Grey Piecdziesiat twarzy Greya EL James

Tytuł oryginału: GREY Copyright © 2011, 2015 by Fifty Shades Ltd. Copyright © 2015 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2015 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga Projekt graficzny okładki: by Sqicedragon and Megan Wilson Redakcja: Jolanta Olejniczak-Kulan Korekta: Aneta Iwan, Iwona Wyrwisz ISBN: 978-83-7999-533-2 WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga www.facebook.com/50TwarzyGreya www.piecdziesiattwarzygreya.pl E-wydanie 2015 Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Dedykacja Podziękowania Poniedziałek, 9 maja 2011 Sobota, 14 maja 2011 Niedziela, 15 maja 2011 Czwartek, 19 maja 2011 Piątek, 20 maja 2011 Sobota, 21 maja 2011 Niedziela, 22 maja 2011 Poniedziałek, 23 maja 2011 Wtorek, 24 maja 2011 Środa, 25 maja 2011 Czwartek 26 maja 2011 Piątek, 27 maja 2011 Sobota, 28 maja 2011 Niedziela, 29 maja 2011 Poniedziałek, 30 maja 2011 Wtorek, 31 maja 2011 Środa, 1 czerwca 2011 Czwartek, 2 czerwca 2011 Piątek, 3 czerwca 2011 Sobota, 4 czerwca 2011 Niedziela, 5 czerwca 2011 Poniedziałek, 6 czerwca 2011 Wtorek, 7 czerwca 2011

Środa, 8 czerwca 2011 Czwartek 9 czerwca 2011 Przypisy

T a książ ka jest pośw ięcon a tym cz yteln ikom , którz y o n ią prosili… i prosili… i prosili… i prosili. Dz iękuję z a w sz ystko, co dla m n ie z robiliście. Mój św iat kręci się każ dego dn ia dz ięki W am .

Więcej na: www.ebook4all.pl PO DZIĘ KO WANIA

D

zięki:

Anne Messitte za przewodnictwo, dobry humor i wiarę we mnie. Za szczodrobliwie poświęcony czas i nienachalne wysiłki, aby moja proza osiąg​nęła potoczystość, jestem jej wieczną dłużniczką. Tony’emu Chiaricowi i Russellowi Perreault za to, że zawsze się mną opiekowali, oraz cudownemu zespołowi literackiemu i opracowania graficznego, który się postarał, bym z tą książką dotarła do mety: Amy Brosey, Lydii Buechler, Katherine Hourigan, Andy’emu Hughesowi, Claudii Martinez i Megan Wilson. Niallowi Leonardowi za miłość, wsparcie i przewodnictwo, i za to, że był jedynym człowiekiem, który naprawdę, ale to naprawdę potrafił doprowadzić mnie do śmiechu. Valerie Hoskins, mojej agentce, bez której wciąż ciąg​nęłabym robotę w telewizji. Dziękuję Ci za wszystko. Kathleen Blandino, Ruth Clampett, Belindzie Willis; dzięki za przeczytanie surowej wersji. Zagubionym Dziewczynom 1 za ich cenną przyjaźń i terapię. Bunker Babes za ich nieustanny humor, mądrość, wsparcie i przyjaźń. Paniom z fanpage’u za pomoc przy amerykanizmach. Peterowi Branstonowi za pomoc przy SFBT. Brianowi Brunetti za naukę latania śmigłowcem. Prof. Dawn Carusi za wytłumaczenie zawiłości systemu szkolnictwa wyższego w USA. Prof. Chrisowi Collinsowi za naukę gleboznawstwa. Dr Rainie Sluder za wyjaśnienia dotyczące leczenia uzależnień. I wreszcie, ale co wcale nie najmniej ważne, moim dzieciom. Kocham Was bardziej, niż potrafiłabym to opisać. Dostarczacie niebywałej radości mnie i wszystkim wokół Was. Jesteście pięknymi, zabawnymi, inteligentnymi, empatycznymi młodymi ludźmi i jestem z Was niebywale dumna.

PO NIE DZIAŁE K, 9 MAJA 2011 Mam trzy samochodziki. Ścigają się szybko po podłodze. Bardzo szybko. Jeden jest czerwony. Jeden jest zielony. Jeden jest żółty. Lubię zielony. Jest najlepszy. Mamusia też lubi moje samochodziki. Lubię, jak mamusia bawi się ze mną samochodzikami. Jej ulubiony to czerwony. Dzisiaj siedzi na kanapie i patrzy w ścianę. Zielony samochodzik wpada na dywan. Czerwony za nim. Potem żółty. Bęc! Ale mamusia nie widzi. Jeszcze raz ściganie i zderzenie. Bęc! Ale mamusia nie widzi. Celuję zielonym samochodzikiem między jej nogi. Ale on wjeżdża pod kanapę. Nie mogę go dosięgnąć. Mam za duże ręce, żeby się zmieściły w szparę. Mamusia nie widzi. Chcę dostać mój zielony samochodzik. Ale mamusia wciąż siedzi na kanapie i patrzy w ścianę. „Mamo. Mój samochodzik”. Nie słyszy mnie. „Mamo”. Ciągnę ją za rękę, a ona kładzie się na plecach i zamyka oczy. „Nie teraz, Małpeczko. Nie teraz”, mówi. Mój zielony samochodzik zostaje pod kanapą. Widzę go. Ale nie mogę go dosięgnąć. Mój zielony samochodzik jest włochaty. Pokryty szarym futrem i brudem. Chcę go z powrotem. Ale nie mogę go dosięgnąć. Nigdy mi się to nie uda. Straciłem zielony samochodzik. Straciłem. I nigdy więcej nie będę mógł się nim bawić. Otwieram oczy i sen rozpływa się w świetle poranka. O cz ym śn iłem , do diabła? Usiłuję sobie przypomnieć znikające fragmenty obrazów, ale nadaremnie. Jak przeważnie rano przestaję myśleć o tym, co śniłem, wstaję z łóżka i idę do garderoby po świeży dres. Ołowiane niebo za oknem zapowiada deszcz, a ja nie mam ochoty przemoknąć dziś podczas przebieżki. Idę na górę do sali ćwiczeń, włączam telewizor nastawiony na poranne biznesowe wiadomości i wchodzę na bieżnię. Porządek dnia wypełnia moje myśli. Nie oczekuje mnie nic poza spotkaniami, chociaż później jestem umówiony w biurze na zajęcia z trenerem osobistym – powalczyć z Bastille’em to czysta przyjemność. Moż e pow in ien em z adz w on ić do Elen y? No. Moż e. Moglibyśmy zjeść razem kolację pod koniec tygodnia. Zdyszany do utraty tchu zatrzymuję bieżnię i idę pod prysznic rozpocząć kolejny monotonny dzień. – Jutro – mruczę, zwalniając Claude’a Bastille’a, gdy wyrasta na progu gabinetu. – W tym tygodniu golf, Grey. – Bastille uśmiecha się z bezczelną arogancją, wie, że zwycięstwo na polu golfowym ma w kieszeni. Patrzę za nim naburmuszony, gdy się odwraca i wychodzi. Jego słowa pożegnania to sól na moje rany, bo mimo bohaterskich wysiłków podczas dzisiejszych ćwiczeń mój trener skopał mi tyłek. Tylko Bastille jest w stanie mnie pokonać, a teraz chce zedrzeć ze mnie jeszcze jeden funt tłuszczu na polu golfowym. Nie cierpię golfa, ale tak wiele interesów załatwia się między dołkami, że muszę wytrzymać poganianie Bastille’a i tam… a także przyznaję z obrzydzeniem, że gra przeciwko niemu faktycznie sprawia, iż idzie mi coraz lepiej. Krzywię się. Ale zaraz nachodzi mnie trzeźwa myśl, że jedyne, co ostatnio potrafiło mnie rozruszać, to wysyłka dwóch frachtowców z ładunkiem do Sudanu, co z kolei uświadamia mi, iż miałem się spotkać z Ros. Chodzi o wyliczenia i logistykę. Co ją, do cholery, z atrz ym ało? Sprawdzam rozkład dnia i sięgam po telefon.

Cholern y św iat. Będę musiał znieść upartą pannę Kavanagh przeprowadzającą wywiad dla gazetki WSU, Uniwersytetu Stanu Waszyngton. Do diabła, co m n ie n apadło, ż e się z godz iłem ? Nie cierpię wywiadów – bezmyślnych pytań z ust niedoinformowanych, zazdrosnych ludzi, mających za cel grzebaninę w moim prywatnym życiu. I do tego studen tka. Dzwoni telefon. – Tak – warczę na Andreę, jakby to ona była winna. Przynajmniej mogę się postarać, żeby ten wywiad nie trwał pół dnia. – Panna Anastasia Steele na spotkanie z panem, panie Grey. – Steele? Oczekiwałem Katherine Kavanagh. – Panna Anastasia Steele, proszę pana. Nie cierpię niespodzianek. – Wpuść ją. Prosz ę, prosz ę… Pan n a Kavan agh jest n ieosiągaln a. Znam jej ojca, Eamona, właściciela Kavanagh Media. Kręciliśmy razem lody i zrobił na mnie wrażenie niezłego spryciarza, a przy tym gościa, który kombinuje całkiem trzeźwo. Tym wywiadem robię mu przysługę – co zamierzałem odbić sobie później, kiedy będzie mi wygodnie. I muszę przyznać, że byłem trochę ciekaw córki Eamona, tego, czy jabłko padło daleko od jabłoni. Zamieszanie w drzwiach podrywa mnie na nogi, gdy wir długich kasztanowych włosów, bladych kończyn i wysokich brązowych butów dosłownie wpada na łeb na szyję do gabinetu. Hamując naturalne zniecierpliwienie w obliczu takiej niezdarności, jednym susem jestem przy ofermie. Wylądowała na czworakach. Łapiąc za szczupłe ramiona, pomagam wstać. Spojrzenie czystych, zawstydzonych oczu krzyżuje się z moim i zastygam jak porażony piorunem. Mają zupełnie niezwykłą barwę, błękitną, są pełne niewinności i przez jedną straszną chwilę wyobrażam sobie, że widzi mnie na wskroś i jestem przed nią… nagi. Ta myśl wyprowadza mnie z równowagi, więc natychmiast ją kasuję. Ma drobną, słodką buzię, teraz oblaną rumieńcem. Niewinna, blada róża. W głowie miga mi pytanie, czy cała jej skóra jest taka – bez skazy – i jak wyglądałaby różowa i rozgrzana po wysmaganiu trzcinką. Niech to sz lag. Powstrzymuję rozbiegane myśli, zaniepokojony ich kierunkiem. Do diabła, co ty kom bin ujesz , G rey? Dziewczyna jest o wiele za młoda. Wlepia we mnie wzrok – powstrzymuję się od przewrócenia oczami. T ak, tak, m aleń ka, poz ory m ylą. Muszę skasować to zachwycone spojrzenie, ale trochę się przy tym zabawmy! – Dzień dobry, panno Kavanagh. Jestem Christian Grey. Nic się pani nie stało? Może zechce pani usiąść? I znów ten rumieniec. Na powrót pan swojej woli, lustruję ją wzrokiem. Jest całkiem atrakcyjna – drobna, bez śladu opalenizny, z grzywą ciemnych włosów, ledwo trzymanych w karbach gumką. Drobna kobieta o ciemnych włosach. T ak, bardz o atrakcyjn a. Wyciągam rękę, gdy upokorzona jąka przeprosiny i składa dłoń w mojej. Skórę ma chłodną, delikatną, ale uścisk zaskakująco mocny. – Panna Kavanagh jest niedysponowana, więc przysłała mnie. Żywię nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko temu, panie Grey. – Ma spokojny, melodyjny ton głosu wyrażający niepewność i nieregularnie mruga, długie rzęsy trzepocą. Mając w oczach jej niezbyt eleganckie wejście, nie potrafię ukryć rozbawienia, gdy pytam, jak się nazywa, kim jest. – Anastasia Steele. Studiuję literaturę angielską z Kate… mhm… Katherine… mhm… panną Katherine na WSU w Vancouver.

W stydliw y m ól książ kow y, co? Na to wygląda; marnie ubrana, drobna figurka ukryta pod bezkształtnym swetrem, prostą gładką spódniczką i praktycznymi butami. Cz y w ogóle n ie m a w ycz ucia stylu? Rozgląda się nerwowo po gabinecie – zerka na wszystko, byle nie na mnie, zauważam z rozbawieniem i ironią. Jak taka koza może być dziennikarką? Nie ma jednej asertywnej kości w ciele. Jest zmieszana, pokorna… gotowa do uległości. Zdezorientowany nieprzyzwoitymi myślami, potrząsam głową i zastanawiam się, czy pierwsze wrażenia są wiarygodne. Mrucząc jakieś banały, zapraszam ją, by usiadła, i zauważam, że wpadły jej w oko wiszące w gabinecie obrazy. Nim zdążę się ugryźć w język, tłumaczę: – Lokalny artysta. Trouton. – Urocze. Wynoszą zwykłe do niezwykłości – mówi marzycielsko, zagubiona w niebywałym, znakomitym artyzmie dzieł Troutona. Ma delikatny profil – zadarty nosek, miękkie, pełne usta – i dokładnie oddała moje wrażenia. „Wynoszą zwykłe do niezwykłości”. Bystra obserwacja. Panna Steele jest świetna. Zgadzam się i przyglądam zafascynowany, gdy rumieniec kolejny raz powoli rozkwita na jej twarzy. Siadając naprzeciwko, usiłuję okiełznać myśli. Z wielkiej torebki wyławia pogniecione kartki i cyfrowy magnetofon. Jest nieporadna jak dziecko, dwa razy upuszcza cholerny gadżet na mój stolik w stylu Bauhausu. Najwyraźniej nigdy w życiu nie trzymała w ręce magnetofonu, ale z jakiegoś niepojętego powodu wydaje mi się to zabawne. W normalnych okolicznościach jej niezręczność doprowadziłaby mnie do szewskiej pasji, teraz jednak trzymam palec na ustach, skrywając uśmiech, i powstrzymuję chęć, by samemu nastawić sprzęt. Kiedy się guzdrze i popada w coraz większe zmieszanie, wpada mi do głowy, że mój palcat mógłby dźwignąć jej motorykę na niezły poziom. Biegle użyty palcat potrafi sprawić, że nawet najbardziej płochliwe stworzenia chodzą jak w zegarku. Ta zabłąkana myśl sprawia, że muszę zmienić pozycję w fotelu. Dziewczyna zerka na mnie i zagryza pełną dolną wargę. Ja pieprz ę! Jak m ogłem n ie z auw aż yć, ż e m a tak pociągające usta? – Prze…przepraszam, nie znam się na tym. W idz ę, m aleń ka, ale w tej chw ili m n ie to w ali, bo n ie m ogę oderw ać ocz u od tw oich ust. – Nikt pani nie pogania, panno Steele. – Znów muszę się skupić i zebrać krnąbrne myśli. G rey… prz estań , z araz . – Pozwoli pan, że będę nagrywała odpowiedzi? – pyta z wyrazem oczekiwania na jasnej twarzy. Chce mi się śmiać. – Po tym, jak zadała sobie pani tyle trudu, żeby nastawić ten magnetofon, pyta mnie pani teraz? Mruga, przez chwilę ma oczy jak spodki, w nich wyraz zagubienia, więc czuję ukłucie rzadkich w moim przypadku wyrzutów sumienia. Nie bądź palan tem , G rey. – Nie, bynajmniej. – Nie chcę być winny tej jej miny. – Czy Kate, znaczy się panna Kavanagh wyjaśniła, jaki jest cel tego wywiadu? – Tak, ma się pojawić w numerze gazety studenckiej przed rozdaniem dyplomów, jako że w tym roku ja będę z tej okazji wygłaszał mowę. Nie mam pojęcia, co za diabeł mnie podkusił, bym się na to zgodził. Sam z PR-u wbijał mi do głowy, że wydział ochrony środowiska na WSU potrzebuje reklamy, aby ściągnąć dodatkowe fundusze poza moim grantem. Ale Sam sprzedałby własną matkę, byle media miały temat do bicia piany na nasz temat. Panna Steele znów mruga, jakby usłyszała nowość nad nowościami – i ma przy tym na

twarzy wyraz nagany. Nie odrobiła pracy domowej przed wywiadem? A powinna. Ta myśl studzi mi krew. To… niemiłe, nie oczekiwałbym tego ze strony kogoś, kto zajmuje mój czas. – Dobrze. Mam pewne pytania, panie Grey. – Upycha za ucho lok, wytrącając mnie z rozdrażnienia. – Tego się spodziewałem – mówię sucho. Niech się pomęczy. Usłużnie się męczy, a potem prostuje wąskie ramiona. Cała poważna i skupiona. Pochyla się, wciska START na magnetofonie i marszcząc brwi, patrzy na pogniecione notatki. – Jest pan bardzo młody jak na kogoś, kto stworzył takie imperium. Czemu zawdzięcza pan swój sukces? Stać ją na ciekawsze pytanie niż to. Co za nuda. Ani uncji oryginalności. Zawód. Terkocę stereotypową odpowiedź o wyjątkowych ludziach, którzy dla mnie pracują. Ludziach zaufanych na tyle, na ile komukolwiek ufam, i dobrze płatnych… ple, ple, ple… Ale, panno Steele, fakty są takie, że jestem świetny w tym, co robię. Dla mnie rzecz jest prosta jak budowa cepa. Kupuję kulejące, źle zarządzane firmy i doprowadzam je do porządku, niektóre zatrzymuję, a jeśli naprawdę dołują, odzieram je z aktywów i wyprzedaję tym, którzy dadzą najwięcej. To proste, chodzi o dostrzeżenie różnicy między firmami i sprawa niezmiennie sprowadza się do ludzi, którzy nimi zawiadują. Żeby osiągnąć sukces w biznesie, trzeba mieć dobrych podwładnych, a ja umiem oceniać ludzi lepiej niż większość innych. – Może po prostu ma pan szczęście – stwierdza ze spokojem. S z cz ęście? Czuję dreszcz zniecierpliwienia. Jak ona śmie? Wydaje się skromna i cicha, ale to pytanie? Nikt nigdy nie zasugerował, że mam szczęście. Ciężka praca, znajdywanie właściwych ludzi, niespuszczanie z nich oka, trafna ocena, na co ich stać, a jak się wpadnie na ofiarę losu niedorównującą oczekiwaniom, pozbywanie się jej. T ego się trz ym am , i to m ocn o. T o n ie m a ż adn ego z w iąz ku z e sz cz ęściem . I do diabła z n im . Obnosząc się ze swoją erudycją, cytuję Andrew Carnegie, mojego ulubionego przemysłowca: – Wzrost i rozwój ludzi to najwyższe powołanie przywództwa. – To brzmi tak, jakby miał pan kręćka na punkcie podporządkowywania sobie innych – mówi całkiem serio. Co, u diabła… ? Czyżby potrafiła mnie przejrzeć? Podporz ądkow yw an ie sobie in n ych to m oje drugie im ię, skarbie. Patrzę na nią rozjuszonym wzrokiem, licząc, że tym ją zastraszę. – Och, podporządkowuję sobie kogo się da i gdzie się da, panno Steele. – I podporządkowałbym sobie ciebie tu i teraz. Tamten atrakcyjny rumieniec wyrasta na jej twarzy i dziewczyna znów przygryza wargę. Bębnię dalej, usilnie starając się nie patrzeć na jej usta. – Poza tym wielką władzę zdobywa się, zapewniając siebie w najskrytszych marzeniach, że życiowym celem jest podporządkowanie sobie innych. – Czy uważa pan, że ma wielką władzę? – pyta ciepłym, łagodnym tonem, ale jej uniesione delikatne brwi sygnalizują potępienie. Czy świadomie mnie prowokuje? Co mnie wkurza – jej pytania, postawa czy też fakt, że wydaje mi się atrakcyjna? Moje rozdrażnienie rośnie. – Zatrudniam ponad czterdzieści tysięcy ludzi. To przysparza mi poczucia odpowiedzialności… poczucia władzy, jeśli pani woli. Gdybym uznał, że nie interesuje mnie już dział telkomów, i się go wyzbył, po miesiącu dwadzieścia tysięcy ludzi miałoby pod górkę z ratami hipotecznymi. Na tę odpowiedź rozchyla szeroko usta. Tak lepiej. W yssij go, m aleń ka. Odzyskuję równowagę ducha.

– Nie ma pan nad sobą rady nadzorczej? – Jestem właścicielem mojej firmy. Nie muszę się tłumaczyć żadnej radzie. – Powinna to wiedzieć. – A ma pan jakieś inne zainteresowania poza pracą? – ciągnie pośpiesznie, słusznie wyczuwając moją reakcję. Wie, że jestem wkurzony, i z jakiegoś niezgłębionego powodu to sprawia mi przyjemność. – Mam rozliczne zainteresowania, panno Steele. Bardzo rozliczne. – Przez głowę przebiegają mi różne wizje, w których jest w moim pokoju zabaw: przykuta do krzyża, rozkłada kończyny na wielkim łożu z baldachimem, gnie się na ławie chłosty. I oto, patrzcie – znów tamten rumieniec. Jak mechanizm obronny. – Ale skoro pan pracuje tak ciężko, jak się pan relaksuje? – Relaksuje? – W jej wyszczekanej buzi to słowo brzmi dziwnie, ale zabawnie. Poza tym kiedy mam czas na relaks? Nie ma pojęcia, czym się zajmuję. Ale znów patrzy na mnie tym naiwnym spojrzeniem i wbrew sobie rozważam jej pytanie. Jak ja się relaksuję? Żegluję, latam, rżnę… sprawdzam granicę wytrzymałości atrakcyjnych drobnych brunetek takich jak ona i sprawiam, że chodzą jak w zegarku… Na tę myśl znów muszę zmienić pozycję w fotelu, ale odpowiadam gładko, pomijając kilka ulubionych hobby. – Inwestuje pan w produkcję. Właściwie dlaczego? – Lubię stwarzać coś od zera. Lubię wiedzieć, jak rzecz działa; co ją napędza, jak ją zmontować i rozmontować. I mam masę statków. Cóż mogę powiedzieć? Transportują żywność na naszej planecie. – To brzmi tak, jakby myślał pan w zgodzie z sercem, a nie logiką i faktami. S ercem ? Ja? Och, n ie, m aleń ka. Moje serce zdziczało nie do poznania dawno temu. – Możliwe. Chociaż są ludzie, którzy powiedzieliby, że nie mam serca. – Dlaczego mieliby tak powiedzieć? – Bo mnie dobrze znają. – Posyłam jej kwaśny uśmiech. Po prawdzie nikt nie zna mnie dobrze, może poza Eleną. Ciekawe, co powiedziałaby na tę pannę Stee​le. Dziewczyna jest jedną wielką masą sprzeczności; nieśmiała, niezręczna, wyraźnie bystra i podniecająca jak diabli. T ak, okej, prz yz n aję. Jest pociągająca. Klepie następne wykute na blachę pytanie. – Czy pańscy przyjaciele powiedzieliby, że łatwo pana rozgryźć? – Jestem bardzo skrytą osobą. Usilnie dokładam starań, by zachować prywatność. Nie udzielam często wywiadów. – Robiąc, co robię, prowadząc życie, które wybrałem, potrzebuję prywatności. – Czemu się pan zgodził na ten wywiad? – Ponieważ jestem dobroczyńcą pani uniwersytetu i ponieważ wydaje się, że nie udałoby mi się odczepić od panny Kavanagh. Nie przestaje wiercić dziury w brzuchu moim PR-owcom i podziwiam ten rodzaj uporu. – Ale cieszę się, że to ty tu wpadłaś, nie ona. – Interesuje się pan również technologiami w rolnictwie. Czemu jest pan zainteresowany tą dziedziną? – Zbyt wielu ludziom na naszej planecie brakuje żywności, panno Steele, a pieniędzmi się ich nie nakarmi. – Patrzę na nią z pokerową twarzą. – To brzmi jak wyznanie prawdziwego filantropa. Czy taka jest pańska pasja? Nakarmienie ubogich tego świata? – Patrzy na mnie ze zdziwieniem, jakbym był jakąś zagadką, ale nie ma mowy, bym pozwolił jej zajrzeć w głąb mojej czarnej duszy. To nie obszar, o którym można konwersować przy herbatce. Jedź dalej z tym koksem , G rey.

– To sensowny biznes – mruczę, udając znudzenie i wyobrażając sobie, że posuwam ją w te usta, żeby uwolnić się od wszystkich myśli o głodzie. Tak, te usta potrzebują ćwiczeń, i wyobrażam sobie ją przede mną na klęczkach. Proszę, to dopiero ciekawy obrazek. Klepie następne pytanie, odrywając mnie od moich fantazji. – Wyznaje pan jakąś filozofię? Jeśli tak, to jaką? – Nie wyznaję żadnej filozofii jako takiej. Może zasadę przewodnią Carnegie: „Człowiek, który osiągnął zdolność całkowitego panowania nad swoim umysłem, może osiągnąć panowanie nad wszystkim, do władania czym jest uprawniony”. Jestem inny niż wszyscy, zmotywowany. Lubię sprawować władzę; nad sobą i tymi wokół mnie. – Więc jest pan owładnięty żądzą panowania? T ak, m aleń ka. Choćby n ad tobą. Marszczę brwi, zaskoczony tą myślą. – Chcę zasłużyć na to panowanie, ale tak, w gruncie rzeczy do niego się to sprowadza. – Sprawia pan wrażenie krańcowego konsumpcjonisty. – Jej głos jest zabarwiony dezaprobatą, i to znów mnie wkurza. – Jestem nim. Ma ton dziecka z bogatego domu, które zawsze dostawało to, czego chciało, ale kiedy się uważnie przyjrzeć, jak jest ubrana – w rzeczy z taniego sklepu w rodzaju Old Navy albo H&M – widać, że to pozór. Nie wychowała się w zamożności. Mógłbym się tobą z aopiekow ać, ż e m ucha n ie siada. Do diabła, skąd m i to w padło do łba? Chociaż jak się nad tym dobrze zastanowić, to potrzebuję nowej służki i podnóżka. Ile to czasu upłynęło od Susannah – dwa miesiące? Ślinka już mi leci na jej widok. Testuję na niej miły uśmiech. Konsumpcja to nie grzech – jakkolwiek by było, napędza to, co zostało z amerykańskiej gospodarki. – Był pan adoptowany. Na ile według pana ukształtowało to pana takim, jakim pan jest? A co ma piernik do wiatraka? Idiotyczne pytanie. Gdybym został z tamtą dającą na lewo i prawo ćpunką, pewnie bym zdechł. Zbywam ją pierwszą lepszą odpowiedzią, siląc się na spokój w głosie, ale naciska, chce wiedzieć, ile miałem lat, gdy mnie adoptowano. Zam kn ij jej ryja, G rey! Lodowacieję. – Tego rodzaju informacje są dostępne publicznie, panno Steele. To też powinna wiedzieć. Teraz sprawia wrażenie skruszonej, gdy układa za uchem niesforny lok. Dobrz e. – Musiał pan poświęcić życie rodzinne dla pracy. – To nie jest pytanie – warczę. Drga, wyraźnie zażenowana, ale stać ją na przeprosiny i przerabia pytanie. – Czy musiał pan poświęcić życie rodzinne dla pracy? Na co mi rodzina? – Mam rodzinę. Mam brata, siostrę i dwoje kochających rodziców. Nie interesuje mnie dalsze rozszerzanie rodziny. – Jest pan gejem, panie Grey? Co, u diabła… ?! Nie mogę uwierzyć, że powiedziała to na głos! Jak na ironię, o to nie spytaliby mnie nawet najbliżsi. Jak ona śmie…? Mam nagłą chęć porwać ją z fotela, przełożyć przez kolano, sprać, a potem, związawszy ręce za plecami, zerżnąć na biurku. Miałaby odpowiedź na swoje idiotyczne pytanie. Biorę głęboki, uspokajający oddech. Ku mojemu mściwemu zadowoleniu wydaje się mocno skrępowana własną ciekawością. Unoszę brwi, ale zachowując absolutny spokój

w głosie. – Nie, Anastasio, nie jestem gejem. – „Anastasia”. Urocze imię. Jego smak na języku sprawia mi przyjemność. – Bardzo przepraszam. Tak jest… tu napisane. – Znów morduje loczek. Bez wątpienia nerwowy tik. Nie sam a w ykom bin ow ała te w ypocin y? Zahaczam ją o to i blednie. Niech to szlag, naprawdę jest atrakcyjna, w subtelny sposób. – Hm… nie. Pytania ułożyła Kate… panna Kavanagh. – Pracujecie razem w gazetce? – Nie. Wynajmujemy razem. Nic dziwnego, że pełno jej wszędzie. Drapię podbródek, rozważając, czy dać jej naprawdę w kość czy nie. – Zgłosiła się pani na ochotnika do wywiadu? – pytam i jestem nagrodzony jej pokornym spojrzeniem; nerwowo wyczekuje mojej reakcji. Podoba mi się to, jak na nią działam. – Kazano mi. Ona źle się czuje. – Ma delikatny głos. – To sporo tłumaczy. Rozlega się pukanie do drzwi i wchodzi Andrea. – Panie Grey, przepraszam, że przeszkadzam, ale pańskie następne spotkanie jest za dwie minuty. – Nie skończyliśmy tu, Andreo. Proszę, skreśl tamto. Andrea wytrzeszcza na mnie oczy, zbita z tropu. Wlepiam w nią wzrok. Nie m a cię! Już ! Jestem zajęty z tą tu małą panną Steele. – Świetnie, panie Grey – mówi. Szybko się opanowuje i odwracając się na pięcie, zostawia nas. Z powrotem skupiam uwagę na intrygującym, frustrującym stworzeniu na kanapie. – Gdzie byliśmy, panno Steele? – Ależ nie chcę panu w niczym przeszkadzać. Och, n ie, m aleń ka. T eraz m oja kolej. Chcę wiedzieć, czy ta urocza buzia kryje jakieś tajemnice. – Chcę się czegoś dowiedzieć o pani. Tego wymaga zwykła sprawiedliwość. – Gdy się odchylam i przykładam palce do ust, biegnie do nich wzrokiem i przełyka ślinę. Och, tak, ta sam a reakcja co z w ykle. To satysfakcja wiedzieć, że nie jest całkiem obojętna na moje wdzięki. – Nie ma tego wiele – mówi, jej rumieniec wraca. Działam na nią krępująco. – Jakie są pani plany po magisterium? – Nie zrobiłam żadnych planów, panie Grey. Chcę tylko przejść ostatnią sesję. – Mamy tu znakomity program dla stażystów. Co mnie opętało, żeby w ogóle o tym wspominać? To wbrew zasadom, Grey. Nigdy nie posuwać personelu… Ale ty nie posuwasz tej dziewczyny. Wydaje się zaskoczona i znów miętoli zębami wargę. Czemu to takie podniecające? – Och, będę pamiętać – odpowiada. – Chociaż nie jestem pewna, czybym tu pasowała. – Czemu pani tak mówi? – pytam. Coś n ie tak z m oją firm ą? – To oczywiste, no nie? – Nie dla mnie. – Jestem zbity z tropu jej odpowiedzią. Znów się rumieni, gdy sięga po magnetofon. Cholera, on a w ychodz i. Przebiegam w myślach mój terminarz na popołudnie – nie ma tam niczego, co nie mogłoby zaczekać.

– Chciałaby pani, żebym pokazał pani biuro? – Na pewno jest pan na to zbyt zajęty, panie Grey, a ja mam przed sobą naprawdę długą jazdę. – Wraca pani do Vancouver? – Spoglądam przez okno. To cholerny kawał drogi i pada. Nie powinna jechać w taką pogodę, ale nie mogę jej zabronić. Ta myśl mnie irytuje. – No cóż, proszę jechać ostrożnie. – Mówię surowszym tonem, niż zamierzałem. Szamoce się z magnetofonem. Chce wyjść z gabinetu, a ja, ku mojemu zaskoczeniu, chciałbym ją zatrzymać. – Ma pani wszystko, czego pani chciała? – pytam, wyraźnie dając do zrozumienia, że życzyłbym sobie, aby została dłużej. – Dziękuję za wywiad, panie Grey. – Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiadam; szczerze, bo od dawna nikt mnie tak nie zafascynował. Ta myśl jest niepokojąca. Dziewczyna wstaje i wyciągam rękę, chętny poczuć jej dotknięcie. – Do następnego spotkania, panno Steele. – Mówię niegłośno, gdy składa swoją dłoń w mojej. Tak, chcę wybatożyć i zerżnąć tę dziewczynę w moim pokoju zabaw. Chcę ją mieć związaną i spragnioną… spragnioną mnie, ufną. Przełykam ślinę. Nie m a m ow y, G rey. – Do widzenia, panie Grey. – Kiwa głową i szybko cofa rękę, zbyt szybko. Nie mogę pozwolić jej tak zniknąć. Jest oczywiste, że rozpaczliwie pragnie wyjść. To irytujące, ale gdy otwieram drzwi gabinetu, doznaję natchnienia. – Chcę tylko mieć pewność, że uda się pani pokonać próg – żartuję. Jej usta zaciskają się w twardą linijkę. – To bardzo miło z pańskiej strony, panie Grey – mówi sucho. Panna Steele umie się odgryźć! Uśmiecham się szeroko za jej plecami, gdy wychodzi, i kroczę za nią. Andrea i Olivia śledzą nas wzrokiem, w szoku. Dobra, dobra. Ja tylko odprow adz am tę dz iew cz yn ę. – Ma pani okrycie? – pytam. – Kurtkę. Patrzę znacząco na Olivię, a ta natychmiast się rzuca po grubą, obszerną, zapinaną na kołki kurtkę i podaje mi ją ze swoim zwykłym głupawym uśmieszkiem. Chryste, Olivia potrafi umęczyć – wiecznie robi do mnie maślane oczy. H m m . Ta kurtka jest znoszona, tania. Panna Anastasia Steele powinna się lepiej ubierać. Podaję kurtkę dziewczynie i gdy nakłada ją na szczupłe ramiona, muskam ją u podstawy karku. Zamiera na to dotknięcie i blednie. T ak! Działam na nią. Ta świadomość jest niezwykle przyjemna. Idę swobodnym krokiem do windy i naciskam guzik, podczas gdy dziewczyna wierci się w miejscu obok mnie. Och, potrafiłbym uspokoić to tw oje w iercen ie, m aleń ka. Drzwi się otwierają, dziewczyna mknie do środka i odwraca się twarzą do mnie. – Do widzenia, Anastasio. – Do widzenia, Christianie – odpowiada delikatnym głosem. Drzwi kabiny windy się zamykają, a dźwięk mojego imienia zawisa w powietrzu między nami – brzmi dziwnie i nieznajomo, ale sexy jak diabli. Muszę wiedzieć o niej więcej. – Andreo – warczę, wróciwszy do siebie. – Połącz mnie z Welchem, już. Siadam za biurkiem i czekam na połączenie. Spoglądam na obrazy i słowa panny Steele przypływają do mnie z powrotem. „Wynoszą zwykłe do niezwykłości”. Tak bez dwóch zdań mogłaby powiedzieć o sobie.

Telefon dzwoni. – Pan Welch na linii. – Połącz. – Tak, proszę pana. – Welch, masz sporządzić ankietę personalną.

SO B O TA, 14 MAJA 2011

Anastasia Rose Steele Ur.:

10 IX 1989 r., Montesano, stan Waszyngton Adres:

SW Green Street 1114, m. 7, Haven Hights, Vancouver, stan Waszyngton 98888

Nr komórki:

360-959-4352

Nr ubezp. zdrow.:

987-65-4320

Bank:

Wells Fargo Bank, Vancouver, stan Waszyngton, nr rach.: 309361, stan konta: 683,16 $

Zawód:

studentka studiów magisterskich Uniwersytet Stanu Waszyngton w Vancouver, college humanistyczny, język angielski

Ocena średnia:

4,0

Poprzednie miejsca nauki:

szkoła podst., gimnazjum, liceum w Montesano

Wynik testu SAT:

2150 2

Zatrudnienie:

sklep z materiałami budowlanymi Clayton’s, Pn. Zach. Vancouver Drive, Portland, sprzedawca (pół etatu)

Ojciec:

Franklin A. Lambert, ur. 1 IX 1969, zm. 11 IX 1989

Matka:

Carla May Wilks Adams, ur. 18 VII 1970 mąż: Franklin A. Lambert, od 1 III 1989 zm. 11 IX 1989 mąż: Raymond Steele, od 6 VI 1990 rozw. 12 VII 2006 mąż: Stephen M. Morton, od 16 VIII 2006 rozw. 31 I 2007

mąż: Bob Adams, od 6 IV 2009 Przynależność polit.:

nie stwierdzono

Przynależność relig.:

nie stwierdzono

Orientacja seksualna:

nieznana

Związki osobiste:

do tej pory niewiadome

Po raz setny pochylam się nad ankietą personalną otrzymaną dwa dni temu, usiłując rozgryźć enigmatyczną pannę Anastasię Rose Steele. Nie potrafię przestać myśleć o cholernej kobiecie, i to zaczyna mnie poważnie wkurzać. W tygodniu, podczas szczególnie nudnego spotkania, przyłapałem się na tym, że odtwarzam w myślach jej wywiad. Jej roztrzęsione palce na magnetofonie, poprawianie włosów, gryzienie wargi. Tak. To ostatnie działa na mnie za każdym razem, gdy sobie o tym przypominam. A teraz oto parkuję na obrzeżu Portlandu, przed Clayton’s, rodzinnym sklepem z materiałami budowlanymi, w którym ona pracuje. Jesteś durn iem , G rey. Po co tu stercz ysz ? Wiedziałem, że to się tak skończy. Cały tydzień… widziałem, że będę musiał znów się z nią zobaczyć. Wiedziałem to od chwili, w której wymamrotała w windzie moje imię. Próbowałem się opierać. Odczekałem pięć dni, pięć nużących dni, sprawdzając, czy uda mi się o niej zapomnieć. I n ic n ie robię. Nie cierpię cz ekan ia… n a darm o. Nigdy wcześniej nie uganiałem się za kobietą. Te, które miałem, rozumiały, czego od nich oczekuję. Teraz się boję, że panna Steele jest po prostu za młoda i nie będzie zainteresowana tym, co mam do zaoferowania. Cz y tak? A może jednak będzie z niej dobra uległa? Potrząsam głową. Więc oto jestem, osioł siedzący na podmiejskim parkingu w zapuszczonej części Portlandu. W jej ankiecie nie pokazało się nic niezwykłego – poza ostatnią rubryką, o której nie mogłem przestać myśleć. To powód, dla którego tu jestem. Cz em u n ie m asz chłopaka, pan n o S teele? Orientacja seksualna nieznana – może lesbijka. Prycham, uważając, że to niemożliwe. Przypominam sobie pytanie, które zadała podczas wywiadu, jej wielkie zażenowanie, bladoróżowy rumieniec… Pożądliwe myśli nie dają mi spokoju, od kiedy ją poznałem. T o dlatego tu jesteś. Skręca mnie, żeby znów się z nią spotkać – te niebieskie oczy prześladują mnie nawet w snach. Nie wspomniałem o niej Flynnowi i dobrze, bo teraz zachowuję się jak prześladowca. Moż e pow in ien em m u pow iedz ieć. Nie. Nie chcę, żeby dręczył mnie swoim ostatnim gównem, terapią skierowaną na rozwiązania. Po prostu trzeba mi rozrywki, a w tej właśnie chwili rozrywka, której chcę, to ekspedientka w sklepie z materiałami budowlanymi. Pokonałeś całą tę drogę. Sprawdźmy, czy mała panna Steele jest tak atrakcyjna, jak pamiętasz. Kurtyn a w górę, G rey!

Dzwonek odzywa się spłaszczonym elektronicznym beczeniem, gdy wchodzę. Sklep jest dużo większy, niż wydaje się z zewnątrz, i chociaż prawie dobiega pora lunchu, jak na sobotę panuje spokój. Jak można by oczekiwać, alejki zwykłego badziewia ciągną się w nieskończoność. Zapomniałem o możliwościach, jakie tego rodzaju miejsca stwarzają komuś takiemu jak ja. Zaspokajam swoje potrzeby, kupując głównie w Internecie, ale skoro tu jestem, może zaopatrzę się w parę artykułów: rzepy, pierścienie rozcięte – O, taa… Znajdę smakowitą pannę Steele i trochę się zabawię. Potrzebowałem całych trzech sekund, by ją wypatrzyć. Garbi się nad ladą, wpatrzona w ekran komputera, i dzióbie lunch – obwarzanek. Z roztargnieniem ociera kącik ust i ssie palec. Mój wacek podskakuje z wrażenia. No, ile ty m asz lat, cz tern aście? Moje reakcje są irytujące. Może się to skończy, jak ją spętam, zerżnę, wybatożę… i niekoniecznie w tej kolejności. O, taa… T ego m i trz eba. Jest pochłonięta swoim zajęciem, dzięki czemu mogę jej się uważnie przyjrzeć. Kiedy odsuwam na bok świńskie myśli, widzę, że jest atrakcyjna, bardzo atrakcyjna. Dobrze ją zapamiętałem. Podnosi wzrok i zamiera. To równie wyprowadzające z równowagi, jak podczas pierwszego spotkania. Przeszywa mnie uważnym spojrzeniem – zszokowana, jak sądzę – i nie wiem, czy to reakcja pozytywna czy negatywna. – Dzień dobry, panno Steele. Co za przyjemna niespodzianka. – Dzień dobry, panie Grey – mówi bez tchu, zdenerwowana. Ach, poz ytyw n a. – Byłem w okolicy. Muszę zaopatrzyć się w kilka artykułów. To przyjemność znów panią spotkać. – Praw dz iw a prz yjem n ość. Ma na sobie ciasny T-shirt i dżinsy, nie bezkształtne dziadostwo, które nosiła wcześniej w tygodniu. Nogi do szyi, biodra wąskie, cycki ideał. Nadal rozchyla wargi w zaskoczeniu i muszę oprzeć się pragnieniu, by nie złapać jej za podbródek i nie zamknąć ust. Przyleciałem z Seattle tylko po to, żeby cię zobaczyć, i tak wyglądasz, że warto było odbyć tę podróż. Piłka w grz e, pan n o S teele. – Ana. Mam na imię Ana. W czym mogę panu pomóc, panie Grey? Bierze głęboki oddech, prostuje ramiona, jak wtedy, gdy przeprowadzała ze mną wywiad, i posyła mi taki uśmiech, jaki ma zarezerwowany dla klientów. – Potrzebuję paru artykułów. Na początek kilka zacisków do przewodów elektrycznych. Moja prośba całkowicie ją zaskakuje; nie może się połapać. Och, będz ie n iez ły ubaw . Nie m asz pojęcia, co potrafię z robić z takim i z aciskam i, m aleń ka. – Mamy różne długości. Pokazać panu? – pyta, odzyskując głos. – Proszę prowadzić. Wychodzi zza kontuaru i wskazuje alejkę. Ma na sobie trampki. Nie wiedzieć czemu, zadaję sobie w duchu pytanie, jak wyglądałaby w niebotycznych szpilkach, od Louboutina… od nikogo innego, tylko od Louboutina… – Są na artykułach elektrycznych, alejka ósma. – Głos jej drży i robi się czerwona… Działam na nią. Nadzieja rozkwita mi w piersi. Więc nie jest lesbijką. Uśmiecham się złośliwie. – Za panią. – Wyciągam rękę, wskazując, by szła pierwsza. Pozwalając jej iść pierwszej, zachowuję dystans i mam czas podziwiać jej fantastyczną dupkę. Długi, gruby koński ogon odmierza czas jak metronom, do wtóru łagodnego kołysania bioder. Naprawdę ma wszystko jak trzeba: słodycz, uprzejmość, urodę, wszystkie fizyczne atrybuty, które cenię u uległej. Ale pytanie za milion dolarów brzmi: czy potrafi nią być?

Zapewne nic nie wie o stylu życia – moim stylu życia – ale bardzo chcę jej go przedstawić. Daleko uprz edz asz w ypadki, jeśli chodz i o tę tran sakcję, G rey. – Jest pan w Portlandzie w interesach? – pyta, przerywając moje myśli. Mówi cienkim głosem; udaje brak zainteresowania. To sprawia, że mam ochotę się śmiać. Kobiety rzadko przywodzą mnie do śmiechu. – Odwiedzałem dział uniwersytetu zajmujący się rolnictwem. Jest w Vancouver – kłamię. T ak n apraw dę jestem tu, by spotkać się z pan ią, pan n o S teele. Mina jej rzednie i czuję się jak palant. – Obecnie wspieram pewne badania płodozmianu i naukę gleboznawstwa. – To przynajmniej prawda. – Wszystko w ramach pańskiego planu „karmimy świat”? – Unosi brew rozbawiona. – Coś w tym rodzaju – mruczę. Cz y on a się z e m n ie n abija? Och, z rozkoszą położyłbym temu kres, gdyby tak było. Ale jak zacząć? Może od kolacji, raczej od tego niż zwykłej rozmowy kwalifikacyjnej… Ależ to będzie nowość, kolacja z potencjalną uległą. Docieramy do zacisków, ułożonych kolorami i według długości. Z roztargnieniem sunę dłonią po pakietach. Mógłbym ją z aprosić n a kolację. Jak na randkę? Zgodziłaby się? Kiedy się oglądam, pilnie studiuje zaciśnięte palce. Nie jest w stanie patrzeć mi w oczy… to obiecujące. Wybieram dłuższe zaciski. Przede wszystkim są bardziej giętkie i można nimi równocześnie unieruchomić obie kostki u nóg i oba przeguby. – Te będą dobre. – Coś jeszcze? – szybko pyta, albo w ramach super​usłużności, albo chcąc pozbyć się mnie ze sklepu, nie wiem. – Potrzebuję taśmy samoprzylepnej. – Robi pan remont? – Nie, nie remontuję. – Och, gdybyś tylko m iała pojęcie. – Tędy – mówi. – Taśma jest w alejce remontowej. Daj spokój, G rey. Nie m asz w iele cz asu. W ciągn ij ją w roz m ow ę. – Długo pani tu pracuje? – Oczywiście z góry znałem odpowiedź. W przeciwieństwie do innych odrabiam zadanie domowe. Z jakiegoś powodu jest zażenowana. Chryste, ta dziewczyna jest nieśmiała, mam zerowe szanse. Odwraca się szybko i idzie aleją do sekcji opatrzonej napisem „Remonty”. Podążam za nią chętnie, jak szczeniak. – Cztery lata – mamroce, kiedy docieramy do taśm samoprzylepnych. Schyla się i bierze dwie rolki różnej szerokości. – Wezmę tę. – Szeroka jest dużo bardziej skuteczna jako knebel. Kiedy mi ją podaje, czubki naszych palców stykają się na mgnienie oka. Czuję rezonans w kroczu. Niech to sz lag! Blednie. – Jeszcze coś? – Głos ma cichy i lekko schrypnięty. Chryste, dz iałam n a n ią tak sam o jak on a n a m n ie. Moż e… – Kawałek liny, jak sądzę. – Tędy. – Pędzi alejką, stwarzając mi kolejną szansę docenienia jej pięknego tyłeczka. – O jaki rodzaj liny panu chodzi? Mamy z włókien syntetycznych i naturalnych… szpagat… przewody zasilające… Cholera. Stop. Wzdycham, próbując odpędzić wizję jej zawieszonej u sufitu w moim pokoju zabaw. – Proszę pięć jardów linki z włókna naturalnego. – Jest bardziej szorstka i zaciska się, gdy usiłujesz się z niej wyzwolić… moja ulubiona. Palce jej drżą, ale odmierza pięć jardów jak zawodowiec. Wyjmuje z kieszeni nóż do

kartonów, szybkim ruchem tnie i wiąże linę węzłem samozaciskowym. Imponujące. – Była pani harcerką? – Nie przepadam za zajęciami w grupach zorganizowanych, panie Grey. – A za czym przepadasz, Anastasio? – Jej źrenice rosną, gdy się w nie wpatruję. T ak! – Za książkami – odpowiada. – Za jakimi? – Och, no, takimi. Zwykłymi. Za klasyką. Głównie angielską. An gielska literatura? Siostry Brontë i panna Austen, założę się. Wszystkie te sentymentalne typki. Niedobrz e. – Jeszcze czegoś pan potrzebuje? – Nie wiem. Co mogłaby pani dodatkowo polecić? – Zależy mi na jej reakcji. – Do majsterkowania? – pyta zdziwiona. Rozsadza mnie pusty śmiech. Och, m aleń ka. Nie prz epadam z a m ajsterkow an iem . Kiwam głową, dusząc wesołość. Przejeżdża po mnie wzrokiem i tężeję. Ona mnie ocenia! – Kombinezon roboczy – wypala. To następna najbardziej nieoczekiwana rzecz od czasów „Czy jest pan gejem?”. – Chyba nie chce pan zniszczyć sobie ubrania. – Wskazuje moje dżinsy. Nie mogę się powstrzymać. – Zawsze mogę je zdjąć. – Mhm. – Czerwieni się jak burak i spuszcza wzrok. Ratuję ją z opresji. – Wezmę jakiś strój roboczy. Niech Bóg broni, żebym miał zniszczyć sobie ubranie. Odwraca się bez słowa i idzie szybko alejką, a ja jej kuszącym śladem. – Potrzebuje pan czegoś jeszcze? – pyta bez tchu, wręczając mi niebieski kombinezon roboczy. Jest głęboko zawstydzona, oczy wbija w podłogę. Chryste, dz iała n a m n ie jak diabli. – Jak idzie z artykułem? – pytam w nadziei, że może trochę się rozluźni. Podnosi spojrzenie i posyła mi przelotny uśmiech ulgi. W resz cie. – Ja go nie piszę, tylko Katherine, panna Kavanagh. Moja współlokatorka. To dla niej wielka przyjemność. Jest w gazetce redaktorką i była załamana, kiedy nie mogła sama przeprowadzić wywiadu. To najdłuższe zdanie, jakie wypowiedziała, od kiedy się poznaliśmy, i dotyczy nie jej, a kogoś innego. In teresujące. Zanim mogę to skomentować, dodaje: – Martwi ją tylko to, że nie mamy żadnej własnej fotografii pana. Zawzięta panna Kavanagh chce fotografii. Jak do celów reklamowych, co? Mogę się poświęcić. Dzięki temu będę mógł spędzić czas z pociągającą panną Steele. – Na czym jej zależy? Przez chwilę patrzy na mnie, a potem zakłopotana kręci głową, nie wiedząc, co powiedzieć. – Hm, jestem w okolicy. Może jutro… – Mogę zostać w Portlandzie. Pracować w hotelu. Może w The Heathman. Muszę ściągnąć Taylora, żeby przywiózł mi laptop i ubranie. Albo Elliota – chyba że się kurwi, jak zwykle w weekend. – Jest pan gotów znieść sesję zdjęciową? – Nie może powstrzymać zdziwienia. Potwierdzam nieznacznym skinieniem głowy. Uhm , chcę spędz ić z tobą w ięcej cz asu… Prz yham uj, G rey.

– Kate będzie w siódmym niebie… jeśli uda nam się znaleźć fotografa. – Uśmiecha się i twarz jej się rozjaśnia jak bezchmurny poranek. Zapiera dech w piersiach. – Proszę dać mi znać jutro. – Wyjmuję z kieszeni dżinsów portfel. – Moja wizytówka. Jest na niej numer komórki. Proszę zadzwonić przed dziesiątą rano. – A jak nie zadzwoni, wracam do Seattle i zapominam o całym głupim wyskoku. Ta myśl działa na mnie przygnębiająco. – W porządku. – Nadal uśmiecha się szeroko. – Ana! Oboje się odwracamy, gdy młody człowiek w luźnych designerskich ciuchach wyrasta w głębi alejki. Wzrok ma przyspawany do panny Anastasii Steele. Do diabła, co to z a kutasin a? – Mmm, przepraszam na chwilę, panie Grey. – Idzie do tamtego i dupek łapie ją w objęcia King Konga. Krew krzepnie mi w żyłach. Pierwotna reakcja. Zabieraj od n iej łapy, pierdoło. Zaciskam dłonie w pięści i czuję się tylko trochę udobruchany, gdy ona nie reaguje na jego miętolenie. Pogrążają się w szeptanej rozmowie. Może informacje Welcha są mylne. Może facet jest jej chłopakiem. Jest w odpowiednim wieku i nie może odkleić od niej głodnych oczu. Ściska ją na długość wyprostowanych rąk, pożerając wzrokiem, po czym nadal trzyma dłoń na jej ramieniu. Gest wydaje się niewiele znaczący, ale wiem, że to symbol posiadania, sygnał, bym się wycofał. Ona wydaje się zażenowana, przestępuje z nogi na nogę. Prz esran e. Należałoby odejść. Przeceniłem swoje walory. Jest z gościem. Ale coś mówi i wychodzi poza jego zasięg, dotykając ramienia, nie ręki, spławia go. Widać, że nie są blisko. Ś w ietn ie. – Mhm… Paul, to Christian Grey. Panie Grey, to Paul Clayton. Jego brat jest właścicielem sklepu. – Posyła mi dziwne spojrzenie, którego nie rozumiem, i mówi dalej. – Znam Paula całe wieki, od kiedy tu pracuję, chociaż nie stykamy się zbyt często. Jest na Princeton, studiuje administrowanie biznesem. Myślę że ta przydługa paplanina ma mi przekazać, że nie są razem. To brat szefa, nie chłopak. Czuję ulgę, ale jej rozmiary są tak nieoczekiwane, że się zasępiam. T a kobieta serio m n ie opętała. – Dzień dobry, panie Clayton. – Celowo używam ostrego tonu. – Dzień dobry, panie Grey. – Jego uścisk dłoni jest omdlały, podobnie jak włosy. Dupek. – Zaczekaj pan… chyba nie ten Christian Grey? Od Grey Enterprise Holdings? Aha, to ja, kutasin o. W sekundzie przechodzi od władczości do służalczości. – Rany… czym mogę panu służyć? – Anastasia już o mnie zadbała, panie Clayton. Była niezwykle pomocna. – A teraz z jeż dż aj. – Kapitalnie – tryska entuzjazmem, rozdziawiając paszczękę białych zębów i usłużności. – Dozo później, Ana. – Jasne, Paul – mówi i Clayton oddala się z wolna w głąb sklepu. Odprowadzam go wzrokiem, aż znika. – Coś jeszcze, panie Grey? – Tylko te artykuły – mruczę. Prz esran e. Mój czas się kończy, a nadal nie wiem, czy uda mi się z nią znowu spotkać. Muszę wiedzieć, czy jest choć cień szansy, że rozważyłaby to, co mi chodzi po głowie. Jak mam ją zapytać? Czy jestem gotów zająć się uległą, która nie zna się na niczym? Potrzebowałaby szkolenia co się zowie. Przymykając oczy, wyobrażam sobie ciekawe możliwości, które stwarza

ta wizja… Osiąganie stanu gotowości to połowa zabawy. Pójdzie choćby na to? Czy też wyobraziłem to sobie zupełnie nie tak? Wraca do lady i wbija moje zakupy, pochylając głowę nad kasą. Popatrz n a m n ie, do cholery! Chcę znów zobaczyć jej twarz i móc ocenić, co myśli. W końcu podnosi głowę. – To będzie czterdzieści trzy dolary. I to w sz ystko? – Torbę? – pyta, gdy podaję jej kartę. – Proszę, Anastasio. – Jej imię, piękne imię pięknej dziewczyny, gładko spływa mi z ust. Szybko pakuję artykuły. To by było na tyle. Muszę iść. – Zadzwonisz, jeśli zależy ci na tej sesji zdjęciowej? Kiwa głową, oddając kartę. – Dobrze. A więc może do jutra. – Nie mogę tak wyjść. Muszę dać znać, że jestem nią zainteresowany. – Och… i Anastasio, cieszę się, że panna Kavanagh nie mogła przeprowadzić wywiadu. – Wygląda na zaskoczoną i połechtaną. T o dobrz e. Zarzucam torbę na ramię i wychodzę ze sklepu. Tak, wbrew zdrowemu rozsądkowi pragnę jej. Teraz jestem skazany na czekanie… cholerne czekanie… znowu. Wysiłkiem woli, z którego Elena byłaby dumna, patrzę przed siebie, gdy wyjmuję z kieszeni komórkę, i wsiadam do wynajętego samochodu. Świadomie się powstrzymuję, by nie obejrzeć się na nią. Nie obejrzę się. Nie obejrzę się. Mój wzrok biegnie do wstecznego lusterka, w którym widać front sklepu, ale w lusterku jedynie ukazuje się osobliwa witryna. Co z a z aw ód. Używając szybkiego wybierania, dzwonię do Taylora. Odbiera, zanim telefon ma szansę zadzwonić. – Tak, panie Grey – mówi. – Zarezerwuj pokój w Heathmanie, na weekend zostaję w Portlandzie, i przyprowadź mi SUV-a. Przywieź też komputer i papiery, które są pod nim, i kilka zmian ubrań. – Tak, proszę pana. A śmigłowiec? – Niech Joe przeprowadzi go na Lotnisko Międzynarodowe Portland. – Oczywiście, proszę pana. Będę za mniej więcej trzy i pół godziny. Kończę połączenie i ruszam. Więc mam kilka godzin w Portlandzie, podczas gdy będę wyczekiwał, nie wiedząc, czy dziewczyna jest mną zainteresowana. Co robić? Chyba czas na przechadzkę. Może spacer ukoi dziwny głód ciała. Minęło pięć godzin i nie było telefonu od pociągającej panny Steele. Do diabła, co sobie wyobrażałem? Z okna hotelowego apartamentu obserwuję ulicę. Nie cierpię czekać, nigdy nie cierpiałem. Pochmurna pogoda utrzymała się podczas przechadzki przez Forest Park, ale spacer w żadnym stopniu nie wyleczył mnie z rozedrgania. Jestem na nią poirytowany, gdy nie dzwoni, ale nad irytacją przeważa gniew na siebie. Tkwiąc tu, robię z siebie durnia. Uganianie się za tą kobietą to strata czasu. Kiedy w ogóle uganiałem się za jakąkolwiek? G rey, w eź się w garść. Wzdychając, jeszcze raz sprawdzam telefon w nadziei, że po prostu przeoczyłem połączenie, ale nic nie ma. Przynajmniej Taylor się dotoczył i mam wszystkie swoje bambetle. Muszę przeczytać sprawozdanie Barneya dotyczące testów grafenu w jego dziale i mogę się nim w spokoju zająć.

W spokoju? Nie zaznałem spokoju, odkąd panna Steele wpadła do mojego gabinetu. Kiedy unoszę wzrok, zmierzch już otulił apartament szarymi cieniami. Wizja kolejnej samotnej nocy jest przygnębiająca. Podczas gdy rozważam, co robić, telefon wibruje na polerowanym drewnianym blacie biurka i mętnie znajomy numer z prefiksem stanu Waszyngton błyska na ekranie. Nagle serce mi wali, jakbym przebiegł dziesięć mil. Cz y to on a? Odbieram. – Mhm… pan Grey? Tu Anastasia Steele. Rozdziawiam gębę w radosnym uśmiechu, jakbym łapał gołębie gówno w locie. Mój wieczór zapowiada się różowo. – Witam, panno Steele. Jak miło panią słyszeć. – Słyszę, jak jej oddech pracuje nierówno, i ten dźwięk spływa mi prosto do krocza. Fan tastycz n ie. Dz iałam n a ciebie. Jak ty n a m n ie. – Mhm… chcielibyśmy ruszyć z sesją zdjęciową do artykułu. Jutro, jak się da. Czy to by panu odpowiadało? W m oim pokoju. T ylko ty, ja i z aciski do prz ew odów . – Jestem w The Heathman w Portlandzie. Może wpół do dziesiątej jutro rano? – W porządku, do zobaczenia w hotelu – mówi jednym ciurkiem, niezdolna ukryć ulgi i rozradowania w głosie. – Oczekuję z najwyższą przyjemnością, panno Steele. – Rozłączam się, zanim może wyczuć moje podniecenie i zadowolenie. Rozpierając się w fotelu, patrzę na pociemniały horyzont miasta i przeczesuję obiema rękami włosy. Do diabła, jak mam dopiąć tę transakcję?

NIE DZIE LA, 15 MAJA 2011

Z

Mobym dającym dobrze po uszach biegnę Southwest Salmon Street w kierunku Willa​m ette

River. Jest wpół do siódmej rano i staram się przewietrzyć sobie głowę. Ostatniej nocy śniłem o niej. Niebieskie oczy, lekko chrapliwy głos… jej zdania kończące się „proszę pana” i ona klęcząca przede mną. Od kiedy ją poznałem, przychodzące od czasu do czasu koszmary ustąpiły, zaznałem mile witanej zmiany. Ciekawe, co Flynn by na to powiedział. Ta myśl jest niepokojąca, więc ją ignoruję i skupiam się na swoim ciele, wyciskając z niego ile się da nad brzegiem Willamette. Gdy tupię na ścieżce, słońce przedziera się przez chmury i daje mi nadzieję. Dwie godziny później, kiedy wracam truchtem do hotelu, mijam kawiarnię. Może powinienem zabrać ją na kawę. Jak n a ran dkę? Hm. Nie. Nie jak na randkę. Ta niedorzeczna myśl budzi mój śmiech. To tylko pogawędka – prawie jak rozmowa kwalifikacyjna. Mógłbym dowiedzieć się więcej o tej enigmatycznej kobiecie i tego, czy jest zainteresowana, czy też tracę czas. Będąc sam w windzie, rozciągam się. Kończę rozciąganie w apartamencie, skupiony i spokojny pierwszy raz od przyjazdu do Portlandu. Dostarczono śniadanie i umieram z głodu. Nie jest to stan, który toleruję – nigdy. Zasiadam w dresie do śniadania, zdecydowawszy zjeść przed prysznicem. Ostre pukanie do drzwi. Otwieram i Taylor stoi na progu. – Dzień dobry, panie Grey. – Bry. Są gotowi? – Tak, proszę pana. Rozłożyli się w pokoju numer sześćset jeden. – Zaraz będę. – Zamykam drzwi i wsadzam koszulę do szarych luźnych spodni. Włosy mam mokre po prysznicu, ale to mi zwisa. Jeden rzut oka na podejrzanego tandeciarza w lustrze i wychodzę, podążając za Taylorem do windy. Pokój nr 601 jest pełen ludzi, świateł i aparatów fotograficznych, ale natychmiast ją zauważam. Stoi z boku. Gęste lśniące włosy ma rozpuszczone; opadają poniżej piersi. Ma na sobie dopasowane dżinsy, trampki, granatowy żakiet z rękawami przed łokcie i biały T-shirt. Czy dżinsy i trampki to jej znak rozpoznawczy? Choć niezbyt eleganckie, podkreślają zgrabne nogi. Jej oczy, których spojrzenie rozbraja jak zawsze, rosną, gdy podchodzę. – Panno Steele, znów się spotykamy. – Ujmuje moją wyciągniętą rękę i przez chwilę mam ochotę uścisnąć jej dłoń i unieść do ust. Co z a absurdaln e pom ysły, G rey. Smakowity róż pokazuje się na jej policzkach. Dziewczyna wskazuje przyjaciółkę, która stoi zbyt blisko, czekając, aż zwrócę na nią uwagę. – Panie Grey, to Katherine Kavanagh – mówi. Ociągając się, uwalniam jej dłoń i odwracam się do upartej panny Kavanagh. Jest wysoka, uderzająco piękna i zadbana, jak jej ojciec, ale ma oczy matki. Jestem jej wdzięczny za to, że poznałem rozkoszną pannę Steele. Moja łaskawość rośnie. – Wytrwała panna Kavanagh. Co u pani? Ufam, że już pani lepiej? Anastasia mówiła mi, że nie czuła się pani dobrze w zeszłym tygodniu. – Czuję się świetnie, dziękuję, panie Grey.

Jej uścisk dłoni jest mocny, zdecydowany. Wątpię, by kiedykolwiek w całym życiu osoby uprzywilejowanej musiała przepracować jedną ciężką dniówkę. Nic nie łączy tych dwóch istot. – Dziękuję panu za poświęcony czas – mówi Katherine. – To dla mnie przyjemność – odpowiadam i spoglądam na Anastasię, która nagradza mnie swoim wiele zdradzającym rumieńcem. Czy tylko ja przyprawiam ją o rumieniec? Ta myśl sprawia mi przyjemność. – To José Rodriguez, nasz fotograf – mówi Anastasia i jej twarz rozjaśnia się przy tym. Cholera. Cz y to jej chłopak? Rodriguez kwitnie w obliczu słodkiego uśmiechu Anastasii. Pieprz ą się? – Dzień dobry, panie Grey. – Gdy wymieniamy uścisk dłoni, Rodriguez posyła mi kose spojrzenie. To ostrzeżenie. Facet mówi, żebym zjeżdżał. Przepada za nią. No to piłka w grz e, chłopcz e. – Panie Rodriguez, gdzie mam się panu ustawić? – Mój ton jest wyzywający i facet to słyszy, ale Katherine interweniuje i wskazuje mi krzesło. Ach. Ta lubi trzymać ster. Gdy siadam, ta myśl budzi moje rozbawienie. Inny młody człowiek, zapewne współpracownik Rodrigueza, włącza oświetlenie i na moment jestem oślepiony. Niech to diabli! Gdy blask opada, znajduję wzrokiem uroczą pannę Steele. Stoi w głębi pokoju, obserwując, co się wyprawia. Czy zawsze jest taka nieśmiała? Może to dlatego przyjaźni się z Kavanagh; zadowala się staniem w kulisach i pozwala Kavanagh dominować na proscenium. H m m … urodz on a uległa. Fotograf robi wrażenie zawodowca pełną gębą i zajmuje się tym, do czego go najęto. Obserwuję pannę Stee​le, gdy ona obserwuje nas obu. Nasze spojrzenia się spotykają; jej wyraża uczciwość i niewinność i przez chwilę poddaję rewizji mój plan. Ale przygryza wargę i oddech więźnie mi w gardle. An astasio, n ie. Nakazuję jej w myślach przestać się we mnie wpatrywać i ona, jakby mnie słyszała, pierwsza odwraca wzrok. G rz ecz n a m ała. Katherine prosi, bym wstał, podczas gdy Rodriguez nadal strzela fotki. Przychodzi koniec i z nim moja szansa. – Jeszcze raz dziękuję, panie Grey. – Katherine rzuca się do ściskania mi dłoni, po niej fotograf, patrząc na mnie ze źle ukrywaną niechęcią. Jego wrogość wywołuje mój uśmiech. O, chłopie… pojęcia n ie m asz . – Niecierpliwie oczekuję pani artykułu, panno Kavanagh – mówię, skłaniając się przed nią lekko, uprzejmie. To na rozmowie z Aną mi zależy. – Czy mogę panią na chwilę prosić, panno Steele? – Oczywiście – mówi zaskoczona. T w oja sz an sa, G rey. Mruczę banały obecnym w pokoju i wyprowadzam ją na korytarz, chcąc odciągnąć od Rodrigueza. Za drzwiami przystaje, nerwowo bawiąc się włosami, potem skubie skórki. Taylor wychodzi za nami. – Zadzwonię później, Taylor – mówię i gdy już mnie nie słyszy, zapraszam Anę na kawę. Wstrzymuję oddech w oczekiwaniu na odpowiedź. Jej długie rzęsy trzepocą, zasłaniając oczy. – Muszę wszystkich zawieźć – mówi z rozczarowaniem. – Taylor! – drę się, aż dziewczyna podskakuje.

Pewnie moja osoba przyprawia ją o zdenerwowanie – nie wiem, czy to dobrze czy źle. I nie mogę jej uspokoić. Myślenie o wszystkich sposobach, które mogłyby to sprawić, wywołuje zamęt w mojej głowie. – Gnieżdżą się na uniwerku? – pytam. Kiwa głową, każę Taylorowi zawieźć ich na miejsce. – Załatwione. Teraz może pani towarzyszyć mi na kawie? – Uhm… panie Grey… to naprawdę… – urywa. Cholera. T o z n acz y „n ie”. T ran sakcja w ym yka się z rąk. Rozjaśnionym wzrokiem patrzy mi prosto w oczy. – Proszę posłuchać, Taylor nie musi ich rozwozić. Zamienię się samochodami z Kate, jak da mi pan chwilę. Moja ulga staje się wyczuwalna i uśmiecham się od ucha do ucha. Mam ran dkę! Otwieram drzwi i wracam do pokoju, Taylor ukrywa zdziwiony wzrok. – Możesz przynieść mi kurtkę, Taylor? – Oczywiście, proszę pana. Odwraca się na pięcie, wargi mu drgają, gdy idzie śpiesznie korytarzem. Odprowadzam go i mrużę powieki, gdy znika w windzie. Opieram się o ścianę i czekam na pannę Steele. Do diabła, co ja jej powiem? Co pan i pow ie n a to, ż eby być m oją uległą? Nie. G rey, m om en t. Nie w sz ystko n araz . Taylor wraca po chwili, niosąc kurtkę. – Czy to wszystko, proszę pana? – Tak. Dzięki. Podaje mi ją i zostawia mnie na korytarzu. Stoję jak idiota. Jak długo Anastasia będzie tam tkwić? Patrzę na zegarek. Na pewno ustala z Katherine szczegóły wymiany samochodów. Albo rozmawia z Rodriguezem, tłumacząc, że tylko dlatego idzie ze mną na kawę, by mnie udobruchać i nastawić pozytywnie do artykułu. Ponura sprawa. Może całuje go na pożegnanie. Niech to sz lag. Wyłania się chwilę potem i mój nastrój się poprawia. Nie wygląda na kogoś, kto właśnie był całowany. – W porządku – mówi rezolutnie. – Na kawkę. Ale jej zaczerwienione policzki nie współgrają z pozą pewnej siebie. – Za panią, panno Steele. Ukrywam swój zachwyt, gdy wysforowuje się przede mnie. Gdy się z nią zrównuję, jestem ciekaw jej stosunków z Katherine, a zwłaszcza tego, czy do siebie pasują. Pytam, jak długo się znają. – Od pierwszego roku studiów. Mogę na niej polegać – mówi ciepłym tonem. I niewątpliwie jest jej oddana. Przyjechała aż do Seattle, by zrobić ze mną wywiad, gdy Katherine była chora. Przyłapuję się na tym, że mam nadzieję, iż panna Kavanagh traktuje ją z taką samą lojalnością i równym szacunkiem. Naciskam guzik przy windach i drzwi prawie natychmiast się otwierają. Namiętnie obściskująca się para odskakuje od siebie, zażenowana tym, że została przyłapana. Ignorujemy ich, wchodzimy do kabiny, ale zauważam szelmowski uśmieszek Anastasii. Kiedy zjeżdżamy na parter, atmosfera jest pełna niespełnionego pożądania. I nie wiem, czy to emanacja tamtej pary czy moja.

T ak, poż ądam jej. Cz y będz ie chciała tego, co m am jej do z aoferow an ia? Czuję ulgę, gdy drzwi znów się otwierają, i biorę ją za rękę. Jest chłodna i niespocona, inaczej niż się tego spodziewałem. Może nie działam na nią tak bardzo, jak tego pragnę. Ta myśl jest zniechęcająca. Za plecami słyszymy zażenowane chichoty pary. – Co takiego jest w tych windach? – mruczę. Muszę przyznać, że chichoty tamtych dwojga mają w sobie coś zdrowego i naiwnego, są absolutnie czarujące. Panna Steele wydaje się równie niewinna jak tamci, więc gdy wychodzimy na ulicę, znów zaczynam kwestionować motywy, którymi się kieruję. Jest za młoda. I jest też zbyt niedoświadczona, ale do diabła, przefajnie jest czuć jej rękę w swojej. W kawiarni kieruję ją do stolika i pytam, na co ma ochotę. Jąkając się, zamawia herbatę English Breakfast, torebkę podaną na talerzyku. Nie spotkałem się z czymś takim. – Kawa nie? – Nie przepadam za kawą. – W porządku, herbata, torebka osobno. Cukier? – Nie, dziękuję – odpowiada, wbijając wzrok w opuszczone dłonie. – Coś do jedzenia? – Nie, dziękuję panu. – Potrząsa przecząco głową i odrzuca do tyłu włosy, uwalniając kasztanowe przebłyski. Muszę czekać w kolejce, aż dwie leciwe panie za kontuarem wymienią uprzejmości ze wszystkimi klientami. To frustrujące i oddala mnie od mojego celu: Anastasii. – Cześć, przystojniaczku, co mogę ci podać? – pyta z iskierką w oku starsza z kobiet. T o tylko gładka buź ka, m oja słodka. – Proszę kawę ze spienionym mlekiem. Herbatę English Breakfast. Torebka obok. I jagodową muffinkę. Anastasia może zmienić zdanie i zjeść. – W Portlandzie przejazdem? – Tak. – Na weekend. – Tak. – Pogoda nam się dziś poprawiła. – Tak. – Mam nadzieję, że będzie pan miał okazję wyjść i nacieszyć się słońcem. Prz estań gadać i kurn a, uw ijaj się. – Tak – syczę przez zęby i oglądam się na Anę, a ona szybko odwraca wzrok. Prz ygląda m i się. Ocen ia? Fala nadziei wzbiera mi w piersi. – No i proszę. – Kobieta puszcza do mnie oko i stawia napitki na tacce. – Płacimy przy kasie, skarbie, i miłego dnia. Zdobywam się na serdeczną odpowiedź. – Dziękuję. Przy stoliku Anastasia ogląda pilnie palce, myśląc Bóg wie o czym. O m n ie? – O czym tak dumasz? – pytam. Podskakuje i czerwieni się, gdy stawiam na stoliku jej herbatę i moją kawę. Siedzi milcząca i zawstydzona.

– Więc o czym? – powtarzam pytanie, a ona międli w palcach torebkę. – To moja ulubiona herbata – mówi. Zapisuję sobie w myślach wielkimi literami, że lubi English Breakfast Twiningsa. Przyglądam jej się, gdy zanurza torebkę w czajniczku. To rozbudowany i rozchlapany spektakl. Prawie natychmiast wyławia torebkę i odkłada na spodeczek. Wargi drżą mi z rozbawienia. Gdy mówi, że lubi czarną, słabą herbatę, przez chwilę myślę, że opisuje to, co lubi w mężczyźnie. W eź się w garść, G rey. Ona paple o herbacie. Dosyć tego wstępu; czas dopełnić należytej staranności przy zawieraniu tej transakcji. – To twój chłopak? Jej brwi zbiegają się, tworząc małe v nad nosem. – Kto? T o dobra odpow iedź . – Ten fotograf. José Rodriguez. Śmieje się. Ze mnie. Ze m n ie! I nie wiem, czy z ulgi, czy dlatego że uważa, iż jestem śmieszny. To drażniące. Nie potrafię jej ocenić. Podobam jej się czy nie? Mówi mi, że to tylko kolega. Och, skarbie, on chce być kim ś w ięcej n iż kolegą. – Czemu pan uważał, że jest moim chłopakiem? – pyta. – Po tym, jak się do niego uśmiechałaś i on do ciebie. – Nie m asz pojęcia, n o n ie? Ten chłopak jest zakochany po uszy. – Jest raczej jak ktoś z rodziny – mówi. Okej, więc pożądanie jest jednostronne. Przez chwilę się zastanawiam, czy zdaje sobie sprawę, jak jest urocza. Kiedy patrzy na muffinkę, gdy oddzieram papierek, wyobrażam sobie ją na kolanach przede mną karmioną okruszek po okruszku. Ta myśl przeszkadza się skupić i podnieca. – Chcesz trochę? – pytam. Potrząsa przecząco głową. – Nie, dziękuję. – Ma w głosie wahanie i znów opuszcza wzrok na dłonie. Czemu jest tak rozdygotana? Może przeze mnie? – A tamten chłopak, którego poznałem wczoraj, w sklepie. To nikt bliski? – Nie. Paul to po prostu kolega. Powiedziałam panu wczoraj. Znów marszczy brwi, jakby zbita z tropu, i obronnym gestem krzyżuje ramiona. Nie lubi być pytana o chłopaków. Pamiętam, jak niewygodnie czuła się w sklepie, kiedy tamten objął ją gestem posiadacza. – Czemu pan pyta? – dodaje. – W męskim towarzystwie wydajesz się zdenerwowana. Wytrzeszcza oczy. Są naprawdę piękne, barwy oceanu w Cabo, najbardziej niebieskiego z niebieskich mórz. Powinienem ją tam zabrać. Co? S kąd ci to w padło do głow y? – Czuję się skrępowana przy panu – mówi i patrzy w dół, znów skubiąc skórki przy paznokciach. Z jednej strony jest niebywale uległa, z drugiej niebywale… prowokująca. – I tak powinno być. No. Powinno. Niewielu ludzi stać na odwagę, by powiedzieć mi, że moja obecność ich krępuje. Jest szczera i potwierdzam to na głos – ale odwraca oczy i nie wiem, o czym myśli. To frustrujące. Czy jej się podobam? Czy też jest w stanie ścierpieć to spotkanie, żeby przepchnąć wywiad Kavanagh? Więc jak?

– Jest pani tajemnicą, panno Steele. – Nie ma we mnie niczego tajemniczego. – Myślę, że jest pani bardzo zamknięta w sobie. – Jak każda dobra uległa. – Oczywiście poza tymi chwilami, w których się pani rumieni, czyli często. Chciałbym tylko wiedzieć, z jakiego powodu się pani rumieni. – W tym rz ecz . To zmusi ją do odpowiedzi. Wkładając do ust kawałeczek muffinki, oczekuję na odpowiedź. – Czy zawsze robi pan takie osobiste wycieczki? T o chyba n ie ż adn a osobista w yciecz ka? – Nie zdawałem sobie sprawy, że może to pani tak odebrać. Czy obraziłem panią? – Nie. – Dobrze. – Ale jest pan bardzo despotyczny. – Od dawna stawiam na swoim, Anastasio. Wszędzie. – Nie wątpię – mruczy, a potem chce wiedzieć, dlaczego jej nie poprosiłem, by zwracała się do mnie po imieniu. Co? I przypomniałem ją sobie w windzie, po wyjściu z mojego gabinetu – i jak zabrzmiało moje imię, padając z jej bezczelnej buzi. Czy mnie przejrzała? Czy celowo się stawia? Tłumaczę, że poza rodziną nikt nie mówi mi „Christian”… Naw et n ie w iem , cz y to m oje praw dz iw e im ię. Nie porusz aj tego, G rey. Zmieniam temat. Chcę się o niej czegoś dowiedzieć. – Jesteś jedynaczką? Kilka razy mruga, zanim odpowie, że tak. – Opowiedz mi o swoich rodzicach. Przewraca oczami i muszę powstrzymać odruch, by jej nie zbesztać. – Mama mieszka w Georgii z nowym mężem, Bobem. Ojczym mieszka w Montesano. Oczywiście wiedziałem o tym wszystkim z ankiety, ale istotne, by usłyszeć to z jej ust. Miękną w życzliwym uśmiechu, gdy mówi o ojczymie. – A ojciec? – pytam. – Mój ojciec zmarł, kiedy byłam niemowlęciem. Na moment zostaję katapultowany w moje koszmary, patrzę na rozciągnięte na brudnej podłodze ciało. – Przykro mi – mruczę. – Nie pamiętam go – mówi, przywracając mnie do teraźniejszości. Jej twarz się rozjaśnia, pogodnieje i wiem, że Raymond Steele był dla tej dziewczyny dobrym ojcem. Co do jej relacji z matką – to się zobaczy. – Czy matka wyszła ponownie za mąż? Jej śmiech jest gorzki. – Można tak rzec. – Ale nie rozwija tematu. Jest jedną z niewielu znanych mi kobiet, które stać na to, by siedzieć i milczeć. Wielka rzecz, ale nie w tej chwili. – Niezbyt się pani odsłania, hm? – Pan też nie – odparowuje. Och, pan n o S teele. Piłka w grz e. I z wielką przyjemnością i drwiącym uśmieszkiem przypominam jej, że już zrobiła ze mną wywiad. – O ile dobrze pamiętam, zadała pani całkiem dociekliwe pytania.

T ak. S pytałaś m n ie, cz y jestem gejem . Moje stwierdzenie przynosi żądany efekt – jest zażenowana. Zaczyna paplać o sobie, kilka szczegółów jest uderzających. Jej matka to nieuleczalna romantyczka. Pewnie kobieta z czwartym mężem przedkłada nadzieję nad doświadczenie. Czy ona wdała się w matkę? Nie potrafię się zdobyć, żeby ją o to zapytać. Gdyby powiedziała, że tak – nie byłoby dla mnie nadziei. I nie chcę, żeby ta rozmowa kwalifikacyjna się skończyła. Zbyt wielką sprawia mi przyjemność. Pytam ją o ojczyma i potwierdza moje przeczucia. Jest oczywiste, że go kocha. Twarz jej się rozświetla, gdy o nim mówi: o jego pracy (jest cieślą), jego hobby (piłka nożna i wędkowanie). Wolała zamieszkać z nim, gdy mama wyszła po raz trzeci za mąż. In teresujące. Prostuje ramiona. – Proszę opowiedzieć mi o swoich rodzicach – żąda, co ma odwrócić uwagę od jej rodziny. Nie lubię o nich mówić, więc podaję gołe fakty. – Tato jest prawnikiem, mama pediatrą. Mieszkają w Seattle. – A co robi pańskie rodzeństwo? Interesuje ją to? Pokrótce odpowiadam, że Elliot pracuje w budownictwie, a Mia jest w szkole kucharskiej w Paryżu. Słucha zachwycona. – Słyszę, że Paryż jest cudowny – powiada z rozmarzeniem. – Jest piękny. Była tam pani? – Nigdy nie wyjechałam poza kontynentalne Stany. – Jej głos gaśnie zabarwiony smutkiem. Mógłbym ją tam zabrać. – Chciałaby pani pojechać? Najpierw Cabo, teraz Paryż ? W eź się w garść, G rey. – Do Paryża? Oczywiście. Ale tak naprawdę chciałabym zwiedzić Anglię. Ekscytacja rozjaśnia jej twarz. Panna Steele chciałaby podróżować. Ale dlaczego do Anglii? Pytam ją. – To ojczyzna Szekspira, Austen, sióstr Brontë, Thomasa Hardy’ego. Chciałabym zobaczyć miejsca, które zainspirowały tych ludzi do napisania tak cudownych książek. – To oczywiste, że to jej pierwsza miłość. Książ ki. To samo powiedziała wczoraj w Claytonie. To znaczy, że konkuruję z Darcym, Rochesterem i Angelem Clare’em; beznadziejnie romantycznymi bohaterami. Tego dowodu szukałem. Jest nieuleczalną romantyczką, jak jej matka – i to między nami nie zaskoczy. Na domiar nieszczęścia patrzy na zegarek. Skończyła. S piern icz yłem tran sakcję. – Lepiej pójdę. Muszę się uczyć – mówi. Proponuję, że odprowadzę ją do samochodu przyjaciółki, co oznacza, że jeśli chcę dopiąć swego, będę musiał wracać do hotelu na piechotę. Ale cz y pow in ien em to ciągn ąć? – Dziękuję za zaproszenie na herbatę, panie Grey – mówi. – Proszę, Anastasio. Przyjemność po mojej stronie. – Kiedy mówię te słowa, zdaję sobie sprawę, że ostatnie dwadzieścia minut było… przyjemne. Posyłam jej mój najbardziej oszałamiający uśmiech, z gwarancją podboju, i gestem proponuję, że wezmę ją za rękę. – Chodźmy. – Bierze moją dłoń i gdy wracamy do Heathmana, nie mogę się nadziwić, że tak mi dobrze, gdy czuję jej uścisk.

A n uż to m ogłoby z askocz yć. – Zawsze nosisz dżinsy? – pytam. – Przeważnie – odpowiada. To drugi minus. Pierwszy – nieuleczalna roman​t yczka, teraz noszenie dżinsów… Lubię moje kobiety w sukienkach. Lubię łatwy dostęp. – Chodzisz z jakąś dziewczyną? – pyta ni z tego, ni z owego. To trzeci minus. Wytasowuję się z tej wykluwającej się transakcji. Jej marzy się romans, a ja nie mogę go zaoferować. – Nie, Anastasio. Chodzenie to nie moja bajka. Wyraźnie zdziwiona odwraca się do mnie i niechcący schodzi na ulicę. – Cholera, Ana! – krzyczę, przyciągając ją do siebie i ratując spod kół idioty rowerzysty, który wali przed siebie niezgodnie z kierunkiem ruchu. Nagle trzymam ją w ramionach, ściska mój biceps, unosząc wzrok. W oczach ma zaskoczenie i po raz pierwszy dostrzegam ciemniejszy okrąg błękitu otaczający jej tęczówki; jej oczy są piękne, z tak bliska jeszcze piękniejsze. Jej źrenice się rozszerzają i wiem, że mógłbym zatonąć w ich spojrzeniu i nigdy nie wrócić. Bierze głęboki oddech. – Nic ci nie jest? – Mój głos wydaje mi się obcy, daleki. Zdaję sobie sprawę, że ona mnie dotyka, i to mi nie przeszkadza. Gładzę jej policzek. Jego skóra jest miękka i gładka, a gdy przesuwam kciuk po jej dolnej wardze, oddech grzęźnie mi w gardle. Przyciska się do mnie całym ciałem, czuję dotyk jej piersi, jej żar docierający przez koszulę jest podniecający. Ma świeży, zdrowy zapach, który przypomina mi jabłkowy sad dziadka. Zamykam oczy i wciągam powietrze, zapamiętując głęboko jej woń. Kiedy je otwieram, nadal jest we mnie wpatrzona, błaga, żebrze, nie odrywając oczu od moich ust. Cholera. Chce, żebym ją pocałował. I ja tego chcę. Tylko raz. Jej wargi są rozchylone, gotowe, czekające. Jej usta są chętne pod moim kciukiem. Nie. Nie. Nie. Nie rób tego, G rey. T o dz iew cz yn a n ie dla ciebie. Jej marzą się romantyczne pierdoły, a ty się w to nie bawisz. Zamykam oczy, żeby jej nie oglądać, zwalczam pokusę, a gdy znów je otwieram, podjąłem decyzję. – Anastasio – szepczę – powinnaś trzymać się ode mnie z daleka. Nie jestem mężczyzną dla ciebie. Małe v rysuje się między jej brwiami i wydaje mi się, że przestała oddychać. – Oddychaj, Anastasio, oddychaj. – Muszę pozwolić jej odejść, zanim zrobię coś głupiego, ale zaskakuje mnie własny opór. Chcę jeszcze chwilę mieć ją w ramionach. – Potrzymam cię i puszczę. – Robię krok w tył i cofam ręce, a jednak, co dziwne, nie czuję najmniejszej ulgi. Wyciągam do niej ręce, ujmuję ją za ramiona, upewniając się, że zdoła stać sama. Ma na twarzy wyraz upokorzenia. Jest głęboko zawstydzona moim odtrąceniem. Do diabła. Nie chciałem cię z ran ić. – Dam radę – mówi, wyraz zawodu dźwięczy ostrym tonem. Jest oficjalna i daleka, ale nie wyzwala się z mojego uścisku. – Dziękuję panu. – Za co? – Za uratowanie mnie. Chcę jej powiedzieć, że ratuję ją przede mną… że to szlachetny gest, ale Ana nie to pragnie usłyszeć.

– Ten idiota jechał pod prąd. Cieszę się, że tu byłem. Wolę nie myśleć, co mogłoby ci się przytrafić. – Teraz to ja paplę. Nadal nie mogę pozwolić jej odejść. Oferuję, że usiądę z nią w hotelu, wiedząc, że to chwyt, bym przedłużył mój czas z nią, i dopiero wtedy wypuszczam ją z uścisku. Odmawia, potrząsając przecząco głową, sztywna jakby połknęła kij, i obronnym gestem krzyżuje ramiona na piersiach. Zaraz potem daje susa na drugą stronę ulicy i muszę się pospieszyć, żeby dotrzymać jej kroku. Kiedy docieramy do hotelu, odwraca się i spogląda mi w twarz opanowana. – Dziękuję za herbatę i udział w sesji zdjęciowej. – Patrzy na mnie bez wyrazu i żal przewierca mi flaki. – Anastasio… ja… – Nie wiem, co powiedzieć poza tym, że żałuję. – Co, Christianie? – pyta szorstko. O ran y. Jest na mnie wściekła, wlewa maksimum pogardy w każdą sylabę mojego imienia. To coś nowego. I zbiera się do odejścia. A ja nie chcę, żeby odeszła. – Powodzenia na egzaminach. Jej oczy błyszczą urazą i oburzeniem. – Dzięki – mruczy z pogardą w głosie. – Do widzenia, panie Grey. Odwraca się i idzie ulicą do podziemnego garażu. Prowadzę ją wzrokiem, licząc na to, że się obejrzy, ale nic z tego. Znika w budynku, zostawiając za sobą ślad żalu, pamięć pięknych błękitnych oczu i zapach jabłkowego sadu jesienią.

CZWARTE K, 19 MAJA 2011

N

ie! Mój krzyk odbija się echem od ścian sypialni i budzi mnie z koszmaru. Jestem zlany

potem, w nozdrzach mam smród zwietrzałego piwa, papierosów, biedy i wiecznego strachu przed pijacką przemocą. Siadam, składam głowę w dłoniach i staram się uspokoić przyspieszone bicie serca i urwany oddech. To samo przez ostatnie cztery noce. Patrzę na zegarek przy łóżku, widzę, że jest 3:00. Jutro… dzisiaj mam dwa duże spotkania, muszę mieć trzeźwą głowę i być wyspanym. Do diabła, co bym dał z a całą prz espan ą n oc. I mam rundkę pieprzonego golfa z Bastille’em. Należałoby ją skreślić; myśl o graniu i przegraniu sprawia, że mój dołujący nastrój przechodzi w denny. Zwlekam się z łóżka, człapię korytarzem do kuchni. Nalewam sobie szklankę wody i zahaczam wzrokiem o moje odbicie w szklanej ścianie w głębi, ubranego tylko w dół piżamy. Odwracam się z obrzydzeniem. Odmówiłeś jej. Chciała cię. I ty jej odmówiłeś. T o było dla jej dobra. To dręczy mnie już od kilku dni. Jej piękna twarz pojawia się bez ostrzeżenia w moich myślach, szydzi ze mnie. Gdyby mój psychoanalityk wrócił z wakacji w Anglii, mógłbym do niego zadzwonić. Jego uzdrowicielski bełkot może sprawiłby, żebym przestał się czuć tak dennie. G rey, to była tylko ładn a dz iew cz yn a. Może potrzebuję rozrywki. Może nowej służki i podnóżka. Zbyt wiele czasu minęło od Susannah. Rozważam, czy nie zadzwonić rano do Eleny. Zawsze wynajduje mi odpowiednie kandydatki. Ale prawda wygląda tak, że nie chcę nikogo nowego. Chcę Any. Jej rozczarowanie, podszyte urazą oburzenie i pogarda pozostały ze mną. Odeszła, nie obejrzawszy się za siebie. Być może zapraszając ją na kawę, roznieciłem w niej nadzieje, po czym tylko sprawiłem jej zawód. Może powinienem znaleźć jakąś formę przeprosin, a potem mógłbym zapomnieć ten cały żałosny epizod i wyrzucić ją z pamięci. Zostawiam szklankę w zlewie, gosposia ją umyje, i wlokę się z powrotem do łóżka. Alarm w radiu gwałtownie budzi mnie do życia o 5:45, gdy wpatruję się w sufit. Nie spałem i jestem wyczerpany. Jasn a cholera! T o n iedorz ecz n e. Z ulgą wpuszczam jednym uchem, a wypuszczam drugim radiowy miał, jednak skupiam uwagę na drugim punkcie wiadomości. Dotyczy sprzedaży rzadkiego rękopisu: niedokończonej powieści Jane Austen, Rodz in a W atson ów , wystawionej na aukcji w Londynie. „Książ ki” – pow iedz iała. Chryste. Nawet wiadomości radiowe przypominają mi o małej pannie Mól Książkowy. Jest nieuleczalną romantyczką, która uwielbia angielską klasykę. Ale tak się składa, że ja też, choć z innych powodów. Jeśli o to chodzi, nie mam żadnych pierwszych wydań Jane Austen ani sióstr Brontë… ale mam dwóch Thomasów Hardych.

Ocz yw iście! To jest to. To jest to, co mogę zrobić. W chwilę potem jestem w bibliotece z Judą n iez n an ym i oprawionym w kartonowe pudełko trzytomowym wydaniem T essy d’Urberville leżącymi przede mną na bilardowym stole. Ponure książki o tragicznych wątkach. Hardy był ponurą, umęczoną duszą. Jak ja. Otrząsam się z tych myśli i przeglądam książki. Chociaż Judasz jest w lepszym stanie, nie może rywalizować z T essą. W Judasz u nie ma odkupienia, więc poślę jej T essę, załączając stosowny liścik. Wiem, że to nie najbardziej romantyczna z książek, biorąc pod uwagę razy losu, które spadły na bohaterkę, ale przynajmniej niesie przelotny smak romantycznej miłości w idylli, jaką obiecuje angielska wieś. I Tessa nie mści się na mężczyźnie, który ją skrzywdził. Jednak nie w tym rzecz. Ana wspomniała, że Hardy to jej ulubieniec, ale jestem pewien, że nigdy nie widziała pierwszego wydania, co dopiero mówić o posiadaniu go. „Sprawia pan wrażenie krańcowego konsumpcjonisty”. Jej krytyczna ocena podczas wywiadu wraca, by mnie prześladować. Tak. Lubię posiadać rzeczy, rzeczy, których wartość wzrasta. Na przykład pierwsze wydania. Spokojniejszy, opanowany i trochę z siebie zadowolony wracam do garderoby i przebieram się w strój do biegania. Na tylnej kanapie samochodu przeglądam tom pierwszy pierwszego wydania T essy, szukając cytatu i jednocześnie zastanawiając się, kiedy Ana będzie miała ostatni egzamin. Przeczytałem tę książkę lata temu i niewyraźnie pamiętam fabułę. Beletrystyka była moją ucieczką w fazie dorastania. Matka zawsze podziwiała, że czytam, Elliot niezbyt. Beletrystyka zapewniała mi coś bardzo pożądanego – ucieczkę od rzeczywistości. Elliot nie musiał uciekać przed niczym. – Panie Grey – przerywa te wspomnienia Taylor. – Jesteśmy na miejscu, proszę pana. – Wychodzi z wozu i otwiera mi drzwi. – Będę pod budynkiem o drugiej po południu, żeby zabrać pana na golfa. Kiwam głową i z książką pod pachą wchodzę do Grey House. Młoda recepcjonistka wita mnie zalotnym machaniem ręki. Dz ień w dz ień … jak ten sam refren , którego n ie da się słuchać. Ignorując ją, idę do windy, która zawiezie mnie prosto na moje piętro. – Dzień dobry, panie Grey – Barry przy bramce ochrony wita mnie, przyzywając windę. – Jak twój syn, Barry? – Lepiej, proszę pana. – Cieszę się. Wchodzę do kabiny i jednym skokiem jestem na dziewiętnastym piętrze. Andrea jest pod ręką i wita mnie. – Dzień dobry, panie Grey. Ros chce się spotkać, żeby omówić projekt Darfur. Barney będzie za kilka minut… Podnoszę rękę, uciszając ją. – Na razie daj z tym spokój. Połącz mnie z Welchem i dowiedz się, kiedy Flynn wraca z urlopu. Po tym, jak porozmawiam z Welchem, możemy się zabrać za dzisiejszy program. – Tak jest, proszę pana. – I muszę wypić podwójne espresso. Niech Olivia mi zrobi. Ale rozglądając się, widzę, że Olivii nie ma. To ulga. Ta dziewczyna wciąż robi do mnie słodkie oczy i człowieka może szlag trafić. – Ma być z mlekiem, proszę pana? – pyta Andrea. Bystra dz iew cz yn a. Zasłużyła na uśmiech.

– Nie dzisiaj. – Bardzo lubię trzymać mój personel w niepewności co do tego, jaką kawę będę pił. – Bardzo dobrze, panie Grey. – Wygląda na zadowoloną z siebie, tak jak powinna. Nie miałem lepszej sekretarki od niej. Trzy minuty później Welch na linii. – Welch? – Dzień dobry, panie Grey. – Chodzi o ankietę personalną, którą robiłeś dla mnie w zeszłym tygodniu. Anastasia Steele. Studiuje na Uniwersytecie Stanu Waszyngton. – Tak, proszę pana. Pamiętam. – Chcę, żebyś się dowiedział, kiedy ma ostatni egzamin, i dał mi o tym znać. Sprawa priorytetowa. – Świetnie, proszę pana. Coś jeszcze? – Nie, to wszystko. – Rozłączam się i wlepiam wzrok w książki na biurku. Muszę znaleźć ten cytat. Ros, moja zastępczyni i dyrektorka naczelna firmy, pruje na całego. – Mamy dostać pozwolenie od władz Sudanu na wprowadzenie ładunku do Port Sudan. Ale nasze kontakty w terenie nie są przekonane do transportu lądowego do Darfuru. Oceniają stopień zagrożenia. – Logistyka to ciężki orzech do zgryzienia; zwykle promienny nastrój Ros zniknął. – Zawsze może zrobić zrzut. – Christian, koszt zrzutu… – Wiem. Dowiedzmy się, z czym wrócili nasi przyjaciele z organizacji pozarządowych. – Okej – mówi i wzdycha. – Czekam też na zielone światło od Departamentu Stanu. Przewracam oczami. Pieprzona biurokracja. – Jeśli mamy komuś posmarować… albo postarać się o interwencję senatora Blandino… daj mi znać. – Następna sprawa to miejsce pod nową fabrykę. Wiesz, że zwolnienia podatkowe w Detroit są ogromne. Posłałam ci podsumowanie. – Wiem. Ale, Boże, czy to musi być Detroit? – Nie wiem, co masz przeciwko temu miastu. Odpowiada naszym kryteriom. – Okej, niech Bill sprawdzi nasze potencjalne tereny pod ponowną zabudowę przemysłową. I jeszcze raz rozejrzyjmy się za lokalizacją, sprawdźmy, czy inne władze miejskie nie zaproponują lepszych warunków. – Bill już wysłał Ruth na spotkanie z agencją, która zajmuje się w Detroit wykorzystaniem terenów poprzemysłowych. Trudno o bardziej zgodnych ludzi. Ale poproszę Billa, żeby sprawdził raz jeszcze. Telefon dzwoni. – Tak – warczę na Andreę. Wie, jak nie cierpię przerywania spotkania. – Mam dla pana Welcha. Mój zegarek wskazuje 11:30. Szybka robota. – Połącz go. Daję Ros znak, by została. – Pan Grey? – Tak, Welch. Jakie wiadomości? – Ostatni egzamin panny Steele jest jutro, dwudziestego maja.

Do diabła. Nie mam wiele czasu. – Świetnie. To wszystko, co chcę wiedzieć. – Rozłączam się. – Ros, daj mi jeszcze chwilkę. Sięgam po telefon. Andrea odbiera natychmiast. – Andrea, w ciągu godziny potrzebuję świeżej papeterii – mówię i rozłączam się. – Dobra, Ros, na czym stanęliśmy? O 12:30 Olivia wchodzi drobnymi kroczkami do gabinetu, niosąc lunch. Jest wysoką, wiotką dziewczyną o ślicznej twarzy. Co smutne, zawsze patrzy z tęsknotą w złym kierunku, na mnie. Mam nadzieję, że na tacce, którą niesie, będzie coś jadalnego. Po pracowitym przedpołudniu umieram z głodu. Olivia drży, stawiając tackę na moim biurku. Sałatka z tuńczyka. W porządku. Raz udało jej się tego nie spieprzyć. Poza tym składa na biurku trzy białe kartki różnych rozmiarów i koperty do pary. – Wspaniale – mruczę. T eraz spływ aj. Czmycha do drzwi. Biorę do ust porcję sałatki, by zaspokoić głód, a potem sięgam po pióro. Wybrałem cytat. To ostrzeżenie. Zostawiając ją, dokonałem słusznego wyboru. Nie wszyscy mężczyźni są romantycznymi bohaterami. Skreślę słowa „płeć męska”. Ana zrozumie. Dlaczego nie powiedziałaś mi, że jest niebezpieczeństwo? Dlaczegoś mnie nie ostrzegła? Panie wiedzą, przed czym się bronić, bo już czytają powieści, które opowiadają im o tych sztuczkach… Wsuwam kartkę do koperty i piszę na niej adres Any, który wrył mi się w pamięć, gdy przeczytałem ankietę dostarczoną przez Welcha. Dzwonię do Andrei. – Tak, panie Grey. – Możesz tu przyjść? – Tak jest, proszę pana. Chwilę potem zjawia się w drzwiach. – Tak, panie Grey? – Weź to, zapakuj i wyślij kurierem do Anastasii Steele, tej dziewczyny, która zeszłego tygodnia robiła ze mną wywiad. Tu masz jej adres. – Natychmiast, panie Grey. – Mają dojść do niej najpóźniej jutro. – Tak, proszę pana. Czy to wszystko? – Nie. Znajdź mi inne egzemplarze. – Tych książek? – Tak. Pierwsze wydania. Niech Olivia się tym zajmie. – Co to za tytuły? – T essa d’Urberville. – Tak, proszę pana. – Uśmiecha się do mnie, co rzadko robi, i wychodzi z gabinetu. Cz em u się uśm iecha? Zawsze jest poważna. Odsuwając na bok tę myśl, zastanawiam się, czy widzę te książki po raz ostatni, i muszę przyznać, że głęboko w duszy mam nadzieję, że nie.

PIĄTE K, 20 MAJA 2011

P

o raz pierwszy od pięciu dni dobrze spałem. Może czułem, że teraz, gdy posłałem książki

Anastasii, zamknąłem za sobą ten rozdział. Kiedy się golę, dupek w lustrze odpowiada mi spojrzeniem chłodnych, szarych oczu. Kłam ca. Odw al się. Dobra, dobra. Mam nadzieję, że ona zadzwoni. Ma mój numer. Pani Jones spogląda na mnie, gdy wchodzę do kuchni. – Dzień dobry, panie Grey. – Bry, Gail. – Na co ma pan ochotę? – Zjem omlet. Dziękuję pani. – Siadam przy kuchennym blacie, podczas gdy Jones szykuje mi posiłek, i przeglądam „Wall Street Journal”, „The New York Times”, a potem zagłębiam się w „The Seattle Times”. Podczas gdy tkwię po uszy w gazetach, dzwoni telefon. To Elliot. Czego, do diabła, chce mój starszy brat? – Elliot? – Cześć, chłopie. Muszę wyskoczyć w ten weekend z Seattle. Jedna mała nie daje mi spokoju z powodu bajzlu w chałupie i muszę się wyrwać. – Bajzlu? – No. Gdybyś miał, tobyś wiedział. Nie pytam go, czy pije do mojej pedanterii czy braku kobiety, i wpada mi do głowy szatańska myśl. – Co powiesz na wędrówkę w okolicach Portlandu? Moglibyśmy się wybrać tego popołudnia. Zostać tam. Wrócić w niedzielę. – Spoko sprawa. Helikopterem czy chcesz jechać wozem? – Mówi się „śmigłowcem”, Elliot, a dowiozę nas autem. Wpadnij do biura w porze lunchu i śmigamy. – Dzięki, brachu. Wiszę ci przysługę. – Elliot się rozłącza. Zawsze miał problem z samokontrolą. Z kobietami, z którymi się zadaje. Nie ma znaczenia, kim jest nieszczęsna dziewczyna, to tylko jeszcze jeden egzemplarz w długiej kolejce powierzchownych związków. – Panie Grey, co miałby pan ochotę zjeść w weekend? – Proszę tylko zrobić coś lekkiego i zostawić w lodówce. Może wrócę w sobotę. A może nie wrócę. Nie obejrz ała się z a tobą, G rey. Poświęciłem wiele zawodowego życia na zarządzanie oczekiwaniami innych, powinienem więc być lepszy w zarządzaniu własnymi. Elliot śpi przez większą część drogi do Portlandu. Biedny cymbał musi być zmęczony. Praca i posuwanie to raison d’être Elliota. Chrapie rozwalony w fotelu. Ależ będzie z niego towarzysz weekendu. Miną trzy godziny, zanim dotrzemy do Portlandu, więc dzwonię do Andrei przez zestaw słuchawkowy.

– Tak, panie Grey – odpowiada po dwóch dzwonkach. – Możesz kazać dostarczyć dwa górskie rowery do Heathmana? – Na którą godzinę, proszę pana? – Trzecią. – Rowery dla pana i pańskiego brata? – Tak. – Pański brat ma sześć stóp dwa cale wzrostu? – Tak. – Zaraz się tym zajmę. – Wspaniale. – Rozłączam się, dzwonię do Taylora. – Tak, panie Grey – odpowiada po pierwszym dzwonku. – O której tu będziesz? – Zamelduję się około dziewiątej dziś wieczór. – Przyprowadzisz R8? – Z przyjemnością, proszę pana. – Taylor też jest świrem na punkcie wozów. – Dobrze. – Kończę rozmowę i pogłaśniam muzykę. Zobaczmy, czy Elliot da radę spać przy The Verve. Kiedy spokojnie jedziemy I-15, moje podniecenie rośnie. Czy książki już dotarły? Kusi mnie znów zadzwonić do Andrei, ale wiem, że zostawiłem jej masę roboty do odwalenia. Poza tym nie chcę, by mój personel miał powód do plotek. Dopytywanie się o tego rodzaju pierdoły to nie mój styl. Cz em u n ie posłałeś ich od raz u? Bo chcę się z n ią z n ów spotkać. Mijamy zjazd na Vancouver i zastanawiam się, czy zdała egzaminy. – Hej, stary, gdzie jesteśmy? – nagle wyskakuje z pytaniem Elliot. – I oto zbudził się on – mruczę. – Jesteśmy prawie na miejscu. Będziemy jeździć po górkach. – My? – Tak. – Spoko sprawa. Pamiętasz, jak tato zabierał nas w góry na jazdę? – Uhm. – Kręcę głową na tamto wspomnienie. Ojciec jest wszechstronnie wykształcony, prawdziwy człowiek renesansu; pracownik naukowy, sportowiec, lubi wielkomiejskie otoczenie, a jeszcze bardziej głuszę. Zajął się trzema adoptowanymi dzieciakami… i tylko ja nie spełniłem jego oczekiwań. Ale zanim zostałem nastolatkiem, była między nami więź. Był moim bohaterem. Uwielbiałem, kiedy zabierał nas pod namiot i uprawialiśmy wszystkie sporty na świeżym powietrzu, które teraz sprawiają mi frajdę: żeglarstwo, kajakarstwo, jazda na rowerze, zaliczaliśmy wszystko. Wiek burzy i naporu doszczętnie to zniszczył. – Pomyślałem, że gdy dojedziemy w połowie popołudnia, nie będziemy mieli czasu na wyskok w górki. – Słusznie. – Więc przed czym uciekasz? – Człowieku, ja jestem typ kochaj i rzuć. Wiesz o tym. Żadnych zobowiązań. Nie wiem, laski się dowiadują, że prowadzisz własny biznes, i zaczyna im się mącić w głowach. – Spojrzał na mnie z ukosa. – Dobrze, żeś sobie wacka ustawił na spocznij, żeby ci nie wystawiał rachunków za ruchanie. – Jak mi się wydaje, nie mój wacek jest tu tematem, tylko twój i to, którą ostatnio wziął na

celownik. Elliot chichocze. – Straciłem rachubę. Zresztą dość o mnie. Jak stymulujący świat handlu i wielkiej finansjery? – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Rzucam na niego okiem. – Beee – beczy, a ja wybucham śmiechem na tę prostacką oznakę braku zainteresowania. – Jak twój interes? – Chcesz się dowiedzieć, czy dobrze zainwesto​w ałeś? – Zawsze chcę wiedzieć. – Na tym polega moja robota. – No, w zeszłym tygodniu przystąpiliśmy do realizacji projektu Spotkanie Eden i trzymamy się terminarza, ale mamy za sobą tylko tydzień. – Wzrusza ramionami. Pod demonstracyjną beztroską mój brat to ekorycerz. Jego pasja to żyć w zgodzie ze środowiskiem, co sprawia, że podczas niedzielnych rodzinnych obiadów bywa gorąco przy stole. Ostatnim przedsięwzięciem Elliota jest budowa przyjaznego dla środowiska, taniego w utrzymaniu osiedla mieszkaniowego na północ od Seattle. – Mam nadzieję zainstalować system odzyskiwania wody, o którym ci mówiłem. W efekcie wszystkie domy zredukują zużycie wody i rachunki o dwadzieścia pięć procent. – Robi wrażenie. – Mam nadzieję. Pokonujemy w milczeniu centrum Portlandu i gdy wjeżdżamy do podziemnego garażu w hotelu The Heathman – ostatniego miejsca, w którym ją widziałem – Elliot przypomina półgłosem: – Wiesz, przeleci nam koło nosa ostatni mecz Mariners. – Może jednak dziś wieczór dasz radę zapaść się w fotel przed telewizorem. Wacek będzie miał urlop, a ty pooglądasz baseball. – Rozsądny plan. Dotrzymać kroku Elliotowi to nie lada wyzwanie. Zapieprza szlakiem z taką szaleńczą niefrasobliwością, jaką okazuje w większości sytuacji. Nie zna strachu – dlatego go podziwiam. Ale jadąc w tym tempie, nie mam szansy podziwiać otoczenia. Jestem mętnie świadom, że gęsta roślinność ucieka za mną, ale wzrok mam skupiony na trasie, żeby nie wpaść w jakąś dziurę. Pod koniec przejażdżki jesteśmy uświnieni i wyczerpani. – Dawno nie miałem takiej frajdy, będąc ubrany – mówi Elliot, kiedy przekazujemy rowery gońcowi hotelowemu w Heathmanie. – Uhm – potwierdzam pod nosem, a potem przypominam sobie, jak ściskałem Anastasię, gdy uratowałem ją przed rowerzystą. Jej ciepło, jej piersi przywierające do mojego ciała, jej zapach obezwładniający moje zmysły. Też miałem wtedy na sobie ubranie… – Uhm – znów wzdycham. Gdy winda zawozi nas na szczytowe piętro, sprawdzamy połączenia telefoniczne. Mam e-maile, kilka SMS-ów od Eleny, w których pyta, co robię w ten weekend, ale żadnego nieodebranego telefonu od Anastasii. Jest tuż przed 7:00 – do tej pory musiała dostać książki. Ta myśl psuje mi nastrój; znów odwaliłem kawał drogi do Portlandu, podążając za mrzonkami. – Człowieku, ta laska dzwoniła do mnie pięć razy i wysłała cztery SMS-y. Nie wie, że się odsłania, że świruje na moim punkcie? – jęczy Elliot. – Może jest w ciąży. Elliot blednie i wybucha śmiechem.

– Nieśmieszne, ważniaku – burczy. – Poza tym nie znam jej aż tak długo. Ani nie miałem tylu okazji. Po szybkim prysznicu dołączam do Elliota w jego apartamencie i siadamy obejrzeć końcówkę meczu Mariners kontra San Diego Padres. Zamawiamy steki, sałatę, frytki, a także parę piw i rozsiadam się wygodnie, rozkoszując meczem w beztroskim towarzystwie Elliota. Mariners prowadzą, zapowiada się łatwa wygrana. Żadnej przykrej niespodzianki, chociaż Mariners wygrywają tylko 4:1. Górą nasi! Stukamy się z Elliotem butelkami. Podczas gdy pomeczowa analiza wlecze się w nieskończoność, dzwoni mój telefon i na ekranie błyska numer panny Steele. T o on a. – Anastasia? – nie ukrywam zaskoczenia ani zadowolenia. W tle słyszę hałas. Wygląda na to, że Ana jest na przyjęciu albo w barze. Elliot mi się przygląda, więc wstaję z kanapy i oddalam się, żeby nie mógł mnie słyszeć. – Dlaczego posłałeś mi te książki? – Mówi bełkotliwie i fala obawy spływa mi w dół kręgosłupa. – Anastasio, nic ci nie jest? Masz dziwny głos. – To nie ja jestem dziwna, tylko ty. – Ma oskarżycielski ton. – Anastasio, piłaś coś? Do diabła. Kto z nią jest? Tamten fotograf? Gdzie Kate, przyjaciółka? – Co cię to obchodzi? – Wydaje się w kwaśnym i wojowniczym nastroju i wiem, że się upiła, ale muszę mieć też pewność, że nic jej nie jest. – Jestem… ciekaw. Gdzie jesteś? – W barze. – Jakim barze? – Pow iedz m i. Niepokój rośnie mi w bebechach. Jest młodą kobietą, pijaną, gdzieś w Portlandzie. Nie jest bezpieczna. – W jednym barze w Portlandzie. – Jak się dostaniesz do domu? – Szczypię się w garbek nosa w próżnej nadziei, że to pozwoli mi opanować nerwy. – Znajdę jakiś sposób. Co to m n ie, do diabła, obchodz i? Będzie prowadzić? Znów pytam ją o bar, ale jest zalana i ignoruje moje pytanie. – Czemu posłałeś mi te książki, Christianie? – Anastasio, gdzie jesteś? Natychmiast mów. Jak się dostanie do domu? – Jesteś taki… dominujący. – Chichoce. W innej sytuacji uznałbym to za czarujące. Ale w tej chwili chcę jej pokazać, jaki potrafię być dominujący. Doprowadza mnie do szału. – Ana, więc pomóż mi, gdzie, kurwa, jesteś? Znów chichocze. Do cholery, śm ieje się z e m n ie! Zn ów ! – Jestem w Portlandzie… to daleko od Seattle. – Gdzie w Portlandzie? – Dobranoc, Christianie. – Połączenie zostaje przerwane. – Ana! Rozłączyła się ze mną w środku rozmowy! Patrzę z niedowierzaniem na telefon. Nikt nigdy

nie rozłączył się ze mną w środku rozmowy. Co jest, kurw a?! – Co się dzieje? – woła z kanapy Elliot. – Właśnie ktoś objechał mnie po pijaku przez telefon. – Patrzę na niego. Szczęka opada mu w zdumieniu. – Ciebie? – Uhm. – Usiłuję się z nią połączyć, próbując opanować nerwy i niepokój. – Hej – mówi bez tchu, zawstydzona i w spokojniejszym otoczeniu. – Przyjeżdżam cię zabrać. Mój głos jest lodowaty. Dusząc w sobie gniew, zamykam telefon. – Muszę zabrać tę dziewczynę i zawieźć ją do domu. Chcesz jechać? Elliot wpatruje się w mnie takim wzrokiem, jakby wyrosły mi trzy głowy. – Ty? Z laską? Muszę to zobaczyć. – Elliot chwyta i wkłada tenisówki. – Muszę tylko zadzwonić. – Idę do jego łazienki, zastanawiając się, czy użyć Barneya czy Welcha. Barney jest najwyższym stopniem fachmanem w wydziale telekomunikacyjnym firmy. To techniczny geniusz. Ale chodzi mi o coś, co nie jest w pełni legalne. Lepiej n ie m iesz ać w to firm y. Dzwonię do Welcha i jego chrapliwy głos odpowiada natychmiast. – Tak, panie Grey? – Chciałbym wiedzieć, gdzie teraz jest Anastasia Steele. – Rozumiem. – Na chwilę milknie. – Proszę mi to zostawić, panie Grey. Wiem, że działam poza prawem, ale Ana może się pakować w kłopoty. – Dziękuję ci. – Oddzwonię do pana za kilka minut. Gdy wracam do salonu, Elliot zaciera ręce, uradowany tym, jak się miotam. Ma na gębie głupi uśmieszek. Och, do kurw y n ędz y. – Za skarby świata nie chciałbym tego stracić – mówi, napawając się moim zdenerwowaniem. – Idę po klucze do wozu. Spotkamy się w garażu za pięć minut – warczę, ignorując jego samozadowolenie. Bar pęka w szwach, pełen studentów z przejęciem oddających się zabawie. Z głośników łomoce jakieś niszowe gówno, a parkiet zalegają kołyszące się ciała. Czuję się przy nich jak dziadek. On a gdz ieś tu jest. Elliot wszedł za mną frontowymi drzwiami. – Widzisz ją? – przekrzykuje hałas. Rozglądając się po sali, zauważam Katherine Kavanagh. Jest w czysto męskim towarzystwie, zajmują lożę. Ani śladu Any, za to stolik jest zastawiony kieliszkami do wódki i szklankami piwa. No to zobaczymy, czy panna Kavanagh jest tak lojalną przyjaciółką jak Ana. Patrzy na mnie zdziwiona, gdy wyrastam przy jej stoliku. – Dobry wieczór, Katherine – witam się. Przerywa mi, zanim mogę zapytać, gdzie Ana. – Christianie, co za niespodzianka cię tu widzieć – przekrzykuje gwar. Trzech facetów przy stoliku mierzy mnie i Elliota wrogim, ostrożnym wzrokiem. – Tak przechodziłem.

– A to kto? – Uśmiecha się do Elliota, przesadnie rozjaśniona, znów mi przerywając. Co za męcząca kobieta. – Mój brat, Elliot. Elliot, Katherine Kavanagh. Gdzie jest Ana? Jej uśmiech do Elliota rośnie i widzę z zaskoczeniem, że mój brat też szczerzy się od ucha do ucha. – Chyba wyszła zaczerpnąć świeżego powietrza – odpowiada Kavanagh, ale nie patrzy na mnie. Jest bez reszty pochłonięta panem Kocham Je I Rzucam. Szykujesz sobie własny pogrzeb, mała. – Na zewnątrz? Dokąd? – krzyczę. – Och, tam. – Wskazuje podwójne drzwi w głębi. Przepychając się przez tłum, idę do drzwi, zostawiam trzech pochmurnych gości oraz Kavanagh i Elliota zajętych wzajemnym szczerzeniem się do siebie. Za drzwiami stoi kolejka do damskiej toalety, dalej jest wyjście na zewnątrz. Jak na ironię drzwi prowadzą na parking, na który właśnie zajechałem z Elliotem. Pokonuję parking i trafiam na pusty placyk otoczony wyżej umieszczonymi kwietnikami. Niewielka grupa ludzi pali, pije, rozmawia. Pieści się. Zauważam ją. Do diabła! Chyba jest z fotografem, ale w słabym świetle trudno to ustalić. Jest w jego ramionach. Nie, raczej usiłuje się z nich wydobyć. On mruczy coś, czego nie słyszę, i obślinia ją poniżej policzka. – José, nie – mówi Ana. Sytuacja się klaruje. Stara się go odepchnąć. Nie jest z achw ycon a. Przez chwilę chcę mu oderwać łeb. Zaciskając dłonie w pięści, idę do nich szybkim krokiem. – Zdaje się, że ta dama powiedziała „nie”. – W stosunkowo cichym otoczeniu mój głos niesie się zimny i groźny. Staram się opanować gniew. Fotograf wypuszcza z objęć Anę i mrużąc oczy, wgapia się w mnie. Jest oszołomiony i pijany. – Cześć, Grey – mówi oschle, a ja ostatnim wysiłkiem woli opanowuję się, by pięścią nie zetrzeć mu z pyska wyrazu rozczarowania. Ana łapie chciwie powietrze, gnie się wpół i wymiotuje na ziemię. Och, cholera! – Uch… Dios m ío, Ana! – José z obrzydzeniem odskakuje na bok. Pieprzony idiota. Ignorując go, odgarniam jej na bok włosy, podczas gdy nadal zwraca wszystko, co połknęła tego wieczoru. Z irytacją zauważam, że chyba nic nie jadła. Obejmując ją ramieniem, odprowadzam dalej od ciekawskich, do kwietników. – Jeśli jeszcze masz wymiotować, zrób to tutaj. Przytrzymam cię. – Koło kwiatów jest ciemniej. Może rzygać w spokoju. Wymiotuje raz za razem, opierając się rękami o cegły. Opróżniwszy żołądek, nadal łapie powietrze, ma długi atak suchych torsji. Ran y, dopadło ją n a całego. W końcu się rozluźnia i wydaje mi się, że skończyła. Puszczam ją i podaję jej chusteczkę do nosa, którą jakimś cudem miałem w wewnętrznej kieszeni marynarki. Dz iękuję, pan i Jon es. Ocierając usta, odwraca się i dochodzi do siebie oparta o cegły. Unika patrzenia mi w oczy, bo jest zawstydzona i zażenowana. Mimo wszystko cieszę się jej widokiem. Zniknęła furia wobec fotografa. Jestem zachwycony, że mogę stać na parkingu studenckiego baru w Portlandzie z panną Anastasią Steele. Składa głowę w dłoniach, wzdryga się, potem zerka na mnie nadal upokorzona. Odwracając się do drzwi, patrzy ze złością nad moim ramieniem.

Zakładam, że na swojego „przyjaciela”. – Będę… eee… w środku – bąka José, ale się nie odwracam, nie miażdżę go wzrokiem i ku mojej wielkiej przyjemności ona też go ignoruje, wracając spojrzeniem do mnie. – Przepraszam – odzywa się w końcu, mnąc miękkie płótno chusteczki. Dobra, z abaw m y się trochę. – Za co przepraszasz, Anastasio? – Za telefon przede wszystkim. Za mdłości. Och, lista nie ma końca – mamroce. – Każdemu się to przytrafiło, może nie tak gwałtownie jak tobie. – Dlaczego to taka przyjemność nabijać się z tej młodej kobiety? – Trzeba znać granice swoich możliwości, Anastasio. To znaczy, jestem cały za poszerzaniem granic, ale to naprawdę był szczyt szczytów. Czy zwykle się tak zachowujesz? Może ma problem alkoholowy. To niepokojąca myśl, więc zastanawiam się, czy nie powinienem zadzwonić do jej matki i nie polecić kliniki odwykowej. Ana przez chwilę marszczy czoło, jakby była zła, to małe v układa się między jej brwiami i muszę się powstrzymać, żeby jej tam nie pocałować. Ale gdy się odzywa, mówi skruszonym tonem. – Nie. Nigdy wcześniej nie byłam pijana i wolę, żeby nigdy więcej się to nie powtórzyło. – Podnosi ku mnie oczy, nie mogąc skupić wzroku, i trochę się chwieje. Może zemdleć, więc nie zastanawiając się, chwytam ją w ramiona. Jest zaskakująco lekka. Zbyt lekka. Ta myśl mnie irytuje. Nic dziwnego, że się zalała. – Daj spokój, zabiorę cię do domu. – Muszę powiedzieć Kate – odpowiada, trzymając głowę na moim ramieniu. – Mój brat jej powie. – Co? – Mój brat Elliot właśnie rozmawia z panną Kavanagh. – Hm? – Był ze mną, kiedy zadzwoniłaś. – W Seattle? – Nie, zatrzymuję się w Heathmanie. I m oje podąż an ie z a m rz on kam i się opłaciło. – Jak mnie znalazłeś? – Zlokalizowałem twoją komórkę, Anastasio. – Prowadzę ją do samochodu. Chcę ją zawieźć do domu. – Masz żakiet albo torebkę? – Eee… jedno i drugie. Christianie, proszę, muszę pogadać z Kate. Będzie się przejmować. Przystaję i gryzę się w język. Kavanagh się nie przejęła, że Ana była tu z tym napalonym fotografem. Rodriguez em . Tak się nazywa. Co z niej za przyjaciółka?! Światła baru ukazują niepokój na twarzy Any. Chociaż wcale mi się to nie uśmiecha, wypuszczam ją z objęć i godzę się zaprowadzić do środka. Trzymając się za ręce, wracamy do baru i przystajemy przy stoliku Kate. Jeden z młodych mężczyzn nadal tam siedzi, wygląda na rozdrażnionego. – Gdzie Kate? – przekrzykuje wrzawę Ana. – Tańczy – odpowiada gość, ponuro spoglądając na parkiet. Ana zabiera żakiet i torebkę i niespodziewanie bierze mnie pod ramię. Zastygam. Cholern y św iat. Serce wchodzi na najwyższe obroty, gdy wynurza się mrok, coraz mocnej zaciskając mi szpony na gardle.

– Jest na parkiecie – krzyczy Ana, jej słowa łaskoczą mnie w uchu, rozpraszając strach. I nagle mrok znika, a łomotanie serce ustaje. Co? Przewracam oczami, ukrywając w ten sposób zmieszanie. Zabieram ją do baru, zamawiam dużą wodę i podaję szklankę Anie. – Pij. Patrząc na mnie znad brzegu szklanki, pociąga na próbę łyczek. – Do dna – rozkazuję. Mam nadzieję, że to dość, jeśli chodzi o minimalizację szkód i zapobieżenie jutrzejszemu kacowi gigantowi. Co mogłoby się wydarzyć, gdybym nie zainterweniował? Mój nastrój się pogarsza. I myślę o tym, co właśnie mi się przytrafiło. Dotkn ęła m n ie. Zareagow ałem . Mój nastrój opada jeszcze bardziej. Ana trochę się chwieje, gdy pije, więc podtrzymuję ją, ściskając za ramię. Ten kontakt, dotyk sprawia mi przyjemność. Jest balsamem na moje wzburzone, głębokie, mroczne wody. H o, ho… kw ieciście, G rey. Kończy pić. Odbieram od niej szklankę i stawiam na kontuarze. Dobra. Chce pogadać z tak zwaną przyjaciółką. Rozglądam się po zatłoczonym parkiecie, zaniepokojony myślą o tych wszystkich napierających na mnie ciałach, gdy będziemy się przeciskać. Zebrawszy siły, łapię ją za rękę i prowadzę w kierunku parkietu. Waha się, ale jeśli chce porozmawiać z przyjaciółką, jest tylko jeden sposób; będzie musiała ze mną tańczyć. Kiedy tylko Elliot wpadnie w trans, nie da się go zatrzymać; to byłoby na tyle ze spokojną nocą w hotelu. Przyciągam ją, mam w swoich ramionach. Z tym dam sobie radę. Kiedy wiem, że może mnie dotknąć, jest w porządku. Poradzę sobie z tym, zwłaszcza że mam na sobie marynarkę. Przeciskamy się zygzakiem przez tłum do miejsca, w którym Elliot i Kate dają popis. Nie przerywając tańca, Elliot pochyla się do mnie w pół kroku, kiedy jesteśmy obok, i mierzy nas pełnym niedowierzania spojrzeniem. – Zabieram Anę do domu. Powiedz Kate – wrzeszczę mu do ucha. Kiwa głową i porywa Kavanagh w ramiona. W porz ądku. Dajcie mi zabrać pannę Pijany Mól Książkowy do domu. Nie wiedzieć czemu ona ma opory. Patrzy z niepokojem na Kavanagh. Gdy schodzimy z parkietu, chwiejna i trochę oszołomiona, ogląda się na Kate, potem na mnie. – Ja pierniczę… – Jakimś cudem łapię ją, gdy mdleje na środku baru. Jestem gotów ją zanieść, ale to zbyt rzucałoby się w oczy, więc znów ją unoszę, tuląc do piersi, i zabieram na zewnątrz, do samochodu. – Chryste – mówię półgłosem, gdy wyławiam z dżinsów klucze i jednocześnie podtrzymuję Anę. Co zadziwiające, udaje mi się posadzić ją w fotelu pasażera i zapiąć pas. – Ana. – Potrząsam nią lekko, bo jest niepokojąco cicha. – Ana! Mamroce coś nieskładnie, ale wiem, że nie straciła przytomności. Zdaję sobie sprawę, że powinienem zawieźć ją do domu, jednak do Vancouver jest długa droga, a ja nie mam pojęcia, czy znów nie dostanie mdłości. Bijąca z jej ubrań woń już jest wyczuwalna. Kieruję się do Heathmana, mówiąc sobie, że robię to dla jej dobra. No, m ów sobie, m ów , G rey. Śpi w moich ramionach, gdy jedziemy windą z garażu. Muszę ściągnąć z niej dżinsy i buty.

Duszący smród wymiocin przenika kabinę. Serio chciałbym ją wykąpać, ale to wykraczałoby poza granice przyzwoitości. A to n ie? W apartamencie rzucam jej torebkę na kanapę, a potem zanoszę Anę do sypialni i kładę na łóżku. Znów mamroce, ale się nie budzi. Szybko zdejmuję z niej buty, skarpetki i władam do plastikowej torby dostarczanej przez służbę hotelową. Rozpinam zamek błyskawiczny jej dżinsów i ściągam je, po czym przejrzawszy kieszenie, wpycham do torby do pralni. Ana pada na łóżko, rozścielając się jak rozgwiazda składająca się z samych bladych rąk i nóg. Przez chwilę wyobrażam sobie te nogi zaciśnięte na moich biodrach, gdy przeguby ma przywiązane do krzyża świętego Andrzeja. Na kolanie ma rozpływający się siniak – zastanawiam się, czy to po upadku w moim gabinecie. W tam tej chw ili z ostała n az n acz on a… jak ja. Prostuję ją do pozycji siedzącej i otwiera oczy. – Cześć, Ano – szepczę, gdy powoli i bez jej współpracy zdejmuję z niej żakiet. – Grey. Ani mru-mru – mamrocze. – Tak, skarbie. – Układam ją na łóżku. Znów zamyka oczy i przewraca się na bok, kurczy w kulkę drobna i bezbronna. Przykrywam ją kołdrą i całuję we włosy. Teraz, gdy zaświnione ubranie zniknęło, wrócił ślad jej zapachu. Jabłka, jesień, świeże, cudowne… Ana. Usta ma rozchylone, cień rzęs pada na blade policzki, a skóra jest nieskazitelnie gładka. Pozwalam sobie na jeszcze jedno muśnięcie – palcem gładzę jej policzek. – Śpij dobrze – szepczę, a potem kieruję się do salonu skończyć listę prania. Mając to za sobą, stawiam kłującą w oczy torbę za drzwiami apartamentu, gotową do odebrania i skierowania do pralni. Zanim przejrzę e-maile, piszę SMS-a do Welcha z pytaniem, czy José Rodriguez jest notowany. Ciekawi mnie, czy wykorzystuje młode pijane kobiety. Potem szybki e-mail do Taylora, sprawa ubrań dla panny Steele. Od: Christian Grey Temat: Panna Anastasia Steele Data: 20 maja 2011, 23:46 Do: J.B. Taylor Dzień dobry, mógłbyś znaleźć następujące rzeczy dla panny Steele i dostarczyć je do mojego stałego pokoju przed 10:00? Dżinsy: niebieskie, XS Bluzka: niebieska, ładna, XS Trampki: czarne, nr 34 Skarpetki: nr 34 Bielizna: figi XS, biustonosz, +/-34 C Dziękuję Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc.

Kiedy e-mail zostaje wysłany, piszę SMS-a do Elliota. Ana jest ze mną. Jeśli nadal jesteś z Kate, powiedz jej. Odpowiada: Się zrobi. Mam nadzieję, że zaliczyłeś laskę. Baaardzo Ci się to przyda ;) Zirytował mnie. Dz ięki z a radę, Elliot. S erdecz n e. Otwieram pocztę i zaczynam czytać.

SO B O TA, 21 MAJA 2011

P

rawie dwie godziny potem idę do łóżka. Jest tuż po 1:45. Ana śpi głęboko i nie ruszyła się

z miejsca, w którym ją ułożyłem. Rozbieram się, wkładam spodnie od piżamy i T-shirt, po czym kładę się obok. Jest wykończona; niepodobna, by rzucała się we śnie i mnie dotknęła. Chwilę się waham, ale choć mrok przelewa się we mnie, nie wynurza się i wiem dlaczego. Śledzę hipnotyczne opadanie i unoszenie jej torsu i oddycham z nią w jednym rytmie. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. Przez sekundy, minuty, godziny, nie wiem, patrzę na nią. I podczas gdy śpi, z uwagą oglądam każdy cal jej ślicznej twarzy. Ciemne rzęsy mrugają podczas snu, usta są lekko rozchylone, tak że widzę nawet przebłysk równych białych ząbków. Mamrocze coś niezrozumiale, wysuwa język i przebiega nim po wargach. To podniecające, bardzo podniecające. W końcu zapadam w głęboki, ciężki, pozbawiony marzeń sen. Kiedy otwieram oczy, panuje cisza i przez chwilę jestem zagubiony. O, tak. Leżę w hotelu The Heathman. Zegar przy łóżku wskazuje godzinę 7:43. Kiedy ostatnio spałem do tak późna? An a. Powoli odwracam głowę i widzę, że głęboko śpi, odwrócona do mnie. Jej piękna twarz jest rozluźniona, spokojna. Nigdy nie spałem z kobietą. Miałem ich sporo, ale przebudzenie obok pociągającej młodej kobiety to nowe i stymulujące doświadczenie. Wacek zgadza się ze mną. T o n ie w ypali. Opornie wstaję z łóżka i wkładam strój do biegania. Muszę spalić ten… nadmiar energii. Wciągam dres i nie potrafię sobie przypomnieć, kiedy ostatnio tak dobrze spałem. W salonie odpalam laptop, sprawdzam e-maile i odpowiadam na dwa od Ros i jeden od Andrei. Zajmuje mi to nieco więcej czasu niż zwykle, bo jestem rozkojarzony, świadom, że Ana śpi w pokoju obok. Zastanawiam się, jak będzie się czuła, gdy się ocknie. Kac. Uch. W minibarze znajduję butelkę soku pomarańczowego i przelewam zawartość do szklanki. Kiedy wchodzę do pokoju, Ana nadal śpi, jej włosy mahoniowym bezładem rozkładają się na poduszce, a przykrycie osunęło się poniżej bioder. T-shirt podjechał, ukazując brzuch i pępek. Ten widok znów burzy mi krew w żyłach. Do jasn ej cholery, n ie stój tak, ślin iąc się n a jej w idok, G rey. Muszę się stąd urwać, zanim będę żałował. Stawiam sok na nocnym stoliczku, zaglądam do łazienki, znajduję dwa proszki na ból głowy w saszetce na kosmetyki i kładę je przy szklance. Z ostatnim długim spojrzeniem na Anastasię Steele – pierwszą kobietę, z którą spałem – wychodzę biegać. Kiedy wracam z ćwiczeń, w salonie dostrzegam reklamówkę z nieznanego sklepu. Zaglądam do torby i znajduję ubrania dla Any. Z tego co widzę, Taylor się spisał – i to wszystko przed 9:00. Jak go n ie podz iw iać. Jej torebka leży na kanapie, tam, gdzie rzuciłem ją w nocy, i drzwi do sypialni pozostały zamknięte, więc zakładam, że nie wyszła i nadal śpi. Co za ulga. Pochylam się nad hotelowym menu i postanawiam coś zamówić. Kiedy się

obudzi, będzie głodna, ale nie mam pojęcia, co zje, więc w rzadkim odruchu słabości zamawiam całe śniadaniowe menu. Zostaję poinformowany, że realizacja zamówienia potrwa pół godziny. Czas zbudzić powabną pannę Steele; dość się wyspała. Biorę krótki ręcznik, reklamówkę, pukam do drzwi i otwieram je. Ku mojemu zachwytowi siedzi w łóżku. Pigułki zniknęły, zawartość szklanki też. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Blednie, gdy wpadam do pokoju. Nie rób z tego w ielkiego halo, G rey. Lepiej n ie być oskarż on ym o porw an ie. Zamyka oczy i uznaję to za dowód zażenowania. – Dzień dobry, Anastasio. Jak się czujesz? – Lepiej, niż na to zasługuję – szemrze, gdy kładę reklamówkę na krześle. Kiedy obraca na mnie wzrok, widzę, że jej oczy są nieprawdopodobnie wielkie i niebieskie, i mimo że włosy ma zmierzwione do niemożliwości, wygląda… oszałamiająco. – Jak się tu dostałam? – pyta takim tonem, jakby obawiała się odpowiedzi. Uspokój ją, G rey. Siadam na krawędzi łóżka i trzymam się faktów. – Po tym, jak odjechałaś, nie chciałem narażać skóry w moim wozie, wioząc cię całą drogę do twojego mieszkania. Więc przywiozłem cię tu. – Czy to ty położyłeś mnie do łóżka? – Tak. – Czy znów zwymiotowałam? – Nie. – Dzięki Bogu. – Czy ty mnie rozebrałeś? – Tak. – A kto in n y by to z robił? Rumieni się i jej blade policzki wreszcie ożywają. Idealne zęby gryzą dolną wargę. Duszę w gardle jęk. – My nie…? – szepcze, wbijając wzrok w ręce. Chryste, z a jakiego potw ora m n ie uw aż asz ? – Anastasio, byłaś nieprzytomna. Nie gustuję w nekro​f ilii. – Mam oschły ton. – Odpowiada mi, gdy moje kobiety są świadome tego, co się dzieje, i otwarte na wrażenia. Oddycha z ulgą, tak że muszę zadać sobie w duchu pytanie, czy nie przydarzyło jej się wcześniej, że zemdlała, obudziła się w łóżku nieznajomego i okazało się, że przeleciał ją bez jej zgody. Może to styl działania tego fotografa. Ta myśl jest niepokojąca. Ale przypominam sobie jej wyznanie z ostatniej nocy – nigdy wcześniej się nie upiła. Dzięki Bogu, że nie weszło jej to w zwyczaj. – Strasznie przepraszam – mówi pełnym wstydu głosem. Do diabła. Może powinienem być wobec niej wyrozumiały. – To był bardzo rozrywkowy wieczór. Nie zapomnę go szybko. – Mam nadzieję, że to brzmi pojednawczo, ale zmarszczki przecinają jej czoło. – Nie musiałeś śledzić mnie tym Bóg wie jakim bondowskim urządzeniem, które dopracowujesz dla tego, kto ci zapłaci najwięcej. Ooo! Teraz jest wkurzona. Dlaczego? – Po pierwsze, urządzenia do śledzenia komórek są dostępne w sieci. H m , Deep Net… – Po drugie, moja spółka nie inwestuje w jakiekolwiek urządzenia szpiegowskie ani ich nie produkuje. Nerwy mi puszczają, ale jestem rozpędzony.

