Griffin WEB - Korpus 08 - Gobi

W.E.B. Griffin

Gobi Korpus VIII In Danger’s Path Tłumaczyła Ewa Ziemska

Cykl KORPUS dedykuję podporucznikowi Drewowi Jamesowi Barretowi III z kompanii K 3. batalionu 26. pułku piechoty morskiej USA, urodzonemu 3 stycznia 1945 roku w Denver, Kolorado, poległemu w południowowietnamskiej prowincji Quang Nam, 27 lutego 1969 roku; majorowi Alfredowi Lee Butlerowi III ze sztabu Samodzielnego Zespołu Desantowego 22. pułku piechoty morskiej, urodzonemu w Waszyngtonie 4 września 1950 roku, poległemu w Bejrucie, 8 lutego 1984 roku oraz Donaldowi L. Schompowi, pilotowi myśliwskiemu piechoty morskiej, który stał się legendarną postacią lotnictwa Armii, zmarłemu 9 kwietnia 1989 roku. SEMPER FI!*

*

Zamerykanizowana forma dewizy Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, od łacińskiego semper fidelis — zawsze wierni [przyp. red.].

PROLOG 1 Szanghaj, Chiny, listopad 1941 roku O godzinie 10.45 12 listopada 1941 roku wielebny James Fitzhugh Ferneyhough, kanonik katedry anglikańskiej w Szanghaju, połączył świętym węzłem małżeńskim hrabiankę Marię jekaterinę Ludmiłę Żiwkow, rodem z Sankt–Petersburga, w Rosji, z kapitanem Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych Edwardem J. Banningiem z Charleston w stanie Południowa Karolina. Dla obojga był to pierwszy ślub. Przez cały czas trwania ceremonii smukła, czarnowłosa, zielonooka panna młoda, którą wszyscy zwali Millą, zastanawiała się nad najskuteczniejszym i najmniej bolesnym sposobem odebrania sobie życia i doborem najlepszej chwili do tego czynu. Nie, nie dlatego, że miała coś przeciw ślubowi. Kochała Eda Banninga nad życie, miłością gwałtowną i szaloną, od pierwszej chwili, kiedy wkroczył w jej dotąd uporządkowane i spokojne (o ile oczywiście życie emigrantki, bezpaństwowca na obcej ziemi, w ogóle może być uporządkowane i spokojne) życie. Od tej pierwszej chwili, kiedy pojawił się na progu jej mieszkania na zapleczu Bundu, głównej alei Szanghaju, wiedziała, że stało się coś doniosłego. To przeczucie bardzo szybko zmieniło się w pewność i od razu zamieniło się w niepohamowaną, pierwotną, cielesną żądzę tak szybko i z taką gwałtownością, że sama się tego przeraziła. Nikt jej więc do tej ceremonii nie musiał zmuszać i to nie dlatego nachodziły ją samobójcze myśli. Ich związek jednak nie miał przyszłości, z czego jasno i wyraźnie zdawała sobie sprawę — i to było źródłem jej desperacji. Ed Banning był oficerem amerykańskiej piechoty morskiej, który za kilka godzin opuści Szanghaj, by nigdy tu nie wrócić. A ona? Cóż, ona była Rosjanką, banitką, biełaruczką bez prawa powrotu do własnej ojczyzny, czy też, jak to określali dyplomaci, „osobą bezpaństwową”. Czyli na dobrą sprawę nikim. Zanim jej rodzina musiała uciekać przed bolszewikami, byli w kraju osobami ze świecznika, szlachtą. Jej ojciec był generałem, a to się wtedy naprawdę liczyło. To były jeszcze czasy, w których armie nie szafowały tak hojnie generalskimi szlifami, które bardzo się od tego czasu zdewaluowały. A potem przyszli bolszewicy, papa z Wranglem próbowali stawiać im opór — no i wylądowali aż tutaj, na końcu świata i drugim końcu społecznej drabiny, na bruku. Liga Narodów na wniosek norweskiego badacza polarnego, Fridtjöfa Nansena*, ulitowała się nad ich ciężkim losem i wydała im „dokumenty podróży” (zawodowi dyplomaci bardzo skrupulatnie unikali w odniesieniu do nich słowa „paszport”), które nieświadomi maluczcy ochrzcili „nansenowskimi paszportami”. Społeczność międzynarodowa, ochłonąwszy po tym ataku miłosierdzia, zajęła się wykupywaniem zagrabionych im przez czerwonych dzieł sztuki za bezcen, a oni nadal tkwili tam, gdzie byli. Jedyna różnica, że teraz, jeśli znalazło się jakieś ciało w rynsztoku, istniała szansa na to, że w kieszeni będą dokumenty i będzie wiadomo, co napisać na grobie. Japończycy szykowali się do zajęcia miasta. Ta chwila mogła nadejść za tydzień, za dwa, czy jeszcze później. W każdym razie prędzej czy później na pewno do tego dojdzie. A wtedy będzie *

Fridtjof Nansen (1861–1930) norweski podróżnik, przyrodnik i badacz polarny, aktywny działacz ligi Narodów, laureat pokojowej nagrody Nobla w roku 1922 za swoje wysiłki na rzecz polepszenia losu uchodźców wojennych

zdana na ich łaskę. To już lepiej sobie od razu w łeb palnąć, pomyślała po raz już co najmniej dwudziesty od rana. Jej i jej rodaków życie było ciężkie i nie do zniesienia dla wielu nawet teraz, kiedy Szanghaj kontrolowały stacjonujące tu od powstania bokserów w 1900 roku wojska obcych mocarstw. Prócz Japończyków byli tu też Włosi, Francuzi i Amerykanie, którzy mieli chronić interesy własnych rządów, ale de facto bronili wszystkich białych, nawet bezpaństwowców na nansenowskich „paszportach”. Ta ochrona waliła się w proch i pył na jej oczach. Najpierw ewakuowali się Włosi. Jako państwo Osi, uznali suwerenność swojej sojuszniczki, Japonii, nad Chinami i wycofali swoje wojska, przekazując pozycje Japończykom. Nawet zanim do tego doszło, jasne było, że nie będą wchodzić w drogę Imperium Wschodzącego Słońca. Mniej więcej w tym samym czasie Francja została podbita przez III Rzeszę i musiała się zgodzić na liczne ustępstwa wobec dalekowschodniej sojuszniczki Niemiec i Włoch. Wśród postanowień Układu o Przyjaźni, który rząd z Vichy podpisał z Japonią, znalazł się paragraf o wycofaniu się z Szanghaju, z jednoczesnym udostępnieniem Japonii baz w Indochinach Francuskich. Niedługo potem, na jesieni 1940 roku, także Brytyjczycy wycofali się z Szanghaju i północnych Chin do Hongkongu. W mieście pozostali już tylko Amerykanie. A teraz i oni właśnie się stąd zabierali. O tym, że dojdzie do wojny między nimi a Japończykami, ćwierkały wszystkie wróble. Dopóki jej nie było. Japończycy zapewne będą utrzymywać fikcję i dbać o swoją kruchą fasadę nowoczesnego państwa w zachodnim stylu. Kiedy wybuchnie, wszystkie pozory polecą w kąt, głos opinii światowej, którego teraz ponoć tak pilnie słuchali, przestanie docierać do ich uszu i pokażą wszystkim, na co ich stać. Bezpaństwowcy nie mieli złudzeń co do swego losu. Dosyć się nasłuchali od uchodźców z głębi Chin, którzy tak jak oni szukali ochrony zachodnich rządów przed brutalnością okupantów, by wiedzieć jak to będzie wyglądać. Każdy — biały, żółty, czy w paski, będzie zdany na ich łaskę, a tej szybciej się doczeka od grzechotnika, niż od japońskiego żołdaka. Miasto zostanie wydane na łup zwycięzców, przez ulice przetoczy się fala gwałtu, jakiego świat nie widział. Przemocy, której celem nie będzie tylko sama fizyczna przemoc i gwałcenie kobiet, grabieże, konfiskaty, ale przede wszystkim upodlenie, zeszmacenie, przetrącenie psychicznego kręgosłupa każdemu, kto mógłby myśleć o stawianiu oporu. Jej rodacy już raz przez to przechodzili, ona sama była za mała, by do końca rozumieć to, co się wokół niej działo, ale zapamiętała dość, by rozumieć o czym opowiadali starsi. Mieli jej co zabrać. Ed, wyjeżdżając, oddał jej wszystko, co miał — opłacone na trzy lata z góry mieszkanie, meble, swoje rzeczy, nawet ten czerwony kabriolet, Pontiaka, którego tak pieczołowicie pucował, nie pozwalając się do niego dotknąć służbie. Nie będzie tego żałowała ani minuty. Tyle lat jakoś się obywała bez luksusów. Tyle, że to ich nie zadowoli. Japońscy oficerowie lubili białe kobiety. Jeszcze kiedy musieli płacić, woleli zapłacić dwa razy tyle za byle Rosjankę, co za młodszą i lepiej wykwalifikowaną chińską dziwkę. Co stanie się teraz, kiedy całe miasto będzie na ich skinienie? Kiedy gwałcenie będzie na porządku dziennym, tak jak w Nankinie? I czy skończy się na oficerach? Jeżeli miała skończyć w burdelu dla szeregowców, wolała raczej załatwić tę sprawę sama, póki jeszcze miała jakiś wybór. Wśród rzeczy, które zostawił jej Ed był także pistolet.

*** Kiedy pierwszy raz zobaczyła Eda, spomiędzy rzędu wspaniałych, śnieżnobiałych, równych (według Milli — „olśniewająco amerykańskich” w hollywoodzkim stylu) zębów sterczało mu zawadiacko długie, cienkie, zielone cygaro. Na rosłym, szczupłym, wysportowanym ciele

doskonale leżał uszyty na miarę mundur. Kapitan Banning liczył sobie trzydzieści sześć wiosen, ale jedynym tego objawem były wysokie zakola nad czołem. Wcześniej poznała już — przez telefon — jego głos. Zadzwonił w odpowiedzi na ogłoszenie, które zamieściła w „Shanghai Post”: „Niedrogie konwersacje po mandaryńsku, kantońsku i w Wu prowadzi dama władająca kilkoma językami europejskimi”. Miał bardzo przyjemny, głęboki, niski — bardzo męski — głos. Przedstawił się, powiedział, że jest amerykańskim oficerem i że chciałby skorzystać z konwersacji, pytając jakimi jeszcze językami europejskimi włada. Kiedy wymieniając je doszła do rosyjskiego, zdziwił się. — Skąd pani, Brytyjka sądząc z akcentu, zna rosyjski? Wyprowadziła go z błędu, mówiąc wprost, że jest Rosjanką i bezpaństwowcem. Szkoda, pomyślała. Mógłby być dobrym uczniem. Oni mają forsy jak lodu, i nie lecą od razu z łapami jak żabojady. Ale za to bardzo krótko ich trzymają i nie pozwalają się zadawać z takimi przybłędami jak my. Pan kapitan zaraz skończy rozmowę, a ja będę dalej czekać, co los przyniesie. Mimo to, wolała mu o tym powiedzieć od razu, unikając krępującej dla obu stron sceny, do której musiałoby dojść, gdyby dowiedział się o tym dopiero przychodząc na pierwszą lekcję. O dziwo, nie odłożył słuchawki, więcej nawet — zapytał, kiedy mogliby zacząć. Na odpowiedź, że kiedy tylko mógłby przyjść, zapowiedział się za kwadrans i grzecznie pożegnał. Dla wielu z jej rodaczek znajomość — czytaj: pójście do łóżka — z amerykańskim oficerem byłaby szczytem marzeń. Z dostępnych im form zarobkowania ta była najmniej uciążliwa i najbardziej dochodowa. Milla miała jednak zamiar z miejsca osadzić jakiekolwiek niewczesne zaloty i podkreślić, że zależy jej na układzie czysto profesjonalnym, pomiędzy nauczycielką a uczniem. Nie miała ochoty na prywatną znajomość — nie mówiąc już o romansie — z amerykańskim oficerem. Oboje na pewno znali mniej krępujące sposoby na spędzanie wolnego czasu niż przemykanie się pod ścianami, żeby żaden z jego kolegów go z nią nie zobaczył. Na zmianę profesji na bardziej popularną wśród rodaczek w wieku, w którym mężczyźni oglądają się jeszcze za nimi, nie miała ochoty. W każdym razie chwilowo nie musiała o tym myśleć. Nie miała złudzeń co do tego, że z samego uczenia języków się nie utrzyma, ale przynajmniej będzie miała na drobne, codzienne wydatki. Utrzymanie na dłuższą metę zapewniały jej klejnoty, zaszyte przez matkę przed ucieczką w gorsecie, który leżał na dnie bieliźniarki. Niewiele ich już tam zostało, ale zawsze jeszcze kilka. Kiedy sprzeda już ostatni, może jeszcze raz się nad tym zastanowi. Na razie nie musiała. Podeszła do okna i wyjrzała na ulicę przez szparę w zasłonie, czekając na przybycie jej pierwszego ucznia. Po jakimś czasie na ulicy pojawił się jaskrawoczerwony Pontiac ze złożonym dachem, z jakimś umundurowanym białym za kierownicą. To pewnie on, pomyślała, i nie myliła się. Samochód zatrzymał się pod domem, a kierowca zaraz potem dał dowód na to, że nie jest tu od wczoraj. Pierwszym, co zrobił po opuszczeniu swego lśniącego strażacką czerwienią samochodu, było wynajęcie człowieka do pilnowania go. W dodatku znał Wu — dialekt najpowszechniejszy w okolicy Szanghaju — na tyle, by się z nim dogadać prawie bez użycia rąk. Pochyliła się trochę, by lepiej mu się przyjrzeć i nagle, bez żadnej przyczyny, znikąd, przez jej myśl przebiegła myśl, że to spotkanie będzie miało dla niej wielkie znaczenie, że coś się zmieni w jej życiu. Nie wiedziała skąd wzięła się ta myśl, nie widziała żadnej logicznej przyczyny, która miałaby to sprawić. Po prostu ogarnęło ją takie przeczucie i już. Co ciekawe, wyglądało na to, że ta zagadkowa reakcja jest zaraźliwa. Kiedy po usłyszeniu dzwonka otworzyła drzwi, zauważyła za nimi obiekt swoich niespokojnych myśli. Jego twarz wyrażała wszechogarniający zachwyt, faceta po prostu zatkało z wrażenia. — O Boże, jakaś ty piękna… — wymamrotał po angielsku.

— Zdaje się, że miał pan tu zamiar poprawiać swój chiński? — zapytała w Wu, ozięble, jak tylko mogła. — Tak… Oczywiście… Przepraszam, nie chciałem pani obrazić. Puściła przeprosiny mimo uszu. — Z tego, co widziałam, pewne podstawy już pan opanował? Na tyle, by wynająć stróża do swego samochodu. — Wyglądała pani przez dziurę w zasłonie? — zaśmiał się. — Też coś! Po prostu stałam przy oknie. — Teraz na nią przyszła kolej na zakłopotanie — Oczywiście — zakończył sprawę kapitan. — Rzeczywiście, mandaryński i Wu nie są mi obce, ale chętnie bym je podszlifował. Poza tym interesowałyby mnie lekcje rosyjskiego, ale to może trochę później. — Mówi pan tylko po chińsku, czy potrafi także czytać i pisać? — Trochę czytam, ale pisać umiem tylko kilka ideogramów. — Jeśli ma pan ochotę, możemy się i tym zająć. Pozwoli pan, że zanim do tego przejdziemy, zapytam pana, czy aby nie napyta pan sobie biedy, spotykając się ze mną na tych lekcjach? Musi pan sobie zdawać sprawę z tego, że kontakty, jakiejkolwiek natury, z osobami bezpaństwowymi, są przez wasze władze bardzo nieprzychylnie widziane? Innymi słowy — zmiataj, póki czas, przynajmniej zaoszczędzisz pieniędzy za pierwszą lekcję. Banning odparł, że na pewno nie będzie miał z tego powodu kłopotów. Wyjaśnił, że oficerowie piechoty morskiej zachęcani są do nauki języków obcych, a tych przecież na pewno nie nauczą się od rodaków. W jego służbie, powiedział — na razie nie mówił jej, że jest oficerem wywiadu, tego dowiedziała się znacznie później — potrzebna mu będzie znajomość chińskiego, ale może mu się przydać także rosyjski, więc nikt nie będzie mu miał za złe, że się go uczy. Dopiero później dowiedziała się o przyczynę tej pewności — to on, jako oficer wywiadu, uznawał, czyja znajomość jest, a czyja nie jest wskazana. Jemu nie miał kto z tego powodu czynić zarzutu, a nawet gdyby, to zawsze mógł ją podciągnąć pod „osobowe źródła informacji” i zamknąć usta krytykom, z jakkolwiek wysokiej pozycji w amerykańskim Szanghaju by przemawiali. Pierwsza lekcja dowiodła, że jego chęć doskonalenia chińskiego jest szczera. Z każdą chwilą rósł jej podziw dla jego inteligencji i zdolności kojarzenia. Kiedy po godzinie zapytał, czy mogliby odbywać lekcje co najmniej dwa razy w tygodniu, zgodziła się bez wahania. Zachowywał się jak dżentelmen w każdym calu. Nawet w żartach nie pojawiła się aluzja do tego, że jest nansenowską Rosjanką szukającą amerykańskiego księcia z bajki — choćby na dwie noce w tygodniu. Po piątym tygodniu lekcji, bardzo ostrożnie i formalnie, zapytał, czy zgodziłaby się z nim zjeść kolację. Zgodziła się, ale z oporami. Było w nim coś, co kazało jej przyjąć to zaproszenie. Jeszcze nigdy żaden mężczyzna tak na nią nie działał. I właśnie dlatego miała te opory. Przy kolacji dowiedziała się paru rzeczy o nim. Ten masywny sygnet, który nosił na palcu, był oznaką absolwenta prywatnej akademii wojskowej, Citadel. Jego ojciec, też zawodowy wojskowy, pułkownik Armii, także był jej absolwentem. Podobnie jak jego dziadek i pradziadek. Wszyscy byli żołnierzami Armii, głównie artylerzystami. On był pierwszym marinę w rodzinie. Usłyszała o głębokich, ciągnących się od dziesięcioleci sporach i rywalizacji pomiędzy rodzajami sił zbrojnych, o tym, jakim szokiem dla pokoleń „zajęcy”* i „głuszców”* — w rodzinie Banningów była jego decyzja o pójściu do piechoty morskiej.

* *

Zając — slangowe określenie żołnierza piechoty (bo skacze po bruzdach) [przyp. tłum] Głuszec — slangowe określenie artylerzysty (bo głuchy jak pień od huku) [przyp. tłum]

Nie był to temat jej obcy. W Rosji wprawdzie piechoty „morskiej nie było (a w każdym razie nie pamiętała, żeby była), ale ona też pochodziła z rodziny zawodowych wojskowych. Nic mu o tym jednak nie powiedziała. Po co? Co go to obchodzi? A poza tym, jeśli zadawał się wcześniej z tutejszymi Rosjankami, to znał już tę opowieść na pamięć i po prostu nie uwierzy, jej ojciec był generałem i to ze Sztabu Generalnego, stryj też, dziadek i jego obaj bracia również nosili mundur. Własną krwią wśród kaukaskich skał przy tłumieniu buntów czeczeńskich górali zapłacili za tytuł, którego teraz, po śmierci ich wszystkich, była ostatnią legalną dziedziczką. Tyle że tutaj każda Rosjanka podawała się za księżniczkę, do tego stopnia, że na rosyjskie kelnerki nikt nie wołał inaczej niż „Hej, księżniczko!”, każda miała ojca generała, a co druga była nieślubną córką samego cara — batiuszki. Zresztą, nawet gdyby tak było — co z tego? Tamten świat, tamto życie odeszły bezpowrotnie. Nie wdając się w szczegóły, powiedziałamu tylko, że ojciec też był oficerem. Przez cały czas ich kolacji Banning zachowywał się bez zarzutu. Nawet kiedy tańczyli, starał się do niezbędnego minimum ograniczać jakikolwiek cielesny kontakt pomiędzy nimi. Sama nie wiedziała kiedy przeszli na „ty”, ale to się stało tak naturalnie, że nie miała nic przeciwko temu. Potem odwiózł ją i odprowadził do drzwi, pod którymi uścisnął jej dłoń, podziękował za wspaniały wieczór i zapytał, czy będzie jeszcze kiedyś mógł ją zaprosić na kolację. Weszła do siebie i po niedługim czasie usłyszała dzwonek telefonu. — Milla? Tu Ed — usłyszała w słuchawce dziwnie napięty głos swego ucznia. — Czy coś się stało? — zapytała zaniepokojona. — Obawiam się, że tak — odparł. — Co takiego? — Powinienem ci to był powiedzieć przy kolacji, ale… Ale nie mogłem się na to zdobyć. Po prostu zabrakło mi odwagi. O Boże! On wyjeżdża! Albo jeszcze gorzej, mimo tej niewzruszonej pewności, że nikt nie będzie mu miał za złe, jakiś zwierzchnik dowiedział się o jego lekcjach i kazał mu z tym skończyć raz na zawsze. — To może wreszcie wydukasz o co chodzi? jestem już dużą dziewczynką, wytrzymam. — Kocham cię, Milla — powiedział kapitan Banning i odłożył słuchawkę. Jeśli to prawda, to zupełnie mu odbiło. Jeśli nieprawda, to znaczy, że udawał przez cały czas i po prostu szukał chętnego ciała. Ale gdyby tak było, to po co by czekał pięć tygodni? I po co ten telefon? Co by mu to dało? A więc to może być prawda… Nie, to bez’sensu! Nie ma dla nas żadnej nadziei. Ludzie, którzy się kochają, pobierają się. Chyba że jedno z nich jest bezpaństwową Rosjanką z nansenowskim paszportem, a drugie oficerem amerykańskiej piechoty morskiej. W takim przypadku nie ma mowy o żadnym małżeństwie. Tej nocy Milla prawie nie zmrużyła oka. Do samego rana przez jej głowę przewalała się gonitwa myśli, jednych bardziej szalonych i nierealnych od drugich. Mało która z nich kończyła się jakimś zachęcającym akcentem. W końcu postanowiła, co zrobi. Kiedy pojawi się nazajutrz na lekcję, wyjaśni mu, że w tych okolicznościach będzie lepiej, jeśli poszuka sobie innego nauczyciela języka. Ale kiedy następnego dnia pojawił się po południu w jej drzwiach, nagle zapomniała o swoim postanowieniu. Uśmiechnęła się tylko i — starannie unikając patrzenia mu w oczy — zaprosiła gestem do salonu. Po chwili pozbierała się na tyle, żeby normalnie poprowadzić lekcję. Konwersacja przebiegała tak, jakby nigdy nie było wczorajszego wieczoru. Tyle, że nie pamiętała potem ani słowa z tego, o czym rozmawiali. Wciąż czuła tylko zapach jego wody kolońskiej, która pachniała limonkami. Kiedy minął czas lekcji, wstał i podał jej dłoń. Ujęła ją i nagle poczuła jakieś takie dziwne pieczenie wewnątrz. — Dziękuję.

— Nie ma za co. — I dziękuję za to, że się nie obraziłaś za ten wieczorny telefon. — Dużo wypiłeś? — Do momentu odłożenia słuchawki tylko tyle, co do kolacji. Dopiero potem. Owszem, sporo. Puścił jej dłoń i ruszył ku drzwiom. Milla patrzyła za nim i nagle zdecydowała się. Tak, chciała tego i musiała to dostać. Nie obchodziło jej, ile ją to będzie ostatecznie kosztować. — Chwileczkę, Ed. — Tak? — Poczekaj, to potrwa tylko chwilę — powiedziała, wchodząc do sypialni. Zamknęła za sobą drzwi. Przywarła do nich plecami i rozejrzała się po pustym wnętrzu. Jezu, co ona wyrabia? Przecież to kompletny idiotyzm! Jej wzrok padł na wyblakłą fotografię. Na ganku sporego domu siedział brodaty oficer w paradnym mundurze, obok dystyngowana dama w białej sukni i kapeluszu. Przed nimi, na podłodze bawiła się kółkiem pięcio — , może sześcioletnia dziewczynka w marynarskim ubranku. To były ich ostatnie wakacje w majątku na wsi, już po obaleniu cara, ale jeszcze przed przewrotem bolszewickim. Dziesięć lat później, już tu, w Szanghaju, ojciec wiele razy powtarzał jej swoją życiową maksymę, mądrość Żiwkowów, która z niskiego stanu wyprowadziła ich na salony. — Życie, córeczko, jest jak ruletka. Czasem, jeśli się czegoś bardzo, bardzo chce, trzeba zagrać va banque, wyłożyć na stół wszystkie sztony i jeszcze dołożyć sygnet. Potem zostaje ci już tylko usiąść z boku i patrzyć na kulkę, kiedy koło zwalnia, jeśli liczysz się z tym, że kulka może minąć twoją przegródkę, nie będziesz zawiedziona, gdy tak się rzeczywiście stanie. Jeśli wygrasz, świat jest twój, jeśli nie — no cóż, przynajmniej próbowałaś. Jak spadać, to z wysokiego konia, moje dziecko. Lepiej zaryzykować i stracić wszystko, niż całe życie wyrzucać sobie, że się nie spróbowało. Kiedy spojrzała’ na swoje odbicie w wyblakłym lustrze na toaletce, w uszach dźwięczał jej tubalny głos ojca. Powoli, jeszcze nie do końca pewna, czy aby na pewno robi dobrze, a potem coraz sprawniej i z coraz większym przekonaniem, zaczęła się rozbierać. „Lepiej postawić wszystko i stracić, niż żałować, że się nie spróbowało”. Rozpięła guziki bluzki i uwolniła się z niej, pozwalając opaść na podłogę. Potem ściągnęła koszulkę, rozpięła spódnicę i ją także upuściła. Pozbywszy się bielizny, sięgnęła na toaletkę po ostatni — i niemal już pusty — flakonik perfum. Zawartości ledwie starczyło na to, żeby raz pokryć nią palec. Naniosła nim perfumy za uszami i między piersi, raz jeszcze spojrzała w lustro i podeszła do łóżka, jednym ruchem ściągając z niego kapę. Weszła pod prześcieradło — było za ciepło na kołdrę — i nakryła się nim pod brodę. Zawołała go. Jakoś dziwnie to zabrzmiało. Coś ją dławiło, nie pozwalając wyraźnie mówić. Przez chwilę zastanawiała się, czy usłyszał. — Tak? — usłyszała przez drzwi. — Mógłbyś tu pozwolić na chwilę? Otworzył drzwi, wetknął głowę do środka i rozejrzał się. Kiedy zobaczył ją w łóżku, a ubrania na podłodze, brwi uniosły mu się tak wysoko i gwałtownie, że przez chwilę ogarnęła ją irracjonalna obawa, że w ogóle wyskoczą mu nad głowę. — Co… Co się stało? Nie odpowiadała, nie mogąc się zebrać na wydanie głosu. — Milla? — zapytał. Jego głos też jakoś teraz dziwnie brzmiał. Pozbierała się wreszcie.

— Ja też cię kocham. Od chwili, kiedy cię zobaczyłam tam, na ulicy, kiedy przyjechałeś… — znowu straciła głos. Chciała jeszcze coś powiedzieć, ale w końcu po prostu uniosła prześcieradło i wyciągnęła ku niemu ramiona. — O Jezu, Milla… — zaczął i też nie skończył. Podszedł, pochylił się nad nią i objął, a ona pociągnęła go na łóżko. Sztony leżały na stole, a krupier puścił w ruch koło ruletki.

2 — Dostałem dziś rano depeszę od ojca — obwieścił tydzień później. Byli w jego mieszkaniu. On leżał na plecach, z rękami złożonymi pod głową. Ona leżała obok na brzuchu, z policzkiem przytulonym do jego piersi, z udem ugiętej nogi nakrywającym jego podbrzusze. Oboje byli spoceni po ostatnim razie, który skończyli tak niedawno, że ich oddechy dopiero teraz się uspakajały. Kochali się jak szaleńcy, długo i intensywnie. Lubiła jego zapach w takiej chwili. Normalnie zapach potu ją odstręczał, jego pot w takiej chwili zupełnie jej nie przeszkadzał. Miała tylko nadzieję, że jemu nie przeszkadza jej zapach. — Stało się coś złego? — zapytała zaniepokojona. — Nie, prawdę mówiąc, wygląda na to, że sprawy mają się ku lepszemu z każdym dniem. — Pojęcia nie mam, o czym mówisz — odparła, kładąc policzek z powrotem i wracając do zabawy włosami na jego piersi. — Zacznijmy od najważniejszego. Mario Jekaterino Ludmiło Żiwkow, czy wyjdzie pani za mnie? Czy przysięgnie mi pani, że będzie mnie kochać, szanować oraz być mi wierna i posłuszna, w zdrowiu i chorobie, bogactwie i biedzie, et cetera, et cetera, póki śmierć nas nie rozdzieli? Poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. — Nie rób mi tego, Ed — poprosiła. — A cóż to takiego? Czyżbym dostawał kosza po tych wszystkich wyrzeczeniach, które poniosłem depeszując o tobie do ojca? To ja tu inwestuję 22 centy w każde słowo, a ty co? — roześmiał się. — Wysłałeś do ojca depeszę o mnie? — zaskoczenie było takie, że nawet płakać przestała. — Uhm. — I co napisałeś? — Niewiele. Mówiłem ci, 22 centy za słowo. W każdym razie starczyło mi na tyle, żeby napisać, że jeśli kiedykolwiek chce być dziadkiem, to niech w te pędy biegnie do wujka Zacha i namawia go do przepchnięcia w Kongresie specjalnej ustawy, na mocy której przyszła matka jego wnuka będzie mogła wjechać do Stanów. — Ed, o czym ty mówisz? Nic nie rozumiem. — Nie odpowiedziałaś na pytanie. Tak, czy nie? — Jakie pytanie? — Wyjdziesz za mnie, Milla? Czy może chcesz, żebym wyszedł z łóżka i klęknął przed tobą? — Przecież nie możemy się pobrać! Wiesz o tym równie dobrze, jak ja. — Załóżmy, że byśmy mogli. Gdyby to było możliwe, wyszłabyś za mnie? — Ed, na miłość boską, nie rób sobie żartów z poważnych spraw! Nie obiecuj mi nic, czego nie możesz dotrzymać, proszę — powiedziała i znowu łzy napłynęły jej do oczu. — To nie są żarty — odparł, lekko rozdrażniony. — Odpowiedz na pytanie. — Och, Ed, gdyby to tylko było możliwe, bardzo bym się starała być dla ciebie najlepszą żoną.

— Jakoś niezbyt entuzjastycznie to zabrzmiało? — A jak mam z siebie wykrzesać entuzjazm, skoro wiem, że nie ma na to żadnych szans? — Nic nie rozumiesz. Właśnie ci mówię, że piechota morska wylądowała i sytuacja jest już pod kontrolą*. — Cholera! Przestań sobie ze mnie żartować! Naprawdę na to nie zasłużyłam! — Tym razem była już na tyle wściekła, że podkreśliła to, waląc go pięścią w pierś. — To nie jest śmieszne! Jesteś okrutny, wiesz? Uśmiech znikł z twarzy Eda, który nareszcie zrozumiał, że należą się jej wyjaśnienia. — Przed wysłaniem depeszy do ojca poszedłem do konsulatu i zadałem kilka pytań konsulowi generalnemu. — Zauważył jej spłoszone spojrzenie i pośpieszył z wyjaśnieniem. — To miły facet, naprawdę umie trzymać język za zębami. — Pytałeś o nas? — O ciebie. O status osoby bezpaństwowej, o paszporty nansenowskie. Szczególnie interesowała mnie sprawa, jak osobę o takim statusie można wysłać do Stanów. — A on ci powiedział, że to niemożliwe. Gdybyś mnie o to zapytał, zaoszczędziłbyś sobie wycieczki. Naprawdę nie wiedziałeś, że takich wyrzutków jak my nie wpuszczają do tego twojego raju wolnych ludzi? — Owszem, od tego zaczął. A potem powiedział, że to by się dało zrobić, gdyby Kongres wydał specjalną ustawę, na mocy której mogłabyś imigrować. — Jak to wydał specjalną ustawę? — Gdyby Kongres Stanów Zjednoczonych zwykłą większością głosów przyjął ustawę o zmianie ustaw takich to a takich z dnia, pozycja i tak dalej, na mocy której ograniczenia ustanowione w powyższych ustawach nie dotyczyłyby niejakiej Marii Jekateriny Ludmiły Żiwkow, a Prokurator Generalny zostałby zobowiązany do wydania rzeczonej Marii Jekaterinie Ludmile Żiwkow wizy imigracyjnej do Stanów Zjednoczonych Ameryki. — Coś takiego jest w ogóle możliwe? — Tu się nie możemy pobrać. Potrzebowałbym zgody przełożonych, a tej nawet mnie pułkownik by nie dał. Nie mogę teraz wystąpić z wojska, bo w kraju ogłoszono stan zagrożenia wojennego i wszelkie ruchy kadrowe zostały zamrożone do odwołania. Zresztą, nie chcę. Korpus to całe moje życie. — Więc o czym ty w ogóle mówisz? — Trzeba cię zawieźć do kraju. Tam nie będę potrzebował niczyjego pozwolenia. Naprawdę nie będę pierwszym oficerem piechoty morskiej, który przywiózł sobie żonę zza granicy. Nikt nie będzie miał o to pretensji i będę mógł pozostać w Korpusie. — E, bujasz w obłokach — machnęła ręką z rezygnacją i położyła się z powrotem. — Przecież to wychodzi na to samo, co ja ci mówiłam. Nie mogę wjechać do Ameryki z nansenowskim paszportem. — I tu zaczyna się robota dla wujaszka Zacha — powiedział z uśmiechem Ed. — Ojciec depeszuje, że poszedł do niego i wujaszek zgodził się przyjść na ratunek jego planom zostania dziadkiem. — Ten twój wuj zna jakiegoś polityka? — Tak naprawdę nie jest moim krewnym. To kolega ojca z rocznika w akademii wojskowej. Zna mnie od urodzenia. — I ma jakieś koneksje? *

Zwyczajowy w prasie amerykańskiej (zwłaszcza koncernu Hearsta) początku XX wieku zwrot obwieszczający kolejną interwencję sił zbrojnych USA w rewoltujących „republikach bananowych” Ameryki Środkowej [przyp. tłum.]

— Czcigodny Zachary W. Westminster III ma zaszczyt być reprezentantem narodu Stanów Zjednoczonych Ameryki z trzeciego okręgu wyborczego stanu Południowa Karolina. Czwartą kadencję z rzędu. — I spróbuje pomóc? — Z tego, co pisał ojciec, wygląda na to, że sprawa jest przesądzona. Oczywiście, nie za tydzień, może nawet nie za dwa, ale to się da załatwić. Święta Mario, czy to może być prawda? Czyżby koło się zatrzymało, a kulka naprawdę wpadła do mojej przegródki? Tego było już dla niej za wiele i tym razem rozbeczała się w głos. Delikatnie sięgnął dłonią do jej twarzy i pogładził ją palcami. — Hej, co się dzieje? Myślałem, że się ucieszysz. — Ed — załkała — Ed, tak bym chciała w to uwierzyć… Ale… Ale tak strasznie się boję. — Nie bój się, przecież mówiłem, że piechota morska wylądowała i sytuacja jest pod kontrolą, pamiętasz? — Co ty z tą piechotą morską? Co ona ma do tego? — Zanim kolejny Clipper* PanAmu odleci do Stanów, musimy iść do konsulatu i dostać potwierdzone odpisy wszystkich twoich dokumentów, w tym i twojego na — nsenowskiego paszportu. Będziesz musiała złożyć zaprzysiężone zeznanie na temat tego, w jaki sposób się tu znalazłaś i dlaczego utraciłaś obywatelstwo swojego kraju. Potem wsadzimy to wszystko w dużą kopertę i wyślemy do wujka Zacha, a on już się zajmie przepchnięciem specjalnej ustawy. — Naprawdę, Ed? Myślisz, że to się naprawdę da załatwić? — Naprawdę, najdroższa. Chyba przyjdzie w te mrzonki uwierzyć. A w końcu, co mi innego pozostaje? Pocałowała go w sutek i uniosła się na rękach, jakby chciała wstawać. — Właściwie, to nie musimy się aż tak śpieszyć. O tej porze konsulat i tak już jest zamknięty. — Widząc jej zdziwione spojrzenie, dodał: — Zdarzyło się coś, co wymaga pilniejszego zajęcia się, niż sprawy urzędowe. — A cóż to takiego? Wskazał coś pod jej ręką. Musiała się odwrócić, żeby zobaczyć, co to takiego. Rzeczywiście, sprawa była nabrzmiała i nie cierpiąca zwłoki.

3 Byli ze sobą już trzy miesiące. Milla, nic nie mówiąc Edowi, poszła do swojego popa. Batiuszka Boris nie miał swojej parafialnej cerkwi. Utrzymywał się z handlu walutami, zgolił nawet brodę i nosił garnitur, jak szanujący się biznesmen. Ten upadek niewiele go jednak obchodził. Swoje wielkie dni miał przed rewolucją, kiedy był diakonem w Issakijewskim Soborze. Milla nie pamiętała go z tamtych czasów — była za mała — ale on ich pamiętał i dał tu, na szanghajskim wygnaniu, prawosławny pochówek obojgu jej rodzicom. Czasem spotykała go na ulicy i kiedy interesy szły mu nieszczególnie, wspomagała go niewielkimi sumami pieniędzy, w miarę możliwości. Raz, kiedy w rocznicę

*

Boeing 314 Clipper — czterosilnikowa pasażerska łódź latająca z potrójnym usterzeniem ogonowym. Zbudowana w roku 1939 z myślą o obsłudze tras pasażerskich i pocztowych linii Pan American Airways na Pacyfiku. [przyp. tłum.]

śmierci matki trochę wypiła, wyciągnęła nawet ze swojego gorsetu jakiś kamyk — mały rubin — i dała mu „na biednych”. Tytułował ją hrabianką i nigdy nie odmawiał prośbie o wysłuchanie spowiedzi. Tym razem także usiedli w kawiarni i wysłuchał jej zwierzenia. Wyznała mu, że żyje w grzechu, ale choć tego żałuje, to nie wstydzi się, bo bardzo kocha mężczyznę, z którym grzeszy. Skoro odmówiła zerwania z grzechem, batiuszka nie mógł jej dać rozgrzeszenia. Wierzyła mu, że bardzo tego żałuje. — Twój grzech jest teraz sprawą pomiędzy tobą, moje dziecko i Bogiem — powiedział. — Będziesz musiała przed Nim za niego odpowiadać. Milla nie miała nic przeciwko temu. Przecież miłosierny Bóg nie mógł się na nią gniewać za to, że się zakochała! Poza tym przecież wiedział, że gdyby to tylko od nich zależało, byliby już dawno mężem i żoną. I że, gdy tylko to będzie możliwe, pobiorą się i będzie mu kochającą, powolną i wierną małżonką. Zresztą, w pewnym sensie, byli już małżeństwem. Wcale nie miała poczucia bycia jego kochanką, nawet mimo to, że przez pierwszy tydzień więcej czasu spędziła w jego mieszkaniu i łóżku, niż we własnym. Po jakimś czasie przyszedł list od kongresmana kwitujący odbiór dokumentów i zapewniający Eda, że popchnie sprawę tak sprawnie, jak to tylko będzie możliwe, ale to jednak musi potrwać czas jakiś. Dostała także bardzo miły list od jego matki. Pisała, że Milla musi naprawdę być jakąś wyjątkową osobą, bo oni już położyli krzyżyk na życiu osobistym Eda, uznając że ożenił się z Korpusem Piechoty Morskiej i wnucząt z tego związku nie będzie, aż tu nagle przychodzi wiadomość, że się zaręczył. Dalej napisała, że niecierpliwie wyczekują jej przybycia do Ameryki i że będą sobie poczytywać za zaszczyt, gdyby — przynajmniej dopóki Ed się o coś lepszego nie wystara — zamieszkała z nimi. Mają duży dom, w którym mieszkają w tej chwili całkiem sami i chętnie powitają jakieś towarzystwo, zwłaszcza „przyszłej synowej, którą już teraz bardzo pokochali”. Przez te wszystkie miesiące właściwie nie poznała żadnego innego Amerykanina z piechoty morskiej, z którymi służył Ed. Rozumiała doskonale dlaczego — mimo całej jego gadaniny, naprawdę mógł sobie narobić kłopotów, afiszując się z nią. A jeżeli nawet nie, jego koledzy mogli uznać jego związek za nie licujący z godnością oficera. Nie miała do nich żalu, przez całe swoje dorosłe życie wielokrotnie pokazywano jej właściwe miejsce i w końcu się do niego przyzwyczaiła. Ed przedstawił jej tylko jednego ze swoich podkomendnych, kaprala, bardzo interesującego, bardzo młodego człowieka. Któregoś dnia Ed zadzwonił, że będą mieli na kolacji gościa, właśnie tego młodego człowieka, który następnego dnia miał wracać do kraju. Bardzo się ucieszyła. Upiekła kurczaka, nagotowała ryżu, zrobiła nawet bliny, kupiła dobre wino, a skoro to miało być pożegnalne przyjęcie, wzięła jeszcze butelkę francuskiego szampana. Młody wiek i chłopięcy wygląd gościa — nazywał się kapral McCoy — zaskoczyły ją, ale najbardziej niepokojący był kontrast pomiędzy tą powierzchownością a spojrzeniem jego oczu. Jego wzrok był zimny, wręcz lodowaty. Nie nienawistny, gniewny, lecz po prostu zimny, wyprany z emocji. Widywała już ludzi z takim spojrzeniem i nauczyła się ich bać, bo byli zdolni do popełniania niewyobrażalnych okrucieństw — tak obojętnie i bez współczucia, jakby chodziło o naturalne czynności organizmu. Dla nich zresztą właśnie takimi były — to byli drapieżcy, wojownicy, ludzie którzy w potrzebie zabijali ludzi bez zastanowienia, bez refleksji, jak muchy czy inne insekty. Zaniepokoiło ją to, że zdawał się nie aprobować związku swego przełożonego. Niewiele pamiętała z dzieciństwa w Rosji, ale od tej pory widziała dość armii, by wiedzieć jaka

przepaść dzieli kaprala od kapitana i jak rzadko kaprale mają okazję tak otwarcie nie aprobować decyzji oficerów. Chwilę później, kiedy gość na prośbę gospodarza zdjął mundur, pozostając w koszuli, zobaczyła coś jeszcze — do lewego przedramienia miał przypasany bardzo złowieszczo wyglądający sztylet. Potem zaskoczył ją jeszcze czymś innym: mówił po chińsku, trzema dialektami, i to znacznie lepiej od Eda, niemal tak dobrze, jak ona sama, a znał też kilka słów po rosyjsku, choć niektóre mieszały mu się z ukraińskimi i polskimi. Zjadł posiłek, bardzo serdecznie jej podziękował, ale nie został zbyt długo. Kiedy wyszedł, ciekawość przeważyła nad dyskrecją. — Czy u was panują odmienne zwyczaje w dziedzinie stosunków pomiędzy oficerami a zwykłymi żołnierzami? Czy kapitanowie mogą się przyjaźnić z kapralami? — O, Rzeźnik to nie jest zwykły żołnierz, kochanie. On sam jeszcze tego nie wie, ale jedzie do Stanów, żeby z niego zrobili oficera. Myśli, że to tylko przeniesienie służbowe, ale załatwiłem mu przyjęcie do podchorążówki. — Rzeźnik? — Nienawidzi tego przezwiska, ale naprawdę zabił sporo ludzi. W czwartym pułku jest żywą legendą. I opowiedział jej, jak się poznali. Eda wyznaczono na obrońcę wówczas starszego szeregowego McCoya, który miał stanąć przed sądem wojskowym za podwójne zabójstwo i usiłowanie trzeciego. W rzeczywistości sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Czterej żołnierze włoskiej piechoty morskiej zaczaili się na niego i kiedy zaatakowali, w samoobronie zabił nożem dwóch z nich, a trzeciego ciężko zranił, sam odnosząc ranę postrzałową. To była samoobrona, ale zrobił się z tego międzynarodowy incydent dyplomatyczny i Ed był przekonany, że cokolwiek by zrobił jako jego obrońca. Korpusu od posłania go do więzienia i tak nie odwiedzie. Jedynymi świadkami byli dwaj Włosi, którzy zeznawali, że McCoy rzucił się na nich bez powodu z nożem w ręku i obłędem w oczach. I wtedy zdarzył się cud. Szef szanghajskiej policji municypalnej, brytyjski kapitan Bruce Fairbairn, człowiek o niebywałym w mieście autorytecie, wstawił się za kapralem. — Przyszedł do mnie, wysłuchał moich jęków, że sprawa jest beznadziejna, że może, jak McCoy będzie miał szczęście i trafi na dobry dzień przewodniczącego sądu, to wywinie się z tego zaledwie dwudziestoma latami więzienia, a potem zbeształ mnie jak uczniaka i powiedział, że jeśli amerykańscy oficerowie tak sobie wyobrażają obronę swoich podkomendnych, to on dziękuje Bogu najwyższemu za to, że miał szczęście urodzić się poddanym Jego Królewskiej Mości. Fairbairn to facet z tej samej gliny co McCoy, i jak się okazało, znali się doskonale, razem grywali w karty, a ten nóż, sztylet, którym pokroił makaroniarzy, dostał właśnie od niego. Powiedział, że jeśli Korpus ma zamiar dalej robić z siebie idiotę i rzeczywiście wytoczyć McCoyowi proces o morderstwo, to on w każdej chwili może przedstawić jako świadków trzech inspektorów ze swojej Lotnej Brygady, którzy zaświadczą o rzeczywistym przebiegu wydarzeń. — Oni tam byli? — Nie sądzę. W każdym razie Fairbairn znał McCoya na tyle, żeby wiedzieć, że na nikogo by się nie rzucił na oślep. Nie miał zamiaru nam pozwolić zapakować chłopaka na dwadzieścia lat do więzienia tylko po to, żeby ukręcić łeb niewygodnej dyplomatycznie sprawie. — I wypuścili go, tak? A teraz nazywają Rzeźnikiem. On ma oczy mordercy, Ed. — Czy ja wiem, Milla? Nie jest bestią zabijającą dla przyjemności, ale w potrzebie potrafi być twardy. Ci Włosi nie byli jedynymi ludźmi, którzy mieli pecha wejść mu w drogę. Któregoś razu jechał z konwojem zaopatrzeniowym do Pekinu i na ciężarówki napadli bandyci, prawie na pewno działający na zlecenia Kempeitai, japońskiej tajnej policji. Byli pewni sukcesu, bo zaatakowanej części konwoju broniło tylko dwóch marines. I bardzo się oszukali, bo to byli plutonowy

Zimmerman i właśnie McCoy. Kiedy było już po wszystkim naliczono ponad 20 trupów, większość z ręki McCoya. Jak to się rozniosło, nikt już nie mówił o nim inaczej niż „Rzeźnik’. — Nieprawdopodobne! — Polubił cię, Milla. — Z czego to wnosisz? — Rozmawiał z tobą. Jak na Rzeźnika, to wręcz gęba mu się nie zamykała. Ludzie, których nie lubi, usłyszą od niego najwyżej „tak jest, sir” albo „nie, sir”. — Wszyscy twoi przyjaciele są tacy? — Nie — ma ich zbyt wielu — odparł po chwili zastanowienia. — Dla mnie przyjaciel to nie tylko znajomy, ale ktoś, na kim można polegać, kiedy robi się gorąco. Polegam na Rzeźniku. I polegam na tobie, moja droga. — O tak, często — odparła. — 1 bardzo to sobie chwalę, tylko mam nadzieję, że na nim nie polegasz w ten sam sposób, co na mnie. Roześmiał się i objął ją.

4 Pewnego dnia przyszedł do niej z samego rana, nie zapowiadając się. Milli wystarczyło spojrzeć mu w oczy, żeby wiedzieć, że to koniec. — Nie mam pojęcia, jak ci to powiedzieć — wymamrotał bezradnie, unikając jej wzroku, nawet nie obejmując i nie całując na powitanie. — Po prostu powiedz. — Czwarty pułk przenoszą na Filipiny. Mnie wysyłają przodem, żebym przygotował wszystko na ich przybycie. Odlatuję stąd pojutrze. Wiedziałam, że to było zbyt dobre, żeby mogło trwać zbyt długo, pomyślała. — Boże! — Dwa dni… — objęła go i bez powodzenia walczyła z napływającymi do oczu łzami. — Przepiszę wszystko na ciebie. — Nic od ciebie nie chcę! — Jesteś moją żoną. — Nie jestem. — Ale jutro o jedenastej już będziesz. Jim Ferneybough, wielebny Ferneybough z katedry anglikańskiej powiedział, że da nam ślub. Nie mam czasu czekać na pozwolenie pułkownika i do diabła z nim, jeśli będzie miał coś przeciwko temu. — Narobisz sobie kłopotów… — Gwiżdżę na to!

5 Milla była bardzo bliska targnięcia się na swoje życie już w dniu, w którym Ed opuścił Szanghaj. Kiedy zobaczyła jak wsiada do olbrzymiej czterosilnikowej łodzi latającej PanAmu, była absolutnie przekonana, że widzi go ostatni raz w swoim życiu. A bez Eda nie chciała żyć. W każdym razie nie w tym stanie rzeczy, który panował w Szanghaju w obecnej chwili, a już zwłaszcza nie w tym, który miał wkrótce nastać. Mimo że Ed był oficerem wywiadu i wiedział

sporo o tym, co naprawdę miało się wydarzyć w najbliższej przyszłości, była przekonana, że ona sama przeczuwa to o wiele lepiej. Nie mogła się zdecydować na postawienie jego ukochanego czerwonego Pontiaka na ulicy przed swoim domem, więc z portu pojechała do niego, by go tam zaprowadzić. Do niego? Raczej do nich, to było przecież ich mieszkanie, ich pierwszy wspólny dom. I zapewne ostatni. To będzie dobre miejsce, żeby przyłożyć lufę pistoletu do skroni, pomyślała. Tyle szczęścia tam oboje zaznaliśmy. Łóżko było wciąż skotłowane po ostatnim razie, kiedy go używali. Zabrała się do jego sprzątania, właściwie nie bardzo wiedząc, po co to robi. W łazience leżał wciąż wilgotny ręcznik, którym się rano wycierał. Zapomniał napoczętej butelki wody po goleniu, tej pachnącej limonkami, której zapach poczuła wtedy, pierwszego dnia, kiedy go poznała. Usiadła na świeżo zasłanym łóżku, otworzyła szufladę nocnego stolika i wyjęła z niej pistolet — ten, który jej zostawił. Wcisnęła zatrzask magazynka, przez chwilę oglądała wielkie pociski nabojów, którymi był wypełniony. Wepchnęła magazynek na swoje miejsce do gniazda w rękojeści pistoletu, sprawdziła — jak ją uczył ojciec — czy zatrzask zaskoczył i magazynek nie wypadnie w czasie przeładowywania. Kiedyś, szesnaście lat temu, ale jej się wydawało, że to całe wieki, kiedy uczył ją strzelać, nie dopchnęła magazynka i zamek nie dosłał naboju do lufy. Pięć czy sześć razy odciągała kurek i spuszczała, zanim wreszcie kazał jej dobić magazynek i jeszcze raz przeładować. Od tej pory miała pistolet w ręku najwyżej ze trzy razy w życiu, ale nadal pamiętała, że to trzeba sprawdzić. Ujęła palcami lewej dłoni rowki z tyłu zamka. Nie zdecydowała się pchnąć naprzód chwytu, by przeładować Colta. Po chwili odłożyła go na stolik obok łóżka. Nie, nie może tego zrobić teraz. Poczeka, aż cały pułk wyjedzie z Szanghaju. Na razie odleciała tylko grupa, która miała przygotować kwatery, czy co tam jeszcze dla reszty, która odpłynie do Manili statkiem. Nie może teraz tego zrobić. Któryś z nich mógłby przeczytać o tym w gazetach i zanieść smutną wieść Edowi. Gdyby to zrobiła tu, w jego mieszkaniu, przed odejściem pułku, ktoś na pewno by się o tym dowiedział. Za nic w świecie nie chciała mu zrobić czegoś takiego. Kiedy pułk wyjedzie, to już będzie zupełnie inna historia. Wtedy psa z kulawą nogą nie zainteresuje rosyjska dziwka, która strzeliła sobie w łeb w byłym mieszkaniu amerykańskiego oficera. Mieszkańcy Szanghaju będą mieli poważniejsze zmartwienia.

6 Dwa dni przed tym, jak 4. pułk skończył się ładować na „Prezydenta Madisona”, statek, który miał ich przetransportować do Manili, ktoś zapukał do drzwi jej mieszkania. To był plutonowy piechoty morskiej, niski, zwalisty, z piersią jak beczka, twarzą jak księżyc w pełni i palcami jak kiełbaski. Typowy zawodowy podoficer, prymitywny tępak, oceniła na pierwszy rzut oka. Za jego plecami stała Chinka z płaską mongolską twarzą, z dwójką mieszanych dzieci i trzecim na ręku. — Pani Banning? — zapytał podoficer. To był dopiero drugi raz w życiu, kiedy ktoś się do niej w ten sposób zwrócił. Pierwszym był anglikański pastor, który udzielał im ślubu. Po zakończeniu ceremonii gratulował „pani Banning”,

życząc długiego i szczęśliwego życia u boku małżonka. Perwersyjny hipokryta! Przecież doskonale wiedział, jaka była sytuacja. — Tak, jestem pani Banning — odparła. Po raz pierwszy w życiu przedstawiła się tym nazwiskiem. To zabrzmiało tak dziwnie, tak nie na miejscu, że poczuła łzy napływające do oczu. — Plutonowy Zimmerman, proszę pani, z czwartego pułku. A to moja kobieta, Mae Su i nasze dzieci. Chinka ukłoniła się, ale nadal nie powiedziała ani słowa. Dobrana para, nie ma co. Mae Su zbudowana była tak samo, jak Zimmerman — niska, barczysta, muskularna, prawie bez szyi i na pierwszy rzut oka równie inteligentna, co jej małżonek. Jak to tata określał takie chłopki? „W sam raz do pługa zaprząc”. — W czym mogę pomóc, plutonowy? — Ja nie potrzebuję pomocy, ale Mae Su i dzieciaki pewnie będą jej potrzebować. Rzeźnik… E, znaczy kapral McCoy, przed wyjazdem powiedział, że powinienem was obie ze sobą poznać. A kapitan Banning przed swoim wyjazdem, jak go o to zapytałem, powiedział, że McCoy miał dobry pomysł i że obie mogłybyście sobie nawzajem pomóc. — No, skoro mój mąż tak powiedział, plutonowy, to z przyjemnością zrobię dla was, co tylko będę mogła. „Mój mąż” — jak to dziwnie zabrzmiało. I znowu, to był pierwszy raz, kiedy użyła tej frazy. Kompletne wariactwo! Komu ja mogę pomóc? I jak? To ja potrzebuję pomocy! — To fajnie. Rzeźnik mówił, że z pani łebska kobieta i że doskonale zdaje sobie pani sprawę z tego, jak się rzeczy będą miały, kiedy wsiądziemy na ten cholerny statek i odpłyniemy w siną dal. Rzeźnik powiedział, że jestem „łebska”? Boże, cóż za zaszczyt! Wyobrażam sobie, jak to wyglądało. Wieczorem po powrocie kapral McCoy poszedł pewnie na piwo do kantyny i tam chwalił się, jak to kapitan Banning go zaprosił do siebie i pokazał swoją rosyjską kochankę — przecież małżeństwem wtedy nie byli. Ten sobie pewnie pomyślał, że to taki biały odpowiednik jego pociągowej Chinki i że dobrze by je było ze sobą poznać! Ale dlaczego mówi do mnie per „pani Banning”? Czy Ed mówił mu, że się żeni? Nie przypuszczam. Łączą go wprawdzie jakieś dziwne układy z podoficerami, choćby z tym całym Rzeźnikiem, ale chyba nie na tyle, żeby im się zwierzać z osobistego życia, do cholery! Nie, pewnie plutonowy uznał, że taki tytuł się spodoba rosyjskiej kochance pana kapitana, pomoże jej poczuć się trochę lepiej niż jeszcze jedna z tysięcy rosyjskich dziwek z nansenowskimi paszportami. — A co dokładnie mieliście na myśli, plutonowy?. — Nic konkretnego w tej chwili. — Proszę, wejdźcie na chwilę, może napijemy się herbaty? Podoficer odwrócił się do kobiety i powtórzył jej zaproszenie w doskonale akcentowanym mandaryńskim. Kobieta pokręciła przecząco głową. — Przepraszam, ale czas nas goni. Najpierw szukaliśmy pani w mieszkaniu pana kapitana, czekaliśmy tam chwilę, myśląc, że pani za chwilę wróci, a dopiero potem przyjechaliśmy tu. Przed moim wyjazdem mamy jeszcze mnóstwo spraw do załatwienia. — Rozumiem. — Pomyślałem, że lepiej was obie poznam, zanim wyjadę. — Jak uważacie, plutonowy — odparła Milla, uśmiechając się do jego kobiety. Ta zachowała pokerową twarz. Plutonowy podał jej dłoń.

— Pan kapitan mówił, że panią polubię. Chciałbym, żeby pani wiedziała, że według mnie pan kapitan to najlepszy pieprzony oficer, jakiego poznałem. — Dziękuję za uznanie, plutonowy. — Pani Banning, jeżeli ktokolwiek ma szanse wyciągnąć stąd panią, to tylko pan kapitan. On na pewno coś wykombinuje. I to właśnie dlatego chciałem, żebyście się obie poznały. Czyżby Ed naprawdę myślał, że ta chińska chłopka może mi w jakikolwiek sposób pomóc? Plutonowy Zimmerman skinął jej głową, machnął ręką na Chinkę i ruszyli w stronę schodów.

7 Przed wyjazdem na nabrzeże Jangcy, z którego miała oglądać „Prezydenta Madisona” zabierającego 4. pułk piechoty morskiej w podróż do Manili poczuła nagle jakąś zupełnie niezrozumiałą chęć, żeby ubrać się w najlepsze rzeczy. Wystrojona, wyprowadziła z garażu Pontiaka na ulicę i ruszyła Bundem w kierunku portu. Po chwili zatrzymała się i przełożyła załadowanego Colta ze schowka na rękawiczki do torebki. Nie mogła ryzykować, że ktoś jej go ukradnie właśnie dzisiaj, kiedy miała zamiar z niego skorzystać. Na nabrzeżu przekonała się, że nie jest jedyną kobietą, która przybyła zobaczyć, jak jej mężczyzna — i jedyna szansa na lepszą przyszłość — odpływa w dal. Na nabrzeżu stała zwarta, zbita grupa kilkudziesięciu Chinek, wiele z mieszanymi dziećmi. Wśród nich zauważyła kilka białych twarzy, dwie też z dziećmi. Jedną z tamtych dwóch znała, zauważyła też znajomą Rosjankę wśród tych bez dzieci i założyła, że pewnie wszystkie są Rosjankami z nansenowskimi paszportami. Z tym wyrazem rozpaczy na twarzach nie mogły być nikim innym. Obok tamtej grupy kobiet stała też Chinka Zimmermana z dziećmi. Milla siedziała, śledząc całą tę scenę z samochodu, ale kiedy rzucono cumy i wielki statek ledwie wyczuwalnie zaczął się odsuwać od betonowego pirsu, coś kazało jej wysiąść i podejść do niej. Chinka skinęła jej głową, ale nie powiedziała ani słowa. Kiedy Zimmerman stojący przy relingu, pomachał im ręką, to Milla odpowiedziała mu tym samym. Chinka, Mae Su — dopiero teraz przypomniała sobie jej imię — machnęła może raz, a potem po prostu stała tam, nieruchomo jak posąg, podczas gdy statek odsuwał się od brzegu coraz bardziej. — Proszę ze mną, odwiozę panią do domu — zaoferowała się Milla. Mae Su skinęła głową, ale nadal nie powiedziała ani słowa. Prąd rzeki szybko odsunął statek na taką odległość, że mógł już bezpiecznie użyć własnych maszyn. Kiedy śruba zaczęła się kręcić, żółtobura, błotnista woda zakotłowała się pod rufą statku, z której smętnie zwisała amerykańska bandera. Teraz, gdy statek ruszył z miejsca szybciej, zaczęła się rozwijać, pokazując zebranym na nabrzeżu swe białe i czerwone pasy oraz gwiazdy na granatowym tle — symbole nadziei, której pozbawiono te kobiety i ich dzieci. Milla stała obok Mae Su, sama odprowadzając wzrokiem statek, aż do chwili, w której przestało być widać poszczególnych żołnierzy na jego pokładzie. Nie poganiała jej, rozumiała, co musi przeżywać — sama przez to przeszła dwa tygodnie wcześniej, kiedy odlatywał Ed. Kiedy „Madison” stał się tylko kształtem w oddali, Mae Su odwróciła się do niej i, nadal milcząc, wskazała głową samochód. Mieszkanie Zimmermana okazało się znacznie większe i lepiej wyposażone, niż spodziewała się Milla. Czyżby zwykły plutonowy amerykańskiej piechoty morskiej zarabiał tyle, żeby sobie na coś takiego pozwolić? A może miał jakieś inne źródło dochodu?

— Bardzo ładne mieszkanie — pochwaliła Milla, kiedy Mae Su przewijała swoje najmłodsze dziecko. — Dziękuję — Chinka odezwała się po raz pierwszy, odkąd się poznały. — Mój mąż nie ma szkół i może wygląda na prymitywa, ale tępy nie jest — przemówiła, jakby czytając w jej myślach. — Dostarczaliśmy z Erniem żołnierzom służących, którzy zajmowali się ich rzeczami w koszarach. Prowadziliśmy też inne interesy. Milla skinęła głową. — Poza tym, choć to wymagało sporego wysiłku, zrobiłam z niego niezłego pokerzystę. Z tego też mieliśmy sporo grosza na boku. — Doprawdy? — uśmiechnęła się Milla. — Będzie mi tego bardzo brakować — głos Mae Su wyrażał zaskakująco wiele emocji, jak na Chinkę. — Mieszkaliśmy tu pięć lat. — Wyjeżdża pani? — Sprzedaję wszystko i wynoszę się stąd, zanim japończycy pokażą na co ich stać. I pani radzę to samo. Milla znowu skinęła milcząco głową. — Poszliśmy do pani z Erniem, bo on tego chciał. Pomyślał, że mogłybyśmy sobie pomóc nawzajem. Coś mi się zdaje, że nie uważa pani tego za najszczęśliwszy pomysł? — Nie, dlaczego? Tylko nie bardzo wiem, jak byśmy sobie miały pomagać. — Wiele zależy od tego, ile ma pani pieniędzy. Prawdziwych pieniędzy, złota, funtów, dolarów, bo ja wiem, chyba najlepiej w złocie i kamieniach. No i ile w obecnych warunkach uda się dostać za to, co zostawił kapitan Banning. „Obecne warunki” bez wątpienia odnosiły się do tego, że w tej chwili, po wycofaniu Amerykanów, jedynymi liczącymi się nabywcami zachodnich rzeczy na rynku pozostali Chińczycy i doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że to rynek kupującego. Nigdy nie dostanie za rzeczy Eda sumy choćby zbliżonej do tego, ile są warte. Na jego Pontiaka pewnie w ogóle nie znajdzie się kupiec. Kto zapłaci uczciwe pieniądze za drogi amerykański samochód tylko po to, żeby mu go — pod takim czy innym, albo i w ogóle bez żadnych pretekstów — zabrali japończycy? — I co potem? — Z początku mam zamiar wrócić do swojej wsi. Tam mamy ciągnik, Fordsona, i małą przyczepę. Miejsca w środku jest akurat na tyle, żeby rozpalić ogień, a w nocy żeby się położyć spać. Milla wiedziała dokładnie, co Mae Su miała na myśli. Takie traktory z takimi przyczepami, kleconymi z osi od starych samochodów ze zdartymi do gołej gumy oponami, były codziennym widokiem na obrzeżach miasta. Podróżowali nimi co bogatsi uchodźcy z objętych walkami terenów. Biedniejsi mieli dwukołowe wózki zaprzężone w woły, albo sami je ciągnęli. Nagle zdała sobie sprawę, że rozmawia z tą milczącą dotąd Chinką jak równa z równą. Ta kobieta mimo swej powierzchowności tępej chłopki, wcale nie wydawała się jej teraz tak głupia, jak na początku. — A potem? — Potem chyba spróbuję zrobić tak, jak wymyślił Ernie. Pójdę na północ, a potem na zachód, spróbuję się przedostać przez Tybet do Indii, albo jeszcze dalej na północ, do Mongolii, a stamtąd przez Turkiestan do Indii. — Turkiestan? To przecież w Rosji Sowieckiej! — powiedziała Milla i w jej oczach błysnął strach. Nie, nie ma mowy. Nie mogła tam trafić. Nie siedzieli tu z rodzicami w Szanghaju dla własnej przyjemności. Ojciec nie mógł wrócić do kraju, bo by go z miejsca rozstrzelali jako białogwardyjskiego generała. Ich, jego rodzinę, czekał ten sam, albo jeszcze gorszy los — zesłanie

i katorga w warunkach, przy których carska katorga jawiła się niemal jak luksusowy urlop. Tu nie mieli tylko obywatelstwa i byli traktowani jak śmiecie — ale jednak ludzkie śmiecie. Tam byliby tylko śmieciem w zawiei historii, nikt by nie zważał na ich człowieczeństwo. Przejście radzieckiej granicy w jakimkolwiek punkcie równało się wyrokowi śmierci, wykonanemu na miejscu. — Turkiestan to Turkiestan — upierała się Mae Su. — Do Rosji stamtąd daleko. Na tyle, że jak się posmaruje gdzie trzeba, nadal można się stamtąd przedostać do Afganistanu i do Indii. Złoto otwiera nie takie granice. — Ale dlaczego do Indii? — Ernie mówił, że mam znaleźć amerykański konsulat i dać im nasze ślubne papiery i jego oświadczenie, że jest ojcem naszych dzieci. Może będą nam mogli w jakiś sposób pomóc. Pani pewnie pomogą, jest pani żoną amerykańskiego oficera. Rzeczywiście, jestem, przyznała w duchu zaskoczona Milla. Ach, to o to chodziło! To Zimmerman miał na myśli mówiąc o „wzajemnej pomocy”! Jej jako żonie oficera nie będą mogli odmówić pomocy, a wtedy może pomogą Mae Su i ich dzieciom! — Pieniędzy mam tylko dla nas. Jeśli chce pani jechać ze mną, będzie pani musiała mieć swoje, a może nawet podzielić się ze mną tym, co pani zdoła zebrać. — Mam trochę pieniędzy. Wszystko, co mój mąż tu miał i jeszcze trochę własnych. No i samochód, meble, jakieś rzeczy. Dużo to ja chyba za to nie dostanę… Rany boskie, to brzmi tak, jakbym naprawdę miała zamiar jechać z tą kobietą przyczepką do jakiejś dziury na końcu Chin i zawierzyć jej wszystko, co mam na świecie! Z drugiej strony ona sprawia wrażenie, że wie co robi. Poza tym, jaki mam wybór? Zostać tu i umilać odpoczynek jakiemuś japońskiemu oficerowi, albo kompanii jego żołnierzy? Palnąć sobie w łeb i skończyć z tym wszystkim raz na zawsze, tu i teraz? — Jeśli pani chce, mogę się zająć sprzedażą rzeczy. Znam ludzi, którzy się tym zajmują, a poza tym, bez obrazy, po chińsku mówi pani bardzo dobrze, ale za Chinkę raczej pani uchodzić nie może. Ze mną może będą inaczej rozmawiać. — Naprawdę mogłaby się pani się tym zająć? — zapytała Milla. Nie ulegało wątpliwości, że tamtej uda się wytargować znacznie więcej, niż jej. — To długa i niebezpieczna podróż. Na tę wyprawę będziemy potrzebowały broni. Ja mam śrutówkę i pistolet. Ernie przyniósł mi je ze zbrojowni pułku, kiedy się pakowali. A pani? Umie pani strzelać? Ma pani jakąś broń? — Mąż zostawił mi pistolet. Mae Su skinęła głową. — Wie pani, jak się nim posługiwać? W razie czego będzie pani umiała go użyć? — Ojciec nauczył mnie strzelać, jak skończyłam dziesięć lat. — To się może naprawdę przydać. A co do rzeczy, gdyby mi pani dała klucze do mieszkania kapitana, a potem została u mnie i popilnowała dzieci, to mogłabym się tym zająć już teraz. — Doskonale. Tylko zanim to zrobimy, chciałabym poprosić jeszcze o coś. Mamy ze sobą spędzić w przyszłości sporo czasu, więc może byśmy sobie mówiły po imieniu, Mae Su? Mae Su w odpowiedzi po raz pierwszy się uśmiechnęła i wzięła klucze. Kiedy wyszła, Milla wsadziła rękę do torebki i, gładząc kolbę Colta, zastanawiała się, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy Eda Banninga.

I 1 Apartament 4C, DuPont Circle 303, Waszyngton, 8 lutego 1943 roku, 9.05 Czternaście miesięcy później, na drugim końcu świata, major Edward j. Banning otworzył oczy, zbudzony dzwonkiem telefonu. Poza natrętnym dzwonkiem zauważył od razu coś jeszcze — był sam w łóżku. Kiedy usiadł na brzegu łóżka i sięgnął po słuchawkę, spojrzał na zegarek. No tak, Carolyn mówiła, że choćby się paliło i waliło, musiała dziś pójść do pracy. W tym przypadku oznaczało to konieczność złapania porannego pociągu do Nowego Jorku o 6.05. Musiała się po cichu wyślizgnąć z łóżka o piątej, ubrać po ciemku, żeby go nie obudzić i iść łapać ten cholerny pociąg. To była typowa dla niej uprzejmość, był jej za nią wdzięczny, a jednocześnie żałował, że rozstali się w ten sposób. Zawsze, kiedy była dla niego miła, czuł się jak świnia. Od samego początku wiedziała o Milli i zdawała sobie sprawę z tymczasowości ich romansu. Carolyn naprawdę zasługiwała na coś lepszego. Mogli sobie do upadłego prawić androny o tym, że są „dorosłymi ludźmi”, że ich związek jest „otwarty” — cokolwiek to mogło znaczyć — ale naga prawda była tak, że brał od niej, co chciał, nic w zamian nie dając. — Cholera! — zaklął, stawiając rozgrzaną pod kołdrą stopę na zimnej podłodze. Podniósł słuchawkę. Ciekawe kto to? Przecież miał dzień wolny, dopiero co o północy skończył służbę w centrali kryptograficznej i miał się zameldować z powrotem dopiero jutro o ósmej. Tak chciał ten dzień spędzić z Carolyn. — Liberty 4–3433 — powiedział do słuchawki. W jego jednostce. Biurze Analiz Zarządzania Dowództwa Piechoty Morskiej przyjęto zasadę odpowiadania na telefony właśnie w ten sposób, zarówno w pracy, jak i „na kwaterze”, czyli w domu. Dzięki temu, jeśli ktoś niepowołany wykręcił ten numer — pomyłkowo, czy umyślnie — nie otrzymywał żadnej informacji poza tym, co już wiedział, czyli jaki numer wybrał. — Przepraszam, że ci to robię, Ed — usłyszał w słuchawce głos swojego szefa, pułkownika F.L. Rickabee’ego, zwanego Fritzem, zastępcy dowódcy Biura. Zwykle nie tracił czasu na powitania, tylko od razu przechodził do sedna, jeśli, tak jak teraz, mówił coś od siebie, to naprawdę w to wierzył. Ed znał go jeszcze sprzed wojny, a odkąd ewakuowano go wraz z rannymi z Filipin, został przydzielony do Biura. Była to jednostka o której bardzo mało się mówiło w Korpusie — bo nie było to dobrze widziane i mogło się skończyć dla zbyt rozmownego w bardzo nieprzyjemny sposób. Nazwa została umyślnie dobrana tak, żeby niezorientowanego skierować na niewłaściwe tory. W rzeczywistości Biuro nie miało nic wspólnego ani z zarządzaniem, ani z analizami. Zajmowało się wywiadem i organizacją tajnych operacji na tyłach przeciwnika, co usprawiedliwiało te niezwykłe środki ostrożności. Biuro umiejscowione było w strukturze Dowództwa Piechoty Morskiej w równie niezwykły sposób — choć Dowództwo zapewniało mu wikt i opierunek, podlegało bezpośrednio sekretarzowi — O, nie! — Jednego z marynarzyków brzuszek rozbolał. — Kiedy mam przyjechać?

— Zaraz. Samochód już jedzie. — Jasna cholera! — „Jasna cholera”? A cóż to za odpowiedź? — Tak jest, panie pułkowniku. Zaraz będę gotów. — No, to już lepiej — mruknął pułkownik i w słuchawce zapadła cisza. Banning odłożył ją na widełki i nagi pomaszerował do łazienki, pod prysznic. Pięć minut później wyszedł z niej ogolony — dawno temu nauczył się oszczędzać czas goląc się i myjąc zęby pod prysznicem. Szybko się wytarł i przy umywalce zatrzymał się już tylko po to, żeby prysnąć na twarz trochę wody kolońskiej. I wtedy przypomniał sobie, że jego świeży mundur przynieśli wieczorem z pralni, a stary zawinięty w torbę czekał na wyniesienie do pralni dziś. Podszedł do szafy i wyjął z niej świeży mundur, wciąż zapakowany na wieszaku w papierowy pokrowiec. Rozerwał papier i rozłożył kurtkę na łóżku, sięgając do nocnego stolika, na którym leżały wszystkie odznaki i baretki, które musiał teraz przypiąć. Używając palca jako linijki szybko i sprawnie umieszczał je we właściwych miejscach. Baretek nie było zbyt wiele, ale Srebrna Gwiazda, Medal za Służbę na Dalekowschodnim Teatrze Działań Wojennych i Fioletowe Serce z okuciem za powtórne nadanie wystarczały, żeby tyłowym dekownikom pokazać ich właściwe miejsce. Kiedy skończył z kurtką, sięgnął na wieszak po świeżą, sztywną od krochmalu koszulę khaki. Znalazł dziurki w kołnierzyku i przypiął oznaki swego stopnia, złote słoneczka. Zarzucił koszulę na grzbiet, zapiął ją i zawiązał krawat. Kiedy już uporał się z tym, wciągnął spodnie. Przeciągając pasek przez szlufki, założył nań kaburę, która wisiała wewnątrz stanu spodni, na plecach. Wepchnął do niej pistolet. Colta wzór 1911A1 kalibru 11,43 mm, i założył kurtkę, zakrywając sterczącą ze spodni kolbę. Całość, od odebrania telefonu do zejścia na chodnik, gdzie już czekał jasnozielony Plymouth, zajęła mu trochę ponad 11 minut. Samochód miał cywilne numery, ale kierowca, żylasty trzydziestoparolatek oparty o zderzak, miał na sobie mundur sierżanta technicznego piechoty morskiej. To, że był umundurowany, powiedziało Banningowi, że kiedy przyszło wezwanie z działu kryptologii w biurze pewnie akurat nie było nikogo po cywilnemu. To musiało być coś naprawdę pilnego, skoro nie było czasu nikogo innego ściągnąć, albo chociaż przebrać sierżanta. Zasadą było bowiem, że nieoznakowane samochody prowadzą kierowcy po cywilnemu. Na widok majora kierowca wyprostował się i otworzył tylne drzwi. — Dzień dobry, panie majorze. — Jak dla kogo — burknął Banning w odpowiedzi, oddając salut. — Pan pułkownik uprzedzał, że mogę pana zastać nie w humorze — uśmiechnął się sierżant, zajmując swoje miejsce. — Dziewięć godzin temu wyszedłem z tej pieprzonej nory i teraz znowu osiem godzin! — Straszna rzecz ta wojna, nie, panie majorze? — Rutterman, może się ode mnie odpieprzcie, co? Sierżant Rutterman roześmiał się i włączył silnik. Banning nie odezwał się ani słowem przez całą drogę do budynku Departamentu Marynarki, gdzie wysiadł. Był jak gradowa chmura. Teraz jeszcze czekała go czterokrotna kontrola dokumentów, zanim wreszcie dotarł do swego miejsca służby. Pierwsza, przy wejściu, była prowadzona mniej więcej na odczepnego, wartownikowi wystarczyło, że miał legitymację oficerską i nawet się jej zbyt dokładnie nie przyjrzał. Za drugim razem, przy zejściu z parteru do podziemi, musiał już oprócz legitymacji pokazać specjalną przepustkę uprawniającą do wejścia na teren zastrzeżony. Po dokładnym obejrzeniu obu dokumentów, pozwolono mu wejść do windy, którą zjechał na drugi poziom podziemi. Ledwie tam dotarł, czekała na niego trzecia bramka, obsadzona przez uzbrojonych w pistolety maszynowe bosmanmatów, z których jeden ponownie obejrzał jego przepustkę i porównał jego twarz i zdjęcie

w przepustce ze zdjęciem umieszczonym na karcie w szafie kartotekowej przy zajmowanym przez nich kontuarze. Usatysfakcjonowani Wynikiem kontroli, otworzyli przed nim ciężkie stalowe drzwi, za którymi czekał kolejny komitet powitalny, złożony z chorążego i starszego bosmana sztabowego. Za ich biurkiem widać było wielkie ciężkie stalowe drzwi, które wyglądały jak wejście do skarbca w banku. Obaj doskonale znali Banninga z widzenia, z chorążym nieraz popijali po służbie w kantynie, a mimo to kontrola dokumentów nie ustępowała skrupulatnością żadnej z dotychczasowych. Kiedy już upewnili się, że zdjęcia w dokumentach odpowiadają kontrolnym na kolejnej karcie kartotekowej, a jego podpis zgodny jest z kartą wzorów podpisów, kazali mu jeszcze podać hasło. Dopiero teraz, po wymianie hasła i odzewu, chorąży poprosił, żeby Banning się odwrócił, a bosman zajął się wybieraniem kombinacji na obu zamkach drzwi. — Cóż za niespodzianka, panie majorze. Stęsknił się pan za nami? — zażartował chorąży. Banning nie był w nastroju do żartów. — On tam jest? — Czeka już na pana, majorze. Na drzwiach nie było żadnych tabliczek, ani napisów i mało kto, nawet z pracujących w budynku, wiedział o istnieniu znajdującego się za nimi „Pomieszczenia łączności specjalnej”. A nawet z tych, którzy wiedzieli, znikoma mniejszość zdawała sobie sprawę z tego, co naprawdę odbywa się za tymi wszystkimi posterunkami i drzwiami. Fakt złamania części japońskich szyfrów, mających chronić przed podsłuchem korespondencję radiową między Cesarskim Sztabem Generalnym, armią i marynarką, oraz szyfru dyplomatycznego, był jedną z najlepiej strzeżonych tajemnic wojny. Większość ludzi, którzy się tym zajmowali, należało do Marynarki Stanów Zjednoczonych, ale nie wszyscy, jednym z takich wyjątków był major Hon Song Do, Amerykanin koreańskiego pochodzenia, oficer Służby Łączności Armii Stanów Zjednoczonych, przed wojną wybijający się młody matematyk. Przechwycone i odszyfrowane materiały japońskie szyfrowano ponownie szyframi amerykańskimi i opatrywano klauzulą ŚCIŚLE TAJNE — MAGIA. Magia była oknem na japońskie zamierzenia i plany, które dawało najwyższym dowódcom amerykańskim przewagę nad wrogiem, której nic nie było w stanie zastąpić. Złamanie szyfrów służyło zresztą nie tylko poznawaniu intencji samych Japończyków — japońscy ambasadorowie w Berlinie i Rzymie składali swym przełożonym w Tokio raporty,. Bardzo wartościowe były zwłaszcza raporty z Berlina, gdyż Hitler dopuszczał Japończyków do zaskakująco wielu sekretów III Rzeszy. Gdyby japończycy powzięli choćby podejrzenia co do zagrożenia bezpieczeństwa swojej korespondencji, to okno zatrzasnęłoby się z hukiem. By tego uniknąć, lista osób dopuszczonych w całej Ameryce i na świecie do tej tajemnicy nad tajemnicami liczyła zaledwie kilkadziesiąt nazwisk. Otwierało ją nazwisko prezydenta Roosevelta i jego najbliższych współpracowników: szefa sztabu prezydenta admirała Leahy’ego, szefa operacji morskich admirała Kinga, szefa sztabu Armii generała Marshalla, dowódców poszczególnych teatrów działań wojennych: TDW Pacyfiku admirała Nimitza, TDW Południowo — Zachodniego Pacyfiku generała MacArthura, dalej szły coraz niższe rangi, aż wreszcie lista dochodziła do majorów Hona i Banninga, a zamykał ją podporucznik George F. Hart, adiutant dowódcy Biura Analiz Zarządzania Dowództwa Piechoty Morskiej generała Pickeringa. Odkąd tylko zaczęła funkcjonować specjalna sieć łączności, stworzona, by przesyłać nią materiały Magii, najwyżsi dowódcy mający do niej dostęp, odkryli, że nadaje się ona doskonale do dyskretnego i szybkiego komunikowania się między sobą. Po początkowo nieśmiałych próbach wykorzystywania jej do tych celów, prezydent dał zły przykład, którzy wszyscy zaczęli

naśladować i obecnie w sieci Magii krążyło więcej wiadomości poszczególnych jej użytkowników, niż przechwyconych japońskich depesz. — Proszę, panie majorze — powiedział bosman, otwierając drzwi. Banning wszedł, jak zwykle oglądając się, czy zamykane tuż za jego plecami drzwi nie przytrzasną go. Zamknęły się z głuchym łoskotem, zazgrzytały zasuwane rygle. Wewnątrz pomieszczenia znajdowały się dwa biurka z krzesłami o prostych oparciach i sejf. Na jednym z biurek stała maszyna szyfrująca, na drugim maszyna do pisania i trzy telefony — dwa czarne z tarczami i jeden czerwony bez. Na krześle przy biurku z telefonami siedział komandor podporucznik ze srebrnymi sznurami adiutanckimi i oznaką adiutanta Zwierzchnika Sił Zbrojnych. Parciany pas z kaburą, z której sterczała kolba pistoletu, dziwnie kontrastował z białym galowym mundurem. — Dzień dobry, panie komandorze — przywitał go Banning. Resztki złudzeń co do prześladującego go pecha rozwiały się jak sen złoty. Akurat tego palanta jeszcze dziś potrzebował! Widział go już kilkanaście razy i nie polubił ani trochę. Facet trochę za bardzo wczuwał się w rolę, puszył się jakby miał do tego jakiś powód — w końcu nie był prezydentem, a tylko biegał dla niego na posyłki. Byli w równych stopniach z Banningiem, a mimo to zawsze traktował go protekcjonalnie i o wszystko miał pretensje. — Zdaje się, że dyżur w tym pomieszczeniu według regulaminu powinien być prowadzony przez okrągłą dobę, majorze. Banning spojrzał na niego i przez chwilę miał kłopoty z tym, żeby się opanować. — I zwykle jest prowadzony, komandorze — odparł tak spokojnie, jak go tylko na to było stać tego ranka — chyba że, tak jak dzisiaj, jakiegoś marynarzyka brzuszek rozboli i trzeba wzywać zastępstwo z piechoty morskiej. Komandor nieco spuścił z tonu, ale nie na długo. — Poza tym dyżurny powinien być uzbrojony. Regulamin wyraźnie o tym stanowi. — Jestem uzbrojony. Wystarczy panu moje słowo honoru, czy mam pokazać pistolet? Komandor najwyraźniej w świecie nie miał zamiaru odmówić sobie satysfakcji przyłapania rozmówcy na działaniu sprzecznym z regulaminem, ale zdaje się, że w końcu zauważył w jak podłym jest nastroju i odpuścił sobie dalszą konfrontację. Banning nie pozostawił zresztą co do tego wątpliwości. — Ma pan wiadomość, komandorze? Czas ucieka. Komandor uznał swoją porażkę i zajął się odpinaniem kajdanek, którymi miał przypiętą do nadgarstka teczkę. Odpiętą teczkę położył na biurku, po czym zajął się szyfrowymi zamkami. Z otwartej teczki wyjął dużą szarą kopertę bez żadnych napisów. Klapa koperty zaklejona była paskiem papieru w taki sposób, że nie dawało się jej otworzyć bez rozerwania go. Żeby to zapewnić, pasek był na środku perforowany. Wraz z kopertą komandor podał mu formularz, na którym Banning pokwitował odebranie przesyłki, wpisując nazwisko, stopień, datę i godzinę. Major bez słowa oddał formularz komandorowi, po czym podniósł słuchawkę jednego z czarnych telefonów, wykręcił dwie cyfry i powiedział: — Otwierajcie, bosmanie. Doszedł ich łoskot odsuwających się rygli i drzwi uchyliły się. Komandor, dotknięty tym niedwuznacznym wyproszeniem za drzwi, wyszedł bez słowa pożegnania. Kiedy drzwi z powrotem się zamknęły, pozostawiając go samego, Banning rozerwał kopertę. Wewnątrz zawierała ona drugą, niemal tej samej wielkości, z czterema czerwonymi stemplami ŚCIŚLE TAJNE w rogach, zaklejoną przezroczystą taśmą z czerwonymi nadrukami tej samej treści. Taśma trzymała tak mocno, że musiał ją przeciąć scyzorykiem, żeby otworzyć kopertę, uważając, by nie uszkodzić zawartości. Wreszcie mógł wyjąć z niej kilka kartek papieru

maszynowego z papeterii Białego Domu. Tekst był podpisany przez admirała Williama Leahy’ego, szefa sztabu Zwierzchnika Sił Zbrojnych. Każda nosiła u góry napis: ŚCIŚLE TAJNE KOPIA 2 Z 2 TRANSMISJA KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE Banning przeczytał wiadomość i z wrażenia opadł na krzesło. — Jasna cholera! — mruknął pod nosem, sięgając po słuchawkę czarnego telefonu i wykręcając z pamięci numer. — Liberty 3–2908 — rozległ się w słuchawce znajomy głos. — Panie pułkowniku, lepiej, żeby pan tu przyszedł. Zaraz. W słuchawce zapadła na chwilę cisza, kiedy pułkownik Rickabee zastanawiał się nad odpowiedzią. — Idę — odparł w końcu i odłożył słuchawkę. Banning położył depeszę na papierze Białego Domu koło maszyny szyfrującej, wprowadził odpowiednie nastawy do mechanizmu i zaczął stukać w klawisze urządzenia przypominającego teleks. Ze szczeliny na górze obudowy zaczęła się wysuwać wstęga papieru teleksowego pokryta pięcioliterowymi blokami przypadkowo dobranych liter. Kiedy skończył pisać, oderwał wydruk i położył go na oryginale wiadomości. Potem przerzucił kilka przełączników i zaczął pisać od nowa, tym razem wstukując pięcioliterowe grupy. Według obowiązującej procedury, wiadomości Magii przed wysłaniem sprawdzał szyfrant. W tym celu używając maszyny szyfrującej rozszyfrowywał przed chwilą zaszyfrowaną wiadomość, by porównać obie i zapobiec ewentualnym zniekształceniom na skutek błędów przy przepisywaniu. Kiedy teraz wpisywał grupy szyfrowe z powrotem do maszyny, ze szczeliny na górze maszyny wysuwała się wstęga papieru teleksowego z tekstem depeszy. Trwało to sporo czasu i Banning jeszcze stukał w klawisze, kiedy łoskot rygli obwieścił przybycie pułkownika Rickabee. — Już kończę, panie pułkowniku. Rickabee poczekał, aż skończy pisać, nie popędzając go i nie zagadując, by nie przeszkadzać mu w pracy. A potem wziął wydruk tekstu depeszy i porównywał z oryginałem, który major odczytywał na głos. ŚCIŚLE TAJNE KOPIA 2 Z 2 TRANSMISJA KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE BIAŁY DOM WASZ 0900 8LUT43 KANAŁEM SPECJALNYM Do: Głównodowodzący FLO.PAC gen. Douglas Macarthur Osobista od prezydenta do gen. MacArthura Douglas, jestem pewien, że na to o czym piszę poniżej, któryś z nas powinien był wpaść już bardzo dawno temu. Byłbym wdzięczny za przekazanie tego jak najszybciej w ręce Fleminga Pickeringa.

Eleanor przyłącza się do moich najserdeczniejszych pozdrowień dla ciebie i Jean. Jak zwykle z poważaniem, Franklin KONIEC OSOBISTEJ OD PREZYDENTA DO GEN. MACARTHUBA OSOBISTA OD PREZYDENTA DO GEN. BRYG. FLEMINGA PICKERINGA Fleming, pozwól mi najpierw wyrazić wielki podziw dla sposobu w jaki twoi ludzie przeprowadzili operację nawiązania kontaktu z Wendellem Fertigiem na Filipinach, a także wielkie zadowolenie z faktu, że towarzysz broni Jimmy’ego z Makin kapitan McCoy i jego ludzie zostali tak pomyślnie ewakuowani. Przekaż proszę moje serdeczne pozdrowienia i podziękowania za dobrze wykonaną robotę wszystkim, którzy brali w tym udział. Z żalem stwierdzam, że aż do dosłownie ostatniego wieczora nikt z nas nie widział najprostszego I zdawałoby się oczywistego rozwiązania naszych problemów z działaniami OSS na Pacyfiku. Nigdy oczywiście nawet nie myślałem o tym, żeby wykorzystywać swoją przewagę I obejść zrozumiałe obiekcje adm. Nimitza czy gen. MacArthura przed dopuszczeniem na ich obszar operacyjny jakichś intruzów oraz ich obaw, że mogliby oni przeszkadzać w ich działaniach. Na ich miejscu zapewne sam bym takie obawy żywił. By tego uniknąć, potrzeba kogoś, kto cieszy się pełnym i wzajemnym szacunkiem oraz zaufaniem zarówno adm. Nimitza i gen. MacArthura, jak i dyrektora Donovana. Aż do ostatniego wieczora czarno widziałem perspektywy znalezienia takiego człowieka. I właśnie wczoraj w czasie kolacji z naszym wspólnym znajomym senatorem Fowlerem doznałem objawienia. Taki człowiek stał przecież przede mną I przed nami wszystkimi od dawna. To ty, Fleming. Wydałem dziś dekret mianujący cię na stanowisko zastępcy dyrektora Biura Służb Strategicznych do spraw operacji na Pacyfiku. Jestem pewien, że zarówno gen. MacArthur, jak adm. Nimitz przyjmą tę nominację równie entuzjastycznie, jak przyjął ją dyrektor Donovan. Poleciłem ponadto adm. Leahy’emu przenieść w ślad za tobą wszystkich ludzi I sprzęt jakim posługiwał się w Australii 14. Oddział Wydzielony piechoty morskiej. Adm. Leahy otrzymał też polecenie załatwienia przeniesienia wszelkich innych osób, które uznasz za niezbędne do pełnienia nowych obowiązków. Będziesz teraz wprawdzie podlegał bezpośrednio dyrektorowi Donovanowi, ale zapewniam cię, że moje drzwi jak zawsze stoją przed tobą otworem. Nie mogę się już doczekać omawiania z tobą planów dalszych działań, kiedy tylko uznasz, że będziesz w stanie opuścić Brisbane. Z najserdeczniejszymi pozdrowieniami, Franklin

KONIEC OSOBISTEJ OD PREZYDENTA DO GEN. BRYG. PICKERINGA Z ROZKAZU LEAHY, ADM. SZEF SZTABU ZWIERZCHNIKA SIŁ ZBROJNYCH ŚCIŚLE TAJNE

Kiedy doczytali do końca, Banning ze zdumieniem usłyszał swego szefa, który — zdarzenie bez precedensu w dotychczasowej i’:h znajomości — nie zdołał zapanować nad emocjami. — O jasna cholera! — Tak jest, panie pułkowniku. Mnie też przyszło na myśl coś w tym rodzaju. — Zabierz to do wysłania, Ed. Ja się zajmę zniszczeniem brudnopisu. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł Banning, sięgając po słuchawkę telefonu.

2 Gabinet Głównodowodzącego Sojuszniczych Sił Zbrojnych na Obszarze Południowo–Zachodniego Pacyfiku, Brisbane, Australia, 8 lutego 1943 roku, 15.05 Żandarm pilnujący wejścia do sekretariatu z daleka uśmiechnął się do zbliżającego się do wejścia oficera łączności i machnięciem ręki zbył jego próbę sięgania do kieszeni po przepustkę. Major Hon Song Do cieszył się sympatią większości żołnierzy i podoficerów służących w dowództwie. Nie tylko traktował ich jak istoty ludzkie, z czym niektórzy jego koledzy mieli problemy, ale jeszcze był nie lubiany przez większość sztywniaków z gwardii pałacowej Generała, co już było najwyższą formą rekomendacji. — Jak leci, sierżancie? — zagadnął mijanego żandarma Pluto. Kontrast między wyglądem majora (skośnooki żółtek) a jego posturą (goryl Magilla to przy nim chuchro) i tembrem głosu (sznapsbaryton z irlandzkim akcentem z Bostonu) nie przestawał ich bawić nawet po kilku miesiącach widywania go niemal codziennie. Mówiono, że podobno był przed wojną doktorem na MIT i gdyby się nie zgłosił na ochotnika do Armii po Pearl Harbor, zostałby już dawno profesorem. Zwykle, tak jak teraz, przychodził do gabinetu MacArthura dźwigając znoszoną skórzaną teczkę, przypiętą do nadgarstka kajdankami. Dolną kieszeń kurtki munduru wypychał mu kanciasty kształt pistoletu. Zanim by po niego sięgnął, już by go załatwili, pomyślał sierżant. Tylko kto by tu, w tym ufortyfikowanym budynku miał atakować kuriera? Ale regulamin to regulamin. Ma mieć broń, to ma. — W dechę, panie majorze — odparł z uśmiechem wartownik. Major nacisnął klamkę i znalazł się w sekretariacie gabinetu Głównodowodzącego. Podszedł do dużego biurka naprzeciw drzwi. Siedział za nim oficer w stopniu podpułkownika z oznakami adiutanta czterogwiazdkowego generała — Dzień dobry, panie pułkowniku. Przyniosłem specjalną dla Głównodowodzącego. Podpułkownik Huff podniósł na chwilę wzrok znad maszynopisu, nad którym pracował. Wydawało się, że kompletnie zignorował to, co powiedział major. Kiedy już wreszcie jego vyniosłe milczenie zaczynało się robić obraźliwe, przemówił, nie podnosząc oczu znad biurka. — Zobaczę, czy Głównodowodzący będzie mógł pana przyjąć, majorze. Pieprzysz, Sid, jak zwykle, pomyślał Hon. I doskonale zdajesz sobie z tego sprawę.

Obaj wiemy, że El Supremo na sam dźwięk słowa „specjalna” rzuca w kąt wszystkie inne zajęcia. — Dziękuję, panie pułkowniku. Właściwie nie miał pojęcia, dlaczego ten dupek tak go nie cierpi. Może dlatego, że był Azjatą? Czy to jego wina, że cesarz Japonii jest równie żółty i skośnooki jak on, potomek rodziny koreańskich imigrantów, od dwóch pokoleń osiadłej na Hawajach, z łaski Kongresu oficer i dżentelmen? A może to tylko odprysk niechęci do jego przełożonego, od czasu gdy przeniesiono go do służby w Biurze Analiz Zarządzania Piechoty Morskiej? Dyrektor Biura, generał brygady Fleming Pickering, miał podpułkownika Huffa za nic i nie omieszkał mu tego kilka razy wyraźnie zakomunikować. Prawdopodobnie jednak chodziło o brydża. Co najmniej raz w tygodniu major Hon zasiadał przy zielonym stoliku wraz z państwem MacArthurami, którzy oboje mówili do niego per „Pluto”. To, a zwłaszcza fakt, że Huffa nikt do tego stolika nie zapraszał od czasu, gdy się któregoś razu zbłaźnił przegrywając robra niemal do zera, głęboko obrażało jego poczucie służbowej przyzwoitości, jakże to, rezerwista, co gorsze jakiś uniwersytecki mędrek, przy jednym stole z cesarską parą, a on, zawodowy oficer, wierny sługa przez całą filipińską odyseję, na aucie? To głęboko raniło wszystko, w co wierzył pułkownik Huff. Adiutant wstał zza biurka, podszedł do drzwi gabinetu, zastukał w nie, po czym nie czekając na odpowiedź wszedł i zamknął je za sobą. Kiedy znowu się otworzyły po chwili, zanim zdążył otworzyć usta, z wnętrza gabinetu wyręczył go głos samego pryncypała: — Wchodź, Pluto. Major Hon przepchnął się obok stojącego w drzwiach Huffa i wszedł do gabinetu. — Dzień dobry, panie generale — powiedział, stając na baczność. Generał armii Douglas MacArthur siedział za nakrytym mapą biurkiem jak zwykle w swoich spranym mundurze khaki. Na blacie leżał też gruby plik maszynopisów w okładce z nadrukiem ŚCIŚLE TAJNE, zapewne plan jakiejś operacji. — Witaj, Pluto. Postaw to na stole — trzymanym w dłoni długim, cienkim cygarem wskazał na teczkę w ręku majora. — Przypuszczam, że nie masz tam dla odmiany żadnych dobrych wieści? — Obawiam się, że przynoszę coś, co na pierwszy rzut oka wygląda na fatalne wiadomości, panie generale. Huff miał minę, jakby Pluto zrobił mu krzywdę. Pluto postawił teczkę na stole, odpiął kajdanki i zajął się otwieraniem kłódki, na którą zamknięta była teczka. Odpiął klapę i wyjął z wnętrza oznaczoną stemplami ŚCIŚLE TAJNE kopertę. Podał ją MacArthurowi, który skinął głową w podzięce. Generał rozerwał kopertę i przeczytał dwie kartki, które z niej wyjął. — Rozumiem, co miałeś na myśli — powiedział po chwili, drapiąc się w podbródek. — Jasne, że tak powiem, cholera! Panowie wybaczą. — Tak jest, panie generale. Właśnie też coś takiego na początku pomyślałem. — Kątem oka rzucił na Huffa, który wyglądał, jakby miał za chwilę wyskoczyć ze skóry z ciekawości. A może to dlatego mnie nie lubi? Bo wiem wiele rzeczy, o których on się nigdy nie dowie, jeśli El Supremo w swojej niezmierzonej łaskawości mu nie powie? W całym dowództwie, oznaczonym bizantyjskim skrótem NDPDZACHPAC, było tylko dwóch oficerów, którym australijska placówka Biura Analiz Zarządzania miała prawo przekazywać depesze z gryfem Magia — MacArthur i jego Szef wywiadu. Generał Willoughby*. Obiegiem tych *

Charles A. Willoughby (1892–1972) — właśc. Karl Weidenbach, naturalizowany w roku 1910 Amerykanin niemieckiego pochodzenia. W Armii Stanów Zjednoczonych od 1910 r. Po ukończeniu przeróżnych szkól

depesz rządziła piechota morska w osobach generała Pickeringa, majora Hon Song Do (Służba Łączności Armii Stanów Zjednoczonych, czasowo oddelegowanego do Biura Analiz Zarządzania) oraz poruczników Moore’a i Harta.

*** Major miał z nich wszystkich najdłużej do czynienia z Magią, był jednym z grona tych, którzy złamali japońskie szyfry. To właśnie dlatego po wybuchu wojny poszedł do Armii i został oficerem. Jeszcze przed wojną, jako doktor matematyki na MIT zajmował się tworzeniem teoretycznych modeli, którymi posługiwali się kryptolodzy do łamania japońskich szyfrów. Po wybuchu wojny odkryto także jego talenty lingwistyczne — biegle władał japońskim, koreańskim i kilkoma chińskimi dialektami. Z Nowej Anglii wysłano go więc do domu, na Hawaje, by pracował przy analizie przechwyconych depesz, a tam wypatrzył go MacArthur i ściągnął do siebie, by tu, w Australii, zajmował się tym samym w uzupełnieniu swoich zadań oficera łączności specjalnej. Jakiś czas po jego przybyciu z Ameryki dojechał tu — wówczas jako komandor Marynarki — Fleming Pickering. Był osobistym wysłannikiem sekretarza Marynarki Franka Knoxa, a jego obowiązki gwardia pałacowa, nie owijając w bawełnę, interpretowała jako przeszpiegi. Pickering rzeczywiście zajmował się dostarczaniem swemu przełożonemu informacji, ale jego depesze „kanałem specjalnym” (które przechodziły przez ręce Pluta, który je szyfrował) zawierały nie tylko raporty na temat sytuacji na dworze El Supremo. Pickering zajmował się przede wszystkim przekazywaniem sekretarzowi prawdziwego obrazu sytuacji na Pacyfiku. Prawdziwego w odróżnieniu od obrazu przekazywanego Knoxowi przez jego podwładnych, wygładzających swoje potknięcia. Bardzo mu się spodobały te raporty, pisane żywym stylem niemal listów z wycieczki, zawierające wiele zjadliwych i szczerych opinii, które Pluto podzielał. Zaprzyjaźnili się i Pluto coraz więcej pracował dla niego, aż wreszcie kiedy odpowiedzialność za Magię w Australii objęło Biuro Analiz Zarządzania, a na jego czele stanął Pickering tym razem w stopniu generała brygady piechoty morskiej, przeniósł do niego i Hona. W skład placówki Biura wchodziło jeszcze dwóch oficerów z dopuszczeniem do Magii: porucznik Moore i podporucznik Hart. Moore był analitykiem wywiadu. Urodził się i wychowywał w Japonii, gdzie jego rodzice prowadzili protestancką misję. Tam chodził do szkoły i studiował na Uniwersytecie Tokijskim, skąd wyniósł dogłębną znajomość japońskiej kultury i sposobu myślenia. Jego znajomość zagadnień dekryptażu była jednak jedynie mechanicznej natury: kiedy przyszła depesza, wiedział jak ją odszyfrować i nic ponadto. Nie miał pojęcia o tym, w jaki sposób wyższa matematyka umożliwiła odczytanie pierwotnego tekstu. Podporucznik Hart, przed wojną detektyw obyczajówki w St. Louis, miał o tym wszystkim jeszcze mniejsze pojęcie. Jedynym powodem, dla którego dopuszczono go do Magii była wygoda — dzięki temu mieli

wojskowych i studiów na Uniwersytecie Kansas, w 1916 r. promowany na podporucznika i skierowany do Szkoły Dowodzenia i Sztabu Generalnego, oraz Akademii Wojennej Armii Stanów Zjednoczonych. W 1917 r. wysłany do Francji z Amerykańskim Korpusem Ekspedycyjnym, gdzie poznał MacArthura. Z racji ukończonego szkolenia lotniczego, po wojnie z ramienia Armii zajmował się organizacją poczty lotniczej. W latach 20. i 30. służył w służbie dyplomatycznej Armii, w ataszatach wojskowych przy amerykańskich ambasadach w wielu krajach Ameryki Łacińskiej. W 1940 r. odkomenderowany na Filipiny, w lipcu 1941 r. po powrocie MacArthura do służby czynnej obejmuje stanowisko szefa jego sekcji wywiadu i pozostaje na nim aż do ostatecznego odesłania MacArthura na emeryturę z Korei w roku 1951. Był jedynym członkiem „Bandy z Bataanu”, któremu udało się utrzymać tak blisko tronu przez tyle lat [przyp. tłum.].

trzeciego zmiennika na dyżury przy maszynie szyfrującej, a Hart i tak był adiutantem Pickeringa, więc wszystko zostawało w rodzinie. — Jak myślisz. Pluto, czy generał Pickering wie o tym cokolwiek? — zapytał po chwili milczenia MacArthur, unosząc depeszę w dwóch palcach, jakby była pokryta Bóg jeden wie jakimi nieczystościami. — Nie przypuszczam, panie generale. Myślę, że do głowy by mu coś takiego nie przyszło. — To zupełnie jak mnie — mruknął do siebie generał. — Zresztą, przeniknięcie myśli generała Pickeringa nie należy do zbyt skomplikowanych zadań. Zwykle nie ukrywa ich przed innymi. — Tak jest, panie generale — odparł uśmiechając się Pluto. Ciekawość pułkownika Huffa ledwie dawała się powstrzymać na wodzy. Generał albo to zauważył, albo uznał, że jego adiutant ma prawo poznać zawartość depeszy. Wyciągnął rękę z kartkami w jego kierunku. — Masz, Sid, rzuć na to okiem. Ale nam pasztet wyszykowali w Waszyngtonie! Pułkownik rzucił się na dwie kartki maszynopisu, pochłaniając je wzrokiem. Pluto śledził wyraz zaciekawienia na jego twarzy, z wolna ustępujący zaskoczeniu i wyraźnemu niezadowoleniu. — Gdzie jest Fleming, Pluto? Wciąż na Espiritu Santo? — Tak jest, panie generale, w każdym razie o ile mi wiadomo. Nie było od niego żadnej wiadomości. — Lepiej wyślij mu tę pocztówkę od pana prezydenta, najszybciej jak to tylko możliwe. — Już się tym zająłem, panie generale. — Nie uważa pan, majorze, że powinien pan zaczekać na decyzję Głównodowodzącego w tym zakresie? — zapytał rozdrażniony Huff. Pluto poczuł, że go krew zalewa i wiele go kosztowało, żeby nic nie dać po sobie poznać. — Odniosłem wrażenie, proszę mnie poprawić, jeśli mylne, panie pułkowniku, że zasadnicza część tej depeszy była adresowana do generała Pickeringa i że Głównodowodzący oczekuje ode mnie, bym wypełniał rozkazy Zwierzchnika Sił Zbrojnych. — Słusznie — poparł go MacArthur. — Chodziło mi o to, panie generale — zaczął się usprawiedliwiać Huff — że to jest wiadomość Kanałem Specjalnym, a tam przecież nie ma nikogo z dopuszczeniem do Magii. — Panie pułkowniku — wyjaśnił mu Pluto tonem, jakim tłumaczy się komuś ograniczonemu sprawy najzupełniej oczywiste — ta wiadomość nie ma nic wspólnego z Magią. Została opatrzona gryfem „ściśle tajne”, a nie „ściśle tajne — Magia”. Wybór Kanału Specjalnego do jej wysłania wynikał z chęci zapewnienia sprawnego jej przekazania. Twarz Huffa stężała i zaczęła czerwienieć. MacArthur dostrzegł to i postanowił wylać oliwę na wzburzone wody, zmieniając temat. — Ach, cuda współczesnej łączności… Wiesz Pluto, że jestem wykwalifikowanym operatorem heliografu? — Nie, panie generale — odparł Pluto i intensywnie zaczął przeszukiwać zakamarki umysłu w poszukiwaniu wiadomości na temat tego, co to może być heliograf i co ma wspólnego z łącznością. Wreszcie przypomniał sobie — to było lustro na trójnogu, którym w czasach wojny secesyjnej i hiszpańskiej z 1898 roku przekazywano wiadomości alfabetem Morse’a. — Miałem wtedy siedem, czy osiem lat. Stale kręciłem się oficerom sztabu mojego ojca pod nogami, więc jeden z nich, łącznościowiec, postanowił znaleźć mi zajęcie gdzieś na powietrzu. Nauczyli mnie alfabetu Morse’a, a potem obsługi heliografu i zanim skończyły się wakacje, byłem w stanie przekazywać do dwunastu słów na minutę, czyli z prędkością, jakiej wymaga się od szeregowych obsługujących to urządzenie.

— Nawet nie wiem, jak to wygląda z bliska — pokręcił głową Pluto. — Heliograf widziałem tylko na obrazku. — Mam chyba nawet zdjęcie w moim albumie. Przypomnij mi, żebym ci je pokazał, jak przyjdziesz dziś wieczorem na brydża. — Tak jest, panie generale. — Około wpół do ósmej? — Kiedykolwiek pan rozkaże, panie generale. — A więc siódma trzydzieści. Dziękuję, Pluto.

3 Espiritu Santo, Nowe Hebrydy, 8 lutego 1943 roku, 16.20 3 O 11.40 kontradmirał Jerome J. Henton, dowódca wysuniętej bazy Marynarki Stanów Zjednoczonych na Espiritu Santo, wezwał do swojego gabinetu komendanta szpitala bazy, komandora Howella C. Mitchella. Henton uprzedził go o tym, że ma się spodziewać sześciu pacjentów, amerykańskich cywilów, w tym czterech kobiet, wymagających pilnej hospitalizacji. — Cywile, panie admirale? — Tak, cywile. Zostali ewakuowani okrętem podwodnym z Mindanao, a z morza podjęła ich PBY*, która właśnie do nas leci — wyjaśnił admirał. Mitchell wyglądał, jakby oczy mu miały wyjść z orbit — Mindanao była przecież pod okupacją japońską — ale wiedział z bolesnego doświadczenia, że Henton nie lubi, żeby mu zadawać zbyt wiele pytań. Z trudem udało mu się zachować milczenie i został za to wynagrodzony: — To część jakiejś tajnej operacji piechoty morskiej — powiedział admirał. — Facet, który ją prowadzi, generał brygady Pickering, będzie na plaży, kiedy przyleci Catalina. To bardzo interesujący człowiek, Mitchell. Niech pan się go strzeże, komandorze. Nie dość, że w pokera wygrałby z samym szatanem, to jeszcze ma plecy bardzo wysoko w Waszyngtonie. — Postaram się go traktować z należytym szacunkiem, panie admirale. — Tylko niech mu się pan nie da namówić na pokera, komandorze. Z tym panem to może być kosztowna rozrywka. Komandor Mitchell raz jeszcze zdziwiony spojrzał na swego przełożonego. I kto to mówi? „Full” Henton, człowiek, który regularnie łupił ich co miesiąc po wypłacie? Bez wątpienia ta ostatnia rada musiała wynikać z osobistego doświadczenia…

*** Dla sześciu pacjentów potrzebne były trzy sanitarki. Na wszelki wypadek kazał wysłać na plażę cztery samochody, każdy z pełną obsługą, czyli łącznie czterech doktorów, cztery pielęgniarki i tuzin sanitariuszy. Kiedy komandor Mitchell przybył na plażę, samochody już tam stały w równym rządku, jak na defiladę. Rozejrzał się za generałem, ale nie zobaczył nikogo, kto mógłby wyglądać *

Consolidated PBY Catalina — amerykańska patrolowo–bombowa łódź latająca do zwalczania okrętów podwodnych, dwusilnikowy górnopłat, oblatana w roku 1935. Wielokrotnie modyfikowana w okresie swojej służby, od wprowadzenia pierwszej odmiany PBY–1 w roku 1936 do zastąpienia jej na dobrą sprawę skonstruowaną od nowa PBY–6 Nomad w roku 1944. W roku 1939 oblatano amfibijną (z chowanym podwoziem kołowym) wersje PBY–5A. Nazwy Catalina i Nomad nadano jej w Wielkiej Brytanii, gdzie była eksploatowana w ramach lend–lease’u, ale były popularne także w Ameryce, choć marynarze starali się ich unikać, jako nieprofesjonalnych [przyp. tłum.].

jak zapowiadana ważna figura z Waszyngtonu. Ani śladu żadnej z dwóch dostępnych na wyspie limuzyn, nigdzie nie było widać żadnego młodego człowieka ze złotymi sznurami naramiennymi, żaden ze stojących w pobliżu pojazdów nie nosił czerwonej tabliczki ze srebrną gwiazdą, należną generałowi brygady. Poza sanitarkami stał tam tylko półciężarowy Dodge, który przywiózł obsługę naziemną Cataliny i jakiś dżip. Oba pojazdy stały na końcu rzędu sanitarek. W dżipie siedział mężczyzna w piaskowym mundurze polowym Marynarki. Z wieku, postury i pojazdu wyglądał Mitchellowi na starszego bosmana sztabowego, przysłanego do nadzorowania obsługi samolotu. Kiedy, zamieniając po drodze słowo ze wszystkimi lekarzami, siostrami i sanitariuszami, doszedł do czwartego ambulansu, jeszcze raz przyjrzał się facetowi w dżipie. Cholera, coś tu nie grało. Cumowanie Cataliny nie było zadaniem tak skomplikowanym, żeby wymagało nadzoru ze strony starszego podoficera. Poza tym, na jego rękawach nie było pasków, a kiedy się obrócił, szukając czegoś za siedzeniem, słońce odbiło się od czegoś jego na kołnierzu. Podoficerowie noszą na kołnierzu koszuli czarne szewrony — słońce się od nich nie odbija. O, jasna cholera! To gwiazdki! Pieprzony generał! Natychmiast podszedł do dżipa. — Dzień dobry, panie generale. Przepraszam, nie wiedziałem, że pana tu spotkam. Pasażer dżipa odpowiedział na jego salut. Mitchell poczuł na sobie spojrzenie jego inteligentnych oczu, w których próżno było szukać nagany lub niezadowolenia z powodu jego gafy protokolarnej, więc nie ciągnął dalej tematu. Szybko zauważył coś jeszcze. Od tego gościa biła aura autorytetu. Widać było, że przywykł do wydawania rozkazów — i tego, że są wykonywane. — Dzień dobry, panie doktorze — odparł i podał mu rękę. Uścisnął ją, a potem wskazał coś na niebie. Mitchell spojrzał za ręką i zobaczył Catalinę podchodzącą do lądowania. Bez słowa obaj śledzili podejście, pierwsze uderzenie kadłuba w wodę, kangura i ostateczne wodowanie. Łódź latająca popłynęła do brzegu, kierując się w ich stronę. Pickering wysiadł z dżipa i podszedł do linii wody. — O, kurczę! — zawołał nagle zaskoczony i ucieszony tym, co zobaczył. — Słucham, panie generale? — Mitchell był zdumiony tym, co usłyszał z ust ważnej figury z Waszyngtonu. — Właśnie zobaczyłem jednego z moich ludzi. Nie przypuszczałem, że któryś z nich będzie leciał tym samolotem. — Rzeźnik, generał jest na plaży — powiedział mężczyzna wyglądający przez pleksiglasową osłonę stanowiska strzelca pokładowego Cataliny do drugiego, stojącego za nim i z trudem utrzymującego równowagę w podskakującym na wodzie samolocie. Oznaki stopni przypięte do furażerki wetkniętej pod naramiennik piaskowej koszuli mówiły, że człowiek w stanowisku strzelca jest kapitanem Marynarki. Nazywał się Rickard D. Greyson i był adiutantem wiceadmirała Daniela j. Wagama ze sztabu dowódcy TDW Pacyfiku, admirała Nimitza. — Jasna cholera, mówiłem, żebyś mnie tak nie nazywał! — odparł ten obok, wtykając głowę do osłony stanowiska i potwierdzając obserwację kapitana Greysona. Był równie przystojny, jak tamten, ale nie wyglądał na tyle lat, żeby srebrne kapitańskie szyny przypięte do jego zielonej furażerki mogły być prawdziwe. Zresztą wcale na takie nie wyglądały — były nierówne, trochę koślawe, jakby ręcznie wycinane, za to, w odróżnieniu od mosiężnych niklowanych szyn kapitana Greysona, wykonano je z prawdziwego srebra. A że filipiński kowal, który je robił nie był jubilerem — no cóż, nikt nie jest doskonały. McCoy i dwóch pozostałych żołnierzy piechoty morskiej w samolocie, starszy sierżant Zimmerman i sierżant Koffler, zostali jakiś czas temu przydzieleni do Biura Analiz Zarządzania

Dowództwa Piechoty Morskiej. Wszyscy czterej dopiero co wydostali się okrętem podwodnym z okupowanej przez japończyków filipińskiej wyspy Mindanao. Kiedy Japończycy zajęli Mindanao na początku 1942 roku, podpułkownik rezerwy wojsk inżynieryjnych Wendell W. Fertig, postanowił nie iść do niewoli. Zamiast tego poszukał schronienia w górach, ogłosił się generałem Amerykańskich Sił Zbrojnych na Filipinach i z miejsca przystąpił do ich tworzenia, a potem rozpoczął partyzancką walkę z japońskimi okupantami. Kiedy po kilku miesiącach udało mu się nawiązać łączność radiową z Australią i Stanami Zjednoczonymi, wynikły pewne wątpliwości co do jego tożsamości i stanu psychicznego. Częściowo było to wynikiem fatalnego wyboru pory na nawiązanie owej łączności — generał MacArthur właśnie dopiero co autorytatywnie stwierdził, że zorganizowanie działalności partyzanckiej na Filipinach nie jest w obecnych warunkach możliwe, a El Supremo bardzo nie lubił, kiedy ktoś udowadniał mu popełnienie błędu w ocenie. Zwłaszcza, kiedy tym kimś był samozwańczy generał, w dodatku cywil — rezerwista, zmobilizowany w 1941 roku i z miejsca mianowany kapitanem. Nawet jeśli ten ktoś potem w ciągu niespełna roku zasłużył na dwa awanse i w końcu został w uznaniu wielkich zasług podpułkownikiem. Awanse to jedno, a podpułkownik który obwołuje się generałem — to zupełnie inna para kaloszy. Dla zawodowych oficerów z otoczenia MacArthura to się po prostu nie mieściło w granicach rozsądku i musiało być dowodem niezrównoważenia umysłowego uzurpatora. Tymczasem jednak wieść o partyzancie i wątpliwościach wokół niego doszła do prezydenta Roosevelta, który rozkazał przeprowadzenie tajnej operacji. Jej celem miało być nawiązanie kontaktu z Fertigiem i — w razie gdyby okazało się, że jednak ma wszystkie klepki — udzielenie mu wszelkiej potrzebnej pomocy. Gdyby potwierdziły się obawy sztabu MacArthura, wysłannicy mieli wybadać grunt pod zorganizowanie partyzantki z prawdziwego zdarzenia pod egidą OSS. Odpowiedzialnym za tę operację uczyniono generała brygady Pickeringa, a ten posłał na Mindanao okrętem podwodnym porucznika McCoya (awans na kapitana dogonił go dopiero na Mindanao, stąd nieprzepisowa odznaka stopnia) oraz sierżantów Zimmermana i Kofflera. Zanim wyruszyli, szef OSS, pułkownik Donovan, wymusił na sekretarzu Marynarki Knoxie dołączenie do składu zespołu Biura Analiz dwuosobowej misji OSS. Jeden z jej członków zginął po drodze w wypadku i w końcu do Australii dotarł tylko kapitan Macklin. Na pokładzie okrętu, mającego ich zawieźć na wyspę znalazł się także kapitan Greyson, który miał z ramienia admirała Nimitza dopilnować morskiej części operacji. Greyson dopilnował rozładunku zaopatrzenia, po czym samowolnie pozostał na wyspie, przyłączając się do ekipy McCoya. Jak stwierdził, powodowała nim głównie obawa, by zadawniona niechęć pomiędzy dowódcą operacji, porucznikiem McCoyem, a szefem zespołu OSS, kapitanem Macklinem–, nie doprowadziła do otwartego konfliktu i nie znalazła zakończenia w bratobójczym rozlewie krwi. — Jezu, to naprawdę generał, Ernie — powiedział kapitan McCoy do siedzącego obok, dokładnie w osi symetrii kiwającego się na boki kadłuba, krępego sierżanta. Starszy sierżant Ernest W. Zimmerman miał lat 26, o cztery więcej niż kapitan McCoy, którego urodziny obchodzili na Mindanao. — Ciekawe, dokąd nas wyśle tym razem? Sierżant nie odpowiedział, podobnie jak siedzący obok drugi podoficer. Mimo pasków pokrywających rękaw, ich posiadacz wyglądał, jakby się urwał ze szkolnej wycieczki — co zapewne by zrobił z racji wieku, gdyby nie wojna. Sierżant Stephen M. Koffler miał bowiem zaledwie 19 lat, ale był już żonatym weteranem drugiej z kolei operacji specjalnej za liniami wroga. — McCoy, myślisz, że generał ma jakieś wiadomości dla mnie? — zapytał z niepokojem. Jego australijska żona, Daphne, spodziewała się porodu w każdej chwili.

— Te, młody — skarcił go Zimmerman — wracamy do cywilizowanego świata. Tam, w dziczy, mogłeś sobie mówić do Rzeźnika „McCoy”, ale tu znowu jest dla ciebie „panem kapitanem”. — Nie wiem, Koffler — odparł McCoy. — Zaczekaj chwilę, to się sam dowiesz. Nagły wstrząs, gdy koła amfibii uderzyły w piasek, o mało nie zbił go z nóg. Kadłub po chwili raz jeszcze zatrząsł się i silniki zagrały, kiedy ciężki samolot zaczął wyjeżdżać z wody na plażę. Po chwili wszystko ucichło. Przez otwartą osłonę stanowiska strzelca do środka wgramolił się komandor służby zdrowia Marynarki. Przelotnym spojrzeniem obrzucił czterech stojących mężczyzn i skierował swoją uwagę na chorych na noszach. — Panie komandorze, może byśmy wysiedli, żeby nie przeszkadzać przy wyładunku? — zapytał kapitan McCoy. Komandor obejrzał się znad noszy. Ton tego pytania zawierał niedwuznaczną sugestię, że tak byłoby najlepiej. Od tego młodego człowieka biła niemal taka sama aura pewności i władzy, jak od tego dziwnego generała na plaży. — Chyba rzeczywiście tak będzie lepiej, kapitanie — zgodził się. — Tak jest, panie komandorze — odparł młody człowiek i pozostałym pokazał kciukiem otwarte stanowisko strzelca. Nie potrzebowali żadnego słownego potwierdzenia rozkazu, co utwierdziło doktora w jego pierwszej ocenie. Wszyscy czterej opuścili samolot w kolejności hierarchii służbowej — dzieciak z naszywkami sierżanta pierwszy, stary wiarus za nim, potem marynarz i na końcu młody kapitan. Nie było żadnych przepychanek, każdy doskonale znał swoje miejsce w szeregu. Generał Pickering witał każdego uściskiem ręki. McCoy wyszedł z samolotu i zasalutował. Witający generał machnął gdzieś koło czoła, jakby odpędzał muchę, po czym rozłożył szeroko ramiona i kapitan zniknął w entuzjastycznym „niedźwiadku”. Sanitariusze rozdziawili gęby ze zdumienia. Chyba jeszcze nigdy nie widzieli, żeby generał tak zachowywał się w stosunku do kapitana. Może w tej piechocie morskiej obowiązują jakieś inne zwyczaje? — Cholera, chłopaki, jak się cieszę, że was widzę! — zawołał generał, waląc z uciechy McCoya w plecy tak, że ten przez chwilę miał problemy ze złapaniem oddechu. — Dla ciebie, Ken, mam coś specjalnego. Podbiegł do dżipa, wyciągnął z niego podniszczoną skórzaną teczkę, a z niej wielką szarą kopertę. Podszedł do McCoya i wręczył mu ją. Ken nieufnie obejrzał kopertę. Adres zwrotny brzmiał: „Biuro Analiz Zarządzania Dowództwa Piechoty Morskiej Waszyngton”, co potwierdzało podejrzenia, że zawartość może mu się nie spodobać. Koperta adresowana była do generała Pickeringa . Adnotacje na kopercie głosiły: „Przez kuriera” i „Tylko do rąk własnych adresata”. Spojrzał niepewnie na generała. Pickering z uśmiechem pokazał, żeby otwierał. Koperta była już uprzednio otwierana. Wewnątrz znalazł dwie mniejsze, zwykłe, cywilne koperty bez żadnych urzędowych stempli. Obie miały na klapie wydrukowany adres zwrotny: Panna Ernestine Sage, Rocky Fields Farm, Bemardsville, New Jersey Odruchowo podniósł kopertę do twarzy i powąchał. Rany boskie, naprawdę pachną jej perfumami!

Kapitan zamknął oczy, czując, że nagle mu wilgotnieją. Kiedy je otworzył, sierżant Koffler patrzył na niego, jak dziecko, któremu zabrali ukochaną zabawkę. Czyli nie było nic do niego, zrozumiał. Gdyby było, generał już by mu to przekazał. Dokonując wielkiego wysiłku, McCoy przepchnął w głąb kulę, która podeszła mu do przełyku. — Dziękuję, panie generale — odparł prawie normalnym głosem. — Czy wiadomo coś o pani Koffler? — U Daphne wszystko w porządku, Steve — odparł generał. — Jak wrócimy, każę Pluto przywieźć ją jutro na lotnisko. Poza tym, miał mnie natychmiast powiadomić, gdyby twój dzieciak postanowił wystawić nos na ten świat. Koffler skinął głową, niezdolny wydusić ani słowa. A potem było jeszcze gorzej. Jeden z sanitariuszy podszedł do McCoya i pociągnął go za rękaw. Ken obrócił się i spiorunował go wzrokiem, od którego większości ludzi zadrżałyby łydki. Na sanitariuszu zdawało się to nie wywierać większego wrażenia. — Panie kapitanie, jedna z tych pań chciała z panem mówić — powiedział. — W porządku, bosmanie, już idę — odparł McCoy i poszedł za sanitariuszem do noszy, wynoszonych z plaży przez dwóch noszowych. Leżała na nich siwowłosa, wygłodzona, podobna do szkieletu kobieta. Oczy zapadły się w twarzy, jej skóra była przezroczysta na tyle, że widać było biegnące pod nią niebieskie żyły. Uniosła spod marynarskiego koca kościstą rękę i wyciągnęła ją w kierunku McCoya. Chwilę potrwało, zanim zrozumiał, że chciała, żeby się pochylił nad nią. Kiedy to zrobił, złapała jego rękę i uścisnęła ją. — Niech cię Bóg błogosławi, synku — zabrzmiał słaby głos. — Dziękuję, niech cię Bóg błogosławi. McCoy delikatnie dotknął jej twarzy, a ona złapała jego dłoń i pocałowała ją. Tego już było dla McCoya za wiele, by zdołał zachować postawę wymaganą od oficera piechoty morskiej. Zacisnął powieki, spod których popłynęły ciurkiem łzy, a rozpaczliwe próby opanowania szlochu spowodowały tylko ból w klatce piersiowej. Po chwili poddał się i już nie próbował zapanować nad płaczem. Poczuł jakieś obejmujące go ramię i otworzył oczy. — Zdaje się, że jedna flaszka Famous Grouse przeżyła ostatnią wizytę pryncypała kapitana Greysona. Pewnie nie masz na nią ochoty, co, Ken? — Cholera, ona mnie pocałowała w rękę! Rozejrzał się, ale sanitarki właśnie wyjeżdżały z plaży na drogę. I wtedy zdał sobie sprawę z tego, co i do kogo mówi. — Przepraszam, panie generale — powiedział, obcierając łzy kantem dłoni. — Wsiadajcie, napijemy się. Kilka razy — odparł Pickering, wskazując dżipa. Widząc, że McCoy ma wątpliwości, popchnął go lekko w kierunku pojazdu.

4 Kwatera admiralska nr 3, Wysunięta Baza Marynarki Espiritu Santo, Nowe Hebrydy, 8 lutego 1943 roku, 22.45 Generał brygady Fleming Pickering zapukał w drzwi jednej z trzech sypialni w baraku Quonset, który mu przydzielono na kwaterę.

— Wejść — odezwał się zza drzwi głos kapitana McCoya. Pickering popchnął drzwi i wszedł do środka. McCoy leżał w bieliźnie na stalowej pryczy pod ścianą, oparty o nią plecami, pod które podłożył sobie poduszkę. W ustach trzymał długie, cienkie czarne cygaro, w ręku miał list od Ernie, a na stoliku obok stała butelka whisky. Na widok generała zaczął się zrywać z łóżka tak energicznie, że o mało jej nie przewrócił. — Nie wygłupiaj się, Ken — powiedział generał. — Leż, jak leżałeś. Mimo to McCoy stanął obok łóżka. — Masz drugą szklankę? — Tak jest, panie generale. McCoy wetknął list pod poduszkę, podszedł do szafki i wyjął czystą szklankę. Generał usiadł na drugiej pryczy i zmusił wreszcie McCoya do powrotu na jego łóżko. — Zaglądałem tu poprzednio. Nie było cię. Intonacja zrobiła z tego pytanie, więc McCoy pośpieszył z odpowiedzią. — Sprawdzałem, co porabiają Koffler i Gunny Zimmerman, panie generale. — I co porabiali? — zapytał Pickering, nalewając sobie trunku na trzy palce. — Gunny jak zwykle ruszył ograbić w pokera bosmanów — uśmiechnął się Ken. — Kolejnych trzech podoficerów Marynarki nauczy się, że marines nie są tak głupi, na jakich wyglądają. — Jest tak dobry W pokera? — W Szanghaju sporo grywaliśmy w pokera, panie generale. Kiedy drugi raz z rzędu Ernie wrócił do domu spłukany w dniu wypłaty, jego kobieta, Mae Su, wkurzyła się i nauczyła go grać jak trzeba. Panie generale, Chinole są dobrzy w tych sprawach. Trzeba na nich cholernie uważać. — Tak, wiem coś o tym — uśmiechnął się generał. — Ta nauka kosztowała mnie za młodu sporo pieniędzy. — W każdym razie od tej pory nie słyszałem, żeby Gunny kiedykolwiek przerżnął. — Ech, stare dobre czasy! No, a co tam pisze twoja Ernie? — Jak zwykle wkurzona, kiedy wyjadę bez pożegnania. W dodatku napisałem, że w razie gdyby mnie szlag trafił, to może ją spotkać gorszy los niż konieczność wyjścia za Picka. Pickiem nazywano porucznika Malcolma S. Pickeringa, lotnika piechoty morskiej, jedynego syna generała Pickeringa, którego McCoy poznał w podchorążówce Korpusu w Quantico, kiedy ją razem kończyli. Panna Ernie Sage, córka przyjaciółki pani generałowej z koledżu, była od dawna — w planach obu pań — wymarzoną kandydatką na żonę dla Picka. Pick jednak sprowadził do domu na popijawę po promocji podporucznika McCoya. Ernie z miejsca pokochała młodego parweniusza do tego stopnia, by odrzucić wszelkie konwenanse, rządzące życiem osobistym kobiet jej sfery. Nie dość, że żyli jak mąż z żoną bez ślubu, to jeszcze uganiała się za nim po całych Stanach, wszędzie tam, gdzie Korpus rzucał jej ukochanego. — Kocha ciebie, a nie Picka, Ken. Powiedziała mi to. Zresztą przecież sam o tym wiesz. — Tak, o tym też napisała. — I to już wszystko? Potrzebowała do tego aż dwóch listów? — Napisała, że zastanawia się nad wstąpieniem do Pomocniczej Służby Kobiet Piechoty Morskiej. — Jego opinia, zarówno na temat tego pomysłu, jak w ogóle pomysłu przyjmowania kobiet do Korpusu, malowała mu się na twarzy aż zanadto wyraźnie. — Coś mi się wydaje, że nie jesteś zachwycony? — podpuścił go generał. — Jezu! Baby w Korpusie?! Pickering roześmiał się i zmienił temat. — Chciałbym wiedzieć, co naprawdę myślisz o generale Fertigu, Ken. Zupełnie nieoficjalnie, tak między nami. — Zdumiewający facet — odparł McCoy, z podziwem wyczuwalnym w głosie. — Wie co robi, doskonale zna Filipiny. I, co ważniejsze, Filipińczyków.

— Jest w stanie zaszkodzić Japończykom? — Jeśli dostanie sprzęt i zaopatrzenie, może im narobić sporo bigosu. — Czyli, innymi słowy, uważasz, że facet jest zupełnie zdrowy na umyśle? Że nie odbiło mu po klęsce na Filipinach i nie śni na jawie? Nie cierpi na manię wielkości? — Ma wszystkie klepki na swoim miejscu, i to bardziej niż wielu ludzi, których obaj znamy, panie generale. Ten pomysł z obwołaniem się generałem był naprawdę strzałem w dziesiątkę. Nikt, czy to Amerykanin, czy to Filipińczyk, nie poszedłby za byle podpułkownikiem saperów. W dodatku rezerwy. — Naprawdę tak uważasz? McCoy skinął głową. — I to właśnie masz powiedzieć El Supremo, Ken — powiedział Pickering, sięgając po szklankę z whisky. — I prezydentowi. — Słucham, panie generale? — W głosie Kena słychać było niedowierzanie i niepokój. — Powiedziałem, że właśnie to masz powiedzieć generałowi MacArthurowi i prezydentowi Rooseveltowi. — Sir… Co za człowiek, pomyślał Pickering. Kiedy jesteśmy sami, zachowuje się, jakbyśmy byli przyjaciółmi, ale kiedy tylko usłyszy coś, co mu się nie spodoba, z miejsca chowa się za zasłonę wojskowej tytulatury, zaczyna się „pan generał”, „sir”, „tak jest” i te wszystkie bzdury. — Pamiętasz Westona? Tego partyzanta, którego odesłałeś z plaży? Z brodą? — Widziałem go tylko przez kilka minut. — Gdybyś nie wiedział, to ci powiem, że był lotnikiem piechoty morskiej, który utknął na Filipinach, wydostał się z Bataanu i trafił na Mindanao. Był szefem wywiadu Fertiga. — Fertig był na mnie wściekły jak cholera, że go odesłałem. — Z tego, na ile poznałem Westona, rozumiem Fertiga doskonale. Ale z drugiej strony to była słuszna decyzja i dokonałeś słusznego wyboru. Przepuściłem go przez Willoughbyego i MacArthura, zresztą nadal z tą patriarszą brodą. Zrobił na nich wielkie wrażenie i wyglądało na to, że uwierzyli mu, kiedy mówił wiele dobrych rzeczy o Fertigu, ale obawiam się, że kiedy ochłonęli, mogli dojść do wniosku, że to tylko młody oficer i nie można opierać zdania w tak ważnej kwestii na jego relacji. — Ale ja przecież też jestem tylko młodym oficerem… — Tak, ale prosto stąd jedziesz składać raport sekretarzowi Marynarki i samemu prezydentowi. Myślę, że to ważne, żeby El Supremo usłyszał zawczasu co masz im do przekazania. To może na trwałe zmienić jego zapatrywania na sprawę możliwości istnienia zorganizowanego ruchu oporu na Filipinach i na osobę samego generała Fertiga. — Zapewne nie ma żadnego sposobu, sir, żebym się… — Zdołał jakoś od tego wyłgać? — dokończył Pickering. — Nie. Ken, to naprawdę bardzo ważne. Musisz to zrobić. — Tak jest, panie generale. — I jeszcze coś. — Pickering sięgnął do kieszeni i wyjął z niej zgiętą na pół kopertę. — To dlatego adiutant admirała Hentona wywołał mnie z przyjęcia na wasze powitanie. Podał McCoyowi kilka złożonych kartek maszynopisu. Ken rozłożył kartki i uważnie przeczytał opatrzoną stemplami ŚCIŚLE TAJNE depeszę prezydenta w sprawie przeniesienia Pickeringa do OSS. — O Boże!

— Witamy w OSS, kapitanie McCoy — powiedział Pickering. — Przykro mi, Ken, mnie się to też nie podoba. Nie wiem, czym się teraz będę zajmował, ale cokolwiek by to było, będę do tego potrzebował twojej pomocy. McCoy spojrzał mu w oczy i po dłuższej chwili uznał, że mówi szczerze. — W miarę możliwości odpowiem na każde, Ken. — Co z operacją China Sun, sir? Czy nadal będzie się pan zajmował jej realizacją? Przed wypadem na Mindanao na Filipiny McCoy brał udział w pierwszych stadiach planowania operacji, w ramach której miał się w jakiś sposób, zapewne zrzucony ze spadochronem, dostać na pustynię Gobi, w chińskiej Mongolii Wewnętrznej i tam nawiązując kontakt z Amerykanami, którzy podobno się tam znaleźli, założyć stację meteorologiczną dla lotnictwa Marynarki. Boże, zupełnie o tym zapomniałem! A on nie. Doskonale pamiętał cały czas, że kiedy tylko wróci z cholernych Filipin, w nagrodę wyślą go na pieprzoną pustynię na końcu świata. — Nie mam pojęcia, Ken. Nie chciałbym ci dawać złudnej nadziei, ale China Sun to miała być robota Biura Analiz, a my już nie jesteśmy w Biurze. Poza tym, o ile mi wiadomo, pustynia Gobi nie leży na Pacyfiku, więc chyba nie będę miał z tym nic do czynienia. McCoy, wciąż patrząc mu badawczo w oczy, przez chwilę zastanawiał się nad otrzymaną odpowiedzią. — Tak jest, sir — odpowiedział w końcu. Czyli według niego się mylę, zrozumiał Pickering.

II 1 Gabinet z–cy dyrektora ds. administracyjnych Biura Służb Strategicznych, Narodowy Instytut Higieny, Waszyngton, 8 lutego 1943 roku, 17.45 — No i co, przywiozłeś coś z Pentagonu? — zapytał gospodarz wchodzącego do jego gabinetu zastępcę ds. operacyjnych, który rzucił na jego biurko ciężką, wypchaną skórzaną teczkę i opadł bezwładnie w wykładany zieloną skórą fotel. Mebel aż jęknął od impetu padającego ciała. — Tak, odciski od chodzenia po korytarzach. Ależ to pierońska buda, Charlie, mówię ci, można zdechnąć, zanim się do kogoś trafi. Kilometry korytarzy, schodów, znowu korytarze i tak dalej, jak sam tam będziesz się wybierał, to załóż wygodne buty. — Obejdę się bez tych zbędnych przejawów twego tak zwanego poczucia humoru. Co załatwiłeś? — Oj, coś widzę kolega nie w humorze. Czyżby Dziki Bill się odezwał? Dzikim Billem nazywano — ale tylko za plecami — pułkownika Williama j. Donovana, dyrektora Biura Służb Strategicznych. — Ani słowem, jeśli już o tym mowa — mina ZDA mówiła wyraźnie, że nie był rozbawiony uwagami kolegi. — Połączeni szefowie coś ci dali? ZDO sięgnął po teczkę, zdjął ją z biurka i upuścił z łoskotem na podłogę. — Całą teczkę czystego biurokratycznego gówna, wytworzonego zgodnie z prastarym procesem technologicznym przez Kolegium Szefów Sztabów w Waszyngtonie nad Potomakiem. Widząc coraz bardziej nachmurzoną twarz kolegi, darował sobie resztę tyrady, która cisnęła mu się na usta i wyjął z kieszeni kluczyk, który rzucił ZDA. Ten, chwyciwszy w powietrzu klucz, choć musiał się w tym celu podnieść zza biurka, rzucił mu piorunujące spojrzenie. Dziesięciu (jak na razie) zastępców dyrektora OSS, zwanych nieoficjalnie Apostołami (jako że miało ich być w założeniu dwunastu) wybrano z najwyższych kręgów biznesu oraz nauk ścisłych i stosowanych. Przed wojną ZDO był dyrektorem drugiego największego w Ameryce inwestycyjnego trustu bankowego, co dawało mu poczucie równości, a nie podporządkowania ZDA, który był tylko starszym z dwóch zastępców prezesa General Motors. Nie znosił manier ZDA, a zwłaszcza jego wywyższania się nad innych i nadąsania, czemu dawał wyraz przy każdej nadarzającej się okazji. — Jest tylko jedna sprawa, o której dobrze by było, żebyś powiedział Dzikiemu Billowi, Charlie, gdybyś się z nim zobaczył przede mną. — Cóż takiego? — Co wiesz o operacji China Sun? — O ile mi wiadomo, nie mamy z nią nic wspólnego — odparł zaskoczony ZDA. — Nie mieliśmy, ale już mamy. — Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Dyrektor nigdy ze mną nie omawiał tego zagadnienia. O co chodzi? — To operacja, która ma zostać przeprowadzona w Chinach.

— Doprawdy? W życiu bym się nie domyślił, słysząc tę nazwę — sarkastycznie odgryzł się ZDA. — W Chinach, a dokładnie w Mongolii Wewnętrznej, na pograniczu Rosji. Na pustyni Gobi. Sam nie miałem o tym pojęcia, więc nie dziwi mnie, że i ty nic nie wiesz. W każdym razie zajrzałem po drodze tutaj do Britanniki i teraz już wiem. Czy nie, czekaj, to było, jak poszedłem do Billa i dowiedziałem się, że jest poza miastem. — Mam nadzieję, że moje dzieci nie zdążą mnie obdarzyć wnukami, zanim wreszcie przejdziesz do meritum sprawy — ZDA próbował zbyć gościa sarkazmem, ale ciekawość w końcu przeważyła. — To o tym rozmawialiście w Pentagonie? Mamy tam przeprowadzić jakąś operację? — Tak, ledwie zdołaliśmy omówić cokolwiek innego. Ta sprawa to jeszcze jeden z fascynujących przejawów amerykańskiego stylu prowadzenia wojny, czyli kompletnego braku współpracy i totalnej rywalizacji pomiędzy rodzajami sił zbrojnych. — Powiesz mi wreszcie o co chodzi z tą pustynią? A poza tym, co to ma wspólnego z OSS? — Największe znaczenie operacja ma dla lotnictwa Armii, które planuje ofensywę bombową przeciw Wyspom Japońskim. Oczywiście, o ile te ich B–29 wreszcie uda się wprowadzić do linii i znaleźć dla nich jakieś lotniska. Ale kiedy się z tym wreszcie uporają, będą potrzebować dokładnych danych pogodowych. — Ale co to ma wspólnego z Gobi? I z nami? — ZDA zaczynał tracić cierpliwość. — Dane meteorologiczne muszą być zbierane gdzieś w tamtej części świata. Nawet coś o tym mówili, ale nie zapamiętałem zbyt wiele. Zdaje się, że chłodne masy powietrza znad Arktyki przechodzą nad Rosją, Mongolią, Chinami, Koreą, a potem nad Morzem Żółtym, Morzem Japońskim i nad samą Japonią dalej nad Pacyfik. — Dlaczego? — Pojęcia nie mam, poza tym że była to jedyna rzecz, o którą Armia i Marynarka nie skakały sobie do gardeł na dzisiejszej odprawie. Zdaje się, że to ma duże znaczenie dla planowania operacji zarówno na krótką metę, jaki długofalowo. — A co ma do tego Marynarka? — Potrzebują tych samych informacji, ale w odróżnieniu od lotników, im są potrzebne od zaraz i mówią, że nie mogą czekać, aż tamci to załatwią. — Co załatwią? — Siły Powietrzne Armii założyły od samego początku, że takie informacje uzyskają od naszych drogich radzieckich sojuszników. Podobno już przed wybuchem wojny, co mnie naprawdę zaskoczyło, prowadzili na ten temat pertraktacje z Rosjanami. Zaraz po Pearl Harbor sformowali zespół meteorologiczny i do tej pory czekają na zgodę z Moskwy. ZDA wreszcie wyglądał na zainteresowanego tematem. — Prośba o zgodę na uruchomienie stacji poszła do Moskwy najwyższymi kanałami, ale jakieś niesprecyzowane, choć pilne, przyczyny nie pozwoliły do tej pory Wujaszkowi Joe rozważyć ich. — Boże! Po tym wszystkim, co dla nich robimy? — Nie zapominaj, że Rosja jest państwem neutralnym w naszej wojnie na Pacyfiku. Bardzo chętnie biorą od nas ciężarówki i żarcie do walki z Adolfem, ale jak piloci Doolittle’a po bombardowaniu Tokio wylądowali w Rosji, to do tej pory siedzą internowani. W każdym razie, kiedy Marynarka powiedziała, że też potrzebuje tych informacji, usłyszała, że jak tylko Armia załatwi sprawę z Rosjanami, dostanie pełne informacje, a na razie ma się nie wtrącać i nie robić nic, co mogłoby zagrozić delikatnym pertraktacjom z sojusznikiem. ZDO dźwignął się z fotela i podszedł do barku. — Dziękuję za poczęstunek, Charlie, rzeczywiście filiżanka kawy dobrze mi zrobi — powiedział, nalewając sobie kawy z termosu ze stali nierdzewnej.

— Zaraz, gdzie to ja skończyłem? — zapytał sam siebie, siadając z powrotem w fotelu. — Aha. Marynarka usłyszała, że ma się odwalić, bo Armia kontroluje sytuację. Tyle tylko, że nie podzielała wiary Armii w gotowość naszych drogich sojuszników do przyjścia nam z wszelką potrzebną nam pomocą. I co wymyślili nasi władcy mórz? — No właśnie, co? — popędził niecierpliwie ZDA. ZDO ucieszył się z sukcesu w dziedzinie wyprowadzania ZDA z równowagi i smakował swój triumf przez chwilę, zanim znów się odezwał. — Okazało się, że Marynarka miała w rękawie kartę, może nie asa, ale w każdym razie figurę. Do wiadomości jej wywiadu doszło, że… — Biura Wywiadu Marynarki, o którym wszyscy wiedzą, czy Biura Analiz Zarządzania, prywatnego wywiadu Franka Knoxa? — Na spotkaniu Knoxa reprezentował jego oficer do zleceń, komandor Haughton. Wiesz, on robi dla Knoxa to, co ty dla Dzikiego Billa. To był celny strzał i widać było, że dotkliwie ugodził ZDA. On nie był facetem do noszenia teczki za Donovanem, uważał się za kogoś w rodzaju szefa sztabu Dyrektora. — Wiem, kim jest Haughton — odparł lekko opryskliwym tonem. — Knoxa nie było? — Nie, pojechał gdzieś z Dzikim Billem. — Gdyby tak było, na pewno bym o tym wiedział. — Tak, na pewno — uśmiechnął się ZDO. — W każdym razie aż do dzisiaj nie słyszałem, żeby Haughton przyznał się do tego, że w ogóle wie o istnieniu Biura Analiz, nie mówiąc już o tym, że Knox ma z nim coś wspólnego. — A dzisiaj się przyznał? — Dziś nie tylko się przyznał, ale jeszcze ogłosił, że już od jakiegoś czasu Biuro pracuje nad operacją otwarcia stacji meteorologicznej na Gobi. — Dyrektor Donovan miał rację — powiedział ZDA, unosząc przy tym palec, jakby dla podkreślenia wagi tych słów. — Trzeba było od początku włączyć to Biuro Analiz do OSS. To banda świrów, działających bez żadnej kontroli! Nie mieli prawa robić czegoś takiego! — Według komandora Haughtona „wywiad Marynarki”, bez dalszych szczegółów, ustalił, że wbrew temu, co do tej pory sądzono, nie wszyscy Amerykanie z placówki piechoty morskiej w konsulacie w Pekinie poszli do japońskiej niewoli. Część z nich, wraz z emerytowanymi amerykańskimi żołnierzami i marynarzami, schroniła się na Jangcy. — Emerytów? — skrzywił się ZDA. — Łącznie około sześćdziesięciu Amerykanów, emerytów i w czynnej służbie, z Armii, Korpusu i Marynarki oraz nieustalona liczba żon i dzieci — dokończył ZDO, ignorując wtręt. — Emerytów? Żon i dzieci? — Pamiętasz złote dni dyplomacji kanonierek? Patrol Rzeczny Jangcy? Zatopienie „Panay” przez Japończyków? — Owszem, pamiętam. Przez chwilę bez słowa mierzyli się wzrokiem. — W każdym razie, jak mówił Haughton, wielu z tych ludzi, szeregowych i podoficerów z 4. pułku piechoty morskiej, 15. pułku piechoty, marynarzy z Jangcy, po zakończeniu służby pozostało tam, w Chinach. Niektórzy nie byli wcale bardzo starzy, bo tam czas liczył się na 150 procent. — Co takiego? — Każdy miesiąc służby za granicą liczył im się jako sześć tygodni, czyli półtora miesiąca. Dla wielu z nich oznaczało to, że szli na emeryturę po 20, zamiast po 30 latach. Wielu się tam pożeniło.

— Z Chinkami? — ton ZDA nie zostawiał wątpliwości, co myślał o równie odpychającej perspektywie. — W większości, ale z tego co mówił Haughton, część z nich żeniła się z Rosjankami, które znalazły się tam po bolszewickim przewrocie w Rosji. Tych, jak ich nazywano, „białych” Rosjan było w całych Chinach, w Szanghaju, Pekinie, wszędzie, podobno nawet kilkadziesiąt tysięcy. Wśród nich wielu arystokratów, z rodzinami. W każdym razie, przez lata spędzone w Chinach ci ludzie tam wrośli, pożenili się, mieli dzieci, pozakładali interesy, które prowadzili na emeryturze. Nie można zapominać, że ich czeki emerytalne w Chinach stanowiły fortunę. Po co mieli wracać do domu i biedować, skoro tam mogli za te same pieniądze żyć jak bogacze? Więc nie wracali. Otwierali bary, restauracje, hotele, kupowali farmy i uprawiali ziemię. Zostali tam, ale kiedy przyszli japończycy, nie chcieli iść do obozu albo pod ścianę i postanowili wiać. Być może kierując się do Rosji, a najbezpieczniejsza droga do niej prowadzi właśnie przez Gobi. — Fascynujące. Tylko że nadal nie rozumiem, co to może mieć wspólnego z OSS? — Z tymi ludźmi nawiązano kontakt radiowy. Nieregularny. Zdaje się, że nie mają zbyt dobrego sprzętu. — Czyli nie ma co na nich liczyć, że będą przekazywać raporty o pogodzie? — To nie chodzi o stan pogody. Potrzebne są skomplikowane badania przy użyciu specjalnego sprzętu i fachowcy, meteorolodzy, do ich analizowania. No i oczywiście odpowiedni sprzęt do bezpiecznej łączności. Marynarka chce im posłać jedno i drugie. — Jak? Na miłość boską, jak oni to sobie wyobrażają? — Marynarka przyszła na to spotkanie z nadzieją na przekonanie admirała Leahyego do przekazania im odpowiedzialności za operację uruchomienia tej stacji meteorologicznej, skoro dyplomacja lotnictwa Armii nie na wiele się zdała. Argumentowali, że Gobi to lepszy teren do zbierania potrzebnych wiadomości, a poza tym są tam ci nasi emeryci… — Z którymi nie ma łączności — uśmiechnął się pobłażliwie ZDA. — …i na tym można oprzeć plan operacji. — I oczywiście, dziwnym trafem, postawili na swoim, prawda? A my mamy z nimi kooperować? — Nie do końca. Nie użyto słowa „kooperować”. Nie wiem, co ugryzło Leahy’ego, czy nie chciał dołować Armii, czy też bał się, że zarzucą mu trzymanie strony Marynarki. W każdym razie przewodniczący Kolegium Szefów Sztabów podjął salomonową decyzję, że to właśnie OSS ustali, czy uda się wzmocnić cytuję: „nasze siły”, koniec cytatu, na Gobi w taki sposób, żeby w oparciu o nie ustanowić tam stację meteorologiczną. I jeśli uznamy, że to możliwe, mamy to zrobić. — Czyli mamy nawiązać kontakt z tymi ludźmi, którzy może tam są, a może ich tam w ogóle nie ma, tak? — Nie tylko nawiązać łączność i ustanowić niezawodny i bezpieczny kanał komunikacji, ale stworzyć tę stację. — Boże! — To kość, którą Leahy rzucił lotnictwu Armii, jeśli Wujaszek Joe w końcu ulegnie ich błaganiom, wciąż będą mogli posłać swój zespół do Rosji, jeśli i tylko wtedy, innymi słowy. — Marynarka nie jest w stanie wziąć na siebie czegoś takiego — ZDA odzyskiwał dawny spokój i pobłażliwy stosunek do konkurencji. — Przecież to daleko od oceanu, nieprawdaż? — Nie zapominaj, że Korpus jest częścią Marynarki, Charlie. Oni by sobie mogli poradzić, czasem schodzą z tych chybotliwych balii na stały ląd i potrafią się sami wyżywić, nawet jeśli nie dostaną lodów przez trzy dni z rzędu. Ale gdyby Leahy dał im to zadanie, lotnictwo by się obraziło, że nie pokłada wiary we wdzięk ich wysłanników do Moskwy. A my…

— Rozumiem, my jesteśmy z boku. Skoro już mowa o piechocie morskiej, wiesz, że generał Pickering będzie teraz zastępcą dyrektora do spraw operacji na Pacyfiku? — Wiem. — ZDO znał generała Pickeringa tylko ze słyszenia. Wiedział także, że za tą nominacją stał prezydent, który postawił dyrektora Donovana przed faktem dokonanym. — A odkąd to Mongolia leży nad Pacyfikiem, Charlie? — Myślę, że Dyrektor uzna, że to zadanie leży w jego zakresie odpowiedzialności. ZDO musiał się nad tym przez chwilę zastanowić, ale w końcu doszedł do wniosku, że to ma sens. Czy też raczej, zrozumiał, co Charlie miał na myśli: Pickering był według niego na odstrzał, a ta pustynna operacja będzie wymarzonym narzędziem do skompromitowania go i pozbycia się. Oczywiście, jeśli mu się powiedzie i nawiąże kontakt z grupą amerykańskich emerytowanych żołnierzy, ich żon i dzieci, wszyscy będą zachwyceni, ale istniała duża szansa, że będzie inaczej. A wtedy dopiero wszyscy będą zachwyceni — oto co się dzieje, gdy ktoś próbuje majstrować przy polityce personalnej ważnej instytucji. Dyrektor Donovan będzie bardzo zawiedziony, no ale w końcu to nie on mianował Pickeringa na stanowisko, na którym się nie sprawdził, więc z jakiej racji on ma za to niepowodzenie odpowiadać? ZDO wiedział doskonale, że Roosevelt nie miał innego wyjścia, niż tylko postąpić w taki sposób. Gdyby zapytał Donovana o zdanie, ten protestowałby z całych sił. Dyrektor nie należał do klubu miłośników generała Pickeringa i to z kilku Dowodów, które wyłuszczył przed nim w chwili wzburzenia, kiedy nadeszła wiadomość o nominacji. ZDO uznał, że to była prywatna rozmowa pomiędzy nimi i nie widział potrzeby dzielenia się tą wiedzą z Charlie’em, ale teraz nie ulegało wątpliwości, że Dyrektor jemu też się żalił. — Zakładam, że w tej teczce znajdę pisemny rozkaz o przekazaniu nam tego zadania? — Parafowany przez wszystkie zainteresowane strony. — Powiadomię o tym Dyrektora przy pierwszej nadarzającej się okazji. — Gdybyś widział się z nim przede mną, poproś go, żeby do mnie zatelefonował, dobrze? — Czy to będzie miało związek z tą operacją? ZDO dźwignął się z fotela, zwlekając z odpowiedzią. — Nie, chodzi o coś innego. Dzięki za kawę, Charlie. To była nieprawda, ale ten dupek będzie teraz przez cały dzień zachodził w głowę, co też takiego mają do omówienia ci dwaj, o czym on nie wie. I o to chodziło.

2 Paotow–Zi, Chiny 8 lutego 1943 roku Milla, Mae Su i dzieci Zimmermana wyjechały z Szanghaju 30 listopada, trzy dni po tym, jak „Prezydent Madison” odbił od brzegu, unosząc na swym pokładzie 4. pułk piechoty morskiej. Milla ubrała się na tę podróż jak Chinka. Nocami stawali przy drodze. Kiedy przejeżdżali przez wioski, kryła się w wozie, bywało, że i na pięć, sześć godzin. Ciekawskimi, którzy podchodzili zobaczyć, co można im sprzedać lub ukraść, zajmowała się Mae Su. Parę razy musiała natrętom pokazywać wiszącego pod kożuchem Colta otrzymanego od Ernie’ego. Pod koniec trzeciego tygodnia podróży okazało się, że Milla jest w ciąży. Modliła się, żeby się okazało, że to tylko jakieś zatrucie. Tak po prostu nie mogło być — nie w tym najgorszym z możliwych czasów na dziecko, jak mogła by wydać je na ten straszliwy świat?

I w dodatku będzie bez ojca. Ed był na Filipinach i pewnie już nigdy się nie zobaczą. Nawet tu doszła już wiadomość o Pearl Harbor i wojnie Ameryki z Japonią.” Ed pójdzie na wojnę i może zginąć — z tą możliwością trzeba się było liczyć. Troska o dziecko spadnie w całości na jej barki. Będzie musiała utrzymać jakoś oboje, znaleźć im miejsce do spania, wykarmić, leczyć w razie choroby. W rzeczywistości, nie było mowy, żeby sobie z tym poradziła. W każdej chwili mogli trafić na japończyków. Ona, Europejka, przynajmniej na jakiś czas wyjdzie z tego z życiem. Ją tylko aresztują i najwyżej zatrzymają jako rozrywkę dla żołnierzy. Mae Su i dzieci pewnie zabiją na miejscu. Przy rewizji na pewno znajdą gorset z kamieniami, jej cały majątek na niepewne czasy. No i co z tego? I tak nie zdążyłaby z nich zrobić użytku. Po kilku miesiącach, kiedy im się już znudzi rżnąć białą z dużym brzuchem, pewnie ją zakłują bagnetem i wyrzucą do rowu. Bóg nie wysłuchał jej modlitw. To jednak była ciąża. Samobójstwo już nie wchodziło w grę. Samobójstwo było grzechem, ale póki była sama, z ochotą przyjęłaby każdą karę zesłaną przez Boga za ten grzech. Teraz samobójstwo oznaczałoby morderstwo nienarodzonego dziecka w jej łonie, a to już było zupełnie co innego — najcięższy grzech, jaki była sobie w stanie wyobrazić. To nie pozostawiało jej już żadnego wyjścia — musiała je urodzić i robić cokolwiek będzie trzeba, żeby oboje utrzymać przy życiu. W końcu postanowiła przyznać się Mae Su, chociaż bała się, że Chinka uzna to za naruszenie umowy i każe jej iść własną drogą, nie narażając jej i jej dzieci na niebezpieczeństwo. — To komplikuje sprawy — odparła Mae Su. — W mojej wsi jest położna, ale trzeba jej będzie zapłacić, żeby nie zameldowała o urodzeniu białego dziecka. A z pieniędzmi trzeba będzie teraz bardzo uważać, skoro ma nas być więcej. Po czym przedstawiła jej bardzo realistyczny obraz tego, co je czeka w Paotow–Zi, wiosce liczącej nie więcej niż tysiąc dusz. Mieszkali tam jej krewni, ale rodzice już nie żyli. Głową rodziny, a jednocześnie starszym wioski, był jej stryj. — To człowiek starej daty — powiedziała Mae Su. — Ma trudności z zaakceptowaniem sytuacji, w której kobieta, a zwłaszcza kobieta, która ma dzieci z długonosym, może mieć większy i zasobniejszy dom od jego własnego, więcej ziemi i więcej pieniędzy od niego, głowy rodu i starszego wioski. Póki był Ernie, sprawa była znacznie .prostsza. Kiedyś poszedł do niego i powiedział, że mu łeb urwie, jeśli jeszcze raz spróbuje mi coś zabrać. Teraz może być gorzej. Na pewno wie, że jest wojna i będzie chciał sprawdzić, czy i tym razem mój mąż może mnie obronić. To zaś oznacza, że jeśli nie dostanie pieniędzy, od razu zamelduje o twojej obecności w Paotow–Zi. Za jednym zamachem uzyska wdzięczność Japończyków i położy łapę na wszystkim, co po mnie zostanie, bo chyba nie muszę ci mówić, co się wtedy stanie ze mną. Nawet jeśli będzie dostawał pieniądze, może się zdarzyć, że władze jakoś się o tobie, czy o mnie z moimi barbarzyńskimi dziećmi, dowiedzą. Założę się, że nie kiwnie palcem w naszej obronie, jak przyjdą, powie prawdę, że Ernie mu groził. Będzie miał świadków, bo Ernie zapowiedział mu to publicznie i wielu ludzi słyszało. Z opowieści Mae Su Milla wyobrażała sobie owego stryja jako zgarbionego, pokurczonego, brodatego starca, głowę rodu i wioskowej rady starszych. Na miejscu jednak okazało się, że Gang–Czio był gładko ogolonym, muskularnym, wysokim jak na Chińczyka niespełna czterdziestolatkiem, który swą wysoką pozycję zawdzięczał jedynie przynależności do pokolenia rodziców Mae Su, w którym był najmłodszym synem. Nawet jeden z braci Mae Su był od niego starszy.

Kiedy się spotkali, starszy wioski był dla nich bardzo uprzejmy, wręcz ugrzeczniony, ale Milla zauważyła, że obrzuca ją z góry na dół wzrokiem mężczyzny, który wie, czego by od niej chciał, gdyby tylko zdarzyła się sposobność. Zaraz potem Mae Su rozpoczęła regularne wyprawy z braćmi do Baotou, półmilionowego miasta odległego o 50 kilometrów, jeździli wozem Mae Su, który teraz jednak ciągnięty był przez kucyki, a nie traktorem. Ciągnik stanął na klockach wewnątrz ogrodzenia domu Mae Su. Kucyki ciągnęły wózek tylko w jedną stronę, Mae Su wracała zwykle na tratwie, których wiele spławiano z nurtem Rzeki Żółtej. Te wyprawy miały na celu dwie rzeczy. Oficjalnie, zawoziła na targ kiełbasy i kurczaki ze swego gospodarstwa, czasem jakieś kaczki, albo i żywego prosiaka. Drugim celem — skrzętnie skrywanym — było poszukiwanie nabywcy na kolejne kamienie, wyciągane z gorsetu matki Milli. Złotem, które dostała za te kamienie, Mae Su opłacała milczenie Gang–Czio. Istnienie klejnotów było pilnie strzeżoną tajemnicą. Przekonanie, że łapówki pochodzą tylko z prowadzonego w mieście handlu pozwalało utrzymać ich wysokość na sensownym poziomie. 9 sierpnia 1942 roku, pół roku po przybyciu do Paotow–Zi, Milla z pomocą miejscowej akuszerki wydała na świat dorodnego, zdrowego chłopca. Nazwała go Eduardem Eduardowiczem, według rosyjskiego zwyczaju. Bardzo się bała, że nie starczy jej mleka dla szybko rosnącego niemowlęcia, ale okazało się wręcz przeciwnie. Eduard Eduardowicz był pogodnym, zdrowym dzieckiem i szybko przybierał na wadze. Jakie to szczęście, że nie rozumie sytuacji na tym strasznym świecie, na który go wydałam, myślała nieraz, patrząc na uśmiechniętą buźkę swojego — ich — synka. Po krótkim połogu, Milla przejęła swoją część obowiązków, związanych z prowadzeniem świńskiej fermy i masarni. Hodowlą i ubojem zajmowała się Mae Su, Milla doprawiała mięso i nabijała kiszki. Godzinami siedziała przy wielkiej maszynce do mielenia mięsa i nabijania kiełbas, którą kiedyś musiał sprowadzić Ernie, bo miała na boku odlany napis „Thos. Graves Co. BOSTON, Mass. USA”. Mięso musiało przejść przez maszynkę dwukrotnie. Najpierw było tylko mielone i spadało do podstawionego pod wylot kotła, a potem, po założeniu na wylot specjalnej dyszy, na którą naciągało się jelito — za jej pomocą produkowano kiełbasy. W Paotow–Zi nie było prądu, skoro więc nie było mowy o przechowywaniu przez dłuższy czas kiełbas, trzeba je było wędzić. Po rozpaleniu paleniska glinianego pieca wędzarni, trzeba go było doglądać przez całe tygodnie, dzień w dzień, co cztery godziny, dokładając do ognia zbieranego w pobliskich lasach drewna. Wędzarnia, a co za tym idzie zbieranie drew i pilnowanie ognia, także należało do obowiązków Milli. Opiekowała się również kurnikiem. Zbierała jajka, zabijała kury i kaczki. Część zjadali sami, część szła na targ do Baotou. Interes szedł coraz lepiej, bo uwolniona przez Millę od produkowania kiełbas Mae Su mogła więcej czasu spędzać na targu i w poszukiwaniu żywca w okolicy. Oprócz Milli interes wciągał coraz więcej członków rodziny Mae Su — najpierw braci, potem siostrę, szwagierki, w końcu nawet kuzynkę. Wszyscy mieli pełne ręce roboty i byli zadowoleni z płacy. Gang–Czio nic nie mówił, ale widać było, że powodzenie interesu Mae Su nie daje mu spokoju. Po części starały się go załagodzić, zwiększając wysokość jego „doli”. Pozostali pracownicy Mae Su także przekazywali mu „prezenty”. Podział pracy zaowocował wzbogaceniem palety produktów. Częstsze wyjazdy do Baotou pozwoliły wprowadzić do oferty białą kiełbasę, która była droższa od wędzonej, zaczęły też produkować wędzone szynki i polędwice, bardzo dobrze sprzedawały się wędzone kaczki. Kiedy zbliżał się dzień kolejnego wyjazdu Mae Su, Milla gorączkowo nabijała białą kiełbasę, dzień i noc, bez przerwy.

W grudniu 1942 roku Mae Su przywiozła Milli z wyjazdu do Baotou wiadomość. — Jeden z waszych ludzi z Szanghaju jest w Baotou. — Amerykanin? — Rosjanin, z nansenowskim paszportem. — A co on tam robi? — Z tego, co słyszałam, to samo, co w Szanghaju: handluje i gra w pokera. Mimo oporów, Mae Su w końcu zgodziła się zawieźć owemu hazardziście i handlarzowi wiadomość od Milli Wiadomość była bardzo prosta — na małej kartce papieru napisała cyrylicą: „Ludmiła Żiwkow, St. Petersburg”. Nie było tam nic, co mogłoby ją jakoś bliżej zidentyfikować, ani tym bardziej nic na temat jej obecnego miejsca pobytu — innymi słowy nic, co ów nieznajomy mógłby donieść władzom, gdyby mu na to przyszła ochota. Nawet gdyby była odpowiedź, uspokoiła Mae Su, bardzo poważnie zastanowi się nad jakimkolwiek dalszym kontaktem. O ile oczywiście ów tajemniczy nieznajomy rodak rzeczywiście istnieje. Trzy dni później, na tratwie, która przywiozła Mae Su i jej wózek z Baotou, przyszła odpowiedź. Również na kartce, również cyrylicą: Bogu niech będą dzięki za to, że Cię zachował, drogie dziecko. Jeśli powiesz kobiecie, która odda Ci tę kartkę, gdzie jesteś, przyjadę pomodlić się wraz z tobą. Niech Cię Bóg błogosławi, + Borys Trzy tygodnie trwało, zanim zdołała przekonać Mae Su, że to dobry człowiek, że zna ją od dziecka i że na pewno ich nie wyda. W połowie stycznia 1943 roku, kiedy Eduard Eduardowicz ukończył pięć miesięcy, batiuszka Borys zsiadł z tratwy i jął się wspinać na wysoki brzeg Żółtej Rzeki koło Paotow–Zi. „Długonosym” czuć go było z daleka, choć nosił się z chińska. Większość twarzy skrywał mu komiczny słomkowy kapelusz, spod którego wystawała okazała, patriarsza, siwożółta, miejscami rudawa broda, zwieszająca się nad sięgającą łydek czarną opiętą szatą, strojem zasobnego chińskiego starca. W połączeniu z tą brodą, wyglądała prawie jak popia sutanna. Na nogach miał sandały, a w ręku dzierżył potężny kostur. I nie był sam — jak cienie wokół krzątało się czterech Chińczyków o czujnych spojrzeniach, zbudowanych niemal tak potężnie, jak on sam i zaopatrzonych w podobne kostury. Widok Milli z Eduardem Eduardowiczem w ramionach wywołał na jego twarzy wyraz jednocześnie radości i wielkiego smutku. — Jestem mężatką, ojcze. A to nasz syn — powiedziała, hardo i z dumą patrząc w oblicze swego spowiednika. — Jest piękny, jak ty sama, dziecko. Bóg będzie go kochał. — Jest nieochrzczony. — Ochrzczę go, nie martw się, dziecko. — A dasz mi, ojcze, rozgrzeszenie? — Żałujesz swego grzechu? Powstrzymasz się od niego w przyszłości? — Jestem jego żoną. — Jakże to? — Mówiłam ci, że wyszłam za mąż. — Ale kto ci, na miłość boską, udzielił ślubu, moje dziecko? — Anglikanin, anglikański ksiądz, w katedrze w Szanghaju. Twarz ojca Borysa pojaśniała w jednej chwili.

