Green John - 19 razy Katherine

Mojej żonie, Sarah Urist Green, anagramem: Her great Russian Grin has treasure – A great risen rush. She is a rut-ranger; Anguish arrester; Sister; haranguer; Treasure-sharing Heart-reassuring Signature Sharer Easing rare hurts[1]. Ale przyjemność nie polega na posiadaniu drugiej osoby na własność. Przyjemność polega na tym. Mieć przy sobie, w tym samym pokoju, drugiego zawodnika[2]. Philip Roth, Ludzka skaza

(pierwszy) Rankiem następnego dnia po ukończeniu szkoły średniej, kiedy to rzuciła go dziewiętnasta z kolei dziewczyna o imieniu Katherine, Colin Singleton, niegdyś uznawany za cudowne dziecko, postanowił wziąć kąpiel. Zdecydowanie wolał brać kąpiel niż prysznic, gdyż jedną z jego podstawowych zasad życiowych było nigdy nie robić na stojąco tego, co można zrobić na leżąco. Gdy tylko zaczęła lecieć gorąca woda, Colin wszedł do wanny, usiadł i z dziwnie obojętną miną przyglądał się, jak poziom wody się podnosi, stopniowo zakrywając jego skrzyżowane nogi. Zarejestrował, choć bez szczególnego przejęcia, że jest już zdecydowanie za wysoki na tę wannę – wyglądał w niej niczym dorosła osoba udająca małe dziecko. Woda zalewała jego szczupły, choć niezbyt umięśniony brzuch, a Colin myślał o Archimedesie. Jako czterolatek przeczytałksiążkę o tym greckim filozofie, który podczas kąpieli zauważył, że objętość bryły można zmierzyć objętością wypartej przez nią cieczy. Dokonawszy tego odkrycia, krzyknął ponoć: „Eureka!”, po czym nagi wybiegł na ulice miasta. Autor książki twierdził, że wiele doniosłych odkryć wieńczył taki właśnie moment objawienia. Colin bardzo chciał dokonać wielu doniosłych odkryć, więc kiedy mama wróciła wieczorem do domu, zapytał: – Mamusiu, czy ja kiedyś wykrzyknę „Eureka!”? – Kotku – odpowiedziała, biorąc go za rękę – co się stało? – Chcę wykrzyknąć „Eureka!” – wyjaśnił takim tonem, jakim inne dziecko powiedziałoby, że marzy o Wojowniczym Żółwiu Ninja. Mama pogładziła go wierzchem dłoni po policzku i uśmiechnęła się, nachylając się tak blisko, że wyczuł zapach kawy i kosmetyków. – Oczywiście, maleńki. Na pewno tak będzie. Jednak matki kłamią. Wszystkie. Colin wziął głęboki wdech i zsunął się do wanny, zanurzając głowę. Płaczę, pomyślał, otwierając oczy, by popatrzeć przez szczypiącą od mydła wodę. Czuję się, jakbym płakał, więc chyba płaczę, ale nie mogę tego sprawdzić, ponieważ jestem pod wodą. Jednak nie płakał. O dziwo, czuł się na to zbyt przygnębiony. Zbyt mocno zraniony. Tak jakby Katherine zabrała ze sobą tę jego część, która była zdolna do płaczu. Wyjął zatyczkę z odpływu, wstał, a następnie wytarł się i ubrał. Kiedy wyszedł z łazienki, zobaczył, że na łóżku siedzą mama i tata. Obecność obojga rodziców w jego pokoju nigdy nie była dobrym znakiem. W ciągu kilku ostatnich lat oznaczała, że: Babcia/dziadek/ciocia Zuzia (której nie znałeś, i to wielka szkoda, bo możesz wierzyć nam na słowo, była wspaniałą kobietą) nie żyje.

Przez dziewczynę o imieniu Katherine zaniedbujesz naukę. Dzieci powstają w wyniku aktu, który kiedyś wyda ci się intrygujący, ale na razie być może troszkę cię przerazi. Poza tym ludzie czasami wykonują czynności związane z robieniem dzieci, ale tak naprawdę niemające tego na celu, jak na przykład całowanie się nie tylko po twarzy. Nigdy nie oznaczało to, że: Dziewczyna o imieniu Katherine dzwoniła, kiedy siedziałeś w wannie. Przeprasza. Nadal cię kocha, zrozumiała, że popełniła okropny błąd, i czeka na ciebie w salonie. Mimo wszystko Colin żywił irracjonalną nadzieję, że rodzice przyszli do jego pokoju, by przekazać mu wieści z kategorii czwartej. Zasadniczo był pesymistą, ale w kwestii wszystkich Katherine czynił wyjątek: zawsze miał nadzieję, że do niego wrócą. Wezbrało w nim tak silne przekonanie, iż ją kocha, a ona kocha jego, że aż poczuł w ustach metaliczny smak adrenaliny, bo może to jeszcze nie koniec, może znów poczuje jej dłoń w swojej i usłyszy pewny, zuchwały głos, który zniżała do szeptu, by powiedzieć „Kocham cię”, szybko i cicho, tak jak zawsze. Wyznawała mu miłość, jakby ujawniała tajemnicę, i to wielkiej wagi. Tato wstał i podszedł do niego. – Katherine zadzwoniła na moją komórkę – powiedział. – Niepokoi się o ciebie. Położył dłoń na ramieniu syna, po czym obaj postąpili krok do przodu i się objęli. – Bardzo się martwimy – wyznała mama. Była drobną kobietą o kręconych brązowych włosach z pojedynczym pasmem siwizny nad czołem. – I jesteśmy zaskoczeni – dodała. – Co się stało? – Nie wiem – cicho odrzekł Colin w ramię ojca. – Po prostu… miała mnie dosyć. Zmęczyła się. Tak powiedziała. Wtedy mama się rozpłakała. Przez chwilę przytulali się całą trójką w gmatwaninie rąk. W końcu Colin wyplątał się z objęć rodziców i usiadł na łóżku. Czuł niepohamowaną potrzebę, by natychmiast pozbyć się ich z pokoju, i miał wrażenie, że jeżeli zaraz nie wyjdą, to wybuchnie. Dosłownie. Jego wnętrzności rozprysną się po ścianach, a cudowny umysł rozmaże się po kapie przykrywającej łóżko. – Trzeba będzie znaleźć chwilę, żeby oszacować różne możliwości – powiedział tato, który doskonale potrafił szacować. – Nie chodzi mi o to, by szukać dobrej strony tej sytuacji, ale wygląda na to, że będziesz miał więcej wolnego czasu tego lata. Może zapiszesz się na letni kurs na Northwestern? – Naprawdę muszę pobyć trochę sam, przynajmniej dzisiaj – odrzekł Colin, starając się zachować spokój, żeby rodzice wyszli, zanim jednak eksploduje. – Może szacowaniem zajmiemy się jutro?

– Oczywiście, kotku – zgodziła się mama. – Siedzimy w domu cały dzień. Przyjdź do nas, kiedy będziesz chciał. Kochamy cię. Jesteś zupełnie wyjątkowym człowiekiem, Colinie, nie wolno ci myśleć inaczej przez tę dziewczynę, bo jesteś najwspanialszym, najbystrzejszym chłopakiem… I właśnie wtedy ten zupełnie wyjątkowy, najwspanialszy i najbystrzejszy chłopak rzucił się do łazienki i porzygał się jak kot. W sumie było to coś w rodzaju eksplozji. – Synku! – przeraziła się mama. – Chcę tylko zostać sam – powtórzył z łazienki. – Proszę. Gdy wrócił do pokoju, rodziców już nie było. Przez następnych czternaście godzin, nie robiąc przerw na jedzenie, picie czy ponowne wymiotowanie, Colin przeglądał księgę tegorocznych absolwentów, którą dostał zaledwie cztery dni wcześniej. Prócz typowych dla takiej publikacji banialuk zawierała wpisy od siedemdziesięciu dwóch kolegów i koleżanek. Dwanaście z nich było zwykłymi autografami, pięćdziesiąt sześć osób podziwiało jego inteligencję, dwadzieścia pięć deklarowało, że chciałoby go poznać lepiej, jedenaście, że fajnie było go mieć na zajęciach z angielskiego, siedem użyło zwrotu „zwieracz źrenicy”[3], a siedemnaście udzielało oszałamiającej rady: „Zachowaj luz!”. Colin Singleton mógł zachować luz mniej więcej tak jak płetwal błękitny mógł zachować smukłą sylwetkę czy Bangladesz bogactwo. Prawdopodobnie tych siedemnaście osób żartowało. Zastanawiało go też, jakim cudem dwudziestu pięciu uczniów z klasy, z większością których chodził do jednej szkoły przez dwanaście lat, chciało poznać go lepiej? Jakby do tej pory nie mieli takiej możliwości. Ale przede wszystkim przez tych czternaście godzin odczytywał wciąż na nowo wpis od Katherine XIX: Col, za wszystkie miejsca, w których byliśmy. I w których będziemy. Szepczę bez ustanku: „Kocham Cię”. K-a-t-h-e-r-i-n-e W końcu uznał, że dla kogoś w jego stanie łóżko jest zbyt wygodne, więc zszedł z niego i położył się na plecach na podłodze, prostując nogi. Układał anagramy do „Kocham cię”, aż trafił na taki, który mu się spodobał: „Cicho, męka”. A potem leżał w cichej męce i powtarzał w myślach wpis, który znał na pamięć. Chciało mu się płakać, ale zamiast tego czuł tylko tępy ból pod splotem słonecznym. Płacz coś dodaje: płacz to ty plus łzy. Natomiast to, co przeżywał Colin, było jakimś koszmarnym przeciwieństwem płaczu. To było ty minus coś. Bezustannie rozmyślał nad tym jednym słowem „kocham”, szarpany palącym bólem pod żebrami. Bolało jak najgorsze cięgi, jakie kiedykolwiek zebrał. A zebrał ich całkiem sporo.

(drugi) Bolało tak mniej więcej do dziesiątej wieczorem, kiedy to korpulentny, kędzierzawy młodzieniec libańskiego pochodzenia wpadł bez pukania do jego pokoju. Colin uniósł głowę i spojrzał na gościa ponuro. – Co to, kurde, ma być? – spytał Hassan podniesionym głosem. – Rzuciła mnie – wyjaśnił Colin. – To wiem. Słuchaj, sitzpinkler[4], naprawdę marzę o tym, żeby cię pocieszyć, ale mógłbym teraz ugasić pożar domu zawartością mojego pęcherza. – Przemknął koło łóżka i otworzył drzwi do łazienki. – Boże drogi, Singleton, coś ty jadł? Śmierdzi jak… AAAA! RZYGI! RZYGI! FUJ! Colin pomyślał: Racja, toaleta, zapomniałem spuścić wodę. – Wybacz, jeśli nie trafiłem – powiedział Hassan po powrocie. Usiadł na krawędzi łóżka i trącił stopą bezwładne ciało Colina. – Musiałem zatykać nos obiema rękami, więc Magiczna Różdżka dyndała swobodnie. Prawdziwe wahadło mocy! – Colin się jednak nie zaśmiał. – Boże, musisz być w fatalnej formie, ponieważ a) dowcipy o Magicznej Różdżce są moją specjalnością, b) kto zapomina spłukać własne wymiociny? – Chcę wpełznąć w jakąś dziurę i umrzeć – beznamiętnie wyznał Colin wprost w kremowy dywan. – O kurde! – skomentował Hassan, powoli wypuszczając powietrze. – Pragnąłem w życiu tylko tego, by Katherine mnie kochała i bym mógł osiągnąć coś znaczącego. No i popatrz. No popatrz tylko… – Patrzę. I zapewniam cię, kafir[5], że nie podoba mi się ten widok. I zapach też, jeśli mogę dodać. – Hassan położył się na łóżku, pozwalając przyjacielowi jeszcze przez chwilę rozpaczać. – Zupełna porażka. A jeżeli już nic się nie zmieni? Jeżeli za dziesięć lat będę ślęczał w jakiejś pierdzielonej klitce nad księgą przychodów i uczył się na pamięć wyników baseballu, łudząc się, że „moja” drużyna skopie innym tyłki, i nie będę miał Katherine ani nigdy nie zrobię nic znaczącego, i zostanę kompletnym zerem? Hassan usiadł, kładąc dłonie na kolanach. – Widzisz, dlatego musisz uwierzyć w Boga. Ponieważ ja nawet nie liczę na to, że będę miał własną klitkę, a jestem szczęśliwy jak świnia w kupie gnoju. Colin westchnął, bo choć Hassan nie był wcale tak bardzo religijny, często w żartach

usiłował go nawracać. – Jasne. Wiara w Boga. Superpomysł! Chciałbym też wierzyć, że polecę w przestrzeń kosmiczną na grzbiecie gigantycznego pingwina i bzyknę Katherine XIX w stanie nieważkości. – Singleton, nie spotkałem jeszcze człowieka, któremu wiara w Boga byłaby bardziej potrzebna niż tobie. – A tobie potrzebne są studia – odparował Colin. Hassan mruknął coś pod nosem. Skończył liceum wcześniej niż kumpel, ale wziął sobie rok wolnego, mimo że przyjęto go na Uniwersytet Loyola w Chicago. Ponieważ znów nie zapisał się na zajęcia w semestrze jesiennym, zanosiło się, że rok wolnego wkrótce przejdzie w dwa lata. – Nie zmieniaj tematu – zaprotestował. – To nie ja jestem tak zdołowany, że nie mogę dźwignąć się z podłogi ani spłukać własnych rzygów, koleś. A wiesz dlaczego? Bo Bóg jest ze mną. – Przestań mnie dręczyć. – Wysiłki kolegi nadal nie rozbawiły Colina. Hassan zerwał się z łóżka, usiadł okrakiem na plecach przyjaciela i przytrzymał go za ramiona. – Nie ma Boga prócz Allaha, a Mahomet jest jego Prorokiem! – zawołał. – Powtarzaj za mną, sitzpinkler! La ilaha illa-llah![6] – Colin zaczął się w końcu śmiać, z trudem łapiąc oddech pod ciężarem Hassana, który też wybuchnął śmiechem. – Próbuję ocalić twój chudy tyłek przed piekłem! – Złaź ze mnie, bo inaczej znajdę się tam dość prędko – wysapał Colin. Hassan wstał i nagle zapytał poważnie: – No więc na czym dokładnie polega problem? – Problem polega dokładnie na tym, że mnie rzuciła. Że jestem samotny. O Boże, znów jestem samotny! A poza tym przegrałem życie, gdybyś nie zauważył. Jestem skończony. Jestem tylko „byłym”! Byłym chłopakiem Katherine XIX. Byłym cudownym dzieckiem. Byłym potencjalnym geniuszem. Aktualnym bezwartościowym zerem. – Jak wiele razy wyjaśniał Hassanowi, istnieje ogromna różnica między określeniami „cudowne dziecko” i „geniusz”. Cudowne dzieci bardzo szybko uczą się tego, co inni już wiedzą, geniusze zaś odkrywają to, czego nikt inny jeszcze nie wie. Cudowne dzieci kują, geniusze tworzą. Znakomita większość cudownych dzieci wcale nie wyrasta na cudownych dorosłych. Niestety Colin miał niemalże absolutną pewność, że on sam należy do tej nieszczęsnej większości.

Hassan usiadł na łóżku i pogładził się po zarośniętym szczeciną drugim podbródku. – Czy prawdziwym problemem jest Katherine, czy twój geniusz? – Tak bardzo ją kocham – odrzekł Colin. Ale tak naprawdę w jego umyśle oba problemy były ze sobą ściśle powiązane. Chodziło o to, że ten wyjątkowy, wspaniały, bystry chłopak… Cóż, wcale taki nie był. Czuł, że nie ma żadnego znaczenia jako człowiek. Colin Singleton, słynny cudowny dzieciak, słynny weteran związków z Katherine’ami, słynny nerd i sitzpinkler, nie miał znaczenia ani dla Katherine XIX, ani dla świata. Zupełnie nagle nie był niczyim chłopakiem i niczyim geniuszem. A to – by użyć trudnego słowa, którego można się spodziewać po nieprzeciętnie inteligentnej osobie – było naprawdę słabe. – Ponieważ kwestia geniuszu – kontynuował Hassan, jakby Colin wcale nie wyznał miłości – się nie liczy. Chodzi ci tylko o sławę. – Wcale nie. Chcę mieć jakieś znaczenie – podkreślił Colin. – Jasne. Jak powiedziałem, pragniesz sławy. Sława równa się dzisiaj popularności. A nie będziesz następną amerykańską top model, na sto procent. Chcesz więc być następnym amerykańskim top geniuszem, a teraz po prostu – nie odbieraj tego zbyt osobiście – biadolisz, że to się jeszcze nie stało. – Nie pomagasz – mruknął Colin w dywan. Po chwili uniósł twarz i spojrzał na przyjaciela. – Wstawaj – zarządził Hassan, wyciągając do niego rękę. Colin chwycił ją, podciągnął się, a potem próbował puścić, ale przyjaciel tylko wzmocnił uścisk. – Kafir, masz bardzo skomplikowany problem, który można bardzo łatwo rozwiązać.

4 Niemieckie slangowe określenie ofermy, dosłownie oznaczające mężczyznę, który sika na siedząco. Ach, ci zwariowani Niemcy – mają nazwy na wszystko. 5 Kafir to nieuprzejme arabskie słowo oznaczające kogoś niebędącego muzułmaninem, zazwyczaj tłumaczone jako „niewierny”.

6 Islamskie wyznanie wiary, transliterowane z arabskiego: „Nie ma Boga prócz Allaha”.

(trzeci) – Wyruszamy w podróż samochodem – oznajmił Colin. U jego stóp stała wypchana torba i leżał plecak wypakowany książkami. Chłopcy i rodzice Colina siedzieli naprzeciwko siebie na dwóch identycznych czarnych skórzanych sofach. Mama rytmicznie kręciła głową niczym zdegustowany metronom. – Ale dokąd? – zapytała. – I dlaczego? – Bez urazy, proszę pani – odrzekł Hassan, kładąc stopy na stoliku do kawy (czego nie wolno było robić) – ale umyka pani sedno. Nie istnieje żadne „dokąd” ani „dlaczego”. – Pomyśl o tym wszystkim, co mógłbyś robić w wakacje, Colinie. Mógłbyś pouczyć się sanskrytu – odezwał się tato. – Wiem, że bardzo ci na tym zależało[7]. Naprawdę będziesz szczęśliwy, jeżdżąc samochodem bez celu? To do ciebie niepodobne. Zachowujesz się, jakbyś skapitulował. – Przed czym, tato? Tato się zastanowił. Zawsze się zastanawiał po usłyszeniu pytania, a następnie formułował wypowiedź pełnymi zdaniami bez żadnych zająknięć czy powtórzeń – jakby nauczył się jej na pamięć. – Z przykrością to mówię, Colinie, ale jeśli chcesz się dalej rozwijać intelektualnie, musisz pracować znacznie ciężej niż do tej pory. Inaczej możesz zmarnować swój potencjał. – W zasadzie – odparł Colin – wydaje mi się, że już go zmarnowałem. Być może to dlatego, że Colin nigdy w życiu nie rozczarowałswoich rodziców: nie pił, nie brał narkotyków, nie palił papierosów, nie malował oczu czarną kredką, nie przesiadywał po nocach, nie dostawał złych ocen, nie przekłuł sobie języka ani nie wytatuował na plecach: „KATHERINE FOREVER”. Może czuli się winni, że go w jakimś sensie zawiedli i to przez nich znalazł się w opłakanym położeniu? A może chcieli spędzić kilka tygodni sami, żeby na nowo rozniecić ogień miłości? W każdym razie pięć minut po przyznaniu się do zmarnowania potencjału Colin Singleton siedział za kierownicą swojego długaśnego szarego oldsmobile’a znanego jako Katafalk Szatana. – Dobra, teraz tylko musimy podjechać do mnie – oznajmił Hassan – wziąć trochę ciuchów i jakimś cudem przekonać moich rodziców, żeby puścili mnie w podróż po Ameryce. – Możesz powiedzieć, że znalazłeś pracę, na przykład na jakimś obozie czy coś w tym rodzaju – podpowiedział Colin. – Jasne, tylko że nie zamierzam okłamywać mamy, bo tylko skończone bydlę łże własnej

matce. – Hm. – No, ale ktoś inny mógłby ją okłamać. Jakoś bym to przeżył. – Dobra – zgodził się Colin. Kilka minut później zaparkowali na drugiego w dzielnicy Ravenswood w Chicago i wyskoczyli z auta. Colin wpadł do domu tuż za przyjacielem. Mama Hassana drzemała w fotelu w starannie urządzonym salonie. – Hej, mamo! – zawołał chłopak. – Pobudka! Przebudziła się i z uśmiechem przywitała chłopców po arabsku. Colin zaczął mówić w tym samym języku: – Rzuciła mnie dziewczyna, jestem bardzo przygnębiony, więc razem z Hassanem wybieramy się na… hm… takie wakacje, kiedy zwiedza się świat samochodem. Nie znam tego słowa po arabsku. Pani Harbish pokręciła głową i wydęła usta. – A nie mówiłam, żebyś nie zadawał się z dziewczynami? – powiedziała po angielsku z wyraźnym obcym akcentem. – Hassan jest grzecznym chłopcem, nie zajmuje się „randkowaniem”. I popatrz, jaki jest szczęśliwy. Powinieneś brać z niego przykład. – Tego właśnie będzie mnie uczył podczas wyjazdu – zapewnił ją Colin, choć trudno byłoby bardziej minąć się z prawdą. Hassan wtoczył się z powrotem do pokoju, taszcząc częściowo zapiętą torbę, z której wysypywały się ubrania. – Ohiboke[8], mamo – powiedział, schylając się, żeby pocałować ją w policzek. Wtem do salonu wszedł ubrany w piżamę pan Harbish. – Nigdzie nie pojedziesz! – oświadczył po angielsku. – Tato! Muszę. Spójrz na niego. Jest zupełnie zdołowany. – Colin zerknął na pana Harbisha, starając się wyglądać na możliwie najbardziej zdołowanego. – Pojedzie ze mną albo beze mnie, a tak przynajmniej będzie miał kogoś, kto się nim zaopiekuje. – Colin to dobry chłopak – zapewniła męża pani Harbish. – Będę dzwonił codziennie – dodał Hassan. – Nie wyjedziemy wcale na długo. Wrócimy,

gdy tylko mu się poprawi. Colin, improwizując, wpadł na pomysł. – Chcę załatwić Hassanowi pracę – zwrócił się do pana Harbisha. – Obaj musimy się nauczyć, że naprawdę warto ciężko pracować. Pan Harbish przyjął jego słowa pomrukiem aprobaty, po czym zwrócił się do syna: – Przede wszystkim musisz się nauczyć, że nie warto oglądać tej okropnej Sędzi Judy. Jeżeli przed upływem tygodnia zadzwonisz z informacją, że masz robotę, to możesz sobie zostać, jak długo zechcesz i gdzie zechcesz. Hassan jakby nie zauważył przytyku. – Dziękuję, tato – wymamrotał potulnie. Ucałował mamę w oba policzki i pospieszył do drzwi. – Co za drań! – wybuchnął, gdy już znalazł się bezpiecznie w Katafalku. – Może oskarżać mnie o lenistwo, ale ubliżać najlepszej w Ameryce telewizyjnej sędzi, to już totalne przegięcie! Hassan zapadł w sen koło pierwszej w nocy, a Colin, rozbudzony dzięki kupionej na stacji kawie z dużą ilością śmietanki oraz upojony poczuciem samotności na autostradzie nocą, pędził na południe przez Indianapolis drogą I-65. Noc była ciepła jak na początek czerwca, a ponieważ w Katafalku Szatana w tym tysiącleciu nie działała klimatyzacja, Colin uchylił okna. Cudowne w prowadzeniu samochodu było to, że na tyle pochłaniało uwagę – auto zaparkowane na poboczu, może to gliny; zwolnij; trzeba wyprzedzić tego tira; włącz migacz; spójrz w tylne lusterko; sprawdź martwe pole i, dobrze, na lewy pas – że nie czuł palącej dziury w brzuchu. By zająć czymś myśli, przypominał sobie inne dziury w innych wnętrznościach. Pomyślał o arcyksięciu Franciszku Ferdynandzie zamordowanym w roku 1914. Spoglądając na krwawiącą ranę w swojej piersi, arcyksiążę powiedział: – To drobiazg. Mylił się. Bez wątpienia arcyksiążę Franciszek Ferdynand miał znaczenie dla świata, choć nie był ani cudownym dzieckiem, ani geniuszem: zamach na niego dał początek pierwszej wojnie światowej, więc następstwem jego śmierci było 8 528 831 kolejnych. Colin tęsknił za Katherine. Tęsknota rozbudzała go bardziej niż kawa, więc kiedy Hassan godzinę wcześniej zaproponował, że go zmieni za kierownicą, Colin się nie zgodził. Prowadzenie samochodu pomagało mu – zwolnić do stu dziesięciu; Boże, ależ mi wali serce, nie znoszę smaku kawy; ale jestem nakręcony; wyprzedzić ciężarówkę; dobrze; na prawy pas; a teraz tylko moje reflektory przeciwko ciemności. Dzięki temu samotność nie rozdzierała go na strzępy. Prowadzenie auta było czymś w rodzaju myślenia – jedynym, jaki mógł znieść. Ale mimo to tuż

poza zasięgiem przednich świateł ciągle majaczyła myśl: zostałem porzucony. Przez dziewczynę o imieniu Katherine. Po raz dziewiętnasty. Jeśli chodzi o dziewczyny (a w wypadku Colina często o nie chodziło), każdy ma swój typ. Jego typu nie określały cechy fizyczne, lecz lingwistyczne: lubił imię Katherine. Nie Katy, Kat, Kitty czy Cathy, Rynn, Trina, Kay, Kate lub, Boże broń, Catherine. K-A-T-H-E-R-I-N-E. Do tej pory chodził z dziewiętnastoma dziewczynami. Wszystkie miały na imię Katherine. I wszystkie – co do jednej – go porzuciły. Colin wierzył, że na świecie istnieją dwa rodzaje ludzi: Porzucający i Porzucani. Wiele osób uważa się za reprezentantów obu kategorii naraz, ale mylą się: człowiek ma predyspozycje albo do jednego losu, albo do drugiego. Porzucający nie zawsze muszą łamać serca, a Porzucani nie zawsze muszą mieć serca złamane, lecz wszystkich charakteryzuje inklinacja w tę lub w tamtą stronę[9]. Może Colin powinien był już przywyknąć do rytmu uczuciowych wzlotów i upadków? Przecież umawianie się z kimś kończy się zawsze tak samo, czyli kiepsko. Jeśli się nad tym zastanowić, co Colin robił często, wszystkie związki kończą się (1) zerwaniem, (2) rozwodem albo (3) śmiercią. Lecz Katherine XIX była inna – czy może inna się wydawała. Kochała go, a on żarliwie odwzajemniał jej miłość. I nadal tak było – odkrył, że jadąc teraz samochodem, cały czas powtarza w myślach: „Kocham cię, Katherine”. To imię brzmiało inaczej, gdy odnosiło się do niej. Przestawało być tylko imieniem, na punkcie którego od dawna miał obsesję, a stawało się słowem opisującym wyłącznie tę jedyną, słowem pachnącym bzem, określającym błękit jej oczu i długość rzęs. Na tylnym siedzeniu Hassan sapał i powarkiwał, jakby śnił, że jest owczarkiem niemieckim. Wiatr wpadał przez uchylone okna, a Colin wciąż dumał o Porzucających, Porzucanych i o arcyksięciu. Czuł nieustające palenie w brzuchu. To jest dziecinne i żałosne, myślał. Jesteś żenujący. Daj sobie spokój, daj sobie spokój, daj sobie spokój. Ale w sumie nie do końca wiedział, co oznacza „to”. Katherine I: Początek (początku) Rodzice uważali go za zupełnie zwykłe dziecko aż do pewnego czerwcowego poranka. Colin, który miał wówczas dwadzieścia pięć miesięcy, siedział w wysokim krzesełku, jedząc śniadanie nieokreślonego warzywnego pochodzenia, a jego ojciec po drugiej stronie małego kuchennego stołu czytał „Chicago Tribune”. Malec był chudy jak na swój wiek, ale wysoki, i miał wielką szopę brązowych loków, które otaczały jego głowę z iście einsteinowską nieprzewidywalnością. – „Wydrapana grahama” – powiedział, przełknąwszy kęs. – Nie chcę zielonego – dodał, mając na myśli swój posiłek. – Co mówisz, kolego? – „Wydrapana grahama”. Poproszę frytki, dziękuję[10].

Tato odwrócił gazetę i spojrzał na nagłówek na frontowej stronie. To było pierwsze wspomnienie Colina: ojciec powoli opuszczający gazetę i uśmiechający się do niego. Oczy miał okrągłe ze zdumienia i radości, a uśmiech promienny. – CINDY! NASZ SYN CZYTA GAZETĘ! – zawołał. Rodzice Colina należeli do tych ludzi, którzy naprawdę, ale to naprawdę lubią czytać. Mama uczyła francuskiego w prestiżowej i drogiej szkole Kalman w centrum, a tata był profesorem socjologii na Uniwersytecie Northwestern, na północ od miasta. Zatem po „Wydrze pana Grahama” rodzice zaczęli z Colinem czytać wszędzie i zawsze – głównie po angielsku, ale czasami też z francuskich książeczek z obrazkami. Cztery miesiące później zapisali go do przedszkola dla wybitnie uzdolnionych dzieci. Niestety przedszkole oznajmiło, że chłopiec reprezentuje zbyt wysoki poziom, a poza tym nie przyjmują maluchów nieprzyuczonych do nocnika. Skierowali Colina do psychologa na Uniwersytecie Chicagowskim. I tak cudowne dziecko, nie zawsze powstrzymujące mocz, wylądowało w małym, pozbawionym okien gabinecie na South Side na rozmowie z panią profesor w rogowych okularach. Pani kazała mu znajdować schematy w ciągach liczb i liter oraz przestawiać wielokąty. Pytała, który obrazek nie pasuje do reszty. Zadawała nieskończenie wiele cudownych pytań i Colin ją za to uwielbiał. Do tej pory większość pytań dotyczyła tego, czy się zsikał w majtki i czy mógłby łaskawie zjeść jeszcze trochę tych nieszczęsnych warzyw. Po godzinnym przesłuchaniu pani profesor oznajmiła: – Chciałabym ci podziękować za niezwykłą cierpliwość, Colinie. Jesteś bardzo wyjątkowym dzieckiem. „Jesteś bardzo wyjątkowym dzieckiem”. Colin miał często słyszeć to zdanie, a mimo to jakimś sposobem nigdy nie miał go dość. Pani w rogowych okularach zaprosiła do gabinetu mamę Colina. Opowiadała jej o tym, że syn jest błyskotliwy i wyjątkowy, a Colin bawił się drewnianymi klockami z literami alfabetu. Wbił sobie drzazgę, przerabiając KULA na LUKA – był to pierwszy anagram, jaki pamiętał. Pani profesor wyjaśniła mamie, że tak uzdolnionego chłopca trzeba wspierać, ale nie wywierać na niego nadmiernej presji, i ostrzegła: – Proszę nie mieć wygórowanych oczekiwań. Dzieci takie jak Colin bardzo szybko przetwarzają informacje. Potrafią w niezwykły sposób koncentrować się na zadaniach. Ale Colin ma takie same szanse na zdobycie Nagrody Nobla jak każde inne przeciętnie inteligentne dziecko. Tego wieczoru ojciec podarował mu nową książkę: Brakujący element Shela Silversteina. Colin siedział na kanapie obok taty i małymi

rączkami przerzucał wielkie strony, czytając szybko i przerywając tylko po to, by zapytać, czy „może” oznacza to samo co „morze”. Kiedy skończył, zdecydowanym gestem zamknął książeczkę. – Podobała ci się? – zapytał tato. – Tak – potwierdził chłopiec. Lubił książki, ponieważ uwielbiał sam akt czytania, magię przemieniającą linie na papierze w słowa w jego głowie. – A o czym była? – dopytywał ojciec. Colin położył książkę na kolanach taty i odpowiedział: – Kółko zgubiło swoją część. Ta część jest w kształcie pizzy. – W kształcie pizzy czy kawałka pizzy? – Tato z uśmiechem pogładził syna wielką dłonią po głowie. – Masz rację, tatusiu. Kawałka pizzy. I kółko jej szuka. Znajduje dużo niepasujących części, aż w końcu trafia na swój kawałek. Ale zostawia go. I to już koniec. – Nie czujesz się czasami jak kółko, któremu brakuje kawałka? – zadumał się ojciec. – Tatusiu, ja nie jestem kółkiem, jestem chłopcem. Uśmiech ojca przygasł: cudowne dziecko umiało czytać, ale nie rozumiało. Gdyby tylko Colin pojął, że brakuje mu jakiejś części, że nieumiejętność dostrzeżenia siebie w historii o kółku stanowi problem nie do naprawienia, wiedziałby, że reszta świata z czasem go dogoni. Odwołując się do innej historii, którą znał na pamięć, ale nie do końca rozumiał: gdyby tylko wiedział, że opowieść o żółwiu i zającu dotyczy czegoś więcej niż żółwia i zająca, zaoszczędziłby sobie sporo rozczarowań. Trzy lata później poszedł do pierwszej klasy w szkole Kalman – za darmo, ponieważ jego mama tam pracowała – i był zaledwie o rok młodszy od swoich kolegów. Ojciec zmuszał go do coraz bardziej wytężonej nauki, ale Colin nie należał do tych cudownych dzieci, które idą na studia w wieku jedenastu lat. A poza tym rodzice chcieli, by edukacja syna przebiegała w miarę normalnym trybem ze względu na, jak to ujmowali, „korzyści towarzyskie”. Jednak życie towarzyskie Colina nigdy nie wyglądało korzystnie. Niezbyt dobrze szło mu zawieranie przyjaźni. Po prostu miał zainteresowania całkiem odmienne niż koledzy. Na przykład ulubionym zajęciem Colina podczas przerw było udawanie robota. Podchodził do Roberta Casemana sztywnym krokiem z bezwładnie zwieszonymi ramionami i monotonnym głosem oznajmiał: – JESTEM ROBOTEM. ODPOWIEM NA KAŻDE PYTANIE. CHCESZ WIEDZIEĆ, KTO BYŁ CZTERNASTYM PREZYDENTEM USA?

– No dobra – mówił Robert – mam pytanie: czemu jesteś takim upierdem, Krzywy Kinolu? Mimo że imię Colina wymawiało się inaczej, ulubioną zabawą Roberta Casemana w pierwszej klasie było przezywanie go„Krzywym Kinolem”, dopóki Colin się nie rozpłakał, co następowało dość szybko, ponieważ był, jak to ujmowała mama, „wrażliwym chłopcem”. Przecież on tylko chciał się pobawić w robota. Co w tym złego? W drugiej klasie Robert Caseman i jego ferajna trochę dojrzeli. W końcu zrozumieli, że „słowa nie ranią, za to kije i kamienie kości połamią”, więc wymyślili Ręczną Rozrywkę[11]. Kazali Colinowi kłaść się na ziemi (a on z jakiegoś powodu się zgadzał), po czym czterech kolesiów chwytało go za kończyny i każdy ciągnął w swoją stronę. Przypominało to rozciąganie na kole tortur, tyle że w wykonaniu siedmiolatków nie groziło śmiercią, za to było poniżające i głupie. Colin czuł się przez to, jakby nikt go nie lubił, co właściwie było prawdą. Pocieszała go jedynie myśl, że pewnego dnia będzie coś znaczył. Będzie sławny, a oni nie. Mama twierdziła, że przede wszystkim dlatego go dręczą. – Są po prostu zazdrośni – wyjaśniała. Ale Colin wiedział lepiej. Nie byli zazdrośni, lecz zwyczajnie go nie lubili. Czasami prawda bywa bardzo prosta. Zatem Colin i jego rodzice odczuli wielką ulgę, gdy tuż po rozpoczęciu trzeciej klasy chłopak zaistniał towarzysko, zdobywając (przelotnie) serce najładniejszej ośmiolatki w Chicago. 7 Choć to żałosne, tato mówił prawdę. Colin rzeczywiście chciał się uczyć sanskrytu. To coś w rodzaju Mount Everestu martwych języków. 8 „Kocham cię” po arabsku. 9 Graficzne przedstawienie tej koncepcji może pomóc ją zrozumieć. Colin wyobrażał sobie dychotomię

Porzucający/Porzucany jako krzywą Gaussa. Większość ludzi plasuje się gdzieś pośrodku, np. są albo umiarkowanymi Porzucającymi, albo umiarkowanymi Porzucanymi. Na obu biegunach znajdują się Katherine’y i Colinowie. 10 Jak każda sprytna małpka Colin dysponował bogatym słownictwem i ubogą ortografią. Nie wiedział, że Graham pisany wielką literą to imię, a „wydra” i „pana” to osobne słowa. Wybaczmy mu. Miał tylko dwa lata. 11 Nazwę tę, tak dla ścisłości, wymyślił Colin. Inni nazywali to ćwiczenie „rozciąganiem”, ale pewnego razu tuż przed rozpoczęciem zabawy, Colin zawołał: „Tylko nie róbcie mi Ręcznej Rozrywki!”. Określenie było tak trafne, że z miejsca się przyjęło.

(czwarty) Colin zjechał na parking w pobliżu Paducah w Kentucky około trzeciej nad ranem. Odchylił oparcie fotela, aż spoczęło na nogach przyjaciela leżącego na tylnym siedzeniu, i zasnął. Obudziłsię jakieś cztery godziny później, bo przygnieciony Hassan energicznie wierzgał. – Kafir, całkiem zdrętwiałem! Przesuń to cholerstwo do przodu, błagam. Colinowi śniła się Katherine. Pociągnął dźwignię i oparcie fotela gwałtownie się wyprostowało. – Ja pierdzielę – jęknął Hassan. – Czyżby wczoraj coś zdechło w moich ustach? – Śpię – burknął Colin. – Bo czuję w nich smak otwartego grobu. Zapakowałeś pastę do zębów? – To ma własną nazwę. Fetor hepaticus[12]. Dochodzi do tego w późnym sta… – Nikogo to nie obchodzi – przerwał mu Hassan, który mówił tak zawsze, gdy przyjaciel zaczynał pędzić w nieplanowanym kierunku. – Pasta? – Kosmetyczka w torbie w bagażniku – odpowiedział Colin. Hassan trzasnął drzwiami, a po chwili łupnął też pokrywą bagażnika, więc Colin przetarł oczy i stwierdził, że pewnie i tak już nie zaśnie. Podczas gdy przyjaciel klęczał na betonie twarzą w kierunku Mekki, Colin poszedł do toalety (graffiti w kabinie zadawało pytanie: „CHCESZ DUPNĄĆ LOLKA?”. Colin zastanawiał się, czy chodzi o zapalenie trawy, czy może niejaki Lolek oferuje usługi seksualne, a potem pierwszy raz od chwili, gdy leżał bez ruchu na dywanie w sypialni, oddał się swojej największej pasji. Ułożył anagram: „dupnąć Lolka” – „kolnąć pudla”). Wyszedł w ciepły poranek i usiadł przy stole piknikowym naprzeciwko przyjaciela, który katował blat scyzorykiem przyczepionym do kluczy. – Co robisz? – Colin złożył ramiona na stole i oparł na nich głowę. – Kiedy byłeś w ubikacji, usiadłem przy tym stole piknikowym w jakimś Pierdzielowie w stanie Kentucky i zauważyłem, że ktoś wyciął na nim napis „BÓG NIENAWIDZI GIEJA”, co prócz tego, że stanowi ortograficzny koszmar, jest niedorzeczne. Przerabiam go więc na „Bóg nienawidzi bagietek”. Z czym trudno się nie zgodzić. Wszyscy nienawidzą bagietek. – J’aime les baguettes – wymamrotał Colin. – Ty aime wiele durnych rzeczy.

Kiedy Hassan mozolił się nad tym, by Bóg nienawidził bagietek, myśli Colina powędrowały następującym torem: (1) bagietki, (2) Katherine XIX, (3) rubinowy naszyjnik, który jej kupił pięć miesięcy i siedemnaście dni wcześniej, (4) większość rubinów pochodzi z Indii, (5) niegdyś podlegających Zjednoczonemu Królestwu, którego (6) premierem był Winston Churchill i (7) czy to nie ciekawe, że wielu dobrych polityków, takich jak Churchill i Gandhi, było łysych, podczas gdy (8) wielu złych dyktatorów, takich jak Hitler, Stalin i Saddam Husajn, nosiło wąsy? Ale (9) Mussolini nosił wąsy tylko czasami i (10) wielu dobrych naukowców miało wąsy, na przykład Włoch Ruggero Oddi, który (11) odkrył (i nazwał swoim imieniem) zwieracz przewodu żółciowego, będący jednym z mniej znanych zwieraczy, podobnie jak (12) zwieracz źrenicy. Skoro o zwieraczu mowa: Hassan Harbish pojawił się w szkole Kalman w dziesiątej klasie, po całej dekadzie pobierania nauki w domu. Był całkiem bystry, choć oczywiście nie zasługiwałna miano cudownego dziecka. Tej jesieni zaczął chodzić na zajęcia z rachunków razem z Colinem, który był dziewiątoklasistą. Ale nie rozmawiali ze sobą, ponieważ Colin całkiem zrezygnował z nawiązywania przyjaźni z osobami niemającymi na imię Katherine. Nienawidził prawie wszystkich uczniów Kalman, co i tak nie miało znaczenia, bo oni w znacznej większości również go nienawidzili. Mniej więcej dwa tygodnie po rozpoczęciu roku szkolnego Colin zgłosił się na zajęciach, a pani Sorenstein powiedziała: – Słucham cię, Colinie? Chłopak przyciskał palcami lewe oko w geście świadczącym o wyraźnym cierpieniu. – Mogę na chwilę wyjść? – zapytał. – Czy to nie może poczekać? – Obawiam się, że do zwieracza źrenicy wpadła mi rzęsa – wyjaśnił Colin, a klasa ryknęła śmiechem. Pani Sorenstein pozwoliła mu wyjść, więc poszedł do łazienki i, patrząc w lustro, wyciągnął rzęsę z oka, w którym rzeczywiście znajduje się zwieracz źrenicy. Po lekcji przysiadł na szerokich kamiennych schodach przed tylnym wejściem do szkoły, żeby zjeść kanapkę z masłem orzechowym bez galaretki. I tam znalazł go Hassan. – Słuchaj – powiedział – jestem w szkole dopiero dziewiąty raz w życiu, a jednak jakoś zakumałem, co można, a czego nie można mówić. I na pewno nie należy opowiadać o swoim zwieraczu. – To część oka – wyjaśnił obronnym tonem Colin. – Wykazałem się wiedzą. – Słuchaj, koleś, musisz wiedzieć, do kogo się zwracasz. To hasło powalałoby na konferencji oftalmologicznej, ale na lekcji rachunków wszyscy się tylko zastanawiali, jakim

cudem wetknąłeś sobie rzęsę akurat tam. I tak się zaprzyjaźnili. – Muszę przyznać, że nie mam najlepszego zdania o Kentucky – oznajmił Hassan. Colin podniósł głowę i oparł podbródek na przedramieniu. Przez chwilę toczył wzrokiem po parkingu. Nigdzie nie było widać jego brakującego kawałka. – Tutaj też wszystko mi o niej przypomina. Planowaliśmy wycieczkę do Paryża. Wiesz, ja nawet nie miałem ochoty jechać do Paryża, ale lubiłem sobie wyobrażać, jaka Katherine będzie podekscytowana w Luwrze. Chodzilibyśmy do eleganckich restauracji i może pili czerwone wino. Nawet sprawdzaliśmy hotele w Internecie. Chcieliśmy na to wydać kasę z Dzieciaków bystrzaków[13]. – Stary, jeśli Kentucky przypomina ci Paryż, to jesteśmy w czarnej dupie. Colin usiadł prosto i spojrzał na zaniedbany trawnik przy parkingu. A potem skierował wzrok na stolikowe rękodzieło Hassana. – Baguettes – wyjaśnił. – O rany! Dawaj kluczyki. Colin sięgnął do kieszeni i leniwym ruchem rzucił kluczyki nad stołem. Hassan złapał je, wstając, i skierował się do Katafalku Szatana. Niepocieszony Colin po chwili ruszył za nim. Sześćdziesiąt kilometrów dalej, nadal w Kentucky, Colin zwinął się w kłębek, opierając głowę o okno pasażera, i zaczął wreszcie zapadać w sen, gdy nagle Hassan zawołał: – Największy Drewniany Krucyfiks na Świecie – następny zjazd! – Nie będziemy oglądali Największego Drewnianego Krucyfiksu na Świecie. – Ależ tak! Musi być kolosalny! – Hass, po co mielibyśmy go oglądać? – Jesteśmy w podróży! Tu chodzi o przygodę! – Hassan uderzył pięścią w kierownicę, żeby podkreślić swój entuzjazm. – Donikąd nam się nie spieszy. Naprawdę chcesz umrzeć, nie zobaczywszy Największego Drewnianego Krucyfiksu na Świecie? Colin przemyślał sprawę.

– Tak. Po pierwsze, żaden z nas nie jest chrześcijaninem. Po drugie, spędzenie wakacji na oglądaniu kretyńskich przydrożnych atrakcji do niczego nie prowadzi, a po trzecie, krucyfiksy przypominają mi o niej. – O kim? – O niej. – Kafir, ona była ateistką! – Nie zawsze – miękko odrzekł Colin. – Dawno temu nosiła krzyżyk. Zanim zaczęliśmy ze sobą chodzić. – Wyjrzał przez okno na rosnące na poboczu sosny, które szybko zostawały za nimi. Jego nieomylna pamięć przywołała obraz srebrnego krucyfiksu. – Jako sitzpinkler budzisz moją odrazę – oznajmił Hassan, ale dodał gazu i minął zjazd. 12 Rzeczywiście ta dolegliwość nazywa się fetor hepaticus i jest symptomem późnego stadium chorób wątroby. Oddech wtedy ma zapach gnijącego trupa. 13 Więcej na ten temat później, ale w skrócie – jakiś rok wcześniej Colinowi wpadło trochę gotówki.

(piąty) Dwie godziny po minięciu Największego Drewnianego Krucyfiksu na Świecie Hassan wrócił do tematu: – A wiedziałeś w ogóle, że Największy Drewniany Krucyfiks na Świecie znajduje się właśnie w Kentucky? – zapytał podniesionym głosem, żeby przekrzyczeć hałas dobiegający zza otwartego okna. Wystawiał przez nie rękę, która drżała pod naporem powietrza. – Dowiedziałem się dopiero dzisiaj – przyznał Colin. – Ale wiem, że największy drewniany kościół na świecie znajduje się w Finlandii. – Nikogo to nie obchodzi – odparł Hassan. „Nikogo to nie obchodzi” pomagało Colinowi połapać się w tym, czego ludzie chcieli słuchać. Zanim poznał Hassana, nigdy tego nie wiedział, ponieważ słuchacze albo akceptowali jego wywody dla świętego spokoju, albo go ignorowali. Albo, jak w wypadku Katherine, najpierw akceptowali, a potem ignorowali. Dzięki wydłużającej się liście rzeczy, które nikogo nie obchodziły[14], udawało mu się prowadzić rozmowy niezbyt odbiegające od normalności. Trzysta dwadzieścia kilometrów i jeden postój dalej, bezpiecznie opuściwszy granice Kentucky, chłopcy znaleźli się gdzieś w pół drogi między Nashville i Memphis. Podmuch z otwartych okien osuszał pot, prawie ich nie chłodząc. Colin zaczął się zastanawiać, gdzie by tu znaleźć jakiś klimatyzowany lokal, gdy zauważył ręcznie malowany billboard wznoszący się nad polem bawełny, kukurydzy, soi czy czegoś w tym rodzaju[15]. „ZJAZD NR 212 – ZOBACZ GRÓB ARCYKSIĘCIA FRANCISZKA FERDYNANDA – TU SPOCZYWAJĄ ZWŁOKI, KTÓRE ZAPOCZĄTKOWAŁY PIERWSZĄ WOJNĘ ŚWIATOWĄ”. – Niewiarygodne – mruknął Colin. – Mówię tylko, że powinniśmy gdzieś zjechać – perorował Hassan, nie usłyszawszy kolegi. – Znaczy się, ta autostrada podoba mi się tak jak każda inna, ale im dalej jedziemy na południe, tym goręcej się robi, a ja już pocę się jak dziwka w kościele. Colin roztarł obolały kark, obiecując sobie, że nie spędzi kolejnej nocy w samochodzie, skoro stać go na hotel. – Widziałeś tamten znak? – zapytał. – Który? – Ten o grobie arcyksięcia Franciszka Ferdynanda.

Nie bacząc na drogę, Hassan odwrócił się do przyjaciela, wyszczerzył zęby i lekko stuknął go pięścią w ramię. – Rewelka, stary. A poza tym czas coś przekąsić.

*** Colin wygramolił się z samochodu na parkingu przed restauracją Hardee’s przy zjeździe numer 212 w hrabstwie Carver w Tennessee i zadzwonił do mamy. – Hej, jesteśmy w Tennessee. – Jak się czujesz, kotku? – Chyba lepiej. Nie wiem. Jest gorąco. Mamo, czy… hm… czy ktoś dzwonił? Mama zamilkła, a on z całą mocą odczuł jej upokarzające współczucie. – Przykro mi, kochanie. Jeśli hm… ktoś się odezwie, to poproszę, żeby zadzwonił na twoją komórkę. – Dzięki, mamo. Idę na obiad do Hardee’s. – Brzmi fantastycznie. Pamiętaj o zapinaniu pasów! Kocham cię! – Ja ciebie też. Po obiedzie złożonym z bezlitośnie tłustego Monstrualnego Superburgera w pustej restauracji Colin spytał kasjerkę, której sylwetka wyraźnie wskazywała na spożywanie zbyt wielu posiłków w miejscu pracy, jak dojechać do grobu Franciszka Ferdynanda. – Czyjego? – zdziwiła się. – Arcyksięcia Franciszka Ferdynanda. Przez chwilę patrzyła na niego pustym wzrokiem, po czym nagle jej twarz rozjaśnił błysk zrozumienia. – A, chodzi ci o Gutshot. Wybieracie się w dzicz, co? – Gutshot? – Tak. Musicie wyjechać z parkingu i skręcić w prawo, czyli w stronę przeciwną do autostrady, i za jakieś trzy kilometry dojedziecie do innej drogi. Będzie tam nieczynna stacja benzynowa. Skręcicie w prawo, a potem przez jakieś piętnaście, dwadzieścia kilometrów nie

będzie zupełnie nic. Następnie wjedziecie na niewielkie wzgórze i to już będzie Gutshot. – Gutshot? – Gutshot w stanie Tennessee. To tam mają arcyksięcia. – Zatem w prawo i znowu w prawo. – Tak. Bawcie się dobrze. – Gutshot – powtórzył Colin pod nosem. – Dziękuję. Wyglądało na to, że od ostatniego remontu nawierzchni wspomniana piętnasto- lub dwudziestokilometrowa droga znalazła się w epicentrum trzęsienia ziemi. Colin prowadził ostrożnie, ale mimo to zużyte amortyzatory Katafalku trzeszczały i skrzypiały na rozlicznych dziurach i wybojach. – Może nie musimy oglądać arcyksięcia – zasugerował Hassan. – Jesteśmy w podróży. Tu chodzi o przygodę – przedrzeźnił go Colin. – Myślisz, że mieszkańcy Gutshot w Tennessee widzieli kiedyś prawdziwego Araba na żywo? – Nie popadaj w paranoję. – Albo skoro o tym mowa, czy widzieli człowieka z fryzurą jewfro? Colin zastanawiał się przez chwilę nad odpowiedzią. – Ta kobieta w Hardee’s wydawała się całkiem sympatyczna. – No tak, ale nazwała Gutshot „dziczą” – zauważył Hassan, naśladując akcent sprzedawczyni. – Skoro Hardee’s to miasto, chyba nie chcę wiedzieć, jak wygląda wieś. – Hassan ciągnął swoją diatrybę, a Colin śmiał się we wszystkich właściwych momentach, jednocześnie prowadząc i obliczając prawdopodobieństwo tego, że arcyksiążę, który zginął w Sarajewie ponad dziewięćdziesiąt lat wcześniej i który przypadkowo przyszedł Colinowi na myśl poprzedniej nocy, został pochowany akurat gdzieś w tych okolicach. To było irracjonalne, a Colin nienawidził irracjonalnych zachowań, ale nie umiał wyzbyć się nadziei, że może, znalazłszy się w obecności nieboszczyka arcyksięcia, dowie się czegoś na temat swojej brakującej części. Oczywiście rozumiał, że wszechświat raczej nie spiskuje po to, by zaprowadzić człowieka w jakieś konkretne miejsce. Pomyślał o Demokrycie: „Ludzie winią naturę i los, lecz ich los jest tylko echem ich charakteru i namiętności, błędów i słabości”[16]. Tak więc nie los, lecz charakter i namiętności Colina Singletona, jego błędy i słabości sprowadziły go w końcu do Gutshot w Tennessee, liczącego 864 mieszkańców, jak głosił znak.

Początkowo zapowiadało się, że Gutshot niczym nie będzie się różniło od dotychczasowych pustkowi, może tylko nawierzchnia drogi była trochę lepsza. Po obu stronach Katafalku pola niskich jaskrawozielonych roślin ciągnęły się aż po szary horyzont, a gdzieniegdzie tylko widać było pastwisko dla koni, stodołę lub kępę drzew. W końcu oczom przyjaciół ukazał się stojący przy drodze dwupiętrowy budynek z pustaków pomalowany na koszmarny różowy kolor. – To chyba Gutshot. – Colin wskazał go głową. Na bocznej ścianie widniał ręcznie wykonany napis: KRÓLESTWO GUTSHOT – MIEJSCE WIECZNEGO SPOCZYNKU ARCYKSIĘCIA FRANCISZKA FERDYNANDA/ ZIMNE PIWO/ NAPOJE/ PRZYNĘTA WĘDKARSKA. Chłopak zaparkował na wysypanym żwirem podjeździe i, odpinając pas, powiedział: – Ciekawe, czy trzymają arcyksięcia z piwem, czy z przynętą. Dudniący śmiech Hassana wypełnił samochód. – Kurde, Colin zażartował. To miejsce działa na ciebie jak magia, koleś. Szkoda, że będziemy musieli tu zginąć. Mówię serio. Arab i pół-Żyd wchodzą do sklepu w Tennessee. Tak się zaczyna ten kawał, a w puencie występuje słowo „sodomia”. Mimo to kiedy Colin ruszył do wejścia, usłyszał, że przyjaciel idzie za nim przez żwirowy parking. Weszli przez siatkowe drzwi do sklepu wielobranżowego w Gutshot. Siedząca za kontuarem dziewczyna o długim, prostym nosie i oczach wielkości pomniejszych planet uniosła wzrok znad egzemplarza „Życia Celebrytów” i przywitała ich uprzejmie: – Cześć, jak się macie? – Dobrze. A ty? – odparł Hassan, podczas gdy Colin zastanawiał się, czy jakakolwiek godna uwagi osoba w historii ludzkości mogłaby czytać wydanie „Życia Celebrytów”[17]. – Też dobrze – odpowiedziała dziewczyna. Chłopcy przez chwilę kręcili się po sklepie, wyłożonym zakurzonym drewnianym parkietem, udając, że oglądają przekąski, napoje i małe rybki pływające w zbiornikach na przynętę. Kuląc się za sięgającym mu do ramion stojakiem na chipsy ziemniaczane, Colin pociągnął Hassana za koszulkę i, osłaniając dłonią usta, szepnął mu do ucha: – Porozmawiaj z nią. Tyle że Colin nie umiał mówić szeptem. Nigdy nie opanował tej sztuki, więc głosem

zaledwie nieco cichszym niż normalnie wypowiedział te słowa wprost w błonę bębenkową przyjaciela. Hassan skrzywił się i potrząsnął głową. – Jaka jest powierzchnia całkowita stanu Kansas w kilometrach kwadratowych? – spytał szeptem. – Około dwustu trzynastu tysięcy. Czemu pytasz? – Bo bawi mnie fakt, że wiesz coś takiego, a nie potrafisz wykombinować, jak mówić bez używania strun głosowych. Colin zaczął wyjaśniać, że szept również wymaga używania strun głosowych, ale Hassan tylko ze zniecierpliwieniem przewrócił oczami. Colin przez chwilę patrzył na niego wyczekująco, przygryzając kciuk, ale uwagę przyjaciela całkowicie pochłonęły chipsy, więc niestety nie miał wyboru. Podszedł do lady i powiedział: – Cześć, chcielibyśmy zobaczyć grób arcyksięcia. Czytelniczka „Życia Celebrytów” uśmiechnęła się do Colina. Zbyt okrągłe policzki i za długi nos zupełnie straciły znaczenie, gdyż miała ten rodzaj szerokiego, figlarnego uśmiechu, w który człowiek po prostu musi wierzyć – chciało się ją uszczęśliwiać, byleby móc patrzeć na ten uśmiech. Niestety tym razem szybko zgasł. – Zwiedzanie co sześćdziesiąt minut o każdej pełnej godzinie, kosztuje jedenaście dolarów i, mówiąc szczerze, wcale nie jest tego warte – poinformowała znudzonym głosem. – Zapłacimy – zapewnił ją Hassan, który nagle znalazł się za plecami kumpla. – Ten facet musi zobaczyć arcyksięcia. – Po czym pochylił się i dodał scenicznym szeptem: – Przechodzi załamanie nerwowe. Położył dwadzieścia dwa dolary na kontuarze. Dziewczyna błyskawicznie schowała pieniądze do kieszeni szortów, bez krztyny zażenowania ignorując stojącą przed nią kasę. Zdmuchnęła lok mahoniowych włosów z twarzy i westchnęła. – Gorąco dziś – zauważyła. – Czy zwiedzanie odbywa się z przewodnikiem? – zapytał Colin. – Tak. I ku mojemu utrapieniu, to ja nim jestem. Wyszła zza lady. Niska. Chuda. O twarzy nie tyle ładnej, co interesującej. – Colin Singleton – przedstawił się Colin przewodniczce i sprzedawczyni.