– I po trzecie, gdybym po ciebie nie przyjechał, pewnie obudziłabyś się w łóżku tego fotografa, a z tego co pamiętam, nie byłaś entuzjastycznie nastawiona, żeby mu prasować garnitur. Kilka razy mruga i zaczyna chichotać. Zn ów się z e m n ie śm ieje. – Z jakiej średniowiecznej kroniki uciekłeś? Mówisz jak dworny rycerz. Jest urzekająca. Kusi mnie… znów i jej bezceremonialność jest odświeżająca, naprawdę odświeżająca. Jednakże nie mam złudzeń. Żaden ze mnie rycerz bez skazy i zmazy. O rany, mylnie to sobie wyobraziła. I chociaż to może wbrew moim interesom, czuję się zobowiązany ją ostrzec, że nie ma we mnie uncji dworskości ani rycerskości. – Anastasio, nie wydaje mi się. Mroczny Rycerz może tak. – Gdyby tylko wiedziała… I dlaczego o tym rozmawiamy? Zmieniam temat. – Wczoraj wieczór jadłaś? Kręci przecząco głową. W iedz iałem ! – Powinnaś zjeść. Dlatego było ci tak niedobrze. Naprawdę, to pierwsza zasada podczas picia. – Wciąż będziesz mnie beształ? – A besztam cię? – Chyba tak. – Masz szczęście, że kończy się na besztaniu. – Co chcesz przez to powiedzieć? – No, gdybyś była moja, tydzień nie usiadłabyś na tyłku po tym numerze, który wywinęłaś wczoraj. Nic nie zjadłaś, upiłaś się, naraziłaś się na ryzyko. – Strach, który czuję aż w brzuchu, mnie zaskakuje; co za nieodpowiedzialne, ryzykowne zachowanie. – Dreszcz przechodzi mnie na myśl, co ci groziło. Naburmusza się. – Nic by mi się nie stało. Byłam z Kate. Też mi ratunek! – A fotograf? – ripostuję. – José tylko trochę przegiął – mówi, bagatelizując moje niepokoje i odrzucając na plecy splątane włosy. – Hm, kiedy następnym razem tylko trochę przegnie, może ktoś powinien nauczyć go dobrych manier. – Ale ty kochasz rygor – warczy. – Och, Anastasio, nie masz pojęcia, jak bardzo. I wyobrażam ją sobie przykutą do mojej ławki, z obranym korzeniem imbiru w tyłku, by nie mogła napiąć pośladków. A potem rozsądna dawka pasa albo rzemienia. Ta myśl jest bardzo kusząca. Wpatruje się we mnie szeroko otwartymi, zamglonymi oczami i czuję się niewygodnie. Cz y cz yta m i w m yślach? A m oż e to tylko efekt m ojej urody. – Idę pod prysznic. Chyba że wolisz pierwsza? – pytam, ale ona nadal tylko wytrzeszcza oczy. Nawet z rozdziawionymi ustami wygląda wręcz uroczo. Trudno jej się oprzeć, więc udzielam sobie pozwolenia na dotknięcie, przeciągając kciukiem po jej policzku. Oddech więźnie jej w gardle, gdy gładzę miękką dolną wargę. – Oddychaj, Anastasio – szepczę, po czym wstaję i informuję ją, że śniadanie będzie za piętnaście minut. Nie odzywa się, raz trzyma na kłódkę bezczelną buzię. W łazience biorę głęboki oddech, zrzucam dres i wchodzę pod prysznic. Wacek nie daje mi

spokoju, ale wstrzymuje mnie lęk z poprzedniej epoki mojego życia, strach przed przyłapaniem i wystawieniem się na pośmiewisko. Elena nie byłaby zadowolona. S tare n aw yki. Podczas gdy woda spływa mi na głowę, analizuję ostatnie interakcje z trudną panną Steele. Nadal jest za ścianą, w moim łóżku, więc nie uważa, abym był całkowicie odpychający. Nie umknęło mojej uwadze to, jak oddech stanął jej w gardle, ani to, jak wodziła za mną wzrokiem po pokoju. T aa. Jest nadzieja. Ale czy byłaby dobrą uległą? Jest oczywiste, że nie wyobraża sobie związanego z tym stylu życia. Takie słowa jak „posuwanie”, „seks”, a nawet eufemizmy używane w dzisiejszych czasach przez akademickie mole książkowe nie przeszłyby jej przez usta. Jest zupełnie niewinna. Pewnie zaliczyła parę niezdarnych macanek z chłopcami jak tamten fotograf. Myśl o tym, że miałaby się z kimś macać, mnie drażni. Mógłbym po prostu zapytać, czy jest zainteresowana. Nie. Muszę jej zademonstrować, na co się porywa, jeśli zgodzi się na związek ze mną. Zobaczmy, jak pójdzie nam śniadanie. Spłukuję żel gorącym strumieniem wody i zbieram myśli na czekającą mnie drugą rundę z Anastasią Steele. Zakręcam wodę, wychodzę z kabiny i biorę ręcznik. Szybka ocena w zaparowanym lustrze i postanawiam skreślić golenie. Śniadanie niebawem i jestem głodny. Szybko myję zęby. Kiedy otwieram drzwi łazienki, Ana jest na nogach i szuka dżinsów. Wygląda jak archetypiczny wystraszony jelonek składający się z samych kończyn i wielkich oczu. – Jeśli szukasz dżinsów, to posłałem je do pralni. – Naprawdę ma świetne nogi. Nie powinna chować ich w spodniach. Mruży powieki, więc uprzedzając kłótnię, tłumaczę, dlaczego to zrobiłem. – Były poplamione twoimi wymiocinami. – Och – wyrywa jej się z piersi. T ak. „Och”. I co teraz pan i n a to, pan n o S teele? – Kazałem Taylorowi dostarczyć nową parę i buty. Są w reklamówce na krześle. – Ruchem głowy wskazuję torbę. Unosi brwi – zaskoczona, jak sądzę. – Uhm. Muszę wziąć prysznic – mamroce i dodaje po chwili zastanowienia: – Dzięki. Chwyta reklamówkę, obiega mnie, wpada do łazienki i zamyka drzwi na zatrzask. H m … Nie mogła szybciej się tam dostać. Byle dalej ode m n ie. Może byłem zbytnim optymistą. Zniechęcony szybko się wycieram i ubieram. W salonie sprawdzam pocztę elektroniczną, ale nie przyszło nic pilnego. Przerywa mi pukanie do drzwi. Dwie młode istoty z obsługi hotelowej. – Zamawiał pan śniadanie, proszę pana? – Proszę przygotować na stole. Wchodząc z powrotem do sypialni, zauważam ich ukradkowe spojrzenia, ale je ignoruję i odsuwam na bok poczucie winy spowodowane tak dużym zamówieniem. Nigdy nie zjemy tego wszystkiego. – Śniadanie! – wołam i pukam do drzwi łazienki. – O… okej. – Głos Any jest trochę przytłumiony. Wracam do salonu; nasze śniadanie jest na stole. Jedna z kobiet, o niezwykle ciemnych

oczach, podaje mi rachunek do podpisania i wyjmuję dla nich z portfela dwie dwudziestki. – Dziękuję paniom. – Proszę wezwać obsługę hotelową, kiedy tylko będzie trzeba sprzątnąć stół, proszę – mówi z kokieteryjnym spojrzeniem panna Ciemne Oczy, jakby w jej słowach była szersza oferta. Mój lodowaty uśmiech ostrzega, by trzymała się ode mnie z daleka. Siadam z gazetą przy stole, nalewam sobie kawy i zaczynam omlet. Telefon dzwoni – SMS od Elliota. Kate pyta, czy Ana nadal żyje. Chichoczę, częściowo ugłaskany faktem, że tak zwana przyjaciółka Any o niej myśli. To oczywiste, że mimo całego wczorajszego zarzekania się Elliot nie dał wackowi odpocząć. Odpowiadam. Jest cała i zdrowa ;) Ana zjawia się po dłuższej chwili: ma mokre włosy, jest w ślicznej niebieskiej bluzce pod kolor oczu. Taylor się spisał, Ana wygląda uroczo. Rozglądając się po pokoju, zauważa torebkę. – Żeby to obesrało, Kate! – wyrywa jej się z ust. – Wie, że tu jesteś i że wciąż żyjesz. Posłałem SMS-a Elliotowi. Idąc do stołu, posyła mi niepewny uśmiech. – Siadaj – mówię, wskazując jej nakrycie. Krzywi się na widok góry jedzenia na stole, co tylko potęguje moje poczucie winy. – Nie wiedziałem, na co masz ochotę, więc zamówiłem wszystko, co było w menu – bąkam przepraszająco. – To bardzo rozrzutne z twojej strony – mówi. – Tak, rozrzutne. – Moje poczucie winy sięga sufitu. Ale kiedy nakłada na talerz naleśniki, jajecznicę, bekon z syropem klonowym i wsuwa to wszystko, udzielam sobie rozgrzeszenia. Miło jest widzieć, że je. – Herbaty? – pytam. – Tak, proszę – mówi między kęsami. Wygłodniała jak wilk. Podsuwam jej dzbanek z wodą. Posyła mi słodki uśmiech, widząc English Breakfast Twiningsa. To sprawia, że brak mi tchu. I czuję niepokój. I nadzieję. – Masz bardzo mokre włosy – zauważam. – Nie mogłam znaleźć suszarki – tłumaczy zażenowana. Zrobi jej się n iedobrz e. – Dziękuję za rzeczy – dodaje. – Ależ proszę, Anastasio. Dobrze ci w tym kolorze. Opuszcza wzrok na palce. – Wiesz, naprawdę powinnaś się nauczyć, jak przyjmować komplementy. Być może nie słyszała ich wiele… Ale dlaczego? Jest prześliczna w subtelny sposób. – Powinnam ci zapłacić za te rzeczy. Co? Karcę ją wzrokiem i szybko kontynuuje. – Dałeś mi już książki, których oczywiście nie mogę przyjąć. Ale proszę, pozwól mi zwrócić pieniądze.

S łodkie stw orz en ie. – Anastasio, zaufaj mi, stać mnie na to. – Nie w tym rzecz. Czemu miałbyś to robić? – Bo mogę. – Jestem bardz o bogatym cz łow iekiem , An a. – Tylko dlatego, że możesz, nie znaczy, że masz to robić. – Mówi delikatnym tonem, ale nagle muszę zadać sobie pytanie, czy mnie nie przejrzała, nie dostrzegła moich najbardziej mrocznych pożądań. – Dlaczego tak naprawdę posłałeś mi te książki, Christianie? Bo chciałem z n ow u cię z obacz yć i oto jesteś… – Cóż, kiedy tamten rowerzysta mało cię nie przejechał… i trzymałem cię w objęciach, i patrzyłaś mi w oczy… całą sobą mówiąc: „pocałuj, pocałuj mnie, Christianie…” – urywam, przypominając sobie tamten moment, jej ciało przy moim. Cholera. Szybko się otrząsam. – Uznałem, że jestem ci winien przeprosiny i ostrzeżenie, Anastasio. Nie jestem mężczyzną z romantycznej powieści. Nie wdaję się w romanse. Moje upodobania są niezwykle osobliwe. Powinnaś omijać mnie szerokim łukiem. Jednak masz w sobie coś i nie potrafię trzymać się z dala od ciebie. Ale to chyba już sobie uświadomiłaś. – Więc nie trzymaj się z dala ode mnie – szepcze. Co? – Nie wiesz, co mówisz. – W takim razie oświeć mnie. Jej słowa trafiają prosto tam, gdzie mój fiut. Niech to sz lag. – Nie żyjesz w czystości? – Nie, Anastasio, nie żyję w czystości. – I gdybyś pozwoliła mi się związać, udowodniłbym ci to tu i teraz. Jej oczy robią się ogromne, a policzki różowieją. Och, An a. Muszę urządzić jej demonstrację. Tylko tak się przekonam. – Jakie masz plany na najbliższe kilka dni? – pytam. – Dziś pracuję, od południa. Która jest godzina? – wykrzykuje spanikowana. – Jest tuż po dziesiątej; masz masę czasu. A jutro? – Zaczynamy się pakować z Kate. W przyszłym tygodniu przeprowadzamy się do Seattle, a cały ten tydzień pracuję u Claytona. – Masz już metę w Seattle? – Tak. – Gdzie? – Nie pamiętam adresu. To w dzielnicy Pike Market. – Niedaleko ode mnie. – Dobrz e! – A gdzie zamierzasz pracować w Seattle? – Aplikuję na staż do paru firm. Czekam na rozmowy. – Do mojej firmy też aplikujesz, jak sugerowałem? – Uhm… nie. – A co złego jest w mojej spółce? – W twojej spółce czy w spółce z tobą? – Unosi brwi. – Czy pani żartuje sobie ze mnie, panno Steele? – Nie potrafię ukryć rozbawienia. Och, co to byłaby z a prz yjem n ość ją tresow ać… Co z a kobieta. T rudn a i pobudz ająca do sz aleń stw a. Wbija wzrok w talerz, żując wargę. – Chciałbym ugryźć tę wargę – szepczę, bo to prawda.

Jej twarz w jednej chwili jest przy mojej, Ana przysuwa się z krzesłem. Wysuwa ku mnie podbródek, w oczach ma wyraz całkowitego zaufania. – Czemu tego nie zrobisz? – pyta ze spokojem. Och. Nie kuś, m aleń ka. Nie m ogę. Jesz cz e n ie. – Bo nie zamierzam cię tknąć, Anastasio, dopóki nie będę miał na to twojej pisemnej zgody. – Co chcesz przez to powiedzieć? – pyta. – Dokładnie to, co mówię. Muszę ci urządzić demonstrację, Anastasio. – Żebyś wiedziała, w co się pakujesz. – O której kończysz pracę dziś wieczór? – Koło ósmej. – Hm, moglibyśmy pojechać do Seattle dziś wieczór albo w następną sobotę, na kolację u mnie w domu, i zapoznałbym cię z realiami. Wybieraj. – Dlaczego nie możesz powiedzieć mi teraz? – Bo rozkoszuję się śniadaniem i twoją obecnością. Gdy tylko zostaniesz oświecona, zapewne nie będziesz chciała mnie więcej widzieć. Marszczy brwi i rozważa to, co powiedziałem. – Dziś wieczór – mówi. O ran y. Długo to n ie trw ało. – Jak Ewie śpieszno ci do zjedzenia owocu z drzewa poznania – kpię sobie z niej. – Czy pan żartuje sobie ze mnie, panie Grey? – pyta. Patrzę na nią, mrużąc oczy. Okej, m aleń ka, sam a się o to prosiłaś. Biorę telefon i w trybie szybkiego wybierania łączę się z Taylorem. Odpowiada prawie natychmiast. – Tak, panie Grey. – Taylor, będę potrzebował „Charliego Tango” 3. Ana przygląda mi się bacznie, gdy robię przygotowania do sprowadzenia EC135 do Portlandu. Pokażę jej, co mi chodzi po głowie… a potem niech sama zdecyduje. Może zechce wrócić do domu, gdy tylko się dowie. Mój pilot, Stephan, będzie musiał być w gotowości, by przetransportować ją z powrotem do Portlandu, gdyby zdecydowała się zerwać znajomość. Mam nadzieję, że tak się nie stanie. I dociera do mnie, że jestem podekscytowany wizją zabrania jej na pokład maszyny. Pierw sz y taki prz ypadek w dz iejach. – Pilot w gotowości od dwudziestej drugiej trzydzieści – rozkazuję Taylorowi i rozłączam się. – Czy ludzie zawsze robią, co im każesz? – Ana pyta mnie z wyraźną dezaprobatą w głosie. Czy mnie karci? Jej opór jest irytujący. – Zwykle, gdy chcą utrzymać posadę. – Nie kw estion uj tego, jak traktuję m ój person el. – A jak coś im się nie podoba? – dodaje. – Och, potrafię być bardzo przekonujący, Anastasio. Powinnaś skończyć śniadanie. A potem podrzucę cię do domu. Zabiorę cię spod Claytona o ósmej, jak skończysz. Polecimy do Seattle. – Polecimy? – Tak. Mam śmigłowiec. Szczęka jej opada, usta tworzą małe „o”. To przyjemna chwila. – Polecimy śmigłowcem do Seattle? – szepcze. – Tak. – Dlaczego? – Bo mogę. – Uśmiecham się od ucha do ucha. Być mną to czasem po prostu bajka. – Skończ śniadanie.

Wygląda na oszołomioną. – Jedz! – Mówię z większym naciskiem w głosie. – Anastasio, mam obsesję na punkcie marnowania żywności. Jedz. – Nie mogę tego wszystkiego. – Patrzy na górę żarcia na stole i znów mam poczucie winy. Tak, za dużo tego. – Zjedz, co masz na talerzu. Gdybyś wczoraj zjadła, ile należało, nie byłoby cię tutaj i nie grałbym tak szybko w otwarte karty. Do diabła. T o m oż e być w ielki błąd. Przygląda mi się z ukosa, wydzióbując jedzenie z talerza, i jej usta drgają. – Co takiego śmiesznego? Kręci głową, wkłada do ust ostatni kawałek naleśnika i staram się nie wybuchnąć śmiechem. Jak zwykle mnie zaskakuje. Jest dziwna, nieprzewidywalna i rozbrajająca. Naprawdę przywodzi mnie do śmiechu, a co więcej, jestem gotów śmiać się z siebie. – Grzeczna dziewczynka – mruczę. – Zabiorę cię do domu, jak wysuszysz włosy. Nie chcę, żebyś się przeziębiła. Dz iś w iecz ór będz iesz potrz ebow ała całej sw ojej en ergii n a to, co m am ci do z aprez en tow an ia. Nagle wstaje od stołu i muszę się ugryźć w język, by nie zwrócić jej uwagi, że nie dostała pozwolenia. Nie jest tw oją uległą… jesz cz e n ie, G rey. Wracając do sypialni, przystaje obok kanapy. – Gdzie spałeś dziś w nocy? – pyta. – W moim łóżku. – Z tobą. – Och. – Dla mnie to też było coś zupełnie nowego. – Nieuprawianie… seksu? Zdobyła się na to słowo… i pojawia się wiele mówiący rumieniec. – Nie. Jak mam jej to powiedzieć, żeby nie zabrzmiało dziwnie? Po prostu pow iedz jej, G rey. – Spanie z kimś. – Nonszalancko wracam do działu sportowego i oceny wczorajszego meczu, a potem śledzę ją wzrokiem, gdy znika w łazience. Nie, to w cale n ie z abrz m iało dz iw n ie. A więc mam kolejną randkę z panną Steele. Nie, nie randkę. Ana musi się o mnie więcej dowiedzieć. Długo wypuszczam powietrze i dopijam resztkę soku pomarańczowego. Zapowiada się bardzo ciekawy dzień. Jestem zadowolony, gdy słyszę brzęczenie suszarki, i zaskoczony, że Ana robi, co jej kazano. Czekając na nią, dzwonię po boya, aby sprowadził samochód z garażu, i jeszcze raz sprawdzam jej adres na mapach Google. Następnie wysyłam SMS-a do Andrei, każąc przysłać mi e-mailem umowę poufności; jeśli Ana chce oświecenia, będzie musiała trzymać buzię na kłódkę. Dzwoni telefon. To Ros. Gdy rozmawiam, z łazienki wyłania się Ana i bierze torebkę. Ros mówi o Darfurze, ale moja uwaga jest skupiona na pannie Steele. Szuka czegoś w torebce i cieszy się, gdy znajduje gumkę do włosów. Ma piękne włosy. Bujne. Długie. Gęste. Bezwiednie się zastanawiam, jak wyglądałyby związane w warkocz. Zawiązuje je z tyłu głowy, wkłada żakiet i siada na kanapie w oczekiwaniu na koniec rozmowy.

– W porządku, zrób to. Informuj mnie na bieżąco, jak się sprawy mają – kończę rozmowę z Ros. Dokonała cudu i wygląda na to, że nasz transport żywności dotrze do Darfuru. – Gotowa? – pytam Anę. Kiwa głową. Chwytam kurtkę, klucze do wozu i idę za nią do drzwi. Gdy kierujemy się do windy, zerka na mnie spod długich rzęs i jej usta układają się w nieśmiałym uśmiechu. Moje drgają w odpowiedzi. Do diabła, co on a z e m n ą w ypraw ia? Przyjeżdża winda i wpuszczam Anę pierwszą. Naciskam guzik parteru i drzwi się zamykają. W klatce windy wszystkie moje zmysły chłoną obecność Any. Jej słodki zapach… Jej oddech przyspiesza, urywa się i Ana zerka na mnie uwodzicielsko. Cholera. Przygryza wargę. Robi to celowo. I przez ułamek sekundy tonę w jej zmysłowym, hipnotycznym spojrzeniu. Nie odwraca oczu. Staje mi. Natychmiast. Poż ądam jej. Tu. Teraz. W windzie. – Och, do diabła z papierkami. – Te słowa padają nie wiedzieć skąd i w jednej chwili łapię ją za rękę i przyciskam do ściany. Chwytam obie jej dłonie, przyszpilam nad głową, tak że nie może mnie dotykać, i gdy tylko jest unieruchomiona, wplatam drugą rękę w jej włosy, podczas gdy ustami szukam jej ust i je znajduję. Jęczy mi w usta nawoływaniem syreny i w końcu mogę jej skosztować; smakuje miętą, herbatą i dojrzałym owocowym sadem, w każdym calu tak dobrze, jak wygląda. Przypomina mi czas obfitości. Dobry Boż e. Pragnę jej. Chwytam ją za podbródek, całuję głębiej i jej język ostrożnie dotyka mojego… bada. Ocenia. Wyczuwa. Oddaje mi pocałunek. Och, Pan ie w n iebiesiech. – Jesteś. Taka. Taka. Słodka – szepczę przy jej wargach, całkowicie upojony, pijany na umór jej zapachem i smakiem. Winda się zatrzymuje i drzwi zaczynają się otwierać. W eź się, kurw a, w garść, G rey. Odrywam się od niej i stoję poza zasięgiem jej rąk. Oddycha ciężko. Tak jak ja. Kiedy ostatn i raz straciłem n ad sobą kon trolę? Trzech mężczyzn w biznesowych garniturach patrzy na nas znacząco, wchodząc do kabiny. A ja spoglądam na poster nad kasetą sterującą windy, reklamujący zmysłowy weekend w hotelu The Heathman. Zerkam na Anę i robię głęboki wydech. Uśmiecha się szeroko. I wargi znów mi drgają. Do diabła, co on a z e m n ą w ycz yn ia? Winda zatrzymuje się na pierwszym piętrze i faceci wychodzą, zostawiając mnie samego z panną Steele. – Umyłaś zęby – stwierdzam z kąśliwym rozbawieniem. – Twoją szczoteczką – mówi, oczy jej lśnią.

Oczywiście… i z jakiegoś niewiadomego powodu jest mi miło, zbyt miło. Tłumię uśmiech. – Och, Anastasio Steele, co ja mam z tobą począć? – Kiedy drzwi windy rozsuwają się na parterze, biorę Anę za rękę i mówię półgłosem: – Co takiego jest w tych windach? – Ona patrzy na mnie znacząco, gdy spacerowym krokiem pokonujemy wyłożony marmurem hol. Samochód czeka w jednej z zatok postojowych przed hotelem; boy chodzi przed nim niecierpliwie. Daję mu nieprzyzwoity napiwek i otwieram drzwi przed Aną, która jest cicha i zamyślona. Ale nie uciekła. Mimo że rzuciłem się na nią w windzie. Powinienem coś powiedzieć o tym, co się tam wydarzyło – ale co? Prz eprasz am ? Jak ci było? Do diabła, co z e m n ą w ypraw iasz ? Zapalam silnik i decyduję, że im mniej słów, tym lepiej. Pieszczący uszy Duet kw iatów Delibesa wypełnia samochód i zaczynam się rozluźniać. – Czego słuchamy? – pyta Ana. Skręcam w Southwest Jefferson Street. Mówię jej i pytam, czy się jej podoba. – Christianie, to piękne. Słyszeć moje imię w jej ustach to przedziwna przyjemność. Do tej pory powiedziała je już kilka razy, zawsze inaczej. Dzisiaj z zachwytem – spowodowanym muzyką. To wspaniale, że ten kawałek przypadł jej do gustu; jest jednym z moich ulubionych. Przyłapuję się na tym, że promienieję; najwyraźniej wybaczyła mi wyskok w windzie. – Mogę jeszcze raz posłuchać? – Oczywiście. – Stukam w ekran dotykowy, włączam powtórne odtwarzanie. – Lubisz muzykę klasyczną? – pyta, gdy przecinamy Fremont Bridge i pogrążamy się w swobodnej rozmowie o moich muzycznych upodobaniach. Podczas rozmowy dzwoni telefon. Jestem na głośnomówiącym. – Tu Grey – odzywam się. – Panie Grey, tu Welch. Mam informację, której pan żądał. – Och, tak, szczegóły na temat fotografa. – Dobrze. Prześlij mi pocztą. Coś jeszcze? – Nie, proszę pana. Wciskam guzik i muzyka wraca. Słuchamy, pochłonięci ostrymi dźwiękami Kings of Leon. Ale to nie trwa długo – naszą przyjemność przerywa następne połą​czenie. Co, u diabła? – Tu Grey – mówię ostro. – Ta umowa poufności została panu wysłana e-mailem, panie Grey. – Dobrze. To wszystko, Andrea. – Miłego dnia, proszę pana. Zerkam na Anę, sprawdzając, czy zrozumiała coś z tej wymiany zdań, ale ogląda widoki Portlandu. Zapewne uprzejmie starała się nie słuchać. Trudno mi się skupić na drodze. Mój wzrok przyciąga Ana. Może bywa niezręczna, ale ma cudowny zarys ramion. Chciałbym je pokryć pocałunkami. Piekło i sz atan i. Wiercę się w fotelu. Mam nadzieję, że zgodzi się podpisać umowę i przyjmie moją ofertę. Kiedy wjeżdżamy na I-5, dostaję kolejny telefon. To Elliot.

– Cześć, Christian, zaliczyłeś panienkę? Och… w eź n a w strz ym an ie, chłopie, w eź n a w strz ym an ie. – Halo, Elliot; jestem na głośnomówiącym i nie sam w wozie. – Kto jest z tobą? – Anastasia Steele. – Cześć, Ana! – Witaj, Elliot – mówi ożywiona. – Sporo się o tobie nasłuchałem – mówi Elliot. Cholera. Cz ego się n asłuchał? – Nie wierz ani jednemu słowu Kate – mówi dobrodusznie Ana. Elliot wybucha śmiechem. – W tej chwili podrzucam Anastasię. Mam cię zabrać? – wtrącam się. Niew ątpliw ie będz ie chciał sz ybko się w ym iksow ać. – Jasne. – Widzimy się zaraz. – Kończę połączenie. – Czemu się upierasz, żeby mówić na mnie Anastasia? – pyta. – Bo tak masz na imię. – Wolę Ana. – Serio? „Ana” w jej przypadku to zbyt pospolite i zwyczajne. I zbyt powszechne. Te trzy litery mają moc rażenia… I w tej samej chwili wiem, że gdy spotkam się z jej odmową, będzie to bolesne. To zdarzało się wcześniej, ale nigdy nie czułem się tak… zaangażowany. Może wcale nie znam tej dziewczyny, ale chcę ją poznać, całą. Może to dlatego, że nigdy nie starałem się o kobiece względy. G rey, odz yskaj n ad sobą pan ow an ie i trz ym aj się z asad, in acz ej w sz ystko pójdz ie w diabły. – Anastasio – mówię, ignorując jej dezaprobujące spojrzenie. – To, co się wydarzyło w windzie… nigdy się nie powtórzy… no, chyba że nastąpi zgodnie z planem. To zamyka jej usta, gdy parkuję przed mieszkaniem. Zanim może odpowiedzieć, wysiadam z samochodu, obchodzę go i otwieram jej drzwi. Kiedy wychodzi na chodnik, posyła mi przelotne spojrzenie. – To w windzie mi się podobało – mówi. T ak? Jej wyznanie wmurowuje mnie w chodnik. Mała panna Steele znów przyjemnie mnie zaskoczyła. Kiedy idzie schodkami do drzwi frontowych, muszę się uwijać, by dotrzymać jej kroku. Elliot i Kate podnoszą wzrok, gdy wchodzimy. Siedzą przy jadalnianym stole. Pokój jest ledwo umeblowany, jak to u dwóch studentek. Obok regału na książki kilka paczek. Elliot wygląda na rozluźnionego i nie spieszy się do wyjścia, co mnie zaskakuje. Kavanagh się zrywa i mierzy mnie krytycznym spojrzeniem, gdy ściska Anę. Co według niej chciałem zrobić tej dziewczynie? W iem , co chciałbym jej z robić… Gdy widzę, jak Kavanagh ściska Anę, czuję miód na sercu; może jej też na niej zależy. – Dzień dobry, Christianie – mówi chłodnym, protekcjonalnym tonem. – Witam, panno Kavanagh. – Na usta ciśnie mi się sarkastyczna uwaga odnośnie do tego, że w końcu okazuje zainteresowanie przyjaciółką, ale gryzę się w język. – Christian, ona ma na imię Kate – mówi z lekką irytacją Elliot. – Kate – mruczę z uprzejmości. Elliot ściska Anę. Nieco przydługo.

– Hej, Ana – mówi i szczerzy się do niej, aż się słabo robi. – Hej, Elliot. – Ana promienieje. Dobra, to się robi nie do wytrzymania. – Elliot, lepiej jedźmy. – I w eź od n iej łapy. – Jasne – mówi, uwalnia Anę, ale porywa w objęcia Kavanagh i robi taki teatr z całowaniem, że to aż nieprzyzwoite. No, kuź w a. Ana spogląda na nich skrępowana. Można ją zrozumieć. Ale kiedy się do mnie odwraca, patrzy z namysłem, mrużąc oczy. O czym myśli? – Później, mała – mamrocze Elliot, obśliniając Kavanagh. Chłopie, okaż trochę godn ości, n a litość boską. Pełne wyrzutu spojrzenie Any jest skierowane na mnie i przez chwilę nie wiem, czy to z powodu obleśnego pokazu Elliota i Kate, czy… Do diabła! To na tym jej zależy. Na tym, żeby o nią zabiegać i zalecać się do niej. Nie w daję się w rom an se, skarbie. Jej lok się wyswobodził, więc odruchowo go poprawiam. Ana przykłada głowę do mojej dłoni; ten czuły gest mnie zaskakuje. Mój kciuk wymyka się do jej miękkiej dolnej wargi, którą znów chciałbym pocałować. Ale nie mogę. Wpierw musi się zgodzić. – Później, mała – szepczę i jej twarz rozpływa się w uśmiechu. – Odbiorę cię o ósmej. – Niechętnie się odwracam i otwieram drzwi, Elliot wychodzi za mną. – Chłopie, muszę się walnąć – mówi Elliot, kiedy tylko jesteśmy w samochodzie. – Ta kobieta jest nienasycona. – Co ty powiesz… – Mój głos ocieka sarkazmem. Ostatnia rzecz, na której mi zależy, to relacja z jego schadzki szczegół po szczególe. – Co z tobą, ważniaku? Rozdziewiczyła cię? Patrzę na niego z ukosa, sygnalizując „odpierdol się”. Elliot rechoce. – Chłopie, ale z ciebie spięty sukinsyn. – Naciąga na twarz czapkę drużyny Sounders i osuwa się, mości na fotelu, gotów do drzemki. Podkręcam muzę. Ś pij prz y tym , Lelliot! Taa. Zazdroszczę bratu; jego łatwości zdobywania kobiet, umiejętności zasypiania… i tego, że nie jest sukinsynem. Ankieta personalna José Rodrigueza ujawnia wyrok za posiadanie marihuany. W kartotekach policyjnych nie ma nic o molestowaniu seksualnym. Może ostatniej nocy zaliczyłby pierwszy raz, gdybym nie interweniował. I kutasina jara zioło? Mam nadzieję, że nie w obecności Any – i że ona nie jara. Kropka. Otwieram e-mail Andrei i przesyłam umowę poufności na drukarkę u siebie w gabinecie, w Escala. Ana będzie musiała ją podpisać, zanim jej pokażę pokój zabaw. I w chwili słabości albo hybris, albo może bezprecedensowego optymizmu – doprawdy nie wiem – wpisuję jej imię, nazwisko i adres na standardowej umowie Pan/uległa i to też wysyłam do wydrukowania. Rozlega się pukanie do drzwi. – Hej, ważniaku. Idziemy na wędrówkę – mówi przez drzwi Elliot. Ach… Dziecię ocknęło się ze snu.

Zapach sosen, świeżej, mokrej ziemi i późnej wiosny to balsam dla moich zmysłów. Ta woń przypomina mi odurzające dni dzieciństwa, bieganie po lesie z Elliotem i moją siostrą Mią pod uważnym okiem naszych adopcyjnych rodziców. Cisza, przestrzeń, wolność… chrzęst suchych sosnowych igieł pod stopami. Tu, na łonie przyrody, mogłem zapomnieć. Tu była ucieczka przed koszmarami. Elliot miele ozorem, tylko od czasu od czasu potrzebuje pomruku z mojej strony, by mielić dalej. Kiedy posuwamy się kamienistym wybrzeżem Willamette, moje myśli uciekają do Anastasii. Pierwszy raz od długiego czasu czuję słodki smak niecierpliwego oczekiwania. Jestem podekscytowany. Cz y z godz i się n a m oją propoz ycję? Wyobrażam sobie ją śpiącą obok mnie, delikatną i drobną… i wacek reaguje impulsywnie. Mogłem ją obudzić i wtedy przerżnąć – co to byłaby za nowość. Przerżnę ją w swoim czasie. Przerżnę ją związaną i z kneblem na bezczelnej buzi. U Claytona jest spokój. Ostatni klient wyszedł pięć minut temu. I czekam – znów – bębniąc palcami po udach. Cierpliwość nie jest moją mocną stroną. Nawet długa wędrówka z Elliotem nie przytłumiła rozsadzającego mnie zniecierpliwienia. Tego wieczoru Elliot je z Kate kolację w Heathmanie. Dwie randki wieczór w wieczór to nie w jego stylu. Nagle fluorescencyjne lampy w sklepie gasną, frontowe drzwi się otwierają, Ana wychodzi i otula ją łagodny portlandzki wieczór. Serce zaczyna mi walić. Nareszcie. To albo początek nowego związku, albo początek końca. Macha na pożegnanie młodemu człowiekowi, który za nią wyszedł. To nie ten sam, którego spotkałem tam ostatnim razem – tylko ktoś nowy. Odprowadza ją wzrokiem, gdy Ana idzie do samochodu, oczy ma na jej tyłku. Taylor odwraca moją uwagę, szykuje się, żeby wysiąść z samochodu, ale go zatrzymuję. Mój ruch. Kiedy stoję przy samochodzie, otwierając jej drzwi, nowy facet zamyka sklep na klucz, już nie gapiąc się pożądliwie na pannę Steele. Jej usta wyginają się w nieśmiałym uśmiechu, gdy się zbliża, włosy ujęte w zawadiacki koński ogon kołyszą się w powiewie wieczoru. – Dobry wieczór, panno Steele. – Dobry wieczór, Grey – mówi. Ma na sobie czarne dżinsy… Zn ów dż in sy. Wita Taylora, zajmując miejsce na tylnej kanapie samochodu. Kiedy tylko jestem przy niej, biorę ją za rękę, podczas gdy Taylor rusza pustą ulicą i kieruje się na lądowisko śmigłowców w Portlandzie. – Jak praca? – pytam, rozkoszując się dotknięciem jej dłoni. – Bardzo długa – mówi lekko ochrypłym głosem. – Mnie też ten dzień bardzo się dłużył. Cz ekać n a ciebie ostatn ie kilka godz in to było piekło! – Co robiłeś? – pyta. – Byłem na wędrówce z Elliotem. – Jej ręka jest ciepła i miękka. Ana patrzy na nasze splecione palce – raz za razem przesuwam kciukiem po jej kłykciach. Oddech staje jej w gardle, a wzrok krzyżuje się z moim. Widzę w jej oczach tęsknotę, pożądanie… i oczekiwanie. Oby tylko zaakceptowała moją propozycję. Miłosierny los zrządza, że jazda na lądowisko jest krótka. Kiedy wychodzimy z samochodu, znów biorę ją za rękę. Ana wydaje się trochę zagubiona. Ach. Zastanawia się, gdzie może być śmigłowiec.

– Gotowa? – pytam. Kiwa głową, więc prowadzę ją przez budynek do wind. Rzuca mi szybkie porozumiewawcze spojrzenie. Prz ypom in a sobie poran n y pocałun ek, n o i… ja też . – To jedynie trzy poziomy – mówię cicho. Kiedy stoimy pod dachem, zapisuję w pamięci, żeby któregoś dnia rżnąć się z nią w windzie. To znaczy, jeśli przyjmie moje warunki umowy. Na dachu stoi „Charlie Tango” tuż po przylocie z lotniska Boeing Field, odprawiony i gotowy do lotu, chociaż nie widzę śladu Stephana, który go przyprowadził. Ale Joe, szef lądowiska śmigłowców w Portlandzie, siedzi w swojej kanciapie. Na mój widok salutuje. Jest starszy od mojego dziadka i jeśli jest coś, czego nie wie o lataniu, to nie warto tego wiedzieć; latał na sikorskych w Korei – ewakuował rannych i – matko! – od jego opowieści włos się jeży. – Tu ma pan plan lotu, panie Grey – mówi zgrzytliwym głosem zdradzającym wiek. – Z zewnątrz cała jednostka sprawdzona. Gotowa i czeka na pana. Zezwalam na start. – Dziękuję, Joe. Szybkie spojrzenie na Anę mówi mi, że jest podekscytowana… i ja też. To mój pierwszy taki lot. – Chodźmy. Trzymając Anę za rękę, prowadzę ją do „Charliego Tango”. Najbezpieczniejszy eurocopter w swojej klasie i rozkosz w pilotowaniu. Moja duma i radość. Otwieram drzwi Anie; pakuje się do środka i ja za nią. – Tam. – Wskazuję przedni fotel pasażera. – Siadaj. Nie dotykaj niczego. – Jestem zachwycony i zdumiony, gdy robi, co jej każę. Po zajęciu miejsca rozgląda się po instrumentach pokładowych z mieszanką podziwu i entuzjazmu. Przykucając obok, zapinam na niej pasy, starając się nie wyobrażać jej sobie nagiej. Ta czynność zabiera mi trochę więcej czasu, niż to konieczne, bo to może moja ostatnia szansa, aby być tak blisko niej, ostatnia szansa, żeby wdychać jej słodki, budzący wspomnienia zapach. Kiedy tylko się dowie o moich predylekcjach, może uciec… chociaż z drugiej strony może zaakceptować mój styl życia. Możliwości, które ta wizja wyczarowuje w mojej głowie, niemal mnie oszałamiają. Przygląda mi się bacznie, jest tak blisko… tak urocza. Zaciskam ostatni pas. Nigdzie nie ucieknie. Przynajmniej nie przez godzinę. – Jesteś zabezpieczona. Nie masz ucieczki – szepczę, powstrzymując podniecenie. Wciąga gwałtownie powietrze. – Oddychaj, Anastasio – dodaję i pieszczę ją po policzku. Trzymając ją za podbródek, pochylam się i szybko ją całuję. – Lubię te pasy – dodaję cicho. Chcę powiedzieć, że mam inne, skórzane, które chciałbym jej założyć i zawiesić ją w powietrzu. Ale jestem grzeczny, siadam i sam się zapinam. – Nałóż słuchawki. – Wskazuję zestaw przed nią. – Muszę przeprowadzić całą kontrolę startową. Wszystkie wskaźniki sygnalizują, że jest okej. Ustawiam przepustnicę na 1500 obrotów na minutę, transponder w stan gotowości, włączam światło sygnalizacyjne. Wszystko hula, gotowe do startu. – Wiesz, co robisz? – pyta z podziwem Ana. Informuję ją, że od czterech lat jestem w pełni wykwalifikowanym pilotem. Jej uśmiech jest zaraźliwy. – Jesteś ze mną bezpieczna – uspokajam ją i dodaję: – No cóż, kiedy lecimy. – Puszczam do niej oko, rozjaśnia się i jestem olśniony. – Gotowa? – pytam… i nie mogę w pełni uwierzyć, jak bardzo jestem podniecony jej obecnością obok. Kiwa głową.

Wzywam wieżę – nie śpią – i zwiększam obroty do 2000 na minutę. Kiedy tylko dostaję pozwolenie, ostatni raz patrzę na wskaźniki. Temperatura oleju 104. Dobrz e. Zwiększam ciśnienie ładowania do 14, obroty silnika do 2500 i daję pełną moc. I… „Charlie Tango”, elegancki ptaszek co się zowie, unosi się w powietrze. Gdy ziemia znika pod nami, słychać, jak Anastasii oddech staje w gardle. Milczy zachwycona znikającymi światłami Portlandu. Niebawem otula nas ciemność; jedyne światło pada z instrumentów pokładowych. Twarz wpatrzonej w noc Any rozświetla czerwony i zielony blask. – Przedziwne, prawda? Chociaż tak tego nie odbieram. Dla mnie to krzepiące. Nic tu nie może mnie skrzywdzić. Jestem bez piecz n y i ukryty w ciem n ości. – Skąd wiesz, że lecisz w dobrym kierunku? – pyta Ana. – Stąd. – Wskazuję pulpit sterowniczy. Nie chcę jej nudzić zasadami korzystania z przyrządów pokładowych, ale faktem jest, że całe wyposażenie przede mną prowadzi nas do miejsca przeznaczenia: sztuczny horyzont, wysokościomierz, wariometr i oczywiście GPS. Opowiadam jej o „Charliem Tango” i wyposażeniu do nocnych lotów. Ana patrzy na mnie osłupiała. – Na budynku, w którym mieszkam, jest lądowisko śmigłowców. Tam właśnie zmierzamy. Patrzę na pulpit, sprawdzając dane. To uwielbiam: kontrolę, moje bezpieczeństwo i moją pomyślność, zależne od doskonałości technologii, którą mam przed sobą. – W nocy leci się na ślepo. Musisz ufać przyrządom – mówię jej. – Jak długo będzie trwał lot? – pyta trochę bez tchu. – Krócej niż godzinę; wiatr nam sprzyja. – Znów na nią patrzę. – Dobrze się czujesz, Anastasio? – Tak – potwierdza dziwnie ostrym tonem. Czy jest zdenerwowana? A może żałuje, że zdecydowała się ze mną lecieć. To przypuszczenie jest niepokojące. Nie dała mi szansy. Przez chwilę odbiegam myślami od niej, odzywa się kontrola lotów. Potem, gdy przenikamy pokrywę chmur, w oddali ukazuje się Seattle, sygnał naprowadzający jarzy się w ciemności. – Patrz tam. – Wskazuję Anie jasne światła. – Zawsze tak lubisz robić wrażenie na kobietach? „Chodź, przewiozę cię moim helikopterem?” – Nigdy nie zabrałem dziewczyny na pokład, Anastasio. To dla mnie kolejny pierwszy raz. Czy jesteś pod wrażeniem? – Jestem oniemiała z wrażenia – szepcze. – Oniemiała? – Spontanicznie się uśmiecham. I przypominam sobie Grace, moją matkę, gładzącą mnie po głowie, gdy czytałem na głos Był sobie raz n a z aw sz e król. Christian ie, to było cudow n e. Jestem on iem iała z w raż en ia, kochan y chłopcz e. Miałem siedem lat i dopiero niedawno zacząłem mówić. – Jesteś taki… kompetentny – ciągnie dalej Ana. – Ależ dziękuję, panno Steele. – Na tę nieoczekiwaną pochwałę twarz mi się rozjaśnia. Mam nadzieję, że Ana tego nie zauważa. – Widać, że sprawia ci to frajdę – powiada po chwili. – Co? – Latanie. – To wymaga kontroli i koncentracji. – Czyli czegoś, co daje mi frajdę. – Jak mógłbym tego nie uwielbiać? Chociaż najbardziej przepadam za lotnictwem bezsilnikowym. – Bezsilnikowym?

– Tak. Dla laika szybownictwo. Latam i na szybowcach, i na śmigłowcach. Może powinienem zabrać ją do szybowca. Nie uprz edz aj w ypadków , G rey. I od kiedy to bierz esz kogoś do sz ybow ca? A kiedy to zabrałem kogoś do „Charliego Tango”? Gdy docieramy do przedmieść Seattle, kontrola lotu znów przywołuje do porządku moje brudne myśli, wskazując kierunek lądowania. Jesteśmy prawie na miejscu. I jestem coraz bliżej chwili, w której się dowiem, czy moje oczekiwania to mrzonka czy nie. Zauroczona Ana wypatruje oczy przez okno. A ja nie mogę oderwać oczu od niej. Prosz ę, z gódź się. – Dobrze wygląda, no nie? – pytam ją, tak by się odwróciła i bym mógł widzieć jej twarz. Czyni zadość moim pragnieniom i uśmiecha się tak, że fiut staje. – Będziemy na miejscu za kilka minut – dodaję. Nagle nastrój w kabinie się zmienia i jestem jeszcze bardziej świadom obecności Any. Głęboko oddychając, wciągam w nozdrza jej zapach i wyczuwam niecierpliwe oczekiwanie. Any. Moje. Gdy schodzimy do lądowania, prowadzę „Charliego Tango” nad śródmieściem, w kierunku Escala, mojego domu, i serce żywiej mi bije. Ana zaczyna się wiercić. Też jest zdenerwowana. Mam nadzieję, że nie ucieknie. Kiedy pokazuje się lądowisko, biorę kolejny głęboki oddech. Chw ila n adesz ła. Lądujemy gładko i zmniejszam moc, obserwując, jak płaty wirnika zwalniają obroty i nieruchomieją. Kiedy siedzimy w ciszy, w słuchawkach słyszę tylko biały szum. Zdejmuję słuchawki swoje i Any. – Jesteśmy na miejscu – mówię ze spokojem. Ma bladą twarz w blasku świateł lądowiska, a jej oczy lśnią. S łodki Boż e, jest piękn a. Rozpinam pasy i wychylam się, aby rozpiąć Anę. Ona wpatruje się w mnie. Ufna. Młoda. Słodka. Jej rozkoszny zapach niemal mnie obezwładnia. Czy uda mi się z nią? Jest dorosła. Sama podejmuje decyzje. I chcę, żeby patrzyła na mnie tak samo, gdy się dowie… do czego jestem zdolny. – Nie musisz robić niczego, czego nie chcesz. Wiesz o tym, prawda? – Musi to zrozumieć. Pragnę jej uległości, ale jeszcze mocniej pragnę przyzwolenia. – Nigdy nie robię czegoś, czego nie chcę, Christianie. Wydaje się mówić szczerze i chciałbym jej wierzyć. Kiedy te uspokajające słowa dźwięczą mi w głowie, prostuję się, otwieram drzwi i zeskakuję na lądowisko. Biorę ją za rękę, gdy wychodzi ze śmigłowca. Wiatr chłoszcze ją po policzkach włosami i wydaje się niespokojna. Nie wiem, czy dlatego, że jest ze mną sama, czy dlatego, że wylądowaliśmy na trzydziestym piętrze. Wiem, że na takiej wysokości lubi się zakręcić w głowie. – Chodź. – Obejmuję ją ramieniem, chroniąc przed wiatrem, i prowadzę do windy. Podczas krótkiej jazdy do penthouse’u milczymy. Ana pod czarną kurtką ma bladozieloną koszulkę. Dobrze w niej wygląda. Zapisuję w pamięci, by dodać niebieskie i zielone rzeczy do jej garderoby, jeśli zgodzi się na moje warunki. Powinna być lepiej ubrana. Nasze spojrzenia

krzyżują się w lustrze kabiny, gdy drzwi windy otwierają się na mój apartament. Ana idzie za mną przez hol wejściowy, korytarz i do salonu. – Mogę odebrać twoją kurtkę? – pytam. Ana odmawia ruchem głowy i ściska poły, podkreślając, że chce zatrzymać okrycie na sobie. Okej. – Masz ochotę się czegoś napić? – próbuję innego podejścia, uznawszy, że przyda mi się drink na rozedrgane nerwy. Cz em u jestem tak roz trz ęsion y? Bo chcę jej… – Napiję się białego wina. Dołączysz do mnie? – Tak, z przyjemnością – mówi. W kuchni zrzucam kurtkę i otwieram lodówkę z winami. Sauvignon blanc będzie dobre na przełamanie lodów. Wyciągając stosowne Pouilly-Fumé, obserwuję Anę, która zerka na widok za balkonowymi drzwiami. Kiedy się odwraca i idzie do kuchni, pytam, czy odpowiada jej wino, które wybrałem. – Zupełnie się nie znam na winach, Christianie. Na pewno będzie świetne. – Sądząc z tonu głosu, jest przygaszona. Cholern y św iat. To nie układa się dobrze. Jest przytłoczona? O to chodzi? Napełniam kieliszki i podchodzę na środek pokoju, gdzie stoi Ana. Wypisz wymaluj owieczka ofiarna. Zniknęła rozbrajająca kobieta. Jest zagubiona. Jak ja… Dobry w ybór, G rey. – Jesteś bardzo cicha i nawet się nie rumienisz. Prawdę mówiąc, nigdy nie widziałem cię tak bladej, Anastasio. Jesteś głodna? Potrząsa przecząco głową i znów pociąga wina. Może potrzebuje łyka dla kurażu. – Ogromne masz to mieszkanie – mówi ze skrępowaniem. – Ogromne? – Ogromne. – Jest ogromne. – Nie ma co się spierać; liczy ponad osiemset metrów kwadratowych. – Grasz? – Patrzy na fortepian. – Tak. – Dobrze? – Tak. – Oczywiście, że dobrze. Czy jest coś, co nie przychodzi ci łatwo? – Tak… parę rzeczy. Gotowanie. Opowiadanie dowcipów. Prowadzenie swobodnej, beztroskiej rozmowy z kobietą, która mnie pociąga. Zn osić dotyk… – Chcesz usiąść? – Wskazuję kanapę. Krótkie skinienie głowy mówi mi, że tak. Biorę Anę za rękę i prowadzę ją do kanapy. Siada, spoglądając na mnie szelmowsko. – Co cię tak śmieszy? – pytam, siadając obok niej. – Dlaczego dałeś mi właśnie T essę d’Urberville? Och. Do cz ego z m ierz a? – Hm, powiedziałaś, że lubisz Thomasa Hardy’ego. – Czy to jedyny powód? Nie chcę jej zdradzać, że ma moje pierwsze wydanie i że to lepszy wybór niż Juda

n iez n an y. – Wydawała mi się stosowna. Jak Angel Clare mogłem cię postawić na piedestale albo całkowicie poniżyć jak Alec d’Urberville. – Moja odpowiedź nie odbiega daleko od prawdy i ma ironiczny posmak. Jak sądzę, to, co zaproponuję, będzie bardzo dalekie od jej oczekiwań. – Gdybym miała tylko te dwie możliwości, wybrałabym poniżenie – szepce. Do cholery. Cz y n ie tego chciałeś, G rey? – Anastasio, proszę, przestań gryźć wargę. To bardzo rozprasza. Nie wiesz, co mówisz. – Dlatego tu jestem – odpowiada. Jej zęby zostawiają drobniutkie wgłębienia na dolnej, mokrej od wina wardze. Taka jest: znów rozbrajająca, zaskakująca co krok. Wacek mi potakuje. Dochodzimy do sedna tej transakcji, ale zanim przeanalizujemy szczegóły, muszę mieć jej podpis na umowie poufności. Zostawiam ją samą i idę do gabinetu. Kontrakt i umowa leżą gotowe na drukarce. Zostawiam kontrakt na biurku – nie wiem, czy kiedykolwiek będzie nam potrzebny – zszywam umowę i zabieram ją do Any. – To umowa poufności. – Kładę ją na stoliku przed nią. Wydaje się zbita z tropu i zaskoczona. – Moi prawnicy upierają się przy niej – dodaję. – Jeśli jesteś za drugą opcją, poniżeniem, musisz to podpisać. – A jak nie chcę niczego podpisywać? – Wtedy pozostaje nam piedestał Angela Clare’a, no, przynajmniej jeśli chodzi o większą część książki. – I nie będę mógł cię tknąć. Poślę cię ze Stephanem do domu i zrobię co się da, żeby o tobie zapomnieć. Mój niepokój gwałtownie wzrasta; całą transakcję może szlag trafić. – Jaki jest sens tej umowy? – Taki, że nie możesz ujawnić niczego, co nas dotyczy. Niczego nikomu. Bada moją twarz i nie wiem, czy jest zagubiona, czy niezadowolona. To może się różnie skończyć. – Okej, podpiszę – mówi. H m , to było łatw e. Podaję jej mojego mont blanca i zabiera się do podpisywania. – Nie zamierzasz nawet tego przeczytać? – pytam z nagłą irytacją. – Nie. – Anastasio, zawsze powinnaś czytać wszystko, co podpisujesz. – Jak m oż e być tak n ieroz sądn a? Rodzice niczego jej nie nauczyli? – Christianie, nie rozumiesz tego, że i tak nie rozmawiałabym o nas z nikim. Nawet z Kate. Więc to bez znaczenia, czy podpiszę tę umowę czy nie. Jeśli to dla ciebie takie ważne, albo dla twoich adwokatów, z którymi ty najwyraźniej rozmawiasz, to świetnie. Podpiszę. Ma odpowiedź na wszystko. To pokrzepiające. – Brawurowo przeprowadzony bezcenny wywód, panno Steele – zauważam sucho. Podpisuje, rzucając mi przelotne, pełne dezaprobaty spojrzenie. I zanim uda mi się przystąpić do przemówienia, pyta: – Czy to znaczy, że dziś wieczór będziemy się kochać, Christianie? Co? Ja? Mam się kochać? Och, G rey, w yprow adź m y ją z błędu. – Nie, Anastasio. To znaczy coś innego. Po pierwsze, ja się nie kocham. Ja rżnę, ostro. Słyszę, że oddech grzęźnie jej w gardle. Coś dotarło. – Po drugie, jest dużo więcej papierkowej roboty do odwalenia. I po trzecie, jeszcze nie wiesz, po co tu jesteś. Nadal możesz uciec stąd z krzykiem! Chodź, chcę ci pokazać mój pokój

zabaw. Nie wie, co powiedzieć, małe v między jej brwiami rośnie. – Chcesz pograć na swoim Xboksie? Śmieję się głośno. Och, m aleń ka. – Nie, Anastasio, żadnego Xboxa czy PlayStation. Chodź. – Wyciągam do niej rękę, którą chętnie ujmuje. Prowadzę ją na korytarz i na górę, gdzie zatrzymujemy się przed drzwiami pokoju zabaw, serce wali mi młotem. Chw ila praw dy n adesz ła. W óz albo prz ew óz . Cz y kiedykolw iek byłem tak z den erw ow an y? Zdając sobie sprawę, że spełnienie moich pragnień zależy od tego, co nastąpi po obrocie klucza w zamku, przekręcam go. Teraz muszę ją uspokoić. – Możesz odejść w każdej chwili. Śmigłowiec stoi w gotowości, żeby zabrać cię, gdzie tylko chcesz; możesz też zostać na noc i wrócić do domu rano. Bez względu na to, jaką decyzję podejmiesz, uszanuję ją. – Po prostu otwórz te cholerne drzwi, Christianie – mówi z oślim uporem, krzyżując ramiona na piersiach. Stoimy na rozstajach. Nie chcę, żeby uciekła. Ale nigdy nie czułem się tak obnażony. Nawet w rękach Eleny… i w zupełności zdaję sobie z tego sprawę, bo Ana nie ma zielonego pojęcia o moim stylu życia. Otwieram drzwi i wchodzę za nią do pokoju zabaw. Mojego azylu. Jedynego miejsca, w którym jestem naprawdę sobą. Ana stoi na środku, przyglądając się intensywnie wszystkim akcesoriom, które w dużej mierze są częścią mojego życia. Ma przed sobą bicze, trzcinki, łóżko, ławkę… Bez słowa chłonie ten widok, a ja słyszę tylko ogłuszające dudnienie serca, gdy krew atakuje bębenki uszne. Teraz wiesz. T o ja. Odwraca się i posyła mi przeszywające spojrzenie, podczas gdy czekam na jej słowo, ale przedłuża moją mękę i idzie głębiej, zmuszając mnie, bym szedł za nią. Sunie palcem po zamszowym bacie, jednym z moich ulubieńców. Mówię jej, jaką nosi nazwę, ale Ana nie odpowiada. Podchodzi do łóżka, dotyka go, przebiega palcami po rzeźbionych filarkach. – Powiedz coś – proszę. Jej milczenie jest nie do wytrzymania. Muszę wiedzieć, czy jest gotowa wziąć nogi za pas. – Czy robisz to innym ludziom, czy oni tobie? W resz cie! – Ludziom? – mało nie parsknę. – Robię to kobietom, które chcą, żebym im to robił. Ma ochotę na rozmowę. Jest nadzieja. Marszczy brwi. – Jeśli masz ochotniczki, dlaczego tu jestem? – Bo chcę robić to z tobą, bardzo. – Wizje jej związanej w różnych pozycjach w tym pomieszczeniu opanowują moją wyobraźnię; na krzyżu, na łóżku, na ławce… – Och – mówi i podchodzi do ławki. Mój wzrok przyciągają jej dociekliwe, gładzące skórę palce. Czy w ogóle zdaje sobie z tego sprawę, że jej dotyk jest ciekawski, powolny i zmysłowy…? – Jesteś sadystą? – pyta. Drgam. Niech to sz lag. Przejrzała mnie.

– Jestem panem – mówię szybko, mając nadzieję, że to popchnie rozmowę. – Co to znaczy? – pyta, jak sądzę zszokowana. – To znaczy, że chcę, żebyś z własnej woli podporządkowała mi się we wszystkim. – Czemu tego chcesz? – Bo to sprawia mi przyjemność – szepczę. T ego od ciebie potrz ebuję. – Mówiąc prosto, chcę, żebyś chciała sprawiać mi przyjemność. – Jak mam to zrobić? – pyta ledwo słyszalnie. – Mam zasady i chcę, żebyś się do nich stosowała. Są dla twojego dobra i mojej przyjemności. Jeśli będziesz się do nich stosować ku mojej satysfakcji, nagrodzę cię. Jeśli nie, spotka cię kara i nauczka. Nie m ogę się docz ekać, ż eby cię tresow ać. Na w sz ystkie sposoby. Przygląda się trzcinkom za ławką. – I po co to wszystko? – Wskazuje otoczenie. – To część pakietu motywacyjnego. Zarówno nagrody, jak i kary. – Więc będziesz miał kopa z narzucania mi swojej woli? T rafiła pan i w dz iesiątkę, pan n o S teele. – Chodzi o zdobycie twojego zaufania i szacunku, więc pozwolisz mi narzucać ci moją wolę. – Musz ę m ieć tw oje poz w olen ie, m aleń ka. – Twoja uległość sprawi, że zaznam wielkiej przyjemności, nawet radości. Im bardziej będziesz mi uległa, tym większa moja radość; to proste równanie. – W porządku, a co ja będę z tego miała? – Mnie. – Wzruszam ramionami. T ak to w ygląda. Po prostu m n ie. Całego m n ie. I też z az n asz prz yjem n ości… Jej oczy rozszerzają się minimalnie, gdy wpatruje się we mnie bez słowa. Można oszaleć. – Nic nie tracisz, Anastasio. Zejdźmy na dół, tam łatwiej mi się skoncentrować. Z tobą tutaj w ogóle nie mogę się skupić. Wyciągam do niej rękę i po raz pierwszy jest niezdecydowana, przenosi wzrok z ręki na twarz. Cholera. Przestraszyłem ją. – Nie zamierzam cię skrzywdzić, Anastasio. Niepewnie składa swoją dłoń w mojej. Jestem w siódmym niebie. Nie uciekła. Z ulgą postanawiam oprowadzić ją po sypialni uległej. – Pokażę ci na wypadek, gdybyś się zdecydowała. – Prowadzę ją korytarzem. – To będzie twój pokój. Możesz go urządzić, jak ci się podoba, mieć, co tylko chcesz. – Mój pokój? Spodziewasz się, że się wprowadzę? – pyta z niewiarą łamiącym się głosem. Okej. Może powinienem to zostawić na potem. – Nie na pełny etat – uspokajam ją. – Tylko, powiedzmy, od piątku po południu do niedzieli. Musimy o tym porozmawiać. Ponegocjować. Jeśli będziesz chciała to zrobić. – Będę tu spać? – Tak. – Nie z tobą. – Nie. Powiedziałem ci, nie sypiam z nikim. Zrobiłem dla ciebie wyjątek, kiedy byłaś oszołomiona alkoholem. – Gdzie ty śpisz? – W moim pokoju na dole. Chodź, musisz być głodna. – Dziwne, chyba straciłam apetyt – oświadcza, demonstrując znajomą, upartą minę.

– Musisz jeść, Anastasio. Jej zwyczaje żywieniowe to jedna z pierwszych rzeczy, nad którymi popracuję, jeśli się zgodzi być moja… to i jej wieczny niepokój. Prz estań uprz edz ać w ypadki, G rey! – Całkowicie zdaję sobie sprawę, że prowadzę cię ku mrocznej drodze, Anastasio, dlatego naprawdę chcę, żebyś się nad tym zastanowiła. Kolejny raz schodzi za mną na dół, do salonu. – Na pewno masz jakieś pytania. Podpisałaś umowę poufności, możesz pytać mnie, o co tylko chcesz, i ci odpowiem. Jeśli to ma się udać, będzie musiała się nauczyć komunikowania ze mną. W kuchni znajduję duży talerz serów i trochę winogron. To mało. Gail się nie spodziewała, że będę miał gości… Zastanawiam się, czy nie powinienem zamówić jedzenia na wynos. A może zabrać ją do knajpy? Jak na randkę. Kolejn ą ran dkę. Nie chcę, by zaczęła sobie coś roić. Nie chadzam na randki. T ylko z n ią… Ta myśl jest irytująca. W koszyku na chleb leży świeża bagietka. Pieczywo i sery muszą wystarczyć. Poza tym twierdzi, że nie jest głodna. – Siadaj. – Wskazuję stołek barowy. Ana siada na nim i patrzy mi prosto w oczy. – Mówiłeś o papierkach – mówi. – Tak. – Jakich papierkach? – No, poza umową poufności jest kontrakt mówiący, co będziemy i czego nie będziemy robić. Muszę znać twoje granice, a ty musisz znać moje. To wymaga obopólnej zgody. – A jak nie zechcę tego zrobić? Cholera. – Nie ma sprawy – kłamię. – Ale nie będzie nas łączył żaden związek? – Nie. – Dlaczego? – To jedyny rodzaj związku, jaki mnie interesuje. – Dlaczego? – Taki jestem. – Jak do tego doszło? – Dlaczego ludzie są tacy, jacy są? Trudno odpowiedzieć. Dlaczego niektórzy lubią ser, a inni go nie cierpią? Lubisz ser? Pani Jones… moja gosposia… zostawiła to dla nas na późną kolację. – Stawiam przed nią talerz. – Jak wyglądają te twoje zasady, których mam się trzymać? – Są w formie pisemnej. Przejrzymy je, gdy tylko zjemy. – Naprawdę nie jestem głodna – szepcze. – Będziesz jeść. Patrzy na mnie buntowniczo. – Masz jeszcze ochotę na wino? – pytam w geście pojednania. – Tak, proszę. Nalewam jej wina i siadam obok niej. – Zjedz coś, Anastasio.

Bierze kilka jagód winogron. T o w sz ystko? T yle tylko chcesz z jeść? – Od dawna jesteś taki? – pyta. – Tak. – Czy łatwo znaleźć kobiety, które chcą to robić? Och, gdybyś tylko w iedz iała. – Jeszcze byś się zdziwiła – mówię suchym tonem. – Więc czemu ja? Naprawdę nie rozumiem. – Jest kompletnie skołowana. Maleń ka, jesteś piękn a. Cz em u m iałbym n ie chcieć tego z tobą robić? – Anastasio, powiedziałem ci. Masz w sobie coś. Nie dajesz mi spokoju. Ciągnie mnie do ciebie jak ćmę do ognia. Bardzo cię chcę, zwłaszcza teraz, gdy znów gryziesz wargę. – Myślę, że opacznie rozumiesz to oklepane powiedzenie – mówi cicho. To niepokojące stwierdzenie. – Jedz! – rozkazuję, by zmienić temat. – Nie. Wciąż nie podpisałam niczego ważnego, więc raczej zostanę przy swoim zdaniu jeszcze trochę, jeśli ci to nie przeszkadza. Och… ależ jest wyszczekana. – Jak pani sobie życzy, panno Steele. – I ukrywam złośliwy uśmiech. – Ile kobiet? – pyta, wkładając winogrono do ust. – Piętnaście. – Muszę uciec wzrokiem. – Przez jak długo? – Niektóre z nich długo. – Czy zadałeś którejś ból? – Tak. – Duży? – Nie. – Dawn miała się dobrze, nawet jeśli była trochę wstrząśnięta tym, przez co przeszła. I ja też, jeśli mam być szczery. – Będziesz mi zadawał ból? – To znaczy? – Fizyczny, czy będzie mnie boleć? T ylko tyle, ile w ytrz ym asz . – Ukarzę cię, kiedy na to zasłużysz, i to będzie bolesne. Na prz ykład kiedy się upijesz i w ystaw isz n a n iebez piecz eń stw o. – Czy byłeś kiedykolwiek bity? – pyta. – Tak. Wiele, wiele razy. Elena była diabelsko sprawna z trzcinką. To jedyny dotyk, który potrafię znieść. Wytrzeszcza oczy, odkłada na talerz niedojedzoną kiść i znów pociąga wina. Jej brak apetytu jest irytujący i zaraźliwy. Może po prostu winienem zacisnąć zęby i zrobić demonstrację, zapoznać ją z zasadami. – Przedyskutujmy to w gabinecie. Chcę ci coś pokazać. Idzie za mną i składając ramiona, siada w skórzanym fotelu przed biurkiem, nad którym się pochylam. Mam w zasięgu ręki wszystko, co Ana chce wiedzieć. To uśmiech losu, że jest ciekawa – jeszcze nie uciekła. Tekst kontraktu leży na biurku. Sięgam po pierwszą kartkę i podaję ją Anie. – Oto zasady. Mogą ulec zmianie. Są częścią kontraktu, który możesz podpisać. Przeczytaj i je omówimy.

Przebiega wzrokiem kartkę. – Nieprzekraczalne zasady? – pyta. – Tak. Musimy ustalić w naszym kontrakcie, czego nie zrobisz i czego ja nie zrobię. – Nie jestem pewna, czy mogę przyjąć pieniądze na ubrania. To wydaje mi się niewłaściwe. – Chcę obsypać cię pieniędzmi. Pozwól, że kupię ci trochę ubrań. Możesz mi być potrzebna na oficjalnych przyjęciach. G rey, co ty gadasz ? Pierwszy raz wyskakuję z czymś takim. – I chcę, żebyś była dobrze ubrana. Jestem przekonany, że kiedy zaczniesz pracować serio, twoja pensja nie wystarczy na ubrania, w jakich chciałbym cię oglądać. – Nie muszę ich nosić, kiedy nie jestem z tobą? – Nie. – Okej. Nie chcę ćwiczyć cztery razy w tygodniu. – Anastasio, chcę, żebyś była giętka, silna i wytrzymała. Zaufaj mi, musisz ćwiczyć. – Ale na pewno nie cztery razy w tygodniu. Co powiesz na trzy? – Chcę, żebyś ćwiczyła cztery. – Czy mi się wydawało, że to negocjacje? Ja pierniczę, potrafi w naprawdę rozbrajający sposób przywołać mnie do porządku. – Okej, panno Steele, kolejny trafny wywód nieźle przeprowadzony. Co powiesz na trzy razy tygodniowo godzinę i raz pół godziny? – Trzy razy, trzy godziny. Mam wrażenie, że zamierzasz brać mnie w obroty, kiedy tu będę. Och, n a to licz ę. – Tak, zamierzam. Okej, zgoda. Na pewno nie chcesz być stażystką w mojej firmie? Jesteś dobrą negocjatorką. – Nie, to nie wydaje mi się dobrym pomysłem. Oczywiście, ma rację. A moja zasada numer jeden głosi: nigdy nie rżnąć personelu. – Więc wracając do granic, oto moje. – Podaję jej listę. Koniec bicia piany, teraz się rozstrzygnie. Znam na pamięć moje granice i odhaczam je w myślach, przyglądając się jej, gdy czyta. Im bliżej końca, tym jest bledsza. Chcę jej. Chcę jej uległości… bardzo. Przełyka ślinę, nerwowo zerkając na mnie. Jak m ogę ją prz ekon ać, ż eby podjęła się tego n a próbę? Powinienem ją uspokoić, pokazać, że potrafię być opiekuńczy. – Chciałabyś coś dodać? Głęboko w duszy mam nadzieję, że niczego nie doda. Chcę mieć wobec niej wolną rękę. Wpatruje się we mnie, nadal nie znajdując słów. To irytujące. Nie przywykłem czekać na odpowiedź. – Czy jest coś, czego nie chcesz zrobić? – podsuwam jej. – Nie wiem. Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem. – Co to znaczy, że nie wiesz? Poprawia się w fotelu, jakby czuła się niewygodnie, drażni zębami dolną wargę. Zn ów . – Nigdy nie robiłam czegoś takiego. Do diabła, ocz yw iście, ż e n ie robiła. Cierpliw ości, G rey. Jasn a cholera. Zasypałeś ją in form acjam i. Nadal trzymam się łagodnego podejścia. To coś nowego. – No, kiedy uprawiałaś seks, czy było coś, co ci się nie podobało? – I przypominam sobie fotografa dobierającego się do niej wczoraj.

Rumieni się i moja ciekawość rośnie. Co takiego robiła, że jej się nie podobało? Czy jest odważna w łóżku? Wydaje się tak… niewinna. Normalnie mnie to nie bierze. – Możesz mi powiedzieć, Anastasio. Musimy być wobec siebie szczerzy, inaczej to nie zadziała. – Naprawdę muszę ją zachęcić, żeby się rozluźniła, a nawet nie zamierza rozmawiać o seksie. Znów się wierci i ogląda paznokcie. No, dalej, An a. – Powiedz mi – rozkazuję. S łodki Boż e, ale jest frustrująca. – No, nigdy wcześniej nie uprawiałam seksu, więc nie wiem – szepcze. Ziemia przestaje się kręcić. O kurwa, nie wierzę. Jak? Dlacz ego? Kurw a! – Nigdy? – Nie dowierzam. Kręci głową, wytrzeszcza oczy. – Jesteś dziewicą? – Nie wierzę. Kiwa głową zażenowana. Zamykam oczy. Nie chcę jej oglądać. Do diabła, jak m ogłem się tak pom ylić? Przeszywa mnie złość. Co ja m ogę z robić z dz iew icą? Patrzę na nią wściekłym wzrokiem, trawiony furią. – Kurwa, czemu mi nie powiedziałaś? – warczę i zaczynam krążyć po gabinecie. Cz ego ja m ogę chcieć od dz iew icy? Przepraszająco wzrusza ramionami, nie wiedząc, co powiedzieć. – Nie rozumiem, czemu mi nie powiedziałaś. – Wściekłość kipi mi w głosie. – Ta sprawa nigdy się nie pojawiła – mówi. – Nie mam zwyczaju ujawniać mojego seksualnego statusu każdemu, kogo spotkam. Przecież ledwo się znamy. Jak zwykle trafna uwaga. Nie mogę uwierzyć, że pokazałem jej mój pokój zabaw – dzięki Bogu za umowę poufności. – No, teraz znasz mnie dużo lepiej – parskam. – Wiedziałem, że jesteś niedoświadczona, ale dziewica…?! Do diabła, Ano, dopiero co pokazałem ci… Nie tylko pokój zabaw; moje zasady, moje nieprzekraczalne granice. Nie zna się na niczym. Jak mogłem to zrobić? – Niech mi Bóg wybaczy – mruczę pod nosem. Nie mam pojęcia, co robić. Podskakuję, gdy przez głowę przebiega mi nagła myśl – czy nasz jedyny pocałunek w windzie, gdy mog​łem ją przelecieć tam i wtedy – to był jej pierwszy raz? – Czy całowałaś się kiedyś z kimś poza mną? – Proszę, powiedz „tak”. – Oczywiście, że się całowałam. – Wydaje się urażona. Tak, całowała się, ale niewiele razy. I nie wiedzieć czemu, ta myśl jest… przyjemna. – I żaden miły młody człowiek nie zawrócił ci w głowie? Po prostu nie pojmuję. Masz dwadzieścia jeden lat, prawie dwadzieścia dwa. Jesteś piękna. – Czemu żaden facet nie wziął jej do łóżka? Cholera. Może jest religijna. Nie, Welch by to wyśledził. Ogląda paznokcie i chyba się uśmiecha. To ma być zabawne? Kopnąłbym się, gdybym mógł. – I z zerowym doświadczeniem z całą powagą analizujesz to, co ja chcę robić. Nie ma na to słów. Jak mogło do tego dojść? – Jak to się stało, że seks cię ominął? Powiedz mi, proszę. – Bo nie pojmuję. Jest

w college’u – i z tego co pamiętam, cała college’owa gówniarzeria pieprzyła się jak stado królików. Cała. Oprócz m n ie. To mroczna myśl, ale na chwilę ją odsuwam. Ana lekko wzrusza drobnymi ramionami. – Nikt tak naprawdę, no wiesz… – Milknie. Nikt co? Nie dostrzegł, jaka jesteś atrakcyjna? Nikt nie dorównywał twoim oczekiwaniom… a ja tak? Ja? Naprawdę nie ma o niczym pojęcia. Jaka z niej może być uległa, gdy nie ma pojęcia o seksie? To nie wypali… i wszystkie moje przygotowania na nic. Nie mogę domknąć tej transakcji. – Czemu jesteś na mnie taki zły? – szepcze. Oczywiście w jej oczach tak to musi wyglądać. W yprostuj tę spraw ę, G rey. – Nie jestem zły na ciebie, jestem zły na siebie. Po prostu założyłem… Cz em u, u diabła, m iałbym być n a ciebie z ły? Co za syf. Przeciągam rękami po włosach, starając się okiełznać gniew. – Chcesz odejść? – pytam z niepokojem. – Nie, chyba że ty chcesz, żebym odeszła – mówi cicho, z żalem w głosie. – Oczywiście, że nie chcę. Cieszę się, że tu jesteś. – Kiedy mówię te słowa, sam jestem nimi zaskoczony. To naprawdę mnie cieszy. Bycie z nią. Jest taka… inna. I chcę ją rżnąć, dawać jej lanie i patrzeć, jak ta alabastrowa skóra różowieje pod moimi rękami. To teraz wykluczone, no nie? Może rżnięcie nie… może by się dało. Ta myśl to iluminacja. Mógłbym ją zabrać do łóżka. Wyszkolić. To byłoby nowe doświadczenie dla nas obojga. Czyby tego chciała? Pytała mnie wcześniej, czy zamierzam się z nią kochać. Mógłbym spróbować bez wiązania. Ale m ogłaby m n ie dotkn ąć. Niech to sz lag. Zerkam na zegarek i widzę, która godzina. Późna. Wracam wzrokiem do Any. Bawi się wargą i znów ogarnia mnie podniecenie. Nadal jej pożądam, chociaż jest dziewicą. Czy mogę zabrać ją do łóżka? Czy zechce ze mną pójść, wiedząc to, co już wie? Do diabła. Nie mam pojęcia. Mam po prostu ją zapytać? Ale mnie podnieca, znów gryząc wargę. Wytykam jej to, wskazując palcem, i przeprasza. – Nie przepraszaj. Rzecz tylko w tym, że też chcę cię ugryźć. Mocno. Oddech głośno staje jej w gardle. Och. Może jest zainteresowana. T ak. Zróbm y to. Decyzja podjęta. – Chodź – proponuję, wyciągając rękę. – Co? – Zaraz naprawimy sytuację. – O co chodzi? Jaką sytuację? – Twoją sytuację. Anastasio, zamierzam się z tobą kochać. Teraz. – Och. – Kochać się, jeśli tego chcesz. Znaczy się, nie chcę kusić losu. – Myślałam, że ty się nie kochasz. Że się ostro rżniesz – mówi z leciutką chrypką w głosie, cholernie uwodzicielsko, i ma oczy szeroko rozwarte, źrenice powiększone. Jest rozpłomieniona pożądaniem: też chce tego co ja. I przechodzi mnie całkowicie nieoczekiwany dreszcz. I rośnie. – Mogę zrobić wyjątek, czy też połączyć dwa wyjątki, zobaczymy. Naprawdę chcę się z tobą kochać. Proszę, chodź ze mną do łóżka. Chcę, żeby nasze ustalenia zadziałały, ale naprawdę musisz mieć jakieś pojęcie, w co się pakujesz. Twoje szkolenie możemy zacząć jutro, od podstaw.

To nie znaczy, że obudził się we mnie romantyk; to środek do celu, ale środek, którego pożądam, i mam nadzieję, że ty też. G rey! W eź się w garść! Jej policzki różowieją jeszcze intensywniej. Daj spokój, An astasio, tak albo n ie. Ja tu um ieram . – Ale nie zrobiłam wszystkiego, czego wymagasz na tej swojej liście zasad. W jej głosie słyszę skrępowanie. Czy się boi? Oby nie. Nie chcę, żeby się bała. – Zapomnij o zasadach. Na tę noc zapomnij o tych wszystkich szczegółach. Pożądam cię, od kiedy wywinęłaś orła na progu mojego gabinetu, i wiem, że ty pożądasz mnie. Nie siedziałabyś tu, spokojnie omawiając kary i nieprzekraczalne granice, gdyby tak nie było. Proszę, Anastasio, spędź ze mną noc. Znów podaję jej rękę. Tym razem ją przyjmuje i biorę ją w ramiona, czując jej rozpalone ciało przy swoim. Z zaskoczenia brak jej tchu. Mam ją przy sobie. Mrok nie reaguje, być może spętany moim libido. Pożądam jej. Jest tak kusząca. Ta dziewczyna zaskakuje mnie na każdym kroku. Ujawniłem swój mroczny sekret, a jednak ona nadal tu jest – nie uciekła. Lekko przyciągam ją za włosy i z bliska wpatruję się w jej fascynujące oczy. – Jesteś niesłychanie odważną młodą kobietą – mówię szeptem. – Podziwiam cię. – Pochylam się i całuję ją delikatnie, a potem pieszczę dolną wargę zębami. – Chcę cię ugryźć. – Mocniej ciągnę ją za włosy i jęczy. Fiut reaguje, twardnieje. – Proszę, Ana, pozwól mi się z tobą kochać – szepczę jej do ucha. – Tak – odpowiada i rozświetlam się jak niebo w święto Czwartego Lipca. W eź się w garść, G rey. Nie mamy gotowych ustaleń, wyznaczonych granic, nie mogę z nią robić wszystkiego, na co mam ochotę – a jednak jestem podekscytowany. Podniecony. Przenikające mnie pożądanie tej kobiety to nieznane, ale porywająco radosne uczucie. Jakbym chwiał się na szczycie gigantycznego diabelskiego młyna. S eks po boż em u? Jestem z doln y do cz egoś takiego? Bez dalszych słów wyprowadzam ją z gabinetu przez salon do mojej sypialni. Idzie za mną, mocno ściskając rękę. Cholern y św iat. Nie może zaciążyć. Na pewno nie bierze pigułek… Na szczęście mam w odwodzie prezerwatywy. Przynajmniej nie muszę się martwić wcześniejszymi kutasami, bo jeszcze żadnego do siebie nie dopuściła. Zostawiam ją przy łóżku, podchodzę do komody, zdejmuję zegarek, buty i skarpetki. – Zakładam, że nie zażywasz pigułek antykoncepcyjnych. Potrząsa przecząco głową. – Tak myślałem. Wyjmuję z szuflady paczkę kondomów, niech wie, że jestem przygotowany. Obserwuje mnie, jej oczy są niewiarygodnie ogromne w pięknej twarzy. Chwilę się waham. Dla niej to chyba wielka sprawa, no nie? Pamiętam mój pierwszy raz z Eleną… jakie to było krępujące… ale co za niebiańska ulga. W głębi duszy wiem, że powinienem ją wyekspediować do domu. Co więcej, widzę swoje pożądanie odbite w jej twarzy, jej ciemniejących oczach. – Chcesz, żeby zaciągnąć zasłony? – pytam. – To nieważne – mówi. – Wydawało mi się, że nie pozwalasz nikomu spać w swoim łóżku. – Kto tu mówi, że będziemy spać? – Och. Jej usta układają się w idealne kółeczko. Pała staje mi jeszcze bardziej. Tak, chciałbym ją rżnąć w to kółeczko. Podchodzę do niej błyskawicznie, jak drapieżnik rzucający się na ofiarę. Och,

m aleń ka, chcę w ciebie w ejść. Jej oddech jest płytki i szybki… Jej policzki różowieją… Jest niespokojna, ale podekscytowana. Jest zdana na moją łaskę i wiedząc to, czuję się mocarzem. Nie ma pojęcia, co zaraz będę z nią wyczyniał. – Zdejmijmy tę kurtkę, co? – Wyciągam ręce i łagodnym ruchem zsuwam ją z jej ramion, składam i wieszam na krześle. – Anastasio Steele, czy masz pojęcie, jak cię pożądam? Oddycha, otwierając szeroko usta; wyciągając rękę, dotykam jej policzka. Gdy przesuwam dłoń do podbródka, wyczuwam opuszkami palców, że skórę ma delikatną jak płatki kwiatu. Jest urzeczona… zagubiona… oczarowana mną. Już jest moja. To upajające. – Wiesz, co zaraz będę z tobą robił? – pytam półgłosem, trzymając ją dwoma palcami za podbródek. Pochylam się, całuję ją mocno, rozgniatając usta. Oddaje mi pocałunek, delikatna, słodka i chętna, i ogarnia mnie przemożna chęć zobaczenia jej całej. Szybko rozpinam jej guziki, powoli zdejmuję bluzkę, pozwalając, by opadła na podłogę. Cofam się, aby ogarnąć ją wzrokiem. Ma na sobie niebieski biustonosz, który kupił Taylor. Jest oszałamiająca. – Och, Ana. Masz przepiękną karnację, jasną i nieskazitelną. Chcę całować każdy cal twojego ciała. – Nie ma na niej ani jednego znamienia. Ta myśl jeszcze bardziej burzy mój spokój. Chcę ją oznakować… na czerwono… drobnymi wąskimi pręgami, może batem. Rumieni się, cudownie, na różowo – niewątpliwie zażenowana. Choćbym niewiele osiągnął, zrobię przynajmniej jedno, nauczę ją nie wstydzić się własnego ciała. Zdejmuję gumkę z jej włosów, uwalniam je. Opadają wokół twarzy gęste, kasztanowe, sięgając piersi. – Mhm, uwielbiam drobne kobiety o ciemnych włosach. – Jest urocza, wyjątkowa, istny skarb. Ujmuję jej głowę, wplatam palce we włosy i przyciągam ją do siebie, całuję. Jęczy, dotykając mnie, i rozchyla wargi, otwierając mi dostęp do ciepłych, mokrych ust. Jej słodkie, pełne wdzięczności odgłosy odbijają się echem w moim ciele – do czubka fiuta. Wstydliwie dotyka językiem mojego języka, ostrożnie wsuwa go w usta i nie wiedzieć czemu jej niezdarność i brak doświadczenia są… podniecające. Cudownie smakuje. Winem, winogronami i niewinnością – potężną, idącą do głowy mieszanką zapachów. Obejmuję ją mocno, czując z ulgą, że ściska mnie tylko za ramiona. Unieruchamiam ją wplecioną we włosy ręką, drugą przebiegam w dół kręgosłupa, do tyłka, i przyciskam ją do siebie, tym silniej czując erekcję. Ana znów jęczy. Nadal ją całuję, zachęcając jej niezdarny język, by zbadał moje usta, jak ja badam jej. Sztywnieję, gdy przesuwa ręce w górę moich ramion – i przez chwilę obawiam się tego, co może nastąpić dalej. Pieści policzki, gładzi włosy. To trochę deprymujące. Ale gdy wplata mi palce we włosy, lekko je szarpiąc… Niech to diabli, prz yjem n e. Stękam w odpowiedzi, ale nie pozwalam jej przeciągać pieszczot. Zanim mogłaby mnie znów dotknąć, popycham ją bliżej łóżka i klękam. Chcę zdjąć z niej dżinsy – chcę ją rozebrać, jeszcze bardziej podniecić i… uwolnić się od jej dotyku. Trzymając ją za biodra, sunę językiem od paska do pępka. Sztywnieje i ze świstem wciąga powietrze. Cholera, smakuje i pachnie cudownie, jak sad wiosną. Chcę jej kosztować do syta. Znów zaciska ręce w moich włosach; to mi nie przeszkadza – więcej, podoba mi się. Liżę jej kość biodrową i tym mocnej szarpie mnie za włosy. Oczy ma zamknięte, usta rozluźnione, dyszy. Kiedy rozpinam guzik jej dżinsów, otwiera oczy i nasze spojrzenia się krzyżują. Powoli rozsuwam zamek spodni i przesuwam dłonie na jej tyłek. Wkładam ręce za pasek spodni i pieszcząc delikatne pośladki, zsuwam z niej dżinsy. Nie mogę się powstrzymać. Chcę nią wstrząsnąć… natychmiast sprawdzić, do czego się

posunie. Nie odrywając od niej wzroku, delikatnie zwilżam językiem wargi, pochylam się i nosem drażnię miejsce zakryte przez środek majtek, wciągając w nozdrza zapach jej pobudzenia. Zamykając oczy, smakuję ją. Boż e, jest kusz ąca. – Pachniesz przedobrze. – Głos mam ochrypły pożądaniem i zaczyna mi być diablo niewygodnie w dżinsach. Muszę je zdjąć. Łagodnie popycham ją na łóżko i szybko zdejmuję jej trampek i skarpetkę. Bawiąc się z nią, przebiegam paznokciem kciuka po podbiciu i spotyka mnie nagroda, wije się na łóżku, otwierając usta, wpatrzona we mnie z fascynacją. Pochylając się, sunę językiem wzdłuż podbicia, gryząc ślad paznokcia. Leży na łóżku; oczy ma zamknięte, jęczy. Jest niebywale wrażliwa, cudowna. – Och, Ana, co ja mógłbym ci zrobić – szepczę, gdy przez głowę przebiegają mi wizerunki jej wijącej się pode mną w pokoju zabaw; przykutej do wielkiego łoża, pochylonej nad stołem – zwisającej z krzyża. Mógłbym ją drażnić i torturować, aż błagałaby o uwolnienie… te obrazki sprawiają, że dżinsy robią się jeszcze ciaśniejsze. Do diabła. Szybko zdejmuję z niej drugi but i skarpetkę, zdzieram dżinsy. Jest prawie naga, włosy tworzą idealną ramę wokół głowy; długie blade nogi prostują się, zapraszają. Muszę brać poprawkę na jej niedoświadczenie. Ale dyszy. Rozpalona. Oczy utkwiła we mnie. Nigdy nie rżnąłem nikogo w moim łożu. Kolejn a pierw sz yz n a z pan n ą S teele. – Jesteś bardzo piękna, Anastasio Steele. Nie mogę się doczekać, żeby się w tobie znaleźć. – Mówię łagodnym tonem; chcę jeszcze trochę się z nią podrażnić; dowiedzieć się, czego chce. – Pokaż mi, jak robisz sobie dobrze – proszę, posyłając jej znaczące spojrzenie. Nie rozumie. – Bez fałszywej skromności, Anastasio, pokaż mi. – Z chęcią spuściłbym jej lanie, żeby ją wyleczyć z nieśmiałości. Kręci głową. – Nie wiem, o czym mówisz. Draż n i się z e m n ą? – Jak robisz sobie dobrze? Chcę zobaczyć. Milczy. Najwyraźniej znów ją zszokowałem. – Nie robię tego – w końcu mruczy, prawie bez tchu. Z niedowierzaniem wytrzeszczam na nią oczy. Nawet ja się onanizowałem, zanim Elena wbiła we mnie kły. Zapewne nigdy nie miała orgazmu – chociaż trudno mi w to uwierzyć. O ran y. Jestem odpowiedzialny za jej pierwsze pieprzenie i pierwszy orgazm. Trzeba będzie się postarać. – Hm, zobaczymy, co możemy z tym zrobić. – Już ja się postaram , ż ebyś dosz ła jak ta lala, m aleń ka. Do diabła. Pewnie też nigdy nie widziała nagiego mężczyzny. Nie odrywając wzroku od jej oczu, rozpinam dżinsy i opuszczam je na podłogę, ale z koszulą nie mogę już ryzykować, bo Ana mogłaby mnie dotknąć. Ale gdyby to z robiła… to n ie byłoby takie n ieprz yjem n e… n o n ie? Jej dotyk. Odsuwam tę myśl, zanim mrok się wynurzy, i chwytając Anę za kostki, rozkładam jej nogi. Wytrzeszcza oczy i zaciska ręce na prześcieradle. T ak. T rz ym aj tam ręce, m aleń ka. Powoli wczołguję się na łóżko, między jej nogi. Kręci się pode mną. – Nie ruszaj się – rozkazuję i pochylam się, całując delikatną skórę wewnętrznej strony ud. Układam szlak pocałunków na majtkach, brzuchu, cały czas szczypiąc ją zębami i ssąc. Wije się

pode mną. – Będziemy musieli popracować nad tym, żebyś się nie ruszała, maleńka. Jeśli mi pozwolisz. Nauczę ją, jak bez drgnienia wchłaniać rozkosz, intensywniej przeżywać każde dotknięcie, pocałunek, uszczypnięcie zębami. Sama myśl o tym podkręca żądzę, by się w niej zagłębić, ale zanim to zrobię, chcę poznać jej wrażliwość. Jak do tej pory nie utrzymywała emocji na wodzy. Pozwalała mi robić ze swoim ciałem, co chcę. Zero wahania. Pragnie tego… naprawdę. Zagłębiam język w pępku i kontynuuję leniwą podróż w górę, smakując jej ciało. Zmieniam pozycję, kładę się obok, wsuwam nogę między jej nogi. Błądzę rękami po jej ciele, biodrach, pasie, w górę ku piersiom. Obejmuję łagodnie jedną, starając się ocenić reakcję. Ana nie sztywnieje. Nie zatrzymuje mnie… ufa mi. Czy jej zaufanie będzie na tyle duże, że pozwoli mi całkowicie zawładnąć jej ciałem… nią całą? Ta myśl jest porywająca. – Idealnie pasujesz do mojej ręki, Anastasio. Zagłębiam place w miseczkę biustonosza i nieco go zsuwam, uwalniam pierś. Sutek jest drobny, różowy i już twardy. Jeszcze niżej przesuwam miseczkę, tak że cała spoczywa pod piersią, wypychając ją ku górze. Robię to samo z drugą i wpatruję się zafascynowany, gdy sutki rosną, reagując na moje spojrzenie. O ran y… Jeszcze nawet ich nie dotknąłem. – Bardzo miło – szepczę z podziwem i uznaniem i delikatnie dmucham na bliższy sutek, obserwując z zachwytem, jak jeszcze bardziej twardnieje i rośnie. Anastasia zamyka oczy i wygina się w tył. Nie rusz aj się, m aleń ka, tylko chłoń roz kosz , będz ie duż o in ten syw n iejsz a. Dmuchając na sutek, delikatnie kręcę dwoma palcami drugi. Ana spazmatycznie zaciska ręce na prześcieradle, gdy pochylam się nad nią i ssę – mocno. Znów się wygina w łuk i wydaje okrzyk. – Sprawdźmy, czy uda nam się doprowadzić cię do końca w ten sposób – szepczę i nie przestaję. Zaczyna pojękiwać. Och, tak, m aleń ka… pocz uj to. Sutki wciąż rosną i Ana zaczyna poruszać biodrami, koło za kołem. Nie rusz aj się, m aleń ka. Naucz ę cię bez ruchu. – Och, proszę – błaga. Jej nogi sztywnieją. Moje działania przynoszą efekt. Jest blisko. Kontynuuję pożądliwy atak. Gdy skupiam się na każdym sutku, obserwuję jej reakcję, wyczuwam rozkosz, i to mnie rozwala. Boże, pożądam jej. – Dojdź już, maleńka – mruczę i ciągnę zębami jej sutek. Krzyczy i szczytuje. T ak! Szybko przysuwam się bliżej, kneblując jej usta swoimi. Jest bez tchu, dyszy, zagubiona w swojej rozkoszy… Mojej. Rządzę jej pierwszym orgazmem i myśl o tym sprawia mi niedorzeczną przyjemność. – Jesteś taka wrażliwa. Będziesz musiała się nauczyć to kontrolować i zapowiada się wielka uciecha. Wyćwiczę cię, jak to robić. – Nie mogę się doczekać… ale w tej chwili jej pożądam. Całej. Całuję ją jeszcze raz i przesuwam rękę do wzgórka łonowego. Trzymam ją tam, czując ciepło. Wsuwam wskazujący palec pod koronkowe majteczki i powoli nim krążę… Cholera jasn a, leje się z n iej. – Jesteś tak cudownie mokra. Boże, chcę cię. – Wsuwam palec do środka i Ana wydaje krzyk. Jest gorąca, ciasna, mokra, a ja jej pożądam. Znów wsuwam w nią palec, wchłaniając ustami jej okrzyki. Przyciskam otwartą dłoń do jej łechtaczki… przesuwam w dół… kołuję. Krzyczy i wije się pode mną. Kurw a. Muszę ją mieć… teraz. Jest gotowa. Siadam, ściągam z niej majtki, zdejmuję z siebie bokserki i sięgam po prezerwatywę. Klęcząc między jej nogami, rozchylam je bardziej. Anastasia patrzy na mnie z… czym? Lękiem? Pewnie nigdy wcześniej nie widziała członka

w stanie erekcji. – Nie bój się. Ty też się powiększysz – mruczę. Kładąc się nad nią, opieram przedramiona po obu stronach jej głowy i przyjmuję ciężar ciała na łokcie. Boże, pożądam jej… ale sprawdzam, czy nadal jest chętna. – Naprawdę chcesz tego? – pytam. – Proszę – błaga. – Podciągnij kolana – instruuję ją. Tak będzie łatwiej. Czy byłem kiedyś tak podniecony? Ledwo nad sobą panuję. Nie rozumiem… To pewnie z jej powodu. Dlacz ego? G rey, skup się! Przyjmuję pozycję, w której będzie całkowicie zdana na moją łaskę. Oczy ma rozwarte szeroko, patrzą błagalnie. Ona naprawdę tego chce… tak jak ja. Czy powinienem być delikatny i przeciągać te męki, czy przejść do dzieła? Do dzieła. Muszę ją mieć. – Teraz będę cię rżnął, panno Steele. Ostro. Jedno pchnięcie i jestem w niej. Ja pierdolę. Jest przecholernie ciasna. Krzyczy. Cholera! Sprawiłem jej ból. Chcę pójść za ciosem, zatracić się w niej, ale narzucam sobie tytaniczny wysiłek woli, powstrzymuję się. – Jesteś bardzo ciasna. Wszystko gra? – pytam z niepokojem chrapliwym szeptem. Kiwa głową, wytrzeszczając oczy. Jest jak niebo na ziemi, tak ciasna wokół mnie. I chociaż trzyma ręce na moich ramionach, nie przeszkadza mi to. Mrok śpi we mnie ciężkim snem, może dlatego, że pożądałem jej od tak dawna. Nigdy wcześniej nie czułem takiego pożądania… głodu. To nowe uczucie. Nowe i świetliste. Tak wiele od niej pragnę; zaufania, posłuszeństwa, uległości. Pragnę, żeby była moja, ale w tej właśnie chwili… należę do niej. – Zaraz ruszę dalej, maleńka – mówię napiętym głosem, cofając się z wolna. Doznaję wyjątkowego, niewysłowionego wrażenia, gdy jej ciało pieści mojego fiuta. Znów się w nią wdzieram, roszcząc sobie do niej prawo, świadomy, że nikt wcześniej tego nie robił. Jęczy. Zastygam. – Jeszcze? – Tak – szepcze po chwili. Poczucie, że mi ufa, nagle opanowuje mnie bez reszty i zaczynam fedrować na całego. Chcę, żeby doszła. Nie zatrzymam się, dopóki nie dojdzie. Chcę mieć tę kobietę, jej ciało i duszę. Chcę czuć jej zacisk wokół mnie. O jasn a cholera. Zaczyna reagować na każde pchnięcie, wchodzi w mój rytm. W idz isz , jak dobrz e do siebie pasujem y, An astasio? Przyciskam jej głowę do pościeli, podczas gdy roszczę sobie prawo do jej ciała, i całuję ją mocno, roszcząc sobie prawo do jej ust. Sztywnieje pode mną… Cholera, tak. Jej orgazm jest blisko. – Dojdź w końcu, Anastasio – żądam, a ona krzyczy, ogarnięta rozkoszą, odchylając w tył głowę, otwierając usta, zamykając oczy… I sam widok jej ekstazy wystarczy. Wybucham w niej, zatracając wszelki zdrowy rozsądek, gdy wykrzykuję jej imię i gwałtownie kończę. Kiedy otwieram oczy, dyszę, próbując złapać oddech, i leżymy czoło przy czole, ona wpatrzona we mnie. No, ja piern icz ę. Jestem wykończony. Całuję ją przelotnie w czoło, odrywam się od niej i kładę obok. Drga z bólu, gdy się z niej wysuwam, ale poza tym wygląda nie najgorzej.

– Sprawiłem ci ból? – pytam i zakładam jej za ucho kosmyk włosów, bo nie mogę się od niej odkleić. Rozjaśnia się w uśmiechu niedowierzania. – Pytasz mnie, czy sprawiłeś mi ból? I przez chwilę nie mam pojęcia, dlaczego tak szeroko się uśmiecha. Ach. Chodzi o mój pokój zabaw. – Chwytam twoją ironię – mówię półgłosem. Nawet teraz potrafi mnie zbić z tropu. – Poważnie, dobrze się czujesz? Przeciąga się obok mnie, poddając próbie swoje ciało i drażniąc się ze mną z rozbawioną, ale mówiącą o nasyceniu miną. – Nie odpowiedziałaś mi – warczę. Muszę wiedzieć, czy nowe doświadczenie dostarczyło jej przyjemności. Wszystkie oznaki świadczą, że tak, ale ja muszę to od niej usłyszeć. Czekając na odpowiedź, zdejmuję kondom. Boże, nie cierpię tego interesu. Dyskretnie pozbywam się go na podłogę. Ana zerka na mnie. – Chciałabym zrobić to znowu – mówi, wstydliwie chichocząc. Co? Zn ow u? Już ? – Już, panno Steele? – całuję ją w kącik ust. – Żądamy drobiazgu, zgadza się? Obróć się na brzuch. W ten sposób n ie będz iesz m ogła m n ie dotykać. Posyła mi przelotny, słodki uśmieszek i przekręca się na brzuch. Fiut z aprobatą dygoce. Rozpinam jej biustonosz i przesuwam dłoń aż do jędrnego tyłeczka. – Naprawdę masz cudowną skórę – mówię, odsuwając jej z twarzy włosy i delikatnie rozsuwając nogi. Muskam ustami jej ramię. – Czemu masz na sobie tę koszulę? – pyta. Jest tak cholernie dociekliwa. Wiem, że gdy leży na brzuchu, nie może mnie dotknąć, więc się odchylam i zdejmuję przez głowę koszulę, pozwalając, by opadła na podłogę. Całkowicie nagi kładę się na Anie. Jej skóra jest ciepła i rozpływa się pod moim ciałem. H m m … n ie m iałbym n ic prz eciw ko tem u, ż eby się do tego prz yz w ycz aić. – Więc chcesz, żebym znów cię rżnął? – szepczę jej do ucha, całując. Rozkosznie wierci się pode mną. Och, tak to n igdy się n ie uda. Zn ieruchom iej, m aleń ka. Przesuwam dłoń aż do jej kolana, po czym unosząc je wysoko, rozsuwam jej szeroko nogi, tak że się pode mną rozkłada. Oddech grzęźnie jej w gardle i mam nadzieję, że z niecierpliwości. Nieruchomieje pode mną. W resz cie! Głaszczę jej pośladek, kładąc się na nią. – Zaraz wezmę cię od tyłu, Anastasio. – Drugą ręką chwytam jej włosy na karku i łagodnie przyciągam do siebie, przytrzymuję. Nie może się poruszyć. Ręce bezradnie rozkłada na pościeli, niegroźnie. – Jesteś moja – szepczę. – Tylko moja. Nie zapomnij o tym. Przesuwam rękę z pośladka na łechtaczkę i zaczynam zataczać kółka. Napina pode mną mięśnie, gdy próbuje się poruszyć, ale mój ciężar na to nie pozwala. Przejeżdżam zębami wzdłuż jej dolnej szczęki. Jej słodki zapach przebija się przez woń naszego zespolenia.

– Bosko pachniesz – szepczę, przesuwając ustami i nosem za jej uchem. Zaczyna krążyć biodrami w reakcji na moje działania ręką. – Nie ruszaj się – ostrzegam. Albo prz estan ę… Powoli wsuwam w nią kciuk i krążę nim, i krążę, szczególnie dbając o przednią ścianę pochwy. Pojękuje i tężeje pode mną, znów próbując się ruszyć. – Podoba ci się? – Drażnię się z nią, sunąc zębami po małżowinie ucha. Nie przestaję dręczyć jej łechtaczki, ale zaczynam pracować kciukiem jak tłokiem. Ana sztywnieje, lecz nie może się ruszyć. Jęczy głośno, zaciskając kurczowo powieki. – Jesteś tak szybko taka mokra. Tak szybko reagujesz. Och, Anastasio, to mi odpowiada. To mi bardzo odpowiada. Zgadz a się. Prz ekon ajm y się, jak daleko z ajdz iesz . Cofam kciuk. – Otwórz usta – rozkazuję i kiedy je rozwiera, wciskam go tam. – Poczuj, jak smakujesz. Possij mnie, maleńka. Ssie mój kciuk… z całych sił. Och, ja pierdolę. I przez chwilę wyobrażam sobie moją pałę w jej ustach. – Chcę cię zerżnąć w buzię, Anastasio, i jak się da, zerżnę. – Brak mi tchu. Zaciska zęby wokół mojego palca, gryząc mnie mocno. Och! Kurcz ę. Zaciskam rękę na jej włosach i zwalnia uścisk zębów. – Niegrzeczna, słodka dziewczynka. – Przez głowę przebiegają mi liczne kary stosowne do takiej śmiałości, które mógłbym jej wymierzyć, gdyby była moją uległą. Na tę myśl fiut pęcznieje mi tak, że mało nie pęknie. Puszczam jej włosy i przechodzę do klęczek. – Ani drgnij, nie ruszaj się. – Porywam z nocnej szafki następną prezerwatywę, zrywam folię i rozwijam lateks na sterczącym fiucie. Obserwując ją, widzę, że nadal ani drgnie. Tylko jej tors unosi się i opada, gdy dyszy z wyczekiwaniem. Jest boska. Znów się nad nią pochylam, chwytam ją za włosy i trzymam tak, że nie może ruszyć głową. – Tym razem przejdziemy to naprawdę powoli, Anastasio. Oddech staje jej w gardle i łagodnie w nią wjeżdżam, aż do oporu. Kurw a. Jest cudowna. Cofając się, zataczam krąg biodrami i znów powoli się w nią wślizguję. Jęczy i napina pode mną kończyny, usiłując się poruszyć. Och, n ie, m aleń ka. An i drgn iesz . Masz to pocz uć. Pocz uć całą roz kosz . – Jesteś taka cudowna – mówię i znów powtarzam ruch, krążąc biodrami. Powoli. W nią. Z niej. W nią. Z niej. Jej wewnętrzne mięśnie zaczynają dygotać. – Och, nie, maleńka, jeszcze nie. Nie m a m ow y, ż ebym poz w olił ci dojść. Nie, kiedy tak m i prz yjem n ie.

– Och, proszę – krzyczy. – Jedź aż do bólu, maleńka. – Wychodzę z niej i znów w nią wchodzę. – Chcę, żebyś jutro przy każdym ruchu przypominała sobie, że ja tam byłem. Tylko ja. Jesteś moja. – Proszę, Christianie – błaga. – Czego chcesz, Anastasio? Powiedz mi. – Kontynuuję powolną torturę. – Powiedz. – Ciebie, proszę. – Jest doprowadzona do ostateczności. Pożąda mnie. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Zwiększam tempo i jej wnętrzności zaczynają mocniej drgać, natychmiast reagując. Cedzę słowo po słowie między pchnięciami: – Jesteś. Taka. Słodka. Pożądam. Ciebie. Bardzo. Jesteś. Moja. – Jej przymuszane do nieruchomości kończyny dygocą. Jest na krawędzi. – Dojdź w końcu, maleńka – warczę. Na rozkaz trzęsie się wokół mnie, gdy rozrywa ją orgazm, i wciśnięta twarzą w materac wykrzykuje moje imię. To mnie unicestwia, szczytuję i padam na nią. – Ja pierdolę. Ana – szepczę, wypruty z sił, a jednak w uniesieniu. Prawie natychmiast wysuwam się z niej i przewracam na plecy. Zwija się przy mnie w kłębek i gdy ściągam prezerwatywę, zamyka oczy i zasypia.

NIE DZIE LA, 22 MAJA 2011

B

udzę się ze wzdrygnięciem i dotkliwym poczuciem winy, jakbym popełnił grzech śmiertelny.

Cz y to dlatego, ż e prz eleciałem An astasię S teele? Dz iew icę? Śpi głęboko, wtulona we mnie. Sprawdzam czas na radiu z budzikiem; jest po trzeciej nad ranem. Ana śpi głębokim snem niewinnej. No, teraz nie tak niewinnej. Gdy na nią patrzę, przeszywa mnie dreszcz. Mógłbym ją obudzić. Znów przelecieć. Są niewątpliwe korzyści z tego, że mam ją w moim łóżku. G rey. Daj spokój z tym i idiotyz m am i. Pieprzenie jej było tylko środkiem do celu i miłą rozrywką. Tak. Bardzo miłą. Racz ej n iew iarygodn ie m iłą. Do jasnej cholery, to był tylko seks. Zamykam powieki, ale jak należało się spodziewać, na próżno usiłuję zasnąć. Ten pokój jest zbyt pełen Any; jej zapachu, jej delikatnego oddechu i pamięci mojego pierwszego pieprzenia się po bożemu. Widok jej głowy odrzuconej do tyłu w pożądaniu, jej okrzyki, w których ledwo dało się rozpoznać moje imię, jej nieokiełznany entuzjazm do seksualnego zespolenia – to wszystko jest ode mnie silniejsze. Panna Steele jest zmysłowym stworzeniem. Szkolenie jej będzie radością. Fiutowski podryguje, zgadzając się z tymi przewidywaniami. Niech to diabli. Nie mogę spać, chociaż tej nocy to nie koszmary każą mi czuwać, ale mała panna Steele. Wygrzebuję się z łóżka, zbieram zużyte kondomy, zwijam je i wyrzucam do biurowego kosza na śmieci. Z komody wyjmuję spodnie od piżamy i nakładam je. Przeciągle zerkając na kuszącą kobietę w łóżku, udaję się do kuchni. Pić. Po wypiciu szklanki wody robię to co zawsze, gdy nie mogę spać – sprawdzam w gabinecie e-maile. Taylor wrócił i pyta, czy może uznać, że „Charlie Tango” nie będzie potrzebny. Stephan pewnie śpi na górze. Odpowiadam „tak”, chociaż o tej porze to oczywistość. Wracam do salonu i siadam do fortepianu. To moje ukojenie, w którym potrafię zatracić się na godziny. Umiem dobrze grać od dziewiątego roku życia, ale dopiero gdy postawiłem we własnym domu własny fortepian, muzyka stała się moją prawdziwą pasją. Kiedy chcę zapomnieć o wszystkim, zasiadam przy klawiaturze. I w tej chwili nie chcę myśleć o proponowaniu seksu dziewicy, rżnięciu jej ani ujawnieniu mojego stylu życia komuś bez doświadczenia. Kładę na klawiszach palce i zatracam się w samotności Bacha. Jakiś ruch odrywa mnie od muzyki i gdy podnoszę wzrok, Ana stoi przy fortepianie. Otulona w kołdrę, z rozrzuconymi, opadającymi włosami, lśniącymi oczami wygląda oszałamiająco. – Przepraszam – mówi – nie chciałam ci przeszkodzić. Czemu przeprasza? – Przecież to ja powinienem cię przeprosić. – Gram ostatnie nuty i wstaję. – Powinnaś być w łóżku – kpię. – To był piękny utwór. Bach?

– Transkrypcja Bacha, ale pierwotnie koncert obojowy Alessandra Marcella. – To było przepiękne, ale bardzo smutne, taka melancholijna melodia. „Melancholijna?” Nie po raz pierwszy ktoś użył tego słowa, opisując mnie. „Mogę m ów ić sw obodn ie, pan ie?” Leila klęcz y prz y m n ie, gdy pracuję. „Moż esz ”. „Pan ie, jesteś dz isiaj w bardz o m elan cholijn ym n astroju”. „Cz yż by?” „T ak, pan ie. Cz y m ogłabym dla ciebie coś z robić… ?” Otrząsam się ze wspomnień. Ana powinna być w łóżku. Powtarzam jej to. – Obudziłam się i nie było cię obok. – Mam kłopoty ze snem i nie przywykłem spać z kimś. – Już jej to mówiłem… i dlaczego się usprawiedliwiam? Obejmuję nagie ramiona, rozkoszując się dotknięciem jej skóry, i prowadzę ją z powrotem do sypialni. – Od jak dawna grasz? Pięknie grasz. – Od szóstego roku życia. – Nie rozwodzę się. – Och – mówi. Chyba wyczuła, o co mi chodzi – że nie chcę rozmawiać o swoim dzieciństwie. – Jak się czujesz? – pytam, włączając światło przy łóżku. – Dobrze. Na pościeli jest krew. Jej krew. Dowód utraty dziewictwa. Jej wzrok biegnie od plam do mnie i ucieka w bok, jest zawstydzona. – No, to da pani Jones do myślenia. Wygląda, jakby chciała się zapaść pod ziemię. T o tylko tw oje ciało, skarbie. Chwytam ją mocno za podbródek i unoszę głowę tak, że widzę jej minę. Już mam wygłosić kazanie na temat tego, że nie powinna się wstydzić swojego ciała, gdy wyciąga rękę, gotowa dotknąć mojego torsu. Cholera. Mrok się wynurza i cofam się poza zasięg jej ręki. Nie. Nie dotykaj m n ie. – Marsz do łóżka – rozkazuję o wiele ostrzej, niż zamierzałem, ale z nadzieją, że nie wyczuje mojego lęku. Pomieszana i może zraniona wytrzeszcza oczy. Do cholery. – Przyjdę i położę się z tobą – dodaję, proponując gałązkę oliwną, i wyjąwszy z szuflady Tshirt, szybko nakładam go dla ochrony. Nadal stoi, wpatrzona we mnie. – Do łóżka – rozkazuję z jeszcze większym naciskiem. Wdrapuje się do łóżka, kładzie, a ja idę w jej ślady i biorę ją w ramiona. Chowam twarz w jej włosach i wciągam jej słodką woń: jesieni i jabłoni. Odwrócona nie może mnie dotknąć i podczas gdy tak leżę, postanawiam poprzytulać się do niej, gdy śpi. Potem wstanę i odwalę trochę roboty. – Śpij, słodka Anastasio. – Całuję ją we włosy i zamykam oczy. Jej zapach wypełnia moje nozdrza, przypominając o szczęśliwych czasach, tak że zasypiam spełniony… zadowolony nawet… Mamusia jest dzisiaj szczęśliwa. Śpiewa. Śpiewa o tym, co miłość ma z tym począć.

I gotuje. I śpiewa. W brzuszku mi burczy. Smaży bekon i gofry. Ale pachną. Mój brzuszek lubi bekon i gofry. Tak pięknie pachną. Otwieram oczy, przez okna napływa światło i z kuchni dobiega taki zapach, że ślinka leci do ust. Bekon. Przez chwilę nie wiem, gdzie jestem. Czy Gail wróciła od siostry? Przypominam sobie. An a. Spojrzenie na budzik mówi mi, że jest późno. Wyskakuję z łóżka i idę za nosem do kuchni. Jest tam Ana. Ubrała się w moją koszulę, włosy zaplotła w warkocze, tańczy do muzyki. Tylko ja jej nie słyszę. Ana ma słuchawki. Niezauważony zasiadam przy kuchennym blacie i oglądam przedstawienie. Rozbełtuje jajka, robi śniadanie, warkocze fruwają, gdy przeskakuje z nogi na nogę, i zdaję sobie sprawę, że nie ma na sobie bielizny. Posłusz n a dz iew cz yn ka. Jest nieprawdopodobnie niepozbierana. Jest zabawna, urocza i jednocześnie dziwnie podniecająca; rozważam wszystkie sposoby, dzięki którym mogłaby się nauczyć chodzić jak w zegarku. Kiedy się odwraca, na mój widok zastyga w miejscu. – Dzień dobry, panno Steele. Ma pani wiele… energii tego poranka. – Z warkoczami wygląda jeszcze młodziej. – Do… dobrze spałam – jąka się. – Nie mam pojęcia dlaczego – żartuję, przyznając w duchu, że ja też. Jest po dziewiątej. Kiedy ostatnio spałem dłużej niż do wpół do siódmej? W cz oraj. Po tym, jak spałem z nią. – Masz apetyt? – pyta. – Ogromny. – I nie jestem pewien, czy na śniadanie, czy na nią. – Naleśniki, bekon i jajka? – Brzmi wspaniale. – Nie wiem, gdzie trzymasz podkładki pod talerze – mówi zafrasowana i wydaje mi się też zażenowana tym, że przyłapałem ją tańczącą. Litując się nad nią, proponuję, że nakryję do śniadania, i dodaję: – Chcesz, żebym włączył jakąś muzykę, żebyś mogła dalej… tańczyć? Oblewa się rumieńcem i wbija wzrok w podłogę. Niech to sz lag. Wytrąciłem ją z równowagi. – Proszę, nie przerywaj sobie ze względu na mnie. To bardzo zabawne. Wydymając usta, odwraca się tyłem i z werwą rozbełtuje jajka. Zadaję sobie w duchu pytanie, czy wie, że to wyraz braku szacunku wobec kogoś takiego jak ja… Oczywiście, że o tym nie wie, a to z jakiegoś niepojętego powodu budzi mój uśmiech. Przesunąwszy się do niej bokiem, łagodnie pociągam ją za warkocz. – Strasznie mi się podobają. Nie ochronią cię. Nie prz ede m n ą. Nie teraz , gdy cię m iałem . – Jakie jajka lubisz? – Jej ton jest nieoczekiwanie wyniosły. Zbiera mnie na śmiech, ale się powstrzymuję. – Dobrze rozbełtane i ubite – odpowiadam, siląc się na kamienną powagę. Bez powodzenia. Ona też stara się ukryć rozbawienie i wraca do swojego zajęcia. Jej uśmiech jest czarujący.

Pośpiesznie rozkładam podkładki, zastanawiając się, kiedy ostatnio robiłem to dla kogoś. Nigdy. Normalnie podczas weekendu to moje uległe zajmowały się wszystkimi domowymi obowiązkami. Nie dz isiaj, G rey, bo on a n ie jest tw oją uległą… n a raz ie. Nalewam nam soku pomarańczowego i nastawiam kawę. Ana nie pija kawy, tylko herbatę. – Masz ochotę na herbatę? – Tak, proszę. Jeśli jakąś masz. W szafce znajduję Twiningsa w torebkach, którego kazałem kupić Gail. Proszę, proszę, kto by pomyślał, że mam? Na widok herbaty Ana marszczy brwi. – Nie przesądzasz trochę sprawy, co? – Czyżby? Nie jestem pewien, czy cokolwiek między nami zostało przesądzone, panno Steele – odpowiadam z surową miną. I n ie traktuj siebie w ten sposób. Dodam jej brak pewności siebie do listy cech, nad którymi będę musiał popracować. Zajęta podawaniem śniadania, unika mojego spojrzenia. Stawia talerze na podkładkach i wyjmuje z lodówki syrop klonowy. Kiedy podnosi wzrok, czekam, aż usiądzie. – Panno Steele. – Wskazuję jej miejsce. – Dziękuję, panie Grey – odpowiada z wystudiowaną sztywnością i lekko krzywi się z bólu, siadając. – Bardzo cię boli? – Jestem zaskoczony niemiłym poczuciem winy. Chcę znów ją przelecieć, najlepiej po śniadaniu, ale jeśli jest zbyt obolała, nie ma mowy. Może tym razem mógłbym ją puknąć w buzię. Jej rumieniec staje się jeszcze wyraźniejszy. – No, szczerze mówiąc, nie mam żadnego punktu odniesienia – odpowiada cierpko. – Czyżbyś chciał złożyć wyrazy współczucia? Jej sarkastyczny ton mnie zaskakuje. Gdyby była moja, zarobiłaby co najmniej lanie, może na ladzie kuchennej. – Nie. Rozważałem, czy powinniśmy kontynuować szkolenie podstawowe. – Och. – Drga. T ak, An astasio, m oż em y też upraw iać seks z a dn ia. I chciałbym n apełn ić tę tw oją w ysz cz ekan ą buz ię. Wkładam do ust pełny widelec i przymykam oczy z uznaniem. Śniadanie smakuje przewybornie. Kiedy przełknąłem, Ana nadal na mnie patrzy. – Jedz, Anastasio – rozkazuję. – Nawiasem mówiąc, to jest pyszne. Potrafi gotować, i to nie byle jak. Ana bierze kęs do ust, po czym bawi się jedzeniem na talerzu. Proszę ją, by przestała gryźć wargę. – To bardzo rozpraszające i tak się składa, że wiem, iż nie masz na sobie nic poza koszulą. Odstawia gmeraninę z torebką, ignorując moją irytację. – Jakie szkolenie podstawowe miałeś na myśli? – pyta. Wieczna ciekawska – zobaczmy, jak daleko zajdzie. – No cóż, myślałem, że skoro cię boli, to lepiej będzie, jeśli się ograniczymy do ćwiczeń ustnych. Krztusi się i pluje do filiżanki.

Do diabła. Nie chcę, żeby dziewczyna się udławiła. Łagodnie klepię ją po plecach i podaję szklankę z sokiem. – To znaczy, jeśli chcesz zostać. – Nie powinienem kusić losu. – Chciałabym zostać na dzisiaj. Jeśli ci to odpowiada. Jutro mam pracę. – O której musisz być jutro w pracy? – O dziewiątej. – Jutro zawiozę cię do pracy na dziewiątą. Co? Chcę, ż eby z ostała? To mnie zaskakuje. T ak, chcę, ż eby z ostała. – Muszę wieczorem pojechać do domu, nie mam nic czystego. – Możemy dostarczyć ci coś tutaj. Odrzuca włosy w tył i nerwowo gryzie wargę… znów. – O co chodzi? – pytam. – Muszę być wieczorem w domu. Rany, ale ona uparta. Nie chcę, żeby poszła, ale na tym etapie, bez kontraktu, nie mogę naciskać, by została. – W porządku, wieczorem. Teraz jedz śniadanie. Ogląda zawartość talerza. – Jedz, Anastasio. Wieczorem nie jadłaś. – Naprawdę nie jestem głodna – mówi. Ależ to frustrujące. – Naprawdę chciałbym, żebyś skończyła śniadanie. – Mówię ściszonym głosem. – Co ty masz takiego z jedzeniem? – warczy. Och, m aleń ka, n apraw dę lepiej dla ciebie, ż ebyś się n ie dow iedz iała. – Powiedziałem ci, nie znoszę marnowania żywności. Jedz. – Mierzę ją rozjuszonym wzrokiem. Nie doprow adz aj m n ie do ostatecz n ości w tej spraw ie, An astasio. Z zaciętą miną patrzy na mnie i zaczyna jeść. Kiedy widzę, jak wkłada do ust pełny widelec jajecznicy, rozluźniam się. Na swój sposób potrafi być prawdziwym wyzwaniem. I jest wyjątkowa. Nigdy nie miałem do czynienia z kimś takim. T ak. W tym rzecz. Jest nowością. Stąd fascynacja, no nie? Kiedy wszystko zjadła, zabieram jej talerz. – Ty gotujesz, ja sprzątam. – To bardzo demokratycznie – mówi, unosząc brew. – Tak. Zupełnie nie w moim stylu. Jak się z tym uporam, weźmiemy kąpiel. I będę mógł przeprowadzić ćwiczenia ustne. Wciągam szybki oddech, opanowując natychmiastowe podniecenie na tę myśl. Do diabła. Jej telefon dzwoni, więc pogrążona w rozmowie oddala się w głąb kuchni. Przystaję przy zlewie i obserwuje ją. Gdy zatrzymuje się na tle szklanej ściany, światło przedpołudnia zakreśla jej sylwetkę w mojej białej koszuli. Czuję suchość w ustach. Jest szczupła, ma długie nogi, idealne piersi, tyłek też. Nadal rozmawiając, odwraca się do mnie, a ja udaję, że jestem zajęty. Nie wiedzieć czemu, nie chcę, by przyłapała mnie na tym, jak lubieżnie wytrzeszczam na nią gały. Z kim on a gada? Słyszę nazwisko Kavanagh i tężeję. O cz ym jesz cz e m ów i? Nasze spojrzenia się krzyżują. O cz ym m ów isz , An astasio?

Odwraca się i chwilę potem kończy rozmowę, po czym wraca do mnie, kołysząc pod koszulą biodrami w łagodnym, uwodzicielskim rytmie. Cz y pow in ien em jej pow iedz ieć, co w idz ę? – Czy ta umowa poufności obejmuje wszystko? – pyta. Zastygam na to, zamykając spiżarnianą szafę. – Czemu pytasz? – Do cz ego z m ierz a? Co pow iedz iała Kavan agh? Bierze głęboki oddech. – No, wiesz, mam kilka pytań o seks. I chciałabym spytać Kate. – Możesz spytać mnie. – Christianie, z całym szacunkiem… – Urywa. Jest z aż en ow an a? – Chodzi tylko o sprawy techniczne. Nie wspomnę o Czerwonej Komnacie Bólu – mówi jednym tchem. – Czerwona Komnata Bólu? Co jest gran e? – Przede wszystkim chodzi o przyjemność, Anastasio. Wierz mi, poza tym twoja współlokatorka uprawia bara-bara z moim bratem. Naprawdę wolałbym, żebyś jej o nas nie wspominała. Nie chcę, by Elliot dowiedział się czegokolwiek o moim życiu erotycznym. Nie dałby mi spokoju do końca życia. – Czy twoja rodzina wie o twoich… uhm, upodobaniach? – Nie. To nie ich interes. Skręca ją, żeby o coś spytać. – Co chcesz wiedzieć? – pytam, stając przed nią i przypatrując jej się bacznie. W cz ym rz ecz , An astasio? – W tej chwili nic konkretnego – szepcze. – No cóż, możemy zacząć od: jak oceniasz ostatnią noc? – Mój oddech staje się krótszy, gdy czekam na jej odpowiedź. Cała nasza transakcja od niej zależy. – Dobrze – powiada i przesyła mi łagodny, seksowny uśmiech. T o chciałem usłysz eć. – Ja też. Nigdy wcześniej nie kochałem się po bożemu. Wiele można by o tym mówić. Ale może też dlatego tak uważam, bo to ty wchodzisz tu w grę. Jest wyraźnie zaskoczona i uradowana moimi słowami. Gładzę kciukiem jej wydatną dolną wargę. Kusi mnie, żeby jej dotknąć… znowu. – Chodź, weźmiemy kąpiel. Całuję ją i zabieram do mojej łazienki. – Stój tu – rozkazuję, odkręcając kran i dolewając pachnącego olejku do parującej wody. Wanna napełnia się szybko, podczas gdy Ana mi się przygląda. Spodziewałbym się, że każda kobieta, z którą mam wziąć kąpiel, skromnie spuściłaby oczy. Ale nie Ana. Nie opuszcza wzroku, jej oczy błyszczą wyczekująco, pełne ciekawości. Ale obejmuje się ramionami; jest nieśmiała. To podniecające. I pomyśleć, że nigdy nie kąpała się z mężczyzną. Mogę rościć sobie prawo do jeszcze jednego pierwszego razu. Kiedy wanna jest pełna, zdzieram z siebie T-shirt i wyciągam rękę. – Panno Steele. Przyjmuje moje zaproszenie i wchodzi do wanny.

– Odwróć się twarzą do mnie – instruuję ją. – Wiem, że twoja warga jest cudowna, mogę to potwierdzić, ale przestaniesz ją gryźć? Kiedy ją tak żujesz, mam ochotę cię rżnąć, a jesteś obolała, zgadza się? Nagle wciąga powietrze, uwalniając wargę. – No. Kojarzysz, w czym rzecz? Kiwa zamaszyście głową. – Dobrze. – Nadal ma na sobie moją koszulę. Wyjmuję z kieszonki na piersiach iPoda i kładę go przy umywalce. – Woda i iPody to nie najmądrzejsze połączenie. – Chwytam koszulę za brzeg i ściągam ją z Any. Cofam się, by ją podziwiać, a ona natychmiast zwiesza głowę. – Hej. – Mówię łagodnym tonem, zachęcając ją, by zerknęła na mnie. – Anastasio, jesteś bardzo piękną kobietą, od stóp do głów. Nie zwieszaj głowy, jakbyś się wstydziła. Nie masz się czego wstydzić i to prawdziwa radość stać tu i patrzeć na ciebie. – Biorę ją pod brodę i unoszę jej głowę. Nie chow aj się prz ede m n ą, m aleń ka. – Teraz możesz usiąść. Siada z nieprzyzwoitym pośpiechem i krzywi się, gdy obolałe ciało dotyka wody. Okej… Kładzie się, zaciskając powieki, lecz gdy je rozchyla, wydaje się bardziej rozluźniona. – Czemu do mnie nie dołączysz? – pyta z nieśmiałym uśmieszkiem. – Chyba dołączę. Przesuń się do przodu. – Pozbywszy się reszty ubioru, wsuwam się za nią, przytulam ją do piersi i obejmuję nogami jej nogi. Trzymając stopy na wysokości jej kostek u nóg, szeroko rozsuwam jej kończyny. Wije się pode mną, ale to ignoruję i wsuwam nos w jej włosy. – Pięknie pachniesz, Anastasio – szepczę. Uspokaja się i sięgam na półkę obok po płyn do kąpieli. Wyciskam go na dłoń, spieniam i zaczynam masować jej kark i ramiona. Wzdycha głośno, z rozkoszą, skłaniając głowę na ramię, poddana moim czułym zabiegom. – Podoba ci się? – pytam. – Uhm – mruczy z zadowoleniem. Myję jej ramiona i pachy, potem sięgam ku pierwszemu celowi: piersiom. Boż e, dotykać jej to roz kosz . Ma idealne piersi. Ugniatam i masuję. Jęczy, rozluźnia biodra i szybciej oddycha. Jest podniecona. Moje ciało odpowiada tym samym, rośnie pod nią. Przebiegam rękami po jej torsie i brzuchu, ku drugiemu celowi. Zanim dotrę do włosów łonowych, zatrzymuję się, by sięgnąć po myjkę. Wyciskam na nią trochę płynu do kąpieli i zaczynam powolny proces mycia partii między nogami. Powoli, ale starannie trę, myję, oczyszczam, stymuluję. Zaczyna dyszeć i jej biodra poruszają się zsynchronizowane z moją dłonią. Głowę wspiera na mojej piersi, oczy ma zamknięte, usta otwarte w bezsłownym jęku, gdy poddaje się moim nieustannie ruchliwym palcom. – Poczuj to, maleńka. – Przejeżdżam zębami po jej małżowinie usznej. – Poczuj to dla mnie. – Och, proszę – skomle i usiłuje wyprostować nogi, ale przyszpilam je swoimi. W ystarcz y. Teraz, gdy cała jest pokryta pianą, jestem gotów przejść do następnego etapu. – Myślę, że teraz jesteś wystarczająco czysta – obwieszczam i unoszę ręce. – Dlaczego przerwaliśmy? – protestuje, otwierając powieki. Mruga sfrustrowana i zawiedziona. – Bo mam względem ciebie inne plany, Anastasio.

Dyszy i jeśli się nie mylę, wydyma wargi. Dobrz e. – Odwróć się. Mnie też trzeba umyć. Odwraca się, twarz ma zaróżowioną, oczy błyszczące, źrenice rozszerzone. Unosząc biodra, biorę w rękę fiuta. – Chcę, żebyś dobrze poznała i zechciała się zakolegować z moją ulubioną i najcenniejszą częścią ciała. Jestem do niej bardzo przywiązany. Szczęka jej opada, gdy spogląda to na mojego penisa, to na twarz… i z powrotem. Nie mogę się powstrzymać od szelmowskiego uśmiechu. Jej twarz to obraz panieńskiego oburzenia. Ale gdy się tak wpatruje, jej twarz ulega zmianie. Najpierw wyraża zastanowienie, potem ocenę, a gdy spogląda mi w oczy, widzę niewątpliwe wyzwanie. Och, dź w ign ij go, pan n o S teele. W jej uśmiechu jest zachwyt, gdy sięga po płyn do kąpieli. Słodko się ociąga, kapie płynem na rękę i nie odrywając ode mnie wzroku, rozciera płyn na dłoniach. Otwiera usta i przygryza dolną wargę, po czym przebiega językiem po minimalnych wgłębieniach, które zostawiły zęby. An a S teele, uw odz icielka! Fiutowski reaguje z uznaniem, twardniejąc jak skała. Chwyta go, mocno ściska. Oddech wydostaje mi się z sykiem z zaciśniętych ust, gdy zamykam oczy, smakując tę chwilę. T utaj m oż n a m n ie dotykać. Jak najbardziej… Kładę rękę na jej dłoni, demonstrując, jak to robić. – W ten sposób. – Tłumaczę chrapliwym głosem i pokazuję. Wzmacnia uścisk i pracuje w górę i w dół, pod moją dłonią. Och, tak. – W tym rzecz, maleńka. Cofam rękę i pozwalam jej na kontynuację, zamykając oczy i poddając się ustalonemu rytmowi. Och, Boż e. Co jest takiego w jej niedoświadczeniu, że podnieca do tego stopnia? Czy dlatego, że wszystko, co robi pierwszy raz, sprawia mi niebywałą przyjemność? Nagle bierze go do ust, ssie mocno, torturując językiem. O ran y. – Rany… Anastasio. Ssie jeszcze mocniej, w oczach płonie jej kobiecy spryt. To rewanż, jej wet za wet. Wygląda oszałamiająco. – Chryste – warczę i zamykam oczy, żeby zaraz nie skończyć. Ciągnie słodką torturę i gdy jej sprawność rośnie, rozluźniam biodra, pchając się głębiej w usta. Jak daleko m ogę z ajechać, m aleń ka? Obserwowanie jej jest stymulujące, niesłychanie stymulujące. Chwytam ją za włosy i steruję ruchem ust, gdy wspiera się rękami na moich udach. – Och. Maleńka. To. Takie. Cudowne. Chowa zęby za wargami i wciąga mnie jeszcze głębiej. – Ach! – stękam i zadaję sobie pytanie, jak głęboko pozwoli mi wejść. Jej usta mnie dręczą, osłonięte zęby mocno się zaciskają. Chcę tego więcej. – Jezu. Jak daleko dasz radę? Patrzy mi w oczy i marszczy brwi. Potem z wyrazem zdecydowania ześlizguje się jeszcze niżej, aż uderzam o tylną ścianę jej gardła.