— Jestem szczęśliwy, moje dziecko. Twoje małżeństwo jest zatem ważne w rozumieniu matki naszej, Kościoła Prawosławnego. To tak samo, jak bym sam ci tego ślubu udzielił. Milla rozpłakała się, kiedy ojciec Borys uniósł rękę i pobłogosławił ją znakiem krzyża. — W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, udzielam ci odpuszczenia grzechów. Idź i nie grzesz więcej, moje dziecko. Uklękła i ucałowała jego pierścień. — A chrztem twojego dziecka zajmiemy się, kiedy już coś zjem, bo padam z głodu. Przy obiedzie, pochłaniając całą kaczkę, ojciec Borys miał czas zastanowić się nad szczegółami zbliżającej się ceremonii i natrafił na nieprzewidziane trudności. — Ale skąd my tu weźmiemy drugiego ojca chrzestnego? Wokół sami poganie, a tu potrzeba chrześcijanina, i to któregoś z apostolskich kościołów, a nie tych nowomodnych sekt, które tu przyjeżdżały na misje. Dziecko jest płci męskiej, więc trzeba dwóch chrześcijan i jednej chrześcijanki. Biorąc pod uwagę nadzwyczajne okoliczności, możesz, moje dziecko, być matką chrzestną własnego dziecka, ale skąd weźmiemy mężczyzn? — A ty, ojcze Borysie? — zapytała Milla. Lubiła ojca Borysa i bardzo by jej było miło, gdyby został ojcem chrzestnym jej syna. — Co też ty, moje dziecko? — obruszył się batiuszka, wzburzony stopniem, do jakiego obce jej były kanony własnej świętej wiary. — Li Tsing jest chrześcijaninem — wskazał jednego z czterech towarzyszących mu Chińczyków. To jednego już mamy, ale skąd wziąć drugiego? Kiedy przedstawili problem Mae Su, okazało się, że rozwiązanie jednak się znajdzie. — Moje dzieci są chrześcijanami — powiedziała. Od początku z napięciem i obawą śledziła wymianę zdań między Millą i jej gościem w zupełnie obcym jej języku. Po angielsku rozumiała całkiem sporo, a nawet od biedy potrafiła się porozumieć, jednak ten język był jakiś zupełnie inny. Dziwny. Szeleszczący i syczący, jak na wpół zamarznięty leśny strumień o poranku. Na szczęście okazało się, że ten dziwny ni to duchowny, ni to biznesmen, mówi po chińsku. — O? — zdziwił się. — Ajak do tego doszło? — Mój mąż jest chrześcijaninem. Katolikiem. Zaprowadził je do katolickiego księdza. — Katolicy? Doskonale! To też apostolski kościół. I po południu ojciec Borys zaprosił Gang–Czio, jako starszego wioski, na chrzciny Eduarda Eduardowicza Banninga. Z urzędu dostało mu się honorowe miejsce przy niebieskiej porcelanowej misce, którą ojciec Borys podniósł do rangi chrzcielnicy. Po skończonej ceremonii bardzo uroczyście wyjaśnił Gang–Czio, że oto od tej pory mały jest pod specjalną opieką Boga świętego, w Trójcy jedynego. Dla żadnego ze słuchaczy nie ulegało wątpliwości, że owa specjalna opieka Najwyższego jest w tej chwili sprawowana przez czterech barczystych Chińczyków, którym, jak ojcu chrzestnemu nowego chrześcijanina. Li Tsingowi, spod powłóczystych czarnych szat wystają maszynowe Mausery w drewnianych kolbach — kaburach. Od tej pory ojciec Borys stał się regularnym gościem w Paotow–Zi, zaglądając tam co dwa, trzy tygodnie. Za każdym razem przywoził starszemu wioski butelkę znakomitego ryżowego wina, gest szacunku, jakim powinni się obdarzać Czcigodni Starcy, dziękując wylewnie za ochronę, jaką otacza swoją bratanicę, Millę i ich dzieci. Ojciec Borys wkrótce wrósł na tyle w krajobraz wioski, że dorobił się nawet pełnego respektu przezwiska Padre Cudzoziemca. Odwiedzając swą podopieczną, przywoził wiadomości z frontów wojny. Mało z nich było pocieszających, zwłaszcza z początku, ale uważał za swój obowiązek informować ją o tym, jak się rzeczy miały. Japończycy, po ataku na Pearl Harbor bili Amerykanów i Brytyjczyków na wszystkich frontach. Zdobyli Hongkong, Singapur, Filipiny, atakowali Nową Gwineę i szykowali się do inwazji Australii. Niemcy łupili i palili ich ojczyznę i choć to dobrze, że niszczyli przy tym bezbożny reżim

bolszewików, naród ponosił zbyt wielkie straty, by się z tego cieszyć. Ich piękne rodzinne miasto nad Newą zamknięte było od wielu miesięcy w pierścieniu żelaznej blokady, bombardowane, palone i niszczone ogniem artylerii, ludzie marli jak muchy z głodu, zimna i chorób, przepiękne parki zamieniały się w cmentarze. Niemcy okazali się barbarzyńcami w nie mniejszym stopniu niż bolszewicy. Złupili i zniszczyli dom Tołstoja w Jasnej Polanie, zbezcześcili Peterhoff, wspaniały cesarski pałac Piotra 1, na który nawet czerwoni świętokradcy Lenina nie śmieli podnieść ręki, mimo że wyprzedawali za bezcen inne narodowe pamiątki. Straszliwe klęski zmusiły Stalina, żeby popuścił ludziom i odwołał się do narodowej tradycji, a nawet religii, którą zaprzągł do konsolidowania narodu i podnoszenia morale. Chociaż jedna dobra strona tej przeklętej wojny! Ta mobilizacja, z pomocą boską, zaczęła już przynosić rezultaty — na przełomie roku, tuż przez chrztem Eduarda Eduardowicza, wokół Carycyna, starego ruskiego grodu nad Wołgą, któremu ten gruziński antychryst narzucił swoje imię, zamknięto w kotle i zniszczono całą niemiecką armię. Także Amerykanie zaczęli wreszcie odnosić sukcesy. Dwa dni przed urodzinami małego przypuścili pierwszy kontratak, lądując na jakichś wyspach na południowym Pacyfiku. To miał być ich pierwszy krok na drodze do Tokio. Zresztą samemu Tokio też nie przepuścili. Podobno ich samoloty zbombardowały sam pałac cesarski. Japończycy ogłosili, że dzień, w którym zepchną ich do morza z zajętych wysp jest bliski, ale jakoś do tej pory nie pochwalili się, żeby im się to udało… Milla drgnęła na dźwięk tej wiadomości o amerykańskim desancie. Desantami z morza zajmowała się formacja jej męża, piechota morska. Nie miała pojęcia, gdzie jest ta wyspa, nawet kiedy ojciec Borys następnym razem powiedział, że nazywa się Guadalcanal i że leży w archipelagu Wysp Salomona. Ale nie, to była tylko złudna nadzieja, że Ed jakoś ocalał i teraz walczy na tej wyspie. Nie miał żadnych szans wydostać się z Filipin, tak samo jak Ernie Mae Su. Na ich prośbę ojciec Borys próbował się dowiedzieć czegoś o losach 4. pułku piechoty morskiej i nie miał żadnych pocieszających wiadomości. Pułk pozostał na Filipinach i bronił ich przed japończykami do końca, do kapitulacji na półwyspie Bataan. To zaś oznaczało tylko jedno; albo zginęli od razu, albo japończycy wzięli ich do niewoli i z czasem zamęczą na śmierć. Trzeba się było pogodzić z nieuchronnością śmierci zarówno Eda, jak Ernie’ego Zimmermana. Musiała przeżyć chociaż ona i modlić się, by Brytyjczycy i Amerykanie jednak jakoś wygrali wojnę, a wtedy próbować się skontaktować z rodzicami Eda w Południowej Karolinie. Odkąd pogodziła się z tą nadzieją i odpowiedzialnością, jej sytuacja przestała ją przerażać. Na razie, była w Paotow–Zi bezpieczna z Eduardem Eduardowiczem. Skoro interes idzie tak dobrze, kamieni z gorsetu wystarczy jeszcze na cztery, pięć, a może nawet i więcej lat. O ile wymagania stryja Mae Su pozostaną w rozsądku, tym bardziej, że ojciec Borys przejął z rąk Mae Su sprzedaż kamieni, a obie zaczęły inwestować w jego „interesy”. Milla nie była do końca pewna, czy pieniądze, które od nich brał, były istotnie inwestowane w biznes, czy też lądowały na zielonym stoliku, jako stawka w grze w pokera, ale rezultaty były zwykle zachęcające. Większość „inwestycji” przynosiła zysk, na tyle duży, by pokryć zdarzające się z rzadka straty. Na szczęście nie miała zbyt wiele czasu na rozmyślania nad swoją sytuacją. Eduard Eduardowicz zajmował jej cały czas wolny, jaki pozostawał po wykonaniu wszystkich obowiązków. Spać kładła się zwykle bardzo zmęczona. Szła spać z kurami i wstawała o świcie. To nie było życie, o jakim mogłaby marzyć generalska córka z hrabiowskim tytułem, pani Edwardowa Banning, ślubna małżonka oficera Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. I tak jednak biło na głowę to, co by ją czekało, gdyby Ed nie zaprosił na kolację kaprala McCoya, a ten nie uznał jej za „łebską kobietę” i nie polecił uwadze plutonowego Zimmermana, który uznał, że warto by ją poznać ze swoją chińską żoną, Mae Su. Bez tych ludzi albo by już nie żyła, albo dożywała swoich dni jako materac w burdelu dla szeregowych.

Teraz jednak miała nadzieję — nadzieję na lepsze życie, jeśli nie dla siebie, to chociaż dla Eduarda Eduardowicza. Żeby ją zrealizować, musi być cierpliwa i żarliwie modlić się do Boga o jego ochronę, póki ta przeklęta wojna się nie skończy.

*** Zi–Ko, pod takim imieniem hrabianka Maria Jekaterina Ludmiła Iwanowna Żiwkowa była znana w Paotow–Zi, nadzorowała produkcję kiełbas, kiedy przybiegł starszy z synów Mae Su, drugi ojciec chrzestny Eduarda Eduardowicza, z wiadomością o tym, że przyjechał Mądry Cudzoziemiec. Milla była zachwycona. Tak mało bywało tu gości. Zdawała sobie sprawę, dlaczego to dobrze, że jest ich niewielu, ale w niczym to nie zmniejszało jej samotności. Ojciec Borys był zaś najbardziej pożądanym gościem. Poszukała wzrokiem syna, który taplał się właśnie z radością w świńskim tłuszczu na podłodze, podniosła i obtarła na ile się dało, jednocześnie sprawdzając, czy nie potrzebuje świeżej pieluchy. Wzięła go na ręce i wyszła gościowi na spotkanie. Tym razem ojcu Borysowi towarzyszyli tylko Li Tsing i jeszcze jeden z jego, jak ich w żartach nazywał, „ministrantów”. Jak zwykle na powitanie dygnęła i ucałowała jego pierścień, a on ich oboje pobłogosławił. Zwykle zapowiadał swoje wizyty i czekała z wykwintnym obiadem. Uwielbiał jej pierogi z nadzieniem z kaczki. — Nie oczekiwałam cię, ojcze, tak szybko z powrotem. Co się stało, bank ojciec rozbił z pomocą bożą? Tym razem jednak wyraźnie nie był w nastroju do żartów. — Musimy pomówić, moje dziecko — powiedział, nawet nie obruszając się na wzywanie pomocy boskiej do tak przyziemnych spraw jak poker. To musiało być coś naprawdę poważnego. Zwykle nawet Najświętsza Matka, Prawosławny Kościół i jej interesy musiały czekać, aż się posili. I nagle zrozumiała, że coś się stało. Coś niedobrego. Gang–Czio pojawił się oczekując swojego prezentu od Mądrego Cudzoziemca. Ojciec Borys, nawet nie zwalniając kroku sięgnął pod kapotę i podał mu wyjętą stamtąd flaszkę bez słowa. Milla zobaczyła pod ubraniem drewnianą kolbę — kaburę z maszynowym Mauserem. Gang–Czio, zdumiony zachowaniem czcigodnego gościa, swój dar, żywego kurczaka, wręczył Li Tsingowi i został na drodze z rozdziawionymi ustami. Milla zaprowadziła go do kuchni, w której nabijano kiełbasy. Żadna z kobiet nie znała rosyjskiego, mogli rozmawiać swobodnie. Po chwili pojawiła się Mae Su. — Czy to coś osobistego? — zapytała po chińsku. Milla spojrzała na ojca Borysa pytająco. — Oczywiście, że nie. I w dodatku dotyczy także ciebie i twoich dzieci. Ale… Mae Su zrozumiała w lot. Jeśli będzie mówił po chińsku, wszyscy w kuchni dowiedzą się, co ma do powiedzenia. — Chodźmy na spacer — powiedziała. Wyszli z wioski na wysoki brzeg rzeki. — Japońska tajna policja, Kempeitai, aresztuje wszystkich długonosych w Baotou. Nie mogę tam dalej zostać. Sou Ki i Yon Fu już porzucili moją służbę, a tylko patrzeć jak pozostali ministranci też wrócą do bezpieczniejszych zajęć. — Będzie mi bardzo brakować twoich wizyt, ojcze — zasmuciła się Milla.

— Wkrótce zapewne dojdzie do ich wiadomości, że biały waluciarz, który im zniknął, zatrudniał Sou Ki i Yon Fu. Kiedy ich aresztują, szybko wybiją z nich wiadomości o przebywającej w Paotow–Zi białej… — I Chince z dziećmi barbarzyńcy — dokończyła Mae Su. — Właśnie — odparł pop. Milla poczuła zimną kulę narastającą w żołądku. — Ale gdzie my się teraz podziejemy? Dokąd uciekniemy? — Do Indii — powiedział batiuszka. — Do Indii?! — Brytyjczycy wpuszczają białych bezpaństwowców z nansenowskimi paszportami. Milla przypomniała sobie rozmowę z Mae Su o Indiach przed opuszczeniem Szanghaju. — Przez Turkiestan? — zapytała Mae Su. — Tak. — Ojciec Borys był wyraźnie zaskoczony jej znajomością trasy. — Jeśli ty wiesz o Kempeitai w Baotou, to jest tylko kwestią czasu, zanim dowie się Gang–Czio. Jeśli już nie wie. Musimy ruszać jak najszybciej. — Niezwłocznie. Wynająłem dwa konie i wóz, czekają 20 kilometrów stąd w dół rzeki. — Wezmę kurczaki i kiełbasy, tak jakbyśmy jechali do Baotou. Tak powiem braciom. — Tak będzie najlepiej. Jeśli nie będą wiedzieć, nikomu nie powiedzą. Ale co z Millą? Jak ją wywieziemy z wioski? — Dziś w nocy wślizgnie się do wozu z Eduardem Eduardowiczem. Ruszymy o świcie. Minie kilka godzin, zanim Gang–Czio dowie się, że wyjechałyśmy razem. — Upiję go dziś wieczorem — zaproponował praktycznie ojciec Borys. — Ma słabą głowę, a lubi imponować piciem. — Doskonały pomysł — pochwaliła Mae Su. Ojciec Borys spojrzał na Millę z ojcowską troską. — Zdajemy się na boską opiekę, moje dziecko. Kiedy już się co nieco posilimy, poprosimy go w modlitwie, by nas prowadził i zachował. Skinęła głową. — Jeszcze jedno — powiedział po chwili ojciec Borys, kiedy dochodzili do wsi. — Nie wiem, ile w tym prawdy, ale od kupców przybywających do Baotou z Gobi słyszałem o tym, że są tam Amerykanie. — Amerykanie? — Milla aż stanęła z wrażenia. — Jeśli w ogóle jacyś tam są, a naprawdę nie wiem, to pewnie też chcą dotrzeć do Indii. Ale myślę, że w kupie zawsze raźniej, a poza tym, jeśli to naprawdę Amerykanie, to może nam to pomóc w Turkiestanie. Milla westchnęła. Mieli takie same szanse na to, że odnajdą tych Amerykanów, jak na to, że ich żywcem wezmą do nieba. A poza tym, na miłość boską, co by robili Amerykanie na pustyni Gobi?

3 Naczelne Dowództwo Sojuszniczych Sił Zbrojnych na Obszarze Południowo–Zachodniego Pacyfiku, Brisbane, Australia, 10 lutego 1943 roku, 9.15 Podporucznik George F. Hart otworzył drzwi sekretariatu gabinetu Głównodowodzącego i przytrzymał je, wpuszczając do środka generała Pickeringa, za którym weszli kapitanowie Richard

D. Greyson iii i Kenneth R. McCoy. Wszyscy byli ubrani o wiele bardziej regulaminowo niż na Espiritu Santo. Pickering, Hart i McCoy mieli na sobie wyjściowe zielone mundury ze skórzanymi pasami. Pierś doskonale skrojonego munduru generała zdobiły rzędy baretek odznaczeń, którymi nagrodzono go za zasługi bojowe już w obu wojnach światowych. Oficerowie, którzy z nim przyszli nie mogli się wprawdzie poszczycić równie imponującymi dowodami waleczności, ale z ramion zielonego munduru Harta i białego Greysona zwisały adiutanckie sznury z oznakami stopni ich pryncypałów. Podpułkownik Huff na widok gości zerwał się na równe nogi zza biurka. — Dzień dobry, panie generale. — Jak się masz, Sid? — odparł znacznie mniej formalnie Pickering i podał mu rękę. Huff uściskał ją i skinął głową młodszym oficerom towarzyszącym generałowi. — Powiem Głównodowodzącemu, że pan przyszedł, panie generale. Nie jestem pewien, czy Głównodowodzący oczekiwał pozostałych panów… Właściwie zabrzmiało to jak pytanie, ale Pickering i tak je zignorował. — Dziękuję, Sid. Huff podszedł do drzwi gabinetu i otworzył je. — Generał Pickering do pana generała — ogłosił. — Zapraszam, Fleming — dobiegła zza drzwi odpowiedź. — Głównodowodzący przyjmie pana, panie generale — oznajmił podpułkownik Huff. — Dziękuję — odparł Pickering z rozbawieniem. Słyszał przecież MacArthura równie wyraźnie, jak teraz Huffa. Pokazał pozostałym, żeby chwilę zaczekali, po czym przeszedł do gabinetu obok Huffa, wciąż stojącego w drzwiach. Wmaszerował do gabinetu, stanął na baczność przed biurkiem MacArthura i zasalutował. Głównodowodzący w odpowiedzi opędził się od muchy, krążącej koło czoła, po czym z uśmiechem wyszedł zza biurka i powitał swego gościa serdecznym uściskiem dłoni. — Fleming, mój drogi przyjacielu, zastanawiałem się, kiedy znowu cię zobaczę. To, że MacArthur zwracał się do niego po imieniu, było kolejnym powodem dla którego Huff nie lubił Pickeringa. Było bowiem kolejnym wyróżnikiem nadzwyczajnie uprzywilejowanej pozycji tego zaledwie generała brygady w hierarchii armii. Głównodowodzący zwracał się bowiem do wszystkich, używając jedynie stopnia, i tylko do garstki uprzywilejowanych z gwardii pałacowej po nazwisku. Imion używał niezwykle rzadko i tylko w odniesieniu do najbliższych współpracowników, towarzyszy niedoli, którzy przypłynęli wraz z nim z Filipin — generałów Sutherlanda, Willoughby’ego i podpułkownika Sidneya Huffa, swego wiernego adiutanta. A tego generała z ulicy, który był kapralem piechoty morskiej w poprzedniej wojnie, po czym został z miejsca mianowany komandorem Marynarki, a potem generałem piechoty morskiej. Głównodowodzący od samego początku wyróżniał, nazywając po imieniu. Było w tym coś niepokojącego i oburzającego zarazem. — Dziękuję, że zgodził się pan przyjąć mnie w tak krótkim czasie, panie generale. — Nonsens, Fleming — machnął ręką MacArthur. — Przecież wiesz, że moje drzwi są dla ciebie zawsze otwarte. — Uśmiechnął się. — Nawet teraz, po twoim niespodziewanym awansie. Pickering był zaskoczony tym drwiącym tonem, jakby jego mianowanie na stanowisko zastępcy dyrektora Biura Służb Strategicznych do spraw operacji na Pacyfiku było tylko rodzajem nieszkodliwego żartu. Wyobrażał sobie, że MacArthur będzie z powodu tego makiawelicznego zagrania Roosevelta równie wściekły i rozżalony, co on. — Panie generale, zanim do tego przejdziemy, pomyślałem, że może chciałby pan porozmawiać z oficerami, którzy dopiero co wrócili z Mindanao, gdzie spotkali się z generałem Fertigiem. Czekają w sekretariacie.

— A potem porozmawiamy o twojej nowej posadzie? — Tak jest, panie generale. Kiedy tylko pan zechce, panie generale. — Może i masz rację, Fleming. Chyba rzeczywiście lepiej, żebyśmy się sprawą OSS zajęli na spokojnie, prywatnie, w bardziej sprzyjających okolicznościach. Znajdziesz jutro chwilę czasu na koktajle i kolację? Dziś niestety, jemy kolację z premierem. Nie mogę się z tego wykręcić. — Tak jest, panie generale. — No to załatwione. — Odwrócił się do Huffa, wciąż stojącego w drzwiach. — Sid, zaproś do gabinetu oficerów generała Pickeringa. I zadzwoń do pani MacArthur, że jutro będziemy gościć na kolacji pana generała. Kapitanowie McCoy i Greyson wmaszerowali do gabinetu i w odróżnieniu od swego przełożonego nie zasalutowali. Byli oficerami czynnej służby Marynarki, a regulamin tego rodzaju sił zbrojnych nie przewidywał, w odróżnieniu od regulaminu Armii, salutowania ręką w pomieszczeniu zamkniętym, bez nakrycia głowy, chyba że jest się pod bronią, lub odpowiada na salut. Czterogwiazdkowy generał na pewno pierwszy by im nie zasalutował, a broni nie mieli, więc tylko stanęli na baczność przed biurkiem Głównodowodzącego. — Spocznijcie, panowie — powiedział MacArthur. — Panie generale, kapitanowie McCoy i Greyson. MacArthur podał im po kolei rękę, po czym stanął przed Greysonem i uważnie zaczął mu się przyglądać. — Ja pana już chyba gdzieś widziałem, panie kapitanie. — Jestem zaszczycony, że pan generał pamięta. — A mógłby mi pan przypomnieć, gdzie to było? — Corregidor, panie generale. Byłem oficerem na pokładzie USS „Remora”. MacArthur był zafascynowany. — Prawdę mówiąc, szukałem w pamięci okazji, przy której mogłem pana widzieć z pańskim pryncypałem, ale teraz rzeczywiście sobie przypominam. No jasne! Zabieraliście swoim okrętem podwodnym rannych i torpedy z „Canopusa”. Bardzo się cieszę, że znów pana widzę, kapitanie. — Spojrzał na Pickeringa. — Znasz tę historię, Fleming? Siły podwodne, w odróżnieniu od całej reszty, nie uznały przekonania najwyższych czynników Marynarki, że próby przebicia się przez japońską blokadę skazane są z góry na niepowodzenie. — Tak, wiem, panie generale. — Przypływali do nas, raz za razem — wzruszył się MacArthur. — Do samego końca. Nie mogli wiele przywieźć, ale chociaż próbowali! A pan chyba był u nas więcej niż raz, prawda, panie kapitanie? — Trzy razy, panie generale. — A z tego co słyszałem, ostatnio porzucił pan ciepłą synekurę u admirała… — zmarszczył czoło, próbując sobie przypomnieć. — Wagama — podpowiedział Pickering. — …u admirała Wagama, żeby wziąć udział w bardzo niebezpiecznej wyprawie na tyły wroga na Mindanao! Cóż za budujący przykład odwagi! Greyson, wyraźnie zmieszany tymi pochwałami, postanowił chociaż spróbować skierować uwagę Głównodowodzącego na kogo innego. — Panie generale, dla mnie była to dopiero pierwsza taka wyprawa gumowym pontonem, ale kapitan McCoy ma na swoim koncie już trzy. Podziałało. MacArthur przyjrzał się uważnie młodzieńcowi w kapitańskim mundurze, stojącemu skromnie obok. — To prawda?

Pickering odpowiedział za niego. — Panie generale, po raz pierwszy McCoy lądował na Makin, wraz z synem prezydenta i pułkownikiem Carlsonem. Potem ewakuował z Buka zespół Strażników Wybrzeża. MacArthur przyjrzał się wymownie gołej piersi munduru McCoya. — Rozumiem, że wnioski o odznaczenia dla tych dzielnych młodych ludzi, brną z mozołem pokrętnymi ścieżkami biurokracji, czy tak, Flem? — Naprawdę nie było na to jeszcze czasu, panie generale. Dopiero wczoraj wieczorem wróciliśmy z Espiritu Santo. — Nie szkodzi, Flem. To się nawet dobrze składa, bo obawiałem się, że jakiś biurokrata odbierze mi zaszczyt odznaczenia ich osobiście. Na Boga, byłbym niepocieszony! Sid — odwrócił się do adiutanta — skocz do personalnego i przynieś dwie Srebrne Gwiazdy. Za taki wyczyn należą im się Srebrne Gwiazdy, prawda Fleming? — Tak jest, panie generale, zgadzam się w całej rozciągłości. Z tym, że oni tam nie byli sami, panie generale. W zespole McCoya było jeszcze dwóch podoficerów, sir. — Dobrze. Srebrne Gwiazdy dla oficerów. Brązowe dla podoficerów, Sid — zarządził MacArthur. — Wnioski sporządzi później generał Pickering. A teraz, opowiadajcie, panowie.

III 1 Kwatera Głównodowodzącego Sojuszniczych Sił Zbrojnych na Obszarze Południowo–Zachodniego Pacyfiku, Brisbane, Australia, 11 lutego 1943 roku, 18.15 Pani MacArthur nadstawiła Pickeringowi policzek do pocałowania. — Jakże się cieszę, że znowu cię widzę, Fleming — powiedziała. — Dziękuję. — Pogratulowałabym ci też nowego zajęcia, ale nie wiem, czy to w tej sytuacji najwłaściwsze posunięcie. Boże, on jej wszystko o tym powiedział! To była depesza od prezydenta, wyłącznie do wiadomości MacArthura — żona, czy nie żona, ona nie miała prawa się o tym dowiedzieć! Ciekawe, co jeszcze wie? Co za durne pytanie. Wie wszystko to, co mąż jej powie, czyli zapewne zna o wiele więcej tajemnic, niż którykolwiek z tych gamoniów, za którymi, tak jak za mną, krok w krok chodzą uzbrojeni po zęby ochroniarze. — Kochanie, może byś poprosiła Manuela, żeby nam przyniósł dwa mocne drinki z tej doskonałej Famous Grouse, którą dostaliśmy od Fleminga? Starszy sierżant sztabowy Manuel Donat, były podoficer Zwiadowców Filipińskich, był ordynansem Głównodowodzącego. — A więc jednak należy gratulować? — Tego nie powiedziałem. Na razie uczcimy bezpieczny powrót jego dwóch oficerów z wyprawy do Fertiga. Miałem zaszczyt obu za to odznaczyć. O tym też wie? No ładnie… — Ciekawe, co powiedzieli. Mam nadzieję, że Charlie się mylił. Charlie to był generał brygady Charles A. Willoughby, szef wywiadu. Pickering nie negował jego inteligencji, ale nie podobał mu się sposób, w jaki jej używa. Jego wysoka pozycja na dworze El Supremo aż nazbyt wyraźnie była funkcją jego niewzruszonej lojalności i publicznie mu okazywanego podziwu. — A w jakiej kwestii? — zapytał Pickering. — Mówił, że ten Fertig miał… No, że stres porażki bardzo mocno na niego wpłynął. — Jeanne, mogę cię zapewnić, że według moich ludzi Fertig ma wszystkie klepki mocno osadzone na swoich miejscach i jeśli tylko damy mu środki do walki, jest w stanie wyrządzić Japończykom jeszcze poważniejsze szkody niż do tej pory. — Jeanne, poproś Manuela o drinki, proszę — powtórzył MacArthur tonem, w którym próżno by szukać aprobaty dla uwag Pickeringa o Fertigu. Oho, El Supremo chce zmienić temat, pomyślał Pickering. Kiedy jednak pani MacArthur wyszła, okazało się, że odniósł mylne wrażenie. — Twoi ludzie przekażą to do Waszyngtonu? O tym, że Fertig wie co robi?

MacArthur uniósł wymownym gestem swoje bardzo wyraziste brwi i lekko pokręcił głową. Pickering postanowił, że niezależnie od następstw musi jeszcze bardziej unieszczęśliwić Głównodowodzącego. — Fertig wywarł silne wrażenie na McCoyu i Greysonie, panie generale. Greyson bez wątpienia zamelduje o tym admirałowi Wagamowi, a ten zapewne pójdzie z tym do Nimitza. Tuż przed moim odlotem z Espiritu Santo przyszła depesza od Fritza Rickabee’ego, żebym przygotował McCoya na to, że być może będzie musiał swój raport złożyć samemu Rooseveltowi. — Rickabee? Kto to taki? I skąd wie, co może chcieć prezydent? A zresztą, odkąd to nasz kochany Zwierzchnik Sił Zbrojnych tak się interesuje raportem kapitana, skoro moje raporty puszcza mimo uszu? — Rickabee jest, był, moim zastępcą w Biurze Analiz. Nie wiem na pewno, ale sądzę że wiadomość o prezydenckich zamiarach względem McCoya pochodzi od Franka Knoxa. — Ale dlaczego chciałby z nim rozmawiać? — McCoy razem z Jimmym Rooseveltem lądowali na Makin i od tej pory major Roosevelt wykupił dożywotnie członkostwo klubu miłośników McCoya. MacArthur mruknął coś pod nosem. — Nie zrozum mnie źle, Fleming — powiedział po chwili MacArthur. — Podziwiam tego Fertiga, naprawdę. Poruszę ziemię i niebo, żeby mu pomóc. W tej chwili pojawił się sierżant Donat w wykrochmalonej białej marynarce, z tacą, na której stały butelka Famous Grouse, szklaneczki i kubełek z lodem. — Cieszę się, że pan znowu do nas zawitał, panie generale — powiedział, postawiwszy tacę na stoliku. — Dziękuję, Manuelu — odparł Pickering. Donat nalał zamówione dwa mocne drinki i spojrzał pytająco na panią MacArthur, która pokręciła głową. — Wznieśmy toast, Fleming. Za twoich młodych, dzielnych oficerów. — I sierżantów, którzy z nimi tam byli — dodał Pickering, wznosząc szklaneczkę. — A jeszcze lepiej, za wszystkich dzielnych ludzi, którzy kontynuują pańską walkę na Filipinach, panie generale. MacArthur chciał coś odpowiedzieć, ale w końcu milcząc pociągnął łyczek trunku. — I co teraz masz zamiar robić, Flem? — zapytał po chwili. — Skoro już zdołałem wepchnąć nos pod twój namiot? MacArthur uśmiechnął się i skinął głową. — Z samego rana mam zamiar spotkać się z pułkownikiem Watersonem. Pułkownik John j. Waterson był szefem stacji OSS w Brisbane, czyli przedstawicielem OSS przy NDPDZACHPAC. — Jako zastępca dyrektora ds. operacji na Pacyfiku? — Tak jest, panie generale. — Spotkałeś się już z nim osobiście? Pickering pokręcił głową. — Korpus osobowy artylerii nadbrzeżnej, West Point, promocja 1922 roku — wyrecytował MacArthur. — Zrezygnował w 1934 roku po dwunastu latach służby, zawiedziony pominięciem w kolejce do awansu na kapitana. W 1939 roku przyjęty ponownie w stopniu majora rezerwy artylerii. Powołany do czynnej służby w październiku 1940 roku i odkomenderowany do Szkoły Artylerii w Fort Bliss jako wykładowca matematyki. W styczniu 1942 roku przeniósł się na własną prośbę do OSS. Zaraz potem awansowany na podpułkownika i pułkownika. W cywilu pułkownik Waterson jest wiceprezesem Malloy Manufacturing Company, firmy produkującej kołpaki do kół samochodowych, która należy do rodziny jego żony.

To nie był życiorys wojownika i obaj zdawali sobie z tego doskonale sprawę, MacArthur, zadowolony z siebie, uśmiechnął się do Pickeringa. — Wie pan o nim, panie generale, znacznie więcej niż ja. — Tak sobie właśnie pomyślałem, Fleming. — I co to było? Rozpoznanie przeciwnika? — To ty tak mówisz, nie ja — roześmiał się MacArthur. — A poza tym ciebie nie traktuję jako przeciwnika. — Dziękuję. — Niestety, nie miałem dotąd okazji znaleźć na tyle wolnego czasu, by spotkać się z panem pułkownikiem Watersonem — rozłożył obłudnie ręce MacArthur. — Ale skoro ty tu jesteś, to mam nadzieję, że już nie będę musiał, prawda? Nagle Pickering zrozumiał powody, dla których MacArthur tak gładko zaakceptował jego nominację do OSS. On się spodziewa, że mu zdejmę z pleców Donovana i Roosevelta, pomyślał. Na jego miejscu pewnie miałbym taką samą nadzieję. Wie, że ma rację na temat OSS i wie, że podzielam jego zadanie. Teraz oczekuje, że będę to zdanie wyrażał w Waszyngtonie skuteczniej od niego!

*** Tuż przed ostatnim wyjazdem na Pacyfik, prezydent osobiście wyznaczył Flemingowi Pickeringowi dodatkowe zadanie: miał doprowadzić do tego, by generał MacArthur znalazł w swoim wypełnionym terminarzu czasu na spotkanie z pułkownikiem Watersonem. Dyrektor OSS William j. Donovan poskarżył się prezydentowi, że poza bardzo krótką wizytą u generała Willoughbyego nazajutrz po przyjeździe do Brisbane, jego australijski wysłannik przez ponad dwa miesiące na próżno oczekuje audiencji u Mac — Arthura, którą szef wywiadu generała obiecał mu wyjednać „najszybciej jak to tylko możliwe, gdy tylko Głównodowodzący znajdzie chwilę czasu”. Pickering podniósł tę sprawę zaraz po swoim powrocie do Brisbane, na pierwszym spotkaniu z MacArthurem. Generał wyraził wówczas przekonanie, że działania OSS na Pacyfiku spowodują więcej kłopotów, niż są warte. Trzymanie na dystans pułkownika Watersona było więc wyrazem jego przekonania, że należy trzymać na dystans całe OSS. Udzielenie mu audiencji byłoby równoważne z wyrażeniem akceptacji dla planów Biura, a na to Głównodowodzący nie mógł i nie chciał wyrazić swojej zgody. Pickering prywatnie przyznawał generałowi rację. OSS na Pacyfiku rzeczywiście mogło przynieść więcej kłopotów niż pożytku. To był zupełnie inny teren i panowały tu zupełnie odmienne warunki niż w Europie, czy Afryce, które były głównymi domenami działalności Biura Służb Strategicznych i gdzie jego metody się sprawdzały. Przerzucanie zespołów rozpoznawczo — dywersyjnych OSS do okupowanej Europy, było możliwe. Można było nadlecieć w nocy samolotem i zrzucić kilku ludzi wraz z ich sprzętem na spadochronach. Do Francji czy Norwegii można było nawet wypłynąć z Anglii kutrem rybackim. Na zajętym przez wroga terenie agenci, rekrutowani spośród emigracji wojennej, mówiący miejscowym językiem, znający miejscowe zwyczaje i zaopatrzeni w sfałszowane dokumenty, wtapiali się w otoczenie, uzyskując możliwości skrytego wykonywania swych zadań pod przykrywką codziennych zajęć i przy wsparciu nastrojonej wrogo do okupanta miejscowej ludności. Głęboko zakonspirowani, mogli w miarę skutecznie zajmować się fotografowaniem lotnisk, dywersją na szlakach kolejowych, wysadzaniem mostów, unieruchamianiem urządzeń

przeładunkowych w portach, kolportowaniem wywrotowej literatury, czy wreszcie szkoleniem grup partyzanckich i dowodzeniem nimi. Nic z tych doświadczeń nie miało zastosowania na wyspach Pacyfiku. Tu nie było żadnych zwartych kontynentów, po których można było podróżować i zniknąć w wielkiej masie ludzi je zamieszkujących. Strategię prowadzenia wojny na Pacyfiku nie na darmo nazywano „żabimi skokami”, jej poszczególne małe i odizolowane fronty rzeczywiście odgradzały setki, jeśli nie tysiące mil morskich oceanu, przez które trzeba było „przeskoczyć”, żeby kontynuować natarcie. Sam przerzut zespołu agentów na taką odległość, już stwarzał wiele poważnych problemów natury logistycznej, których rozwiązanie na niskim szczeblu często było po prostu niewykonalne. To nie był rejs kutrem rybackim z Anglii do Francji, które odgradzało kilkadziesiąt mil wody. Poza tym, z wyjątkiem Filipin, nie istniał nigdzie na Pacyfiku zorganizowany ruch oporu, mogący stanowić oparcie dla rozwijających swoją działalność agentów. Musieliby liczyć jedynie na własne siły. No i największy problem; choćby nie wiadomo jak dobrze by ci ludzie mówili po japońsku czy w miejscowych językach (a na Nowej Gwinei na przykład krajowcy z sąsiednich dolin często nie potrafili się ze sobą dogadać), biali po prostu nie byli w stanie zniknąć wśród miejscowej ludności. Nie mogli się przebrać za japońskiego żołnierza wobec sprzyjającej okupantowi ludności, ani za krajowca wobec japońskiego patrolu. Miejscowi nie byli materiałem na współpracowników siatek wywiadowczych — byli zbyt prymitywni, by opanować obsługę radiostacji czy zawiłości sztuki minowania mostów. Poza tym, na wyspach nie było zbyt wiele mostów, linii kolejowych czy portów, przeciw którym można by kierować akcje dywersyjne. Nikt tu nic nie wiedział — japońskie garnizony zajmowały się głównie kwestią przetrwania w obcym sobie środowisku i nie było tu żadnych wiadomości strategicznej wartości, które można było zdobyć i przekazać do centrali. Pickering był przeświadczony, że zorganizowanie misji OSS przy NDPDZACHPAC było przejawem osobistych ambicji dyrektora Biura, „Dzikiego Billa” Donovana i waszyngtońskiej polityki, niż perspektywami na rzeczywistą użyteczność takiej placówki. Znał Donovana sprzed wojny, kiedy był prawnikiem z Wall Street i nie darzył go przesadną estymą. Swego czasu Pickering wynajął go do reprezentowania swoich interesów w jakimś procesie sądowym, który i bez tego uważał za niemożliwy do przegrania. Donovan nie tylko go przegrał, ale jeszcze wystawił za swoje usługi rachunek na sumę przekraczającą wszelkie granice przyzwoitości, czego Pickering nie omieszkał osobiście mu wytknąć tonem i słowami, które nie pozostawiały wątpliwości co do tego, jak bardzo jest niezadowolony. Donovan nie przywykł do tego, by jego klienci rozmawiali z nim w taki sposób, a do tego był Irlandczykiem — ze wszystkimi tego narodu zaletami i wadami, w tym pamiętliwością i zapalczywością. Dwa tygodnie później, kiedy spotkali się w nowojorskim „Century Club”, Donovan był nadal wściekły. Nie wiadomo, kto rzucił pierwszą nieuprzejmą uwagę, ale w zgodnej opinii wielu świadków, tylko stanowcza interwencja przyjaciół obu panów zapobiegła dodaniu do licznych legend otaczających słynny klub bójki na pięści w głównym holu pomiędzy szefem znanej firmy prawniczej a armatorem z Kalifornii. Niechęć pomiędzy adwersarzami nie wygasła przez lata, które od tamtego czasu minęły. Donovan, szara eminencja Partii Demokratycznej i gabinetu Roosevelta, został szefem prezydenckiej agencji wywiadowczej, a Pickering, po kolejnym starciu z Do — novanem, który próbował się na nim odegrać za stare przewiny, został osobistym okiem i uchem sekretarza Marynarki Franka Knoxa na Pacyfiku, najpierw jako komandor, a potem generał brygady i dyrektor agencji wywiadowczej sekretarza. Biura Analiz Zarządzania Dowództwa Piechoty Morskiej. Zaaranżowane przez Roosevelta małżeństwo z rozsądku obu panów miało — z punktu

widzenia wszystkich poza samym pomysłodawcą — wszelkie szanse na to, by stać się związkiem z piekła rodem.

*** Generał Pickering popatrzył na MacArthura, pokręcił głową i pociągnął łyk whisky ze swojej szklaneczki, jeszcze raz pokręcił głową. — Co cię gryzie, Fleming? — Zastanawiałem się właśnie, co ja takiego w życiu nagrzeszyłem, żeby trafić między Scyllę nazwiskiem MacArthur i Haryzmę nazwiskiem Roosevelt. — Fleming, ja cię tylko proszę, żebyś przekazał prezydentowi prawdę. Ufam, że nie byłbyś zdolny do głoszenia poglądów jawnie sprzecznych z prawdą, a to przecież święta prawda, obaj tak uważamy i obaj chcielibyśmy, żeby było inaczej, że nic tu po OSS. Pickering nic nie odpowiedział. — Gdziekolwiek w kontynentalnej Azji, w Chinach, Birmie, w Indiach, gdziekolwiek, pod twoim przewodem OSS może dokonać cudów, ale nie tu, na miłość boską! Chryste, nawet nie brałem pod uwagę tych rejonów świata! Czy one też leżą w zakresie odpowiedzialności zastępcy dyrektora do spraw operacji na Pacyfiku? — Prawdę mówiąc, Indie czy Chiny nawet mi nie przyszły na myśl, jako mój rejon operacyjny, panie generale — pomyślał na głos. — Nie przypuszczam, żeby Roosevelt miał je na myśli, powierzając mi moje stanowisko. Przecież wiem, że to nieprawda. Myślałem o tym, kiedy McCoy pytał o Gobi. Powiedziałem mu, że chyba nie, bo nie przyszło mi na myśl, że one też mogą mieć wpływ na działania na Pacyfiku. Najpierw McCoy, a teraz MacArthur, uważają, że się mylę — przebiegło przez głowę Pickeringa. — Na twoim miejscu brałbym tę możliwość pod uwagę, Fleming. — Przecież to absurd! — Absurd? Raczej nie. Ale na pewno wymaga wytężenia wyobraźni. Lepiej poproś prezydenta, żeby ci sprecyzował twój zakres obowiązków. — Tak, chyba będę musiał — przyznał Pickering. — Kiedy jedziesz do Waszyngtonu? — Kiedy tylko zdołam. Pojutrze, jeśli uda się wszystko do tej pory załatwić. — Przekaż, proszę, moje i Jeanne osobiste pozdrowienia panu prezydentowi i jego małżonce. A teraz, skoro mamy to już za sobą, może wypijemy jeszcze po drinku, zanim Manuel poda kolację? — Tak, panie generale, po tym wszystkim chętnie wypiję jeszcze jednego drinka — powiedział Pickering i jednym haustem opróżnił wypełnioną do połowy szklaneczkę, stojącą na stoliku obok fotela.

2 Water Lily Cottage, Brisbane, Australia, 12 lutego 1943 roku, 8.15 Podporucznik Hart zapukał do drzwi sypialni Pickeringa i zameldował: — Panie generale, przybył pułkownik Waterson.

Pickering był właśnie w trakcie przypinania gwiazdek do kołnierzyka nowej tropikowej kurtki mundurowej. Przerwał na chwilę, spojrzał na zegarek i powiedział: — Zaproponuj pułkownikowi kawę, a może śniadanie, i powiedz, że zaraz przyjdę. Waterson miał się zameldować o 8.30. Był o kwadrans za wcześnie. No cóż, gdybym miał po raz pierwszy spotkać nowego szefa, chyba też bym wolał przyjść za wcześnie, niż się spóźnić, pomyślał. Zaraz, a czy on wie, że jestem jego nowym szefem? Może myśli, że wezwałem go tu, by wyznaczyć termin audiencji u El Supremo, obiecanej przez Willoughbyego? W końcu, jeśli nie dostał wiadomości, wie o mnie tylko tyle, że zajmuję wysoką pozycję na dworze. Wcisnął trzpień prawej gwiazdki i porównał z przypiętą po lewej. Trochę nierówno, ale ujdzie. Popatrzył na kurtkę, na gwiazdki i baretki. Po chwili zmienił zdanie i odpiął baretki. Nie, nie wstydził się swoich odznaczeń, choć kilka z nich uznawał na niezasłużone, jak Srebrną Gwiazdę za przejęcie dowodzenia na USS „Gregory”. Dowódca i zastępca zginęli, on sam odniósł poważną ranę, ale nie uważał, żeby zasłużył na cokolwiek poza Fioletowym Sercem za tę ranę. To, że manewrując okrętem uchronił go od ponownego trafienia przez bombowiec, a artylerzyści zestrzelili japoński samolot, nie było jego zasługą. Z Krzyża Marynarki był dumny i dostał go zasłużenie. Był wprawdzie wtedy, w 1918 roku, zbyt młody i za głupi, żeby się zastanawiać nad tym, co robi, ale niemniej zrobił, czego od niego oczekiwano, jako od żołnierza piechoty morskiej — czego dowodem był Krzyż. Z tego, jaki przebieg służby pułkownika Watersona przedstawił MacArthur, nie spodziewał się, żeby pierś jego munduru zdobiło zbyt wiele odznaczeń. Postanowił, że nie będzie go kłuł w oczy swoimi baretkami, podkreślając, że pułkownik nigdy nie wąchał prochu. I tak już dość mu zaleźli za skórę, zwłaszcza, że miał mu przekazać, że MacArthur nadal nie życzy sobie żadnej obecności OSS w swoim rejonie operacyjnym. Widział dla Watersona tylko jedno zadanie, które zapewne mu się nie spodoba, podobnie jak Donovanowi, kiedy tylko o tym usłyszy. Pickering założył kurtkę, zapiął spodnie i obejrzał się w lustrze, czy wszystko wygląda jak należy. Klamra pasa była przekrzywiona, poprawił ją więc i wyszedł z sypialni. Waterson, rumiany czterdziestoparolatek, o włosach gładko zaczesanych do tyłu, siedział na jednej z wyłożonych poduszkami rattanowych kanap w salonie. Był, co zaskoczyło Pickeringa, po cywilnemu, w doskonale skrojonym, jednorzędowym tropikowym garniturze, białej koszuli z przypinanym kołnierzykiem, miał na szyi krawat z drukowanego jedwabiu, a na nogach nieskazitelnie wypucowane półbuty. Na widok Pickeringa wstał. Wygląda jak akwizytor, pomyślał z zawodem Pickering. Ale w końcu właśnie takim akwizytorem był — i to nieudolnym, bo MacArthur nie chciał kupić jego produktu. Poza tym w cywilu był wiceprezesem firmy, która produkowała kołpaki kół. Taki sam z niego pułkownik, jak ze mnie generał. — Dzień dobry, pułkowniku — powiedział Pickering, podając mu rękę. — Nazywam się Fleming Pickering. — Dzień dobry, panie generale. — Podano panu śniadanie? — Nie, dziękuję, napiłem się tylko kawy, panie generale. — No cóż, w każdym razie ja zjem śniadanie. Ma pan do wyboru zjeść coś ze mną, albo patrzyć jak będę to robił. — W takim razie będę panu towarzyszyć. To bardzo miło z pańskiej strony, panie generale. — George, znajdź Pluto i przyślij go do jadalni. Ty też tam przyjdź. Pickering wskazał Watersonowi drzwi jadalni.

— Zdaję sobie sprawę, że to brzmi jak dialog z kiepskiego filmu, ale ja naprawdę nie mam tajemnic przed Hartem i majorem Honem. I to nie tylko dlatego, że powinni o tym wiedzieć, ale oni i tak o wszystkim zwykle dowiadują się wcześniej niż ja. Obaj mają dopuszczenia do Magii. Pluto, major Hon, dowiedział się o ostatnich zmianach znacznie wcześniej ode mnie, bo to on odszyfrowywał depeszę, w której je przekazano. A propos, pan wie o jakich zmianach mówię? — Otrzymałem depeszę od Dyrektora o pańskiej nominacji, panie generale. Według niej, stacja OSS w Brisbane podlega teraz panu. — Proszę siadać, pułkowniku. — Pickering wskazał mu miejsce za wielkim stołem koło siebie. Chwilę później do pokoju weszli Pluto i Hart. Pickering przedstawił ich i usiedli wokół stołu. — Przejdźmy więc do naszych problemów — zagaił Pickering. — Największym z nich jest to, że MacArthur w ogóle nie życzy sobie tu obecności OSS. — Ależ panie generale… — zaczął Waterson. Pickering uciszył go gestem. — Problemem numer dwa jest Magia. Ten problem dzieli się na trzy składowe: analiza Magii, dopuszczenia do Magii i personel pomagający Pluto w odszyfrowywaniu i analizie materiałów. — Panie generale — wtrącił się znowu Waterson — nie bardzo wiem, o czym mowa. — Zacznijmy więc od Magii. Co pan wie o Magii, pułkowniku? — Tyle że istnieje. — I nic więcej? Rozczarowuje mnie pan. — Wiem o niej więcej, niż powinienem, panie generale. — To znaczy? — Złamaliśmy japońskie szyfry. — W każdym razie, część z nich — skinął głową Pickering. — Na tyle dużą, by to zagadnienie nabrało szczególnej rangi. To zapewne jeden z najpilniej strzeżonych sekretów tej wojny. — Zapewne — zgodził się Waterson. — Ludzie z dopuszczeniem do tej tajemnicy nie powinni pod żadnym pozorem znaleźć się w sytuacji narażającej ich na dostanie się żywcem w ręce wroga. W tej chwili mamy tu trzech ludzi z dopuszczeniem do Magii: Pluto, Harta i porucznika Moore’a. Hart wyjeżdża ze mną, a dwie osoby nie poradzą sobie z tak poważnym i pracochłonnym zagadnieniem. Odkąd generałowie odkryli zalety łączności magicznym kanałem, ilość depesz rośnie w postępie geometrycznym. — Czy to dlatego dyrektor Donovan miał kłopoty z załatwieniem nam dostępu do tego kanału? — Dyrektor jest na podstawowej liście Magii, ale tu, w Brisbane, dostępem do Magii, rządzi MacArthur. Zapewne uznał, że OSS może się bez niego obejść. Od tamtej pory zmieniło się jeszcze coś. Ja mam dostęp do Magii i mam zamiar, jeśli okaże się to konieczne, używać jej do komunikowania się z panem. — Czy to znaczy, że ja również uzyskam dopuszczenie do Magii, panie generale? — Nie sądzę. Po pierwsze, byłyby kłopoty z MacArthurem. W NDPDZACHPAC tylko on i Willoughby mają dostęp do Magii. Gdybym do tej listy dopisał szefa misji OSS, MacArthur doszedłby do wniosku, że wbijam mu nóż w plecy. Na to nie możemy sobie pozwolić. — Panie generale, nie rozumiem… — Potrzebuję od pana dwóch nazwisk pańskich oficerów, naszych oficerów — poprawił się Pickering — którym: a) można powierzyć taką odpowiedzialność i b) byliby młodsi stopniem od Pluto. Nie chcę, żeby któryś zaczął wchodzić Pluto na głowę. Proszę liczyć się z faktem, że od chwili uzyskania przez nich dopuszczenia do Magii nie będą mogli być więcej wyznaczani do żadnej działalności operacyjnej. — Muszę się nad tym chwilę zastanowić — odparł Waterson. — To znaczy, nad samym wyborem nazwisk, panie generale.

— Pluto będzie miał prawo odrzucić każdego z kandydatów bez podawania panu żadnych uzasadnień. Po wyborze tych ludzi, wprowadzeniu w zadania i nauce obsługi maszyn szyfrujących. Pluto dopilnuje, by uzyskał pan dostęp do wiadomości Magii. Waterson zastanowił się przez chwilę. — Dostęp, ale nie dopuszczenie, tak? Rzeczywiście, tak chyba będzie lepiej. — Pluto i Moore są także analitykami. Byłoby dobrze, gdyby pańscy kandydaci mogli im pomóc i w tym zakresie. — Chyba mam kogoś takiego. Będę musiał nad tym pomyśleć. Jest ostrożny. To dobrze wróży, pomyślał Pickering. — Nie zaszkodzi, gdyby przy okazji grał w brydża — dodał Pluto. — I to dobrze. — A co? Gra pan w brydża, majorze? Ja też — odparł Waterson. — Co najważniejsze, gra w niego El Supremo. Dobrze kombinujesz, Pluto. Sprawdź, czy nie udałoby ci się subtelnie zasugerować generałowi, że pułkownik Waterson grywa w brydża. — Cel uświęca środki, panie generale? — W rzeczy samej, majorze Hon — uśmiechnął się Pickering. — Chciałbym, żeby pan dobrze zrozumiał tutejszą strukturę dowodzenia, pułkowniku. Właśnie dokonałem nominacji numer dwa i trzy do mojego osobistego sztabu, Hart i Pluto. — Kto był numerem jeden? — zainteresował się Pluto. — McCoy, a któżby inny — odparł Pickering i wrócił do rozmowy z Watersonem. — Od tej pory, gdyby dyrektor kazał panu wydać któremuś z nich jakiś rozkaz, pańska odpowiedź będzie brzmiała, że nie jest pan w stanie tego zrobić, gdyż generał Pickering jasno zapowiedział panu, że nie są oni pańskimi podwładnymi. Czy to jasne? Waterson skinął głową. — Panie generale, czy mogę mówić szczerze? W obecności tych panów? — Oczywiście, pułkowniku. — Chciałbym zapytać… Wie pan, panie generale, że, jak wielu ludzi w OSS, jestem świadom stanu pańskich, hmm… stosunków z dyrektorem Donovanem. — Tak też myślałem. — Chciałbym zapytać, jakie są szanse na rozejm. — Sam się nad tym zastanawiałem, pułkowniku. Szczerze mówiąc, nie ma na to zbyt wielkiej nadziei. Ale jeśli „stosunki” pomiędzy mną a dyrektorem Donovanem są dla pana kłopotliwe, w każdej chwili może pan poprosić dyrektora o przeniesienie. — Och, nie. Nie to miałem na myśli, panie generale. Ze wszystkiego, co o panu słyszałem wynika, że współpraca z panem powinna mi się bardzo podobać. — Cztery — powiedział Pickering, wywołując zdziwione spojrzenia wszystkich przy stole. — Nominacja numer cztery — wyjaśnił. — Chcę Banninga. Fritzowi się to nie spodoba, ale cokolwiek będę robił, Banning mi się do tego bardzo przyda. — Racja — przyznał Pluto po chwili. No, nie była to wypowiedź zbytnio zgodna z regulaminem, pomyślał Pickering, ale oznaczała, że Pluto się ze mną zgadza. Bogu dzięki! — Panie generale, z tego, co słyszałem, ma pan nas zamiar wkrótce opuścić? — zapytał Waterson. — Jutro. Muszę tu jeszcze pożegnać parę osób, a potem lecę prosto do Waszyngtonu — odparł Pickering, dodając w myśli: A tam mi wcisną pewne cholernie niewykonalne zadanie na mongolskiej pustyni.

IV 1 Lot TWA 303, Filadelfia, 16 lutego 1943 roku, 15.30 Fleming Pickering nie był jedynym, który właśnie wtedy wracał do Stanów Zjednoczonych. — A oto i miasto braterskiej miłości — ogłosił w kabinie pilotów kapitan DC–3, zwracając się do pozostałych dwóch tam obecnych, wskazując ręką za wiatrochron, na leżące w oddali poniżej miasto. Adresaci tego ogłoszenia zaśmiali się jak należało, krótko i prawie niewymuszenie. Kapitan sięgnął po mikrofon, rzucił okiem na skalę radiostacji, czy ustawiona jest na właściwą częstotliwość i wcisnął guzik. — Filadelfia, tu TWA 303,15 kilometrów na północ od was, na tysiącu stu metrach. Proszę o instrukcje do lądowania. — TWA 303, tu Filadelfia. Jesteś drugi za DC–3 Eastern, podchodzącym do lądowania na pasie jeden — siedem. Wiatr słaby. — 303, rozumiem, drugi na jeden — siedem za Eastern na ostatniej prostej. Widzę go. — Potwierdzam, 303. — Charlie, chcesz posadzić maszynę? — zapytał drugiego pilota kapitan. — Tak, dziękuję. Kapitan, przesadnie akcentując ruchy, przekazał mu stery. — Przejąłeś — stwierdził, zakładając ręce na piersi. Drugi pilot sięgnął z fotela i lekko ściągnął przepustnice, redukując obroty silników i zaczynając manewr podejścia do lądowania. — TWA 303, tu Filadelfia — zatrzeszczało w słuchawkach. — 303, słucham. — 303, czeka na was ambulans Marynarki z sanitariuszami. Macie wysadzić pacjenta z Marynarki zanim, powtarzam, zanim zaczniecie wysadzać pasażerów. — Cholera! — zaklął milczący dotąd kapitan piechoty morskiej James B. Weston, siedzący w kabinie na rozkładanym siedzeniu za fotelami pilotów. Kapitan samolotu spojrzał zdziwiony na Jima i dopiero po chwili sięgnął po mikrofon. — Filadelfia, tu 303. Potwierdzam, pacjent Marynarki przed pozostałymi pasażerami. — Odwiesił mikrofon i ponownie odwrócił się do Westona. — Wiesz, o co w tym wszystkim może chodzić? — Założę się, że to po mnie. — A coś z tobą nie tak? — szczerze zatroskał się pilot. — Ani trochę, tylko za diabła nie mogę o tym przekonać cholernej Marynarki — odparł smutno Weston. — To długa historia. Kapitan nie naciskał. Sam był lotnikiem Marynarki, swoje złote skrzydła zdobył w Pensacola, więc miał pojęcie o pokrętnych drogach, jakimi w tej instytucji krążył czasem zdrowy rozsądek. Mimo to po Pearl Harbor próbował wrócić do służby, którą opuścił dwa lata wcześniej, by zatrudnić się w TWA. Powiedzieli mu, że jest za stary i że ktoś musi latać w liniach lotniczych, a wszyscy młodzi walą drzwiami i oknami do komisji poborowych, więc niech siedzi na tyłku i robi

to, co dotąd. Mieli rację, owszem, ale to nie było w stanie zabić w nim poczucia winy za to, że powozi landarą na trasie między St. Louis a Filadelfią, zamiast pilotować samolot Marynarki nad Pacyfikiem. Tego ranka, kiedy zobaczył chłopaka, który siedział w fotelu zaraz za ścianą kabiny pilotów, poczuł szczególnie silne wyrzuty sumienia. Kapitan, lotnik, na piersi baretki Srebrnej Gwiazdy i Fioletowego Serca zarobione na Pacyfiku, o czym świadczyła kolejna baretka. Żeby nie wojna, w tym wieku mógłby być najwyżej porucznikiem, a i to z niezbyt długim starszeństwem w stopniu. Coś go ukłuło w środku i to samo coś kazało mu go zaprosić do nich do kabiny. Miał zamiar wypytać go o te odznaczenia, ale jakoś się po drodze nie składało, a teraz tym bardziej nie była na to pora, tak samo jak na pytanie o tę hecę z ambulansem. Może to się zresztą jedno z drugim łączyło? Był odznaczony za ranę, może jeszcze nie wydobrzał? W każdym razie wolał skierować rozmowę na przyjemniejsze tory. — Latałeś już kiedy czymś takim? — zapytał, pokazując wokół. — Trochę. Mam, miałem — poprawił się zaraz — dopuszczenie do lotów na Dyziu, ale większość czasu na wielosilnikowych nabiłem na PBY. — Latasz na Catalinach? — Latałem. Teraz jestem myśliwcem. — Zazdroszczę ci — zwierzył się kapitan. — Corsair to kawał samolotu — rozchmurzył się młody pilot z błogim uśmiechem. Kapitan wyjrzał przez okno i sięgnął po mikrofon. — Filadelfia, 303 wchodzi na ostatnią prostą. — 303, kołuj drogą 27 w prawo. Sanitarka Marynarki czeka u wyjścia 11. — Rozumiem, 27 w prawo, bramka 11 — odparł kapitan, koncentrując uwagę na tym, jak jego drugi pilot poradzi sobie z lądowaniem.

*** Sanitarka była cywilna, biały Packard z czarnymi literami US NAVY na drzwiach, które wydawały się wręcz nie na miejscu w połączeniu ze świecącymi chromami dekli, klamek, zderzaków i syreny. Spodziewał się raczej oblachowanego Dodge’a z wielkimi czerwonymi krzyżami na bokach i z tyłu. Jej załoga składała się z dwóch rosłych pielęgniarzy w białych fartuchach i ładnej pielęgniarki w świeżo wykrochmalonym białym mundurze. Na szczycie krótko ostrzyżonych blond włosów ledwie trzymał się biały pielęgniarski czepek, który teraz przytrzymywała ręką, żeby podmuch śmigieł nie zerwał go jej z głowy. Wyglądała naprawdę bardzo atrakcyjnie, choć na młodej, najwyżej dwudziestoletniej twarzy gościła marsowa mina profesjonalistki. Kongres powierzył mi wielką odpowiedzialność, robiąc ze mnie oficera i dżentelmena, pomyślał, i zapewne tylko dlatego, gdyby przyszło co do czego, nie wyrzucił bym tej małej z łóżka, pomyślał Weston. Sanitariusze byli gotowi na każdą ewentualność. Mieli wózek inwalidzki, a koło drzwi sanitarki stały chromowane nosze na kółkach. Kiedy tylko pilot wyłączył silniki. Kapitan odwrócił się do Westona i podał mu dłoń. — Powodzenia. — Dziękuję. I dziękuję za to, że pozwolił mi pan lecieć z przodu. — Cała przyjemność po mojej stronie. — I po mojej — włączył się drugi pilot, także podając mu rękę.

Weston wstał z rozkładanego siedzenia, zatrzasnął je w górnej pozycji i wyszedł z kabiny, ruszając korytarzem między fotelami do wyjścia. Kiedy zatrzymał się przy swoim fotelu i sięgnął na półkę po swoją torbę, zauważył w przejściu pielęgniarkę. Ona też zauważyła jego mundur i ciekawie mu się przyglądała. — Dzień dobry, pani porucznik — powiedział, uśmiechając się. — Pan jest moim pacjentem? — zapytała, jakby zdziwiona, że porusza się o własnych siłach. — Mam nadzieję, że nie — odparł. — Szukam kapitana piechoty morskiej nazwiskiem Weston. — A więc to pani szczęśliwy dzień. I może mój też, kto to wie? Kapitan Weston, James B., do usług, szanowna pani. A propos, jakoś nie dosłyszałem nazwiska? — Proszę za mną, kapitanie. — Trochę dziwne imię, jak dla dziewczyny, nieprawdaż? Spłoniła się, rzuciła mu gniewne spojrzenie, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła z samolotu. Schodząc po drabince, zauważył, jak grubszy z dwóch sanitariuszy podjeżdża z wózkiem. — Ktoś zachorował? — zapytał niewinnym tonem. — Proszę siadać, kapitanie — pokazała wózek pielęgniarka. — Bardzo dziękuję, ale nie potrzebuję żadnego wózka. — Taka jest procedura. Proszę siadać. — Coś nie tak z pani słuchem? — Weston zaczął się denerwować. — Ten ambulans to po nas? — W takim razie proszę samemu wsiąść do tyłu. Podszedł do Packarda i zajrzał do środka. — Przecież tam nie ma siedzeń — zauważył. — Gdzie mam siedzieć? Na podłodze? — Proszę się położyć na noszach. — Dziękuję, obejdzie się. Wolę jechać z przodu. — Byłabym wdzięczna, gdyby pan wreszcie przestał sprawiać kłopoty. — Panie kapitanie, naprawdę powinien pan pojechać na noszach — wtrącił się jeden z sanitariuszy. — Takie są przepisy… — Proszę się nie wtrącać do rozmowy starszych stopniem — lodowato uciął Weston. Wrzucił na nosze swoją torbę i usiadł z przodu. Na zewnątrz pielęgniarka i sanitariusze dyskutowali jeszcze przez chwilę, po czym gruby sanitariusz usiadł za kierownicą, pielęgniarka wcisnęła się na siedzenie obok niego, a drugi sanitariusz ułożył się na noszach. — Nie wiem, może coś się pomieszało — zaczęła już znacznie bardziej pojednawczym tonem. — Oficer, którego się spodziewaliśmy miał być uratowany z Filipin. — Dziwnym zbiegiem okoliczności, jeszcze miesiąc temu istotnie byłem na Filipinach. Dokładnie do Wigilii. — A do tej pory… Był pan w szpitalu, tam na Pacyfiku? — Nie byłem, po co? Proszę na mnie spojrzeć swoim doświadczonym okiem i powiedzieć, czyja wyglądam na kogoś, kto potrzebuje hospitalizacji? — Nevin, jedziemy — powiedziała do kierowcy. — Tak jest, pani porucznik. Gruby sanitariusz wcisnął starter. — Zapewne to nie mój interes, pani porucznik, ale czy w tej chwili jest w pani życiu osobistym ktoś, kto mógłby mieć coś przeciwko temu, żebym panią zaprosił na kolację? — Kiedy będę jadła kolację, pan będzie leżał w szpitalnym łóżku — odpaliła. — Serdecznie dziękuję za zaproszenie, nie skorzystam.

— No cóż, zdarzało mi się jadać w bardziej niesprzyjających warunkach — zauważył filozoficznie. — Naprawdę nie znoszę jadać samotnie. — Rozumie pan, że będę musiała złożyć raport o pańskim zachowaniu? — Nie wątpiłem w to ani chwili, pani porucznik. — Proszę usiąść w wózku — powiedziała, kiedy samochód zatrzymał się pod izbą przyjęć kompleksu szpitalnego na South Broad Street. — Myślałem, że to już mamy za sobą. — Musi pan, panie kapitanie. — Komu mam się zameldować, pani porucznik? — zapytał, sięgając do klamki. — Nevin — rozkazała sanitariuszowi za kierownicą — skocz na psychiatryczny po dwóch pielęgniarzy. — Tak jest, pani porucznik — odrzekł sanitariusz i pośpiesznie wysiadł. Co oni kombinują? Mają zamiar zapakować czubka z Filipin w kaftan bezpieczeństwa i wrzucić do celi bez klamek? Chwilę później pojawiło się dwóch rosłych, muskularnych pielęgniarzy, idących — prawie biegnących — w ich kierunku, ale bez kaftana. A po cholerę im kaftan? Każdy z nich jest ze dwa razy większy ode mnie, trzeźwo ocenił swe szanse Weston. — Proszę odprowadzić pacjenta do 5B — powiedziała. — Tak jest, pani porucznik. Panie kapitanie, może pan usiądzie na tym wózku? — Nie. — Dlaczego? — Nie potrzebuję wózka. W ogóle nie przepadam za nimi. Starszy z dwóch pielęgniarzy przez chwilę badawczo mu się przyglądał. — Jak pan sobie życzy, panie kapitanie. Zechce pan udać się za nami? — Oczywiście — odparł Weston i odwrócił się do pielęgniarki. — Wspomnienie naszego spotkania na zawsze pozostanie w moim sercu, pani porucznik. Zignorowała to wyznanie. — Zadzwonię do komandora Kistera i uprzedzę go, że idziecie — powiedziała do pielęgniarzy i znikła w drzwiach izby przyjęć. — Co to jest 5B? — zapytał Weston starszego pielęgniarza, kiedy odeszła. — Czy to może jakaś tajemnica wojskowa? — Badanie wstępne, panie kapitanie. Nie ma się czego obawiać. Potrzymają pana kilka dni na obserwacji, a potem odeślą na oddział do leczenia. Pomimo tych uspokajających zapewnień, okazało się, że wstępu na oddział 5B broni żelazna krata. Na jej straży siedział kolejny pielęgniarz, równie potężnie zbudowany, co ci dwaj, którzy go prowadzili. — Do czwórki — rzucił, kiedy mijali bramkę. Czwórka okazała się małym pokoikiem, w którym poza przykręconym do podłogi •biurkiem i dwoma równie solidnie unieruchomionymi krzesłami nie było więcej żadnych mebli. Okno zakrywała żelazna gęsta siatka. Pewnie żeby czubek, nawet jeśli stłucze szybę, nie mógł wyciągnąć ani kawałka szkła, domyślił się Weston. Wyrwanie siatki nic by mu nie dało — okno wychodziło na wewnętrzny dziedziniec. Zajęty oknem, nawet nie zauważył, kiedy został sam. Zgrzyt zamka wcale go nie zaskoczył, ale na wszelki wypadek spróbował nacisnąć klamkę. Oczywiście, drzwi ani drgnęły. Pokręcił głową z rezygnacją i wrócił do okna. Usiadł na parapecie, oparł się plecami o siatkę i sięgnął do kieszeni na

piersiach munduru, skąd wyjął długie, cienkie zielone cygaro. Po chwili jednak, nie wkładając go do ust, uznał, że nie ma ochoty na tytoń i schował je z powrotem. Jakieś pięć minut później zamek zazgrzytał ponownie i w drzwiach pojawił się rumiany rudzielec w białym kitlu, trzymający w ręku szarą kopertę. — Jestem doktor Kister — oznajmił. Weston w odpowiedzi dotknął palcem skroni, jakby salutował. Doktor Kister usiadł za biurkiem, na którego blacie położył kopertę. — Dał pan popalić porucznik Hardison, co? — To ta pielęgniarka? — Bardzo miła dziewczyna. — Owszem. I niczego sobie. — To dlaczego tak pan na nią naskoczył? — Na nikogo nie naskakiwałem. Powiedziałem jedynie, że nie potrzebuję wózka, bo nie jestem inwalidą i nie będę jechał do szpitala na noszach, bo nic mi nie dolega. — To standardowa procedura. Ona tylko wykonywała rozkazy. — Jasne. Befehl isthefehl, prawda, panie doktorze? — Powie mi pan, dlaczego się pan tak wścieka, czy mam nadal cierpieć w nieświadomości? — Naprawdę chce pan wiedzieć, panie doktorze, czy tylko wykonuje pan rozkazy? — Jeśli to pana zadowoli, powiedzmy, że jestem ciekaw. Prywatnie, nie służbowo. Weston przez chwilę mierzył go wzrokiem, po czym wzruszył ramionami i sięgnął do prawej dolnej kieszeni kurtki mundurowej, skąd — nie bez trudu — wydobył złożoną na pół dużą szarą kopertę. Rozłożył ją, otworzył, przez chwilę kartkował jej zawartość, aż wreszcie znalazł to, czego szukał i podał Kisterowi. Był to długi arkusz żółtego papieru teleksowego, kopia urzędowego teleksu. Kister rozprostował ją na blacie biurka i zagłębił się w lekturze. W miarę czytania brwi wznosiły mu się coraz wyżej. DTWO KOEPIECHMOR WASZ 08LDT43 1705 PILNA DO; DCA MAG–21 EWA OAHU TH 1 ZCA SZESZTA KPM DS PERS POINFORMOWAŁ NIŻEJ PODPISANEGO ŻE NAWIAS A NAWIAS NIE UCZYNI SIĘ WYJĄTKU OD ZASAD DOTYCZĄCYCH PERSONELU ZAGINIONEGO W CZASIE DZIAŁAŃ WOJENNYCH LUB WZIĘTEGO DO NIEWOLI KTÓRY POWRÓCIŁ DO SŁUŻBY W KPM W STOSUNKU DO KPT JAMESA B WESTONA Z OW14 CZASOWO PRZYDZIELONEGO DO DYONU VMF–229 MAG–21 EWA OAHU TH NAWIAS B NAWIAS Z POWODU POWAŻNYCH OBIEKCJI WYRAŻONYCH PRZEZ BIURO AERONAUTYKI MAHUSA WOBEC DCY KORPIECHMOR ODNOŚNIE POWROTU W SKŁAD PERSONELU LATAJĄCEGO OFICERA KTÓRY NIE LATAŁ OD PONAD DWUNASTU MIESIĘCY I NIE PRZESZEDŁ PONOWNEGO SZKOLENIA LOTNICZEGO PRZESZKOLENIE KPT WESTONA W PILOTOWANIU

SAMOLOTU F4U* ZOSTANIE PRZERWANE Z CHWILĄ OTRZYMANIA NINIEJSZEJ DEPESZY A POWYŻSZYM OFICER DO ODWOŁANIA ZOSTANIE SKREŚLONY Z LISTY PERSONELU LATAJĄCEGO 2 ZE SKUTKIEM NATYCHMIASTOWYM WYDA PAN KPT WESTONOWI ROZKAZ WYJAZDU PIERWSZYM DOSTĘPNYM ŚRODKIEM TRANSPORTU LOTNICZEGO DO SZPITALA MARYNARKI W FILADELFII I ZAMELDOWANIA SIĘ TAM NATYCHMIAST PO PRZYBYCIU W CELU ODBYCIA KOMPLEKSOWYCH BADAŃ STANU FIZYCZNEGO I PSYCHICZNEGO PRZEWIDZIANYCH PRZEPISAMI DLA PERSONELU KPM POWRACAJĄCEGO POD ROZKAZY PO UCIECZCE Z TERYTORIUM OKUPOWANEGO PRZEZ NIEPRZYJACIELA 3 DO PAŃSKIEJ WYŁĄCZNEJ WIADOMOŚCI KPT WESTON PO ODBYCIU PRZEWIDZIANYCH PRZEPISAMI BADAŃ ZOSTANIE MYŚLNIK O ILE WYNIKI BADAŃ NA TO POZWOLĄ MYŚLNIK PRZYWRÓCONY DO SŁUŻBY CZYNNEJ I WYSŁANY DO HOTELU GREEMBRIER W ZACH WIRGINII NA 30 DNIOWY TURNUS WYPOCZYNKOWY NIE ZALICZANY DO URLOPU x PO ZAKOŃCZENIU WYPOCZYNKU ZOSTANIE ODKOMENDEROWANY DO BAZY LOTNICTWA MARUSA PENSACOLA W CELU ODBYCIA PRZEPISOWEGO PONOWNEGO SZKOLENIA LOTNICZEGO x W RAZIE GDYBY KURS ZAKOŃCZYŁ SIĘ WYNIKIEM POZYTYWNYM ROZWAŻA SIĘ MOŻLIWOŚĆ PRZYDZIELENIA WYŻWYM OFICERA DO DYONU VMF–262 BAZA LOTNICTWA MARUSA MEMPHIS TENN W CELU PRZESZKOLENIA NA SAMOLOCIE F4U 4 W POWYŻSZEJ SPRAWIE NIŻEJ PODPISANY NIE ŻYCZY SOBIE ŻADNYCH DODATKOWYCH KOMENTARZY I PRÓB INTERWENCJI MACINNERNEY GENBRYG Doktor Kister doczytał do końca i powoli podniósł wzrok na Westona. — Bardzo interesujący dokument — powiedział. Weston ponownie zanurzył palce w swojej kopercie i wyciągnął tym razem plik papierów. — To są wyniki moich badań lotniczych. — Co pan powie? Widziałem już kiedyś takie dokumenty — uśmiechnął się Kister i ponownie z uwagą zagłębił się w lekturze. Po chwili, jakby sobie o czymś przypominając, podniósł wzrok znad papierów. — A skąd pan to ma? *

Chance–Vought F4U Corsair — amerykański jednosilnikowy pokładowy dolnopłat myśliwski. Jego potężny silnik wymagał śmigła o bardzo dużej średnicy, co wymusiło użycie skrzydeł w kształcie (patrząc od przodu) spłaszczonej litery W, które stały się wkrótce znakiem rozpoznawczym tej maszyny. Corsair okazał się samolotem bardzo szybkim (już prototyp w roku 1940 osiągał 640 km/h, a F4U–4 z roku 1944 aż 720 km/h), ale zapłacił za to brakiem widoczności z kabiny na ziemi i trudnościami w lądowaniu na lotniskowcach, które spowodowali, że Marynarka zrezygnowała z nich na rzecz Grummana F6F Hellcat, przekazując F4U piechocie morskiej [przyp. tłum.].

— Poszedłem do szpitala w Pearl Harbor. Tam przez parę godzin wywracali mnie w tę i z powrotem, żeby w końcu stwierdzić, że widzę błyskawice i słyszę grzmot na tyle, że można mi pozwolić latać. — Według tych wyników, poza lekką niedowagą, cieszy się pan doskonałym zdrowiem. — Święta prawda, panie komandorze. Co prostą drogą prowadzi nas do pytania, co też, do ciężkiej cholery, robię na oddziale dla czubków? — Ciekawe pytanie — przyznał Kister. Znowu zajrzał do wyników, jakby szukał potwierdzenia czegoś, co mu się nagle przypomniało. — To jest datowane pięć tygodni temu. Czyżby pan w tym czasie latał, panie kapitanie? — Jak najbardziej. I kiedy tylko zdołałem wylatać cztery godziny solo na Corsairze, jakiś dupek sobie o mnie przypomniał i zafundował mi tę przemiłą wycieczkę. — Każdy były jeniec, który uciekł z niewoli, trafia do nas, panie kapitanie. Trzeba zobaczyć, w jakim jest stanie. A pan przecież uciekł z niewoli, prawda? — Nie. — W pańskich papierach — lekarz postukał palcem w przyniesioną przez siebie kopertę — napisane jest, że uciekł pan z Filipin. — To nieprawda. Otrzymałem rozkaz opuszczenia Filipin, więc je opuściłem. Pan pytał, czy byłem jeńcem. Nie, nie byłem w niewoli. — To co pan robił na Filipinach? — Uwierzy mi pan, że byłem szefem wywiadu amerykańskiego oddziału partyzanckiego na Filipinach? Kister badawczo mu się przyglądał przez chwilę przedłużającą się na tyle, że Weston doszedł do wniosku, że mu nie uwierzył. — Na dowód mam Srebrną Gwiazdę, którą otrzymałem z rąk samego MacArthura. Kister wyjął ze swojej koperty plik papierów i przez chwilę je studiował. — Fakt tego odznaczenia jakoś nie znalazł odzwierciedlenia w pańskich aktach, panie kapitanie — odparł po chwili. — Zresztą nie nosi pan baretki. Weston znowu sięgnął do swojej koperty i tym razem wyjął stamtąd fotografię formatu 10 na 13, którą podał Kisterowi. — W bagażu mam jeszcze sześć odbitek 13 na 18, To znaczy miałem, bo przez ten cyrk z karetką diabli wiedzą, co się stało z moim bagażem. Kister obejrzał podane zdjęcie. Widać na nim było Głównodowodzącego Sojuszniczymi Siłami Zbrojnymi na Obszarze Południowo–Zachodniego Pacyfiku w chwili przypinania orderu Srebrnej Gwiazdy do piersi munduru wyprężonego na baczność kapitana piechoty morskiej z imponującą brodą. — Jasny gwint — mruknął Kister. — Piękna broda. — Dziękuję. — Kim jest ten generał piechoty morskiej koło MacArtura? — Nazywa się Pickering. — No to może będzie w stanie wyprostować całą tę hecę. MacArthur pewnie nie będzie miał czasu się zajmować takimi drobiazgami. Weston uśmiechnął się. — Nie rozumiem tylko tej całej historii z powrotem do latania. O co w tym wszystkim chodzi, kapitanie? — Kiedy dotarłem na Hawaje, dano mi do wyboru 30–dniowy urlop w Stanach albo przeszkolenie na Corsairze. Wybrałem Corsaira. — Zamiast wrócić do domu? Dlaczego?

— Nie mam tu żadnej rodziny, panie komandorze. — Weston wzruszył ramionami. — Ciotka, której nie widziałem od lat, przegrała w przedbiegach z perspektywą powrotu za stery myśliwca. — Aha, i wtedy biurokracja wreszcie zaskoczyła we właściwe tryby i wylądował pan u nas? — Na to wygląda. Uzna mnie pan za szurniętego, gdybym powiedział, że jestem wściekły na tych bałwanów? — Nie. Ale drzeć koty z porucznik Hardison mógł tylko szurnięty, albo ślepy. Ani jedni, ani drudzy nie powinni pilotować samolotów. Weston uśmiechnął się znowu. — To co, wezwie pan tych goryli z kaftanem i każe mnie naszpikować środkami uspokajającymi? — Nie, ale dziś już za późno, żeby próbować odkręcić cokolwiek z tego galimatiasu. Niech pan po prostu pójdzie się przespać. Czy mogę panu z czystym sumieniem wydać przepustkę do klubu oficerskiego? Mogę panu zaufać, że będzie się pan zachowywał jak należy? — Innymi słowy, chce pan ode mnie słowa honoru oficera i dżentelmena, że jeślibym tam spotkał porucznik Hardison, to nie zaciągnę jej w jakieś chaszcze, by tam zbezcześcić przy wtórze okrzyku ,Ja Tarzan, ty Jane”? — Jej, czy jakiejkolwiek innej kobiety, wliczając w to te, które nie miałyby nic przeciwko zaciągnięciu w chaszcze. — Uroczyście przysięgam — odparł Weston, podnosząc trzy palce. — Słowo skauta. — No dobrze, zaryzykuję. Tylko o jednym proszę pamiętać: naprawdę ostrożnie z alkoholem. Z samego rana chcę pana posłać na badania i nie chciałbym, żeby wynik badania pańskiej krwi brzmiał: ..głównie etanol ze śladowymi ilościami osocza i krwinek’. — Znowu badania? — Dzięki temu wszyscy lekarze, pielęgniarki, laborantki będą mogli poczuć, że wnoszą swój wkład do wysiłku wojennego. A poza tym, szybko może znaleźć się jakiś mędrek, który zacznie kwestionować wyniki z Hawajów, mówiąc że na dobrą sprawę mogą dotyczyć kogoś innego. — No dobra. Odstawiam alkohol. Dziękuję, panie doktorze. — Witam w domu, panie kapitanie — odparł Kister, podając rękę Westonowi.

2 — O, cholera — zaklęła w pewnej chwili porucznik Janice Hardison, jadąc około godziny później swoim samochodem South Broad Street na północ. Ten arogancki pacjent, który narobił jej tyle złej krwi po południu, ten, który o tej porze powinien już od dawna leżeć w szpitalnym szlafroku nafaszerowany środkami uspokajającymi, albo słuchać radia w świetlicy oddziału 5B pod czujnym okiem sanitariuszy, maszerował chodnikiem w pełnym mundurze, kierując się najwyraźniej w świecie do miasta. W ręku niósł brązową papierową torbę. Skręciła w najbliższą przecznicę w lewo i skierowała się z powrotem do szpitala. Musi zameldować dyżurnemu żandarmowi na bramie o ucieczce pacjenta. Wystarczy im zameldować i oni się tym już zajmą. Wyślą patrol, zgarną go i odwiozą na miejsce, jak trzeba będzie, to w kajdankach. Zmieniła zdanie, zanim na horyzoncie pojawiły się zarysy budynków kompleksu szpitalnego. Musiała przyznać, że za tą decyzją stoją jej własne, osobiste, nieprofesjonalne emocje. Zresztą, marines są przecież z definicji aroganccy. Trzeba przyznać, że pod tym względem jej pacjent przerastał innych o głowę. Jeszcze nigdy nie spotkała w swoim życiu nikogo, kto by ją do tego

stopnia wyprowadził z równowagi w tak krótkim czasie, co ten niebieskooki blond sukinsyn. Na dłuższą metę aresztowanie na mieście przez żandarmerię i upokorzenie powrotu do szpitala w kajdankach pewnie by mu wyszło na dobre, ale ona, jako przedstawiciel zawodu medycznego, bardziej przejmowała się w tej chwili bieżącą sytuacją i obecnym stanem jego zdrowia. Nie można mu było czegoś takiego zrobić. Bóg jedyny wie, czego zaznał w obozie jenieckim i jakie to ślady zostawiło w jego psychice. Najlepszym dowodem było to, że nie chciał o tym pamiętać do tego stopnia, że nawet zaprzeczał, jakoby w ogóle był jeńcem. Te wspomnienia musiały być po prostu zbyt straszne, by do nich wracać. Próbuje to pokryć arogancją, spod której wyłazi biedny, straszliwie doświadczony człowiek, który może z czasem do siebie dojdzie. To musi potrwać, może z czasem uda się go wyciągnąć z tej skorupy, w którą wlazł, ale nie można tego robić na siłę, zwłaszcza przypominając mu to, co przeszedł, jako pielęgniarka nie mogła wziąć na siebie odpowiedzialności za dodanie kolejnego upokorzenia do brzemienia, które już na sobie dźwigał. Zawróciła ponownie i pojechała South Broad Street. Już miała uznać, że go nie znajdzie, kiedy wreszcie go zobaczyła. Podjechała do krawężnika, sięgnęła do drzwi od strony pasażera i otworzyła je. — Weston! — zawołała, kiedy pojawił się w pobliżu. Obejrzał się, a kiedy zobaczył, kto go woła, uśmiechnął się, jakby cieszył się z ich spotkania. — A niech mnie, pani porucznik! To tak pani spędza wolny czas? Krąży po mieście i podrywa samotnych oficerów? — Proszę wsiadać, panie kapitanie — odparła, ignorując zaczepkę. Podszedł do samochodu i kucnął przed drzwiami. — Czyżby to oznaczało, że zmieniła pani zdanie w sprawie kolacji? — Proszę wsiadać. Zabiorę pana z powrotem do szpitala. Przy odrobinie szczęścia żandarmeria Marynarki nie będzie chciała od pana przepustki, a my po prostu o wszystkim zapomnimy. — Prawdę mówiąc, miałem na dziś inne plany, które ułożyłem po tym, jak mi pani okrutnie dała kosza. Ma na imię Caroline i czeka niecierpliwie na moje przybycie. Łże, oceniła. Zmyślił to na poczekaniu. Kiedy miał się z nią umówić? Na 5B? — Niemniej dziękuję za ofertę. Przyjmuję ją jako próbę przeprosin za pani okropne zachowanie dziś na lotnisku. — Moje okropne zachowanie? — zapytała z niedowierzaniem. — Tak jest. Uznajmy po prostu, że do tego nigdy nie doszło i być może uda mi się kolację z panią upchnąć gdzieś w planie na resztę tygodnia. Tymczasem jednak robi się późno, więc będzie mi pani łaskawa wybaczyć. Co powiedziawszy, wyprostował się i ruszył dalej ulicą. Pochyliła się, z trudem sięgając do otwartych drzwi, zatrzasnęła je i dopiero wtedy pokręciła z niedowierzaniem głową. Rozejrzała się i zobaczyła go stojącego na krawężniku i próbującego zatrzymać taksówkę. Gdzie on się, do cholery, wybiera? Jeśli nie wróci do szpitala, narobi sobie poważnych kłopotów. Wrzuciła bieg i ruszyła w kierunku miejsca, w którym wciąż stał, próbując zatrzymać taksówkę. — Niech pan wsiada, podwiozę pana. — Jeśli wsiądę, odwiezie mnie pani prosto do szpitala, widzę to po pani oczach, Florence*. — Zawiozę pana dokądkolwiek pan zechce. — Słowo skautki? Bo z wiary w oficerskie słowa honoru już wyrosłem. *

Florence Nightingale — słynna angielska pielęgniarka i działaczka społeczna, założycielka pierwszej szkoły zawodowych pielęgniarek w roku 1860, symbol i archetyp świeckiej siostry miłosierdzia. [przyp. tłum.].

— Dokąd się pan wybiera? — A naprawdę mnie tam pani zawiezie? — Tak, zawiozę. Powiedziałam, to zawiozę. Otworzył drzwi i wsiadł koło niej. — To dokąd? Teraz pewnie jeszcze raz spróbuje z tą kolacją, a ja mu powiem, że nic z tego i odwiozę do szpitala. A zresztą… Cholera, i tak miałam coś zjeść. Może jak mu się uda, to się uspokoi — wreszcie jakiś sukces, to mu dobrze zrobi na ego — i łatwiej go będzie skłonić do powrotu do szpitala. Ale się wyperfumował, pomyślała, kiedy doszedł do niej zapach jego wody po goleniu. Podał jej kartkę z nagryzmolonym adresem: Caroline. 98 Stevens Ave., Jenkintown WI 76746 O, cholera, naprawdę jakaś kobieta na niego czeka. Ale szybki! Co to za jedna? Pewnie jakaś zdzira, której adres krąży między pacjentami. I ja go mam tam zawieźć? — Wie pani gdzie to jest? — To po drugiej stronie Filadelfii, na przeciwległym końcu Broad Street. — Jeśli to pani nie po drodze, Florence, proszę mnie wysadzić i złapię sobie taksówkę. — Na imię mam Janice. A poza tym powiedziałam, że zawiozę, to zawiozę. — Dziękuję. Kwadrans później, kiedy już jechali North Broad Street, zadała dwa kolejne pytania. — Co jest w tej torbie? — Ananas. — Ananas? — Ananas comosus — wyjaśnił. — Taki do jedzenia. Nie wie pani, co to jest ananas? Janice milczała przez półtorej minuty, po czym zadała drugie nurtujące ją pytanie: — A jak pan się wydostał? Jeśli można zapytać? — Przez mur — odparł spokojnie, jakby udzielał najoczywistszej pod słońcem odpowiedzi. — Ale przecież tam jest drut kolczasty, a wzdłuż muru chodzą patrole? — Owszem, zauważyłem. — Jak miał pan zamiar wrócić? — Pani chyba umie czytać w myślach. Może mogłaby pani zaczekać parę chwil i wrócilibyśmy razem? To, co mam do załatwienia, nie potrwa długo. Po drodze moglibyśmy zjeść kolację. To, co mam do załatwienia, nie potrwa długo? Dobre sobie! Nie odpowiedziała ani słowem.

*** Stevens Avenue 98 w Jenkintown okazał się wielkim ceglanym domem w stylu kolonialnej posiadłości, położonym jakieś sześćdziesiąt metrów od drogi, w głębi zadrzewionego ogrodu. Na podjeździe stał Mercury kombi. Janice zaparkowała za Mercurym. — Zaczekasz na mnie, Florence? — Mówiłam już, że mam na imię Janice! Kapitan pstryknął palcami i dotknął wskazującym skroni, jakby właśnie sobie o tym przypomniał. — Rzeczywiście. A więc, Janice, zaczekasz na mnie, czy zostawisz mnie samego sobie, wydanego na wszelkie niebezpieczeństwa czyhające na mnie na peryferiach Filadelfii?

— Co pan tam będzie robił? — Bóg jedyny wie, co mnie tam spotka — orzekł grobowym głosem i wysiadł z samochodu, ruszając w kierunku schodów do drzwi domu. Był w ich połowie, kiedy do niego dołączyła. Doszli na szczyt schodów, kiedy drzwi się otworzyły na ich powitanie. Stanęła w nich wysoka, przystojna blondynka. Stara, oceniła Janice. Ma ze trzydziestkę. — Ty jesteś pewnie Jim — orzekła gospodyni. — A ty Caroline — odparł Weston. — Proszę bardzo, to ananas dla ciebie, Caroline — powiedział, podając brązową torbę. — Wódz sam go wybierał — dodał. Zajrzała do torby i uśmiechnęła się: — W życiu nie widziałam piękniejszego ananasa. — Najdorodniejszy, jakiego Charlie znalazł. Zajęło mu to dobre piętnaście sekund. Roześmiała się. — Wchodźcie szybciej, nasza obrona cywilna traktuje swoje obowiązki w związku z zaciemnieniem bardzo serio. Kiedy wchodzili, uważnie przyjrzała się Caroline i uśmiechnęła się do niej. — Gdybym wiedział, że jesteś z dziewczyną, nie kazałabym ci się tak śpieszyć. — To bardziej mój strażnik, niż dziewczyna. Ale staram się z całych sił, żeby to zmienić — dodał z zapałem. — Caroline, Janice. Janice, Caroline. — Jak to strażnik? — Pielęgniarka z oddziału psychiatrycznego. — Właśnie dziś dostałam list. Charlie napisał mi o tym, co cię spotkało. To okropne! — Słyszysz, Florence? — Janice, do diabła! — poprawiła. — Witaj, Janice. Jestem Caroline McNamara. — Bardzo mi miło. Janice Hardison. — To bardzo miło z pani strony, że przywiozła pani tu Jima. — Wszystko dla pacjentów — wtrącił Jim. — Och, zamknijże się wreszcie! — Widzisz? Znamy się zaledwie od czterech godzin, a już się kłócimy jak para starych kochanków. Mówię ci, to miłość od pierwszego wejrzenia. — Nie jesteśmy żadnymi kochankami! — No, nad tym faktycznie trzeba będzie jeszcze popracować, ale co tam. Z czasem i na to przyjdzie pora. W każdym razie na pewno warto zadać sobie trochę trudu. Caroline roześmiała się. — To twój pierwszy pilot piechoty morskiej? — Nie jest moim nikim pierwszym! — Trochę potrwa, zanim się przyzwyczaisz, moja droga, ale kiedy już do tego dojdzie, nie będziesz chciała żadnych innych. — Słyszysz, Janice? — Zamknij się, bo jak nie… — To wstrzymasz oddech, aż zsiniejesz? Caroline roześmiała się, i Janice też poczuła, że się wbrew swojej woli śmieje. — Wiesz co, ty naprawdę jesteś szurnięty. Jezu, co ja gadam? — Mylisz się, droga Florence. Zarówno ja sam, jak i doktor Kister jesteśmy zdania, że wszystkie moje klepki są na swoich miejscach i trzymają się mocno. — Doktor Kister? — zapytała Caroline.

— Psychiatra Marynarki. — Tak? To poczekaj, co powie, jak się dowie, że dałeś nogę przez płot! — Uciekłeś ze szpitala? — zdziwiła się Caroline. — Technicznie rzecz biorąc, owszem. Ale w sądzie będę się bronił tym, że wykonywałem legalny rozkaz mojego ostatniego dowódcy. — Jaki legalny rozkaz? Czyj? — zapytała Janice. — Kapitana Charlesa M. Gallowaya. Brzmiał on następująco: „Jak tylko dotrzesz do Filadelfii, Weston, zawieź tego ananasa Caroline”. Caroline zaśmiała się. — On uciekł z 5B, pacjentom z 5B nigdy nie dają przepustek poza szpital — powiedziała Janice. — 5B to wariatkowo, Caroline — wyjaśnił Weston. — Uciekł z oddziału zamkniętego, przechodząc przez płot z drutem kolczastym na szczycie. Spotkałam go, kiedy szedł sobie, jakby nigdy nic, po South Broad Street. — A ty go tu przywiozłaś? — domyśliła się w lot reszty Caroline. — Janice, to bardzo miło z twojej strony, naprawdę. — Owszem, Janice, to było bardzo miłe z twojej strony — wtrącił Weston. Janice nie była pewna, czy mówi poważnie. — Teraz tylko będzie problem z dostaniem się z powrotem — zmieniła temat. — Możesz mieć przez to kłopoty? — zapytała Caroline. — Nie — odparł Weston bez zastanowienia. — Owszem, może — upierała się Janice. — Zmieńmy temat. Nie chciałbym się narzucać, pani McNamara, ale kapitan Galloway twierdził, że byłaby pani skłonna wynagrodzić trudy dostarczenia tego owocu w stanie nadającym się do konsumpcji przez istoty ludzkie jakimś skromnym poczęstunkiem. — Och, Boże, co ja wyprawiam? Oczywiście, proszę do salonu, nie będziemy przecież stać w przedpokoju! Pani McNamara? A gdzie jest pan McNamara, skoro kapitan Galloway obiecuje w jej imieniu drinki? Weston źle zrozumiał to, co zarysowało się w jej oczach. — Możesz się nie obawiać, Janice. Dałem doktorowi Kisterowi słowo skauta, że nie zaleję się w trupa. Przedtem obiecał mi, że z samego rana wyśle mnie na badania. — To dobrze. — A żeby cię już całkiem uspokoić, dałem mu także słowo, ale tylko oficerskie, że nie zaciągnę cię w krzaki. — Co takiego?! — Nie, to też było słowo skauta. Słowo skauta zawsze traktuję poważnie. A skoro tak, to możesz już przestać patrzyć na mnie tak, jakbyś wiedziała, co zamierzam z tobą zrobić. — Bo to, oczywiście, nawet by w głowie nie postało oficerowi piechoty morskiej, zwłaszcza, lotnikowi, co Jim? — zapytała Caroline. — Ależ skąd, proszę pani. Weszli do elegancko umeblowanego salonu, stając przed serwantką, przerobioną na barek. — Czego się napijesz, Jim? — Najchętniej wszystkiego po trochu, ale poprzestanę na małej szkockiej. — Janice? — Nie, dziękuję. — Jak to nic? Oficer Marynarki i nic nie pije?

— Daj spokój, Jim. Nie zmuszaj jej, jeśli nie ma ochoty. — Może poproszę słabą szkocką. — A na potem w kuchni ogrzewa się kilka steków. — Ogrzewa? — Jedną z wielu rzeczy, których nauczył mnie Charlie było to, że steki smakują znacznie lepiej, jeśli przed smażeniem doprowadzi się je do pokojowej temperatury. — To piękny dom, pani McNamara — pochwaliła Janice. — Mój mąż. Bogu niech będą dzięki, był pedałem. Janice o mało nie zakrztusiła się whisky. — Słucham? — Gdybym go nie przyłapała, byłabym nadal jego ślubną małżonką i trwałabym wiernie u jego boku, a tak dostałam przy rozwodzie ten dom i spotkałam Charlie’ego. Mam więc za co dziękować Stwórcy, prawda? — I za to się z tobą napiję — wzniósł szklaneczkę Weston. Janice spojrzała na niego i bezskutecznie próbowała się powstrzymać od śmiechu.

3 — Trzeba będzie znaleźć jakieś spokojne miejsce, żebyś mógł się schować w bagażniku, zanim podjedziemy do bramy — powiedziała porucznik Hardison. — Chyba żartujesz. — Przecież uciekłeś przez mur! Jak cię tam mam wwieźć inaczej? — Po prostu wysadź mnie kilka przecznic wcześniej i wrócę w ten sam sposób, w jaki wyszedłem. — Ale tak będzie łatwiej. — Twój bagażnik jest pewnie brudny. Wyświniłbym sobie świeży mundur. — O drut kolczasty na szczycie muru pewnie byś go i tak podarł. A poza tym, mój bagażnik jest czysty. — Ze mną jak z dzieckiem. Niech będzie po twojemu. Zwłaszcza, że faktycznie pralnia będzie tańsza niż nowe portki. Bagażnik rzeczywiście okazał się czysty, za to dość mały. Żeby się w nim zmieścić, musiał położyć się na plecach i podkurczyć kolana pod brodę. Janice miała właśnie zatrzasnąć pokrywę kufra, kiedy Weston pokazał gestem, żeby się nad nim pochyliła. Kiedy to zrobiła, złapał ją, przyciągnął do siebie i pocałował w czoło. — Dobranoc, mamusiu. — Kompletny wariat! — mruknęła, zamykając klapę. Kiedy potem ją otworzyła na parkingu kwater żeńskiego personelu medycznego, miał trudności z wydostaniem się z wąskiego kufra. — O Boże — mruknął, rozcierając ścierpnięte nogi — to mi nasunęło masę wspomnień. Ostatniej bramy, przez którą się przekradałem, pilnowali japończycy. — Naprawdę? — zapytała z radością. Czyżby się odblokował, zaakceptował przeszłość? To byłby wielki sukces, pierwszy krok na drodze do wyzdrowienia. — No dobrze, nie do końca. Ale teraz przynajmniej wiem, że lecisz na bohaterskie historie. Będę miał trochę czasu, żeby parę wymyślić. — Wiesz co, jesteś okropny. A ja ci uwierzyłam! W jej głosie zabrzmiała jakaś nuta, która go zaniepokoiła.

— Hej, to był tylko żart… — Chyba mi się nie podoba twoje poczucie humoru. Przecież wiem, że to nieprawda. Facet jest naprawdę zabawny. — A co powiesz o Caroline? — zmienił temat. — Spodobała mi się. — Ty jej się też spodobałaś. I ja cię lubię. Pozostaje tylko pytanie, czy ty mnie lubisz? — Chyba nie. To też nieprawda. On mi się naprawdę podoba. — Czyli nici z pożegnalnego całusa? — Nie ma mowy — odparła z naciskiem. Po czym spojrzała mu w oczy i pocałowała go. — O Boże! To się nazywa niespodzianka. Naprawdę tego nie oczekiwałem. — A czego się spodziewałeś? — W każdym razie nie tego. To kiedy ślub? — Dobranoc, kapitanie Weston. Niech pan śpi spokojnie. — Po czymś takim? Cóż za absurd! — To przecież nie było nic specjalnego… — A kiedy mogę się spodziewać czegoś specjalnego? — Nigdy. Marsz do łóżka. Ruszyła do drzwi żeńskiej kwatery, i kiedy je otworzyła, obejrzała się w kierunku parkingu. Stał tam dalej, patrząc na nią. Ona też popatrzyła na niego dłuższą chwilę, zanim wreszcie znikła w drzwiach.

V 1 Biały Dom, Waszyngton, 17 lutego 1943 roku, 14.20 — Jim miał rację co do pana, kapitanie — powiedział prezydent, wskazując na wysokiego, szczupłego, łysego majora piechoty morskiej w okularach, stojącego przy drzwiach, — Pan jest istotnie nadzwyczajnym młodym człowiekiem i dobrym żołnierzem piechoty morskiej. — W pełni popieram — wtrącił się senator Richardson K. Fowler. Fowler, republikanin z Kalifornii, o którym Roosevelt wyrażał się per „przywódca mojej lojalnej opozycji”, był od blisko 30 lat przyjacielem generała Pickeringa. — To były Raiders, tato — odezwał się major Roosevelt. — Czego innego oczekiwałeś? — O, skoro tak, to mam nadzieję, że jako były towarzysz broni kapitana McCoya potrafisz się zatroszczyć o to, by przyjemnie spędził dzisiejsze popołudnie i wieczór? I by z rozkazu Zwierzchnika Sił Zbrojnych otrzymał wreszcie zasłużony urlop? — Z przyjemnością, panie prezydencie — odparł major Roosevelt, markując salut. Kiedy się już wyśmiali, prezydentowi przyszło do głowy coś jeszcze. — A co pan sądzi, panie kapitanie, o swoim przeniesieniu do OSS? — Jestem marinę, panie prezydencie. — Jeśli mój syn zdołał mnie nauczyć właściwie interpretować tego rodzaju odpowiedzi, oznacza ona, że w gruncie rzeczy wolałby pan pozostać Raidersem? — Panie prezydencie, rzeczywiście wolałbym wrócić do batalionu, ale moja odpowiedź miała oznaczać, że jestem żołnierzem i wykonuję otrzymane rozkazy. — Młody człowieku, jakże bym chciał, żeby w jakiś magiczny sposób to nastawienie mogło się stać zaraźliwe w tych murach! — prezydent uśmiechnął się i podał mu ze swego wózka dłoń. — Bardzo panu dziękuję, panie kapitanie, nie tylko za wspaniały raport, ale także za to co pan i pańscy towarzysze zrobiliście dla Fertiga i jego ludzi na Filipinach. — Przecież ci już mówił, tato — wtrącił się major Roosevelt. — Robi, co mu każą. Powiedzieli: „wsiadaj na ponton i wiosłuj”, to wiosłował, nie, Rzeźniku? — Tak jest, panie majorze. — Rzeźniku? — zdziwił się prezydent. — Chyba chciałbym usłyszeć skąd się wzięło to przezwisko. — Nie, tato, nie chciałbyś. Prezydent już do tematu nie powrócił, zwracając się do sekretarza Marynarki Franka Knoxa. — Frank, mógłbyś mi poświęcić kilka minut? — Oczywiście, panie prezydencie. McCoy wyczuł, że czas przeznaczony dla niego dobiegł końca. Potwierdzenie przyszło kilka sekund później, kiedy major Roosevelt trącił go w ramię i wskazał głową drzwi salonu. Zasalutowali i wyszli na korytarz. Za nimi podążył senator Fowler. Kiedy wyszli, agent Tajnej Służby zamknął za nimi drzwi. — Dobra robota, McCoy — pochwalił major Roosevelt. — Naprawdę zrobiłeś wrażenie na starym. — Nie było tak źle, jak się obawiałem — odparł McCoy.

Senator Fowler roześmiał się. — Ojciec Jima potrafi, jeśli zechce, zdjąć ci z nóg buty ze skarpetkami tak, że nawet nie poczujesz. Za każdym razem, kiedy stąd wychodzę, sprawdzam, czy nie idę na bosaka. Ja tego nie powiedziałem, Jim — zastrzegł się, zwracając do majora Roosevelta. Jim roześmiał się. — Umowa stoi. Ja mu nie powiem, co pan o nim mówi, a pan nie będzie pytał, co on mówi o panu za plecami. — Może być. I tak się domyślam. — W porządku. Teraz zajmijmy się znalezieniem jakiegoś miejsca, gdzie Rzeźnik będzie mógł złożyć swą zmęczoną głowę. — Zdaje się, że on nie lubi, żeby tak o nim mówić, Jim. Mieliśmy go tak nie nazywać. — To zasada, która nie dotyczy Raidersów, senatorze. To jak, Rzeźniku, gdzie byś chciał zakwaterować? Jestem pewien, że dałoby ci się załatwić nocleg gdzieś tutaj, ale radzę ci nie zostawaj tu, jeśli nie musisz. Na tych historycznych korytarzach nie znajdziesz zbyt wiele piękności wartych grzechu. — Zakwaterowaniem Kena już się zajęliśmy. — O? I gdzie wylądowałeś? — Naprzeciwko — odpowiedział Fowler. — W apartamencie generała Pickeringa. — No fakt, tej oferty nie będę w stanie przebić. A co z pieniędzmi? Masz dość pieniędzy? — Dość i jeszcze więcej. W Pearl Harbor pobrałem wyrównanie za ostatni kwartał. — Dobrze, a więc może jeszcze czegoś innego ci potrzeba? Czegokolwiek? Mój stary mówił poważnie o tym urlopie. Weź sobie co najmniej dwa tygodnie i powiedz, że to urlop nagrodowy, nie zaliczany do wypoczynkowego. Z rozkazu samego prezydenta, gdyby ktoś miał jakiekolwiek wątpliwości. — I ujdzie mi to na sucho? — Jasne, że tak. Może chociaż mogę ci sprowadzić samochód, żeby cię zawiózł naprzeciwko? — Na podjeździe stoi moja limuzyna, dziękujemy — odparł Fowler. Roosevelt wyciągnął dłoń. — Dobrze było cię widzieć, Ken. Pozdrów ode mnie Zimmermanna. Został w Australii, tak? — Od czasu tej hecy z OSS nigdy nic nie wiadomo. Ja też cieszę się, że mogliśmy się spotkać, panie majorze. — Odprowadzę was na dół — odparł Roosevelt, kładąc rękę na plecy McCoya.

2 Apartament markiza de Lafayette, hotel „Foster Lafayette”, Waszyngton, 17 lutego 1943 roku, 14.45 U drzwi zabrzmiał cichy gong, oznajmiając gościa za drzwiami, na korytarzu piątego piętra. Trzech mężczyzn siedzących z salonie spojrzało na drzwi. Major Edward J. Banning odstawił drinka na stolik do kawy stojący przed jego obitym czerwoną skórą fotelem, wstał i podszedł do drzwi. Major był w mundurze, ale zdjął kurtkę, poluzował krawat i podwinął rękawy koszuli. — Dzień dobry, panie senatorze — powitał Banning jednego z gości i uśmiechnął się szeroko do drugiego.

— Cześć, Banning — odparł senator Fowler. — Zwracam tego zdolnego młodego człowieka pod pańską kuratelę — dodał, obejmując ramieniem kapitana McCoya i popychając go w otwarte drzwi przed sobą, mimo jego prób puszczenia przodem reprezentanta narodu. — Wygląda, jakby chciał się napić — ocenił major. — To zupełnie jak ja — zgodził się Fowler. Na widok dostojnego gościa pozostali dwaj goście salonu podnieśli się z foteli, jeden z nich był kapitanem i, tak jak major, był w mundurze — to znaczy w tym, co z niego zostało po zdjęciu kurtki, krawata i zawinięciu rękawów koszuli. Nazywał się Edward Sessions, miał pod trzydziestkę, a masywny pierścień na jego palcu dowodził, że jest absolwentem Akademii Marynarki Stanów Zjednoczonych w Annapolis. Sessions już przed wojną trafił do Biura Analiz Zarządzania Dowództwa Piechoty Morskiej i zdążył jeszcze zetknąć się w Chinach z McCoyem, kiedy ten był zaledwie świeżo awansowanym kapralem i nie śmiał nawet marzyć o kapitańskich szynach czy przyjacielskich pogawędkach z prezydentem. Drugim towarzyszem Banninga był chudy dryblas o niezdrowej cerze, noszący okulary i wymięty garnitur ze sklepu z gotową (i niezbyt drogą) konfekcją. — Dzień dobry, panie pułkowniku — powitał go senator Fowler. — Gdyby się pan martwił o to, jak się sprawił Ken, proszę być dobrej myśli. Wypadł wspaniale. — Dzień dobry, panie senatorze — odparł pułkownik F.L. Rickabee, zastępca szefa Biura Analiz Zarządzania Dowództwa Piechoty Morskiej. — Nie spodziewałem się po nim niczego innego, ale i tak może dostać drinka w nagrodę. — Już się robi — kapitan Sessions w mgnieniu oka zajął strategiczną pozycję przy barku. — Czego się panowie napiją? — Nie wiem jak Ken, ale ja mam ochotę raz jeszcze zaczerpnąć z niewyczerpanych zapasów Famous Grouse generała Pickeringa — odparł Fowler. — Ken? Młody człowiek bez słowa skinął głową na znak, że dla niego to samo. Sessions sięgnął do wózka po jedną z kilkunastu stojących tam butelek z trunkami, wyciągnął szklanki i syfon na blat barku, po czym zajął się szykowaniem drinków. — Dobrze poszło? — upewnił się Rickabee, siadając z powrotem w fotelu. — Przynoszę rozkazy od samego Zwierzchnika Sił Zbrojnych — odparł Fowler, przybierając władczą pozę. — Obecny tu „wspaniały młody człowiek i doskonały oficer piechoty morskiej” ma dostać „parę chwil zasłużonego odpoczynku”, nie mniej niż dwa tygodnie. — Załatwione, panie senatorze. — Widzisz, mówiłem ci, Ken, że to się da wytrzymać — powiedział Banning. — Był tam Okularnik — odparł McCoy. — To wiele pomogło. — Okularnik? — Major Roosevelt. Jedyny uczestnik wypadu na Makin, który nosi okulary. Od tej chwili tak go nazywamy — wyjaśnił McCoy. — Oczywiście, za plecami. Sessions podał mu szklaneczkę z ciemnobursztynową zawartością. — Nie jesteś czasem głodny, Ken? McCoy kiwnął głową. — Owszem, trochę. — Prawda, nie jadłeś przecież obiadu — przypomniał sobie Sessions. — Sessions, łap za telefon i zamów temu „wspaniałemu młodemu człowiekowi” stek. — Tak jest, panie pułkowniku. — Tylko duży, taki na dwie osoby. I tuzin ostryg. — No, te ostrygi to już chyba przesada — próbował się opierać McCoy.

— Panie kapitanie, niech te nowe, świecące szyny nie uderzą panu do głowy — surowo osadził go Rickabee. — Kiedy pański zwierzchnik każe panu jeść ostrygi, to znaczy że właśnie tego panu potrzeba. Dla ułatwienia dodam, że po otrzymaniu takiego rozkazu należy odpowiedzieć: „Tak jest, panie pułkowniku. Dziękuję, panie pułkowniku” i zjeść je wszystkie ze smakiem. Wszyscy trzej oficerowie w salonie musieli chyba wcześniej intensywnie zwiedzać szkockie wrzosowiska o poranku, których ekstrakt zamknięty był w stojących na barku butelkach, bo sprawiali wrażenie bardzo zadowolonych z siebie i zaśmiewali się do rozpuku z reprymendy, jaką otrzymał McCoy. Coś knuli, tego domyślił się od razu. Tylko co? Sessions zadzwonił po służbę hotelową i zamówił olbrzymi stek oraz tuzin ostryg „im większych, tym lepszych”. — Panie pułkowniku, nalać panu jeszcze jednego? — zapytał przełożonego. — Nie, dziękuję, wracam do biura. Zresztą chyba wszyscy lepiej już wracajmy. Temu „wspaniałemu młodemu człowiekowi” chyba przyda się chwila odpoczynku. — Tak jest, panie pułkowniku. — Ja już chyba też wrócę do swojej roboty, panowie — dołączył się do nich senator. — Ken, gdybyś czegokolwiek potrzebował, wystarczy, że do mnie zadzwonisz. — Dziękuję, panie senatorze. — No, panowie, ojczyzna wzywa. — Rickabee wstał, dając znać pozostałym, że czas iść. — Gdybyś się potem nudził, Ken — powiedział, żegnając się Sessions — zadzwoń do nas do domu. Po wpół do szóstej powinienem już być. — A dlaczego miałby się nudzić? — zaoponował Banning. — To przecież „wspaniały młody człowiek” i na dodatek „doskonały oficer piechoty morskiej”. To znaczy, że potrafi zadbać o siebie i swoje rozrywki. — McCoy, żebym nie widział twojej uśmiechniętej gęby w firmie co najmniej przez dwa tygodnie — powiedział na odchodnym Rickabee. — To rozkaz, kapitanie. — Tak jest, panie pułkowniku. — Z drugiej jednak strony, chcielibyśmy wiedzieć, gdzie cię można znaleźć, w razie gdyby co. Sam rozumiesz. — Tak jest, panie pułkowniku. Po chwili został sam. Rozpiął i zdjął kurtkę mundurową, rzucając ją na kanapę, wsadził palec pod węzeł krawata i ściągnął go do pół piersi. Odetchnął głęboko, wziął drinka ze stołu i usiadł z nim na parapecie okna z widokiem na Pennsylvania Avenue i Biały Dom. Jezu, ludzie, ja tam naprawdę byłem! Rozmawiałem z samym prezydentem Stanów Zjednoczonych! Ja, dwa lata temu prosty kapral z sekcji karabinów maszynowych kompanii B 4. ppm w Szanghaju. Cholera, daleko zaszedłem przez ten czas… Pokręcił głową i pociągnął łyk whisky. Nalewał sobie właśnie drugą szklankę, kiedy znowu zadzwonił gong. Za drzwiami stał kelner z wózkiem, na który załadowane były półmiski pod srebrnymi przykrywami, sztućce, wazonik z jedną czerwoną różą i nakryty serwetą srebrny kubełek z lodem, z którego wystawała szyjka butelki szampana Moet et Chandon. — Czy mam otworzyć szampana, proszę pana? — zapytał kelner. — Nie, dziękuję. Nie chcę żadnego cholernego szampana, pomyślał. Nie znoszę tej cholernej oranżady. — Czy życzy pan sobie jeszcze czegoś? — Nie, dziękuję. Wszystko wygląda po prostu wspaniale. — Tak jest, proszę pana. Dziękuję panu. Kelner zostawił wózek i wyszedł.

Nie dał żadnego rachunku do podpisania. To była zasada, ustalona przez samego pana Fostera, od której w żadnym z jego hoteli nie było wyjątków; każdy gość generała Pickeringa — a ktoś kto zajmował jego apartament w „Poster Lafayette” musiał się do takich zaliczać — nigdy nie dostawał żadnego rachunku. Za nic. Obsługa nie chciała nawet przyjmować od nich napiwków. Generał Pickering był zięciem pana Andrew Fostera, mężem jego jedynej córki, Patricii i ojcem najpewniejszego kandydata na następcę pana Fostera, porucznika Malcolma Pickeringa, obecnie pilota piechoty morskiej. Ich goście byli gośćmi szefa, a więc gośćmi firmy. McCoy podszedł do wózka i podniósł jedną z pokryw. Kucharze przeszli samych siebie. Sessions zamówił „duuuży” stek, więc na talerzu leżało chyba z pół krowy. „Im większe, tym, lepsze” ostrygi też z nawiązką zasługiwały na swą nazwę. Odłożył pokrywę z powrotem na półmisek z ostrygami, usiadł na kanapie i sięgnął po telefon. — Międzymiastową, proszę. Z panną Ernestine Sage. Proszę jej poszukać najpierw w Nowym Jorku, agencja reklamowa J. Walter Thompson, numeru niestety nie znam. Gdyby jej tam nie było, proszę spróbować Gramercy 5–4777. A gdyby i to nie przyniosło rezultatu, w Bernardsville, w stanie New Jersey, rezydencja Sage. Tam też nie znam numeru. Tak, dziękuję, czekam. Odłożył słuchawkę, opadł na oparcie kanapy i zamknął oczy. Szybko je otworzył i wyprostował się, kiedy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Do salonu weszła młoda, czarnowłosa kobieta, uczesana na pazia i ubrana w czarny przejrzysty peniuar. Wpadające przez okno gasnące światło dnia sprawiało, że stał się niemal przezroczysty. Podeszła do telefonu i podniosła słuchawkę. — Centrala? Możecie już nie szukać panny Sage — powiedziała i odłożyła ją na widełki. Obrzuciła go szybko spojrzeniem. — No, to teraz przynajmniej wiem. — Co takiego? — Że jednak jestem dla ciebie ważniejsza od steka. McCoy w milczeniu patrzył na nią z szeroko otwartymi oczyma. — Ciekawe, czy to zadziała — powiedziała. — Co zadziała? — Ostrygi. Miał być tuzin. — Ach, to o to chodziło! A ja sobie głowę łamałem, co ci skubańcy kombinowali z tymi ostrygami. — Ci skubańcy — odpowiedziała — zadzwonili do mnie, kiedy tylko dowiedzieli się, że jesteś cały i zdrów w Kalifornii. Tobie to nawet przez myśl nie przeszło, draniu! A potem zadzwonili jeszcze raz, kiedy miałeś się pojawić w Waszyngtonie. Gdyby nie oni, czekałbyś dalej, aż mnie telefonistki znajdą. — No już dobrze, przepraszam. — Jesteś naprawdę głodny, czy na razie wystarczy ci parę ostryg? — Boże, Ernie, jak ja cię kocham! — Tak? Co my tu jeszcze robimy w tym salonie? I dlaczego masz na sobie nadal te wszystkie szmaty? Wstał i spojrzał na nią, po czym pochylił się i pocałował ją, a potem uniósł z kanapy i ruszył z nią na rękach do sypialni. W pół drogi ona go pocałowała, co o mało źle się nie skończyło. Stracił poczucie kierunku i wpadli na framugę drzwi. Roześmieli się. Ken szybko wycofał się o krok, skorygował kurs i tym razem trafili do wejścia bezbłędnie. Tuż za progiem przystanął i kopnął nogą drzwi, które zatrzasnęły się z hukiem.

3 Klub oficerski Szpitala Marynarki, Filadelfia, Pensylwania, 17 lutego 1943 roku, 17.45 Weston siedział na stołku przy barze, kiedy zobaczył wchodzącą Janice Hardison. — Witam panią porucznik. — Dobry wieczór, panie kapitanie — odpowiedziała, siadając na stołku obok. — Czy wolno mi wyrazić opinię, że zdobi pani swój mundur znacznie bardziej niż inni przedstawiciele korpusu oficerskiego Marynarki? Janice zarumieniła się i rzuciła mu wściekłe spojrzenie. Już zaczynała żałować, że się zgodziła. — Mam nadzieję, że jesteś głodna. Rano nie dostałem śniadania, żebyście się mogli pobawić w doktora, a to co mi daliście na obiad, zdecydowanie nie nadawało się do jedzenia. — Muszę ci coś powiedzieć o sobie — zignorowała jego zaczepkę. O, cholera! Ciekawe co? A już wiem! Masz już chłopaka. No jasne, że masz! Taka ładna dziewczyna w tym tłumie kawalerów. To przecież nie mogło potrwać długo. — Zamieniam się w słuch. — Zanim ci to powiem, chcę, żebyś mi przyrzekł, że nie udzielisz żadnej z tych swoich błazeńskich odpowiedzi. Uniósł palce, jak do przysięgi. — Słowo skauta. Pokręciła głową, jakby właśnie czegoś takiego się spodziewała. — Jestem dziewicą. W ostatniej chwili powstrzymał się przed udzieleniem odpowiedzi, która natychmiast przyszła mu na myśl: „Nie ma sprawy. To się da naprawić, choćby dziś”. — Jeśli miałaś mnie tym zaszokować, to ci się nie udało. — Chciałam tylko, żebyś wiedział o tym i o tym, że nie mam na razie zamiaru tego zmieniać. Być może wiedząc o tym, zmienisz zamiary i… — Pani porucznik, ja panią tylko zapraszałem na homara. — Wiesz, o czym mówię. Chciałam po prostu wyklarować sprawy pomiędzy nami. — Ależ one są klarowne jak kryształ. Napijesz się czegoś? — Tak, poproszę słabą szkocką. Wezwał barmana i przekazał zamówienie. Kiedy na blacie baru pojawiła się szklanka, upiła mały łyczek, odstawiła ją na blat i spojrzała na niego. Gapił się na nią bez ustanku, więc spuściła wzrok na szklankę. — Jaki ma być? — Słucham? — Jaki ma być ten homar? Ugotowany? Rozgotowany? Czerwony? — Pojęcia nie mam — wzruszyła zakłopotana ramionami. — W życiu nie jadłam homara. — Naprawdę? — Z Wichita w stanie Kansas daleko do oceanu. — Do Szkocji jeszcze dalej — odparł, wskazując na jej drinka. — Mój ojciec jest lekarzem. Nauczył mnie, że jak już mam się napić, to lepiej whisky. Tak, i że masz to zachować na po ślubie, dorzucił w myśli. — Lekarzem? Jakiej specjalności? — Psychiatrą. — A, to dlatego zostałaś pielęgniarką psychiatryczną?

— To był taki doświadczalny program Wydziału Medycznego Uniwersytetu Stanu Kansas. Prowadzą tam czteroletnie studia pielęgniarskie. Żeby się dostać na studia lekarskie, trzeba mieć licencjat. Chodziło o to, żeby sprawdzić, jak licencjat pielęgniarstwa poradzi sobie ze studiowaniem medycyny. W założeniu miał sobie z tym radzić lepiej, niż ktoś z licencjatem z nauk humanistycznych czy ścisłych. Wzięłam w tym udział jako królik doświadczalny. — Co trzeba zrobić, żeby zostać takim królikiem? — Bardzo pomaga, jak się ma ojca profesora na tej uczelni. — Zaraz, czekaj. To co ty tu robisz, zamiast studiować medycynę? — Wojna się zaczęła. Marynarka zaczęła rekrutować pielęgniarki na potęgę, i tata powiedział, że powinnam skorzystać z szansy. Mówił, że na wojnie w rok nabędę więcej doświadczenia klinicznego jako pielęgniarka, niż u nas jako lekarz przez całe życie. Tata powiedział? Tata powiedział: „Idź córeczko do Marynarki, pij szkocką i ściskaj kolana do ślubu”? Chociaż właściwie, czemu nie? — A ty? — zapytała. — Uniwersytet Iowa. Wychowywałem się w Des Moines. Zaproponowali mi szkołę lotniczą, więc wstąpiłem do Korpusu i w końcu wylądowałem tutaj. — Rodzice? — Matka zmarła, kiedy byłem dzieckiem, ojciec, agent ubezpieczeniowy, zmarł kiedy byłem w koledżu. — Krewni? Żadnego. Tylko ciotka. — Ja mam dwóch braci. Obu lekarzy, jeden jest ortopedą, a drugi proktologiem. Mama była pielęgniarką. — Kto to jest proktolog? — Specjalista od em… — zawahała się przez chwilę. — Od dolnego odcinka przewodu pokarmowego. — A! — twarz rozjaśnił mu uśmiech zrozumienia. — Już rozumiem! — Tego się właśnie obawiałam — odparła i także się uśmiechnęła. O rany, jaka ona słodka. No, bo właściwie czemu nie? Tata lekarz, mama pielęgniarka, młodsza siostra dwóch braci. Ortopeda i ten, no, jak mu tam? Proktolog? Czyli że jak ją tknę, to jeden mi połamie wszystkie gnaty, a drugi je wyciągnie przez, jak to ona nazwała? Dolny odcinek przewodu pokarmowego. — Jadaliśmy homary w Iowa. Bóg jeden tylko wie, jak się tam dostawały, bo to równie daleko od oceanu jak Kansas, ale były. — Na pewno u nas w Kansas też były — zastrzegła lojalnie. — Po prostu u nas w rodzinie nikt ich nie jadł. — Charlie Galloway polecił tę knajpę, do której pójdziemy. Caroline go tam zaprowadziła. Nazywa się „Bookbinder’s”. — A, byłam tam kilka razy. Zdobyłam się na zamówienie zupy z małży i pieczonej flądry, ale jak dotąd zabrakło mi odwagi na zamówienie homara czy ostryg. Zwłaszcza surowych ostryg. — Na twoim miejscu surowe ostrygi bym sobie na razie odpuścił — rzucił bez zastanowienia Jim. Janice zarumieniła się. O, cholera. Ty i ta twoja niewyparzona gęba! Musiała już słyszeć, na co pomagają ostrygi. Spiekła raka. Jest pielęgniarką, słyszała o wszystkim, widziała wszystko i mimo to rumieni się na wzmiankę o ostrygach. — Ach, dziękuję, że mnie pan zaprosił, drogi kapitanie Weston — usłyszał w tej samej chwili tubalny głos komandora Kistera, który przysiadł się obok, bynajmniej nie zapraszany. — W

zamian pozwolę panu postawić sobie drinka. Należy mi się, bo większość przedpołudnia spędziłem telefonując po całym kraju w pańskiej sprawie. — Powie mi pan o co chodziło już teraz, czy dopiero, jak kupię tę kolejkę? — Jim! — Janice była oburzona. — Najpierw zamów, drogi chłopcze, żebym wiedział, że mnie nie wystrychniesz na dudka — odparł lekarz. — A swoją drogą, cieszę się, że jak widzę, udało się wam obojgu zawrzeć zawieszenie broni. — To była miłość od pierwszego wejrzenia — odparł Weston — ale ona z początku miała trudności z przyznaniem się do tego. — Jim! — Czyli naprawdę chodziło ci tylko o tego homara? — W tej chwili nie jestem pewna, czy chcę nawet tego homara. — Młodszy asystent trzeciego zastępcy naczelnego chirurga Marynarki Stanów Zjednoczonych — zaczął Kister, mając nadzieję, że uda mu się odwrócić ich uwagę od siebie nawzajem i skierować na siebie. — Czy może trzeci asystent młodszego zastępcy? Nieważne. — Nieważne co? Zamieniam się w słuch, panie komandorze. — Nieważne, jaki nosi tytuł. W każdym razie ten dupek podejmuje decyzje w sprawach takich jak pańska, panie kapitanie. Ma stopień pełnego komandora. — Przerwał na chwilę, jakby zbierając myśli. — Ten sukinsyn musiał być w cywilu położnikiem — westchnął i pokręcił głową. — I padnę z wrażenia, jeśli się dowiem, że kiedykolwiek w życiu pływał na czymś większym od kajaka. Nieważne. W każdym razie pan komandor absolutnie nie ma zamiaru przyjąć mojej opinii, w myśl której nie jest pan postrzelony ani trochę bardziej niż przeciętny marine… O, cholera! Przepraszam, Janice — dorzucił szybko. — Wyraził się również, że jest zdumiony słysząc, że ktoś o mojej pozycji zawodowej ryzykuje jej utratę, próbując formułować pośpiesznie wnioski z powierzchownych oględzin i podstawowych badań. — No fajnie. I co teraz? — To były złe wiadomości. Czy raczej prawie wszystkie złe wiadomości. Mówiłem, że oni, ci nabuzowani władzą położnicy z Waszyngtonu, zakwestionują twoje wyniki badań lotniczych z Hawajów. — I co, zakwestionowali? — Zakwestionowali. Ale jasnym punktem w tej sprawie jest to, że przynajmniej zgodzili się zaakceptować wyniki badań dokonanych tutaj i łaskawie uznali, że potrafimy je właściwie zinterpretować w zakresie dotyczącym twojego fizycznego stanu zdrowia. — Nie rozumiem. — Jeśli nie wydarzy się nic szczególnego, jeśli coś, co nam umknęło, nie wyskoczy w wynikach badań laboratoryjnych, to będę ci mógł wystawić zaświadczenie, że jesteś w stanie odbyć urlop zdrowotny i wypisać ci papiery do hotelu „Greenbrier”. Innymi słowy, będziesz mógł wyjechać za parę dni. Aha, czyli jeszcze innymi słowy, koniec balu. „Janice, nie warto się z nim wiązać, bo za parę dni już go tu nie będzie”. — Może mi pan wyjaśnić, o co chodzi z tym wypisywaniem papierów i „Greenbrier”? — „Greenbrier” to luksusowy hotel uzdrowiskowy w White Sulphur Springs w stanie Zachodnia Wirginia, do którego normalnie portierzy nie wpuściliby cię nawet do holu. W tych nienormalnych okolicznościach, jakie teraz panują, nie tylko tam wejdziesz, ale będziesz mieszkał przez miesiąc i będzie cię na to stać, bo nie zapłacisz ani grosza. Rząd przejął to miejsce na okres wojny, wyrzucając z niego nie zasługujących na takie zaszczyty bogaczy i oddał go do dyspozycji takich powracających do zdrowia i psychicznego pionu bohaterów jak ty.

— A co jeśli bym nie chciał jechać do tych luksusów w sercu wirgińskiej dziczy? — Chyba nie zrozumiałeś. Dostaniesz rozkaz wyjazdu do „Greenbrier”. Na jego mocy będziesz przydzielony tam służbowo na okres trzydziestu dni, by wypoczywać, powracać do sił, a przy okazji odbyć trzydziestodniową obserwację psychiatryczną. — Kto mnie będzie obserwował? Myślałem, że to pan kręci tym interesem? — Zajmie się tym mój szanowny kolega po fachu, który, o czym muszę pana ostrzec, cieszy się zasłużoną sławą wyjątkowego sukinsyna. Wybacz słownictwo, Janice. — Czyli innymi słowy, ten luksusowy hotel to dom bez klamek? — Nie. Marynarka jest jednak zdecydowana rozwiać swe wątpliwości co do tego, czy można cię bez obaw wypuścić na wolność. Nie chcą, żeby się okazało, że wziąłeś dzielnicowego za japońskiego żołnierza i poderżnąłeś mu gardło. — Jim — wtrąciła się Janice. — Niektórzy z ludzi, którzy przeszli przez to, co ty, wrócili z naprawdę przetrąconą psychiką. Spojrzał na nią i jej pełen współczucia wzrok sprawił mu przyjemność, ale z drugiej strony zaniepokoił. To nie było profesjonalne spojrzenie. Ona chyba naprawdę mnie lubi. Z drugiej strony, po mnie też spodziewali się, że wrócę „przetrącony”. Stąd ta heca z wózkiem na lotnisku i tych dwóch goryli, którzy zawlekli mnie na 5B. — Ja nie jestem przetrącony. — Nie, nie jesteś — potwierdził Kister. — Ale ten położnik z Waszyngtonu nie chce ryzykować. Z jego punktu widzenia podejmuje tylko rutynowe środki bezpieczeństwa. I niestety, on tu rządzi. — Cholera! — Więc pojedziesz do „Greenbrier” i odpoczniesz przez te trzydzieści dni. A potem wrócisz tu, i o ile uda ci się przekonać doktora Bellmana, że nie stanowisz zagrożenia dla współobywateli, będę ci mógł wystawić zaświadczenie, że nie ma przeciwwskazań lekarskich, żeby ci przywrócić status pilota. Potem pojedziesz do Pensacola na Florydzie, i według słów generała Mcinerneya, odbędziesz powtórny kurs pilotażu. — Jezu! — Mam też dla ciebie radę, czy raczej rozkaz, od generała Mcinerneya. Masz robić co ci każą i trzymać gębę na kłódkę. Jakieś pytania, kapitanie Weston? — Nie, panie komandorze. Dziękuję, panie komandorze. — Mnie nie masz za co dziękować. Zrobiłbym wszystko, co konieczne, żeby mój szpital chodził jak trzeba, i żeby cię trzymać z daleka od moich pielęgniarek. Janice zaśmiała się. — Mamy zamiar jechać do restauracji. Mogę prowadzić, czy Janice musi mnie tam zawieźć sanitarką, przywiązanego do noszy? — Może pan prowadzić, jeżeli ma pan samochód. Ale pan nie ma, prawda? — Myślałem o tym, żeby sobie jakiś kupić. — Z tym mogą być problemy — zasępił się Kister. — Ma pan prawo jazdy? — Pewnie już dawno upłynął termin ważności. — Założę się, że tak. Tylko mi nie mów, że je ze sobą cały czas nosiłeś? W dżungli na Mindanao? — Pewnie że nie — roześmiał się Weston. — Będę musiał wyrobić nowe. — Mogę cię zawieźć na egzamin — zaoferowała się Janice. — Prowadzą je w Fairmount Park. — Następny problem, panie doktorze? — zapytał z uśmiechem Weston. — Benzyna i opony są na kartki. Mamy wojnę.

— To się da załatwić. — A w całym kraju obowiązuje ograniczenie prędkości do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. — No, to jest faktycznie problem. — A w ogóle po cholerę ci samochód? — zapytał Kister. — Żebym mógł się urywać z tego domu bez klamek, do którego mnie pan wysyła… — Ja cię tam nie wysyłam, wypraszam sobie. Wysyła cię wdzięczny naród. Gdyby to zależało ode mnie, nie dałbym ci się miesiąc byczyć, tylko wysłałbym cię do roboty. Już się dosyć wybyczyłeś przez rok w tym tropikalnym raju, zajadając się na okrągło ananasami. — Czy innymi egzotycznymi owocami. Mięsa to tam za wiele nie było, ale za to ananasów ile tylko kto mógł zjeść. Fakt, patrzeć już na nie nawet nie mogę. — Naprawdę? — zapytała Janice. — Naprawdę. Działaliśmy wokół plantacji ananasów firmy Dole. — Jakoś ci to nie zaszkodziło, jak widać. Myślałeś o tym, żeby przejść na wegetarianizm? — Obżerając się kolejnym ananasem, zamykałem oczy i wyobrażałem sobie, że jadę autostradą Buickiem z opuszczonym dachem, a obok na siedzeniu mam uśmiechającą się do mnie dziewczynę. Ta dziewczyna z moich marzeń, trzeba panu wiedzieć, wyglądała prawie dokładnie tak jak ta tu oto pani porucznik, tylko nie miała na sobie munduru. — Gdybyś jakimś niewyobrażalnym trafem mówił o tym Buicku poważnie, to wybrałeś sobie na to najlepszy możliwy czas. Możesz trafić niezłą okazję. — Jak to, panie komandorze? — One żłopią benzynę wiadrami. A benzyna jest na kartki. Poza tym jest środek zimy. Nikt przy zdrowych zmysłach nie kupi palącego benzynę wiadrami kabrioletu w środku wojennej zimy. — Przekonał mnie pan. Kupuję kabriolet Buicka. — No to wracamy do tego, po co ci samochód. — Żebym mógł się stamtąd wyrywać na weekendy i przyjeżdżać tu do Janice. Kister pochylił się na stołku, spoglądając na Janice, a potem na Jima. Janice znowu spiekła raka. — Oho, chyba czas dyskretnie się zbierać — powiedział Kister, osuszając szklankę. — Och, panie doktorze, proszę, niech pan nie odchodzi — powiedziała Janice. — No dobrze. To chodźmy w trójkę na te homary — odparł Kister, schodząc ze stołka. Przez chwilę ponapawał się ich głupimi minami, po czym roześmiał się, klepnął Westona w ramię i wyszedł z baru.

4 Apartament markiza de Lafayette, hotel „Foster Lafayette” Waszyngton, 17 lutego 1943 roku, 19.00 Kapitan Kenneth R. McCoy drzemał, kiedy zadzwonił telefon. Obudził się niemal natychmiast, ale przez chwilę nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Po chwili zdał sobie z tego sprawę, jak również z tego, że Ernie nie ma w łóżku koło niego. Usiadł i spuścił nogi na podłogę. Sięgając po słuchawkę telefonu stojącego na stoliku koło łóżka zauważył, że drzwi do łazienki otwierają się i staje w nich Ernie, nago, jeśli nie liczyć ręcznika owiniętego wokół jej talii. W ręku trzymała drugi ręcznik. Kiedy zobaczyła, że odebrał telefon, wróciła do wycierania nim włosów. — Właśnie się zastanawiałam, czy wreszcie odbierzesz — powiedziała.

— Chyba się zdrzemnąłem — odparł, podnosząc słuchawkę. — Porucznik McCoy — rzucił do mikrofonu. — Porucznik? Chyba kapitan — usłyszał w słuchawce rozbawionego Eda Sessionsa. — Niech ci będzie, jeszcze trochę potrwa, zanim się przyzwyczaję. Stało się coś, Ed? Ernie stała czujnie oparta o framugę drzwi i nasłuchiwała. Ken obrzucił ją znowu tęsknym wzrokiem i po raz nie wiadomo który zauważył, że z tym ręcznikiem w talii, spod którego wystaje jej prawie cała noga, wyglądała cholernie pociągająco, nawet jeśli tego nie chciała. A zresztą, z nią to nigdy nie wiadomo. Może robi to właśnie dlatego, że wie, jak to na niego działa i chce, żebym wiedział, co stracę, jeśli znowu przyjmę jakiś rozkaz i od niej wyjdę? — Zostałem mianowany oficerem odpowiedzialnym za wysłanie cię na zasłużony prezydencki urlop. — Czyli? — Mam twoje rozkazy wyjazdu, nową legitymację oficerską, nową legitymację służbową i tak dalej. — Nie traciłeś czasu. — Aha, mam też dla ciebie pieniądze. Wyrównanie i zaliczkę. — I co? Pewnie mam zaraz do ciebie po te wszystkie skarby ruszać? — Nie, jeśli chcesz, mogę ci je sam przywieźć. Ale Jeannie mi jaja urwie, jeśli znowu mi się nie uda zaciągnąć cię razem z Ernie do nas na kolację. — Co się dzieje? — zapytała Ernie. — Jeanne zaprasza nas na kolację. — Wspaniale! Od dawna chciałam zobaczyć ich dziecko. Zapytaj kiedy. — Chyba żebym wam przeszkodził w czymś znacznie ważniejszym. Jeśli tak, to powiedz, zrozumiemy. — Odwal się — uśmiechnął się Ken. — Jeanne bardzo chce pokazać Ernie dzieciaka. — O której? — A kiedy byście się mogli wyrobić? Wypilibyśmy przed jedzeniem kilka drinków. — Za ile będziesz gotowa? — zapytał Ken wycierającą wciąż włosy Ernie. — Już jestem gotowa. Tylko się ubiorę i możemy ruszać. — Ernie mówi, że możemy ruszać jak tylko się ubierze. — Cholera, nie musiałeś mu tego mówić! — zawołała Ernie i rzuciła w niego zwiniętym w kulę mokrym ręcznikiem. Przy okazji ten drugi się rozwiązał, więc też nim w niego rzuciła i obróciła się, wchodząc z powrotem do łazienki, ale dopiero po chwili, oferując mu przy okazji ekscytujące widoki. Kurczę, ona to robi naumyślnie! Ma nadzieję, że tam za nią pójdę, wezmę na ręce I zaniosę z powrotem do łóżka. I ma rację, bo właśnie to za chwilę zrobię! Sięgnął po notes i ołówek, leżące koło telefonu. — Możesz mi podać jeszcze raz adres? Zanotował, pożegnał się z Edem i odłożył słuchawkę, po czym wstał i poszedł do łazienki. Zaszedł stojącą pod lustrem Ernie od tyłu i łapiąc w pół, uniósł, ruszając z powrotem do pokoju. Objęła go ramionami i pocałowała. — Coś ty tam robił tak długo? — zapytała. — Już się bałam, że ci się znudziłam.

5 Dzieci mają dwie główne wady, pomyślał, patrząc jak Ernie pochyla się nad łóżeczkiem i bierze na ręce niemowlaka. Po pierwsze, głupio się czuję w ich towarzystwie. A po drugie, pewne jak amen w pacierzu, że Ernie znowu zacznie mi wiercić dziurę w brzuchu o ślub i jej własne dziecko. Znaczy, nasze własne. Cholera! — Ładny dzieciak — powiedział do Eda. — Sam powinieneś takie mieć. No dzięki, koleś. Tylko tego mi jeszcze dzisiaj brakowało. I ty, Brutusie? — Słuchaj, słuchaj Ken — Ernie nie przepuściła okazji. — Mówiłeś, że masz moje nowe dokumenty? — Jasne, chodź do gabinetu. Mam tam całą teczkę makulatury dla ciebie do podpisu. Wychodząc, słyszał wciąż zachwyty Ernie nad Edem Juniorem. — Och, jakiś ty piękny! Ed zabawił jeszcze w salonie chwilę dłużej, tyle, ile było potrzeba, żeby nalać im obu drinki, po czym ruszył do gabinetu w ślad za Kenem. Gabinet miał wielkość przerośniętej szafy, ale mieściło się tam biurko i stał przed nim jeden skórzany fotel, który gospodarz wskazał teraz gościowi. Sam stanął obok, schylił się po stojącą na podłodze wypchaną skórzaną teczkę i z wyraźnym wysiłkiem dźwignął ją na blat biurka. Sięgnął pod koszulę i wyciągnął spod niej łańcuszek, na którym wisiały nieśmiertelniki i kluczyk. Kluczykiem odpiął kłódkę, na którą była zamknięta teczka, po czym zaczął wyładowywać jej zawartość i rozkładać ją przed McCoyem na blacie biurka. — Wiesz, naprawdę powinieneś — powiedział w trakcie. — Naprawdę powinienem co? — Ożenić się z nią. Mieć dziecko. To najważniejsze w życiu, Ken. Cała reszta to bzdury. — Och, na litość boską! Ze wszystkich dookoła ty jeden wiesz najlepiej, jakie są moje szanse na powrót z tej wojny w jednym kawałku! Nie ma mowy, żebym zrobił z Ernie wdowę z osieroconym dzieckiem. Albo co gorsza, lojalną żonę, doglądającą kaleki przez całe życie. — Musisz zaryzykować. Naprawdę warto. — Zmienisz temat, czy mam cię wyrżnąć w szczękę? — No, no, panie kapitanie, to by była fizyczna napaść na przełożonego, czyli przestępstwo, za które sąd wojenny może wymierzyć nawet karę śmierci — odparł surowo Sessions, po czym w oczach zapaliły mu się łobuzerskie błyski. — A poza tym jestem starszy, większy i bardziej cwany, więc skąd pewność, że to nie ja bym cię ułożył na podłodze? Weź to pod uwagę. — No dobra, może byśmy się w takim razie wzięli za te papiery — zrezygnowanym ruchem Ken pokazał na rosnący z każdą chwilą stos dokumentów na biurku. Teczka Sessionsa zdawała się nie mieć dna. — Proszę bardzo, ale zanim do tego dojdzie, korzystając ze swej uprzywilejowanej pozycji powiem ci jeszcze jedno. Z wyjątkiem Jeanne, nie spotkałem nigdy lepszej dziewczyny niż Ernie. Czego jej według ciebie brakuje? — Niczego, i właśnie dlatego nie mogę się z nią ożenić. W każdym razie nie teraz. Co to za papiery? Sessions podał mu zatopioną w plastik kartę. — To twoja nowa legitymacja, już pasująca do twoich nowych świeżych kapitańskich szyn. A, prawda. Gratuluję awansu, panie kapitanie. Nie miałem dotąd okazji tego zrobić. — Czasem mam wątpliwości, czy aby Korpus na pewno wie, co robi awansując mnie. Naprawdę nie uważam, żebym miał kwalifikacje na kapitana.

— Bzdury, Ken. Masz większe kwalifikacje na kapitana, niż dziewięćdziesiąt procent znanych mi ludzi, którzy noszą te szyny. — Kapitanowie dowodzą kompaniami. Naprawdę uważasz, że potrafiłbym dowodzić kompanią? — No, może Kurs Dowódców Kompanii by ci nie zaszkodził, to fakt — odparł Sessions po chwili, śmiertelnie poważnie. — Ale masz coś dużo ważniejszego, czego w Quantico nie uczą. — O? A cóż to takiego? — Umiesz wydawać rozkazy. Kiedy ty komuś coś każesz zrobić, ludzie po prostu to robią, a dopiero potem zastanawiają się, czy to miało sens. Większość ludzi, większość kapitanów, mnie nie wyłączając, tego po prostu nie potrafi. McCoy przez dłuższą chwilę patrzył mu w oczy. — Co tam jeszcze masz dobrego dla mnie? — zapytał w końcu. Sessions podał mu plik kartek z powielacza. — Rozkazy urlopowe. Piętnaście dni urlopu nagrodowego nie zaliczanego do urlopu wypoczynkowego. Z RP. — RP? Co to takiego? — Z rozkazu prezydenta. Twój kumpel major Roosevelt zadzwonił do pułkownika i powiedział, że to osobisty rozkaz jego taty. — Nie jest moim kumplem. W czasie wypadu na Makin byłem byle podporucznikiem, a Okularnik zastępcą dowódcy i kapitanem. — To mu to powiedz, bo on mówi, że jest twoim kumplem. — Coś jeszcze? — Kartki na benzynę. Osiemset litrów. — Mój samochód stoi na klockach w domu rodziców Ernie. — No to go zdejmij z tych klocków. Chyba że wybierasz się gdzieś bez niej? — Nie o to mi chodziło. Rejestracja się już pewnie przeterminowała. — Na miejscu Ernie wysupłałbym te piętnaście dolców na podatek drogowy. Dzięki temu może brać kartki na benzynę na twój samochód i jeździć swoim. — Moje prawo jazdy też się już przeterminowało. — Jest ważne na czas wojny plus sześć miesięcy po jej zakończeniu, jak wszystkich wojskowych w służbie czynnej. Co jest, masz jakieś powody, żeby nim więcej nie jeździć? Przestał ci się podobać, czy jak? Jeśli tak, to mogę go od ciebie kupić. — Nie, mowy nie ma. Wiesz, poza mundurami to mój jedyny dobytek. Dobra, pytam Ernie, co trzeba będzie załatwić, żeby go na nowo uruchomić. Sessions sięgnął do teczki i podał mu skórzany portfelik. — Nowa legitymacja służbowa. Pomysł pułkownika. Powiedział, że na zdjęciu w starej wyglądasz jak gówniarz. McCoy otworzył portfelik. Wewnątrz znajdowała się metalowa odznaka, podobna trochę do policyjnej blachy i zatopiona w plastiku legitymacja, identyfikująca kapitana Kennetha R. McCoya jako agenta specjalnego Biura Wywiadu Marynarki. — Oddaj starą. — Nie mam. — Jezu, Ken! Nikomu nie wolno się z nią rozstawać! — Myślałem, że na Filipinach na nic mi się i tak nie przyda, więc zostawiłem ją w sejfie Water Lily Cottage w Brisbane. A potem na śmierć o niej zapomniałem. Cała ta heca z MacArthurem, a potem jeszcze z prezydentem, cały czas biegiem… W ogóle mi to wyleciało z głowy. — No, fajnie. Pułkownik będzie po prostu zachwycony.

— A co to teraz za różnica? Zresztą, chyba nawet lepiej, żebyś mi jej nie dawał. — Co ty wygadujesz? — Generał Pickering pokazał mi tę depeszę o meldunku u prezydenta i jednocześnie powiedział, że wita mnie w OSS. Więc chyba już nie podlegam pułkownikowi Rickabee. — Czy generał mówił coś o tym, że mają przenieść Biuro Analiz Zarządzania do OSS w całości? — Nie. Zresztą, chyba by tego nie zrobili. Coś by mi powiedział. — Rickabee bardzo się tego obawia. Ten gość, który kieruje OSS, ostrzy sobie na nas zęby od dawna. Baliśmy się, że albo nas przejmie, albo zamknie na dobre. — Nie przypuszczam, żeby do tego doszło. — Miejmy nadzieję, że masz rację, Ken. Bóg mi świadkiem, że… — Że nie chcę tam trafić? No to może chociaż tobie się uda. — A co ty masz przeciw OSS, Ken? — Jedyne co mogę o nich dobrego powiedzieć, to że może dzięki nim uda mi się uniknąć skakania na spadochronie na pustynię Gobi. Bo tam mnie przecież chcieliście wysłać, skubańcy. — Ostatnie, co słyszałem na ten temat, to, że Siły Powietrzne Armii dotarły do Leahy’ego i że Leahy kazał się Marynarce, czyli nam, przestać tym zajmować. Założyć stację w Mongolii, z błogosławieństwem Rosjan, mają Siły Powietrzne Armii. — Życzę powodzenia. — Pickering nie powiedział, co będziesz dla niego robił? — Nie przypuszczam, żeby sam wiedział. Na razie wygląda na to, że sam nie wie, czym się tam będzie zajmował. Sessions pokiwał głową. Znowu sięgnął do teczki i wydobył stamtąd wypchaną kopertę. — To twoje pieniądze. Wyrównanie od awansu i zaliczka, razem tysiąc dolarów. — Pobrałem już zaliczkę w Pearl Harbor, ale jak już mi niedawno zwróciłeś uwagę, mam zamiar spędzić trochę czasu z Ernie, więc te pieniądze się na pewno przydadzą. Dzięki. — I to by było tyle. Podpisz tylko teraz te kwity na biurku, wszystkie kopie i jesteś wolny. I lepiej weź tę legitymację. Nigdy nie wiadomo, co się może przydać. — Skoro tak mówisz. — Jak się zapatrujesz na złożenie fałszywego świadectwa? — Nieszczególnie. A bo co? — Mógłbyś złożyć oświadczenie, że zniszczyłeś swoją poprzednią legitymację przed wyjazdem na Filipiny, albo że musiałeś ją zniszczyć tam. A ja poślę specjalną do Pluta, żeby wyjął ją z sejfu i spalił. Zaoszczędziłbyś sobie kłopotów z pułkownikiem. — A co mi może zrobić? Wysłać za karę do OSS? Sessions roześmiał się, ale po chwili spoważniał, wyczuwając w głosie Kena coś niepokojącego. — Cojest, Ken? — Za długo jesteś w Waszyngtonie, Ed. Nauczyłeś się łgać równie łatwo, jak ta cała zgraja sukinsynów, którzy tu siedzą. — Hej, chciałem ci po prostu pomóc. — Wiem, Ed — odparł Ken, unosząc prawie pustą szklankę. — Masz jeszcze trochę tego sikacza? — Jasne. Chodź do salonu, nalejemy sobie po jednym.

VI 1 Muku–Muku, Oahu, Terytorium Hawajów, 17 lutego 1943 roku, 13.45 Kiedy podporucznik George F. Hart zobaczył wychodzącego w szlafroku na patio generała Pickeringa, szybko zeskoczył z dętki, na której siedział w środku basenu i popłynął do brzegu. Przy podciąganiu się na obramowanie basenu woda o mało nie ściągnęła mu pożyczonych, nieco za dużych kąpielówek. — Udało się panu trochę przespać, panie generale? — Nawet oka nie zmrużyłem, niech to cholera. Ile razy miałem zasnąć, Bill Dono — van łypał na mnie spośród piekielnego ognia i ochotę na sen diabli brali. Hart zaśmiał się. — 1 co teraz, panie generale? — Łap za telefon, George, zadzwoń do sekretariatu Nimitza i zapytaj, kiedy admirał mógłby mi poświęcić kwadrans. Nie wypada do niego nie zajrzeć. A potem zajmiemy się obiadem. Chyba że już jadłeś? — Nie, postanowiłem zaczekać na pana, sir. — Sprawdziłeś co z naszym lotem? — Tak jest, panie generale. Wszystko gotowe na 19.45. — Lepiej o tym powiedz sekretarzowi Nimitza, jak będziesz dzwonił. — Tak jest, panie generale. Pickering skinął głową, zrzucił szlafrok i z rozbiegu skoczył do basenu. Przepłynął jedną długość zamaszystym kraulem, zawrócił i przepłynął go jeszcze dwa razy. Kiedy trzeci raz dopłynął do krańca, w którym zostawił Harta, wyciągnął się na brzeg. Hart dalej tam siedział. Kiedy na niego spojrzał, jego adiutant wskazał na telefon. — Czekam, aż oddzwo… Dzwonek telefonu przerwał mu w pół słowa. Hart poderwał słuchawkę, zanim odezwał się po raz drugi. — Kwatera generała Pickeringa, przy telefonie porucznik Hart — zameldował się rozmówcy. Przez chwilę słuchał w milczeniu, — jestem pewien, że pan generał nie będzie miał nic przeciwko temu, sir. Dziękuję bardzo. Odłożył słuchawkę. — No i co? O której go zobaczymy? — Jeśli pan generał nie będzie miał nic przeciwko temu odwiedzimy go z admirałem Wagamem o 16.00” — wyraźnie zacytował to, co przed chwilą usłyszał Hart. — Mam nadzieję, że powiedziałeś, że chciałem jechać do nich, do Pearl Harbor? — Tak jest, panie generale. Sekretarz powiedział, że zapyta admirała i oddzwoni. Oddzwonił przed chwilą, ale sam admirał. — Ciekawe, co oni kombinują? Pickering podszedł do ściany domu i nacisnął guzik umieszczony obok przesuwanych szklanych drzwi. Denny Williamson pojawił się niemal natychmiast. — Cóż to, panie kapitanie, zgłodnieliśmy?

— Denny, dwa razy ci już mówiłem — roześmiał się Hart — i więcej nie powtórzę. Nie „kapitanie”, tylko „generale”. — Może dla ciebie, młody człowieku — odparł z godnością wiekowy steward. — Dla mnie pan Pickering jest nadal kapitanem żeglugi wielkiej. — Admirałowie Nimitz i Wagam wpadną do nas około czwartej. Denny — uciął dalszą dyskusję Pickering. — Nie mam pojęcia na jak długo, ale lepiej, żebyś był przygotowany na to, żeby im podać lekką kolację. Hart i ja musimy być w Pearl za kwadrans siódma. — Nie powinien pan być w Pearl Harbor ani dziś, ani nawet jutro wieczorem, panie kapitanie — z wyrzutem odparł Denny. — Potrzebuje pan dwóch dni odpoczynku. — Gderasz zupełnie jak moja żona, Denny. — Bo od niej dostałem te rozkazy. Kiedy się pan pojawi, mam pana zaaresztować i przetrzymać dwa dni, żeby pan odpoczął. — Denny, naprawdę bym chciał zostać te dwa dni, wierz mi. — Ale wtedy byśmy przegrali tę wojnę, tak? — Z całą pewnością. Możesz nam usmażyć jakąś rybę na obiad? I do tego może sałatkę? — Tak jest, panie kapitanie. Dla ciebie coś specjalnego, młody człowieku? — Co dobre dla generała, będzie dobre i dla mnie. Denny.

2 Admirałowie Nimitz i Wagam pojawili się, każdy swoim samochodem, dokładnie o 16.00. Nimitz przyjechał czarnym Cadillakiem model 1939, na którego przednim błotniku powiewała granatowa flaga z czterema gwiazdkami. Wagam przyjechał zwykłym szarym służbowym Plymouthem Marynarki, który zamiast tablicy rejestracyjnej miał granatową tabliczkę z dwiema srebrnymi gwiazdkami. W Cadillaku Nimitza siedział z nim jakiś gruby komandor. Na tylnym siedzeniu Plymoutha siedział zaś kapitan Richard D. Greyson III, którego i Pickering i Hart ostatnio widzieli w Brisbane. Pickering, który czekał dotąd na szerokiej werandzie domu, ruszył w dół po schodach na powitanie gości. Kiedy admirał wysiadł z Cadillaka, zasalutował mu. Nimitz odwzajemnił salut, po czym podał mu rękę. — Dziękuję, że znalazł pan dla mnie czas, panie admirale. — Trochę mi głupio, że tak się wprosiłem do pana, generale, ale chcę z panem porozmawiać, a jedyny sposób, żeby nikt nam w tym nie przeszkadzał, to żeby nikt nie wiedział, gdzie jestem. — Jest pan tu zawsze mile widziany, panie admirale. — Chyba nie znasz jeszcze Groschera, Fleming? — zapytał Nimitz, wskazując na zażywnego komandora, który z nim przyjechał. Nazwisko skądś znam, ale faceta widzę po raz pierwszy w życiu, pomyślał Pickering. — Dzień dobry, panie generale — powitał go Groscher. Tymczasem Wagam i Greyson wysiedli już ze swojego Plymoutha. — Miło znów pana widzieć, panie admirale — powitał ich Pickering. — Jak widzę, Greyson, po tym ekscytującym antrakcie, wróciłeś do kanapek i noszenia teczki? — Tylko spróbuj mi go jeszcze raz zabrać na coś takiego, Fleming. Tak go rozpuściłeś, że dał mi jasno do zrozumienia, że wolałby zostać na Mindanao. — Zapraszam na górę, zobaczymy co Denny znajdzie nam do picia.

— Zaczynałem się obawiać, że już nigdy nie przejdziemy do tego punktu programu — stwierdził Nimitz. Weszli na schody i przeszli przez dom na patio, gdzie Denny urządził barek. Nimitz wziął od Pickeringa szklankę Famous Grouse z odrobiną wody i lodu, zamieszał trunek i pociągnął niewielki łyczek. — A jak tam pani Pickering? Mam nadzieję, że u niej wszystko w porządku? — Tak doskonale się spisuje jako prezes Pacific and Far Eastern, że zaczynam się bać, czy uda mi się wrócić na swój fotel po wojnie. Próbowałem do niej dzwonić, kiedy tu dotarłem. Patricia Pickering przejęła pod nieobecność męża kierowanie rodzinną firmą armatorską. W opinii męża była najlepszym kandydatem na jego zastępcę i szybko przekonała innych, że i tym razem podjął właściwą decyzję. — I co, nie mogłeś się dodzwonić? Zdarza się. Sam wiesz, jak teraz działają cywilne telefony. Myślę, że świat się nie zawali, jeśli udostępnię ci na parę minut naszą linię. — To bardzo miłe z pańskiej strony, panie admirale, ale naprawdę niepotrzebne. Mamy naszą własną, firmową linię z Honolulu do San Francisco. Nasza centrala łączy mnie z każdym punktem Stanów Zjednoczonych w mgnieniu oka. — I co, była zachwycona, że wracasz? — Nie wiedzieli czy jest jeszcze w Bostonie, czy już w Savannah, ale obiecali, że jak tylko ją zlokalizują, przekażą jej ode mnie wiadomość. Nimitz zaśmiał się. — Pamiętasz tę piosenkę, jak to szło? „Jak my ich teraz utrzymamy na plantacji, kiedy widzieli Paryż”? — Jasne. I rzeczywiście mnóstwo czarnych ruszyło potem robić kariery do Europy. — To samo z kobietami. Jak my je zapędzimy z powrotem do kuchni po tym, jak udowodniły, że mogą nas zastąpić, a kto wie, czy im to nawet lepiej nie wychodzi? — Tak, bez bata i kajdan się nie obejdzie. — A teraz jeszcze zaczynają przyjmować kobiety do piechoty morskiej. Słyszałeś o tym? Pickering pokiwał głową. — I co o tym sądzisz? — Odmawiam odpowiedzi pod nieobecność adwokata. Nimitz zaśmiał się znowu. Kiedy odezwał się znowu, jasne było, że czas na przyjacielskie pogaduszki minął. — Według odwiecznej tradycji, najpierw oddaje się głos najmłodszemu stopniem, żeby się nie sugerował zdaniem przełożonych. A więc, Flem, co ci chodzi po głowie? — Panie admirale, ja chciałem tylko przekazać pozdrowienia i podziękować za Okręt podwodny USS „Sunfish” przewiózł McCoya i jego zespół na Mindanao i z powrotem. — A ja ci dziękuję za zrozumienie przyczyn, dla których nie dostałeś „Narwhala”. Rozkaz, który dostałem, nakazywał mi udostępnić ci wszystko, czego byś zażądał. — „Sunfish” sprawił się wystarczająco dobrze, panie admirale. — Odniosłem wrażenie, że chciałbyś pomówić o swoim nowym przydziale. — Ja też miałem taką nadzieję, sir. — To dobrze, bo ja też mam pieczeń do powieszenia nad tym ogniem. — Co takiego, panie admirale? — O której lecisz do Diego? — O 19.45. — Greyson — polecił Nimitz — dzwoń do bazy wodnosamolotów i powiedz im… Nie, po prostu zadzwoń do dowódcy i daj mi słuchawkę.

Kapitan Greyson podszedł do telefonu, wykręcił numer, po czym powiedział kilka słów i przyniósł telefon na długim kablu admirałowi. — Panie komandorze, tu Nimitz. Generał Pickering z adiutantem, którzy mieli odlatywać o 19.45, mogą się trochę spóźnić. Proszę dopilnować, żeby ten PB2Y* do San Diego nie odleciał bez nich. Dziękuję. Oddał słuchawkę Greysonowi. — To pewnie nie było konieczne, ale lepiej się zabezpieczyć. No dobra, Groscher, masz szansę przedstawić swoje stanowisko dyrektorowi OSS ds. operacji na Pacyfiku. — Tak jest, panie admirale. Panie generale, zapewne wie pan doskonale, jak niezbędne są Marynarce aktualne wiadomości meteorologiczne? — Odpuść sobie ten wstęp, Groscher. Flem jest kapitanem żeglugi wielkiej i spędził na mostku pewnie tyle samo czasu, co ja, albo i dłużej. Wie wszystko, co trzeba o prognozach pogody. — Tak jest, panie admirale. — Groscher stracił na chwilę wątek i musiał przez chwilę pozbierać na nowo myśli. W końcu doszedł do wniosku, że obowiązki służbowe wymagają od niego, by się nie zgodził ze swoim przełożonym. — Panie admirale, z całym szacunkiem, chyba lepiej, żebym to wyjaśnił generałowi Pickeringowi krok po kroku. Nimitz obrzucił go zimnym spojrzeniem, pod którym komandor lekko się skurczył. — Fleming, oficerowie wywiadu są jak cholerni adwokaci — powiedział w końcu. — Albo robisz, co radzą, albo musisz szukać innych. Dobra, Groscher, rób po swojemu. Oficerowie wywiadu? Myślałem, że to jakiś jego adiutant, asystent, czy ktoś taki. — Panie generale — zaczął na nowo Groscher — ruchy arktycznych mas powietrza poprzez Rosję, Mongolię i Chiny nad obszar Pacyfiku… Mój Boże, on mówi o Gobi! Myślałem, że się wreszcie od tego uwolniłem… Jego podejrzenia okazały się słuszne. Komandor Groscher mówił przez dziesięć minut, zarzucając ich mnóstwem danych, które przytaczał ani razu nie zerkając na Kartkę. Wyjaśnił w szczegółach, dlaczego operacje Marynarki cierpią na braku wiadomości meteorologicznych z pogranicza radziecko–mongolsko–chińskiego już teraz i dlaczego ucierpią jeszcze bardziej w przyszłości. W czasie tego wykładu, Pickering był coraz bardziej pod wrażeniem rozległej wiedzy Nimitza z tego zakresu. Zadawane przez niego pytania dowodziły, jak wielkie znaczenie dowództwo Marynarki na Pacyfiku przykładało do założenia tej stacji i jej działania. Groscher zwrócił uwagę Pickeringa na wiele aspektów zagadnienia, które mu do tej pory umykały. Siła i kierunek wiatrów w górnych warstwach atmosfery miały już teraz znaczenie doraźne dla taktycznych działań lotnictwa Marynarki na odległych akwenach Pacyfiku, ale w przyszłości — całkiem już niedalekiej, jak zapowiadał Groscher — nadejdzie taki czas, kiedy lotnictwo pokładowe uderzy na Wyspy japońskie i wtedy wiadomości te będą na wagę złota. A przecież Siły Powietrzne Armii miały jeszcze wcześniej zacząć kampanię bombardowań strategicznych samolotami B–29 startującymi z lotnisk w Chinach. Pickeringowi nigdy nie przyszło też do głowy, że te wiadomości mają wielkie znaczenie nie tylko dla lotników, ale także dla artylerzystów na pancernikach.

*

Consolidated Vultee PB2Y Coronado — amerykańska bombowo–patrolowa łódź latająca dalekiego zasięgu, czterosilnikowy górnopłat z podwójnym usterzeniem, oblatany w roku 1937. W czasie wojny wyprodukowano około 250 tych maszyn. Jednak rzadko używano ich zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, zapisanym w symbolu typu (PB — Patrol Bomber, 2 — typ drugi, dla odróżnienia od Cataliny tego samego producenta, Y — symbol wytwórni Consolidated). W rzeczywistości pełniły raczej role samolotów transportowych i kurierskich [przyp. tłum.].