– Lindsey Lee Wells – odpowiedziała, wyciągając drobną dłoń z paznokciami pokrytymi obłażącym różowym lakierem. Przywitała się, po czym odwróciła się do Hassana. – Hassan Harbish. Muzułmanin sunnita. Nie terrorysta. – Lindsey Lee Wells. Metodystka. Również nie terrorystka. – Ponownie się uśmiechnęła. Colina oczywiście nie interesowało nic prócz związku z K-19 i tego fragmentu jego samego, który gdzieś się zawieruszył – ale temu uśmiechowi nie można się było oprzeć. Ten uśmiech mógłby wygrywać wojny i leczyć raka. Dłuższy czas szli w milczeniu przez rozciągające się za sklepem pole porośnięte wysoką do kolan trawą, która drażniła wrażliwą skórę gołych łydek Colina. Już chciał o tym napomknąć i spytać, czy nie ma może jakiejś niedawno wykoszonej ścieżki, którą mogliby pójść, ale doszedł do wniosku, że Hassan uzna to za sitzpinkleryzm, więc milczał, dzielnie znosząc łaskotanie trawy. Pomyślał o Chicago, gdzie można by wędrować całymi dniami i ani razu nie nadepnąć na gołą ziemię. Ten porządnie wybrukowany świat bardziej mu odpowiadał. Tęsknił za nim, potykając się o grudy twardej ziemi, które groziły skręceniem kostki. Lindsey Lee Wells szła przed nimi (pewnie chciała uniknąć rozmowy, durne zachowanie typowe dla czytelniczki „Życia Celebrytów”), a Hassan maszerował obok Colina i choć wcale nie nazwał go sitzpinklerem za uczulenie na trawę, Colin wiedział, że zrobiłby to, i był na niego zły. Poruszył więc ponownie temat najmniej przyjemny dla kolegi. – Czy wspominałem dzisiaj, że musisz zapisać się do college’u? – zapytał. Hassan znów przewrócił oczami. – Jasne, już pędzę. Popatrz tylko, do czego cię doprowadziły sukcesy akademickie. Colinowi nie przyszła do głowy żadna cięta riposta. – Powinieneś to zrobić w tym roku. Nie możesz wiecznie nie chodzić do szkoły. Musisz się zarejestrować przed piętnastym lipca. – Colin już to sprawdził. – Mogę wiecznie nie chodzić do szkoły. Mówiłem to już przedtem i powiem jeszcze raz: lubię siedzieć na tyłku, oglądać telewizję i tyć. To praca mojego życia, Singleton. Dlatego uwielbiam podróże samochodem, koleś. Wtedy tak jakby robisz coś, naprawdę nie robiąc nic. Poza tym mój ojciec nie studiował, a jest bogaty jak dziad we wszy. Colina zastanowiło, jak bogaty we wszy może być dziad, lecz powiedział tylko: – Zgadza się, ale twój ojciec nie siedzi bezczynnie. Pracuje chyba ze sto godzin tygodniowo. – Święta racja. I dzięki niemu ja nie muszę ani pracować, ani studiować.

Colin nie znalazł odpowiedzi. Po prostu nie rozumiał bierności Hassana. Jaki sens ma życie, jeśli człowiek nawet nie próbuje zrobić czegoś godnego uwagi? To przedziwne – wierzyć, że Bóg obdarzył cię życiem, a mimo to uważać, że ma ono polegać głównie na oglądaniu telewizji. Ale z kolei ktoś, kto wyruszył w podróż, uciekając od wspomnień o dziewiętnastej Katherine, i wędruje po polach południowo-środkowego Tennessee, żeby zobaczyć grób nieżyjącego austro-węgierskiego arcyksięcia, chyba nie ma prawa wytykać innym, że ich zachowanie jest bardzo dziwne. Colina całkowicie pochłonęło układanie anagramów do „bardzo dziwne” („o, widz bednarz”, „drzewo i dzban”, „z DNA w biodrze”), gdy wtem rzeczywiście objawiło się jego „DNA w biodrze”: stąpnął krzywo, zahaczył nogą o kreci kopiec i się przewrócił. Szybko zbliżająca się ziemia zdezorientowała go tak bardzo, że nawet nie wyciągnął rąk, żeby zamortyzować upadek. Po prostu runął na twarz, jakby dostał kulę w plecy. Pierwsze uderzyły w ziemię jego okulary, a zaraz po nich czoło, które trafiło w ostry kamień. Colin przeturlał się na plecy. – Zaliczyłem glebę – zauważył głośno. – Kurde! – krzyknął Hassan. Kiedy Colin otworzył oczy, ujrzał jak przez mgłę, że przyjaciel oraz Lindsey Lee Wells klęczą nad nim i przyglądają mu się badawczo. Dziewczyna pachniała owocowymi perfumami, które chyba nazywały się „Curve”. Kupił je kiedyś Katherine XIX, ale się jej nie spodobały[18]. – Krwawię, prawda? – zapytał. – Jak zarzynana świnia – potwierdziła Lindsey. – Nie ruszaj się – przykazała mu i poprosiła Hassana: – Daj mi swoją koszulkę. Ale on odmówił bez chwili wahania, a Colin domyślił się, że pewnie miało to jakiś związek z wydatnymi piersiami przyjaciela. – Musimy zrobić opatrunek uciskowy – wyjaśniła mu Lindsey, ale Hassan ponownie odmówił, więc dziewczyna westchnęła: – Jezu Chryste, dobra! – I sama zdjęła koszulkę. Colin usiłował wysilić mętny wzrok, niewspomagany okularami, ale niewiele dojrzał. – Chyba powinniśmy to odłożyć na drugą randkę – zasugerował. – Jasne, zboku – odparła, ale uśmiechnęła się. Delikatnie przetarła jego czoło i policzek koszulką, którą potem przycisnęła mocniej do bolesnego miejsca nad prawą brwią, cały czas komentując: – Ale sobie znalazłeś przyjaciela! Nie ruszaj się. Możemy mieć do czynienia z urazem kręgosłupa szyjnego, a także z krwiakiem

podtwardówkowym. Prawdopodobieństwo jest co prawda minimalne, lecz trzeba zachować ostrożność, ponieważ najbliższy szpital znajduje się o godzinę jazdy stąd. – Colin zamknął oczy i próbował się nie krzywić, gdy uciskała ranę. – Przytrzymaj to – poleciła Hassanowi. – Wrócę za osiem minut. – Może powinniśmy wezwać lekarza? – zasugerował Hassan. – Jestem ratownikiem medycznym – skwitowała propozycję Lindsey, odwracając się. – Ile ty masz, u licha, lat? – zapytał zaskoczony chłopak. – Siedemnaście. No, dobra. Dopiero się szkolę na ratownika medycznego. Osiem minut. Przysięgam. – I pognała w stronę sklepu. Colinowi nie podobał się właściwie sam zapach „Curve”, lecz to, jak pachniało powietrze, gdy Lindsey odbiegła. Woń, którą perfumy pozostawiały po sobie. Znał na to francuskie określenie: sillage. W „Curve” zniewalał go nie zapach perfum na skórze, lecz sillage: słodki, owocowy ślad po nim. Hassan usiadł w wysokiej trawie obok przyjaciela, mocno dociskając ranę. – Przepraszam, że nie chciałem zdjąć koszulki. – Chodzi o cycki? – No. Po prostu czuję, że powinienem lepiej poznać dziewczynę, zanim pokażę jej swój biust. Gdzie twoje okulary? – Sam sobie zadawałem to pytanie, kiedy zdjęła koszulkę – odrzekł Colin. – Więc nic nie widziałeś? – Nie. Tylko tyle, że miała fioletowy stanik. – A żebyś wiedział – potwierdził Hassan. I Colin pomyślał o K-19 siedzącej na jego łóżku w fioletowym staniku, gdy go rzucała. I o Katherine XIV, która nosiła czarny stanik, i wszystko inne też czarne. I o Katherine XII, pierwszej, która nosiła stanik, i o wszystkich Katherine’ach, których staniki widział (czterech, jeżeli nie liczyć ramiączek, jeśli liczyć, to siedmiu). Ludzie uważali, że delektował się swoim cierpieniem, że lubił, gdy dziewczyny go porzucały. Ale wcale tak nie było. Po prostu nigdy nie zauważał, na co się zanosi. I kiedy tak leżał na twardej, nierównej ziemi koło Hassana, który za mocno dociskał mu opatrunek do czoła, brak okularów sprawił, że Colin Singleton zdiagnozował swój życiowy problem: krótkowzroczność. Był krótkowzroczny. Przyszłość leżała przed nim – nieuchronna, a jednocześnie niedostrzegalna. – Znalazłem je – oznajmił Hassan i niezdarnie spróbował założyć przyjacielowi okulary. Ale było to trudne do wykonania, więc w końcu Colin sam nasadził je na swój nos i przejrzał.

– Eureka – powiedział cicho. Katherine XIX: Koniec (końca) Rzuciła go ósmego dnia dwunastego miesiąca związku, raptem dwadzieścia dwa dni przed pierwszą rocznicą. Oboje tego dnia skończyli naukę w liceum, choć nie w tym samym, więc ich rodzice, którzy przyjaźnili się od lat, zabrali swoje pociechy na obiad, by uczcić to wydarzenie. Ale wieczór miał należeć wyłącznie do młodych. Colin ogolił się starannie i użył dezodorantu „Wild Rain”, który Katherine lubiła tak bardzo, że wtulała się w jego pierś, by go poczuć. Podjechał po nią Katafalkiem Szatana i ruszyli Lakeshore Drive na południe. Otworzyli okna, aby słyszeć przez warkot silnika fale jeziora Michigan uderzające o skalisty brzeg. Przed nimi widniał kontur miasta na tle nieba. Colinowi zawsze się podobał kontur Chicago. Choć nie był człowiekiem religijnym, ten widok budził w nim uczucie nazywane po łacinie misterium tremendum et fascinans – oznaczające mieszankę porażającej grozy i wprawiającej w zachwyt fascynacji, od której żołądek ucieka w pięty. Pojechali do centrum, klucząc wśród niebosiężnych budynków Chicago’s Loop, a ponieważ już byli spóźnieni, bo Katherine zawsze się wszędzie spóźniała, więc po dziesięciu minutach szukania parkometru Colin zapłacił osiemnaście dolarów za miejsce na krytym parkingu, co ją bardzo zirytowało. – Mogliśmy przecież znaleźć miejsce na ulicy – skomentowała, wciskając guzik przywołujący windę. – Stać mnie, a jesteśmy już spóźnieni. – Nie powinno się niepotrzebnie wydawać pieniędzy. – Za chwilę wydam pięćdziesiąt dolców na sushi – odparł. – Dla ciebie. – Drzwi się otworzyły. Głęboko urażony Colin oparł się o wyłożoną drewnem ścianę windy i westchnął. Prawie się do siebie nie odzywali, dopóki nie znaleźli się w restauracji i nie posadzono ich przy maleńkim stoliczku obok wejścia do ubikacji. – Za koniec szkoły i za pyszną kolację! – Katherine wzniosła toast colą. – Za koniec życia takiego, jakim je znaliśmy – dodał Colin i stuknęli się szklankami. – Jezu, to nie jest koniec świata. – To jest koniec pewnego świata – podkreślił. – Martwisz się, że nie będziesz najbystrzejszym facetem na Northwestern? – Uśmiechnęła się, po czym westchnęła. Colin poczuł nagłe szarpnięcie w brzuchu. Gdy patrzył wstecz, rozumiał, że był to

pierwszy sygnał, iż być może wkrótce zabraknie mu jakiegoś kawałka. – Dlaczego wzdychasz? – zapytał. Wtedy przyszła kelnerka, przerywając im rozmowę kwadratowym talerzem z kalifornijskimi maki i nigiri z wędzonym łososiem. Katherine rozpakowała pałeczki, a Colin chwycił widelec. Znał trochę japoński, ale sztuka jedzenia pałeczkami zupełnie go przerastała. – Dlaczego wzdychasz? – powtórzył. – Jezu, bez powodu. – Powiedz mi – uparł się. – Cały czas martwisz się, że stracisz przewagę nad innymi albo że ktoś cię rzuci, i nigdy, nawet przez sekundę, z niczego się nie cieszysz. Miałeś zaszczyt wygłosić w szkole mowę pożegnalną. Idziesz za darmo na świetną uczelnię. Może i nie jesteś cudownym dzieckiem, ale to dobrze, przynajmniej nie jesteś już dzieckiem. W każdym razie nie powinieneś nim być. Colin przeżuwał. Lubił wodorosty, w które zawinięte były rolki sushi: to, że trudno się je żuło i że subtelnie smakowały oceanem. – Nie rozumiesz – powiedział. Katherine odłożyła pałeczki na miseczkę z sosem sojowym i spojrzała na niego, a w jej oczach odbiło się coś więcej niż frustracja. – Dlaczego ciągle musisz to powtarzać? – Bo to prawda – odpowiedział wprost, gdyż naprawdę nie rozumiała. Ona była śliczna i zabawna, i umiała posługiwać się pałeczkami. Natomiast integralną część Colina, tak jak słowa są częścią języka, stanowiło to, że był cudownym dzieckiem. Przez chwilę walczył z dojmującą potrzebą, by zapytać Katherine, czy jeszcze go kocha, ponieważ jednej tylko rzeczy nienawidziła bardziej niż tego, gdy mówił, że ona nie rozumie, a mianowicie, gdy pytał, czy jeszcze go kocha. Walczył i walczył. I walczył. Przez siedem sekund. – Kochasz mnie jeszcze? – O mój Boże, Colin! Proszę cię. Skończyliśmy szkołę. Jesteśmy szczęśliwi. Świętujemy! – Boisz się to wyznać? – Kocham cię. Nigdy już, przenigdy nie miała powiedzieć do niego tych słów.

– Czy da się ułożyć anagram słowa „sushi”? – zapytała. – „Uh, sis”[19] – odpowiedział natychmiast. – „Sis” ma trzy litery, a „sushi” pięć – zauważyła. – Nie, to jest „Uh, sis”. „Uh” i „sis”. Można ułożyć jeszcze inne, ale będą nieortograficzne. Uśmiechnęła się. – Męczy cię czasami, gdy o to proszę? – Nie, nie. Nigdy mnie nie męczy nic, co robisz – zaprzeczył i chciał jeszcze dodać, że przeprasza, ale czasami czuje się taki niezrozumiany, i martwi się, gdy się posprzeczają, a ona przez jakiś czas nie powtarza, że go kocha, ale powstrzymał się. – W każdym razie podoba mi się, że sushi stało się „Uh, sis”. Wyobraź sobie tę sytuację. „Wyobraź sobie tę sytuację” było grą, którą wynalazła Katherine. Colin wymyślał anagramy, a ona wyobrażała sobie anagramatyczne sytuacje. – Dobra – zgodziła się. – Koleś idzie łowić ryby na molo i łapie karpia. Oczywiście ryba cała jest pokryta pestycydami, śmieciami i całym tym syfem z jeziora Michigan, ale zabiera ją do domu, bo uznaje, że jeśli odpowiednio długo będzie ją smażył, to stanie się jadalna. Czyści ją, filetuje, a potem nagle dzwoni telefon, więc zostawia ją na blacie kuchennym. Chwilę rozmawia, po czym wraca do kuchni i widzi, jak jego mała siostrzyczka trzyma w garści spory kawał surowego karpia z jeziora Michigan i, przeżuwając kawałek, mówi do brata: „Sushi!”, a on na to: „Uh, sis…”. Wybuchnęli śmiechem. Nigdy nie kochał jej tak bardzo jak w tamtej chwili. Po cichu wkradli się do domu, a Colin poszedł na górę do mamy, by ją zawiadomić, że wrócił, pomijając zbędną informację, iż nie jest sam. Potem znaleźli się w łóżku w jego pokoju na parterze, zdarli z siebie koszule i całowali się tak, że zupełnie zdrętwiały mu usta i czuł w nich tylko łaskotanie, a Katherine nagle zapytała: – Naprawdę smucisz się z powodu zakończenia szkoły? – Nie wiem. Trudno powiedzieć, czy moje życie byłoby lepsze, gdybym pokierował nim inaczej, na przykład poszedł do liceum w wieku dziesięciu lat czy coś w tym rodzaju. Pewnie nie bylibyśmy razem, nie poznałbym Hassana. Większość cudownych dzieci, które prą całą siłą naprzód, jest jeszcze bardziej popaprana niż ja. Jednak niektóre osiągają to, co John Locke[20], Mozart czy kto tam jeszcze. A moje szanse na bycie Mozartem już przepadły. – Col, masz siedemnaście lat. – Znów westchnęła. Coś sporo wzdychała, ale przecież wszystko było w porządku, bo leżała przytulona do niego z głową na jego ramieniu, a on

odgarniał z jej twarzy miękkie jasne włosy. Spojrzał niżej i dostrzegł ramiączko fioletowego biustonosza. – To jak z żółwiem i zającem, K.[21] Uczę się szybciej niż inni, lecz inni też się uczą cały czas. Zwolniłem i mnie doganiają. Wiem, że mam siedemnaście lat, ale najlepszy wiek już za mną. – Zaśmiała się. – Poważnie. Znam wyniki badań na ten temat. Cudowne dzieci osiągają szczyt w wieku, powiedzmy, dwunastu czy trzynastu lat. A co ja osiągnąłem? Rok temu wygrałem pierdzielony teleturniej. To jest mój niezatarty wkład w historię ludzkości? Usiadła i spojrzała na niego. Przypomniał sobie jej inne westchnienia, te lepsze, innej natury, gdy ich ciała poruszały się wspólnym rytmem. Wpatrywała się w niego przez dłuższy czas, przygryzając dolną wargę, a potem powiedziała: – Colin, może to my jesteśmy problemem. – Cholera – odpowiedział. I tak się to zaczęło. Skończyło się na jej szepcie i jego milczeniu – bo nie umiał szeptać, a nie chcieli zbudzić rodziców. Udało im się zachować ciszę, przede wszystkim dlatego, że szok wydusił mu całe powietrze z płuc. Paradoksalnie czuł się tak, jakby to rozstanie było jedynym wydarzeniem rozgrywającym się na całej ciemnej i cichej planecie, a równocześnie jakby nie odbywało się naprawdę. Czuł, że oddala się od tej jednostronnej szeptanej konwersacji, zastanawiając się, czy może wszystko, co wielkie, druzgocące i niepojmowalne, jest paradoksem. Był umierającym człowiekiem, którego dusza obserwuje spod sufitu zespół lekarzy, próbujących go ratować. W niemalże bezpiecznym oddaleniu od rozgrywającej się sceny Colin pomyślało głupiej rymowance: „Kije i kamienie kości mi połamią, ale twoje słowa nigdy mnie nie zranią”. Co za parszywe kłamstwo! Oto była prawdziwa Ręczna Rozrywka: czuł w brzuchu bolesny, lodowaty ciężar. – Tak bardzo cię kocham i chcę tylko, żebyś mnie kochała tak, jak ja ciebie – powiedział najciszej, jak umiał. – Nie potrzebujesz dziewczyny, Colin. Potrzebujesz robota, który nie będzie mówił nic prócz „kocham cię”. Miał wrażenie, że obito go kijami i ukamienowano od środka. Serce mu łomotało, a potem poczuł ostry ból pod żebrami, i wtedy właśnie po raz pierwszy pojął, że został mu wydarty kawałek trzewi. Katherine próbowała wyjść najszybciej i najbardziej bezboleśnie, jak to możliwe, ale gdy wymówiła się późną porą, Colin się rozpłakał. Oparł głowę o jej obojczyk. I choć czuł się śmieszny i żałosny, nie chciał jej puścić, bo wiedział, że jej nieobecność będzie bolała bardziej niż jakiekolwiek zerwanie.

Ale i tak odeszła, a on został sam w pokoju i wymyślał anagramy wyrażenia „brakujący element” w próżnej nadziei na sen. 14 Prócz wielu, wielu innych następujące tematy zdecydowanie nikogo nie obchodziły: zwieracz źrenicy, mitoza, architektura baroku, żarty, w których puentą jest równanie fizyczne, brytyjska monarchia, rosyjska gramatyka oraz istotna

rola, jaką odegrała sól w historii ludzkości. 15 Jego talenty nie obejmowały rozpoznawania roślin siewnych. 16 Dla zainteresowanych oryginał grecki: „Οποσ ηο άηομο καηηγορείηη θύζη και ηη μοίρα, όμως η μοίρα ηοσ είναι ζσνήθως αλλά η ητώ ηοσ ταρακηήρα και ηων παθών ηοσ, ηων λαθών και ηων αδσναμιών ηοσ”. 17 Obrazując to za pomocą diagramów Venna, Colin był przekonany, że świat wygląda następująco: 18 „Pachną jak wyżuta malinowa guma balonowa” – powiedziała, ale wcale nie miała racji. Pachniały jak perfumy o zapachu malinowej gumy balonowej, co jest całkiem przyjemnym zapachem. 19 Uh, sis (ang.) – Rany, siostra! (przyp. tłum.) 20 Brytyjski filozof i politolog, który potrafił czytać oraz pisać po łacinie i po grecku w wieku, w którym większość z nas nie umie jeszcze wiązać sznurowadeł. 21 Bez wątpienia zauważyliście, że choć Colin nadal nie do końca rozumie, o co chodzi w historii o żółwiu i zającu, to na pewno już się domyśla, że o coś więcej niż o żółwia i zająca.

(szósty) Zawsze było tak samo – Colin bezskutecznie szukał kluczyków do Katafalku Szatana, aż w końcu poddawał się i mówił: „Dobra, pojadę autobusem”, a tuż przed wyjściem z domu znajdował kluczyki. Kluczyki znajdują się, gdy człowiek pogodzi się z koniecznością jazdy autobusem. Katherine’y pojawiają się, gdy człowiek traci wiarę, że na świecie istnieje jeszcze choćby jedna z nich. I oczywiście chwila, gdy mógł wreszcie zakrzyknąć „Eureka!”, nadeszła wtedy, kiedy zaczynał godzić się z myślą, że nigdy nie będzie mu dana. Czuł, że przeszywa go radosny dreszcz. Gwałtownie mrugając oczami, starał się zapamiętać objawienie w całej jego pełni. Leżał na plecach w lepkim, gęstym powietrzu, a jego eureka zdawała mu się aktem przypominającym tysiąc orgazmów naraz, tyle że nie tak chaotycznym. – Eureka? – upewnił się Hassan z wyraźną ekscytacją w głosie. On też czekał na tę chwilę. – Muszę to zapisać – oświadczył Colin. Usiadł. Głowa piekielnie go bolała, ale sięgnął do kieszeni i wyjął notes, który zawsze przy sobie nosił, oraz ołówek HB, który złamał się w pół podczas upadku, ale nadal nadawał się do użytku. Colin narysował wykres:

Nadal jeszcze notował, gdy nadeszła Lindsey Lee Wells. Dziewczyna miała na sobie czystą koszulkę (z napisem „GUTSHOT!”) i niosła apteczkę pierwszej pomocy oznaczoną dużym czerwonym krzyżem. Uklękła obok Colina, ostrożnie usunęła prowizoryczny opatrunek i ostrzegła: – Będzie szczypało. Po czym szybko wetknęła mu w ranę szpatułkę nasączoną czymś, co chyba musiało zawierać pieprz kajeński.

– KURNA! – wrzasnął Colin, krzywiąc się. Spojrzał z wyrzutem na Lindsey, która szybko mrugała dużymi brązowymi oczami, żeby pot nie kapał jej z rzęs podczas oczyszczania rany. – Wiem, przepraszam. Już koniec. Nie trzeba zakładać szwów, ale będziesz miał niewielką bliznę. Nie przeszkadza ci to? – Cóż znaczy kolejna blizna? – zapytał retorycznie, kiedy Lindsey ciasno bandażowała mu czoło. – Czuję się, jakby ktoś przyłożył mi pięścią w mózg. – Mogło dojść do wstrząśnienia – uznała dziewczyna. – Jaki mamy dziś dzień? Gdzie jesteś? – Wtorek i jestem w Tennessee. – Kto był młodszym senatorem z New Hampshire w 1873 roku? – zapytał Hassan. – Bainbridge Wadleigh – odpowiedział Colin. – Chyba nie mam wstrząśnienia. – Ty na serio? – zdziwiła się Lindsey. – To znaczy, naprawdę to wiesz? Colin powoli skinął głową. – Tak – odpowiedział. – Znam nazwiska wszystkich senatorów. A poza tym tego łatwo zapamiętać, bo zawsze zastanawia mnie, jak bardzo rodzice musieli nienawidzić swojego syna, by nazwać go Bainbridge Wadleigh. – Racja – zgodził się Hassan. – Już i tak miał na nazwisko Wadleigh. Bycie Wadleighem jest słabe samo w sobie. A potem bierzesz tego Wadleigha i wynosisz do rangi Bainbridge’a. Nie dziwota, że biedaczyna nigdy nie został prezydentem. – Ale został nim facet nazywający się Millard Fillmore – zauważyła Lindsey. – Żadna kochająca matka nie zrobiłaby Millarda z Fillmora. Podjęła rozmowę z nimi tak płynnie i naturalnie, że Colin zrewidował swoje poglądy na temat „Życia Celebrytów”. Spodziewał się, że ludzie mieszkający w jakiejś dziurze w Tennessee są, no cóż, głupsi od Lindsey Lee Wells. Hassan usiadł obok przyjaciela i zabrał mu notes. Uniósł go nad głowę, żeby osłonić się przed słońcem, które wychynęło zza chmury, aby jeszcze bardziej wypalić popękaną rdzawą ziemię. Rzucił okiem na rysunek i powiedział: – Narobiłeś mi takiej nadziei, a twoje wielkie objawienie dotyczy tego, że lubisz być

rzucany? Kurde, Colin, sam mogłem ci o tym powiedzieć. Chyba nawet to zrobiłem. – Miłość można wyrazić wykresem! – zawołał obronnym tonem Colin. – Czekaj. – Hassan znów spojrzał na kartkę, a potem na kumpla. – W sensie uniwersalnym? Twierdzisz, że to się sprawdzi w każdym wypadku? – Tak. Ponieważ związki są przewidywalne, rozumiesz? A ja zamierzam znaleźć sposób, by je przewidzieć. Weź dowolną parę ludzi i nawet jeżeli nigdy się nie spotkali, formuła wykaże, kto zerwie z kim, jeśli kiedykolwiek zaczną ze sobą chodzić, i jak długo potrwa ich związek. – Niemożliwe – odrzekł Hassan. – Możliwe, ponieważ można przewidzieć przyszłość, jeśli ma się dane na temat tego, jak ludzie się zazwyczaj zachowują. Hassan powoli wypuścił powietrze z płuc i szepnął: – Dobra, to mnie obchodzi. Był to w jego ustach największy komplement. Lindsey wzięła notatnik, skrupulatnie przeczytała opis wykresu i w końcu spytała: – Co to, do diabła, jest K-19? Colin wsparł się dłonią o spaloną ziemię i wstał. – Nie „co”, tylko „kto” – sprostował. – Katherine XIX. Chodziłem z dziewiętnastoma dziewczynami o imieniu Katherine. Przez długą chwilę Lindsey i Colin patrzyli sobie w oczy, aż w końcu jej uśmiech przerodził się w cichy chichot. – Co jest? – spytał Colin. Pokręciła głową, ale nie przestała się śmiać. – Nic – odpowiedziała w końcu. – Chodźmy odwiedzić arcyksięcia. – Powiedz mi – uparł się. Nie lubił, gdy ktoś miał przed nim sekrety. Poczucie wyizolowania drażniło go bardziej, niż powinno. – To naprawdę nic ważnego. Chodzi o to, że ja miałam tylko jednego chłopaka. – I co w tym zabawnego? – zdziwił się.

– A to – odrzekła Lindsey – że on ma na imię Colin. Środek (początku) W trzeciej klasie jego porażka w odnoszeniu „korzyści towarzyskich” stała się dla wszystkich tak oczywista, że Colin uczestniczył w normalnych zajęciach szkolnych tylko trzy godziny dziennie. Resztę dnia spędzał ze swoim długoletnim korepetytorem, Keithem Carterem, który jeździł volvo z tablicą rejestracyjną o treści: „KRAZZZY”. Keith należał do tych facetów, którzy nigdy nie wyrastają z noszenia kucyka. Wyhodował sobie również (należy zaznaczyć, że niestety) gęste wąsy, sięgające dolnej wargi, gdy miał zamknięte usta – co się zdarzało niezwykle rzadko. Keith, przyjaciel ojca Colina i profesor psychologii, uwielbiał mówić, a młody Singleton był jego ulubioną publicznością. Keith interesował się swoim uczniem nie do końca bezinteresownie – przez wiele lat systematycznie publikował artykuły naukowe na temat jego niezwykłych uzdolnień. A chłopakowi podobało się, że jest aż tak wyjątkowy, iż zajmują się nim badacze. Poza tym Krazy Keith był kimś w rodzaju jego najlepszego przyjaciela. Codziennie przyjeżdżał do miasta i wraz z Colinem zamykał się w podobnym do schowka na szczotki pokoiku na trzecim piętrze szkoły Kalman. Najczęściej przez następne cztery godziny chłopak czytał po cichu to, na co miał ochotę, Keith czasami mu przerywał, żeby coś z nim przedyskutować, a w piątki omawiali wszystko, czego Colin nauczył się przez cały tydzień. Takie lekcje podobały mu się o wiele bardziej niż normalna szkoła. Przede wszystkim Keith nigdy nie robił mu Ręcznej Rozrywki. Krazy Keith miał córkę, Katherine, która chodziła do równoległej klasy, ale w rzeczywistości była osiem miesięcy starsza od Colina. Jej szkoła znajdowała się na północy miasta, ale rodzice Colina bardzo często zapraszali Krazy Keitha, jego żonę i Katherine na kolacje, żeby omówić postępy syna i inne sprawy. Po tych kolacjach dorośli siadali w salonie, w miarę upływu czasu wybuchając coraz głośniejszym śmiechem, a Keith wołał, że w tym stanie nie może wsiąść za kierownicę i po tak ogromnej ilości wina musi się napić kawy: „Wasz dom to Alamo enofila!” – krzyczał. Pewnego listopadowego wieczoru w trzeciej klasie, kiedy już zrobiło się chłodno, ale jeszcze zanim mama Colina wywiesiła świąteczne dekoracje, rodzina Katherine przyszła w odwiedziny. Po kolacji złożonej z kurczaka w cytrynie i brązowego ryżu młodzi poszli do salonu, gdzie Colin położył się na sofie i zaczął się uczyć łaciny. Dowiedział się niedawno, że prezydent Garfield, który nie wsławił się jakoś szczególnie inteligencją, umiał pisać równocześnie po łacinie i po grecku – po łacinie lewą ręką, po grecku prawą. Colin zamierzał powtórzyć jego wyczyn[22]. Katherine, drobna blondynka, z takim samym jak ojciec kucykiem oraz zamiłowaniem do cudownych dzieci, siedziała, przyglądając mu się w milczeniu. Colin był świadom tej obecności, ale nie rozpraszała go, ponieważ ludzie często go obserwowali, kiedy się uczył, jakby w podejściu chłopca do pochłaniania wiedzy drzemał jakiś sekret. A prawdę mówiąc, cały wic polegał na tym, że Colin po prostu poświęcał nauce więcej czasu i uwagi niż inni. – Jak to się stało, że znasz już łacinę? – Dużo się uczę – odpowiedział.

– Dlaczego? – spytała, przysiadając na kanapie. – Bo lubię. – Dlaczego? – dociekała. Zastanawiał się przez chwilę. Nie znał zabawy w „dlaczego”, więc traktował jej pytania zupełnie poważnie. – Ponieważ przez to jestem wyjątkowy i lepszy. Poza tym całkiem dobrze mi to idzie. – Dlaczego? – powtórzyła śpiewnym głosem, prawie się uśmiechając. – Twój tato twierdzi, że zapamiętuję dane lepiej niż inni, gdyż poświęcam temu wiele uwagi i bardzo mi na tym zależy. – Dlaczego? – Bo to ważne, żeby wiedzieć różne rzeczy. Na przykład niedawno dowiedziałem się, że rzymski cesarz Witeliusz zjadł jednego dnia tysiąc ostryg, co jest imponującym aktem patologicznego obżarstwa – odrzekł, używając słowa, którego Katherine z całą pewnością nie znała. – Poza tym wiedza jest istotna, bo czyni cię wyjątkowym, i możesz czytać książki, których zwykli ludzie nie czytają, takie jak Metamorfozy Owidiusza, napisane po łacinie. – Dlaczego? – Bo żył w Rzymie, kiedy ludzie mówili i pisali po łacinie. – Dlaczego? Tu go miała. Dlaczego Owidiusz żył w antycznym Rzymie wroku 20 p.n.e., a nie w Chicago w roku 2006 n.e.? Czy Owidiusz nadal byłby Owidiuszem, gdyby żył w Ameryce? Nie, bo byłby rdzennym Amerykaninem, albo amerykańskim Indianinem, przedstawicielem ludności pierwotnej lub tubylczej, a oni nie używali łaciny ani żadnego innego pisanego języka. Zatem, czy Owidiusz miał znaczenie dlatego, że był Owidiuszem, czy dlatego, że żył w antycznym Rzymie? – To bardzo dobre pytanie – uznał Colin – i spróbuję znaleźć dla ciebie odpowiedź. Krazy Keith zawsze tak mówił, gdy nie wiedział, co odrzec. – Chcesz zostać moim chłopakiem? – zapytała nagle Katherine. Colin usiadł szybko i popatrzył na dziewczynę, która spuściła jasnoniebieskie oczy, wbijając spojrzenie w swoje kolana. Kiedyś miał ją nazywać Wielką. Katherine I. Katherine Wspaniałą. Nawet na siedząco była wyraźnie niższa od niego, wyglądała na poważną i

zdenerwowaną, z ustami mocno ściągniętymi i spuszczonym wzrokiem. Ogarnęła go fala wzruszenia. Zakończenia nerwów pod skórą eksplodowały z drżeniem. Poczuł łaskotanie w przeponie. Oczywiście nie mogło to być pożądanie ani miłość i wcale ich nie przypominało, więc zapewne było to coś, co dzieci w szkole nazywają „zakochaniem”. – Chcę – odpowiedział. Zwróciła do Colina buzię o okrągłych policzkach pokrytych piegami, złożyła usta w dzióbek, przechyliła się i pocałowała chłopca w policzek. To był jego pierwszy pocałunek, a jej wargi były takie jak nadchodząca zima – chłodne, suche i szorstkie – i Colinowi przyszło do głowy, że pocałunek nie był nawet w przybliżeniu tak przyjemny, jak samo pytanie, czy chce zostać jej chłopakiem. Co mu się nigdy nie udało, ponieważ choćby nie wiadomo, jak się starał, nie był oburęczny.

(siódmy) Całkiem niespodziewanie tuż za grzbietem niewielkiego wzgórza ich oczom ukazał się cmentarz, otoczony wysokim do kolan omszałym murkiem. Znajdowało się tam kilkadziesiąt nagrobków. – Oto miejsce ostatniego spoczynku arcyksięcia Franciszka Ferdynanda – przemówiła Lindsey Lee Wells, a jej głos nabrał nagle intonacji typowej dla znudzonego przewodnika, który od dawna zna swój tekst na pamięć. Colin i Hassan podążyli za nią do mierzącego niemal metr osiemdziesiąt obelisku – przypominającego miniaturowy pomnik Waszyngtona – przed którym leżało naręcze niezbyt nowych, jedwabnych różowych róż. Choć kwiaty były ewidentnie sztuczne i tak wydawały się przywiędłe. Lindsey przysiadła na murku. – E, chrzanić wykład. Pewnie i tak wszystko wiesz – powiedziała, kiwając głową do Colina. – Opowiem wam historię w skrócie: arcyksiążę urodził się w grudniu 1863 roku w Austrii. Jego wujem był cesarz Franciszek Józef, ale on sam jako bratanek cesarza Austro-Węgier zupełnie nie miał na co liczyć. Chyba żeby jedyny syn cesarza, Rudolf, palnął sobie w głowę, co się rzeczywiście wydarzyło w roku 1889. I nagle Franciszek Ferdynand znalazł się na pierwszym miejscu w kolejce do tronu. – Nazywali go „najbardziej samotnym człowiekiem w Wiedniu” – poinformował Hassana Colin. – Tak, nikt go nie lubił, bo był totalnym leszczem – dodała Lindsey – a do tego nawet niezbyt bystrym. Taki przeciętny, chuderlawy typek. Rodzina uważała go za liberalnego mięczaka, a wiedeńska socjeta za idiotę, takiego autentycznego kretyna z wiecznie niedomkniętą gębą. Później pogorszył jeszcze swoją sytuację, bo ożenił się z miłości. W 1900 roku wziął ślub z dziewczyną o imieniu Zofia, którą cały dwór obgadywał za plecami. Na obronę księcia należy dodać, że naprawdę ją kochał. Nigdy o tym nie wspominam zwiedzającym, ale z tego, co przeczytałam na temat Frania, on i Zofia byli chyba najszczęśliwszym małżeństwem w całej historii rodziny cesarskiej. To w pewnym sensie pozytywna historia, poza tym że w czternastą rocznicę ślubu, dwudziestego ósmego czerwca 1918 roku, oboje zostali zastrzeleni w Sarajewie. Cesarz kazał ich pochować pod Wiedniem i nawet się nie pofatygował na pogrzeb. Okazał jednak swoje przywiązanie do bratanka, rozpętując z jego powodu pierwszą wojnę światową, co ogłosił w Serbii miesiąc później. – Po tych słowach Lindsey wstała. – To już koniec wycieczki. – Uśmiechnęła się. – Napiwki mile widziane. Młodzieńcy nagrodzili ją uprzejmymi oklaskami, po czym Colin podszedł do obelisku, na którym napisano jedynie: ARCYKSIĄŻĘ FRANCISZEK FERDYNAND. 1863-1914.

NIECH MU ZIEMIA LEKKĄ BĘDZIE, CHOĆ ON CIĘŻKIM BRZEMIENIEM JĄ OBARCZYŁ. „Ciężkim brzemieniem”, jasne, chyba raczej milionami. Colin wyciągnął rękę, by dotknąć granitu, chłodnego mimo palącego słońca. W którym momencie życia arcyksiążę mógł postąpić inaczej? Gdyby nie miał obsesji na punkcie swojej miłości, gdyby nie był taki nietaktowny, taki mięczakowaty, taki upierdliwy – może gdyby nie był, pomyślał Colin, tak bardzo podobny do mnie… Arcyksiążę też miał dwa główne problemy: nie liczył się kompletnie dla nikogo (przynajmniej dopóki jego zwłoki nie rozpętały wojny) i pewnego dnia dorobił się dziury w brzuchu. Ale teraz Colin zapełni swoją dziurę, a także zmusi ludzi, by go dostrzegli. Stanie się kimś wyjątkowym, wykorzysta swój talent, żeby osiągnąć coś bardziej interesującego i ważnego niż układanie anagramów i tłumaczenie z łaciny. I, tak!, znów zalała go fala radości z powodu eureki, tak, tak, tak! Wykorzysta swoją przeszłość – i przeszłość arcyksięcia, i całą nieskończoną przeszłość – by przeniknąć przyszłość. Zaimponuje Katherine XIX – zawsze cieszyła ją myśl, że on może być geniuszem – i uczyni świat bezpieczniejszym miejscem dla wszystkich Porzucanych. Jego życie na pewno będzie miało znaczenie. Z tych marzeń nagle wyrwało Colina pytanie Hassana: – I jakim, kurna, cudem rodowity austriacki arcyksiążę wylądował na tym zadupiu w Tennessee? – Wykupiliśmy go – oznajmiła Lindsey Lee. – Około roku 1921. Właściciel zamku, w którym został pochowany, potrzebował pieniędzy i wystawił Franciszka na sprzedaż. A my go kupiliśmy. – Ile w tamtych czasach kosztował martwy arcyksiążę? – zainteresował się Hassan. – Wieść niesie, że około trzech i pół tysiąca dolców. – Kupa kasy – stwierdził Colin, nadal trzymając dłoń na granitowym obelisku. – Od lat dwudziestych dolar zyskał na wartości ponad dziesięciokrotnie, więc obecnie byłoby to trzydzieści pięć tysięcy z okładem. Sporo biletów po jedenaście dolców za sztukę. Lindsey Lee Wells przewróciła oczami ze zniecierpliwieniem. – Dobra, dobra, jestem pod wrażeniem. Wystarczy. Wiesz, mamy tutaj takie urządzenia… Nie wiem, czy znają je tam, skąd pochodzicie, ale nazywają się kalkulatorami i można za ich pomocą wykonywać wszelkie obliczenia. – Wcale nie chciałem się popisywać – zaprotestował Colin. Nagle oczy Lindsey rozbłysły, dziewczyna przyłożyła dłonie do ust i zawołała:

– Hej! Nad grzbietem wzgórza ukazały się głowy trzech chłopców i jednej dziewczyny. – Ekipa ze szkoły – wyjaśniła Lindsey. – I mój chłopak. Puściła się biegiem w ich stronę. Hassan i Colin chwilę stali bez ruchu, ale już po chwili zaczęli się gorączkowo naradzać. – Jestem studentem z Kuwejtu na wymianie – zasugerował Hassan. – Mój ojciec to baron naftowy. Colin pokręcił głową. – Zbyt oczywiste. Jestem Hiszpanem. Uchodźcą. Moich rodziców zamordowali Baskowie, separatyści. – Nie wiem, co to Baskowie, i oni też nie będą wiedzieli, więc nie. Dobra, właśnie przyjechałem do Ameryki z Hondurasu. Mam na imię Miguel. Moi rodzice zbili fortunę na bananach, a ty jesteś moim ochroniarzem, ponieważ bananiarski związek zawodowy chce mojej śmierci. – Dobre – odparł Colin – ale przecież nie mówisz po hiszpańsku. Spróbujmy tak: zostałem uprowadzony przez Eskimosów na terytorium Jukonu… nie, to słabe. Jesteśmy kuzynami z Francji, którzy po raz pierwszy odwiedzają Stany Zjednoczone. To nasza podróż pomaturalna. – Nuda, ale nie mamy więcej czasu. Ja znam angielski, a ty nie? – upewnił się Hassan. – Tak. Colin słyszał już głosy zbliżającej się grupki i widział, że Lindsey Lee wpatruje się z uwielbieniem w wysokiego, muskularnego chłopaka w bluzie Tennessee Titans. Młodzian wyglądał jak góra mięśni, miał postawione włosy i prezentował w uśmiechu garnitur górnych zębów oraz dziąsła. Powodzenie gry zależało od tego, czy Lindsey zdążyła coś wspomnieć na ich temat, ale Colin stwierdził, że nie ma się czym martwić, bo chłopak pochłaniał całą jej uwagę. – Zaraz tu będą – ostrzegł Hassan. – Jak masz na imię? – Pierre. – Ja jestem Salinger, wymawiane „salindżej”. – Przyjechaliście pozwiedzać? – zagaił chłopak Lindsey, gdy znaleźli się obok – Tak, ja jestem Salindżej – przedstawił się Hassan, z francuskim akcentem zasługującym

na miano nie tyle znośnego, co wręcz rewelacyjnego. – To kuzyn Pierre. Widzimy wasz kraj raz pierwszy i chcemy znać arcyksięcia, który wystartował naszą – jak to się mówi? – pierwszą ziemską wojnę. – Zerknął na Lindsey Lee, która ukryła rozbawienie, mlaskając pomarańczową gumą do żucia. – Jestem Colin – przedstawił się narzeczony, wyciągając rękę. Hassan nachylił się do Pierre’a/Colina i szepnął: – Nazwiemy go „Drugi Colin”. – A głośno powiedział: – Mój kuzyn słabo mówić po angielsku. Ja jestem jego człowiek słowa. – Drugi Colin zaśmiał się, podobnie jak pozostali dwaj chłopcy, którzy następnie przedstawili się jako Chase i Fulton. (– Nazwiemy Chase’a „Za Ciasne Dżinsy”, a Fultona „Kurdupel Żujący Tabakę” – szepnął Hassan do Colina). – Je m’appelle Pierre – wypalił Colin, gdy chłopcy się przedstawili. – Quand je vais dans le metro, je fais aussi de la musique de prouts[23] . – Przyjeżdża do nas wielu turystów z zagranicy – odezwała się jedyna dziewczyna poza Lindsey, wysoka i opięta ciasnym podkoszulkiem na ramiączkach z napisem „ABERCROMBIE”. Miała też – jak by to ująć uprzejmie – gigantyczne balony. Była niewiarygodnie seksowna, w stylu najlepszej laski w szkole, obowiązkowo z wybielanymi zębami i anoreksją, który był najmniej ulubionym stylem Colina. – Tak przy okazji, mam na imię Katrina. Ciepło, pomyślał Colin, ale nie gorąco. – Amour aime aimer amour![24] – oznajmił głośno. – Pierre – wyjaśnił Hassan – ma chorobę w mowie. Taką, hm, z brzydkimi słowami. We Francji mówi na to Toorettes, nie wiem, jak po angielsku. – On ma zespół Tourette’a? – zapytała Katrina. – MERDE![25] – wrzasnął Colin. – Tak! – potwierdził radośnie Hassan. – Tak samo w oba języki, jak hemoroid. To wiedzieliśmy wczoraj, bo Pierre’a paliło w zad. Ma Toorettes. I hemoroid. Ale to dobry chłopiec. – Ne dis pas que j’ai des hémoroїdes! Je n’ai pas d’hémoroїde[26]– krzyknął Colin, próbując jednocześnie nie wypaść z roli i skierować wywód Hassana na inne tory. Przyjaciel spojrzał na niego, ze zrozumieniem pokiwał głową, a potem zwrócił się do Katriny: – On mówi, że twoja twarz piękna jak hemoroid.

Lindsey Lee Wells wybuchnęła śmiechem. – Dobra, dobra, wystarczy już – powiedziała. Colin naskoczył na przyjaciela: – Dlaczego musiałem mieć hemoroidy? Czemu, do licha, wpadłeś na taki pomysł? – A potem Drugi Colin (DC), Za Ciasne Dżinsy (ZCD), Kurdupel Żujący Tabakę (KŻT) i Katrina zaczęli na wyścigi wypytywać Lindsey i zaśmiewać się z numeru chłopaków. – Koleś, mój ojciec w zeszłym roku wybrał się do Francji – wyjaśnił Hassan – i dostał hemoroidów, więc pokazywał w aptece na tyłek i uparcie powtarzał po francusku „ogień”, aż w końcu się okazało, że hemoroidy po ichniemu są tak samo jak po naszemu. A ja nie znam żadnego innego pierdzielonego słowa po francusku. Poza tym to zabawny pomysł, żebyś miał naraz tourette’a i hemoroidy. – Daj spokój – rzucił zarumieniony Colin. I wtedy usłyszał, że DC mówi: – Niezła beka. Spodobają się Hollis, co? Lindsey wspięła się na palce, żeby go pocałować. – Ale cię nabrałam, skarbie – mruknęła. – To oni mnie nabrali – sprostował. Lindsey udała, że się dąsa, i rozchmurzyła się dopiero, kiedy cmoknął ją w czoło. Taka sama scena rozgrywała się często w życiu Colina, tyle że to zazwyczaj on się dąsał. Ruszyli razem przez pole. Przepocona koszulka lepiła się Colinowi do pleców, a guz na czole nadal pulsował. Teoremat o zasadzie przewidywalności Katherine, pomyślał. Nawet nazwa brzmiała właściwie. Tak długo czekał na przełom, tyle razy rozpaczał, że teraz chciał choćby na chwilę zostać sam z ołówkiem, kartką papieru, kalkulatorem i bez gadania. Nawet w samochodzie. Dyskretnie pociągnął Hassana za rękaw i spojrzał na niego porozumiewawczo. – Chcę się napić gatorady – odpowiedział kumpel. – Zaraz potem jedziemy. – W takim razie muszę dla was otworzyć sklep – oznajmiła Lindsey i poprosiła DC: – Chodź ze mną, skarbie. Miękka słodycz jej głosu podsunęła Colinowi wspomnienia o K-19. – Chciałbym – odrzekł DC – ale Hollis siedzi na schodach, a zerwaliśmy się z Chase’em z roboty. Uniósł dziewczynę do góry i przytulił, prężąc bicepsy.

Trochę się wyrywała, ale w końcu mocno go pocałowała otwartymi ustami. Postawił ją na ziemi, puścił oko i oddalił się wraz ze świtą w stronę czerwonego pick-upa. Kiedy Lindsey, Colin i Hassan dotarli do sklepu wielobranżowego w Gutshot, na schodach siedziała duża kobieta w różowej sukience w kwiaty i rozmawiała z mężczyzną, który miał bujną brązową brodę. Gdy się zbliżyli, Colin usłyszał, że kobieta coś opowiada. – No i Starnes kosi trawnik – mówiła. – Wtem wyłącza kosiarkę, patrzy na psa, myśli, po czym woła do mnie: „Hollis! Co jest z tym cholernym psem?”, a ja mu na to, że pies ma zapalenie gruczołów okołoodbytowych, które mu właśnie wycisnęłam. Starnes trawi tę informację i w końcu mówi: „Mogłabyś zastrzelić tego psa, wziąć se nowego ze zdrowym tyłkiem i nikt by się nawet nie kapnął”. A ja na to: „Starnes, w tym mieście nie ma żadnego faceta godnego miłości, więc mogę chyba kochać swojego psa”. Brodacz aż zgiął się wpół ze śmiechu, a kobieta spojrzała na Lindsey. – Byliście zwiedzać? – zapytała. Gdy dziewczyna potaknęła, dodała: – Raczej ci się nie spieszyło. – Przepraszam – mruknęła Lindsey. Wskazała głową chłopców. – Hollis, to Hassan i Colin. Chłopaki, to jest Hollis. – Znana też jako matka Lindsey – dodała Hollis. – Chryste, nie ma się czym chwalić – rzuciła dziewczyna. Wyminęła mamę i otworzyła sklep. W środku owiało ich przyjemne, klimatyzowane powietrze. Gdy Colin mijał Hollis, kobieta położyła mu dłoń na ramieniu, odwróciła go do siebie i spojrzała mu w twarz. – Ja cię znam – stwierdziła. – A ja pani nie – odrzekł, a potem dodał gwoli wyjaśnienia: – Zazwyczaj nie zapominam twarzy. Hollis Wells nadal się w niego wpatrywała, ale Colin był pewien, że nigdy się nie spotkali. – On ma na myśli dosłownie to, co mówi – dodał Hassan, wyglądając zza regału z komiksami. – Macie tu jakieś gazety? – Lindsey Lee wyjęła spod lady „USA Today”. Hassan przejrzał stronę tytułową i starannie złożył gazetę tak, że było widać tylko niewielkie czarno-białe zdjęcie mężczyzny z gęstymi włosami i w okularach. – Znasz tego faceta? – zapytał przyjaciela. Colin zmrużył oczy i zastanawiał się przez chwilę. – Osobiście nie, ale nazywa się Gil Stabel i jest dyrektorem generalnym firmy o nazwie

Fortiscom. – Dobra robota. Tyle że nie jest dyrektorem generalnym Fortiscomu. – Jest – odrzekł Colin z absolutnym przekonaniem. – Nie, nie jest. Już w ogóle nie jest dyrektorem. Nie żyje. – Hassan rozłożył gazetę i Colin przeczytał nagłówek: „DYREKTOR GENERALNY FORTISCOMU ZGINĄŁ W KATASTROFIE SAMOLOTOWEJ”. – Dzieciaki bystrzaki! – zawołała tryumfalnie Hollis. Colin spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. Westchnął głośno. Nikt nie oglądał tego programu. Wskaźnik oglądalności Nielsena był na poziomie 0,0. Teleturniej nadawano przez jeden sezon i nikt spośród trzech milionów mieszkańców Chicago nigdy go nie rozpoznał. Tymczasem tutaj w Gutshot w stanie Tennessee… – O mój Boże! – entuzjazmowała się Hollis. – Co ty tutaj robisz? Colin, zarumieniony od chwilowego blasku sławy, zastanawiał się przez chwilę. – Przeżyłem załamanie, więc wyruszyliśmy w podróż, po drodze zobaczyliśmy drogowskaz do arcyksięcia, potem zraniłem się w głowę, doznałem olśnienia, poznaliśmy przyjaciół Lindsey, a teraz wracamy do samochodu, ale jeszcze nie wyjechaliśmy. Hollis podeszła bliżej i przyjrzała się jego bandażowi. Uśmiechnęła się i jedną ręką poczochrała chłopaka po kręconej czuprynie, jakby była jego ciotką, a on siedmiolatkiem, który właśnie zrobił coś niezwykle sympatycznego. – I nie wyjedziecie – oznajmiła – bo zamierzam przygotować dla was obiad. Hassan klasnął w dłonie. – Jestem naprawdę głodny. – Zamykamy, Linds. – Dziewczyna skrzywiła się wymownie i powoli wyszła zza kasy. Pojedziesz z Colinem na wypadek, gdyby zabłądził – poleciła jej mama – a ja wezmę… jak masz na imię? – Nie jestem terrorystą – zapewnił Hassan w odpowiedzi. – No cóż, ulżyło mi. – Hollis uśmiechnęła się. Hollis prowadziła nowego, imponująco różowego pick-upa, a Colin z Lindsey jechali za nią Katafalkiem.

– Ładne auto – skomentowała dziewczyna sarkastycznie. Chłopak nie odpowiedział. Polubił Lindsey Lee Wells, ale czasami wydawało mu się, że leci sobie z nim w kulki[27]. Miał ten sam problem z Hassanem. – Dzięki, że nas nie wydałaś, kiedy byłem Pierre’em, a Hassan Salingerem. – Nie ma sprawy. Byliście całkiem zabawni. Poza tym mój Colin trochę za bardzo gwiazdorzył i trzeba mu było utrzeć nosa. – Rozumiem – skwitował słowa Lindsey chłopak, bo nauczyłsię tak mówić, kiedy nie miał nic do powiedzenia. – A więc – ciągnęła – jesteś geniuszem? – Jestem wypalonym cudownym dzieckiem – sprostował Colin. – A w czym jesteś dobry poza tym, że wiesz wszystko? – Hm, w językach, grach słownych. Takie tam banały. Nic pożytecznego. Kątem oka dostrzegł, że na niego patrzy. – Języki są pożyteczne. Jakie znasz? – Całkiem nieźle władam jedenastoma. Niemieckim, francuskim, łacińskim, greckim, holenderskim, arabskim, hiszpańskim, rosyjskim… – Wystarczy – przerwała mu. – Wydaje mi się, że meine Mutter denkt, daβ sie gut für mich sind[28]– powiedziała. – Dlatego wysłała nas razem. – Warum denkt sie das[29] ? – No dobra, dowiedliśmy, że mówimy po niemiecku. Matka totalnie suszy mi głowę, żebym poszła na studia i uczyła się, nie wiem, na lekarza czy kogoś takiego. A ja nie chcę. Zamierzam zostać tutaj. Już podjęłam decyzję. Więc może ma nadzieję, że mnie zmotywujesz czy coś. – Lekarze zarabiają więcej niż ratownicy medyczni – zauważył Colin. – Słusznie, ale ja nie potrzebuję pieniędzy. – Umilkła i przez chwilę słychać było tylko warkot samochodu. W końcu Colin spojrzał na nią wyczekująco. – Chcę sobie spokojnie żyć tutaj – wyjaśniła. – Ostatecznie mogę pójść do dwuletniego college’u w Bradford, żeby matka dała mi spokój, ale nic więcej. Droga ostro skręciła w prawo i za kępą drzew ukazało się miasteczko. Wzdłuż ulicy stały

małe, zadbane domki. Prawie wszystkie miały ganki i siedziało na nich mnóstwo osób, mimo że było goręcej niż w piekle latem. Przy głównej ulicy Colin zauważył całkiem nową stację benzynową ze sklepem i z restauracją Taco Bell, salon fryzjerski oraz budynek Poczty Głównej w Gutshot, który wyglądał, jakby był niewiele większy od przestronnej szafy. Lindsey wskazała na coś za oknem od strony kierowcy. – Tam jest fabryka – powiedziała, a Colin ujrzał w oddali kompleks niskich budynków. Nie wyglądały jak typowa fabryka: bez potężnych stalowych silosów czy kominów wypuszczających kłęby tlenku węgla, tylko kilka budynków trochę przypominających hangary na lotnisku. – Co tam robią? – zapytał Colin. – Pracują. W fabryce znajdują się wszystkie dobre miejsca pracy w naszym miasteczku. Mój pradziadek otworzył ją w 1917 roku. – Colin zwolnił i zjechał na bok, by mógł ich wyminąć pędzący SUV i żeby mogli spokojnie przyjrzeć się fabryce. – No dobrze, ale co tam się produkuje? – zapytał. – Będziesz się śmiał. – Nie będę. – Przysięgnij – nalegała Lindsey. – Przysięgam. – To zakłady tekstylne. Obecnie produkujemy głównie… sznurki do tamponów. Colin nie wybuchnął śmiechem. Pomyślał tylko: To tampony mają sznurki? Po co? Ze wszystkich wielkich tajemnic ludzkości – Boga, natury wszechświata itd. – najmniej wiedział o tamponach. Dla niego tampony były trochę jak niedźwiedzie grizzly: był świadom ich istnienia, ale nigdy nie widział żadnego w naturze i wcale o tym nie marzył. Zamiast śmiechu nastąpiła chwila głuchego milczenia. Colin jechał za różowym pick-upem świeżo wybrukowaną boczną uliczką, która pięła się stromo w górę, zmuszając sterany silnik Katafalku do walki o przetrwanie. Gdy dotarli na wzgórze, okazało się, że uliczka była tak naprawdę długim podjazdem, który kończyłsię ślepo przed największym domem jednorodzinnym, jaki Colin kiedykolwiek widział na własne oczy. Ponadto był on jaskraworóżowy, niczym guma balonowa albo syrop na kaszel. Zatrzymali się na podjeździe, a Colin przez dłuższy czas gapił się na dom z otwartymi ustami, więc w końcu Lindsey lekko stuknęła go w plecy. Wzruszyła ramionami, jakby była trochę zażenowana. – Może ciasny – rzuciła – ale za to własny.