O ran y. – Anastasio, zaraz ci się spuszczę do ust – ostrzegam ją bez tchu. – Jak nie chcesz, w tej chwili przestań. – Wpycham się w nią raz za razem, patrząc, jak pal znika w jej ustach i znów się pojawia. To więcej niż erotyka. Nagle uwalnia zęby, łagodnie zaciska je na mnie i jestem pognębiony, wytryskam w głębi jej gardła, wykrzykuję moją rozkosz. O ran y. Ciężko oddycham. Całkowicie mnie rozbroiła… znów! Kiedy otwieram oczy, Ana jaśnieje dumą. Jak powinna. Zrobiła mi loda, że niech to diabli. – Nie masz odruchu wymiotnego? – zdumiewam się, łapiąc oddech. – Chryste, Ana… to było… dobre, naprawdę dobre. Chociaż nieoczekiwane. Wiesz, nigdy nie przestaniesz mnie zdumiewać. – Pochwała za kawał dobrej roboty. Ale chwila. To było niesamowicie dobre. Może jednak ma pewne doświadczenie? – Zrobiłaś to kiedyś wcześniej? – pytam i nie jestem pewien, czy chcę to wiedzieć. – Nie – mówi z oczywistą dumą. – Dobrze. – Mam nadzieję, że moja ulga nie jest zbyt oczywista. – To przecież kolejny pierwszy raz, panno Steele. Hm, z ćwiczeń ustnych pięć. Rusz się, chodźmy do łóżka. Masz u mnie orgazm. Wychodzę z wanny trochę otumaniony i owijam się ręcznikiem. Biorę drugi, podaję go jej i pomagam wyjść, tak ją spowijając, że ani drgnie. Przygarniam ją do siebie, całuję, naprawdę całuję. Badam jej usta językiem. Sprawdzam, jak mój wytrysk tam smakuje. Chwytając ją za głowę, pogłębiam pocałunek. Pożądam jej. Całej. Ciała i duszy. Chcę, żeby była moja. Wpatrując się w jej nierozumiejące oczy, nalegam: – Powiedz tak. – Tak na co? – szepcze. – Tak na nasz kontrakt. Na to, że będziesz moja. Proszę, Ana. – Od dawna nie uderzyłem w błagalną nutę. Znów ją całuję, wkładając w to cały mój zapał. Gdy biorę ją za rękę, wydaje się oszołomiona. Doprow adź ją n a sz cz yt osz ołom ien ia, G rey. W sypialni puszczam jej rękę. – Ufasz mi? – pytam. Potakuje głową. – Grzeczna dziewczynka. G rz ecz n a. Piękn a. Dz iew cz yn ka. Idę do garderoby, wybieram krawat. Wracam, zdejmuję z niej ręcznik i rzucam go na podłogę. – Wyciągnij ręce przed siebie. Oblizuje wargi, jak mi się wydaje, przez chwilę niepewna, a potem wyciąga ręce. Szybko obwiązuję przeguby krawatem. Sprawdzam węzeł. Trzyma. Cz as n a sz kolen ie, pan n o S teele. Jej usta są rozchylone, gdy wciąga powietrze… jest podniecona. Pociągam ją łagodne za warkocze. – Tak młodo z nimi wyglądasz. – Ale nie powstrzymają mnie. Odrzucam ręcznik. – Och,

Anastasio, cóż mam ci zrobić? – Ściskając ją za ramiona, pcham łagodnie na łóżko, ale trzymam, by nie upadła gwałtownie. Gdy tylko legła wyprostowana, kładę się obok i przenoszę jej ręce za głowę. – Trzymaj tak ręce, nie ruszaj nimi. Rozumiesz? Przełyka ślinę. – Odpowiedz mi. – Nie będę ruszała rękami – mówi leciutko schrypniętym głosem. – Grzeczna dziewczynka. – Nie mogę się powstrzymać od uśmiechu. Leży obok mnie z zawiązanymi przegubami, bezbronna. Moja. Nie jest to coś, czego pragnę – jeszcze nie – ale prawie. Pochyliwszy się, lekko ją całuję i daję znać, że będę całował wszędzie. Wzdycha, gdy moje usta suną od jej ucha do szyi. Pochwalny jęk jest dla mnie nagrodą. Nagle opuszcza ramiona i obejmuje mnie za szyję. Nie. Nie. Nie. T o n a n ic, pan n o S teele. Gromiąc ją wzrokiem, stanowczym gestem przekładam jej ręce nad głowę. – Nie ruszaj rękami, bo inaczej po prostu będziemy musieli zacząć od początku. – Chcę cię dotykać – szepcze. – Wiem. – Ale n ie m oż esz . – Trzymaj ręce nad głową. Usta ma rozchylone i każdy szybki oddech sprawia, że jej klatka piersiowa unosi się wysoko. Jest podniecona. Dobrz e. Przez chwilę tulę w dłoniach jej podbródek, po czym zaczynam schodzić pocałunkami w dół. Przenoszę rękę na piersi, a usta biegną natychmiast za nią. Trzymam dłoń na jej brzuchu, nie pozwalając się ruszyć, i składam hołd każdemu z sutków. Ssę je i łagodnie szczypię, rozkoszując się, gdy twardnieją w odpowiedzi. Kwili i zaczyna dygotać biodrami. – Nie ruszaj się – ostrzegam, trzymając usta tuż przy skórze. Składam pocałunek na brzuchu, gdzie językiem badam głębię i smak jej pępka. – Ach – jęczy i wije się. Będę musiał ją nauczyć, by się nie ruszała… Gryzę skórę. – Hmm. Jesteś taka słodka, panno Steele. – Łagodnie szczypię zębami pępek i ciągnę za włosy łonowe, a potem siadam między jej nogami. Chwytając ją za kostki u nóg, szeroko je rozkładam. W tej pozycji, naga, bezbronna, przedstawia cudowny widok. Trzymając ją za stopę, zginam jej nogę w kolanie i unoszę ją do ust. Patrzę jej przy tym w oczy. Całuję każdy palec, a potem gryzę każdą poduszeczkę. Powieki ma rozchylone, usta rozwarte, przechodzące na zmianę od małego do wielkiego „o”. Kiedy gryzę troszeczkę mocniej poduszkę jej najmniejszego palca, jej biodra drgają i niemal szlocha. Przebiegam językiem po podbiciu, do łydki. Zaciska kurczowo powieki i rzuca głową na boki, gdy nadal ją dręczę. – Och, proszę – błaga, gdy ssę i gryzę jej najmniejszy palec u nogi. – Wszystko w swoim czasie, panno Steele – droczę się. Kiedy docieram do kolana, nie przestaję, ale idę wyżej, liżąc, ssąc i gryząc wewnętrzną stronę uda, a jednocześnie rozkładając szeroko jej nogi. Dygoce w szoku, oczekując, że niebawem poczuje mój język u zbiegu ud. Och, n ie… jesz cz e n ie, pan n o S teele. Kieruję uwagę na drugą nogę, całuję ją i szczypię od kolana w górę po wewnętrznej stronie uda.

Tężeje, gdy w końcu kładę się między jej nogami. Ale ramiona trzyma nadal uniesione. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Łagodnie sunę nosem w górę i w dół jej sromu. Wije się pode mną. Przerywam. Musi się nauczyć leżeć nieruchomo. Unosi głowę, by na mnie spojrzeć. – Wiesz, jak upajająco pachniesz, panno Steele? – Nie odrywając wzroku od jej oczu, buszuję nosem między jej włosami łonowymi i głęboko oddycham. Opuszcza bezwładnie głowę na poduszkę i jęczy. Dmucham łagodnie na jej włosy łonowe, przesuwając usta w górę i w dół. – Podobają mi się – mruczę. Dawno nie oglądałem włosów łonowych z tak bliska i w tak intymnej sytuacji. Szarpię je lekko. – Może je zostawimy. Chociaż podczas zabaw z woskiem to niewygodne… – Och, proszę – gorąco błaga. – Lubię, kiedy mnie prosisz, Anastasio. Jęczy. – Wyrównywać rachunki rozkoszy to nie w moim stylu, panno Steele – szepczę przy jej skórze. – Ale dzisiaj sprawiłaś mi przyjemność i powinnaś zostać nagrodzona. – I sięgam między jej uda, otwieram je mojemu językowi i powoli zaczynam nim obiegać łechtaczkę. Krzyczy, wyginając się w łuk. Ale nie przestaję. Mój język jest bezlitosny. Jej nogi sztywnieją, prostuje palce. Ach. Jest blisko i powoli wsuwam w nią środkowy palec. Jest mokra. Mokra i oczekująca. – Och, maleńka. Uwielbiam, kiedy jesteś dla mnie taka mokra. – Kołuję w niej palcem, aż się wypręża. Językiem nadal drażnię łechtaczkę, bez chwili przerwy. Tężeje pode mną i w końcu wydaje okrzyk, gdy wstrząsa nią orgazm. T ak! Klękam i chwytam kondom. Gdy tylko jest naciągnięty, powoli wsuwam się w nią. Cholera, co za rozkosz. – No, jak? – sprawdzam. – Świetnie. Dobrze – chrypi. Och… Zaczynam się ruszać, rozkoszując się jej uściskiem wokół mnie, dotykiem pode mną. Znów i znów, szybciej i szybciej, zatracając się w tej kobiecie. Chcę, żeby znów doszła. Chcę, żeby się nasyciła. Chcę, żeby była szczęśliwa. W końcu sztywnieje jeszcze raz i szlocha. – Dojdź w końcu, maleńka – rzężę przez zaciśnięte zęby i wybucha wokół mnie. – Och, ja pierdolę – krzyczę i odpuszczam, doznając słodkiej ulgi. Na krótko opadam na Anę, rozkoszując się jej jedwabistą skórą. Obejmuje mnie za szyję, ale że ma związane ręce, nie może mnie dotknąć. Biorę głęboki oddech i wspieram się na ramionach, patrząc na nią z zachwytem. – Widzisz, co możemy osiągnąć razem? Jak mi się oddasz, będzie jeszcze lepiej. Zaufaj mi, Anastasio, mogę cię zabrać do miejsc, o których nawet nie miałaś pojęcia. – Stykamy się czołami i zamykam oczy. Prosz ę, pow iedz tak. Słyszę głosy za drzwiami.

Co, u diabła? To Taylor i Grace. – Niech to szlag! To moja matka. Ana się krzywi, gdy się z niej wysuwam. Wyskakuję z łóżka i wyrzucam kondom do kosza. Do diabła, co m atka tu robi? Taylor ją przyhamował, dzięki Bogu. No, będzie miała niespodziankę. Ana nadal leży rozciągnięta na łóżku. – Rusz się, musimy się ubrać… to znaczy, jeśli chcesz poznać moją matkę. – Uśmiecham się do niej, gdy naciągam dżinsy. Wygląda uroczo. – Christianie… nie mogę się ruszyć – protestuje, ale też uśmiecha się szeroko. Pochylam się, rozwiązuję krawat i całuję ją w czoło. Matka będz ie z achw ycon a. – Jeszcze jeden pierwszy raz – szepczę, niezdolny powstrzymać się od uśmiechu. – Nie mam tu czystych rzeczy. Nakładam biały T-shirt, a kiedy się odwracam, ona siedzi na łóżku, obejmując kolana. – Może powinnam tu zostać – proponuje. – Och, nie, nie zostaniesz – ostrzegam ją. – Może włożysz coś mojego. Podoba mi się, kiedy nosi moje rzeczy. Mina jej rzednie. – Anastasio, mogłabyś nosić worek i wyglądałabyś cudownie. Proszę, nie przejmuj się. Chcę, żebyś poznała moją matkę. Ubierz się. Ja po prostu wyjdę i ją uspokoję. Oczekuję cię w pokoju za pięć minut, w innym wypadku przyjdę i wyciągnę cię stąd bez względu na to, co będziesz na sobie miała. Moje T-shirty są w tej szufladzie. Koszule w garderobie. Nie krępuj się. Robi oczy jak spodki. T ak. Nie ż artuję, m aleń ka. Ostrzegam ją znaczącym spojrzeniem, otwieram drzwi i wychodzę na spotkanie matki. Grace stoi na korytarzu prowadzącym do holu i Taylor coś jej mówi. Kiedy mnie widzi, jej twarz się rozświetla. – Kochanie, nie miałam pojęcia, że ktoś może ci towarzyszyć – wykrzykuje. Wydaje się trochę zakłopotana. – Cześć, mamo. – Całuję podsunięty policzek. – Dalej ja sobie z nią poradzę – mówię Taylorowi. – Tak jest, panie Grey. – Nieco poirytowany kiwa głową i wraca do swojego gabinetu. – Dziękuję, Taylor – woła za nim Grace, po czym poświęca mi całą uwagę. – Poradzę sobie z nią? – powtarza tonem nagany. – Byłam w śródmieściu na zakupach i pomyślałam sobie, że mogłabym wpaść na kawę. – Urywa. – Gdybym wiedziała, że nie jesteś sam… – Wzrusza nieporadnie ramionami, jak dziewczynka. Często wpadała do mnie na kawę i była tu kobieta… tylko matka nigdy o tym nie wiedziała. – Ona dołączy do nas za chwilę – mówię, ratując ją z niezręcznej sytuacji. – Usiądziesz? – Wskazuję kanapę. – Ona? – Tak, matko. Ona. – Mówię suchym tonem, ale zbiera mi się na śmiech. I raz przynajmniej milczy, gdy błądzi po salonie. – Widzę, że jedliście śniadanie – zauważa, patrząc na brudne naczynia. – Masz ochotę na kawę? – Nie. Dziękuję, kochanie. – Siada. – Poznam twoją… przyjaciółkę i pójdę sobie. Nie chcę ci

przeszkadzać. Wyobrażałam sobie, że będziesz harował w gabinecie. Masz za ciężką pracę, kochanie. Pomyślałam sobie, że mógłbyś się od niej oderwać. – Patrzy niemal przepraszająco, gdy dołączam do niej na kanapie. – Nie przejmuj się. – Jestem głęboko rozbawiony jej reakcją. – Czemu nie byłaś dzisiaj w kościele? – Carrick musiał pracować, więc pomyśleliśmy, że pójdziemy na wieczorną mszę. Pewnie nie ma co liczyć, że pójdziesz z nami. Unoszę brew w cynicznej pogardzie. – Matko, wiesz, że to nie dla mnie. Bóg i ja odw róciliśm y się do siebie plecam i daw n o tem u. Wzdycha, ale w tej chwili pojawia się Ana – ubrana w swoje rzeczy staje nieśmiało w drzwiach. Napięcie na linii matka–syn ustępuje i z ulgą wstaję. – Oto i ona. Grace się odwraca i też wstaje. – Matko, to jest Anastasia Steele. Anastasio, to Grace Trevelyan-Grey. Wymieniają uścisk dłoni. – Miło mi panią poznać – mówi Grace z nieco nadmiernym entuzjazmem, aby mi się przypodobać. – Dzień dobry, doktor Trevelyan-Grey – wita ją uprzejmie Ana. – Mów mi Grace – odpowiada matka, w jednej chwili przyjacielska i bezpośrednia. Co? Już ? – Zwykle przedstawiam się jako doktor Trevelyan, a pani Grey to moja teściowa. – Puszcza oko do Any i siada. Klepiąc poduszkę koło mnie, daję znak Anie, na co podchodzi i zajmuje miejsce. – Jak się poznaliście? – pyta Grace. – Ana przeprowadzała ze mną wywiad dla studenckiej gazetki, bo w tym tygodniu będę na rozdaniu dyplomów. – Więc w tym tygodniu kończysz studia? – Grace posyła Anie promienny uśmiech. – Tak. Telefon Any zaczyna dzwonić. Przeprasza i odbiera połączenie. – Będę wygłaszał mowę do absolwentów – wyjaśniam Grace, ale moja uwaga jest skupiona na Anie. Kto to? Słyszę jej słowa: – Słuchaj, José, to nie jest dobry moment. Pieprz on y fotograf. Cz ego on chce? – Zostawiłam wiadomość Elliotowi, a potem się dowiedziałam, że jest w Portlandzie. Nie widziałam się z nim od zeszłego tygodnia – mówi Grace. Ana się rozłącza. – …i Elliot zadzwonił, mówiąc, że jesteś w okolicy… nie widziałam cię od dwóch tygodni, kochanie – ciągnie dalej Grace, gdy Ana podchodzi do nas. – Ach, zadzwonił? – pytam retorycznie. Cz ego chciał fotograf? – Myślałam, że moglibyśmy zjeść razem lunch, ale widzę, że masz inne plany, i nie chcę ci przeszkadzać w zajęciach. – Grace wstaje i raz przynajmniej jestem jej wdzięczny za intuicję oraz trafne odczytanie sytuacji. Znów podsuwa mi policzek. Całuję ją na pożegnanie. – Muszę zawieźć Anastasię z powrotem do Portlandu. – Oczywiście, kochanie. – Grace obdarza jasnym i jeśli się nie mylę, wdzięcznym uśmiechem

Anę. To irytujące. – Anastasio, to była wielka przyjemność. – Matka wręcz promienieje, gdy ściska rękę Any. – Mam nadzieję, że znów się spotkamy. Taylor pojawia się na progu. – Pani Grey? – mówi pytająco. – Dziękuję, Taylorze – odpowiada Grace i Taylor odprowadza ją przez pokój do dwuskrzydłowych drzwi i holu. No, to było ciekaw e. Matka zawsze myślała, że jestem gejem. Ale szanowała moją prywatność i nigdy mnie nie spytała. Hm, teraz wie. Ana dręczy dolną wargę, okazując niepokój… czego należało się spodziewać. – Więc ten fotograf dzwonił? – pytam szorstko. – Tak. – Czego chciał? – Tylko przeprosić, wiesz… za piątek. – Rozumiem. – Może chce z nią spróbować jeszcze raz. Ta myśl jest nieprzyjemna. Taylor chrząka. – Panie Grey, jest problem z ładunkiem do Darfuru. Niech to diabli. To kara za niesprawdzenie e-maili rano. Byłem za bardzo pochłonięty Aną. – „Charlie Tango” odstawiony na Boeing Field? – pytam Taylora. – Tak, proszę pana. Taylor kłania się Anie. – Miło mi, panno Steele. Ona obdarza go szerokim uśmiechem i Taylor wychodzi. – Czy on tu mieszka? Taylor? – pyta Ana. – Tak. Idę do kuchni, sięgam po telefon i szybko sprawdzam e-maile. Jest oznaczona jako ważna wiadomość od Ros i kilka SMS-ów. Natychmiast dzwonię. – Ros, w czym rzecz? – Cześć, Christianie. Raport z Darfuru nie wygląda dobrze. Nie mogą zagwarantować bezpieczeństwa ładunku ani załodze transportu drogowego, a bez wsparcia organizacji pozarządowej Departament Stanu nie pali się, by uznać ładunek za pomoc humanitarną. Pieprz yć to. – Nie narażę na ryzyko załogi. – Ros o tym wie. – Moglibyśmy wprowadzić najemników – mówi. – Nie, odwołaj… – Ale koszty – protestuje. – Zrobimy zrzut. – Od kiedy o tym wspomniałeś, wiedziałam, że to się tak skończy, Christianie. Mam gotowy plan. Kosztowny plan. W międzyczasie kontenery mogą popłynąć z Filadelfii do Rotterdamu i możemy je stamtąd przejąć. Tak to wygląda. – Dobrze. – Rozłączam się. Przydałaby się pomoc Departamentu Stanu. Postanawiam zadzwonić do Blandino i przedyskutować to dokładniej. Moja uwaga ponownie skupia się na pannie Steele, która stoi na środku salonu, przyglądając mi się z niepokojem. Wracamy do harmonogramu.

T ak. Kon trakt. T o n astępn y krok w n asz ych n egocjacjach. W gabinecie zbieram leżące na biurku papiery i wpycham je do dużej koperty. Ana nie rusza się z miejsca, w którym zostawiłem ją w salonie. Może myśli o fotografie… mój nastrój daje głębokiego nurka. – To jest kontrakt. – Unoszę kopertę. – Przeczytaj go i w przyszłym tygodniu omówimy co trzeba. Czy mogę zasugerować, byś zebrała potrzebne informacje, żeby wiedzieć, w co się angażujesz? – Pobladła spogląda to na kopertę, to na mnie. – To znaczy, jeśli się zgadzasz. Naprawdę mam nadzieję, że tak jest – dodaję. – Informacje? – Zdziwisz się, co można znaleźć w Internecie. Marszczy brwi. – O co chodzi? – pytam. – Nie mam komputera. Normalnie używam komputerów na uczelni, zobaczę, czy nie dałoby się skorzystać z laptopa Kate. Nie m a kom putera? Jak studentka może nie mieć komputera? Jest aż tak spłukana? Podaję jej kopertę. – Jestem pewien, że komputer mogę ci… mhm… pożyczyć. Zabierz rzeczy, wrócimy do Portlandu i po drodze zjemy na chybcika lunch. Muszę się ubrać. – Ja tylko zadzwonię – mówi cichym, wahającym się tonem. – Fotograf? – warczę. Ma minę winowajczyni. Co, u diabła? – Nie lubię się dzielić, panno Steele. Zapamiętaj to. – Wypadam z pokoju, zanim coś jeszcze powiem. Czy wykorzystała mnie, żebym ją rozdziewiczył? Cholera. Może chodzi o pieniądze? To przygnębiająca myśl… chociaż nie robi wrażenia kobiety zainteresowanej tylko portfelem mężczyzny. Bardzo się opierała, żebym fundował jej garderobę. Zdejmuję dżinsy i wkładam bokserki. Krawat od Brioniego leży na podłodze. Pochylam się po niego. Zgodziła się na niego, żeby być dobrze związana… Jest n adz ieja, G rey. Nadz ieja. Wpycham krawat i dwa inne do podręcznej torby razem ze skarpetkami, bielizną i prezerwatywami. Co ja robię? W głębi duszy wiem, że na cały następny tydzień zatrzymam się w Heathmanie… żeby być blisko niej. Wybieram garnitury i koszule, które Taylor przywiezie mi później. Będę czegoś potrzebował na uroczystość rozdania dyplomów. Wskakuję w czyste dżinsy, biorę skórzaną kurtkę. Mój telefon brzęczy. SMS od Elliota. Wracam Twoim wozem. Mam nadzieję, że nie popsuję Twoich planów. Odpowiadam. Nie. Zaraz wracam do Portlandu. Daj znać Taylorowi, kiedy przyjedziesz.

Dzwonię do Taylora przez wewnętrzną linię telefoniczną. – Tak, panie Grey? – Elliot po południu przyprowadzi SUV-a. Dostarcz go jutro do Portlandu. Zatrzymam się w Heathmanie do czasu ceremonii rozdania dyplomów. Wybrałem trochę rzeczy. Chcę, żebyś jutro też je dostarczył. – Tak jest, proszę pana. – I zadzwoń do Audi. Mogę potrzebować A3 wcześniej, niż myślałem. – Jest gotowe, panie Grey. – Och, dobrze. Dzięki. Sprawa samochodu już załatwiona, teraz komputer. Dzwonię do Barneya, zakładając, że będzie w swoim gabinecie, i wiedząc, że jest obłożony laptopami, z których każdy to najnowsze osiągnięcie technologiczne. – Tak, panie Grey? – odpowiada. – Co ty robisz w pracy, Barney? Jest niedziela! – Pracuję nad wzornictwem tabletu. Ta sprawa z ogniwami słonecznymi nie daje mi spokoju. – Potrzebujesz życia domowego. Barney śmieje się uprzejmie. – Co mogę dla pana zrobić, panie Grey? – Masz jakieś nowe laptopy? – Mam dwa prosto od Apple. – Wspaniale. Potrzebuję jednego. – Nie ma sprawy. – Możesz ustawić adres poczty dla Anastasii Steele? Będzie właścicielem. – Jak się pisze? Steal? – S.T.E.E.L.E. – Świetnie. – Wspaniale. Andrea porozumie się dzisiaj w sprawie przesyłki. – Jasna sprawa, proszę pana. – Dzięki, Barney… i jedź do domu. – Tak jest, proszę pana. Piszę SMS-a do Andrei, instruując ją, by przesłała laptop na adres domowy Any, po czym wracam do salonu. Ana siedzi na kanapie, skubie nerwowo skórki. Rzuca mi ostrożne spojrzenie i wstaje. – Gotowa? – pytam. Kiwa głową. Taylor przychodzi ze swojego gabinetu. – Więc jutro – mówię. – Tak jest, proszę pana. Który samochód pan zabiera, proszę pana? – R8. – Szerokiej drogi, panie Grey. Do widzenia, panno Steele – mówi Taylor, otwierając przed nami drzwi do holu. Kiedy czekamy na windę, Ana nie może ustać w miejscu obok mnie, zębami maltretuje wydatną dolną wargę. To mi przypomina, jak te zęby pieściły mojego fiuta. – O co chodzi, Anastasio? – pytam, biorąc ją za podbródek. – Przestań gryźć wargę albo przelecę cię w tej windzie i nie obchodzi mnie, kto nas nakryje – warczę. Chyba jest zszokowana – chociaż czemu? Po tym wszystkim, co robiliśmy… Mój nastrój łagodnieje.

– Christianie, mam problem – mówi. – Tak? W windzie naciskam guzik garażu. – N-no tak – jąka się niepewnie. Prostuje ramiona. – Muszę porozmawiać z Kate. Mam tak dużo pytań o seks i o ciebie też chodzi. Jeśli chcesz, żebym robiła te wszystkie rzeczy, to skąd mam wiedzieć…? – Urywa, jakby ważyła słowa. – Po prostu nie wiem, jak się na co mówi. Tylko znów nie to. Już to przerabialiśmy. Nie chcę, żeby z kimkolwiek rozmawiała. Podpisała umowę poufności. Ale znów się dopytuje. Więc to musi być dla niej ważne. – Porozmawiaj z nią, jeśli musisz. Postaraj się, żeby nie wspomniała o niczym Elliotowi. – Nie zrobiłaby tego, a ja nie powiedziałabym ci niczego, o czym ona wspomniałaby w związku z Elliotem… gdyby w ogóle to zrobiła – mówi z naciskiem. Przypominam jej, że życie erotyczne Elliota mnie nie interesuje, ale zgadzam się, by porozmawiała o wszystkim, co do tej pory robiliśmy. Jej współlokatorka miałaby mnie w garści, gdyby znała moje prawdziwe intencje. – W porządku – mówi Ana i uśmiecha się do mnie promiennie. – Im wcześniej mi się podporządkujesz, tym lepiej, i będziemy mieli to z głowy. – Co będziemy mieli z głowy? – Twoje nieposłuszeństwo wobec mnie. – Całuję ją szybko i czując jej usta na swoich, natychmiast odzyskuję dobre samopoczucie. – Ładny samochód – mówi, gdy w podziemnym garażu zbliżamy się do R8. – Wiem. – Błyskam zębami i zostaję nagrodzony kolejnym uśmiechem, zanim przewróciła oczami. Otwieram przed nią drzwi, zastanawiając się, czy powinienem skomentować jej grymas. – Co to za samochód? – pyta, kiedy siadam za kierownicą. – To audi R8 spyder. Cudowny wóz, możemy opuścić dach. Mam tu bejsbolówkę. Więcej, dwie. Zapalam silnik, opuszczam dach i muzyka Bossa wypełnia samochód. – Nie da się nie kochać Bruce’a. – Uśmiecham się do Any i wyprowadzam R8 z jego kryjówki w garażu. Lawirując pomiędzy samochodami na I-5, jedziemy w kierunku Portlandu. Ana milczy, słucha muzyki i spogląda za okno. Nie widzę jej twarzy zasłoniętej wielkimi okularami przeciwsłonecznymi i moją czapką. Wiatr gwiżdże wokół nas, gdy pędzimy obok lotniska. Jak do tej pory weekend przyniósł wiele niespodzianek. Ale czego się spodziewałem? Myślałem, że zjemy kolację, omówimy kontrakt i potem co…? Być może seks z nią był nieunikniony. Zerkam na nią. T ak… I znów mam na nią ochotę. Chciałbym wiedzieć, co myśli. Nie odsłania się zbytnio, ale dowiedziałem się o niej paru rzeczy. Mimo niedoświadczenia jest chętna do nauki. Kto by pomyślał, że pod powierzchownością nieśmiałej istoty kryje się dusza syreny? Wyobrażam sobie jej usta wokół mojego fiuta i powstrzymuję jęk. T aa… Jest bardziej niż chętna. Ta myśl mnie podnieca. Mam nadzieję, że spotkam się z nią przed następnym weekendem. Kładę rękę na jej kolanie. – Głodna? – Nieszczególnie – odpowiada powściągliwie.

Ta sama śpiewka zaczyna być nudna. – Musisz jeść, Anastasio. Znam świetną knajpę koło Olympii. Wpadniemy do niej. Cuisine Sauvage jest niewielka, ale zatłoczona parami i rodzinami z dziećmi wsuwającymi z przyjemnością niedzielny brunch. Trzymając się za ręce, udajemy się za hostessą do stolika. Ostatni raz byłem tu z Eleną. Ciekawe, co powiedziałaby na Anastasię. – Nie byłem tu jakiś czas. Nie mamy wyboru… podają to, co złapali albo zebrali – mówię, krzywiąc się z udawaną zgrozą. Ana się śmieje. Cz em u rosn ę n a dz iesięć stóp, kiedy uda m i się ją roz baw ić? – Dwa kieliszki pinot grigio – zamawiam u kelnerki, która robi do mnie słodkie oczy spod blond loków. To irytujące. Ana się chmurzy. – Co? – pytam, zastanawiając się, czy kelnerka zirytowała i ją. – Chciałam dietetycznej coca-coli. Dlacz ego m i tego n ie pow iedz iałaś? Marszczę brwi. – Tu podają przyzwoite pinot grigio. Będzie dobrze pasowało do posiłku bez względu na to, co dostaniemy. – Bez względu na to, co dostaniemy? – pyta. Niepokój sprawia, że wytrzeszcza oczy. – Tak. – I posyłam jej mój megawatowy uśmiech, naprawiając fakt, że nie pozwoliłem jej samej zamówić tego, na co miała ochotę. Po prostu nie przywykłem pytać… – Spodobałaś się mojej matce – dodaję, mając nadzieję, że tym sprawię jej przyjemność, i przypominając sobie reakcję Grace na Anę. – Naprawdę? – pyta. Wygląda, że jej to pochlebiło. – O, tak. Zawsze myślała, że jestem gejem. – Dlaczego? – Bo nigdy nie widziała mnie z dziewczyną. – Och, z żadną z piętnastu? – Masz dobrą pamięć. Nie, z żadną z piętnastu. – Och. T ak… tylko z tobą, m aleń ka. Ta myśl jest niepokojąca. – Wiesz, Anastasio, w ten weekend ja też wiele rzeczy przeżyłem po raz pierwszy. – Tak? – Nigdy z nikim nie spałem, nigdy nie uprawiałem seksu w łóżku, nigdy nie zabrałem dziewczyny do „Charliego Tango”, nigdy nie przedstawiłem żadnej kobiety mojej matce. Co ty ze mną wyprawiasz? T aa. Do diabła, co ty z e m n ą w ypraw iasz ? T o n ie ja. Kelnerka przynosi schłodzone wino i Ana natychmiast pociąga łyk, wpatrując się we mnie błyszczącymi oczami. – To był naprawdę świetny weekend – mówi z nieśmiałym zachwytem w głosie. Moim zdaniem również i zdaję sobie sprawę, że nie miałem fajnego weekendu od… od kiedy rozstałem się z Susannah. Mówię to Anie. – Co znaczy seks po bożemu? – pyta. Nieoczekiwane pytanie i kompletna zmiana tematu doprowadzają mnie do śmiechu – Po prostu zwykły seks. Bez żadnych zabawek, dodatków. – Wzruszam ramionami. – Wiesz… to znaczy tak naprawdę nie wiesz, ale o to chodzi. – Och – wzdycha i wydaje się nieco podłamana. Co teraz ?

Kelnerka odrywa nas od poruszanej tematyki, stawiając talerze pełne czegoś zielonego. – Zupa pokrzywowa – oświadcza i dumnym krokiem powraca do kuchni. Spoglądamy na siebie, potem na zupę. Szybka degustacja i przekonujemy się, że jest znakomita. Demonstruję przesadną ulgę i Ana chichoce. – Uroczo się śmiejesz – mówię cicho. – Czemu nigdy wcześniej nie uprawiałeś seksu po bożemu? Zawsze robiłeś to po swojemu? – Jak zwykle ciekawska. – Tak jakby. – I rozważam, czy powinienem pogłębić ten temat. Przede wszystkim zależy mi na tym, żeby była ze mną szczera; chcę, żeby mi ufała. Nigdy nie bywam tak otwarty, ale myślę, że mogę jej ufać, więc starannie dobieram słowa. – Jedna z przyjaciółek matki uwiodła mnie, kiedy miałem piętnaście lat. – Och. – Łyżka Any zawisa w połowie drogi między talerzem i jej ustami. – Miała bardzo szczególne upodobania. Byłem jej uległym przez sześć lat. – Och – szepcze. – Więc wiem, o co chodzi w tej sferze, Anastasio. – W ięcej, n iż ty w iesz . – Poznałem seks w sposób daleki od normalności. – Nie mogłem być dotykany. Nadal nie mogę. Czekam na jej reakcję, ale nie odrywa się od zupy, przetrawiając ten strzęp informacji. – Więc w college’u z nikim nie chodziłeś? – pyta, gdy połknęła ostatnią łyżkę. – Nie. Kelnerka przerywa nam, sprzątając talerze. Ana odczekuje, aż tamta odejdzie. – Dlaczego? – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Tak. – Nie chciałem. Ona była wszystkim, co było mi konieczne, potrzebne. A poza tym stłukłaby mnie na kwaśne jabłko. Mruga kilka razy, przyswajając sobie te wiadomości. – Więc skoro była przyjaciółką twojej matki, to ile miała lat? – Tyle, że powinna być mądrzejsza. – Nadal się z nią spotykasz? – Wydaje się wstrząśnięta. – Tak. – Wciąż… mmm… – Czerwieni się jak burak, wykrzywiając usta w podkówkę. – Nie – mówię szybko. Nie chcę, żeby wyrobiła sobie mylny obraz moich relacji z Eleną. – Jest bardzo dobrą przyjaciółką – zapewniam ją. – Och. Czy twoja matka wie? – Oczywiście, że nie. Matka by m n ie z abiła… i Elen ę też . Kelnerka wraca z przystawką, dziczyzną. Ana pociąga długi łyk wina. – Ale to nie mogło funkcjonować bez przerwy? – Nie zwraca uwagi na jedzenie. – Ale jakoś funkcjonowało, chociaż nie byłem z nią cały czas. To było… trudne. Przede wszystkim byłem nadal w szkole, a potem w college’u. Bierz się do jedzenia, Anastasio. – Naprawdę nie jestem głodna, Christianie – mówi. Mrużę oczy. – Jedz. – Zachowuję spokojny ton głosu, starając się panować nad sobą. – Daj mi chwilę – mówi tonem równie cichym jak mój. O co jej chodz i? O Elen ę? – Okej – zgadzam się. Zastanawiam się, czy nie powiedziałem jej za dużo, i nabieram na widelec dziczyznę.

W końcu sięga po sztućce i zaczyna jeść. Dobrz e. – Czy tak będzie wyglądać nasz… związek? – pyta. – Będziesz mną rządził? – Przygląda się talerzowi, który ma przed sobą. – Tak. – Rozumiem. – Odrzuca koński ogon na plecy. – I co więcej, będziesz tego chciała. – To poważny krok – mówi. – Zgadza się. – Zamykam oczy. Pragnę robić to z nią, teraz bardziej niż kiedykolwiek. Co mogę takiego powiedzieć, by dała szansę naszemu kontraktowi? – Anastasio, musisz iść za instynktem. Zbierz informacje, przeczytaj kontrakt. Z przyjemnością omówię z tobą każdy aspekt. Będę w Portlandzie do piątku, jeśli chcesz o tym porozmawiać wcześniej. Zadzwoń do mnie… może zjedlibyśmy kolację… powiedzmy w środę? Naprawdę zależy mi na tym, żeby to wypaliło. Powiem więcej, nigdy nie pragnąłem niczego tak jak tego. O ran y. T o ci prz em ów ien ie, G rey. Cz y w łaśn ie n ie poprosiłeś jej o ran dkę? – Co się stało z tamtą piętnastką? – pyta. – Różnie bywało, ale sprowadzało się do niedopasowania. – I myślisz, że ja mogłabym do ciebie pasować? – Tak. Mam n adz ieję… – Już się z nimi nie spotykasz? – Nie, Anastasio, nie spotykam się. Moje związki są monogamiczne. – Rozumiem. – Poszukaj informacji, Anastasio. Odkłada nóż i widelec, sygnalizując, że skończyła lunch. – Już? To wszystko, co zamierzasz zjeść? Kiwa głową, składając ręce na podołku, i zacina usta – robi tę swoją upartą minę… Wiem, że chcąc ją przekonać do opróżnienia talerza, będę musiał walczyć. Trzeba będzie popracować nad jej zwyczajami żywieniowymi, jeśli zgodzi się być moja. Gdy jem, co kilka sekund rzuca mi spojrzenie i powoli zaczyna się czerwienić. No, co to? – Dałbym wszystko, żeby wiedzieć, co myślisz właśnie w tej chwili. – Wyraźnie myśli o seksie. – Chyba zgadnę – droczę się z nią. – Cieszę się, że nie potrafisz odczytać moich myśli. – Myśli nie, Anastasio, ale odczytywać, czego chce twoje ciało… tego od wczoraj nauczyłem się całkiem nieźle. – Uśmiecham się do niej wilczo i proszę o rachunek. Kiedy wychodzimy, mocno trzymam ją za rękę. Jest milcząca – chyba głęboko zamyślona – i pozostaje milcząca całą drogę do Vancouver. Podsunąłem jej masę rzeczy do przemyślenia. Ale ona mi też. Cz y będz ie chciała to z e m n ą robić? Do diabła, m am n adz ieję, ż e tak. Jest nadal jasno, gdy podjeżdżamy pod jej mieszkanie, ale słońce zapada się za horyzont, lśniąc różowoperłowym blaskiem nad Mount St. Helen. Ana i Kate mieszkają w malowniczym miejscu oferującym niezwykły widok. – Chcesz wejść? – pyta, gdy wyłączam silnik. – Nie, praca na mnie czeka. – Wiem, że gdybym przyjął jej zaproszenie, przekroczyłbym

pewną granicę. Nie jestem na to gotowy. Nie jestem materiałem na chłopaka, z którym się chodzi – i nie chcę stwarzać jej fałszywych nadziei co do charakteru naszego związku. Rzednie jej mina. Jest jak przekłuty balonik i odwraca wzrok. Nie chce, żebym sobie poszedł. To poniżające. Biorę ją za rękę i całując kłykcie palców, mam nadzieję, że złagodzę gorycz odmowy. – Dziękuję ci za ten weekend, Anastasio. To było… najlepsze. – Kieruje na mnie lśniące oczy. – Środa? – kontynuuję. – Zabiorę cię z pracy, czy skąd? – Środa – mówi i nadzieja w jej głosie jest niepokojąca. Niech to sz lag. T o n ie ran dka. Znów całuję ją w rękę i wysiadam z samochodu otworzyć jej drzwi. Muszę się stąd wynosić, zanim zrobię coś, czego pożałuję. Gdy opuszcza samochód, promienieje, inna niż chwilę temu. Maszeruje do frontowych drzwi, ale zanim znajdzie się przy schodkach, nagle się odwraca. – Och, przy okazji. Mam na sobie twoje slipki – obwieszcza triumfalnie i wyciąga je powyżej paska, demonstrując nad dżinsami napisy „Polo” i „Ralph”. Ukradła moją bieliznę! To szok. W tej chwili widzę ją w moich bokserkach… i tylko w nich. Odrzuca włosy i dumna jak paw idzie do mieszkania, podczas gdy stoję przy krawężniku, gapiąc się jak idiota. Potrząsając głową, ładuję się z powrotem do wozu i gdy zapalam silnik, nie mogę się powstrzymać od głupawo-chełpliwego uśmiechu. Mam nadzieję, że się zgodzi. Kończę pracę i pociągam łyk świetnego sancerre, dostarczonego przez obsługę hotelową w postaci kobiety o czarnych jak noc oczach. Podróżując przez e-maile i odpowiadając na te, które tego wymagają, z przyjemnością odrywam myśli od Anastasii. Jestem mile zmęczony. Czy to za sprawą pięciu godzin pracy? Czy tej całej seksualnej aktywności zeszłej nocy i dzisiejszego ranka? Wspomnienia o rozkosznej pannie Steele atakują mi głowę; ona w „Charliem Tango”, w moim łóżku, w wannie, tańcząca w kuchni. I pomyśleć, że to wszystko zaczęło się tutaj, w piątek… a teraz rozważa moją propozycję. Cz y prz ecz ytała kon trakt? Cz y odrobiła z adan ie dom ow e? Jeszcze raz sprawdzam, czy nie dostałem SMS-a, czy nie mam nieodebranego połączenia, ale oczywiście nic. Cz y się z godz i? Mam nadzieję… Andrea przesłała nowy adres e-mail Any i zapewniła, że laptop zostanie doręczony jutro rano. Mając to na uwadze, piszę e-maila. Od: Christian Grey Temat: Twój nowy komputer Data: 22 maja 2011 23:15 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, ufam, że spałaś dobrze. Mam nadzieję, że wykorzystałaś ten laptop jak należy, zgodnie z naszymi ustaleniami.

Cieszę się na środową kolację. Z radością odpowiem wcześniej e-mailem na wszelkie pytania, gdybyś je miała. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Wiadomość nie zostaje odrzucona przez system, więc adres działa. Zastanawiam się, jak Ana rano zareaguje, gdy ją przeczyta. Mam nadzieję, że laptop jej się spodoba. Chyba dowiem się tego jutro. Sięgam po ostatnią lekturę i siadam na kanapie. To książka dwóch renomowanych ekonomistów, który badają sposoby myślenia i zachowania ludzi biednych. Obraz młodej kobiety czeszącej długie ciemne włosy pojawia się w mojej wyobraźni; jej włosy lśnią w padającym z popękanego pożółkłego okna świetle, w powietrzu tańczą drobiny kurzu. Śpiewa cicho, jak dziecko. Wzdrygam się. Nie z aglądaj tam , G rey. Otwieram książkę i zaczynam czytać.

PO NIE DZIAŁE K, 23 MAJA 2011

I

dę do łóżka o pierwszej w nocy. Patrzę w sufit, jestem zmęczony, rozluźniony, ale

równocześnie podekscytowany wizją nadchodzącego tygodnia. Nadzieję wiążę z nowym projektem: panną Anastasią Steele. Moje stopy łomocą o chodnik Main Street, gdy biegnę w kierunku rzeki. Jest 6:35 i promienie słońca migocą między wieżowcami. Drzewa na chodnikach mają świeżą zieleń, wiosenne liście; powietrze jest czyste, ruch spokojny, spałem dobrze. W uszach rozbrzmiewa mi „O Fortuna” z Carm in a Buran a Orffa. Dzisiaj ulice są wybrukowane możliwościami. Cz y odpow ie n a m ój e-m ail? Jest zbyt wcześnie, o wiele zbyt wcześnie na odpowiedź, ale czując się lżej niż kiedykolwiek w ciągu ostatnich kilku tygodni, przebiegam obok rzeźby łosia i kieruję się do Willamette. Przed 7:45 jestem przed laptopem, po prysznicu i złożeniu zamówienia na śniadanie. Wysyłam do Andrei e-mail, by wiedziała, że tydzień będę pracował w Portlandzie. Proszę ją, by przestawiła spotkania tak, aby dało się je przeprowadzić telefonicznie lub w formie wideokonferencji. Wysyłam wiadomość do Gail. Niech wie, że w domu najwcześniej będę w czwartek wieczór. Przeglądam skrzynkę odbiorczą i między innymi znajduję propozycję joint venture z tajwańską stocznią. Przekazuję ją Ros, niech doda do spraw, które powinniśmy omówić. Następnie zajmuję się inną zaległą sprawą: Eleną. Przez weekend wysłała mi kilka SMS-ów, a ja nie odpowiedziałem. Od: Christian Grey Temat: Weekend Data: 23 maja 2011 8:15 Do: Elena Lincoln Dzień dobry, Eleno, przepraszam, że nie odpowiedziałem. Cały weekend byłem zajęty, a przez tydzień będę w Portlandzie. Nie wiem też, co z przyszłym weekendem, ale jak będę wolny, dam Ci znać. Ostatnie rezultaty biznesu kosmetycznego wyglądają obiecująco. Dobra robota, Szanowna Pani… Najlepszego C Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Klikam na ikonkę „wyślij”, zastanawiając się znów, co Elena powiedziałaby na Anę… i na odwrót. Laptop sygnalizuje nadejście nowego e-maila. To od Any.

Od: Anastasia Steele Temat: Twój nowy komputer (wypożyczony) Data: 23 maja 2011 8:20 Do: Christian Grey Dziękuję, spałam dobrze – nie wiedzieć czemu – o Panie. Rozumiem, że komputer jest wypożyczony, więc nie mój. Ana „Pan” przez duże „P”; dziewczyna poczytała i zapewne wyszukała informacje. I wciąż się do mnie odzywa. Uśmiecham się głupawo do ekranu. Dobre wieści. Chociaż równocześnie Ana przekazuje, że nie chce komputera. No, to frustrujące. Zdziwiony kręcę głową. Od: Christian Grey Temat: Twój nowy komputer (wypożyczony) Data: 23 maja 2011 8:22 Do: Anastasia Steele Ten komputer jest wypożyczony. Na zawsze, Panno Steele. Z Twojego tonu wnoszę, że zapoznałaś się z przekazaną dokumentacją. Jakieś pytania do tej pory? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. „Wyślij”. Ile czasu minie, zanim odpowie? Żeby wypełnić czas czekania, zajmuję się pocztą elektroniczną. Jest sporządzone przez Freda, szefa wydziału telekomunikacyjnego, podsumowanie dla kierownictwa, dotyczące prac nad tabletem na baterie słoneczne – to jeden z moich ukochanych projektów. Jest ambitny, ale wiążę z nim wiele nadziei i jestem podekscytowany. Za wszelką cenę chcę dostarczyć Trzeciemu Światu przystępną technologię świata rozwiniętego. Komputer daje sygnał. Kolejny e-mail panny Steele. Od: Anastasia Steele Temat: Dociekliwe umysły4 Data: 23 maja 2011 8:25 Do: Christian Grey Mam wiele pytań, ale nienadających się do e-maila. Poza tym niektórzy z nas muszą pracować na życie. Nie chcę ani nie potrzebuję komputera na zawsze. Na razie, dobrego dnia, PANIE. Ana

Uśmiecham się na ten ton, ale wygląda na to, że poszła do pracy, więc na razie to może być ostatni list. Jej opór przed przyjęciem cholernego komputera jest denerwujący. Ale jak przypuszczam, świadczy to o jej braku zachłanności. Nie wiąże się z mężczyzną dla pieniędzy – rzadkość wśród poznanych przeze mnie kobiet… chociaż Leila była taka sama. „Pan ie, n ie z asługuję n a taką piękn ą sukien kę”. „Zasługujesz . W eź ją. I n ie chcę n ic w ięcej słysz eć n a ten tem at. Zroz um ian o?” „T ak. Pan ie i w ładco”. „Dobrz e”. Ach, Leilo. Była dobrą uległą, ale zbyt się przywiązała, a ja nie byłem dla niej odpowiednim mężczyzną. Na szczęście to nie trwało długo. Teraz jest zamężna i szczęśliwa. Znów skupiam się na liście Any i czytam go jeszcze raz. „Niektórzy z nas muszą pracować na życie”. Ta impertynencka dziewucha daje do zrozumienia, że nic nie robię. No, do diabła z tym ! Przeglądam w komputerze przeraźliwie nudne wywody Freda i postanawiam postawić z Aną sprawę jasno. Od: Christian Grey Temat: Twój nowy komputer (znów pożyczony) Data: 23 maja 2011 8:26 Do: Anastasia Steele Na razie, Maleńka. PS Ja też pracuję na życie. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Czuję, że nie dam rady się skupić na pracy, czekając na wiele mówiący sygnał dźwiękowy oznajmiający nowego e-maila od Any. Kiedy się rozlega, natychmiast patrzę na ekran – ale to od Eleny. Jestem zaskoczony moim rozczarowaniem. Od: Elena Lincoln Temat: Weekend Data: 23 maja 2011 8:33 Do: Christian Grey Christianie, pracujesz za ciężko. Co takiego masz w Portlandzie? Pracę? Była Elena Lincoln Esclava Dla piękna, które jest Tobą™ Powiedzieć jej? Jeśli to zrobię, zaraz zadzwoni i zasypie mnie pytaniami, a jeszcze nie

jestem gotów zdradzać moje weekendowe przeżycia. Piszę krótkiego e-maila, tłumacząc, że chodzi o pracę, i wracam do lektury. Andrea dzwoni o dziewiątej i przeglądamy mój rozkład zajęć. Jako że jestem w Portlandzie, proszę, aby ustaliła spotkanie z rektorem WSU i wicerektorem do spraw finansowych. Trzeba przedyskutować projekt dotyczący gleboznawstwa, który stworzyliśmy, i potrzeby pozyskania dodatkowych funduszy w przyszłym roku podatkowym. Andrea przyjmuje do wiadomości, że skreślam wszystkie towarzyskie zobowiązania w tygodniu, i przełącza mnie na pierwszą wideokonferencję dnia. O 15:00 ślęczę nad schematem tabletu przysłanym przez Barneya. Od pracy odrywa mnie pukanie do drzwi. Czuję irytację, choć przez chwilę łudzę się, że przyszła panna Steele. To Taylor. – Cześć. – Mam nadzieję, że w moim głosie nie słychać zawodu. – Mam pańskie rzeczy, panie Grey – melduje uprzejmie. – Wejdź. Możesz powiesić je w szafie? Spodziewam się następnej konferencji. – Oczywiście, proszę pana. – Idzie do sypialni, niosąc kilka garniturów w pokrowcach i marynarską torbę. Kiedy wraca, nadal czekam na połączenie. – Taylor, nie wydaje mi się, żebym cię potrzebował przez kilka dni. Może skorzystasz z okazji i spotkasz się z córką? – To bardzo miłe z pańskiej strony, ale jej matka i ja… – urywa zażenowany. – Ach. Tak to wygląda, co? – pytam. Kiwa głową. – Tak, proszę pana. Bez negocjacji się nie obejdzie. – Okej. Czy środa będzie lepsza? – Spytam. Dziękuję, proszę pana. – Mogę ci jakoś pomóc? – Wystarczająco mi pan pomaga, proszę pana. Nie chce o tym mówić. – Okej. Chyba będzie mi potrzebna drukarka… Mógłbyś zadziałać w tej sprawie? – Tak, proszę pana. Kiedy wychodzi, cicho zamykając za sobą drzwi, marszczę brew. Mam nadzieję, że jego była nie daje mu w kość. Płacę za edukację jego córki. To jeszcze jeden z bonusów, zachęt do pracy u mnie. Jest dobrym pracownikiem. Nie chcę go stracić. Dzwoni telefon – to konferencja z Ros i senatorem Blandino. Ostatnia rozmowa kończy się o 17:20. Przeciągając się na fotelu, myślę o tym, jaki dzisiaj byłem produktywny. To zdumiewające, jak wielki osiągam przerób, nie tkwiąc w biurowym gabinecie. Jeszcze tylko parę raportów do przejrzenia i koniec na dzisiaj. Kiedy patrzę przez okno na niebo wczesnego wieczoru, myślami błądzę wokół pewnej potencjalnej uległej. Zastanawiam się, jak wyglądał jej dzień pracy w sklepie, nabijanie na kasie zacisków i odmierzanie lin. Liczę na to, że któregoś dnia zobaczę je na niej. Pod wpływem tych myśli wyobrażam ją sobie z łańcuchem na szyi w moim pokoju zabaw. Rozważam tę wizję i… szybko posyłam jej e-maila. Całe to czekanie, pracowanie i wysyłanie e-maili sprawia, że nie mogę usiedzieć na miejscu. Wiem, jak chciałbym uwolnić tę spętaną energię, ale pozostaje mi tylko pobiegać.

Od: Christian Grey Temat: Pracowanie na życie Data: 23 maja 2011 17:24 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, żywię gorącą nadzieję, że miała Pani przyjemny dzień pracy. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Przebieram się w strój biegowy. Taylor przywiózł mi dwie dodatkowe pary dresów. To na pewno zasługa Gail. Idąc do drzwi, sprawdzam e-maile. Odpowiedziała. Od: Anastasia Steele Temat: Pracowanie na życie Data: 23 maja 2011 17:48 Do: Christian Grey Panie i Władco… to był bardzo miły dzień pracy. Dziękuję. Ana Ale nie odrobiła pracy domowej. Odpowiadam. Od: Christian Grey Temat: Twój nowy komputer (ciągle pożyczony) Data: 23 maja 2011 17:50 Do: Anastasia Steele Panno Steele, cieszę się, że miałaś miły dzień. Kiedy wysyłałaś e-maile, nie zbierałaś infor​m acji. Christian Grey, Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. I zamiast wyjść, wypatruję jej odpowiedzi. Nie każe mi długo czekać. Od: Anastasia Steele Temat: Zawracanie głowy Data: 23 maja 2011 17:53 Do: Christian Grey Panie Grey, proszę zaprzestać przysyłania mi e-maili, wtedy będę mogła zabrać się za to, co mi zadano. Chciałabym dostać następną piątkę.

Ana Śmieję się głośno. T ak. Tamta piątka to było coś wyjątkowego. Zamykając oczy, znów widzę i czuję jej usta na moim fiucie. O ja piern icz ę. Biorę w karby nieposłuszne ciało i po napisaniu odpowiedzi klikam „wyślij”. Od: Christian Grey Temat: Niecierpliwość Data: 23 maja 2011 17:56 Do: Anastasia Steele Panno Steele, proszę, żeby to Pani przestała mi przysyłać e-maile – i zajęła się swoim zadaniem. Pragnąłbym przyznać kolejną piątkę. Pierwsza była niezwykle zasłużona ;) Christian Grey, Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Nie odpowiada natychmiast, więc trochę załamany odwracam się od komputera, decydując się pobiegać. Lecz gdy otwieram drzwi, sygnał dźwiękowy skrzynki odbiorczej przyciąga mnie z powrotem. Od: Anastasia Steele Temat: Szukanie w Internecie Data: 23 maja 2011 17:59 Do: Christian Grey Panie Grey, czy sugeruje Pan, że powinnam użyć wyszukiwarki? Ana Niech to diabli! Czemu o tym nie pomyślałem? Mogłem jej dać kilka książek. Przychodzą mi na myśl liczne strony internetowe – ale nie chcę jej wystraszyć. Może powinna zacząć od zwyczajnych… Od: Christian Grey Temat: Szukanie w Internecie Data: 23 maja 2011 18:02 Do: Anastasia Steele Panno Steele, zawsze można zacząć od Wikipedii. Żadnych e-maili więcej, chyba że z pytaniami. Zrozumiano?

Christian Grey, Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Wstaję od biurka, myśląc, że nie odpowie, ale jak zwykle mnie zaskakuje. Odpowiada. Nie mogę się oprzeć ciekawości. Od: Anastasia Steele Temat: Władczy! Data: 23 maja 2011 18:04 Do: Christian Grey Tak… o PANIE. Jesteś taki władczy. Ana Masz 10 0 procen t racji, m aleń ka. Od: Christian Grey Temat: Panujący Data: 23 maja 2011 18:06 Do: Anastasia Steele Anastasio, nie masz pojęcia, jak władczy. No, może teraz masz jakie takie pojęcie. Do roboty. Christian Grey, Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Okaż trochę pow ściągliw ości, G rey. Zanim kolejny raz mi przeszkodzi, jestem na korytarzu. Foo Fighters dudnią mi w uszach, gdy biegnę do rzeki; oglądałem Willamette o świcie, teraz chcę ją zobaczyć o zmierzchu. Jest ładny wieczór; pary spacerują nad wodą, niektóre siadają na trawie, a kilkoro turystów jeździ na rowerach obok dwupasmówki. Wymijam ich, muzyka wibruje mi w uszach. Panna Steele ma pytania. Piłka nadal w grze, nie zostałem odrzucony. Wymiana e-maili dała mi nadzieję. Gdy przebiegam pod Hawthorne Bridge, myślę o tym, jak łatwo przychodzi jej słowo pisane, dużo łatwiej niż mówione. Może to jej ulubiony sposób komunikacji. Hm, studiowała literaturę angielską. Mam nadzieję, że zanim wrócę, będzie na mnie czekał kolejny e-mail, może z pytaniami, może z jej bezczelnymi żartami. T aa. Jest czego wyczekiwać. Kiedy pędzę w dół Main Street, pozwalam sobie mieć nadzieję. Może przyjmie moją propozycję. Ta myśl jest ekscytująca, dodaje mi sił, więc przyspieszam jeszcze bardziej, gnając z powrotem do hotelu. Jest 20:15, gdy znów siadam przy stole, gdzie wcześniej zjadłem kolację, dzikiego

oregońskiego łososia, o którego postarała się Panna O Czarnych Jak Noc Oczach, i nadal mam pół kieliszka sancerre do osuszenia. Laptop jest otwarty i włączony, na wypadek gdyby pojawiły się ważne e-maile. Sięgam po wydrukowany raport na temat postindustrialnych terenów w Detroit. – Nie ma ucieczki przed Detroit – burczę na głos i zaczynam czytać. Po kilku minutach słyszę sygnał komputera. To e-mail zatytułowany „Wstrząśnięta z WSUV”. Nagłówek sprawia, że nagle się prostuję. Od: Anastasia Steele Temat: Wstrząśnięta z WSUV Data: 23 maja 2011 20:33 Do: Christian Grey Okej, dość się naoglądałam. Miło było Cię poznać. Ana Niech to sz lag! Czytam znów. Kurw a m ać. To znaczy „nie”. Patrzę z niedowierzaniem w ekran. Na tym kon iec? Żadn ej dyskusji? Nic. Tylko „Miło było Cię poznać”? Co. Jest. Kurw a. Mać. Odchylam się w fotelu oszołomiony. „Miło”? „Miło”. „MIŁO”. Było jej bardziej niż miło, kiedy odrzuciła w tył głowę, dochodząc. Nie bądź z byt pochopn y, G rey. Może to żart? T eż m i ż art! Przysuwam laptop, żeby odpisać. Od: Christian Grey Temat: „MIŁO”? Data: 23 maja 2011 Do: Anastasia Steele Ale gdy wpatruję się w ekran, wisząc palcami nad klawiaturą, nie wiem, co powiedzieć. Jak mogła tak łatwo mnie skreślić? Pierwszego faceta, z którym się rżnęła. Poz bieraj w sz ystko do kupy i m yśl, G rey. Jakie m asz opcje? Może mógłbym ją odwiedzić, choćby tylko po to, żeby się przekonać, że to „nie”. Może mógłbym ją przekonać do zmiany zdania. Zupełnie nie wiem, co odpowiedzieć. Może zajrzała na jakieś nadzwyczaj ostre strony.

Czemu nie podrzuciłem jej paru książek? Nie mogę w to uwierzyć. Musi spojrzeć mi w oczy i powiedzieć „nie”. Uhm . Trę podbródek, układając plan, i chwilę później jestem w garderobie, zabierając krawat. Tamten krawat. Transakcja nie jest odrzucona. Z torby na ramię wyjmuję kilka kondomów i wsuwam je do tylnej kieszeni spodni, biorę kurtkę i z minibaru butelkę białego wina. Do diabła, to chardonnay – ale będzie musiało wystarczyć. Biorę klucz do pokoju, zamykam drzwi i idę do windy, odebrać samochód od boya. Kiedy zajeżdżam R8 pod mieszkanie, które dzieli z Kavanagh, zastanawiam się, czy to mądry ruch. Nigdy wcześniej nie złożyłem wizyty w domu mojej uległej – zawsze one zjawiały się u mnie. Przekraczam wszystkie granice, które sam sobie wyznaczyłem. Otwieram drzwi samochodu i wychodząc, czuję niepokój; przyjazd tu to dowód lekkomyślności i zbytniej pewności siebie. Z drugiej strony byłem tu już dwukrotnie, chociaż tylko na kilka minut. Jeśli się zgodzi, będę musiał sprostać jej oczekiwaniom. To się nigdy więcej nie powtórzy. Uprz edz asz w ypadki, G rey. Jesteś tu, bo m yślisz , ż e odpow iedź brz m i „n ie”. Gdy pukam do drzwi, otwiera Kavanagh. Na mój widok jest zaskoczona. – Cześć, Christianie. Ana nie mówiła, że wpadniesz. – Odsuwa się na bok, wpuszczając mnie. – Siedzi w swoim pokoju. Powiem, że jesteś. – Nie. Chciałbym sprawić jej niespodziankę. – Obdarzam ją najbardziej niewinnym i ujmującym spojrzeniem z mojego repertuaru, na co reaguje, mrugając. O ran y. T o było łatw e. Kto by pom yślał? Kamień z serca. – Gdzie jest jej pokój? – Tamtędy, pierwsze drzwi. – Wskazuje pomieszczenie za pokojem dziennym. – Dzięki. Kładę kurtkę i schłodzone wino na jednej ze skrzynek. Otworzywszy drzwi, widzę korytarzyk i kilka pomieszczeń. Zakładam, że najpierw jest łazienka, i pukam do drugich drzwi. Po sekundzie je otwieram i oto Ana. Siedzi przy małym biurku, coś czyta, chyba kontrakt. Na uszach ma słuchawki, odruchowo stuka placami do rytmu, którego nie słychać. Chwilę stoję, obserwuję. Twarz ma skupioną, zaciętą; włosy splecione w warkocze, jest w dresie. Może wieczorem biegała… może też cierpiała na nadmiar energii. Ta myśl jest przyjemna. Pokój okazuje się mały, czysty i dziewczęcy; same biele, kremy i niemowlęce niebieskości, wszystko skąpane w łagodnym świetle łóżkowej lampki. Jest też nieco pustawo, ale zauważam zamkniętą skrzynkę z napisem „Pokój Any” na górze. Przynajmniej ma podwójne łóżko, z białym, kutym w żelazie zagłówkiem. T ak. To stwarza możliwości… Ana nagle podskakuje, zaskoczona moją obecnością. T ak. Jestem tu z pow odu tw ojego e-m aila. Zdejmuje słuchawki i okruchy banalnej muzyki wypełniają ciszę między nami. – Dobry wieczór, Anastasio. Wpatruje się we mnie oszołomiona, oczy jej rosną. – Uznałem, że twój e-mail domaga się odpowiedzi osobiście. – Silę się na neutralny ton. Otwiera i zamyka usta, ale nic nie mówi. Pannie Steele odebrało mowę. Piękna sprawa. – Mogę usiąść? Kiwa głową, nadal patrząc z niedowierzaniem, gdy przysiadam na łóżku.

– Zastanawiałem się, jak wygląda twoja sypialnia – rzucam na przełamanie lodów, chociaż gadu-gadu to nie moja specjalność. Rozgląda się po pokoju, jakby widziała go po raz pierwszy. – Bardzo tu pogodnie i spokojnie – dodaję, mimo że w tej chwili daleko mi do wewnętrznej pogody i spokoju. Chcę wiedzieć, dlaczego powiedziała „nie” na moją propozycję, nie podejmując żadnej rozmowy. – Jak…? – szepcze, ale urywa. Jej cichy ton potwierdza, iż nadal nie może uwierzyć, że mnie widzi. – Nadal jestem w Heathmanie. – Wie o tym. – Masz ochotę się czegoś napić? – pyta łamiącym się głosikiem. – Nie, dziękuję, Anastasio. – Dobrz e. Przypomniała sobie, że jest coś takiego jak dobre maniery. Ale zależy mi na bieżącej sprawie: wyjaśnieniu jej alarmującego e-maila. – Więc poznanie mnie było miłe? – Podkreślam słowo, które najbardziej uraziło mnie w tamtym zdaniu. „Miłe”? Dopraw dy? Patrzy na leżące na podołku ręce, nerwowo stukając palcami o uda. – Myślałam, że odpowiesz e-mailem – mówi głosem tak cichym, że nie dociera do ścian tego małego pokoju. – Czy celowo gryziesz wargę? – pytam bardziej stanowczym tonem, niż zamierzałem. – Nie zdawałam sobie sprawy, że to robię – szepcze blada. Wpatrujemy się w siebie. I niemal słychać, jak powietrze między nami trzeszczy od wyładowań. Niech to sz lag. Nie cz ujesz tego, An astasio? Tego napięcia. Tego przyciągania. Mój oddech staje się płytszy, gdy widzę, jak jej źrenice się rozszerzają. Powoli, ostentacyjnie sięgam do jej włosów i łagodnie pociągam za gumkę, uwalniając jeden z warkoczy. Patrzy na mnie jak zaczarowana, na sekundę nie odrywając wzroku od moich oczu; uwalniam drugi warkocz. – Więc postanowiłaś trochę poćwiczyć? – Obiegam palcami delikatny zarys jej ucha. Bardzo delikatnie pociągam i ściskam w palcach jego płatek. Nie nosi kolczyków, chociaż ma przekłute uszy. Ciekawe, jak wyglądałyby w nich migocące brylanty. Nadal cichym tonem pytam ją, dlaczego ćwiczyła. Jej oddech przyśpiesza. – Potrzebowałam czasu do namysłu – tłumaczy. – Namysłu nad czym, Anastasio? – Nad tobą. – I zdecydowałaś, że miło było mnie poznać? Czy miałaś na myśli poznanie w sensie biblijnym? Jej policzki różowieją. – Nie sądziłam, że znasz Biblię. – Chodziłem na lekcje religii, Anastasio. Wiele mnie nauczyły. Katechiz m u. Pocz ucia w in y. I tego, ż e Bóg daw n o m n ie porz ucił. – Nie pamiętam, żebym czytała w Biblii o szczypczykach na sutki. Może zapoznałeś się z jakimś nowoczesnym tłumaczeniem – drażni się ze mną. Jej oczy lśnią prowokująco. Och, ty w ysz cz ekan a buz io. – No cóż, pomyślałem sobie, że powinienem przyjechać i przypomnieć, jak „miło” było mnie poznać. – W moim głosie brzmi wyzwanie i jest ono także między nami. Zaskoczona Ana rozdziawia usta, ale zamykam je łagodnym gestem. – Co pani na to powie, panno Steele? – szepczę, gdy wpatrujemy się w siebie. Nagle rzuca się na mnie. Niech to sz lag.

Jakoś udaje mi się złapać ją za ramiona, zanim może mnie dotknąć, i obracam się z nią tak, że ląduje pode mną na łóżku. Trzymam jej ramiona wyprostowane nad głową. Odwracając jej głowę ku sobie, całuję ją mocno, wkładam jej głęboko język do ust, znów biorąc ją w posiadanie. Unosi się, reaguje i z równym zapałem odpowiada na pocałunek. Och, An astasio. Co ty z e m n ą w ycz yn iasz . Kiedy tylko zaczyna się wić, żądając więcej, nieruchomieję i patrzę na nią. Czas na plan B. – Ufasz mi? – pytam, gdy otwiera drżące powieki. Kiwa entuzjastycznie głową. Z tylnej kieszeni spodni wyciągam krawat, demonstruję go i dosiadam jej okrakiem. Krępuję chętnie wysunięte ręce i przywiązuję je do pręta zagłówka. Wierci się pode mną, testując węzeł, ale krawat mocno trzyma. Ana nie ucieknie. – Tak lepiej. – Uśmiecham się z ulgą, bo mam ją tak, jak lubię. Teraz pora ją rozebrać. Chwytam ją za stopę i zaczynam rozwiązywać sznurowadło trampka. – Nie – burczy z zażenowaniem, usiłując cofnąć stopę. Wiem, biegała i nie chce, bym zdejmował jej obuwie. Czy myśli, że pot mnie zrazi? S karbie! – Jak będziesz się stawiać, zwiążę ci też nogi. Jak piśniesz słówko, Anastasio, zaknebluję cię. Bądź cicho. Katherine pewnie w tej chwili jest pod drzwiami i podsłuchuje. Zastyga. I wiem, że moje przeczucia są słuszne. Wstydzi się. Kiedy zrozumie, że nic z tych rzeczy mnie nie odstręcza? Szybko zdejmuję z niej trampki, skarpetki i spodnie dresu. Potem przesuwam ją tak, że leży rozciągnięta na pościeli, nie na delikatnej, ręcznie robionej kapie. Zaraz narobimy tu bajzlu. Prz estań gryź ć tę cholern ą w argę. Przesuwam palcem po jej ustach, udzielając milczącego ostrzeżenia. Zaciska wargi, przesyłając mi coś w rodzaju pocałunku, i nie mogę się nie uśmiechnąć. Jest pięknym, zmysłowym stworzeniem. Teraz, gdy jest tam, gdzie chcę ją mieć, zdejmuję buty i skarpetki, rozpinam guzik spodni i zdejmuję koszulę. Ana nie odrywa ode mnie oczu. – Myślę, że widziałaś za dużo. – Chcę ją zmusić do odgadywania tego, co się dzieje, by nie wiedziała, co dalej. To będzie zmysłowa uczta. Wcześniej nie zakładałem jej opaski na oczy, więc potraktujmy to jak część treningu. T o z n acz y, jeśli się z godz i… Znów dosiadając jej okrakiem, chwytam brzeg jej T-shirtu i podciągam go, ale nie zdejmuję całkowicie, zostawiam go na jej twarzy, tak że nic nie widzi. Wygląda fantastycznie, wyciągnięta jak struna na łóżku, skrępowana. – Mmm, coraz lepiej. Teraz pójdę po coś do picia – szepczę i całuję ją. Oddech więźnie jej w gardle, gdy schodzę z łóżka. Wychodzę, zostawiając lekko uchylone drzwi i idę do pokoju dziennego po wino. Kavanagh podnosi wzrok z kanapy, na której siedzi, czytając. Unosi brwi w zdziwieniu. Nie m ów m i, ż e n igdy n ie w idz iałaś faceta bez kosz uli, Kavan agh, bo ci n ie uw ierz ę. – Kate, gdzie znajdę kieliszki, lód i korkociąg? – pytam, ignorując jej zgorszenie. – Umm. W kuchni. Pokażę ci. Gdzie Ana? Ach, prz ejęta losem prz yjaciółki. Dobrz e. – W tej chwili jest trochę uwiązana, ale ma ochotę się napić. – Biorę chardonnay. – Och, rozumiem – mówi Kavanagh i idę za nią do kuchni, gdzie wskazuje mi kieliszki na blacie. Zakładam, że cała reszta szkła jest spakowana do przeprowadzki. Podaje mi korkociąg, wyjmuje z lodówki tackę z lodem i wytrząsa kostki. – Jeszcze nie jesteśmy tu spakowane. Wiesz, Elliot pomaga nam przy przeprowadzce. – Słyszę naganę w głosie.

– Doprawdy? – Wykazuję brak zainteresowania tym tematem, gdy otwieram wino. – Po prostu wrzuć lód do wina. – Podbródkiem wskazuję kieliszki. – To chardonnay. Z lodem lepiej smakuje. – Myślałam, że jesteś typem faceta, który woli czerwone – mówi, gdy nalewam wino. – Przyjedziesz pomóc Anie z przeprowadzką? – Ma w oczach błyski. Rzuca mi wyzwanie. Zam kn ij jej jadacz kę, G rey. – Nie. Nie mogę. – Mówię ostrym tonem, bo mnie wkurza, stara się wzbudzić poczucie winy. Zaciska usta w wąską linię; odwracam się do wyjścia, ale wcześniej jeszcze widzę na jej twarzy wyraz potępienia. Odpiern icz się, Kavan agh. Nie ma mowy o żadnej pomocy. Any i mnie nie łączą tego rodzaju stosunki. Poza tym nie mam czasu. Wracam do pokoju i zamykam za sobą drzwi, odcinając się od Kavanagh i jej wyrazu pogardy. Natychmiast uspokaja mnie widok uwodzicielskiej Any Steele oczekującej bez tchu na łóżku. Stawiam szkło na nocnym stoliczku, wyjmuję z kieszeni opakowanie prezerwatyw i kładę obok wina. Zdejmując spodnie i bokserki, uwalniam erekcję. Rzucając wszystko na podłogę. Biorąc łyk wina – co zaskakujące, nie jest złe – patrzę na Anę. Nie odezwała się słowem. Głowę ma odwróconą ku mnie, usta rozchylone, oczekujące. Trzymając kieliszek, siadam na niej okrakiem. – Jesteś spragniona, Anastasio? – Tak – szepcze. Nabieram łyk, pochylam się i leję jej wino do ust. Chłepcze i z głębi jej gardła dobiega mnie pomruk uznania. – Jeszcze? – pytam. Kiwa głową, uśmiecha się i spełniam jej kaprys. – Nie posuwajmy się za daleko; twoje możliwości alkoholowe są ograniczone, Anastasio – drażnię się z nią, gdy szeroko rozchyla usta w uśmiechu. Pochylam się i daję jej kolejnego łyka z moich ust. Wije się pode mną. – Czy to miłe? – pytam, kładąc się obok niej. Zastyga, teraz śmiertelnie poważna, ale usta ma rozchylone, gdy ostro wciąga powietrze. Biorę kolejny łyk wina, tym razem z dwoma kostkami lodu. Całując ją, wpycham jej między usta ostry sopel lodu, po czym układam ślad lodowych pocałunków na słodko pachnącej skórze, od gardła do pępka. Tam wkładam drugi sopel i leję trochę wina. Wciąga powietrze. – Teraz musisz wytrzymać nieruchomo. Jak się ruszysz, Anastasio, rozlejesz wino na całe łóżko. – Mówię cicho i znów całuję ją nad pępkiem. Rusza biodrami. – Och, nie. Jak rozlejesz wino, ukarzę cię, panno Steele. W odpowiedzi jęczy i szarpie krawat. W sz ystko w sw oim cz asie, An astasio… Uwalniam jej piersi z biustonosza, tak że są podtrzymywane przez sztywne miseczki; biust sterczy bezbronnie, tak jak lubię. Powoli dręczę go ustami. – A jak to jest miłe? – szepczę i delikatnie dmucham na sutek. Jej usta się rozluźniają w bezsłownym „aaach”. Biorę do ust kolejny kawałek lodu i sunę wzdłuż mostka Any, ku sutkowi, kilka razy okrążając go lodem. Ona jęczy pode mną. Biorę kostkę w palce i torturuję każdy sutek zimnymi wargami i resztką rozpływającego się lodu. Pojękując i dysząc pode mną, tężeje, ale udaje się jej nie drgnąć.

– Jak rozlejesz wino, nie dam ci dojść – ostrzegam. – Och. Proszę, Christianie. Panie. Proszę – błaga. Och, słysz eć w jej ustach te słow a. Jest n adz ieja. T o n ie z n acz y „n ie”. Sunę palcami po jej ciele w kierunku majteczek, drażniąc delikatną skórę. Nagły spazm mięśni bioder sprawia, że wino i roztopiony lód wylewają się z pępka. Szybko spijam ile się da – całuję i zbieram z ciała, co wyciekło. – Och, droga Anastasio, poruszyłaś się. Co mam z tobą zrobić? – Wsuwam palce do majteczek i muskam łechtaczkę. – Ach! – pojękuje. – Och, maleńka – szepczę z zachwytem. Jest mokra. Bardzo mokra. Masz . W idz isz , jakie to m iłe? Wsuwam w nią palce wskazujący i środkowy. Dygocze. – Raz-dwa i dla mnie gotowa – mruczę i powoli wsuwam i wysuwam palce, wzbudzając długi słodki jęk. Unosi biodra, współpracuje. Och, on a tego chce. – Zachłanna z ciebie dziewczynka. – Nadal mówię cicho i Ana wchodzi w narzucony przeze mnie rytm, gdy zaczynam krążyć kciukiem po łechtaczce, drażniąc się, dręcząc ją. Wydaje okrzyk i ciska się pode mną na boki. Chcę widzieć jej wyraz twarzy, więc wolną ręką ściągam jej T-shirt z głowy. Otwiera oczy, mrugając w łagodnym świetle. – Chcę cię dotykać – mówi chrapliwym i pełnym pożądania głosem. – Wiem – szepczę przy jej ustach i całuję ją, cały czas utrzymując nieznużony rytm palców i kciuka. Ana smakuje winem, pożądaniem i sobą. Odpowiada mi pocałunkiem pełnym głodu, którego dawniej nie czułem. Trzymam ją za głowę, unieruchamiam, nadal całuję i posuwam ją palcami. Kiedy nogi jej sztywnieją, zwalniam tempo ruchów palcami. Och, n ie, m aleń ka. Jesz cz e n ie. I tak jeszcze trzy razy, całując jej ciepłe, słodkie usta. Za piątym razem unieruchamiam w niej palce i mówię do ucha cicho i powoli: – To twoja kara, tak blisko i jednocześnie tak daleko. Czy to miłe? – Proszę – jęczy. Boż e, uw ielbiam słuchać, jak błaga. – Jak mam cię rżnąć, Anastasio? Palce znów idą w ruch, jej nogi zaczynają dygotać i znów uspokajam dłoń. – Proszę – szepcze znów tak cicho, że ledwo ją słyszę. – Czego chcesz, Anastasio? – Ciebie… już – prosi. – Mam cię rżnąć tak czy tak, czy tak? Lista możliwości jest nieskończona – mruczę. Cofam rękę, szybko sięgam po kondom i klękam między jej nogami. Patrząc jej w oczy, ściągam z niej majtki i odrzucam je na podłogę. Oczy ma ciemne, pełne obietnic i pragnień. Rosną, gdy powoli naciągam prezerwatywę. – Jak to jest miłe? – pytam, biorąc w rękę spotężniały członek. – To miał być żart – jęczy. Żart? Dz ięki. Ci. Pan ie. Nie wszystko stracone. – Żart? – dopytuję się, suwając ręką w górę i w dół fiuta.

– Tak. Proszę, Christianie – błaga. – Czy teraz się śmiejesz? – Nie. – Jej głos jest ledwo słyszalny, ale lekki, przeczący ruch głowy mówi mi wszystko, co muszę wiedzieć. Kiedy widzę, jak mnie pragnie… Wystarczyłoby mi tylko na nią patrzeć i skończyłbym w rękę. Chwytam ją, przewracam na brzuch, trzymając wysoko w górze śliczny, prześliczny tyłek. Pokusa jest zbyt wielka. Daję jej klapsa z całych sił, a potem zanurzam się w niej. Och, ja piern icz ę. Jest taka gotowa. Sztywnieje wokół mnie i krzyczy, szczytując. Kurw a m ać. T o było z a sz ybko. Dociskając jej biodra do materaca, rżnę ją ostro, galopując do jej orgazmu. Zaciskam zęby i wbijam się w nią coraz głębiej, głębiej i głębiej, gdy kolejny raz tężeje. Dalej, An astasio. Jesz cz e raz – popędzam ją w myślach, łomocąc biodrami. Jęczy i kwili pode mną, na jej plecach wyrasta warstewka potu. Nogi zaczynają jej drgać. Jest blisko. – Dalej, Anastasio, dalej – warczę i jakimś cudem orgazm przenika jej ciało i udziela się mnie. Kurw a. Kończę bez słowa, spuszczając się w nią obficie. S łodki Boż e. Padam na nią. To było wyczerpujące. – Jak to było miłe? – syczę jej do ucha, wciągając powietrze w płuca. Podczas gdy leży rozciągnięta na łóżku i dyszy, wysuwam się z niej i zdejmuję paskudny kondom. Wstaję i szybko się ubieram. Kiedy mam to za sobą, pochylam się i rozwiązuję krawat, uwalniając ją. Ana, odwracając się, prostuje ręce, palce i poprawia biustonosz. Kiedy tylko przykrywam ją kołdrą, kładę się obok, wsparty na łokciu. – To było naprawdę miłe – mówi z szelmowskim uśmiechem. – I znów to słowo – uśmiecham się złośliwie. – Nie lubisz go? – Nie. W ogóle dla mnie nic nie znaczy. – Och… nie wiedziałam… wydaje się, że ma na ciebie bardzo korzystny wpływ. – Ja teraz jestem bardzo korzystnym wpływem, nieprawdaż? Mogłaby pani jeszcze bardziej zranić moje ego, panno Steele? – Nie wydaje mi się, żeby z twoim ego było coś nie tak. – Przelotnie marszczy brwi. – Tak myślisz? Doktor Flynn miałby wiele do powiedzenia na ten temat. – Czemu nie lubisz, kiedy się ciebie dotyka? – pyta cichym, słodkim głosem. – Po prostu nie lubię. – Całuję ją w czoło, by zmienić temat. – Więc twój e-mail to według ciebie był żart? Posyła mi nieśmiałe spojrzenie i przepraszająco wzrusza ramionami. – Rozumiem. Więc nadal rozważasz moją propozycję? – Twoją nieprzyzwoitą propozycję… tak, rozważam. No, kurw a, m iód n a m oje serce. Nasza transakcja jest nadal brana pod uwagę. Moja ulga jest namacalna, niemal mogę jej skosztować. – Mam jednak uwagi – dodaje Ana. – Byłbym zawiedziony, gdybyś ich nie miała. – Zamierzałam przesłać je e-mailem, ale, że tak powiem, przerwałeś mi. – Stosunek przerywany.

– Widzisz? Wiedziałam, że masz utajone poczucie humoru. – Światło w jej rozbawionych oczach tańczy. – Tylko niektóre rzeczy są zabawne, Anastasio. Myślałem, że mówisz „nie”, że w ogóle nie zamierzasz podjąć dyskusji. – Jeszcze nie wiem. Nie podjęłam decyzji. Będziesz zakładał mi obrożę? Zaskakujące pytanie. – Zbierałaś materiały źródłowe. Nie wiem, Anastasio. Nigdy nie zakładałem nikomu obroży. – A sam nosiłeś? – pyta. – Tak. – Pani Robinson ci zakładała? – Pani Robinson? – Śmieję się głośno. Anne Ban​croft w Absolw en cie. – Przekażę jej, że to powiedziałaś; będzie w siódmym niebie. – Wciąż regularnie się z nią spotykasz? – Jej głos ma piskliwą nutę, szok i oburzenie dają o sobie znać. – Tak. – Czemu to wielkie halo? – Rozumiem. – Teraz mówi ostro. Jest wściekła? Dlaczego? Nie rozumiem. – Więc masz kogoś, z kim możesz omawiać swój alternatywny styl życia, ale mnie nie wolno o nim mówić. – Jest rozdrażniona, ale kolejny raz przywołuje mnie do porządku. – Nie wydaje mi się, bym kiedykolwiek myślał o tym w tych kategoriach. Pani Robinson to część tego stylu życia. Powiedziałem, teraz jest dobrą przyjaciółką. Jeśli chcesz, mogę cię przedstawić jednej z moich byłych uległych. Mogłabyś z nią porozmawiać. – Czy to ma być żart? – pyta władczo. – Nie, Anastasio. Jestem zaskoczony jej uporem i kręcę głową, gestem podkreślając słowa. To absolutnie normalne, że uległe sprawdzają u byłych, że nowy pan i władca wie, co robi. – Nie… zrobię to na własną rękę, dziękuję bardzo – mówi z uporem, poprawia kołdrę i kapę, podciągając pod brodę jedno i drugie. Co? Jest w yprow adz on a z rów n ow agi? – Anastasio, nie zamierzałem cię… obrazić. – Nie jestem obrażona. Jestem zbulwersowana. – Zbulwersowana? – Nie chcę rozmawiać z jedną z twoich byłych dziewcząt, niewolnic, uległych czy jak je tam nazywasz. Och. – Anastasio Steele, czy jesteś zazdrosna? – Pytam zbity z tropu… Jestem zbity z tropu. Czerwieni się jak burak i wiem, że znalazłem źródło jej problemu. Do diabła, jak może być zazdrosna? S karbie, m iałem ż ycie prz ed tobą. Bardzo aktywne życie. – Zostajesz? – pyta ostro. Co? Ocz yw iście, ż e n ie. – Jutro rano mam robocze śniadanie w hotelu. Poza tym powiedziałem ci, nie sypiam z dziewczynami, niewolnicami, uległymi ani z nikim. Piątek i sobota to były wyjątki. To się nigdy więcej nie powtórzy. Zaciska wargi. Demonstruje swój upór. – No, to teraz jestem zmęczona – mówi. No, kurw a m ać!

– Wykopujesz mnie? Nie tak to m iało być. – Tak. Co, u diabła? Znów rozbrojony przez pannę Steele. – No cóż, to kolejny pierwszy przypadek w dziejach – mruczę. W ykopan y. Nie m ogę w to uw ierz yć. – Więc nie chcesz o niczym porozmawiać? O kon​t rakcie? – pytam, szukając wymówki, aby zostać. – Nie – burczy pod nosem. Jej drażliwość jest irytująca i gdyby ta dziewczyna była naprawdę moja, nie tolerowałbym takiego zachowania. – Boże, ależ chętnie przetrzepałbym ci skórę. Poczułabyś się znacznie lepiej i ja też – mówię. – Nie możesz tak mówić. Jeszcze niczego nie podpisałam. – W oczach ma błysk nieposłuszeństwa. Och, m aleń ka, m ów ić m ogę. T ylko n ie m ogę tego z robić. Nie m ogę, dopóki m i n ie poz w olisz . – Każdemu wolno marzyć, Anastasio. Środa? – Nadal mi na tym zależy. Nie wiem tylko dlaczego; jest tak trudna. Całuję ją przelotnie. – Środa – zgadza się i kolejny raz czuję ulgę. – Odprowadzę cię – dodaje łagodniejszym tonem. – Jeśli dasz mi chwilę. – Spycha mnie z łóżka i naciąga T-shirt. – Proszę, podaj mi spodnie od dresu – rozkazuje, wskazując je palcem. Ran y. Panna Steele potrafi być apodyktyczną istotką. – Tak jest, pani – mówię, wiedząc, że nie odczyta żartu. Ale zwęża oczy. Wie, że się z niej nabijam, nic jednak nie mówi, gdy wkłada spodnie. Czując się nieco zdezorientowany wizją, że zaraz wyląduję na ulicy, idę za Aną przez pokój dzienny do frontowych drzwi. Kiedy ostatn i raz z darz yło się coś takiego? Nigdy. Otwiera drzwi, ale nie patrzy na mnie. Co tu się w ypraw ia? – W porządku? – pytam, muskając kciukiem jej dolną wargę. Może nie chce, bym sobie poszedł; lub też nie może się doczekać, kiedy sobie pójdę? – Tak – odpowiada cichym, stłumionym głosem. Nie bardzo chce mi się w to uwierzyć. – Środa – przypominam jej. Wtedy ją zobaczę. Pochylam się i gdy ją całuję, zamyka oczy. Nie chcę odejść. Nie, gdy jej niepewność nie daje mi spokoju. Trzymam jej głowę, całuję głębiej, a ona odpowiada, podając mi usta. Och, m aleń ka, n ie poddaw aj m i się tak bardz o. S próbuj się postaw ić. Chwyta mnie za ramiona, oddaje pocałunek. Nie mogę się od niej oderwać – jest upajająca. Mrok milczy, uciszony obecnością tej młodej kobiety. Niechętnie odrywam się od niej i opieram czołem o jej czoło. Jest bez tchu, jak ja. – Anastasio, co ty ze mną wyprawiasz? – Mogłabym o to samo ciebie zapytać – szepcze. Zdaję sobie sprawę, że muszę odejść. Tracę przy niej głowę i nie wiem dlaczego. Całuję ją

w czoło i idę do R8. Odprowadza mnie wzrokiem, stojąc w drzwiach. Nie wchodzi do środka. Uśmiecham się zadowolony, że za mną patrzy, gdy wsiadam do wozu. Gdy się oglądam, nie ma jej. Niech to sz lag. Co się stało? Żadn ego m achan ia ręką n a poż egn an ie? Zapalam silnik i ruszam z powrotem do Portlandu, analizując to, co się zdarzyło między nami. Wysłała mi e-maile. Pojechałem do niej. Pieprzyliśmy się. Wyrzuciła mnie, zanim byłem gotów wyjść. Po raz pierwszy w dziejach… no, może nie pierwszy… czuję się trochę seksualnie wykorzystany. To niepokojące wrażenie przypomina mi o czasach z Eleną. Do diabła! Panna Steele rządzi, chociaż ulega, i nawet o tym nie wie. A ja jak jakiś dureń jej na to pozwalam. Muszę odwrócić sytuację. To łagodne podejście miesza mi w głowie. Ale jej pożądam. Zależy mi na tym, żeby podpisała kontrakt. Czy chodzi tylko o polowanie? Czy to mnie podnieca? Czy chodzi o nią? Cholera! Nie wiem. Ale mam nadzieję, że w środę dowiem się więcej. Na plus można zaliczyć fakt, że to był cholernie miły wieczór. Uśmiecham się ironicznie do wstecznego lusterka i wjeżdżam do hotelowego garażu. Wróciwszy do apartamentu, siadam do laptopa. S kup się n a tym , cz ego chcesz , co chcesz osiągn ąć. Czy to nie tym Flynn zawsze mnie zadręcza, nie tak wygląda ten cały szajs oparty na rozwiązaniach? Od: Christian Grey Temat: Dzisiejszy wieczór Data: 23 maja 2011 23:16 Do: Anastasia Steele Panno Steele, oczekuję Twoich uwag na temat kontraktu. Na razie śpij dobrze, Maleńka. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. I chcę dodać: „Dziękuję za kolejny zabawny wieczór…”, ale to chyba byłaby lekka przesada. Zostawiam w spokoju laptop, ponieważ Ana zapewne śpi, sięgam po raport dotyczący Detroit i zaczynam go czytać.

WTO RE K, 24 MAJA 2011

M

yśl o lokalizacji w Detroit fabryki elektroniki jest podłamująca. Nie cierpię Detroit; to

miasto wywołuje we mnie tylko złe wspomnienia. Takie, które najchętniej wymazałbym z pamięci. Powracają przeważnie nocami, nie pozwalając zapomnieć, kim jestem i skąd pochodzę. Ale stan Michigan oferuje niebywałe zachęty podatkowe. Trudno zignorować to, co proponuje raport. Rzucam go na stół i pociągam łyk Sancerre. Niech to sz lag! Jest ciepłe. Jest późno. Powinienem spać. Gdy wstaję i się przeciągam, słyszę sygnał z komputera. E-mail. To może być Ros, ale rzucam okiem na ekran. To od Any. Czemu wciąż nie śpi? Od: Anastasia Steele Temat: Uwagi Data: 24 maja 2011 00:02 Do: Christian Grey Drogi Panie Grey, oto moja lista uwag. Oczekuję poważniejszej rozmowy na ten temat podczas kolacji w środę. Numery odnoszą się do artykułów kontraktu. Odw ołuje się do kon traktu? Pana Steele dochowała staranności. Dla wygody otwieram go na ekranie. KONTRAKT Zawarty dnia… 2011 roku („Data Wejścia w Życie Kontraktu”) MIĘDZY: PAN CHRISTIAN GREY zam. 301 Escala, Seattle, stan Waszyngton 98889 („Pan”) PANNA ANASTASIA STEELE zam. 1114 SW Green Street, m. 7, Haven Hights, Vancouver, stan Waszyngton 98888 („Uległa”) STRONY USTALAJĄ, CO NASTĘPUJE: 1. Oto warunki Kontraktu między Panem a Uległą: PODSTAWOWE WARUNKI 2. Podstawowym celem tego Kontraktu jest zezwolenie Uległej na bezpieczne badanie jej zmysłowości i zakresu możliwości, z należytym szacunkiem wobec jej potrzeb, zakresu możliwości i samopoczucia. 3. Pan i Uległa zgadzają się i przyjmują do wiadomości, że wszystko, co wydarzy się w ramach warunków Kontraktu, będzie za wspólną zgodą poufne i w ramach ustalonego zakresu możliwości i procedur bezpieczeństwa ustalonych w Kontrakcie. Dodatkowe zakresy możliwości i procedury bezpieczeństwa mogą być ustalone pisemnie.

4. Pan i Uległa gwarantują, że nie cierpią na żadną chorobę weneryczną, ciężką, zakaźną lub zagrażającą życiu w tym również, ale nie tylko, na AIDS, opryszczkę i wirusowe zapalnie wątroby. Jeśli w Czasie Obowiązywania Kontraktu (zgodnie z podaną niżej definicją) lub w wydłużonym Czasie Obowiązywania Kontraktu u którejkolwiek ze stron zostanie zdiagnozowana taka choroba lub którakolwiek strona zda sobie sprawę, że cierpi na taką chorobę, natychmiast poinformuje o tym drugą stronę przed jakąkolwiek formą fizycznego kontaktu między stronami. 5. Przestrzeganie wymienionych wyżej gwarancji, artykułów Kontraktu, zobowiązań (i wszelkich dodatkowych zakresów możliwości i procedur bezpieczeństwa ustalonych w ramach artykułu trzeciego) jest podstawą Kontraktu. Jakiekolwiek ich naruszenie skutkuje jego natychmiastowym unieważnieniem i każda ze stron zobowiązuje się wobec drugiej, że przyjmuje pełną odpowiedzialność za konsekwencje takiego naruszenia. 6. Wszystko w Kontrakcie musi być przeczytane i interpretowane w świetle podstawowego celu i podstawowych zasad wymienionych w artykułach 2–5. ROLE 7. Pan bierze całkowitą odpowiedzialność za dobre samopoczucie i właściwy trening, przewodnictwo i dyscyplinowanie Uległej. Powinien decydować o naturze treningu, przewodnictwa i dyscyplinowania oraz czasie i sposobie ich prowadzenia, trzymając się ustalonych warunków, ograniczeń i procedur bezpieczeństwa uzgodnionych w Kontrakcie lub uzgodnionych dodatkowo w zgodzie z artykułem 3 powyżej. 8. Jeśli kiedykolwiek Pan nie dotrzyma uzgodnionych warunków, ograniczeń i procedur bezpieczeństwa ustalonych w Kontrakcie lub uzgodnionych dodatkowo w zgodzie z artykułem 3 powyżej, Uległa ma prawo bezzwłocznie rozwiązać Kontrakt i bez pisemnego wypowiedzenia wymówić służbę u Pana. 9. Z tym zastrzeżeniem i zastrzeżeniem wyżej wymienionych artykułów 2–5 Uległa ma służyć i słuchać Pana i Władcy we wszystkich sprawach. Z zastrzeżeniem uzgodnionych warunków, ograniczeń i procedur bezpieczeństwa ustalonych w Kontrakcie i dodatkowo zgodnie z powyższym artykułem 3 będzie ona bez wątpliwości i wahania oferować Panu takie rozkosze, jakich on raczy zażądać, i będzie akceptować bez wątpliwości i wahań jego trening, przewodnictwo i dyscyplinowanie w każdej postaci, jaką tylko te czynności mogą przybrać. DATA WEJŚCIA W ŻYCIE KONTRAKTU I CZAS OBOWIĄZYWANIA KONTRAKTU 10. Pan i Uległa zawierają Kontrakt w dniu jego wejścia w życie całkowicie świadomi jego istoty i podejmują się bezwarunkowo dopełniać jego warunków. 11. Kontrakt będzie obowiązywał przez okres trzech miesięcy kalendarzowych od Daty Wejścia w Życie („Czas Obowiązywania Kontraktu”). Po tym, jak Czas Obowiązywania Kontraktu dobiegnie końca, obie strony przedyskutują to, czy Kontrakt i poczynione w jego myśl ustalenia są satysfakcjonujące i czy potrzeby obu stron zostały spełnione. Każda ze stron może zaproponować przedłużenie Kontraktu z zastrzeżeniem wprowadzenia poprawek co do jego warunków lub ustaleń, które w jego ramach poczyniły. W przypadku braku zgody co do takiego przedłużenia Kontrakt ulega rozwiązaniu i obie strony będą miały prawo prowadzić dalej życie osobno. DYSPOZYCYJNOŚĆ 12. Uległa będzie do dyspozycji Pana od piątkowego popołudnia do niedzieli po południu każdego tygodnia podczas Czasu Obowiązywania Kontraktu w czasie określonym przez Pana („Wyznaczonym Czasie”). Dodatkowy przydzielony czas może być wspólnie

ustalony dorywczo. 13. Pan zastrzega sobie prawo zwolnienia Uległej ze służby w dowolnym terminie i z dowolnego powodu. Uległa może zażądać zwolnienia w dowolnym terminie, a takie żądanie będzie spełnione z woli Pana tylko z zastrzeżeniem praw Uległej wymienionych w artykułach 2–5 i 8 powyżej. LOKALIZACJA 14. Uległa będzie dostępna w Wyznaczonym Czasie i dodatkowym czasie w miejscach określonych przez Pana. Pan gwarantuje Uległej, że wszystkie koszty podróży poniesione przez Uległą w tym celu zostaną pokryte przez Pana. WARUNKI ŚWIADCZENIA USŁUG 15. Poniższe warunki świadczenia usług zostały omówione i uzgodnione i obie strony będą się do nich stosować podczas Czasu Obowiązywania Kontraktu. Obie strony przyjmują do wiadomości, że są kwestie, które mogą powstać, a które nie są objęte warunkami Kontraktu lub warunkami świadczenia usług, lub że pewne kwestie mogą podlegać powtórnym negocjacjom. W takich przypadkach dalsze artykuły mogą zostać zaproponowane jako poprawki. Wszelkie przyszłe artykuły lub poprawki muszą być uzgodnione, utrwalone i podpisane przez obie strony i będą zgodne z podstawowymi warunkami, jak ustalono w artykułach 2–5 powyżej. PAN 15.1. Pan przez cały czas będzie miał na względzie zdrowie i bezpieczeństwo Uległej. Pan nigdy nie będzie wymagał, żądał, zezwalał czy nalegał, by Uległa uczestniczyła z jego powodu w czynnościach wymienionych w aneksie 2 czy w jakiejkolwiek innej czynności, którą którakolwiek ze stron uzna za niebezpieczną. Pan nie podejmie żadnego działania ani nie zezwoli na takie, które mogłoby spowodować ciężkie zranienie czy ryzyko utraty życia Uległej. Należy się zapoznać z pozostałymi ustępami artykułu 15, mając na względzie to zastrzeżenie i podstawowe zagadnienia uzgodnione w artykułach 2–5 powyżej. 15.2. Pan uznaje Uległą za swoją w celu posiadania, poddania swojej władzy, panowania nad nią i dyscyplinowania jej w Czasie Obowiązywania Kontraktu. Pan może wykorzystywać ciało Uległej w każdej chwili Wyznaczonego Czasu lub uzgodnionego dodatkowego czasu w sposób, który uzna za stosowny, seksualnie lub inaczej. 15.3. Pan zapewni Uległej wszelki niezbędny trening i wszelkie przewodnictwo względem tego, jak właściwie służyć Panu. 15.4. Pan zadba o trwałe i bezpieczne otoczenie, w którym Uległa będzie mogła sprawować swoje obowiązki w jego służbie. 15.5. Pan może dyscyplinować Uległą tyle, ile to konieczne, by mieć pewność, że Uległa w pełni docenia swoją rolę podległej Panu, i by zniechęcić ją do niedopuszczalnego zachowania. Pan może chłostać, dawać klapsy, biczować lub cieleśnie karać Uległą tak, jak uzna za wskazane w celu dyscyplinowania, dla własnej przyjemności lub z innego powodu, którego nie ma obowiązku ujawniać. 15.6. Trenując i dyscyplinując Uległą, Pan gwarantuje, że ciało Uległej nie zostanie oszpecone w sposób trwały ani też nie dojdzie do jakiejkolwiek kontuzji wymagającej interwencji medycznej. 15.7. Podczas treningu i dyscyplinowania Pan zagwarantuje, że metody i narzędzia dyscyplinowania będą bezpieczne i nie będą użyte tak, by spowodować poważny ból, i w żaden sposób nie przekroczy granic ustalonych i wymienionych w Kontrakcie. 15.8. W przypadku choroby lub kontuzji Pan zadba o Uległą, zajmie się jej zdrowiem

i bezpieczeństwem, zachęci do korzystania z pomocy medycznej, a gdy będzie to konieczne, wezwie pomoc. 15.9. Pan będzie utrzymywał swoje zdrowie w dobrej kondycji i gdy to będzie niezbędne, postara się o opiekę medyczną, by utrzymać wolne od ryzyka otoczenie. 15.10. Pan nie będzie użyczać Uległej innemu Panu. 15.11. Pan może w dowolnym celu krępować, wiązać Uległą, zakładać jej kajdanki w każdym momencie Wyznaczonego Czasu lub w jakimkolwiek dodatkowym czasie na dłuższy okres, biorąc wzgląd na zdrowie i bezpieczeństwo Uległej. 15.12. Pan zagwarantuje, że wszelkie wyposażenie użyte do treningu i dyscyplinowania będzie przez cały czas czyste, zdezynfekowane i bezpieczne. ULEGŁA 15.13. Uległa godzi się na Pana jako swego władcę, świadoma, że jest teraz własnością Pana, będzie generalnie traktowana przez Pana, jak Pan uzna za stosowne podczas Czasu Obowiązywania Kontraktu, a szczególnie podczas Wyznaczonego Czasu i wszelkich dodatkowych uzgodnionych okresów. 15.14. Uległa będzie stosować się do zasad (Zasad) ustalonych w aneksie 1 Kontraktu. 15.15. Uległa będzie służyła Panu w każdy sposób, który Pan uzna za właściwy, i dołoży starań, by zawsze zadowolić Pana w miarę swoich możliwości. 15.16. Uległa dołoży wszelkich możliwych starań, by zachować zdrowie, i będzie domagać się i szukać opieki medycznej, kiedykolwiek to konieczne, a także informować zawsze o wszelkich kłopotach zdrowotnych, jakie mogą wystąpić. 15.17. Uległa gwarantuje, że zaopatrzy się w doustne środki antykoncepcyjne i że będzie je zażywać zgodnie z zaleceniem, by zapobiec zajściu w ciążę. 15.18. Uległa zgodzi się bez jakiegokolwiek kwestionowania na wszelkie działania dyscyplinujące uznane za konieczne przez Pana i zawsze będzie pamiętać o swoim statusie oraz roli względem Pana. 15.19. Uległa nie będzie się dotykać ani zadowalać seksualnie bez pozwolenia Pana. 15.20. Uległa będzie się poddawać wszelkim seksualnym czynnościom, jakich zażąda Pan, i będzie to czynić bez wahania i sporów. 15.21. Uległa będzie się godzić bez wahania, pytań ani narzekań na chłosty, batożenie, klapsy, uderzenia trzcinką, razy łopatką czy inne metody dyscyplinowania, które Pan uzna za stosowne. 15.22. Uległa nie będzie patrzeć w oczy Panu poza tymi przypadkami, gdy zostanie jej to nakazane. W obecności Pana Uległa będzie trzymać wzrok opuszczony i zachowywać pokorną i pełną uszanowania postawę. 15.23. Uległa zawsze będzie zachowywać się z pełnym szacunkiem wobec Pana i będzie zwracać się do niego wyłącznie „Panie”, „Panie Grey” lub w inny sposób wskazany przez Pana. 15.24. Uległa nie będzie dotykać Pana bez jego wyraźnej zgody. CZYNNOŚCI 16. Uległa nie będzie brać udziału w jakichkolwiek czynnościach lub działaniach seksualnych, które jakakolwiek ze stron uzna za niebezpieczne lub w jakichkolwiek czynnościach wymienionych w aneksie 2. 17. Pan i Uległa omówili czynności wymienione w aneksie 3 i pisemnie zgodzili się w nim je uszanować. HASŁA BEZPIECZEŃSTWA 18. Pan i Uległa uznają, że Pan może wystąpić z żądaniami wobec Uległej, które nie

mogą być zrealizowane, nie wzbudzając fizycznej, psychicznej, emocjonalnej, duchowej lub innej szkody w czasie, gdy te żądania są przedstawiane Uległej. W takich okolicznościach Uległa użyje hasła bezpieczeństwa (Hasła Bezpieczeństwa). Dwa Hasła Bezpieczeństwa będą stosowane zależnie od ciężaru żądań. 19. Hasło Bezpieczeństwa „Żółty” będzie używane do zwrócenia uwagi Pana, że Uległa jest blisko granicy wytrzymałości. 20. Hasło Bezpieczeństwa „Czerwony” będzie używane do zwrócenia uwagi Pana, że Uległa nie zniesie żadnych dalszych żądań. Kiedy to hasło jest użyte, Pan natychmiast zaprzestaje wszelkich działań. ZAKOŃCZENIE 21. My, niżej podpisani, przeczytaliśmy i zrozumieliśmy w pełni postanowienia Kontraktu. Bez przymusu przyjmujemy warunki Kontraktu i potwierdzamy to naszymi poniższymi podpisami. __________________________ Pan: Christan Grey Data __________________________ Uległa: Anastasia Steele Data ANEKS 1 ZASADY Posłuszeństwo: Uległa będzie wypełniać wszelkie polecenia wydawane przez Pana natychmiast, bez wahania, ociągania się i pośpiesznie. Uległa zgodzi się na wszelkie czynności seksualne uznane za odpowiednie i przysparzające rozkoszy Panu, wyjąwszy te, które są przedstawione w ramach nieprzekraczalnych granic (Aneks 2). Zrobi to chętnie i bez wahania. Sen: Uległa gwarantuje, że w ciągu nocy będzie spać minimum osiem godzin, gdy nie przebywa z Panem. Żywność: Uległa będzie regularnie jeść, opierając się na liście żywieniowej (Aneks 4), by zachować zdrowie i dobre samopoczucie. Uległa nie będzie podjadać niczego między posiłkami, wyjąwszy owoce. Odzież: Podczas Czasu Obowiązywania Umowy Uległa będzie nosiła tylko odzież zaakceptowaną przez Pana. Pan zapewni Uległej budżet odzieżowy, z którego Uległa będzie korzystać. Pan będzie dorywczo towarzyszył Uległej na zakupach odzieżowych. Jeśli Pan tego sobie zażyczy, Uległa będzie podczas Czasu Obowiązywania Umowy nosić ozdoby w obecności Pana i w każdym innym czasie, który Pan uzna za wskazany. Ćwiczenia: Pan zapewni Uległej trenera osobistego cztery razy w tygodniu na godzinne sesje w czasie wzajemnie uzgodnionym przez trenera i Uległą. Trener osobisty będzie informował Pana o postępach Uległej. Higiena osobista /zabiegi kosmetyczne:

Uległa będzie zawsze czysta i ogolona i/lub wydepilowana. Uległa będzie chodzić do salonu kosmetycznego wybranego przez Pana w czasie ustalonym przez Pana i będzie korzystać z takich zabiegów, jakie Pan uzna za stosowne. Wszystkie koszty będzie pokrywał Pan. Osobiste bezpieczeństwo: Uległa nie będzie nadużywała alkoholu, paliła, zażywała substancji psychoaktywnych ani narażała się niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. Zalety osobiste: Uległa nie będzie utrzymywać stosunków erotycznych z nikim poza Panem. Uległa zawsze będzie się prowadzić w sposób godny szacunku i skromnie. Musi zdawać sobie sprawę, że jej zachowanie rzuca bezpośrednie światło na Pana. Będzie ponosić odpowiedzialność za wszelkie występki, czyny bezprawne i złe prowadzenie się, które będą miały miejsce, gdy nie będzie przebywała w obecności Pana. Niedotrzymanie jakiegokolwiek z powyższych natychmiastową karą ustaloną przez Pana.

wymogów

będzie

skutkować

ANEKS 2 Nieprzekraczalne granice Żadnych czynności z użyciem ognia. Żadnych czynności obejmujących oddawanie moczu, kału ani żadnych pochodnych wyżej wymienionych. Żadnych czynności z użyciem igieł, noży, skutkujących przecinaniem, przeszywaniem, upływem krwi. Żadnych czynności z użyciem narzędzi ginekologicznych. Żadnych czynności połączonych z uczestnictwem dzieci lub zwierząt. Żadnych czynności zostawiających trwałe ślady na skórze. Żadnych czynności połączonych z kontrolą oddechu. Żadnych czynności skutkujących bezpośrednim kontaktem z prądem elektrycznym (czy to zmiennym, czy stałym), ogniem, płomieniami. ANEKS 3 Granice do ustalenia Do omówienia i uzgodnienia między stronami: Czy Uległa godzi się na: • Masturbację • Oralną stymulację kobiecych genitaliów • Oralną stymulację męskich genitaliów • Połykanie nasienia • Stosunek dopochwowy • Penetrację dopochwową całą ręką • Stosunek analny • Penetrację odbytu całą ręką Czy Uległa godzi się na używanie:

• Wibratorów • Zatyczek analnych • Sztucznych penisów • Innych zabawek dopochwowych/analnych Czy Uległa godzi się na: • Krępowanie liną • Krępowanie skórzanymi kajdankami • Krępowanie kajdankami/kajdanami • Krępowanie taśmą • Krępowanie innymi środkami Czy Uległa godzi się na wiązanie: • Rąk z przodu • Kostek u nóg • Łokci • Rąk z tyłu • Kolan • Przegubów wraz z kostkami u nóg • Do stałych elementów, mebli itp. • Z użyciem pręta rozpórkowego • Podwieszanie Czy Uległa godzi się na noszenie opaski na oczach? Czy Uległa godzi się na kneblowanie? Jak silny ból Uległa potrafi znieść? W skali 1–5, przy czym „1” = „bardzo lubi”, a „5” = „bardzo nie lubi” Czy Uległa godzi się na następujące formy bólu/kary/dyscyplinowania: • Klapsy • Chłosta • Gryzienie • Szczypczyki na genitalia • Gorący wosk • Chłosta łopatką • Chłosta trzcinką • Szczypczyki na sutki • Lód • Inne rodzaje/sposoby zadawania bólu Teraz jej uwagi. 2. Nie jestem pewna, czy to tylko dla MOJEGO dobra – tj. badania mojej wrażliwości i granic. Na pewno nie potrzebowałabym do tego kontraktu na 10 kartek! To wszystko dla TWOJEGO dobra.

Bez cen n y w yw ód braw urow o prz eprow adz on y, Pan n o S teele! 4. Jak wiesz, jesteś moim jedynym seksualnym partnerem. Nie biorę narkotyków i nie miałam transfuzji krwi. Zapewne jestem bezpieczną partnerką. A Ty? Następn a słusz n a uw aga! I dociera do m n ie, ż e po raz pierw sz y n ie m usz ę się z astan aw iać n ad erotycz n ą prz esz łością partn erki. No, posuw an ie dz iew icy m a jakiś plus. 8. Mogę z tym skończyć w każdej chwili, w której uznam, że nie trzymasz się ustalonych granic. Okej – to mi się podoba. Mam n adz ieję, ż e do tego n ie dojdz ie, ale jeśli to z robię, n ie będz ie to po raz pierw sz y. 9. Słuchać we wszystkim? Godzić się bez wahania na Twoją dyscyplinę? Musimy o tym pogadać. 11. 1 miesiąc na próbę. Nie 3. T ylko m iesiąc? T o z a krótko. Jak daleko m oż em y z ajść w m iesiąc? 12. Nie mogę poświęcić każdego weekendu. Też mam życie albo będę miała. Może trzy w miesiącu? I będz ie m iała m oż liw ości poz n aw an ia in n ych m ęż cz yz n i z abaw ian ia się z n im i? Uśw iadom i sobie, co traci. Nie jestem pew n y co do tej uw agi. 15.2. Wykorzystywanie mojego ciała seksualnie lub inaczej, jak uznasz za stosowne – proszę, zdefiniuj „inaczej”. 15.5 Cały ten akapit z dyscyplinowaniem. Nie jestem pewna, czy chcę być biczowana, chłostana lub karana cieleśnie. To na pewno złamanie artykułów 2–5. I poza tym „z innego powodu”. To paskudne – a mówiłeś, że nie jesteś sadystą. Niech to sz lag! Cz ytaj dalej, G rey. 15.10. Jakby w ogóle kiedykolwiek można było mnie wypożyczyć. Ale cieszę się, że jest to czarno na białym. 15.14. Zasady. O tym więcej potem. 15.19. Dotykanie się za Twoim pozwoleniem. W czym tu problem? Przecież wiesz, że i tak tego nie robię. 15.21. Dyscyplinowanie – proszę zob. art. 15.5. wyżej. 15.22. Nie mogę Ci patrzeć w oczy? Dlaczego? 15.24. Czemu nie mogę Cię dotykać?

Zasady: Sen – zgadzam się na 6 godzin. Żywność – nie będę jadła z wyznaczonej listy. Albo lista żywieniowa, albo ja – warunek nie do przeskoczenia. No, to z apow iada się problem ! Ubranie – Twoje ubrania noszę, kiedy jestem z Tobą… okej. Ćwiczenia – zgodziliśmy się na 3, tu wciąż jest 4. Granice do ustalenia: Możemy omówić całość? O całych dłoniach mowy nie ma. Co to „podwieszanie”? Szczypczyki na genitalia – chyba żartujesz. Możesz mi, proszę, powiedzieć, jak ze środą? Pracuję do 17.00. Dobranoc, Ana To ulga widzieć jej odpowiedź. Panna Steele przyłożyła się bardziej niż ktokolwiek inny, z kim omawiałem ten kontrakt. Naprawdę się zaangażowała. Wygląda na to, że bierze to na poważnie i będziemy mieli dużo do przedyskutowania w środę. Niepewność, którą czułem, wychodząc z jej mieszkania wieczorem, opada. Jest nadzieja na nasz związek, ale najpierw Ana musi się wyspać. Od: Christian Grey Temat: Uwagi Data: 24 maja 2011 00:07 Do: Anastasia Steele Panno Steele, to długa lista. Czemu nadal nie śpisz? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Kilka minut potem odpowiedź jest w mojej skrzynce. Od: Anastasia Steele Temat: Ślęczenie do późna Data: 24 maja 2011 00:10 Do: Christian Grey Panie,

jeśli pamiętasz, to przeglądałam tę listę, gdy byłam dekoncentrowana i nawiedzana w łóżku przez świra na punkcie władzy. Dobranoc, Ana Jej e-mail mnie rozbawił, ale w równej mierze zirytował. W e-mailach jest jeszcze bardziej pyskata niż bezpośrednio i ma wspaniałe poczucie humoru, ale ta kobieta potrzebuje snu. Od: Christian Grey Temat: Ślęczeniu nie Data: 24 maja 2011 00:12 Do: Anastasia Steele IDŹ SPAĆ, ANASTASIO Christian Grey Prezes i Świr na Punkcie Władzy, Grey Enterprises Holdings, Inc. Kiedy tylko ląduję w łóżku, biorę książkę i czytam. Po półgodzinie poddaję się. Nie mogę się skupić; myśli wciąż uciekają mi ku Anie, do tego, jaka była wieczorem, jej e-maila. Muszę jej przypomnieć, czego oczekuję od naszego związku. Nie chcę, żeby miała mylne wyobrażenia. Odbiegłem za daleko od mojego celu. „Przyjedziesz pomóc Anie z przeprowadzką?” Słowa Kavanagh przypominają mi, że te nierealistyczne oczekiwania się utrwaliły. Może powinienem pomóc im przy przeprowadzce? Nie. Natychm iast prz estań , G rey. Otwierając laptop, przeglądam jej e-mail z uwagami. Muszę pokierować jej oczekiwaniami i znaleźć właściwe słowa, które oddadzą moje uczucia. W końcu mam przypływ natchnienia. Od: Christian Grey Temat: Twoje uwagi Data: 24 maja 2011 01:27 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, dokonawszy głębszej analizy Twoich problemów, pozwolę sobie zwrócić Ci uwagę na definicję słowa „uległa”. uległa – przymiotnik skłonna lub gotowa do podporządkowania; niestawiająca oporu, pokorna, posłuszna: „uległe służące” wyrażający posłuszeństwo: „uległa odpowiedź” pochodzi z ok. 1580–90 r. 5 synonimy: 1. posłuszna, ustępliwa, giętka, dająca się prowadzić 2. pasywna,

zrezygnowana, cierpliwa, potulna, poskromiona, przygaszona antonim: 1. buntownicza, nieposłuszna Proszę mieć to na uwadze podczas naszego środowego spotkania. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. To by było na tyle. Mam nadzieję, że to ją rozbawi, ale też da jej do myślenia. Z tą myślą wyłączam lampkę przy łóżku, zasypiam i śnię. Nazywa się Lelliot. Jest starszy ode mnie. Śmieje się. I śmieje. I wrzeszczy. I cały czas mówi. Cały czas mówi do mamy i taty. Jest moim bratem. „Czemu nie mówisz?” – pyta znów Lelliot i znów, i znów. „Głupiś czy co?” – mówi znów Lelliot i znów, i znów. Doskakuję do niego i walę go w buzię i znów, i znów, i znów. Płacze. Dużo płacze. Ja nie płaczę. Ja nigdy nie płaczę. Mama jest na mnie zła. Muszę za karę siedzieć na dolnym stopniu. Muszę długo siedzieć. Ale Lelliot nigdy więcej nie pyta mnie, dlaczego nie mówię. Jak zacisnę rękę w pięść, ucieka. Lelliot się mnie boi. Wie, że jestem potworem. Kiedy rano wracam z biegania, przed prysznicem sprawdzam e-maile. Nic od panny Steele, ale też jest dopiero 7:30. G rey, otrz ąśn ij się z tego. W eź się w garść. Podczas golenia patrzę z wściekłością na szarookiego kutasinę, który gapi się na mnie z lustra. Kon iec z tym . Zapom n ij o n iej dz isiaj. Mam pracę do wykonania i robocze śniadanie. – Freddie mówił, że za kilka dni Barney może mieć dla ciebie prototyp tabletu – przekazuje mi podczas wideokonferencji Ros. – Wczoraj oglądałem schematy, robią wrażenie, ale nie wiem, czy to jest to, o co nam chodzi. Nawet jeśli nam się uda, nadal nie będzie wiadomo, jakie rozwiązania technologiczne wprowadzić i do czego mogą posłużyć w krajach rozwijających się. – Nie zapomnij o rynku krajowym – wtrąca. – Jeśli się uda. – Christianie, powiedz mi tylko, jak długo zamierzasz tkwić w Portlandzie? – Ros sprawia wrażenie poirytowanej. – Co się tam wyprawia? – Zerka w kamerkę internetową, a potem ciężkim wzrokiem wpatruje się w ekran, próbując dopatrzyć się czegoś w mojej twarzy. – Fuzja. – Staram się nie uśmiechnąć. – Marco wie o niej? Parskam śmiechem. Marco Inglis jest szefem mojego działu fuzji i przejęć. – Nie, to nie taki rodzaj fuzji. – Och. – Ros w sekundzie milknie i jest, sądząc po minie, zaskoczona. No. T o spraw a pryw atn a. – Hm, mam nadzieję, że ci dobrze pójdzie – mówi, uśmiechając się znacząco. – Ja też mam taką nadzieję – odpowiadam jej takim samym uśmiechem, porozumiewawczo. – A teraz możemy pogadać o Woodsie? W ciągu ostatniego roku przejęliśmy trzy firmy technologiczne. Dwie kwitną, przekraczając wszelkie wskaźniki, a jedna nie daje sobie rady mimo początkowego optymizmu Marca.

Prowadzi ją Lucas Woods, który okazał się idiotą – wszystko na pokaz, zero treści. Pieniądze uderzyły mu do głowy, zaczął się rozpraszać i z jego winy firma straciła przewodnictwo, które niegdyś miała w produkcji światłowodów. Instynkt podpowiadał mi, żeby oczyścić firmę z aktywów, wywalić Woodsa i połączyć dział technologiczny ze spółką matką. Ale Ros uważa, że Lucas potrzebuje więcej czasu – i że my go też potrzebujemy, jeśli planujemy likwidację i przebranżowienie jego firmy. Jeśli do tego dojdzie, pociągnie to za sobą drogie odprawy. – Myślę, że Woods miał dość czasu na zapobieżenie sytuacji. Po prostu nie przyjmuje do wiadomości stanu faktycznego – ucinam te rozważania. – Musimy go odstrzelić i chciałbym, żeby Marco ocenił koszt likwidacji. – Marco chce o tym teraz porozmawiać. Zaloguję go. O 12.30 Taylor wiezie mnie do WSU w Vancouver na lunch z rektorem, szefem wydziału nauki o ochronie środowiska i wicerektorem do spraw finansowych. Kiedy zbliżamy się do długiego podjazdu, nie mogę się oprzeć, by nie wypatrywać pośród studentów panny Steele. Niestety, nie widzę jej; pewnie zaszyła się w bibliotece i czyta jakiegoś klasyka. Myśl o niej skulonej gdzieś z książką jest pokrzepiająca. Mój ostatni e-mail pozostał bez odpowiedzi, ale przecież Ana pracuje. Może coś się wyjaśni po lunchu. Kiedy podjeżdżamy pod budynek władz uczelni, dzwoni komórka. To Grace. Nigdy nie dzwoni w tygodniu. – Mama? – Halo, kochanie. Jak się masz? – Świetnie. Zaraz mam spotkanie. – Twoja sekretarka powiedziała, że jesteś w Portlandzie. – Jej głos jest pełen nadziei. Niech to diabli. Myśli, że jestem z Aną. – Tak. W sprawach zawodowych. – Jak się miewa Anastasia? No prosz ę! – O ile wiem, świetnie, Grace. O co chodzi? O dobry Boż e. Wygląda na to, że muszę też zająć się oczekiwaniami matki. – Mia przyjeżdża do domu tydzień wcześniej, w sobotę. Mam akurat spotkanie, a ojciec jest poza domem na panelowej konferencji prawniczej w sprawie filantropii i działań pomocowych – mówi. – Chcesz, żeby ją odebrał? – Zrobisz to? – Jasne. Powiedz jej, żeby przysłała mi czas przylotu. – Dziękuję, kochanie. Pozdrów ode mnie Anastasię. – Muszę iść. Do widzenia, mamo. – Przerywam połączenie, zanim zdąży zadać bardziej krępujące pytania. Taylor otwiera drzwi. – Powinienem wrócić o trzeciej. – Tak jest, panie Grey. – Spotykasz się jutro z córką, Taylor? – Tak, proszę pana. – Jego twarz tchnie ciepłem i ojcowską dumą. – Wspaniale. – Będę tu o trzeciej – potwierdza. Idę do budynku… Zapowiada się ciężki lunch.

Udało mi się dzisiaj nie myśleć w kółko o Anastasii Steele. Prawie. Podczas lunchu zdarzało mi się przyłapać na tym, że wyobrażam ją sobie w moim pokoju zabaw… Jak to go nazwała? „Czerwona Komnata Bólu”. Kręcę głową, uśmiechając się, i sprawdzam e-maile. Ta kobieta potrafi się wysłowić, ale dziś nie dała jeszcze znaku życia. Przebieram się z garnituru w dres, szykując do hotelowej siłowni. Kiedy już mam wyjść, słyszę sygnał z komputera. To ona. Od: Anastasia Steele Temat: Moje uwagi… Co z Twoimi? Data: 24 maja 2011 18:29 Do: Christian Grey Panie, proszę, zwróć uwagę na datę pochodzenia 1580–90 r. Z całym szacunkiem przypominam, Panie, że mamy 2011. Od tamtej pory przeszliśmy długą drogę. Pozwolę sobie zaproponować Ci definicję do rozważania na nasze spotkanie: kompromis – rzecz.: 1. uzgodnienie drogą obustronnych ustępstw; zgoda osiągnięta przez dostosowanie sprzecznych lub przeciwstawnych żądań, zasad itp., drogą wzajemnych modyfikacji żądań; 2. wynik takiego ustalenia; 3. coś pośredniego: „Dom dwupoziomowy to kompromis między parterowym a wielopoziomowym”; 4. zagrożenie, zazwyczaj reputacji; wystawienie się na niebezpieczeństwo lub podejrzliwość, itp.: osiągnąć zgniły kompromis. Ana Co za zaskakujący, prowokacyjny e-mail panny Steele, ale nasze spotkanie nadal ma szanse powodzenia. H m , co z a ulga. Od: Christian Grey Temat: Co z moimi uwagami? Data: 24 maja 2011 18:32 Do: Anastasia Steele Trafna uwaga, brawurowo przeprowadzona, jak zawsze, Panno Steele. Zabiorę Cię z mieszkania o 19:00 jutro. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Telefon buczy. To Elliot. – Cześć, ważniaku. Kate prosiła mnie, żebym ci zadał bobu z przeprowadzką. – Przeprowadzką? – Żebyś pomógł w przeprowadzce Kate i Anie, kapuściany łbie.

Przesadnie wzdycham, żeby wiedział, co o tym myślę. Naprawdę prostacki z niego dupek. – Nie dam rady. Muszę odebrać Mię z lotniska. – Co? Mama nie może ani tato? – Nie. Mama zadzwoniła z tym dzisiaj do mnie. – No, to chyba nic się nie wymyśli. Nie mówiłeś mi, jak ci poszło z Aną. Piep… – Do widzenia, Elliot. – Przerywam połączenie. To nie jego interes i czeka na mnie e-mail. Od: Anastasia Steele Temat: 2011 r. – kobiety potrafią prowadzić auto Data: 24 maja 2011 18:40 Do: Christian Grey Panie, mam samochód, umiem prowadzić. Wolałabym spotkać się gdzieś indziej. Gdzie? Pod Twoim hotelem o 19:00? Ana Ależ to irytujące. Natychmiast odpisuję. Od: Christian Grey Temat: Uparte młode kobiety Data: 24 maja 2011 18:43 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, odsyłam do mojego e-maila z 24 maja 2011 wysłanego o 1:27 i zawartej tam definicji. Czy jesteś przekonana, że zawsze będziesz w stanie zrobić, co Ci kazano? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Odpowiada z ociąganiem, co w niczym nie poprawia mojego nastroju. Od: Anastasia Steele Temat: Zawzięci mężczyźni Data: 24 maja 2011 18:49 Do: Christian Grey Panie Grey, chciałabym prowadzić. Proszę. Ana

Zaw z ięty? Ja? No, n iech m n ie sz lag. Jeśli nasze spotkanie przebiegnie zgodnie z planem, jej przekora odejdzie w zapomnienie. Przyjmując to za pewnik, zgadzam się. Od: Christian Grey Temat: Zirytowani mężczyźni Data: 24 maja 2011 18:52 Do: Anastasia Steele Znakomicie. Mój hotel o 19:00. Widzimy się w Marble Bar. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Nie tak zawzięci mężczyźni Data: 24 maja 2011 18:55 Do: Christian Grey Dziękuję, Ana x I zostaję nagrodzony ikonką pocałunku. Ignorując nastrój, w jaki mnie to wprawia, daję jej znać, że jest mile widziana. Humor mi się poprawia, gdy idę do hotelowej siłowni Przesłała mi pocałunek…

ŚRO DA, 25 MAJA 2011

Z

amawiam kieliszek sancerre i stoję przy barze. Czekałem na ten moment cały dzień i co

chwila patrzę na zegarek. Czuję się jak na pierwszej randce i jest to coś w rodzaju pierwszej randki. Nigdy nie zabrałem kandydatki na randkę. Przesiedziałem trzy niekończące się spotkania, kupiłem jeden interes i zwolniłem trzech ludzi. Nic, co dziś zrobiłem, w tym dwukrotna przebieżka i rundka w siłowni, nie rozwiało niepokoju, z którym mocowałem się cały dzień. Władzę nad nim ma Anastasia Steele. Pożądam jej uległości. Mam nadzieję, że się nie spóźni. Zerkam ku wejściu do baru i… czuję suchość w ustach. Stoi na progu i przez sekundę nie zdaję sobie sprawy, że to ona. Wygląda niebywale: jej włosy z jednej strony opadają miękkimi falami do piersi, z drugiej są upięte z tyłu, odsłaniając delikatny zarys szczęki i łagodną linię delikatnej szyi. Jest na szpilkach i w ciemnej purpurowej sukni, która podkreśla szczupłą, urzekającą sylwetkę. O ran y. Wychodzę jej na spotkanie. – Wyglądasz oszałamiająco – szepczę i całuję ją w policzek. Zamykam oczy, smakując jej zapach; jest boski. – Pochwalam sukienkę, panno Steele. – Brylanty w uszach dopełniłyby całości; muszę jej kupić kolczyki. Biorąc ją za rękę, prowadzę do loży. – Czego chciałabyś się napić? Siada. Dostaję w nagrodę znaczący uśmiech. – Napiję się tego co ty. Ach, ucz y się. – Jeszcze jedno sancerre – mówię kelnerowi, gdy wślizguję się na kanapę naprzeciwko niej. – Mają tu znakomitą piwniczkę – dodaję i przez chwilę chłonę ją wzrokiem. Ma lekki makijaż. Nie za mocny. Przypominam sobie, jak wpadła do mnie do gabinetu i uznałem, że wygląda zwyczajnie. Wszystko o niej można powiedzieć, ale nie to, że jest zwyczajna. Z lekkim makijażem i w odpowiednich ciuchach wygląda jak bogini. Wierci się i trzepocze rzęsami. – Jesteś zdenerwowana? – pytam. – Tak. T o jest to, G rey. Pochyliwszy się, szepczę szczerze, że też jestem zdenerwowany. Patrzy na mnie, jakby mi wyrosły trzy głowy. No, też m am ludz kie odruchy, m aleń ka… dokładn ie tak. Kelner stawia kieliszek Any i dwa talerzyki – z mieszanką orzechów i oliwkami. Ana prostuje ramiona, poważnie nastawiona, jak wtedy, gdy przeprowadzała ze mną wywiad. – No więc jak to zrobimy? Przejrzymy po kolei moje uwagi? – pyta. – Jak zawsze niecierpliwa, panno Steele. – Jak chcesz, mogę spytać, co sądzisz o dzisiejszej pogodzie – odparowuje. Och, ty w ysz cz ekan a buz io. Daj jej się chw ilę pom ęcz yć, G rey.

Nie odrywając od niej wzroku, wkładam do ust oliwkę i oblizuję palec. Jej oczy rosną i ciemnieją. – Wydaje mi się, że pogoda dzisiaj była szczególnie niewyjątkowa – próbuję nonszalanckiego tonu. – Czy pan ze mnie kpi, panie Grey? – Tak, panno Steele. Zaciska usta, by ukryć uśmiech. – Wiesz, że ten kontrakt nie ma mocy prawnej. – Jestem tego w pełni świadomy, panno Steele. – Zamierzałeś mi to kiedyś powiedzieć? Co? Nie w ydaje m i się, ż ebym m usiał… i sam a do tego dosz łaś. – Myślisz, że zmusiłbym cię do czegoś wbrew woli, a potem udawał, że trzymam cię w garści, bo mam prawo po swojej stronie? – No, tak. O ran y, ran y. – Nie masz o mnie zbyt wysokiego mniemania, czy tak? – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Anastasio, nie ma znaczenia, czy kontrakt ma moc prawną czy nie. Jest wyrazem ustaleń, które chciałbym z tobą zawrzeć; tego, czego bym od ciebie chciał i czego ty możesz oczekiwać z mojej strony. Jeśli ci się nie podoba, to go nie podpisuj. Jeśli go podpiszesz, a potem uznasz, że ci się nie podoba, jest w nim tyle artykułów zwalniających od odpowiedzialności, że możesz odejść. Nawet gdyby był wiążący pod względem prawnym, to czy myślisz, że ciągałbym cię po sądach, gdybyś zdecydowała się uciec? Za kogo on a m n ie m a? Ocenia mnie nieprzeniknionym spojrzeniem niebieskich oczu. Musi zrozumieć, że ten kontrakt nie opiera się na prawie, ale na zaufaniu. Chcę, ż ebyś m i ufała, An astasio. Pociąga łyk wina, gdy mówię dalej, starając się wytłumaczyć. – Tego rodzaju związki są zbudowane na uczciwości i zaufaniu. Jeśli mi nie ufasz… nie ufasz swoim odczuciom, które w tobie budzę, nie ufasz wizji tego, jak daleko mogę z tobą zajść, jak daleko mogę cię zabrać… Jeśli nie potrafisz być ze mną szczera, wtedy naprawdę nie możemy tego dokonać. Trze podbródek, rozważając to, co właśnie powiedziałem. – Więc rzecz jest całkiem prosta, Anastasio. Ufasz mi czy nie? A jeśli m a o m n ie takie m arn e z dan ie, w tedy w ogóle n ie pow in n iśm y się w to baw ić. Czuję w brzuchu supeł napięcia. – Czy miałeś podobne dyskusje z, mhm… tamtą piętnastką? – Nie. – S kąd ta n agła z m ian a tem atu? – Dlaczego nie? – pyta. – Dlatego że wszystkie miały reputację uległych. Wiedziały, czego chcą w naszym związku i czego mogą generalnie oczekiwać. W ich przypadku chodziło tylko o dopracowanie granic do dyskusji i tym podobnych szczegółów. – Czy jest sklep, z którego korzystasz? Może dział uległych w sklepie zabawkowym? – Unosi brew, a ja śmieję się głośno. Moje napięcie wyparowuje, znika jak królik prestidigitatora, ale odpowiadam suchym tonem: – Nie całkiem.