Poza tym Groscher mówił też o implikacjach geopolitycznych. Pickering słyszał — ale prawdę mówiąc, niewiele go to obchodziło — że japończycy wywieźli ostatniego cesarza chińskiego z Tiencinu, gdzie przebywał w areszcie domowym od rewolucji w 1911 roku i osadzili na tronie marionetkowego państwa Mandżukuo w Mandżurii. Mandżuria była pierwszym państwem, które weszło do japońskiej Strefy Współdobrobytu Wielkiej Azji. Cesarz Mandżurii udostępnił swoje cesarstwo japońskim wojskom, co uniemożliwiło Amerykanom założenie stacji meteorologicznej w tym idealnym z punktu widzenia jej zadań regionie. Skoro tak, pozostawała tylko Gobi, Mongolia i ZSRR jako miejsca, gdzie można by założyć stację. Według Groschera szanse na to, żeby ZSRR wreszcie wyraził zgodę na założenie takiej stacji na swoim terenie były praktycznie równe zeru, w co Armia nie chciała uwierzyć. Pickering po raz pierwszy dowiedział się, że ZSRR, mimo olbrzymiej ilości zaopatrzenia, jakie dostaje z USA, jest ich sojusznikiem tylko w europejskiej wojnie. Nad Pacyfikiem zaś, w radzieckich obozach internowania praktycznie więzionych jest ponad stu amerykańskich lotników, nie licząc brytyjskich i innych alianckich, którym z tej czy innej przyczyny zdarzyło się wylądować samolotem po rosyjskiej stronie granicy. W dodatku Rosjanie wielokrotnie zaprzeczali przetrzymywaniu ich, nawet kiedy przedstawiano im nazwiska, stopnie i numery służbowe internowanych lotników, numery boczne ich maszyn, a w kilku przypadkach nawet zdjęcia internowanych lotników. — A skoro tak, to pozostaje Gobi — orzekł Groscher. Potem Pickering dowiedział się, że Gobi nie przypomina w niczym Sahary, która wszystkim nieodparcie wiąże się ze słowem „pustynia”. Powierzchnia jest głównie skalista, piasku prawie nie ma. Bez większego problemu można ją pokonywać transportem motorowym. Oczywiście, o ile miało się odpowiedni zapas paliwa. Od tysięcy lat teren ten regularnie penetrowany jest przez karawany kupieckie, podążające z zachodu na wschód i z północy na południe. Pierwsze wiadomości o garstce Amerykanów, błąkających się po pustyni pochodziły właśnie od uczestników wielbłądziej karawany, która dotarła do Indii. Potem jeszcze trzykrotnie docierały takie wiadomości i wszystkie stwierdzały to samo, że starają się dotrzeć do alianckich linii. Mieli też krótkofalowy odbiornik radiowy i w południe czasu Greenwich mieli w miarę możliwości nasłuchiwać w paśmie 20 metrów. Każda z tych wiadomości podpisywana była przez kogo innego, stopniem i inicjałami, ale nie pełnym nazwiskiem. Inicjały i stopnie zdołano dopasować do list emerytów Patrolu Rzecznego Jangcy, 15. pułku piechoty Armii i 4, pułku piechoty morskiej. — Z dostępnych danych — ciągnął Groscher — wynika, że w Patrolu istotnie służył starszy bosman motorzysta Frederick C. Brewer, którego nazwisko odpowiada inicjałom FCB, którymi sygnowana była jedna z wiadomości. Z 15. pp odszedł też na emeryturę sierżant Willis T. Cawber, jr., a więc zapewne WTCJr, który sygnował inną wiadomość. Plutonowy JRS to zapewne James R. Sweatley, który był członkiem ochrony konsulatu w Pekinie i w naszych dokumentach figuruje jako „prawdopodobnie wzięty do niewoli”. — Kiedy nawiązywaliśmy kontakt z Fertigiem na Filipinach — wtrącił się Pickering — niektórzy podejrzewali, że to japońska prowokacja. — Przeczucie mówi nam, że tym razem wszystko jest w porządku — odparł Groscher — ale nigdy nie wiadomo. W każdym razie rozważaliśmy sposoby przekazania im radiostacji, kiedy nagle oni sami nas wywołali. Ich sprzęt jest zapewne zmajstrowany z tego, co mieli pod ręką i nie działa najlepiej, a często w ogóle pada. Mimo to utrzymujemy jakąś, choćby niedoskonałą, łączność z nimi.

— Pierwszy nadajnik Fertiga został zbudowany samodzielnie przez osiemnastoletniego filipińskiego podoficera z części projektora filmowego — pokiwał głową Pickering. — Ten na Gobi został zapewne zbudowany przez emerytowanego elektryka z Patrolu Rzecznego. Większość tych ludzi to zapewne marynarze z Jangcy. — No i co z tego? — zapytał Nimitz, uprzedzając o ułamek sekundy Pickeringa, który właśnie otwierał usta, żeby zapytać o to samo. — Panie admirale, z akt wynika, że emerytowanych marynarzy było w Chinach pięć razy tyle, co żołnierzy piechoty morskiej i siedem razy tyle, co żołnierzy Armii. — Czy to ma dla nas jakieś znaczenie? — Marynarze rzadko kiedy potrafią się utrzymać przy życiu na lądzie, panie admirale. Nikt ich nie uczy tego, co dla żołnierza Armii czy Korpusu jest naturalnym odruchem. To zaś każe nam się zastanawiać, w jakim stanie znajdują się ci ludzie i jaki może być z nich pożytek dla potrzeb naszej stacji. I tu należałoby moim zdaniem założyć najmniej przyjemną z możliwości. To grupa wycieńczonych nomadów, którzy w niczym nie przypominają wojska, obarczonych kobietami i dziećmi, niezdolnych zapewnić nam żadnej pomocy i obrony. — Tak, to samo mówił dowódca Sił Powietrznych Armii Kolegium Szefów Sztabów — machnął ręką Nimitz. — Zdaje się, że ma rację, tylko co z tego? — Do tej pory zajmowałem się tylko czarną robotą i nadal nie mam pojęcia, panie admirale, o co w tym wszystkim chodzi — przyznał się Pickering. — Jak to o co? Jak zwykle o cholerną politykę. Departament Stanu nie chce zrobić, ani nawet powiedzieć niczego, co by mogło zaniepokoić naszych drogich radzieckich sprzymierzeńców, a to znaczy, że możemy zapomnieć o wysyłaniu do nich kogokolwiek przez Mongolię. Lotnictwo Armii oczywiście uważa, że to powinna być ich działka, ale według nich sprawa nie wymaga pośpiechu. Oni planują bombardowania Japonii swoimi B–29 dopiero w przyszłym roku, a tymczasem Marynarka potrzebuje tych danych meteorologicznych na wczoraj. Aha, zaczynam rozumieć, pomyślał Pickering. Nimitz myśli, że skoro teraz mam dostęp do Donovana, to będę mógł u niego poprzeć jego sprawę. To po to zaciągnął tu Groschera. Problem polega na tym, że moje poparcie dla tego, czy jakiegokolwiek, projektu będzie dla niego pocałunkiem śmierci. Donovan storpeduje go tylko po to, żeby mi pokazać moje miejsce. — Panie admirale, czegoś mi tu brakuje. Co to ma wspólnego ze mną? — Dwa dni temu Leahy wysłał mi depeszę, że Kolegium Szefów Sztabów podjęło decyzję, by odpowiedzialność za uruchomienie i utrzymywanie stacji meteorologicznej na pustyni Gobi przekazać OSS. — Panie admirale, jestem pewien, że OSS zrobi co w jego mocy. — A wczoraj ja posłałem Leahy’emu depeszę, w której wyraziłem swoją wiarę w to, że wśród wszystkich członków OSS ty jesteś człowiekiem, którego najbardziej widziałbym na stanowisku odpowiedzialnego za przeprowadzenie tej operacji i poprosiłem, żeby użył swoich wpływów w celu dopilnowania tego, by tak się właśnie stało. — Chciałbym dzielić wiarę pana admirała w moje siły. Obawiam się jednak, że pan Donovan jest innego zdania. — Rzadko kiedy proszę o coś Leahy’ego, więc zwykle dostaję, czego chcę. A jeśli chodzi o pana Donovana, to nie zdziwiłbym się, gdyby zanim poszedł do niego z tą sprawą. Bill Leahy skonsultował sprawę twego udziału z prezydentem. Prezydent jeszcze nigdy nie odmówił prośbie Billa, a w każdym razie ja nic o tym nie wiem. — Powtórzę, że chciałbym dzielić wiarę pana admirała we mnie. — Nie muszę chyba mówić, że masz pełne i niezmienne poparcie dowództwa TDW Pacyfiku we wszystkim, co zrobisz w tej sprawie. Groscher ma dopuszczenie do Magii, więc możesz się ze

mną komunikować za jego pośrednictwem. A Wagam będzie koordynował sprawy i da mi znać, gdyby coś iskrzyło. — Tak jest, panie admirale. Sir, czy mogę zadać pytanie? — Oczywiście. — Załóżmy, że zdołam, że OSS zdoła, nawiązać kontakt z tymi ludźmi na pustyni. Co wtedy? Według komandora Groschera, to banda włóczęgów bez żadnej wartości. Nimitz wyglądał, jakby pytanie — czy też naiwność — Pickeringa go zaskoczyły. — Fleming, sytuacja według mnie bardzo przypomina to, co dopiero co zrobiłeś dla Fertiga na Mindanao. Kiedy wyślesz tam ludzi, żeby się z nimi spotkali, będziemy mieli tam na miejscu nasze siły, siły Marynarki, jak już raz postawimy tam nogę, będziemy je mogli wzmacniać, jestem pewien, że zdołam przekonać admirała Learyego, że wzmocnienie sił już tam się znajdujących, będzie znacznie lepszym rozwiązaniem niż czekanie na to, aż nasi przyjaciele z lotnictwa Armii wreszcie zdołają ubłagać naszych drogich radzieckich sojuszników, by wpuścili tam nowy zespół od swojej strony. — Tak jest, panie admirale.

VII 1 „Carlucci Bar & Grill”, Południowa 4. Ulica, Filadelfia, Pensylwania, 18 lutego 1943 roku, 16.15 — Po co my tu stajemy? — zapytała podejrzliwie Janice, wyglądając przez okno. Bar braci Carlucci istotnie nie wyglądał jak miejsce, do którego zabiera się młode damy na romantyczną kolację z koktajlami. — Muszę tu zajrzeć na minutę — odparł Jim. — Zaczekasz w samochodzie? Ten samochód, ciemnozielony kabriolet Buick Roadmaster rocznik 1941, był jego własnością od niespełna dwóch godzin. Kiedy go kupował, wnętrze pachniało skórą, ale teraz wewnątrz unosiła się delikatna woń perfum, którymi skropiła się tu i ówdzie — wyobraźnię Jima rozpalały zwłaszcza wizje tego „ówdzie” — jego towarzyszka podróży. — Idziesz tam? Po co? — Nie powinienem ci mówić nic ponadto, że ta wizyta będzie miała wpływ na nasze dalsze wspólne życie. Zresztą chyba nie chciałabyś wiedzieć więcej. — Jim, co ty chcesz zrobić? — zapytała, na poły rozdrażniona, na poły zaniepokojona. — To nie potrwa długo — powiedział i wysiadł. — Hej, nie zostawisz mnie tu samej! — zawołała i wysiadła w ślad za nim. We wnętrzu baru Carluccich czuć było głównie piwo oraz dym z papierosów i cygar, przez które przebijała się z trudem woń, która obojgu kojarzyła się z włoską restauracją. Potężnie zbudowany śniady barman z dopraszającą się brzytwy szczeciną na twarzy oparł na blacie potężne łapska, pochylił się ku nim i zapytał: — Co ma być? — Dwie szkockie, jedna słaba, druga mocna. Po chwili na blacie pojawiły się zamówione drinki. Weston położył obok banknot. — Mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić, koleś? — zapytał barman, kiedy po raz kolejny napotkał badawczy wzrok Jima. — Miałem nadzieję, że spotkam Maria. — A, to ty jesteś kumpel Domenica, tak? — Zgadza się. A ty jesteś Mario? Podali sobie dłonie. Barman potrząsnął ręką Jima tak, że Janice obawiała się, że kapitan spadnie ze stołka, na którym siedział. Potem odszedł na bok, do kasy, otworzył szufladę z pieniędzmi, wyjął z niej szufladkę z przegródkami na bilon i spod niej wyciągnął kopertę. Podał ją Westonowi, który przelotnie do niej zajrzał i schował do wewnętrznej kieszeni munduru. — Ty zdaje się masz coś dla mnie, prawda? — zapytał barman. Weston wyciągnął z kieszeni plik banknotów, odliczył część z nich i położył na blacie. Barman wziął je i wetknął do tylnej kieszeni spodni. — Tym drugim problemem też się mogę zająć, jeśli chcesz. — Im szybciej, tym lepiej. — Czy zaraz będzie dla ciebie dość szybko?

— Ile to potrwa? — Nie dłużej niż zjedzenie porcji spaghetti — odparł Mario, wskazując głową cztery stoliki, stojące na przedłużeniu szynkwasu. — O ile nie będziesz się bardzo śpieszył. — Co powiesz na spaghetti, Janice? — Mamy też kiełbaski z papryką i cebulą — podsunął usłużnie Mario. — To wspaniale — odparła Janice, ale nie zabrzmiało to szczególnie przekonywająco. Weston sięgnął do kieszeni po kluczyki do Buicka i podał je Mariowi. Barman poszedł z nimi w drugi koniec szynkwasu, podał jednemu z pijących tam piwo równie potężnie zbudowanych gości i coś do niego cicho powiedział. Tamten skinął głową, wziął kluczyki, odstawił kufel i wyszedł z baru. Mario powrócił do Jima i Janice. — Jeśli nie ma pani ochoty na spaghetti, kiełbaski z papryką są naprawdę dobre. Moja mama sama je przyrządza. — Skoro tak, to poproszę — odpowiedziała Janice. Poczekała, aż Mario oddalił się od ich stolika i pochyliła się nad nim ku Jimowi. — Powiesz mi wreszcie, co się tu dzieje? — powiedziała cicho, niemal szeptem, widząc nadchodzącą zażywną panią w białym fartuchu, sunącą ku ich stolikowi po zamówienie. To pewnie musiała być mama braci Carluccich — byli do niej podobni zarówno z rysów twarzy, jak i postury. — Co było w tej kopercie? Co tamten drugi robi z twoim samochodem? — zapytała znowu, kiedy mama Carlucci odeszła z zamówieniem. — Jesteś oficerem Marynarki — odparł Jim — i zapewniam cię, że nie chcesz naprawdę tego wiedzieć. A poza tym, widziałaś ten plakat? „Dyskrecji niedostatki zatapiają statki”? — Jim, ja muszę wiedzieć! Weston zrozumiał, że to nie przelewki. Sięgnął do kieszeni i podał jej kopertę. Zajrzała do niej szybko i jeszcze szybciej mu ją oddała. Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, kręcąc z niedowierzaniem głową. — To nieuczciwe! Nie mogę uwierzyć, że zrobiłeś coś takiego! — Dlaczego nieuczciwe? To prosta transakcja handlowa. On miał coś, co ja chciałem, a ja mu za to coś zapłaciłem. Gdzie tu jakaś nieuczciwość? — Ale to jest…To jest niepatriotycznie! — Bo mamy wojnę, tak? — Owszem, mamy wojnę. Siły zbrojne potrzebują każdego litra paliwa, a ty… — Siły zbrojne mają paliwa po dziurki w nosie. Brakuje nie benzyny, tylko kauczuku na opony. Uważa się, że jeśli ludzie będą mniej jeździć, to mniej zużyją opon. Jak się zastanowić, to może nawet i racja. — Ale ty przecież będziesz jeździł… Mój Boże, nawet nie wiem, ile benzyny możesz kupić na te kartki. — Miało być na cztery tysiące litrów. Nie liczyłem. Wierzę Mariowi, ma taki uczciwy wyraz twarzy. — Mam zamiar oddać swoje już zdarte przez poprzedniego użytkownika opony w najbliższym punkcie zbiórki kauczuku. Chyba że ten kumpel Maria od razu się o to zatroszczy. Patrzyła na niego przez chwilę, zanim sens tych słów wreszcie do niej dotarł. — To dlatego wziął kluczyki? Żeby zmienić opony na nowe? — Boże, mam nadzieję, że naprawdę będą nowe. Jakiekolwiek będą lepsze od tych zdartych kapci, które są teraz na kołach. W życiu bym nie chciał jeździć na czymś takim po Filadelfii, a co dopiero w tej wirgińskiej głuszy, do której mnie wysyłają. I w drodze stamtąd tutaj, do ciebie. — Jesteś po prostu niesamowity!

— Dziękuję za komplement. Chyba jeszcze nie zasłużyłem, ale każda ofiara będzie mile widziana. — Chciałam przez to powiedzieć, że jesteś absolutnie bezwstydny! — Bezwstydnie w tobie zakochany, moja droga. A co byś wolała, żebym umarł na złamane serce w tej głuszy? Tylko dlatego, że parę zakichanych litrów benzyny i cztery zdarte opony rozdzieliły mnie z moją ukochaną?

2 Klub „21”, Zachodnia 52. Ulica 21, Nowy Jork, 18 lutego 1943 roku, 17.45 Ernest Sage siedział na końcu baru, plecami oparty o ścianę, popijając powoli drugie martini. Kiedy w drzwiach pojawiła się jego ukochana jedyna córka ze swoim chłopakiem, Kenem McCoyem, przyoblekł twarz w nie do końca szczery uśmiech. Odstawił kieliszek i uniósł rękę, zwracając ich uwagę na siebie. Na jego widok Ernie uśmiechnęła się ciepło, jak zawsze. Ten widok zawsze sprawiał, że czuł się szczęśliwy. W odróżnieniu od uśmiechu Ernie, ten, który pojawił się na twarzy Kena był równie wymuszony jak jego własny. — Cześć, tatku! — powiedziała Ernie, całując go. — Witaj, księżniczko — odparł, przytulając ją. Kotku, czemuś ty się musiała zadać z tym typem? — Cześć, Ken. — Obaj panowie wymienili mało kordialny uścisk dłoni. — Cieszę się, że cię widzę. Witaj znowu w kraju. — Dziękuję panu. — Charlie, daj panu porucznikowi, cokolwiek będzie chciał — zwrócił się do barmana pan prezes Sage. — Kapitanowi, tato — poprawiła z naciskiem Ernie. — Popatrz tu — wskazała na naramiennik munduru Kena. — Porucznik, jedna srebrna belka. Kapitan, dwie srebrne belki. Cholera, znowu zrobiłem z siebie idiotę. Ile razy go widzę, wychodzę na osła przed własną córką! — A, przepraszam, nie zauważyłem. Gratuluję awansu, Ken. — I nie tylko — ciągnęła Ernie, nie zrażona miną Kena, który wyraźnie dawał jej do zrozumienia, żeby dała spokój. — Popatrz jeszcze tu — stuknęła palcem w baretki nad kieszenią munduru na piersi. — Srebrna Gwiazda, trzecie od góry odznaczenie za odwagę na polu walki. — Jezu, Ernie, przestań już wreszcie — jęknął zmieszany, jak zwykle w podobnych sytuacjach, Ken. — Sam MacArthur mu ją przypiął — ciągnęła dumna Ernie. — Szkocką, proszę. — Ken zrezygnował z oporu i próbował zmienić temat. — jeśli jest, to Famous Grouse. Podwójną. — Ernie, przestań. Pan McCoy czuje się nieswojo — upomniał córkę pan Sage. — Tato, możesz o nim mówić Ken, zamiast pan McCoy. Przecież jesteśmy kochankami. — Jezu, Ernie! — obaj panowie syknęli jednocześnie. Spojrzeli na siebie i parsknęli śmiechem. — Niech jej będzie. Naprawdę spotkałeś generała MacArthura, Ken? — A wczoraj składał meldunek samemu Rooseveltowi. W Białym Domu — wtrąciła się Ernie, zanim zdążył odpowiedzieć.

Uwadze pana Sage nie umknął ton, którym to wszystko mówiła. Zupełnie jak dumna żona, chwaląca się wszem i wobec osiągnięciami swego męża. — O, naprawdę? A o czym? McCoy zawahał się chwilę, zanim udzielił odpowiedzi. Właściwie operacja była ściśle tajna, ale przecież zaraz po jego wyjściu prezydent nakazał sekretarzowi Knoxowi rozesłać do gazet materiał na ten temat. Mówił, że wiadomość o tym, że na Filipinach walczą jeszcze amerykańscy żołnierze wspaniale wpłynie na morale. — Na Filipinach działają nasze oddziały partyzanckie. — O, nic o tym nie słyszałem. — Do wczoraj było to tajemnicą. — A skąd ty się o tym dowiedziałeś, Ken? — Pojechał tam do nich i ich odszukał — wtrąciła się Ernie, zanim zdołał podać własną, ugładzoną wersję zdarzeń. Łagodny uśmiech Kena zgasł w jednej chwili. — Dosyć tego, Ernie — powiedział cicho, ale ton nie pozostawiał wątpliwości co do tego, że mówił serio. — Ani słowa więcej. Ernie skuliła się jak kopnięty piesek. — Czy zapytałem o coś, czego nie powinienem wiedzieć? — zapytał pan Sage. Nie spodobał mu się sposób, w jaki Ken uciszył jego córkę, ale z drugiej strony podziwiał skuteczność tych zaledwie kilku słów. Jemu Ernie pyskowałaby jeszcze pół wieczoru. — Proszę pana, sam nie wiem, ile z tego jeszcze jest tajne — odparł Ken. Barman postawił przed McCoyem podwójną whisky i czekał, z syfonem w jednej ręce i dzbankiem wody w drugiej, na dalsze instrukcje. McCoy uniósł rękę, pokazując, że dziękuje za jedno i drugie, uniósł szklankę i upił łyczek. — Co dla pani, panno Sage? — zapytał barman. — Wypiję trochę od niego — wskazała na Kena. — Po drodze w pociągu wychylił już kilka. Chyba zbyt wiele — spojrzała na niego oskarżycielsko. McCoy przeszedł nad zaczepką do porządku dziennego, pokazując barmanowi, że dla pani to samo. Nie upierała się. — No dobrze, może zmienimy temat. Tato, co z samochodem Kena? No nareszcie jakiś bezpieczny temat, westchnął w duchu McCoy. — Dzwoniłem do salonu Cadillaka w Summit. Przyślą na farmę mechanika, żeby go obejrzał. Myślę, że jutro rano powinien być gotów. — Oj, tatku. Myślałam, że już dziś to załatwisz. — Księżniczko, dzisiaj to już i tak jest za późno na to, żebyście gdziekolwiek pojechali. A tak, pojedziemy na farmę, zjemy dobrą kolację, mama szykuje ucztę na cześć naszego bohatera. Ken, lubisz indyka? — On dostał tylko piętnaście dni wolnego, tato! — Starczy nam — uciął Ken. — Rzeczywiście, ma pan rację, zrobimy tak, jak pan proponuje. Dziękuję, panie Sage. Pan prezes skinął głową. — Aha, i mam dla was kartki na benzynę. Nie pytajcie skąd, ale je wydostałem. Na całe czterysta litrów. — Łaskawco — przewróciła oczyma Ernie. — Kupiłeś je na czarnym rynku za kartki Kena, które wziąłeś ode mnie. Ernest Sage uniósł brwi ze zdumienia.

— To nie był mój pomysł, Ken, żeby przedłużyć rejestrację twojego wozu. Tatko mnie namówił, żeby jeździć na twojej benzynie. No, pięknie! Ledwie spotykam się z bohaterem, któremu sam MacArthur powiesił na piersi order, a już moja ukochana córeczka, nagradzająca go przy każdej okazji w sposób, w który żaden prezydent nigdy go nie nagrodzi, kabluje na mnie, że wspieram wysiłek wojenny narodu rozbijając się samochodem napędzanym benzyną pana bohatera. Nie ma co, ładnie sobie o mnie musi myśleć! — Naprawdę nie trzeba, panie Sage. Razem z papierami urlopowymi dostałem kartki na osiemset litrów. — To razem z tymi masz tysiąc dwieście — podsumowała Ernie. — Bierz, i tak są przecież twoje. McCoy nic nie powiedział.

*** Pokój gościnny, który oddano do dyspozycji kapitanowi McCoyowi znajdował się na parterze, w lewym skrzydle rezydencji państwa Sage. Sypialnia córki gospodarzy była najdalej, jak tylko mogła się znajdować — na piętrze prawego skrzydła. Bardziej już nie mogli ich rozdzielić, chyba żeby go zakwaterowali w stajni. Z jednej strony McCoy ich rozumiał. Na ich miejscu pewnie wyrzuciłby parweniusza do stajni, mając nadzieję, że przy odrobinie szczęścia do rana konie go stratują i będzie po kłopocie, póki nie jest jeszcze za późno i ich romans nie spowodował żadnych trwałych następstw. Z drugiej strony, perspektywa spędzenia tej nocy bez niej na pewno nie była miła. Mieli dla siebie tylko piętnaście dni. O ile uda mu się odbyć te dwa tygodnie urlopu bez przerwy. Dotąd ani razu nie było mu to dane. Znowu zadzwoni telefon i usłyszy: „Bardzo nam przykro, ale rzucaj wszystko i zamelduj się u nas najszybciej jak zdołasz”. O, cholera! Z tego wszystkiego zapomniał się zameldować. Podniósł słuchawkę, podał telefonistce cywilny numer Biura Analiz. Na jej pytanie potwierdził, że ta rozmowa jest konieczna i czekał ze słuchawką przy uchu, aż połączy. Po chwili usłyszał głos majora Banninga, przedstawiający się tylko numerem telefonu. — McCoy, panie majorze. Jestem w rezydencji rodziców Ernie. — Tak też myślałem. Czekaj, sprawdzę, czy mamy numer do ciebie. O, jest. No i co, dobrze się bawisz? — Jak diabli. — Ken, szef wrócił. Przed chwilą dzwonił z Los Angeles. Kazał ci przekazać pochwałę za raport złożony prezydentowi. Zdaje się, że senator Fowler już się z nim kontaktował. — Co teraz? — Jesteś na urlopie, to się zajmij wypoczywaniem. Masz się dobrze bawić, Ken, to jest rozkaz. Ale daj znać od czasu do czasu, gdzie cię szukać, tak na wszelki wypadek. — Tak jest, panie majorze. Ledwie zdążył odłożyć słuchawkę, do drzwi zapukał kamerdyner Sage’ów, przekazując pozdrowienia od pana prezesa i pytając, czy pan kapitan łaskawie przyłączy się do pana prezesa w jego gabinecie na wieczornego drinka. Wkrótce potem w gabinecie pojawiły się obie panie, a potem podano kolację. Głównym daniem był indyk nadziewany kasztanami i ostrygami. — Spóźniona kolacja bożonarodzeniowa, Ken — wyjaśniła pani Elaine Sage, urodziwa, siwiejąca brunetka pod pięćdziesiątkę. Ken widząc ją często zastanawiał się, czy Ernie w jej wieku też będzie jeszcze taka ładna.

— To bardzo miło z pani strony. Dziękuję. — Nie przypuszczam, żebyś miał okazję zjeść świąteczną kolację, prawda? — Podobno siły zbrojne zadają sobie sporo trudu, żeby każdy żołnierz, niezależnie od tego, gdzie się znajduje, dostał swoją porcję indyka z przybraniem. Czy to prawda, Ken? — Tak jest, proszę pana. — Gdzie byłeś w Boże Narodzenie, Ken? — zapytała Ernie. Przedzierałem się przez dżunglę, martwiąc się, żeby mi jakiś Japoniec tyłka nie odstrzelił, zanim nie znajdę Fertiga. Ale przecież tego im nie mogę powiedzieć. — Jadłem świąteczną kolację. Na pokładzie okrętu. Dwa dni przed terminem, co prawda. To był naprawdę miły gest ze strony dowódcy „Sunfisha”. — A widzisz? — triumfująco powiedział pan Sage. — Ale indyk nie był ani trochę tak dobry, jak ten, pani Sage. — Jeszcze wina, Ken? Po jedzeniu był koniak i kawa w gabinecie, po czym panna Sage orzekła, że jest zmęczona i idzie spać. Kapitan McCoy i pan prezes nalali sobie jeszcze po koniaczku i także rozeszli się do swoich łóżek. Tyle tylko, że łóżko McCoya okazało się już zajęte. — Jezu, Ernie! Przecież się dowiedzą. — Nie bój się, zrobią wszystko, byle tylko nie wiedzieć. No, chodźże tu wreszcie!

3 Hotel „Greenbrier” White Sulphur Springs, Zachodnia Wirginia, 22 lutego 1943 roku, 18.25 W czasie ponaddziesięciogodzinnej podróży z Filadelfii kapitan James B. Weston doszedł do dwóch filozoficznych wniosków. Po pierwsze; bycie lotnikiem piechoty morskiej i w dodatku bohaterem z papierami na to, przynosiło konkretne korzyści. Zebrał na to trzy dowody. Pierwszy otrzymał w Pensylwanii, kiedy zatrzymał go mocno wkurzony stanowy policjant. — Ścigam pana już siedem kilometrów! — zaczął rozmowę. — Ma pan pojęcie, ile pan jechał? — Nie, panie władzo. — Sto, a miejscami sto dziesięć! Na miłość boską, w czasie wojny obowiązuje ograniczenie do pięćdziesięciu! — Nie wiedziałem, że jadę tak szybko. — No więc właśnie tyle pan jechał. — Tak jest, oczywiście ma pan rację, panie władzo. — Poproszę jakiś dokument i pańskie rozkazy, panie kapitanie. — Glina dał się udobruchać. — Wie pan, kręci się teraz kupę takich, co to noszą mundury, a nawet nie są w wojsku. Prosto ze szpitala? — zapytał, oddając mu legitymację i rozkazy. — Tak jest. — Spieszno panu do domu, co? — Nie tyle do domu, co do hotelu „Greenbrier”, jeśli mam być szczery. — Tak, w rozkazach właśnie tak było napisane. Myślałem, że zamknęli go na czas wojny? — Nie, panie władzo, rząd go przejął. — A po co im ta buda?

— Wysyłają tam ludzi wracających z frontu. — Pan wraca z frontu? — Tak jest. — Z frontu i do tego ze szpitala. No i jak mam komuś takiemu jak pan wystawić mandat? Weston milczał. — Jak pana puszczę, przyrzeknie mi pan, że będzie jechał wolniej? — Oczywiście, panie władzo. — Jakby pan jechał, kapitanie, siedemdziesiątką, no, niechby i osiemdziesiątką, to pewnie żaden gliniarz nie miałby serca wlepić mandatu komuś takiemu jak pan, zwłaszcza w samochodzie z takimi dobrymi oponami. Ale na miłość boską, sto dziesięć? — Tak jest, panie władzo. Przepraszam. — Proszę jechać bezpiecznie, panie kapitanie. Udało się panu wrócić do domu i głupio by było, gdyby się pan teraz zabił na byle zakręcie. Szerokiej drogi. — Dziękuję raz jeszcze. Policjant zasalutował. Weston sprężyście odwzajemnił honory. Taką samą rozmówkę uciął sobie jeszcze potem z szeryfem koło Romney w Zachodniej Wirginii, który zmierzył mu ponad 90 kilometrów na godzinę. W czasie rozmowy zwierzył się Westonowi, że sam myśli o wstąpieniu do piechoty morskiej. Jim zapewnił go, że jego rozległe doświadczenie na pewno się w piechocie morskiej nie zmarnuje. No i oczywiście obiecał, że dalej będzie już jechał rozważnie. Trzeci dowód otrzymał na stacji benzynowej, kiedy tankował swego Buicka we Frost w Zachodniej Wirginii, jakieś osiemdziesiąt kilometrów przez White Sulphur Prings. Pompiarz nawet słyszeć nie chciał o przyjęciu kartek za nalaną benzynę. — Doliczają nam zawsze trochę na to, co się rozleje lub wyparuje — odparł. — Nigdy tyle tego nie wyjdzie, co nam dolewają, więc mamy pewien zapas. Ja swoje nadwyżki oddaję przejeżdżającym żołnierzom, takim jak pan, — To bardzo miłe z pana strony — odparł Jim. — Wie pan, na tej benzynie pojadę odwiedzić swoją dziewczynę. — Jeśli będzie pan kiedykolwiek przejeżdżał tędy, zapraszam ponownie. — Naprawdę bardzo dziękuję. Chętnie skorzystam z oferty. Do drugiego ze swoich filozoficznych wniosków doszedł, skręcając z szosy na drogę prowadzącą do hotelu „Greenbrier”. Był bez wątpienia zakochany w Janice Hardison. A sposób, w jaki go pocałowała rano, kiedy odjeżdżał, pozwalał mu mieć nadzieję, że i dla niej nie jest obojętny.

*** Za biurkiem w recepcji hotelu siedział bosmanmat z odznakami jakiejś specjalności, której Weston, mimo przyglądania się naszywce przez dłuższą chwilę, nie był w stanie rozpoznać. Pewnie korpus pierdzistołków, pomyślał w końcu. — Słucham, panie kapitanie? — odezwał się w końcu podoficer. — Mam się tu zameldować do służby, czy tylko zgłosić przyjazd? Podoficer jakoś nie był ubawiony. — Ma pan rozkazy, panie kapitanie? Weston podał mu plik papierów. — Ma się pan zameldować u komandora Bolemanna. Tymi schodami na górę, korytarzem w prawo, trzecie drzwi po lewej stronie. Będzie tam tabliczka z nazwiskiem komandora.

Bolemann? To nazwisko wydawało mu się znajome, ale nie miał pojęcia skąd. A, prawda! To ten lekarz, o którym Kister mówił w klubie oficerskim, że to sukinsyn, jakich mało. — Wspaniale! Komandora Bolemanna nie było w jego gabinecie. Bosman — felczer powiedział mu, że „doktor jest w jadalni” i że pewnie chciałby, żeby Weston tam do niego przyszedł. — Znajdzie go pan bez trudu, panie kapitanie. Taki korpulentny pan z laseczką. Rzeczywiście, Weston znalazł go bez trudu. Komandor porucznik ze złotymi kaduceuszami Służby Zdrowia Marynarki siedział samotnie przy stoliku u wejścia do baru. „Korpulentny” to było spore niedopowiedzenie. A laseczki też nie sposób było przeoczyć. Była czarna, lakierowana i miała gałkę z brązu, odlaną w kształcie nagiej kobiety. Komandor przemówił pierwszy. — Pan musi być Weston. — Tak jest, panie komandorze. — Kister mówił, że mam się spodziewać faceta, który wygląda jak chodzący plakat werbunkowy. Pija pan alkohol, panie kapitanie? — Małe co nieco od czasu do czasu, sir. — Miałem na myśli martini. Proszę siadać. — Wskazał mu fotel. — Dziękuję, panie komandorze. — Dwa martini — polecił Bolemann kelnerowi. — I proszę to dopisać do rachunku tego pana. Weston uśmiechnął się. Siedząc, mógł się dokładniej przyjrzeć Bolemannowi. Na jego piersi widniały dwa rzędy baretek, w tym biało — niebiesko — czerwona pasiasta. — Od lotników Marynarki zwykle trzymam się z daleka. Są niebezpieczni. — Tak, panie komandorze? — Gdyby nie jeden z nich, stalibyśmy teraz tam — dźgnął kciukiem powietrze, wskazując za siebie, na bar, przy którym tłoczyła się spora grupka ludzi. — A co się stało, sir? — Ten kretyn najpierw udowodnił, że nie powinno się go wpuszczać za stery samolotu, ładując się swoim F4F* prosto na nadbudówkę „Enterprise”, a potem po prostu siedział tam jak idiota w kabinie, zastanawiając się, co dalej z tak pięknie rozpoczętym dniem. Zbiorniki paliwa wybrały sobie na eksplozję właśnie ten moment, kiedy wylazłem na centropłat sugerować mu, żeby zabierał dupę w troki, zanim obaj wylecimy w powietrze. A potem przez rok uczyłem się od nowa chodzić na sztywnej nodze, w większości właśnie tam, skąd pan przyjechał. — A, to stąd ta… Ta laska. W ostatniej chwili ugryzł się w język, dochodząc do wniosku, że na jego miejscu wolałby to, niż wzmiankę o Srebrnej Gwieździe. — Nie, laski używam do opędzania się przed tymi tabunami kobiet, które widok mego boskiego ciała przyprawia o nieokiełznaną żądzę — uśmiechnął się Bolemann. — W każdym razie, w Filadelfii zaprzyjaźniłem się z Kisterem. Zacząłem od tego, że wylądowałem u niego jako jeden z jego czubków, pacjent na oddziale 5B, ale w końcu, po piątej serii elektrowstrząsów, rozpoznał we mnie kolegę po fachu. A kiedy w końcu mnie stamtąd wypuścili, wylądowałem tutaj, żeby gnębić takich jak pan, kapitanie, jakieś pytania? — Nie, panie komandorze. — Kister powiedział mi o panu wszystko, włącznie z tym, że nie tracąc czasu odbił mu pan ulubioną pielęgniarkę. Skoro tak, nie musi mnie pan zanudzać opowieściami o swojej karierze. Chyba że jest coś z pana heroicznych wyczynów na Filipinach, o czym muszę usłyszeć? *

Grumman F4F Wildcat — jednosilnikowy pokładowy średniopłat myśliwski, podstawowy typ samolotu myśliwskiego Marynarki w początkowym okresie wojny na Pacyfiku. [przyp. tłum.].

— Ma pan na myśli to, że nie mogę patrzyć na ananasy? — Mniej więcej. Ach, nareszcie przyszły nasze drinki. Witamy w „Greenbrier”, panie kapitanie — powiedział, wznosząc kieliszek. — Dziękuję, panie komandorze. Trącili się kieliszkami i Weston pociągnął łyk. — Uum, niezłe. — Co pijaliście na Filipinach? — Warzyliśmy nasze własne piwo. Było okropne, ale i tak lepsze od rumu, który pędziliśmy. — I czy te wszystkie okropieństwa, nadmiar ananasów, kiepskie piwo i jeszcze gorszy rum, powodowały u pana nocne koszmary, wtedy, albo teraz? Weston nagle wyczuł, że pytanie, mimo lekkiej treści, zadane zostało zupełnie serio. — Nie, ani trochę. Tam śniło mi się głównie jedzenie. Ale koszmarów nie miałem żadnych, ani tam, ani tu. — To nic wstydliwego, panie kapitanie. Mnie ze skrzydła tego cholernego Wildcata zrzucało już chyba ze sto razy, czasem nawet dwukrotnie jednej nocy. — Naprawdę nie miałem żadnych koszmarów, panie komandorze. Bolemann uważnie mu się przyglądał przez chwilę. — W czasie pobytu tutaj, raz w tygodniu będziemy odbywali sesję diagnostyczną. Sesję numer jeden ma pan właśnie za sobą, a wraz z nią święty spokój na resztę tygodnia. Poza tym ma pan obowiązek jeść i oddawać się zdrowym zajęciom rekreacyjnym. Ma pan do dyspozycji ich pełne spektrum, od A do Z, ale nie obejmuje ono uganiania się za kelnerkami i żonami innych bohaterów, jedzenie jest za darmo, podobnie jak golf, pływanie, spacery i tak dalej. Za alkohol każdy płaci z własnej kieszeni, chyba że, tak jak ja, może to przerzucić na pacjentów. — Są stąd jakieś przepustki? — A dokąd chciałby pan jechać? — zapytał Bolemann I, zanim Jim zdołał odpowiedzieć, sam udzielił sobie odpowiedzi. — Uu, to z tą siostrzyczką od Kistera jest aż tak źle? — Sam bym tego lepiej nie ujął, panie komandorze. — Zobaczymy, co się da zrobić. A więc, za miłość, panie kapitanie. — Wzniósł kieliszek z martini. — Za to się z panem napiję, panie komandorze.

4 Hotel „Foster Lafayette” Waszyngton, 24 lutego 1943 roku, 19.45 W Waszyngtonie republikański senator z Kalifornii Richardson K. Fowler mieszkał w sześciopokojowym apartamencie na siódmym piętrze hotelu „Foster Lafayette”. Połowa okien tego apartamentu wychodziła na leżący po przeciwnej stronie Pennsylvania Avenue Biały Dom. Mieszkanie w tym apartamencie, oprócz oczywistych wygód, luksusu i całodobowej obsługi, miało jeszcze inne zalety. Należało do nich to, że bez większego kłopotu dawało się tu dyskretnie wprowadzać ludzi na poufne rozmowy. Kiedy więc portier zadzwonił na górę, że przybył pułkownik Donovan, kamerdyner senatora, Fred, czekał już w uchylonych drzwiach, kiedy pułkownik wysiadał z windy. — Dzień dobry, panie Donovan. Proszę do środka. Senator i generał już czekają w bibliotece. Wziął od Donovana kapelusz, płaszcz i, trzymając je na ręku, poprowadził go do biblioteki.

Senator i generał wstali na jego powitanie. Pickering, pamiętając o doświadczeniach z Australii, tym razem wystąpił po cywilu — w doskonale skrojonym prążkowanym dwurzędowym garniturze. — Witaj, Bill — powiedział Fowler, podchodząc z wyciągniętą ręką. — Dobry wieczór, panie senatorze — odparł Donovan, ściskając rękę. — Witam, panie generale. No tak, tyle wyszło z mojego chytrego planu, żeby go nie kłuć w oczy generalskimi gwiazdkami, pomyślał Pickering. — Miło cię widzieć. Bill. — Czego się napijesz? — zapytał Fowler. — Wody mineralnej, o ile to możliwe z odrobiną soku z limonki. Naprawdę jest kompletnym abstynentem, czy tylko szykuje grunt do trzeźwej — nomen omen — dyskusji? — Już się robi, sir — odpowiedział Fred. — A my nadal czerpiemy pełnymi garściami z nieprzebranych zapasów dobrej whisky Flema. Na szczęście pamiętał, żeby je zdjąć ze swoich statków, kiedy kupiła je Marynarka — uśmiechnął się Fowler. — Gdybyś potrzebował, mam także srebra z jadalni pierwszej klasy, tanio — dorzucił Pickering. Donovan uśmiechnął się, bo wypadało. — Ale frachtowce zatrzymałeś, prawda? — zapytał Donovan. — Po co ci one? Tak tylko pytam, z czystej ciekawości. — Frachtowce zawsze będą potrzebne. Ale kiedy wracałem z Hawajów, zaraz po Pearl Harbor, zawinęliśmy do Seattle. Przesiadaliśmy się do samolotu na lotnisku i obejrzałem tam całe pole pełne nowiutkich B–17 prosto z fabryki Boeinga. Te maszyny są w stanie dolecieć na Hawaje w przeciągu kilku godzin. Doszedłem do wniosku, że po tej wojnie ludzie już nie będą chcieli spędzać tygodni na statku, choćby i najbardziej luksusowym, skoro mogą tam dolecieć samolotem w kilka godzin. — Aha, czyli inwestujesz w akcje Boeinga? — Tak, kupiłem trochę Boeinga, ale też i Consolidated, a kiedy u Lockheeda obejrzałem plany nowego czterosilnikowego samolotu transportowego, który zaprojektował dla nich Howard Hughes, kupiłem także ich akcje. Ta maszyna ma przewozić 50 pasażerów przez Atlantyk z prędkością 450 km/h. — A co powiesz o tym jego drewnianym samolocie, który ma przewozić 250 żołnierzy przez Atlantyk? Czy nawet, jak obiecuje, 350? — Słyszałem o tym. Nie widziałem go jeszcze, ale znając Hughesa mam przeczucie, że mu się może udać. A wracając do twego pytania, z przyjemnością sprzedałem te statki pasażerskie rządowi. Frachtowce zatrzymałem, bo potrafię używać ich dużo sprawniej niż IMarynarka. — 1 pewnie masz rację — zakończył temat Donovan i przeszedł do zasadniczego tematu spotkania. — Muszę ci coś powiedzieć, Pickering. Nie z powodu okoliczności, które zaszły, tylko naprawdę tak uważam. Nie miałem racji, odmawiając ci stanowiska zastępcy dyrektora, kiedy do mnie przyszedłeś. — Nie nazwałbym sympatią tego, co nas łączyło. Na twoim miejscu… — Ale w tej chwili nie mamy na to wpływu, prawda? — Na to wygląda. — W takim razie czas, żebym powiedział „witaj”. Czy raczej, o ile staremu szczurowi lądowemu może to ujść na sucho, „witaj na pokładzie”?

— Dziękuję bardzo — odparł Pickering i podał mu rękę. — Widzisz, Flem? Mówiłem, że to jak z wizytą u dentysty. Najpierw się boisz, ale jak już wejdziesz i usiądziesz na fotelu, to sprawy idą szybko i nie jest ani w połowie tak źle, jak się spodziewałeś. — Jezu, Dick — jęknął Pickering, ale uśmiechnął się. — Jak z twoim zdrowiem? — zapytał Donovan. — W porządku. Kiedy wysiadałem z samolotu w San Diego byłem ledwie żywy, ale posiedziałem cztery dni w domu, nie podnosząc nic cięższego od widelca, i wróciłem do formy. — Jesteś gotów do pracy? — Tak. — To dobrze. Czeka na ciebie sporo roboty, Ale zanim się tym zajmiesz, chciałbym cię wprowadzić w sprawę z mojego punktu widzenia. Pickering skinął głową. — Czyja powinienem tego słuchać? — zapytał senator. — Z prawnego punktu widzenia nie, ale z drugiej strony… — Jestem senatorem, tak? — Dick, jadłeś obiad z Rooseveltem, kiedy miał to swoje „boskie objawienie”, żeby mianować Pickeringa zastępcą dyrektora OSS do spraw operacji na Pacyfiku. Nie przypuszczam, żeby to był czysty zbieg okoliczności. On chciał, żebyś brał w tym udział. Trudno zgadnąć, co on tak naprawdę myśli o jakiejkolwiek sprawie, ale może miał nadzieję, że jeśli, czy też raczej kiedy, Pickeringowi coś się w OSS nie spodoba, pójdzie z tym najpierw do ciebie, zamiast od razu do niego. Więc chyba warto, żebyś tego wysłuchał. Fowlera nazywa „Dickiem”, a mnie „Pickeringiem”. — Przypadek, czy już teraz chce przypominać, kto tu jest szefem? Fowler skinął głową i usadowił się z powrotem w fotelu, z którego zaczął wstawać, zadając pytanie. — Wyjaśnijmy sobie coś na początku — odezwał się Pickering. — jesteś szefem i przyjmuję rozkazy tylko od ciebie. Jeśli uznam, że któregoś z nich nie jestem w stanie wykonać, przyjdę do ciebie, a nie do kogo innego i powiem ci dlaczego, a potem złożę rezygnację. Donovan popatrzył mu w oczy przez dłuższą chwilę, po czym odparł: — Rozumiem. Skoro tak, to traktuj to jako rozkaz. Zanim przyjdziesz z rezygnacją do mnie, idź z nią do senatora Fowlera. — Tak jest, panie dyrektorze. — A pana, senatorze, proszę o dyskrecję przed pańskimi szacownymi kolegami. — To się rozumie samo przez się. Bill. — OSS, jak każda instytucja, ma określoną strukturę władz. I jak każda taka struktura, to tylko parawan. W rzeczywistości zastępca do spraw administracyjnych, ZDA, jest moim szefem sztabu i jeśli nie spodoba ci się coś, co od niego usłyszysz, idziesz z tym do mnie. Pickering skinął głową. — Mam zastępców do spraw operacyjnych, do spraw operacji europejskich, do spraw operacji na zachodniej półkuli, a teraz i do spraw operacji na Pacyfiku, czyli ciebie. Formalnie ani ty, ani inni zastępcy nie podlegacie ZDA, ale on prawie zawsze przemawia w moim imieniu. Pickering raz jeszcze skinął głową. — Przyjdź jutro do biura, przedstawię ci wszystkich. — O której? — Może być dziewiąta? — Zatem o dziewiątej.

— Ile do tej pory wiesz o tych Amerykanach, którzy mają być na Gobi? — Jeden z oficerów wywiadu Nimitza wprowadził mnie w sprawę na hawajach. — Nimitz wprowadzał cię w sprawę Gobi? — Owszem. — Podał jakieś powody, dla których ci o tym powiedział? Rozmowa z Nimitzem była poufna. Czy naruszam zaufanie admirała, opowiadając o tym? Ale z drugiej strony, czy mam zacząć swoją pracę dla Donovana od kłamstwa? Zresztą i tak by się to wydało i to niedługo. Tym bardziej, że już pewnie słyszał, o co Nimitz prosił Leahy’ego. — Powiedział, że rekomendował admirałowi Leahy’emu powierzenie OSS odpowiedzialności za nawiązanie kontaktu z tymi Amerykanami, i że sugeruje także powierzenie tej sprawy mnie. Donovan przez dłuższą chwilę badawczo przyglądał się Pickeringowi. Ten sukinsyn zastanawia się, czy mówię prawdę! — Kolegium Szefów Sztabów, a więc Leahy — odparł wreszcie Donovan — powierzyło OSS zadanie nawiązania kontaktu, ale o tobie nie było mowy. — A więc nic nie słyszałeś o sugestiach Nimitza? — Pickering był szczerze zaskoczony. — Nie. I muszę się przyznać, że wiedząc iż admirał należy do twojego fanklubu, wie wszystko o operacji filipińskiej, oraz oczywiście o twoim przeniesieniu do OSS byłem zdziwiony, że twoje nazwisko nie padło w czasie rozmów na ten temat. Dopiero w notatce do mnie mój zastępca do spraw operacyjnych, ZDO, zaproponował powierzenie ci tej operacji, jako logicznego następstwa twojej operacji filipińskiej i nominacji na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw operacji na Pacyfiku, czyli w naszym żargonie ZDOPAC. — Mało komu Gobi kojarzy się z Pacyfikiem. — Mój ZDA wystosował natomiast do mnie pismo, w którym napisał, że na wypadek gdyby twoje nazwisko wypłynęło w połączeniu z tą operacją, to on już teraz chce, żeby było jasne, że on był przeciw. Przedstawił trzy powody. Po pierwsze, jak sam przed chwilą powiedziałeś, nie uważa, żeby Gobi miała cokolwiek wspólnego z Pacyfikiem. Po drugie, uważa, że to niesprawiedliwe, żeby człowieka, który tak mało jeszcze wie o naturze i działaniach OSS, rzucać od razu na głęboką wodę. I wreszcie, po trzecie, jest zdania, że twoja wiedza na temat Oceanu Spokojnego i w ogóle żeglugi jest dla nas znacznie cenniejsza, niż to, żebyś tracił czas na ręczne sterowanie trzeciorzędną tajną operacją niewielkiego zespołu sił specjalnych. — Bill, ja… Donovan uciszył go wznosząc rękę. — Ostateczna faza twojego wyboru miała miejsce wczoraj wieczorem, naprzeciwko. — Machnął ręką w stronę okien wychodzących na Biały Dom. — Miałem zaszczyt dzielić stół ze Zwierzchnikiem Sił Zbrojnych i jego szefem sztabu. Tuż przed podałem jabłecznika, Roosevelt spojrzał na mnie i powiedział, mniej więcej coś takiego: „Admirał Leahy uważa, że wśród rzeczy, które będzie dla ciebie robił Fleming Pickering, powinno być też kierowanie operacją na Gobi. Masz coś przeciwko temu?”. — I co odpowiedziałeś naszemu drogiemu ojcu narodu? — zaśmiał się Fowler. — że ten pomysł przewinął się już w pismach, które kierowali do mnie moi zastępcy i że z przyjemnością zastosuję się do prośby admirała Leahy’ego. — Franklin jest doskonały w takich sprawach — pokręcił z rozbawieniem głową Fowler. — Uwielbia stawiać propozycje nie do odrzucenia. — Nie powiedziałeś jednak, jakie miałeś zdanie na ten temat, zanim „zaproponowano” ci moją kandydaturę. — Nie, nie powiedziałem. Zresztą, czy to ważne? To i tak już postanowione. — Może i masz rację.

— Opowiedz mi o tym wprowadzeniu Nimitza. — Jego oficer wywiadu, czy też jeden z nich… — Czy to był może Groscher? Komandor Groscher? — Tak. — Ten człowiek wie o Amerykanach na Gobi więcej niż ktokolwiek inny. I co powiedział? — Pewnie nic, czego byś już sam nie wiedział. Dla mnie to była zupełna nowość. Ogólny wniosek, który z tego wyprowadziłem jest taki, że nie ma wątpliwości, iż stacja meteorologiczna na Gobi jest niezbędna, konflikt dotyczy jednak tego, kto i kiedy ją tam zainstaluje. — No, to teraz już wiemy kto, prawda? — To nie moja sprawa — wtrącił się Fowler — ale uważam, że Roosevelt i Leahy mają rację. Flem po prostu wie, jak takie rzeczy załatwiać. Wyglądało na to, że dyrektor Donovan nie był zbytnio zachwycony komentarzem senatora. — Porozmawiamy o tym u mnie w gabinecie jutro rano., — Jasne. — Prezydent kazał mi załatwić przeniesienie dla każdego, kogo chcesz do siebie przydzielić poza tymi ludźmi, których już zabrałeś z Australii. Masz jakieś kandydatury? — Tak. — Chciałbym, żebyś zabrał do OSS Biuro Analiz Zarządzania, całe, jak leci. Zastanawiałeś się nad tym? — Frank Knox będzie przeciw — wtrącił Fowler. — Nam, maluczkim, rozkazy wydaje prezydent — odparł Donovan. — Senatorom na razie nie może. No i proszę, pierwsze spotkanie i już idą iskry, pomyślał Pickering. A do cholery z rozejmem! Sam się o to prosi. — Myślę, że Biuro powinno zostać tam, gdzie jest. — O, a to dlaczego? — głos Donovana stał się przeraźliwie chłodny. — Istnieje już od lat, funkcjonuje i całkiem nieźle daje sobie radę. Nie chciałbym, żeby je zadusiła biurokracja OSS. — Sam jest pan teraz częścią tej biurokracji, panie generale — wytknął mu Donovan, tężejąc. — Zapytam pułkownika Rickabee’ego, czy da mi jeszcze kilku ludzi z Biura. Są jeszcze inni, których chciałbym mieć u siebie. Ale jestem przeciw zabieraniu Frankowi Knoxowi całego Biura Analiz Zarządzania. Donovanowi bardzo nie spodobała się ta odpowiedź, ale nie naciskał więcej. Gdybym miał trochę rozumu, używałbym więcej słów w stylu „uważam”, „myślę, że”, „sugeruję” i tak dalej, pomyślał Pickering. A, pieprzyć to! Niech się dowie, jakie. — Może przełożymy to nasze jutrzejsze spotkanie na, powiedzmy, wpół do pierwszej? Będziesz miał czas, żeby spotkać się rano z Rickabee’em i spytać, czy da ci tych ludzi, których chcesz mu zabrać. — Jak pan uważa, panie dyrektorze. — Trzeba będzie się zastanowić nad wprowadzeniem zmian w grafiku szkoleń, żeby ich wszystkich przepuścić przez Country Club. Przygotuj mi listę swoich ludzi najszybciej jak to możliwe. Operacja China Sun ma najwyższy priorytet. — Country Club? — Obóz szkoleniowy OSS. Przed wojną Congressional Country Club. Każdy, kto ma działać w OSS, musi przez niego przejść. No, z niewielkimi wyjątkami, takimi jak ty. Boże święty, McCoy dopiero co wrócił z trzeciego wypadu za nieprzyjacielskie linie, a ten cymbał chce go przepuszczać przez unitarkę? Senator Fowler dojrzał minę Pickeringa.

— Może zamówimy coś do jedzenia? — próbował zmienić temat, zanim dojdzie do starcia. Znał ten wyraz twarzy Pickeringa. Dobra, masz rację, Dick. Nie czas teraz na dyskusję o tym, czy jest sens wysyłać McCoya, czy Jake’a do tego ich Country Clubu. — To dobry pomysł, trochę już zgłodniałem — odparł Pickering. — Sam już na to czekałem. Mam jeszcze dziś wieczorem kilka spraw do załatwienia — dołączył się Donovan. — A ja muszę zadzwonić. Nasz wspólny znajomy z naprzeciwka czeka przy telefonie na raport z tego spotkania. — Czyli miałem rację, że masz być sekundantem w naszym pojedynku? — zaśmiał się Donovan. — Wycelował we mnie swoją cygarniczkę, uśmiechnął się tym swoim słynnym uśmiechem i zapytał, czy skoro my dwaj potrafiliśmy doprowadzić do zawieszenia broni jak dżentelmeni, to jak widzę szanse na to, żebyście i wy dwaj się pogodzili. — Wiedziałem! — pokręcił głową Donovan. — Z przyjemnością doniosę mu, że się pocałowaliście na zgodę. — Dobry Boże! — skrzywił się z odrazą Pickering.

VIII 1 Hotel „Foster Lafayette”, Waszyngton, 25 lutego 1943 roku, 8.25 Generał Pickering siedział właśnie w wykładanej marmurami ubikacji apartamentu, kiedy usłyszał przez drzwi dzwoniący telefon. Upuścił czytaną gazetę, „Washington Star”, i z triumfem popatrzył na aparat telefoniczny, który kazał zamontować w tym przybytku. Gdyby nie wykazał tyle inwencji i determinacji w realizacji tego pomysłu pomimo silnego oporu, miałby się teraz z pyszna, pomyślał. Musiałby wybierać pomiędzy pośpiesznym porzuceniem dokonywanej właśnie czynności a zignorowaniem cholernego dzwonka. A ileż to było kłótni, zanim go zamontowano. Patricia z jakiegoś dla niego niepojętego powodu uważała, że zamontowanie w ubikacji telefonu równa się używaniu tego pomieszczenia z szeroko otwartymi drzwiami. Wiszący na ścianie aparat zaopatrzono w dwa światełka, czerwone i zielone, oraz przełącznik. Zielone światełko oznaczało telefon przełączony z centrali hotelowej, czerwone symbolizowało rozmowę na prywatnej linii bezpośredniej. Na aparacie migała czerwona lampka. Przy odrobinie szczęścia to będzie Patricia i będę mógł ją poprosić, żeby zgadła, gdzie odebrałem jej telefon. Przerzucił przełącznik na prywatną linię i podniósł słuchawkę. — Dzień dobry! — zawołał wesoło do mikrofonu. — Z generałem Pickeringiem proszę — odezwał się męski głos, którego nie poznał. Co to za jeden, do cholery? Ten numer zna może z dziesięć osób! — Kto tam? — Czy mówię z generałem Pickeringiem? To musi być ten pieprzony Donovan. Musiał mi pokazać, że zdobycie nawet mojego prywatnego numeru to dla niego betka. Ale nawet do wykręcenia tego numeru jest zbyt ważny i ma do tego jakiegoś fagasa. Jeśli wyczuje, że mnie wkurzył, postawi na swoim. Niedoczekanie! — Tak, tu generał Pickering — odparł najbardziej uprzejmym głosem, na jaki potrafił się w tej chwili zdobyć. — Chwileczkę, panie generale, łączę. — Proszę bardzo. No co jest? Jeszcze ci mało, teraz będziesz mnie trzymał przy tym cholernym telefonie pół go… — Mam nadzieję, że nie wyrwałem cię z łóżka, Fleming? Głos rozpoznał natychmiast, ale to nie był Donovan. — Nie, panie prezydencie. Wstałem jakiś czas temu. Dzień dobry panie prezydencie. — Zadzwoniłem, żeby ci powiedzieć, jak bardzo ucieszył mnie telefon od Dicka, że pogodziliście się z Donovanem. — Zjedliśmy kolację w przyjaznej atmosferze, panie prezydencie. — Tak też powiedział mi Dick. Jeszcze jedno, Fleming. Mówiąc o tym, że moje drzwi są dla ciebie zawsze otwarte, jeśli będziesz chciał się czymś ze mną podzielić, mówiłem poważnie. — To bardzo miło z pańskiej strony, panie prezydencie.

— Przyjaźnimy się z Billem od lat, więc chyba najlepiej ze wszystkich wiem, że potrafi być bardzo zatwardziały. — W tej kwestii zdam się na pańską wiedzę i nie będę oponował. W słuchawce rozległ się śmiech Roosevelta. — Musisz wpaść do nas na kolację, najszybciej jak to tylko możliwe. — Zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo jest pan zajęty, panie prezydencie. — Nigdy nie jestem zbyt zapracowany, żeby się z tobą spotkać, Fleming — usłyszał jeszcze, po czym słuchawka zamilkła. Pickering odłożył ją na widełki’. O co w tym wszystkim, do cholery mogło chodzić? No jasne, Roosevelt znowu bawi się w Machiavellego. W czasie kolacji Donovan z nieukrywanym rozdrażnieniem mówił o tym, jak mu się układa współpraca z J. Edgarem Hooverem, szefem FBI. Nie żeby nie lubił Edgara, w końcu sam go zaprotegował do nominacji na dyrektora Biura Śledczego Departamentu Sprawiedliwości, jeszcze zanim stało się Federalnym Biurem Śledczym i zyskało sławę, którą się cieszyło. Prawdziwym adresatem żalów Donovana był Roosevelt, który nie określił jasno linii rozgraniczenia pomiędzy ich sferami kompetencji, FBI zlecono ochronę kontrwywiadowczą i wywiad na zachodniej półkuli, podczas gdy tymczasem OSS zlecono to samo, tyle że na całym świecie. Nie w reszcie świata, tylko właśnie na całym świecie, za to z wyłączeniem Stanów Zjednoczonych. Donovan uznał ten podział i przyjął go tak, jak został ustanowiony. Według Hoovera miało to jednak oznaczać, że jego biuro ma monopol na szpiegostwo i kontrwywiad na zachodniej półkuli, a to oznacza że działania OSS w Ameryce Południowej są bezprawne, jako naruszenie jego wyłącznych kompetencji. — Franklin po prostu chce, żebyście się ze sobą konkurowali. Bill — wyjaśnił senator Fowler. — Chce zobaczyć, który z was przyniesie mu lepszy łup. — To nie jest śmieszne, Dick — obruszył się Donovan. — Wiem. Roosevelt po prostu taki’ już jest i nikt na to nie poradzi. A teraz, w pełni świadomie, chce wszcząć podobne współzawodnictwo pomiędzy Donovanem i mną. Spojrzał na zegarek i raz jeszcze na telefon. Nie, to co zamierzał zrobić, to była kompletna dziecinada. Ale z drugiej strony, taka okazja nie zdarzała się codziennie. Podniósł słuchawkę, połączył się z centralą i zamówił połączenie z San Francisco. — Czy ta rozmowa jest konieczna, proszę pana? — zadała sakramentalne pytanie telefonistka. — Proszę pani, od niej zależy wynik całej wojny — Nie musi pan być sarkastyczny. Ja tylko spełniam swój obowiązek. Telefon w San Francisco zadzwonił cztery razy, zanim odebrała go telefonistka w centrali jego firmy. — Mówi Fleming Pickering. — Dzień dobry, panie kapitanie — odparła telefonistka, nagle całkiem rozbudzona. — Chciałbym zostawić wiadomość dla żony, kiedy przyjdzie rano do pracy. — Oczywiście, panie kapitanie. — Ma pani ołówek? — Tak jest. — Dyktuję. „Zgadnij, gdzie byłem dziś rano o ósmej pięć, kiedy dzwonił prezydent Stanów Zjednoczonych. Pozdrowienia, Flem”. Zapisała pani? — Tak jest. Panie kapitanie, poda pan odpowiedź?

— Domyśli się — zaśmiał się Pickering i odłożył słuchawkę. W tej samej chwili znowu usłyszał stłumiony przez drzwi dzwonek i zauważył, że na aparacie błyska zielona lampka. Przerzucił przełącznik i ponownie podniósł słuchawkę. — Halo? — Mam nadzieję, że cię nie obudziłem — powiedział senator Fowler, ale z jego tonu nie wynikało, żeby w rzeczywistości zaprzątał sobie tym głowę. — Czyżbyś musiał czekać, aż podniosę słuchawkę? — O, zaledwie z półgodziny. — Prawdę mówiąc, właśnie odbywałem małą pogawędkę przez telefon z prezydentem. Fowler jęknął, udając przejęcie. — Czym mogę służyć, panie senatorze? — Żaden dobry uczynek nie uniknie kary — stwierdził Fowler. — Chciałem cię zaprosić na śniadanie. — Daj mi pięć minut, Dick. — Masz jakieś życzenia? — Coś zwyczajnego. Może stek i dwa jajka sadzone? — Czekam za pięć minut, Flem.

*** Pickering pojawił się u senatora bez krawata, w koszuli z krótkim rękawem w chwili, w której kelner wtaczał wózek z jedzeniem. — To miało być pięć minut, Flem. Mam dziś bardzo napięty program. — Nawet bardziej, niż ci się zdaje — odparł Pickering, wchodząc do pokoju, w którym nakryto do śniadania. Rzuciło mu się w oczy, że na stole stały trzy nakrycia. — Dzień dobry, panie kapitanie — powitał go Fred. — Dziś mów do mnie „generale” — uśmiechnął się Pickering. — Przez całą noc miałem myśli godne generalskiej głowy. — Na razie napijmy się kawy — powiedział Fowler, zabierając z przejeżdżającego wózka srebrny dzbanek. Nalał sobie do filiżanki. — Co miałeś na myśli mówiąc, że mój program jest „nawet bardziej” napięty, niż mi się wydawało? — Najpierw coś zjedz, to będziesz w lepszym nastroju. — Proszę tylko postawić talerze na stole i dziękuję. Sami się obsłużymy. Żywię uzasadnione podejrzenia, że tematy poruszane przy naszym śniadaniowym stoliku nie są przeznaczone dla uszu porządnych ludzi. Pickering zaczekał, aż kelner przestawi talerze, zdejmie z nich pokrywy i wyjdzie. Fred odprowadził go do drzwi, zamknął je i przysiadł się do senatora i Pickeringa. — Myślałem, że będziesz wychodził z siebie, żeby się dowiedzieć, o czym dziś rano rozmawiałem przez telefon. — Z kim? — Spróbuj zgadnąć. Dla ułatwienia dodam, że często się uśmiecha, pokazując wiele zębów i pali papierosy w cygarniczce z kości słoniowej. Fowler pokręcił głową. — I cóż miał ci do powiedzenia nasz ukochany przywódca? A w ogóle to kto zadzwonił do kogo? — On do mnie. Na mojej zastrzeżonej linii. — W końcu jest prezydentem, prawda? Co miał do powiedzenia?

— On i Donovan znają się od lat, więc wie doskonale, jak potrafi być zatwardziały. — I? — I że ponieważ wie, jak zatwardziały potrafi być Donovan, jego drzwi zawsze stoją przede mną otworem. — To miłe z jego strony. Pamiętasz naszą wczorajszą rozmowę o drogim Edgarze? — Jakże bym mógł zapomnieć? — Ciekawe — powiedział nagle Fowler, celując oskarżycielsko widelcem w stojący przed nim talerz — po jakiego diabła ja to wszystko zamówiłem? Przecież jak to zjem, to jeszcze przed południem zasnę. — Oczywiście, będę trzymał prezydenta za słowo z tymi otwartymi drzwiami i pójdę do niego. Jeśli okaże się to konieczne, nawet jeszcze dziś. Chyba że załatwisz wszystko jak trzeba i nie będę musiał. — Załatwię co? — Pamiętasz co Donovan mówił o Biurze Analiz Zarządzania? Że chce je przejąć? — Pamiętam też, jak powiedziałeś mu, że się z nim nie zgadzasz. — A ja pamiętam, że coś za szybko pogodził się z moją odmową. Zupełnie, jakby ją przewidywał i miał zamiar zignorować. — Tak, Frankowi Knoxowi to się na pewno nie spodoba. Jest bardzo przywiązany do swojego własnego, prywatnego OSS. — Które wypełnia też wiele pożytecznych funkcji, których OSS nie powinno przejmować. — Zgadzam się. — Podejrzewam, że Donovan próbował tego już dawniej, sparzył się i czekał na lepszą okazję. Doczekał się, bo teraz może powiedzieć prezydentowi, że to ja tego chcę. Czy też raczej, że założył, że chciałbym mieć ze sobą swoją starą ekipę na nowym miejscu. Prezydent obiecał mi wszystko, czego zażądam, więc uzna, że mam rację i powie Leahy’emu, żeby się tym zajął. A kiedy już Biuro znajdzie się w OSS, zabierze mi je i zniszczy. — Nie ufasz Donovanowi, co? — To prawnik, Dick. Oczywiście, że mu nie ufam. — Ja też jestem prawnikiem, — Ale on jest demokratycznym prawnikiem. — No, to już trochę lepiej. Fred zaśmiał się. — Więc co proponujesz zrobić? Co ja mam zrobić dla ciebie? — Idź rano do Franka Knoxa, nieformalnie, i powiedz mu, że proponuję mu układ. Jeśli przystanie, pójdziemy razem do prezydenta i powiem mu, że chcę, żeby Biuro Analiz Zarządzania pozostało w gestii Knoxa. Jeśli razem pójdziemy do Roosevelta i powiemy mu, że tego nie chcemy, może uda nam się wygrać z Donovanem, niezależnie od tego, czy dogadał się już z prezydentem, czy nie. — Rozumiesz, że otwarte drzwi Roosevelta mogą ci się zatrzasnąć się przed nosem z hukiem po tym, jak już pierwszego dnia pracy spróbujesz obejść Donovana? — Samemu tego nie zrobię ani ja, ani Knox. Musimy wystąpić razem. A trzaskającymi drzwiami będę się martwił później. — Powiedziałeś „układ”. Jaki układ? Wiesz, że akurat Frank Knox nie słynie ze skłonności do wchodzenia w układy. Czego chcesz od niego w zamian za ocalenie Biura? — Chcę awansów na generała brygady dla Fritza Rickabee’ego i na podpułkownika dla Eda Banninga. Poza tym uznałem, że mnie Banning przyda się bardziej niż Fritzowi. — Dlaczego to dla ciebie takie ważne?

— Fritz potrzebuje tej gwiazdki, żeby skutecznie kierować Biurem. Zasługuje na nią dużo bardziej ode mnie. A poza tym, jeśli będę go kiedyś musiał poprosić o pomoc, lepiej żeby pamiętał, skąd przyszła do niego ta gwiazdka. Fowler chrząknął. — A Banning? — Z kilku powodów. Po części praktycznych, po części politycznych. Banning zna Chiny. Przez lata był tam oficerem wywiadu. Zresztą nawet ma tam żonę, została w Szanghaju… — Nie wiedziałem. I co? Japończycy zamknęli ją w obozie? — Nikt nic nie wie. Fowler pokręcił głową. — No, w każdym razie, potrzebuję umysłu i doświadczenia Banninga. A poza tym on ma dopuszczenie do Magii, co może się przydać. — Ale po co go awansować? Z tym może być kłopot, bo Korpus jest bardzo przywiązany do myśli o tym, że to on decyduje, kto w jego szeregach zostaje awansowany i kiedy. — Po pierwsze, od dawna zasługuje na ten awans. Po drugie, podejrzewam, że w OSS majorów jest na pęczki. Nawet ten gość, którego wysłali, żeby zluzował McCoya był majorem. Wolałbym, żeby mój zastępca był od nich starszy stopniem. A poza tym, kiedy ściągnę do OSS Jake’a Dillona, lepiej, żeby mówił do niego „panie pułkowniku” i stawał przed nim na baczność. — Dillon? Ten twój znajomy agent prasowy? A po co ci ktoś taki? — Jake nie tylko był wiele lat w Chinach jako marinę, ale na dodatek kilkakrotnie już robił dla mnie różne rzeczy i sprawił się naprawdę świetnie. No i jest wobec mnie lojalny, to się przyda. Fowler wzruszył ramionami. — Tylko mi nie mów, że tego się nie da zrobić. — Da się zrobić. Myślę nawet, że Frank na to pójdzie. Ale za to ty narobisz sobie kłopotów. Będziesz już miał przeciw sobie nie tylko Donovana i całe OSS, ale jeszcze… — Tym będę się martwił znacznie bardziej, jeśli Archie Vandergrift nie zostanie nowym Dowódcą, tak jak miał zostać. Fowler chrząknął znowu. — Skoro już mowa o Korpusie. Nadal masz tablice rejestracyjne Senatu na swoim samochodzie? — zapytał Pickering. — Tak, a co? — Chciałbym go pożyczyć dziś rano. Jadę do Dowództwa Piechoty Morskiej, do Jacka Steckera… — I chciałbyś, żeby zobaczyli, że ma kumpla, którego kumplem jest senator, tak? — Nie, chciałem tylko zaoszczędzić na taksówce. — W jakiej sprawie chcesz się widzieć z Jackiem? — Kiedy tylko Archie zostanie Dowódcą Korpusu Piechoty Morskiej, usłyszy zewsząd płacz i zgrzytanie zębami oraz litanię żalów pod adresem OSS i moim osobiście, z powodu tych awansów. Więc kiedy wezwie Jacka i spyta, „Ty, co ten twój kumpel Pickering wyprawia?”, chcę, żeby wiedział, co mu odpowiedzieć. — Powiesz mu wszystko? — Wszystko, co uznam za stosowne mu powiedzieć. Czyli na dobrą sprawę, prawie wszystko. Dlaczego Rickabee i Banning zostali awansowani, o tej awanturze na Gobi, o i wszystkim innym. Fowler pokiwał głową. — Podejrzewam, że Vandergrift wpadnie z wizytą do Nimitza po drodze tutaj. Nimitz zapewne wyjaśni mu, jak ważna jest operacja na Gobi i, co ważniejsze, dlaczego chciał, żebym to ja akurat nią kierował. Jeśli mam rację, błogosławieństwo Vandergrifta otworzy przede mną wiele drzwi. A w ogólnym planie może doprowadzi do tego, że na styku OSS i Korpusu przestanie iskrzyć.

Fowler nic nie mówił, wpatrując się przez dłuższą chwilę w Pickeringa. — Zdaje się, że zaczynasz się wreszcie uczyć reguł gry, Flem — powiedział w końcu. — Fred, spróbuj mnie połączyć z sekretarzem Knoxem. Z komandorem Haughtonem mogę w ostateczności porozmawiać, ale wyjaśnij mu, że zależy mi na rozmowie z samym Knoxem. — Dzięki, Dick. Senator Fowler wzruszył ramionami. — Wyborcy wybierają mnie wciąż do Senatu, żebym im przychodził z pomocą — oświadczył.

*** Pickering oglądał właśnie w lustrze swoją kurtkę mundurową, ze wszystkimi baretkami, lśniącymi gwiazdkami na naramiennikach i naszywkami, kiedy usłyszał, że otwierają się drzwi do apartamentu. Spojrzał raz jeszcze uważnie w lustro. Dziś zwłaszcza zależało mu na tym, żeby wyglądać jak generał piechoty morskiej na defiladzie. Zadowolony z rezultatu, wyjrzał do przedpokoju. — Jestem tutaj, Fred. Za chwilę przyjdę. — To ja, panie generale — usłyszał w odpowiedzi głos swego adiutanta, podporucznika George’a F. Harta. A ten co tu, do cholery, robi? Miał siedzieć z rodziną w St. Louis. — Dzień dobry, panie generale — powitał go Hart, stając w drzwiach sypialni. — Gdzieś ty się, do cholery, podziewał, jak cię potrzebowałem? — zapytał Pickering, wskazując na leżący na łóżku podręcznik piechoty morskiej, z którego musiał korzystać przy przypinaniu wszelkich błyskotek, których na co dzień nie nosił. George miał przepisy ubiorcze w małym palcu i nie musiał do nich zaglądać — wiedział gdzie i w jakiej odległości od której krawędzi czy szwu ma być przypięta każda odznaka. Hart podszedł i z bliska obejrzał kurtkę generała, mierząc kilka odległości palcami. — Doskonale pan sobie sam poradził. Sam bym tego lepiej nie zrobił, sir. — Wiesz, że nie oczekiwałem cię tak wcześnie? — No cóż, mógłbym odpowiedzieć, że poczułem zew obowiązku, ale tak naprawdę, to mam dziewczynę w Nowym Jorku i z Waszyngtonu mam do niej znacznie bliżej, niż z St. Louis. — To co robisz tu, zamiast w Nowym Jorku? — Pomyślałem, że może się na coś przydam, panie generale. — I miałeś rację. Dziś przed południem będę cię rzeczywiście potrzebował. A potem możesz jechać do Nowego Jorku. — A co ma się dziać dziś rano? Po co ta gala? — Idziemy złożyć wizytę pułkownikowi Steckerowi w Dowództwie Piechoty Morskiej, więc chcę wyglądać jak prawdziwy generał. A co to za prawdziwy generał, nawet obwieszony jak choinka, bez adiutanta uganiającego się wokół niego, otwierającego przed nim drzwi i stawiającego wszystkich na baczność? — Na kim chcemy zrobić wrażenie? — zapytał, ledwie panując nad uśmiechem Hart. — Na każdym pierdzistołku w tym gmachu, którego spotkamy — odparł Pickering i w tej chwili przypomniał sobie, co miał pokazać Hartowi. Sięgnął do teczki i wyjął z niej notatnik, który otworzył na ostatniej zapisanej stronie i podał adiutantowi. — To lista ludzi, których zabieramy ze sobą do OSS. Sporządziłem ją wczoraj wieczorem. Rzuć na to okiem i powiedz, czy kogoś ominąłem. Hart uważnie przestudiował listę. — Dwa pytania.

— Sierżant, czy porucznik, który był z Westonem na Filipinach. Everly. Percy L. Everly. — Dlaczego właśnie on? — Rzeźnik mówił, że spróbuje go wyciągnąć z Mindanao. — Powinno się go wyciągnąć — zgodził się Pickering. — Weston też mi o nim mówił. — Rzeźnik uważa, że facet jest w porządku. Byli razem w czwartym pułku w Szanghaju. Tak tylko pytam. — Rzeźnik nic mi nie mówił o tym, że ma go zamiar wyciągać. — Dziwi się pan? Kiedy mu pan powiedział o tym, że ma składać meldunek samemu prezydentowi, zapomniał jak się nazywa, a nie tylko o tym. Pickering roześmiał się. — Ale poszło mu doskonale. Prezydent kazał admirałowi Lealy’emu wysłać depesze do Nimitza i MacArthura, że uważa wsparcie dla amerykańskich sił na Filipinach za zadanie priorytetowe. Dobra. Dopisz go do listy. Jeśli go stamtąd wydostaniemy… Nie, kiedy go stamtąd wydostaniemy, dowie się, że wylądował w OSS. — Tak jest, panie generale. — Mówiłeś o dwóch pytaniach? — zapytał Pickering, kiedy cisza zaczęła się przedłużać ponad miarę. — Zauważyłem na tej liście nazwisko porucznika Easterbrooka, sir. Podporucznik Robert F. Easterbrook (dla przyjaciół „Zając”*) był korespondentem wojennym na Guadalcanal. Oficerem został, kiedy odznaczony Medalem Honoru bohater bitwy na Wzgórzu Edsona, publicznie nazwał go „najodważniejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek widział’. Mimo wszystko, miał zaledwie 19 lat. Oficerska promocja dla Zająca była znakomitym posunięciem propagandowym, ale Pickering, mimo że znał i podziwiał Easterbrooka, uważał ją za jeden z głupszych pomysłów, jakie kiedykolwiek wpadły do głowy dupkom z Dowództwa Piechoty Morskiej. Kiedy usłyszał, że Korpus ma zamiar wysłać go z powrotem na front, jako dowódcę zespołu korespondentów wojennych, doszedł do wniosku, że w OSS będzie z niego większy pożytek. — No cóż, George — odpowiedział po chwili namysłu Pickering — mamy tworzyć historię, George, więc pomyślałem, że lepiej żebyśmy dobrze wypadli na zdjęciach, które będzie podziwiać potomność. — Tak jest, panie generale — zaśmiał się Hart. — Gdyby ktokolwiek w OSS albo w Dowództwie zapytał cię o Easterbrooka, nie znasz gościa i o niczym nie wiesz, zrozumiano? — Tak jest, panie generale. Można jeszcze coś na ten temat? — Wal. — Popieram ten pomysł i jestem pewien, że Pick też będzie zadowolony. Bardzo się o niego martwił, kiedy rozeszła się wieść, że Zająca mają znowu wysłać w pole. Boi się, że chłopak da się zabić, żeby udowodnić, że zasługuje na oficerski stopień. Drzwi znowu się otworzyły. Tym razem to był Fred. — Samochód gotów, panie generale. — No to jedziemy, George.

*

W oryginale „Easterbunny”, Zając Wielkanocny [przyp. tłum.].

2 Dowództwo Piechoty Morskiej, Waszyngton, 25 lutego 1943 roku, 9.55 Przy bramie budynku stali wartownicy z pistoletami wiszącymi u parcianych pasów. Na głowach mieli już nowe hełmy, M1, które generałowi przypominały niemieckie. Kiedy tu był poprzednio, warta nosiła starsze hełmy wzór 1917A1, płaskie z szerokim rondem, wzorowane na brytyjskich. Noszenie hełmów w Waszyngtonie generał uważał za idiotyzm. Hełm ma chronić głowę żołnierza przed zranieniem odłamkami i kontuzjami od kamieni wyrzucanych w powietrze wybuchami pocisków. Ani jedno, ani drugie nie groziło żadnemu żołnierzowi w stolicy Stanów Zjednoczonych Ameryki. Packard Fowlera miał z tyłu i z przodu tablice rejestracyjne z napisem US SENATE 12. Sierżant piechoty morskiej, który do niego podszedł, miał wypisane na twarzy, że tablice zrobiły spodziewane wrażenie. A kiedy jeszcze pochylił się do uchylonego okna i zobaczył, że tylną kanapę limuzyny zajmuje generał piechoty morskiej, jego determinacja, by nie drażnić pasażera tego samochodu wzrosła o dalsze pięćdziesiąt procent. Wyprężył się jak struna i zasalutował. — Dzień dobry, panie generale! — wyskandował. — Czym mogę panu służyć, sir? Pickering grzecznie, ale niezbyt starannie odwzajemnił honory, po czym łaskawie odrzekł: — Dzień dobry, sierżancie. Przyjechałem odwiedzić pułkownika Jacka Steckera. Kiedy pułkownik, wówczas jeszcze młody plutonowy w Dywizji Piechoty Morskiej we Francji w czasie poprzedniej wojny, zasłużył na swój Medal Honoru, jedną z drużyn jego plutonu dowodził kapral Fleming Pickering, a drugą kapral D.G. Mcinerney. — Tak jest, panie generale. Czy mogę prosić o dokumenty, sir? Tego wymagają przepisy. Jasne. Nic tylko agent Osi przebrany w mundur generała piechoty morskiej chce wysadzić w powietrze Dowództwo Piechoty Morskiej, przemycając bombę w samochodzie ukradzionym senatorowi, pomyślał Pickering. Sierżant sam czuje, że to idiotyzm, stąd ta wzmianka o przepisach. — Ależ to żaden kłopot. Proszę bardzo — podał mu zatopioną w plastik legitymację i trącając łokciem Harta, żeby zrobił to samo. Sierżant przyjrzał im się uważnie, po czym oddał z powrotem. — Dziękuję bardzo, panie generale. Proszę chwilę zaczekać, spróbuję odnaleźć pułkownika, jak pan powiedział? Steckera? — Tak, Steckera — potwierdził Pickering. — Dziękuję wam, sierżancie. Sierżant wszedł do wartowni i przez szybę widać było, jak przesuwa palcem po wiszącym zapewne na ścianie odbitym na powielaczu spisie telefonów Dowództwa. Po chwili jego palec zaczął wędrówkę od początku, znacznie wolniej — widać za pierwszym razem nie znalazł poszukiwanego nazwiska. Ale i tym razem bez skutku. Po jego minie widać było, że obawia się, jaki skutek wywoła to, co miał za chwilę zakomunikować pasażerowi limuzyny. — Panie generale, przepraszam, ale chyba źle zrozumiałem nazwisko, które pan nazwisko podawał. Czy mógłby je pan powtórzyć? — Stecker, sierżancie. Pułkownik Jack Stecker. — Bardzo mi przykro, panie generale, ale nie mogłem znaleźć takiego oficera na liście, sir.

— Zwróćcie się, sierżancie, do podoficera dyżurnego biura Dowódcy i zapytajcie o niego. Wiem na pewno, że on tu jest. — Tak jest, panie generale. Sierżant potruchtał z powrotem do wartowni. Wrócił po minucie. — Panie generale, proszę jeszcze chwilę zaczekać, zaraz przybędzie ktoś z biura Dowódcy, żeby pana zaprowadzić do pułkownika Steckera. — Dziękuję, sierżancie. Trzy minuty później u drzwi limuzyny pojawił się wymuskany, lekko otyły major. Pickering przyjrzał mu się przez okno i z miejsca zaliczył do grona pierdzistołków z Dowództwa Piechoty Morskiej — na mundurze majora nie było żadnych odznak, które nadawano za służbę polową, w kraju, czy za granicą. — Dzień dobry, panie generale. Melduje się major Robinson, z biura Dowódcy Piechoty Morskiej. — Dzień dobry, majorze. Czy wie pan, gdzie mogę znaleźć pułkownika Steckera? — Tak jest, panie generale. Pułkownik także należy do personelu biura Dowódcy, w którym pełni rolę jego specjalnego asystenta. Jeśli pozwoli mi pan wsiąść z panem do samochodu, pokażę panu drogę do miejsca, w którym będzie pan mógł go zaparkować, a potem zaprowadzę do pułkownika Steckera. Specjalny asystent? Czyli innymi słowy, nie mieli pojęcia, co z nim zrobić. — Dziękuję bardzo, zapraszam do środka. Major wsiadł na przednie siedzenie, koło Freda, bo miejsce koło generała zajmował jego adiutant. Wjechali przez bramę na teren kompleksu budynków Dowództwa i major poprowadził Freda na parking koło głównego wejścia gmachu z czerwonej cegły, mieszczącego biuro Dowódcy. Wszyscy trzej oficerowie wysiedli z samochodu. — Chyba nie miałem jeszcze przyjemności poznać pana generała — zwrócił się major Robinson do Pickeringa. — Rzeczywiście, chyba do tej pory się nie widzieliśmy — odparł Pickering. — Nazywam się Pickering, a to jest mój adiutant, podporucznik Hart. Major Robinson uścisnął podaną przez generała dłoń i skinął głową podporucznikowi. — Tędy, proszę. Gabinet pułkownika Steckera znajduje się w piwnicy. W piwnicy, i pewnie kiedyś stały w nim szczotki. No, to się zmieni, jak tylko przyjedzie Vandergrift. Gabinet pułkownika Steckera okazał się nieco większy od schowka na szczotki, ale niewiele. Mieściło się tam biurko, dwa krzesła i nic więcej. Zajmujący jedno z nich za biurkiem smagły, krępy, muskularny czterdziestoparolatek spoglądał na swego gościa z bezbrzeżnym zdumieniem. Znowu nie nosi baretki Medalu Honoru, zauważył Pickering. Tu na razie nie znalazł się jeszcze nikt taki jak Archie, kto by go do siebie wezwał i obtańcował za to. Jak go o nią zapytam, pewnie znowu mi będzie ględził o tym, że nie chce, by inni myśleli, że się za nią chowa. — Pan generał Pickering do pana, panie pułkowniku — obwieścił major Robinson, jakby ktokolwiek tego potrzebował. — Dzień dobry, panie generale. — Dzień dobry, pułkowniku Stecker — odpowiedział równie formalnie Pickering. — Dziękuję panu, majorze. To wszystko. — Panie generale, Dowódcy nie ma, ale szef sztabu…

— Proszę przekazać moje pozdrowienia szefowi sztabu, majorze i powiedzieć, że nie śmiem marnować jego cennego czasu na towarzyskie pogaduszki. Nie mam do niego żadnego interesu, przyjechałem wyłącznie do pułkownika. — Tak jest, panie generale. — George, zamknij z łaski swojej drzwi za panem majorem — powiedział Pickering, widząc, że Robinson otwiera usta, by jeszcze coś powiedzieć i odwrócił się do Steckera. Major rad nierad wyszedł, a porucznik Hart zamknął za nim drzwi. Pickering odczekał chwilę, po czym wyciągnął rękę do gospodarza. — Cześć, stary koniu! Jak leci? — Coś ty znowu wykombinował? — podejrzliwie zapytał Stecker. — W tym grajdołku wieści się szybko roznoszą. Doszło do mnie, że wylądowałeś w schowku na szczotki. — W ogóle nie wiedzą, co ze mną zrobić. — Nikt nawet nie podejrzewa, że ma do czynienia z przyszłą szarą eminencją odnowionego Korpusu? — Jedynym, który wie o tym, że szykuje się zmiana i kto będzie następcą jest sam Dowódca. Powiedział mi, że chce, żeby wszystko zostało jak jest. — A na razie siedzisz w tej piwnicy i wyczekujesz tęsknie dnia, w którym Archie cię stąd wyzwoli? — Wyczekuję tęsknie dnia, w którym będę mógł zacząć robić coś pożytecznego. — No, skoro tak, to przypadkiem mam parę spraw, które możesz dla mnie załatwić. — Cześć, George. — Stecker podał rękę Hartowi. — Przepraszam, nie chciałem żeby to wyglądało jakbym cię ignorował. Po prostu ostatnią osobą, której bym się tu dziś spodziewał był twój szef. — Cieszę się, że pana znowu widzę, panie pułkowniku. — Zdajesz sobie sprawę, że rozmawiasz właśnie z nowo mianowanym zastępcą dyrektora OSS do spraw operacji na Pacyfiku? — Wprawdzie to piwnica i schowek na szczotki, ale gazety tu dochodzą. Czytałem w „Washington Post”. O co w tym wszystkim chodzi? — Z tego, co napisał do mnie nasz drogi naczelny wódz, w depeszy, którą dostałem na Espiritu Santo, dwie godziny po tym, jak przylecieli z Mindanao McCoy i reszta, wychodzi na to, że jedząc obiad z Dickiem Fowlerem doznał nagle objawienia. Szukał kogoś, kto cieszyłby się zaufaniem jednocześnie El Supremo i Nimitza, aż tu nagle, bęc i sobie o mnie przypomniał. — Czyli wygląda na to, że jak zwykle zaszli cię od tyłu. Jak nas wszystkich. — Co ciekawe, okazało się, że zarówno MacArthur, jak i Nimitz byli zadowoleni. Po drodze do Waszyngtonu wpadłem do Nimitza na Hawaje, gdzie okazało się, że Chester nawet zdołał mi już załatwić, za pośrednictwem Leahy’ego, pierwsze zajęcie w OSS. I dlatego do ciebie przyszedłem, przyjacielu. — Już widzę, że mi się to nie spodoba. — Potrzebuję kogoś, kto ma dostęp do ucha Dowódcy, nowego Dowódcy. Kogoś takiego, kto na dokładkę wie co robimy, żeby mógł nas poprzeć, gdybyśmy czegoś potrzebowali. — Flem, ja nie tylko nie mam pojęcia, co ty będziesz robił, ale w ogóle wątpię, żebym miał dopuszczenie do wiadomości na ten temat. — Zastanawiałem się nad tym — powiedział poważnie Pickering — i zdecydowałem, że mam uprawnienia, wynikające z mojej nominacji, do tego, by samemu postanowić, kto i co potrzebuje wiedzieć o tym, co robię. Stecker pokręcił głową.

— Nie, Flem. To nie działa w taki sposób. — To dotyczy pana, pułkowniku Stecker Nie masz, powtarzam, nie masz uprawnień do powtarzania tego, czego się ode mnie dowiesz nikomu poza generałem Vandergriftem. Stecker bezsilnie rozłożył ramiona. — Zrozumiałeś, Jack? Stecker przez chwilę popatrzył badawczo na twarz Pickeringa. Uznał, że jego przyjaciel, jak rzadko, mówi zupełnie serio. — Tak jest, panie generale. — Dobra. Zadanie polega na tym, że mam odnaleźć grupę Amerykanów, w większości emerytowanych wojskowych, którzy błąkają się po pustyni Gobi, i użyć ich w jakiś sposób do założenia stacji meteorologicznej i radiowej. Danych tej stacji będą bardzo potrzebować Siły Powietrzne Armii, kiedy wprowadzą wreszcie do walki ten swój superbombowiec B–29 i rozpoczną kampanię bombardowań strategicznych Japonii. Armia może więc na razie zaczekać i to już potrafi doskonale, ale Marynarka potrzebuje tych danych od zaraz. Obserwował bacznie reakcję Steckera. Nie tego oczekiwał. — Wygląda na robotę skrojoną na miarę McCoya i Banninga. — Nie robisz wrażenia zaskoczonego tym, co usłyszałeś. — Od lat potrzebowaliśmy stacji meteorologicznej w tym rejonie. Zdaje się, że to właśnie Banning próbował wydębić zgodę na spenetrowanie Gobi jeszcze w 1939 roku. — I co? — Marynarka poparła go z całych sił, ale Departament Stanu zablokował sprawę, bojąc się zaognić stosunki z Japonią. Myślę, że w końcu nic z tego nie wyszło. Chyba żeby Banning coś przedsięwziął na własną rękę… — Właśnie, skoro mowa o Banningu. Mam go na swojej liście ludzi z piechoty morskiej, których chciałbym zabrać do OSS. — Zwykle sprawy takie jak ta załatwia się tak, że występujesz do Korpusu z prośbą o przeniesienie ludzi, których ci potrzeba. Korpus rozpatruje twoją prośbę i, jeśli nie szkodzi to jego własnym potrzebom, decyduje, czy możesz kogoś dostać, czy nie. — Prezydent mówi, że mogę mieć, kogo tylko zażądam. Myślę, że mogę go trzymać za słowo, ale spodziewam się dużego oporu i rzucania kłód pod nogi. Dlatego jestem u ciebie. Chcę, żebyś mi pomógł zlikwidować opory. — Ale ja tu nie mam żadnych wpływów, Flem! — Nie miałeś. W tej chwili cały gmach nad nami huczy od plotek. Całe Dowództwo zastanawia się, czego może chcieć od tego pułkownika, jak mu tam, tego ze schowka na szczotki, generał brygady, który przyjechał samochodem senatora i pracuje dla Franka Knoxa. Nikt nie wie, a dzięki temu żaden z tych pierdzistołków nie będzie chciał z tobą zadzierać, dopóki się sprawa nie wyjaśni. Na twarzy Steckera widać było, że mu się nie spodobało to, co usłyszał. — Jack, mnie się to nie podoba tak samo jak tobie, ale, jak powiedział mi rano Fowler, wygląda na to, że zaczynam rozumieć sposób, w który ten cały cyrk działa. Stecker wzruszył ramionami i westchnął. — Dobra, daj tę listę. Przynajmniej będę miał co czytać poza gazetami. — George, daj listę pułkownikowi. Od ciebie jadę do Fritza Rickabee’ego i potem będę z nim jadł lunch w klubie Armii i Marynarki. Masz jakiś powód, żeby się do nas nie przyłączyć? Mogę cię stąd zabrać za kwadrans dwunasta. — No nie wiem, Flem. — Rickabee będzie nie mniej zachwycony od ciebie. Uznaj to za poświęcenie, które poniesiesz dla wysiłku wojennego.

— Dlaczego? — Bo jeśli jakikolwiek z tych dupków przeoczył to, że miałeś dziś ustosunkowanego gościa, to w klubie przeoczyć się nas już nie da. — Jezu, dlaczego ja cię wtedy nie zastrzeliłem we Francji, kiedy wlazłeś do okopu nie podając hasła? — A więc za kwadrans dwunasta, panie pułkowniku. Dziękuję za to, że poświęcił mi pan, pański cenny i jakże wypełniony obowiązkami czas. Stecker pokręcił głową z rezygnacją.

3 Gabinet dyrektora, Biuro Służb Strategicznych, Waszyngton, 25 lutego 1943 roku, 14.25 Strażnik, który prowadził go od wejścia na dole był uzbrojony, a na piersi swego granatowego, przypominającego policyjny munduru, miał metalową odznakę. Pickering po drodze zastanawiał się nad nim i nad tym, kto tu pilnuje bezpieczeństwa. Czy facet jest gliną, czy może członkiem jakiejś wewnętrznej formacji samego OSS, czy też wreszcie wynajęty z jakiejś agencji ochroniarskiej, Brinks, a może od Pinkertona. Pewnie od Pinkertona. Związki tej firmy z rządem federalnym datowały się jeszcze z czasów wojny secesyjnej, kiedy Allan Pinkerton wykonywał różne zlecenia Lincolna. Ktokolwiek zajmował się ochroną OSS, dobrze wywiązywał się ze swoich obowiązków. Kiedy pojawili się z Hartem w holu i oznajmili, że są umówieni z panem Donovanem, strażnik przede wszystkim upewnił się, że Pickering naprawdę jest z nim umówiony. Potem trzeba było jeszcze wyrobić przepustkę dla Harta, bo jego nazwiska nie było na liście spodziewanych gości. Potem musieli pokazać dokumenty. Ich legitymacje zostały bardzo drobiazgowo zbadane. Oględziny musiały wypaść pomyślnie; bo podsunięto im do podpisu dwa formularze. Pierwszy kwitował pobranie identyfikatora z żółtą lamówką, na którym napisane było GOŚĆ, TYLKO 4 PIĘTRO. Strażnik z porucznikowską belką na kołnierzu, przypiął im te identyfikatory do prawych kieszeni kurtek mundurowych. Drugi był kwestionariuszem, w którym mieli wpisać imiona, nazwiska, datę i godzinę przybycia oraz cel wizyty. Pickering, po chwili namysłu, wpisał w odpowiednich rubrykach: WM DONOVAN i WIZYTA TOWARZYSKA. Po wypełnieniu kwestionariusza przejął ich inny strażnik. Poprowadził ich do windy, wjechał z nimi na czwarte piętro, a potem wprowadził przez uchylne drzwi z napisem GABINET DYREKTORA do sekretariatu. — Pan Pickering do pana dyrektora — oznajmił. Za biurkiem siedziała pulchna, siwa kobieta po czterdziestce, która na ich widok próbowała, bez większego powodzenia, zamarkować uśmiech. Sięgnęła do przełącznika stojącej na biurku rozmównicy. — Przyszedł generał Pickering — powiedziała. Pickering zauważył, że na jej swetrze wisiał identyfikator ze zdjęciem, z ukośnie biegnącymi niebieskimi paskami. — Prosić — odezwał się metaliczny głos. — To te drzwi, panie generale — wskazała jedną z par drzwi w pomieszczeniu. Pickering pchnął je, myśląc, że wkracza właśnie do jaskini lwa.

Zamiast lwa zobaczył jednak wewnątrz siedzącego za biurkiem wysokiego mężczyznę w doskonale skrojonym garniturze. Brązowa tabliczka stojąca na biurku identyfikowała go jako zastępcę dyrektora do spraw administracyjnych. Identyfikator na marynarce miał tym razem ukośne paski. — Jestem Fleming Pickering. — Dyrektor oczekiwał pana o wpół do pierwszej, panie generale. — Wiem. Musiałem się spóźnić. — Dyrektor nie lubi na nikogo czekać. — A kto lubi? No ładnie, jeszcze nie zacząłem tu pracować, a już się żrę z tym typem. I niech go szlag. Nie mam zamiaru mu się tłumaczyć z tego, co robię. Bo chyba nie oczekiwał, że jego przeproszę za to, że się spóźniłem? Po dłuższej chwili milczenia, kiedy do ZDA dotarło nareszcie, że Pickering nie ma zamiaru tłumaczyć się z przyczyn swego spóźnienia, gospodarz podniósł wreszcie słuchawkę czerwonego telefonu bez tarczy, który stał na biurku. — Panie dyrektorze, jest tutaj generał Pickering. — Przez chwilę słuchał, co na to Donovan, po czym powiedział: — Tak jest, panie dyrektorze — i odłożył słuchawkę. Wstał i wskazał drzwi bez żadnej tabliczki. — Tędy panie generale. Adiutant może zaczekać u mnie. — Nie, nie może. George chodzi wszędzie tam, gdzie ja. George, chodź ze mną. — Tak jest, panie generale. Donovan nie był sam w swoim gabinecie. W jednym z wybitych zieloną skórą foteli przed jego biurkiem siedział rozwalony, zakładając nogę na nogę, następny doskonale ubrany pięćdziesięciolatek. Na widok Pickeringa i Harta wstał z fotela i uważnie przyglądał się Pickeringowi. — Witaj, Bill. Wybacz spóźnienie. — Zacznijmy od najważniejszego — odparł Donovan, wychodząc zza biurka i podając rękę Pickeringowi. Potem przedstawił mu ZDA, którego już poznali i ZDO, zastępcę do spraw operacyjnych. Obaj panowie podali sobie dłonie i obaj doszli natychmiast do wspólnego wniosku: „Ja chyba polubię tego gościa”. Kiedy ZDO dowiedział się o tym, że Pickering trafił do OSS, zadał sobie trud zasięgnięcia o nim języka. Okazało się, że mają sporo wspólnych znajomych, a nawet dzielą kilku przyjaciół. Wszyscy mówili o nim i o jego żonie właściwie to samo. Fleming kieruje swoją firmą nawet lepiej od swego ojca, i to od samego początku, a przejął olbrzymi interes po ojcu w wieku zaledwie 26 lat. Wielką pomocą służy mu w tym żona, której zdolności w tym zakresie dowiódł fakt, że odkąd Fleming zaczął pracować dla Franka Knoxa, przejęła jego firmę i doskonale radzi sobie z jej prowadzeniem, nawet w tych jakże trudnych dla branży armatorskiej czasach. Od chwili przejęcia firmy po ojcu, Fleming Pickering wziął się ostro za poprawę wydajności pracy (co w tej branży oznaczało przyśpieszenie obrotu statkami i skrócenie przestojów w portach). Jednocześnie wydał mnóstwo pieniędzy, które się szybko zwróciły, na unowocześnienie floty oraz terminali P&FE na całym Pacyfiku. Równie ostro Pickering wziął się za swoich pracowników. Był pierwszym armatorem, który zerwał z odwieczną tradycją, w myśl której statek „należał” do oficerów. Do tej pory, statki miały stałą kadrę oficerską, która nie zmieniała się czasem przez lata. Kiedy statek nie był na morzu, z jakiegokolwiek powodu, — oficerowie ci dostawali wynegocjowaną przez związki płacę, nie pracując. Za Pickeringa stan ten uległ radykalnej zmianie. Każdy oficer P&FE, tak samo jak każdy marynarz P&FE, pływał na tym statku, który aktualnie go potrzebował i kiedy go potrzebował.

Dowodem na nadzwyczajne zdolności Pickeringa było już choćby to, że mu to uszło na sucho, mimo silnego oporu ze strony właściwie wszystkich związków zawodowych marynarzy, bosmanów, mechaników i oficerów. Pomimo silnej presji związków, ich członkowie, pływający na statkach P&FE, zaufali nowemu prezesowi. Znali go dobrze, pływali z nim od lat, kiedy pokonywał kolejne szczeble kariery od zwykłego marynarza do pierwszego oficera i w końcu kapitana — patent kapitański otrzymał na kilka tygodni przed śmiercią ojca, która wywindowała go na fotel prezesa firmy. Nie, doszedł do wniosku ZDO po minucie obserwacji Pickeringa, nawet tego nie potrzebowali. Pickering należał do tych rzadko spotykanych ludzi, których charakter odzwierciedla się w oczach i twarzy, i którym ludzie ufają w ciemno. Wielu rozmówców ZDO zwracało także uwagę na siłę woli Pickeringa, jego wytrwałość w dążeniu do celu i to, że nie znosi w swoim otoczeniu głupców. Nie było dla niego ani trochę zaskoczeniem, kiedy usłyszał, że Pickering i Donovan wzięli się za bary od pierwszej chwili. Byli tak do siebie podobni — ludzie silnej woli, przywykli do wydawania, a nie przyjmowania rozkazów, którzy nie potrafili się pogodzić z tym, że ktoś może kwestionować ich decyzje. Ciekawe, co będzie teraz, kiedy mają ze sobą współpracować? — Rozumiem, że opóźnienie nastąpiło z przyczyn, na które nie miał pan wpływu, generale Pickering? Proszę, niech pan siada. — Wskazał drugi z zielonych foteli przed swoim biurkiem. — Kawy? — Nie, dziękuję. Zostałem wezwany do prezydenta. Roosevelt chciał usłyszeć moje zdanie w sprawie obiekcji Knoxa przeciw przeniesieniu Biura Analiz Zarządzania do OSS. — O, doprawdy? — Twarz Donovana ściągnęła się i lekko pobladła. — Powiedziałem George’owi, żeby zadzwonił i uprzedził, że się spóźnimy. Ponieważ nie byłem pewien, czy można przez telefon mówić o prezydenckich planach, kazałem mu nic nie mówić o przyczynach, które wyjaśnię, kiedy dotrzemy na miejsce. Wygląda na to, że Dziki Bill ma ochotę eksplodować, pomyślał ZDO. On i Charlie myśleli, że już załatwili sprawę. — I powtórzył pan prezydentowi, że nie uważa przeniesienia Biura Analiz do OSS za wskazane? Tak? — Prawdę mówiąc, powiedziałem, że to bardzo zły pomysł — odparł Pickering. — Oczywiście zdawał pan sobie sprawę z tego, że dyrektor uważa to za bardzo dobry pomysł? — zapytał ZDA. — O to mnie pan prezydent nie pytał — wyjaśnił Pickering jak małemu dziecku. — Interesowało go moje zdanie na ten temat. ZDO w ostatniej chwili zdołał zdusić parsknięcie śmiechem. ZDA spojrzał na niego wzrokiem, w którym próżno by szukać sympatii. — Jestem pewien, że w swoim rozumowaniu wziął pan pod uwagę, że siły i środki Biura Analiz byłyby bardzo użyteczne w realizacji operacji China Sun? — zapytał tym razem Donovan. — Frank Knox zapewnił zarówno mnie, jak i prezydenta, że siły i środki Biura Analiz Zarządzania są do dyspozycji OSS w tej sprawie. Poza tym, jak już mówiłem wczoraj przy kolacji, zabieram z Biura i z innych miejsc sporą grupę ludzi do OSS. — Proszę to dać Charlie’emu. To są marines? — Tak. — Charlie prowadzi sprawy personalne z Korpusem. — Szkoda, że nie wiedziałem. Oszczędziłbym sobie dziś rano wizyty w Dowództwie Piechoty Morskiej. Oni już mają tę listę. Myślę, że nie będzie kłopotów z ich przeniesieniem, — Przepustowość Country Clubu jest ograniczona. Mogą być kłopoty z umieszczeniem tam naraz tak licznej grupy. To się da zrobić, ale trzeba będzie dokonać zmian w grafiku.

No proszę, pomyślał ZDO. Znowu się pomyliłem w ocenie Donovana. Dziki Bill nie eksplodował. Właściwie, nie powinienem się dziwić. On doskonale wie, kiedy gniew nic mu nie pomoże. Jeśli Charlie wchodząc tu miał nadzieję na to, że z miejsca usadzą Pickeringa i wtłoczą go w swój sposób prowadzenia spraw, to musiał go spotkać srogi zawód. — Wracając do wczorajszej kolacji, czy słusznie odniosłem wrażenie, że ma pan jakieś wątpliwości co do wysyłania pańskich ludzi do Country Clubu? — Cieszę się, że sam pan poruszył ten problem. W przypadku co najmniej dwóch z moich oficerów byłaby to czysta strata czasu i pieniędzy. Zwłaszcza w obliczu wspomnianego przed chwilą braku miejsc szkoleniowych. — O, a to z jakiego powodu? — zapytał Donovan podejrzanie uprzejmie. No, no, panie Pickering, teraz ostrożnie, pomyślał ZDO. Country Club to duma Dzikiego Billa. On naprawdę wierzy w to, że tylko w ten sposób można grzecznych chłopców zmienić w zimnokrwistych zabójców, których potrzebuje OSS. — Major, a wkrótce podpułkownik Edward Banning i George — wskazał na Harta — mają dopuszczenie do Magii, więc i tak nie mogą być użyci do celów operacyjnych. — Podporucznik ma dopuszczenie do Magii?! — wyrwało się ZDA. W OSS tylko dyrektor Donovan i ZDA otrzymywali „magiczne” depesze. Dla ZDA był to symbol statusu i widoczny dowód ich pozycji. Na tej podstawie udało mu się odwieść Donovana od przyznania dostępu nawet ZDO. Przecież Donovan mógł sam mu przekazywać to, czego potrzebował, a poza tym będzie mógł wówczas kontrolować jego poczynania. — Owszem, ma. Co w tym dziwnego? Jak inaczej mógłby dla mnie efektywnie pracować? Teczkę jeszcze sam uniosę, drzwi też potrafię sam otworzyć. Adiutanta potrzebuję do roboty, a nie do ozdoby. Coś mi się zdaję, że dobry stary Charlie zaczyna żałować, że pozostał na tym spotkaniu, pomyślał ZDO. — Tak, to ma sens — zgodził się Donovan. — Czy to wyczerpuje pańskie obiekcje co do programu szkoleń? — Jeszcze coś. Myślę, że część ludzi, których tu ściągam, nadawałoby się raczej na instruktorów w tym waszym obozie. Ostatnie, czego im potrzeba, to unitarka. — Uważa pan więc, że pańscy ludzie nie skorzystają na naszym szkoleniu? — zapytał sarkastycznie ZDA. — Większość z nich, włączając George’a, była co najmniej raz za liniami nieprzyjaciela, wykonując z powodzeniem swoje zadania. Niektórzy z nich dwukrotnie, a w jednym przypadku nawet trzy razy. Ale, oczywiście, człowiek się całe życie uczy, więc nie mam nic przeciwko ich przeszkoleniu, o ile pozwoli na to czas, dostępność miejsc i przygotowania do operacji. — Zajmij się tym, Charlie. Tym i innymi szczegółami administracyjnymi. — W świetle tego, co dotąd słyszałem, nawet się boję zapytać, co to takiego — uśmiechnął się Pickering. — Płace, akta służbowe, bo od czasu kiedy ktoś przechodzi do nas, trzymamy jego teczki u nas, no i oczywiście trzeba się zastanowić, jaką przepustkę komu dać — odparł Donovan, wskazując na identyfikator gościa z dostępem jedynie na 4 piętro, wiszący na klapie kieszeni munduru Pickeringa. — Te nazywamy lizakami — popukał w swój identyfikator z ukośnymi czerwonymi paskami ZDO, doskonale zdając sobie sprawę, że ta nazwa drażni ZDA. — Dają dostęp do wszystkich pomieszczeń o każdym czasie. Myślę, że dla pana, pańskiego adiutanta i zapewne pańskiego zastępcy, Banninga, potrzebne będą właśnie lizaki.

Pickering skinął głową. — Może nie wszyscy z pańskich ludzi będą potrzebować przepustek o tak szerokim zakresie dostępu. Proszę po prostu powiedzieć Charlie’emu, komu według pana jaką należy dać. — Staramy się maksymalnie ograniczyć liczbę wydawanych przepustek nieograniczonych i dawać je tylko tym, którzy naprawdę ich potrzebują — wyjaśnił ZDA. Pickering milczał, wyraźnie zastanawiając się nad sprawą. W końcu spojrzał na Donovana. — Myślę, że jeżeli przygotowania do tej operacji są istotnie tak pilne i ważne, jak sądzi admirał Leahy, wydanie tych, jak to pan nazwał? Lizaków? A więc wydanie lizaków dla wszystkich moich ludzi oszczędziłoby nam wszystkim mnóstwo czasu, jeśli okaże się, że obecność któregokolwiek z nich w jakimś miejscu o ograniczonym dostępie okaże się niezbędna, nie trzeba będzie zawracać głowy Charlie’emu. — Nigdy dotąd nikomu, kto nie przeszedł przez Country Club nie wydaliśmy nawet stałej przepustki do tego budynku, a co dopiero przepustki o nieograniczonym dostępie! — wytknął ZDA. — Niemniej, Charlie, generał Pickering ma rację. Daj jego ludziom nieograniczone przepustki. To nie jest twój dzień, co Charlie? — Panie generale — odezwał się ZDO — kiedy pan już skończy z Billem, chciałbym z panem usiąść na chwilę i omówić nasze posunięcia w najbliższym czasie. — Oczywiście. Dziękuję. — Możecie się tym zająć już teraz — odparł Donovan. — Chyba że ma pan jeszcze coś do mnie, generale? — Nie, panie dyrektorze. Nic mi już nie przychodzi na myśl. — Pokażcie mi potem, coście przygotowali na temat fazy wstępnej tej operacji. Interesuje mnie zwłaszcza gdzie i czym trzeba się dostać, żeby ją rozpocząć. — Tak jest, panie dyrektorze — odparli obaj i wstali z obitych zieloną skórą foteli.

IX 1 Hotel „Peabody”, Memphis, Tennessee, 28 lutego 1943 roku, 16.55 Porucznik Malcolm Pickering był w niewłaściwym umundurowaniu: przepisy ubiorcze wyraźnie zabraniały oficerom pokazywania się w miejscach publicznych w kombinezonach lotniczych. Żandarmeria zarówno Armii, jak Marynarki, przestrzegały tego przepisu z gorliwością, zdaniem Picka, godną lepszej sprawy. Pick miał na temat obowiązywania, a zwłaszcza sensu obowiązywania, tego przepisu własne, odmienne zdanie, do którego doszedł w drodze głębokiego namysłu i był do niego przywiązany. Zgodnie z tym zdaniem, regularnie opuszczał teren bazy lotniczej Marynarki w Memphis mając na sobie kombinezon lotniczy. Kiedy po raz czwarty został za to spisany, trzykrotnie przez żandarmerię Marynarki i raz przez żandarmerię Armii, jego dowódca dywizjonu, kapitan Billy Dunn, którego skrzydłowym był Pick na Guadalcanal, wezwał go do siebie na dywanik. Dobitnie dał mu do zrozumienia, że ma dość tracenia czasu na pisanie odpowiedzi na pisma z dowództwa żandarmerii, że udzielił winowajcy pouczenia i rozważa dalsze akcje dyscyplinujące w/w oficera. Jeżeli jeszcze raz coś takiego dostanie, to tym razem poważnie się zastanowi nad tym, jak go zdyscyplinować. Pick nie zmienił zdania na temat przepisu, ale nie chciał robić przykrości dowódcy i przyjacielowi, więc przez jakiś czas skapitulował i przebierał się przed wyjściem. Dziś jednak naprawdę nie miał czasu na takie zabawy. Obiecał Elizabeth–Sue Megham, południowej ślicznotce o posągowych kształtach, że będzie w barze „Peabody’ego” o 17.30 i nie mógł się spóźnić. Nie jego wina, że rozkład lotów się opóźnił i zamiast o 16.00, skończył latać o 16.30. Elizabeth–Sue nie będzie na niego czekać, tego był pewien. Postanowił zaryzykować i pojechać w kombinezonie do hotelu, tam się przebrać w pokoju i zejść do baru. W skali od jednego do dziesięciu, w której dziesięć oznaczało stuprocentową pewność romansowego sukcesu, Elizabeth–Sue oceniał na 9. Spotkali się w poprzedni piątek, kiedy pełniła rolę przyzwoitki dla całego autobusu dziewcząt z dobrych domów, które wnosiły swój wkład w wojenny wysiłek narodu, idąc na tańce organizowane dla marynarzy i szeregowych piechoty morskiej w bazię. Jego Billy Dunn przydzielił tam w tym samym celu, dając surowe rozkazy dopilnowania, że żaden z szeregowych z ich dywizjonu nie nażłopie się, nie będzie się zachowywał niewłaściwie, a zwłaszcza, że nie zaciągnie żadnej z tancerek w krzaki — nawet, jak podkreślił, gdyby kolejność ciągnięcia była wręcz przeciwna. Nikt tego nie powiedział głośno, ale Pick był pewien, że ten przydział był formą kary za ostatni raz, kiedy żandarmeria złapała go w kombinezonie. Pismo w tej sprawie, tym razem z dowództwa Okręgu Morskiego, trafiło na biurko Dunna, kiedy Pick był w Kaliforni i Billy czekał wtedy na niego na lotnisku, kiedy lądował swoim F4U. Powiedzieć o Billym wtedy, że był „strasznie wkurzony” to znaczne niedopowiedzenie. Nie żeby Pick się uganiał za mężatkami. Poszedł tańczyć z panią Meghamową, bo tego wymagała grzeczność wobec swojej cywilnej odpowiedniczki. W czasie tańca rozmawiali. Nic takiego, takie tam uprzejme kłamstewka, żeby poczuła, jak ważny obowiązek spełnia dla kraju. Powiedział jej, na przykład, że jego podwładni uwielbiają przychodzić na te tańce. To była

wierutna bzdura, pojawiało się na nich najwyżej dziesięć procent szeregowych — reszta albo nie dostawała przepustki, albo była spłukana. Powiedział jej też, że to bardzo miło z jej strony, że poświęca swój czas w charakterze przyzwoitki i że Korpus Piechoty Morskiej jest jej za to bardzo wdzięczny. — Och, to nic takiego — odparła. — Mojego męża często nie ma w mieście, a nawet kiedy jest, nudzę się setnie i chętnie szukam jakiejś rozrywki. Nie, nie, ona na pewno nie mówiła tego w tym rozumieniu, powiedział sobie w myśli Pick. Nie dość, że jest damą, to w dodatku znamy się od zaledwie pięciu minut! — Ty też się pewnie często nudzisz, co? Siedzisz tak sam, w tym swoim pokoju. — No cóż, bywa. — Słyszałam, że do kwater oficerskich nie wpuszczają gości płci odmiennej, czy to prawda? — Nie wpuszczają — odparł mimo woli, myśląc o czymś zupełnie innym. Czegóż ona się tak do mnie przyciska? To chyba nie jest przypadek… — O, to musicie tam być bardzo samotni. — Ci, co tam mieszkają, pewnie tak. Ja nie mieszkam w kwaterach oficerskich. — Jesteś żonaty? — zapytała i ucisk natychmiast zelżał. Bingo! To nie był przypadek. — Nie, nie jestem. Po prostu mieszkam w „Peabodym”. Ucisk natychmiast powrócił. Jasna cholera, przestań, bo mi stanie! Nie przestała, nawet kiedy nagle coś pomiędzy nimi wyrosło. Potem Elizabeth–Sue zaczęła opowiadać o sobie. Jej mąż, powszechnie zwany Quincym Juniorem, był od niej znacznie starszy i po uszy siedział w promocji sprzedaży obligacji pożyczki wojennej, więc po całych tygodniach nie było go w domu. Teraz też go nie było, i nie będzie jeszcze do połowy następnego tygodnia. I w tej chwili zapytała, czy wygodnie mu się mieszka w „Peabodym” i czy dzieli swój pokój z kimś innym. Skłamał, mówiąc, że sam. Nie to, żeby ją podpuszczał, tylko łatwiej było powiedzieć, że mieszka tam sam, niż że dzieli pokój ze swoim dowódcą dywizjonu. Zanim by wyjaśnił, że ten pokój to Apartament Jeffersona Davisa, złożony z, na dobrą sprawę, dwóch oddzielnych trzypokojowych apartamentów, ze wspólnym salonem, gotowa sobie jeszcze Bóg jeden wie co o nim pomyśleć. — Może byśmy się kiedyś umówili na drinka? — zapytał. — Memphis to mała, prowincjonalna dziura — odparła. — Każdy tu zna każdego. Gdyby nas gdzieś zobaczyli razem, powstałyby plotki. — Czy ja wiem, przecież gdybyśmy gdzieś przypadkiem na siebie wpadli, powiedzmy w barze „Peabody’ego”, może byśmy poszli gdzieś, gdzie nikt by nas nie zobaczył. — Niegrzeczny chłopiec — uśmiechnęła się Elizabeth–Sue. Równie dobrze jak on rozumiała, że jedynym takim miejscem był jego pokój. Porucznik Pickering zajechał swoim Cadillakiem pod frontowe wejście do hotelu. Zanim wysiadł, spojrzał uważnie w obie strony ulicy, czy nie kręci się tam gdzieś patrol żandarmerii. Nie było nikogo, więc zadowolony wysiadł i rzucił kluczyki boyowi. — Dziś nie będę go już potrzebował. Wszedł do budynku przez obrotowe drzwi i kiedy skierował się do windy, zauważył na kanapie w środku lobby dobrze mu znanego oficera piechoty morskiej z kobietą, którą znał nawet lepiej niż oficera. Oficer był, jak zawsze, nienagannie umundurowany. Wślizgnął się na kanapę koło oficera.

— Co wy tu, u diabła, robicie? — zapytał. — Jeśli Ernie nie robi mnie w konia, to mam ponoć za chwilę zobaczyć procesję kaczek, które wyjdą z tamtej windy, przejdą tędy i będą pływać w tamtej sadzawce — odparł McCoy, wskazując palcem omawianą marszrutę. — Prawda bywa dziwniejsza od fikcji, przyjacielu — odparł Pick, spoglądając na swój lotniczy zegarek. — O ile pojawią się o czasie, a zwykle tak właśnie robią, to powinny tu być za dziewięćdziesiąt sekund. Przez chwilę siedzieli bez słowa. — Jezu jak się cieszę, że cię znowu widzę — powiedział Pick. — Ja też — odparł McCoy. — A to co za jedna? — zainteresował się Pick, wskazując na towarzyszkę McCoya. — Chrzań się, Pick — odparła Ernie. — Jak tu dotarliście? Kiedy? — O dziewiątej rano. Pociągiem. Chciałem prowadzić, ale Ernie uważała, że pogoda może się załamać. Tak naprawdę było trochę inaczej. Powiedziała, że chce pojechać pociągiem, bo od dawna marzyła o tym, żeby się kochać w przedziale, do wtóru kół dudniących po szynach. Kupno biletów na ten pociąg nie było rzeczą prostą, ale odpowiednio zmotywowany, kapitan Kenneth R. McCoy dokonał cudu. I przekonał się, że warto było. — Dlaczego nie przyjechaliście na lotnisko? Albo chociaż nie zadzwoniliście? Coście tu robili przez cały dzień? Ernie spojrzała na Kena, jakby się bała, że odpowie na to ostatnie pytanie szczerze. — Poszliśmy nad rzekę, patrzeć jak przepływa. Dzwoniliśmy na lotnisko, ale Billy powiedział, że masz kupę roboty i żebyśmy z tym poczekali, aż skończysz. — On chyba zbyt poważnie bierze te swoje kapitańskie szyny. — Według niego to raczej ty bierzesz swoje porucznikowskie belki nie dość serio. A niech mnie cholera! Ten ostatni wykrzyknik nie miał nic wspólnego z poprzedzającą go przemową. Z windy wynurzył się rząd tuzina kaczek, prowadzonych przez hotelowego boya. Głośno kwacząc, ptaki przemaszerowały przez hol, kierując się do sadzawki, zajmującej jego centrum. — Czyż nie są cudowne? — zapytała Ernie. — Panie poruczniku, mogę prosić o pańskie dokumenty? Te ostatnie słowa wypowiedział bosman z opaską żandarmerii Marynarki na rękawie. — O Jezu, bosmanie! Znowu? Co wyście tu na mnie czekali, czy jak? — Widzieliśmy, jak pan wychodził z samochodu, poruczniku. Mogę prosić o dokumenty? McCoy zobaczył dwóch żandarmów. Drugi, starszy marynarz, stał parę kroków dalej, z rękami założonymi za plecy. — Bosmanie, można na chwilę? — zapytał McCoy, wstając z kanapy. — Panie kapitanie, do pana nic nie mamy. — To nie była sugestia, bosmanie — wycedził McCoy, podstawiając mu pod nos swoją odznakę i legitymację agenta specjalnego Biura Wywiadu Marynarki. — Tak jest, panie kapitanie. Odeszli na kilka kroków w głąb holu, skręcając za grubą kolumnę. — Przepraszam, panie kapitanie, czy mogę jeszcze raz zobaczyć tę legitymację? McCoy sięgnął do kieszeni i nie tylko pokazał, ale nawet wręczył ją bosmanowi. Ten przestudiował ją uważnie i zwrócił po chwili. — Rzadko kiedy widujemy coś takiego — powiedział, jakby się usprawiedliwiał.

— Tak też się domyślałem. — Czym mogę służyć, panie kapitanie? — Przeszkadzacie mi w załatwieniu tego, co mam do załatwienia z tym oficerem. Mogę was prosić, żebyście sobie poszli, czy mam z tym iść do oficera dyżurnego? To nas obu zapewne nie nastroi najlepiej. — Nie, panie kapitanie, legitymacja mi wystarczy. — Dziękuję, bosmanie. — Panie kapitanie, może nie powinienem… — O co chodzi, bosmanie? — Mogę coś powiedzieć nieoficjalnie? McCoy skinął głową. — Ten porucznik… To as z Guadalcanal i tak dalej, naprawdę dobry oficer i miły facet. Powiem tak, połowę razy, kiedy jest nieprzepisowo umundurowany, po prostu tego nie widzę. Rozumie pan? McCoy skinął głową. — On jak chce, to niech sobie nawet lata na golasa, mi to nie przeszkadza. Ale widzą go szeregowi i myślą, że im to też może ujść na sucho. Jak któregoś z nich zapiszę, to naprawdę mają kłopoty. — Rozumiem was, bosmanie. — Nie wiem, co pan ma do niego, panie kapitanie i ani mi w głowie pytać. Mam tylko nadzieję, że nie wpakował się w nic poważnego. — Nic czego by nie zdołał naprawić, robiąc dobrze to, co do niego należy. — Tak jest, panie kapitanie. Dziękuję, panie kapitanie. — To ja wam dziękuję, bosmanie. Żandarm skinął na swojego podwładnego i wskazał mu drzwi wyjściowe, do których sam też się skierował. McCoy wrócił do Ernie i Picka. — Chodźcie — powiedział. — Coś ty pokazał temu żandarmowi? — zainteresował się Pick. — Chodźcie wreszcie z tego cholernego holu. — Załatwiłeś to z nim jakoś, tak? — zapytał Pick, kiedy wstali i ruszyli do windy. — jak to zrobiłeś? — Nie widziałeś, że zamachał mu swoją czarodziejską różdżką? — odparła Ernie. — Ken ma prawo priorytetu transportowego. Ken macha różdżką i Spod ziemi pojawiają się ludzie, którzy wręczają mu priorytet i to z taką kategorią, że dostaje bilet w pierwszej kolejności. Ciebie mają zabrać żandarmi? Hop, i patrol znika. Potęga magii. Pick nic nie rozumiał. — Jakkolwiek to załatwiłeś, dziękuję, Ken. — Jasna cholera! Powinienem mu cię pozwolić spisać, durniu! — No, to u Bilyego miałbym naprawdę zdrowo przewalone. — Owszem, właśnie dlatego to zrobiłem. Prawdę mówiąc, jest rozczarowany. Kiedy winda stanęła, poprowadził ich do drzwi apartamentu Jeffersona Daviesa. — Mogę tam wejść, czy któraś z twoich golasek tam czeka? — zapytała Ernie. — W celi mnicha, zwanej też oazą celibatu? Szanowna pani raczy żartować! Oboje z Kenem parsknęli śmiechem. — Skoro tak mną gardzisz, Ken, to dlaczego mnie namawiałeś, żebym się ożenił z twoją dziewczyną, gdyby ci się coś stało?

— Pewnie myślał, że przy mnie byś wreszcie dorósł — odparła Ernie. — Popatrzcie państwo, naprawdę nie ma żadnej naguski. — Pewnie chowa je po szafach — podpowiedział Ken. — Miałem was poczęstować szampanem, ale skoro tak o mnie mówicie… — Ja za szampana dziękuję — zarzekł się od razu McCoy. — A ja poproszę. — Oczekując na zaszczyt waszej wizyty przywiozłem właśnie Corsairem z San Francisco w Kalifornii skrzynkę Famous Grouse. Stoi w mojej celi, o tam za barkiem. Poprowadził ich do salonu. — Przecież nie wiedziałeś, że przyjedziemy? — zapytała Ernie. — Zarówno mama, jak tata, każde z osobna, zasugerowało, że może do takiej wizyty dojść w najbliższej przyszłości. Tylko mam nadzieję, że nie macie w planach kolejnej poważnej dyskusji jak mężczyzna z mężczyzną, czy jak dama z mężczyzną, bo tego dostaję aż zanadto od Billa. — Mówiłeś coś o szampanie? — przypomniała Ernie. — Zajmij się kieliszkami — powiedział Pick, wskazując barek stojący w kącie salonu — a ja już wyciągam bąbelki z lodówki. McCoy podszedł do barku, nachylił się nad wciąż jeszcze zapieczętowaną skrzynką whisky i zabrał się do jej otwierania. — Naprawdę nie wolałbyś szampana? — zapytała Ernie. — Nie — odparł krótko i zmagał się ze skrzynką dalej, w końcu wyciągając butelkę. Pick wrócił z butelką szampana i zaczął odkręcać drut, mocujący korek. — To Mumm? — zapytała Ernie, spoglądając na butelkę. — Ja także, szanowna pani, wolałbym Moet et Chandona, ale ostatnio coś ciężko go dostać. Nie wiem do końca, ale podejrzewam, że to ma coś wspólnego z wojną. Widzę, że znalazłeś Grouse, Ken? — Jeśli będziesz podpadał, tak jak dotąd, Pick, to będzie cię trzeba odesłać do VMF–229. — O co ci chodzi, Ken? — zapytała Ernie, — Przecież Pick był w VMF–229. — Teraz wysyła się tam podpadniętych pilotów piechoty morskiej, z którymi nikt już nie może sobie poradzić — wyjaśnił jej Pick. — Uwierzysz, Ken, że wystosowałem raport o przeniesienie do VMF–229? Billy go odrzucił. — Billy cię potrzebuje, żebyś szkolił pilotów. Twoich pilotów! Jesteś zastępcą dowódcy dywizjonu, na litość boską! — Straszne rzeczy się dzieją z niektórymi ludźmi, jak im przypiąć kapitańskie szyny, Ernie. Od razu zaczynają się zachowywać jak kandydaci na generałów. — Po tych wyjaśnieniach zwrócił się do McCoya. — Tak dla porządku, panie kapitanie. Zawsze stawiałem się w wyznaczonym miejscu o wyznaczonej porze. Szkolę moich pilotów. — To też mi Biily powiedział. Ale to się skończy kiedy wasz dowódca grupy powietrznej w końcu będzie miał dość dostawania raportów oficjalną drogą o twoim życiu towarzyskim, o mandatach za przekroczenie prędkości i za jazdę po pijanemu, że o drobiazgach za niewłaściwe umundurowanie nie wspomnę. A dokładniej kiedy będzie miał już dość krycia cię przez Billa. — Powiedziałem ci już, że pisałem o przeniesienie do VMF–229 i Bill mi ten raport odrzucił. — I co? Robisz to wszystko, żeby go do tego zmusić, czy jak? Dlaczego? Bo to łatwiej niż pojechać do Pensacola i dowiedzieć się raz na zawsze, jak sprawy stoją? — O czym ty mówisz? Czego się dowiedzieć? — Wiesz dobrze, o czym mówię. O kim. Pick spojrzał oskarżycielsko na Ernie. — On już o tym wiedział — odparła na nieme pytanie. — Ale potem porównaliśmy notatki.

— I ty, Brutusie? — Jak masz się na kogoś wściekać, to idź nakrzyczeć na Dicka Steckera. On mi powiedział, że… — Gdzie się z nim widzieliście? Z porucznikiem Richardem Steckerem, synem pułkownika Jacka Steckera, Pick kończył szkołę lotniczą i razem trafili do dywizjonu VMF–229 na Guadalcanal. Tam, kraksując przy lądowaniu na postrzelanej maszynie, Dick został ciężko ranny. — Odwiedziliśmy go z Ernie w Filadelfii. Tam posyłają połamanych lotników, wiesz. — Pojechałem go odwiedzić… — Byliśmy u niego miesiąc temu — nie dał sobie przerwać Ken. — On mi powiedział o tobie i o wdowie. Kazał mi też przekazać, że chodzi już tylko o lasce. — Jak go widziałem ostatnio chodził z czymś takim, wyglądało jak niskie drążki gimnastyczne na kółkach. Jezu, jak on się męczył. — Chce wracać do latania. Tak czy inaczej, mówił mi, że się o ciebie boi. Rozumiesz? On boi się o ciebie! Że przez tę twoją, jak jej tam było? — Marthę Sayre Culhane — podsunęła usłużnie Ernie. — Dziękuję ci bardzo, moja była przyjaciółko. — Że przez nią, która na zaloty Najwaleczniejszego Asa Jakiego Nosiły Przestworza odparła „Dziękuję, postoję”… — Ken, nie przeciągaj struny. — No więc, że przez nią zacząłeś żłopać i staczać się, aż wreszcie przeistoczyłeś się z dobrego oficera w takiego żałosnego popaprańca, jakim jesteś w tej chwili. — Odpieprz sie, Ken. — Żałosnego popaprańca, który sam się prosi o wysłanie do dywizjonu, w którym się prostuje takich popaprańców jak on. Jak ci się zdaje, jak się to spodoba twojemu ojcu? — To moja sprawa, nie mojego ojca i nie twoja! Czy ten wykład dobiegł już może końca? Bo strasznie pan przynudza, panie kapitanie. — Jezu, człowieku, jeżeli ta baba jest dla ciebie aż tak ważna, to dlaczegoś ją sobie odpuścił? Przynajmniej spróbuj jeszcze raz! Pick wzruszył ramionami. — Pytałem, skończyłeś? — Nie. — No to wal dalej, postaram się nie zasnąć. — I dlaczego myślisz, że Galloway pozwoli ci nadal uważać, że jesteś asem z Guadalcanal i możesz mieć w nosie przepisy, które tyczą się tylko maluczkich? Wiesz co? Byłem ostatnio na Ewa, odwiedzić Wielkiego Steve’a. Byliśmy w hangarze, kiedy przyszedł do nas Charlie. Jeden z poruczników zawołał: „Baczność, dowódca w hangarze!”. I wiesz co? Wszyscy stanęli wyprężeni jak struny. Wszyscy, nawet Wielki Steve. Boże święty, Pick, dorośnij wreszcie! Charlie by ci nie pozwolił wykręcić nawet połowy tych numerów, które ci u Billy’ego uszły na sucho! Pick otworzył usta, żeby udzielić odpowiedzi, ale w tej chwili rozległ się dzwonek do drzwi. Przy odrobinie szczęścia, to będzie któraś z golasek Picka, pomyślała Ernie. To się nazywa wyczucie chwili, jeszcze chwila i daliby sobie po pysku. Pick podszedł do drzwi i otworzył je. To była Elizabeth–Sue, w kapelusiku z woalką, etoli ze srebrnych lisów i z miną, wyrażającą mieszaninę zaskoczenia, rozczarowania i zmieszania. — Och, miałam nadzieję, że nie będę w niczym przeszkadzać. Ja tylko…

— Na szczęście przeszkodziłaś — odpowiedziała Ernie i skoczyła ku drzwiom. — Cześć, jestem Ernie Sage. Pojawiłaś się w samą porę, żeby mi pomóc uporać się z szampanem. Ci dwaj zajęli się czymś mocniejszym. — Nie chciałabym się narzucać. — Ależ skąd — Ernie złapała ją za ramię, żeby się nie rozmyśliła i wciągnęła do środka. — Bardzo się cieszę, że wpadłaś. — Popchnęła ją do barku i nalała szampana. — Jestem kimś w rodzaju starszej siostry, Picka. A kapitan McCoy jest jego najlepszym przyjacielem, choć Pick zdaje się o tym czasami zapominać. — Dzień dobry — wciąż oszołomiona Elizabeth–Sue nieśmiało powitała wszystkich. — Dzień dobry pani — odparł McCoy. — Czy pan także stacjonuje w bazie lotnictwa morskiego, kapitanie McCoy? — Mów do niego Rzeźnik — podpowiedziała Ernie. — Wszyscy przyjaciele tak do niego mówią. — O Jezu! — parsknął śmiechem Pick. McCoy pokręcił głową, bardziej rozbawiony, niż oburzony. — Rzeźnik? — z niedowierzaniem zapytała Elizabeth–Sue. — Tak, to moi najlepsi przyjaciele — roześmiał się Pick z jej miny, a jego śmiech okazał się zaraźliwy i McCoy także się roześmiał. — Na szczęście nie widujemy się zbyt często. — A więc pan nie stacjonuje w bazie? — zapytała Elizabeth–Sue. — Nie, proszę pani. Jesteśmy tu tylko przejazdem. Wyraz ulgi zagościł na jej twarzy. — Porucznik Pickering i ja organizujemy tańce dla szeregowych w piątkowe wieczory. — Daj spokój, Elizabeth–Sue, mówiliśmy, że jesteśmy przyjaciółmi — machnęła ręką Ernie. — Nie bardzo wiem, co to miało znaczyć — przyznała się Elizabeth–Sue. — To miało znaczyć, że stawiam pięć do jednego, że nie jestem w tym pokoju jedyną kobietą, która śpi ze swoim marine bez ślubu. Szczęka Elizabeth–Sue opadła o dobre pięć centymetrów. Patrzyła na Ernie z wyrazem już nie niedowierzania, ale wręcz przerażenia na twarzy. — O rany boskie, Ernie! — nawet Pick aż przysiadł z wrażenia. — Więc przestańmy się zgrywać i zastanówmy się, gdzie tu można pójść na kolację, żeby was nikt nie zobaczył i nie poznał. A przede wszystkim dokończmy szampana, zanim całkiem z niego gaz ucieknie. — Po prostu nie wierzę w to, co przed chwilą usłyszałam! — Dla twojej wiadomości, Elizabeth–Sue — powiedział Pick — w to, co mówi Ernie, z reguły można wierzyć bez zastrzeżeń. — Uwierz, Elizabeth–Sue, że nam zależy na tym, żeby wasz romans się nie wydał tak samo jak wam, jeśli nie bardziej. — Nigdy, przez całe życie… — Tak, czy nie, Elizabeth? — zapytał Pick. Elizabeth–Sue popatrzyła na niego przez dłuższą chwilę, zanim odpowiedziała. — Kochanie, chyba nie wchodzi w grę żadne miejsce tu w mieście, chyba żeby za rzeką. — W takim razie jemy tutaj — zdecydowała Ernie. — Tak będzie bezpieczniej, a poza tym i tak nie miałam ochoty gdziekolwiek wychodzić. — Może rzeczywiście tak będzie lepiej — zgodziła się Elizabeth–Sue. Dopiła szampana i wyciągnęła rękę z kieliszkiem do Ernie po dolewkę. — Mogę cię o coś zapytać, Ernie? — Pytaj. — Czym się zajmujesz, na co dzień?

— Chodzi ci o ten czas, kiedy nie bawię się w markietankę? Elizabeth–Sue skrzywiła się lekko, ale skinęła głową. — Jest dyrektorem działu, podlegającą bezpośrednio dyrektorowi agencji reklamowej J. Walter Thompson w Nowym Jorku odpowiedzialnemu za reklamę American Personal Pharmaceuticals — odpowiedział za nią Pick, dumnym głosem młodszego brata. Elizabeth–Sue przyznała się, że nie rozumie ani słowa. — Tłumacząc na zwykły angielski, zarabia miesięcznie dwa razy tyle co my z Rzeźnikiem razem wzięci. — Dosyć o mnie — ucięła Ernie. — Łap za telefon i zamawiaj zakąski, Pick. — Tak jest, proszę pani. Ile to zajmie czasu? — Tyle, ile Kenowi zajmie kupienie biletu sypialnego na Florydę, a on jest dobry w te klocki. Potem jedziemy do Palm Beach, złapać trochę słońca, jak się uda, to choćby jutro.

2 Barak T–2032 The Mall, Waszyngton 3 marca 1943 roku, 8.05 Baraki „tymczasowe” powstały na Mail, na tyłach budynku, mieszczącego Departament Marynarki, w czasie pierwszej wojny światowej, by pomieścić żywiołowo rozrastającą się wówczas biurokrację Marynarki i były obliczone na pięć lat eksploatacji. Nic więc dziwnego, że ćwierć wieku później, mimo konserwacji i malowania, widać po nich było ich lata. Wszyscy czekali, aż wreszcie ukończone zostaną pomieszczenia przeznaczone dla Departamentu Marynarki w budowanym wciąż i opóźnionym już o kilka lat Pentagonie. Po przeprowadzce do nowoczesnego, klimatyzowanego biurowca, nikt na pewno nie będzie żałował skrzypiących, z pozapadanymi podłogami, cieknących w zimie, upalnych w lecie, powoli sypiących się baraków z ich wypaczonymi oknami i drzwiami, do których utrzymania trzeba było całej armii stolarzy, hydraulików i monterów. Z punktu widzenia Biura Analiz i jego obsesji na punkcie nierzucania się w oczy, baraki były po prostu wspaniałą lokalizacją. Była ich ponad setka, identycznych, z zewnątrz różniły się tylko szyldami. Taki właśnie szyld, namalowany przez szablon białymi literami na ciemnozielonej tablicy, wetkniętej w mikroskopijnej szerokości trawniczek ciągnący się pomiędzy chodnikiem a ścianą baraku, stanowił jedyną różnicę pomiędzy 2032 a pokrytymi gontem sąsiednimi barakami 2034 (Biuro Spraw Rodzinnych) i 2030 (Biuro Przetargów). Boleśnie spieczony słońcem kapitan Kenneth R. McCoy szedł chodnikiem wzdłuż rzędu identycznych baraków, szukając 2032, a kiedy wreszcie go znalazł, podszedł do drzwi i nacisnął dzwonek. W małym okienku pojawiła się twarz, a chwilę później rozległo się brzęczenie solenoidu, powiadamiając, że elektryczny zamek został otwarty. Pchnął drzwi i wszedł do środka. Tam różnice były już zauważalne. Tuż za wejściem wchodzący do baraku natykał się na przegradzający drogę kontuar, za którym siedziało dwóch sierżantów piechoty morskiej, zbrojnych w pistolety i pochodzące z czasów poprzedniej wojny okopowe śrutówki. Winchestery wzór 1897 w wersji wojskowej — a więc z 20–calową lufą w blaszanej perforowanej osłonie i z zaczepem do bagnetu. Ktokolwiek chciałby się wdzierać do budynku, musiał najpierw zmierzyć się z nimi, gdyż tędy prowadziło jedyne wejście do baraku — otwierane przez nich drzwi w ścianie wykonanej ze stalowych mat nawierzchniowych Marston, używanych normalnie do wykładania polowych pasów startowych.

— O, widzę panie kapitanie, że pogoda dopisywała — roześmiał się na jego widok sierżant techniczny Harry Rutterman. — Ależ z was spostrzegawczy sukinsyn, co, Rutterman? — kwaśno odparł McCoy, serdecznie jednak witając się ze starym przyjacielem. Po wymianie tych serdeczności, sięgnął do kieszeni po legitymację Biura Wywiadu Marynarki. Nikt nie miał prawa przejść przez te drzwi bez jej okazania. Mnóstwo ludzi zadawałoby sobie pytanie, czymże takim zajmuje się Biuro, żeby aż potrzebować specjalnych identyfikatorów. To był dokładnie ten rodzaj zainteresowania, którego chciano uniknąć, przyjmując nazwę kojarzącą się raczej z kwatermistrzostwem, niż działalnością wywiadowczą. Legitymacje BWM pełniły swoją rolę wystarczająco dobrze — każdy z członków personelu Biura i tak był jednocześnie funkcjonariuszem BWM. O Biurze Wywiadu Marynarki wszyscy zaś wiedzieli przynajmniej tyle, że nie należy o nie pytać. Rutterman obejrzał dokładnie legitymację i otworzył dziennik dyżuru, wpisując w odpowiednie rubryki datę, godzinę i nazwisko wchodzącego. Doszedł do rubryki „cel wizyty”. — A kogóż to ma spotkać zaszczyt pańskiej wizyty, panie kapitanie? — zapytał wesoło. — Coś ty dzisiaj taki radosny? Żona ci dobrze zrobiła, czy co? Rutterman roześmiał się. — Major Banning już wrócił? — On już tu nie pracuje, ale jest kapitan Sessions. — No to do Sessionsa. Rutterman podniósł słuchawkę i wykręcił dwucyfrowy numer. — Kapitan McCoy do pana, sir — zameldował. Słuchał przez chwilę, po czym odłożył słuchawkę i otworzył bramkę w kontuarze, wciskając przycisk elektrycznego zamka drzwi w ścianie ze stalowych mat. McCoy podszedł do nich i przyciągnął do siebie, a wtedy odezwał się solenoid i pchnięte drzwi ustąpiły. Ken przeszedł przez nie, wszedł wąską klatką schodową na pierwsze piętro. U szczytu schodów czekał na niego kapitan Sessions. — Nie mów, niech zgadnę — powitał go z uśmiechem. — Byłeś na Florydzie? — To nie jest śmieszne, boli jak cholera. — Chodźmy, panie kapitanie, pan generał niecierpliwie oczekuje pańskiej wizyty. — Jest tutaj? — Pickering starał się przebywać w baraku 2032 najrzadziej, jak mógł. Sessions nie odpowiedział. Poprowadził McCoya długim, wąskim korytarzem niemal na jego drugą stronę, po czym zapukał w drzwi bez tabliczki i otworzył je. — Kapitan McCoy do pana, panie generale — powiedział i wepchnął McCoya przed sobą. — Chryste, człowieku, coś ty z sobą zrobił? Zasnąłeś na plaży w Palm Beach? — zapytał generał brygady F.L Rickabee. — Tak jest. Dzień dobry, panie pułko… Panie generale. — A, jednak zauważyłeś te gwiazdki? Wiedziałem, że mogę liczyć na twoją spostrzegawczość. — Gratuluję, panie generale. Naprawdę pan na nie zasłużył. — Tego akurat nie jestem pewien. Ostatnio w ogóle mieliśmy tu całą powódź awansów i ja się też załapałem. — Powódź, panie generale? — Ed dostał srebrne słoneczka, ja gwiazdki, a pod koniec tego tygodnia Sessions też będzie musiał biec do sklepu po złote słoneczka. — Wszyscy na nie zasłużyli, panie generale. Rutterman powiedział, że major… — Ten Rutterman za dużo gada! — wesołość z twarzy generała znikła, jakby ją ktoś starł gąbką. — Panie generale, wcale się nie rozgadał. To ja zapytałem o Banninga, a on na to odpowiedział, że już tu nie pracuje.

Rickabee nie wydawał się szczególnie usatysfakcjonowany tymi wyjaśnieniami. — Panie generale, to nie tylko dobry marine, ale znają się z McCoyem jeszcze sprzed wojny — przyłączył się do obrony sierżanta Sessions. — To mi się podoba — stwierdził wreszcie Rickabee. — Lojalność wobec podwładnych to dobra cecha oficera piechoty morskiej. Tyle że, o ile się nie mylę, Rutterman powinien w takim przypadku odpowiedzieć „Nigdy nie słyszałem takiego nazwiska”. — Tak jest, panie generale — potwierdził Sessions. — No właśnie. Skoro już jednak doszło do naruszenia tajemnicy, i szydło wyszło z worka, mogę potwierdzić, że rzeczywiście pułkownik Banning przeszedł do pracy w OSS. Tam, gdzie i pan, kapitanie McCoy, wkrótce się przeniesie. — Tak jest, panie generale. Generał Pickering uprzedzał mnie o tym. — Twoje dokumenty już tam wysłaliśmy. Wiesz, gdzie to jest, w budynku Narodowego Instytutu Higieny? — Tak jest, panie generale. — Może jak się ta cholerna wojna skończy, będę mógł cię dostać z powrotem, McCoy. Tu jest twoje miejsce, zawsze wykonywałeś dla mnie doskonałą robotę. — Dziękuję, panie generale. — Daj mu jakiś samochód na drogę do OSS, Ed. Chociaż tyle możemy dla niego zrobić. — Panie generale, ja mam wciąż legitymację BWM. Rickabee zastanowił się przez chwilę. — Banning przekonał mnie do tego, żeby mu pozostawić jego legitymację, bo zawsze może się kiedyś do czegoś przydać. Myślę, że do ciebie odnosi się to samo. Zatrzymaj ją. Jeśli BWM będzie miało coś przeciwko temu, to ja się tym zajmę. — Tak jest, panie generale. Rickabee wstał zza biurka i podał rękę McCoyowi. — Powodzenia, McCoy. Miej oczy szeroko zamknięte i trzymaj gębę na kłódkę.

3 Gabinet zastępcy dyrektora do spraw administracyjnych (ZDA), Biuro Służb Strategicznych, Budynek Narodowego Instytutu Higieny, Waszyngton, 3 marca 1943 roku, 9.55 — Panie kapitanie, zastępca dyrektora prosi — powiedziała sekretarka i wskazała mu zamknięte drzwi. McCoy, który czekał na tę chwilę niemal godzinę, wstał z kanapy i podszedł do drzwi. Zawahał się przez chwilę i zapukał. Nie było odpowiedzi. Obejrzał się przez ramię na sekretarkę, która pokazała mu gestem, żeby wchodził. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Dobrze ubrany mężczyzna w średnim wieku, który siedział za biurkiem, nawet nie podniósł na niego wzroku znad papierów na blacie. Po chwili McCoy zamknął za sobą drzwi i podszedł do biurka. Teraz wreszcie człowiek zza biurka zaszczycił go spojrzeniem, ale nadal milczał i McCoy zrozumiał, że to on ma się pierwszy odezwać. — Dzień dobry, nazywam się McCoy. — Dzień dobry. Kapitan Kenneth R. McCoy, czy tak? — Tak jest.

— Jestem zastępcą dyrektora do spraw administracyjnych. Właśnie przeglądałem pańskie papiery, panie kapitanie. — Tak jest, proszę pana. — Są, hmm… Niezwykłe. Jeśli niczego nie pominąłem, pańskie wykształcenie, panie kapitanie, zakończyło się na szkole średniej, czy tak? — Tak jest. — A po służbie w charakterze, szeregowego? Tak, szeregowego w Chinach, został pan skierowany do szkoły podchorążych Korpusu piechoty Morskiej w Quantico. Czy tak? — Tak jest. — I promowany na podporucznika? — Tak jest. — Zawsze mi się zdawało, że do tej szkoły przyjmują jedynie kandydatów z wyższym wykształceniem. — Nic mi o tym nie wiadomo. — Musi pan zrozumieć, kapitanie, że pod względem wykształcenia odbiega pan od poziomu, który wyznaczyliśmy dla kandydatów do OSS. McCoy nie odpowiedział. — Z drugiej strony, pańskie akta zaświadczają, że mówi pan po chińsku. Czy to oznacza, że tylko pan mówi, czy także potrafi pan czytać, a może nawet pisać po chińsku? — Czytam i piszę we wszystkich trzech głównych odmianach języka chińskiego, w Wu, po kantońsku i mandaryńsku. — I podobno także po japońsku? — wiadomość ta zaintrygowała ZDA do tego stopnia, że aż podniósł badawcze spojrzenie na rozmówcę. — Nie tak dobrze, jak po chińsku, ale biegle piszę i czytam. — Niemiecki i francuski? — ZDA nadal nie posiadał się ze zdziwienia. — A także, ale znacznie słabiej, po włosku i po hiszpańsku. Rozumiem też piąte przez dziesiąte po rosyjsku i w innych językach słowiańskich. — No tak, oczywiście, oczywiście — odparł ZDA, opuszczając wzrok na akta i szukając tam potwierdzenia słów McCoya. — Z tym, że i tak będziemy pana musieli przepuścić przez nasz dział językowy, żeby sprawdzić poziom tych pańskich zadziwiających zdolności językowych. Być może to, co Korpus uważa za biegłość, sam pan rozumie… McCoy skinął głową. — Muszę być z panem szczery. Mamy zamiar wysłać pana na szkolenie do naszego ośrodka treningowego, który mieści się w Wirginii. Biorąc pod uwagę pańskie wykształcenie, mam pewne wątpliwości co do tego, czy poradzi sobie pan z przyswojeniem materiału, zwłaszcza teoretycznego, wchodzącego w skład tego kursu. McCoy nic nie odpowiedział. — No cóż, na to i tak teraz nic nie poradzimy. Na razie przejdzie pan egzaminy. Drzwi gabinetu otworzyły się i w progu stanęła sekretarka. — Przepraszam, że przeszkadzam, ale pomyślałam, że chciałby pan wiedzieć, że pułkownik Banning jest w poczekalni. — Proszę mu powiedzieć, że jestem zajęty — odprawił ją dość niecierpliwie ZDA. — Odezwę się do niego, kiedy tylko będę wolny. — Ale panie dyrektorze, pan pułkownik dzwoni do generała Rickabee’ego. — I co z tego? — Próbuje znaleźć kapitana McCoya. ZDA zastanowił się przez chwilę.

— Proszę mu powiedzieć, żeby wszedł. Banning pojawił się w drzwiach chwilę później. — O, co za miła niespodzianka, kapitanie McCoy! Właśnie pytałem generała, gdzie też można ujrzeć pańską uśmiechniętą, czy też w tej chwili raczej spieczoną, twarz. — Dzień dobry, panie pułkowniku. — Zabieram panu kapitana, panie dyrektorze. — Co takiego, pułkowniku? — Powiedziałem, że zabieram panu kapitana McCoya. — Pułkowniku, kapitan McCoy właśnie udaje się do sekcji językowej na egzamin, mający ocenić stopień jego rzekomej biegłości w chińskim. To mu zajmie większą część przedpołudnia. A zaraz potem jedzie do bazy treningowej w Wirginii. — Panie dyrektorze, myślę, że generał Pickering ma inne plany w związku z osobą kapitana McCoya. — W takim razie, proszę mu przekazać, że niech się z łaski swojej raczy osobiście ze mną skontaktować w tej sprawie. — Właśnie tak mam zamiar zrobić — odpowiedział Banning i wyszedł bez pożegnania. — Z tej rozmowy wnoszę, że znają się panowie osobiście? — zapytał ZDA. — Tak jest, panie dyrektorze. — Niestety, pułkownik jest tu jeszcze zbyt krótko, by zdążył zrozumieć nasz system funkcjonowania. McCoy nie odpowiedział. — Na czym to skończyliśmy? Aha, zaraz zadzwonię do sekcji językowej — powiedział i sięgnął po słuchawkę telefonu. Zanim jednak zdążył wypowiedzieć choć słowo, drzwi jego gabinetu ponownie się rozwarły. — Zabieram ci kapitana McCoya, Charlie — oświadczył ZDO. — Właśnie powiedziałem pułkownikowi Bannin… — Wiem, spotkałem go i mi opowiedział. — …że mam zamiar wysłać kapitana McCoya do Country Clubu, a przedtem sprawdzić jego rzekomo zadziwiające zdolności językowe. — Charlie, pamiętasz, kiedy generał Pickering mówił Dzikiemu Billowi, że jeden z jego oficerów odbył trzy zakończone powodzeniem operacje za liniami nieprzyjaciela? To właśnie kapitan McCoy. I Pickering nie wspomniał ani słowem o tym, co McCoy robił dla Banninga przed wojną w Chinach. Właśnie podjąłem decyzję, że zarówno egzamin językowy, jak kurs w Country Clubie byłyby w przypadku pana kapitana stratą czasu. Rozumiemy się? — Będę to musiał przedyskutować z dyrektorem Donovanem. — Na tym samym spotkaniu zapadła decyzja, żeby wszystkim ludziom generała Pickeringa wydać lizaki. Daj kapitanowi jego lizak, skoro już tu jest, to oszczędzimy wszyscy czasu. ZDA spojrzał na ZDO wzrokiem bazyliszka, a skoro po piętnastu sekundach nie widać było, żeby wywarł na nim jakiekolwiek wrażenie, sięgnął po telefon. — Pani Rogers, proszę wyciągnąć z sejfu przepustkę o nieograniczonym dostępie dla kapitana McCoya i dać mu ją, kiedy będzie wychodził. Niech od razu podpisze, że ją pobrał. A potem proszę do mnie z blokiem stenograficznym, podyktuję pani notatkę służbową. — Proszę za mną, panie kapitanie — powiedział ZDO wychodząc. McCoy wyszedł za nim, podszedł do biurka sekretarki, wziął podaną legitymację i podpisał we wskazanym miejscu pokwitowanie. ZDO podziękował jej za fatygę i wyprowadził McCoya za drzwi sekretariatu. Banning, który opierał się o ich zewnętrzną framugę, odepchnął się teraz i stał wyprostowany. ZDO wyciągnął rękę do McCoya.

— Witamy w zespole, kapitanie McCoy. W tej chwili przeproszę pana, bardzo się śpieszę, Banning mnie usprawiedliwi, ale wkrótce, jak najprędzej, znajdziemy chwilę czasu na pogawędkę. A tymczasem, czy znana jest panu pewna prawidłowość, odnosząca się do każdej biurokracji? — Jaka, sir? — W każdej biurokracji można napotkać na pewien procent idiotów, a im wyżej, tym to prawdopodobieństwo wzrasta. Proszę to sobie gdzieś zapisać, gdyż to zasada uniwersalna. — Odwrócił się do Banninga. — Ed, jest twój. Klepnął jeszcze w przelocie McCoya w ramię i tyle go widzieli. — Jesteś jego dłużnikiem — powiedział Banning. — Żebym go przypadkiem nie spotkał w holu, zanim bym znalazł generała Pickeringa, robiłbyś przysiady i pompki w Country Clubie. — Co to za jeden? — Facet numer dwa w całym tym interesie, zastępca dyrektora do spraw operacyjnych, w skrócie ZDO. Jest po naszej stronie, czego nie byłbym taki pewien w przypadku tego drugiego palanta. Chodź, pokażę ci Biały Pokój i dam ci jakąś robotę.

*** Żeby McCoy mógł wejść do Białego Pokoju, jeden z dwóch uzbrojonych strażników na służbie u zamkniętych drzwi bez żadnej tabliczki, musiał porównać jego twarz ze zdjęciem na identyfikatorze, a potem znaleźć jego nazwisko na odbitej na powielaczu liście uprawnionych, ozdobionej u góry i spodu strony wielkimi czerwonymi stemplami ŚCIŚLE TAJNE. Dopiero po tej ceremonii skinął głową drugiemu strażnikowi, który dobył z kieszeni klucz i otworzył nim zamek, na który były zamknięte. Pomieszczenie było pozbawione okien, oświetlone lampami schowanymi w suficie. Podłogi wyłożone były grubym dywanem, ściany pokrywała wykładzina wygłuszająca. W jednym końcu sali znajdowały się mównica i ekran, projektor i rzutnik zajmowały stół na przeciwległym końcu. Zajmujący cały środek wielki stół konferencyjny nosił wyraźne ślady użytkowania. Był zaśmiecony papierami, w części pomięte w kule, stały na nim brudne kubki do kawy i puste butelki po coli. Kiedy weszli, drzwi za nimi zostały natychmiast zamknięte i jednocześnie rozległ się szum wentylatora rzutnika. Urządzenia miały automatyczne wyłączniki, odcinające dopływ prądu w chwili otwarcia drzwi. McCoy przyjrzał się obrazowi, wyświetlanemu z rzutnika. To była mapa. Jasna cholera! To jest mapa Gobi! Myślałem, że udało mi się wykręcić z tego gówna. — Siedzimy nad tym już dwa dni z rzędu i niewiele do tej pory wymyśliliśmy. No, w każdym razie właśnie zostałeś mianowany moim zastępcą do spraw ochrony tajemnicy. — To znaczy? — Trzeba zebrać każdy skrawek papieru i wrzucić je do torby do spalenia. Potem zadzwonisz do Tajnej Kancelarii, numer jest wypisany na telefonie, i oni zajmą się resztą — aktami, slajdami, mapami, notatnikami i całą resztą. Zabiorą też torby do spalenia i zajmą się ich spaleniem. Potem wyjdziesz na zewnątrz i podpiszesz u strażnika, że pokój jest czysty. To znaczy, że czysty od materiałów tajnych, bo naczyniami i butelkami to się już potem zajmą sprzątacze. — Tak jest, panie pułkowniku. — Zanim do tego dojdzie, wprowadzę cię szybko w to, gdzie teraz jesteśmy w realizacji operacji. Nie będzie tego wiele, bo prawdę mówiąc, nigdzie nie jesteśmy. Tak więc, od tej chwili możesz się zająć czyszczeniem pokoju i idź do domu. Właśnie, do domu, czyli gdzie? — Mieszkam w „Lafayette”.

— Jeśliby ci było niewygodnie u generała, daj znać, przez parę dni możesz się przespać u mnie, a potem coś ci znajdziemy. — Nie mieszkam w apartamencie generała, panie pułkowniku, tylko firmy APP. — Z Ernie? McCoy skinął głową. — To leć do niej i niech ci da coś na te oparzenia. Naprawdę wyglądasz strasznie! Z twoim doświadczeniem z tropików tak się załatwić w kraju? — Czuję się odpowiednio do wyglądu. Banning poszedł w drugi koniec pokoju, stając koło wyświetlanej na ekranie mapy. — Ken, cholernie potrzebujemy tam tej stacji meteorologicznej. — Dziobnął palcem w mapę. — Pułkownik Hazeltine potrzebuje wiadomości o frontach atmosferycznych i o warunkach pogodowych w tym rejonie. Mamy informacje, że w tej okolicy są już jacyś Amerykanie. Część marines z ochrony konsulatu w Pekinie, emerytowani żołnierze, marynarze i marines z 4. pułku, ich żony i dzieci. Jeśli chcesz o coś pytać, nie krępuj się. — Tak jest, panie pułkowniku. Usiadł na jednym z wykładanych foteli obrotowych, stojących wzdłuż stołu i sięgnął po dzbanek z kawą. — Łączność z nimi jest w najlepszym razie urywana, nie mamy pojęcia, gdzie są, nie możemy o to zapytać, bo nie mamy żadnego szyfru do łączności z nimi. A poza tym, ta łączność nie jest regularna. Najlepiej byłoby zorganizować ekspedycję meteorologiczną, a więc co najmniej czterech ludzi z około toną zaopatrzenia, w dużej części zużywalnego. To na przykład balony meteorologiczne, których trzeba wypuścić dwa, a nawet trzy dziennie, i które trzeba będzie na bieżąco dosyłać, najlepiej samolotem. Tyle tylko, że żaden samolot nie ma takiego zasięgu, żeby polecieć tam i z powrotem, nawet zakładając, że japończycy go nie przechwycą, więc i tak zarówno maszyna, jak załoga, byłyby jednorazowego użytku. Tyle że nawet gdyby się z tym pogodzić, to i tak nie wiemy, ani są gdzie ci ludzie, ani gdzie są japończycy i czy w ogóle jest sens wysyłać samolot jednorazowego użytku. Do tego trzeba by znać teren i rozmieszczenie japońskich garnizonów, a nie mamy ani jednego, ani drugiego. — Zimmerman spędził cztery miesiące na Gobi. — Co takiego? — Kiedy po raz pierwszy trafiłem do Chin, w 1938 roku, czy coś koło tego, przyjechała ekipa ludzi z „National Geographic”, której czwarty pułk zapewniał kierowców. Jednym z nich był Zimmerman. — Jesteś pewien, Ken? — Tak, opowiadał mi o tym wyjeździe i o pustyni. Wcale nie jest piaszczysta, w większości ma skaliste podłoże i jest płaska. — Zamilkł na chwilę. — Zresztą, zdaje się, że potem też tam był. — Jak to potem? — Między nami? — Jasne. — Myślę, że dorabiał na boku szmugielkiem. — Szmuglował? Ale co? I skąd, dokąd? — Nefryt i porcelanę z Chin do Indii, potem z powrotem złoto. Być może nawet przez Rosję, czy któryś z krajów wewnątrz Rosji. — Turkiestan? — Chyba tak. — Mówisz, że Zimmerman jeździł z karawanami przemytniczymi do Indii i do Rosji?

— Nie. Finansował tylko przemytników, a dokładniej jego żona finansowała ich pieniędzmi Zimmermana. On, czy Mae Su, kupowali nefryt, wazy i całą resztę w Chinach, i wysyłali je karawanami. Ludzie z karawan dostawali swój procent od ceny, jaką uzyskali w Indiach. — A skąd miał pewność, że go nie wyrolują? — Wie pan, czasem, kiedy wszyscy coś z tego mają, ludzie potrafią zdobywać się na uczciwość — uśmiechnął się Ken. — Poza tym Ernest nie należy do ludzi, którym warto wchodzić w drogę. — Innymi słowy, wierzysz w to, co opowiadał? McCoy skinął głową. — To nie było nic wielkiego. Ze dwie stówy zarobku za jednym razem. On i Mae Su mają duże gospodarstwo na wsi. Byłem u nich parę razy. Mają tam nawet masarnię. Dobrze im się żyło w Szanghaju, znacznie lepiej, niż mogło kapralowi z żołdu. Mówił, że oszczędza na czasy, kiedy przejdzie na emeryturę. — Jesteś pewien, że miał kontakty z przemytnikami? — Na pewno. Kiedyś nawet widziałem towar, który od nich kupował. Ikony. Wie pan, takie rosyjskie świątki. — Wiem, wiem. Milla też takie miała. — Niewykluczone, że od niego. W każdym razie, kupował je od tych ludzi i sprzedawał antykwariuszom w Szanghaju. — Ty chyba w tym nie brałeś udziału, co? Gdybym jednego z was przeoczył, to jeszcze, ale obu, to już bym się ośmieszył jako oficer kontrwywiadu. — Prawdę mówiąc, zastanawiałem się, ale z pokera żyłem znacznie lepiej. — Ta jego chińska żona. Jak myślisz, gdzie ona teraz może być? — No cóż, może… Nie, pewnie siedzi w tej swojej wiosce. To się nazywało Paotow–Zi, nad Rzeką Żółtą, jakieś czterdzieści, pięćdziesiąt kilometrów od najbliższego miasta. Jak ono się nazywało? Baotou. — Pokaż mi to na mapie — powiedział Banning. Podszedł do pudła z mapami, chwilę w nim pogmerał i wydobył jeden z kilkunastu rulonów, który rozpostarł na stole. McCoy szybko znalazł to, czego szukali i pokazał palcem. Banning wziął cyrkiel, i porównując ze skalą, dokonał szybkich pomiarów. — Cholernie daleko stamtąd do Gobi — mruknął. McCoy nie oponował. — Powiedziałeś, że żona Zimmermana „pewnie” siedzi w wiosce. Czy to zastrzeżenie miało jakieś znaczenie? McCoy zmieszał się. — Co jest, Ken? — Równie dobrze może być na środku Gobi z jakąś karawaną. — I co by tam robiła? — Próbowała wiać. Do Indii, albo i do Turkiestanu. — Do Turkiestanu? A po kiego diabła? — Zimmerman powiedział jej, żeby w razie czego próbowała się dostać do Indii, a tam do pierwszego możliwego amerykańskiego konsulatu, żeby konsul dał znać jego matce, że jest cała i zdrowa w Indiach i może, żeby je spróbowała sprowadzić do Stanów. — Szczerze wątpię, żeby się coś takiego udało. Żaden nasz konsul nie będzie się chciał zajmować jakąś Chinką, która ma dzieci z naszym żołnierzem i mówi, że są małżeństwem. — Oni są małżeństwem. Ślubu udzielił im katolicki ksiądz. Miała świadectwo ślubu, a Zimmerman poszedł do konsulatu i złożył tam pisemne uznanie swoich dzieci. — I tak pewnie nic by z tego nie wyszło. Ale należy ich podziwiać za to, że chociaż próbowali coś takiego zmontować. — Też mi się nie wydaje, ale dziwniejsze rzeczy już się na tym świecie działy, prawda?