Szerokie schody prowadziły na otoczony lasem kolumn ganek. Hollis otworzyła drzwi i chłopcy weszli do ogromnego salonu, w którym stała sofa tak długa, że mogliby leżeć na niej obaj wzdłuż i nie dotykać się głowami. – Rozgośćcie się, a my z Lindsey przygotujemy obiad. – Chyba mogłabyś sobie poradzić sama – zasugerowała dziewczyna, opierając się o drzwi. – Mogłabym, ale tego nie zrobię. Hassan usiadł na sofie. – Z tej Hollis to niezły numer, człowieku. Opowiadała mi po drodze, że jest właścicielką fabryki produkującej sznurki do tamponów. Colinowi nadal ten fakt nie wydawał się szczególnie zabawny. – Wiedziałeś, że gwiazda filmowa, Jayne Mansfield, też mieszkała w różowej rezydencji? – Obszedł salon, czytając tytuły na grzbietach książek i oglądając zdjęcia w ramkach. Jego wzrok przykuła fotografia na półce nad kominkiem, więc podszedł bliżej. Na tle wodospadu Niagara obok odrobinę młodszej i chudszej Hollis stała dziewczyna przypominająca trochę Lindsey Lee, ubrana w czarny płaszcz narzucony na niechlujny stary podkoszulek z nazwą zespołu Blink-182. Oczy miała podkreślone czarną kreską sięgającą niemal na skronie, nosiła zwężane, ciasne dżinsy i porządnie wypolerowane martensy. – Czy ona ma siostrę? – zapytał Colin. – Proszę? – Pytam o Lindsey – wyjaśnił chłopak. – Sam zobacz. Hassan zbliżył się i spojrzał na zdjęcie. – To najbardziej żałosna próba udawania gota, jaką widziałem – skomentował. – Goci nie słuchają Blink-182, kurna, nawet ja to wiem. – Lubicie zieloną fasolkę? – zapytała Lindsey, a Colin dopiero teraz zorientował się, że dziewczyna stoi tuż za nimi. – To twoja siostra? – zapytał. – Nie – odpowiedziała. – Nie mam rodzeństwa. Nie poznajesz po tym, jak uroczo jestem na sobie skupiona? – Był zbyt zajęty uroczym skupieniem na sobie, żeby cokolwiek zauważyć – wtrącił Hassan.

– To kto to jest? – zapytał Colin. – To ja w ósmej klasie. – Och – równocześnie odrzekli skonsternowani chłopcy. – Tak, lubię zieloną fasolkę – dodał natychmiast Hassan, starając się jak najszybciej zmienić temat. Kiedy Lindsey zamknęła za sobą drzwi kuchenne, wzruszył ramionami i uśmiechnął się krzywo, po czym wrócił na kanapę. – Muszę popracować – oznajmił Colin. Ruszył wytapetowanym na różowo korytarzem i trafił do pokoju z ogromnym drewnianym biurkiem, wyglądającym na mebel, przy którym prezydent mógłby podpisywać ważne ustawy. Colin usiadł, wyjął z kieszeni złamany ołówek HB oraz wierny notes i zaczął pisać. Teoremat opiera się na słusznym założeniu, że na świecie istnieją dokładnie dwa rodzaje ludzi: Porzucający i Porzucani. Każdy ma predyspozycje, by być albo jednym, albo drugim, ale oczywiście nie wszyscy są WYŁĄCZNIE jednymi lub drugimi. Stąd wykres w postaci krzywej dzwonowej.

Większość ludzi plasuje się w pobliżu pionowej osi podziału, z okazjonalnymi statystycznymi odstępstwami (np. ja) stanowiącymi niewielki procent ogółu. Przedstawienie liczbowe wykresu można wyrazić tak, że 5 to notoryczny Porzucający, a 0 to ja. Zatem gdyby Katherine Wspaniała miała współczynnik 4, a ja 0, to całkowita różnica Porzucający/Porzucany = –4. (Zakładając liczby ujemne, jeśli chłopak jest bardziej Porzucanym, dodatnie, jeśli dziewczyna). Potem zaczął pracować nad dającym się wyrazić na wykresie równaniem swojego

związku ze Wspaniałą (najprostszym z jego romansów) takim, jaki rzeczywiście był: przykrym, brutalnym i krótkim. Z jakiegoś powodu, gdy rzucał na podłogę kolejne kartki z równaniami, miał wrażenie, że w pokoju robi się coraz cieplej. Pot przesiąkł przez gazowy opatrunek i zalewał mu oczy, więc zdarł bandaż z czoła. Zdjął koszulkę i otarł z twarzy sączącą się krew. Pracował nagi do pasa, pochylony nad biurkiem, z kręgami odznaczającymi się wyraźnie na chudych plecach. Nigdy w życiu nie miał takiego uczucia: wiedział, że jest bliski ważnego odkrycia. Wiele osób, w tym on sam, dostrzegało dychotomię Porzucający/Porzucany, ale nikt nigdy nie wykorzystał jej, by zobrazować krzywą związków uczuciowych. Colin wątpił, czy ktokolwiek choćby podejrzewał, że za pomocą pojedynczego wzoru można przewidzieć wszelkie wzloty i upadki romansów. Wiedział, że nie będzie to łatwe. Przede wszystkim nie przywykł do anagramowania polegającego na zamianie pojęć na liczby. Ale nie tracił wiary. Nigdy nie był wybitny z matematyki[30], ale był za to światowej sławy specjalistą od porzuceń. Pracował nad wzorem napędzany uczuciem, że zaraz wpadnie mu do głowy wielki, epokowy pomysł. A kiedy już udowodni, że się liczy dla świata, Katherine za nim zatęskni, wiedział to. Będzie na niego patrzyła tak, jak kiedyś: jak na geniusza. Po godzinie stworzył wzór: f(x)=D³x² – D Przez co związek z Katherine I wyglądał następująco: To było niemalże doskonałe – nieskomplikowana graficzna ilustracja nieskomplikowanej relacji. Idealnie odwzorowywała nawet jej krótkotrwałość. Wykresy nie muszą precyzyjnie oddawać czasu trwania związku, powinny go raczej pokazywać przez porównanie, np. będzie chodziła ze mną dłużej niż K-14, ale nie tak długo jak K-19[31]. Ale wykres dla Katherine II wyszedł fatalnie – tylko w jednym punkcie zetknął się z osią x. Z całą pewnością formuła nie była na tyle dopracowana, by Colin mógł wysłać artykuł do „Roczników Matematycznych” czy podobnego periodyku, ale poczuł się na tyle dobrze, by znów włożyć koszulkę. Szczęśliwy po raz pierwszy od co najmniej dwóch dni pognał korytarzem i wpadł w chłód salonu. Przez otwarte drzwi zauważył, że Lindsey, Hassan i Hollis siedzą w jadalni, więc wszedł i usiadł przed talerzem z ryżem, zieloną fasolką i czymś, co wyglądało jak bardzo mały kurczak. Hassan śmiał się z czegoś, a obie panie Wells mu wtórowały. Wyglądało na to, że już zapałały do niego sympatią. Ludzie po prostu lubili Hassana, tak jak lubią fast food i celebrytów. Colina zdumiewał ten dar. Gdy tylko usiadł, Hollis zapytała Hassana:

– Czy chciałbyś odmówić modlitwę? – Jasne. – Hassan odchrząknął. – Bismillah[32]. – Po czym ujął widelec. – Już? – zdziwiła się Hollis. – Już. Jesteśmy konkretnymi ludźmi. Konkretnymi, a także głodnymi. Jednak arabskie słowo sprawiło, że wszyscy poczuli się niekomfortowo, i przez kilka minut nie odzywał się nikt poza Hassanem, który co chwilę powtarzał, że przepiórki (bo były to przepiórki, a nie kurczaki) są przepyszne. I rzeczywiście były smaczne, uznał Colin, jeśli ktoś lubi wydłubywać spośród niekończącego się labiryntu kości i chrząstek pojedyncze skrawki mięsa. Za pomocą sztućców polował na jadalne kąski, aż wreszcie uzbierał cały widelec mięsa. Przeżuwał go powoli, by nacieszyć się nim jak najdłużej. Żuł, żuł i auć! Cholera, co to było?! Żuł, żuł, żuł. I znów. Ja pierniczę, czy to kość? – Auć – jęknął cicho. – To śrut – wyjaśniła mu Lindsey. – Śrut? – Śrut – potwierdziła jej mama. – Ten ptak został zastrzelony? – zapytał Colin, wypluwając maleńką metalową kulkę. – Ta. – A ja zjadam kule? Lindsey uśmiechnęła się. – Nie, wypluwasz je. Tak się zatem złożyło, że tego wieczoru Colin pożywiał się głównie ryżem i zieloną fasolką. Gdy skończyli posiłek, Hollis zapytała: – I jakie to uczucie wygrać Dzieciaki bystrzaki? Pamiętam, że nie wyglądałeś na zbyt, hm, podekscytowanego. – Było mi przykro, że tamta dziewczynka przegrała. Była naprawdę miła. Bardzo to przeżywała. – Ja się cieszyłem za nas dwóch – wtrącił Hassan. – Jako jedyny z publiki wykonałem taniec radości. Singleton załatwił tę smarkulę, jakby zjadał pączek z marmoladą[33]. Wzmianka o programie Dzieciaki bystrzaki przypomniała Colinowi o Katherine XIX,

więc wbił wzrok w przestrzeń i z całych sił starał się jak najmniej myśleć. Wtem odezwała się Hollis, a jej głos przerwał długą ciszę niczym budzik sen. – Chcę wam zaproponować wakacyjną pracę w Gutshot. Rozpoczynam pewne przedsięwzięcie, a wy się do niego idealnie nadajecie. W ciągu minionych lat sporadycznie zdarzało się, że ktoś próbował zatrudniać Colina na stanowisku odpowiadającym jego zdolnościom. Ale (a) lato było porą obozów dla zdolnych dzieci, na których mógł pogłębiać swoją edukację, (b) prawdziwa praca odciągnęłaby go od jego prawdziwej pracy, którą było stawanie się coraz większą skarbnicą wiedzy, oraz (c) tak naprawdę nie miał żadnych rynkowych umiejętności. Na przykład rzadko się trafia na podobne ogłoszenia: Stanowisko dla cudownego dziecka Duża międzynarodowa korporacja szuka utalentowanego, ambitnego cudownego dziecka, które będzie mogło podjąć letnią pracę w dynamicznym i ekscytującym Dziale Cudownych Dzieci. Wymagane co najmniej czternaście lat doświadczenia w charakterze certyfikowanego cudownego dziecka, umiejętność układania absorbujących anagramów (i adekwatnej aliteracji), biegła znajomość jedenastu języków. Do obowiązków należy czytanie, zapamiętywanie encyklopedii, powieści i poezji oraz nauczenie się na pamięć pierwszych dziewięćdziesięciu dziewięciu cyfr liczby π[34] . I tak każdego lata Colin jechał na obóz dla uzdolnionych dzieciaków, i z każdym mijającym rokiem stawało się dla niego coraz bardziej oczywiste, że nie ma kwalifikacji, by robić cokolwiek innego. Szczerze przyznał się do tego Hollis. – Potrzebuję tylko kogoś niegłupiego i niepochodzącego z Gutshot, czyli obaj pasujecie idealnie. Pięćset dolarów dla obu za tydzień, plus zakwaterowanie i wyżywienie. Macie tę robotę! Witajcie w rodzinie pracowników Zakładów Tekstylnych Gutshot! Colin zerknął na przyjaciela, który nadal delikatnie dzierżył w dłoniach przepiórkę, wgryzając się w jej kości z nadzieją na choć trochę przyzwoitszy posiłek. Hassan ostrożnie odłożył ogryzione ptaszę na talerz i odpowiedział na spojrzenie kumpla. Dyskretnie kiwnął głową. Colin ściągnął usta. Hassan potarł zarośnięty policzek. Colin przygryzł wnętrze kciuka. Hassan uśmiechnął się. Colin skinął głową. – Zgoda – oznajmił w końcu. Postanowili zostać. Czy nam się to podoba, czy nie, pomyślał Colin, podróże w nieznane mają jednak punkt docelowy. A przynajmniej jego podróże. I akurat ten wydawał się całkiem odpowiedni – urocza, choć nieco nadmiernie różowa, kwatera, całkiem sympatyczne kobiety, z których jedna sprawiała, że czuł się odrobinę sławny, no i było to miejsce jego pierwszej w życiu eureki. Colin co prawda nie potrzebował pieniędzy, ale wiedział, że Hassan nienawidzi prosić rodziców o fundusze. Poza tym takie doświadczenie dobrze im zrobi. Żaden z nich, pomyślał Colin, formalnie rzecz biorąc, nigdy nie pracował za

pieniądze. Martwiła go jedynie kwestia Teorematu. Hassan powiedział: – La ureed an uz’ij rihlatik – wa lakin min ajl khamsu ma’at doolar amreeki fil usbu’, sawfa afa’al[35] . – La ureed an akhsar kulla wakti min ajl watheefa. Yajib an ashtaghil ala mas’alat al-riyadiat[36] . – Czy możemy tak to urządzić, żeby Singleton miał czas na swoje gryzmoły? – zapytał Hassan po angielsku. – Co to za bełkot? – zapytała zdezorientowana Lindsey. Colin zignorował ją, odpowiadając Hassanowi: – To nie są żadne gryzmoły, wiedziałbyś o tym, gdybyś… – Poszedł do college’u, jasne. Boże, jaki ty jesteś przewidywalny – westchnął Hassan, a następnie zwrócił się do Lindsey: – To nie żaden bełkot. Mówimy w świętym języku Koranu, języku wielkiego kalifa i Saladyna, najpiękniejszej i najbardziej zawiłej z ludzkich mów. – Cóż, brzmi jak pochrząkiwanie szopa pracza – stwierdziła dziewczyna. Colin przez chwilę zastanawiał się nad jej uwagą. – Muszę mieć czas na pracę teoretyczną – wyjaśnił w końcu Hollis, a ona tylko kiwnęła głową. – Super! – zawołała Lindsey na pozór szczerze. – Super. Ale nie dostaniecie mojego pokoju. Hassan odpowiedział z ustami pełnymi ryżu: – Chyba znajdziemy gdzieś w tym domu jakiś kącik, w którym będziemy mogli przycupnąć. – Może zagramy w scrabble? – zaproponowała Hollis. Lindsey jęknęła. – Nigdy w to nie grałem – wyznał Colin. – Geniusz, który nigdy nie grał w scrabble? – zdziwiła się dziewczyna. – Nie jestem geniuszem.

– No dobra, mądrala? Colin zaśmiał się. Pasowało do niego. Już nie cudowne dziecko, jeszcze nie geniusz – ale mimo to mądrala. – Nie gram w gry – uściślił. – W ogóle niewiele gram. – A powinieneś. Gry to świetna zabawa, choć scrabble może nie są najlepszym przykładem – powiedziała Lindsey. Wyniki: Hollis – 158 Colin – 521 Lindsey – 293 Hassan – 0[37] Później Colin zadzwonił do rodziców i poinformował ich, że znajduje się w miejscowości o nazwie Gutshot, ale zapomniał dodać, że zamieszkał u zupełnie obcej kobiety. Następnie do późna pracował nad Teorematem w swojej sypialni na drugim piętrze, w której stało ładne dębowe biurko z pustymi szufladami. Colin z jakichś powodów zawsze lubił biurka z pustymi szufladami. Ale praca nie szła mu najlepiej. Chłopak zaczynał się już martwić, że może mu zabraknąć wiedzy matematycznej, gdy nagle otworzyły się drzwi i weszła Lindsey Lee Wells w piżamie w tureckie wzory. – Jak tam twoja głowa? – zapytała, siadając na łóżku. Zamknął prawe oko, potem je otworzył, a następnie przycisnął palec do rany. – Boli – odpowiedział. – Ale dzięki, że mnie opatrzyłaś. Podwinęła pod siebie nogi, uśmiechnęła się i zanuciła: – „Bo przyjaciele po to są…”. – Lecz zaraz spoważniała i wydawała się niemalże onieśmielona. – Słuchaj, chciałabym ci coś powiedzieć. – Przygryzła kciuk. – Hej, to ja tak robię – zaprotestował Colin, mając na myśli jej nerwowy gest. – Dziwne. To taka słabsza wersja ssania kciuka, co nie? W każdym razie robię to tylko na osobności – dodała. Colin pomyślał, że przebywanie w jego towarzystwie nie oznacza raczej bycia „na osobności”, ale nie drążył tematu. – No dobra, nieważne. To zabrzmi kretyńsko, ale chciałabym wyjaśnić ci sprawę tego zdjęcia z kominka, żebyś nie uważał mnie za kompletną idiotkę. Leżałam w łóżku i dręczyła mnie myśl, że pewnie uważasz mnie za zupełną idiotkę, i że rozmawiacie z Hassanem o tym, że jestem idiotką i tak dalej.

– No, tak – przyznał, choć szczerze mówiąc, mieli z Hassanem wiele innych tematów do omówienia. – Byłam brzydka. Nigdy nie nosiłam aparatu na zęby, nie byłam gruba, nie miałam pryszczy ani nic takiego. Ale byłam po prostu brzydka. Nie wiem nawet, jak się decyduje o tym, kto jest brzydki, a kto ładny – może istnieje tajne zrzeszenie chłopaków, które spotyka się w szatni i głosuje, kto jest paszczurem, a kto laską, bo z tego, co pamiętam, nigdy nie znałam kogoś takiego jak seksowna czwartoklasistka. – To znaczy, że nie widziałaś Katherine I – wtrącił Colin. – Pierwsza zasada słuchania opowieści: nie przerywać. Ale ubawiłeś mnie, zboku. W każdym razie byłam brzydka. Koledzy się ze mnie nabijali. Nie chcę cię nudzić opowieściami, jak ciężko to przeżywałam, ale było mi niełatwo. Czułam się nędznie. W ósmej klasie postanowiłam wszystko zmienić. Pojechałyśmy z Hollis do Memphis, nakupiłyśmy masę nowych ciuchów, obcięłam włosy, zafarbowałam je na czarno i zaczęłam unikać słońca. Byłam jak półemo, półgot, półpunk i półnerd. Właściwie zupełnie nie miałam pojęcia, o jaki efekt mi chodzi, ale w gimnazjum w Milan w stanie Tennessee nigdy nie widzieli emo, gota, punka ani nerda. Byłam inna, i tyle. Nienawidziłam wszystkich, a wszyscy nienawidzili mnie przez caluteńki rok. Potem zaczęło się liceum i postanowiłam, że mnie polubią. Po prostu tak postanowiłam. I okazało się to cholernie łatwe. Nagle stałam się lubiana. Jeśli poruszasz się jak równy gość, mówisz i ubierasz się jak równy gość, i masz w sobie odpowiednią dozę arogancji, luzu i humoru, to stajesz się równym gościem. Ale nie włażę nikomu w tyłek. W mojej szkole nawet nie istnieje takie zjawisko jak popularność. – To zdanie – powiedział dobitnie Colin – zawsze wygłaszają tylko te osoby, które są popularne. – No dobra. Ale nie jestem byłą brzydulą, która zaprzedała duszę, żeby umawiać się z ciachami i chodzić na najlepsze imprezy, jakie ma do zaoferowania odjazdowy rejon Gutshot. Nie zaprzedałam duszy – powtórzyła niemalże obronnym tonem. – Nawet jeśli, to nic mi do tego – uznał Colin. – Nerdy zawsze mówią, że nie zależy im na popularności. Ale brak przyjaciół jest słaby. Osobiście nigdy nie lubiłem „równych gości”, uważam, że to tępi gówniarze. Choć pewnie pod kilkoma względami jestem do nich podobny. Na przykład kiedyś wyznałem Hassanowi, że chciałbym coś znaczyć dla świata, zostać za coś zapamiętanym. A on odrzekł: „Sława równa się dzisiaj popularności”. Może miał rację, a może po prostu chcę być sławny. Akurat dziś przyszło mi do głowy, że chcę, by obcy uważali mnie za fajnego, bo ci, którzy mnie znają, już wiedzą, że taki nie jestem. Kiedy miałem dziesięć lat, poszedłem z wycieczką szkolną do zoo i bardzo zachciało mi się siku. Tego dnia często oddawałem mocz, może z powodu nadmiernego nawodnienia. Tak nawiasem mówiąc, wiesz, że ten koncept z piciem ośmiu szklanek dziennie to bzdura niepoparta żadnymi badaniami naukowymi? Jest wiele takich rzeczy. Wszyscy po prostu zakładają, że to prawda, bo ludzie są z natury leniwi i nie dociekliwi, ten ostatni przymiotnik brzmi, jakby był nieprawidłowy, a tymczasem jest

zupełnie poprawny[38]. – Dziwnie się obserwuje, jak pracuje twój umysł – stwierdziła Lindsey, a Colin westchnął. Wiedział, że nie umie opowiadać. Zawsze wtrącał wątki poboczne i skojarzenia, które nie interesowały nikogo poza nim. – W każdym razie puenta jest taka, że mało brakowało, a lew odgryzłby mi penisa. I rzecz w tym, że takie beznadziejne historie nigdy nie przytrafiają się osobom popularnym. Nigdy. Lindsey zaśmiała się. – To mogłaby być naprawdę świetna opowieść, gdyby się ją dobrze podało. – Znów przygryzła kciuk. Jej własny, prywatny nawyk. Po chwili dodała przez palce: – Cóż, uważam, że jesteś spoko, i chcę, żebyś myślał, że ja też jestem spoko, ot i cały sekret popularności. Koniec (początku) Po pierwszym pocałunku Colin i Katherine I siedzieli w milczeniu może przez dwie minuty. Katherine przyglądała mu się bacznie, a on próbował dalej tłumaczyć Owidiusza. Ale napotkał problem niemający precedensu. Nie mógł się skoncentrować. Ciągle na nią zerkał. Jej ogromne niebieskie oczy, zbyt wielkie na tak młodziutką twarz, uporczywie się w niego wpatrywały. Colin uznał, że jest zakochany. Wtedy dziewczynka się odezwała. – Colin? – Tak, Katherine? – Zrywam z tobą. Wówczas oczywiście nie zrozumiał w pełni znaczenia tej chwili. Zagłębił się w lekturze Owidiusza, bolejąc w milczeniu nad swoją stratą, a dziewczynka przyglądała mu się przez kolejne pół godziny, dopóki nie przyszli po nią rodzice i nie zabrali do domu. Potrzebował kilku kolejnych Katherine, by z nostalgią wspominać tę Wspaniałą jako doskonałą przedstawicielkę Fenomenu Katherine. Ich trzyminutowy związek był jego przykładem w najczystszej formie. Ilustrował niezmienny rytm tanga w parze Porzucający/Porzucany: przybycie, zobaczenie, zwyciężenie i powrót do domu. 23 „Mam na imię Pierre. Gdy jeżdżę metrem, pierdzę melodyjnie”. 24 „Miłość kocha kochać miłość”. Przetłumaczony na francuski cytat z Ulissesa Jamesa Joyce’a. 25 „Cholera!” 26 „Nie opowiadaj, że mam hemoroidy! Nie mam hemoroidów”.

27 Mama Colina tak określała droczenie się, choć ten zwrot nie miał dla niego najmniejszego sensu. 28 „Moja mama uważa, że jesteś dla mnie odpowiedni”. 29 „Dlaczego tak uważa?” 30 Choć oczywiście był zdecydowanie lepszy niż większość ludzi. 31 Pełne wyjaśnienie zastosowanych tu zasad matematycznych byłoby nużące i czasochłonne. Zazwyczaj książki zawierają specjalny rozdział przeznaczony na nużące i czasochłonne wyjaśnienia, a nazywa się on „Aneks”. I właśnie tam można znaleźć wyczerpujące uzasadnienia powyższych zagadnień matematycznych. Jeśli chodzi o naszą powieść – nie będzie już więcej matematyki. Ani trochę. Obiecuję. 32 Bismillah (arabski) – inwokacja, zwrot, którym pobożny muzułmanin rozpoczyna pracę (przyp. red.). 33 „Pączka z marmoladą”, chciał go poprawić Colin. Ale gramatyka nikogo nie obchodzi. 34 Co Colin zrobił w wieku lat dziesięciu, układając zdanie zawierające 99 słów, których pierwsze litery odpowiadały kolejnym cyfrom w liczbie π (a = 1, b = 2, itd., j = 0). Dla zainteresowanych brzmiało ono tak: „Czysty alkohol dodaje amurom energii i blasku, fosforyzują efektownie ciemnożółtymi emisyjnymi hologramami i generują intensywnie czerwone błyski, chłonąc hałas – doniosły fakt, bardzo fascynujący dla ceniących ciszę hodowców cętkowanych brzan, głośnych i ekstrawertycznych jednostek – bowiem hipotetycznie hałas dla amurów jest głównym aktywizatorem feromonów i czynnikiem inicjującym istotną ciągłość genetyczną; efekt alkoholowy jako eliminator hałasu bywa jednak irytujący, gdyż doprowadza intoksykowanych do depresji emocjonalnej i bardzo charakterystycznych (jednoznacznie groźnych) histerycznych ataków; furia dorosłych amurów faktycznie blokuje hałaśliwe figle brzan, jodłujących, huczących i intonujących hymny; fakt bezsprzecznie horrendalny, jednak chłonięcie hektolitrów bourbona emocjonalnie całkowicie drenuje biedne amury, albowiem giną jak fińskie głuptaki”. 35 „Nie chcę psuć ci podróży w nieznane – ale za pięćset amerykańskich dolarów na pewno to zrobię”. 36 „Ta podróż i tak była słaba, ale nie mogę tracić czasu na pracę. Muszę zająć się Teorematem”. 37 Nie gram w scrabble przeciwko Singletonowi. Jeśli będę chciał sobie przypomnieć, jaki jestem tępy, spojrzę na wyniki swojej ustnej matury, dzięki. 38 To absolutna prawda, jeśli chodzi o osiem szklanek dziennie. Nie ma zupełnie żadnego powodu, by pić akurat osiem szklanek wody dziennie, chyba że ktoś z jakiegoś powodu szczególnie lubi smak wody. Większość specjalistów zgadza się, że jeśli nie jest z człowiekiem bardzo źle, powinien pić wodę, wtedy – uwaga, uwaga! – gdy jest spragniony.

(ósmy) Dla kogoś, kto spędził całe życie w Chicago i jego okolicach, nie wszystkie aspekty życia na wsi są w pełni zrozumiałe. Na przykład kłopotliwa kwestia koguta. Dla Colina pianie koguta o świcie było pomysłem czysto literackim lub filmowym. Gdy autor chciał, by bohater obudził się o świcie, wykorzystywał w tym celu symboliczny motyw piejącego kura. Colin myślał, że pisarze po prostu pewne rzeczy opisują inaczej niż w rzeczywistości. Nigdy nie przedstawiali dosłownie całej historii, tylko jej kluczowe elementy. A on uważał, że wierność prawdzie powinna liczyć się tak samo jak sens, i pewnie właśnie dlatego nie potrafił dobrze opowiadać. Tego ranka dowiedział się, że koguty tak naprawdę nie zaczynają piać o świcie, lecz sporo przed nim – gdzieś tak koło piątej. Colin zaczął się budzić w obcym łóżku i przez kilka sekund, gdy próbował przebić wzrokiem ciemność, czuł się dobrze. Był zmęczony i wściekły na koguta, ale czuł się dobrze. A potem przypomniało mu się, że Katherine go rzuciła. Pewnie teraz śpi w swoim wielkim, miękkim łóżku i nie śni o nim. Obrócił się i spojrzał na ekran telefonu. Żadnych nieodebranych połączeń. Kogut znów zapiał. – Popierdzielony ptaku, skończ z tym kukurykiem – wymamrotał Colin. Ale kogut nie skończył, a o świcie jego pianie, mieszając się ze stłumionymi dźwiękami muzułmańskiej modlitwy, stworzyło pełną dysonansów symfonię. Ponieważ cały ten hałas nie pozwalał Colinowi już zasnąć, miał dość czasu na zastanowienie się nad wszystkim, począwszy od tego, kiedy Katherine po raz ostatni o nim myślała, po liczbę poprawnych gramatycznie anagramów słowa „kogut”[39]. Około siódmej, gdy kogut (może był nie tylko jeden, może piały na zmianę) rozpoczął trzecią godzinę przenikliwych pień, Colin powlókł się do łazienki, z której można też było wejść do sypialni Hassana. Kolega brał już prysznic. Niestety łazienka, mimo że luksusowa, nie była wyposażona w wannę. – Cześć, Hass. – Hej! – zawołał Hassan, przekrzykując szum wody. – Hollis zasnęła w salonie przy oglądaniu Tele zakupów. Kurna, ma dom za miliard dolarów, a śpi na kanapie. – Si ucie ą dziwni – odpowiedział Colin, w połowie zdania wyjmując z ust szczoteczkę do zębów. – Nieważne. Hollis mnie uwielbia. Uważa mnie za ósmy cud świata. A ciebie za geniusza! Jeśli mamy zarabiać pięć stówek tygodniowo, już nigdy nie będę musiał pracować. Za pięćset dolców przeżyję w domu pięć miesięcy, koleś. Będę żył z tych dochodów chyba do trzydziestki. – Twój brak ambicji jest naprawdę porażający.

Ręka Hassana wyłoniła się z kabiny prysznicowej i chwyciła ręcznik z monogramem HLW. Chwilę później pojawił się Hassan w całej okazałości i wszedł do pokoju Colina, z ręcznikiem owiniętym wokół pokaźnego pasa. – Słuchaj, kafir, mówię poważnie. Odpuść sobie moją szkołę. Pozwól mi być szczęśliwym, a ja pozwolę tobie. Jeżdżenie po sobie jest w porządku, ale ma pewne granice. – Przepraszam, nie wiedziałem, że je przekroczyłem. – Colin usiadł na łóżku, naciągając koszulkę z Dzieciaków bystrzaków, którą dostał po programie. – Wytykałeś mi to chyba dwieście osiemdziesiąt cztery dni z rzędu. – Może powinniśmy ustalić hasło – uznał Colin. – Gdy któryś z nas posunie się za daleko, ten drugi użyje umówionego hasła i będzie wiadomo, że należy się wycofać. Owinięty ręcznikiem Hassan z namysłem spojrzał w sufit i w końcu powiedział: – Rodzyn. – Niech będzie – zgodził się Colin, układając w myślach anagramy. – Układasz anagramy, zgadza się, koleś? – zgadł Hassan. – Tak – potwierdził Colin. – Może dlatego cię rzuciła. Ciągle anagramujesz, nigdy nie słuchasz. – Rodzyn – odpowiedział Colin. – Chciałem tylko dać ci szansę na użycie hasła. Dobra, chodźmy coś zjeść. Jestem głodniejszy niż dzieciak trzeciego dnia na turnusie odchudzającym. Gdy szli korytarzem w stronę spiralnych schodów prowadzących na dół, Colin zapytał głosem tak bardzo zbliżonym do szeptu, jak tylko mógł: – Jak myślisz, dlaczego Hollis chce dać nam pracę? Hassan zatrzymał się, a przyjaciel wraz z nim. – Chce mnie uszczęśliwić. Nas, grubasów, łączy sekretna więź. To jak w tajemnym stowarzyszeniu. Mamy pełno różnych zwyczajów, o których nie wiesz. Uściski dłoni, specjalne tańce tłuściochów. Mamy też tajne kryjówki pod ziemią, do których schodzimy w środku nocy, kiedy chude dzieciaki śpią, jemy ciastka, smażone kurczaki i cały ten syf. A jak myślisz, dlaczego Hollis nadal śpi, kafir? Bo całą noc spędziliśmy w sekretnej kryjówce, pochłaniając masło, które zatyka nam żyły. Hollis daje nam robotę, bo tłuścioch zawsze zaufa drugiemu tłuściochowi.

– Nie jesteś tłusty, jesteś pulchny. – Koleś, widziałeś moje cycki, kiedy wyszedłem spod prysznica. – Nie są takie straszne – pocieszył go Colin. – Dość tego! Sam się o to prosiłeś! – Hassan podciągnął koszulkę pod samą szyję i Colin ujrzał jego porośnięty tors, na którym odznaczały się – nie da się tego ukryć – całkiem spore piersi. Niby tylko miseczka A, ale jednak… Hassan uśmiechnął się z gorzką satysfakcją, opuścił koszulkę i ruszył po schodach na dół. Hollis potrzebowała godziny, żeby się zebrać, a w tym czasie Hassan z Lindsey gawędzili i oglądali The Today Show, podczas gdy Colin siedział na drugim końcu kanapy i czytał jedną z książek, które przywiózł w plecaku – antologię poezji lorda Byrona, zawierającą poematy Lara i Don Juan. Bardzo mu się podobały. Lindsey przerwała mu akurat w chwili, gdy dotarł do swojego ulubionego wersu w Larze: „Wieczność każe ci zapomnieć”. – Co tam czytasz, mądralo? – zapytała. Colin pokazał okładkę. – Don Juan – przeczytała, wymawiając Juan jak „łan”. – Próbujesz się dowiedzieć, co zrobić, żeby cię nie rzucały? – Żu-an – poprawił ją Colin. – Wymawia się Don Żu-an[40]. – Nikogo to nie obchodzi – przystopował go Hassan. Ale Lindsey te słowa nie tyle nie obchodziły, co zirytowały. Wzniosła oczy do nieba i zabrała się do sprzątania ze stołu po śniadaniu. Hollis zeszła na dół, owinięta w coś, co wyglądało, choć brzmi to niewiarygodnie, jak toga w kwiaty. – Zajmujemy się – wyjaśniła szybko – kompletowaniem ustnego przekazu historii Gutshot dla przyszłych pokoleń. Od paru tygodni przeprowadzałam wywiady z mieszkańcami, ale już nie muszę, skoro wy tu jesteście. W każdym razie do tej pory najsłabszym punktem całej tej operacji były plotki – wszyscy gadają o tym, co inni powiedzieli albo czego nie powiedzieli. Ale was zupełnie nie interesuje, czy Ellie Mae lubiła swojego męża, czy też nie, gdy za niego wychodziła w 1937 roku. Zatem wy dwaj. I Linds, której wszyscy ufają… – Jestem bardzo szczera – wyjaśniła dziewczyna, wchodząc mamie w słowo. – Do bólu, moja droga. Ale tak, to prawda. Skłońcie tych ludzi do gadania, a buzie im się nie zamkną, zapewniam was. Chcę pod koniec każdego dnia dostać sześć godzin nagrań. Wyciągajcie z nich prawdziwą historię, jeśli się da. Robię to dla moich wnuków, nie żeby było o czym plotkować. Lindsey odkaszlnęła i mruknęła pod nosem:

– Gówno prawda! – I te słowa też próbowała zamaskować kaszlnięciem. Hollis zrobiła wielkie oczy. – Lindsey Lee Wells, natychmiast wrzucisz ćwierć dolara do słoika przekleństw! – Gówno – dodała Lindsey. – Fiut. Zajebioza. – Podeszła do półki nad kominkiem i wrzuciła banknot dolarowy do dużego szklanego słoja. – Nie mam drobnych – wyjaśniła. Colin nie mógł powstrzymać się od śmiechu, ale Hollis spojrzała na niego gniewnie. – Powinniście już iść – oznajmiła. – Sześć godzin nagrań i możecie wrócić na kolację. – Zaraz, a kto otworzy sklep? – zapytała Lindsey. – Wyślę tam na chwilę Colina. – Przecież mam nagrywać zwierzenia obcych – zauważył chłopak. – Drugiego Colina – sprostowała Hollis. – Od Lindsey. Chłopaka – westchnęła – Lindsey. I tak nie pracuje nawet w połowie tyle, ile powinien. No dobra, zmykajcie. Gdy siedzieli już w Katafalku, który Hassan prowadził, jadąc niezwykle długim podjazdem z Różowej Rezydencji, dziewczyna powiedziała: – Chłopaka, westchnienie, Lindsey. Zawsze jest chłopaka, westchnienie, Lindsey. Jezu Chryste! Wyrzućcie mnie pod sklepem. Hassan uniósł wzrok i spojrzał na nią we wstecznym lusterku: – Zapomnij. Tak się zaczynają pierniczone horrory. Wysadzimy cię, pójdziemy do obcego domu, a pięć minut później jakiś psychol będzie mi wycinał jajka maczetą, a jego schizofreniczna żona w tym czasie każe Colinowi robić pompki na rozgrzanych węglach. Idziesz z nami. – Bez obrazy, ale od wczoraj nie widziałam się z Colinem. – Bez obrazy – odrzekł Hassan – ale Colin siedzi na fotelu pasażera i czyta Don Żu-ana. Ty chodzisz z Drugim Colinem, aka DC. Colin już nie czytał. Słuchał, jak Hassan go broni. A przynajmniej sądził, że Hassan go broni. Z Hassanem nigdy nic nie wiadomo. – Z całą pewnością ten tutaj mój przyjaciel jest Pierwszym Colinem. Nie ma drugiego takiego. Colin, powiedz „wyjątkowy” w tylu językach, w ilu umiesz.

Colin natychmiast spełnił jego prośbę. Dobrze znał to słowo. – Único[41], unico[42], einzigartig[43], unique[44], уникалный[45], μουαδκός[46], singularis[47], farid[48]. Hassan umiał go podnieść na duchu – Colin poczuł przypływ uczucia do przyjaciela. Recytowanie słówek w jakiś sposób zapełniło dziurę ziejącą w jego wnętrznościach. Przez chwilę podziałało jak lekarstwo. Lindsey uśmiechnęła się do Colina w tylnym lusterku. – Mój kielich Colinów jest przeobfity. Jeden uczy mnie francuskich słówek, drugi francuskich pocałunków. – Zaśmiała się z własnego dowcipu i dodała: – No dobra, pojadę z wami. Mimo wszystko nie chcę, żeby ktoś wyciął Colinowi jajka. Żadnemu Colinowi, prawdę mówiąc. Ale później odwieziecie mnie do sklepu. Hassan przystał na to i Lindsey poprowadziła ich drogą obok restauracji, którą nazwała „Taco Hell” na boczną uliczkę. Stały tam małe parterowe domki. Zaparkowali na podjeździe przed jednym z nich. – Większość ludzi jest teraz w pracy – wyjaśniła – ale Starnes powinien być w domu. Rzeczywiście, przywitał ich już przy drzwiach. Starnes nie miał żuchwy. Wyglądał, jakby zamiast podbródka, szczęki i zębów miał coś w rodzaju kaczego dzioba pokrytego skórą. Mimo to próbował się uśmiechnąć do Lindsey. – Jak się masz, złotko? – zapytał. – Zawsze mam się świetnie, kiedy cię widzę, Starnes – odrzekła, obejmując go. Oczy staruszka rozbłysły, a Lindsey przedstawiła go chłopakom. Starnes zauważył, że Colin mu się przygląda, i wyjaśnił: – Zjadł mnie rak. Chodźcie do środka. W domu czuć było starymi, zatęchłymi kanapami i surowym drewnem. Pachnie, pomyślał Colin, jak pajęczyny albo zamazane wspomnienia. Jak piwnica K-19. Ta woń brutalnie przeniosła go w czasy, gdy Katherine go kochała – a przynajmniej tak myślał – i znów wszystko w środku zaczęło go boleć. Mocno zacisnął powieki i czekał, aż to uczucie minie, ale na próżno. Dla Colina nigdy nic nie mijało. Początek (końca) Katherine XIX nie była jeszcze całkiem tą XIX, kiedy spotkali się sam na sam po raz trzeci. Choć Colin odbierał zachęcające sygnały, nie potrafił się przemóc i spytać, czy chce z nim chodzić, a już zupełnie nie umiał się zdecydować, żeby ją pocałować. Często się wahał, gdy dochodziło do etapu związanego z całowaniem. Miał na ten temat teorię, zatytułowaną Teoremat minimalizacji odrzucenia (TMO):

Akt pocałowania kogoś lub spytania, czy można go pocałować, obarczony jest ryzykiem odrzucenia, więc to osoba mniej narażona na odrzucenie powinna pocałować albo zapytać. I tą osobą, przynajmniej w relacji heteroseksualnej na poziomie szkoły średniej, zdecydowanie jest dziewczyna. Wynika to z faktu, że chłopcy z zasady zawsze chcą całować dziewczęta. Pragną kontaktu fizycznego. Zawsze. Pominąwszy Hassana, rzadko się zdarza, by chłopak myślał: Ech, chyba dzisiaj nie mam ochoty całować się z dziewczyną. Może jeśli na facecie naprawdę, dosłownie pali się ubranie, to wtedy nie myśli o pieszczotach. Ale tylko wtedy. Tymczasem dziewczyny są dość kapryśne w tej kwestii. Czasami chcą, a czasami nie. Stanowią nieprzeniknioną fortecę niepoznawalności. Ergo: dziewczyny z reguły powinny wykonywać pierwszy ruch, ponieważ (a) ogólnie jest mniej prawdopodobne, że zostaną odrzucone przez chłopaka i (b) dzięki temu nigdy nie zostaną pocałowane, jeśli nie będą miały na to ochoty. Tak się jednak niefortunnie złożyło dla Colina, że całowanie ma niewiele wspólnego z logiką i dlatego jego teoria nigdy się nie sprawdzała. Ale ponieważ zawsze nieprawdopodobnie długo czekał, zanim pocałował dziewczynę, rzadko spotykał się z odrzuceniem. Tego piątku po szkole zadzwonił do przyszłej Katherine XIX i zaprosił ją na następny dzień na kawę, a ona się zgodziła. Umówili się w tej samej kawiarni, w której spotkali się już dwa razy – były to niezmiernie przyjemne spotkania, tak pełne erotycznego napięcia, że podniecało go nawet, gdy mimochodem dotykała jego dłoni. Prawdę mówiąc, specjalnie kładł ręce na stole, bo chciał, żeby mogła go dotknąć. Kawiarnia znajdowała się kilka kilometrów od domu Katherine i cztery przecznice od domu Colina. Nazywała się Café Sel Marie i podawano tam chyba najlepszą kawę w Chicago, co dla Colina nie miało zupełnie żadnego znaczenia, ponieważ nie lubił kawy. Podobała mu się sama idea picia kawy – ciepłego napoju, który dodaje energii i od stuleci kojarzy się z ludźmi wyrafinowanymi i intelektualistami. Lecz kawa smakowała jego zdaniem jak żółć zaprawiona kofeiną. Próbował więc zabić ten nieszczęsny smak, dolewając do kubka mnóstwo śmietanki, z czego Katherine delikatnie sobie pokpiwała tego popołudnia. Nie trzeba chyba nadmieniać, że ona piła kawę bez mleka. Jak to zazwyczaj Katherine’y. Lubią, by ich kawa smakowała tak, jak wspomnienia o byłych chłopakach: czyli gorzko. Kilka godzin później, po czterech filiżankach kawy, zaproponowała, że pokaże mu film. – Nosi tytuł Genialny klan – powiedziała – i opowiada o rodzinie geniuszy. Pojechali brązową linią metra na południe w kierunku Wrigleyville, potem przeszli spacerem pięć przecznic do jej domu – wąskiego, dwupiętrowego budynku. Katherine zaprowadziła go do sutereny. W pozbawionym okien wilgotnym, zatęchłym pomieszczeniu z podłogą wyłożoną pofałdowanymi płytkami z linoleum stała stara kanapa. Sufit znajdował się wyjątkowo nisko (Colin miał 185 cm wzrostu, a pomieszczenie 190 cm wysokości). Suterena nie nadawała się za bardzo do mieszkania, ale za to była świetną salą kinową. Panowała tam tak nieprzenikniona ciemność, że można było zatonąć w kanapie i bez reszty

pogrążyć się w filmie. Genialny klan był całkiem niezły. Colin śmiał się często, a poza tym znajdował pocieszenie w świecie, w którym bohaterowie będący bystrymi dziećmi wyrośli na naprawdę fascynujących, wyjątkowych dorosłych (mimo że wszyscy byli pokręceni). Gdy film się skończył, młodzi siedzieli dalej w ciemnościach. Ta suterena była jedynym naprawdę ciemnym miejscem, jakie Colin widział w Chicago – wszędzie indziej, czy to w dzień, czy to w nocy, tam gdzie znajdowały się okna, sączyła się przez nie pomarańczowoszara poświata. – Uwielbiam tę ścieżkę dźwiękową – odezwała się Katherine. – Tworzy niezły nastrój. – To prawda – zgodził się Colin. – I podobali mi się bohaterowie. Polubiłem nawet tego okropnego ojca. – Ja też – wyznała dziewczyna. Widział tylko jej jasne włosy i kontur twarzy. Jego dłoń, która już po pierwszych trzydziestu minutach filmu spoczęła w jej dłoni, była zdrętwiała i spocona, ale nie chciał jej cofnąć jako pierwszy. Katherine dodała: – Wiem, że jest egoistą, ale kto nim nie jest? – Racja. – I tak to wygląda? To znaczy, kiedy się jest cudownym dzieckiem? – Hm, nie całkiem. Na przykład wszystkie cudowne dzieciaki w tym filmie były naprawdę seksowne – zażartował. Katherine zaśmiała się i powiedziała: – Podobnie jak wszystkie, które znam. Gwałtownie wypuścił powietrze, spojrzał w jej stronę i prawie… ale nie. Nie był pewien, a nie mógł znieść myśli o odrzuceniu. – Poza tym w tym filmie oni wszyscy urodzili się utalentowani. Ja taki nie jestem. Pracuję co najmniej dziesięć godzin dziennie, co dnia, od wieku trzech lat – wyjaśnił nie bez dumy. Naprawdę uznawał to za pracę: czytanie, naukę słówek i wymowy, zapamiętywanie faktów, staranną analizę każdego tekstu, który miał przed oczami. – A w czym jesteś dobry? To znaczy, wiem, że we wszystkim, ale w czym dokładnie prócz języków? – Jestem dobry w szyfrach i podobnych sprawach. I na przykład w sztuczkach językowych, takich jak układanie anagramów. To moje ulubione zajęcie, prawdę mówiąc. Potrafię ułożyć anagram ze wszystkiego. – Nigdy wcześniej żadnej Katherine nie mówił o anagramach. Zawsze uważał, że to je znudzi.

– Ze wszystkiego? – Zewik sytszego – odrzekł szybko, a ona zaśmiała się i rzuciła: – Katherine Carter. Tak bardzo chciał położyć rękę na jej karku, przyciągnąć ją do siebie i skosztować jej ust, pełnych i miękkich w ciemnościach. Ale jeszcze nie. Nie był pewien. Serce waliło mu jak młotem. – No dobrze. „E, knecht, terraria”. Nie, ten jest słaby. Ten mi się podoba bardziej: „Herr Ceratka tnie”. Wybuchnęła śmiechem, wyjęła dłoń z ręki Colina i położyła płasko na jego kolanie. Miała miękkie palce. Nagle przez stęchliznę sutereny wyczuł jej zapach. Pachniała bzem i zrozumiał, że czas już prawie nadszedł. Ale nie śmiał na nią spojrzeć, jeszcze nie. Wpatrywał się w pusty ekran telewizora. Chciał przeciągnąć tę chwilę przed tą właściwą chwilą, bo nic nie jest tak przyjemne jak pocałunek, nic – prócz oczekiwania na niego. – Jak ty to robisz? – spytała. – Mam wprawę. Robię to od dawna. Widzę litery i najpierw wyciągam jedno dobre słowo, na przykład „terraria” lub „ceratka”, a potem z pozostałych liter próbuję… o Boże, jakie to nudne! – powiedział w nadziei, że wcale tak nie jest. – Wcale nie. – Z pozostałych liter próbuję ułożyć poprawną gramatycznie całość. To tylko taka sztuczka. – No dobrze, więc anagramy. To jedno. Masz jeszcze jakieś urocze talenty? – zapytała, a Colin poczuł pewność. W końcu odwrócił się do niej, zbierając się na tę odrobinę odwagi, na którą było go stać, i powiedział: – Całkiem nieźle całuję. 39 Znalazł wiele, z których naprawdę podobały mu się tylko dwa „kotu g.” i „tu Kog”. 40 To prawda. Stopa rytmiczna Don Juana wymaga, by traktować imię „Juan” jak słowo dwusylabowe. 41 Po hiszpańsku. 42 Po włosku.

43 Po niemiecku. 44 Po francusku i po angielsku. 45 Po rosyjsku. 46 Po grecku. 47 Po łacinie. 48 Po arabsku.

(dziewiąty) – Rozgośćcie się. Hollis uprzedziła, że wpadniecie zrobić ze mną wywiad na temat mojego fascynującego życia – powiedział Starnes i Colin usiadł na zatęchłej kanapie bardzo przypominającej tę, na której po raz pierwszy całował się z K-19. Lindsey przedstawiła chłopców. W domu nie było klimatyzacji i Colin, przyciskając włącznik nagrywania na cyfrowym dyktafonie, który położył na stoliku do kawy, poczuł pierwsze krople potu spływające mu po plecach. Zanosiło się na długi dzień. – Kiedy przyjechałeś do Gutshot? – zapytała Lindsey. – Urodziłem się w kraju[49] w roku tysiąc dziewięćset dwudziestym. Tu się urodziłem, wychowałem, tu zawsze mieszkałem i tu umrę, bez dwóch zdań – odrzekł i puścił oko do Lindsey. – Hej, Starnes, nie mów tak – poprosiła. – Co, u diabła, bym tu bez ciebie robiła? – Pewnie szwendałabyś się z tym smarkaczem od Lyfordów – odpowiedział, po czym zwrócił się do chłopaków: – Nie mam najlepszego zdania o ojcu tego młokosa. – Po prostu nie chcesz się mną dzielić – zaśmiała się Lindsey. – Opowiedz nam o fabryce, Starnes. Chłopcy nawet tam jeszcze nie byli. Z jakiejś przyczyny przy Starnesie mówiła z wyraźnym południowym akcentem. – Fabrykę wybudowano trzy lata przed moim narodzeniem, a ja pracowałem tam od czternastego roku życia. Inaczej pewnie uprawiałbym ziemię, bo tym się zajmował mój ojciec przed otwarciem fabryki. W tamtych czasach produkowaliśmy wszystko: podkoszulki, chustki do nosa, bandany. To była ciężka robota. Ale twoja rodzina zawsze traktowała nas sprawiedliwie – najpierw doktor Dinzanfar, a potem jego zięć Corville Wells. Póżniej był ten skurczygnat Alex, wiem, że to twój dziadek, Lindsey, ale musisz mi wybaczyć. A potem Hollis, która się o nas wszystkich bardzo troszczy. Przepracowałem w fabryce sześćdziesiąt lat co do dnia. Ustanowiłem światowy rekord. Nawet nazwali moim imieniem świetlicę, bo tam spędzałem najwięcej czasu. – Jego górna warga uśmiechnęła się, ale pozbawiona żuchwy broda nie mogła pójść za jej przykładem. W domu już było jak w gorącej kąpieli tyle że bez wody i piany. Ciężki sposób na zarobienie stu dolarów, pomyślał Colin. – Macie ochotę na herbatę? – zapytał Starnes. Nie czekając na odpowiedź, wstał i poszedł do kuchni. Równocześnie słodka i gorzka herbata smakowała trochę jak lemoniada, tylko jakby doroślej. Przypadła Colinowi do gustu – była tym, co miał nadzieję odnaleźć w kawie – więc

wypił kilka szklanek, podczas gdy Starnes opowiadał, przerywając tylko, by wziąć lekarstwo (raz) i pójść do ubikacji (cztery razy, starsi ludzie mają taki zwyczaj – wydaje się, że uwielbiają ubikacje). – Dobrze, przede wszystkim musicie zrozumieć, że tu w kraju nigdy nie byliśmy biedni. Nawet w czasach kryzysu nigdy nie chodziłem głodny, bo kiedy doktor Dinzanfar musiał ciąć etaty, nigdy nie zwalniał więcej niż jedną osobę z rodziny. Wspomnienie o doktorze Dinzanfarze skierowało jego myśli na inne tory. – Nazywali naszą mieścinę Gutshot od bardzo dawna, ale założę się, Lindsey, że nie wiesz dlaczego. – Dziewczyna uprzejmie pokręciła głową, a Starnes wychylił się ze swojego skórzanego fotela z wysuwanym podnóżkiem i zawołał: – A widzisz! W takim razie nie masz zielonego pojęcia o tym miejscu! W dawnych czasach, tak dawnych, że nawet tu obecny staruszek jeszcze się nie narodził, walki bokserskie na pieniądze były nielegalne. A jeśli ktoś chciał złamać prawo, Gutshot było do tego idealnym miejscem. To się zresztą nie zmieniło. Wiecie, sam kilka razy widziałem więzienie hrabstwa Carver od środka. W 1948 aresztowano mnie za pijaństwo w miejscu publicznym, w 1956 za zakłócanie spokoju i jeszcze dwa dni siedziałem pod zarzutem nielegalnego strzelania z broni palnej, po tym jak zabiłem węża smugowego Caroline Clayton w 1974. Mary nie chciała zapłacić za mnie kaucji, kiedy zabiłem tego cholernego gada, wyobraźcie sobie! Ale skąd, u diabła, miałem wiedzieć, że to był domowy pupilek? Wchodzę do domu Caroline Clayton poszukać młotka, który ode mnie pożyczyła pół roku wcześniej, a po podłodze w kuchni pełznie przeklęty wąż! Co byś zrobił, synu? – zapytał Colina. Colin przemyślał sytuację. – Wszedł pan do czyjegoś domu bez pukania? – zapytał. – Pukałem, ale nikt nie odpowiadał. – To też jest przestępstwo – zauważył chłopak. – Wtargnięcie na czyjś teren. – Chwała Bogu, że to nie ty mnie aresztowałeś, chłopcze – ucieszył się Starnes. – W każdym razie, jak widzisz węża, to go zabijasz. Tak mnie wychowano. Więc zastrzeliłem gada. Rozpadł się równo na pół. I tego wieczoru Caroline Clayton – już nie żyje, świeć Panie nad jej duszą – przyszła do mnie, płacząc i krzycząc, że zabiłem jej Jake’a. A ja na to, że chyba ktoś inny zabił tego Jake’a, kimkolwiek on był, bo ja tylko załatwiłem cholernego węża. A wtedy się okazuje, że Jake był tym cholernym wężem i że go kochała jak dziecko, którego nigdy nie miała. Oczywiście nigdy nie wyszła za mąż. Była brzydka jak noc, świeć Panie nad jej duszą. – Zapewne mu nie przeszkadzało, że była brzydka – zauważył trzeźwo Colin. – Węże mają bardzo słaby wzrok. Starnes spojrzał na Lindsey. – Ten twój kolega to prawdziwa studnia mądrości.

– Jak jasna cholera – odpowiedziała, przeciągając zgłoski. – O czym to ja mówiłem? – zafrasował się Starnes. – Gutshot. Boks. Dawne czasy – podpowiedział szybko Colin. – No jasne, już wiem. To było niebezpieczne miasteczko, zanim sprowadziły się tu porządne rodziny do pracy w fabryce. Taka mieścina pełna drobnych dzierżawców. Mama mówiła, że nie miała nawet nazwy. Ale potem zaczęli tu ściągać bokserów. Chłopaki z całego kraju przyjeżdżały i walczyły za pięć lub dziesięć dolców, zwycięzca zgarniał wszystko, a dodatkowo można było zarobić na zakładach. Ale żeby ominąć prawo zakazujące walk, wprowadzono taką zasadę: nie wolno było uderzać poniżej pasa ani powyżej ramion. Czyli „gutshot” – boksowanie po flakach. Miasteczko zasłynęło z tych walk i taka nazwa przylgnęła do niego. Colin grzbietem spoconej dłoni otarł czoło, tylko rozmazując pot po twarzy, i upił kilka łyków herbaty. – Pobraliśmy się z Mary w 1944 – kontynuował Starnes – gdy miałem jechać na wojnę. – Colin pomyślał, że staruszkowi przydałaby się lekcja z jego nauczycielem angielskiego z jedenastej klasy, panem Holtsclawem, który uczył ich, jak płynnie zmieniać temat. Być może Colin nie umiałby dobrze opowiedzieć historii, nawet gdyby od tego zależało jego życie, ale coś wiedział przynajmniej na ten temat. Mimo to z zaciekawieniem słuchał Starnesa. – W każdym razie nie pojechałem na wojnę, ponieważ odstrzeliłem sobie dwa palce u stopy, bo stchórzyłem. Jestem już stary, więc mogę wyznać to szczerze. Nie bałem się wojny. To nie ona mnie przerażała. Po prostu nie chciałem jechać taki szmat drogi, żeby walczyć na obczyźnie. Popsułem sobie tym opinię – udawałem, że postrzeliłem się przez przypadek, ale wszyscy i tak wiedzieli swoje. Nigdy tej opinii nie naprawiłem, lecz teraz większość z tamtych nie żyje i nie usłyszycie ich opowieści, więc musicie uwierzyć mi na słowo: oni też byli tchórzami. Tak jak wszyscy. No, ale pobraliśmy się i, Boże mój, jak my się kochaliśmy! Do samiusieńkiego końca. Nigdy mnie za bardzo nie lubiła, ta moja Mary, ale na pewno mnie kochała, jeśli wiecie, o czym mówię. – Colin zerknął na Hassana, który mu odpowiedział, z przerażenia szeroko otwierając oczy. Obaj dokładnie wiedzieli, o czym Starnes mówił. – Zmarła w roku 1997. Atak serca. Ona była samym dobrem, a ja samym złem, ale to ona umarła, a ja nie. Potem pokazał im zdjęcia. Stali wokół fotela, a on pomarszczonymi dłońmi powoli kartkował album pełen wspomnień. Najstarsze fotografie były wyblakłe i pożółkłe, i Colin pomyślał, że starzy ludzie wyglądają staro nawet na zdjęciach ze swojej młodości. Patrzył, jak fotografie zmieniały się w ostre i czarno-białe, a potem w mdłe odcienie polaroidu, patrzył, jak dzieci rodziły się i dorastały, włosy wypadały i pojawiały się zmarszczki. I przez cały ten czas Starnes i Mary występowali na zdjęciach razem, od ślubu do jego pięćdziesiątej rocznicy. Ja też tak będę miał, pomyślał Colin. Będę. Na pewno. Z Katherine. Ale nie tylko tak, postanowił. Zostawię po sobie coś więcej niż album ze zdjęciami, na których zawsze wygląda się staro.