– Więc jak? – Jest wiecznie ciekawa, ale nie chcę mówić o Elenie. Kiedy ostatni raz o niej wspomniałem, Ana stała się lodowata. – Naprawdę chcesz o tym porozmawiać? Czy przejdziemy do konkretów? Twoich uwag, jak je nazywasz. Marszczy brwi. – Jesteś głodna? – pytam. Spogląda podejrzliwie na oliwki. – Nie. – Jadłaś dzisiaj? Waha się. Niech to sz lag. – Nie – mówi. Usiłuję zapanować nad gniewem po tym jej przyznaniu się do winy. – Musisz jeść, Anastasio. Możemy zjeść tu albo w moim apartamencie. Gdzie wolisz? Nigdy n a to n ie pójdz ie. – Uważam, że powinniśmy zostać w miejscu publicznym, na neutralnym gruncie. Jak było do prz ew idz en ia – roz sądn a pan n a S teele. – Myślisz, że to mnie powstrzyma? – W moim głosie słychać chrypkę. Przełyka ślinę. – Mam nadzieję. Zlituj się n ad tą dz iew cz yn ą, G rey. – Chodź. Zarezerwowałem gabinet. Nikt tam nie będzie się na nas gapił. – Wstając, wyciągam do niej rękę. W eź m ie ją? Patrzy to na moją twarz, to na rękę. – Weź swoje wino – rozkazuję, a ona bierze kieliszek i składa swoją dłoń w mojej. Kiedy opuszczamy bar, widzę pełne podziwu spojrzenia innych gości, a w oczach pewnego dobrze zbudowanego przystojniaka nieukrywany zachwyt moją towarzyszką. Nie jest to coś, z czym spotkałbym się wcześniej… i raczej mi się to nie podoba. Na półpiętrze wyznaczony przez szefa sali młody rozprowadzający w liberii prowadzi nas do zarezerwowanego pokoju. Nie odrywa oczu od panny Steele, więc posyłam mu miażdżące spojrzenie, po którym wyparowuje z luksusowego gabineciku. Starszy wiekiem kelner podsuwa Anie krzesło i kładzie jej serwetkę na kolanach. – Już zamówiłem. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. – Nie, znakomicie – mówi z łaskawym skinieniem głową. – Miło widzieć cię tak zgodną. – Uśmiecham się złośliwie. – Więc na czym stanęliśmy? – Na konkretach – mówi, skupiona na bieżącej sprawie, ale pociąga spory łyk wina i jej policzki nabierają barwy. Pewnie łyknęła celowo, dla kurażu. Będę musiał jej pilnować, bo prowadzi. Zaw sz e m ogłaby spędz ić n oc tutaj… w tedy m ógłbym z erw ać z n iej tę sukien kę, w której tak kusz ąco w ygląda. Znów się koncentruję i wracam do szarej rzeczywistości – uwag Any. Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjmuję jej wydrukowany e-mail. Ana ponownie prostuje ramiona i spogląda na mnie wyczekująco – znów muszę ukryć rozbawienie. – Artykuł drugi. Zgoda. To jest dla dobra nas obojga. Przeredaguję. Pociąga następny łyk. – Stan mojego zdrowia, biorąc pod uwagę sferę seksu? No cóż, wszystkie moje poprzednie partnerki miały sprawdzaną krew, a ja co pół roku przechodzę regularne badania, mając na

względzie każde wspomniane przez ciebie ryzyko. Ostatnie wyniki są co do jednego negatywne. Nigdy nie brałem narkotyków. Powiem więcej, jestem ich zdecydowanym przeciwnikiem. Pod żadnym względem nie toleruję ich u pracowników i nakazuję wyrywkowe kontrole. Więcej, jeden z dzisiaj wyrzuconych poleciał za narkotyki. To robi na niej wrażenie. Ciągnę dalej. – Nigdy nie miałem transfuzji krwi. Czy to satysfakcjonująca odpowiedź na twoje pytanie? Potwierdza, kiwając głową. – Twoja następna uwaga, o której wspomniałem wcześniej. Możesz odejść, kiedy zechcesz, Anastasio. Nie będę cię zatrzymywał. Jednakże gdy odejdziesz… jest po herbacie. Żeby to było jasne. Nigdy. Drugiej. S z an sy. Nigdy. – Okej – odpowiada, chociaż nie sprawia wrażenia pewnej siebie. Milkniemy, gdy kelner przynosi zakąski. Przez chwilę rozważam, czy nie powinienem był zorganizować tego spotkania u mnie w biurze, potem odrzucam tę myśl. Jest śmieszna. Tylko durnie mieszają interesy z przyjemnościami. Ja rozdzielam pracę i życie prywatne; to jedna z moich żelaznych zasad, a jedyny wyjątek to moje relacje z Eleną… Ale też pomogła mi rozkręcić interes. – Mam nadzieję, że lubisz ostrygi – rzucam pod adresem Any, gdy kelner wychodzi. – Nigdy ich nie jadłam. – Naprawdę? No cóż. Wystarczy przechylić i przełknąć. Myślę, że dasz radę. – Patrzę znacząco na jej usta, przypominając sobie, jakie są chłonne. Rumieni się na ten sygnał. Wyciskam limonkę na muszlę i przechylam ją do ust. – Mmm, pyszne. Smakuje morzem. – Uśmiecham się szeroko, gdy zafascynowana Ana wlepia we mnie wzrok. – Śmiało – zachęcam ją, wiedząc, że nie uchyli się przed wyzwaniem. – Więc tego się nie gryzie? – Nie, Anastasio, nie gryzie się. – Staram się nie myśleć o jej ząbkach zabawiających się ulubioną częścią mojej anatomii. Zaciska je na dolnej wardze, zostawiając drobne odciski. Niech to diabli. Przebiega mnie dreszcz i muszę zmienić pozycję. Ana sięga po ostrygę, wyciska limonkę, odchyla głowę i otwiera szeroko usta. Kiedy przechyla muszlę, sztywnieję w wiadomym miejscu. – No i? – pytam nieco chrapliwym głosem. – Zjem drugą – mówi z kąśliwym uśmieszkiem. – Grzeczna dziewczynka. Pyta mnie, czy celowo wybrałem ostrygi, wiedząc, że są osławionym afrodyzjakiem. Zaskakuję ją, mówiąc, że po prostu były na pierwszym miejscu w menu. – Przy tobie nie potrzebuję żadnych afrodyzjaków. T aa, m ógłbym cię w tej chw ili prz elecieć. Zachow uj się, G rey. W racaj do n egocjacji. – Więc na czym stanęliśmy? – Wracam do jej e-mai​la i skupiam się na jej nieuregulowanych uwagach. Artykuł dziewiąty. – Posłuszeństwo we wszystkim. Tak, chcę tego od ciebie. – To dla mnie ważne. Muszę wiedzieć, że nic jej nie grozi i że zrobi dla mnie wszystko. – Musisz to dla mnie zrobić. Pomyśl o tym jak o odgrywaniu roli, Anastasio. – Ale boję się, że sprawisz mi ból. – Jaki ból? – Fizyczny. – Naprawdę myślisz, że potrafiłbym? Że przekroczyłbym wszelkie granice?

– Powiedziałeś, że wcześniej sprawiłeś komuś ból. – Tak, sprawiłem. To było dawno temu. – Jak to się stało? – Podwiesiłem ją w pokoju zabaw. Zresztą nawiązujesz do tego w jednym z pytań. Te karabinki w pokoju zabaw służą do podwieszania. Zabaw z linami. Jedna z nich była zbyt mocno zaciśnięta. Wzburzona daje mi znak ręką, bym przestał. Za dużo informacji. – Nie muszę więcej wiedzieć. Więc nie będziesz mnie podwieszał? – pyta. – Nie, jeśli naprawdę nie chcesz. Możesz to dodać do nieprzekraczalnych granic. – Okej. – Oddycha z ulgą. Jedź dalej, G rey. – Teraz posłuszeństwo. Myślisz, że dasz sobie z tym radę? Wpatruje się we mnie oczami, których spojrzenie przeszywa mnie na wskroś, moją mroczną duszę, i nie wiem, co zamierza powiedzieć. Do diabła. T o m oż e być kon iec. – Mogłabym spróbować – mówi cichym głosem. Teraz moja kolej odetchnąć. Piłka w ciąż w grz e. – Dobrze. – Teraz warunki. – Artykuł jedenasty. – Jeden miesiąc zamiast trzech to żaden okres, zwłaszcza że każdego miesiąca chcesz jednego weekendu z dala ode mnie. – W takim wymiarze do niczego nie dojdziemy. Ana potrzebuje treningu, a ja nie wytrzymuję chwili bez niej. Mówię jej to. Może doszlibyśmy do kompromisu, jak sugerowała. – Co powiesz na jeden dzień weekendu w miesiącu… ale za to dostałbym noc w środku tygodnia? Widzę, że rozważa tę możliwość. – Okej – w końcu mówi z poważną miną. Dobrz e. – I proszę, spróbuj przez trzy miesiące. Jak się okaże, że to nie dla ciebie, w każdej chwili możesz zrezygnować. – Trzy miesiące – mówi. Czy to znaczy, że się zgadza? Uznaję, że tak. W porz ądku. T eraz uw aga! – Co do sprawy własności, to tylko rzecz terminologii i nawiązuje do zasady posłuszeństwa. Chodzi jedynie o to, byś widziała to w odpowiedniej perspektywie, rozumiała, kim dla ciebie jestem. I chcę, żebyś wiedziała, że gdy tylko przekroczysz mój próg jako uległa, będę robił z tobą, co zechcę. Musisz to zaakceptować, i to chętnie. Dlatego musisz mi ufać. Będę cię posuwał, kiedy zechcę, ile razy zechcę i gdziekolwiek zechcę. Będę cię dyscyplinował, gdy będziesz zawalać. Będę cię tresował dla własnej przyjemności. Ale wiem, że nie robiłaś tego wcześniej. Na początku przyjmę powolne tempo i będę ci pomagał. Będziemy dochodzili do różnych scenariuszy. Chcę, żebyś mi ufała, ale wiem, że muszę sobie zaskarbić twoje zaufanie, i zaskarbię je. Stąd też to „lub inaczej” ma ci pomóc w nastawieniu; to znaczy „cokolwiek się zdarzy”. T o ci m ów ka, G rey. Opada na oparcie krzesła – oszołomiona, jak sądzę. – Nadążasz za mną? – pytam łagodnie. Kelner zagląda do gabinetu i daję mu znak głową, że może sprzątnąć nakrycia. – Chcesz jeszcze wina? – pytam.

– Mam prowadzić. Dobra odpow iedź . – W takim razie wody? Kiwa głową. – Niegazowana czy gazowana? – Proszę gazowaną. Kelner wychodzi z talerzami i sztućcami. – Jesteś bardzo milcząca – szepczę. Prawie się nie odzywała. – Jesteś bardzo rozgadany – od razu mi odpala. S łusz n a uw aga, pan n o S teele. Teraz następny punkt na jej liście uwag: artykuł piętnasty. Biorę głęboki oddech. – Dyscyplinowanie. Jest bardzo cienka granica między rozkoszą i bólem, Anastasio. To dwie strony jednej monety, nie ma jednej bez drugiej. Mogę ci zademonstrować, jak rozkoszny potrafi być ból. Teraz mi nie wierzysz, ale to właśnie sprawa tego, co nazywam zaufaniem. Ból się pojawi, ale nie będzie niczym, czego nie potrafiłabyś wytrzymać. – To niesłychanie ważne. – Znów wszystko sprowadza się do zaufania. Ufasz mi, Anastasio? – Tak, ufam – mówi natychmiast. Jej odpowiedź kompletnie wytrąca mnie z równowagi; jest całkowicie nieoczekiwana. Znów. Czy całkowicie posiadłem jej zaufanie? – Hm, w takim przypadku reszta tego interesu to tylko szczegóły. – Rosnę pod sam sufit. – Ważne szczegóły. Ma rację. S kup się, G rey. – Okej, omówmy je. Kelner wraca z pierwszym daniem. – Mam nadzieję, że lubisz ryby – mówię, gdy stawia przed nami talerze. Karbonela wygląda smakowicie. Ana kosztuje. W końcu je! – Zasady – kontynuuję. – Pomówmy o nich. Czy jedzenie to krytyczna sprawa? – Tak. – Czy mogę to tak zmodyfikować, że będziesz jadła przynajmniej trzy posiłki dziennie? – Nie. Powstrzymując westchnienie irytacji, trwam przy swoim. – Muszę wiedzieć, że nie jesteś głodna. Marszczy brwi. – Będziesz musiał mi zaufać. – Och, trafiony, zatopiony, panno Steele – mruczę do siebie. Są bitwy, których nie wygram. – Ustępuję z jedzeniem i snem. Posyła mi lekki uśmiech ulgi. – Czemu nie mogę na ciebie patrzeć? – To sprawa relacji pan–uległa. Przyzwyczaisz się do tego. Znów się krzywi, ale tym razem wydaje się urażona i zasmucona. – Czemu nie mogę cię dotykać? – pyta. – Bo nie możesz. Zam kn ij jej buz ię, G rey. – Czy to z powodu pani Robinson? Co?

– Czemu tak myślisz? Myślisz, że spowodowała u mnie uraz? Kiwa potakująco głową. – Nie, Anastasio. To nie dlatego. Poza tym pani Robinson za nic nie kupiłaby tego mojego szajsu. – Więc to nie ma żadnego związku z nią? – pyta, wydając się zbita z tropu. – Nie. Nie z n osz ę, gdy się m n ie dotyka. I, m aleń ka, n apraw dę lepiej dla ciebie, ż ebyś n ie w iedz iała, dlacz ego tak jest. – I nie chcę też, żebyś ty się dotykała – dodaję. – Z czystej ciekawości, dlaczego? – Bo chcę całej twojej rozkoszy. W ięcej, chcę jej teraz . Mógłbym ją zerżnąć tu i teraz, żeby sprawdzić, czy potrafi być cicho. Naprawdę cicho, zdając sobie sprawę, że jest w zasięgu słuchu personelu i gości. Przecież to dlatego zarezerwowałem ten pokój. Otwiera usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale znów je zamyka i nabiera kolejny kęs z prawie nietkniętego talerza. – Dałem ci wiele do myślenia, prawda? – mówię, składając kartkę i chowając ją do kieszeni. – Tak. – Czy chcesz też przejść teraz do dyskusji o granicach? – Nie przy kolacji. – Przewrażliwiona? – Coś w tym rodzaju. – Nie zjadłaś zbyt wiele. – Zjadłam dość. T o z acz yn a być n udn e. – Trzy ostrygi, cztery kęsy karboneli, jedna łodyżka szparagów, ani jednego ziemniaka, orzecha, ani jednej oliwki i nie jadłaś cały dzień. Powiedziałaś, że mogę ci ufać. Wytrzeszcza oczy. T aa. Licz yłem , An astasio. – Christianie, proszę, nie każdego dnia mam takie rozmowy. – Musisz być dla mnie w formie i zdrowa, Anastasio. – Mówię z uporem. – Wiem. – I w tej właśnie chwili chcę zedrzeć z ciebie tę sukienkę. – To nie wydaje mi się dobrym pomysłem – szepcze. – Nie zjedliśmy deseru. – Masz ochotę na deser? – Kiedy jeszcze nie zjedliśmy głównego dania? – Tak. – Ty możesz być deserem. – Nie jestem pewna, czy jestem dość słodka. – Anastasio, jesteś cudownie słodka. Wiem. – Christianie. Używasz seksu jako broni. To naprawdę nieuczciwe. – Wbija wzrok w podołek i mówi cicho, nieco melancholijnym tonem. Unosi wzrok, przeszywając mnie intensywnym spojrzeniem. Jej jasnoniebieskie oczy potrafią wyprowadzić z równowagi i… podniecić. – Masz rację. Tak postępuję – przyznaję. – W prawdziwym życiu używasz każdej dostępnej broni. To nie zmienia faktu, że bardzo cię pożądam. Tu. Teraz. – I m oglibyśm y się pieprz yć tu i teraz . Wiem, że jesteś zainteresowana, Anastasio. Słyszę, że szybciej oddychasz. – Chciałbym czegoś spróbować. – Naprawdę chcę wiedzieć, czy potrafi zachować milczenie i czy potrafiłaby to robić, bojąc się, że zostanie nakryta.

Kolejny raz marszczy czoło; jest zagubiona. – Gdybyś była moją uległą, nie musiałabyś o tym myśleć. To byłoby łatwe. Nie musiałabyś podejmować tych wszystkich decyzji, martwić się tymi wszystkimi nużącymi myślowymi procesami, które za nimi stoją, tym: „Czy to właściwe?”, „Czy tu można?”, „Czy teraz można?”. Nie musiałabyś się martwić żadnym z tych drobiazgów. Tym bym się zajmował jako twój pan. I w tej właśnie chwili wiem, że mnie pożądasz, Anastasio. Odrzuca włosy i jeszcze bardziej marszczy czoło, gdy oblizuje wargi. O, tak. Poż ąda m n ie. – Mogę ci to powiedzieć, bo twoje ciało cię zdradza. Ściskasz uda, jesteś zarumieniona i szybciej oddychasz. – Skąd wiesz o moich udach? – pyta cienkim głosem, zszokowana, jak sądzę. – Poczułem, że obrus się poruszył, i moja hipoteza jest oparta na latach doświadczeń. Mam rację, no nie? Przez chwilę milczy i patrzy w bok. – Nie skończyłam karboneli – mówi wymijająco, ale nadal zarumieniona. – Wolisz ją ode mnie? Patrzy mi w twarz. Jej oczy są wielkie, źrenice ciemne, rozszerzone. – Myślałam, że chciałeś, żebym zmiotła talerz do czysta. – W tej chwili, panno Steele, mam w dużym poważaniu, czy jesz, czy nie. – Christianie, nie walczysz fair. – Wiem. Nigdy nie walczyłem fair. Wpatrujemy się w siebie, tocząc psychologiczną batalię, oboje świadomi erotycznego napięcia, które rozciąga się między nami nad stołem. Prosz ę, z robisz po prostu to, co ci kaz an o? Błagam ją wzrokiem. Ale w jej oczach błyszczy zmysłowe nieposłuszeństwo i uśmiech unosi wargi. Nadal nie odrywając ode mnie wzroku, sięga po łodygę szparagów i celowo zagryza wargę. Co on a robi? Bardzo powoli wsuwa do ust czubek łodygi i ssie ją. O jasn a cholera. Bawi się mną – niebezpieczna taktyka, która sprawi, że będę musiał zerżnąć ją na tym stole. Przyglądam się zahipnotyzowany, twardniejąc w sekundzie. – Anastasio. Co robisz? – pytam ostrzegawczo. – Jem mojego szparaga – mówi z nieśmiałym uśmieszkiem. – Ja myślę, że bawisz się mną, panno Steele. – Ja tylko kończę moje danie, panie Grey. – Jej wargi wyginają się jeszcze wyżej, powoli, zmysłowo, i żar między nami podskakuje o kilka stopni. Naprawdę nie ma pojęcia, jaka jest sexy… Już mam się na nią rzucić, gdy kelner puka i wchodzi. Niech to diabli. Pozwalam mu pozbierać talerze, po czym znów skupiam uwagę na pannie Steele. Ale zmarszczka na czole powróciła i Anastasia skubie skórki palców. Do diabła. – Masz ochotę na deser? – pytam. – Nie, dziękuję. Myślę, że chyba powinnam iść – mówi, nadal wpatrując się w ręce. – Iść? – Odchodz i? Kelner szybko znika z talerzami. – Tak – mówi Ana zdecydowanym tonem. Wstaje do wyjścia. Ja też wstaję, automatycznie.

– Oboje mamy jutro ceremonię rozdania dyplomów. T o w cale n ie idz ie tak, jak było w plan ie. – Nie chcę, żebyś poszła – wyznaję, bo to prawda. – Proszę, muszę iść – upiera się. – Dlaczego? – Bo dałeś mi wiele do przemyślenia i potrzebuję jakiegoś dystansu. – W oczach ma prośbę, żebym pozwolił jej odejść. Ale tak daleko posunęliśmy się w negocjacjach. Poszliśmy na kompromisy. Możemy się postarać, by to zadziałało. Musz ę się postarać, ż eby z adz iałało. – Mógłbym cię zmusić, żebyś została – mówię, wiedząc, że potrafiłbym ją uwieść w tej chwili, w tym pomieszczeniu. – Tak, bez problemu, ale nie chcę, żebyś to zrobił. Moje akcje dołują – przeceniłem swoje możliwości. Nie tak wyobrażałem sobie zakończenie tego wieczoru. Sfrustrowany przeczesuję włosy rękami. – Wiesz, kiedy wpadłaś do mojego gabinetu, żeby zrobić ze mną wywiad, byłaś cała: „Tak, proszę pana”, „Nie, proszę pana”. Myślałem, że jesteś urodzoną uległą. Ale tak szczerze mówiąc, Anastasio, nie jestem pewien, czy masz jedną uległą kość w swoim powabnym ciele. – Pokonuję kilka dzielących nas kroków i patrzę w oczy, które błyszczą determinacją. – Może masz rację – mówi Ana. Nie. Nie. Nie chcę m ieć racji. – Chcę dostać szansę, by zbadać możliwość, czy jesteś uległą. – Pieszczę kciukiem jej twarz i dolną wargę. – Nie znam żadnego innego sposobu, Anastasio. Taki jestem. – Wiem – mówi. Opuszczam głowę tak nisko, że wiszę ustami nad jej ustami i czekam, aż je uniesie i zamknie oczy. Chcę dać jej krótki, czysty pocałunek, ale gdy nasze wargi się spotykają, przylega do mnie, nagle zaciska ręce w moich włosach, otwiera przede mną usta, napiera językiem. Przyciskam rękę do jej krzyża, przytulam ją do siebie i pogłębiam pocałunek, odpowiadając rozpaleniem na jej rozpalenie. Chryste, poż ądam jej. – Nie mogę cię przekonać, żebyś została? – szepczę przy kąciku jej ust, gdy moje ciało reaguje, twardniejąc z pożądania. – Nie. – Spędź ze mną noc. – I nie dotykać cię? Nie. Do cholery. Mrok rozwija we mnie swoje zwoje, ale go ignoruję. – Ty nieznośna dziewczyno – mruczę i odsuwam się, bacznie wpatrzony w napiętą, posępną twarz. – Jak myślisz, dlaczego mówisz mi do widzenia? – Bo wychodzę. – Nie to miałem na myśli, sama wiesz. – Christianie, muszę o tym pomyśleć. Nie wiem, czy mogę wejść z tobą w taki związek, jakiego chcesz. Zamykam oczy i opieram się czołem o jej czoło. Cz ego się spodz iew ałeś, G rey? On a n ie jest do tego stw orz on a. Biorę głęboki oddech i całuję ją w czoło, a potem wsuwam nos w jej włosy, wciągając słodką jesienną woń i starając się zapamiętać ją na zawsze. T o byłoby n a tyle. W ystarcz y.

Cofam się i uwalniam ją z uścisku. – Jak pani sobie życzy, panno Steele. Odprowadzę cię do holu. – Wyciągam rękę, możliwe, że po raz ostatni, i jestem zaskoczony bólem, który czuję na tę myśl. Składa swoją dłoń w mojej i bez słowa idziemy do recepcji. – Masz bilet parkingowy? – pytam, gdy dochodzimy do holu. Głos mam spokojny, opanowany, ale w środku jestem cały spięty. Wyjmuje z torebki bilet i podaje go portierowi. – Dziękuję za kolację – mówi. – To była wielka przyjemność. Jak zawsze, panno Steele. To nie może być koniec. Muszę jej pokazać – zademonstrować, co to wszystko znaczy, co możemy razem zrobić. Pokazać, co możemy robić w pokoju zabaw. Wtedy będzie wiedziała. To może jedyny sposób, by uratować tę transakcję. Szybko odwracam się do Any. – W tym tygodniu przeprowadzasz się do Seattle. Jeśli podejmiesz właściwą decyzję, mogę się z tobą spotkać w niedzielę? – pytam. – Zobaczymy. Może – mówi. T o n ie z n acz y „n ie”. Zauważam gęsią skórkę na jej ramionach. – Teraz jest chłodniej, nie masz kurtki? – pytam. – Nie. Ta kobieta potrzebuje opieki. Zdejmuję marynarkę. – Proszę. Nie chcę, żebyś się przeziębiła. – Nakładam marynarkę na jej ramiona, a ona otula się nią, zamyka oczy i wciąga głęboko powietrze. Cz y jest uz ależ n ion a od m ojego z apachu? T ak jak ja od jej? Może nie wszystko stracone? Boy doprowadza wiekowego garbusa. Co to jest, u diabła? – Tym jeździsz? – To musi być starsze niż dziadek Theodore Roosevelt. Jez u! Boy wręcza jej klucze i dostaje ode mnie sowity napiwek. Zasłużony dodatek za pracę w niebezpiecznych warunkach. – Czy jest sprawny? – Mierzę Anę rozjuszonym wzrokiem. Jak może być bezpieczna w tej blaszanej trumnie? – Tak. – Dotoczy się do Seattle? – Tak. Dotoczy się. – Bezpiecznie? – Tak. – Usiłuje mnie uspokoić. – Okej, jest stary. Ale jest mój i jest sprawny. Ojczym mi go kupił. Kiedy sugeruję, że moglibyśmy się postarać o coś lepszego, zdaje sobie sprawę ze znaczenia moich słów i jej mina zmienia się w jednej chwili. Na wściekłą. – Nie kupisz mi żadnego samochodu – mówi wprost. – Zobaczymy – mówię pod nosem, usiłując zachować spokój. Otwieram drzwi od strony kierowcy i gdy Ana wsiada do środka, zadaję sobie pytanie, czy nie powinienem kazać Taylorowi zawieźć ją do domu. Do cholery. Przypominam sobie, że ma wychodne. Kiedy tylko zamknęła drzwi, opuszcza okno powoli… upiornie powoli. Na litość boską!

– Jedź ostrożnie – warczę. – Do widzenia, Christianie – mówi i głos ją zawodzi, jakby walczyła z płaczem. Niech to sz lag. Cała irytacja i lęk o jej bezpieczeństwo znikają i w ich miejsce wyrasta poczucie bezsilności, gdy jej samochód odjeżdża w górę ulicy. Nie w iem , cz y z n ów ją z obacz ę. Stoję na chodniku jak idiota, czekając, aż światła pozycyjne garbusa znikną w mroku nocy. Kurw a m ać. Cz em u to się do tego stopn ia popiern icz yło? Wracam długim krokiem do hotelu, kieruję się do baru i zamawiam butelkę sancerre. Zabieram ją ze sobą i idę do pokoju. Laptop na biurku jest otwarty i przed odkorkowaniem wina siadam przy nim i zaczynam pisać e-mail. Od: Christian Grey Temat: Dzisiejszy wieczór Data: 25 maja 2011 22:01 Do: Anastasia Steele Nie rozumiem, dlaczego uciekłaś dziś wieczór. Mam szczerą nadzieję, że Cię zadowoliłem i odpowiedziałem na wszystkie Twoje pytania. Wiem, że dałem Ci bardzo dużo do myślenia, i mam gorącą nadzieję, że zastanowisz się głęboko nad moją propozycją. Naprawdę chcę, żeby nasz układ zaskoczył. Zabierzemy się do tego powoli. Zaufaj mi. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Patrzę na zegarek. Dojazd do domu zajmie jej co najmniej dwadzieścia minut, pewnie dłużej w tej blaszanej trumnie. Wysyłam e-maila Taylorowi. Od: Christian Grey Temat: Audi A3 Data: 25 maja 2011 22:04 Do: J.B. Taylor Proszę dostarczyć mi tu jutro audi. Dzięki Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Otworzywszy butelkę, nalewam sobie sancerre do kieliszka, biorę książkę, siadam i czytam, usiłując się skupić. Wciąż uciekam wzrokiem do komputera. Czy Ana odpowie? Gdy minuty mijają, mój niepokój sięga zenitu; czemu nie odpowiedziała na mój e-mail? O 23:00 wysyłam jej SMS-a. Dojechałaś bezpiecznie do domu? Ale nie dostaję żadnej odpowiedzi. Może poszła prosto do łóżka. Przed północą znów

wysyłam jej e-maila. Od: Christian Grey Temat: Dzisiejszy wieczór Data: 25 maja 2011 23:58 Do: Anastasia Steele Mam nadzieję, że dojechałaś do domu tym Twoim samochodem. Daj mi znać, czy wszystko u Ciebie w porządku. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Zobaczę ją jutro na uroczystości wręczenia dyplomów i dowiem się, czy mnie odrzuca. Z tą przygnębiającą myślą rozbieram się, wchodzę do łóżka i patrzę w sufit. Napraw dę spiern icz yłeś tę tran sakcję, G rey.

CZWARTE K 26 MAJA 2011 Nie ma mamy. Czasem wychodzi. I jestem tylko ja. Ja, moje samochodziki i mój kocyk. Kiedy wraca do domu, śpi na kanapie. Kanapa jest ciemna i lepka. Mama jest zmęczona. Czasem okrywam ją moim kocykiem. Albo wraca do domu i ma coś do jedzenia. Wtedy jest fajnie. Jemy chleb z masłem. I czasem makaron z serem. Ser lubię najbardziej. Dzisiaj nie ma mamy. Bawię się samochodzikami. Jeżdżą szybko po podłodze. Nie ma mamy. Wróci. Na pewno. Kiedy mama wróci? Teraz jest ciemno i nie ma mamy. Jak wejdę na stołek, mogę sięgnąć do kontaktu. Pstryk. Pstryk. Pstryk. Pstryk. Pstryk. Jasno. Ciemno. Jasno. Ciemno. Jasno. Jestem głodny. Jem ser. W lodówce jest ser. Ser w niebieskim futerku. Kiedy mama wróci do domu? Czasem wraca z nim. Nie cierpię go. Kiedy przychodzi, chowam się. Moja ulubiona kryjówka to szafa mamy. Pachnie mamą. Pachnie mamą, kiedy mama jest szczęśliwa. Kiedy mama wróci? W moim łóżku jest zimno. I jestem głodny. Mam mój kocyk i moje samochodziki, ale nie ma mojej mamy. Kiedy mama wróci? Budzę się ze wzdrygnięciem. Kurw a. Kurw a. Kurw a. Nie cierpię moich snów. Są pełne przerażających wspomnień, zdeformowanych pozostałości z czasów, które chciałbym zapomnieć. Serce mi wali i spływam potem. Ale najgorszym skutkiem nocnych koszmarów są napady lęku po obudzeniu. Ostatnio moje koszmary się nasiliły i stały bardziej plastyczne. Nie mam pojęcia dlaczego. Cholerny Flynn – wraca dopiero w przyszłym tygodniu, nie wiadomo którego dnia. Przeczesuję włosy rękami i sprawdzam, która godzina. Jest 5:38, światło sączy się przez zasłony. Czas wstać. Idź n a prz ebież kę, G rey. Nadal nie ma żadnego SMS-a ani e-maila od Any. Gdy przebieram nogami po chodniku, mój niepokój rośnie. Zostaw to, G rey. Po prostu, kurw a, z ostaw ! Wiem, że zobaczę ją na ceremonii wręczenia dyplomów. Ale nie mogę tego zostawić. Przed prysznicem posyłam jej następnego SMS-a. Zadzwoń. Po prostu muszę wiedzieć, że nic jej się nie stało. Po śniadaniu nadal ani słowa od Any. Żeby przestać o niej myśleć, kilka godzin pracuję nad moim przemówieniem. Po ceremonii będę mówił z uznaniem o niebywałej pracy wydziału nauki

o ochronie środowiska i postępach, jakie poczynił we współpracy z moją firmą, GEH, jeśli chodzi o technologię uprawy roli w krajach rozwijających się. „Wszystko w ramach pańskiego planu »karmimy świat«?” Rozsądne słowa Any rozlegają się echem w mojej głowie i przynajmniej odsuwają na bok ostatni nocny koszmar. Przestaję o nich myśleć, gdy przeredagowuję przemówienie. Sam, wicedyrektor od reklamy, przysłał mi surową wersję, którą uznałem za nadmiernie pretensjonalną. Potrzebuję godziny, by z mowy-trawy dla mediów zrobić coś strawnego dla ludzi. Wpół do dziesiątej i nadal ani słowa od Any. Ta głucha cisza mnie martwi – i Ana jest po prostu niegrzeczna. Dzwonię, ale jej telefon od razu przełącza na automatyczną sekretarkę. Rozłączam się. Okaż trochę godn ości, G rey. Sygnał dźwiękowy ze skrzynki odbiorczej sprawia, że serce mi podskakuje – ale to od Mii. Mimo złego nastroju uśmiecham się. Tęsknię za smarkulą. Od: Mia, szef nad szefami Temat: Lot Data: 26 maja 2011 15:52 GMT–1 Do: Christian Grey Cześć, Christianie, nie mogę się doczekać, kiedy się stąd wyrwę! Ratuj mnie. Błagam. Numer lotu sobota AF3622. Przylot 12:22 i tato każe mi latać klasą ekonomiczną! Okropność! Będę miała furę bagażu. Uwielbiam. Uwielbiam. Uwielbiam paryską modę. Mama mówi, że masz dziewczynę. Czy to prawda? Jaka ona jest? MUSZĘ WIEDZIEĆ! Do zobaczenia w sobotę. Bardzo za Tobą tęsknię. À bientôt mon frère 6 . M xxx Och, do diabła! Gadulstwo matki. Ana nie jest moją dziewczyną! I w sobotę będę musiał uporać się z równie wielkim gadulstwem siostry, jej wrodzonym optymizmem i wścibstwem. Potrafi być wyczerpująca. Zapisując w pamięci numer lotu i czas przylotu, posyłam Mii krótki email, żeby wiedziała, że po nią będę. O 9:45 jestem gotów na ceremonię. Szary garnitur, biała koszula i oczywiście tamten krawat. To będzie subtelna wiadomość dla Any, że się nie poddałem, i pamiątka cudownych chwil. Taa, naprawdę cudownych… Widzę ją w myślach związaną i pełną pożądania. Do cholery! Cz em u n ie z adz w on iła? Wciskam powtórne wybieranie. Niech to sz lag. Wciąż, kurna, nie odbiera! Dokładnie o 10:00 rozlega się pukanie do drzwi. To Taylor. – Dzień dobry – mówię, gdy wchodzi.

– Dzień dobry, panie Grey. – Jak się udało wczoraj? – Dobrze, proszę pana. – Taylor zmienia się w oczach, staje się cieplejszy. To pewnie wskutek myśli o córce. – Jak Sophie? – Istny skarb, proszę pana. I bardzo dobrze radzi sobie w szkole. – Miło mi to słyszeć. – A3 będzie w Portlandzie późnym popołudniem. – Znakomicie. Jedźmy. I chociaż aż mnie skręca ze złości, niecierpliwie wypatruję chwili, w której zobaczę pannę Steele. Sekretarka rektora wprowadza nas do małego pomieszczenia sąsiadującego z audytorium WSU. Rumieni się prawie tak bardzo, jak pewna młoda kobieta, z którą jestem w niezwykle poufałych stosunkach. W poczekalni nauczyciele akademiccy, pracownicy administracyjni oraz kilkoro studentów i studentek piją kawę przed uroczystością. Wśród nich, ku mojemu zaskoczeniu, jest Katherine Kavanagh. – Cześć, Christianie – mówi, podchodząc dumnym krokiem, z pewnością siebie osoby bogato urodzonej. Ma na sobie absolwencką togę i wydaje się w świetnym nastroju. Z pewnością spotkała się z Aną. – Cześć, Katherine. Jak się miewasz? – Wydajesz się zaskoczony moim widokiem tutaj – mówi, ignorując przywitanie i jakby trochę urażona. – Mam pierwszą lokatę, wygłaszam mowę pożegnalną. Elliot ci nie powiedział? – Nie, nie powiedział. – Na litość boską, n ie jesteśm y z e sobą dw adz ieścia cz tery godz in y n a dobę. – Gratulacje – dodaję z uprzejmości. – Dziękuję. – Ma oschły ton. – Jest tu Ana? – Wkrótce. Przychodzi z tatą. – Widziałaś ją dziś rano? – Tak. Dlaczego pytasz? – Chciałem wiedzieć, czy dotarła do domu w tej blaszanej trumnie, którą nazywa samochodem. – W Wandzie. Nazywa go „Wanda”. I tak, dotarła. – Wpatruje się we mnie pytająco. – Miło mi to słyszeć. W tym momencie dołącza do nas rektor i posyłając Kavanagh uprzejmy uśmiech, holuje mnie do innych nauczycieli celem dokonania prezentacji. To ulga wiedzieć, że Ana jest w jednym kawałku, ale jestem wkurzony, bo nie odpowiedziała na żadną moją wiadomość. To nie jest dobry znak. Nie muszę jednak długo roztrząsać tego zniechęcającego stanu rzeczy – ktoś z wydziału ogłasza, że czas zacząć, i wyprowadza nas na korytarz. W chwili słabości jeszcze raz próbuję dodzwonić się do Any. Łączę się z jej pocztą głosową i Kavanagh mi przerywa. – Jestem ciekawa pańskiej mowy – mówi, gdy idziemy korytarzem. Po dotarciu do audytorium widzę, że jest większe, niż się spodziewałem, i wypełnione ludźmi. Publiczność jak jeden mąż wstaje i oklaskuje nas, gdy wchodzimy gęsiego na podium. Aplauz przybiera na sile, a potem z wolna cichnie, gdy wszyscy zajmują miejsca do wtóru

szmeru oczekiwania. Kiedy rektor wygłasza mowę powitalną, mogę się rozejrzeć po sali. Pierwsze rzędy wypełniają studenci w identycznych czarno-czerwonych togach WSU. G dz ie on a jest? Metodycznie sprawdzam rząd po rzędzie. Mam cię. Widzę ją skuloną w drugim rzędzie. Żywą. Czuję się głupio, że straciłem tyle nerwów i energii, myśląc o niej zeszłego wieczoru i dzisiaj przed południem. Lśniące błękitne oczy rosną, gdy nasze spojrzenia się krzyżują, wierci się w fotelu, a rumieniec powoli wypływa jej na twarz. T ak. Zn alaz łem cię. A ty n ie odpow iedz iałaś n a m oje w iadom ości. Unika mnie i jestem wkurzony. Naprawdę wkurzony. Zamykając oczy, wyobrażam sobie, jak polewam gorącym woskiem jej piersi, a ona wije się pode mną. To radykalnie oddziałuje na moje ciało. Niech to sz lag. W eź się w garść, G rey. Przestaję o niej myśleć, opanowuję lubieżne żądze i skupiam się na przemowach. Kavanagh wygłasza inspirującą mowę o wykorzystywaniu możliwości – tak, carpe diem, Kate – i po skończeniu dostaje gorącą owację. Widać, że jest inteligentna, popularna i pewna siebie. Nie jak bojaźliwa, nieśmiała i podpierająca ściany istota, urocza panna Steele. Naprawdę zdumiewa mnie, jakim cudem te dwie zostały przyjaciółkami. Słyszę moje nazwisko; rektor mnie przedstawił. Wstaję i podchodzę do pulpitu. Kurtyn a w górę, G rey. – Jestem głęboko wdzięczny i wzruszony z racji wielkiego zaszczytu, jaki spotkał mnie dziś ze strony władz WSU. Stwarza mi to rzadką możliwość porozmawiania o imponującej pracy tutejszego wydziału nauki o ochronie środowiska. Naszym zamiarem jest rozwój praktycznych i przyjaznych dla środowiska metod gospodarki rolnej w państwach Trzeciego Świata; naszym ostatecznym celem jest pomóc całkowicie zlikwidować głód i biedę na całym świecie. Ponad miliard ludzi, szczególnie w subsaharyjskiej Afryce, Azji Południowej i Ameryce Łacińskiej, żyje w skrajnej nędzy. W tych częściach świata rolnictwo jest nieprzystosowane do wyznaczonych mu celów, rezultatem tej sytuacji jest ekologiczna i społeczna destrukcja. Na własnej skórze poznałem, co znaczy prawdziwy głód, i traktuję ten problem jako bardzo osobiste wyzwanie. WSU i GEH jako wspólnicy dokonali niebywałego postępu, jeśli chodzi o użyźnianie ziemi i technologie uprawy roli. Jesteśmy pionierami we wdrażaniu niskonakładowych systemów w państwach rozwijających się i nasze gospodarstwa doświadczalne zwiększyły urodzajność o trzydzieści procent na hektar. WSU w wielkiej mierze przyczynił się do tego fantastycznego osiągnięcia. A GEH jest dumny z tych studentów, którzy dołączyli do nas poprzez staż, pracując w naszych doświadczalnych gospodarstwach w Afryce. Praca, którą wykonują, przynosi korzyści miejscowym społecznościom i im samym. Razem możemy zwalczać głód i krańcową biedę, które nawiedzają tamte regiony. Ale w epoce ewolucji technologicznej, gdy świat rozwinięty pędzi naprzód, powiększa się przepaść między bogatymi i biednymi, więc najważniejszą rzeczą jest uświadomienie sobie, że nie wolno nam roztrwonić nieodnawialnych zasobów naturalnych świata. Są własnością całej ludzkości i musimy o nie dbać, a także znajdować sposoby, aby wzbogacać i rozwijać nowe rozwiązania służące wyżywieniu przeludnionej planety. Jak powiedziałem, wspólne działania GEH i WSU dostarczają koniecznych rozwiązań i naszym zadaniem jest uświadamiać i edukować rozwijający się świat. Temu właśnie celowi służy wydział telekomunikacyjny GEH. Z dumą mogę powiedzieć, że dokonujemy imponującego postępu w technologii solarnej, wydłużając czas działania baterii i zapewniając bezprzewodowy Internet, tak że dosięgnie on najodleglejszych zakątków naszej planety – i naszym celem jest

sprawić, aby użytkownik końcowy dostawał go za darmo. Dostęp do informacji i edukacji, uważany przez nas za rzecz oczywistą, jest krytycznym komponentem, jeśli chodzi o walkę z biedą w rozwijających się regionach. Jesteśmy szczęściarzami. Wszyscy tutaj jesteśmy uprzywilejowani. Niektórzy bardziej niż inni, i zaliczam siebie do tej kategorii. Mamy moralny obowiązek zaoferować tym, którzy mają mniej szczęścia, godne, zdrowe, bezpieczne i syte życie, a także lepszy dostęp do naturalnych zasobów, którymi cieszymy się wszyscy tutaj. Na zakończenie posłużę się cytatem, który zawsze znajduje we mnie oddźwięk. Jest to parafraza powiedzenia rdzennych mieszkańców Ameryki: „Kiedy spadnie ostatni liść, wyschnie ostatnie drzewo i zostanie złowiona ostatnia ryba, zrozumiemy, że nie możemy jeść pieniędzy”. Kiedy usiadłem wśród gorącego aplauzu, powstrzymałem się, by nie spojrzeć na Anę, i przyglądałem się wiszącej w głębi audytorium fladze WSU. Jeśli Ana chce mnie ignorować, świetnie. Też mogę trochę poudawać. Wicerektor powstał, ogłaszając rozdawanie dyplomów. I tak zaczęła się męka wyczekiwania, aż dotarliśmy do „S” i mogłem znów ją zobaczyć. Minęła cała wieczność, kiedy usłyszałem jej imię i nazwisko: Anastasia Steele. Fala braw i idzie w moim kierunku zamyślona i zmartwiona. Niech to sz lag. O cz ym dum a? W eź się w garść, G rey. – Gratulacje, panno Steele – mówię, wręczając jej dyplom. Wymieniamy uścisk dłoni, ale przytrzymuję jej rękę. – Coś nie tak z twoim laptopem? Wydaje się zakłopotana. – Nie. – W takim razie ignorujesz moje e-maile? – Puszczam jej rękę. – Widziałam tylko ten o fuzjach i akwizycjach. Co to m a z n acz yć, u diabła? Zakłopotanie Any rośnie, ale muszę pozwolić jej odejść – za jej plecami rośnie kolejka. – Później. – Gdy odchodzi, daję jej znać, że to nie koniec rozmowy. Przeżywam czyściec, zanim kolejka dojdzie do końca. Byłem pożerany wzrokiem, atakowany przez chmarę rozmruganych rzęs, głupkowato chichoczące dziewczątka ściskały mi dłoń, a pięć obdarowało mnie karteczkami z numerami telefonów. Z ulgą opuszczam podium w towarzystwie rady wydziału, do wtóru upiornej marszowej muzyczki i braw. W korytarzu chwytam Kavanagh za ramię. – Muszę porozmawiać z Aną. Możesz ją znaleźć? W tej chwili. Kavanagh mocno się dziwi, ale zanim może cokolwiek powiedzieć, dodaję na tyle uprzejmie, na ile mnie stać: – Proszę. Zaciska z dezaprobatą wargi, ale czeka ze mną, aż szacowni pracownicy naukowi przedefilują przed nami gęsiego, i wraca do audytorium. Rektor się zatrzymuje, gratulując mi przemowy. – Pańskie zaproszenie to dla mnie zaszczyt – odpowiadam, jeszcze raz ściskając mu dłoń. Kątem oka zauważam Kate w korytarzu, z Aną u boku. Wymawiam się i idę szybkim krokiem do niej. – Dziękuję – mówię do Kate, która rzuca niespokojne spojrzenie na Anę. Ignorując ją, biorę Anę pod ramię i prowadzę do pierwszego pomieszczenia, które się nawinie. To męska szatnia i sądząc po świeżym zapachu, pusta. Zamykam drzwi na zatrzask

i odwracam się do panny Steele. – Dlaczego nie wysłałaś mi e-maila? Ani SMS-a z odpowiedzią? – pytam podniesionym głosem. Mruga kilka razy. Na twarzy ma wyraz wielkiej konsternacji. – Nie zaglądałam dziś do komputera ani do telefonu. – Wydaje się autentycznie oszołomiona moim wybuchem. – Znakomite przemówienie – dodaje. – Dziękuję – mruczę, wytrącony z równowagi. Jak może nie sprawdzić telefonu ani e-maili? – Teraz rozumiem te sprawy z jedzeniem – mówi łagodnie… i ze współczuciem, jeśli mnie słuch nie myli. – Anastasio, nie chcę teraz się tym zajmować. Nie potrz ebuję tw ojej litości. Zamykam oczy. Przez cały ten czas myślałem, że nie chce ze mną rozmawiać. – Martwiłem się o ciebie. – Martwiłeś? Dlaczego? – Bo pojechałaś do domu w tej blaszanej trumnie, którą nazywasz samochodem. I m yślałem , ż e z aw aliłem n asz ą tran sakcję. Jeży się. – Co? To nie trumna. Jest świetny. José mi go regularnie serwisuje. – José fotograf? – No, kurna, coraz piękniej i piękniej. – Tak, ten garbus kiedyś należał do jego matki. – Tak, i pewnie babki, i prababki na dokładkę. To nie jest bezpieczny pojazd – prawie krzyczę. – Jeżdżę nim już prawie trzy lata. Przykro mi, że się martwiłeś. Czemu nie zadzwoniłeś? Dzwoniłem na jej komórkę. Czy nie używa tego cholerstwa? A może mówi o stacjonarnym? Zirytowany przeczesuję ręką włosy, biorę głęboki oddech. Nie to, do cholery, jest najważniejsze. – Anastasio, muszę mieć twoją odpowiedź. To czekanie doprowadza mnie do szału. Mina jej rzednie. Niech to sz lag. – Christianie, ja… słuchaj, zostawiłam ojczyma samego. – Jutro. Chcę odpowiedź najpóźniej jutro. – Okej. Jutro, wtedy ci powiem – obiecuje z niepokojem na twarzy. No, to n adal n ie jest „n ie”. I kolejny raz jestem zaskoczony, czując tak wielką ulgę. Do diabła, co takiego jest w tej kobiecie? Wpatruje się we mnie szczerym spojrzeniem niebieskich oczu, na twarzy ma wyraz zatroskania i muszę się powstrzymać, by jej nie pogłaskać. – Zostajesz na drinka? – pytam. – Nie wiem, na co Ray będzie miał ochotę. – Wydaje się niepewna. – Twój ojczym? Chciałbym go poznać. Jej niepewność rośnie. – Nie jestem przekonana, że to dobry pomysł – mówi pochmurnie, gdy otwieram zatrzask w drzwiach. Co? Dlacz ego? Czy to dlatego, że teraz wie, że w dzieciństwie bieda u mnie aż piszczała? Czy też dlatego, że wie, jak bardzo uwielbiam się pieprzyć? Że jestem świrem? – Wstydzisz się mnie? – Nie! – wykrzykuje sfrustrowana, przewracając oczami. – Mam cię przedstawić tacie jako kogo? – Podnosi ręce zirytowana. – Jako mężczyznę, który mnie zdeflorował i chce zacząć związek sado-maso? Nie masz na sobie butów do biegania.

Butów do biegan ia? Jej tato rzuci się na mnie? I, ot tak, wprowadza w naszą rozmowę trochę humoru. Usta drgają mi w uśmiechu i Ana reaguje podobnie, jej twarz rozjaśnia się jak letni poranek. – Sama wiesz, że potrafię całkiem szybko biegać – odpowiadam żartobliwie. – Po prostu powiedz mu, że jestem twoim znajomym, Anastasio. – Otwieram drzwi i idę za nią, ale muszę się zatrzymać, gdy zrównujemy się z rektorem i jego towarzystwem. Odwracają się jak jeden mąż i gapią na pannę Steele, ale ta znika w audytorium. Odwracają się do mnie. Drodz y pań stw o, pan n a S teele i ja to n ie w asz in teres. Kłaniam się lekko, uprzejmie rektorowi, który pyta mnie, czy chcę poznać jego innych współpracowników i czy nie mam ochoty na kanapkę. – Z przyjemnością – odpowiadam. Potrzebuję pół godziny, by uwolnić się od zgromadzenia uczonych mężów i niewiast. Kiedy opuszczam ich tłumek, przyłącza się do mnie Kavanagh. Idziemy na trawnik, gdzie absolwenci i ich bliscy świętują rozdanie dyplomów, popijając wino w otwartym pawilonie. – Więc zaprosiłeś Anę na niedzielny obiad? – pyta. Niedz ieln y obiad? Cz y An a w spom n iała, ż e w idz im y się w n iedz ielę? – Do twoich rodziców – dodaje Kavanagh. Do rodz iców ? Zauważam Anę. Co, u licha? Wysoki blond facet wyglądający tak, jakby zszedł z kalifornijskiej plaży, miętosi ją, aż się słabo robi na ten widok. Co to m a być, do diabła? Cz y to dlatego n ie chciała, bym prz ysz edł n a drin ka? Ana podnosi wzrok, zauważa moją minę i blednie, gdy jej współlokatorka staje obok niej. – Cześć, Ray – mówi Kavanagh i całuje stojącego obok Any mężczyznę w średnim wieku, noszącego niedopasowany garnitur. To pewnie Raymond Steele. – Czy poznałeś chłopaka Any? – pyta go Kavanagh. – Christian Grey. Chłopaka… ! – Panie Steele, miło mi pana poznać. – Dzień dobry, panie Grey – mówi nieco zaskoczony. Wymieniamy uścisk dłoni, jego chwyt jest silny, palce i dłoń szorstkie. Ten mężczyzna to człowiek pracy. W tym momencie sobie przypominam – jest stolarzem. Ciemnopiwne oczy nie wyrażają żadnych uczuć. – A to mój brat, Ethan Kavanagh – mówi Kate, przedstawiając plażowego obiboka, który wisi na Anie. Ach. Młodsze pokolenie Kavanaghów razem. Mruczę przywitanie, gdy ściskamy sobie dłonie. Jego skóra jest dużo gładsza niż Raya Steele’a. A teraz prz estań obściskiw ać m oją dz iew cz yn ę, dupku. – Ana, maleńka – szepczę, wyciągając rękę. Ponieważ jest dobrą kobietą, pozwala mi się objąć. Zmieniła absolwencką togę na bladoszarą, wiązaną na karku suknię, odsłaniającą nieskazitelne ramiona i plecy. Dw ie sukn ie w dw a dn i. Roz pusz cz a m n ie. – Ethanie, mama i tato mają do ciebie słówko. – Kavanagh odciąga braciszka, zostawiając mnie z Aną i jej ojcem. – Więc jak długo się znacie, dzieciaki? – pyta pan Steele. Obejmuję Anę za ramię i łagodnie gładzę kciukiem odsłonięte plecy. Reaguje, drży.

Wyjaśniam panu Stee​le’owi, że od kilku tygodni. – Poznaliśmy się, gdy Anastasia przyszła do mnie przeprowadzić wywiad dla studenckiej gazetki. – Nie wiedziałem, że dla nich pracowałaś, Anastasio – mówi pan Steele. – Kate była chora – odpowiada. Ray Steele mierzy wzrokiem córkę i marszczy brew. – Świetne przemówienie, panie Grey – stwierdza. – Dziękuję panu. Słyszałem, że jest pan zapalonym wędkarzem. – Zgadza się. Annie panu powiedziała? – Tak. – Pan wędkuje? – W piwnych oczach jest ciekawość. – Nie tyle, ile bym chciał. Tato zabierał na ryby mnie i brata, kiedy byliśmy bąkami. Dla niego liczył się tylko pstrąg tęczowy. Chyba złapałem od niego bakcyla. – Ana słucha, potem się wymawia i przeszedłszy przez tłum, dołącza do klanu Kavanaghów. No, n iech to diabli, w tej sukience wygląda niebywale. – Tak? Gdzie pan łowił? – Pytanie Raya Steele’a sprawia, że wracam do rozmowy. Wiem, że mnie sprawdza. – Na całym północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku. – Dorastał pan w stanie Waszyngton? – Tak, proszę pana. Tata zaczynał z nami na Wynoo​chee River. Steele lekko się uśmiecha. – Znam ją dobrze. – Ale jego ulubiona to Skagit River. Strona amerykańska. Zrywał nas z łóżek o nieprzyzwoitej godzinie i jechaliśmy nad rzekę. Złowił tam kilka niesamowitych okazów. – Świetny akwen słodkowodny. Trafiło mi się w Skagit kilka takich okazów, że wędzisko poszło. Ale to po kanadyjskiej stronie. – To jedno z najlepszych łowisk dzikiego pstrąga. Łowić takie to prawdziwa przyjemność, nie to, co hodowlane – mówię, nie odrywając oczu od Any. – Trudno się nie zgodzić. – Brat złowił parę prawdziwych potworów. Ja wciąż jeszcze czekam na prawdziwy okaz. – Przyjdzie dzień, co? – Mam nadzieję. Ana jest pogrążona w żarliwej dyskusji z Kavanagh. O cz ym te dw ie baby tak tokują? – Nadal często pan wędkuje? – Skupiam się z powrotem na panu Steele. – Jasne. Kolega Annie, José, jego ojciec i ja jeździmy tak często, jak się da. Pieprz on y fotograf! Zn ow u? – To ten gość, który zajmuje się garbusem? – Taa, on. – Wspaniały wóz, garbus. Jestem fanem niemieckich samochodów. – Taa? Annie uwielbia staruszka, ale myślę, że już stuknęła mu data kasacji. – To zabawne, że pan o tym wspomniał. Myślałem o wypożyczeniu Anie jednego z wozów firmowych. Myśli pan, że to dobry pomysł? – Chyba. Ale ją musi pan spytać o zgodę. – Wspaniale. Ana chyba nie szaleje za wędkowaniem. – Nie. Ma to po matce. Nie może znieść, że ryba cierpi. Robak zresztą też. To łagodna istota. – Posyła mi znaczące spojrzenie. Ach. Raymond Steele ostrzega. Zamieniam to w żart. – Nic dziwnego, że nie rzuciła się na karbonelę, którą kiedyś jedliśmy.

Steele chichocze. – Jedzenie jej nie przeszkadza. Ana skończyła z Kavanaghami i idzie do nas. – Cześć – mówi szeroko uśmiechnięta. – Annie, gdzie są toalety? – pyta Steele. Wskazuje mu kierunek. W lewo, za pawilonem. – Do zobaczenia za chwilę. Bawcie się dobrze, dzieciaki – mówi Steele. Ana odprowadza go wzrokiem, a potem zerka na mnie nerwowo. Ale zanim któreś z nas może się odezwać, przeszkadza nam fotografka. Szybko pstryka nam kilka fotek i z pośpiechem odchodzi. – Więc oczarowałeś też mojego ojca? – pyta słodkim, żartobliwym tonem Ana. – Też? – Cz yż bym ocz arow ał ciebie, pan n o S teele? Sunę palcami po delikatnym rumieńcu, który wykwitł na jej policzku. – Och, tak bardzo chciałbym wiedzieć, o czym myślisz, Anastasio. – Kiedy moje palce dosięgają podbródka, odchylam jej głowę, by zobaczyć wyraz twarzy. Ana nieruchomieje i patrzy mi w oczy, jej źrenice ciemnieją. – W tej chwili myślę: ładny krawat – szepcze. Spodziewałem się takiej czy innej deklaracji; jej odpowiedź doprowadza mnie do śmiechu. – Ostatnio stał się moim ulubieńcem. Uśmiecha się. – Anastasio, wyglądasz uroczo. Ta sukienka z odkrytymi plecami ci pasuje. Nie mogę się oprzeć, żeby cię nie pogładzić, nie poczuć twojej pięknej skóry. Rozchyla usta, oddech staje jej w gardle i czuję, jak wzajemny pociąg pcha nas ku sobie. – Wiesz, że będzie cudownie, prawda, maleńka? – Cichy ton zdradza trawiącą mnie tęsknotę. Ana zamyka oczy, przełyka ślinę i bierze głęboki oddech. Kiedy rozchyla powieki, widzę płonący w nich niepokój. – Ale ja chcę więcej – mówi. – Więcej? Ja piern icz ę. Co to m a być? Kiwa głową. – Więcej? – znów szepczę. Jej warga pręży się pod moim kciukiem. – Chcesz romantycznych uniesień. – Ja piern icz ę. Układ z nią nigdy nie zaskoczy. Jakim cudem? Nie miewam romansów. Moje marzenia i sny sypią się w gruzy. Jej oczy są szeroko otwarte, niewinne i błagalne. Do diabła. Jest taka kusząca. – Anastasio. To dla mnie ziemia nieznana. – Dla mnie też. Oczywiście, nigdy nie była z nikim w związku. – Niewiele poznałaś. – Ty poznałeś wszystkie złe rzeczy. – Złe? Nie dla mnie. Spróbuj ich – błagalnie proszę. Prosz ę. S próbuj po m ojem u. Intensywnie wpatruje się w moją twarz, szukając odpowiedzi na swoje problemy. I przez chwilę tonę w tych niebieskich oczach, które widzą wszystko. – Okej – szepcze. – Co? – Każdy włosek na moim ciele staje na baczność.

– Okej. Spróbuję. – Zgadzasz się? – Nie wierzę. – Tak, pod warunkiem że trzymamy się granic. Spróbuję. S łodki. Boż e. Biorę ją w objęcia i tak trwam, zanurzając twarz w jej włosach, wciągając w nozdrza uwodzicielski zapach. I nie obchodzi mnie, że otacza nas tłum. Jesteśmy tylko ona i ja. – Jezu, Anastasio, jesteś taka nieprzewidywalna. Przy tobie brak mi tchu. Po chwili dociera do mnie, że Raymond Steele wrócił i z zażenowaniem patrzy na zegarek. Z trudem wypuszczam ją z objęć. Jestem królem świata. T ran sakcja z aklepan a, G rey! – Annie, pójdziemy na lunch? – pyta Steele. – Okej – mówi z nieśmiałym, adresowanym do mnie uśmiechem. – Chciałbyś się przyłączyć, Christianie? Przez chwilę kusi mnie, by przyjąć zaproszenie, ale niespokojne spojrzenie Any w moim kierunku mówi: „Proszę, nie”. Chce być sama ze swoim tatą. Rozumiem to. – Dziękuję, panie Steele, ale mam pewne plany. Bardzo miło było pana poznać. S próbuj n ie sz cz erz yć się jak idiota, G rey. – Mnie również – odpowiada Steele… Szczerze, jak mniemam. – Opiekuj się moją córeczką. – Och, jak najbardziej – odpowiadam, wymieniając z nim uścisk dłoni. Nie w yobraż a pan sobie jak, S teele. Biorę dłoń Any i unoszę ją do ust. – Do rychłego zobaczenia, panno Steele – mruczę. S praw iłaś, ż e jestem bardz o sz cz ęśliw ym cz łow iekiem . Steele kiwa mi głową i biorąc córkę pod łokieć, wyprowadza ją z przyjęcia. Stoję oszołomiony, ale pełen nadziei. Zgodziła się. – Christian Grey? – Eamon Kavanagh, ojciec Katherine, przerywa moją radość. – Eamon, jak się masz? – Ściskamy sobie dłonie. Taylor odbiera mnie o 15:30. – Dzień dobry, proszę pana – mówi, otwierając drzwi. Po drodze informuje mnie, że audi zostało dostarczone do Heathmana. Teraz pozostaje mi tylko dać je Anie. Niewątpliwie wywoła to dyskusję i w głębi duszy wiem, że będzie to coś więcej niż zwykła dyskusja. Z drugiej strony zgodziła się być moją uległą, więc może przyjmie prezent bez marudzenia. Kogo chcesz osz ukać, G rey? Człowiek ma prawo marzyć. Mam nadzieję, że spotkamy się dziś wieczór. Dam jej auto jako prezent na zakończenie studiów. Dzwonię do Andrei i mówię, by zorganizowała na jutro robocze śniadanie, wideokonferencję za pośrednictwem WebEx, której uczestnikami będą nowojorscy wspólnicy Eamona Kavanagha i on sam. Jest zainteresowany rozwojem swojej sieci światłowodowej. Proszę Andreę, by Ros i Fred też byli w gotowości podczas spotkania. Przekazuje mi pewne informacje – nic ważnego – i przypomina, że jutro wieczorem mam w Seattle obowiązki towarzyskie, spotkanie organizacji dobroczynnej. Ta noc będzie ostatnia w Portlandzie. To również niemal ostatnia noc Any w tym mieście… Zastanawiam się, czy do niej nie zadzwonić, ale to raczej bez sensu, bo nie ma przy sobie komórki. I miło spędza czas z ojcem.

Wyglądam przez szybę samochodu, gdy jedziemy do hotelu. Obserwuję zacnych obywateli Portlandu spędzających wolne popołudnie. Przy światłach młoda para kłóci się na chodniku, między nimi leży rozerwana torba z zakupami spożywczymi. Inna para, jeszcze młodsza, idzie, trzymając się za ręce i chichocząc. Dziewczyna podskakuje i szepcze coś do ucha wytatuowanemu chłopakowi. On wybucha śmiechem, pochyla się i całuje ją przelotnie, po czym otwiera drzwi kawiarni, schodzi na bok i wpuszcza dziewczynę do środka. Ana chce „więcej”. Ciężko wzdycham i przeczesuję palcami włosy. One zawsze chcą więcej. Wszystkie. Co z tym począć? Ana i ja odstawiliśmy numer tamtej trzymającej się za rączki i wchodzącej do kawiarni pary. Jedliśmy w dwóch knajpach i to było… miłe. Może mógłbym spróbować. Przecież daje mi tak wiele. Rozluźniam krawat. Cz y m ogę z robić coś w ięcej? W hotelu rozbieram się, wkładam dres i idę na dół, na szybkie kółko w siłowni. Wymuszone obowiązki towarzyskie doprowadziły mnie do granic wytrzymałości i muszę pozbyć się nadmiaru energii. I pomyśleć o „więcej”. Po prysznicu i ubraniu się wracam przed laptop. Ros się łączy, przekazuje wiadomości i rozmawiamy czterdzieści minut. Omawiamy wszystkie punkty jej porządku dziennego, w tym tajwańską propozycję i Darfur. Koszt zrzutu jest ogromny, ale tak będzie bezpieczniej dla wszystkich zaangażowanych. Udzielam jej zgody. Teraz musimy czekać, aż transport dopłynie do Rotterdamu. – Jestem na bieżąco ze sprawą Kavanagh Media. Myślę, że Barney też powinien uczestniczyć w spotkaniu – radzi mi Ros. – Jeśli tak uważasz. Daj znać Andrei. – Zrobi się. Jak uroczystość? – pyta. – Dobrze. Nieoczekiwanie. An a z godz iła się być m oja. – Nieoczekiwanie dobrze? – Tak. Zaintrygowana Ros zerka na mnie z ekranu, ale nie zdradzam nic więcej. – Andrea mówi mi, że wracasz do Seattle jutro. – Tak. Mam wieczorem obowiązki towarzyskie. – No, to mam nadzieję, że twoja „fuzja” się udała. – Powiedziałbym, że ten punkt poszedł nad podziw składnie, Ros. Uśmiecha się kpiąco. – Miło mi to słyszeć. Mam spotkanie, więc jeśli to wszystko, to na razie się pożegnam. – Do widzenia. – Wylogowuję się z WebEx i przechodzę do poczty elektronicznej, skupiając się na bieżącym wieczorze. Od: Christian Grey Temat: Granice do ustalenia Data: 26 maja 2011 17:22 Do: Anastasia Steele Czy mogę powiedzieć jeszcze coś ponad to, co już powiedziałem? Temat do omówienia o każdej porze dnia i nocy.

Dziś wyglądałaś pięknie. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. I pomyśleć, że dzisiaj rano wydawało mi się, że wszystko między nami skończone. Jez u, G rey. Musisz w z iąć się w garść. Flynn dopiero miałby uciechę. Oczywiście częściowo powodem było to, że nie miała telefonu. Może potrzebuje bardziej niezawodnego środka łączności. Od: Christian Grey Temat: Blackberry Data: 26 maja 2011 17:36 Do: J.B. Taylor Do wiadomości: Andrea Ashton Taylor, proszę, przygotuj nowego blackberry’ego dla Anastasii Steele z zainstalowaną pocztą. Andrea może Ci podać jej adres od Barneya. Proszę, dostarcz go jutro albo do niej do domu, albo do Claytona. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Po wysłaniu wiadomości sięgam po ostatniego „Forbesa” i zaczynam czytać. O 18:30 nadal nie ma odpowiedzi od Any, więc zakładam, że wciąż będzie zabawiała cichego, skromnego Raya Steele’a. Biorąc pod uwagę, że nie są spokrewnieni, wydają się zdumiewająco podobni. Zamawiam risotto z owocami morza i czekając na obsługę hotelową, czytam dalej książkę. Podczas lektury dzwoni Grace. – Christian, kochanie. – Cześć, mamo. – Mia dała znak życia? – Tak. Wiem, kiedy przylatuje. Odbiorę ją. – Wspaniale. No, mam nadzieję, że zostaniesz na sobotni obiad. – Oczywiście. – A w niedzielę Elliot przyprowadza na obiad swoją przyjaciółkę Kate. Zechcesz przyjść? Mógłbyś przyprowadzić Anastasię. O tym Kavanagh mówiła dzisiaj. Gram na czas. – Muszę sprawdzić, czy jest wolna. – Daj mi znać. To byłoby cudowne mieć całą rodzinę znów razem. Przewracam oczami. – Skoro tak mówisz, mamo. – Mówię, kochanie. Do zobaczenia w niedzielę. Rozłącza się.

Mam tasz cz yć An ę do rodz iców ? Do diabła, jak się z tego w yplącz ę? Kiedy rozważam ten kuksaniec losu, dostaję e-maila. Od: Anastasia Steele Temat: Granice do ustalenia Data: 26 maja 2011 19:23 Do: Christian Grey Mogę przyjechać dziś wieczór i podyskutować, jeśli chcesz. Ana Nie, m aleń ka, n ie tw oim trupem . I mój plan nabiera sensu. Od: Christian Grey Temat: Granice do ustalenia Data: 26 maja 2011 19:27 Do: Anastasia Steele Przyjadę do Ciebie. Kiedy mówiłem, że nie jestem szczęśliwy, że jeździsz tym samochodem, to było serio. Wkrótce u Ciebie będę. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Drukuję kolejną kopię granic do ustalenia z kontraktu i jej e-maila oznaczonego „uwagi”, bo pierwsza została w kieszeni marynarki, która nadal jest u niej. Potem dzwonię do Taylora, do jego pokoju. – Zamierzam dostarczyć samochód Anastasii. Możesz mnie odebrać od niej… powiedzmy o wpół do dziesiątej? – Oczywiście, proszę pana. Przed wejściem wsadzam do tylnej kieszeni dżinsów dwie prezerwatywy. Moż e m i się posz cz ęści. A3 przyjemnie się prowadzi, chociaż ma niższy moment obrotowy niż samochody, do których przywykłem. Zatrzymuję się przed sklepem monopolowym na obrzeżach Portlandu, by kupić szampana na opicie dzisiejszego wydarzenia. Daję sobie spokój z Cristalem i Dom Pérignon na korzyść Bollingera, głównie z tego względu, że to rocznik 1999 i butelka jest schłodzona, ale też dlatego, że jest różowy… Symbolicznie, myślę ze złośliwym uśmiechem, podając kasjerowi kartę American Express. Gdy Ana otwiera drzwi, nadal ma na sobie tę samą niesamowitą szarą sukienkę. Chętnie bym ją z niej zerwał. – Cześć – mówi. Jej oczy są wielkie i świetliste w bladej twarzy. – Cześć. – Wejdź. – Robi wrażenie onieśmielonej i czującej się niezręcznie. Dlacz ego? Co się stało? – Pozwoliłem sobie. – Demonstruję butelkę. – Pomyślałem, że uczcimy twój dyplom. Nic nie przebije dobrego Bollingera.

– Interesujący dobór słów. – Ton jej głosu jest sardoniczny. – Och, podoba mi się twoje poczucie humoru, Anastasio. – Trafiła w punkt… zuch dziewczyna. – Mamy tylko filiżanki do herbaty. Spakowałyśmy wszystkie kieliszki. – Filiżanki? Nie mam nic przeciwko. Odprowadzam ją wzrokiem, gdy idzie do kuchni. Jest zdenerwowana, spłoszona. Może po przeżyciach dzisiejszego dnia lub dlatego, że zgodziła się na moje warunki, a może, bo jest tu sama – o ile wiem, Kavanagh spędza wieczór z rodziną; jej ojciec mi powiedział. Oby szampan pomógł Anie się rozluźnić i… rozwiązał jej język. Pokój stoi pusty, widzę tylko zapakowane skrzynki, kanapę i stół. Na stole paczka w szarym papierze z dołączonym liścikiem. „Zgadzam się na warunki, Angelu; bo wiesz, jaka kara będzie dla mnie najlepsza; tylko – tylko – postaraj się, aby nie była cięższa, niż mogę znieść!7”. – Chcesz też podstawkę? – woła. – Filiżanki wystarczą, Anastasio – odpowiadam z roztargnieniem. Zapakowała książki – pierwsze wydanie, które jej posłałem. Oddaje mi je. Nie chce ich. Stąd zdenerwowanie. Do diabła, jak zareaguje na samochód? Podnosząc wzrok, widzę, że stoi w pokoju, obserwuje mnie. I ostrożnie stawia filiżanki na stole. – To dla ciebie. – Głos ma cienki. – Hm, już na to wpadłem – mruczę. – Bardzo trafny cytat. – Śledzę palcem jej pismo. Litery są drobne, zgrabne. Zastanawiam się, jak zinterpretowałby je grafolog. – Myślałem, że jestem d’Urberville’em, nie Angelem. Wybrałaś poniżenie. – Oczywiście, idealny cytat. Mój uśmiech ma ironiczne zabarwienie. – Mogłem być pewien, że znajdziesz coś równie stosownego. – To również prośba – szepcze. – Prośba? Do mnie, żebym był wobec ciebie łagodny? Kiwa głową. Sam traktowałem te książki jak inwestycję, ale uznałem, że dla niej znaczą coś więcej. – Kupiłem je dla ciebie. – To niewinne łgarstwo, jako że już mam inny egzemplarz. – Będę wobec ciebie łagodniejszy, jeśli je przyjmiesz. – Zachowuję spokojny, cichy ton, ukrywając zawód. – Christianie, nie mogę ich przyjąć, to po prostu zbyt wiele. No i proszę, kolejna batalia woli. Plus ça chan ge, plus c’est la m êm e chose8. – Sama widzisz, to jest to, o czym mówiłem, przeciwstawiasz mi się. Chcę, żebyś je wzięła, i koniec dyskusji. To bardzo proste. Nie musisz się nad tym zastanawiać. Jako uległa po prostu byłabyś za nie wdzięczna. Zaakceptowałabyś to, że je dla ciebie kupiłem, bo tak mi się podoba. – Nie byłam uległą, kiedy je dla mnie kupiłeś – mówi ze spokojem. Jak zawsze ma odpowiedź na wszystko. – Nie byłaś… ale wyraziłaś zgodę, Anastasio. Czy renegocjuje naszą transakcję? Boże, z tą dziewczyną jest jak na kolejce górskiej. – Więc są moje i mogę z nimi zrobić, co chcę? – Tak. – Myślałem , ż e uw ielbiasz H ardy’ego? – W takim razie przekażę je fundacji dobroczynnej; tej, która działa w Darfurze, bo to chyba

będzie bliskie twojemu sercu. Mogą je wystawić na aukcji. – Jeśli tak chcesz. – Nie zamierzam cię powstrzymywać. Jeśli o m n ie chodz i, m oż esz je spalić… Jej blada twarz nabiera kolorów. – Pomyślę o tym – mruczy. – Nie myśl, Anastasio. Nie o tym. – Zatrzymaj je, proszę. Są dla ciebie, bo twoją pasją są książki. Powiedziałaś mi to nieraz. Ciesz się nimi. Postawiwszy szampana na stole, staję przed nią i biorę ją pod brodę – odchylam jej głowę tak, że nasze oczy się spotykają. – Kupię ci wiele rzeczy, Anastasio. Przyzwyczaj się do tego. Stać mnie na to. Jestem bardzo zamożnym człowiekiem. – Całuję ją lekko. – Proszę – dodaję i cofam rękę. – Czuję się zawstydzona – mówi. – Nie powinnaś. Za dużo o tym myślisz. Nie oceniaj się w jakichś mętnych kategoriach moralnych, opierając się na tym, co inni o tobie sądzą. Nie marnuj energii. Wszystko przez to, że masz zastrzeżenia wobec naszych ustaleń; to całkiem naturalne. Nie wiesz, w co wchodzisz. Jej twarz wyraża głęboki niepokój. – Hej, daj spokój. Nie masz w sobie niczego, czego mogłabyś się wstydzić, Anastasio. Nie pozwolę ci się tym zadręczać. Po prostu posłałem ci kilka starych tomiszczy, bo myślałem, że coś dla ciebie znaczą, to wszystko. Mruga i wpatruje się w paczkę, wyraźnie przeżywając rozterkę. Zachow aj je, An astasio – są dla ciebie. – Napijmy się szampana – szepczę. Nagradza mnie lekkim uśmiechem. – Tak lepiej. – Otwieram butelkę i napełniam filiżanki jak naparstki, które przede mną postawiła. – Różowy. – Jest zaskoczona, a ja nie mam serca jej powiedzieć, dlaczego wybrałem ten rodzaj. – Bollinger La Grande Année Rosé tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty. Znakomity rocznik. – W filiżankach do herbaty. – Uśmiecha się szeroko. Zaraźliwie. – W filiżankach do herbaty. Gratulacje z okazji zdobycia dyplomu, Anastasio. Trącamy się filiżankami i piję. Dobrze smakuje, tak jak się tego spodziewałem. – Dziękuję. – Podnosi filiżankę do ust i pociąga łyczek. – Przejdziemy przez te granice do ustalenia? – Zawsze chętna. – Biorę ją za rękę i prowadzę do kanapy, jedynego mebla, który pozostał w pokoju dziennym, i siadamy, otoczeni skrzynkami. – Twój ojczym to bardzo małomówny człowiek. – Udało ci się do tego doprowadzić, że jadł ci z ręki. Śmieję się pod nosem. – Tylko dlatego, że znam się na wędkowaniu. – Skąd wiedziałeś, że lubi łowić ryby? – Ty mi powiedziałaś. Kiedy poszliśmy na kawę. – Och, tak? – Bierze kolejny łyczek i zamyka oczy, rozkoszując się smakiem. Otwiera je i mówi: – Próbowałeś wina na przyjęciu? – Tak. Było paskudne. – Krzywię się. – Myślałam o tobie, kiedy go spróbowałam. Jak to się stało, że tak się znasz na winach? – Nie znam się, Anastasio, tylko wiem, co lubię. – I lubię ciebie. – Jeszcze? – Kiwnięciem głowy wskazuję butelkę na stole. – Proszę.

Sięgam po szampana i uzupełniam jej filiżankę. Patrzy na mnie podejrzliwie. Wie, że chcę ją upić. – Mieszkanie jest prawie puste. Jesteś gotowa do przeprowadzki? – pytam, chcąc odwieść jej uwagę od tego, o czym myśli. – Mniej więcej. – Jutro pracujesz? – Tak, to mój ostatni dzień w sklepie. – Pomógłbym ci przy przeprowadzce, ale obiecałem odebrać siostrę z lotniska. Mia przylatuje z Paryża wcześnie w sobotę. Jutro wracam do Seattle, ale słyszę, że Elliot ma wam pomóc. – Tak, Kate bardzo się z tego cieszy. Jestem zaskoczony, że Elliot nadal interesuje się przyjaciółką Any; to nie w jego stylu. – Tak, Kate i Elliot, kto by pomyślał? – Ich związek komplikuje sprawę. W głowie słyszę głos matki: „Mógłbyś przywieźć Anastasię”. – A co z twoją pracą w Seattle? – pytam. – Mam kilka rozmów kwalifikacyjnych. Staram się o staż. – Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć? – Uhm… mówię ci teraz. – Gdzie? – pytam, ukrywając frustrację. – W paru wydawnictwach książkowych. – Czy to chcesz robić? Pracować w wydawnictwie? Kiwa głową, ale nadal nie mówi nic bliżej. – Więc? – naciskam. – Co więc? – Nie udawaj matołka, Anastasio. W którym wydawnictwie? – W myślach przebiegam listę wszystkich znanych mi wydawnictw w Seattle. Jest ich cztery… tak myślę. – W takim małym – odpowiada wymijająco. – Dlaczego nie chcesz, żebym wiedział? – To bezprawny nacisk – mówi. Co to z n acz y? Marszczę brwi. – Och, teraz to ty udajesz matołka – mówi, jej oczy migocą rozbawieniem. – Matołka? – Śmieję się głośno. – Ja? Mój Boże, wymagający z ciebie przeciwnik. Wypij, porozmawiajmy o tych granicach do ustalenia. Mruga, bierze urywany oddech i opróżnia filiżankę. Ten temat wprawia ją w zdenerwowanie. Proponuję jej jeszcze łyka dla kurażu. – Proszę – odpowiada. Z butelką w dłoni pytam po chwili milczenia: – Jadłaś coś? – Tak. Trzydaniowy posiłek z Rayem – odpowiada zirytowana i przewraca oczami. Och, An astasio. Mogę prz yn ajm n iej coś z robić z tym dem on stracyjn ym brakiem sz acun ku. Pochylając się, biorę ją za podbródek i patrzę groźnie. – Następnym razem, kiedy przewrócisz oczami, przełożę cię przez kolano. – Och. – Wygląda na trochę zszokowaną, ale też nieco zaintrygowaną. – Och. Więc zaczynamy, Anastasio. – Z wilczym uśmiechem napełniam jej filiżankę. Bierze długi łyk. – Więc teraz cię zaciekawiłem, czy tak? Kiwa głową. – Odpowiedz.

– Tak, zaciekawiłeś – odpowiada z uśmiechem skruchy. – Dobrze. – Wyjmuję z kieszeni jej e-maila i Aneks 3 do kontraktu. – Więc czynności seksualne. Załatwiliśmy większość z nich. – Przysuwa się bliżej do mnie i czytamy listę. ANEKS 3 Granice do ustalenia Do omówienia i uzgodnienia między stronami: Czy Uległa godzi się na: • Masturbację • Oralną stymulację kobiecych genitaliów • Oralną stymulację męskich genitaliów • Połykanie nasienia • Stosunek dopochwowy • Penetrację dopochwową całą ręką • Stosunek analny • Penetrację odbytu całą ręką – Mówisz nie na penetrację całą ręką. Jakieś inne obiekcje? – pytam. Przełyka ślinę. – Stosunek analny niezbyt mnie uszczęśliwia. – Zgadzam się na wyłączenie penetracji całą ręką, ale naprawdę chciałbym być panem twojego tyłeczka, Anastasio. Wciąga gwałtownie oddech, wpatrując się we mnie. – Ale zaczekamy z tym. Poza tym nie jest to coś, w co moglibyśmy się zagłębić od razu i bez opamiętania. – Nie potrafię się powstrzymać od złośliwego uśmieszku. – Twój tyłeczek potrzebuje treningu. – Treningu? – Otwiera szeroko oczy. – O, tak. To wymaga starannego przygotowania. Stosunek analny może być bardzo przyjemny, uwierz mi. Ale jeśli go spróbujemy i ci się nie spodoba, nie musimy tego powtarzać. – Rozkoszuję się jej zszokowaną miną. – Robiłeś to? – pyta. – Tak. – Z mężczyzną? – Nie. Nigdy nie uprawiałem seksu z facetem. To nie w moim guście. – Z panią Robinson? – Tak. – I z wielkim gumowym dildem przypiętym do pasa. Anna marszczy czoło i szybko przechodzę dalej, zanim mogłaby zadać mi więcej pytań na ten temat. – I… połykanie nasienia. No, z tego dostałaś piątkę. – Spodziewam się, że się uśmiechnie, ale patrzy na mnie z głębokim namysłem, jakby ujrzała mnie w nowym świetle. Myślę, że nadal obraca w myślach obraz pani Robinson i stosunku analnego. Och, m aleń ka. Byłem oddany Elenie duszą i ciałem. Mogła ze mną robić, co tylko chciała. I sprawiało mi to przyjemność. – Więc połykanie nasienia okej? – pytam, starając się przywrócić ją do rzeczywistości. Kiwa głową i kończy szampana. – Jeszcze? – pytam. S pokojn ie, G rey, chcesz tylko, ż eby była z aw ian a, n ie pijan a. – Jeszcze – szepcze.

Znów napełniam jej filiżankę i wracamy do listy. – Zabawki erotyczne? Czy Uległa godzi się na używanie: • Wibratorów • Zatyczek analnych • Sztucznych penisów • Innych zabawek dopochwowych/analnych – Zatyczki analne? Czy to znaczy dokładnie to, co jest napisane? – krzywi się. – Tak. I odnosi się do wyżej wymienionego stosunku analnego. I treningu. – Och. Co to za „inne”? – Paciorki, jajka, tego rodzaju drobiazgi. – Jajka? – W szoku unosi ręce do ust. – Nie chodzi o prawdziwe jajka. – Śmieję się. – Miło mi, że uważasz, że jestem śmieszna. – Trzeźwieję, słysząc, że jest urażona. – Przepraszam. Jest mi przykro. Do jasn ej cholery, G rey. Bądź dla n iej łagodn y. – Jakiś problem z zabawkami? – Nie – ucina ostro. Niech to sz lag. Naburmuszyła się. – Anastasio, jest mi przykro. Uwierz. Nie chciałem się śmiać. Nigdy nie rozmawiałem na te tematy tak szczegółowo. Po prostu jesteś strasznie niedoświadczona. Przepraszam. Wydyma usta i znów pociąga szampana. – Teraz… krępowanie – mówię, gdy wracamy do listy. Czy Uległa godzi się na: • Krępowanie liną • Krępowanie skórzanymi kajdankami • Krępowanie kajdankami/kajdanami • Krępowanie taśmą • Krępowanie innymi środkami – No? – pytam łagodnie. – Może być – szepcze i czytamy dalej. Czy Uległa godzi się na wiązanie: • Rąk z przodu • Kostek u nóg • Łokci • Rąk z tyłu • Kolan • Przegubów wraz z kostkami u nóg • Do stałych elementów, mebli itp. • Z użyciem pręta rozpórkowego • Podwieszanie Czy Uległa godzi się na noszenie opaski na oczach?

Czy Uległa godzi się na kneblowanie? – No, o podwieszaniu mówiliśmy. I możemy je wyłączyć, jeśli chcesz, żeby weszło do granic nie do przekroczenia. Podwieszanie wymaga dużo czasu, a ja i tak będę cię miał tylko na krótko. Coś jeszcze? – Nie śmiej się ze mnie, ale co to jest pręt rozpórkowy? – Obiecuję się nie śmiać. Dwa razy przeprosiłem. – Na litość boską. – Nie każ mi tego znów robić. – Mówię ostrzej, niż zamierzałem, i Ana odchyla się ode mnie. Niech to sz lag. Zign oruj jej reakcję, G rey. Jedź dalej z tym koksem . – Pręt rozpórkowy to pręt z obejmami na kostki u nóg i czasem ręce. Duża przyjemność. – Okej. No, kneblowanie. Boję się, że nie będę mogła oddychać. – To będzie mój problem, gdybyś nie mogła oddychać. Nie chcę, żebyś się udusiła. – Zabawy z dławieniem to zupełnie nie w moim guście. – A jak mam użyć hasła bezpieczeństwa, kiedy będę zakneblowana? – dopytuje się. – Po pierwsze, mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiała ich stosować. Ale gdy będziesz zakneblowana, będziemy sygnalizować rękami. – Denerwuję się, gdy myślę o tym kneblowaniu. – Okej. Zapamiętam. Przygląda mi się chwilę, jakby rozwiązywała zagadkę sfinksa. – Czy dlatego lubisz wiązać swoje uległe, żeby cię nie dotykały? – pyta. – To jeden z powodów. – Czy to dlatego mnie związałeś? – Tak. – Nie lubisz o tym rozmawiać – zauważa. – Tak. Nie lubię. Nie z am ierz am porusz ać z tobą tego tem atu, An astasio. Daj sobie spokój. – Masz ochotę na jeszcze jeden łyk? – pytam. – To dodaje ci odwagi, a muszę wiedzieć, jaki jest twój stosunek względem bólu. – Dolewam jej i bierze łyczek, wytrzeszczając oczy i zaniepokojona. – Więc jaki masz generalnie stosunek do bólu? Nadal milczy. Duszę westchnienie. – Gryziesz wargę. – Na szczęście przestaje, ale teraz zapada w namysł i opuszcza głowę. – Czy w dzieciństwie byłaś karana fizycznie? – podpowiadam jej delikatnie. – Nie. – Więc nie masz żadnej sfery porównawczej? – Nie mam. – To nie takie złe, jak myślisz. Tutaj największym twoim wrogiem jest wyobraźnia. – Zaufaj m i co do tego, An astasio. Prosz ę. – Musisz to robić? – Tak. – Dlaczego? Napraw dę lepiej dla ciebie, ż ebyś n ie w iedz iała. – To oczywiste, Anastasio. To właśnie robię. Widzę, że jesteś zdenerwowana. Przejdźmy dalej. Czytamy listę:

• Klapsy • Chłosta • Gryzienie • Szczypczyki na genitalia • Gorący wosk • Chłosta łopatką • Chłosta trzcinką • Szczypczyki na sutki • Lód • Inne rodzaje/sposoby zadawania bólu – No cóż, nie godzisz się na szczypczyki na genitalia. Świetnie. Ale najbardziej boli trzcinka. Ana blednie. – Możemy dojść do tego stopniowo – szybko deklaruję. – Albo w ogóle tego nie robić – kontruje. – To część transakcji, maleńka, ale dojdziemy do wszystkiego powolutku, Anastasio, nie będę cię za bardzo popędzał. – Najbardziej przejmuję się karaniem. – No cóż, cieszę się, że mi o tym powiedziałaś. Na razie możemy skreślić z listy trzcinkę. A kiedy będziesz sobie dobrze radzić ze wszystkimi innymi rzeczami, zwiększymy intensywność. Zaczniemy powoli. Wydaje się niepewna, więc pochylam się i ją całuję. – No proszę, nie poszło tak źle, prawda? Wzrusza ramionami, nadal niepewna. – Słuchaj, chcę pomówić o jeszcze jednej sprawie, a potem zabieram cię do łóżka. – Do łóżka? – wykrzykuje i krew napływa jej do policzków. – Daj spokój, Anastasio, po tym, jak to wszystko z tobą obgadałem, chcę pieprzyć cię do przyszłego tygodnia, począwszy od zaraz. Na ciebie też to musiało zadziałać. Wierci się obok mnie, wciąga świszczący oddech i ściska razem uda. – Widzisz? Poza tym chcę czegoś spróbować. – Czegoś bolesnego? – Nie… Przestań wszędzie widzieć ból. To przede wszystkim przyjemność. Czy do tej pory sprawiłem ci ból? – Nie. – Więc widzisz. Słuchaj, dziś wcześniej mówiłaś o tym, że chcesz więcej. – Zatrzymuję się. Niech to diabli. Jestem n ad prz epaścią. Okej, G rey, jesteś pew ien co do tego? Musz ę spróbow ać. Nie chcę jej stracić, z an im z acz n iem y. S kok n a głęboką w odę. Biorę ją za rękę. – Być może moglibyśmy spróbować poza tymi momentami, kiedy jesteś moją uległą. Nie wiem, czy to zaskoczy. Nie wiem, czy da się wszystko oddzielić. To może nie zadziałać. Ale chcę spróbować. Może jedna noc w tygodniu. Nie wiem. Szczęka jej opada. – Pod jednym warunkiem. – Jakim? – pyta, oddech jej się rwie. – Zechcesz łaskawie przyjąć ode mnie prezent na zakończenie studiów.

– Och – mówi, szerzej otwierając powieki na znak niepewności. – Chodź. – Podnoszę ją na równe nogi, zdejmuję kurtkę i zakładam ją na jej ramiona. Biorąc głęboki oddech, otwieram drzwi wejściowe i prezentuję stojące przy krawężniku audi A3. – To dla ciebie. Gratuluję ukończenia studiów. – Obejmuję ją i całuję we włosy. Kiedy uwalniam ją z uścisku, wpatruje się oniemiała w samochód. Okej… sytuacja m oż e się roz w in ąć w każ dym kierun ku. Biorąc ją za rękę, schodzę po schodkach. Idzie za mną jak w transie. – Anastasio, ten twój garbus jest stary i szczerze mówiąc, niebezpieczny. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby coś ci się przytrafiło, podczas gdy tak łatwo mi naprawić tę sytuację. Wpatruje się w samochód, nie znajdując słów. Niech to sz lag. – Wspomniałem o nim twojemu ojczymowi. Jest cały na tak. Moż e trochę n aciągam fakty. Jej usta nadal są otwarte w wyrazie konsternacji, gdy się odwraca i mierzy mnie rozjuszonym wzrokiem. – Wspomniałeś o tym Rayowi? Jak mogłeś? – Jest zirytowana, naprawdę zirytowana. – To prezent, Anastasio. Nie możesz po prostu powiedzieć „dziękuję”? – Ale wiesz, że to za dużo. – Dla mnie nie, nie dla mojego spokoju umysłu. Nie prz egin aj, An astasio. Chcesz w ięcej. T o jest cen a. Garbi się i odwraca do mnie, chyba zrezygnowana. Nie jest to całkiem ta reakcja, na którą liczyłem. Lekki rumieniec spowodowany szampanem zniknął i jej twarz znów jest blada. – Ze względu na ciebie cieszę się, że mi go pożyczasz, tak jak laptopa. Kręcę głową. Dlaczego jest tak trudna? Żadna z moich uległych nigdy nie zareagowała tak na samochód. Zwykle były zachwycone. – Okej. Pożyczam. Na zawsze – zgadzam się przez zaciśnięte zęby. – Nie, nie na zawsze, ale na teraz. Dziękuję ci – mówi cicho i stając na palcach, całuje mnie w policzek. – Dziękuję za samochód, panie. To jest to słowo. Z jej najsłodszych ust. Porywam ją i przytulam, jej włosy spływają mi między palce. – Jesteś trudną kobietą, Anastasio Steele. – Całuję ją z całą mocą, nakłaniając językiem do otwarcia ust, i po chwili odpowiada, dorównując mojemu zapałowi, jej język pieści mój. Reaguję całym ciałem; pożądam jej. Tu. Teraz. Na oczach ludzi. – Gdyby nie cały zasób mojej woli, zerżnąłbym cię na masce tego samochodu, żeby tylko ci pokazać, że jesteś moja, i jak chcę ci kupić pieprzony samochód, to kupuję ci pieprzony samochód. Teraz zabieram cię do domu i rozbieram – warczę. Całuję ją jeszcze raz wymagająco i władczo. Biorąc ją za rękę, sadzę długimi krokami z powrotem do mieszkania, zatrzaskuję za nami drzwi i idę prosto do jej sypialni. Tam puszczam jej rękę i zapalam nocną lampkę. – Proszę, nie złość się na mnie – szepcze Ana. Jej słowa tłumią pożar mojego gniewu. – Przepraszam za samochód i książki… – urywa i oblizuje wargi. – Boję się ciebie, kiedy jesteś zły. Niech to sz lag. Nikt nigdy wcześniej mi tak nie powiedział. Zamykam oczy. Ostatnie, czego chcę, to ją przestraszyć. Uspokój się, G rey. On a jest tu. Bez piecz n a. Chętn a. Nie schrz ań tego tylko z tego pow odu, ż e n ie w ie, jak się z achow ać.

Otwierając oczy, widzę, że Ana mnie obserwuje, nie w strachu, ale w oczekiwaniu. – Odwróć się – rozkazuję łagodnym głosem. – Chcę cię wydobyć z tej sukni. Natychmiast spełnia rozkaz. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Zdejmuję z niej i rzucam na podłogę moją kurtkę, potem unoszę jej włosy na karku. Wyczuwalny dotyk jej gładkiej skóry jest kojący. Teraz, gdy robi to, co jej każę, rozluźniam się. Opuszką palca sunę w dół kręgosłupa do miejsca, w którym w szarym szyfonie zaczyna się zamek błyskawiczny. – Lubię patrzeć na tę sukienkę. Lubię oglądać twoją piękną, nieskazitelną skórę. Zahaczając palce o plecy sukni, przyciągam Anę bliżej, tak że cała jest przy mnie. Zanurzam twarz w jej włosach i wdycham ich zapach. – Cudownie pachniesz, Anastasio. Bardzo słodko. Jak jesień. Jej woń dodaje otuchy, przypomina mi czas obfitości i szczęścia. Nadal wciągając w nozdrza jej uroczy zapach, sunę nosem od ucha, przez szyję, do ramion, cały czas całując. Powoli rozsuwam zamek sukni i całuję, i liżę, i ssę jej skórę aż do barku. Drży pod moim dotykiem. Och, m aleń ka. – Musisz się nauczyć być nieruchoma – szepczę między pocałunkami i uwalniam węzeł na karku. Sukienka opada do jej stóp. – Nie masz biustonosza, panno Steele. To mi się podoba. Ważę w dłoni jej pierś i czuję, jak pod tym dotknięciem sutek staje się twardy niczym drobny rzeczny kamyk. – Podnieś ręce i obejmij mi głowę – rozkazuję, sunąc ustami po jej szyi. Robi, co jej każę, i jej pierś szczelniej wypełnia moją dłoń. Wbija mi palce we włosy tak, jak lubię, i szarpie. Ach… Jak dobrz e. Skłania głowę na ramię i wykorzystuję to, całując ją tam, gdzie puls łomoce pod skórą. – Mhm… – mruczę z uznaniem, drażniąc i szarpiąc jej sutki. Jęczy, odchylając się do tyłu i jeszcze bardziej napierając idealnymi piersiami na moje ręce. – Chcesz tak dojść? Odchyla się jeszcze bardziej. – Podoba ci się tak, prawda, panno Steele? – Mhm… – Powiedz mi – naciskam, kontynuując zmysłowy atak na sutki. – Tak – szepcze. – Tak…? – Tak… panie. – Grzeczna dziewczynka. Łagodnie szczypię i obracam w palcach sutki i Ana konwulsyjnie uderza o mnie całym ciałem, jęcząc i szarpiąc mnie za włosy. – Nie wydaje mi się, żebyś była już gotowa – mówię i unieruchamiam ręce, tylko podtrzymując jej piersi i zębami lekko szarpiąc małżowinę ucha. – Poza tym wzbudziłaś moje niezadowolenie. Więc może w ogóle nie pozwolę ci dojść. Ugniatam jej piersi i powracam palcami do sutków, kręcąc je i szarpiąc. Jęczy i trze tyłkiem o mój spęczniały członek. Przesuwam ręce na jej biodra, unieruchamiam ją i patrzę na jej majteczki. Bawełna. Biała. Łatwizna.

Zahaczam o nie palce i rozciągam je, ile się tylko da, a potem przebijam kciukami szew z tyłu. Rozchodzą mi się w rękach i odrzucam je do stóp Anastasii. Oddech grzęźnie jej w gardle. Sunę palcami po jej tyłeczku i wsuwam jeden w pochwę. Ana jest mokra. Bardzo mokra. – O, tak. Moja słodka dziewczyna jest gotowa. Obracam ją twarzą do siebie i wsuwam sobie palec do ust. Mm m . S łon a. – Świetnie smakujesz, panno Steele. Jej usta się rozchylają, a oczy ciemnieją pożądaniem. Chyba jest trochę zszokowana. – Rozbierz mnie. – Nie spuszczam z niej oczu. Odchyla głowę, rozważając moje polecenie, ale się waha. – Dasz radę – zachęcam ją. Unosi głowę i nagle uderza mnie myśl, że zaraz mnie dotknie, a nie jestem gotowy. Niech to sz lag. Instynktownie łapię ją za ręce. – Och, nie. Nie T-shirt. Chcę jej na jeźdźca. Jeszcze tego nie przerabialiśmy i może stracić równowagę, więc będę potrzebował koszulki dla ochrony. – Może będziesz musiała mnie dotknąć, żeby zrobić to, co zaplanowałem. – Uwalniam jedną jej rękę, ale drugą kładę na spęczniałym fiucie, który walczy w dżinsach o wolność. – Tak na mnie działasz, panno Steele. Wciąga oddech, wpatrzona w rękę. Zaciska palce na fiutowskim i zerka na mnie z uznaniem. Uśmiecham się szeroko. – Chcę być w tobie. Zdejmij mi dżinsy. Ty dowodzisz. – Szczęka jej opada. – Co zamierzasz ze mną zrobić? Jej twarz ulega przemianie, rozjaśnia się zachwytem i zanim mogę zareagować, Ana mnie popycha. Ze śmiechem ląduję na łóżku, po części z uznania dla jej brawury, po części dlatego, że mnie dotknęła i nie wpadłem w panikę. Zdejmuje ze mnie buty, skarpetki, ale okropnie się przy tym męczy – przypomina mi się wywiad i borykanie się z magnetofonem. Patrzę na nią. Rozbawiony. Podniecony. Zastanawiam się, co dalej wykombinuje. Zdjęcie dżinsów to będzie dla niej cholerny wysiłek, przecież leżę. Wyskakuje ze swoich czółenek, idzie na czworakach po łóżku, dosiada mnie okrakiem i wsuwa palce za pasek dżinsów. Zamykam oczy i unoszę biodra, rozkoszując się bezwstydną Aną. – Musisz się nauczyć być nieruchomo – fuka na mnie ostro i szarpie włosy łonowe. Ach! Jaka jesteś z uchw ała, o pan i. – Tak, panno Steele – drażnię się z nią przez zaciśnięte zęby. – Kondom. W kieszeni. W oczach błyska jej wyraźny zachwyt i gmera palcami w mojej kieszeni, zanurzając je głębiej, szturchając stojącego wacka. Ach… Wyjmuje obie foliowane paczuszki i rzuca je na łóżko, obok mnie. Niezdarnie gmera przy guziku paska i w drugim podejściu rozpina go. Jej naiwność jest urzekająca. Najwyraźniej nigdy wcześniej tego nie robiła. Znów pierwszy raz… i jest kurewsko podniecający. – Co za zapał, panno Steele – drażnię się z nią. Jednym ruchem rozpina zamek spodni i szarpiąc za pasek, patrzy na mnie bezradnie. Muszę się bardzo starać, żeby nie wybuchnąć śmiechem. T aa, m aleń ka, jak z am ierz asz to z e m n ie ściągn ąć? Przesuwając się w dół po moich nogach, ściąga dżinsy, skoncentrowana jak diabli, urocza.

Postanawiam jej pomóc. – Nie dam rady się nie ruszać, jak będziesz przygryzała tę wargę – ostrzegam ją, dźwigając biodra. Podnosi się na kolana, zdziera ze mnie dżinsy, bokserki i pozbywa się ich, ciskając je na podłogę. Siada na mnie wpatrzona we fiuta i oblizuje się. O ran y, ran y. Wygląda, że dech zapiera, ciemne włosy opadają łagodnymi falami wokół piersi. – A co teraz zamierzasz? – szepczę. Zerka na mnie, a potem wyciąga rękę i chwyta mnie zdecydowanym ruchem, mocno ściska, przejeżdżając kciukiem po czubku. Jez u. Pochyla się. I jestem w jej ustach. O ja piern icz ę. Ssie mocno. Rzucam się pod nią. – Jezu, Ana, spokojnie – syczę przez zaciśnięte zęby. Ale bez litości obciąga mi fiuta. O ja piern icz ę. Jej entuzjazm jest rozbrajający. Suwa językiem góra–dół, wjeżdżam w nią i wyjeżdżam, dobijając do ściany gardła. Zaciska mocno usta. Kiedy patrzę na tę erotyczną scenę, jestem tak wniebowzięty, że doszedłbym od samego patrzenia. – Dość, Ana, dość. Nie chcę skończyć. Prostuje się, siada, usta ma wilgotne, a skierowane prosto na mnie oczy są jak dwa ciemne jeziorka. – Twoja niewinność i entuzjazm są bardzo rozbrajające. – Ale w tej chw ili chcę cię tak w alić, ż eby cię w idz ieć. – Ty na górze, tego nam trzeba. Masz, nałóż to. – Wkładam jej do ręki prezerwatywę. Ogląda ją ze skupieniem, a potem rozrywa zębami opakowanie. Napalona. Wyjmuje kondom i pyta wzrokiem o dalsze wskazówki. – Złap od góry w dwa palce i rozwiń. Lepiej, żeby powietrze nie dostało się do czubka. Kiwa głową i robi dokładnie, jak jej kazałem, pochłonięta zadaniem, bardzo skupiona, wystawiając koniuszek języka spomiędzy warg. – Chryste, ty mnie tu zakatujesz – krzyczę przez zaciśnięte zęby. Zrobiwszy swoje, siada rozluźniona, podziwiając pracę swoich rąk albo mnie – nie jestem pewien, ale mam to gdzieś. – A teraz zanurzenie maksymalne. – Nagle się prostuję, zaskakując ją, tak że jesteśmy twarzą w twarz. – W ten deseń – szepczę, obejmując ją i unosząc. Drugą ręką nacelowuję fiuta i powoli opuszczam ją na siebie. Tracę oddech, gdy zamyka oczy i rozkosz hałaśliwie tętni jej w gardle. – Tak dobrze, maleńka, poczuj mnie, poczuj całego. T ak. Dobrz e. Ją. Cz uć. Obejmuję ją, dając jej czas, by mnie rozpoznała. W ten deseń. W swoim ciele. – Tak jest głęboko. – Mówię chrypliwie, gdy napinam i unoszę biodra, wpychając się w nią dalej. Jęczy, głowa bezwładnie opada jej na ramię. – Jeszcze – szepcze. Otwiera oczy, przewiercając mnie ich blaskiem. Pożądaniem. Pragnieniem. Rozkoszuję się jej rozkoszą. Spełniam jej prośbę i znów jęczy, odrzucając głowę, wzburzona kaskada włosów spływa po jej ramionach. Powoli kładę się na łóżku, widz własnego spektaklu.

– Ruszasz się, Anastasio, w górę i w dół, jak sobie życzysz. Złap mnie za ręce. – Wyciągam je i chwyta, teraz siedząc pewniej na mnie. Powoli się dźwiga, a potem opada na mnie. Oddech mam krótki, urywany, ale narzucam sobie opanowanie. Ana znów się unosi i gdy zjeżdża, tym razem podnoszę biodra na jej spotkanie. O, tak. Zamykając oczy, smakuję każdy cudowny cal jej ciała. Znajdujemy wspólny rytm, gdy na mnie pędzi. Dalej i dalej, i dalej, i dalej. Wygląda fantastycznie; tańczące piersi, rozkołysane włosy, bezwładne usta, gdy wchłania każde pchnięcie rozkoszy. Spogląda mi w oczy, pełna cielesnego pożądania i zachwytu. Boże, jest piękna. Krzyczy, gdy jej ciało przejmuje nad nią władzę. Jest blisko, więc trzymając ją za ręce, potęguję uścisk, gdy wybucha wokół mnie. Chwytam ją za biodra, trzymam, gdy podczas orgazmu krzyczy. Zaciskam jeszcze mocniej ręce i bezdźwięcznie się zatracam, eksplodując w niej w środku. Bezwładnie opada na mnie, ja leżę, dysząc pod nią. Mój Boż e, n ic tylko się z n ią pieprz yć. Chwilę leżymy razem, rozkoszuję się jej ciężarem. Porusza się i choć nadal mam na sobie koszulkę, pieszczotliwie gładzi mnie nosem, a potem kładzie rozpostarte dłonie na torsie. Szybki, mocarny mrok wpełza w moją pierś, w gardło, zabiera powietrze, dusi mnie. Nie. Nie dotykaj m n ie. Chwytam Anę za rękę i przyciągam jej palce do ust. Zmieniam pozycję tak, że teraz jestem na górze, i nie może mnie już dotykać. – Nie rób tego – proszę i całuję ją w usta, gasząc w sobie lęk. – Dlaczego nie lubisz, jak się ciebie dotyka? – Bo jestem popieprzony na pięćdziesiąt sposobów, Anastasio. – Po latach terapii wiem, że to jedyna prawda. Jej oczy są szeroko rozwarte, pytające, spragnione dalszych informacji. Ale nie musi znać tego mojego syfu. – Miałem bardzo ciężkie wejście w życie. Nie chcę cię obciążać szczegółami. Po prostu nie chcę. – Łagodnie gładzę nosem jej nos i wychodzę z niej. Siadam, zdejmuję prezerwatywę i odrzucam obok łóżka. – No, to chyba podstawy podstaw mamy opanowane. Jak się podobało? Przez chwilę nie wie, co odpowiedzieć, po czym skłania głowę na ramię i się uśmiecha. – Jeśli choć chwilkę wyobrażałeś sobie, że uznam, iż dałeś mi władzę, to nie wziąłeś pod uwagę mojej średniej. Ale dziękuję i za to złudzenie. – Panno Steele, twoja buzia jest nie tylko piękna. Jak do tej pory zaznałaś sześciu orgazmów i wszystkie były moje. – Dlaczego ten prosty fakt sprawia mi taką frajdę? Ucieka wzrokiem do sufitu, jej twarz zasnuwa cień poczucia winy. Co to takiego? – Masz mi coś do powiedzenia? – pytam. Waha się. – Dziś rano coś mi się śniło. – Tak? – Kiedy spałam, miałam dobrze. – Nagle zasłania twarz ramieniem, zażenowana chowa się przede mną. Jestem głęboko zaskoczony jej wyznaniem, ale też podniecony i zachwycony. Zm ysłow e stw orz on ko. Zerka znad ramienia. Czy spodziewa się, że będę zły? – We śnie? – pytam. – Obudził mnie – szepcze.

– No pewnie. – Jestem zafascynowany. – O czym śniłaś? – O tobie – mówi cienkim głosikiem. O m n ie! – Co robiłem? Znów kryje się za ramieniem. – Anastasio, co robiłem? Nie będę powtarzał pytania. – Dlaczego jest taka zażenowana? To, że o mnie śniła, jest takie… chwytające za serce. – Miałeś palcat – mamrocze. Odsuwam jej rękę tak, że widzę jej twarz. – Naprawdę? – Tak. – Jej twarz ma barwę żywej czerwieni. To zbieranie informacji musiało zostawić efekt, dobry efekt. Uśmiecham się do niej. – Jest jeszcze dla ciebie nadzieja. Mam kilka palcatów. – Z naturalnej skórzanej plecionki? – W głosie ma cichy optymizm. Głośno się śmieję. – Nie, ale na pewno mógłbym się o taki postarać. Muskam ją wargami i wstaję się ubrać. Ona robi to samo, wkłada dres i krótką halkę. Zbieram z podłogi prezerwatywę i zwijam w kłębek. Teraz, gdy zgodziła się być moja, potrzebuje środków antykoncepcyjnych. Ubrana siada po turecku na łóżku, przyglądając mi się, gdy wkładam spodnie. – Kiedy będziesz miała okres? – pytam. – Nie cierpię tego ustrojstwa. – Unoszę zwinięty kondom i wciągam na siebie spodnie. Jest zaskoczona. – No? – naciskam. – W przyszłym tygodniu – odpowiada zaróżowiona. – Musisz wybrać jakiś środek antykoncepcyjny. Siadam na łóżku, wkładając skarpetki i buty. Ana się nie odzywa. – Masz lekarza? – pytam. Potrząsa głową. – Mogę wezwać mojego, żeby cię przyjął… w niedzielę rano, zanim do mnie przyjedziesz. A może też przyjąć cię u mnie. Gdzie wolisz? Jestem pewien, że doktor Baxter ze względu na mnie przyjedzie z wizytą domową, chociaż nie widziałem go od jakiegoś czasu. – U ciebie – mówi Ana. – Okej. Podam ci datę. – Wychodzisz? Wydaje się zaskoczona. – Tak. – Jak wrócisz? – pyta. – Taylor mnie odbiera. – Mogę cię odwieźć. Mam śliczny nowy samochód. Tak lepiej. Przyjęła samochód, jak powinna, ale po tym całym szampanie nie powinna prowadzić. – Wydaje mi się, że za dużo wypiłaś. – Chciałeś, żebym była wstawiona? – Tak. – Dlaczego? – Bo za dużo główkujesz i jesteś skryta, jak twój ojczym. Kropelka wina i język ci się rozwiązuje, a ja muszę wiedzieć, co naprawdę myślisz. Inaczej się zamykasz i nie mam pojęcia,

co siedzi w twojej głowie. In vin o veritas, Anastasio. – A ty uważasz, że zawsze mówisz mi to, co naprawdę myślisz? – Staram się. Nasz układ zadziała tylko wtedy, kiedy będziemy mówili sobie prawdę. – Chcę, żebyś został i użył tego. – Chwyta drugi kondom i macha nim w moim kierunku. S pełn iaj jej ocz ekiw an ia, G rey. – Dziś wieczór przekroczyłem tu zbyt wiele granic. Muszę jechać. Widzimy się w niedzielę. – Wstaję. – Będę miał dla ciebie skorygowany kontrakt i wtedy możemy zacząć naprawdę grać. – Grać? – piszczy. – Chciałbym odegrać z tobą pewną scenę. Ale wpierw musisz podpisać kontrakt, żebym wiedział, że jesteś gotowa. – Och. Więc mogę przeciągnąć obecny stan, jak nie podpiszę? Niech to sz lag. O tym nie pomyślałem. Unosi podbródek na znak oporu. Ach… pan n a S teele z n ów rz ądz i, chociaż ulega. Zawsze znajdzie sposób. – Hm, chyba mogłabyś, ale mogę się załamać pod tą całą presją. – Załamać się? Jak? – dopytuje się. Jej oczy błyszczą ciekawością. – Mógłby ze mnie wyleźć naprawdę paskudny typ – drażnię się z nią, zwężając oczy. – Jak paskudny? – Robi tę samą minę. – Och, wiesz, wybuchy, pościgi samochodowe, porwania, trzymanie w celi. – Porwałbyś mnie? – O, tak. – Trzymał wbrew mojej woli? – O, tak. – T o dopiero ciekaw y pom ysł. – I wtedy moglibyśmy rozmawiać na okrągło. PPW. – Pogubiłam się – mówi zakłopotana i trochę bez tchu. – Pełne Przekazanie Władzy; bez ograniczeń czasowych. – W głowie mi wiruje, gdy wyobrażam sobie możliwości. Jest ciekawa. – Więc nie masz wyboru – dodaję żartobliwym tonem. – Najwyraźniej. – Używa sarkastycznego tonu i przewraca oczami, być może szukając w niebie inspiracji, by zrozumieć moje poczucie humoru. O słodka radości. – Anastasio Steele, czy właśnie nie przewróciłaś oczami? – Nie! – Myślę, że tak. Co ci zapowiedziałem, jeśli jeszcze raz będziesz przewracać oczami pod moim adresem? – Te słowa wiszą w powietrzu, gdy znów siadam na łóżku. – Podejdź tu. Przez chwilę patrzy na mnie, blednąc. – Nie podpisałam – szepcze. – Coś ci zapowiedziałem. Dotrzymuję słowa. Zamierzam sprawić ci lanie i potem przerżnąć bardzo szybko i bardzo mocno. Wygląda na to, że jednak będziemy potrzebowali tego kondoma. Zgodzi się? Nie zgodzi? Teraz się okaże. To będzie dowód, czy może to zrobić czy nie. Przyglądam się jej beznamiętnie, czekając na decyzję. Jeśli powie „nie”, to znaczy, że całe jej gadanie o zostaniu moją uległą to tylko czcza paplanina. I będzie koniec. Dokon aj w łaściw ego w yboru, An astasio. Ma poważną minę, oczy szeroko rozwarte i chyba waży swoją decyzję. – Czekam – mruczę. – Nie jestem człowiekiem cierpliwym. Biorąc głęboki oddech, prostuje nogi, idzie do mnie na czworakach; ukrywam ulgę. – Grzeczna dziewczynka. Stań.

Robi, co jej kazałem, i podaję jej rękę. Kładzie na niej kondom. Mocno chwytam ją za rękę i nagle przerzucam ją przez kolano, tak że jej głowa, barki i tors leżą na łóżku. Drugą nogą zakładam jej nożyce, unieruchamiam ją. Chciałem ją sprać od chwili, w której spytała, czy jestem gejem. – Obie ręce na prześcieradle na wysokości głowy – rozkazuję i natychmiast spełnia polecenie. – Dlaczego to robię, Anastasio? – Bo przewracałam oczami pod twoim adresem – mówi ochrypłym szeptem. – Czy myślisz, że to grzecznie? – Nie. – Zrobisz to znowu? – Nie. – Sprawię ci lanie za każdym razem, gdy to zrobisz, zrozumiano? Będę się rozkoszował tą chwilą. To kolejny pierwszy raz w dziejach. Bardzo starannie – smakując każdy ruch – zsuwam z niej dres. Jej śliczna dupka jest naga i oczekująca. Gdy kładę rękę na pośladku, Ana napina się całym ciałem… czeka. Ma atłasową w dotyku skórę, gładzę każdy pośladek, pieszczę je. Ma cudowny, przecudowny tyłeczek. Nadam mu różowy kolor… będzie miał barwę jak szampan. Unoszę rozpostartą dłoń i wymierzam jej mocnego klapsa, tuż nad spojeniem ud. Oddech staje jej w gardle. Chce się podnieść, ale przygważdżam ją na wysokości krzyży, a gładząc drugą ręką, powoli pieszczę obszar, który tuż przed chwilą poczęstowałem klapsem. Nieruchomieje. Dyszy. Wyczekuje. T ak. Zaraz to pow tórz ę. Daję jej drugiego, trzeciego, czwartego klapsa. Wykrzywia się z bólu, zaciska kurczowo powieki. Ale nie prosi mnie, bym przestał, chociaż wije się między moimi nogami. – Nie ruszaj się albo będę cię prał dłużej – ostrzegam. Rozmasowuję jej słodkie ciało i znów daję klapsy. Na przemian – lewy pośladek, prawy pośladek, środek. Krzyczy. Ale nie odrywa rąk od prześcieradła i nadal nie prosi, bym przestał. – Dopiero się rozgrzewam. – Mam ochrypły głos. Znów smagam ją dłonią, po czym sunę nią po różowym śladzie na pośladku. Jej dupka ślicznie różowieje. Wygląda bosko. Znów klaps. A ona znów krzyczy. – Nikt cię nie usłyszy, maleńka, tylko ja. Daję jej klapsa za klapsem – zachowując identyczny wzorzec; lewy pośladek, prawy pośladek, środek – i za każdym razem piszczy. Kiedy dochodzę do osiemnastu, przestaję. Jestem bez tchu, dłoń mnie piecze, wacek stoi na baczność. – Dość – chrypię, próbując złapać oddech. – Dobra robota, Anastasio. Teraz cię zerżnę. Delikatnie masując, obiegam dłonią zaróżowione półkule i sunę w dół. Jest mokra. A ja sztywnieję jeszcze bardziej. Wnikam dwoma palcami do pochwy. – Poczuj to. Przekonaj się, jak bardzo twoje ciało to lubi. Jesteś zlana. Tylko dla mnie. – Wsuwam i wysuwam palce, a ona jęczy, jej ciało z każdym moim ruchem owija się wokół palców, jej oddech przyspiesza. Wyciągam palce.

Pożądam jej. Teraz. – Następnym razem nauczę cię liczyć. Gdzie ten kondom? – Biorę go z prześcieradła i łagodnie zsuwam ją na łóżko. Leży twarzą w dół. Rozpinam rozporek, nie zawracając sobie głowy zdejmowaniem dżinsów, raz-dwa rozprawiam się z opakowaniem, nawijam kondom szybko i sprawnie. Unoszę jej biodra tak, że przechodzi do klęku, i gdy staję za nią, jej tyłek w całej swej różowej krasie celuje w sufit. – Teraz cię wezmę. Możesz dojść – warczę, pieszcząc jej zadek i biorąc fiuta w dłoń. Jednym szybkim pchnięciem jestem w niej. Jęczy, gdy pracuję. W nią. Z niej. W nią. Z niej. Łomocę, patrząc, jak wacek znika z pola widzenia poniżej różowej dupki. Ana szeroko rozdziawia usta, coraz cieńszym głosem stęka i jęczy z każdym pchnięciem. S koń cz już , An astasio. Zaciska się wokół mnie i krzyczy, gdy gwałtownie dochodzi. – Och, Ana! – Podążam za nią poza krawędź, szczytuję, tracąc wszelkie poczucie czasu i miejsca. Padam obok niej, kładę ją na sobie, obejmuję, szepczę jej we włosy: – Och, maleńka, witaj w moim świecie. Jej ciężar mnie przygważdża, lecz Ana nie próbuje mnie dotknąć. Ma zamknięte oczy i jej oddech wraca do normy. Gładzę jej włosy. Delikatne, w kolorze ciemnego mahoniu, lśnią w świetle nocnej lampki. Ana pachnie sobą, jabłkami i seksem. Ten zapach uderza do głowy. – Dobra robota, maleńka. Nie zalała się łzami. Robiła, co jej kazałem. Sprostała każdemu wyzwaniu, przed którym ją postawiłem; jest naprawdę nadzwyczajna. Bawię się cienkim ramiączkiem taniej bawełnianej haleczki. – Sypiasz w czymś takim? – Tak. – Ma senny głos. – Powinnaś chodzić w jedwabiach i satynach, piękna dziewczyno. Wezmę cię na zakupy. – Lubię mój dres – kłóci się. Oczywiście, że lubi. Całuję ją we włosy. – Zobaczymy. Zamykając oczy, rozkoszuję się cichą chwilą, napełnia mnie od środka, rozgrzewa dziwne poczucie spełnienia. Jest dobrze. Za dobrz e. – Muszę iść – mruczę i całuję ją w czoło. – W porządku? – W porządku – odpowiada lekko stłumionym głosem. Delikatnie wydobywam się spod niej i wstaję. – Gdzie masz łazienkę? – pytam, zdejmując zużytą prezerwatywę i zapinając dżinsy. – W korytarzu w lewo. W łazience pozbywam się prezerwatywy do kosza na śmieci i zauważam na półce oliwkę dla niemowląt. Tego mi trzeba. Kiedy wracam, jest ubrana i unika mojego wzroku. Cz em u n agle taka n ieśm iała? – Znalazłem trochę oliwki dla niemowląt. Pozwól, że wetrę ci w pupę. – Nie. Wszystko w porządku – mówi, oglądając paznokcie i nadal unikając mojego wzroku. – Anastasio – mówię ostrzegawczo. Prosz ę, rób, co ci kaz an o.

Siadam za nią i ściągam jej spodnie. Wyciskam na rękę trochę oliwki i czule wcieram w obolałą dupkę. Buntowniczym gestem bierze się pod boki, ale milczy. – Lubię cię dotykać – mówię sam do siebie. – Gotowe. – Naciągam na nią dres. – Teraz wychodzę. – Odprowadzę cię – mówi cicho, stając z boku. Biorę ją za rękę i niechętnie puszczam, gdy docieramy do frontowych drzwi. Po części nie chcę wyjść. – Nie musisz zadzwonić po Taylora? – pyta, wzrok mając utkwiony w zamku błyskawicznym mojej skórzanej kurtki. – Taylor jest tu od dziewiątej. Spójrz na mnie. Wielkie niebieskie oczy zerkają na mnie spod długich czarnych rzęs. – Nie płakałaś. – Mój głos jest cichy. I poz w oliłaś m i dać ci lan ie. Jesteś z adz iw iająca. Chwytam ją w objęcia i całuję, wlewając w pocałunek wdzięczność i ściskając ją mocno. – W niedzielę – rozgorączkowany szepczę przy jej ustach. Nagle uwalniam ją z uścisku, zanim pokusi mnie spytać, czy mogę zostać, i wychodzę na zewnątrz, gdzie Taylor czeka w SUVie. W samochodzie oglądam się, ale zniknęła. Prawdopodobnie zmęczona… jak ja. Miło z m ęcz on y. To była moja najprzyjemniejsza konwersacja na temat granic do zaakceptowania, jaką kiedykolwiek odbyłem. Niech to cholera, ta kobieta jest n ieprz ew idyw aln a. Zamykając oczy, widzę, jak mnie ujeżdża, ekstatycznie odchylając głowę. Nie robi nic na pół gwizdka. Oddaje się na setkę. I pomyśleć, że zaledwie tydzień temu po raz pierwszy uprawiała seks. Ze m n ą. I z n ikim in n ym . Uśmiecham się szeroko, wyglądając z okna samochodu, ale widzę tylko własną twarz, zjawę na szkle. Więc zamykam oczy i oddaję się snom na jawie. Trenowanie jej będzie wielką przyjemnością. Taylor budzi mnie z drzemki. – Jesteśmy na miejscu, panie Grey. – Dziękuję – mamroczę. – Rano mam spotkanie. – W hotelu? – Tak. Wideokonferencja. Nie trzeba będzie mnie nigdzie zawieźć. Ale chciałbym wyjechać przed lunchem. – Na którą chciałby pan być spakowany? – Na wpół do jedenastej. – Znakomicie, proszę pana. To blackberry, o którym pan mówił, zostanie dostarczone pannie Steele jutro. – Dobrze. Coś mi się przypomniało. Możesz jutro zabrać jej starego garbusa i się go pozbyć? Nie chcę, żeby nim jeździła. – Oczywiście. Mam znajomego, który doprowadza do użytku stare samochody. Może być zainteresowany. Załatwię to. Czy coś jeszcze? – Nie, dziękuję. Dobranoc. – Dobranoc. Zostawiam Taylora, by odprowadził SUV-a na parking, i udaję się do apartamentu. Otwieram butelkę gazowanej wody mineralnej z lodówki, siadam przy biurku i włączam

laptop. Żadnych pilnych e-maili. Ale tak naprawdę chcę powiedzieć dobranoc Anie. Od: Christian Grey Temat: Ty Data: 26 maja 2011 23:14 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, jesteś po prostu przewyborna. Najpiękniejsza, najinteligentniejsza, najdowcipniejsza i najodważniejsza kobieta, jaką poznałem. Weź jakiś środek przeciwbólowy – to nie prośba. I nie jeźdź więcej garbusem. Dowiem się. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Zapewne będzie spała, ale na wszelki wypadek pozostawiam laptop otwarty i sprawdzam e-maile. Jej odpowiedź pojawia się po kilku minutach. Od: Anastasia Steele Temat: Pochlebstwa Data: 26 maja 2011 23:20 Do: Christian Grey Drogi Panie Grey, pochlebstwa nic Panu nie dadzą, ale że był Pan wszędzie, sprawa jest dyskusyjna. Będę musiała przejechać garbuskiem do warsztatu, żeby go sprzedać – więc ani mi się śni przyjmować z głęboką wdzięcznością jakiekolwiek Twoje bzdury na ten temat. Czerwone wino jest lepsze niż środki przeciwbó​lowe. Ana PS Chłosta trzcinką to dla mnie NIEPRZEKRACZALNA granica. Pierwsze wersy doprowadzają mnie do śmiechu. Och, m aleń ka, n ie byłem w sz ędz ie tam , gdz ie chcę być z tobą. Czerwone wino po szampanie? Niezbyt mądra mieszanka, a trzcinka spada z listy. Zastanawiam się, co jeszcze jej się nie spodoba, gdy piszę odpowiedź. Od: Christian Grey Temat: Frustrujące kobiety, które nie potrafią przyjmować komplementów Data: 26 maja 2011 23:26 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, nie komplementuję Cię. Powinnaś iść do łóżka. Akceptuję Twój dodatek do nieprzekraczalnych granic.

Nie pij za dużo. Taylor pozbędzie się Twojego samochodu i przy okazji dostanie za niego dobrą cenę. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Mam nadzieję, że teraz już jest w łóżku. Od: Anastasia Steele Temat: Czy Taylor się do tego nadaje? Data: 26 maja 2011 23:40 Do: Christian Grey Drogi Panie, jestem zaintrygowana faktem, że z radością ryzykujesz życie człowieka, który jest Twoją prawą ręką, a nie jakiejś baby, którą od przypadku pieprzysz. Skąd ta pewność, że Taylor na pewno załatwi mi najlepszą cenę za rzeczony samochód? Dawniej, prawdopodobnie zanim Cię poznałam, byłam znana z tego, że umiem się targować jak należy. Ana Co, u diabła? Jakaś baba, którą od prz ypadku pieprz ę? Muszę wziąć głęboki oddech. Jej odpowiedź mnie rani… nie, doprowadza do furii. Jak śmie tak o sobie mówić? Jako moja uległa jest kimś daleko ważniejszym. Będę jej oddany. Czy nie zdaje sobie z tego sprawy? I targowała się ze mną jak należy. Dobry Boż e! Wystarczy spojrzeć na wszystkie ustępstwa, które zrobiłem w kontrakcie. Liczę do dziesięciu, by się uspokoić, i wyobrażam sobie siebie na pokładzie „Grace”, mojego katamaranu płynącego cieśniną. Flynn byłby ze mnie dumny. Odpowiadam. Od: Christian Grey Temat: Uważaj…! Data: 26 maja 2011 23:44 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, zakładam, że przemawia przez Ciebie CZERWONE WINO i że miałaś bardzo wyczerpujący dzień. Chociaż kusi mnie wrócić i postarać się, żebyś nie mogła usiąść przez tydzień, nie przez jeden wieczór. Taylor jest byłym żołnierzem, umie prowadzić wszystko, od motocykla po czołg. Twój samochód nie przedstawia dla niego ryzyka. Proszę bardzo, nie mów o sobie „jakaś baba, którą od przypadku pieprzę”, bo szczerze mówiąc, doprowadza mnie to do SZAŁU, i naprawdę lepiej, żebyś mnie nie poznała,

kiedy jestem zły. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Robię powolny wydech, zwalniając rytm pracy serca. Kto jeszcze potrafiłby tak mi zaleźć za skórę? Nie odpowiada od razu. Może jest spłoszona moją odpowiedzią. Sięgam po książkę, ale wkrótce przyłapuję się na tym, że czytam ten sam akapit trzeci raz, czekając na jej odpowiedź. Nie wiedzieć który raz spoglądam na ekran. Od: Anastasia Steele Temat: Sam sobie uważaj! Data: 26 maja 2011 23:57 Do: Christian Grey Drogi Panie Grey, nie jestem pewna, czy Cię w ogóle lubię, zwłaszcza w tej chwili. Panna Steele Gapię się w jej odpowiedź i cały mój gniew gaśnie i umiera, zatopiony falą niepokoju. Niech to sz lag. Czy ona to napisała?

PIĄTE K, 27 MAJA 2011

Od: Christian Grey Temat: Sam sobie uważaj! Data: 27 maja 2011 00:03 Do: Anastasia Steele Czemu mnie nie lubisz? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Wstaję, otwieram następną butelkę wody. I czekam. Od: Anastasia Steele Temat: Sam sobie uważaj! Data: 27 maja 2011 00:09 Do: Christian Grey Bo nigdy ze mną nie zostajesz. Sześć słów. Sześć słów, które sprawiają, że włos mi się jeży. Powiedziałem jej, że nigdy z nikim nie spałem. Ale dzisiaj był wielki dzień. Skończyła studia. Powiedziała „tak”. Przejrzeliśmy te wszystkie granice do ustalenia, o których nie miała żadnego pojęcia. Pieprzyliśmy się. I dałem jej lanie. Znów się pieprzyliśmy. Niech to sz lag. I zanim mogę się powstrzymać, chwytam bilet garażowy, sięgam po kurtkę i jestem za drzwiami apartamentu. Ulice są puste, więc jestem na miejscu po dwudziestu trzech minutach. Cicho pukam. Kavanagh otwiera drzwi. – Co ty sobie, kurwa, myślisz, żeby tu przyjeżdżać? – wrzeszczy. Oczy płoną jej gniewem. O ran y, ran y. Nie takiego prz yjęcia się spodz iew ałem . – Przyjechałem zobaczyć się z Aną – No to się nie zobaczysz! – Kavanagh stoi z ramionami skrzyżowanymi na piersiach, zapierając się nogami w progu, najeżona jak jakiś gargulec. Próbuję z nią po dobroci. – Ale muszę się z nią zobaczyć. Wysłała mi e-maila. – S piern icz aj m i z drogi! – Coś ty jej, kurwa, zrobił tym razem? – Tego właśnie chcę się dowiedzieć. – Zaciskam zęby.

– Od kiedy cię poznała, wciąż płacze. – Co? – Nie dam dłużej rady z tym pieprzeniem i ładuję się do środka. – Nie możesz tu wchodzić! – Kavanagh idzie za mną, wykrzykując jak jędza. Wpadam do sypialni Any. Otwieram drzwi i zapalam główne światło. Ana siedzi skulona na łóżku, opatulona kołdrą. Oczy ma czerwone, zapuchnięte i mruży je oślepiona światłem. Nos ma jak kartofel, pokryty czerwonymi cętkami. Wiele razy widziałem kobiety w tym stanie, zwłaszcza po tym, jak je ukarałem. Ale zaskakuje mnie niepokój, który przewierca mi flaki. – Jezu, Ana. – Wyłączam światło, żeby nie razić jej oczu, i siadam obok na łóżku. – Co tu robisz? – Pociąga nosem. Zapalam lampkę przy łóżku. – Chcesz, żebym wyrzuciła tego dupka? – warczy od drzwi Kate. Pieprz się, Kavan agh. Unosząc brew, udaję, że ją ignoruję. Ana potrząsa głową, ale jej załzawione oczy są utkwione we mnie. – Tylko wrzaśnij, jak będziesz mnie potrzebowała – mówi Kate, jakby Ana była dzieckiem. – Grey – warczy i muszę na nią popatrzeć. – Jesteś na mojej liście do odstrzału i mam cię na oku. – Mówi piskliwym głosem, oczy lśnią jej furią, ale mam to w dupie. Na szczęście wychodzi, przymykając drzwi, ale nie zamyka ich całkowicie. Sprawdzam w kieszeni. Pani Jones znów przekroczyła moje najśmielsze oczekiwania. Wyjmuję chusteczkę do nosa i podaję ją Anie. – Co się dzieje? – Dlaczego przyjechałeś? – Głos jej się trzęsie. Nie w iem . Pow iedz iałaś, ż e m n ie n ie lubisz . – Częścią mojej roli jej dbanie o twoje potrzeby. Powiedziałaś, że chcesz, żebym został, więc jestem. – Ładn ie pow iedz ian e, G rey. – A jednak znajduję cię w tym stanie. – Nie w yglądałaś tak, kiedy w ychodz iłem . – Jestem przekonany, że ja za to odpowiadam, ale nie mam pojęcia dlaczego. Czy to dlatego, że cię sprałem? Siada z trudem, krzywiąc się. – Wzięłaś jakiś środek przeciwbólowy? – Zgodnie z poleceniem. Potrząsa przecząco głową. Kiedy z robisz , co ci każ ę? Idę szukać Kavanagh. Siedzi na kanapie, kipi wściekłością. – Ana ma ból głowy. Masz jakiś środek przeciwbólowy? Unosi brew zaskoczona, jak sądzę, faktem, że przejmuję się stanem jej przyjaciółki. Ciskając pioruny z oczu, wstaje i idzie sztywna do kuchni. Grzebie w pudełkach, podaje mi tabletki i filiżankę wody. Wracam do sypialni, podaję Anie wodę, pigułki i siadam na łóżku. – Weź to. Robi, co jej kazałem, patrzy z obawą. – Rozmawiaj ze mną. Powiedziałaś, że wszystko w porządku. Nigdy bym cię nie zostawił, gdybym wiedział, że jesteś w takim stanie. – Rozkojarzona bawi się nitką od kołdry. – Rozumiem, że kiedy powiedziałaś, że czujesz się okej, nie byłaś okej. – Myślałam, że jestem w porządku – przyznaje. – Anastasio, nie możesz ze mną tak rozmawiać, że będziesz mi mówić to, co według ciebie chcę usłyszeć. To niezbyt szczere. Jak mogę ufać temu, co mi mówisz? – Nasz układ nigdy nie

wypali, jeśli nie będzie ze mną szczera. Ta myśl jest przygnębiająca. Roz m aw iaj z e m n ą, An astasio. – Jak się czułaś, kiedy dawałem ci lanie i potem? – To mi się nie podobało. Wolałabym, żebyś raczej więcej tego nie robił. – To nie miało ci się podobać. – Dlaczego tobie się podoba? – pyta silniejszym głosem. Niech to sz lag. Nie mogę jej tego powiedzieć. – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Och, zaufaj mi, jestem zafascynowana. – Teraz jest sarkastyczna. – Uważaj – ostrzegam ją. Blednie, widząc moją minę. – Znowu będziesz mnie prał? – Nie, nie dzisiaj. – Myślę, ż e dość dostałaś. – Ale…? – Nadal oczekuje odpowiedzi. – Lubię władzę, jaką mi to daje, Anastasio. Chcę, żebyś zachowywała się w określony sposób, a jeśli tego nie zrobisz, będę cię karał i nauczysz się zachowywać tak, jak sobie tego życzę. Karanie cię sprawia mi przyjemność. Chciałem cię zlać od chwili, w której spytałaś, czy jestem gejem. I n ie chcę, ż ebyś prz ew racała ocz am i an i ż ebyś była sarkastycz n a. – Więc nie lubisz mnie takiej, jaka jestem – mówi cichutko. – Myślę, że jesteś urocza taka, jaka jesteś. – To czemu próbujesz mnie zmienić? – Nie chcę cię zmienić. – Boż e broń . Jesteś cz arująca. – Chciałbym, żebyś była uprzejma i trzymała się zasad, które wytyczyłem, i nie przeciwstawiała mi się. Proste. – Chcę, ż ebyś była bez piecz n a. – Ale chcesz mnie karać. – Tak, chcę. – Tego nie rozumiem. Wzdycham. – Taki jestem. Chcę władzy nad tobą. Chcę, żebyś zachowywała się w określony sposób, a jak nie… – Gubię wątek. T o dla m n ie podn iecające, An astasio. Dla ciebie też . Nie m oż esz tego z aakceptow ać? Leż en ia n a m oim kolan ie… dotykan ia tw ojego tyłecz ka. – Uwielbiam patrzeć, jak twoja piękna alabastrowa skóra różowieje i nagrzewa się pod moimi dłońmi. To mnie podnieca. – Wystarczy, że o tym myślę, a już mnie skręca. – Więc nie chodzi o ból, który mi zadajesz? Do diabła. – Trochę tak. Żeby się przekonać, czy potrafisz go znieść. – Prawdę mówiąc, bardzo, ale w tej właśnie chwili nie chcę w to wchodzić. Gdybym jej powiedział, wyrzuciłaby mnie. – Ale to nie jest cały powód. Chodzi o to, że jesteś moja i mogę z tobą robić, co mi się podoba… chodzi o całkowitą władzę. I to mnie podnieca. Cholernie. Muszę jej pożyczyć książkę czy dwie o byciu uległą. – Słuchaj, nie tłumaczę się zbyt dobrze. Nigdy wcześniej nie musiałem. Tak naprawdę nie zastanawiałem się nad tym na poważnie. Zawsze miałem do czynienia z osobami, które myślały podobnie. – Przerywam, żeby mieć pewność, że za mną nadąża. – I nie odpowiedziałaś na moje pytanie… Jak się czułaś potem? Mruga.