— Czekaj, coś ty mówił o Rosji, Ken? Że mogliby próbować przedostać się do Turkiestanu? McCoy znowu się zmieszał. — No, gadaj wreszcie — powiedział Banning, który już zaczynał coś podejrzewać. — Prosiłem Mae Su, żeby się zaopiekowała Millą, w razie jakby co… — powiedział McCoy, patrząc Banningowi prosto w oczy, coraz ciszej. — Nic mi nie powiedziałeś! — Nie chciałem robić zbyt wielkich nadziei. Na jej miejscu zająłbym się raczej kryciem własnego tyłka i ich czwórki dzieci, niż braniem sobie na plecy białej kobiety z nansenowskim paszportem. — Aha, i myślisz, że ponieważ to typowa Chinka, to powiedziała ci: „Jasne, z przyjemnością”, a potem zapomniała o wszystkim? — Nie. Powiedziała, że się zastanowi. Mae Su jest w porządku. — Naprawdę myślisz, że mogą być razem? — Nie wiem. Zastanawiałem się nad tym. Z jednej strony, Mae Su ma własne dzieci do ochrony i nie zrobi nic, co by je mogło narazić. Z drugiej, wtedy jeszcze nie byliście małżeństwem. O waszym ślubie dowiedziałem się dopiero od ciebie, na Filipinach. Natomiast Zimmerman na pewno wiedział o wszystkim i na pewno powiedział o tym Mae Su. Żona Amerykanina, amerykańskiego oficera, to nie to samo, co biała bezpaństwowa. Mae Su mogła uznać, że Milla może być przydatna. Każdy konsul zrobi więcej dla białej żony amerykańskiego oficera, niż dla Chinki, niechby i żonatej z amerykańskim podoficerem. Mae Su doskonale zdawała sobie z tego sprawę. W ich rodzinie ona jest od myślenia. — Jezu! Sam nie wiem… — Czy Milla miała jakieś pieniądze? — Niewiele. Wszystko, co mogłem z dnia na dzień wyjąć z banku. No i to, co dostała za moje rzeczy, czyli niewiele. Miała trochę swoich pieniędzy, ale to też na pewno żadna fortuna. McCoy milczał. — Och, Ken, dlaczego mi nic nie powiedziałeś wcześniej? — Jakbyś wiedział, to byś im mógł w jakiś sposób pomóc? Nie chciałem rozdrapywać ran. — Bo myślisz, że im się nie… — Zbyt wielkich szans nie mają, chyba się zgodzisz? — Czasem trzeba podejmować ryzyko. Zwłaszcza, kiedy się nie ma innego wyjścia. McCoy wzruszył ramionami. — Wiesz, do czego tu doszliśmy po dwóch dniach wytężonych debat? Że trzeba pogadać o sprawie z kimś, kto wie o Gobi więcej, niż wyczytał z „National Geographic”. McCoy parsknął śmiechem. — A swoją drogą, nie wiesz, gdzie się może podziewać Gunny Zimmerman? — Był w drodze tutaj. Co oznacza, że może być równie dobrze w Brisbane, jak w Pearl Harbor, albo San Diego. Zimmerman i Kofflerowie podróżują na tym samym rozkazie wyjazdu. Po przyjeździe mają 30 dni urlopu, w jakimś hotelu uzdrowiskowym, czy czymś takim. — A, w „Greenbrier”. — Wszystko jedno gdzie, jakiś mędrek wymyślił to, żeby się trzymali za rączkę. Na ile znam Ernie’ego, to już po pierwszym międzylądowaniu gdzieś się zgubił i szukaj wiatru w polu. Tym hotelem pewnie też nie będzie zainteresowany. Pewnie siedzi teraz nad kartami w San Diego. Odezwie się pewnie do Biura Analiz, kiedy mu się urlop skończy. Bo raczej nie wcześniej. — Potrzebujemy go zaraz, więc trzeba go będzie poszukać. Pójdę do Fritza, on będzie wiedział, jak się do tego zabrać. McCoy skinął głową.

— Ken, chciałbym cię prosić o wielką przysługę. — Tak? — Ani słowa komukolwiek o Milli i o tym, że może tam być z żoną Zimmermana. — Dobra. Ale dlaczego? — Jeśli ktokolwiek, nawet ZDO albo Pickering, dowiedzieliby się, że chodzi o moją żonę, odsunęliby mnie od prowadzenia tej operacji. Uznaliby zapewne, że w tych okolicznościach nie mogą zaufać mojemu obiektywizmowi, że emocje wzięłyby górę nad rozsądkiem. Rozumiesz? — Jeśli dotrę do Zimmermana przed nimi, każę mu też trzymać język za zębami. — Zrobię co w mojej mocy, żeby tak się właśnie stało. — Ed, nie rób sobie nadziei. Po raz pierwszy od tych trzech z hakiem lat, jak się znamy, powiedział do mnie po imieniu! — Nie robię. Zdaję sobie sprawę z ryzyka. McCoy skinął głową. A jeśli się mylimy? Jeśli to się uda? Jeśli Milla żyje? Co ja powiem Carolyn? — Jadę do 2032, zająć się polowaniem na Zimmermana. Naprawdę bardzo go potrzebujemy. Możesz się sam zająć uprzątnięciem tego bałaganu? — Tak jest, panie pułkowniku. — A potem idź do domu i niech ci Ernie da coś na te oparzenia. Nie możemy sobie pozwolić na to, żebyś wylądował w szpitalu. — Tak jest, panie pułkowniku.

X 1 Koszary piechoty morskiej bazy Marynarki San Diego, Kalifornia, 4 marca 1943 roku, 7.20 Sierżant Karl Krantz był urzędnikiem na kolei Delaware & Lackawanna, zanim w nagłym porywie patriotyzmu nie zgłosił się na ochotnika do piechoty morskiej po 7 grudnia 1941 roku. Po wyjściu z Parris Island został znowu kancelistą, tylko że w mundurze Korpusu. Nie uchroniło go to od rany odniesionej na Guadalcanal, ale nie pozwoliło walczyć z karabinem w ręku w pierwszej linii. Początkowo strasznie pomstował na okrutny los, ale odkąd zobaczył, co przytrafiało się szczęściarzom, którzy tam trafili, znacznie mniej mu to już doskwierało. Został ranny odłamkiem bomby zrzuconej na lotnisko Hendersona przez jedną z japońskich wypraw bombowych. Półtoracentymetrowy kawał metalu rozorał mu lewy pośladek, co wcale nie stanowi rany tak śmiesznej jak jej opis. Stracił sporo krwi, miał poszarpane mięśnie, a ponieważ ograniczone możliwości frontowego szpitala polowego nie gwarantowały mu pełnego wyzdrowienia, kapral Krantz został wkrótce ewakuowany z wyspy i odesłany do Pearl Harbor. Po wypisaniu ze szpitala zmieniono mu kategorię zdolności do służby wojskowej i odesłano do „ograniczonej służby”. Chodzić mógł, chociaż z trudem i niezbyt daleko. Noga wciąż bardzo bolała, kiedy to robił. Po trzech miesiącach służby w Pearl Harbor, gdzie sprawił się w kancelarii na tyle dobrze, że awansowano go do stopnia plutonowego, odesłano go do kraju, robiąc miejsce dla w pełni sprawnego podoficera kancelaryjnego, którego zamiast niego można było wysłać do „strefy frontowej” — czyli na Hawaje. W Stanach dostał przydział do San Diego i robił dokładnie to samo, co przed wojną dla D&LRR, tyle że teraz prócz obsługi wysiadających i wsiadających do pociągów, zajmował się także transportem morskim i lotniczym. Uważał się za kogoś w rodzaju spedytora. Był w tym dobry, poważnie traktował swoje obowiązki i za to dostał kolejny awans. Jego obecność w biurze o 7.20 w niedzielny poranek wynikała właśnie z tej dbałości i poważnego podejścia do pracy. Człowiek, który miał wtedy służbę w biurze, kapral Vito Martino — następny taki, który nie wiedział, kiedy się chować na ‘Canal i teraz ślinił się bez przerwy przez zdrutowaną szczękę — nie miał w jego opinii odpowiednich predyspozycji do tej pracy. Wiedząc o tym, wcale się nie zdziwił, zastając go smacznie śpiącego na połówce rozłożonej za biurkiem z tabliczką PRZEJAZDY SZEREGOWYCH I PODOFICERÓW. Nie było nikogo, to niech śpi. Nie ma sensu, żeby siedział, skoro nie ma ruchu. Niepokoiło go co innego — Martino przespał śniadanie, a to już nie było normalne. Sierżant Krantz obudził swego podwładnego, kopiąc w nogi polówki. Kapral poderwał się nagle siadając na łóżku i półprzytomnie szukał czegoś na podłodze. To nie była Guadalcanal, więc na podłodze nie było karabinu, ale to dotarło do niego dopiero po chwili. — Jezu, sierżancie, co się dzieje? — zapytał, poznając sprawcę alarmu. — To ja cię chciałem o to zapytać. Coś się działo?

— Ten Coronado o 21.00 z Pearl spóźnił się o dobre dwie godziny. Ludzie z NATS* zaczęli się już na poważnie niepokoić, ale w końcu doleciał i miałem z nim zabawę prawie do północy. — Jakieś problemy? — Nie, to co zwykle. Trochę ważniaków, trochę rannych. Celnicy zgarnęli dwóch gości, którzy chcieli przemycić japońskie pistolety, takie tam, nic ważnego — machnął ręką Martino. — Aha, i przyleciał jakiś Gunny, straszny sukinsyn z wyglądu, z bardzo dziwnymi rozkazami. — Co to znaczy „bardzo dziwnymi”? — Leżą tam, w koszyku z dokumentami szeregowych — wskazał na blat biurka. Sierżant Krantz podszedł do kontuaru i zaczął grzebać we wskazanym koszyku. Nie musiał szukać długo. Jedna z kopii rozkazu wyjazdu składała się z pojedynczej kartki maszynopisu, zamiast zwyczajowego pliku odbitek z powielacza. Dowództwo Oddziału Wydzielonego 14 Korpusu piechoty Morskiej, PPO, San Francisco, Kalifornia 10 lutego 1943 r. Dotyczy: Przeniesienie st. sierż. Ernesta W. Zimmermana, 56230 i sierż. Stephena M. Kofflera, 166705 Niniejszym potwierdza się ustny rozkaz KDPDZACHPAC dotyczący przeniesienia st. sierż. ZImmermaNa, Ernesta W., z czasowego przydziału do 2. baonu Raidersów i dywizjonu myśliwskiego VMF–229. Niniejszym potwierdza się ustny rozkaz Głównodowodzącego NDPDZACHPAC o odznaczeniu st. sierż. Ztmmermana, Ernesta W., i sierż. Kofflera, Stephena M., Medalami Brązowej Gwiazdy za „szczególną odwagę w obliczu wroga w czasie wypełniania szczególnie niebezpiecznego tajnego zadania”. Wnioski odznaczeniowe zostaną nadesłane do Dowództwa PIechoty Morskiej w późniejszym terminie. St. sierż. Zlmmerman, Ernest W., zostaje niniejszym odkomenderowany ze stanu osobowego OW 14 KPM, FPO San Francisco i z dniem 10 lutego 1943 r. przydzielony do Biura Analiz Zarządzania DPM, Waszyngton. St. sierż. ZiMMerman Ernest W. uda się z obecnego miejsca służby do Biura Analiz Zarządzania DPM, Waszyngton, pierwszym dostępnym środkiem rządowego lub cywilnego transportu lotniczego z priorytetem AAAl. Zgodnie z postanowieniami regulaminu PersReg 42–101 „Urlopy zdrowotne dla personelu piechoty morskiej powracającego z niewoli lub innej służby za liniami wroga” st. sierż. Zimmermanowi Ernestowi W. przysługuje w drodze 30 — dniowy urlop nie zaliczany do wymiaru urlopów wypoczynkowych. Z racji niedostępności akt służbowych st. sierż. Zimmermana, *

Naval Air Transportations Sernice — Służba Transportu Powietrznego Marynarki [przyp. tłum.].

Ernesta W., zezwala się na wypłatę zaliczki na zaległe uposażenie w wysokości nie więcej niż dziewięćdziesiąt procent (90%) poborów starszego sierżanta z ośmioma (8) latami służby co miesiąc, aż do odnalezienia się lub odtworzenia akt służbowych. Sierż. Koffler, Stephen M. zostaje niniejszym odkomenderowany ze stanu osobowego OW 14 KPM, FPO San Francisco i z dniem 10 lutego 1943 r. przydzielony do Szkoły Podchorążych Korpusu Piechoty Morskiej w Quantico, Wirginia. Sierż. Koffler, Stephen M. uda się z obecnego miejsca służby do Szkoły Podchorążych KPM, Quantico, Wirginia, pierwszym dostępnym środkiem rządowego lub cywilnego transportu lotniczego z priorytetem AAAl. W podróży towarzyszyć mu będzie pani Koffler, Daphne P. (żona). Podróż zostanie zorganizowany w taki sposób, by nie rozłączać sierż. Kofflera, Stephena M., z małżonką. Zgodnie z postanowieniami regulaminu PersReg 42–101 „Urlopy zdrowotne dla personelu piechoty morskiej powracającego z niewoli lub innej służby za liniami wroga” sierż. Kofflerowi, Stephenowi M. przysługuje w drodze 30–dniowy urlop nie zaliczany do wymiaru urlopów wypoczynkowych. Podstawa: list sekretarza Marynarki dot: „Utworzenie Oddziału Wydzielonego 14 Dowództwa Piechoty Morskiej” z 8 kwietnia 1942 r. rozkaz ustny gen. bryg. F. Pickeringa, d–cy OW 14 z 10 lutego 1943 r. Z rozkazu, John M. Moore, por., adiutant. Sierżant Krantz widział już ten rozkaz. Pięć dni wcześniej sierżant Koffler i jego żona przewinęli się już przez San Diego. Koffler wyglądał, jakby dopiero co wyszedł z Parris Island. Jego żona była australijską dziewczyną w bardzo zaawansowanej ciąży — tak zaawansowanej, że w samolocie bali się, żeby im nie zaczęła rodzić po drodze. A teraz pojawił się ten Gunny od pary. — Trzeba było do mnie zadzwonić, Martino. — Ależ panie sierżancie, to była północ, pan już pewnie spał. — Nieważne, jeśli napotykasz jakiś dziwny rozkaz wyjazdu, masz do mnie dzwonić, rozumiesz? — Jasna sprawa, sierżancie. — Wysłałeś go do szpitala? — Szpitala? Skąd! Wyglądał jak okaz zdrowia. Powiedział, że idzie w miasto, na pokerka. — Co takiego?! — Kazałem mu się zameldować w poniedziałek o dziewiątej rano, po odbiór papierów na dalszą podróż i tej zaliczki. Zapytałem go, czy chce jakiś transport do kwater podoficerskich, ale powiedział, że złapie sobie jakiś autobus, pojedzie na miasto i poszuka partyjki pokera.

— Jezu Chryste, po prostu nie wierzę własnym uszom! Czy ty w ogóle czytasz rozkazy, durniu? Facet albo uciekł z niewoli, co prawdopodobne, skoro nie ma akt służbowych, albo robił coś innego za liniami wroga. — I co z tego? Krantz podszedł do ściany boksu, zdjął z niej wiszącą tam podkładkę z klipsem, którym przypięty był do niej plik papierów i rzucił nią w Martino. — Regulamin mówi, że masz czytać te cholerne kwity co najmniej raz dziennie! Gdybyś w ogóle zadał sobie ten trud choć raz, to byś wiedział, że takich gości trzeba traktować w szczególny sposób. Najpierw zabiera się ich do szpitala, a potem do jakiegoś hotelu w Zachodniej Wirginii na wypoczynek. Jezu, Martino! Sierżant Krantz podniósł słuchawkę i wykręcił numer. — Przepraszam, że niepokoję pana w niedzielę rano, ale mamy problem. Lepiej, żeby pan przyjechał, panie kapitanie. Kapitan Roger Marschutz, potężnie zbudowany mężczyzna o temperamencie odpowiednim do swojej budowy, pojawił się już 10 minut później. Wysłuchał raportu Krantza na temat tego, co się stało, po czym wygłosił do Martino przemowę, która na pewno na długo zapadła kapralowi w pamięć. Kiedy już zakończył część artystyczną, zajął się rozwiązywaniem problemu. Odwiedził osobiście oficera dyżurnego bazy i oficera dyżurnego żandarmerii Marynarki, wyjaśniając złożoność sytuacji. Obaj oficerowie doskonale rozumieli jego położenie i delikatność sytuacji, obaj też obiecali swą pomoc w lokalizacji starszego sierżanta Zimmermana. Patrolom polecono go szukać, ale broń Boże nie aresztować. Nie godzi się tak po prostu aresztować i wrzucić do samochodu człowieka, który dopiero co przeszedł przez japońską niewolę, czy gdzie tam jeszcze był. Po odnalezieniu żandarmi mieli w jak najuprzejmiejszych słowach poinformować go o zaistniałej sytuacji i poprosić, by udał się z nimi w celu wyjaśnienia problemu. Kapitan przesiedział w biurze do wpół do drugiej, na próżno czekając, że ktoś znajdzie i doprowadzi do niego sierżanta Zimmermana. Potem wrócił do domu, pozostawiając rozkaz natychmiastowego powiadomienia go, gdyby cokolwiek zaszło w tej sprawie. Sierżant Krantz czekał nieco dłużej, do wpół do szóstej, po czym też udał się do kwatery, nakazując się powiadamiać o wszelkich wydarzeniach w pierwszej kolejności, przed kapitanem. Zanim wyszedł, przykazał kapralowi Martino pozostać na miejscu tak długo, jak to będzie konieczne, żeby naprawić to, co spieprzył. Na protesty kaprala, że miał obiecany wolny dzień i pewne plany z tym związane, Krantz dobitnie uzmysłowił mu, gdzie ma jego plany i jego problemy, po czym zapowiedział, że prędzej wieloryb przejdzie przez ucho igielne, niż Martino dostanie urlop. Obaj przełożeni pojawili się w poniedziałek w biurze o 7.30. Cały czas istniała przecież nadzieja, że sierżant Zimmerman istotnie pojawi się rano po rozkazy wyjazdu i pieniądze, jak mu powiedział ten idiota Martino. W napięciu oczekiwali dziewiątej, na którą Martino umawiał się z ich zgubą. Dziewiąta jednak nadeszła, a potem minęła, a Zimmermana ani widu, ani słychu. Potem minęła 9.30, po niej 10.00. Widmo nagłej katastrofy zwieszało się nad całą obsadą wojskowego biura meldunkowego coraz czarniejszym cieniem. O 10.25, kiedy Marschutz pogodził się z klęską i właśnie wykręcał numer do podpułkownika Oswalda, żeby go zawiadomić, że mają kłopot, przed kontuarem pojawił się krępy, muskularnie zbudowany starszy sierżant piechoty morskiej. Jeden rzut oka na jego twarz przekonał obu przełożonych kaprala Martino, że przynamniej jego zdolność oceny powierzchowności interesantów nie uległa zakłóceniu. Ten facet rzeczywiście wyglądał jak „straszny sukinsyn”.

Nieświadomy całego zamieszania, Ernie Zimmerman czknął, wspominając jeszcze dobrą zabawę, której sobie nie szczędził na koszt wielu pokerowych partnerów przez całą niedzielę i większą część nocy na poniedziałek i powiedział, że on w sprawie tych biletów i zaliczki, co miały być na dzisiaj. — Nazywacie się Zimmerman, sierżancie? — zapytał kapitan Marschutz. — Tak jest, panie kapitanie. — Macie coś przeciwko temu, żeby mi powiedzieć, gdzieście się podziewali od soboty? — Nie, panie kapitanie. — To może mi powiecie? — Panie kapitanie, pytał pan tylko, czy mam coś przeciwko temu. Odpowiedziałem, że nie. — No więc mówcie. — Panie kapitanie, wyskoczyłem na miasto, ot i tyle. Chciałem się zameldować w hotelu, ale chcieli dwa i pół dolca z góry, więc doszedłem do wniosku, że sram na takie zdzierstwo i wróciłem, żeby mi dali wyrko w kwaterach podoficerskich. — I co, chcecie przez to powiedzieć, że przez cały czas byliście na terenie bazy? — Tak jest, panie kapitanie. Kazałem się temu dupkowi, który wydaje klucze, obudzić o wpół do dziewiątej, ale sukinsyn zapomniał, albo coś, w każdym razie nie obudził mnie na czas. Jeśli pan kapitan ma do mnie żal o to, że się spóźniłem, to, z całym szacunkiem, niech pan jemu za to jajca urwie, a nie mnie. — Wierzę wam na słowo, sierżancie. Mimo to mamy mały problem. — Jaki problem, panie kapitanie? — Dla takich jak wy, którzy uciekli z niewoli, mamy specjalny program… — Ależ panie kapitanie, ja nie uciekałem z żadnej niewoli. — Ale znaleźliście się za liniami wroga? — Tak jest, panie kapitanie. Dwa razy. Raz z Raidersami na Guadalcanal i teraz na Filipinach. — Na Filipinach? — Tak jest, panie kapitanie. — A więc uciekliście z Filipin? — Z całym szacunkiem, panie kapitanie, już mówiłem, że znikąd nie uciekałem. Wysłali nas tam okrętem podwodnym i w ten sam sposób ewakuowali. Zaraz, jak się ta cholerna trumna nazywała? „Sunfish”! Tak, „Sunfish”. — No to witamy w domu, sierżancie. — Dziękuję, panie kapitanie. — A więc, jak mówiłem, dla ludzi takich jak wy, przygotowano specjalny program. — Tak jest, panie kapitanie. — Najpierw trafiają do szpitala, żeby się upewnić, że z nimi wszystko w porządku, fizycznie, a potem do hotelu w Zachodniej Wirginii — na koszt podatników — na miesiąc. — Nie, panie kapitanie. — Co nie, sierżancie? — Panie kapitanie, generał kazał mi się po powrocie najpierw skontaktować z majorem Banningiem w Waszyngtonie. — Być może ów generał nie wiedział o programie. Wprowadzono go dopiero niedawno. — Z całym szacunkiem panie kapitanie, ale regulamin mówi, że rozkaz raz wydany obowiązuje do chwili odwołania przez oficera starszego stopniem. Generał kazał dzwonić do Waszyngtonu i skontaktować się z majorem Banningiem. Taki dostałem rozkaz i muszę go wykonać, panie kapitanie. Jasna cholera, na pamięć się tego wykuli No i co z tym uparciuchem zrobić?

— Panie kapitanie, mam numer telefonu do majora Banninga, może pan sam zadzwonić i się przekonać. — Może to i faktycznie dobry pomysł. Jaki to numer? — Liberty trzy, dwa, dziewięć, zero, osiem, panie kapitanie. To w Waszyngtonie. Tego też nauczył się na pamięć? Minutę później sierżant Krantz podał słuchawkę swemu przełożonemu. Kapitan Marschutz uniósł ją do ucha. Telefon odebrano za drugim dzwonkiem. — Liberty 3–2908. — Z kim mówię? — A z kim pan chce rozmawiać? — Z majorem Banningiem, proszę — powiedział nieco zrażony brakiem manier rozmówcy kapitan. — Nie ma nikogo o takim nazwisku pod tym numerem telefonu. — Gunny, mówią, że tam nie ma żadnego majora Banninga. — Pieprzenie! Nigdy nie zapominam numerów. Może sierżant źle wykręcił? — A jaki był ten numer, Gunny? — Liberty 3–2908. — Numer się zgadza — usłyszał w słuchawce kapitan. — A kto dzwoni? — I pod tym numerem nie ma majora Banninga? — Zgadza się. Kapitan Marschutz popatrzył na Zimmermana i pokręcił głową. — Panie kapitanie, proszę powiedzieć, że dzwoni pan w moim imieniu. — A czy znajdziecie majora Banninga, jeśli powiem, że dzwonię w imieniu starszego sierżanta Zimmermana? — powiedział do słuchawki tonem na tyle uprzejmym, na ile pozwalał mu w tej chwili stan umysłu. — Wy jesteście sierżant Zimmerman? — zapytała słuchawka. — Panie kapitanie, jak to nie zadziała, to niech pan poprosi kapitana McCoya. — A macie tam kapitana McCoya? — Kapitana Kennetha R. McCoya — podkreślił Zimmerman. — Kapitana Kennetha R. McCoya — powtórzył Marschutz, którego ta zabawa w głuchy telefon zaczynała już porządnie wnerwiać. — Sierżant Zimmerman pyta o majora Banninga lub kapitana McCoya, czy tak? — zapytał tajemniczy rozmówca z Waszyngtonu. — Zgadza się w całej rozciągłości. — To proszę zaczekać. Słychać było jakiś trzask, po którym rozległ się kolejny dzwonek, tylko jeden i telefon odebrał kolejny rozmówca. — Tak? — Czy mogę wiedzieć, z kim mówię? — zapytał uprzejmie Marschutz. — A z kim pan chciał rozmawiać? — Z majorem Banningiem albo kapitanem McCoyem. — W jakiej sprawie? I kto mówi? — Nazywam się Roger Marschutz, jestem kapitanem piechoty morskiej — uprzejmość Marchutza malała proporcjonalnie do wzbierającej w nim wściekłości, aż wreszcie ta ostatnia przeważyła. — i dzwonię w sprawie cholernego sierżanta nazwiskiem Zimmerman! Czy to zaspakaja waszą pieprzoną ciekawość?!

— W każdym razie wiele wyjaśnia, kapitanie. Zawsze z przyjemnością rozmawiam z kolegami–oficerami, nawet jeśli zdarzy im się na chwilę zapomnieć, że są oficerami i dżentelmenami. Proszę mi powiedzieć, co mogę dla pana zrobić, kapitanie? — A z kim rozmawiam? Ja się przedstawiłem. — Nazywam się Rickabee, kapitanie. Generał brygady Rickabee, z Dowództwa Piechoty Morskiej. Do usług. O jasna cholera… — Panie generale…. proszono mnie, żebym zadzwonił pod ten numer, starszy sierżant Zimmerman, Ernest Zimmerman… — Jakiś problem z sierżantem? A w ogóle skąd pan dzwoni? — San Diego, koszary piechoty morskiej bazy Marynarki, panie generale. — Czy on tam jest? — Tak jest, panie generale. — Proszę go dać do telefonu, jeśli coś narozrabiał, chcę najpierw poznać jego wersję. — Tak jest, panie generale. Marschutz wyciągnął rękę ze słuchawką i drugą machnął, wzywając Zimmermana do telefonu. — Generał Rickabee chce z wami rozmawiać. — Generał? — mruknął pod nosem Zimmerman, po czym wziął słuchawkę. — Panie generale, generał Pickering kazał mi się powołać na półkownika Banninga, gdybym miał jakieś kłopoty. Nie chciałem panu zawracać głowy, panie generale. — Coście tam nawykręcali? — Nic, panie generale. Uparli się mnie zapakować do jakiegoś cholernego szpitala, a potem jeszcze do jakiegoś hotelu, to im powiedziałem, że nie pojadę i tyle. — Witaj w domu, Zimmerman. Kiedy przyleciałeś? — Tuż przed północą w sobotę, panie generale. — Dajcie z powrotem kapitana, Zimmerman. — Tak jest, panie generale. Zimmerman oddał słuchawkę Marschutzowi. — Tak, panie generale? — Życzę sobie, żeby pan zapakował sierżanta Zimmermana do najbliższego samolotu do Waszyngtonu i zadzwonił pod numer, który panu podał Zimmerman po jego odlocie, podając przybliżony termin jego przybycia do Waszyngtonu. Czy to jest jasne? — Tak jest, panie generale. — Co do tego odpoczynku w hotelu, kapitanie, sierżant jest typem człowieka, któremu do odpoczynku wystarczy, że nikt do niego nie strzela. To doskonały podoficer, a o jego rozrywki tu potrafimy się zatroszczyć równie troskliwie, jak wy tam na miejscu. — Tak jest, panie generale. W słuchawce rozległo się kliknięcie i zapadła cisza. Marschutz popatrzył na Zimmermana. — Ciekawość nie daje mi spokoju, sierżancie, kto to jest generał Rickabee? — Z całym szacunkiem, panie kapitanie, ale nic mi nie wiadomo, żeby miał pan dopuszczenie do tej informacji, sir. — Macie zapewne rację — odparł Marschutz, czując, że krew ponownie zaczyna go zalewać. — Krantz, wsadź Gunnego w pierwszy samolot do Waszyngtonu. Nic mnie nie obchodzi, kogo wysadzisz! — dorzucił, widząc, że Krantz zaczyna otwierać usta, żeby zaprotestować. — Tak jest, panie kapitanie. — A jak tylko wystartuje, zadzwonicie do Waszyngtonu… — Liberty 3—2908 — usłużnie podrzucił Zimmerman.

— Dziękuję, sami pamiętamy! — syknął do Zimmermana Marschutz, wracając do przerwanego zdania: — I powiadomicie ich, kiedy ten samolot wyląduje w Waszyngtonie.

2 Główna brama bazy lotniczej Marynarki Pensacola, Floryda, 6 marca 1943 roku, 12.15 Największym problemem jest to, pomyślał Weston o oficerze dyżurnym, że ten durny sukinsyn jest marynarzem. Mańm mógłby pójść koledze na rękę. Ta podróż od samego początku zapowiadała się źle. Przyjechał tu, bo porucznik Hardison zapowiedziała twardo przez telefon, że ma nocny dyżur zarówno w piątek, jak w sobotę i nie ma po co przyjeżdżać do Filadelfii. Skoro już jednak wydusił tę cholerną przepustkę, nie mógł pozwolić, żeby się zmarnowała. Postanowił w piątek zaraz po obiedzie, by po całej nocy jazdy dotrzeć na Florydę. Po drodze znowu dwa razy był zatrzymywany za przekroczenie prędkości. Za drugim razem, nad ranem w Georgii, jakiś wyjątkowo uparty zastępca szeryfa zaaresztował go i zaciągnął przed oblicze wyrwanego z łóżka sędziego pokoju, który wlepił mu mandat za 55 dolarów. W Pensacola pojawił się parę minut przed siódmą i doszedł do wniosku, że, zanim pojedzie na lotnisko, lepiej będzie wziąć pokój w hotelu „San Carlos” i doprowadzić się do porządku. Poza tym chciał wcześniej zadzwonić do majora Ayery’ego R. Williamsona. Wszystko wciąż szło jak po grudzie. Musiał wręcz prosić dyrektora, żeby mu dał jakiś pokój i w końcu go dostał — jedyne, co było wolne, to dwupokojowy apartament za jedyne 32,50 za noc, luksus, którego potrzebował jak dziury w moście. Kiedy w końcu go dostał, zadzwonił do bazy, a tam nie chcieli go połączyć z domem Williamsona, mówiąc, że może zadzwonić do biura, po ósmej, jest sobota, więc major może tam być po ósmej, ale pewności nie ma, „pocieszył” go telefonista. Skoro tak, miał wolne do ósmej i postanowił się na chwilę wyprostować na łóżku. Tak dobrze mu poszło to prostowanie, że kiedy się obudził, było południe. Natychmiast zadzwonił ponownie do bazy, zażądał połączenia z Williamsonem i przez dłuższą chwilę słuchał, jak telefon dzwoni na próżno. Nikt go nie odebrał. Skoro telefon nie pomógł, postanowił jechać do cholernej bazy lotniczej i tam znaleźć majora Williamsona, choćby się paliło i waliło. Musiał znaleźć majora Williamsona. Dotarł zaledwie do głównej bramy, którą miał nadzieję pokonać, jak za dawnych czasów, nawet nie zdejmując nogi z gazu, w przelocie odpowiadając na salut wartownika. Czasy się jednak zmieniły, o czym przekonał go widok spuszczonego na głucho szlabanu, pilnowanego przez dwóch potężnie zbudowanych podoficerów, z których jeden nie wyjmował rąk spod blatu biurka w wartowni. Z własnego doświadczenia oficera dyżurnego wiedział, że pod tym pulpitem zamocowana była w uchwytach śrutówka. Jeden z goryli podszedł do samochodu i zapytał, czego sobie życzy. — Kiedyś tu służyłem, chciałem odwiedzić starych kumpli, kapralu. Podoficer poprosiło legitymację i przepustkę albo rozkaz wyjazdu. Weston miał tylko legitymację, którą okazał i cierpliwie zaczął tłumaczyć kapralowi, że jest czasowo odkomenderowany do hotelu „Greenbrier”, w którym odbywa urlop wypoczynkowy należny osobom, które powróciły z frontu. Stamtąd wyjechał na przepustkę i nie ma żadnych papierów, bo nie ma tam nikogo, kto by mu mógł wypisać rozkaz wyjazdu.

Podoficer nabrał w wyniku jego tłumaczeń podejrzenia, że ma przed sobą dezertera, albo wręcz japońskiego szpiega, który chce wysadzić bazę w powietrze. Wskazał mu miejsce przed szlabanem, w którym miał zaczekać na pojawienie się oficera dyżurnego. Od tej pory stał w drzwiach wartowni i nie spuszczał z niego oka na więcej niż pięć sekund. Jasne było, że gdyby próbował teraz odjechać, kapral podjąłby wszelkie kroki, żeby go zatrzymać, z zastrzeleniem ze swojej czterdziestkipiątki włącznie. Oficer dyżurny, porucznik Marynarki bez, co natychmiast rzuciło się Westonowi w oczy, złotych skrzydeł pilota Marynarki, pojawił się po dziesięciu minutach. Przyglądał się podejrzliwie Westonowi, podczas gdy ten powtarzał mu swoją historie o hotelu i braku papierów. — Panie kapitanie, o ile dobrze zrozumiałem, hotel „Greenbrier” został przejęty jako ośrodek wypoczynkowy dla ludzi, którzy uciekli z niewoli. — Zgadza się. — Był pan jeńcem? — Tak — Weston potwierdził, zdając sobie sprawę z tego, że to nie czas na prawdę, całą prawdę i tylko prawdę. — Poruczniku, jeśli mi pan nie wierzy, proszę tam zadzwonić i sprawdzić. Żeby się tylko na to nie zdecydował, do jasnej cholery! Jeśli zadzwoni i trafi na kogokolwiek innego niż Bolemann, dowie się, że wprawdzie jestem tym, za kogo się podaję, ale przepustki z „Greenbriera” wydaje się tylko na wyjazdy w okolicę — a nie na cholerną Florydę! — A co pan robi w Pensacola? — Mam wiadomość do majora Avery’ego R. Williamsona, od naszego wspólnego znajomego. No tak, teraz pewnie zażąda tej wiadomości i dopiero narobię sobie kłopotów. Dawkins kazał to oddać osobiście Williamsonowi i nikomu innemu. I co teraz? „O, cholera, wie pan, poruczniku, gdzieś mi ją wcięło. Co za pech”? Bo przecież nie mógł nikomu pokazać tego listu: MAG–21, Ewa FPO San Francisco 13 lutego 1943 r. Major Avery R. Williamson Pensacola, Floryda Dick, Przedwczoraj dopuściłem człowieka, który odda ci tę kartkę, kapitana Jima Westona, do lotów na F4tr. Charlie go szkolił, więc bez problemu zdał na 4,0. Z powodu jakiegoś biurokratycznego idiotyzmu mają go jednak odesłać do Pensacoli, żebyście go od nowa uczyli latać. Zresztą zapytaj go sam, to ci wyjaśni te kretyńskie pomysły naszych wodzów. Może ty więcej z tego zrozumiesz, bo mnie się nie udało. „Jim jest przyjacielem moim, Charlie’ego i Wielkiego Steve’a. Cokolwiek dla niego zrobisz, będziemy ci wdzięczni wszyscy trzej. Trzymaj się,

Dawk Na szczęście nie musiał. Wzmianka o wiadomości od znajomego sprawiła cudowną odmianę w nastawieniu porucznika. — Widziałem majora Williamsona pół godziny temu w Yacht Clubie — odparł nagle rozpromieniony porucznik. — Piaskowałem swoją rufę. Weston ujrzał nagle w myśli rozkoszny obraz porucznika piaskującego swoją rufę, ale po chwili zrozumiał, że chodziło o rufę jego łodzi. Porucznik wziął jednak jego uśmiech za wyraz sympatii pomiędzy wilkami morskimi i odwzajemnił się tym samym. — Mógłby pan tam pojechać, ale już pewnie wyszedł. — Próbowałem dostać jego domowy numer, ale w centrali powiedzieli… — Kapralu! — zawołał porucznik do wciąż czujnego wartownika. — Przynieście książkę telefoniczną bazy. Drugi z wartowników, starszy szeregowy, ten, który trzymał pod blatem śrutówkę, przytruchtał po chwili z książką. Przekartkowali ją, ale bez skutku. Dyżurny, tknięty przeczuciem, zajrzał na okładkę. — Cholera, to stare wydanie! — Tylko takie mamy, panie poruczniku. — Kurczę, no i co teraz? Chyba najlepiej, żeby pan pojechał do Głównego Klubu Oficerskiego. Wie pan, gdzie to jest? — Służyłem tu kilka lat. — Tam na pewno będą mieli aktualną książkę telefoniczną. — Dziękuję. — Panie kapitanie, przepraszam za niewygody, na jakie musieliśmy pana narazić. Wie pan, bez obrazy, tych marine czasem ponosi. — Nic nie szkodzi. Rozumiem, że jestem wolny? — Tak, oczywiście. Witamy w domu, panie kapitanie. Główny Klub Oficerski mieścił się w olbrzymim białym, zdobnym stiukami, gmaszysku, w którym jak pamiętał, w upalne dni można się było udusić, ale teraz zainstalowano klimatyzację. Drogę pamiętał, jak się okazało, doskonale. Także rozkład pomieszczeń się nie zmienił. Trafił do baru z twardym postanowieniem, że zanim przyjdzie czas na obiad, przyszła najwyższa pora na co najmniej dwa drinki. Właśnie miał zamówić drugą podwójną whisky, kiedy pomyślał, że zanim poznają się z tym Williamsonem lepiej, nie byłoby dobrym pomysłem, żeby na pierwszym spotkaniu ziać odorem wypitej whisky. Barmana, który już do niego podchodził, zapytał więc o książkę telefoniczną bazy. — W głównym holu jest budka telefoniczna, panie kapitanie. Zapłacił za pierwszego drinka i wyszedł. Rzeczywiście, stała tam budka telefoniczna i rzeczywiście wisiała w niej książka. Na stronie z telefonami domowymi oficerów bazy znalazł nazwisko Williamson, Avery R. Zapisał jego numer i czekał, aż obecna użytkowniczka budki (tłusta baba w opadającym na uszy kapeluszu, żona, jak na oko ocenił, co najmniej komandora), skończy swoją rozmowę, by zająć jej miejsce. — Panie kapitanie — usłyszał nagle zza pleców. Obrócił się i zobaczył kapitana Marynarki z odznakami adiutanta. Co jest grane? — Panie kapitanie, czy pan się nazywa Weston? Weston skinął głową. — Zechce pan przyjąć najserdeczniejsze pozdrowienia od admirała. Panie kapitanie, pan admirał chce z panem zamienić parę słów.

Admirał? Co za admirał? — Oczywiście, z przyjemnością. A co innego miał odpowiedzieć? Poszedł za adiutantem przez główny hol, stamtąd weszli do jadalni, a tam zaprowadził go do stolika w rogu sali, przy którym siedzieli wiceadmirał, kontradmirał, komandor i pułkownik piechoty morskiej. Wiceadmirała rozpoznał natychmiast. — Dzień dobry, panie admirale. — Jim, drogi chłopcze, trochę pilności nikomu jeszcze nie zaszkodziło, ale żeby się tu pojawiać o miesiąc za wcześnie, to już chyba lekka przesada, nie uważasz? — odparł wiceadmirał Richard B. Sayre. — Tak jest, panie admirale. — O tym potem. Bardzo się cieszę, że cię widzę. Dopóki Doc MacInnerney nie zadzwonił, wszyscy myśleliśmy, że zaginąłeś na Filipinach. Generał dywizji MacInnerney był dowódcą lotnictwa piechoty morskiej. — Udało mi się wydostać, panie generale. — Tak właśnie słyszałem. Odbyłem długą rozmowę z Dokiem o tobie, o Ewa i o naszym wspólnym znajomym, pułkowniku Dawkinsie. Doc mówił, że trafisz tu dopiero za miesiąc. — Jestem tylko przejazdem, panie admirale. Na przepustce. — Moje panie będą niepocieszone, nie widząc się z tobą. Masz czas, żeby do nas wpaść? — Jak sobie pan admirał życzy. — I po chwili zapytał: — Martha wróciła do domu? — Tak, mieszka z nami. — A co u Grega? Cholera, skoro jest Martha, to może i Greg też będzie. To by znacznie ułatwiło sprawę! Admirał spojrzał na niego ostro, ale jego wzrok zaraz złagodniał. — No tak, utkwiłeś na Filipinach, to skąd niby miałeś wiedzieć. Greg zginął na Wake, Jim. Dostał w głowę w czasie pierwszego nalotu, od razu 7 grudnia. — O, cholera! Boże, jak mi przykro, panie admirale, nie wiedziałem… — Pan kapitan Weston — przedstawił pozostałym uczestnikom Jima admirał Sayre, z trudem panując nad głosem — i mój świętej pamięci zięć, porucznik Gregory Culhane, razem kończyli tu szkołę lotniczą i potem służyli w bazie. Jim był drużbą Grega na jego ślubie z Marthą. — I dopiero teraz dowiedział się pan o śmierci Grega? — zapytał pułkownik. — Tak jest, panie pułkowniku. — Widzę, że nie lenił się pan na Pacyfiku — ciągnął pułkownik, wskazując wzrokiem na baretki na piersi Westona. — Jim odmówił pójścia do niewoli, panowie — odpowiedział za niego Sayre. — Przedostał się z Corregidoru na Mindanao, gdzie był oficerem wywiadu amerykańskiego oddziału partyzanckiego, dopóki nie został ewakuowany okrętem podwodnym. Jezu, skąd on to wszystko wie? Od MacInnerneya, jasne! — Doprawdy? — pułkownik był wyraźnie pod wrażeniem. — Tak, to prawda. A teraz wraca do latania — powiedział Sayre, a ich oczy się spotkały. — Czy raczej wkrótce wróci. Mamy z Dokiem zamiar posadzić go z powrotem w kabinie myśliwca najszybciej, jak to tylko możliwe. O niech mnie! A więc to nieprawda, że się poddał, że ustąpił tym dupkom w Waszyngtonie! — Chciałbym o tym z tobą porozmawiać, Jim, gdybyś znalazł wolną chwilę. — Panie admirale, zostaję do jutra rana. Przepustka uprawniała pacjenta do opuszczenia hotelu w weekend, czyli od obiadu w piątek do obiadu w niedzielę.

— To wszystko dla twojego dobra — wyjaśnił mu ograniczenia czasowe Bolemann. — Nie chcemy, żebyś musiał zaczynać kolejny tydzień odpoczynku od leczenia przywiezionego z przepustki kaca. — W takim razie jedźmy do mnie teraz. Jerry, zadzwoń do domu i powiedz paniom, że jadę z gościem. — Tak jest, panie admirale — odparł adiutant. — Jak tylko skończymy jeść, pojedziemy do domu i będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Chcę ci kogoś przedstawić. — Tak jest, panie admirale. — Jerry! — zawołał do wychodzącego do telefonu adiutanta admirał. Kiedy ten wrócił, polecił: — I zadzwoń do majora Williamsona. Niech do mnie wpadnie o, powiedzmy, wpół do czwartej. — Tak jest, panie admirale. — Cholera, Jim, cieszę się, że cię widzę! — powtórzył admirał, podając mu rękę. Weston wyczuł, że jest już wolny.

*** Pani Jean Sayre, wysoka siwowłosa kobieta o łagodnych i spostrzegawczych oczach, wyszła przed drzwi Kwatery Numer Jeden, kiedy zajechał przed nią Buick Westona. — Och, Jim — powiedziała — kiedy usłyszałam, że uciekłeś z Filipin, wyobrażałam sobie chodzący szkielet, a tu proszę! Wyglądasz po prostu wspaniale. Przytuliła go. Poczuł nagle, że łzy napływają mu do oczu i zamknął je. Kiedy doszedł do wniosku, że może już je otworzyć, zobaczył stojącą w drzwiach Marthę. Była bardzo podobna do matki, jej blond włosy odcinały się ostro od opalonej skóry. Boże, ile ona ma teraz lat? Dwadzieścia trzy, czy cztery? I już jest wdową! Cholerna wojna. Ciekawe, czy chociaż zdążyli mieć dziecko? Kiedy ruszył do drzwi, podeszła do niego. — No patrzcie państwo, cóż to przypływ wyrzucił na plażę! — Od ciebie nie dostanę całusa? Objęła go i pocałowała. Sam się domagał, ale jak przyszło co do czego, nacisk jej piersi spowodował, że poczuł się nieswojo i szybko się odsunął. — Mama zabroniła pytać, jak się czujesz i komentować twój wygląd, więc nie będę. — Czuję się doskonale, dziękuję za zainteresowanie. — Wyglądasz bosko. Jak się cieszę, że cię widzę, Jim. A ty jak się miewasz? Zanim zdążyła odpowiedzieć, wróciła matka. — Wejdźmy do domu. Nie ma wprawdzie szampana, ale jakiegoś drinka na pewno dostaniemy. Wewnątrz stał drobny, smagły mężczyzna w białej marynarce. Boże, filipiński steward. Zatrudniamy ich w Marynarce, ale tylko w tym charakterze. Dla większości to tylko brązowe kurduple, niezdolne zostać prawdziwymi marynarzami. — Dzień dobry panu — powiedział Filipińczyk — Buenos dias — odparł bez zastanowienia po hiszpańsku. — Pedro, wytocz barek na patio — poleciła pani Sayre. — Godzina jest jeszcze wprawdzie nieodpowiednia, ale napijemy się. Pamiętasz kapitana Westona, prawda? To drogi przyjaciel rodziny. — Tak jest, proszę pani. Czyżby mnie naprawdę pamiętał? ja go ani w ząb. No tak, ale wtedy filipińscy stewardzi byli dla mnie po prostu meblami w salonie.

— Drogi przyjacielu rodziny, jak to się stało, że nie uprzedziłeś nas o swoim przyjeździe? I że w ogóle nie dałeś znać, że żyjesz? Ich wzrok znowu się spotkał i uderzyło go, jak niebieskie były jej oczy. — Nie wiem, Martho, naprawdę sam nie wiem. Ostatnie dwa tygodnie to była jedna wielka gonitwa. Usiedli na ogrodowych leżakach. Martha siedziała tak, że — oczywiście zupełnie nienaumyślnie — mógł jej zaglądać pod sukienkę. Nie widział żadnych rajstop, a o pończochy też było ostatnio trudno, to wiedział od Janice. Pedro wtoczył barek i stanął obok, najwyraźniej czekając na zamówienia. — Czego się napijesz, Jim? — zapytała pani Sayre. Jim obrzucił szybkim spojrzeniem barek i zauważył butelkę dobrej szkockiej — zbyt dobrej, żeby ją rozcieńczać. Bez zastanowienia zamówił więc „podwójną porcję tej dobrej whisky z lodem, bez wody” po hiszpańsku. — O, to coś nowego. Nie wiedziałam, że umiesz mówić po hiszpańsku. — Dziewięćdziesiąt procent Armii Stanów Zjednoczonych na Filipinach stanowili Filipińczycy — odparł Weston, tyleż do Marthy, co do Pedra. — Człowiek albo uczy się po hiszpańsku, albo musi ze sobą wszędzie ciągać tłumacza. — Czy mogę coś powiedzieć, sir? — zapytał Pedro. — Oczywiście. — Panie kapitanie, w gazetach pisali o partyzantach na mojej rodzinnej wyspie, na Mindanao. — Tak, tam właśnie operuje ASZFIL. — I pan tam z nimi był, panie kapitanie? Weston skinął głową. Chwileczkę, Pedro — włączyła się pani Sayre. — Zajmij się na razie drinkami. Dla mnie to samo, co dla kapitana. Cokolwiek to było, bo nie zrozumiałam ani słowa. — Podwójna szkocka z lodem, bez wody, proszę pani. — Dla mnie dodaj trochę wody. Martha, dziecko, a dla ciebie? Weston czuł, że zaczyna w nim narastać złość na sposób, w jaki traktowała filipińskiego stewarda. Sam się zdziwił, jak mocna złość. — A potem nalej sobie, co chcesz i przysiądź się do nas. Kapitan Weston opowie nam o wszystkim, co przeszedł, więc lepiej, żebyś nic nie stracił. — Tak jest, proszę pani. Dziękuję pani. Westonowi zrobiło się głupio. Tylko dlatego, że on kiedyś traktował Filipińczyków jak meble, założył, że pani admirałowa ma do nich taki sam stosunek. Wyczuł na sobie spojrzenie Marthy i domyślił się, że widziała jego reakcję. — Pedro zajmuje się nami od dawna — powiedziała. — Był mesowym taty na „Lexingtonie”. Kiedy tata został kontradmirałem i wysadzili go na ląd, Pedro zszedł z lotniskowca razem z nim. Naprawdę go nie pamiętasz? — Tak myślałem, że cię skądś znam, Pedro — uśmiechnął się Weston. Pieprzenie w bambus. Kiedy tu byłem poprzednim razem, różniłeś się według mnie od palmy tylko tym, że chodziłeś, Pedro. Pedro przygotował zamówione drinki, wziął sobie Coca — Colę i przyciągnął krzesło. — Ostatnim razem słyszeliśmy o tobie, Jim, że wysłali cię z dywizjonem Catalin do Pearl Harbor… Chwileczkę. Za co się napijemy? — Za Grega — wypalił. — Za Grega — powtórzyła pani Sayre i pociągnęła łyczek whisky. Martha bez słowa podniosła do ust swoją szklankę, patrząc na niego.

— Byłeś w Pearl w czasie ataku, Jim? — zapytała, a kiedy skinął głową, zapytała znowu: — To skąd się wziąłeś na Filipinach? — Polecieliśmy PBY do Cavite ósmego grudnia wieczorem — zaczął Weston i w ciągu następnej godziny opowiadał im o swoich przeżyciach na Filipinach. Ominął drażliwe aspekty, ale opowiedział o Everlym, o podróży na południe, o tym jak Fertig mianował się generałem. — To było z jego strony bardzo mądre posunięcie — skomentowała pani Sayre. — Prawda, Pedro? Podpułkownik niewiele by tam zdziałał. — Obawiam się, że nie, proszę pani. Pan Fertig musiał doskonale znać moich rodaków. — Zna ich i podziwia, Pedro — powiedział Weston, mając nadzieję, że sprawi przyjemność stewardowi. Sądząc z jego miny, trafił w dziesiątkę. — Zastanawiałem się — powiedział Pedro — czy tam bym się bardziej nie przydał. Mam doświadczenie szesnastu lat służby w Marynarce, a Mindanao to moje rodzinne strony. — Kiedy odpływałem z wyspy, Pedro, jedynym problemem, jaki mieliśmy z Filipińczykami, było nie to, jak ściągać rekrutów, tylko jak odsyłać tych, którzy napływali, a dla których brakowało broni. Steward był wyraźnie dumny ze swoich rodaków. — Poza tym, Pedro, troska o admirała jest nie mniej ważna — odezwała się pani Sayre. — Nie wiem, jakbyśmy sobie bez ciebie poradzili. On także wolałby być tam, niż tu. Przez otwarte drzwi doleciał odgłos dzwonka u drzwi. — Pewnie tata — powiedziała Martha. — Zdążył już nawet zapomnieć, jak się samemu drzwi otwiera. Ja pójdę, Pedro. I znowu, niechcący, Weston miał okazję zajrzeć jej pod sukienkę, kiedy wstawała z leżaka. Okazało się, że to nie admirał, tylko major piechoty morskiej, niski, krępy i ogorzały, z blond włosami obciętymi na szorstkiego jeża. Kiedy Weston wstał, żeby się przywitać, poczuł, że trochę mu się kręci w głowie. Nic dziwnego, pomyślał, przypominając sobie, że póki mówił, Pedro dbał, by w jego szklance poziom nie opadł poniżej połowy. Jezu, jestem pijany! Przypomniał sobie, że Pedro równie troskliwie dbał o szklankę Marthy. Spojrzał na nią. Faktycznie, miała wypieki. Pani Sayre spojrzała na zegarek. — No cóż, skoro powiedział, że będzie o wpół do czwartej, to zapewne wkrótce się pojawi. Majorze, to jest nasz drogi przyjaciel… — Tak drogi, że nawet nie dał znać, że żyje — wtrąciła Martha. O rany, ona też się upiła? Matka Marthy zignorowała wtręt i kontynuowała: — …kapitan James Weston. — Dzień dobry, panie majorze, — Dzień dobry, kapitanie — odparł Williamson głosem, w którym próżno by się doszukiwać serdeczności. Oho, chyba wyczuł, że się zalałem. — Czy Pedro może coś panu nalać, majorze? — zapytała pani Sayre. Major zastanowił się przez chwilę. — Lekką szkocką, poproszę. — Kapitan Weston był drużbą mojego męża — powiedziała Martha, jakby chcąc zatrzeć wspomnienie swojego poprzedniego wtrętu. — Opowiada nam o swoich przeżyciach w partyzantce na Filipinach. — Był pan partyzantem na Filipinach? — Williamson przyjrzał mu się powątpiewająco.

— Tak jest, panie majorze. Major miał właśnie o coś zapytać, kiedy znowu rozległ się dzwonek przy drzwiach. — Tym razem to już na pewno tata. Pójdę otworzyć — odezwała się Martha i Weston znowu miał okazję przyjrzeć się jej wspaniałym nogom. Przyszedłeś tutaj, żeby oddać list majorowi Williamsonowi, a nie żeby się jej gapić na tyłek, ty żałosny sukinsynu! Jakim śmieciem trzeba być, żeby zaglądać pod sukienkę wdowie po najbliższym kumplu. Ale z drugiej strony, Jezu, jak chętnie bym ją… — Panie majorze — odezwał się, żeby odepchnąć natrętną myśl — zdaje się, że mamy wspólnych przyjaciół. — O, czyżby? Z niejakim trudem Weston zdołał wydostać z wewnętrznej kieszeni nieco zmięty list i podał mu go. — Co to takiego? — Proszę przeczytać, sprawa sama się wyjaśni. Williamson wyjął list, rozłożył go i po chwili podniósł znad niego wzrok na Westona. — Niech mnie diabli — powiedział, co zapewne miało wyrażać zdumienie na wieść, że istotnie mają wspólnych znajomych z tym zalanym kapitanem. Admirał Sayre wmaszerował na patio z adiutantem. — Dick, naprawdę jestem wdzięczny za to, że przyszedłeś tu w niedzielne popołudnie — powiedział, ściskając rękę Williamsonowi. — To nic, panie admirale. — Niestety, nie zdążę z tobą porozmawiać o Westonie, jak planowałem. Tuż przed wyjściem ze sztabu dostałem wiadomość, że za pół godziny przyleci admirał Wheeler. Cholera wie, po co go diabli przynieśli, ale rozumiecie, jako gospodarz muszę go powitać i podejmować. Widzę, że przynajmniej zdążyłeś poznać Westona. To długa historia, ale Jim przybywa z poparciem samego MacInnerneya i będziemy dla niego robić, co w naszej mocy. — Tak jest, panie admirale. — Kiedy tylko znajdę chwilę, wprowadzę cię w całość zagadnienia. — Tak jest, panie admirale. — Raz jeszcze przepraszam, że cię ściągałem w niedzielę po południu, a zwłaszcza za to, że w końcu przyszedłeś na darmo. Pedro zrobił ci chociaż drinka? — Tak jest, panie admirale — odparł major Wiliamson, wznosząc wypełnioną szklankę. — Ciebie też nie zatrzymuję, Jim, chyba że naprawdę chcesz usłyszeć starego piernika bredzącego o tym, że prawdziwym sensem istnienia lotnictwa morskiego jest rozpoznanie na rzecz zespołów pancerników. Idź się lepiej zabaw do miasta. — Tak jest, panie admirale. — Nadrobimy tę stratę, kiedy zawitasz do nas na stałe. Dopij drinka. — Dziękuję bardzo za zaproszenie, panie admirale. — Nie wygłupiaj się. — Jim, zaczekaj, wezmę torebkę. Idę z tobą — wtrąciła się Martha. — Co takiego? — zdziwił się admirał. — Tato, ja naprawdę już wiem wszystko, co można o zadaniach skrzydeł lotniczych w działaniach zespołów operacyjnych sił głównych Marynarki. Po co mam tego słuchać raz jeszcze? — Nie zdaje ci się, że narzucasz się Jimowi? Może on ma inne plany? — Narzucam ci się, Jim? Zdołasz mnie ścierpieć przez godzinę, czy dwie? — Będę zachwycony, mogąc ci dotrzymać towarzystwa.

— Widzisz, tato? — zapytała triumfalnie i znikła wewnątrz domu. Admirał zaczekał, aż oddaliła się na tyle, by ich nie słyszeć. — Nie wiem, jak trudne będzie to dla ciebie do zniesienia, ale podejrzewam, że Martha chce z tobą pogadać o tym, co spotkało Grega. Byliście z nim tak blisko. — Tak jest, panie admirale. — Gdybyś znalazł chwilę, Jim, zabierz ją na jakąś kolację, czy gdzieś. Powinna się czasem wyrwać z domu, spotkać z rówieśnikami, zabawić. — Jeśli będzie miała ochotę, z chęcią się tym zajmę. — Dziękuję, Jim — powiedział admirał i zniknął, a nieodłączny adiutant z nim. — Myślisz, że admirał ma zamiar rozmawiać ze mną o tym? — zapytał Williamson, machając listem od Dawkinsa. — Pewnie tak, panie majorze. — Ciekawe. Aż tylu i takich ludzi. Ciekawe. No cóż, do widzenia, kapitanie. Jim został na patio sam. Martha wróciła kilka minut później, dopiła drinka i wzięła go pod ramię, pozwalając się prowadzić do samochodu. Od tej pory tylko czarna kawa, żadnej wódy i zero fizycznego kontaktu, albo będą kłopoty. — Ładny wózek. Dach się składa? — Jasne. — No to go opuść. — Tak jest, proszę pani.

3 „Zeke’s Shrimp Oyster House”, Alabama Point, Alabama 6 marca 1943 roku, 18.15 Restauracja nie zmieniła się zbytnio od ostatniej bytności Westona. Podporucznik Gregory j. Culhane był tu wtedy ze swoją narzeczoną, panną Marthą Sayre, a on z tą rudą… Cholera, jak ona się nazywała? Buda na nabrzeżu tuż nad wodami Zatoki Meksykańskiej nadal ledwie się trzymała, a u jej stóp po staremu cumowały krewetkowce. Nawet stoliki się nie zmieniły — dalej były to piknikowe stoły byle jak sklecone z nieheblowanych dech, do których kelnerki przynosiły z kuchni michy parujących krewetek. Na stołach stały naczynia z keczupem, chrzanem, sosami Worcestershire i Tabasco, a klienci mogli je sobie mieszać do woli w papierowych kubkach, tworząc własne kompozycje sosów, w których maczali przed jedzeniem obrane palcami krewetki. Nadal też wisiały przy nich rolki papierowych ręczników do wycierania rąk po jedzeniu. Pomiędzy stolikami rozciągał się wyboisty parkiet, a pod ścianą stały szafa grająca i pianino. Klientela rekrutowała się niemal wyłącznie spośród młodych pilotów Marynarki i Korpusu, czasem migały mundury słuchaczy szkoły lotniczej tuż przed promocją, kiedy już wydawano im przepustki do miasta. Przyprowadzali ze sobą dziewczyny, z których część mogła śmiało iść w zawody z Marthą. — Ostatnim razem byłem tu z Gregiem i z tobą — powiedział. — Pamiętam. Znaleźli wolne miejsca przy stoliku zajętym przez dwóch młodych pilotów, podporuczników piechoty morskiej z dziewczynami. Pojawiła się kelnerka i głosem zdradzającym, że inne zamówienie bardzo by ją zdziwiło, zapytała, czy raczej upewniła się co do zamówienia:

— Miska krewetek i dzbanek piwa? — Ja prawdę mówiąc wolałbym czarną kawę — odparł Jim. — A ja szkocką — powiedziała Martha. — A do tego krewetki i piwo. Chwytając jego spojrzenie, dodała: — No co, sam mnie uczyłeś, że trzeba na drugą nóżkę, bo inaczej się kuleje. — Przecież nic nie mówię. — Ale miałeś zamiar. — Po czym zwróciła się do sąsiadów: — Kapitan Weston właśnie wrócił z Pacyfiku. Pierwsze, co zrobił po wylądowaniu na ojczystej ziemi, to zadzwonił do mnie, jesteśmy bliskimi przyjaciółmi, i powiedział, że wbrew temu, co pisały gazety, w wiadomościach o jego śmierci jest sporo przesady. — Witamy w domu, panie kapitanie — powiedział jeden z poruczników. — Ogłoszono, że pan zginął? — To była pomyłka. — Cholera, to musiał być cios dla rodziny. — A jaki dla przyjaciół — wtrąciła się Martha. — Jeśli zadaję niewłaściwe pytanie, proszę mnie uciszyć, ale panie kapitanie, co oni robią, kiedy przekonają się, że zaszła taka pomyłka? Ktoś pana przeprosił, czy jak? — Jesteście już w Korpusie chyba na tyle długo, żeby wiedzieć, panowie, że Korpus nigdy się nie myli. Rozległo się kilka śmiechów, raczej mało spontanicznych. — Mimo to cieszę się z twojego powrotu na tyle, że ci wybaczam — powiedziała Martha i pocałowała go. Nie w usta, tylko w czoło, ale przy okazji wylądował nosem między jej piersiami. Jezu, jedzmy te cholerne krewetki, wypijmy, co jest do wypicia i spieprzam stąd, byle szybciej. Przewiozę ją z opuszczonym dachem, to może chociaż trochę wytrzeźwieje! Tylko najostatniejszy sukinsyn mógłby wykorzystać stan, w jakim znalazła się Martha. Spiła się, bo jest wdową, wdową po twoim najlepszym przyjacielu! — Proszę się napić z nami, póki wasze piwo jeszcze nie przyszło — zaoferował się jeden z poruczników. — Dziękuję — Martha jeszcze nie wypowiedziała do końca tych słów, kiedy już złapała za papierowy kubek z piwem. — Tak, z przyjemnością. — Co z przyjemnością? — Zatańczę z tobą. Mój drogi przyjaciel jest znacznie lepszym pilotem niż tancerzem. — Nieprawda — zaoponował Jim. — No to chodź zatańczyć — powiedziała i wstała. Ostatnia rzecz, jakiej mi teraz trzeba, to brać ją w ramiona! Wstał jednak i podał jej rękę, prowadząc na parkiet. Zaczęli tańczyć, ale starał się ograniczyć fizyczny kontakt do niezbędnego minimum. — Coś mi się zdaje, drogi stary przyjacielu, że ta kwaśna mina i sztywne ruchy mają mi dać do zrozumienia, że zachowuję się nie tak, jak powinnam? — Myślę, że po prostu za dużo wypiłaś. Mnie zresztą też niewiele brakuje. — Skoro tak, to odpuszczam. Ostatnim, co chciałabym ci dziś sprawić, byłby wstyd za mnie. — Nie powiedziałem, że się za ciebie wstydzę. — Nie musisz. Wiem, co myślisz. Zawsze wiedziałam. Chryste, mam nadzieję, że to nieprawda! Przez jej ramię zauważył, że kelnerka przyniosła na ich stolik michę krewetek, drinki — dwie szkockie, ale żadnej kawy — i piwo. — Są nasze krewetki.

— Cholera — mruknęła, ale posłusznie wypuściła go z ramion i biorąc za rękę, poprowadziła z powrotem do stolika. Zaskoczyła go, ku jego wielkiej uldze nie ruszając przyniesionej whisky i ledwie upijając piwa z dzbanka. Zaskoczyło go też, że szybko uporali się z całą miską krewetek, ale zaraz przypomniał sobie, że przecież nie jedli obiadu. To dlatego tak się zalałem i zapomniałem, że tylko bydlę zagląda pod sukienkę wdowie po najlepszym przyjacielu. Jezu, co Z Janice? Co ja, do cholery, zrobię, jak ona się o tym dowie? — Nienawidzę psuć dobrej zabawy — usłyszał znowu Marthę, która właśnie wycierała palce w papierowy ręcznik — ale mieliśmy ciężki dzień, a jutro będzie jeszcze cięższy. Skoro mamy jeszcze wpaść do „San Carlosa” na wieczorną lampkę koniaku, to będziemy musieli opuścić to czarujące towarzystwo już teraz. — Możemy sobie odpuścić lampkę u „Carlosa” — rzucił Weston. — Movy nie ma — odparła zdecydowanie, wstając od stołu; Uścisnęli dłonie reszcie towarzystwa, porucznicy raz jeszcze winszowali Westonowi powrotu do życia. W samochodzie Weston powtórzył: — Odpuśćmy sobie tę wieczorną lampkę. — Chciałam ci tam coś pokazać. A poza tym, zauważyłeś, że byłam grzeczna i nawet nie tknęłam tej szkockiej? Chyba zasłużyłam na nagrodę? Na dworze było już za zimno na jazdę z opuszczonym dachem, czy choćby z opuszczonymi szybami. W parę minut, jeszcze zanim wyjechali na szosę do Pensacola, wnętrze samochodu wypełniło się wonią jej perfum.

4 Bar koktajlowy hotelu „San Carlos” 6 marca 1943 roku, 20.30 Bar był także zatłoczony lotnikami Marynarki i Korpusu oraz ich towarzyszkami, ale tu klientela była zamożniejsza i starsza, przeważali kapitanowie i majorzy, a nie podporucznikowska brać, której pełno było u „Zeke’a”. Po minucie, kiedy wzrok już się przyzwyczaił do panującego w barze półmroku, Jim zauważył pustą kanapę w rogu sali. Wziął Marthę pod ramię i poprowadził tam. — Zapomniałeś, co? — zapytała, wślizgując się na siedzenie koło niego. — O czym? — Że mnie nie dotkniesz. — Rany, Martha! — Oczywiście, zdaję sobie sprawę z tego, że miałeś szlachetne intencje. Kelnerka przyszła po zamówienie. Martha poprosiła o szkocką, a Weston, po chwili wahania, zamówił drugą. — Powiedziałaś, że chciałaś mi coś pokazać? — Owszem. Ale najpierw coś, co nie daje mi spokoju. — Cóż takiego? — Zgłoszenie ciebie na listę poległych. — Skąd się o tym dowiedziałaś?

— Tata powiedział, że zostałeś zgłoszony jako poległy na polu chwały 3 kwietnia 1942 roku na Luzon. Wyczytał to w jakimś raporcie. — Jesteś pewna tej daty? — Jestem. To jeden z ważnych dni w moim życiu. — Tak, to by się zgadzało — mruknął pod nosem, bardziej do siebie, niż do niej. — Co by się zgadzało? — 1 kwietnia zdezerterowałem. Tę datę zapamiętałem bardzo dobrze, bo to prima aprilis. Wydawało mi się, że to bardzo odpowiednia data na takie zdarzenie. — Zde… Co? Zdezerterowałeś? Skinął głową. — Tak, zdezerterowałem. W dodatku w obliczu wroga. Rozumiesz chyba że, wyliczając moje bohaterskie czyny twojej matce, musiałem ten drobny szczegół pominąć? — Nic nie rozumiem. Kelnerka przyniosła drinki, zanim zdążył odpowiedzieć. Wziął swoją szklankę i uniósł ją jak do toastu. — Dziękuję za interesujące popołudnie. — Interesujące? — Czarujące będzie lepiej? — Nie miałeś na myśli ani jednego, ani drugiego — odparła i upiła łyk. — Co chcesz przez to powiedzieć? — Mówiłam ci, zawsze wiedziałam, co ci chodzi po głowie. Przez większość wieczoru czułeś się niezręcznie. — A skąd taki wniosek? — Mówiłam, potrafię czytać w twoich myślach. Lepiej dokończ swoją historię. — W porządku. Byłem na Corregidor, to taka forteczna wyspa u wejścia do Zatoki Manilskiej… — Wiem. — Luzon trzymał się ostatkiem sił. Corregidor był następny w kolejce. Postanowiłem, że nie mam chęci zostać jeńcem. Wymyśliłem sobie, że gdybym się wydostał z Filipin, mógłbym się gdzieś przydać jako pilot. Więc po prostu prysnąłem. Zdezerterowałem. — Tak po prostu? Poszedłeś sobie? — Nie, to była trochę bardziej skomplikowana sprawa. Pracowałem wtedy dla majora nazwiskiem Paulsen. On wiedział, co myślałem, więc wysłał mnie, razem z tym plutonowym nazwiskiem Everly, o którym dziś po południu opowiadałem, na Luzon, rzekomo po jakieś części, których tam i tak nie było. Doskonale wiedział, że już nie wrócę. Że nie wrócimy, obaj, bo Everly też tylko czekał na okazję. Pieniądze, za które mieliśmy kupować te części, wydaliśmy na łódź, którą popłynęliśmy na Mindanao. — Nie przeszkadzało ci, że ten, kto potrzebował tych części, nigdy ich nie dostał? — Tam i tak nie było żadnych części do kupienia. Paulsen doskonale o tym wiedział, dając mi te pieniądze. Ale to ciekawe pytanie. Czy gdybym gdzieś trafił na te części, wróciłbym na Skałę? — A wróciłbyś? — Nie wiem. Zresztą to i tak teraz już bez znaczenia. Nie było części i popłynęliśmy na Mindanao. — Czyli zdezerterowaliście. — Zgadza się. Major Paulsen został, wiedząc doskonale, że w każdej chwili może zginąć, albo dostać się do niewoli. Będąc dobrym marinę nie potrafiłby się zdobyć na zdezerterowanie. Nie

kazał mi dezerterować, ale wiedząc, że mam zamiar zdezerterować, pomógł mi w tym, jak tylko mógł. To też ciekawe zagadnienie moralne, swoją drogą. — Innymi słowy, on był jak Greg, a ty byłeś jak zawsze? — Co chcesz przez to powiedzieć? — Dla Grega świat był czarno–biały. Ty jesteś mądrzejszy. Rozumiesz, że istnieją też odcienie szarości. — Tak, chyba tak. Teraz, oczywiście, mogę do tego dorabiać ideologię, że bardziej byłem przydatny jako partyzant na Mindanao, niż jeniec na Luzon, i że w końcu udało mi się wrócić do latania, tak jak miałem zamiar od samego początku. Ale za każdym razem patrząc w lustro widzę w nim faceta, który zdezerterował w obliczu wroga. To kolejny interesujący aspekt moralny tej sprawy. — Co to ma wszystko wspólnego z twoim zgłoszeniem jako poległego? — Myślę, że Paulsen zgłosił mnie jako poległego w dwa dni po tym, jak nie wróciłem. — Ale dlaczego? — Jest kilka możliwości. Może musiał coś powiedzieć, kiedy nie wróciłem. Dezercja naprawdę stawała się poważnym problemem na Skale. Codziennie były organizowane pogadanki, w czasie których odczytywano punkty regulaminu zakazujące dezercji i grożące za nią śmiercią. Nam, oficerom nikt nie groził. Przypominano nam tylko, że oficerowie piechoty morskiej pełnią swoje obowiązki do końca. — A ty uznałeś, że ciebie to nie dotyczy? — Uznałem, że to bez sensu tkwić tam i czekać, aż mnie zabiją, albo wezmą do niewoli. — Innymi słowy, są takie sytuacje, kiedy to, czego ludzie się po tobie spodziewają, co narzuca tradycyjna moralność, po prostu nie mają sensu? Już dawno doszłam do tego samego wniosku. O co jej, do cholery, chodzi? — Tak więc myślę, że to właśnie Paulsen zgłosił mnie jako poległego. Musiał coś zameldować. Jeśli by mnie zgłosił jako dezertera, żandarmeria wpisała by mnie na listę i szukała po całej wyspie, jak reszty dezerterów. — Zrobiłeś to, co uznałeś za najlepsze w tej sytuacji, tak? I do cholery z tym, co sobie inni pomyślą? — Tak, myślę, że chyba tak można to ująć. — Strasznie się cieszę, że to zrobiłeś, Jimmy — powiedziała, biorąc go za rękę. — Dzięki temu żyjesz, i jesteś tutaj. Westchnął. Martha dopiła drinka i wstała. — Muszę wyjść na chwilę do toalety. Zamówisz mi następnego drinka? — A nie uważasz, że na dziś to już może dosyć? Spojrzała na zegarek. — Robi się późno. Chyba masz rację. Zapłać i poczekaj na mnie w korytarzu. Skinął głową, odprowadził ją wzrokiem do wyjścia z baru, po czym rozejrzał się za kelnerką. Wyszedł z baru do głównego holu i tam czekał na Marthę koło wind. Przyszła po kilku minutach, ale minęła go i weszła do windy. — O. Jest — rzuciła w przelocie. — Chodź. — Dokąd jedziemy? — Powiedziałam ci, że chcę ci coś pokazać. Nie będę ci pokazywać w korytarzu. Wszedł za nią do windy. Nacisnęła guziki zamykające drzwi i stopu. — Ktoś może potrzebować tej windy. — To nie potrwa długo — odparła. Sięgnęła po jego rękę i położyła na niej coś, co wyjęła z torebki.

Spojrzał na swoją dłoń. W słabym świetle połyskiwał na niej jakiś przedmiot zawinięty w aluminiową folię. W pierwszej chwili myślał, że to guma do żucia. Po chwili zrozumiał, że rzeczywiście przedmiot ten wykonany jest z gumy, ale służy do zupełnie czego innego. — Co ja mam z tym zrobić? — zapytał zaskoczony. — Myślałam, że będziesz wiedział, co się z tym robi. — Martha, to nie ma sensu. — Nie bądź hipokrytą, Jim. Chcesz tego tak samo, tak ja. Gdyby było inaczej, czy gapiłbyś mi się na majtki za każdym razem, jak wstawałam z leżaka w domu? — Przepraszam… — Nie masz za co — ucięła. Spojrzał na nią. — Chyba nie chcesz, żebym cię błagała, sukinsynu! Odwróciła się od niego twarzą do guzików na tablicy windy. — Który mam nacisnąć? Decyduj się. Nie odpowiadał, więc spojrzała na niego ponad ramieniem. Zauważył łzy, płynące jej z oczu. — Szóste — wydusił w końcu. Wcisnęła guzik i jeszcze zanim winda zdążyła ruszyć z miejsca, była w jego ramionach.

*** — Drugi raz w życiu kupiłam coś takiego z automatu w damskiej toalecie — powiedziała, leżąc na plecach z głową opartą na jego ramieniu. Leżeli w skotłowanej pościeli, patrząc w sufit. — Co takiego? — zapytał, wyrwany z zamyślenia. — Żałujemy za grzechy, co? — Uśmiechnęła się. — Zawsze zastanawiałam się, czy te automaty z gumkami w damskiej toalecie są po to, żeby kobiety się chroniły, czy żeby chroniły mężczyzn? — Jezu, Martha! A poza tym w naszej też wiszą. — Kiedy pierwszy raz je kupowałam, on chciał, ale ja przestałam chcieć w chwili, kiedy przekroczyłam próg jego pokoju. Właściwie to nie był pokój, tylko penthaus, tu w „San Carlos”. Był bardzo młodym i bardzo bogatym pilotem piechoty morskiej i powiedział, że mnie kocha. Może gdyby tego nie powiedział, coś by z tego wyszło. Gdybyś się nad tym zastanawiał, to jesteś pierwszy po Gregu. A skoro on był moim pierwszym mężczyzną, ty jesteś drugi. — Rany, Martha… — Oczywiście, ofert nie brakowało. Ale poza tym… tak naprawdę nigdy nie miałam ochoty na te rzeczy. Aż do dzisiaj, kiedy zobaczyłam, jak wysiadasz z tego swojego samochodu, byłam przekonana, że nie mam ochoty zostać wesołą wdówką. A wiesz, co to tak naprawdę znaczy? Po niemiecku? — Co co znaczy? — Tytuł tej wiedeńskiej operetki brzmi w oryginale „Die lustige Witwe”, u nas tłumaczy się go jako „Wesoła wdówka”. Ale tak naprawdę lustige znaczy pożądliwa, czująca pożądanie. — Kiedy cię zobaczyłam, zdałam sobie sprawę z tego, że to był błąd. Nagle poczułam, jak mi kolana miękną i zrobiłam się naprawdę bardzo „lustige”. — Martha, na litość boską! — Skoro już wiesz o tych wszystkich wstydliwych szczegółach i jesteś pełen słusznej odrazy, czy mógłbyś wyświadczyć jawnogrzesznicy tę łaskę i objąć ją ramionami? Czuję się strasznie samotna. Objął ją ramionami i przytulił, gładząc, kiedy łkała na jego piersi.

— Myślałam, że umrę, kiedy przyszła wiadomość o śmierci Grega — mówiła, szlochając. — I wewnątrz, rzeczywiście umarłam. A po jakimś czasie zaczęłam mieć wizje. No, czekajcie, jak Jim przyjedzie! Ten mnie pocieszy. To nie był pierwszy raz, kiedy cię przyłapałam na zaglądaniu w dekolt, albo pod spódnicę. — Szloch na chwilę przeszedł w chichot. — Naprawdę myślałeś, że nie widziałam? — Ależ z ciebie ziółko, Martha… — Później przyszła wiadomość, że zginąłeś, sukinsynu! I wtedy naprawdę umarłam w środku. A potem wróciłeś do żywych i nawet nie zadzwoniłeś. Zrozumiałam, że moja wiara w to, że cokolwiek do mnie czułeś, była szaleństwem. Wmówiłam sobie, że nic do ciebie nie czuję. Aż tu nagle, ni stąd ni zowąd, pojawiasz się niezapowiedziany i, jak gdyby nigdy nic, zaczynasz się na mnie gapić. — Chodzi ci o to zaglądanie pod sukienkę? — To też. Ale przede wszystkim o to spojrzenie, jakie miałeś, kiedy mnie po raz pierwszy dzisiaj zobaczyłeś. Wiesz co sobie pomyślałam? — Aż się boję pytać. — Właściwie, to chodzi mi o drugą rzecz, jaką sobie pomyślałam. Że jestem zadowolona, że nie poszłam do łóżka z tym młodym bogatym. — A ta pierwsza myśl? — Nigdy się nie dowiesz. Może zgadniesz, ale ja ci nie powiem. — A co myślisz teraz? — Że nie wyglądasz na szczególnie zachwyconego. Poza tym chyba czas, żebyś mnie odwiózł do domu, bo tata zacznie coś podejrzewać. — Nie oczekiwałem tego, Martho. Próbuję się pozbierać z tego zaskoczenia. — Musisz się wreszcie nauczyć korzystać z okazji, które ci podrzuca życie. Idź na całość i wierz w wygraną. Tak jak ja, kiedy kupowałam w tym automacie dwie gumki. Nie odpowiedział. Podniosła się na rękach i spojrzała na niego z góry. — Wydaje mi się, że sprawiłam ci kłopot. Jeśli tak, to na litość boską, przestań być cholernym dżentelmenem! Dotknął palcem jej sutka. — Tylko dwie? Trzeba było brać trzy, cztery, cały tuzin! Zaśmiała się i nadstawiła mu pierś tak, że mógł do niej sięgnąć ustami. — Myślałeś o tym? Chciałeś tego? — Jasne, że tak! — Mówiłam, że zawsze wiem, co myślisz — odparła, opierając mu pierś na twarzy. — O Boże, Jimmy! Jak się cieszę, że wróciłeś!

XI 1 Hotel „Greenbrier” White Sulphur Springs, Zachodnia Wirginia, 8 marca 1943 roku, 4.40 Od czasu, gdy wojsko przejęło hotel, za kontuarem recepcji urzędował „podoficer dyżurny kwater”, a nie recepcjonista, jak zwał, tak zwał, w każdym razie, w chwili, kiedy Jim Weston wrócił do hotelu, służbę w recepcji miał ten sam bosmanmat, który tkwił tam, kiedy meldował się tu po raz pierwszy. Weston podszedł poprosić o klucz i zobaczył, że dyżurny śpi w najlepsze na fotelu za kontuarem. Jim nie mógł sobie podarować tej drobnej przyjemności i wyrżnął dłonią w przycisk dzwonka z taką siłą, że nagle przebudzony dyżurny o mało nie spadł ze swojego fotela. Weston był w paskudnym nastroju. Przyjechał ciurkiem prosto z Pensacola, zatrzymując się tylko po benzynę i żeby zjeść wyjątkowo obrzydliwe hamburgery. Przez całą drogę miał mnóstwo czasu na rozmyślania nad tym, jakim jest pozbawionym zasad, żałosnym sukinsynem. Powodów do tego typu rozmyślań miał aż nadto. Po pierwsze, to, co zrobił Marcie. Po drugie, to, co zrobił Janice. — O, przepraszam — głos Westona ociekał fałszem, kiedy przepraszał dyżurnego za nagłą pobudkę. Dyżurny spojrzał na zegar. — Zdążył pan w samą porę, kapitanie. Jeszcze trochę i by pan miał kłopoty. — To znaczy? — Komandor Bolemann kazał mi dzwonić na policję, gdyby się pan nie zjawił przed piątą, Jest za dwadzieścia piąta. Podniósł słuchawkę i podał telefonistce jakiś wewnętrzny numer. — Panie komandorze, melduje się Ulrich z recepcji. Właśnie pojawił się kapitan Weston, sir. — Przez chwilę słuchał, po czym powiedział: — Tak jest, panie komandorze — i rozłączył się. — Panie kapitanie — powiedział do Westona — ma się pan zameldować w pokoju komandora Bolemanna, dwieście jeden. Ze szczytu schodów na prawo. Weston doszedł do połowy schodów, kiedy usłyszał, że dyżurny woła go ponownie. Ulrich trzymał w ręku jego klucz i pęk pasków, na których zostawiano wiadomości gościom. Klucze zaopatrzone były w sporych rozmiarów mosiężne numerki, żeby goście ich nie zabierali ze sobą, wychodząc. Weston zawrócił i zabrał klucz oraz paski. Było ich osiem, każdy zawierał jedną wiadomość do kapitana Westona ze stemplem, który podawał datę i godzinę jej pozostawienia. Pierwsza, z prośbą o telefon do porucznik Hardison, nosiła stempel z godziną 15.40, w dziesięć minut po tym, jak pośpiesznie wyjechał z hotelu w drogę na Florydę. Przez chwilę zastanawiał się, kiedy to i z jakiej okazji dawał jej numer, ale w końcu numer do Filadelfii jest połączony z nim specjalną linią. Bolemann kiedyś oferował mu korzystanie z tej linii w razie potrzeby. Janice pewnie dostała go od Kistera. Druga wiadomość od Janice przyszła o 0.39. Naiwna dziewczyna zadzwoniła do niego zaraz po zejściu z dyżuru, zapewne licząc, że o tej porze będzie w łóżku. W swoim łóżku i sam, grzecznie, z rączkami na kołderce.

Jeszcze pięć wiadomości było od niej. Jedna z nich nadeszła dokładnie o tej samej porze, w której w hotelowym wyrku na Florydzie wyczyniali dzikie brewerie z wdową po swoim najbliższym przyjacielu. Ostatnia z wiadomości wyszła z samego hotelu: O którejkolwiek zechce się pan pofatygować z powrotem, proszę zaszczycić mnie wizytą. Bolemann, kmdr por. Stempel na tej ostatniej świadczył, że znalazła się w jego przegródce w chwili, gdy wsiadał do samochodu na Florydzie, by ruszyć w drogę powrotną. Weston wepchnął paski do kieszeni i ruszył schodami na piętro. — Niebiosa niech się cieszą z powrotu marnotrawnego syna — zagrzmiał komandor na widok Westona, stając w szlafroku w drzwiach pokoju. — Ja tylko zapytam: gdzieś się podziewał, żłobie? — W Pensacola, panie komandorze. — Pensacola?! — Tak jest, panie komandorze. — Czy mam rację uważając, kapitanie Weston, że nie prosił mnie pan o pozwolenie na tę podróż, wiedząc z góry, że odpowiedź brzmi „nie ma, kurwa, mowy”?! — Tak jest, panie komandorze. — Co pan robił w Pensacola? — Miałem list od swojego dowódcy grupy w Ewa do jego przyjaciela. — Panie kapitanie, czy słyszał pan kiedyś, że sporym nakładem sił i środków Wuj Sam utrzymuje instytucję zwaną Pocztą Stanów Zjednoczonych? Płaci im się trzy centy i dostarczają listy, gdzie tylko potrzeba. — Tak jest, panie komandorze. — Właściwie nie powinienem się dziwić. Takich rzeczy należało się właściwie spodziewać po człowieku, który przeszedł długotrwałą serię urazów emocjonalnych i robi wszystko, żeby nie dać po sobie poznać ich efektów. To się prędzej czy później musiało skończyć jakąś formą demencji. — Panie komandorze, zawiniłem, nie mam nic na swoją obronę, ale nie jestem wariatem. — To nie moja diagnoza, tylko porucznik Hardison. — Dzwoniła do pana? — O, tak. Parę razy. Biedne dziecko miało wizje szanownego pana błąkającego się wśród gór Zachodniej Wirginii, cierpiącego na amnezję, majaczącego o straszliwych przeżyciach na Filipinach. Z jakiegoś powodu, który mi umyka, zdaje się być strasznie, powiedziałbym wręcz nieprofesjonalnie, zatroskana o stan pańskiego zdrowia. — Boże! — Zadzwoń do niej. — Słucham, panie komandorze? Bolemann odwrócił się, wzywając Westona gestem do pójścia za sobą. Usiadł — czy raczej runął — na fotel i sięgnął po telefon, stojący na stoliku obok. — Komandor Bolemann. Proszę z porucznik Hardison, kwatery żeńskie, szpital w Filadelfii. Wyciągnął rękę ze słuchawką do Westona. — Kwatery żeńskie, słucham. — Z porucznik Hardison, proszę. — Jim? Gdzie się podziewałeś? O mało zwariowałam ze strachu o ciebie! — Cześć, mała.

— Dobrze się czujesz? — Doskonale, Janice. A ty? — Gdzie byłeś? — W Wheeling. — To było jedyne miasto w Zachodniej Wirginii, które sobie teraz przypomniał. Z początku chciał powiedzieć, że w Charleston, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język, przypominając sobie, że przecież to w Południowej Karolinie. — W Wheeling? — Wheeling w Zachodniej Wirginii. O Boże, spraw, żeby w tej cholernej Zachodniej Wirginii było jakieś Wheeling! — A coś ty tam robił? — Chciałem się na chwilę wyrwać stąd, a na miejscu mi się samochód zepsuł i utkwiłem tam na dwa dni. Dobrze, że chociaż jakiś hotel tam mieli. — Kochanie, tak się martwiłam! Kochanie? Zaraz, jak? Ona do mnie powiedziała „kochanie”? — Kochanie, nic mi nie jest. — Dzwoniłam nawet do doktora Bolemanna. — Wiem, mówił mi. — Zdołasz się wyrwać w następny weekend? Tak bardzo chcę cię zobaczyć. — Poczekaj chwilę. — Nakrył słuchawkę dłonią i zwrócił się do Bolemanna. — Pyta, czy wypuści mnie pan na następny weekend. Bolemann spojrzał na niego badawczo. — Na pewno nie chciałbyś usłyszeć mojej pierwszej reakcji na to pytanie, synu — mruknął, po czym wyciągnął rękę po słuchawkę. — Doktor Bolemann, Janice. Nie jestem pewien, czy mogę pozwolić Jimowi prowadzić w obie strony, ale może pojechać do ciebie autobusem. Jeśli jest stąd jakiś autobus do Filadelfii, będziesz go mogła odebrać z dworca autobusowego? Janice najwyraźniej odpowiedziała twierdząco. — No więc dobrze, sprawdzimy, jak się sprawy mają i oddzwonimy. Daję ci go z powrotem. — Cześć. — Odbiorę cię z dworca. Załatwię sobie czterdziestoośmiogodzinną przepustkę. — Doskonale. — Kłamać też nie umiesz, Weston — powiedział Bolemann. — Masz szczęście, że ta biedaczka cię kocha, bo ten bajer o Wheeling i awarii samochodu nigdy by ci nie uszedł na sucho. Nie rób tego więcej. Tym bardziej, że jeśli robisz ją w konia, to będziesz miał ze mną do czynienia. To wspaniała dziewczyna i zasługuje na coś lepszego. — Kocham ją, panie komandorze. Bolemann skinął głową. — Co masz zamiar robić o 8.00? — Spać jak kamień. Przyjechałem ciurkiem, prosto z Florydy. — Nie o to pytałem. Tenis czy siatkówka? — Co takiego? — Słyszałeś. Odpowiedz na pytanie. — Chyba tenis. — Doskonale. O godzinie 7.55 zamelduje się pan we wspaniałym nastroju i kompletnym stroju na boisku do siatkówki, po czym entuzjastycznie będzie pan brał udział w rozgrywkach tej szlachetnej gry zespołowej, aż nastąpi południe, albo dupa panu ze zmęczenia odpadnie, cokolwiek nastąpi wcześniej. Czy wyrażam się jasno? — Tak jest, panie komandorze.

— Wykonać — komandor Bolemann wskazał swemu gościowi drzwi.

2 Biały Pokój, Biuro Służb Strategicznych, Waszyngton, 8 marca 1943 roku, 9.30 Starszy sierżant Ernest W. Zimmerman czuł się nieswojo, podążając śladem pułkownika Banninga i kapitana McCoya korytarzami czwartego piętra budynku Narodowego Instytutu Higieny do pomieszczenia zwanego Białym Pokojem, jak wielu szeregowych i podoficerów przedwojennego Korpusu Piechoty Morskiej, był gorliwym wyznawcą zasady, że pomyślność w służbie można osiągnąć jedynie trzymając się z dala od oficerów, których się dobrze nie zna. Tych dwóch, którzy go prowadzili, znał na wylot. O tamtych pozostałych, których nazwiska mu przed chwilą wyrecytowano, nawet do tej pory nie słyszał. Banninga i McCoya nie postrzegał jako zagrożenia. Służył pod rozkazami wówczas jeszcze kapitana Banninga razem z kapralem McCoyem, kiedy ten pierwszy był oficerem wywiadu 4. pułku w Szanghaju, w starych, dobrych czasach. Znał, szanował i lubił Banninga, ufał mu, jak rzadko któremu oficerowi. Prawie tak samo lubił McCoya i jemu też ufał, może dlatego, że McCoya nie uważał za „prawdziwego” oficera. Korpus dał mu belki, bo wybuchła wojna, ale jak się skończy, to mu je zabierze — co do tego nie było wątpliwości. Może mu dadzą sierżanta, na pewno nic więcej. No, może jak będzie miał szczęście, to nawet technicznego. On sam byłby szczęśliwy, gdyby mu się udało po wojnie zachować sierżanckie paski. Może udałoby mu się awansować na technicznego przed emeryturą. Jak się tylko wojna zaczęła. Korpus dostał kota z awansami. Do czego to doszło! Nawet temu szczeniakowi. Zającowi, dali podporucznikowskie belki. Mieszkał potem po hotelach, biegał przebrany za oficera, ze skórzanym pasem, złotymi belkami i całą resztą. Sam Zając jako taki był w porządku. Szczeniak miał jaja jak koła od ciężarówki. Zasłużył na Wzgórzu Edsona na swoją naszywkę 2. batalionu Raidersów. Nikt, kto Widział jak znosił rannego oficera do punktu opatrunkowego pod ogniem każdego pieprzonego żółtka w tej części Pacyfiku, nie mógł o nim złego słowa powiedzieć. Ale żeby to zaraz z niego zrobiło oficera? A teraz mieli jeszcze zrobić oficerem Kofflera, którego posłali do Quantico. Koffler też był w porządku, dobry marinę i pewnie doskonale by się sprawdził jako kapral, ale, na litość boską — podporucznik? Mowy nie ma! Dla odmiany oficerowie, z którymi miał się za chwilę spotkać, to byli prawdziwi oficerowie — prawdziwi starsi oficerowie sztabowi. A tych niech Bóg zachowa w zdrowiu — i jak najdalej od szanującego się sierżanta piechoty morskiej! Sierżant Zimmerman występował z tej okazji w doskonale dopasowanym nowiuteńkim mundurze wyjściowym, co już wystarczało, by wytrącić go z równowagi. Ten mundur miał dzięki pułkownikowi Jackowi Steckerowi. Stecker pojawił się w jego pokoju hotelowym z jakimś liczyportkiem z Dowództwa, który zdjął z niego miarę i przesłuchał na okoliczność odznaczeń, odznak specjalistycznych, strzeleckich, naszywek za wysługę lat i czego tam jeszcze. Potem sierżant się zmył i wrócił po nie więcej niż czterech godzinach, z dwoma szeregowymi dźwigającymi paczki, zawierającymi komplet zimowego umundurowania wyjściowego podoficera piechoty morskiej z naszywkami za wysługę lat, naszywką 2. batalionu Raidersów, odznakami strzeleckimi, paskami starszego sierżanta, baretkami odznaczeń — ze wszystkim.

Przymierzył od razu, żeby sprawdzić, czy nie będą potrzebne poprawki i musiał przyznać, że mundurek leżał idealnie. Wręczony mu przez McCoya identyfikator ze zdjęciem i ukośnymi czerwonymi paskami wyraźnie do tego wszystkiego nie pasował i sprawił, że we własnym odczuciu wyglądał jak manekin na witrynie z przypiętą do kieszeni ceną kompletu. Przed drzwiami do sali, do której go prowadzono, był kontuar, za którym stało dwóch fagasów w mundurach podobnych do policyjnych, takich samych jak nosili ci goście z dołu. Wyraźnie się nudzili i z przyjemnością odstawiali ten sam cyrk, co tamci z dołu z porównywaniem twarzy ze zdjęciami, szukaniem nazwisk na listach, a potem porównywaniem ich podpisów z wzorami na oddzielnych kartach. Przez cały czas tego rytuału Zimmerman zachodził w głowę, skąd wzięli jego wzór podpisu. Przecież niczego tu nie podpisywał. W końcu ten, który sprawdzał, skinął głową i ten drugi otworzył drzwi, wskazując im drogę do środka. — Przepraszamy za spóźnienie — powitał zebranych Banning. — Trudno w to może uwierzyć w dzisiejszych czasach, ale złapaliśmy gumę. — Witamy, panie pułkowniku, panowie — odparł generał Pickering, przedstawiając uczestników zebrania. Przy stole siedzieli ZDO, generał F.L. Rickabee, komandor Haughton z Biura Sekretarza Marynarki, pułkownik Stecker, major Dillon, podporucznik Hart i oficer lotnictwa Armii, którego identyfikator przedstawiał jako podpułkownika H.J. Hazeltine’a. Rickabee, Haughton i Stecker nosili identyfikatory dla gości, z dostępem ograniczonym do czwartego piętra. Wszyscy inni mieli identyfikatory z nazwiskiem, zdjęciem i ukośnymi czerwonymi paskami, dające dostęp do wszystkich pomieszczeń o każdej porze. „Lizak” na piersi Hazeltine’a powiedział Pickeringowi, że pułkownik służył na stałe w OSS, a nie był jedynie oddelegowany na tę odprawę przez Siły Powietrzne Armii Stanów Zjednoczonych. Po przedstawieniu zebranych, Pickering podszedł do Zimmermana, uścisnął mu dłoń, a następnie otoczył ramieniem. — Panowie, tyle się czyta w gazetach o starych wiarusach piechoty morskiej. Macie przed sobą jednego z nich, z krwi i kości. Mam zaszczyt uważać starszego sierżanta Zimmermana za swojego przyjaciela. Zimmerman wyglądał na mocno zmieszanego tą demonstracją afektu. — Myślę, że wszyscy pozostali znają się nawzajem. No może z wyjątkiem… Ken, znasz eksperta OSS od meteorologii, pułkownika Hazeltine’a? — Nie, panie generale. Hazeltine wstał i podszedł podać rękę McCoyowi. — Wiele o panu słyszałem, kapitanie. — Dzień dobry, panie pułkowniku. Hazeltine obrócił się do Zimmermana. — I o was, sierżancie. — Tak jest, panie pułkowniku. Hazeltine z trudem powstrzymał uśmiech. Pickering ostrzegał ich, żeby się nie spodziewali, że Zimmermann powie z własnej woli i bez tortur cokolwiek więcej, niż „Tak jest” i „Nie, sir”. Wyglądało na to, że wiedział, co mówi. — Jak chcesz poprowadzić tę odprawę, Ed? — Panie generale, myślę, że wygłoszę wprowadzenie, z ewentualnymi uwagami wtrącanymi w miarę potrzeby przez kapitana McCoya i sierżanta Zimmermana. Proszę was obu, panowie, byście bez ociągania się interweniowali, gdybym coś pominął, a zwłaszcza, gdybym zaczął mówić od rzeczy. — Brzmi nieźle. Zaczynaj.

— Jake, daj mi mapę Chin numer 3. Major Jake Dillon był kiedyś sierżantem 4. pułku piechoty morskiej w Szanghaju. Po wybuchu wojny, ku zaskoczeniu wielu, nie wyłączając jego samego, został mianowany majorem rezerwy piechoty morskiej. Korpus chciał go w ten sposób przekonać, że jego decyzja o powrocie do munduru ze stanowiska wicedyrektora do spraw kontaktów z prasą studia filmowego Metro — Magnum została doceniona. Wielu wysokich oficerów Korpusu było przekonanych, że Dillon mógł zdziałać dla Korpusu wiele dobrego, robiąc dla niego to samo, co dla wytwórni. Jednym z pomysłów, które mu zlecono do realizacji było nakręcenie pełnometrażowego filmu dokumentalnego o inwazji na Guadalcanal. Wyruszył na wyspę na czele ekipy reporterskiej, ale tam trafił na Pickeringa, swego dobrego znajomego z przedwojennych czasów, który go wciągnął do realizacji swoich tajnych operacji, Jake oddał mu wielkie usługi, organizując udaną ekspedycję na okupowaną przez Japończyków wyspę Buka. Ukazało się, że do tej roboty ma równie wielkie zdolności, jak do robienia reklamy gwiazdom wytwórni. Ku wielkiemu rozdrażnieniu grubych ryb z działu kontaktów ze społeczeństwem Korpusu, Pickering jeszcze dwukrotnie przydzielał mu zadania ze swojej łączki, aż w końcu w ogóle im go zabrał, organizując jego odkomenderowanie do OSS, zaraz po tym, jak sam tam trafił z prezydenckiego polecenia. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł Dillon i załadował do rzutnika żądane przezrocze. Po chwili na ekranie pojawiła się mapa północnych Chin, od Pekinu na północ przez obie Mongolie (w tym Gobi), aż do rosyjskiej granicy i Wschodniego Turkiestanu. — Kapitan McCoy, sierżant Zimmerman i ja spędziliśmy większą część ostatnich dwóch dni dyskutując zawzięcie nad tym obszarem, ze szczególnym uwzględnieniem Gobi, gdzie Howard chciałby umieścić swoją stację meteorologiczną. — Najchętniej w samym środku — wtrącił Hazeltine. — Gunny Zimmerman jako jedyny w tym gronie zna te okolice z autopsji. Skoro tak, to wszyscy mogą odłożyć swoje egzemplarze „National Geographic” z powrotem do biblioteki. Na paru twarzach zagościł przelotny uśmiech. — Jak dobrze znacie ten teren, sierżancie? — zapytał ZDO. Zimmerman milczał. — To właśnie sierżant Zimmerman obwoził tam ekipę „National Geographic”, zbierającą materiał do reportażu, który wszyscy znamy. Potem jeszcze dwukrotnie przemierzył pustynię z wielbłądzimi karawanami — odparł za niego McCoy. — Raz do granicy indyjskiej, a raz do radzieckiej. — Tak jest, sir — potwierdził Zimmerman. — Z karawanami? A z jakiej to okazji, sierżancie? — zainteresował się ZDO. — Panie dyrektorze, sierżant Zimmerman w wolnych chwilach kierował przedsiębiorstwem importowo — eksportowym — odpowiedział za Zimmermana Banning. ZDO z powątpiewaniem spojrzał na Zimmermana, który potwierdził wypowiedź Banninga, skinąwszy głową. — Szczegóły funkcjonowania tego przedsiębiorstwa nie są, moim zdaniem, istotne dla naszej sprawy, ale dzięki udziałowi w nim sierżant Zimmerman poznał zasady funkcjonowania handlu transgranicznego w tym regionie świata, a co może nawet ważniejsze, zna osobiście wielu ludzi nim się zajmujących. Banning zaczekał, aż wszyscy zrozumieją wagę jego słów, po czym dodał: — To samo dotyczy jego żony, która, jak sądzi Zimmerman, przebywa obecnie w Paotow–Zi — wskazał na mapie — około pięćdziesięciu kilometrów w dół rzeki z Baotou. — Nie wiem, czy powinienem pytać ciebie, czy Zimmermana, ale skąd wiadomo, że ona tam jest?

— Panie generale — odpowiedział McCoy — Zimmermanowie mają tam gospodarstwo rolne i zakład masarski. Kiedy wycofaliśmy się z Szanghaju, polecił jej tam wyjechać. — Wycofaliśmy się z Szanghaju, kapitanie? Co pan ma na myśli? — zapytał ZDO. — Kiedy 4. pułk piechoty morskiej został przeniesiony z Szanghaju na Filipiny, panie dyrektorze. — Wiedziałeś o żonie Zimmermana, Ed? — zapytał Banninga Rickabee. — Nie, panie generale. — Cholera, szkoda. Mogła się okazać całkiem użyteczna. — Zimmerman polecił jej próbować przedzierać się do Indii. Tam miała odnaleźć amerykański konsulat i za jego pośrednictwem skontaktować się z matką sierżanta w Stanach, by ta spróbowała ją sprowadzić do kraju. — Rozumiem, że do tego nie doszło? Że dotąd nie otrzymaliście żadnego sygnału od żony, sierżancie? — zapytał ZDO. — Nie, panie dyrektorze. — Czy to waszym zdaniem oznacza, że ona może nadal znajdować się w tym Paotow–Zi? — Nie wiem, panie dyrektorze. — Fritz… Przepraszam. Panie generale, czy mamy tam jakichś ludzi, żeby to sprawdzić? — zapytał Haughton Rickabee’ego. — Tu możesz mnie nazywać nadal Fritzem, Dave — odparł Rickabee. — Ale za tymi drzwiami nie zapominaj całować na każdym kroku moich generalskich gwiazdek, zrozumiano? — Poczekał, aż ucichną śmiechy. — Tak, mamy. Tyle tylko, że żeby się tam dostali i sprawdzili, co trzeba, będą musieli się oderwać od tego, co robią w tej chwili na dziesięć dni, czy dwa tygodnie. Czy to jest aż tak ważne? — Wróćmy do tego za chwilę — zaproponował Pickering. — Tak jest, panie generale — odparł Rickabee. — Gunny, kiedy skończymy, pofatygujcie się z łaski swojej do Biura Analiz Zarządzania i opowiedzcie wszystko, co wam wiadomo o waszej żonie, dzieciach i tej wiosce majorowi Sessionsowi. — Tak jest, panie generale. — Powiedziałem Edowi, że moim zdaniem najważniejsze jest nawiązanie kontaktu z ludźmi na Gobi. Miał zapytać Zimmermana jakie widzi na to sposoby. — McCoy — wskazał ręką Banninga. — Panie generale — zaczął McCoy — Zimmerman uważa, że dostarczenie ludziom na Gobi radiostacji jest możliwe, ale sprawa wymaga znalezienia odpowiedzi na wiele pytań i zapewne wydania wielkiej sumy pieniędzy. — Pieniądze się znajdą — odparł ZDO. — Jakie są pytania? — Po pierwsze, jakie to mają być radiostacje? Muszą się dać przewozić na wielbłądach. Może być problem z ich masą. Trzeba będzie porozmawiać z ekspertami z łączności Marynarki, a może nawet lepiej ze Służby Łączności Armii… — Zamiast nich pogadajcie z Collins Radio w Cedar Rapids, Iowa — włączył się Haughton. — Collins Radio? — zainteresował się Pickering. — Pamiętacie ekspedycję admirała Byrda na biegun południowy, tuż przed wojną? Jasne, że pamiętali. Tylko co miał wspólnego admirał Byrd i jego ekspedycja polarna z pustynią Gobi? — Marynarka nie mogła nawiązać z nim łączności — wyjaśnił Haughton. — Łącznościowcy zaklinali się na wszystkie świętości, że nikt nie jest w stanie się z nimi porozumieć. I wtedy radioamator nazwiskiem Collins, z Cedar Rapids w stanie Iowa, zrobił z nich przed całym krajem pośmiewisko, nawiązując łączność i regularnie ją utrzymując. Potem sprawa przycichła, ale

Marynarka nie zapomniała o niej i wpompowała sporo pieniędzy w firmę Collinsa, który stał się głównym specjalistą od łączności radiowej w trudnych warunkach. — Ale jakiej wielkości są te jego radiostacje? — zafrasował się Stecker. — Te, o których mówimy, muszą się dać załadować na wielbłąda. Na tej sali i tak się tego nie dowiemy — odparł Pickering. — Trzeba będzie zapytać Collinsa. Ed, zajmij się tym. Najszybciej, jak to tylko możliwe. — Tak jest, panie generale. Możemy wybiec naprzód — odezwał się Hazeltine. — Powiedzmy, że karawany mogą zaopatrywać ich w materiały eksploatacyjne drogą lądową. — Lepiej na to nie liczmy — odpowiedział Pickering. — Dobrze, na razie wróćmy do tego, jak przesłać im radiostację? — Radiostacje, panie generale — poprawił McCoy. — Liczba mnoga, sir. Zimmerman myśli, że najlepiej byłoby się przyłączyć do jakichś karawan, powracających z Indii do Mongolii. Trzech, czterech różnych karawan, może nawet sześciu. Kiedy dostarczą dowód na to, że dotarły z powierzonym im sprzętem do Amerykanów na Gobi, damy im tyle pieniędzy, a raczej złota, bo papierowych pieniędzy koczownicy nie uznają, żeby sami chcieli tam wrócić. — Ale… Miał pan rację, kapitanie, tu jest mnóstwo pytań — pokiwał głową ZDO. — Niezależnie od tego, ile karawan ich odnajdzie, zapłacić trzeba będzie wszystkim, które to udowodnią. Dzięki temu można będzie potem ponownie korzystać z ich usług. Panie pułkowniku, co pan miał na myśli, mówiąc o materiałach eksploatacyjnych? — Choćby balony do określania kierunku i siły wiatrów w górnych warstwach atmosfery. — Jestem pewien, że wielbłądy je uniosą — odparł Pickering. — Pozostaje problem szyfrów — zafrasował się Haughton. — Nie zaryzykujemy przecież wysyłania im tą drogą książki kodowej. — Panie komandorze, możemy znowu ustalić dla nich szyfr prostego podstawienia, tak jak na Buka i Mindanao. — Szyfr prostego podstawienia? — zainteresował się ZDO. — Panie dyrektorze, w kontaktach ze Strażnikami Wybrzeża na Buka i z generałem Fertigiem na Filipinach wypracowaliśmy system w miarę bezpiecznej komunikacji. Sprawdził się już dwukrotnie, nie widzę powodu, dla którego miałby zawieść teraz. — Jak działa ten system? — To szyfr prostego podstawienia, w którym do ustalenia jednorazowego klucza dziennego używamy faktów i okoliczności z życia osobistego adresata, których japończycy nie mogą znać: nazwisko panieńskie matki, jakieś inne nazwiska, wydarzenia z ich życia, takie rzeczy. — Ale przecież każdy szyfr prostego podstawienia jest łatwy do złamania. — Tak jest, panie dyrektorze, ale zanim do tego dojdzie, umożliwi nam on nawiązanie początkowego kontaktu, wyznaczenie miejsca, w którym się znajdują i przekazanie im, kiedy i gdzie mogą spodziewać się grupy meteorologicznej. — Zimmerman — zapytał Pickering — jak myślisz, uda nam się dostarczyć radiostacje tym ludziom? — Tak jest, panie generale. — Gdzie byś ich szukał? — Jake, daj mi Chiny numer 2 — poprosił Banning. Chwilę później na ekranie pojawiła się mapa w większej skali, ukazująca tylko część północnych Chin. — Gdzieś tutaj, panie generale. — Banning zakreślił krąg na mapie. — Na samej Gobi, przy jednym ze szlaków karawan, wyruszających z Ułan Bator.

— Pod warunkiem, że te karawany nadal kursują — stropił się ZDO. — Czy one kursują w czasie wojny? — Tak jest, panie dyrektorze. Kursują tamtędy od stuleci. Taki drobiazg jak wojna światowa im nie przeszkadza. Rozległo się kilka śmiechów. — Główny szlak karawanowy biegnie z Ułan Bator, przez Gobi, do Indii. Uważamy, że Amerykanie na Gobi właśnie tam się kierują. — Do Indii? A dlaczego nie do Chin Czang Kaj–Szeka? — zapytał ZDO. — Nie mają pewności, czy Chińczycy nadal będą po naszej stronie, kiedy tam dotrą. A poza tym, to kraj bandytów, panie dyrektorze — odparł McCoy. — Bandytów? — Tak jest, panie dyrektorze. Watażków, którzy w zależności od tego, co im w danej chwili wygodne, stają po stronie a to Czanga, a to Japończyków, a to komunistów, a to rieszcie po własnej stronie, przeciw tamtym wszystkim, za to w każdej chwili chętnie okradną każdego, kto się nawinie. Na samej Gobi nie działają, bo tam nie ma co kraść, a karawan nie atakują, bo wielu z nich używa ich do prowadzenia szmuglu. — Według Zimmermana — kontynuował Banning — Ułan Bator jest głównym ośrodkiem handlu dla karawan. To kraniec szlaku i największy bazar w tym interesie. — Byliście tam, sierżancie? — Tak jest, panie dyrektorze. — Myślę, że doszliśmy do punktu, w którym można już się pokusić o stworzenie jakiegoś rodzaju planu i rozpoczęcie jego realizacji, nawet jeśli wiadomo na pewno, że większość jego postanowień ulegnie ostatecznie zmianie. Nie znoszę takiej prowizorki, ale nie mamy innego wyjścia. Nie było sprzeciwów. — Dobra, Ed. Mów, co wymyśliliście z McCoyem. — Wychodząc z założenia, że priorytetem jest nawiązanie łączności z ludźmi na Gobi, myślę, że powinniśmy wysłać Zimmermana z radiostacjami do Chin, a jeśli się uda, to do Ułan Bator, najszybciej, jak to możliwe. — Zimmermana, radiostacje i złoto — uzupełnił McCoy. — Wszelkie radiostacje, jakie mamy w tej chwili pod ręką. Z ręcznie napędzanymi generatorami. To na początek. Jeśli nawiążemy łączność, lepsze radiostacje można im wysłać samolotem. Na razie najważniejsze jest nawiązać z nimi łączność. — Fritz, posłałeś kogoś z dostępem do Magii Czangowi? — zapytał Pickering. — O co chodzi? Co to ma wspólnego z Czangiem i Magią? — zainteresował się ZDO. — Jadłem obiad z prezydentem, Frankiem Knoxem i admirałem Leahym, tuż przed wyruszeniem na Pacyfik. Kiedy to było? — 14 października 1942 roku — podrzucił Rickabee. — Prezydent ogłosił wówczas, że podjął decyzję o dopuszczeniu Mountbattena i Czang Kaj–Szeka do Magii. Wbrew oporom Knoxa i Leahyego. — Ale po co? — zaperzył się ZDO. — Moim zdaniem to prosta droga do zdekonspirowania Magii. — I dlatego zarówno Knox, jak i Leahy się temu przeciwstawiali. W każdym razie dostałem polecenie wyznaczenia ludzi z dopuszczeniem do Magii, których można by wysłać do Chin i Indii. To miało miejsce jeszcze zanim prezydent podjął decyzję wysłania mnie tutaj.

— Odpowiadając na pańskie pytanie, panie generale — uśmiechnął się Rickabee — owszem, wybrałem takiego człowieka. Postanowiłem wysłać do Czungkingu Eda, ale to było zanim pan podjął decyzję, żeby mi go zabrać. — Czyżbym wyczuwał w pańskim głosie jakąś pretensję, generale? — Ależ skąd, panie generale, gdzieżbym śmiał. — Przecież i tak wysyłamy teraz pułkownika Banninga i sierżanta Zimmermana do Czungkingu, prawda? — upewnił się ZDO. — I pewnie kapitana McCoya? — Myślę, że trzeba będzie, Ken — pokiwał głową Pickering. — Tak jest, panie generale. — Jeśli teraz wyślemy Banninga do Czungkingu, zyskamy placówkę Magii, zapewniającą nam bezpieczną łączność z zespołem na miejscu. — Tak — zgodził się z Pickeringiem ZDO. — Czy prezydent chciał dać Czangowi nieograniczony dostęp do Magii? — Nie wiem, jak prezydent, ale wątpię, żeby chcieli tego Leahy i Knox. To oznacza, że trzeba będzie Banningowi dać kogoś, kto będzie mógł dostarczać niezwłocznie Czangowi to, co jego dotyczy. — Rozumiem, panie generale — odparł ZDO. — A co z kryptologami? Nie wątpię, że Brytyjczycy byliby zachwyceni, gdyby przeszkolić ich ludzi… — Ale gdybyśmy tam mieli swoich własnych, to byśmy nie musieli, czy tak? — wszedł mu w słowo Pickering. — Pytanie tylko, czy mamy kogoś wolnego? — Na przykład mnie, panie generale — odezwał się Hart. — Hmm… — Pickering w zamyśleniu potarł szczękę. — Nie — uciął Rickabee. — Będziesz go potrzebował, Flem. — To może McCoy? — zapytał ZDO. — Czy będzie potrzebny do działań operacyjnych? — McCoy nie potrzebuje dopuszczenia do Magii — odparł Pickering. Aha, i tyle na temat mojego nie jechania na cholerną Gobi. — Hart — zapytał McCoy — jak długo uczyłeś się obsługiwać maszynę? — Cztery, pięć dni, zanim mnie do niej dopuścili. — Zając — powiedział McCoy, patrząc na Pickeringa. — Zając? — zapytał ZDO. — Podporucznik Easterbrook — wyjaśnił Pickering. — To jeden z oficerów, których tu ze sobą zabrałem. Masz rację, Ken. Gdzie on teraz jest? — Wysłałem go do Instytutu Smithsona, żeby się dokształcał. — Gdzie on mieszka? — Ze mną, panie generale. I z Zimmermanem. — O, to musi wam być przytulnie — uśmiechnął się Pickering. — Mogę wam dać Ruttermana — zaofiarował się Rickabee. — Narzeka, że dostaje już fioła siedząc na tyłku w Waszyngtonie i obiecałem mu, że wyślę go na pierwszą awanturę, o jakiej usłyszę. — Da radę nauczyć Easterbrooka tego, co trzeba? — Jasne. — No to mamy dwóch. A trzeba nam co najmniej trzech. — Panie generale — zapytał Hart — może pułkownik Waterson zdążył już wybrać i przeszkolić dwóch ze swoich oficerów. To by nam dało Moore’a, a pułkownik Banning zyskałby dla swojego zespołu analityka.

— Fritz, miałeś rację — powiedział Pickering do Rickabee’ego. — Rzeczywiście nie dałbymsobie rady bez Harta. George, jak tylko skończymy, przygotuj i wyślij do Watersona depeszę, że kiedy tylko jego dwaj ludzie będą gotowi, ma wysłać Moore’a do… Właśnie, w końcu gdzie on ma go wysłać? — Mamy jeszcze parę dni, żeby się zdecydować. — Dobra. George, sam wiesz, co napisać Watersonowi. — Tak jest, panie generale. — Słuchaj — zapytał Pickering zastępcę dyrektora do spraw operacyjnych — czy w tym Country Clubie, o którym tyle słyszę, jest jakiś egzemplarz „magicznej” maszyny szyfrującej? — Jest jedna, do zadań szkoleniowych, ale nie podłączona do sieci. No i nie mamy aktualnych szyfrów. — Do szkolenia potrzeba tylko maszyny, panie dyrektorze — powiedział Hart. — Będą nam potrzebne kwatery i jakieś miejsce do planowania tej operacji — powiedział Pickering. — Myślę, Ken, że pomimo niewyczerpanej patriotycznej ofiarności American Personal Pfarmaceuticals, będziecie się wszyscy musieli przenieść do Country Clubu. — Nie ma sprawy — odparł ZDO. — Nawet się boję zapytać, co z tym wszystkim ma wspólnego APP. Banning i Rickabee zaśmiali się. — Mogę tam zadzwonić i kazać przygotować wszystko, czego będziecie potrzebowali. Co mam zamówić? — Mam już, kwatery dla porucznika Easterbrooka, sierżantów Ruttermana i Zimmer — mana. Na żądanie kwatery dla Banninga, McCoya i Dillona. Miejsce do składowania sprzętu radiowego wysyłanego do Chin. A skoro o tym mowa. Jake, obawiam się, że Banning może nie mieć czasu pojechać do Collinsa. Zrób to, kiedy już z McCoyem ściągniecie wszystko, czym dysponujemy w tej chwili. — Tak jest, panie generale. — Myślę, że powinniśmy teraz uściślić to, co ustaliliśmy. Zapadło tu mnóstwo decyzji, których wykonanie będzie pewnie wymagało zmiany niektórych z nich. Myślę, że powinniśmy się zebrać w tym samym składzie jutro, albo pojutrze. Mam nadzieję, że jest tam jakaś bezpieczna sala konferencyjna? — Oczywiście. Pojutrze, albo jeszcze lepiej, w środę po południu. O piątej? — A więc środa o siedemnastej. Dziękuję panom, chyba że ktoś ma coś jeszcze? — Panie generale — odezwał się McCoy. — Tak, Ken? — Panie generale, Zimmerman uważa, że może zupełnie bezpiecznie przyłączyć się do którejś z karawan do Ułan Bator. — O, umaluje się na żółto i będzie udawał Chińczyka, albo Mongoła? — roześmiał się ZDO. — Nie będzie musiał, panie dyrektorze. Mówi, że tam się kręci mnóstwo białych, Niemców, głównie bezpaństwowców, z których część ma nansenowskie paszporty. Z nansenowskim paszportem i brodą, powinno mu się udać. — Może rzeczywiście tak by można zrobić… Sierżant mówi po rosyjsku? — Nie, ale niemiecki to jego ojczysty język. — Ty też mówisz po niemiecku, prawda, Ken? — zapytał Pickering. — Znacznie gorzej, panie generale. Co ja się taki skromny nagle zrobiłem? A może mam nadzieję, że uda mi się wykręcić z tej idiotycznej imprezy na pustyni?

— Myślę, że wysyłanie tam kogokolwiek w tak wczesnym stadium byłoby błędem — odparł ZDO. — Ale później może się to okazać możliwe i całkiem pomocne. Pan i sierżant macie cywilne ubrania, kapitanie? — Ja mam parę rzeczy, ale wątpię, żeby Zimmerman coś miał. — Nie mam, panie dyrektorze. — Trzeba to będzie dopisać do listy. Zapytam naszych specjalistów o odzież z północnych Chin, ale myślę, że łatwiej będzie kupić coś na miejscu. — Po co im cywilne ubrania? — zapytał Pickering. — Przecież pan słyszał, co mówili o nansenowskich paszportach i brodach. Nie uważa pan, generale, że trochę dziwnie by wyglądali z brodami w mundurach piechoty morskiej? To się nazywa szybka decyzja! Chociaż z drugiej strony, jeśli Ernie ma się bawić w poganiacza wielbłądów, to chyba rzeczywiście lepiej, żebyśmy pojechali razem. — Myślę, że powinienem się poważnie namyślić, zanim ich wyślę do Chin z wielbłądzią karawaną, w cywilnych ubraniach i z podrobionymi nansenowskimi paszportami, jak ich złapią, postawią pod ścianą bez gadania jako szpiegów. — To możliwe. Ale takie tu panują reguły gry — odparł ZDO. Czyli innymi słowy, pomyślał McCoy, jestem zaskoczony i rozczarowany, że pan powiedział coś tak głupiego, ale czego się spodziewać po nowicjuszu?! Ma rację, bo to było głupie. Pickering poczerwieniał na twarzy z rozdrażnienia. — Jestem pewien, że zarówno kapitan McCoy, jak i Gunny Zimmerman doskonale sobie zdają sprawę z obowiązujących reguł gry — wycedził. — Chcę jednak, żeby pan wiedział, że zanim kogokolwiek poproszę, podkreślam „poproszę”, żeby się narażał na rozstrzelanie za szpiegostwo, muszę być sam przekonany, że to konieczne. Dla mnie to nie jest żadna cholerna gra! Obaj panowie przez chwilę mierzyli się spojrzeniami, po czym ZDO podszedł do Zimmermana i uścisnął jego rękę. — Dziękuję wam, sierżancie. Po raz pierwszy odkąd usłyszałem o tej operacji, pozbyłem się wrażenia, że sikamy pod wiatr. — Tak jest, panie dyrektorze. ZDO obrócił się do McCoya i nawet otworzył usta, jakby miał zamiar coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie i wyszedł z pokoju.

3 Gabinet zastępcy szefa sztabu do spraw personalnych (G–1), Dowództwo Piechoty Morskiej, Waszyngton, 9 marca 1943 roku, 9.05 Sierżant techniczny K.L. Carruthers, szef kancelarii działu przydziałów służbowych szeregowych i podoficerów, wszedł do gabinetu swego przełożonego, podpułkownika Richarda B. Warrena, asystenta zastępcy szefa sztabu ds. personalnych, dowodzącego działem przydziałów szeregowych i podoficerów, ogłaszając, że przyszedł do niego generał Pickering. — A co to za jeden? — Warren nigdy wcześniej nie słyszał o takim generale, co jako personalnemu wydało mu się dziwne. Szybko zajrzał do książki telefonicznej Dowództwa, ale nie

znalazł tam żadnego Pickeringa. Przynajmniej jednego mógł być wobec tego pewien — to nie był żaden z generałów z Dowództwa. Odrzuciwszy nieprzydatną książkę telefoniczną, Warren spojrzał pytająco na Carruthersa, który też pokręcił bezradnie głową. — Jest z nim pułkownik Stecker — dodał Carruthers. — I generał Rickabee. No, to już lepiej. O drugim generale coś tam kiedyś słyszał, choć za nic nie mógł sobie przypomnieć, z jakiej okazji, natomiast Jack był jego starym przyjacielem, razem byli przed wojną starszymi sierżantami sztabowymi. — Proś ich zaraz — powiedział i wstał zza biurka. Pierwsi weszli Jack i generał z imponującą kolekcją baretek na piersi, zaświadczających, że w Korpusie jest od dawna i nie nudził się za biurkiem. Miał ich prawie tyle, co Jack, który, jak zauważył, znowu nie nosił baretki swojego Medalu Honoru. To musiał być pewnie ten Rickabee, o którym słyszał. Drugi generał nie miał właściwie żadnych baretek i wyglądał jak pośpiesznie zmobilizowany urzędas. Wyglądał na gryzipiórka w niedopasowanym mundurze i nosił powycieraną skórzaną teczkę. To pewnie ten Pickering, nic dziwnego, że w życiu o nim nie słyszał. — Dzień dobry panom — powitał gości pułkownik Warren. — Czym mogę służyć? — Cześć, Dick — wyciągnął rękę Stecker. — Dawno się nie widzieliśmy, Jack — uścisnął ją serdecznie Warren. Stecker przedstawił gości i ta prezentacja zaskoczyła Warrena. Okazało się, że było dokładnie na odwrót, niż przypuszczał. To ten z baretkami był Pickering. Jak to się stało, że w życiu nie słyszał o takim kozaku? Teraz przypomniał sobie, gdzie słyszał nazwisko Rickabee. To był ten gość z kwatermistrzostwa, nie, z Biura Analiz Zarządzania, czyli księgowy. No faktycznie, wyglądał jak biegły rewident. Czego oni mogli chcieć od niego? I co miał z tym wspólnego Stecker? — To ci się spodoba, Dick — z przekąsem zauważył Stecker, jakby czytając w jego myślach. Generał Rickabee otworzył swoją teczkę i wyjął z niej akta osobowe, które wręczył pułkownikowi Warrenowi. — To akta sierżanta technicznego Harry’ego Ruttermana — powiedział. — Tak jest, panie generale. — Czytać sam potrafię, dziękuję bardzo! — Chcemy, żeby go pan awansował na chorążego. — Chyba nie do końca rozumiem, panie generale — zdziwił się Warren. — Czy sierżant został zgłoszony do awansu? Poza tym komisja awansowa z reguły odrzuca wnioski o awans do stopnia chorążego dla każdego podoficera, który nie doszedł co najmniej do stopnia sierżanta sztabowego. — Prawdę mówiąc, guzik mnie obchodzi, co ma na ten temat do powiedzenia komisja awansowa — odparł spokojnym głosem generał Pickering. — Chcemy tylko, żeby pan przypiął Ruttermanowi belki z dziurką, i to na wczoraj. — Generale, obawiam się, że nie rozumiem. Odczuwam podobne wrażenie. Tam, dokąd wysyłamy Ruttermana, będzie mógł wykonywać swoje obowiązki lepiej w stopniu chorążego. Ten awans jest niezbędny w celu zapewnienia pomyślnego wykonania zleconego mu zadania. Poza tym, Rutterman od dawna spełnia wszelkie warunki do awansu na sierżanta sztabowego. — Czy mogę zapytać, panie generale, co to za zadanie? Co on ma robić? — Nie, pułkowniku. Ta wiedza nie jest panu do niczego potrzebna — wtrącił się Rickabee. — Panie generale, obawiam się, że bez specjalnego upoważnienia awansowanie pańskiego sierżanta nie będzie możliwe. Warren, zmieszany sytuacją, szukał ratunku u Steckera, który jednak siedział spokojnie na boku, z założonymi ramionami, uśmiechnięty, jakby go bawiła ta cała sytuacja.

— Zawsze znajdzie się jakaś furtka, pułkowniku, trzeba tylko chcieć ją znaleźć — ciągnął Rickabee. — Od pana, pułkowniku, oczekujemy tylko, żeby nam pan powiedział, kto może w tym przypadku otworzyć tę furtkę. To wszystko, resztę bierzemy na siebie. — Panie generale, prośba o uchylenie przepisów w takim przypadku musi pójść drogą służbową. Muszę jeszcze sprawdzić, ale, o ile się nie mylę, taka prośba musi zostać zaopiniowana pozytywnie przez dowódcę jednostki sierżanta, jej szefa sztabu i jego zastępcę do spraw personalnych… — Sekretarz Marynarki wystarczy? — zapytał Pickering. — Czy sekretarz ma prawo wydać taką decyzję? Sekretarz Marynarki? Osobiście? W sprawie jakiegoś sierżanta? Co tu jest grane? — Panie generale, to by było bardzo niezwykłe, gdyby sam sekretarz osobiście angażował się w tego typu sprawy… — Wystarczy panu, jeżeli jego oficer do zleceń powie, że pan sekretarz życzy sobie awansować sierżanta Ruttermana? — zapytał Rickabee. — Tak, oczywiście, panie generale. — Mogę skorzystać z pańskiego telefonu? — Proszę bardzo, panie generale. Rickabee wykręcił z pamięci numer, poprzedzony kierunkowym Sekretariatu Marynarki. — David? Tu Fritz. Jestem w Dowództwie. Dam ci do telefonu pułkownika Warrena, który jest G–1 do spraw podoficerów i potrzebuje aprobaty sekretarza w sprawie awansu dla Ruttermana. Podał słuchawkę Warrenowi. — Komandor David Haughton jest oficerem do zleceń sekretarza Marynarki — wyjaśnił pułkownikowi. Warren ujął słuchawkę. Przez cały czas rozmowy wydusił z siebie pięć razy: — Tak jest, panie komandorze — i raz, na zakończenie: — Cieszę się, że mogłem być pomocny, sir.

4 Biuro zastępcy dowódcy lotnictwa piechoty morskiej, budynek F bazy lotnictwa Marynarki Anacostia, Waszyngton, 9 marca 1943 roku, 11.15 — Panie generale — ogłosił adiutant, wsuwając głowę do gabinetu — generał Pickering i pułkownik Stecker do pana. — Wpuść, ale schowaj srebra. Nie przypuszczam, żeby wpadli ot tak sobie, z przyjacielską wizytą. — Tak jest, panie generale. Adiutant zamknął drzwi i odwrócił się do oczekujących w sekretariacie gości: — Pan generał oczekuje panów. Weszli do gabinetu, napotykając uśmiechniętego gospodarza, który na ich przywitanie wstał zza biurka. — Czemu zawdzięczam honor wizyty tak znamienitych gości w moich skromnych progach?

— Naprawdę chcesz usłyszeć prawdę, Doc? — zapytał Pickering, przechodząc płynnie od uścisku dłoni do pełnego emocji niedźwiadka. — Jeśli łaska — odparł, równie wylewnie witając się ze Steckerem. — Chcemy cię najpierw pociągnąć za język, a potem okraść. — Tony — zapytał generał adiutanta — czy ja dzisiaj jeszcze latam? — Nie, panie generale. — No to możemy po szklaneczce. Tylko przynieś coś taniego. — Tak jest, panie generale. Porucznik Anthony I. Sylvester był adiutantem generała MacInnerneya od niedawna. Wciąż był dopuszczony do służby jedynie w ograniczonym zakresie i leczył się z obrażeń karku, jakie odniósł w wypadku lotniczym, kiedy po zahaczeniu liny hamującej złożyła się goleń podwozia jego SBD* i wyrżnęli w nadbudówkę na pokładzie lotniskowca. Strzelec wyszedł z tego z lekkim wstrząsem mózgu, ale on wylądował w szpitalu na parę miesięcy i teraz dopiero wracał do sprawności. Był jednak adiutantem na tyle długo, by wiedzieć, że ci dwaj mają dla generała szczególne znaczenie. Nie wiedział nic o Pickeringu, ale zastanawiał się czy pułkownik Stecker to może być ten słynny Stecker z Medalem Honoru, o którym słyszał legendy, latając z lotniska Hendersona na Guadalcanal. To znaczy, zdążył wystartować zaledwie dwukrotnie, zanim wysłali ich tym szwankującym Dauntlessem na lotniskowiec. Facet był podobno nie do zgięcia — major, dowódca batalionu, który dwoma strzałami z karabinu uciszył japońskiego snajpera, z którym nie mogła sobie poradzić cała kompania z ciężkim sprzętem. I podobno, jak wyciągnęli tego żółtka, to miał w głowie obie kule, ale w to już nie wierzył. Chwilę później wrócił do gabinetu z dwiema butelkami i szklankami w rękach. Wybrał najlepszą szkocką i najlepszego burbona z zapasów generała, przechowywanych w dolnych szufladach kartoteki. — Powiedziałem „coś taniego”. Miałem nieszczęście służyć z tymi dwoma w czasie wielkiej wojny, która teraz nosi nazwę pierwszej wojny światowej. Byłem wtedy, wierz, jeśli chcesz, jednym z kaprali plutonowego Steckera. Ci dwaj nie poznaliby się na dobrej gorzale, nawet gdyby do niej wpadli! A więc to naprawdę ten Stecker! — Tak, panie poruczniku — potwierdził Pickering. — Doc już wtedy znany był ze specyficznego poczucia humoru. A te butelki mogą być, proszę je zostawić. — Tak jest, panie generale. — Porucznik Sylvester, Tony, przybył do mnie prosto z Filadelfii. Uprzedzając następne pytania: tak, poznał tam Dicka i tak, Dick ma się coraz lepiej. — Pan jest ojcem porucznika Steckera? — zapytał adiutant. Stecker skinął głową. — Chodziliśmy razem na fizykoterapię. — W tej Filadelfii dokonują cudów — powiedział Stecker. — Przez chwilę… — Przerwał i w końcu zrezygnował z dokończenia zdania. — No, ale w końcu, dzięki Bogu, Dick może już chodzić tylko o lasce. — Słyszałem, że był nieźle połamany — pokiwał głową Sylvester. *

Douglas SBD Dauntless — amerykański jednosilnikowy dolnopłat, maszyna rozpoznawcza i bombowiec nurkujący (S–Scout, B–Bomber, D–Douglas) lotnictwa pokładowego Marynarki. Ostatni pokładowy bombowiec bez składanych do hangarowania skrzydeł. W momencie wybuchu wojny uznawany za typ przestarzały i przeznaczony do szybkiej wymiany, SBD okazał się jednak najlepszym bombowcem nurkującym Marynarki i był produkowany jeszcze do lipca 1944 r., opierając się skutecznie próbom wymiany na swego nieudanego następcę, Curtissa SB2C Helldivera. Siły Powietrzne Armii używały na Pacyfiku jego lądowej wersji A–24 Banshee [przyp. tłum.].

— Młody Stecker i młody Pickering latali razem w VMF–229 na Guadalcanal, poruczniku, tak więc jest to rodzaj spotkania rodzinnego. Gadaj, Flem, co ci leży na wątrobie. Tony ma polewać, czy macie jakiś oficjalny interes? Pickering wyraźnie się zmieszał. — Lepiej sam osądź, Doc, na ile porucznik powinien wiedzieć o tym, co mamy do obgadania — powiedział w końcu. — Dobra, Tony. Zamknij drzwi z tamtej strony i nie wpuszczaj nikogo poza samym Dowódcą. — Tak jest, panie generale — powiedział adiutant i wyszedł. — Co jest grane? — zapytał MacInnerney, kiedy zamknęły się drzwi za Sylvestrem. — Jak mówiłem. Przyszliśmy cię pociągnąć za język. — Na temat? — Wszystko, co od tej pory powiem, jest ściśle tajne. — Rozumiem. — Otwieramy stację meteorologiczną na pustyni Gobi. — My, to znaczy kto? — Biuro Służb Strategicznych. — Aha, czytałem w gazecie o twojej nominacji. Ty też, Jack? — Jack jest moim oficerem łącznikowym z ramienia Korpusu. Nieoficjalnie. — Kiedy Vandergrift przejmuje dowództwo? Wiesz coś o tym? — Chce zostać z 1. Dywizją, póki nie będzie na powrót zdolna do walki. Dowództwo przejmie, kiedy tylko uzna, że już może. — Czyli poczekasz na swoją gwiazdkę do tego czasu? — Jeśli w ogóle do tego dojdzie. — Jasne, że dojdzie. Archie sam rai to powiedział — z naciskiem odparł MacInnerney. — Dobra, Flem, powiedz mi coś o tej stacji meteorologicznej. Słyszałem, że Siły Powietrzne Armii miały się dogadać na ten temat z Ruskimi. Mówimy o tej samej stacji? — Ruscy nie wpuszczą lotnictwa Armii. Nimitz i Leahy chcą mieć stację już, więc Leahy przekazał sprawę OSS, a Nimitz „zasugerował” mu, żeby mi to powierzył. — A więc obaj wierzą, że sobie poradzisz — podsumował MacInnerney. — Co jeszcze raz dowodzi, jak się myliłem, mówiąc ci, że nie będzie z ciebie żadnego pożytku w tej wojnie, Flem. — Powiedziałeś tak, bo w to wierzyłeś, Doc. Gdyby nie to, nie byłoby mnie tutaj. A teraz przestań truć i powiedz, co ty myślisz o sprawie, a nie to, co ja bym chciał według ciebie usłyszeć. — Dobra. Nie przypuszczam, żebyś sobie z tym poradził. Gobi jest w samym środku niczyjego państwa, daleko od jakiegokolwiek terytorium, nad którym mamy jakąkolwiek kontrolę. Jak ty masz zamiar tam przerzucić swoich ludzi? Na wielbłądach? Stecker zaśmiał się. — A żebyś wiedział, że tak. To jeden z rozważanych wariantów, ale Flem przyszedł zapytać cię o samoloty. — Nie trzeba mapy i cyrkla, żeby wiedzieć, że nie ma mowy o zrzucie. Gobi jest daleko poza zasięgiem jakiegokolwiek samolotu Marynarki, piechoty morskiej czy Armii. Naprawdę tego nie wiedziałeś? — Kiedy mówisz o zasięgu, masz na myśli zasięg operacyjny, podróż w tę i z powrotem? MacInnerney zastanowił się przez chwilę. — Bilet w jedną stronę, tak? A skąd weźmiesz chętnych do takiego lotu? I co ważniejsze, dokąd chcesz lecieć? — Mamy wiarygodne wiadomości o grupie Amerykanów, znajdującej się gdzieś na Gobi, złożonej częściowo z marines z konsulatu w Pekinie. Reszta to podobno w większości

emerytowani wojskowi z 4. pułku piechoty morskiej, 15. pułku piechoty Armii i Patrolu Rzecznego Jangcy. — Macie z nimi łączność? — Na razie niezbyt regularną, ale pracujemy nad tym. — Mamy im wysłać jakieś porządne radiostacje, Doc. Na wielbłądach. Brwi MacInnerneya wystrzeliły w górę. — Poza tym mamy kogoś, kto zjeździł Gobi i zna teren — ciągnął Pickering. — Sierżant, który był z czwartym pułkiem w Szanghaju. Według niego Gobi to nie morze piasku, ale w większości skalista równina. Czyli samolot może tam bez trudu wylądować. — Wiesz, jaka była za moich młodych lat definicja udanego lądowania? Udane lądowanie to takie, po którym pilot wychodzi z samolotu o własnych siłach — sarkastycznie zauważył MacInnerney. — Niech ci będzie. Może rzeczywiście nie będzie to miękkie lądowanie, ale byle tylko meteorolodzy i ich sprzęt wyszli z tego cało, to ze skasowaniem samolotu możemy się pogodzić. Przecież i tak nigdzie stamtąd nie odleci. — Gdyby do tego miało rzeczywiście dojść, a w to, że zajdzie tak daleko, poważnie wątpię, to zdaje się, że ta stacja miała być tajna? — Lepiej, żeby była. — Jeśli wyśle się tam samolot w jedną stronę, to wrak będzie raczej ciężko ukryć na skalistej pustyni. Pomyśleliście o tym? — Tak, to może być problem. Ale najpierw tam dolećmy, a potem będziemy się martwili o wrak. Jak myślisz, jakiego samolotu powinniśmy użyć? — To zależy od tego, skąd będziecie startować. Macie dwa miejsca do wyboru: — Indie i Rosję. Rosja, jak powiedziałeś, nie wchodzi w grę, więc zostają Indie. — I jak by to wyglądało, gdyby lecieć z Indii? — Lotnictwo Armii lata Curtissami C–46* z Sadya, czy jakoś tak, w Indiach do Chin. Cholera, prawdę mówiąc, sam niewiele więcej wiem o tej trasie. — Podniósł słuchawkę telefonu. — Tony, podrzuć nam mapy Chin i Indii — powiedział. — Ci, którzy latają na tej trasie nazywają to „lataniem przez Garb”. Trasa prowadzi ponad Himalajami, co oznacza, że trzeba się wznieść na minimum 6.000 metrów i lecieć z tlenem, do Kunmingu w Chinach. — Kunming to dopiero południe Chin, a Gobi jest na północnych krańcach — zauważył Stecker. — Muszę jeszcze sprawdzić na mapach, Jack, ale myślę, że dystans jest mniej więcej taki sam, jak z Indii. C–46 powinien mieć odpowiedni zasięg, zwłaszcza jeśli leci w jedną stronę. — Popraw mnie, jeśli gadam bzdury — odezwał się Pickering — ale nawet jeśli Japończycy nie są w stanie zestrzelić tych samolotów… — Są — przerwał mu MacInnerney. — I często z tej możliwości korzystają. — …to w każdym razie ściśle je nadzorują, śledzą loty, jeśli nie sami, to poprzez szpiegów na ziemi? *

Curtiss—Wright C–46 Commando — dwusilnikowy dolnopłat transportowy, wojskowa odmiana Curtissa CW–20, który miał stanowić konkurencję dla Douglasa DC–3. Tylko jeden egzemplarz CW–20A trafił w końcu do linii lotniczych, a i to okrężną drogą. Prototyp CW–20A przejęła Armia i jako C–55 przekazała Brytyjczykom, którzy wprowadzili go do służby w barwach linii BOAC na obfitującej w niebezpieczeństwa trasie kurierskiej z Gibraltaru na Maltę. Krótki okres eksploatacji C–55 zachęcił Siły Powietrzne Armii do zakupu większej partii ulepszonego wariantu C–55, oznaczonego C–46. Dzięki mocniejszym silnikom i większej pojemności kadłuba C–46 miał o połowę większy udźwig od C–47, dwa razy większą objętość ładowni i większy o jedną czwartą zasięg, za co zapłacił jednak znacznie większą masą startową. W czasie wojny wyprodukowano ich kilka tysięcy [przyp. tłum.].

— Oczywiście, że tak. — Czy nie zauważą, że jeden z tych C–46 wykonujący rutynowy lot nad Garbem do Kunmingu nagle poleciał nie wiadomo dokąd? — Zapewne tak. Tyle tylko, że to nie będzie pierwszy samolot, który stamtąd nie wróci. Znajomy pilot opowiadał mi, że nawigację na tej trasie nazywają „lataniem po aluminiowym szlaku”. Trasę wyznaczają kolejne miejsca katastrof. — Ale czy nie zaczną szukać świeżego wraku? — Flem, zacznij się wreszcie przyzwyczajać do tego, że nie bardzo mamy inne wyjście. Porucznik Sylvester pojawił się z czterema mapami w kartonowych tubach. Generał wyjął je z tub, rozłożył na podłodze i przykucnął, by trzymać ich brzegi i nie pozwolić im się zwijać. Stecker przyklęknął obok niego i pomagał mu, a Pickering stanął za ich plecami. — O, jest — powiedział Macinerney, wskazując palcem jakąś mikroskopijną plamkę. — Dobrze pamiętałem, to się nazywa Sadya, w dolinie Brahmaputry. Stąd latają ponad górami do Kunmingu, o tu. — Pokazał im trasę, po czym, używając małego palca i kciuka jako cyrkla nawigacyjnego, odmierzył dystanse pomiędzy Sadya a Kunmingiem i Sadya a Gobi. — Tak jak mówiłem, ta sama odległość. Dla C–46 w jedną stronę to kaszka z mleczkiem. — Czy Korpus ma C–46? — zapytał Pickering. — Zaledwie kilka sztuk, bardzo niechętnie oddanych przez Siły Powietrzne Armii. Nazywamy je R5D. Wątpię, żebym wam dał któryś z nich do zmarnowania. Pickering nie odpowiedział wprost. — A co z R4D*? — Zasięg ma, ale co z górami? Może nie mieć pułapu do ich przekroczenia. — A nie da się przelecieć przez góry, bo ja wiem, omijając szczyty dolinami i przełęczami? MacInnerney pokręcił głową. — Nie ma mowy. Trzeba po prostu mieć pułap i przelecieć górą, a R4D go nie ma. Pewnie, że od każdej zasady są wyjątki, ale jeśli o mnie chodzi, to o R4D możecie zapomnieć. Pickering opadł na kolana i pokazał jakiś punkt na mapie. — To jest Morze Żółte, panie generale — powiedział MacInnerney. — Niech pan sobie wyobrazi, panie generale, że wiem. Byłem marynarzem, zanim zostałem generałem. — Co ty kombinujesz, Flem? — Catalina. Może dwie. Z punktu jakieś pięćdziesiąt mil morskich od wybrzeża, powinny mieć odpowiedni zasięg. — Jak dolecą te twoje pięćdziesiąt mil od brzegu, to już nie. I to z każdej bazy, z której mogłyby wystartować. — Mogłyby tam wylądować i pobrać paliwo z okrętu podwodnego.

*

Amerykański dwusilnikowy dolnopłat transportowy konstrukcji firmy Douglas, wprowadzony do produkcji w roku 1936 jako DST — Douglas Sleeper Transport, długodystansowy samolot pasażerski, który miał zgodnie ze swą nazwą obsługiwać głównie nocne połączenia między wielkimi miastami Ameryki. Później nazwę zmieniono na DC–3, kuszetki zastąpiono zwykłymi fotelami i w tej konfiguracji maszyna ta praktycznie zmonopolizowała pod koniec lat 30. wewnętrzny transport lotniczy Ameryki, detronizując niepodzielnie dotąd władającego Boeinga. Kiedy wybuchła wojna, Douglasy DC–3 stały się podstawowymi maszynami transportowymi i desantowymi armii Wielkiej Trójki, także w licencyjnej odmianie radzieckiej PS–84/U–2. W lotnictwie Armii USA nosiły oznaczenie C–47 (wersja transportowo–pasażerska) i C–53 (holownik szybowców), w Marynarce R4D, w Wielkiej Brytanii zaś odpowiednio Dakota (C–47) i Skytrain (C–53). Popularnie zwany Gooney Bird, u polskich pilotów dorobił się przezwiska Dyzio [przyp. tłum.].

— Tankowanie na morzu? No, nie wiem, Flem. Japończycy tego próbowali, kiedy przy okazji Midway chcieli powtórnie zaatakować Pearl Harbor i stracili obie Emily, które do tego wyznaczyli. — Catalina ma zasięg maksymalny 3.700 km. Na patrolach ZOP* — krąży z prędkością ekonomiczną 250 km/h i przenosi dwie tony bomb. — Tak, ale pod skrzydłami. Nie ma ładowni. — Ale te dwie tony uniesie, prawda? Dwie tony sprzętu meteorologicznego. — Myślałem, że przyszliście do mnie po radę w sprawie samolotu. — Tak było. I podałeś przeciwko lotowi C–46 z Indii te same argumenty, które podnosiliśmy z Jackiem. Słyszałeś, że stopień zgodności czyichś poglądów z twoimi jest najlepszym sprawdzianem jego inteligencji? — Nie powiedziałem, że się zgadzam z twoim planem. Mam nieprzyjemne wizje tego, co się stanie, kiedy uda ci się wydębić od Marynarki PBY albo okręt podwodny. — Jakie nieprzyjemne wizje? — Po pierwsze, po serii wypadków wczesnych okrętów podwodnych z benzynowymi silnikami przed poprzednią wojną. Marynarka dostała fioła na punkcie przewożenia na pokładach swoich okrętów podwodnych jakichkolwiek łatwopalnych paliw. Wyobrażasz sobie, co powiedzą, jak im zaproponujesz, żeby ci przywieźli kilkanaście tysięcy litrów wysokooktanowej benzyny lotniczej? A poza tym, nawet jeśli uda ci się ich do tego zmusić, to co dalej? Jak ty to paliwo zatankujesz do samolotów? Oczyma duszy widzę marynarzy, wytaczających na pokład beczki z benzyną. I co? Zapakują je na pontony i powioslują do burty łodzi latającej? A nawet gdyby, to co potem? Wlewy paliwa w PBY są na wierzchu płata, na samym szczycie samolotu, dobre trzy metry ponad powierzchnią wody. Jak masz zamiar wciągnąć dwustulitrową beczkę benzyny na wierzch płata na wzburzonym morzu? — Trzeba będzie coś wymyślić — rozłożył ręce Stecker. — Jezu, Jack, czy ty w ogóle wiesz o czym ty mówisz? — Benzynę na Guadalcanal dostarczano nam wyrzucając ją za burtę z niszczycieli. Przybój sam ją wyrzucał na brzeg. — No i co z tego? — Może nic, ale rzeczywiście, Jack ma rację, beczki z benzyną pływają. To się może okazać pomocne. — Flem, mogę w każdej chwili wymyślić setki powodów, dla których wasz plan weźmie w łeb! — I dlatego z Jackiem przyszliśmy z tym do ciebie. Pomyśleliśmy sobie, że będziesz w stanie wymyślić wszystko, co może się spieprzyć. A potem usiądziemy i wymyślimy wspólnie, jak temu zapobiec. — Zdajesz się być przekonany, że Marynarka da ci Catalinę i okręt podwodny. — A jak dojdziemy do wniosku, że nam potrzeba, to jeszcze niszczyciel albo i dwa. Jeśli będzie potrzeba, to jeszcze jeden, albo i dwa z tych twoich tak cennych R5D. Cokolwiek, czego zażądamy, Doc. — Skąd ta pewność? — Bo Leahy kazał Nimitzowi dać nam wszystko, czego będziemy potrzebować, a Nimitz naprawdę bardzo chce tej stacji meteorologicznej. — Wiesz co, jak tu przyszliście, byłem szczęśliwy. Powinienem się był czegoś takiego spodziewać po was. — Zmienisz o nas zdanie, jak ci postawimy obiad? *

Zwalczanie okrętów podwodnych [przyp. tłum.].

— Odebraliście mi apetyt na co najmniej trzy nadchodzące dni. Będę się musiał długo i głęboko nad tym wszystkim namyślić, Flem. — Czy to znaczy, że nie zjesz z nami obiadu? — Jeść z wami? Byłbym szczęśliwy, gdybym was nigdy więcej nie widział. Ile mam czasu? Kiedy mam przedstawić wyniki swoich analiz? — Może być na wczoraj rano? — Wynoście się stąd! Zadzwońcie jutro po południu. — Nie, przyjdziemy. Wolałbym o tym nie rozmawiać przez telefon. MacInnerney skinął głową. Nagle jakby sobie o czymś przypomniał. — Słuchajcie, a kto wam będzie pilotował ten samolot? — Myśleliśmy z Jackiem o dwóch Catalinach. — No to kto będzie pilotował te dwie Cataliny? — Myśleliśmy, że to będzie pańska działka, panie generale. Chciałbym pilotów piechoty morskiej. Lepiej, żeby to zostało w rodzinie. — Ty już nie jesteś w rodzinie, zapomniałeś? Przepraszam, wypsnęło mi się. Nie powinienem o tym mówić — A co Z tym, że kto był raz marinę, ten pozostaje nim na zawsze? Nigdy nie słyszałeś tego powiedzenia? — Powiedziałem, przepraszam. — Hej, wy dwaj — wtrącił się Stecker. — Przestańcie, ale już! Spojrzeli na Steckera, potem na siebie nawzajem. — Tak jest, panie plutonowy! — odpowiedzieli chórem i roześmieli się. — No dobra, skoro nalegacie, dam wam sobie postawić ten obiad. — To już lepiej. — Dajcie mi chwilę, żebym znalazł jakieś zajęcie Tony’emu, i już do was schodzę. Macie samochód? — Owszem, Flem zakosił go senatorowi Fowlerowi. — To przyprowadźcie go przed wyjście. To nie potrwa długo. Wyszedł wraz z nimi do sekretariatu i poczekał, aż odejdą, zanim przemówił do adiutanta. — Jadę z nimi na obiad. Kiedy wrócę, chcę tu mieć trzech najbardziej doświadczonych pilotów PBY, jakich znajdziesz w bazie. Poza tym chcę zastać na biurku projekt okólnika do wszystkich baz lotniczych, w którym ogłaszamy ochotniczy zaciąg pilotów samolotów dwusilnikowych, najchętniej PBY, do wykonania niebezpiecznego zadania poza granicami Stanów Zjednoczonych. — Tak jest, panie generale. MacInnerney dojrzał błysk zainteresowania w oczach adiutanta. — Tak, Tony, mam zamiar ci powiedzieć, o co chodzi, ale dopiero po obiedzie. — Tak jest, panie generale.

XII 1 Agencja reklamowa J. Walter Thomas, Madison Avenue 698, Nowy Jork, 9 marca 1943 roku, 11.45 — Panno Sage, dzwoni do pani pułkownik Banning — powiedziała Darlene, sekretarka jej i dyrektora zarządzającego H. Oswalda Tinnera, podkreślając stopień rozmówcy. Ciekawość w końcu przeważyła: — Czyżby awansował? — Owszem, Darlene, awansował — odparła Ernie, zmuszając się do uśmiechu i wcisnęła przycisk. Kiedy dzwonił Banning, zawsze oczekiwała najgorszego. Nawet kiedy ogłaszał dobre wieści, potrzebowała kilku minut, by otrząsnąć się z przerażenia, które powodował jego telefon. — Cześć, Ed. — Ernie, zrób mi tę przyjemność i przypilnuj, żeby Ken zrobił coś ze swoim ubraniem, dobrze? — Słucham? — Jak go zobaczysz, sama się przekonasz. — Będę się z nim widziała po południu. Spróbuję złapać pociąg o 14.40. Ale co z tym jego ubraniem? — Nie musisz przyjeżdżać, jesteśmy w tej chwili w drodze do Nowego Jorku. Dzwonię z dworca. Dobra, muszę lecieć, bo mi pociąg zwieje. Może się spotkamy wieczorem. Jeszcze raz proszę, zrób coś z jego ubraniem. Ciebie posłucha. Linia zamilkła, a na aparacie zapaliła się czerwona lampka, symbolizująca połączenie na linii wewnętrznej i telefon zadzwonił. Wcisnęła czerwony klawisz. — Halo? — Cześć, kochanie, jadę do Nowego Jorku — powiedział Ken. — Dzwonię z Union Station. Dzięki Bogu, nie będę musiała się znowu urywać z pracy, żeby zdążyć na pociąg. — Zostaniesz na noc? — Tak. Gdzie się spotkamy? Zastanowiła się szybko. Jeśli dzwoni z dworca i pociąg zaraz odjeżdża, to ma jakieś trzy godziny z kawałkiem, powiedzmy trzy i pół godziny. A więc na Pennsylvania Station będzie o 15.15. Ze dwadzieścia minut taksówką do agencji. Czyli gdzieś za kwadrans czwarta. — Przyjedź do mnie do biura. — Do biura? Słychać było, że ten pomysł mu się nie spodobał. — Nie będę się mogła nigdzie wcześniej urwać. Przyjedź tutaj. — Ernie, nie… Cholera, muszę już lecieć. — Aleja Madisona 698, dwudzieste drugie piętro. Odpowiedzi już nie było. Odłożyła słuchawkę i w tej samej chwili ponownie zapaliło się zielone światełko i znowu rozległ się dzwonek. — Ernestine Sage, słucham. — Twoja prywatna linia była zajęta — powiedział pan Sage tonem wymówki. — Cześć, tato. Tak, czuję się świetnie, a ty?

— Ponieważ przejawiasz naganną skłonność do zapominania o umówionych spotkaniach, dzwonię, żeby ci przypomnieć o dzisiejszym popołudniu. O, cholera! — Powiedziałam, że się spotkamy, jeśli dam radę, tato. To nie było umówione spotkanie. — Aha, czyli nie dasz rady? Nie znudziło ci się jeszcze to dojeżdżanie do Waszyngtonu? — To mój wkład w wysiłek wojenny narodu — odpaliła i zaraz żałowała, tego, co — powiedziała. — Nie mówiłam, że nie dam rady, tylko że się nie umawialiśmy. — A więc mogę z tego wnosić, że dasz radę? — ojciec wyraźnie się ucieszył. — Damy radę, tato. Z Kenem. — Świetnie — słychać było, że to słowo może nie do końca oddaje prawdziwe uczucia pana Sage. — U Jacka i Charlie’ego o wpół do szóstej? — Lepiej o szóstej, albo wpół do siódmej, tato. Ken jedzie pociągiem i nie mam pojęcia, o której dotrze. — W takim razie o szóstej.

*** O wpół do czwartej recepcjonistka poinformowała pannę Sage, że czeka na nią „pan” McCoy. Ślepa, czy co? Munduru nie poznaje? Zawsze go zapowiadali jako „porucznika” McCoya, skąd ten „pan”? Etykieta agencji wymagała, by członek kierownictwa, do którego przyszedł gość, wysłał na dół sekretarkę, asystenta czy innego podwładnego, który odbierał gościa z recepcji na dwudziestym piętrze i prowadził go na miejsce. Panna Sage doskonale zdawała sobie z tego sprawę i świadomie postanowiła to wymaganie zignorować. W końcu, to nie był interesant, tylko mężczyzna jej życia. — Już schodzę — rzuciła w słuchawkę. Rzuciła w przelocie okiem na biurko i uznała, że dzisiaj i tak już nic sensownego nie stworzy. Machnęła ręką, złapała płaszcz i wybiegła z gabinetu. — Do jutra — pożegnała Darlene. — A gdyby ktoś dzwonił, panno Sage? — Powiedz, że będę rano — zawołała, niknąc w drzwiach prowadzących na schody przeciwpożarowe. Kapitana McCoya zobaczyła już w chwili, w której wybiegła z drzwi piętra wyżej. Jego widok natychmiast wyjaśnił jej dlaczego recepcjonistka miała obiekcje i dlaczego Banning kazał jej coś zrobić z jego ubraniem. I tak go kocham, pomyślała. Ale na miłość boską, wystroił się jak górnik na tańce w dniu wypłaty. Kapitan McCoy miał na sobie kraciastą sportową marynarkę z granatowymi rękawami, czterema kieszeniami, nakrytymi klapkami z tego samego materiału, co rękawy i kołnierz marynarki. Do tego nosił parę brązowych spodni i mundurowe półbuty oficerskie piechoty morskiej. Ernie pocałowała go, nie w policzek, tylko w usta, co w publicznym miejscu wciąż jeszcze wprawiało go w zmieszanie. — Coś się tak wystroił? — Tobie też się nie podoba, co? Banningowi się nie spodobało na pewno. Nic nie mówił, ale widziałem to w jego oczach. — Pytałam, dlaczego jesteś po cywilu?

— To długa historia. Możemy iść? Chciałbym trafić do Braci Brooks, zanim zamkną. — Chodzi ci o ten sklep z ubraniami? — Tak, a co? — Masz zamiar kupić jakieś ubranie? — Skoro nie tylko Banning, ale i ty patrzysz na mnie, jakbym się urwał z cyrku, nie mam innego wyjścia. — Tak, Brooksowie mają dobre rzeczy. To dobry pomysł. Owszem, za to po cenach, na które kapitan na pewno nie może sobie pozwolić! Czyżby tego nie wiedział? — W końcu spłaciłem im swoje mundury — ciągnął, jakby czytając w jej myślach — więc chyba mam u nich otwarty kredyt. Mam też czek na cywilne ubranie, na 250 dolarów z hojnej kiesy podatników. — Tak, to na buty może wystarczy — uśmiechnęła się Ernie. — Czekaj, szyłeś mundury u Brooksów? — To był pomysł Picka. Kiedy skończyliśmy podchorążówkę, powiedział mi, że Brooksowie szyją najlepsze mundury. Ile mi za nie policzą, tego już nie powiedział. — Aha. Cholerny Pick! Powinien wiedzieć, że go nie stać na ubrania od Brooksów. — Pomyślałem, że ponieważ nie mam pieprzonego po… Przepraszam, Ernie, wymknęło mi się. Machnęła ręką. — No więc, skoro nic nie wiem o cywilnych ciuchach, to sklep Braci Brooks powinien być dobrym miejscem. — Dobrze myślałeś. — Mogłabyś pójść ze mną? — zapytał nieśmiało, kiedy winda stanęła na parterze. Rany, on mnie prosi o pomoc! — Oczywiście. — Pomyślałem, że mogłabyś mi coś poradzić. — Znajdziemy coś. Powiesz mi, dlaczego potrzebujesz cywilnego ubrania? — Będę jeszcze musiał zapuścić brodę. Dostałem rozkaz zapuścić brodę. Oficer piechoty morskiej z brodą wyglądałby nieco dziwnie, nieprawdaż? — I pewnie mam nie pytać, po co ci ta broda? — Kochanie, naprawdę nie mogę ci powiedzieć. Co to może znaczyć? Gdzie oni go teraz wysyłają, że mu ta broda będzie potrzebna? Broda i cywilne ubranie? Co on teraz będzie robił? Dokąd jedzie? Wiedziałam. Od pierwszej chwili, kiedy tylko Darlene zapowiedziała Banninga, wiedziałam, że to będą złe wiadomości.

*** — Pierwsze, co ci potrzeba, to buty — orzekła Ernie, kiedy pchali obrotowe drzwi sklepu Braci Brooks. — Fakt — powiedział, patrząc na swoje obuwie. — Idź tam — wskazała dział obuwniczy — i poproś o jakieś mokasyny, a ja skoczę do toalety. Przyjdę tam do ciebie. Skinął głową i posłusznie poszedł do wskazanego działu. Nie mogła nie zauważyć wyrazu zaskoczenia, rozbawienia i pogardy na twarzy mijającego go sprzedawcy. Rozejrzała się za kimś innym.

— Chciałabym się widzieć z kierownikiem — powiedziała temu drugiemu. — Może ja będę mógł w czymś pomóc, proszę pani. — Gdybym tak uważała, nie pytałabym o kierownika — naskoczyła na niego. Czego się ciskam? To nie on patrzył na Kena jak na stracha na wróble, tylko tamten sukinsyn zza sąsiedniej lady. — Czym mogę pani pomóc? — zapytał pan w średnim wieku, który pojawił się po chwili. — Pan tu jest kierownikiem? — Tak jest, proszę pani. — Nie jestem pewna, czy mam u was swoje konto, ale na pewno ma je mój ojciec. — To być może mają państwo konto rodzinne. — Mój ojciec nazywa się Ernest Sage. Rachunek może być na firmę, American Personal Pharmaceuticals. — Znam doskonale pani ojca — odparł kierownik, uśmiechając się promiennie. — Ubiera się u nas od lat. Czym mogę służyć, panno Sage, prawda? — Tak, Ernestine Sage — potwierdziła. — Miło mi panią poznać, panno Sage. — Mnie również. Proszę pana, przyszłam tu z przyjacielem, który bardzo pilnie potrzebuje cywilnego ubrania. To zaś może wymagać przesunięcia go na czoło kolejki do poprawek. — To może być trudne, panno Sage. — Ale nie niemożliwe? — Zawsze staramy się zadowolić naszych stałych klientów. — Na za dziesięć szósta potrzebujemy parę dopasowanych spodni i sportową marynarkę. — To się powinno dać zrobić. — Na jutro w południe będziemy też potrzebować dwóch garniturów, dwóch dodatkowych marynarek, i dwóch, czy trzech par spodni. O, to może się okazać trudne. — Trudne, ale nie niemożliwe? Kierownik uśmiechnął się serdecznie, podobna do ojca, ale charakter ma wyraźnie po nim, — Postaramy się zadowolić pani przyjaciela. — Pozostaje w takim razie sprawa płatności. Mój przyjaciel ma u was konto. I podpisze wszelkie rachunki. W rzeczywistości nie on będzie za nie płacił, ale pod żadnym pozorem nie chcę, żeby teraz o tym wiedział. To ma być prezent–niespodzianka. — Rozumiem. Rachunki przepiszemy na pana Sage? — Nie, ja za nie zapłacę. Może mi pan otworzyć konto, moją zdolność kredytową potwierdzi bank Bergdorf Goodman, lub filia First National Bank na rogu Park Avenue i 57. Północnej, albo przyślę panu czek przez posłańca. — Jeśli o mnie chodzi, właśnie otworzyła pani u nas konto, panno Sage. Sprawdzanie pani zdolności kredytowej nie będzie konieczne. Tak się składa, że wiem, gdzie pani pracuje i co tam robi. — Skąd? — Ernie była zaskoczona. — Pani ojciec mi powiedział, jest z pani bardzo dumny. — O, cholera… — Może teraz zajmiemy się potrzebami pani przyjaciela? Kiedy dotarli do działu obuwniczego, Ken podejrzliwie oglądał parę mokasynów na swoich nogach. Ernie rzuciła ukradkowe spojrzenie na kierownika. Na widok ubrania Kena szczęka opadła mu o dobre dwa i pół centymetra, ale natychmiast wróciła na swoje miejsce. — Oprócz tych, będę jeszcze pewnie potrzebował jakieś porządne buty, co, Ernie?

— Właściwie nie — odezwał się kierownik. — W dzisiejszych czasach tego typu obuwie nosi się właściwie do wszystkiego. McCoy spojrzał na Ernie, która pokiwała głową. — Dobrze, biorę te. — Jedną parę brązowych i jedną czarnych — zakomenderowała Ernie. McCoy przez chwilę wyglądał, jakby miał protestować, a w końcu wzruszył ramionami. — A właściwie, czemu nie?