Chłopcy domyślili się, że ich sześć godzin minęło, gdy Lindsey Lee wstała i oznajmiła: – Musimy się zbierać, Starnes. – No trudno – odrzekł. – Miło mi było was gościć. Lindsey, wyglądasz świetnie. – Nie przydałaby ci się klimatyzacja? Masz tu okropnie gorąco, a dla Hollis to żaden problem – zaproponowała dziewczyna. – Radzę sobie. Ona i tak dużo dla mnie zrobiła. – Starnes podniósł się z fotela i odprowadził gości do drzwi. Colin na pożegnanie uścisnął jego drżącą dłoń. Colin prowadził Katafalk najszybciej, jak to było możliwe na tych drogach, z całkowicie otwartymi oknami, żeby choć trochę się ochłodzić. – Wypociłem chyba z trzydzieści kilo – stwierdził Hassan. – Mogłeś się więc poświęcić i jeszcze posiedzieć w tym gorącu – uznała Lindsey. – To najłatwiej zarobione sto dolarów w historii Gutshot. Hej, nie skręcaj. Musisz podrzucić mnie do sklepu. – I wszyscy będziemy mogli posiedzieć z Drugim Colinem w cudownie klimatyzowanym wnętrzu? Dziewczyna pokręciła głową. – Nie. Zostawicie mnie i zmyjecie się na dwie godziny, a potem mnie odbierzecie i powiemy Hollis, że całe popołudnie jeździliśmy po okolicy. – Cóż – w głosie Hassana zabrzmiała lekka irytacja – z pewnością będzie nam brakowało twego niezwykłego czaru i serdeczności. – No dobra, przepraszam – ukorzyła się dziewczyna. – Żartowałam. Poza tym lubię cię, Hassan, tylko Mądrali nie mogę znieść. – Colin spojrzał na nią we wstecznym lusterku. Lindsey uśmiechała się do niego z zaciśniętymi ustami. Wiedział, że żartuje, a przynajmniej tak mu się wydawało, ale mimo to poczuł, że wzbiera w nim złość, a jego oczy zdradzają, jak bardzo jest urażony. – Jezu, Singleton, żartuję. – Nie zapominaj, że kiedy dziewczyna mówi, że nie może go znieść, są to zazwyczaj ostatnie słowa kolejnej Katherine – wyjaśnił Hassan, jakby Colin nie siedział obok za kierownicą. – Jest dość drażliwy w kwestii swojej nieznośności. – Rodzyn – powiedział Colin. – Trafiony.

Po podwiezieniu Lindsey pojechali do Hardee’s na popołudniowy posiłek złożony z podwójnych cheeseburgerów i rozmiękłych od tłuszczu frytek. Przez pierwsze pół godziny Colin czytał Byrona, a Hassan bezustannie wzdychał i powtarzał: „Rany, ale z ciebie nudziarz”, aż w końcu przyjaciel odłożył książkę. Skończyli jeść, lecz nadal mieli godzinę czekania na Lindsey. Gdy stali przed restauracją w żarze unoszącym się falami z chodnika, Hassan otarł czoło i powiedział: – Myślę, że powinniśmy jednak pojechać do sklepu. Wjechali na sklepowy parking pięćdziesiąt minut za wcześnie. Wewnątrz powitał ich powiew klimatyzacji. Za kontuarem Lindsey Lee Wells siedziała na kolanach chłopaka, który obejmował ją w pasie. – Cześć – przywitał się Colin. Zza pleców dziewczyny wyjrzał DC. Kiwnął głową, nie uśmiechając się, nie mrugając i nie poruszając ani jednym mięśniem na swojej silnej, okrągłej twarzy. – Co tam? – rzucił w ich stronę. – Niewiele – odpowiedział Colin. – Farciarze z was, że możecie mieszkać z Lindsey. Dziewczyna zaśmiała się radośnie i czule pocałowała swojego chłopaka w szyję. – Pewnego dnia my też zamieszkamy razem – zapewniła go. – Jeśli ją tkniecie – oznajmił znienacka DC – zabiję was. – Oklepany tekst! – zawołał Hassan z alejki z cukierkami. – A jeśli rzeczywiście jej dotkniemy? Na przykład jeśli się o nią otrę, przechodząc korytarzem? Chłopak posłał mu gniewne spojrzenie. – Dobra – powiedział – ubawiłem się. Ale właśnie rozmawialiśmy z Lindsey o ważnych sprawach, więc jeśli nie macie nic przeciwko temu… Colin postanowił trochę rozładować napięcie. – Przepraszamy. Może pójdziemy się przejść.

– Łap! – Lindsey rzuciła mu kluczyki. – Auto Colina ma klimę. – Tylko nie wyjeżdżajcie nim z parkingu! – przestrzegł DC gburowato. Już przy drzwiach Colin usłyszał, że chłopak pyta Lindsey: – Który z nich to geniusz, ten gruby czy ten chudy? Nie czekał jednak na odpowiedź. Kiedy przyjaciele szli przez parking do SUV-a DC, Hassan powiedział: – Kurde, ale z niego kafar. Słuchaj, ten gruby musi się odlać w krzakach. – Ten chudy poczeka na tego grubego w samochodzie – oznajmił Colin. Wsiadł do auta, przekręcił kluczyk w stacyjce i włączył klimatyzację na pełną moc, choć początkowo wtłaczała do środka tylko gorące powietrze. Po chwili Hassan zajął fotel pasażera i natychmiast zaczął mówić: – Przy nim jest taka szczebiotliwa, przy nas zachowuje się jak równiacha i rzuca slangiem, a u Starnesa zaciągała z południowym akcentem. – Lecisz na nią czy co? – zapytał nagle Colin. – Nie, tylko myślę na głos. Przede wszystkim nie interesuje mnie chodzenie z dziewczyną, z którą się nie ożenię. Chodzenie z Lindsey byłoby haram[50]. Poza tym ona ma za duży nos. Nie przepadam za nosatymi. – Nie żebym chciał się kłócić, ale robisz cholernie dużo rzeczy, które są haram. Hassan pokiwał głową. – Tak, ale to takie haram jak posiadanie psa. Nie jak palenie cracku, obgadywanie ludzi za plecami, kradzieże, okłamywanie mamy czy zaliczanie dziewczyn. – Moralny relatywizm – prychnął Colin. – Wcale nie. Uważam, że Bóg ma w nosie to, czy ktoś kupi sobie psa albo czy kobieta ubiera się w szorty. Za to nie ma w nosie, czy ktoś jest dobrym człowiekiem. Słowa „dobry człowiek” natychmiast przywiodły Colinowi na myśl Katherine XIX. Wkrótce wyjedzie z Chicago na obóz w Wisconsin, gdzie każdego lata pracowała jako wolontariuszka. To był obóz dla dzieci upośledzonych fizycznie. Uczyli je jeździć konno. Ona była takim dobrym człowiekiem, tęsknił za nią całym ciałem. Tęsknił za nią jak muchomor za kropkami[51]. Ale czuł w tym pulsującym, brakującym fragmencie w środku siebie, że ona za nim wcale tak nie tęskni. Pewnie odczuła ulgę. Gdyby o nim myślała, toby zadzwoniła. Chyba że…

– Zadzwonię do niej. – To najgorszy pomysł, na jaki kiedykolwiek wpadłeś – natychmiast odpalił Hassan. – Najgorszy. Pomysł. W. Życiu. – Wcale nie, bo może ona czeka, aż zadzwonię, tak jak ja czekam, aż ona zadzwoni? – Jasne, ale ty jesteś Porzuconym. Porzuceni nie dzwonią. Wiesz o tym, kafir. Porzuconym nie wolno nigdy, przenigdy dzwonić. Nie ma wyjątków od tej zasady. Żadnych. Nigdy nie dzwonią. Absolutnie. Nie możesz zadzwonić. – Colin sięgnął do kieszeni. – Nie rób tego, koleś. Wyciągasz zawleczkę z granatu. Jesteś oblany benzyną, a telefon to zapalona zapałka. Colin otworzył klapkę telefonu. – Rodzyn – powiedział. Hassan wzniósł ręce do nieba. – Tego nie można rodzynować! To jawne nadużycie rodzyna. Ja rodzynuję pomysł z dzwonieniem! Colin zamknął telefon i zamyślił się. W zadumie przygryzł wnętrze kciuka. – Dobra – powiedział, chowając aparat do kieszeni. – Nie zadzwonię. Hassan westchnął głośno. – Było blisko. Dzięki Bogu za Podwójnego Zwrotnego Rodzyna. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, a potem Colin oznajmił: – Chcę wrócić do domu. – Do Chicago? – Nie, do Lindsey. Ale musimy jakoś wytrzymać jeszcze czterdzieści minut. Hassan zapatrzył się w przednią szybę, powoli kiwając głową. Po chwili ciszy powiedział: – Dobra, zrobimy to tak. Ten gruby będzie miał atak astmy. Numer stary, ale jary. – Co?

Hassan przewrócił oczami. – Głuchy jesteś? Grubas będzie miał atak astmy. To najstarszy numer w podręczniku dla tłuściochów. Wczuj się w rolę. Wysiedli z samochodu i Hassan zaczął bardzo głośno sapać. Każdy wdech brzmiał jak krzyk konającej kaczki. Iiiiiii, wydech, iiiii, wydech. Przycisnął dłoń do piersi i wbiegł do sklepu. – Co mu jest? – zapytała Lindsey. Zanim Colin zdążył odpowiedzieć, Hassan zaczął mówić między wizgnięciami. – Iiiii. Astma. Iiiii. Atak. Iiiii. Silny. Iiiii. – O kurde! – przejęła się dziewczyna. Zeskoczyła Colinowi z kolan, okręciła się na pięcie, chwyciła apteczkę pierwszej pomocy i zaczęła w niej bezskutecznie szukać lekarstw na astmę. Drugi Colin siedział w milczeniu na stołku, wyraźnie niezadowolony, że im znowu przeszkodzono. – Nic mu nie będzie – uspokoił ją Colin. – Czasem mu się to zdarza. Muszę go tylko zawieźć do domu, bo tam ma inhalator. – Hollis nie lubi, kiedy ktoś przychodzi, gdy ona pracuje – zawahała się Lindsey. – Cóż, tym razem zrobi wyjątek – zapewnił ją Colin. Hassan dalej wizgał, jadąc do domu, a potem pędząc po schodach Różowej Rezydencji do swojego pokoju. Colin usiadł z Lindsey w salonie. Słyszeli, jak Hollis w kuchni mówi: – Amerykański produkt. Wykonany przez amerykańską siłą roboczą. To ogromny atut rynkowy. Taką zaletę można promować i budować na niej marketing. Ludzie chcą kupować amerykańskie produkty. Mam tutaj badania… Colin zastanawiał się wcześniej, czy Hollis przypadkiem nie siedzi w domu i nie ogląda Tele zakupów przez cały dzień, a innym zostawia prowadzenie interesów, ale najwyraźniej jednak pracowała. Hollis wyszła z kuchni i od razu powiedziała: – Proszę mi nie przeszkadzać w godzinach pracy. Lindsey wyjaśniła, że Hassan miał atak astmy i zapomniał inhalatora, a Hollis puściła się pędem po schodach na górę. Colin biegł za nią, wołając: „Mam nadzieję, że czujesz się lepiej, Hassan!”, żeby uprzedzić przyjaciela o zbliżającej się inspekcji, więc kiedy wszyscy wpadli do jego pokoju, chłopak leżał spokojnie na łóżku. – Przepraszam, że zapomniałem inhalatora – powiedział. – To się więcej nie powtórzy.

*** Obiad, złożony z hamburgerów i szparagów gotowanych na parze, zjedli w tylnym ogródku Wellsów. Ogródek Colina w Chicago mierzył trzy i pół na trzy metry, ten zaś pomieściłby kilka boisk do piłki nożnej. Po lewej wznosiło się zbocze wzgórza, porośnięte lasem, wśród którego gdzieniegdzie widać było skały. Po prawej pięknie utrzymany trawnik opadał w dół aż do pola soi (Starnes oświecił ich, że to soja). Gdy słońce zaszło, Hollis zapaliła świeczkę z olejkiem citronella stojącą w kubełku na środku stołu, by odstraszyć komary. Colinowi podobało się, że Gutshot wydaje się takie nieskończone i pełne przestrzeni. Kiedy skończył jeść, jego myśli znów powędrowały do Katherine XIX. Zerknął na telefon, żeby sprawdzić, czy nie dzwoniła, i zorientował się, że nadeszła pora na kontakt z rodzicami. Z jakiegoś powodu Colin nigdy nie miał dobrego zasięgu w swoim domu w trzecim co do wielkości mieście w Ameryce, a w Gutshot w Tennessee miał aż pięć kresek. Telefon odebrał jego ojciec. – Nadal jestem w tym samym mieście co wczoraj. Gutshot w Tennessee – zaczął Colin. – Mieszkam u kobiety o nazwisku Hollis Wells. – Dziękuję, że zadzwoniłeś punktualnie. Powinienem znać to nazwisko? – zapytał tato. – Nie, ale widnieje w książce telefonicznej. Sprawdziłem. Ma fabrykę. Chyba zostaniemy tu kilka dni – dodał Colin, odrobinę mijając się z prawdą. – To dziwne, ale Hassanowi bardzo się tutaj podoba, no a poza tym mamy pracę. – Nie możesz mieszkać u obcych ludzi. Colin rozważał, czyby nie skłamać. Mieszkamy w hotelu. Pracujemy w miejscowej restauracji. Próbujemy się pozbierać. Ale powiedział prawdę. – Ona jest miła. Ufam jej. – Ty ufasz wszystkim. – Tato, przetrwałem siedemnaście lat w Chicago i nie zostałem nawet napadnięty, dźgnięty nożem, porwany, nie poraził mnie prąd z trzeciej szyny w metrze ani nie… – Omów to z mamą – zaproponował tato, jak zawsze w podobnych sytuacjach. Po chwili (Colin oczyma wyobraźni widział, jak rozmawiają, a tato zasłania słuchawkę dłonią) odezwała się mama: – I co, jesteś szczęśliwy? – Tak daleko bym się nie posunął.

– Szczęśliwszy? – Odrobinę – przyznał. – Nie leżę z twarzą wtuloną w dywan. – Chciałabym porozmawiać z tą kobietą – poprosiła mama, więc Colin wszedł do domu i podał telefon Hollis siedzącej na kanapie. Po tej rozmowie zapadła decyzja: mógł zostać. Wiedział, że mama chce, by przeżył przygodę. Zawsze pragnęła, żeby był normalnym dzieciakiem. Colin przypuszczał, że byłaby w głębi duszy zadowolona, gdyby przyszedł kiedyś o trzeciej nad ranem zalatujący alkoholem, bo to by było normalne. Normalne dzieci spóźniają się do domu, normalne dzieci piją piwo w zaułkach ze swoimi przyjaciółmi (normalne dzieci mają więcej niż jednego przyjaciela). Ojciec wolał, aby Colin był ponad takie sprawy, lecz chyba nawet on zaczynał już dostrzegać, że jego syn najprawdopodobniej nigdy nie będzie wybitną osobowością. Colin chciał przekazać Hassanowi, że jego rodzice nie mają nic przeciwko temu, by tu został, ale kolegi nie było w pokoju. Błąkał się więc po ogromnym domu, aż w końcu zszedł na dół, gdzie trafił na zamknięte drzwi, zza których dochodził głos Lindsey. Stał chwilę pod nimi i słuchał. – No dobrze, ale jak on to robi? Czy on się wszystkiego po prostu uczy na pamięć? – pytała dziewczyna. – Nie całkiem. Gdybyśmy ty czy ja przeczytali książkę o, na przykład, prezydentach, i dowiedzielibyśmy się, że William Howard Taft był najgrubszym prezydentem, tak grubym, że pewnego dnia po prostu zaklinował się w wannie[52], to by poruszyło jakąś strunę w naszych umysłach i zapamiętalibyśmy ten fakt, co nie? – Lindsey zaśmiała się. – Ty i ja przeczytalibyśmy książkę i znaleźli w niej może trzy interesujące informacje. A dla Colina wszystko jest intrygujące. Czyta książkę o prezydentach i zapamiętuje całość, bo wszystko, co czyta, wydaje mu się cholernie ciekawe. Serio, widziałem, jak to robił z książką telefoniczną. Mówił na przykład: „Och, są tu dwadzieścia cztery osoby o nazwisku Tischler. Fascynujące”. Colin miał mieszane uczucia, jakby jego talent był równocześnie wychwalany i wyśmiewany. Hassan chyba ma rację, pomyślał. Ale nie chodziło tylko o to, że rzeczy same w sobie wydawały mu się fascynujące i że mógł się nauczyć na pamięć całej książki telefonicznej, bo była taką świetną literaturą. Rzeczy wydawały mu się fascynujące nie bez powodu. Jak na przykład ta historia z Tischlerami, która tak się składało, była prawdziwa (i Hassan dobrze ją zapamiętał). „Tischler” po niemiecku oznacza stolarza i gdy tego dnia Colin zajrzał do książki telefonicznej, pomyślał: Jakie to dziwne, że w Chicago jest akurat dokładnie dwudziestu czterech niemieckich stolarzy, gdyż czynna całą dobę manikiurzystka na rogu Oakley i Lawrence nazwała swój gabinet „Złoty Pilnik 24/7”. I wtedy zaczął się zastanawiać, czy w chicagowskiej książce telefonicznej jest siedmiu stolarzy w jakimś innym języku, i okazało się, że jest dokładnie siedmiu Carpinteros. Tak więc pewne sprawy interesowały go nie tylko dlatego, że nie umiał rozróżnić, co jest nudne, a co nie – chodziło o związki, które wyłapywał jego umysł i których się mimowolnie wszędzie doszukiwał.

– Ale to nie wyjaśnia, dlaczego tak dobrze mu idzie na przykład w scrabble – zauważyła Lindsey. – Dlatego, że jest wprost niedorzecznie genialny w układaniu anagramów. Ale nad wszystkim, do czego się zabiera, cholernie ciężko pracuje. Weźmy na przykład pisanie na klawiaturze. Nauczył się tego dopiero w dziewiątej klasie, kiedy się zaprzyjaźniliśmy. Nauczyciel angielskiego wymagał, byśmy przynosili wydruki naszych prac, więc w dwa tygodnie Singleton nauczył się biegle pisać na klawiaturze. Ale nie uczył się tylko na podstawie własnych prac, bo wtedy nie byłby wystarczająco dobry. Codziennie po szkole siadał do komputera i przepisywał sztuki Szekspira. Wszystkie. Dosłownie. A potem przepisał Buszującego w zbożu. I tak przepisywał i przepisywał, aż nauczył się pisać jak jakiś pierdzielony geniusz. Colin odsunął się od drzwi. Przyszło mu do głowy, że nigdy nic innego nie robił przez całe życie. Układał anagramy, wypluwał z siebie fakty wyczytane w książkach, wkuwał na pamięć dziewięćdziesiąt dziewięć cyfr znanej liczby, zakochiwał się ciągle na nowo w tych samych dziewięciu literach: kopiował, kopiował, kopiował i kopiował. Jego jedyną nadzieją na oryginalność był Teoremat. Otworzył drzwi. Hassan i Lindsey siedzieli na dwóch końcach zielonej skórzanej sofy w pokoju zdominowanym przez stół bilardowy wyłożony różowym filcem. Oglądali rozgrywki pokera na wielkim płaskim telewizorze wiszącym na ścianie. – Hej, koleś – powiedział Hassan – normalnie widać każdy pryszcz na twarzach zawodników. Colin usiadł między nimi. Lindsey i Hassan rozmawiali o pokerze, pryszczach, HD i cyfrowych nagrywarkach, podczas gdy Colin rysował wykresy swojej przeszłości. Pod koniec wieczoru lekko podrasowana formuła zadziałała w wypadku dwóch kolejnych K: IX i XIV. Colin ledwie zarejestrował zmianę w otoczeniu, gdy wyłączyli telewizor i zaczęli grać w bilard. On dalej pisał. Uwielbiał skrzypienie ołówka na papierze, kiedy był taki skoncentrowany: oznaczało, że praca idzie naprzód. Kiedy zegar wyświetlił północ, Colin odłożył ołówek. Spojrzał na Lindsey, która stała na jednej nodze, pochylona nad stołem bilardowym pod absurdalnie niewygodnym kątem. Hassana nie było w pokoju. – Hej – odezwał się Colin. – O, wychynąłeś ze strefy mroku – odpowiedziała. – Jak tam Teoremat? – Dobrze. Choć nie wiem jeszcze, czy będzie działał. Gdzie Hassan? – Poszedł spać. Pytałam, czy chcesz zagrać, ale chyba mnie nie słyszałeś, więc pomyślałam, że pogram chwilę sama. Dość łatwo ze sobą wygrywam.

Colin wstał i pociągnął nosem. – Chyba mam alergię na ten dom. – Może na Księżniczkę – zasugerowała Lindsey. – To jest właściwie jej pokój. Ciii. Śpi. – Colin podszedł do dziewczyny i ukucnął. Okazało się, że leżąca pod stołem bilardowym wielka kula, którą początkowo wziął za kawałek zwiniętego postrzępionego dywanu, unosi się i opada, rytmicznie oddychając. – Ona ciągle śpi. – Mam alergię na zwierzęcy łupież – oznajmił Colin. Lindsey uśmiechnęła się z wyższością. – No cóż, Księżniczka zamieszkała tu pierwsza. – Usiadła wraz z Colinem na kanapie, podwijając pod siebie nogi, tak że wydawała się od niego wyższa. – Hassan wspomniał, że układasz anagramy – rzuciła. – Tak – przyznał Colin. – Układam anagramy – magma u kardynała. Dłoń Lindsey (dziewczyna zdążyła od wczoraj pomalować paznokcie na jaskrawy błękit) nagle znalazła się na jego przedramieniu i Colin znieruchomiał z zaskoczenia. Kiedy odwrócił głowę, by na nią spojrzeć, cofnęła rękę. – Zatem – powiedziała – jesteś geniuszem w tworzeniu słów z innych słów, ale nie umiesz tworzyć nowych słów z niczego. No tak, doskonale to ujęła. Kopista, ale nie pisarz. Cudowne dziecko, ale nie geniusz. Było tak cicho, że słyszał, jak Księżniczka oddycha, i dotkliwie odczuwał dziurę po ważnym elemencie swojego wnętrza. – Chcę tylko osiągnąć coś, co się będzie liczyło. Być kimś, kto się liczy. Mieć jakieś znaczenie. Lindsey nie odpowiedziała od razu, ale nachyliła się bliżej, a Colin poczuł owocowy zapach jej perfum. Potem położyła się obok niego na plecach, czubkiem głowy dotykając nogawki jego szortów. – Myślę, że jesteśmy swoimi przeciwieństwami – odezwała się. – Ponieważ ja osobiście uważam „bycie kimś” za słaby pomysł. Ja nie chcę się wychylać, bo jak zaczynasz latać wyżej niż inni, to zaraz cię ustrzelą. Im jesteś sławniejszy, tym gorsze masz życie. Spójrz, jacy nieszczęśliwi są wszyscy słynni ludzie. – To dlatego czytasz „Życie Celebrytów”? Lindsey pokiwała głową.

– Tak. Pewnie… Jest takie niemieckie określenie. Kurczę, mam je na końcu języka… – Schadenfreude – podpowiedział Colin. Czerpanie przyjemności z nieszczęścia innych. – Właśnie! Weź na przykład życie tutaj – ciągnęła dziewczyna. – Hollis mi ciągle powtarza, że jak zostanę w Gutshot, to nic dobrego mnie nie spotka. I może to prawda. Ale też nie spotka mnie nic złego, a ja na taki układ chętnie pójdę. Colin nic nie powiedział, lecz doszedł do wniosku, że Lindsey Lee Wells przy całym swoim wyluzowaniu jest trochę mięczakiem. Ale zanim wymyślił, jak to uprzejmie wyrazić, dziewczyna usiadła ożywiona nowym pomysłem. – Słuchaj, wyjaśnię ci, na czym polega opowiadanie historii. Musisz mieć początek, środek i zakończenie. W twoich historyjkach nie ma akcji. Opowiadasz tak: wtedy pomyślałem o tym, a potem o tamtym i tak dalej. Nie możesz mówić tak chaotycznie. Jesteś Colin Singleton, początkujący gawędziarz, więc musisz się trzymać głównego wątku. I potrzebujesz dobrego, mocnego morału. Albo tematu czy czegoś tam. Kolejne elementy to romans i przygoda. Musisz też ich trochę dorzucić. Jeżeli to historia o sikaniu do klatki lwa, dodaj sobie dziewczynę, która zauważy, jakiego masz wielkiego siura, a następnie odepchnie cię i uratuje przed lwem w ostatniej chwili, bo będzie desperacko chciała ocalić tego wspaniałego, kolosalnego wacka. – Colin zarumienił się, ale Lindsey mówiła dalej: – Na początku chce ci się sikać, w środku sikasz, na końcu przez romans i przygodę twój siusiak zostaje ocalony ze szczęk głodnego zwierza dzięki odwadze młodej dziewczyny, kierowanej wielką miłością do wielkich wacków. A morał z historii taki, że bohaterska dziewoja – w imię wielkiego wacka – uratuje cię nawet z najgorszej opresji. Gdy Colin przestał się śmiać, położył dłoń na ręce Lindsey. Chwilę tak ją trzymał, wyczuwając ciepłe miejsce na kciuku, które zwykle przygryzała. Po chwili cofnął dłoń i powiedział: – Mój Teoremat opowie historię. Każdy wykres będzie miał początek, środek i koniec. – W matematyce nie ma nic romantycznego – zaoponowała Lindsey. – Poczekaj tylko. Początek (środka) Nigdy nie myślał wiele o Katherine I. Czuł się przygnębiony zerwaniem, bo tak powinien się czuć. Dzieci bawią się w dom, w wojnę i w związki. Chcę z tobą chodzić, rzuciłaś mnie, jestem smutny. Ale to wszystko jest na niby. Ponieważ ojciec Katherine był korepetytorem Colina, dzieci nadal od czasu do czasu widywały się w ciągu następnych kilku lat. Dobrze się dogadywały, ale Colin nie płonął z tęsknoty za nią. A już na pewno nie tęsknił na tyle, by popaść w manię na tle jej imienia i by umawiać się z jej imienniczkami wciąż i wciąż, i wciąż[53] na nowo.

A jednak tak właśnie się działo. Początkowo nie wydawało się to wcale zamierzone, raczej wyglądało na serię dziwnych zbiegów okoliczności. Po prostu sytuacja się powtarzała. Poznawałjakąś Katherine i ona mu się podobała. On jej też. A potem się rozstawali. Później, gdy to już przestało być zwykłym zbiegiem okoliczności, ustaliły się dwie tendencje: jedna (randkowanie z Katherine’ami), którą chciał podtrzymać, i druga (ciągłe porzucanie), którą chciał przerwać. Ale oddzielenie jednej od drugiej okazało się niemożliwe. Po prostu tak się to odbywało i po pewnym czasie stało się niemal rutyną. Za każdym razem przechodził ten sam cykl emocji: złość, żal, tęsknotę, nadzieję, rozpacz, tęsknotę, złość, żal. Rzecz w tym, że bycie porzucanym w ogóle, a przez Katherine’y w szczególności, jest potwornie monotonne. Dlatego ludzi nuży słuchanie Porzuconych mających obsesję na punkcie swoich problemów: bycie Porzucanym jest przewidywalne, powtarzalne i nudne. Porzucający proponują przyjacielskie relacje, czują się stłamszeni, zawsze mówią tylko o sobie, a potem i tak Porzucani są zrozpaczeni, a oni czują wyłącznie ulgę. Dla nich sprawa się kończy, dla Porzucanych dopiero zaczyna. A zdaniem Colina w jego wypadku dochodziło do powtarzalności na głębszym poziomie: za każdym razem Katherine’y zrywały z nim, bo go po prostu nie lubiły. Wszystkim ponasuwał się dokładnie taki sam wniosek na jego temat. Nie był wystarczająco spoko, wystarczająco przystojny ani tak inteligentny, jak się spodziewały – jednym słowem, nie był wystarczająco wybitny. I tak przydarzało mu się to wciąż i wciąż na nowo, aż stało się nudne. Ale to, że coś jest monotonne, nie oznacza, że jest bezbolesne. W pierwszym wieku naszej ery rzymskie władze ukarały świętą Apolonię, miażdżąc jej obcęgami po kolei wszystkie zęby. Colin często odnosił jej męczeństwo do schematycznego przebiegu swoich związków. Mamy trzydzieści dwa zęby. Po pewnym czasie miażdżenie każdego kolejnego zęba być może staje się powtarzalne, nawet nudne. Ale nigdy nie przestaje boleć. 49 Później Colin zrozumiał, że Starnes nie miał na myśli Stanów Zjednoczonych Ameryki, a raczej „ten konkretny rejon południowo-centralnego Tennessee”. 50 Arabskie słowo oznaczające „zabronione przez islam”. 51 To słabe, ale tak do siebie mówili. „Kocham cię jak muchomor kropki”, „Tęsknię za tobą jak muchomor za kropkami” itd. 52 To prawda. 53 I wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż, i wciąż.

(dziesiąty) Następnego dnia Colin był na tyle zmęczony, że przespał występy koguta i obudził się dopiero o ósmej. Gdy zszedł na dół, zastał Hollis w luźnej różowej sukience muumuu śpiącą na kanapie z dokumentami rozsypanymi na piersiach i na podłodze obok. Colin minął ją cichutko i postanowił dodać „muumuu” do listy słów, z których nie da się ułożyć anagramu. Hassan siedział w kuchni, pochłaniając owsiankę i jajecznicę. Bez słowa podał koledze list napisany na papeterii z wytłoczonym nagłówkiem: HOLLIS P. WELLS/ DYREKTOR I PREZES, ZAKŁADY TEKSTYLNE GUTSHOT. Chłopcy! Ja prawdopodobnie śpię, ale mam nadzieję, że Wy wstaliście na czas. Musicie być w fabryce o 9.00. Zapytajcie o Zeke. Wysłuchałam wywiadu ze Starnesem – dobrze się spisaliście, ale zmieniłam zdanie co do pewnych kwestii. Jeśli będziemy poświęcać sześć godzin jednej osobie, to nie zdążymy przepytać całego miasta. Chciałabym więc, żebyście zadawali tylko następujące pytania: Gdzie chciałbyś mieszkać, gdybyś mógł wybrać dowolne miejsce na świecie? Jak zarabiałbyś na życie, gdybyś nie pracował w fabryce? Kiedy twoja rodzina się tu sprowadziła? Co twoim zdaniem stanowi o wyjątkowości Gutshot? Myślę, że to wystarczy. Czekają na Was w fabryce. Lindsey będzie Wam towarzyszyła. Do zobaczenia wieczorem Hollis PS Piszę ten list o 5.30 rano, więc mnie nie budźcie. – Ładna fryzura, nawiasem mówiąc, kafir. Wyglądasz, jakbyś wetknął widelec do gniazdka z prądem. – Wiesz, że w roku 1887 włosy Nikoli Tesli stały dęba przez okrągły tydzień, gdy przepuścił przez swoje ciało pięćdziesiąt tysięcy woltów, aby udowodnić, że elek… – Kafir – przerwał mu Hassan, odkładając widelec na talerz. – To absolutnie, kompletnie nikogo nie obchodzi. Jeśli Nikola Tesla, kimkolwiek u diabła był, pozostawał w długoletnim związku z jednonogim kurczakiem, do którego pożądanie stawiało mu włosy dęba na głowie, wtedy owszem, podziel się ze mną tą szalenie zabawną wiedzą. Ale nic o elektryczności, kafir. Rozumiesz chyba[54]. Colin odszukał w przepastnych szafkach talerz, kubek i srebrne sztućce. Przełożył jajka z patelni na talerz i nalał sobie wody z fikuśnego kraniku w lodówce.

– Jak tam jajka? – zapytał po chwili Hassan. – Dobre, koleś. Dobre. Jesteś świetnym kucharzem. – Nie mów! To dzięki temu tatuś tak przytył. Tak przy okazji postanowiłem mówić o sobie per „tatuś”. Zamiast „ja” będę mówił„tatuś”. Tatuś powie teraz tatuś. Podoba ci się? – O tak. Jestem zachwycony. – Czym? – zapytała Lindsey, wchodząc do kuchni w piżamie w tureckie wzory. Brązowe włosy miała zebrane w kucyk. Colin zauważył, że wygląda jakoś inaczej, ale nie wiedział dlaczego, po chwili jednak się zorientował. Nie miała makijażu. Wyglądała ładniej niż kiedykolwiek. Colin zawsze wolał dziewczyny, które się nie malowały. Kichnął i zauważył, że wraz z Lindsey przyszła Księżniczka. XIX też miała psa – miniaturowego jamnika o imieniu Fireball Roberts. Nikt nie wyglądał piękniej bez makijażu niż Katherine. Nigdy go sobie nie robiła, bo też go wcale nie potrzebowała. Boże, jej jasne włosy opadające na twarz, targane wiatrem, kiedy po szkole szli na spacer brzegiem jeziora; zmarszczki w kącikach zmrużonych oczu, gdy pierwszy raz wyznał jej miłość; jej natychmiastowa i pełna spokojnej pewności siebie odpowiedź: „Ja też cię kocham”. Wszystkie drogi prowadziły do niej. Była ogniwem wszystkich połączeń, które wykonywał jego mózg – osią koła. Lindsey skończyła czytać list od Hollis. – Chryste, chyba pójdę włożyć spodnie – podsumowała. Wsiedli do Katafalku, gdy Lindsey wynegocjowała w końcu, że zajmie miejsce pasażera z przodu. Przed frontowymi drzwiami Zakładów Tekstylnych Gutshot przywitał ich potężny mężczyzna z brodą świętego Mikołaja, tylko bardziej brązową. Objął Lindsey jednym ramieniem, pytając: „Co tam u mojej dziewczyny?”, a ona odpowiedziała: „Wszystko dobrze. A co u mojego Zeke’a?”. Zaśmiał się, po czym uścisnął dłoń Hassanowi i Colinowi. Poprowadził ich przez bardzo głośne pomieszczenie, w którym wydawało się, że wszystkie maszyny stukają jedna o drugą, do pokoju opatrzonego plastikową tabliczką z napisem: ŚWIETLICA STARNESA WILSONA. Colin położył dyktafon na stoliku do kawy. Pokój wyglądał, jakby go umeblowano sprzętami, których pracownicy nie mogli już dłużej znieść w swoich domach: kanapa obita sztruksem w kolorze żółci żołądkowej, kilka czarnych skórzanych foteli z pianką wyłażącą z niezliczonych pęknięć i stół jadalny z blatem z laminatu wraz z sześcioma krzesłami. Nad dwoma automatami z napojami wisiał portret Elvisa Presleya namalowany na aksamicie. Młodzi zajęli miejsca na kanapie, a Zeke usiadł w skórzanym fotelu. Zanim zdążyli zadać którekolwiek z pytań wymyślonych przez Hollis, mężczyzna zaczął mówić. – Hezekiah Wilson Jones, czterdzieści dwa lata, rozwiedziony, dwóch synów w wieku

jedenastu i dziewięciu lat, Cody i Cobi, wzorowi uczniowie. Wychowałem się w Bradford i przeprowadziłem tutaj, kiedy miałem trzynaście lat, ponieważ mój tato przegrał swoją stację benzynową w pokera – tego typu wtopy przydarzały się mojemu staruszkowi regularnie. Ojciec dostał pracę w fabryce. Ja zacząłem tu sobie dorabiać podczas wakacji, a na pełny etat przeszedłem dzień po tym, gdy skończyłem szkołę średnią. Pracuję tu od tamtej pory. Byłem zatrudniony na linii produkcyjnej, potem w kontroli jakości, a teraz jestem kierownikiem zmiany dziennej. Przerabiamy bawełnę, zazwyczaj z Alabamy albo Tennessee… – Przerwał, sięgnął do kieszeni i wyjął opakowany w srebrną folię kwadracik. Rozwinął go, włożył kostkę gumy do żucia do ust i mówił dalej: – Jedenaście lat temu rzuciłem palenie i nadal żuję nicorette, która ma ohydny smak i wcale nie jest tania. Lepiej nie zaczynajcie palić. Wracając do fabryki… Przez następnych dwadzieścia minut Zeke opisywał proces technologiczny, w trakcie którego bawełna staje się sznurkiem, przycinanym potem maszynowo do długości dokładnie pięciu i czterech dziesiątych centymetra, a następnie wysyłanym z fabryki. Jedna czwarta produkcji, kontynuował, jedzie bezpośrednio do największego klienta, StaSure, a reszta do magazynu w Memphis i stamtąd dalej w świat tamponów. – Teraz muszę wracać do pracy, ale będę tu przysyłał pracowników na dwadzieścia minut, czyli na czas przerwy, żebyście mogli z nimi pogadać. Macie do mnie jeszcze jakieś pytania? – Prawdę mówiąc, tak – potwierdził Hassan. – Gdzie chciałby pan mieszkać, gdyby mógł pan wybrać dowolne miejsce na świecie? Jak zarabiałby pan na życie, gdyby pan nie pracował w fabryce? Kiedy pańska rodzina się tu sprowadziła? Zaraz, na to pytanie już pan odpowiedział. Co pańskim zdaniem stanowi o wyjątkowości Gutshot? Zeke rozciągnął dolną wargę na zębach, ssąc nicorette. – Mieszkałbym tutaj – odrzekł. – Gdybym nie pracował w tej fabryce, pewnie bym pracował w jakiejś innej. A może założyłbym firmę zajmującą się przycinaniem drzew. Mój były szwagier robi coś takiego i całkiem nieźle na tym wychodzi. A co tu jest wyjątkowego? Po pierwsze, automat daje colę za darmo. Wystarczy wcisnąć guzik i wypada cola. W większości zakładów nie mają czegoś takiego. Poza tym mamy uroczą pannę Lindsey Lee, a takiej nie ma nigdzie indziej. No dobra. Muszę wracać do roboty. Gdy tylko Zeke wyszedł, Lindsey wstała. – Było bosko, chłopaki, ale teraz się przejdę do sklepu, gdzie będę z rozmarzeniem wpatrywać się w oczy mojego chłopaka. Podjedźcie po mnie o wpół do szóstej, okay? – I już jej nie było. Jak na dziewczynę, która miałaby ostro przechlapane, gdyby Colin i Hassan ją wydali, Lindsey wydawała się całkiem spokojna. A to, pomyślał Colin, musi oznaczać, że jesteśmy przyjaciółmi. Właściwie przez przypadek i do tego zaledwie w ciągu dwóch dni zdobył drugiego w życiu przyjaciela.

Przez następnych siedem godzin Colin i Hassan przeprowadzili wywiady z dwudziestoma sześcioma osobami, zadając wszystkim te same cztery pytania. Byli wśród nich tacy, którzy woleliby zarabiać na życie robieniem rzeźb piłą łańcuchową albo uczeniem w podstawówce. Colina odrobinę zaskoczył fakt, że prawie każdy z wypytywanych twierdził, iż ze wszystkich miejsc na świecie chciałby mieszkać tylko w Gutshot, tak jak Lindsey Lee Wells. Ale ponieważ to Hassan głównie zadawał pytania, Colin mógł się skupić na swoim Teoremacie. Nadal sądził, że związki uczuciowe są zasadniczo monotonne i przewidywalne, dlatego powinno dać się ułożyć dość prosty wzór, za pomocą którego będzie można prognozować kurs kolizyjny dowolnych dwóch osób. Martwił się jednak, że nie jest na tyle genialny, by dostrzec wszystkie zależności. Nie wiedział, jak opracować formułę dla pozostałych Katherine bez psucia tego, co stworzył do tej pory. I z jakiegoś powodu ten budzący lęk brak geniuszu sprawił, że zatęsknił za K-19 bardziej niż kiedykolwiek od chwili, gdy leżał, wtulając twarz w dywan w swoim pokoju. Brakujący element w jego brzuchu bolał tak bardzo, że Colin w końcu przestał myśleć nad Teorematem, za to zadumał się nad tym, jak coś, czego nie ma, może tak bardzo doskwierać. O wpół do piątej weszła do świetlicy młoda kobieta i oznajmiła, że jest ostatnią obecną dziś w pracy osobą zatrudnioną w Zakładach Tekstylnych Gutshot, która jeszcze nie została przesłuchana. Zdjęła grube rękawice, mocnym dmuchnięciem odrzuciła grzywkę z oczu i dodała: – Podobno jeden z was jest geniuszem. – Nie jestem geniuszem – sprostował beznamiętnie Colin. – No, jesteś najbliższym geniusza, co mi się trafia, więc mam pytanko. Jak to się dzieje, że zasłona od prysznica zawsze wydyma się do środka, mimo że woda powinna wypychać ją na zewnątrz? – Oto jedna z nierozwiązanych tajemnic ludzkiego bytu – odezwał się Hassan. – Prawdę mówiąc, znam odpowiedź – oznajmił Colin. Uśmiechnął się. Miło było znów poczuć się przydatnym. – Nie! – zawołał Hassan. – Ty na serio? – Tak. Rzecz w tym, że spadające krople wody tworzą wir, coś w rodzaju cyklonu. I w środku tego wiru – czyli w oku cyklonu – panuje podciśnienie, które zasysa zasłonę prysznicową do środka i do góry. To zostało naukowo dowiedzione. Naprawdę. – No nie – westchnął Hassan – to rzeczywiście ciekawe. Czyli że pod każdym prysznicem tworzy się maleńki cyklon? – Właśnie. – Kurczę – powiedziała kobieta – a ja się nad tym zastanawiałam przez całe życie. No

dobrze. Nazywam się Katherine Layne, mam dwadzieścia dwa lata, a pracuję tu od dziesięciu miesięcy. – Chwila, jak się to pisze? – zaniepokoił się Hassan. – K-a-t-h-e-r-i-n-e L-a-y-n-e. – Hm – mruknął Hassan. Colin przyjrzał jej się uważniej i stwierdził, że jest całkiem atrakcyjna. Ale jednak nie. Katherine Layne mu się nie podobała. I nie była w jego grupie wiekowej. Natomiast K-19 była. Colin zrozumiał, że sytuacja jest dramatyczna, skoro siedzi naprzeciwko całkiem sympatycznej i atrakcyjnej (a także seksownie starszej) Katherine, nie czując nawet cienia zainteresowania. Po rozmowie z Katherine Layne wyszli z fabryki. Ruszyli Katafalkiem Szatana z otwartymi oknami i popędzili autostradą kompletnie donikąd. Nastawili stację z muzyką country i słuchali jej tak głośno, że brzdęk metalowych strun gitary zniekształcał się w starych głośnikach Katafalku. Gdy tylko im się udawało, dołączali do refrenu i, fałszując, ryczeli na całe gardło, ale w ogóle się tym nie przejmowali, bo przyjemnie było po prostu głośno wyć z tym przeciągłym, południowym akcentem. Colin czuł się smutny, ale był to pozytywny i bezkresny smutek, który łączył go z Hassanem i z tymi bezsensownymi piosenkami, a przede wszystkim z Katherine, więc wrzeszczał z uczuciem: „Jak wino truskawkooooowe!”. Nagle odwrócił się do przyjaciela i poprosił: – Zatrzymaj się na chwilę. Hassan zjechał na żwirowe pobocze, a Colin wyskoczył z auta i wyjął telefon. – Co ty robisz? – spytał przyjaciel. – Zamierzam iść w pole, dopóki nie znajdę zasięgu, i zadzwonić do niej. Hassan zaczął rytmicznie walić głową w kierownicę. Colin ruszył przed siebie. Usłyszał, jak kumpel woła: – Rodzyn! Lecz szedł dalej. – Jeśli zrobisz jeszcze jeden krok, tatuś cię tu zostawi! Colin zrobił kolejny krok i usłyszał, że samochód rusza. Nie odwrócił się. Opony najpierw zabuksowały na żwirze, aż w końcu złapały przyczepność na asfalcie. Potem jazgot nieustannie walczącego o przetrwanie silnika zaczął się oddalać. Po pięciu minutach marszu Colin trafił na miejsce, w którym jego telefon miał pełny zasięg. Było potwornie cicho. W Chicago robi się tak cicho tylko wtedy, gdy pada śnieg, pomyślał. Otworzył telefon, nacisnął wybieranie głosowe i powiedział „Katherine”. Wymówił jej imię miękko i z czcią.

Po pięciu dzwonkach włączyła się poczta głosowa. „Hej, tu Katherine” – usłyszał, a w tle szumiały pędzące samochody. Nagrała tę wiadomość, kiedy wracali razem ze sklepu RadioShack[55]. „Nie mogę teraz, ech!”. Powiedziała „ech”, bo klepnął ją wtedy w pupę. „Ech!, odebrać telefonu. Zostaw wiadomość, to oddzwonię”. Pamiętał każdy szczegół tej chwili, a także każdy szczegół wszystkich innych chwil. Dlaczego nie mógł zapomnieć? Biiip. – Hej, tu Col. Stoję na polu soi pod Gutshot w Tennessee, ale to długa historia, i jest gorąco, K. Stoję tu i pocę się, jakbym miał hiperhydrozę, tę chorobę, gdy człowiek nadmiernie się poci. Cholera, to nikogo nie obchodzi. W każdym razie jest gorąco, więc myślę o zimnie, żeby się ochłodzić. I wspominam spacer po śniegu, kiedy wracaliśmy z tego śmiesznego filmu. Pamiętasz, K? Szliśmy ulicą Giddings i śnieg wszystko wyciszył tak, że nie słyszałem niczego prócz ciebie. Było wtedy tak zimno, tak cicho i tak bardzo cię kochałem. Teraz jest gorąco, znów cicho, jak makiem zasiał, a ja nadal cię kocham. Pięć minut później, gdy wlókł się z powrotem, jego telefon zaczął wibrować. Wrócił biegiem na miejsce, w którym miał zasięg, i zasapany odebrał. – Wysłuchałaś wiadomości? – zapytał od razu. – To chyba nie jest konieczne – odpowiedziała. – Przykro mi, Col, ale uważam, że podjęliśmy słuszną decyzję. Tak przyjemnie było usłyszeć jej głos, że nie chciało mu się nawet prostować, że to nie oni podjęli tę decyzję. Nie przyjemnie, to było jak mysterium tremendum et fascinans, lęk i fascynacja. Wielki i przerażający zachwyt. – Powiedziałaś swojej mamie? – zapytał, bo mama K go uwielbiała. Mamy zawsze go uwielbiały. – Tak. Było jej przykro. Ale stwierdziła, że ty zawsze chciałeś być zrośnięty ze mną biodrem, a to nie jest zdrowe. – Czyż może być lepszy los? – powiedział głównie sam do siebie. Niemalże widział, jak przewraca oczami, mówiąc: – Chyba jesteś jedyną znaną mi osobą, która chciałaby być bliźniakiem syjamskim. – Zroślakiem – poprawił ją Colin. – Wiesz, że istnieje słowo na określenie osoby, która nie jest zroślakiem? – drążył. – Nie. A jakie? Normalny człowiek?

– Singiel – odpowiedział. – Trochę jak w Singleton. – Zabawne, Col – odrzekła. – Słuchaj, muszę lecieć. Pakuję się na obóz. Może porozmawiamy po moim powrocie. Myślę, że dobrze ci zrobi, jak trochę od tego odpoczniesz. I choć chciał powiedzieć: „Mieliśmy zostać przyjaciółmi, nie pamiętasz?” i „O co chodzi? Masz nowego chłopaka?”, i „Kocham cię nad życie”, wymamrotał jedynie: – Proszę tylko, żebyś odsłuchała wiadomość. – Okay. Pa – rzuciła szybko. A on się nie odezwał, bo nie chciał być tym, który skończy rozmowę albo się rozłączy, lecz po chwili usłyszał głuchą ciszę w telefonie i było już po wszystkim. Położył się na suchej rudej ziemi, a wysoka trawa całkowicie go skryła. Pot zalewający mu twarz mieszał się ze łzami. W końcu – w końcu! – płakał. Wspominał ich splątane ramiona, głupie żarciki zrozumiałe tylko dla nich, to, jak się czuł, gdy przychodził do niej po lekcjach i obserwował przez okno, jak czyta. Tęsknił za tym wszystkim. Marzył o tym, że pójdą razem na studia, będą mogli ze sobą sypiać, kiedy zechcą, oboje razem na Northwestern. Za tym też tęsknił, choć to się nawet nie wydarzyło. Tęsknił za swoją wyimaginowaną przyszłością. Można kochać kogoś tak bardzo, pomyślał, ale nigdy nikogo nie kocha się tak bardzo, jak bardzo się za nim tęskni. Czekał przy drodze dwadzieścia minut, zanim nadjechał Hassan z Lindsey na siedzeniu pasażera. – Miałeś rację – przyznał Colin. – To nie był dobry pomysł. – Tatusiowi jest przykro – odrzekł Hassan. – Gówniana sytuacja. Ale może musiałeś do niej zadzwonić. Lindsey odwróciła się do niego. – Naprawdę kochasz tę dziewczynę, co? I wtedy Colin znów zaczął płakać. Lindsey przeszła na tylną kanapę i przytuliła go, a on oparł głowę o jej skroń. Starał się nie szlochać zbyt gwałtownie, z tej prostej przyczyny, że szlochający chłopak jest wybitnie nieatrakcyjny. – Wyrzuć to z siebie, no wyrzuć to – zachęcała go Lindsey. – Nie mogę – odrzekł – bo jak to wyrzucę, to zabrzmi jak zew godowy żaby ryczącej. I wszyscy, nie wyłączając Colina, wybuchnęli śmiechem.

Pracował nad Teorematem od powrotu do domu do jedenastej wieczorem. Lindsey przyniosła mu sałatkę z kurczakiem z „Taco Hell”, ale zjadł tylko odrobinę. Ogólnie nie miał zbyt dobrego mniemania o jedzeniu, zwłaszcza gdy pracował. Ale tego dnia praca donikąd nie prowadziła. Colin nie umiał wyprowadzić właściwego wzoru i uświadomił sobie, że jego eureka była fałszywym alarmem. Wpaść na taki pomysł mogło cudowne dziecko, ale dopracować Teoremat mógł tylko geniusz. Krótko mówiąc, opisanie związków Teorematem wymagało więcej atutów, niż Colin miał w rękawie. – Spalę cię – zagroził głośno notesowi. – Wrzucę cię w ogień! Pomysł dobry, tylko że nie było ognia. Latem w Tennessee rzadko widuje się trzaskające polana na kominku, a Colin nie palił, więc nie miał pod ręką zapałek. Przeszukał puste szuflady swojego adaptowanego biurka, ale nic nie znalazł. Mimo to nie zrezygnował ze spalenia przeklętego notesu z całą jego teorematyczną zawartością. Przeszedł więc przez łazienkę i uchylił drzwi do ciemnego pokoju Hassana. – Ziom, masz może zapałki? – zapytał nieudanym szeptem. – Tatuś śpi. – Wiem, ale masz może zapalniczkę albo zapałki? – Tatuś bardzo się stara wymyślić jakiś nieprzerażający powód, dla którego go budzisz w środku nocy, by zadać takie popierdzielone pytanie. Ale nie. Nie! Tatuś nie ma zapalniczki ani zapałek. Dobra, dość z tym tatusiem. Musisz poczekać do rana, żeby się oblać benzyną i dokonać samoobświęcenia. – Samopoświęcenia – poprawił go Colin i zamknął drzwi. Zszedł na dół i przemknął cicho obok Hollis Wells, która i tak była zbyt zaabsorbowana czytaniem dokumentów oraz oglądaniem telezakupów, by go zauważyć. Po drugiej stronie korytarza zobaczył drzwi, które, jak przypuszczał, prowadziły do pokoju Lindsey. Praktycznie rzecz biorąc, nigdy tam nie był, ale zauważył, że przychodziła do salonu mniej więcej z tej części domu. Poza tym w pokoju za drzwiami paliło się światło. Zapukał cicho. – Wejść – usłyszał. Siedziała na pluszowym fotelu pod gigantyczną, długą na całą ścianę tablicą korkową, do której były przypięte pinezkami zdjęcia jej i Katriny, jej i DC, jej w przebraniu. Wisiały tam chyba wszystkie zdjęcia, które jej kiedykolwiek zrobiono – lecz Colin natychmiast zauważył, że tylko w ciągu ostatnich kilku lat. Nie było fotek z niemowlęctwa, z dzieciństwa ani z okresu emo-alternatywno-goto-pseudopunkowej syntezy. Pod przeciwległą ścianą stało podwójne łoże z baldachimem. Co godne uwagi, w pokoju brakowało koloru różowego. – Coś tu nieróżowo – stwierdził Colin. – To jedyny azyl w całym domu – przyznała Lindsey.

– Masz zapałki? – Jasne, całe tony – odpowiedziała, nie podnosząc wzroku. – Po co ci? – Chcę to spalić – wyjaśnił, unosząc notes. – Nie umiem dokończyć Teorematu, więc chcę go spalić. Dziewczyna błyskawicznie wstała i wyrwała notatnik z ręki Colina. Przez chwilę go kartkowała. – A nie możesz go zwyczajnie wyrzucić? Colin westchnął. Najwyraźniej nie rozumiała. – No mógłbym. Ale, wiesz, skoro nie jestem geniuszem, i na pewno nim nie będę, to mogę przynajmniej spalić swoją pracę jak geniusz. Pomyśl tylko o wszystkich geniuszach, którym udało się, albo i się nie udało, spalić swoje dzieła. – Jasne – odpowiedziała z roztargnieniem Lindsey, nadal przeglądając notatnik. – Pomyśl tylko… – Carlyle, Kafka, Wergiliusz. Naprawdę trudno sobie wyobrazić bardziej doborowe towarzystwo. – Hej, wyjaśnij mi to – poprosiła, po czym usiadła na łóżku, wskazując gestem miejsce obok siebie. Oglądała stronę z wczesną wersją wzoru i kilkoma niedokładnymi wykresami. – Pomysł polega na tym, że bierzesz dwie osoby i wyliczasz, która jest Porzucającą, a która Porzucaną. Wykorzystujesz skalę od minus pięciu dla notorycznego Porzucającego do plus pięciu dla notorycznego Porzucanego. Różnica między tymi liczbami daje ci zmienną D, a podstawiając D do wzoru, uzyskujesz wykres, który przedstawia przebieg związku. Tylko że… – Zamilkł, szukając poetyckiego sposobu na opisanie swojej porażki. – To się nie sprawdza. Nie patrząc na niego, zamknęła notes. – Możesz go spalić – oznajmiła – ale nie dzisiaj. Chcę go zatrzymać na kilka dni. – Dobra – zgodził się Colin i czekał, aż Lindsey powie coś jeszcze. W końcu dodała: – To zarąbisty sposób na opowiadanie historii. Nie cierpię matmy, ale to jest super. – Okay. Ale i tak spalimy ten notes! – zawołał Colin, unosząc palec w ironicznym geście dla podkreślenia wagi swoich słów. – No pewnie. A teraz idź spać, zanim ten dzień okaże się dla ciebie jeszcze gorszy.

Dziwne jest to, że Nikola Tesla rzeczywiście uwielbiał ptaki, choć nie jednonogie kurczaki. Tesla, który zrobił dla elektryczności co najmniej tyle, ile Thomas Edison, odczuwał quasi-romantyczną fascynację w stosunku do gołębi. Szczególnym afektem zapałał do pewnej białej gołębicy. Pisał o niej: „Kocham tę ptaszynę. Kocham ją tak, jak mężczyzna kocha kobietę”. Wybrali się po środek na karaluchy.

(jedenasty) Wieczorem piątego dnia pobytu w Gutshot chłopcy się rozdzielili. Hassan wybrał się z Lindsey „pokrążyć”, która to czynność najwyraźniej polegała na jeżdżeniu różowym truckiem Hollis od sklepu wielobranżowego w Gutshot na stację benzynową/„Taco Hell”, z powrotem do sklepu, a potem na stację benzynową/„Taco Hell”, i tak ad infinitum. – Powinieneś wyjść z nami – poradził Hassan Colinowi, stojąc obok Lindsey w salonie. Dziewczyna miała długie niebieskie kolczyki, a na policzkach sporo różu, który sprawiał, że wyglądała na zarumienioną. – Mam zaległości w czytaniu – wyjaśnił Colin. – Zaległości w czytaniu? Przecież ty nic nie robisz, tylko czytasz – zdziwiła się Lindsey. – Mam sporo do nadrobienia, bo ciężko pracowałem nad Teorematem i ustną historią Gutshot. Staram się czytać czterysta stron dziennie od siódmego roku życia. – Nawet w weekendy? – Zwłaszcza w weekendy, bo wtedy dopiero mogę się skupić na czytaniu dla przyjemności. Hassan pokręcił głową. – Koleś, ale z ciebie palant. I mówi ci to zatuczony fan Star Treku, który zawalił roczną diagnozę z matmy. Wiedz zatem, że twój stan jest poważny. – Poczochrał Colina po włosach i się odwrócił. – Powinieneś iść ich pilnować, żeby nie zrobili nic głupiego! – zawołała Hollis z kanapy. Colin bez słowa chwycił książkę (biografię Thomasa Edisona) i poszedł do swojego pokoju, gdzie położył się na łóżku i zaczął w spokoju czytać. W ciągu następnych pięciu godzin skończył lekturę i zaczął następną, znalezioną na półce w pokoju, a zatytułowaną Próchno. Opowiadała o tym, jak radzili sobie dawniej mieszkańcy Appalachów. Czytanie trochę go uspokoiło. Bez Katherine, Teorematu i nadziei na ważną rolę w historii ludzkości miał bardzo niewiele, ale zawsze pozostawały mu książki. Książki to notoryczni Porzucani: gdy je odkładasz, mogą na ciebie czekać wiecznie, a gdy poświęcasz im uwagę, zawsze odwzajemniają twoją miłość. Dzięki Próchnu Colin właśnie dowiedział się, jak zdjąć skórę z szopa i ją wyprawić. Nagle roześmiany Hassan wpadł do pokoju, a za nim wtoczyła się szara kula futra znana jako Księżniczka.

– Nie zamierzam kłamać, kafir. Wypiłem pół piwa. Colin zmarszczył się i pociągnął nosem. – No i widzisz, picie jest haram. Mówiłem ci, że ciągle robisz coś, co jest haram. – Cóż, oddaj Gutshot to, co gutshockie. – Twoja religijność jest dla nas wszystkich natchnieniem – zapewnił go Colin ze śmiertelną powagą. – Daj spokój. Nie wzbudzisz we mnie wyrzutów sumienia. Wypiłem z Lindsey jedno piwo na pół. Nic nie poczułem. To upijanie się jest haram, a nie wypicie połowy piwa. Tak czy siak, krążenie to niezła zabawa. Naprawdę świetna. Siedziałem w pick-upie z DC, ZCD i KŻT przez półtorej godziny. Oni wcale nie są tacy źli. Myślę, że mnie polubili. Poza tym Katrina, jak się okazało, jest całkiem sympatyczna. A kiedy mówię sympatyczna, mam na myśli fantastyczna. Choć to śmieszne, że wszyscy tak lepią się do DC, jakby był siódmym cudem świata. Jest rozgrywającym albo obrońcą w drużynie futbolowej, tyle że właśnie skończył szkołę, więc raczej już nikim nie jest, ale wychodzi na to, że rozgrywający czy obrońca jest jak członek Marines: to funkcja dożywotnia. A kiedy Lindsey nie ma w pobliżu, DC bez ustanku mówi o jej tyłku. Nie istnieją dla niego żadne inne tematy do rozmowy. Najwyraźniej wiele wolnego czasu spędza na łapaniu jej za tyłek, więc mu się zakodowało. Ja nawet nie zauważyłem, że ona ma tyłek. – Ja też – wyznał Colin. Nigdy nie myślał o tym, żeby patrzeć komuś na pośladki, chyba że były niezwykle wielkie. – W każdym razie – ciągnął Hassan – urządzają polowanie, a my jedziemy z nimi, z Lindsey i jakimś ziomem z fabryki. Na polowanie! Z bronią! Na dziki! Colin nie miał ochoty strzelać do dzików – ani do niczego innego, prawdę mówiąc. – Hm – mruknął. – Ja nawet nie umiem strzelać. – Jasne, ja też nie, ale co w tym trudnego? Nawet kompletni idioci potrafią strzelać. Dlatego jest tyle trupów. – A może byśmy zamiast tego wybrali się we dwóch w weekend połazić do lasu? Zrobimy ognisko czy coś i rozbijemy biwak? – Kurde, wkręcasz mnie? – Nie, będzie fajnie. Można by poczytać przy ognisku, coś sobie upitrasić na ogniu i tak dalej. Wiem, jak rozpalić ogień bez zapałek. Przeczytałem w tej książce – wyjaśnił Colin, pokazując Hassanowi Próchno. – Czy ja wyglądam jak skaut z podstawówki, sitzpinkler?