– Miałam mętlik w głowie. – To cię podnieciło, Anastasio. Masz w sobie diabełka, An astasio. I w iem o tym . Zamykając oczy, przypominam ją sobie mokrą i pożądającą wokół moich palców po tym, jak sprawiłem jej lanie. Gdy otwieram powieki, wpatruje się we mnie, źrenice ma powiększone, usta rozchylone… oblizuje górną wargę. Ona też tego pożąda. Niech to sz lag. Żadn ych pow tórek, G rey. Nie, kiedy jest w takim stan ie. – Nie patrz tak na mnie – ostrzegam schrypniętym głosem. Unosi brwi w zdziwieniu. W iesz , o co m i chodz i, An astasio. – Nie mam przy sobie prezerwatywy, a wiesz, że jesteś wytrącona z równowagi. Wbrew temu, co sądzi twoja współlokatorka, nie biegam w kółko z wackiem na baczność. Więc masz mętlik w głowie? Nadal milczy. Jez u. – Nie masz problemu z tym, żeby być ze mną szczera w e-mailach. Zawsze piszesz mi, co dokładnie czujesz. Dlaczego nie potrafisz być taka w rozmowie? Czy tak bardzo cię onieśmielam? Skubie kołdrę. – Jestem tobą urzeczona, Christianie. Przy tobie jestem bezradna jak dziecko. Czuję się jak Ikar, który leci zbyt blisko słońca. – Mówi ze spokojem, a jednak w jej głosie wibrują emocje. Jej wyznanie obala mnie jak błyskawiczny kopniak w głowę. – Hm, myślę, że wyobraziłaś to sobie całkowicie na opak – szepczę. – Jak to? – Och, Anastasio, to ty opętałaś mnie. Czy to nie oczywiste? Dlatego tu jestem . Nie jest przekonana. An astasio. Uw ierz m i. – Nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Proszę, napisz mi e-maila. Ale na razie naprawdę chciałbym się przespać. Mogę zostać? – Chcesz zostać? – Chciałaś mieć mnie tutaj. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – naciska. Niem oż liw a kobieta. Dopiero co przyjechałem tu jak wariat po twoim pieprzonym e-mailu. Masz swoją odpowiedź. Burczę, że odpowiem e-mailem. Nie będę o tym rozmawiał. Ten temat jest skończony. Zanim uda mi się zmienić zdanie i wrócić do hotelu, wstaję, opróżniam kieszenie, zdejmuję buty, skarpetki i spodnie. Wieszam na krześle kurtkę i wchodzę do łóżka. – Połóż się – warczę. Słucha mnie i patrzę na nią oparty na łokciu. – Jak chcesz popłakać, płacz na moich oczach. Muszę wiedzieć. – Chcesz, żebym płakała? – Nieszczególnie. Chcę po prostu wiedzieć, co czujesz. Nie chcę, żebyś mi się wymykała. Zgaś światło. Jest późno, a jutro każde z nas ma pracę. Robi, co jej każę. – Połóż się na boku, tyłem do mnie. Nie chcę, ż ebyś m n ie dotykała.

Materac się ugina, gdy Ana się porusza. Obejmuję ją i łagodnie przytulam. – Śpij, maleńka – mruczę i wchłaniam zapach jej włosów. Niech to diabli, cudow n ie pachn ie. Lelliot biegnie po trawie. Śmieje się. Głośno. Biegnę za nim. Buzia mi się śmieje. Zaraz go złapię. Wokół drzewa. Na drzewach maluchach jabłka. Mamusia pozwala mi zbierać jabłka. Mamusia pozwala mi jeść jabłka. Chowam jabłka do kieszeni. Każdej kieszeni. Chowam je pod sweterek. Jabłka są smaczne. Jabłka ładnie pachną. Mamusia robi ciasto z jabłkami. Ciasto z jabłkami i lody. Od jabłek dobrze mi w brzuszku. Chowam jabłka w bucikach. Chowam pod poduszkę. Jest taki pan. Dziadek Trev-Trev-yan. Trudno się nazywa. Trudno mi to powiedzieć w głowie. Nazywa się też inaczej. Thee-o-door. Theodor to śmieszne imię. Drzewa maluchy to jego drzewa. I jego dom. Tam mieszka. To dziadek mamusi. Śmieje się, aż huczy. I jest wielki. I ma wesołe oczy. Biegnie, goni Lelliota i mnie. Nie z łapiesz m n ie. Lelliot biegnie. Śmieje się. Biegnę. Łapię go. I przewracamy się na trawę. Śmieje się głośno. Jabłka błyszczą w słońcu. I dobrze smakują. Mniam. I ładnie pachną. Tak strasznie ładnie. Jabłka spadają. Spadają na mnie. Obracam się i tłuką mnie po pleckach. Kłują mnie. Auć. Ale pachną tak samo, słodko, aż wierci w nosku. An a.

Kiedy otwieram oczy, otulam ją, nasze ręce i nogi się splątały. Przygląda mi się z czułym uśmiechem. Już nie ma na twarzy czerwonych cętek, nie jest spuchnięta. Fiutowski też to zauważa i pręży się na przywitanie. – Dzień dobry. – Jestem zdezorientowany. – Jezu, ciągnie mnie do ciebie nawet przez sen. – Przeciągam się i wyplątuję z niej, rozglądam po otoczeniu. Oczywiście, jesteśmy w jej sypialni. Oczy Any błyszczą chętnym zainteresowaniem, gdy czuje napierającego fiuta. – Są pewne możliwości w tej mierze, ale myślę, że powinniśmy z tym zaczekać do niedzieli. – Nosem pocieram ją tuż pod uchem i wspieram się na łokciu. Jest zarumieniona. Rozgrzana. – Jesteś strasznie napalony – beszta mnie. – Tobie też nie można nic odmówić. – Uśmiecham się od ucha do ucha i napinam biodra, drażniąc się z nią za pomocą mojej ulubionej części ciała. Usiłuje posłać mi spojrzenie pełne dezaprobaty, ale marnie jej to wychodzi – jest ogromnie rozbawiona. Pochylam się i całuję ją. – Dobrze się spało? – pytam. Kiwa głową. – Mnie też. Jestem zaskoczony. Naprawdę dobrze spałem. Mówię jej to. Żadnych koszmarów. Tylko sny… – Która? – pytam. – Wpół do ósmej. – Wpół do ósmej? Niech to szlag! – Wyskakuję z łóżka i zaczynam naciągać dżinsy. Przygląda mi się, próbując powstrzymać się od śmiechu. – Masz na mnie fatalny wpływ – narzekam. – Mam spotkanie. Muszę lecieć… Mam być w Portlandzie o ósmej. Śmiejesz się ze mnie? – Tak – przyznaje. – Jestem spóźniony. Nie spóźniam się. Kolejny pierwszy raz w dziejach, panno Steele. – Naciągam kurtkę, wyciągam ręce i obejmuję jej głowę. – Niedziela – szepczę i całuję ją. Chwytam z nocnego stoliczka zegarek, portfel i drobne, biorę buty i idę do drzwi. – Taylor przyjedzie i zrobi porządek z twoim garbusem. Mówiłem poważnie. Nie jeźdź nim. Widzimy się u mnie w niedzielę. Prześlę ci e-mailem o której. Zostawiam ją trochę oszołomioną i wybiegam z mieszkania do samochodu. Jadąc, nakładam buty. Kiedy tylko mam je na nogach, wciskam gaz i kieruję się do Portlandu, szybko klucząc w porannym ruchu. Nie mam wyboru, spotkam się w dżinsach z Eamonem Kavanaghiem i jego wspólnikami. Na szczęście to wideokonferencja. Wpadam do pokoju w Heathmanie i włączam laptop. 8:02. Niech to sz lag. Nie jestem ogolony, ale przygładzam włosy i obciągam kurtkę, mając nadzieję, że nie zauważą T-shirtu pod spodem. A z resz tą, co to kogo obchodz i, do jasn ej cholery? Otwieram WebEx i Andrea jest on-line, czeka na mnie. – Dzień dobry, panie Grey. Pan Kavanagh jest spóźniony, ale w Nowym Jorku i tu, w Seattle, są gotowi. – Fred i Barney? – Moi Flin tston ow ie. Uśmiecham się na tę myśl. – Tak, proszę pana. I Ros też. – Wspaniale. Dzięki. – Jestem bez tchu. Widzę zdziwione spojrzenie Andrei, ale przecież nie będę się tłumaczył. – Możesz mi zamówić ciepłego obwarzanka z serkiem śmietankowym, wędzonego łososia i czarną kawę? Do apartamentu, zaraz. – Tak, panie Grey. – Umieszcza w okienku link do konferencji. – Proszę, dla pana – mówi.

Klikam w niego i jestem połączony. – Dzień dobry. – Dwóch menedżerów przy stole konferencyjnym w Nowym Jorku patrzy z oczekiwaniem w kamerę. Ros, Barney i Fred w swoich okienkach. Do roboty. Kavanagh zapowiadał, że chce zmodernizować swoją sieć medialną, używając połączeń światłowodowych o wysokiej prędkości przesyłu. GEH może to dla niego zrobić – ale czy to oferta serio? Potrzebuje dużego wsadu, ale efekt będzie bardzo opłacalny. Podczas gdy rozmawiamy, w górnym prawym rogu ekranu pojawia się zawiadomienie o emailu z pociągającym tematem. Najciszej jak się da klikam na niego. Od: Anastasia Steele Temat: Napad z pobiciem i skutki Data: 27 maja 2011 08:05 Do: Christian Grey Drogi Panie Grey, chciałeś wiedzieć, dlaczego miałam mętlik w głowie po tym, jak… eufemistycznie mówiąc… sprawiłeś mi lanie, ukarałeś mnie, pobiłeś i napadłeś. Nie dram atyz ujm y, pan n o S teele. Mogłaś się n ie z godz ić. Cóż, podczas całej tej niepokojącej procedury czułam się poniżona, pohańbiona i molestowana. S koro tak się cz ułaś, dlacz ego m n ie n ie pow strz ym ałaś? Masz hasła bez piecz eń stw a. I ku wielkiemu mojemu upokorzeniu masz rację, byłam podniecona, i to było nieoczekiwane. W iem . Dobrz e. W koń cu się do tego prz yz n ałaś. Jak doskonale zdajesz sobie sprawę, cała seksualność to dla mnie nowość – żałuję jedynie, że nie jestem bardziej doświadczona i stąd lepiej przygotowana. Byłam wstrząśnięta, czując podniecenie. Ale tak naprawdę tąpnęło mnie moje samopoczucie potem. I to trudniejsze do zdefiniowania. Byłam szczęśliwa, że jesteś szczęśliwy. Czułam ulgę, że nie było to takie bolesne, jak się spodziewałam. A gdy leżałam w Twoich ramionach, czułam się… zaspokojona. Jak i ja, An astasio, jak i ja… Ale też odczuwałam z tego powodu wielki dyskomfort, nawet poczucie winy. Nadal nie mogę sobie z tym poradzić i stąd ten mętlik. Czy to zaspokaja Twoją ciekawość? Mam nadzieję, że świat Fuzji i Przejęć jest równie stymulujący jak zawsze… i że się nie spóźniłeś. Dziękuję za to, że ze mną zostałeś. Ana Kavanagh dołącza do nas, przepraszając za spóźnienie. Podczas gdy uczestnicy konferencji

zapoznają się ze sobą i Fred mówi o tym, co GEH może zaoferować, piszę odpowiedź. Mam nadzieję, że wygląda to na robienie notatek. Od: Christian Grey Temat: Uwolnij umysł Data: 27 maja 2011 08:24 Do: Anastasia Steele Interesująca… chociaż nieco przesadzona formuła tematu, Panno Steele. W odpowiedzi na Twoje uwagi: Doskonale rozumiem, co czułaś po laniu – tak być powinno. Więc czułaś się poniżona, pohańbiona, molestowana i napadnięta – jakże w duchu Tessy d’Urberville. Wydaje mi się, że to Ty zdecydowałaś się na poniżenie, jeśli dobrze pamiętam. Czy naprawdę tak się czułaś, czy myślisz, że tak powinnaś się czuć? Dwie bardzo różne rzeczy. Faktycznie tak się czułaś, czy myślisz, że mogłabyś jedynie otworzyć się na te uczucia, przeżyć je ze względu na mnie? Tak postąpiłaby uległa. Jestem wdzięczny za Twój brak doświadczenia. Cenię go i dopiero zaczynam rozumieć, co to oznacza. Mówiąc wprost… oznacza, że jesteś moja na wszystkie sposoby. Tak, byłaś podniecona, co z kolei było bardzo podniecające, nie ma w tym niczego złego. „Szczęśliwy” nawet w części nie oddaje, jak się czułem. „Ekstatycznie rozradowany” jest blisko. Karne klapsy bolą znacznie bardziej niż lubieżne lanie – tak więc dostałaś za swoje tyle, ile się należało, chyba że, oczywiście, popełnisz jakieś poważne uchybienie, w którym to przypadku użyję takiego czy innego narzędzia, by Cię ukarać. Rękę mam bardzo obolałą. Ale lubię to. Też czuję się zaspokojony – bardziej, niż kiedykolwiek potrafiłabyś sobie wyobrazić. Nie marnuj energii na odczuwanie winy, tego, że niewłaściwie postąpiłaś itp. Jesteśmy dorosłymi ludźmi świadomymi swoich czynów i to, co robimy za zamkniętymi drzwiami, to nasza sprawa. Musisz uwolnić swój umysł i słuchać swojego ciała. Świat Fuzji i Akwizycji nie jest w jednej setnej tak stymulujący jak Ty, Panno Steele. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Jej odpowiedź jest natychmiastowa. Od: Anastasia Steele Temat: Dorośli ludzie świadomi swoich czynów! Data: 27 maja 2011 08:26 Do: Christian Grey Nie jesteś na spotkaniu? Bardzo fajnie, że Cię ręka boli. I gdybym słuchała mojego ciała, byłabym już na Alasce.

Ana PS Pomyślę o otwarciu się na te uczucia. Na Alasce! Dopraw dy, pan n o S teele. Chichoczę pod nosem i udaję, że jestem wciągnięty w rozmowę on-line. Rozlega się pukanie do drzwi i przepraszam za przerwę w konferencji, żeby wpuścić obsługę hotelową ze śniadaniem. Panna Przepastnie Czarne Oczy nagradza mnie zalotnym uśmiechem, gdy podpisuję rachunek. Wracam do konferencji. Fred informuje Kavanagha i jego wspólników, jak udana okazała się omawiana technologia w przypadku innej obsługiwanej przez nas firmy działającej na rynku transakcji terminowych. – Czy ta technologia pomoże mi na rynku transakcji terminowych? – pyta z sardonicznym uśmiechem Kavanagh. Kiedy mówię mu, że Barney poci się nad kryształową kulą przepowiadającą ceny, wszyscy śmieją się uprzejmie. Podczas gdy Fred omawia teoretyczny termin wprowadzenia technologii i integracji jej z istniejącymi systemami, piszę e-mail do Any. Od: Christian Grey Temat: Nie wezwałaś glin Data: 27 maja 2011 08:35 Do: Anastasia Steele Panno Steele, jestem na spotkaniu, omawiam rynek transakcji terminowych, jeśli naprawdę Cię to interesuje. Dla formalności, stałaś obok mnie, wiedząc, co zamierzam. Nigdy, w żadnym momencie nie poprosiłaś mnie, żebym przestał – nie użyłaś też hasła bezpieczeństwa. Jesteś dorosła – masz wybór. Całkiem szczerze – tęsknię za chwilą, w której ręka spuchnie mi z bólu. Najwyraźniej nie słuchasz tej części Twojego ciała, której powinnaś. Na Alasce jest bardzo zimno i nie ma gdzie się schować. Znalazłbym Cię. Śledzę Twoją komórkę – pamiętasz? Jedź do pracy. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Fred jedzie pełną parą, gdy dostaję odpowiedź Any. Od: Anastasia Steele Temat: Prześladowca Data: 27 maja 2011 08:36 Do: Christian Grey Czy nie rozglądałeś się za terapią w związku ze swoimi skłonnościami prześladowcy?

Ana Powstrzymuję śmiech. Jest zabawna. Od: Christian Grey Temat: Prześladowca? Ja? Data: 27 maja 2011 08:38 Do: Anastasia Steele Wybitny doktor Flynn każe sobie płacić fortunę za zajmowanie się moimi zapędami prześladowczymi, a także innymi skłonnościami. Jedź do pracy. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Czemu nie poszła do pracy? Spóźni się. Od: Anastasia Steele Temat: Kosztowni szarlatani Data: 27 maja 2011 08:40 Do: Christian Grey Delikatna sugestia: zasięgnij drugiej opinii. Nie jestem pewna, czy terapia doktora Flynna jest skuteczna. Panna Steele Do licha, ta kobieta jest zabawna… i ma intuicję. Flynn każe sobie płacić krocie za swoje rady. Piszę odpowiedź. Od: Christian Grey Temat: Druga opinia Data: 27 maja 2011 08:43 Do: Anastasia Steele Sugestia może i delikatna, ale nie Twoja sprawa. Do Twojej wiadomości: opinia doktora Flynna jest tą drugą. Będziesz musiała pędzić na złamanie karku swoim nowym samochodem, narażając się na niepotrzebne ryzyko – to chyba wbrew zasadom. IDŹ DO PRACY. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holding, Inc.

Kavanagh rzuca mi pytanie o trwałość rozwiązań. Informuję go, że ostatnio nabyliśmy firmę, która jest innowacyjnym, dynamicznym graczem w branży światłowodów. Nie zdradzam mu, że mam wątpliwości co do ich prezesa, Lucasa Woodsa. I tak odejdzie. Na pewno zwolnię kretyna, bez względu na to, co powie Ros. Od: Anastasia Steele Temat: KRZYKLIWE WIELKIE LITERY Data: 27 maja 2011 08:47 Do: Christian Grey Jako obiekt Twoich skłonności prześladowczych, uważam, że to jak najbardziej mój interes. Niczego jeszcze nie podpisałam. Te Twoje zasady – zwykłe sraty-taty. Poza tym zaczynam dopiero o 9:30. Panna Steele KRZYKLIWE WIELKIE LITERY. Coś pięknego. Odpisuję. Od: Christian Grey Temat: Językoznawstwo opisowe Data: 27 maja 2011 08:49 Do: Anastasia Steele „Sraty-taty”? Chyba nie istnieje w słowniku. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. – Tę rozmowę możemy przeprowadzić offline – powiada Ros do Kavanagha. – Znamy już wasze potrzeby i oczekiwania, przygotujemy więc szczegółową ofertę i w przyszłym tygodniu spotkamy się ponownie, żeby wszystko omówić. – Wspaniale – odzywam się, żeby wyglądać na zainteresowanego. Wszyscy zgodnie kiwają głowami i żegnają się. – Dzięki za możliwość ofertowania, Eamon – zwracam się do Kavanagha. – Wygląda na to, że wiecie, czego nam potrzeba – mówi. – Wczorajsze spotkanie bardzo mnie ucieszyło. Do widzenia. Wszyscy się rozłączają, tylko Ros wciąż mi się przygląda, jakby wyrosły mi dwie głowy. Rozlega się piknięcie zapowiadające nadejście kolejnego maila od Any. – Ros, zaczekaj, to mi zajmie chwilkę. – Wyłączam dźwięk. I czytam. I wybucham głośnym śmiechem. Od: Anastasia Steele Data: 27 maja 2011 08:52

Temat: Językoznawstwo opisowe Do: Christian Grey To coś pomiędzy świrem na punkcie kontroli i prześladowcą. A językoznawstwo opisowe to moja granica bezwzględna. Przestaniesz mi wreszcie zawracać głowę? Chciałabym pojechać do pracy swoim nowym samochodem. Ana Szybko piszę odpowiedź. Od: Christian Grey Temat: Wymagające i zabawne młode kobiety Data: 27 maja 2011 08:56 Do: Anastasia Steele Ręka mnie świerzbi. Jedź bezpiecznie, Panno Steele. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Ros wpatruje się we mnie, gdy odblokowuję dźwięk. – Do cholery, Christianie, o co chodzi? – Nie rozumiem? – pytam z udawaną niewinnością. – Rozumiesz doskonale. Nie zwołuj cholernego spotkania, którym najwyraźniej nie jesteś zainteresowany. – Aż tak rzucało się to w oczy? – Tak. – Kurwa. – Tak jest. Kurwa. Może być z tego wielki kontrakt dla nas. – Wiem. Wiem. Przepraszam. – Wyszczerzam zęby w uśmiechu. – Nie wiem, co w ciebie ostatnio wstąpiło. – Potrząsa głową, ale widzę, że próbuje ukryć rozbawienie i irytację. – To przez to powietrze w Portlandzie. – Cóż, im szybciej wrócisz, tym lepiej. – Wyjeżdżam w porze lunchu. Tymczasem poproś Marca, żeby sprawdził wszystkie wydawnictwa w Seattle, może któreś moglibyśmy przejąć. – Chcesz wejść w branżę wydawniczą? – prycha Ros. – Kiepskie widoki na rozwój. Prawdopodobnie ma rację. – Tylko sprawdźcie. O nic więcej nie proszę. Wzdycha. – Skoro nalegasz. Będziesz po południu? Moglibyśmy nadrobić wszystkie zaległości. – Zależy od ruchu.

– Zarezerwuję spotkanie u Andrei. – Świetnie. To na razie. Zamykam WebEx i dzwonię do Andrei. – Panie Grey? – Zadzwoń do doktora Baxtera i poproś, żeby przyszedł do mnie w niedzielę około północy. Jeśli nie będzie mógł, znajdź innego ginekologa. Najlepszego. – Tak jest, proszę pana – odpowiada. – Coś jeszcze? – Tak. Jak się nazywa ta osobista stylistka, z której korzystam u Neimana Markusa w centrum handlowym Bravern? – Caroline Acton. – Wyślij mi SMS-a z jej numerem. – Załatwione. – Widzimy się dzisiaj po południu. – Tak jest, proszę pana. Rozłączam się. Jak dotąd poranek okazał się interesujący. Nie pamiętam, kiedy ostatnio wymiana maili była równie wesoła. Zerkam na laptop, ale nic nowego się nie pojawiło. Ana musi być w pracy. Przeczesuję dłońmi włosy. Ros zauważyła moje roztargnienie podczas rozmowy. Psiakrew , G rey. Poz bieraj się. Pożeram śniadanie, pociągam kilka łyków zimnej kawy i idę do sypialni, żeby wziąć prysznic i się przebrać. Nawet kiedy myję włosy, nie mogę przestać myśleć o tej kobiecie. Ana. Zdum iew ająca An a. W myślach pojawia mi się jej obraz, podskakującej na mnie; przypominam sobie, jak leży na moich kolanach, różowe pośladki; uwiązana do łóżka, z ustami otwartymi w ekstazie. Boże, ależ ta kobieta jest gorąca. A dzisiaj rano, kiedy obudziłem się obok niej, czułem się całkiem nieźle, poza tym spałem dobrze… naprawdę dobrze. Krz ykliw e w ielkie litery. Jej maile potrafią mnie rozbawić. Są zabawne. Ona jest zabawna. Lubię to u kobiety. Muszę obmyślić, co będziemy robić w sobotę w moim pokoju zabaw… coś zabawnego, co będzie dla niej nowe. Podczas golenia wpadam na pomysł i kiedy jestem już ubrany, wracam do laptopa, żeby zajrzeć do mojego ulubionego sklepu z zabawkami. Potrzebny mi pejcz – z brązowej plecionej skóry. Uśmiecham się pod nosem. Spełnię marzenia Any. Po złożeniu zamówienia wracam do maili i pracuję, pełen energii i zapału, aż wreszcie pojawia się Taylor. – Dzień dobry, Taylorze. – Panie Grey. – Kiwa głową i spogląda na mnie ze zdziwioną miną, aż dociera do mnie, że się uśmiecham, ponieważ znowu myślę o mailach od niej. Jęz ykoz n aw stw o opisow e to m oja gran ica bez w z ględn a. – Miałem udany poranek – tłumaczę się, ku swemu zdumieniu. – Bardzo miło mi to słyszeć, proszę pana. Przyniosłem pranie panny Steele z ubiegłego tygodnia. – Spakuj je razem z moimi rzeczami. – Oczywiście. – Dziękuję. Patrzę za nim, jak idzie do sypialni. Nawet Taylor widzi efekt Anastasii Steele. Mój telefon brzęczy: SMS od Elliota.

„Wciąż w Portlandzie?” „Tak, ale wkrótce wyjeżdżam”. „Będę na miejscu później. Pomogę dziewczynom w przeprowadzce. Szkoda, że nie możesz zostać. Nasza pierwsza PODWÓJNA RANDKA, odkąd Ana cię rozdziewiczyła”. „Wal się. Odbieram Mię”. „Chcę szczegółów, brachu. Kate nic mi nie mówi”. „Dobra. Odpierdol się. Wal się. Po raz kolejny”. – Panie Grey? – Taylor znowu mi przerywa. W ręce trzyma mój bagaż. – Kurier już jedzie z blackberry. – Dziękuję. Taylor kiwa głową, a kiedy wychodzi, piszę kolejnego maila do panny Steele. Od: Christian Grey Temat: WYPOŻYCZONY blackberry Data: 27 maja 2011 11:15 Do: Anastasia Steele Muszę mieć możliwość kontaktowania się z Tobą w każdej chwili, a ponieważ najwyraźniej tylko w tej formie stać Cię na szczerość, uznałem, że potrzebny Ci blackberry. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Moż e n aw et odbierz esz , kiedy z adz w on ię. O 11:30 mam następną konferencję telefoniczną, z naszym dyrektorem finansowym, na której omówimy datki na cele charytatywne GEH na kolejny kwartał. Zajmuje mi prawie godzinę, a kiedy się kończy, zjadam lekki lunch i czytam to, czego nie zdążyłem, w „Forbesie”. Przełykam resztę sałatki i uświadamiam sobie, że nie ma potrzeby, bym dłużej zostawał w hotelu. Pora wyjeżdżać, ale nie palę się do tego. W głębi duszy muszę przyznać, że to dlatego, iż z Aną zobaczę się dopiero w niedzielę, chyba że zmieni zdanie. Kurw a. Mam n adz ieję, ż e n ie. Odsuwając od siebie tę niemiłą myśl, chowam dokumenty do torby kurierskiej i kiedy sięgam po laptop, żeby go spakować, widzę, że Ana przysłała maila. Od: Anastasia Steele Temat: Rozbuchany konsumpcjonizm Data: 27 maja 2011 13:22 Do: Christian Grey Uważam, że natychmiast powinieneś zadzwonić do doktora Flynna.

Przestajesz panować nad swoimi skłonnościami prześladowczymi. Jestem w pracy, napiszę maila, kiedy wrócę do domu. Dziękuję za kolejny gadżet. Nie myliłam się, mówiąc, że jesteś skończonym konsumentem. Czemu to robisz? Ana Ochrzania mnie! Natychmiast odpisuję. Od: Christian Grey Temat: Przenikliwość u kogoś tak młodego Data: 27 maja 2011 13:24 Do: Anastasia Steele Jak zwykle słuszna uwaga, Panno Steele. Doktor Flynn jest na urlopie. A robię to, bo mogę. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Ponieważ nie odpisuje od razu, pakuję laptop. Chwytam torbę. Schodzę do recepcji, żeby się wymeldować. Kiedy czekam na samochód, dzwoni Andrea z informacją, że znalazła ginekologa, lekarkę, która przyjdzie do Escali w niedzielę. – To niejaka doktor Greene. Pański lekarz bardzo ją poleca, proszę pana. – Dobrze. – Ma praktykę w Northwest. – Okej. Do czego Andrea zmierza? – Jeszcze jedno, proszę pana, jest droga. Uspokajam ją. – Andreo, zgadzam się na jej wszystkie warunki. – W takim razie będzie u pana o pierwszej trzydzieści w niedzielę. – Doskonale. Potwierdź. – Oczywiście, proszę pana. Rozłączam się i kusi mnie, żeby zadzwonić do matki z pytaniem o referencje pani doktor Greene, ponieważ obie pracują w tym samym szpitalu; mogłoby to jednak sprowokować Grace do zbyt wielu pytań. Kiedy siedzę w samochodzie, wysyłam do Any maila ze szczegółami dotyczącymi niedzieli. Od: Christian Grey Temat: Niedziela

Data: 27 maja 2011 13:40 Do: Anastasia Steele Czy możemy się spotkać w niedzielę o 13:00? O 13:30 przyjedzie do Escali lekarz, żeby Cię zbadać. Wyjeżdżam teraz do Seattle. Mam nadzieję, że Twoja przeprowadzka przebiega sprawnie. Wyczekuję niedzieli z niecierpliwością. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. W porz ądku. Wszystko załatwione. Wyjeżdżam swoim R8 na drogę i z rykiem gnam w stronę I-5. Mijając zjazd na Vancouver, doznaję olśnienia. Przez zestaw głoś​nomówiący dzwonię do Andrei z prośbą, żeby do nowego mieszkania Kate i Any wysłała prezent powitalny. – Co to ma być? – Bollinger La Grande Année Rose, rocznik 1999. – Tak jest, proszę pana. Coś jeszcze? – To znaczy? – Kwiaty? Czekoladki? Balonik? – Balonik? – Tak. – Jaki balonik? – No… mają wszystko. – Okej. Doskonały pomysł. Sprawdź, czy mógłby to być balon w kształcie helikoptera. – Tak jest. Liścik z jakąś wiadomością? – „Drogie Panie, powodzenia w nowym mieszkaniu. Christian Grey”. Zapisałaś? – Tak. Jaki adres? Cholera. Nie wiem. – Wyślę ci SMS-em dzisiaj, najpóźniej jutro. Wystarczy? – Oczywiście. Każę, by dostarczono jutro. – Dziękuję, Andreo. – Bardzo proszę. – Jest zaskoczona. Rozłączam się i dociskam gaz do dechy. O 6:30 jestem w domu, ale moja dotychczasowa euforia zdążyła przygasnąć – Ana wciąż się nie odezwała. Wybieram z szuflad spinki do mankietów i wiążąc muszkę na wieczorne przyjęcie, zastanawiam się, czy u niej wszystko w porządku. Obiecała skontaktować się po powrocie do domu; dzwoniłem już dwukrotnie, bez skutku jednak, co potężnie mnie wkurza. Próbuję ponownie i tym razem zostawiam wiadomość. „Chyba musisz się nauczyć spełniać moje oczekiwania. Nie należę do cierpliwych. Skoro obiecujesz się skontaktować po pracy, przyzwoitość nakazuje tak uczynić. Inaczej zaczynam się denerwować, a że to uczucie jest mi obce, z trudem je znoszę. Zadzwoń”. Jeśli szybko nie zadzwoni, eksploduję. Siedzę przy stole z Whelanem, moim bankierem. Jestem jego gościem na imprezie

charytatywnej na rzecz organizacji non profit, której celem jest zwrócenie uwagi na globalne ubóstwo. – Cieszę się, że przyszedłeś – mówi Whelan. – W słusznej sprawie. – I dziękujemy panu za szczodry datek – przesadnie słodzi mi jego żona, wypinając w moją stronę idealne, chirurgicznie powiększone piersi. – Jak powiedziałem, w słusznej sprawie. – Posyłam jej protekcjonalny uśmiech. Cz em u An a n ie oddz w an ia? Znowu sprawdzam telefon. Nic. Przyglądam się siedzącym ze mną przy stole mężczyznom w średnim wieku i ich drugim bądź trzecim zdobycznym żonom. Boże broń, bym kiedyś stał się jednym z nich. Nudzę się. Nudzę potężnie i jestem ogromnie wkurzony. Co on a robi? Może mogłem przyjść tu dzisiaj z nią? Podejrzewam, że także umarłaby z nudów. Gdy rozmowa wokół stołu schodzi na kondycję gospodarki, mam dość. Wymawiam się i opuszczam salę balową, po czym wychodzę z hotelu. Czekając, aż parkingowy podstawi mój samochód, po raz kolejny dzwonię do Any. Wciąż nie odbiera. Może, skoro odszedłem, nie chce mieć więcej ze mną do czynienia. Po powrocie do domu natychmiast idę do gabinetu i włączam iMaca. Od: Christian Grey Temat: Gdzie się podziewasz? Data: 27 maja 2011 22:14 Do: Anastasia Steele „Jestem w pracy. Napiszę maila, kiedy wrócę do domu”. Jesteś jeszcze w pracy czy też spakowałaś już swój telefon, blackberry’ego i MacBooka? Zadzwoń albo będę zmuszony wydzwaniać do Elliota. Christian Grey Prezes Grey Enterprise Holdings, Inc. Przez okno spoglądam na ciemne wody cieśniny. Czemu zgodziłem się odebrać Mię? Mogłem być z Aną, pomagać jej pakować graty, potem wybrać się na pizzę z nią, Kate i Elliotem. Na m iłość boską, G rey. Nie jesteś sobą. W eź się w garść. Pałętam się po mieszkaniu, moje kroki odbijają się echem w salonie, który od mojego ostatniego pobytu wydaje się zatrważająco pusty. Rozwiązuję muszkę. Może to ja jestem pusty. Nalewam sobie Armagnac i znowu spoglądam w stronę cieśniny na panoramę Seattle. Anastasio Steele, czy o mnie myślisz? Migoczące światła Seattle nie dają żadnej odpowiedzi. Brzęczy mój telefon. Dzięki. Kurwa. Naresz cie. To ona.

– Cześć. – Co za ulga, że zadzwoniła. – Cześć – mówi. – Martwiłem się o ciebie. – Wiem. Wybacz, że nie odpowiadałam, ale u mnie wszystko w porządku. W porz ądku? S z koda, ż e n ie u m n ie… – Miałaś udany wieczór? – pytam, powstrzymując gniew. – Tak. Skończyłyśmy się pakować, a potem Kate i ja zjadłyśmy chińszczyznę na wynos, razem z José. Och, z każ dą chw ilą robi się coraz lepiej. Zn ow u ten pieprz on y fotograf. Dlatego nie zadzwoniła. – A co u ciebie? – dopytuje się, gdy milczę; w jej głosie pobrzmiewa desperacja. Cz em u? Cz ego m i n ie m ów i? Och, prz estań dz ielić w łos n a cz w oro, G rey! Wzdycham. – Poszedłem na charytatywną kolację. Wynudziłem się jak mops. Wyszedłem najszybciej jak się dało. – Szkoda, że tutaj nie byłeś – szepcze. – Naprawdę? – Tak – odpowiada żarliwie. Och. Może jednak za mną tęskniła. – Widzimy się w niedzielę? – pytam, starając się ukryć czającą się w moim głosie nadzieję. – Tak, w niedzielę – mówi, a ja mam wrażenie, że się uśmiecha. – Dobranoc. – Dobranoc, panie. – Głos ma ochrypły, a mnie zapiera dech. – Powodzenia z jutrzejszą przeprowadzką, Ana​stasio. Nie rozłącza się, słyszę jej lekki oddech. Czemu nie odkłada słuchawki? Nie chce? – Ty odłóż słuchawkę – szepcze. Nie chce się rozłączyć, a mnie natychmiast poprawia się humor. Uśmiecham się do panoramy Seattle. – Nie, ty odłóż. – Nie chcę. – Ja też nie. – Bardzo byłeś na mnie zły? – Tak. – Wciąż się gniewasz? – Nie. T eraz w iem , ż e jesteś bez piecz n a. – Więc mnie nie ukarzesz? – Nie. Jestem facetem tu-i-teraz. – Zauważyłam – droczy się ze mną, co sprawia, że się uśmiecham. – Może się pani rozłączyć, panno Steele. – Naprawdę tego pan chce? – Idź spać, Anastasio. – Tak jest, panie. Nie odkłada słuchawki, a ja wiem, że się uśmiecha. Humor poprawia mi się jeszcze bardziej. – Czy kiedykolwiek będziesz w stanie zrobić to, co ci się każe? – pytam. – Być może. Przekonamy się po niedzieli – odpowiada, jak zwykle kusicielka, i w słuchawce

zapada cisza. An astasio S teele, co ja m am z tobą pocz ąć? Prawdę mówiąc, mam już pewien pomysł, pod warunkiem że pejcz dotrze na czas. Z tą kuszącą myślą dopijam koniak i idę do łóżka.

Więcej na: www.ebook4all.pl SO B O TA, 28 MAJA 2011 – Christian! – Mia piszczy ze szczęścia i biegnie do mnie, porzucając wózek z bagażem. Zarzuca mi ramiona na szyję i tuli się do mnie mocno. – Tęskniłam za tobą – mówi. – Ja za tobą też. – Odwzajemniam jej uścisk. Odchyla się do tyłu i przygląda mi się bacznie z napięciem w ciemnych oczach. – Dobrze wyglądasz – stwierdza. – Opowiedz mi o tej dziewczynie. – Najpierw zawiozę ciebie i bagaż do domu. Chwytam jej wózek, który waży chyba tonę, i wychodzimy oboje z terminalu, po czym kierujemy się w stronę parkingu. – Jak było w Paryżu? Można by pomyśleć, że przywiozłaś ze sobą prawie cały. – C’est in croyable! – wykrzykuje. – Floubert okazał się natomiast prawdziwym draniem. Jezu. Co za straszny człowiek. Beznadziejny nauczyciel, ale wspaniały szef kuchni. – Jak rozumiem, dzisiaj ty gotujesz? – Och, liczyłam na mamę. Mia bez przerwy paple o Paryżu: maleńkim pokoiku, kanalizacji, Sacré-Cœur, Montmartrze, paryżanach, kawie, czerwonym winie, serach, modzie, zakupach. Głównie o modzie i zakupach. A ja sądziłem, że pojechała do Paryża uczyć się gotowania. Brakowało mi jej paplaniny; działa kojąco i słucham jej z radością. Jest jedyną osobą, przy której nie czuję się… inny. – T o tw oja m ała siostrz ycz ka, Christian ie. Na im ię m a Mia. Mam a poz w ala m i ją potrz ym ać. Jest taka m alutka. I m a cz arn e, bardz o cz arn e w łoski. Uśm iecha się. Nie m a z ąbków . Pokaz uję jej jęz yk. Ma gulgocz ący śm iech. Mam a z n ow u poz w ala m i potrz ym ać dz iecko. Ma n a im ię Mia. Roz śm iesz am ją, trz ym am ją i trz ym am . Kiedy ją trz ym am , jest bez piecz n a. Elliota Mia n ie in teresuje. Bo się ślin i i płacz e. Elliot się krz yw i, kiedy Mia z robi kupkę. Kiedy Mia płacz e, Elliot n ie z w raca n a n ią uw agi. Ja trz ym am ją i trz ym am , aż w resz cie prz estaje. Zasypia w m oich ram ion ach. – Miii ja – sz epcz ę. – Co pow iedz iałeś? – pyta m am a, a tw arz m a bladą jak ścian a. – Miii ja. – T ak, tak, kochan y chłopiec. Mia. Ma n a im ię Mia. I m am a z acz yn a płakać z e sz cz ęścia. Skręcam na podjazd, zatrzymuję się przed frontowymi drzwiami rodziców, wyjmuję walizki Mii i wnoszę je do holu. – Gdzie są wszyscy? – pyta Mia z naburmuszoną miną. Jedyną osobą w domu jest gosposia moich rodziców – to studentka, która przyjechała na wymianę. Nigdy nie mogę zapamiętać, jak się nazywa.

– Witamy w domu – zwraca się do Mii swoim pompatycznym angielskim, chociaż spogląda na mnie wielkimi krowimi oczami. Och, m ój Boż e. Kotku, to tylko ślicz n a buz ia. Ignorując gosposię, zwracam się do Mii: – Podejrzewam, że mama ma dyżur, tato jest na konferencji. Wróciłaś do domu o tydzień wcześniej. – Nie potrafiłam znieść Flouberta ani minuty dłużej. Musiałam uciec, kiedy jeszcze mogłam. Och, mam dla ciebie prezent. – Chwyta jedną z walizek, otwiera ją i zaczyna w niej grzebać. – Ach! – Wręcza mi ciężkie kwadratowe pudełko. – Otwórz – ponagla mnie, cała rozpromieniona. Nic nie jest w stanie jej powstrzymać. Ostrożnie otwieram pudełko i znajduję w nim śnieżną kulę z wielkim czarnym fortepianem pokrytym błyszczącymi drobinkami. Nigdy w życiu nie widziałem niczego bardziej kiczowatego. – To pozytywka. Pokażę ci. – Odbiera mi kulę, mocno nią potrząsa i przekręca mały kluczyk u podstawy. W chmurze połyskliwych złotych drobinek rozlegają się brzękliwe tony „Marsylianki”. Co ja mam z tym zrobić? Wybucham śmiechem, bo to takie w stylu Mii. – Prześliczne, Mio. Dziękuję. – Ściskam ją, ona odwzajemnia gest. – Wiedziałam, że cię tym rozśmieszę. Ma rację. Dobrze mnie zna. – No więc opowiedz mi o tej dziewczynie – mówi. Naszą uwagę odwraca jednak Grace, która z impetem wpada przez drzwi. Mam chwilę oddechu, kiedy matka z córką padają sobie w objęcia. – Kochanie, wybacz mi, że nie przyszłam cię przywitać – mówi Grace. – Miałam dyżur. Ależ wydoroślałaś. Christianie, czy możesz wnieść walizki Mii na górę? Gretchen ci pomoże. Napraw dę? T eraz jestem bagaż ow ym ? – Dobrze, mamo. – Przewracam oczami. Nie mam ochoty, żeby Gretchen się do mnie śliniła. Kiedy wykonałem polecenie, oznajmiam im, że jestem umówiony z moim trenerem. – Wrócę wieczorem. Całuję je obie pośpiesznie i wychodzę, zanim zaczną mnie zadręczać pytaniami o Anę. Bastille, mój trener, daje mi niezły wycisk. Dzisiaj trenujemy kick boxing na sali. – Zdziadziałeś w tym Portlandzie, chłopcze – szydzi, kiedy powala mnie na matę kopnięciem okrężnym. Bastille wywodzi się z twardej szkoły trenowania, co bardzo mi odpowiada. Gramolę się na nogi. Chcę go powalić. Ale ma rację – spuszcza mi niezły łomot, a ja jestem do niczego. – Co jest? – pyta, gdy kończymy. – Jesteś zdekoncentrowany, stary. – Życie. Sam wiesz – odpowiadam z pozoru obojętnie. – Jasne. Wracasz w tym tygodniu do Seattle? – Tak. – Dobra. Zrobimy z tobą porządek. Kiedy truchtam do mieszkania, przypominam sobie o prezencie powitalnym dla Any. Piszę SMSa do Elliota. „Jaki jest adres Any i Kate? Chcę im zrobić prezent niespodziankę”.

Przysyła mi adres, który przekierowuję do Andrei. Kiedy jadę windą do penthouse’u, dostaję wiadomość od Andrei. „Szampan i balonik wysłane. A”. Wchodzę do mieszkania i Taylor wręcza mi paczkę. – Przyszło do pana. O tak. Rozpoznaję anonimową przesyłkę. Pejcz. – Dziękuję. – Pani Jones powiedziała, że wraca jutro późnym popołudniem. – Okej. Na dzisiaj to chyba wszystko, Taylorze. – Doskonale, proszę pana – odpowiada z uprzejmym uśmiechem i wraca do swojego gabinetu. Z pejczem udaję się do sypialni. Będzie doskonałym wprowadzeniem do mojego świata: Ana przyznała, że nie ma żadnego doświadczenia w dziedzinie kar cielesnych, poza klapsem, którego jej dałem wtedy w nocy. Podnieciło ją to. Z pejczem nie będę się śpieszył i postaram się, żeby było to dla niej przyjemne doświadczenie. Bardz o prz yjem n e. Pejcz nadaje się do tego idealnie. Udowodnię jej, że strach jest w jej głowie. Kiedy to zrozumie, posuniemy się dalej. Mam n adz ieję, ż e n am się uda… Nie będziemy się śpieszyć. I zrobimy tylko to, co da radę znieść. Jeśli ma się udać, będziemy musieli robić to w jej tempie. Nie moim. Jeszcze raz spoglądam na pejcz i chowam go do szafy, gdzie będzie czekał na jutro. Otwieram laptop, żeby popracować, i wtedy dzwoni telefon. Mam nadzieję, że to Ana, niestety, ku memu rozczarowaniu, Elena. Cz y m iałem do n iej z adz w on ić? – Cześć, Christianie. Jak się masz? – Dobrze, dziękuję. – Wróciłeś z Portlandu? – Owszem. – Co powiesz na kolację dzisiaj? – Dzisiaj nie mogę. Mia wróciła właśnie z Paryża i muszę zjawić się w domu. – Och. Rozkaz mamy Grey. Co u niej? – Mamy Grey? Wszystko w porządku. Tak sądzę. Czemu pytasz? Wiesz o czymś, o czym ja nie wiem? – Tak tylko pytam, Christianie. Jesteś przewrażliwiony. – Zadzwonię w przyszłym tygodniu. Może wybierzemy się na kolację. – Doskonale. Zniknąłeś mi z radaru na jakiś czas. A poznałam kobietę, która według mnie mogłaby zaspokoić twoje potrzeby. T o tak jak ja. Pomijam milczeniem jej słowa. – Widzimy się w przyszłym tygodniu. Do widzenia. Kiedy biorę prysznic, zastanawiam się, czy Ana tak mnie interesuje, bo muszę o nią zabiegać… A może po prostu na mnie działa? Podczas kolacji dobrze się bawiłem. Dla mojej siostry, jak zwykle księżniczki, cała reszta rodziny

to tylko sługusi, których owinęła sobie wokół małego paluszka. Mając wszystkie dzieci w domu, Grace jest w swoim żywiole; przygotowała ulubiony posiłek Mii – pieczonego kurczaka w maślance, z tłuczonymi ziemniakami i sosem. Muszę przyznać, że ja go też uwielbiam. – Opowiedz mi o Anastasii – domaga się Mia, kiedy siedzimy przy kuchennym stole. Elliot odchyla się na swoim krześle i splata dłonie za głową. – To muszę usłyszeć. Czy wiesz, że go rozdziewiczyła? – Elliocie! – Grace łaja go i uderza ścierką. – Au! – Elliot ogania się od niej. Przewracam oczami. – Poznałem dziewczynę. – Wzruszam ramionami. – Koniec pieśni. – To nie wystarczy! – protestuje Mia, wydymając wargi. – Mio, myślę, że wystarczy. Przecież powiedział. – Carrick strofuje ją z ojcowskim spojrzeniem znad okularów. – Poznasz ją jutro na kolacji, prawda, Christianie? – odzywa się Grace z wymownym uśmiechem. Oż eż kurw a. – Kate też będzie – mówi prowokująco Elliot. Pieprz on y podż egacz . Mierzę go wzrokiem. – Już nie mogę się doczekać, żeby ją poznać. Z tego co mówicie, musi być niesamowita. – Mia podskakuje na krześle. – Tak, tak – bąkam, zastanawiając się, czy mogę się jakoś wykręcić od jutrzejszej kolacji. – Elena pytała o ciebie, skarbie – odzywa się Grace. – Doprawdy? – przybieram obojętny ton, który przez lata opanowałem do perfekcji. – Tak. Podobno dawno się nie widzieliście. – Pojechałem do Portlandu w interesach. A skoro o tym mowa, na mnie już czas, jutro mam ważną rozmowę i muszę się przygotować. – Ale nie zjadłeś deseru. Przygotowałam ciasto z jabłkami. H m m … brz m i z achęcająco. Jeśli jednak dam się namówić, będą mnie wypytywać o Anę. – Muszę iść. Mam pracę. – Kochanie, za dużo pracujesz – mówi Grace, podnosząc się z krzesła. – Nie wstawaj, mamo. Elliot na pewno pomoże sprzątnąć po kolacji. – Słucham? – wkurza się Elliot. Puszczam do niego oko, żegnam się i kieruję do wyjścia. – Ale jutro się widzimy? – pyta Grace ze stanowczo zbyt wielką nadzieją w głosie. – Zobaczymy. Cholera. Wszystko wskazuje na to, że Anastasia pozna moją rodzinę. Nie wiem, jak się z tym czuję.

NIE DZIE LA, 29 MAJA 2011

W

uszach dudni mi „Shake Your Hips” Rolling Stonesów. Pędzę Fourth Avenue i skręcam

w prawo w Vine. Jest 6:45 i przez cały czas biegnę w dół… w stronę jej mieszkania. Coś mnie tam ciągnie; chcę zobaczyć, jak mieszka. T o coś pom iędz y św irem n a pun kcie kon troli i prz eśladow cą. Śmieję się sam do siebie. Przecież tylko biegnę. Żyjemy w wolnym kraju. Blok mieszkalny niczym się nie wyróżnia: budynek z czerwonej cegły z pomalowanymi na ciemnozielono framugami okien, typowy dla tej okolicy. Dobra lokalizacja nieopodal skrzyżowania Vine Street i Western. Wyobrażam sobie Anę zwiniętą w kłębek pod kołdrą i kremowo-niebieską kapą. Przebiegam jeszcze kilka przecznic i skręcam na targ; sprzedawcy zaczynają otwierać swoje stragany. Lawiruję między ciężarówkami z owocami i jarzynami i chłodniami, w których przyjechał świeży połów. Tu bije serce miasta – tętniącego życiem nawet o tej wczesnej porze, w szary, chłodny poranek. Woda w cieśninie lśni ołowianą szarością i zlewa się z równie szarym niebem. Nic jednak nie jest w stanie zepsuć mi nastroju. Dz isiaj n adsz edł ten dz ień . Po prysznicu wkładam dżinsy i lnianą koszulę, a z komody wyjmuję gumkę do włosów. Chowam ją do kieszeni i idę do gabinetu, żeby napisać maila do Any. Od: Christian Grey Temat: Moje życie w liczbach Data: 29 maja 2011 08:04 Do: Anastasia Steele Jeżeli przyjedziesz samochodem, musisz znać kod dostępu do podziemnego garażu w Escali: 146963. Zaparkuj na miejscu numer pięć – to jedno z należących do mnie. Kod do windy: 1880. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Po chwili przychodzi odpowiedź. Od: Anastasia Steele Temat: Doskonały rocznik Data: 29 maja 2011 08:08 Do: Christian Grey

Tak jest, Panie. Zrozumiano. Dziękuję za szampana i dmuchanego „Charliego Tango”, który jest teraz przywiązany do mojego łóżka. Ana Przed oczami staje mi Ana przywiązana do swojego łóżka moim krawatem. Wiercę się na krześle. Mam nadzieję, że przywiozła to łóżko do Seattle. Od: Christian Grey Temat: Zazdrość Data: 29 maja 2011 08:11 Do: Anastasia Steele Bardzo proszę. Nie spóźnij się. Szczęściarz z tego Charliego Tango. Christian Grey Prezes Grey Enterprise Holdings, Inc. Nie odpowiada, ruszam więc na polowanie do lodówki. Gail zostawiła mi kilka croissantów, na lunch zaś sałatkę cesarską z kurczakiem, której wystarczy dla dwojga. Mam nadzieję, że Ana zje jej trochę; ja mogę ją jeść przez dwa dni z rzędu. Jem śniadanie, gdy pojawia się Taylor. – Dzień dobry panu. Proszę, niedzielne gazety. – Dziękuję. Dzisiaj o pierwszej przychodzi Anastasia, doktor Greene o pierwszej trzydzieści. – Doskonale, proszę pana. Jeszcze jakieś plany? – Tak. Ana i ja wybieramy się na kolację do moich rodziców. Taylor przekrzywia głowę i przez ułamek sekundy na jego twarzy maluje się zdumienie, zaraz jednak przywołuje się do porządku i opuszcza pokój. Wracam do swojego croissanta i dżemu morelowego. T ak. Prz edstaw ię ją m oim rodz icom . I co z tego? Nie mogę usiedzieć na miejscu. Nosi mnie. Jest 12:15, czas wyjątkowo się dzisiaj wlecze. Nie mam siły pracować i chwyciwszy niedzielne wydania gazet, wracam do salonu, gdzie włączam muzykę i czytam. Ku memu zdumieniu w dziale doniesień lokalnych jest zdjęcie moje i Any, zrobione na rozdaniu dyplomów w WSU. Wygląda prześlicznie i może jest nieco zaskoczona. Słyszę, jak otwierają się podwójne drzwi, i oto jest… Włosy ma rozpuszczone, w lekkim nieładzie i seksowne, na sobie zaś tę purpurową sukienkę, którą włożyła na kolację w hotelu Heathman. Wygląda oszałamiająco. Braw o, pan n o S teele. – Hm, ta suknia. – Mój głos jest pełen podziwu, gdy zmierzam ku niej. – Witam ponownie, panno Steele – mówię szeptem i ująwszy ją za brodę, czule całuję w usta. – Cześć – odpowiada, odrobinę zarumieniona.

– Zjawiasz się co do minuty. Lubię punktualność. Zapraszam. – Ujmuję ją za rękę i prowadzę do sofy. – Chcę ci coś pokazać. Siadamy oboje, a ja podaję jej „The Seattle Times”. Na widok fotografii wybucha śmiechem. Niezupełnie takiej reakcji się spodziewałem. – Więc teraz jestem twoją „przyjaciółką” – mówi drwiąco. – Najwyraźniej. I piszą o tym w gazecie, więc to musi być prawda. Kiedy się już zjawiła, nieco się uspokajam – prawdopodobnie dlatego, że się zjawiła. Nie uciekła. Wsuwam jej miękkie, jedwabiste włosy za ucho; palce aż mnie świerzbią, żeby je zapleść. – Cóż, Anastasio, od swojej ostatniej wizyty masz nieco lepsze wyobrażenie na temat tego, o co mi chodzi. – Tak. – Spogląda na mnie intensywnie… porozumiewawczo. – A mimo to wróciłaś. Kiwa głową i uśmiecha się do mnie wstydliwie. Wprost nie mogę uwierzyć we własne szczęście. W iedz iałem , ż e odm ien iec z ciebie, An astasio. – Jadłaś coś? – Nie. Nic a n ic? Okej. Musimy coś na to zaradzić. Przeczesuję ręką włosy i możliwie najobojętniejszym tonem pytam: – Jesteś głodna? – Nie jedzenia – drażni się ze mną. Ohoho. Być może ma na myśli moje krocze. Nachylam się, przywieram ustami do jej ucha i wdycham jej oszałamiający zapach. – Chętna jak zwykle, panno Steele. I zdradzę pani pewien mały sekrecik: ja podobnie. Ale doktor Greene zjawi się tu lada chwila. Opieram się o sofę. – Żałuję, że nie jadłaś. – Co możesz mi powiedzieć o doktor Greene? – Sprytnie zmienia temat. – Jest najlepszym ginekologiem-położnikiem w Seattle. Cóż więcej mogę powiedzieć? Prz yn ajm n iej tak m i pow iedz iał m ój lekarz . – Sądziłam, że ma mnie zbadać twój lekarz. I nie mów mi, że jesteś tak naprawdę kobietą, bo i tak nie uwierzę. Powstrzymuję prychnięcie. – Uważam, że będzie lepiej, jeśli obejrzy cię specjalista. Ty nie? Spogląda na mnie dziwnie, ale kiwa głową. Kolejn a spraw a do z ałatw ien ia. – Anastasio, moja matka chciałaby widzieć cię dzisiaj na kolacji. Elliot bez wątpienia zaprosi też Kate. Nie wiem, co o tym sądzisz. Trochę to dziwne, że miałbym cię przedstawić swojej rodzinie. Przez chwilę trawi tę informację, następnie odrzuca włosy przez ramię, jak zwykle przed starciem. Jednak chyba raczej jest zraniona, niż gotowa do sporu. – Wstydzisz się mnie? – pyta ze ściśniętym gardłem. Och, n a litość boską. – Oczywiście, że nie. Cóż z a dz iw acz n a m yśl! Spoglądam na nią rozżalony. Jak może w ten sposób o sobie myśleć?

– Czemu to dziwne? – pyta. – Ponieważ nigdy wcześniej tego nie robiłem – odpowiadam z irytacją. – Czemu tobie wolno przewracać oczami, a mnie nie? – Nie miałem pojęcia, że to robię. Krytykuje m n ie, z n ow u. – Ja też nie, na ogół – odpowiada podniesionym głosem. Cholera. Cz yż byśm y się kłócili? Taylor chrząka. – Przyszła doktor Greene, proszę pana – oznajmia. – Zaprowadź ją do pokoju panny Steele. Ana obraca się i spogląda na mnie, a ja wyciągam do niej rękę. – Chyba nie będziesz przy tym obecny? – Jest jednocześnie przerażona i rozbawiona. Śmieję się, czując mrowienie w całym ciele. – Wiele bym dał, by się przyglądać, możesz mi wierzyć, Anastasio, wątpię jednak, by dobrej pani doktor to się spodobało. – Wkłada swoją dłoń w moją, a ja porywam ją w ramiona i całuję. Usta ma miękkie, ciepłe i zachęcające; zanurzam palce w jej włosy i pogłębiam pocałunek. Kiedy się odsuwam, jest oszołomiona. Opieram swoje czoło o jej. – Tak się cieszę, że tu jesteś. Już nie mogę się doczekać, kiedy cię rozbiorę. – Nie do w iary, jak z a n ią tęskn iłem . – Chodź. Ja również chcę poznać doktor Greene. – Nie znasz jej? – Nie. Biorę Anę za rękę i wchodzimy po schodach do pokoju, który będzie jej sypialnią. Doktor Greene jest krótkowidzem; pod jej przenikliwym spojrzeniem czuję się cokolwiek nieswojo. – Panie Grey – mówi, ujmuje moją wyciągniętą rękę i wita się mocnym, bezpośrednim uściskiem. – Dziękuję, że zgodziła się pani przyjść tak szybko. – Posyłam jej jeden ze swoich najłagodniejszych uśmiechów. – Ja dziękuję, że hojnie mi to pan wynagrodził. Panno Steele – zwraca się uprzejmie do Any. Domyślam się, że próbuje rozgryźć, co nas łączy. Na pewno myśli sobie, że powinienem kręcić wąsa na podobieństwo czarnego charakteru z filmu niemego. Obraca się i posyła mi wymowne spojrzenie „proszę wyjść”. Okej. – Będę na dole – mówię zgodliwie. Chociaż bardzo chciałbym się przyglądać. Dam sobie głowę uciąć, że gdybym o to poprosił, poczciwa pani doktor zaśpiewałaby sobie niebotyczną zapłatę. Uśmiecham się na tę myśl i schodzę do salonu. Pod nieobecność Any znowu ogarnia mnie niepokój. Dla ukojenia nerwów rozkładam na barowym kontuarze dwie podkładki pod talerze. Robię to po raz drugi w życiu, za pierwszym razem również dla Any. Robisz się sen tym en taln y, G rey. Na lunch wybieram chablis – jedno z niewielu win chardonnay, które lubię – i kiedy wszystko jest gotowe, siadam na sofie i przeglądam dział sportowy w gazecie. Pilotem pogłaśniam nieco muzykę z iPoda w nadziei, że pomoże mi się skupić na statystykach z wczorajszego zwycięstwa Marines nad Jankesami, i nie będę myśleć, co porabiają na górze Ana i doktor Greene. Wreszcie ich kroki rozlegają się w przedpokoju. Gdy wchodzą, podnoszę wzrok. – Skończyły panie? – pytam i pilotem wyłączam iPoda, uciszając arię.

– Tak, panie Grey. Proszę się o nią troszczyć, to piękna i bystra młoda kobieta. Co ta An a jej n aopow iadała? – Dokładnie taki mam zamiar – odpowiadam, rzucając Anie szybkie spojrzenie co-jestkuźwa. Ana trzepocze rzęsami, nie mając pojęcia, o co chodzi. Dobrz e. To znaczy, że nic jej nie powiedziała. – Prześlę panu rachunek – mówi doktor Greene. – Życzę panu miłego dnia, a tobie, Ano, powodzenia. Wokół jej oczu pojawiają się drobniutkie zmarszczki, kiedy z uśmiechem ściska moją dłoń. Taylor odprowadza ją do windy, przezornie zamykając podwójne drzwi wiodące do holu. – Jak poszło? – pytam, lekko zdeprymowany słowami doktor Greene. – Dobrze, dziękuję – odpowiada Ana. – Powiedziała, że mam się wstrzymać od wszelkiej aktywności seksualnej przez cztery tygodnie. Co u licha? Jestem tak zszokowany, że odbiera mi mowę. Poważna mina Any rozjaśnia się w szyderczym uśmiechu. – Mam cię! T o ci się udało, pan n o S teele. Mrużę oczy, a jej uśmiech znika. – Mam cię! – Złośliwy uśmieszek ciśnie mi się na twarz. Chwytam Anę w pasie i zgłodniały jej ciała przyciągam ją do siebie. – Jest pani niepoprawna, panno Steele. Wplatam dłonie w jej włosy i całuję ją namiętnie, zastanawiając się, czy nie powinienem dać jej nauczki i zerżnąć jej na śniadaniowym barze. W sz ystko w sw oim cz asie, G rey. – Chociaż bardzo chciałbym wziąć cię tu i teraz, musisz coś zjeść, podobnie jak ja. Nie chciałbym, żebyś mi potem zemdlała – szepczę. – Tylko tego ode mnie chcesz? Mojego ciała? – pyta. – Tego i twojego niewyparzonego języka. Znowu ją całuję, myśląc o tym, co niedługo nastąpi. Pogłębiam pocałunek, a moje ciało napina się z pożądania. Pragnę tej kobiety. Żeby nie zerżnąć jej na podłodze, wypuszczam ją z objęć. Oboje nie możemy złapać tchu. – Co to za muzyka? – odzywa się chropawym głosem. – Villa Lobos, aria z „Bachianas Brasileiras”. Dobra, prawda? – Tak – mówi, spoglądając na bar śniadaniowy. Wyjmuję z lodówki sałatkę cesarską z kurczakiem i stawiam ją na stole pomiędzy dwoma podkładkami, pytając, czy jej odpowiada. – Tak, dziękuję – uśmiecha się. Z lodówki na wino wyjmuję Chablis, czując na sobie jej wzrok. Nie wiedziałem, że potrafię być takim gospodarzem. – O czym myślisz? – pytam. – Przyglądam się tylko, jak się poruszasz. – I? – pytam zaskoczony. – Masz bardzo dużo wdzięku – odzywa się cicho z rumieńcem na twarzy. – Cóż, bardzo dziękuję, panno Steele. – Siadam obok niej, nie bardzo wiedząc, jak zareagować na jej uroczy komplement. Nikt mi nigdy nie powiedział, że mam wdzięk. – Chablis? – Poproszę. – Poczęstuj się sałatką. Powiedz mi, proszę, na jaką metodę się zdecydowałaś?

– Minipigułkę – odpowiada. – I będziesz pamiętać, żeby brać ją regularnie, o odpowiedniej porze, codziennie? Na jej zdumioną twarz wypływa rumieniec. – Jestem pewna, że mi przypomnisz – odpowiada z nutką sarkazmu, który postanawiam zignorować. Pow in ien em był strz elić sobie kielicha. – Ustawię sobie w kalendarzu przypominajkę. Jedz. Bierze jeden kęs, potem drugi… i jeszcze jeden. Je! – Widzę, że mogę dopisać sałatkę cesarską do listy pani Jones – stwierdzam. – Wydawało mi się, że do mnie będzie należeć gotowanie? – Owszem. Kończy jedzenie przede mną. Musiała być naprawdę głodna. – Chętna jak zawsze, panno Steele? – Tak – odpowiada, zerkając skromnie spod rzęs. Kuź w a. No i stało się. Zauroczenie. Jak zaczarowany wstaję i chwytam ją w ramiona. – Chcesz to zrobić? – szepczę, w duchu zaklinając ją, żeby powiedziała: tak. – Niczego nie podpisałam. – Wiem, ale dzisiaj łamię wszystkie zasady. – Uderzysz mnie? – Tak, ale nie będzie bolało. W tej chwili nie chcę cię karać. Gdybyś złapała mnie wczoraj wieczorem, cóż, wtedy byłoby inaczej. Na jej twarzy maluje się szok. Och, dz iecin ko. – Nie daj sobie nikomu wmówić, że jest inaczej. Jednym z powodów, dla którego tacy jak ja to robią, jest to, że albo lubimy odczuwać ból, albo go zadawać. To proste. Ty nie lubisz, dlatego wczoraj bardzo dużo o tym myślałem. Obejmuję ją i przywieram do niej swoją narastającą erekcją. – Doszedłeś do jakichś wniosków? – pyta szeptem. – Nie, ale na razie chcę cię tylko związać i pieprzyć do nieprzytomności. Jesteś na to gotowa? Na jej twarzy maluje się ciemna zmysłowość przepełniona cielesną ciekawością. – Tak – powiada cicho, niemal szeptem. Pieprz on e dz ięki. – Dobrze, chodź. Prowadzę ją na górę i wchodzimy do mojego pokoju zabaw. Mojego bezpiecznego miejsca. Gdzie mogę z nią zrobić wszystko, czego tylko zapragnę. Zamykam oczy, przez sekundę upajając się radosnym podnieceniem. Cz y kiedykolw iek byłem tak podekscytow an y? Zamykam za nami drzwi, puszczam jej dłoń i przyglądam się jej badawczo. Wargi ma rozchylone, oddech szybki i płytki. Oczy szeroko otwarte. Jest gotowa. Czeka. – Tutaj jesteś bez reszty moja. Mogę zrobić z tobą wszystko, co uznam za stosowne. Rozumiesz? Szybkim ruchem języka oblizuje górną wargę i kiwa głową. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. – Zdejmij buty.

Przełyka i zdejmuje sandały na szpilkach. Podnoszę je i ustawiam porządnie przy drzwiach. – Dobrze. Bez wahania rób wszystko, o co proszę. Teraz zdejmę z ciebie tę sukienkę. Marzyłem o tym od kilku dni, jeśli dobrze pamiętam. Przerywam, by sprawdzić, czy nadąża za mną. – Chcę, żebyś dobrze się czuła w swoim ciele, Anastasio. Masz piękne ciało i lubię na nie patrzeć. To mi sprawia przyjemność. Prawdę mówiąc, mógłbym na ciebie patrzeć cały dzień i nie chcę, żebyś czuła się zawstydzona albo zażenowana swoją nagością. Rozumiesz? – Tak. – Tak co? – pytam ostrzejszym tonem. – Tak, panie. – Mówisz szczerze? Chcę, ż ebyś była bez w stydn a, An o. – Tak, panie. – Dobrze. Podnieś ręce nad głowę. Powoli unosi ramiona. Chwytam dół sukienki i delikatnie podciągam ją do góry, cal po calu obnażając jej ciało, na które patrzę tylko ja. Odsuwam się, by nasycić Aną oczy. Nogi, uda, brzuch, pośladki, piersi, ramiona, twarz, usta… jest doskonała. Składam sukienkę i odkładam ją na komodę z zabawkami. Ujmuję Anę za brodę. – Przygryzasz wargę. Wiesz, jak to na mnie działa – upominam ją. – Odwróć się. Posłusznie staje twarzą do drzwi. Rozpinam jej stanik i ściągam ramiączka w dół, koniuszkami palców muskając jej skórę, i czuję, jak drży pod moim dotykiem. Zdejmuję stanik i rzucam go na sukienkę. Stoję blisko, choć w zasadzie jej nie dotykam, i słucham jej szybkiego oddechu, wyczuwając ciepło bijące od jej skóry. Jest podniecona – nie ona jedna. Obiema rękami chwytam jej włosy, żeby spływały po plecach. Jakże są jedwabiste w dotyku. Jedną ręką łapię jej dłoń i pociągam tak, by przechyliła głowę na bok, pozwalając, bym ustami mógł sięgnąć do jej szyi. Kuź w a, cudow n ie pachn ie. – Bosko pachniesz, Anastasio, jak zawsze – całuję ją tuż pod uchem, gdzie wyczuwam jej puls. Jęczy. – Cicho. Nawet nie piśnij. Z kieszeni dżinsów wyjmuję gumkę do włosów i wolno zaplatam jej kędziory w warkocz, rozkoszując się widokiem jej pięknych, nieskazitelnie gładkich pleców. Zręcznie spinam warkocz gumką, po czym pociągam go, by musiała zrobić krok w tył i oprzeć się o mnie. – Lubię, jak masz tutaj splecione włosy – szepczę. – Obróć się. Natychmiast wykonuje polecenie. – Kiedy każę ci tu przyjść, tak właśnie masz być ubrana. Tylko w majtki. Rozumiesz? – Tak. – Tak co? – Tak, panie. – Grzeczna dziewczynka. Szybko się uczy. Ramiona ma spuszczone wzdłuż ciała, oczy wbite we mnie. Czeka. – Kiedy każę ci tu przyjść, masz klęczeć tam. – Pokazuję kąt przy drzwiach. – Idź tam teraz. Mruga kilka razy, ale zanim zdążę powtórzyć polecenie, obraca się i klęka twarzą zwróconą do mnie. Pozwalam jej usiąść na piętach, co posłusznie czyni. – Oprzyj dłonie i przedramiona płasko na udach. Dobrze. A teraz rozsuń kolana. Szerzej. –

Chcę cię w idz ieć, m aleń ka. – Szerzej. – W idz ieć tw oją kobiecość. – Doskonale. Patrz na podłogę. Nie patrz n a m n ie an i n a pokój. S iedź tam , n iech tw oja w yobraź n ia sz aleje, kiedy będz iesz się z astan aw iać, co z tobą z robię. Podchodzę do niej zadowolony, że trzyma głowę spuszczoną. Nachylam się i pociągam za warkocz, żeby mogła na mnie spojrzeć. – Zapamiętasz tę pozycję, Anastasio? – Tak, panie. – Dobrze. Zostań tutaj, nie ruszaj się. Mijam ją, otwieram drzwi i na chwilę się obracam, by na nią spojrzeć. Siedzi z pochyloną głową i wzrokiem wbitym w podłogę. Cóż za uroczy widok. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Mam ochotę biec, jednak zmuszam się, by spokojnie zejść po schodach do mojej sypialni. Kuź w a, G rey, z achow aj odrobin ę godn ości. W garderobie zrzucam z siebie ubrania i z szuflady wyciągam ulubione dżinsy. Wkładam je i zapinam wszystkie guziki z wyjątkiem ostatniego. Z tej samej szuflady wyjmuję pejcz i szary frotowy szlafrok. Wychodząc, chwytam jeszcze kilka prezerwatyw i wsuwam je do kieszeni. Nadesz ła pora. Cz as n a prz edstaw ien ie, G rey. Kiedy wracam, Ana siedzi w niezmienionej pozycji: głowa pochylona, warkocz na plecach, ręce wsparte na kolanach. Mijam ją. – Grzeczna dziewczynka. Anastasio, w tej pozycji wyglądasz uroczo. Dobra robota. Wstań. Wstaje, z głową wciąż pochyloną. – Możesz na mnie spojrzeć. Ukazują się zaciekawione błękitne oczy. – Teraz cię skuję, Anastasio. Podaj mi prawą rękę. – Wkłada dłoń w moją wyciągniętą rękę. Nie odrywając od niej oczu, odwracam jej rękę dłonią do góry i wyjmuję zza pleców szpicrutę. Szybko uderzam jej końcem w środek dłoni Any. Ona podskakuje i zamyka dłoń, spoglądając na mnie ze zdumieniem. – Jakie to uczucie? Jej oddech przyśpiesza i zerka na mnie, by zaraz spuścić wzrok na swoją dłoń. – Odpowiedz. – W porządku. – Ściąga brwi. – Nie marszcz czoła – mówię ostrzegawczo. – Czy to bolało? – Nie. – Nie będzie bolało. Rozumiesz? – Tak. – Głos ma odrobinę drżący. – Mówię poważnie – podkreślam i pokazuję jej szpic​rutę. Brąz ow a plecion a skóra. W idz isz ? S łucham . Patrzy mi w oczy, zaskoczona. Kąciki ust drgają mi z rozbawienia. – Naszym celem jest przyjemność, panno Steele. Chodź. Prowadzę ją na środek pokoju, pod kratę. – Krata jest tak zaprojektowana, żeby klamry się po niej przesuwały. Spogląda na misterną plecionkę, potem przenosi wzrok na mnie. – Zaczniemy tutaj, ale chcę cię pieprzyć na stojąco. Więc skończymy tam, pod ścianą. – Wskazuję na krzyż świętego Andrzeja. – Podnieś ręce nad głowę. Robi to bez wahania. Zdejmuję skórzane kajdanki wiszące na kracie i po kolei zapinam je na jej nadgarstkach. Działam metodycznie, ale ona mnie rozprasza. Stoję tak blisko, że kiedy jej

dotykam, wyczuwam jej napięcie i niepokój. Trudno mi się skupić. Gdy jest już skuta, odsuwam się i oddycham głęboko z ulgą. Naresz cie m am cię tutaj, gdz ie chciałem , An o S teele. Obchodzę ją powoli, napawając się jej widokiem. Wygląda niesamowicie seksownie. – Wygląda pani niezwykle korzystnie tak podwiązana, panno Steele. I póki co masz zamkniętą tę swoją niewyparzoną buzię. To mi się podoba. Zatrzymuję się, stojąc do niej twarzą, zaczepiam palce o jej majtki i wolno, bardzo wolno zsuwam je po jej długich nogach, aż wreszcie przed nią klękam. Wpatruję się w nią z uwielbieniem. Jest przecudowna. Nie odrywając od niej oczu, zgniatam w dłoni jej majtki, podnoszę je do nosa i głęboko się zaciągam. Ana otwiera usta, oczy jej się rozszerzają w rozbawieniu i zdumieniu. T ak. Uśmiecham się. Doskon ała reakcja. Wsuwam majtki do tylnej kieszeni dżinsów i wstaję, zastanawiając się, co dalej. Szpicrutą muskam jej brzuch i końcówką… skórzanym językiem zataczam niewielkie okręgi wokół jej pępka. Ana wciąga powietrze i drży na całym ciele. T o będz ie dobre, An o. Zaufaj m i. Powoli zaczynam krążyć wokół niej i sunę szpicrutą po jej skórze, po brzuchu, bokach, plecach. Przy drugim okrążeniu uderzam ją końcówką pod pośladkami, w jej kobiecość. – Ach! – krzyczy i szarpie kajdankami. – Cicho – mówię ostrzegawczo i po raz kolejny skradam się wokół niej. Uderzam szpicrutą w to samo cudowne miejsce, a ona wije się i zamyka oczy. Kolejny ruch ręką i pejcz uderza w jej sutek. Odrzuca głowę do tyłu i jęczy. Znowu uderzam i tym razem pejcz smaga jej drugą brodawkę, a ja się przyglądam, jak twardnieje i wydłuża się pod smagnięciem skórzanego języka. – Dobrze ci? – Tak – odpowiada chrapliwie, z zamkniętymi oczami i odchyloną w tył głową. Uderzam ją w pośladki, tym razem mocniej. – Tak co? – Tak, panie – krzyczy. Powoli i ostrożnie nie szczędzę jej razów i muśnięć, celując w brzuch, podbrzusze, sunąc w dół, do celu. Jeden szybki ruch i skórzany język trafia w jej łechtaczkę, a ona wydaje bulgoczący krzyk. – Och, błagam! – Cicho – rozkazuję i dyscyplinuję ją mocniejszym uderzeniem w pośladki. Przesuwam skórzanym językiem po jej włosach łonowych, po kobiecości, w dół, aż do wejścia do pochwy. Wyciągam go, a brązowa skóra lśni od jej soków. – Widzisz, jaka jesteś wilgotna, Anastasio? Otwórz oczy i usta. Oddycha ciężko, ale rozchyla wargi i patrzy na mnie wzrokiem zamglonym i zatraconym w cielesności chwili. Wsuwam jej pejcz do ust. – Zobacz, jak smakujesz. Ssij. Ssij mocno, maleńka. Jej usta zamykają się wokół pejcza zupełnie jak na moim penisie. Kurw a. Jest tak kurewsko gorąca, że nie mogę jej się oprzeć. Wyjmuję szpicrutę z jej ust i obejmuję ją ramionami. Otwiera usta, a ja ją całuję, penetruję językiem, rozkoszując się smakiem jej żądzy. – Och, maleńka, smakujesz tak niesamowicie cudownie – szepczę. – Chcesz, żebym doprowadził cię do orgazmu?

– Proszę – jęczy błagalnie. Jeden ruch nadgarstka i pejcz ląduje na jej pośladkach. – Proszę co? – Proszę, panie – skamle. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. – Tym? – pytam, unosząc pejcz, by mogła go zobaczyć. – Tak, panie – odpowiada, wprawiając mnie w zdumienie. – Jesteś pewna? – Wprost nie mogę uwierzyć we własne szczęście. – Tak, proszę, panie. Och, An o. Jesteś praw dz iw ą bogin ią. – Zamknij oczy. Posłusznie je zamyka. A ja, z niebywałą ostrożnością, bez śladu wdzięczności po raz kolejny smagam pejczem jej brzuch. Kieruję się w dół i delikatnie uderzam pejczem w jej łechtaczkę. Jeszcze raz. I jeszcze. I jeszcze. Szarpie więzy, jęcząc i jęcząc. Po chwili cichnie, a ja wiem, że jest już blisko. Nagle odrzuca głowę w tył, otwiera usta i krzyczy, gdy spazmy orgazmu szarpią całym jej ciałem. Natychmiast puszczam pejcz i chwytam ją, by podtrzymać jej osłabłe ciało. Osuwa się na mnie. Och. Jesz cz e n ie skoń cz yliśm y, An o. Ujmuję ją pod uda i unoszę całą drżącą, wciąż przykutą do kraty, w stronę krzyża świętego Andrzeja. Tam ją uwalniam i wyprostowaną przypieram ciałem do krzyża. Wyszarpuję z kieszeni prezerwatywę, rozrywam folię zębami i jedną ręką nasuwam na swoją erekcję. Delikatnie znowu ją unoszę i szepczę: – Podnieś nogi, maleńka, obejmij mnie nimi. Opierając ją plecami o drewno, pomagam jej owinąć nogi wokół mnie. Łokciami wspiera się o moje ramiona. Jesteś m oja, dz iecin ko. Jednym pchnięciem wchodzę w nią. Kurw a. Jest n iesam ow ita. Chwilę się nią napawam. Potem zaczynam się poruszać, rozkoszując się każdym pchnięciem. Czuję ją, raz za razem, oddycham z trudem, chwytając powietrze, i zatracam się w tej pięknej kobiecie. Otwartymi ustami przywieram do jej szyi, smakuję ją. Jej zapach wypełnia mi nozdrza, przepełnia mnie całego. An o, An o, An o. Nie chcę przestać. Nagle się spina, a jej ciałem szarpią konwulsje. T ak. Zn ow u. I poddaję się. Wypełniam ją. Trzymam ją. Czczę. T ak. T ak. T ak. Jest taka piękna. Słodki Jezu, to było naprawdę coś. Wysuwam się z niej, a ona osuwa się na mnie. Szybko uwalniam jej nadgarstki z kajdanków i podtrzymując ją, osuwam się wraz z nią na podłogę. Sadzam ją sobie na kolanach i obejmuję ramionami, a ona wtulona we mnie, z zamkniętymi oczami, dyszy ciężko. – Brawo, mała. Bolało? – Nie. – Głos ma ledwie słyszalny. – Myślałaś, że będzie? – pytam i odsuwam z jej twarzy kosmyki włosów, by lepiej ją widzieć. – Tak. – Widzisz? Większość twoich lęków rodzi się w głowie, Anastasio. – Głaszczę ją po twarzy. – Zrobiłabyś to jeszcze raz? – Tak – szeptem odpowiada chwilę później.

Dz iękuję ci, słodki Boż e. Tulę ją w ramionach. – To dobrze. Bo ja też. – Raz z a raz em . I jesz cz e raz . Czule całuję ją w czubek głowy i wdycham jej zapach. Pachnie Aną, potem i seksem. – Bo jeszcze z tobą nie skończyłem – zapewniam ją. Jestem z niej taki dumny. Zrobiła to. Zrobiła wszystko, czego chciałem. Jest wszystkim, czego pragnę. I nagle ogarnia mnie obce mi uczucie, które mną wstrząsa, przenika mnie do szpiku kości, budząc niepokój i lęk. Przekręca głowę i zaczyna muskać mnie nosem. Ogarnia mnie mrok, zaskakujący, lecz jakże znany, a niepokój zamienia się w poczucie grozy. Napina się każdy mięsień mojego ciała. A ona spogląda na mnie czystym, niezmąconym wzrokiem, gdy walczę z ogarniającym mnie przerażeniem. – Nie rób tego – szepczę. Błagam . Odsuwa się i spogląda na mój tors. W eź się w garść, G rey. – Uklęknij przy drzwiach – rozkazuję, uwalniając ją z objęć. Idź . Nie dotykaj m n ie. Chwiejnie podnosi się i niepewnie podchodzi do drzwi, gdzie przyjmuje pozycję klęczącą. Oddycham głęboko, by się uspokoić. Co ty m i robisz , An o S teele? Wstaję i przeciągam się, już nieco spokojniejszy. Gdy tak klęczy przy drzwiach, wygląda jak idealne ucieleśnienie poddanej. Oczy ma szkliste; jest zmęczona. Na pewno spada jej adrenalina. Przymyka powieki. Och, n ic z tego. Chcesz , ż eby była ci posłusz n a. Pokaż jej, co to z n acz y, G rey. Z szuflady z zabawkami wyjmuję jedną ze spinek do kabli, które kupiłem u Claytona, i nożyczki. – Czyżbym panią nudził, panno Steele? – pytam, nie zdradzając swego współczucia. Otrząsa się i spogląda na mnie z poczuciem winy. – Wstań – rozkazuję. Wolno się podnosi. – Jesteś skonana, prawda? Przytakuje skinieniem głowy, uśmiechając się nieśmiało. Och, m aleń ka, tak św ietn ie się spisałaś. – Musisz być dzielna, panno Steele. Jeszcze się tobą nie nasyciłem. Wyciągnij ręce przed siebie, jakbyś się modliła. Na jej czole pojawia się przelotna zmarszczka, ale składa dłonie i wyciąga przed siebie. Wsuwam jej na przeguby spinkę do kabli. W jej oczach pojawia się błysk zrozumienia. – Wygląda znajomo? – Uśmiecham się do niej i przesuwam palcem po plastiku, upewniając się, że uścisk nie jest zbyt mocny. – Mam tutaj nożyczki. – Podnoszę je, by mogła zobaczyć. – Mogę cię uwolnić w jednej chwili. – Patrzy na mnie uspokojona. – Chodź. – Ujmuję jej złączone dłonie i prowadzę ją do wezgłowia łóżka z kolumnami. – Chcę więcej, dużo, dużo więcej – szepczę jej do ucha, gdy wpatruje się w łóżko. – Ale zrobię to szybko. Jesteś zmęczona. Chwyć się kolumny. Chwyta się drewnianego słupa. – Niżej – rozkazuję. Zsuwa ręce do podstawy, aż stoi pochylona. – Dobrze. Nie puszczaj albo dam ci klapsa. Rozumiesz? – Tak, panie – mówi.

– Dobrze. – Chwytam ją za biodra i przyciągam ku sobie, by przyjęła właściwą pozycję, ze swoimi słodkimi pośladkami uniesionymi i zdanymi na moją łaskę. – Przelecę cię ostro od tyłu. Rozumiesz? – Tak. Uderzam ją mocno w pośladek. – Tak, panie – dodaje natychmiast. – Rozsuń nogi. – Wpycham prawe kolano między jej uda, zmuszając, by stanęła w większym rozkroku. – Tak lepiej. Potem pozwolę ci spać. Plecy ma wygięte w idealny łuk, każdy krąg maluje się wyraźnie, poczynając od karku i na przepięknej, uroczej pupie kończąc. Przesuwam po nich palcem. – Masz taką piękną skórę, Anastasio – mówię do siebie. Pochylam się nad nią, pokrywając delikatnymi pocałunkami linię, którą przed chwilą nakreślił mój palec. Jednocześnie ujmuję dłońmi jej piersi, chwytam sutki między palce i zaczynam ciągnąć. Wije się pode mną, a ja całuję ją delikatnie w pasie, potem zaczynam ssać i lekko kąsać, przez cały czas pieszcząc jej sutki. Skomle. Przerywam i cofam się, by nasycić oczy widokiem. Od samego patrzenia mój członek twardnieje coraz bardziej. Wyjmując z kieszeni kolejny kondom, uwalniam się z dżinsów i rozrywam foliowe opakowanie. Przy pomocy obu rąk nakładam prezerwatywę na moją nabrzmiałą męskość. Chcę posiąść jej tyłek. Już. Ale jeszcze na to za wcześnie. – Masz taką zniewalającą, seksowną pupę. Czegóż bym nie chciał z nią zrobić. – Gładzę rękami obydwa pośladki, pieszcząc je, a potem wsuwam w nią dwa palce i rozpycham. Znowu jęczy. Jest gotowa. – Taka wilgotna. Nigdy mnie pani nie zawodzi, panno Steele. Trzymaj się mocno. Załatwimy to szybko. Chwytając ją za biodra, ustawiam się naprzeciwko wejścia do jej pochwy. Chwytam jej warkocz, owijam sobie wokół nadgarstka i trzymam mocno. Z jedną ręką na członku, drugą owiniętą jej włosami, wślizguję się w nią. Jest. T ak. Kurew sko. S łodka. Wysuwam się z niej powoli, wolną ręką łapię ją za biodro, drugą ściskam warkocz. Uległa. Wbijam się w nią, z krzykiem popychając ją w przód. – Trzymaj się, Anastasio! – Upominam ją. Jeśli tego nie zrobi, może ucierpieć. Bez tchu napiera na mnie, prężąc nogi. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Zaczynam w nią uderzać, raz za razem, wydobywając z niej ciche, zduszone okrzyki, gdy z całej siły zapiera się o kolumnę. Ale nie poddaje się. Odwzajemnia każde pchnięcie. Braw o, An o. I wtedy to czuję. Jak narasta powoli. Jej wnętrze zaciska się wokół mnie. Tracąc kontrolę, uderzam w nią i zamieram. – Dalej, Ano, zrób to dla mnie – charczę i kiedy z mocą dochodzę, jej orgazm przedłuża mój, gdy ją podtrzymuję. Chwytam ją w ramiona i razem osuwamy się na podłogę. Ana leży na mnie, plecami na moim brzuchu, oboje spoglądamy w sufit. Jest kompletnie rozluźniona, bez wątpienia wyczerpana; jej ciężar jest kojący. Patrzę na karabińczyki i zastanawiam się, czy kiedykolwiek

się zgodzi, żebym ją podwiesił. Prawdopodobnie nie. Nie zależy mi na tym. Jesteśmy tu razem po raz pierwszy i było to jak sen. Całuję ją w ucho. – Podnieś ręce. Głos mam stłumiony. Wolno unosi ręce, jakby ważyły tonę, a ja wsuwam nożyczki pod plastik. – Uważam Anę za otwartą – mruczę i tnę, uwalniając ją. Chichocze, a ja czuję wibrowanie jej ciała. Dziwne, ale nie niemiłe uczucie, które sprawia, że się uśmiecham. – Co za cudowny dźwięk – szepczę, gdy ona rozciera sobie nadgarstki. Siadam i podnoszę ją tak, by znalazła się na moich kolanach. Uw ielbiam spraw iać, ż eby się śm iała. Za rz adko się śm ieje. – To moja wina – przyznaję, rozmasowując jej ramiona i ręce. Obraca się ku mnie ze znużoną, pytającą miną. – Że nie śmiejesz się częściej. – Nie jestem szczególnie chichotliwa – mówi i ziewa. – Och, ale kiedy to już robisz, zachwyca mnie to i raduje. – Bardzo kwieciście powiedziane, panie Grey – pokpiwa ze mnie. Uśmiecham się. – Powiedziałbym, że jesteś porządnie przerżnięta i musisz się przespać. – To już nie było ani trochę kwieciście – drwi i spogląda na mnie gniewnie. Zsuwam ją z kolan, żebym mógł wstać, i wkładam dżinsy. – Nie chcemy wystraszyć Taylora ani tym bardziej pani Jones. Nie byłby to pierw sz y raz . Ana siedzi półprzytomna na podłodze. Chwytam ją za ramiona i pomagam wstać. Prowadzę ją do drzwi. Z wieszaka zdejmuję szary szlafrok i opatulam ją nim. W ogóle nie pomaga; naprawdę jest wykończona. – Do łóżka – oznajmiam i szybko ją całuję. Na jej sennej twarzy pojawia się przerażenie. – Żeby się przespać – uspokajam ją. Biorę ją na ręce, tulę do piersi i niosę do sypialni poddanej. Tam odrzucam z łóżka kapę i kładę Anę, po czym ogarnięty chwilą słabości sam kładę się obok niej. Przykrywam nas oboje kołdrą i obejmuję Anę. Potrz ym am ją tylko do cz asu, aż uśn ie. – Śpij, cudowna dziewczynko. Całuję ją we włosy, kompletnie nasycony… i wdzięczny. Zrobiliśmy to. Ta słodka, niewinna kobieta pozwoliła mi pójść na całość. I myślę, że jej się to podobało. Wiem, że posunąłem się… dalej niż kiedykolwiek wcześniej. Mamusia siedzi i patrzy na mnie w lustrze z wielkim pęknięciem. Szczotkuję jej włosy. Są miękkie i pachną mamusią i kwiatami. Bierze ode mnie szczotkę i splata włosy. Aż spływają po jej plecach jak wąż. Gotowe, mówi. I obraca się, i uśmiecha do mnie. Dzisiaj jest szczęśliwa.

Lubię, kiedy mamusia jest szczęśliwa. Lubię, kiedy się do mnie uśmiecha. Wygląda ślicznie, kiedy się uśmiecha. Upiecz em y ciasto, robacz ku. Ciasto z jabłkami. Lubię, kiedy mamusia piecze. Budzi mnie nagle słodki zapach. To Ana. Śpi obok mnie jak kamień. Leżę na plecach i wpatruję się w sufit. Czy ja kiedyś spałem w tym pokoju? Nigdy. Ta myśl wytrąca mnie z równowagi i z jakiegoś nieokreślonego powodu sprawia, że odczuwam niepokój. Co się dz ieje, G rey? Siadam ostrożnie, żeby nie obudzić Any, i spoglądam na jej uśpioną sylwetkę. Wiem, w czym rzecz – czuję się niepewnie, ponieważ jestem z nią tutaj. Wstaję z łóżka, nie budząc jej, i wracam do pokoju zabaw. Zbieram przeciętą spinkę do kabli, zużyte prezerwatywy i chowam do kieszeni, w której znajduję majtki Any. Z pejczem, jej ubraniami i butami w ręce wychodzę i zamykam drzwi na zamek. Wracam do jej sypialni, gdzie na drzwiach garderoby wieszam jej sukienkę, buty ustawiam pod krzesłem, na którym układam jej stanik. Wyjmuję z kieszeni majtki – i nagle zdrożna myśl przychodzi mi do głowy. Idę do swojej łazienki. Muszę wziąć prysznic przed wyjściem na kolację z rodziną. Ana niech jeszcze trochę pośpi. Stoję w strumieniach wody tak gorącej, że aż szczypie mnie skóra, zmywając z siebie cały lęk i niepokój, który jeszcze przed chwilą mnie dręczył. Jak na pierwszy raz poszło nam obojgu całkiem nieźle. A myślałem, że związek z Aną okaże się niemożliwy, teraz jednak przyszłość wydaje się pełna możliwości. Notuję w myślach, żeby rano zadzwonić do Caroline Acton. Muszę moją dziewczynkę ubrać. Spędzam produktywną godzinę w gabinecie, nadrabiając przygotowania do pracy, po czym uznaję, że Anie wystarczy już snu. Na zewnątrz zapada zmierzch i za trzy kwadranse musimy wyjść na kolację do moich rodziców. Świadomość, że ona jest na górze w sypialni, pozwoliła mi się lepiej skupić na pracy. Dz iw n e. Cóż, przynajmniej wiem, że jest tam bezpieczna. Z lodówki wyjmuję karton soku z żurawiny i butelkę gazowanej wody. Mieszam oba płyny w szklance i idę na górę. Ana wciąż śpi jak kamień, skulona tak samo, jak ją zostawiłem. Chyba wcale się nie poruszyła. Oddycha cicho przez rozchylone wargi. Włosy ma zmierzwione, z warkocza wysunęły jej się pojedyncze kosmyki. Siadam obok niej na skraju łóżka, nachylam się i całuję ją w skroń. Mamrocze w proteście przez sen. – Anastasio, zbudź się – zachęcam ją łagodnym tonem. – Nie – burczy, tuląc do siebie poduszkę. – Za pół godziny musimy wyjść na kolację do moich rodziców. Mrugając, otwiera oczy i skupia na mnie wzrok. – No, śpiochu, wstawaj. – Znowu całuję ją w skroń. – Przyniosłem ci coś do picia. Będę na dole. Tylko nie zasypiaj znowu, bo będzie źle – ostrzegam ją, kiedy się przeciąga. Całuję ją raz jeszcze i zerknąwszy na krzesło, na którym nie znajdzie swoich majtek,

schodzę na dół, a na usta ciśnie mi się złośliwy uśmieszek. Pora się z abaw ić, G rey. Czekając na pannę Steele, naciskam guzik na pilocie do iPoda i rozlega się muzyka wybrana na chybił trafił. Ponieważ nie mogę usiedzieć na miejscu, podchodzę do drzwi wiodących na balkon, spoglądam na wczesnowieczorne niebo i słucham „And She Was” Talking Heads. Wchodzi Taylor. – Panie Grey, czy mam podstawić samochód? – Daj nam jeszcze pięć minut. – Tak jest, proszę pana – odpowiada i znika, zmierzając do windy. Chwilę później w drzwiach do salonu pojawia się Ana. Wygląda promiennie, wręcz oszałamiająco… i ma rozbawioną minę. Co też powie o zaginionych majtkach? – Cześć – odzywa się z zagadkowym uśmiechem. – Cześć. Jak się czujesz? Uśmiecha się szerzej. – Dobrze, dziękuję. A ty? – pyta z udawaną nonszalancją. – Czuję się wręcz znakomicie, panno Steele. Napięcie jest nie do zniesienia, mam jednak nadzieję, że moja twarz nie zdradza cienia wyczekiwania. – Frank? Nie wiedziałam, że jesteś fanem Sinatry – odzywa się i przekrzywiając głowę, spogląda na mnie z zaciekawieniem, gdy w pokoju rozbrzmiewają głębokie tony „Witchcraft”. – Mam eklektyczne upodobania, panno Steele. Podchodzę i staję naprzeciwko niej. Pękn ie? Szukam odpowiedzi w jej błyszczących niebieskich oczach. Zapytaj o sw oje m ajtki, m aleń ka. Koniuszkami palców głaszczę jej policzek, a ona skłania głowę, by poddać się pieszczocie – jej uroczy gest, kpiąca mina i muzyka działają na mnie jak afrodyzjak. Pragnę wziąć ją w ramiona. – Zatańcz ze mną – szepczę i wyjmuję pilota z kieszeni, żeby zrobić głośniej. Zanurzamy się w tęsknym głosie Franka. Podaje mi dłoń. Obejmuję ją w pasie i przygarniam do siebie jej cudowne ciało. Zaczynamy poruszać się w powolnym, prostym fokstrocie. Chwyta moje ramię, ale jestem przygotowany na jej dotyk i razem wirujemy po salonie, a jej rozpromieniona twarz rozświetla cały pokój… mnie. Pozwala mi się prowadzić, a gdy utwór się kończy, jest zdyszana i lekko się chwieje. Podobn ie jak ja. – Jesteś najmilszą czarownicą, jaką znam. – Składam na jej policzku pocałunek. – No i proszę, zarumieniłaś się. Dziękuję za taniec. To co, idziemy do moich rodziców? – Nie ma za co, i tak już nie mogę się doczekać, żeby ich poznać – odpowiada, zakłopotana i urocza. – Masz wszystko, co trzeba? – O tak – odpowiada bardzo pewna siebie. – Na pewno? Potakuje skinieniem głowy, a na jej ustach błąka się uśmieszek. Boż e, m a jaja. Uśmiecham się. – Okej. – Nie potrafię ukryć zachwytu. – Skoro tak chce pani to rozegrać, panno Steele. Chwytam marynarkę i kierujemy się do windy. Nie przestaje mnie zadziwiać, nieustannie jestem pod wrażeniem, czym mnie rozbraja. Teraz czeka mnie kolacja przy stole moich rodziców, podczas której przez cały czas będę miał

świadomość, że moja dziewczyna nie ma na sobie bielizny. Nawet teraz, kiedy zjeżdżamy windą, cały czas myślę o tym, że pod spódnicą nic nie ma. T w ój ż art obrócił się prz eciw ko tobie, G rey. Milczy, kiedy prowadzonym przez Taylora samochodem jedziemy na północ drogą I-5. Dostrzegam jezioro Union; księżyc chowa się za chmurami i woda ciemnieje, podobnie jak mój nastrój. Po co zabieram ją do rodziców? Kiedy ją poznają, zaczną mieć jakieś oczekiwania. Ona także. A ja nie jestem pewien, czy związek, którego z nią pragnę, zdoła te oczekiwania spełnić. Co gorsza sam do tego doprowadziłem, nalegając, by poznała Grace. Mogę za to winić jedynie siebie. Siebie, jak również fakt, że Elliot posuwa współlokatorkę Any. Kogo ja oszukuję? Gdybym nie chciał, żeby poznała moją rodzinę, nie byłoby jej tutaj. Szkoda tylko, że tak się tym wszystkim denerwuję. T ak. W tym w łaśn ie tkw i problem . – Gdzie się tak nauczyłeś tańczyć? – pyta, przerywając mi moje rozmyślania. Och, An o. Nie chce tego usłyszeć. „Christian ie, trz ym aj m n ie, w łaśn ie tak. Jak trz eba. Jeden krok. Drugi. Dobrz e. T rz ym aj się rytm u. S in atra idealn ie n adaje się do fokstrota”. Elen a jest w sw oim ż yw iole. – T ak jest, prosz ę pan i. – Naprawdę chcesz wiedzieć? – pytam. – Tak – odpowiada, jej ton jednak zdradza co innego. Zapytałaś. Wzdycham w ciemnościach. – Pani Robinson bardzo lubiła tańczyć. – Musiała być doskonałą nauczycielką. – W jej szepcie słychać żal i niechętny podziw. – Owszem. „T ak dobrz e. Jesz cz e raz . Raz . Dw a. T rz y. Cz tery. Dz iecin ko, z ałapałeś”. Elen a i ja sun iem y po piw n icy. „Jesz cz e raz ”. Ś m ieje się, odrz ucając do tyłu głow ę, i w ygląda n a dw a raz y m łodsz ą, n iż jest w rz ecz yw istości. Ana kiwa głową i wpatruje się w krajobraz za szybą samochodu, bez wątpienia próbując wypracować jakąś teorię na temat Eleny. A może rozmyśla o spotkaniu z moimi rodzicami. Chciałbym wiedzieć. Może się denerwuje. Jak ja. Nigdy dotąd nie przyprowadziłem dziewczyny do domu. Ana zaczyna się wiercić, co mi mówi, że coś ją dręczy. Czy martwi się tym, co dzisiaj zrobiła? – Przestań – mówię głosem łagodniejszym, niż zamierzałem. Obraca się, by na mnie spojrzeć, lecz w ciemności nie widzę wyrazu jej twarzy. – Co mam przestać? – Za dużo myśleć, Anastasio. – Obojętnie o czym. Ujmuję jej dłoń i całuję. – To było wspaniałe popołudnie. Dziękuję. Dostrzegam błysk zębów i nikły uśmieszek. – Czemu użyłeś spinki do kabli? – pyta. Pyta o dz isiejsz e popołudn ie; to dobrz e.

– Szybko i łatwo można jej użyć, a dla ciebie to nowe doznanie i doświadczenie. To prawda, są odrobinę brutalne, a to właśnie lubię w narzędziach do krępowania. – Zasycha mi w gardle, gdy staram się, żeby nasza rozmowa na powrót stała się żartobliwa. – Poza tym skutecznie cię unieruchamiają. Spogląda na Taylora na przednim siedzeniu. Kochan ie, n ie prz ejm uj się T aylorem . Doskonale wie, co się dzieje, już od czterech lat. – To wszystko jest częścią mojego świata. – Ściskam uspokajająco jej dłoń i wypuszczam z uścisku. Ana obraca się do okna. Jedziemy mostem 520 przez Jezioro Waszyngtona, ze wszystkich stron otoczeni wodą. Tę część drogi lubię najbardziej. Ana podwija pod siebie nogi i siedzi skulona, obejmując kolana ramionami. Coś ją gryzie. Gdy na mnie spogląda, pytam. – Grosik za twoje myśli? Wzdycha. Cholera. – Aż tak źle? – Chciałabym znać twoje myśli – odpowiada. Uśmiecham się zadowolony, że nie wie, co naprawdę chodzi mi po głowie. – A ja twoje, maleńka. Taylor podjeżdża pod drzwi frontowe domu moich rodziców. – Jesteś na to gotowa? – pytam. Ana kiwa potakująco głową, a ja ściskam jej rękę. – Dla mnie to też pierwszy raz – szepczę. Kiedy Taylor otwiera drzwi, posyłam jej złośliwy, sprośny uśmieszek. – Na pewno teraz żałujesz, że nie masz na sobie majtek. Oddech więźnie jej w gardle i robi gniewną minę, ja jednak wysiadam już z samochodu, żeby przywitać się z matką i ojcem, którzy wyszli nam na spotkanie. Ana, idąc ku nam, jest chłodna i opanowana. – Anastasio, moją matkę, Grace, już znasz. Przedstawiam ci tatę, Carricka. – Miło mi pana poznać, panie Grey. – Uśmiecha się i ściska jego wyciągniętą dłoń. – Cała przyjemność po mojej stronie, Anastasio. – Proszę mi mówić Ana. – Ano, cudownie widzieć cię znowu. – Grace obejmuje ją i ściska. – Zapraszam do środka, moja droga. Ujmując Anę za rękę, prowadzi ją za próg, ja podążam jej bezmajtkowym śladem. – Przyszła? – krzyczy Mia gdzieś z głębi domu. Ana posyła mi zaskoczone spojrzenie. – To Mia, moja młodsza siostra. Oboje zwracamy się w stronę, z której dobiega stukot wysokich obcasów. I oto zjawia się Mia. – Anastasio! Tyle o tobie słyszałam! – Mia obejmuje Anę i serdecznie ściska. Jest co prawda wyższa od Any, ale przypominam sobie, że obie są niemal w tym samym wieku. Mia chwyta Anę za rękę i prowadzi ją do przedpokoju, ja wraz z rodzicami podążam za nimi. – Nigdy wcześniej nie przyprowadzał do domu dziewczyn – mówi Mia do Any piskliwie.

– Mio, uspokój się – beszta ją Grace. W łaśn ie, do kurw y n ędz y. Prz estań się w ygłupiać. Ana zauważa, jak przewracam oczami, i posyła mi omdlewające spojrzenie. Grace na powitanie całuje mnie w oba policzki. – Witaj, kochanie. Promienieje, szczęśliwa, że ma w domu wszystkie dzieci. Carrick wyciąga do mnie rękę. – Witaj, synu. Dawno się nie widzieliśmy. Wymieniamy uścisk dłoni i za paniami wchodzimy do kuchni. – Tato, widzieliśmy się zaledwie wczoraj – mruczę pod nosem. – Ojcowskie żarty – mój ojciec jest w nich mistrzem. Kavanagh i Elliot siedzą przytuleni na jednej z kanap. Jednak kiedy wchodzimy, Kavanagh wstaje, żeby uściskać Anę. – Christianie – wita mnie uprzejmym skinieniem głowy. – Kate. Teraz Elliot obejmuje Anę swoimi wielkimi łap​skami. Kurw a, kto by pomyślał, że moja rodzina nagle zrobi się taka ckliwa? Zostaw ją. Wbijam wzrok w Elliota, a on się uśmiecha – ma minę, która mówi ja-tylko-cipokazuję-jak-się-to-robi. Obejmuję Anę w pasie i przyciągam do siebie. Wszystkie oczy są skierowane na nas. Niech to diabli. Czuję się jak na jakimś pokazie dziwadeł. – Coś do picia? – proponuje mój ojciec. – Prosecco? – Poproszę – odpowiadamy z Aną jednocześnie. Mia podskakuje i klaszcze w dłonie. – Już nawet mówicie to samo. Przyniosę wino. Wybiega pędem z pokoju. Co, u licha, w stąpiło w m oją rodz in ę? Ana marszczy brwi. Pewnie też uważa, że zachowują się dziwnie. – Kolacja już prawie gotowa – oznajmia Grace, wychodząc za Mią z pokoju. – Siadaj – rozkazuję Anie, prowadząc ją do jednej z sof. Wykonuje polecenie, a ja zajmuję miejsce obok niej, bacząc, żeby jej nie dotykać. Muszę dać przykład mojej nadmiernie wylewnej rodzinie. A m oż e z aw sz e tacy byli? Ojciec odwraca moją uwagę. – Właśnie rozmawialiśmy o wakacjach, Ano. Elliot postanowił, że wybierze się na Barbados razem z Kate i jej rodziną. S tary! Patrzę na Elliota. G dz ie się podz iał facet „kochaj je i rz ucaj”? Kavanagh musi być niezła w łóżku. Ale też na taką wygląda. – Czy teraz, kiedy już się obroniłaś, planujesz jakąś przerwę? – zwraca się Carrick do Any. – Myślę, czyby nie pojechać do Georgii na kilka dni – odpowiada. – Do Georgii? – wykrzykuję, niezdolny ukryć zdumienie. – Tam mieszka moja mama – mówi Ana, a jej głos drży. – Dawno jej nie widziałam. – Kiedy zamierzasz wyjechać? – pytam gwałtownie. – Jutro, późnym wieczorem. Jutro! Co jest, kuź w a? A ja dow iaduję się o tym dopiero teraz ? Wraca Mia z różowym prosecco dla Any i dla mnie. – Twoje zdrowie! – Tato podnosi kieliszek. – Na jak długo? – nie ustępuję, starając się zapanować nad głosem.

– Jeszcze nie wiem. Wszystko zależy od jutrzejszych rozmów kwalifikacyjnych. Roz m ow y kw alifikacyjn e? Jutro? – Anie należy się odpoczynek – wtrąca się Kavanagh, wpatrując się we mnie ze źle skrywaną niechęcią. Mam ochotę powiedzieć, że to nie jej pieprzony interes, ale przez wzgląd na Anę gryzę się w język. – Masz rozmowy? – zwraca się tato do Any. – Tak, w sprawie staży, w dwóch wydawnictwach, jutro. Kiedy zamierzała mi o tym powiedzieć? W ciągu zaledwie dwóch minut tutaj dowiaduję się o szczegółach jej życia, które powinienem był znać wcześniej! – A zatem życzę ci powodzenia. – Carrick mówi do niej z lekkim uśmiechem. – Kolacja gotowa – woła Grace z drugiego końca holu. Pozwalam, żeby wszyscy wyszli z pokoju, zanim jednak Ana zdąży pójść w ich ślady, przytrzymuję ją za łokieć. – Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć, że wyjeżdżasz? – Moja złość gwałtownie rośnie. – Nie wyjeżdżam, tylko jadę zobaczyć się z mamą. Poza tym tylko o tym myślałam. – Ana zbywa mnie jak jakieś dziecko. – A nasza umowa? – Żadnej umowy jeszcze nie mamy. Ale… Prowadzę nas przez drzwi salonu do przedpokoju. – To jeszcze nie koniec tej rozmowy – ostrzegam ją, gdy wchodzimy do jadalni. Mama przeszła samą siebie – najlepsza porcelana, najlepsze kryształy – na cześć Any i Kavanagh. Przytrzymuję Anie krzesło; siada, ja zajmuję miejsce obok niej. Mia uśmiecha się do nas promiennie z drugiej strony stołu. – Gdzie poznałeś Anę? – pyta. – Przeprowadzała ze mną wywiad dla studenckiej gazety WSU. – Której Kate jest redaktorką – wchodzi mi w słowo Ana. – Chcę zostać dziennikarką – tłumaczy Kate Mii. Mój ojciec proponuje Anie wino, gdy tymczasem Mia i Kate rozprawiają o dziennikarstwie. Kavanagh ma praktyki w „Seattle Timesie”, które bez wątpienia załatwił jej ojciec. Kątem oka dostrzegam, że Ana mi się przygląda. – Co? – pytam. – Proszę, nie złość się na mnie – mówi, ale tak cicho, żebym tylko ja ją słyszał. – Nie jestem na ciebie zły – kłamię. Mruży oczy i nie mam wątpliwości, że mi nie wierzy. – Tak, jestem zły – przyznaję. W tej chwili dociera do mnie, że przesadzam. Zamykam oczy. W eź się w garść, G rey. – Tak zły, że świerzbi cię ręka? – pyta szeptem. – O czym tak szepczecie? – przerywa nam Kavanagh. Dobry Boż e! Zaw sz e jest taka? Bez prz erw y się w trąca? Jak, do cięż kiej cholery, Elliot z n ią w ytrz ym uje? Mierzę ją wściekłym spojrzeniem, a ona ma na tyle rozumu, żeby odpuścić. – O moim wyjeździe do Georgii – mówi Ana, pełna słodyczy i wdzięku. Kate uśmiecha się złośliwie. – Co mówił José, kiedy w piątek poszliście do baru? – pyta, spoglądając na mnie bezczelnie. O. Co. Kurw a. Chodz i?

Czuję, jak Ana sztywnieje. – Nic szczególnego. Wszystko u niego w porządku – odzywa się cicho. – Tak zły, że świerzbi mnie ręka – szepczę do niej. – Zwłaszcza w tej chwili. Więc poszła do baru z facetem, który próbował wepchnąć jej język do gardła, kiedy widziałem go ostatnio. A wtedy już zgodziła się być moja. Wymyka się do baru z innym facetem? I to bez mojego pozwolenia… Zasługuje na karę. Zaczynają podawać kolację. Zgodziłem się nie traktować jej zbyt surowo… Może powinienem użyć bata z chwostem. A może zwyczajnie spiorę ją po tyłku, tyle że mocniej niż ostatnio. Tutaj. Dzisiaj. Tak. Widzę tu pewne możliwości. Ana spuściła oczy i wpatruje się w swoje palce. Kate, Elliot i Mia dyskutują o francuskiej kuchni, a tato wraca właśnie do stołu. Gdzie się podziewał? – Kochanie, telefon do ciebie. Ze szpitala – zwraca się do Grace. – Proszę, zaczynajcie beze mnie – mówi moja mama, podając półmisek z jedzeniem Anie. Pachnie smakowicie. Ana oblizuje wargi, na co reaguje moje krocze. Musi konać z głodu. Dobrz e. To już coś. Mama przeszła samą siebie: chorizo, przegrzebki, papryka. Fajnie. Dociera do mnie, że i ja jestem głodny. Nie wpływa to na poprawę mojego nastroju. Kiedy jednak patrzę, jak Ana je, rozchmurzam się. Wraca Grace, wyraźnie zmartwiona. – Coś się stało? – pyta tato, a my wszyscy spoglądamy na nią. – Kolejny przypadek odry. – Grace wzdycha ciężko. – O nie – mówi tato. – Tak, u dziecka. Czwarty przypadek w tym miesiącu. Czemu ludzie nie szczepią swoich dzieci? – Grace potrząsa głową. – Tak się cieszę, że nasze dzieci przez to nie przechodziły. Najgorsze, co im się przytrafiło, to ospa wietrzna. Biedy Elliot. Wszyscy patrzymy na Elliota, który nieruchomieje, z ustami pełnymi jedzenia i gamoniowatą miną. Nie lubi być w centrum zainteresowania. Kavanagh rzuca Grace pytające spojrzenie. – Christian i Mia mieli prawdziwe szczęście – tłumaczy Grace. – Przechodzili to bardzo łagodnie, można powiedzieć, że mieli jednego pryszcza na spółkę. Och, m am o, daj tem u spokój. – Tato, widziałeś mecz Marines? – Elliot najwyraźniej bardzo chce zmienić temat, podobnie jak ja. – Nie do wiary, że pokonali Jankesów – mówi Carrick. – A ty, cwaniaku, widziałeś mecz? – pyta mnie Elliot. – Nie. Ale czytam dział sportowy. – Marines mają dobrą passę. Z jedenastu meczów dziewięć wygranych, można mieć nadzieję – tato jest podekscytowany. – Na pewno mają lepszy sezon niż w 2010 – dodaję. – Gutierrez był niesamowity. Ależ łapał! Rany! – Elliot wyrzuca ramiona w górę. Kavanagh patrzy na niego z uwielbieniem zakochanej kretynki. – Jak ci się mieszka w nowym miejscu, kochanie? – zwraca się Grace do Any. – Spędziłyśmy tam zaledwie jedną noc i muszę się jeszcze rozpakować, ale bardzo się cieszę, że mieszkamy w centrum, zaledwie kilka kroków do Pike Place, no i niedaleko wody. – Och, to znaczy, że mieszkacie bardzo blisko Christiana – stwierdza Grace.

Pomocnica mamy zaczyna sprzątać ze stołu. Wciąż nie mogę zapamiętać, jak ma na imię. Jest Szwajcarką, Austriaczką, czy coś w tym stylu, i nie przestaje mizdrzyć się do mnie i trzepotać rzęsami. – Byłaś w Paryżu, Ano? – pyta Mia. – Nie, ale bardzo chciałabym pojechać. – My spędziliśmy nasz miesiąc miodowy w Paryżu – mówi mama. Spoglądają na siebie z ojcem, czego wolałbym nie widzieć. Najwyraźniej doskonale się tam bawili. – To takie piękne miasto, mimo paryżan. Christianie, powinieneś zabrać tam Anę! – wykrzykuje Mia. – Wydaje mi się, że Ana wolałaby Londyn – odpowiadam na idiotyczną sugestię siostry. Kładę dłoń na kolanie Any i bardzo powoli przesuwam ją po wewnętrznej stronie uda. Sukienka podnosi się w ślad za moimi palcami. Chcę jej dotknąć; pieścić w miejscu, w którym powinna mieć majtki. Mój penis podnosi się wyczekująco, a ja duszę w sobie jęk i poprawiam się na krześle. Ana drga i odsuwa się ode mnie, próbując skrzyżować nogi, jak jednak zaciskam rękę na jej udzie. An i się w aż ! Ana upija łyk wina, nie odrywając wzroku od gosposi mojej matki, która podaje nam przystawki. – Czym paryżanie tak ci się narazili? Czyżby nie przypadł im do gustu twój ujmujący sposób bycia? – Elliot naigrawa się z Mii. – Uch, nie, nie przypadł. A m on sieur Floubert, ten potwór, dla którego pracowałam, był strasznie dominującym tyranem. Ana krztusi się winem. – Anastasio, dobrze się czujesz? – pytam, uwalniając jej udo. Kiwa głową. Policzki ma zarumienione. Klepię ją po plecach i delikatnie głaskam po karku. Dominujący tyran? Taki jestem? Ta myśl mnie rozbawia. Mia posyła mi spojrzenie wyrażające aprobatę dla mojej publicznej demonstracji czułości. Mama przygotowała swoje popisowe danie, beef Wellington, czyli polędwicę pieczoną w cieście francuskim według przepisu przywiezionego z Londynu. Muszę powiedzieć, że niewiele jej brakuje do wczorajszego pieczonego kurczaka w maślance. Choć dopiero co się krztusiła, Ana pałaszuje z zapałem i cieszę się, widząc, jak je. Musi być głodna po naszym dość wyczerpującym popołudniu. Popijam wino i rozmyślam nad innymi sposobami pobudzenia jej apetytu. Mia i Kavanagh rozprawiają o zaletach i wadach St. Bart kontra Barbados, na który wybiera się rodzina Kavanagh. – Pamiętacie Elliota i meduzę? – Oczy Mii błyszczą, gdy spogląda na Elliota i na mnie. Parskam śmiechem. – Kiedy piszczał jak dziewczyna? Jasne. – Hej, to mógł być żeglarz portugalski! Nienawidzę meduz. Wszystko psują – mówi Elliot dobitnie. Mia i Kate wybuchają śmiechem, kiwając zgodnie głowami. Ana pochłania jedzenie i przysłuchuje się przekomarzaniom. Wszyscy się uspokoili i moja rodzina nie zachowuje się już dziwnie. Czemu jestem taki spięty​? Przecież takie rzeczy są na porządku dziennym, jak kraj długi i szeroki rodziny spotykają się przy wspólnym stole i miło spędzają czas. Jestem spięty, bo mam u boku Anę? Martwię się, że jej nie polubią albo oni nie przypadną jej do gustu? A może dlatego, że, do kurwy nędzy, jutro wyjeżdża do Georgii, a ja

o niczym nie wiedziałem? Czuję się zagubiony. Mia jak zwykle gra pierwsze skrzypce. Zabawnie opowiada o swoim życiu we Francji i gotowaniu po francusku. – Och, mamo, les pâtisseries son t tout sim plem en t fabuleuses. La tarte aux pom m es de M. Floubert est in croyable – mówi. – Mia, chérie, tu parles fran çais – przerywam jej. – Nous parlon s an glais ici. Eh bien , à l’exception bien sûr d’Elliot. Il parle idiote, couram m en t. Mia odrzuca do tyłu głowę i zanosi się śmiechem, co jest bardzo zaraźliwe. Jednak pod koniec kolacji napięcie zaczyna mnie męczyć. Chcę być sam z moją dziewczynką. Więcej nie zniosę tej głupawej paplaniny, nawet z własną rodziną. Zerkam na Anę, a potem ujmuję i podnoszę jej brodę. – Nie zagryzaj wargi. Chcę to zrobić. Muszę też ustalić kilka podstawowych zasad. Musimy porozmawiać o jej wymyślonej naprędce podróży do Georgii i wypadach do baru z facetami, którzy się w niej durzą. Znowu kładę rękę na kolanie Any; muszę jej dotknąć. Poza tym, bez względu na okoliczności, powinna się godzić, bym ją dotykał, kiedy tylko przyjdzie mi na to ochota. Obserwuję jej reakcję, gdy moje palce suną po jej udzie ku wolnej od majtek strefie. Wstrzymuje oddech i zaciska uda, więżąc moją rękę. O to chodz i. Muszę znaleźć jakąś wymówkę, żebyśmy mogli wstać od stołu. – Może oprowadzę cię po posiadłości? – zwracam się do Any, nie dając jej jednak szansy na odpowiedź. Oczy ma jasne i poważne, kiedy podaje mi rękę. – Proszę wybaczyć – zwraca się do Carricka, a ja wyprowadzam ją z jadalni. W kuchni mama i Mia sprzątają. – Idę pokazać Anastazji ogród z tyłu – oznajmiam matce z udawaną wesołością. Na zewnątrz mój nastrój się obniża, a na powierzchnię wypływa gniew. Majtki. Fotograf. G eorgia. Przechodzimy przez taras i po schodkach wspinamy się na trawnik. Ana przystaje na chwilę, żeby spojrzeć na rozciągający się widok. Jasn e, jasn e. S eattle. Ś w iatła. Księż yc. W oda. Idę po rozległym trawniku, kierując się w stronę hangaru na łodzie. – Zatrzymaj się, proszę – błaga Ana. Przystaję i wbijam w nią wzrok. – Obcasy. Muszę zdjąć buty. – Nie ma potrzeby – warczę i szybko przerzucam ją sobie przez ramię. Piszczy zaskoczona. Do licha. Wymierzam jej mocnego klapsa w tyłek. – Bądź cicho! – mówię ostro i dalej maszeruję przed siebie. – Dokąd idziemy? – jęczy, gdy podskakuje na moim ramieniu. – Do hangaru. – Po co? – Muszę pobyć z tobą sam na sam. – Dlaczego? – Ponieważ najpierw spuszczę ci lanie, a potem cię przelecę. – Dlaczego? – jęczy. – Dobrze wiesz dlaczego – odpowiadam z gniewem.

– Wydawało mi się, że jesteś facetem tu-i-teraz. – Anastasio, jestem dokładnie tu i teraz, uwierz mi. Pchnięciem otwieram drzwi do hangaru, wchodzę i zapalam światło. Podczas gdy jarzeniówki budzą się do życia, ja wspinam się po schodach do kanciapy. Tam włączam kolejny przycisk i ostre światło halogenów zalewa pokoik. Zsuwam Anę z siebie, cały płonąc pod jej dotykiem, i stawiam ją na podłodze. Włosy ma ciemne i w nieładzie, oczy lśniące w blasku lamp i wiem, że nie ma majtek. Pragnę jej. Teraz. – Proszę, nie bij mnie – szepcze. Nie rozumiem. Wpatruję się w nią w osłupieniu. – Nie chcę, żebyś mnie bił, nie tutaj, nie teraz. Proszę cię. Ale… Gapię się na nią, sparaliżowany. Po to tu prz ysz liśm y. Unosi rękę i przez chwilę nie mam pojęcia, co chce zrobić. W gardle kotłuje mi się ciemność i jeśli Ana mnie dotknie, uduszę się. Ona jednak przykłada mi palce do policzka i delikatnie muskając, przesuwa je do brody. Ciemność znika, a ja przymykam oczy, czując na sobie jej koniuszki palców. Drugą dłonią mierzwi mi włosy, przeczesując je palcami. – Ach – wydaję jęk i nie wiem, czy przerażenia, czy tęsknoty. Nie mogę złapać tchu, stoję na skraju przepaści. Kiedy otwieram oczy, Ana zbliża się i przywiera do mnie ciałem. Obie dłonie wsuwa w moje włosy i lekko nimi szarpie, jednocześnie unosząc ku mnie usta. Przyglądam się temu jak przypadkowy przechodzień. Opuściłem swoje ciało, jestem tylko widzem. Nasze usta się stykają i zamykam oczy, kiedy jej język penetruje moje usta. Mój jęk wyrywa mnie z zaklęcia. An a. Obejmuję ją, odwzajemniam pocałunek, wyzwalając się w nim z dwugodzinnych mąk. Nasze języki się spotykają. Chwytam ją za włosy i rozkoszuję się jej smakiem, jej językiem, jej ciałem wtulonym w moje, które zaczyna płonąć jak benzyna. Kurw a. Odsuwam się i oboje z trudem łapiemy oddech. Ana kurczowo przytrzymuje się moich ramion. Nie wiem, co się dzieje. Chciałem spuścić jej lanie. Ale ona się nie zgodziła. Podobnie jak wcześniej przy stole. – Co ty ze mną robisz? – Całuję cię. – Powiedziałaś nie. – Słucham? – Jest zdumiona, a może już zapomniała, co się stało. – Przy stole, nogami. – Ale przecież siedzieliśmy przy stole twoich rodziców. – Nigdy wcześniej nikt mi nie odmówił. I to było takie… podniecające. I tak zupełnie inne. Kładę rękę na jej plecach i przyciągam ją do siebie, próbując odzyskać kontrolę. – Jesteś zły i podniecony, bo powiedziałam nie? – odzywa się gardłowym głosem. – Jestem zły, bo nie powiedziałaś mi o Georgii. Jestem zły, bo poszłaś się napić z tym facetem, który chciał cię uwieść, kiedy byłaś pijana, i który cię zostawił z obcym facetem, kiedy wymiotowałaś. Jaki przyjaciel tak się zachowuje? I jestem zły i podniecony, bo zacisnęłaś przede mną uda. I n ie m asz n a sobie m ajtek. Sunę palcami w górę jej ud, podciągając sukienkę. – Chcę cię, i to natychmiast. A jeśli nie zamierzasz pozwolić dać sobie klapsa, na którego zasługujesz, mam zamiar cię pieprzyć na kanapie teraz, szybko, dla swojej przyjemności, nie

twojej. Tuląc ją do siebie, widzę, jak zaczyna dyszeć, kiedy dotykam jej włosów łonowych i wsuwam w nią środkowy palec. Słyszę niski, seksowny jęk rozkoszy dobywający się z jej gardła. Jest taka gotowa. – To jest moje. Wszystko. Rozumiesz? – Wsuwam i wysuwam z niej palec, wciąż nie wypuszczając jej z objęć. Usta jej się rozchylają ze zdziwienia i pożądania. – Tak, twoje – szepcze. T ak. Moje. I n ie poz w olę ci o tym z apom n ieć, An o. Popycham ją na kanapę, otwieram rozporek i kładę się na niej, przygważdżając ją pod sobą. – Ręce na głowę – warczę przez zaciśnięte zęby. Klękam i rozszerzam kolana, zmuszając ją, by rozsunęła jeszcze bardziej nogi. Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjmuję prezerwatywę, marynarkę rzucam na podłogę. Nie odrywając od Any oczu, rozrywam opakowanie, naciągam kondom na mojego niemogącego się doczekać penisa. Ana kładzie ręce na głowie i wpatruje się we mnie oczami błyszczącymi pożądaniem. Wpełzam na nią, a ona porusza się pode mną i drocząc się, unosi ku mnie biodra. – Nie mamy dużo czasu, więc zrobimy to szybko, i chodzi o mnie, nie o ciebie, rozumiesz? Nie wolno ci dojść albo spuszczę ci lanie – rozkazuję, skupiony na jej zamglonych, szeroko otwartych oczach, i jednym szybkim mocnym pchnięciem wchodzę w nią. Rozlega się jej rozkoszny, znajomy krzyk. Przyciskam ją, żeby nie mogła się poruszyć, i zaczynam ją pieprzyć, chłonąc całą. Ona jednak chciwie unosi miednicę, wychodząc naprzeciw każdemu mojemu pchnięciu, pobudzając mnie coraz bardziej. Och, An o. T ak, m aleń ka. Porusza się wraz ze mną, nie wypadając z rytmu, raz za razem. Och, cz uć ją tak n a sobie. Zatracam się. W niej. W tym. W jej zapachu. I sam już nie wiem, czy dlatego, że jestem zły, spięty, czy też… T aaak. Dochodzę szybko i odchodząc od zmysłów, eksploduję w niej. Nieruchomieję. Wypełniam ją. Posiadam. Przypominam, że jest moja. Kurw a. To było… Wysuwam się z niej i klękam. – Nie dotykaj się. – Głos mam ochrypły i bez tchu. – Chcę, żebyś była niezaspokojona. To właśnie robisz mnie, kiedy ze mną nie rozmawiasz, odmawiasz mi tego, co moje. Kiwa głową, rozciągnięta pode mną, z sukienką zadartą do pasa, tak że widzę ją rozwartą, wilgotną i spragnioną, wyglądającą jak najprawdziwsza bogini, którą jest. Wstaję, zdejmuję zużyty kondom i wiążę go w supełek. Ubieram się i podnoszę z podłogi marynarkę. Oddycham głęboko i czuję się znacznie spokojniejszy. Kurw a, to było coś. – Lepiej wracajmy do domu. Siada, spoglądając na mnie ciemnymi, nieprzeniknionymi oczami. Boże, jest taka piękna. – Proszę, możesz je już założyć. – Z kieszeni marynarki wyjmuję jej koronkowe majteczki i podaję jej. Mam wrażenie, że próbuje się nie roześmiać. T ak, tak. G em , set i m ecz dla ciebie, pan n o S teele. – Christianie! – krzyczy Mia z dołu. Cholera. – W samą porę. Chryste, naprawdę potrafi być irytująca.

Ale to w końcu moja mała siostrzyczka. Z niepokojem spoglądam na Anę, która wkłada majtki. Patrzy na mnie ze zmarszczonymi brwiami i wstaje, żeby poprawić sukienkę, po czym przeczesuje włosy palcami. – Tu jesteśmy, Mio – wołam. – No, panno Steele, czuję się odrobinę lepiej, ale i tak mam ochotę spuścić ci lanie. – Chyba sobie na nie nie zasłużyłam, panie Grey, zwłaszcza po pańskim niczym niesprowokowanym ataku. – Głos ma rzeczowy i oficjalny. – Niesprowokowany? Pocałowałaś mnie. – Ponieważ najlepszą formą obrony jest atak. – Obrony przed czym? – Tobą i twoją świerzbiącą cię ręką. – Stara się zdusić uśmiech. Rozlega się stukot obcasów Mii na schodach. – Ale jakoś to zniosłaś? – pytam. – Z trudem – odpowiada z uśmieszkiem. – Och, tu jesteście! – wykrzykuje Mia i promiennie się do nas uśmiecha. Gdyby pośpieszyła się o dwie minuty, sytuacja byłaby niezręczna. – Oprowadzałem Anastasię. Wyciągam do Any rękę, którą ona ujmuje. Najchętniej bym ucałował jej dłoń, ale tylko ją ściskam. – Kate i Elliot zbierają się do wyjścia. Widzieliście tych dwoje? Nie mogą się od siebie oderwać. – Mia marszczy nos zdegustowana. – A wy, co tutaj robiliście? – Pokazywałem Anastasii moje wioślarskie trofea. – Wolną ręką wskazuję na niby cenne metalowe statuetki z wioślarskich czasów na Harvardzie ustawione na półce z tyłu kanciapy. – Chodźmy pożegnać się z Kate i Elliotem. Mia obraca się, by wyjść, a ja puszczam Anę przodem, zanim jednak wyjdziemy, daję jej klapsa w pupę. Wydaje stłumiony okrzyk. – Zrobię to jeszcze raz, Anastasio, i to niedługo – szepczę jej do ucha, obejmując ramionami. Całuję jej włosy. Trzymając się za ręce, idziemy przez trawnik do domu, a Mia paple przez cały czas. Wieczór jest piękny; dzień też był piękny. Cieszę się, że Ana poznała moją rodzinę. Czemu nigdy wcześniej tego nie zrobiłem? Bo n igdy n ie chciałem . Ściskam dłoń Any, a ona posyła mi nieśmiałe spojrzenie i och-jakże-słodki uśmiech. W drugiej ręce trzymam jej buty, a kiedy docieramy do kamiennych schodów, schylam się, by zapiąć jej sandałki. – Proszę bardzo – mówię. – Bardzo panu dziękuję, panie Grey – odpowiada. – Cała przyjemność jest i była po mojej stronie. – Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, panie – mówi z kpiną. – Och, jesteście tacy słodcy! – zachwyca się Mia, gdy wchodzimy do kuchni. Ana zerka na mnie z ukosa. W holu Elliot i Kavanagh są gotowi do wyjścia. Ana ściska Kate, po chwili jednak odciąga ją na bok, żeby coś jej powiedzieć. O co, do cholery, chodz i? Elliot chwyta Kate za ramię, a moi rodzice machają im na pożegnanie, kiedy wsiadają do furgonetki Elliota. – My też powinniśmy się zbierać, jutro masz rozmowy kwalifikacyjne. Muszę odwieźć ją do jej mieszkania, a dochodzi już prawie jedenasta w nocy.

– Baliśmy się, że on już nigdy nikogo sobie nie znajdzie! – wybucha Mia, obejmując Anę z całej siły. Och, do kurw y n ędz y… – Uważaj na siebie, Ano, kochanie – mówi Grace i uśmiecha się ciepło do mojej dziewczynki. Przyciągam Anę do swego boku. – Nie przestrasz jej i nie zepsuj nadmierną czułością. – Christianie, skończ z tymi kpinami – strofuje mnie Grace, jak ma w zwyczaju. – Mamo. – Całuję ją szybko w policzek. Dziękuję, że zaprosiłaś Anę. To było jak objawienie. Ana żegna się z moim tatą i idziemy w stronę audi. Taylor czeka, trzymając dla niej otwarte tylne drzwi. – Cóż, wygląda na to, że moja rodzina też cię polubiła – zauważam, gdy siedzę już obok niej na tylnym siedzeniu. W jej oczach odbija się światło padające z werandy domu rodziców, ale nie umiem powiedzieć, o czym myśli. Taylor gładko wyjeżdża na drogę, a twarz Any pogrąża się w cieniu. Dostrzegam, że zerka na mnie w blasku ulicznych lamp co chwilę rozświetlających wnętrze samochodu. Jest niespokojna. Coś się dzieje. – O co chodzi? – pytam. Z początku milczy, a kiedy w końcu się odzywa, w jej głosie pobrzmiewa pustka. – Wydaje mi się, że poczułeś się zmuszony, żeby przedstawić mnie swoim rodzicom. Gdyby Elliot nie zaprosił Kate, ty nigdy byś mi tego nie zaproponował. Psiakrew . Ona nie rozumie. To był dla mnie pierwszy raz. Denerwowałem się. Wie przecież, że gdybym nie chciał jej tutaj, nie byłoby jej. Gdy ze światła wjeżdżamy w cień, widzę, że jest zamknięta w sobie i smutna. G rey, z tego n ic n ie będz ie. – Anastasio, bardzo się cieszę, że poznałaś moich rodziców. Czemu tak w siebie nie wierzysz? Nigdy nie przestajesz mnie zadziwiać. Jesteś taką silną, niezależną młodą kobietą, a tak negatywnie siebie postrzegasz. Gdybym nie chciał, żebyś ich poznała, nie byłoby cię tutaj. Czy tak właśnie się czułaś podczas całej wizyty? Potrząsam głową, ujmuję ją za rękę i po raz kolejny ściskam, dodając otuchy. Zerka zdenerwowana na Taylora. – Nie zwracaj uwagi na Taylora. Mów do mnie. – Tak. Tak właśnie się czułam – mówi cicho. – I jeszcze jedno, tylko dlatego wspomniałam o Georgii, że Kate mówiła o Barbadosie. Jeszcze się nie zdecydowałam. – Chcesz pojechać w odwiedziny do matki? – Tak. Wraca mój niepokój. Chce się wycofać? Jeżeli pojedzie do Georgii, jej matka może ją przekonać, żeby znalazła sobie kogoś bardziej… odpowiedniego, kogoś, kto jak jej matka wierzy w romantyczność. Wpadam na pomysł. Ana poznała moją rodzinę; ja poznałem Raya; może powinienem poznać jej matkę, nieuleczalną romantyczkę. Oczarować ją. – Mogę pojechać z tobą? – pytam, choć wiem, że odmówi. – Hm, to chyba nie najlepszy pomysł – odpowiada, zdziwiona moim pytaniem. – Czemu? – Miałam nadzieję odetchnąć nieco od tej całej… intensywności. Zastanowić się nad wszystkim. Cholera. Napraw dę chce m n ie z ostaw ić.

– Jestem zbyt intensywny? Śmieje się. – Delikatnie rzecz ujmując. Do licha, uwielbiam ją rozśmieszać, nawet własnym kosztem; odczuwam ulgę, że zachowała poczucie humoru. Może jednak nie chce mnie zostawić. – Czy śmieje się pani ze mnie, panno Steele? – Nie miałabym śmiałości, panie Grey. – Myślę, że jednak masz śmiałość, i myślę, że często się ze mnie śmiejesz. – Jesteś całkiem zabawny. – Zabawny? – O, tak. Stroi sobie ze mnie żarty. Coś całkiem nowego. – Zabawny, bo dziwaczny, czy zabawny tak po prostu, ha-ha? – Bardzo dziwaczny i trochę tak po prostu, ha-ha. – Dziwaczny pod jakim względem? – O tym sam musisz zdecydować. Wzdycham. – Nie wiem, czy tam, gdzie chodzi o ciebie, jestem w stanie zdecydować o czymkolwiek. – Ton mam oschły. – Nad czym to musisz się zastanowić w Georgii? – Nad nami. Kurw a. – Powiedziałaś, że spróbujesz – przypominam jej łagodnie. – Wiem. – Nachodzą cię wątpliwości? – Być może. Jest gorzej, niż myślałem. – Dlaczego? Spogląda na mnie w milczeniu. – Dlaczego, Anastasio? – nalegam. Wzrusza ramionami, kąciki ust ma opuszczone, a ja mam nadzieję, że ujmując jej dłoń, dodam jej odwagi. – Porozmawiaj ze mną. Nie chcę cię stracić. Ten ostatni tydzień… Był n ajlepsz y w całym m oim ż yciu. – Wciąż chcę więcej – mówi zduszonym głosem. O n ie, n ie z n ow u. Co m usz ę jej pow iedz ieć? – Wiem. Spróbuję. – Chwytam ją pod brodę. – Dla ciebie, Anastasio, spróbuję. Prz ecież w łaśn ie prz edstaw iłem cię m oim rodz icom , n a litość boską. Nagle rozpina pas bezpieczeństwa i w mgnieniu oka siada mi na kolanach. Co u licha? Siedzę nieruchomo, kiedy ona chwyta w ręce moją głowę, jej usta odnajdują moje i całuje mnie przymilnie, zanim ciemność we mnie zdąży się obudzić. Przesuwam dłońmi po jej plecach, aż obejmuję jej głowę i odwzajemniam jej namiętność, smakując jej słodkie, o jakże słodkie usta, poszukując odpowiedzi… Jej nieoczekiwana demonstracja uczuć rozbraja mnie całkowicie. Zupełnie nowe doznanie. Jestem zagubiony. Myślałem, że chce odejść, a teraz siedzi mi na kolanach i po raz kolejny budzi moje pożądanie. Nigdy… nigdy dotąd… An o, n ie w yjeż dż aj. – Zostań u mnie na noc. Jeżeli pojedziesz, nie będę cię widział cały tydzień. Proszę – błagam ją szeptem.