2 TAJNE D–TWO KOHPIECHMOR WASZ 1705 09MAR43 PILNE DO: WSZYSCY D–CY BAZ LOTNICZYCH KORPIECHMOR USA I TERYTORIUM HAWAJÓW WSZYSTKIE GRUPY POWIETRZNE KORPIECHMOR USA I TERYTORIUM HAWAJÓW WSZYSTKIE WYDZIELONE DYWIZJONY LOTNICZE I JEDNOSTKI LOTNICTWA KORPIECHMOR USA I TERYTORIUM HAWAJÓW DOTYCZY: ZACIĄGU OCHOTNICZEGO DO WYKONANIA 1 WSZYSCY D–CY BEZZWŁOCZNIE USTALĄ KTO Z ICH PODKOMENDNYCH JEST LUB KIEDYKOLWIEK BYŁ DOPUSZCZONY DO SAMODZIELNYCH LOTÓW NA SAMOLOTACH PBY–S PBY–5AI R4D 2 WSZYSCY D–CY BEZZWŁOCZNIE OSOBIŚCIE ODBĘDĄ ROZMOWY Z TAKIMI PILOTAMI OFERUJĄC IM MOŻLIWOŚĆ ZGŁOSZENIA SIĘ NA OCHOTNIKA DO WYKONANIA TAJNEGO ZADANIA W STREFIE FRONTOWEJ W TERMINIE OKOŁO DZIEWIĘCIU — DZIESIĘCIU NAWIAS 90 NAWIAS DNI ZWIĄZANEJ ZE ZNACZNYM ZAGROŻENIEM ŻYCIA 3 NAZWISKA OCHOTNIKÓW ZOSTANĄ PRZESŁANE W CIĄGU SIEDEMDZIESIĘCIU DWÓCH NAWIAS 72 NAWIAS GODZIN OD OTRZYMANIA NINIEJSZEJ WIADOMOŚCI NAJSZYBSZYMI ŚRODKAMI ŁĄCZNOŚCI POD GRYFEM TAJNE DO D–TWA KORPIECHMOR DO WIAD: GENBRYG D G MACNINERNEY 4 NAZTWISKA PILOTÓW KORPIECHMOR POSLIDAJĄCYCH KWALIFIKACJE WYSZCZEGÓLNIONE W PKT JEDEN POWYŻEJ A TAKŻE POWT A TAKŻE TYCH KTÓRZY MAJĄ MINTMUM TYSIĄC NAWIAS 1000 NAWIAS GODZIN NALOTU LUB ZOSTALI DOPUSZCZENI DO LOTÓW NA SAMOLOTACH PBY–5 PBY–5A I R4D BĄDŹ JAKĄKOLWIEK KOMBINACJĘ POWYŻSZYCH

KWALIFIKACJI KTÓRZY NIE ZGŁOSILI SIĘ POWT NIE ZGŁOSILI SIĘ OCHOTNICZO DO ZADANIA OPISANEGO W PUNKCIE DWA POWYŻEJ ZOSTANĄ PODOBNIE PRZEKAZANE W CIĄGU SIEDEMDZIESIĘCIU DWÓCH NAWIAS 72 NAWIAS GODZIN NAJSZYBSZYMI ŚRODKAMI ŁĄCZNOŚCI POD GRYFEM TAJNE DO D–TWA KORPIECHMOR DO WIAD: GENBRYG D G MACINNERNEY Z ROZKAZU MACMNERNEY GENBRYG

3 Klub „21”, 52. Ulica Zachodnia 21, Nowy Jork, 9 marca 1943 roku, 19.30 — O, są — powiedziała pani Carolyn Spencer Howell, wskazując przez zadymioną salę z drzwi, w których właśnie stanęli. — Coś ty chciał od jego ubrania? Jak dla mnie wygląda po prostu świetnie. Półkownik Banning spojrzał we wskazanym kierunku i zobaczył tam kapitana Mccoya w niebieskoszarej sztruksowej marynarce, spod której wystawała biała koszula z przypiętymi guzikami różkami kołnierzyka, spod którego wystawał prążkowany krawat. Wyciągnięte obok stolika nogi okrywały szare flanelowe spodnie, spod których wystawały brązowe mokasyny założone na szare skarpetki, doskonale i w rekordowym czasie, pomyślał. Gdyby nie wojsko… — W tej właśnie chwili Ernie zauważyła ich i przywołała gestem do siebie. — Przyłączymy się do panny Sage — powiedziała Carolyn do kelnera, który prowadził ich do zamówionego stolika. Ten rozejrzał się, wypatrzył pana Sage z córką i skinął głową, zmieniając marszrutę. Po drodze odpiął okryty czerwonym welwetem sznur, oddzielający jadalnię od sali klubowej i wpuścił ich na drugą stronę. Po twarzy pana prezesa Sage widać było, że Carolyn musiała mu się spodobać. Nic dziwnego, pomyślał Banning. Jest wysoka, zgrabna, wiotka, szykowna i naprawdę cholernie ładna. Człowiek nie przestaje doceniać piękna kobiet tylko dlatego, że został ojcem córki, za którą wszyscy się oglądają. Ernie nadstawiła Carolyn policzek do pocałowania. — Mam nadzieję, że się nie narzucamy — powiedział Banning. — Ależ skąd — odparł pan Sage i pstryknął palcami na kelnera, któremu kazał gestem dostawić dwa krzesła. . — Panie Sage — przedstawił Ken — to pułkownik Banning i pani Howell. — Witam państwa. Zauważył tę „panią Howell”, pomyślał Banning. Potwierdzenie przyszło sekundę później, kiedy wzrok pana Sage powędrował na jej rękę, wyraźnie w poszukiwaniu obrączki. Nie było jej. Czy założyłbym obrączkę na ten palec, gdybym już nie miał pani Banning? jasne, że tak. Czy żałuję, że ożeniłem się z Millą? jasne, że nie. To kim jestem, kandydatem na bigamistę? Czy tylko żałosnym sukinsynem, który niecnie wykorzystał Carolyn i to że się w nim zakochała? — Jakiś ty dzisiaj elegancki, Ken — pochwaliła Carolyn. — A co z twarzą? — Słucham?

— Ed powiedział mi o tej wysypce. Mam nadzieję, że ci nie narobiłam wstydu? — Nie, jasne że nie. — To zaprzeczenie nie zabrzmiało szczególnie szczerze. — Lekarze mówią, że jak tylko nie będę się golił, to samo przejdzie. Ernest Sage przyjrzał się uważnie twarzy McCoya i nie zauważył ani śladu czegoś, co mogłoby przypominać wysypkę. Co tu jest grane? Ta wysypka to przecież bajer. Zaskoczyła go tym pytaniem i musiał coś wymyślić na szybko. Co do jednego ma rację, Ken rzeczywiście doskonale wygląda w cywilnym ubraniu. Dlaczego, do jasnej cholery, Ernie nie mogła się zakochać w jakimś miłym ciapowatym gamoniu z kategorią 4–F, trwale niezdolnym do służby, który nie musi zmyślać na poczekaniu historyjek o tym, dlaczego nie jest w mundurze? — Dzwoniłem do ciebie do biura — powiedział do Ernie Banning. — Twoja sekretarka powiedziała, że umówiłaś się tu z ojcem. — Darlene za dużo gada — odparła Ernie i zaraz dodała: — Nie, czekaj, nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Bardzo się cieszę z naszego spotkania. — Ja także bardzo się cieszę z szansy na poznanie pana — powiedział pan Sage. — Z tego, co zrozumiałem, pan jest przełożonym Kena? — W pewnym sensie, proszę pana. — Są z Kenem starymi przyjaciółmi, tato. Służyli razem w Szanghaju — wyjaśniła Ernie. No, z tymi przyjaciółmi, to w Szanghaju była jeszcze spora przesada. Korpus bardzo niemiło patrzyłby na przyjaźń kapitana z kapitanem. Teraz to naprawdę jesteśmy przyjaciółmi. I najwyraźniej Ken uważał mnie za przyjaciela w Szanghaju. Inaczej nie kazałby pani Zimmermanowej zająć się Milą. Zimmerman nie robiłby tego z porywu serca. — Pracujemy wspólnie z Kenem, panie Sage — wyjaśnił Banning. — A że ja mam wyższy stopień od niego, można powiedzieć, że do pewnego stopnia jestem jego przełożonym. — Rozumiem. Panowie pracują wspólnie dla generała Pickeringa, nieprawdaż? Który teraz jest w tym całym OSS, cokolwiek to, u diabła, znaczy. — Tak jest, proszę pana. — Nad czym panowie pracują? Czy lepiej, żebym nie pytał? — Jutro rano, na przykład, jedziemy z Kenem do Fort Monmouth, zapoznać się z nowymi radiostacjami krótkofalowymi. — Doprawdy? A po co wam one? — Tatku, dosyć. Stawiasz ich w niezręcznej sytuacji. — Przepraszam, panie pułkowniku. Nie miałem takiego zamiaru. — Nie powinniśmy mówić o tym, czym się zajmujemy — odparł Banning. — Osobiście wątpię, żeby to miejsce roiło się od japońskich szpiegów, ale rozumie pan, rozkaz to rozkaz. — Nie pytam kiedy wyjeżdżacie, ani dokąd, ale czy zanosi się na to, że Ken niedługo nas opuści? Banning spojrzał pytająco na McCoya, który wzruszył ramionami, a potem na Carolyn. — Obawiam się, że tak. Obaj niedługo wyruszymy. Banning zauważył w oczach Carolyn ból, ale zaskoczenia tam nie było. — Na jak długo? — zapytała Ernie. — Nie mamy pojęcia, Ernie — odparł Banning. — Czyli na długo. Na Boga — powiedziała z wyrzutem — przecież on dopiero co wrócił z poprzedniego razu! — Ernie — odezwał się McCoy — w Australii siedzi cała dywizja, dziesięć tysięcy marines, którzy rok temu wyjechali stąd, żeby zdobywać Guadalcanal, a teraz szkolą się, zanim pójdą

zdobywać następną wyspę. Żaden z nich nie był w domu, odkąd wyjechali ze Stanów i żaden z nich nie ma pojęcia, kiedy i czy w ogóle znowu zobaczy kraj. — I co, miałam się od tego poczuć lepiej? Jakoś się nie poczułam. — Póki co mamy ten wieczór — odezwała się Carolyn. — Bądźmy wdzięczne choć za to, co mamy. — Żyjmy dziś, bo jutro nam umrą, co? — Ernie, przestań — powiedział McCoy. Popatrzyła na niego, a potem na Caroline. — Przepraszam, nie powinnam była tego mówić. — Pomówmy raczej o tym, dokąd pójdziemy na kolację,

4 Apartament 7B, Park Avenue 705, Nowy Jork, 9 marca 1943 roku, 23.05 Carolyn Howell, świeżo wykąpana wyszła spod prysznica, w różowym negliżu, stanęła obok łazienki, szczotkując włosy i czekała cierpliwie, aż pułkownik Banning raczy wreszcie ją Zauważyć. Ed siedział na łóżku w pidżamie, czytając „Daily News”. Na stoliku koło łóżka stała butelka Remy Martin i dwie koniakówki. Stała już czas jakiś, w ciągu którego zdążyła po raz kolejny skonstatować, jakim był przystojnym mężczyzną, kiedy wreszcie poczuł jej wzrok na sobie i opuścił gazetę. — Muszę się z tobą podzielić głębokim przemyśleniem natury filozoficznej — orzekła. — O, jakimż to? — Nienawidzę tej pieprzonej wojny, a co się z tym nierozerwalnie wiąże, nienawidzę pieprzonego Korpusu Piechoty Morskiej i pieprzonego OSS. — Czy to głęboka myśl przyszła do ciebie spontanicznie, czy coś ją wywołało? — Ken. — Nie przypuszczam, żeby można było go winić za wojnę. Korpus, czy OSS. — Tak pięknie wyglądał u Jacka i Charlie’ego. — U Jacka i Charlie’ego? — Jack i Charlie Kindlerowie są właścicielami klubu „21”. — O, nie wiedziałem. No, ale jestem w końcu tylko zwykłym marinę z Południowej Karoliny. I rzeczywiście, Rzeźnik wyglądał zabójczo. To zresztą całkowita zasługa Ernie. Ja nawet nie wiedziałem, że istnieje firma Braci Brooks. — Wiesz, co sobie pomyślałam? Tam, w klubie? — Nawet jeśli nie, to mi zaraz powiesz. — Siedzieliśmy tam sobie, młoda para i nieco starsza para, bawiliśmy się przednio i komu by to, do jasnej cholery, przeszkadzało, gdybyśmy mogli się na pożegnanie umówić w tym samym miejscu i gronie za tydzień, za miesiąc, albo może w weekend na piknik? Banning nie odpowiedział. — Dlaczego nie mogliśmy tego zrobić, zamiast udawać, że wszystko jest w dechę, i że wy wcale nie wyjedziecie diabli wiedzą kiedy, diabli wiedzą dokąd, diabli wiedzą po co i czy w ogóle stamtąd wrócicie. — To wprawdzie wyświechtany zwrot, ale i tak go powtórzę: jak ci się może rzuciło w oczy, mamy wojnę.

— Tak, wiesz, coś takiego mi się obiło o uszy. — Nie wiem, co chcesz ode mnie usłyszeć, kochanie. — Nie oczekuję, że coś powiesz. Chciałam tylko, żebyś wiedział, co czuję. — Chciałbym, żeby było inaczej. Ale sama wiesz, że jest tak, jak jest. Kiedy tylko skończymy to, co mamy tu do roboty, co zajmie jakieś dwa tygodnie, jadę do Chin, do Czungkingu, gdzie obejmę obowiązki oficera łącznikowego przy sztabie Czang Kaj–Szeka. — Naprawdę? Banning skinął głową. — Ken też? — Też. — Intuicja mi podpowiada, że to chyba nie jest prawda, cała prawda i tylko prawda. Wiesz, że lubię Kena, ale jakoś nie wyobrażam go sobie z tacą kanapek i teczką jakiegoś generała. Do ciebie też to nie pasuje. — Tylko tyle mogę ci powiedzieć. Prawdopodobnie… Na pewno nie powinienem ci mówić nawet tego. Powiedziałem prawdę. Carolyn, napotykając na ścianę, próbowała ją obejść. — Jak myślisz, co z nimi będzie po wojnie? — Pewnie się pobiorą i będą żyli, mniej więcej, długo i szczęśliwie. — Oni pochodzą z dwóch odrębnych światów. — Słyszałaś kiedyś o tym, że miłość wszystko zwycięża? — Myślisz, że to samo odnosi się do nas, po wojnie? — Ja jestem żonaty, Carolyn. — Cholera, mormoni mieli rację. Z przyjemnością będę cię dzielić z Millą, jeśli to jedyna alternatywa dla rozstania. Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. — Myślisz, że ona żyje? Uniósł ręce w geście bezradności. — Nie mam pojęcia. — A czy jeśli żyje, jest nadal tą samą kobietą, za którą wychodziłeś? Chodzi mi o to, czy po wojnie nadal będziesz ją kochał? — W zdrowiu i chorobie, póki śmierć was nie rozłączy — zacytował. — Coś chyba opuściłeś, kochanie. Tam jeszcze było „zaniechając wszystkich innych”, prawda? Nie spodobał mu się jej ton. — Mam sobie iść, Carolyn? Może tak będzie najlepiej… — Jest północ — przerwała mu. — Gdzie byś poszedł? O tej porze i tak nie znajdziesz żadnego hotelu. A poza tym, o tych mormonach mówiłam zupełnie poważnie. — Nie traktuję cię tak, jak powinienem. Jak na to zasługujesz. Ty mi dajesz wszystko, a ja tylko biorę… — Doskonale sobie z tego zdaję sprawę, tak samo teraz, jak na samym początku. Jestem dorosła i sama sobie wybrałam taki los. Więc o co ci chodzi? — Jeśli chcesz, żebym powiedział, że czuję się winny… — Wiem, że to czujesz. I gdybyś nie czuł, nie zakochałabym się w tobie. A w każdym razie, nie tak bardzo. Odwróciła się i znikła w łazience. Banning przez chwilę patrzył na drzwi od łazienki, po czym wściekle zwinął gazetę w kulę i cisnął nią w drugi koniec pokoju.

5 Biuro Głównodowodzącego TDW Pacyfiku, baza Marynarki Pearl Harbor, Oahu, Terytorium Hawajów 11 marca 1943 roku, 14.05 Komandor porucznik J. Howard Young, adiutant admirała Chestera W. Nimitza, stał w drzwiach jego gabinetu, czekając, aż admirał zwróci na niego uwagę. — Wiceadmirał Wagam do pana — powiedział w końcu. — Z adiutantem. — Proś obu — powiedział Nimitz. Greyson nie jest tylko adiutantem, wie o wspólnych okrętach podwodnych więcej niż oni obaj razem wzięci, o chwili do gabinetu wmaszerowali obaj oficerowie i stanęli na baczność przed jego biurkiem. — Spocznij, panowie. Dzień dobry. — Dzień dobry, panie admirale — odpowiedzieli chórem. — Siadajcie. — Nimitz wskazał obite skórą fotele przed swoim biurkiem. — Miałem właśnie poprosić o kawę. Napijecie się panowie ze mną? Chwilę później, kiedy już każdy miał swoją filiżankę, oświadczył: — Dostaliśmy wiadomość od generała Pickeringa. Otworzył środkową szufladę biurka i wyciągnął z niej dużą szarą kopertę z nadrukiem ŚCIŚLE TAJNE. — Są trzy możliwości, Dan — powiedział z uśmiechem, wręczając ją Wagamowi. — Pan generał ma albo bardzo ograniczoną wiedzę o właściwych formach korespondencji sztabowej, albo wcale, albo wreszcie, wie o nich wszystko, tylko ma je gdzieś. Admirał Wagam, czytając depeszę, podniósł znad niej wzrok i uśmiechnął się. — Chyba już wiem, co pan admirał miał na myśli. Greyson musiał poczekać z zaspokojeniem swojej ciekawości, aż jego przełożony skończył czytać. — Greyson chyba też powinien się z tym zapoznać — powiedział Nimitz, kiedy Wagam wyciągnął do niego rękę z depeszą. Plan operacji, proponowany przez Pickeringa, miał formę osobistego listu do Nimitza. ŚCIŚLE TAJNE BIURO SŁUŻB STEATEGICZNYCH WASZYNGTON 0905 GMT 11MAR43 KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE NDTDWPAC PEARL HARBOR DO RĄK WŁASNYCH NIMITZ OSOBISTA OD ZDOPAG PICKERINGA DO ADM NIMITZA DROGI PANIE ADMIRALE URUCHOMIENIE OPERACJI CHUSTA SUN ZAJĘŁO DŁUŻEJ NIZ PRZEWIDYWAŁEM ALE WRESZCIE ZNALEŹLIŚMY SIĘ

W PUNKCIE, W KTÓRYM MOGĘ PANA ZAPOZNAĆ Z NASZYMI DOTYCHCZASOWYMI USTALENIAMI I WYJAŚNIĆ PROBLEMY, NA KTÓRE NAPOTKALIŚMY ODNALEŹLIŚMY BYŁEGO PODOFICERA 4PPM KTÓRY PRZED WOJNĄ DORABIAŁ DO ŻOŁDU SZMUGLOWANIEM ZŁOTA I DZIEL SZTUKI DO I Z MDH PRZEZ GOBIW KARAWANACH WIELBŁĄDZICH x WŁAŚNIE WYSYŁAMY GO DO CHIN BY SKORZYSTAŁ Z DAWNYCH KONTAKTÓW I DOSTARCZYŁ ZA ICH POŚREDNICTWEM PORZĄDNE RADIOSTACJE GRUPIE AMERYKANÓW NA GOBI PŁK BANNING TAKŻE Z 4PPM KTÓREGO ŚCIĄGNĄŁEM ZE SOBĄ DO OSS DZWONIŁ GODZINĘ TEMU ŻE ZNALAZŁ W FORT MONMOUTH SZEŚĆ RADIOSTACJI KTÓRE DA SIĘ TRANSPORTOWAĆ NA WIELBŁĄDACH x BANNIMG KTÓRY ZAJMUJE SIĘ ŁĄCZNOŚCIĄ SPECJALNĄ WKRÓTCE WYJEDZIE DO CZUNECNGU OBJĄĆ OBOWIĄZKI PRZY SZTABIE AMERYKAŃSKIEJ MISJI PR2Y CZANG KAJ SZEKU I BĘDZIE STAMTĄD OSOBIŚCIE NADZOROWAŁ DOSTARCZENIE RADIOSTACJI x PO DOTARCIU DO CZUNGKINGU URUCHOMI TAM KANAŁ SPECJALNY RADIOSTACJE TE NIE NADAJĄ SIĘ POWTARZAM NIE NADAJĄ SIĘ DO NICZEGO WIĘCEJ NIŻ ZAPEWNIENIE W MIARĘ PEWNEJ ŁĄCZNOŚCI Z LUDŹMI NA PUSTYNI I POZWOLĄ NAM USTALIĆ ICH POZYCJĘ KIEDY JUŻ ICH ZLOKALIZUJEMY BĘDZIEMY MOGLI ZAJĄĆ SIĘ NASTĘPNYM PROBLEMEM CZYLI ZNALEZIENIEM SPOSOBU NA DOSTARCZENIE TAM NIEZBĘDNEGO SPRZĘTU METEOROLOGICZNEGO I LUDZI DO JEGO OBSŁUGI PO KONSULTACJI Z GENERAŁEM MACINAERNEYEM POSTANOWILIŚMY ŻE NAJLEPSZYM A PRAWDĘ MÓWIĄC JEDYNYM DOSTĘPNYM ŚRODKIEM DO TEGO BĘDĄ DWA SPECJALNIE WYPOSAŻONE SAMOLOTY NAJLEPIEJ AMFIBIE PBY–5A x TO JEDYNE SAMOLOTY W NASZEJ DYSPOZYCJI O ZASIĘGU I UDŹWIGU JAKICH NAM POTRZEBA x Z WIELU POWODÓW ZDECYDOWALIŚMY ŻE ŻADEN Z WIĘKSZYCH SAMOLOTÓW MARYNARKI I ARMII NIE NADAJE SIĘ DO WYKONANIA NASZEGO ZADANIA GŁÓWNYM PUNKTEM NASZEGO PLANU JEST TANKOWANIE PBY Z OKRĘTU PODWODNEGO NA MORZU ŻÓŁTYM OKOŁO 100 MIL MORSKICH NA PŁNWSCH OD TFFINCINU. Z PLANEM TYM WIĄŻĄ SIĘ OCZYWISTE PROBLEMY TAKIE JAK NIEBEZPIECZEŃSTWO ZWIĄZANE Z TRANSPORTEM BENZYNY LOTNICZEJ NA OKRĘCIE PODWODNYM PROBLEMY ZWIĄZANE Z PRZEŁADUNKIEM PALIWA NA SAMOLOTY PRZY WZBURZONYM MORZU I INNE CZY CHOĆBY ZAPEWNIENIE TEGO ŻE OKRĘT BĘDZIE TAM GDZIE TRZEBA WTEDY KIEDY BĘDZIE POTRZEBNY KOLEJNY Z PROBLEMÓW STANOWI TO ŻE NIE TYLKO PRAWIE

NA PEWNO ŻADNA Z PBY NIE BĘDZIE W STANIE ODLECIEĆ Z GOBI ALE JESZCZE TRZEBA JE TAM BĘDZIE W JAKIŚ SPOSÓB UKRYĆ PRZED WYKRYCIEM Z POWIETRZA MACINNERNEY UWAŻA ŻE PO USUNIĘCIU BOCZNYCH I PRZEDNIEGO STANOWISK STRZELECKICH ZASIĘG I PRĘDKOŚĆ BY WYRAŹNIE WZROŚNIE, BYĆ MOŻE DO TEGO STOPNIA, ŻE PO RZETANKOWAMIU POZOSTAŁEGO PAUWA Z OBU SAMOLOTÓW DO JEDNEGO BĘDZIE MOŻLIWE WYCOFANIE GO BĄDŹ NA MORZE ŻÓŁTE BĄDŹ DO CHIN COLLINS RADIO COMPANY Z GEDAR RAPIDS BUDUJE CZY RACZEJ POŚPIESZNIE MODYFIKUJE SILNIEJSZE NADAJNIKI KTÓRYCH BĘDZIE SIĘ UŻYWAĆ DO TRANSMITOWANIA WYNIKÓW BADAŃ METEOROLOGICZNYCH x POTRZEBNY SPRZĘT METEOROLOGICZNY ZOSTAŁ ZEBRANY I JEST GOTOWY DO ZABRANIA W KAŻDEJ CHWILI x PROWADZIMY OCHOTNICZY ZACIĄG SPECJALISTÓW METEOROLOGÓW A MACINNEKNEY SZUKA DLA NAS PILOTÓW PBY Z DOŚWIADCZENIEM W NAWIGACJI NA DŁUGICH TRASACH W TEJ CHWEL POTRZEBUJEMY WIĘC DWÓCH AMMBIJNYCH PBY NA KTÓRYCH MOŻNA PRZEPROWADZIĆ NIEZBĘDNE MODYFIKACJE TAKIE JAK INSTALACJA DODATKOWYCH ZBIORMKÓW PAUWA IUSITNIĘCIE STANOWISK STRZELECKICH ORAZ OKRĘTU PODWODNEGO Z ZAŁOGĄ PRZESZKOLONĄ DO REALIZACJI OPERACJI TANKOWANIA SAMOLOTÓW NA PEŁNYM MORZU Z CHĘCLĄ, PRZYJMĘ WSZELKIE SUGESTIE Z NAJSERDECZMEJSZYMI OSOBISTYMI POZDROWIENIAMI FLEMEHG PICKERING GENBRYG KONIEC OSOBISTEJ OD ZDOPAC DO ADM NIMIRZA ŚCIŚLE TAJNE — E, łatwizna — machnął ręką Wagam. — Co za problem? Kilkanaście tysięcy litrów benzyny na okręcie podwodnym, spotkanie z samolotem na morzu bez żadnych pomocy nawigacyjnych i jeszcze tankowanie PBY na pełnym morzu w sezonie zimowych sztormów. Same drobnostki. — Dwóch PBY–poprawił Nimitz. — Ale wiecie co mnie naprawdę niepokoi w tym planie Pickeringa? — Nie, panie admirale. — To wszystko będzie na nic, jeśli nie zdołamy nawiązać łączności z tymi ludźmi na pustyni. Cała operacja wisi na jednym sierżancie, który ma ich znaleźć i przeszmuglować im radiostacje. Jeśli to się nie uda, nie będziemy potrzebować ani PBY, ani okrętu podwodnego. — Tak jest, panie admirale. Co pan rozkaże? — Daj mu co tylko zechce, Dan. Chyba nie mamy innego wyboru. — Tak jest, panie admirale.

— Greyson, co masz do powiedzenia o benzynie na okręcie podwodnym? Kiedy przed pierwszą wojną byłem podwodniakiem i mieliśmy benzynowe silniki na naszych okrętach podwodnych, często dochodziło do eksplozji oparów. Tego bym się najbardziej obawiał. — Na razie nie mam nic do powiedzenia, panie admirale. Ale podwodniacy, to łebski ludek. Coś się wymyśli, panie admirale.

6 Kwatery Personel Żeńskiego Szpital Marynarki Filadelfia, Pensylwania, 12 marca 1943 roku, 20.25 Kiedy kapitan James B. Weston miał już wsiadać do hotelowego autobusu, odwożącego kończących turnus na dworzec autobusowy, komandor Bolemann wyszedł na schody hotelu i zawołał go, po czym wręczył mu kluczyki do jego Buicka. — Jeśli ci nie wstyd spalać czarnorynkową benzynę wiadrami i ścierać tak ważny dla wysiłku wojennego kauczuk z opon, to nie będę cię zatrzymywać. Nikt nie może zarzucić komandorowi Bolemannowi, że rzuca kłody pod nogi prawdziwej miłości. — Dziękuję, panie komandorze. — Staraj się trzymać tego czarnego pasa między drzewami. I jeśli chcesz dobrej rady, przestań kłamać tej miłej dziewczynie. Miłość jest ślepa do czasu. — Postaram się o tym pamiętać — rzucił przez ramię, ruszając do hotelowego garażu. Nie chcę kłamać, na pewno nie. Ale chyba nie powinienem jej opowiadać o pobycie w Pensacola ze wszystkimi szczegółami. To, co się stało w Pensacola to był odosobniony przypadek. Oboje nas poniósł nastrój chwili, a poza tym Martha zdecydowanie wypiła więcej, niż powinna. Pomijając oczywiście ten drobny szczegół, że jestem sukinsynem bez zasad. Zatrzymał się w Wilmington, w stanie Delaware, żeby zatankować i przy okazji zadzwonił do Janice, żeby ją uprzedzić, że nie przyjedzie na dworzec. — Komandor Bolemann już dzwonił i powiedział, że jedziesz samochodem. Gdzie jesteś w tej chwili? Jej głos, pomyślał, brzmi jakoś oschle i chłodno. — W Wilmington. Będę na miejscu za jakąś godzinę. — Czekam w kwaterach żeńskich, jedź ostrożnie. Teraz już był pewien, że jej głos jest oschły i chłodny. Czyżby jakiś rodzaj intuicji mówił jej, że jej chłopak był jej niewierny? A może wyczuła, że oszukałem ją co do poprzedniego weekendu? No tak, Bolemann mówił, że nie umiem kłamać i że miłość jest ślepa tylko do pewnego stopnia. Jeździł po terenie wokół kwater żeńskich, szukając miejsca do parkowania, kiedy zauważył porucznik Hardison w granatowym mundurze. W ręku trzymała skórzaną lekarską walizkę. O, cholera. To dlatego miała taki dziwny głos. Zmieniła zdanie i gdzieś się wybiera. Chciała mi to powiedzieć osobiście, a nie przez telefon. Zatrzymał Buicka i niemal kładąc się na siedzeniu, ledwie sięgnął ręką do klamki, otwierając drzwi. — Cześć — powiedziała, wsiadając i wrzuciła walizkę na tylne siedzenie.

— Cześć — odpowiedział Jim. Chwila, miejsce i sytuacja raczej nie nastrajały do prób całowania, wzięła torebkę, przez chwilę w niej pogrzebała, aż wreszcie znalazła to, czego szukała i wręczyła mu złożony arkusz papieru. — Co to jest? Kartki na benzynę. Osiemdziesiąt litrów. Są moje, zaoszczędziłam je. — Nie potrzebuję ich wprawdzie, ale bardzo dziękuję. — Korzystanie z czarnorynkowej benzyny nie daje mi spokoju. Tak? To może jeszcze zdejmiemy koła i przełożymy twoje z Forda, żebyś nie musiała jeździć na czarnorynkowych oponach? Bo jak będziemy, to przegramy wojnę i to będzie nasza wina. Czego się z niej nabijasz, sukinsynu? Ona ma rację, nie ty. Choćby dlatego, że jest człowiekiem zasad, a ty sam wiesz czym. — Jak uważasz, Janice — powiedział, chowając kartki. Zapach jej perfum zaczął wygrywać z zapachem skóry z siedzeń. — Mam trzydniową przepustkę. Pomyślałam, że miło byłoby się wyrwać z Filadelfii. — Tak, to dobry pomysł. — Poszłam do kapelana, przyjaźnimy się z nim… No jasne. — …i załatwiłam nam pokoje w „Chalfton–Haddon Hall”, w Atlantic City. Oni tam prowadzą taki program we współpracy z naszym szpitalem. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu? Pokoje, w liczbie mnogiej. No jasne. A czego się spodziewałeś? Nie chodzi się do kapelana wynająć pokój na godziny dla siebie i chłopaka. — Doskonały pomysł. — W ramach programu jest dwudziestopięcioprocentowa zniżka na pokoje i jedzenie, ale to nie dotyczy alkoholu. No pewnie, że nie. Wyobrażacie sobie kapelana, zachwalającego gorzałę za trzy czwarte ceny? — No to będziemy mało pić. — Dużo pijesz, Jim? — Och, ostatnio tylko czasem po drinku z komandorem Bolemannem. Takie tam drobiazgi, trzy — cztery piwa do obiadu, a potem w barze tyle martini, ile trzeba, żeby nabrać odwagi do starcia z tym koszmarnym winem, które podadzą do kolacji. Znowu łżesz, bydlaku! — To naprawdę miły człowiek Ojciec mówi, że go zna. Cieszę się, że się zaprzyjaźniliście. Ponownie sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej mapę. — Zaznaczyłam trasę. Chyba najlepiej będzie wjechać do Filadelfii i potem przez most Tacony–Palmyra…

*** — Jestem porucznik Hardison — powiedziała Janice przy kontuarze recepcji — a to kapitan Weston. Mamy rezerwację, którą załatwiał ojciec Nesbitt. Recepcjonista przewertował stronice księgi meldunkowej. — O, jest. Dwa pokoje z kapelańską zniżką, tak? Recepcjonista badawczo omiótł spojrzeniem kapitana Westona. Wiem co myślisz, synku, pomyślał Jim. Co taka miła dziewczyna, znajoma kapelana, robi z takim facetem jak ty? — O której zamykają restaurację? — Zostało państwu niewiele czasu na jedzenie, ale dansing będzie trwał do drugiej. — W takim razie, chodźmy jeść, póki jeszcze można coś dostać. — Wzięła z lady klucze. — Czy może się pan zająć zaniesieniem bagaży do naszych pokojów?

— Tak jest, proszę pani. Msza katolicka jest codziennie o szóstej trzydzieści. — Recepcjonista wskazał wywieszkę na ścianie. — Protestancka dla wszystkich wyznań w niedzielę rano o dziewiątej trzydzieści. — Dziękujemy. Postaramy się wziąć udział w niedzielnej mszy. — Muszę też państwu przypomnieć o zakazie podnoszenia rolet i odsłaniania okien w nocy. Przynajmniej kiedy w pokoju pali się światło. — Co takiego? — Chodzi o okręty podwodne, panie kapitanie. Niemieckie U–Booty. Używają tych świateł do nawigacji i lokalizowania statków płynących wzdłuż brzegu. To dlatego w mieście panuje zaciemnienie. — A, no tak, oczywiście. Przed kolacją wypili po drinku, Janice dżinowy fizz, a Jim burbona z lodem, bo nie było szkockiej. Do kolacji wypili na spółkę butelkę nowojorskiego wina musującego, które według etykietki, „wytworzono procesem szampańskim”. Swojego pierwszego homara Janice jadła pamiętnego wieczora u Bookbindera w Filadelfii. Teraz nadeszła pora na drugiego. Okazało się, że skoro tylko zebrała się na odwagę, żeby spróbować, zasmakowała w skorupiakach. Orkiestra zaczęła grać, kiedy jeszcze jedli. Po deserze poszli tańczyć. Jim bardzo się starał zachowywać między ich ciałami tyle dystansu, ile się tylko dało. — Mam ochotę na spacer po plaży — powiedziała Janice. — Możemy tam iść, zanim pójdziemy do łóżka? Przejęzyczyłaś się chyba, moja droga. Chciałaś powiedzieć „do łóżek”, prawda? — Nie ma żadnych świateł — przypomniał jej. — Nic nie będzie widać. — Jest pełnia księżyca. — Przeszli może kilometr szeroką promenadą, kiedy Janice przeskoczyła przez łańcuch, odgradzający wejście na ścieżkę prowadzącą na plażę i pokazała mu, żeby szedł za nią. — Tu jest napisane: „Wstęp na plażę po zmroku wzbroniony” — droczył się dla zasady — A kto nas zobaczy? Poza tym jesteśmy w mundurach. Poszedł za nią. Po chwili wzięła go za rękę. — To się nazywa „okazywanie uczuć w miejscu publicznym” i też Jest sprzeczne z regulaminem — powiedziała. — Mam puścić? — Jasne, że nie! — Nie byłam pewna, co odpowiesz. — Słucham? — Przez całą podróż byłeś jakiś taki oschły i chłodny, odkąd tylko wsiadłam do auta. — Ja odniosłem takie wrażenie o tobie. — Pomyślałam sobie, że może cię wystraszyłam cię, mówiąc ci przez telefon, że cię kocham? — Z tego co pamiętam, wyraziłaś się, że „myślisz” że mnie kochasz. Bałem się, że miałaś czas się nad sprawą zastanowić i że ci przeszło. — Miałam mnóstwo czasu, żeby się nad tym zastanowić, ale kiedy cię zobaczyłam tam na parkingu, to „myślę” zginęło bezpowrotnie. — Jezu, Janice! Zatrzymał się i spojrzeli sobie w oczy. Już miał ją przyciągnąć do siebie, kiedy z ciemności usłyszeli: — Dobry wieczór, panie kapitanie, pani porucznik.

Weston obejrzał się zaskoczony i zobaczył za sobą żołnierza Straży Przybrzeżnej w płaszczu, owijaczach, płaskim angielskim hełmie na głowie, ze Springfieldem na ramieniu i potężnym owczarkiem niemieckim na napiętej smyczy. Wartownik zasalutował. Weston odruchowo odwzajemnił salut i kącikiem oka zauważył, że Janice też. Rany, jak ona fajnie wygląda, kiedy to robi! Bardzo podniecające… — Panie kapitanie, po zmroku nie wolno przebywać na plaży. Co ten facet tu robi? Ma walczyć z niemieckim desantem? Czy przypominać ludziom swoim widokiem, że mamy wojnę? Janice kucnęła i zaczęła głaskać psa, który tymczasem na komendę przewodnika usiadł na piasku. Przez cały czas nie wydał z siebie żadnego dźwięku, poza sapaniem. — Hej, Janice, ostrożnie z tym cholernym psem. — No coś ty, on jest po prostu słodki! Milczący zabójca zaczął lizać Janice po szyi, a ogonem merdał tak entuzjastycznie, że wzbudził miniaturową burzę piaskową. — Nie jest taki groźny, na jakiego wygląda — uspokoił go wartownik. — Albo to, albo zna się na ludziach. A na plaży jesteśmy z dwóch, bardzo ważnych w moim odczuciu powodów. Po pierwsze, musieliśmy sprawdzić, czy ktoś nie ukradł oceanu, a po drugie wraz z panią porucznik szukaliśmy zacisznego miejsca, by nie narazić się na łamanie przepisów regulaminu w kwestii „okazywania uczuć w miejscach publicznych”. Za to podobno rozstrzeliwują, a w każdym razie tak twierdzi pani porucznik. Wartownik roześmiał się. — Panie kapitanie, jak dla mnie może pan sprawdzać, czy ocean wciąż jest z nami do woli, ale dowódca warty jeździ tędy często dżipem i gdyby was tu spotkał… — Poszczujemy go tym zabójcą — wskazał psa Weston. Wartownik zaśmiał się znowu. — Nikogo nie będziemy szczuć — powiedziała Janice, klepiąc owczarka raz jeszcze, na pożegnanie, wstając i otrzepując spódnicę z piasku. — Idziemy stąd. Jest późno, czas do łóżka. — Tak jest, pani porucznik — potwierdził wartownik i puścił oko do Westona.

*** — Odprowadzę cię do pokoju — powiedział, kiedy czekali na windę. — Proszę bardzo — odparła. Otworzyła torebkę, wyjęła swój klucz i oznajmiła: — Ósme piętro. — O, to na tym samym piętrze, co mój. — Osiemset osiem. — A mój osiemset dziesięć. Czyżby sąsiednie pokoje? Pewnie nie. Na miejscu się zapewne okaże, że koło osiemset osiem jest osiemset dziewięć, a osiemset dziesięć będzie w drugim końcu korytarza. W każdym razie niedaleko. Czyżby jakiś omen? Nie. Po prostu hotel ma wyznaczone pokoje do kapelańskiego programu „zdrowy i moralny weekend w Atlantic City”. Stanęła przed drzwiami 808 i wręczyła mu klucz. Wsadził go w zamek i obrócił, a kiedy nadstawiła się do pocałowania na dobranoc, pocałował ją delikatnie w usta. Ta natychmiastowa erekcja jest jeszcze jednym dowodem na to, że jestem bydlakiem bez żadnych zasad i potrzebuję bromu. Nie obiecywała nic więcej, ponad to, co dostałeś i powinieneś się wstydzić!

Jak mogłeś chociaż myśleć o pójściu z tą dziewicą do łóżka po tym, coś wyprawiał w zeszły weekend w Pensacola? — Zadzwoń, jak wstaniesz. Pójdziemy razem na śniadanie, Janice skinęła głową, pogładziła go po policzku i zamknęła drzwi. Popatrzył na te drzwi przez moment, wypchnął nachalnie wciskające się do Jego umysłu wyobrażenie porucznik Janice Hardison, zdejmującej swój mundurek i poszedł szukać swojego pokoju. Okazało się, że nie był wcale w drugim końcu korytarza, tylko sąsiadował z 808, w którym Janice właśnie rozpinała guziki kurtki mundurowej i zdejmowała bieliznę, szykując się pod prysznic. Wszedł do pokoju, znalazł swoją torbę, zaniesioną tam z samochodu przez boya, i wyciągnął z niego butelkę whisky, którą kupił przed wyjazdem z hotelu „Greenbrier”. Ujął ją i podniósł do ust zamiarem opróżnienia do ostatniej kropelki, jeśli się uda jednym haustem. Chciał się zalać na sztywno, żeby nie myśleć o niej i jej powabnym ciele. Zmienił zdanie, zanim przechylił butelkę. Nie, ostatnim, czego mu dzisiaj potrzeba, to się zalać. I co potem? Zapuka do jej drzwi i zrobi z siebie idiotę? Nie, potrzeba mu nie whisky, tylko zimnego prysznica. Długiego, zimnego prysznica. Długi, zimny prysznic dał mu głównie gęsią skórkę i dreszcze, ale nie zrobił nic dla zatarcia wyobrażeń o Janice bez munduru. Założył szlafrok, który wisiał na drzwiach łazienki od wewnątrz, przeszedł do sypialni i postanowił, że jednak się napije. Czuł właśnie ciepło szkockiej, rozlewającej się w jego ciele, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. Kogo tam przyniosło po nocy? Wyjrzał przez drzwi na korytarz, nikogo nie było. Czary czy co? W tej samej chwili ponownie usłyszał pukanie. Pukano do wewnętrznych drzwi pomiędzy pokojami. O Boże! To Janice do niego pukała! Podszedł do drzwi. — Jim? — usłyszał jej głos. — Tak. — A niby kogo się spodziewała? — Otwórz. Otworzył drzwi. Stała za nimi Janice w identycznym szlafroku. Natychmiast ujrzał oczyma duszy, co skrywa pod nim. — Zgaś światło. — Słucham? — Zgaś światło. Jest zaciemnienie, więc zanim się otworzy okno, trzeba zgasić światło. Przecież słyszałeś, co mówił ten facet na dole. — Racja. Podszedł do wyłącznika i przekręcił go. W pokoju zapanowała ciemność tak głęboka, że nie widział wyciągniętej przed siebie ręki. Zaczął wracać do drzwi, macając po drodze rękami drogę, by nie wyrżnąć w jakiś mebel, kiedy usłyszał przesuwane zasłony. Do pokoju wpadło światło księżyca i teraz już jego wzrok szybko zaczął rozpoznawać otoczenie. Janice stała przy oknie. Podszedł tam i stanął za nią. Pięknie pachniała, mydłem i perfumami. Jej włosy były wciąż wilgotne. Położył rękę na jej ramieniu. Nawet przez gruby frotowy szlafrok wyczuł ciepło jej ciała.

— Jak tu pięknie — powiedziała, pochylając się do tyłu i opierając o niego. Wyjrzał za okno. Niebo było czyste i w świetle księżyca widział ludzi spacerujących promenadą i fale rozbijające się na plaży, — Tak, pięknie — potwierdził. Podniosła rękę i położyła ją na jego dłoni. — Kochasz mnie? — zapytała. — Tak. Odepchnęła się od niego, obróciła twarzą do niego i stanęła na palcach, by dostać swoją twarzą do jego. Objął ją i pocałował. Kiedy zaczęła się wyswabadzać z jego uścisku, przez chwilę bał się, że posunął się za daleko, że przesadził. Puścił ją. I w tej chwili zobaczył, co tak naprawdę robi. Szarpała się nie z nim, tylko ze szlafrokiem. Kiedy wreszcie go zrzuciła, okazało się, że nie miała pod nim nic więcej. — Nic nie mów — odezwała się, kiedy zauważyła, że otwiera usta. — Po prostu zanieś mnie na łóżko i zróbmy to.

XIII 1 Kolegium Szefów Sztabów, Pentagon, Waszyngton, 15 marca 1943 roku, 8.05 Jako szef Służby Łączności i Bezpieczeństwa Łączności Biura Kolegium Szefów Sztabów, pułkownik Hulit Augustus Albright odpowiadał za bezpieczeństwo i sprawność funkcjonowania Kanału Specjalnego, który znał jak mało kto — w końcu sam go tworzyŁ Jego bezpośrednim przełożonym był generał dywizji Kurt S. Damson, sekretarz Kolegium Szefów Sztabów. Tytuł sekretarza był nieco mylący, kojarzył się raczej ze stenotypistą. W każdej innej instytucji wojskowej generał Damson nosiłby tytuł szefa sztabu, ale „szef sztabu Kolegium Szefów Sztabów” to by już była lekka przesada i nadano mu tytuł sekretarza. Złośliwi, których nigdy nie brak, mówili za jego plecami, że inspiracją do wymyślenia tego tytułu była lektura raportów FBI o Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych — jej herszt też nosił tytuł sekretarza i generała nazywano za plecami „Gensekiem”. Inny przydomek miał swoje źródło w zwyczaju podpisywania notatek służbowych inicjałami KSD i ich treści — generał zawsze wkładał mnóstwo wysiłku w takie sformułowanie ich treści, żeby nikt nie mógł się do niego przyczepić, gdyby coś poszło nie tak. Nic więc dziwnego, że inicjały rozszyfrowywano jako „Kryję Swoją Dupę”. Pułkownik Albright, niski, krępy mężczyzna pod pięćdziesiątkę, zaczynał swoją karierę wojskową na samym dole, jako szeregowy. W Służbie Łączności zrobił oszałamiającą furorę — z szeregowego awansował na kaprala w ciągu zaledwie dwóch lat. Ten sukces zwrócił na niego uwagę przełożonych, którzy zaproponowali mu wzięcie udziału w konkursowym egzaminie wstępnym do Akademii Wojskowej w West Point. Egzamin zdał z tak dobrymi rezultatami, że przyjęto go mimo braku matury i zaoferowano stypendium. Naukę ukończył z siódmą lokatą w liczącym 240 słuchaczy roczniku i w nagrodę miał prawo do wyboru przydziału służbowego. Kolega z rocznika, kadet Kurt S. Damson, powtarzał mu do znudzenia, że łączność nie jest odpowiednią dla niego rangą kariery. Albright przez cztery lata miał aż nadto okazji, żeby się przekonać, że kadet Damson jest nadętym dupkiem, który odkrył w swoim przekonaniu znakomity sposób na udaną wojskową karierę: nigdy nie podejmuj decyzji, zanim nie znajdziesz frajera, na którego można zwalić ewentualne niepowodzenie. Wolał iść własną drogą I poprosił o przydział do łączności. Spotkali się na uroczystym zjeździe swego rocznika, Albright faktycznie zaszedł wyżej od niego. Wielkim nakładem pracy zdołał ukończyć studia na renomowanej politechnice, a potem dział elektrotechniki, zyskując opinię jednego z najwybitniejszych specjalistów od łączności radiowej. W tym samym czasie Damson pucował swoje armaty i nawiązywał odpowiednie przyjaźnie, dzięki czemu był już pułkownikiem i dowódcą brygady artylerii nadbrzeżnej. Na spotkaniu wspaniałomyślnie zaoferował mu, że jeśli zostanie dowódcą dywizji artylerii, co podobno było pewne jak amen w pacierzu, ściągnie go do siebie i zrobi swoim szefem łączności. Nie była to perspektywa ani trochę zachęcająca dla majora Albrighta. Jeśli miałby do wyboru to, albo wyrwanie wszystkich zębów bez znieczulenia, bez cienia wątpliwości siadłby natychmiast

w fotelu dentysty. Ale oczywiście nie wypadało tego powiedzieć wspaniałomyślnemu koledze, więc uśmiechnął się i nie odpowiedział ani słowem. Następny raz spotkali się kilka lat później, w Fort Monmouth, w New jersey. Albright nosił podpułkownikowskie słoneczka, a Damson zadawał szyku dwiema gwiazdkami generała dywizji i stanowiskiem sekretarza Kolegium Szefów Sztabów. — Wreszcie będę mógł coś dla ciebie zrobić — oświadczył wówczas Damson. — Z całego serca doceniam propozycję, ale myślę, że tu naprawdę będę bardziej przydatny dla wysiłku wojennego. Był o tym więcej niż przekonany — wiedział doskonale, że tak było. Pracowali właśnie nad stworzeniem pierwszego w dziejach magnetronowego radiolokatora, działającego w paśmie fal centymetrowych. Byli już o krok od dokonania tego przełomowego kroku w dziejach radiolokacji i nie chciał wracać do szyfrów. — Interesujące, że wspomniałeś właśnie o kryptologii, Augie — odparł generał Damson — bo właśnie z nią wiąże się to, co ci mam do zaproponowania. Podpułkownik H.A. Albright nie znosił swoich imion i zawsze przedstawiał się i podpisywał ich inicjałami, jeśli już ktoś musiał się do niego zwracać po imieniu, wolał, żeby to było „Hugh”. „Augie” doprowadzał go do białej gorączki. — Doprawdy, panie generale? — To, co ci powiem, Augie, jest ściśle tajne i ma pozostać w tych ścianach. — Tak jest, panie generale. — Kryptografowie Marynarki w Peari Harbor złamali japońskie szyfry. Nie w Pearl, tylko z ośrodka Negat w Waszyngtonie, poprawił w myślach Damsona. To nie była dla niego żadna nowość. Tyle lat sam siedział po uszy w wywiadzie łączności, gdzie zajmował się tworzeniem sieci radionamierników, które w procesie triangulacji pozwalały namierzyć precyzyjnie źródło emisji radiowej, że wiedział o pracach nad przechwytywaniem japońskich depesz. Że pracuje się nad ich łamaniem też wiedział doskonale, choć sam się tym nie zajmował. To on namówił znajomego z MIT, Amerykanina koreańskiego pochodzenia, doktora matematyki Hon Song Do, do wstąpienia do Armii, do Służby Łączności, gdzie jego talent plus znajomość japońskiego były bardzo potrzebne. — Naprawdę, panie generale? — Tak, Augie. Udało nam się tego dokonać. Admirał Leahy poruczył mi zorganizowanie sieci absolutnie bezpiecznej łączności do przesyłania związanych z tym materiałów pomiędzy Pearl, Waszyngtonem i dowództwem MacArthura w Australii. Pomyślałem sobie, Augie, że to robota w sam raz dla ciebie. O jasna cholera! Tylko nie to! Mam za wysokie kwalifikacje na zwykłego szyfranta. To robota dla kapitana, nie dla podpułkownika! Ten sukinsyn chce się mną zasłaniać. Cholera, znowu? — Wiąże się z tym jeszcze coś, Augie. Wywiadowi udało się zdobyć egzemplarz niemieckiej maszyny szyfrującej, w dodatku przy okazji przekonując Niemców, że uległa zniszczeniu, zanim dostała się w nasze ręce. O, to się zaczynało robić ciekawe. Wiele dobrego słyszał o Enigmie i wiele by dał za możliwość zapoznania się z nią. Podstawową cechą szyfrów maszynowych jest to, że bez identycznej maszyny, w dodatku identycznie skonfigurowanej, odczytanie wiadomości nią zaszyfrowanej było ponoć w ogóle niemożliwe, gdyż generowała ona taką liczbę kombinacji, że żaden mózg ani maszyna licząca, istniejąca na świecie nie była w stanie ich wszystkich sprawdzić. Jeśli ten dureń wiedział, co mówi, i Niemcy naprawdę nie podejrzewali, że maszyna wpadła w ich ręce nieuszkodzona, otwierały się wprost nieogarnięte perspektywy. — Tak jest, panie generale.

— I tu postawiono pytanie: czy jesteśmy, a więc, czy ty byłbyś w stanie skopiować tę maszynę, gdybyś miał możliwość się z nią zapoznać? Kopii niemieckiej maszyny używano by wyłącznie do przesyłania materiałów z dekryptażu japońskich depesz. Ta operacja nosi kryptonim Magia. — Myślę, że tak, byłbym w stanie ją skopiować, panie generale. — Musi to jeszcze zatwierdzić admirał Leahy, Augie, ale na twoim miejscu zacząłbym się szykować na wycieczkę lotniczą do Anglii, żeby tę maszynę przejąć i przygotować do drogi do Ameryki. Do jej przewiezienia dostaliśmy niszczyciel. Drogę lotniczą uznano za zbyt niebezpieczną. Albright miał nadzieję, że może uda mu się jakoś wykręcić z tego zaszczytu, ale nie było mu to pisane. Trzy dni później mókł już na londyńskim lotnisku Croydon, wysiadając z Latającej Fortecy, którą właśnie odbył niemal trzydziestogodzinną podróż non–stop z Nowego Jorku przez Nową Funlandię, nad Irlandią, do Anglii. Zanim wiozący go z powrotem niszczyciel przybił do brzegu w bazie Marynarki na Brooklynie, Albright był już przeniesiony do Kolegium Szefów Sztabów, awansowany na pułkownika i przeniesiony z korpusu osobowego łączności do oficerów Sztabu Generalnego. — Nie zawiedź mnie, Augie — powiedział Damson, opowiadając co, i z jakim trudem dla niego załatwił. W ciągu miesiąca Albright dowiedział się jednak prawdy. Awans zawdzięczał swojemu poprzedniemu szefowi, który z bólem serca przystał na zabranie mu największego skarbu i zażądał w zamian awansowania jego podkomendnego. Przeniesienie do sztabu było zaś pomysłem admirała Leahy’ego. Rzecz w tym, że oficer łączności w stopniu pułkownika był anomalią — w całej liczbie Łączności Armii Stanów Zjednoczonych było zaledwie dwóch generałów i pełnych pułkowników, że bez trudu ich można było policzyć na palcach jednej ręki. Ktoś mógłby zadawać niepotrzebne pytania o to, czym zajmuje się pułkownik łączności w Komitecie Szefów Sztabów. Tymczasem pułkowników Sztabu Generalnego było na pęczki i pojawienie się jeszcze jednego z nich nie dziwiło nikogo. Natychmiast po powrocie Albright zorganizował w trzech ściśle strzeżonych Laboratoriów Łączności w Fort Monmouth pracownię, w której skopiowana pierwszą maszynę. Po wszechstronnych badaniach prototypu wprowadzono zaproponowane przez Albrighta i jego zespół poprawki i tak udoskonalone maszyny skierowano do produkcji seryjnej. Pierwsze dwie maszyny, nazwane od kryptonimu operacji, do której były używane, „Magicznymi Maszynami” trafiły do ośrodków kryptograficznych Negat w Waszyngtonie i Hypo w Pearl Harbor. W ten sposób zainicjowano „Kanał Specjalny”, który wkrótce rozszerzono, dostarczając trzecią maszynę MacArthurowi w Australii. Wraz z nią do Brisbane trafił porucznik Hon Song Do. W tym czasie „fabryka” Albrighta była już w stanie wyprodukować aż dwie maszyny miesięcznie. W początkowym okresie organizacji Kanału Specjalnego, generał Damson, zgodnie z przewidywaniami, mocno dawał się we znaki Albrightowi. Pułkownik wiedział jednak, że to cena, którą musi zapłacić za szansę udziału w operacji o wadze, która wymykała się ocenom i zdolności pojmowania większości oficerów Kolegium Szefów Sztabu, jego sekretarza nie wyłączając, choć on w odróżnieniu od innych wiedział wszystko (czy raczej — prawie wszystko) o jej zasięgu i celach. Najbardziej wymownym potwierdzeniem tej wagi było to, że Albright, ledwie pułkownik Sztabu Generalnego, jakich na pęczki, miał teraz nieograniczony osobisty dostęp do admirała Leahyego, szefa sztabu Zwierzchnika Sił Zbrojnych. Od niego właśnie dowiedział się, że jego maszyn prócz Magii używa się także przy przesyłaniu wiadomości związanych z Projektem Manhattan, którym dowodzi generał brygady Leslie Groves. Albright nie wiedział nic więcej o

tamtym projekcie, ale słyszał, że Groves, oficer saperów, ściągnął do niego kwiat amerykańskich fizyków, z którymi zamknął się gdzieś na pustyni Nowego Meksyku. Co tam robili, nikt nie wiedział, ale skoro dano im do dyspozycji Magiczną Maszynę, to musiało to być coś naprawdę ważnego. Albright dawno wyzbył się obaw, że zmarnuje się jako pułkownik wykonujący robotę dla kapitana. Teraz bywało raczej odwrotnie — coraz częściej zastanawiał się, czy podoła obowiązkom związanym z ochroną tajemnicy korespondencji płynącej Kanałem Specjalnym. Było z tym coraz więcej kłopotów, zwłaszcza, że główny problem tkwił nie w technice, z którą radzili sobie doskonale, tylko w ludziach, mających dostęp do tajemnic Magii. W założeniu Kanał Specjalny miał służyć jedynie korespondencji związanej z Magią i łączył ośrodki kryptograficzne w Waszyngtonie i na [hawajach z ośrodkami decyzyjnymi: sztabem Nimitza w Pearl Harbor, sztabem MacArthura w Australii i Białym Domem w Waszyngtonie. Wydawałoby się więc, że skoro było pięć adresów, osoby dopuszczone do sieci można policzyć na palcach jednej ręki. Nic z tego. Po pierwsze, odbiorcami byli ludzie, którzy nie mieli czasu na osobiste obsługiwanie maszyn. Próbowano tego w Pearl Harbor, sadzając do klawiatury kryptologów, którzy przesyłali to, co sami rozszyfrowali z japońskich depesz. Wkrótce okazało się, że nie tędy droga. Kryptolodzy zaczęli spędzać więcej czasu nad klawiaturami dalekopisów bezpiecznej łączności niż na łamaniu japońskich szyfrów, do czego ich wielkim nakładem środków szkolono. Trzeba więc było zatrudnić maszynistów, dopuszczając ich tym samym do tajemnic Magii. Wraz z rozrastaniem się sieci i wzrostem liczby krążących w niej depesz, lista, która początkowo obejmowała niewiele ponad tuzin nazwisk, od prezydenta do sierżantów i bosmanów naciskających klawisze, zaczęła puchnąć jak na drożdżach. Najpierw do sieci włączono obu ministrów rodzajów sił zbrojnych — sekretarza Marynarki. Franka Knoxa i sekretarza Armii. Henndem Stimsona. Potem prezydent dopisał do niej Dyrektora Biura Służb Strategicznych, Williama Donovana. Skoro prezydent dopisał na nią swojego szpiega, na wszystkich poniższych szczeblach czym prędzej poszli w jego ślady i na liście pojawili się szefowie G–2 (wywiadu) Armii, Biura Wywiadu Marynarki, Biura Analiz Zarządzania Dowództwa Piechoty Morskiej, szefowie wywiadu Nimitza i MacArthura, każdy ze swoim sztabem i personelem pomocniczym. Potem Frank Knox dopisał do listy jeszcze jednego odbiorcę, swoją osobistą „wtykę” na Pacyfiku, komandora Pickeringa. Pickering miał mu donosić o tym, co jego admirałowie naprawdę robią na Pacyfiku, w odróżnieniu od tego, co meldują do Waszyngtonu. Żeby nie mogli poznać treści jego donosów, Knox dopuścił go do Kanału Specjalnego, w ten sposób ustanawiając precedens dopuszczenia do sieci osoby, która nie miała nic wspólnego z Magią tylko po to, by zapewnić jej bezpieczny i sprawny kanał informacyjny. Opierając się na tym precedensie, Stimson zdołał wymóc na prezydencie pozwolenie na dopuszczenie do Kanału szykującego inwazję na Europę w Anglii generała Aisenhowera. Izolacja na maszynie zawiezionej do Londynu nie zdążyła się jeszcze opalić, kiedy przez Atlantyk popłynęła rzeka wniosków o dopuszczenie kolejnych oficerów jego sztabu, poczynając od szefa sztabu, generała Waltera Bedell–Smitha w dół. Skoro najwyżsi dowódcy mogli korzystać z Kanału Specjalnego, ich podwładni nie chcieli być gorsi. Sieć zaczęła się zatykać tysiącami wiadomości, nie mającymi żadnego związku z Magią. Kanał był, ze swej natury, znacznie sprawniejszy od tradycyjnej łączności utajnionej — zastosowanie maszyny, szyfrującej depesze w czasie rzeczywistym, wyeliminowało cały proces ręcznego szyfrowania i sprawdzania poprawności. Wkrótce już ponad 60% wiadomości przechodzących przez Kanał nie miało żadnego związku z Magią. Liczba dopuszczonych do Kanału, rosnąca w postępie geometrycznym w stosunku do przyrostu liczby produkowanych maszyn, spędzała sen z powiek Albrightowi, grożąc utratą kontroli nad

bezpieczeństwem łączności. Coraz więcej generałów wiedziało o jego istnieniu i bombardowało Waszyngton pytaniami, dlaczego oni nie mają do niego dopuszczenia. Dopuszczenie do Kanału Specjalnego zaczęło pełnić rolę symbolu statusu wśród dowódców, którzy starali się o nie ze względów głównie prestiżowych, a nie z rzeczywistej potrzeby. Na szczęście Leahy posłuchał jego argumentów i po podłączeniu do Kanału Eisenhowera i Bedell–Smitha zakazał udzielania dalszych dopuszczeń. Od tej chwili zapotrzebowanie na maszyny gwałtownie spadło. Wszystkie ważne punkty sieci Kanału Łączności miały zapasowe maszyny na wypadek awarii urządzeń zasadniczych, do Londynu także wysłano od razu dwie maszyny. Poza maszynami działającymi w punktach sieci, istniały jeszcze cztery, nie podłączone do niej: dwie prototypowe w Fort Monmouth, na których wypróbowywano proponowane modyfikacje, i dwie szkolne, do nauki obsługi: jedna w tajnym ośrodku szkoleniowym Służby Łączności w Wirginii, druga w podobnym ośrodku OSS w Maryland. W związku z nasyceniem „rynku” Albright zamknął produkcję maszyn, po wyprodukowaniu sześciu zapasowych urządzeń, które zdeponowane były w sejfie Pentagonu. Wszystkim wydawało się, że ten zapas powinien wystarczyć do końca wojny. Do czasu. Po zdemontowaniu linii produkcyjnej prezydent nakazał Leahy’emu rozszerzenie Kanału o odbiorców zagranicznych: lidera nacjonalistów chińskich, generalissimusa Czang Kaj–Szeka i admirała Louisa Lorda Mountbattena, Naczelnego Dowódcę Sojuszniczych Sił Zbrojnych na Terenie Chin, Birmy i Indii. Dołączenie ich do listy wymagało wysłania tam maszyn i zespołów wyszkolonych w ich obsłudze. Albright był przerażony pomysłem prezydenta. W jego odczuciu dostarczenie maszyn Brytyjczykom i Chińczykom równało się opublikowaniu całostronicowego ogłoszenia w „Washington Star”, obwieszczającego całemu światu o istnieniu Magii i osiągnięciach amerykańskiego wywiadu. Doskonale zdawał sobie jednak sprawę z tego, że nie ma nic do powiedzenia w kwestii tego, czy i kto dostanie maszynę — o tym decydował Roosevelt. Po otrzymaniu rozkazu z Białego Domu miał tylko dopilnować, żeby maszyny i ludzie dotarli bezpiecznie na miejsce i by potem bez przeszkód mogli zacząć działać. Tak więc najpilniejszym zadaniem, jakie teraz przed nim stało, było bezpieczne dostarczenie maszyn do Czungkingu — oczywiście pod ścisłym nadzorem generała Damsona, sekretarza Kolegium Szefów Sztabów. Telefon od niego wcale go więc nie zaskoczył. — Możesz do mnie wpaść na chwilę, Augie? Musimy pogadać o operacji China Clipper. — Już idę, panie generale. — Weź ze sobą, proszę, plan tej operacji, Augie. — Tak jest, panie generale. Dwie minuty później pułkownik Albright wszedł do gabinetu generała Samsona i zasalutował. — Dzień dobry, panie generale. — Nalej sobie kawy, Augie — generał uniósł swój kubek — i siadaj, jak się przedstawia realizacja planu? Pułkownik Albright położył plik maszynopisów, zawierający plan realizacji operacji China Clipper, czyli transportu maszyn do Czungkingu, na biurku generała, po czym podszedł do ekspresu stojącego w rogu i nalał sobie kawy. — Od czego mam zacząć, panie generale? — Najlepiej od początku, Augie. Chcę, żeby wszystko było na swoim miejscu i dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. — Plan operacji China Clipper jest w zasadzie kopią planu operacji London Fog. Oczywiście, zmodyfikowaną odpowiednio do zmienionych okoliczności.

Damson skinął głową. Realizacja London Fog, przerzutu maszyn szyfrujących do Anglii, udała się bez zarzutu. — Moi ludzie z Monmouth sprawdzili dwie maszyny z sejfu. Kiedy skończyli, sam je także sprawdziłem. Obecnie zostały zapakowane do drewnianych skrzyń, oznaczonych napisami AKTA OSOBOWE. OTWIERANIE BEZ WYRAŹNEGO ROZKAZU ZABRONIONE. — Granaty termitowe? — Zostaną umieszczone w skrzyniach po załadowaniu ich na pokład C–46 w Newark. Ten sam system, jakiego użyliśmy przy przerzucie do Londynu, tyle tylko, że to będzie C–46, a nie B–17. — Kto się tym zajmie? — Zaoferowałem generałowi Pickeringowi czterech agentów CIC* do ochrony tego ładunku na całej trasie do Czungkingu. Generał początkowo zgodził się ze mną, ale netem pułkownik Banning przekonał go do rezygnacji z zewnętrznej ochrony, jako niepotrzebnej komplikacji. — Banning sprawiał panu jakieś kłopoty? — Nic takiego nie miałem na myśli, panie generale. Albright polubił pułkownika Banninga. Po pierwsze, w odróżnieniu od tego nadętego dupka, tamten był już na pierwszy rzut oka profesjonalistą. Po drugie, zanim się spotkali, sprawdził go i okazało się, że jego dopuszczenie do Magii datuje się z samego początku funkcjonowania Kanału, jeśli Fritz Rickabee i Hon Song Do nachwalić się kogoś nie mogli, to według Albrighta ten ktoś musiał na to zasługiwać w dwójnasób, bo obaj nie należeli do ludzi szafujących komplementami. Rickabee zadzwonił później i spytał, czy ma w Monmouth kogoś, kto by pomógł Banningowi szukać radiostacji odpowiednich do planowanej przez OSS operacji na Gobi. Kiedy Banning się tam pojawił, sam się tym zajął. — Tak to zabrzmiało, Augie. A właściwie, co on ma przeciwko agentom GIG? — Panie generale, pułkownik Banning uważa, że do wyciągnięcia zawleczek z granatów naprawdę nie trzeba być agentem GIG. Prawdę mówiąc, podzielam jego zdanie. — Chcę, żeby agenci GIG dostarczyli skrzynie z maszynami na pokład samolotu w Newark, Augie. Potem, kiedy Pickering podpisze ich odbiór, może sobie robić, co mu się żywnie podoba. — Generał Pickering nie poleci z maszynami, panie generale. Dotrze tam drogą okrężną, przez Pearl Harbor i Brisbane. — Powiedział dlaczego? Albright pokręcił przecząco głową. — To kto podpisze odbiór maszyn? — Pułkownik Banning, panie generale. I to on będzie za nie odpowiadał w Czungkingu, sir. — W takim razie Banning podpisze ich odbiór, kiedy już zostaną załadowane na pokład samolotu w Newark. Agenci CIC mają tam być do chwili złożenia podpisu. Potem, to już jego sprawa. — Tak jest, panie generale. — Twój plan operacji, Augie, przewiduje… — Damson otworzył plik maszynopisu przez chwilę szukał właściwego punktu. Wreszcie znalazł i, stukając w niego palcem, kontynuował: — Przewiduje, że maszyny od czasu wyjęcia z sejfu będą się zawsze znajdowały w zasięgu wzroku co najmniej jednej osoby z dopuszczeniem do Magii. Pułkownik Banning najwyraźniej cieszy się zaufaniem generała Pickeringa, skoro powierza mu się takie zadanie. Ale co z tymi dwoma pozostałymi? Porucznikiem Easterbrookiem i chorążym Ruttermanem?

*

CIC —Counter Intelligence Corps, kontrwywiad Armii Stanów Zjednoczonych [przyp. tłum.].

Aha, innymi słowy, nasz drogi pan generał już się przekonał, że z Pickeringiem nie można zadzierać. Może i ma jedną gwiazdkę więcej od Pickeringa, ale nigdy nie dotrze do Białego Domu, nie mówiąc o tym, żeby prezydent mówił mu po imieniu. — Jestem pewien, że oni także cieszą się zaufaniem generała Pickeringa, panie generale. — Nie o to mi chodziło, Augie. Z tego, co słyszałem, ten Rutterman całkiem niedawno był jeszcze zwykłym sierżantem, który pilnował drzwi u generała Rickabee’ego. — Generał Rickabee bardzo gorąco go poleca, sir, a poza tym, Rutterman jest rezerwowym szyfrantem zespołu. Damson chrząknął. — Poza tym byłem kiedyś przypadkiem w ośrodku szkoleniowym OSS z zastępcą do spraw administracyjnych Donovana, i pokazał mi tam Easterbrooka. — Tak, panie generale? — Ty go też oczywiście widziałeś, prawda, Augie? — Tak jest, panie generale. — Zgodzisz się więc chyba że ma dziewiętnaście lat i wygląda, jak maturzysta na wagarach? — Owszem, panie generale, porucznik Easterbrook wygląda bardzo młodo, ale z drugiej strony, sir, został odznaczony Srebrną Gwiazdą za udział w walce na Wzgórzu Edsona w szeregach 2. batalionu Raidersów. — Przyznasz jednak chyba, Augie, że tego typu jednorazowe zasługi nie mają zbyt wiele wspólnego z ochroną maszyn? — Zapewne nie, panie generale, ale obawiam się, że nie mamy w tej kwestii zbyt wiele do powiedzenia, sir. — Wiele bym dał za to, żeby się dowiedzieć, skąd Pickering wytrzasnął tego Easterbrooka. Oczywiście, został przeszkolony w zakresie obsługi maszyny, Augie? — Sam go egzaminowałem, panie generale. To naprawdę fajny, inteligentny i rozgarnięty dzieciak. Niestety, tu ten dupek ma; rację — tylko dzieciak. — Pułkownik Banning powiedział mi, że generał Pickering wysyła z Australii jeszcze jednego człowieka do obsługi maszyn, porucznika Johna M. Moore’a, który oprócz tego jest także analitykiem wywiadu. Kiedy tylko maszyny dotrą na miejsce, nie obawiam się o płynność działania chińskiego ośrodka łączności specjalnej, sir. — Jak sam stwierdziłeś, Augie, „kiedy tylko dotrą na miejsce”. Odpowiadamy, to znaczy ty odpowiadasz, Augie, za bezpieczne dostarczenie maszyn na miejsce. — Tak jest, panie generale. Generał Damson wrócił do kartkowania planu. — Prawdę mówiąc, ci dwaj także spędzają mi sen z powiek — powiedział, znowu wskazując jakiś akapit. — Kapitan Kenneth R. McCoy i starszy sierżant Ernest W. Zimmerman. Co my o nich wiemy? — Obaj cieszą się pełnym zaufaniem generała Pickeringa i pułkownika Banninga, ale żaden z nich nie ma dopuszczenia do Magii. — ZDA powiada, że McCoy to mustang*, który swój przydomek „Rzeźnik” zawdzięcza zamiłowaniu do sztyletowania ludzi w pijackich burdach. A sierżant jest tępakiem do kwadratu. Jasne. Tylko ten twój pijak, dupku, mówi płynnie pięcioma obcymi językami, w tym trzema dialektami chińskiego i po japońsku, a ty nawet z angielskim miewasz trudności. — Niemniej razem tworzą interesującą parę, panie generale.

*

Popularne określenie oficera wywodzącego się spośród szeregowych żołnierzy [przyp. tłum.].

— Innymi słowy, uważasz, że kiedy przyjdzie pora, będą potrafili wyjąć zawleczki tych granatów w skrzyniach z maszynami, czy tak, Augie? Jasne, że tak. A gdyby zdarzył się niewypał, to Zimmerman może je pogryźć na kawałki, żeby nie wpadły w ręce wroga. — Tak jest, panie generale. Generał Damson zamyślił się przez chwilę. — Co im powiesz na temat zawartości tych skrzyń rzekomo z aktami? — Oczywiście nic, panie generale. — Nie będą ciekawi? Prawdę mówiąc, zdziwiłbym się, gdyby McCoy nie domyślał się, co będą wieźli. Jest bardzo blisko z Banningiem i ma głowę na karku. — Myślę, że nie, panie generale. — Myślisz, że Banning im nie powiedział? Czy może nawet sam Pickering? — Uważam, że to wysoce nieprawdopodobne, panie generale. — Mam podstawy do zadania tego pytania, Augie. Ujmę to inaczej. Namyśl się, zanim udzielisz odpowiedzi. Czy twoim zdaniem, gdyby miało dojść do najgorszego i kapitan McCoy oraz sierżant Zimmerman wpadli w ręce wroga, czy któryś z nich wie, lub choćby domyśla się istnienia operacji Magia na tyle, by ją zdekonspirować? — Tego nie mogę wiedzieć, panie generale, ale jak powiedziałem, uważam to za wysoce nieprawdopodobne, sir. Doskonale wiem, że to nieprawda. McCoy pewnie dobrze zdaje sobie sprawę z jej istnienia i z tego, co jest w tych skrzyniach, a jeśli on wie, to pewnie Ernie Zimmerman też. Ale on nie pyta o to, tylko szuka powodu, żeby się ich obu pozbyć. Nie wiem o co w tym wszystkim chodzi, ale nie mam zamiaru brać w tym udziału. Czy w związku z tym narażam bezpieczeństwo operacji tylko z powodu swojej pogardy dla tego człowieka? Mam nadzieję, że nie. Raczej nie. Myślę tylko, że jeśli kiedykolwiek miałbym wybierać ludzi do pilnowania maszyn, to byliby właśnie ci dwaj, mustang z nożem w rękawie i jego tępy sierżant. Generał Damson chrząknął i zastanawiał się nad tym doniosłym zagadnieniem jeszcze całe pół minuty. — Jestem pewien, że Pickering i Banning zadali sobie to samo pytanie i doszli do wniosku, że wiedza tych dwóch na temat Magii nie jest na tyle duża, by zdekonspirować operację w razie pojmania. Nie chciałbym jednak, Augie, żebyś choć słowem napomknął o zawartości tych skrzyń w ich obecności. — Tak jest, panie generale. Panie generale, czy uważa pan, że powinienem poznać powód, dla którego zadaje mi pan te pytania? Generał namyślał się znowu przez chwilę, czy powinien mu to mówić, ale w końcu uznał, że pewnie i tak, prędzej czy później, sam się dowie. Tym bardziej, że sporo czasu spędzał w ośrodku łączności, w którym odszyfrowywano depesze i nikt przy zdrowych zmysłach nie odmówiłby mu prawa do tego co szło Kanałem Specjalnym — przecież to on odpowiadał za jego bezpieczeństwo. Jeśli nawet do tej pory nie korzystał z tego prawa, zaintrygowany dzisiejszą rozmową mógłby zacząć to robić i wtedy i tak wszystkiego by się sam dowiedział. — Jak wiesz, utrzymuję dość zażyłe stosunki z ZDA Biura Służb Strategicznych. Albright spotkał tego człowieka tylko dwa razy i więcej nie miał ochoty. Z miejsca ocenił, że to właściwy rodzaj towarzystwa dla jego przełożonego. Był równie głupi, tępy i tchórzliwy, obaj panowie dobrali się w korcu maku. Pierwszy raz to było wtedy, kiedy rozkazano mu zaopatrzyć w terminal Kanaki Specjalnego siedzibę OSS, za drugim razem dostarczał szkolną maszynę do

tajnego ośrodka treningowego Biura. Ta maszyna nie miała nic wspólnego z Kanałem i przesyłanymi nim materiałami z japońskiej łączności. Z braku Enigmy, agentom pokazywano jej amerykańską kopię, żeby wiedzieć, czego mają szukać w penetrowanych niemieckich sztabach. Rozkaz zdobywania kolejnych egzemplarzy Enigmy za wszelką cenę podpisany został przez Leahyego z upoważnienia Roosevelta, ale jego tekst podyktował sam Albright. Jeśli Niemcy wymyślili tę maszynę, to może ją także modernizowali? Skoro podstawowy projekt był na tyle dobry, żeby go przejąć, to może jego modyfikacja będzie jeszcze lepsza? — Wiesz, jak to jest, Augie. On usłyszy coś, co mnie może interesować i przynosi to do mnie, ja coś usłyszę, to zanoszę jemu. Ręka rękę myje. — Tak jest, panie generale. — Według niego cała ta operacja kupy się nie trzyma, ale jest kryta z bardzo wysoka i nikt nie ma odwagi się jej przeciwstawiać. Leahy nie mógł jej odmówić Nimitzowi, prezydent nie zabronił jej Leahy’emu, a dyrektorowi nie wypadało powiedzieć „nie” ani prezydentowi, ani Leahyemu. — Jaka operacja, panie generale? — Generał Pickering ma się zająć zorganizowaniem stacji meteorologicznej Marynarki na pustyni Gobi. Zatajenie przed Damsonem, że Banning powiedział mi o operacji na Gobi, kiedy przyjechał po radiostacje jest pewnie nieuczciwe, ale nie narobię Edowi kłopotów u tego palanta. Przecież to, że mi o tym powiedział, nie było z jego strony czczą gadatliwością. Pewnie uznał, że skoro Fritz mi ufa, to i on może, a poza tym, wiedząc po co mu te radiostacje, będę mu mógł polecić najbardziej odpowiedni sprzęt. — Na pustyni Gobi? — Tak, właśnie tam. Z tego, co słyszałem, to kompletny idiotyzm. Ci dwaj marines mają się tam przedostać, przebrani za członków karawany na wielbłądach! A w dodatku mają tam na pustyni szukać jakichś rzekomo tułających się tam Amerykanów, a kiedy ich znajdą, ściągnąć tam samolot z tą stacją. — To brzmi jak plan trudnej operacji, panie generale. — Trudnej do uwierzenia, Augie. I z tego co słyszałem, o szansach na powodzenie w rozdziale od zera do jednej szansy na tysiąc. — To się może… — To jest samobójstwo, Augie. A na dodatek marnotrawstwo sił i środków. Ta okrężna droga Pickeringa wzięła się stąd, że po drodze ma konferować z Nimitzem, żeby z niego wydusić przydzielenie okrętu podwodnego do realizacji operacji. Dwie Cataliny, wiozące stację, mają go odszukać sto mil od chińskiego wybrzeża, wylądować tam i zatankować z niego paliwo, a potem wystartować znowu i przelecieć przez całe Chiny, by wylądować na Gobi. Stamtąd już oczywiście nigdzie dalej nie polecą, bo to za daleko od jakiejkolwiek naszej placówki. — To brzmi jak ryzykowny, ale jednak realny plan, panie generale. — Ryzykowny? Dobre sobie. To jest czyste szaleństwo, Augie! — Tak jest, panie generale. — A skoro tak, Augie, to wypada, żebyśmy wzięli pod uwagę to, że się nie powiedzie i zrobili wszystko tak, żeby nikt nie mógł się do nas o nic wtedy przyczepić. Ty sukinsynu! Gówno cię obchodzi, co będzie z McCoyem, Zimmermanem, czy z tymi ludźmi, którzy lecą w jedną stronę. Martwisz się tylko, jak zwykle, żeby do twojej dupy się nic przy okazji nie przykleiło! — Tak jest, panie generale. — Chcę, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik i żeby każdy szczegół był dopracowany, Augie.

— Tak jest, panie generale. Generał Damson, uporawszy się z najważniejszym problemem, wrócił do kartkowania planu operacyjnego. — Tu jest napisane, że maszyn mają pilnować ludzie, których kwalifikacje w posługiwaniu się przydzieloną im na czas wykonania zadania bronią zostały sprawdzone w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Rozumiem, że sprawdziłeś ich kwalifikacje? — Nie, panie generale — odparł zaskoczony Albright. — Dlaczego? — Panie generale, to jest zdanie żywcem przepisane z planu London Fog. Okazało się, że dwaj z czterech agentów CIC, których przydzielono do eskorty maszyn to byli policjanci, który w życiu nie mieli w ręku Thompsona. — A co to ma do rzeczy? — Wszyscy z tych ludzi, panie generale, włączając pułkownika Banninga, są żołnierzami piechoty morskiej i mają doświadczenie bojowe. Wiedzą wszystko, co trzeba o broni. — Augie, zrób mi tę przyjemność i dopilnuj, żeby ich kwalifikacje w posługiwaniu się bronią zostały jednak sprawdzone. — Tak jest, panie generale. — Masz tego jeszcze jeden egzemplarz? — zapytał Damson, unosząc czytany plan operacyjny, — Tak jest, panie generale. — To zostaw mi ten, Augie. Chciałbym mu się przyjrzeć dokładniej, może znajdę jeszcze coś, co ci umknęło. Gdyby coś, zadzwonię do ciebie do Country Clubu. — Tak jest, panie generale.

2 Congressional Country Club, Bethesda, Maryland, 15 marca 1943 roku, 9.05 Kiedy przed ogolonym na gładko i ubranym w nienaganny mundur chorążym Ruttermanem w drzwiach, otworzyły się drzwi, do których pukał, stanął w nich kapitan McCoy w białej koszuli z kołnierzykiem, którego końce przypięte były guzikami, szarym swetrze, flanelowych spodniach, z tygodniowym zarostem, który wreszcie zaczynał przypominać brodę, na twarzy. — Cześć, Harry. Wchodź. Co się dzieje? — Banning właśnie dzwonił, jedzie tu z pułkownikiem Albrightem i kazał się wszystkim zebrać w sali bilardowej o dziesiątej. Gdzie Ernie? — W zbrojowni, a gdzieżby indziej. Banning powiedział, co jest grane? — Nie — odparł Rutterman, rozglądając się po pokoju z zaciekawieniem. — Co ty tu robisz? Pokój był zasłany książkami, mapami, notatkami i numerami „National Geographic”. — A co, nie widać? Szykuję się do egzaminu z geografii. Tobie też by się przydało. Wiesz coś o Mongolii? Nie? To posłuchaj. — Podniósł ze stolika pierwszą z brzegu leżącą tam książkę i zaczął czytać: — Średnia wysokość: 1.605 metrów nad poziomem morza. Wiedziałeś o tym, że to tak wysoko? A wiesz, co tam się dzieje? To posłuchaj. Głównym zajęciem miejscowej ludności jest wypas owiec, kóz, bydła, koni, jaków i oczywiście wielbłądów. Wiesz może Harry, co to są jaki? Bo ja nie mam ni cholery pojęcia. — Fascynujące. Mogę sobie nalać kawy? — Proszę bardzo, jak idzie Zającowi? — Z czym?

— Nie wygłupiaj się. Z nauką obsługi tej maszyny, o której mam nie wiedzieć, a z czym? Jak mu idzie? — Przecież nie mogę powiedzieć. — Dobra, przepraszam, nie było pytania. Żeby zmienić temat, jedynego w życiu wielbłąda widziałem z bliska w cyrku w Filadelfii. Stary mnie zabrał, siedzieliśmy w pierwszym rzędzie. To bydlę podeszło, spojrzało mi w oczy i opluło. — Nie gadaj! — No jak tu stoję. Czy ja bym cię kiedy okłamał? — Jasne, że tak — odparł Rutterman, unosząc pełny kawy kubek. — Ty też chcesz? — Poproszę. A z tym wielbłądem mówię prawdę, słowo skauta. Ten pieprzony zwierzak podszedł do mnie i opuścił łeb. Myślałem, że chce, żebym go pogłaskał, czy podrapał za uchem, a ten sukinsyn opuścił ten swój pieprzony łeb, a potem jak nie splunie! Rutterman roześmiał się. — I co zrobiłeś? — Jak to, co? Nic, miałem wtedy ze dwanaście lat. Co bym mu mógł zrobić? Tylko tyle, że w życiu nie zapaliłem Camela. Rutterman znowu się roześmiał. — A co Ernie robi w tej zbrojowni? — zapytał. — Odkąd tu przyjechał, prawie z niej nie wychodzi. To dla niego istny Sezam, znalazł tam broń, której istnienia nawet nie podejrzewał. Wyobrażasz sobie? Na tym świecie uchowała się jakaś pukawka, której on dotąd nie trzymał w ręku! To musiał być dla niego spory szok. — No, wyobrażam sobie — uśmiechnął się Rutterman. — Nie wiesz, nad czym teraz siedzi? — Znalazł tam kilka chińskich kopii Mauserów z dołączanymi kolbami, w różnych kalibrach, samopowtarzalnych i maszynowych. Siedzi nad nimi, składa, rozkłada i dopiłowywuje, wybierając najlepsze dla nas, na tę wycieczkę na wielbłądach. — A po cholerę mu to? Czterdziestkapiątka mu nie wystarczy? — Mówi, że jak już ma, cytuję, „dymać na pieprzonym wielbłądzie, to chce wyglądać jak pieprzony poganiacz wielbłądów” — odparł McCoy. Druga część tego zdania była tak doskonałą parodią głosu Ernie’ego, że Rutterman znowu się roześmiał.

*** Za dziesięć dziesiąta w sali bilardowej pojawił się starszy sierżant Ernest W. Zimmerman. Miał na sobie brązową sportową marynarkę, gabardynowe spodnie w pasującym kolorze i żółtą koszulę z białym krawatem w niebieskie grochy. Pachniało od niego olejem do broni i środkiem do czyszczenia luf. — Miałem przestrzelać te Mausery — powiedział. — Co jest grane? Pożar, czy co? — To będzie musiało poczekać. Banning dzwonił, że jedzie, i chce, żeby wszyscy czekali w sali bilardowej o dziesiątej. — Wiadomo, co się dzieje? McCoy wzruszył ramionami i spojrzał na zegarek, po czym podszedł do jednego ze stołów i palcem sprawdził pokrywające go sukno. Zimmerman okiem znawcy obejrzał wiszący na ścianie stojak z kijami bilardowymi, wyciągnął i obejrzał po kolei trzy, zanim czwarty wreszcie przypadł mu do gustu. Podszedł z nim do stołu. — Tu nie ma pieprzonych kieszeni — mruknął z zaskoczeniem w głosie, raz jeszcze lustrując stół. — Bo to stół do karambola, młocie.

— Kara–co? A jak się w to niby gra, jak tu nie ma kieszeni? — Są trzy bile na stole, kiedy jedną z nich uderzysz, musi uderzyć w trzy bandy i dopiero w którąś z pozostałych. — No i pieprzyć to. Tak, czy inaczej ogram cię z zamkniętymi oczyma, po piątaku od uderzenia. — Po ćwiartce. — Aż taki dobry nie jesteś, Rzeźniku. Jak to jest, że Ernie jest jedynym gościem na świecie, który mnie nie wkurza, używając tego przydomku? Może dlatego, że był tam i wie, że zrobiłem tylko to, co musiałem? Czy dlatego, że jest takim tępym sukinsynem, że nawet by nie zrozumiał, o co mi chodzi, gdybym na niego naskoczył? — Jak przystąpisz do gry, wiedząc, że stawką jest ćwierć dolara, które w dodatku możesz stracić, to ci się ręce tak zaczną trząść, że cię ogram jak sześcioletnie dziecko. — Nie pieprz trzy po trzy, tylko łap za kij i grajmy. Dziesięć minut później McCoy zepsuł uderzenie, kiedy tuż nad uchem huknął mu głos Zimmermana: — BAA–czność! Stanęli obaj na baczność, a tymczasem do sali bilardowej weszli pułkownicy Albright i Banning. — Spocznij, grać dalej — uśmiechnął się Banning. — Poczekamy na resztę. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł McCoy, po czym zwrócił się do Zimmermanna w dialekcie Wu: — Ernie, na miłość boską, oducz się tego darcia mordy, póki jesteśmy po cywilu, co? — Przepraszam — odparł w tym samym języku Ernie i zabrzmiało to tak, jakby naprawdę żałował tego, co zrobił. — Ty, co ten wypasiony zając może do nas mieć? Już trzeci raz widzę go razem z Banningiem. — Zdaje się, że on dowodzi naszym przerzutem do Chin. Chyba jest w porządku, Banning wygląda, jakby go lubił. Teraz mój strzał. — Twój, jeszcze czego! Miałeś swój, aleś go spieprzył. — Tylko dlatego, że mi krzyknąłeś w ucho, kiedy weszli. Pułkownik Albright słuchał tej dyskusji z kamienną twarzą. Wu był akurat jedynym rodzajem chińszczyzny, jaki trochę rozumiał — nauczył się go w Chinach, kiedy służył trzy lata w 15. pułku piechoty — i doskonale wiedział, że rozmawiają o nim. Nie obraził się o „wypasionego zająca”. W końcu rzeczywiście nosił mundur wojsk lądowych i był, no, dość korpulentny. Ani Zimmerman, ani McCoy nie mogli wiedzieć, że znał chiński. Bardzo niewielu żołnierzy, marynarzy i marines zdołało się go nauczyć choć trochę w czasie służby w Chinach, nawet mimo używania „śpiących słowników”, jak nazywano chińskie kochanki. Albright rozumiał ich, ale miałby problem ze swobodną rozmową, którą tamci prowadzili. Był pod wrażeniem. Ich akcent był doskonały, słownictwo żywe. Nic dziwnego, że właśnie ich wybrano do wyprawy na Gobi, bo po ciemku mogliby chyba naprawdę uchodzić za Chińczyków. A poza tym, przed wojną pracowali dla Banninga w Szanghaju. Zastanawiał się, czy Banning wie, jak ZDA ocenia ich szanse na bezpieczny powrót.

*** Pięć minut później w sali bilardowej pojawili się podporucznik Easterbrook i chorąży Rutterman. Banning pomyślał, że Rutterman mógłby uchodzić za ojca młodego oficera.

— Przepraszam za spóźnienie, panie pułkowniku — powiedział Easterbrook. — Byliśmy w sekcji łączności. — Jakieś problemy z radiostacjami? — Nie, panie pułkowniku. Sprawdzaliśmy opakowania. — W jaki sposób? Easterbrook zmieszał się. — W jaki sposób? — powtórzył Banning. — No, rozłożyliśmy jedną z radiostacji, powyjmowaliśmy z niej lampy, zapakowaliśmy tak, jak miały z nami jechać, w kauczukowe maty, a potem wszedłem na stół i zrzuciłem worek z zapakowaną radiostacją ze sześć razy na podłogę. Potem złożyliśmy radio z powrotem i sprawdzaliśmy, czy działa. — Działało? — Tak jest, panie pułkowniku. — Poruczniku, w Laboratoriach Łączności w Fort Monmouth — odezwał się Albright — takie rzucanie o podłogę i sprawdzanie, czy udało nam się to rozwalić, nazywamy „symulacją intensywnego użytkowania w warunkach polowych”. To naprawdę jedyny sposób, żeby się o tym przekonać. — Tak jest, panie pułkowniku. I jak mówiłem, właśnie dlatego się spóźniliśmy. Musiałem się przekonać, że radio będzie działać. — Nie ma sprawy, najważniejsze, że wszyscy jesteście. Harry, sprawdź drzwi, proszę. Rutterman zamknął na zamek drzwi na korytarz i sprawdził, czy pozostałe są zamknięte, po czym zaciągnął zasłony w oknach sali bilardowej, po sprawdzeniu, że są zamknięte. — To nie potrwa długo. Panowie, zgodnie z punktem piątym, litera a) drugiego rozdziału planu operacyjnego China Clipper, powiadamiam was o zbliżającym się terminie wyjazdu z kraju. Stany Zjednoczone opuścicie samolotem wojskowym, startującym z Newark w stanie New jersey, rano 17 marca, to jest w środę, udając się na teren Chin, Birmy i Indii. — China Clipper? — zdziwił się półgłosem Zimmerman. — Od chwili otrzymania powyższego powiadomienia obowiązują was postanowienia Regulaminu Służby Marynarki dotyczące oddziałów w drodze do wyznaczonego miejsca służby. Niestawiennictwo w wyznaczonym czasie w wyznaczonym miejscu i w wyznaczonym umundurowaniu wyczerpuje znamiona przestępstwa samowolnego oddalenia w jego kwalifikowanej odmianie jako samowolnego oddalenia w celu uniknięcia ryzykownej służby, zagrożonego surowymi karami wymierzanymi przez sąd polowy. Albright widział, że ta recytacja budzi zdumienie na twarzy słuchaczy. Zimmerman wyglądał, jakby chciał coś na ten temat powiedzieć, ale McCoy kazał mu siedzieć cicho. — Pułkownik Albright — kontynuował Banning, wskazując na swego towarzysza — odpowiada za waszą podróż i objaśni wam wszystkie jej szczegóły, a potem pójdziemy na strzelnicę, pobrać broń i potwierdzić kwalifikacje w posługiwaniu się nią, zgodnie z punktem piętnastym, litera g) rozdziału szóstego planu operacyjnego China Clipper. — Co tu jest, kurwa, grane? — zapytał McCoy. — Powiedział pan coś, kapitanie McCoy? — Panie pułkowniku, czy dobrze zrozumieliśmy, że mamy potwierdzać kwalifikacje w posługiwaniu się bronią strzelecką? — Dobrze pan zrozumiał, kapitanie. To właśnie za chwilę pójdziemy zrobić. Czy sprawi to panu jakiś problem, kapitanie McCoy? — Nie, panie pułkowniku.

— To bardzo się cieszę. A, odpowiadając na pańskie pierwotne pytanie, „co tu jest, kurwa, grane”, śpieszę odpowiedzieć, że robimy to wszystko, bo pułkownik Albright dostał rozkaz dopilnowania realizacji każdego szczegółu planu operacyjnego China Clipper. Czy ma pan jeszcze jakieś pytania, kapitanie? — Nie, panie pułkowniku. — A wy, sierżancie Zimmerman? Macie jeszcze jakieś pytania? Zimmerman zerwał się na równe nogi i stanął na baczność. — Tak jest, panie pułkowniku. Co to jest operacja China Clipper, sir? — Nie słyszeliście o operacji China Clipper? — zapytał Albright. — Ani słowa, panie pułkowniku. — No to usiądźcie sobie z powrotem, sierżancie i posłuchajcie — odparł Albright, rozpoczynając swoją część odprawy.

*** Strzelnica ośrodka treningowego OSS, w porównaniu ze standardem wyposażenia strzelnic wojskowych, urządzona bardziej niż skromnie. Kulochwyt miał postać pryzmy worków z piaskiem, ułożonych w kształcie litery U, wysokości nie więcej niż sześciu metrów, i długości około trzydziestu. Powstała dopiero po przejęci u ośrodka przez OSS, na terenie dawnego placu manewrowego, na którym kiedyś korzystający z klubu mogli doskonalić swoje umiejętności prowadzenia samochodu. Między końcami nasypu wyznaczono sześć stanowisk strzeleckich. Pod kulochwytem nie było dołów tarczowych, a jedynie zakopano w ziemi stalowe rury, w które wkładało się nogi ram z kantówki, na których mocowane były tarcze. W tej chwili dwie takie ramy były przygotowane do strzelania, cztery pozostałe wyjęto z rur i położono płasko na ziemi. Na dwóch stojących ramach wisiały tarcze sylwetkowe naturalnej wielkości. Tarcze, sądząc po tym, że przedstawiały podobiznę gangstera Johna Dillingera, patrzącego złowrogo znad wycelowanego rewolweru, musiały pochodzić z FBI*. Metrowe odcinki kantówki, ułożone na ziemi wyznaczały stanowiska strzeleckie. Worki kulochwytu były zryte kulami, choć McCoyowi rzuciło się w oczy, jak wiele z tych dziur nie pokrywało się z żadnym celem. Na strzelnicy czekało na nich trzech ludzi, stojących koło zbitego z kantówki, i desek stołu. Na blacie stołu widać było dwa chińskie Mausery w kolbach–kaburach, i dwa Thompsony i stojak z pięcioma Coltami wzór 1911A1, nadzianymi lufami mi umocowane pod kątem pręty. Dwaj z ludzi na strzelnicy nosili mundury robocze Armii, jeden był w sukiennym mundurze służbowym. Pewnie instruktor, pomyślał McCoy, a tamci dwaj do roboty. Ten trzeci, który jak się okazało z bliska, nosił na kołnierzu porucznikowskie belki i skrzyżowane kawaleryjskie szable. Podszedł do nich i zasalutował Albrightowi. — Dzień dobry, panie pułkowniku. *

J. Edgar Hoover miał obsesję na punkcie Dillingera. Gangster zakpił z szefa FBI, wystawiając go na pośmiewisko całego kraju, kiedy uciekł z wiezienia, terroryzując agentów Biura pistoletem wystruganym z drewna Hoover wściekł się i zrobił z w gruncie rzeczy niegroźnego rabusia bankowego Wroga Publicznego Numer jeden, krwawego mordercę i postrach całej Ameryki. Pierwsza próba aresztowania zakończyła się jeszcze gorsza kompromitacją Biura, gdyż agenci pomylili samochody i zastrzelili trzech niewinnych gości hotelowych, przy okazji ostrzegając bandytów, którzy przebili się przez pierścień obławy. Kiedy Biura wreszcie zdołało go osaczyć, agent specjalny Melvin Purvis poprowadził swoich ludzi na akcję, która z rozkazu Hoovera przypominała bardziej dintojrę, niż działania stróżów porządku. Szesnastu agentów, sprowadzonych przez zdradziecką kochankę Dillingera, z zimną krwią rozstrzelało poszukiwanego gangstera wśród tłumu ludzi wychodzących z kina, 22 lipca 1934 roku [przyp. tłum.].

— Dzień dobry. To jest ta broń, którą mają ze sobą zabrać? — Tak jest, panie pułkowniku. Została sprawdzona przeze mnie i dodatkowo przez sierżanta Zimmermana. — jeden z pozostałych podszedł, zasalutował oficerom i podał porucznikowi podkładkę z jakimiś papierami. — Tu mam pokwitowania na broń, panie pułkowniku. Po ich podpisaniu mogą zabrać broń ze sobą. Jeden po drugim, poczynając od Banninga w dół, według hierarchii, uczestnicy operacji China Clipper podpisywali pokwitowania. Banning podpisał pokwitowanie tylko na Colta, McCoy i Zimmerman wzięli po Colcie i Mauserze, a Easterbrook i Rutterman po Thompsonie i Colcie. Zarówno Albright, jak McCoy mieli wątpliwości co do zdolności posługiwania się Thompsonem przez porucznika Easterbrooka. Albright kilka razy strzelał z Thompsona i wiedział, że nawet osiłek miewa trudności z utrzymaniem tej broni na celu — a Zając wyglądał mu na wszystko, tylko nie na osiłka. McCoy widział Zająca z Thompsonem na Guadalcanal, ale nosić, a umieć się posługiwać bronią, to dwie zupełnie różne rzeczy. Tym bardziej, że tam miał Thompsona wojskowego, wzór 1928A1, z łożem pod lufą i pudełkowymi magazynkami na dwadzieścia nabojów, a tu miał dostać pochodzącego zapewne z zapasów FBI, cywilnego Thompsona z przednim chwytem i bębnowym magazynkiem na pięćdziesiąt nabojów — zupełnie takiego samego, jak w gangsterskich filmach. Te magazynki, zdaniem McCoya były do niczego. Ciągle się zacinały, a naboje w nich latały zupełnie luźno, obijając się o ścianki bębnów i strasznie hałasując. — Jak przeprowadzimy sprawdzian, panie pułkowniku? — zapytał Banning Albrighta. — Pistoletami chyba nie musimy się przejmować… — zaczął pułkownik, ale po chwili przerwał i zmienił zdanie. Nie miał zamiaru kłamać Damsonowi i wystawiać się na odstrzał w razie, gdyby coś poszło nie tak. — Z drugiej strony, według przepisów, powinniśmy sprawdzić wszystkie rodzaje broni. Może wystrzelcie po magazynku do sylwetki. Żeby zdać trzeba umieścić pięć z siedmiu strzałów w torsie sylwetki. Z broni maszynowej wystarczy jedna trzecia trafień z magazynka, czyli siedemnaście z pięćdziesięciu dla Thompsonów i… Ile tam wchodzi nabojów do magazynka tych Mauserów? — Po dwadzieścia, panie pułkowniku — podpowiedział Zimmerman. — A więc siedem z tych dwudziestu w torsie sylwetki. Może być? — Brzmi rozsądnie — odparł Banning i odwrócił się do McCoya. — Kapitanie, obejmie pan dowodzenie. Zastąpię pana, kiedy zakończę swoje strzelanie. — Tak jest, panie pułkowniku. Banning podszedł do stołu, podnosząc kolejne pistolety ze stojaka, aż znalazł ten, za który podpisał pokwitowanie. Wyciągnął z niego magazynek, wetknął pistolet za pas i zaczął napełniać magazynek nabojami z otwartego pudełka. — Sierżancie, może zajmiecie się ładowaniem magazynków do broni maszynowej? — Tak jest, panie pułkowniku — odparł Zimmerman i podszedł do stołu. Wziął magazynek do Thompsona, zdjął pokrywę i zaczął ustawiać naboje w prowadzącym je wewnątrz obudowy ślimaku. Banning wyjął zza pasa swój pistolet i, trzymając go w jednej ręce, a magazynek w drugiej, podszedł do belki, wyznaczającej linię otwarcia ognia. Stanął tam i spojrzał wyczekująco na McCoya. — Do serii kwalifikacyjnej, siedmioma nabojami, ładuj! Banning wetknął magazynek do chwytu pistoletu, pchnął go w górę, aż zaskoczył, po czym odciągnął zamek i puścił go wolno, pozwalając sprężynie dosłać nabój i zaryglować zamek. Uniósł rękę na znak, że jest gotów. — Ognia!

Albright, wraz ze wszystkimi wokół, wetknął palce w uszy. Po chwili zauważył, że jednak nie wraz ze wszystkimi: McCoy stał z rękami opuszczonymi, a Zimmerman nadal ładował magazynki przy stole. Pułkownik przyjrzał im się dokładniej i zauważył wetknięte w uszy naboje. Uznał, że to dobry pomysł i podszedł do stołu, biorąc stamtąd dwa i także wetknął je w uszy. Banning oddał niespiesznie siedem strzałów. Kiedy skończył, McCoy zawołał: — Rozładować i przedstawić do przeglądu! Banning wyciągnął magazynek i, nie spuszczając otwartego po ostatnim strzale zamka, stał nadal z pistoletem wycelowanym w kulochwyt, czekając, aż McCoy podejdzie i sprawdzi, że broń została rozładowana. — Widziałem! Strzał kontrolny, schować broń! Zejść z linii ognia. Banning wetknął pistolet za pas i z magazynkiem w ręku podszedł do stołu, kładąc na nim oddzielnie Colta i magazynek. — Strzelnica wolna! Do tarcz! Banning z Albrightem podeszli do sylwetki Johna Dillingera. Wszystkie siedem trafień widniało w torsie gangstera. — Doskonale, panie pułkowniku. To kwalifikuje pana jako Eksperta*. — Niech pan poczeka z zachwytem, panie pułkowniku — odparł Banning z lekkim uśmiechem. — Na razie jeszcze pan nic nie widział. — Ma tam ktoś zaklejki? — zapytał Albright i jeden z żołnierzy z obsługi strzelnicy ruszył ku nim truchtem z rolką pomalowanej tuszem na czarno papierowej taśmy pakowej, którą zakleili dziury po pociskach. Potem strzelali pozostali, komendy wydawał pułkownik Banning. Na pierwszy ogień poszli Easterbrook i Rutterman. Z pistoletem poradzili sobie tak samo dobrze, jak pułkownik Banning, a potem przyszedł czas na próbę, na którą wszyscy czekali — strzelanie z Thompsona. Pułkownikowi Albrightowi spadł kamień z serca, kiedy przekonał się, że Easterbrook znał Thompsona przynajmniej na tyle, by nie stracić nad nim panowania. Cały pięćdziesięcionabojowy magazynek wystrzelał starannie odmierzonymi dwu — i trzy — strzałowymi seriami. Chwilę potem podeszli do tarczy i tu się dopiero Albright zdumiał. Naliczył czterdzieści sześć dziur w sylwetce Dillingera, w tym trzy wysoko (wszystkie trzy w twarzy) i pięć nisko (dwa w krocze i trzy w udo). Poprzednio strzelającemu Ruttermanowi udało się trafić tylko czterdzieści dwa razy, ale jemu poza tors uciekły tylko cztery pociski — trzy w głowę i jeden w udo. Szkoda, że nie ma tu tego durnego palanta, pomyślał o swoim przełożonym pułkownik. I tak by nie zrozumiał, że to doskonały wynik, ale przynajmniej bym sobie oszczędził tego jego wkurzającego, drwiącego uśmieszku niedowierzania, kiedy będę meldował, że ten szczeniak strzelał z Thompsona lepiej niż stary wyjadacz Rutterman. Na końcu strzelali McCoy i Zimmerman. Technika, którą strzelali z Coltów, szczerze zdumiała Albrighta. Obaj wyszli na linię ognia razem, zaczynając z bronią w kaburze, którą na komendę „Ognia!” dobywali stamtąd błyskawicznie i przeładowywali zanim jeszcze uniosła się na wysokość oczu. Dobywanie i przeładowywanie broni odbywało się w jednym, płynnym, niemal niezauważalnym ruchu, po którym zaczęły padać strzały. Z boku można było odnieść wrażenie, że ogień jest prowadzony z broni maszynowej — obaj stali z pustymi magazynkami i odciągniętymi zamkami, czekając na przegląd w kilka sekund po komendzie do otwarcia ognia. Poprzedni w tym czasie ledwie nadążali z oddaniem pierwszego strzału. *

Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych promuje podnoszenie umiejętności strzeleckich żołnierzy, przyznając dodatki do żołdu, których wysokość uzależniona jest od wyników osiąganych z danego rodzaju broni, za które przyznaje odznaki strzeleckie w następujących klasach: Strzelec, Strzelec Wyborowy i Ekspert[przyp. tłum.].

— Jezu, co to było? — usłyszał za plecami Albright. Porucznik, instruktor ośrodka OSS, patrzył na to z szeroko otwartymi ze zdumienia oczyma. Te oczy o mało mu nie wyszły z orbit, kiedy podszedł, a właściwie dobiegł, do tarcz. W obu widniało po siedem otworów w torsie sylwetek. — Jak to co? Szybkie i celne strzelanie, poruczniku — odparł z szerokim uśmiechem Banning. Z tym większym zaciekawieniem wszyscy czekali na strzelanie z chińskich pistoletów maszynowych. Strzelały silnym nabojem pistoletowym kalibru 7,63 mm i słynęły z olbrzymiej szybkostrzelności, znacznie przekraczającej 1.200 strzałów na minutę. Przy ich niewielkich rozmiarach i masie sprawiała ona, że bardzo trudno było je utrzymać na celu, a oddanie z nich krótkiej serii graniczyło z czarną magią. Obaj brodacze podeszli do stołu, wyjęli swoją broń z drewnianych kabur, dołączyli je do chwytów, przekształcając tym samym w krótkie karabinki. Włożyli w gniazda dwudziestonabojowe wymienne magazynki, odróżniające je od oryginalnych Mauserów, które miały jedynie magazynki wewnętrzne, ładowane z łódek i odciągnęli zamki, oczekując na rozkaz otwarcia ognia. Porucznik zauważył, że obaj muszą być zaznajomieni z tą bronią — to było widać choćby po sposobie jej trzymania. Większość ludzi ma tendencję do obejmowania szyjki kolby od góry kciukiem dłoni. Kiedy pierwszy raz wziął do ręki tę broń, zrobił ten sam błąd. Chiński pistolet maszynowy oduczył go tego skutecznie — zanim zdążył puścić spust, kurek pistoletu zrobił mu z kostki kciuka napuchniętą, fioletową kulę. Przez tydzień nie był w stanie zamknąć pięści. Ci dwaj przytomnie złożyli kciuki wzdłuż szkieletu, drugą ręką obejmując od dołu magazynki, by przeciwdziałać silnemu podrzutowi broni. — Ernie, w głowę — mruknął po chińsku McCoy. Kiedy padła komenda, oba pistolety zawarczały, w powietrze pofrunęły fontanny łusek za tarczami zagotował się piasek. Banning sprawdził ich broń, pozwolił odłożyć na stół i podejść do tarcz. — No cóż — uśmiechnął się Banning, wskazując wielką dziurę tam, gdzie kiedyś była twarz Dillingera — wygląda na to, że tym razem sierżant Zimmerman trochę zgórował. Zaczęli liczyć przestrzeliny. Dziewiętnaście pocisków weszło w głowę, jeden trafił w biały papier, jakiś centymetr obok ucha. — Ciekawe, dlaczego spudłował? — zdziwił się McCoy. — Zazwyczaj nieźle strzela. — Idź się wypchaj, mądralo — mruknął Zimmerman. Na drugiej tarczy podobna dziura ziała trochę niżej, tam gdzie był kiedyś rewolwer i ręka Dillingera. Nawet nie było jak liczyć przestrzelin, bo obszar tarczy wielkości dwóch zwiniętych pięści po prostu przestał istnieć. — Panowie, jestem pod wrażeniem — przyznał Albright. — Czy to załatwia sprawę kwalifikacji strzeleckich, panie pułkowniku? — zapytał Banning. — Myślę, że tak. — Jeżeli więc wraca pan teraz do Waszyngtonu, panie pułkowniku, czy mógłby pan zawieźć kapitana McCoya na Union Station? — A pan nie jedzie? — zapytał McCoy. Nie jedzie dokąd? — zapytał nieco zdezorientowany Albright. Zakładał, że, zgodnie z planem, od momentu powiadomienia o terminie wyjazdu, wszyscy uczestnicy wyprawy pozostaną na terenie ośrodka, póki w środę 17 marca, dwa samochody nie zabiorą ich stąd o 5.15 na lotnisko w Newark. — Uznałem, Ken, że będzie lepiej, jeśli tu zostanę. — Pan się gdzieś wybiera, McCoy? — zapytał Albright.

— Postanowiłem, że nie ma sensu, żeby kapitan McCoy siedział tutaj z nami, i że mogę mu udzielić przepustki do 9.00 rano w środę, jeśli pojawi się na lotnisku w Newark o tej porze. Do tego czasu będzie znajdował się w Nowym Jorku i bez problemu można się będzie z nim skontaktować telefonicznie. No, o tym to chyba generał Damson nie musi wiedzieć, pomyślał Albright. — Mam do kogoś zadzwonić, Ed? — zapytał McCoy. Pułkownik zrozumiał, że po trwającym od rana służbowym cyrku, zaczęła się rozmowa między dwoma przyjaciółmi, a nie przełożonym i podwładnym. — Chyba lepiej nie, Ken — odparł Banning, potwierdzając domysł Albrighta. — Nie wiem, może zadzwonię do niej stąd, ale myślę, że powiedzieliśmy sobie już wszystko, co mieliśmy sobie do powiedzenia. McCoy skinął głową. — Kiedy pan wyjeżdża, panie pułkowniku? — zwrócił się do Albrighta.

XIV 1 Baza Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych, lotnisko Newark, New Jersey, 17 marca 1943 roku, godz. 8.45 — Żebyś mnie dobrze zrozumiał — powiedziała Ernestine Sage, skręcając z szosy w dróżkę dojazdową, w poprzek której stał szlaban, zagradzający wjazd do bazy. Wycieraczki ledwie sobie radziły z odgarnianiem breji, w którą zamieniał się nawiewany wiatrem na szybę śnieg. — Nie ma mowy o tym, żebyś po prostu wysiadł i pomachał mi na pożegnanie. Chcę widzieć, jak odlatujesz. — Nie wiem, czy cię wpuszczą, Ernie — odparł niepewnie Ken. — No to masz problem — skwitowała. — Wybieraj, albo machasz tą swoją czarodziejską różdżką, albo zajmujesz się uspokajaniem histeryczki pod bramą. — Dobrze, spróbuję coś załatwić — uśmiechnął się. Noc spędzili u jej rodziców, w Rocky Fields Farm, w Bernardsville. Jechał tam jak na ścięcie, ale musiał. Ernie zapowiedziała, że jeśli zostaną sami w jej mieszkaniu w Nowym Jorku, dostanie świra. Poszło znacznie lepiej, niż się obawiał. Jej rodzice nie tylko byli bardzo uprzejmi, ale nawet powiedzieli, że im żal, że musi wyjechać — i wyglądało na to, że mówią szczerze. Pewnie mieli na myśli tylko to, że Ernie będzie z tego powodu smutno, ale niech tam. Jej matka miała autentycznie łzy w oczach, kiedy podawała mu pożegnalny prezent, walizkę. Wewnątrz był jeszcze drugi prezent — skórzana kosmetyczka, zawierająca komplet toaletowy od Abercrombie & Fitcha, najbardziej elegancki, jaki w życiu widział. Ojciec wyglądał nieszczególnie i Ken doskonale rozumiał jego mieszane uczucia. Cieszył się, że pozbywa się nieproszonego konkurenta do ręki jej córki, a jednocześnie było mu żal faceta, którego poznał, i któremu właściwie nie miał nic — poza ubóstwem — do zarzucenia. Trzeba przyznać, że Ernie nie ułatwiła im tego wieczoru, oświadczając po kolacji, że teraz z Kenem wstają i idą do łóżka. Żaden ojciec na świecie nie cieszy się, słysząc, że jego ukochana córeczka oświadcza, że właśnie idzie robić to, co robią małżeństwa, z facetem, który nie jest jej mężem. Rano pan prezes wstał jeszcze przed nimi i od rana hałasował garnkami w kuchni, szykując im na śniadanie stek i jajka sadzone. Kiedy zjedli, poszedł wraz z Kenem do stodoły wyprowadzić LaSalle’a.

*** — Kochanie — odezwał się McCoy, zwalniając przed bramą — może będziesz nim jeździć, kiedy mnie nie będzie? — Mowy nie ma. Żłopie benzynę wiadrami. — No to co? Żandarm Armii wyszedł ze swej budki przy bramie i podejrzliwie przypatrywał się stojącemu przed nią w samochodzie cywilowi, który naprawdę bardzo potrzebował golenia. — Proszę pana, to jest teren wojskowy. — Oho, czas na magiczną różdżkę — szepnęła Ernie.

McCoy wyciągnął z kieszeni legitymację z odznaką Biura Wywiadu Marynarki. Posunięcie przyniosło oczekiwany skutek. — A ta pani? — Jest ze mną. Którędy do dowództwa? — Chwileczkę, muszę panu wydać przepustkę na wjazd, to przy okazji przyniosę mapę. — A widzisz? Mówiłam, że podziała — triumfowała Ernie, kiedy zostali sami. — Chcesz, żebym zadzwoniła do Carolyn? — I co jej powiesz? Lepiej trzymaj się od tego z daleka, Ernie. — Ona go kocha, Ken. Wiem, co teraz myśli. — Kiedy się to wszystko zaczynało, wiedziała, że jest żonaty. Mogła się domyślić, że wreszcie kiedyś coś takiego się zdarzy. — Myślisz, że jego żona nadal żyje? — Myślę, że on musi to sprawdzić. A co się okaże, to zobaczymy. — Nie o to pytałam. — Nie, chyba nie — odparł wreszcie po chwili i zaraz sam się poprawił. — To znaczy, nie wiem. Gdyby się miała wydostać, przez Indie, czy w jakikolwiek inny sposób, to już coś o tym byśmy wiedzieli. — Czyli myślisz, że nie żyje? Albo to, albo sypia z Japończykami, żeby przeżyć. Nie wiadomo, co gorsze. — Nie oczekuj ode mnie, że wezmę stronę Carolyn, Ernie. Lubiłem Millę. — Wcale nie stawałam po stronie Carolyn — odparła. Akurat! Oczywiście, że występuję po stronie Carolyn. Ją znam i lubię, a tamtej Rosjanki Eda nigdy nie widziałam na oczy. — Zostawiłeś tam jeszcze kogoś, kogo nie znam? — zapytała. — Jasne, że tak. Dwie chińskie żony, jedną w Szanghaju, drugą w Pekinie — odpowiedział, nagle strasznie rozdrażniony. — I ze siedmioro, nie ośmioro, dzieci. Tyle tego drobiazgu było, że w końcu straciłem rachubę. Żandarm wrócił ze swej budki, niosąc wywieszkę identyfikacyjną na samochód odwiedzającego i odbity na powielaczu schemat zabudowań bazy. Czerwonym ołówkiem zaznaczony był na nim budynek dowództwa. Dochodził właśnie do samochodu, kiedy dama towarzysząca agentowi BWM zamierzyła się na niego i zawołała na całe gardło: — Ty draniu!

*** Pułkownik F.A. Albright i Banning stali wewnątrz budynku dowództwa, za szklaną ścianą, kiedy zobaczyli podjeżdżający na parking kabriolet Cadillac LaSalle. Banning był w pełnym mundurze, z dyndającą u pasa kaburą z pistoletem. — Ach, to były dobre samochody — uśmiechnął się Albright. — Zawsze się zastanawiałem, dlaczego przestali je robić. — To McCoy — powiedział Banning. — Ciekawe, jak zdołał nim tu wjechać? — Ktoś jest z nim — ciągnął Albright. — Kobieta — dodał oskarżycielskim tonem. — No cóż, panie pułkowniku, słyszał pan, jacy są marines — uśmiechnął się Banning. McCoy wyciągnął z tylnego siedzenia swoje walizki i wraz z Ernie ruszyli do budynku. — No proszę, mimo obaw, McCoy już tu jest, a zaplombowanych skrzyń z aktami ani widu, ani słychu, panie pułkowniku. Albright spojrzał na zegarek. — Będą — odparł z niewzruszoną pewnością. — Zresztą jeszcze nie ma dziewiątej.

— Dzień dobry, kapitanie McCoy — powitał wchodzącą parę Banning. — I cóż to za miła niespodzianka, panno Ernie, że panią tu także widzimy. Intonacja słowa „niespodzianka” nie pozostawiała wątpliwości co do tego, że naprawdę nikt nie spodziewał się, a nawet nie życzył sobie, jej obecności. — Witaj, Ed. Oho, mogą być kłopoty. Jest rozdrażniona i wściekła. Nie tylko tym, że Ken wyjeżdża. Jest wściekła na mnie. Pewnie na jej miejscu też bym tak to widział. Zaprzyjaźniła się z Carolyn i uważa, że wystawiłem ją do wiatru. — Pułkowniku Albright, pozwoli pan, że przedstawię mu pannę Ernestine Sage. Panna Sage i kapitan McCoy, jakby to powiedzieć… — Spróbuj „sypiają ze sobą” — podpowiedziała Ernie. — Miło mi pana poznać, panie pułkowniku. — Witam panią. Właśnie zastanawialiśmy się z pułkownikiem Banningiem, jak się pani udało przedostać do naszej tak pilnie ponoć strzeżonej bazy. — Dałam kapitanowi McCoyowi prosty wybór: albo załatwi to tak, żebym mogła zobaczyć, jak odlatuje, albo dostanę ataku histerii przed bramą. Albright uśmiechnął się. Spodobała mu się ta dziewczyna. Brała byka za rogi, nie owijała w bawełnę i potrafiła postawić na swoim. Poza tym była naprawdę piękna i wyraźnie zakochana po uszy w McCoyu. — Jak to zrobiłeś, Ken? — zapytał Banning. Ken wzruszył ramionami i klepnął się ręką w kieszeń na piersi. Banning zrozumiał w lot, że musiał w tym celu pokazać na bramie legitymację BWM. — Zastanowiłeś się choć przez chwilę, jak ona stąd wyjedzie po twoim odlocie, Romeo? — Panna Sage może wyjechać ze mną i z konwojem — zaoferował Albright. — Nie ma sprawy. — Dziękuję, panie pułkowniku. Banning dotknął ramienia Albrighta i wskazał mu szklane drzwi. Na zewnątrz hamowała właśnie kolumna pojazdów. Konwój składał się z dwóch chevroletów, pomiędzy którymi jechała półciężarówka Forda. Ledwie samochody się zatrzymały, z Chevroletów wysypała się czereda cywilów z Thompsonami, które bezskutecznie starali się ukryć, trzymając pionowo, lufami w dół wzdłuż ciała. Albright obrócił się do Ernie. — Proszę tu na mnie zaczekać parę minut, panno Sage — powiedział i wyszedł z budynku. Banning otworzył drzwi do pomieszczenia z boku foyer, w którym stali i pokazał komuś wewnątrz, że ma wychodzić. Podszedł z powrotem do Kena i Ernie. — Pięć minut, Ken — powiedział: — To jedyny C–46 w drugim rzędzie, nie da się zabłądzić. — Tak jest, panie pułkowniku. Dziękuję. — Ernie, kiedy zobaczysz się z Carolyn, powiedz jej, proszę… — Co mam jej powiedzieć? — zapytała, kiedy się zaciął. — Cholera, nie wiem. Chyba tylko to, że mi przykro. Nigdy nie chciałem jej skrzywdzić. — Wiem, Ed. Banning wyszedł z budynku. Chwilę później z drzwi, które uprzednio otwierał, wyszło trzech ludzi. Dwóch było z piechoty morskiej, podporucznik o dziecięcej twarzy i stary podoficer. Ernie nie widziała do tej pory żadnego z nich. Byli w mundurach, u pasów wisiały im kabury z pistoletami, a w rękach nieśli jeszcze po Thompsonie. — Dzień dobry, panie kapitanie — powitali McCoya.

Trzeci z nich, zarośnięty cywil jak Ken, wydawał się jej jakby znajomy. Miał dwie identyczne torby, z których jedną podał McCoyowi. — Pamiętasz jeszcze Gunn/ego Zimmermana, Ernie? — zapytał Ken. — Oczywiście, że pamiętam, tylko nazwiska nie mogłam sobie przypomnieć. Jakże bym mogła zapomnieć imiennika, prawda, Ernie? — Dzień dobry pani — odparł, szczerząc zęby, Zimmerman i ulotnił się, podnosząc po drodze walizki McCoya. Wyglądając na zewnątrz Ernie zobaczyła, że jeden z przyjezdnych cywilów otworzył skrzynię Forda, wszyscy zapakowali tam bagaże i potem wsiedli do Chevroletów. Po chwili mały konwój odjechał. Ernie spojrzała mu w oczy. — Cholera — mruknęła. — Cholera — zgodził się z nią choć raz. — Dali ci chociaż jakąś broń? — zapytała. To był jedyny bezpieczny temat, jaki jej przyszedł do głowy. Uniósł otrzymaną od Zimmermana torbę. — W środku jest pistolet maszynowy. — Powinnam się była domyślić — pokiwała głową i nagle zebrała się na to, żeby wreszcie powiedzieć to, co myślała: — Cholera, Ken, masz wrócić i zrobić mi dziecko, rozumiesz? — Jeśli wrócę… — Nie używaj tego przeklętego słowa! Nie ,jeśli”, tylko „kiedy”, rozumiesz? — Daj mi skończyć. — Kończ. — Jeśli wrócę, to się pobierzemy. Rozłożyła ręce i rzuciła mu się w ramiona, dopiero po chwili odczuwając bolesny ucisk lufy pistoletu maszynowego w rozdzielającej ich torbie. Zwolniła na chwilę ucisk, wypchnęła kanciastą przeszkodę i przywarła do niego ponownie. Po chwili poczuła jego rękę, delikatnie odsuwającą ją od siebie. — Jezu, jak ja cię kocham! — powiedział załamującym się pod koniec głosem i wyszedł z budynku. Chwilę później wybiegła za nim. Widziała, jak doszedł do wielkiej dwusilnikowej maszyny z napisem SŁUŻBA TRANSPORTU POWIETRZNEGO na kadłubie Jeden z silników już kręcił potężnym czterołopatowym Śmiglem. U stóp drabinki wiszącej u drzwi stał pułkownik Albright. Uścisnął dłoń McCoya, który wszedł po drabince na górę i vv chwilę później jeden z członków załogi wciągnął ją do wnętrza, i zamknął drzwi. Samolot natychmiast ruszył z miejsca, wciąż na jednym silniku. Pułkownik ruszył w stronę Ernie. Razem stali przed ścianą budynku dowództwa i patrzyli, jak C–46 dokołował do końca pasa startowego, tam po chwili prychnął dymem z drugiego silnika i już z oboma pracującymi silnikami wyjechał na pas, stając na białej linii progu. Doszedł do nich narastający ryk obu silników, kiedy pilot rozkręcał je na pełną moc, utrzymując maszynę hamulcami i wreszcie samolot gwałtownie wyprysnął z miejsca, szybko nabierając prędkości. W połowie pasa oderwał się od niego i po chwili zniknął na niebie, kierując się w stronę ledwie widocznych na horyzoncie drapaczy chmur Manhattanu. — Z tego co słyszałem, panno Sage, kapitan McCoy to bardzo kompetentny oficer — próbował ją pocieszyć pułkownik. — Przez te trzy minuty, które nam pan dał, panie pułkowniku, nastąpiła bardzo ważna zmiana statusu. Od sypiania ze sobą przeszliśmy do narzeczeństwa.

— O, w takim razie, proszę przyjąć moje najserdeczniejsze gratulacje. — Dziękuję, panie pułkowniku.

2 Hotel „Greenbrier”, Wbite Sulphur Springs, Zachodnia Wirginia, 18 marca 1943 roku, 16.45 — A, tu jesteś, James — powiedział komandor Bolemann, sadowiąc się w sąsiednim fotelu przy jego stoliku. — A już się bałem, że będę musiał spuścić psy ze smyczy, albo, co gorsza, samemu płacić za swoje drinki. — Grałem w bilard. Wygrałem. Jak powiedział jeden mądry człowiek, nigdy nie dawaj frajerowi równych szans, bo jeszcze wygra. — Połączmy przyjemne z pożytecznym i uznajmy tę rozmowę za ostatnią z serii konsultacji psychologicznych, które miałeś w planie. Od tej chwili uważaj, co mówisz, bo jesteś moim pacjentem. Pojawił się kelner i postawił na ich stoliku dwa martini. Weston podpisał rachunek i wziął swój kieliszek. — Pańskie zdrowie, panie komandorze. — I pańskie, drogi kapitanie — odparł Bolemann i na dowód dobrych intencji pociągnął spory łyk. — Powiedz mi, James, jakie masz plany na weekend? — Nie wybieram się do Filadelfii, jeśli o to pan pyta. Janice ma dyżur. A poza tym ‘tak w środę tam jadę. — To dobrze, przynajmniej będę sobie mógł oszczędzić mówienia ci, żebyś zapomniał o wyjeździe do Filadelfii, czy czymkolwiek innym, co planowałeś w swoim wolnym czasie. — Miałem zamiar spędzić weekend tutaj, śledząc wskazówkę odmierzającą ostatnie godziny mojego wyroku, eee, to jest chciałem powiedzieć, mojego odpoczynku tutaj. Boleman uśmiechnął się. — Jutro o dziewiątej zero zero masz być obecny na lotnisku miejskim w Charleston, dokąd mam cię dostarczyć trzeźwego, umytego, ogolonego i we właściwym dla tej pory roku umundurowaniu. — Co takiego? — Ma tam po ciebie przylecieć samolot kurierski Marynarki z Pensacola przez Norfolk do Waszyngtonu. — Ale po co? — Na jego srebrnych skrzydłach odlecisz do bazy lotnictwa Marynarki Pensacola. Stamtąd mają cię dostarczyć z powrotem do Charleston w poniedziałek około piętnastej trzydzieści, zapewne także samolotem kurierskim. — Dowiem się wreszcie o co chodzi? — Dowódca rzeczonej bazy, niejaki kontradmirał Sayre, zadzwonił dziś po połud — niu do naszego ukochanego wodza, komandora Horacego j. Johnsona. W rozmowie z nim wyraził życzenie, by, jeśli tylko twój stan zdrowia i rozkład zajęć na to pozwolą, umożliwić ci wizytę w Pensacola w ten weekend. Nasz ukochany wódz przez trzydzieści lat służby w Marynarce, z czego większość za biurkiem na lądzie, nabrał zdecydowanej niechęci do udzielania odmownych odpowiedzi na prośby przełożonych, więc z przyjemnością wyraził swoją zgodę. — O, cholera.

— James, o co tu chodzi? — Mogę się tylko domyślać, panie komandorze. Domyślał się, a jakże. Jezu, to pewnie robota Marthy! Chociaż, to nie w jej stylu. Ale z drugiej strony, to do czego między nami doszło w „San Cariosie” było dla niej ważne. To nie żadna puszczalska lafirynda i to nie był dla niej rutynowy numerek na sianie. Opowiadała przecież, że po śmierci Grega śniła o tym, jak to przyjadę i ją pocieszę, a potem jak umarła od nowa, kiedy przyszła wiadomość o tym, że i ja nie żyję.. No i w końcu jest ulubioną córeczką tatusia. Mogła do niego pójść i powiedzieć: „Tatusiu, Jim pewnie umiera z nudów w tym swoim hotelu w Wirginii. Może byśmy go do nas zaprosili na weekend?”. — No to zasuwaj. Bo ciekawość mnie zżera. — Kiedy u niego byłem, admirał… — Jak z tego wnoszę, znacie się osobiście? — Byłem drużbą jego zięcia, kiedy wydawał za mąż córkę. Poza tym generał MacInnerney dzwonił do niego w sprawie tego idiotyzmu z ponownym szkoleniem lotniczym. W każdym razie, kiedy mieliśmy o tym rozmawiać, zjawił się tam jakiś admirał z Waszyngtonu i… — Zadziwiające, jaki talent mają admirałowie do pojawiania się w najmniej spodziewanych momentach i rujnowania najlepszych planów. Nawet innych admirałów. — …i nic z tego nie wyszło. Albo chce dokończyć rozmowę w ten weekend, albo chce żebym mu powiedział, jak uczyć ludzi latania. A wtedy, zamiast porozmawiać z panem admirałem, zalałem pałę i wyciągnąłem w miasto jego córeczkę i przeleciałem ją, co było zapewne numerem jeden na liście Stu Najgłupszych Rzeczy, Jakie Zrobiłem Odkąd Skończyłem Dwunasty Rok Życia. Boże, czyżby admirał Sayre zobaczył we mnie właściwego następcę Grega w roli zięcia? O, jasna cholera! — No cóż, to rzeczywiście brzmi logicznie — zgodził się Bolemann. — Tylko tyle przychodzi mi do głowy. Dopił martini i rozejrzał się za drugim.

3 Lotnisko miejskie, Charleston, Zachodnia Wirginia, 19 marca 1943 roku, 8.55 Weston ze zdziwieniem spoglądał na podchodzącą do lądowania Catalinę. To była maszyna Marynarki, pora się zgadzała, więc najprawdopodobniej przyleciała tu z polecenia admirała Sayre’a po niego. Z drugiej jednak strony to miał być samolot kurierski, więc należało oczekiwać raczej Douglasa R2D lub R4D, maszyny transportowej, czy jakiegoś samolotu dyspozycyjnego, bo ja wiem, może Beecha JRB–1, ale przecież nie bombowca patrolowego dalekiego zasięgu! Po niego, czy nie po niego, śledził uważnie manewry podchodzącej do lądowania maszyny. Ktokolwiek nią leciał, najwyraźniej w świecie wiedział, co robi. Przyziemienie było po prostu perfekcyjne — na trzy punkty, gładkie, idealne. On sam ostatni raz lądował PBY w grudniu 1941 roku, wtedy, kiedy przyleciał z Pearl do Cavite, tylko po to, żeby się okazało, że nie ma w niej dla niego miejsca powrotnego. Wkrótce potem przekwalifikowano go na piechocińca i przydzielono do 4. pułku piechoty morskiej.

Przyjrzał się jeszcze raz kołującej amfibii i zauważył na stateczniku pionowym napis BLM PENSACOLA. Teraz już nie było wątpliwości, że to właśnie samolot po niego. Ale to nie był koniec niespodzianek. Kiedy PBY zakręciła, zmuszając go do przytrzymania czapki, zauważył w kabinie pilota. Poznał go od razu. To był major Avery R. Williamson. Major? Szef instruktorów? Pilotem samolotu kurierskiego? W dodatku ostatnim razem, kiedy się widzieli, Weston był zdrowo wstawiony. Kiedy major Williamson wygramolił się z kabiny, Weston powitał go salutem, którego nie powstydziłby się żaden instruktor musztry. — Dzień dobry, panie majorze. Williamson machnął ręką koło czoła. — Witam, kapitanie. Zacznę od stwierdzenia, że na dzisiejszy dzień planowałem wstać o przyzwoitej porze, to znaczy nie wcześniej niż o dziewiątej, i popływać po zatoce żaglówką z moją żoną, którą ostatnio tak rzadko mam okazję widywać. Miałem być sam, z piękną kobietą, plusk fal, szum wiatru i nikogo w pobliżu. — Tak jest, panie majorze. — A zamiast tego musiałem się zrywać o piątej i tłuc się tą powolną, hałaśliwą landarą do jakiejś zasranej dziury w Wirginii. Mam nadzieję, że potrafi sobie pan wyobrazić mój stan ducha. O, cholera, a więc to nie był lot kurierski, tylko wysłano go specjalnie po mnie! Co tu jest grane? — Myślę, że tak, panie majorze. — Z drugiej jednak strony, co może powiedzieć byle major, kiedy admirał, i to jeden z tych dobrych admirałów, prosi go osobiście o przysługę? — Zapewniam pana, panie majorze, że nie miałem z tym nic wspólnego. — Wiem, Weston i wcale nie mam do pana żalu. A poza tym jestem winien parę przysług Charlie’emu Gallowayowi, więc uznajmy to jedną z nich. Postaramy się wspólnie uratować z tego pięknego dnia ile się da. Kiedy wrócę z kibla, opowie mi pan, co wie na temat PBY–5A. — Tak jest, panie majorze. — Dano mi bowiem do zrozumienia, choć oczywiście nie wprost, że admirał nie miałby nic przeciwko temu, gdyby po drodze machnął pan parę godzin lewego nalotu na Catalinie. Ma pan jakieś doświadczenie w pilotowaniu samolotów wielosilnikowych, kapitanie? — Mam tysiąc dwieście godzin nalotu na PBY–3, PBY–4, PBY–5 i PBY–5A, panie majorze. — Ile w lewym fotelu? — podejrzliwie zapytał Williamson. Lewy fotel zajmował tradycyjnie dowódca załogi statku powietrznego, w prawym siedział drugi pilot. — Około tysiąca, panie majorze. Miałem uprawnienia instruktora na tym typie, sir. — Nie miałem pojęcia. A w ogóle to gdzie są pańskie akta? — Podobno poszły z dymem siódmego grudnia, przynajmniej tak mówili personalni, kiedy nie mogli się doliczyć, ile mam zaległej pensji. — Na pańskim miejscu, Weston, gdybym chciał dalej być pilotem myśliwskim, nie wspominałbym o tym tysiącu dwustu godzinach na PBY i uprawnieniach instruktora. Właśnie rozesłali jakiś okólnik, że szukają doświadczonych pilotów do tajnego zadania i my wszyscy, instruktorzy od PBY, powłaziliśmy w najciemniejsze dziury, żeby się nie rzucać w oczy. I to samo panu radzę. — Dziękuję za ostrzeżenie, panie majorze. Bardzo chcę latać na F4U. — Niech pan z kolei nie przegina w drugą stronę i nie rozwali tego ptaszka w drodze do Pensacola, ale powtarzam, nie ma się co chwalić dużym nalotem na PBY, jeśli śnią się panu myśliwce. — A co to za tajne zadanie? — Nie mówili, to nie pytałem.

Tymczasem z Cataliny wygramolił się drugi pilot, w stopniu kapitana i szef obsługi, starszy bosman — mechanik lotniczy. Weston natychmiast rozpoznał kapitana: to był adiutant admirała Sayre’a. Ciekawe jak ci dwaj planowali spędzić weekend, zanim admirał „poprosił” ich, żeby polecieli do jakiejś pipidówy w Zachodniej Wirginii?

*** — Powiadają, że każde lądowanie, po którym można chodzić należy zaliczyć do udanych — zaczął Williamson, kiedy wyhamowali po dobiegu na pasie w Pensacola — ale muszę przyznać, że to było naprawdę dobre, panie kapitanie. To było już ósme przyziemienie, jakie tego dnia wykonał Cataliną na trasie z Charleston do Pensacola. Pozostałe na lotnisku treningowym Sił Powietrznych Armii w Midland City, w Alabamie, jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów przed Pensacola. — Dziękuję, panie majorze. — Jeśli o mnie chodzi, kapitanie, właśnie zdał pan egzamin dopuszczający pana na powrót do wykonywania lotów samolotem PBY–5A w charakterze dowódcy załogi i instruktora pilotażu. — Dziękuję, panie majorze. — I, niestety, będę musiał o tym oficjalnie zameldować. Zobaczę, czy pańskiego zaświadczenia o tym fakcie nie uda mi się na jakiś czas zgubić. Myślę, że nie powinno z tym być większego problemu, kancelista jest mi winien kilka przysług, przynajmniej do czasu, aż generał MacInnerney znajdzie tych swoich ośmiu delikwentów do tajnego zadania. — Jeszcze raz, dziękuję panu, panie majorze. I naprawdę był mu wdzięczny.

*** Adiutant admirała przywiózł go do kwatery swego pryncypała. Pani Sayre i Martha, dziś ubrana w białe szorty i podkoszulek, wyszły się z nim przywitać. Powitanie było bardzo gorące. Musiał uważać, żeby panią Sayre pocałować nieco mniej wylewnie, niż się przywitał z Marthą. — Przyjechałeś w samą porę — ucieszyła się pani admirałowa. — Parę osób zapowiedziało się na krewetki i hamburgera, i trochę byłam zaniepokojona, kiedy musieliście awaryjnie lądować w Midland City. Zanim byś przyjechał stamtąd, przyjęcie by się już skończyło. — To nie była awaria. Wraz z majorem Williamsonem ćwiczyłem lądowania na PBY. — A widzisz, mówiłam, że to coś takiego, kiedy tata powiedział, żebyś się nie martwiła — uśmiechnęła się Martha. Jakaż ona jest olśniewająco piękna, kiedy się tak uśmiecha, pomyślał Weston i zaraz odegnał tę natrętną myśl. — No i jak ci poszło? — Chyba nieźle, wszyscy wyszli z samolotu o własnych siłach. Obie panie roześmiały się. — Major Williamson z żoną za chwilę przyjadą. Będą też inni ludzie, którzy zdaniem mojego męża powinni cię poznać, zanim się u nas zameldujesz do służby. — To bardzo uprzejmie z waszej strony. — Nie wygłupiaj się! Przecież jesteś prawie jak rodzina. „Prawie jak rodzina” to już tylko jeden krok od „rodzina”. O, cholera, ona też? Wszyscy widzą we mnie następcę Grega?

Z drugiej strony, czemu się dziwię? To inteligentni, wrażliwi, spostrzegawczy ludzie. Jeśli jest tak jak mówi Martha, że od śmierci Grega nawet nie spojrzała na żadnego innego mężczyznę — a niby dlaczego by miało tak nie być? — to musieli to zauważyć i pewnie ich to martwiło. I oto zjawia się najlepszy kumpel Grega, cudem zmartwychwstały, i nagle zdarza się drugi cud, ich córka też na powrót nabiera kolorów. Tylko głupi by nie zauważył, jak mnie pożera oczyma. O Jezu, jak się z tego wykręcić? No dobra, zacznijmy od tego, co powinienem był zrobić już wtedy, poprzednim razem. Ręce w kieszeń, rozporek zaszyć i nie zaglądać jej w dekolt, ani pod sukienkę. — Martha zaprowadzi cię do pokoju, a potem zejdźcie na patio, podziwiać jak pan admirał przypala swoje słynne w całym świecie krewetki z rusztu. — Jeszcze śmieszniej jest patrzeć, jak ludzie udają, że im smakują — dodała Martha. — Wstydź się, młoda damo! Jak można tak mówić o gościach? — odparła pani Sayre, ale w jej oczach błyszczały iskierki rozbawienia. To musiał być celny strzał. Martha zaprowadziła go na piętro, do jednej z sypialni. — Pamiętasz ten pokój? — zapytała. Pokręcił głową. — Tu tata umieszcza gości, których lubi. Ta sypialnia ma swoją własną łazienkę. — otworzyła drzwi do łazienki. — Wszyscy inni muszą się myć na korytarzu. — Jestem zaszczycony. — Pocałujesz mnie wreszcie, czy nie? Przecież mama powiedziała wyraźnie, że mamy minutę czy dwie dla siebie. — Jasne, że tak. To będzie taki przyjacielski pocałunek, w policzek, obiecał sobie. Żadnej namiętności. Zimna ryba. Cmok i po sprawie. Może coś sama zrozumie. Wytrwał w swym szlachetnym zamiarze do chwili, w której poczuł gorący napór jej piersi i jej język w swoich ustach. Kiedy oprzytomnieli, odpychała go z całych sił. Oboje ciężko dyszeli. Martha opierała się o ścianę i ściągała z powrotem biustonosz na piersi. — Uff, przez chwilę miałam wrażenie, że wcale się nie cieszysz z mojego widoku, ale widzę, że się na szczęście myliłam. — Daj spokój. — Nie wiem jeszcze jak to zrobimy, ale coś się wymyśli. Idż zmyć tę szminkę z twarzy. Nie zapomnij o tej nad uchem. — Tak jest, proszę pani. — I mógłbyś wreszcie zapiąć z powrotem ten rozporek.

4 Okręt podwodny USS „Sunfish”, 159°33” długości wschodniej, 25°42” szerokości północnej, 20 marca 1943 roku, 7.05 Kiedy bosman okrętowy Patrick J. Buchanan odchylił zasłonkę, w ciasnej mesie oficerskiej na śródokręciu „Sunfisha” siedziało czterech oficerów.

— Wejdźcie, bosmanie — powiedział komandor podporucznik Warren T. Houser, dowódca okrętu. Buchanan, żylasty trzydziestosiedmiolatek z piętnastoma latami służby na okrętach podwodnych, wślizgnął się do mesy i zajął ostatnie wolne miejsce przy wąskim stoliku. Kapitan Amos P. Youngman, zastępca Housera, przesunął po nim w jego stronę tacę, na której stały dzbanek z kawą i żółty, fajansowy kubek. Zanim zajął się kawą, bosman, zgodnie z tradycją Cichej Służby, złożył bez słowa meldunek sytuacyjny: pokazał pięść z wyprostowanym w górę palcem wskazującym, potem obrócił ją palcem w dół i zatoczył nim kółko, kończąc tę pantomimę wzniesionym w górę kciukiem. Houserowi nie trzeba było tłumaczyć: są na pozycji, krążą w zanurzeniu wokół niej i wszystko jest w dechę. Podziękował za meldunek także podnosząc kciuk. — Pewnie się zastanawiacie, po co was tu zaprosiłem, co, bosmanie? — zapytał rozmówcę. Buchanan uśmiechnął się do jedynego oficera nie z Marynarki, który siedział przy stole. — Aż się boję zapytać, w co też nas tym razem chce wpakować nasz kochany Korpus — powiedział. Poprzednie wizyty tego oficera, majora piechoty morskiej Homera j. Dillona, kończyły się zwykle ekscytującymi wyprawami, takimi jak ostatnie trzy ich patrole u wybrzeży Mindanao. Wszystko szło dotąd jak w zegarku, ale Buchanan doskonale wiedział, że im więcej razy powtarza się jakąś czynność, tym większa szansa na to, że się uda. — Na razie będziemy się tylko kręcić w kółko — uspokoił go Dillon. — Do wieczora powinniśmy wrócić do Pearl. — O ile mi wiadomo, piechota morska nie ma sobie równych w kręceniu się w kółko — uśmiechnął się bosman. Ta uwaga spowodowała, że nad stołem wykonano jeszcze jeden gest — major Dillon uniósł w górę pięść zwiniętą palcami do siebie, po czym wyprostował środkowy palec i dźgnął nim w powietrze. Zebrani parsknęli śmiechem. — Za dziesięć minut — odezwał się Houser, podsuwając Buchananowi arkusz papieru teleksowego z czerwonym stemplem ŚCIŚLE TAJNE u góry i dołu strony — wyjdziemy na peryskopową. Potem, jeśli nie znajdziemy się w samym środku japońskiej floty, to wynurzamy się i wysyłamy na podanej częstotliwości, powtarzając przez pięć minut, sygnał identyfikacyjny. Bosman ujął depeszę i uważnie przeczytał, po czym spojrzał na dowódcę, oczekując dalszych rozkazów. — Zapiszcie sobie dane — polecił Houser. — Depesza zaraz wraca do sejfu. — Tak jest, panie komandorze — odparł Buchanan, wyjął z kieszeni koszuli mały notes i wyciągając z łączącej kartki spirali ołówek, zapisał nim sygnały i częstotliwości, podane w depeszy. — Zdaje się, panie majorze — z wyrzutem w głosie, choć z iskierkami radości w oczach, ciągnął Houser — że pański obsceniczny gest tak wstrząsnął naszym drogim, jakże wrażliwym bosmanem, że nawet się nie zapyta, o co w tym wszystkim chodzi. — I tak bym się nie pytał — odburknął bosman — bo gówno mi do tego. — Jeśli szczęście nam dopisze, bosmanie — odezwał się czwarty z uczestników spotkania — to odbierze nasz sygnał łódź latająca PBY, która powinna być około stu mil stąd i dojdzie do spotkania na morzu. Ten oficer był marynarzem — podwodnikiem, jak Houser i Youngman, ale nie należał do załogi „Sunfisha”. Był to kapitan Richard D. Greyson III, absolwent Akademii Marynarki w Annapolis promocji roku 1940, obecnie pełniący obowiązki adiutanta admirała Daniela J. Wagama, jednego z

wysoko postawionych członków sztabu naczelnego dowódcy Marynarki na Pacyfiku, admirała Nimitza. — Ćwiczymy przesadzanie ludzi na morzu? — zapytał nieco zdziwiony Buchanan. „Sunfish” już dwukrotnie spotykał się z łodziami latającymi na oceanie, przesadzając na nie ludzi ewakuowanych z Filipin. — Też, ale nie tylko — odparł Greyson i umilkł na chwilę, po czym ciągnął. — Bosmanie, to, co od tej chwili powiem, jest wiadomością ściśle tajną, o której nie wolno rozmawiać z nikim bez mojego, lub majora Dillona jasno wyrażonego pozwolenia. Bosman skwitował skinieniem głowy, ale przedłużająca się cisza dała mu do zrozumienia, że nie takiej odpowiedzi wymagano. — Tak jest, panie kapitanie. — Plan zakłada, że „Sunfish” spotka się z dwiema PBY na Morzu Żółtym, około 100 mil morskich na północny wschód od Tiencinu. Tam okręt zatankuje te samoloty, by mogły wykonać dalszą część zadania. — A dokąd one stamtąd polecą? — wyrwało się Buchananowi. — Nie wasz… Na razie możecie się obejść bez tej informacji, bosmanie — odparł Houser. — Na pustynię Gobi, bosmanie — powiedział Dillon. — Mają tam założyć stację meteorologiczną. — Jezusie Nazareński! — Też tak myślę — uśmiechnął się Dillon. — Ale właśnie to mamy w planie. Poza tym są tam nasi, marines z konsulatu w Pekinie, emeryci z Marynarki na Jangcy, z 15. pułku piechoty i z 4. pułku piechoty morskiej. Zostali w Chinach, nie chcąc się poddać. Tułają się teraz po pustyni. Staramy się wysłać do nich kilku ludzi z radiostacjami. — Jezusie Nazareński! — powtórzył bosman. — Zdecydowałem, że powinniście o tym wiedzieć, bosmanie — ciągnął Dillon — żebyście więcej nie pieprzyli o tym, że kręcimy się za własnym ogonem. To naprawdę cholernie ważne zadanie. — Przepraszam, panie majorze, nie chciałem nikogo obrazić. — Wiem, i wcale nie jestem obrażony. Teraz wróćmy do tajnego charakteru tego, co się tu dzieje. Przygotowania, jak i samą operację, ma otaczać ścisła tajemnica, niezależnie od tego, czy dzisiejsza próba się powiedzie, czy nie. I nie na sześć miesięcy, tylko na dobre, jeżeli powie im to dowódca okrętu, to, nie powątpiewając w pańskie zdolności, panie komandorze, doda to tylko smaczku całej aferze. Z tego właśnie powodu zadanie utrzymania korka w tej butelce przerzucimy na wasze barki, bosmanie. — Aha — mruknął w zadumie Buchanan, po czym, rozumiejąc powagę sytuacji, dodał: — Tak jest, panie majorze. Przez chwilę panowała cisza, po czym znowu odezwał się Buchanan. — Jak panowie planują zatankować ten samolot? — Na razie nie mamy pojęcia — odparł Dillon. — Jesteśmy otwarci na wszelkie sugestie. — To będzie od cholery ciężka zabawa — potarł podbródek Buchanan. — Kapitan Greyson mówił, że wy, podwodnicy, potraficie wszystko — odezwał się Dillon. — Panie komandorze, jest 7.12. — Dziękuję, panie Youngman — odparł Houser, sięgając do włącznika interkomu. — Mówi dowódca. Wychodzimy na peryskopową.

***

Stojący na wieńczącym kiosk pomoście komandor Houser, major Dillon, kapitan Greyson i telefonista wachty rozkoszowali się świeżym, rześkim powietrzem poranka, choć przecież szli w zanurzeniu tylko osiem godzin. Oficerowie mieli na szyjach lornety, kapitan Greyson trzymał ponadto w ręku bateryjny megafon, a Dillon notatnik z twardą podkładką. Wynurzony „Sunfish” zataczał powolne kręgi, przecinając gładką, granatową płaszczyznę Pacyfiku. — Tu ocean jest jak stół, Jake — podzielił się refleksją Houser. — Na Morzu Żółtym jest teraz zima. Tam nie będzie tak jak tutaj. — Samolot za rufą! — zameldował wachtowy. Oczy wszystkich zwróciły się do tyłu, powędrowały w górę lornety. PBY, która leciała na wysokości około 600 metrów, zaczęła się zniżać w ich kierunku. — Bosman okrętowy na pomost — rzucił Houser. — Jest bosman okrętowy na pomost, sir — powtórzył telefonista i za chwilę powtórzył to samo do wiszącego na piersiach mikrofonu. Po mniej niż minucie na pomoście pojawił się Buchanan. Z niemym pytaniem spojrzał na megafon Greysona. — Im mniej transmisji radiowych, tym lepiej — odparł kapitan. — Oni w ogóle coś będą słyszeli? Przy pracujących silnikach? — Buchanan dalej nie był przekonany. — To jedna z rzeczy, które chcemy sprawdzić — uciął Dillon. — Drugim pomysłem było przeciągnięcie pontonem linii telefonicznej do samolotu. — Jakim pontonem? — Tym razem ponton przyleci samolotem, ale jeśli będziemy to robić naprawdę… — Nie jeśli, tylko kiedy — poprawił Greyson. — Niech ci będzie. No więc kiedy to będziemy robić naprawdę, ponton będzie spuszczany z pokładu „Sunfisha”. Kiedy łódź latająca zeszła do wodowania, Buchanan obrócił się do telefonisty. — Dawaj mikrofon i zjeżdżaj na dół. Telefonista był zdumiony, rozkaz mu się nie wyraźnie nie spodobał, ale posłusznie ściągnął szelki z mikrofonem przez głowę i podał je bosmanowi. Buchanan założył je na siebie i ponaglająco spojrzał na młodego marynarza, który z ociąganiem spuścił nogi do studzienki trapu wiodącego do centrali. — Tam na dole morda w kubeł, jak będą pytać, co się tu dzieje, to nie wiesz, zrozumiano? Wachtowy skinął głową i zniknął we włazie. Buchanan pochylił się nad studzienką. — Hej, marynarzu, wracajcie no tu! Twarz wachtowego ponownie ukazała się nad podłogą pomostu. — To, co powiedziałem, to był rozkaz. — Tak jest, panie bosmanie. — No, zmykaj. Kiedy młody marynarz zniknął ponownie, bosman pokręcił głową. — Szczeniaki cholerne. Rozpuszczone toto jak dziadowski bicz. Co oni tam teraz robią na unitarce nad Wielkimi Jeziorami? — Jak to co? — roześmiał się Greyson. — To samo co za waszych czasów, bosmanie. Czyszczą pokład szczoteczką do zębów. Buchanan z rezygnacją machnął ręką i rozejrzał się za samolotem. Catalina tymczasem usiadła z pluskiem na wodzie, zwolniła i w końcu całkiem wyhamowała. Pilot zgasił lewy silnik, po czym, pomagając sobie prawym, podpłynął do burty okrętu. Odsunęła

się osłona nad prawą stroną kabiny pilotów i w otworze pojawił się drugi pilot z megafonem — identycznym jak ten, który trzymał Greyson. — Ahoj, PBY! — powiedział Greyson. Prawie natychmiast lotnik podniósł do ust swój megafon. — Ahoj, „Sunfish”! Ucieszył się Dillon. — Ja cię kręcę — ucieszył się Dillon. — To naprawdę działa! — Witamy na oceanie! — zawołał Greyson. — Ahoj, „Sunfish”! — usłyszeli w odpowiedzi. — Pomachaj ręką, jeśli mnie słychać. — Ahoj, „Sunfish”! — Cholera! — mruknął Dillon. — My go słyszymy, ale on nas nie — podsumował Buchanan. — Ten silnik nas zagłusza. Catalina była teraz może sto metrów od okrętu. Greyson ponownie uniósł megafon. — Zgaś silnik! Poczekał chwilę, a skoro nie wywołało to żadnej reakcji, wykonał gest podrzynania gardła. — Na jego miejscu wolałbym nie wyłączać tego silnika na wzburzonym morzu — podzielił się refleksją Houser. — Wiatr będzie go odpychać od nas — powiedział Buchanan. — To przynajmniej się z nim nie zderzymy, bosmanie. Pilot zgasił prawy silnik. I natychmiast, jeszcze zanim zatrzymało się śmigło, wiatr obrócił Catalinę, która uprzednio celowała dziobem prosto w nich, o 90 stopni. — Cholera! — zaklął Dillon. — Witamy na Pacyfiku — powtórzył przez megafon Greyson. — Nie możemy się więcej tak spotykać. Co sobie ludzie pomyślą — błysnął dowcipem lotnik. — Przedtem nas nie było słychać? — Ani trochę. — Jasne, że nie — pokiwał głową Buchanan. — Ten cholerny silnik! — Spuszczajcie ponton — polecił Greyson. — Po zwodowaniu pontonu, chyba lepiej będzie, żebyście zapalili z powrotem ten silnik i pilnowali pozycji. — Zrozumiano, ponton na wodę i włączyć silnik — dobiegło do nich z samolotu i pilot z megafonem zniknął. — Ten ponton spróbuje nam dostarczyć sześćdziesiąt metrów półcalowego węża. Będziemy potrzebować dwóch ludzi na pokładzie, żeby wziąć od nich końcówkę i przywiązać ją do „Sunfisha”. Ja zgłaszam się na ochotnika, potrzebuję kogoś drugiego. Moglibyście komuś oddać ten mikrofon na chwilę? Buchanan odparł, odzywając się do mikrofonu: — Telefonista, na pomost. Chłopak pojawił się na pomoście tak szybko, że dla wszystkich było jasne, że czekał na dalszy rozwój wypadków u stóp trapu z kiosku na pomost. — Razem z panem Greysonem zejdziesz na pokład odebrać ten ponton, który do nas płynie. Ponton przywiezie wąż, przywiąż jego końcówkę do jednego ze stopni drabinki z pokładu na pomost. Telefonista popatrzył na Catalinę, która teraz płynęła równolegle do „Sunfisha”. W tej samej chwili środkowa część pleksiglasowego bąbla nakrywającego stanowisko strzeleckie w górnej części kadłuba z lewej strony odsunęła się do tyłu i ze stanowiska wyrzucono jakiś czarny tobół. Pakunek szybko się rozwinął na wodzie, tworząc mały gumowy ponton, połączony z samolotem linką. Ze stanowiska strzeleckiego przeskoczył na niego marynarz Podano mu koniec czarnego

gumowego węża, który następnie wciągnął do pontonu i ułożył w ósemki na jego dnie. Na koniec w otworze stanowiska pojawił się drugi pilot, ten, który wcześniej stał z megafonem w kabinie. Kiedy wyciągnęli wiosła i włożyli je do wody, telefonista przelazł przez stalową ścianę pomostu i zszedł z niego po stalowych klamrach drabinki na pokład. Greyson podał swój megafon Buchananowi i poszedł w ślady marynarza. — I jak naprawdę tam popłyniemy, to ten ponton, te pontony i wąż będziemy mieli u nas na pokładzie, tak? — zapytał milczący od dłuższej chwili Houser. — Tak jest, panie komandorze — odparł Dillon. — Hmm. Długo potrwało, zanim mały ponton dopłynął do burty okrętu. Kiedy wreszcie się zbliżył, fala odrzucała go od burty za każdym razem, kiedy jeden z wioślarzy miał zamiar wziąć zamach rzutką i podać na pokład okrętu linę, do której drugiego końca uwiązany był wąż. Dopiero za trzecim razem udało im się dokonać tej sztuki i telefonista, stojący na wypukłym występie kadłuba lekkiego, kryjącego zbiorniki balastowe, trzymany od tyłu za pas przez Greysona, zdołał ją złapać. Przełożył koniec rzutki przez stopień drabinki i zaczęli we dwóch wciągać najpierw linę, a potem uwiązany do jej drugiego końca wąż. — Jednym z pytań było to, czy lepiej zabrać cały wąż na ponton i rozwijać z niego, czy tylko podać linę i nią ciągnąć wąż z okrętu — wyjaśniał Dillon. — Skoro zapakowali ten wąż od razu, zobaczmy, jak się sprawdzi pierwsza możliwość. Houser kiwnął głową. — A jak macie zamiar pompować paliwo? — To następny problem. Droga powrotna, w czasie której wioślarze rozwijali wąż, trwała jeszcze dłużej. Pilot ze trzy razy musiał silnikiem poprawiać pozycję samolotu względem okrętu, zanim dotarli na miejsce. Ciężar wydanego za rufę węża także nie ułatwiał zadania. Pod koniec obciążał ponton tak bardzo, że obaj wioślarze przesiedli się na dziób, a i tak unosił się on niebezpiecznie wysoko. — Jezu, na dwumetrowej fali to dopiero będzie zabawa — zauważył Houser. — Czyli jednak lepiej podać rzutkę i ciągnąć wąż — podsumował Dillon bez przekonania. — Ta próba ma na celu właśnie szukanie słabych punktów w tym wszystkim. Następny słaby punkt objawił się zaraz potem. Lotnicy z ogromnym trudem wywindowali koniec węża na wysoko nad wodą umieszczony płat, gdzie znajdowały się wlewy zbiorników paliwa. Jeden z nich wyszedł na skrzydło, stanął na nim i pociągnął za wąż, by wciągnąć go jeszcze trochę i sięgnąć do wlewu. W tej samej chwili lekka fala uderzyła w kadłub i mężczyzna stracił równowagę, spadając wraz z wężem do wody. Kiedy go wyłowiono, wrócił na płat, tym razem z drugim lotnikiem i wspólnym wysiłkiem wreszcie im się udało. — Dillon, to się nie ma prawa udać na wzburzonym morzu — zawyrokował Houser. — Mówiłem, że celem tych ćwiczeń jest poszukiwanie dziury w całym. Coś się wymyśli — odparł Dillon i wychylił się z pomostu, spoglądając na pokład. — Ten wąż za chwilę pójdzie na dno, chyba że chcesz go wciągnąć na pokład — zawołał do Greysona. — A podpiszesz oświadczenie, że utonął? —zapytał Greyson. — Tnij, nie gadaj — odparł Dillon, po czym podniósł megafon i zawołał w kierunku Cataliny. — Jeśli nie uda wam się wciągnąć tego węża z powrotem, to go odetnijcie! — Pilot pyta, czy to już wszystko? — zapytał ten z megafonem z samolotu. — To wszystko — odparł Dillon. — Temu, który się skąpał powiedz, że po powrocie ma do wyboru karton piwa albo flaszkę. Do zobaczenia w Pearl!

Wąż zniknął ze skrzydła Cataliny niemal natychmiast, waląc się z pluskiem do oceanu. Okazało się, że w jego zwojach zostało jeszcze trochę powietrza — z pomostu okrętu widać było wyraźnie, jak unosił się kilka metrów pod powierzchnią wody. Mimo to jego ciężar sprawił, że zacisnął węzeł na szczeblu drabinki tak mocno, że nie dawało się go teraz rozwiązać. Scyzoryk Greysona okazał się niewystarczającym narzędziem do jego przecięcia i trzeba było posłać do wnętrza okrętu po strażacki toporek. Zanim go podano na pomost, a stamtąd ostrożnie opuszczono na pokład, Catalina już odpłynęła i rycząc silnikami, wśród potężnych rozprysków wody oderwała się od wody, odlatując z powrotem w kierunku Hawajów. Telefonista i Greyson wdrapali się ponownie na pomost. — Czekam na pańskie rozkazy, majorze Dillon — powiedział Houser. — Wracamy. — Kurs na Pearl Harbor, piętnaście węzłów — zarządził dowódca okrętu. — Jest kurs na Pearl Harbor, piętnaście węzłów — potwierdził Buchanan, przekazując rozkaz dowódcy do centrali. Kiedy potwierdzono stamtąd jego przyjęcie, zdjął uprząż mikrofonu i oddał ją z powrotem wachtowemu telefoniście. Od rufy doszedł ich łomot zapuszczanych diesli, któremu towarzyszył pióropusz szarego dymu i pokład pod ich stopami zadrżał, kiedy pchnięty śrubami okręt skoczył naprzód po długim bezruchu. — Przykro mi, Jake — powiedział Houser, wpatrując się w spienioną wodę za rufą — ale mam wrażenie, że tego się nie da zrobić. — Czyli co? Raz nie wyszło i już klęska? — I co teraz, Jake? — zapytał Greyson. — Chyba wiem, kto nam może pomóc — odparł po chwili Dillon, pocierając w zamyśleniu podbródek. — Greyson, jak trudno, twoim zdaniem, będzie zlokalizować faceta w Seabees* gdzieś na Pacyfiku i ściągnąć go tutaj? — Da się zrobić, Jake. Co to za jeden? — Złota rączka. — Kto taki? — Widziałeś kiedyś „Ucieczkę Culligana”? — Ten film? Jasne, chyba wszyscy widzieli. Ale co to ma wspólnego… — Pamiętasz tę scenę, w której pociąg próbuje przejechać przez płonący most i mu się nie udaje? Most się zawala i pociąg leci na dno doliny? — Pewnie, że pamiętam. — No więc za pierwszym razem okazało się, że szlag trafił taśmę, na której to nagrano. Trzeba było wszystko powtarzać. Zorganizowanie tego zajęło mu pięć dni. Posprzątał plan, odbudował most i skombinował nowy pociąg. — I myślisz, że będzie wiedział, jak zatankować PBY z okrętu podwodnego na pełnym morzu? — Tak. I im dłużej o tym teraz myślę, tym bardziej jestem tego pewien.

*

Seabees (Morskie Pszczółki) — fonetyczny zapis skrom CBs, Construction Battalions. Formacje budowlane Marynarki Stanów Zjednoczonych zajmujące się wznoszeniem wszelkiego typu obiektów wojskowych na potrzeby Marynarki na Pacyfiku. Każdy członek Seabees był, prócz swego fachu budowlanego, w pełni przeszkolonym żołnierzem i formalnie rzecz biorąc członkiem sił zbrojnych. Swe zadania wykonywali często na bezpośrednim zapleczu frontu, a ich zdolności i pomysłowość, które odzwierciedlała dewiza Pszczółek „Can do!”, czyli „Da się zrobić!” przeszły do legendy [przyp. tłum.].

XV 1 Baza lotnictwa Marynarki Pensacola, Floryda, 21 marca 1943 roku, 8.30 Major Avery R. Williamson stał się mimowolnym świadkiem bardzo entuzjastycznego całusa, jakim Martha Sayre Culhane obdarzyła na pożegnanie kapitana Westona. Nie miał zamiaru robić mu wymówek. Oficer i dżentelmen nie komentuje życia erotycznego innych oficerów i dżentelmenów, zwłaszcza gdy chodzi o związek córki admirała, dowódcy bazy i wdowy po lotniku piechoty morskiej z kolegą, lotnikiem piechoty morskiej i najlepszym przyjacielem jej poległego męża. Tym bardziej, że popierał ten związek. Od czasu pierwszego spotkania z Westonem zdołał się o nim i jego filipińskim epizodzie dowiedzieć znacznie więcej, niż Jim sam mu powiedział. Źródłem jego informacji był generał Macinnerney, który podzielił się z nim swoim przeświadczeniem, opartym na konsultacjach z Charlie’em Gallowayem, że Jim Weston odznacza się bardzo pozytywnymi cechami charakteru, które powinien mieć dobry oficer piechoty morskiej. Nie miał oporów przed narażaniem się na osobiste niebezpieczeństwo. Bez wahania wchodzi lwu w paszczę i kiedy już tam wlezie, ma na tyle jaj, żeby mu zawiązać język w trąbkę i powyrywać zęby. Co więcej, po tym wszystkim trzyma gębę na kłódkę, nie domaga się braw i bohaterskich opowieści, które innym przychodzą bez problemu — nawet kiedy nie mają się czym chwalić — z Jima trzeba wyrywać niemal na torturach. To wszystko pozwalało majorowi przymykać oko na jego zachowanie i dawać mu znacznie większy margines swobody niż innym. Smutną prawdą było bowiem to, że wbrew temu, co kazały ludziom sądzić popularne wydawnictwa i prasa, oficerów odznaczających się takimi cechami jak Weston Korpusowi rozpaczliwie brakowało. Mając to wszystko na uwadze Williamson załatwił mu, nie bez trudności — powrót do Wirginii na pokładzie Douglasa R4D, zamiast Cataliny, tak jak było ustalone. Weston okazał się dobrym pilotem PBY i nie było sensu zmuszać go do kolejnej porcji treningowych startów i lądowań. Załatwienie tego Dyzia zmusiło go do skorzystania z kilku zaległych przysług, które trzymał na specjalną okazję. To była specjalna okazja. Byłby bardzo zawiedziony, gdyby Jim spieprzył sprawę i nie był w stanie wrócić do tej dziury na zadupiu w Wirginii jako wykwalifikowany pilot — dowódca samolotu R4D. Biegłość w pilotowaniu Cataliny i Dyzia mogą mu nie być potrzebne w najbliższej przyszłości (jako że Weston zawziął się być pilotem myśliwskim na Corsairach, a Doc Macinnemey był równie zdecydowany pomóc mu nim zostać), ale za jakieś pół roku, może osiem miesięcy, kiedy będą szukać kandydatów na dowódcę dywizjonu, duża suma nalotu i liczba typów, do lotów na których kapitan będzie dopuszczony, na pewno mu nie zaszkodzi. Williamson nie miał okazji poznać świętej pamięci porucznika Culhane’a, ale nie słyszało nim jednego złego słowa, a znał się na ludziach i sam musiał być dobry, skoro tacy jak Weston tak blisko się z nim przyjaźnili. Porucznik Culhane zginął w pierwszych dniach wojny w uświęcony tradycją bohaterski sposób: prowadząc beznadziejną, choć zaciekłą obronę spisanej z góry na straty pozycji — atolu Wake.