Pojedziemy na polowanie. Będziemy się dobrze bawić. Wstaniemy wcześnie rano, wypijemy kawę, zapolujemy na świnie, wszyscy oprócz nas będą pijani i weseli. – Nie możesz mnie zmusić, żebym pojechał – zaparł się Colin. Hassan ruszył w stronę drzwi. – Racja, sitzpinkler, nie musisz jechać. Nie będę miał pretensji, że siedzisz na tyłku i nic nie robisz. Bóg wie, że sam to uwielbiam. Po prostu mam ostatnio ochotę na odrobinę przygody. Colin poczuł się tak, jakby go znowu porzucono. Starał się wymyślić jakiś kompromis. Bardzo chciał spędzać czas z Hassanem, ale nie z tą „fantastyczną” ekipą. – Nie kumam – stwierdził. – Lecisz na Lindsey czy co? Hassan czochrał puszystą kulę, wzbijając psi łupież Księżniczki w powietrze, żeby Colin mógł sobie kichać. – A ty znowu to samo? Nie. Boże, na nikogo nie lecę. Widzę, jak tobie to dobrze robi. Poza tym wierzę, że należy zachować Magiczną Różdżkę dla tej jedynej, wybranej. – Wierzysz też, że nie należy pić. – Touché, mon ami. Tu-kurna-sze. Środek (środka) Niejaki Lewis Terman, psycholog z Kalifornii, wpadł na oryginalny (a jakże!) koncept przeprowadzenia szeroko zakrojonych badań nad wyjątkowo uzdolnionymi dziećmi. Przy pomocy nauczycieli z całego stanu Terman wytypował około siedmiu tysięcy utalentowanych maluchów, które następnie obserwował przez prawie sześćdziesiąt lat. Oczywiście nie wszystkie były cudownymi dziećmi – ich IQ wahało się od 145 do 190, a Colin dla porównania miał IQ czasami dochodzące do 200 – ale były przedstawicielami grupy najlepszych i najbystrzejszych dzieci tego pokolenia Amerykanów. Wyniki okazały się dość zaskakujące: poddane badaniom zdolne dzieci wcale nie miały większych szans na stanie się znaczącymi intelektualistami niż ich przeciętni rówieśnicy. Większość badanych odniosła spore sukcesy – zostali bankierami, lekarzami, prawnikami i wykładowcami akademickimi – ale prawie nikt nie okazał się prawdziwym geniuszem, więc związek między naprawdę wysokim IQ i ważnym wkładem w dzieje świata okazał się nikły. Krótko mówiąc, zdolne dzieci Termana wbrew początkowym rokowaniom rzadko kiedy wyrastały na wybitnych dorosłych. Weźmy na przykład ciekawy casus George’a Hodela. Jako posiadacz jednego z najwyższych współczynników IQ wśród badanych dzieci powinien był odkryć co najmniej strukturę DNA. Tymczasem został jedynie dość wziętym lekarzem w Kalifornii, a następnie przeniósł się do Azji. Nigdy nie wykazał się geniuszem, choć zyskał pewną sławę, gdyż prawdopodobnie był seryjnym mordercą[56]. To tyle w kwestii korzyści z bycia cudownym dzieckiem.

Ojciec Colina jako socjolog i znawca ludzkiej natury obmyślił metodę, dzięki której jego zdaniem można było przekształcić cudowne dziecko w dorosłego geniusza. Uważał, że rozwój Colina powinien odbywać się na zasadzie subtelnego wzajemnego oddziaływania tego, co określał mianem „aktywnego, zorientowanego na wyniki rodzicielstwa”, i naturalnych predyspozycji syna do pochłaniania wiedzy. Oznaczało to w skrócie, że należało pozwalać Colinowi się uczyć, jednocześnie ustalając „założenia naukowe”, które były dokładnie tym samym co wyznaczone partie materiału do opanowania, tyle że nazywały się założeniami. Ojciec wierzył, że w ten sposób – czyli dzięki stymulacji wrodzonego talentu przez właściwe środowisko i edukację – cudowne dziecko może stać się znakomitym geniuszem, który zyska wiekopomną sławę. Czasami pocieszał tym Colina, kiedy chłopak wracał ze szkoły ponury, zmęczony Ręczną Rozrywką i udawaniem, że nie przejmuje się żałosnym brakiem przyjaciół. – Ale ty wygrasz – powtarzał mu tato. – Musisz sobie wyobrazić, że pewnego dnia oni wszyscy spojrzą wstecz na swoje życie i pożałują, że nie są tobą. Osiągniesz to, czego wszyscy pragną. Jednak nie trzeba było czekać aż tak długo, tylko do Dzieciaków bystrzaków. Po feriach świątecznych w drugiej klasie liceum do Colina zadzwonił pracownik nieznanej mu stacji, nazywającej się KreaTVna. Chłopak rzadko oglądał telewizję, ale to nie miało znaczenia, bo i tak nikt nie słyszał o KreaTVnej. Dostali jego numer od Krazy Keitha, z którym się skontaktowali z powodu jego opracowań na temat cudownych dzieci. Chcieli, żeby Colin wziął udział w teleturnieju. Rodzice się nie zgadzali, ale ich „aktywne, zorientowane na wyniki rodzicielstwo” oznaczało, że zapewniali synowi sporą dozę swobody w podejmowaniu decyzji. A on chciał wystąpić w programie, ponieważ (a) dziesięć tysięcy dolarów za pierwsze miejsce to niezła kasa, (b) miał pojawić się w telewizji i (c) 10 K to naprawdę dużo pieniędzy. Wystylizowali Colina, kiedy przyjechał na pierwsze nagranie, kreując go na wyluzowanego, pogardliwego, zbuntowanego cudownego dzieciaka. Kupili mu okulary w prostokątnych metalowych oprawkach, na włosy nałożyli tony kosmetyków, układając je w rozwichrzoną, nonszalancką fryzurę typową dla najrówniejszych ziomków w szkole. Dali mu pięć kompletów ubrań – w tym designerskie dżinsy, które obłapiały go za tyłek jak napalony chłopak, i koszulkę z nadrukowanym odręcznym gryzmołem o treści: LUZAK. A potem jednego dnia nagrali wszystkich sześć wstępnych rund programu, przerywając tylko po to, by cudowne dzieci mogły się przebrać w kolejne stroje. Colin wygrał wszystkie starcia i przeszedł do finału. Jego przeciwniczką była Karen Aronson, jasnowłosa dwunastolatka robiąca studia doktoranckie z matematyki. Karen została obsadzona w roli tej uroczej. W ciągu tygodnia pomiędzy pierwszymi nagraniami i finałem Colin nosił swoje nowe, modne koszule z guzikami przy kołnierzyku i designerskie dżinsy do szkoły, a koledzy pytali go: „Naprawdę wystąpisz w telewizji?”. Potem jeden taki równy gość Herbie[57] przekazał Hassanowi, że Colin podoba się pewnej dziewczynie, Marie Caravolli. Ponieważ Colin został niedawno porzucony przez Katherine XVIII, zaprosił dziewczynę na randkę. Marie, złotoskóra włoska piękność, która z pewnością wygrałaby wybory miss szkoły, gdyby Kalman je organizował, była najseksowniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek miał szansę spotkać. Nie mówiąc o szansie na rozmowę czy na randkę. Oczywiście, chciał pozostać wierny zasadzie szukania dziewczyn o imieniu Katherine, ale Marie Caravolli była tego rodzaju laską, dla której łamie się wszelkie zasady.

I wtedy wydarzyła się zabawna rzecz. W dniu umówionej randki Colin wrócił metrem ze szkoły. Wszystko było doskonale zaplanowane. Miał akurat czas, by pójść do domu, wyrzucić z Katafalku opakowania z fast foodów i puszki po napojach, wziąć prysznic, kupić kwiaty w „White Hen” i pojechać po Marie. Ale kiedy skręcił w swoją ulicę, na schodach przed domem ujrzał Katherine I. Siedziała z kolanami podciągniętymi niemalże pod brodę, a on uświadomił sobie, że nigdy nie widział jej bez towarzystwa Krazy Keitha. – Wszystko w porządku? – zapytał, podchodząc. – Tak – odrzekła. – Przepraszam, że wpadłam bez uprzedzenia. Ale mam test z francuskiego? – powiedziała z intonacją pytającą. – Jutro? Nie chcę, żeby tato się dowiedział, jaka ze mnie noga, więc pomyślałam, że spróbuję do ciebie zadzwonić, ale nie mam twojego numeru. No więc uznałam, że może znana mi światowej sławy gwiazda telewizyjnego show zgodzi się udzielić korepetycji? – Uśmiechnęła się. – Hm – mruknął Colin. I przez kilka następnych sekund próbował sobie wyobrazić, jak by to było pójść na randkę z Marie. Zazdrościł ludziom takim jak Hassan, którzy potrafili bez problemu zawierać przyjaźnie. Ale ryzyko, jakie niesie ze sobą łatwość w zdobywaniu sympatii dowolnej osoby, polega na tym, że można trafić na niewłaściwą jednostkę. Wyobraził sobie najlepszy możliwy scenariusz: Marie, co nieprawdopodobne, naprawdę go polubi, dzięki czemu Colin i Hassan przeskoczą mnóstwo szczebli na drabinie towarzyskiej, przesiądą się do innego stołu na stołówce i zostaną zasypani zaproszeniami na imprezy. Colin widział dość filmów, żeby wiedzieć, co się dzieje z odmieńcami, którzy uczestniczą w imprezach równej paczki: na ogół albo się ich wrzuca do basenu[58], albo sami stają się pijącymi, bezmyślnymi równymi gośćmi. Żadna z tych opcji nie wydawała mu się pociągająca. Do tego dochodził fakt, że Colin, prawdę mówiąc, nie lubił Marie. Nawet jej nie znał. – Poczekaj – polecił Katherine I, a następnie zadzwonił do Marie. Dała mu numer wcześniej tego dnia, podczas ich drugiej w życiu rozmowy[59], co jest dość znaczące, biorąc pod uwagę fakt, że chodzili do tej samej szkoły przez prawie dekadę. – Naprawdę mi przykro – powiedział – ale wypadła mi pilna sprawa rodzinna… Tak, nie, mój wujek jest w szpitalu i musimy do niego jechać… No tak, na pewno wyzdrowieje… Dobra. Spoko. Jeszcze raz przepraszam. I tak się złożyło, że jedyny raz, gdy Colin prawie kogoś porzucił, była to Marie Caravolli, którą wszyscy zgodnie uważali za najatrakcyjniejszą dziewczynę w historii Ameryki. Zamiast tego udzielił korepetycji Katherine I. Pierwsza lekcja przerodziła się w jedno spotkanie tygodniowo, potem w dwa tygodniowo i, zanim miesiąc dobiegł końca, Katherine przyszła z Krazy Keithem, żeby wraz z rodzicami Colina i Hassanem popatrzeć, jak chłopak roznosi w pył biedaka nazywającego się Sanjiv Reddy w pierwszym odcinku Dzieciaków bystrzaków. Później tego wieczoru, kiedy Hassan już poszedł do domu, a Singletonowie i Krazy Keith pili czerwone wino, Colin i Katherine Carter wymknęli się na kawę do Café Sel Marie.

Hodel był przypuszczalnie winny w tak zwanej sprawie Czarnej Dalii z roku 1947, jednej z najsłynniejszych i najdłużej nierozwiązanych zagadek kryminalnych w historii Kalifornii. (Najwyraźniej całkiem dobrze sobie radził z seryjnym mordowaniem, jak się można tego spodziewać po cudownym dziecku, ponieważ nigdy go nie złapano i możliwe, że nikt nigdy by się o nim nie dowiedział, gdyby nie to, że jego syn – to fakt – został detektywem w Wydziale Zabójstw w Kalifornii i dzięki serii zdumiewających zbiegów okoliczności w połączeniu z solidną pracą policyjną zyskał przekonanie, że jego tatuś był mordercą). 57 Jakim cudem chłopak o imieniu Herbie zdołał być równym gościem? Oto jedna z odwiecznych tajemnic losu, że ludzie o imieniu Herbie, Dilworth czy Vagina z łatwością odrzucają brzemię swoich imion, stając się postaciami niemal kultowymi, a taki Colin będzie już zawsze kojarzony z Kinolem. 58 Choć w Chicago nie ma zbyt wielu basenów. 59 Pierwsza dotyczyła zaproszenia na randkę.

(dwunasty) W następny czwartek Colina obudziło pianie koguta przemieszane z modłami Hassana. Zwlókł się z łóżka, wciągnął koszulkę, zrobił siku, a potem przez łazienkę wszedł do pokoju przyjaciela. Hassan był już z powrotem w łóżku i zasypiał. – Czy to możliwe, abyś modlił się mniej hałaśliwie? Bóg chyba powinien cię usłyszeć, nawet gdybyś szeptał? – zapytał. – Zgłaszam, że jestem chory – odpowiedział kumpel, nie otwierając oczu. – Prawdopodobnie mam zapalenie zatok, poza tym potrzebuję dnia odpoczynku. Jezu! Praca jest w porządku, ale potrzebuję posiedzieć w gaciach i pooglądać Sędzię Judy. Czy zdajesz sobie sprawę, że nie oglądałem Sędzi Judy od, zaraz… od dwunastu dni? Wyobraź sobie, że przez dwanaście dni jesteś rozdzielony z miłością twego życia. – Colin zacisnął usta i wpatrywał się w przyjaciela bez słowa. Hassan raptownie otworzył oczy. – Och! No tak. Przepraszam. – Nie możesz zgłosić choroby. Twoja szefowa pracuje tutaj. W tym domu. Będzie wiedziała, że udajesz. – Czwartki spędza w fabryce, pacanie. Powinieneś być bardziej spostrzegawczy. To idealny dzień na chorobę. Muszę podładować emocjonalne baterie. – Ładowałeś je przez cały rok! Nie robiłeś nic przez dwanaście miesięcy! Hassan uśmiechnął się z wyższością i zamknął oczy. – Nie musisz przypadkiem iść do pracy? – Zadzwoń przynajmniej do mamy i poproś, żeby wysłała zadatek do Loyoli. Termin mija za cztery tygodnie. Sprawdziłem to dla ciebie. Hassan nie otworzył oczu. – Próbuję sobie przypomnieć to słowo… Kurczę, mam je na końcu języka. Ta-dam! Jest. Rodzyn, palancie. Ro. Dzyn. Gdy Colin zszedł na dół, okazało się, że Hollis już wstała – a może się w ogóle nie kładła. Tego dnia miała na sobie różowe spodnium. – Piękny dziś dzień – zagaiła. – Jedynie dwadzieścia osiem stopni. Boże, jak ja się cieszę, że czwartek wypada tylko raz w tygodniu. Colin usiadł z nią przy stole w jadalni i zapytał: – Co pani robi w czwartki?

– Rano odwiedzam fabrykę i sprawdzam, jak im idzie. A koło południa jeżdżę do Memphis do naszego magazynu. – Dlaczego magazyn jest w Memphis, a nie w Gutshot? – Boże, zadajesz za dużo pytań – zniecierpliwiła się Hollis. – Słuchaj, zrobiliście już wywiady prawie ze wszystkimi pracownikami fabryki, więc zacznę was wysyłać do innych mieszkańców Gutshot, emerytów i pozostałych. Nadal interesują mnie odpowiedzi tylko na te cztery pytania, ale powinniście poświęcić im trochę więcej czasu, tak z uprzejmości. Colin kiwnął głową. Po chwili milczenia dodał: – Hassan jest chory. Ma zapalenie zatok. – Biedaczysko! Dobrze, pojedziesz tylko z Lindsey. Ale czeka was dzisiaj dłuższa przejażdżka, bo spotykacie się ze staruszkami. – Ze staruszkami? – Lindsey ich tak nazywa. To pensjonariusze domu opieki w Bradford. Wielu z nich żyje z emerytury z Zakładów Tekstylnych Gutshot. Lindsey często ich odwiedzała, zanim zaczęła… – westchnienie – …chodzić z tym… – kolejne westchnienie – chłopakiem. – Hollis odwróciła głowę i zawołała w stronę korytarza: – LINDSSSSEEEEY! ZWLEKAJ SWÓJ LENIWY TYŁEK Z CHOLERNEGO WYRA! I choć niski głos Hollis musiał się przebić przez cały korytarz i dwie pary zamkniętych drzwi, żeby dotrzeć do uszu Lindsey, dziewczyna natychmiast odkrzyknęła: – WRZUĆ ĆWIERĆ DOLARA DO CHOLERNEGO SŁOIKA Z PRZEKLEŃSTWAMI, HOLLIS. BIORĘ PRYSZNIC! Hollis wstała, wrzuciła ćwierć dolara do słoika na kominku i, przechodząc obok stołu, poczochrała Colina po włosach. – Wrócę późno. Do Memphis jest kawał drogi. W razie czego będę miała przy sobie komórkę, więc się nie martw. Kiedy w salonie pojawiła się Lindsey w szortach koloru khaki i obcisłej koszulce z napisem „GUTSHOT!”, Hassan leżał na kanapie, oglądając powtórkę Saturday Night Live. – Kim są nasze dzisiejsze ofiary? – zapytała. – Staruszkowie. – No to super. Jestem weteranką na tym polu. Dobra, złaź z kanapy, Hass.

– Przykro mi, Linds, ale zgłosiłem chorobę – odpowiedział. Nigdy nie zwróciłem się do niej per „Linds”, pomyślał Colin. Hassan zaśmiał się kolejny raz z tego samego telewizyjnego dowcipu, a Lindsey zdmuchnęła włosy z twarzy, po czym chwyciła Colina pod ramię i poprowadziła do Katafalku. – Nie mogę uwierzyć, że zgłosił chorobę – oznajmił Colin, przekręcając kluczyk w stacyjce. – Ja pierdzielę, jestem wykończony, bo pół nocy czytałem pierdzieloną książkę o wynalezieniu telewizji[60], a to on zgłasza pierdzieloną chorobę? – Ja pierdolę, czemu ciągle mówicie „pierdzielę”? Colin odetchnął powoli, wydymając policzki. – Czytałaś Nagich i martwych Normana Mailera? – Nawet nie mam pojęcia, kto to jest. – Amerykański pisarz. Urodzony w 1923. Czytałem tę powieść, gdy poznałem Hassana, więc też zaczął ją czytać, bo jest o wojnie, a on lubi książki z wartką akcją. W każdym razie powieść ma osiemset siedemdziesiąt dwie strony, a słowa „pierdzielić”, „pierdzielony” i „pierdziel” są w niej użyte mniej więcej trzydzieści siedem tysięcy razy. Co kilka słów pojawia się jakieś pierdzielenie. A ja po przeczytaniu powieści lubię się dowiedzieć czegoś więcej na jej temat. – Dlaczego mnie to nie dziwi? – mruknęła. – No właśnie. Cóż, kiedy Mailer pisał tę powieść, nie używałsłowa „pierdzielić”. Ale potem wysłał ją do wydawcy, a on na to: „Panie Mailer, napisał pan naprawdę świetną książkę. Niestety nikt jej nie kupi, bo mamy rok 1948, a ona zawiera więcej min słownych niż bojowych”. Zatem Norman Mailer, niejako mówiąc „odpierdziel się” do wydawcy, przejrzał swoją osiemsetsiedemdziesięciodwustronicową książkę i wszystkie ostre przekleństwa przerobił na różne „pierdzielić”. Opowiedziałem tę historię Hassanowi, a on postanowił zacząć używać „pierdzielenia” w hołdzie Mailerowi, a także dlatego, że od biedy można tak mówić w szkole. – Dobra opowieść. Widzisz? Umiesz opowiadać historie – Lindsey go pochwaliła, a jej uśmiech błysnął jak śnieżnobiałe fajerwerki na tle bezgwiezdnego nieba. – Nie ma morału ani nie zawiera romansu i przygody, lecz jest to przynajmniej opowieść, w czasie której nie podzieliłeś się żadnymi przemyśleniami na temat nawodnienia organizmu. – Colin widział kątem oka, że uśmiecha się do niego. – Skręć w lewo. Będziemy jechać tą pierdzieloną drogą całą wieczność, a później… czekaj! Czekaj, zwolnij, to auto Chase’a. Z przeciwnej strony nadjeżdżał dwutonowy chevy bronco. Colin niechętnie zatrzymał Katafalk. DC siedział za kierownicą. Colin opuścił szybę, Drugi Colin zrobił to samo. Lindsey nachyliła się do okna Colina, żeby spojrzeć na swojego chłopaka.

– Cześć, Lass – przywitał ją DC. – To wcale nie było śmieszne – skomentowała krótko dziewczyna, podczas gdy Chase zwijał się ze śmiechu na siedzeniu pasażera. – Słuchaj, wieczorem jedziemy spotkać się z Fultonem w chacie. Zobaczymy się tam? – Chyba dzisiaj zostanę w domu – odrzekła, a potem odwróciła się do Colina i rzuciła: – Jedź. – Ej, Linds, tylko się wydurniałem. – Jedź! – powtórzyła, a Colin wcisnął gaz i ruszył z impetem. Już miał poprosić o wyjaśnienie tej sceny, gdy dziewczyna odwróciła się do niego i wytłumaczyła bardzo spokojnie: – To nic takiego, taki prywatny żarcik. Wiesz, przejrzałam twoje notatki. Nie zrozumiałam wszystkiego, ale przynajmniej je przeczytałam. Colin natychmiast zapomniał o niezręcznej sytuacji z DC i zapytał: – I co o nich sądzisz? – Przede wszystkim myślałam o tym, o czym rozmawialiśmyzaraz po twoim przyjeździe. Kiedy ci powiedziałam, że „bycie kimś” to słaby pomysł. Chyba muszę to cofnąć, bo przeglądając notes, zapragnęłam znaleźć sposób na udoskonalenie twojego Teorematu. Zaparłam się, by go poprawić i udowodnić ci, że jednak da się przedstawić związek w formie wzoru matematycznego. To powinno działać. Ludzie są tak cholernie przewidywalni. A wtedy Teoremat nie byłby twój, tylko nasz, i mogłabym… e, to brzmi kretyńsko. W każdym razie chyba chcę odegrać jakąś niewielką rolę, zaistnieć nie tylko w Gutshot, bo inaczej tak by mnie to nie zajmowało. Może po prostu chcę być kimś, nie wyjeżdżając stąd. Colin zwolnił przed znakiem Stop i spojrzał na nią. – Przykro mi. – Dlaczego? – Bo nie udało ci się go poprawić. – Och, udało mi się – odpowiedziała. Colin zahamował sześć metrów przed znakiem i zapytał: – Jesteś pewna? – Tylko się uśmiechnęła w odpowiedzi. – No powiedz mi – błagał.

– Nie poprawiłam go, ale mam pewien pomysł. Jestem słaba z matmy, naprawdę bardzo słaba, więc powiedz, jeśli się mylę, ale wygląda na to, że jedyną zmienną występującą we wzorze jest umiejscowienie każdej z osób na skali Porzucający/Porzucany, tak? – Zgadza się. Tego dotyczy wzór. Porzucania. – No tak, ale przecież to nie jest jedyna zmienna w relacji. Jest jeszcze na przykład wiek. Kiedy masz dziewięć lat, twoje związki trwają krócej, są mniej poważne, za to bardziej przypadkowe, niż gdy masz czterdzieści jeden i desperacko pragniesz wyjść za mąż, zanim całkiem uschną ci jajniki, mam rację? Colin odwrócił wzrok od Lindsey i spojrzał na krzyżujące się przed nim drogi, obie całkowicie opustoszałe. Zastanawiał się przez chwilę. To rozwiązanie wydawało się takie oczywiste – często tak bywa z ważnymi odkryciami. – Więcej zmiennych! – powtórzył z zachwytem. – Właśnie. Tak jak powiedziałam, choćby wiek. Ale liczy się wiele spraw. Wybacz, ale uroda też ma znaczenie. Był taki chłopak, skończył szkołę w zeszłym roku i wstąpił teraz do Marines. Dziewięćdziesiąt pięć kilo czystych mięśni. Kocham Colina i w ogóle, ale ten koleś był zabójczo seksowny, a także miły i sympatyczny, no i jeździł wypasionym montero. – Nienawidzę go – oznajmił Colin. Lindsey wybuchnęła śmiechem. – Bardzo słusznie. Stuprocentowy Porzucający. Zdeklarowany orędownik czterech „p”: poznać, poderwać, przelecieć i porzucić. Tylko że popełnił błąd, umawiając się z jedyną osobą w środkowym Tennessee seksowniejszą od niego – z Katriną. I zmienił się w przymilnego, uległego, skamlącego szczeniaczka, aż w końcu Katrina musiała z nim zerwać. – Ale nie chodzi tylko o urodę w sensie obiektywnym – podjął temat Colin, sięgając do kieszeni po ołówek i notes. – Chodzi o to, jak atrakcyjne są dla siebie nawzajem dwie osoby. Na przykład pewna dziewczyna jest bardzo ładna, ale tak się składa, że mam dziwny fetysz i podobają mi się tylko dziewczyny, które mają trzynaście palców u stóp. Mogę wpisać się do grupy Porzucających, jeśli ona ma tylko dziesięć palców, za to leci na chudych facetów w okularach i z szopą kręconych włosów. – I o bardzo zielonych oczach – rzuciła Lindsey nonszalancko. – Słucham? – Powiedziałam ci komplement.

– A! Kurczę. Zielone. Racja. – Spokojnie, Singleton, spokojnie. – Podsumowując to, co powiedziałam, uważam, że to musi być o wiele bardziej skomplikowane. Tak skomplikowane, że taki matematyczny głąb jak ja na pewno tego nie ogarnie. Za Katafalkiem zatrzymał się samochód i zatrąbił, więc Colin ruszył. Zanim dotarli na rozległy parking przed domem opieki, ustalili pięć zmiennych: Wiek (A)[61] Wskaźnik popularności (C)[62] Wskaźnik atrakcyjności (H)[63] Różnica na skali Porzucający/Porzucany (D)[64] Różnica na skali introwertyk/ekstrawertyk (P)[65] Siedzieli w samochodzie przy otwartych oknach, powietrze wydawało się ciepłe i lepkie, ale nie duszne. Colin zapisywał nowe koncepcje i tłumaczył kwestie matematyczne Lindsey, która z kolei przedstawiała swoje sugestie i przyglądała się jego rysunkom. W ciągu pół godziny Colin naszkicował podstawowy wykres sytuacji „ona zrywa z nim” w postaci odwróconej paraboli dla kilku Katherine[66]. Ale nie mógł dojść do ładu z czasem. Związek z Katherine XVIII, który kosztował go kilka miesięcy życia, wyglądał, jakby nie trwał dłużej i nie znaczył więcej niż trzy i pół dnia spędzone w ramionach Katherine V. Wzór był ciągle za prosty. I Colin nadal tworzył go metodą prób i błędów. A co jeśli podniosę do kwadratu wskaźnik atrakcyjności? A co jeśli wstawię tu sinus, a tu ułamek? Musiał patrzeć na ten wzór nie jak na matematykę, której nienawidził, ale jak na język, który kochał. Zaczął więc myśleć o formule jako o próbie przekazania czegoś. Wpisywał zmienne w ułamkach, tak by łatwiej było przedstawić je na wykresie. Jeszcze przed podstawieniem zmiennych zaczął dostrzegać, jak różne wzory będą się przekładały na różne Katherine’y, a formuła stawała się coraz bardziej skomplikowana, aż w końcu zaczęła wydawać się – jakby

to ująć, żeby nie zabrzmiało zbyt dziwnie – no cóż, piękna. Po godzinie w zaparkowanym samochodzie wzór przedstawiał się następująco: – Myślę, że jesteśmy blisko – oznajmił wreszcie Colin. – A ja nie rozumiem tego ni w ząb, więc chyba ci się udało! – zaśmiała się Lindsey.

– Dobra, chodźmy odwiedzić staruszków. Colin był w domu opieki tylko raz. Gdy miał jedenaście lat, pewnego dnia pojechał z ojcem do Peorii w Illinois, by odwiedzić swoją cioteczną prababkę, która była w śpiączce, więc wydała mu się raczej mało atrakcyjna towarzysko. Dzięki temu Dom Zachodzącego Słońca przyjemnie go zaskoczył. Przy stole piknikowym ustawionym na trawniku grały w karty cztery starsze panie, wszystkie w słomkowych kapeluszach z szerokimi rondami. – Czy to nie Lindsey Lee Wells? – zawołała jedna z nich, a dziewczyna rozpromieniła się i pospieszyła do stołu. Kobiety odłożyły karty i wszystkie po kolei przytulały Lindsey i poklepywały ją po okrągłych policzkach. Była z nimi po imieniu – z Jolene, Gladys, Karen i Moną – więc przedstawiła im Colina. Jolene zdjęła kapelusz, powachlowała się nim po twarzy i powiedziała: – No, no, no, dziewczyno, ale masz przystojnego kawalera. Nie dziwota, że nie przyjeżdżasz już do nas. – Nie, Jolene, to nie jest mój chłopak. I przepraszam, że bywam u was rzadziej. Miałam dużo roboty w szkole, a Hollis orze mną w sklepie, jak może. A potem zaczęły rozmawiać o Hollis. Dopiero po piętnastu minutach Colin mógł włączyć dyktafon i zadać cztery pytania, dla których tu przyjechali, ale wcale mu to nie przeszkadzało, po pierwsze, dlatego, że Jolene uważała, iż jest „przystojny”, po drugie, dlatego, że były takimi pogodnymi staruszkami. Na przykład Mona, kobieta z gazowym opatrunkiem na lewym oku i plamami wątrobowymi na twarzy, na pytanie „Co jest wyjątkowego w Gutshot?” odpowiedziała: – Przede wszystkim fabryka ma świetny program emerytalny. Jestem na emeryturze od trzydziestu lat, a Hollis Wells nadal funduje mi pieluchy. Zgadza się, używam ich! Siusiam w majtki, kiedy się śmieję – oznajmiła radośnie i wybuchnęła niepokojąco gromkim śmiechem. Lindsey, jak zauważył Colin, miała wśród nich status niemalże gwiazdy rocka. W miarę gdy po ośrodku roznosiła się wieść o jej przyjeździe, przy stoliku piknikowym gromadziło się coraz więcej i więcej staruszków. Colin chodził z dyktafonem od jednego do drugiego i nagrywał ich odpowiedzi. W końcu usiadł i pozwolił, by Lindsey przysyłała rozmówców do niego. Najbardziej podobała mu się pogawędka z niejakim Royem Walkerem. – Nie pojmuję – wyznał staruszek – dlaczego ktoś miałby ochotę mnie słuchać. Ale chętnie pogadam. – Już zaczynał opowiadać o swojej dawnej pracy na stanowisku kierownika nocnej zmiany w Zakładach Tekstylnych Gutshot, gdy nagle przerwał i powiedział: – Spójrz, jak oni kochają małą Lindsey. Wszyscy ją wychowywaliśmy. Widywałem ją raz w tygodniu, albo i częściej. Znaliśmy ją, gdy była niemowlakiem, gdy nie dało się jej odróżnić od chłopca, i gdy miała niebieskie włosy. Co sobotę przemycała dla mnie jednego budweisera, dobra dziecina. Synu, wiem jedno…

– Colin pomyślał, że starsi ludzie bardzo lubią podkreślać, że wiedzą jedno. – Są tacy ludzie na świecie, których musisz kochać, choćby nie wiem co. Podeszli razem do Lindsey. Dziewczyna z roztargnieniem nawijała kosmyk włosów na palec, wpatrując się uważnie w Jolene. – Jolene, co powiedziałaś? – Mówiłam właśnie Helene, że twoja mama sprzedaje dwieście akrów ziemi na Bishops Hill mojemu synowi Marcusowi. – Hollis sprzedaje ziemię na Bishops Hill? – Zgadza się. Marcusowi. Chłopak chyba chce tam wybudować parę domów, takie niewielkie… jak on to nazywa? Lindsey przymknęła oczy i podpowiedziała: – Osiedle? – Zgadza się. Osiedle, na wzgórzu. Będzie stamtąd ładny widok. Po tej wymianie zdań dziewczyna zamilkła, wielkimi oczami wpatrując się w pola za domem opieki. Colin siedział i przysłuchiwał się rozmowom staruszków, aż w końcu Lindsey chwyciła go za łokieć i zasugerowała: – Powinniśmy się zbierać. Gdy tylko drzwi Katafalku się zamknęły, dziewczyna wymamrotała pod nosem: – Mama nigdy by nie sprzedała tej ziemi. Nigdy. Dlaczego ona to robi? – Colinowi przyszło na myśl, że nie słyszał jeszcze, by mówiła o Hollis „mama”. – Dlaczego sprzedaje ziemię temu człowiekowi? – Może potrzebuje pieniędzy – zasugerował. – Tak ich potrzebuje jak ja cholernej dziury w głowie. Mój pradziadek doktor Fred N. Dinzanfar zbudował tę fabrykę. Nie brakuje nam pieniędzy, zapewniam cię. – Był Arabem? – Proszę? – Dinzanfar. – Nie, nie był Arabem. Chyba pochodził z Niemiec. W każdym razie mówił po niemiecku, więc Hollis też, stąd znam język. Dlaczego zawsze zadajesz takie absurdalne pytania?

– Rety, przepraszam. – Nieważne, po prostu jestem zdezorientowana. Jakie to ma znaczenie? Wracając do innych spraw. Staruszkowie są w porzo, co? Nigdy byś nie pomyślał, że to taka spoko ekipa. Odwiedzałam ich prawie codziennie, kiedy większość nie mieszkała jeszcze w ośrodku. Po prostu chodziłam od domu do domu, a oni mnie dokarmiali i rozpieszczali. To były dobre czasy, zanim zaprzyjaźniłam się z paczką ze szkoły. – Bez wątpienia cię uwielbiają – przyznał Colin. – Mnie? Starsze panie nie mówiły o niczym innym tylko o tym, jakie z ciebie ciacho. Przegapiasz całą populację Katherine przez to, że pomijasz rynek dziewczyn po osiemdziesiątce. – To śmieszne, że uznały nas za parę – rzucił Colin, zerkając na nią. – Dlaczego śmieszne? – zapytała Lindsey, wpatrując mu się w oczy. – Hm – mruknął. Niemalże zapomniał, że prowadzi samochód, gdy obdarzyła go najsubtelniejszą wersją swojego niezrównanego uśmiechu. 60 Telewizję wynalazł dzieciak. W roku 1920 noszący zapadające w pamięć nazwisko Philo T. Farnsworth wpadł na pomysł zbudowania kineskopu z działem elektronowym, który znalazł później zastosowanie w większości telewizorów w XX w. Philo miał wówczas czternaście lat. Pierwszy kineskop skonstruował w wieku dwudziestu jeden lat. (I wkrótce potem rozpoczął długą i błyskotliwą karierę nałogowego alkoholika). 61 By określić tę zmienną, Colin policzył średni wiek dwóch osób i odjął pięć. Nawiasem mówiąc, wszystkie przypisy na tej stronie dotyczą matematyki, więc są absolutnie nieobowiązkowe. 62 Colin określił go, obliczając różnicę w stopniu popularności między osobą A i B na skali od 1 do 1000 (w przybliżeniu), a następnie dzieląc wynik przez 75 – wyrażony w liczbach dodatnich, jeśli dziewczyna jest bardziej popularna, w ujemnych, jeśli chłopak. 63 Wyraża się on liczbą od 0 do 5 na podstawie różnicy w poziomie atrakcyjności dla siebie nawzajem. Określony liczbami dodatnimi, jeśli dziewczyna wydaje się atrakcyjniejsza chłopakowi, ujemnymi w wypadku przeciwnym.

64 Między 0 i 5, różnica wskaźników dwóch osób na skali Porzucający/ Porzucany. Liczba ujemna, jeśli chłopak jest bardziej Porzucającym, dodatnia, jeśli dziewczyna. 65 Jest to różnica skłonności do bogatego życia towarzyskiego dwóch osób obliczana w skali od 0 do 5. Liczby dodatnie, jeśli dziewczyna jest bardziej towarzyska, ujemne, jeżeli chłopak.

(trzynasty) Tej niedzieli Hassan wybrał się „pokrążyć” z Lindsey, Katriną, DC, ZCD i KŻT. Następnego wieczoru znów poszedł „pokrążyć” i wrócił po północy. Zastał Colina przy pracy nad Teorematem, który teraz sprawdzał się siedemnaście razy na dziewiętnaście przypadków. Nadal nie udało się go dopasować do Katherine III i, co ważniejsze, XIX. – Siema! – rzucił Hassan. – „Siema” to nie słowo – odparł Colin, nie podnosząc wzroku. – Jesteś jak promień słońca w pochmurny dzień, Singleton. Gdy na dworze panuje mróz, ty jesteś jak ciepły maj. – Pracuję – oznajmił Colin. Nie potrafił określić, kiedy Hassan stał się dokładnie taki sam jak wszyscy inni na tej planecie, ale ewidentnie do tego doszło i było to bardzo irytujące. – Pocałowałem Katrinę – wyznał przyjaciel. Wtedy Colin odłożył ołówek, odwrócił się na krześle i powiedział: – Ale przypał! – „Przypał” to nie słowo – zakpił Hassan. – W usta? – Nie, debilu, w zwieracz źrenicy! Jasne, że w usta. – Jak to? – Siedzieliśmy na tylnej kanapie samochodu Colina i graliśmy w butelkę, ale były straszne wyboje, bo jechaliśmy przez las. Więc jak ktoś kręcił butelką, to ona leciała w drugi koniec kanapy i nie trzeba było nikogo całować. Stwierdziłem więc, że nic nie ryzykuję, grając. Zakręciłem flaszką, a ona, przysięgam na Boga, wykonała idealny obrót, mimo że nadal trzęsło nami na dziurach i to tak, że tylko Bóg mógł sprawić, by nie poleciała pod sufit. I butelka zatrzymała się, wskazując dokładnie na Katrinę, która powiedziała: „Szczęściara ze mnie”. Bez cienia kpiny, kafir! Mówiła to na serio. Pochyliła się w moją stronę, znów wpadliśmy na wyboje i dziewczyna po prostu wylądowała w moich ramionach. A potem pocałowała mnie prosto w usta i, przysięgam na Boga, polizała moje zęby! – Colin gapił się na niego z niedowierzaniem. Zastanawiał się, czy Hassan zmyśla. – To było, hm, dziwne, mokre i bezładne, ale chyba przyjemne. Najbardziej mi się podobało, gdy trzymałem dłoń na jej policzku i patrzyłem na nią, a ona miała zamknięte oczy. Dziewczyna chyba ma słabość do facetów przy kości. W każdym razie jutro zabieram ją do „Taco Hell”. Przyjedzie po mnie. Taki ze mnie gość! – Uśmiechnął się ironicznie. – Laski przyjeżdżają po wielkiego tatusia, bo wielki tatuś nie ma autusia.

– Ty mówisz poważnie – Colin w końcu odzyskał mowę. – Jak najbardziej. – Chwila, twoim zdaniem to cud, że butelka znieruchomiała? – Hassan kiwnął głową. Colin postukał gumką do mazania w blat biurka, a potem wstał. – Bóg przecież nie pozwoliłby ci pocałować dziewczyny, gdybyś nie miał jej poślubić. Z tego wniosek, że Bóg chce, abyś ożenił się z dziewczyną, która uwierzyła, że jestem francuskim turetykiem z hemoroidami? – Nie bądź dupkiem – odpowiedział Hassan niemalże z groźbą. – Po prostu jestem zaskoczony, że pan Wielce Religijny obłapia się z dziewczynami na tylnym siedzeniu pick-upa, i tyle. Pewnie piłeś gówniane piwo i miałeś na sobie koszulkę piłkarską. – Co ty pierdzielisz, koleś? Pocałowałem dziewczynę. W końcu. Naprawdę seksowną i śliczną. Rodzyn. Przestań cisnąć. Colin nie wiedział dlaczego, ale po prostu musiał cisnąć. – Po prostu nie mogę uwierzyć, że się obściskiwałeś akurat z Katriną. A może nie jest taką tępą słodką idiotką, na jaką wygląda? I wtedy Hassan chwycił Colina za włosy. Powlókł go na drugą stronę pokoju i przycisnął do ściany. Zagryzając zęby, naparłna splot słoneczny przyjaciela, dokładnie w miejscu dziury w jego wnętrznościach. – Powiedziałem „rodzyn”, kafir. Będziesz respektował cholernego rodzyna. A teraz idę spać, zanim się pobijemy. A wiesz, dlaczego nie chcę się z tobą bić? Bobym przegrał. Nadal żartuje, pomyślał Colin. Zawsze żartuje, nawet gdy jest wściekły. Kiedy Hassan wrócił do swojego pokoju, Colin znów usiadł nad Teorematem z twarzą zaczerwienioną i mokrą od łez frustracji. Nienawidził, gdy nie udawało mu się osiągnąć „założeń”. Nienawidził tego, od kiedy miał cztery lata i tato wyznaczył mu jako „dzienne założenie” naukę koniugacji dwudziestu pięciu nieregularnych czasowników łacińskich, a on pod koniec dnia umiał tylko dwadzieścia trzy. Ojciec go nie skarcił, ale Colin wiedział, że zawiódł. Teraz założenia były być może bardziej skomplikowane, ale nadal dość jasne: chciał mieć najlepszego przyjaciela, Katherine i Teoremat. A po niespełna trzech tygodniach w Gutshot jego sytuacja wyglądała znacznie gorzej niż na początku. Następnego ranka chłopakom udało się nie zamienić ze sobą ani jednego słowa. Colin wyraźnie czuł, że Hassan nadal jest tak samo wkurzony jak on. Zaciskając usta, patrzył w milczeniu, jak przyjaciel z furią dźga widelcem swoje śniadanie. Jakiś czas później, nadal w milczeniu, spojrzał z dezaprobatą, gdy kumpel cisnął dyktafon na stolik do kawy jakiegoś fabrycznego emeryta, który nie był jeszcze dość stary na dom opieki. Słyszał irytację w głosie Hassana, który pytał monotonnym tonem osoby złej i znudzonej, jak wyglądało życie w Gutshot,

kiedy staruszek był dzieckiem. Zanosiło się na to, że odwiedzili już najlepszych gawędziarzy i zostali im tylko tacy rozmówcy, którzy potrafili zastanawiać się przez pięć minut, czy odwiedzili Asheville w Karolinie Północnej w czerwcu czy w lipcu 1961. Colin nadal słuchał – w końcu na tym głównie polegała jego praca – ale większą część jego uwagi pochłaniało co innego. Przede wszystkim katalogowanie wszystkich tych chwil, w których Hassan zachowywał się wobec niego jak dupek, nabijał się z niego, robił szydercze uwagi o jego „katherinowaniu”. A teraz gdy Hassan „katrinował”, szedł pokrążyć i miał Colina w głębokim poważaniu. Lindsey tego dnia zrobiła sobie wagary, żeby posiedzieć z DC w sklepie, zatem byli tylko we dwóch z jednym staruszkiem, który zmonopolizował cały ich dzień. Choć mówił przez siedem godzin niemalże bez ustanku, świat Colina wydawał się dziwnie cichy. Tama w końcu puściła, gdy wyszli z domu emeryta, by pojechać po Lindsey. – Może to zabrzmi banalnie, ale uważam, że się zmieniłeś – odezwał się Colin, kiedy szli przez podjazd. – A ja mam dość tego, że jestem dla ciebie wyłącznie obiektem kpin. Hassan nie odpowiedział, zajął miejsce pasażera i zatrzasnął drzwi. Colin wsiadł, uruchomił silnik i dopiero wtedy jego przyjaciel wybuchnął. – Czy przyszło ci kiedyś do głowy, ty niewdzięczny dupku, że kiedy cię niańczyłem po wszystkich twoich rozstaniach, kiedy zbierałem twój żałosny tyłek z podłogi sypialni, kiedy wysłuchiwałem niekończących się tyrad i lamentów na temat każdej pierdzielonej dziewczyny, która poświęciła ci trochę czasu, że może naprawdę robiłem to dla ciebie, a nie dlatego że rozpaczliwie chciałem dowiedzieć się czegoś o twoim kolejnym zerwaniu? A kiedy ty musiałeś słuchać o moich problemach, pajacu? Siedziałeś kiedyś ze mną godzinami i wysłuchiwałeś, jak skamlę, że jestem tłustym frajerem, którego najlepszy przyjaciel olewa, gdy tylko pojawia się kolejna Katherine? Czy kiedykolwiek choć przez ułamek pierdzielonej sekundy zaświtało ci we łbie, że moje życie jest równie parszywe jak twoje? Wyobraź sobie, że nie jesteś pierdzielonym geniuszem, za to jesteś samotny i nikt nigdy cię nie słucha! Dobra, wyżywaj się na mnie. Pocałowałem dziewczynę. I wróciłem do domu nastawiony na rozmowę, bo wreszcie miałem do opowiedzenia własną historię po czterech latach wysłuchiwania twoich. A ty jesteś takim egocentrycznym dupkiem, że ani przez moment nie dociera do ciebie, że moje pierdzielone życie nie kręci się wyłącznie wokół gwiazdy Colina Singletona! – Hassan umilkł, żeby zaczerpnąć powietrza, a Colin powiedział coś, co go dręczyło przez cały dzień: – Nazwałeś go Colinem. – Wiesz, na czym polega twój problem? – ciągnął Hassan, nie zwracając na niego uwagi. – Masz obsesję na punkcie tego, że zostaniesz porzucony. Więc zamiast jak każdy normalny kumpel cieszyć się z mojej radości, jesteś wkurzony, bo – och, mój Boże! Hassan na pewno już mnie nie lubi! Ale z ciebie sitzpinkler. Jesteś tak cholernie przerażony na myśl, że ktoś mógłby cię zostawić, że całe twoje pierdzielone życie obraca się wokół tego, by tylko ktoś cię przypadkiem nie olał. No więc, to nie działa, kafir. To jest nie tylko durne, ale też nieskuteczne. Bo przez to nie jesteś ani dobrym przyjacielem, ani chłopakiem, czy kim tam. Cały czas myślisz tylko: „Może mnie nie lubi, może mnie nie lubi”. I wiesz co? Kiedy tak się zachowujesz, nikt cię nie lubi. Oto twój cholerny Teoremat.

– Nazwałeś go Colinem – powtórzył Colin i tym razem Hassan go usłyszał. – Kogo nazwałem Colinem? – DC. – Nie. Colin pokiwał głową. – Naprawdę? Colin znów pokiwał głową. – Jesteś pewien? Jasne, oczywiście, że jesteś. Hm. No to przepraszam. Zachowałem się jak gnojek. Wjechali na parking przed sklepem i zatrzymali się, ale Colin nie wykonał żadnego ruchu, żeby wysiąść. – Wiem, że masz rację. Jestem egocentrycznym dupkiem. – No, tylko czasami. Ale jednak. Więc przestań. – Zupełnie nie wiem jak – wyznał. – Jak przestać się panicznie bać, że zostanę porzucony, na zawsze samotny i nic nieznaczący dla świata? – Jesteś pierdzielonym bystrzakiem – odrzekł Hassan. – Na pewno coś wymyślisz. – Bardzo się cieszę – odezwał się Colin po chwili. – Z tej historii z Katriną. Ja pierdzielę, pocałowałeś dziewczynę. Dziewczynę! Chyba zawsze myślałem, że jesteś gejem – przyznał. – Mógłbym być gejem, gdybym miał przystojniejszego przyjaciela – odciął się Hassan. – A ja mógłbym być gejem, gdyby się dało zlokalizować twojego penisa pod tymi fałdami tłuszczu. – Stary, mógłbym przytyć jeszcze ze dwadzieścia kilo i nadal by było widać Magiczną Różdżkę dyndającą mi do kolan. Colin uśmiechnął się. – Szczęściara z twojej dziewczyny. – Szkoda, że się o tym nie dowie, jeśli się nie pobierzemy.

I wtedy Colin wrócił do tematu. – Naprawdę czasami traktujesz mnie jak gnojek. Byłoby łatwiej, gdybyś się nie zachowywał tak, jakbyś mnie nienawidził. – Koleś. Chcesz, abym tu siedział i powtarzał, że masz we mnie najlepszego przyjaciela, że cię kocham i jesteś taki genialny, iż chciałbym się do ciebie tulić w nocy? Nie zamierzam. To jest sitzpinkleryzm. Ale naprawdę uważam, że jesteś genialny. Bez kitu. Szczerze. Myślę, że możesz robić, co zechcesz w tym pierdzielonym życiu, a to naprawdę niezły czad. – Dzięki – powiedział Colin. Chłopcy wysiedli i spotkali się przed maską samochodu. Colin wyciągnął ramiona, a Hassan żartobliwie go odepchnął, po czym ruszyli razem do sklepu. W sklepie DC wykładał na półkę paski suszonej wołowiny, podczas gdy Lindsey siedziała na stołku za ladą z bosymi stopami opartymi obok kasy, czytając czasopismo o celebrytach. – Hej – odezwał się DC. – Słyszałem, że masz dzisiaj randkę, stary. – Ta, tylko dzięki temu, że tak mistrzowsko jeździsz. Gdybyś nie wpadł w tę dziurę, ona nigdy by nie wylądowała w moich ramionach. – Do usług. Niezła z niej laska, co? – Ej! – zaprotestowała Lindsey, nie odrywając wzroku od magazynu. – To ja jestem laska! – Ciii, słonko – uspokoił ją DC. – Colin, Hass mówi, że nie chcesz pokrążyć, ale że wybierzesz się z nami na polowanie w przyszły weekend. – Miło, że mi to proponujesz – odpowiedział Colin. I rzeczywiście było to w pewnym sensie miłe. Żaden obrońca ani rozgrywający, ani nikt inny związany z futbolem nigdy go nigdzie nie zaprosił. Ale Colin natychmiast pomyślał o powodzie, dla którego wybrał Katherine XIX, a nie Marie Caravolli. W tym świecie, uznał, najlepiej trzymać z podobnymi sobie. – Ale niestety nie umiem strzelać. – E, założę się, że ustrzelisz hogzillę[67] – pocieszył go DC. Colin zerknął na Hassana, który szeroko otworzył oczy i zachęcająco pokiwał głową. Colin naprawdę bardzo chciał odpuścić sobie polowanie na dzika, ale doszedł do wniosku, że jest to winien przyjacielowi. Niebycie egocentrycznym dupkiem, pomyślał, polega między innymi na tym, by robić z przyjaciółmi również te rzeczy, na które się nie ma ochoty. Nawet jeśli mają się one skończyć śmiercią dzikiej świni. – Okay – zgodził się, nie patrząc na DC, tylko na Hassa. – No to jesteśmy ustawieni – odrzekł DC. – Słuchajcie, skoro już tu przyszliście, to

popilnujcie sklepu do zamknięcia, a ja się zmyję. Spotykam się z kumplami w fabryce. Idziemy pograć w kręgle. Lindsey w końcu odłożyła gazetę. – Lubię grać w kręgle – oznajmiła. – To spotkanie w męskim gronie, słonko. Lindsey udała, że się dąsa, a potem uśmiechnęła się i wstała, aby pocałować DC na pożegnanie. Chłopak przechylił się przez ladę, cmoknął ją w usta i wyszedł.

*** Zamknęli sklep wcześniej i pojechali do domu, mimo że Hollis nie lubiła, gdy jej przeszkadzano przed wpół do szóstej. Kiedy weszli do salonu, leżała na kanapie i rozmawiała przez telefon. – Potrzebujemy pomocy w tej kwestii. Jeśli rozważysz to od strony ceny… – Zobaczyła, że przyszli i dodała: – Oddzwonię później. – Rozłączyła się. – Powiedziałam wam przecież, że pracuję do wpół do szóstej i nie można mi przeszkadzać. – Hollis, dlaczego sprzedajesz ziemię temu Marcusowi? – To nie twoja sprawa i byłabym wdzięczna, gdybyś nie zmieniała tematu. Macie się trzymać z dala od domu do piątej trzydzieści. Nie zapominajcie, że płacę wam za pracę. I wiem, Lindsey Lee, że nie byłaś dzisiaj u pana Jaffreya. Niech ci się nie wydaje, że takie rzeczy się przede mną ukryją. – Mam dziś randkę, więc nie będę jadł w domu – wtrącił Hassan. – A ja zabieram Colina na kolację – oznajmiła dziewczyna. – Tego Colina – sprecyzowała, pukając palcem wskazującym w jego ramię. Hollis rozpromieniła się, a chłopak spojrzał na Lindsey, równocześnie zaskoczony i zmieszany. – No dobrze, skoro wychodzicie, to będę mogła popracować wieczorem – powiedziała Hollis łagodniej. Colin spędził czas pozostały do „randki”, pracując nad Teorematem. Po półgodzinie rozgryzł kwestię K-19. Problemem, jak się okazało, nie była zła matematyka, lecz fałszywa nadzieja: cały czas starał się tak podrasować Teoremat, żeby wykres K-19 wyglądał następująco:

Krótko mówiąc, liczył na to, że się pogodzą. Zakładał, iż wzór pozwoli przewidzieć przyszłość, w której K-19 wróci do niego. Uznał jednak, że Teoremat nie może brać pod uwagę swojego własnego oddziaływania. Dlatego na podstawie tego samego wzoru, nad którym pracował wcześniej w samochodzie z Lindsey[68], udało mu się odwzorować dotychczasową relację z Katherine XIX:

Koło piątej był niebezpiecznie blisko całkowitego sukcesu. Udało mu się przedstawić uczuciowy roller coaster z osiemnastoma Katherine’ami. Ale to, co mu się nie udało, było bardzo ważne – nie wyszedł mu wykres dla Katherine III, a nie można zaprezentować komitetowi Nagrody Nobla równania, które działa osiemnaście razy na dziewiętnaście przypadków[69]. Przez następne dwie godziny rozważał każdy aspekt relacji z Katherine III ( de domo Katherine Mutsensberger) z precyzją i klarownością, które czyniły jego

umysł tak wyjątkowym. Mimo to nie umiał wyjaśnić tego zjawiska i zaczął je określać mianem Anomalii III. Równanie, które prawidłowo opisywało pozostałych osiemnaście przypadków, tym razem dawało następujący obraz:

Paraboliczny wykres sugerował, że Colin nie został porzucony przez III, lecz sam ją rzucił, co było zupełnie niedorzeczne. Pamiętał wszystko na temat Katherine III, i reszty również – pamiętał wszystko o wszystkim – a jednak najwyraźniej coś mu w tym wypadku umykało. Colin był tak skupiony, kiedy pracował nad Teorematem, że świat poza jego notesem zdawał się nie istnieć. Drgnął więc zaskoczony, gdy za jego plecami rozległ się głos Lindsey: – Czas na kolację, koleś. Obejrzał się i zobaczył, że dziewczyna zagląda przez otwarte drzwi pokoju. Miała na sobie obcisłą niebieską koszulkę na ramiączkach, ciasne dżinsy, trampki i – jakby wiedziała, co mu się podoba – żadnego makijażu. Wyglądała, cóż, ładnie, choć się nie uśmiechała. Colin spojrzał na swoje dżinsy i żółtą koszulkę z Dzieciaków bystrzaków. – Nie musisz się przebierać, jeśli o mnie chodzi – powiedziała z uśmiechem. – I tak już pora się zbierać. Zeszli na dół akurat na czas, by przez rozsuwane drzwi zobaczyć, jak Hassan wsiada do SUV-a Katriny. Wręczył jej przywiędłą różową różę, którą zerwał w ogrodzie. Dziewczyna uśmiechnęła się, a potem się pocałowali. Boże! Colin widział to na własne oczy. Hassan całujący dziewczynę, która na pewno była królową balu maturalnego. – Czy Katrina była królową balu? – Nie, ja byłam – natychmiast odpowiedziała Lindsey.