– Tak – mruczy. – Ja też spróbuję. I podpiszę umowę. Och, m aleń ka. – Podpiszesz po powrocie z Georgii. Przemyśl to sobie. Przemyśl to sobie dokładnie. – Chcę, żeby zrobiła to chętnie, nieprzymuszona, nie chcę wywierać na nią nacisku. No, przynajmniej jakaś część mnie nie chce. Ta racjonalna. – Tak zrobię – odpowiada i sadowi się obok mnie. Ta kobieta owinęła mnie sobie wokół palca, tańczę, jak mi zagra. Cóż z a iron ia, G rey. I mam ochotę się śmiać, bo odczuwam ulgę i jestem szczęśliwy, lecz w zamian tylko ją tulę, wdychając jej upajający, niosący ukojenie zapach. – Powinnaś zapiąć pas – strofuję ją, ale nie chcę, żeby się poruszyła. Zostaje w moich objęciach, jej ciało stopniowo się rozluźnia. Ukryta we mnie ciemność milczy, a moje sprzeczne emocje sprawiają, że jestem kompletnie skołowany. Czego ja od niej potrzebuję? Nie w tę stronę miał zmierzać nasz związek, ale lubię ją tak tulić, czuć ją w swoich ramionach. Całuję jej włosy, odchylam się i rozkoszuję jazdą w kierunku Seattle. Taylor zatrzymuje się przed wejściem do Escali. – Jesteśmy w domu – szepczę do Any. Niechętnie wypuszczam ją z objęć, lecz nie mam wyjścia. Taylor otwiera drzwi samochodu i Ana podąża wraz ze mną do budynku. Ana drży. – Gdzie masz żakiet? – pytam, zdejmując marynarkę, by ją nią okryć. – Został w moim nowym samochodzie – odpowiada z ziewnięciem. – Zmęczona pani, panno Steele? – Tak, panie Grey – odpowiada. – Nawet nie przypuszczałam, że mogę zostać zdominowana tak jak dzisiaj. – Cóż, jeżeli nie dopisze ci szczęście, mogę cię jeszcze trochę zdominować. Jeśli sz cz ęście dopisz e m n ie. W windzie stoi oparta o ścianę. W mojej marynarce wydaje się szczupła, drobna i seksowna. Gdyby nie miała na sobie majtek, mógłbym ją wziąć tutaj… Wyciągam rękę i uwalniam jej wargę spod zębów. – Któregoś dnia zerżnę cię w tej windzie, Anastasio, ale w tej chwili jesteś zmęczona, myślę więc, że łóżko powinno wystarczyć. Nachylam się i delikatnie chwytam zębami jej dolną wargę. Wstrzymuje oddech i łapie zębami moją górną wargę. Czuję to w kroczu. Chcę zabrać ją do łóżka i zatracić się w niej. Po naszej rozmowie w samochodzie chcę mieć pewność, że jest moja. Po wyjściu z windy proponuję jej drinka, ona jednak odmawia. – Dobrze. W takim razie chodźmy do łóżka. Jest zdumiona. – Wystarczy ci stary, dobry, waniliowy seks? – Nie ma w nim nic starego ani dobrego. To niezwykle intrygujący smak. – Od kiedy? – Od ubiegłej soboty. Czemu? Czyżbyś miała chęć na coś bardziej egzotycznego? – Och nie. Dość egzotyki jak na jeden dzień. – Na pewno? Mamy do dyspozycji całe mnóstwo smaków, co najmniej trzydzieści jeden. – Patrzę na nią lubieżnie.

– Zauważyłam. – Unosi jedną śliczną brew. – Spokojnie, panno Steele. Przed panią jutro wielki dzień. Im szybciej znajdziesz się w łóżku, tym szybciej cię przelecę i tym szybciej będziesz mogła zasnąć. – Panie Grey, urodzony z pana romantyk. – Panno Steele, bardzo pani wyszczekana. Chyba muszę panią trochę utemperować. Chodźmy. T ak. Mam już pew ien pom ysł. Zamykając drzwi do swojej sypialni, czuję się dużo lżejszy. O wiele bardziej niż w samochodzie. Ana wciąż tu jest. – Ręce do góry – rozkazuję, a ona natychmiast jest mi posłuszna. Chwytam kraj jej sukienki i jednym płynnym ruchem zdejmuję ją z niej, odsłaniając piękną kobietę, która się pod nią ukrywała. – Ta-dam! Jestem magikiem. Ana chichocze i nagradza mnie oklaskami. Kłaniam się, zachwycony naszą grą, i odkładam sukienkę na krzesło. – Jaka będzie następna sztuczka? – pyta mnie z błyskiem w oczach. – Och, moja kochana panno Steele. Połóż się na moim łóżku, a ja ci pokażę. – Czy choć raz mogę udawać, że nie jestem taka łatwa? – droczy się ze mną, przekrzywiając głowę na bok tak, że włosy spływają jej z ramienia. Nowa gra. Interesujące. – Cóż, drzwi są zamknięte. Nie bardzo wiem, jak możesz mi umknąć. Myślę, że sprawa jest przesądzona. – Ale jestem niezłą negocjatorką – odpowiada głosem cichym, lecz zdecydowanym. – Podobnie jak ja. Okej, o co tutaj chodzi? Czyżby nie była chętna? Jest zbyt zmęczona? Co jest? – Nie chcesz się pieprzyć? – pytam zdezorientowany. – Nie – szepcze. – Och. – Cóż, jestem rozczarowany. Przełyka i odzywa się bardzo cichutko. – Chcę, żebyś się ze mną kochał. Gapię się na nią osłupiały. O co jej chodzi? Kochać się? Przecież to robimy. To tylko inne określenie pieprzenia. Przygląda mi się z poważną miną. Do diabła. Czy to miała na myśli, mówiąc, że chce więcej? Serduszka i kwiatki, wszystkie te ckliwe bzdury? Ale to przecież tylko semantyka, czyż nie? Semantyka. – Ano, ja… – Czego ona ode mnie chce? – Wydawało mi się, że to właśnie robimy. – Chcę cię dotykać. Kurw a. Nie. Odsuwam się i czuję pochłaniającą mnie ciemność. – Proszę – mówi szeptem. Nie. Nie. Czy nie wyraziłem się jasno? Nie znoszę, kiedy ktoś mnie dotyka. Nienawidzę. Nigdy, przenigdy. – Och, nie, panno Steele. Sądzę, że dość moich ustępstw na dzisiaj. Odmawiam. – Odmawiasz? – pyta. – Odmawiam. Przez chwilę mam ochotę odesłać ją do domu albo na górę – gdziekolwiek, byle z dala ode

mnie. Nie chcę jej tutaj. Nie dotykaj m n ie. Patrzy na mnie nieufnie, a ja myślę, że jutro wyjedzie i przez jakiś czas jej nie zobaczę. Wzdycham. Nie mam na to siły. – Posłuchaj, jesteś zmęczona. Ja jestem zmęczony. Po prostu chodźmy spać. – To znaczy, że dotykanie jest twoją granicą bezwzględną? – Tak. To żadna nowość. – W moim głosie słychać irytację. – Proszę, powiedz mi dlaczego. Nie mam ochoty się w to wdawać. Nie mam ochoty na tę rozmowę. Nigdy. – Och, Anastasio, proszę. Zostawmy to na razie. Mina jej rzednie. – To dla mnie ważne – mówi z niepewnym błaganiem. – Niech to szlag – mruczę do siebie. Z komody wyjmuję podkoszulek i rzucam jej. – Włóż to i kładź się. Czemu w ogóle się zgadzam, byśmy spali razem? Ale pytanie jest retoryczne: w głębi duszy znam odpowiedź. Ponieważ z nią u boku śpię lepiej. Jest moim łapaczem snów. Przy niej nie mam koszmarów. Odwraca się ode mnie i zdejmuje stanik, po czym zakłada podkoszulek. Co jej mówiłem dzisiaj po południu w pokoju zabaw? Że nie wolno jej ukrywać przede mną swojego ciała. – Muszę iść do łazienki – oznajmia. – Nagle prosisz o pozwolenie? – Eee… nie. – Anastasio, wiesz, gdzie jest łazienka. Akurat dzisiaj, w tej dziwnej sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy, nie musisz prosić mnie o pozwolenie na skorzystanie z łazienki. Rozpinam i zdejmuję koszulę, a Ana pędem umyka z sypialni. Staram się zapanować nad ogarniającym mnie gniewem. Co w nią wstąpiło? Po jednym wieczorze spędzonym u moich rodziców oczekuje serenad, zachodów słońca i pieprzonych spacerów w deszczu. To nie moja bajka. Powiedziałem jej o tym. Nie bawię się w romanse. Z ciężkim westchnieniem zdejmuję spodnie. Ale ona chce więcej. Marzy jej się całe to romantyczne gówno. Kurw a. W garderobie wrzucam spodnie do kosza na brudy i wkładam dół od piżamy, po czym wracam do sypialni. Nic z tego n ie będz ie, G rey. Ale chcę, żeby było. Pow in ien eś poz w olić jej odejść. Nie. Sprawię, że się nam uda. Jakoś. Zegar w radiu pokazuje 23:46. Pora spać. Sprawdzam, czy nie mam żadnych pilnych rozmów w telefonie. Nie. Energicznie pukam do drzwi łazienki. – Wejdź – bulgocze Ana. Szczotkuje zęby i dosłownie się pieni – moją szczoteczką. Pluje do umywalki, a ja staję obok niej i patrzymy na siebie w lustrze. Oczy ma jasne, łobuzerskie, wesołe. Płucze szczoteczkę i bez słowa mi podaje. Kiedy wkładam ją do ust, Ana jest bardzo z siebie zadowolona. Zwyczajnie mi się to podoba i znika całe napięcie, jakie wytworzyło się między nami

podczas wcześniejszej rozmowy. – Nie krępuj się, zawsze możesz skorzystać z mojej szczoteczki – odzywam się sardonicznie. – Dziękuję, panie. Uśmiecha się promiennie i przez chwilę mam wrażenie, że dygnie, ale ona wychodzi, bym mógł spokojnie umyć zęby. Gdy wracam do sypialni, Ana leży wyciągnięta pod kołdrą. Powinna tak leżeć pode mną. – Wiesz, że nie tak sobie wyobrażałem zakończenie dzisiejszego wieczoru – mówię ponuro. – Wyobraź sobie, że ja nie życzyłabym sobie, żebyś mnie dotykał – odpowiada, jak zwykle kłótliwa. Nie odpuści. Siadam na łóżku. – Anastasio, mówiłem ci. Pięćdziesiąt twarzy. Na początku miałem ciężkie życie, nie chciałabyś zaprzątać sobie tym głowy. Bo i czemu? Nikt n ie pow in ien z aprz ątać sobie cz ym ś takim głow y! – Bo chcę cię lepiej poznać. – Znasz mnie wystarczająco dobrze. – Jak możesz tak mówić? Podnosi się i klęka zwrócona twarzą do mnie, poważna i skupiona. An o. An o. An o. Zostaw to. Do kurw y n ędz y. – Przewracasz oczami – mówi. – Kiedy ostatnio ja tak zrobiłam, przełożyłeś mnie przez kolano. – Och, znowu chętnie bym to zrobił. – W tej chwili. Rozpromienia się. – Powiedz to i twoje marzenie się spełni. – Co takiego? – Słyszałeś. – Targujesz się ze mną? – Mój głos zdradza niedowierzanie. Kiwa potakująco głową. – Negocjuję. Marszczę brwi. – Anastasio, to tak nie działa. – Okej. Każ mi, a ja przewrócę oczami. Śmieję się. Zachowuje się idiotycznie, ale tak ślicznie wygląda w moim podkoszulku. Na jej twarzy maluje się pragnienie. – Zawsze żądna informacji – nie mogę się nadziwić. I przemyka mi przez myśl, że mógłbym spuścić jej lanie. Mam na to ochotę od kolacji, ale teraz może się to okazać dobrą zabawą. Wstaję z łóżka. – Nigdzie nie odchodź – ostrzegam ją i wychodzę z pokoju. Z gabinetu biorę klucz do pokoju zabaw i idę na górę. Z komody w pokoju zabaw wyjmuję zabawki, na które mam teraz ochotę, zastanawiam się też nad wazeliną, ale po namyśle dochodzę do wniosku, że nie będzie Anie potrzebna, zwłaszcza po ostatnich doświadczeniach. Kiedy wracam, Ana siedzi na łóżku z bardzo zaciekawioną miną. – O której masz jutro rozmowę? – pytam. – O drugiej. Doskonale. Nie musi się zrywać skoro świt. – To dobrze. Zejdź z łóżka. Stań tam.

Pokazuję miejsce przed sobą. Ana bez wahania gramoli się z łóżka, jak zawsze chętna. Czeka. – Ufasz mi? Kiwa głową, a ja wyciągam rękę, pokazując jej dwie srebrne kulki gejszy. Ze zmarszczonym czołem patrzy raz na nie, raz na mnie. – Są nowe. Włożę je w ciebie, a potem spuszczę ci lanie, nie za karę, ale dla przyjemności nas obojga.

PO NIE DZIAŁE K, 30 MAJA 2011

W

ciąga gwałtownie powietrze, co jest muzyką dla mojego penisa.

– Potem będziemy się pieprzyć – szepczę. – A jeśli potem nie zaśniesz, zdradzę ci kilka szczegółów z pierwszych lat mojego życia. Zgoda? Kiwa głową. Oddech ma przyśpieszony, źrenice rozszerzone, pociemniałe z pożądania i głodu wiedzy. – Grzeczna dziewczynka. Otwórz usta. Waha się przez chwilę, przestraszona. Ale robi, o co proszę, zanim zdążę ją upomnieć. – Szerzej. Obie kulki wsuwam jej do ust. Są duże i odrobinę ciężkie, ale przez kilka chwil dadzą jej wyszczekanej buzi zajęcie. – Trzeba je nawilżyć. Ssij. Mruga oczami i próbuje ssać, poruszając się lekko, gdy zaciska uda i kuli się. O, tak. – Nie ruszaj się, Anastasio – ostrzegam, ale jestem zachwycony. W ystarcz y. – Przestań – rozkazuję i wyjmuję jej kulki z ust. Odrzucam z łóżka kapę i siadam na nim. – Podejdź. Och, An o, m ój m ały odm ień cu. – A teraz obróć się i chwyć za kostki. – Jej mina zdradza mi, że nie tego się spodziewała. – Nie wahaj się – besztam ją i wkładam sobie kulki do ust. Ana obraca się i bez wysiłku schyla, pokazując mi swoje długie nogi i uroczą pupę. Mój podkoszulek osuwa się jej po plecach w stronę głowy i bujnych włosów. Chętnie podziwiałbym ten widok przez jakąś chwilę i wyobrażał sobie, co mógłbym z nim zrobić. W tej chwili jednak chcę ją zbić i pieprzyć. Kładę dłoń nad jej pośladkami i rozkoszuję się ciepłem jej skóry. Drugą ręką pieszczę ją przez majtki. Och, ta dupcia jest m oja, tylko m oja. I z araz będz ie jesz cz e cieplejsz a. Odsuwam majtki na bok, odsłaniając jej wargi sromowe, i przytrzymuję je jedną ręką. Walczę z pokusą wylizania jej kobiecości; poza tym mam pełne usta. Zamiast tego więc przesuwam palce wzdłuż jej krocza aż do łechtaczki i z powrotem, by wreszcie wsunąć w nią palec. Mruczę cicho z zadowolenia i wykonuję palcem okrężny ruch, rozciągając ją. Ana jęczy, a ja z miejsca robię się twardy. Pannie Steele się to podoba. Pragnie tego. Jeszcze raz wykonuję okrężny ruch palcem, cofam go, a z ust wyjmuję kulki. Łagodnie wkładam w nią pierwszą kulkę, potem drugą, pozostawiając sznureczek na zewnątrz, owinięty wokół jej łechtaczki. Całuję jej gołą pupę i naciągam majtki na miejsce. – Wstań – polecam i przytrzymuję ją za biodra, dopóki nie odzyska w pełni równowagi. – W porządku? – Tak. – Głos ma ochrypły. – Obróć się. Bez chwili wahania wypełnia polecenie. – Jakie to uczucie? – pytam.

– Dziwne. – Dziwne przyjemne czy dziwne nieprzyjemne? – Dziwne przyjemne – odpowiada. – Dobrze. Będzie musiała przywyknąć do kulek. Najlepiej będzie, jeśli będzie musiała się wyciągnąć i po coś sięgnąć. – Chce mi się pić. Idź i przynieś szklankę wody. Jak wrócisz, przełożę sobie ciebie przez kolano. Pomyśl o tym, Anastasio. Jest zdziwiona, ale obraca się i idzie ostrożnie, z wahaniem stawiając kolejne kroki. Czekając na jej powrót, wyjmuję z komody prezerwatywę. Niedługo mi się skończą. Muszę uzupełnić zapas, zanim zacznie działać jej pigułka. Siadam na łóżku i czekam niecierpliwie. Gdy wraca do pokoju, krok ma dużo pewniejszy, niesie też moją wodę. – Dziękuję. – Upijam łyk i odstawiam szklankę na stolik przy łóżku. Spoglądam na Anę i widzę, że obserwuje mnie z nieskrywaną żądzą. Do twarzy jej z tym. – Chodź. Stań obok mnie. Jak ostatnio. Zbliża się, a oddech ma nieregularny… ciężki. No, no, naprawdę się podnieciła. Kiedy ostatnio wymierzałem jej klapsy, było zupełnie inaczej. Dalej, G rey, pobudź m y ją jesz cz e bardz iej. – Poproś mnie. – Głos mam stanowczy. Na jej twarzy maluje się zdziwienie. – Poproś. No, An o, dalej. Marszczy czoło. – Poproś mnie, Anastasio. Więcej tego nie powtórzę. Wreszcie dociera do niej, o co proszę, i na jej twarzy pojawia się rumieniec. – Zbij mnie, proszę, panie – odzywa się cicho. Te słowa… przymykam oczy i pozwalam, by rozbrzmiewały w mojej głowie. Chwytam ją za ręce i rzucam sobie na kolana tak, że jej pierś ląduje na łóżku. Jedną ręką gładzę jej pośladki, drugą odgarniam jej włosy z twarzy i wsuwam za ucho. Potem chwytam je u nasady i unieruchamiam głowę. – Chcę widzieć twoją twarz, kiedy będę cię bił. Pieszczę jej pośladki i naciskam srom, wiedząc, że w ten sposób kulki wejdą głębiej. Mruczy z zadowolenia. – To ma być przyjemność, Anastasio, dla mnie i dla ciebie. Unoszę rękę i wymierzam jej lekkiego klapsa. – Ach! – krzyczy i wykrzywia twarz w grymasie, a ja głaszczę jej słodką, uroczą pupcię, aż się przyzwyczai. Kiedy się rozluźnia, uderzam ją ponownie. Jęczy, a ja swój jęk tłumię. Uderzam ją raz za razem, najpierw w lewy pośladek, potem w prawy, w miejsce, gdzie uda i pośladki się łączą. Pomiędzy każdym uderzeniem pieszczę i uciskam jej pupę, obserwując, jak skóra pod koronką majtek czerwienieje coraz bardziej. Jęczy, chłonąc przyjemność, rozkoszując się doznaniem. Przestaję. Chcę zobaczyć jej pupę w całej jej zarumienionej krasie. Nieśpiesznie, drażniąc się z nią, zaczynam zsuwać majtki, sunąc palcami w dół jej ud, pod kolanami, po łydkach. Unosi stopy, ściągam z niej majtki i rzucam na podłogę. Wije się, ale nieruchomieje, gdy kładę rękę płasko na jej różowej, rozpalonej skórze. Chwytam ją za włosy i zaczynam od nowa. Najpierw delikatnie. Potem coraz mocniej, rytmicznie.

Jest wilgotna; dłoń mam całą w jej podnieceniu. Chwytam ją jeszcze silniej za włosy, a ona jęczy, z zamkniętymi oczami i otwartymi, zwiotczałymi ustami. Kurw a, n apraw dę jest gorąca. – Grzeczna dziewczynka. – Głos mam chrapliwy, oddech przerywany. Wymierzam jej jeszcze kilka klapsów, aż dłużej nie mogę tego znieść. Pragnę jej. Teraz. Owijam sznureczek na palcu i wyszarpuję z niej kulki. Krzyczy z rozkoszy. Odwracam ją, zdzieram z siebie spodnie, naciągam przeklęty kondom i kładę się przy niej. Chwytam jej ręce, unoszę nad jej głowę i powoli osuwam się na nią i wsuwam w nią, a ona jęczy jak kocię. – Och, maleńka. Jest niesamowita. „Chcę, ż ebyś się z e m n ą kochał”, jej słowa rozlegają się w mojej głowie. I delikatnie, niezwykle delikatnie zaczynam się poruszać, czując każdy jej cudowny centymetr pod sobą i wokół siebie. Całuję ją, rozkoszując się jej ustami i jej ciałem jednocześnie. Obejmuje mnie nogami, wychodząc naprzeciw każdemu łagodnemu pchnięciu, kołysząc się pode mną, coraz bardziej potęgując swoją rozkosz, aż dochodzi. Jej orgazm jest powalający. – Ana! – krzyczę, wytryskując w nią. Zatracając się. Cudowna ulga, która sprawia… że chcę więcej. Pragnę więcej. Odzyskuję równowagę, odpychając przypływ emocji, który we mnie narasta. To nie ciemność, lecz i tak powinienem się lękać. Ana oplata moje palce swoimi, a ja otwieram oczy i napotykam jej senne, zamglone spojrzenie. – Było cudownie – szepczę i całuję ją namiętnie. W nagrodę dostaję leniwy uśmiech. Wstaję, otulam ją kołdrą, podnoszę spodnie od piżamy i idę do łazienki, gdzie zdejmuję prezerwatywę, zakładam spodnie i biorę maść z arniki. Gdy wracam do łóżka, Ana uśmiecha się do mnie zadowolona. – Połóż się na brzuchu – rozkazuję i przez moment mam wrażenie, że przewróci oczami, jednak ustępuje i obraca się. – Twoja pupa ma taki cudowny kolor – stwierdzam zadowolony z efektów. Wyciskam trochę maści na dłoń i wolno wmasowuję ją w pośladki Any… – A teraz mów, Grey – mówi Ana z ziewnięciem. – Panno Steele, potrafi pani zepsuć atmosferę. – Mieliśmy umowę – upiera się. – Jak się czujesz? – Oszukana. Z ciężkim westchnieniem odkładam maść na stolik nocny i wśliznąwszy się pod kołdrę, biorę Anę w objęcia. Całuję ją w ucho. – Kobieta, która wydała mnie na ten świat, była kurwą obciągającą za kokę, Anastasio. A teraz śpij. Czuję, jak tężeje w moich ramionach. Zamieram. Nie chcę jej współczucia; nie chcę, żeby się nade mną użalała. – Była? – pyta szeptem.

– Umarła. – Kiedy? – Miałem cztery lata. W zasadzie jej nie pamiętam. Carrick trochę mi opowiedział. Ja pamiętam tylko niektóre rzeczy. Śpij już, proszę. Po chwili się rozluźnia. – Dobranoc, Christianie. – Głos ma senny. – Dobranoc, Ano. Jeszcze raz ją całuję, wdychając jej kojący zapach, i odpędzam wspomnienia. – Nie podnoś jabłek i nie rzucaj nimi we mnie, dupku! – Odpierdol się, ty praworządny głupku. Elliot bierze jabłko, gryzie i rzuca we mnie. – Robaczywe – naigrawa się ze mnie. Nie! Nie m ów tak do m n ie. Rzucam się na niego. Walę pięściami po twarzy. – Ty pieprzona świnio. To jest jedzenie. Marnujesz je. Dziadek je sprzedaje. Ty świnio. Świnia. Świnia. – ELLIOT! CHRISTIAN! Tato odciąga mnie od Elliota, który kuli się na ziemi. – O co chodzi? – Odbiło mu! – Elliocie! – Niszczy jabłka. – Przepełnia mnie gniew, ściska za gardło. Mam wrażenie, że zaraz wybuchnę. – Gryzie raz, a potem wyrzuca. Rzuca we mnie. – Elliocie, to prawda? Pod spojrzeniem taty Elliot się czerwieni. – Lepiej chodź ze mną. Christianie, pozbieraj jabłka. Pomóż mamie upiec placek. Gdy się budzę, Ana śpi jak kamień. Nos mam wtulony w jej pachnące włosy, tulę ją w kokonie moich ramion. Śniło mi się, jak razem z Elliotem hasamy po jabłkowym sadzie dziadka. To były szczęśliwe, przepełnione gniewem dni. Dochodzi siódma rano – po raz kolejny spałem z Aną w jednym łóżku. Dziwnie się czuję, budząc się obok niej. Ale nie jest to uczucie niemiłe. Zastanawiam się, czy nie obudzić jej porannym rżniątkiem; moje ciało jest bardziej niż chętne – ale praktycznie jest jak pogrążona w śpiączce, poza tym może być obolała. Lepiej dam jej spokój, niech śpi. Ostrożnie, żeby jej nie zbudzić, wstaję z łóżka, biorę podkoszulek, zbieram z podłogi jej ubrania i idę do salonu. – Dzień dobry, panie Grey. – Pani Jones krząta się po kuchni. – Dzień dobry, Gail. Przeciągam się i spoglądam przez okno na gasnący piękny świt. – To coś do prania? – pyta pani Jones. – Tak. Ubranie Anastasii. – Mam je wyprać i wyprasować? – Zdążysz? – Nastawię na szybki program. – Doskonale, dziękuję. – Podaję jej ubranie Any. – Jak się miewa siostra? – Bardzo dobrze, dziękuję. Dzieci rosną. Chłopaki potrafią dać w kość. – Coś o tym wiem.

Z uśmiechem podaje mi kawę. – Dzięki. Będę w gabinecie. Patrzy na mnie, a jej uśmiech z uprzejmego zamienia się w porozumiewawczy… bardzo kobiecy i tajemniczy. Wychodzi pośpiesznie z kuchni, zapewne do pralni. O co jej chodz i? Okej, to pierwszy poniedziałek – pierwszy raz – od czterech lat, kiedy u mnie pracuje, gdy w moim łóżku śpi kobieta. Ale co z tego? Ś n iadan ie dla dw óch osób, pan i Jon es. Chyba sobie pan i z tym poradz i? Potrząsam głową i idę do gabinetu zacząć pracę. Prysznic wezmę później… może z Aną. Sprawdzam maile i piszę do Andrei i Ros, że zjawię się dopiero po południu. Potem przeglądam najnowsze schematy Barneya. Gail puka i przynosi mi drugą filiżankę kawy, informując, że jest już 8:15. T ak póź n o? – Nie idę dzisiaj rano do biura. – Taylor pytał. – Pójdę po południu. – Powiem mu. Ubrania panny Steele powiesiłam u pana w szafie. – Dziękuję. Szybko się uporałaś. Ana jeszcze śpi? – Tak myślę. – I znowu ten uśmieszek. Unoszę brwi, a ona uśmiecha się jeszcze szerzej, gdy odwraca się do drzwi. Odkładam pracę i z kawą w ręce idę wziąć prysznic i się ogolić. Kończę się ubierać, a Ana wciąż pogrążona jest w głębokim śnie. W ykoń cz yłeś ją, G rey. Ale było to rozkoszne, a nawet więcej niż rozkoszne. Wygląda tak spokojnie, jakby nic jej nie obchodziło. Dobrz e. Biorę z komody zegarek i wiedziony nagłym impulsem wyjmuję z szuflady ostatnią prezerwatywę. Nigdy n ic n ie w iadom o. Wracam do gabinetu. – Czy mam podać śniadanie, proszę pana? – Zjem z Aną. Dziękuję. Podnoszę telefon na biurku i dzwonię do Andrei. Wymieniamy kilka słów, po czym Andrea łączy mnie z Ros. – Kiedy możemy się ciebie spodziewać? – Ros ma sarkastyczny ton. – Dzień dobry, Ros. Co u ciebie? – pytam słodko. – Jestem wkurzona. – Na mnie? – Tak, na ciebie i na twoją chęć unikania pracy. – Zjawię się później. Dzwonię, bo postanowiłem, że zlikwidujemy firmę Woodsa. Już jej o tym mówiłem, ale ona i Marco za bardzo z tym zwlekają. Mają się tym zająć, natychmiast. Przypominam jej, że tak zdecydowaliśmy, jeśli rachunek zysków i strat firmy się nie poprawi. Nie poprawił się. – Potrzebuję więcej czasu. – Nie interesuje mnie to, Ros. Nie chcemy zbędnego balastu.

– Jesteś przekonany? – Mam dość lichych wykrętów. Wystarczy. Już podjąłem decyzję. – Christianie. – Niech Marco do mnie zadzwoni. Wóz albo przewóz. – Okej, okej. Skoro tego właśnie chcesz. Coś jeszcze? – Tak. Powiedz Barneyowi, że prototyp wygląda nieźle, chociaż nie mam pewności co do interfejsu. – Zdawało mi się, że działa dobrze, jak już go rozpracowałam. Ale nie jestem ekspertem. – Nie, czegoś brakuje. – Porozmawiaj z Barneyem. – Chcę się z nim spotkać po południu, żeby wszystko omówić. – Twarzą w twarz? Jej sarkazm jest irytujący. Ignoruję go jednak, mówiąc, że chcę się spotkać z całym jego zespołem na burzę mózgów. – Będzie zachwycony. Widzimy się po południu? – pyta z nadzieją. – Jasne – uspokajam ją. – Przełącz mnie do Andrei. Czekając, aż Andrea się zgłosi, spoglądam na bezchmurne niebo. Ma taki sam kolor jak oczy Any. Jakiś ty n aiw n y, G rey. – Andrea. Zauważam jakiś ruch. Podnoszę wzrok i z zadowoleniem widzę Anę stojącą w drzwiach. Ma na sobie tylko mój podkoszulek. Jej nóg, długich i kształtnych, nikt poza mną nie widzi. Ma wspaniałe nogi. – Panie Grey – odzywa się Andrea. Patrzę Anie w oczy. Naprawdę mają kolor letniego nieba i są równie ciepłe. Dobry Boże, mógłbym kąpać się w ich cieple przez cały dzień – każdego dnia. Nie bądź kretyn em , G rey. – Odwołaj wszystkie moje przedpołudniowe spotkania, ale niech Bill do mnie zadzwoni. Będę w biurze o drugiej. Po południu muszę porozmawiać z Markiem, zajmie nam to co najmniej pół godziny. Na ustach Any pojawia się łagodny uśmiech, na moich taki sam. – Tak jest, proszę pana – odpowiada Andrea. – Po Marcu umów Barneya i jego zespół i znajdź czas dla Claude’a, chcę go widzieć codziennie przez cały tydzień. – Sam chce z panem rozmawiać dzisiaj przed południem. – Powiedz mu, żeby czekał. – Chodzi o Darfur. – Och? – Według niego konwój z pomocą może być doskonałą okazją do osobistej reklamy. Och, litości. Jakż eby in acz ej. – Nie, żadnej reklamy Darfuru. – Głos mam nieuprzejmy i zły. – Podobno jakiś dziennikarz z „Forbesa” chce z panem o tym porozmawiać. S kąd do cholery się dow iedz ieli? – Niech Sam się tym zajmie – mówię zniecierpliwiony. – Za to mu płacę. – Chce pan z nim porozmawiać bezpośrednio? – pyta Andrea. – Nie.

– W porządku. Muszę też dać odpowiedź w sprawie imprezy w sobotę. – Jakiej imprezy? – Gala w Izbie Handlowej. – W następną sobotę? – pytam, gdy do głowy przychodzi mi pewien pomysł. – Tak, proszę pana. – Zaczekaj. – Zwracam się do Any, która porusza nogą, ani na chwilę jednak nie odrywając ode mnie swoich błękitnych jak niebo oczu. – Kiedy wracasz z Georgii? – W piątek – odpowiada. – Będzie potrzebny jeszcze jeden bilet, ponieważ mam randkę – informuję Andreę. – Randkę? – pyta Andrea piskliwie, nie dowierzając własnym uszom. Wzdycham. – Tak, Andreo, to właśnie powiedziałem. Randkę. Panna Anastasia Steele będzie mi towarzyszyć. – Tak, panie Grey. – Mam wrażenie, że niezmiernie ucieszyłem Andreę. Do kurw y n ędz y. Co wstąpiło w mój personel? – To wszystko – rozłączam się. – Dzień dobry, panno Steele. – Panie Grey – odpowiada na powitanie Ana. Obchodzę biurko, staję naprzeciwko Any i głaszczę jej twarz. – Nie chciałem cię budzić, spałaś spokojnie jak dziecko. Wyspałaś się? – Doskonale wypoczęłam, dziękuję. Przyszłam się tylko przywitać, zanim pójdę wziąć prysznic. Uśmiecha się, a jej oczy błyszczą z zachwytu. Co za wspaniały widok. Nachylam się i delikatnie ją całuję. Nagle zarzuca mi ręce na szyję, wsuwa palce w moje włosy i przywiera do mnie całym ciałem. Ran y. Jej usta są nieustępliwe, więc odwzajemniam pocałunki, zaskoczony jej gwałtownością. Jedną ręką obejmuję jej głowę, drugą nagą, tak niedawno zmaltretowaną pupę, a moje ciało rozpala się niczym wysuszony chrust. – Jak widzę, sen ci służy. – W moim głosie słychać gwałtowny przypływ żądzy. – Proponuję, żebyśmy razem poszli pod prysznic, czy raczej wolisz, żebym wziął cię tutaj, na swoim biurku? – Wybieram biurko – szepcze w kącik moich ust, ocierając się swoją kobiecością o moją erekcję. No, n o, a to n iespodz ian ka. Oczy ma pociemniałe z pożądania. – Naprawdę nabrała pani na to ochoty, czyż nie, panno Steele? Stajesz się nienasycona. – Mam ochotę tylko na ciebie. – Słusznie, tylko na mnie. Jej słowa są jak syreni śpiew dla mojego libido. Tracąc wszelkie zahamowania, zmiatam wszystko z biurka i dokumenty, telefon, pióra sfruwają na podłogę, ale nic mnie to nie obchodzi. Unoszę Anę i kładę ją w poprzek na blacie, tak że jej włosy opadają na moje krzesło. – Prosisz i masz, maleńka – mówię zduszonym głosem, rozrywając opakowanie z prezerwatywą i rozpinając spodnie. Szybko ubieram twardego, zadartego penisa i patrzę na nienasyconą pannę Steele. – Mam nadzieję, że jesteś gotowa – ostrzegam ją. Chwytam jej nadgarstki i przytrzymuję wzdłuż ciała. Jednym gładkim ruchem wchodzę w nią. – Ach… Chryste, Ano. Jesteś bardzo gotowa.

Daję jej nanosekundę, by przywykła do mojej obecności. I zaczynam pchać. Tam i z powrotem. Raz za razem. Mocniej i mocniej. Odrzuca głowę w tył, usta otwiera w bezgłośnym błaganiu, a jej piersi unoszą się i opadają przy każdym pchnięciu w jej ciało. Oplata mnie nogami, a ja stoję i wwiercam się w nią. T ego w łaśn ie chcesz , m aleń ka? Odwzajemnia każde moje pchnięcie, kołysząc się wraz ze mną, i jęczy, gdy ją posiadam. Zabieram ją – coraz wyżej i wyżej, i wyżej – aż zamiera i zaciska się wokół mnie. – Dalej, maleńka, daj mi to – cedzę przez zaciśnięte zęby, a ona poddaje się, spektakularnie, z krzykiem, doprowadzając mnie do orgazmu. Kurw a. Doszedłem równie spektakularnie jak ona i osuwam się na jej wstrząsane spazmami ciało. Cholera. T ego się n ie spodz iew ałem . Uwalniam jej nadgarstki i próbuję wstać, ona jednak zaciska nogi i wplata palce w moje włosy. – Kompletnie mnie zbałamuciłeś – szepcze. Nie odrywamy od siebie oczu, przygląda mi się intensywnie, jakby widziała mnie na wskroś. Dostrzegała ciemność w mojej duszy. Cholera. Wypuść mnie. Tego już za wiele. Ujmuję w dłonie jej twarz, żeby pocałować ją szybko, gdy nagle nachodzi mnie niemiła myśl, że mogłaby znaleźć się w tej pozycji z kimś innym. Nie, n ie robi tego z n ikim in n ym . Nigdy. – Jesteś. Moja. – Te słowa wdzierają się pomiędzy nas. – Rozumiesz? – Tak, twoja – mówi z absolutną szczerością malującą się na jej twarzy, z pełnym przekonaniem, i moja irracjonalna zazdrość znika. – Jesteś przekonana, że musisz jechać do Georgii? – pytam, odsuwając jej włosy z twarzy. Kiwa głową. Do licha. Wysuwam się z niej, a ona krzywi się lekko. – Boli? – Odrobinę – odpowiada z nieśmiałym uśmiechem. – Lubię, kiedy jesteś obolała. Dzięki temu pamiętasz, gdzie byłem, tylko ja, nikt inny. Całuję ją z gwałtownością posiadacza. Ponieważ nie chcę, żeby jechała do Georgii. Poz a tym n ikt m i n igdy n ie odm ów ił od cz asów … Elen y. Ale nawet wtedy wszystko było skalkulowane, należało do scenariusza. Prostuję się i wyciągam rękę, żeby pomóc jej usiąść. – Zawsze przygotowany – mruczy, kiedy ściągam prezerwatywę. Zapinając rozporek, zerkam na nią zakłopotany. Podnosi puste opakowanie, dając do zrozumienia, co miała na myśli. – Mężczyzna może mieć nadzieję, nawet marzyć, i czasem jego marzenia się spełniają. Nie m iałem pojęcia, ż e prez erw atyw a tak sz ybko okaż e się prz ydatn a, n a dodatek n a jej w arun kach, n ie m oich. Pan n o S teele, jak n a taką n iew in n ą osóbkę jest pan i bardz o n ieprz ew idyw aln a. – Czy to znaczy, że… marzyłeś… żebyśmy to zrobili na biurku? – pyta. Kochan ie. Wiele, wiele razy uprawiałem seks na tym biurku, ale zawsze z mojej inicjatywy, nigdy poddanej. Nie n a takich z asadach to się odbyw a. Robi się smutna, jakby czytała w moich myślach.

Cholera. Co m am pow iedz ieć? Ano, w przeciwieństwie do ciebie ja mam przeszłość. Sfrustrowany przeczesuję ręką włosy. Dzisiejszy ranek nie przebiega zgodnie z planem. – Lepiej pójdę wziąć prysznic – mówi przygnębiona. Wstaje i robi kilka kroków w stronę drzwi. – Muszę wykonać parę telefonów. Jak weźmiesz prysznic, zjemy razem śniadanie. – Patrzę na nią i zastanawiam się, co by tu powiedzieć, żeby naprawić sytuację. – Wydaje mi się, że pani Jones wyprała twoje wczorajsze ubranie. Jest w szafie. Jest zdumiona, ale pod wrażeniem. – Dziękuję – mówi. – Ależ bardzo proszę. Zdziwiona, przygląda mi się ze zmarszczonym czołem. – Co? – pytam. – Co się stało? – To znaczy? – Zachowujesz się dziwniej niż zwykle. – Uważasz, że jestem dziwny? Ano, kochanie, „dziwny” to moje drugie imię. – Czasami. Pow iedz jej. Powiedz jej, że od bardzo dawna nikt cię nie zaskoczył. – Jak zwykle zdumiewa mnie pani, panno Steele. – W jaki sposób? – Powiedzmy, że nie spodziewałem się takiej nagrody. – Naszym celem jest sprawianie przyjemności, panie Grey – pokpiwa sobie ze mnie, cały czas bacznie mi się przyglądając. – W czym doprawdy osiągnęła pani perfekcję – przyznaję. Ale też spraw iasz , ż e cz uję się bez bron n y. – O ile pamiętam, miałaś wziąć prysznic? Kąciki ust jej opadają. Cholera. – Mm, właśnie. Zobaczymy się za chwilę. Odwraca się i truchcikiem wybiega z gabinetu, zostawiając mnie oniemiałego ze zdziwienia. Potrząsam głową, żeby odzyskać przytomność umysłu, i zaczynam zbierać rozrzucone po podłodze rzeczy, żeby poukładać je z powrotem na biurku. Jak, do ciężkiej cholery, może sobie ot tak, po prostu zjawić się w moim gabinecie i mnie uwieść? Przecież to ja powinienem sprawować kontrolę nad tym związkiem. Tak myślałem jeszcze wczoraj: jej niepohamowany niczym entuzjazm i zachwyt. Do diabła, jak mam sobie z tym poradzić? Nie mam pojęcia. Kiedy sięgam po telefon, nachodzi mnie myśl. T o m iłe. T ak. Naw et bardz o. Śmieję się pod nosem na wspomnienie jej „miłego” maila. Psiakrew, dzwonił Bill. Zapewne podczas mojej schadzki z panną Steele. Siadam przy biurku, odzyskuję panowanie nad swoim światem – kiedy ona jest pod prysznicem – i oddzwaniam do Billa. Muszę mu powiedzieć o Detroit… i odzyskać władzę nad prowadzoną przeze mnie grą. Bill nie odbiera, dzwonię więc do Andrei. – Panie Grey. – Czy dzisiaj i jutro odrzutowiec jest wolny? – Jest zarezerwowany dopiero na czwartek, proszę pana.

– Świetnie. Możesz namierzyć dla mnie Billa? – Oczywiście. Rozmowa z Billem trwa w nieskończoność. Ruth wspaniale się spisała, wynajdując wszystkie dostępne pod inwestycje poprzemysłowe tereny w Detroit. Dwa nadają się na zakłady techniczne, które zamierzamy wybudować, Bill zaś jest przekonany, że w Detroit znajdziemy odpowiednią ilość siły roboczej. Ogarnia mnie przygnębienie. Cz y to m usi być Detroit? Jak przez mgłę pamiętam to miejsce: pijacy, bezdomni i ćpuny wykrzykujący do nas na ulicach; zapuszczona dziura, którą nazywamy domem; i młoda, zniszczona, obciągająca za kokę kobieta, którą nazywam mamusią. Wpatrzona w przestrzeń, podczas kiedy ja siedzę w obskurnym, ponurym pokoju, zatęchłym i zakurzonym. I jego. Wzdrygam się. Nie m yśl o n im … an i o n iej. Ale nie mogę przestać. Ana słowem nie wspomniała o moich nocnych wyznaniach. Ja nigdy nikomu nie mówiłem o obciągającej ćpunce. Być może dlatego właśnie Ana przypuściła na mnie atak dzisiaj rano; pewnie uważa, że trzeba mi jakoś pomóc. Pieprz yć to. Maleń ka. Posiądę tw oje ciało, jeśli m i je oddasz . Świetnie sobie radzę. Nachodzą mnie jednak wątpliwości, czy rzeczywiście „świetnie”. Próbuję zignorować dręczący mnie niepokój; muszę o tym porozmawiać z Flynnem po jego powrocie. Na razie jestem głodny. Mam nadzieję, że Ana zabrała już swoją słodką dupcię spod prysznica, bo muszę coś zjeść. Ana stoi przy kuchennym blacie i rozmawia z panią Jones, która nakrywa nam do śniadania. – Zje pani coś? – zwraca się do Any pani Jones. – Nie, dziękuję – pada odpowiedź. O n ie, n a to n ie licz . – Oczywiście, że zjesz – warczę na nie obie. – Ana lubi naleśniki, bekon i jajka, pani Jones. – Tak, proszę pana. A pan na co ma ochotę? – odpowiada bez mrugnięcia okiem. – Poproszę omlet i owoce. Siadaj – zwracam się do Any, wskazując jej jeden z barowych stołków. Siada, ja zajmuję miejsce obok niej, a pani Jones szykuje dla nas śniadanie. – Kupiłaś bilet na samolot? – pytam. – Nie, kupię po powrocie do domu, przez Internet. – Masz pieniądze? – Tak – odpowiada, jakbym miał pięć lat, i odrzuca włosy na plecy, zaciskając wargi, podejrzewam, że trochę zła. Karcąco unoszę brew. Kochan ie, z n ow u m ogę spuścić ci lan ie. – Tak, mam, dziękuję – odpowiada szybko, nieco pokorniejszym tonem. T ak lepiej. – Mam odrzutowiec. Jest wolny przez trzy najbliższe dni i może być do twojej dyspozycji. Odpowiedź na pewno będzie „nie.” Ale przynajmniej mogę jej zaproponować. Zszokowana rozchyla wargi i zmienia się wyraz jej twarzy: najpierw jest zdumiona, potem pod wrażeniem, wreszcie rozgniewana. – Już i tak wykorzystaliśmy twoją firmową flotę powietrzną. Nie chcę tego powtarzać – stwierdza nonszalancko.

– To moja firma i mój odrzutowiec. Potrząsa głową. – Dziękuję za propozycję. Ale zdecydowanie wolę lot rejsowy. Większość kobiet nie posiadałaby się z radości, że może polecieć prywatnym odrzutowcem, wygląda jednak na to, że tej dziewczynie nie imponują dobra materialne – a może nie chce się czuć moją dłużniczką. Nie jestem pewien. Tak czy inaczej to uparte stworzenie. – Jak sobie życzysz – wzdycham. – Czy przygotowania do rozmowy zajmą ci dużo czasu? – Nie. – Dobrze. Pytam, ale ona wciąż nie chce mi zdradzić, w którym wydawnictwie jest umówiona. Uśmiecha się tylko tajemniczo jak sfinks. Za nic nie podzieli się ze mną tą informacją. – Jestem wpływowym człowiekiem, panno Steele. – Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, panie Grey. Zamierza pan namierzyć mój telefon? Mogłem się domyślić, że o tym nie zapomni. – Prawdę mówiąc, będę dość zajęty dzisiaj po południu, więc muszę zlecić to komuś innemu – odpowiadam i uśmiecham się złośliwie. – Skoro może sobie pan na to pozwolić, musi pan mieć za dużo personelu. Och. Ależ jest dz isiaj w ysz cz ekan a. – Wyślę maila do szefowej kadr i każę jej sprawdzić, ilu ludzi dla mnie pracuje. To właśnie lubię: przekomarzać się z nią. To takie miłe i zabawne, coś, czego wcześniej nie znałem. Pani Jones podaje nam śniadanie i z radością patrzę, jak Ana pochłania jedzenie. Kiedy pani Jones wychodzi z kuchni, Ana zerka na mnie. – O co chodzi, Anastasio? – Nigdy mi nie powiedziałeś, dlaczego nie lubisz, żeby ktoś cię dotykał. On a z n ow u o tym ! – Nigdy nikomu nie powiedziałem tyle co tobie. – Mówię cicho, by ukryć rozpacz czającą się w moim głosie. Czemu tak się upiera z tymi pytaniami? Bierze do ust kolejny kęs naleśników. – Zastanowisz się nad naszymi ustaleniami, kiedy będziesz w Georgii? – pytam ją. – Tak. – Mówi to szczerze. – Będziesz za mną tęskniła? G rey! Obraca się twarzą ku mnie, równie jak ja zaskoczona moim pytaniem. – Tak – odpowiada po chwili z malującą się na twarzy szczerością. Spodziewałem się jakiejś kąśliwej uwagi, a tu proszę, mówi prawdę. Jej potwierdzenie działa na mnie kojąco. – Ja też będę za tobą tęsknił – mruczę pod nosem. – Bardziej, niż sądzisz. W moim mieszkaniu będzie bez niej dużo ciszej, bardziej pusto. Głaszczę ją po policzku i całuję. Uśmiecha się do mnie słodko i wraca do jedzenia. – Umyję zęby, a potem już pójdę – oznajmia, gdy kończy jedzenie. – Tak szybko, miałem nadzieję, że jeszcze trochę zostaniesz. Zaskakuję ją. Myślała, że ją wyrzucę? – Wystarczająco długo zajmowałam pański czas, panie Grey. Poza tym czy nie musi pan zarządzać swoim imperium? – Mogę sobie zrobić wagary. Wzbiera we mnie nadzieja, którą słychać też w moim głosie. Mam przecież wolny cały

ranek. – Muszę się przygotować do rozmów kwalifikacyjnych. I przebrać się. – Patrzy na mnie niepewnie. – Wyglądasz świetnie. – Cóż, bardzo dziękuję, panie – odpowiada wyniośle. Lecz jej policzki przybierają znajomy różowy kolor, jak jej pupa ubiegłej nocy. Jest zakłopotana. Kiedy wreszcie nauczy się przyjmować komplementy? Wstaje i odnosi swoje naczynia do zlewu. – Zostaw. Pani Jones się tym zajmie. – Okej, idę umyć zęby. – Nie krępuj się, możesz użyć mojej szczoteczki – proponuję z sarkazmem. – Dokładnie tak zamierzałam zrobić – mówi i wolnym, rozkołysanym krokiem wychodzi. Ta kobieta ma odpowiedź na wszystko. Kilka chwil później wraca z torebką w ręce. – Nie zapomnij zabrać do Georgii swojego blackberry’ego, maca i ładowarek. – Tak, panie – odpowiada posłusznie. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. – Chodź. – Prowadzę ją do windy i wsiadam razem z nią. – Nie musisz ze mną zjeżdżać. Sama trafię do auta. – Wszystko jest w pakiecie naszych usług – żartuję ironicznie. – Poza tym mogę cię całować przez całą drogę na dół. Chwytam ją w ramiona i dokładnie to robię, rozkoszując się jej smakiem, jej językiem, żegnając się z nią jak należy. Gdy drzwi windy wreszcie się otwierają, jesteśmy oboje bez tchu i podnieceni. Ale ona wyjeżdża. Prowadzę ją do samochodu i otwieram dla niej drzwi od strony kierowcy, nie bacząc na swoje pożądanie. – Do widzenia, panie. Na razie – szepcze i jeszcze raz mnie całuje. – Jedź ostrożnie, Anastasio. I bezpiecznej podróży. Zamykam drzwi, odsuwam się i patrzę, jak odjeżdża. Potem wracam na górę. Pukam do drzwi biura Taylora i informuję go, że za dziesięć minut chciałbym pojechać do pracy. – Samochód będzie czekał, proszę pana. Z samochodu dzwonię do Welcha. – Panie Grey – chrypi. – Welch. Anastasia Steele kupuje na dzisiaj bilet na samolot, wieczorem leci z Seattle do Savannah. Chcę wiedzieć, którym lotem. – Czy ma jakieś lotnicze preferencje? – Obawiam się, że nie wiem. – Zobaczę, co da się zrobić. Rozłączam się. Mój przebiegły plan zaczyna się krystalizować. – Pan Grey! Andrea jest zaskoczona moim widokiem, ponieważ zjawiłem się kilka godzin wcześniej. Mam ochotę jej powiedzieć, że przecież tu, kurwa, pracuję, ale postanawiam być kulturalny. – Przypuszczałem, że cię zaskoczę. – Kawy? – ćwierka.

– Poproszę. – Z mlekiem czy bez? G rz ecz n a dz iew cz yn ka. – Z mlekiem. Spienionym. – Tak jest, proszę pana. – Spróbuj mnie połączyć z Caroline Acton. Chcę z nią natychmiast rozmawiać. – Oczywiście. – I umów wizytę u Flynna na przyszły tydzień. Andrea kiwa posłusznie głową i zabiera się do pracy. Siadam przy biurku i włączam komputer. Pierwszy mail w moje skrzynce jest od Eleny. Od: Elena Lincoln Temat: Weekend Data: 30 maja 2011 10:15 Do: Christian Grey Christianie, co tam u Ciebie słychać? Twoja matka mówiła mi, że wczoraj przyprowadziłeś na kolację młodą kobietę. Jestem zaintrygowana. To nie w twoim stylu. Znalazłeś nową poddaną? Zadzwoń. Była. ELENA LINCOLN ESCLAVA Dla piękna, które jest Tobą™ Tylko tego mi trzeba. Zamykam maila, postanawiając na razie go zignorować. Do drzwi puka Olivia i wchodzi, niosąc dla mnie kawę, a w tym samym czasie łączy się ze mną Andrea. – Welch do pana, zostawiłam też wiadomość pani Acton – oznajmia. – Dobrze, połącz go. Olivia stawia moją latte na biurku i wychodzi speszona. Za wszelką cenę staram się nie zwracać na nią uwagi. – Welch. – Na razie żadnego zakupu biletów, proszę pana. Ale będę monitorował sytuację i w razie jakiejkolwiek zmiany natychmiast pana poinformuję. – Będę wdzięczny. Welch się rozłącza. Upijam łyk kawy i dzwonię do Ros. Tuż przed lunchem Andrea łączy Caroline Acton. – Panie Grey, miło mi pana słyszeć. Co mogę dla pana zrobić? – Dzień dobry, pani Acton. To co zwykle. – Podstawowa garderoba? Czy chodzi panu o jakąś konkretną paletę barw? – Błękity i zielenie. Może srebrny, na oficjalne okazje. – Przypominam sobie o kolacji w Izbie Handlowej. Kolorystyka kamieni szlachetnych. – Bardzo ładnie – odpowiada panna Acton ze swoim zwykłym entuzjazmem.

– Satynowa i jedwabna bielizna dzienna i nocna. Coś wykwintnego. – Tak, proszę pana. Chodzi panu o jakiś konkretny budżet? – Bez ograniczeń. Proszę iść na całość. Wszystko ma być w najlepszym gatunku. – Buty także? – Bardzo proszę. – Wspaniale. Rozmiary? – Prześlę pani mailem. Mam pani adres od ostatniego razu. – Na kiedy ma być dostawa? – W ten piątek. – Na pewno zdążę. Czy przysłać zdjęcia z propozycjami? – Poproszę. – Doskonale. Biorę się do pracy. – Dziękuję. Odkładam słuchawkę i Andrea łączy mnie z Welchem. – Welch. – Panna Steele podróżuje lotem DL2610 do Atlanty, wylot o 22:25 dzisiaj wieczorem. Notuję szczegóły lotu i połączenia z Savannah. Wzywam Andreę, a ona zjawia się po sekundzie z notesem. – Andreo, to loty Anastasii Steele. Zmień jej rezerwację na pierwszą klasę i opłać wstęp do poczekalni pierwszej klasy. Wykup też miejsca obok niej na wszystkie loty, tam i z powrotem. Użyj mojej osobistej karty kredytowej. Zdziwiona mina Andrei zdradza mi, że według niej postradałem zmysły, szybko jednak odzyskuje równowagę i bierze ode mnie kartkę, na której ręcznie wszystko zanotowałem. – Już się robi, proszę pana. Bardzo stara się zachować profesjonalizm, ale widzę, że się uśmiecha. Nie jej in teres. Popołudnie upływa mi na spotkaniach. Marco przygotował wstępne raporty na temat czterech wydawnictw z siedzibą w Seattle. Odkładam je na później. Zgadza się też ze mną w kwestii Woodsa i jego firmy. Będzie niemiło, lecz analiza synergii pokazuje, że jedynym rozwiązaniem jest wchłonięcie oddziału technicznego i likwidacja reszty firmy. To będzie kosztowne, ale najlepsze dla GEH. Udaje mi się znaleźć chwilę na szybki i ostry trening z Bastille’em, kiedy więc wracam do domu, jestem spokojny i rozluźniony. Po lekkiej kolacji siadam przy biurku. Po pierwsze, muszę odpisać Elenie. Gdy otwieram pocztę, znajduję mail od Any. Przez cały dzień nieustannie o niej myślałem. Od: Anastasia Steele Temat: Rozmowy Data: 30 maja 2011 18:49 Do: Christian Grey Szanowny Panie, dzisiejsze rozmowy kwalifikacyjne poszły mi całkiem dobrze. Pomyślałam, że będzie Pan zainteresowany.

Jak Ci minął dzień? Ana Natychmiast piszę odpowiedź. Od: Christian Grey Temat: Mój dzień Data: 30 maja 2011 19:03 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, interesuje mnie wszystko, co robisz. Jesteś najbardziej fascynującą kobietą, jaką znam. Cieszę się, że rozmowy dobrze Ci poszły. Mój poranek przeszedł wszelkie oczekiwania. W porównaniu z nim moje popołudnie było koszmarnie nudne. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Prostuję się i pocierając brodę, czekam na odpowiedź. Od: Anastasia Steele Temat: Udany poranek Data: 30 maja 2011 19:05 Do: Christian Grey Szanowny Panie, dla mnie również był to poranek wyjątkowy, mimo Pańskiego późniejszego dziwaczenia po nienagannym seksie na biurku. Proszę się nie łudzić, że nie zauważyłam. Dziękuję za śniadanie. Choć może powinnam podziękować pani Jones. Chciałabym Pana o nią zapytać – tylko tym razem bez dziwaczenia. Ana Dz iw acz en ie? O co jej, do licha, chodzi? Chce powiedzieć, że jestem dziwny? Cóż, jestem. Jak sądzę. Być może. Może się zorientowała, jaki byłem zdziwiony, kiedy mnie zaatakowała – czego nikt od bardzo dawna nie robił. „Nienaganny”… Z tym się zgodzę. Od: Christian Grey Temat: Wydawnictwo i Ty? Data: 30 maja 2011 19:10 Do: Anastasia Steele

Anastasio, słowa „dziwaczenie” nie powinien używać ktoś, kto zamierza pracować w wydawnictwie. Nienaganny? W porównaniu z czym, ośmielam się zapytać? I co chcesz wiedzieć o pani Jones? Zaintrygowałaś mnie. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steel Temat: Pan i pani Jones Data: 30 maja 2011 19:17 Do: Christian Grey Szanowny Panie, język ewoluuje i się rozwija. To żywy organizm. Nie tkwi w wieży z kości słoniowej, obwieszonej kosztownymi dziełami sztuki, z widokiem na niemal całe Seattle, z lądowiskiem dla helikopterów na dachu. Nienaganny – w porównaniu z wcześniejszym… jak to Pan ujął… a tak… pieprzeniem. Muszę przyznać, pieprzenie było całkiem nienaganne, kropka, w mojej skromnej opinii – ale przecież sam Pan wie, że mam dość ograniczone doświadczenie w tej dziedzinie. Czy pani Jones jest Pańską byłą poddaną? Ana Czytając jej odpowiedź, wybucham głośnym śmiechem, ale też czuję się zszokowany. Pan i Jon es? Poddan a? Nie ma mowy. An o, cz yż byś była z az drosn a? A jeśli chodzi o język… lepiej pilnuj swojego! Od: Christian Grey Temat: Język. Uważaj, co mówisz! Data: 30 maja 2011 19:22 Do: Anastasia Steele Anastasio, pani Jones jest cenionym i wartościowym pracownikiem. Nigdy nie łączyły mnie z nią żadne stosunki poza zawodowymi. Nie zatrudniam nikogo, z kim łączyłyby mnie jakiekolwiek stosunki seksualne. Jak mogłaś w ogóle tak pomyśleć? Jedyną osobą, dla której zrobiłbym wyjątek, jesteś Ty – ponieważ jesteś inteligentną młodą kobietą o niezwykłych zdolnościach negocjacyjnych. Chociaż jeśli w dalszym ciągu będziesz wysławiać się w ten sposób, zastanowię się nad zatrudnieniem Ciebie. Cieszę się, że masz ograniczone doświadczenie. Będzie takie w dalszym ciągu – ograniczy się wyłącznie do mnie. Uznam „nienaganny” za komplement – choć jeśli o Ciebie chodzi, nigdy nie wiem, co tak naprawdę myślisz i czy tym razem jak zwykle góry nie wzięło Twoje poczucie ironii.

Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Ze swojej wieży z kości słoniowej Choć z drugiej strony to chyba nie najlepszy pomysł, żeby Ana pracowała dla mnie. Od: Anastasia Steele Temat: Nie do każdej herbaty pasuje porcelana Data: 30 maja 2011 19:27 Do: Christian Grey Szanowny Panie Gray, chyba jasno się wyraziłam w kwestii mojej pracy dla Pańskiej firmy. Moje zdanie się nie zmieniło, nie zmienia i nigdy nie zmieni. Muszę teraz Pana pożegnać, ponieważ właśnie przyszła Kate z jedzeniem. Moje poczucie ironii wraz ze mną życzy Panu dobrej nocy. Odezwę się po przyjeździe do Georgii. Ana Z jakiegoś powodu trochę mnie złości, że nie chciałaby dla mnie pracować. Ma imponującą średnią. Jest bystra, czarująca, zabawna; byłaby świetnym nabytkiem dla firmy. Ma też dość rozumu, żeby powiedzieć nie. Od: Christian Grey Temat: Nawet do Twinings English Breakfast Tea? Data: 30 maja 2011 19:29 Od: Christian Grey Dobranoc, Anastasio. Mam nadzieję, że Ty i Twoje poczucie ironii będziecie mieć udany lot. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Odsuwam od siebie wszystkie myśli o Anie i zaczynam pisać odpowiedź do Eleny. Od: Christian Grey Temat: Weekend Data: 30 maja 2011 19:47 Do: Elena Lincoln Witaj, Eleno. Straszna plotkara z tej mojej matki. Cóż mogę powiedzieć? Poznałem dziewczynę. Przyprowadziłem ją na kolację. To nic nie znaczy. Co u Ciebie słychać?

Najlepszego, Grey Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Elena Lincoln Temat: Weekend Data: 30 maja 2011 19:50 Do: Christian Grey Christianie, przecież to same bzdury. Umówmy się na kolację. Jutro? Była ELENA LINCOLN ESCLAVA Dla piękna, które jest Tobą™ Kurw a! Od: Christian Grey Temat: Weekend Data: 30 maja 2011 20:01 Do: Elena Lincoln Jasne. Najlepszego, Christian Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Elena Lincoln Temat: Weekend Data: 30 maja 2011 20:05 Do: Christian Grey Chcesz poznać dziewczynę, o której wspominałam? Była ELENA LINCOLN ESCLAVA Dla piękna, które jest Tobą™ Nie w tej chwili.

Od: Christian Grey Temat: Weekend Data: 30 maja 2011 20:11 Do: Elena Lincoln Na razie wolę poczekać, dokąd zaprowadzi mnie aktualna umowa. Widzimy się jutro. C. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Siadam, żeby przeczytać szkic oferty dla Eamona Kavanagha, potem biorę się za opis domów wydawniczych w Seattle przygotowany przez Marca. Tuż przed dziesiątą wieczorem przerywa mi dźwięk przychodzącej poczty. Jest późno. Zakładam, że to wiadomość od Any. Od: Anastasia Steele Temat: Przesadne gesty Data: 30 maja 2011 21:53 Do: Christian Grey Drogi Panie Grey, przeraża mnie, skąd Pan wiedział, jakim lecę samolotem. Pańskie prześladowanie nie zna granic. Miejmy nadzieję, że doktor Flynn wrócił już z urlopu. Zrobiłam sobie manicure, wzięłam masaż pleców i wypiłam dwa kieliszki szampana – bardzo przyjemny początek wakacji. Dziękuję, Ana To znaczy, że przebukowali jej bilet na pierwszą klasę. Dobra robota, Andreo. Od: Christian Grey Temat: Ależ bardzo proszę Data: 30 maja 2011 21:59 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, doktor Flynn wrócił, mam wizytę w przyszłym tygodniu. Kto Pani masował plecy? Christian Grey

Prezes posiadający odpowiednich przyjaciół Grey Enterprises Holdings, Inc. Sprawdzam godzinę, o której wysłała maila. W tej chwili powinna być w samolocie, pod warunkiem że wystartowała planowo. Szybko otwieram Google i zerkam na odloty z Sea-Tac. Jej lot zaczął się o czasie. Od: Anastasia Steele Temat: Silne, sprawne ręce Data: 30 maja 2011 22:22 Do: Christian Grey Szanowny Panie, bardzo miły młody człowiek masował mi plecy. Tak. Doprawdy bardzo miły. Nie spotkałabym Jeana-Paula w zwykłej hali odlotów – dlatego jeszcze raz dziękuję za tę przyjemność. Co u diabła? Obawiam się, że nie będę mogła pisać, kiedy wystartujemy, poza tym potrzebna mi drzemka dla urody, zważywszy na to, jak niewiele ostatnio spałam. Miłych snów, Panie Grey… myślę o Panu. Ana Chce wzbudzić moją zazdrość? Czy ma pojęcie, jak straszliwy potrafi być mój gniew? Nie ma jej zaledwie od kilku godzin, a już celowo próbuje mnie rozzłościć. Czemu mi to robi? Od: Christian Grey Temat: Korzystaj, póki możesz Data: 30 maja 2011 22:25 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, wiem, co kombinujesz – i możesz mi wierzyć, udało Ci się. Następnym razem polecisz w luku bagażowym, związana i zakneblowana, w skrzyni. Nie kłamię, mówiąc, że zajmowanie się Tobą w tym stanie sprawi mi o wiele większą przyjemność niż zmiana Twojego biletu. Z niecierpliwością czekam Twojego powrotu. Christian Grey Prezes ze świerzbiącą ręką Grey Enterprises Holdings, Inc. Odpowiedź przychodzi niemal natychmiast.

Od: Anastasia Steele Temat: To jakieś żarty? Data: 30 maja 2011 22:30 Do: Christian Grey Sam widzisz – nie mam pojęcia, czy żartujesz – a jeśli nie, to chyba zostanę w Georgii. Skrzynie to dla mnie granica bezwzględna. Wybacz, że Cię rozgniewałam. Powiedz, że mi wybaczasz. A. Oczywiście, że żartuję… w pewnym sensie. Przynajmniej wie, że jestem zły. Jej samolot powinien już startować. Jakim cudem przysyła maile? Od: Christian Grey Temat: Żarty Data: 30 maja 2011 22:31 Do: Anastasia Steele Jakim sposobem piszesz maile? Ryzykujesz życie wszystkich na pokładzie, w tym swoje, korzystając z blackberry’ego? Uważam, że to złamanie jednej z zasad. Christian Grey Prezes z dwoma świerzbiącymi rękami Grey Enterprises Holdings, Inc. A dobrze wiemy, czym grozi łamanie zasad, panno Steele. Sprawdzam stronę Sea-Tac: jej samolot wystartował. Przez jakiś czas nie będę miał od niej żadnych wiadomości. Na tę myśl, jak również po tych jej numerach z mailami popadam w gorszy nastrój. Zostawiam pracę i idę do kuchni z zamiarem nalania sobie drinka; dzisiaj to będzie Armagnac. Taylor zagląda przez drzwi do salonu. – Nie teraz – warczę. – Oczywiście, proszę pana – mówi i wraca tam, skąd przyszedł. Nie w yż yw aj się n a person elu, G rey. Zły na siebie, podchodzę do okien i spoglądam na rozciągający się przede mną widok Seattle. Jak to możliwe, że aż tyle dla mnie znaczy, i dlaczego nasz związek nie zmierza tam, dokąd bym sobie życzył? Mam nadzieję, że w Georgii pójdzie po rozum do głowy i podejmie właściwą decyzję. Prawda? Niepokój dławi mi pierś. Pociągam kolejny łyk trunku i siadam do fortepianu, żeby trochę pograć.

WTO RE K, 31 MAJA 2011 Mamusia poszła. Nie wiem dokąd. On tutaj jest. Słyszę jego buciory. To bardzo głośne buciory. Mają srebrne klamry. Tupią. Głośno. Tupie. I krzyczy. Siedzę w szafie mamusi. Chowam się. On mnie nie usłyszy. Potrafię być cicho. Bardzo cicho. Cicho, bo mnie tu nie ma. – Ty pieprzona dziwko! – krzyczy. Dużo krzyczy. – Ty pieprzona dziwko! Krzyczy na mamusię. Krzyczy na mnie. Bije mamusię. Bije mnie. Słyszę, jak zamykają się drzwi. Już go tu nie ma. Mamusi też nie ma. Dalej siedzę w szafie. Jest ciemno. Ja jestem bardzo cicho. Siedzę bardzo długo. Bardzo, bardzo długo. Gdzie jest mamusia? Kiedy otwieram oczy, na niebie pojawiają się pierwsze promienie brzasku. Zegar na wyświetlaczu pokazuje 5:23. Spałem niespokojnie, nawiedzany przez niemiłe sny, i chociaż jestem wyczerpany, postanawiam, że pójdę pobiegać, żeby się rozbudzić. Ubrany w dres biorę telefon. Jest wiadomość od Any. To dobrze. Dotarła na miejsce i jest bezpieczna. Ta myśl mnie cieszy. Szybko przeglądam maile. Od razu rzuca mi się w oczy temat jej maila: „Lubisz mnie straszyć?”. Kuź w a, w ż adn ym raz ie. Czuję mrowienie na głowie. Siadam na łóżku i przewijam tekst. Musiała to napisać w czasie międzylądowania w Atlancie. Od: Anastasia Steele Temat: Lubisz mnie straszyć? Data: 31 maja 2011 06:52 EST Do: Christian Grey Wiesz, jak nie lubię, kiedy wydajesz na mnie pieniądze. Fakt, jesteś bardzo bogaty, mimo to i tak czuję się niekomfortowo, jakbyś mi płacił za seks. Z drugiej strony podoba mi się latanie pierwszą klasą, jest dużo bardziej cywilizowana od ekonomicznej. Dlatego dziękuję Ci. Mówię szczerze – i naprawdę Jean-Paul świetnie masuje. Jest stuprocentowym gejem. Wcześniej o tym nie wspomniałam, bo wiedziałam, że Cię to zdenerwuje. Ale to dlatego, że byłam na Ciebie zła, za co przepraszam.

Ty jednak jak zwykle przesadziłeś ze swoją reakcją. Nie możesz do mnie tak pisać – związana i zakneblowana w skrzyni. (Mówiłeś poważnie czy też miał to być żart?) To mnie przeraża… Ty mnie przerażasz… zauroczyłeś mnie kompletnie, biorąc pod uwagę życie, jakie wiedziesz, o istnieniu którego do ubiegłego tygodnia nie miałam nawet pojęcia, a potem piszesz coś takiego, więc mam ochotę uciec z wrzaskiem gdzie pieprz rośnie. Oczywiście nie zrobię tego, ponieważ za Tobą tęsknię. Naprawdę tęsknię. Chcę, żeby nam się udało, ale przeraża mnie głębia uczuć, jakie do Ciebie żywię, i mroczna ścieżka, którą mnie prowadzisz. To, co proponujesz, jest erotyczne i seksowne, i zżera mnie ciekawość, ale też boję się, że mnie zranisz – fizycznie i psychicznie. Po trzech miesiącach możesz powiedzieć do widzenia i co wtedy ze mną będzie? Z drugiej jednak strony przypuszczam, że każdy związek może się w ten sposób skończyć. Ale takiego związku nigdy sobie nie wyobrażałam, tym bardziej że to mój pierwszy. Dla mnie to prawdziwy akt wiary. Miałeś rację, mówiąc, że nie mam w sobie nic z poddanej… i teraz muszę się z Tobą zgodzić. Mimo że to powiedziałam, chcę z Tobą być i spróbuję, skoro taki jest Twój warunek, boję się jednak, że to mnie pogrąży i skończę cała posiniaczona i sponiewierana – a to wcale mi się nie podoba. Tak się cieszę, że obiecałeś bardziej się starać. Muszę tylko zrozumieć, co dla mnie oznacza „bardziej”, i jest to jeden z powodów, dla których postanowiłam na jakiś czas wyjechać. Przy Tobie jestem jak ślepa i kiedy jesteśmy razem, nie potrafię myśleć jasno. Ogłaszają mój lot. Muszę iść. Więcej napiszę później. Twoja Ana Udziela mi reprymendy. Po raz kolejny. Ale zdumiała mnie swoją szczerością. Wiele zrozumiałem. Czytam jej maila od nowa i jeszcze raz, i jeszcze. Za każdym razem zatrzymuję się na dłużej przy „Twoja Ana”. Moja An a. Chce, żeby nam się udało. Chce być ze mną. Jest n adz ieja, G rey. Kładę telefon na łóżku i postanawiam, że koniecznie muszę pobiegać, żeby oczyścić umysł, bym mógł napisać odpowiedź. Jak zwykle biegnę ulicą Stewart do Westlake Avenue, potem kilka okrążeń Denny Park. W uszach dudni mi „She Just Likes to Fight” Four Tet. Słowa Any dały mi dużo do myślenia. Płacę jej z a seks. Jak jakiejś dz iw ce. Nigdy o niej w ten sposób nie myślałem. Już sam pomysł doprowadza mnie do szału. Jeszcze raz biegnę wokół parku, nakręcany gniewem. Czemu ona to sobie robi? Jestem bogaty, ale co z tego? Ana musi się do tego przyzwyczaić. Przypominam sobie naszą wczorajszą rozmowę o odrzutowcu należącym do GEH. Nie przyjęła mojej propozycji.

Przynajmniej nie chce mnie dla moich pieniędzy. Ale czy w ogóle mnie chce? Mówi, że ją oślepiam. Rany, wszystko jej się pomyliło. To ona oślepia mnie, w sposób, jakiego nigdy nie doświadczyłem, a mimo to poleciała na drugi koniec kraju, żeby ode mnie uciec. Jak mam się z tym czuć? Ma rację. Wiodę ją mroczną ścieżką, która jednak jest znacznie bardziej intymna od zwykłego waniliowego związku – a przynajmniej ja to tak postrzegam. Wystarczy spojrzeć na Elliota i jego niepokojące, beztroskie podejście do spotykania się z kobietami. Różnica widoczna jest gołym okiem. Nigdy nie skrzywdziłbym jej ani fizycznie, ani emocjonalnie – jak mogła tak pomyśleć? Chcę tylko, żeby przekraczała granice, przekonała się, do czego jest zdolna, a do czego nie. Oczywiście, za łamanie zasad będę ją karać… owszem, to może boleć, ale nigdy nie zrobię niczego, czego nie potrafiłaby znieść. Możemy ustalić, co chciałbym robić. Możemy zmierzać ku temu powoli. I tu mamy problem. Jeżeli będzie gotowa zrobić to, czego od niej oczekuję, będę musiał ją do tego przekonać i dać jej „więcej”. Co to może być… jak na razie nie mam zielonego pojęcia. Przedstawiłem ją moim rodzicom. To bez wątpienia było „więcej”. I okazało się nie aż takie trudne. Biegnę wokół parku wolniej, żeby zrozumieć, co tak naprawdę zaniepokoiło mnie w jej mailu. Nie chodzi o jej strach, lecz o to, że przeraża ją głębia uczuć, jakie do mnie żywi. Co to znaczy? Obce mi uczucie wzbiera mi w piersi, a płuca krzyczą o tlen. To mnie przeraża. Tak bardzo, że zmuszam się do większego wysiłku, bym poczuł wyczerpanie w nogach i w piersi, poczuł zimny pot spływający mi po plecach. T ak. Nie tędy droga, G rey. Nie trać kontroli. Po powrocie do mieszkania biorę szybki prysznic i golę się, a potem ubieram. Gdy idę do gabinetu, w kuchni zastaję Gail. – Dzień dobry, panie Grey. Kawy? – Poproszę – mówię, nie zatrzymując się. Mam do wykonania misję. Przy biurku odpalam komputer i układam odpowiedź do Any. Od: Christian Grey Temat: W końcu! Data: 31 maja 2011 07:30 Do: Anastasia Steele Anastasio, złości mnie, że zaczynasz ze mną rozmawiać otwarcie i szczerze, jak tylko dzieli nas odległość. Czemu nie stać Cię na to, kiedy jesteśmy razem? To prawda, jestem bogaty. Pogódź się z tym. Czemu nie mogę wydawać na Ciebie pieniędzy? Na miłość boską, Twojemu ojcu powiedzieliśmy, że jestem Twoim chłopakiem. Czy nie to właśnie robią chłopacy? Jako Twój pan oczekiwałbym, że zaakceptujesz wszystko, co na Ciebie wydaję, bez kwestionowania. Tak przy okazji, powiedz też matce.

Nie wiem, co powiedzieć na Twój zarzut, że traktuję Cię jak dziwkę. Nie ujęłaś tego w ten sposób, ale w zasadzie do tego się to właśnie sprowadza. Nie wiem, co powinienem i mogę powiedzieć, byś przestała tak się czuć. Chcę, żebyś miała wszystko co najlepsze. Pracuję wyjątkowo ciężko, żebym mógł wydawać pieniądze wedle uznania. Mogę Ci kupić wszystko, czego tylko zapragniesz, i bardzo tego chcę. Możesz to nazwać redystrybucją bogactwa. Lub zwyczajnie przyjmij, że nigdy, przenigdy nie potrafiłbym myśleć o Tobie w sposób, jaki sugerujesz, i złości mnie, że w ten sposób siebie postrzegasz. Jak na tak inteligentną, dowcipną, piękną młodą kobietę masz ogromne problemy z samooceną i zaczynam się zastanawiać, czy nie umówić Cię na wizytę do doktora Flynna. Wybacz mi, że Cię wystraszyłem. Myśl, że mógłbym wzbudzać w Tobie strach, jest mi obrzydliwa. Naprawdę uwierzyłaś, że pozwoliłbym Ci podróżować w luku bagażowym? Na litość, przecież proponowałem Ci mój odrzutowiec. Tak, to miał być żart, jak widać kiepski. Jednak z drugiej strony wizja Ciebie związanej i zakneblowanej podnieca mnie (to nie żart – to prawda), ze skrzyni mogę zrezygnować – skrzynie mnie nie interesują. Wiem, że nie podoba Ci się kneblowanie – rozmawialiśmy już o tym – i omówimy to, jeśli/kiedy Cię zaknebluję. Wydaje mi się, że nie rozumiesz, iż w relacji pan/poddana to poddana ma prawdziwą władzę. To znaczy, że Ty. Powtarzam raz jeszcze – Ty masz całą władzę. Nie ja. W hangarze powiedziałaś nie. Nie mam prawa Cię dotknąć, jeśli powiesz nie – dlatego właśnie zawarliśmy umowę – co zrobisz, a czego nie. Jeżeli spróbujemy czegoś, a Tobie się to nie spodoba, możemy umowę poprawić. To zależy od Ciebie – nie ode mnie. Jeżeli więc nie chcesz być związana i zakneblowana w skrzyni, tak się nie stanie. Pragnę dzielić z Tobą mój styl życia. Nigdy niczego nie pragnąłem równie mocno. Prawdę powiedziawszy, budzi mój wielki respekt, że ktoś tak niewinny jak Ty chce spróbować. Nawet nie wiesz, jakie to robi na mnie wrażenie. Nie dostrzegasz, że rzuciłaś na mnie czar, mimo że powtarzałem Ci to nieskończoną ilość razy. Nie chcę Cię stracić. Denerwuję się, że pokonałaś trzy tysiące mil, żeby uciec ode mnie na kilka dni, ponieważ w mojej obecności nie potrafisz jasno myśleć. Ze mną jest tak samo, Anastasio. Tracę rozsądek, kiedy jesteś przy mnie, Anastasio – to świadczy o głębi mojego uczucia do Ciebie. Rozumiem Twoje obawy. Próbowałem trzymać się od Ciebie z daleka; wiedziałem, że jesteś niedoświadczona, gdybym jednak wiedział dokładnie, jak bardzo jesteś niewinna, nigdy bym o Ciebie nie zabiegał – a mimo to wciąż rozbrajasz mnie, jak nikt dotąd. Na przykład Twój mail: czytałem go niezliczoną ilość razy, próbując zrozumieć Twój punkt widzenia. Trzy miesiące to umowny okres. Możemy go przedłużyć do sześciu miesięcy, roku nawet. Chcesz, żeby jak długo trwał? Co sprawi, że poczujesz się bezpiecznie? Powiedz mi. Rozumiem, że dla Ciebie to niezwykły akt wiary. Muszę zasłużyć na Twoje zaufanie, ale kiedy mi to nie wychodzi, musisz mi o tym mówić. Wydajesz się taka silna i niezależna, a potem czytam, co napisałaś, i dostrzegam Twoją inną stronę. Anastasio, musimy się nawzajem prowadzić, tylko Ty możesz dawać mi wskazówki. Musisz być ze mną szczera i oboje musimy znaleźć sposób, żeby nam się udało.

Martwisz się, że nie masz w sobie nic z poddanej. Cóż, może i tak jest. W tej sytuacji jedynym miejscem, w którym masz się zachowywać jak na poddaną przystało, będzie pokój zabaw. Tylko tam będę mógł sprawować nad Tobą właściwą kontrolę i tylko tam będziesz mi posłuszna. „Wzorowo” to jedyne określenie, które przychodzi mi na myśl. I nigdy Cię nie posiniaczę i nie sponiewieram. Co najwyżej sprawię, że Twoja skóra się zaróżowi. Poza pokojem zabaw możesz mi się przeciwstawiać. To dla mnie nowe i ożywcze doświadczenie i nie mam najmniejszej ochoty tego zmieniać. Więc tak, powiedz mi, proszę, co rozumiesz przez „więcej”. Zrobię co w mojej mocy, by zachować otwarty umysł, i postaram się dać Ci przestrzeń, której potrzebujesz, i nie nachodzić Cię w czasie Twojego pobytu w Georgii. Czekam niecierpliwie na Twojego następnego maila. Tymczasem baw się dobrze, ale nie za dobrze. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Naciskam klawisz wyślij i dopijam wystygłą już kawę. Teraz musisz czekać, Grey. Zobaczyć, co powie. Wpadam do kuchni, w której Gail przygotowała dla mnie śniadanie. Taylor czeka w samochodzie, żeby zawieźć mnie do pracy. – Co chciałeś ode mnie wczoraj wieczorem? – pytam go. – To nie było nic ważnego, proszę pana. – To dobrze – odpowiadam i wyglądam przez okno, starając się nie myśleć o Anie i Georgii. Ponoszę sromotną klęskę, za to rodzi się w mojej głowie pewien pomysł. Dzwonię do Andrei. – Dzień dobry. – Dzień dobry, panie Grey. – Jadę do pracy, ale czy możesz połączyć mnie z Billem? – Tak, proszę pana. Kilka sekund później w słuchawce rozlega się głos Billa. – Panie Grey? – Czy twoi ludzie sprawdzali, czy w Georgii można wybudować zakłady techniczne? Konkretnie w Savannah? – Sądzę, że tak, proszę pana. Ale musiałbym sprawdzić. – Sprawdź. I oddzwoń do mnie. – Oczywiście. Czy to wszystko? – Na razie. Dzięki. Dzień mam wypełniony spotkaniami. Sporadycznie sprawdzam maile, ale nie przychodzi nic od Any. Zastanawiam się, czy onieśmielił ją ton mojego maila, czy też jest zajęta czymś innym. Cz ym m ian ow icie? Nie potrafię o niej nie myśleć. Przez cały dzień wymieniam SMS-y z Caroline Acton, zatwierdzając bądź odrzucając stroje, jakie wybrała dla Any. Mam nadzieję, że jej się spodobają: we wszystkim będzie wyglądać oszałamiająco.

Bill dzwoni z informacją, że w pobliżu Savannah jest idealne miejsce na naszą budowę. Ruth właśnie wszystko sprawdza. Przynajmniej nie jest to Detroit. Dzwoni Elena i umawiamy się na kolację w Columbia Tower. – Christianie, nic nie mówisz o tej swojej dziewczynie. Jesteś bardzo tajemniczy – droczy się ze mną. – Opowiem ci wszystko wieczorem. Teraz jestem zajęty. – Zawsze jesteś zajęty – śmieje się. – Widzimy się o ósmej. – Do zobaczenia. Czemu kobiety w moim życiu są takie wścibskie? Elena. Moja matka. Ana… Po raz setny zastanawiam się, co teraz robi. I proszę, w końcu przychodzi jej odpowiedź. Od: Anastasia Steele Temat: Rozwlekły? Data: 31 maja 2011 19:08 EST Do: Christian Grey Panie, prawdziwie elokwentny z Pana pisarz. Muszę iść na kolację do klubu golfowego Boba i tak dla Pańskiej wiadomości, przewracam oczami na samą myśl. Ale Pan i Pańska świerzbiąca ręka jesteście daleko ode mnie, więc mój tyłek jest bezpieczny, jak na razie. Bardzo mi się podobał Twój mail. Odpowiem, jak tylko będę mogła. Już za Tobą tęsknię. Miłego popołudnia. Twoja Ana Nie napisała „nie” i tęskni za mną. Oddycham z ulgą i rozbawiony odpisuję. Od: Christian Grey Temat: Twój tyłek Data: 31 maja 2011 16:10 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, tytuł tego maila mnie rozprasza. Nie muszę dodawać, że Twój tyłek jest bezpieczny – na razie. Miłej kolacji, i ja także za Tobą tęsknię, zwłaszcza za tyłeczkiem i wyszczekaną buzią. Moje popołudnie zapowiada się nudno i tylko myśli o Tobie i Twoim przewracaniu oczami nieco je rozjaśnią. Jak sama mądrze zwróciłaś uwagę, ja również cierpię na ten paskudny zwyczaj. Christian Grey Prezes i przewracacz oczami Grey Enterprises Holdings, Inc. Kilka minut później do mojej skrzynki trafia odpowiedź.

Od: Anastasia Steele Temat: Przewracanie oczami Data: 31 maja 2011 19:14 EST Do: Christian Grey Szanowny Panie Grey, proszę przestać do mnie pisać. Próbuję przyszykować się na kolację, a Ty wciąż mnie rozpraszasz, nawet kiedy jestem na drugim krańcu kontynentu. No i właśnie – kto spuszcza Ci lanie, kiedy przewracasz oczami? Twoja Ana Och, An o, ty. Cały cz as. Przypominam sobie, jak kazała mi się nie ruszać i ciągnęła mnie za włosy łonowe, siedząc na mnie okrakiem, naga. Ta myśl mnie podnieca. Od: Christian Grey Temat: Twój tyłek Data: 31 maja 2011 16:18 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, mój tytuł podoba mi się bardziej od Twojego, i to pod wieloma względami. Całe szczęście, że jestem panem własnego losu i nikt mnie nie gani. Z wyjątkiem mojej matki, od czasu do czasu doktora Flynna i ma się rozumieć Ciebie. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Bębnię palcami w biurko, czekając na odpowiedź. Od: Anastasia Steele Temat: Ganię… ja? Data: 31 maja 2011 19:22 EST Do: Christian Grey Szanowny Panie, kiedy miałam dość odwagi, żeby Pana zganić? Chyba myli mnie Pan z kimś innym… co mocno mnie niepokoi. Naprawdę muszę się szykować. Twoja Ana T y. Ty mnie ganisz w swoich mailach, przy każdej okazji – i jakże mógłbym cię pomylić z kimkolwiek innym? Od: Christian Grey

Temat: Twój tyłek Data: 31 maja 2011 16:25 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, robisz to bez przerwy na piśmie. Czy mogę zapiąć Ci sukienkę? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Dozwolone od lat osiemnastu Data: 31 maja 2011 19:28 EST Do: Christian Grey Wolałabym, żebyś ją rozpiął. Jej słowa trafiają bezpośrednio do mojego penisa. Kurw a. To wymaga – jak ona się wyraziła? KRZYKLIWYCH WIELKICH LITER. Od: Christian Grey Temat: Uważaj, o co prosisz… Data: 31 maja 2011 16:31 Do: Anastasia Steele JA TEŻ. Christian Grey, Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Dysząc Data: 31 maja 2011 19:33 EST Do: Christian Grey Powoli… Od: Christian Grey Temat: Jęcząc Data: 31 maja 2011 16:35 Do: Anastasia Steele Chciałbym tam być. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc.

Od: Anastasia Steele Temat: Przyspieszony oddech Data: 31 maja 2011 19:37 EST Do: Christian Grey JA TEŻ BYM CHCIAŁA, ŻEBYŚ TU BYŁ. Któż jeszcze może mnie podniecić przez maila? Od: Anastasia Steele Temat: Przyśpieszony oddech Data: 31 maja 2011 19:39 EST Do: Christian Grey Muszę lecieć. Narka, złotko. Uśmiecham się, czytając jej słowa. Od: Christian Grey Temat: Plagiat Data: 31 maja 2011 16:41 Do: Anastasia Steele Ukradłaś mi kwestię. I zostawiłaś mnie w stanie zawieszenia. Miłej kolacji. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Andrea puka do drzwi i przynosi od Barneya nowe schematy tabletu na energię słoneczną, nad którym pracujemy. Jest zaskoczona, że cieszę się na jej widok. – Dziękuję, Andreo. – Ależ bardzo proszę, panie Grey. – Posyła mi zdziwiony uśmiech. – Czy podać panu kawę? – Poproszę. – Z mlekiem? – Nie, dziękuję. Dzień zrobił się bardzo miły. Dwukrotnie skopałem dupsko Bastille’owi w dwóch rundach kick boxingu. To się nigdy nie zdarza. Po prysznicu wkładam marynarkę i jestem gotowy stawić czoła Elenie i jej pytaniom. Zjawia się Taylor. – Czy mam pana zawieźć? – Nie. Wezmę R8. – Doskonale, proszę pana.

Przed wyjściem sprawdzam pocztę. Od: Anastasia Steele Temat: Jakim prawem nazywasz mnie złodziejką? Data: 31 maja 2011 22:18 EST Do: Christian Grey Panie, zapewne dowie się Pan, że tej kwestii Elliot użył jako pierwszy. Jakiego zawieszenia? Twoja Ana Flirtuje ze mną? Znowu? I jest moją Aną. Znowu. Od: Christian Grey Temat: Niedokończone sprawy Data: 31 maja 2011 19:22 Do: Anastasia Steele Panno Steele, wróciłaś. Wyszłaś tak nagle – akurat w chwili, kiedy zaczynało robić się ciekawie. Elliot nigdy nie był zbyt oryginalny. Sam musiał ukraść komuś tę kwestię. Kolacja się udała? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Naciskam klawisz „wyślij”. Od: Anastasia Steele Temat: Niedokończone sprawy? Data: 31 maja 2011 22:26 EST Do: Christian Grey Kolacja była syta – na pewno się ucieszysz, że zjadłam za dużo. Ciekawie? W jakim sensie? Cieszę się, że je… Od: Christian Grey Temat: Niedokończone sprawy – zdecydowanie Data: 31 maja 2011 19:30 Do: Anastasia Steele

Celowo udajesz głupią? Zdawało mi się, że chcesz, żebym rozpiął Ci sukienkę. I bardzo się na to cieszyłem. Cieszy mnie również, że jesz. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Cóż… zawsze zostaje weekend Data: 31 maja 2011 22:36 EST Do: Christian Grey Jasne, że jem… Tylko w Twojej obecności czuję się tak niepewnie, że tracę apetyt. I nigdy celowo nie udawałabym głupiej, panie Grey. Chyba zdążyłeś się już o tym przekonać. ;) Traci przy mnie apetyt? To niedobrze. I stroi sobie ze mnie żarty. Zn ow u. Od: Christian Grey Temat: Nie mogę się doczekać Data: 31 maja 2011 19:40 Do: Anastasia Steele Zapamiętam to sobie, Panno Steele, i z całą pewnością wykorzystam tę wiedzę na swoją korzyść. Przykro mi, że przy mnie tracisz apetyt. Miałem nadzieję, że go zaostrzam. Ja przy Tobie tego właśnie doświadczam, co jest niezwykle przyjemne. Nie mogę się doczekać następnego razu. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Ćwiczenia lingwistyczne Data: 31 maja 2011 22:36 EST Do: Christian Grey Znowu bawiłeś się słownikiem? Wybucham głośnym śmiechem. Od: Christian Grey Temat: Przejrzałaś mnie Data: 31 maja 2011 19:40

Do: Anastasia Steele Tak dobrze mnie Pani zna, Panno Steele. Wybieram się na kolację ze starą znajomą, więc muszę jechać. Narka, złotko©. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Chociaż bardzo bym chciał przekomarzać się z Aną dalej, nie chcę się spóźnić na kolację. Elenie bardzo by się to nie spodobało. Wyłączam komputer, biorę portfel i telefon i windą zjeżdżam do garażu. Klub Mile High mieści się na najwyższym piętrze Columbia Tower. Nad szczytami parku narodowego Olympic zachodzi słońce, barwiąc niebo na opalizujące odcienie pomarańczu i różu. Ana byłaby zachwycona tym widokiem. Powinienem z nią tu przyjść. Elena siedzi przy stoliku w rogu. Macha do mnie i uśmiecha się. Szef sali prowadzi mnie do jej stolika, a ona się podnosi i podsuwa mi policzek do pocałowania. – Witaj, Christianie – mówi zmysłowo. – Dobry wieczór, Eleno. Jak zwykle wyglądasz zjawiskowo. Całuję ją w policzek, a ona odrzuca na bok swoje jedwabiste platynowe włosy, co robi zawsze, kiedy jest w nastroju do żartów. – Siadaj – mówi. – Czego się napijesz? W palcach z pomalowanymi na szkarłatno paznokciami – jej znak firmowy – trzyma nóżkę kieliszka do szampana. – Widzę, że zaczęłaś od Crystal. – Pomyślałam, że musimy coś uczcić, czyż nie? – Doprawdy? – Christianie. Dziewczyna. Mów. – Poproszę o kieliszek białego Mendocino Sauvignon – zwracam się do kelnera. Kiwa głową i odchodzi. – Nie ma powodu do świętowania? – Unosząc brwi, Elena upija łyk szampana. – Nie rozumiem, czemu robisz wokół tego tyle zamieszania. – Nie robię żadnego zamieszania. Jestem ciekawa. Ile ma lat? Co robi? – Właśnie skończyła studia. – Och. Czy nie jest dla ciebie odrobinę zbyt młoda? Unoszę jedną brew. – Poważnie? Chcesz o tym rozmawiać? Elena się śmieje. – Co u Izaaka? – pytam z uśmieszkiem. Znowu się śmieje. – Jest grzeczny. – W jej oczach pojawiają się łobuzerskie iskierki. – Musisz się bardzo nudzić. – Głos mam oschły. Uśmiecha się z rezygnacją. – Dobry z niego piesek. Zamówimy? Przy zupie krabowej kładę wreszcie kres udręce Eleny.

– Ma na imię Anastasia, studiowała literaturę na WSU i poznałem ją, kiedy przyszła przeprowadzić ze mną wywiad do studenckiej gazety. W tym roku wygłaszałem na jej uczelni mowę. – Podziela twoje upodobania? – Jeszcze nie, ale nie tracę nadziei. – Wow. – No właśnie. Pojechała do Georgii, żeby wszystko sobie przemyśleć. – Daleko. – Wiem. – Patrzę w swoją zupę i zastanawiam się, jak Ana się miewa i co robi; śpi, mam nadzieję… sama. Podnoszę wzrok i widzę, że Elena mi się przygląda. Bardzo uważnie. – Nie widziałam cię w takim stanie – odzywa się. – Co masz na myśli? – Jesteś roztargniony. To do ciebie niepodobne. – To aż takie oczywiste? Kiwa głową i wzrok jej mięknie. – Dla mnie tak. Sądzę, że wywróciła twój świat do góry nogami. Wciągam głęboko powietrze i starając się to zatuszować, podnoszę kieliszek do ust. Bardz o pan i spostrz egaw cz a, pan i Lin coln . – Tak sądzisz? – bąkam. – Tak myślę – odpowiada, spoglądając mi w oczy. – Kompletnie mnie rozbraja. – To bez wątpienia coś nowego. I na pewno zamartwiasz się, co robi w tej Georgii, co sobie myśli. Znam cię. – Tak. Chcę, żeby podjęła właściwą decyzję. – W takim razie pojedź do niej. – Słucham? – Wsiadaj do samolotu. – Serio? – Jeżeli jest niezdecydowana. Użyj swojego powalającego wdzięku. Prycham z kpiną. – Christianie – złości się – kiedy bardzo ci na czymś zależy, sięgasz po to i zawsze zwyciężasz. Wiesz o tym. Podchodzisz do siebie bardzo negatywnie. Wkurza mnie to. Wzdycham. – Sam nie wiem. – Biedaczka na pewno nudzi się tam śmiertelnie. Jedź. Poznasz odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Jeśli odmówi, zajmiesz się czymś innym, a jeśli się zgodzi, wtedy będziesz mógł być przy niej sobą. – Wraca w piątek. – Nie oglądaj się na nic i kuj żelazo, póki gorące. – Powiedziała, że za mną tęskni. – Sam widzisz. – W jej oczach lśni pewność. – Pomyślę o tym. Jeszcze szampana? – Poproszę – mówi i uśmiecha się do mnie jak dziewczynka. W drodze powrotnej do Escali zastanawiam się nad radą Eleny. Mógłbym pojechać do Any. Powiedziała, że za mną tęskni… odrzutowiec jest wolny. Po powrocie do domu czytam jej ostatniego maila.

Od: Anastasia Steele Temat: Odpowiednie towarzystwo przy ko​lacji Data: 31 maja 2011 23:58 EST Do: Christian Grey Mam nadzieję, że kolacja była przyjemna. Ana PS Czy to była pani Robinson? Psiakrew . Oto idealna wymówka. Na to muszę jej odpowiedzieć osobiście. Wzywam Taylora, by mu oznajmić, że rano będzie mi potrzebny Stephan i gulfstream. – Doskonale, panie Grey. Dokąd się pan wybiera? – Lecimy do Savannah. – Tak, proszę pana. W jego głosie słyszę nutkę rozbawienia.

ŚRO DA, 1 CZE RWCA 2011

R

anek okazał się interesujący. O 11:30 czasu pacyficznego wystartowaliśmy z Boeing Field;

pilotuje Stephan ze swoją pierwszą oficer, Jill Beighley; w Georgii mamy być o 19:30 czasu wschodniego. Billowi udało się ustalić na jutro spotkanie z władzami Brownfield Redevelopment w Savannah i być może umówię się z nimi na drinka dzisiaj wieczorem. Jeżeli więc Anastasia nie zechce się ze mną widzieć lub będzie miała inne plany, podróż nie okaże się całkowitą stratą czasu. Jasn e, jasn e. W m aw iaj to sobie, G rey. Taylor zjadł ze mną lekki lunch i teraz porządkuje jakieś papiery, ja natomiast muszę przeczytać całą masę dokumentów. Jedyną niewiadomą w tym równaniu jest spotkanie z Aną. Zobaczymy, jak wszystko się ułoży po przylocie do Savannah; mam nadzieję, że podczas lotu wpadnie mi do głowy jakiś pomysł. Przeczesuję ręką włosy i po raz pierwszy od bardzo dawna kładę się i zasypiam, podczas gdy G550 leci na wysokości trzydziestu tysięcy stóp, zmierzając na międzynarodowe lotnisko Savannah/Hilton Head. Jednostajny szum silników działa na mnie kojąco. Jestem zmęczony. Tak bardzo zmęczony. Będą ci się śn iły kosz m ary, G rey. Nie wiem, czemu teraz są znacznie gorsze. Zamykam oczy. – Tak masz się przy mnie zachowywać. Rozumiesz? – Tak, pani. Przesuwa krwistoczerwony paznokieć po mojej piersi. Wzdrygam się, szarpię krępujące mnie więzy i narasta we mnie ciemność, a skóra pod jej dotykiem mi płonie. Ale nie wydaję żadnego dźwięku. Nie mam odwagi. – Jak będziesz grzeczny, będziesz mógł dojść. W moich ustach. Kurw a. – Ale jeszcze nie. Do tego jeszcze daleko. Jej paznokieć pali moją skórę, od krocza w górę, do pępka. Mam ochotę krzyczeć. Chwyta moją twarz, ściska mi usta, zmuszając mnie, żebym je otworzył, i całuje mnie. Język ma żarłoczny i wilgotny. Strzela skórzanym pejczem. I wiem, że trudno będzie mi to wytrzymać. Ale nie odrywam oczu od swojej nagrody. Jej pieprzonych ust. Gdy pierwsze uderzenie spada i pali moją skórę, ból i przypływ andrenaliny są rozkoszne. – Panie Grey, lądujemy za dwadzieścia minut – informuje mnie Taylor, gwałtownie wyrywając ze snu. – Dobrze się pan czuje? – Tak. Oczywiście. Dziękuję. – Podać panu wodę? – Bardzo proszę.

Oddycham głęboko, by spowolnić galopujące serce, a Taylor podaje mi szklankę zimnej wody Evian. Piję łapczywie, wdzięczny, że tylko Taylor jest ze mną na pokładzie. Nieczęsto śnię o tamtych podniecających dniach z panią Lincoln. Za oknem niebo jest błękitne, rzadkie obłoki różowieją we wczesnowieczornym słońcu. Światło tutaj jest cudowne. Złociste. Kojące. Opadające słońce odbija się w cumulusach. Przez chwilę marzę, by być teraz w szybowcu. Prądy wznoszące muszą tu być fenomenalne. T ak! To właśnie powinienem zrobić: zabrać Anę na lot szybowcem. To chyba będzie coś „więcej”, prawda? – Taylorze. – Tak, proszę pana. – Chciałbym w Georgii polatać z Aną szybowcem. Jutro o świcie, jeżeli znajdziemy odpowiednie miejsce. Może też być później. Tyle że wtedy będę musiał przesunąć spotkanie. – Zajmę się tym. – Koszty nie grają roli. – W porządku, proszę pana. – Dziękuję. Teraz muszę tylko powiedzieć o tym Anie. G550 zatrzymuje się na pasie w pobliżu terminalu Signature Flight Support, gdzie czekają już na nas dwa samochody. Razem z Taylorem wysiadamy z samolotu w obezwładniający upał. Do diabła, okropnie duszno, nawet o tej porze. Przedstawiciel wręcza Taylorowi kluczyki do obydwu samochodów. Unoszę brew. – Ford mustang? – Nic innego nie udało mi się znaleźć w Savannah w tak krótkim czasie. – Dobrze, że to przynajmniej czerwony kabriolet. Choć mam nadzieję, że w takim upale będzie miał klimę. – Powinien mieć pełne wyposażenie, proszę pana. – Świetnie. Dziękuję. Biorę od niego kluczyki i z aktówką w ręce zostawiam go, by mógł przeładować cały bagaż z samolotu do swojego suburbana. Ściskam dłonie Stephanowi i Beighley, dziękując za udany lot. W mustangu wyjeżdżam z lotniska i ruszam w stronę centrum Savannah, słuchając z iPoda Bruce’a. Andrea zarezerwowała mi apartament w Bohemina Hotel, którego okna wychodzą na rzekę Savannah. W zapadającym zmierzchu widok z balkonu jest imponujący; rzeka lśni, odbijając gasnące kolory nieba, oświetlony wiszący most i doki. Niebo płonie głęboką purpurą przechodzącą w róż. Widok jest niemal równie olśniewający jak zmierzch nad Soundem. Nie mam jednak czasu stać tutaj i podziwiać widoki. Podłączam laptop, ustawiam klimatyzację na pełną moc i dzwonię do Ros, by przedstawiła mi najświeższą sytuację. – Christianie, skąd to nagłe zainteresowanie Georgią? – Względy osobiste. Prycha do słuchawki. – Od kiedy to pozwalasz sobie na mieszanie życia prywatnego z interesami? Odkąd poz n ałem An astasię S teele.

– Nie lubię Detroit – odpowiadam ze złością. – Okej – wycofuje się. – Być może spotkam się później na drinka z koordynatorem Savannah Brownfield – mówię, starając się ją ułagodzić. – Nieważne, Christianie. Jest kilka innych spraw, które musimy omówić. Pomoc dotarła do Rotterdamu. Kontynuujemy? – Tak. Trzeba to załatwić. Obiecałem to na lunchu komitetu Koniec z Globalnym Głodem. Sprawa musi być załatwiona, zanim spotkam się z nimi ponownie. – Okej. Wymyśliłeś coś w sprawie zakupu wydawnictwa? – Wciąż jeszcze nie zdecydowałem. – Uważam, że SIP ma pewien potencjał. – Tak. Może. Pozwól, że jeszcze się nad tym zastanowię. – Mam spotkanie z Markiem w sprawie sytuacji Lucasa Woodsa. – Okej, daj mi znać, jak poszło. Zadzwoń później. – Załatwione. Na razie. Staram się uniknąć tego, co nieuniknione. Wiem o tym. Uznałem jednak, że lepiej będzie zaskoczyć pannę Steele – telefonicznie lub mailowo, tego jeszcze nie wiem – kiedy będę miał pełny żołądek, wobec czego zamawiam kolację. Gdy na nią czekam, dostaję SMS-a od Andrei z informacją, że spotkanie na drinka zostało odwołane. Nie przeszkadza mi to. Zobaczę się z nimi jutro rano, pod warunkiem że nie będę latał szybowcem z Aną. Zanim zjawia się obsługa hotelowa, dzwoni Taylor. – Panie Grey. – Taylorze. Wprowadziłeś się? – Tak, proszę pana. Zaraz przyniosą pański bagaż. – Świetnie. – Brunswick Soaring Association ma wolny szybowiec. Poprosiłem Andreę, żeby przefaksowała im pańskie uprawnienia pilotażowe. Jak papiery zostaną podpisane, możemy lecieć. – Doskonale. – Odpowiada im każda pora od szóstej rano. – Jeszcze lepiej. Powiedz, żeby przygotowali szybowiec na szóstą. Wyślij mi ich adres. – Załatwione. Rozlega się pukanie do drzwi – moje bagaże i kolacja zjawiły się jednocześnie. Jedzenie pachnie wyśmienicie: smażone zielone pomidory, krewetki i kukurydzianka. Cóż, w końcu jestem na Południu. Przy jedzeniu rozmyślam, jak rozegrać wszystko z Aną. Może powinienem zjawić się u jej matki w porze śniadania. Przyniósłbym bajgle, potem zabrałbym ją na lot szybowcem. Tak chyba będzie najlepiej. Nie odzywała się przez cały dzień, przypuszczam więc, że się gniewa. Po skończonej kolacji raz jeszcze czytam jej mail. Co, u diabła, ma przeciwko Elenie? Nic nie wie o tym, co nas łączyło. Poza tym to było dawno temu i teraz tylko się przyjaźnimy. Jakim prawem Ana się wścieka? Zresztą gdyby nie Elena, Bóg jeden wie, co by się ze mną stało. Pukanie do drzwi. Przyszedł Taylor. – Dobry wieczór panu. Czy jest pan zadowolony z pokoju? – Tak, może być. – Mam tu dokumenty dla Brunswick Soaring Company. Przeglądam umowę wynajmu. Wygląda, że jest w porządku. Podpisuję ją i oddaję Taylorowi.

– Sam dotrę jutro na miejsce. Będziesz tam? – Tak, proszę pana. Od szóstej. – Dam ci znać, gdyby coś się zmieniło. – Mam rozpakować pańskie rzeczy? – Tak, proszę. Kiwa głową i idzie z moimi walizkami do sypialni. Nie mogę usiedzieć na miejscu. Muszę dokładnie przemyśleć sobie wszystko, co zamierzam powiedzieć Anie. Zerkam na zegarek; jest dwadzieścia po dziewiątej. Długo zwlekałem. Może najpierw powinienem zaserwować sobie szybkiego drinka. Zostawiam Taylora, wciąż zajętego rozpakowywaniem, i postanawiam, że przed kolejną rozmową z Ros i napisaniem maila do Any zajrzę do hotelowego baru. W mieszczącym się na dachu lokalu panuje tłok, udaje mi się jednak znaleźć miejsce przy końcu baru i zamawiam piwo. Miejsce jest modne i nowoczesne, z nastrojowym światłem i luźną atmosferą. Rozglądam się, starając się unikać spojrzeń dwóch siedzących obok mnie kobiet… i nagle moją uwagę przyciąga jakiś ruch; refleks światła w lśniących rdzawych włosach. T o An a. Kuź w a. Nie patrzy w moją stronę, siedzi naprzeciwko kobiety, która musi być jej matką. Podobieństwo jest uderzające. Co za pieprzony zbieg okoliczności. Ze wszystkich barów… Jez us. Przyglądam się im urzeczony. Piją koktajle – chyba cosmopolitany. Matka Any jest uderzająco piękna: jak Ana, tyle że starsza; wygląda na tuż przed czterdziestką, ma długie ciemne włosy i oczy tak samo błękitne jak Any. Ma w sobie coś cygańskiego… na pierwszy rzut oka zupełnie nie wygląda na członkinię klubu golfowego. Być może ubrała się tak na wyjście ze swoją młodą piękną córką. Coś fenomenalnego. Chw ytaj okaz ję, G rey. Sięgam po telefon do kieszeni dżinsów. Pora, by wysłać Anie mail. To powinno być interesujące. Sprawdzę, w jakim jest nastroju… i wszystko będę widział. Od: Christian Grey Temat: Towarzystwo przy kolacji Data: 1 czerwca 2011 21:40 EST Do: Anastasia Steele Tak, jadłem kolację z panią Robinson. To tylko stara znajoma, Anastasio. Nie mogę się doczekać naszego kolejnego spotkania. Tęsknię. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Jej matka ma poważną minę. Być może martwi się o córkę albo stara się wyciągnąć od niej jakieś informacje. Pow odz en ia, pan i Adam s. Przez chwilę zastanawiam się, czy rozmawiają o mnie. Jej matka wstaje; chyba wychodzi do toalety. Ana zagląda do torebki i wyjmuje z niej swojego blackberry’ego.

Zacz yn am y… Czyta, zgarbiona, bębniąc palcami w blat stołu. Zaczyna wściekle uderzać w klawisze telefonu. Nie widzę jej twarzy, co mnie denerwuje, ale chyba nie przejęła się zbytnio tym, co właśnie przeczytała. Po chwili odkłada telefon, najwyraźniej z obrzydzeniem. Niedobrze. Wraca jej matka i kiwa na kelnera, żeby przyniósł im następne drinki. Ciekawe, ile już wypiły. Sprawdzam telefon i jak było do przewidzenia, przyszła odpowiedź. Od: Anastasia Steele Temat: STARE towarzystwo przy kolacji Data: 1 czerwca 2011 21:42 EST Do: Christian Grey Nie tylko stara znajoma. Znalazła sobie kolejnego małolata, którego może pożreć? Jesteś już dla niej za stary? Czy dlatego właśnie Wasz związek się skończył? Co do cholery? Czytając, czuję narastający gniew. Isaac jest pod trzydziestkę. Jak ja. Jak ona śmie? Przemawia przez nią alkohol? Pora się określić, G rey. Od: Christian Grey Temat: Uważaj… Data: 1 czerwca 2011 21:45 EST Do: Anastasia Steele Nie będę o tym rozmawiać za pośrednictwem poczty elektronicznej. Ile cosmopolitanów zamierzasz wypić? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Patrzy na telefon, gwałtownie prostuje się na krześle i rozgląda po barze. Cz as n a prz edstaw ien ie, G rey. Kładę na barze dziesięć dolców i wolnym krokiem podchodzę do ich stolika. Nasze spojrzenia się spotykają. Ana blednie – sądzę, że jest w szoku – a ja nie wiem, jak powinienem się z nimi przywitać ani jak zachować spokój, gdy wspomni o Elenie. Drżącymi palcami wsuwa włosy za uszy. Znak, że jest zdenerwowana. – Cześć – mówi spiętym, piskliwym głosem. – Cześć. Pochylam się i całuję ją w policzek. Pachnie oszałamiająco. Sztywnieje, gdy moje usta dotykają jej policzka. Wygląda ślicznie; trochę się opaliła i nie ma stanika. Jej piersi napierają na

jedwabny materiał bluzki, lecz długie włosy Any je skrywają. Mam nadzieję, że tylko ja mogę na nie patrzeć. I chociaż jest zła, cieszę się, że ją widzę. Stęskniłem się. – Christianie, przedstawiam ci moją matkę, Carlę. – Ana wskazuje swoją mamę. – Pani Adams, to zaszczyt móc panią poznać. Jej mama bacznie mi się przygląda. Psiakrew . Sprawdza mnie. Zign oruj to, G rey. Po dłuższej-niż-to-konieczne chwili wyciąga do mnie rękę. – Christianie. – Co ty tu robisz? – pyta Ana oskarżycielskim tonem. – Przyjechałem do ciebie, rzecz jasna. Zatrzymałem się w tym hotelu. – Mieszkasz tutaj? – pyta piskliwie. T ak. Mn ie też trudn o w to uw ierz yć. – Cóż, napisałaś wczoraj, że żałujesz, że mnie tu nie ma – mówię, próbując ocenić jej reakcję. Jak dotąd: niepokój, napięcie, oskarżycielski ton, wymuszony głos. Nie wróży to dobrze. – Zawsze do usług, panno Steele – dodaję z kamienną twarzą w nadziei, że się rozchmurzy. – Christianie, może się z nami napijesz? – proponuje łaskawie pani Adams i patrzy wymownie na kelnera. Potrzebuję czegoś mocniejszego od piwa. – Poproszę gin z tonikiem – zwracam się do kelnera. – Hendricksa, jeśli macie, albo Bombay Sapphire. Do Hendricksa ogórek, limonka z Bombayem. – I jeszcze dwa cosmo, poprosimy – dodaje Ana, zerkając na mnie z niepokojem. I dobrze, że się niepokoi. Uważam, że dość już wypiła. – Christianie, weź sobie, proszę, krzesło. – Dziękuję, pani Adams. Przysuwam krzesło i siadam obok Any. – Przypadkiem zatrzymałeś się w hotelu, do którego przyszłyśmy akurat na drinka? – Z tonu Any wnioskuję, że jest spięta. – A może to wy przyszłyście na drinka akurat do hotelu, w którym się zatrzymałem? Właśnie zjadłem kolację, przyszedłem tutaj i zobaczyłem ciebie. Byłem roztargniony, myślałem o twoim ostatnim mailu – spoglądam na nią znacząco – i nagle patrzę, a to ty. Niezwykły zbieg okoliczności, czyż nie? Ana jest zakłopotana. – Rano byłyśmy z mamą na zakupach, po południu poszłyśmy na plażę. Wieczorem postanowiłyśmy wypić kilka koktajli – wyjaśnia pośpiesznie, jakby się usprawiedliwiała, że pije w barze z matką. – Kupiłaś tę bluzkę? – pytam. Naprawdę wygląda przepięknie. Bluzeczka jest w kolorze szmaragdowej zieleni; dobrze wybrałem – kolory kamieni szlachetnych – paletę barw ubrań skomponowanych dla niej przez Caroline Acton. – Bardzo ci w tym kolorze do twarzy. I opaliłaś się trochę. Wyglądasz prześlicznie. – Słysząc mój komplement, zarumienia się i unosi wargi w uśmiechu. – Cóż, zamierzałem złożyć ci jutro wizytę. Ale spotkałem cię tutaj. Ujmuję ją za rękę, bo pragnę jej dotknąć, i lekko ściskam. Kciukiem gładzę jej dłoń, a jej oddech się zmienia. T ak, An o. Pocz uj to. Nie gn iew aj się n a m n ie.

Spogląda mi w oczy i nagradza mnie nieśmiałym uśmiechem. – Chciałem zrobić ci niespodziankę. Ale jak zwykle, Anastasio, to ty zaskoczyłaś mnie, zjawiając się tutaj. Nie chcę przeszkadzać tobie i twojej mamie. Wypiję szybko drinka i sobie pójdę. Zwalczam chęć pocałowania jej ręki. Nie wiem, co powiedziała o nas swojej matce, jeżeli w ogóle coś mówiła. – Christianie, bardzo się cieszę, że mogłam cię wreszcie poznać osobiście. Ana bardzo serdecznie się o tobie wyrażała – mówi pani Adams z czarującym uśmiechem. – Doprawdy? – Spoglądam na Anę, która się rumieni. S erdecz n ie, tak? Dobrze słyszeć. Kelner stawia przede mną mój gin z tonikiem. – Hendricks, proszę pana. – Dziękuję. Anie i matce podaje świeże cosmopolitany. – Do kiedy zostajesz w Georgii, Christianie? – pyta matka Any. – Do piątku, proszę pani. – Zjesz z nami jutro kolację? I proszę, mów mi Carla. – Bedę zachwycony, Carlo. – Świetnie – mówi. – Wybaczcie mi oboje, muszę wyjść do toalety. Przecież dopiero w niej była? Wstaję, gdy odchodzi, po czym siadam, by stawić czoła gniewowi panny Steele. Znowu ujmuję ją za rękę. – A więc gniewasz się na mnie, że jadłem kolację ze starą przyjaciółką. – Całuję ją w dłoń. – Tak – pada zwięzła odpowiedź. Cz yż by była z az drosn a? – Nasz seksualny związek skończył się dawno temu, Anastasio. Nie pragnę nikogo, tylko ciebie. Czy jeszcze o tym nie wiesz? – Dla mnie jest pedofilką, Christianie. Czuję mrowienie na skórze głowy. – Jesteś bardzo krytyczna. To nie było tak. – Przygnębiony puszczam jej rękę. – Och, to znaczy jak? – pyta gniewnie, wysuwając do przodu tę swoją upartą bródkę. Czy znowu przemawia przez nią alkohol? Mówi dalej. – Wykorzystała bezbronnego piętnastolatka. Gdybyś był piętnastoletnią dziewczynką, a pani Robinson panem Robinson, który cię uwodzi i nakłania do stosunków sadomasochistycznych, też uważałbyś, że to w porządku? Gdyby na przykład chodziło o Mię? Och, teraz już przesadza. – Ano, to nie było tak. W jej oczach pojawia się błysk. Jest naprawdę zła. Dlaczego? To nie ma z nią nic wspólnego. Ale nie chcę wdawać się z nią w kłótnię tutaj, w barze. Miarkuję swój ton. – Och, ja tego tak nie odbierałem. To było dla mnie zbawienne. Właśnie tego potrzebowałem. Dobry Boże, gdyby nie Elena, pewnie bym już nie żył. Z trudem udaje mi się zachować spokój. Ana marszczy brwi. – Nie rozumiem.

S praw , ż eby się z am kn ęła, G rey. – Anastasio, zaraz wróci twoja matka. Krępuję się, rozmawiając o tym teraz. Może później. Jeżeli nie chcesz mnie tutaj, mój odrzutowiec jest gotów w każdej chwili do startu na Hilton Head. Mogę wyjechać. Na jej twarzy maluje się przerażenie. – Nie, nie jedź. Proszę. Jestem podekscytowana, że przyjechałeś – dodaje szybko. Podekscytow an a? Sądziłem co innego. – Po prostu próbuję ci wytłumaczyć – mówi. – Jestem zła, że ledwie wyjechałam, a ty już umawiasz się z nią na kolację. Przypomnij sobie, jak reagujesz, kiedy tylko José się do mnie zbliży. A on jest jedynie moim przyjacielem, nigdy nie uprawiałam z nim seksu. Natomiast ty i ona… – Jesteś zazdrosna? Jak mam ją przekonać, że Elena i ja tylko się przyjaźnimy? Naprawdę nie ma o co być zazdrosna. Jak widać, panna Steele jest zaborcza. Po chwili zdaję sobie sprawę, że mi się to podoba. – Tak, i zła o to, co ci zrobiła – mówi dalej. – Anastasio, ona mi pomogła. To wszystko. A co do twojej zazdrości, postaw się na moim miejscu. Nigdy przez ostatnich siedem lat nie musiałem się przed nikim tłumaczyć z moich poczynań. Dosłownie nikim. Robię, co mi się podoba, Anastasio. Lubię swoją niezależność. Nie poszedłem na spotkanie z panią Robinson, żeby ci dokuczyć. Poszedłem, ponieważ raz na jakiś czas jemy razem kolację. Jest moją przyjaciółką i partnerką w interesach. Ana robi wielkie oczy. Och. Nie w spom in ałem o tym ? Bo i czemu? To nie ma nic wspólnego z nią. – Tak, prowadzimy razem interesy. Seksu już nie uprawiamy. Od wielu lat. – Czemu wasz związek się skończył? – Dowiedział się o nim jej mąż. Czy możemy porozmawiać o tym kiedy indziej? Gdzieś, gdzie będziemy sami? – Chyba nigdy nie zdołasz mnie przekonać, że ona nie jest w pewnym sensie pedofilem. Do kurw y n ędz y, An o! Dość już tego! – Ja o niej w ten sposób nie myślę. Starczy już tego! – mówię groźnie. – Kochałeś ją? Co takiego? – Jak tam, porozmawialiście sobie? – Wraca Carla. Ana uśmiecha się z przymusem, a mnie skręca w żołądku. – Tak, mamo. Cz y kochałem Elen ę? Biorę łyk mojego drinka. Ja ją, kurwa, wielbiłem… ale czy ją kochałem? Co za idiotyczne pytanie. Nie mam pojęcia, czym jest romantyczna miłość. Wszystkie te ckliwe serduszka i kwiatki, o których Ana marzy. Nabiła sobie głowę bzdurami, czytając dziewiętnastowieczne romansidła. Mam dość. – Drogie panie. Zostawię was. Bardzo proszę, dopiszcie to do mojego rachunku, pokój numer 612. Anastasio, zadzwonię do ciebie rano. Carlo, widzimy się jutro. – Och, jak miło słyszeć, jak ktoś zwraca się do mnie moim pełnym imieniem. – Piękne imię dla pięknej dziewczyny.

Ściskam dłoń Carli. Mój komplement był szczery, uśmiech już nie. Ana milczy. Patrzy na mnie, ale ignoruję jej wzrok. Całuję ją w policzek. – Narka, złotko – szepczę jej do ucha, po czym odwracam się i opuszczam bar. Ta dziewczyna prowokuje mnie jak nikt inny. I jest na mnie wkurzona; może ma PMS. Wspominała, że w tym tygodniu powinna dostać okres. Wpadam do pokoju, zatrzaskuję drzwi i idę prosto na balkon. Na zewnątrz jest ciepło. Oddycham głęboko, chłonąc ostry, słonawy zapach rzeki. Zapadła noc i rzeka jest czarna jak atrament, identyczna jak niebo… i mój nastrój. Nawet nie zdążyłem wspomnieć o jutrzejszym locie szybowcem. Wspieram się o balustradę balkonu. Światła na brzegu i most dodatkowo upiększają widok… jednak nie łagodzą mojego gniewu. Czemu tak bronię związku, który zaczął się, kiedy Ana była w czwartej klasie? Przecież to nie ma z nią nic wspólnego. Owszem, związek był niezbyt konwencjonalny. Ale to wszystko. Obiema rękami przeczesuję włosy. Podróż nie przebiega tak, jak sobie wyobrażałem. Być może przyjazd tu był błędem. I pomyśleć, że to właśnie Elena mnie do niego namówiła. Dzwoni telefon. Mam nadzieję, że to Ana, niestety, tylko Ros. – Słucham – warczę do telefonu. – Jezu, Christian. Przeszkadzam w czymś? – Nie, przepraszam. Z czym dzwonisz? Uspokój się, G rey. – Chciałam zdać ci relację z mojej rozmowy z Markiem. Ale jeżeli chwila nie jest odpowiednia, zadzwonię rano. – Nie, mów. Ktoś puka do drzwi. – Chwileczkę, Ros. Otwieram drzwi, spodziewając się ujrzeć za nimi Taylora lub kogoś z obsługi hotelowej, ale przede mną stoi Ana, skrępowana i prześliczna. Prz ysz ła. Otwieram drzwi szerzej i gestem zapraszam ją do środka. – Doliczyliście odprawy? – pytam Ros, nie odrywając wzroku od Any. – Tak. Ana wchodzi do pokoju i patrzy na mnie z niepokojem. Usta ma rozchylone i wilgotne, oczy pociemniałe. Co jest? Zm ien iła z dan ie? Znam to spojrzenie. To pożądanie. Pragnie mnie. I ja także jej pragnę, zwłaszcza po sprzeczce w barze. Po cóż in n ego by tu prz ychodz iła? – Jakie są koszty? – zwracam się z pytaniem do Ros. – Prawie dwa miliony. Gwiżdżę przez zęby. – Sporo nas ten błąd kosztował. – GEH dostanie zakłady światłowodowe. Ros ma rację, to był jeden z naszych celów. – A Lucas? – pytam. – Źle to przyjął. Otwieram minibar i gestem daję Anie znać, żeby coś sobie z niego wzięła. Zostawiam ją i idę do łazienki. – To znaczy? – Dostał ataku.

W łazience odkręcam kurek, zaczynam napełniać wodą ogromną, wpuszczoną w podłogę marmurową wannę i dodaję nieco zapachowego płynu do kąpieli. W wannie zmieściłoby się co najmniej sześć osób. – Przecież większość tych pieniędzy jest dla niego – przypominam Ros i sprawdzam temperaturę wody. – Poza tym dostał też cenę wykupu. Zawsze może zacząć od nowa. Obracam się, żeby wyjść z łazienki, ale powodowany impulsem postanawiam zapalić świeczki artystycznie ustawione na półce. Zapalon e św iecz ki chyba licz ą się jako „w ięcej”? – Cóż, grozi prawnikami, chociaż nie bardzo wiem czemu. Sprawa jest absolutnie czysta. To woda? – pyta Ros. – Tak, przygotowuję sobie kąpiel. – Och, mam skończyć? – Nie. Coś jeszcze? – Tak, Fred chce z tobą rozmawiać. – Poważnie? – Przejrzał nowe projekty Barneya. Wracam do salonu, słuchając, jak Ros przedstawia mi rozwiązanie problemów w projekcie tabletu, i proszę ją, żeby Andrea przesłała mi poprawione schematy. Ana wyjęła z barku butelkę soku pomarańczowego. – Czy to twój nowy sposób zarządzania: nie ma mnie? – pyta Ros. Wybucham śmiechem, choć ubawił mnie raczej wybór Any. Mądra kobieta. Informuję Ros, że w biurze zjawię się dopiero w piątek. – Naprawdę chcesz zrezygnować z Detroit? – Tutaj jest działka, która mnie interesuje. – Czy Bill o tym wie? – pyta znienacka. – Tak, powiedz mu, żeby zadzwonił. – Jasne. Poszedłeś na drinka z tymi gośćmi z Savannah? Wyjaśniam jej, że spotkam się z nimi jutro. Staram się mówić ugodowym, spokojnym tonem, ponieważ jest to dla Ros drażliwa kwestia. – Chcę sprawdzić, co Georgia ma do zaproponowania, jeżeli w to wejdziemy. Z półki zdejmuję szklankę i podaję ją Anie, pokazując jednocześnie na kubełek z lodem. – Jeżeli ich propozycja będzie atrakcyjna – mówię dalej – chyba powinniśmy ją rozważyć, chociaż ten cholerny upał jest zabójczy. Ana nalewa sobie sok. – Trochę późno na zmianę zdania, Christianie, chociaż z drugiej strony może to być mocny argument przetargowy w negocjacjach z Detroit – myśli na głos Ros. – Zgadzam się, Detroit ma swoje zalety, no i jest tam chłodniej. Ale cz ai się tam n a m n ie z byt w iele duchów . – Niech Bill do mnie zadzwoni. Jutro. – Jest już późno, a ja mam gościa. – Tylko nie za wcześnie – ostrzegam Ros. Ros życzy mi dobrej nocy i rozłącza się. Ana spogląda na mnie z rezerwą, gdy ja napawam oczy jej widokiem. Gęste włosy opadają na jej drobne ramiona, okalając jej uroczą, zamyśloną twarzyczkę. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – mówi niemal szeptem. – Nie. – Nie, nie odpowiedziałeś na moje pytanie, czy nie, nie kochałeś jej? Nie da mi spokoju. Opieram się o ścianę i krzyżuję ramiona na piersiach, żeby jej w nie nie porwać.

– Co tutaj robisz, Anastasio? – Właśnie ci powiedziałam. Zakoń cz jej cierpien ie, G rey. – Nie, nie kochałem jej. Wyraźnie się rozluźnia, a na jej twarzy pojawia się ulga. To właśnie chciała usłyszeć. – Prawdziwa z ciebie zielonooka bogini, Anastasio. Kto by pomyślał? Ale cz y jesteś m oją z ielon ooką bogin ią? – Stroi pan sobie ze mnie żarty, panie Grey? – Nie odważyłbym się – odpowiadam. – Och, myślę, że byś się odważył, i myślę, że to robisz. Często. – Uśmiecha się i idealnie równymi zębami przygryza dolną wargę. Robi to celowo. – Proszę przestać przygryzać wargę. Jesteś w moim pokoju, nie widziałem cię od trzech dni i przeleciałem kawał świata, żeby się z tobą spotkać. Muszę mieć pewność, że między nami wszystko jest dobrze, a sposób znam tylko jeden. Chcę ją przelecieć, porządnie. Dzwoni mój telefon, ale wyłączam go, nawet nie sprawdzając kto to. Może zaczekać. Podchodzę do niej. – Pragnę cię, Anastasio. Teraz. I ty pragniesz mnie. Dlatego przyszłaś. – Naprawdę chciałam wiedzieć – mówi. – Skoro już wiesz, zostaniesz czy sobie pójdziesz? – pytam, stając na wprost niej. – Zostaję – odpowiada, patrząc mi wymownie w oczy. – Och, rozumiem. Odwzajemniam spojrzenie, zachwycony jej pociemniałymi źrenicami. – Byłaś na mnie taka zła – szepczę. Nigdy dotąd nie musiałem się przejmować czyimś gniewem, liczyć się z czyimiś uczuciami. – Tak. – Jak dotąd tylko moja rodzina bywała na mnie zła. Ale to miłe. Koniuszkami palców delikatnie muskam jej policzek. Ana zamyka oczy i pod moim dotykiem przechyla głowę. Pochylam się i nosem przesuwam po jej nagim ramieniu, do ucha, wdychając jej słodki zapach i czując, jak w moim ciele budzi się pożądanie. Ręką ujmuję jej kark i zanurzam palce w jej włosach. – Powinniśmy porozmawiać – odzywa się szeptem. – Później. – Tyle rzeczy chcę ci powiedzieć. – Ja tobie także. Całuję zagłębienie pod jej uchem i pociągam ją za włosy, żeby odchyliła głowę, pozwalając mi sięgnąć ustami jej szyi. Kąsam ją delikatnie w brodę i sunę w dół. Moje ciało śpiewa. – Pragnę cię – szepczę i całuję miejsce, w którym pod skórą wyczuwam puls. Jęczy i chwyta mnie za ramiona. Zamieram na sekundę, ale ciemność pozostaje uśpiona. – Krwawisz? – pytam ją pomiędzy pocałunkami. Zamiera. – Tak – mówi. – Masz skurcze? – Nie. – Mówi cicho, ale jest wyraźnie skrępowana. Przestaję ją całować i zaglądam jej w oczy. Czego się wstydzi? Przecież to jej ciało. – Zażyłaś pigułkę?

– Tak. Dobrz e. – Chodź, weźmiemy kąpiel. Wchodzimy do luksusowej łazienki i puszczam rękę Any. Jest gorąco i wilgotno, nad wanną unosi się łagodnie para. Robi mi się gorąco, dżinsy i lniana koszula lepią mi się do skóry. Ana na mnie patrzy, skórę ma wilgotną. – Masz gumkę do włosów? – pytam. Zaraz włosy zaczną się jej kleić do twarzy. Ana wyjmuje gumkę z kieszeni dżinsów. – Zepnij włosy – mówię, a ona szybko i z wdziękiem wykonuje polecenie. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Prz estała się kłócić. Kilka kosmyków wymyka się jej z kucyka, ale wygląda uroczo. Zakręcam kurek i wziąwszy Anę za rękę, prowadzę ją do innej części łazienki, gdzie wielkie złocone lustro wisi nad umywalką wpuszczoną w marmurowy blat. Patrzę w jej oczy w lustrze. Proszę, żeby zdjęła sandały. Ściąga je pośpiesznie i zostawia rzucone na podłogę. – Podnieś ręce – szepczę. Unoszę jej śliczną bluzeczkę, odsłaniając piersi. Sięgam od tyłu rękami, odpinam górny guzik w dżinsach i rozsuwam zamek. – Wezmę cię w łazience, Anastasio. Patrzy mi w oczy w lustrze i oblizuje wargi. W miękkim świetle jej źrenice błyszczą podnieceniem. Nachylam się i obsypuję łagodnymi pocałunkami jej szyję. Wsuwam kciuki za pasek jej dżinsów i wolno zsuwam je ze ślicznego tyłeczka, po drodze chwytając też majtki. Klękam za nią i ściągam jej dżinsy aż do stóp. – Wyjdź z nich – rozkazuję. Chwytając się krawędzi umywalki, posłusznie zrzuca dżinsy; jest teraz naga, a ja mam przed oczami jej dupcię. Rzucam dżinsy, majtki i bluzkę na biały taboret pod umywalką i rozmyślam o tym wszystkim, co mógłbym zrobić z jej pupą. Między jej nogami zauważam niebieski sznureczek; wciąż ma włożony tampon, na razie więc tylko delikatnie całuję i kąsam jej pośladki. Kiedy wstaję, nasze spojrzenia znowu spotykają się w lustrze. Kładę rękę na jej gładkim, płaskim brzuchu. – Popatrz na siebie. Jesteś piękna. Poczuj swój dotyk. Chwytam jej obie ręce i przytrzymując swoimi dłońmi, rozsuwam jej palce, by leżały płasko na jej brzuchu. – Poczuj, jaką masz miękką skórę – szepczę. Zataczając szerokie kręgi jej dłońmi, delikatnie i powoli przesuwam nimi po jej ciele, w górę, aż do piersi. – Zobacz, jakie masz pełne, jędrne piersi. Przytrzymuję jej ręce tak, by objęła nimi piersi. Łagodnie drażnię kciukami jej sutki. Jęczy i wygina się w łuk, pchając piersi w nasze złączone dłonie. Raz po raz delikatnie pociągam za brodawki i z rozkoszą obserwuję w lustrze, jak twardnieją i wydłużają się pod naszym dotykiem. Podobn ie jak pew n a cz ęść m ojego ciała. Ana przymyka oczy i wije się w moich objęciach, pośladkami ocierając się o mój wzwód. Jęczy z głową wspartą o moje ramię. – Właśnie tak, maleńka – mruczę w jej szyję, rozkoszując się jej budzącym się pod moim dotykiem ciałem. Zsuwam jej ręce w dół bioder, potem prowadzę ku jej włosom łonowym. Wsuwam jedną nogę pomiędzy jej uda i rozpycham ją coraz szerzej i szerzej, kierując jej dłonie, najpierw jedną, potem drugą, ku jej kobiecości. Zmuszam, by palcami raz za razem pieściła swoją łechtaczkę.