Weston był oficerem ulepionym z tej samej gliny. Bez wahania wziął udział w obronie innej z góry straconej pozycji, Corregidoru, a kiedy wyszedł z tego cało, podjął walkę partyzancką. Nie dziwota więc, że tak silnie pociągał córkę admirała Sayre. Sam admirał, jak się zdaje, też nie miał nic przeciwko Westonowi jako kandydatowi do jej ręki. Trzy kwadranse po pożegnaniu, które dowodziło, że jego szanse na wzmiankowaną rękę, a z nią całą resztę, są bardzo duże, Weston udowodnił Williamsonowi, że jego inwestycja zaległych przysług nie poszła na marne. Dzięki sporemu nalotowi na PBY i zapewne wielkim naturalnym zdolnościom, kapitan Weston udowodnił, że można mu bez obaw powierzyć stery Douglasa R4D, jako że jest w stanie poprawnie wykonać każdy manewr dostępny temu typowi samolotu. W godzinę później, kiedy startowali po raz ósmy z pasa bazy Midland City w Alabamie, Williamson był już przekonany, że Weston pilotuje Dyzia nie gorzej niż którykolwiek z jego dotychczasowych uczniów po pięćdziesięciogodzinnym cyklu szkolenia na tym typie, a na pewno lepiej od większości z nich. W przekonaniu tym umocniły go nie tylko perfekcyjne lądowania — już pierwsze odbyło się jak po sznurku — ale i doskonała reakcja na wszelkie niespodzianki, które mu sprawiał w czasie dotychczasowych startów. Za każdym z dwóch razów, kiedy w fazie wznoszenia nagle wyłączał mu któryś z silników, sprawiając że samolot, i bez tego ledwie trzymający się powietrza na dwóch silnikach, zaczynał przepadać i wyczyniał najdziksze figury, Weston reagował z najwyższym opanowaniem. Spokojnie i na chłodno analizując zachowanie maszyny, kontrował jej narowy, po czym równie spokojnie i prosto, na ile to w tej sytuacji możliwe, sprowadzał ją na ziemię. Jego nawigacja też nie budziła zastrzeżeń. Zresztą, trudno by wykazanie się umiejętnościami nawigacyjnymi dziwiło u kogoś, kto spędził tysiąc dwieście godzin za sterami PBY nad Pacyfikiem. Po ósmym z rzędu doskonałym lądowaniu w Midland City, kiedy koła główne dotknęły betonu tuż na początku pasa, a prędkość dobiegu zmalała na tyle, by kółko ogonowe też na niego opadło, Weston spojrzał na Williamsona, oczekując rozkazu, czy ma pozwolić Dyziowi wylądować na dobre, czy startują ponownie. — Wznieśmy się ponownie w przestworza, panie Weston — powiedział Williamson. — Proszę sterować na to pańskie Zadupie w zapomnianej przez Boga i ludzi Wirginii. — Jest Zadupie, Wirginia, sir — odparł Weston i pchnął przepustnice w przód. Silniki zawyły ponownie i w kilka sekund później unieśli się ponownie w powietrze. Weston ściągnął wolant i rzucił przez ramię: — Koła góra, klapy won. I wtedy przypomniał sobie, że to lot szkolny i że to on jest uczniem. — Panie majorze, proszę schować podwozie i zredukować klapy do zera — poprawił się. Williamson milczał do momentu, aż na wskaźniku podwozia zapaliły się dwie zielone lampki, a na wskaźniku klap wskazówka pokazała zero: — Koła w górze, klapy won. — Midland, tu Navy 699 — powiedział do zdjętego z wieszaka mikrofonu Weston, jednocześnie ustalając kąt wznoszenia i przechodząc na kurs, prowadzący tuż na wschód od Atlanty. — 699, słucham. — Dziękuję za możliwość skorzystania z waszego lotniska. Teraz postaramy się znaleźć, w miarę naszych skromnych możliwości. Fort Benning, a potem Atlantę. Możecie ich poprosić, żeby mieli nas na oku? Nad Benning powinniśmy być za trzydzieści pięć minut, a nad Atlantą nie wiem kiedy. Nie mam tylu palców, żeby to policzyć.

— Proszę bardzo, 699 — odezwał się w słuchawkach głos krztuszącego się ze śmiechu kontrolera. — Damy znać do Benning, żeby na was uważali. — Jeszcze raz dziękuję, Midland. Miłego dnia. Williamson zwrócił uwagę na to, jak umiejętnie Weston wytrymował wznoszącego się Dyzia. Widać było, że to doświadczony i utalentowany pilot. Dwadzieścia minut później, kiedy przelatywali z prędkością 270 kilometrów na godzinę na wysokości dwóch tysięcy stu metrów nad Eufala w stanie Alabama, major Williamson odezwał się ponownie. — To naprawdę wspaniała dziewczyna, Weston. — O kim pan mówi, panie majorze? — Daj spokój, Jim, widziałem, jak się żegnaliście przed odlotem. — A, o niej. — To naprawdę wspaniała dziewczyna, Weston. — Tak jest, panie majorze. — I jaka piękna! Weston spojrzał na niego. — No daj spokój. To, że się ktoś ożenił, nie znaczy, że mu oczy wyłupili! — Piękna to mało powiedziane, panie majorze. — Gdyby nie była córką admirała, a ja bym nie był żonatym majorem piechoty morskiej, posunąłbym się do twierdzenia, że jest zbudowana jak pieprzony posąg. — Może się to panu wyda dziwne, sir — odparł z uśmiechem Weston, widząc oczyma duszy bardzo wyraźny obraz tego posągu, całkiem nagiego, klęczącego przed nim na podłodze kabiny jachtu tatusia admirała i sprawiającego mu niewypowiedzianą rozkosz — ale podobna myśl przeszła i przez moją głowę. — Pewnie nie powinienem ci tego mówić, Jim, bo i bez tego nie brakuje ci dobrego zdania o sobie, ale jesteś pierwszym facetem, którym się zainteresowała, odkąd ją znam. — Naprawdę? — Pensacola dla takiej dziewczyny jak ona, to rynek nabywcy. Olbrzymia podaż dorodnych kawalerów do wzięcia i prawie wszyscy próbowali do niej uderzać. I wszystkich odprawiła z kwitkiem. A ty jesteś pierwszym, który wzbudził w niej jakieś żywsze uczucia. — Z całym należnym szacunkiem, ale czy pan mnie czasem nie próbuje swatać? — Wydaje mi się, że w tym dziele wyręczyła mnie już Matka Natura, ja tylko mówię, że ona rzadko kiedy się myli. Weston milczał. — W naszej służbie powiadają, że porucznicy żenić się nie powinni, kapitanowi mogą, a major powinien być żonaty. Słyszałeś to już kiedyś, Jim? A może wtykam swój nos w coś, w co nie powinienem? — Prawdę mówiąc… — Niech pan sobie za dużo nie pozwala, kapitanie. Jest pan jeszcze bardzo młodym kapitanem, a ja starym majorem. Z tej racji mam prawo, jeśli nie wręcz obowiązek, zachwalać młodszym oficerom uroki małżeńskiego stadła, zwłaszcza jeśli może ono mieć wpływ na ich dalszą karierę. — Z całym należnym szacunkiem, panie majorze, niech się pan major odwali ze swoimi niewczesnymi radami. Williamson roześmiał się. — Byłem porucznikiem, kiedy żeniłem się z Margie — powiedział. — Wcale nie chciałem. To był październik 1941 roku. Dostałem rozkazy do dywizjonu VMF–219, na Atlantyk. Wszyscy czekali, kiedy Roosevelt wpakuje nas w wojnę z Hitlerem i wiedziałem, że idę na wojnę.

Pomyślałem, Boże, ostatnią rzeczą, jaką chciałbym zrobić Margie jest zginąć teraz i zrobić z niej wdowę. Ale nie mogłem jej odmówić, bo dla niej to by był koniec. Weston spojrzał na niego znad steru. — Mieliśmy siedmiodniowy miesiąc miodowy, po którym zameldowałem się w San Diego, a tam okazało się, że rozkazy się zmieniły i wylądowałem z VMF–211 na Midway. Bardzo chciałem wrócić do domu, do Margie. Miałem szczęście. Przeżyłem 4 czerwca, potem też jakoś się udało. Sprułem sześciu żółtków, dochrapałem się kapitańskich szyn, a potem przenieśli mnie na lotnisko Hendersona, na Guadalcanal, do VMF–229, gdzie dowodził mój dawny skrzydłowy, wtedy sierżant, teraz też kapitan, Charlie Galloway. Pułkownik Dawkins, znasz go przecież, był dowódcą grupy i zapytał Charlie’ego, którzy z jego pilotów daliby sobie radę jako samodzielni dowódcy dywizjonów. Charlie bez wahania wskazał palcem na mnie. Znowu mi się poszczęściło. Wróciłem do domu, do Margie, ze złotymi słoneczkami majora. Wróciłem cały, zdrów, kochany i poznałem swojego syna, który mi się urodził w czasie, kiedy byłem na Pacyfiku. To małżeństwo to była na pewno najlepsza, a pewnie i jedna z najmądrzejszych rzeczy, jakie w życiu zrobiłem, Jim. — Myślisz, że następnym razem też ci szczęście dopisze? — Kto wie? Z jednej strony statystyka mówi, że jeśli przeżyjesz pierwsze trzydzieści dni, to potem już idzie z górki i masz wszelkie szanse, żeby przeżyć całą turę bojową. Z drugiej strony, każdy z nas kiedyś musi umrzeć. Ale póki to nie nastąpi, Jim, mam Margie i chłopaka. I to się dla mnie liczy. — Pewnie tak. — Dobra, koniec pogadanki umoralniającej. W każdym razie, człowieku, takiej szansy nie wolno zmarnować. Weston wzruszył ramionami. Po chwili milczenia, wskazał do przodu przez szybę. Jakieś sześćset metrów pod nimi grupa około dwudziestu Douglasów C–47, takich samych Dyziów jak ich R4D, ale należących do Armii i pomalowanych na zielono, wykonywała właśnie zwrot w ciasnej formacji, kierując się w stronę Fort Benning. — Szkolenie spadochronowe — wyjaśnił Williamson. — Wyjdą teraz na jakieś tysiąc sto metrów i będą ich zrzucać. Tu wszędzie wokół roi się od zrzutowisk. — Chyba bym nie chciał czegoś takiego robić — zwierzył się Weston. — Wyskakiwać z dobrego samolotu? Nie, to nie dla mnie. — Widziałeś kiedyś zrzut? — Nie. — Zejdź na tysiąc czterysta i trzymaj się za formacją, to sobie pooglądasz. Naprawdę, jest na co popatrzyć. Weston sięgnął do kółka sterującego trymerami i zredukował gaz. Dyzio zaczął opadać. Przy odrobinie szczęścia ta rozmówka o urokach małżeńskiego stadła naprawdę się skończyła, pomyślał Weston. Facet ma absolutną rację. Gdyby nie ten mały problem imieniem Janice, nie zastanawiałbym się nawet dwóch minut, ja naprawdę kocham je obie naraz!

2 Wyspa Espiritu Santo, Nowe Hebrydy, 22 marca 1943 roku, 15.05

Starszy bosman William Haber, drobny, lecz muskularny 39–letni podoficer zawodowy, od dwudziestu dwóch lat służący w Marynarce, stał właśnie przed biurkiem dowódcy, kiedy zadzwonił telefon. Komandor podporucznik J.K. Sloane, rezerwista z Korpusu Budowlanego Marynarki, dowódca 3. batalionu budowlanego Marynarki, wskazał milcząco na telefon, wskazując, że to właśnie bosman Haber, a nie dyżurny w kancelarii powinien odebrać. — Trzeci budowlany, bosman Haber, shrcham. — Kapitan Stevens, bosmanie. Jestem adiutantem admirała Hentona. Kontradmirał Jerome J. Henton był dowódcą wysuniętej bazy Marynarki na wyspie i ich przełożonym. — Czym mogę służyć, panie kapitanie? — zapytał bardzo grzecznie bosman. Komandor Sloane zauważył, że Haber stanął na baczność i zrozumiał, że to któryś z wodzów dzwoni. Pewnie będzie znowu awantura o termin oddania do użytku tego cholernego lotniska. To musiał być ktoś z góry. Stary zawodowy bosman nie staje na baczność przy telefonie rozmawiając z byle kapitanem. Ale byle kapitan, adiutant admirała — a, to już jest zupełnie inna historia. Zmiana tonu Habera pozwoliła mu się nawet domyślić, skąd jest ten telefon. Zaczął się z uwagą przypatrywać rosnącemu na twarzy bosmana wyrazowi zmieszania. O, cholera, to musiało być coś innego niż zwyczajowa bura o terminy. Te zdarzały się codziennie i bosman zdążył się do nich przyzwyczaić. Admirałowie najpierw ustalają niemożliwe terminy oddania inwestycji, a potem je jeszcze skracają i pieklą się o to, że oni nie dotrzymali terminu przez nich wyznaczanego. A co to, oni są cudotwórcy jacyś, czy co, do cholery? Zapytałby się jeden z drugim ich najpierw o zdanie, to by mieli sensowny termin, którego można dotrzymać. Ale przecież wiadomo, że się nie zapytają. To by było poniżej ich godności. Lepiej brać terminy z księżyca i potem się o nie pieklić. Sloane był wprawdzie rezerwistą, ale skończył Annapolis i wiedział, z kim ma do czynienia. Ciekawe, o co chodzi tym razem? — Tak, panie kapitanie, mamy u siebie bosmana nazwiskiem McGuire. McGuire? O, kroi się naprawdę coś ciekawego. Starszy bosman cieśla Peter T. McGuire był figurą nietuzinkową. Począwszy od tego, że został starszym bosmanem w dniu zaprzysiężenia, mimo że wcześniej przez całe życie nawet przez jeden dzień nie nosił munduru. Wśród kolegów nosił przezwisko Bosman Hollywood, bo stamtąd przyjechał i podobno znał osobiście wiele gwiazd srebrnego ekranu. Podobno wiele aktorek znał też intymnie, ale w to akurat komandor Sloane mocno wątpił. Wysoki stopień McGuire’a był skutkiem polityki Marynarki. W celu przyciągnięcia wykwalifikowanych fachowców do swoich batalionów budowlanych, których usługi były potrzebne od zaraz i to na najwyższym możliwym poziomie, hojnie rozdawano stopnie, na które zawodowi podoficerowie musieli zasłużyć latami ciężkiej pracy. Sloane rozumiał konieczność, która za tym stała. Każdyz nich, operatorów sprzętu budowlanego, majstrów budowlanych z latami praktyki, czy magików od wysadzania, także ciężko pracował, żeby się dochrapać obecnej pozycji i nie palił się do zamiany jej na stopień marynarza z żołdem dwadzieścia jeden dolców na miesiąc. Zwłaszcza, że mieli rodziny, raty za dom do płacenia, rachunki za szkoły dla dzieci i tak dalej. Mogli spokojnie robić swoje, nie musieli szukać guza w Marynarce. Pobór dla większości z nich był niestraszny, bo jeśli nawet nie osiągnęli jeszcze czterdziestki, to w większości pracowali w zawodach uznanych za niezbędne dla obronności i byli od poboru zwolnieni. Marynarka musiała wymyślić coś innego i wymyśliła: odwołała się do ich patriotyzmu (co nie zawsze działało), zapewniła ich pisemnie przy przyjmowaniu do służby, że będą wykonywać zadania zbieżne z tym, co do tej pory robili (innymi słowy, że idą do Marynarki budować, a nie obierać ziemniaki czy skrobać pokłady) i dała stopnie z zarobkami odpowiednimi do ich pozycji w cywilnym życiu.

Trzeba przyznać, że Peter T. McGuire spełniał wymagania stawiane przed starszym bosmanem z dużym zapasem, jeśli wierzyć jego papierom (a tu Sloane znów należał do niedowiarków) ten facet potrafił się posługiwać właściwie każdą ciężką maszyną budowlaną i drogową, jaką kiedykolwiek stworzył sobie do pomocy homo sapiens, a do tego legitymował się wydaną przez stan Kalifornia licencją „technika pirotechnika” bez żadnych ograniczeń (przez dwadzieścia lat pracy w cywilnym budownictwie po odejściu z Marynarki po wielkiej wojnie Sloane widział takie papiery po raz drugi w życiu) i jakby jeszcze tego wszystkiego było mało, miał licencję mistrzowską montera — elektrotechnika. Trzeba też powiedzieć, co komandor Sloane uczciwie przyznawał, że cokolwiek mu się zleciło do zrobienia, McGuire robił to do końca, perfekcyjnie i z olśniewającą szybkością, często przy użyciu metod, które zadziwiały całe kolegia inżynierów, udowadniające przedtem, że to się w ogóle nie da zrobić, a już zwłaszcza w tak krótkim czasie. Lecz mimo tych wszystkich zalet, bosman McGuire miał wielką wadę — po prostu nie potrafił się zachowywać tak, jak komandor Sloane czy bosman Haber oczekiwali tego po starszym podoficerze. Starsi bosmani są w Marynarce od tego, żeby nadzorować wykonywanie pracy, a McGuire należał do typu ludzi, którzy wolą sami zrobić, niż tłumaczyć innym i potem cierpieć katusze, patrząc co tamci wyprawiają. Wielokrotnie próbowano mu wyjaśnić, z rosnącą natarczywością, że takie zachowanie nie licuje z godnością starszego bosmana i podrywa autorytet innych starszych bosmanów. Cóż z tego, kiedy McGuire po prostu nie był w stanie tego zrozumieć. Sloane i Haber doskonale wiedzieli, że gdy tylko odwrócą się plecami po kolejnym wykładzie na temat tego, co przystoi personie w jego randze, tamten już zrzuca koszulę i dalejże rąbać, walcować, piłować, jeździć buldożerem, tłuc kamienie młotem pneumatycznym, ku uciesze gromady obiboków w białych czapkach, których powinien pędzić do roboty. — Tak jest, panie kapitanie. Tak jest, natychmiast przekażę bosmanowi McGuire’owi, że ma się do pana zgłosić, sir. Panie kapitanie, muszę tylko uprzedzić, że to może chwilę potrwać. Bosman McGuire jest w tej chwili na budowie pasa numer dwa. Wśród innych zadań budowlanych, które wykonywał na wyspie 3. batalion. Morskie Pszczółki przebudowywały „Pas pomocniczy Nr 2”, zapasowe lotnisko dla maszyn lądujących awaryjnie, na drugi pas głównego lotniska. Przebudowa obejmowała usunięcie stalowych mat nawierzchniowych, którymi wyłożony był ten pas, przedłużenie go i położenie nowej nawierzchni betonowej, tak by był w stanie przyjąć nawet najcięższe bombowce Sił Powietrznych Armii. Budowa była priorytetowa, admirałowie jak zwykle strasznie się pieklili o termin jej zakończenia, więc Sloane powierzył zadanie usunięcia dotychczasowej nawierzchni cudotwórcy z Hollywood. Adiutant admirała powiedział coś, czego komandor nie dosłyszał. — Tak jest, panie kapitanie. Tak jest, zaraz przekażę. Do widzenia, sir — powiedział Haber i odłożył słuchawkę. — Pan admirał życzy sobie natychmiast widzieć się ze starszym bosmanem McGuirem, panie komandorze — streścił rozmowę Haber. — Co się, do cholery, dzieje? — zastanowił się głośno Sloane. To absolutnie nie leżało w zwyczajach żadnego admirała, żeby osobiście interesował się losem byle bosmana, czy żeby chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że ktoś taki w ogóle istnieje. Bosman Haber wzruszył ramionami. — Skoro obaj nie wiemy, to lepiej jedź na dwójkę i go tu sprowadź — podjął wreszcie salomonową decyzję Sloane. Po chwili zmienił zdanie: — Albo nie, bosmanie, zostańcie tutaj, a ja sam po niego pojadę. A wy w tym czasie weźcie się lepiej za telefon i zadzwońcie do tego waszego kumpla w biurze admirała i niech on spróbuje przewąchać, co jest grane. Ciekawe, co ten McGuire znowu narozrabiał?

Wprawdzie do tej pory jeszcze ani razu nie znalazło się świadka, który zeznałby to w sądzie, ale tajemnicą poliszynela było to, że mierzący metr dziewięćdziesiąt i ważący sto piętnaście kilogramów samych mięśni starszy bosman–cudotwórca, miał wybuchowy charakter i wyjątkowo ciężką rękę. Któregoś razu przekonało się o tym dwóch podoficerów Marynarki, którzy wyrazili się lekceważąco o Morskich Pszczółkach i w następstwie tego pokonali w powietrzu po kilka metrów, przelatując po drodze przez szklane ściany werandy klubu podoficerskiego bazy. McGuire stawał w obronie honoru ich formacji, więc Sloane nie przykładał się wówczas za bardzo do prowadzenia śledztwa i sprawie udało się ukręcić łeb. Może i tym razem uda się zapobiec nieszczęściu, jakim byłaby dla batalionu utrata jego etatowego cudotwórcy? — Tak jest, panie komandorze.

*** Kiedy adiutant poinformował admirała Hentona o tym, że McGuire jest na pasie numer dwa i w związku z tym sprowadzenie go do gabinetu admirała może potrwać chwilę, admirał także zmienił zdanie co do swoich popołudniowych planów. — Okej — stwierdził początkowo, — jak tylko się pojawią, dawaj go do mnie. Samego. — Tak jest, panie admirale. — Albo wiesz co, nie. Siedzę tu od rana i już mi się mózg zagotował. Mała przejażdżka dobrze mi zrobi, a przy okazji będę się mógł przekonać, jak długo jeszcze potrwa praca na dwójce. Znajdź kierowcę i wyruszamy. — Tak jest, panie admirale.

*** Komandor Sloane, dojeżdżając do pasa numer 2, ze zdziwieniem i rozdrażnieniem zobaczył, że w poprzek drogi dojazdowej stoi buldożer Caterpillar D–6. Zatrzymał dżipa, stanął w nim, trzymając się górnej ramy szyby i zawołał: — Halo, jest tu kto? Zabierajcie to pudło z drogi, ale już! Kierowca buldożera, który wylazł z cienia pod krzakiem na poboczu popatrzył na niego i pokręcił przecząco głową. Krępy, umięśniony operator był bez koszuli, rondo jego niegdyś białej marynarskiej czapki było opuszczone, tworząc z niej jakby mały kapelusik. Prócz niego jego jedynym ubiorem były przydziałowe gatki oraz japonki z opony i sznurka. Wyglądał jak typowy biczkomber, włóczęga, a nie podoficer Marynarki, o czym świadczyły jedynie wymalowane kopiowym ołówkiem (a może wytatuowane, bo z takimi to nigdy nic nie wiadomo) paski na ramieniu. Jeszcze jeden z tych jednodniowych bosmanów, jak McGuire. Dopiero teraz, po długiej chwili, włóczęga przypomniał sobie co te paski znaczą i jak się mają do jego srebrnych słoneczek na kołnierzu. Z niejakim ociąganiem, ale w miarę poprawnie, sięgnął dłonią do skroni. — Dzień dobry, panie komandorze. — Nie słyszeliście mnie, bosmanie? Zabierajcie to pudło z drogi. Chcę przejechać. — Chwileczkę, panie komandorze. Teraz nie można. Ale jak tylko McGuire odstrzeli pas, to się usunę. Stoję tu właśnie po to, żeby zabezpieczać teren. Odstrzeli pas? Zaraz, jak to odstrzeli? Boże, co oni wyprawiają? Chcą wysadzić cały pas? — Jak to „odstrzeli pas”? — No, wysadzi.

— Wysadzi? W powietrze? — No, tak. Uznał, że tak będzie najszybciej. Sloane chciał się dopytywać dalej, ale jego uwagę przykuł jakiś ruch za nimi, który zauważył kącikiem oka. Obejrzał się i zamarł. Tuż za jego dżipem stał admiralski Plymouth z powiewającą na błotniku granatową chorągiewką z dwiema gwiazdami. O mój Boże, to sam admirał! Po chwili admirał wraz z adiutantem wysiedli z samochodu. — Dzień dobry, panie admirale — wyprężył się Sloane. — Witam, Sloane — odparł łaskawie admirał, odwzajemniając salut i podając mu rękę. — Co tu się dzieje? I co mu teraz powiedzieć? Powiadają „kiedy nie wiesz, co powiedzieć, mów prawdę”. Kiedy naprawdę nie wiesz, mów prawdę, ale jak najmniej, żeby ograniczyć szkody. — Zaraz będziemy wysadzać nawierzchnię pasa, panie admirale. Właśnie miałem wyjść na wydmę, żeby zobaczyć, jak im to idzie, sir. — Wysadzać pas? A czy to nie utrudni ponownego użycia mat nawierzchniowych, komandorze? Admirał oczekiwał, że zobaczy armię pracowitych mrówek z młotami, wyrywających jeden po drugim haki, mocujące maty po podłoża. Maty miały być wielokrotnego użytku i po takim rozebraniu pasa można je było ułożyć w nowym miejscu. — Owszem, panie admirale, utrudni — zgodził się Sloane i dopiero teraz zrozumiał intencję pytania. O Jezu, ten cholerny McGuire gotów go jeszcze kosztować karierę! Jak z tego wybrnąć? — Ale tak będzie szybciej, sir. Admirał skinął głową, akceptując odpowiedź i pokazał komandorowi, żeby go zaprowadził w miejsce, skąd będą mogli zobaczyć, co się dzieje. Przeszli może trzy kroki w górę, kiedy odezwał się operator buldożera. — Panie admirale, na pańskim miejscu nie szedłbym za daleko na szczycie tej wydmy. Admirał obejrzał się, przez chwilę przyglądając się autorowi tej przestrogi. Serce Sloane’a podeszło do gardła. Jezu, że też ten błazen nie mógł się ubrać jak człowiek! — Dziękuję za przestrogę, bosmanie. Postaram się na siebie uważać. — Bo to wie pan, panie admirale, przy takiej robocie to nigdy nie wiadomo jak daleko to gówno poleci. O Boże! Admirał uśmiechnął się, skinął głową i ponownie wskazał drogę Sloane’owi, jakby dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru wyjść ani kroku przed tego, kto wie, co robi. Boże, żebym ja tylko naprawdę wiedział, co my robimy! Jeśli coś pójdzie nie tak, to lepiej, żebym zginął na miejscu. Cholerny McGuire! Ze szczytu wydmy widać było cały, półtorakilometrowy pas awaryjny numer dwa. Ludzie bosmana McGuire’a uwijali się na całej jego długości, nosząc worki z piaskiem. Linie worków ciągnęły się przez całą długość i szerokość pasa, krzyżując się co paręnaście metrów. Ani komandor, ani admirał nie mieli pojęcia, co tam się dzieje. Sloane zaczął szukać wzrokiem McGuire’a i oczywiście nie znalazł go nigdzie na uboczu, skąd mógłby nadzorować robotę. Zaczął przyglądać się uważniej i wreszcie go znalazł. No tak, jak zwykle! Bosman stał na spychaczu, jakieś pięćdziesiąt metrów przed końcem pasa. Bosman był jak zwykle obrazą dla przepisów mundurowych. Podobnie jak większość swoich ludzi, miał na sobie tylko obcięte nad kolanami spodnie khaki, a jedyną oznaką jego wysokiej rangi była niemiłosiernie brudna i wygnieciona bosmańska czapka z daszkiem, nasadzona na bakier. — Który to McGuire, Sloane? Ten facet w czapce na spychaczu?

— Tak jest, panie admirale. Przepraszam za stan ich umundurowania, panie admirale, ale ci ludzie wykonują ciężką pracę w upale i w związku z tym musiałem nieco złagodzić przepisy ubiorcze, sir. — To się rozumie samo przez się, komandorze. Tam, na tej patelni musi być piekielnie gorąco. W tej samej chwili McGuire wyskoczył na maskę spychacza i zawołał: — Kryć się! Wzdłuż całego pasa Morskie Pszczółki rozbiegły się, szukając ukrycia za skałami, zwałami koralowego gruzu i gdzie tylko kto mógł. Wielu schowało się w cieniu ośmiu innych buldożerów, zaparkowanych na poboczu pasa. Kiedy ostatni z nich zniknął z pasa, także McGuire’a jakby zdmuchnęło ze spychacza. Pojawił się chwilę później, za kierownicą dżipa, do tej pory zasłoniętego przez D–6, na którym uprzednio stał. Przejechał nim teraz wzdłuż całego pasa, zwalniając przy każdej stercie worków z piaskiem, leżącej co kilkanaście metrów. Kiedy wreszcie dotarł na drugi koniec pasa, zjechał z niego i schował dżipa w niewielkim zagłębieniu gruntu przy progu pasa. Po chwili usłyszeli dźwięk ręcznej syreny pożarowej i widzieli, jak ludzie w ukryciach zaczęli się nerwowo kręcić. Domyślili się, że to sygnał do odpalenia ładunków. Ich domysł wkrótce potwierdził pierwszy głuchy huk, za którym poszła cała seria kolejnych. Wzdłuż całego pasa zaczęły wyskakiwać nieregularne chmurki dymu i rozlatywać się sterty worków z piaskiem. — Mój Boże! — mruknął admirał. Zanim dym się rozwiał, McGuire pojawił się znowu w swoim dżipie i raz jeszcze przejechał wzdłuż pasa, tym razem zawracając w ich stronę. Chwilę później rozległ się rumor zapuszczanych silników buldożerów, które wyjechały na pas. Jeden z Seabees kierował spychaczem, drugi i trzeci zakładali haki, umocowane na końcu wiszących za każdym Caterpillarem łańcuchów w otwory w matach i spychacze ściągały na bok sekcje stalowych mat długości piętnastu i szerokości trzydziestu. — Na Boga, jakież to pomysłowe! — zachwycił się admirał. — Panie komandorze, za ten pomysł należy się panu pochwała. To znakomicie ułatwia demontaż pasa. Trzeba to będzie upowszechnić na całym Pacyfiku! — Dziękuję, panie admirale. — I teraz pewnie przyjadą ciężarówki… Na Boga, to naprawdę sprytne! No tak, dzięki temu jedna grupa może się zająć demontażem mat, a druga w tym samym czasie kładzie nową nawierzchnię pasa. Założę się, że nie wziął pan tego pomysłu z żadnej instrukcji, co, komandorze? — Morskie Pszczółki wszystko robią po swojemu, panie admirale — odparł z dumą komandor Sloane. Admirał Henton ruszył w dół zbocza wydmy. Komandor Sloane i adiutant, zrazu zaskoczeni, podążyli jego śladem. Dotarli do końca pasa w tym samym momencie, w którym dojechał tam McGulre. Ze zdziwieniem popatrzył na admirała w białym mundurze, jego adiutanta i swego przełożonego. Zasalutował, ale nie wysiadł z dżipa, ani nawet nie zgasił silnika. — To było wspaniałe, bosmanie — powiedział admirał. — Jak szybko zaczniecie układać nową nawierzchnię? — Ciężarówki z tłuczniem mają tu być lada chwila — odparł McGuire. — Kiedy będą wysypywać tłuczeń, będziemy układać szalunki, a spychacze, jak tylko skończą usuwać z drogi maty, zajmą się rozprowadzaniem tłucznia. Potem puścimy równiarki. Przy odrobinie szczęścia, pierwsze sto metrów możemy wylać do zmroku. Potem, w nocy, będzie szło wolniej, ale i tak nie lubię lać, kiedy nie widzę, co robię.

Ani razu nie powiedział „panie admirale”, czy „sir”, zauważył Sloane, ale zdaje się, że Stary albo nie zauważył, albo mu to nie przeszkadza. — Dobra robota, bosmanie. — Komandor Sloane powiedział, że się panu śpieszy z tym pasem. Powiedzcie mi bosmanie, czy znacie majora Dillona? — Jasne, to mój stary kumpel. Pan też go zna? — Jakoś nie miałem tego zaszczytu. A czy mogę zapytać, przy jakiej okazji i gdzie się panowie poznali? — W LA. Obaj pracowaliśmy w Metro–Magnum. — Tym studiu filmowym? — Tak jest, panie admirale… O, pierwszy raz powiedział „panie admirale”! — …ja tam budowałem dekoracje, a stary Jake wciskał kit pismakom. — No cóż, w takim razie, bosmanie, zapewne ucieszy was wiadomość, że wkrótce będziecie mieli okazję ponownie się z waszym starym kumplem spotkać. — Naprawdę? Admirał Henton sięgnął do kieszeni munduru i podał bosmanowi McGuire’owi arkusz papieru teleksowego. PILNE TAJNE 1005 21MAR1943 OD: KDTDWPAC DO: DCA BAZA MAR CWYS) ESPIEITU SANTO 1 KARTOTEKI DTWA TDWPAC WYKAZUJĄ ŻE STARSZY BOSMAN PETER T MGGJIRE ZOSTAŁ PRZYDZIELONY DO 3 BATBTIDMAR STACJONUJĄCEGO NA ESPIFUTU SANTO x OSOBIŚCIE LUB W RAZIE NIEOBECNOŚCI ZA POŚREDNICTWEM ODPOWIEDNIEGO STARSZEGO OFICERA PO OTRZYMANIU NINIEJSZEJ DEPESZY USTALI PAN CZY WYŻWYM PODOFICER ZNA OSOBIŚCIE MJR HOMERA J PRZYDOMEK CYTAT JAKE KONIEC CYTATU DILLONA ZKPM 2 W RAZIE GDYBY ODPOWIEDŹ NA POWYŻSZE PYTANIE BYŁA POZYTYWNA STBSM MCGUTRE ZOSTANIE ZE SKUTKIEM NATYCHMIASTOWYM ODKOMENDEROWANY Z 3 BATBUDMAR I PRZENIESIONY DO NDTDWPAC x Z ROZKAZU NDTDWPAC NA PRZENIESIENIE TO POLECA SIĘ WYDAĆ PRIORYTET AAAAA NA PODRÓŻ LOTNICZĄ 3 NIEZALEŻNIE OD WYNIECU USTALENIA O KTÓRYM MOWA W PUNKCIE 1 NDTDWPAC ZOSTANIE O NIM POWIADOMIONY NATYCHMIAST DEPESZĄ O STOPNIU UTAJNIENIA TAJNE x W RAZIE GDYBY ODPOWIEDŹ BYŁA POZYTYWNA DEPESZA TA POWINNA TAKŻE ZAWIERAĆ DATĘ I GODZINĘ ODLOTU STBSM MCGUTRE Z ESPIRTU SANTO

4 JEŚLI TO MOŻLIWE NAIEŻY DOSTARCZYĆ BOSMANA NA HAWAJE NA POKŁADZIE ŁODZI LATAJĄCEJ PBY–5A x W TAKIM PRZYPADKU ZAŁOGA MA OBOWIĄZEK ZAZNAJOMIĆ W CZASIE LOTU STBSM MCGIURE 2 CHARAKTERYSTYKĄ TEJ MASZYNY I WSZELKIMI ZAGADNIEMAMI ZWŁASZCZA DOTYCZĄCYMI ZOPEŁNIAMA PALIWA W TYM TYPIE SAMOLOTU Z ROZKAZU WAGAM KONTRADM TAJNE — O Jezu, a o co w tym wszystkim chodzi? — zdziwił się McGuire. — Miałem nadzieję, że może wy mi coś wyjaśnicie — odparł admirał. — Panie admirale, jak tu stoję, pojęcia nie mam, o co w tym wszystkim może chodzić. Panie admirale, nie dałoby się z tego jakoś wykręcić? — Jednym z uświęconych latami tradycji zwyczajów Marynarki — uśmiechnął się admirał — wam, jak widzę, zupełnie obcym, jest to, że kiedy naczelny dowódca Floty Pacyfiku gdzieś kogoś wysyła, to ten ktoś tam jedzie. — O Jezu, panie admirale, jak ja nienawidzę latać. — Zapewne nie bardziej ode mnie. Może byście tak dali ten teleks komandorowi Slone’owi, żeby i on wiedział, co się dzieje z jego skarbem. — Jasne. Proszę, panie komandorze.

3 Gabinet szefa łączności dowództwa Amerykańskiej Misji Wojskowej w Chinach, Czungking, Chiny, 25 marca 1943 roku Zakurzona dwuipółtonowa ciężarówka GMC zatrzymała się ze zgrzytem i piskiem przed wejściem do wykutego w skale tunelu. Przed wylotem tunelu, przybita do drewnianej tyczki widniała deska z napisem SEKCJA ŁĄCZNOŚCI AMWChi. Podpułkownik Banning, nie wypuszczając z ręki Thompsona, wysiadł z szoferki i podszedł do klapy nakrytej plandeką skrzyni. — To tutaj — powiedział i zajął się wyciąganiem umocowanych na łańcuszkach przetyczek z zamków klapy. Tuż obok z gracją, zadziwiającą przy jego wadze i rozmiarach, wylądował Zimmerman. — Ja się tym zajmę, panie pułkowniku. Po opuszczeniu klapy kapitan McCoy i chorąży Rutterman zeskoczyli ze skrzyni i zaczęli wyładowywać bagaże oraz zielone drewniane skrzynie z czarnymi napisami: AKTA OSOBOWE NIE OTWIERAĆ BEZ WYRAŹNEGO ROZKAZU DOWÓDCY BIURA PERSONALNEGO

Banning wszedł do tunelu. Kiedy jego oczy przystosowały się do nagłego półmroku zaczął zauważać drogowskazy i tabliczki umieszczone na ścianach tunelu. To wyglądało zupełnie jak Tunel Malinta na Corregidorze, tyle że tamten miał wybetonowane ściany, a tu sterczały kamienie. Kilkanaście metrów w głębi tunelu znalazł rozszerzenie — w ścianie wykuto komorę, jakby ktoś, ryjący odnogę tunelu zmienił zdanie po dniu, czy dwóch pracy. Wrócił do wylotu. — Ken, zanieście to do środka. Tam jest takie rozszerzenie, jakby boczna komora. Zwalcie tam ten cały kram i czekajcie aż wrócę, ja idę się dowiedzieć, co dalej. McCoy, skinął głową i trzymaną właśnie w rękach skrzynię z „aktami” zaniósł od razu do wnętrza tunelu, zamiast jak poprzednie złożyć koło ciężarówki. Banning poszedł za nim i zagłębił się w ciemne wnętrze tunelu. Po dłuższej chwili znalazł to, czego szukał — drogowskaz wskazujący odnogę tunelu, w której miał się mieścić gabinet dowódcy służby łączności amerykańskiej misji wojskowej. W odnodze natrafił na przegrodę z desek. Otworzył drzwi i wszedł, po drugiej stronie natrafiając na wojskowe biuro, które — gdyby nie brak okien — mogłoby się znajdować w każdej z licznych baz wojskowych w Stanach. Wewnątrz stały cztery biurka, kasa pancerna na dokumenty, kartoteki i wieszaki na ubrania. Za największym z biurek siedział podpułkownik Służby Łączności Armii. Banning podszedł do niego i zaczekał, aż tamten podniesie na niego wzrok znad papierów. Wreszcie po dłuższej chwili doczekał się. — Dzień dobry, jestem Ed Banning. Chciałbym się zobaczyć z szefem łączności. — Generał jest w tej chwili nieosiągalny, pułkowniku. Czy ja mogę czymś panu służyć? — Obawiam się, że nie. Kiedy będę go mógł zastać? — A po co to panu, pułkowniku? — zapytał oficer zza biurka, w którego głosie słychać było wyraźną nutę zniecierpliwienia. — Nie wolno mi panu tego powiedzieć, — Pan generał jest bardzo zajętym człowiekiem. — Nie wątpię. Banninga zaczęła krew zalewać. Miał za sobą bardzo długą podróż z Newark. Plan ich przelotu przewidywał, że na ziemi będą spędzać jak najkrótszy czas, tylko tyle, ile potrzeba na zatankowanie, przegląd i zmianę załogi. Ten plan został w pełni wprowadzony w życie, co oznaczało, że przez długie godziny przewalali się po podłodze Curtissa C–46 Commando, bezskutecznie próbując zasnąć do wtóru ryku silników, podczas gdy pod nimi przelatywało trzy czwarte obwodu kuli ziemskiej, Atlantyk, Anglia, Afryka, Indie, Himalaje po drodze do Kunmingu w Chinach. Tam ich plan wziął w łeb. Pogoda była tak okropna, że musieli aż dwa dni czekać w brudnych, zapchlonych kwaterach, póki nie przejaśniło się na tyle, by mogli lecieć dalej, do Czungkingu. Oczywiście nikt na nich tam nie czekał. Tego należało się spodziewać. Czego się nie spodziewali, to tego, że personel Sił Powietrznych Armii będzie miał gdzieś, czy ich pasażerowie, po dowiezieniu na koniec świata, dotrą do swego miejsca przeznaczenia, czy nie. Właśnie tymi słowy im to oznajmiono. Zadanie lotnictwa Armii polegało na dostarczeniu ich do Czungkingu. Dostali się tu, więc zadanie zostało spełnione. Jeśli to nie jest koniec ich podróży, to już ich, a nie lotnictwa, zmartwienie. A jak mają jakieś pretensje, to mogą interweniować w Waszyngtonie, choćby u samego Roosevelta, dodał sierżant w okienku, zatrzaskując je z impetem tuż przed ich nosami. No, skoro tak, musieli się swoim transportem zająć sami. Zimmerman wskazał kciukiem za siebie na dwuipółtonówkę stojącą w cieniu pod ścianą hangaru. Skoro lotnictwo zajmuje się tylko lataniem, to po co im ciężarówki? Słusznie, a więc po chwili ciężarówka przestała tam stać. Kiedy zaczęli ładować skrzynie, pojawił się jej kierowca, jakiś starszy szeregowy i zaczął strasznie

krzyczeć. Zimmerman i Rutterman wzięli go na bok i po chwili perswazji kierowca nie tylko przestał protestować, ale nawet wziął się do pomocy, od czasu do czasu rzucając tylko przerażone spojrzenie to na jednego, to na drugiego. Najpierw to, a teraz jeszcze ten nadęty dupek. Nie ma co, ładnie tu traktują przybyszów z kraju. — Panie pułkowniku, moim zadaniem jest dbać, by nikt niepotrzebnie nie marnował czasu pana generała — wyjaśnił podpułkownik zza biurka, widać dostrzegając w twarzy rozmówcy, że szykuje się awantura. Banning miał przez chwilę ochotę pokazać mu swoje rozkazy, ale powstrzymał się. Nie ulegało wątpliwości, że ten kretyn natychmiast poleciałby z jęzorem po całym Czungkingu, rozgłaszając pojawienie się ekipy z rozkazem samego Kolegium Szefów Sztabów. W tej właśnie chwili otworzyły się drzwi do tunelu i pojawił się w nich generał dywizji, niski, krępy człowieczek z wąskim wąsikiem a la Clark Gable. Na głowie miał czapkę z wyjętym wzorem pilotów lotnictwa Armii sztywnikiem, dwie srebrne gwiazdy połyskiwały na kołnierzyku jego rozpiętej pod szyją koszuli khaki. Na to zarzuconą miał nieregulaminową tropikalną kurtkę mundurową, przypominającą ubrania „safari” noszone przez Ernesta Hemingwaya do polowania na lwy, także zdobną w srebrne gwiazdy na naramiennikach. W ręku trzymał, wzorem brytyjskich oficerów, trzcinkę. Na widok gościa uśmiechnął się szeroko. — Pułkownik Banning, jak sądzę? Witamy na tajemniczym Wschodzie. Stanley się znalazł! Ale skąd on zna moje nazwisko? — Tak jest, panie generale. Generał odwzajemnił salut, przytykając trzcinkę do daszka czapki. — Proszę wejść, pułkowniku — powiedział, wskazując drzwi swego gabinetu i zwracając się do pułkownika przy biurku: — Ściągnij tu generała Newleya. — Tak jest, panie generale. — Panie generale, miałem nadzieję, że będę miał okazję porozmawiać z panem na osobności, sir. — Nie mam żadnych tajemnic przed generałem Newleyem, pułkowniku. To coś, co powinien pan sobie zapamiętać od pierwszej chwili tutaj. To mój zastępca. — Tak jest, panie generale. Wskazał raz jeszcze wejście do gabinetu trzcinką i wszedł tam, czekając aż Banning przejdzie, by zamknąć drzwi. Zajął miejsce za ozdobnym biurkiem, na którym stała równie ozdobna, rzeźbiona tabliczka z nazwiskiem FREDERICK T. DEMPSEY, obok którego wił się piękny, ziejący malowanym ogniem smok. Po obu stronach pyszniły się srebrne gwiazdki generała dywizji. Banningowi nie zaproponował żadnego miejsca do siedzenia, więc pułkownik stanął na baczność przed jego biurkiem i czekał na dalszy rozwój wypadków. — Ci ludzie, tam w tunelu, to pańscy? — Tak jest, panie generale. — Trudno było nie zauważyć, że ci cywile noszą brody. To pewnie zresztą nie cywile, tylko agenci CIC, tak? Co to ma wszystko znaczyć? Zanim Banning zaczął odpowiadać, do gabinetu wszedł bez pukania drugi oficer. Ubrany był podobnie, jak generał Dempsey, z tym że na jego naramiennikach widniały tylko pojedyncze gwiazdy. Nowo przybyły obrzucił go uważnym spojrzeniem. — To zapewne pułkownik Banning? Zgadłem? — zapytał. Z braku odpowiedzi Dempseya Banning wywnioskował, że pytanie było skierowane do niego.

— Tak jest, panie generale. Ten też mnie zna z nazwiska! Co tu się dzieje? Czyżby Pickering ich uprzedził o mojej wizycie? jasna cholera, przez to jego niefrasobliwe podejście do tajemnicy napyta nam kiedyś biedy! — Jestem generał Newley, pułkowniku. Witamy w AMWChi — co wypowiedział jako „aemwuchi”. — Dziękuję, panie generale — odparł Banning i uściskał podaną dłoń, po czym zwrócił się do Dempseya: — Panie generale, czy mogę panu pokazać swoje rozkazy? — Proszę bardzo, chociaż doskonale wiem, co zawierają. — Dziękuje, panie generale. Wyciągnął z dolnej kieszeni kurtki mundurowej zalakowaną kopertę, złamał pieczęć, rozerwał ją i wyjął arkusz papieru, który podał Dempseyowi. ŚCIŚLE TAJUE Kolegium Szefów Sztabów, Pentagon Waszyngton 15 marca 1943 r. DOTYCZY: rozkaz wyjazdu i rozkaz operacyjny DO: ppłk E. J. BANNG, KPM kpt. K.R. MCGOY, KPM ppor. R.F. BASTERBROOK, KPM chor. H.W. RUTTERMAU, KPM st. sierż. E.W. ZIMMERMAIT, KPM 1. Wyżej wymienieni udadzą się najszybciej jak to możliwe drogą powietrzną do dowództwa Amerykańskiej Misji Wojskowej w Chinach (AMWChi) w Czungkingu, Chiny lub innych miejsc, które uznają za wskazane w czasie wykonywania powierzonego im zadania. Na czas przelotu przyznaje się priorytet transportowy AAAAAA. 2. Wyżej wymienieni będą w drodze pełnić obowiązki eskorty dla przewożonych przez siebie ściśle tajnych materiałów, które zostaną im powierzone w chwili odlotu. 3 Po przybyciu do AMWChi, ppłk Banning przedstawi otrzymane zadanie dowódcy AMWChi, jego szefowi łączności i fakira oficerom, których znajomość jego zadania może ułatwić jego wykonanie. Wybór powyższych oficerów należy do WYŁĄCZNEJ kompetencji ppłk Bannlnga. 4. Po przybyciu do AMWChi ppłk Baning zwolni w wybranym przez siebie momencie kpt. MCCOYA i st. sierż. ZIMMERMANA z obowiązków eskorty materiałów ściśle tajnych, umożliwiając im wykonanie ich oddzielnego zadania, które wykonują na rozkaz Kolegium Szefów Sztabów.

Za Kolegium Szefów Sztabów: Kurt S. Damson, gen. dyw., sekretarz ŚCIŚLE TAJNE Generał Dempsey zakończył lekturę. — Jak już mówiłem, oczekiwaliśmy pana, pułkowniku. Odniosłem jednak wrażenie, że maszyn mieli pilnować agenci CIC. Czyżby podróżowali z jakimś oddzielnym rozkazem? Bo chyba mi pan nie powie, że te brodate indywidua to marines! Boże, on wie o maszynach! Jezu! — Nie jestem pewien, czy wiem jak odpowiedzieć na to pytanie, panie generale. — To były dwa pytania, pułkowniku. Pierwsze z nich brzmiało „gdzie się, do diabła, podzieli agenci CIC, którzy mieli pilnować maszyn?”, a drugie „czy te brodate kreatury są żołnierzami piechoty morskiej?”. — Nic nie wiem o żadnych agentach CIC, panie generale. — A więc to pańscy ludzie eskortowali maszyny? Banning nie odpowiedział. — Coś nie tak z pańskim słuchem, pułkowniku? — głos Dempseya brzmiał teraz bardzo nieprzyjemnie. — Panie generale, czy możemy porozmawiać na osobności? — Myślałem, że to mamy już za sobą. Ale skoro pan nalega, to proszę bardzo, kiedy skończymy z tym zagadnieniem, mogę z panem porozmawiać w cztery oczy. Wróćmy jednak do moich pytań. Zacznijmy od samego początku. Ma pan te maszyny, czy nie? — Panie generale, jestem pewien, że pan zrozumie moją sytuację. Nie wolno mi omawiać żadnych zagadnień tej wagi w obecności osób, które nie posiadają dopuszczenia do nich. — Panie pułkowniku, mój podziw dla pańskiego oddania sprawie ochrony tajemnicy zaczyna się powoli przeradzać w rozdrażnienie pańskim uporem. Pański rozkaz wyraźnie poleca panu poinformować mnie o naturze pańskiego zadania. Ja już je znam. Ma pan zostać nowym członkiem mojego sztabu, szyfrantem, dowódcą komórki obsługującej łączność specjalną przy pomocy maszyny szyfrującej nowej generacji. — A więc pan generał posiada dopuszczenie do informacji związanych z operacją Magia, przesyłanych tym kanałem łączności? Nic mi o tym nie wiadomo. — Jestem pewien, że istnieje jeszcze wiele rzeczy, o których panu nic nie wiadomo, panie pułkowniku. Czy mam dopuszczenie do Magii? Chwilowo nie, ale oczekuję go lada dzień. Miałem nadzieję, że to pan mi je przywiezie, bym mógł w odpowiedni sposób korzystać z pańskiego kanału. Czy się myliłem? — Tak jest, panie generale. Nic mi nie wiadomo o tym, żebym miał panu dostarczyć jakiekolwiek upoważnienia lub wiadomości, poza moimi rozkazami. A pan? — Banning zwrócił się do Newleya. — Także jeszcze nie, pułkowniku. — W takim razie panowie wybaczą, ale kontynuowanie tej rozmowy w obecności generała Newleya stanowiłoby naruszenie tajemnicy wojskowej. — Słuchajcie, pułkowniku — zaczął Dempsey ostro i po chwili lekko spuścił z tonu, jakby uwłaczało mu podnoszenie głosu na podwładnych. — Niech pan słucha i to uważnie, pułkowniku, bo mam dość tych pańskich gierek i chwytania za słówka. Ja tu decyduję, kto ma do czego dostęp, wliczając to tę waszą zasraną Magię! Kiedy zadaję pytanie, ma pan na nie odpowiadać,

zrozumiano? — Nie doczekawszy się odpowiedzi, powtórzył: — Czy wyrażam się dość jasno dla pana, panie pułkowniku? — Panie generale, nie może mi pan nakazać łamania moich wcześniejszych rozkazów, sir. — W dupie mam twoje wcześniejsze rozkazy, rozumiesz durniu!? — eksplodował Dempsey. — Jesteś teraz przydzielony do Sekcji Łączności AMWChi i będziesz wykonywał moje rozkazy! Zrozumiano?! — Tak jest, panie generale. — No, nareszcie się rozumiemy. Pytam po raz ostatni. Masz pan te maszyny? — Tak jest, panie generale. — Jak długo potrwa ich uruchomienie? — Od momentu uzyskania bezpiecznego pomieszczenia i podłączenia sieci, myślę, że powinniśmy wyjść w eter w ciągu jakichś ośmiu godzin. — Dostaniecie pomieszczenie w oddziale łączności szyfrowanej, wystarczy? — Tak jest, panie generale. — Dobrze. Kto to są ci dwaj brodacze w korytarzu? — Kapitan McCoy i sierżant Zimmerman, panie generale. — Dlaczego są po cywilu i z tymi brodami? — To ma związek z ich zadaniem, sir. — Co to za zadanie? — Panie generale, z całym szacunkiem, kapitan McCoy i sierżant Zimmerman wykonują zadanie powierzone im przez Biuro Służb Strategicznych, którego nie wolno mi z nikim omawiać. — Znowu odmawia pan odpowiedzi na moje pytanie? — Panie generale, z całym szacunkiem, nie ma pan dopuszczenia do wiadomości na temat ich zadania. — To się jeszcze zobaczy. Kiedy tylko te pańskie młynki zaczną mielić, zajmiemy się i tym i jeszcze paroma sprawami — w głosie generała zabrzmiała zawoalowana groźba. — A tymczasem wydaję panu dwa rozkazy na tyle proste, by nawet pan nie miał problemu z ich zrozumieniem i wykonaniem. Po pierwsze, proszę zainstalować i uruchomić kanał łączności z Waszyngtonem. Po drugie, jeśli ci dwaj zameldują się u pułkownika Platta, w misji OSS. Już on ich ustawi do pionu. Na początek potrzebują golenia i munduru. — Panie generale, z całym szacunkiem, wydaje mi się jednak, że nie ma pan prawa wydawać rozkazów kapitanowi McCoyowi i sierżantowi Zimmermanowi. — Szlag by cię trafił! Jak śmiesz kwestionować moją władzę nad tymi dwoma śmieciami?! Powiedz jeszcze raz coś takiego, to cię wykończę! — Tak jest, panie generale. — Wynoś się pan stąd, Banning. O nawiązaniu łączności z Waszyngtonem mam zostać zawiadomiony natychmiast, niezależnie od pory. Zrozumiano? — Tak jest, panie generale. Banning wyprężył się na baczność, zasalutował, wykonał wzorowy w tył zwrot i wymaszerował z gabinetu generała Dempseya. Zamykając drzwi usłyszał zza nich głos generała: — Dasz wiarę, Jack? Co za pieprzony arogancki gnojek! Już ja go usadzę. Wyszedł do tunelu, doszedł do rozszerzenia, gdzie leżały skrzynie i siedzieli jego ludzie. Skinął ręką na McCoya. — Kapitanie McCoy — orzekł bardzo formalnym, urzędowym tonem — od tej chwili wraz z sierżantem Zimmermanem możecie przystąpić do wykonywania swojego zadania. — Tak jest, panie pułkowniku. Co się dzieje? — Macie złoto?

McCoy klepnął się w brzuch. Wokół bioder miał obwiązany pas ciężki od złotych dwudziestodolarówek. — W Czungkingu znajduje się misja OSS. Wiesz coś o niej? McCoy pokręcił przecząco głową. — Pierwsze słyszę. — Szef łączności wydał mi rozkaz, byście się tam udali i zameldowali u niejakiego pułkownika Platta. — A kto mu dał prawo wydać taki rozkaz? — Bardzo interesujące pytanie, panie kapitanie. — To co, mamy to zrobić? Zameldować się w OSS? — Został pan zwolniony do wykonania swojego zadania, panie kapitanie. Nie mam dłużej prawa wydawać, ani przekazywać panu, żadnych rozkazów. — Co tam się stało? Co jest grane? — Nie mogę powiedzieć, Ken. Przykro mi. McCoy popatrzył na niego wnikliwie. — Proszę mnie poprawić, gdybym się mylił, kapitanie, ale o ile sobie przypominam, pański ostatni rozkaz wydany przez generała brygady Pickeringa, nakazywał panu po zakończeniu zadań eskorty rozpocząć przygotowania do wyruszenia na pustynię Gobi, prawda? — Tak jest, panie pułkowniku. To prawda. — Zakończył pan swoje obowiązki eskortowe, zwolniłem pana do wykonywania pańskiego zadania, a pańskie rozkazy pozostają w mocy dopóki nie zwolni pana z ich wykonywania rozkaz oficera wyższego stopniem, jak na przykład dowodzącego tutaj generała dywizji. — Rozumiem. — Ken, nie mam pojęcia, co się tu dzieje, ale lepiej, żebyś z tym nie miał nic wspólnego. — Tak jest, panie pułkowniku. Podali sobie dłonie. — Ernie, łap wory i spadamy stąd — powiedział McCoy. — Ken, nie jedź na pustynię, dopóki Pickering ci nie każe. — Będę w pobliżu — uśmiechnął się McCoy, zarzucając na ramię swoje bagaże.

4 Szpital Marynarki Filadelfia, Pensylwania, 25 marca 1943 roku, 16.15 — No, kogóż to widzą moje spragnione oczy? — zawołał komandor Jerome C. Kister na widok kapitana lotnictwa piechoty morskiej, siedzącego na korytarzu przed jego gabinetem. — Uwodziciel mojego personelu we własnej osobie po wypoczynku w wirgińskiej ciszy i spokoju. — Dzień dobry, panie komandorze. — Proszę wejść, rozgościć się i złożyć na krześle umęczone kości. To długa droga z Zachodniej Wirginii, nawet tym pańskim pożeraczem benzyny. — Rzeczywiście, blisko to nie jest. Tak, długa droga, jeszcze dłuższa, biorąc pod uwagę, ile miałem w jej trakcie czasu do rozmyślań nad swoim skurwysyństwem, nad tym, co zrobić teraz z Janice. I co gorsza, poza palnięciem sobie w łeb, nie byłem w stanie wymyślić nic sensownego. — Siadaj. — Kister wskazał mu krzesło przed swoim biurkiem. — Dziękuję, panie komandorze.

— I jak się udał urlop? Czy jest pan wystarczająco wdzięczny podatnikom, na których koszt wylegiwał się pan w luksusach przez ten miesiąc? — Lepiej by zrobili, gdyby po prostu dali mi te pieniądze. — Z tego co słyszałem od wiewiórek, zdążył pan jednak skorzystać z tego czasu, by wykręcić mały romansik na boku, co? Więc chyba nie był to czas całkiem stracony? — Znalazłem też czas, żeby wyskoczyć do Pensacola. Chyba nie będę się musiał uczyć latać od nowa. — Tak, o tym też słyszałem. „Balia” Bolemann kablował na pana na bieżąco. Weston uśmiechnął się. Pierwszy raz usłyszał to przezwisko, ale pasowało do korpulentnego psychiatry jak ulał. — To fajny facet. — Tak. Zaproponowałem mu przejście na rentę, ze stuprocentową utratą zdrowia na początek i gwarantowanymi pięćdziesięcioma na resztę życia, ale nie poszedł na to. A teraz pcha się z powrotem na morze. — Twardy gość. — A przy tym szalony na tyle, żeby złożyć swój podpis pod zaświadczeniem, że nie jest pan ani trochę bardziej stuknięty niż reszta lotników piechoty morskiej. Pozostało nam więc zrobić szybko badania lekarskie, które umówię na jutro rano i potem wypisujemy panu kwitek, że wraca pan do służby na całego. — Czy to będą lotnicze badania lekarskie? — Właściwie, skoro nie jest pan zaliczony w skład personelu latającego, nie mogę pana skierować na badania lekarskie. Ale, niechże się pan tylko nie przerazi tego wyznania, zdarzało nam się już wcześniej popełniać papierkowe omyłki. Nie wiem tylko, czy w Pensa — cola zaakceptują lotnicze badania stąd. Z nimi to nigdy nic nie wiadomo. — Dziękuję, panie komandorze. — Resztę jutrzejszego dnia może pan poświęcić na załatwianie zaległych spraw, wypłaty, papierki, takie tam, a pojutrze wypisuję pana i może pan ruszać do Pensacola. Chyba uda mi się załatwić dla pana rozkaz wyjazdu, który da panu pięć dni na dotarcie na Florydę. — Bardzo dziękuję. — Stąd do Pensacola to cholernie długa droga. Mam nadzieję, że wziął pan to pod uwagę. — Nie rozumiem, panie komandorze? Kister zamiast odpowiedzi podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił krótki, trzycyfrowy numer. — O, pani porucznik, właśnie z panią miałem się zamiar skontaktować, jakże się pani miewa w to słoneczne popołudnie? A, pewnie umawia mnie na te badania, pomyślał Weston. Przez chwilę Kister słuchał, po czym powiedział: — Tak się składa, że właśnie siedzi u mnie w gabinecie. Po czym podał mu słuchawkę. — Kapitan Weston, słucham. — Cześć, Jim — usłyszał głos Janice i poczuł nagły skok serca. — Cześć. — Jak się jechało? — Długo. — Słuchaj, mam dyżur do dwudziestej. — Cholera! — Możesz przyjechać do hotelu „Benjamin Franklin” na dwudziestą trzydzieści? — Jasne.

— Wiesz, gdzie to jest? — Znajdę. — O wpół do dziewiątej w barze. Tylko nie pij za wiele. — Tak jest, pani porucznik. Janice zachichotała i odłożyła słuchawkę. Weston oddał swoją Kisterowi. — Dziękuję, panie komandorze. — To miła dziewczyna. I gdyby na mnie ktoś taki czekał, chyba sam bym wskoczył za kółko i przyjechał z Pensacola. — Tak, ma pan rację, panie komandorze — z namysłem przyznał mu rację Weston. — No dobra, James. Zmykaj stąd. Umyj się, ogól i w ogóle doprowadź do kwitnącego stanu. Skoro mi już ukradłeś mój największy skarb, to dbaj o niego. — Tak jest, panie komandorze. — A zanim wyjedziesz, chcę cię jeszcze zobaczyć, Jim. — Tak jest. Jeszcze raz dziękuję za wszystko, panie komandorze. — Nie ma za co. Kupidynowi czasem trzeba pomóc trafić w cel.

5 Bar hotelu „Benjamin Franklin” Filadelfia, Pensylwania, 25 marca 1943 roku, 20.45 — Cześć, kochanie — powiedziała porucznik Janice Hardison wskakując na stołek barowy obok Westona. Usadowiwszy się, pocałowała go — skromnie, w policzek. — Boże, jakaś ty piękna. — Która to? — zapytała wskazując na szklaneczkę, stojącą przed nim na blacie. — Druga. — Od szesnastej? — Potem byłem w kinie. — O? Co grali? — „Jankesa w RAF–ie” z Tyronem Powerem. Dupa, nie pilot. Roześmiała się. — Ale on naprawdę lata, nie wiedziałeś? — O czym? — Tyrone Power jest pilotem. Lotnikiem piechoty morskiej. — Zalewasz! Ten laluś? Barman podszedł do nich. — Co dla pani? — Dziękuję, nic. Nie zabawię tu długo. — Nie muszę kończyć drinka. Dokąd idziemy? — Ty zostajesz. Ja idę. — Zaczekała, aż barman odejdzie. — Mam dla ciebie prezent. A właściwie dwa. — A ja ci nic nie przyniosłem. Zanurzyła rękę w torebce i po chwili podała mu coś w zaciśniętej ręce. To był klucz hotelowy. — Jezu! Janice spłoniła się. Rany, jaka ona jest piękna, kiedy się rumieni! — Zostań tu. Dokończ powoli swojego drinka i za jakieś dziesięć minut wejdź na górę. — Tak jest, proszę pani.

— Miło było znów pana spotkać, panie kapitanie — powiedziała na tyle głośno, żeby usłyszał ją barman, po czym zsunęła się ze stołka i wyszła do holu. Weston odprowadził ją wzrokiem. Kiedy się odwrócił, zobaczył, że barman też się za nią obejrzał. — Ale sztuka, panie kapitanie. Szkoda, że pana puściła w trąbę. Dziewczyny czasem nie wiedzą, co dobre. — Bywa. — Nalać następną? — Tak, poproszę. A potem poszukam szczęścia gdzie indziej.

*** — Drugi prezent podobał mi się nawet bardziej niż pierwszy — powiedział Weston, kiedy już oboje złapali na powrót oddech. — Ale bez pierwszego nie byłoby mowy o drugim. Prawda? Leżeli na jednym z dwóch łóżek pokoju numer 416. Mundur Jima i biała sukienka Janice zajmowały drugie. — To nie był prezent. Chyba że od Boga. To coś, co robią ludzie, którzy się kochają. — Przepraszam, ale mówiłaś o dwóch prezentach. — Drugi dostaniesz za dwa tygodnie. — Za dwa tygodnie będę w Pensacola — odparł i dodał w myśli: I o tej porze pewnie będę z inną piękną młodą kobietą, której się zdaje, że mnie kocha z wzajemnością. — Ja też. — Co takiego? — Doktor Kister mi to załatwił. W szpitalu w Pensacola mieli wakat pielęgniarki psychiatrycznej. Z bólem serca uległ moim błaganiom i załatwił mi przeniesienie. — O, to wspaniale! Jezu, i co teraz?

6 Terminal Służby Transportu Lotniczego, Pearl Harbor, Oahu, Terytorium Hawajów 26 marca 1943 roku, 16.15 Łódź latająca PBY–5A powoli dopłynęła do brzegu. Pilot wyczuł wreszcie pod kołami beton rampy i nieznacznie zwiększył obroty silników, wyciągając maszynę z wody na stały ląd. Ociekający wodą samolot podkołował na oznaczone białą farbą stanowisko postojowe. To był ten sam rejon, który rozsławiły na cały świat fotografie z 7 grudnia 1941 roku — hangary były wówczas zrujnowane, przed nimi piętrzył się zwał szczątków zniszczonych bombami, płonących samolotów, wszędzie szalały pożary, leżały rzędy noszy z rannymi i ich mniej szczęśliwymi kolegami, których twarze zakrywały już koce. Teraz niemal nic już nie przypominało tamtego rumowiska. Hangary odbudowano, na wodzie i na betonie wokół nich stały rzędy lśniących nowością Catalin, od czasu do czasu tkwił wśród nich potężny masyw wielkiego Coronado lub Marinera z charakterystycznie wygiętym płatem i nachylonymi do siebie pionowymi statecznikami. Wokół krzątały się dziesiątki i setki mechaników, pilotów, członków załóg, jeździły dżipy, wózki elektryczne, ciągniki. Gdzieniegdzie tylko widać było na ścianach hangarów ślady po

odłamkach, brakowało szyb w świetlikach pod sufitami, odłaziła farba, którą położono pośpiesznie na liszaje po pożarach. Major Homer J. Dillon rozglądał się ciekawie po okolicy, szukając śladów tamtego strasznego dnia. Ciekawe co się stało z wrakami samolotów? Złomowano je, by odzyskać cenne aluminium? Czy po prostu zapakowano na barki, wywieziono gdzieś na głęboką wodę i zepchnięto za burtę, żeby nie przeszkadzały? Rozmyślania nad tym przerwał mu widok wozu strażackiego, który podjechał do mielącej jeszcze z rozpędu śmigłami powietrze Cataliny. Przez chwilę zaniepokoił się, że cos się stało. Ale przecież wóz nie jechał na sygnale, zresztą nie za bardzo mu się spieszyło. Kiedy dotarł na miejsce, wysiadła z niego ekipa marynarzy i pod okiem bosmana, który wyszedł na górę i śledził uważnie ich poczynania, wyciągnęła węże z wodą z których zaczęła polewać kadłub i podwozie amfibii. Dillon domyślił się co robią, w tej samej chwili, w której Greyson, widząc wyraz jego twarzy, zaczął wyjaśniać. — Zmywają słoną wodę, żeby zapobiec korozji. Morska woda bardzo źle wpływa na aluminium. To standardowa procedura. Kiedy strażacy skończyli już spłukiwać samolot, załoga otworzyła górne szyby kabiny pilotów i bąble zakrywające stanowiska strzeleckie w kadłubie. Pierwszy opuścił maszynę starszy bosman w wymiętym mundurze khaki i przekrzywionej czapce z daszkiem w białym pokrowcu. Nawet major Dillon zauważył, że to niewłaściwe umundurowanie na tę okazję. Starszy bosman McGuire od razu poznał majora, stojącego koło szarej sztabowej limuzyny Plymoutha. Wymuskanego oficera w nienagannym białym mundurze nie znał, ale tego żylastego drania w zielonym mundurze Piechoty Morskiej znał aż za dobrze i przez cały lot szykował się, żeby mu wygarnąć. Z drugiej strony ten lodziarz miał na ramieniu adiutancki sznur z tarczką z dwiema gwiazdkami, co, jak się McGuire zdążył dowiedzieć, oznaczało że nosi teczkę za wiceadmirałem. Co jest grane? Pierwszym, który do niego podszedł, był jednak mat, kierowca limuzyny. — Ma pan jakiś bagaż, czif? — O, Boże, rzeczywiście! Zupełnie zapomniałem — powiedział, zawracając. — Został w tym cholernym samolocie. — Niech pan tu zostanie, sam przyniosę — zaofiarował się szofer. — Nie ma mowy. To mój wór i sam go będę targał. — Jak pan chce, czif, ale mnie to naprawdę nie przeszkadza. — Nie o to chodzi. Zarzygałem go od góry do dołu. Sam go przyniosę. Wrócił do Cataliny, akurat w momencie, w którym inny starszy bosman, drugi pilot PBY, wystawiał go na zewnątrz, trzymając w sztywno wyciągniętych rękach, jak najdalej od siebie. — Tego szukasz, ofiaro? — zapytał z wyrazem bezgranicznego obrzydzenia i upuścił worek na beton. — Stary, przepraszam, to naprawdę nie moja wina. Nie zalałem się, ani nie nażarłem żadnego świństwa. Po prostu za każdym razem, jak wsiadam do samolotu, to rzygam dalej niż widzę. — To po cholerę latasz samolotem? Trzymaj się od nich z daleka. Teraz będziemy musieli przez cały dzień wietrzyć i myć tę balię. — Raz jeszcze przepraszam, ale to naprawdę nie był mój pomysł — powiedział McGuire, wskazując za siebie na komitet powitalny zebrany koło limuzyny. Podniósł z rampy swój worek, czy raczej wypchaną brezentową torbę i trzymając ją w wyciągniętych rękach, bo od jej zapachu kręciło mu się w żołądku, ruszył w kierunku zebranych na jego powitanie oficerów.

— Witaj na pięknych Hawajach, Pete — odezwał się Dillon. — Co z twoim bagażem? Starszy bosman McGuire przypomniał sobie, że chyba powinien zasalutować, więc upuścił torbę na beton i zasalutował. — Rzygałem w samolocie. Parę razy nie zdążyłem dojść do wiadra, które mi dali. — Umilkł na chwilę. — Szlag by cię trafił, Jake, przecież wiesz, że ja nie mogę latać! — Panie Greyson, pozwoli pan sobie przedstawić starszego bosmana Petera McGuire’a. Pete, to jest pan kapitan Richard Greyson. — Kiedyś zwykłem mawiać, że każdy przyjaciel Jake’a jest moim przyjacielem, ale teraz nie jestem pewien, czyja się nadal przyjaźnię z tym draniem. — Cała przyjemność po mojej stronie, bosmanie — odparł, krztusząc się ze śmiechu Greyson. — O Jezu, ależ ten twój worek śmierdzi! Aż stąd czuć — skrzywił się Dillon. — Cholera, co my z nim teraz zrobimy? — Paul — zwrócił się do kierowcy Greyson — masz jakąś linkę w bagażniku? Postaw tę torbę na zderzaku i przywiąż, żeby nie spadła. Po drodze do Muku–Muku powinna się wywietrzyć. — Myślę, że pan admirał byłby zachwycony — uśmiechnął się szofer, otwierając kufer. Jake pochylił się w kierunku McGuire’a i pociągnął nosem. — Jego też? — zapytał Greyson. — Nie wiem, czy się zmieści na zderzaku. — Pan żartuje, prawda? — zapytał McGuire, nie do końca pewien, czy tak właśnie było. — Pomóż Paulowi z tym wiązaniem i siadaj z przodu — rozkazał Dillon. — Ty, a tak w ogóle, to dokąd my jedziemy? — Słyszałeś, do Muku–Muku. — To coś po hawajsku, prawda? — upewnił się McGuire. — Oczywiście — odparł z kamienną twarzą Dillon. — To znaczy „Miejsce z gorącą wodą”. A prysznic cholernie ci się przyda, Pete. — Jak cholera — zgodził się starszy bosman McGuire.

*** Kiedy dojechali do Muku–Muku, chorąży Oblensky z lotnictwa piechoty morskiej wchodził właśnie po schodach prowadzących z podjazdu na werandę. Słysząc zgrzyt żwiru za plecami, zatrzymał się i obejrzał. Jake ucieszył się na jego widok, ale z drugiej strony wolałby, żeby Wielki Steve był w tym czasie na lotnisku, czy gdziekolwiek. Operacja China Sun była ściśle tajna, a Oblensky nie miał dopuszczenia do tajemnic tej wagi. Wielki Steve zasalutował, Jake i Greyson odwzajemnili salut. — Co z tym workiem? — zapytał, wskazując na tobół, zwisający nad zderzakiem z tyłu eleganckiej limuzyny. — Skutki choroby lokomocyjnej — wyjaśnił Dillon. Bosman McGuire wysiadł z przedniego siedzenia i oświadczył: — To moja wina. Porzygałem się w drodze z Espiritu Santo. — Jestem Steve Oblensky — przedstawił się chorąży. — Moja żona jest w środku. Pewnie będzie miała coś, żeby ci pomóc. — Pomóc z czym? — To pielęgniarka. No, jak rzygałeś, to chyba na coś chorujesz, nie? — Odkąd zsiadłem z tego pieprzonego latającego dywanu nic mi na szczęście nie jest. Właśnie w tej chwili pojawiła się na werandzie pani komandor Florence Oblensky, z domu Kucharski, w luźno powiewającej wokół jej bujnych kształtów muumuu we wściekle kolorowe kwiaty.

— No, bosmanie, w obecności damy moglibyście powściągnąć nieco ten wasz pieprzony język! Dillon pomógł mu wyjaśnić sytuację. — Dzień dobry, pani komandor. Właśnie wyjaśniałem chorążemu Oblensky’emu problemy, jakie miał z chorobą lokomocyjną bosman McGuire. — Za każdym razem, kiedy wsiadam do jednego z tych przeklętych samolotów i on się przechyli — tu rękami zademonstrował o jaki przechył mu chodzi — to rzygam jak kot. — Tam w Catalinie dali mu wiadro, pani komandor, ale zdaje się, że kilka razy nie zdążył do niego dotrzeć, że się tak wyrażę. — Strasznie mi głupio. Najchętniej ściągnąłbym teraz te śmierdzące łachy i gdzieś je wyrzucił. — Ile razy w ciągu ostatnich ośmiu godzin mieliście te wymioty? — O Boże, nawet nie pamiętam. Osiem, może dziesięć razy. A może więcej. Nie liczyłem. — To musiało doprowadzić do odwodnienia. Musicie się zaraz czegoś napić, a potem pod prysznic. A wy czego mi tu chichoczecie? — zwróciła się do reszty zebranych. — Tu nie ma nic śmiesznego. Każdemu się może zdarzyć. McGuire popatrzył na nią z wdzięcznością w oczach.

*** Czterdzieści pięć minut później do Muku–Muku przybył kapitan Charles M. Galloway. Do tego czasu organizm bosmana McGuire był na najlepszej drodze do ponownego nawodnienia. Pani komandor zaordynowała mu pół litra świeżo wyciśniętego soku ananasowego, rozcieńczonego wodą sodową, by nie drażnić jego i tak już ciężko doświadczonego żołądka, a teraz popijał tę miksturę już drugą butelką piwa. Poza tym pachniał jak nowo narodzony, po długim prysznicu i w świeżej koszuli mundurowej z zasobów małżonka pani komandor. — Charlie — przedstawiła Gallowayowi gościa — poznaj starszego bosmana Petera McGuire’a, przyjaciela Jake’a. Pete, to pan kapitan Charles M. Galloway, dowódca dywizjonu myśliwskiego VMF–229 i szef mojego męża. Galloway uścisnął podaną rękę i zwalił się ciężko na jedno z ratanowych krzeseł na patio, sięgając z miejsca do pełnego lodu wiadra z butelkami piwa. — A jakiej specjalności, bosmanie, jeśli wolno spytać? — zapytał. — Cieśla, panie kapitanie. — O, czyli Morska Pszczółka? — Z dziewięcioma miesiącami służby w Marynarce — uzupełnił Big Steve. — Dziewięć miesięcy? I już starszy bosman? — zdziwił się Galloway. — Tak jest, panie kapitanie. Dziewięć miesięcy w stopniu starszego bosmana. Dostałem go w dniu złożenia przysięgi. — Aha, czyli przyszliście do Marynarki jako cywilny specjalista? Dwa punkty dla was. Morska Pszczółka i przyjaciel Jake’a. Witam w Muku–Muku. — Dziękuję, panie kapitanie. — W Pearl Harbor przejazdem? — Prawdę mówiąc, zielonego pojęcia nie mam, panie kapitanie. — Jak to możliwe? — uśmiechnął się Charlie. — Robiłem swoje na Espiritu Santo… — Trzeci batalion? Tak. — Wiecie cokolwiek o drugim awaryjnym? Jak długo jeszcze będzie wyłączony z użytku? — Właśnie tym się zajmowałem, panie kapitanie. I robiłbym to dalej, gdyby nie ten mój tak zwany przyjaciel, który posłał po mnie nie wiadomo po co — oskarżycielsko wycelował palec w

Jake’a. — Właśnie kończyliśmy ściąganie mat nawierzchniowych, kiedy pojawił się tam admirał i zapytał, czy znam niejakiego Jake’a Dillona. Gdzie ja miałem głowę, kiedy się przyznawałem, że znam tę kreaturę? Roześmieli się wszyscy. — Ale powiedzieliście, że go znacie, tak? — zapytał, podnosząc butelkę do ust Galloway. — Tak, i zaraz potem zapakowali mnie w ten cholerny samolot, w którym rzygałem przez całą drogę. — Pete jest nadwrażliwy na zmiany wysokości — wyjaśniła komandor Oblensky. — To pewnie coś z uchem środkowym, ale może… — Co to znaczy, Flo? — zapytał Charlie. — Zaczyna rzygać w samolocie — wyjaśnił w bardziej zrozumiałych słowach Wielki Steve. — I rzyga bez końca — dodał sam zainteresowany. — Znałem kiedyś jednego sierżanta w Quantico, który miał to samo. Ledwie odrywaliśmy koła od pasa, ten już kulił się nad wiadrem. Da się coś na to poradzić? Komandor Oblensky ledwie wyczuwalnie zawahała się z odpowiedzią. — Pewnie, że się da. Są na to pigułki. Takie małe żółte. Przyniosę jutro trochę ze szpitala. — To bardzo miło z pani strony, pani komandor, ale proszę się nie kłopotać. Nikt nigdy mnie więcej żywego nie zapakuje do żadnego cholernego samolotu. Mowy nie ma. Galloway zaśmiał się. — No, skoro tak, to powiedz mi, Jake, z jakiego to powodu musiałeś odrywać naszego bosmana od pilnej, potrzebnej roboty na Espiritu Santo i sprowadzić tutaj? W dodatku samolotem? Dillon i Greyson wymienili spojrzenia. — No właśnie, Jake. Dowiem się wreszcie, po co ten cały cyrk? — zapytał McGuire. — To tajemnica. — Jak to tajemnica? — zdziwił się Pete. — Tajemnica? — zapytał Charlie. — Wykonujemy zadanie dla Flema Pickeringa — wyjaśnił Dillon. — Tylko tyle mogę powiedzieć. — Nic nie rozumiem — przyznał się McGuire. — To ma coś wspólnego z tankowaniem PBY z okrętu podwodnego? — zapytał Galloway. Dillon zamarł. — Gdzie o tym usłyszałeś, Charlie? — wycedził Greyson. — W klubie oficerskim na Ewa, — Opowiedz po kolei, ze szczegółami. Z tonu reakcji Dillona i Greysona, Galloway domyślił się, że chodzi o coś poważnego. Wzruszył ramionami i zaczął opowiadać. — Siadła u nas PBY z awarią radiostacji. Nie mogli się dogadać z wieżą w Pearl, to przylecieli do nas, bo u nas jest mniejszy ruch. Wielki Steve zajrzał do tej ich katarynki i orzekł, że do rana mają spokój, bo trzeba sprowadzić części. Czekając na autobus poszli do klubu oficerskiego i dalejże każdemu, w tym mnie, opowiadać, jaki to mieli przechlapany dzień od samego rana. Najpierw musieli się zrywać przed świtem i lecieć gdzieś daleko nad ocean, tam znaleźć okręt podwodny i usiąść koło niego. A potem pieprzyć się tam godzinami z przerzucaniem kilkudziesięciu metrów węża paliwowego z tego okrętu w gumowej dingy. Jeden z ich podoficerów przy okazji wykąpał się w morzu, bo ten cholerny wąż go ściągnął z płata. Od samego początku mówili, że gówno z tego będzie, ale te dwa tępe palanty, które przypłynęły na tym okręcie, jakiś zasrany major piechoty morskiej i adiutant admirała, musieli się o tym przekonać na własne oczy. — O, jasna cholera — wymamrotał pobladły Dillon.

— Nogi z dupy powyrywam — wycedził przez zaciśnięte zęby Greyson. — Hej, słuchajcie, nie chcę, żeby ten pilot miał jakieś kłopoty z mojego powodu — zastrzegł się Galloway. — Wyraźnie mu mówiliśmy, żeby trzymał jęzor za zębami. Sam sobie narobił kłopotów i zasłużył na nie — wyjaśnił Greyson. — Szlag by go trafił! — Zaraz, bo ja w ogóle nie wiem, o czym tu się mówi — włączył się do rozmowy McGuire. Dillon i Greyson znowu popatrzyli na siebie, tym razem dłużej niż poprzednio. — Gdyby ktokolwiek pytał, to była moja decyzja, Dick. — Dla porządku, zgadzam się z nią, ale trzeba napisać, że decyzję tą podjęto po ujawnieniu operacji przez pilota z długim jęzorem. Dillon skinął głową. — To, co od tej pory usłyszycie jest objęte klauzulą „ściśle tajne”. Zrozumiano? Galloway skinął głową. McGuire po chwili powiedział: — Okej, Jake, ale o co chodzi? Powiesz wreszcie? — Mam iść na spacer? — zapytała Flo. — Ciebie jednej akurat możemy być pewni, że będziesz trzymać gębę na kłódkę — odparł Dillon. — Mogę iść, nie będę miała żalu. — Zostań. Dobra, to co robi Flem, ma błogosławieństwo z samej góry i poparcie Nimitza. Organizujemy stację meteorologiczną na pustyni Gobi. Przez następnych pięć minut wyjaśniał dokładnie to, co robili na pokładzie „Sunfisha” i czemu służyła próba tankowania łodzi latającej z okrętu podwodnego. Greyson był pod wrażeniem wykładu Dillona. Niejeden oficer z wieloletnim doświadczeniem w pracy sztabowej mógłby mu pozazdrościć umiejętności, z którą wygłaszał to rzeczowe omówienie zagadnienia. Chociaż zapewne rzeczony oficer dobierałby bardziej formalne słownictwo. — Ten pilot z jęzorem do pasa miał rację. Tankowanie Cataliny z okrętu podwodnego na pełnym morzu nie będzie łatwe. Może nawet w ogóle okaże się niemożliwe, ale wtedy wszystko się spieprzy na całego. I wtedy pomyślałem o tobie, Pete. Wiele razy widziałem, jak z marszu robiłeś rzeczy, do których nikt inny nawet nie wiedział, jak się zabrać, więc posłałem po ciebie. — Daj spokój, Jake, ja nie tylko nienawidzę samolotów, ale nie mam o nich najbledszego pojęcia! Tak samo, jak o okrętach podwodnych. — Jak już mówiłem, Pete, byłem zdesperowany, a ty w przeszłości robiłeś trudniejsze rzeczy w sytuacji, w której nikt inny nie miał nawet pomysłu, jak to zrobić. Postanowiłem zaryzykować. — Mogę o coś zapytać? — wtrącił McGuire. — Wal. — Czyja dobrze zrozumiałem? Chcesz zapakować ludzi ze sprzętem do samolotu… — Samolotów. Dwóch samolotów. Catalin. Takich samych, jakimi tu przyleciałeś. — Dzięki tobie, draniu. Dobra, a więc dwa samoloty z ludźmi i sprzętem mają znaleźć okręt na oceanie, usiąść obok i zatankować paliwo, zgadza się? — Zgadza się. — I macie problem z tym tankowaniem z okrętów, zgadza się? — Zgadza się. — Aha. Jak mówiłem, nie mam pojęcia o konstrukcji samolotów, więc moje pytanie mogą się wydać głupie. — Zasuwaj, jakoś to przeżyjemy. — Czy przeładowanie sprzętu z okrętu na samolot nastręcza równie wiele problemów?

— Znacznie mniej — odparł Greyson i nagle zrozumiał implikacje tej konstatacji. — jasna cholera! — Powiedziałem coś nie tak? — zapytał bosman. Greyson pokręcił głową, że nie. — Steve, wiesz coś o dodatkowych zbiornikach paliwowych do PBY? — zapytał Oblenskyego. — Dawno już nie latałem PBY, ani niczym takim, ale nie słyszałem ani wtedy, ani potem, żeby jakieś do niej skonstruowano. — Cholera! — Ale jak potrzeba, to chyba bez trudu można je będzie zbudować. Lepiej żeby Biuro Aeronautyki o tym nie wiedziało, bo dostaną zawału na wieść o takiej nieautoryzowanej przeróbce, ale to się da zrobić. — Dasz radę sam zbudować takie zbiorniki? — Mam wszystko, co potrzeba: blachę aluminiową, profile, coś do uszczelnienia też się znajdzie, jasne, że tak. — I da się z nich przepompować paliwo do zbiorników skrzydłowych? — Jasne, że się da. Można nawet dodać jakąś pompę, zawory i zrobić tak, żeby silniki same pociągnęły z nich paliwo bezpośrednio. — Dasz sobie z tym radę sam, Steve? — zapytał Dillon. — Lepiej, żeby nikt więcej o tym nie wiedział. Wielki Steve skinął głową. Kapitan Greyson dźwignął się z fotela i podszedł do telefonu stojącego na murku otaczającym patio. Podniósł słuchawkę, wykręcił jakiś numer i usiadł na murku. — Z dyżurnym operacji powietrznych, proszę. — Chwilę poczekać, potem odezwał się do słuchawki: — Panie komandorze, mówi kapitan Richard Greyson, adiutant admirała Wagana. Mówią w imieniu pana admirała. Panie komandorze, w Pearl są dwie PBY zarezerwowane do zadania, którego realizację ma zabezpieczać admirał Wagam. Tak, właśnie te dwie. Panie komandorze, admirał Wagam chce, żeby obie znalazły się jutro, jak najwcześniej rano w bazie lotnictwa piechoty morskiej Ewa. Proszę także zająć się zorganizowaniem powrotnego transportu dla ich załóg do Pearl Harbor. Pan admirał ma jeszcze jedno życzenie, które proszę traktować jako jego bezpośredni rozkaz. Załogi mają zostać poinformowane, że pod groźbą sądu wojennego nie wolno im nikomu wyjawić, dokąd dostarczyli obie maszyny. — Greyson przez chwilę słuchał w milczeniu. — Bardzo dziękuję, panie komandorze. Do widzenia. Odłożył słuchawkę. — Panie kapitanie — odezwał się Galloway — myślę, że było ładnie z pańskiej strony, gdyby mnie pan choć zapytał o pozwolenie na dysponowanie panem Oblenskym i jego umiejętnościami. — Ależ, kapitanie Galloway, przecież nie ulega wątpliwości, że z wielką radością i z własnej woli odda pan do naszej dyspozycji wszystko, czego potrzeba do realizacji naszego szczytnego zadania, prawda? — Pieprzyć was obu — machnął z rezygnacją Charlie i pociągnął tęgi haust z butelki. — Zaraz, ty przecież latałeś Cataliną, prawda? — zapytał Dillon. — Owszem, latałem. I mam szczerą nadzieję, że nikt o tym nie pamięta. — Dlaczego? — Nie słyszałeś o teleksie MacInnerneya? Tym, w którym szuka ochotników z dużym nalotem na PBY do realizacji „ryzykownego zadania związanego z zagrożeniem życia”? Może jeszcze powiesz, że to nie ma żadnego związku z waszą tajną operacją, co? — A, tym teleksem. — Tak, właśnie tym. Jake, ja lubię to, co robię. Nie chcę lecieć PBY na pustynię Gobi. — Doc szuka ochotników. Nie chcesz lecieć, to się nie zgłaszaj. — Ale jak się nikt nie zgłosi, to zacznie sam szukać.

— Akurat ty możesz się tego nie obawiać. Kiedy ostatnim razem z nim rozmawiałem, powiedział, że w całym Korpusie tylko ty możesz sobie poradzić z tym swoim dywizjonem wyrzutków. Galloway popatrzył mu w oczy na tyle długo, żeby się w końcu przekonać, że mówi prawdę. — Przestanę się obawiać, kiedy zobaczę te cholerne PBY startujące na Gobi z kim innym za sterami. — Bosmanie — zapytał Wielki Steve — pracowaliście kiedyś w aluminium? — Niewiele. Robiłem z niego nadwozia samochodowe. No i raz zbudowałem z niego łódź. Z silnikiem V–8 od Cadillaka. — Dla Clarka Gable’a? — przypomniał sobie Dillon. — Tak. Byłem mu winien przysługę. — Jake, dostanę do pomocy bosmana? — Jest twój. — Zaraz, zaraz. Proszę bardzo, tylko chciałbym, żebyśmy sobie jedno wyraźnie powiedzieli. Za cholerę nie będę latał więcej żadnym przeklętym samolotem. Ani teraz, ani nigdy więcej. — Postaramy się wziąć pod uwagę pańskie życzenia, bosmanie — odparł major Dillon.

XVI 1 „Country Club”, Memphis, Tennessee 27 marca 1943 roku, 17.30 — Mam do omówienia z tobą pewną dość delikatną sprawę, Jesse — zaczął Braxton V. Lipscomb, prezes Planter’s Bank & Trust Company z Memphis. Jego rozmówcą był kontradmirał Jesse R. Ball, dowódca bazy lotnictwa Marynarki. Obaj panowie mieli na sobie wciąż stroje golfowe, w których zakończyli przed chwilą partię na klubowym polu. Siedzieli przy jednym z kilkunastu stolików w sali barowej klubu, w głębokich skórzanych fotelach. Mimo że to było Południe, na polu było zimno i panowie postanowili wpaść na jednego na rozgrzewkę, zanim udadzą się pod prysznic. — Tak też myślałem. Nie zapraszałbyś mnie tu tylko po to, żeby wypłacić mi moją wygraną — odparł admirał. A było tego całkiem sporo. Przy stawce pięć dolców od punktu, admirał przeszedł pole w 85 uderzeniach, a bankier potrzebował ich aż 97. Załatwiła go piaskownica przy czternastym dołku. Lipscomb prowadził od samego początku, zanim tam nie utknął na długo. — Co ci leży na wątrobie? — Pozwól, że najpierw przedstawię, że się tak wyrażę, dramatis personae. Admirał Ball skinął głową, po czym podniósł do ust szklaneczkę Jacka Danielsa. — Pierwszym wiceprezesem Planter’s Bank & Trust jest niejaki Quincy T. Mechanik,, którego nazywamy „Quincym Juniorem”. Znasz go może przez przypadek? Ball pokręcił milcząco głową. — Quincy Junior, bo jest synem Quincy Seniora, który był moim poprzednikiem na tym stanowisku. — To by się zgadzało. — Quincy Senior objął to stanowisko głównie dlatego, że był posiadaczem największego pakietu akcji. Nie większościowego, ale największego. — No to mu się należało — zgodził się admirał. — Tylko że Quincy Senior był bankierem z krwi i kości. To on mnie nauczył wszystkiego, co wiem o bankowości. Ball skinął ponownie głową i z niejaką niecierpliwością czekał na ciąg dalszy. Ball był Jankesem. Do Akademii Marynarki przyszedł z Rhode Island, a jego obecne stanowisko służbowe, dowódcy bazy lotnictwa Marynarki w Memphis, było pierwszą okazją do przebywania na Południu dłużej niż na urlopie. Po dwóch tygodniach wiedział już, że cywilni Południowcy są dokładnie tacy, jak ich umundurowani pobratymcy: nigdy nie dojdą do sedna jakiejś sprawy, zanim nie zahaczą po drodze o dwadzieścia spraw najczęściej powiązanych z zasadniczym tematem. — Najwyraźniej nauczycielem był równie dobrym, co bankierem — pochwalił Ball w nadziei, że może to nieco przyśpieszy tok narracji. Niestety, Quincy Junior nie poszedł w jego ślady. Nie był gotów przejąć banku, Kiedy nasz Pan powołał jego ojca w zaświaty. — Ale odziedziczył sporo akcji, zgadza się?

— Dlatego musieliśmy go mianować pierwszym wiceprezesem, kiedy ja zająłem stanowisko jego ojca. To się nawet sprawdza. Quincy Junior w ogóle nie interesuje się bankiem i interesami, ale ma biuro i tytuł, i to jest dla niego coś. Kiedy się rano budzi, wie, dokąd ma pójść i co robić. — Rozumiem. — Zajmuje się u nas reklamą, tworzeniem publicznego wizerunku firmy, czy jakby to inaczej nazwać. Trzeba przyznać, że mu to nieźle idzie, jest przystojny, dobrze przemawia, a bankowi kogoś takiego potrzeba. — Aha. — Jakiś rok temu, kiedy Stowarzyszenie Bankowców Stanu Tennessee potrzebowało kogoś do Komitetu Współpracy z Rządem, wszyscy jednogłośnie wybrali Quincy’go. Jak mówiłem, dobrze przemawia, a poza tym jest pierwszym wiceprezesem największego banku w Memphis. — A czym właściwie zajmuje się ten komitet? — Głównie pomocą w mobilizacji społeczeństwa do pomocy w wysiłku wojennym narodu. Na przykład nakłanianiem dziatwy szkolnej do wykupywania za swoje kieszonkowe znaczków pożyczki wojennej. — I co, wklejają znaczki po dwadzieścia pięć centów do zeszytu, a kiedy uzbierają dwadzieścia pięć dolarów, dostają za to obligację pożyczki wojennej za dwadzieścia pięć dolarów? — Robią trochę lepszy interes. Kiedy uzbierają osiemnaście dolarów i pięćdziesiąt centów, dostają za to obligację na dwadzieścia pięć dolarów. Za dziesięć lat dostaną za to pełną sumę, i to jeszcze z odsetkami takimi samymi, jak dorośli za swoje obligacje, za które płacili uczciwie po dwadzieścia pięć dolców. — Interesujące. Muszę o tym powiedzieć mojemu synowi. — Quincy zajmuje się też organizacją tur promocyjnych obligacji pożyczki wojennej. Wiesz, te objazdy z bohaterami wojennymi i gwiazdami Hollywood. On ustala szczegóły i nadzoruje przebieg tych tur. — No, to brzmi jakby miał sporo do roboty, i to ważnych rzeczy. — I tak jest. Wszyscy są zadowoleni. Quincy robi to, co umie i lubi, bankowcy nie muszą się sami bawić w propagandę, a ludzie mają gwiazdy i bohaterów, tak jak lubią. A ty też nie masz nic przeciwko temu, prawda? Zwłaszcza, że Junior „nie poszedł w ślady ojca”, więc masz bank dla siebie, co? — Te rozliczne obowiązki sprawiają, że dość długo przebywa poza miastem. — No, to chyba zrozumiałe. — I właśnie ta jego długa nieobecność leży chyba u podstaw problemu, z którym do ciebie przychodzę. — A o jakim problemie mówimy? — O Elizabeth–Sue Megham, żonie Quincy’ego Juniora. Oczywiście, można zrozumieć, że zaczęła się czuć samotnie, to naturalne… — Czekaj, Braxton. Pogubiłem się trochę. — Elizabeth–Sue jest sporo młodsza od swego męża. On ma czterdzieści pięć lat, a ona trzydzieści dwa, czy trzy. — Uhm. I co z tego? — No cóż, Jeske, tu właśnie jest sedno problemu. O Jezu, nareszcie, ucieszył się admirał. — Wygląda na to, że Elizabeth–Sue uwikłała się w romans z jednym z twoich oficerów z bazy lotniczej. — Przykro mi to słyszeć. — To jest właśnie ta delikatna sprawa, którą chciałem z tobą omówić.

— Znasz może nazwisko tego gagatka? — Porucznik Malcolm S. Pickering. Z piechoty morskiej. — To świetny młody oficer, Brax. Odznaczył się w walkach na Guadalcanal. To as myśliwski. — I najwyraźniej posunął o jedną młodszą od męża — pierdoły mężatkę za dużo. Cholera jasna, czy ta dziwka nie mogła dać jakiemuś dupkowi? — Jestem pewien, że to wspaniały młody człowiek — zgodził się Lipscomb. — Lubię o sobie myśleć, że jestem człowiekiem nowoczesnym i nie szokuje mnie, że między młodymi ludźmi dochodzi do takich rzeczy. Ale ta historia może się skończyć skandalem i doprowadzić do poważnych problemów… — Jego ojciec jest generałem w Waszyngtonie — przypomniał sobie admirał Ball. — Trzeba będzie coś z tym zrobić. — Trzeba, i to jak najszybciej — poparł go Lipscomb. — Musimy się tym wspólnie zająć. — Ja to załatwię. — Dziękuję, Jesse — powiedział bankier, ściskając rękę admirałowi. — Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć.

2 Apartament markiza de Lafayette, hotel „Foster Lafayette”, Waszyngton, 28 marca 1943 roku, 11.40 Generał brygady Fleming Pickering siedział w wybitym czerwoną skórą fotelu w bibliotece, trzymając w palcach prawej ręki długie, cienkie cygaro, wspierając stopy na pokrytym identyczną skórą podnóżku i czytał „Washington Star”. Do pełnego umundurowania brakowało mu tylko kurtki mundurowej, którą jego adiutant podporucznik Hart położył na stoliku obok, przypinając na powrót do świeżo wypranej marynarki wszelkie odznaki i oznaki, do których miał prawo generał — od srebrnych gwiazd na naramiennikach po imponującą kolekcję baretek na piersi. Mundur Harta był równie czysty, choć zdobny na razie jedynie w jeden skromny rządek baretek i złoty sznur adiutancki. Pod drzwiami sypialni stały w równym rzędzie cztery identyczne brezentowe walizki. Natychmiast po powrocie z obiadu pojadą do Anacostia, gdzie mieści się baza lotnictwa Marynarki, świadcząca usługi lotnicze oficerom z licznych instytucji wojskowych stolicy. Stamtąd Douglasem R4D Służby Transportu Lotniczego Marynarki Pickering poleci na Zachodnie Wybrzeże. Prócz niego na pokładzie specjalnego samolotu kurierskiego będą jeszcze tylko dwaj meteorolodzy Marynarki i około dwóch ton sprzętu meteorologicznego. Po drodze, z bazy szkoleniowej Marynarki nad Wielkimi jeziorami, gdzie będą wykonywać międzylądowanie, zabiorą jeszcze trzech meteorologów. Wszystkich pięciu meteorologów było marynarzami i podoficerami Marynarki, tym z tych z Anacostii był starszy bosman z osiemnastoletnim stażem służby. Wraz z nimi leciał mat, który do Marynarki trafił z poboru osiem miesięcy wcześniej. Pozostali trzej byli marynarzami prosto z unitarki. Wszyscy zgłosili się na ochotnika do wykonania „tajnego zadania wiążącego się z zagrożeniem życia”, jak to formułował okólnik, ale nie mieli do tej pory pojęcia, co będą robić. Żaden nie zdawał sobie sprawy z tego, że mieli zostać wysłani na Pustynię Gobi, by utworzyć stację meteorologiczną. Czy raczej, że miano nadzieję ich tam posłać, bo realizacja całej operacji

wciąż wisiała na włosku. Pickering uznał, że będą mieli dość czasu w samolocie w czasie długiego przelotu z San Diego na Hawaje, by omówić z nimi szczegóły tego, co ich czeka. Po drodze z Chicago do Kalifornii planował postój w Memphis. I tak musieli gdzieś lądować, żeby uzupełnić paliwo, to niech to będzie tam. Pickering załatwił z komandorem Haughtonem, że tam przenocują. Bardzo chciał zjeść kolację z Pickiem, zanim znowu go wyślą na Pacyfik. Długo się zastanawiał, czy powinien wykorzystywać swoją uprzywilejowaną pozycję w celu realizacji tej chęci, aż w końcu uznał, że ma to gdzieś. Chciał zjeść kolację z synem. Nigdy nie wiadomo, czy kiedykolwiek jeszcze będą mieli okazję. Tym bardziej, że zanosiło się na to, że nie spotka się nawet ze swoją żoną. Patricia była bardzo zajęta w San Francisco i nie wiadomo, czy zdoła się wyrwać do San Diego, żeby go odprowadzić. Rozległ się dzwonek do drzwi. Pickering spojrzał na Harta. — Przy odrobinie szczęścia przyszli przeprosić, że z obiadku naprzeciwko nici — zażartował. Mina Harta sprawiła, że natychmiast pożałował tych słów. Hart naprawdę cieszył się z perspektywy poznania osobiście, choćby tylko na krótką chwilę, prezydenta Roosevelta. Pickering przypadkiem słyszał nawet rozmowę telefoniczną, w której George chwalił się rodzicom, z kim będzie jadł obiad. Hart szybko wyszedł z biblioteki i otworzył drzwi. Chwilę później do biblioteki wszedł generał F.L. Rickabee, jak zwykle w swoim nieodłącznym wymiętym, niedopasowanym garniturze. W lewym ręku trzymał przypiętą kajdankami wypchaną teczkę, a wybrzuszenie pod lewą pachą zdradzało wiszącą tam czterdziestkępiątkę. — Cześć, Fritz. Co się urodziło? — Cieszę się, że pana jeszcze zastałem — odparł Rickabee, stawiając teczkę na stoliku, z którego Hart zabrał generalską kurtkę mundurową. — Miałem nadzieję, że to posłaniec z wieścią, że nie będę tam musiał iść — wskazał za siebie na okno, wychodzące na stojący po drugiej stronie ulicy Biały Dom. Rickabee bez słowa odpinał kajdanki, pokręcił rozetkami zamka szyfrowego teczki, po czym, wciąż zachowując grobowe milczenie, wyjął z niej arkusz papieru teleksowego. — Wolę się nie zastanawiać, jakimi drogami to do mnie trafiło — powiedział wreszcie, podając go Pickeringowi. — A co to takiego? — zapytał Pickering, biorąc depeszę od Rickabee’ego. ŚCIŚLE TAJNE KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE OD: AMWCHI CZUNGKING 1730 25MAR43 KANAŁEM SPECJALNYM DO WYŁWIAD: GENBRYG FLEMIWG PICKERING ZDOPAG OSS WASZ 1 PERSONEL I SPRZĘT DOTARŁY BEZPIECZNIE I BEZ PRZYGÓD 0830 CZASU MIEJSCOWEGO 25MAR43 2 GENDYW F T DEMPSEY SZEF SŁUŻBY ŁĄCZNOŚCI AMWCHI I JEGO ZCA GENBRYG J R NEWLEY WIEDZIELI ZAWCZASU O PRZYBYCIU PERSONELU I SPRZĘTU ORAZ O JEGO

PRZEZNACZENIU x GENDYW DEMPSEY POINFORMOWAŁ NIŻEJ PODPISANEGO O TYM ŻE WKRÓTCE SPODZIEWA SIĘ DOPUSZCZENIA DO MAGII DLA SIEBIE I GENBRYG NEWLEYA 3 GENDYW DEMPSEY OZNAJMIŁ NIŻEJ PODPISANEMU ŻE OD TEJ PORY PODLEGA MU JAKO CYTAT SZYFRANT ODPOWIEDZIALNY ZA MAGIĘ I KANAŁ SPECJAMNY KONIEC CYTATU x JAK Z TEGO NALEŻY WNOSIĆ SPODZIEWA SIĘ ŻE POR EASTERBROOK CHORĄŻY RUTTERMAN I PO SWOIM PRZYBYCIU POR MOORE BĘDĄ MU PODLEGLI W RÓWNYM STOPNIU 4 GENDYW DEMPSEY ROZKAZAŁ BY KIEROWAĆ WSZELKIE MATERIAŁY MAGE I KANAŁU SPECJALNEGO NA JEGO RĘCE ZA POŚREDNICTWEM JEGO ZASTĘPCY GENBRYG NEWLEYA 5 GDY NIŻEJ PODPISANY ODMÓWIŁ ODPOWIEDZI NA PYTANIA GENDYW DEMPSEYA NA TEMAT ZADANIA WYKONYWANEGO PRZEZ KPT MGCOYA I STSIERŻ ZIMMERMANA GENDYW DEMPSEY ROZKAZAŁ NIŻEJ PODPISANEMU NAKAZAĆ KPT MCCOYOWI I STSIERŻ ZIMMERMANOWI ZAMELDOWAĆ SIĘ CYTAT U SZEFA MISJI OSS W CZUNGKINGU KONIEC CYTATU 6 WYKONANIE POWYŻSZEGO ROZKAZU OKAZAŁO SIĘ NIEMOŻLIWE Z POWODU ZWOLNIENIA KPT MCCOYA I STSIERŻ ZIMMERMANA Z ZADAŃ ESKORTY I ICH ODDALENIA SIĘ CELEM ROZPOCZĘCIA PRZYGOTOWAŃ DO WYKONANIA ZADANIA PRZED SPOTKANIEM NIŻEJ PODPISANEGO Z GENDYW DEMPSEYEM x OBECNE MIEJSCE POSTOJU KPT MCCOYA I STSIERŻ ZIMMERMANA NIEZNANE LECZ ISTNIEJE PRAWDOPODOBIEŃSTWO ŻE OBAJ SKONTAKTUJĄ SIĘ Z NIŻEJ PODPISANYM PRZED WYRUSZENIEM Z CZUNGKINGU CO MA NASTĄPIĆ W CIĄGU NAJBLIŻSZYCH SIEDMIU DO DZIESIĘCIU DNI 7 ZGODNIE Z ROZKAZAMI GENDYW DEMPSEYA WSZYSTKIE NASTĘPNE TRANSMISJE RADIOWE KANAŁEM SPECJALNYM BĘDĄ PRZEDSTAWIANE GENDYW DEMPSEYOWI LUB GENBRYG NEWLEYOWI BANNING PPŁK ŚCIŚLE TAJNE — Boże, co to wszystko znaczy? — westchnął Pickering, składając depeszę i podając ją Hartowi. — To znaczy, że mogło dojść do dekonspiracji Magii — odparł Rickabee. — Obawiam się, że tak — przyznał zamyślony Pickering. — Boże, tylko nie to! Pomilczeli chwilę. — Kto mógł się wygadać temu idiocie Dempseyowi? — zapytał Pickering po chwili, a potem, zapalając się coraz bardziej, kontynuował litanię gniewnych pytań: — I kto temu durniowi dał prawo wydawać rozkazy moim ludziom!? Co to za bzdura z tą misją OSS w Czungkingu? jaka misja OSS w Czungkingu, do jasnej cholery? Dlaczego nic o niej nie wiem?!

— Ryzyko ujawnienia operacji Magia jest o wiele większym zagrożeniem niż fiasko operacji China Sun, panie generale. To przyszło dwie godziny temu. Czy potwierdza pan moje podejrzenie, że zobaczył pan tę wiadomość po raz pierwszy? — Tak. Zaraz, co do cholery? O, szlag by go trafił! Jeśli to przyszło dwie godziny temu, OSS miało cholernie dużo czasu na przesłanie tego do niego. — Słuchaj, Fritz, a właściwie to skąd ty to masz? — Jeden z moich ludzi był w ośrodku tajnej łączności Departamentu Marynarki, kiedy to przyszło. Kumpel Ruttermana, i też członek fanklubu McCoya i Banninga. Pomyślał, że mogę być zainteresowany tą depeszą i, łamiąc każdą możliwą procedurę, instrukcję i regulamin, przyniósł to do mnie. Sam nie wiem, czy powinienem za to postawić sukinsyna przed sądem wojennym, czy awansować w nagrodę za wykazanie inicjatywy. — To jest oryginał? — Nie, kopia KSS. Oryginał powinien być u ciebie, bo do ciebie był adresowany. — A ja nic nie dostałem, do jasnej cholery! — Donovan też wybiera się na ten obiadek? — Jasne. I Marshall, i Leahy, ja. Dziki Bill i jeszcze Frank Knox. — Zdajesz sobie sprawę z tego, że włazisz na pole minowe, Flem? — zapytał Rickabee. — Że włazimy na pole minowe — poprawił się. — Chyba nie myślisz, że Donovan mnie oskarży o dekonspirację Magii? — zapytał z niedowierzaniem Pickering. — Nie wiem. Płacą mi od lat za spodziewanie się najgorszego, Flem. — Panie generale — odezwał się milczący dotąd Hart — samochód powinien już podjeżdżać pod wejście. — Dobra — powiedział Pickering, wstając i podchodząc do Harta, który trzymał w rękach jego mundur. Włożył ręce w rękawy, zapiął guziki, obejrzał się w lustrze, obciągnął fałdy pod pasem i raz jeszcze przejrzał się w lustrze. — Powiedział, że jego drzwi zawsze stoją przede mną otworem, Fritz. Zobaczymy, czy to też była tylko obietnica z kampanii wyborczej, jak wszystko inne. — Daj znać, jak poszło. — Nie ma mowy, panie generale. Idziemy tam razem.

*** Ani szofer limuzyny z Białego Domu, ani agent Tajnej Służby, siedzący z przodu nie wyrazili żadnych obiekcji, kiedy w ślad za Pickeringiem i Hartem do samochodu wsiadł też Rickabee. Dopiero po drugiej stronie Pensylvania Avenue mieli kłopoty. Upartego strażnika przy bramie nie przekonała ani legitymacja agenta Biura Wywiadu Marynarki, ani generalska legitymacja Rickabee’ego. Na nic zdały się także zapewnienia Pickeringa, że „ten pan jest ze mną”. — Przepraszam pana, panie generale, ale tamtego pana nie ma na mojej liście i nie mogę go wpuścić. — Zadzwoń do Leahy’ego albo Marshalla i powiedz im, że jest tu Pickering z Rickabee’em, i że mamy do nich bardzo pilną sprawę — rozkazał Pickering. Widząc wahanie strażnika, dodał: — I powiedz im, że bez niego nie wchodzę. Strażnik wszedł do budki i wrócił po dwóch minutach. — Proszę podjechać do bocznego wejścia. Ktoś będzie tam już na panów czekał. „Ktosiem” okazał się pułkownik Armii ze sznurem adiutanta generała armii. Z jego obecności Pickering

wywnioskował, że strażnik dodzwonił się do generała Marshalla. Pułkownik zaprowadził ich do windy, z której wysiedli na korytarz prowadzący do apartamentów prezydenckich. — Czy któryś z panów jest uzbrojony? — zapytał grzecznie dyżurny agent Tajnej Służby. Rickabee sięgnął pod pachę, wyciągając czterdziestkępiątkę i, trzymając ją za lufę, podał agentowi. Hart odchylił kurtkę mundurową na plecach i wyciągnął z kabury noszonej wewnątrz spodni krótkolufowy rewolwer kalibru 0,38 cala. — Przepraszam, ale przepisy nakazują mi zajrzeć do tej teczki — agent wskazał teczkę przypiętą kajdankami do przegubu Rickabee’ego. — Nie za tej bytności na ziemskim padole — odparł generał tak zdecydowanym tonem, że agent, nieco zbity z pantałyku, spojrzał pytająco na adiutanta Marshalla. Ten machnął ręką, że wszystko w porządku. W końcu agent otworzył drzwi i zaprosił ich wszystkich do środka. Wewnątrz od razu natknęli się na generała Marshalla i pułkownika Donovana. Donovan był — co stanowiło dla wszystkich, a zwłaszcza dla Pickeringa, zaskoczenie — w mundurze. Wyglądał w nim naprawdę imponująco i Pickering zdziwił się, że ktoś tak dbały o swój wizerunek nie zakłada go częściej. Miał się czym chwalić — jego dziewięć rzędów baretek wieńczyła samotna błękitna, usiana gwiazdkami wstążka Medalu Honoru, którym został odznaczony za Wielką Wojnę. — Dzień dobry, panie generale — odezwał się Leahy. — Panie admirale — Pickering przeszedł od razu do rzeczy, żeby nikt nie zdążył mu przerwać — wydarzyło się coś, co wymaga pańskiej natychmiastowej uwagi. — Chodzi panu o tę depeszę z Czungkingu? — Tak jest, panie admirale. — Zanim się tym zajmiemy, pozwoli pan, że zadam jedno pytanie. Co tu robi pański adiutant? — Zapytałem prezydenta, czy mogę go przyprowadzić na obiad. Prezydent powiedział, że oczywiście, tak. — Boże! — westchnął niedowierzająco Donovan. — Poza tym porucznik Hart ma dopuszczenie do Magii i od początku wie wszystko o operacji China Sun. Leahy wyglądał, jakby miał zamiar jeszcze coś powiedzieć, ale generał Marshall mu przerwał. — Pułkownik Donovan miał nam właśnie przedstawić swoje zdanie na ten temat, kiedy zadzwonił pan sprzed bramy. Wygląda na to, że widział pan już tę depeszę? — Tak jest, panie generale. W końcu była adresowana właśnie do mnie — powiedział, patrząc w oczy Donovanowi. — Owszem. I było tam też napisane, że kopiowanie jest wzbronione — zauważył Marshall. — Panie generale, generał Pickering widział kopię z dziennika łączności Kolegium Szefów Sztabów — wyjaśnił Rickabee. Marshall spojrzał na Rickabee’ego chłodno, wręcz lodowato. — Oczywiście ma pan tu — wskazał teczkę, przypiętą do nadgarstka generała — tę kopię? — Tak jest, panie generale. — General Marshall zgadza się ze mną, że pomimo powagi sytuacji, jest to sprawa, z której załatwieniem można się jeszcze uporać środkami administracyjnymi. Innymi słowy, nie będziemy nią zawracać głowy prezydentowi podczas obiadu. Czy któryś z panów — popatrzył najpierw na Pickeringa, potem na Donovana — żywi obiekcje co do tego przekonania? — Nie, panie generale — odparł szef OSS. — Panie generale, mój samolot ma odlecieć z Anacostia o wpół do piątej. Czy w świetle ostatnich wydarzeń nie powinienem przełożyć swego odlotu? — A niby z jakiej racji? — zapytał Donovan.

— Wolałbym nie wyjeżdżać stąd, zanim ten problem nie zostanie rozwiązany — odparł Pickering, patrząc jednak na Leahy’ego, a nie Donovana. — Od chwili kiedy zdecydujemy, kto jest odpowiedzialny za tę sytuację, jej naprawa nie powinna nam zająć zbyt wiele czasu. Tymczasem jednak myślę, że znalezienie dodatkowego talerza dla generała Rickabee’ego nie powinno stanowić zbyt wielkiego problemu. — Tak jest, panie generale. — A teraz, panowie, chodźmy już do prezydenta.

*** Prezydent siedział u szczytu zastawionego do obiadu stołu w swoim wózku inwalidzkim. Tuż obok niego, na blisko przystawionym krześle zajmował miejsce sekretarz Marynarki, Frank Knox. Przed nimi piętrzył się stos jakichś zdjęć, które prezydent i sekretarz uważnie przeglądali. — O, są już nareszcie, Frank — powiedział prezydent, odkładając trzymane w ręku zdjęcia. — Pewnie zbieraliście się panowie na odwagę przed wejściem do jaskini lwa? — Nic z tych rzeczy, panie prezydencie. Drobne problemy natury administracyjnej — odparł generał Marshall. — Ciekawe, dlaczego uwierzenie panu przychodzi mi dziś z takim trudem — uśmiechnął się Roosevelt. — Panie prezydencie, termin „problem natury administracyjnej” jest bardzo pojemny — wyjaśnił Knox, zawsze chętny wsadzić szpilkę konkurencji. — Cieszę się, że cię znowu widzę, Fleming. Mam nadzieję, że jesteś gotowy do wyprawy na tajemniczy Wschód? Generał Marshall otworzył usta, wskazując przy tym na generała Rickabee’ego, jakby miał zamiar go przedstawić. — Znam Fritza, George, nie kłopocz się przedstawianiem — przerwał mu Roosevelt. — Nie znam natomiast tego młodego człowieka — wskazał Harta. — Porucznik George F. Hart jest zarówno moim adiutantem, panie prezydencie — przedstawił go Pickering — jak i jednym z najbliższych przyjaciół. Roosevelt podał mu rękę. — A, prawda, teraz sobie przypominam nazwisko. No, młody człowieku, musi pan być kimś naprawdę wyjątkowym, skoro te wszystkie stare pryki dopuściły pana do swojej najsłodszej, magicznej tajemnicy. Hart zarumienił się i nie był w stanie wydusić ani słowa. Leahy i Pickering spojrzeli po sobie. — Jestem zaszczycony, panie prezydencie — wydukał wreszcie Hart. Steward w białej marynarce przyniósł tacę drinków, wskazując każdemu szklaneczkę przygotowaną według jego zamówienia. Pickeringowi, mimo że nie składał żadnego zamówienia, także wskazano jedną ze szklaneczek. Wziął ją z tacy i skosztował. Po smaku poznał Famous Grouse. Zdziwiony, zaczął się zastanawiać, czy podczaszy Roosevelta ma gdzieś kartotekę, w której zapisuje się, co pija dany gość. — Kiedy skończymy — powiedział do stewarda prezydent — poproś do nas fotografa, Jack i niech nam zrobi zdjęcie z porucznikiem Hartem. Może jego rodzice się ucieszą z takiego obrazka. — Dziękuję, panie prezydencie. — Mam słabość do młodych oficerów piechoty morskiej. Może dlatego, że mój syn, Jimmy, jest jednym z was. — Tak jest, panie prezydencie. Wiem o tym.

— No więc, skoro już wszyscy mają swoje drinki, pozwólcie panowie, że zaproponuję toast. Wypijmy za powodzenie planu pana generała Pickeringa. Inni wznieśli szklaneczki i powtórzyli: — Za sukces Pickeringa. — Mam na niego tym większą nadzieję teraz, kiedy Bill i Flem zakopali topór wojenny i pocałowali się na zgodę. — Wypraszam sobie. Franklin — odezwał się Donovan. — Na sformułowanie „zakopali topór wojenny” jeszcze od biedy mogę się zgodzić, ale co do tego całowania, to biorę wszystkich tu obecnych za świadków, że całuję wyłącznie damy i to najchętniej ładne. Pickering uśmiechnął się, trochę wymuszenie, inni nawet na to się nie zdobyli. Roosevelt w lot zrozumiał powód. — Bill, kiedy nosisz mundur, w mojej obecności powinieneś do mnie mówić „sir”, „panie prezydencie” i, zanim wyjdziesz, trzy razy się głęboko ukłonić. — Panie prezydencie, z całym szacunkiem, musiałem to powiedzieć. — Coś mi się zdaje, że denerwujesz się swoim niskim stopniem, Bill. Wśród tej całej czeredy tylko nasz młody podporucznik ma niższy od ciebie. — Możliwe, że to o to chodzi, panie prezydencie — uśmiechnął się Donovan. — Skoro to ci nie daje spać, spróbuję ci załatwić gwiazdkę, żebyś się nie czuł samotny. — O, skoro już o generałach mowa — odezwał się Knox — czy ktoś może mi powiedzieć, z jakiegoż to powodu zaszczycił nas dziś swoją obecnością generał Rickabee? — To ma związek z tym problemem natury administracyjnej, o którym była mowa. Ta sprawa wymagała pośpiechu i pozwoliliśmy sobie sprowadzić tu generała, by zająć się nią zaraz po obiedzie. — A co to za sprawa? Na tyle poważna, że trzeba było ściągać tu Pickeringa i Rickabee’ego? I robić takie nieszczęśliwe miny, kiedy o to pytam? — Nadeszła pewna depesza z Czungkingu, panie sekretarzu — odparł Leahy. — Coś, co wymagało natychmiastowego załatwienia, jeszcze zanim generał Pickering odleci na Hawaje, sir. — O, teraz to już i mnie zaciekawiło — przyłączył się Roosevelt. — Zawsze interesują mnie sprawy, o których ludzie szepczą po kątach w mojej obecności. Wszyscy popatrzyli na admirała Leahy’ego, który po dłuższej chwili zastanowienia, w końcu odpowiedział: — Panie prezydencie, jak pan wie, z pańskiego polecenia, a wbrew naszym wspólnym z generałem Marshallem obiekcjom, wysłaliśmy Magiczną Maszynę wraz z jej obsługą do… — Chwileczkę, admirale — przerwał mu Roosevelt. — Właśnie miałem jedno z moich słynnych natchnień. Popraw mnie, jeśli się mylę, Frank, ale zdaje mi się, że przyjąłeś do siebie Fleminga i dałeś mu oficerski stopień, żeby ci meldował z Pacyfiku o tym, co się tam naprawdę dzieje, a nie o tym, co admirałowie chcą, żebyś wiedział. Tak było? — Zgadza się, panie prezydencie. — W takim razie oddaję głos generałowi Pickeringowi — oznajmił prezydent, osładzając rozkaz jednym ze swoich słynnych uśmiechów od ucha do ucha. — Proszę, panie generale. — Na razie wiemy tylko tyle, panie prezydencie, że ktoś się wygadał o wysyłce Magicznej Maszyny do Czungkingu. — Boże, doszło do ujawnienia Magii? — zapytał Roosevelt, nagle śmiertelnie poważny. — To do przekazania tej wiadomości zbieraliście odwagę tam, w przedpokoju? — Uzyskane do tej pory wiadomości nie pozwalają jednoznacznie… — zaczął wyjaśniać Leahy. Roosevelt uciął mu, wznosząc dłoń. — Panie admirale, oddałem głos Pickeringowi, nie panu.

— Przepraszam, panie prezydencie. — Na razie wiemy tylko tyle, panie prezydencie — kontynuował Pickering — że kiedy pułkownik Banning dotarł do Czungkingu, na miejscu wiedziano, że ma przyjechać i co ma przywieźć. — Banning zawiózł maszynę do Czungkingu? — Dwie maszyny, panie prezydencie. — Aha. Kto tam na miejscu wiedział o ich przybyciu? — Szef łączności misji wojskowej i jego zastępca, panie prezydencie. — I, jak rozumiem, ci dwaj nie mają dopuszczenia do Magii? To skąd, u diabła, mogli się o tym dowiedzieć? — Tego właśnie na razie nie wiemy, panie prezydencie. — Jak wiele osób wiedziało o tym, że ma do tego dojść? — Bardzo niewielu, panie prezydencie. Poza tu obecnymi, tylko szyfranci Kolegium Szefów Sztabów. — I twoi ludzie, Fleming — dodał Donovan. — I, jak słusznie zauważył pułkownik Donovan — dorzucił tonem, w którym próżno by szukać serdeczności, Pickering — jeszcze dwie, poza mną i pułkownikiem Donovanem osoby w OSS. Ale nie przypuszczam, żeby którykolwiek z nich znał kogokolwiek w Czungkingu, a już zwłaszcza tych dwóch oficerów łączności. — A szyfranci w Czungkingu? — zapytał Donovan. — Powiedziałem „kogokolwiek” w Czungkingu, panie pułkowniku — stwierdził z naciskiem Pickering. — Skoro tak, to zacieśnia krąg podejrzanych do mojej agencji i Kolegium Szefów Sztabów. — Panie admirale, nie możemy sobie pozwolić na tolerowanie czegoś takiego — pokręcił głową prezydent. — Tę sprawę należy zdusić w zarodku. — Zgadzam się, panie prezydencie — odparł Leahy. — Szczegółowe dochodzenia pozostawiam panom, podobnie jak zapewnienie, by w przyszłości nigdy więcej do czegoś takiego nie doszło. — Tak jest, panie prezydencie. — I chcę, żeby się tym zajęli wspólnie Bill Donovan i Flem Pickering. Fleming, być może z twojego dzisiejszego wyjazdu nici, ale chcę, żebyś przed odlotem załatwił tę sprawę do końca. — Tak jest, panie prezydencie. — I chyba generał Rickabee też powinien w tym wziąć udział — dodał sekretarz Knox. — jest naprawdę dobry w wyszukiwaniu żmij pod skałami. Widać było, że ani Leahy, ani Marshall nie są zachwyceni tą propozycją. Żaden nie posunął się do wyrażenia protestu, ale obaj spojrzeli na prezydenta, czekając na jego decyzję w tej sprawie. — Masz rację, Frank. To się może bardzo przydać. — A co z operacją China Sun? — zapytał Knox. — Czy ona także została ujawniona? — Ten szef łączności, nazwiskiem Dempsey, usiłował się dowiedzieć od Banninga o zadania McCoya i Zimmermana… — McCoya? — przerwał mu znowu Roosevelt. — Czy to nie ten młodzieniec, który był na Makin z Jimmym? A potem opowiadał o działaniach Fertiga? — Tak jest, panie prezydencie, ten sam. Właśnie on ma wyruszyć na Gobi, żeby nawiązać kontakt z tamtejszymi Amerykanami. — To co ma do tego ten oficer łączności? Byłem przekonany, że tę operację miałeś realizować ty i Bill, że to będzie robota OSS.

— Tak jest, panie prezydencie, to jest operacja OSS. Niemniej ten magik od łączności bardzo się nią interesował. W rozkazie Kolegium Szefów Sztabów ich operacja wspomniana jest tylko jako „oddzielne zadanie wykonywane z rozkazu KSS”. Kiedy Banning odmówił mu wiadomości na ten temat… — I bardzo dobrze zrobił — pochwalił Roosevelt. — …ten generał rozkazał Banningowi odesłać ich do misji OSS w Czungkingu. — Czekaj, Fleming, nic nie rozumiem… — Panie prezydencie, do chwili otrzymania tej depeszy nawet nie zdawałem sobie sprawy z istnienia misji OSS w Czungkingu. — Jak to możliwe? Ty, szef operacji OSS na Pacyfiku, nie wiedziałeś o istnieniu swojej własnej placówki w Czungkingu? — Nie wiem, jak to możliwe, panie prezydencie, ale nie wiedziałem — odparł Pickering, patrząc jednak nie na Roosevelta, tylko na Donovana. — To chyba dziwne, co, Bill? — zapytał prezydent. — Byle generał łączności wie o istnieniu stacji OSS w Czungkingu, a twój zastępca do spraw operacji na Pacyfiku nie wie? — Panie prezydencie… — zaczął Donovan. — Dosyć — uciął Roosevelt, unosząc dłoń. Potem przez dłuższą chwilę wszyscy milczeli, podczas gdy prezydent szukał papierosa w srebrnej szkatułce, wciskał go w cygarniczkę, a potem czekał, aż steward poda mu ogień. Zaciągnął się i spokojnie powiedział: — Panie admirale, proszę zrobić wszystko, co pan uzna za stosowne, żeby rozwiązać ten „problem natury administracyjnej”. Proszę się do tego zabrać zaraz po tym, jak skończymy nasz obiad. — Tak jest, panie prezydencie.

3 Biały Pokój, Biuro Służb Strategicznych, Waszyngton, 28 marca 1943 roku, 14.05 Po wyjściu z jadalni, tuż za jej drzwiami, Donovan zasugerował, że najlepszym miejscem do prowadzenia dalszych prac przy przecieku będzie siedziba OSS. — Jeśli doszło do przecieku, nagłe i równoczesne pojawienie się w Komitecie Szefów Sztabów Pickeringa, Rickabee’ego i moje musi wzbudzić podejrzenia. U nas wszyscy panowie bywacie regularnie. Biały Pokój będzie bezpiecznym miejscem do prowadzenia prac, a poza tym wyposażony jest w mikrofony, więc gdyby potrzebował pan później, panie admirale, stenogramów tego, co zostało powiedziane, to nie będzie to stanowiło najmniejszego problemu. Admirał Leahy skinął głową. Kiedy na podjazd zajechał Cadillac Leahy’ego, Packard z Białego Domu, którym przyjechali z „Fostera” Pickering, Rickabee i Hart, oraz Buick Roadmaster Donovana, szef OSS machnął do swego kierowcy ręką, żeby jechał za wszystkimi i wślizgnął się do limuzyny Leahy’ego. Kiedy wsiedli do Packarda, Rickabee wyraził myśl, która wszystkim im przyszła do głowy: — Ciekawe, co ten sukinsyn naszepcze mu do ucha po drodze? — Pewnie się wkrótce dowiemy — rozłożył ręce Pickering. Potwierdzenie tych słów przyszło, ledwie mały konwój samochodów zajechał na podwórze Narodowego Instytutu Higieny. Donovan i Leahy wysiedli i skierowali się do Packarda, z którego wysiadali pozostali uczestnicy spotkania.

— Pan pułkownik Donovan zaoferował się prowadzić przesłuchania, gdyż jako prawnik ma doświadczenie w prowadzeniu tego typu spraw. Czy któryś z panów oponuje przeciw temu? Jak mówi pan pułkownik, wszyscy będziemy mieli okazję przysłuchiwać się na bieżąco przesłuchaniu przez słuchawki dla stenotypistów. — Panie admirale — odezwał się Rickabee — a co będzie, jeśli któryś z nas będzie miał pytanie, którego nie zada pan pułkownik? — Pan Donovan sam zwrócił na to uwagę i zaproponował, że po zakończeniu każdego przesłuchania przyjdzie do nas. Jeśli będą jakieś dodatkowe pytania, będziecie je panowie mogli zadać za jego pośrednictwem lub bezpośrednio. Wydaje mi się jednak, że powierzenie prowadzenia przesłuchań osobie doświadczonej w tym zakresie rokuje najszybsze osiągnięcie pomyślnych rezultatów naszego dochodzenia. — Wydaje mi się, panie admirale, że to doskonały pomysł — odparł Pickering, ściągając na siebie zaskoczone spojrzenie Rickabee’ego.

*** Zanim jednak doszło do czegokolwiek, musieli wejść do budynku. Ani Pickering, ani Hart nie planowali powrotu do budynku OSS przed wyjazdem, więc za radą Pickeringa złożyli swoje przepustki do sejfu w apartamencie Lafayetta. Ani Rickabee, ani Leahy nie mieli stałych przepustek OSS. Pickering pomyślał, że na miejscu Donovana po prostu przeprowadziłby wszystkich obok wartowników, mówiąc „ci panowie są ze mną”, czy coś w tym rodzaju — zwłaszcza, że jeden z „tych panów” był w końcu szefem sztabu Zwierzchnika Sił Zbrojnych. Ale nie Donovan. — Przepraszam za niewygodę, panie admirale — stwierdził — ale nie planowaliśmy pańskiej dzisiejszej wizyty. On i Rickabee dostali jednorazowe przepustki z napisem GOŚĆ, TYLKO CZWARTE PIĘTRO, które przypięli do klap. Donovan okazał wyraźne rozdrażnienie, kiedy Pickering i Hart podeszli do kontuaru dyżurnego porucznika straży i poprosili o takie same przepustki, ale nic nie powiedział. Pojechali windą na czwarte piętro i ruszyli korytarzem do gabinetu Donovana. ZDA siedział za swoim biurkiem. Na widok gości, a zwłaszcza dyrektora Donovana, zerwał się na równe nogi. — Dzień dobry, panie admirale, panie dyrektorze. Reszta przybyłych zasłużyła jedynie na krótkie skinienie głową. — Wydarzyło się coś nieoczekiwanego, Charlie — powiedział Donovan. — Czy ktoś używa Białego Pokoju? — Nie, panie dyrektorze. — Dobrze. Ile czasu zajmie ci ściągnięcie tam i zainstalowanie, powiedzmy… trzech stenotypistów? ZDA zamiast odpowiedzi podniósł słuchawkę jednego z telefonów na biurku, nacisnął guzik na jego obudowie i oznajmił: — Dyrektor prosi niezwłocznie o trzech stenotypistów do pokoju protokolantów. Odłożył słuchawkę. — Kiedy tylko panowie tam dojdą, powinni już czekać, panie dyrektorze. Donovan skinął głową. generałowi Damsonowi, że admirał Leahy i ja życzy go sobie tu widzieć razem z pułkownikiem… Fleming, jak on się nazywa?

— Albright, panie dyrektorze. — Z pułkownikiem Albrightem, najszybciej jak to możliwe. I każ dla nich przygotować przepustki na dole, — Generał Damson ma stałą przepustkę, panie dyrektorze. — Aha, i znajdź mi jeszcze zastępcę do spraw operacyjnych. Powiedz, że chcę go widzieć natychmiast. — ZDO jest w drodze do ośrodka szkoleniowego, panie dyrektorze. — Cholera. Ma radio w samochodzie? — Tak jest, panie dyrektorze. — To wywołaj go i ściągnij natychmiast tutaj. A potem dołącz do nas w Białym Pokoju. — Tak jest, panie dyrektorze. — Pan, panie admirale, zdaje się jeszcze nie widział naszego Białego Pokoju? — zapytał Leahyego Donovan. Leahy zaprzeczył ruchem głowy. — W takim razie zapraszam — powiedział Donovan, wprowadzając całą grupę do korytarza prowadzącego do Białego Pokoju. Pod drzwiami zastali jak zwykle dwóch wartowników, którzy bardzo wnikliwie sprawdzali ich przepustki. Na tyle wnikliwie, że zanim skończyli, ZDA zdążył już do nich dołączyć. Weszli do Białego Pokoju wszyscy razem. — Charlie, objaśnij panom, proszę, działanie systemu protokołowania rozmów. — Tak jest, panie dyrektorze. W różnych miejscach pomieszczenia umieszczone są mikrofony, dzięki którym każde wypowiedziane tu słowo, poprzez system wzmacniaczy w sąsiednim pomieszczeniu, trafia do słuchawek stenotypistów w pokoju protokolantów, za tamtymi drzwiami — wskazał ledwie widoczne w białej ścianie drzwi. — Znajduje się tam sześć zestawów słuchawek, ale doświadczenie nauczyło nas, że nawet największą konferencję są w stanie obsłużyć zaledwie trzej, więc każdy z panów będzie mógł korzystać z zapasowego zestawu. — Dadzą nam znać, kiedy przybędzie generał Damson i reszta? — ZDO powiedział, że powinien być w ciągu najbliższych dziesięciu minut. Generał Damson z pułkownikiem Albrightem zapewne już opuścili Pentagon, panie dyrektorze. Wszyscy byli naturalnie ciekawi, co się dzieje, panie dyrektorze. — Nie dziwię im się, Charlie. Zapewne i ty nie posiadasz się z ciekawości. 1 dlatego dowiesz się pierwszy, a przy okazji posłużysz nam jako swego rodzaju królik doświadczalny. Panowie, proszę zająć miejsca w pokoju protokolantów i wypróbować słuchawki. Potem tu wszyscy wrócimy, kiedy przyjedzie reszta. Zaczniemy więc do ciebie, Charlie. Oczywiście tak tylko, w celu zademonstrowania działania systemu. No jasne, pomyślał Pickering, a czegoś się cymbale spodziewał? Że Donovan będzie oskarżał własnego zastępcę do spraw administracyjnych, że lata z jęzorem?

*** Obecność trojga — dwóch kobiet w średnim wieku i młodego mężczyzny — stenotypistów spowodowała, że wolne pozostały jedynie trzy zestawy słuchawek dla czterech gości. Pickering rozwiązał problem, odłączając od pałąka jedną ze swoich słuchawek i podając ją Hartowi. Hart stanął tuż koło niego, do czego zmuszał go bardzo krótki przewód słuchawki. Kątem oka złowił zaskoczone i niezbyt aprobujące spojrzenie Leahy’ego. — George czyta wszystkie dokumenty i słucha wszelkich konferencji. Jego pamięć działa znacznie lepiej od mojej.

— Rozumiem — uśmiechnął się Leahy. — A poza tym w cywilu był policyjnym detektywem. — To może powinien tam być w środku, razem z Donovanem? — zastanowił się. — No dobrze, Charlie, zaczynajmy naszą rundę próbną — dobiegł ich ze słuchawek zadziwiająco wyraźny i głośny głos Donovana. — Tak jest, panie dyrektorze. — Chodzi o bardzo poważną sprawę. Ktoś za dużo gada o Magii. — Tak, panie dyrektorze? — Chcemy się dowiedzieć kto, i w jakich okolicznościach — powiedział Donovan i, zanim ZDA zdążył cokolwiek odpowiedzieć, zwrócił się do przysłuchujących się rozmowie: — jeśli nas tam słychać, dajcie znać. — George — Pickering wskazał oczyma drzwi do Białego Pokoju. Hart oddał mu swoją słuchawkę, po czym podszedł do drzwi, otworzył je i powiedział: — Panie pułkowniku, słychać pana doskonale. Zamknął drzwi i wrócił na swoje miejsce koło Pickeringa. — No, to przynajmniej możemy być pewni, że chociaż to działa w naszej agencji — dosłyszeli głos Donovana. — Osobiście sprawdzam ten system w regularnych odstępach, panie dyrektorze. — To dobrze, to dobrze… Tak, no to chyba możemy zaczynać… Cholera, nie bardzo wiem, jak by to zacząć… Do możliwego przecieku doszło w związku z przerzutem maszyn do Czungkingu. — Tego się właśnie obawiałem, panie dyrektorze, kiedy zobaczyłem generała Pickeringa. — Czy byłeś w pełni zadowolony z zabezpieczenia ich przerzutu? Bo oczywiście zapoznałeś się z tą stroną planu operacji, prawda, Charlie? — Tak jest, panie dyrektorze, zapoznałem się. To należy do moich obowiązków. I nie, panie dyrektorze, nie byłem z nich w pełni zadowolony. — Czego dotyczyły twoje zastrzeżenia, Charlie? — Panie dyrektorze, trochę mi niezręcznie o tym mówić, kiedy generał Pickering słucha. — Obawiam się, że nic na to nie poradzimy. A w czym ci przeszkadza obecność generała Pickeringa? I co to ma wspólnego z przerzutem maszyn? Pickering słuchał tego wszystkiego z rosnącym rozdrażnieniem. Co ten sukinsyn kombinuje? Dlaczego zadaje pytania tak, żebym wyszedł na idiotę? Czyżby chciał zwalić całą winę na mnie? — Panie dyrektorze, chodzi mi o agentów CIC. — Co z nimi, Charlie? — Generał Damson przydzielił do eskorty maszyn agentów kontrwywiadu Armii. Generał Pickering polecił ich odesłać z powrotem, utrzymując, że jego ludzie są w stanie równie kompetentnie chronić powierzony im ładunek. Czy to o to chodzi, panie dyrektorze? Coś się zdarzyło po drodze? Był jakiś problem z eskortą? — Ty i generał Damson zdajecie się dość ściśle współpracować w tej sprawie, prawda? — Tak jest, panie dyrektorze. — Czy to generał Damson powiadomił cię, że Pickering nie skorzysta z usług agentów CIC? — Tak jest, panie dyrektorze. — I nie wystarczyło mu, kiedy powiedziałeś, że ludzie Pickeringa są zapewne równie kompetentni, jeśli nie bardziej, od jego agentów? — Nie, panie dyrektorze, i jeśli mam być szczery, całkowicie podzielam jego obiekcje w tym względzie.

— A to z jakiego powodu, Charlie, jeśli można spytać? Myślę, że chyba w tej kwestii można polegać na osądzie generała Pickeringa, a on zdaje się mieć wielkie zaufanie do majora Banninga i kapitana McCoya… — Żaden z nich nie ma doświadczenia w transportowaniu maszyn, a ludzie generała Damsona mają, panie dyrektorze. — Omawiałeś to zagadnienie z ZDO? — No cóż, próbowałem z nim odbyć zasadniczą rozmowę na ten temat, ale on zdaje się bezkrytycznie podzielać zdanie generała Pickeringa. Odparł, że to nie moja operacja, tylko generała, i że nie powinniśmy się wtrącać w jej realizację. — A mimo to, ty i generał Damson, nadal mieliście zastrzeżenia? — Tak jest, panie dyrektorze. — Obawialiście się, że przerzut maszyn nie będzie tak bezpieczny, jak w przypadku, gdyby eskortowali je agenci CIC? Że operacja, jak jej tam? — China Clipper, panie dyrektorze. — China Clipper może przynieść realne niebezpieczeństwo ujawnienia Magii, czy tak? — Zarówno generał Damson, jak ja uznaliśmy, że istnieje taka możliwość, panie dyrektorze. — To aż dziwne, że w takim razie nie przedsięwzięliście żadnych środków zaradczych, skoro obaj aż tak się obawialiście? — Zdaje się, że generał podjął takie działania, panie dyrektorze. — Doprawdy? A jakie? — Generałowie Damson i Dempsey znają się od dawna i są bliskimi przyjaciółmi. Dempsey jest w Chinach, jako szef łączności misji wojskowej w Czungkingu. Obaj są kolegami z roku w Szkole Dowodzenia i Sztabu Generalnego. O ile mi wiadomo, generał Damson wysłał mu wiadomość uprzedzającą o całej sprawie. — A więc tamten generał… Dempsey, czy tak? — Tak jest, panie dyrektorze. F.T. Dempsey. — A więc generał Dempsey dowiedział się o ewentualnych problemach z maszynami od Damsona? — Tak jest, panie dyrektorze. Zarówno o tym, że przerzut maszyn może się wiązać z problemami, jak i o tym, że… jakby to powiedzieć? Że mogą być także kłopoty z podpułkownikiem Banningiem. — Czekaj, Charlie. Przed chwilą mówiłeś, że tylko ci się zdaje, że Damson wysłał tę depeszę, a teraz mówisz co w niej było? Mam nadzieję, że chociaż była ściśle tajna? — Pan generał pokazał mi jej kopię. Oczywiście wysłana jako ściśle tajna, do wyłącznej wiadomości generała Demoseya. — Czy ten Dempsey ma dopuszczenie do Magii? — W tej chwili nie, panie dyrektorze, ale jestem pewien, że już niedługo będzie miał. — Dobra, Charlie. Wystarczy. — Słucham, panie dyrektorze? — Słucham Charlie, właśnie przyjąłem twoją rezygnację. — Co takiego, panie dyrektorze? — Od tej chwili twoje obowiązki przejmuje zastępca, jego pierwszym zadaniem będzie zabranie całej zawartości twojego biurka, przejrzenie jej i przesłanie twoich rzeczy osobistych rodzinie. Ciebie też tam zabierze ochrona i pod jej strażą zaczekasz, aż podejmę decyzję, co z tobą zrobić. W tej chwili jej nie podejmę, bo jedyne, co mi przychodzi do głowy, to zapakować cię w kaftan bezpieczeństwa, wywieźć do św. Elżbiety i zamknąć tam do końca wojny. Tylko

świadomość tego, że jej wyborem rządzi w tej chwili przede wszystkim mój gniew powstrzymuje mnie przed jej realizacją. — Ależ, panie dyrektorze, nie rozumiem… — I to jest właśnie najgorsze. Najbardziej jestem wściekły nie na ciebie, durny fiucie, tylko na siebie, że pozwoliłem ci zająć stanowisko, na którym mogłeś wyrządzić tak poważne szkody. Powinienem się domyślić, że nie potrafisz wykonywać nawet najprostszych rozkazów. — Panie dyrektorze, ja tylko starałem się wywiązywać się ze swoich obowiązków najlepiej jak potrafiłem. — No właśnie, i w tym tkwi sedno problemu. Właśnie dlatego cała ta sprawa jest tak smutna. Dawno już powinienem zauważyć, że nie nadajesz się do ich pełnienia. To, co zrobiłeś, Charlie… I tak nie zrozumiesz do końca, coś narobił, ale naraziłeś życie setek tysięcy ludzi, wystawiając na ryzyko utrzymanie tajemnicy wokół operacji Magia, łamiąc w dodatku moje wyraźne rozkazy. Coś ci wyjaśnię: w chwili, kiedy usłyszałeś, że generał Damson choćby rozważa wysyłanie depeszy na temat maszyn do człowieka bez dopuszczenia do Magii, powinieneś natychmiast mi o tym zameldować. — Ależ panie dyrektorze, generał Damson jest przecież sekretarzem Kolegium Szefów Sztabów! — O właśnie. Widzisz? Ty nawet teraz nie rozumiesz, coście razem narobili — głos Donovana był już spokojny, wręcz smutny. — Siedź tu i czekaj, aż ktoś po ciebie przyjdzie, Charlie.

*** Donovan wszedł do pokoju protokolantów. — Panie admirale, proszę przyjąć moją rezygnację. — Nie widzę nic, co by ona mogła naprawić, panie pułkowniku — odparł Leahy. — każdym razie, będę doradzał prezydentowi, żeby odrzucił pańską rezygnację, gdyby ją pan złożył w Białym Domu. — Co mam w takim razie zrobić, panie admirale? — Myślę, że teraz powinniśmy porozmawiać z generałem Damsonem, panie dyrektorze i dowiedzieć się, jak daleko ta niefortunna sprawa zaszła. „My”, panie admirale? Może i racja. Po zastanowieniu, chyba bym wolał odbyć z nim tę rozmowę sam. On tu ma się zjawić lada chwila. Czy Biały Pokój będzie dostępny w chwili jego przybycia? — Oczywiście, panie admirale. Już ściągam oficera ochrony i usuwamy stamtąd Charlie’ego. Powiem zastępcy, żeby objął jego obowiązki. Jeden z wartowników spod drzwi Białego Pokoju wetknął głowę do pokoju protokolantów. — Przybyli generał Damson i pułkownik Albright, panie dyrektorze. — Dziękuję — powiedział Donovan i sięgnął po słuchawki. Zakładając je, wyczuł na sobie wzrok Pickeringa. — Pickering, chyba należą ci się moje przeprosiny. — Przeprosiny za przeprosiny, panie dyrektorze. W pierwszej chwili podejrzewałem, że zamierza pan kryć tego sukinsyna. Naprawdę przepraszam za to podejrzenie. — Ja również. Ze słuchawek dobiegł ich głos generała Damsona. — Dzień dobry, panie admirale. Przybyłem najszybciej, jak to możliwe. Leahy nie odpowiedział na powitanie.

— Doszło do mnie, panie generale, jakoby miał pan wysłać ściśle tajną depeszę do szefa łączności misji wojskowej w Chinach, zawierającą odniesienia do operacji China Clipper. Czy to prawda? Generał Damson odezwał się po wyraźnie wyczuwalnej chwili zawahania. — Tak jest, panie admirale. — To była depesza do generała dywizji F.T. Dempseya, czy tak? — Tak jest, panie admirale. Depesza była zaadresowana „ściśle tajne do wyłącznej wiadomości generała Dempseya”. — Z przykrością przychodzi mi to słyszeć, panie generale. — Panie admirale, czy mogę nakreślić okoliczności wysłania tej depeszy? Leahy zignorował pytanie. — Na jej podstawie generał Dempsey ubzdurał sobie, że zarówno on, jak jego zastępca wkrótce zostaną dopuszczeni do Magii. Nie ma pan czasem pojęcia, skąd wzięli tę bzdurę? — Tak jest, panie admirale. Założyłem, że przyznanie im dopuszczenia do Magii jest jedynie kwestią czasu. Nie wyobrażam sobie, żeby mógł właściwie wykonywać swoje obowiązki w związku z Magią bez takiego dopuszczenia. — A więc to pan im powiedział, że Dempsey i jego zastępca wkrótce zostaną dopuszczeni do Magii? — Tak jest, panie admirale. Ostrzegłem ich także, że szyfrant, który jedzie z maszynami nie cieszy się pełnym zaufaniem OSS i że jest on… — Kto panu powiedział, że pułkownik Banning nie cieszy się pełnym zaufaniem OSS? — Panie admirale, tę wiadomość powierzono mi w zaufaniu. Nie mogę… — Czy to był zastępca dyrektora do spraw administracyjnych? — Tak jest, panie admirale. — Z prawdziwą przykrością muszę panu zakomunikować, panie generale, że zostaje pan odsunięty od obowiązków sekretarza Kolegium Szefów Sztabów ze skutkiem natychmiastowym. Z tego pomieszczenia uda się pan bezpośrednio do swojej kwatery, której pan nie opuści do chwili podjęcia decyzji o pańskich losach.. Informuję pana także, że jeszcze dziś w rozmowie z generałem Marshallem zalecę mu zdegradowanie pana do pańskiego przedwojennego stopnia. Zapadła długa chwila ciszy. — To wszystko, panie generale. Może się pan odmeldować. — Tak jest, panie admirale.

*** — Donovan — powiedział Leahy, wchodząc do pokoju protokolantów — trzeba zagwarantować, że nic takiego więcej się nie powtórzy w przyszłości. — Tak jest, panie admirale. — Chyba lepiej, żeby pan sam porozmawiał z pułkownikiem Albrightem. — Tak jest, panie admirale. Donovan zdjął słuchawki i wyszedł do Białego Pokoju. — Wolę nie myśleć, Pickering, do czego by mogło dojść, gdyby ten twój Banning pozwolił się zastraszyć Dempseyowi. — Co się stanie z generałem Damsonem, panie admirale? — W każdej armii, tylko nie w naszej, pozostawiłoby mu się pistolet z jednym nabojem i możliwość podjęcia słusznego wyboru. Nie wiem, kim on tam był przed wojną, pewnie najwyżej

pułkownikiem, a i to niepewne. Pewnie skończy jako komendant, czy zastępca komendanta jakiegoś, bo ja wiem, obozu jenieckiego, czy ktoś taki, — To smutne. — Owszem, smutne, ale to niestety nie jest odosobniony przypadek. Eisenhower musiał zdegradować już sześciu generałów i odesłać do domu za to, że nie umieli trzymać gęby na kłódkę. — O, nie wiedziałem. — Takich rzeczy się raczej nie podaje do gazet, prawda, panie generale?

*** — Zacznijmy od razu od samego sedna problemu, pułkowniku Albright — usłyszeli w słuchawkach głos Donovana. — Doszło do mojej wiadomości, że do szefa służby łączności amerykańskiej misji wojskowej w Czungkingu, generała Dempseya, została wystosowana pewna depesza. Wśród przeróżnych rzeczy zapowiadała ona przybycie w krótkim czasie sprzętu łączności specjalnej do operacji Magia i personelu kryptograficznego, który miał obsługiwać Kanał Specjalny. Czy miał pan coś do czynienia z wysłaniem wspomnianej depeszy? — Nie, panie dyrektorze — padła natychmiastowa, pewna odpowiedź. — Wiedział pan cokolwiek o jej wysłaniu? — Nie, panie dyrektorze. — Ma pan pojęcie, kto mógł być jej autorem? Pułkownik Albright nie odpowiedział. — Panie pułkowniku — powtórzył Donovan, lekko rozdrażniony przedłużającą się ciszą — pytałem, czy wie pan, kto mógł być jej autorem? — Wolałbym nie spekulować na takie tematy, panie dyrektorze. — No dobrze, trochę inaczej sformułuję to pytanie. Nie pytam o nazwisko. Czy ma pan jakieś prywatne podejrzenia co do tego, kto mógłby wystosować podobną depeszę. — Tak, czy nie, pułkowniku Albright? Po wyczuwalnej chwili wahania, Albright w końcu odpowiedział: — Być może się powtórzę, panie dyrektorze, ale wolałbym nie spekulować na takie tematy. — Tak, czy nie? — Da mi pan słowo, panie dyrektorze, że nie spyta pan o nazwisko? — Ma pan moje słowo. — Tak jest, panie dyrektorze. Chyba wiem, kto byłby zdolny do wystosowania podobnej depeszy. — Ale nazwiska pan nie poda? — Zgadza się, panie dyrektorze. — Albright, na miłość boską, przecież zaraz mogę tu sprowadzić generała Damsona i on panu wyda rozkaz podania tego nazwiska! Mówimy o narażeniu Magii na dekonspirację! Albright nie odezwał się. — Odmowa wykonania legalnego rozkazu Damsona narazi pana na sąd wojenny, zdaje pan sobie z tego sprawę, panie pułkowniku? — Jakiekolwiek oskarżenie, a do tego się to przecież sprowadza, wystosowane przeze mnie bez znajomości faktów, może zrujnować komuś karierę i życie, jeśli się myliłem. W tych okolicznościach odmawiam… — Niech pan zaczeka, panie pułkowniku — powiedział naraz Donovan. — Zaraz wracam. — Jeśli idzie pan po generała Damsona, to może pan sobie oszczędzić wysiłku, panie dyrektorze. Na jego pytanie też nie odpowiem.

— Po prostu niech pan zaczeka tutaj. To wszystko.

*** — Boże, czuję się jak Diogenes! — stwierdził Donovan w pokoju protokolantów, zamykając starannie za sobą drzwi. — „Otom znalazł człeka uczciwego!”. — W Marynarce nazywamy to lojalnością wobec przełożonych i uważamy za zaletę — odparł Leahy. — Czyżby to był wyjątek od reguły? — Pozostaje tylko pytanie, czy Albright wiedział o depeszy — zapytał Pickering. — Jeśli wiedział i nie zameldował, to zasługuje na to, żeby podzielił los Damsona. Jeśli naprawdę nie wiedział, pozostaje ustalić, co by zrobił, gdyby wiedział. — Myślisz, że wiedział, Pickering? — zapytał Leahy. — Nie wiem. Leahy wskazał na podporucznika Harta. — Właściwie najpierw powinienem zapytać ciebie, żeby odpowiedź twojego szefa nie wpływała na twoją. Jak sądzisz, synu, wiedział, czy nie? — Zameldowałby komuś, panie admirale. Panie admirale, miałem okazję poznać wcześniej pułkownika Albrighta. To człowiek, który strzeże tajemnicy Magii jak lwica swoich młodych. Poza tym jest prawie jednym z nas, sir. Wysłanie takiej depeszy mogło zaszkodzić McCoyowi i Zimmermanowi. Myślę, że gdyby cokolwiek do niego doszło, zrobiłby wszystko, co w jego mocy, nie licząc się z kosztami, żeby do tego nie dopuścić. — Panie generale Rickabee? Boże, właściwie zapomniałem, że on tu jest, pomyślał Pickering. Ani razu do tej pory nie otworzył ust. Czyżby dał się zdusić przez Leahy’ego i Donovana? A może po prostu nie ma nic do powiedzenia? Czyżby to oznaczało, że aprobuje sposób prowadzenia tych przesłuchań przez Donovana? — Stawiam na Albrighta, panie admirale. Ten facet wie, jak trzymać gębę na kłódkę. I to by było na tyle mojej teorii, że Fritz dał się urobić Leahy’emu, — Pułkowniku Donovan? — Jeśli miałbym to traktować jako zakład, bo to przecież tutaj robimy, prawda? Obstawiamy zakłady życiem innych ludzi, panowie. Gdybym więc musiał, stawiałbym na to, że Albright nie wiedział. Myślę też, że gdyby wiedział, zameldowałby o tym, bez względu na osobiste koszty. — A więc, panowie, widzę, że doszliśmy do decyzji przez aklamację. — I co teraz? — zapytał Pickering. — Z tego, co wyczytałem w depeszy Banninga, cokolwiek poślemy do Czungkingu kanałem specjalnym, wyląduje na biurkach Dempseya i jego zastępcy. — Donovan, da się posłać coś twojemu szefowi stacji w Czungkingu tak, żeby tego nie przeczytali ci dwaj? — zapytał Leahy. — Nie wiem prawie nic na temat placówki w Czungkingu, jak operuje, czym się zajmuje, nawet kto nią dowodzi — poskarżył się Pickering. — O jej istnieniu dowiedziałem się dopiero z depeszy Banninga. — Przecież powinieneś otrzymać informacje na temat wszystkich placówek na całym Pacyfiku — zdziwił się Donovan. — Chcesz powiedzieć, że nikt cię nawet nie poinformował o jej istnieniu? — Kto mi miał o tym powiedzieć, Charlie? — Pickering nawet nie próbował kryć sarkazmu. — Prawdę mówiąc, właśnie ZDA. — No to w takim razie nie poinformował. I zaczynam się zastanawiać, o czym jeszcze zapomniał mi powiedzieć.

— Chce pan przez to powiedzieć, Donovan, że niepełny stan wiedzy Pickeringa o jego własnych siłach i środkach na Pacyfiku, jest kolejną winą pańskiego nieudolnego zastępcy do spraw administracyjnych i że aż do tej pory nic pan o tym nie wiedział, czy tak? — upewnił się Leahy, widząc napięcie, narastające pomiędzy oboma rozmówcami. — To moja wina, panie admirale — stwierdził wreszcie Donovan. — Dopilnowanie by mój ZDA należycie wykonywał swoje obowiązki należało do moich obowiązków. Nie dopełniłem ich należycie. — Dobrze. Jak pan ocenia straty, Pickering? — Czytając między wierszami depeszy Banninga, wygląda na to, że kazał McCoyowi i Zimmermanowi zniknąć i czekać, co uda mu się załatwić w sprawie przecieku, panie admirale. — Szef stacji w Czungkingu także miał otrzymać depeszę, zapowiadającą przybycie Banninga i innych — odezwał się Donovan. — Wymieniającą ich z nazwiska? — zapytał Leahy, a jego głos powiał grozą. — Nie, panie admirale. Oczywiście, że nie. Użyto standardowej procedury, „zgłosi się do pana dwóch oficerów, których rozkazy będą mówiły same za siebie”, czy coś w tym rodzaju. — Czy ta depesza została wysłana? — A co za różnica, panie admirale? — nie wytrzymał Pickering. — Banningowi i tak nikt nie powiedział o tym szefie placówki. Leahy posłał mu spojrzenie spode łba. Donovan podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił jakiś trzycyfrowy numer. — Jestem w pokoju protokolantów. Proszę o kopie wszystkich depesz wysłanych do Czungkingu w Chinach od chwili, kiedy mamy cokolwiek wspólnego z operacją China Sun. Tak jest, wszystkie. Natychmiast! — A czy ten oficer, którego nazwiska do tej pory nie było mi dane poznać, w ogóle wie chociaż, że zostałem mianowany zastępcą dyrektora do spraw operacji na Pacyfiku? — Panie generale, proszę się postarać utrzymywać manifestacje pańskiego słusznego gniewu w rozsądnych granicach — odezwał się Leahy głosem, który zawierał wyraźną groźbę. — Tak jest, panie admirale. Proszę o wybaczenie. — Wróćmy do mojego początkowego pytania. Donovan, czy istnieje możliwość skontaktowania się z pańskim człowiekiem w Czungkingu w taki sposób, żeby nikt inny o tym nie wiedział? — Pozwoli pan, panie admirale, że najpierw odpowiem na pytanie generała Pickeringa — zaczął Donovan i kontynuował, zanim Leahy zdążył mu przerwać: — Oczywiście, że został o tym poinformowany i jest na pańskie rozkazy. Pickering nie odpowiedział. — A teraz co do pańskiego pytania, panie admirale. Obawiam się, że ponieważ szef łączności misji rozkazał Banningowi przedkładać sobie wszystko, co jest nadawane kanałem specjalnym, skontaktowanie się z szefem placówki OSS w Czungkingu bez jego wiedzy może się okazać niemożliwe. Pickering rozmyślał, czy ma sens dalej się pieklić o zatajenie przed nim istnienia placówki w Czungkingu. Mogę nadal robić awanturę, ale po pierwsze, nawet jeśli tak nie było, i tak zwali to na swojego zastępcę, a po drugie, do jasnej cholery, to on, nie ja, tu rządzi i ma prawo robić, co mu się żywnie podoba. Chyba lepiej będzie choć raz w życiu się zamknąć, albo wyjdę na rozkapryszonego gówniarza. — Może by wysłać specjalnym kanałem depeszę do pułkownika Watersona w Brisbane? — Kto to taki? — zainteresował się Leahy.

— Szef placówki OSS w Brisbane, panie admirale. Pracuje dla mnie. To znaczy, dla nas — poprawił się zaraz Pickering. — Skoro tak, to tym bardziej możemy mu posłać kanałem specjalnym jakiekolwiek rozkazy chciałby pan wysłać, panie admirale, dowodzącemu misją oraz moje rozkazy dla szefa placówki w Czungkingu, z poleceniem, by poleciał do Chin i dostarczył je na miejscu komu trzeba. — To jest sprawa KSS, Pickering i ja tu wydaję rozkazy — fuknął Leahy. — Przepraszam, panie admirale, ale ja się naprawdę nie orientuję w subtelnościach tego systemu. Gdyby pan jednak miał wystosowywać jakieś rozkazy, byłbym panu bardzo zobowiązany, gdyby jeden z nich nakazywał generałowi Dempseyowi czyjego następcom, trzymać ręce z daleka od Banninga i moich ludzi. — Może pan na to liczyć — odparł Leahy. — Uważam również za sprawę priorytetową, by ktoś dostał się do Czungkingu jak najszybciej. Wydaje mi się, Pickering, że pańska osoba byłaby najlogiczniejszym wyborem. — Czy pana zdaniem dam sobie radę z czymś takim? — Gdybym tak nie uważał, nie wysyłałbym tam pana. — Tak jest, panie admirale. — Chciałbym pana tylko zapytać, Pickering, czy w świetle tego, że prezydent powierzył załatwienie tej sprawy nam trzem, jest pan pewien, że wraz z Donovanem damy sobie radę z kierowaniem tym wszystkim stąd po pańskim wyjeździe. Pickering zastanowił się przez chwilę nad odpowiedzią. Spojrzał na Donovana. — Panie admirale, nie mam wątpliwości, że skoro pan dyrektor Donovan tu zostaje, ja nie będę tu już do niczego potrzebny. — Jak szybko może pan być w Czungkingu? — Po drodze planowałem wizytę w Australii. W tych okolicznościach chyba trzeba będzie z tego zrezygnować. — Czy jest jakiś powód, dla którego nie mógłby pan tam polecieć przez Europę, tak jak Banning i maszyny? — zapytał Donovan. — Tak byłoby szybciej. — Zabieram ze sobą meteorologów i ich sprzęt, który miałem dostarczyć do Pearl Harbor. Wolałby dopilnować, że nikt ich nie zawróci z drogi tylko dlatego, że nie są oficerami. A poza tym chciałbym się przekonać, jak tam sobie radzą z przygotowaniami do tankowania samolotów z okrętu podwodnego. — Niech pan robi, jak pan uważa, że będzie najlepiej, Pickering. Tylko niech pan tam dotrze jak najszybciej. — Tak jest, panie admirale — odparł Pickering, ściskając podaną dłoń. — George, jedziemy na lotnisko. — Wiesz, Fleming, raz jeszcze zmienię dziś zdanie — odezwał się Donovan, kiedy Pickering i Hart doszli do drzwi na korytarz. Pickering odwrócił się z niemym pytaniem na twarzy. — Były ZDA jednak wyląduje u Św. Elżbiety w ciągu najbliższej godziny. — A co to pomoże? — Ja się lepiej poczuję, a dla innych może będzie to cenną lekcją. Obaj dyrektorzy spojrzeli sobie w oczy. W końcu Pickering wzruszył ramionami i wszedł w uchylone przez Harta drzwi.

XVII 1 Dowództwo bazy lotnictwa morskiego Anacostia, Waszyngton, 28 marca 1943 roku, 17.30 Jeden z bosmanów za kontuarem terminalu pasażerskiego zauważył wchodzącego generała. Zerwał się na baczność i gromkim głosem zawołał: — BAAczność! Poza krzykaczem w pomieszczeniu było jeszcze około dziesięciu ludzi. Pickering wyłowił spośród nich starszego bosmana i mata z naszywkami meteorologów, ochotników którzy zgłosili się do udziału w jego operacji. Uśmiechnął się do nich i machnął ręką, żeby usiedli z powrotem. — Spocznij — zawołał do reszty i podszedł do kontuaru. — Nazywam się Pickering. Miałem dziś odlecieć… — Tak jest, panie generale. Generał MacInnerney oczekuje na pana generała — odparł bosman, szybko wstając i podchodząc do kontuaru. Podniósł fragment blatu i otworzył bramkę w barierce pod nią. — Proszę za mną, panie generale. — Zaraz, coście powiedzieli o generale MacInnerneyu, bosmanie? — zapytał Pickering. — Panie generale, generał MacInnerney oczekuje na pana w ośrodku planowania lotów, sir. — Chwileczkę — powiedział Pickering i wrócił do dwóch meteorologów, którzy wstali, gdy się do nich zbliżył. — Jestem generał Pickering, bosmanie — powiedział, zanim wyprężony podoficer zdążył się zameldować i podał mu rękę. — Starszy bosman Spakowski, panie generale — powiedział nieco zdumiony zachowaniem generała bosman. — A to mat Damon. — Panowie, na razie mogę wam powiedzieć tylko tyle, że naszym docelowym portem, przynajmniej na jakiś czas, będzie Peari Harbor. Dziś w nocy zatrzymamy się w Memphis, skąd rano polecimy do Chicago po kolejnych trzech członków naszego zespołu, i z nimi do San Diego. Z San Diego samolotem Służby Transportu Powietrznego Marynarki udamy się na Hawaje. Przepraszam, ale na razie mogę wam powiedzieć tylko tyle. Zapewniam was jednak że to, co będziecie potem robić, będzie miało naprawdę wielkie znaczenie dla losów tej wojny. — Tak jest, panie generale. — Po dotarciu do Peari być może będę mógł wam powiedzieć coś więcej. Na razie zaś to wszystko, co możecie wiedzieć. — Rozumiemy, panie generale. — Nie wiem, co tu jest grane, ale dam wam znać, jak tylko dowiem się czegoś o naszym transporcie. — Tak jest, panie generale. Pickering odwrócił się i z Hartem tuż za plecami ruszył śladem bosmana w głąb korytarza, przez drzwi z wielkim napisem WSTĘP TYLKO DLA PERSONELU LATAJĄCEGO do innego korytarza i stamtąd do wielkiej sali, której ściany i wielki stół pośrodku, pokrywały mapy lotnicze Jeppesena. MacInnerney i jego adiutant, porucznik Anthony i Sylvester, stali właśnie przed jedną z nich.