– No coś ty?! Dziewczyna zrobiła urażoną minę. – Nie, ale mógłbyś nie okazywać aż takiego zdziwienia! Katrina była nominowana. – Zatrzymała się i krzyknęła w stronę kuchni: – Hej, Hollis! Wychodzimy. Być może wrócimy późno. Ognisty seks i tak dalej. – Bawcie się dobrze! – odkrzyknęła Hollis. – Zadzwońcie, gdybyście mieli wrócić po północy! Pojechali do centrum na stację benzynową/„Taco Hell”, gdzie złożyli zamówienie w drive-thru. Zajrzeli przez okienko do wydawania potraw (Lindsey musiała przechylić się nad Colinem), żeby popatrzeć na Hassana i Katrinę siedzących przy stole. – Wygląda na to, że ona go naprawdę lubi – stwierdziła Lindsey. – To znaczy, ja też go bardzo lubię. Nie chcę wyjść na wredną, tylko jestem zdziwiona. Ona zazwyczaj woli, hm, tępych mięśniaków. – W takim razie jest podobna do ciebie. – Uważaj sobie. Bo nie postawię ci kolacji. Wzięli chicken soft tacos i odjechali. Colin w końcu postanowił dowiedzieć się, o co chodzi. – Dlaczego wyszliśmy razem na kolację? – Są trzy powody. Po pierwsze, myślałam o naszym Teoremacie i mam pytanie. Jak to działa, jeśli ktoś jest gejem? – Co? – No bo wykres rosnący oznacza, że chłopak rzuca dziewczynę, a malejący, że dziewczyna chłopaka. A co jeśli to są dwaj chłopcy? – To nie ma znaczenia. Przypisujesz symbol każdej osobie. Zamiast „c” i „d”, może być „c1” i „c2”. Tak działa algebra. – Co wyjaśnia moją tróję minus. Dobra. Dzięki Bogu. Naprawdę się martwiłam, że nada się tylko dla heteryków, a to nie byłby wtedy żaden Teoremat. Po drugie, chcę, żeby Hollis mnie lubiła, a ona lubi ciebie, więc jeśli ja też będę cię lubiła, ona polubi mnie. – Colin spojrzał na nią wyraźnie zdezorientowany. – Trzy minus z algebry, pięć plus ze spokologii. Widzisz, popularność to skomplikowana sprawa. Musisz sporo czasu poświęcić na rozmyślania o byciu lubianym. Musisz naprawdę lubić być lubianym, ale też w pewnym stopniu lubić być nielubianym. –

Colin słuchał uważnie, przygryzając wnętrze kciuka. Wywody Lindsey na temat popularności budziły w nim odrobinę misterium tremendum. – W każdym razie – ciągnęła – muszę się dowiedzieć, dlaczego Hollis sprzedaje ziemię. Ten cały Marcus wybudował osiedle okropnych jednakowych domków na południe od Bradford. Jest obrzydliwe. Hollis nigdy by czegoś takiego nie zniosła. – Rozumiem – powiedział Colin. Poczuł się trochę jak pionek w grze. – A po trzecie – mówiła dalej – zamierzam nauczyć cię strzelać, żebyś się nie zbłaźnił. – Strzelać z broni? – Ze strzelby. Po południu zapakowałam ją do bagażnika. – Colin nerwowo zerknął w tył. – Nie ugryzie cię – uspokoiła go Lindsey. – Skąd masz broń? – Skąd ją mam? Mądralo, zdobyć broń w Gutshot w Tennessee jest łatwiej, niż złapać chlamydię od dziwki. Dwadzieścia minut później siedzieli na łące na skraju gęstego lasu, który, jak powiedziała Lindsey, należy jeszcze do Hollis, ale wkrótce przejdzie na własność Marcusa. Łąka, na której rosły dzikie kwiaty, a gdzieniegdzie młode drzewka, była ogrodzona płotem z drewnianych bali. – Po co ten płot? – Mieliśmy kiedyś konia o imieniu Hobbit, który się tu pasł, ale zdechł jakiś czas temu. – To był twój koń? – Ta. Mój i Hollis. Dostała go od mojego ojca w prezencie ślubnym, a kiedy się urodziłam – sześć miesięcy później – Hollis podarowała go mnie. Hobbit był najłagodniejszym konikiem na świecie. Jeździłam na nim, jak miałam zaledwie trzy lata. – Twoi rodzice się rozwiedli? – Nie, nie oficjalnie. Ale wiesz, co mówią o Gutshot: liczba ludności nie rośnie i nie maleje, bo za każdym razem, kiedy kobieta zachodzi w ciążę, mężczyzna stąd ucieka. – Colin zaśmiał się. – Odszedł, gdy miałam dwanaście miesięcy. Dzwoni kilka razy do roku, ale Hollis nie zmusza mnie do rozmowy. Nie znam faceta i wcale mi na nim nie zależy. A u ciebie jak? – Moi rodzice są nadal małżeństwem. Muszę do nich dzwonić co wieczór o tej samej porze, czyli za pół godziny. Są troszkę nadopiekuńczy, ale normalni. Jesteśmy dość nudną rodziną. – Ty nie jesteś. Przestań tak mówić, bo ludzie zaczną ci wierzyć. A teraz: do broni! – Lindsey zerwała się, pobiegła przez pole i przesadziła płot. Colin ruszył za nią w bardziej

dostojnym tempie. Z zasady nie wierzył w bieganie. – Otwórz bagażnik! – zawołała dziewczyna. Colin uniósł klapę i ujrzał długą, dwulufową strzelbę z poplamioną drewnianą kolbą. Lindsey wyjęła broń i podała chłopakowi. – Trzymaj ją lufą do góry – poleciła. Wzięła karton z nabojami, po czym pomaszerowali z powrotem przez płot i na łąkę. Lindsey fachowo złamała strzelbę, wyjęła dwa cylindryczne naboje z pudełka i załadowała. – Kiedy to gówno jest naładowane, nie wolno ci celować we mnie, słyszysz? – Zamknęła strzelbę, uniosła lufą do góry i ostrożnie podała Colinowi. Stanęła za nim, żeby mu pomóc prawidłowo chwycić broń i wesprzeć ją na ramieniu. Czuł dotyk jej piersi na swoich łopatkach, jej stopy obok swoich, jej brzuch na swoich pośladkach. – Oprzyj kolbę mocno o ramię – powiedziała, a on wykonał polecenie. – Bezpiecznik jest tutaj – dodała i naprowadziła jego dłoń na metalowy przełącznik z boku strzelby. Colin nigdy w życiu nie trzymał broni w ręku. Wydawało mu się to równocześnie ekscytujące i do cna złe. – Kiedy strzelasz – wyjaśniała, a on poczuł jej oddech na karku – nie szarpiesz cyngla. Kładziesz na nim palec i naciskasz. Tylko lekko naciskasz. Cofnę się o krok, a ty naciśnij, okay? – W co mam celować? – Nie trafiłbyś nawet w stodołę, więc po prostu celuj przed siebie. Colin poczuł, że nie ma już Lindsey za plecami, i bardzo delikatnie nacisnął cyngiel. Huk uderzył w jego uszy w tej samej chwili, w której kolba grzmotnęła go w ramię, a siła odrzutu sprawiła, że wyciągnął ręce w górę i poleciał nogami do przodu. Po chwili siedział na łące dzikich kwiatów z bronią wycelowaną w niebo. – No – powiedział – świetna zabawa. Lindsey zaniosła się śmiechem. – Widzisz, dlatego tu przyjechaliśmy. Żebyś nie klapnął na tyłek przy Colinie, Chasie i całej ekipie. Musisz wiedzieć, jak się przygotować na kopa. I tak w ciągu godziny Colin wypłoszył strzałami wszystkie żywe istoty z dębowego

zagajnika przy łące, przerywając tylko, by naładować broń i zadzwonić do rodziców. Wystrzelił w las czterdzieści cztery naboje, a kiedy prawa ręka zupełnie mu zdrętwiała i czuł się tak, jakby mistrz bokserski systematycznie młócił go lewym prostym w ramię, zaproponował: – Może teraz ty spróbujesz? – Ja nie strzelam. Boję się broni – odpowiedziała. – Kpisz sobie? – Nie. Poza tym to jest dziesiątka. Nie strzeliłabym z niej nawet za tysiąc dolców. Kopie jak cholerny muł. – To dlaczego… – Przecież mówiłam: nie chcę, żebyś wyszedł na ofermę. Colin chętnie by kontynuował tę rozmowę, ale nie wiedział jak, więc położył się na plecach i zaczął rozcierać obolałe ramię. Ogólnie rzecz biorąc, w zakresie obrażeń fizycznych Gutshot nie dostarczyło mu zbyt miłych wrażeń: spuchnięta blizna nad okiem, czterdzieści cztery siniaki na ramieniu i oczywiście nadal bolesna ziejąca dziura w trzewiach. A jednak polubił to miejsce. Lindsey leżała obok niego z rękami skrzyżowanymi pod głową. Żartobliwie kopnęła go w łydkę, by zwrócić na siebie uwagę. – Co? – spytał. – Tak sobie myślę o tej dziewczynie, którą tak bardzo kochasz – zaczęła. – I o tym miasteczku, które ja tak bardzo kocham. Jak to się dzieje? Jak człowiek się zakochuje? Ta ziemia, którą Hollis sprzedaje… Wiesz, jestem wściekła, bo nie chcę, żeby stanęło na niej jakieś gówniane McOsiedle, ale też dlatego, że znajduje się tam moja sekretna kryjówka. – Co takiego? – Sekretna kryjówka. Moja super, niewiarygodnie ściśle tajna miejscówka, o której nie wie nikt na świecie. – Zamilkła i odwróciła głowę od usianego gwiazdami nieba, by spojrzeć na Colina. – Chcesz ją zobaczyć? Koniec (środka) – Nie chcę się chełpić – powiedziała Katherine I między łykami kawy w Café Sel Marie – ale pochlebia mi, że wszystko zaczęło się ode mnie. – Cóż – odrzekł Colin, który pił mleko z kroplą kawy – można na to patrzeć na trzy sposoby. Albo (1) to ogromny zbieg okoliczności, że wszystkie dziewczyny, które mi się kiedykolwiek spodobały, dzielą ze sobą tych samych dziewięć liter, albo (2) tak się składa, że uważam to imię za szczególnie piękne, albo (3) nigdy się nie pozbierałem po naszym związku

trwającym dwie i pół minuty. – Byłeś wówczas bardzo atrakcyjny – wyznała. Podmuchała na kawę, ściągając wargi. – Pamiętam, że wtedy tak myślałam. Byłeś modnym oryginałem, zanim modni oryginałowie stali się modni. – Teraz skłaniam się ku trzeciej interpretacji. – Uśmiechnął się. Wokół nich słychać było szczęk naczyń. W kawiarni panował tłok. Colin widział ze swojego miejsca kuchnię, w której obsługujący ich kelner palił długiego, cienkiego papierosa. – Może celowo próbujesz być dziwny. Podoba ci się to. Dzięki temu jesteś sobą, nikim innym. – Mówisz jak twój ojciec – powiedział, mając na myśli Krazy Keitha. – Od kiedy cię zobaczyłam, gdy miałam napad paniki przed sprawdzianem z francuskiego, wydajesz mi się obłędnie atrakcyjny – odparła. Bez zmrużenia oka wytrzymała jego wzrok. Te oczy – tak niebieskie, jak powinno być niebo… A potem się uśmiechnęła: – Czy nadal mówię jak mój ojciec? – Tak, o dziwo. On też jest słaby z francuskiego. Colin zobaczył, że kelner gasi papierosa. Podszedł do ich stolika i zapytał, czy życzą sobie czegoś jeszcze. Katherine I powiedziała, że nie, a gdy się oddalił, zwróciła się do Colina: – Wiesz coś o Pitagorasie? – Znam jego twierdzenie – odrzekł Colin. – Ale o nim jako o człowieku. Był dziwny. Uważał, że wszystko da się wyrazić liczbami, tak jakby za pomocą matematyki można było wyjaśnić cały świat. Naprawdę cały. – Nawet miłość? – zdziwił się Colin, tylko lekko poirytowany, że wiedziała coś, o czym on nie miał pojęcia. – Zwłaszcza miłość – odparła Katherine. – A ty nauczyłeś mnie francuskiego na tyle, że umiem powiedzieć: 10-5 spacja 16-5-14-19-5 spacja 17-21-5 spacja 10-5 spacja 20-1-9-13-5. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w nią bez słowa. Rozgryzł szyfr dość szybko, ale milczał, próbując zgadnąć, kiedy go wymyśliła i kiedy nauczyła się na pamięć. Nawet on nie umiałby przełożyć francuskich liter na liczby arabskie tak szybko. Je pense que je t’aime – przekazała liczbami. „Myślę, że cię lubię”. Albo: „Myślę, że cię kocham”. Francuski czasownik aimer ma dwa znaczenia. I dlatego właśnie ją lubił, i kochał. Posługiwała się językiem, którego nie dało się do końca zrozumieć, choćby człowiek nie wiadomo, jak długo się go uczył.

Milczał, dopóki dokładnie nie sformułował odpowiedzi, która podsyciłaby jej zainteresowanie, nie zaspokajając go całkowicie. Colin Singleton, powiedzmy to sobie, nie umiałby dobrze rozegrać ostatniej rundy swojego związku, ale doskonale zdobywał punkty w pierwszej. – Mówisz tak tylko dlatego, że występuję w programie telewizyjnym, którego nikt nie ogląda. – Może. – Albo może – dodał – dlatego, że schlebia ci fakt, iż spędziłem osiem lat życia na pogoni za dziewięcioma literami twojego imienia. – Może – przyznała. I wtedy zadzwonił jego telefon. Mama. Schadzka dobiegła końca. Ale wtedy już było za późno. W jego umyśle Katherine I zaczęła się stawać Katherine XIX. Wkrótce miała przejąć tron, który i tak od zawsze był jej prawowitą własnością. 67 Nazwa pochodzi od połączenia słów hog (ang. wieprz) i Godzilla. Był to ogromny dzik upolowany w roku 2004 w stanie Georgia. Podobno mierzył 3,6 m i ważył 455 kg (przyp. tłum.). 68 Tego ładnego, z dużą liczbą literek. 69 Choć nie ma Nobla w matematyce, miałby jednak pewną nikłą szansę na pokojową Nagrodę Nobla.

(czternasty) – Problem z twoimi opowieściami polega na tym – mówiła Lindsey, gdy w zapadającym zmroku zbliżali się do lasu majaczącego przed nimi – że nadal nie mają żadnego morału, nie potrafisz naśladować dziewczęcego głosu i tak naprawdę za mało opowiadasz o innych. To są nadal historie o tobie. Ale potrafię sobie teraz wyobrazić tę Katherine, przynajmniej trochę. Jest bystra. I traktuje cię odrobinę z góry. Myślę, że to ci się podoba. Zresztą jak większości facetów. Tak zdobyłam Colina, prawdę mówiąc. Katrina jest seksowniejsza i bardziej go pragnęła. Chodzili ze sobą przez jakiś czas, zanim zakochał się we mnie. Ale ona była za łatwa. Wiem, że to moja przyjaciółka i prawdopodobnie dziewczyna Hassana, i tak dalej, ale jest łatwiejsza niż puzzle z czterech kawałków. Colin zaśmiał się, a Lindsey ciągnęła wątek: – Naprawdę bardzo prosto można skłonić ludzi, by nas lubili. Aż dziw, że więcej osób nie opanowało tej sztuki. – Dla mnie to nie jest takie proste. – Daj spokój, ja cię lubię, a ja naprawdę nigdy nikogo nie lubię. Hassan cię lubi, a z tego, co widzę, on też rzadko kiedy kogoś lubi. Po prostu musisz poszukać więcej osób, które nikogo nie lubią. – Naprawdę nikogo nie lubisz? Wkroczyli do lasu na wąską, miejscami całkiem zarośniętą ścieżkę. Lindsey machnęła ręką w kierunku drzew i powiedziała: – Nieźle ostrzelałeś ten las, Mądralo. Ale bym się ubawiła, gdybyś przypadkiem ustrzelił dzika. – Ale ja wcale nie chcę zabijać świń – zaprotestował Colin. Czytał przecież Pajęczynę Charlotty. Powtórzył po chwili: – Naprawdę nikogo nie lubisz? – No, to pewna przesada – wycofała się. – Po prostu jakiś czas temu odkryłam, że najlepszym sposobem skłonienia ludzi, by cię lubili, jest nie lubić ich za bardzo. – Ale troszczysz się o wiele osób. Na przykład o staruszków – zauważył. – Staruszkowie to inna sprawa – stwierdziła Lindsey, a potem zatrzymała się i odwróciła do Colina, któremu brakowało tchu od wspinaczki na wzgórze. – Chodzi chyba o to, że oni nigdy ze mną nie pogrywali, więc się o nich nie martwię. Tak, staruszkowie i dzieci to wyjątki.

Długo szli w milczeniu przez gąszcz niskich krzewów. W górze widać było smukłe sylwetki drzew. Biegnąca zakosami pod górę ścieżka stawała się coraz bardziej stroma. W końcu stanęli u stóp wysokiej na mniej więcej pięć metrów skały i Lindsey oznajmiła: – Czas na wspinaczkę skałkową. Colin przyjrzał się spękanej powierzchni urwiska. Zapewne są ludzie, którzy bez problemu potrafią pokonać tę drogę, pomyślał, ale ja do nich na pewno nie należę. – Nie ma mowy – oświadczył. Odwróciła do niego zaróżowioną i wilgotną od potu twarz. – Żartowałam. – Wdrapała się na śliski, porośnięty mchem głaz, a Colin podążył za nią. Ujrzał wąską, sięgającą mu do piersi szczelinę przesłoniętą pajęczyną. – Widzisz, przyprowadziłam cię tu, bo jesteś jedynym wystarczająco chudym facetem, jakiego znam. Musisz się tędy przecisnąć – dodała. Colin odsunął pajęczynę. Przepraszam, Charlotto – pomyślał. Stanął bokiem, potem przykucnął i centymetr po centymetrze zaczął się oddalać od gasnącego światła dnia. Wkrótce był całkowicie ślepy, a na jego kolana, plecy i głowę zewsząd napierał kamień. Wpadł w panikę na myśl, że Lindsey go oszukała i zostawi go tutaj, zaklinowanego w skale, ale przesuwał się dalej. Coś musnęło go po plecach. Wrzasnął. – Spokojnie, to ja – uciszyła go dziewczyna. Odnalazła dłońmi jego ramiona i dodała: – Zrób krok. Nagle przestał czuć napór skały. Lindsey odwróciła go tak, by stał plecami do wejścia. – Idź dalej – poleciła. – Teraz możesz się wyprostować. – Potem jej ręce zniknęły, a Colin usłyszał, że szuka czegoś na ziemi. – Mam tu latarkę, ale nie mogę jej… O, jest. – Wcisnęła mu latarkę do rąk. Chwilę szukał po omacku włącznika i nagle świat się rozjaśnił. – Raju! – westchnął Colin. Jaskinia o mniej więcej kwadratowym kształcie była na tyle duża, że można się było położyć w dowolną stronę, choć szarobrązowy sufit opadał ku tyłowi, przez co w wielu miejscach trudno byłoby stać. Znajdowały się tu koc, śpiwór, kilka starych poduch i słoik bez etykiety zawierający jakąś ciecz. Colin trącił go stopą. – Wóda – wyjaśniła Lindsey. – Skąd ją masz? – Jest taki facet w Danville, który pędzi bimber kukurydziany. Bez kitu. Sprzedaje go

każdemu, kto ma dziesięć dolców i umie już chodzić. Dostałam go od Colina. Powiedziałam mu, że wszystko wypiłam, a tak naprawdę przyniosłam słoik tutaj. Dla klimatu. – Colin powoli omiótł jaskinię światłem latarki. – Siadaj – zaproponowała dziewczyna. – Wyłącz światło. I zapadła ciemność, do której oczy nie mogą się przystosować. – Jak tu trafiłaś? – Włóczyłam się po okolicy. Kiedy byłam mała, lubiłam spacerować ze staruszkami po terenach należących do mamy. W szkole średniej łaziłam już sama i po prostu pewnego dnia natknęłam się na to miejsce. Musiałam przechodzić koło tego głazu ze sto razy i nic nie zauważyłam. Dziwnie się do ciebie mówi. W ogóle cię nie widzę. – Ja ciebie też. – Jesteśmy niewidzialni. Nigdy tu z nikim nie byłam. To całkiem inna sprawa, gdy jest się niewidzialnym w czyjejś obecności. – I co tu robisz? – Co masz na myśli? – No, jest za ciemno, żeby czytać. Mogłabyś chyba mieć czołówkę, ale tak… – Po prostu siedzę. Kiedy miałam etap buntu, przychodziłam tu, żeby nikt mnie nie znalazł. A teraz… nie wiem, chyba z tego samego powodu. –… –… – Chcesz się napić bimbru? – Nigdy nie piłem alkoholu. – A to niespodzianka. – Poza tym od bimbru można oślepnąć, a to, czego się dowiaduję na temat ślepoty, nie robi na mnie dobrego wrażenia. – Tak, słabo by było, gdybyś nie mógł już czytać. Ale jak często bywasz w jaskini, w której serwują bimber? Żyj pełną piersią. – I mówi to dziewczyna, która nie chce opuścić nigdy rodzinnego miasta.

– Och, spadaj. Dobra, mam słoik. Mów coś, to trafię do ciebie po głosie. – Hm, cześć, nazywam się Colin Singleton, panuje tu absolutna ciemność, więc powinnaś trafić do mnie po głosie, tyle że akustyka w tym pomieszczeniu jest bardzo dzi… ej, to ja. Moje kolano. – Hej. – Hej. – Panie pierwsze. – Dobra… Niech to jasny szlag, smakuje, jakbym popiła kawałek kukurydzy szklanką benzyny do zapalniczek. – Oślepłaś? – Nie mam zielonego pojęcia. Dobra, twoja kolej. – AhhhhEhhhhAhhhh. Khyyy. Ehhhh. Kurde. Kurde! Ludzie, to jak francuski pocałunek ze smokiem. – To najśmieszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałeś. – Kiedyś byłem zabawniejszy. Trochę straciłem na pewności siebie. –… –… – Opowiem ci historię. – O, opowieść Lindsey Lee Wells. Czy w roli głównej występuje arcyksiążę? – Nie, tylko Lindsey, ale znajdą się w niej wszystkie elementy doskonałej opowieści. Gdzie jesteś? A, tutaj. Cześć, kolano. Cześć, łydko. Dobra. Wszyscy chodziliśmy do szkoły podstawowej w Danville i trzymaliśmy się razem, bo pozostali uważali, że dzieciaki z Gutshot są brudne, biedne i mają wszy. W trzeciej klasie – jak już wspomniałam, byłam dość brzydka – Colin i jego paczka zaczęli twierdzić, że jestem psem. – Nienawidzę ich! Z całego serca nienawidzę takich palantów. – Zasada numer jeden: nie przerywać. W każdym razie przezywali mnie Lass, w skrócie od Lassie. – Hej, on cię tak nazwał tego dnia, gdy jechaliśmy do staruszków!

– Ta, pamiętam. I powtórzę: zasada numer jeden. Zaczęła się czwarta klasa. Walentynki. Bardzo chciałam dostać jakąś walentynkę. Spytałam więc Hollis, co mam zrobić, a ona poradziła mi, żebym zrobiła walentynki dla wszystkich w klasie, wtedy oni mi się zrewanżują. Kupiła stertę kart z postaciami z Fistaszków, a ja wykaligrafowałam po jednej dla każdego z klasy, mimo że nie umiałam jeszcze najlepiej pisać i zajęło mi to cholernie dużo czasu. A potem, jak się można spodziewać, nie dostałam ani jednej walentynki. Wróciłam do domu bardzo przygnębiona. Nie chciałam skarżyć się Hollis, więc siedziałam tylko przy oknie w swoim pokoju i czułam się po prostu okropnie… Nie chcę o tym nawet myśleć. I nagle zobaczyłam, że Colin biegnie do naszego domu z kartonowym pudełkiem w ręku. Był najładniejszym chłopcem w klasie i jedynym lubianym dzieciakiem z Gutshot. Postawił pudełko na progu, zadzwonił do drzwi i uciekł, a ja pognałam na dół. Serce mi waliło jak oszalałe i rozsadzała mnie nadzieja, że może on się we mnie potajemnie podkochuje. Kiedy zbiegłam na dół, ujrzałam pięknie ozdobione pudełko, całe oklejone czerwonymi sercami z brystolu… Boże, tak długo o tym nie myślałam, dopóki nie nazwał mnie Lass. – Czekaj, co było w pudełku? – Karma dla psa. Puszka karmy dla psa. Ale w końcu po latach to ja jestem górą, bo on został chłopakiem tego psa. – Rety. Jezu Chryste! – Co? – Nic, myślałem, że to moje relacje z dziewczynami są pokręcone. – W każdym razie moim życiowym celem stało się zdobycie Colina. Pocałowanie go. Poślubienie. Nie wiem dlaczego, ale tak się porobiło. – I udało ci się. – Tak. A on się zmienił. Wtedy mieliśmy osiem lat. Byliśmy małymi dziećmi. Teraz jest słodki, bardzo troskliwy i w ogóle. –… –… – Zastanawiałaś się kiedyś, czy ludzie lubiliby cię bardziej, czy mniej, gdyby mogli widzieć twoje wnętrze? Wiesz, zawsze sądziłem, że Katherine’y rzucają mnie, kiedy zaczynają dostrzegać, jak wyglądam od środka, no może poza K-19. Często o tym myślę. Gdyby ludzie widzieli mnie tak, jak ja siebie widzę, gdyby mogli żyć moimi wspomnieniami, czy ktokolwiek by mnie pokochał? – Cóż, on mnie nie kocha. Chodzimy ze sobą od dwóch lat i nigdy tego nie powiedział. Ale na pewno by mnie nie pokochał, gdyby zajrzał do środka. Bo on jest we wszystkim autentyczny.

Wiesz, można o nim powiedzieć wiele złego, ale jest całkowicie sobą. Będzie pracował w fabryce przez całe życie, będzie miał tych samych przyjaciół, i jest z tego naprawdę zadowolony, bo uważa, że to ważne. Ale gdyby wiedział… – Co? Dokończ. – Jestem zakłamaną suką. Nigdy nie bywam sobą. Mówię z południowym akcentem przy staruszkach. Uwielbiam wykresy i głębokie przemyślenia przy tobie. Jestem uroczą panienką przy Colinie. A tak naprawdę jestem nikim. Jeśli człowiek zachowuje się jak kameleon przez całe życie, w końcu nic, co go dotyczy, nie jest już prawdziwe. Twój dylemat polega na tym, że – jak to ująłeś? – nie jesteś ważny? – Nie liczę się. Nie mam znaczenia. – No właśnie. Ale przynajmniej wiesz, że ty się nie liczysz. Kwestie dotyczące ciebie, Colina, Hassana i Katriny są albo prawdziwe, albo nie. Katrina jest rozrywkowa, Hassan jest zabawny. A ja nie. Jestem tym, kim muszę być w danej chwili, by lecieć poniżej zasięgu radarów, żeby mnie nie zestrzelili. Jedyne prawdziwe zdanie na mój temat, które zaczyna się od „jestem”, to: jestem zakłamaną suką. –… –… –… –… – Ja cię lubię. I nie zgrywasz przy mnie kameleona. Właśnie do tego doszedłem. Na przykład przygryzasz kciuk, co jest prywatnym nawykiem, ale przy mnie to robisz, bo ja się nie liczę jako publiczność. Zaprosiłaś mnie do tajemnej kryjówki. Pozwalasz mi zobaczyć trochę twojego wnętrza. – No może trochę. – Bo nie stanowię zagrożenia. Jestem dziwakiem. – Wcale nie. To znaczy… – Jestem. I dlatego to robisz. – Może, nie zastanawiałam się nad tym. – Nie chcę, by zabrzmiało, jakbym cię osądzał, to jest po prostu interesujące. Ty mi też nie zagrażasz, bo nigdy przedtem nie lubiłem popularnych osób. Ale ty ich nie przypominasz. Raczej tak jakbyś znalazła sposób, żeby podkraść ich styl. To…

– Cześć. – Cześć. – Nie powinniśmy. – To ty zaczęłaś. – No tak, ale tylko po to, żebym mogła dramatycznym tonem powiedzieć: „Nie powinniśmy”. – Aha. – Poprzestańmy na tym, że nasze czoła się stykają, nasze nosy się stykają, a twoja dłoń spoczywa na mojej nodze i dalej już nie powinniśmy, wiesz? – Twój oddech pachnie bimbrem. – Twój oddech pachnie, jakbyś właśnie całował się ze smokiem. – Hej, to mój tekst. – Przepraszam, chciałam rozładować napięcie. –… –… – Co robisz? – Przygryzam cholerny kciuk. Taki prywatny nawyk. W końcu wyszli z jaskini już po zapadnięciu zmroku, ale księżyc świecił tak jasno, że Colin musiał mrużyć oczy. Spacer w dół do samochodu przebiegł w niezręcznej atmosferze i głównie w milczeniu. Wrócili do Różowej Rezydencji. Kiedy stanęli na podjeździe, Lindsey powiedziała: – Oczywiście lubię cię i jesteś świetny, ale… to nie ma sensu. Kiwnął głową, ponieważ nie mógł mieć dziewczyny, nie skończywszy Teorematu. Poza tym ona miała na imię Lindsey. Weszli do środka jak najciszej w nadziei, że nie przeszkodzą Hollis w pracy/w oglądaniu Tele zakupów. Ale gdy tylko Colin zamknął drzwi, zadzwonił telefon. – Halo – odezwała się Hollis w kuchni. Lindsey chwyciła Colina i pociągnęła go pod ścianę, skąd mogli słuchać niezauważeni.

– No więc zostaw to śmieciarzom – powiedziała Hollis. – Co za stek bzdur… nie mogą cię obciążyć za zabieranie śmieci. Po to płacimy podatki… przykro mi, Roy, ale to bzdura… Nie, nie możemy sobie na to pozwolić, uwierz mi… Nie, absolutnie nie… No, nie wiem, Roy… Nie, rozumiem problem… Poczekaj, zastanowię się. Cholera, moja córka lada chwila wróci do domu… A co z tym polem z tyłu? Należy do nas, tak?… No właśnie… Potrzebna ci tylko cholerna koparka i wózek widłowy… Mnie się też to nie podoba, ale skoro nie masz lepszego pomysłu… Dobrze. Do zobaczenia w czwartek. – Stuknęła odkładana słuchawka. – Hollis będzie musiała wrzucić kupę kasy do słoika na przekleństwa – szepnęła Lindsey. Poprowadziła Colina korytarzem do pokoju bilardowego. – Wyłaź przez okno – poleciła szeptem. Chłopak uniósł wąskie okienko wychodzące na ogródek od frontu najciszej, jak umiał, a potem gestem pokazał siatkę przeciw komarom. Powiedziałby coś, ale wiedział, że nie potrafi szeptać. – Chryste, tak jakbyś nigdy przedtem nie wymykał się z domu – cicho zganiła go Lindsey. Przycisnęła siatkę w narożnikach, po czym podniosła ją do góry. Wyszła głową naprzód, a jej chude nogi machały chwilę w powietrzu, kiedy robiła salto, spadając na trawnik przed domem. Colin wyszedł za nią nogami do przodu, w pozycji jak do tańca limbo, która wyglądała komicznie. Kiedy już udało im się wymknąć na zewnątrz, otrzepali ubrania, podeszli do frontowych drzwi i otworzyli je. – Hollis! – zawołała dziewczyna. – Wróciliśmy! Mama siedziała na kanapie ze stertą dokumentów na kolanach. Odwróciła się do nich z uśmiechem. – Hej – powiedziała, a w jej głosie nie było słychać ani śladu wcześniejszej złości. – Dobrze się bawiliście? Lindsey popatrzyła na Colina. – To chyba była najlepsza zabawa w moim życiu – odpowiedziała. – Super – rzuciła Hollis, jakby wcale nie usłyszała jej słów. – Chodziło o magazyn – powiedział Colin cichym, konspiracyjnym tonem, kiedy wchodzili po schodach. – Ona w czwartki jeździ do magazynu. Lindsey uśmiechnęła się z politowaniem.

– Ta, wiem. Ty tu mieszkasz od trzech tygodni, ja od siedemnastu lat. Nie mam pojęcia, co się dzieje, ale musi istnieć jakiś związek między sprzedażą ziemi i faktem, że za każdym razem, gdy pojawiamy się w domu, ona rozmawia przez telefon wściekłym tonem. Zaczynam myśleć, że trzeba się będzie wybrać w podróż. – Podróże rozwiązują zaskakująco dużo problemów – przyznał Colin. – Podróż? Czy ktoś coś mówił o podróży? – Hassan stał u szczytu schodów. – Ja w to wchodzę. Katrina też. Ona jest studentką, wiecie? Chodzę ze studentką. – Robi licencjat jako pielęgniarka w dwuletnim college’u w Danville – lekceważąco sprostowała Lindsey. – No właśnie: w college’u, tylko o to mi chodzi! I pomyśleć, Singleton, iż uważałeś, że nigdy nie poderwę dziewczyny z college’u, jeśli nie podejmę studiów. – Jak się udała randka? – zapytał Colin. – Przykro mi, koleś, nie mogę o tym mówić. Mam usta zbyt odrętwiałe od pocałunków. Ta dziewczyna całuje tak, jakby chciała wyssać z człowieka duszę. Gdy tylko Lindsey zeszła na dół, Colin przekradł się do pokoju przyjaciela. Chłopcy omówili osiągnięcia Hassana (druga baza pod koszulką), a potem Colin opowiedział mu o Lindsey, nie wspominając o tajemnej kryjówce, bo uznał, że to poufne. – Wiesz – mówił – było ciemno i całe nasze twarze się dotykały poza ustami. Po prostu nagle się do mnie przytuliła głową. – Ona ci się podoba? – No nie wiem. W tamtej chwili chyba się podobała. – Koleś, pomyśl tylko, gdyby twój Teoremat zadziałał, mógłbyś przewidzieć, jak to się ułoży. – Colin uśmiechnął się na tę myśl. – Teraz jeszcze ważniejsze jest dopracowanie wzoru do końca.

(piętnasty) Przez kilka następnych dni atmosfera między Colinem i Lindsey była nieco napięta. Zachowywali się wobec siebie przyjaźnie, ale wszystko było jakieś takie powierzchowne. Colin czuł, że powinni rozmawiać o wielkich sprawach, takich jak znaczenie dla świata, miłość, Prawda przez duże P i karma dla psów, tymczasem omawiali tylko przyziemną kwestię nagrywania historii Gutshot. Zniknęły figlarne żarty. Hassan ciągle narzekał, że „nagle musi sam ogarniać całą stronę rozrywkową w tej rodzinie”. Ale powoli wszystko wróciło do normy: Lindsey miała chłopaka, a Colin złamane serce i Teoremat do skończenia. Ponadto Hassan miał dziewczynę, a wszyscy przygotowywali się do polowania na dzika – czyli jednak sytuacja nie była całkowicie normalna. W wigilię swego pierwszego Polowania na Dziką Świnię Colin Singleton przygotowywał się do zadania w jedyny sposób, w jaki potrafił: czytając. Najpierw przejrzał dziesięć tomów Próchna w poszukiwaniu informacji o zwyczajach i środowisku naturalnym dzików. Potem wpisał w Google „dzika świnia” i dowiedział się, że zwierzęta te są tak powszechnie nielubiane, że stan Tennessee zezwala na strzelanie do nich właściwie przy każdej okazji. Dziką świnię uznano za szkodnika i dlatego nie podlegała ochronie należnej na przykład zwierzynie płowej czy ludziom. Lecz dopiero w należącej do Hollis książce zatytułowanej Nasze południowe wyżyny znalazł niezwykle odkrywczy fragment. Każdy może zauważyć, że kiedy [dzika świnia] nie śpi ani nie ryje w ziemi, obmyśla szatańskie sztuczki. Wykazuje się godnym uwagi zrozumieniem ludzkiej mowy, zwłaszcza nieprzyzwoitej, i osobliwą zdolnością czytania w ludzkich myślach, gdy tylko godzą one w spokój i godność świńskiego rodzaju. Takiego wroga na pewno nie należało lekceważyć. Colin wcale nie zamierzał podejmować żadnych działań przeciwko spokojowi i godności świńskiego rodzaju. W skrajnie nieprawdopodobnym wypadku, gdyby jednak natknął się na dzika, postanowił pozwolić mu obmyślać szatańskie sztuczki w spokoju. Tym też usprawiedliwił fakt, że nie wspomniał rodzicom o polowaniu podczas codziennej rozmowy. I tak przecież nie zamierzał naprawdę polować. Szedł na przechadzkę po lesie. Ze strzelbą. W dzień polowania zegarek obudził go o czwartej trzydzieści rano. To był pierwszy raz od przyjazdu do Gutshot, kiedy Colin wyprzedził koguta. Natychmiast otworzył okno sypialni, przycisnął twarz do siatki na komary i wrzasnął: – KUKURYKU! I JAK CI SIĘ TO PODOBA, TY POPIERDZIELEŃCU? Umył zęby i wszedł pod prysznic. Puścił chłodną wodę, żeby się rozbudzić. Po chwili Hassan przyszedł do łazienki, żeby umyć zęby, i zawołał, przekrzykując szum prysznica:

– Kafir, mówię to z całą pewnością siebie: dzisiaj nie umrze żadna świnia! Mnie nawet nie wolno jeść tych pierdzielonych zwierzaków[70], więc z pewnością nie zamierzam żadnego zabić. – Amen – odparł Colin. Przed piątą ruszyli Katafalkiem z Lindsey i Księżniczką na tylnym siedzeniu. – Po co nam pies? – zdziwił się Hassan. – Chase i Fulton lubią ją ze sobą brać, kiedy polują. Nie pomaga nic a nic. Biedna Księżniczka bardziej się przejmuje swoimi lokami niż gonieniem za zwierzyną, ale oni mają radochę. Minęli sklep i kilka kilometrów dalej skręcili w żwirową drogę, która prowadziła na niewielkie wzgórze, wijąc się wśród gęstego lasu. – A tego terenu Hollis nie sprzedała – odezwała się z goryczą Lindsey – bo wszyscy go lubią. Droga kończyła się przed długą, wąską, jednopiętrową drewnianą chatą. Stały tam już dwa pick-upy i blazer ZCD. DC i ZCD, który zawsze nosił za ciasne dżinsy, siedzieli na opuszczonej klapie z tyłu pick-upa, dyndając nogami. Naprzeciwko nich mężczyzna w średnim wieku siedział na plastikowym krześle, które wyglądało, jakby je zwinął z trzeciej klasy podstawówki, i uważnie oglądał wylot lufy swojej strzelby. Wszyscy mieli ubrania maskujące w postaci spodni i bluz z długimi rękawami w moro, a na nich pomarańczowe kamizelki. Gdy mężczyzna odwrócił się w ich stronę, Colin rozpoznał w nim Townsenda Lyforda, jednego z ludzi, z którymi rozmawiali w fabryce. – Co słychać? – zapytał Lyford, gdy wysiedli. Uścisnął dłoń chłopakom i objął Lindsey. – Ładny dzień na polowanie na dziki – dodał. – Jest chyba za wcześnie – zauważył Colin, lecz wtedy słońce oświetliło zbocze wzgórza. Niebo było bezchmurne i rzeczywiście obiecywało ładny dzień, choć pewnie gorący. Katrina wystawiła głowę przez frontowe drzwi chaty i zawołała: – Śniadanie na stole! Hej, przystojniaku. – Hassan puścił do niej oko. – Ale z ciebie amant. – Colin uśmiechnął się do przyjaciela. Gdy chłopcy weszli do chaty, KŻT wręczył każdemu z nich ubrania maskujące wraz z niedorzecznymi pomarańczowymi kamizelkami. – Przebierzcie się w ubikacji – polecił.

Mówiąc „ubikacja”, miał na myśli wychodek. Wiszący w nim fetor zagłuszył smród ubrań maskujących, przypominający Colinowi o wszystkich najgorszych stronach lekcji wuefu w Kalman. Mimo to zrzucił szorty i włożył spodnie, bluzę oraz pomarańczową kamizelkę, taką, jakie noszą osoby pomagające na przejściach dla pieszych. Zanim wyszedł z wychodka, przełożył jeszcze swoje rzeczy. Na szczęście spodnie w moro miały wielkie kieszenie na nogawkach, w których znalazło się miejsce na portfel, kluczyki do samochodu i dyktafon, bez którego Colin nigdzie się już nie ruszał. Kiedy Hassan też się przebrał, wszyscy siedli na drewnianej ławie, a pan Lyford wstał. Mówił z mocnym akcentem i bardzo stanowczo. Wyjątkowo lubił podkreślać niektóre słowa. – Dzika świnia to nadzwyczaj niebezpieczne zwierzę. Nazywa się ją niedźwiedziem grizzly dla ubogich, i nie bez przyczyny. Ja poluję bez psów, zamiast tego podchodzę zdobycz tak jak niegdyś Indianie. Ale Chase i Fulton polują z psem – tak też można. W każdym razie musimy pamiętać, że to niebezpieczny sport. – Jasne, pomyślał Colin, my mamy strzelby, a świnie ryje. Bardzo niebezpieczny. – Te świnie są szkodnikami, nawet władze tak twierdzą, i trzeba je tępić. Zazwyczaj nie jest łatwo dopaść dziką świnię za dnia, ale nie polowaliśmy w tej okolicy już dość długo, więc myślę, że mamy spore szanse. Wezmę Colina i Hassana. – Wymawiał jego imię „HASS–in”. – Zejdziemy na równinę i zobaczymy, czy uda nam się znaleźć trop. Reszta może się podzielić, jak chce. Ale zachowujcie się ostrożnie i nie lekceważcie zagrożenia ze strony dzikiej świni. – Możemy strzelać im w jaja? – zapytał ZCD. – Nie możecie. Dzik zaatakuje, jeśli postrzelicie go w jądra – odrzekł pan Lyford. – Jezu, tato, on żartuje. Umiemy polować – zapewnił go DC. Aż do tej chwili Colin nie zorientował się, że są spokrewnieni. – Przepraszam, chłopcze, ale chyba się denerwuję, posyłając cię samego z bandą narwańców. Potem zaczął nudzić na temat strzelb, mówił, jakich kul używać, i przypominał, aby zawsze mieć obie lufy naładowane. Okazało się, że Lindsey i DC wybierają się razem na ambonę na drzewie w pobliżu nęciska, cokolwiek by to miało znaczyć, a ZCi KŻT ruszają w przeciwnym kierunku z uroczo niegroźnym labradoodlem. Katrina miała zostać w obozie, ponieważ odmówiła udziału w polowaniu z przyczyn moralnych. Była, jak wyznała kiedyś Colinowi w barze, wegetarianką. – Uważam, że to zwykła zbrodnia – wyraziła swoją opinię na temat polowania na dziki. – Choć te dzikie świnie rzeczywiście są przerażające. Ale one przecież nawet by nie istniały, gdyby człowiek nie hodował tylu tuczników do jedzenia. – Może ja też przejdę na wegetarianizm – powiedział Hassan, obejmując ją ramieniem w talii.

– Bylebyś nie schudł – odpowiedziała Katrina, a następnie pocałowali się na oczach Colina, który nadal nic z tego nie rozumiał. – No dobra, dzieciaki – odezwał się pan Lyford, nieco zbyt mocno klepiąc Colina po plecach – gotowi na pierwsze polowanie? Chłopak z wahaniem skinął głową, pomachał na pożegnanie Lindsey i pozostałym, a potem dołączył do Hassana, odzianego w pomarańczową kamizelę ciasno opinającą jego pokaźny brzuch. Ruszyli w dół na przełaj przez krzaki. – Zaczniemy od szukania bucht – wyjaśnił pan Lyford – czyli takich miejsc, w których żerujące dziki zryły ziemię. Zwracał się do nich, jakby mieli po dziewięć lat, i Colinowi przyszło do głowy, że może uważa ich za młodszych, niż są w rzeczywistości, lecz wtedy myśliwy odwrócił się, trzymając w ręku puszkę tytoniu do żucia, i poczęstował chłopców. Obaj uprzejmie odmówili. W ciągu następnej godziny rzadko kiedy się odzywali, ponieważ „dzika świnia może się spłoszyć na dźwięk ludzkiego głosu”, jak powiedział pan Lyford, tak jakby się nie płoszyła na dźwięk innych głosów, na przykład Marsjan. Wędrowali powoli przez las, bacznie się rozglądając w poszukiwaniu bucht, ze strzelbami skierowanymi w ziemię, z jedną ręką na kolbie i drugą pocącą się na lufie. W końcu Hassan coś zauważył. – Proszę pana – szepnął. Pokazał palcem zryty skrawek ziemi. Myśliwy przyklęknął i przyjrzał mu się dokładnie. Wciągnął powietrze nosem. Zanurzył palce w ziemi. – To jest buchta – wyszeptał. – HASS-in, znalazłeś świeżą buchtę. Tak, dzik był tu niedawno. A teraz go wytropimy. Pan Lyford zwiększył tempo marszu i Hassan ledwie za nim nadążał. Myśliwy znalazł kolejną buchtę, a potem następną, więc zyskał pewność, że są na tropie, i zaczął iść jak chodziarz na bieżni, machając ramionami tak, że strzelba podskakiwała, jakby maszerował w poczcie sztandarowym. Mniej więcej po pięciu minutach gonitwy Hassan zdołał dogonić Colina i wydyszał: – Boże, błagam, nie pędźmy tak! – Też mam dość – poparł go przyjaciel, a potem razem zapytali: – Proszę pana? Myśliwy odwrócił się i cofnął o kilka kroków. – O co chodzi, chłopaki? Jesteśmy na tropie. Mamy dzika na wyciągnięcie ręki, czuję to. – Moglibyśmy trochę zwolnić? – zapytał Hassan. – Albo zrobić sobie przerwę? Albo zrobić przerwę, a potem zwolnić?

Pan Lyford westchnął. – Chłopaki, jeśli nie traktujecie poważnie polowania na dzika, to mogę was tu zostawić. Jesteśmy na tropie dzikiej świni – wyszeptał z przejęciem. – To nie pora na kwękolenie i mękolenie. – W takim razie może jednak nas pan tu zostawi – zasugerował Colin. – Możemy chronić pana od flanki, na wypadek gdyby dzika świnia postanowiła zajść pana od tyłu. Myśliwy wyglądał na bardzo rozczarowanego. Ściągnął usta i ze smutkiem pokręcił głową, jakby żałował biednych dusz, które nie chcą doprowadzać swoich ciał do kresu wytrzymałości w pogoni za dziką świnią. – Proszę bardzo, chłopaki. Wrócę tu po was. A wtedy będziecie musieli mi pomóc dźwigać kolosalnego dzika. – Ruszył naprzód, lecz po chwili zatrzymał się i wyjął puszkę z tytoniem. – Masz – szepnął, podając ją Colinowi – boję się, że dzik wyczuje zapach golterii. – E, dziękuję – odpowiedział Colin, a pan Lyford odbiegł slalomem przez las w poszukiwaniu kolejnych, świeższych bucht. – No cóż – westchnął Hassan, przysiadając na zwalonym spróchniałym pniu. – Było wesoło. Jezu, nie miałem pojęcia, że polowanie oznacza tyle łażenia. Powinniśmy dostać taką fuchę jak Lindsey: siedzieć na drzewie, całować się i czekać, aż świnia sama przyjdzie. – Ta – potwierdził z roztargnieniem Colin. – Hej, wziąłeś dyktafon? – zapytał Hassan. – Tak, a czemu pytasz? – Dawaj – zażądał przyjaciel. Colin wyjął urządzenie z kieszeni i podał mu je. Hassan włączył nagrywanie i zaczął mówić swoim najlepszym głosem ze Star Treku: – Dziennik pokładowy. 93326.5 czasu gwiezdnego. Polowanie na dzika jest koszmarnie nudne. Chyba się zdrzemnę, a mój bystry przyjaciel Wolkanin zawiadomi mnie, jeśli będą tędy przechodziły jakieś wyjątkowo niebezpieczne dzikie świnie. – Oddał dyktafon i osunął się na ziemię obok zwalonego drzewa. Zamknął oczy. – Takie polowanie to ja rozumiem – dodał jeszcze. Colin siedział przez chwilę, słuchając wiatru pieszczącego drzewa i obserwując chmury sunące po niebie. Jego myśli wędrowały swobodnie, aż zbłądziły w wiadomym kierunku. Tęsknił za nią. Była nadal na obozie, a tam nie pozwalano korzystać z komórek.

Przynajmniej takie zasady panowały w zeszłym roku, ale żeby się upewnić, wyjął telefon z kieszeni spodni. Co zdumiewające, miał tu zasięg, lecz niestety nie wyświetliły mu się żadne nieodebrane połączenia. Zastanawiał się, czyby do niej nie zadzwonić, ale zrezygnował z tego pomysłu. Skontaktuje się z nią, kiedy skończy Teoremat, postanowił, a to zwróciło jego myśli na właściwy trop, czyli do pozornie niewyjaśnianej Anomalii III. Osiemnaście na dziewiętnaście przypadków wychodziło idealnie, a ten absolutnie nieistotny punkt na katherinoradarze ciągle wyglądał na wykresie jak zażenowany uśmiech. Znów zaczął sobie przypominać Katherine III w nadziei, że może w obliczeniach nie wziął pod uwagę jakiegoś istotnego aspektu jej osobowości. Znali się co prawda raptem przez dwanaście dni, ale cała idea Teorematu polegała na tym, że nie trzeba było poznawać się dokładnie, by wzór zadziałał. Katherine III. Katherine III. Kto by pomyślał, że akurat ona, jedna z najmniej dla niego ważnych, podkopie cały Teoremat? Następne półtorej godziny Colin cały czas rozmyślał o dziewczynie, którą znał niespełna dwa tygodnie. Lecz w końcu go to znużyło. By zabić czas, zaczął układać anagramy jej przydługiego nazwiska: Katherine Mutsensberger. Nigdy wcześniej jej nie anagramował i z fascynacją odkrył w niej słowo „gehenna”. „Treser M. – gehenna subretki; rekrut SB, maestrie gehenn”. Jego ulubione to: „Rrr, sebum, gehenna estetki”, które było dość adekwatne do stanu ich spoconych twarzy. Hassan pociągnął nosem, gwałtownie otworzył oczy i rozejrzał się wokół. – Ja pierdzielę, nadal polujemy? Wielki tatuś chętnie by coś przekąsił. – Wstał, pogrzebał w kieszeniach na nogawkach spodni i wyjął dwie mocno zgniecione kanapki w woreczkach strunowych. – Przepraszam, koleś, przespałem się na naszym śniadaniu. Colin otworzył manierkę przypiętą do klamry od paska i chłopcy usiedli, by zjeść śniadanie złożone z kanapek z indykiem i wody. – Jak długo spałem? – Prawie dwie godziny – odpowiedział Colin między kęsami. – O kurna, a co ty w tym czasie robiłeś? – Szkoda, że nie wziąłem ze sobą książki. Próbowałem skończyć Teoremat. Jedyny problem to Katherine III. – Im yła? – zapytał Hassan z ustami pełnymi kanapki z nadmierną ilością majonezu. – Wakacje po czwartej klasie. Mieszkała w Chicago, ale uczyła się w domu. Katherine Mutsensberger. Jeden brat. Zamieszkała przy placu Lincolna w Leavitt na południe od Lawrence, ale nigdy u niej nie byłem, ponieważ rzuciła mnie w przed-przedostatni dzień obozu dla zdolnych dzieci w Michigan. Miała tłuste blond włosy, które się trochę kręciły, obgryzała paznokcie, jej ulubioną

piosenką w wieku lat dziesięciu była Stuck with You Huey Lewis and the News, jej matka pracowała jako kuratorka w Muzeum Sztuki Współczesnej, a ona chciała w przyszłości zostać weterynarzem. – Jak długo ją znałeś? – zainteresował się Hassan. Skończył kanapkę, a resztki wtarł w spodnie. – Dwanaście dni. – Hmm. Chcesz usłyszeć coś śmiesznego? Znam tę dziewczynę. – Co? – Ta, Mutsensberger. Chodziliśmy razem na te biedne imprezy dla dzieciaków, które uczą się w domu. Wiesz, przyprowadź córkę do parku, żeby się nauczyła, jak nie być aż taką lamą. Albo zabierz syna na piknik, żeby potomkowie ewangelików mogli spokojnie skopać tyłek twojemu małemu muzułmaninowi. – Czekaj, naprawdę ją znasz? – No, nie utrzymujemy kontaktu czy co tam. Ale tak, rozpoznałbym ją podczas identyfikacji. – Czy była raczej introwertyczką, trochę pokręconą, i w wieku siedmiu lat miała chłopaka, który ją rzucił? – Tia – potwierdził Hassan. – Choć nie wiem nic o chłopaku. Miała brata. Był pierwszorzędnym świrem. Występował w Dyktandzie. Chyba doszedł do eliminacji ogólnokrajowych. – Dziwne. W jej wypadku wzór nie działa. – Pewnie o czymś zapominasz. Nie może być zbyt wielu cholernych Mutsensbergerów w Chicago. Dlaczego do niej nie zadzwonisz i nie zapytasz? A odpowiedź na to pytanie – „Bo nie przyszło mi to do głowy” – była tak nieskończenie głupia, że Colin bez słowa wyjął telefon i wybrał 773 555 1212. – Jakie miasto? – Chicago – odpowiedział. – Nazwisko? – Mutsensberger. MUTSESNBERGER. – Proszę czekać.

Komputerowy głos wyrecytował numer i Colin wcisnął „1”, żeby uzyskać bezpłatne połączenie. Po trzecim dzwonku usłyszał dziewczęcy głos. – Halo? – Cześć, mówi Colin Singleton. Czy to, hm, Katherine? – Tak. Możesz powtórzyć nazwisko? – Colin Singleton. – Brzmi znajomo – stwierdziła. – Znamy się? – Prawdopodobnie w czwartej klasie przez niecałe dwa tygodnie byłem twoim chłopakiem na letnim obozie dla zdolnych dzieci. – Colin Singleton! Ach, tak! Rety, co za niespodzianka… – Słuchaj, to pewnie zabrzmi dziwnie, ale w skali od jednego do pięciu, jak bardzo byłaś lubiana w czwartej klasie? – Eee, proszę? – I czy masz brata, który brał udział w programie Dyktando? – Tak, mam. Kim ty jesteś? – zapytała, nagle zaniepokojona. – Jestem Colin Singleton, przysięgam. Wiem, że moje pytania brzmią dziwnie. – No nie wiem, jaka byłam. Miałam kilkoro przyjaciół. Ale chyba byliśmy raczej nerdami. – Okay. Dzięki, Katherine. – Piszesz może książkę? – Nie, pracuję nad wzorem matematycznym pozwalającym przewidzieć, która z dwóch osób zakończy związek oraz jak długo będzie on trwał – wyjaśnił. – Aha – odpowiedziała. – A gdzie jesteś? Co się z tobą dzieje? – No właśnie, co się ze mną dzieje… – odrzekł i rozłączył się.

*** – Rany, chłopie! – wykrzyknął Hassan. – Musiała pomyśleć, że całkiem cię pokręciło! Ale Colin pogrążył się w myślach. Jeśli Katherine III była taka, jak twierdziła, i taka, jaką ją zapamiętał, to co teraz? Co jeśli wzór dawał prawidłowy wynik? Zadzwonił do niej ponownie. – Katherine Mutsensberger? – zapytał. – Tak? – Tu znowu Colin Singleton. – Och. No, cześć. – To ostatnie z serii dziwacznie brzmiących pytań, które ci zadam, ale czy może przez przypadek zerwałem z tobą? – Daj spokój. – Zerwałem? – Ta. Całą grupą śpiewaliśmy piosenki przy ognisku, a ty podszedłeś do mnie i przy wszystkich moich przyjaciołach powiedziałeś, że nigdy przedtem tego nie robiłeś, ale musisz ze mną zerwać, ponieważ sądzisz, że nie mamy przed sobą długoterminowych perspektyw. Tak to ująłeś. Długoterminowych. Boże, byłam zdruzgotana! Uważałam cię za ósmy cud świata. – Przykro mi. Naprawdę mi przykro, że z tobą zerwałem – powiedział Colin. Zaśmiała się. – Mieliśmy dziesięć lat. Jakoś doszłam do siebie. – Mimo wszystko, przepraszam, że zraniłem twoje uczucia. – Cóż, dziękuję ci, Colinie. – Nie ma sprawy. – Coś jeszcze? – zapytała. – Chyba nie. – Dobra, trzymaj się – powiedziała tak, jakby się zwracała do cierpiącego na schizofrenię bezdomnego, któremu właśnie dała dolara.

– Ty też, Katherine Mutsensberger. Hassan wpatrywał się w Colina szeroko otwartymi oczami. – No nie, ubierz mnie w strój baletnicy, posadź na monocyklu i nazywaj Tańczącą Niedźwiedzicą Karolcią. Jesteś pierdzielonym Porzucającym! Colin odchylił się do tyłu, opierając plecy o spróchniały pień, i spojrzał na zasnute chmurami niebo. Zdradzony przez swoją osławioną pamięć! Jak mógł zapamiętać wszystkie detale na jej temat i zapomnieć, że to on z nią zerwał? A skoro o tym mowa, to jakim musiał być dupkiem, skoro rzucił taką przemiłą dziewczynę jak Katherine Mutsensberger? – Do tej pory można było powiedzieć o mnie tylko dwie rzeczy – wyznał cicho – że jestem cudownym dzieckiem i że Katherine’y zawsze mnie rzucają. Ale teraz… – Nic się nie zgadza – dokończył Hassan. – Jesteś Porzucającym, a ja chodzę z niedorzecznie seksowną laską. Cały świat stanął na głowie. Rewelka! Jakbyśmy zamieszkiwali szklaną kulę, a Pan Bóg chciał sobie popatrzeć na śnieżycę, więc porządnie nią wstrząsnął. Tak jak w wypadku Lindsey prawie żadne zdanie zaczynające się od „jestem” nie było prawdziwe, tak w wypadku Colina wszystkie takie zdania straciły znaczenie. Nagle nie brakowało mu tylko jednego kawałka, ale całych tysięcy. Musiał dojść do tego, co się popsuło w jego umyśle, i naprawić to. Wrócił do głównego pytania: jak mógł tak zupełnie zapomnieć o tym, że ją rzucił? Albo prawie zupełnie, bo coś tam mu się przypominało jak przez mgłę, kiedy Katherine opisywała tę sytuację. Miał takie uczucie jak wówczas, gdy ma się słowo na końcu języka i ktoś inny je wypowiada. Splątane gałęzie nad jego głową wyglądały, jakby dzieliły niebo na miliony małych fragmentów. Miał wrażenie, że kręci mu się w głowie. Jedyna zdolność, na jakiej bezwarunkowo polegał – pamięć – okazała się oszustwem. I mógłby nad tym rozmyślać całymi godzinami, a przynajmniej do powrotu pana Lyforda, tyle że właśnie w tej chwili usłyszał niepokojące chrumkanie i równocześnie poczuł, że Hassan klepie go w kolano. – E, koleś – powiedział cicho przyjaciel – khanzeer[71]. Colin zerwał się na równe nogi. W odległości może czterdziestu metrów od nich bury stwór wciskał długi ryj w ziemię i parskał, jakby miał zapalenie zatok. Wyglądał niczym skrzyżowanie wampirycznej świni i czarnego niedźwiedzia – kolosalny zwierz z gęstą, skołtunioną sierścią i wielkimi kłami wystającymi z pyska. – Matha, al-khanazeer la yatakalamoon araby[72] ? – zapytał Colin. – To nie jest świnia – sprostował Hassan po angielsku. – To jakieś pierdzielone monstrum. – Świnia przestała ryć w ziemi i spojrzała na nich. – Wilbur to była pierdzielona

świnia. Babe to była pierdzielona świnia. A ten potwór narodził się z lędźwi Iblisa[73]. – Nie mieli już żadnych wątpliwości, że świnia ich zauważyła. Colin widział czarną otchłań w jej oczach. – Przestań kląć. Dzika świnia wykazuje się godnym uwagi zrozumieniem ludzkiej mowy, zwłaszcza nieprzyzwoitej – wymamrotał, cytując książkę. – Co za brednie?! – oburzył się Hassan, ale ponieważ świnia ciężko postąpiła dwa kroki w ich kierunku, natychmiast się wycofał: – Okay. Albo nie. Dobra, bez przekleństw. Słuchaj, szatańska świnio. Jesteśmy spoko. Nie chcemy cię zastrzelić. Te strzelby są tylko na pokaz, koleś. – Wstań, żeby wiedziała, że jesteśmy od niej więksi – podpowiedział Colin. – Przeczytałeś to w tej książce? – upewnił się przyjaciel, wstając. – Nie, w książce o niedźwiedziach grizzly. – Co ty, koleś? Pierdzielona dzika świnia szykuje się, żeby rozpruć nam bebechy, a twoja najlepsza strategia polega na udawaniu, że to jest niedźwiedź grizzly? Obaj cofnęli się ostrożnie, wysoko podnosząc nogi, żeby przestąpić nad zwalonym drzewem, które teraz stanowiło jedyną przeszkodę między nimi i dzikiem. Ale szatańska świnia chyba nie zastanawiała się za bardzo nad ich strategią, bo w tym momencie ruszyła do szarży. Jak na stworzenie o tak krótkich nogach, ważące nie mniej niż sto osiemdziesiąt kilo, biegała naprawdę nieźle. – Zastrzel ją – zaproponował Colin całkiem spokojnie. – Nie umiem – odrzekł Hassan. – Kurna – westchnął Colin. Uniósł strzelbę, oparł ją o obolałe ramię, przesunął bezpiecznik i wymierzył w pędzącą bestię, która była już niecałe piętnaście metrów od nich. Chłopak głęboko zaczerpnął tchu, po czym powoli wypuścił powietrze. Następnie wycelował nieco w górę i w prawo od dzika, ponieważ nie mógł się przemóc, żeby strzelić prosto w niego. Powoli nacisnął spust, tak jak go uczyła Lindsey. Uderzenie strzelby w posiniaczone ramię zabolało tak, że do oczu napłynęły mu łzy, i z powodu szoku wywołanego cierpieniem początkowo nie zrozumiał, co się dzieje. Tymczasem świnia stanęła jak wryta, następnie skręciła pod kątem prostym i uciekła. – Ale rozpierdzieliłeś to szare cholerstwo – odezwał się z uznaniem Hassan. – Jakie szare cholerstwo? – zdziwił się Colin. Przyjaciel wyciągnął palec i wskazał na dąb rosnący kawałek dalej. We wciśniętej między konar i pień bryle przypominającej szary papierowy cyklon ziała dziura średnicy kilku centymetrów. – Co to jest? – zapytał Hassan.