Jęczy, a ja patrzę w lustrze, jak wije się z rozkoszy. Boż e, praw dz iw a z n iej bogin i. – Spójrz, jak promieniejesz, Anastasio. – Całuję i skubię wargami jej kark, po czym ją puszczam i zostawiam bezwładnie wspartą o umywalkę. Cofam się o krok i patrzę, jak otwiera oczy. – Nie przerywaj – mówię, ciekawy, co zrobi. Waha się przez moment i zaczyna pieścić się jedną ręką, choć już nawet w połowie nie tak entuzjastycznie. Och, n ic z tego n ie będz ie. Szybko zdzieram z siebie przepoconą koszulę, dżinsy i slipy, wypuszczając na wolność moją erekcję. – Wolisz, jak ja to robię? – pytam, patrząc w lustrze w jej rozpłomienione oczy. – O tak, proszę – odpowiada głosem drżącym z rozpaczliwego pożądania. Obejmuję ją, wtulając się w nią od tyłu. Mój penis leży w rowku między jej pięknymi, cudownymi pośladkami. Znowu ujmuję ją za ręce i kieruję w stronę łechtaczki, na zmianę, raz za razem, naciskając ją, gładząc, podniecając. Skomle, kiedy ssę i kąsam jej kark. Nogi zaczynają jej drżeć. Gwałtownie obracam ją twarzą do siebie. Jedną ręką chwytam ją za nadgarstki, drugą ciągnę za kucyk, podnosząc ku sobie jej usta. Całuję ją, pożeram jej usta, rozkoszując się smakiem: soku pomarańczowego i słodkiej, przesłodkiej Any. Oddech ma chrapliwy, jak ja. – Kiedy zaczął ci się okres, Anastasio? Chcę cię pieprz yć bez prez erw atyw y. – Wczoraj – dyszy. – Dobrze. – Odsuwam się i obracam ją. – Trzymaj się umywalki – rozkazuję. Chwytam ją za biodra, unoszę i pociągam ku sobie, zmuszając, żeby się pochyliła. Moja ręka wędruje między jej nogi, ku niebieskiemu sznureczkowi. Wyszarpnąwszy jednym ruchem tampon, wrzucam go do toalety. Ana – jak podejrzewam – z wrażenia wciąga gwałtownie powietrze, ale ja chwytam swojego penisa i szybko w nią wchodzę. Ze świstem oddycham przez zaciśnięte zęby. Kurw a. Ależ jest cudow n a. W span iałe ucz ucie. Jej skóra n a m ojej. Odchylam się i wchodzę w nią znowu, czując każdy jej rozkoszny, gładki centymetr. Ona jęczy i napiera na mnie. O tak, An o. Chwyta się mocniej marmurowego blatu, a ja poruszam się coraz szybciej, przytrzymuję ją za biodra, narastam… narastam, uderzam jeszcze mocniej. Pożądam jej. Posiadam ją. Nie bądź z az drosn a, An o. Pragn ę tylko ciebie. Ciebie. Ciebie. Palcami odnajduję jej łechtaczkę i drażnię ją, pieszczę i stymuluję, aż nogi znowu zaczynają jej dygotać. – Właśnie tak, maleńka – mruczę ochryple i uderzam w nią karzącym rytmem jesteś-moja. Nie kłóć się z e m n ą, An o. Nie sprz eciw iaj. Wwiercam się w nią i jej nogi sztywnieją, a ciało zaczyna dygotać. Nagle wydaje krzyk, zatracona w orgazmie, który pochłania też mnie. – Och, Ano – wyrywa mi się, gdy już dłużej nie mogę, i wytryskuję w nią z całą siłą. Kurw a. – Och, maleńka, czy kiedykolwiek zdołam się tobą nasycić? – szepczę, tonąc w niej cały. Wolno osuwam się na podłogę, pociągając ją za sobą. Tulę ją w ramionach. Siada, wciąż

jeszcze zdyszana, i opiera głowę o moje ramię. S łodki Jez u. Czy było tak kiedykolwiek? Całuję jej włosy, a ona uspokaja się, z zamkniętymi oczami, z wolna odzyskując normalny oddech. Oboje jesteśmy spoceni w gorącej, wilgotnej łazience, ale nie chciałbym teraz być nigdzie indziej. Porusza się. – Krew mi leci – mówi. – Mnie to nie przeszkadza. – Nie chcę wypuścić jej z objęć. – Zauważyłam – mówi oschle. – Tobie przeszkadza? Nie pow in n o. T o z upełn ie n aturaln e. Znałem tylko jedną kobietę, która wzdragała się przed seksem w czasie miesiączki, ale zupełnie nie zwracałem na to uwagi. – Nie, wcale. – Ana zerka na mnie przejrzyście błękitnymi oczami. – Dobrze. Teraz się wykąpiemy. Wypuszczam ją z ramion, a ona ze zmarszczonym czołem wpatruje się w moją pierś. Odrobinę blednie i spogląda na mnie zamglonym wzrokiem. – Co się stało? – pytam zaniepokojony jej miną. – Twoje blizny. Nie są po ospie. – Nie, nie są. – Ton mam lodowaty. Nie chcę o tym roz m aw iać. Wstaję i wyciągam do niej rękę, by również się podniosła. W jej oczach maluje się przerażenie. Za chwilę pojawi się współczucie. – Nie patrz na mnie w ten sposób – mówię ostrzegawczo i puszczam jej rękę. Nie chcę tw ojego pieprz on ego w spółcz ucia, An o. Naw et n ie próbuj. Ana wpatruje się w swoją rękę, jak mniemam, przywołana do porządku. – Ona ci to zrobiła? – odzywa się niemal niesłyszalnie. Patrzę na nią z gniewem i nic nie mówię, starając się powstrzymać narastającą we mnie wściekłość. Moje milczenie sprawia, że Ana podnosi na mnie wzrok. – Ona? – cedzę. – Pani Robinson? Słysząc mój ton, Ana blednie. – Ona nie jest jakimś zwierzęciem, Anastasio. Oczywiście, że nie ona. Naprawdę nie pojmuję, czemu ją tak demonizujesz. Ana pochyla głowę, by uniknąć mojego spojrzenia, mija mnie szybko i wchodzi do wanny. Zanurza się w pianie tak, że nie widzę już jej ciała. Patrzy na mnie ze skruszoną miną i mówi: – Zastanawiam się, jaki byś był, gdybyś jej nie spotkał. Gdyby nie nauczyła cię, hm, takiego stylu życia. Psiakrew . Znowu wróciliśmy do Eleny. Podchodzę do wanny, zanurzam się i siadam na podwodnej ławeczce, by Ana nie mogła mnie dotknąć. Patrzy na mnie, czekając, co odpowiem. Milczenie między nami narasta, aż nie słyszę nic poza dudnieniem krwi w uszach. Kurw a. Nie odrywa ode mnie wzroku. Odpuść, An o! Nie. Nic z tego. Potrząsam głową. Niem oż liw a kobieta.

– Gdyby nie pani Robinson, poszedłbym zapewne w ślady mojej rodzonej matki. Wsuwa mokry kosmyk za ucho i wciąż milczy. Co m am jej pow iedz ieć o Elen ie? Zastanawiam się, co nas łączyło: Elenę i mnie. Myślę o tamtych pełnych namiętności latach. O tajemnicy. Tajnych schadzkach. Bólu. Rozkoszy. Uwolnieniu… Ładzie i porządku, jakie zaprowadziła w moim świecie. – Kochała mnie w sposób, który był dla mnie… do przyjęcia – mówię w zadumie, w zasadzie sam do siebie. – Do przyjęcia? – powtarza Ana z niedowierzaniem. – Tak. Ana czeka na ciąg dalszy. Chce więcej. Cholera. – Zawróciła mnie ze ścieżki ku samozagładzie, którą podążałem. – Głos mam cichy. – Trudno dorastać w idealnej rodzinie, jeśli samemu nie jest się idealnym. Bierze głęboki oddech. Cholera. Nie z n osz ę o tym m ów ić. – Czy ona wciąż cię kocha? Nie! – Nie wydaje mi się, przynajmniej nie w ten sposób. W kółko ci to powtarzam, to było bardzo dawno temu. To już przeszłość. Nie mógłbym jej zmienić, nawet gdybym chciał, a nie chcę. Uratowała mnie przed samym sobą. Nigdy z nikim o tym nie rozmawiałem. Z wyjątkiem doktora Flynna, ma się rozumieć. Z tobą rozmawiam o tym wyłącznie dlatego, że chcę, abyś mi ufała. – Ale ja ci ufam – mówi. – Chcę tylko poznać cię lepiej, a zawsze kiedy próbuję z tobą rozmawiać, rozpraszasz mnie. Tylu rzeczy chcę się dowiedzieć. – Och, na litość, Anastasio. Co chcesz wiedzieć? Co mam zrobić? Wpatruje się w swoje schowane pod wodą ręce. – Po prostu próbuję zrozumieć. Jesteś jedną wielką zagadką. Nigdy wcześniej nikogo takiego nie znałam. Cieszę się, że mówisz to, co chcę wiedzieć. Wiedziona nagłym impulsem przesuwa się w wodzie i siada obok mnie tak, że nasze ciała się stykają. – Proszę, nie złość się na mnie – mówi. – Nie złoszczę się, Anastasio. Po prostu nie przywykłem do tego rodzaju rozmów, takiego drążenia. Tak rozmawiam tylko z doktorem Flynnem i z… Niech to. – Z nią? Z panią Robinson? Rozmawiasz z nią – mówi cicho, lekko chropawym głosem. – Tak, rozmawiam. – O czym? Obracam się twarzą ku niej tak gwałtownie, że woda wylewa się z wanny na podłogę. – Nie dajesz za wygraną, co? O życiu, wszechświecie, interesach, Anastasio. Panią R. i mnie wiele łączy. Możemy rozmawiać o wszystkim. – O mnie? – pyta. – Tak. – Czemu rozmawiacie o mnie? – pyta, teraz już naburmuszona. – Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ty, Ana​stasio. – Co to znaczy? Nikogo, kto z automatu nie podpisał spisanej przez ciebie umowy, nie zadawał żadnych pytań?

Kręcę głową. Nie. – Potrzebuję rady. – I pani Pedo ci doradza? – prycha. – Anastasio, wystarczy – niemal krzyczę. – Chcesz, żebym przełożył cię przez kolano? Ona nie interesuje mnie ani romantycznie, ani seksualnie. Jest drogą mi przyjaciółką i partnerką w interesach. Nic ponad to. Mamy wspólną przeszłość, łączy nas historia, która była dla mnie monumentalnym błogosławieństwem, chociaż jej zniszczyła małżeństwo, ale ta strona naszej znajomości już się zakończyła. Prostuje się. – I twoi rodzice nigdy się nie dowiedzieli? – Nie – odpowiadam burkliwie. – Już ci mówiłem. Spogląda na mnie z rezerwą, wie bowiem, że posunęła się za daleko. – Skończyłaś? – pytam. – Na razie. Bogu niech będą dzięki. Nie kłamała, mówiąc, że o bardzo wielu rzeczach chce mi powiedzieć. Ale nie rozmawiamy o tym, o czym ja chcę mówić. Muszę wiedzieć, na czym stoję. Czy nasz układ ma szanse. Korz ystaj, póki m oż esz , G rey. – Zgoda, moja kolej. Nie odpowiedziałaś na mojego maila. Wsuwa włosy za ucho, potem kręci głową. – Miałam to zrobić. Ale nagle się pojawiłeś. – Wolałabyś, żeby było inaczej? – Wstrzymuję oddech. – Nie, bardzo się cieszę. – Dobrze. Ja też się cieszę, że tu jestem, mimo że mnie przesłuchujesz. I chociaż ewentualnie mogę się zgodzić, że mnie przepytujesz, czy uważasz, że należy ci się jakiś immunitet tylko dlatego, że przeleciałem taki kawał świata, żeby cię ujrzeć? Nie kupuję tego, panno Stee​le. Chcę wiedzieć, co czujesz. Ściąga brwi. – Powiedziałam ci. Cieszę się, że tu jesteś. Dziękuję, że się fatygowałeś. Mówi szczerze. – Cała przyjemność po mojej stronie. Nachylam się, żeby ją pocałować, a ona otwiera się niczym kwiat, szczodra i spragniona. Odsuwam się. – Nie, chyba jednak pragnę się czegoś dowiedzieć, zanim posuniemy się dalej. Wzdycha i wraca to pełne rezerwy spojrzenie. – Co mam ci powiedzieć? – Na przykład co myślisz o umowie, którą być może zawrzemy. Krzywi się lekko, jakby jej odpowiedź miała okazać się nie do zniesienia. O m atko. – Nie wiem, czy zdołam to wytrzymać przez dłuższy okres. Przez cały weekend być kimś, kim tak naprawdę nie jestem. Nie jest to „n ie”. Co więcej, uważam, że ma rację. Ujmuję ją pod brodę i zmuszam, by spojrzała mi w oczy. – Nie, ja też tak nie myślę. – Nabijasz się ze mnie? – Tak, ale życzliwie. – Znowu ją całuję. – Nie najlepsza z ciebie uległa. Otwiera usta ze zdumienia. Czyżby poczuła się dotknięta? A potem wybucha śmiechem,

słodkim, zaraźliwym śmiechem, i już wiem, że się nie obraziła. – Może nie trafiłam na odpowiedniego nauczyciela. Celn a uw aga, pan n o S teele. Także się śmieję. – Może. Może powinienem traktować cię bardziej surowo. – Obserwuję wyraz jej twarzy. – Czy kiedy zbiłem cię pierwszy raz, bardzo ci się nie podobało? – W sumie było nie najgorzej – mówi, lekko się rumieniąc. – Chodzi bardziej o sam pomysł? – dopytuję się. – Chyba tak. Odczuwanie przyjemności tam, gdzie nie powinno jej być. – Pamiętam, że czułem to samo. Trochę trwa, zanim się człowiek przyzwyczai. Wreszcie o tym rozmawiamy. – Anastasio, zawsze możesz użyć hasła bezpieczeństwa. Nie zapominaj o tym. I jeśli będziesz przestrzegać zasad, które zaspokajają moją głęboką potrzebę sprawowania kontroli i zapewniania ci bezpieczeństwa, może uda nam się pójść dalej. – Dlaczego musisz mnie kontrolować? – Ponieważ to zaspokaja moją potrzebę, a nie doświadczyłem tego jako małe dziecko. – A więc to swego rodzaju terapia? – Nigdy w ten sposób o tym nie myślałem, ale tak, chyba o to chodzi. Kiwa głową. – Ale jeszcze jedno – najpierw mówisz „nie sprzeciwiaj mi się”, a już po chwili, że to lubisz. Trudno się w tym połapać. – Rozumiem. Ale jak dotąd idzie ci świetnie. – Ale jakim kosztem? Czuję się jak skrępowana. – Lubię, kiedy jesteś skrępowana. – Nie o to mi chodziło! Uderza ręką w wodę, ochlapując mnie. – Ochlapałaś mnie? – Tak – mówi. – Och, panno Steele. – Chwytam ją w pasie i sadzam sobie na kolanach, a woda znowu wylewa się na podłogę. – Starczy już tego gadania. Ujmuję ją za głowę i całuję, rozchylam językiem jej wargi i wpycham go w jej usta, panując nad nią. Zanurza palce w moje włosy i odwzajemnia pocałunek, splatając swój język z moim. Jedną ręką przechylam jej głowę, drugą zmuszam ją, by siadła na mnie okrakiem. Odsuwam się, żeby złapać oddech. Oczy ma ciemne z pożądania. Łapię ją za nadgarstki i jedną ręką przytrzymuję je za jej plecami. – Teraz cię wezmę – oświadczam i podnoszę tak, aby znalazła się dokładnie nad moim wzwodem. – Gotowa? – Tak – dyszy, a ja powoli opuszczam ją na siebie, patrząc na nią, kiedy wypełniam ją sobą. Jęczy i zamyka oczy, podsuwając mi pod twarz piersi. O słodki Jez u. Unoszę ją biodrami, wchodząc w nią głębiej i głębiej, i nachylam się, aż opieramy się o siebie czołami. Cudownie ją czuć. – Proszę, puść moje ręce – odzywa się szeptem. Otwieram oczy i widzę, jak ustami chwyta powietrze. – Nie dotykaj mnie – proszę. Uwalniam jej ręce i przytrzymuję jej biodra. Ona chwyta się krawędzi wanny i powoli

zaczyna mnie brać. W górę. I w dół. Tak powoli. Otwiera oczy i szuka mojego spojrzenia. Patrzy na mnie. Ujeżdża mnie. Nachyla się i całuje mnie, wpychając mi język do ust. Zamykam oczy, zatracając się w niej. O tak, An o. Palce trzyma zanurzone w moich włosach, szarpie za nie i ciągnie, nie przestając całować, splatając swój wilgotny język z moim. Trzymam ją za biodra i zaczynam podnosić coraz wyżej i szybciej, ledwie zauważając, że woda przelewa się przez obramowanie wanny. Ale nie zważam na to. Pragnę jej. Właśnie tak. Tej pięknej kobiety, która jęczy w moje usta. W górę. W dół. W górę. W dół. Raz za razem. Oddaje mi się. Bierze mnie. – Ach. – Rozkosz dławi jej gardło. – Właśnie tak, maleńka – szepczę, a ona przyśpiesza wokół mnie i nagle krzyczy szarpana paroksyzmem orgazmu. Obejmuję ją, trzymam mocno i eksploduję w niej. – Och, Ano, maleńka! – krzyczę i wiem, że nie chcę jej już nigdy wypuścić, pozwolić, by odeszła. Całuje mnie w ucho. – To było… – mówi bez tchu. – Tak. – Odsuwam ją od siebie, żeby móc na nią spojrzeć. Jest senna i zaspokojona. Ja chyba wyglądam tak samo. – Dziękuję – mówię szeptem. Nie wie, o co mi chodzi. – Za to, że mnie nie dotykałaś – wyjaśniam. Twarz jej łagodnieje i podnosi rękę. Zamieram. Ona jednak tylko potrząsa głową i wodzi palcem po moich ustach. – Powiedziałeś, że to twoja granica bezwzględna. Rozumiem. – I pochyla się, żeby mnie pocałować. Budzi to we mnie nienazwane i groźne uczucie, które mnie dławi. – Idziemy do łóżka. Chyba że musisz wracać do domu? Przerażają mnie moje emocje. – Nie, nigdzie nie muszę iść. – Dobrze. Zostań. Podnoszę ją i wychodzę z wanny, żeby przynieść nam obojgu ręczniki i rozwiać ogarniający mnie niepokój. Otulam ją ręcznikiem, swoim obwiązuję się w pasie, a jeszcze jeden rzucam na podłogę w nieudanej próbie wytarcia powodzi. Ana idzie w stronę umywalki, a ja wypuszczam z wanny wodę. No. Wieczór był bardzo interesujący. Ana miała rację. Dobrze, że porozmawialiśmy, chociaż nie wiem, czy doszliśmy do jakichś wniosków. Kiedy wychodzę z łazienki, myje zęby moją szczoteczką. Uśmiecham się na ten widok. W sypialni sięgam po telefon i widzę, że dzwonił do mnie Taylor. Piszę do niego SMS-a. Wszystko w porządku? O 6.00 wyjeżdżam, żeby polatać. Taylor odpowiada natychmiast.

Dlatego dzwoniłem. Pogoda zapowiada się dobrze. Widzimy się na miejscu. Dobranoc Panu. Zabieram pannę Steele na lot szybowcem! Jestem tak zachwycony, że się uśmiecham, a gdy Ana owinięta ręcznikiem wchodzi do pokoju, jestem jeszcze bardziej uradowany. – Potrzebna mi torebka – mówi nieśmiało. – Chyba zostawiłaś ją w salonie. Wychodzi, a ja wracam do łazienki umyć zęby szczoteczką, którą ona miała właśnie w ustach. W sypialni zrzucam ręcznik, odrzucam prześcieradła i kładę się, czekając na Anę. Znowu zniknęła w łazience i zamknęła za sobą drzwi. Po chwili wraca. Zdejmuje ręcznik i kładzie się obok mnie, naga, z nieśmiałym uśmiechem. Leżymy zwróceni do siebie twarzami, tuląc do siebie poduszki. – Chcesz spać? – pyta, a oczy jej błyszczą. – A co chcesz robić? – Zn ow u upraw iać seks? – Rozmawiać. Zn ow u roz m aw iać. Boż e. Uśmiecham się z westchnieniem. – O czym? – O czymś. – To znaczy? – O tobie. – A mianowicie? – Jaki jest twój ulubiony film? Podobają mi się jej zadawane błyskawicznie pytania. – Dzisiaj „Fortepian”. Uśmiecha się do mnie radośnie. – Oczywiście. Ależ jestem głupia. Ta smutna, ekscytująca muzyka, którą bez wątpienia potrafisz zagrać. Jest pan człowiekiem wielu osiągnięć, panie Grey. – Z których pani jest największym, panno Steele. Uśmiecha się szeroko. – A więc jestem siedemnasta. – Siedemnasta? – Z tyloma kobietami, hm… uprawiałeś seks. O kuź w a. – Nie dokładnie. Przestaje się uśmiechać. – Mówiłeś, że było ich piętnaście. – Mówiłem o kobietach, które miałem w swoim pokoju zabaw. Myślałem, że o to ci chodzi. Nie pytałaś, z iloma kobietami uprawiałem seks. – Och. – Otwiera szerzej oczy. – Waniliowy? – pyta. – Nie, tylko ty jesteś moją waniliową zdobyczą. – Z jakiegoś powodu jestem niezmiernie z siebie zadowolony. – Nie potrafię podać liczby. Nie odhaczam każdej kolejnej na ramie łóżka. – To o jakiej liczbie mówimy: dziesiątki, setki… tysiące? – Dziesiątki. Zaledwie dziesiątki, na litość. – Jestem oburzony. – Wszystkie były uległe?

– Tak. – Przestań się uśmiechać – mówi wyniośle, bez skutku starając się zapanować nad własnym uśmiechem. – Nie potrafię. Jesteś zabawna. Jestem nieco oszołomiony, kiedy tak się do siebie uśmiechamy. – Zabawna dziwnie czy zabawna ha-ha? – Myślę, że po trochu jedno i drugie. – To wyjątkowo bezczelne, zwłaszcza z twojej strony. Całuję ją w nos, żeby ją przygotować. – To będzie dla ciebie szokiem, Anastasio. Gotowa? Spogląda na mnie wyczekująco oczami pełnymi zachwytu. Pow iedz jej. – To wszystkie uległe z okresu, kiedy ćwiczyłem. W całym Seattle i nie tylko są miejsca, gdzie można się nauczyć tego, co robię. – Och – wykrzykuje. – Tak. Płaciłem za seks, Anastasio. – To żaden powód do dumy – mówi gniewnie. – I masz rację, jestem głęboko zaszokowana. Na dodatek zła, że ja ciebie niczym nie mogę zszokować. – Założyłaś moją bieliznę. – To cię szokuje? – I poszłaś do moich rodziców bez majtek. Wraca jej humor. – To cię zszokowało? – Tak. – Najwyraźniej potrafię cię szokować wyłącznie w kwestii bielizny. – Powiedziałaś, że jesteś dziewicą. To był największy szok, jakiego w życiu doznałem. – To prawda, minę miałeś godną Oscara. – Chichocze i twarz jej się rozwesela. – Zgodziłaś się na zabawy ze szpicrutą. – Uśmiecham się jak pieprzony kot z Cheshire. Kiedy leżałem wyciągnięty nagi na łóżku obok kobiety i po prostu z nią rozmawiałem? – To cię zaszokowało? – Owszem. – Cóż, może zgodzę się na to jeszcze raz. – Och, panno Steele, bardzo na to liczę. W ten weekend? – Okej – zgadza się. – Okej? – Tak, Christianie, jeszcze raz zrobię to w Czerwonym Pokoju Bólu. – Mówisz do mnie po imieniu. – To cię szokuje? – Bardziej szokuje mnie fakt, że mi się to podoba. – Christianie – szepcze, a mnie ogarnia ciepło, gdy słyszę, jak wypowiada moje imię. An a. – Chcę coś jutro zrobić. – Co takiego? – To niespodzianka. Dla ciebie. Ziewa. Jest zmęczona. – Nudzę panią, panno Steele? – Nigdy – przyznaje.

Nachylam się ku niej i szybko ją całuję. – Śpij – rozkazuję i gaszę światło przy łóżku. Po chwili słyszę jej równy oddech; śpi głęboko. Przykrywam ją, a sam obracam się na plecy i wpatruję w obracający się pod sufitem wentylator. H m , roz m ow a n ie jest w sum ie taka z ła. Prz yn ajm n iej dz isiaj tak było. Dz iękuję, Elen o… I z błogim uśmiechem zamykam oczy.

CZWARTE K, 2 CZE RWCA 2011 – Nie. Nie zostawiaj mnie – szept wdziera się w mój sen. Poruszam się i budzę. Co to było? Rozglądam się po pokoju. Gdzie ja, do cholery, jestem? Ach tak, w Savannah. – Nie. Proszę. Nie zostawiaj mnie. Co? To Ana. – Nigdzie się nie wybieram – zdziwiony mruczę w odpowiedzi. Obracam się na bok i opieram na łokciu. Ana leży skulona obok mnie i chyba śpi. – Ja cię nie zostawię – mamrocze. Przechodzą mnie ciarki. – Bardzo miło mi to słyszeć. Wzdycha. – Ano? – szepczę. Nie reaguje. Oczy ma zamknięte. Śpi jak kamień. Na pewno coś jej się śni… ale co? – Christianie – mówi. – Tak – odpowiadam automatycznie. Ona jednak milczy; z całą pewnością śpi, choć nigdy wcześniej nie słyszałem, żeby mówiła przez sen. Przyglądam się jej zafascynowany. Na jej twarz pada rozmyte światło z salonu. Ana marszczy na chwilę brwi, jakby naszła ją jakaś niemiła myśl, zaraz jednak się rozpogadza. Gdy tak oddycha przez rozchylone wargi, ze spokojną twarzą, wygląda pięknie. I nie chce, żebym odszedł, sama mnie też nie zostawi. Szczerość jej podświadomego wyznania jest dla mnie niczym letnia bryza, ciepła i niosąca nadzieję. Nie zostawi mnie. No i m asz sw oją odpow iedź , G rey. Uśmiecham się do Any. Uspokoiła się i przestała mówić. Sprawdzam godzinę na budziku: 4:57. I tak muszę już wstawać. Jestem wniebowzięty. Będę latać szybowcem. Z An ą. Uwielbiam latać szybowcem. Całuję ją szybko w skroń, wstaję i idę do głównego pokoju apartamentu, żeby zamówić śniadanie i sprawdzić prognozę pogody. Kolejny gorący dzień z wysoką wilgotnością. Żadnego deszczu. Szybko biorę prysznic, wycieram się, zabieram ubranie Any z łazienki i układam je na krześle obok łóżka. Gdy podnoszę swoje slipy, przypomina mi się, jak mój diaboliczny plan schowania jej majtek obrócił się przeciwko mnie. Och, panno Steele. A po naszej pierwszej wspólnej nocy… „Och, a tak prz y okaz ji, z ałoż yłam tw oje slipy”. I podciąga je, ż ebym z obacz ył słow a „Polo” i „Ralph” w ystające z n ad jej dż in sów . Kręcę głową i z komody wyciągam parę swoich bokserek, którą kładę na krześle. Lubię, kiedy nosi moje ubrania. Ana znowu coś mamrocze i mam wrażenie, że słyszę słowo „skrzynia”, ale nie jestem pewny.

O co, do diabła, chodz i? Kiedy się ubieram, Ana nawet nie drgnie, tylko dalej słodko śpi. Wkładam T-shirt i rozlega się pukanie do drzwi. Przynieśli śniadanie: pieczywo, kawę dla mnie i herbatę Twinings English Breakfast dla Any. Całe szczęście mieli ją w hotelu. Pora obudzić pannę Steele. – Truskawka – mamrocze. O co chodz i z ow ocam i? zastanawiam się, siadając na krawędzi łóżka. – Anastasio – mówię do niej łagodnie. – Chcę więcej. W iem , ż e chcesz , podobn ie jak ja. – Obudź się, maleńka. – Dalej staram się ją obudzić. Pojękuje. – Nie, chcę cię dotknąć. Cholera. – Obudź się. – Pochylam się i delikatnie chwytam zębami koniuszek jej ucha. – Nie – krzyczy, zaciskając powieki. – Pobudka, maleńka. – O, nie – protestuje. – Pora wstawać, kochanie. Włączę nocną lampkę. Zapalam światło – pada na Anę przyćmioną plamą. Ana się krzywi. – Nie – skomle. Bawi mnie jej opór; nigdy wcześniej się z tym nie spotkałem. Moje poprzednie uległe zawsze mogły liczyć na karę. Kąsam lekko jej ucho. – Chcę razem z tobą gonić świt – szepczę. Całuję ją w policzek, każdą powiekę po kolei, czubek jej nosa i wreszcie usta. Mruga powiekami i wreszcie otwiera oczy. – Dzień dobry, moja piękna. Oczy zamykają się znowu. Burczy z niezadowoleniem, a ja uśmiecham się do niej. – Nie jesteś rannym ptaszkiem. Otwiera oczy i na wpół przytomnym wzrokiem patrzy na mnie. – Myślałam, że chcesz seksu – mówi z wyraźną ulgą. Powstrzymuję się, żeby nie parsknąć śmiechem. – Anastasio, z tobą zawsze chcę seksu. Miło wiedzieć, że czujesz tak samo. – Jasne, że chcę, ale nie o tak późnej porze. – Tuli do siebie poduszkę. – Nie jest późno, tylko wcześnie. No dalej, wstawaj. Wychodzimy. Co do seksu: trzymam cię za słowo. – Miałam taki piękny sen. – Wzdycha, zerkając na mnie. – Co ci się śniło? – Ty. – Na jej twarzy maluje się czułość. – Co tym razem robiłem? – Chciałeś mnie nakarmić truskawkami – mówi nieśmiało. Stąd to mamrotanie. – Doktor Flynn miałby z tobą używanie. Wstawaj, ubierz się. Nie bierz prysznica, później się wykąpiemy. Protestuje, ale jednak siada, nie zwracając uwagi, że prześcieradło się z niej ześlizgnęło. Na widok jej nagiego ciała mój penis budzi się do życia. Zmierzwione włosy opadają jej na ramiona

i wiją się wokół nagich piersi. Wygląda cudownie. Nie zwracam uwagi na rosnące we mnie podniecenie, tylko wstaję, żeby zrobić jej miejsce. – Która godzina? – pyta zaspanym głosem. – Piąta trzydzieści rano. – Mam wrażenie, że raczej trzecia. – Nie mamy zbyt wiele czasu. Pozwoliłem ci spać najdłużej jak to możliwe. Chodź. Mam ochotę wyciągnąć ją z łóżka i osobiście ubrać. Już nie mogę się doczekać, kiedy wzbijemy się w powietrze. Patrzy na mnie cierpliwie. – Co będziemy robić? – Już ci mówiłem. To niespodzianka. Kręci głową i bardzo rozbawiona, uśmiecha się do mnie szeroko. – Okej. Wstaje, nie bacząc, że jest naga. Zauważa swoje ubranie na krześle. Cudownie, że nie zachowuje się jak zwykle wstydliwie; może dlatego, że jest jeszcze zaspana. Wciąga moje slipy i uśmiecha się do mnie. – Skoro już wstałaś, zostawię cię. Wychodzę do salonu, dając jej czas, żeby się ubrała, siadam przy niedużym stoliku jadalnym i nalewam sobie kawę. Zjawia się po kilku minutach. – Jedz – rozkazuję, gestem wskazując, żeby usiadła. Błyszczącymi oczami wpatruje się we mnie jak urzeczona. – Anastasio – odzywam się, przerywając jej rozmarzenie. Mruga oczami i wraca do rzeczywistości. – Napiję się herbaty. Mogę wziąć croissanta na później? – pyta z nadzieją. Nie będzie jadła. – Nie psuj mi nastroju, Anastasio. – Zjem później, kiedy mój żołądek się obudzi. Mniej więcej o wpół do ósmej, dobrze? – Dobrze. – Nie będę jej zmuszał. Patrzy na mnie z czupurnym uporem. – Mam ochotę przewrócić oczami – mówi. Och, An o, prow okujesz . – Ależ bardzo proszę, sprawisz mi prawdziwą przyjemność. Podnosi wzrok na zraszacz na suficie. – Myślę, że kilka klapsów by mnie obudziło – dodaje, jakby się nad tym zastanawiając. Roz w aż asz to? T o tak n ie dz iała, An astasio! – Ale z drugiej strony nie mam ochoty się spocić. I tak jest gorąco. – Posyła mi przesłodzony uśmiech. – Jak zwykle mnie pani drażni, panno Steele – odpowiadam żartobliwie. – Wypij herbatę. Siada przy stole i upija kilka łyków. – Do dna. Na nas już pora. Marzę, żeby wreszcie wyruszyć – przed nami spory kawałek do przejechania. – Dokąd jedziemy? – Zobaczysz. Prz estań się sz cz erz yć, G rey. Niezadowolona wydyma wargi. Jak zwykle panna Steele jest bardzo ciekawska. Ma na sobie tylko koszulkę i dżinsy; zmarznie, kiedy będziemy w powietrzu.

– Dokończ herbatę – rozkazuję i wstaję od stołu. W sypialni przeszukuję komodę i wyciągam bluzę. Powinna się nadać. Dzwonię do parkingowego i każę mu podstawić samochód przed frontowe wejście. – Jestem gotowa – mówi, kiedy wracam do salonu. – To ci się przyda. Rzucam jej bluzę, a ona patrzy na mnie zdziwiona. – Zaufaj mi. Szybko całuję ją w usta i wziąwszy za rękę, prowadzę z apartamentu w stronę windy. Czeka przed nią pracownik hotelu – niejaki Brian, wnioskując z imienia na identyfikatorze. – Dzień dobry – mówi, salutując radośnie, gdy drzwi windy się otwierają. Zerkam na Anę z wymownym uśmieszkiem. Nici z poran n ych igrasz ek w w in dz ie. Zarumieniona spuszcza głowę, żeby ukryć swój uśmiech. Wie dokładnie, co mi chodzi po głowie. Kiedy wysiadamy, Brian życzy nam miłego dnia. Przed hotelem parkingowy czeka z mustangiem. Ana unosi brew. GT500 zrobił na niej wrażenie. Fajnie się go prowadzi, chociaż to tylko mustang. – Wiesz, czasem dobrze jest być mną – mówię kpiąco i z ukłonem otwieram przed nią drzwi od strony pasażera. – Dokąd jedziemy? – Zobaczysz. Wsiadam za kierownicę i ruszamy. Kiedy stajemy na światłach, szybko wpisuję do GPS adres lotniska. Kieruje nas na wyjazd z Savannah w stronę drogi I-95. Przyciskiem na kierownicy włączam iPoda i w samochodzie rozlega się wzniosła muzyka. – Co to takiego? – Z „Traviaty”. Opery Verdiego. – „Traviata”? Słyszałam o niej. Tylko nie wiem gdzie. Co znaczy ten tytuł? Zerkam na nią wymownie. – Cóż, dosłownie to znaczy „zbałamucona kobieta”. Oparta na powieści Aleksandra Dumasa „Dama kameliowa”. – Ach, czytałam. – Tak właśnie myślałem. – Skazana na zgubę kurtyzana – przypomina sobie. W jej głosie pobrzmiewa melancholia. – Hm, bardzo smutna historia. – Zbyt smutna? – Panno Steele, nie możemy na to pozwolić, zwłaszcza gdy ja jestem w tak doskonałym nastroju. – Chcesz, żebym zmienił muzykę? To z mojego iPoda. Dotykam ekraniku nawigacji i wyświetla się na nim lista. – Wybieraj – proponuję, ciekawy, czy znajdzie coś, co mam w iTunes. Ana studiuje listę, w skupieniu ją przewijając. Klika w piosenkę i w miejsce melodyjnych skrzypiec Verdiego rozlega się dynamiczny łomot Britney Spears. – „Toxic”, tak? – pytam z kwaśnym uśmiechem. Próbuje m i coś pow iedz ieć? Cz y to aluz ja do m n ie? – Nie wiem, o co ci chodzi – odpowiada z niewinną minką. Uw aż a, ż e pow in ien em n osić z n ak ostrz egaw cz y? Panna Steele chce ze mną pogrywać. Niech jej będz ie. Ściszam nieco muzykę. Nieco za wcześnie na ten remiks i wspomnienia.

Pan ie, tw oja uległa pokorn ie prosi o iPoda. Odryw am w z rok od arkusz a kalkulacyjn ego, który w łaśn ie cz ytam , i patrz ę n a n ią, klęcz ącą u m ych stóp, z e w z rokiem w bitym w podłogę. W ten w eeken d była w yjątkow a. Jakż e m ogę jej odm ów ić? „Ocz yw iście, Leilo, w eź go sobie. Chyba jest w ładow arce”. „Dz iękuję, pan ie”, m ów i i w staje z w rodz on ym sobie w dz iękiem , n ie patrz ąc n a m n ie. G rz ecz n a dz iew cz yn ka. Ubran a tylko w cz erw on e sz pilki, drepcz e do ładow arki z iPodem i z abiera sw oją n agrodę. – Nie ja nagrałem tę piosenkę na mojego iPoda – mówię do Any beztrosko i wciskam gaz do dechy, wbijając nas oboje w siedzenia. Ryk silnika nie zagłusza gwałtownego oddechu Any. Britney dalej śpiewa swoim zmysłowym głosem, a Ana bębni palcami w swoje udo i wyraźnie poruszona wygląda przez okno. Mustang pożera milę za milą autostrady; pierwszy blask świtu ściga nas na niemal pustej I-95. Miejsce Britney zajmuje Damien Rice, a Ana wzdycha. S koń cz jej cierpien ie, G rey. Nie wiem, czy to z powodu mojego świetnego nastroju, czy naszej nocnej rozmowy, a może dlatego, że za chwilę wzbiję się szybowcem w powietrze, ale nagle mam ochotę wyznać jej, kto wgrał piosenkę na iPoda. – To była Leila. – Leila? – Moja była, która wgrała piosenkę. – Jedna z piętnastu? – Skupia teraz całą swoją uwagę na mnie, spragniona informacji. – Tak. – Co się z nią stało? – Skończyliśmy. – Dlaczego? – Chciała więcej. – A ty nie? Zerkam na nią i kręcę przecząco głową. – Nigdy nie chciałem więcej, dopóki nie spotkałem ciebie. Nagradza mnie uśmiechem wyrażającym zawstydzenie. T ak, An o, n ie tylko ty pragn iesz w ięcej. – Co się stało z pozostałymi czternastoma? – pyta. – Mam ci podać listę? Rozwiedziona, skrócona o głowę, nie żyje? – Nie jesteś Henrykiem VIII – denerwuje się. – No dobrze, bez jakiegoś określonego porządku byłem w stałych związkach z czterema, poza Eleną. – Eleną? – Twoją panią Robinson. – Co się stało z tymi czterema? – Ależ pani dociekliwa, wciąż ciekawa, panno Steele – drażnię się z nią. – Och, panie kiedy-masz-okres? – Anastasio, mężczyzna musi wiedzieć takie rzeczy. – Czyżby? – Tak.

– Dlaczego? – Bo nie chcę, żebyś zaszła w ciążę. – Ja też nie. Przynajmniej na razie – mówi jakby z żalem. Ocz yw iście, z kim ś in n ym … ta m yśl m n ie den erw uje… On a jest m oja. – No więc ta czwórka, co się z nimi stało? – Jedna kogoś poznała. Pozostałe trzy chciały więcej. A ja wtedy nie byłem tym zainteresowany. Kiedy otw orz yłem tę pusz kę Pan dory? – A pozostałe? – Zwyczajnie nie wyszło. Kiwa głową i znowu wygląda przez okno, a tymczasem Aaron Neville śpiewa „Tell It Like It Is”. – Dokąd jedziemy? – pyta znowu. Już prawie dojeżdżamy. – Na lotnisko. – Chyba nie wracamy do Seattle? – Jest przerażona. – Nie, Anastasio. – Śmieję się, rozbawiony jej reakcją. – Będziemy się oddawać mojej drugiej pasji. – Drugiej? – Tak. Dzisiaj rano ci mówiłem, jaka jest pierwsza. – Jej mina zdradza mi, że jest kompletnie skonsternowana. – Rozkoszowanie się panią, panno Steele. To jest na szczycie mojej listy. Zawsze i wszędzie, kiedy tylko mogę. Spuszcza wzrok na kolana, wargi jej drżą. – Cóż, to też zajmuje wysoką pozycję na mojej liście perwersji – mówi. – Miło mi to słyszeć. – A więc lotnisko? Uśmiecham się do niej szeroko. – Będziemy latać. Gonić świt, Anastasio. Skręcam w prawo na lotnisko i podjeżdżam pod hangar Klubu Szybowcowego Brunswick, gdzie zatrzymuję samochód. – Masz ochotę? – pytam. – Latasz też szybowcem? – Tak. Na jej twarzy maluje się podekscytowanie. – Och, tak! Uwielbiam jej brak lęku i entuzjazm, z jakim podchodzi do każdego nowego doświadczenia. Nachylam się, żeby ją pocałować. – Kolejny pierwszy raz, panno Steele. Na zewnątrz jest chłodno, ale nie zimno. Niebo pojaśniało, jarzy się perłowo na horyzoncie. Obchodzę samochód i otwieram drzwi Any. Biorę ją za rękę i idziemy w stronę hangaru. Czeka tam na nas Taylor w towarzystwie młodego mężczyzny z brodą, w szortach i sandałach. – To pański pilot, pan Mark Benson – oznajmia Taylor. Puszczam rękę Any, by wymienić uścisk dłoni z Bensonem, który ma w oczach dziki błysk. – Wspaniały poranek na lot, proszę pana – mówi Benson. – Wiatr dziewięć węzłów z północnego wschodu, co znaczy, że konwergencja znad brzegu utrzyma pana jakiś czas w powietrzu.

Benson jest Brytyjczykiem i ma mocny uścisk dłoni. – Świetnie – odpowiadam i patrzę na Anę, która żartuje na jakiś temat z Taylorem. – Anastasio, chodź. – Do zobaczenia – mówi Ana do Taylora. Nie zwracając uwagi na poufałość, z jaką traktuje mój personel, przedstawiam ją Bensonowi. – Panie Benson, to moja dziewczyna, Anastasia Steele. – Bardzo mi miło – mówi Anastasia, gdy Benson z promiennym uśmiechem ściska jej rękę. – Mnie również – odpowiada Benson. – Chodźmy. – Proszę prowadzić. Gdy ruszamy za Bensonem, biorę Anastasię za rękę. – Przygotowałem blanika An L23. To nieco starszy model, ale dobrze się go pilotuje. – Świetnie. Uczyłem się latać na blaniku An L13 – mówię do Bensona. – W blaniku nie może się nie udać. Jestem ich wielkim fanem. – Podnosi kciuk. – Chociaż do akrobacji wolę L23. Skinieniem głowy przyznaję mu rację. – Wyniosę was moim piperem pawnee – mówi dalej Benson. – Wejdziemy na trzy tysiące stóp, potem was wypuszczę. Trochę sobie polatacie. – Mam nadzieję. Zachmurzenie wygląda obiecująco. – Jest trochę za wcześnie na wysoki lot. Ale nigdy nic nie wiadomo. Dave, mój kumpel, będzie przytrzymywał skrzydło. Na razie jest w kiblu. – Okej. – Jak przypuszczam, „kibel” to toaleta. – Dawno pan lata? – Odkąd byłem w RAF-ie. Ale tymi samolocikami od pięciu lat. Jesteśmy na częstotliwości 122.3, żebyście wiedzieli. – Rozumiem. L23 jest w niezłym stanie. Notuję sobie znak Federalnej Administracji Lotniczej: November. Papa. Three. Alpha. – Najpierw musicie założyć spadochrony. – Benson sięga do kokpitu i wyjmuje spadochron dla Any. – Ja to zrobię – mówię, odbierając Bensonowi zawiniątko, zanim zdąży rozwinąć uprząż czy dotknąć Any. – Pójdę po balast – odzywa się Benson z wesołym uśmiechem i kieruje się do samolotu. – Bardzo lubisz zakładać mi takie różne rzeczy – mówi Ana, unosząc brew. – Panno Steele, nawet sobie pani nie wyobraża. Wejdź w te szelki. – Przytrzymuję dla niej uprząż. Żeby utrzymać równowagę, kładzie mi rękę na ramieniu. Napinam się instynktownie, pewien, że zaraz dopadnie mnie ciemność, nic takiego jednak się nie dzieje. Dziwne. Nie potrafię powiedzieć, jak bym zareagował, gdyby to ona mnie dotykała. Kiedy taśmy udowe są na miejscu, Ana zdejmuje rękę, a ja pomagam jej założyć taśmę okalającą i piersiową, po czym zapinam, mocując spadochron. Boż e, ależ bosko w ygląda w tej uprz ęż y. Ciekawe, jak by wyglądała rozciągnięta, wisząc na karabińczykach w moim pokoju zabaw, oddając mi do dyspozycji swoje usta i kobiecość. Cóż, niestety, podwieszanie to jej granica bezwzględna. – Gotowe – bąkam, starając się odegnać od siebie tę wizję.– Masz gumkę do włosów? – Chcesz, żebym spięła włosy? – pyta. – Tak.

Robi, o co proszę. Przynajmniej raz. – Wsiadaj. – Podtrzymuję ją, a ona zaczyna wspinać się na tylne siedzenie. – Nie, siadaj z przodu. Pilot siedzi z tyłu. – Ale nie będziesz nic widział. – Wystarczająco. Będę widział, jak dobrze się bawi. Mam nadzieję. Wspina się do kokpitu, a ja się nachylam, żeby zapiąć jej pasy, i sprawdzam, czy są odpowiednio napięte. – Hm, dwa razy w ciągu jednego dnia. Szczęściarz ze mnie – szepczę i całuję ją. Uśmiecha się do mnie radośnie; jej wyczekiwanie jest niemal namacalne. – To nie potrwa długo, najwyżej dwadzieścia minut lub pół godziny. Prądy wznoszące nie są najlepsze o tej porze dnia, ale widoki zapierają dech w piersiach. Mam nadzieję, że się nie boisz. – Jestem podekscytowana – mówi, w dalszym ciągu uśmiechnięta. – Dobrze. – Palcem wskazującym głaszczę ją po policzku, po czym zakładam swój spadochron i zajmuję miejsce pilota. Wraca Benson z balastem dla Any i również sprawdza jej zapięcie. – Okej, jest pani bezpieczna. Pierwszy raz? – pyta ją. – Tak. – Będzie pani zachwycona. – Dziękuję, panie Benson. – Proszę mi mówić Mark – odpowiada i, kuźwa, puszcza do niej oczko. Patrzę na niego spod zmrużonych powiek. – W porządku? – zwraca się do mnie. – Tak. Ruszajmy – mówię zniecierpliwiony, bo chcę, żebyśmy wzbili się już w powietrze i żeby Benson odczepił się od mojej dziewczyny. Benson kiwa głową, spuszcza klapę kokpitu i idzie do swojego samolotu. Po prawej pojawia się kumpel Bensona, Dave, i podnosi koniec skrzydła. Sprawdzam przyrządy: pedały (słyszę, jak za moimi plecami porusza się ster); joystick – przesuwam go w lewo i prawo (rzut oka na skrzydła potwierdza, że lotki się poruszają; joystick – w przód i w tył (słyszę, jak reagują powierzchnie sterowe). W porządku. Jesteśmy gotowi. Benson wspina się do pipera i niemal natychmiast kręci się jedyne śmigło, w porannej ciszy głośno i chrapliwie. Po chwili jego samolot zaczyna się toczyć, a luźna dotąd lina napina się i ruszamy. Balansuję lotkami i sterem. Piper nabiera prędkości. Po chwili ściągam na siebie drążek i jeszcze zanim piper odrywa się od ziemi, my już unosimy się w powietrzu. – Lecimy, maleńka! – krzyczę do Any, gdy nabieramy wysokości. – Brunswick Traffic, Delta Victor, lecimy kursem dwa-siedem-zero – odzywa się przez radio Benson. Nie zwracam na niego uwagi. Wznosimy się coraz wyżej i wyżej. Dobrze mi się steruje tym L23. Patrzę na Anę, która przechyla głowę raz w jedną, raz w drugą stronę, by lepiej widzieć. Żałuję, że nie mogę zobaczyć jej uśmiechu. Lecimy na zachód, mając za plecami wschodzące słońce. Dostrzegam, że jesteśmy nad drogą I-95. Uwielbiam spokój, jaki panuje tu, w górze, jestem z dala od wszystkiego i wszystkich, tylko ja i szybowiec szukający prądów… i pomyśleć, że nigdy wcześniej z nikim tego nie dzieliłem. Światło jest przepiękne, nasycone, dokładnie o tym marzyłem… dla Any i dla siebie. Wysokościomierz pokazuje, że jesteśmy na wysokości trzech tysięcy stóp i lecimy z prędkością 105 węzłów. W radiu zaczyna trzaskać i rozlega się głos Bensona, który mówi mi, że

osiągnęliśmy trzy tysiące i możemy się wyczepiać. – Potwierdzam. Wyczepiamy się – odpowiadam i pociągam gałkę zwalniającą. Piper znika, a ja wolno opadam, aż lecimy na południowy zachód, unosząc się z wiatrem. Ana śmieje się na cały głos. Zachęcony jej reakcją, dalej lecę spiralnie w nadziei, że w pobliżu wybrzeża albo pod bladoróżowymi chmurami znajdziemy jakiś prąd wznoszący – płytkie cumulusy mogą je wywoływać nawet o tak wczesnej porze. Jestem tak szczęśliwy, że nagle wpada mi do głowy szatańska myśl. Krzyczę do Any: – Trzymaj się! I nurkuję, robiąc pełny obrót. Ana piszczy i rękami opiera się o klapę kokpitu. Prostuję nas, a ona znowu się śmieje. Nie mogłem liczyć na lepszą nagrodę i także zaczynam się śmiać. – Dobrze, że nie jadłam śniadania! – woła do mnie. – Tak, teraz przyznaję ci rację, bo zamierzam zrobić to jeszcze raz. Tym razem chwyta się uprzęży i patrzy bezpośrednio w dół, na ziemię. Jej śmiech miesza się z szumem wiatru. – Pięknie, prawda? – krzyczę. – Tak. Nie zostało nam wiele czasu i w tym miejscu prądy nie są najlepsze, ale co tam. Ana się cieszy… i ja też. – Widzisz joystick przed sobą? Chwyć go. Próbuje obejrzeć się do tyłu, ale jest zbyt mocno zapięta. – No, Anastasio. Chwyć go – ponaglam ją. Mój joystick porusza mi się w dłoni i wiem, że Ana chwyciła swój. – Trzymaj mocno. Widzisz ten wskaźnik przed sobą? Igła ma być idealnie na środku. Lecimy dalej prosto. Icek utrzymuje się prostopadle do kokpitu. – Grzeczna dziewczynka. Moja An a. Zawsze stawia czoła każdemu wyzwaniu. I z jakiegoś dziwacznego powodu jestem z niej bardzo dumny. – Jestem zdziwiona, że pozwoliłeś mi przejąć kontrolę. – Byłaby pani zdziwiona, na co jeszcze jestem gotowy pani pozwolić, panno Steele. Przejmuję ster i zawracam w stronę lotniska, bo zaczynamy już tracić wysokość. Sądzę, że uda mi się na nim wylądować. Przez radio informuję Bensona, czy w ogóle każdego, kto nas słucha, że będziemy lądować, po czym zataczam jeszcze jedno koło, żeby bardziej zbliżyć się do ziemi. – Trzymaj się, maleńka. Będzie trzęsło. Schodzimy coraz niżej i ustawiam szybowiec w linii pasa startowego. Lądujemy, uderzając o ziemię. Udaje mi się utrzymać oba skrzydła w poziomie do chwili, aż zatrzymujemy się na końcu pasa tuż przed tarasującym go ogranicznikiem. Otwieram kokpit, uwalniam się z pasów i wyłażę z szybowca. Przeciągam się, żeby rozprostować ramiona, odpinam spadochron i uśmiecham się do zarumienionej panny Steele. – I jak było? – pytam, nachylając się, żeby wypiąć ją z siedzenia i spadochronu. – To było niesamowite. Dziękuję – odpowiada, a oczy błyszczą jej z radości. – Czy to było więcej? – pytam, modląc się, by nie dosłyszała w moim głosie nadziei. – Znacznie więcej. Uśmiecha się promiennie, a ja czuję się wyższy o trzy metry. – Chodź. Wyciągam rękę, żeby pomóc jej wysiąść z kokpitu. Kiedy zeskakuje, chwytam ją w ramiona

i przyciągam do siebie. Wciąż jeszcze pod działaniem adrenaliny, moje ciało natychmiast reaguje, gdy tylko czuje jej miękkość. W jednej chwili zanurzam dłonie w jej włosach, odchylam jej głowę do tyłu i zaczynam ją całować. Zsuwam dłonie na dół jej pleców i przyciskam ją do mojej gwałtownie rosnącej erekcji. Całuję ją długo, nieśpiesznie – biorę w posiadanie jej usta. Pragnę jej. Tutaj. Teraz. Na trawie. Ona czuje to samo, palce wsuwa w moje włosy i szarpie za nie, błagając o więcej, i otwiera się dla mnie niczym poranna chwała. Odrywam się od niej, by złapać dech i odzyskać rozsądek. Nie n a lotn isku! Benson i Taylor są w pobliżu. Jej oczy lśnią błaganiem o więcej. Nie patrz n a m n ie w ten sposób, n o. – Śniadanie – mówię szeptem, zanim zrobię coś, czego będę żałował. Obracam się, chwytam jej dłoń i ruszamy w stronę samochodu. – A co z szybowcem? – pyta, starając się dotrzymać mi kroku. – Ktoś się nim zajmie. – W końcu za to płacę Taylorowi. – Teraz coś zjemy. Chodź. Podskakuje obok mnie, uszczęśliwiona; nie wiem, czy kiedykolwiek widziałem ją tak radosną. Jej nastrój mnie też się udziela – nie pamiętam, czy i ja czułem się kiedykolwiek taki wesoły. Otwieram przed nią drzwi samochodu, przez cały czas uśmiechając się od ucha do ucha. Przy wtórze Kings of Leon wyjeżdżamy z lotniska na drogę I-95. Gdy już jedziemy autostradą, BlackBerry Any zaczyna pikać. – Co to takiego? – pytam. – Przypomnienie o mojej pigułce – bąka. – Dobrze, spisałaś się. Nienawidzę kondomów. Zerkam na nią kątem oka i wydaje mi się, że widzę, jak przewraca oczami, pewności jednak nie mam. – Miło, że przedstawiłeś mnie Markowi jako swoją dziewczynę – odzywa się, zmieniając temat. – A nie jesteś nią? – A jestem? Myślałam, że chcesz uległej. – Ja też tak myślałem, Anastasio. Ale mówiłem ci już, że ja też chcę więcej. – Bardzo się cieszę, że chcesz więcej – mówi. – Zawsze do usług, panno Steele – żartuję i skręcam na parking International House of Pancakes – knajpy, gdzie serwują naleśniki i gdzie tato zabierał mnie potajemnie. – IHOP? – pyta z niedowierzaniem. Mustang zatrzymuje się z pomrukiem. – Mam nadzieję, że jesteś głodna. – W życiu bym nie pomyślała, że mógłbyś tu jeść. – Tato przywoził nas tutaj, kiedy mama wyjeżdżała na jakąś konferencję medyczną. – Siadamy w boksie, naprzeciwko siebie. – To była nasza tajemnica. Biorę jadłospis i patrzę na Anę, jak wsuwa włosy za uszy i czyta, co IHOP proponuje na śniadanie. Łakomie oblizuje wargi. A ja muszę stłumić fizyczną reakcję, jaką ten widok we mnie budzi. – Wiem, na co mam ochotę – szepczę.

Przychodzi mi na myśl, że może poszlibyśmy razem do toalety. Nasze spojrzenia się spotykają, a jej źrenice robią się większe. – Chcę tego co ty – mruczy pod nosem. Jak to ma w zwyczaju, panna Steele nie cofa się przed niczym. – Tutaj? – Jesteś pew n a, An o? Ana rozgląda się po cichej restauracji, a potem patrzy na mnie pociemniałymi oczami, w których widać cielesną obietnicę. – Nie zagryzaj wargi – ostrzegam ją. Choć bardzo bym chciał, nie przelecę jej w toalecie IHOP. Zasługuje na coś lepszego i szczerze mówiąc, ja też. – Nie tutaj i nie teraz. Skoro nie mogę cię tu wziąć, przestań mnie kusić. Przerywa nam kelnerka. – Dzień dobry, jestem Leandra. Co mogę… ee… państwu… ee… dzisiaj podać? Boż e. Nie zwracam uwagi na rudowłosą kelnerkę. – Anastasio? – Mówiłam ci, mam ochotę na to samo co ty. Do diabła. Równie dobrze mogłaby mówić do mojego krocza. – Może dam państwu jeszcze chwilę na zastanowienie? – pyta kelnerka. – Nie. Wiemy, na co mamy ochotę. – Nie mogę oderwać od Any wzroku. – Poprosimy dwa razy oryginalne naleśniki na maślance z syropem klonowym i bekonem, dwa soki pomarańczowe, jedną czarną kawę z odtłuszczonym mlekiem i jedną herbatę English Breakfast, jeśli taką macie. Ana się uśmiecha. – Tak jest, proszę pana. Czy to wszystko? – kelnerka niemal wykrzykuje, mocno skrępowana. Odrywam oczy od Any i spojrzeniem nakazuję jej odejść, co pośpiesznie czyni. – Wiesz co, to naprawdę nie jest w porządku – odzywa się Ana, palcem rysując ósemki na blacie stołu. – Co takiego? – Jak rozbrajająco działasz na ludzi. Na kobiety. Na mnie. – Rozbrajam cię? – pytam ciężko zaskoczony. – Bez przerwy. – Bo po prostu tak wyglądam, Anastasio. – Nie, Christianie, to coś znacznie więcej. Znowu pojmuje wszystko opacznie i po raz kolejny mówię, jak rozbrajająco ona działa na mnie. Marszczy brwi. – To dlatego zmieniłeś zdanie? – W jakiej kwestii? – W… ee… nas? Czy ja zmieniłem zdanie? Może trochę odpuściłem, nic ponadto. – Nie wydaje mi się, żebym zmienił zdanie jako takie. Po prostu musimy na nowo zdefiniować nasze kryteria, nakreślić nową strategię. Jestem przekonany, że się nam uda. Chcę, żebyś była uległą w moim pokoju zabaw. Ukarzę cię, jeżeli złamiesz zasady. Ale poza tym… cóż, uważam, że wszystko podlega dyskusji. Takie są moje wymagania, panno Steele. Co pani na to? – To znaczy, że będę z tobą spała? W twoim łóżku? – Tego właśnie chcesz? – Tak.

– W takim razie zgoda. Poza tym śpię doskonale, kiedy jesteś obok mnie w łóżku. Zdumiewające. – Bałam się, że mnie zostawisz, jeżeli nie zgodzę się na wszystko – mówi z lekko pobladłą twarzą. – Nigdzie się nie wybieram, Anastasio. Poza tym… Jak m ogła w ten sposób pom yśleć? Muszę ją przekonać. – Idziemy za twoją radą, zgodnie z tym, co powiedziałaś: szukamy kompromisu. Przysłałaś mi maila. I jak dotąd mi to odpowiada. – Jestem zachwycona, że też chcesz czegoś więcej. – Wiem – mówię ciepłym tonem. – Skąd wiesz? – Zaufaj mi. Po prostu wiem. Pow iedz iałaś m i o tym prz ez sen . Wraca kelnerka z naszym śniadaniem. Przyglądam się, jak Ana pochłania jedzenie. Najwyraźniej „więcej” też jej odpowiada. – Wyśmienite – mówi. – Lubię, kiedy jesteś głodna. – To na pewno zasługa wczorajszych ćwiczeń i dzisiejszych emocji – Było świetnie, prawda? – O tak, cudownie, panie Grey – mówi i wkłada do ust ostatni kawałek naleśnika. – Czy mogę się odwdzięczyć? – W jaki sposób? – Zapłacić rachunek. Prycham. – Nie sądzę. – Proszę. Bardzo mi na tym zależy. – Chcesz mnie do reszty pozbawić męskości? – Podnoszę ostrzegawczo brew. – To chyba jedyne miejsce, w którym stać mnie, żeby zapłacić. – Anastasio, naprawdę to doceniam. Ale odpowiedź brzmi: nie. Kiedy proszę rudzielca o rachunek, Ana zirytowana ściąga usta. – Nie złość się – ostrzegam i sprawdzam, która godzina: jest 8:30. O 11:15 mam spotkanie z władzami Savannah Brownfield Redevelopment, więc niestety musimy już wracać do miasta. Zastanawiam się, czy nie odwołać spotkania, bo chciałbym spędzić ten dzień z Aną, ale nie, tego byłoby już za wiele. Uganiam się za tą dziewczyną, a powinienem skupić się na pracy. Priorytety, G rey. Trzymając się za ręce, wracamy do samochodu. Wyglądamy jak każda inna przeciętna para. Ana tonie w mojej bluzie, swobodna, wyluzowana i piękna – i tak, jest ze mną. Do IHOP idzie trzech facetów, którzy na nią patrzą; ona niczego nie zauważa, nawet kiedy obejmuję ją w pasie na znak, że należy do mnie. Naprawdę nie ma pojęcia, jaka jest śliczna. Otwieram dla niej drzwi samochodu, a ona uśmiecha się do mnie promiennie. Mógłbym do tego przywyknąć. Ustawiam w GPS-ie adres domu jej matki i wyjeżdżamy na autostradę, słuchając Foo Fighters. Ana przytupuje nogą do taktu. Właśnie taką muzykę lubi – typowy amerykański rock. Panuje już większy ruch, bo ludzie zaczynają zjeżdżać do miasta. Jednak mnie to nie przeszkadza: cieszę się, że Ana jest ze mną, spędzamy razem czas. Mogę trzymać ją za rękę, dotknąć jej kolana, patrzeć, jak się uśmiecha. Opowiada mi o swoich wcześniejszych wizytach

w Savannah; ona też nie przepada za upałem, ale kiedy mówi o matce, oczy jej błyszczą. Dobrze, że dzisiaj wieczorem będę mógł zobaczyć, jak zachowuje się w obecności matki i ojczyma. Z żalem podjeżdżam pod dom jej matki. Wolałbym resztę dnia spędzić z nią na wagarach; bardzo… miło spędziliśmy tych dwanaście godzin. Bardz iej n iż m iło, G rey. To było wręcz uduchowione. – Może wejdziesz? – zwraca się do mnie. – Muszę iść do pracy, Anastasio, ale wieczorem wrócę. O której? Proponuje dziewiętnastą, a potem podnosi na mnie wzrok; oczy ma jasne i radosne. – Dziękuję… za więcej. – Cała przyjemność po mojej stronie, Anastasio. Nachylam się, żeby ją pocałować, i wdycham jej jakże słodki zapach. – Widzimy się później. – Spróbuj mnie powstrzymać – odpowiadam szeptem. Wysiada z auta, wciąż w mojej bluzie, i macha mi na pożegnanie. Wracam do hotelu – gdy jej przy mnie nie ma, odczuwam pustkę. Wracam do pokoju i dzwonię do Taylora. – Panie Grey. – Tak… dziękuję, że tak świetnie zorganizowałeś cały ranek. – Bardzo proszę, panie Grey. – Jest wyraźnie zdziwiony. – Chcę wyjechać na spotkanie o dziesiątej czterdzieści pięć. – Suburban będzie czekał przed wejściem. – Dziękuję. Przebieram się w garnitur, ale ulubiony krawat kładę obok laptopa i zamawiam kawę do pokoju. Przeglądam maile, piję kawę i zastanawiam się, czy zadzwonić do Ros; jest jeszcze za wcześnie. Czytam dokumenty nadesłane przez Billa; Savannah wydaje się niezłym miejscem na budowę fabryki. Sprawdzam skrzynkę mailową i widzę, że jest nowa wiadomość od Any. Od: Anastasia Steele Temat: Szybownictwo kontra niskie loty Data: 2 czerwca 2011 10:20 EST Do: Christian Grey Bywa, że wiesz, jak sprawić dziewczynie przyjemność. Dziękuję Ana x Tytuł mnie rozśmiesza, a całus sprawia, że rosnę o trzy metry. Piszę odpowiedź. Od: Christian Grey Temat: Szybownictwo kontra niskie loty Data: 2 czerwca 2011 10:24 EST

Do: Anastasia Steele Jedno i drugie lepsze od Twojego chrapania. Ja też świetnie się bawiłem. Jak zawsze, kiedy jestem z Tobą. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Jej odpowiedź przychodzi niemal natychmiast. Od: Anastasia Steele Temat: CHRAPANIE Data: 2 czerwca 2011 10:26 EST Do: Christian Grey JA NIE CHRAPIĘ. A nawet jeśli, nieelegancko z Twojej strony, że o tym wspominasz. Żaden z Pana dżentelmen, Panie Grey! Nie zapominaj, że jesteś na Głębokim Południu! Ana Śmieję się. Od: Christian Grey Temat: Somnologia Data: 2 czerwca 2011 10:28 EST Do: Anastasia Steele Nigdy nie twierdziłem, że jestem dżentelmenem, Anastasio, o czym wielokrotnie miałaś chyba okazję się przekonać. Nie przestraszysz mnie swoimi KRZYKLIWYMI wersalikami. Ale przyznam Ci się do małego kłamstewka: nie – nie chrapiesz, ale mówisz przez sen. To doprawdy fascynujące. Christian Grey Cham i Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. To ją rozwścieczy. Od: Anastasia Steel Temat: Puść farbę Data: 2 czerwca 2011 10:32 EST Do: Christian Grey Łajdak z Ciebie i drań – na pewno nie dżentelmen. Co takiego mówiłam? Żadnych buziaków, dopóki mi nie powiesz!

Och, moglibyśmy tak ciągnąć w nieskończoność… Od: Christian Grey Temat: Śpiąca gadająca królewna Data: 2 czerwca 2011 10:35 EST Do: Anastasia Steele Byłoby to z mojej strony mało szarmanckie, za co już zostałem dzisiaj zbesztany. Ale jeżeli będziesz grzeczna, może wieczorem Ci powiem. Naprawdę muszę już iść na spotkanie. Narka, maleńka. Christian Grey Prezes, cham i łajdak, Grey Enterprises Holdings, Inc. Uśmiechając się szeroko, zakładam krawat, chwytam marynarkę i idę na dół, gdzie czeka na mnie Taylor. Nieco ponad godzinę później kończę spotkanie z szefostwem Savannah Brownfield Redevelopment. Georgia ma wiele do zaoferowania, a zespół zaproponował GEH bardzo korzystne warunki podatkowe. Rozlega się pukanie do drzwi i do małej salki konferencyjnej wchodzi Taylor. Minę ma ponurą, co jednak martwi mnie bardziej, to fakt, że jak dotąd przenigdy nie przerywał mi spotkania. Przechodzą mnie ciarki. An a? Nic jej się n ie stało? – Państwo wybaczą – zwraca się do nas wszystkich. – Tak, Taylorze? – pytam go, a on podchodzi i mówi mi bezpośrednio do ucha. – Mamy w domu kłopoty z panną Leilą Williams. Leilą? Co do diabła? Jakaś część mnie oddycha z ulgą, że nie chodzi o Anę. – Przepraszam na chwilę – zwracam się do dwóch mężczyzn i dwóch kobiet z SBR. W holu Taylor poważnym tonem przeprasza mnie raz jeszcze za wtargnięcie na spotkanie. – Nic się nie stało. Powiedz mi, o co chodzi. – Panna Williams jedzie karetką do izby przyjęć w szpitalu Seattle Free Hope. – Karetką? – Tak, proszę pana. Włamała się do mieszkania i na oczach pani Jones próbowała popełnić samobójstwo. Kurw a. – Samobójstwo? – Podcięła sobie żyły. Gail pojechała razem z nią karetką. Poinformowała mnie, że ratownicy zjawili się na czas i pannie Williams nic już bezpośrednio nie zagraża. – Dlaczego przyszła do Escali? I czemu zrobiła to w obecności Gail? – Jestem wstrząśnięty. Taylor kręci głową. – Nie mam pojęcia, proszę pana. Gail też nie. Nie potrafiła niczego od panny Williams wyciągnąć. Ona chce rozmawiać wyłącznie z panem. – Kurwa. – W rzeczy samej, proszę pana – mówi Taylor bez śladu przygany. Przeczesuję rękami włosy, próbując ogarnąć powagę tego, co zrobiła Leila. Co, do cholery,

mam zrobić? Czemu przyszła do mnie? Gdzie jest jej mąż? Co się z nim stało? – Jak się czuje Gail? – Jest trochę zdenerwowana. – Trudno się dziwić. – Uznałem, że powinien pan wiedzieć. – Tak. Oczywiście. Dziękuję – bąkam, kompletnie rozkojarzony. Nie mogę w to uwierzyć: kiedy Leila przysłała mi ostatniego maila, nic nie wskazywało, żeby miała jakieś problemy; to było sześć, może siedem miesięcy temu. Jednak w Georgii niczego się nie dowiem – muszę natychmiast wracać i porozmawiać z nią. Dowiedzieć się, czemu to zrobiła. – Powiedz Stephanowi, żeby przygotował odrzutowiec. Muszę wracać. – Tak jest. – Wylatujemy najszybciej jak to możliwe. – Będę w samochodzie. – Dziękuję. Taylor rusza ku wyjściu, podnosząc telefon do ucha. Jestem roztrzęsiony. Leila. Co się, u diabła, dz ieje? Zniknęła z mojego życia już dobrych kilka lat temu. Od czasu do czasu piszemy do siebie maile. Wyszła za mąż. Wydawała się szczęśliwa. Co się stało? Wracam do sali zarządu i przeprosiwszy wszystkich, wychodzę na obezwładniający upał, gdzie w samochodzie czeka Taylor. – Samolot będzie gotowy za czterdzieści pięć minut. Proponuję, żebyśmy najpierw pojechali do hotelu, spakowali się, a potem udamy się na lotnisko. – Dobrze – zgadzam się z nim wdzięczny, że w samochodzie jest klimatyzacja. – Powinienem zadzwonić do Gail. – Próbowałem, ale zgłasza się poczta. Myślę, że wciąż jest w szpitalu. – W porządku, zadzwonię do niej później. – Coś takiego nie powinno się przytrafić Gail. – Jak Leila weszła do apartamentu? – Nie wiem, proszę pana. – Taylor z przepraszającą i poważną miną patrzy na mnie w lusterku wstecznym. – Dowiem się tego. Kiedy ze spakowanym bagażem jedziemy suburbanem na lotnisko, dzwonię do Any, ona jednak nie odbiera. Zasępiony wyglądam przez okno. Mija niewiele czasu, kiedy Ana oddzwania. – Anastasio. – Cześć – mówi lekko ochrypłym głosem. Niezmiernie się cieszę, że ją słyszę. – Muszę wrócić do Seattle. Coś mi wyskoczyło. Właśnie jestem w drodze na lotnisko. Przeproś, proszę, mamę w moim imieniu. Nie dam rady przyjść. – Mam nadzieję, że to nic poważnego? – Wynikła sytuacja, którą muszę się zająć. Widzimy się jutro. Taylor wyjedzie po ciebie na lotnisko, jeżeli ja nie dam rady. – Okej. – Wzdycha. – Mam nadzieję, że sprawa się wyjaśni. Miłego lotu. Napraw dę ż ałuję, ż e m usz ę w yjechać. – I nawzajem, maleńka – mówię szeptem i rozłączam się, zanim zdążę zmienić zdanie i zostać. Gdy kołujemy na pas startowy, dzwonię do Ros.

– Christianie, co słychać w Savannah? – Właśnie lecę do domu. Muszę rozwiązać pewien problem. – Coś w GEH? – pyta zaniepokojona Ros. – Nie. Sprawa osobista. – Mogę jakoś pomóc? – Nie. Widzimy się jutro. – Jak poszło spotkanie? – Dobrze. Ale nie zamierzam tego przedłużać. Zobaczymy, co przedstawią na piśmie. Może jednak zdecyduję się na Detroit, przynajmniej dużo tam chłodniej. – Było aż tak gorąco? – Niewyobrażalnie. Muszę kończyć. Później się odezwę. – Bezpiecznej podróży, Christianie. Podczas lotu rzucam się w wir pracy, żeby nie myśleć o kłopotach, jakie czekają mnie w domu. Kiedy lądowaliśmy, zdążyłem przeczytać trzy raporty i napisać piętnaście maili. Samochód już czeka, więc Taylor w ulewnym deszczu jedzie prosto do szpitala. Muszę zobaczyć się z Leilą i dowiedzieć się, o co, do diabła, chodzi. W miarę jak zbliżamy się do szpitala, mój gniew narasta. Cz em u m i to z robiła? Kiedy wysiadam z auta, deszcz leje jak z cebra; dzień jest równie ponury jak mój nastrój. Biorę głęboki wdech, żeby zapanować nad ogarniającą mnie furią, i wchodzę frontowymi drzwiami. W rejestracji pytam o Leilę Reed. – Jest pan członkiem rodziny? – Pielęgniarka patrzy na mnie groźnie, ze ściągniętymi ustami i kwaśną miną. – Nie. – Wzdycham. Nie będzie łatwo. – Cóż, w takim razie przykro mi, nie mogę panu pomóc. – Próbowała podciąć sobie żyły w moim mieszkaniu. W tej sytuacji chyba mam prawo wiedzieć, gdzie się, do cholery, podziewa – cedzę przez zaciśnięte zęby. – Proszę nie mówić do mnie tym tonem! – warczy pielęgniarka. Mierzę ją wściekłym wzrokiem. Nic u tej baby nie wskóram. – Gdzie jest izba przyjęć? – Proszę pana, skoro nie jest pan z rodziny, nie możemy panu udzielić informacji. – Nie szkodzi. Sam się dowiem – warczę i wybiegam przez podwójne drzwi. Wiem, że mógłbym zadzwonić do matki, która wszystko by załatwiła, ale wtedy musiałbym wyjaśniać, co się stało. W izbie przyjęć roi się od lekarzy i pielęgniarek, jest też mnóstwo czekających pacjentów. Zaczepiam młodą pielęgniarkę, posyłając jej najbardziej ujmujący uśmiech. – Dzień dobry. Szukam Leili Reed, została dzisiaj przyjęta. Może mi pani powiedzieć, gdzie ją znajdę? – A pan jest? – pyta, rumieniąc się odrobinę. – Jej bratem – kłamię bez zająknienia, nie zwracając uwagi na jej reakcję. – Tędy, panie Reed. – Podchodzi żwawo do biurka pielęgniarek i sprawdza w komputerze. – Jest na drugim piętrze, oddział zdrowia psychicznego. Na końcu korytarza są windy. – Dziękuję. Puszczam do niej oczko, a ona wsuwa za ucho niesforny kosmyk włosów, uśmiechając się do mnie figlarnie, jak pewna dziewczyna, którą zostawiłem w Georgii. Po wyjściu z windy na drugim piętrze od razu orientuję się, że coś się dzieje. Za bez wątpienia zablokowanymi drzwiami dwóch ochroniarzy i pielęgniarka przeszukują korytarz

i sprawdzają każdy pokój. Czuję na plecach ciarki, ale podchodzę do recepcji, udając, że nie zauważyłem zamieszania. – Słucham? – pyta młody człowiek z kolczykiem w nosie. – Szukam Leili Reed. Jestem jej bratem. Chłopak robi się blady. – Och, panie Reed. Pozwoli pan ze mną? Idę za nim do poczekalni i siadam na wskazanym przez niego plastikowym krzesełku; zauważam, że jest przymocowane do podłogi. – Zaraz przyjdzie do pana lekarz. – Czemu nie mogę zobaczyć się z siostrą? – Lekarz wszystko panu wytłumaczy – mówi chłopak z rezerwą i wychodzi, zanim zdążę jeszcze o coś zapytać. Cholera. Może się spóźniłem. Na tę myśl robi mi się słabo. Wstaję i zaczynam krążyć po niedużym pokoju. Zastanawiam się, czy zadzwonić do Gail, ale nie muszę czekać długo. Wchodzi młody mężczyzna z krótkimi dredami, o ciemnych, inteligentnych oczach. To ten doktor? – Pan Reed? – zwraca się do mnie. – Gdzie jest Leila? Przez chwilę mi się przygląda, potem wzdycha i zbiera się w sobie. – Obawiam się, że nie wiemy – mówi. – Zdołała się wymknąć. – Słucham? – Nie ma jej. Nie potrafię powiedzieć, jak się stąd wydostała. – Wydostała? – wykrzykuję z niedowierzaniem i osuwam się na jedno z krzeseł. Doktor siada naprzeciwko mnie. – Tak. Zniknęła. Właśnie trwają jej poszukiwania. – Wciąż jest tutaj? – Nie wiemy. – A pan jest? – pytam. – Doktor Azikiwe, psychiatra konsultant. Jest za młody na psychiatrę. – Co może mi pan powiedzieć o tym, co się stało? – pytam. – Cóż, została przyjęta po nieudanej próbie samobójczej. Chciała podciąć sobie żyły w mieszkaniu byłego chłopaka. Przywiozła ją tutaj jego gospodyni. Czuję, jak krew odpływa mi z twarzy. – I? – pytam. Muszę wiedzieć więcej. – Nic ponad to nie wiemy. Leila powiedziała, że błędnie oceniamy sytuację, że nic jej nie jest, chcieliśmy jednak zatrzymać ją na obserwacji i zadać jeszcze kilka pytań. – Rozmawiał pan z nią? – Tak. – Czemu to zrobiła? – Powiedziała, że było to wołanie o pomoc. Nic ponad to. A ponieważ zrobiła z siebie takie przedstawienie, czuła się zażenowana i chciała wrócić do domu. Powiedziała, że nie chciała się zabić. Uwierzyłem jej. Podejrzewam, że miała jedynie myśli samobójcze. – Jak mogliście pozwolić jej uciec? – Przeczesuję rękami włosy, próbując zapanować nad ogarniającą mnie frustracją. – Nie wiem, jak się stąd wydostała. Zostanie przeprowadzone wewnętrzne dochodzenie. Jeżeli się z panem skontaktuje, sugerowałbym, żeby namówił ją pan do powrotu do nas.

Potrzebuje pomocy. Czy mogę o coś zapytać? – Oczywiście – zgadzam się, całkiem rozkojarzony. – Czy w rodzinie zdarzały się przypadki choroby umysłowej? Marszczę brwi, ale przypominam sobie, że przecież pyta o rodzinę Leili. – Nie mam pojęcia. Moja rodzina jest w takich sprawach bardzo skryta. Jest zatroskany. – Wie pan coś o tym jej byłym chłopaku? – Nie – zaprzeczam, odrobinę zbyt szybko. – Kontaktowaliście się z jej mężem? Doktor robi wielkie oczy. – Jest zamężna? – Tak. – Tego nam nie powiedziała. – Och. Cóż, zadzwonię do niego. Nie będę już marnował pańskiego czasu – Ale ja mam jeszcze kilka pytań do pana. – Wolałbym raczej zacząć jej szukać. Najwyraźniej jest w kiepskim stanie. – Wstaję. – Ale. Ten mąż… – Nie pomogę panu. Muszę ją znaleźć. – Kieruję się do drzwi. – Panie Reed… – Do widzenia – bąkam i wybiegam z poczekalni. Nawet nie idę w stronę windy, tylko schodami pożarowymi zbiegam po dwa stopnie naraz. Nienawidzę szpitali. Pojawia się wspomnienie z dzieciństwa: jestem mały, przerażony i niemy, a smród środków odkażających i skrzepy krwi zatykają mi nos. Przebiega mnie dreszcz. Wychodzę ze szpitala i zatrzymuję się. Ulewny deszcz zmywa wspomnienie. Mam za sobą ciężkie popołudnie, ale przynajmniej deszcz jest miłą, odświeżającą odmianą po duchocie Savannah. Podjeżdża Taylor w suburbanie. – Do domu – wydaję mu polecenie i zajmuję miejsce na tylnym siedzeniu. Zapinam pasy i natychmiast dzwonię z komórki do Welcha. – Panie Grey – odzywa się grubym głosem. – Welch, mam problem. Muszę zlokalizować Leilę Reed, z domu Williams. Blada i cicha Gail przygląda mi się z troską. – Nie będzie pan więcej jadł? – pyta. Kręcę przecząco głową. – Nie smakuje panu? – Ależ skąd, było wyśmienite. – Uśmiecham się do niej lekko. – Ale po dzisiejszych wydarzeniach nie jestem głodny. A jak ty się trzymasz? – W porządku, proszę pana. To był prawdziwy szok. Po prostu muszę się czymś zająć. – Tak. Dziękuję za kolację. Jeśli coś sobie przypomnisz, daj mi znać. – Oczywiście. Ale jak już mówiłam, ona chciała rozmawiać wyłącznie z panem. Dlacz ego? Czego ode mnie oczekuje? – Jestem wdzięczny, że nie wezwałaś policji. – Ta dziewczyna nie potrzebuje policji. Ona potrzebuje pomocy. – Owszem. Chciałbym wiedzieć, gdzie teraz jest. – Znajdzie ją pan – mówi spokojnie i z przekonaniem, które mnie zaskakuje. – Potrzebujesz czegoś? – pytam.

– Nie, proszę pana. Nic mi nie jest. Zabiera talerz z moim niedokończonym posiłkiem i zanosi do zlewu. Wiadomości, jakie ma dla mnie Welch na temat Leili, są przygnębiające. Zapadła się pod ziemię. W szpitalu jej nie ma, a oni wciąż nie wiedzą, jak udało jej się uciec. Z jednej strony podziwiam ją za to; zawsze była pomysłowa. Ale co ją tak unieszczęśliwiło? Podpieram głowę rękami. Co za dzień – zaczął się tak doskonale, a skończył idiotycznie. Najpierw latam szybowcem z Aną, a teraz muszę się zająć tym bałaganem. Taylor nie ma pojęcia, jak Leili udało się wtargnąć do mojego mieszkania, Gail też tego nie wie. Z tego co mówiła, Leila wmaszerowała do kuchni, żądając widzenia ze mną. A kiedy Gail powiedziała jej, że mnie nie ma, Leila wykrzyknęła: „Odszedł!”, po czym przecięła sobie żyły nożem do kartonu. Na szczęście rana okazała się płytka. Patrzę na Gail zajętą sprzątaniem kuchni. Robi mi się zimno. Leila mogła zrobić jej krzywdę. Może chciała zranić mnie? Ale dlacz ego? Zaciskam powieki, próbując sobie przypomnieć, czy coś w naszej korespondencji wskazywało, że traci nad sobą kontrolę. Nic nie przychodzi mi do głowy i zmęczony idę do swojego gabinetu. Siadam, a telefon, brzęcząc, daje mi znać, że dostałem wiadomość. An a? Nie, to Elliot. Cześć, ważniaku. Masz ochotę na bilard? Gra w bilard z Elliotem oznacza, że w końcu znajdzie się u mnie i będzie pił moje piwo. Szczerze mówiąc, nie jestem w nastroju. Pracuję. W przyszłym tygodniu? Jasne. Zanim wyląduję na plaży. Rozniosę Cię. Narka. Rzucam telefon na biurko i zaczynam przeglądać akta Leili, szukając czegokolwiek, co by powiedziało, gdzie może się teraz podziewać. Znajduję adres i numer telefonu jej rodziców, jednak niczego na temat jej męża. Gdzie on jest? Czemu Leila nie jest z nim? Nie chcę dzwonić do jej rodziców; byliby przerażeni. Dzwonię do Welcha i podaję mu ich numer; niech się dowie, czy Leila się z nimi kontaktowała. Włączam komputer i widzę maila od Any. Od: Anastasia Steele Temat: Dotarłeś bezpiecznie? Data: 2 czerwca 2011 22:32 EST Do: Christian Grey Szanowny Panie, daj mi, proszę, znać, że dotarłeś bezpiecznie. Zaczynam się martwić. Myślę o Tobie. Twoja Ana x

Od: Christian Grey Temat: Przepraszam Data: 2 czerwca 2011 19:36 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, dotarłem bezpiecznie i przyjmij, proszę, moje przeprosiny, że nie dałem Ci znać. Nie chcę, żebyś czymkolwiek się martwiła. Cudownie, że się o mnie martwisz. To miód na moje serce. Ja też o Tobie myślę i nie mogę się doczekać, kiedy jutro znowu Cię zobaczę. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Klikam w ikonkę „wyślij”. Żałuję, że nie ma jej przy mnie. Wnosi radość do mojego domu, do mojego życia… mnie raduje. Kręcę głową nad tymi fantazjami i przeglądam resztę maili. Znajome „ping” obwieszcza nadejście maila od Any. Od: Anastasia Steele Temat: Sytuacja Data: 2 czerwca 2011 22:40 EST Do: Christian Grey Szanowny Panie Grey, chyba nie ma cienia wątpliwości, jak bardzo mi na Tobie zależy. Jakże możesz w to wątpić? Mam nadzieję, że opanowałeś już „sytuację”. Twoja Ana x PS Powiedz mi, co mówiłam przez sen? Bardzo jej na mnie zależy? To miłe. Znowu te nieznane emocje, których nie odczuwałem przez cały dzień, budzą się i zaczynają rozpierać mi pierś. Pod nimi kryje się otchłań bólu istnienia, do którego nie chcę się przyznać i z którym nie zamierzam się zmagać. Kryją się w niej wspomnienia młodej kobiety szczotkującej długie ciemne włosy… Kurw a. Zapom n ij o tym , G rey. Odpisuję Anie – żeby się trochę rozerwać, postanawiam się z nią podroczyć. Od: Christian Grey Temat: Powołuję się na Piątą Poprawkę Data: 2 czerwca 2011 19:45 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele,

ogromnie mi się podoba, że zależy Ci na mnie. „Sytuacja” wciąż pozostaje nierozwiązana. Co do Twojego PS, odpowiedź brzmi nie. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Niepoczytalność Data: 2 czerwca 2011 22:48 EST Do: Christian Grey Mam nadzieję, że dobrze się bawiłeś. Powinieneś jednak wiedzieć, że nie ponoszę żadnej odpowiedzialności za słowa, które wypowiadam w stanie nieświadomości. Poza tym prawdopodobnie się przesłyszałeś. Człowiek w Twoim zaawansowanym wieku bez wątpienia nie dosłyszy. Po raz pierwszy od powrotu z Seattle wybucham śmiechem. Cóż za miła odmiana. Od: Christian Grey Temat: Winny Data: 2 czerwca 2011 19:52 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, proszę wybaczyć, ale czy mogłaby Pani mówić głośniej? Nie słyszę Pani. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Odpowiedź przychodzi natychmiast. Od: Anastasia Steele Temat: Niepoczytalność po raz kolejny Data: 2 czerwca 2011 22:54 EST Do: Christian Grey Doprowadzasz mnie do szału. Od: Christian Grey Temat: Mam nadzieję… Data: 2 czerwca 2011 19:59 Do: Anastasia Steele Droga Panno Steele, właśnie to mam zamiar zrobić w piątkowy wieczór. Już nie mogę się doczekać.

;) Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Muszę obmyślić coś wyjątkowego dla mojego małego odmieńca. Od: Anastasia Steele Temat: Wrrr… Data: 2 czerwca 2011 23:02 EST Do: Christian Grey Jestem oficjalnie na Ciebie wściekła. Dobranoc, Panna A.R. Steele H o, ho, ho. Czy tolerowałbym to u kogokolwiek innego? Od: Christian Grey Temat: Dzika kotka Data: 2 czerwca 2011 20:05 Do: Anastasia Steele Warczy Pani na mnie, Panno Steele? Mam własnego kota, który mi mruczy. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Nie odpowiada. Mija pięć minut i wciąż nic. Sześć… Siedem. Cholera. Mówi poważnie. Jak mam jej powiedzieć, że przez sen obiecała nigdy mnie nie opuścić? Pomyśli, że zwariowałem. Od: Christian Grey Temat: Co mówiłaś przez sen Data: 2 czerwca 2011 20:20 Do: Anastasia Steele Anastasio, chciałbym usłyszeć to, co mówiłaś przez sen, wypowiedziane przez Ciebie, gdy jesteś świadoma. Dlatego właśnie nie chcę Ci tego zdradzić. Idź spać. Musisz być wypoczęta na to, co obmyśliłem dla Ciebie na jutro. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc.

Nie odpisuje; mam nadzieję, że przynajmniej jest mi posłuszna i śpi. Przez chwilę myślę o tym, co będziemy robić jutro, lecz to zbyt podniecające, odsuwam więc te myśli od siebie i skupiam się na mailach. Muszę jednak przyznać, że nieco mi ulżyło po elektronicznej przepychance słownej z panną Steele. Ma dobry wpływ na moją mroczną, bardzo mroczną duszę.

PIĄTE K, 3 CZE RWCA 2011

N

ie mogę spać. Jest już po drugiej, a ja od godziny wpatruję się w sufit. Tym razem nie

koszmary senne nie dają mi zasnąć. Koszmary rzeczywiste. Leila W illiam s. Umieszczony na suficie detektor dymu mruga do mnie kpiąco zieloną lampką. Do cholery! Zamykam oczy i pozwalam myślom biegnąć swobodnie. Skąd u Leili samobójcze zapędy? Co ją opętało? Jej rozpacz współgra ze mną, młodszym i nieszczęśliwym. Próbuję odegnać wspomnienia, jednak złość i opuszczenie, jakie odczuwałem jako samotny kilkunastolatek, wciąż są żywe i nie potrafię ich zagłuszyć. Nieszczęście Leili przypomina mi mój ból i nienawiść, z jaką odnosiłem się do wszystkich. Nieraz myślałem, żeby odebrać sobie życie, zawsze jednak coś mnie powstrzymywało. Przez wzgląd na Grace. Wiedziałem, że byłaby zdruzgotana. Wiedziałem, że obwiniałaby siebie, gdybym targnął się na swoje życie, a przecież tyle dla mnie zrobiła – czyż mogłem tak ją zranić? A potem spotkałem Elenę… i wszystko się zmieniło. Wstaję z łóżka i spycham te drażniące myśli w głąb umysłu. Potrzebny mi jest fortepian. Potrz ebn a m i An a. Gdyby podpisała umowę i wszystko potoczyłoby się zgodnie z planem, byłaby tu teraz ze mną, spałaby w swoim pokoju na górze. Mógłbym ją obudzić i zatracić się w niej… albo, zgodnie z nowymi ustaleniami, leżałaby obok mnie, a ja mógłbym ją pieprzyć, a potem patrzeć, jak śpi. Co by sobie pomyślała o Leili? Siadając przy fortepianie, uświadamiam sobie, że Ana nigdy nie pozna Leili, na całe szczęście. Wiem, co myśli o Elenie. Bóg jeden wie, co myślałaby o byłej… zbłąkanej byłej. Z tym nie potrafię się pogodzić: Leila, którą znałem, była szczęśliwa, czupurna i bystra. Była doskonałą uległą; sądziłem, że się ustatkowała i szczęśliwie wyszła za mąż. Maile, które od niej dostawałem, nie wskazywały, że dzieje się coś niedobrego. Co poszło nie tak? Zaczynam grać… moje ciężkie myśli odchodzą z wolna, aż w końcu jesteśmy tylko muzyka i ja. Leila pieści ustami mój penis. Ma bardzo wprawne usta. Ręce ma związane za plecami. Włosy zaplecione w warkocz. Klęczy. Oczy trzyma spuszczone. Skromnie. Kusząco. Nie widzi mnie. I nagle staje się Aną. Ana klęczy przede mną. Naga. Piękna. Mój penis jest w jej ustach. Lecz Ana na mnie patrzy. Jej lśniące błękitne oczy widzą wszystko. Widzą mnie. Moją duszę. Widzą czający się we mnie mrok, drzemiącą bestię.

Oczy robią jej się wielkie z przerażenia i nagle znika. Cholera! Gwałtownie przytomnieję, a bolesna erekcja znika natychmiast, gdy pomyślę o pełnym bólu spojrzeniu Any z mojego snu. Co jest, do diabła? Rzadko miewam erotyczne sny. Cz em u w łaśn ie teraz ? Patrzę na budzik: zdrzemnąłem się pięć minut. Wstaję, a poranne słońce wpełza między budynki. Już jestem niespokojny, zapewne pod wpływem przykrego snu, postanawiam więc, że przyda mi się poranny jogging dla pobudzenia. Nie ma żadnych nowych maili, żadnych wiadomości, żadnych wieści o Leili. Mieszkanie jest ciche i spokojne, kiedy z niego wychodzę. Gail jeszcze nie przyszła. Mam nadzieję, że doszła już do siebie po wczorajszych przeżyciach. Otwieram szklane drzwi wejściowe i wita mnie ciepły, słoneczny ranek. Uważnie się rozglądam. Zaczynam biec, po drodze zaglądając na każdą uliczkę, w każdą bramę, za samochody, żeby sprawdzić, czy gdzieś nie czai się Leila. G dz ie jesteś, Leilo W illiam s? Pogłaśniam dudniących mi w uszach Foo Fighters i biegnę chodnikiem. Olivia jest dzisiaj wyjątkowo irytująca. Rozlała moją kawę, odrzuciła ważną rozmowę i bez przerwy gapi się na mnie tymi swoimi wielkimi brązowymi oczami. – Połącz mnie z powrotem z Ros – warczę na nią. – Albo jeszcze lepiej, każ jej przyjść. Zamykam drzwi do swojego gabinetu i wracam za biurko; muszę się opanować i nie wyżywać na personelu. Welch niczego nowego się nie dowiedział, poza tym, że rodzice Leili są przekonani, że ich córka wciąż przebywa w Portlandzie z mężem. Rozlega się pukanie do drzwi. – Wejść. Boże, mam nadzieję, że to nie Olivia. Do gabinetu zagląda Ros. – Wzywałeś mnie? – Tak. Wejdź. Na czym stoimy z Woodsem? Ros wychodzi tuż przed dziesiątą. Wszystko idzie sprawnie: Woods zgodził się przyjąć umowę, a pomoc dla Darfuru wkrótce wyruszy do Monachium, skąd odleci. Jak na razie z Savannah nie przyszła żadna propozycja. Sprawdzam skrzynkę i z radością witam maila od Any. Od: Anastasia Steele Temat: W drodze do domu Data: 3 czerwca 2011 12:53 EST Do: Christian Grey Drogi Panie Grey, znowu zostałam wygodnie ulokowana w pierw​szej klasie, za co bardzo Panu dziękuję. Odliczam minuty do naszego wieczornego spotkania, kiedy być może torturami wydobędę z Pana prawdę o moich nocnych wyznaniach. Twoja Ana x Torturami? Och, pan n o S teele, obaw iam się, ż e tortury ty będz iesz prz eż yw ać. Ponieważ

mam mnóstwo pracy, moja odpowiedź jest krótka. Od: Christian Grey Temat: W drodze do domu Data: 3 czerwca 2011 09:58 Do: Anastasia Steele Anastasio, czekam na Ciebie z niecierpliwością. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Jednak Anie to nie wystarcza. Od: Anastasia Steele Temat: W drodze do domu Data: 3 czerwca 2011 13:01 EST Do: Christian Grey Najdroższy Panie Grey, mam nadzieję, że „sytuacja” została opanowana. Niepokoi mnie ton Pańskiego maila. Ana x Przynajmniej znowu zasłużyłem na całusa. Od: Christian Grey Temat: W drodze do domu Data: 3 czerwca 2011 10:04 Do: Anastasia Steele Anastasio, sytuacja mogłaby wyglądać lepiej. Wystartowałaś już? Jeśli tak, nie powinnaś wysyłać maili. Narażasz się na niebezpieczeństwo, co pozostaje w jawnej niezgodzie z zasadą dotyczącą Twojego osobistego bezpieczeństwa. Pamiętaj, co mówiłem o karze. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Właśnie mam dzwonić do Welcha z pytaniem, czy udało mu się ustalić coś nowego, gdy komputer wydaje „ping” – znowu Ana. Od: Anastasia Steele Temat: Przewrażliwienie Data: 3 czerwca 2011 13:06 EST Do: Christian Grey

Szanowny Panie Marudo, drzwi samolotu są wciąż otwarte. Mamy dziesięciominutowe opóźnienie. Bezpieczeństwo moje i moich współpasażerów jest w pełni zagwarantowane. Na razie schowaj swoją świerzbiącą rękę. Panna Steele Niechętny uśmiech pojawia się na mojej twarzy. Pan Marudn y, tak? I żadnego buziaka. Ojej. Od: Christian Grey Temat: Przeprosiny – świerzbiąca ręka schowana Data: 3 czerwca 2011 10:08 Do: Anastasia Steele Tęsknię za Panią i Pani niewyparzoną buzią, Panno Steele. Wracaj bezpiecznie do domu. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Przeprosiny przyjęte Data: 3 czerwca 2011 13:10 EST Do: Christian Grey Właśnie zamykają drzwi. Nie usłyszysz już pipania ode mnie, zwłaszcza że przecież jesteś głuchy. Narka Ana x Buziak wrócił. Co z a ulga. Niechętnie odrywam się od ekranu komputera i podnoszę telefon, żeby zadzwonić do Welcha. O pierwszej Andrea proponuje, że przyniesie mi lunch do gabinetu, jednak odmawiam. Muszę wyjść. Ściany zaczynają mnie przytłaczać, podejrzewam, że przez brak wiadomości o Leili. Martwię się o nią. Do diabła, prz ysz ła się z e m n ą z obacz yć. Z mojego domu zrobiła sobie scenę. Czy mogę nie traktować tego osobiście? Dlaczego nie napisała albo nie zadzwoniła? Jeżeli miała kłopoty, mogłem jej przecież pomóc – robiłem to już wcześniej. Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Przechodzę obok Andrei i Olivii, które są zajęte pracą, jednak wsiadając do windy, dostrzegam zdziwione spojrzenie Andrei. Wychodzę na ruchliwą, skapaną w jasnym świetle popołudnia ulicę. Oddycham głęboko i czuję dochodzący od zatoki kojący zapach słonej wody. Może powinienem już zrobić sobie wolne? Niestety, to niemożliwe. Mam przecież spotkanie z burmistrzem. Nie wiadomo po co –

jutro i tak się z nim zobaczę na gali Izby Handlowej. G ala! Nagle przychodzi mi do głowy pewien pomysł i wstępuje we mnie nowa energia. Wiedziony nią idę do niedużego sklepu, który dobrze znam. Po spotkaniu w biurze burmistrza wracam do Escali piechotą – to jakieś dziesięć przecznic. Taylor pojechał na lotnisko po Anę. W mieszkaniu w kuchni zastaję Gail. – Dobry wieczór panu. – Cześć, Gail. Jak ci minął dzień? – Dobrze, dziękuję, proszę pana. – Lepiej się czujesz? – Tak, proszę pana. Przyszły ubrania panny Steele. Rozpakowałam je i rozwiesiłam w garderobie w jej pokoju. – Świetnie. Leila się nie odzywała? – Durne pytanie: Gail by mnie zawiadomiła. – Nie, proszę pana. Przysłali też to. – Podnosi niedużą czerwoną torebkę ze sklepu. – Doskonale. Biorę od niej torebkę, nie zwracając uwagi na zachwycony błysk w jej spojrzeniu. – Ile będzie osób na kolacji? – Dwie. A, Gail… – Proszę pana? – Czy możesz rozłożyć satynowe prześcieradła w pokoju zabaw? Mam szczerą nadzieję, że w ciągu tego weekendu uda mi się do niego zabrać Anę. – Oczywiście, proszę pana – mówi z lekkim zdziwieniem w głosie. Odwraca się do jakichś tam swoich zajęć, zostawiając mnie zdumionego jej dziwnym zachowaniem. Moż e G ail tego n ie pochw ala, ale ja tego w łaśn ie pragn ę od An y. W gabinecie wyjmuję z torebki etui od Cartiera. To prezent dla Any, który wręczę jej jutro przed wyjściem na galę: para kolczyków. Prostych. Eleganckich. Pięknych. Dokładnie takich jak ona. Uśmiecham się. Nawet kiedy jest w dżinsach i jednej z tych swoich koszulek, i tak ma w sobie chłopięcy urok. Mam nadzieję, że przyjmie prezent. Jako moja uległa nie będzie miała wyboru, jednak zgodnie z naszą alternatywną umową nie wiem, jak zareaguje. Tak czy owak będzie to interesujące. Wkładam etui do szuflady biurka i w tym samym momencie moją uwagę odwraca sygnał przychodzącej poczty. Barney przysłał właśnie najnowszy projekt tabletu i bardzo jestem go ciekawy. Pięć minut później dzwoni Welch. – Panie Grey? – chrypi. – Tak. Jakieś wieści? – Rozmawiałem z Russellem Reedem, mężem pani Reed. – I? – Natychmiast staję się czujny. Wybiegam z gabinetu i podchodzę do okien salonu. – Twierdzi, że jego żona jest z wizytą u rodziców – zdaje mi relację Welch. – Co takiego? – Otóż to. – Welch jest równie wkurzony jak ja. Z Seattle u swych stóp i ze świadomością, że gdzieś tam podziewa się Leila Reed z domu Williams, czuję narastającą irytację. Przeczesuję palcami włosy. – Może tak mu powiedziała.

– Może – mówi Welch. – Jak na razie niczego nie udało się ustalić. – Żadnych śladów? – Nie mogę uwierzyć, że tak po prostu zniknęła. – Nic. Ale wystarczy, żeby użyła bankomatu, spieniężyła czek czy zalogowała się do jakiegoś portalu społecznościowego, natychmiast ją znajdę. – W porządku. – Chcielibyśmy sprawdzić nagrania z monitoringu wokół szpitala, ale to będzie kosztowało i trochę potrwa. Zgadza się pan? – Tak. Czuję, jak przechodzi mnie dreszcz. Z niewiadomego powodu mam wrażenie, że jestem obserwowany. Odwracam się i widzę Anę stojącą w progu. Przygląda mi się ze zmarszczonym czołem i zamyślonym wyrazem twarzy, ubrana w bardzo, bardzo króciutką spódniczkę. Widzę tylko jej oczy i nogi… zwłaszcza nogi. Wyobrażam sobie, jak oplata mnie nimi w pasie. Patrzę na nią, a pożądanie, pierwotne i najprawdziwsze, rozpala moją krew. – Natychmiast się z tym zajmiemy – mówi Welch do telefonu. Kończę z nim rozmawiać i nie odrywając oczu od Any, podchodzę do niej, po drodze pozbywając się marynarki i krawata. An a. Obejmuję ją i chwytam za kucyk, podnosząc ku sobie jej spragnione usta. Smakuje niebiańsko, domem, jesienią i sobą. Jej zapach wdziera mi się w nozdrza – biorę wszystko, co jej ciepłe i słodkie wargi mają do zaoferowania. Napinam się cały, spragniony jej, a nasze języki się splatają. Chcę się w niej zatracić, zapomnieć o gównianym zakończeniu mojego tygodnia, zapomnieć o wszystkim poza nią. Gorączkowo i namiętnie ją całuję i jednocześnie uwalniam jej włosy z gumki, którą spięła kucyk. Wplata swoje palce w moje. Nagle pochłania mnie bez reszty żądza, rozpaczliwe pragnienie jej całej. Odrywam się od niej i spoglądam na twarz, na której maluje się namiętność. Ja czuję się podobnie. Co on a z e m n ą robi? – Co się stało? – pyta szeptem. Odpowiedź jest oczywista, słyszę ją w głowie. T ęskn iłem z a tobą. – Cieszę się, że już wróciłaś. Weźmy razem prysznic. Już. – Tak – odpowiada ochryple. Biorę ją za rękę i idziemy do łazienki. Odkręcam wodę, potem staję twarzą do niej. Jest cudowna, wpatruje się we mnie oczami, które błyszczą oczekiwaniem. Wiodę spojrzeniem po jej ciele, aż do nagich nóg. Nigdy nie widziałem jej w spódniczce, która tak dużo odsłania, i nie wiem, czy mi się to podoba. T ylko ja m ogę n a n ią patrz eć. – Podoba mi się twoja spódniczka. Jest bardzo krótka. – Zbyt krótka. – Masz świetne nogi. Zrzucam buty i zdejmuję skarpetki, a ona, nie odrywając ode mnie wzroku, również zdejmuje buty. Pieprzyć prysznic. Pragnę jej teraz. Zbliżam się do niej i obejmuję dłońmi jej głowę. Cofa się, aż plecami opiera o kafelki. Oddycha z rozchylonymi ustami. Trzymam jej głowę, wplatając palce w jej włosy, i całuję jej policzek, jej szyję, jej usta. Nie mogę się nią nasycić. Oddech więźnie jej w gardle, kiedy chwyta mnie za ramiona, jednak jej dotyk nie napotyka sprzeciwu czającego się we mnie mroku. Jest tylko Ana, jej piękno i niewinność. Całuje mnie z namiętnością, która dorównuje mojej. Krew mam gęstą z pożądania, wzwód aż boli. – Pragnę cię teraz. Tutaj… szybko i gwałtownie – mruczę i ręką sunę po jej nagim udzie pod spódniczką. – Krwawisz jeszcze?

– Nie. – Dobrze. Zadzieram jej spódniczkę, wsuwam oba kciuki za gumkę bawełnianych majtek i klękam na podłodze, aby je zdjąć. Gwałtownie wciąga powietrze, kiedy chwytam ją za biodra i całuję słodkie miejsce tuż pod jej włosami łonowymi. Przesuwam dłonie na tył jej ud i rozsuwam nogi, odsłaniając łechtaczkę tak, bym mógł sięgnąć do niej językiem. Kiedy przypuszczam na nią atak, Ana chwyta mnie za włosy. Dręczę ją językiem, a ona jęczy i odrzuca głowę w tył. Pachnie fantastycznie. A smakuje jeszcze lepiej. Mrucząc, wysuwa biodra ku memu atakującemu, upartemu językowi i nogi zaczynają jej drżeć. W ystarcz y. Chcę w nią wejść. Znowu poczuję jej skórę na swojej, jak w Savannah. Puszczam ją, podnoszę się i ujmuję jej twarz, chwytam jej zdumione i zawiedzione usta w swoje. Całuję ją gwałtownie. Rozsuwam zamek rozporka i unoszę ją, podtrzymując za uda. – Obejmij mnie nogami, maleńka. – Głos mam chrapliwy i ponaglający. Ledwie to robi, uderzam i wchodzę w nią. Jest m oja. Jest jak raj. Trzymając się mnie kurczowo, jęczy, gdy się w nią zanurzam – z początku wolno, potem coraz szybciej, gdy ciało przejmuje nade mną kontrolę, pchając mnie do przodu, w nią, coraz szybciej i szybciej, mocniej i mocniej, moja twarz wtulona w jej szyję. Jęczy i czuję, jak coraz szybciej pulsuje wokół mnie, a ja zatracam się – w niej, w nas – gdy ona z krzykiem ulgi szczytuje. Czując, jak pulsuje wokół mnie, wchodzę w nią głęboko i gwałtownie – ochryple wymawiam jej imię. Całuję jej szyję i wychodzę z niej dopiero, kiedy się uspokaja. Otacza nas gorąca para, moje spodnie i koszula lepią mi się do ciała, nie zwracam jednak na to uwagi. Ana oddycha coraz wolniej i rozluźnia się, ciążąc mi w ramionach. Wychodzę z niej, a na jej twarzy maluje się odurzenie rozkoszą, podtrzymuję ją więc, żeby złapała równowagę. Jej wargi unoszą się w ujmującym uśmiechu. – Ucieszyłeś się na mój widok – mówi. – Owszem, panno Steele, moja radość jest chyba ewidentna. Chodź – zaprowadzę cię pod prysznic. Rozbieram się szybko, a gdy już jestem nagi, zaczynam rozpinać guziki bluzki Any. Ana przenosi wzrok z moich palców na moją twarz. – Jak ci minęła podróż? – pytam. – Bardzo dobrze, dziękuję – odpowiada lekko ochrypłym głosem. – Jeszcze raz dziękuję za pierwszą klasę. Rzeczywiście dużo lepiej się nią podróżuje. – Bierze szybki oddech, jakby zbierała się w sobie. – Muszę ci coś powiedzieć – odzywa się. – Tak? – Co znowu? Zdejmuję jej bluzkę i kładę na swoich ubraniach. – Dostałam pracę – oznajmia krótko. Dlacz ego? Myślała, że się rozgniewam? Oczywiście, że dostała pracę. Czuję, jak rozpiera mnie duma. – Gratulacje, panno Steele. Czy teraz powiesz mi gdzie? – pytam z uśmiechem. – Nie wiesz? – Czemu miałbym wiedzieć? – Znając twoje zdolności prześladowcze, sądziłam, że… – Milknie i przygląda mi się. – Anastasio, nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby wtrącać się w twoją karierę zawodową.

Chyba że byś mnie o to poprosiła. – Więc nie wiesz, w jakiej firmie? – Nie. Wiem tylko, że w Seattle są cztery wydawnictwa – zakładam więc, że w jednym z nich. – W SIP – oznajmia. – Och, nie jest duże, to dobrze. Świetnie się spisałaś. To firma, która według Ros nadaje się do przejęcia. Łatwo pójdzie. Całuję Anę w czoło. – Mądra dziewczynka. Kiedy zaczynasz? – W poniedziałek. – Trochę szybko, co? W takim razie muszę z ciebie korzystać, póki mogę. Obróć się. Natychmiast spełnia polecenie. Zdejmuję jej stanik i spódnicę, obejmuję od tyłu i całuję w ramię. Przytulony do niej muskam nosem jej włosy. Zapach drażni moje nozdrza – kojący, znajomy i wyłącznie jej. Dotyk jej ciała uspokaja mnie i jednocześnie podnieca. Ona jest jak kompletny pakiet, całkowite all inclusive. – Oszałamia mnie pani, panno Steele, i uspokaja. Prawdziwie podniecająca kombinacja. Wdzięczny, że jest tu ze mną, całuję jej włosy, a potem chwytam ją za rękę i wciągam pod gorący prysznic. – Aj! – piszczy i zamyka oczy, kurcząc się pod strumieniem parującej wody. – To tylko gorąca woda. – Uśmiecham się do niej. Otwiera jedno oko, zadziera brodę i powoli poddaje się gorącu. – Obróć się – rozkazuję. – Chcę cię umyć. Posłusznie wykonuje polecenie, a ja wyciskam na dłoń nieco żelu do kąpieli, rozcieram go, aż zaczyna się pienić, i namydlam jej ramiona. – Coś jeszcze muszę ci powiedzieć – odzywa się, a ja czuję, jak spinają się jej ramiona. – A mianowicie? – pytam łagodnym tonem. Cz em u jest taka spięta? Moje ręce suną ku jej pięknym piersiom. – Mój przyjaciel José ma otwarcie wystawy swoich fotografii w czwartek w Portlandzie. – No i? – Znowu ten fotograf? – Obiecałam mu, że przyjdę. Wybierzesz się ze mną? – Wypowiada to pośpiesznie, jakby chciała mieć to już za sobą. Zaprosz en ie? Zdumiewające. Zaproszenia dostaję wyłącznie od rodziny, z pracy i od Eleny. – O której? – Otwarcie jest o siódmej trzydzieści. To musi się liczyć jako więcej. Całując ją w ucho, szepczę: – Okej. Rozluźnia ramiona i opiera się o mnie. Najwyraźniej odetchnęła z ulgą, a ja nie wiem, czy powinienem się śmiać czy gniewać. Naprawdę jestem aż tak nieprzystępny? – Bałaś się zapytać? – Tak. Skąd wiedziałeś? – Anastasio, rozluźniłaś się cała. Udaje mi się ukryć irytację. – Cóż, zachowywałeś się, jakbyś, hm… był zazdrosny? T ak. Jestem z az drosn y. Myśl o Anie z kimś innym jest… denerwująca. Nawet bardzo. – Bo jestem. I lepiej, żebyś o tym pamiętała. Ale dziękuję, że zapytałaś. Polecimy „Charliem Tango”. Uśmiecha się do mnie przelotnie, a ja pieszczę dłońmi jej ciało, ciało, które oddała tylko

mnie, nikomu innemu. – Mogę cię umyć? – pyta, rozpraszając mnie. – Raczej nie. – Spłukuję z niej mydło i całuję ją w kark. – Czy kiedykolwiek pozwolisz mi się dotknąć? – pyta ostrożnie błagalnym tonem. To jednak nie powstrzymuje mieszkającego we mnie mroku, więc nagle pojawia się znikąd i chwyta mnie za gardło. Nie. Udaje mi się utrzymać go w ryzach, ponieważ skupiam się cały na tyłeczku Anastasii, jej kurewsko cudownej pupci. Moje ciało reaguje prymitywnie – ale wciąż zmagam się z mrokiem. Potrzebuję jej. Potrzebuję, żeby odegnać strach. – Oprzyj się rękami o ścianę, Anastasio. Wezmę cię znowu – szepczę, a ona zerka na mnie zaskoczona, ale posłusznie opiera ręce o kafelki. – Trzymaj się, Anastasio – ostrzegam, a woda strumieniem leje się jej po plecach. Pochyla głowę i zapiera się mocniej, kiedy moje ręce zanurzają się w jej włosach łonowych. Wierci się, pupą ocierając o moją erekcję. Kurw a! I tak po prostu mój wewnętrzny lęk znika. – Chcesz tego? – pytam, pieszcząc ją palcami. W odpowiedzi porusza pupą, a ja się uśmiecham. – Powiedz to – rozkazuję zdecydowanym tonem. – Tak. Jej głos przedziera się przez szum wody i mrok się cofa. Och, m aleń ka. Jest jeszcze wilgotna od poprzedniego razu – wilgocią moją czy swoją – nie wiem. W duszy dziękuję doktor Greene: nie potrzebuję już kondomów. Wchodzę w Anę i wolno, celowo sprawiam, że znowu jest tylko moja. Otulam ją szlafrokiem i całuję serdecznie. – Wysusz włosy – rozkazuję, podając jej suszarkę, której sam nigdy nie używam. – Jesteś głodna? – Umieram z głodu – przyznaje, a ja nie wiem, czy mówi prawdę, czy chce mi tylko zrobić przyjemność. Ale jest mi przyjemnie. – Świetnie. Ja też. Sprawdzę, jak daleko pani Jones jest z kolacją. Daję ci dziesięć minut. Tylko się nie ubieraj. Całuję ją raz jeszcze i na bosaka idę do kuchni. Gail zmywa coś w zlewie. Podnosi wzrok, kiedy zaglądam jej przez ramię. – Małże, proszę pana – odzywa się. Cudownie. Makaron alle Vongole, jedno z moich ulubionych dań. – Dziesięć minut? – pytam. – Dwanaście. – Wspaniale. Patrzy na mnie, kiedy kieruję się do gabinetu. Nie zwracam na nią uwagi. Nieraz widziała mnie w znacznie bardziej skąpym odzieniu niż szlafrok – o co jej do cholery chodzi? Sprawdzam niektóre maile i telefon, ciekawy, czy są jakieś wieści o Leili. Nic – jednak odkąd przyszła Ana, nie czuję się już taki bezradny. Ana wchodzi do kuchni równocześnie ze mną, bez wątpienia zwabiona kuszącym zapachem naszej kolacji. Na widok pani Jones chwyta szlafrok pod szyją, okrywając się szczelniej. – W samą porę – odzywa się Gail, podając nam jedzenie w dwóch dużych miskach. – Siadaj. – Pokazuję Anie jeden ze stołków przy barze.

Ana przenosi niespokojny wzrok ze mnie na panią Jones. Czuje się niepewnie. Maleń ka, m am służ bę. Prz yw ykn ij do tego. – Wina? – pytam, by odwrócić jej uwagę. – Poproszę – odpowiada z rezerwą, zajmując miejsce. Otwieram butelkę sancerre i nalewam wino do dwóch małych kieliszków. – W lodówce jest ser, gdyby miał pan ochotę – mówi Gail. Kiwam głową i Gail wychodzi, ku wyraźnej uldze Any. Siadam. – Zdrowie. – Unoszę swój kieliszek. – Zdrowie – odpowiada Ana i kryształowe kieliszki śpiewają wdzięcznie, kiedy się nimi stukamy. Ana bierze do ust kęs i pomrukuje z zachwytu. Może faktycznie umiera z głodu. – Powiesz mi? – pyta. – Co takiego? – Co mówiłam przez sen? Kręcę głową. – Jedz. Wiesz, że lubię patrzeć, kiedy jesz. Robi naburmuszoną minę, udając zniecierpliwienie. – Jesteś zboczony – wykrzykuje cicho. Och, m aleń ka, n aw et n ie w iesz , jak bardz o. I przychodzi mi do głowy pewna myśl: może spróbujemy dzisiaj czegoś nowego w pokoju zabaw. Rozerwiemy się. – Opowiedz mi o tym twoim przyjacielu – proszę. – Przyjacielu? – Tym fotografie. – Staram się mówić swobodnie, ona jednak patrzy na mnie, marszcząc przelotnie czoło. – Cóż, poznaliśmy się pierwszego dnia w college’u. Studiował inżynierię, ale pasjonuje się fotografią. – I? – I tyle. Denerwuje mnie jej wymijająca odpowiedź. – Nic więcej? Odrzuca włosy na plecy. – Zaprzyjaźniliśmy się. Okazuje się, że jeszcze przed moim urodzeniem jego tata służył razem z moim w wojsku. Spiknęli się i od tego czasu są najlepszymi kumplami. Och. – Twój tato i jego? – No. – Nawija makaron na widelec. – Rozumiem. – To jest wyśmienite. Uśmiecha się do mnie z zadowoleniem i szlafrok odrobinę się rozsuwa, odsłaniając wypukłość jej piersi. Na ten widok mój penis budzi się do życia. – Jak się czujesz? – pytam. – Dobrze – odpowiada. – Gotowa na więcej? – Więcej? – Więcej wina? W ięcej seksu? W pokoju z abaw ?

– Odrobinę poproszę. Dolewam jej nieco sancerre. Nie chcę, żeby któreś z nas wypiło zbyt dużo przed czekającą nas zabawą. – Jak wygląda, hm… sytuacja, przez którą musiałeś wracać do Seattle? Leila. Cholera. Nie chcę o tym rozmawiać. – Wymknęła się spod kontroli. Ale nie musisz się martwić, Anastasio. Mam wobec ciebie plany na dzisiejszy wieczór. Chcę się przekonać, czy oboje zdołamy grać według naszej tak zwanej umowy. – Och? – Tak. Chcę, żebyś się przygotowała i czekała na mnie w pokoju zabaw za piętnaście minut. – Wstaję i bacznie obserwuję jej reakcję. Szybko wypija wino, a jej źrenice się rozszerzają. – Przygotuj się w swoim pokoju. Tak się składa, że w garderobie są twoje nowe ubrania. Nie życzę sobie żadnych dyskusji na ten temat. Jej usta układają się w zdumione o. A ja mierzę ją surowym wzrokiem, dając do zrozumienia, żeby nie ważyła się na żadną kłótnię. Co godne odnotowania, milczy, a ja udaję się do gabinetu, żeby wysłać do Ros szybkiego maila z poleceniem, aby jak najszybciej zaczęła proces przejmowania SIP. Przeglądam maile z pracy, nie widzę jednak niczego, co miałoby związek z panią Reed. Odsuwam od siebie myśli o Leili; zajmowałem się nią przez całą minioną dobę. Dzisiaj skupię się na Anie – i trochę się rozerwę. Kiedy wracam do kuchni, Any już nie ma; zakładam, że szykuje się na piętrze. W garderobie zdejmuję szlafrok i wkładam ulubione dżinsy. Przed oczami staje mi Ana w łazience – jej idealne plecy, a potem jej ręce wsparte o kafelki, kiedy ją pieprzę. Ran y, ta dz iew cz yn a m a charakter. Zobaczmy, na ile ją stać. Zabieram iPoda z salonu i gnam na górę do pokoju zabaw. Na widok Any klęczącej przy drzwiach, twarzą zwróconą w stronę pokoju – ze spuszczonymi oczami, rozsuniętymi nogami, w samych tylko majteczkach – odczuwam w pierwszej kolejności wielką ulgę. Wciąż jest tutaj; wciąż podejmuje grę. Po uldze pojawia się uczucie dumy: co do joty wypełniła wszystkie moje polecenia. Z trudem udaje mi się ukryć uśmiech. Pan n a S teele n ie cofa się prz ed ż adn ym w yz w an iem . Zamykam za sobą drzwi i dostrzegam wiszący na nich szlafrok. Boso przechodzę obok Any i kładę iPoda na komodzie. Postanowiłem, że pozbawię ją wszystkich zmysłów poza dotykiem i zobaczę, jak sobie z tym poradzi. Łóżko jest zaścielone satynowymi prześcieradłami. Skórzane pęta są na miejscu. Z komody wyjmuję gumkę do włosów, opaskę na oczy, futrzaną rękawicę, słuchawki do uszu i ręczny przekaźnik, zaprojektowany przez Barneya dla mojego iPoda. Ana wciąż czeka. Oczekiwanie to istotna część przedstawienia. Kiedy wszystko jest już przygotowane, podchodzę do Any i staję nad nią. Ma pochyloną głowę, rozproszone światło połyskuje w jej włosach. Wygląda skromnie i pięknie, uosobienie uległej. – Wyglądasz prześlicznie. – Ujmuję ją pod brodę i unoszę jej głowę, aż niebieskie oczy napotykają szare. – Jesteś bardzo piękną kobietą, Anastasio. I jesteś bez reszty moja – mówię szeptem. – Wstań. Zesztywniała trochę, siedząc w tej pozycji, więc wstaje z niejakim trudem. – Spójrz na mnie – rozkazuję i kiedy spoglądam w jej oczy, wiem, że mógłbym utonąć w tym poważnym, urzeczonym spojrzeniu. Jest całkowicie skupiona na mnie. – Nie podpisaliśmy

umowy, Anastasio. Ale rozmawialiśmy o granicach. I chcę, żebyśmy powtórzyli bezpieczne słowa, dobrze? Kilka razy mruga oczami, ale w dalszym ciągu milczy. – Jakie to słowa? – pytam. Waha się. Och, n ic z tego n ie będz ie. – Jak brzmią bezpieczne słowa, Anastasio? – Żółty. – I? – Czerwony. – Zapamiętaj je. Unosi brew w nieskrywanej irytacji i otwiera usta, żeby coś powiedzieć. O, n ie. Nie w m oim pokoju z abaw . – Bez wymądrzania, panno Steele. Albo przelecę cię na klęcząco. Rozumiesz? Choć pomysł jest kuszący, w tej chwili najważniejsze jest jej posłuszeństwo. Przełyka upokorzenie. – No? – Tak, panie – odpowiada szybko. – Grzeczna dziewczynka. Nie chodzi mi o to, żebyś użyła bezpiecznego słowa z powodu bólu. To, co dla ciebie obmyśliłem, będzie bardzo intensywnym doświadczeniem. Bardzo, i dlatego musisz mną kierować. Rozumiesz? Jej twarz pozostaje bez wyrazu, niczego nie zdradza. – W grę wchodzi wyłącznie dotyk. Nie będziesz mnie widzieć ani słyszeć. Ale będziesz mnie czuć. Nie zwracając uwagi na jej zdziwione spojrzenie, odwracam się do umieszczonego nad nami odtwarzacza i włączam go na tryb pomocniczy. Muszę tylko wybrać utwór i nagle przypomina mi się nasza rozmowa w samochodzie po nocy, którą spędziła, śpiąc u mego boku w hotelu The Heathman. Zobaczmy, czy spodobają jej się tudorowskie chorały. – Przywiążę cię na tym łóżku, Anastasio. Ale najpierw zasłonię ci oczy i – pokazuję jej iPoda – nie będziesz mnie słyszeć. Będziesz słyszeć wyłącznie muzykę. Wydaje mi się, że widzę na jej twarzy zaskoczenie, ale nie jestem pewny. – Chodź. – Prowadzę ją do łóżka. – Stań tutaj. – Nachylam się i wdychając jej oszałamiający zapach, szepczę jej do ucha. – Zaczekaj tutaj. Patrz na łóżko. Wyobraź sobie, jak na nim leżysz, z zasłoniętymi oczami, całkowicie zdana na moją łaskę. Wciąga gwałtownie powietrze. T ak, m aleń ka. Myśl o tym . Z trudem zwalczam pokusę, by pocałować ją delikatnie w ramię. Najpierw muszę zapleść jej włosy i przynieść pejcz. Biorę z komody gumkę do włosów, a ze stojaka wybieram mój ulubiony pejcz i wkładam go do tylnej kieszeni dżinsów. Wracam i staję za nią. Delikatnie zaczynam splatać jej włosy w warkocz. – Chociaż bardzo lubię twoje kucyki, Anastasio, nie mogę się już doczekać, żeby cię posiąść, dlatego to musi nam wystarczyć. Zakładam gumkę i pociągam za warkocz, zmuszając ją, żeby cofnęła się ku mnie. Owijam warkocz wokół nadgarstka i pociągam w prawo, żeby odchylając głowę, odsłoniła przede mną szyję. Muskam nosem koniuszek jej ucha i sunę nim w dół, ku ramieniu, jednocześnie ssąc i kąsając ją delikatnie. Hmm… Pachnie cudownie.

Anę przebiega dreszcz, z jej gardła dobywa się zmysłowy pomruk. – Cicho – mówię ostrzegawczo. Sięgam po pejcz i muskając jej ramiona, wyciągam ręce tak, by mogła go zobaczyć. Słyszę, jak wstrzymuje oddech, i widzę, jak zaciska palce. – Dotknij go – szepczę, wiedząc, że tego właśnie chce. Unosi rękę, waha się przez chwilę, a potem dotyka palcami miękkich zamszowych frędzli. Podnieca mnie to. – Tego użyję. Nie będzie bolało, ale krew podejdzie ci pod skórę, która stanie się przez to bardzo wrażliwa. Jak brzmią bezpieczne słowa, Anastasio? – Ee… „żółty” i „czerwony”, panie – mruczy, urzeczona pejczem. – Grzeczna dziewczynka. Pamiętaj. Strach mieszka głównie w głowie. – Rzucam pejcz na łóżko i pieszczę palcami jej boki, sunę nimi po łagodnej krzywiźnie bioder i wsuwam kciuki pod gumkę jej majteczek. – Nie będą ci potrzebne. – Zdejmuję z niej majtki i klękam. Rękami chwyta się kolumny łóżka, niezdarnie ściągając majtki ze stóp. – Stój spokojnie – rozkazuję i całuję jej tyłeczek, delikatnie chwytając ustami każdy pośladek po kolei. – A teraz się połóż. Twarzą do góry. – Daję jej klapsa, a ona zaskoczona podskakuje i szybko idzie do łóżka. Kładzie się na nim twarzą zwróconą do mnie, płonącą z podniecenia – i chyba lekkiego strachu. – Unieś ręce za głowę. Posłusznie wykonuje polecenie. Z komody biorę opaskę, słuchawki, iPoda i pilota. Siadam obok Anastasii na łóżku i pokazuję jej iPoda z nadajnikiem. Przenosi wzrok ze mnie na sprzęt, po czym znowu na mnie. – To przekazuje dźwięki z iPoda do głośników w pokoju. Będę słyszał to co ty dzięki temu pilotowi. Kiedy już wszystko jej pokazałem, wkładam jej do uszu słuchawki i kładę iPoda na poduszce. – Podnieś głowę. Robi to posłusznie, a ja zakładam jej opaskę na oczy. Wokół jej lewego nadgarstka zapinam skórzane kajdanki. Palcami sunę po odsłoniętej wewnętrznej stronie ramienia, a ona wije się pod moim dotykiem. Kiedy wolno przechodzę na drugą stronę łóżka, jej głowa obraca się w ślad za mną; to samo co z lewą robię z jej prawą ręką. Oddech Any staje się przerywany, szybko łapie powietrze przez rozchylone wargi. Rumieni się i unosi biodra w oczekiwaniu. Dobrz e. W nogach łóżka chwytam jej obie kostki. – Znowu podnieś głowę – rozkazuję. Natychmiast jest mi posłuszna, a ja ciągnę ją do siebie, aż jej ramiona są całkiem wyprostowane. Wydaje lekki jęk i znowu unosi biodra. Zapinam po kolei jej obie kostki w zamocowane do kolumn skórzane klamry. Leży teraz przede mną z rozłożonymi szeroko rękami i nogami, a ja odsuwam się nieco, żeby nasycić oczy widokiem. Kurw a. Czy kiedykolwiek wyglądała równie podniecająco? Całkowicie i z własnej woli jest zdana na moją łaskę. Świadomość tego działa na mnie jak narkotyk i przez chwilę stoję bez ruchu, podziwiając jej szczodrość i odwagę. Odrywam się od urzekającego widoku i z komody biorę rękawicę z króliczego futerka. Przed założeniem jej uruchamiam pilotem iPoda. Rozlega się chwilowy syk, a zaraz potem rozpoczyna się czterdziestoczęściowy motet – anielski śpiew wypełnia pokój zabaw i otula czarującą pannę

Steele. Nieruchomieje, gdy słyszy w uszach muzykę. A ja krążę wokół łóżka, napawając oczy jej widokiem. Nachylam się i rękawicą pieszczę jej szyję. Gwałtownie wciąga powietrze i szarpie kajdankami, jednak nie krzyczy ani nie nakazuje mi przestać. Powoli przesuwam rękawicą po jej gardle, mostku, wreszcie piersiach, rozkoszując się, gdy widzę, jak unieruchomiona próbuje się miotać. Okrężnymi ruchami pieszczę jej piersi i delikatnie pociągam za sutki, a jej pełen zachwytu jęk zachęca mnie, bym ruszył w dół. Powoli, dokładnie badam całe jej ciało: brzuch, biodra, uda, każdą nogę po kolei. Muzyka przybiera na sile, coraz więcej głosów dołącza się do chóru, idealnie współgrając z moją wędrującą dłonią. Obserwuję usta Any, by ocenić, jak się czuje; dyszy z rozkoszy, po chwili przygryza wargi. Gdy przesuwam rękawicą po jej kobiecości, spina pośladki, by jeszcze bardziej wystawić się na pieszczotę. Chociaż zwykle wolę, by się nie ruszała, teraz każdy jej ruch sprawia mi przyjemność. Pannie Steele się to podoba. Pragnie tego. Gdy ponownie głaskam jej piersi, brodawki jej twardnieją. T ak. Jej skóra jest już wystarczająco pobudzona, zdejmuję więc rękawicę i biorę do ręki pejcz. Z ogromną ostrożnością przeciągam frędzlami, na końcu których znajdują się metalowe kulki, po jej skórze, identycznie jak wcześniej pieściłem ją rękawicą: po mostku, piersiach, brzuchu, włosach łonowych, każdej nodze. Gdy kolejni chórzyści dołączają się do motetu, unoszę rączkę pejcza i uderzam frędzlami w jej brzuch. Krzyczy, chyba z zaskoczenia, nie wypowiada jednak bezpiecznego słowa. Daję jej chwilę, by przywykła, po czym robię to powtórnie – tym razem nieco mocniej. Szarpie za kajdanki i wydaje kolejny, tym razem zduszony krzyk – wciąż jednak bezpieczne słowo nie pada. Uderzam pejczem jej piersi, a ona odrzuca głowę w tył i krzyczy bezgłośnie, wijąc się po satynowej pościeli. Wciąż nie wymawia bezpiecznego słowa. Tłumi w sobie wewnętrzny strach. Kręci mi się w głowie z zachwytu i zaczynam okładać pejczem całe jej ciało, patrząc, jak rumieni się jej skóra. Kiedy chórzyści milkną, ja też przerywam. Chryste, w ygląda osz ałam iająco. Uderzam raz za razem, znowu i znowu, a ona wije się po każdym uderzeniu. Gdy rozbrzmiewają ostatnie tony utworu, przestaję i rzucam pejcz na podłogę. Dyszę z pożądania. Kurw a. Ana leży na łóżku, bezbronna, skórę ma cudownie zaróżowioną i także dyszy. Och, m aleń ka. Wchodzę na łóżko i wpełzam na nią. Gdy muzyka rozbrzmiewa znowu i samotny głos śpiewa anielskie tony, ja wędruję tą samą drogą, którą wcześniej przebyły rękawica i pejcz, lecz tym razem pokonuję ją ustami, całując, ssąc i wielbiąc każdy centymetr jej cudownego ciała. Drażnię każdy sutek po kolei, aż lśnią od mojej śliny i robią się sztywne i sterczące. Ana wije się na tyle, na ile pozwalają jej więzy, i jęczy pode mną. Mój język przesuwa się w dół, na jej brzuch, wokół pępka. Obmywa, smakuje. Czci. Sunę jeszcze niżej, przez włosy łonowe, do słodkiej, odsłoniętej łechtaczki, która błaga o pieszczotę. Zataczam wokół niej kółka językiem, wdychając jej zapach, smakując drżenie, aż czuję, jak jej ciało zaczyna pode mną dygotać. Och, n ie. Jesz cz e n ie, An o. Jesz cz e n ie. Przestaję, a ona bezgłośnie daje wyraz swemu rozczarowaniu.