— Cześć, Doc — powiedział Pickering. — Jeszcze dziesięć minut spóźnienia, panie generale i do Memphis by pan sobie mógł pójść, a nie polecieć — zabrzmiała odpowiedź. — Gdzieś ty się, do cholery, podziewał? — To długa i bolesna historia — odparł Pickering, uśmiechając się do starego przyjaciela. — Nie żebym się nie cieszył, że cię widzę, ale co ty tu robisz? — Zanim się tym zajmiemy, zapytam panie generale, czy nie dostrzega pan czasem jakiejś zmiany we mnie? Pickering przyjrzał się podejrzliwie Docowi, po czym pokręcił głową. — To dziwne, bo po kimś tak inteligentnym, jak twój pryncypał, człowiek mógłby się spodziewać, że umie zliczyć do dwóch, nie, George? Pickering obejrzał się na Harta i zobaczył, że ten wskazuje palcem na swój naramiennik Spojrzał raz jeszcze na MacInnerneya i zrozumiał wszystko. Na naramiennikach przyjaciela pyszniły się blaskiem po dwie nowe, błyszczące gwiazdki. Doc był teraz generałem dywizji. — O, cholera! Dawno ci się już należały! Kiedy je dostałeś? — Dziś rano. Sam Dowódca osobiście mi je przypiął, do wtóru głośnego narzekania, że Korpus schodzi na psy, skoro taki obwieś jak ja dosługuje się w nim dwóch gwiazdek. — Gratulacje! — Dzięki, Flem. Uwierzyłbyś w to tam, w Chateau Thierry? — Jasne, że tak. Każdy, kto byłby tak brzydki i miałby odwagę tak długo patrzeć sobie codziennie w tę okropną gębę, zamiast uwolnić świat od tego widoku jednym strzałem, zasługuje na dwie generalskie gwiazdki — zażartował Pickering. — Ach, odwal się, Flem! — Jak wrócę, wyprawimy przyjęcie. — Myślałem, że mamy to w planie na dziś wieczorem? — Lecę do Pearl Harbor. — Nie do Pearl Harbor, tylko do Memphis — poprawił MacInnerney. — Kto ma o tym wiedzieć lepiej ode mnie, który mam cię tam zawieźć? Chyba że bardzo chcesz zostać sam na sam ze swoim synem? — Daj spokój — odparł automatycznie Pickering, a kiedy się nad tym zastanowił, doszedł do przekonania, że ta reakcja była prawidłowa: — Dzięki twojej obecności może się nie rozkleję i nie poryczę. — Jesteś pewien? — Jasne. Tylko czekaj, zadzwonię i zarezerwuję ci jakiś pokój w hotelu na tę noc. — Masz coś przeciwko kwaterze admirała? — Pick mieszka w hotelu, w mieście. — No tak — Poza tym powiada się, że mądry oficer odkręca wentyl jak najdalej od placu apelowego, czy jakoś tak, prawda? — Sto mil, a nie jak najdalej, Flem. Masz rację, hotel będzie rzeczywiście lepszy. — George, zadzwoń do „Peabody’ego” w Memphis i weź apartament dla mnie i generała MacInnerneya. Ty i Sylvester możecie się przewaletować z Dunnem i Fickiem. — Tak jest, panie generale. — A ty. Tony, zajmij się naszymi pasażerami i ich bagażem — drugi generał także znalazł zajęcie swemu adiutantowi. — Tak jest, panie generale. — Flem, mówiłeś kiedyś, że uczyłeś się latać? Pickering skinął głową.

— Tak, naszym firmowym Staggerwingiem*. Średnio mi to szło, ale wylatałem ze sto godzin. A co? — Uda ci się podnieść koła w Dyziu, jak ci powiem co i kiedy nacisnąć? Jeśli tak, to będziemy mogli polecieć razem z przodu. — Chyba powinno mi się udać. Ale na pewno tego chcesz? — O co ci chodzi? — No nie wiem, czy Korpus powinien pozwalać latać takim starcom jak ty bez opieki — odparł Pickering z kamienną twarzą. — O ty świnio — zaśmiał się MacInnerney. — O ile mnie pamięć nie myli, a w takich przypadkach na pewno nie myli, to jesteś ode mnie osiem miesięcy starszy.

*** Douglas R4D stał na placu tuż koło budynku terminalu. Obok zgromadziła się obsługa naziemna złożona z marynarzy. Kilku z nich obsługiwało wielką gaśnicę zamontowaną na dwukołowym wózku. Inny siedział w kabinie pilotów i na widok MacInnerneya wystawił rękę przez odsuwane okienko pilota, wstawiając w gniazdo małą chorągiewkę z dwiema srebrnymi gwiazdami. Widząc, jak Pickering patrzy na chorągiewkę i już ma coś powiedzieć, uprzedził go: — Cholerna Marynarka. W całym Korpusie już wiedzą, że pierwszy oficer dyżurny, który mnie powita czymś takim, pójdzie myć samoloty. Do tych jeszcze nie dotarło. — Doc, zasłużyłeś na przywileje. Ciesz się nimi. Co w tym złego? MacInnerney niecierpliwie machnął ręką, żeby wsiadał i nie gadał głupot. Na podłodze kabiny leżał rząd pakunków, przytroczonych pasami do oczek w podłużnicach struktury kadłuba. — Twój sprzęt dla stacji meteorologicznej. Żaden z pakunków nie waży więcej niż trzydzieści kilogramów, większość około dwudziestu pięciu. — Lecisz z nami przez całą drogę? — Ja nie, ale Sylvester tak. W Memphis trzeba mu będzie znaleźć drugiego pilota. Ja przyprowadzam tu z powrotem jednego Corsaira z Memphis. — Umiesz latać na Corsairze? — zdziwił się Pickering, tym razem szczerze. — Znowu zaczynasz? — Przepraszam. Spakowski i Damon siedzieli przypięci pasami w pozostawionych na ten lot trzech pierwszych rzędach foteli z przodu kabiny. Pickering uśmiechnął się do nich i podążył za Macinerneyem do kabiny pilotów, budząc niejakie zdziwienie podoficerów i Harta który zajął fotel za nimi. Ledwie usiadł w prawym fotelu i zapiął pasy, MacInnerney podał mu wyciągniętą z uchwytu za oknem chorągiewkę. — Masz, wetknij ją sobie w ucho, czy gdzie tam uważasz. — Tak jest, panie generale — odparł Pickering i po chwili rozglądania się, znalazł dla niej odpowiednie miejsce za fotelem. Porucznik Sylvester wetknął głowę do kabiny pilotów. *

Beech Aircraft Model 17 Staggerwing — jednosilnikowy, dwupłatowy samolot pasażerski i dyspozycyjny z chowanym podwoziem, oblatany w roku 1934. Do wybuchu wojny wyprodukowano 424 maszyny tego typu. Nazwa Staggerwing (dost. „rozchwiane skrzydła”) pochodziła od nietypowego układu płatów, które dla polepszenia widoczności z kabiny ustawiono odwrotnie niż w większości ówczesnych samolotów — cofając górny i wysuwając dolny. Po wojnie produkcję wznowiono i zakończono dopiero w roku 1948 [przyp. tłum.].

— Wszystko gotowe, panie generale. — Dobra, Tony. Znajdź sobie miejsce z tyłu. Flem poleci ze mną. Kiedy za porucznikiem zamknęły się drzwi kabiny, MacInnerney pochylił się nad przejściem pomiędzy fotelami i wyciągnął z kieszeni na mapy przy fotelu Pickeringa wąski biały kartonik oprawnej w celuloid listy czynności przedstartowych. — Zwykle gość z prawego fotela czyta tę listę i pilot wykonuje pod jego dyktando wszystkie czynności. Ale pewnie taki stary piernik jak ty nie da sobie rady z drobnym drukiem, więc sam się tym zajmę, żebyś się nie skompromitował — powiedział. Trzy minuty później kontrola Anacostia udzieliła Marine 006 pozwolenia na start z pasa dwa — sześć i MacInnerney sięgnął do przepustnic, pchając je naprzód na pełną moc startową. Kiedy sięgnął po mikrofon, żeby zameldować wieży o rozpoczęciu rozbiegu, usłyszał w słuchawkach głos Pickeringa; — Anacostia, tu Marine 006, startuję. Trzydzieści sekund potem MacInnerney ściągnął na siebie wolant i łomot kół po betonowym pasie startowym urwał się jak nożem uciął. — Chowaj podwozie — rozkazał MacInnerney. — Jest chować podwozie — powtórzył Pickering i sięgnął do przełącznika na tablicy przyrządów. Po chwili, kiedy kolor lampek na wskaźniku zmienił się z czerwonego na zielony, zameldował: — Koła podniesione i zablokowane. MacInnerney popatrzył na niego przez dłuższą chwilę. — Patrz, kurczę, jak to pozory mogą mylić — odezwał się wreszcie. — Głowę bym sobie dał uciąć, że z takiego starego grzyba jak ty, nie może być żadnego pożytku, a tu proszę.

*** Kiedy zakończyli wznoszenie, MacInnerney wytrymował maszynę i odwrócił się do Pickeringa. — Co chcesz najpierw, dobrą, czy złą wiadomość? — Zacznij od dobrej. Nie słyszałem ich wiele w ostatnim czasie. — Choć raz telefony zadziałały jak należy i pogadałem z Dawkinsem w Ewa. Ty zresztą chyba poznałeś Dawka, prawda? — To ten, który dowodził grupą powietrzną na Guadalcanal? Tak, poznałem go. Miły gość. Wielki Steve, jego chyba też znasz. Niejeden zdążył się od nich nauczyć. Póki go nie uziemili ze względu na wadę serca, zdążył na nich wylatać tyle, że nawet teraz niewielu może się z nim równać. Wiesz, że oblatywał ze strony Marynarki jej pierwszy prototyp? Maszyna była eksperymentalna, Marynarce szkoda było oficera — pilota, więc posłali sierżanta piechoty morskiej, jak zwykle. Ale ja nie o tym. Steve jest mechanikiem, płatowcowym i silnikowym, to rzadka kombinacja. Więc zapytałem Dawka, czy by mi go nie wypożyczył do tego twojego projektu. Zgodził się, i to jest ta dobra wiadomość. Pierwsza zła zaś to, że Dawk sporo wiedział o tej próbie tankowania PBY z okrętu podwodnego. Okazuje się, że jakiś pilot Marynarki, którego wzięli do pierwszych prób, wypaplało wszystkim po całej wyspie. — Cholera, to jakaś epidemia, czy co? Doc spojrzał z zaciekawieniem na Pickeringa, ale o nic nie pytał. — Okazuje się, że Wielki Steve już od jakiegoś czasu pracuje nad przeróbką twoich PBY. Wciągnął go do tego twój kumpel Jake Dillon. — Dziękuję, Doc. Sam powinienem był na to wpaść.

— A potem Dawk zadał pytanie, które prowadzi nas do złej wiadomości numer dwa. Chciał wiedzieć, czy aby nie przyszło mi do głowy wybrać Charlie’ego Gallowaya na ochotnika do twojej operacji. Z tonu widać było, że bardzo zależy mu na moim kategorycznym zaprzeczeniu. Zaprzeczyłem. — Przecież wiadomo, że Charlie by się nie zgłosił na ochotnika, więc o co mu chodziło? — Wiesz, ilu ochotników się zgłosiło na mój okólnik? Pickering pokręcił głową. — Dwóch. — Dwóch? — powtórzył z niedowierzaniem Pickering. — Jeden czeka na proces za wystawianie czeków bez pokrycia na całym Zachodnim Wybrzeżu, a drugi na dochodzenie przed Komisją Wypadków Lotniczych. Według jego dowódcy, bardzo by się zdziwił, gdyby komisja zostawiła mu skrzydła. Grozi mu uziemienie za rażącą niekompetencję. — Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłeś. Tylko dwóch? — Nikt nie chce latać na PBY, a ci, którzy na nich latają, nie przepuszczą żadnej okazji, żeby się jakoś z tego wykręcić. Latanie PBY oznacza długodystansowe przeloty nad wodą, a to jest po pierwsze niebezpieczne, a po drugie zabójczo nudne. Gdyby udało mi się dostać do jednostki myśliwskiej, też bym się z całych sił trzymał fotela i modlił, żeby mój wpis o nalocie na PBY cudownym zrządzeniem losu zniknął z mojej teczki. Nie zdziwiło mnie, że nikt nie chciał się zgłosić, ale liczyłem, że kandydatów będzie chociaż ze sześciu. — No i co teraz zrobimy? — Flem, tamtej nocy we Francji, kiedy dostałeś, wyciągając ranie z ziemi niczyjej, pamiętasz, żebyś się zgłaszał na ochotnika do tego patrolu? Pickering nie odpowiedział. — Bo z tego, co ja pamiętam, porucznik Davis powiedział ci: „Pickering, idź ucisz ten cholerny karabin maszynowy. Weź MacInnerneya i…”. Cholera, zapomniałem, jak się nazywał ten trzeci? Pamiętasz, żydek z Chicago, kumpel Hymiego Weissa? — Blumenson — cicho odpowiedział Pickering. — Szeregowy Aaron Blumenson z Cicero, Illinois. Jak wracaliśmy, snajper go trafił w szyję. — O właśnie. „Weź MacInnerneya i Blumensona”. Innymi słowy, Davis zdawał sobie doskonale sprawę, że ani plutonowy Pickering, ani kapral MacInnerney, ani szeregowy Blumenson nie zgłoszą się na ochotnika, a jak ktoś nie uciszy frycom tego cholernego Maxima, to reszta chłopaków dostanie tak samo jak ci, którzy do tej pory zginęli. Zrobił to, co uznał za najlepsze wyjście z sytuacji. Zgłosił nas na ochotnika do wykonania tego, co musiało być zrobione. — I właśnie to masz zamiar zrobić? Wiesz, dla mnie to też nie pierwszyzna. W końcu zgłosiłem na ochotnika McCoya do tej roboty na Gobi. Ktoś to musi zrobić, a on jest dobry w te klocki. — Powiedz jedno słowo, Flem i dostaniesz Gallowaya. Pickering spojrzał na niego zaskoczony. — Jak sam przed chwilą powiedziałeś, ktoś to musi zrobić, a on jest dobry w te klocki. — Myślałem, że powiedziałeś Dawkowi, że nie zabierzesz mu Charlie’ego? — Ja nie. Naprawdę brakuje mi myśliwców, Flem. W mojej ocenie to, co Charlie zrobił już i co robi nadal w VMF–229, gdzie wyprostował już wiszące na włosku kariery tylu ostrym chłopakom, jest cholernie ważne. Nie znam nikogo innego, kto by sobie z tym poradził i to w takim stylu. Ale to zależy od pana, panie generale. Pańskie zadanie ma absolutny priorytet, jedno pańskie słowo i Galloway leci na Gobi. Pickering nie odpowiedział wprost. — Kogo mamy innego? Może ktoś się jeszcze zastanawia nad zgłoszeniem na ochotnika? — Jest jeszcze pewien major. Czasu na PBY od cholery i jeszcze trochę, a co ważniejsze, to dobry oficer. To ważne Flem, bo zapowiada się na to, że reszta pilotów będzie wyrażała raczej dość

rzucający się w oczy brak entuzjazmu dla całego przedsięwzięcia. Załatwię ci pilotów, Flem. Dobrych pilotów. — W takim razie zapisz Charlie’ego na listę „Tylko w razie absolutnej potrzeby”. — Dziękuję, Flem. — A gdzie jest ten major? I jak szybko możemy go dostać? — W Pensacola. Wiesz co, jutro zamiast wracać prosto do Waszyngtonu, skoczę tym Corsairem najpierw do Pensacola i powiem mu, że nie tylko właśnie się zgłosił na ochotnika, ale jeszcze ma się rozejrzeć, czy nie znajdzie kogoś innego. — Jak szybko możemy mieć jego i całą resztę? — Papierkowa robota zajmie pewnie parę dni. — Daj mu jeszcze tydzień urlopu po drodze, żeby mógł zajrzeć do rodziny. — Mieszka z nimi w Pensacola. — W takim razie, im szybciej będę miał pilotów, tym lepiej. — Rozumiem. I jeszcze raz dzięki za Charlie’ego Gallowaya.

Lotnisko lotnictwa Marynarki Memphis, Tennessee, 28 marca 1943 roku, 22.45 Kontradmirał Jeske R. Ball, dowódca bazy, dotarł na lotnisko swoim służbowym Plymouthem w tym samym czasie, kiedy pod budynek dowództwa lotniska zajechał porucznik Malcolm Pickering. Admirał Ball nie znał Pickeringa osobiście, a jedynie z akt i relacji, ale mimo to nie miał ani przez sekundę wątpliwości z kim ma do czynienia. Po pierwsze mało którego innego porucznika piechoty morskiej stać by było na zakup i utrzymywanie w czasie wojny prywatnego kabrioletu Cadillaka w kolorze strażackiej czerwieni. Po drugie, mało który inny porucznik piechoty morskiej odważyłby się pokazać w takim miejscu w niewłaściwym umundurowaniu, co dodatkowo potwierdzało to, czego się admirał od rana dowiedział o tym młodym człowieku. Już pierwszy telefon do biura żandarmerii polowej, który wykonał zaraz po przyjściu do biura następnego dnia po rozmowie z Braxtonem Lipscombem ujawnił, że w aktach porucznika widnieje kilkanaście wpisów za niewłaściwe umundurowanie, pięć wpisów za przekroczenie dozwolonej prędkości poza granicami bazy i dwa wewnątrz. Daty obu tych ostatnich pokrywały się z dwoma wpisami za niewłaściwe umundurowanie. Admirał miał zamiar rozmówić się z grzesznikiem natychmiast, ale okazało się to niemożliwe. Kiedy zadzwonił do jego dywizjonu, okazało się, że porucznik Pickering poprowadził eskadrę sześciu Corsairów z dywizjonu VMF–262 na przelot nawigacyjny. Powrotu nie spodziewano się przed wieczorem, a biorąc pod uwagę pogodę, mogło się okazać, że eskadra będzie musiała przenocować gdzieś po drodze. Admirał wezwał więc do siebie bezpośredniego przełożonego porucznika Pickeringa, kapitana Williama Dunna. Dunna znał i poważał jako doskonałego oficera. Wiedział też, że latali razem z Pickeringiem na Guadalcanal, skąd obaj wrócili jako asy myśliwskie. W świetle tego nie zdziwiło go, że kapitan Dunn był w najwyższym stopniu niechętny wypowiadać się na temat życia erotycznego kolegi i jego innych występków. Prawdę mówiąc, podziwiał jakich cudów zręczności dokonywał Dunn, kryjąc swego przyjaciela. Bardzo szybko stało się jasne, że jeśli admirał ma ochotę demaskować prawdziwe oblicze porucznika Pickeringa, to będzie musiał znaleźć jakieś inne źródło wiadomości.

Poszukiwania nie okazały się wcale takie trudne. Do południa admirał miał już na biurku niezbite dowody na to, że porucznik Pickering stanowi obrazę dla munduru, który nosi. Nawet jak na myśliwskiego asa piechoty morskiej pozwalał sobie stanowczo za wiele, a jego występki zawierały się w przedziale od pliku nagan z wpisaniem do akt za odstępstwa od przepisów mundurowych i mandatów za przekroczenie prędkości, przez niedozwolone akrobacje nad terenem bazy (raport mówił o kręceniu beczek z prędkością 560 km/h na wysokości 30 metrów, nad wieżą kontroli lotów), aż do obcowania cielesnego z żoną bankiera i w ogóle każdą kobietą, która w porę nie uciekła na drzewo. Dowiedziawszy się o tym wszystkim, admirał Ball był nieco zdziwiony, że sprawa tego gagatka już wcześniej nie trafiła na jego biurko. Raz jeszcze zadzwonił do dywizjonu VMF–262 i zostawił u dyżurnego oficera rozkaz zameldowania się porucznika Pickeringa w jego gabinecie jutro o ósmej zero zero, lub najwcześniej jak to będzie możliwe — na wypadek, gdyby eskadra rzeczywiście musiała gdzieś po drodze nocować. Po dokonaniu tego, próbował zapomnieć o tym gówniarzu i o całej tej niemiłej sprawie, zajmując się znacznie przyjemniejszymi perspektywami dzisiejszego wieczoru. Przyszła właśnie wiadomość, że wieczorem przybędzie do bazy jego stary przyjaciel, świeżo awansowany do stopnia generała dywizji Doc MacInnerney. Przylot zapowiedziano na „po 22.00”, a generał miał zanocować. Jesse Ball znał Doca od zawsze, razem latali ze starego, a wówczas lśniącego jeszcze nowością, „Lexingtona”. Admirał był wtedy porucznikiem, a Doc świeżo awansowanym kapitanem. Jesse był zdania, że awans Doca był naprawdę bardzo spóźniony, i że druga gwiazdka już dawno mu się należała za to, co robił dla lotnictwa piechoty morskiej. Wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, że Doc przyleciał tu specjalnie po to, żeby oblać swój awans ze starym druhem. A teraz ten cholerny szczeniak musiał mu się akurat napatoczyć pod oczy i to jeszcze z gołym łbem, w kombinezonie lotniczym i skórzanej kurtce! Prawda, miał lądować późno, więc może dopiero co przyleciał? No, niech mu będzie. Admirał był w zbyt dobrym nastroju, żeby teraz robić awanturę o takie drobiazgi. Z drugiej strony wcale tak nie musiało być, o czym świadczyło czternaście nagan wpisanych do akt. Z doświadczenia admirała wynikało, że zwykle liczba wpisów ma się do liczby rzeczywistych wykroczeń tego typu i ustnych nagan jak jeden do trzech lub czterech. Wysiadający ze swego kabrioletu porucznik zauważył admirała i zasalutował. Jakby nie dość, że salutował do gołej głowy, niezgodnie z regulaminem, to jeszcze salut przypominał bardziej oganianie się od natrętnej muchy niż dumne pozdrowienie wojowników. Admirał wspaniałomyślnie ścierpiał i to. Jutro zajmą się wszystkim — i tymi drobiazgami i prawdziwymi kłopotami z porucznikiem Pickeringiem. — Dobry wieczór, panie admirale. Admirał odwzajemnił salut. — Rozumiem, że właśnie pan wylądował, poruczniku? Odpowiedź przyszła z wyczuwalnym zawahaniem. — No, mniej więcej, panie admirale. No, dobrze chociaż, że nie chce kryć swoich występków kłamstwem. Przynajmniej to jedno można o nim dobrego powiedzieć. — Wybiera się pan gdzieś? — Nie, panie admirale. Właśnie przyjechałem kogoś powitać. No to przy odrobinie szczęścia będzie tu stał z tym gołym łbem, kiedy z samolotu wyjdzie generał MacInnerney. O, to może być ciekawa scena, już na „Lexingtonie” jego ochrzany przeszły do legendy i ściągały liczną widownię, a podobno od tamtej pory udoskonalił warsztat i jego wiązanki stały się jeszcze bardziej kunsztowne. Nie chciałbym być w skórze tego szczeniaka,

kiedy się do niego zabierze. Ustawi go tak, że od tej pory nie będzie czapki zdejmował nawet do mycia, żeby tylko nie zapomnieć jej z powrotem włożyć! Admirał Ball uśmiechnął się na tę myśl i wszedł do budynku dowództwa lotniska. Pięć minut później, dokładnie o czasie, zgłoszonym w drodze do wieży kontroli lotów, a przekazanym admirałowi przez oficera dyżurnego, koła Douglasa R4D dotknęły pasa startowego. Admirał spojrzał na samolot i zaczął się niepokoić. Czyżby Doca nie było w tym Dyziu? Nikt z pokładu nikt nie zameldował wieży, że wiezie generała. Po wylądowaniu z kabiny pilotów kołującego samolotu nie powiewała flaga z dwiema generalskimi gwiazdami. Co jest grane? Dopiero kiedy samolot dokołował pod budynek, wszystko się wyjaśniło. Przez okno kabiny pilotów zobaczył siedzącego za sterami maszyny Doca. Odprężony uśmiechnął się i ruszył do kręcącej z wolna śmigłami maszyny. Uśmiech zniknął, kiedy zobaczył, że Pickering rusza w tym samym kierunku. Co tu się, u diabła, dzieje? Poczekał, aż Doc zgasi silniki, i zawołał do niego, kiedy wyjrzał z otwartego bocznego okna: — Ciągle jeszcze pozwalają ci latać samemu? — O, cholera, Jesse, a co ty tu robisz? Jeszcze nie w łóżku? — No cóż, poprosiłem pielęgniarki, żeby mi pozwoliły postawić ci drinka, ale teraz nie jestem już taki pewien, czy mam nadal ochotę. — Jasne, że masz. Czekaj, pozamykam tu tylko wszystko i już do ciebie idę. Admirał Ball doszedł do drzwi w chwili, gdy się otworzyły i opadła na ziemię drabinka. Pierwszą osobą, która opuściła maszynę był generał piechoty morskiej, ale nie był to Doc. Ciekawe co to za jeden? Zastępca Doca? E, nie. Nie ma skrzydeł, więc nie lotnik. W tej samej chwili usłyszał porucznika Pickeringa, który powitał tajemniczego generała słowami: — A coś ty, do cholery, robił w kabinie pilotów? Generał zamiast wpaść w furię na taki ton i słowa, uśmiechnął się tylko i odparł: — Zapewniam cię, młody człowieku, że nie gorzej od ciebie potrafię wciągać i wypuszczać podwozie, asie. Po czym obaj panowie serdecznie się uściskali, do reszty zbijając admirała z pantałyku. Ale tylko na chwilę. Domyślił się, że to jego ojciec, ten generał z Waszyngtonu. Chwilę później jego domysły potwierdziły się, kiedy generał na jego widok zasalutował. — Dobry wieczór, panie admirale. Jestem Fleming Pickering. — Witamy w bazie lotnictwa Marynarki w Memphis, panie generale. Szkoda, że nie wiedziałem o pana przybyciu, ściągnąłbym jakiegoś marinę w odpowiedniej randze na pańskie powitanie. — Nic nie szkodzi. Wpadłem tylko odwiedzić tego tu zucha, nie mam żadnych oficjalnych spraw. W ślad za generałem wysiedli adiutanci obu generałów, a za nimi dwaj podoficerowie Marynarki z naszywkami meteorologów, którzy odebrali podawane z wnętrza ładowni bagaże. W końcu pojawił się generał MacInnerney. Porucznik Pickering zasalutował mu, MacInnerney odwzajemnił salut i uśmiechnął się. — Jak się masz, Pick? Widzę, że jak zwykle stąpasz po cienkim lodzie? O mój Boże, Mac zna go na tyle dobrze, żeby mówić do niego po przezwisku! — Słucham, panie generale? — Ten staruch tam, koło ciebie to żywa skamielina starej Marynarki, Pick — wskazał brodą na Balia. — Wśród przeróżnych zboczeń, jakim się oddaje jest i to, że lubi, żeby oficerowie występowali we właściwym umundurowaniu. Gdzieś podział czapkę, obwiesiu?

Porucznik Pickering wyglądał na lekko zmieszanego, kiedy sięgnął ręką do włosów, jakby upewniając się, że jest z gołą głową, po czym rozłożył ręce: — Nie wiem, chyba została w samochodzie. Zaraz przyniosę. — Nie kłopocz się, młody człowieku — odezwał się admirał. — Tu cię na szczęście nikt nie zobaczy. — Miękniemy na starość, co, Jesse? Kiedyś kazałbyś go co najmniej przeciągnąć pod kilem. — No cóż, z wiekiem przekonałem się, że na marines trzeba czasem patrzeć przez palce Trudno wymagać, żeby brakujące ogniwo w teorii Darwina było w stanie wywiązać się z obowiązków stawianych przed ludźmi, prawda? Nie pozwolę, żeby ten szczeniak zepsuł mi wieczór z przyjacielem! — Udam, że nie słyszałem tej ostatniej oburzającej uwagi, panie admirale — odparł MacInnerney. — A na wypadek, gdyby pan tego jeszcze nie zauważył, marines mają tu przytłaczającą przewagę liczebną — wskazał na siebie, obu Pickeringow i adiutantów. — Będziemy potrzebować jakiegoś transportu — powiedział generał Pickering. — A to znaczy, że nadużyjemy twojej gościnności, Jesse — dodał MacInnerney. — Czym mogę ci służyć, Doc? — Trzeba wystawić wartę przy tym samolocie. Uzbrojoną wartę — odparł generał Pickering. — Nie ma sprawy, panie generale. Coś jeszcze? — Kwatery na noc dla bosmana i mata. — Załatwione. Coś jeszcze? — Rano Flem będzie potrzebował drugiego pilota dla tego samolotu — powiedział MacInnerney. — A ja ci rano zabiorę jednego Corsaira. — To się da załatwić. Wszystko? — Przydałby się jakiś transport do Memphis. Wszyscy nie zmieścimy się do samochodu Ficka. — Jedziecie do Memphis, Doc? — Do „Peabodyego” — odparł Pickering. — I oczywiście serdecznie zapraszamy pana admirała na oblewanie nowej gwiazdki Doca. — Znamy się z tym staruchem od wielu lat, panie generale… — Nie tak długo, jak znam Flema, Jesse — przerwał mu Doc. — Flem był moim plutonowym we Francji. — To może pojedź ze mną, Doc, a generał zabierze się z synem i adiutantami? Zapewne łamiąc po drodze wszelkie możliwe ograniczenia, dodał w myśli. I w dodatku będzie paradował w tej kurtce i bez czapki w samym środku miasta! No, czekaj młody człowieku, już ja sobie z tobą jutro zatańczę. — Myślę, że to chyba najlepsze rozwiązanie — zgodził się Pickering. — A co z kwaterami dla marynarzy? I z wartą? — Tym się zajmie oficer dyżurny — odparł admirał, wzywając ruchem ręki komandora podporucznika, od dłuższej chwili potulnie stojącego na uboczu w oczekiwaniu na rozkazy.

*** — A więc ty i starszy Pickering jesteście dobrymi znajomymi, tak, Doc? — zapytał admirał Ball, kiedy jego limuzyna dojeżdżała do granic miasta. Byłem z nim tej nocy kiedy dostał Krzyż Marynarki. Zasłużył na niego jak cholera, ratując mi życie. — Ciekawe, świat jest taki mały, a ja chyba nigdy go do tej pory nie spotkałem.

— Po wojnie wrócił do cywila. Kieruje, to znaczy jest właścicielem, Pacific & Far Ekstern Shipping. To chyba znana ci nazwa, co? A jego teść jest właścicielem sieci hoteli Foster. Roosevelt powołał go do służby na czas wojny i mianował generałem brygady. — Tak myślałem, że już gdzieś słyszałem to nazwisko. Ale co on robi w Korpusie? — Tylko niech to zostanie między nami. Jest zastępcą dyrektora Biura Służb Strategicznych do spraw operacji na Pacyfiku. To właśnie tam teraz leci. Nie mogę ci powiedzieć, po co, ale wierz mi, że to coś cholernie ważnego. Dostałem rozkaz osobiście od samego sekretarza Marynarki, że mam mu dać o co tylko poprosi. — Wygląda na to, że to ciekawy człowiek. — Wspaniały facet, mówię ci Jesse, jeden z najlepszych. A jego chłopak idzie w jego ślady. Mógł całą wojnę spędzić jako oficer kasynowy, gdzieś daleko na zapleczu. Właściwie to w ogóle mógł sobie załatwić zwolnienie z poboru, żeby kierować hotelami dziadka, bo jak wiesz, hotelarstwo zostało wpisane na listę zajęć ważnych dla gospodarki wojennej, czy firmą starego. A ten nie. Zgłosił się na ochotnika do Korpusu jeszcze przed siódmym grudnia, skończył podchorążówkę, a potem przyszedł do mnie i dosłownie błagał, żebym go uwolnił od przydziału za biurko. Miał cywilną licencję pilota, więc posłałem go do szkoły lotniczej. Latał u Charlie’ego Gallowaya, na Guadalcanal. As, o ile pamiętam, siedem zwycięstw. — Według akt osiem. Tak, wiem. — Wyrósł z niego oficer jak cholera. Raczej dureń jak cholera, Doc, poprawił go w myślach admirał. Podjął decyzję. Dziś ani słowa o wyczynach tej kreatury. Nie w dniu, kiedy jego ojciec jedzie na front i ma na głowie znacznie poważniejsze zmartwienia. I nie w dniu, w którym jego najlepszy przyjaciel opija swój od dawna należny mu awans.

3 Pustynia Gobi, 240 kilometrów na południowy wschód od Czandmani, Mongolia Wewnętrzna 28 marca 1943 roku, 15.45 Nikt właściwie nie był zgodny co do tego, jak nazwać to, czym byli. Wielu uczestników tej wyprawy skłaniało się do nazwy „Karawana”, bo tak wyglądali i taki mieli zamiar — przemierzyć tę cholerną pustynię i wynieść się z Chin i Mongolii Wewnętrznej, zanim ich dorwą japończycy. Starszy bosman mechanik Frederick C. Brewer wolał o nich myśleć, jako o „Załodze”. Wszak wielu, choć nie wszyscy, było przed wojną marynarzami Patrolu Rzecznego Jangcy. Także sierżant techniczny Moses Abraham, podoficer 4. pułku piechoty morskiej w stanie spoczynku, skłaniał się do tej nazwy. Budziła ona jednak sprzeciw sierżanta Willisa T. Cawbera Jr., emeryta z 15. pułku piechoty. Według niego to nie była żadna „załoga”, tylko żałosna gromada oberwanych uciekinierów. Sierżant Cawber, który w 1933 roku postanowił rozstać się z Armią po trzydziestu dwóch latach służby, używał po prostu terminu „My”. Owi „My” dzielili się według niego na trzy podgrupy: „Żołnierzy”, „Kobiety” oraz „Niezdolnych”. „Żołnierze” to byli ci, którym stan zdrowia i umiejętności posługiwania się bronią pozwalały w razie czego stanąć w obronie ich wszystkich. Zaliczali się do nich byli żołnierze sami emeryci, jak Cawber), większość z marines, zarówno ci młodzi, z konsulatu w Pekinie, jak i emeryci, oraz część

z marynarzy z Jangcy — „lordów”, czyli załogi pokładowej, która obsługiwała pokładowe uzbrojenie kanonierek. Grupę „Kobiet” stanowiły żony (głównie Chinki i głównie na kocią łapę, ale była też jedna bezpaństwowa Rosjanka, jedna Francuzka i jedna Niemka) i dzieci, łącznie dwadzieścioro dwoje, w wieku od niemowląt do nastolatków. Niezdolni” byli grupą ludzi, którym wiek, choroba lub brak umiejętności nie pozwalał na zaliczenie do grupy „Żołnierzy”. Najliczniejszą grupę wśród nich stanowiły „smoluchy” — palacze i mechanicy z kanonierek. Byli tam też pisarze okrętowi, pomocnik kapelana, magazynierzy, w większości emeryci. Najważniejszą grupę w konwoju stanowił jednak plutonowy piechoty morskiej James R. Sweatley i jego siedmiu szeregowych z oddziału ochraniającego konsulat w Pekinie, którzy woleli zdezerterować, niż poddać się japończykom. Mając za sobą dwadzieścia dwa lata służby w Korpusie, Sweatley mógł odejść na emeryturę na wiosnę 1941 roku i im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej żałował, że tego nie zrobił. Gdyby odszedł na emeryturę i teraz go z niej odwołali, trafiłby do jakiegoś porządnego oddziału piechoty morskiej, a nie szlajałby się tu po pieprzonej mongolskiej pustyni z bandą pieprzonych zajęcy i marynarzy, czekając kto ich pierwszy załatwi — Japończycy, czy pustynia. Wtedy, na wiosnę, zaciągnął się na kolejną turę, bo z jego latami i w sytuacji, kiedy Korpus zaczął rosnąć jak na drożdżach, miał wreszcie szansę dochrapać się sierżanckich pasków, a za cztery lata, kto wie, może nawet dostałby starszego sierżanta przed odejściem na emeryturę. Zaciągnął się więc i postanowił twardo — w ciągu tych czterech lat, które były przed nim, zacznie naprawdę odkładać każdy grosz na starość. Dupczenie w jego wieku nie było już taką atrakcją, nastawiał się innym gorzały przez te lata dość, teraz ich kolej. Poker mu nie szedł, więc też chyba już czas z niego zrezygnować. Ostatnio zaczął jednak robić na boku interesy i odkrył w sobie drugą naturę — biznesmena, specjalisty od międzynarodowego handlu i spedycji. Wikt i opierunek miał w koszarach, więc właściwie nie potrzebował wydawać ani dolara z tych stu osiemdziesięciu, które teraz dostawał. Wszystko już tak dobrze szło i wtedy wybuchła ta cholerna wojna. Teraz we czterech — starszy bosman Brewer, sierżant techniczny Abraham, sierżant Cawber i plutonowy Sweatley — stanowili dowództwo tej „Karawany”, „Załogi”, „Nas”, czy jakkolwiek to tam zwać. Na swoje stanowiska zostali wybrani w głosowaniu przez ogół uczestników podróży. To był pomysł Brewera — w ochotniczych pułkach walczących w czasie wojny secesyjnej w ten właśnie sposób wyznaczano oficerów. Pod głosowanie poszły nawet nazwy funkcji, na które ich wybrano. Brewer został dowódcą, Abraham „zastępcą dowódcy”, Cawber „oficerem administracyjnym”, a Sweatley „oficerem taktycznym”. W sierpniu 1937 roku starszy bosman Brewer przeszedł do rezerwy z pokładu kanonierki USS „Panay”, flagowego okrętu Patrolu Rzecznego Jangcy, na cztery miesiące przed zatopieniem przez japońskie bombowce nurkujące. Później otworzył swój własny bar, „Kotwicę”, w którym pełnił funkcję wykidajły. Jego mongolska żona, Doto–Si, prowadziła interes zajmując się kasą, dostawcami i załatwianiem spraw z miejscowymi władzami. Z początku szło im jak po grudzie. Po kilku miesiącach na rachunku, na który Brewer odkładał oszczędności, zostało zaledwie dwieście dolarów. Dopiero wtedy uległ namowom Doto–Si i zgodził się na uruchomienie hotelu. Nad salą barową „Kotwicy” były pokoje do wynajęcia, które małym kosztem, po niewielkiej adaptacji nadawały się na hotel. Dotychczasowe opory Freda Brewera wynikały z tego, że doskonale wiedział, jaki rodzaj hotelu ma na myśli jego żona. To właśnie w jednym z takich przybytków ją przecież poznał. Tamten nazywał się „Odpoczynek

marynarza” i oferował pomieszczenia oraz obsługę za niewygórowane stawki dbającą o to, żeby to był wypoczynek aktywny. Kiedy ją tam poznał, miał trzydzieści sześć lat. To było w dniu, kiedy zawinęli do bazy po czteromiesięcznym patrolu w górze Jangcy. Wszyscy z „Panay” poszli wtedy w tango, bo w porcie wypłacili im zaległe pobory. Fred Brewer poszedł z tymi pieniędzmi do podziemi hotelu „Pekiński Raj”. Usiadł do stołu, przy którym grali w oko i po paru godzinach odszedł od niego jako bardzo bogaty człowiek. Żeby nie pił tego wszystkiego, czym go przy okazji częstowano, nie zalałby się tak i pewnie nigdy nie trafił do „Odpoczynku marynarza”, spelunki z burdelem, w której starał się bywać najrzadziej jak to możliwe. Chińskie kurwy bardzo szybko się starzały, więc właściciel tego interesu dbał o to, żeby jego personel był młody. Zwykle oznaczało to kupowanie na wsi od rodzin trzynasto — , czternastoletnich dziewczynek i ściąganie ich do tej zaplutej nory, gdzie po dwóch, trzech latach „odpracowywania długu” nadawały się już tylko do tego, żeby je wykopać na ulicę i zastąpić następnymi. Brewer zachodził tam z rzadka i nigdy nie szedł z żadną z nich na górę. Brzydził się tym i uważał chodzenie na górę z młodziutkimi dziewczynkami za coś chorego. Zwykle ograniczał się do paru piw i wracał do portu, na „Panay”. A dzisiaj był zalany i przysiadła się do niego ta dziewczyna. Miała szeroką, mongolską twarz i była naprawdę bardzo młoda, drobna, widać było, że jest nowa, świeżo ze wsi, jeszcze nie otępiała od opium i tego monotonnego kołowrotu, jak wszystkie pozostałe. Kiedy ją spytał, ile ma lat, powiedziała, że szesnaście. Gówno tam szesnaście! Jeśli skończyła czternaście, to wszystko. Była zabawna i w końcu, ponieważ był zalany i ponieważ nie miał kobiety od czterech miesięcy, wziął ją na górę. Nie powinien był tego robić. W tym rejsie po raz pierwszy pełnił obowiązki bosmana okrętowego na „Panay”. Takiej personie nie przystoi, żeby cała załoga widziała, jak posuwa pierwszego lepszego z brzegu skośnookiego kurwiszona. No ale mimo wszystko poszedł. Coś go zaintrygowało w tej małej. Kiedy się rozebrała, zrobiło mu się jej autentycznie żal. Była taka drobna, wiotka, świeża, dopiero rozwijająca się z dziecka w kobietę. I on miałby ją posunąć? Boże, jeszcze jej krzywdę zrobi! Nie, mowy nie ma. Trochę się popieścili i powiedział jej, że nie będą tego robić. Tu ma pięć dolców i niech znika. On nie ma sumienia tego z nią robić. Odpowiedziała, że jeśli nie pójdą do łóżka, to będzie miała problemy z Kan–Czi. Kan–Czi powiedział jej, żeby była dla niego miła, bo jest bardzo ważną figurą na „Panay” i zagroził, że jak się nie postara, to on jej pokaże. Powiedziała to z takim przerażeniem w oczach, że nie wątpił w jej prawdomówność. No więc zrobił to z nią. I musiał przyznać, że nie żałował. Ta mała była naprawdę świetna i zachowywała się tak, jakby jej to sprawiało przyjemność i jakby to z nim robiła dla niego, a nie dla pieniędzy. Tym bardziej było mu wstyd, że pieprzył tę małolatę. Jakby się mniej pilnował, albo nie rżnął wyłącznie kurew, to mógłby mieć córkę w jej wieku. Dał jej następnego piątaka i zszedł na dół, do baru. Parę minut później w barze pojawiła się i dziewczyna. Kiedy na nią popatrzył raz jeszcze, w świetle lamp nad barem, doszedł do wniosku, że ile by lat miała, to i tak nie ma ich tyle, żeby dawać dupy za pieniądze pijanym marynarzom w takiej zaplutej norze jak „Odpoczynek marynarza”. A w dodatku zobaczył, że w oczach tego obleśnego bydlaka, bosmanmata Schmitza, zapaliły się na jej widok błyski i zaczął się obracać na stołku, oglądając za nią. Rany boskie, tego bydlaka chyba jeszcze tylko tu wpuszczali w całym mieście! Sukinsyn jeszcze miał czelność się przechwalać na pokładzie, jak to pieprzy wszystkie chińskie dziwki w tyłek, bo to zwierzęta, więc nie zasługują na to, żeby im robić przyjemność od przodu i jeszcze potem je katuje. Kan–Czi

prowadził z nim jakieś interesy i chyba tylko dlatego tolerował jego wizyty, ale dziewczyny na jego widok chowały się po kątach. Chyba że jak ta jego świeża wieśniaczka, jeszcze nie wiedziały z kim mają do czynienia. A ona, widząc zainteresowanie klienta przy barze, prosto ze schodów poszła do niego i zaczęła targi o cenę. Brewer wstał ze swojego stołka i podszedł do Schmitza. — Za późno, koleś. Ta mała jest już zajęta. Schmitz wyglądał, jakby miał coś odpowiedzieć, ale w końcu machnął ręką i wrócił do drinka. Widać lekcja, której Brewer udzielił mu któregoś dnia po kolejnej porcji opowieści, których nikt nie chciał słuchać, nadal działała i wolał nie ryzykować repety. Nieco zdezorientowana dziewczyna usiadła więc koło Brewera, który zaczął się rozglądać za Kan–Czi. Wezwał go gestem, kiedy wreszcie wypatrzył alfonsa przy stoliku w rogu. Po chwili przy barze pojawił się krępy Chińczyk w zachodnim garniturze i kapeluszu, który nawet ze starymi weteranami, takimi jak Brewer, którzy już nieźle mówili po mandaryńsku, wolał prowadzić rozmowy po angielsku. — No jak, dobrze się sprawiła, panie czif? — zapytał Kan–Czi. — Chyba dobrze, skoro ma pan ochotę na repetę? — uśmiechnął się obleśnie. — Owszem. Ile za nią chcesz? — Jak zwykle. Piątala za numerek, dwie dychy za całą noc. — Nie, ile chcesz za to, żeby stąd mogła odejść? — O, a co to? Konkurencję mi czif chce robić? — Pytam, sprzedajesz, czy nie? — Za odpowiednią cenę wszystko jest na sprzedaż. Ile chce czif zapłacić? — Ile chcesz, do cholery? — Z przyjaciela, dobrego klienta, nie będę przecież zdzierał. Dogadamy się. Zapłaciłem za nią dwie stówki. Dolarów. Od tego czasu trochę w nią zainwestowałem. Kupiłem jej ubrania. Nauczyłem tego, co powinna umieć. Swoje inwestycje oceniam na jakieś trzysta dolarów. Ale dla dobrego klienta nie będę skąpić i oddam ją bez zarobku. Pięć stów i jest twoja. Za miesiąc, jak ci się znudzi, odkupię za cztery setki, pod warunkiem że nie będzie miała siniaków, wybitych zębów i nie będzie w ciąży. To jak, stoi? Brewer poczuł, jak czerwienieje na twarzy. Był naprany, wściekły na Schmitza i poczuł wstyd na myśl o tym, że chyba naprawdę leci na tę małą. A tu jeszcze pieprzony żółtek bawi się z nim w kotka i myszkę. Myśli, że jego, starszego bosmana Brewera, nie stać na taki zakup i że publicznie przytrze mu nosa przed gromadą jego podwładnych? O, on jeszcze nie zna starszego bosmana Brewera. Myślisz, kmiocie, że nie mam pięciu stów, co? Czekaj, zaraz się przekonasz. — Pięć stów za takie chuchro? Na głowę upadłeś? Ostatnie słowo: czterysta i ani dolca więcej. Bierzesz, albo spadaj. Teraz piłka była po jego stronie kortu. Jeśli weźmie, zarobi trzysta więcej, niż naprawdę zapłacił. Jeśli odmówi, straci twarz i co ważniejsze — trzy stówy zarobku. A może to tylko blef, jak w pokerze? Skąd bosman, niechby i po czteromiesięcznym rejsie, może mieć cztery stówy do wydania na dupy? Może się okaże, że ich nie ma? — Co się pan czif tak gorączkuje? Dobrze, mogą być cztery setki. A za miesiąc odkupię za trzy. To jak, umowa stoi? — Stoi. Ależ bydlak miał minę, kiedy Brewer sięgnął za pazuchę do pasa z pieniędzmi i odliczył mu osiem pięcdziesięciodolarowych papierków! Dał mu pieniądze i poszedł z powrotem na górę z dziewczyną, która, nie rozumiejąc ani słowa po angielsku, ze zdziwieniem obserwowała całą scenę. Na górze wyjaśnił jej, co zaszło na dole. Rano, powiedział, da jej jeszcze trochę pieniędzy i

niech wraca do domu, do Mongolii. Już nie musi być dziwką. Załatwił to z Kan–Czi. Już nic mu nie jest winna. — Nie pojadę do domu. Nie mogę tam wrócić — odparła. — Dlaczego? — Stryj znowu mnie sprzeda, jak tylko przyjdą szukać dziewczynek. — Stryj? A co na to twój ojciec? — Ojciec umarł. Matka umarła. Stryj nie chce mnie żywić, znowu mnie sprzeda. Chciał coś odpowiedzieć, ale napięcie i wypita gorzała tak mu zakręciły w głowie, że i tak nic mądrego by tej nocy nie wymyślił. — A, pieprzyć to. Rano się tym zajmiemy — powiedział i jak stał, zwalił się do łóżka, niemal natychmiast zasypiając. Kiedy się rano obudził, leżał nagi w skotłowanym łóżku. Sam. Kiedy pierwszy poranny atak bólu głowy minął, przypomniał sobie, gdzie jest, i co tu robi. Przypomniał sobie, że pieprzył tę małą dziewczynkę, co jeszcze nawet nie miała piersi i że ją sobie kupił, jakby nie miał większych zmartwień na głowie. Kurwa, co on najlepszego zrobił? Rozejrzał się po pokoju. Nigdy go nie widział w świetle dnia. Łóżko, szafka z lustrem, wieszak na ścianie przy drzwiach, krzesło, żeby klient miał gdzie odłożyć ubranie i drzwi do jakiejś komórki, w której pewnie trzymała swoje rzeczy. Na wieszaku wisiały jego spodnie, koszula i czapka, gacie i skarpetki leżały złożone na krześle. O kurwa! Pas z pieniędzmi! Nie było pasa z pieniędzmi! No, ładnie. Załatwił się na cacy. Zalał pałę, przeleciał jakąś małolatę, zrobił z siebie idiotę przed połową załogi, kupując ją — potem jak kurczaka na targu, dał Kan–Czi mnóstwo pieniędzy — a teraz to, czego mu nie dał, ukradła ta gówniara. Ma za swoje. Po cholerę tu w ogóle wchodził? I kiedy pogodzony z myślą o stracie (łatwo przyszło, łatwo poszło) opadł na łóżko, w objęcia potwornego bólu głowy, otwarły się drzwi na korytarz i weszła ta mongolska dziewczynka, którą pieprzył, a potem kupił. W rękach trzymała tacę, na niej stały imbryk z herbatą, talerzyk ryżowych naleśników z jajkiem i nawet paczkę aspiryny. Usiadła na łóżku obok niego, nalała mu zielonej herbaty, a potem rozerwała listek aspiryny i dała mu dwie tabletki. Wziął aspirynę, popił herbatą, parząc sobie wargi i opędzlował cały talerz naleśników. Był głodny jak cholera. To właśnie dlatego tak się wczoraj paskudnie zalał. Od obiadu na pokładzie „Panay” nic nie jadł. Parę „fikołków” na pusty żołądek i gotowe. Swoją drogą, ciekawe, czy graczom w „Pekińskim raju” czegoś nie dosypywano do kieliszków? Tak, na pewno coś dosypują. Przecież, nawet na pusty żołądek, niemożliwe, żeby się marnymi paroma kielonkami tak naprał, żeby posunąć tę małą i… A właśnie. — Gdzie pieniądze? Bez słowa rozpięła i spuściła na podłogę sukienkę. Pas z pieniędzmi miała pod nią. Starszy bosman Brewer bardzo dbał o kondycję i nie miał ani grama tłuszczu na brzuchu, ale mimo to jego obwód był tak wielki, że dziewczynka musiała sobie jego pas przewiesić przez ramię, jak bandolier. Ściągnęła go teraz przez głowę i podała mu. — Mnóstwo pieniędzy. Ktoś mógłby ukraść, kiedy wyszłam do kuchni. Wolałam zabrać ze sobą, kiedy spałeś. Wziął pas i zaczął otwierać kieszonki. Cholera, nadal było w nim mnóstwo pieniędzy. Nawet jeśli trochę wzięła, została cała fortuna. Musiał rozbić bank w „Pekińskim raju” i nawet tego nie pamiętał. Miała szansę buchnąć wszystko i nie skorzystała!

— Dziękuję — powiedział i nagle naszło go na wspaniałomyślność. Wyciągnął z jednej z kieszonek dwudziestodolarowy banknot i dał jej. Po chwili drugi, i trzeci. — Dziękuję — powtórzył. — Za dwadzieścia dolarów mogę wynająć ładny pokój, z prawdziwym łóżkiem, zlewem i ubikacją. — To zamierzasz zrobić? A z czego będziesz żyć? — Będę ci prała, gotowała, będę twoją kobietą. Dasz dwadzieścia dolców miesięcznie za jedzenie? — Przecież ja bym mógł być twoim pieprzonym ojcem! — Mój ojciec nie żyje. — No, nie wiem. Jeść dostaję na „Panay”, pomywacze robią pranie… — A dają ci dupy? — Jezu! — Ja się lubię z tobą pieprzyć. Będę dla ciebie dobra. — Nie mów „pieprzyć”. — A jak mam na to mówić? — Nie Wiem, mów jak chcesz, tylko nie to. — Prześpij się jeszcze. Wrócę za jakieś dwie godziny. Dobrze? Nie odpowiedział. — Tylko najpierw lepiej załóż ten pas i spodnie. — Nic z tego nie będzie — odparł, myśląc na głos. — Jezu, ja nie chcę mieć żadnej cholernej Chinki! — Jestem Mongołką — odparła. — Będę dobra dla ciebie, zobaczysz. Chociaż spróbujmy, dobrze? Kiedy nie zaprzeczył od razu, wzięła z podłogi swoją sukienkę, ubrała się, zabrała tacę i ruszyła do drzwi. — Hej! — zawołał za nią. Odwróciła się. — Jak ty masz właściwie na imię? — Doto–Si. Wróciła po dwóch godzinach. Próbował zasnąć, ale nic z tego nie wyszło. Weszła, usiadła obok niego na łóżku. — Znalazłam dwupokojowe mieszkanie. Salon, sypialnia, łazienka. Ale kosztuje dwadzieścia pięć. To za dużo? — Chodźmy przynajmniej obejrzeć. — Tak, chodźmy — uśmiechnęła się, jak mu się wydało, szczęśliwa. Przez chwilę patrzyli na siebie nawzajem, a potem on wyciągnął rękę i pogładził ją po policzku. — O rany, jakaś ty młoda. — W sam raz dla ciebie — odparła, biorąc go za rękę i pomagając wstać z łóżka. Chwilę później mieli okazję obejrzeć za dnia bar w „Odpoczynku marynarza” i Brewer przekonał się, że to naprawdę przygnębiające miejsce. A kiedy jeszcze zobaczył Kan–Czi, uśmiechającego się pod nosem na widok jego i Doto–Si, przysiągł sobie, że nigdy, przenigdy noga jego więcej nie postanie w tej pieprzonej spelunie. I dotrzymał tej obietnicy. Potem miał z nią jedno dziecko, synka, a drugie było w drodze, kiedy przeszedł do rezerwy i otworzył „Kotwicę”. Tydzień po tym, jak zmustrował z „Panay”, pobrali się w kaplicy Chrześcijańskiego Towarzystwa Misyjnego. Doto–Si uważała jego opory przed zostaniem właścicielem burdelu za doprawdy komiczne. Na górze, gdzie mieścił się „hotel”, bosman Brewer bywał tylko wtedy, kiedy

coś wymagało naprawy: rura ciekła, przepaliła się żarówka, klamka odpadła, czy coś takiego. Z dziewczynkami nigdy nie chciał mieć nic do czynienia i nawet się za nimi nie oglądał. W jego zakładzie nigdy żaden klient nie został wyrolowany, okradziony, nie złapał trypra, czy czegoś jeszcze gorszego. Wielu klientów zresztą przychodziło tylko na dół, do baru, w ogóle nie zaglądając na górę. Dziewczynki nigdy nie schodziły na dół szukać klientów. Miały swój salon na górze i tam na nich czekały. Tamtą stroną interesu zajmowała się wyłącznie Doto–Si. I to na tyle skutecznie, że wkrótce szło im lepiej, niż mógł sobie kiedykolwiek wyobrażać. Zarabiał więcej pieniędzy, niż się spodziewał, Doto–Si była dla niego dobra i kochał dzieciaki, które z nią mieli. Kupili pierwszorzędne mieszkanie w centrum, a do pracy codziennie dojeżdżali Oldsmobilem rocznik 1940 z automatyczną skrzynią biegów, którego mu kupiła. W pierwszej chwili był na nią zły o ten wybór, bo nie wierzył, że to w ogóle będzie działać, a nawet jeśli, to pewnie szybko się zepsuje i okaże się, że wyrzuciła pieniądze w błoto. Ale po pierwszym razie złość mu przeszła, Fajnie się nim jeździło, tylko nie mógł się przyzwyczaić, że nie ma dźwigni pod kierownicą. A tam, dźwigni — to cholerstwo nie miało nawet pedału sprzęgła! I sprawowało się bez zarzutu, co skonstatował z niejakim zdziwieniem. Brewer nie musiał już stać za barem, ani wyrzucać za drzwi pijaków. Od tego byli Chińczycy, wynajęci przez Doto–Si do pracy. On tylko miał oko na wszystko i wodził rej przy stoliku za barem, gdzie z wybranymi klientami grywali w oko, bakarata, w pokera czy kości. W ogóle nowobogaccy Chińczycy strasznie palili się do hazardu i przemyśliwał czasem nad tym, czy oprócz baru i tego jej, no, hmm, hotelu nie otworzyć czasem kasyna z prawdziwego zdarzenia, takiego jakie widywał w Szanghaju Tu, w Pekinie, była naprawdę prowincja, zabita dechami dziura w porównaniu z Szanghajem i konkurencja była właściwie żadna. To były marzenia, na których realizację potrzebował pieniędzy, więc tymczasem zajmował się udzielaniem pożyczek biznesowych. Nie kantował swoich klientów, jego stopy procentowe były stałe i nie zmieniały się z dnia na dzień, więc wyrobił sobie dobrą markę wśród klientów, którzy polecali go innym biznesmenom w potrzebie. W krótkim czasie dorobił się pozycji szacownego pośrednika w kontaktach handlowych pomiędzy Chińczykami i ludźmi z Zachodu. Dzięki tej pozycji mógł sam zrobić kilka zyskownych interesów i sen o własnym kasynie zaczynał być coraz bliższy realizacji. Tym bardziej, że przy okazji interesów nawiązał pewne stosunki w sferach lokalnych władz — stosunki, które już zaowocowały obniżeniem stawek łapówek, których od niego żądano za załatwianie różnych spraw w urzędach. A potem przyszedł rok 1941 i stało się oczywiste, że wkrótce dojdzie do wojny z Japonią. Wszystkie perspektywy trafił szlag, trzeba się było rozejrzeć za jakimś sposobem na wydostanie się stąd. Poszedł do konsulatu, wybadać, jakie są szanse na sprowadzenie Doto–Si i dzieci do kraju. Słyszał, że żołnierzom odmawiają wiz dla rodzin, żeby zniechęcić ich do żeniaczki z żółtymi kobietami, ale przecież on już nie był podoficerem, tylko szacownym biznesmenem. Mimo to, został potraktowany właśnie jak podoficer. Konsul okazał się takim chamem, że pod koniec wizyty musiał się mocno powściągać, żeby mu nie naurągać i w końcu nie przysunąć w ryja, bo tylko na to zasługiwał. Skoro do Ameryki wrócić się nie dało, trzeba było wymyślić coś innego. Przede wszystkim, gromadzić złoto, jak zacznie się dym, to papierowymi pieniędzmi będzie można palić w piecu. Nikt ich nie przyjmie. Złoto zawsze wszyscy brali. Był człowiekiem szanowanym, więc starzy koledzy z Patrolu i inni wojskowi emeryci z Armii i Korpusu, przychodzili do niego zasięgnąć opinii, co powinni robić, jak przyjdzie co do czego. Byli Amerykanami, więc mogli w każdej chwili zawinąć rufą, wsiąść na statek do San Francisco i odpłynąć w siną dal. Ale ich rodziny nie stawały się Amerykanami tylko dlatego, że oni nimi byli, jak mu to wytknął konsul. W dodatku większość żon była Chinkami lub „bezpaństwowcami”, a

jako takie w ogóle nie miały szans na amerykańskie wizy. Część Amerykanów mimo to odpłynęła, zapłakanym kobietom obiecując, że będą przysyłać pieniądze. Brewerowi nawet przez myśl nie przeszło zostawić Doto–Si i dzieciaki. Była jego żoną, matką jego dzieci. Nie mógł tak po prostu podnieść kotwicy i dać „cała naprzód”, zostawiając ich za rufą. Po jakimś czasie powstał więc pomysł, żeby zabrać baby i dzieci i spieprzać stąd, gdzie pieprz rośnie, gdzieś w głąb kraju. Chiny są ogromne, zanim ich znajdą, minie tyle czasu, że wojna się skończy. Rano, po zamknięciu baru zapytał Doto–Si, co o tym myśli. — W głąb Chin? Czy wyście poszaleli? Gdzie? Do Mandżurii, w łapy Japończyków? Do komunistów Mao Tse–tunga? Do Czang Kaj–szeka i tych jego bandytów? A może do Liu–Szy albo jakiegoś innego watażki? Nie przeżyjemy nawet miesiąca. Jeżeli już mamy gdzieś jechać, to tylko przez Gobi, do Indii albo w najgorszym razie do Sowietów w Mongolii. Pustynia Gobi? To mu się nie najlepiej kojarzyło — morze lotnych piasków, palące słońce, hamsin, szeregi wycieńczonych legionistów w białych kepi, padających jak muchy z braku wody… Wytłumaczyła mu, że to nie Sahara, mają jechać przez Mongolię, a nie Maroko. Pustynia Gobi jest w większości kamienista, porośnięta mchami i z rzadka jakimiś trawami. Spokojnie można ją pokonać wozem, tyle tylko, że jeśli do wojny dojdzie w zimie, może być problem z paszą. W lecie rośnie dość trawy, żeby wyżywić zwierzęta pociągowe, a nawet stada owiec i kóz, ale w zimie będą musieli paszę zabrać ze sobą. No i będzie problem z wodą. Trzeba wiedzieć, gdzie jej szukać, a jak się już znajdzie, to brać na zapas, bo potem może jej długo nie być. No i trzeba się porządnie ubrać. W nocy bywa tam naprawdę mroźno, w ziemie może się zdarzyć nawet kilkadziesiąt stopni mrozu. Następnego wieczora snuli plany ucieczki już w gronie rozszerzonym o nią. Wkrótce do grona spiskowców przyłączył się przybyły z Tiencinu sierżant Armii w stanie spoczynku, Willis T. Cawber, Jr., którego wydelegowali jego koledzy z 15. pp, kiedy dotarły do nich wieści o zamiarach Brewera. Początkowo towarzystwo miało problemy z przyjęciem tego wszystkiego, co im opowiadała Doto–Si. Miała teraz dwadzieścia kilka lat, dwoje dzieci, ale nadal wyglądała bardzo młodo. Była jedyną w tym towarzystwie, która kiedykolwiek widziała w życiu Mongolię, nie mówiąc o pustyni Gobi. W końcu jednak zdołała ich przekonać do swojej koncepcji. Mało który był w stanie oprzeć się jej logicznej argumentacji i twardemu, inteligentnemu spojrzeniu. Widać było, że wie, co mówi i wie, jak to zrobić. Był jeszcze jeden problem, o którym na razie powiedziała tylko Brewerowi, żeby nie wystraszyć reszty. Poważnym zagrożeniem byli chunchuzi — bandyci od dawien dawna łupiący kupieckie karawany na pustyni. To już dawno przestały być hordy prymitywnych tubylców, używających łuków. Współcześni chunchuzi byli w większości dezerterami z armii, mieli nowoczesną broń i nie wahali się jej użyć w razie potrzeby. Brewer dostrzegł problem w lot — mało który z marynarzy z Jangcy był szkolony do prowadzenia walki na lądzie. Od tego mieli piechotę morską. Obecność Cawbera i jego kolegów była darem niebios — to przecież żołnierze, uczono ich używania karabinów i taktyki piechoty. Z drugiej strony, wolał na razie trzymać się rady Doto–Si i nie mówić im o bandytach. Nie było sensu ich zawczasu straszyć, tym bardziej, że nie był pewien, jak wielu z nich zdecyduje się wówczas złożyć swoje życie w ręce mongolskiej burdelmamy z Pekinu. I właśnie wtedy do „Kotwicy” dotarła kolejna plotka — ponoć plutonowy James R. Sweatley i kilku innych marines służących w ochronie amerykańskiego konsulatu w Pekinie oświadczyło, że oni też nie mają zamiaru wywieszać białej flagi i iść do japońskiej niewoli. Brewer nie był najlepszego zdania o Sweatleyu. No bo co sądzić o facecie, który po dwudziestu dwóch latach służby w piechocie morskiej nadal jest zaledwie plutonowym? W dodatku kilka razy

bywały z nim w „Kotwicy” problemy, kiedy się zalał i narozrabiał — zarówno na dole, w barze, jak i na górze. Abraham bronił Sweatleya — był pijakiem, no trudno. Ale za to podoficer służby czynnej, a więc z dostępem do broni, której nie mieli, a której potrzebowali. A poza tym jest młodszy i sprawniejszy od nich, w dodatku może wprowadzić do ich karawany kilku młodych żołnierzy. Mimo wszystkich swoich wad był to ktoś, kogo lepiej było mieć po swojej stronie w panujących okolicznościach. Wkrótce potem, w listopadzie, przy najbliższej bytności Sweatleya w „Kotwicy”, bosman Brewer i sierżant Abraham postanowili z nim pogadać. Postawili mu parę drinków, a potem poszli do biura Brewera na zaplecze, żeby się z nim rozmówić. — To, co od tej chwili zostanie powiedziane, ma pozostać między nami — zaczął Brewer. — Znaczy co? — zapytał Sweatley. Abraham uznał, że czas skończyć zabawę i przejść do rzeczy. — Powiada się, że ty i paru marines nie macie zamiaru się poddawać, jak wybuchnie wojna. To prawda, czy takie tam pieprzenie? — Kto powiedział, że coś takiego zamierzam? — Dwaj z żołnierzy, których masz ponoć zamiar ze sobą zabrać — odparł Abraham, na dowód prawdziwości swych słów podając nazwiska. — Kurwa — mruknął Sweatley. — Ciekawe komu jeszcze te gnojki się wygadały? — O ile mi wiadomo, nikomu więcej. Rozmówiłem się z nimi i wyjaśniłem, dlaczego powinni trzymać mordy na kłódkę, jeśli naprawdę zamierzają coś takiego zrobić. Powiedziałem im, że jeśli jakikolwiek obcy podoficer lub nie daj Boże, oficer o tym usłyszy, to kiedy wkroczą japończycy, zaczekają na nich w anclu i nici z ucieczki. — Czego ode mnie chcecie, ty i Brewer? — Planujemy to samo, dać nogę przed Japońcami. Spieprzać stąd w cholerę, w głąb Chin, do Indii, a choćby i do Rosji. — Tak? — Z rodzinami — dodał Brewer. — Gdybym coś takiego zamierzał, a wcale nie mówię, że zamierzam, to wybrałbym jednak Indie — odparł Sweatley. — Wiałbym na koniu, przez Ałtaj i pustynię Gobi. Boże, to jednak wcale nie taki głąb, jak mi się zdawało, pomyślał Brewer. To druga osoba tutaj, po Doto–Si, która uważa, że jedyna droga prowadzi przez Gobi. — Przez pustynię na koniu? A nie boisz się, że cię piasek wciągnie? — Jaki piasek, czif? Na Gobi nie ma piasku, tylko kamienie. Gdyby się miało samochód i dość benzyny, można by przez nią bez problemu przejechać. — To dlaczego jechałbyś na koniu, a nie samochodem? — Z początku zastanawiałem się nad tym. Ale potem wziąłem kartkę i policzyłem Po pierwsze, nie zabrałbym dość benzyny, a po drugie na płaskiej pustyni ciężarówki cholernie rzucają się w oczy. A na to uciekinierzy nie mogą sobie pozwolić. — Naprawdę myślisz, że tuzin marines na koniach będzie się mniej rzucał w oczy? — zapytał Abraham. — To znaczy? — To znaczy, że będziecie biali w Mongolii. — O to się będziemy martwić później. Oczywiście, jeśli w ogóle byśmy o czymś takim myśleli. — My doszliśmy do bardzo podobnych wniosków — powiedział Brewer. — Ja, i moja żona i jeszcze paru ludzi. Moja żona jest Mongołką. Zna pustynię Gobi z pierwszej ręki. — Pieprzycie. Naprawdę?

— Myśleliśmy o konnych wozach na gumowych kołach — powiedział Abraham. Tak naprawdę, to nie tylko pomyśleli o nich. Trzy dni wcześniej Brewer wysłał Doto–Si Oldsmobilem z Pekinu, z dziećmi i jednym z wykidajłów, żeby w Baotou kupiła odpowiednie wozy. Na czas jej nieobecności interes na górze prowadził drugi z wykidajłów. — I co, a wy to się niby nie będziecie rzucać w Mongolii w oczy jako biali? — Kupiłem sobie paszport bezpaństwowca. Lewy, ale porównywałem go z oryginałem i naprawdę nie widzę żadnej różnicy. W razie czego mogę uchodzić za bezpaństwowego Rosjanina. Cholera, pomyślał Sweatley Ten marynarz słodkich wód wcale nie jest tak durny jak myślałem. Mnie nawet do łba nie przyszło rozejrzeć się za nansenowskim paszportem. — Poza tym mam mongolską żonę i dzieci. W razie czego zostanę w wozie, a ją wyślę, żeby się dogadywała z patrolem. Może nawet nie będę musiał wyciągać tego świstka, a nawet jeśli… Nie przypuszczam, żeby w takim patrolu znalazł się ktoś biegle mówiący po rosyjsku. — Dobra, czego chcecie ode mnie? Brewer spojrzał na Abrahama, który skinął głową. — Jest nas dziesięciu emerytowanych marynarzy z Jangcy, ze mną włącznie. Wszyscy żonaci, większość z Chinkami, ale są dwie Europejki. Będzie też dwóch waszych, emerytowanych marines, Abraham i drugi sierżant nazwiskiem Brugemann, który był płatnikiem w czwartym pułku. A do tego, do kupy, dwadzieścioro dzieci. Poza tym rozmawiałem z pięcioma, czy sześcioma emerytowanymi zającami, którzy osiedli w Tiencinie. Oni też chcą się z nami zabrać. — Dobra, ale co ja mam do tego? — Możemy się sobie nawzajem przydać. — Co takiego? Powiedzcie mi, sierżancie Abraham, w czym tuzin Chinek i dwadzieścioro drobiazgu może mi pomóc w przedostaniu się do Indii? — A umiesz nawigować, ważniaku? — zapytał Brewer. — Wiem, do czego służy busola. — Busola ci się do niczego nie przyda na środku pustyni Gobi — odparł Abraham. — Dróg jest tylko kilka i wszystkie są kontrolowane przez Japończyków. Jeśli chcesz przejść przez Gobi, to będziesz to musiał zrobić tak, jak od wieków robią to karawany: nawigować według gwiazd, jak statki na oceanie. Sweatley ocenił, że to nie bajer obliczony na to, żeby go wpuścić w maliny. Cholera, nad tym się też nie zastanawiał. A ci dwaj owszem. — Po raz trzeci pytam, czego chcecie ode mnie? — Widziałeś nieraz w westernach jak wygląda karawana osadników. Na wozach farmerzy, kobiety i dzieci, a dookoła jeździ kawaleria i broni osadników przed Indianami. Nasza będzie wyglądała podobnie. Marines, i może paru piechociarzy z 15. pp będą naszą kawalerią. Jeśli ją zasilicie, w zamian będziemy was karmić, poić i doprowadzimy do Indii. Sweatley nie odpowiedział. — Pustynię można pokonać tylko na wozach — przekonywał Abraham. — Albo na wielbłądach. Macie pieniądze na wozy? Umiecie jeździć na wielbłądach? — Mamy konie pod wierzch dla wszystkich i luzaki. Kilka jucznych. — Posłuchaj mnie uważnie, bo wiem, co mówię — ciągnął Abraham. — Nie dacie rady pokonać pustyni Gobi w zimie wierzchem, jak jakiś patrol kawalerii, polujący na Indian. To nie film. Dziennie nie da się pokonać więcej jak jakichś siedmiu, ośmiu kilometrów. A kiedy pogoda się popsuje, nie dacie rady w ogóle się ruszyć. Brewer wyczuł wahanie Sweatleya i dołączył do ataku.

— Będziecie musieli zabrać ze sobą zwierzęta rzeźne, żeby mieć co jeść. Studnie są rozrzucone bardzo daleko od siebie. Jak się jakąś znajdzie, trzeba będzie zabrać zapas wody, bo do następnej może być i dwieście kilometrów. Kapujesz? Sweatley zaczął pękać. — Twoja żona jest Mongołką? — Tak. I mówi po mongolsku. Popraw mnie, jeśli się mylę, ale o tym chyba też zapomniałeś pomyśleć, co? Masz u siebie kogoś, kto potrafi się dogadać z Mongołami, choćby po to, żeby zapytać o drogę? — Jak chcecie się stąd dostać na Gobi? — Samochodem do Baotou… — zaczął Abraham. — To tam, gdzie trzymamy konie — wpadł mu w słowo Sweatley. — …a stamtąd wozami. Przez góry, do Mongolii, i w głąb pustyni. Sweatley pokiwał głową. — Ilu jeszcze ma nansenowskie paszporty? Da się je załatwić dla nas? — Trzy osoby mają te lewe, a Rosjanka ma swój, prawdziwy — odparł Brewer i postanowił rzucić na szalę ostateczny argument: — Mam jeszcze jeden czysty. Trzeba tylko wkleić zdjęcie. Aha, teraz pomachasz mi przed nosem marchewką. „Jedź z nami, Sweatley, to możesz go dostać”? Z nami, czyli z bandą staruchów, bab i mieszanych dzieci. — A w ogóle — zmienił temat Brewer, żeby nie naciskać za mocno — to skąd masz pewność, że te konie jeszcze będą w Baotou, kiedy tam po nie przyjedziesz? — Bo dwóch z moich chłopaków z Thompsonami mieszka w stajni razem z nimi — wyjaśnił Sweatley. — A jak planowaliście się tam dostać, gdyby się zaczęło? — zapytał Abraham. — Mamy zadołowane dwie ciężarówki. Półtoratonówki International. — Dwie ciężarówki dla ilu żołnierzy? — Dziewięciu plus mnie. A z tymi dwoma w Baotou będzie tuzin. — Macie jakieś zapasy? — Pewnie, że tak. A po cholerę byśmy potrzebowali dwóch ciężarówek? — A jak się która zepsuje po drodze? — To przeładujemy na tę drugą. Teraz z kolei Brewer uznał, że nie docenił Sweatleya. Jak na marinę, to ma chłop łeb na karku, pomyślał. — A co z bronią? — To największy problem — przyznał się Sweatley. — Poza karabinami i moim pistoletem, mamy tylko jedną chłodzoną powietrzem trzydziestkę i te dwa Thompsony, też w Baotou. — Nie da rady nic wyciągnąć z magazynu w konsulacie? — Tam nic nie ma. Nawet tę trzydziestkę i Thompsony dostaliśmy od chłopaków z czwartego pułku z Szanghaju. — Wiesz, że wysyłają ich na Filipiny? Sweatley był wyraźnie zaskoczony wiadomością. — I kanonierki z Jangcy też — dorzucił Brewer. — Skąd wiesz? — Jeden z naszych był radiowcem na „Panay”. Skoczył z wizytą do starych znajomych, od których miał wykombinować krótkofalówkę, i był tam właśnie w chwili, kiedy przyszedł rozkaz. Cholera, radio! Fakt, na to też nikt z naszych nie wpadł, pomyślał Sweatley. — Wiecie, kiedy się wycofują? Może zdążymy jeszcze coś od nich wyszabrować? — Niedługo.

— No to nie mamy za wiele czasu, żeby dopracować resztę szczegółów naszej wycieczki, co? — Sweatley podał rękę obu starszym panom.

*** Z Pekinu wyruszyli niezależnie od siebie w ciągu kilku godzin po wiadomości o ataku na Pearl Harbor. Podjęcie tej decyzji było znacznie trudniejsze, niż sobie wyobrażał sierżant Sweatley. To już nie była zwykła samowolka. Samowolka oznacza, że facet mówi „A pieprzyć to!”, daje dyla i szlaja się póki forsy starczy, albo patrol złapie, cokolwiek nastąpi pierwsze. Ich wyjazd w tej chwili miał wszystkie znamiona przestępstwa dezercji w obliczu wroga. Za takie rzeczy w czasie wojny dostaje się kulkę w łeb bez gadania. I to nie tylko on, jako prowodyr. Wszyscy z jego chłopaków też. Ale jaki mieli, do ciężkiej cholery, wybór? Co, czekać na dupie, aż wejdą Japończycy, a potem dać się zagnać jak bydło za druty? Żeby jeszcze pieprzone żółtki honorowały konwencję genewską, to niech tam. Ale przecież tak nie było, co oznaczało, że długo by tam miejsca nie zagrzali — Japonce by ich albo rozstrzelali, albo zamęczyli przy budowie jakiejś kolei, czy czegoś takiego. Chyba żeby z nimi zrobili to, co z Chinolami wziętymi do niewoli w Nankingu — uwiązali do słupków i użyli jako manekinów do nauki walki na bagnety. Pieprzyć to! Piechota morska jest po to, żeby walczyć, a nie żeby się poddawać. W ten sposób przynajmniej będą mogli jakoś zaszkodzić Japończykom. Jakkolwiek, gdziekolwiek, ale w każdym jednak razie bardziej, niż stając z rękami do góry na podwórzu konsulatu. Mimo tych wszystkich rozmyślań, gryzł się przez całą drogę do meliny, gdzie ukryli ciężarówki. Ich zadania w konsulacie w planie „na wypadek W” nie ograniczały się do biernego oczekiwania na rozwój wypadków. Mieli w nim wyznaczone bardzo ważne zadanie do wykonania — odpowiedzialność za zniszczenie wszystkich tajnych dokumentów, maszyn szyfrowych i w ogóle wszystkiego, co nie powinno trafić w ręce tych skośnookich skurwieli, wliczając w to zapas alkoholi konsula generalnego, spoczywała właśnie na ich barkach. A oni dali drapaka, zamiast palić w kotłowni tajnymi papierami. Z Pekinu wydostali się bez trudu. Bocznymi drogami omijali główne, na których mogły się już zainstalować japońskie posterunki. Natrafiali na posterunki drogowe; te w Chinach stały zawsze, w końcu armia żywiła się z pobieranego myta. Wszystkie obsadzali jeszcze Chińczycy. Wyglądało na to, że na razie odwaga nie wezbrała w nich na tyle, żeby pomyśleć o zatrzymywaniu konwoju ciężarówek amerykańskiej piechoty morskiej, obsadzonych przez żołnierzy w pełnym oporządzeniu polowym, w hełmach i z bronią w pogotowiu. Mimo to podróż dłużyła się potwornie. Cały czas musieli się wlec na niskim biegu, żeby nie utknąć w błocie, w które zamieniały się boczne drogi. Pod wieczór jednak ominęli rejon, w który mogli już dotrzeć Japończycy i wyjechali na szosę z Pekinu do Czangcziak Było już dawno ciemno, kiedy dotarli do bramy w Wielkim Murze, zaledwie sto pięćdziesiąt kilometrów od Pekinu. Mieli spore spóźnienie w stosunku do harmonogramu, wyznaczonego przez Sweatleya. Sierżant wolał nie ryzykować pokonywania bramy po ciemku, bez uprzedniego rozpoznania terenu. Postanowili zanocować. O brzasku uważnie obejrzał przez lornetę okolicę bramy w murze. Zobaczył samych Chińczyków, w pobliżu nie było ani jednego japońskiego munduru. Postanowili jechać. Może ci też się ugną, jak tamci wczoraj na posterunkach drogowych. Udało się. Około trzynastej, pięć godzin po przejeździe przez Wielki Mur, dotarli do Czangcziak. Kiedy przejechali przez miasto, Sweatley zauważył na drodze trzech ludzi, którzy

machali do niego rękami, żeby się zatrzymał. Z duszą na ramieniu podjechali bliżej, szykując się do walki, ale rozpoznał w końcu Abrahama i Brewera. Tego trzeciego przedstawili mu jako sierżanta Cawbera. Cawber przyprowadził ze sobą grupę emerytów z 15. pp w Tiencinie, też z rodzinami i dziećmi. Wśród żon były dwie Europejki, bezpaństwowa Rosjanka i niemiecka Żydówka. Cawbera dotąd nie znał i ich pierwsze spotkanie nie zaczęło się najlepiej. — Mieliście tu być wczoraj w nocy, plutonowy. Sweatley nie był w nastroju do kłótni, więc pominął milczeniem atak starego pryka. Opowiedział o tym, dlaczego podjął decyzję o noclegu za Wielkim Murem. — Mieliście tu być wczoraj, plutonowy — powtórzył Cawber. — Wyjaśnijmy sobie coś. Nie mam ci nic do tłumaczenia, stary grzybie. Jak dla mnie, to jesteś tylko garbem, którego sobie biorę na plecy po drodze i nikim więcej, zrozumiano? Stary zupak nie zrezygnował jednak tak łatwo i po chwili jeszcze raz wlazł Sweatleyowi na odcisk, pouczając go, jak powinien zorganizować konwój, który miał eskortować. — Odwal się ze swoimi radami. Od sześciu lat nie zajmuję się niczym innym, tylko prowadzeniem konwojów po Chinach, więc nie potrzebuję, żeby jakiś pieprzony emerytowany zając mnie pouczał! Cawber nie ustępował i Brewer z Abrahamem musieli go wreszcie odciągnąć siłą na bok, żeby Sweatley mógł zorganizować konwój po swojemu. Prowadzić go miał bosman Brewer w swoim Oldsie. Za nim jechał następny wóz i kilka ciężarówek piechoty morskiej z czterema żołnierzami, w tym z sierżantem Abrahamem. Potem siedem innych samochodów osobowych, a w każdnym siedział jeden z żołnierzy piechoty morskiej lub emeryt z 15. pp z bronią. W jednym z nich jechał Cawber. Całość zamykała druga ciężarówka piechoty morskiej, w której jechał Sweatley i reszta jego żołnierzy. Tego dnia drogi były mocno zatłoczone. W dodatku po raz drugi musieli przekroczyć Wielki Mur, który w pobliżu skręcał na zachód. Przez to wszystko do Cziningu, dwieście czterdzieści kilometrów. Do Czangcziak, dotarli dopiero o wpół do ósmej wieczorem. W zapadającym zmroku Sweatley podjął kolejną decyzję. Kiedy Brewer zatrzymał się na poboczu, żeby omówić z nim dalsze plany, Sweatley wyjaśnił mu, że lepiej będzie przejechać przez Czining od razu, nawet jeśli po jego drugiej stronie będzie trudno znaleźć miejsce na nocleg. Do rana mogą już przyjść rozkazy od japończyków, żeby zatrzymywać wszystkich obcokrajowców. Brewer zgodził się ze Sweatleyem, podobnie Abraham. Cawber nie powiedział nic, ale widać było, że nie podoba mu się zgoda Brewera wyrażona bez pytania go o opinię. Noc spędzili na poboczu szosy. Sweatley rozstawił posterunki i przez większą część nocy był na nogach, ale do rana panował niczym nie zmącony spokój. O świcie ruszyli dalej i tym razem udało im się do trzeciej po południu ujechać dwieście osiemdziesiąt kilometrów, do Huhetot. Za miastem Brewer zatrzymał konwój. Znowu były problemy. W trzech z ośmiu samochodów kończyło się paliwo. Sweatley miał na swoich ciężarówkach aż nadto benzyny na ich podróż, ale mimo to nie zgodził się na to, żeby ją dać cywilom. — Do Baotou już i tak nie daleko, a tam i tak pozostawimy pojazdy. Trudno będzie ukryć je wszystkie. Przeładujcie ludzi i niezbędne bagaże z tych trzech samochodów na ciężarówki i pozbądźmy się tych wozów tutaj. — Bo ty tak chcesz, co, Sweatley? — zaatakował Cawber.

— Ja zostawiam swojego Oldsa — zaofiarował się Brewer, w zarodku przecinając awanturę. — Zostawiamy też Packarda i Buicka, im więcej benzyny ze sobą dowieziemy do Baotou, tym lepiej. Tam jej pewnie nie będzie. Zapasy z trzech samochodów przeładowano na ciężarówki, pasażerów rozsadzono do innych samochodów. Kilkanaście kilometrów dalej, od szosy odchodziła w lewo wąska boczna droga. Samochody przeznaczone do pozostawienia wjechały na nią i zjechały tak, że nie były widoczne z szosy. Zgodnie z sugestią Sweatleya i Brewera, zostały otwarte, z kluczykami w stacyjkach i tylko zdjęli ich pekińskie tablice rejestracyjne. Pół godziny później zaczął padać śnieg. Do Baotou dotarli dopiero o zmroku, wśród potężnej zamieci. Kobiety i dzieci nocowały w kwaterze, którą znalazła dla nich na polecenie Brewera Doto–Si, wraz z kilkoma żołnierzami Sweatleya na wypadek, gdyby w nocy ktoś zdecydował się je obrabować. Mężczyźni spędzili noc w stajni, w której Sweatley trzymał swoje konie, przepakowując ładunek ciężarówek na kupione przez Doto–Si wozy. Zanim wstał ranek, po samochodach i ciężarówkach nie było już śladu. Podobnie jak poprzednio, zostały porzucone przy bocznych drogach, z kluczykami w stacyjkach. Przy odrobinie szczęścia, ktoś je zabierze i wylądują jeszcze dalej od nieproszonego zainteresowania władz. Bosman Brewer i sierżant Abraham przyszli rano do Sweatleya. — Są dwa problemy, Sweatley. Śniegu napadało od cholery, spod niego wyłazi lód. W takich warunkach będziemy mogli się poruszać bardzo powoli. — A jaki mamy wybór? Trzeba się stąd wynosić, zanim ktoś nas podkabluje. — Jestem tego samego zdania, co ty, Sweatley — odparł Brewer. — Ale to tylko część pierwszego problemu. Wozy są ciężko załadowane. Co będzie, jak któryś utknie? — Tym będziemy się martwić, jak który utknie. A zresztą, co ma być? Trzeba będzie wszystko z takiego wozu zrzucić za burtę i tyle. Coś jeszcze? — Ty i Cawber. — Pieprzyć go. — Potrzebujemy go. Będziesz po prostu musiał z nim wytrzymać — rozłożył ręce Abraham. — Jemu to powiedz. — Mówiłem. — Powiedz mu jeszcze, żeby nawet nie próbował wydawać mi, czy któremuś z moich ludzi rozkazów. — Też mu mówiłem. On na to, żebym ci powiedział to samo w odniesieniu do jego żołnierzy. Od tej pory, jak będziesz chciał coś od niego, mów o tym mnie, albo Abrahamowi, jasne? — Ty tu dowodzisz, nie? — Masz coś przeciwko temu? — Z wami dwoma jakoś się zawsze dogadam, byle tylko ten pieprzony Cawber sobie nie myślał, że jest trzeci w kolejce, nade mną. — Załatwione. Zresztą chyba już czas na wybór oficerów. — Na co? Wybór oficerów? — Później o tym pogadamy. Na razie będziemy się musieli zająć przeładowaniem najpotrzebniejszych rzeczy na te wozy, które na pewno nie ugrzęzną. — Będziemy? Ty, ja i moi żołnierze? — Wszyscy. — No dobra. Jak wszyscy, to wszyscy. — Zacznijmy od tego, co musi, a co nie musi jechać z nami dalej.

Musiały jechać żywność, najpotrzebniejsze minimum odzieży, trzydziestka Browninga i amunicja do niej, radiostacja, benzynowy generator elektryczny do niej i osiemdziesiąt litrów paliwa, na którym miał pracować. Bosman z Jangcy, który był radiowcem na „Panay” miał krótkofalową radiostację. Amatorskiej budowy, ale na porządnych, zwędzonych z okrętu, podzespołach. Nie miał pojęcia, jak się sprawdzi, bo jeszcze jej nie miał szansy wypróbować, ale Brewer miał zaufanie do jego umiejętności. Nie pamiętał, żeby radiostacja na „Panay” kiedykolwiek szwankowała, a na innych kanonierkach przerwy w łączności z powodu awarii radiostacji były na porządku dziennym. Może i na Gobi uda mu się z kimś nawiązać łączność. Z Baotou wyruszyli osiemnaście godzin później. Miesiąc zajęło im, żeby dotrzeć do stóp Ałtaju i pokonać góry, a potem dotrzeć na Gobi. Zrobili zebranie, na którym ustalili hierarchię dowodzenia wyprawy. Wyznaczono oficerów nastąpił podział obowiązków i odpowiedzialności. Sweatley ustanowił zdatnych jeszcze do służby marynarzy i piechocińców, zbrojną eskortę konwoju, jako jego kawalerię. Utworzyli grupę „żołnierzy”. Reszta, pod dowództwem sierżanta Cawbera, miała za zadanie wyżywić wszystkich. „Żołnierze” patrolowali parami teren dookoła konwoju, stanowiąc ruchomy odpowiednik linii posterunków wokół obozu,. Jedna para posuwała się w szpicy, pełniąc rolę szperaczy, rozpoznających teren przed karawaną. Po jednej parze jechało z każdej strony konwoju. Czwarta para pełniła obowiązki straży tylnej. Każdy z jeźdźców miał cztery godziny służby, ale zmiana połowy warty następowała co dwie godziny. Żaden z posterunków nie miał prawa pozostać nieobsadzony ani przez chwilę. Od samego początku zaczęli napotykać karawany podążające do Chin. Większość transportowała towary na wielbłądach, ale kilka wyglądało dokładnie tak samo, jak ich karawana — kolumna wozów, ciągnionych przez konie. Po dwóch tygodniach wyprzedziła ich wielbłądzia karawana podążająca do Indii lub Rosji. Obecność karawan ich cieszyła, bo potwierdzała, że są na dobrej drodze i tak bardzo się od nich nie odróżniały. Z drugiej strony zaskoczyła ich szybkość wielbłądziej karawany — zwierzęta zdawały się iść co najmniej dwukrotnie szybciej od nich. Minęły trzy tygodnie, zanim odważyli się skontaktować z którąkolwiek z mijających ich karawan. Kiedy wartownik zameldował o kolejnej karawanie, Doto–Si i jedna z Chinek, która też radziła sobie po mongolsku, wyruszyły na rozpoznanie. Termin ten wcale nie był na wyrost. Doto–Si dostała od Brewera czterdziestkępiątkę, Chinka też miała pistolet, a w połowie drogi na wszelki wypadek czekała odsiecz w postaci sześciu marines z karabinem maszynowym i Thompsonami. Wszystkie te środki ostrożności okazały się zupełnie niepotrzebne. Za złoto Brewerów bez żadnego trudu kupiły owce, kozy, nawet jedną świnię, paszę dla koni, drewno na opał i wielbłądzi łój do lamp. Dzień ciągnął się za dniem, monotonna podróż stała się z fascynującej przygody nużącą rutyną. Kiedy tylko pogoda na to pozwalała, Brewer wchodził na dach swojego wozu i mierzył sekstansem wysokość słońca w południe, łapał w nocy gwiazdy. Na mapie, nad którą jako główny nawigator sprawował pieczę, powoli rosła lekko zygzakowata linia, wyznaczająca ich marszrutę. Z obliczeń bosmana wynikało, że w najlepsze dni robią około ośmiu kilometrów. Radiowiec zdołał uruchomić swoje radio i wyjść w eter, a przynajmniej tak mu się zdawało, bo nie odebrali żadnej odpowiedzi na swoje transmisje. Kobiety i dzieci większość dnia spędzały zbierając w okolicy drewno na opał i pilnując ognia. Wewnątrz kilku co większych wozów przez cały czas palono ogniska. Kto zmarzł, wdrapywał się do tych wozów, żeby się ogrzać.

Prócz dobrych dni bywały i złe. Jeden z emerytów z 15. pp zmarł na warcie na atak serca. Niemka podcięła sobie żyły, kiedy jej dzieci, jedno po drugim, zmarły na jakąś chorobę, której nikt nawet nie umiał rozpoznać. Część uchodźców zaczęła przebąkiwać o powrocie do Chin i oddaniu się w ręce Japończyków. Cokolwiek miało ich tam czekać, powiadali, będzie i — tak lepsze od tego powolnego marszu wśród śnieżnych zadymek, na granicy głodu, bez żadnej realnej szansy na pomoc. Kiedy te głosy zaczęły się nasilać, na wiosnę 1942 roku Brewer pozwolił trzem marynarzom z Jangcy, pomocnikowi kapelana i każdemu innemu chętnemu, zabrać wóz, konie, część zapasów i wracać. Prócz tamtych zdecydowało się na powrót jeszcze dwóch byłych żołnierzy 15. pp. A potem karawana ruszyła dalej, na spotkanie tego, co ją jeszcze miało czekać w dalszej drodze przez Gobi do Indii.

*** Kapral Douglas J. Cassidy, były żołnierz piechoty morskiej z ochrony amerykańskiego konsulatu w Pekinie, niespiesznie podjechał do trzeciego wozu karawany i zeskoczył z siodła wyłożonego baranim kożuchem. To znaczy właściwie zszedł z niego, bo mongolski konik był tak niski, że o mało nie włóczył stopami po ziemi, kiedy na nim jechał. Cassidy, ubrany w sięgający łydek barani kożuch futrem na wierzch, takąż futrzaną papachę z opuszczonymi nausznikami, związanymi pod brodą, i ocieplane kożuchem buty, właściwie tylko rosłą posturą zdradzał, że nie jest Mongołem. Karabin, Springfielda wz. 1903, zostawił tak, jak wisiał przez właśnie zakończone cztery godziny warty — przy siodle lufą w dół. Pas z ładownicami przewiesił sobie przez pierś — kożuch był tak gruby, że pas okazał się po prostu za krótki, żeby go można było zapiąć na wierzchu. Przywiązał wodze konia do liny zwisającej z boku wozu i wspiął się na wóz. Odsunął na bok wielbłądzią skórę, zakrywającą wejście, schylił głowę i wepchnął się cały do środka. Chwilę potrwało, zanim jego oczy przyzwyczaiły się do panującego wewnątrz półmroku. W opończy dodatkowo obłożonej skórami nie było żadnego otworu, poza wyprowadzeniem komina od zajmującego środek wozu paleniska. Na zewnątrz był już maj, ale nadal trzymał mróz. W środku było nie tylko ciemno, ale na dodatek kłębił się dym z paleniska — komin nie należał do najbardziej szczelnych. Jedyne oświetlenie wnętrza stanowiła — poza paleniskiem — łojowa lampka, stojąca na środku bardzo niskiego stołu. Wokół stołu rozłożone były baranie skóry do siedzenia. To był „wóz dowodzenia” całej karawany, największy z jej czterokołowych wozów, który był miejscem wypoczynku dla schodzącej warty i stanowiskiem dowodzenia. Obecność tam Brewera, Abrahama, Cawbera i Sweatleya wcale go nie zdziwiła. Zawsze przebywał tam któryś z nich, a często wszyscy naraz, tak jak teraz. Przepchnął się do pieca i kubkiem od manierki nalał do miseczki ze stojącego na palenisku kociołka herbaty. Łyżką od niezbędnika dosypał brązowego cukru i starannie rozmieszał zawartość. Po kilku łykach parzącego w zmarznięte na kość wargi płynu, zwrócił się do sierżanta Abrahama: — Widziałem coś dziwnego na drodze. — Co na przykład? — zapytał opryskliwie Cawber. — Dwa wozy, każdy ciągnięty przez dwa wielbłądy. Oba dwukołowe. A za nimi jeszcze osiem wielbłądów i trzech ludzi wierzchem na wielbłądach. — No i co w tym dziwnego? — zainteresował się Brewer. — Na wozach były dwie kobiety i może z pięć, sześć dzieciaków. Jedna z kobiet jest biała. — A skąd wiesz?

— Zatrzymali się na posiłek. Jedna z nich pilnowała ognia i dzieci, a druga poszła się załatwić. Musiała się do tego rozebrać i wtedy widziałem, że jest biała. — W porównaniu do kogo? — zapytał Cawber. — W porównaniu do tej drugiej, która była żółta jak twoje gacie, Cawber. A poza tym niższa. — Widziały cię? — Tak. Podjechałem w ich stronę trochę i wtedy mnie zauważyli. Jeden z tych na wielbłądach zbliżył się do mnie i obejrzał mnie z bliska. Twarzy nie widziałem, ale miał brodę, wielką, bujną, siwą brodę, więc może to też biały, bo żółtkom rosną tylko takie przetrzebione wiechcie. — No i? — przerwał niecierpliwie Cawber. — Odchylił kożuch i pokazał maszynowego Mausera z dwudziestonabojowym magazynkiem. Nie żeby celował, czy wymachiwał tą pukawką. Po prostu pokazał, że w razie czego czeka mnie gorące powitanie i odjechał. Poczekałem, aż zniknie za horyzontem i dopiero wtedy zawróciłem. — I co pan o tym sądzi, panie Abraham? — zapytał Brewer. Cawber nie dał mu dojść do głosu. — Gdyby ktokolwiek był ciekaw, co ja o tym sądzę — powiedział, akcentując to „ja” z naciskiem — to powinniśmy im pozwolić iść spokojnie w swoją stronę, jeśli jest ich tak mało, to chwała Bogu, przynajmniej nie stanowią dla nas zagrożenia, a wątpliwe, żeby mieli na sprzedaż coś, co nam potrzeba. Dobrze, że Cassidy postarał się, żeby nie widzieli, w którą stronę od nich odjechał do nas. Może nawet nie będą wiedzieć o naszej obecności. I niech tak zostanie, mówię wam. — Co biała kobieta i prawdopodobnie biały facet robią tu całkiem sami? — zainteresował się Sweatley. — Jadą znacznie szybciej od nas, panie plutonowy. Gdybyśmy mieli wielbłądy, a nie konie, bylibyśmy już znacznie dalej. — Ale dokąd? — A kogo to, kurwa, obchodzi? — odparł napastliwie Cawber. — Może jednak będą mieli coś, co nam się przyda? — zastanawiał się Sweatley. — A może nie i właśnie jadą komuś o nas donieść — odpowiedział Cawber. — Sweatley, ciekawi cię to na tyle, żeby tam samemu pojechać i sprawdzić? — zapytał Brewer, ignorując całkowicie Cawbera. — No, nie, kurwa, tylko nie to! Tylko tego nam, kurwa, teraz brakuje! Jeszcze dwie baby i pół tuzina dzieciaków do wykarmienia i upilnowania. Ty, Sweatley, odkąd tyś się taki Samarytanin zrobił, co? Sweatley popatrzył na Cawbera jakby miał zamiar mu coś powiedzieć, ale potem odezwał się do Brewera: — Tak, chyba jestem na tyle ciekaw, czif. — No, nie, kurwa, panowie! Tak nie można… — Weż ze sobą Doto–Si — powiedział Brewer do plutonowego. — Chyba ja też pojadę rzucić okiem — odezwał się Abraham. — Cassidy, chodź, pokażesz, gdzie to było. — No, tego się właśnie obawiałem — mruknął kapral, dopijając herbatę. — Sweatley, wyciągnij z pieleszy dwóch swoich żołnierzy — polecił Abraham. — Ja poszukam Doto–Si.

*** Ojciec Borys pierwszy zauważył sześciu jeźdźców na horyzoncie i wcale go ten widok nie ucieszył. Już dwie godziny temu kręcił się tu jakiś podejrzany typ, biały wielki jak szafa, z

karabinem u siodła, a teraz znowu tu jechał. Z czterema innymi i chyba kobietą, ale wszyscy mieli karabiny. Losy nasze w Twoim ręku. Panie, pomyślał ojciec Borys. Co ma być, to i będzie. Zawrócił wielbłąda, podjechał do pierwszego wozu i opowiedział Mae Su o tym, co widział. — Pojadę z tobą — odparła i ściągnęła lejce, zatrzymując wóz. Ojciec Borys pociągnął za wodze swojego wielbłąda i zmusił go, żeby przyklęknął. Zsunął się z siodła i przywiązał wodze do wozu. Potem przeszedł na tył, do przywiązanych tam rezerwowych wielbłądów. Wybrał jednego ze świeżych, zaciągnął mu popręg siodła, poluzowany na czas odpoczynku i pociągnął za wodze, żeby klęknął. Wspiął się na siodło i podjechał z boku do wozu. Mae Su tymczasem przeszła z przodu na tył, odwiązała drugiego z rezerwowych wielbłądów i wdrapała się z wozu na siodło. Po chwili namysłu ściągnęła z szyi pasek od Mausera, wyciągnęła go z drewnianej kabury i przyłączyła ją do chwytu. Z ładownicy wyciągnęła dwudziestonabojowy magazynek, wsunęła go do gniazda przed spustem broni i odciągnęła zamek. Puściła go i z metalicznym szczękiem zamek wepchnął do lufy pierwszy nabój. Zabezpieczyła Mausera i położyła go sobie na kolanach, przykrywając kocem. Po chwili wyjechali do pięciu mężczyzn i kobiety na koniach. Ich małe mongolskie koniki jeszcze podkreślały wzrost przybyszów. Z daleka było widać, że to biali. Tylko kobieta była żółta, ale wyglądała raczej na Mongołkę, niż Chinkę. Stali w linii na stoku łagodnego pagórka. Potrwało pięć minut zanim, bez zbytniego pośpiechu, dojechali do nich na odległość, z której mogli porozmawiać. — Przybywamy w dobrych zamiarach — obwieścił ojciec Borys po chińsku, chociaż widział, że to sami biali. — Wy jesteście tymi Amerykanami, o których wszyscy mówią? — zapytał, już po angielsku. — A tyś, kurwa, co za jeden? — zapytał Sweatley. — Sługa Boży, synu. Kapłan. — Jesteście Amerykanami? — zapytała Mae Su po angielsku. — A kto pyta? — zapytał Abraham. — Jestem żoną plutonowego Ernesta Zimmermana z czwartego pułku piechoty morskiej. — Ernie’ego Zimmermana? — zapytał z niedowierzaniem Sweatley. — Zgadza się. — Zaraz, tylko czy my gadamy o tym samym facecie? Podoficer samochodowy z Szanghaju? — Ten sam. — Cholera, znam tego faceta! — gorączkował się Sweatley. — Faktycznie, mówił coś, że ma chińską kobietę! — Jestem sierżant techniczny w stanie spoczynku Abraham, także z czwartego pułku. A to marines z amerykańskiego konsulatu w Pekinie. — Co wy tu robicie? — zapytał Cassidy. — Zapewne to samo, co wy, synu — odparł ojciec Borys. — Dajemy nogę z Chin do Indii. — Dużo was? — Dwaj ministranci. Chińczycy, ja i jeszcze jedna kobieta. No i nasze dzieci. A was ilu? Tuzin marines z Pekinu, trochę emerytowanych żołnierzy i marynarzy z Jangcy — Odparł Sweatley. — Plus żony i dzieci. — W liczebności siła, synu — uradował się ojciec Borys. — Ta druga kobieta. Ona jest biała, prawda? — To Rosjanka — odparł ojciec Borys. — I żona kapitana Edwarda J. Banninga z czwartego pułku — dodała Mae Su. — To dlaczego nie wyjechała z Chin z resztą oficerskich rodzin? — zainteresował się Abraham.

— Bo to Rosjanka — odparła Mae Su. — A, bezpaństwowa Rosjanka, tak? Z nansenowskim paszportem? — domyślił się Abraham. — Tak — Jeśli pan myśli to samo, co ja, panie plutonowy, to jestem z panem — odezwał się Cassidy. — Pieprzyć dupka Cawbera. To są nasi ludzie. Rodzina Ernie’ego i kapitana Banninga. — Popieram — dodał jeden z żołnierzy. Abraham popatrzył pytająco na drugiego. — Ja też, panie plutonowy. Sierżant Abraham popatrzył na Sweatleya, po czym szturchnął konika piętami i pojechał w kierunku dwóch wozów. Kiedy zbliżył się do drugiego, zza opończy wychynęła lufa czterdziestkipiątki, pewną ręką skierowana prosto w jego brzuch. — Pani Banning? — zapytał. Lufa zniknęła. Po chwili spod opończy usłyszał cichy głos. — Tak, jestem żoną kapitana Edwarda J. Banninga. W tej chwili do Abrahama podjechał Sweatley. Abraham obejrzał się przez ramię na niego i wrócił do przerwanej wizyty. Zasalutował. — Sierżant techniczny Abraham, proszę pani, Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Sweatley także zasalutował. — Plutonowy Sweatley, proszę pani. Mam przyjemność znać pana kapitana. Klapa opończy odsłoniła się i ukazała Millę. Pistolet zwisał w ręce wzdłuż boku. Na drugiej ręce trzymała niemowlę. Po twarzy spływały jej łzy. Jestem córką oficera i żoną oficera, powiedziała sobie. Nie wypada mi płakać. Żebym tylko nie straciła nad sobą kontroli. — Miło mi panów poznać — odparła. — A oto syn pana kapitana, Eduard Eduardowicz. — Zdrowo się chowa, proszę pani? — zainteresował się Abraham. — Zdrów jak ryba, dziękuję. — Proszę pani, chcielibyśmy was zabrać do naszej karawany. Myślę, że lepiej i bezpieczniej będzie dla pań przyłączyć się do naszych rodzin — powiedział Abraham. — Dziękuję. Sweatley pomyślał o czym innym. — Jest u nas inna rosyjska dama, proszę pani. To znaczy, dama, no może nie do końca… W każdym razie żona jednego z marynarzy i Rosjanka. Będą sobie panie mogły porozmawiać w swoim języku. — Z niecierpliwością oczekuję okazji do poznania rodaczki — odparła, uśmiechając się już, Milla.

XVIII 1 Baza lotnictwa morskiego Memphis, Tennessee, 29 marca 1943 roku, 8.15 Adiutant admirała Balia przybył do „Peabodyego” o 7.15, przekazując przeprosiny od swego szefa, że nie będzie mógł dołączyć do generałów Pickeringa i MacInnerneya na śniadaniu. — Pan admirał będzie oczywiście obecny na lotnisku w chwili panów odlotu, zaplanowanego na 8.15. — Czyżby stary Jesse cierpiał z powodu kaca gorzej od nas, Flem? — zapytał MacInnerney. — W każdym razie powinien, ja się czuję strasznie. Trzeba bowiem przyznać, że nowe gwiazdki generała MacInnerneya zostały przez jego starych przyjaciół podlane obficie i zgodnie ze wszelkimi regułami sztuki. Adiutant admirała poinformował też obu panów generałów, że przysłał sztabową limuzynę po nich i po ich adiutantów, a kapitan Dunn i porucznik Pickering mogą dołączyć swoimi własnymi samochodami. Z racji obecności w apartamencie, który wynajmowali z Pickeringiem u „Peabodyego”, kapitan Dunn miał także okazję uczestniczyć w podlewaniu nowych gwiazdek generała MacInnerneya. — Pan admirał wyraził życzenie, panie kapitanie, byście obaj panowie uczestniczyli w pożegnaniu panów generałów. — Oczywiście — odparł kapitan Dunn, na chwilę opuszczając rękę od skroni, za którą się trzymał. Prawdę mówiąc, admirałowi Ballowi także dokuczały nieco pozostałości wczorajszego hucznego przyjęcia, ale to nie był główny powód, dla którego nie uczestniczył w śniadaniu. Musiał się zająć ostatnimi przygotowaniami do ceremonii pożegnania i dopilnować, żeby wszystko poszło jak z płatka.

*** Kiedy limuzyna admirała, w ślad za którą podążał Oldsmobile kapitana Dunna i czerwony Cadillac porucznika Pickeringa wyjechały zza budynku dowództwa lotniska, ich oczom ukazał się nieoczekiwany widok. Wokół placu przed budynkiem stał gęsty szpaler trzech plutonów marynarzy i trzech piechoty morskiej, rozdzielone dziesięcioosobowym pocztem flagowym piechoty morskiej z flagami państwową, Marynarki, Korpusu, oraz przynależnymi obu generałom flagom z odpowiednio jedną i dwiema gwiazdami. Stojący na środku placu komandor Marynarki w pełnym mundurze galowym i przy szabli, podał komendę: — BAAczność! — Szpaler marynarzy i żołnierzy wokół placu przeszedł z trzaskiem podkutych butów z pozycji „spocznij” do „baczność”. Samochód zatrzymał się i adiutanci wyskoczyli, by otworzyć drzwi generałom. Generał MacInnerney dotknął ziemi, komandor z szablą wydał kolejną komendę; — Do hymnu! Orkiestra bazy lotnictwa Marynarki Memphis zagrała hymn Marynarki .Anchors Aweigh!”.

Do nieco zdezorientowanych całym zamieszaniem generałów podszedł defiladowym krokiem admirał Ball i zasalutował szablą. — Panowie generałowie zechcą dokonać przeglądu wojsk? — zapytał. — To będzie dla nas zaszczyt — odparł MacInnerney, po czym korzystając ze zgiełku orkiestry nachylił się do Balia i znacznie ciszej powiedział: — Jesse, ty stary draniu, ja cię kiedyś zabiję, zobaczysz. Prowadzeni przez MacInnerneya, który zajmował honorowe miejsce, Pickering i Ball ruszyli do szpaleru, dokonać przeglądu wojsk. Kapitan Dunn dostrzegł w szpalerze ludzi ze swojego dywizjonu VMF–262 i po chwili wahania potruchtał szybko, zajmując swoje miejsce jako dowódca dywizjonu. Porucznik Pickering, szeroko uśmiechnięty, oparł się o przedni błotnik Cadillaka i z rozbawieniem obserwował całą ceremonię. Nadal miał na sobie skórzaną kurtkę, ale tym razem nie zapomniał nasadzić na głowę furażerki. Po zakończeniu przeglądu, obaj generałowie i admirał przeszli pod wejście do budynku dowództwa, którego schody, sądząc z wyłożonych tam dywanów, miały stanowić trybunę honorową. Orkiestra przeszła płynnie w marsza „Stars And Stripes Forever”, a komandor i jego dwaj pomocnicy odmaszerowali ze środka, zajmując swoje miejsca na czele szykujących się do defilady pododdziałów. — Kompania honorowa, do defilady, w kolumnę marszową, w prawo, maszerować! Spocznij! Pomocnicy oficera inspekcyjnego wystąpili z szeregu i wydali swoje rozkazy: — Baczność! W czwórki, w prawo, ZWROT! Za mną, MARSZ! Dwuszereg w mgnieniu oka przeformował się w kolumnę dwójek, a te w kolumnę czwórek. Parada ruszyła. Generałowie i admirał przyjmowali ją ze schodów budynku dowództwa, salutując podchodzącym kolejno plutonom marynarzy i piechoty morskiej. Kiedy ostatnia czwórka przeszła przed trybuną, weszli do wnętrza budynku. Przebranie się w kombinezon pilota i szybkie — ale niemniej dokładne — zapoznanie się z planem przelotu do Pensacola, zajęło Docowi dwie, może trzy minuty. Miejscowy pilot, który miał objąć obowiązki drugiego pilota w R4D Pickeringa, przedstawił plan lotu porucznikowi Sylvestrowi. Przed budynkiem stały zaparkowane Douglas R4D i Chance Yought F4U Corsair. Dla kogo były przeznaczone, nie budziło żadnych wątpliwości — za owiewkę kabiny myśliwca i w gniazdo przy odsuniętej szybie kabiny R4D zatknięte były czerwone chorągiewki ze srebrnymi gwiazdami. — Panie generale, zapraszamy następny raz — powiedział Ball. — Dzięki, Jesse. — Widać było wyraźnie, że jest wzruszony tym wszystkim. Uścisnął dłoń admirałowi, a potem Pickeringowi. — Trzymaj się Hem. Powodzenia. — Dla ciebie też, Doc — odparł Pickering. Generał MacInnerney podał rękę porucznikowi Pickeringowi. — Cieszę się, że cię widziałem, Pick. Rób dalej, tak jak dotąd, a daleko zajdziesz. Daleko, pomyślał Ball. Akurat! Chyba że Doc ma na myśli więzienie w Portsmouth. — Dziękuję, panie generale, ja także cieszę się z tego, że mogłem się z panem zobaczyć, sir. Generał MacInnerney skinął głową i podszedł do czekającego na niego Corsaira. Orkiestra zagrała „Hymn Piechoty Morskiej”, do wtóru którego generał MacInnerney wdrapał się do kabiny Corsaira i zapiął pasy, a Pickering uściskał syna i wszedł na pokład R4D. Orkiestra zagrała „Auld Lang Syne”, która to melodia utonęła po chwili w ryku uruchamianych silników.

W kabinie Corsaira MacInnerney poczekał, aż wszystkie wskazówki staną na zielonych polach, poszukał wzrokiem admirała Balia, zasalutował mu raz jeszcze i zaczął kołować na pas startowy. Pick pomachał ojcu. Corsair dokołował do progu pasa startowego i z miejsca rozpoczął rozbieg, Odrywał się właśnie od ziemi, kiedy R4D także ryknął silnikami i ruszył wzdłuż pasa. Corsair wykonał szeroki zawrót w lewo, wchodząc na sto metrów i po chwili wrócił nad budynek dowództwa, wypryskując znad niego w niebo wspaniałą świecą z półbeczki i niknąc w chmurach. Admirał Ball podszedł do porucznika Pickeringa. — Jak pan myśli, poruczniku, czy generałowi MacInnerneyowi spodobało się pożegnanie? A pańskiemu ojcu? — Tak jest, panie admirale. Jestem pewien, że im się spodobało. — A panu, poruczniku? Podobało się panu? — Tak jest, panie admirale, bardzo. — A dobrze się pan bawił ostatniej nocy? — Znakomicie, panie admirale. — To zapamiętaj to sobie dobrze, ty zakało munduru, bo długo potrwa, zanim gdzieś znowu będziesz się tak dobrze bawił! — Słucham, panie admirale? Admirał skinął ręką i do obu oficerów podszedł patrol żandarmerii piechoty morskiej, chorąży i sierżant. Zasalutowali admirałowi. — Aresztujcie tego oficera — wskazał Pickeringa admirał Ball. — Odeskortujecie go do jego kwatery, tej na terenie bazy, dopilnujecie, żeby się przebrał w przepisowy mundur i zameldujecie się z nim u mnie. — Tak jest, panie admirale. Tędy, panie poruczniku.

2 Gabinet dowódcy bazy lotnictwa Marynarki Memphis, Tennessee, 29 marca 1943 roku, 9.10 Trzej marines, w tym dwaj żandarmi z opaskami na rękawach i z pistoletami w kaburach, weszli do gabinetu dowódcy bazy. — Oddział, STÓJ! — rozkazał prowadzący ich chorąży. — Oddział, w lewo, ZWROT! Wszyscy trzej stali teraz twarzami do biurka admirała. — Panie admirale, chorąży Franz… Rozpoczynając meldunek, chorąży zasalutował. Pickering odruchowo zaczął podnosić ramię, póki nie napotkał pełnego zaskoczenia i pogardy wzroku admirała. Natychmiast opuścił wzniesioną do połowy rękę. — …melduje przybycie aresztanta z eskortą zgodnie z rozkazem, sir. Admirał Ball spojrzał na nich i skinął głową. — Zostawcie aresztanta i poczekajcie za drzwiami, Franz. — Tak jest, panie admirale. Eskorta, krok w tył, MARSZ! W prawo, ZWROT! Naprzód, MARSZ! Obaj żandarmi wymaszerowali z biura. Przed biurkiem admirała pozostał wyprężony na baczność Pickering. — Pickering, aresztanci nie salutują. Spróbujcie to zapamiętać. Może wam się przydać.

— Tak jest, panie admirale. — Ma pan w ogóle jakieś pojęcie, za co został pan aresztowany, panie Pickering? — Nie, panie admirale. — Kołacze się we mnie, być może naiwne, przekonanie, że odznacza się pan choć jedną cechą wymaganą od oficera Marynarki i piechoty morskiej, mianowicie prawdomównością. — Ball popatrzył na niego spod przymkniętych powiek. — Nie wygląda pan na kłamcę. A może się mylę? Czy pan jest kłamcą, panie Pickering? Czy też jest pan w stanie udzielić prawdziwej odpowiedzi na zadane panu pytanie? — Tak jest, panie admirale. — Tak jest, jestem kłamcą, czy tak jest, jestem w stanie szczerze odpowiedzieć? — Panie admirale, nie jestem kłamcą. Odpowiem szczerze na każde pytanie, sir. — Skoro tak pan twierdzi, to sprawdźmy. Panie Pickering, doszło do mnie, że kilkakrotnie odbywał pan stosunki z kobietami, z którymi nie tylko nie był pan żonaty, ale które na dodatek były mężatkami. Pogłoski owe dotyczą zwłaszcza pańskich rzekomych kontaktów z panią Elizabeth–Sue Megham, żoną pana Quincy’ego T. Meghama juniora. Czy te pogłoski mają jakiekolwiek uzasadnienie? — Panie admirale, wychowano mnie w przekonaniu, że dżentelmen nie dyskutuje o… — Jaki dżentelmen? Jaki dżentelmen, ty gnoju! Pieprzyłeś ją, czy nie? Odpowiadaj, durniu! — Tak jest, panie admirale. — Wiedząc, że jest zamężna? — Tak jest, panie admirale. — Panie Pickering, fundamentem tego wszystkiego, co nazywamy cywilizacją zachodnią jest Stary Testament. Jak panu być może wiadomo, zapisano tam, że Mojżesz zszedł z góry Synaj, niosąc dwie kamienne tablice, na których sam Pan Bóg wyrył numery przykazań, według których porządni, bogobojni ludzie winni kierować swym życiem. Czy znana jest panu ta historia, panie Pickering? — Tak jest, panie admirale. — Owych dziesięć zasad, które znamy jako Dziesięcioro Przykazań, wyliczają porządnym, bogobojnym ludziom rzeczy, które powinni robić i te, których robić nie powinni. Czy zna pan Dziesięcioro Przykazań, panie Pickering? — Tak jest, panie admirale. — Dwa z nich zwłaszcza nabierają dziś, w świetle tej sprawy, szczególnego znaczenia. Jedno z nich głosi „Będziesz szanował ojca swego i matkę swoją” i tak dalej. Czy to przykazanie jest panu znane, panie Pickering? — Tak jest, panie admirale. — Z tego, co słyszałem, jest pan młodym człowiekiem obdarzonym szczególnie rozwiniętą wyobraźnią. Jestem skłonny w to wierzyć. Pamięta pan, kiedy opowiadał pan oficerowi odpowiedzialnemu za bezpieczeństwo lotów, że nie miał pan pojęcia, że kręci pan beczkę nad wieżą kontrolną, gdyż pańską uwagę odwróciła wówczas lampka ostrzegawcza ciśnienia oleju na tablicy przyrządów i na niej skoncentrował pan całą swoją uwagę? Doceniam wyobraźnię. Łgał pan jak pies, ale to było pomysłowe. — Tak jest, panie admirale. — Przyznaje więc pan, że okłamał wtedy oficera dyżurnego? — W tamtej chwili nie uważałem tego za kłamstwo, panie admirale. — Znowu zaczynasz?! Skłamałeś dyżurnemu, czynie? — Tak jest, panie admirale. Skłamałem.

— Na wypadek gdyby pan nie wiedział i do pańskiej ogólnej wiadomości, panie Pickering, Regulamin Dyscyplinarny Marynarki, któremu pan podlega, przewiduje że oficer, który świadomie złoży fałszywe świadectwo lub świadomie poświadczy nieprawdę, podlega karze ustalonej przez sąd wojskowy. — Tak jest, panie admirale. — Mówiliśmy wcześniej o pańskiej pomysłowości i wyobraźni, panie Pickering. Czy jest pan w stanie wskazać, jakie jeszcze z Dziesięciorga Przykazań poza „Czcij ojca swego” ma dzisiaj zastosowanie? — Nie, panie admirale. — Chce pan przez to powiedzieć, że naprawdę pan nie wie? Czy też, biorąc pod uwagę, jakim jest pan oślizgłym draniem, boi się pan wskazać takie przykazanie? — Czy chodzi o cudzołóstwo, panie admirale? — „Nie będziesz pożądał żony bliźniego swego”. Wydaje się, że to dosyć proste polecenie, prawda? „Nie będziesz pożądał żony bliźniego swego” i nie będziesz jej pieprzył, durny kutasie, choćby nie wiem jak bardzo się prosiła! Czy to proste polecenie było dla pana zbyt trudne do zrozumienia, panie Pickering? — Nie, panie admirale. — A więc świadomie zdecydował się pan je złamać? — Tak jest, panie admirale. — Następnym fundamentem porządku moralnego cywilizacji zachodniej jest Wielka Karta Swobód, nadana przez miłościwie panującego ludom Anglii, Irlandii, Szkocji i tak dalej króla Jana swoim możnym zebranym w Runnymede, w czerwcu roku pańskiego 1215. Czy ten dokument jest panu znany, panie Pickering? — O tyle, o ile, panie admirale. — Nie waż się sobie jaj ze mnie robić, szczeniaku! Tak, czy nie, do cholery! — Tak jest, panie admirale. — A zatem wiadomo panu także zapewne, że Wielka Karta jest fundamentem porządku prawnego, znanego jako angielskie prawo powszechne? — Tak jest, panie admirale. — Być może więc nie jest też dla pana tajemnicą, że kiedy wielcy Ojcowie — Założy — ciele tej dumnej Republiki zajęli się ustanawianiem dla niej prawa, przejęli owo angielskie prawo powszechne i stało się ono prawem obowiązującym w trzynastu koloniach? Z pewnymi oczywiście niewielkimi zmianami, w rodzaju tej, że przysięgamy na wierność fladze Stanów Zjednoczonych, a nie królowi Anglii. Czy zdaje pan sobie z tego sprawę, panie Pickering? — Tak jest panie admirale! — Skoro tak, to być może zrozumie pan także, że legalnie wybrani przedstawiciele naszego wielkiego narodu w swojej mądrości uznali, że podstawowe zasady prawne, dotyczące zwykłych obywateli, nie wystarczą, by utrzymać w ryzach Marynarkę i w tym celu uchwalili Regulamin Dyscyplinarny Marynarki? Czy ten dokument jest panu znany, panie Pickering? — Tak jest, panie admirale. — I jest pan świadom tego, że jako oficer piechoty morskiej, podlega pan przepisom tego dokumentu? — Tak jest, panie admirale. — No to może powie mi pan, co miłościwie nam panujący Regulamin Dyscyplinarny Marynarki mówi o tym, co może pan zrobić z dumnym symbolem swojej płci, panie Pickering? — Słucham, panie admirale? — Gdzie według regulaminu możesz wsadzać swojego fiuta, tumanie!

— Nie wiem, panie admirale. — Ty gnoju, chcesz się zasłaniać nieznajomością prawa?! — Nie, panie admirale. — Nieznajomość prawa nie jest żadną obroną, panie Pickering. Proszę to sobie zapamiętać. — Tak jest, panie admirale. — Skoro więc pan, jak z tego można wnosić, nie pamięta, co w tym względzie stanowi Regulamin Dyscyplinarny Marynarki, śpieszę przypomnieć panu, że „Kto utrzymuje stosunki intymne”, czyli używając być może bardziej zrozumiałego dla pana pojęcia, kto się pieprzy, „z kobietą, z którą nie jest połączony świętym węzłem małżeńskim, podlega karze, jaką na niego nałoży sąd wojskowy”. To może nie jest dosłowny cytat, ale tak to mniej więcej idzie. — Tak jest, panie admirale. — Czy pan o tym wiedział? — Nie, panie admirale, nie wiedziałem. — No cóż, to mnie nie dziwi. Poza tym punktem dotyczącym tych, którzy nie potrafią utrzymać fiuta w garści, regulamin zawiera także inne postanowienia dotyczące osób niegodnych noszenia munduru. Czy wie pan, o jakie postanowienia mi chodzi, panie Pickering? — Nie, panie admirale. — No tak. Pozwoli pan więc, że go oświecę. Otóż Regulamin Dyscyplinarny Marynarki stanowi, że oficer winny zachowania nie licującego z honorem oficera i dżentelmena, podlega karze, nałożonej przez sąd wojskowy. — Tak jest, panie admirale. — Czy pan spodziewał się, panie Pickering, że kręcenie beczek nad dachem mojej wieży kontrolnej, zagrażające nie tylko życiu pełniących tam służbę, ale również powierzonego ich pieczy cennego samolotu było zachowaniem licującym z honorem oficera? — Panie admirale, nie rozważałem tego w tych kategoriach. — A czy może pan, z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu niechybnie mocno perwersyjnej natury, uważał okłamanie oficera dyżurnego za czyn licujący z honorem oficera Marynarki? — Nie, panie admirale. — Czy pieprzenie żony bankiera pod nieobecność jej męża w domu też pan uważał za licujące z honorem oficera Marynarki? Być może uznał pan to za część swoich obowiązków służbowych, które nakładają na pana dbałość o morale na froncie wewnętrznym? Służbę dla kraju i niewyżytych seksualnie kobiet, których mężowie pełnią odpowiedzialne obowiązki, wspomagając wysiłek wojenny narodu? — Nie, panie admirale. — Nie? A więc nie uważał pan tych czynów za licujące z godnością oficera Marynarki, czy tak? — Prawdę mówiąc, panie admirale, nie rozważałem tego w tych kategoriach, sir. — Być może zdążył pan się już domyślić w trakcie tej rozmowy, że pana nie lubię, panie Pickering? — Tak jest, panie admirale. — Jednym z powodów tej niechęci do pana jest ta okoliczność, że w krótkim, niestety, czasie, jaki było mi dane z nim spędzić, pański ojciec wywarł na mnie doskonałe wrażenie. To człowiek ukształtowany w tej samej formie, co generał MacInnerney, który jest moim starym przyjacielem. Wczorajszy wieczór, spędzony w ich towarzystwie, byłby naprawdę wspaniałym przeżyciem dla mnie, gdyby nie twoja tam obecność, ty wrzodzie na dupie Korpusu! Cały wieczór zachodziłem w głowę, jak to możliwe, żeby taki wspaniały oficer jak generał Pickering, kawaler najwyższych odznaczeń za waleczność na frontach obu wojen światowych,

człowiek, w którym najwyższe czynniki naszego wielkiego kraju pokładają tak wiele zaufania, był w stanie spłodzić takiego żałosnego, nieodpowiedzialnego, niemoralnego nieudacznika jak ty — zakończył, piorunując wzrokiem porucznika Pickeringa, — Ma pan coś do powiedzenia na ten temat, panie Pickering? Jak mogło do tego dojść? — Nie mam nic do powiedzenia, panie admirale. — Czy mogę zaryzykować zgadywanie, co też lęgnie się w tym waszym pokręconym umyśle w tej chwili, poruczniku? — Oczywiście, panie admirale. — Stawiam dziesięć dolców przeciw orzechom, że to coś w tym rodzaju: „Czego ten stary piernik chce? Czy on nie rozumie, że jestem bohaterem? Stoję tu przed nim, młody bóg wojny, weteran Guadalcanal, kawaler Krzyża Lotniczego, doskonały pilot myśliwski z siedmioma zestrzeleniami na koncie, który już zdołał przelać w tej wojnie krew za ojczyznę”. Zgadłem, panie Pickering? — Panie admirale, jestem dumny ze swojej służby w dywizjonie VMF–229 — odparł Pickering, nieco zmieszany. — Uważam, że na Guadalcanal wywiązywałem się ze swoich obowiązków należycie, sir. — Więc wysłuchaj, młody człowieku, co ja ci mam do powiedzenia na temat twojej służby w dywizjonie VMF–229. Po pierwsze, to Panu Bogu podobało się dać ci lepszą koordynację ruchową, niż większości bliźnich. Nie wiem, co cię w tym napawa dumą, skoro nie miałeś z tym nic wspólnego. Ta od Boga dana zdolność koordynacji sprawiła, że możesz pilotować samolot lepiej od innych, mniej szczęśliwych ludzi. Ale nie rozumiem, jak możesz z tego czerpać jakąkolwiek dumę. A poza tym jesteś najlepszym potwierdzeniem wyników studiów nad pilotami prowadzonych przez Uniwersytet Kalifornii. — Jakich studiów, panie admirale? — Psychologowie behawioryści z tej uczelni, po wyczerpujących badaniach opublikowali raport, z którego wynika, że najlepszy materiał na pilotów stanowią kretyni. Wie pan, kto jest kretyn, panie Pickering? — Nie, panie admirale. — To taki jeszcze głupszy idiota, zupełnie jak pan, sądząc z tego, co pan wyprawia poza kabiną swego myśliwca. No więc pojechał pan na Guadalcanal, a że Bóg uczynił pana kretynem, Korpus uznał pana za najlepszego kandydata na pilota myśliwskiego i w swej nieomylności jak zwykle miał rację. Potem miał pan szczęście, bo nie trafił pan po drugiej stronie na jeszcze tępszego od siebie imbecyla i przeżył pan to wszystko. Bóg, jak wiadomo, troszczy się o pijaków i idiotów, a z tego co mi o panu wiadomo, w pana przypadku ma do tej troski powody szczególne i to z obu paragrafów. Zestrzelił pan siedmiu japończyków, to dobrze. Zapewne stosunek niekompetentnych do pechowców miał się wśród nich jak trzy do czterech, więc znowu miał pan szczęście. A potem wrócił pan do domu, i Korpus powierzył panu odpowiedzialne zadanie wychowywania swoich następców i przekazywania im pańskich umiejętności w zakresie walki powietrznej. Szkolić, to znaczy dowodzić. A jak się najlepiej dowodzi, panie Pickering? — Obawiam się, że nie rozumiem pytania, panie admirale. — Najlepiej szkoli się i dowodzi własnym przykładem, panie Pickering. Proszę sobie to zanotować, bo najwyraźniej nigdy pan się z tym hasłem dotąd nie spotkał. — Tak jest, panie admirale. — A jaki pan daje przykład młodym marines, których szkolenie panu powierzono, panie Pickering? Pan im daje do zrozumienia, że najlepszym sposobem na to, żeby zostać takim doskonałym pilotem myśliwskim jak pan, jest ignorować każdy rozkaz i regulamin, jaki stanie panu na drodze, przekraczać dozwoloną prędkość w jeździe samochodem, w niekompletnym

umundurowaniu, z jednego baru do drugiego burdelu, niepotrzebnie narażać życie marynarzy i podoficerów z obsługi wieży kontrolnej przez wykonywanie beczek tuż nad jej dachem, łgać jak pies oficerowi dyżurnemu i w końcu wtykać fiuta w każdą dziurę, która dłużej niż dwadzieścia sekund nie ucieka na drzewo, bez jednej sekundy zastanowienia nad tym, ile to może spowodować kłopotów dla niej, jej męża, dla mnie i dla całego Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, który z jakiegoś nie do końca dla mnie zrozumiałego powodu zdecydował kiedyś, że pański charakter pozwala zrobić z pana oficera i dżentelmena. Po zakończeniu tej tyrady admirał przez pełne sześćdziesiąt sekund wpatrywał się w Pickeringa wzrokiem, który kogo innego już dawno by spopielił. — Czy zgodzi się pan, panie Pickering, że to dość trafne odzwierciedlenie zaistniałej sytuacji? — Tak jest, panie admirale. Ale… Admirał Ball uciął, podnosząc rękę. — Mam do wyboru kilka możliwości rozwiązania tego nabrzmiałego problemu. Jedna z nich wydaje mi się szczególnie zachęcająca i zapewne także i tobie, ty pokręcony sukinsynu, musiała przyjść do głowy. — Słucham, panie admirale? — Korpus Piechoty Morskiej od jakiegoś czasu wysyła obwiesiów w pańskim typie do pewnego dywizjonu, który Stacjonuje na Hawajach, więc Korpus uznał, że w interesie wysiłku wojennego będzie dać niektórym z tych indywiduów szansę uratowania swej kariery poprzez przydział do tego dywizjonu, zamiast do celi w Portsmouth. Oczywiście już pan wie, o jakiej jednostce mówię. Założę się znowu, że myśli pan w tej chwili: „No i fajno. Niech mnie ten stary kutas wyśle do VMF–229. Tam dowodzi Charlie Gałloway, a on potrafi docenić, jakim jestem pistoletem”. Czy trafnie oddałem pańskie myśli, panie Pickering? — Panie admirale, jeśli mogę zostać przeniesiony do VMF–229… — Gdyby przywiązywał pan do moich słów nieco większą wagę, panie Pickering, zapamiętałby pan, że powiedziałem, iż przydział pana do VMF–229 jest tylko jedną z możliwości, jakie przede mną stoją, ja też znam Charlie’ego Gallowaya. Myślę, że Korpus obchodzi się z nim już wystarczająco niewdzięcznie, i niech mnie diabli, jeśli miałbym mu do tego wbijać nóż w plecy, posyłając mu takiego zgniłka jak pan. Chwilę pomilczał, czekając aż to, co powiedział, dotrze do Pickeringa. — Nie mam także zamiaru uziemiać pana i odsyłać do Quantico do przeszkolenia na oficera piechoty. Czy oficera kwatermistrzostwa, czy cokolwiek. Nie nadaje się pan do tego, żeby powierzać panu życie innych, porządnych ludzi, którymi by pan dowodził. Po odrzuceniu powyższych rozwiązań, pozostaje ich już bardzo niewiele, jednym z nich jest zaproponować panu zwolnienie dla dobra służby, ale w dzisiejszych czasach zostałby pan natychmiast powołany do służby wojskowej. W najgorszym wypadku mógłby pan nawet wrócić do piechoty morskiej jako szeregowy, albo, co nie daj Bóg, jako marynarz do Marynarki. Sumienie nie pozwoliłoby mi znieść takiego ciężaru. Tak samo posłanie pana na pół roku za kratki w Portsmouth nie załatwiłoby sprawy. Karą za utrzymywanie pozamałżeńskich stosunków seksualnych jest wprawdzie pięć lat robót, ale w obecnej sytuacji skazanych szybciej się wypuszcza, bo na froncie są bardziej potrzebni. Jestem wprawdzie pewien, że nawet sześć miesięcy w tym zakładzie nauczyłoby pana moresu, ale na to wyjście także zdecydowałbym się z najwyższą niechęcią. Obraz pana siedzącego sobie w przytulnej celi, z trzema posiłkami dziennie podsuwanymi pod nos w sytuacji, kiedy co dzień giną porządni ludzie, zanadto kłóciłby się z moim poczuciem tego, co dobre a co złe. Odesłanie pana w kajdankach do Portsmouth mogłoby także sprawić przykrość pańskiemu ojcu, a niewykluczone, że i generałowi MacInnerneyowi, który z jakiegoś nieznanego mi powodu, zdaje

się mieć do pana słabość. Odesłanie pana do więzienia okryłoby hańbą pańskiego ojca, a ja już powiedziałem, wydał mi się porządnym człowiekiem, który na coś takiego nie zasługuje. Admirał Ball znowu zamilkł, pozwalając temu, co powiedział, dotrzeć do umysłu rozmówcy. — Wracając do znanej prawdy o tym, że Bóg troszczy się o pijaków i idiotów, oraz do wspominanego braku pilotów, pozostało mi tylko jedno wyjście. — Jakie, panie admirale? — Generał MacInnerney rozesłał okólnik, w którym poszukuje pilotów samolotów wielosilnikowych, najchętniej R4D i PBY–5A. Nie wdając się w szczegóły operacji, do której ich potrzebuje, powiedział tylko, że będzie ona miała miejsce na Pacyfiku i że charakteryzuje się nadzwyczajnym zagrożeniem życia — ochotników. — Mam trochę nalotu na R4D. Panie admirale. — Wiem, sprawdziłem w pańskich papierach i dlatego w ogóle o tym rozmawiamy. Ale na PBY–5A nie, prawda? — Nie, panie admirale. — No właśnie. Pomijając na chwile nieogarniętą głębię wad pańskiego charakteru, największym problemem, jaki mnie do tej chwili powstrzymał przed zgłoszeniem pana na ochotnika do tej operacji jest obawa, że będzie pan dla jej pozostałych uczestników bardziej obciążeniem, niż pomocą. To zadanie, które nie zniesie żadnej obsuwy, a pan jest, jak tego dowodzą wypadki, największą obsuwą, jaką świat kiedykolwiek widział od czasu wyginięcia mamutów. — Panie admirale, czy pan mi oferuje szansę zgłoszenia się na ochotnika do tej operacji? — W razie gdyby się pan na to zdecydował, będę się musiał poważnie zastanowić nad przesłaniem pańskiego zgłoszenia dalej. W tej chwili, na skali od zera do dziesięciu, pańskie szanse wahają się wokół dwóch, jeśli się pan jeszcze waha, na pańskim miejscu zaopatrzyłbym się w egzemplarz Regulaminu Dyscyplinarnego Marynarki i szczególnie wnikliwie wczytałbym się w rozdział dotyczący możliwości obrony oskarżonego przed sądem wojennym. — Panie admirale, zrobię wszystko, żeby znowu latać. — Oficer, nawet piechoty morskiej, nie poniża się do błagania! Boże, co za odrażająca kreatura! Admirał Ball wcisnął guzik na biurku. — Eskorta, do mnie! I jeśli jest tam gdzieś mój adiutant, to też niech przyjdzie. Żandarmi wmaszerowali do gabinetu raz jeszcze. — Odprowadzić aresztowanego do jego kwatery. Ustawić uzbrojoną wartę pod drzwiami. Posiłki przynosić z kuchni dla szeregowych. Dostarczyć egzemplarz Regulaminu Dyscyplinarnego Marynarki. — Tak jest, panie admirale — szczeknął chorąży Franz. — Aresztant, jeden krok w tył, MARSZ! W tył, ZWROT! Naprzód, MARSZ! Porucznik Pickering, poprzedzany przez sierżanta i z chorążym Franzem za plecami, wymaszerował z gabinetu admirała Balia. Admirał zaczekał, aż drzwi się za nimi zamkną i skrzywiwszy się, spojrzał na swego adiutanta. — O Boże! Ci marines. Jeden wielki kłopot z tą bandą koczkodanów. Gdybyśmy ich nie potrzebowali do prowadzenia wojny, trzeba by było ustalić cenę za głowę każdego. — Tak jest, panie admirale. — Zadzwoń do kontroli lotów. Każ na jutro, na 7.30 przygotować PBY–5A i najlepszego instruktora, i powiedz, że życzę sobie, żeby Pickering dostał dopuszczenie do lotów na tym typie najszybciej, jak to możliwe. Niech robią, co chcą, mogą latać choćby i dziesięć godzin dziennie, ale ma wylatać minimum niezbędne do uzyskania uprawnień dowódcy załogi na PBY–5A. Tylko bez żadnych kantów. Wszystko ma być jak trzeba, żeby nie rozwalił maszyny. Niech codziennie

meldują przez telefon o postępach. A potem wyślij teleks do biura generała MacInnerneya w Waszyngtonie, że wydaje mi się, powtarzam, wydaje mi się, że za tydzień będziemy mieli ochotnika do tej jego eskadry samobójców. Tylko nie podawaj nazwiska. — Tak jest, panie admirale. Admirał Ball podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił z pamięci numer. Chwilę potrwało, zanim przebił się przez centralę Planter’s Bank & Trust Company w Memphis, a potem przez sekretariat prezesa, aż wreszcie dotarł do samego Braxtona V. Upscomba. — Brax? Tu Jesse. Pamiętasz ten mały problem, z którym do mnie przyszedłeś? Romea i Julię? To już załatwione. Nie, nie będzie żadnych więcej kłopotów, Brax.

3 Terminal Służby Transportu Lotniczego Marynarki, baza Marynarki Pearl Harbor, Oahu, Terytorium Hawajów, 2 kwietnia 1943 roku, 17.15 Major Jake Dillon opierał się o błotnik Forda kombi rocznik 1941 z logo Pacific & Far Eastern Shipping wymalowanym na drzwiach. Obserwował lądowanie wielkiego czterosilnikowego Consolidated PB2Y Coronado z generałem Pickeringiem na pokładzie. Obok jego Forda zaparkowana była wojskowa dwuipółtonówka CMC ze szczelnie zasznurowaną plandeką i szary Plymouth wiceadmirała Daniela j. Wagama ze sztabu admirała Nimitza. Za ciężarówką chronił się przed argusowym okiem zwierzchności pododdział marynarzy w ubraniach roboczych. Wagam siedział z tyłu Plymoutha, przeglądając jakieś papiery, rozłożone na teczce, która, spoczywając na kolanach admirała, pełniła rolę jego biurka. Kiedy łódź latająca wodowała wśród olbrzymich pióropuszy, jego adiutant, kapitan Richard Greyson III, odepchnął się od błotnika, o który się opierał i podszedł do tylnego okna Plymoutha. Powiadomił o udanym lądowaniu admirała, który skinął głową i wrócił do papierów. Wiedział doskonale, że od wodowania do wyjścia na ląd pasażerów minie jeszcze co najmniej pięć minut — pięć minut, w ciągu których mógł załatwić do końca sprawę, pięć minut, które miały wymierną, liczoną w istnieniach ludzkich, cenę. Wagam przybył tu, by spróbować oszczędzić generałowi Pickeringowi równie cennego czasu, który mógłby zostać zmitrężony na odprawę sprzętu i ludzi, których ze sobą przywiózł. Kiedy pierwsze kutry z pasażerami odbiły od burty Coronado i ruszyły w kierunku pirsu, obok zgromadzonych tam samochodów zatrzymał się czarny Cadillac rocznik 1939. Wagam zauważył go kącikiem oka i rozpoznał natychmiast — to limuzyna admirała Nimitza. Admirał natychmiast złożył swoje papiery do teczki i wysiadł z Plymoutha. W Cadillaku nie było jednak samego Nimitza. Z otwartych tylnych drzwi wysiadł komandor Kurt Groscher. W opinii Wagama, Groscher był najbłyskotliwszym z oficerów wywiadu Dowództwa Floty Pacyfiku. Na widok Wagama, Groscher zasalutował. — Co pana tu sprowadza, Groscher? — Szef wysłał mnie po pana Pickeringa, panie admirale. Mogę zapytać po co? Groscher uśmiechnął się.

— Tak jest, panie admirale. Zapytać pan może — odparł tonem, który jednoznacznie wskazywał na to, że odpowiedzi się i tak nie doczeka. — Dobra, chłopaki, do roboty — powiedział kapitan Greyson do marynarzy, wskazując dopływający do pirsu kuter pełen jednakowych, opakowanych czarnymi plastikowymi płachtami pakunków. — Wyładujcie to wszystko i na ciężarówkę. Tylko ostrożnie! Major Jake Dillon podszedł do admirała i komandora, i zasalutował. | — Pan oczywiście zna majora Dillona, panie komandorze? — zapytał Groschera Wagam. — Tylko z opowieści. Osobiście, niestety nie miałem okazji, jak idą prace nad tankowaniem? Dillon nie odpowiedział. — Majorze, pan komandor Groscher nie tylko wie wszystko o wszystkim, ale, co znacznie ważniejsze, ma dopuszczenie do wszystkiego, co się dzieje na tym teatrze działań wojennych — uspokoił obawy Dillona Wagam. Dillon po kolejnej chwili milczenia, wzruszył ramionami. — Kończymy instalować dodatkowe zbiorniki paliwowe w jednej z Catalin. Potem trzeba je będzie przetestować. Jeśli wszystko będzie w porządku, zabudujemy takie same zbiorniki w tej drugiej. — A jeśli nie? — zapytał Groscher. — To będziemy się zastanawiać nad czymś innym. — Chyba nie muszę przypominać, że Szef jest osobiście zainteresowany postępami pańskich prac. Czy jest jakiś sposób, w jaki moglibyśmy panu pomóc w ich prowadzeniu? — Nie, dziękuję, panie komandorze. — O, jest Pickering — powiedział Wagam, kiedy generał Pickering wysiadł wraz z porucznikiem Hartem na platformę u podnóża pirsu. Cała trójka podeszła do nich nabrzeżem, akurat w chwili, gdy wychodzili schodami na koronę pirsu. — Mam nadzieję, że oprawa powitania zadowala pana generała? — zażartował Dillon. — Prawdę mówiąc, Jake, jestem nieco rozczarowany — odparł Pickering. — Kiedy wyjeżdżałem z Memphis, gdzie wpadłem po drodze odwiedzić Picka, był przegląd kompanii honorowych Marynarki i Korpusu, defilada i orkiestra grająca „Hymn Piechoty Morskiej”. — Naprawdę? — Poleciałem tam z MacInnerneyem, a dowódca bazy, jak się okazało, był jego starym kumplem i to on mu załatwił taką oprawę, żeby uczcić jego drugą gwiazdkę. — Jesse Ball? — upewnił się Wagam. — Zgadza się. Razem oblewaliśmy awans Doca. — Dziwne, że po nocy z tymi dwoma był pan w stanie rano wsiąść do samolotu — uśmiechnął się Wagam. — Pozdrowienia od admirała Nimitza, panie generale — odezwał się milczący dotąd komandor Groscher. — Admirał prosił, żeby pan do niego wpadł, kiedy tylko znajdzie pan wolną chwilę. Pickering spojrzał pytająco na Wagama. — Jedź, Fleming, ja się zajmę odprawą. Admirał nie lubi czekać. — Nie chciałbym, żeby cokolwiek zginęło. Wszystko jest bardzo potrzebne. — Jedź, wszystko będzie w porządku. Gdzie chcesz to dostać? Ewa? — Wtedy trzeba by to wszystko ciągnąć z powrotem, kiedy trzeba będzie ruszać — potarł podbródek w zamyśleniu Pickering. — No, ale z drugiej strony, w Ewa da się upilnować, żeby nikt niczego nie buchnął. — Sprzęt będzie w Ewa, pod strażą, za godzinę.

— W takim razie jedźmy, panie komandorze. George, jedź ze sprzętem do Ewa. Znajdź pułkownika Dawkinsa i powiedz mu, że proszę o przechowanie tego majdanu gdzieś pod strażą. A potem spotkamy się u ciebie to też dotyczy, Jake, w Muku–Muku. — Tak jest, panie generale — odpowiedzieli chórem Dillon i Hart. Pickering wsiadł do Cadillaka. Samochód jeszcze dobrze nie ruszył, kiedy Groscher sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej zaklejoną, ale nie zaadresowaną i w ogóle pozbawioną jakichkolwiek oznaczeń kopertę. — Pomyślałem, że będzie lepiej, gdyby się pan z tym zapoznał, zanim spotkamy się z admirałem — powiedział. — Ta od Marshalla przyszła dwa dni temu, ta od Donovana dziś rano. Pickering rozerwał kopertę. ŚCIŚLE TAJNE KOLEGIUM SZEFÓW SZTABÓW WASZYNGTON 0900 30MAR43 KANAŁEM SPECJALNYM DCA TDWPAC PBAEL HAEBOR TH DO WYŁĄCZNEJ WIADOMOŚCI ADM CHESTERA W NIMITZA PONIŻEJ OSOBISTA OD SZESZTA AEMU USA DO DCY TDWPAC DROGI CHESTERZE WIADOMOŚCI STANOWIĄCE ZAŁĄCZNIK DO TEJ DEPESZY SĄ DO TWOJEJ WYŁĄCZNEJ WIADOMOŚCI ALE SĄ TAKŻE JEŚLI NIE BARDZIEJ WAŻNE DLA GENBRYG PICKERINGA W DRODZE NA HAWAJE x DOPIILNÓJ PROSZĘ BY ZOSTAŁY MU DORĘCZONE JAK NAJSZYBCIEJ PO JEGO PRZYBYCIU x JEGO PREZENTACJA TŁA TYCH WIADOMOŚCI POZWOLI CI LEPIEJ ZROZUMIEĆ PRZEBIEG ZDARZEŃ NIŻ MOJE Z KONIECZNOŚCI LAKONICZNE WYJAŚNIENIA NA PIŚMIE POZDROWIENIA GEORGE KONIEC OSOBISTEJ OD SZESZTA AHMH USA DO DCY TDWPAC ZAŁĄCZNIK JEDEN KOPIA WIADOMOŚCI SZBSZTA ARMH USA DO DCY AMWCHI ŚCIŚLE TAJNE OPERACYJNA PRIORYTETOWA OD: KOLEGIUM SZEFÓW SZTABÓW

WASZYNGTON 0855 30MAR43 DO: DCA AMWCHI AMWCHI CZUNGKING CHINY DO WYŁWIAD GENBROM JOSEPH STILWELL 1 ZE SKUTKIEM NATYCHMIASTOWYM PO OTRZYMANIU TEJ DEPESZY ZWOLNIĆ Z ZAJMOWANYCH STANOWISK GENDYW FREDERICKA T DEMPSEYA I GENBRYG JAMESA R NEWLEYA x WYŻWYM OFICERÓW ARESZTOWAĆ I UMIEŚCIĆ POD STRAŻĄ W ZAJMOWANYCH KWATERACH DO CZASU PODJĘCIA DALSZEJ DECYZJI KOMSZESZTA CO DO ICH DALSZYCH LOSÓW x UNIEMOŻLIWIĆ SKORZYSTANIE Z JAKICHKOLWIEK ŚRODKÓW ŁĄCZNOŚCI POD PAŃSKĄ KONTROLĄ x BĘDZIE PAN OSOBIŚCIE CENZUROWAŁ WSZELKĄ OSOBISTĄ KORESPONDENCJĘ WYSYŁAWĄ PRZEZ WYŻWYM OFICERÓW 2 W DRODZE Z WASZYNGTONU ZNAJDUJE SIĘ OBECNIE GENBRYG HULIT A ALBRIGHT x GENBRYG AIBRIGHT PRZEWOZI LIST ADMIRAŁA WILLIAMA D LEAHYEGO SZESZTA ZWIERZCHNIKA SIŁ ZBROJNYCH DO PANA W KTÓRYM ADM LEAHY WYJAŚNIA KONIECZNOŚĆ PODJĘCIA ŚRODKÓW O KTÓRYCH MOWA W PUNKCIE JEDEN POWYŻEJ x ZALECA SIĘ MIANOWANIE GENBRYG ALBRIGHTA SZEFEM SŁUŻBY ŁĄCZNOŚCI AMWCHI 3 PŁK JOHN J WATERSON Z BIURA SŁUŻB STRATEGICZNYCH ZNAJDUJE SIĘ W DRODZE Z BRISBANE W AUSTRALH DO CZUNGKOJGU Z KOPIĄ LISTU ADM LEAHYEGO O KTÓRYM MOWA W PUNKCIE 2 POWYŻEJ x PŁK WATERSON MA ROZKAZ DOSTARCZYĆ PANU TEN LIST NATYCHMIAST PO PRZYLOCIE x WYSŁANIE DWÓCH KOPĘ MIAŁO NA CELU DOSTARCZENIE PANU TEGO LISTU W JAK NAJSZYBSZYM TERMINIE 4 W DRODZE Z PEAKL HARBOR DO CZUNGKINGU ZNAJDUJE SIĘ OBECNIE TAKŻE GBNBRYG KORPIECHMOR FLEMING PICKERING ZCA DYR BIURA SŁUŻB STRATEGICZNYCH DS. OPERACJI NA PACYFIKU x OCZEKUJE SIĘ ŻE JEDEN Z WYŻWYM W PUNKTACH 2 I 3 OFICERÓW DOTRZE NA MIEJSCE PRZED JEGO PRZYBYCIEM ALE GENBRYG PICKERTNTG MA ROZKAZ ZAMELDOWAĆ SIĘ U PANA OSOBIŚCIE PO PRZYJEŹDZIE BY SZERZEJ WYJAŚNIĆ KONIECZNOŚĆ PODJĘCIA DZIAŁAŃ O KTÓRYCH MOWA W PUNKCIE 1 POWYŻEJ I ODPOWIEDZIEĆ NA WSZELKIE PYTANIA JAKIE MÓGŁBY PAN MIEĆ W ZWIĄZKU Z TYMI DZIAŁANIAMI

5 TREŚĆ TEJ DEPESZY MA ZOSTAĆ UJAWNIONA PPŁK KORPIECHMOR EDWARDOWI J BANNINGOWI PRZEBYWAJĄCEMU W CZUNGKINGU W NAJSZYBSZYM MOŻLIWIE CZASIE 6 NALEŻY PODJĄĆ WSZELKIE ŚRODKI NIEZBĘDNE DO ZAŁATWIENIA TEJ SPRAWY WEWNĄTRZ AMWCHI x JEŚLI ZAJDZIE POTRZEBA UJAWNIENIA JEJ PRZED NACZELNYM DOWÓDCĄ TDW CHIN BIRMY INDII NALEŻY NATYCHMIAST POWIADOMIĆ O TYM FAKCIE KOMSZESZTA DEPESZĄ NADANĄ KANAŁEM SPECJALNYM. GEORGE C MARSHALL GENERAŁ ARMIII SZESZTA ARMII USA ŚCIŚLE TAJNE SCISLE TAJNE BIURO SŁUŻB STRATEGICZNYCH WASZYNGTON 1615 1KWIE43 KANAŁEM SPECJALNYM DO: DCA TDWPAC DO WYŁWIAD: ADM CHESTER W NIMITZ OSOBISTA OD DYREKTORA OSS DO DCY TDWPAC DROGI ADMIRALE NIMITZ BĘDĘ WDZIĘCZNY ZA PRZEKAZANIE PONIŻSZEGO GENBRYG FLEMINGOWI PICKERIMGOWI OBECNIE W DRODZE NA HAWAJE NAJSZYBCIEJ JAK TO MOŻLIWE PO JEGO LĄDOWANIU POCZĄTEK WIADOMOŚCI DROGIFLEM GENERAL MARSHALL DZWONIŁ O 1345 CZASU WASZ PYTAJĄC O TWÓJ TERMIN PRZYJAZDU DO CZUNGKINGU x ZAPEWNIŁEM GO ŻE DOTRZESZ TAM NAJSZYBCIEJ JAK TO MOŻLIWE PO ZAŁATWIENIU SPRAW W PEARL HARBOR x SENATOR FOWLER DZWONIŁ O 1405 CZASU WASZ Z WIADOMOŚCIĄ ŻE SENAT NA JEGO WNIOSEK ZATWIERDZIŁ AWANSOWANIE PŁK HULITA A ALBRIGHTA NA STOPIEŃ GENBRYG ZE STARSZEŃSTWEM OD DNIA 29 MARCA 1943

POZDROWIENIA BILL KONIEC WIADOMOŚCI KOMEG OSOBISTEJ OD DYR OSS DO DCY TDWPAC ŚCIŚLE TAJNE Pickering przeczytał obie wiadomości dwukrotnie i oddał je komandorowi Groscherowi. Przez chwilę zastanawiał się w milczeniu, po czym wyczuł na sobie pytający wzrok Groschera. — Banning pracuje dla mnie… — zaczął. — Znam Eda, panie generale. Pickering zrozumiał, że to wtrącenie miało na celu oszczędzenie mu wyjaśnień. Groscherowi nie musiał tłumaczyć, kto to jest Banning i czym się zajmuje. — Kiedy dotarł do Czungkingu z dwiema magicznymi maszynami szyfrowymi, które prezydent posłał do Chin, okazało się, że na miejscu dwaj oficerowie łączności, i Bóg jeden wie, kto jeszcze, wiedzieli wszystko o jego zadaniu. — Niech to szlag! Kto im powiedział? — Sekretarz Kolegium Szefów Sztabów i zastępca dyrektora OSS do spraw administracyjnych. — Boże! — To samo wtedy pomyślałem. — I co się z nimi stało? Admirał będzie chyba chciał wiedzieć. — Ten z OSS wylądował u czubków. A co zrobili z generałem Damsonem nie mam pojęcia. — Damsonem? Kurtem S. Damsonem? Pickering skinął głową. — Ja bym sukinsyna kazał rozstrzelać. Pickering spojrzał na komandora zaskoczony i przekonał się, że mówi to zupełnie serio. — Przedstawili jakieś wytłumaczenie tego, co zrobili? — Nic sensownego, jak dla mnie. — Znam Albrighta — powiedział Groscher. — Byłem w Waszyngtonie odbierać nasze maszyny. Przed wysyłką Albright osobiście sprawdzał ich funkcjonowanie. Dobry oficer. — Tak, ja też go lubię — potwierdził Pickering. Wyjrzał przez okno i zobaczył, że zajechali pod piętrowy budynek, w którym urzędowali dowódca TDW Pacyfiku i jego najbliżsi współpracownicy.

*** Admirał Chester W. Nimitz był zajęty. Kiedy jeden z adiutantów wsadził do gabinetu głowę, przy stole konferencyjnym siedziało dwunastu oficerów. Większość stanowili admirałowie Marynarki, ale było tam też kilku komandorów i jeden pułkownik piechoty morskiej. — Panie admirale, przybyli generał Pickering i komandor Groscher. Na twarzach uczestników konferencji pojawiły się ledwie maskowane grymasy niezadowolenia z zakłócenia ich ciężkiej pracy. Nimitz rozumiał ich doskonale. Ta konferencja była zaplanowana od kilku miesięcy i jemu także nie w smak ją było przerywać, ale musiał. — Panowie — oznajmił — zróbcie sobie dziesięciominutową przerwę na kawę. Wrócicie, kiedy to tylko będzie możliwe. Wszyscy zaczęli składać dokumenty rozłożone na stole. Niemal wszystkie nosiły stemple TAJNE i ŚCIŚLE TAJNE. Przez chwilę Nimitz zastanawiał się nad poleceniem pozostawienia

wszystkiego jak leżało. Komandor Groscher i tak widział większość, jeśli nie wszystko to, co leżało na stole, a to czego nie widział, zobaczy po zakończeniu konferencji. Pickering miał dopuszczenie do wszystkiego, czym się dziś zajmowali i jeszcze do wielu znacznie ważniejszych tajemnic. Gdyby im teraz powiedział, żeby to po prostu zostawili w spokoju, oszczędziłby sporo czasu — raz na składanie, a potem na rozkładanie tego wszystkiego. Jednocześnie jednak dałby ludziom zły przykład. Nie po to wymyślano przepisy o ochronie tajemnicy wojskowej, żeby teraz on dawał swoim ludziom przykład lekceważenia tych zasad. Ryba psuje się od głowy — jeśli on by się wykazał taką lekkomyślnością, oni poczuli by się także do niej zachęceni. Poczekał więc, aż wszelkie dokumenty z czerwonymi stemplami znikną ze stołu i aż wszyscy uczestnicy konferencji zamkną za sobą drzwi. — Fleming, serdecznie witam z powrotem na pięknych Hawajach! Wchodź, proszę. I ty, Groscher, też. — Dzień dobry, panie admirale. Nimitz zamknął drzwi za gośćmi i spojrzał na zegar umieszczony na ścianie gabinetu. — Właściwie, to już czas na koktajle. Czy mogę zaproponować coś mocniejszego od kawy? — Panie admirale, przepraszam, ale wolałbym z tym zaczekać, aż porozmawiam z moimi ludźmi — odparł Pickering. — W takim razie, kawa — odparł admirał, podchodząc do ekspresu stojącego na stoliku pod ścianą gabinetu. Z półki, na której stały zwykłe, białe, marynarskie kubki do kawy z herbem Marynarki, brał po kolei kubki i nalewał kawy. Podał je Pickeringowi i Groscherowi, a potem wziął swój i wrócił na swoje miejsce za szczytem stołu. — Pozwolisz, że postoimy? Lekarz mówi, że wielogodzinne siedzenie z podkurczonymi kolanami takiemu staruchowi jak ja źle działa na krążenie. — Ależ, panie admirale, wcale nie jest pan taki stary — zaprotestował odruchowo Pickering. Nimitz zignorował to. — Czytałeś depesze? — Tak jest, panie admirale. — Powiedz mi, co jest grane. Pickering opowiedział mu wszystko, co mu było wiadome o wydarzeniach w Czungkingu i Waszyngtonie. — Jest bardzo źle? Czy możemy się spodziewać, że Japończycy nie dowiedzą się o Magii? — Nie mam pojęcia, panie admirale. Po prostu nie wiem. — Pewnie dlatego Marshallowi tak spieszno z twoim wyjazdem do Czungkingu. By oszacować szkody. — Panie admirale, tym ma się zapewne zająć pułk… generał Albright. Pewnie właśnie po to został wysłany do Czungkingu. W każdym razie na pewno poszłoby mu to dużej lepiej ode mnie. — Groscher go zna i twierdzi, że jest dobry. On też mówił, że to właściwy człowiek do zamknięcia drzwi stajni. Pytanie tylko, ile koni zdołało uciec? — Panie generale, mogę panu przedstawić najgorszy scenariusz mego autorstwa. Tworzenie takich rzeczy, to moje zadanie — powiedział Groscher. — I jest w tym naprawdę dobry, Flem — potwierdził Nimitz. — Prawdziwą szkodą, jaką wyrządzili ci dwaj z Waszyngtonu, jest zdegradowanie wartości, jaką jest utrzymanie Magii w tajemnicy, jej, by się tak wyrazić, dewaluacja, spowszednienie. Z ich działań wynika dla mnie jasno, że uznali dopuszczenie do niej za oznakę statusu, coś w rodzaju, bo ja wiem, buławy marszałkowskiej. Ci durnie w ogóle nie zrozumieli prawdziwej wartości Magii i konieczności utrzymania jej w tajemnicy. — Chyba ma pan rację, komandorze.

— Przypuszczam, że około dziewięćdziesięciu procent wyższych oficerów tutaj wie coś o Magii, przynajmniej tyle, że istnieje, chociaż tylko nieliczna garstka tych z samych szczytów, i pani wyrobników, w moim rodzaju, ma do niej naprawdę dopuszczenie. A przecież każdy chce być ważny, nieprawdaż? Pickering powoli pokiwał głową. — Mój Boże, to prawda. Pamiętam, jak w Brisbane szef wywiadu MacArthura dąsał się jak dziecko, póki nie dostał dopuszczenia. — Tu też mieliśmy podobne historie. Zapewne to samo miało miejsce w Czungkingu. Jak się nazywał ten szef łączności z AMWChi? Dempsey? — Dempsey. — Należy założyć, że generał Dempsey także wiedział o istnieniu specjalnego kanału łączności związanego z operacją Magia i że mają do niego dostęp tylko najważniejsi ludzie. Różnica pomiędzy sytuacją tu, na Hawajach i w Brisbane a Czungkingiem polega na tym, że zarówno admirał Nimitz, jak generał MacArthur w pełni zdają sobie sprawę z wagi sprawy i z konieczności utrzymania Magii w tajemnicy. Panie generale, jakie ma pan pojęcie o strukturze dowodzenia tam w Chinach? — Bardzo nikłe, panie komandorze. — Zwierzchnią władzę sprawuje tam Naczelne Dowództwo Sojuszniczych Sił Zbrojnych na Teatrze, wróć, na Teatrach, w liczbie mnogiej, Działań Wojennych Chin, Birmy i Indii. Głównodowodzącym jest lord Louis Mountbatten*, który przebywa w New Delhi. W tej chwili nie ma dostępu do Magii, choć wbrew oporom Billa Leahy’ego i generała Marshalla, Roosevelt chce mu go dać — odparł Nimitz. — Temu dowództwu, ND ChBI, podlega TDW Chin, którego głównodowodzącym jest generalissimus Czang Kaj–Szek*, Czang poprosił o amerykańskiego szefa sztabu i dostał go w osobie generała broni Josepha Stilwella*. Stilwell jednocześnie dowodzi Amerykańską Misją Wojskową w Chinach, z siedzibą w Czungkingu. *

Louis lord Mountbatten (1900–1979) prawnuk królowej Wiktorii, jeden z najbłyskotliwszych i najbardziej utalentowanych dowódców brytyjskich. Karierę wojskowa rozpoczął w latach I wojny światowej jako marynarz na krążownikach, w czasie II wojny światowej dowodził niszczycielami na Morzu Północnym, Od 1941 roku dowodził .operacjami kombinowanymi”, czyli akcjami brytyjskich komandosów — m.in. w Dieppe i St. Nazaire. W roku 1943 objął dowództwo nad TDW ChBI. Po wojnie jako wicekról Indii nadzorował wycofanie stamtąd Brytyjczyków. Zginał w zamachu bombowym, zorganizowanym przez Irlandzką Armie Republikańską [przyp. tłum.]. * Czang Kaj—Szek(18S7—1975), chiński generał i mąż stanu. Po ukończeniu chińskiej akademii wojskowej w 1907 roku, studiował w Japonii, gdzie służył jako oficer. W 1911 roku na wieść o rewolucji zdezerterował i przyłączył się do republikanów Sun Jat—Sena (swego szwagra). W 1923 roku wstąpił do Kuomintangu, Chińskiej Partii Narodowej. W randze generała brygady studiował w Akademii im. Frunzego w ZSRR. Po powrocie, w latach 1923—25 kierował Akademia Wojskową Whampoa koło Kantonu. W latach 1925—27 z pomocą radziecka zreorganizował armię chińską. W1927 roku zrywa z Moskwą i chińskimi komunistami, rok później przejmuje władze w państwie, tocząc wojnę z komunistami i lokalnymi watażkami. Pod wpływem narastającego zagrożenia ze strony Japonii wTaca do sojuszu z komunistami w roku 1936. Rok później dochodzi do wojny z Japonią i Czang mianuje się generalissimusem. Od tej pory przy wsparciu najpierw Niemiec, a od czasu Paktu Trzech i sojuszu niemiecko—japońskiego, Ameryki, walczy z Japończykami, ale bez większego powodzenia. Kapitulacja Japonii na krótko pozwala mu objąć władzę nad całymi Chinami, ale w roku 1946 wybucha wojna domowa z komunistami, w wyniku której Mao Tse—Tung obejmuje władzę w roku 1949, zmuszając narodowców do wycofania się na Tajwan. Czang pozostawał dożywotnio prezydentem tamtejszej Republiki Chińskiej [przyp. tłum.]. * StiIweII Joseph W. (1883—1946), amerykański generał. Absolwent West Point z promocji 1904. Służył na Filipinach. walcząc z powstańcami Horo. W czasie I wojny światowej wykładowca West Point, w 1917 roku trafia do Francji. Po wojnie dowodził wChinach lS.pp.a potem wrócił tam jako attache wojskowy USA. W1941 roku dowodził III Okręgiem Wojskowym w Kalifornii, gdzie wraz z ówczesnym gubernatorem stanowym Earlem Warrenem przeprowadzili kontrowersyjną operację internowania imigrantów japońskich. W 1942 roku mianowany dowódcą sił amerykańskich na TDW ChBI i jednocześnie szefem sztabu Chińskiej Armii Narodowej. Po załamaniu frontu w

Prezydent postanowił także jemu udzielić dostępu do Magii, również ignorując opory Leahyego i Marshalla. Zapewne w nadziei na to, że uda się w końcu Rooseveltowi przemówić do rozsądku, ani Leahy, ani Marshall na razie nie powiedzieli im, przynajmniej o ile mi wiadomo, o istnieniu i doniosłości Magii, ani tym bardziej nie udzielili im dopuszczenia do wiadomości z niej otrzymanych. Naprawdę dopiero teraz się o tym dowiedziałeś, Flem? — Zdawałem sobie sprawę, panie admirale, z oporów Leahyego przed dopuszczeniem Czanga i Mountbattena do Magii. Ale o tym, że Kwaśny Joe też nic o niej nie wie, dowiaduję się dopiero od pana, sir. — To nieco komplikuje twoje zadanie, prawda, Flem? Stilwell zapewne zdaje sobie sprawę z istnienia Magii, ale zna tylko nazwę i wie, że to coś ściśle tajnego. Jak dla Stilwella, Magia to tylko kolejny ściśle tajny projekt, których ma całe szafy. Trudno będzie go przekonać, że ma poświęcić dwóch wysokich oficerów dla ochrony czegoś, o czego pełnej doniosłości nie wolno mu będzie nic powiedzieć. — Chyba zaczynam rozumieć złożoność sytuacji, panie admirale. — Mów dalej, Groscher. — Tak jest, panie admirale. Tak więc generał Dempsey słyszy, że ma dostawać Magiczne wiadomości i obiecano mu dopuszczenie do Magii, co oznacza, że się na nim poznali i staje się wreszcie ważną figurą. Każdy człowiek dumny ze swego osiągnięcia musi się z kimś tą dumą podzielić, prawda? No więc opowiada swojemu zastępcy o zaszczycie, jaki go spotkał. A niby dlaczego nie? Przecież nie wie, że Magia to nie jest zwykła tajemnica wojskowa, jakich i on i jego zastępca znają na pęczki. I on, i jego zastępca mają dopuszczenie do wiadomości wojskowych o najwyższym stopniu utajnienia. Tak więc opowiada mu o tym. Teraz i zastępca może się poczuć ważny, świecąc odbitym światłem zaszczytu, jaki spotkał jego szefa. On też chce się komuś zwierzyć. A skoro nie wie, jak ważna jest Magia, powierza tę wiadomość z kolei swojemu zastępcy, który też ma równie wysoki stopień dopuszczenia. I tak dalej, i tak dalej. — Obawiam się, że Groscher może mieć rację, Fleming — poparł go Nimitz. — I to pewnie dlatego Marshall potrzebuje cię w Czungkingu. Będziesz tam delegatem OSS z ramienia Kolegium Szefów Sztabów, a więc z ramienia samego prezydenta, do Stilwella. Zapewne oczekują, że zrobisz na nim wrażenie do tego stopnia, że zrozumie konieczność ochrony tajemnicy, której sam nie zna i pozwoli ci rozpoznać jak daleko zaszedł ten łańcuszek św. Antoniego z ujawnieniem Magii. Albright zamknie drzwi stajni, a ty będziesz się musiał zająć wyłapaniem koni. — Myślę, że z pierwszą częścią tego zadania jakoś sobie poradzę, ale naprawdę nie czuję się na siłach ustalić, jak daleko zaszło ujawnienie Magii. — Czy uważasz, że agent CIC lub BWM poradziłby sobie w takiej sytuacji lepiej od ciebie? — Jak najbardziej, panie admirale. Ich się uczy prowadzenia takich śledztw, ja nie mam o tym pojęcia. — Ale w takim razie, prowadzący śledztwo agent musiałby poznać tajemnicę Magii, żeby mógł wiedzieć, czego ma szukać. I tak już zbyt wiele osób zna tę tajemnicę, panie admirale — zgłosił zastrzeżenie Groscher. — Pickering, mam dla ciebie przyszykowaną do lotu Latającą Fortecę, która we wskazanej przez ciebie chwili zawiezie cię na Espiritu Santo. Tam z kolei czekać będzie kolejna B–17, tym

Birmie Stilwell osobiście dowodzi walkami odwrotowymi, na piechotę przechodząc do Indii. Potem wraca do Chin i pełni obowiązki szefa sztabu armii chińskiej, dopóki osobisty konflikt z Czangiem nie powoduje jego odwołania w roku 1944. Przejściowo mianowany dowódcą sił lądowych Armii Stanów Zjednoczonych, od wiosny roku 1945 dowodził amerykańską 10. Armią na Okinawie, po czym wrócił do kraju [przyp. tłum.].

razem wysłana tam przez naszego przyjaciela Douglasa MacArthura, który także rozumie wagę pośpiechu w twojej podróży do Chin. Jego osobista B–17 zawiezie cię, właśnie do Czungkingu. — Panie admirale, chciałbym się najpierw zapoznać ze stanem przygotowań… — Samolot ma być gotów na jutro, na siódmą rano. Czy to ci da dosyć czasu na dopilnowanie przygotowań zespołu meteorologicznego? — Tak jest, panie admirale. — Admirał Wagam zdaje sobie sprawę z mojego zainteresowania postępami operacji China Sun i otrzymał polecenie zapewnienia tobie i twoim ludziom wszystkiego, o co tylko poproszą, by ich prace postępowały sprawnie. Nimitz podał mu rękę. — Ufam, że jesteś właściwym człowiekiem do wykonania zadania, które czeka na ciebie w Czungkingu. — Dziękuję, panie admirale — odparł Pickering, rozumiejąc, że audiencja właśnie dobiegła końca. Droga numer 98, w pobliżu Pensacola, Floryda, 3 kwietnia 1943 roku, 21.30 Zapuszczona tablica ogłoszeniowa, która wciąż stała na poboczu drogi, nie była już oświetlona od dwóch lat i jej nieskazitelnie niegdyś białe tło nie było już takie czyste jak dawnej, ale kapitan James B. Weston znał jej treść na pamięć i nawet nie musiał jej czytać, kiedy mignęła w świetle reflektorów jego Buicka. HOTEL SAN CAELOS NAJLEPSZY W PENSACOLA KLIMATYZOWANE POKOJE I APARTAMENTY BASEN RESTAURACJA I BAR DARMOWY PARKING W SAMYM CENTRUM PENSACOLA Reklama skłoniła kapitana Westona do przemyśleń. Może wezmę pokój, a potem pojadę z samego rana do bazy. Właściwie, to bardziej przyda mi się kilka drinków. Tam bym sobie poszedł do baru, albo zamówił flaszkę do pokoju. I mógłbym stamtąd zadzwonić do Marthy. Czeka na mnie. Ale ja przecież wcale się z nią nie chcę spotykać! Nie dziś w nocy, w każdym razie. Nie wcześniej, niż wymyślę, co właściwie powinienem zrobić. Tak, to właśnie trzeba będzie zrobić — wziąć pokój, zadzwonić do Marthy, zamówić flaszkę i się napić, a potem się przespać. Bez paru głębszych nie ma mowy, żebym dzisiaj zasnął. Zadzwonię do Marthy i powiem, że jestem u Carlosa… Tak, a ona powie ,Już jadę, kochanie”, albo coś w tym rodzaju. W tej chwili i tak już porwany ciąg myśli, przelatujących przez jego skołataną głowę zaćmił dodatkowo bardzo jasny obraz Marthy, jak ją Pan Bóg stworzył, oraz wspomnienia przeróżnych zwykle ciepłych, miękkich i bardzo przyjemnych szczegółów jej anatomii. I znowu tak będzie, jeśli przyjedzie do „San Carlosa”. Weston, jesteście skończony sukinsyn, wiecie? Kawał śmierdzącego bydlaka. Nie zasługujący nawet na potępienie.