– Coś z tego wyłazi – zauważył Colin. Nie potrzeba wiele czasu, by myśl wydostała się z umysłu, dotarła do strun głosowych i wydobyła się na zewnątrz, ale chwilę jednak to trwa. I w tej chwili między momentem, gdy Colin pomyślał: „Szerszenie!”, ale zanim zdążył krzyknąć: „Szerszenie!”, poczuł piekące ukłucie z boku szyi. – Ja pierdzielę! – wrzasnął. – Ajjj! Oj! Oj! NOGA! KURNA! RĘKA! – dodał Hassan. Ruszyli przed siebie jak para dotkniętych skurczami maratończyków. Colin, niczym wywijający hołubce faun, przy każdym kroku wyrzucał nogi na boki, żeby zniechęcić żądne krwi szerszenie do atakowania dolnych partii ciała. Równocześnie wymachiwał rękami wokół twarzy, czym wyraźnie zdopingował owady do żądlenia nie tylko w głowę i szyję, lecz także w ręce. Hassan, szaleńczo młócąc ramionami, gnał z prędkością i zwinnością, o jakie nikt by go nigdy nie podejrzewał. Kluczył między drzewami i wpadał w zarośla, bezskutecznie usiłując zgubić pogoń. Biegli w dół wzgórza, bo tak było łatwiej, ale owady nie rezygnowały. Colin ciągle słyszał ich brzęczenie tuż za sobą. Przez długie minuty chłopcy miotali się bezładnie po lesie, brzęczenie nie cichło, a Colin cały czas starał się trzymać tuż za Hassanem, bo jedyna rzecz gorsza od śmierci od użądleń w południowo-centralnym Tennessee, gdy twoi rodzice nawet nie wiedzą, że wybrałeś się na polowanie, to samotna śmierć. – KAFIR (wdech), JA (wdech) KONAM. – NADAL SĄ ZA MNĄ! BIEGNIJ, BIEGNIJ, BIEGNIJ! – odkrzyknął Colin. Lecz chwilę później brzęczenie ucichło. Po dobrych dziesięciu minutach pościgu rój szerszeni ruszył w krętą drogę powrotną do opustoszałego gniazda. Hassan padł na twarz w krzak jeżyn, a potem powoli przetoczył się na plecy. Colin schylił się, oparł dłonie o kolana i ze świstem wciągnął powietrze do płuc. Tymczasem jego przyjaciel ewidentnie miał atak hiperwentylacji. – Tłusty (wdech) dzieciak (wdech) ma (wdech) atak (wdech) astmy (wdech) – wysapał w końcu. Colin, słaniając się, pospieszył do swojego najlepszego kumpla. – Nie. Nie! Powiedz, że nie masz alergii na użądlenia. O, kurde! Wyjął komórkę. Miał zasięg, ale co mógł powiedzieć telefoniście pod numerem alarmowym? „Jestem gdzieś w lesie. Mój przyjaciel ma niedrożną tchawicę. A ja nawet nie mam noża, żeby wykonać tracheotomię, bo durny pan Lyford pobiegł z nim do lasu w pogoni za cholerną świnią, od której się zaczął cały ten pierdzielony ambaras”? Rozpaczliwie żałował, że nie ma z nimi Lindsey. Ona by sobie na pewno poradziła. Miałaby przy sobie apteczkę pierwszej pomocy. Ale zanim do

niego dotarło, że myśli o niej w taki sposób, Hassan powiedział: – Nie jestem (wdech) uczulony na jad szerszeni, sitzpinkler. Tylko brak mi (wdech) tchu. – Oooch, dzięki Bogu! – Ty nie wierzysz w Boga. – To dzięki losowi i DNA – szybko poprawił się Colin i dopiero wtedy, gdy Hassan już nie umierał, poczuł ból. Miał w sumie osiem użądleń, a każde paliło go pod skórą niczym małe ognisko. Cztery na szyi, trzy na rękach i jedno na lewym uchu. – Ile razy cię użarły? – zapytał Hassana. Przyjaciel usiadł i poddał się oględzinom. Ręce miał całe podrapane po lądowaniu w kolczastych krzewach. Dotknął po kolei każdego bolesnego miejsca po użądleniu. – Trzy – odrzekł. – Tylko trzy?! Przyjąłem na siebie główny atak, osłaniając twoje tyły – powiedział Colin. – Nie rób z siebie męczennika – zaprotestował Hassan. – To ty ostrzelałeś gniazdo pszczół. – Szerszeni – poprawił go Colin. – To były szerszenie, nie pszczoły. Właśnie takich rzeczy uczysz się w college’u, wiesz? – Rodzyn. I to nikogo nie obchodzi[74]. – Hassan zamilkł na chwilę, po czym jęknął: – Boże, wszystko mnie boli. Wiesz, czego nienawidzę? Przebywania na świeżym powietrzu. Tak ogólnie. Po prostu nie lubię być na dworze. Jestem domatorem. Uwielbiam urządzenia chłodnicze, instalację wodno-kanalizacyjną i Sędzię Judy. Colin, śmiejąc się, sięgnął do kieszeni i wyjął puszkę snusu pana Lyforda. Wziął szczyptę tytoniu i przyłożył do użądlonego ucha. Poczuł natychmiastową, choć niewielką, ulgę. – To działa – stwierdził ze zdumieniem. – Mae Goodey opowiedziała nam o tym podczas wywiadu, pamiętasz? – Naprawdę? – zdziwił się Hassan. Colin pokiwał głową, więc przyjaciel wziął od niego puszkę z mazią. Po niedługim czasie chłopcy pokryli wszystkie użądlenia kleksami mokrego tytoniu, z których ściekała brązowa pachnąca golterią ciecz. – Widzisz, to mnie obchodzi – powiedział Hassan.

– Powinieneś mniej się interesować tym, kto był premierem Kanady w 1936[75], a bardziej pierdołami, które mogą poprawić jakość mojego życia. Postanowili iść w dół. Wiedzieli, że chata znajduje się na wzgórzu, ale Colin nie zwrócił uwagi, którędy uciekali przed szerszeniami, i choć pochmurna pogoda pozwalała na chodzenie w bluzach z długimi rękawami i w pomarańczowych kamizelach, to niestety utrudniała nawigowanie według słońca. Szli więc w dół, bo (a) tak było łatwiej, (b) wiedzieli, że gdzieś tam znajduje się żwirowa droga, a ponieważ była dłuższa niż chata, uznali, że mają większe szanse na nią trafić. I być może mieli, ale im się to nie udało. Zamiast tego w żółwim tempie przemierzali las, który chyba nie miał końca, przedzierając się przez dzikie pnącza, pokonując zwalone drzewa, a także niekiedy skacząc nad potokami. – Jeżeli będziemy wytrwale szli w jednym kierunku – powiedział Colin – w końcu trafimy na cywilizację. Tymczasem Hassan śpiewał piosenkę: „Jesteśmy na tropie / w potokach łez / ja zginę pierwszy / lecz ty zginiesz też” . Tuż po szóstej po południu Colin, zmęczony, pogryziony przez szerszenie, spocony i ogólnie w kiepskim nastroju, dostrzegł po lewej stronie jakiś budynek. – Znam ten dom – oznajmił. – Robiliśmy tu z kimś wywiad? – Nie, to jeden z budynków, które widzieliśmy po drodze do grobu arcyksięcia – stwierdził chłopak z niezachwianą pewnością siebie, po czym zebrał resztki energii i pobiegł w stronę domu. Budowla była pozbawiona okien, zrujnowana i opustoszała. Ale z podwórka widać było w oddali – tak! – cmentarz. I chyba jakiś ruch na nim. Hassan dogonił Colina i gwizdnął. – Wallahi[76], kafir, masz szczęście, że się odnaleźliśmy, bo za jakieś dziesięć minut miałem cię zabić i zjeść. Ruszyli żwawym krokiem w dół łagodnego zbocza w stronę sklepu, zamierzając minąć cmentarz, ale wtedy Colin kątem oka znów dostrzegł, że coś się tam rusza, odwrócił więc głowę i stanął jak wmurowany. Hassan najwyraźniej dostrzegł to samo. – Colin? – Tak – cicho odrzekł przyjaciel. – Powiedz mi, jeśli się mylę, ale czy to nie moja dziewczyna jest na cmentarzu?

– Nie mylisz się. – I siedzi okrakiem na jakimś facecie. – Zgadza się – potwierdził Colin. Hassan przygryzł wargę i pokiwał głową. – I chciałbym tylko się upewnić co do podstawowych faktów: ona jest naga. – Z całą pewnością. 70 Jedzenie wieprzowiny jest haram w islamie. Jest również zabronione w judaizmie, ale (a) Colin był tylko w połowie Żydem, (b) nie był człowiekiem religijnym. 71 Po arabsku: „Świnia”. 72 Po arabsku: „Sądzisz, że świnie nie mówią po arabsku?” 73 Po arabsku: „Szatan”. 74 Jednak istnieje między nimi istotna różnica, i ta różnica objawiła się w bólu dręczącym Colina. Pszczoły żądlą tylko raz, a potem umierają. Tymczasem szerszenie mogą użądlić wielokrotnie. Poza tym są, jak stwierdził Colin, podlejsze. Pszczoły chcą tylko robić miód, szerszenie chcą zabijać. 75 William Lyon Mackenzie King, którego nazwiskiem można by obdzielić dwoje ludzi (albo cztery Madonny), ale był tylko jednym człowiekiem. 76 Po arabsku: „Przysięgam na Boga”.

(szesnasty) Twarz miała zwróconą w przeciwną stronę, a plecy wygięte. Rytmicznie wznoszące się pośladki ukazywały się oczom chłopców raz po raz. Colin nigdy nie widział na żywo ludzi uprawiających seks i z jego punktu widzenia scena wyglądała dość komicznie, ale podejrzewał, że mógłby to widzieć zupełnie inaczej, gdyby był na miejscu tamtego faceta. Hassan zaśmiał się bezgłośnie. Wydawał się tak rozbawiony całą sytuacją, że Colin też się roześmiał. – To jakiś pierdzielony dzień kuli ze śniegiem – powiedział Hassan. Następnie podbiegł kilka kroków, przyłożył dłonie do ust i zawołał: – ZRYWAM Z TOBĄ! Z jego twarzy nie schodził głupkowaty uśmiech. On tak niewiele spraw traktuje poważnie, pomyślał Colin. Gdy Katrina spojrzała w ich stronę, z miną wstrząśniętą i przerażoną, skrzyżowanymi rękami osłaniając piersi, Hassan się odwrócił. Colin dopiero po chwili zdołał oderwać wzrok od niewątpliwie ponętnej nagiej dziewczyny. – Uszanuj jej prywatność – poprosił przyjaciel. I znów się roześmiał. Tym razem Colin mu nie zawtórował. – Doceń zabawną stronę tej sytuacji, stary. Jestem pogryziony przez robale, pożądlony przez szerszenie, podrapany przez jeżyny, pooblepiany tytoniem i ubrany w kamuflaż. Dzika świnia, rój szerszeni oraz cudowne dziecko powiedli mnie przez knieje, bym ujrzał, jak pierwsza dziewczyna, którą pocałowałem, ujeżdża DC niczym rasowego rumaka przy grobie austro-węgierskiego arcyksięcia. I to właśnie – podkreślił – jest zabawne! – Czekaj, DC? – Colin gwałtownie obrócił głowę w stronę obelisku i zobaczył – jasna cholera! – DC we własnej osobie wciągającego spodnie w moro. – A to gnida. Bydlę! Z niezrozumiałych dla siebie powodów Colin poczuł pulsującą furię i ruszył biegiem w stronę cmentarza. Zatrzymał się dopiero przed sięgającym kolan kamiennym murkiem, patrząc DC prosto w oczy. Kompletnie nie wiedział, co robić dalej. – Jest z wami mój tato? – zapytał osiłek nadzwyczaj spokojnie. Colin pokręcił głową, a DC westchnął. – Dzięki Bogu. Nakopałby mi do tyłka. Siadaj. – Colin przeszedł przez murek i usiadł. Katrina, już ubrana, oparła się o obelisk i lekko drżącymi dłońmi przypaliła papierosa. Potem DC zaczął mówić: – Nie piśniesz ani słowa. Bo to nie twój interes. Ten twój koleżka Arab może pogadać z Kat, nie ma sprawy, niech załatwią to między sobą. Ale myślę, że nie chcesz, żeby Lindsey się o tym dowiedziała. Colin wpatrywał się w nagrobek arcyksięcia. Był zmęczony, spragniony i trochę mu się

chciało siku. – Sądzę, że muszę jej powiedzieć – odpowiedział z pewną rezerwą. – Jest moją przyjaciółką. Gdybym był na jej miejscu, oczekiwałbym, że ona mi powie o czymś takim. To przecież złota reguła etyczna. W tym momencie DC wstał i podszedł do Colina. Był naprawdę dobrze zbudowany. – Słuchajcie obaj. – Dopiero wtedy Colin sobie uświadomił, że Hassan stoi za nim. – Powiem wam, dlaczego będziecie siedzieć cicho. Bo jak nie, to tak wam nakopię do dupy, że będziecie jedynymi kulasami w piekle. Hassan mruknął: – Sajill[77]. Colin spokojnie włożył dłoń do kieszeni spodni i po omacku włączył dyktafon. Nie wyjął ręki, żeby gest nie wzbudził podejrzeń. – Chcę tylko wiedzieć – Hassan zwrócił się do Katriny – od jak dawna to trwa. Dziewczyna zgasiła papierosa na pomniku arcyksięcia, podeszła bliżej i stanęła obok DC. – Od dawna – odpowiedziała. – To znaczy chodziliśmy ze sobą w ostatniej klasie i od tamtej pory co jakiś czas się bzykamy. Ale dzisiaj chciałam z tym skończyć. Szczerze. I przykro mi, bo naprawdę mi się podobasz, a od kiedy jestem z nim, to nikt mi się jeszcze nie spodobał – powiedziała, zerkając na DC. – I tym razem wcale nie chciałam tego zrobić, tylko że… sama nie wiem, to było coś w rodzaju pożegnania. Naprawdę mi przykro. Hassan kiwnął głową. – Możemy pozostać przyjaciółmi – powiedział, a Colin pierwszy raz usłyszał, że ktoś mówi coś takiego zupełnie serio. – Nie ma co robić wielkiej sprawy. – Hassan spojrzał na DC. – Nie ustalaliśmy przecież, że nie wolno nam się spotykać z innymi. – Słuchaj, przecież powiedziała, że to skończone, nie? – odparował DC. – I tyle. Skończone. Ja nikogo nie zdradzam. – No cóż – odezwał się Colin – pięć minut temu zdradzałeś. To dość wąski margines czasu. – Przymknij ryj, zanim powybijam ci wszystkie zęby! – rzucił z furią chłopak. Colin spuścił wzrok na swoje ubłocone buty. – Teraz słuchajcie – ciągnął DC – za chwilę wszyscy wrócą z Bradford. Będziemy sobie

tu siedzieli jak jedna wielka szczęśliwa rodzina, a kiedy oni się pojawią, będziesz opowiadać swoje durne dowcipy, garbić się i zachowywać jak gównojad, którym jesteś. To samo tyczy ciebie, Hass. Podczas długiej ciszy, która zapadła, Colin myślał: czy on chciałby wiedzieć? Gdyby chodził z Katherine XIX, ona by go zdradziła, a Lindsey by o tym wiedziała, i za podzielenie się z nim tą informacją groziłyby jej obrażenia fizyczne… Nie, wtedy by nie chciał wiedzieć. Zatem może zgodnie ze złotą regułą powinien dochować tajemnicy. Ale złota reguła tak naprawdę była jedyną zasadą Colina. Bo to z jej powodu nienawidził siebie za zerwanie z Katherine III: uwierzył, że Katherine’y czynią mu to, czego on nigdy nie uczyniłby im. Lecz należało wziąć pod uwagę coś więcej niż złotą regułę, chociażby drobną kwestię jego sympatii do Lindsey. Oczywiście nie powinna ona mieć wpływu na decyzję natury etycznej, ale miała. Nim zdążył coś postanowić, pojawiła się Lindsey w towarzystwie ZCD i KŻT, niosąc po sześciopaku jasnego piwa w każdej ręce. – Kiedy przyszedłeś? – zapytała DC. – Przed chwilą. Kat tu jechała i zabrała mnie po drodze, a potem natknęliśmy się na nich – odpowiedział, machając ręką w stronę chłopców, którzy siedzieli obok siebie na murku. – Obawialiśmy się, że mogliście zginąć – powiedziała Lindsey bez szczególnego przejęcia. – Możesz mi wierzyć – odparł Hassan – nie tylko wy się tego obawialiście. Lindsey nachyliła się nad Colinem i przez sekundę wydawało mu się, że pocałuje go w policzek, ale zapytała tylko: – Czy to jest tytoń? Dotknął ucha. – Tak – potwierdził. Dziewczyna zaśmiała się. – Tego się nie zażywa przez ucho, Colin. – Użądlił mnie szerszeń – wyjaśnił posępnie. Czuł się okropnie wobec niej, taka była radosna i roześmiana, przyniosła piwo dla swojego chłopaka. Chciał ją zabrać do jaskini i wszystko jej tam powiedzieć, by nie musiała przez to przechodzić w świetle dnia. – A tak przy okazji, ktoś zabił dziką świnię? – zainteresował się Hassan.

– Nie. No chyba, że wy – powiedział KŻT. Nagle wybuchnął śmiechem. – Ustrzeliliśmy z Chase’em wiewiórkę. Rozpadła się na kawałki. Księżniczka nam ją wystawiła. – Nie ustrzeliliśmy wiewiórki – sprostował ZCD. – Ja ją ustrzeliłem. – Nieważne. Ja ją pierwszy zobaczyłem. – Zachowują się jak stare małżeństwo – zakpiła Lindsey. – Tyle że nie kochają się nawzajem, bo obaj kochają się w Colinie. Teraz DC roześmiał się serdecznie, a chłopcy jeden przez drugiego zaczęli zapewniać, że wolą dziewczyny. Przez chwilę raczyli się piwem. Nawet Colin wypił pół puszki. Tylko Hassan odmówił. – Prowadzę samochód – wyjaśnił. Słońce szybko skryło się za horyzontem i pojawiły się komary. Wydawało się, że spocony i zakrwawiony Colin został ich ulubieńcem. Lindsey przytulała się do DC, opierając głowę między jego piersią i ramieniem, a on ręką obejmował ją w talii. Hassan siedział obok Katriny. Rozmawiali szeptem, ale się nie dotykali. Colin cały czas myślał. – Nie jesteś dzisiaj zbyt rozmowny – w końcu zwróciła się do niego Lindsey. – Dokuczają ci użądlenia? – Palą jak promienie dziesięciu tysięcy słońc – odpowiedział z udawaną powagą. – Ciota – rzucił DC, wykazując się wdziękiem i elokwencją, z których powszechnie słynął. I może Colinem kierowały słuszne powody, a może nie, ale w tym momencie wyjął z kieszeni dyktafon i przewinął taśmę. – Naprawdę bardzo, bardzo mi przykro – powiedział do Lindsey. I włączył odtwarzanie. – … chodziliśmy ze sobą w ostatniej klasie i od tamtej pory co jakiś czas się bzykamy. Ale dzisiaj chciałam z tym skończyć. Lindsey wyprostowała się, patrząc na Katrinę z narastającą wściekłością. Natomiast DC zamarł. W życiu się nie spodziewał, że Singleton, ten znany sitzpinkler, go wyda. Colin przewinął taśmę do przodu i znów puścił odtwarzanie. – … przecież powiedziała, że to skończone, nie? I tyle.

Skończone. Ja nikogo nie zdradzam. Lindsey uniosła piwo, dopiła je jednym haustem, po czym zgniotła puszkę i rzuciła ją na ziemię. Odsunęła się od DC, który nadal, pozornie spokojny, opierał się o obelisk. – Skarbie – powiedział – nie rozumiesz. Powiedziałem, że cię nie zdradzam i to prawda. – Pieprz się – odparła, po czym odwróciła się i chciała odejść. W tym momencie DC chwycił ją ramionami od tyłu, ale dziewczyna próbowała mu się wyrwać. – Puść mnie natychmiast! – krzyknęła, lecz trzymał mocno. W jej głosie zabrzmiała panika. – PUSZCZAJ! PUŚĆ MNIE! – Puść ją – powiedział Colin spokojnie, a za nim rozległ się głos ZCD: – No, puść ją! – Colin odwrócił się i zobaczył, że chłopak podchodzi do DC i chwyta go za kołnierz. – Uspokój się, do cholery – powiedział, ale DC przewrócił Lindsey na ziemię. Potem uderzył ZCD w szczękę prawym sierpowym i ten padł na twarz jak martwy. Leżał bez ruchu, a Colin nadal nie mógł uwierzyć, że chłopak wystąpił przeciwko swojemu kumplowi. Colin go nie docenił. Tymczasem DC odwrócił się błyskawicznie i chwycił Lindsey za kostkę. – Puść ją – powtórzył Colin, wstając. – Ty paardenlul[78]. Lindsey wierzgała energicznie, lecz DC nie rezygnował i trzymał ją mocno, mówiąc: – Skarbie, przestań. Nic nie rozumiesz. Hassan spojrzał porozumiewawczo na Colina i razem ruszyli na DC. Hassan zamierzał rzucić się na niego całym ciężarem i złapać go w pasie, a Colin wyprowadzić szaleńczy cios w głowę. Jednak w ostatniej chwili DC walnął go w szczękę z taką siłą, że użądlenia całkowicie przestały mu dokuczać. Następnie nogą podciął Hassana. Nie najlepiej im poszło ratowanie damy w opałach. Ale też rola damy w opałach nie bardzo pasowała do Lindsey. Kiedy Colin osunął się na ziemię, dziewczyna wyciągnęła rękę, chwyciła DC za jajka, ścisnęła i przekręciła. Chłopak padł na kolana i skulił się, wreszcie ją puszczając. Colin, z mózgiem w formie jajecznicy, podczołgał się do obelisku arcyksięcia, jedynego geograficznego obiektu na świecie, który w tej chwili nie wirował. Objął go ramionami i przylgnął do niego, zaciskając powieki. Po chwili znów otworzył oczy i zobaczył, że ZCD nadal leży na twarzy, a Lindsey i Katrina klęczą nad nim. I wtedy Colin poczuł, że aniołowie chwytają go pod ramiona i unoszą do swojego domu w niebie, lekkiego i wolnego. Odwrócił głowę w lewo i ujrzał Hassana. Odwrócił w prawo i ujrzał KŻT.

– Hej – odezwał się ten drugi – nic ci nie jest? – Nie – odpowiedział Colin. – To miło, że twój przyjaciel, hm, dał się tak uderzyć. – To dobry chłopak. Mamy już dość, człowieku. Od dwóch lat znosimy tę aferę z Colinem i Kat. Lubię Colina, ale przegiął. Lindsey to dobra dziewczyna. Nagle DC przerwał im. Najwyraźniej doszedł do siebie. – Nie gadaj z tym gnojem! – Daj spokój, Colin. Ty to przewaliłeś, nie on. – Wszyscy jesteście cholernymi ciotami! – wrzasnął DC. – Jest trzech na jednego – zauważył Hassan. I zaatakował. Rzeczywiście było trzech na jednego. Ale za to jakiego jednego. Sprint Hassana wyhamowała pięść DC, która weszła w jego wnętrzności, jakby był jakimś bohaterem kreskówki. Chłopak zaczął upadać, ale nie udało mu się, bo DC owinął mu ramię wokół szyi. Wtedy Colin spróbował uderzyć z góry. Wyprowadził cios, ale (1) zapomniał zacisnąć dłoń w pięść, więc klepnął, zamiast uderzyć, lecz (2) zamiast klepnąć DC, przyłożył Hassanowi na odlew w twarz, i wtedy jego przyjacielowi udało się wreszcie upaść. Wówczas ZCD wskoczył agresorowi na plecy i przez krótką chwilę wydawało się, że walka zakończy się remisem. Niestety DC chwycił go za ramię i miotnął nim w drugi koniec cmentarza, po którym to rzucie stanął mniej więcej twarzą w twarz z Colinem. Colin postanowił zastosować naprędce opracowaną strategię, nazwaną roboczo „wiatrak”, a polegającą na wywijaniu młynka ramionami, żeby utrzymać przeciwnika na dystans. Strategia sprawdzała się fenomenalnie przez jakieś osiem sekund, bo wtedy DC po prostu złapał go za ręce. I nagle jego szerokie, zaczerwienione oblicze znalazło się kilka centymetrów od twarzy Colina. – Nie chciałem tego robić, koleś – wyjaśnił DC z godnym podziwu spokojem. – Ale, sam rozumiesz, zmusiłeś mnie. – Teoretycznie rzecz biorąc – wymamrotał Colin – dotrzymałem słowa. Nic nie powie… Jego rzeczowe wyjaśnienia przerwał szybki kopniak. Colin poczuł w lędźwiach ból fantomowy, jeszcze zanim kolano DC dotarło do celu. A potem trafiło go w pachwinę, i to z takim impetem, że stopy Colina oderwały się od ziemi. Latam, pomyślał. Na skrzydłach kolana. I nim zdążył spaść, zwymiotował.

Co okazało się całkiem niezłym posunięciem, ponieważ DC się odsunął. Colin, jęcząc, padł na ziemię, szarpany falami bólu. Czuł się tak, jakby dziura Franciszka Ferdynanda w jego wnętrzu rozerwała się i rosła coraz bardziej i bardziej, z dziury po kuli przeradzając się w wielki kanion, aż w końcu Colin był jedną wielką dziurą. Stał się rozszalałą, wszechogarniającą próżnią bólu. – O Boże – wydusił w końcu. – O Boże, moje jajka… Źle to ujął. Gdyby był w lepszym stanie, zorientowałby się, że to nie jajka go bolą, lecz mózg. Impulsy nerwowe zostały przekazane z jąder do umysłu, uruchamiając tam receptory bólowe, i to mózg powiadomił Colina, że czuje ból w jajkach, gdyż ciało zawsze słucha głowy. Klejnoty, ramiona, brzuchy nigdy nie bolą. Całe cierpienie rodzi się w mózgu. Colin z bólu dostał zawrotów głowy i zasłabł. Leżał z zamkniętymi oczami w pozycji płodowej. Świat wokół niego nieznośnie wirował i chłopak na chwilę zasnął. Ale po chwili ocknął się i usłyszał, że Hassan postękuje, przyjmując cios za ciosem, więc znów podpełzł do obelisku i powoli podciągnął się, wędrując dłońmi po nagrobku arcyksięcia. – Jestem – powiedział słabo. Z zaciśniętymi powiekami trzymał się pomnika, żeby nie stracić równowagi. – Przyjdź i walcz. – Ale gdy otworzył oczy DC już nie było. Colin słyszał roje cykad, grających w rytmie pulsującego bólu w jego jądrach. W szarym świetle zmierzchającego dnia ujrzał Lindsey z apteczką pierwszej pomocy opatrującą Hassana. Bluza kamuflująca i pomarańczowa kamizelka przyjaciela były zachlapane krwią. Z kolei KŻT i ZCD siedzieli, paląc na spółkę papierosa – ZCD miał nad okiem guza, który wyglądał tak, jakby jego czoło miało zaraz znieść kurze jajo. Colinowi zakręciło się w głowie, więc znów mocniej przytulił obelisk. Kiedy ponownie otworzył oczy, odkrył, że nie ma okularów, a z powodu zawrotów głowy i astygmatyzmu litery przed jego oczami zaczęły tańczyć. Arcyksiążę Franciszek Ferdynand. Franz Ferdinand. Zaczął układać anagramy, żeby uśmierzyć ból. – Ha – mruknął po chwili – to ci dopiero zbieg okoliczności. – Kafir się ocknął – zauważył Hassan. Lindsey pospieszyła do Colina, otarła resztki tytoniu z jego ucha i szepnęła w nie: – Mein held[79], dziękuję, że broniłeś mojego honoru. Gdzie cię trafił? – W mózg – odpowiedział Colin, tym razem poprawnie. 77 Po arabsku: „Nagrywaj”. 78 Po holendersku dosłownie: „Koński penis”. 79 Po niemiecku: „Mój bohater”.

(siedemnasty) Następny poranek, poniedziałkowy, był ich dwudziestym drugim w Gutshot i niewątpliwie najgorszym. Poza znaczną tkliwością jąder i ich okolic całe ciało Colina było obolałe po dniu chodzenia, biegania, strzelania i zbierania cięgów. Ale najbardziej bolała go głowa – za każdym razem, kiedy otwierał oczy, promienie palącego, demonicznego bólu przeszywały jego mózg. Poprzedniego wieczoru ratownik (w trakcie szkolenia) Lindsey Lee Wells po wyczerpujących poszukiwaniach na portalach medycznych w sieci zdiagnozowała u niego niegroźne stłuczenia i „uraz jajek”. U DC natomiast zdiagnozowała syndrom o nazwie „jestem dupkiem i Lindsey nigdy więcej się do mnie nie odezwie”. Starając się jak najrzadziej otwierać oczy, Colin powlókł się do łazienki, w której zastał Hassana gapiącego się na siebie w lustrze. Chłopak dolną wargę miał paskudnie obrzmiałą – wyglądał, jakby żuł ogromną grudę tytoniu – a prawe oko tak spuchnięte, że nie mógł w ogóle rozchylić powiek. – Jak się masz? – zapytał Colin. Przyjaciel odwrócił się i w odpowiedzi zaprezentował w całej krasie solidnie obitą twarz. – No tak – skomentował Colin, odkręcając prysznic – ale powinieneś zobaczyć tego drugiego. Hassan zdołał się blado uśmiechnąć. – Gdybym miał to przeżyć jeszcze raz – powiedział powoli i niewyraźnie z powodu spuchniętej wargi – od razu pozwoliłbym, żeby szatańska świnia stratowała mnie na śmierć. Chłopcy zeszli na dół na śniadanie. Lindsey siedziała przy dębowym stole i piła sok pomarańczowy. – Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać – odezwała się zapobiegawczo. – Ale mam nadzieję, że twoje jajka są w dobrym stanie. – Ja też – odparł Colin. Sprawdził je pod prysznicem. Wydawały się takie jak dawniej, tylko bardzo obolałe. Zadaniem grupy na dzisiaj – przekazanym przez Hollis w liście – była rozmowa z niejaką Mabel Bartrand. – O rany – westchnęła Lindsey, gdy Colin przeczytał nazwisko na głos. – Ona jest w drugim ośrodku, tym dla naprawdę starych ludzi. Nie zniosę tego dzisiaj. Nie mogę… Boże. Odpuśćmy sobie. Po prostu wróćmy do łóżek. – Jestem za – wymamrotał Hassan przez mięsiste usta.

– Pewnie ucieszyłaby się z towarzystwa – powiedział Colin, próbując pozytywnie wykorzystać swoją wiedzę na temat samotności. – Raju, ty to potrafisz wzbudzić poczucie winy – westchnęła Lindsey. – Jedziemy. Mabel Bartrand mieszkała w domu opieki położonym około dwudziestu pięciu kilometrów od Gutshot, przy kolejnym zjeździe na południe za Hardee’s. Lindsey znała drogę, więc prowadziła Katafalk. Nie rozmawiali w czasie jazdy, bo mieli zbyt wiele do omówienia. Poza tym Colin czuł się jak jeden wielki kotlet siekany. Nareszcie było na tyle spokojnie, że mógłby powrócić do niepokojącej kwestii Katherine III i jego zawodnej pamięci, niestety głowa bolała go tak bardzo, że nie potrafił wymyślić nic sensownego. Pielęgniarz z recepcji zaprowadził ich do pokoju Mabel. Ten ośrodek był o wiele bardziej przygnębiający niż Dom Zachodzącego Słońca. Na opustoszałych korytarzach słychać było głównie pomruki aparatury medycznej. Za to telewizor w świetlicy, nastawiony na kanał z prognozą pogody, ryczał na cały regulator, choć nikt go nie oglądał. Większość drzwi do pokojów była pozamykana. Nieliczni pensjonariusze, którzy spędzali czas w świetlicy, wyglądali na zakłopotanych, otępiałych i – co gorsza – przestraszonych. – Pani Mabel – odezwał się śpiewnym, protekcjonalnym tonem pielęgniarz, otwierając drzwi pokoju – ma pani gości. Colin włączył dyktafon. Zostawił w środku taśmę z poprzedniego dnia i zamierzał nagrać na niej wywiad, kasując wyznanie DC. – Dzień dobry – przywitała się starsza pani. Siedziała w skórzanym fotelu w pomieszczeniu przypominającym pokój w akademiku, wyposażony w pojedyncze łóżko, jedno krzesło, dawno nieużywane drewniane biurko i małą lodówkę. Rzadkie, kręcone włosy miała ułożone we fryzurę, którą można by nazwać staruszkowym afro. Była przygarbiona i roztaczała wokół zapach starości, trochę podobny do formaldehydu. Lindsey objęła ją i pocałowała w policzek. Colin i Hassan przedstawili się, a pani Mabel uśmiechnęła się, lecz nic nie powiedziała. – Czy to Lindsey Wells? – spytała po dłuższej chwili. – Tak, psze pani – potwierdziła dziewczyna, siadając obok niej. – Och, kochanie, tak dawno cię nie widziałam! Całe lata, co? O Boże, cieszę się, że cię w końcu widzę. – Ja też, pani Mabel. – Dużo o tobie myślałam i miałam nadzieję, że mnie odwiedzisz, ale ty nie przyjeżdżałaś. Świetnie wyglądasz i tak dorośle. Nie masz już niebieskich włosów. Co u ciebie słychać?

– Wszystko dobrze. A jak pani się czuje? – Mam dziewięćdziesiąt cztery lata! Jak mogę się czuć w takim wieku? – Mabel zaśmiała się, a Colin wraz z nią. – Jak masz na imię? – zapytała go i chłopak ponownie się przedstawił. – Hollis – zwróciła się do Lindsey. – Czy to jest zięć doktora Dinzanfara? – Pani Mabel pochyliła się i wskazała Hassana palcem, który nie chciał się do końca wyprostować. – Nie, psze pani. Ja jestem Lindsey, córka Hollis. Córka doktora Dinzanfara, Grace, była moją babką, a Corville Wells dziadkiem. To jest Hassan, mój przyjaciel, który chce z panią porozmawiać o dawnych czasach w Gutshot. – A, tak, rozumiem – odrzekła Mabel. – Czasami trochę mi się miesza. – Nic nie szkodzi – zapewniła ją Lindsey. – Bardzo się cieszę, że panią widzę. – Ja też się cieszę, Lindsey. Nie mogę się nadziwić, że tak ładnie wyglądasz. Wydoroślałaś, co? – Dziewczyna uśmiechnęła się, a jej oczy podejrzanie zwilgotniały. – Proszę nam opowiedzieć jakąś historię z dawnych czasów w Gutshot – poprosiła, a Colin pojął, że to nie jest okazja do zadawania pytań z listy Hollis. – Wspominałam ostatnio doktora Dinzanfara – rozpoczęła opowieść staruszka. – Zanim założył fabrykę, prowadził sklep wielobranżowy. Byłam wtedy maleńka, sięgałam ledwie do kolan naszemu psu myśliwskiemu. Doktor miał tylko jedno oko. Drugie stracił na froncie podczas pierwszej wojny światowej. Pewnego dnia poszliśmy do sklepu, tatuś dał mi miedziaka, a ja pobiegłam do lady i zapytałam: „Panie doktorze, ma pan cukierka za miedziaka?”. A on spojrzał na mnie i odrzekł: „Przykro mi, Mabel. W Gutshot nie ma cukierków za miedziaka. U nas cukierki są za darmo”. – Zamknęła oczy, a wszyscy zadumali się nad jej historią. Wydawało się, że zasnęła, oddech miała spokojny i równomierny, ale wtem uniosła powieki i powiedziała: – Tęskniłam za tobą, Lindsey. Chciałam, żebyś potrzymała mnie za rękę. I wtedy Lindsey rozpłakała się na dobre. – Musimy już iść, ale wrócę jeszcze w tym tygodniu i znów panią odwiedzę, obiecuję. Ja… przepraszam, że tak długo u pani nie byłam. – Nic nie szkodzi, słoneczko. Nie przejmuj się tym. Następnym razem przyjdź między dwunastą trzydzieści a pierwszą, to dam ci moją galaretkę. Jest bez cukru, ale smakuje całkiem nieźle. – Mabel w końcu puściła dłoń dziewczyny. Lindsey posłała jej całusa i wyszła. Colin i Hassan zabawili jeszcze chwilę, żeby się pożegnać, a kiedy dotarli do świetlicy, zastali tam Lindsey zanoszącą się łkaniem, które brzmiało jak krzyk umierającej hieny. Dziewczyna zniknęła w łazience, a chłopcy wyszli na zewnątrz budynku. Hassan przysiadł na krawężniku.

– Nie radzę sobie z tym miejscem – powiedział. – Nie chcę tu już nigdy wracać. – Co z nim jest nie tak? – Jest smutne, i to nie w zabawny sposób – wyjaśnił Hassan. – Ja pierdzielę, nie jest nawet odrobinę zabawne. I to mnie boli. – Dlaczego wszystko musi być dla ciebie zabawne? – spytał Colin. – Żebyś nie musiał się nigdy niczym naprawdę przejmować? – Rodzyn, doktorze Freud. Nakładam ogólnego rodzyna na wszelkie próby poddawania mnie psychoanalizie. – Tak jest, kapitanie Wesołku. W tym momencie pojawiła się Lindsey. Wydawało się, że już doszła do siebie. – Czuję się dobrze i nie chcę o tym rozmawiać – powiadomiła ich na wszelki wypadek. Tego wieczoru Colin skończył Teoremat. Okazało się to dość łatwe, bo pierwszy raz od kilku dni nic go nie rozpraszało. Lindsey zamknęła się w swoim pokoju. Hollis była na dole, tak pochłonięta pracą/telewizją, że ani słowem nie skomentowała lima Hassana czy siniaka w kształcie pięści na szczęce Colina. Hassan też się gdzieś zaszył. Wiele osób mogło się ukryć w Różowej Rezydencji, i tego wieczoru wszystkie skorzystały z tej możliwości. Ukończenie wzoru okazało się niemalże niesprawiedliwie łatwe – teraz, gdy Colin wiedział, że raz był Porzucającym, wzór, który opracował, okazał się bardzo bliski doskonałości. Musiał tylko zmienić potęgi, żeby go dokończyć. Teraz wszystkie relacje wychodziły poprawnie, czyli Katherine Mutsensberger wyglądała następująco: Idealny obraz historii miłosnej z czwartej klasy. Odłożywszy ołówek, Colin złożył dłonie i uniósł je nad głowę jak maratończyk, który wygrywa wyścig. Jak zając, który wyskakuje nagle i psuje opowieść, pokonując żółwia. Postanowił odszukać Lindsey i Hassana. Znalazł ich w końcu w pokoju bilardowym. – Skończyłem nasz Teoremat – poinformował dziewczynę, która siedziała na stole bilardowym wyłożonym różowym filcem. Brązowe oczy nadal miała spuchnięte od płaczu. Hassan umościł się na zielonej skórzanej kanapie.

– Naprawdę? – Ta. Zajęło mi to aż osiem sekund. Właściwie prawie go skończyłem dwa tygodnie temu, tylko nie wiedziałem, że jest poprawny. – Kafir – odezwał się Hassan – to tak dobra nowina, że niemalże mam ochotę wstać z kanapy i uścisnąć ci dłoń. Ale, Boże, jest mi tu tak wygodnie. I możesz go teraz stosować dowolnie? To znaczy dla dowolnych dwóch osób? – Chyba tak. – Będziesz go używał do przewidywania przyszłości? – Pewnie – potwierdził Colin. – Z kim zamierzasz chodzić? – Wiesz co, koleś, spróbowałem tego twojego sposobu z randkowaniem, dziewczynami, całowaniem i całym tym dramatem, no i nie spodobało mi się. Poza tym mój najlepszy przyjaciel jest chodzącą przestrogą przed tym, co się dzieje, kiedy romanse nie prowadzą do małżeństwa. Jak sam twierdzisz, kafir, wszystko kończy się zerwaniem, rozwodem lub śmiercią. Wolę zawęzić prawdopodobieństwo nieszczęścia do rozwodu lub śmierci, i tyle. A skoro to ustaliliśmy, możesz zrobić wykres dla mnie i Lindsay Lohan. Nie miałbym nic przeciwko nawróceniu jej na islam, jeśli kumasz, co mam na myśli. Colin tylko zaśmiał się w odpowiedzi na jego tyradę. – Sprawdź mnie i Colina – zaproponowała cicho Lindsey, wbijając wzrok w swoje gołe, opalone kolana. – To znaczy tego drugiego Colina – dodała. Spełnił jej prośbę. Usiadł, położył książkę na kolanie, a następnie wyjął notes i ołówek. Wpisując zmienne, wyjaśnił:

– Tak dla twojej wiadomości, zdrada liczy się jako porzucenie. Nie chcę, żebyś się o to wściekła. Po prostu tak działa Teoremat. – Spoko – odpowiedziała zwięźle Lindsey. Colin tak często bawił się wzorem, że już po samych danych wiedział, jak będzie wyglądał wykres, mimo to staranne zaznaczył wszystkie punkty. Gdy pokazał go Lindsey, dziewczyna zapytała: – Co to jest? – Porzucający cię DC– wyjaśnił Colin. – A zatem to działa – stwierdziła głosem wypranym z emocji. – Dziwne, jest mi smutno, ale nie z jego powodu. Z powodu zerwania czuję wyłącznie… chyba ulgę. – Ulga to uczucie przypisane do Porzucającego – zauważył Colin z pewnym niepokojem. Lindsey zeskoczyła ze stołu bilardowego i przysiadła na kanapie. – Właśnie sobie uświadomiłam, że nie chcę chodzić z dupkiem, który mnie nawet nie pociąga. To dwa odrębne odkrycia: nie chcę chodzić z dupkami i nie kręcą mnie mięśniaki. Choć w domu opieki rozpłakałam się jak dwuletnie dziecko, więc ulga jest pewnie chwilowa. Hassan zabrał notes Colinowi. – Ja pierdzielę, to chyba naprawdę działa! – Ta, wiem.

– Nie chcę psuć ci imprezy, ale udowodniłeś to, co ja już wiedziałem: że cholerni futboliści grają na wielu frontach i że dziewczyny o imieniu Katherine rzucają Colinów tak jak Hassanowie jedzą Monstrualne Superburgery: bez opamiętania, namiętnie i często. – Cóż, prawdziwy sprawdzian będzie polegał na tym, czy uda się przepowiedzieć krzywą nowego związku – przyznał Colin. – Hej – Lindsey przypomniała sobie o czymś – spytaj Hassana, co robił w pokoju bilardowym dwadzieścia minut przed twoim przyjściem. – Co robiłeś w pokoju bilardowym dwadzieścia… – Boże, nie traktuj wszystkiego tak dosłownie – żachnął się Hassan. – Siedziałem w Internecie. – Dlaczego siedziałeś w Internecie? Hassan wstał, uśmiechając się spuchniętą wargą. Przechodząc, poczochrał Colina po włosach, po czym zatrzymał się przy drzwiach i rzucił: – Ja i Magiczna Różdżka postanowiliśmy wystąpić w college’u. – Colin już otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale przyjaciel go powstrzymał: – Zapisałem się tylko na dwa przedmioty na jesień, więc nie wiwatuj. Muszę wejść w świat nauki na luzie. Nie truj mi tylko, jaki jesteś szczęśliwy. Wiem to[80]. I rzeczywiście 9 września Hassan miał wziąć udział w zajęciach o nazwie „Ćwiczenia w pisaniu” zaczynających się o dziesiątej rano, mimo że kolidowały one bezpośrednio ze spotkaniem z jego ukochaną towarzyszką, przyjaciółką i być może wyimaginowaną kochanką, sędzią Judy.

(osiemnasty) W czwartek rano Colin przespał pianie koguta, ale nie Lindsey skaczącą po jego łóżku z okrzykiem: – Wstawaj! Jedziemy do Memphis! Kolejny raz z wdziękiem podskoczyła i, lądując pupą na łóżku, zanuciła: – Memphis, Memphis! Uciekamy z pracy i jedziemy do Memphis. Szpiegować Hollis i sprawdzić, czemu dokładała dolary do słoika przekleństw. – Mhmm – mruknął Colin, jakby był zaspany, ale wcale nie był. Jej obecność natychmiast go rozbudziła. Gdy zszedł na dół, Hassan był już na nogach, ubrany i najedzony. Po kilku dniach jego twarz wyglądała już niemalże normalnie. Przeglądał jakieś dokumenty. – Kafir – powiedział – pomóż mi znaleźć adres magazynu w Memphis. Tonę w morzu arkuszy kalkulacyjnych. Colin potrzebował trzydziestu sekund na znalezienie adresu. Zauważył go w nagłówku listu zaadresowanego do Zakładów Tekstylnych Gutshot Inc. – MapQuest 2246 Trial Boulevard, Memphis, Tennessee 37501! – zawołał Hassan. Lindsey odkrzyknęła: – Super! Dobra robota, Hassan! – Właściwie to moja zasługa – sprostował Colin. – Pozwól, by chwała spłynęła na mnie. Miałem ciężki tydzień – poprosił przyjaciel, z impetem opadając na kanapę. – Hej, Singleton, i jak ci się to podoba? Jesteś jedyną osobą w tym domu, która nie została ostatnio porzucona. To była prawda. Lecz Hassan błyskawicznie doszedł do siebie po Katrinie, a Lindsey przed chwilą wpadła do pokoju Colina z pieśnią na ustach, więc uważał, że nadal należy mu się tytuł Najbardziej Zdruzgotanego Porzuconego, chociaż ku swojemu zdumieniu wcale już nie chciał odzyskać K-19. Chciał, żeby zadzwoniła i tęskniła za nim, ale czuł się zadziwiająco dobrze. Nigdy do tej pory życie nie wydawało mu się tak interesujące. Hassan prowadził, a Lindsey zajęła siedzenie pasażera, więc mimo że to był jego samochód, Colin został relegowany na tylną kanapę, gdzie skulił się pod oknem i czytał J.D.

Salingera Seymour: Introdukcja. Skończył książkę akurat wtedy, gdy ich oczom ukazała się sylwetka miasta na tle nieba. Nie było to Chicago, ale Colin stęsknił się już za widokiem drapaczy chmur. Minęli centrum i zjechali z międzystanowej do dzielnicy miasta, która wyglądała jak złożona wyłącznie z niskich budynków o niewielkiej liczbie okien i jeszcze mniejszej liczbie tabliczek informujących o tym, co się w nich mieści. Kilka przecznic za zjazdem Lindsey wskazała jeden z nich i Hassan stanął na pustym parkingu przeznaczonym na cztery samochody. – Jesteś pewna, że to tu? – To ten adres, który znalazłeś. Weszli do małego pokoju z jednym biurkiem, ale ponieważ nikogo tam nie było, postanowili obejść magazyn z zewnątrz. Dzień był gorący, lecz na tyle wietrzny, że skwar za bardzo im nie dokuczał. Colin najpierw usłyszał hałas, a potem na polu za magazynem ujrzał spychacz. Jedynymi osobami w zasięgu wzroku byli facet kierujący spychaczem i drugi w wózku widłowym za nim. Na podnośniku stały trzy potężne kartony. Colin zmarszczył brwi. – Zauważyliście gdzieś Hollis? – szeptem spytała Lindsey. – Nie. – Idź spytać tych kolesiów, czy kiedykolwiek słyszeli o Zakładach Tekstylnych Gutshot – poleciła dziewczyna. Colin nieszczególnie się ucieszył na myśl o rozmowie z obcym człowiekiem prowadzącym wózek widłowy, ale bez słowa ruszył przed siebie. Buldożer zepchnął na bok ostatnią hałdę ziemi i odjechał, robiąc miejsce wózkowi. I Colin, i wózek zbliżali się do dziury w ziemi. Gdy chłopak znajdował się w odległości splunięcia od wykopu[81], wózek stanął. Mężczyzna wyszedł zza niego i zrzucił na ziemię jeden karton. Pudło wylądowało z głuchym łoskotem. Colin się nie zatrzymał. – Witam – odezwał się wózkowy, niski, ciemnoskóry facet o posiwiałych skroniach. – Dzień dobry – przywitał się Colin. – Pracuje pan dla Zakładów Tekstylnych Gutshot? – Ta. – Co wrzucacie do tej dziury? – To chyba nie twój interes, skoro ta dziura nie należy do ciebie. Colin nie znalazł stosownej odpowiedzi – to rzeczywiście nie była jego dziura. Zawiał wiatr, podrywając z ziemi kurz, który ruszył wielkim tumanem. Chłopak stanął plecami do

chmury pyłu i zauważył, że Hassan i Lindsey żwawo zmierzają w ich stronę. Usłyszał, że kolejne pudło spadło na ziemię, ale się nie odwrócił. Nie chciał, żeby kurz naleciał mu do oczu. Ale w końcu to zrobił, ponieważ wokół latał nie tylko pył. Drugi karton się rozpadł i w powietrze wzbiły się tysiące starannie splecionych sznurków do tamponów – unosiły się wszędzie dookoła nich i nad nimi. Colin uniósł głowę i patrzył na płynącą z wiatrem wirującą chmurę. Wyglądała jak ryba belona albo migotliwe białe światło. Colin pomyślał o Einsteinie. Ten niewątpliwy geniusz (który z całą pewnością nie był cudownym dzieckiem) wykoncypował, że światło zachowuje się równocześnie w sposób właściwy dla cząsteczek, jak i dla fal, co może się wydawać pozornym paradoksem. Colin nigdy wcześniej tego nie rozumiał, ale te tysiące sznureczków migocące wokół niego były równocześnie małymi fragmentami promieni światła i nieskończonymi, płynnymi falami. Wyciągnął dłoń, żeby złapać jeden, i pochwycił kilka, a dalsze nadlatywały, omywały go, falowały wokół. Nigdy jeszcze sznurki od tamponów nie wyglądały tak pięknie, jak wtedy, gdy wirowały, unoszone wiatrem, spadały na ziemię, a potem znów wzbijały się w powietrze, opadały i wzlatywały, opadały i wzlatywały. – Kurka wodna – odezwał się mężczyzna. – Ładne to, co nie? – Przepiękne – zgodziła się Lindsey, która stanęła tuż za Colinem. Opierali się o siebie plecami, z głową przy głowie. Wiatr wydmuchiwał resztę zawartości pudła, ale większa część armii wyzwolonych sznurków znikała już w oddali. – Wyglądasz tak samo jak mama – mężczyzna zwrócił się do Lindsey. – Nie wiem, czy traktować to jako komplement – odrzekła. – A kim pan jest, tak nawiasem mówiąc? – Roy – przedstawił się. – Jestem dyrektorem operacyjnym Zakładów Tekstylnych Gutshot. Twoja mama niedługo przyjedzie. Wolałbym, żeby ona z tobą porozmawiała. Chodźcie, dam wam coś do picia. Chcieli szpiegować Hollis, a nie zdążyć przed nią do magazynu, lecz Colin stwierdził, że element dyskrecji i tak zupełnie stracił już znaczenie. Roy zepchnął do dziury ostatni karton, który na szczęście się nie rozleciał. Potem dyrektor zagwizdał przenikliwie na palcach i pomachał w stronę buldożera, który ociężale obudził się do życia. Udali się do nieklimatyzowanego magazynu. Roy przykazał im, żeby siedzieli grzecznie, i wrócił na pole. – Ona oszalała – powiedziała Lindsey. – Jej „dyrektor operacyjny” to jakiś kolo, którego nigdy w życiu nie widziałam, a ona mu każe zakopywać cholerną produkcję na polu za

magazynem? Odwaliło jej. Czy ona chce zrównać nasze miasteczko z ziemią? – Nie sądzę – odparł Colin. – To znaczy sądzę, że jest szalona. Ale nie że chce zrównać… – Kochani – usłyszał Colin za plecami, więc obrócił się na pięcie i ujrzał Hollis Wells w firmowym czwartkowym spodnium koloru różowego. – Co wy tu robicie? – zapytała bez specjalnej złości w głosie. – Co się z tobą, do cholery, dzieje, Hollis? Oszalałaś? Kim, u diabła, jest Roy? I dlaczego wszystko zakopujesz? – Lindsey, słonko, firma ma spore kłopoty. – Jezu, Hollis, wysiadujesz po nocach i obmyślasz, jak zrujnować mi życie? Sprzedać ziemię, wykończyć fabrykę, a wtedy miasto umrze i ja jednak będę musiała wyjechać? Hollis zmarszczyła czoło. – Co? Lindsey, nie. Nie! Po prostu nikt nie chce od nas kupować. Mamy jednego klienta, StaSure, który odbiera jedną czwartą naszej produkcji. Wszystkich innych straciliśmy na rzecz producentów z Azji. Wszystkich. – Zaraz, co ty mówisz? – dopytywała cicho dziewczyna, choć Colin gotów był się założyć, że dobrze usłyszała. – Sznurki zalegały w magazynie. Coraz więcej i więcej, i więcej. Robiło się coraz gorzej, aż doszło do tego. I wtedy Lindsey zrozumiała. – Nie chcesz zwalniać pracowników. – Zgadza się, kochanie. Jeśli ograniczymy produkcję do tego, co możemy sprzedać, większość ludzi straci pracę. A to zabije Gutshot. – Czekaj, to po co zatrudniłaś chłopaków, żeby wykonywali taką bezsensowną robotę? – spytała, wskazując na Colina i Hassana. – Skoro jesteśmy takie spłukane? – Wcale nie jest bezsensowna. Kiedy przyjdzie następne pokolenie, może już nie być fabryki, a chcę, żeby twoje dzieci i dzieci twoich dzieci wiedziały, jak tu było, jacy my byliśmy. Poza tym polubiłam ich. Uznałam, że będą dla ciebie dobrym towarzystwem. Świat nie pozostanie na zawsze taki, jak sobie wyobrażasz, kochanie. Lindsey postąpiła krok w kierunku mamy. – Rozumiem teraz, dlaczego pracujesz w domu – powiedziała. – Żeby nikt się nie dowiedział, co się dzieje. Nikt nie wie?

– Tylko Roy – odrzekła Hollis. – I nie wolno nikomu o tym powiedzieć. Możemy tak funkcjonować co najmniej przez pięć kolejnych lat, i taki właśnie mamy plan. A do tamtej pory będę pracowała jak szalona, żeby znaleźć nowy sposób na zarobienie pieniędzy. Lindsey objęła mamę w pasie i przytuliła twarz do jej piersi. – Pięć lat to bardzo długo, mamo – powiedziała. – I tak, i nie – odparła Hollis, gładząc ją po włosach. – I tak, i nie. Ale to nie twoja walka, tylko moja. Przykro mi, kochanie. Wiem, że pracuję więcej, niż matka powinna. I tej tajemnicy, w przeciwieństwie do tajemnicy DC, należy dochować, pomyślał Colin. Ludzie nie chcą wiedzieć, że trzy czwarte sznurków do tamponów z ich fabryki zakopuje się w ziemi, a ich wypłata nie wynika z zysku firmy, lecz ze współczucia właścicielki. Lindsey pojechała samochodem z Hollis, więc Colin i Hassan wracali sami Katafalkiem. Nie ujechali nawet ośmiu kilometrów od Memphis, gdy Hassan powiedział: – Ja, hm, tak jakby doznałem oślepiającego objawienia duchowego. – Co? – Patrz na drogę, kafir. Właściwie zaczęło się kilka dni temu, więc chyba nie przebiegało aż tak dramatycznie. W tym domu starości, kiedy powiedziałeś, że jestem wesołkiem, ponieważ boję się, że zostanę zraniony. – Nie ma co do tego żadnych wątpliwości – potwierdził Colin. – No, cóż, to bzdura, i wiedziałem, że to bzdura, ale potem zacząłem się zastanawiać, dlaczego w sumie jestem takim wesołkiem, i nie znalazłem właściwej odpowiedzi. Lecz teraz również Hollis dała mi do myślenia. Wiesz, ona poświęca cały swój czas i pieniądze, żeby ludzie mieli pracę. Robi coś. – No dobra… – powiedział Colin, nie całkiem rozumiejąc wywód Hassana. – A ja nic nie robię. Znaczy, jestem leniwy, ale też jestem dobry w nierobieniu rzeczy, których nie powinienem robić. Nigdy nie piłem, nie brałem narkotyków, nie rwałem dziewczyn, nie biłem ludzi i nie kradłem. W tym byłem dobry, choć może tego lata nie do końca. Ale nawet robiąc tutaj te rzeczy, czułem się dziwnie i źle, więc z radością wróciłem do nierobienia. Jednak nigdy nie byłem człowiekiem czynu. Nigdy nie zrobiłem nic, co by pomogło innym. Nawet jeśli chodzi o sprawy związane z religią, to tych, które wymagają robienia, ja nie robię. Nie zajmuję się zakat[82]. Nie przestrzegam ramadanu. Totalnie nic nie robię. Czerpię łapczywie jedzenie, picie i inne dobra ze świata, a w zamian oddaję tylko: „Hej, jestem świetny w nicnierobieniu. Popatrz, ilu złych rzeczy nie robię! A teraz mogę opowiedzieć kilka kawałów!”.