Klękam między jej nogami i rozpinam rozporek, uwalniając moją erekcję. Potem delikatnie uwalniam jej jedną kostkę. Owija się nią wokół mnie, a ja rozpinam drugą klamrę. Masuję i ugniatam jej nogi od tyłu, rozluźniając łydki i uda. Wije się pode mną, unosząc biodra idealnie w rytm motetu Tallisa, a ja sunę kciukami w górę po wewnętrznych stronach jej ud, wilgotnych jej podnieceniem. Duszę wzbierający we mnie jęk, po czym chwyciwszy ją za biodra, unoszę je i jednym szybkim gwałtownym ruchem wbijam się w nią. Kurw a. Jest śliska i gorąca, a jej ciało pulsuje wokół mnie, już niemal szczytując. Nie. Za sz ybko. O w iele z a sz ybko. Zatrzymuję się, nieruchomieję nad nią i w niej, a krople potu pojawiają się na moim czole. – Błagam – wykrzykuje, a ja przytrzymuję ją jeszcze mocniej, walcząc z gwałtownym pragnieniem, by się poruszyć i w niej zatracić. Zamykam oczy, by nie widzieć jej rozciągniętej przede mną w całej swojej krasie, i skupiam się na muzyce; gdy odzyskuję panowanie nad sobą, zaczynam się poruszać. Kiedy muzyka robi się coraz bardziej intensywna, ja powoli przyśpieszam, wraz z potęgą i rytmem śpiewu, delektując się każdym centymetrem jej wnętrza. Zaciska dłonie w pięści, odrzuca głowę do tyłu i jęczy. – Proszę – błaga przez zaciśnięte zęby. S łysz ę cię, m aleń ka. Opuszczam ją na łóżko, kładę się na niej wsparty na łokciach i w rytm muzyki uderzam w nią i zatracam się – w niej i w muzyce. Słodka, dzielna Ana. Pot spływa mi po plecach. Dalej, m aleń ka. Prosz ę. I wreszcie eksploduje wokół mnie, krzycząc z ulgi i rozkoszy, porywając mnie za sobą w gwałtowny orgazm, w którym niemal tracę zmysły. Osuwam się na nią, a mój świat drży w posadach, pozostawiając w mojej piersi obce mi, gwałtowne uczucie, które pochłania mnie całego. Potrząsam głową, próbując odegnać złowrogie, wprowadzające we mnie zamęt emocje. Chwytam pilota i wyłączam muzykę. Dość Tallisa. Muzyka bez wątpienia przyczyniła się do tego niemal religijnego przeżycia. Marszczę czoło, na próżno usiłując zrozumieć przepełniające mnie uczucia. Ześlizguję się z Any i sięgam do kajdanek, by wyswobodzić z nich jej ręce. Z westchnieniem porusza palcami, a ja łagodnie uwalniam ją z opaski i wyjmuję słuchawki z jej uszu. Wielkie niebieskie oczy mrugają do mnie. – Cześć – odzywam się szeptem. – Cześć – odpowiada wesoło i trochę nieśmiało. Jestem zachwycony jej reakcją, nachylając się, całuję ją delikatnie w usta. – Spisałaś się. – W moim głosie słychać niekłamaną dumę. Zrobiła to. Zgodziła się. Zgodziła na wszystko. – Obróć się. W jej oczach maluje się przerażenie. – Chcę ci tylko rozmasować ramiona.

– Och, dobrze. Obraca się na brzuch i z zamkniętymi oczami opada na poduszki. Siadam na niej okrakiem i zaczynam masować jej ramiona. Wydaje głęboki, zadowolony pomruk. – Co to była za muzyka? – pyta. – Nosi tytuł „Spem in Alium”, czterdziestoczęściowy motet Thomasa Tallisa. – To było… niesamowite. – Zawsze chciałem się przy tym pieprzyć. – Kolejny pierwszy raz, panie Grey? Uśmiecham się. – W rzeczy samej. – Cóż, ja też pieprzyłam się przy tym pierwszy raz – mówi, a w jej głosie słychać znużenie. – Hm, oboje mamy wiele pierwszych razów. – Co mówiłam przez sen, Christ… to znaczy, panie? Znowu to samo. Zakoń cz jej m ęki, G rey. – Mówiłaś wiele rzeczy, Anastasio. Mówiłaś o skrzyniach i truskawkach. Że chcesz więcej i że za mną tęsknisz. – Nic więcej? – Najwyraźniej odetchnęła z ulgą. Ale dlaczego? Kładę się obok niej, by móc widzieć jej twarz. – A myślałaś, że co mówiłaś? Na sekundę otwiera oczy, po czym szybko zamyka je znowu. – Że według mnie jesteś brzydki, zarozumiały i beznadziejny w łóżku. – Otwiera jedno niebieskie oko i przygląda mi się ostrożnie. Och… kłam ie. – Cóż, ma się rozumieć, że wszystko to prawda, ale teraz naprawdę mnie zaciekawiłaś. Co pani przede mną ukrywa, panno Steele? – Niczego nie ukrywam. – Anastasio, kłamiesz beznadziejnie. – Wydawało mi się, że po seksie powinieneś mnie rozśmieszać, ale to na mnie nie działa. Nie spodziewałem się takiej odpowiedzi i uśmiecham się do niej z wahaniem. – Nie umiem opowiadać kawałów – wyznaję. – Panie Grey! Jest coś, czego pan nie umie? – Obdarza mnie szerokim, zaraźliwym uśmiechem. – Nie, kawały opowiadam beznadziejnie – mówię, jakby to był powód do dumy. Śmieje się. – Ja też beznadziejnie opowiadam kawały. – To taki uroczy dźwięk – szepczę i całuję ją. Wciąż jednak pragnę wiedzieć, dlaczego jej ulżyło. – A ty coś przede mną ukrywasz, Anastasio. Być może będę musiał poddać cię torturom. – Ha! – Dzielącą nas przestrzeń wypełnia jej serdeczny śmiech. – Chyba wystarczy już tych tortur. Jej słowa sprawiają, że uśmiech znika mi z twarzy, a jej twarz z miejsca łagodnieje. – Może jednak pozwolę ci jeszcze mnie tak torturować – mówi potulnie. Oddycham z ulgą. – Z największą przyjemnością, panno Steele. – Zawsze do usług, panie Grey. – Dobrze się czujesz? – pytam, pokornie i jednocześnie z niepokojem.

– Nawet bardziej niż dobrze. – Posyła mi swój płochy uśmiech. – Jesteś niesamowita. Całuję ją w czoło i wstaję z łóżka, czując, jak to złowrogie uczucie znowu zaczyna we mnie wzbierać. Otrząsam się z niego, zapinam rozporek i wyciągam rękę, żeby pomóc jej się podnieść. Kiedy już stoi, biorę ją w ramiona i całuję, rozkoszując się jej smakiem. – Do łóżka – zarządzam i prowadzę ją do drzwi. Tam otulam ją szlafrokiem, który wisiał na drzwiach, i zanim zdąży zaprotestować, chwytam ją na ręce i niosę na dół do mojej sypialni. – Jestem taka zmęczona – mruczy, kiedy leży już w moim łóżku. – Śpij – szepczę i obejmuję ją. Zamykam oczy, walcząc z niepokojącym odczuciem, które znowu się pojawia i wypełnia mi pierś. To jak tęsknota za domem i powrót do niego połączone w jedno… Przerażające.

SO B O TA, 4 CZE RWCA 2011

L

etni wiaterek mierzwi mi włosy, jego pieszczota jest jak dotyk ukochanej.

Mojej ukochanej. An y. Budzę się gwałtownie, skołowany. Moja sypialnia pogrążona jest w ciemnościach, obok mnie śpi Ana, oddychając cicho i spokojnie. Podnoszę się i opieram na łokciu. Przeczesuję dłonią włosy, trawiony niepokojącym uczuciem, że ktoś przed chwilą zrobił dokładnie to samo. Rozglądam się po pokoju, zaglądam w mroczne kąty, ale jesteśmy tu z Aną tylko my. Dziwne. Przysiągłbym, że był tu ktoś jeszcze. Ktoś mnie dotykał. T o był tylko sen . Odpędzam tę niepokojącą myśl i sprawdzam, która godzina. Minęła 4:30. Opadam z powrotem na poduszkę, a Ana mamrocze coś niewyraźnie i obraca się twarzą do mnie, wciąż w głębokim śnie. Wygląda tak spokojnie i pięknie. Wpatruję się w sufit i znowu migająca lampka czujnika dymu naigrawa się ze mnie. Nie podpisaliśmy umowy. Mimo to Ana jest tutaj. Obok mnie. Co to oz n acz a? Jak mam ją traktować? Czy będzie przestrzegać moich zasad? Muszę wiedzieć, że jest bezpieczna. Pocieram twarz. To dla mnie ziemia nieznana; nie mam władzy nad tym, co wyprowadza mnie z równowagi. Przypominam sobie o Leili. Cholera. Moje myśli galopują: Leila, praca, Ana… i wiem już, że nie uda mi się zasnąć. Wstaję, wkładam spodnie od piżamy i idę do fortepianu w salonie. Chopin jest moim ukojeniem; poważne tony odpowiadają memu nastrojowi, więc gram je bez końca. Nagle kątem oka dostrzegam jakiś ruch. Podnoszę wzrok i widzę idącą ku mnie Anę. Jej kroki są niepewne. – Powinnaś spać – mruczę pod nosem, nie przestając grać. – Ty też – odbija piłeczkę. Minę ma zdecydowaną, a mimo to jest drobniutka i bezbronna w moim za dużym na nią szlafroku. Uśmiecham się ukradkiem. – Zwraca mi pani uwagę, panno Steele? – Owszem, panie Grey. – Cóż, nie mogłem spać. Zbyt dużo mam na głowie i wolałbym, żeby wróciła do łóżka i spała dalej. Wczorajszy dzień musiał ją zmęczyć. Nie bacząc na mój nastrój, siada obok mnie na taborecie i kładzie mi głowę na ramieniu. Gest jest tak łagodny i intymny, że mylą mi się klawisze, gram jednak dalej, znacznie spokojniejszy, ponieważ mam ją obok siebie. – Co to było? – pyta, kiedy kończę. – Chopin. Preludium. Opus dwudzieste ósme, numer cztery, e-moll, jeśli cię to interesuje. – Interesuje mnie wszystko, co robisz. S łodka An a. Całuję ją we włosy. – Nie chciałem cię obudzić. – Zagraj to co wtedy.

– Co wtedy? – To coś Bacha, co grałeś w pierwszą noc, kiedy u ciebie zostałam. – Och, Marcello. Nie pamiętam, kiedy ostatnio grałem na czyjąś prośbę. Dla mnie fortepian to samotny instrument, na którym gram wyłącznie dla siebie. Moja rodzina od lat nie słyszała, jak gram. Ale skoro prosi, zrobię to dla mojej słodkiej Any. Moje palce pieszczą klawisze i przejmująca muzyka wypełnia salon. – Czemu grasz tylko smutne rzeczy? – pyta. T o jest sm utn e? – A więc miałeś sześć lat, kiedy zacząłeś grać – dopytuje się dalej, podnosząc głowę, żeby na mnie spojrzeć. Wyraz jej twarzy zdradza, że bardzo chce usłyszeć odpowiedź, a po wczorajszym wieczorze jakże mógłbym jej odmówić. – Postanowiłem nauczyć się grać na fortepianie, żeby zrobić przyjemność mojej nowej matce. – Żeby dopasować się do idealnej rodziny? – W jej cichym głosie pobrzmiewa echo słów, które wypowiedziałem podczas naszej nocy szczerości w Savannah. – Tak, można tak powiedzieć. – Nie chcę o tym mówić; zadziwiające, ile bardzo osobistych zwierzeń zdołała ze mnie wyciągnąć. – Dlaczego nie śpisz? Nie musisz dojść do siebie po wczorajszym treningu? – Dla mnie jest ósma rano. Poza tym muszę zażyć pigułkę. – Dobrze, że pamiętasz – mówię w zamyśleniu. – Tylko ty mogłaś zacząć brać pigułkę antykoncepcyjną w innej strefie czasowej. Może powinnaś zaczekać pół godziny, jutro rano kolejne pół. W ten sposób będziesz mogła je zażywać o jakiejś rozsądnej porze. – Dobry plan – przyznaje mi rację. – Więc co będziemy robić przez te pół godziny? Cóż , m ógłbym cię prz elecieć n a fortepian ie. – Kilka rzeczy przychodzi mi do głowy – odpowiadam uwodzicielskim tonem. – Z drugiej strony możemy porozmawiać. – Uśmiecha się prowokacyjnie. Obejmuję ją, sadzam sobie na kolanach i wtulam twarz w jej włosy. – Zawsze wolisz seks od rozmowy. – Śmieje się. – Fakt. Zwłaszcza z tobą. – Ręką chwyta mnie za biceps, mimo to mrok pozostaje uśpiony. Obsypuję pocałunkami jej szyję. – Może na fortepianie – mamroczę, czując, jak moje ciało reaguje, gdy wyobrażam ją sobie nagą, rozciągniętą na fortepianie, z włosami opadającymi po drugiej stronie. – Chciałabym coś wyjaśnić – mówi mi cicho do ucha. – Wiecznie żądna informacji. Co takiego wymaga wyjaśnienia? Skórę ma miękką i ciepłą, gdy nosem zsuwam jej z ramienia szlafrok. – My – odpowiada i w jej ustach to zwyczajne słowo brzmi jak modlitwa. – Hm. A co dokładnie? Do cz ego on a z m ierz a? – Umowa. Zamieram i patrzę na nią przebiegle. Cz em u akurat teraz ? Palcem gładzę ją po policzku. – Nie uważasz, że jest dyskusyjna? – Dyskusyjna? – Na jej ustach pojawia się cień uśmiechu. – Dyskusyjna – odpowiadam, naśladując jej minę. – Ale tak ci na niej zależało. – W jej oczach pojawia się niepewność.

– Cóż, to było przedtem. Poza tym zasady nie podlegają żadnej dyskusji, obowiązują w dalszym ciągu. Muszę mieć pewność, że Ana jest bezpieczna. – Przedtem? To znaczy kiedy? – Przedtem. – Przed tym wszystkim. Zanim wywróciłaś mój świat do góry nogami, zanim spałaś ze mną w jednym łóżku, zanim położyłaś mi głowę na ramieniu. Tylko tyle. – Przed… więcej – mruczę, walcząc ze znajomym już, budzącym się we mnie niepokojem. – Och – mówi, a ja mam wrażenie, że jest zadowolona. – Poza tym już dwa razy byliśmy w pokoju zabaw, a ty nie uciekłaś z wrzaskiem. – Tego się spodziewasz? – Nie spodziewam się niczego, do czego jesteś zdolna, Anastasio. Wraca zmarszczka między brwiami. – Dla jasności. Chcesz, żebym przez cały czas przestrzegała zasad co do joty, ale reszta umowy jest już nieważna? – Z wyjątkiem pokoju zabaw. W pokoju zabaw masz się wywiązywać z umowy i owszem, chcę, żebyś przestrzegała zasad. Muszę mieć pewność, że jesteś bezpieczna. A ja będę cię miał zawsze, kiedy tylko przyjdzie mi na to ochota – dodaję nonszalancko. – A jeżeli złamię zasady? – Wtedy cię ukarzę. – Bez mojej zgody? – Za twoją zgodą. – A jeśli odmówię? – nie daje za wygraną. S kąd w n iej ten upór? – Jeżeli powiesz nie, to nie. Będę musiał jakoś cię przekonać. Powinna o tym wiedzieć. Nie pozwoliła, żebym ją zbił w hangarze, a ja tego chciałem. I później postawiłem na swoim… za jej przyzwoleniem. Wstaje i idzie ku drzwiom, a ja przez chwilę myślę, że chce odejść na dobre, ona jednak się odwraca. – To znaczy, że aspekt kary zostaje w mocy – mówi skonsternowana. – Tak, ale tylko jeżeli złamiesz zasady. – Dla mnie to oczywiste. Czemu dla niej nie? – Muszę je jeszcze raz przeczytać – stwierdza, nagle ogromnie poważna. T eraz ? – Przyniosę ci je. W gabinecie odpalam komputer i drukuję zasady, nie bardzo wiedząc, czemu o nich rozmawiamy o piątej rano. Ana stoi przy zlewie i pije wodę ze szklanki. Siadam na taborecie i czekam, obserwując ją. Plecy ma sztywne i spięte; nie wróży to dobrze. Kiedy się do mnie odwraca, podsuwam jej kartkę papieru. – Proszę. Szybko przebiega wzrokiem zasady. – To znaczy, że posłuszeństwo nadal obowiązuje? – O tak. Kręci głową i wznosi oczy ku niebu, a w kącikach jej ust pojawia się cień ironicznego uśmiechu. O ran y. Wraca mi humor. – Anastasio, czyżbyś właśnie przewróciła oczami?

– Być może. Zależy, jak zareagujesz. – Spogląda na mnie niepewnie, chociaż jednocześnie jest rozbawiona. – Tak jak zwykle. – Jeśli tylko mi pozwoli… Przełyka ślinę, a w szeroko otwartych oczach maluje się oczekiwanie. – Więc… – Tak? – Chcesz mnie teraz zbić? – Tak. I zrobię to. – Och, czyżby, panie Grey? – Krzyżuje ramiona na piersiach i czupurnie zadziera brodę. – Powstrzymasz mnie? – Najpierw musisz mnie złapać. – Uśmiecha się kokieteryjnie, co natychmiast budzi mój penis do życia. Chce się baw ić. Ześlizguję się z taboretu, bacznie ją obserwując. – Naprawdę, panno Steele? Powietrze między nami aż iskrzy. Którędy z acz n ie uciekać? Nie spuszcza ze mnie wzroku, niesamowicie podekscytowana. Zębami przygryza dolną wargę. – I przygryzasz wargę. Robi to celow o? Przesuwam się w lewo. – Nie uda ci się – drażni się ze mną. – Poza tym właśnie przewróciłeś oczami. Wpatrując się we mnie, również przesuwa się w lewo. – Owszem, ale właśnie podniosłaś poprzeczkę w naszej grze. – Jestem całkiem szybka – drwi. – Ja też. Czemu wszystko, co ona robi, jest takie ekscytujące? – Przyjdziesz tu zaraz? – Czy kiedykolwiek mi się udało? – Uśmiecha się, chwytając przynętę. – Panno Steele, co pani ma na myśli? – Zbliżam się do niej, obchodząc kuchenną wyspę. – Będzie dużo gorzej, kiedy sam będę musiał cię złapać. – Pod warunkiem że złapiesz. Na razie nie zamierzam ci na to pozwolić. Mów i pow aż n ie? – Anastasio, możesz się przewrócić i coś sobie zrobić. Co jest w całkowitej sprzeczności z zasadą numer siedem, teraz już sześć. – Niebezpieczeństwo grozi mi od chwili, kiedy pana poznałam, panie Grey, z zasadami czy bez. – Tak, to prawda. Może to nie jest gra. Próbuje mi coś powiedzieć? Waha się, a ja rzucam się, żeby ją złapać. Piszczy i ucieka wokół wyspy, za stół, gdzie jest względnie bezpieczna. Usta ma rozchylone, jest jednocześnie ostrożna i wyzywająca, a szlafrok zsuwa się, odsłaniając jej ramię. Wygląda tak seksownie. Niesamowicie, kurewsko seksownie. Wolno skradam się ku niej, a ona się cofa. – Doskonale potrafisz odwrócić uwagę mężczyzny, Anastasio. – Zawsze do usług, panie Grey. Twoją odwróciłam od czego? – Od życia. Wszechświata. – Zagin ion ych byłych uległych. Pracy. Nasz ej um ow y. W sz ystkiego.

– Kiedy grałeś, wydawałeś się bardzo na czymś skupiony. Nie odpuszcza. Zatrzymuję się i krzyżuję ramiona, na nowo rozważając strategię. – Możemy się tak bawić przez cały dzień, maleńka, ale i tak w końcu cię dopadnę, a wtedy będzie jeszcze gorzej dla ciebie. – Nie, nie dopadniesz – mówi z absolutnym przekonaniem. Marszczę czoło. – Można by pomyśleć, że nie chcesz, żebym cię złapał. – Bo nie chcę. Właśnie w tym rzecz. Tak samo traktuję kary jak ty, kiedy ktoś cię dotyka. Nagle, nie wiadomo skąd, przypełza mrok, otula mnie, pozostawiając po sobie lodowatą rozpacz. Nie. Nie. Nie z n osz ę dotykan ia. Nigdy, pod ż adn ym poz orem . – Tak się właśnie czujesz? Mam wrażenie, że mnie dotyka, paznokciami zostawiając na mojej skórze białe ślady. Mruga kilka razy, zaskoczona moją reakcją, a kiedy się odzywa, jej głos brzmi łagodnie. – Nie aż do tego stopnia, ale może zrozumiesz mnie trochę lepiej. Cóż , do diabła! To stawia nasz związek w całkowicie innym świetle. – Och – bąkam, bo nic innego nie przychodzi mi do głowy. Ana oddycha głęboko i podchodzi do mnie. Kiedy staje przede mną, w jej oczach płonie strach. – Aż tak tego nie znosisz? – pytam szeptem. A więc tak się sprawy mają. Nie pasujemy do siebie. Nie, n ie chcę w to w ierz yć. – Czy ja wiem… nie – odzywa się, a mnie zalewa fala ulgi. – Nie – mówi dalej. – Mam do tego stosunek ambiwalentny. Nie lubię tego, ale nie nie znoszę. – Ale wczoraj, w pokoju zabaw… – Robię to dla ciebie, Christianie, ponieważ tego potrzebujesz. Ja nie. Wczoraj nie zrobiłeś mi krzywdy. Kontekst był inny, potrafię to sobie jakoś wytłumaczyć, no i ci ufam. Ale kiedy chcesz mi wymierzyć karę, boję się, że zrobisz mi krzywdę. Kurw a. Pow iedz jej. Praw da cz y w yz w an ie, G rey. – Chcę zrobić ci krzywdę. Ale nie taką, jakiej nie byłabyś w stanie znieść. – Nigdy nie posunąłbym się za daleko. – Dlaczego? – Potrzebuję tego – mówię szeptem. – Nie mogę ci powiedzieć. – Nie możesz czy nie chcesz? – Nie chcę. – Więc wiesz dlaczego? – Tak. – Ale mi nie powiesz. – Gdybym to zrobił, uciekłabyś z wrzaskiem i już nigdy nie wróciła. Nie stać mnie na takie ryzyko, Anastasio. – Chcesz, żebym została. – Bardziej, niż możesz sobie wyobrazić. Nie przeżyłbym, gdybym cię stracił. Nie jestem w stanie dłużej znosić dzielącej nas odległości. Chwytam ją, nie dając czasu na ucieczkę, biorę w ramiona i zaczynam całować. Reaguje równie namiętnie, wpijając się we mnie, z pasją, nadzieją, tęsknotą. Mrok wycofuje się i odnajduję ukojenie. – Nie zostawiaj mnie – szepczę w jej wargi. – Powiedziałaś, że tego nie zrobisz, i błagałaś

mnie o to samo, wtedy, przez sen. – Nie chcę odejść – mówi, ale przygląda mi się wyczekująco, w poszukiwaniu odpowiedzi. Czuję się nagi. Moja paskudna, rozdarta dusza wystawiona jest na widok. – Pokaż mi – mówi Ana. Nie wiem, o co jej chodzi. – Pokazać ci? – Jak bardzo może boleć. – Słucham? – Odsuwam się i patrzę na nią z niedowierzaniem. – Ukarz mnie. Chcę wiedzieć, do czego jesteś zdolny. O n ie. Wypuszczam ją z objęć i odsuwam na tyle, by nie mogła mnie dotknąć. Patrzy na mnie: spojrzenie ma otwarte, szczere, poważne. Po raz kolejny ofiarowuje mi siebie; przyzwala, bym ją wziął i zrobił z nią to, na co mam ochotę. Nie wiem, co powiedzieć. Zrobiłaby to dla mnie? Nie mogę uwierzyć. – Spróbowałabyś? – Tak. Przecież powiedziałam. – Na jej twarzy maluje się zdecydowanie. – Ano, jestem kompletnie skołowany. – Ja też. Próbuję to sobie jakoś poukładać. W końcu oboje będziemy wiedzieli, raz na zawsze, czy jestem do tego zdolna. Czy dam radę to znieść, a wtedy może ty… Przerywa, a ja odsuwam się jeszcze o krok. Chce mnie dotknąć. Nie. Jeżeli jednak to zrobimy, będę wiedział. Ona będzie wiedziała. Dotarliśmy do tego punktu o wiele szybciej, niż się spodziewałem. Dam radę to z robić? W tym momencie wiem, że niczego bardziej nie pragnę… Nic innego nie zaspokoi drzemiącej we mnie bestii. Żeby nie zmienić zdania, chwytam ją za ramię i prowadzę na górę, do pokoju zabaw. Przed drzwiami przystaję. – Pokażę ci, jak bardzo może boleć, a ty wtedy podejmiesz decyzję. Jesteś na to gotowa? Kiwa głową z upartą determinacją, którą zdążyłem już tak dobrze poznać. W takim raz ie n iech będz ie. Otwieram drzwi, ze stojaka chwytam pasek, szybko, żeby się nie rozmyśliła, i prowadzę ją do ławki w rogu pokoju. – Przełóż się przez nią – rozkazuję cichym głosem. Bez słowa wykonuje polecenie. – Jesteśmy tutaj, bo powiedziałaś: tak, Anastasio. I uciekałaś przede mną. Uderzę cię sześć razy i będziesz liczyć ze mną. W dalszym ciągu nic nie mówi. Zadzieram jej szlafrok i moim oczom ukazuje się jej śliczny nagi tyłeczek. Przesuwam dłonią po pośladkach i górnych częściach ud i dreszcz przeszywa całe moje ciało. T o jest to. Cz ego pragn ę. Ku cz em u z m ierz aliśm y. – Robię to, żebyś zapamiętała, że nie wolno ci przede mną uciekać, i chociaż to całkiem zabawne, nie chcę, żebyś jeszcze kiedykolwiek to zrobiła. Poza tym przewróciłaś oczami. Wiesz, jak to na mnie działa. Biorę głęboki oddech i rozkoszując się chwilą, próbuję spowolnić moje bijące jak szalone serce. Potrz ebuję tego. T o w łaśn ie robię. I w koń cu do tego dosz liśm y. Da radę to zrobić.

Nigdy dotąd mnie nie zawiodła. Przytrzymując ją jedną ręką u nasady pleców, strzelam z paska. Znowu oddycham głęboko, skupiając się na czekającym mnie zadaniu. Nie ucieknie. Sama mnie poprosiła. Po czym unoszę pas i uderzam nim przez jej oba pośladki, mocno. Krzyczy, wstrząśnięta. Ale nie zaczęła liczyć… nie wypowiedziała też bezpiecznego słowa. – Licz, Anastasio! – rozkazuję. – Raz! – krzyczy. Uderzam znowu. – Dwa! – wrzeszczy. Kolejne uderzenie. W łaśn ie tak, m aleń ka, w ykrz ycz to. Uderzam znowu. – Trzy! – Krzywi się. Na jej pośladkach widnieją trzy krwawe pręgi. Pojawia się czwarta. Wykrzykuje liczbę, głośno i wyraźnie. Nikt cię n ie usłysz y, dz iecin ko. Moż esz krz ycz eć do w oli. Znowu uderzam. – Pięć! – szlocha, a ja przerywam w oczekiwaniu na bezpieczne słowo. Nie wypowiada go. I jesz cz e raz n a sz cz ęście. – Sześć – Ana wydusza z siebie chrapliwy szept. Upuszczam pas, szczęśliwy, euforycznie spełniony. Jestem jak pijany, bez tchu, w końcu zaspokojony. Och, ta cudowna, moja dziewczyna. Pragnę całować każdy kawałeczek jej ciała. Dotarliśmy. Znaleźliśmy się w miejscu, o którym od początku marzyłem. Sięgam po nią, by utulić ją w ramionach. – Puść. Nie. – Wyrywa mi się i cofa chwiejnie przede mną, odpycha mnie, odsuwa, a wreszcie walczy ze mną jak rozwścieczona kotka. – Nie dotykaj mnie – syczy. Twarz ma całą w plamach, mokrą od łez, z nosa jej cieknie, włosy ma ciemne i rozczochrane, ale nigdy nie wyglądała równie wspaniale… i nigdy nie była tak wściekła. Jej gniew uderza we mnie z siłą tsunami. Jest w ściekła. Napraw dę w ściekła. Okej, na gniew nie byłem przygotowany. Daj jej chw ilę. Zacz ekaj, aż z adz iałają en dorfin y. Ociera łzy wierzchem dłoni. – Taki jesteś naprawdę? To lubisz? Widzieć mnie w takim stanie? – Wyciera nos w rękaw szlafroka. Moja euforia znika. Jestem oniemiały, całkowicie bezradny i sparaliżowany jej gniewem. Płacz rozumiem, ale ta wściekłość… dotyka jakiegoś zakamarka w głębi mojej duszy, ale nie chcę o tym myśleć. Zostaw to, G rey. Dlaczego nie poprosiła, żebym przestał? Nie wypowiedziała bezpiecznego słowa. Zasłużyła na karę. Uciekała. Przewracała oczami. Uciekała przede mną. T ak się w łaśn ie dz ieje, kiedy m i się sprz eciw iasz , m aleń ka. Twarz ma wykrzywioną gniewem. Szeroko otwarte, płonące oczy przepełniają ból,

wściekłość i nagle pojawia się w nich mrożące krew w żyłach zrozumienie. Cholera. Co ja n ajlepsz ego z robiłem ? Gwałtownie przytomnieję. Tracę grunt pod nogami, chwieję się na krawędzi niebezpiecznej przepaści, rozpaczliwie szukając w głowie słów, które mogłyby to wszystko naprawić, ale mam w niej kompletną pustkę. – Jesteś popieprzonym sukinsynem – wyrzuca z siebie. Brakuje mi w płucach powietrza, zupełnie jakby to ona smagnęła pasem mnie… Kurw a. Zrozumiała, kim naprawdę jestem. Ujrz ała potw ora. – Ano – szepczę błagalnie. Chcę, żeby przestała. Chcę ją tulić i sprawić, by ból odszedł. Chcę, żeby szlochała w moich ramionach. – Nie „Anuj” mi tutaj! Pora, żebyś zrobił ze sobą porządek, Grey! – woła i wychodzi z pokoju zabaw, cicho zamykając za sobą drzwi. Skamieniały wpatruję się w zamknięte drzwi, a jej słowa wciąż brzęczą mi w uszach. Jesteś popieprz on ym sukin syn em . Nikt nigdy nie zostawił mnie w ten sposób. Co jest, do cholery? Odruchowo przeczesuję ręką włosy, próbując jakoś sobie wytłumaczyć jej zachowanie, i swoje również. Tak po prostu pozwoliłem jej odejść. Nie jestem zły… jestem … n o w łaśn ie, jaki? Podnoszę z ziemi pas, podchodzę do ściany i odwieszam go na miejsce. Bez wątpienia była to najbardziej satysfakcjonująca chwila w moim życiu. Dopiero co czułem się lżejszy, wolny od ciężaru niepewności tego, co nas łączy. Stało się. Osiągnęliśmy cel. Teraz, kiedy już wie wszystko, możemy iść dalej. Powiedziałem. Ludzie tacy jak ja lubią zadawać ból. Ale tylko kobietom , które to lubią. Mój niepokój wzrasta. Jej reakcja – widok jej zbolałej, przerażonej twarzy z uporem staje mi przed oczami. Nie czuję się już tak pewnie. Przywykłem, że doprowadzam kobiety do płaczu – to właśnie robię. Ale An a? Osuwam się na podłogę i opieram głowę o ścianę, ręce kładę na zgiętych kolanach. Niech się wypłacze. Płacz przyniesie jej ulgę. Z doświadczenia wiem, że tak jest z kobietami. Dam jej chwilę, a potem pójdę do niej i zaproponuję, że ją ukoję. Nie użyła bezpiecznego słowa. Sama mnie poprosiła. Chciała wiedzieć, jak zwykle ciekawska. Prawda okazała się okrutna, nic ponad to. Jesteś popieprz on ym sukin syn em . Zamykam oczy i uśmiecham się ponuro. T ak, An o, jestem , i teraz już o tym w iesz . Teraz nasz związek może się rozwijać… możemy dopracować naszą umowę. Jakakolwiek by była. Ale te myśli nie przynoszą mi ukojenia i mój niepokój narasta. Jej znękane oczy wpatrują się we mnie, oburzone, oskarżycielskie, pełne litości… Widzi mnie takim, jaki jestem. Potw orem . Przypomina mi się Flynn. Nie skupiaj się n a n egatyw ach, Christian ie. Znowu zamykam oczy i widzę udręczoną twarz Any. Ależ z e m n ie głupiec. Za szybko to zrobiliśmy. O wiele za szybko. Kurw a. Uspokoję ją.

Tak – dam jej czas, żeby się wypłakała, a potem ją uspokoję. Byłem na nią zły, że przede mną uciekała. Dlacz ego to z robiła? Do diabła. Różni się od wszystkich znanych mi kobiet. To zrozumiałe, że jej reakcja była inna. Muszę z nią porozmawiać, przytulić. Razem przez to przejdziemy. Zastanawiam się, dokąd poszła. Cholera! Ogarnia mnie panika. A jeśli odeszła? Nie, nie zrobiłaby tego. Nie bez pożegnania. Zrywam się i pędem wybiegam z pokoju. Gnam na dół. W salonie jej nie ma – na pewno położyła się do łóżka. Wpadam do sypialni. Łóżko jest puste. Teraz jestem już naprawdę przerażony. Nie, nie mogła sobie pójść! Na górę – na pewno jest w swoim pokoju. Pokonuję po trzy stopnie naraz i bez tchu zatrzymuję się przed jej drzwiami. Jest tam i płacze. Och, dz ięki Ci, Boż e. Opieram głowę o drzwi, osłabły z ulgi. Nie odchodź . Ta myśl jest koszmarna. To zrozumiałe, że musi się wypłakać. Biorę głęboki oddech, żeby się uspokoić, i idę do łazienki obok pokoju zabaw po krem z arniki, środki przeciwbólowe i szklankę wody. Wracam. Wewnątrz jest ciemno, chociaż pierwsze promyki świtu różowieją już na horyzoncie. Dopiero po chwili dostrzegam moją śliczną dziewczynkę. Leży skulona na środku łóżka, drobniutka i bezbronna, cicho szlochając. Jej rozpacz przeszywa mnie i martwi. Moje uległe nigdy wcześniej nie wywoływały we mnie takiej reakcji – nawet kiedy wyły. Nie wiem, co się dzieje. Czemu czuję się taki zagubiony? Odkładam maść, wodę i tabletki i wsuwam się pod kołdrę obok Any. Chcę ją objąć, ale ona sztywnieje, a całe jej ciało wręcz krzyczy: Nie dotykaj m n ie! Aż nadto wyraźnie dostrzegam ironię sytuacji. – Ciii – szepczę, na próżno starając się powstrzymać jej łzy i ją uspokoić. Nie reaguje. Zamiera bez ruchu i leży nieustępliwa. – Nie walcz ze mną, Ano, proszę. Rozluźnia się odrobinę i pozwala, bym wziął ją w ramiona. Wtulam nos w jej cudowne, pachnące włosy. Pachnie słodko jak zawsze, a jej zapach koi moje nerwy. Delikatnie całuję ją w szyję. – Nie nienawidź mnie – mruczę i przywieram ustami do jej gardła, smakując ją. Nic nie mówi, ale przynajmniej nie płacze już, tylko cichutko pochlipuje. W końcu cichnie. Może zasnęła, ale nie mam odwagi sprawdzić, żeby przypadkiem jej nie obudzić. Przynajmniej trochę się uspokoiła. Świt nastaje i mija i rozmyte światło nabiera mocy, wdzierając się do pokoju. A my wciąż leżymy w ciszy. Moje myśli błądzą bez celu, gdy tak tulę moją dziewczynkę i przyglądam się zmieniającemu się światłu. Nie pamiętam, żebym choć raz tak po prostu leżał i pozwalał myślom płynąć spokojnie. To takie odprężające. Myślę, że mógłbym tak robić do końca życia. Może powinienem pokazać jej „The Grace”. Tak. Po południu wybierzemy się na żagle. Jeśli będz ie jesz cz e chciała z tobą roz m aw iać, G rey. Porusza się, stopa drga jej delikatnie i wiem, że się obudziła. – Przyniosłem tabletki przeciwbólowe i maść z arniki. Wreszcie reaguje, wolno obraca się w moich ramionach twarzą do mnie. Pełne bólu oczy

wpatrują się we mnie uważnie, pytająco. Długo mi się przygląda, jakby widziała mnie po raz pierwszy. Denerwuję się, bo jak zwykle nie wiem, o czym myśli, co widzi. Ale jest zdecydowanie spokojniejsza, co witam z niepewną ulgą. Może jednak ten dzień okaże się udany. Gładzi mnie po policzku, przesuwa dłonią po szczęce, łaskocząc mnie w świeży zarost. Zamykam oczy, chłonąc jej dotyk. To dla mnie obce uczucie, jej pieszczota, która sprawia mi przyjemność, nie budząc drzemiącego we mnie mroku. Nie przeszkadza mi, że dotyka mojej twarzy… nie przeszkadzają mi jej palce w moich włosach. – Przepraszam – odzywa się. Jej ciche słowa zaskakują mnie. Ona mnie przeprasza? – Za co? – Za to, co powiedziałam. Ogarnia mnie niewypowiedziana ulga. Wybaczyła mi. Poza tym to, co powiedziała, jest prawdą – jestem popieprzonym sukinsynem. – Nie powiedziałaś niczego, o czym bym nie wiedział – mówię i po raz pierwszy w swoim życiu zdobywam się na przeprosiny. – Wybacz, że sprawiłem ci ból. Unosi odrobinę ramiona i leciutko się do mnie uśmiecha. Dostałem odroczenie. Jesteśmy bezpieczni. Między nami wszystko dobrze. Oddycham z ulgą. – Sama się o to prosiłam – mówi. Masz całkow itą rację, m aleń ka. Przełyka nerwowo ślinę. – Chyba nie mogę być taka, jak byś chciał – wyznaje, a jej oczy wyrażają najprawdziwszą szczerość. Świat zamiera. Kurw a. Wcale nie jesteśmy bezpieczni. G rey, z rób coś. – Jesteś dokładnie taka, jak bym chciał. Marszczy brwi. Oczy ma zaczerwienione i jest bardzo blada; nigdy nie widziałem jej tak bladej. Czuję się dziwnie poruszony. – Nie rozumiem – mówi. – Nie jestem posłuszna i zapewniam cię, że nigdy już nie pozwolę, żebyś mi to zrobił. A tego właśnie potrzebujesz, sam to powiedziałeś. Stało się – zadaje mi cios miłosierdzia. Posunąłem się za daleko. Teraz już wie – wraca do mnie wszystko, co sobie mówiłem, zanim zacząłem tak usilnie zabiegać o tę dziewczynę. To nie jest jej styl życia. Nie wolno mi jej tak deprawować. Jest zbyt młoda, zbyt niewinna… za bardzo jest Aną. Moje marzenia są właśnie tym… marzeniami. Nie uda się nam. Zamykam oczy; nie jestem w stanie na nią patrzeć. Naprawdę będzie jej lepiej beze mnie. Teraz, gdy ujrzała bestię, zrozumiała, że nie zdoła jej pokonać. Muszę zwrócić jej wolność – pozwolić, by ruszyła swoją drogą. Nie możemy być razem. S kup się, G rey. – Masz rację. Powinienem pozwolić ci odejść. Nie jestem dla ciebie odpowiedni. Otwiera szerzej oczy. – Nie chcę odchodzić – mówi szeptem. Do oczu napływają jej łzy, błyszczą na jej długich rzęsach. – Ja też nie chcę, żebyś odeszła – odpowiadam, ponieważ to prawda. Wraca to uczucie – złowrogie, przerażające – i przygniata mnie. Po jej policzkach znowu ciekną łzy. Delikatnie ocieram jedną kciukiem i bez namysłu wypowiadam słowa.

– Z chwilą kiedy cię poznałem, zacząłem żyć. Przesuwam kciukiem po jej dolnej wardze. Tak bardzo pragnę ją pocałować. Sprawić, żeby zapomniała. Olśnić ją. Podniecić – wiem, że to możliwe. Coś mnie jednak powstrzymuje – jej niespokojne, zbolałe spojrzenie. Czy chce, żeby całowała ją bestia? Może mnie odepchnąć, a ja nie wiem, czy zniósłbym kolejne odrzucenie. Jej słowa mnie prześladują, przywołują ciemne i niechciane wspomnienie. Jesteś popieprz on ym sukin syn em . – To tak jak ja – szepcze. – Zakochałam się w tobie, Christianie. Pamiętam, jak Carrick uczył mnie skakać do wody na główkę. Chwytam się palcami u stóp krawędzi basenu i łukiem wpadam do wody – teraz znowu wpadam w otchłań, jak na zwolnionym filmie. Nie może tak o mnie myśleć. Nie o mnie. Nie! Brakuje mi tchu, jej słowa mnie duszą, przygniatają swoim ciężarem moją pierś. Spadam i spadam, mrok mnie wabi. Nie słyszę ich. Nie jestem w stanie znieść. Ona nie wie, co mówi, nie wie, z kim ma do czynienia – z czym ma do czynienia. – Nie – mówię głosem ochrypłym z pełnego bólu niedowierzania. – Nie możesz mnie kochać, Ano. Nie, nie wolno ci. To złe. Muszę jej to uświadomić. Nie wolno jej kochać potwora. Nie wolno jej kochać popieprzonego sukinsyna. Musi odejść. Musi się ode mnie uwolnić – nagle wszystko staje się jasne i klarowne. Dokonałem odkrycia; nie jestem w stanie jej uszczęśliwić. Nie mogę być tym, czego potrzebuje. Nie wolno mi ciągnąć tego dalej. To się musi skończyć. Nigdy nie powinno było się zacząć. – Złe? Dlaczego złe? – Spójrz na siebie. Nie mogę dać ci szczęścia. – Mój głos jest pełen cierpienia, gdy spadam w coraz głębszą otchłań, pogrążony w rozpaczy. Nikt n ie m oż e m n ie kochać. – Ale przecież jestem z tobą szczęśliwa – mówi, nic nie pojmując. An astasio S teele, popatrz n a siebie. Muszę być z nią szczery. – Nie w tej chwili. Nie kiedy robię to, co chcę robić. Mruga oczami i trzepocze rzęsami okalającymi wielkie zbolałe oczy, którymi patrzy na mnie uważnie, szukając prawdy. – Nigdy tego nie przeskoczymy, prawda? Kręcę przecząco głową, ponieważ nie znajduję żadnych słów. Znowu dochodzimy do tego, że nie pasujemy do siebie. Zamyka oczy, jakby coś ją zabolało, a kiedy je otwiera, widać w nich zdecydowanie. Przestała płakać. A mnie krew zaczyna dudnić w uszach, serce wali jak oszalałe. Wiem, co powie. I boję się tego panicznie. – Cóż, w takim razie chyba już pójdę. – Kiedy siada, krzywi się z bólu. T eraz ? Nie może teraz odejść. – Nie, nie idź. – Spadam, coraz głębiej i głębiej. Jej odejście to wielki błąd. Mój błąd. Ale nie może zostać, skoro żywi do mnie takie uczucia, po prostu nie może. – Nie ma sensu, żebym została – mówi i ostrożnie wstaje z łóżka, wciąż otulona szlafrokiem. Naprawdę odchodzi. Nie mogę w to uwierzyć. Wygrzebuję się z pościeli, żeby ją zatrzymać, ale jej spojrzenie przygważdża mnie do podłogi. Ma takie puste, zimne, odpychające spojrzenie – jak nie moja Ana. – Idę się ubrać. Chciałabym zostać sama – mówi.

Jej głos jest pozbawiony wyrazu, pusty. Odwraca się i wychodzi, zamykając za sobą drzwi. Wpatruję się w nie oniemiały. Po raz drugi tego dnia wyszła. Siadam i chwytam rękami głowę. Muszę się uspokoić, zrozumieć, co czuję. On a m n ie kocha? Jak do tego dosz ło? Jakim cudem ? G rey, ty pieprz on y głupcz e. Jednak w przypadku kogoś takiego jak ona musiałem się z tym liczyć. Jest taka dobra, niewinna i dzielna. Od początku istniało ryzyko, że ujrzy prawdziwego mnie, kiedy będzie już za późno. I będzie cierpieć tak jak teraz. Czemu to tak boli? Czuję się, jakbym miał przebite płuca. Wychodzę za Aną z pokoju. Chciała co prawda zostać sama, ale skoro pragnie odejść, ja muszę się ubrać. Słyszę, że bierze prysznic w mojej łazience, szybko więc chwytam dżinsy i T-shirt – czarne, jak mój nastrój. Biorę telefon i idę przez mieszkanie. Najchętniej usiadłbym do fortepianu i waląc w klawisze, zagrał coś bardzo smutnego. Zatrzymuję się jednak pośrodku pokoju, nie czując absolutnie nic. Tylko pustkę. S kup się, G rey! Podjąłeś słuszną decyzję. Pozwól jej odejść. Dzwoni mój telefon. Welch. Czyżby znalazł Leilę? – Welch. – Panie Grey, mam wieści – mówi ochryple. Facet naprawdę powinien przestać palić. Gada jak Głębokie Gardło. – Znalazłeś ją? – Nastrój odrobinę mi się poprawia. – Nie, proszę pana. – W takim razie o co chodzi? ​– Po jaką cholerę dz w on isz ? – Leila odeszła od męża. W końcu się do tego przyznał. Przestał się nią interesować. Faktycznie, ma wieści. – Rozumiem. – Nie ma pojęcia, gdzie może być, ale chce, żeby mu posmarować. Chce wiedzieć, kto tak bardzo interesuje się jego żoną. Chociaż nazywa ją trochę inaczej. Czuję, jak wzbiera we mnie gniew. – Ile chce? – Powiedział, że dwa tysiące. – Tak powiedział? – drę się, tracąc nad sobą kontrolę. Czemu wcześniej nie powiedział, że Leila od niego odeszła? – Psiakrew, mógł nam powiedzieć prawdę. Podaj mi jego numer. Muszę do niego zadzwonić. Welch, sprawa jest naprawdę kiepska. Podnoszę wzrok i widzę Anę, która skrępowana stoi w progu, ubrana w dżinsy i paskudną bluzę. Oczy ma ogromne, twarz ściągniętą, obok postawiła walizkę. – Znajdź ją – warczę do telefonu i rozłączam się. Później z nim porozmawiam. Ana podchodzi do kanapy i z plecaka wyjmuje maca, telefon i kluczyki do samochodu. Z głębokim oddechem idzie do stołu w kuchni i kładzie na nim wszystko. Co u diabła? Oddaje w sz ystkie sw oje rz ecz y? Obraca się w moją stronę, na jej spopielałej twarzyczce maluje się determinacja. Ma tę swoją upartą minę, którą zdążyłem tak dobrze poznać. – Potrzebuję pieniędzy, które Taylor dostał za mojego garbusa. – Głos ma spokojny, ale bezbarwny. – Ano, nie chcę tych rzeczy. Są twoje. – Nie może mi tego zrobić. – Proszę, weź je.

– Nie, Christianie, przyjęłam je, bo mnie do tego zmusiłeś, ale teraz już ich nie chcę. – Ano, bądź rozsądna. – Nie chcę niczego, co będzie mi ciebie przypominać. Potrzebuję tylko pieniędzy, które Taylor dostał za mój samochód. – Głos ma wyzbyty z emocji. Chce o m n ie z apom n ieć. – Naprawdę chcesz mnie zranić? – Nie. Chcę chronić siebie. Oczywiście – chce chronić siebie przed bestią. – Proszę, Ano, weź to. Ma takie blade usta. – Christianie, nie chcę się kłócić. Proszę tylko o pieniądze. Pien iądz e. Zaw sz e w sz ystko sprow adz a się do pieprz on ych pien iędz y. – Przyjmiesz czek? – pytam przez zaciśnięte zęby. – Tak. Pod tym względem jesteś wiarygodny. Chce pieniędzy, to je dostanie. Z trudem nad sobą panując, wpadam do gabinetu. Siadam przy biurku i dzwonię do Taylora. – Dzień dobry, panie Grey. Ignoruję powitanie. – Ile dostałeś za volkswagena Any? – Dwanaście tysięcy dolarów, proszę pana. – Aż tyle? – Mimo wściekłości jestem zdziwiony. – To klasyk – mówi gwoli wytłumaczenia. – Dziękuję. Czy możesz odwieźć teraz pannę Steele do domu? – Oczywiście. Już schodzę. Rozłączam się i wyjmuję książeczkę czekową z szuflady biurka. W tym momencie przypominam sobie, co Welch mówił o tym pieprzonym dupku, mężu Leili. Zaw sz e chodz i o pieprz on e pien iądz e! Powodowany gniewem, podwajam kwotę, którą Taylor dostał za tę śmiertelną pułapkę, i wkładam czek do koperty. Kiedy wracam, Ana wciąż stoi przy kuchennej wyspie, zagubiona, niemal jak dziecko. Na jej widok mój gniew się ulatnia. Podaję jej kopertę. – Taylor dostał niezłą cenę… to klasyk – bąkam przepraszająco. – Możesz go zapytać. Zawiezie cię do domu. – Skinieniem głowy pokazuję na Taylora, który czeka przy wejściu do salonu. – Nie trzeba. Sama wrócę do domu, dziękuję. Nie! An o, z gódź się, ż eby cię z aw ióz ł. Cz em u on a to robi? – Będziesz mi się sprzeciwiać na każdym kroku? – Po co zmieniać życiowe przyzwyczajenia? – Patrzy na mnie obojętnie. O to właśnie chodzi – dlatego właśnie nasza umowa od początku była skazana na niepowodzenie. Zawsze o tym wiedziałem. Zamykam oczy. Jestem takim głupcem . Zmieniam podejście, niemal ją błagam. – Proszę, Ano. Taylor odwiezie cię do domu. – Przyprowadzę samochód, panno Steele – oznajmia Taylor cichym, ale nieznoszącym sprzeciwu tonem i wychodzi. Może jego posłucha. Spogląda za nim, ale on zjechał już do podziemnego garażu po samochód. Ana odwraca się do mnie i widzę, że nagle oczy zrobiły się jej ogromne. Wstrzymuję oddech.

Nie mogę uwierzyć, że naprawdę odchodzi. To ostatni raz, kiedy ją widzę, a jest taka smutna. I ja ponoszę za to odpowiedzialność. Z wahaniem robię krok w jej stronę. Chcę objąć ją jeszcze raz i błagać, żeby została. Cofa się i jest to aż nadto wymowny sygnał, że mnie nie chce. Odepchnąłem ją. Nieruchomieję. – Nie chcę, żebyś odchodziła. – Nie mogę zostać. Wiem, czego chcę, ale ty nie możesz mi tego dać, a ja nie mogę dać ci tego, czego ty chcesz. Och, błagam , An o – pozwól mi objąć cię jeszcze ten jeden raz. Poczuć twój słodki, cudowny zapach. Znowu próbuję się do niej zbliżyć, ona jednak unosi rękę, nakazując, bym się zatrzymał. – Nie, proszę. – Kuli się, a na jej twarzy maluje się przerażenie. – Nie mogę. Chwyta walizkę i plecak i rusza do przedpokoju. Idę za nią, potulny i bezradny. Nie odrywam wzroku od jej drobnej postaci. Wzywam windę. Nie mogę oderwać od niej oczu… delikatnej twarzy jak u elfa, tych ust, ciemnych długich rzęs, które rzucają cień na jej blade policzki. Próbuję zapamiętać każdy szczegół, nie znajdując odpowiednich słów. Nic mi nie przychodzi do głowy, żadna celna uwaga, żart, aroganckie polecenie. Nie mam nic – poza ogromną, ziejącą pustką, jaka wypełnia mi pierś. Drzwi windy się otwierają i Ana natychmiast do niej wchodzi. Ogląda się na mnie i na ułamek sekundy jej maska opada. Widzę to: mój ból odbijający się na jej pięknej twarzy. Nie… An o, n ie odchodź . – Żegnaj, Christianie. – Ano… żegnaj. Drzwi się zamykają i już jej nie ma. Osuwam się powoli na podłogę i chwytam rękami głowę. Pustka jest niczym otchłań, pochłania mnie całego, wywołując nieznośny ból. G rey, coś ty, do cholery, z robił? Kiedy podnoszę wzrok, wiszące w przedpokoju obrazy, moje Madonny, wywołują na moich ustach bezlitosny uśmiech. Ideał macierzyństwa. Wszystkie one patrzą na swoje dzieci lub złowieszczo na mnie. Mają prawo tak na mnie patrzeć. Ona odeszła. Naprawdę odeszła. Była najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Potem powiedziała, że mnie nie zostawi. Obiecała mi to. Zamykam oczy, by nie widzieć tych pozbawionych życia współczujących spojrzeń, i opieram się głową o ścianę. Fakt, mówiła to przez sen – a ja, głupiec, jej uwierzyłem. W głębi duszy zawsze wiedziałem, że nie nadaję się dla niej, że jest dla mnie zbyt dobra. Tak powinno być. Cz em u w ięc cz uję się tak gów n ian ie? Czemu to tak boli? Brzęczyk obwieszcza, że przyjechała winda. Słysząc go, otwieram oczy, a serce podchodzi mi do gardła. Wróciła. Siedzę jak sparaliżowany i czekam. Drzwi się rozsuwają i wychodzi z nich Taylor. Na mój widok zamiera na ułamek sekundy. Do diabła. Jak długo tu siedz ę? – Panna Steele jest już w domu, proszę pana – mówi, zachowując się, jakbym codziennie przesiadywał na podłodze. – Jak się czuje? – pytam, siląc się na obojętny ton, chociaż naprawdę chcę się dowiedzieć. – Jest smutna, proszę pana – odpowiada, nie zdradzając żadnych emocji. Kiwam głową na znak, że może odejść. On jednak nie rusza się z miejsca. – Czy coś panu podać? – pyta, zdecydowanie zbyt łagodnie. – Nie. – Odejdź , z ostaw m n ie w spokoju.

– Proszę pana – mówi i odchodzi, zostawiając mnie skulonego na podłodze. Najchętniej siedziałbym tu przez cały dzień i oddawał się rozpaczy, ale muszę sprawdzić, czego dowiedział się Welch, i zadzwonić do tego nędznika, męża Leili. Poza tym muszę wziąć prysznic. Może woda zmyje ze mnie cierpienie. Wstając, opieram się o drewniany stół, który zajmuje prawie cały przedpokój, i bezmyślnie dotykam palcami jego delikatnej rzeźby. Chciałbym przelecieć na nim pannę Steele. Zamykam oczy i wyobrażam ją sobie rozciąg​niętą na stole, z głową odchyloną do tyłu, zadartą brodą, ustami otwartymi w ekstazie, jedwabistymi włosami spływającymi z krawędzi. Cholera, sama myśl o tym wywołuje u mnie erekcję. Kurw a. Ból wzmaga się i ściska mi wnętrzności. On a odesz ła, G rey. Pogódź się z tym . Latami uczyłem się opanowania i teraz mam dzięki temu siłę, żeby wstać. Woda pod prysznicem parzy, niemal sprawiając mi ból, ale tak właśnie lubię. Stoję pod jej strumieniem i próbuję zapomnieć, łudząc się, że gorąco wypali jej wspomnienie i zmyje z mego ciała jej zapach. Skoro odeszła, powrotu już nie ma. Nigdy. Z ponurą determinacją szoruję skórę głowy. Baba z w oz u, kon iom lż ej. Wciągam powietrze przez zaciśnięte zęby. Niepraw da. W cale n ie lż ej. Podstawiam twarz pod gorący strumień. Ani trochę lżej – będzie mi jej brakowało. Opieram czoło o kafelki. Zaledwie wczoraj była tu ze mną. Patrzę na swoje ręce, palce pieszczą fugi, o które dopiero co ona wspierała się dłońmi. Pieprz yć to. Zakręcam wodę i wychodzę z kabiny. Owijam się w pasie ręcznikiem i wtedy do mnie dociera: każdy dzień będzie bardziej mroczny i pusty, ponieważ jej w nim nie będzie. Koniec z żartobliwymi, zabawnymi mailami. Koniec z jej niewyparzoną buzią. Koniec ciekawskich pytań. Jej jasnobłękitne oczy już nigdy nie spojrzą na mnie z zawoalowanym rozbawieniem… przerażeniem… czy pożądaniem. Patrzę na ponurego kretyna, który spogląda na mnie z lustra. – Co ty, do cholery, zrobiłeś, dupku? – szydzę z niego. Odpowiada tym samym ze zjadliwą pogardą. I mruga do mnie wielkimi szarymi oczami, w których maluje się rozpacz. – Bez ciebie będzie jej lepiej. Nie możesz być taki, jak ona by chciała. Nie możesz jej dać tego, czego pragnie. Jej marzy się romantyczna miłość. Zasługuje na kogoś lepszego, ty głupi, popieprzony kutasie. Widok w lustrze napawa mnie obrzydzeniem, odwracam się więc od niego. Dzisiaj mam gdzieś golenie. Wycieram się przy komodzie, z której wyjmuję bieliznę i T-shirt. Kiedy się odwracam, zauważam leżące na mojej poduszce niewielkie pudełko. Po raz kolejny tracę grunt pod nogami, stojąc nad ziejącą przepaścią, która mnie wzywa, i moja wściekłość zmienia się w strach. To coś od niej. Co takiego mogła mi dać? Rzucam ubrania i oddychając głęboko, siadam na łóżku. Sięgam po pudełko.

To szybowiec. Zestaw modelarski z blanikiem L23 do złożenia. Spod pokrywki wypada karteczka papieru i ląduje na pościeli. Na pamiątkę szczęśliwszych chwil. Dziękuję. Ana Idealny prezent od idealnej dziewczyny. Przeszywa mnie ból. Czemu to tak boli? Cz em u? Budzi się dawne paskudne wspomnienie i pragnie wgryźć się w tu i teraz. Nie. Nie chcę teraz do tego wracać. Wstaję, rzucam pudełko na łóżko i pośpiesznie się ubieram. Potem chwytam pudełko i liścik i idę do gabinetu. Lepiej sobie z tym poradzę, siedząc na miejscu, z którego rządzę i władam. Rozmowa z Welchem jest krótka. Z Russellem Ree​dem – nędznym draniem, który ożenił się z Leilą – jeszcze krótsza. Nie miałem pojęcia, że pobrali się podczas jakiegoś pijackiego weekendu w Las Vegas. Nic dziwnego, że małżeństwo rozpadło się zaledwie po osiemnastu miesiącach. Leila odeszła od niego osiem tygodni temu. G dz ie w ięc się teraz podz iew asz , Leilo W illiam s? Co robisz ? Skupiam myśli na Leili, próbując w naszej przeszłości znaleźć jakąś wskazówkę co do miejsca jej aktualnego pobytu. Muszę to wiedzieć. Mieć pewność, że jest bezpieczna. I dlaczego tu przyszła. Czemu do mnie? Chciała czegoś więcej, a ja nie, ale to było dawno temu. Łatwo przyszło mi się z nią rozstać – za obopólną zgodą rozwiązaliśmy naszą umowę. Prawdę mówiąc, nasz związek był idealny: dokładnie taki, jak powinien. Kiedy byliśmy razem, była zepsuta i lubieżna, w niczym nie przypominała zrozpaczonej, złamanej istoty, jaką opisała mi Gail. Pamiętam, jak uwielbiała nasze sesje w pokoju zabaw. Leila uwielbiała sprośności. Pojawia się wspomnienie – związuję jej duże palce u nóg, tak wykrzywiając jej stopy, żeby nie mogła zacisnąć pośladków i bronić się przed bólem. Tak, uwielbiała to wszystko, podobnie jak ja. Była wspaniałą uległą. Nigdy jednak nie wzbudziła we mnie takiego zainteresowania jak Anastasia Steele. Nigdy nie rozpraszała mnie tak jak Ana. Patrzę na pudełko z szybowcem do samodzielnego sklejenia i przesuwam palcem po jego krawędzi, bo wiem, że Ana też go dotykała. Moja słodka An astasia. Tak kompletnie różniła się od wszystkich kobiet, które znałem. Tylko za nią się uganiałem i tylko ona nie mogła dać mi tego, czego pragnę. Nie rozumiem. Odżyłem z chwilą, gdy ją poznałem. Czas, który z nią spędziłem, był najbardziej ekscytujący, najbardziej nieprzewidywalny, najbardziej fascynujący w całym moim życiu. Z mojej monochromatycznej egzystencji trafiłem do świata przesyconego kolorami – a mimo to nie mogła być tą, której potrzebowałem. Obejmuję głowę rękami. Nigdy nie polubi tego, co robię. Próbowałem sobie wmówić, że w końcu nasze zabawy staną się bardziej perwersyjne, ale były to próżne nadzieje. Lepiej jej

będzie beze mnie. Czego mogłaby chcieć od popieprzonego potwora, który nie pozwala się dotknąć? A mimo to kupiła mi ten przemyślany prezent. Kto inny się na to zdobył poza moją rodziną? Jeszcze raz oglądam pudełko, wreszcie je otwieram. Wszystkie plastikowe części samolociku są ułożone na stelażu i owinięte w celofan. Natychmiast przypomina mi się Ana, jak krzyczy, kiedy lecimy do góry nogami, z uniesionymi rękami wspartymi o plastikową kopułę kokpitu. Nie mogę się nie uśmiechnąć na to wspomnienie. Boże, ależ to była zabawa – prawie tak samo dobra jak wtedy, kiedy na placu zabaw ciągnąłem ją za kucyki. Ana w kucykach… natychmiast odpycham od siebie tę myśl. Nie chcę wspominać naszej pierwszej wspólnej kąpieli. Pozostaje mi jedynie świadomość, że więcej już jej nie zobaczę. Otchłań znowu zieje pode mną. Nie. Nie z n ow u. Muszę skleić ten samolocik. To mi pomoże się oderwać. Rozrywam celofan i rzucam okiem na instrukcję. Będzie mi potrzebny klej modelarski. Przeszukuję szuflady biurka. Cholera. Na dnie jednej z nich znajduję czerwone skórzane etui z kolczykami od Cartiera. Nie zdążyłem wręczyć ich Anie – i już nigdy nie zdążę. Dzwonię do Andrei i nagrywam na jej skrzynkę głosową wiadomość, żeby odwołała dzisiejsze wyjście. Nie zniósłbym tej gali, nie bez mojej osoby towarzyszącej. Otwieram etui i oglądam kolczyki. Są piękne: proste, ale eleganckie, dokładnie takie jak czarująca panna Steele… która odeszła ode mnie dzisiaj, ponieważ wymierzyłem jej karę… ponieważ za daleko się posunąłem. Znowu chowam głowę w dłoniach. Ale mi na to pozwoliła. Pozwoliła, ponieważ mnie kocha. Ta myśl jest tak przerażająca, że natychmiast ją od siebie odganiam. Nie może mnie kochać. To proste. Nikt nie może mnie kochać. Nie, jeśli wie, kim naprawdę jestem. G rey, prz estań . S kup się. G dz ie jest ten cholern y klej? Chowam kolczyki do szuflady i szukam dalej. Bez skutku. Dzwonię do Taylora. – Proszę pana? – Potrzebny mi klej modelarski. Przez chwilę milczy. – Do czego? – Do modelu szybowca. – Z drewna czy plastiku? – Plastiku. – Mam taki, zaraz go panu przyniosę. Dziękuję mu, zdziwiony, że ma klej modelarski. Chwilę później Taylor puka do drzwi. – Proszę. Wchodzi do gabinetu i kładzie na biurku mały pojemniczek z klejem. Nie odchodzi, a ja muszę zapytać. – Skąd masz ten klej? – Czasem buduję samoloty. – Twarz mu czerwienieje. – Och? – Moja ciekawość rośnie. – Latanie to moja pierwsza miłość, proszę pana. Nie rozumiem. – Daltonizm – tłumaczy spokojnie. – Dlatego wstąpiłeś do marines?

– Tak, proszę pana. – Dziękuję ci. – Żaden problem. Jadł pan coś? Jego pytanie mnie zaskakuje. – Nie jestem głodny, Taylorze. Idź, proszę, spędź popołudnie z córką. Zobaczymy się jutro. Nie będę cię już potrzebował. Stoi jeszcze przez chwilę, a moja irytacja wzrasta. Idź . – Nic mi nie jest. – Do cholery, głos więźnie mi w gardle. – Proszę pana. – Kiwa głową. – Wrócę jutro wieczorem. Skinieniem głowy daję mu znać, że jest wolny. Taylor wychodzi. Kiedy po raz ostatni Taylor proponował mi coś do jedzenia? Muszę wyglądać gorzej, niż sądziłem. Z ponurą miną chwytam klej. Trzymam szybowiec w dłoni. Podziwiam go z poczuciem, że coś mi się udało, a wspomnienia lotu z Anastasią wciąż wracają. Nie chciała się obudzić – uśmiecham się na tę myśl – a kiedy w końcu wstała, była uparta, rozbrajająca i śliczna, i zabawna. Chryste, świetnie się wtedy bawiłem: jej dziewczęcy zachwyt w czasie lotu, pisk, wreszcie nasz pocałunek. Pierwszy raz spróbowałem czegoś więcej. Niesamowite, że przez tak krótki okres uzbierało się tyle cudownych wspomnień. Znowu pojawia się ból – dręczy mnie, prześladuje, przypomina o wszystkim, co straciłem. S kup się n a sz ybow cu, G rey. Teraz muszę tylko przymocować stateczniki; małe złośliwe elemenciki. Wreszcie wszystko jest na miejscu i teraz schnie. Mój szybowiec ma własne oznaczenie. November. Nine. Five. Two. Echo. Charlie. Echo Charlie. Podnoszę wzrok i widzę, że światło przygasa. Zrobiło się późno. W pierwszym odruchu chcę pokazać samolocik Anie. An y już n ie m a. Zaciskam zęby i prostuję zastane ramiona. Wstaję powoli i nagle sobie uświadamiam, że przez cały dzień nic nie jadłem ani nie piłem, a głowa pulsuje mi bólem. Czuję się podle. Sprawdzam telefon w nadziei, że dzwoniła, lecz jest tylko wiadomość od Andrei. Gala IH odwołana. Mam nadzieję, że wszystko w porządku. A Kiedy czytam wiadomość od Andrei, telefon zaczyna dzwonić. Puls z miejsca mi przyśpiesza, zaraz jednak się uspokaja, gdy widzę, że to Elena. – Halo. – Nawet nie staram się ukryć rozczarowania. – Christianie, czy to ładnie tak się witać? Co cię dręczy? – pyta niby z przyganą, choć w jej głosie słychać wesołość. Spoglądam przez okno. Nad Seattle zapada zmierzch. Ciekawe, co porabia Ana. Nie chcę tłumaczyć Elenie, co się stało; nie chcę wypowiadać tego na głos, bo wtedy stanie się

rzeczywistością. – Christianie? Co jest? Powiedz mi. – Jej ton staje się szorstki. Jest zdenerwowana. – Odeszła – bąkam zrozpaczony. – Och. – Elena nie kryje zdziwienia. – Chcesz, żebym przyszła? – Nie. Wzdycha głęboko. – Nie każdemu takie życie odpowiada. – Wiem. – Do diabła, Christianie, jesteś w bardzo złym stanie. Może wyjdziemy gdzieś na kolację? – Nie. – Zaraz u ciebie jestem. – Nie, Eleno. Byłbym złym kompanem. Jestem zmęczony i chcę być sam. Zadzwonię w tygodniu. – Christianie… tak będzie lepiej. – Wiem. Do widzenia. Rozłączam się. Nie chcę z nią rozmawiać; to ona namówiła mnie, żebym poleciał do Savannah. Może wiedziała, że tak się to skończy. Wykrzywiam się do telefonu i idę poszukać czegoś do jedzenia i picia. Badam zawartość lodówki. Na nic nie mam ochoty. W kredensie znajduję opakowanie precli. Otwieram je i jem jednego precla za drugim, podchodząc do okna. Na zewnątrz zapadła już noc; światła mrugają i migoczą w strugach ulewnego deszczu. Świat kręci się dalej. Musisz ż yć dalej, G rey. Musisz .

NIE DZIE LA, 5 CZE RWCA 2011

G

apię się w sufit w sypialni. Sen nie przychodzi. Zapach Any, którym wciąż przesiąknięta jest

pościel, jest dla mnie prawdziwą udręką. Przykładam jej poduszkę do twarzy, by wdychać jej woń. To męka i rozkosz jednocześnie. A może popełnię samobójstwo przez uduszenie? W eź się w garść, G rey. Wciąż na nowo odtwarzam w myślach wydarzenia dzisiejszego poranka. Czy mogły potoczyć się inaczej? Z reguły nigdy tego nie robię, bo to wyłącznie strata energii, ale dzisiaj szukam wskazówek, gdzie popełniłem błąd. I choć wyobrażam to sobie na różne sposoby, czuję w kościach, że tak czy owak doszlibyśmy do tego impasu, czy to dzisiaj rano, czy za tydzień, miesiąc, rok. Lepiej, że stało się to teraz, zanim przysporzyłem Anie jeszcze więcej bólu. Myślę, jak leży skulona w swoim małym białym łóżku. Nie potrafię jej sobie wyobrazić w nowym mieszkaniu – nie byłem w nim – ale widzę ją w tym pokoju w Vancouver, gdzie raz z nią spałem. Potrząsam głową; tamtej nocy spałem dobrze jak nigdy w życiu. Budzik pokazuje godzinę 2:00. Leżę tu już od dwóch godzin, myśli kotłują mi się w głowie. Oddycham głęboko, raz jeszcze wciągając jej zapach, i zamykam oczy. Mamusia mnie nie widzi. Stoję przed nią. Nie widzi mnie. Śpi z otwartymi oczami. A może jest chora? Słyszę brzęk. Jego klucze. Wrócił. Biegnę i chowam się pod stołem w kuchni. Robię się malutki, tak mały, jak to tylko możliwe. Moje samochodziki są tutaj ze mną. Łup. Drzwi zatrzaskują się z hukiem, a ja podskakuję. Przez palce widzę mamusię. Obraca głowę, żeby na niego popatrzeć. Potem zasypia na kanapie. On ma swoje wielkie buciory z błyszczącymi klamrami i stoi nad mamusią, wydziera się na nią. Uderza mamusię pasem. W staw aj! W staw aj! T y popieprz on a suko! T y popieprz on a suko! Mamusia wydaje dźwięk. Jęczy. Prz estań . Prz estań bić m am usię. Prz estań bić m am usię. Podbiegam do niego i uderzam go, i uderzam, i uderzam. Ale on się śmieje i wali mnie w twarz. Nie! – krzyczy mamusia. T y popieprz on a suko. Mamusia się kuli. Robi się taka malutka jak ja. A potem jest cicho. T y popieprz on a suko. T y popieprz on a suko. T y popieprz on a suko. Siedzę pod stołem. Palcami zatykam uszy i mam zamknięte oczy. Dźwięk ustaje. On się obraca i widzę jego wielkie buciory, kiedy idzie do kuchni. Niesie pas, uderza się nim o nogę. Próbuje mnie znaleźć. Kuca i uśmiecha się okropnie. Paskudnie cuchnie. Papierosami i piciem, i czymś brzydkim. T u jesteś, ty m ały gn ojku. Budzi mnie przeszywający jęk. Jestem zlany potem i serce mi wali. Siadam gwałtownie na łóżku. Kurw a.

To ja jęczałem. Oddycham głęboko, żeby się uspokoić, i próbuję wyrzucić z siebie wspomnienie odoru ludzkiego ciała, taniego burbona i stęchłego smrodu cameli. Jesteś popieprz on ym sukin syn em . Słowa Any rozbrzmiewają w mojej głowie. Tak jak jego. Kurw a. Nie mogłem pomóc zaćpanej kurwie. Próbowałem. Dobry Boże, próbowałem. T u jesteś, ty m ały gn ojku. Ale mogłem pomóc Anie. Pozwoliłem jej odejść. Musiałem pozwolić jej odejść. Nie musiała znosić tego całego gówna. Patrzę na zegarek, jest 3:30. Idę do kuchni, gdzie wypijam wielką szklankę wody, potem siadam do fortepianu. Znowu gwałtownie się budzę i jest już rano – poranne słońce wlewa się do pokoju. Śniłem o Anie: całowała mnie, czułem jej język w ustach, moje palce wplatały się w jej włosy; tuliła się do mnie swoim rozkosznym ciałem, ręce miała związane nad głową. G dz ie on a jest? Na jedną błogosławioną chwilę zapominam o tym, co zaszło wczoraj, ale zaraz wszystko wraca gwałtowną falą. Odesz ła. Kurw a. Dowód mojego pożądania wgniata się w materac – ale wspomnienie jej błękitnych oczu zasnutych mgłą bólu i upokorzenia szybko rozwiązuje ten problem. Czuję się jak ostatni drań, leżę na plecach z rękami pod głową i gapię się w sufit. Mam przed sobą cały długi dzień i po raz pierwszy od wielu lat nie wiem, co ze sobą począć. Znowu patrzę na zegar: 5:58. Cholera, równie dobrze mogę iść pobiegać. „Przybycie Montecchich i Capuletich” Prokofiewa dudni mi w uszach, kiedy wczesnym rankiem gnam Czwartą Aleją. Wszystko mnie boli – płuca mi rozrywa, w głowie pulsuje, od środka zżera mnie rozdzierający, tępy ból. Tak mnie boli, że nie jestem w stanie biec, chociaż bardzo się staram. Przystaję, żeby zmienić muzykę, i wciągam w płuca bezcenne powietrze. Potrzebuję czegoś… gwałtownego. „Pump It” Black Eyed Peas to jest to. Zaczynam biec. Orientuję się, że biegnę Vine Street, i chociaż to idiotyczne, wiem, że mam nadzieję ją ujrzeć. Kiedy zbliżam się do jej ulicy, serce wali mi coraz szybciej, moje zdenerwowanie rośnie. Nie chcę ujrzeć jej za wszelką cenę – chcę się tylko przekonać, że nic jej nie jest. Nie, to nieprawda. Chcę ją zobaczyć. Wreszcie jestem na jej ulicy i biegiem mijam jej budynek. Wokół panuje spokój – ulicą przejeżdża jakiś olds​m obile, dwie osoby wyprowadzają na spacer psy – jednak w jej mieszkaniu nie widać żadnego ruchu. Przechodzę na drugą stronę ulicy i przystaję na chodniku naprzeciwko. Po chwili chowam się w jakiejś bramie i uspokajam oddech. W jednym oknie zasłony są zaciągnięte, w innych nie. Może to jej pokój. Może wciąż śpi – jeżeli w ogóle tam jest. W mojej głowie rodzi się koszmarny scenariusz: wyszła gdzieś wczoraj wieczorem, upiła się, kogoś poznała…

Nie. W gardle zbiera mi się żółć na myśl, że jakieś inne ręce dotykają jej ciała, jakiś dupek pławi się w cieple jej uśmiechu, sprawia, że chichocze, że się śmieje, doprowadza ją do orgazmu. Potrzebuję całej swojej samokontroli, żeby nie wedrzeć się do jej mieszkania, by sprawdzić, że jest tam i jest sama. S am jesteś sobie w in ien , G rey. Zapom n ij o n iej. On a n ie jest dla ciebie. Wciskam czapkę głębiej na głowę i sprintem gnam Western Avenue. Trawi mnie wściekła, niepohamowana zazdrość, wypełnia ziejącą pustkę. Nienawidzę jej – budzi w mojej psychice coś, czego nie chcę roztrząsać. Przyśpieszam, uciekam przed wspomnieniami, przed bólem, przed Aną Steele. Nad Seattle zapada zmierzch. Wstaję i się przeciągam; spędziłem w gabinecie cały dzień, nadzwyczaj produktywnie. Ros też ciężko pracowała. Przygotowała i przysłała mi pierwszy szkic biznesplanu i listu intencyjnego dla SIP. Prz yn ajm n iej będę m ógł m ieć oko n a An ę. Ta myśl w jednakowym stopniu boli i sprawia przyjemność. Przeczytałem i poczyniłem uwagi do dwóch wniosków patentowych, kilku kontraktów i nowej specyfikacji projektu i przez cały ten czas, skupiony na pracy, nie myślałem o Anie. Mały szybowiec wciąż stoi na moim biurku, przypominając mi szczęśliwsze chwile, jak Ana napisała w swoim liściku. Wyobrażam ją sobie, jak staje w drzwiach mojego gabinetu, ubrana w jeden z moich T-shirtów, długonoga i błękitnooka, na chwilę przedtem, jak mnie uwiodła. Kolejny pierwszy raz. T ęskn ię z a n ią. Wreszcie przyznałem się do tego przed sobą. Sprawdzam telefon w próżnej nadziei i widzę, że Elliot przysłał SMS-a. Piwo, ważniaku? Odpowiadam. Nie. Jestem zajęty. Elliot z miejsca odpowiada. W takim razie pierdol się. No w łaśn ie. Pierdol się. Od Any nic: żadnych nieodebranych połączeń. Żadnego maila. Ból doskwiera mi coraz bardziej. Nie zadzwoni. Chciała się uwolnić. Chciała ode mnie uciec i nie mogę mieć o to do niej pretensji. T ak będz ie lepiej. Idę do kuchni, żeby zmienić otoczenie. Gail wróciła. Kuchnia jest wysprzątana, na kuchence coś bulgocze w garnku. Pachnie smakowicie… ale nie jestem głodny. Gail wchodzi do kuchni i zastaje mnie, jak zaglądam do garnka. – Dobry wieczór panu. – Gail.

Milczy – czymś zdumiona. Moim widokiem? Cholera, m usz ę w yglądać podle. – Chicken Chasseur? – pyta niepewnie. – Jasne – bąkam pod nosem. – Dla dwóch osób? – zagaduje. Spoglądam na nią, co ją krępuje. – Jednej. – Dziesięć minut? – pyta z wahaniem. – Może być. – Głos mam lodowaty. Obracam się, by wyjść. – Proszę pana? – powstrzymuje mnie. – O co chodzi, Gail? – Nie, nic takiego. Przepraszam. – Obraca się do kuchenki, żeby zamieszać kurczaka, a ja idę wziąć kolejny prysznic. Chryste, nawet mój personel zauważył, że źle się dzieje w państwie duńskim.

Więcej na: www.ebook4all.pl PO NIE DZIAŁE K, 6 CZE RWCA 2011

B

oję się położyć do łóżka. Minęła już północ, jestem zmęczony, ale siedzę przy fortepianie

i w kółko gram Bacha-Marcella. Pamiętam, jak słuchała tego z głową wspartą na moim ramieniu. Niemal czuję jej zapach. Do kurw y n ędz y, pow iedz iała, ż e spróbuje! Przestaję grać i chwytam rękami głowę, waląc łokciami w klawiaturę. Fortepian wydaje dwa fałszywe dźwięki. Powiedziała, że spróbuje, ale już po pierwszej przeszkodzie zrezygnowała. Potem uciekła. Cz em u uderz yłem ją tak m ocn o? W głębi duszy znam odpowiedź – ponieważ poprosiła o to, a ja byłem zbyt niecierpliwy, zbyt porywczy i samolubny, by oprzeć się pokusie. Zwiedziony wyzwaniem, jakie mi rzuciła, wykorzystałem nadarzającą się okazję, żeby przejść do punktu, w którym chciałem, abyśmy oboje się znaleźli. Ona nie wypowiedziała bezpiecznego słowa, a ja zraniłem ją mocniej, niż potrafiła znieść – choć obiecałem, że nigdy tego nie zrobię. Co z a pieprz on y głupiec z e m n ie. Czy mogła mi potem zaufać? Słusznie, że odeszła. Bo niby dlaczego, do cholery, chciałaby dalej ze mną być? Zastanawiam się, czy się nie upić. Nie byłem pijany od piętnastego roku życia – no, może zrobiłem to jeszcze raz, kiedy miałem dwadzieścia jeden lat. Nienawidzę utraty kontroli. Wiem, co alkohol robi z człowiekiem. Przeszywa mnie dreszcz, odsuwam od siebie te wspomnienia i postanawiam, że pora zakończyć ten dzień. Leżę w łóżku i modlę się o sen bez snów… jeśli jednak coś ma mi się przyśnić, niech to będzie ona. Mamusia ślicznie dzisiaj wygląda. Siada i pozwala mi szczotkować swoje włosy. Patrzy na mnie w lustrze i uśmiecha się tym swoim wyjątkowym uśmiechem. Uśmiechem przeznaczonym tylko dla mnie. Rozlega się głośny huk, łomot. Wrócił. Nie! Kurw a, gdz ie jesteś, dz iw ko? Prz yprow adz iłem kolegę. Ma kasę. Mamusia wstaje, chwyta mnie za rękę i wpycha do szafy. Siedzę na jej butach, najciszej jak się da, zatykam rękami uszy i mocno zaciskam powieki. Ubrania pachną mamusią. Lubię ten zapach. Lubię tu siedzieć. Schowany przed nim. On wrzeszczy. G dz ie ten pieprz on y kurdupel? Chwyta mnie za włosy i wywleka z szafy. Nie z epsujesz z abaw y, ty m ały gn ojku. Z całej siły uderza mamusię w twarz. Postaraj się, suko, z rób m ojem u kum plow i dobrz e, potem m oż esz się n aćpać. Mamusia patrzy na mnie i płacze. Nie płacz, mamusiu. Do pokoju wchodzi drugi mężczyzna. Wielki z brudnymi włosami. Ląduję w drugim pokoju. On przewraca mnie na podłogę i rozbijam sobie kolano. I co ja m am z tobą z robić, ty w redn y m ały gn ojku? Obrzydliwie śmierdzi. Śmierdzi piwskiem i pali papierosa.

Budzę się. Serce wali mi, jakbym przebiegł czterdzieści przecznic ścigany przez psy z piekła rodem. Wyskakuję z łóżka, spychając wspomnienia w najgłębsze zakamarki umysłu. Biegnę do kuchni, żeby napić się wody. Muszę zobaczyć się z Flynnem. Koszmary są coraz gorsze. Kiedy Ana spała obok mnie, nie miałem żadnych. Niech to sz lag. Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że mógłbym spać z którąś ze swoich uległych. Zwyczajnie nie miałem na to ochoty. Bałem się, że przez sen mnie dotkną? Nie wiem. Dopiero cudowna, niewinna dziewczyna pokazała mi, jakie to może być miłe i kojące. Dawniej patrzyłem, jak moje uległe śpią, ale był to wyłącznie wstęp do seksu. Pamiętam, jak godzinami przyglądałem się śpiącej Anie w hotelu The Heathman. Im dłużej na nią patrzyłem, tym piękniejsza mi się wydawała: idealna gładka skóra skąpana w miękkim świetle, ciemne włosy rozrzucone na poduszce, długie rzęsy trzepoczące przez sen. Usta miała rozchylone, widziałem jej zęby i język, kiedy oblizywała wargi. Było to najbardziej podniecające przeżycie – patrzenie na nią. A kiedy w końcu sam obok niej usnąłem, słuchając jej równego oddechu i patrząc, jak jej piersi unoszą się i opadają, spałem dobrze… tak dobrze. Wracam do gabinetu i biorę do ręki szybowiec. Uśmiecham się do niego ciepło i odczuwam pewną ulgę. Z jednej strony rozpiera mnie duma, że go skleiłem, z drugiej czuję się idiotycznie, myśląc o tym, co zrobię. To był jej ostatni prezent dla mnie. A czym obdarowała mnie na początku…? Oczywiście. T ym , ż e była sobą. Poświęciła siebie, by zaspokoić moje potrzeby. Moją chciwość. Moją żądzę. Moje ego… moje popieprzone, zniszczone ego. Cholera, cz y ten ból w resz cie m in ie? Czując się trochę głupio, zabieram szybowiec do łóżka. – Co życzy pan sobie na śniadanie? – Poproszę tylko kawę, Gail. Waha się. – Nie jadł pan kolacji. – I co w związku z tym? – Może dopada pana jakaś choroba? – Gail, podaj mi tylko kawę. Proszę. – Ucinam tę rozmowę. Nic jej do tego. Zaciska wargi, ale bez słowa kiwa głową i wraca do ekspresu do kawy. Ja idę do gabinetu po dokumenty i szukam wyściełanej bąbelkową folią koperty. Z samochodu dzwonię do Ros. – Świetnie się spisałaś w sprawie SIP, ale biznesplan trzeba nieco poprawić. Złóżmy ofertę. – Christianie, czy to nie za szybko? – Chcę to załatwić od razu. Mailem przesłałem ci moje propozycje co do ceny ofertowej. Będę w biurze od siódmej trzydzieści. Spotkajmy się. – Jeśli jesteś zdecydowany. – Jestem. – Okej. Zadzwonię do Andrei, niech zabukuje spotkanie. Mam też dane na temat Detroit kontra Savannah. – I? – Detroit.

– Rozumiem. Cholera… n ie S avan n ah. – Porozmawiamy później. – Rozłączam się. Siedzę pogrążony w ponurej zadumie w moim audi prowadzonym przez Taylora. Zastanawiam się, jak Anastasia dojedzie dzisiaj do swojej nowej pracy. Może kupiła wczoraj samochód, chociaż jakoś w to wątpię. Zastanawiam się, czy jest równie nieszczęśliwa jak ja… mam nadzieję, że nie. Może zrozumiała, że tylko idiotycznie się we mnie zadurzyła. Nie m oż e m n ie kochać. A już na pewno nie teraz – nie po tym, co jej zrobiłem. Nikt nigdy nie powiedział, że mnie kocha, z wyjątkiem oczywiście mamy i taty, ale nawet oni mówili to bardziej z poczucia obowiązku. W uszach dzwonią mi słowa Flynna, gdy mówi o bezwarunkowej miłości rodziców – nawet wobec dzieci adoptowanych. Ja jednak nigdy nie dam się przekonać; sprawiałem im wyłącznie zawód. – Proszę pana? – Tak, o co chodzi? Taylor mnie zaskoczył. Trzyma otwarte drzwi samochodu, czekając na mnie z troską w oczach. – Jesteśmy na miejscu, proszę pana. Cholera… jak długo tu już stoim y? – Dziękuję. Dam ci znać, o której wieczorem. S kup się, G rey. Wysiadam z windy i Andrea z Olivią jednocześnie podnoszą na mnie wzrok. Olivia trzepocze rzęsami i wsuwa za ucho kosmyk włosów. Chryste – dość już m am tej dz iew uchy. Niech HR przeniesie ją do innego działu. – Olivio, poproszę kawę. Przynieś mi też croissanta. Zrywa się, żeby spełnić moje polecenie. – Andreo – połącz mnie po kolei z Welchem, Barneyem, potem Flynnem i wreszcie Claude’em Bastille’em. Niech nikt mi nie przeszkadza, nawet moja matka… chyba że… chyba że zadzwoni Anastasia Steele. Okej? – Oczywiście, proszę pana. Zapoznać pana z harmonogramem? – Nie. Najpierw muszę napić się kawy i coś zjeść. – Patrzę z gniewem na Olivię, która w żółwim tempie idzie w stronę windy. – Tak jest, proszę pana – woła za mną Andrea, kiedy otwieram drzwi do swojego gabinetu. Z teczki wyjmuję kopertę, w której schowałem najcenniejszą rzecz, jaką posiadam – szybowiec. Ustawiam go na biurku i myślę o Anastasii Steele. Dzisiaj rano zaczyna nową pracę, pozna nowych ludzi… nowych mężczyzn. Ogarnia mnie przygnębienie. Zapomni o mnie. Nie, nie zapomni. Kobiety zawsze pamiętają facetów, którzy pieprzyli je jako pierwsi, no nie? Choćby tylko dlatego na zawsze pozostanę w jej pamięci. Ale nie chcę być wyłącznie wspomnieniem, chcę, żeby o mnie myślała. Co mam zrobić? Rozlega się pukanie do drzwi i pojawia się Andrea. – Kawa i croissant dla pana – oznajmia. – Wejdź. Zmierza szybko do mojego biurka, zerkając na stojący na nim szybowiec, ale się nie odzywa. Stawia przede mną śniadanie. Czarna kawa. S pisałaś się, An dreo.

– Dziękuję. – Zostawiłam wiadomości Welchowi, Barneyowi i Bastille’owi. Flynn oddzwoni za pięć minut. – Dobrze. Odwołaj wszystkie moje spotkania towarzyskie w tym tygodniu. Żadnych lunchów, żadnych wieczornych wyjść. Zadzwoń do Barneya, niech znajdzie jakąś dobrą florystkę. Andrea notuje błyskawicznie w swoim notesie. – Proszę pana, korzystamy z Arcadia’s Roses. Mam zamówić dla pana kwiaty? – Nie, podaj mi tylko numer. Sam się tym zajmę. To wszystko. Kiwa głową i szybko wychodzi, jakby nie mogła się doczekać, aż opuści mój gabinet. Chwilę później dzwoni telefon. To Barney. – Barney, musisz mi zrobić podstawkę na szybowiec. Między spotkaniami dzwonię do kwiaciarni i zamawiam dwa tuziny białych róż dla Any. Mają zostać dostarczone do jej mieszkania dzisiaj wieczorem. W ten sposób nie poczuje się zakłopotana w pracy. I n ie z doła o m n ie z apom n ieć. – Czy do kwiatów życzy pan sobie dołączyć wiadomość? – pyta florystka. Wiadomość dla Any? Co mam je powiedzieć? W racaj. Prz eprasz am . W ięcej cię n ie uderz ę. Słowa nie wiadomo skąd pojawiają się w mojej głowie, co wywołuje zmarszczkę na moim czole. – Hm… coś w stylu: „Gratulacje z okazji pierwszego dnia pracy, mam nadzieję, że poszło OK”. – Patrzę na szybowiec. – „I dziękuję Ci za szybowiec. To bardzo miłe z Twojej strony. Stoi na moim biurku w honorowym miejscu. Christian”. Florystka odczytuje mi wiadomość. Psiakrew, w najmniejszym nawet stopniu nie oddaje tego, co tak naprawdę chcę jej powiedzieć. – Czy to wszystko, proszę pana? – Tak. Dziękuję. – Bardzo proszę. Życzę panu miłego dnia. Wpatruję się w telefon morderczym wzrokiem. Miłego dn ia, akurat. – Hej, stary, co cię gryzie? – Claude podnosi się z podłogi, na którą właśnie go powaliłem na ten jego chudy, wredny tyłek. – Jesteś dzisiaj rozjuszony. Podnosi się wolno, jak wielki kot osaczający ofiarę. Walczymy sami w podziemnej sali gimnastycznej budynku GEH. – Jestem wkurzony – syczę. Claude ma opanowaną twarz, kiedy krążymy wokół siebie. – Nie wchodzi się na matę, kiedy myślami jest się gdzie indziej – mówi rozbawiony, ani na chwilę nie spuszczając mnie z oka. – Mnie to pomaga. – Przesuń się w lewo. Chroń prawą. Ręka do góry, Grey. Wykonuje zamach i uderzywszy mnie w ramię, niemal mnie przewraca. – Skup się, Grey. Tutaj nie ma miejsca na bzdury z rady nadzorczej. A może chodzi o dziewczynę? W końcu jakaś niezła dupeczka zalazła ci za skórę.

Kpi sobie ze mnie, jeszcze bardziej rozwścieczając. Udaje mu się: wyprowadzam kopniak wycelowany w jego bok i trafiam go raz, potem drugi, a on się chwieje. – Nie twój pieprzony interes, Bastille. – Ho, ho, trafiliśmy w źródło bólu – Claude pieje triumfalnie. Nagle rzuca się na mnie, ale ja spodziewam się jego ataku i blokuję go, wymierzając cios i szybki kopniak. Tym razem odskakuje, ale widzę, że jest pod wrażeniem. – Nie wiem, co się tam dzieje w tym twoim małym uprzywilejowanym światku, ale działa. No, dalej. Och, teraz mu pokażę. Rzucam się na niego. Kiedy wracamy do domu, ruch na ulicach jest nieduży. – Taylorze, możemy pojechać okrężną drogą? – Dokąd, proszę pana? – Przejedź, proszę, obok mieszkania panny Steele. – Tak, proszę pana. Przywykłem już do bólu. Ani na chwilę nie ustaje, jak szum w uszach. W czasie spotkań jest nieco przytłumiony i mniej dokuczliwy; dopiero kiedy zostaję sam ze swoimi myślami, przybiera na sile i szaleje wewnątrz mnie. Jak długo to jeszcze potrwa? Zbliżamy się do jej mieszkania i serce mi przyśpiesza. Może ją zobaczę. Czuję podniecenie i niepokój. I nagle uświadamiam sobie, że odkąd odeszła, myślę wyłącznie o niej. Jej nieobecność stała się moim nieodłącznym towarzyszem. – Jedź wolno – wydaję Taylorowi polecenie, kiedy zbliżamy się do jej budynku. Światła w oknach są zapalone. Jest w dom u! Mam nadzieję, że sama i stęskniona za mną. Czy dostała kwiaty? Chcę sprawdzić telefon – może przysłała jakąś wiadomość – ale nie mogę oderwać oczu od jej okien; boję się, że mógłbym ją w którymś z nich przegapić. Czy nic jej nie jest? Czy myśli o mnie? Zastanawiam się, jak minął jej pierwszy dzień w pracy. – Jeszcze raz, proszę pana? – pyta Taylor, kiedy mijamy wolno jej budynek i okna jej mieszkania znikają mi z widoku. – Nie. Wypuszczam powietrze; na chwilę przestałem oddychać. W drodze do Escali przeszukuję maile i SMS-y w nadziei, że znajdę coś od niej… ale nie ma nic. Jest za to wiadomość od Eleny. U Ciebie w porządku? Ignoruję SMS. W moim mieszkaniu panuje cisza; wcześniej nie zwracałem na to uwagi. Brak Anastasii tylko tę ciszę wzmaga. Popijając koniak, kręcę się niespokojnie po bibliotece. Co za ironia; nigdy jej tu nie przyprowadziłem, chociaż tak kocha książki. Mam nadzieję, że odnajdę tu spokój, bo w bibliotece nic mi się z nią nie kojarzy. Przyglądam się swoim książkom, porządnie ustawionym na półkach i skatalogowanym. Mój wzrok spoczywa na stole bilardowym. Czy Ana gra w bilard? Raczej wątpię.

Nagle wyobrażam ją sobie rozciągniętą na zielonym suknie. Być może nie mam żadnych wspomnień z tego pokoju, ale moja wyobraźnia jest bardzo wybujała i nad wyraz chętna, by kreować bardzo wyraźne wizje uroczej panny Steele. Nie zniosę tego. Pociągam kolejny łyk koniaku i wychodzę z biblioteki.

WTO RE K, 7 CZE RWCA 2011 Pieprzymy się. Ostro. Przy drzwiach do łazienki. Jest moja. Wchodzę w nią, raz za razem. Napawam się nią: jej dotykiem, jej zapachem, jej smakiem. Zaciskam pięść na jej włosach, żeby nie mogła się poruszyć. Trzymam ją za tyłek, nogami oplata mnie w pasie. Nie może się poruszyć; przygważdżam ją. Owija się wokół mnie jak jedwab. Szarpie mnie za włosy. O tak. Jestem w domu. Tu właśnie pragnę być… w niej. Ona. Jest. Moja. Już niemal dochodzi, zaciska wokół mnie mięśnie, głowę odrzuca do tyłu. No, dalej, zrób to dla mnie. Krzyczy, a ja idę w jej ślady… och tak, moja słodka, najsłodsza Anastasio. Uśmiecha się sennie, zaspokojona – i taka seksowna. Staje i spogląda na mnie, z tym wesołym uśmieszkiem na ustach, nagle odpycha mnie i cofa się bez słowa. Chwytam ją i jesteśmy w pokoju zabaw. Przytrzymuję ją na ławce. Unoszę w ręce pejcz, żeby wymierzyć jej karę… ale ona znika. Stoi przy drzwiach i coraz bardziej się oddala. Drzwi znikają, ale ona nie przestaje. Wyciąga do mnie błagalnie ręce. Chodź z e m n ą, szepcze, ale wciąż się cofa, coraz bardziej niewyraźna… znika… nie widzę jej… odeszła. Nie! – krzyczę. Nie! Ale nie mogę dobyć głosu. Jestem niemy. Niemy… znowu. Budzę się oszołomiony. Cholera – to był sen. Kolejny wyrazisty sen. Tym razem jednak inny. Cholera! Cały lepię się od potu. Przez chwilę czuję ten dawno zapomniany, ale jakże znajomy strach i podniecenie – jednak nie jestem już własnością Eleny. Prz en ajśw iętsz y Jez u. Ostatni raz mi się to przydarzyło, kiedy miałem ile? Piętnaście? Szesnaście lat? Leżę w ciemnościach, czując do siebie obrzydzenie. Ściągam podkoszulek i wycieram się. Wszędzie jest pełno spermy. Uśmiecham się do siebie, mimo tępego bólu straty. Ten erotyczny sen wart był tego. Za to reszta… kurwa mać. Obracam się i zasypiam znowu. Poszedł sobie. Mamusia siedzi na kanapie. Jest bardzo spokojna. Wpatruje się w ścianę i od czasu do czasu mruga. Stoję przed nią, ale ona mnie nie widzi. Macham do niej i już mnie widzi, ale mnie odgania. Nie, Robaczku, nie teraz. On robi mamusi krzywdę. Mnie też. Nienawidzę go. Jestem na niego taki wściekły. Najlepiej jest, kiedy mamusia i ja jesteśmy sami. Wtedy jest moja. Moja mamusia. Brzuszek mnie boli. Znowu jest głodny. Jestem w kuchni i szukam jakichś ciastek. Przysuwam krzesło do szafek i wdrapuję się na nie. Znajduję pudełko krakersów. Nic innego nie ma. Siadam na krześle i otwieram pudełko. W środku są tylko dwa krakersy. Zjadam je. Są smaczne. Słyszę go. Wrócił. Zeskakuję, biegnę do swojego pokoju i wdrapuję się do łóżka. Udaję, że śpię. Trąca mnie palcem. Nie rusz aj się stąd, m ały gn ojku. T eraz z erż n ę tę tw oją m atkę dz iw kę. Dz isiaj n ie chcę już oglądać tw ojej paskudn ej m ordy. Roz um iesz ? Nie odpowiadam, więc uderza mnie w twarz. Albo cię poprz ypalam , ty m ały fiutku. Nie. Nie. Nie lubię tego. Nie lubię, kiedy mnie przypala. To boli. Roz um iesz , debilu? Wiem, że chce, żebym się rozpłakał. To trudne. Nie mogę nawet pisnąć. Uderza mnie pięścią… Znowu budzę się gwałtownie i leżę w bladym świet​le świtu, ciężko dysząc. Czekam, aż

serce mi się uspokoi, i próbuję przełknąć kwaśny smak bólu w ustach. On a cię prz ed tym uratow ała, G rey. Kiedy była z tobą, nie przeżywałeś wciąż od nowa bólu tamtych wspomnień. Czemu pozwoliłeś jej odejść? Patrzę na budzik: 5:15. Pora iść pobiegać. Jej budynek wygląda ponuro, wciąż pogrążony w cieniu, niemuśnięty wczesnoporannym słońcem. Pasuje do mojego nastroju. W oknach jej mieszkania jest ciemno, ale zasłony w pokoju, któremu przyglądałem się wcześniej, są zaciągnięte. To musi być jej pokój. Mam w Bogu nadzieję, że śpi tam sama. Wyobrażam ją sobie zwiniętą na białym metalowym łóżku, malutką kulkę Any. Czy śni o mnie? Czy ma koszmary ze mną? Czy już o mnie zapomniała? Nigdy nie czułem się taki nieszczęśliwy, nawet jako nastolatek. Może kiedy stałem się Greyem… Sięgam pamięcią wstecz. Nie, nie – nie na jawie. Tego już za wiele. Z kapturem naciągniętym na głowę, oparty o kamienną ścianę kryję się w bramie budynku naprzeciwko. Straszna myśl przychodzi mi do głowy, że stoję tak za tydzień, za miesiąc… za rok? Obserwuję, czekam, byle tylko choć przelotnie ujrzeć dziewczynę, która kiedyś była moja. Co za udręka. Stałem się tym, co mi zawsze zarzucała – prześladowcą. Nie mogę tak dalej. Muszę ją zobaczyć. Przekonać się, że nic jej nie jest. Muszę wymazać z pamięci ten obraz, kiedy widziałem ją po raz ostatni: zranioną, upokorzoną, pokonaną… i odchodzącą ode mnie. Muszę coś wymyślić. Kiedy wracam do Escali, Gail przygląda mi się beznamiętnie. – Nie prosiłem o to. – Patrzę na omlet, który postawiła przede mną. – W takim razie go wyrzucę, proszę pana – mówi Gail i sięga po talerz. Wie, że nie znoszę, kiedy jedzenie się marnuje, ale nawet nie drgnie pod moim surowym spojrzeniem. – Robi to pani celowo, pani Jones. Wścibska baba. A ona uśmiecha się triumfująco, chociaż pod nosem. Patrzę na nią rozgniewany, ale ona jest niewzruszona, a ja, pomny nocnego koszmaru, pochłaniam wszystko co do okruszyny. Czy mogę zadzwonić do Any, żeby tylko się przywitać? Odbierze telefon ode mnie? Patrzę na stojący na biurku szybowiec. Poprosiła, żebym się z nią nie kontaktował. Powinienem to uszanować i dać jej spokój. Ale chcę usłyszeć jej głos. Przez chwilę się zastanawiam, czy może zadzwonić i się rozłączyć, byle tylko usłyszeć, jak mówi. – Christianie? Christianie, dobrze się czujesz? – Wybacz, Ros, o co chodzi? – Jesteś taki rozkojarzony. Nigdy nie widziałam cię w takim stanie. – Nic mi nie jest – warczę. Cholera – skup się, G rey. – Mówiłam, że sytuacja finansowa SIP jest trudniejsza, niż sądziliśmy. Na pewno chcesz to kontynuować? – Tak. – Głos mam zacięty. – Na pewno. – Ich zespół zjawi się dzisiaj po południu, żeby podpisać umowę wstępną.

– Dobrze. A co z naszą propozycją dla Eamona Kavanagha? Zasępiony stoję i wyglądam przez drewniane żaluzje na Taylora, który parkuje przed gabinetem Flynna. Jest późne popołudnie, a ja wciąż myślę o Anie. – Christianie, z przyjemnością biorę pieniądze za to, żeby patrzeć, jak gapisz się przez okno, ale przyszedłeś tu chyba nie dla widoku – odzywa się Flynn. Obracam się ku niemu, a on patrzy na mnie z uprzejmym wyczekiwaniem. Wzdycham i podchodzę do kanapy. – Koszmary wróciły. Najgorsze ze wszystkich dotąd. Flynn unosi brew. – Te same? – Tak. – Co się zmieniło? – Przechyla głowę w oczekiwaniu na moją odpowiedź. Kiedy milczę, dodaje: – Christianie, wyglądasz jak kupa nieszczęścia. Coś się stało. – Poznałem dziewczynę. – I? – Zostawiła mnie. Jest zdumiony. – Już wcześniej kobiety cię zostawiały. Czemu tym razem jest inaczej? Patrzę na niego pustym wzrokiem. Czemu jest inaczej? Bo An a jest in n a. Moje myśli zlewają się w jeden barwny kolaż: nie była uległą. Nie mieliśmy umowy. Była seksualnie niedoświadczona. Była pierwszą kobietą, od której chciałem czegoś więcej niż tylko seksu. Chryste – te wszystkie pierwsze razy, które z nią przeżyłem: pierwsza dziewczyna, obok której spałem, pierwsza dziewica, pierwsza, którą przedstawiłem rodzinie, pierwsza, która leciała „Charliem Tango’, pierwsza, którą zabrałem na lot szybowcem. No w łaśn ie… In n a. Flynn przerywa moje rozmyślania. – To proste pytanie, Christianie. – Brakuje mi jej. Twarz ma w dalszym ciągu uprzejmą i zatroskaną, poza tym jednak nie zdradza się z niczym. – Nigdy wcześniej nie tęskniłeś za żadną kobietą, z którą byłeś? – Nie. – Czyli ta była inna – podpowiada. Wzruszam ramionami, on jednak nie daje za wygraną. – Czy wasz związek opierał się na umowie? Była uległą? – Miałem nadzieję, że nią zostanie. Ale jej to nie odpowiadało. Flynn marszczy brwi. – Nie rozumiem. – Złamałem jedną ze swoich zasad. Zdobywałem ją przekonany, że jej się to spodoba, ale okazało się, że to nie dla niej. – Opowiedz mi, co się stało. Tama puszcza i opowiadam o wszystkim, co wydarzyło się przez ostatni miesiąc, od momentu kiedy Ana wpadła jak burza do mojego gabinetu, aż do chwili gdy w sobotę odeszła. – Rozumiem. Rzeczywiście sporo się tego nazbierało od naszego ostatniego spotkania. – Pociera ręką brodę i uważnie mi się przygląda. – Christianie, mamy tu do czynienia z wieloma

problemami, w tej chwili jednak chciałbym skupić się na jednym: co czułeś, kiedy powiedziała, że cię kocha. Wciągam gwałtownie powietrze, żołądek ściska mi się ze strachu. – Przerażenie – wyduszam z siebie szeptem. – Oczywiście. – Flynn kręci głową. – Nie jesteś potworem, za jakiego się uważasz. Zasługujesz na miłość bardziej, niż sądzisz. Wiesz o tym. Ciągle ci to powtarzam. Przekonanie, że jest inaczej, mieszka tylko w twojej głowie. Patrzę na niego, nieczuły na pochlebstwa. – A jak czujesz się teraz? Zagubion y. Cz uję się z agubion y. – Tęsknię za nią. Chcę ją zobaczyć. – Znowu jestem w konfesjonale, winny własnych grzechów: pragnę jej, a to pragnienie jest straszliwie mroczne, jakby była narkotykiem, od którego się uzależniłem. – Więc mimo że ona nie potrafi zaspokoić twoich potrzeb – jak to postrzegasz – tęsknisz za nią? – Tak. I rzecz nie w tym, że tak to postrzegam, Johnie. Ona nie może być tą, której pragnę, ale też ja nie mogę być tym, kogo pragnie ona. – Jesteś tego pewien? – Odeszła ode mnie. – Odeszła, bo ją wychłostałeś. Czy możesz mieć do niej pretensje, że nie podziela twoich upodobań? – Nie. – A nie myślałeś, żeby związać się z nią na jej warunkach? S łucham ? Gapię się na niego wstrząśnięty. On tymczasem mówi dalej. – Czy seks z nią zaspokajał cię? – Oczywiście, że tak – odwarkuję zirytowany. Nie zwraca uwagi na mój ton. – A kiedy ją biłeś? – Też, i to bardzo. – Chciałbyś to powtórzyć? Pow tórz yć? I patrz eć, jak odchodz i – z n ow u? – Nie. – A to dlaczego? – Bo to nie dla niej. Zadałem jej ból. Prawdziwy, dotkliwy ból… a ona nie może… nie chce… – milknę. – Nie lubi tego. Była zła. Naprawdę cholernie zła. – Wyraz jej twarzy, zranione spojrzenie będą mnie jeszcze długo prześladować… i nie chcę już nigdy więcej być tego sprawcą. – Dziwi cię to? Kręcę głową. – Była wściekła – szepczę. – Nigdy jej takiej nie widziałem. – Jak się wtedy czułeś? – Bezradny. – A to uczucie znasz – podpowiada. – Znam? W jakim sensie? – O co m u chodz i? – Nie rozpoznajesz w tym siebie? Swojej przeszłości? – Jego pytanie wyprowadza mnie z równowagi. Kurw a, w kółko to w ałkujem y. – Nie. To coś innego. Związek łączący mnie z panią Lincoln polegał zupełnie na czymś innym.

– Nie chodziło mi o panią Lincoln. – A o co? – Głos niemal mi zamiera, bo zaczynam rozumieć, do czego zmierza. – Przecież wiesz. Z trudem łapię powietrze, przytłoczony niemocą i wściekłością bezbronnego dziecka. Tak. Wściekłością. Sięgającą głęboko, obezwładniającą wściekłością… i strachem. Ciemność kotłuje się we mnie gniewnie. – To nie to samo – syczę przez zaciśnięte zęby, starając się nie stracić nad sobą panowania. – Rzeczywiście, nie to samo – zgadza się Flynn. Ale wspomnienie jej wściekłości wciąż staje mi przed oczami. „T aką m n ie w łaśn ie lubisz ? T aką, w tym stan ie?” Mój gniew rośnie. – Wiem, co kombinujesz, doktorku, ale to nieuczciwe porównanie. Prosiła, żebym jej pokazał. Przecież jest dorosła, do kurwy nędzy. Mogła użyć bezpiecznego słowa. Mogła powiedzieć, żebym przestał. Nie zrobiła tego. – Wiem. Wiem. – Unosi ręce. – Po prostu brutalnie ilustruję, o co mi chodzi, Christianie. Jesteś gniewnym człowiekiem i masz ku temu aż nadto powodów. Nie będziemy teraz do tego wracać. Niewątpliwie cierpisz, a nasza terapia ma na celu sprawić, żebyś zaczął siebie bardziej akceptować i poczuł się lepiej sam ze sobą. – Przerywa. – Ta dziewczyna… – Anastasia – mruczę nadąsany. – Anastasia. Najwyraźniej wywarła na tobie ogromne wrażenie. Jej odejście spotęgowało twoje problemy wynikające z porzucenia i zespołu stresu pourazowego. To oczywiste, że znaczy dla ciebie o wiele więcej, niż jesteś to gotów sam przed sobą przyznać. Gwałtownie wciągam powietrze. Dlatego to takie bolesn e? Pon iew aż on a z n acz y w ięcej, z n acz n ie w ięcej? Flynn mówi dalej. – Musisz skupić się na tym, czego chcesz. A według mnie chcesz być z tą dziewczyną. Tęsknisz za nią. Chcesz z nią być? Być z An ą? – Tak – mówię szeptem. – Więc musisz skupić się na celu. I tu wracamy do tego, co wałkujemy przez cztery ostatnie spotkania: terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach. Jeżeli ona cię kocha, a tak ci powiedziała, na pewno też cierpi. Powtórzę więc moje pytanie: myślałeś o bardziej konwencjonalnym związku z tą dziewczyną? – Nie. – Dlaczego? – Bo nigdy nie przyszło mi do głowy, że mógłbym. – Cóż, skoro ona nie jest gotowa odgrywać roli uległej, ty nie możesz grać roli pana. Gapię się na niego. To nie rola – ja taki jestem. I nagle nie wiadomo skąd przychodzi mi na myśl jeden z moich wcześniejszych maili do Anastasii. Moje własne słowa: „Wydaje mi się, że nie rozumiesz, iż w relacji pan/uległa to uległa ma prawdziwą władzę. To znaczy, że Ty. Powtarzam raz jeszcze – Ty masz całą władzę. Nie ja”. Skoro ona tego nie chce… to ja też nie. Zaczyna budzić się we mnie nadzieja. Mógłbym ? Mógłbym być z An astasią w z w iąz ku w an iliow ym ? Czuję ciarki na całym ciele. Kurw a. Może mógłbym. Jeśli dałbym radę, z echciałaby m n ie z pow rotem ?

– Christianie, nieraz dowodziłeś, że jesteś człowiekiem, który bardzo dużo może, pomimo swoich problemów. Takich ludzi rzadko się spotyka. Kiedy już wyznaczysz sobie cel, dążysz i osiągasz go, zwykle przekraczając własne oczekiwania. Słuchając cię dzisiaj, nie mam wątpliwości, że twoim celem było uczynienie Anastasii taką, jaką pragnąłeś ją widzieć, nie wziąłeś tylko pod uwagę jej niedoświadczenia i uczuć. Mam wrażenie, że byłeś tak skupiony na swoim celu, że przegapiłeś podróż, w którą wyruszyliście razem. Przed oczami staje mi ostatni miesiąc: jej wtargnięcie do mojego gabinetu, skrępowanie w Clayton’s, jej dowcipne, złośliwe maile, jej niewyparzona buzia… jej śmiech… jej krnąbrność, jej odwaga – i uświadamiam sobie, że podobało mi się to wszystko, podobała mi się każda jedna spędzona z nią minuta. To, jak mnie złościła, rozpraszała, śmieszyła, jak była zmysłowa i cielesna – tak, podobało mi się wszystko. Odbywaliśmy razem niezwykłą podróż, oboje – a ja z całą pewnością. Pojawiają się ponure myśli. Ana nie zdaje sobie sprawy z głębi mego zdeprawowania, mroku, jaki mieszka w mojej duszy, drzemiącego we mnie potwora – może jednak powinienem zostawić ją w spokoju. Nie jestem jej w art. Nie m oż e m n ie kochać. Ale nawet kiedy to myślę, wiem, że nie mam dość siły, by trzymać się od niej z daleka… jeżeli oczywiście przyjmie mnie z powrotem. Flynn przywołuje mnie do rzeczywistości. – Christianie, pomyśl o tym. Nasz czas dobiegł końca. Spotkamy się za kilka dni i porozmawiamy o innych problemach, o których wspomniałeś. Poproszę Janet, żeby zadzwoniła do Andrei i umówiła kolejne spotkanie. Wstaje, a ja wiem, że na mnie już pora. – Dużo muszę sobie przemyśleć – zwracam się do niego. – Na tym polega moja praca, żeby dawać ludziom do myślenia. Tylko kilka dni, Christianie. Musimy porozmawiać jeszcze o bardzo wielu rzeczach. Ściska mi rękę z dodającym otuchy uśmiechem i wychodzę od niego z malutkim pączkiem nadziei. Stoję na balkonie i patrzę na Seattle nocą. Tu w górze jestem sam, daleki od tego wszystkiego. Jak to ona powiedziała? Moja w ież a z kości słon iow ej. Na ogół odczuwam tu spokój – ostatnio jednak pewna niebieskooka kobieta zburzyła to. „Myślałeś, ż eby być z n ią w z w iąz ku n a jej z asadach?” Słowa Flynna mnie prześladują, niosąc ze sobą tak wiele możliwości. Mógłbym ją odz yskać? Ta myśl mnie przeraża. Pociągam łyk koniaku. Czemu miałaby mnie znowu chcieć? Czy jestem w stanie być tym, kogo ona pragnie? Nie zrezygnuję z tej nadziei. Muszę znaleźć sposób. Potrzebuję jej. Coś zwraca moją uwagę – jakiś ruch, przemykający cień. Marszczę brwi. Co do…? Obracam się, ale niczego nie zauważam. Zaczynam mieć zwidy. Jednym haustem dopijam koniak i wracam do salonu.

ŚRO DA, 8 CZE RWCA 2011 Mamusiu! Mamusiu! Mamusia śpi na podłodze. Bardzo długo już śpi. Potrząsam nią. Nie budzi się. Jego już nie ma, ale mamusia dalej się nie budzi. Pić mi się chce. W kuchni przystawiam krzesło do zlewu i piję wodę. Ochlapuję sobie sweterek. Mój sweterek jest brudny. Mamusia wciąż śpi. Mamusiu, obudź się! Leży nieruchomo. Jest zimna. Idę po swój kocyk, przykrywam mamusię i kładę się obok niej na lepkim zielonym dywanie. Brzuszek mnie boli. Jest głodny, ale mamusia wciąż śpi. Mam dwa samochodziki. Jeden jest żółty, drugi czerwony. Mój zielony samochodzik gdzieś się zgubił. Urządzam sobie wyścig po podłodze, gdzie mamusia śpi. Chyba jest chora. Szukam czegoś do jedzenia. W lodówce znajduję trochę groszku. Jest zimny. Jem go powoli. Boli mnie po nim brzuszek. Zasypiam obok mamusi. Groszku już nie ma. W lodówce coś jest. Dziwnie pachnie. Liżę to i język mi się przykleja. Jem to powoli. Jest paskudne. Piję wodę. Bawię się samochodzikami i zasypiam obok mamusi. Mamusia jest bardzo zimna i nie chce się obudzić. Drzwi otwierają się z trzaskiem. Przykrywam mamusię moim kocykiem. Kurw a. Co tu się, do kurw y, stało? Och, głupia pieprz on a dz iw ka. Cholera. Kurw a. Złaź m i z drogi, ty m ały gn ojku. Kopie mnie i wali moją głową w podłogę. To boli. On kogoś woła i wychodzi. Zamyka drzwi na klucz. Kładę się obok mamusi. Boli mnie głowa. Jest tu jakaś policjantka. Nie. Nie. Nie. Nie dotykaj mnie. Nie dotykaj mnie. Nie dotykaj mnie. Zostaję przy mamusi. Nie. Nie podchodź do mnie. Policjantka ma mój kocyk i łapie mnie. Krzyczę. Mam usiu, m am usiu. Nie mogę mówić. Mamusia mnie nie słyszy. Nie umiem nic powiedzieć. Budzę się, dysząc gwałtownie, łapczywie wciągam powietrze i rozglądam się wokół siebie. Och, dzięki Bogu, jestem w swoim łóżku. Strach powoli znika. Mam dwadzieścia siedem lat, nie cztery. To się musi skończyć. Kiedyś miałem koszmary pod kontrolą. Przytrafiały mi się raz na kilka tygodni, ale tak jak teraz – śnią mi się co noc – nigdy nie było. Odkąd odesz ła. Obracam się na plecy i leżę wpatrzony w sufit. Kiedy leżała obok mnie, ja spałem spokojnie. Potrzebuję jej w swoim życiu, w swoim łóżku. Była dniem dla mojej nocy. Odzyskam ją. Jak? „Myślałeś, żeby być z nią w związku na jej zasadach?” Ona chce romantycznej miłości, kwiatków i serduszek. Czy potrafię jej to dać? Próbuję przypomnieć sobie jakieś romantyczne chwile w swoim życiu… Nie było żadnych, poza tymi spędzonymi z Aną. Kiedy było „więcej”. Szybowanie, IHOP, lot „Charliem Tango”. Może jednak bym potrafił. Zasypiam, a w myślach powtarzam jak mantrę: On a jest m oja. On a jest m oja… Czuję jej zapach, dotyk jej miękkiej skóry, smak jej ust, słyszę jej jęki rozkoszy. Wyczerpany zapadam w erotyczny, wypełniony Aną sen. Budzę się nagle. Skóra cierpnie mi na głowie i przez chwilę mam wrażenie, że obudziłem się nie sam, lecz przez coś. Siadam, drapię się po głowie i wzrokiem przeszukuję pokój. Chociaż sen miałem bardzo cielesny, moje ciało nie zawiodło. Elena byłaby zadowolona. Wczoraj przysłała mi SMS-a, ale jest teraz ostatnią osobą, z którą chcę rozmawiać – w tej chwili pragnę robić zupełnie coś innego. Wstaję i wkładam strój do biegania. Sprawdzę, co u Any.

Na jej ulicy panuje spokój, tłucze się tylko dostawcza ciężarówka i jakiś samotny spacerowicz gwiżdże na psa. W jej mieszkaniu jest ciemno, okno w jej pokoju jest zasłonięte. Chowam się w swojej kryjówce prześladowcy, patrzę w jej okna i rozmyślam. Muszę ułożyć plan – plan, jak ją odzyskać. – Poproszę tylko o croissanta, pani Jones. Zamiera zaskoczona i unosi brew. – Z dżemem morelowym? – odzyskuje mowę. – Poproszę. – Podgrzeję panu kilka. Pańska kawa. – Dziękuję, Gail. Uśmiecha się. Czy dlatego, że mam ochotę na crois​santy? Jeśli ma to ją uszczęśliwić, będę je jadł częściej. Na tylnym siedzeniu audi układam plan. Muszę osobiście zbliżyć się do Any Steele, by zacząć swoją kampanię mającą na celu jej odzyskanie. Dzwonię do Andrei i wiedząc, że o 7:15 nie ma jej jeszcze w pracy, zostawiam na jej poczcie głosowej wiadomość. „Andreo, jak tylko przyjdziesz, chcę sprawdzić mój rozkład zajęć na ten tydzień”. Pierwszym krokiem jest znalezienie czasu dla Any. Do cholery, jakie są moje plany na ten tydzień? W tej chwili nie mam zielonego pojęcia. Zwykle jakoś to wszystko ogarniam, ale ostatnio myślami byłem zupełnie gdzie indziej. Teraz muszę się skupić na swojej misji. Dasz radę, G rey. W głębi duszy jednak pragnę znaleźć w sobie odwagę. Niepokój ściska mi żołądek. Czy zdołam przekonać Anę, by do mnie wróciła? Wysłucha mnie? Oby. To się musi udać. Tęsknię za nią. – Proszę pana, odwołałam wszystkie towarzyskie okazje na ten tydzień, poza jedną jutrzejszą – nie wiem, co to jest. W kalendarzu jest tylko napisane „Portland”. T ak! Pieprz on y fotograf! Uśmiecham się radośnie do Andrei, a ona zdumiona unosi brwi. – Dziękuję, Andreo. To na razie wszystko. Przyślij do mnie Sama. – Oczywiście, proszę pana. Życzy pan sobie jeszcze kawy? – Poproszę. – Z mlekiem? – Tak. Latte. Dziękuję ci. Uśmiecha się uprzejmie i wychodzi. T o jest to! Moja prz epustka! Fotograf! No dobra… tylko co dalej? Przedpołudnie upływa mi na jednym spotkaniu za drugim, a personel patrzy na mnie niespokojnie, czekając, kiedy wybuchnę. Okej, to był mój modus operandi przez te ostatnie dni – ale dzisiaj myślę jaśniej, jestem spokojniejszy i obecny duchem: radzę sobie ze wszystkim. Nadeszła pora lunchu; trening z Claude’em przebiegł doskonale. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie jedno: wciąż żadnych wieści o Leili. Wiemy tylko, że rozstała się z mężem i może być dosłownie wszędzie. Jeśli tylko gdzieś się pojawi, Welch natychmiast ją znajdzie. Umieram z głodu. Olivia stawia na moim biurku talerz. – Pańska kanapka. – Kurczak z majonezem? – Yyy…

Patrzę na nią. Nic nie rozumie. Zaczyna głupawo się tłumaczyć. – Powiedziałem kurczak z majonezem, Olivio. To chyba nie jest takie trudne. – Przepraszam, panie Grey. – Już dobrze. Możesz odejść. Widać, że jej ulżyło, ale zwleka z wyjściem. Dzwonię do Andrei. – Proszę pana? – Przyjdź tutaj. Andrea staje w drzwiach, spokojna i opanowana. – Pozbądź się tej dziewczyny. – Proszę pana, Olivia jest córką senatora Blandina. – Może sobie być córką królowej pieprzonej Anglii. Zabierz ją z mojego biura. – Dobrze, proszę pana – rumieni się Andrea. – Znajdź sobie kogoś innego do pomocy – odzywam się łagodniejszym tonem. Nie chcę jej zrażać. – Tak, panie Grey. – Dziękuję. To wszystko. Uśmiecha się i wiem, że już wszystko w porządku. Jest świetną asystentką; nie chcę, żeby odeszła tylko dlatego, że zachowuję się jak dupek. Andrea wychodzi, zostawiając mnie z moją kanapką z kurczakiem – bez majonezu – i planem kampanii. Portlan d. Znam adres mailowy pracowników SIP. Sądzę, że Anastasii łatwiej będzie odpowiedzieć mi na piśmie – zawsze lepiej jej to wychodziło. Od czego zacząć? Droga Ano. Nie. Droga Anastasio. Nie. Droga Panno Steele. Psiakrew ! Pół godziny później wciąż gapię się w pusty ekran komputera. Co mam, do diabła, powiedzieć? W róć… prosz ę. Wybacz mi. Tęsknię za Tobą. Spróbujmy po Twojemu. Chowam głowę w rękach. Czemu to takie trudne? Nie kom bin uj, G rey. Daj sobie spokój z tym i bz duram i. Biorę głęboki wdech i zaczynam pisać. T ak… teraz jest dobrz e. Dzwoni Andrea. – Przyszła pani Bailey, proszę pana. – Poproś, żeby zaczekała.

Chwilę zwlekam i z walącym sercem klikam „wyślij”. Od: Christian Grey Temat: Jutro Data: 8 czerwca 2011 14:05 Do: Anastasia Steele Droga Anastasio, wybacz, że przeszkadzam Ci w pracy. Mam nadzieję, że dobrze sobie radzisz. Dostałaś kwiaty ode mnie? Zauważyłem, że jutro jest otwarcie wystawy Twojego przyjaciela, Ty na pewno nie zdążyłaś jeszcze kupić samochodu, a do Portlandu jest daleka droga. Będzie mi bardzo przyjemnie, jeśli będę mógł zabrać Cię ze sobą – jeżeli będziesz miała takie życzenie. Daj mi znać. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Wpatruję się w moją skrzynkę. I wpatruję. I wpatruję… Z każdą wlokącą się niemiłosiernie sekundą mój niepokój rośnie. Wstaję i krążę po gabinecie, ale wtedy oddalam się od komputera. Wracam do biurka i po raz kolejny sprawdzam pocztę. Nic. Dla odwrócenia uwagi wodzę palcem po moim małym szybowcu. Do kurw y n ędz y, G rey, w eź się w garść. No, Anastasio, odpowiedz. Zawsze robiła to tak szybko. Patrzę na zegarek… 14:09. Cz tery m in uty! Nadal nic. Wstaję i znowu zaczynam wędrówkę po gabinecie, zerkając na zegarek co trzy sekundy. O 14:20 wpadam w rozpacz. Nie odpowie. Naprawdę mnie nienawidzi… Ale czy mogę mieć do niej o to pretensje? Nagle słyszę dźwięk nadchodzącego maila. Serce podskakuje mi do gardła. Cholera! To od Ros; informuje mnie, że wróciła już do siebie. I nagle jest, w mojej skrzynce pojawiają się magiczne słowa. Od: An astasia S teele. Od: Anastasia Steele Temat: Jutro Data: 8 czerwca 2011 14:25 Do: Christian Grey Cześć, Christianie Dziękuję za kwiaty; są prześliczne.

Tak, bardzo chętnie skorzystam z Twojej propozycji. Dziękuję. Anastasia Steele asystentka Jacka Hyde’a, redaktora naczelnego, SIP Zalewa mnie fala ulgi; zamykam oczy, rozkoszując się tym uczuciem. T AK! Jeszcze raz czytam dokładnie jej maila, szukając jakichś wskazówek, ale jak zwykle nie mam pojęcia, co kryje się za jej słowami. Ton jest przyjacielski, ale nic ponadto. Po prostu przyjacielski. Carpe diem , G rey. Od: Christian Grey Temat: Jutro Data: 8 czerwca 2011 14:27 Do: Anastasia Steele Droga Anastasio, o której mam po Ciebie przyjechać? Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Na odpowiedź nie muszę czekać długo. Od: Anastasia Steele Temat: Jutro Data: 8 czerwca 2011 14:32 Do: Christian Grey Wystawa Joségo zaczyna się o 19:30. Którą godzinę proponujesz? Anastasia Steele asystentka Jacka Hyde’a, redaktora naczelnego, SIP Możemy polecieć „Charliem Tango”. Od: Christian Grey Temat: Jutro Data: 8 czerwca 2011 14:34 Do: Anastasia Steele Droga Anastasio, Portland jest dość daleko. Przyjadę po Ciebie o 17:45.

Z niecierpliwością czekam na spotkanie. Christian Grey Prezes Grey Enterprises Holdings, Inc. Od: Anastasia Steele Temat: Jutro Data: 8 czerwca 2011 14:38 Do: Christian Grey W takim razie do zobaczenia. Anastasia Steele asystentka Jacka Hyde’a, redaktora naczelnego, SIP Moja kampania zmierzająca do odzyskania Any nabiera tempa. Jestem wniebowzięty: pączek nadziei rozkwitł teraz w bujny kwiat japońskiej wiśni. Dzwonię do Andrei. – Pani Bailey wróciła już do siebie, proszę pana. – Wiem, przysłała maila. Niech Taylor przyjedzie po mnie za godzinę. – Tak, proszę pana. Rozłączam się. Anastasia pracuje dla gościa o nazwisku Jack Hyde. Chcę dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Dzwonię do Ros. – Christianie. – Jest porządnie wkurzona. Niedobrz e. – Mamy akta pracowników SIP? – Jeszcze nie, ale mogę je zdobyć. – Bardzo proszę. Jeszcze dzisiaj, jeśli to możliwe. Chcę wszystko, co mają na temat Jacka Hyde’a i wszystkich, którzy dla niego pracowali. – Wolno zapytać po co? – Nie. Nie odzywa się przez chwilę. – Christianie, nie wiem, co w ciebie ostatnio wstąpiło. – Ros, po prostu zrób to, okej? Wzdycha. – Okej. Czy teraz możemy się spotkać w sprawie oferty tajwańskiej stoczni? – Tak. Miałem ważną rozmowę i zajęła mi dłużej, niż się spodziewałem. – Zaraz będę. Kiedy Ros wychodzi, wyprowadzam ją z gabinetu. – WSU w przyszły piątek – mówię do Andrei, a ona natychmiast zapisuje to w swoim notesie. – I polecę firmowym chopperem? – Ros nie posiada się z radości. – Helikopterem – poprawiam ją. – Wszystko jedno, Christianie. Wchodząc do windy, przewraca oczami, a ja na ten widok się uśmiecham. Andrea patrzy za wychodzącą Ros, potem przenosi na mnie wyczekujący wzrok. – Zadzwoń do Stephana. Jutro lecę „Charliem Tango” do Portlandu i będzie musiał

odprowadzić go do Boeing Field – zwracam się do niej. – Tak, proszę pana. Nigdzie nie widzę Olivii. – Odeszła? – Olivia? – upewnia się Andrea. Kiwam potakująco głową. – Tak. – Na jej twarzy maluje się ulga. – Dokąd? – Do finansowego. – Nieźle to wymyśliłaś. Przynajmniej senator Blandino nie wsiądzie mi na głowę. Moja pochwała wyraźnie sprawiła Andrei przyjemność. – Znajdziesz sobie kogoś do pomocy? – pytam. – Tak, proszę pana. Jutro mam rozmowy z trzema kandydatkami. – Świetnie. Taylor już jest? – Tak, proszę pana. – Odwołaj resztę spotkań na dzisiaj. Wychodzę. – Wychodzi pan? – niemal piszczy ze zdziwienia. – Tak – uśmiecham się. – Wychodzę. – Dokąd, proszę pana? – pyta Taylor, gdy rozsiadam się wygodnie na tylnym siedzeniu SUV-a. – Do sklepu Mac. – Na Northeast Forty-Fifth? – Tak. Kupię Anie iPada. Oparty wygodnie zamykam oczy i zastanawiam się, jakie aplikacje i piosenki ściągnę i jej zainstaluję, na przykład „Toxic”. Uśmiecham się na tę myśl. Nie, chyba nie byłaby zachwycona. Wściekłaby się – i po raz pierwszy od jakiegoś czasu, myśląc o jej wściekłości, uśmiecham się. Ale o tej wściekłości z Georgii, nie z ostatniej soboty. Poprawiam się na siedzeniu; nie chcę sobie tego przypominać. Skupiam się na potencjalnych piosenkach, które wybiorę, szczęśliwy jak nigdy przez ostatnich kilka dni. Dzwoni mój telefon i serce mi przyśpiesza. Cz y m ogę m ieć n adz ieję? Cześć, dupku. Piwko? Do diabła. Wiadomość od brata. Nie. Jestem zajęty. Wiecznie jesteś zajęty. Jutro lecę na Barbados. No wiesz, RELAKS. Widzimy się po powrocie. I wtedy już Ci nie odpuszczę piwa!!! Narka, Lelliot. Bezpiecznej podróży. To był znamienny wieczór, przepełniony muzyką – nostalgiczna podróż przez moje iTunes, gdy przygotowywałem playlistę dla Anastasii. Pamiętam, jak tańczyła w mojej kuchni. Szkoda, że

nie wiem, czego słucha. Wyglądała prześmiesznie i uroczo. To było po tym, jak pieprzyłem ją po raz pierwszy. Nie. Jak po raz pierwszy się z nią kochałem? Żadne z tych określeń nie brzmi jak należy. Pamiętam, jak tego wieczoru, kiedy przedstawiłem ją moim rodzicom, poprosiła mnie żarliwie: „Chcę, żebyś się ze mną kochał”. To proste zdanie kompletnie mnie zaszokowało – a ona tylko chciała mnie dotknąć. Na myśl o tym wstrząsa mną dreszcz. Muszę jej wytłumaczyć, że dla mnie to granica bezwzględna – nie znoszę, kiedy ktoś mnie dotyka. Potrząsam głową. Zan adto w ybiegasz w prz ód, G rey. Najpierw skończ jedno. Sprawdzam dedykację na iPadzie. Anastasio – to dla Ciebie. Wiem, co chcesz usłyszeć. Ta muzyka mówi to w moim imieniu. Christian Może to coś pomoże. Pragnie romantycznej miłości; może to okaże się choć jej namiastką. Kręcę głową, bo nie mam pojęcia. Tyle chciałbym jej powiedzieć, pod warunkiem że będzie słuchać. A jeśli nie, te piosenki powiedzą to za mnie. Mam tylko nadzieję, że da mi szansę, abym mógł je jej wręczyć. Jeśli jednak nie spodoba jej się moja propozycja, jeśli nie spodoba jej się myśl, by być ze mną – co wtedy zrobię? Może tylko chce, żebym podwiózł ją do Portlandu. To mnie przygnębia, więc idę do sypialni, żeby przespać się trochę; naprawdę bardzo tego potrzebuję. Czy odważę się mieć nadzieję? Niech to. Jasn e, ż e tak.

CZWARTE K 9 CZE RWCA 2011 Lekarka trzyma ręce podniesione. Nie z robię ci krz yw dy. Musz ę tylko z badać tw ój brz usz ek. Masz . Daje mi takie coś zimne, okrągłe i nieprzyjemne, żebym się pobawił. Połóż to n a sw oim brz usz ku, ja cię n ie dotkn ę, tylko posłucham tw ojego brz usz ka. Lekarka jest dobra… Lekarka jest mamusią. Moja nowa mamusia jest bardzo ładna. Jest jak anioł. Lekarka anioł. Głaska mnie po włosach. Lubię, kiedy mnie głaska po włosach. Pozwala mi jeść lody i ciastka. Nie krzyczy, kiedy znajduje chleb i jabłka schowane w moich butach. I pod moim łóżkiem. Albo pod poduszką. Kochan ie, jedz en ie jest w kuchn i. Po prostu posz ukaj tatusia albo m n ie, kiedy jesteś głodn y. Pokaż palusz kiem . Potrafisz ? Jest tu drugi chłopczyk. Lelliot. Jest wredny. Więc go biję. Ale moja nowa mamusia nie lubi, kiedy się bijemy. Jest fortepian. Lubię hałas. Stoję przed fortepianem i naciskam takie coś białe i czarne. Dźwięk tych czarnych jest dziwny. Panna Kathie siada ze mną przy fortepianie. Uczy mnie czarnych i białych nut. Ma długie brązowe włosy i wygląda jak ktoś, kogo znam. Pachnie kwiatami i szarlotką. Ładnie pachnie. Dźwięki, jakie wydobywa z fortepianu, są ładne. Jest dla mnie dobra. Uśmiecha się i gram. Uśmiecha się i jestem szczęśliwy. Uśmiecha się i jest Aną. Piękną Aną, która siedzi ze mną, kiedy gram fugę, preludium, adagio, sonatę. Wzdycha, opiera głowę o moje ramię i uśmiecha się. Uw ielbiam słuchać, jak grasz , Christian ie. Kocham cię, Christian ie. Ano. Zostań ze mną. Jesteś moja. Ja też cię kocham. Budzę się gwałtownie. Dz isiaj ją odz yskam .

1 Lost G irls, powieść graficzna, tekst Alana Moora, rys. Melindy Gebbie (przyp. tłum.). 2 Zakres: 600–2400 (przyp. tłum.). 3 Śmigłowiec, od żargonowego copter, skróconego do CT – w nomenklaturze NATO „c” to Charliego a „t” – T an go (przyp. tłum.). 4 Aluzja do dokumentalnego serialu telewizyjnego (przyp. tłum.). 5 Odnosi się do słowa użytego w oryginale, subm issive (przyp. tłum.). 6 Fr. „Do rychłego zobaczenia, braciszku” (przyp. tłum.). 7 Cytat z T essy d’Urberville (przyp. tłum.). 8 Fr. „Im więcej zmian, tym bardziej jest tak samo” (przyp. tłum.).