Colin zerknął na Hassana, który właśnie pił mountain dew, i czując, że powinien jakoś zareagować, powiedział: – Niezłe duchowe objawienie! – Nie skończyłem jeszcze, upierdzie. Chciałem się tylko napić. W każdym razie bycie zabawnym to forma nicnierobienia. Umiem tylko sypać dowcipami, być wesołkiem i nabijać się z tego, że inni usiłują coś zrobić. Natrząsać się z ciebie, gdy znów się mobilizujesz i próbujesz pokochać kolejną Katherine. Albo stroić żarty z Hollis, jak zasypia co noc zawalona papierami. Albo kpić z ciebie, bo rozstrzelałeś gniazdo szerszeni, podczas gdy ja nawet nie próbowałem nas bronić. No więc tak. Zamierzam zacząć coś robić. – Hassan dopił napój, zgniótł puszkę i rzucił sobie pod stopy. – Widzisz, właśnie coś zrobiłem. Normalnie ciepnąłbym to gówno na tylne siedzenie, gdzie nie kłułoby mnie w oczy, a ty byś musiał je sprzątnąć przed randką z kolejną Katherine. Ale zostawiam je tu, żeby nie zapomnieć go zabrać, kiedy dotrzemy do Różowej Rezydencji. Boże, ktoś mi powinien dać Kongresowy Medal Honoru za Aktywność. Colin wybuchnął śmiechem. – Nadal jesteś zabawny – powiedział. – A przy tym robisz różne rzeczy. Zapisałeś się do college’u. – Ta, to prawda. Choć jeśli mam zostać pełnoetatowym człowiekiem czynu – dodał Hassan z teatralnie posępną miną – to chyba muszę się zapisać na trzy przedmioty. Życie jest ciężkie, kafir. 81 Światowy rekord w pluciu pestkami arbuza ustanowił Jim Dietz, który w roku 1978 splunął na odległość 21 metrów. Colin z pewnością znajdował się bliżej celu. 82 Odwiedzanie ubogich, jeden z fundamentów wiary islamskiej.

(dziewiętnasty) Lindsey i Hollis przyjechały do domu przed nimi, ponieważ Colin i Hassan musieli zatrzymać się w Hardee’s na Monstrualnego Superburgera. Gdy chłopcy dotarli do Różowej Rezydencji, Hollis siedziała sama. – Lindsey poszła na noc do swojej przyjaciółki Janet – wyjaśniła. – Była mocno przybita w drodze do domu. Chyba chodzi o tego chłopaka. Hassan pokiwał głową i usiadł na kanapie obok niej. Umysł Colina zaczął intensywnie pracować. Musiał jak najszybciej znaleźć niebudzący podejrzeń sposób, by wydostać się z domu. – Mogę ci jakoś pomóc? – zapytał Hassan, a Hollis rozjaśniła się i odpowiedziała: – Pewnie, pewnie. Możemy tu siedzieć i robić burzę mózgów, nawet przez całą noc, jeżeli masz czas. – Super – zgodził się chłopak. Colin odchrząknął i zaczął szybko mówić: – A ja chyba gdzieś wyjdę. Może wybiorę się na biwak. Pewnie zachowam się jak sitzpinkler i będę spał w aucie, ale i tak zamierzam spróbować. – Co? – zapytał Hassan z niedowierzaniem. – Pojadę na biwak – powtórzył Colin. – Ze świniami, szerszeniami, DC i tak dalej? – Tak, na biwak. – Colin próbował posłać przyjacielowi bardzo znaczące spojrzenie. Hassan przez chwilę patrzył na niego w osłupieniu, lecz nagle szeroko otworzył oczy i powiedział: – No, ja z tobą nie pojadę. Jak się okazało, jestem domatorem. – Nie wyłączaj telefonu – poleciła mu Hollis. – Masz namiot? – Nie, ale jest ładnie, więc wezmę śpiwór, jeśli mogę. I zanim Hollis zdążyła zgłosić kolejne obiekcje, wbiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz, spakował swoje rzeczy i opuścił dom. Był wczesny wieczór – pola na horyzoncie rozmywały się w różowym niebycie. Serce Colina mocno tłukło się w piersi. Nie wiedział, czy Lindsey w ogóle zechce go widzieć.

Potraktował „noc u Janet” jako wskazówkę, ale może się mylił. Może naprawdę pojechała do Janet, kimkolwiek ona była – co będzie oznaczało sporo łażenia na próżno. Po pięciu minutach jazdy samochodem dotarł do otoczonego płotem pola, które niegdyś było pastwiskiem konia Hobbita. Przeszedł przez zrobione z belek ogrodzenie i pobiegł przez pole. Colin oczywiście nie wierzył w bieganie tam, gdzie wystarcza chodzenie – ale tu i teraz to byłoby za mało. Zwolnił, dopiero gdy zaczął wspinać się na wzgórze. Latarka słała mizerny, drżący promień żółtego światła przeciwko ciemniejącemu światu. Trzymał ją przed sobą, przedzierając się przez krzewy, pnącza i chaszcze, a gęste rozkładające się leśne poszycie chrzęściło mu pod butami, przypominając, dokąd wszyscy zmierzamy. Do ziemi, do korzeni. I nawet wtedy nie mógł przestać anagramować. Do korzeni – kod i rezon; o, rzeko dni! A magia, dzięki której „do korzeni” zamieniło się w „o, rzeko dni!” w połączeniu z nowo odkrytym uczuciem, że ostatnio rzeczywiście porwała go rzeka wydarzeń, sprawiała, że nie zwalniał kroku. Nawet gdy ciemność stała się tak absolutna, że drzewa i krzewy z kształtów stały się ledwie cieniami, wspinał się dalej, aż wreszcie dotarł do skalnego urwiska. Szedł wzdłuż kamiennej ściany, omiatając ją światłem latarki, które w końcu przesunęło się po szczelinie. Wsunął w nią głowę i zawołał: – Lindsey? – Chryste, myślałam, że to niedźwiedź. – Wręcz przeciwnie. Byłem w okolicy i pomyślałem, że wpadnę – zażartował chłopak. Usłyszał, jak jej śmiech odbija się echem w jaskini. – Ale nie chcę się narzucać. – Wchodź – zaprosiła go. Colin wcisnął się w szczelinę i przesuwał się bokiem, dopóki nie dotarł do groty. Lindsey włączyła latarkę i nawzajem zaświecili sobie po oczach. – Miałam nadzieję, że wpadniesz. – Powiedziałaś mamie, że nocujesz u Janet. – Tak – przyznała. – To było coś w rodzaju kodu. Dziewczyna wycelowała światłem latarki w miejsce obok siebie, po czym nakreśliła nim prostą linię do stóp Colina, jakby nakierowywała samolot na pas startowy. Ułożyła siedzisko z poduch, a on zbliżył się do niej i usiadł. – Przepadnij, przeklęte światło – rozległo się w ciszy, i znów nastała ciemność. – Najbardziej dołujące jest to, że nie czuję się nawet zdołowana. Chodzi mi o Colina. W efekcie wcale mnie to nie obchodzi. On, jego sympatia do mnie, bzykanie Katriny. Po prostu mi to wisi. Hej, jesteś tu? – Tak. – Gdzie?

– Tutaj. Cześć. – Och, cześć. – Mów dalej. – Dobra. No i nie wiem. Łatwo było przejść nad tym do porządku dziennego. Cały czas czekam, aż się choć trochę przejmę, a tu już minęły trzy dni, a ja nawet o nim nie myślę. Pamiętasz, jak ci powiedziałam, że w przeciwieństwie do mnie on jest autentyczny? Wcale tak nie sądzę. On jest po prostu nudny. Strasznie mnie to wkurza, bo nie dość, że zmarnowałam na niego kawał życia, to on mnie zdradził, a ja nawet nie jestem tym szczególnie przygnębiona. – Chciałbym tak umieć. – Chyba raczej nie. Ludzie powinni się przejmować. To dobrze, gdy inni coś dla nas znaczą, że za nimi tęsknimy, gdy ich zabraknie. A ja wcale nie tęsknię za Colinem. Dosłownie. Chyba podobała mi się sama idea bycia jego dziewczyną – a to takie cholerne marnowanie czasu! To właśnie sobie uświadomiłam i nad tym płakałam przez całą drogę do domu. Taka Hollis naprawdę robi coś dla ludzi. To znaczy, pracuje cały czas, i to wcale nie dla siebie. Robi to dla wszystkich tych ludzi w pierdzielonym Domu Zachodzącego Słońca, którzy dostają emeryturę na pieluchy. I dla wszystkich w fabryce. –… – Kiedyś byłam pozytywną osobą, wiesz? Ale teraz nic nie robię. Dla nikogo. Poza dupkami, którzy mnie gówno obchodzą. – Ale ludzie nadal cię lubią. Staruszkowie, wszyscy w fabryce… – Tak, jasne. Ale lubią mnie taką, jaką mnie zapamiętali, nie jaką jestem teraz. Szczerze, Colin, jestem najbardziej egocentrycznym człowiekiem na świecie. –… – Jesteś tu? – Przyszło mi właśnie do głowy, że to, co powiedziałaś, nie może być prawdą, bo to ja jestem najbardziej egocentrycznym człowiekiem. – Co? – Albo może to nasza cecha wspólna. Bo ja jestem taki sam, wiesz? Czy ja kiedyś zrobiłem coś dla kogoś? – A nie biegłeś za Hassanem i nie użarło cię z tysiąc szerszeni?

– Ach, no tak. To prawda. Dobra, jednak jesteś najbardziej egocentryczną osobą na świecie. Ale mnie niewiele brakuje! – Chodź tutaj. – Jestem tutaj. – Bardziej tutaj. – Dobra. Tu? – Tak. Teraz lepiej. – I co z tym zrobisz? Jak to naprawisz? – Nad tym się właśnie zastanawiałam, zanim przyszedłeś. Myślałam o tej całej twojej obsesji na punkcie swojego znaczenia dla świata. Wydaje mi się, że to, ile sam znaczysz, zależy od spraw, które coś znaczą dla ciebie. Masz taką wartość, jak to, co jest dla ciebie ważne. A ja się bardzo cofnęłam, próbując mieć znaczenie dla Colina. Przez cały ten czas istniało tyle spraw, które mają większe znaczenie: prawdziwi dobrzy ludzie, którzy się o mnie troszczą, i to miasteczko. Tak łatwo się na coś zakręcić. Wpadamy w pułapkę bycia jakimś, na przykład fajnym, wyjątkowym, i tak dalej, aż w końcu nawet nie wiemy, do czego to nam potrzebne. Po prostu wydaje się nam, że tak jest lepiej. – Nie wiesz nawet, dlaczego musisz zyskać światową sławę, po prostu myślisz, że musisz i już. – No właśnie. Jedziemy na tym samym wózku, Singleton. A to, że stałam się lubiana, wcale niczego nie załatwiło. – Wydaje mi się, że nie można zapełnić pustki tym, co się straciło. Na przykład chodzenie z DC nie naprawiło tego incydentu z karmą dla psów. Brakujących fragmentów nie da się wpasować w swoje wnętrze, gdy się je już raz straci. Jak Katherine. To właśnie zrozumiałem: gdybym ją jakimś cudem odzyskał, nie zapełniłaby pustki, która powstała, gdy ją straciłem. – Może żadna dziewczyna jej nie zapełni. – Masz rację. Ani to, że zostanę światowej sławy twórcą Teorematu. Tak sobie pomyślałem, że może życie nie polega na osiąganiu jakichś durnych założeń. Co cię tak śmieszy? – Nic, tylko… to stwierdzenie brzmi tak, jakby heroinista nagle powiedział: „Wiesz co, może zamiast brać więcej heroiny, powinienem na przykład w ogóle nie brać?”. –… –…

–… –… – Chyba wiem, kto jest pochowany w grobie arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, i raczej nie jest to arcyksiążę. – Wiedziałam, że się domyślisz! Tak, ja też wiem. Mój pradziadek. – Wiedziałaś?! Franz Ferdinand, Fred N. Dinzanfar, ten anagramujący drań. – Wszyscy miejscowi staruszkowie wiedzą. Zdaje się, że sobie tego zażyczył w testamencie. Ale kilka lat temu Hollis kazała nam postawić drogowskaz i oprowadzać wycieczki. Teraz rozumiem, że chyba zrobiła to dla pieniędzy. – To zabawne, do czego mogą posunąć się ludzie, by ich zapamiętano. – No, albo zapomniano, bo pewnego dnia nikt już nie będzie pamiętał, kto tam naprawdę spoczywa. Już wiele dzieciaków ze szkoły myśli, że to naprawdę arcyksiążę, i podoba mi się ten fakt. Podoba mi się, że ja znam jedną opowieść, a wszyscy poznają inną. Te taśmy, które nagrywaliśmy, będą kiedyś wyjątkowe, dlatego że przedstawiają historie przetrawione i wypaczone przez czas. – Czemu zabrałaś rękę? – Jest spocona. – Nie przeszka… Och, cześć. – Cześć. –… –… – Mówiłem ci, że rzuciłem jedną Katherine? – No co ty? Nie. – Tak, naprawdę. Katherine Trzecią. Zapamiętałem to zupełnie inaczej. Zawsze zakładałem, że wszystko, co pamiętam, to prawda. – Hm. – Co?

– To nie jest dobra opowieść, jeśli ją rzuciłeś. Ja mam taką metodę zapamiętywania wydarzeń: pamiętam je jako opowieści. Łączę poszczególne punkty i z nich powstaje historia. A te punkty, które do niej nie pasują, wymazuję. Jak wtedy gdy wyszukujesz konstelacje. Patrzysz w niebo i nie widzisz wszystkich gwiazd. Wszystkie gwiazdy naraz wyglądają jak wielki pierdzielony przypadkowy bajzel, którym tak naprawdę są. Hassan powiedział mi, że ty też tak rozumujesz – że wszędzie dopatrujesz się związków – więc okazuje się, że jesteś urodzonym gawędziarzem. – Nigdy tak o tym nie myślałem. To, hm, ma sens. – Więc opowiedz mi historię. – Coś ty? Całą? – Tak. Z romansem, przygodą i morałem, komplet. Początek, środek i koniec Katherine I była córką mojego korepetytora Krazy Keitha i pewnego wieczoru u nas w domu spytała, czy chcę być jej chłopakiem, a ja się zgodziłem, lecz mniej więcej dwie i pół minuty później rzuciła mnie, co wówczas wydawało się zabawne, ale teraz, gdy patrzę wstecz, dochodzę do wniosku, że te dwie i półminuty były jednym z najważniejszych momentów w moim życiu. Z kolei K-2 była nieco pucułowatą ośmiolatką z naszej szkoły, która pewnego dnia pojawiła się przed moim domem z informacją, że na alejce leży martwy szczur, a jako że ja też miałem osiem lat, natychmiast pobiegłem go zobaczyć, jednak ujrzałem tylko jej najlepszą przyjaciółkę Amy, która powiedziała: „Katherine cię lubi, chcesz być jej chłopakiem?”, wiec zgodziłem się, a osiem dni później na moim progu pojawiła się Amy, aby oznajmić, że Katherine już mnie nie lubi i nie chce dłużej ze mną chodzić. Katherine III była uroczą, drobną brunetką, którą poznałem na swoim pierwszym letnim obozie dla uzdolnionych dzieci (z czasem stał się miejscem słynącym z tego, że inteligentne chłopaki mogą tam rwać laski), a ponieważ dzięki temu opowieść będzie lepsza, zamierzam pamiętać, że to ona rzuciła mnie pewnego ranka na zajęciach z łucznictwa, kiedy matematyczny geniusz Jerome upadł przed nią na ziemię, twierdząc, że trafiła go strzała Amora. Katherine IV, znana również jako Katherine Ruda, była myszowatym rudzielcem w czerwonych plastikowych okularkach, a poznałem ją na lekcjach skrzypiec metodą Suzuki, gdzie grała przepięknie, a ja prawie wcale, ponieważ nigdy nie chciało mi się ćwiczyć, więc po czterech dniach rzuciła mnie dla cudownego dziecka fortepianu, niejakiego Roberta Vaughana, który później w wieku jedenastu lat dał solowy koncert w Carnegie Hall, co oznacza, że chyba postawiła na dobrego konia. W piątej klasie chodziłem z K-5, powszechnie uznawaną za najpaskudniejszą dziewczynę

w szkole, ponieważ zawsze od niej rozpoczynała się epidemia wszawicy, tymczasem niespodziewanie pocałowała mnie w usta podczas przerwy, gdy siedząc w piaskownicy, próbowałem czytać Hucka Finna, był to mój pierwszy pocałunek, i rzuciła mnie później tego samego dnia, gdyż uznała, że chłopcy są odrażający. Następnie, po półrocznej posusze, na trzecim z kolei obozie letnim dla bystrzaków poznałem Katherine VI, chodziliśmy ze sobą przez rekordowe siedemnaście dni, a ona była świetna w ceramice i podciąganiu się na drążku, czyli w dwóch dziedzinach, w których ja nigdy nie celowałem, i choć razem mogliśmy stworzyć niezwyciężony zespół dysponujący inteligencją, siłą górnej części ciała i umiejętnością wyrobu dzbanków do kawy, ona i tak mnie rzuciła. Później zaczęły się gimnazjum i moja skrajna niepopularność, ale najniższa pozycja na krzywej notowań towarzyskich sprawia, że co jakiś czas ktoś się nad tobą lituje, tak jak szóstoklasistka Katherine Życzliwa, słodka kobietka nosząca sportowy stanik, który się często rozpinał, a wszyscy przezywali ją dziobatą gębą z powodu problemu z trądzikiem, choć wcale nie był on aż tak poważny, lecz w końcu zerwała ze mną nie dlatego, że uświadomiła sobie, iż kompletnie rujnuję jej i tak niską pozycję w szkole, ale dlatego, że nasz trwający miesiąc związek szkodził moim pasjom akademickim, które ona uważała za bardzo ważne. Ósma nie była wcale taka słodka, może powinienem był się tego spodziewać, ponieważ anagram jej nazwiska, czyli Katherine Z. Sealaw, to „H. Ketle, Zerwania SA”, jakby była istnym dyrektorem wykonawczym Działu Porzuceń, ale zaprosiła mnie na randkę, ja się zgodziłem, a następnie nazwała mnie świrem, powiedziała, że na pewno nie mam włosów łonowych i że nigdy by się ze mną na poważnie nie umówiła – a wszystko to, gwoli szczerości, było prawdą. Z kolei K-9 chodziła do szóstej klasy, a ja do siódmej, i była zdecydowanie najładniejszą Katherine, z jaką mogłem się umówić, z kształtnym podbródkiem, uroczymi dołeczkami w policzkach i wiecznie opaloną cerą – trochę tak jak ty – i uznała, że chodzenie z kimś starszym może podnieść jej notowania towarzyskie, ale się pomyliła. Katherine X – i owszem, wówczas już zyskałem pewność, że to przedziwna anomalia statystyczna, ale naprawdę nie szukałem Katherine z większym zacięciem niż dziewcząt w ogóle – poznałem na letnim obozie dla mądrali, a zdobyłem jej serce, na pewno zgadłaś, stając przed nią na kursie łucznictwa i oznajmiając, że trafiła mnie strzała Amora, i była pierwszą dziewczyną, z którą pozwoliłem sobie na francuski pocałunek, a ponieważ nie wiedziałem, jak to się robi, więc wysuwałem język przez zaciśnięte usta, jakbym był wężem, więc nie trzeba było zbyt wiele tego dobrego, by uznała, że jednak chce się ze mną tylko przyjaźnić. Z K-11 to nie było właściwie randkowanie tylko jedno wyjście do kina i trzymanie się za ręce, potem zadzwoniłem do niej, jej mama powiedziała, że K-11 nie ma w domu, i K-11 oczywiście nie oddzwoniła, lecz uważam, że to się liczy z powodu trzymania się za ręce, a także dlatego, że nazwała mnie geniuszem. Na początku drugiego semestru dziewiątej klasy pojawiła się w szkole nowa dziewczyna z Nowego Jorku, bogata jak sto pięćdziesiąt, która nienawidziła swojego bogactwa i uwielbiała Buszującego w zbożu, od razu stwierdziła, że przypominam jej Holdena Caulfielda, pewnie dlatego że obaj byliśmy egocentrycznymi frajerami, podobałem jej się, bo znałem wiele języków

i czytałem mnóstwo książek, a potem zerwała ze mną po dwudziestu pięciu dniach, ponieważ chciała mieć chłopaka, który nie poświęca aż tyle czasu na czytanie i naukę języków. Wtedy znałem już Hassana i od jakichś dziesięciu lat obsesyjnie podkochiwałem się w pewnej dziewczynie ze szkoły, brunetce o niebieskich oczach, którą zawsze nazywałem Katherine Najlepszą, a Hassan odgrywał rolę Cyrana i podpowiadał mi, jak się do niej zalecać, bo jak wiemy od Katriny, jest całkiem dobry w te klocki, i udało się, kochałem ją, ona kochała mnie, i byliśmy ze sobą przez trzy miesiące, do listopada dziesiątej klasy, kiedy to w końcu ze mną zerwała, ponieważ, cytuję dosłownie, byłem dla niej równocześnie „zbyt inteligentny i zbyt tępy”, co zapoczątkowało erę Katherine celujących w podawaniu komicznych, idiotycznych i często oksymoronicznych przyczyn zerwania. Ten sam wzorzec powtórzył się przy zawsze ubranej na czarno Katherine XIV, którą poznałem następnej wiosny, kiedy podeszła do mnie w barze i zapytała, czy czytam Camusa, którego rzeczywiście czytałem, więc potwierdziłem, a ona spytała, czy czytałem kiedyś Kierkegaarda, którego kiedyś czytałem, więc potwierdziłem, i zanim wyszliśmy z baru, trzymaliśmy się już za ręce, a jej numer był wpisany w moją nowiuteńką komórkę, i lubiła zabierać mnie na spacery nad jezioro, gdzie obserwowaliśmy fale rozbijające się o skały, a ona mówiła, że istnieje tylko jedna prawdziwa metafora, czyli woda rozbijająca się o skały – ponieważ jej zdaniem i woda, i skały tracą na tej batalii, a kiedy rzucała mnie w tym samym barze, w którym się poznaliśmy trzy miesiące wcześniej, powiedziała, że ona jest wodą, a ja skałami, i będziemy się tak ścierać, aż nic z nas nie zostanie – kiedy zasugerowałem, że tak naprawdę woda nie ponosi żadnych negatywnych konsekwencji z powodu powolnej erozji skał na brzegu jeziora, przyznała mi rację, lecz mimo to odeszła ode mnie. Tego lata na obozie poznałem K-15, dziewczynę o twarzy kojarzącej się z uroczym szczeniaczkiem – miała wielkie brązowe oczy i opadające powieki – która budziła w człowieku potrzebę, by się nią zaopiekować, tyle że ona nie chciała, bym się nią opiekował, bo była bardzo zaangażowaną feministką, a spodobałem jej się, ponieważ sądziła, że jestem wielkim umysłem swego pokolenia, lecz potem stwierdziła, że nigdy nie będę – znów cytuję – „prawdziwym artystą”, co najwyraźniej stanowiło podstawę do odrzucenia, choć nigdy wcześniej nie aspirowałem do miana artysty – a jeśli mnie słuchałaś uważnie, to wiesz, że otwarcie przyznaję, iż gardzę poezją. A potem, po okropnie chudym okresie w pierwszej klasie liceum, na dachu hotelu w Newark w New Jersey, podczas Dziesięcioboju Akademickiego spotkałem Katherine XVI, i przeżyliśmy tak dziki i gorący romans, jak to tylko możliwe w ciągu czternastu godzin Dziesięcioboju Akademickiego, co oznacza, że w pewnym momencie musieliśmy wykopać jej współlokatorki z pokoju hotelowego, żeby poznać się jeszcze bliżej, lecz potem choć zakończyłem turniej z dziewięcioma złotymi medalami – zawaliłem retorykę – rzuciła mnie, tłumacząc, że ma chłopaka w domu w Kansas i nie chce z nim zrywać, więc zgodnie z logiką ja byłem tym, z którym zerwać powinna. Z Katherine XVII zawarłem znajomość – nie zamierzam kłamać – przez Internet, w styczniu następnego roku, miała kółko w nosie i niezwykle bogate słownictwo, które wykorzystywała, rozprawiając o indie rocku – jednym z używanych przez nią określeń, którego definicji początkowo w ogóle nie znałem, było „indie” – i bardzo ciekawie się słuchało jej

wywodów na temat muzyki, raz nawet pomogłem jej zafarbować włosy, ale zerwała ze mną po trzech tygodniach, ponieważ byłem raczej „emo nerdem”, a ona szukała „emo core’a”. Zazwyczaj nie lubię używać słowa „serce”, jeśli nie odnosi się ono do pompującego krew, rytmicznie kurczącego się organu, ale nie ma wątpliwości, że Katherine XVIII złamała mi serce, ponieważ pokochałem ją na zabój od chwili, gdy ujrzałem ją na koncercie, na który zabrał mnie Hassan podczas ferii wiosennych; należała do tego rodzaju impulsywnych kobiet, które nienawidzą, gdy mówi się o nich „dziewczyny”, spodobałem jej się i początkowo wydawało mi się, że podziela moje ogromne poczucie niepewności, co wzbudziło we mnie niedorzeczną nadzieję, więc zacząłem ją zasypywać ekstrawagancko długimi i boleśnie filozoficznymi mailami, a ona rzuciła mnie również drogą mailową po zaledwie dwóch prawdziwych randkach i czterech prawdziwych pocałunkach, po czym zasypałem ją ekstrawagancko długimi i boleśnie żałosnymi mailami. Raptem dwa tygodnie później Katherine I pojawiła się u moich drzwi i wkrótce została K-19, to była miła dziewczyna o dobrym sercu, lubiąca pomagać ludziom, i jak żadna do tej pory rozpaliła moje serce – Boże, teraz to słowo nie może się ode mnie odczepić – ale bardzo jej potrzebowałem, nigdy nie miałem jej dość, a ona nie była konsekwentna, jej niekonsekwencja i moja niepewność stanowiły potworną kombinację, lecz mimo to kochałem ją, ponieważ cały się jej oddałem i postawiłem wszystko na jedną kartę, aż w końcu po 343 dniach zostałem z pustymi rękami i ziejącą dziurą w trzewiach, ale odkryłem, że postanowiłem zapamiętać ją jako dobrego człowieka, z którym przeżyłem miłe chwile, dopóki oboje nie wkręciliśmy się w sytuację nie do rozwiązania. Morał z tej historii jest taki, że nie pamiętamy, co się stało. To, co pamiętamy, staje się tym, co się wydarzyło. A drugi morał jest taki, jeśli opowieść może mieć wiele morałów, że Porzucający wcale nie są obiektywnie gorsi od Porzucanych – zerwanie to nie jest coś, co ktoś robi tobie, to coś, co się dzieje z tobą. – A następny morał jest taki, że ty, Mądralo, opowiedziałeś mi właśnie rewelacyjną historię, co dowodzi, że każdy, kto ma wystarczająco dużo czasu, otrzyma odpowiednie instrukcje i wysłucha dość relacji byłych i aktualnych pracowników Zakładów Tekstylnych Gutshot, dosłownie każdy może się nauczyć opowiadać cholernie dobre historie. – Coś w tej historii sprawiło, że dziura w moich trzewiach się zasklepiła. – Słucham? – Och, nic. Myślałem na głos. – Takich ludzi właśnie lubimy. Takich, przy których możemy myśleć na głos. – Takich, którzy byli w naszych sekretnych kryjówkach. – Takich, którzy przy nas przygryzają kciuk. – Cześć.

– Cześć. –… –… – Rety, moja pierwsza Lindsey. – Mój drugi Colin. – To było fajne. Spróbujmy jeszcze raz. – Zgoda. –… –… –… –… –… –… –… –… Opuścili jaskinię razem późną nocą, ale pojechali do domu osobno, Colin Katafalkiem, Lindsey różowym pick-upem. Pocałowali się jeszcze raz na podjeździe – pocałunek był tak dobry, jak obiecywał jej uśmiech – i wślizgnęli się do środka na kilka godzin snu.

(epilog albo rozdział Lindsey Lee Wells) Zupełnie wyczerpany Colin obudził się na pianie koguta, a potem przez całą godzinę przewracał się w łóżku, zanim postanowił w końcu zejść na dół. Hassan siedział już przy dębowym stole ze stertą dokumentów. Hollis nie spała na kanapie. Może jednak gdzieś w domu miała sypialnię. – Rachunek zysków i strat – wyjaśnił przyjaciel. – To naprawdę interesujące sprawy. Hollis tłumaczyła mi to wczoraj. No i co, chodzisz z nią czy jak? Colin uśmiechnął się. Hassan wstał, szczerząc się szeroko, i radośnie klepnął go po plecach. – Ależ z ciebie sęp, Singleton! Krążysz, ptaszyno! Krążysz i powoli opadasz coraz niżej i niżej, nieustannie zataczając koła, czekając na chwilę, gdy będziesz mógł wbić szpony w trupa czyjegoś związku i zrobić sobie pierdzieloną ucztę. Pięknie się to obserwuje – zwłaszcza tym razem, bo lubię tę dziewczynę. – Pojedźmy gdzieś na śniadanie – zaproponował Colin. – Do Hardee’s? – Hardee’s – zgodził się z zapałem Hassan. – Linds, wstawaj, jedziemy do Hardee’s! – Muszę odwiedzić Mabel dziś rano! – odkrzyknęła. – Zjedzcie za mnie siedem Monstrualnych Superburgerów. – Dobra! – obiecał Hassan. – Słuchaj, kiedy wróciłem w nocy do domu, podstawiłem siebie i Lindsey do wzoru – powiedział Colin. – Rzuci mnie. Krzywa była dłuższa niż u K-1, ale krótsza niż u K-4. To oznacza, że rzuci mnie w ciągu czterech dni. – Może być. Ten świat to pierdzielona szklana kula ze śniegiem. Trzy dni później, tego dnia, który Teoremat wskazał jako koniec ich związku, Colina obudziło pianie koguta. Zaspany przewrócił się na drugi bok i wyczuł pod policzkiem kartkę. Była złożona jak koperta. Od razu zrozumiał, że nadszedł ten moment. Ostrożnie rozkładając papier, czuł, że wypełnia się proroctwo Teorematu. Ale wiedza o tym wcale nie powodowała, że to wydarzenie było mniej potworne. Dlaczego musiało do tego dojść? Przecież było tak cudownie. Najlepsze cztery dni mojego życia. Czy ja oszalałem? Musiałem oszaleć. Otwierając list, zastanawiał się, czy natychmiast wyjechać z Gutshot.

Colinie! Przykro mi, że muszę spełnić przepowiednię „Teorematu”, ale uważam, że nie powinniśmy być ze sobą. Problem w tym, że potajemnie kocham się w Hassanie. Nic nie mogę na to poradzić. Kładę dłonie na Twoich kościstych łopatkach i myślę o jego mięsistych plecach. Całuję Twój chudy brzuch i myślę o jego imponującym bandziochu. Lubię Cię. Naprawdę. Ale… przepraszam. To się po prostu nie uda. Szczerze oddana Lindsey Lee Wells PS Żartowałam! Colin chciał poczuć się szczęśliwy, naprawdę chciał – kiedy tylko zobaczył gwałtowny przebieg krzywej związku z Lindsey, miał nadzieję, że prognoza Teorematu się nie sprawdzi. Ale gdy siedział na łóżku, z listem w nadal drżących dłoniach, myślał jedynie o tym, że nigdy nie będzie geniuszem. Bo choć bardzo wierzył Lindsey, że znaczenie człowieka definiuje to, co jest dla niego ważne, nadal pragnął, by Teoremat działał, nadal chciał zasługiwać na miano wyjątkowego, którym go zawsze określano. Następnego dnia Colin gorączkowo usiłował naprawić Teoremat, podczas gdy Lindsey i Hassan grali na drobniaki w pokera na ganku Różowej Rezydencji. Wiatrak pod sufitem mieszał ciepłe powietrze. Colin słuchał ich jednym uchem, gryzmoląc wykresy i próbując zmusić Teoremat do wyjaśnienia faktu, że Lindsey Lee Wells była nadal, dość wyraźnie, jego dziewczyną. I wtedy poker ostatecznie obnażył nienaprawialną wadę Teorematu. Hassan zawołał: – Weszła za trzynaście centów, Singleton! To duża stawka. Mam sprawdzić? – Ona lubi blefować – odpowiedział Colin, nie podnosząc wzroku. – Obyś miał rację, Singleton. Sprawdzam. Pokaż, co masz, dziecko! Lalunia z Gutshot ma trójkę dam! Niezła karta, ale czy lepsza niż… FULL?! – Lindsey jęknęła z rozczarowaniem, kiedy Hassan odkrył karty. Colin nie wiedział o pokerze nic poza tym, że to gra opierająca się na analizie ludzkiego zachowania i rachunku prawdopodobieństwa, a zatem stanowiąca system, w którym powinien się sprawdzać wzór podobny do Teorematu o zasadzie przewidywalności Katherine. I kiedy Hassan pokazał swojego fulla, Colin nagle zrozumiał: można wymyślić teoremat, który wyjaśni, dlaczego przegrałeś albo wygrałeś w pokera, ale nie da się stworzyć takiego, który przepowie przyszłe układy kart. Przeszłość, jak powiedziała mu Lindsey, to logiczna opowieść. To sens tego, co się stało.

A ponieważ przyszłość nie jest jeszcze zapamiętana, wcale nie musi mieć żadnego pierdzielonego sensu. W tym momencie rozpostarła się przed Colinem przyszłość –niemieszcząca się w żadnym teoremacie, matematycznym czy jakimkolwiek innym: nieskończona, niepoznawalna i piękna. – Eureka – powiedział i dopiero gdy wypowiadał to słowo, uświadomił sobie, że udało mu się szepnąć. – Odkryłem coś – rzekł głośno. – Przyszłość jest nieprzewidywalna. – Ten kafir – oznajmił Hassan – czasami lubi mówić rzeczy kompletnie banalne w naprawdę doniosły sposób. Po czym wrócił do liczenia wygranych drobniaków. Colin zaśmiał się, lecz jego umysł pracował na wysokich obrotach, analizując wszystkie implikacje tego odkrycia. Jeśli przyszłość jest nieskończona, myślał, to w końcu pochłonie nas wszystkich. Nawet on mógł wymienić raptem garstkę osób, które żyły, powiedzmy, 2400 lat temu. Za kolejnych 2400 lat nawet Sokrates, najsłynniejszy geniusz swoich czasów, może odejść w niepamięć. Przyszłość wymaże wszystko – nie istnieje taki poziom sławy czy geniuszu, który wygra z zapomnieniem. Nieskończona przyszłość sprawia, że zyskanie znaczenia w taki sposób staje się niemożliwe. Ale istnieje inna droga. Są nią opowieści. Colin patrzył na Lindsey, która uśmiechała się, mrużąc oczy, gdy Hassan pożyczył jej dziewięć centów, żeby mogli grać dalej. Pomyślał o jej lekcjach opowiadania historii. Te opowieści, którymi się dzielili, były jednym z głównych powodów, dla których ją lubił. No dobra, kochał. Minęły cztery dni i już, bezspornie, kochał. Doszedł do wniosku, że może opowieści nie tylko powodują, że mamy dla siebie nawzajem znaczenie – może też stanowią jedyną drogę do wiecznego znaczenia, którą od tak dawna próbował odnaleźć. Colin pomyślał: powiedzmy, że opowiem komuś o moim polowaniu na dziką świnię. Nawet jeśli to durna historia, opowiadanie jej zmienia innych ludzi przynajmniej odrobinę, tak jak jej przeżycie odmieniło mnie. Nieskończenie mała zmiana. I nieskończenie mała zmiana rozprzestrzenia się dalej – jeszcze mniejsza, ale wieczna. Zostanę zapomniany, lecz historie przetrwają. W ten sposób wszyscy mamy jakieś znaczenie – może niewielkie, ale i tak większe niż żadne. I nie tylko zapamiętane historie się liczą. Oto prawdziwy sens anomalii K-3: to, że od początku narysował poprawny wykres, nie dowodziło, że Teoremat zadziałał, ale że umysł człowieka wie, co nie powinno zostać zapamiętane. Niemalże nieświadomie zaczął pisać. Słowa zastąpiły wykresy w notesie. Po pewnym czasie uniósł wzrok i otarł kroplę potu z opalonego, pobliźnionego czoła. Hassan odwrócił się do niego i powiedział:

– Rozumiem, że przyszłość jest nie do przewidzenia, ale tak się zastanawiam, czy przypadkiem nie mógłby się w niej pojawić Monstrualny Superburger? – Przewiduję, że się pojawi – oznajmiła Lindsey. Gdy wyszli z domu, dziewczyna zawołała: – Siedzenie obok kierowcy! – Kierowca! – krzyknął Colin. – Kupa – stwierdził Hassan. Linds wyprzedziła Colina, otworzyła przed nim drzwi do samochodu i wspięła się na palce, żeby cmoknąć go w usta. Wiedział, że ten krótki spacer – od ganku do Katafalku – będzie jednym z tych momentów, które zapamięta i do których będzie wracał, które będzie chciał schwytać w opowiadanych przez siebie historiach. Tak naprawdę nic się nie wydarzyło, ale chwila była wypełniona znaczeniem. Lindsey splotła palce z jego palcami, a Hassan zaśpiewał piosenkę o treści: „Ubóstwiam / Monstrualne Superburgery w Hardee’s / dla mojego bebecha / to nie lada uciecha ”, po czym zapakowali się do Katafalku. – Wcale nie musimy jechać do Hardee’s – powiedział Hassan, kiedy minęli sklep. – Możemy pojechać dokądkolwiek. – To dobrze, bo wcale nie chcę jechać do Hardee’s – wyznała Lindsey. – To słaba knajpa. Jeśli pojedziemy międzystanówką, to dwa zjazdy dalej jest Wendy’s, w Milan. W Wendy’s jest o niebo lepiej. Mają tam na przykład sałatki. Colin minął więc Hardee’s i skręcił na drogę międzystanową w kierunku północnym. Zjazd został z tyłu, a on myślał o przestrzeni między tym, co pamiętamy, a tym, co się wydarzyło, o przestrzeni między tym, co przewidujemy, i co się wydarzy. I w tej przestrzeni, myślał Colin, jest dość miejsca na to, by odnaleźć się ponownie – by mógł stać się kimś innym niż cudowne dziecko, by mógł przerobić swoją historię na lepszą i odmienną – by odradzać się wciąż na nowo. Jako zabójca węża, arcyksiążę, pogromca DC –może nawet geniusz. Było dość miejsca, by stać się kimkolwiek – prócz tego, kim już był, gdyż Colin nauczył się w Gutshot jednego: że nie można powstrzymać przyszłości przed nadejściem. I po raz pierwszy w życiu uśmiechnął się na myśl o tej ciągle nadchodzącej, nieskończonej przyszłości, która się przed nim rozpościerała. Jechali dalej. – Wiesz, moglibyśmy tak jechać i jechać – powiedziała Lindsey do Colina. – Nie musimy się zatrzymywać. Hassan wsunął się między siedzenia i poparł ją:

– Tak, tak. Pojedźmy tak przez jakiś czas. Colin docisnął pedał gazu. Myślał o wszystkich miejscach, w jakie mogą się wybrać, i o tych letnich dniach, które im pozostały. Lindsey Lee Wells położyła palce na jego przedramieniu i dodała: – Boże, możemy, prawda? Możemy tak po prostu jechać. Colin całym sobą czuł więź ze wszystkimi w samochodzie i wszystkimi poza nim. I czuł, że jest zupełnie niewyjątkowy w najlepszy możliwy sposób.

(od autora) Przypisy w tej powieści, którą właśnie przeczytałeś (chyba że nie skończyłeś jej czytać, tylko przerzuciłeś strony, w którym to wypadku powinieneś się cofnąć i przeczytać wszystko po kolei, a nie sprawdzać zakończenie, ty paskudny, podstępny podglądaczu), zapowiadają aneks na temat matematyki. A zatem taki aneks musi się pojawić. Tak się składa, że na początku liceum miałem trzy minus z algebry, mimo heroicznych wysiłków mojego nauczyciela, pana Lantripa, więc zdecydowałem się na przedmiot o nazwie „podstawy matematyki”, bo wydawał się łatwiejszy niż algebra. Przy wyborze college’u też kierowałem się po części tym, by nie wymagano tam znajomości matematyki. Jednak wkrótce po ukończeniu college’u – wiem, że to dziwne – matematyka mnie zafascynowała. Niestety nadal jestem z niej słaby. Interesuję się nią tak, jak interesowałem się jeżdżeniem na deskorolce, kiedy miałem dziewięć lat. Dużo mówię i myślę o matematyce, ale tak naprawdę wcale się na niej nie znam. Na szczęście przyjaźnię się z niejakim Danielem Bissem, który jest jednym z najlepszych matematyków w Ameryce. Daniel zyskał wielką sławę w świecie matematyki między innymi dzięki opublikowanemu przed paroma laty artykułowi, w którym, zdaje się, udowadnia, że okręgi to zasadniczo takie tłuste, rozdęte trójkąty. Jest też jednym z moich najserdeczniejszych przyjaciół. To niemal wyłącznie jego zasługa, że Teoremat jest prawdziwym wzorem matematycznym, który rzeczywiście działa w kontekście tej książki. Poprosiłem go, by napisał aneks na temat zagadnień matematycznych związanych z Teorematem Colina. Oczywiście, jak wszystkie suplementy, nie jest on lekturą obowiązkową. Ale, kurczę, zawiera naprawdę fascynujące informacje. Miłego czytania. John Green

(aneks) Na objawienie, dzięki któremu Colin mógł wykrzyknąć: „Eureka!”, złożyły się trzy czynniki. Przede wszystkim nasz bohater odkrył, że przebieg relacji można przedstawić za pomocą wykresu. Taki wykres mógłby wyglądać następująco: Zgodnie z tezą Colina linia pozioma (którą nazywamy osią x) przedstawia czas. Pierwszy punkt, w którym krzywa przecina oś x, odpowiada początkowi związku, a ten, w którym przecina ją po raz drugi, jego zakończeniu. Jeśli krzywa pomiędzy tymi punktami przebiega nad osią x (jak w naszym przykładzie), to dziewczyna rzuci chłopaka. Natomiast jeżeli krzywa przebiega pod osią x, to chłopak rzuci dziewczynę. („Chłopak” i „dziewczyna” są terminami umownymi i nie mają wymowy genderowej, równie dobrze można by ich nazwać „chłopak 1” i „chłopak 2” lub „dziewczyna 1” i „dziewczyna 2”). Zatem zgodnie z naszym wykresem para całuje się po raz pierwszy we wtorek, a następnie dziewczyna rzuca chłopaka w środę. (Ogólnie mówiąc, typowa relacja Colin–Katherine). Ponieważ krzywa przecina oś x tylko na początku i na końcu znajomości, możemy wnioskować, że im mocniej odchyla się od tej osi, tym dalej od zerwania lub, inaczej mówiąc, tym lepiej związek się układa. Spójrzmy teraz na bardziej skomplikowany przypadek, czyli wykres przedstawiający moją relację z jedną z byłych dziewczyn.

Początkowy wybuch uczucia nastąpił w lutym, kiedy się spotkaliśmy, rozpętała się śnieżyca, dziewczyna skasowała swój samochód na oblodzonej autostradzie, przy okazji łamiąc rękę w nadgarstku, a wszystko to w ciągu kilku godzin. Nagle znaleźliśmy się w moim mieszkaniu, odcięci od świata przez śnieg, ona jako inwalidka odurzona środkami przeciwbólowymi, a ja przejęty i upojony nową rolą chłopaka oraz pielęgniarza. Ta faza zakończyła się gwałtownie, kiedy dwa tygodnie później stopniał śnieg, jej ręka się zagoiła, musieliśmy opuścić mieszkanie i podjąć interakcje ze światem, przez co natychmiast odkryliśmy, że mamy skrajnie różny tryb życia i wcale nie tak wiele wspólnego ze sobą. Kolejny, mniejszy już wyż nastąpił, gdy wybraliśmy się razem na wakacje do Budapesztu. Zakończył się chwilę później, kiedy zauważyliśmy, że mniej więcej dwadzieścia trzy godziny z każdej romantycznej budapeszteńskiej doby spędzamy, sprzeczając się absolutnie o wszystko. Krzywa w końcu przecina oś x gdzieś w sierpniu, kiedy to zerwałem z nią, a ona wygnała mnie o północy ze swojego mieszkania na ulice Berkeley, bezdomnego i bez grosza przy duszy. Drugim składnikiem „eureki” Colina jest fakt, że wykresy (w tym wykresy związków uczuciowych) można przedstawić za pomocą funkcji. To wymaga pewnych wyjaśnień, więc wytrzymajcie, proszę. Po pierwsze, kiedy rysujemy taki diagram: położenie każdego punktu da się określić za pomocą liczb. Na linii poziomej (oś x) oraz pionowej (oś y) są zaznaczone liczby. Aby wskazać konkretny punkt gdzieś na płaszczyźnie, wystarczy podać dwie liczby: jedną określającą, jak daleko jest on położony na osi x, a drugą, jak daleko na osi y. Na przykład punkt (2,1) odpowiada kropce oznaczonej „2” na osi x i „1” na osi y. To

znaczy, że jest on umieszczony dwie jednostki na prawo i jedną jednostkę w górę od miejsca, w którym przecinają się obie osie, a które ma współrzędne (0,0). Analogicznie punkt (0,–2) jest umieszczony na osi y dwie jednostki pod punktem przecięcia, a punkt (–3,2) trzy jednostki na lewo i dwie jednostki nad punktem przecięcia osi. Dobrze, teraz funkcje: funkcja to coś w rodzaju urządzenia, które przerabia jedną liczbę na drugą. Ta zabawa ma bardzo proste reguły – ja podaję ci liczbę i chcę, żebyś w odpowiedzi zawsze podawał mi inną liczbę. Na przykład funkcja może oznaczać: weź dowolną liczbę i pomnóż ją przez nią samą (czyli funkcja kwadratowa). Wtedy nasza rozmowa wyglądałaby mniej więcej tak: JA: 1. TY: 1. JA: 2. TY: 4. JA: 3. TY: 9. JA: 9 252 459 984. TY: 85 608 015 755 521 280 256. Wiele funkcji można zapisać za pomocą równań matematycznych. Na przykład powyższą funkcję da się zapisać tak: f(x) = x²

Oznacza to, że kiedy podaję ci liczbę x, funkcja nakazuje ci pomnożyć to x przez nie samo (czyli policzyć x²) i podać mi tę nową liczbę. Korzystając z funkcji, możemy obliczyć wszystkie punkty o współrzędnych (x, f(x)). Razem te punkty utworzą na płaszczyźnie pewną krzywą, którą nazwiemy „wykresem funkcji”. Rozważmy funkcję f(x)= x². Możemy odnaleźć punkty (1,1), (2,4) i (3,9). W tym wypadku przyda nam się obliczenie dodatkowych punktów (0,0), (–1,1), (–2,4) i (–3,9). (Pamiętajcie, że kwadrat liczby ujemnej jest liczbą dodatnią).

Teraz już pewnie możecie się domyślić, że wykres będzie krzywą wyglądającą mniej więcej tak: Niestety zauważycie zapewne, że ten wykres nie najlepiej oddaje przebieg związku. Wykresy, które Colin wykorzystuje do zobrazowania swego Teorematu, muszą przecinać oś x dwukrotnie (raz, gdy para zaczyna ze sobą chodzić, i drugi raz, gdy się rozstaje), tymczasem nasza krzywa styka się z nią tylko raz. Da się to łatwo naprawić przy użyciu nieco bardziej skomplikowanych funkcji. Weźmy na przykład funkcję f(x)=1 – x²

Ten wykres jest dość dobrze znany Colinowi – to obraz krótkotrwałego związku, po którym dziewczyna go rzuca (wiemy, że to ona go rzuca, ponieważ krzywa znajduje się nad osią x między pierwszym pocałunkiem i rozstaniem). To wykres będący zarysem historii życia Colina. Teraz tylko musimy odkryć, jak go zmodyfikować, by obejmował niektóre szczegóły. Jedną z głównych tendencji w matematyce XX wieku było badanie wszystkiego w „rodzinach”. (Matematycy, używając słowa „rodzina”, mają na myśli „zbiór elementów podobnych lub powiązanych”. Na przykład krzesło i biurko to elementy „rodziny mebli”). Można powiedzieć, że linia to nic innego jak zbiór (czyli „rodzina”) punktów, płaszczyzna to rodzina prostych itd. Zakładamy, że jeśli jeden obiekt (na przykład punkt) jest interesujący, to jeszcze bardziej interesująca będzie analiza całej rodziny podobnych obiektów (na przykład linii). Powyższe podejście zupełnie zdominowało nauki matematyczne w ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat. To nas prowadzi do trzeciego elementu „eureki” Colina. Każda Katherine jest inna, więc każde porzucenie, którego Colin doświadcza, jest inne od poprzednich. Oznacza to, że choćby nie wiem jak dokładnie analizował pojedynczą funkcję, pojedynczy wykres, będzie analizował tylko pojedynczą Katherine. A Colin tak naprawdę musi przeanalizować wszystkie możliwe Katherine’y i przebieg ich funkcji równocześnie. Innymi słowy, musi zbadać rodzinę funkcji Katherine. I na tym w końcu polegało pełne objawienie Colina: związki można przedstawić za pomocą wykresów, wykresy stanowią obraz funkcji, wszystkie podobne funkcje można przeanalizować naraz dzięki jednemu (bardzo skomplikowanemu) wzorowi, który pomoże przewidzieć, kiedy (i co ważniejsze – czy) potencjalna Katherine go rzuci[83]. Omówmy to na konkretnym przykładzie, czyli pierwszym przypadku, który rozpatrywał Colin. Wzór wygląda następująco: f(x) = D³x² – D Wyjaśniając go, będę musiał odpowiedzieć na kilka pytań. Przede wszystkim, co to, u licha, jest D? To różnica na skali Porzucający/Porzucany:

każdej osobie przypisuje się wartość między 0 i 5, uzależnioną od tego, w którym miejscu skali złamanych serc się mieści. Czyli jeśli próbujemy przewidzieć, jak się ułoży relacja między chłopakiem i dziewczyną, najpierw bierzemy wskaźnik P/P chłopaka, odejmujemy od niego wskaźnik P/P dziewczyny i różnicę tę nazywamy D. (Jeśli chłopak ma 2, a dziewczyna 4, otrzymujemy D = –2). Sprawdźmy teraz, jaki to ma wpływ na wykres. W powyższym przykładzie, w którym chłopak ma 2, dziewczyna 4, a D = –2, otrzymujemy: f(x) = –8x² + 2 a wykres wygląda następująco: Jak widać, związek nie trwa zbyt długo, i w końcu dziewczyna rzuca chłopaka (sytuacja dość dobrze znana Colinowi). Natomiast gdyby chłopak miał 5, a dziewczyna 1, to D = 4 i wówczas f(x) = 64x² – 4 i wykres wyglądałby tak: Ten związek trwałby jeszcze krócej, ale byłby intensywniejszy (krzywa ma mniej łagodny przebieg), i tym razem to chłopak rzuciłby dziewczynę. Niestety ten wzór stwarza pewne problemy. Na przykład jeśli D = 0, czyli obie strony mają taki sam współczynnik Porzucający/Porzucany, to wtedy otrzymujemy: f(x) = 0 i wykres jest po prostu linią poziomą, przez co nie można określić, ani kiedy się zaczyna, ani kiedy dobiega końca. Dużo poważniejszy problem polega na tym, że relacje międzyludzkie nie są tak absurdalnie proste, a przedstawiające je wykresy tak jednorodne, co pomogła Colinowi zrozumieć Lindsey Lee Wells. Dlatego też końcowa formuła musiała być o wiele bardziej złożona. Jednak najważniejszą kwestię widać już na tym przykładzie: ponieważ D może być różne, za pomocą tego jednego wzoru da się sprecyzować całą rodzinę funkcji, z których każda będzie opisywała inny romans Colin–Katherine. Zatem Colin musi teraz tylko dodawać coraz więcej zmiennych (więcej składników podobnych do współczynnika D) do swojej formuły, tak by rodzina objętych nią funkcji stawała się coraz bardziej złożona i skomplikowana, a tym samym dawała nadzieję, że opisze zawiły i ambitny świat rozstań z Katherine’ami. I to właśnie w końcu uświadamia sobie Colin dzięki wnioskom Lindsey. Oto historia Colina Singletona, jego „eureki” i Teorematu o zasadzie przewidywalności

Katherine. Powinienem napomknąć, że choć żaden rozsądny dorosły matematyk (a przynajmniej taki, który ma duszę) nie zasugerowałby na poważnie, że da się opisać romans jednym wzorem, to jednak przeprowadzono ostatnio pewne badania w tym kierunku. Mówiąc dokładniej, psycholog John Gottman (długoletni szef „Laboratorium miłości” na Uniwersytecie Waszyngtońskim) wraz z grupą współautorów, w tym matematykiem Jamesem Murrayem, opublikowali książkę zatytułowaną Matematyka małżeństwa, w której próbują zastosować rozwiązania matematyczne do prognozowania trwałości małżeństwa. Podstawowe założenia w zarysie przypominają Teoremat Colina, ale wykorzystana w obliczeniach matematyka jest o wiele bardziej zaawansowana, a rezultaty o wiele skromniejsze (autorzy nie udają, że potrafią przewidzieć wszystkie rozwody, tylko że mogą stawiać pewne hipotezy[84]) [85]. I jeszcze ostatnia kwestia, o której chciałbym wspomnieć: mimo notorycznych skłonności Johna do wykorzystywania biografii przyjaciół w charakterze materiału literackiego i mimo faktu, że rozwijałem się nieco szybciej niż inne dzieci, moja osoba nie stanowiła inspiracji dla postaci Colina. Wystarczy nadmienić, że pocałowałem w życiu tylko dwie dziewczyny o imieniu Katherine. Jednak, co ciekawe, podczas całej mojej kariery patologicznego wręcz Porzucającego, te Katherine’y były jedynymi kobietami, które ze mną zerwały. Dziwne. Aż się zastanawiam, czy przypadkiem nie istnieje jakiś wzór… Daniel Biss adiunkt na Uniwersytecie Chicagowskim i pracownik naukowy w Clay Mathematics Institute 83 Tak, wiem, że to sporo do ogarnięcia naraz. Ale John uprzedzał was, że Colin to cudowne dziecko. 84 Wielka sprawa, ja też mogę stawiać hipotezy, czy związki moich przyjaciół przetrwają. Wydaje mi się, że chodzi raczej o to, iż potrafili uzasadnić w sposób matematyczny proces stawiania hipotez. 85 Ta praca jest zbyt naukowa, żebym mógł ją tutaj podsumować (choćby z tego względu, że nie rozumiem z niej ani słowa), ale jeśli chcecie się o niej dowiedzieć czegoś więcej, możecie albo poczytać przepastne i niezgłębione dzieło Matematyka małżeństwa pióra Gottmana, Murraya, Swansona, Tysona i (kolejnego) Swansona, albo o wiele bardziej przystępną i przyjemną internetową recenzję wraz ze streszczeniem Jordana Ellenberga, dostępną na http://slate.msn.com/id/2081484/.

(podziękowania) Dla mojej niezrównanej redaktorki i przyjaciółki Julie Strauss-Gabel, która pracowała nad tą książką w bólach porodowych, i to dosłownie. Tak bardzo polegam na jej umiejętnościach, że – to autentyczna historia – kiedyś dałem jej do przeredagowania e-mail napisany do kobiety, z którą wówczas byliśmy „tylko przyjaciółmi”, a teraz pozostajemy w „świętym związku małżeńskim”. A to mi przypomina… Dla Sarah (patrz dedykacja). Dla mojej mentorki, współpracownicy, alter ego i najlepszej przyjaciółki, Ilene Cooper, której zawdzięczam większość dobrych rzeczy, jakie mi się w życiu przytrafiły. Między innymi, skoro o tym mowa, pomogła mi zdobyć serce beneficjentki z pkt. 2. Dla drogiego przyjaciela Daniela Bissa, który na moje szczęście jest jednym z najlepszych matematyków w Ameryce – a także jednym z najlepszych nauczycieli tego przedmiotu. Nie umiałbym sobie nawet wyobrazić tej książki bez niego, nie mówiąc już o jej napisaniu. Dla mojej rodziny – Mike’a, Sydney i Hanka Greenów. Dla Sarah Shumway, mojej utalentowanej in loco editoris w Dutton. A także dla wszystkich innych w Dutton, zwłaszcza dla Margaret Woollatt, „uwaga, podwójnymi literami!”. Dla mojego człowieka w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Hassana al-Rawasa, który od wielu lat wspiera mnie arabskimi słówkami i przyjaźnią. Dla Adriana Loudermilka. Dla Billa Otta, 10. Lindsay Robertson, 11. Shannon James i Sama Hallgrena, 12. Davida Levithana i Holly Black, 13. Jessiki Tuchinsky, 14. Bryana Doerriesa, 15. Levina O’Connora i Randy’ego Riggsa, 16. Rosemary Sandberg, 17. Booklist, 18. bibliotekarzy na całym świecie oraz oczywiście… Dla wszystkich Katherine. Chciałbym wymienić każdą z nich osobno, ale (a) brakuje mi miejsca i (b) obawiam się pozwów o zniesławienie.