Oczywiście, że z nią to zrobisz. Byłbyś zdolny do takiego świństwa, znam cię. Wykorzystasz biedaczkę dokładnie tak samo, jak wykorzystałeś tę drugą, niewinną Janice, która nawet nie mogła podejrzewać, jaka z ciebie parszywa świnia. Obraz całkiem nagusieńkiej Marthy zastąpił inny obraz, równie bezwstydny i równie przyjemny wizerunek pani porucznik Janice Hardison, początkującej i słodko czasem nieporadnej, ale pojętnej uczennicy sztuki miłości. Ojej zdolnościach miał się okazję przekonać w hotelu „Benjamin Franklin” tuż przed wyjazdem z Filadelfii w tę drogę, która go doprowadziła do niszczejącej tablicy reklamowej. Być może aż do niedawna nie zajmował się tak poważnie zgłębianiem swego charakteru, ale aż do chwili, w której w jego życiu pojawiła się Janice Harrison i powróciła do niego Martha Sayre, James Bruce Weston miał się za człowieka niemal prawego, którego charakter nie jest słabszy ani gorszy od wielu innych. Kiedy się odzywał, mówił prawdę. Był w końcu oficerem piechoty morskiej, a oficerowie piechoty morskiej nie kłamią. Na dodatek uważał się także za dżentelmena. No, może z takim Sir Galahadem czy innym Cary Grantem nie mógłby iść w zawody, ale w każdym razie uważał się za dżentelmena, jego pojęcie tego terminu oznaczało między innymi człowieka, który nie byłby w stanie świadomie skrzywdzić innego człowieka. Dżentelmen nie wykorzystuje słabości innych, kobiet czy mężczyzn, bez różnicy, ale ze szczególnym uwzględnieniem słabej płci. Dżentelmen to także ktoś, kto popełniwszy jakiś zły uczynek, natychmiast się do niego przyznaje osobie, którą skrzywdził, próbuje naprawić szkody i z ochotą przyjmuje nieuchronną karę od losu za zło, które wyrządził. Tak więc teraz już nie miał wątpliwości, co do tego, że zarówno wyobrażenia o prawości własnego charakteru, jak i o tym, że jest dżentelmenem, to wierutne bzdury. Fakty mówiły za siebie. Był po prostu parszywym sukinsynem i kropka. Do tego światłego wniosku doszedł w drodze z Filadelfii do Pensacola. Długa droga dała mu aż nadto okazji do zastanawiania się nad sobą, ale im dłużej się nad tym zastanawiał, tym silniej jawiła mu się tych przemyśleń nieodparta konkluzja. Zastanawiał się nawet nad samobójstwem. Gdyby jednak choć raz postąpił jak dżentelmen i wpakował sobie kulę w ten swój pokręcony, perwersyjny mózg, obie kobiety, Martha i Janice, mogłyby się spotkać nad jego grobem i obwiniać się o to, co go spotkało. Nagle zobaczył je obie, nad świeżo wykopanym dołem, w czerni, w kapelusikach i z woalkami zakrywającymi zapłakane twarze, pochylające się obie nad jego trumną. I żadna z nich nawet nie miała pojęcia, z jak odrażającym, niemoralnym sukinsynem zetknął je okrutny los. Przez te myśli mknął jak szalony, i mimo że naprawdę mu się nie śpieszyło do Pensacola, dwukrotnie był zatrzymywany za przekroczenie dozwolonej prędkości. Inna sprawa, że to ogólnokrajowe ograniczenie na czas wojny — 50 kilometrów na godzinę — było naprawdę zawracaniem głowy. Weston doskonale wiedział, dlaczego jechał jak wariat, chociaż wcale mu się nie śpieszyło. Tak się koncentrował na kłębiącym mu się w głowie młynie, że na ruch na drodze zwracał tylko minimum uwagi. Cały czas kombinował, co też zrobi po tym, jak już zajedzie na miejsce. Prawdę mówiąc, miał bardzo niewiele doświadczenia w odrzucaniu względów płci przeciwnej. To znaczy, zwykle miał problemy natury dokładnie odwrotnej do tych, jakie go w tej chwili trapiły — w ogóle nie miał u niej powodzenia. W szkole średniej, w koledżu i w Korpusie znał takich, którzy mogli w dziewczynach przebierać jak w ulęgałkach. Podziwiał tych zdobywców i

zazdrościł im powodzenia, tego, że czasem nawet dogadzali dwóm paniom naraz, a bywało, że i większej liczbie. . Jak to jest, zastanawiał się wtedy, kiedy dwie naraz piękne dziewczyny kochają się w tobie na zabój? Teraz już wiedział. Zanim w świetle reflektorów Buicka pojawiła się reklama „San Carlosa”, zdecydował się rozwiązać ten nabrzmiały problem raz na zawsze. To było jedyne uczciwe wyjście z sytuacji i był zdecydowany to zrobić, bez względu na koszty. Był tylko jeden mały problem — nie miał pojęcia, jak się do tego zabrać. . Widok reklamy „San Carlosa” i skojarzenia, jakie przywiódł, przyniosły jeszcze jeden dowód na to, jakim był sukinsynem — zupełnie, jakby potrzebował takiego jeszcze jednego dowodu. No, ładnie. Wystarczyło zobaczyć nazwę hotelu i o czym pomyślał szanowny kandydat do powrotu na uczciwą drogę? Jasne, flaszka i coś do wyrka. Pięknie. Podjął kolejne zobowiązanie. Nie weźmie pokoju w hotelu. Nawet się nie pokaże w pobliżu tej budy. Pojedzie prosto do bazy, zamelduje się do służby i weźmie pokój w hotelu oficerskim. Dziesięć minut później skręcił z drogi numer 98 w Bulwar Marynarki, jak sama nazwa wskazywała, była to ulica prowadząca do bazy lotnictwa Marynarki w Pensacola. Przy tej ulicy stał też hotel „San Carlos”. Widział go już z daleka, jak zapraszał czerwonym neonem „BAR” na którym migotała wskazująca wejście strzała. Kapitan Weston po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna, napiął resztki swej podobno niegdyś silnej woli i odniósł pierwsze wielkie zwycięstwo na swej długiej drodze powrotu do prawości — minął czerwone neony i nie zatrzymał się nawet na sekundę, zanim w świetle reflektorów pojawiła się wartownia przy przegradzającym Bulwar Marynarki szlabanie. — Panie kapitanie — dyżurujący za kontuarem recepcji podoficer Marynarki podniósł zdumiony wzrok znad rozkazu wyjazdu, który położył przed nim Weston — pan się ma u nas zameldować do służby dopiero jutro, do 23.59. — Doprawdy?

*** — Panie kapitanie, w mieście jest dobry hotel, nazywa się „San Carlos”… — Dacie mi wreszcie ten cholerny klucz? — uciął Weston. Apage! Po chwili zreflektował się, że to przecież nie wina mata, że ta nazwa działa na niego jak płachta na byka. — Prawdę mówiąc, spłukałem się w pokera — uśmiechnął się przepraszająco. Prawdę mówiąc? Boże, jego zepsucie zaszło już tak daleko, że zaczął nawykowo kłamać! Już nawet nie zastanawiał się, czy mówi prawdę, czy nie, tylko łgał z rozpędu. Mówił to, co ludzie chcieli usłyszeć i nawet nie zastanawiał się, czy to prawda, czy nie. Świeżo postawiony piętrowy barak hotelu oficerskiego był dokładnie taki, jak sobie go wyobrażał i na co miał nadzieję. Na dole siedział dyżurny podoficer Marynarki, pełniący rolę recepcjonisty, a za nim, nad tablicą z kluczami wisiał wielki napis: GOŚCIOM PŁCI ŻEŃSKIEJ WSTĘP WZBRONIONY. Właśnie tego mu było potrzeba — świętego spokoju i braku pokus. Nawet gdybym okazał się słabeuszem i zadzwonił do Marthy, to nie mogłaby wejść na górę. W końcu jest córką admirała. Dziś, panie Weston, dla odmiany spędzi pan noc w celibacie.

I nawet nie ma mowy o pójściu do klubu oficerskiego na jednego. Taki amoralny dupek jak pan, zapewne zalałby się tam w trupa i w tym stanie, tłumacząc się alkoholem, zadzwoniłby pan do Marthy. O Boże! Obiecałem Janice, że do niej zadzwonię zaraz po przyjeździe! No, ale z drugiej strony obiecałem jej też, że nie będę jechał ciurkiem, więc znowu złamałem dane jej słowo. Ona pewnie nawet nie podejrzewa, że złamałem daną jej obietnicę, wierzy, że zatrzymam się gdzieś po drodze i prześpię co najmniej osiem godzin, więc w związku z tym nie oczekuje dziś mojego telefonu. Zresztą Martha też nie spodziewa się mnie wcześniej niż jutro. No i dobra nasza. Mam dziesięć godzin świętego spokoju na znalezienie rozwiązania! Zabrał na górę bagaże z Buicka i ruszył korytarzem do swojej mnisiej celi. Długi, ciągnący się przez całą długość baraku korytarz czuć było nowym linoleum i środkami dezynfekującymi. Pokój był dokładnie taki, jak sobie wyobrażał. Mnisia cela. Jedno wąskie łóżko, komoda, fotel, biurko ze składanym krzesłem i na stole lampa z przepaloną żarówką. Ledwie wrzucił walizki do szafy, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Nie, to chyba nie do mnie, pomyślał. Przecież ledwie przyjechałem! Jeszcze nikt nie wie, że tu jestem. — Kapitanie Weston? — usłyszał przez drzwi głos dyżurnego. — Słucham. — Telefon do pana. — Jesteście pewni, że to do mnie? — Tak jest, panie kapitanie. Martha! Na Boga, jest córką admirała. Wie, jak się załatwia takie rzeczy. Znalazła mnie. I co teraz? Telefon stał na małym stoliku w połowie korytarza. O ile pamiętał z czasów szkoły lotniczej, ten aparat nie miał tarczy. Można było przy jego pomocy tylko odbierać rozmowy. Żeby zadzwonić gdzieś na terenie bazy, wystarczyło podnieść słuchawkę i odzywała się centrala. Jeśli ktoś chciał dzwonić gdzieś poza bazę, musiał sobie znaleźć automat wrzutowy. Z duszą na ramieniu i w podłym nastroju, po zawaleniu się jego wieży z kości słoniowej, Weston podniósł leżącą obok aparatu słuchawkę. — Weston, słucham. — No cóż, wygląda na to, że rzeczywiście już jesteś — odezwał się jakiś głos. Męski. Chwilę potrwało, zanim skojarzył, że rozmówcą jest major Avery R. Williamson. — Tak jest, panie majorze. — Jechałeś ciurkiem z Filadelfii? — Tak jest, panie majorze. — Miałem nadzieję, że właśnie tak będzie. Zostawiłem wiadomość w kwaterunku, że gdybyś się zameldował, mają mnie o tym niezwłocznie powiadomić. Żaden żłób się nie odezwał. Całe szczęście, że jednak zadzwoniłem raz jeszcze. — Tak jest, panie majorze. Słychać było, że major Williamson nie jest zadowolony z życia. — Coś zaszło. Musimy się natychmiast zobaczyć. — Tak jest, panie majorze. — Wiesz, gdzie mieszkam? — Nie mam pojęcia, panie majorze. — Jest tam kartka i ołówek? — Chwileczkę. Nie, nie ma, panie majorze.

— To znajdź… — Tak jest, panie majorze. Weston położył słuchawkę tam, skąd ją wziął i pobiegł korytarzem do schodów, a stamtąd na parter, do dyżurnego. Wziął od niego kartkę z bloku meldunkowego i ołówek, po czym wrócił na górę. — Gotów, panie majorze. Major podyktował mu opis trasy z hotelu do siebie, po czym rozłączył się. Major Williams otworzył drzwi swojej kwatery, atrakcyjnego, wyraźnie przedwojennego bungalowu nad brzegiem zatoki i gestem zaprosił Westona do środka. Żona i synek majora siedzieli na kanapie w salonie. Wyglądali mocno nieszczęśliwie. Kiedy Wiliamson przedstawił im Westona, zareagowali grzecznie, majorowa zaproponowała nawet kawę, ale Weston wyraźnie wyczuwał wiszące w powietrzu napięcie i to, że w czymś przeszkadzał. Podziękował za kawę, żeby nie przedłużać swej wizyty. — Cieszę się, że przyjechałeś tak wcześnie. Rano już mnie nie będzie, a bardzo chciałem cię wcześniej zobaczyć. — Czy mogę zapytać, dokąd pan jedzie, sir? To pytanie jeszcze nie wybrzmiało do końca, kiedy już wyczuł, że nie powinien go zadać. — Na Hawaje. Pamiętasz ten czasowy przydział, o którym rozmawialiśmy? Tę małą fuchę dla MacInnerneya? Rany boskie, on mówi o tym zapotrzebowaniu na ochotników do latania PBY! Jak to było ujęte? „Do wykonania zadania bojowego wiążącego się z nadzwyczajnym ryzykiem utraty życia”? — No cóż, Weston, pozwolono mi się o nią ubiegać — ciągnął Williamson. — I wygląda na to, że spośród ubiegających się, moja oferta była najlepsza. „Ubiegających się”, akurat! Nie zgłosiłeś się na ochotnika. Najwyraźniej generał MacInnerney nie znalazł ochotników i tak jak mówiłeś, zaczął ich sam szukać, a wtedy znalazł ciebie, biedaku i zgłosił na ochotnika. — Jak długo pana nie będzie? — Niezbyt długo. Co najwyżej kwartał, a może znacznie krócej. O Jezu, zabiłbym za dziewięćdziesiąt dni gdzieś daleko od tego wszystkiego, gdzie mógłbym się spokojnie zastanowić, co, do cholery, zrobić z Janice i Marthą! — Wyjeżdża pan z samego rana? — Za niecałą godzinę. To właśnie dlatego chciałem się z tobą natychmiast zobaczyć. Mój wyjazd rozwala indywidualny tok nauki, który dla ciebie ustaliłem. — Panie majorze, możemy chwilę gdzieś porozmawiać na osobności? — Weston, naprawdę nie mam teraz czasu na pańskie osobiste problemy — odparł Williamson z wyczuwalnym rozdrażnieniem w głosie. — Panie majorze, bardzo proszę o tę chwilę rozmowy. To nam zajmie tylko minutę czy dwie. Williamson popatrzył na niego chłodno, po czym pokazał na drzwi. — Tylko zrozum człowieku, że ja nie mam czasu na jakieś bzdury! — Tak jest, panie majorze, całkowicie to rozumiem. Wyszli na mały ganek przed drzwiami. Williamson zamknął je za nimi. — Streszczaj się, Weston. — Panie majorze, czy pan mówi o tej tajnej operacji, do której potrzeba pilotów PbY? — Generał MacInnerney, który nawiasem mówiąc, właśnie dostał drugą gwiazdkę, przyleciał tu F4U i powiedział, że ponieważ nie zgłosił się żaden ochotnik, chce, żebym raz jeszcze rozważył jego propozycję. — Czyli zgłosił pana na ochotnika?

— Mnie i jeszcze kilku innych, w tym jednego, który nawet jeszcze o tym nie wie. Odlatuję za godzinę Beechem JRS–1 do Nowego Orleanu, skąd mam zabrać jeszcze jednego, w cudzysłowie, ochotnika, a stamtąd lecę do San Diego. Biedak ledwie zdążył wrócić z Pacyfiku. — Generał MacInnerney uważa pewnie, że to naprawdę ważna operacja. Williamson nie odpowiedział. — Co to za sprawa na osobności? Weston, masz trzydzieści sekund, a potem znikaj, zrozumiano? — Panie majorze, chciałbym się zgłosić na ochotnika do tej operacji. — Odbiło ci, Weston?! Jezu, człowieku, ledwie wyszedłeś ze szpitala! — Panie majorze, z całym szacunkiem, mam tysiąc godzin nalotu na lewym fotelu PBY. — No tak, racja. — Panie majorze, jestem oficerem piechoty morskiej. W dodatku mam umiejętności, których wymagał okólnik generała MacInnerneya. — Myślałem, że chcesz zostać pilotem myśliwskim? — Panie majorze, pilotem myśliwskim byłem i jestem. Kapitan Galloway nauczył mnie latać F4U i dopuścił do lotów, kiedy byłem na Hawajach. Przechodząc ponownie to szkolenie, będę tylko marnował pieniądze i czas Korpusu. Wolałbym w tym czasie zrobić coś pożytecznego. — A może ci się wydaje, że MacInnerney pozwoli ci się wykręcić od tego ponownego szkolenia, jeśli to dla niego zrobisz? — Coś w tym rodzaju przeszło mi przez głowę, ale na pewno nie był to podstawowy powód zgłoszenia się na ochotnika do wykonania tego zadania. — Wiem. — Co takiego, panie majorze? — Zgłaszasz się z tego samego powodu, co ja, Jim. Bo po prostu jesteś jak ja, cholernym marinę i chcesz służyć dla dobra Korpusu tam, gdzie cię potrzebują. Major wyraźnie zaczynał się rozklejać. — Nie do końca chodziło o to, panie majorze. — Jesteś pewien, że tego właśnie chcesz, Weston? — Jestem pewien, panie majorze. — Raz jeszcze pytam, czy naprawdę tego chcesz. Ostrzegam, że mam rozkaz zameldować się w San Diego z każdym posiadającym wymagane kwalifikacje lotnikiem piechoty morskiej na tyle durnym, żeby w porę nie uciec. A jak sam stwierdziłeś, masz wszelkie kwalifikacje, których potrzeba. — Tak jest, panie majorze. Podtrzymuję swoje zgłoszenie. — Czyli chcesz jechać, tak? — Tak jest, panie majorze. — Ile ci potrzeba czasu na spakowanie rzeczy i pożegnanie z Marthą? — Jeszcze się nie rozpakowałem, więc na to nie będę potrzebował czasu, a co do Marthy… No cóż, chyba zadzwonię do niej z San Diego i powiem, że zmieniono mi rozkazy. Nie czuję się na siłach powiedzieć jej tego w oczy. — Tchórz z ciebie, Weston, ale kto wie, czy na twoim miejscu nie zrobiłbym tego samego. Wiem, jak to jest. Swojej żonie też skłamałem, że to robota na tyłach. Nie umiem kłamać i nie sądzę, żeby mi uwierzyła, ale to w tej chwili i tak nie ma znaczenia. — Rozumiem, panie majorze. — Kobiety po prostu nie są w stanie zrozumieć, że marinę z krwi i kości musi od czasu do czasu odpowiedzieć na zew obowiązku, nawet jeśli niesie to zagrożenie jego życia i zdrowia. — Tak, to chyba prawda, panie majorze.

— Masz tu samochód? — Tak jest, panie majorze. — Jedź po rzeczy. Spotkamy się na lotnisku. Znajdę kogoś, żeby się zaopiekował twoim wozem do naszego powrotu. Bo na pewno wrócimy, Weston. Wbij to sobie do głowy. My wrócimy. — Tak jest, panie majorze. Może przy pewnej dozie szczęścia, uda się te dziewięćdziesiąt dni trochę rozciągnąć. Na przykład do sześciu miesięcy. Albo nawet na czas wojny i sześć miesięcy po jej zakończeniu? Major Williamson klepnął go w ramię. — Powinienem wiedzieć, że Charlie Galloway nie mógłby się zaprzyjaźnić z byle dupkiem. Nie potrzebowałeś robić czegoś aż tak dramatycznego, żeby tego dowieść. — Dziękuję, panie majorze.

XIX 2 Kuter torpedowy PT–197 kanał Kaiwi, Północny Pacyfik 6 kwietnia 1943 roku, 8.15 Porucznik Max Schneider, w którego wprawne dwudziestodwuletnie ręce Marynarka Stanów Zjednoczonych złożyła losy kutra torpedowego PT–197 i jego załogi, nie miał zielonego pojęcia, po co kazano im się obijać na akwenie w pobliżu kanału Kaiwi, w równej odległości pomiędzy wyspami Oaliu i Molokai. Nie dochodził jednak przyczyn, bo zakazano mu tego wyraźnie, na piśmie. Poprzedniego dnia tuż po obiedzie został wezwany do gabinetu dowódcy flotylli. — Max, mam robótkę dla twojej balii — powitał go komandor podporucznik James D. Innis. — Tajna operacja. — Tak jest, panie komandorze. A czy mógłbym się czegoś dowiedzieć o tej operacji? — Dowie się pan w stosownym czasie, panie Schneider.

*** Komandor nie mógłby mu w tym zakresie pomóc, nawet gdyby chciał, z tej prostej przyczyny, że sam nie miał pojęcia, co będzie robić PT–197. Ale trudno od niego wymagać, żeby się dwudziestodwuletniemu szczeniakowi, i na dodatek rezerwiście, z tego tłumaczył. Do roli dwudziestodwuletnich świeżo mianowanych poruczników należała święta i niezachwiana wiara w to, że ich Stary wie wszystko, i potrafi wszystko. Nie wypadało zaprzeczać. Kiedy pół godziny wcześniej odbierał telefon, był zaskoczony, słysząc w słuchawce głos admirała. — Mówi Wagam, komandorze. Komandor nie znał wszystkich przydupasów Szefa, ale wiedział, kto to jest Wagam i że można o nim powiedzieć wszystko, tylko nie to, że jest przydupasem. Wagam nie tylko miał dostęp do Szefa o każdej porze dnia i nocy, ale miał także jego pełnomocnictwo do wyrzucania na zbitą mordę każdego oficera, co do którego uznał, że się nie sprawdza na zajmowanym stanowisku. I często z tych prerogatyw korzystał. Komandorowi podobało się na stanowisku dowódcy flotylli kutrów torpedowych znacznie bardziej, niż by mu się spodobało stanowisko instruktora do spraw chorób wenerycznych, czy kaowca. Takie bowiem posady czekały na tych, którzy podpadli Wagamowi. Czego ten skurczybyk może ode mnie chcieć? Czyżby któryś ze szczeniaków narozrabiał? — Słucham, panie admirale. — Gdybym panu chciał zabrać na miesiąc jeden kuter z załogą, który by mi pan oddał najchętniej? Cholera, cokolwiek bym odpowiedział, wsadzam się na minę. Jasne, że najchętniej pozbyłbym się jakiegoś buca, ale jeśli ten zawali sprawę, to ja za to dostanę po tyłku, a nie tamten. No cóż. — To byłby PT–197, panie admirale. — Dlaczego?

— Nowy dowódca, nowa załoga. Dopóki się nie dotrą i tak bym z nich nie miał żadnego pożytku. Do tej pory nie było czasu ich podciągnąć. No, to teraz pewnie zapyta: „A dlaczegóż to szanowny pan komandor nie znalazł czasu na podciąganie sprawności bojowej podległej mu załogi? Może nie podoba się panu na tym stanowisku?” — Ale ten nowy dowódca da sobie radę z prowadzeniem łajby? — Tak jest, panie admirale. — Zdaje się pan bardzo pewny tej jego zdolności. To zabrzmiało zarówno jak stwierdzenie, jak i jak pytanie. — Panie admirale, porucznik Schneider ma więcej doświadczenia w pływaniu łodziami motorowymi, niż którykolwiek z dowódców mojej flotylli. A nawet więcej ode mnie, gdyby się kto pytał. Jedyny problem to ten, że nie ma zasranego pojęcia o Marynarce. — O, a gdzie go nabył? — Panie admirale, do jego rodziny należy pół floty tuńczykowców z San Francisco. Patent kapitański na dwudziestopięciometrowe łodzie zrobił w wieku szesnastu lat. — Toż to wymarzony człowiek do mojej operacji. Proszę, ile to się człowiek może dowiedzieć, jak tylko mu się chce zadawać pytania. — Tak jest, panie admirale. Kto pyta, nie błądzi. — A nie chlapie jęzorem? Chodzi mi o to, czy potrafi dotrzymać tajemnicy? Pojęcia nie mam. — To dobry młody oficer. — No dobrze, zobaczymy ten pański brylant. Proszę tylko dać do zrozumienia zarówno jemu, jak załodze, że o tym zadaniu mają z nikim nie rozmawiać. — Tak jest, panie admirale. Sir, a czy mogę spytać o to, jakiej natury zadania będzie wykonywał przez ten miesiąc? — Na pewno nie przez telefon, komandorze. Wkrótce zgłosi się do pana kapitan Greyson, mój adiutant, albo major Dillon z piechoty morskiej. Oni przekażą panu to, co ich zdaniem powinien pan wiedzieć. Od tej chwili PT–197 jest mój do odwołania. — Tak jest, panie admirale. Słuchawka umilkła i komandor Innis posłał po porucznika Schneidera.

*** Major Homer J. Dillon pokazał się o zmroku, za kierownicą cywilnego Forda z logo Pacific & Far Eastern na drzwiach. W ślad za nim przyjechała dwuipółtonowa ciężarówka GMC piechoty morskiej. Za jej kierownicą siedział jednak starszy bosman cieśla, który najwyraźniej posiał gdzieś czapkę. Porucznik Schneider przeszedł przez trap na nabrzeże i podszedł do przybysza. — Major Dillon? — zapytał, salutując. — Zgadza się. Porucznik Schneider? — Tak jest, panie majorze. — Gdzie kapitan? — zapytał bosman z ciężarówki, nadal bez czapki i nie tracąc czasu na salutowanie, meldowanie się i inne tego typu drobiazgi. — Ja dowodzę PT–197, bosmanie — odparł Schneider chłodno. — Bez jaj? Rany, wyglądasz jakbyś się dopiero golić zaczął — zarechotał bosman.

— Proszę wybaczyć bosmanowi, panie poruczniku, jest w Marynarce dopiero od dziewięciu miesięcy, a do tej pory trzymali go w klatce, gdzieś na środku Pacyfiku, żeby nie drażnił admirałów. — Przed wojną pływałem na tuńczykowcach z San Francisco. A czym wyście się zajmowali, bosmanie? — Bez jaj? O kurczę, pływałem kiedyś na tych łajbach. Pamiętasz „Wyszli w morze”, Jake? Dillon skinął głową. — O, to był kasowy przebój. — Owszem, to był dobry film — zgodził się Schneider. — Wypożyczyli do niego kilka łodzi od mojego ojca. Miałem wtedy może dziesięć, jedenaście lat. — To były łajby twojego starego? O, cholera! — ucieszył się starszy bosman Peter McGuire. — Mógłby pan poprosić załogę, żeby nam pomogła, panie Schneider? — zapytał major Dillon. — Na ciężarówce mamy skrzynie ze sprzętem, który załadujemy na pański kuter. I dwa gumowe pontony. — Chyba lepiej będzie to wszystko poprzywiązywać na zewnątrz — powiedział McGuire — niż utykać w środku. — Zgaduję, że chodzi panu o mocowanie ładunku na pokładzie raczej niż we wnętrzu okrętu? — z jadowitą uprzejmością poprawił porucznik Schneider. — Zgadza się — odparł niezrażony McGuire. — Panie majorze, czy mogę się dowiedzieć, co zawierają skrzynie? Dillon uśmiechnął się szeroko. — Piasek. — Jest ich dwadzieścia siedem sztuk — uzupełnił McGuire. — Średnio po dwadzieścia pięć kilo. Czyli łącznie sześćset siedemdziesiąt pięć kilogramów. — Po przybyciu kapitana Greysona będzie jeszcze tysiąc litrów benzyny lotniczej w dwudziestolitrowych blaszankach — dodał Dillon. — Czyli pięćdziesiąt kanistrów. — Czyli mniej więcej osiemset kilogramów — podliczył McGuire. — A kiedy rano wrócimy, dojdzie do tego poza mną, kapitanem Greysonem i bosmanem McGuirem, jeszcze pięć osób. — Tak jest, panie majorze. Ciekawość rozsadzała Schneidera, ale dostał rozkaz „żadnych pytań”, więc go przestrzegał. Nawet kiedy zobaczył skrzynie majora Dillona. Żadna nie wyglądała jak to, co zwykle się ludziom kojarzy z terminem „skrzynia”. Przede wszystkim, były nie z drewna, tylko z białego metalu, zapewne aluminium, i każda oznaczona była wymalowanym przez szablon czarną farbą numerem, od 1 do 27. Ledwie załoga PT–197 uporała się z przenoszeniem skrzyń, na pirs zajechała kolejna dwuipółtonowa ciężarówka, tym razem należąca do Marynarki. Z jej szoferki wyskoczył na beton kapitan z adiutanckim sznurem. Jak trafnie zgadł porucznik Schneider, był to kapitan Richard Greyson z ładunkiem benzyny. Poszedł mu się zameldować. On, Greyson i Dillon wymienili saluty, bosman McGuire nie salutował żadnemu. — Powiedziano mi, że dowódca iest na pokładzie — zwrócił się Greyson do Mcguirea. — Patrzysz na niego, Dick — powiedział McGuire. — Stary, ale nam się pofarciło! Dzieciak pływał tuńczykowcami z Frisco i wie o łodziach więcej od ciebie! — Nie wątpię, bosmanie — odparł chłodno Greyson. Dillona złapał jakiś dziwny atak ni to śmiechu, ni to kaszlu. — Nazywam się Greyson — kapitan podał Schneiderowi rękę. — Porucznik Schneider, sir.

— Czy bosman wytłumaczył panu, czego potrzebujemy, panie Schneider? — Tak jest, panie kapitanie. — Będzie z tym jakiś problem? — Nie, panie kapitanie. Sir, czy mogę zapytać, dokąd się udajemy? — Powiem panu rano. Nie to, żebym był taki tajemniczy, tylko mamy złe doświadczenia z pewnym lotnikiem, który miał za długi jęzor. — Tak jest, panie kapitanie. — W każdym razie popłyniemy nie dalej niż siedemdziesiąt pięć mil morskich w jedną stronę. Będzie jakiś problem z paliwem? — Nie, panie kapitanie. Mamy pełne zbiorniki. — Chcemy wypłynąć o brzasku, więc pojawimy się dziesięć minut przed świtem. Zdążycie? — Tak jest, panie kapitanie.

*** — Proszę o pozwolenie wejścia na mostek — powiedział kapitan Greyson następnego dnia o 4.25. — Zezwalam. Dzień dobry, panie kapitanie. No, przynajmniej jeden z tej bandy wie, jak uszanować dowódcę okrętu wojennego, pomyślał porucznik Schneider. Jego zadowolenie nie potrwało jednak długo, gdyż w ślad za adiutantem admirała wepchnęli się tam major Dillon i bosman McGuire, jakby zezwolenie uzyskane przez Greysona także ich dotyczyło. Greyson podał porucznikowi mapę nawigacyjną i latarkę, w świetle której mógł ją obejrzeć. Mniej więcej w połowie odległości między Oahu i Morotai, w kanale Kaiwi, widniał na niej czerwony krzyżyk. — Proszę nas tam zawieźć, poruczniku. — Tak jest, panie kapitanie. Zanim wypłynęli z portu i pokonali sieć przeciw okrętom podwodnym u wejścia do zatoki, zrobiło się już jasno. W świetle nowego poranka porucznik Schneider mógł po raz pierwszy zobaczyć, jak jego okręt wygląda z dwudziestoma siedmioma aluminiowymi pudłami i pięćdziesięcioma blaszankami benzyny umocowanymi na pokładzie. Nie był zachwycony tym, co zobaczył. Kuter torpedowy to z założenia mały okręt, więc ładunek pokrywał właściwie wszystkie płaskie powierzchnie górnej części kadłuba, od stewy dziobowej po pawęż rufową. Właściwie „nie był zachwycony” to za mało, by oddać stan jego ducha na ten widok. Tak naprawdę pomyślał: Boże, wyglądamy jak pływająca śmieciarka! Ocean był spokojny, jak rzadko. W normalnych warunkach, bez tego badziewia, które zawalało mu pokład. Pchnąłby przepustnice obu Packardów do Oporu i pozwolił łodzi unieść dziób, nabierając pełnej prędkości, prawie czterdziestu węzłów, by upajać się szybkością i pędem wiatru. Ale doświadczenie w sterowaniu małymi łodziami mówiło mu, że w tych warunkach byłaby to karygodna głupota. To nie niszczyciel, wypierający dwa i pół tysiąca ton, który idzie jak burza i rozcina napotkane fale. Prędzej czy później trafiła by się jakaś mała falka. Normalnie kutrowi nic by nie było — łódź i wyrzutnie torpedowe skonstruowane były z myślą o tym i nie takie uderzenie by wytrzymały. Ale tym razem mieli jeszcze dwie tony ładunku na pokładzie i ośmiu ludzi ponad załogę. W dodatku ładunek był ułożony na pokładzie, znacznie podnosząc środek ciężkości kutra.

Łódź była przez to mniej stabilna, a na dodatek ładunek mógł się od uderzenia przesunąć i w końcu doprowadzić do wywrotki. Przez sieć przeszli o 4.50. Zanim porucznik Schneider zaryzykował stwierdzenie, że są na miejscu, upłynęła 7.50. — Panie poruczniku, proszę utrzymywać minimalną prędkość marszową i krążyć wokół tej pozycji. — Tak jest, panie kapitanie. — Bosmanie, do radia. — się robi. Zespół radiostacji składał się z dwóch części. Sama radiostacja umieszczona była na trójnogu. McGuire podał ją Greysonowi, który wraz z Dillonem rozstawili ją na pomoście. Z obudowy wystawała teleskopowa antena, zupełnie tak jak samochodowa, ale czarna, dłuższa i znacznie solidniejsza. Na obudowie radiostacji umieszczony był klucz telegraficzny, a w zagłębieniu mieścił się wiszący na spiralnie skręconym przewodzie mikrofon. Druga część zestawu przypominała stacjonarny rower treningowy, tyle że bez kół, kierownicy i siodełka. McGuire ustawił go na pokładzie, podał kabel Greysonowi i ujął w ręce pedały. Greyson wetknął w gniazdo wtyczkę kabla, założył na głowę wyjęte ze schowka w obudowie słuchawki i, zwracając się do bosmana, zakręcił palcem kółko w powietrzu. McGuire zaczął kręcić pedałami. Rozległ się cichy jęk generatora, po nim radiostacja zaszumiała i rozbłysły tarcze jej wskaźników. Lewis odbezpieczył klucz i jego palce zatańczyły wokół jego przycisku. Kiedy skończył pierwszą sekwencję sygnałów i przełączył na odbiór, zwrócił się do Schneidera i wszystkich na pomoście. — To ma podobno zasięg dwudziestu pięciu mil morskich. Ano, zobaczymy. Wrócił do klucza, potem znowu przerzucił przełącznik i słuchał, a potem nadawał i znowu słuchał, przez kilka minut powtarzając obie sekwencje. Schneider przyglądał się jego pracy z kluczem, zawsze zainteresowany tym, jak inni radzą sobie z tym, co jemu szło tak świetnie. Kurs krótkofalarski ukończył niemal w tym samym czasie, w którym dorobił się pierwszego patentu kapitańskiego i uzyskał na nim ocenę bardzo dobrą. W jego ocenie kapitan nadawał trochę kostropato, a poza tym jego sygnały w ogóle nie miały sensu — nadawał same samogłoski, bez składu i ładu: A, 1, E, U, O, E, 1, U… Co tu jest grane? Nagle wśród tego chaosu, twarz Greysona rozjaśniła się. — Mają nas — powiedział i przerzucił przełącznik, wracając do klucza. Tym razem seanse nadawania trwały dłużej, po jakieś sześćdziesiąt sekund, ale nadal bez sensu, a pOtem nasłuchiwał przez chwilę. Schneider nie wiedział, kto to są ci „oni”, którzy ich „mają”, ale miał nie zadawać pytań, to nie zadawał. Greyson zabezpieczył klucz i wyciągnął z gniazda na obudowie mikrofon. Widać „oni” byli już blisko, skoro przeszedł z łączności telegraficznej na foniczną. — Mewa, Mewa, tu Texaco, tu Texaco, jak mnie słyszysz, odbiór. Przeszedł na nasłuch, ale z miny widać było, że nikt nie odpowiada. Za chwilę pokręcił głową, pokazując Dillonowi, że nic z tego i potwierdzając domysły Schneidera. Kilka sekund później, najpierw Schneider, a potem Dillon usłyszeli odległy warkot lotniczego silnika. Dillon pierwszy go dostrzegł i pokazał kierunek Greysonowi. Samolot był dwie mile od nich, nie więcej niż kilkaset metrów nad wodami kanału Kaiwi. — Mewa, Mewa, widzimy was. Jeśli nas słyszysz, zgłoś się i pomachaj skrzydłami. Schneider obserwował samolot przez lornetę wachtową. Najpierw jedno, a potem drugie skrzydło obniżyło się. Catalina, poznał od razu. Ale zaraz, coś z nią nie tak…

— Niech pan zauważy, majorze — odezwał się Greyson — że jakość łączności fonicznej w relacji woda — powietrze z użyciem anteny teleskopowej przez swoją jednostronność pozostawia nieco do życzenia. Dillon prychnął śmiechem, rozbawiony formalizmem tej uwagi. Schneider zauważył, że coś notuje na bloku meldunkowym przypiętym do drewnianej podkładki. — Mewa, Mewa, nie słyszę was. Lądujcie. Catalina pomachała znowu skrzydłami i zaczęła wytracać wysokość w szerokim skręcie. — Może by ktoś przejął to cholerstwo — wystękał z tyki poczerwieniały na twarzy bosman McGuire. — Zaczynam puchnąć. — Bosmanie, jako starszy podoficer nie powinien pan puchnąć przy ludziach. To demoralizuje podwładnych — odparł Dillon. — Pieprz się, Jake — fuknął McGuire i puścił pedały. Na twarzy sternika na pomoście wyraźnie było widać, że jeszcze nigdy nie słyszał, żeby podoficer kazał się pieprzyć oficerowi sztabowemu. — Panie poruczniku, proszę zatrzymać łódź. Samolot do nas podpłynie. Aha, i czy mógłby pan znaleźć kogoś do kręcenia tą prądnicą? Naprawdę potrzebujemy teraz tej łączności. — Tak jest, panie kapitanie. Porucznik zredukował obroty do niezbędnego minimum i odłączył sprzęgło. Kuter zwolnił, aż wreszcie zatrzymał się i zaczął mocniej kołysać z burty na burtę. Schneider sięgnął do włącznika interkomu, ale zanim go wcisnął zrezygnował z poprzedniego zamysłu. Klepnął sternika w ramię i ruchem głowy wskazał prądnicę. Początkowo chciał do niej wywołać kogoś spod pokładu, ale uznał, że jeśli mają manewrować, to lepiej, żeby się tym sam zajął. Sternik był fajnym dzieciakiem, ale tylko dzieciakiem i cała jego wiedza na temat sterowania łodzią pochodziła z pięciotygodniowego kursu dla sterników. Poza tym, na pokładzie i tak był już spory tłok. Im mniej ludzi będzie się tu kręcić, tym lepiej. Bosman znowu bez pytania o zgodę wlazł na mostek. — Chyba najlepiej będzie najpierw wyrzucić za burtę pontony — powiedział. — Pańscy ludzie wiedzą, jak się z nimi obchodzić? — Schneider nie zdążył ust otworzyć. Żeby odpowiedzieć, kiedy McGuire uznał za stosowne wytłumaczyć mu tę złożoną czynność. — Bierze się ponton, wiąże linkę od niego do słupka relingu i wyrzuca całość za burtę. Potem pociągnąć za linkę i ponton sam się nadmucha. Schneider miał ochotę odpowiedzieć mu „Nie ucz pan ojca dzieci robić!”, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. — Jestem pewien, że sobie poradzą. — Sięgnął do przełącznika interkomu. — Beo na mostek! Catalina właśnie zadzierała dziób, opadając ostatni odcinek ścieżki podchodzenia do wodowania. Kiedy redan dna uderzył w nadbiegającą falę, powstał wielki rozbryzg wody, ale samolot wytracił sporo prędkości i ciężko klapnął na wodę, wzbijając jeszcze większe fontanny. — Szkoda, że morze dziś takie spokojne — mruknął Dillon. — Fakt, trochę fal by nie zaszkodziło — zgodził się Greyson. Bosman okrętowy, zawodowy podoficer pięć lat starszy od porucznika Schneidera, pojawił się na pomoście. — Poradzicie sobie z wodowaniem pontonów, bosmanie? — Tak jest, panie poruczniku. Schneider zauważył, że w ręku Dillona pojawił się stoper. Włączył go, widząc, jak marynarze podnieśli pierwszy ponton nad reling. Greyson zakręcił młynka nad głową i sternik zaczął kręcić pedałami.

— Mewa, Mewa, jak mnie słyszysz, odbiór. — Przez chwilę słuchał, po czym obrócił się do Dillona. — No, tym razem słychać na piątkę. — Aha — odparł Dillon i zapisał coś w swoim notatniku. — Mewa, podpłyńcie do nas — polecił Greyson. Catalina powoli zwróciła się w kierunku PT–197. Im bliżej podpływała, tym bardziej porucznik Schneider umacniał się w swoim przekonaniu, że coś z nią nie tak. Teraz już wiedział, co. Catalina powstała jako „oko floty” — samolot patrolowy, a więc w gruncie rzeczy obserwacyjny. W tym celu zaopatrzono go w bardzo dogodne stanowiska dla obserwatorów, pełniących jednocześnie funkcję strzelców pokładowych. Ich stanowiska nakryte były wydatnymi „bąblami” z pleksiglasu, dzięki którym mogli, jak z pierwszego rzędu balkonu w kinie czy teatrze, śledzić wydarzenia rozgrywające się na powierzchni morza. Bąble pozwalały wyglądać poza obrys samolotu bez konieczności wystawiania głowy na silny strumień powietrza opływający samolot — przekleństwo obserwatorów ze starszych maszyn, którzy ich nie mieli. Ta Catalina ich nie miała. Jej burty były płaskie, gładkie, stanowiska strzelców zostały zasłonięte arkuszami blachy. Ta Catalina w ogóle nie miała uzbrojenia pokładowego. Z przodu, na dziobie, powinna być wieżyczka z karabinem maszynowym — jej otwór też nakrywał arkusz blachy. — Wielki Steve melduje, że główne zbiorniki są pełne pod korek — przekazał od radiostacji Greyson. — Czyli w dodatkowych zostały tylko opary — pokiwał głową Dillon. — Tak więc, panie Schneider, zaczniemy teraz od przeniesienia tam całej benzyny. — Co zaś oznacza, że załoga okrętu podwodnego, czyli w tej chwili wy, będzie musiała wiosłować w tę i z powrotem dwa razy. Więcej niż dziesięć blaszanek na raz. Schneider słyszał to wszystko i zachodził w głowę. Załoga okrętu podwodnego? Jakiego okrętu podwodnego? Co tu jest grane? Dobra, mam nie pytać, to nie będę. — Zwłaszcza, jak będzie fala — zgodził się Greyson. — Jak mówiłem, wolałbym, żeby bardziej kiwało — powiedział Dillon. — Na miejscu trzeba się raczej spodziewać czegoś gorszego niż ta sadzawka, gładka jak stół. — Z drugiej strony, jak będzie za bardzo kiwać, żeby załadować na pontony sto sześćdziesiąt kilo, to będzie też za bardzo kiwać, żeby samoloty w ogóle wylądowały, nie mówiąc o ponownym starcie, a wtedy… — zastanawiał się McGuire. — Nawet, kurwa, nie myśl o czymś takim — uciął Dillon. — W najgorszym razie — włączył się od radiostacji Greyson — będą jednak musieli spróbować wylądować, bo nie będą mieli tyle paliwa, żeby zawrócić. A o tej porze roku nie chciałbym na ich miejscu skakać do Morza Żółtego. — Jezu, strach nawet myśleć! — przeraził się McGuire. — Dobra, tak czy inaczej, trzeba zobaczyć, jak to działa. Dwa kursy w tę i z powrotem dla ludzi Schneidera i potem jeden dla meteorologów, którzy już nie wracają. Tak, Jake? — Zgadza się. — Jake, może się zabiorę do Cataliny z pierwszym kursem? — Ostatnim razem słyszałem, że cię nikt żywcem do żadnego więcej samolotu nie wsadzi, Pete? — Przecież, na Boga, nie mówię, że tym cholerstwem odlecę! Chcę zobaczyć, jak pójdzie przelewanie benzyny i czy czegoś nie da się ulepszyć. Dillon spojrzał na Greysona.

— Dobra, siadaj w pierwszy ponton — zgodził się Greyson. — Panie Schneider, będę potrzebował ośmiu wioślarzy. — Panie kapitanie, moi ludzie nie mają doświadczenia w pływaniu pontonami na otwartym morzu. — I o to właśnie chodzi — odpowiedział Dillon. — To mają być warunki jak najbardziej realistyczne. — A co zrobimy z pustymi blaszankami po benzynie? — zapytał Greyson. — A co mamy zrobić? Pieprzyć je — zdziwił się McGuire. — Jak puste, to za burtę i po krzyku. Przecież nie będziemy ich chyba wieźć z powrotem, co? — Będą pływać na wodzie i z samolotu doskonale będzie widać, że działo się tu coś podejrzanego — wyjaśnił swoje wątpliwości Greyson. — Puste będą pływać — zgodził się Dillon. — Pete, skoro już tam płyniesz, to powiążcie je i zostawcie na wodzie. My je potem zabierzemy. — Dobra, skoro tak wam na tym zależy, to nie ma sprawy. — Panie McGuire, czy przez te dziewięć miesięcy, przez które kala pan mundur Marynarki, nikt panu nie powiedział, że właściwa odpowiedź na rozkaz wydany przez przełożonego brzmi „Tak jest”? — Tak jest, panie kapitanie — odparł starszy bosman McGuire i uśmiechnął się szeroko, jakby opowiedział dobry dowcip. Po chwili zniknął z pomostu bojowego i pojawił się na dziobie, nadzorując ładowanie pierwszych dziesięciu blaszanek na ponton. Schneider zauważył, że Dillon ma już teraz nie jeden, ale trzy stopery, wszystkie wiszące na sznurkach na jego szyi. Ta obfitość nieco go zdziwiła, ale kiedy przeładowywanie benzyny na samolot się skończyło, domyślił się, po co majorowi były potrzebne aż trzy stopery. Za pomocą pierwszego starannie mierzył czas, który każdemu pontonowi zajmowała podróż do Cataliny i z powrotem. Łączny czas przeładunku benzyny mierzył drugi stoper, a trzeci pozwalał mu mierzyć czas całej operacji. W końcu załoga kutra wykonała cztery kursy pontonami. Teraz jeden z pontonów przejęli meteorolodzy, którzy przez cały ten czas siedzieli pod pokładem. Założyli maewestki, wzięli pagaje od zmęczonych marynarzy z kutra i powiosłowali do Cataliny w piąty i ostatni kurs z benzyną. — Jeśli oni tam zostają, to jak wróci McGuire? — zainteresował się Greyson. — Słyszałeś przecież, co mówił. „Pieprzyć to, za burtę i po krzyku” — uśmiechnął się Dillon. — Gdyby nie to, że będziemy go jeszcze potrzebować, panie majorze, z miejsca poparłbym pański wniosek — odparł Greyson. Dillon zaśmiał się i odwrócił do porucznika. — Panie Schneider, chyba będzie pan musiał posłać po tę ofermę drugi ponton z pańskimi wioślarzami. Zgadzam się z kapitanem Greysonem, że lepiej nie pozostawiać w jego rękach tak poważnego problemu, jak wiosłowanie, a jeszcze będzie nam potrzebny. Aha, i niech wezmą drugą parę wioślarzy. Przyprowadzą drugi ponton, to ci z samolotu będą mieli jeden problem mniej. — Tak jest, panie majorze. Dziesięć minut później oba pontony kołysały się u burty kutra, a bosman McGuire z powrotem wszedł na mostek, nie prosząc o pozwolenie. — Do chrzanu z tym przelewaniem, Jake. — A co z nim nie tak? — zapytał Greyson. — Mamy parę pomysłów z Wielkim Stevem. Tak jak jest teraz, to się da zrobić, ale można lepiej. Szybciej i bezpieczniej. Z mniejszą ilością oparów w kadłubie. Steve mówi, że podczas sztormu za Boga nie chciałby gasić silników, a przy takiej ilości oparów może dojść do wybuchu.

Greyson pokiwał głową, po czym pochylił się nad sternikiem. — Możesz jeszcze trochę pokręcić, synu? Kiedy tarcze radiostacji rozjaśniły się, wziął z wieszaka mikrofon. — Mewa, Mewa, to chyba wszystko, możecie wracać. Bez odbioru. Odłożył mikrofon, zdjął słuchawki i pokazał sternikowi, że już nie potrzebuje prądu. — Panie Schneider, proszę wciągnąć na pokład pontony, wyłowić blaszanki i my też możemy wracać. A po drodze major Dillon wyjaśni panu, o co w tym wszystkim chodziło.

2 Czungking, Chiny 7 kwietnia 1943 roku, 15.15 Pierwszym, co rzuciło się w oczy generałowi Pickeringowi, kiedy „Bataan” — YC–108 generała MacArthura — skręcił z pasa na drogę do kołowania, był kontrast pomiędzy Espiritu Santo a lotniskiem w Czungkingu. Espiritu Santo była wysuniętą bazą, ale panował w niej porządek, wszystko było czyste i nowe. Teraz trafił jednak do Chin, Kiedy samolot zaparkował i pilot wyłączył pozostałe dwa silniki, przeszedł z wygodnej kabiny urządzonej w dawnej komorze bombowej i powiększonymi drzwiami w tylnej części kadłuba, tam gdzie w zwykłej B–17 był właz dla strzelców, i wyszedł na zewnątrz. Oho, śmierdzi też jak w Chinach, pomyślał, kiedy w nozdrza uderzył go intensywny zapach spalenizny, kurzu i ludzkich odchodów. Jezu, w życiu mnie nikt nie namówi na następny lot B–17! Jeśli po przelocie specjalnie przebudowaną maszyną dyspozycyjną człowiek czuje się jak po przejściu przez wyżymaczkę, to jak się muszą czuć ci, którzy codziennie nimi latają na wyprawy bombowe? Usłyszał za sobą szczęk otwieranego dolnego włazu kabiny pilotów i po chwili podszedł do niego jeden z pilotów. — Wieża mówi, że spróbują — to słowo wymówił z niedowierzaniem, jakby nie był pewien, czy się nie przesłyszał — znaleźć nam jakiś samochód. Jeśli nie, to czeka nas długi spacer, panie generale. Pickering nic nie odpowiedział. Ciekawe, czy kiedy wożą gwardię pałacową El Supremo, pilot też jest taki gadatliwy. Ten przez całą podróż zachowywał się jak cholerny nowojorski taksówkarz. Gęba mu się nie zamykała. I teraz znowu zaczyna. — Mówiłem, że mam na pokładzie generała, ale oni chyba mi nie uwierzyli, bo odpowiedzieli, że tu sami generałowie przylatują — uśmiechnął się bezradnie. — A wie pan, panie generale, to był ciekawy lot. Poprawiłem swój życiowy rekord długotrwałości o godzinę i dziesięć minut. — Dużo nam paliwa zostało? — Nie jestem pewien, czy pan generał naprawdę chciałby wiedzieć. Po drodze, kiedy pan spał, natrafiliśmy na bardzo silny wiatr czołowy. — Chyba ma pan rację, pułkowniku. Rzeczywiście wolę nie wiedzieć. No dobra, to chyba nie pozostaje nam nic innego, jak zrobić sobie ten spacerek do wieży. W połowie drogi do wieży zauważyli dwa osobowe Studebakery Presidenty, jadące drogą do kołowania. Pierwszy, prowadzony przez sierżanta, miał z tyłu i z przodu czerwone tabliczki ze srebrną gwiazdką generała brygady. Z tyłu siedzieli generał Albright i jakiś młody oficer. Oho, już się rozbijamy z gwiazdkami i adiutantem? Szybko się człowiek przyzwyczaja do zaszczytów.

A właściwie, to o co mi chodzi? Albright jest w porządku i dawno już byłby generałem, gdyby nie ten sukinsyn, sekretarz Kolegium Szefów Sztabów, Drugi samochód prowadził kapitan Armii. Z tyłu siedziało dwóch oficerów. Jednego z nich poznał — to był pułkownik John Waterson, szef placówki OSS w Brisbane. Skoro tak, to ten podpułkownik obok był zapewne szefem miejscowej placówki OSS. A gdzie Banning? I McCoy? Albright zauważył go pierwszy i jego samochód skręcił na przełaj przez pole, kierując się prosto do nich. Samochód OSS zatrzymał się, ale po chwili pojechał za generałem. Studebaker Albrighta zatrzymał się obok nich i, zanim sierżant zdążył wyskoczyć i otworzyć drzwi panu generałowi, Albright już stał obok. Zasalutował Pickeringowi i pilotowi. — Witamy w Czungkingu, panie generale. — Cieszę się, że pana widzę — odparł Pickering, desperacko usiłując znaleźć w pamięci imię Albrighta. — Zwłaszcza z tą gwiazdką na kołnierzu. Imienia i tak sobie nie przypomniał. — Nie spodziewałem się, że będę generałem — odparł Albright. — Znam to uczucie — uśmiechnął się Pickering. — W każdym razie pan, w odróżnieniu ode mnie, z nawiązką na ten awans zasłużył. Podjechał drugi Studebaker, z którego wysiadł Waterson i dwóch nieznajomych oficerów. Wszyscy trzej zasalutowali. — Witaj, John, jak leci? — zapytał Pickering, podając rękę Watersonowi. Cholera, starość nie radość. Trzeba będzie zacząć zapisywać te imiona. Dobrze, że chociaż to jedno sobie w porę przypomniał. — Miał pan przyjemny lot, panie generale? — zapytał Waterson. — Miałem bardzo długi lot, John, a nie ma czegoś takiego jak bardzo długi przyjemny lot. Wszyscy się zaśmiali. No jasne, pan żartuje, sługa musi. Przecież to nie było wcale zabawne. Ale z ust samego pana generała… — Panie generale, pozwoli pan sobie przedstawić pułkownika Richarda C. Platta. To szef naszej placówki w Czungkingu. — Witamy w Czungkingu, panie generale — powiedział Platt, przystojny oficer ze skrzyżowanymi armatami artylerii na kołnierzu kurtki mundurowej, jeszcze jeden głuszec, jak Waterson. A mówią, że do wywiadu trzeba mieć dobre uszy. — Dziękuję, panie pułkowniku. — A to mój adiutant, kapitan Jerry Sampson. Fajny chłopak. Chyba rówieśnik Picka. — Wydaje mi się, że ja już znam pana generała. — Doprawdy? Odśwież mi pamięć, młody człowieku, bo chyba nie pamiętam, żebyśmy się poznali. — Wie pan, panie generale, ja też dość długo usiłowałem sobie przypomnieć, skąd pana znam, ale chyba mi się udało. To chyba było w Szanghaju. Zapewne lepiej pamięta pan mojego ojca, Harrisona Sampsona. Był dyrektorem filii First National Banku w Szanghaju. A na Harvardzie studiowałem razem z Malcolmem. Malcolmem? A, z Pickiem? Jezu, nikt tak na niego nie mówił od dnia, w którym pastor polał mu główkę wodą święconą! To znaczy, że nie byli kumplami. To po cholerę mi to mówi? Chce mnie oczarować, czy co? — Doskonale pamiętam pańskiego ojca — odparł Pickering i podał mu rękę. — Panie generale — zwrócił się do Albrighta — czy ta gwiazdka oznacza, że ma pan tu jakieś wpływy? Przydałby nam się jakiś samochód. Najlepiej ciężarówka, na bagaż, Hugh.

Boże, nareszcie sobie przypomniałem jego imię! — Myślę, że ciężarówkę zdołam panu jakoś załatwić, ale wracając do pańskiego pytania o to, jak mój stopień przekłada się na wpływy, to niestety w bardzo małym zakresie. Na sierżantów ta gwiazdka jeszcze działa, powyżej bardzo różnie z tym bywa. Pickering przedstawił oficerom OSS pilota i porucznika Harta, który w tym czasie wyładowywał bagaże i widząc samochody zatrzymujące się koło generała, czym prędzej tam podążył. — Piloci potrzebują dobrej kwatery i dobrego jedzenia na dzisiejszą noc — powiedział Pickering. — Może lepiej by było, panie generale, gdybyśmy zamienili dwa słowa na osobności, zanim generał Stilwell dowie się o pańskim przyjeździe — powiedział Albright. Pickering kątem oka zauważył, że ani Plattowi, ani Watersonowi ten pomysł nie przypadał do gustu. — Chciałbym jak najszybciej się z nim zobaczyć. Ale najpierw prysznic i golenie. A przy okazji rozmowa z tobą, Hugh, i Banningiem. Właśnie, gdzie jest Banning? — Panie generale, generał Stilwell zostawił u dowódcy lotniska wiadomość, że życzy sobie pana zobaczyć natychmiast po przylocie. — Przekazał pan wieży moje nazwisko? — zapytał Pickering pilota. — Obawiam się, że tak, panie generale. — A więc w tej chwili już niecierpliwie na pana czeka, panie generale. — Czemu się tak niecierpliwi? — W tej chwili ma ostrą alergię na wszystko, co ma związek z rozkazem, odwołującym Dempseya i Newly’ego, a pana uważa za głównego winowajcę — wyjaśnił Albright. — Znajdzie się tu gdzieś miejsce, gdzie można by się choć opłukać, oskrobać i przebrać w świeży mundur? — Będzie pan kwaterował w kwaterach gościnnych, panie generale — wyjaśnił Platt. — A co, OSS nie ma tu swojego domu? — Tak, panie generale, oczywiście, że ma. Ale w kwaterach gościnnych będzie panu na pewno wygodniej, panie generale. — Jeśli Stilwell zostawił gdzieś wiadomość, że mnie oczekuje, to zapewne czeka ona właśnie w tych kwaterach gościnnych. Dopóki nikt mi oficjalnie nie wręczy jego zaproszenia, to ja nic o nim nie wiem, prawda? Trudno wykonać rozkaz, który nie został dostarczony. A nie mam ochoty na spotkanie z generałem Stilwellem póki wyglądam jak psu z gardła wyciągnięty i śmierdzę jak nowojorski włóczęga. — Jedzie jakaś limuzyna — zauważył Hart. — To pewnie dowódca bazy z wiadomością od Stilwella. — Waterson, nic pan nie słyszał o zaproszeniu od Stilwella i nie powiedziałem, dokąd się wybieram. — Tak jest, panie generale. — Zajmie się pan załogą samolotu? Znajdzie im pan ciężarówkę? — Tak jest, panie generale. — Dziękuję. Proszę także przyjechać do domu OSS, bo chcę z panem i z panem też, Platt, pomówić, zanim wybiorę się do Stilwella. — Tak jest, panie generale. — Wynośmy się stąd, Albright — powiedział Pickering, szybko wsiadając do Studebakera świeżo upieczonego generała.

Hart pośpiesznie wrzucił przyniesione tymczasem przez jednego z członków załogi ich bagaże, po czym wepchnął się na przednie siedzenie, obok kierowcy i adiutanta Albrighta. Już ruszali, kiedy do tyłu wepchnął się jeszcze kapitan Sampson. — Pułkownik Platt zasugerował, żebym pojechał przodem i zajął się zakwaterowaniem pana generała w naszym domu — wyjaśnił. — Dziękuję, to bardzo miło z jego strony — odparł Pickering, choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że kapitan miał zupełnie inne zadanie. Póki ten szczeniak | tu jest, nie będzie mógł omawiać z Albrightem żadnej ze spraw, które musieli omówić. — Nie powiedziałeś mi, gdzie jest Banning — odezwał się po chwili Pickering do Albrighta. — Albo siedzi po uszy w depeszach Kanału Specjalnego w ośrodku kryptograficznym, albo szuka McCoya. — Szuka McCoya? To brzmi tak, jakby Ken się zgubił. — Bo tak właśnie jest, panie generale. Pickering zdusił w sobie cisnące się na usta pytania. Na to przyjdzie czas, kiedy znajdą wreszcie czas na spokojną rozmowę na osobności.

*** Z pokrytej kocimi łbami ulicy nie sposób było poznać, co mieści się za szaro tynkowanym murem, otaczającym budynek z trzech stron. Z czwartej strony nie było potrzeba żadnego muru — budynek dotykał ścianą do pionowego, piaskowcowego urwiska. Na szczycie muru osadzono potłuczone butelki, które wyglądały, jakby miały z półwieku, a nad nimi rozciągały się zwoje zardzewiałego drutu kolczastego. Piękna brama z kutego żelaza została uzupełniona arkuszami falistej blachy, które zasłaniały przed wzrokiem postronnego obserwatora to, co działo się na podwórku. W budce wartowniczej siedziało dwóch Chińczyków w waciakach i walonkach, obaj uzbrojeni w Thompsony. Na widok Studebakera jeden z nich wyszedł, zasalutował i otworzył bramę. Pickering zastanawiał się, czy wartownik zna Albrighta z widzenia, co w końcu mogło być prawdą, czy też otworzyłby tę bramę na widok każdego innego długonosego w samochodzie z generalską tablicą. W tym drugim przypadku oznaczało by to rozluźnienie ochrony do stopnia, który nawet jemu wydawał się lekką przesadą. Wewnątrz stał dwupiętrowy, kryty dachówką stary dom, przytykający ścianą do urwiska i cztery przybudówki, trzy wzdłuż lewej ściany domu i jedna pod murem od strony ulicy. Wzdłuż drugiej ściany parkowało kilka pojazdów: cztery zakurzone, poobijane dżipy i jeszcze jeden President. Wszystkie okna zasłonięte były ciężkimi żaluzjami. Pickering zastanawiał się, czy to dla bezpieczeństwa, czy dla ochrony przed lodowatym wiatrem. Kapitan Sampson wyskoczył z samochodu, ledwie się zatrzymali. — Załatwię wszystko w środku — rzucił przez ramię i tyle go widzieli. — Wszystko, czego mi teraz potrzeba, Hugh, to prysznic i spokojne miejsce do rozmowy z tobą — mruknął Pickering do Albrighta. — Na wypadek, gdyby nie rzuciło się to panu w oczy, panie generale — uśmiechnął się Albright — pański przyjazd nastraja tych ludzi nieco nerwowo. Pickering wysiadł i podszedł do Harta, usiłując mu pomóc z bagażami. Z domu natychmiast wybiegło trzech chińskich pokojowców w sięgających kostek chałatach i wyrwało mu wręcz walizki z ręki. W progu pojawił się kapitan Sampson.

— Panie generale, zainstalowaliśmy pana w pokoju gościnnym. Nie jest to może… — Mam się zamiar tylko umyć i przebrać, kapitanie. Nie przyjechałem tu na wczasy. — Tak jest, panie generale. Sampson ruszył przodem, prowadząc przez pusty hol, zastawiony ciężkimi, ciemnymi i wyglądającymi na bardzo niewygodne, meblami, a potem wąskimi schodami na pierwsze piętro. W połowie oświetlonego gołymi żarówkami korytarza były drzwi, które Sampson popchnął i przytrzymał, wpuszczając Pickeringa do środka. Pokój był duży i raczej oszczędnie umeblowany. Pokojowcy wślizgnęli się za nim, rozłożyli bagaż na podłodze i zaczęli rozpakowywać walizki. — To może zaczekać — powstrzymał ich Pickering. — Gdzie prysznic? — Tu, panie generale — powiedział Sampson i pchnął drzwi do łazienki. Na ścianie wisiał prysznic na kauczukowym wężu, w rogu pomieszczenia widniała dziura w podłodze, pełniąca rolę toalety. Nad nią zamontowano na obrotowym przegubie, ułatwiającym opróżnianie, spory nocnik i siedzenie, umożliwiające korzystanie z niego. — Jeśli pan woli, panie generale, mogę pana przenieść do pokoju pułkownika Platta — zaoferował się Sampson. — To mi wystarczy. Dziękuję, kapitanie. To wszystko. — Czy napije się pan generał kawy? A może czegoś innego? — To wszystko, kapitanie, dziękuję — powtórzył Pickering. Zaczekał aż Sampson wyjdzie. — A teraz Hugh, opowiadaj. Zacznij od kapitana McCoya. Co to za historia z tym jego zniknięciem? — Kiedy Banning tu przyjechał i Dempsey zrobił z siebie idiotę, Banning kazał McCoyowi zniknąć. Potem jeszcze tylko raz się tu pojawił, pytając o Banninga, a potem zniknął na dobre. Zdaje się, że mieli starcie z pułkownikiem Plattem. — O co? — Platt kazał mu tu zostać, próbując objąć nad nim komendę i traktując jak agenta przydzielonego do jego placówki. Powiedział, że ma gdzieś rozkazy Banninga i muszę przyznać, że chyba na jego miejscu zachowałbym się tak samo. — A McCoy uznał, że nie ma racji? — I od tej pory nikt już nie widział ani jego, ani Zimmermana. — Myślisz, że coś im się stało? — Banning uważa, że McCoy da sobie radę. Chciałbym móc dzielić tę jego pewność. — Spróbuj ściągnąć tu Banninga. Jeśli to możliwe, jeszcze przed moją wizytąu Stilwella. Nawet jeśli nie zdąży, to w każdym razie niech przyjdzie. Muszę z nim pogadać. — Tak jest, panie generale. — Czy jest coś jeszcze, o czym powinienem wiedzieć, zanim pójdę do Stilwella? — Naprawdę mu się to wszystko nie spodobało. Do tego stopnia, że wyraźnie stwierdził, że jestem tylko „czasowo pełniącym obowiązki” szefa łączności misji, a mój późniejszy status zależy od wyniku rozmowy z panem, panie generale. — Chyba powinienem zacząć od innego pytania. Jak bardzo narażona jest Magia? — Nie mam pojęcia. Dempsey nie chce ze mną rozmawiać. — Jak to nie chce? — Zgodnie z Regulaminem Sądów Wojskowych z roku 1928, ma prawo do odmowy zeznań, które mogłyby go obciążyć w toku postępowania. I korzysta z tego prawa. — Jezu, to jakaś paranoja! — Im szybciej wyjaśni pan sprawę Stilwellowi, tym lepiej. W tej chwili generał już na pewno wie, że pan przyjechał. — Potrzebuję prysznica i nawet Roosevelt mnie przed tym nie powstrzyma.

— Chyba lepiej, żeby to była krótka kąpiel. — Coś jeszcze? — To pana wprawi w jeszcze lepszy nastrój. Platt wie wszystko o operacji China Sun i sporządził swój własny plan jej przeprowadzenia, który przesłał do zatwierdzenia Donovanowi. Oczywiście jest przekonany, że jego plan jest znacznie lepszy od pańskiego. — Z tym jakoś powinniśmy sobie poradzić… Tylko kto mu, do cholery, powiedział o China Sun? — Nie mam pojęcia. — Dobra, Hugh. Jak na jeden dzień, wystarczy złych wiadomości. Idę się kąpać.

*** Pickering wyszedł z łazienki ubrany tylko w ręcznik. Ręcznik był mokry, więc jeszcze bardziej pozwolił mu odczuć panujące w pokoju zimno. Zanim doszedł do łóżka, zaczęły nim wstrząsać dreszcze. Na łóżku leżały przygotowane przez Harta świeża bielizna i koszula. Szybko podszedł do łóżka i zaczął od założenia podkoszulka. W tym czasie Hart próbował usunąć zagniecenia z ich świeżych mundurów, wiszących na kinkietach. — Dzięki, George — powiedział, walcząc z bokserkami. — Mamy problem z butami, panie generale — odparł Hart. — Jaki problem? — Tu nie miejsce na półbuty, panie generale. Śnieg, błoto, kurz i tak dalej. Zauważył pan, że wszyscy tu noszą buty polowe? Nawet generał Albright skombinował sobie skądś wysoko sznurowane buty spadochronowe. — Nie zauważyłem — przyznał się Pickering. — Byłem tak zajęty czym innym, że prawdę mówiąc, nie zauważyłbym nawet, gdyby Albrightowi się portki paliły. — No więc, panie generale, mamy buty polowe, ale wygląda na to, że zapomniałem owijaczy. — I bardzo dobrze. Nie nosiłem ich na Guadalcanal, to i tu nie mam zamiaru. A może dałoby się gdzieś skombinować te spadochroniarskie buty dla nas? — Tak jest, panie generale. Zaraz się tym zajmę. — A na razie, jak mówiłeś, mamy buty polowe? — Tak jest, panie generale. Kiedy się pochylił nad walizą, szukając butów, Pickering zauważył, że z kabury na plecach sterczy chwyt czterdziestkipiątki. — A co się stało z twoim rewolwerem, George? — Mam i rewolwer, panie generale, ale generał Rickabee poradził, żebym tu nosił raczej Colta. — I pewnie mi też kazał chodzić z pukawką? — Niezupełnie, panie generale, ale przysłał panu to i powiedział, żebym panu wyjaśnił, jak to działa — odparł George, wyciągając z walizy skórzaną uprząż z kaburą naramienną i sterczącym z niej Coltem wz. 191 lAl kalibru 0,45 cala. — Dla pańskiej wiadomości, panie poruczniku. Na świecie pana jeszcze nie było, kiedy ja z czterdziestkipiątki wystrzelałem Eksperta. — Myślę, że chodziło mu raczej o sposób noszenia tej kabury, panie generale. — Nigdy nie nosiłem czegoś takiego, George. Czułbym się jak jakiś cholerny gangster. — Mam dla pana jeszcze pas i normalną kaburę do niego. — Ty jakoś się obywasz bez jednego i drugiego.

— To — poklepał kolbę wystającą zza paska na plecach — da się tak nosić tylko kilka godzin dziennie, potem robi się dokuczliwe. Oprócz niej mam też normalną kaburę naramienną. — No, dobra. Przekonałeś mnie. Pokaż, jak się to cholerstwo zakłada. Widziałem takie na Guadalcanal, ale nigdy nie zakładałem. — To zupełnie inny typ, panie generale. Te, które pan widział, lotnicze i pancerniackie M7, służą do przenoszenia pistoletu na piersi, a nie pod pachą. One służą do tego, żeby pistolet był na widoku i pod ręką, w miejscu, gdzie nie przeszkadza w zapinaniu pasów i nie zaczepia się o kable. To jest kabura, którą generał dostał od Tajnej Służby. Pistolet wisi w niej pod pachą, ukryty przez wzrokiem postronnego obserwatora, jest lekko nachylony, tak że lepiej stapia się z bokiem osoby noszącej broń, a pistolet nie jest włożony do kabury, tylko utrzymywany przez tę płaską sprężynę, pokrytą skórą. Przez to znacznie skraca czas wyjęcia broni. Nie trzeba jej wyciągać w przód i dopiero obracać ręki, starczy złapać i pociągnąć, o tak, i już jest w ręku. Założył pas nośny kabury na ramiona Pickeringa i wyregulował długość szelek. — Teraz niech pan założy spodnie. Ten dolny pasek ma na końcu szlufkę, którą przewleka się przez pasek od spodni. Dzięki temu kabura jest stale przyciśnięta do ciała, a przy wyciąganiu broni kabura stawia opór i łatwiej ją wyszarpnąć. — Podał mu pistolet, który włożył do kabury, a potem podał magazynek. — Siedem nabojów w magazynku, panie generale. Komora pistoletu pusta. Znowu zajął się regulowaniem, aż wreszcie Pickering ze zdumieniem zauważył, że przestał w ogóle czuć, że ma na sobie tę uprząż z ciężkim pistoletem. — Czuje pan, jak ciężar pistoletu równomiernie się rozkłada, kiedy jest dobrze dopasowana? — Dziękuję, George. Wyjął pistolet, wsadził go z powrotem, znowu wyjął i jeszcze raz schował. Zakręcił młynka ramionami, sprawdzając, jak dopasowana jest kabura. Zadowolony z wyniku, uśmiechnął się do Harta. — Bardzo fajna kabura, George. Dziękuję. I zaczął ją ściągać. — Może ją pan ponosi przez parę godzin? Zobaczy pan, jaka jest wygodna w noszeniu broni przez dłuższy okres czasu. W umyśle Pickeringa pojawił się wyraźny obraz Rickabee’ego, stojącego przed Hartem i mówiącego tym swoim przerażająco spokojnym głosem: „I dopilnuj, żeby Pickering to nosił. Twoja sprawa jak to zrobisz. — Skoro tak uważasz, George. Czemu nie? Ulga na twarzy Harta potwierdziła jego podejrzenia. No, trudno. Niech im będzie. Usiadł na łóżku. — Rzuć no mi te buciory, George i idziemy do jaskini lwa. — Tak jest, panie generale. — Pojawił się może Banning? — Nie, panie generale. — Nie obraź się, George, ale czy też nie potrzebujesz kąpieli? — Nie ma na to czasu, panie generale. Generał Albright mówił, że to ważne, żeby pan jak najszybciej spotkał się z generałem Stilwellem. — Pieprzyć Kwaśnego Joe. Wykąp się, George. Hart spojrzał na niego zaskoczony. — W razie czego zaprzeczę pod przysięgą, że coś takiego powiedziałem — uśmiechnął się Pickering. — A powiedział pan coś, panie generale? — zdziwił się Hart. — Pan generał pozwoli, że się pójdę umyć i przebrać w świeży mundur?

3 Gabinet dowódcy Amerykańskiej Misji Wojskowej w Chinach Czungking, Chiny, 7 kwietnia 1943 roku, 16.25 Generał Pickering i porucznik Hart, świeżo umyci i ogoleni, w czystych, choć może nieco wymiętych mundurach, wmaszerowali do biura generała broni Josepha Stilwella, zatrzymali się metr przed jego biurkiem i zasalutowali. — Generał Fleming Pickering, sir — przedstawił się Pickering. — Dziękuję, że zgodził się pan mnie przyjąć. Oprócz generała Stilwella w pokoju był jeszcze jeden oficer, pułkownik Armii, ubrany podobnie jak Stilwell w drelichową oliwkowozieloną kurtkę kroju, który Anglicy nazywają „safari” — do pół uda, z czterema kieszeniami i zapinaną na stanowiący jej integralną część pasek. Pod nimi mieli rozpięte pod szyją koszule bez krawatów. Obaj oficerowie mieli oznaki stopni na kołnierzykach koszul, ale nie na naramiennikach kurtek. Pułkownik wstał na powitanie Pickeringa. Stilwell, siedzący dalej, machnął tylko koło czoła w odpowiedzi na regulaminowy salut Pickeringa. Był szczupłym, wręcz kościstym, pięćdziesięcioparolatkiem o ostrych rysach twarzy. Wyraz jego twarzy, krytyczne spojrzenie bystrych oczu zza okularów w drucianych oprawkach i grymas nie schodzący z wykrzywionej twarzy aż nadto jasno tłumaczył jego przydomek Kwaśny Joe. Obejrzał wnikliwie Pickeringa. Oględziny trwały tak długą chwilę, że Pickering wyzbył się wątpliwości, że spotkanie nie zapowiadało się najprzyjemniej. — Zostawiłem na lotnisku wiadomość, żeby się pan u mnie zameldował natychmiast po przylocie — powiedział wreszcie. — Przepraszam, jeśli musiał pan czekać, panie generale. — Pan zdaje się przyleciał tą Fortecą MacArthura? — Tak jest, panie generale. — Musi pan być bardzo ważną osobistością, panie generale. Waszyngton wciąż mówi, że nie ma dość B–17. żeby mi jakieś przysłać. MacArthur ma ich dosyć, a mimo to, mimo swej słynnej niechęci do dzielenia się swoimi siłami i środkami, uznaje za stosowne przydzielić panu na tę podróż Latającą Fortecę i to nie byle jaką, tylko swój własny podniebny pałac. No, no. Pickering nie był w stanie wymyślić żadnej odpowiedzi. — Spocznij, panowie. — Dziękuję, panie generale — odparł Pickering. — Panie generale, to mój adiutant, porucznik Hart. Stilwell skinął głową Hartowi. — A to pułkownik Easterbrook — przedstawił z kolei pułkownika. — Mój adiutant i zięć. Easterbrook podszedł do nich i uścisnął ręce, a do Harta nawet się uśmiechnął. Wyszło tak, jakby chciał powiedzieć: „Do ciebie nic nie mamy, tylko twój szef ma u nas przewalone”. — Chciałbym, żeby pułkownik Easterbrook był obecny przy naszej rozmowie, panie generale. Czy zgłasza pan jakieś obiekcje? — zapytał Stilwell. — Panie generale, nie wiem, czy nasza rozmowa nie zejdzie na tematy, których nie powinno się omawiać w obecności pana pułkownika.

Blada twarz Stilwella poczerwieniała. Wbił wzrok w Pickeringa i przez dłuższą chwilę wpatrywał się w niego tak, jakby chciał go samym spojrzeniem spopielić. W powietrzu czuć było narastające napięcie. Po dłuższej chwili wzruszył ramionami. — Dobra. Ernie, idź na kawę. I zabierz ze sobą porucznika. — Tak jest, panie generale — odparł Easterbrook. Obaj z Hartem wynieśli się sprawnie, szybko i chyba z ulgą. — Prawdę mówiąc, panie generale — zaczął Stilwell, kiedy zamknęły się za nimi drzwi — inaczej sobie pana wyobrażałem. Kiedy generał Marshall powiadomił mnie, że pan przyjedzie, wziąłem Rocznik Oficerski Marynarki, żeby się czegoś o panu dowiedzieć. Nie znalazłem tam pańskiego nazwiska, panie generale. W latach pokoju Marynarka wydawała co roku Rocznik Oficerski, spis wszystkich oficerów Marynarki i Korpusu, wraz z krótkimi notkami biograficznymi: datami urodzin, przydziałami służbowymi, informacjami o odznaczeniach, awansach i wykształceniu. Pickering także prenumerował ten rocznik, śledząc kariery swoich przyjaciół z czasów wojny i wyszukując oficerów Marynarki, których po zakończeniu służby chciałby ściągnąć do swojej firmy. A także w celu, o którym mówił teraz Stilwell — żeby zasięgnąć informacji o oficerach, z którymi stykał się na gruncie zawodowym. — Nie przypuszczam, żebym w nim figurował, panie generale. — No właśnie. Jako że reputacja OSS doszła już i do nas… O Boże, tylko nie to! Wygląda na to, że Kwaśny Joe ma o OSS równie złe zdanie, jak Nimitz i MacArthur. — …doszedłem więc do przekonania, że należy się spodziewać wizyty jednego z — jak to nazywa pułkownik Donovan? Dwunastu Apostołów? Cóż za skromność. A więc, wizyty jednego z owych apostołów, innymi słowy, wybitnego cywila, przebranego na czas wojny i sześć miesięcy po niej w generalski mundur, jakiegoś wybitnego przemysłowca, czy naukowca, który za swe zasługi na polu wywiadu dostał do zabawy mundur generała. — Muszę przyznać, że niewiele się pan doviedział. Panie generale. — A więc ten Krzyż Marynarki na pana piersi to tylko element tej przebieranki? Kamuflaż? Tak tylko powiesił pan sobie ten Krzyż i jeszcze obok Fioletowe Serce z, zaraz, iloma to okuciami? Teraz Pickering poczuł, że purpurowieje na twarzy. — Nie noszę żadnych odznaczeń, do których nie nabyłem legalnie prawa, panie generale — wycedził, najspokojniej, jak go było na to stać w tej chwili. Ton i postawa Pickeringa musiały wreszcie przebić się przez skorupę pogardy Stilwella. — Chce pan powiedzieć, że to pański Krzyż Marynarki? — Tak jest, panie generale. — Za moich czasów tego odznaczenia nie przyznawano za liczenie portek. Za co go pan dostał? — Za walki we Francji, panie generale. W Dywizji Piechoty Morskiej, pod Chateau Thierry. — I te cztery rany to też z Francji? — Trzy są z Francji, panie generale. Czwarta jest z tej wojny. — O, a gdzie się jej pan nabawił? — Odbywałem podróż niszczycielem z Guadalcanal do Espiritu Santo, panie generale. Po drodze zbombardował nas japoński samolot. — Był pan na Guadalcanal? — Tak jest, panie generale. — Co pan tam robił? — Zastępowałem szefa wywiadu 1. DPM, panie generale. Do czasu przybycia zastępstwa na miejsce G–2 dywizji, który poległ w walce.

— A ta Srebrna Gwiazda? — Za ten niszczyciel. — A dokładniej? — Odłamki bomby zabiły dowódcę okrętu i objąłem komendę nad okrętem. Zestrzeliliśmy tego żółtka, który nas zaatakował. — Zaraz, mówił pan, że to czwarte Serce… Pan był ranny, kiedy pan przejął dowodzenie nad tym okrętem? — Tak jest, panie generale. Odłamkami tej samej bomby, która zabiła dowódcę i jego zastępcę. — Potrafi pan dowodzić okrętem? — To mój zawód, panie generale. Po odejściu z Korpusu po wielkiej wojnie uzyskałem patent kapitana żeglugi wielkiej. Byłem nim, zanim wróciłem do Korpusu. — To oznacza dwie rzeczy, panie generale. Po pierwsze, jestem panu winien przeprosiny za to, co o panu pomyślałem. — Nie trzeba, sir. — Po drugie, jako człowiek nawykły do wydawania rozkazów, powinien pan zrozumieć moje odczucia w chwili otrzymania rozkazów generała Marshalla. Z niezrozumiałych dla mnie powodów, nagle, bez żadnego uprzedzenia, dostaję polecenia odwołania i aresztowania dwóch oficerów, do których zdolności i charakteru żywię niewzruszone zaufanie. W dodatku dotyczy to także oficera, z którym od lat łączą mnie więzy przyjaźni. — Zgadzam się z panem, że to bardzo trudna i nieprzyjemna sprawa. — Jestem żołnierzem, Pickering. Wykonuję rozkazy, które otrzymuję od przełożonych. Nawet te, które wydają mi się głupie i niesprawiedliwe. Ale nikt mnie nie zmusi do tego, żebym udawał, że mi się one podobają. — Decyzję o odsunięciu generałów Dempseya i Newleya podjął szef sztabu Zwierzchnika Sił Zbrojnych, admirał Leahy. Nie miałem z nią nic wspólnego, panie generale, ale popieram ją w całej rozciągłości i muszę się panu przyznać, że jestem przekonany ojej całkowitej słuszności. — Czy pan naprawdę myśli, że Japończycy dotąd nie połapali się, że czytamy ich depesze, panie generale? — Pozostaje mi tylko żywić nadzieję, że tak właśnie jest, sir. — Na tym świecie nie ma czegoś takiego, jak tajemnica wojskowa, Pickering. Powinien pan to chyba wiedzieć. — Z całym szacunkiem, panie generale, pozwolę sobie się z panem nie zgodzić. O ile mi wiadomo. Magia na razie nie wyszła na jaw. — Dopóki Dempsey jej nie zdekonspirował, tak? — Na razie na szczęście nic nie wskazuje na to, żeby generał Dempsey zdekonspirował Magię, sir. — No to po co ten cały cyrk z aresztowaniem Dempseya i jego zastępcy, także świetnego, doświadczonego oficera? — Mogę tylko zgadywać, panie generale, nic więcej. — W porządku więc, niech pan zgaduje. — Generałowi Dempseyowi zaszkodziły działania tych, którzy swoimi bezmyślnymi poczynaniami stworzyli realne zagrożenie dekonspiracją operacji Magia. W wyniku tych działań dowiedział się o jej istnieniu, a nie powinien. Przypuszczam, że admirał Leahy i generał Marshall postanowili dać na jego, i generała Newleya, przykładzie nauczkę tym, którzy chcieliby w przyszłości iść w ich ślady. — Prewencja ogólna? Pour l’encouragement de les autres? — Oui, mon General.

— Wie pan o co mi chodzi? Pamięta pan, jak w czasie poprzedniej wojny, na froncie zachodnim doszło w 1917 roku do buntów w niektórych pułkach? Francuzi rozstrzelali z nich co dziesiątego żołnierza, winnego, czy nie, dla zachęcenia innych do wytrwania w dyscyplinie? — Tak jest, panie generale. Wiem, że coś takiego miało miejsce. — Czy pana by coś takiego „zachęciło”, Pickering? Pickering zawahał się z odpowiedzią. — No więc, zachęciłoby czy nie? — Miałem zamiar odpowiedzieć, panie generale, że piechota morska nigdy się nie zbuntowała. Ale to by nie była odpowiedź na pańskie pytanie, prawda, panie generale? — Ani trochę, Pickering. — Chyba nie. Zresztą nie wiem, byłem wtedy szczeniakiem. Gdyby zaczęli rozstrzeliwać niewinnych żołnierzy piechoty morskiej, chyba bym znienawidził Korpus. Ale tu mamy zupełnie inną sytuację. — A jaką mamy tu sytuację, panie generale? Niech mnie pan oświeci. — Bardzo bym nie chciał, panie generale. — Pańska niechęć gówno mnie obchodzi, Pickering. — Generał Dempsey zachował się w sposób zupełnie nieodpowiedzialny, biorąc pod uwagę konieczność utrzymania Magii w tajemnicy. On jest generałem. Od generałów wymaga się więcej odpowiedzialności. — Ale przecież, jak pan sam powiedział, nie zdradził Magii, tak? — Podjął działania, które mogły doprowadzić do jej ujawnienia, panie generale. — W takim razie odpowiedzialność za to, że dowiedział się o czymś, o czym nie powinien wiedzieć, spoczywa także na tym, kto mu o tym powiedział, zgodzi się pan ze mną, Pickering? I co z tamtym gadułą? Kto to był? jaką poniósł odpowiedzialność za swoje działania? Powie mi pan, czy to jeden z tych tematów, o których nie chciał pan mówić? — Odpowiedzialność za to wydarzenie ponoszą dwaj ludzie, panie generale, sekretarz Kolegium Szefów Sztabów i… — Generał Damson? — zapytał Stilwell zaskoczony. — Tak jest, panie generale. — I co, poniósł jakieś konsekwencje? — drwiąco uśmiechnął się Stilwell. — Kiedy odlatywałem z Waszyngtonu, oczekiwał w swojej kwaterze pod strażą na decyzję o jego dalszych losach. Na razie został zdegradowany, ale z tego co mi wiadomo, grozi mu sąd wojenny. — Damsonowi? Nie miałem pojęcia, że Kurt miał z tym coś wspólnego… Zaraz, mówił pan coś o dwóch odpowiedzialnych? — Drugim był zastępca dyrektora OSS do spraw administracyjnych, panie generale. On także został odsunięty od pełnienia swoich obowiązków. — i nic więcej? — Pułkownik Donovan umieścił go na obserwacji psychiatrycznej w szpitalu św. Elżbiety, panie generale. — Był czubkiem? Pan chce, żebym zrujnował kariery dwóm dobrym generałom tylko dlatego, że jakiś cywil okazał się czubkiem? — O ile mi wiadomo, panie generale, ten człowiek miał wszystko w porządku z głową. Stilwell przyjrzał mu się badawczo przez chwilę, po czym zrozumiał, co Pickering chciał przez to powiedzieć. — Taki los spotyka ludzi z OSS, którzy za dużo mówią?

— Pułkownik Donovan uznał, że to będzie najbardziej odpowiedni sposób postępowania w stosunku do ludzi, którzy podejmują działania narażające tajemnicę otaczającą operację Magia, panie generale. Stilwell sięgnął po papierosa do sfatygowanej szkatułki na biurku i zapalił go. Nie poczęstował Pickeringa i widać było, że głęboko zatopił się w rozmyślaniach nad tym, co usłyszał. — Przywiózł pan jakieś rozkazy dotyczące dalszych losów generałów Dempseya i Newleya? Czy tylko „zalecenie” w rodzaju tego, na podstawie którego musiałem mianować na miejsce Dempseya generała Albrighta, oficera, którego pierwszy raz w życiu widzę na oczy? — Nie, panie generale. — Czy to nie trochę dziwne, Pickering? — Podejrzewam, że generał Marshall czeka z podjęciem decyzji co do ich dalszych losów na raport o tym, czy i jeśli tak, to jak bardzo naruszona została tajemnica Magii. Ale spodziewam się, że zostaną co najmniej zdegradowani do przedwojennego stopnia i odesłani do kraju. — „Dla zachęcenia innych”? — Tak jest, panie generale. — Bez sądu? — Rozprawa mogłaby naruszyć tajemnicę Magii bardziej niż to, co zrobili. Z tego co mi wiadomo, generał Dempsey na to właśnie liczy. — Słucham? — Zanim do pana przyszedłem, miałem okazję rozmawiać, bardzo krótko, z generałem Albrightem. Opowiedział mi on o swoich próbach ustalenia rozmiarów szkód i o tym, że kiedy poszedł do Dempseya, by zapytać go o to, komu powiedział o Magii, ten odmówił zeznań, powołując się na uprawnienia przysługujące oskarżonemu. — ANewley? — Nie wiem, ale zapewne pójdzie w ślady swego przełożonego. — No cóż, musi pan zrozumieć ich odczucia. Na ich miejscu, gdyby mnie aresztowano tylko za to, że wiem coś, czego nie powinni mi powiedzieć, też bym nie miał ochoty na współpracę z tymi, którzy mnie w to wpakowali. — Panie generale, waga Magii… — Ale nie jestem na ich miejscu — przerwał Stilwell. — Dobrze, pomówię z oboma. Pomimo ich, moim zdaniem całkowicie uzasadnionego, przekonania o tym, że potraktowano ich bardzo niesprawiedliwie, mają obowiązek pomóc generałowi Albrightowi w ustaleniu rozmiarów szkód. I panu. Ma pan zamiar z nimi rozmawiać? — Myślę, że generałowi Albrightowi pójdzie to znacznie lepiej niż mnie, panie generale. Natomiast mogłoby pomóc, gdyby porozmawiał z nimi pułkownik Banning. To zawodowy oficer wywiadu i ma pełne dopuszczenie do Magii. — Dopilnuję, by tak się właśnie stało. Proszę ze swej strony przekazać im, że chciałbym się z nimi spotkać, zanim zajmą się Dempseyem i Newleyem. — Dziękuję, panie generale. — Czy ta nasza pogawędka jest jedynym powodem pańskiej wizyty w Czungkingu, generale? — Myślę, że stała się głównym powodem mojej obecności tutaj, sir. — Może pan to jakoś wyjaśnić? — I tak się tu wybierałem, panie generale, w związku z operacją China Sun. Pickering przez chwilę milczał, po czym zapytał: — Czy generał Albright, albo pułkownik Waterson, omawiali z panem operację China Sun? — Obaj próbowali, ale nie byłem w nastroju. Waterson był pierwszy przywiózł kopię niezbyt przekonującego listu, w którym Leahy starał się uzasadnić posunięcia nakazane mi przez

Marshalla. Zapewne panu wiadomo, że zawierał on głównie zapowiedź pańskiej wizyty i tego, że pan mi szerzej wyjaśni powody. Powiedziałem tylko pułkownikowi Watersonowi, jak bardzo nie podoba mi się pomysł prowadzenia na moim terenie tajnej operacji, o której Waszyngton jest mnie łaskaw powiadamiać w chwili, kiedy jej realizacja już ruszyła i że mogę o niej rozmawiać dopiero wtedy, kiedy pan przybędzie. Następnego dnia pojawił się generał Albricht, Powiedział pan mu o przydziale? Mianuję go czasowo pełniącym obowiązki szefa mojej służby łączności, a szczegóły jego mianowania i tajnej operacji omówię z panem. — Rozumiem, co pan czuł, panie generale. Stilwell raz jeszcze badawczo mu się przyjrzał. — Dziwne, generale, ale wydaje mi się, że być może naprawdę jest pan w stanie zrozumieć moje odczucia. Ale, ale. Mówił pan coś o głównym powodzie pańskiej tu obecności? — Zapewne generał Marshall, czy raczej admirał Leahy, zdecydowali, że jestem jedynym dostępnym wyższym oficerem z dopuszczeniem do Magii, którego mogli tu wysłać z zadaniem rozpoznania jakie, jeśli w ogóle, szkody poniosła Magia. Oraz, jak mówił list, zdolnym odpowiedzieć na pańskie pytania. Zapewne właśnie dlatego tak pośpiesznie przewieziono mnie tutaj z Pearl Harbor. Stilwell skinął głową. — Myślę także, ale podkreślam, myślę, że admirał Nimitz był podobnego zdania. — I MacArthur też? — Wydaje mi się, że można tak zakładać, panie generale. — Tak, to by wyjaśniało dlaczego Douglas oddał panu swoją salonkę, generale. Zwykle nie zdarza się, by jej poduszki kalało siedzenie byle jednogwiazdkowego generała. Niech mi pan opowie o tej swojej operacji, Pickering. Wyjaśnienie planu zabrało Pickeringowi dziesięć minut. Stilwell słuchał w absolutnym milczeniu. Kiedy Pickering skończył, potarł podbródek w zamyśleniu. — Nie wiem, ile to warte, Pickering, ale zdaje mi się, że znalezienie tych ludzi na pustyni to będzie naprawdę ciężki orzech do zgryzienia. To kraina bandytów, tak jak i obszar rozciągający się pomiędzy nami i Gobi. — Kraina bandytów, panie generale? — Dzikich watażków, którzy walczą z japończykami przeciw Kuomintangowi, albo z Czang Kaj–Szekiem przeciw Japończykom, zależnie od tego, kto więcej zapłaci. Czy mieliście jakieś świeże wiadomości od tych ludzi? — Nie, panie generale. — W takim razie istnieje silne prawdopodobieństwo, że trafili gdzieś na bandytów i ci ich wystrzelali. Takie rzeczy są tam na porządku dziennym. — To niezbyt pocieszające wieści, panie generale. — Podejrzewam, że są jakieś ważne powody, żeby po prostu nie zrzucić tej cholernej stacji razem z jej załogą na spadochronach? — Nie mamy pojęcia, gdzie ich zrzucić, A poza tym ważne jest, by japończycy nie dowiedzieli się o jej istnieniu. — Oczywiście. Popytam tu i tam, może któryś z moich Chińczyków zaproponuje coś ciekawego? — Byłbym panu bardzo wdzięczny, panie generale. — Należy się to panu, Pickering, za niezbyt przyjazne powitanie. Pickering wyczuł, że generał uznał rozmowę za zakończoną. — Czy mogę się odmeldować, panie generale? — Oczywiście.

Pickering stanął na baczność i zasalutował. Stilwell odwzajemnił salut równie nieformalnie, co na początku ich rozmowy. Pickering zrobił w tył zwrot i wyszedł z gabinetu.

XX 1 Placówka OSS, Czungking, Chiny, 7 kwietnia 1943 roku, 19.20 Generał Pickering wysiadł ze Studebakera Presidenta, podszedł do niewielkich drewnianych drzwi i nacisnął klamkę. Drzwi były zamknięte. Zapukał. Żadnej reakcji. — Wygląda na to, że dzwonek się zepsuł — mruknął Hart, po czym odsunął swego pryncypała na bok i załomotał w drzwi kolbą pistoletu. Tym razem zadziałało. Drzwi otworzyły się i stanął w nich młody porucznik Armii, którego Pickering nie pamiętał ze swej poprzedniej bytności w siedzibie placówki. Po chwili zza jego pleców wyjrzał pułkownik Banning. Generał uścisnął mu rękę. — Cieszę się, że cię widzę, Ed. — Przepraszam za swoją nieobecność na lotnisku, panie generale. Miałem służbę w ośrodku kryptologicznym. Wie pan, że tu też nazywają go „Lochem”? — Nic się nie stało. Dobrze, że już jesteś. — Przyjechałem kiedy tylko generał Albright zawiadomił mnie o pańskim przybyciu, panie generale. — W każdym razie ten czas nie poszedł na marne. Generał Stilwell udzielił mi audiencji. — Tak, Albright już mi powiedział. I jak poszło? — Może sam się oszukuję, ale odniosłem wrażenie, że udało mi się go ugłaskać do tego stopnia, że zrezygnował z planów poćwiartowania mnie tępą stroną piły i zadowoli go zwykłe ukrzyżowanie. Boże, ależ to twardy zawodnik! Ale wiesz co? Spodobał mi się. Chyba rozumiem, o co się tak wściekł. — No cóż, panie generale, był pan posłańcem, który przyniósł złe wieści. Przecież ulubiona waszyngtońska zabawa w zabijanie posłańców wywodzi się właśnie z Państwa Środka, czyż nie? Pickering uśmiechnął się, ale po chwili spoważniał. — Ed, co się dzieje z McCoyem? — Nie mam pojęcia, panie generale. — Jak do tego doszło? — Zaraz po moim początkowym starciu z Dempseyem kazałem mu zniknąć. Jest dobry w te klocki. — Tyle już wiem z twojej depeszy. McCoy tak po prostu zginął, jak kamień w wodę? Nie próbował się nawet odzywać? — Był tu raz… — Albright mi o tym powiedział. — …i zdaje się, że doszło do sporu pomiędzy nim a pułkownikiem Plattem. — Tak, to już też wiem. Ale coś tu nie gra. To nie w stylu McCoya. Co się stało, Ed? — Platt uznał, że skoro on jest przedstawicielem OSS w Czungkingu, to każdy członek OSS pojawiający się tutaj automatycznie przechodzi pod jego komendę. McCoy nie podzielał jego zdania i… — Banning urwał w pół zdania, widząc za plecami Pickeringa wchodzących do pokoju pułkowników Platta i Watersona. — Dobry wieczór, panie generale — powitał go Waterson.

— Właśnie mieliśmy się zająć sprawą kapitana McCoya — odparł Pickering. — Ale najpierw muszę do kibelka, a potem się napijemy jednego. — Ubikacja jest tam — wskazał drzwi pułkownik Platt. — A potem, jeśli pan sobie życzy, możemy porozmawiać w barze. — Bardzo bym nie chciał wyganiać pańskich ludzi z baru, pułkowniku. — Wszyscy moi podwładni mają dopuszczenie do tajemnic najwyższego stopnia, panie generale. — Ale żaden z nich nie ma, a przynajmniej nie powinien mieć, pojęcia o operacji China Sun. — Panie generale — Platt wyraźnie się zmieszał — Waszyngton na bieżąco zapoznaje nas z postępami operacji China Sun. — Nawet jeżeli tak jest, pułkowniku, dokonywało się to bez mojej wiedzy i zgody — odparł Pickering chłodno. — Od tej pory nikt nie dowie się o operacji nic, chyba że ode mnie lub od pułkownika Banninga. Jasne? Nie czekając na odpowiedź, skierował się prosto do wskazanych przez Platta drzwi ubikacji. — Nic z tego nie rozumiem, a pan, Waterson? — zapytał Platt. — Jestem pewien, że pan generał wkrótce to panu wyjaśni. A na razie, proszę albo zająć się opróżnianiem baru, albo znaleźć nam jakieś inne, spokojniejsze miejsce do rozmowy. Kiedy Pickering wszedł do pomieszczenia, nazywanego przez lokatorów domu „barem”, zastał tam Watersona, Platta i Banninga stojących wzdłuż czegoś, co od biedy mogłoby uchodzić za szynkwas — ale nigdzie nie było widać ani kropli alkoholu. Widząc pryncypala, George Hart dźwignął się z fotela, w którym siedział przy małym stoliku. Pickering gestem ręki kazał mu zostać. Wygląda na co najmniej tak zmęczonego, jak sam się czuję, pomyślał generał. — Jest szkocka? — zapytał. — Famous Grouse nie ma. Chyba powinienem był pomyśleć o zabraniu paru skrzynek razem z maszynami. — Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma — wzruszył ramionami Pickering. — Dla mnie słabą, proszę. Ed, jeśli byłbyś łaskaw… — Już się robi, panie generale. — Nie znoszę pić sam — powiedział Pickering, widząc, że inni jakoś się nie kwapią do składania zamówień. Pomogło. Banning wszedł za bar. Hart podniósł się z fotela i dołączył do niego. Znalazł szklaneczki i nałożył w nie lodu z termosu. Banning w tym czasie myszkował pod barem, aż znalazł dwie butelki szkockiej whisky, Cutty Sark i jakiejś marki, której Pickering nawet nigdy nie widział. Wziął obie w ręce i podsunął generałowi do wyboru. — Cutty, Ed. Nie mam dziś nastroju do eksperymentów. Dolej trochę wody sodowej, jeśli znajdziesz. — Nie ma, panie generale. Może być zwykła woda? — Trudno, niech będzie. Hart nalał wody ze dzbanka i podał szklaneczkę Pickeringowi. Generał poczekał, aż wszyscy odbiorą swoje drinki i uniósł szklaneczkę. — Zdaje się, że wypada wznieść toast — powiedział. — Nie przychodzi mi na myśl nic obscenicznego na tyle, by się tym z panami podzielić, więc poprzestanę na waszym zdrowiu, panowie. Wszyscy pociągnęli po łyczku.

— Po pierwsze trzeba się będzie zająć powrotem Johna do Brisbane — powiedział Pickering, wskazując na Watersona. — Spróbuję ci załatwić powrót „Bataanem”, bo inaczej Bóg jeden wie, ile potrwa, zanim uda ci się stąd wydostać. Dopilnuj, żeby samolot nie odleciał bez ciebie. — Tak jest, panie generale. — Następna kwestia. John, ile powiedziałeś pułkownikowi Plattowi na temat tego, co cię tu sprowadziło? — Prawie nic — odpowiedział za wywołanego pułkownik Platt. — Powiedziałem pułkownikowi Plattowi, panie generale, że nie wolno mi z nim omawiać przyczyn mojego tutaj przybycia, poza tym, że mam list do generała Stilwella. — Wiem, że powinienem się właśnie tego spodziewać, ale musiałem zapytać, John. Bardzo dobrze zrobiłeś. A co powiedziałeś Edowi Banningowi? — Pomyślałem, że pułkownik powinien wiedzieć o tym, że pan się tutaj wybiera. I że wydano rozkaz odwołujący Dempseya i jego zastępcę. Powiedziałem mu także, że generał Albright jest w drodze i wkrótce tu przybędzie. Zapoznałem go z tymi wszystkimi sprawami. — Ed, rozmawiałeś z generałem Albrightem. Czego się od niego dowiedziałeś? — Niewiele ponad to, że pan do nas leci, że mam wyłączyć generałów Dempseya i Newleya spośród odbiorców Specjalnego Kanału, że on sam został mianowany pełniącym obowiązki szefa łączności misji i że do czasu pana przyjazdu my, czyli ja, Easterbrook i Rutterman, mamy wykonywać jego rozkazy. — Dobrze. Pułkowniku Platt, doszło do narażenia bezpieczeństwa naszej łączności. Obawiam się, że niestety niewiele więcej będę panu mógł na ten temat powiedzieć, poza tym, że sprawa była na tyle poważna… W każdym razie, potencjalnie — podkreślił — na tyle poważna, że prócz generałów Dempseya i Newleya tutaj, doszło do zwolnienia ze stanowisk w Waszyngtonie sekretarza Kolegium Szefów Sztabów i zastępcy dyrektora OSS do spraw administracyjnych. — Jezus, Maria! — jęknął Platt, zdumiony. — Mam nadzieję, że nie poczuje się pan dotknięty zatajeniem przed panem szczegółów tej sprawy. W żadnym razie nie ma to związku z panem i z moim stosunkiem do pana. Tamta sprawa po prostu pana nie dotyczy i w związku z tym nie ma potrzeby, by znał pan jej kulisy. — Rozumiem, panie generale. — Powiedział pan, że otrzymywał wiadomości na temat operacji China Sun? — Tak jest, panie generale. — Od byłego ZDA? — Tak jest, panie generale. — To jeszcze jedna rzecz, której nie powinien był robić.. A w każdym razie bez mojej wiedzy i zgody. — Panie generale… — To nie pańska wina. Generał Albright powiedział mi, że ma pan jakieś własne refleksje na temat sposobu realizacji tej operacji. Podobno nawet własny plan operacyjny? — Tak jest, panie generale. — Podobno wysyłał go pan nawet do Waszyngtonu? — Tak jest, panie generale. — Do kogo? — Do Dyrektora, panie generale. — Chciałbym na to rzucić okiem — przerwał na chwilę. — Chciałem powiedzieć .jeszcze dziś wieczorem”, ale chyba bym nawet nie wiedział, co czytam. Proszę mi to dostarczyć z samego rana. — Tak jest, panie generale.

— Albo wie pan co, pułkowniku? Niech pan to da dziś wieczorem Banningowi. Chciałbym poznać jego opinię. Przy okazji, Ed. Pułkownik Banning pracuje dla mnie, podobnie jak ludzie, których ze sobą przywiózł. Wszyscy ci ludzie, pułkowniku, stanowią odrębny zespół pod moją osobistą komendą i nie stanowią części personelu placówki OSS w Czungkingu. Czy to jasne, pułkowniku? Wiesz, Ed, mimo to chyba wolałbym, żeby kwaterowali tutaj. — Tak jest, panie generale — odparł Platt. — Mogę tylko zapytać, dlaczego? — Ponieważ wykonują pracę, która mogłaby spowodować niepożądane zainteresowanie pozostałych kryptologów. Banning ma odpowiedni stopień i potrafi posłać do diabła każdego, kto wtyka nos w nie swoje sprawy, ale młodszy oficer i chorąży muszą jakoś żyć w zgodzie z kolegami i mogą zostać postawieni w niewygodnej sytuacji, zwłaszcza w stosunkach z oficerami starszymi rangą od nich. A jeśli znikną z koszar, nie będzie okazji zadać im niepożądanych pytań. — Rozumiem, panie generale. — Ed, czy Moore już przyjechał? — Tak jest, panie generale. Dwa dni po nas. Miał bardzo długą drogę z Brisbane, sir. — To chyba moja wina, panie generale — odezwał się Waterson. — Żeby nie wzbudzać podejrzeń, załatwiłem mu priorytet AAA, Myślałem, że nie ma pośpiechu. — W każdym razie dojechał, i to się liczy — machnął ręką Pickering. — Gdzie on mieszka, Ed? — W koszarach, w hotelu dla młodszych oficerów, panie generale. — Pułkowniku Platt, wśród rozlicznych zalet Moore ma i tę, że jest analitykiem wywiadu w bardzo wyspecjalizowanej dziedzinie. Niestety, w to także nie mogę się bardziej zagłębiać. Wolałbym w każdym razie, żeby zajmował się swoimi analizami, niż wykonywał obowiązki, które grafik służb i dowódcy, którzy nie mają prawa wiedzieć, czym Moore naprawdę się zajmuje, na niego nałożą. W związku z tym chciałbym, żeby i on się tu sprowadził. — Tak jest, panie generale. — Następną pilną sprawą jest znalezienie McCoya. W tej chwili zapukano do drzwi. — Przy odrobinie szczęścia — uśmiechnął się Banning — to będzie Rzeźnik we własnej osobie. Hart podszedł do drzwi i otworzył je. To nie był Rzeźnik, ale podporucznik Robert F. Easterbrook, znany w określonych kręgach jako Zając. — Właśnie przyszła specjalna do pana, panie generale. Pomyślałem, że lepiej będzie dostarczyć ją panu zaraz, sir. — Witaj, Easterbrook. Jak leci? — odparł Pickering i wstał z fotela, żeby się z nim przywitać. — Właśnie miałem okazję pogadać z twoim krewniakiem. — Jakim krewniakiem, panie generale? — Pułkownikiem Easterbrookiem, zięciem Kwaśnego joe. A co, nie jest twoim krewniakiem? Zając wziął to wszystko serio i przez chwilę poważnie się zastanawiał, szukając ewentualnych więzów pokrewieństwa. — W każdym razie nic mi o tym nie wiadomo, panie generale. — Co tam masz dla mnie, Bobby? Cholera, znowu to zrobiłem! Teraz to już oficer piechoty morskiej i nie powinienem do niego mówić „Bobby”. No chyba żeby miał dwa metry wzrostu i bary jak czterodrzwiowa szafa. Ależ jestem zmęczony! To pewnie dlatego. Easterbrook odpiął płaszcz, sięgnął za pazuchę i wyciągnął zaklejoną kopertę bez żadnych napisów ani stempli. Podał ją Pickeringowi. Generał rozerwał ją i wyjął ze środka arkusz papieru teleksowego. Usiadł z powrotem na fotelu i zagłębił się w lekturze. ŚCIŚLE TAJNE

OD: CZPO SZEFA PLACÓWKI OSS HAWAJE 1210 GMT 7KWIE43 KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE DO: GENBRYG FLEMING PICKEEING ZDOPAC OSS AMWCHI CZUNGKING CHIMY RAPORT O POSTĘPACH PRZYGOTOWAŃ 1 SYMULACJA TANKOWANIA PRZY UŻYCIU KUTRA TORPEDOWEGO I JEDNEGO SAMOLOTU ODBYŁA SIĘ POMYŚLNIE 6KWIE43 2 PROBLEMY NAPOTKANE PRZY POPRZEDNIEJ PRÓBIE WYDAJĄ SIĘ ROZWIĄZANE x KOLEJNA SYMULACJA PRZY UŻYCIU KUTRA TORPEDOWEGO I OBU SAMOLOTÓW WYZNACZONA NA 10KWIE43 X PILOCI OCHOTNICY NIEDOSTĘPNI POWT NIEDOSTĘPNI ALE ZAPEWNIONO NAS ŻE DOTRĄ NA CZAS BY PRZEPROWADZIĆ PRÓBĘ GENERALNĄ Z UDZIAŁEM SUNFISHA 3 NA PODSTAWIE DOTYCHCZASOWYCH DOŚWIADCZEŃ PRZEWIDUJE SIĘ NASTĘPUJĄCE CZYNNOŚCI DWUKROPEK NAWIAS A NAWIAS JEDEN LUB OBA SAMOLOTY NIE DOCIERAJĄ NA MIEJSCE SPOTKANIA Z OKRĘTEM PODWODNYM Z POWODU TRUDNOŚCI NAWIGACYJNYCH LUB POGODOWYCH NAWIAS B NAWIAS STAN MORZA W PUNKCIE SPOTKANIA WYKLUCZAJĄCY LĄDOWANIE A ZWŁASZCZA START CIĘŻKO ZAŁADOWANEGO SAMOLOTU NAWIAS C NAWIAS ADMIRAŁ WAGAM PODKREŚLA ŻE W PRZYPADKU OMAWIANYM W PUNKCIE B POWYŻEJ SAMOLOTY NIE BĘDĄ POWT NIE BĘDĄ MIAŁY DOŚĆ PALIWA NA POWRÓT x NASTĘPUJĄCA WÓWCZAS KONIECZNOŚĆ AWARYJNEGO LĄDOWANIA EWAKUACJI ZAŁÓG I ZNISZCZENIA SAMOLOTÓW W PUNKCIE SPOTKANIA WIĄZAĆ SIĘ BĘDZIE Z WIELKIM ZAGROŻENIEM DLA ŻYCIA UCZESTNIKÓW Z UWAGI NA TO, ŻE NISKA TEMPERATURA WODY MOŻE SPOWODOWAĆ HIPOTERMIĘ I ZGON W CIĄGU KILKU MINUT OD ZNALEZIENIA SIĘ W NIEJ NAWIAS D NAWIAS PRZEŁADOWANIE PANA LUDZI I SPRZĘTU WYMAGA CO NAJMNIEJ CZTERDZIESTU PIĘCIU NAWIAS 45 NAWIAS MINUT PBZY SPOKOJNYM MORZU x STAN MORZA MOŻE ZNACZNIE WYDŁUŻYĆ TEN CZAS x ISTNIEJE ZAGROŻENIE WYKRYCIEM OPERACJI PRZEZ NIEPRZYJACIELSKIEJ JEDNOSTKI NAWODNE PODWODNE LUB SAMOLOTY x ADMIEIAŁ WAGAM WYDAŁ DOWÓDCY SUNFISHA ROZKAZ BY W TAKM PRZYPADKU ZNISZCZYŁ SAMOLOTY DOŁOŻYŁ WSZELKICH STARAŃ W CELU EWAKUACJI LUDZI PRZEZ ZANURZENIEM I WRACAŁ DO PEARL

HARBOR NAWIAS E NAWIAS W PRZYPADKU ZAISTNIENIA OKOIICZNOŚCI PRZEDSTAWIONYCH W PKT D POWYŻEJ KOLEJNA PRÓBA REALIZACJI OPERACJI NIE BĘDZIE MOŻLIWA ZANIM NASTĘPNE SAMOLOTY PBY–5A NIE ZOSTANĄ PODDANE KONIECZNYM MODYFIKACJOM NAWIAS MDUMUM SZEŚĆ DNI NAWIAS ORAZ NIE ZOSTANIE ZGROMADZONY I DOSTARCZONY Z TERENU KONTYNENTALNYCH STANÓW AMERYKI ZAPASOWY ZESTAW SPRZĘTU I MATERIAŁÓW EKSPLOATACYJNYCH DLA STACJI METEOROLOGICZNEJ I SUNPISH NIE WRÓCI DO PEARL HARBOR BY ZABRAĆ SPRZĘT PONOWNIE NA MIEJSCE SPOTKANIA HOMER J DILLON MJR ŚCIŚLE TAJNE Pickering złożył papier i podał go Watersonowi. — Podaj dalej, John — powiedział. — Plattowi też, panie generale? — Uhm. Platt, ta depesza dotyczy tankowania Cataliny z okrętu podwodnego. Czy Waszyngton powiadamiał pana i o tym aspekcie operacji? — Tylko w ogólnych zarysach, panie generale. — No dobra. Póki ktoś nie wymyśli czegoś lepszego, tak właśnie to zrobimy. Dobre wiadomości, panowie. Pierwsza próba, z okrętem podwodnym, była katastrofą. Teraz wygląda na to, że wreszcie wymyślili, jak to zrobić, Jake Dillon ściągnął z Pacyfiku jakiegoś starego kumpla z hollywoodzkich czasów, obecnie bosmana Morskich Pszczółek. Pewnie to jemu udało się rozwiązać problem. Pułkownik Platt wydawał się zaskoczony wzmiankami o Hollywood i o Morskich Pszczółkach. — Wygląda na to — uśmiechnął się Banning — że pułkownik Platt nie zna majora Dillona, panie generale. — Pewnie, że nie zna, bo i skąd? Zadanie wprowadzenia go w tę sprawę pozostawię jednak tobie, Ed, bo ja jestem już dziś za bardzo zmęczony, żeby opowiadać historyjki o Jake’u, a już zwłaszcza na to, by przy okazji wyjaśniać związki tego wszystkiego z Kanałem Specjalnym. Opowiedz mu to, co musi wiedzieć i weź od niego ten plan, a jutro się spotkamy z samego rana i omówimy wszystko, co trzeba, ja w każdym razie idę spać. Wstał i ruszył do drzwi. Wszyscy zerwali się na równe nogi. Pickering odwrócił się, trzymając rękę na klamce. — Dopilnuj, Ed, żeby pułkownik miał dobre pojęcie o wszystkim. — Tak jest, panie generale. Pułkownik Platt zdawał się być usatysfakcjonowany. Wygląda jakby mu ktoś powiedział, że jednak po zastanowieniu, będzie się mógł bawić z dużymi chłopcami, pomyślał Pickering. — Dobranoc, panowie — powiedział i wyszedł, a za nim porucznik Hart.

2 Placówka OSS Czungking, Chiny, 8 kwietnia 1943 roku, 7.15 Generał brygady Fleming Pickering leżał w łóżku i zastanawiał się, czy aby się nie porzyga. Wcale by się nie zdziwił. Nie spał już od kwadransa, ale nie był w stanie zebrać na tyle energii, by chociaż spróbować dźwignąć się z pościeli, już to, że był całkiem rozbudzony, stanowiło dla niego niespodziankę. Wczoraj, zanim padł w łóżko, oczy same mu się zamykały i był pewien, że jak się położy, to prześpi co najmniej dwanaście godzin. — Wygląda na to, że loty przez ocean mają jednak pewne wady — powiedział głośno, dodając: — No dobra, dosyć tego litowania się nad sobą, leniwy staruchu. Ściągaj dupę z wyrka i do roboty. — Słucham, panie generale? — zapytał porucznik George Hart, którego twarz pojawiła się za odsuniętą zasłonką, dzielącą ich łóżka. Nawet nie pamiętałem, że obaj śpimy w tym samym pokoju. No ładnie! — Nie, nic, George. Mówiłem do siebie. To się czasem zdarza starszym panom. Przepraszam, że cię obudziłem. — Nic się nie stało, panie generale. Wie pan, dziwna rzecz. Wczoraj wieczorem myślałem, że jak już zasnę, to dośpię do następnego tygodnia. A teraz obudziłem się pół godziny temu i nie mogłem zasnąć. Zasłonka odsunęła się całkiem i Pickering zobaczył, że Hart jest już nie tylko na nogach, ale całkiem ubrany — brakowało tylko wiszących na oparciu krzesła kabury naramiennej i kurtki mundurowej. Pickering uniósł w górę nogi, zablokował mięśnie brzucha i pozwolił opadającym nogom dźwignąć wciąż leżący korpus. Usiadł na brzegu łóżka, spuścił nogi na kamienną posadzkę i wstał, sięgając po spodnie. — I pewnie rozpiera cię energia oraz chęć stawienia czoła wyzwaniom nowego dnia, co? — Prawdę mówiąc, panie generale, o mało co nie lecę na pysk. Jakiś taki sflaczały jestem. Ledwie zdołałem się zwlec z wyrka. — Nawet nie wiesz, jak przyjemnie mi to słyszeć, George. Czułem się dokładnie tak samo i już się bałem, że to jakaś choroba. — Za dużo czasu spędzaliśmy ostatnio w samolotach, panie generale. — Gdzie spałeś, George? — Tu, za zasłonką jest taka wnęka. Musiałem tylko załatwić sobie składane łóżko. — Mamy tu telefon? I numer do Banninga? Chciałbym się dowiedzieć, czy może słychać coś w sprawie McCoya. — Mamy, panie generale, ale Banning zapowiadał się dziś koło siódmej. Pewnie już przyjechał, to sam nam powie. — I muszę też pogadać z Albrightem — powiedział Pickering bardziej do siebie, niż do Harta. — Ale najpierw śniadanie. Duży kubek kawy. Daj mi pięć minut, żebym się zdążył jakoś ogarnąć. — Tak jest, panie generale.

*** Kapitan Jerry Sampson, ten, który był na Harvardzie z „Malcolmem”, stał w pobliżu podwójnych, rozsuwanych drzwi, prowadzących do holu. On też miał teraz na sobie taką samą kurtkę „safari” jak Stilwell.

Na widok generała stanął na baczność. — Dzień dobry, panie generale — powiedział. — Dzień dobry — uśmiechnął się Pickering. — BAAczność! — ryknął Sampson prosto w ucho Pickeringowi, który zaskoczony aż podskoczył. Z holu rozległo się szuranie sześciu odsuwanych krzeseł, przy akompaniamencie którego zajmujący wokół stołu miejsca nad pustymi talerzami oficerowie stanęli, by powitać zwierzchnika. — Dzień dobry, panowie — powiedział Pickering. — Siadajcie. — Odwrócił się do Sampsona. — To było bardzo miłe, kapitanie, ale na przyszłość proszę tego więcej nie robić. I proszę też, żeby panowie nigdy więcej nie czekali na moje pojawienie się z rozpoczęciem jedzenia. — Tak jest, panie generale. Stół był zastawiony do śniadania. Przy pustym miejscu na szczycie stołu, które wyglądało, jakby czekało właśnie na niego, leżał nawet stosik tostów. Pułkownik Waterson i podpułkownik Platt nadal stali po obu bokach tego honorowego miejsca. — Czy mogę panu generałowi przedstawić moich oficerów? — Oczywiście. Platt poprowadził go dookoła stołu, przedstawiając po drodze swoich podwładnych. Same bliźniaki Sampsona, pomyślał. Kubek w kubek. Przystojni, młodzi, o inteligentnych twarzach. — A teraz zajmijmy się jedzeniem, jeśli któryś z panów planuje zapytać mnie o preferencję, to zjem wszystko, co mi dadzą. Mam nadzieję, że to przyśpieszy moment, w którym w końcu będzie to możliwe. Platt uniósł mały srebrny dzwonek i zadzwonił nim. Na ten sygnał otwarły się drzwi i do holu, zamienionego teraz w jadalnię, wkroczył rząd pokojowców, którzy zaczęli podawać śniadanie. W tej samej chwili z drugiej strony wszedł pułkownik Banning, starając się jak najmniej przeszkadzać. Dostrzegł wolne krzesło koło Watersona i zastanawiając się, czy pozostało wolne przez przypadek, czy też pozostawiono je dla niego, na wszelki wypadek uznał, że zachodzi właśnie ten drugi przypadek. Wślizgnął się na wolne krzesło. — Dzień dobry, panie generale. — Cześć, Ed. Masz coś o McCoyu? Banning z nienajszczęśliwszą miną, pokręcił wolno głową. — Rozmawiałem z pilotem „Bataana”, panie generale. Ma zamiar startować o szesnastej, jeśli to odpowiada pułkownikowi Watersonowi. — Pasuje ci, John? — Tak jest, panie generale. — Dobra, Ed, potwierdź start o szesnastej. — Tak jest, panie generale. Przyszła do pana następna specjalna. — Sięgnął za pazuchę i wydobył zaklejoną kopertę. — Specjalna? — zainteresował się Sampson. — Czy mogę spytać… — Nie, nie możesz — uciął Platt. Szybko się uczy, pomyślał Pickering z uznaniem, tłumiąc uśmiech na widok zaskoczonej miny kapitana. Rozerwał kopertę i przeczytał depeszę. ŚCIŚLE TAJNE OD: NDTDWPAC HAWAJE KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWAME ZABRONIONE

0905 GMT 8KWIE43 DO: AMWCHI DO WYŁWIAD: GENBRYG FLEMING PICKERING POCZĄTEK OSOBISTEJ OD ADM MMTTZA DO GENBRYG PICKERINGA DROGI FLEM DOTYCZY: RAPORT MJR DILLONA Z DN 7KWIE43 DODATKOWO INFORMUJĘ ŻE GENDYW MACINNBRNEY ZAPOWIEDZIAŁ PRZYJAZD W PEŁNI WYKWALIFIKOWANYCH PILOTÓW OCHOTNIKÓW DO PEARL HARBOR W CIĄGU CZTERDZIESTU OŚMIU NAWIAS 48 NAWIAS GODZIN OKRĘT PODWODNY SUNFISH BĘDZIE DO DYSPOZYCJI DLA POTRZEB OPERACJI CHMA SUN OD 1600 GMT 8KWIE43 BY UMOŻLIWIĆ JAK NAJSZYBSZE PRZEPROWADZENIE PRÓBY GENERALNEJ Z UDZIAŁEM OBU SAMOLOTÓW I OKRĘTU PODWODNEGO Z OCENY WICEADM WAGAMA WYNIKA ŻE CZAS PODRÓŻY NA MIEJSCE SPOTKANIA WYNOSI MINIMUM CZTERNAŚCIE NAWIAS 14 NAWIAS DNI DWANAŚCIE NAWIAS 12 NAWIAS GODZIN A MOŻLIWE JEST WYDŁUŻENIE TEGO CZASU W PRAKTYCE O KOLEJNE CZTERY NAWIAS 4 NAWIAS DNI x Z TEGO POWODU WAGAM POSTULUJE ABY SUNFISH WYRUSZYŁ W DROGĘ NATYCHMIAST PO UDANYM ZAKOŃCZENIU PRÓBY GENERALNEJ I POZOSTAŁ W REJONIE MIEJSCA SPOTKANIA DO CHWILI PRZEPROWADZENIA OPERACJI LUB JEJ ODWOŁANIA x BRAK OBIEKCJI W TEJ SPRAWIE UZNAMY ZA AKCEPTACJĘ TEJ PROPOZYCJI NA WYPADEK NIEPOWODZENIA PIERWSZEJ PRÓBY SPOTKANIA Z AKOŃCZONEJ UTRATĄ MASZYN ROZKAZAŁEM WICEADM WAGAMAWI ODDAĆ NA POTRZEBY OPERACJI CHINA SUN DWA DODATKOWE SAMOLOTY PBY–5A KTÓRE NATYCHMIAST PODDANO NIEZBĘDNYM MODYFIKACJOM NA LOTNISKU EWA TAK BY NA WIADOMOŚĆ O NIEPOWODZENIU PIERWSZEJ PRÓBY BYŁY GOTOWE DO STARTU x PODOBNIE NA WYPADEK NADMIERNEGO ZUŻYCIA PALIWA I ŻYWNOŚCI NA SUNBISHU WSKUTEK PRZEDŁUŻAJĄCEGO SIĘ OKRESU OCZEKIWANIA ROZKAZAŁEM WICEADM WAGAMOWI ZACHOWAĆ W REZERWIE DRUGI OKRĘT PODWODNY KTÓRY ZOSTANIE SKIEROWANY DO REJONU SPOTKANIA NA PIERWSZY SYGNAŁ ZAPOWIADAJĄCY TAKĄ KONIECZNOŚĆ x DRUGI OKRĘT PODWODNY ZOSTANIE SKIEROWANY TAK BY MÓGŁ SPOTKAĆ SIĘ Z POWRACAJĄCYM SUNFISHEM I PRZEJĄĆ ZESPÓŁ METEOROLOGICZNY x JAK MNIE

ZAPEWNIANO PRZEŁADUNEK SPRZĘTU I ZESPOŁU Z OKRĘTU NA OKRĘT NIE POWINIEN TRWAĆ WIĘCEJ NE JEDNĄ NAWIAS 1 NAWIAS GODZINĘ WIERZĘ ŻE ZDOŁAŁEŚ WYJAŚNIĆ GENERAŁOWI STILWBLLOWI WAGĘ ZAGROŻENIA BEZPIECZEŃSTWA DO KTÓREGO DOSZŁO I DECYZJI KTÓRE W ZWIĄZKU Z TYM NALEŻAŁO PODJĄĆ POZDROWIENIA CHESTER W NIMITZ ADM KONIEC OSOBISTEJ OD ADM NIMITZA DO GENBRYG PICKERINGA ŚCIŚLE TAJNE Pickering przeczytał, złożył kartkę i podał ją Plattowi. — Po przeczytaniu proszę to oddać pułkownikowi Watersonowi. A potem oddajcie to panowie George’owi. — Tak jest, panie generale. — Ed, kilka pytań. Czy zdążyłeś się już zapoznać ze szczegółami planu pułkownika Platta? — Tak jest, panie generale. — Moore zasuwał całą noc? — Nie, panie generale. Zając go zmienił, sir. — Dobrze. Stilwell chce się z tobą widzieć, zanim pójdziesz rozmawiać z Dempseyem i Newleyem, Pomyślałem, żeby posłać cię tam z tymi dwiema ostatnimi specjalnymi, które do mnie przyszły, i z Moore’em. — W jakim celu, panie generale? — Nie chcę, żeby Stilwell podejrzewał, że mam przed nim coś do ukrycia, zwłaszcza jeśli ma prawo o czymś wiedzieć, tak jak o tej operacji. Poza tym chcę, żeby poznał Moore’a i żebyś mu wyjaśnił, czym się on zajmuje, żeby mógł go w razie czego kryć. Jak myślisz, to dobry pomysł? — Tak jest, panie generale. — Niech pan zwróci uwagę, Platt, że to „tak jest, panie generale” nie było jedynie odruchem bezwarunkowym ze strony Eda. Jeśli się ze mną nie zgadza, Banning zawsze to mówi i często przyznaję mu rację. Od pana wymagam tego samego. — Tak jest, panie generale. — To naprawdę nic trudnego, pułkowniku — uśmiechnął się Banning. — Szef zwykle ma rację. — Dzień bez wazeliny jest dniem straconym, co, Ed? No dobra, ty się idź bawić z generałem Stilwellem, a pułkownik Platt wyjaśni mi swój plan. Jak wrócisz, powiesz mi, co ty o nim sądzisz. — Tak będzie najlepiej, panie generale — zgodził się Banning. — Albo raczej znajdź McCoya. — Tak jest, panie generale. Spróbuję. — Zaczynam się naprawdę o niego martwić. — Chyba by nie pojechał, nic mi o tym nie mówiąc, panie generale. — Jak sam powiedziałeś, „chyba”. — Tak jest, panie generale. — Ma pan jakieś pomysły w tym względzie, Platt?

— Czungking to duże miasto, panie generale. Jeśli ktoś chce się w nim zgubić, to zwykle mu się to udaje. — Nawet dwóch brodatych białych? — On ma rację, panie generale — poparł Platta Banning. — Zobaczę… — Samolot odlatuje o czwartej — przerwał mu Pickering. — Czyli pułkownik Waterson musi stąd wyjechać o trzeciej. Ed, wróć do trzeciej. Chcę, żeby John mógł przekazać MacArthurowi wszystko, czego się dowiesz od nich, Ed, natychmiast po powrocie do Australii. — Tak jest, panie generale.

3 Placówka OSS Czungking, Chiny, 8 kwietnia 1943 roku, 14.50 Po śniadaniu Pickering i Hart przeszli do gabinetu Platta, gdzie pułkownik przygotował wszystko do odprawy. Na ścianie wisiała szkolna tablica, obstawiona z obu stron przez sztalugi z mapami, zakryte ceratowymi płachtami. Przed tablicą i sztalugami stały cztery fotele. — Panie generale — zaczął nieśmiało Platt — wiem, że zabronił mi pan udzielać moim ludziom dalszych informacji o operacji China Sun bez pańskiego pozwolenia… — Ale? — Kapitan Sampson służył mi pomocą przy opracowywaniu mojego planu. Zna go ze szczegółami, które mi mogły umknąć. — I chciałby pan, żeby wziął udział w tej odprawie? — Prawdę mówiąc, prowadzenie odpraw idzie mu lepiej ode mnie, panie generale. — W porządku. Proszę po niego posłać. Odprawa trwała ponad godzinę i kapitan Sampson rzeczywiście sprawdził się jako jej prowadzący. Widać też było, że dobrze odrobił lekcje — Pickering dowiedział się z jego wykładu kilku rzeczy o Gobi, których do tej pory nie wiedział. Plan Platta — Pickering nadal tak go nazywał, choć jasne było, że autorem tak naprawdę był właśnie Sampson — był gruntownie przemyślany. Pickering nie potrafił znaleźć dziury w całym — z jednym, znaczącym, wyjątkiem: mimo całego doświadczenia Platta w działaniu w Chinach i mimo całej erudycji Sampsona, autorzy planu nie mieli wcale lepszego od nich pojęcia, jak znaleźć na pustyni Amerykanów. Plan Platta zbudowany był na założeniu, że się ich nie uda odnaleźć. Plan nie przewidywał również przysłania zespołu meteorologicznego samolotem Marynarki. Jego twórcy załatwili się z tym problemem grzecznie sformułowanymi frazami w rodzaju „w wypadku, gdyby dostarczenie zespołu i sprzętu samolotem Marynarki okazało się niemożliwe” i „w wypadku, gdyby lokalizacja Amerykanów na pustyni okazała się niemożliwa”. Z reszty raportu jasno wynikało, że dla autorów planu te „wypadki” są równie pewne, co wschód słońca. Założeniem planu Platta było więc wysłanie ciężarówkami dwóch kompanii chińskiej armii wzmocnionych sześcioosobowym zespołem OSS. Siły te miałyby eskortować meteorologów i ich sprzęt znanymi szlakami karawanowymi, licząc na to, że przy okazji być może dało by się natrafić na Amerykanów. W wypadku, gdyby się nie dało odnaleźć, żołnierze założyliby stację meteorologiczną i pozostali tam jako jej ochrona na wypadek ataku Japończyków lub bandytów. Dwie kompanie piechoty stanowiłyby aż nadto wystarczającą obronę stacji.

Pickering nie komentował planu po zakończeniu jego prezentacji. Orzekł, zgodnie zresztą z prawdą, że musi przemyśleć sprawę i zasięgnąć opinii zarówno Banninga, jak McCoya, więc do czasu jego odnalezienia przygotowania do realizacji obu planów mają iść równolegle. Pozwolił sobie tylko nie zgodzić się z opinią Platta, że „agenci OSS działający w Czungkingu wiedzą o Chinach więcej, niż kapitan McCoy, nic mu nie ujmując, kiedykolwiek się dowie”. Zamysł tej uwagi był jasny dla wszystkich: po co nam opinia McCoya, nie dość, że nic nie wie, to jeszcze będzie się pętał pod nogami ekspertom. Pickering uznał, że nie może tego puścić płazem. — Panie pułkowniku, o ile mi wiadomo, w całym Korpusie, a tym bardziej w OSS, nie ma nikogo, kto byłby lepszy od kapitana McCoya w realizacji tego typu zadań. Niezależnie więc od tego, który wariant planu zatwierdzimy ostatecznie do realizacji, McCoy weźmie udział w jego urzeczywistnieniu, czy się to panu podoba, czy nie. Czy to jest dla pana jasne? Czy ja aby na pewno robię dobrą rzecz? Przecież Platt dał mi właśnie doskonały powód do tego, żebym nie musiał znowu nadstawiać karku Kena w kolejnej z moich awantur. Na ile upieram się przy tym dlatego, że jest najlepszy, a na ile z powodu własnego ego. Donovan urośnie o pięć centymetrów, kiedy będzie mógł zameldować prezydentowi i Leahy’emu, że Pickering po rozpoznaniu sytuacji na miejscu zdecydował się zrezygnować z planu swego młodego kapitana i polegać na doświadczeniu miejscowego zespołu OSS. Resztę przedpołudnia Pickering spędził na studiowaniu raportów Platta o działaniach podejmowanych w przeszłości przez jego placówkę. Po kilku wędrówkach do szafy po kolejne teczki, z pomocą Harta wyciągnął wreszcie je wszystkie z szafy i ustawił w stos po prawej stronie fotela, w miarę przeglądania przekładając na lewo. Zawartość teczek ukazywała rozległą działalność Platta, który przy hojnym użyciu środków z budżetu OSS prowadził, w miarę pomyślnie, szeroko zakrojoną działalność rozpoznawczą i dywersyjną przeciw Japończykom. Czytając raporty Pickering nabierał coraz bardziej przekonania, że Platt wie co robi — w odróżnieniu od niego. Jestem marynarzem i biznesmenem, myślał. Co ja, do cholery, robię w agencji, która zajmuje się szpiegowaniem i podkładaniem bomb? Na jakiej podstawie chcę z wyżyn swojej ignorancji doradzać jak mają to robić lepiej ludziom, którzy się tym zawodowo zajmują?

*** Sprawa zniknięcia McCoya nie przestawała go niepokoić. Kiedy po kilku godzinach do zajmowanego przez niego teraz gabinetu Platta weszli generał Albright i pułkownik Banning, to właśnie sprawa McCoya była pierwszym z poruszanych zagadnień. — Znalazłeś McCoya, Ed? — Nie mam pojęcia, gdzie się podział, sir. — A z dobrych wiadomości, panie generale… — zmienił temat Albright. — No, to są i dobre wiadomości? Zamieniam się w słuch. — Rozmawialiśmy z Dempseyem i Newleyem. Generał Stilwell kazał ich przyprowadzić do siebie, tam z nimi rozmawialiśmy, w jego obecności. Banning i ja doszliśmy do wniosku, że nie kłamali, mówiąc, że nikomu więcej poza sierżantem — szefem kancelarii Dempseya nie mówili o Magii. — A sierżant? — Powiedział, że nikomu więcej nie mówił i ja mu wierzę — odparł Banning. — Może tylko powiedział to, co chciałeś usłyszeć? — Myślę, że mówi prawdę, panie generale. — Co z nim zrobimy? — zapytał Albright.

— To zależy od ciebie, Hugh. Będziesz potrzebował doświadczonego szefa kancelarii. — Chyba go zachowam na stanowisku. Rozumie konieczność zachowania Magii w tajemnicy, to pewne. Banning postraszył go tak, że nawet mi ciarki chodziły po plecach. — Twoja decyzja, Hugh. Ale trzeba będzie pilnować, żeby mu w aktach wpisano zakaz przydzielania w miejsce, gdzie mógłby się znaleźć w strefie bezpośrednich działań bojowych. — Już ma taki wpis. Kiedyś był szyfrantem. A skoro już wie o Magii, to może by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i dać mu pełne dopuszczenie? Banning będzie potrzebował dodatkowych ludzi do obsługi Kanału Specjalnego, kiedy ten zacznie działać na całego. — Twoja decyzja. — Nie, pańska, panie generale. — Ed? — Dam sobie z nim radę. Rutterman go polubił, to chyba o czymś świadczy, prawda? — W takim razie niech będzie. Tylko nie mówcie o nim Watersonowi. Niech powiadomi MacArthura, że dżin nie wydostał się z butelki. — Do Waszyngtonu też trzeba będzie wysłać wiadomość, że już po wszystkim — przypomniał Albright. — Ed, napisz proszę na brudno tekst ode mnie do Leahy’ego z kopią dla Donovana. Ja nie znam dość dobrze tego waszego żargonu. — Tak jest, panie generale. — Tam jest maszyna do pisania, weź się do tego zaraz, żebym mógł na to rzucić okiem, zanim pojedziemy na lotnisko z Watersonem. — Tak jest, panie generale. — To nie koniec dobrych wiadomości, panie generale. Stilwell był zachwycony porucznikiem Moore’em. Najwyraźniej uznaje się za coś w rodzaju wyroczni w sprawach Japonii i Japończyków. I powiedział mi, że od dziś jestem jego szefem łączności, a nie tylko czasowo pełniącym obowiązki. — Polubiłem go — uśmiechnął się Pickering. — Na jego miejscu pewnie byłbym równie wkurzony. Ktoś zapukał do drzwi. Za otwartymi przez Banninga drzwiami stał pułkownik Waterson. — Panie generale, chyba będę już musiał jechać na lotnisko. — Odprowadzę pana do samolotu, Waterson. George, dasz radę znaleźć lotnisko? — Tak jest, panie generale. Z pewnością znajdę. — Bierz któregoś Studebakera. Kierowcy nie potrzebujemy. Będę miał okazję zamienić dwa słowa z pułkownikiem po drodze.

*** Po drodze na lotnisko Pickering i Waterson jechali na tylnym siedzeniu Presidenta. Po pożegnaniu z pułkownikiem, kiedy YC–108 odleciał do Australii, Pickering wsiadł na przednie siedzenie Studebakera koło Harta i ruszyli z powrotem. Ujechali może z pięćset metrów, kiedy z tyłu ktoś zaczął na nich natarczywie trąbić. Pickering wyjrzał przez okno i obejrzał natręta. — To sanitarka na podwoziu Dodge’a z zamalowanymi krzyżami, George. Puść ją, niech jedzie w cholerę. — Cholerni Chińczycy — mruknął Hart, zjeżdżając na lewo. Zaklął ponownie, kiedy koła Studebakera zatańczyły niepewnie na krawędzi biegnącego tuż obok jezdni rowu.

Sanitarka jednak wcale ich nie wyprzedzała. Zrównała się z nimi i siedzący za brudną szybą oficer zaczął machać, żeby się zatrzymali. — To mi się nie podoba, panie generale — powiedział Hart, sięgając pod płaszcz po pistolet. Jego słowa znalazły potwierdzenie chwilę później, kiedy chiński kierowca zajechał im drogę i George musiał z całej siły nacisnąć hamulec, żeby się nie zderzyli. Pickering także wyjął pistolet i przeładował, wprowadzając nabój do komory. Kątem oka zobaczył, że Hart tylko trzyma swój. — Przeładuj go, George, to nie rewolwer — powiedział. — Wiem, dlatego noszę go z nabojem w lufie i zabezpieczony — odparł Hart. Pistolet trzymał w ręce opuszczonej wzdłuż boku, tak że dla kogoś z zewnątrz był całkowicie niewidoczny, ale w każdej chwili mógł strzelić z biodra przez drzwi lub boczne okno. Drzwi od strony pasażera w sanitarce otwarły się i wysiadł z niej chiński oficer, kierując się w ich stronę. Po doskonałym kroju i gatunku tkaniny, z której uszyty był mundur, widać było, że noszący go major nie jest zwykłym oficerem piechoty. U lśniącego lakierowaną skórą pasa głównego z poprzeczką wisiała kabura z formowanej skóry z kanadyjską kopią pistoletu FN HP. Major najwyraźniej uznał, że siła ognia pistoletu z trzynastonabojowym magazynkiem nie będzie mu potrzebna, gdyż kabura była zapięta na pasek. Pickering przyjrzał mu się uważniej i zauważył coś mgliście znajomego w jego sylwetce. A poza tym major był biały. — O, cholera! Oficer podszedł do okna od strony kierowcy i przykucnął, pokazując Hartowi, żeby opuścił szybę. Hart sięgnął lewą ręką do korbki i uchylił okno. — Zdajesz sobie sprawę, młody człowieku, że jechałeś ponad sześćdziesiąt na godzinę w strefie, gdzie panuje ograniczenie do trzydziestu? — zapytał Chińczyk doskonałą angielszczyzną. — Jasna cholera, McCoy, gdzieś się do tej pory podziewał? — zapytał Pickering.. — Dzień dobry panu, panie generale. Przepraszam, ale dopiero dziś o wpół do drugiej dotarła do mnie wiadomość o pańskim przybyciu. — Ty bydlaku, jak się cieszę, że cię widzę! — Ja również cieszę się ze spotkania, panie generale. Czy mógłby pan powiedzieć swojemu stróżowi, że może już opuścić ten pistolet? — O mało do ciebie nie wygarnął. — E, i tak by pewnie nie trafił. Marny z niego strzelec. — Musiałeś nas straszyć? Nie mogłeś po prostu przyjechać do placówki OSS? — Nie należę do ulubieńców pułkownika Platta. Wolałem pomówić z panem, zanim spełni swoją obietnice i zamknie mnie w anclu. — Kto kieruje sanitarką? — Zimmerman, panie generale. — To powiedz mu, żeby jechał za nami do OSS. A potem siadaj do nas. — Tak jest, panie generale. No, młody człowieku, masz szczęście. Uczciwie ci z oczu patrzy, więc tym razem skończy się tylko na upomnieniu. — Pieprz się, McCoy! McCoy zaśmiał się i machnął ręką w stronę sanitarki, która natychmiast ruszyła z miejsca i odjechała. Hart powiedział do Pickeringa: — Niech mnie szlag, on naprawdę wygląda w tych łachach na Chińczyka. Tylko po jaką cholerę mu to przebranie? — Też chciałem go o to zapytać, George.

McCoy wsiadł do tyłu i zatrzasnął drzwi. Pickering obrócił się na przednim fotelu, zakładając łokieć na oparcie. — Zacznijmy od początku, Ken. Powiedz mi o swojej sprzeczce z pułkownikiem Plattem. — Panie generale, nie wiem czy Banning opowiadał panu o tym, że kazał nam znikać? — Opowiedz wszystko od początku, Ken. — No więc najpierw powiedział, że zwalnia mnie i Zimmermana z obowiązków eskorty. Potem powiedział, że dostał rozkaz, od tego oficera łączności, którego potem osadzono w areszcie domowym… A w ogóle, panie generale, to co to za historia? Co tu się wyrabia? — Nie wszystko naraz, Ken. — Tak jest, panie generale. Potem Banning powiedział, że dostał rozkaz od szefa łączności, żebyśmy się zameldowali u szefa placówki OSS w Czungkingu. Ale jednocześnie powiedział, że wcześniej nas zwolnił, więc nie ma prawa wydawać nam rozkazów. Nietrudno było się domyślić, że Banning nie chciał, żebyśmy się tam meldowali. Aż do tamtej chwili nawet nie wiedziałem, że mamy jakąś placówkę w Czungkingu, panie generale. — Banning też o niej nie wiedział, zanim nie dostał tego rozkazu od Dempseya, Ken. — Tak też i mówił. — Ja też nie wiedziałem o jej istnieniu. Jeśli ci to poprawi humor, odpowiedzialny za to twój przyjaciel ZDA, siedzi już w kaftanie u Św. Elżbiety. — Za to, że nie powiedział o istnieniu placówki OSS w Czungkingu? — zdziwił się McCoy. — A, już rozumiem. O mój Boże, on wie! — Co rozumiesz, Ken? — A, tak tylko zgaduję, panie generale. — Zgaduj na głos. — Słyszałem, że jakieś cztery, czy pięć dni później generała Dempseya i tego drugiego, jak mu tam? — Newleya? — Tak jest, panie generale. Że ich obu aresztowano. To musiało być coś ważnego. No i zjawia się w te pędy pułkownik Waterson z Brisbane, zaraz po nim Albright, już jako generał, przejmuje stołek po Dempseyu. Teraz mi pan mówi o tym, że szychę z OSS zapakowali do św. Elżbiety. Strasznie dziwne to wszystko, chyba żeby chodziło o Magię. — Co wiesz o Magii, Ken? — Też tylko zgaduję, panie generale. — To co zgadłeś? — Po pierwsze, to jakaś sieć łączności szyfrowanej, ale tak tajna, że zwykli szyfranci nie mają o niej pojęcia. Do jej uruchomienia potrzebne są jakieś specjalne urządzenia, które przywoziliśmy z Banningiem. — I co dalej? — To wszystko ma coś wspólnego z japońskimi szyframi. Pluto i Moore są kryptoanalitykami i znają doskonale japoński. Jak dla mnie wygląda na to, że złamaliśmy japońskie szyfry, czytamy ich depesze i dlatego nie chcemy, żeby choć podejrzewali, że mogło do tego dojść. Pickering zbladł. — Panie kapitanie, nawet nie mam zamiaru komentować pańskich wymysłów, ale od tej chwili wydaję panu ścisły zakaz prowadzenia z kimkolwiek poza mną i Banningiem jakichkolwiek rozmów na ten temat. Zrozumiano? — Tak jest, panie generale. I w ten sposób tylko potwierdziłem jego przypuszczenia, zrozumiał Pickering. Cholera!

— Skąd wiesz o aresztowaniu Dempseya? — Wysłałem Zimmermanna do kantyny podoficerskiej, żeby przewąchał, co się dzieje. — W mundurze i świeżo ogolonego? — Oczywiście, panie generale. Brody poszły won na samym początku. Pasowały do tego miejsca jak pięść do nosa. — I co, w kantynie dowiedzieliście się o zwolnieniu Dempseya? — Tak jest, panie generale. Nikt nie wiedział dlaczego. Posłałem tam Ernie’ego raz jeszcze, żeby zobaczył, czy zdoła się dowiedzieć coś więcej. Zdołał, ale nie wiem, czy pan to chce usłyszeć, panie generale. — Co takiego? — Podoficerowie mówili, że Stilwell nakrył ich, jak się pieprzyli pod prysznicem. Pickering zaśmiał się. — Nikt nie mówił nic o Magii? — Ani słowa, panie generale. — Mów dalej, Ken. — Założyłem swój mundur i poszedłem do placówki OSS, żeby się dowiedzieć, co jest grane. Miałem nadzieję, że zastanę tam Banninga, ale go nie było. Był za to pułkownik Platt. I co dalej? — Pokazałem mu legitymację agenta wywiadu Marynarki, powiedziałem że jestem z BWM i szukam Banninga. Nic z tego nie wyszło. Okazało się, że znał skądś moje nazwisko. Pewnie ten Dempsey mu je dał. Powiedział mi też, że jestem w OSS, że wie wszystko o operacji China Sun i że teraz podlegam rozkazom placówki OSS, czyli jemu. Powiedziałem mu, że nie mogę słuchać jego rozkazów, ani ja, ani Ernie, bo mamy rozkaz od pana. — A co on na to? — Zaczął od tego, że jeśli nadal „pozostanę niesubordynowany”, odda mnie pod sąd, a potem, że mnie zastrzeli, jeśli spróbuję stamtąd wyjść. Był strasznie wkurzony. Nawet wyciągnął pistolet, kiedy sięgnąłem do klamki od drzwi. — Nie bałeś się, że naprawdę będzie strzelał? — To nie jest ten typ człowieka, żeby kogokolwiek zastrzelił, panie generale. I ten jego zastępca, Simpson, czy Sampson, jakoś tak, też. Ale gdyby miał tam paru żandarmów, byłby zdolny kazać im mnie przyskrzynić. — Co się działo potem? — Zaczęliśmy przygotowania do wyprawy na Gobi. — Panie generale — odezwał się Hart. — Dojeżdżamy do domu OSS. Mam go ominąć? — Jedź bardzo powoli, George, już kończymy. Skąd się dowiedziałeś o moim przyjeździe? — Wysłałem paru chińskich dzieciaków na lotnisko, żeby mieli oko na przylatujące samoloty, panie generale. A kilku pilnowało placówki OSS. Kiedy zameldowali o tym, że wysoki generał przyleciał wielkim samolotem, a potem Waterson, Platt i Albright odbierali go z lotniska i odwieźli do domu OSS, wiedziałem, że to nie mógł być nikt inny, tylko pan. — Szpiegowałeś OSS? — Dyskretna obserwacja jeszcze nikomu nie zaszkodziła, i tak o pańskim przybyciu dowiedziałem się dopiero półtorej godziny temu. Kiedy przyjechałem pod dom OSS, właśnie jechaliście z Watersonem na lotnisko. — Panie generale, jesteśmy pod bramą. Co dalej? — zapytał Hart. — Wjeżdżaj, George. Mam zamiar zadbać, żeby Platt i Sampson poznali kapitana McCoya, tym razem we właściwy sposób. — Tak jest, panie generale.

Hart zatrzymał samochód przed bramą placówki OSS. Jeden z chińskich wartowników z ociąganiem wyszedł z budki i powlókł się do bramy, żeby ją otworzyć. McCoy opuścił szybę i szybko powiedział coś po mandaryńsku. W wartownika jakby piorun strzelił. Wyprężył się na baczność i sprężyście zasalutował, po czym pobiegł do zamka bramy. McCoy wychylił się ponownie i powiedział coś jeszcze. Wartownik ponownie zasalutował i zastygł przy bramie. — Coś ty mu powiedział, Ken? — E, nic takiego, panie generale. — Pozwoli pan, że sam ocenię, kapitanie. — Powiedziałem mu, żeby wpuścił sanitarkę, bo jest z nami. — I od tego dostał takiego popędu? Bujasz, Ken. — No dobrze. Powiedziałem mu, że jak jeszcze raz nie zasalutuje panu generałowi, to mu jaja obetnę i zaniosę jego dowódcy na jego własnym bagnecie. W odróżnieniu od naszej armii, u Chińczyków takich gróźb się nie ignoruje, panie generale. Chiński wartownik nadal salutował przy otwartej bramie, kiedy Studebaker i przemalowana sanitarka przejechała przez bramę.

*** — Cieszę się, że cię tu zastałem, Ed — powiedział Pickering, kiedy pchnąwszy drzwi do gabinetu Platta zastał wewnątrz szefa placówki, Banninga i Sampsona, pochylonych nad mapą północnych Chin, wiszącą na sztalugach obok tablicy. — Zobacz, kto mi się pod koła napatoczył. — O, cholera — powiedział Banning na widok McCoya w chińskim mundurze. — Dzień dobry panom — wesoło powitał ich sam obiekt tego zainteresowania. — Pułkowniku Platt, z tego, co do mnie doszło, miał pan już okazję wraz z kapitanem Sampsonem poznać kapitana McCoya. Założę się jednak, że do tej pory nie mieliście okazji poznać sierżanta Zimmermana. Platt i Sampson dosłownie zamarli na widok dwóch amerykańskich marines w mundurach majorów armii Kuomintangu. — Panie kapitanie — odezwał się wreszcie Platt — mam nadzieję, że rozumie pan, iż nasze poprzednie spotkanie miało miejsce, zanim zostałem do końca zapoznany z sytuacją. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł McCoy. — Właśnie miałem do końca tę sytuację wyjaśnić, pułkowniku Platt, podkreślając raz jeszcze, że kapitan McCoy miał rację, nie podporządkowując się pańskim rozkazom, ale przyszła mi do głowy bardzo przykra myśl. — Jaka, panie generale? — Kapitan McCoy powiedział mi, że przychodząc tutaj okazał legitymację agenta Biura Wywiadu Marynarki, ale pan już wcześniej znał jego nazwisko. Czy to prawda, pułkowniku? — Tak jest, panie generale. — Skąd pan znał jego nazwisko? — Dzwonił do mnie w tej sprawie generał Dempsey, panie generale. — I co powiedział? — Zawiadomił mnie, że do Czungkingu przybyło dwóch agentów OSS, kapitan nazwiskiem McCoy i starszy sierżant Zimmerman, którym rozkazał się zameldować u mnie i wyraził nadzieję, że każę im się ubrać w mundur i ogolić, sir.

— Tego się właśnie obawiałem. Muszę panu coś o tej całej sprawie powiedzieć. Aż do tej chwili byłem pełen współczucia dla generała Dempseya. Być może jako człowiek, nadal mu współczuję, ale jako oficer już na pewno nie. Rozkaz wyjazdu kapitana McCoya został wydany przez Kolegium Szefów Sztabów i nosił gryf ściśle tajne. Generał Dempsey nie miał prawa, o czym powinien doskonale wiedzieć, przekazywać panu każdej wiadomości ściśle tajnej, jaka mu się nawinie, tylko dlatego, że ma pan do nich dopuszczenie, a jemu się wydawało, że powinien pan znać treść rozkazów Banninga i McCoya. A już na pewno nie przez telefon, do jasnej cholery! — Panie generale, przecież ja jestem szefem placówki OSS w Czungkingu! Czy chce pan przez to powiedzieć, że… — Mówię tylko, pułkowniku, że guzik pana obchodziły rozkazy Kolegium Szefów Sztabów dla Banninga i McCoya. Jakiekolwiek wiadomości z gryfem ściśle tajne wolno udostępniać tylko osobom, co do których kompetentne organa uznały, że potrzebują tej wiadomości do wypełnienia swoich obowiązków. Jedyną osobą, która mogła panu pokazać te rozkazy był Banning lub osoba przez niego upoważniona. To jest wyraźnie napisane w tym rozkazie. Dempsey uzurpował sobie to prawo, zakładając, że mu się to jako generałowi dywizji należy. Tymczasem ochrona tajemnicy wojskowej nie ma nic wspólnego ze starszeństwem, pułkowniku Platt, a rządzi nią dopuszczenie. — Tak jest, panie generale. — Uważam, Ed, że odwołanie generała Dempseya nastąpiło w ostatniej chwili. Zanim, inaczej mówiąc, zaczął sobie uzurpować prawo do udzielania dopuszczeń i rozpowiadać na lewo i prawo inne tajemnice. — Tak jest, panie generale. Pomyślałem coś podobnego. — Pułkowniku, będzie pan musiał odbyć rozmowę z pańskimi ludźmi, uświadamiając im znaczenie ochrony tajemnicy wojskowej. — Tak jest, panie generale. — Nie znoszę wygłaszać wykładów, ale ten był chyba potrzebny. — Rozejrzał się po twarzach obecnych w pokoju. — Na nasze sprawy przekłada się to tak, kapitanie Sampson, że od tej chwili nikt w OSS Czungking nie ma prawa dowiedzieć się nic więcej na temat operacji China Sun prócz tego, co już wiecie, bez zgody mojej, pułkownika Banninga lub kapitana McCoya. Czy jasno się wyraziłem? — Tak jest, panie generale. Pułkownik Platt mówił mi o tym już wczoraj. — Dobrze, zajmijmy się wreszcie stanem przygotowań do China Sun. Od czego zaczniemy? — Może zacznijmy, panie generale, od zapytania kapitana McCoya o powody, dla których przywdział mundur oficera armii Kuomintangu — zaproponował z uśmiechem Banning. — Czemu nie? O ile się nie mylę, przed wyjazdem ustalono, że przebierzecie się za uczestników karawany? Więc skąd ten mundur? Choć muszę przyznać, że bardzo ci w nim do twarzy, Ken. — Nie trzeba było dużo czasu, żebyśmy się z Erniem połapali, że te nasze przebrania są całkiem do bani. Tak naprawdę, to przyczyną był rozkaz Banninga, żebyśmy zniknęli na parę dni. Najgorszym sposobem na to było tułać się po Czungkingu w cywilnych ubraniach i z brodą. Wzbudzaliśmy z początku wielkie zainteresowanie. — Ale dlaczego akurat chińskie mundury? — No cóż, panie generale, o ile mi wiadomo, poza obecnymi w tym pokoju, w Czungkingu było wówczas jeszcze tylko dwóch innych marines. A po mojej wizycie tutaj przekonałem się, że mundur piechoty morskiej wzbudzał równie wielkie zainteresowanie w Kiangpeh… — Kiangpeh? — Takie miasteczko w dół rzeki stąd. Coś w rodzaju przedmieścia, panie generale. — To tam się zaszyliście? — zapytał Banning. — Tak jest, panie pułkowniku. Wynajęliśmy tam dom.

— Przed, czy po tym, jak zostaliście chińskimi majorami? — Po. Przyszedłem tutaj w mundurze i przekonałem się, że wzbudza równie wielkie zainteresowanie, co cywilki i broda. Ale po drodze spotkałem koło tuzina białych w mundurach majorów armii Kuomintangu. Okazało się, że to w większości Rosjanie, bezpaństwowcy. Takiego majora może o cokolwiek zapytać co najmniej podpułkownik, albo i lepiej. A ci rzadko kiedy chodzą po ulicach. — A dlaczego akurat major, Ken? Czy to może głupie pytanie? — Chińczycy muszą mianować swoich białych najemników co najmniej majorami, bo w armii Czanga kiepsko płacą. — Skąd mieliście mundury? — Poszliśmy do krawca. — A zastanawiał się pan, kapitanie, co by się stało, gdyby któregoś dnia zatrzymał was patrol chińskiej żandarmerii i zażądał dokumentów? — zapytał Platt. — Oczywiście, że tak, panie pułkowniku — odparł McCoy. W jego oczach można było odczytać niewypowiedzianą drugą część odpowiedzi: „Czy my wyglądamy na aż takich idiotów?”. McCoy odpiął guzik górnej kieszeni kurtki i wyciągnął z niej podłużną kartę zamkniętą w celuloid. Karta ze zdjęciem McCoya była w całości zadrukowana po chińsku, — Major Mikojan z 2035. Grupy Łącznikowej przydzielonej do XIX Korpusu, do usług — powiedział McCoy, wręczając legitymację Pickeringowi. — Wygląda bardzo przekonywująco — powiedział generał, podając legitymację Plattowi. Platt przyjrzał się uważnie dokumentowi, pokręcił z podziwem głową i podał ją z kolei Banningowi. — Właśnie tak tu jest napisane — powiedział Banning. — Legitymacja przedstawia McCoya jako majora Mikojana z 2035. Grupy Łącznikowej XIX Korpusu, cokolwiek to, do cholery, znaczy. — Zimmerman załatwił te legitymacje u tego samego drukarza, który robi je dla rządu Czanga. Wystawione są na nazwiska z naszych nansenowskich paszportów, które dostaliśmy w Maryland. Wszystko jest w najlepszym porządku. — W każdym razie, taką masz nadzieję — powiedział Banning. — Wielokrotnie nas już kontrolowano. — Ale przecież pan nie mówi po rosyjsku, kapitanie — zaatakował Platt. — Tak samo jak chińska żandarmeria wojskowa — odparował McCoy. — Kląć umiem, a to jedyne słowa po rosyjsku, jakie poznają tutejsi żołnierze od swoich przełożonych. Za to mówię w Wu, dialekcie mandaryńskim i po kantońsku, i to jak na razie wydawało się całkowicie wystarczać. — Dlaczego wynajęliście dom? — zainteresował się Banning. — Bo tu każdy dom ma mur dookoła, co z każdego domu czyni małą fortecę. Trzeba było gdzieś chować sanitarkę. Oprócz niej mamy jeszcze półciężarówkę i dwie przyczepy na wodę. Po co byle kto maje widzieć? — Skąd macie tę sanitarkę? I po co wam ona? — Od Chińczyka, który miał ją do sprzedania. A skąd on ją miał, nie wiem i nie obchodzi mnie. — Pewnie ukradł z chińskiej armii — oburzył się Sampson. — Pewnie tak — uśmiechnął się McCoy. — I po co wam one? Macie zamiar przejechać nimi przez całą pustynię? — zapytał z cieniem sarkazmu w głosie Banning. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł zupełnie poważnie McCoy. — Wygląda na to, że to będzie najlepszy sposób. — Mówisz poważnie? — Tak jest, panie pułkowniku.

— A zdaje sobie pan sprawę, kapitanie, że na terenach stąd do pustyni i na samej pustyni grasują liczne bandy? — zapytał Platt. — Jak najbardziej, panie pułkowniku. — I co? Nie przejmuje się pan tymi bandami? — Myślę, że to nie jest trudność nie do pokonania, panie pułkowniku. — Chętnie posłucham, jak ma pan sobie zamiar poradzić z tym problemem — uśmiechnął się złośliwie Platt. — Ja też — powiedział Pickering, spoglądając na Sampsona. — Ale myślę, że zanim do tego dojdziemy, poproszę kapitana Sampsona o ponowne wygłoszenie jego interesującego wykładu o proponowanym przez panów planie operacyjnym. Chciałbym poznać opinie McCoya i Zimmermana na jego temat.

*** Powtórne przedstawienie planu operacyjnego placówki OSS w Czungkingu zajęło Sampsonowi czterdzieści pięć minut. W tym czasie McCoy ani razu nie przerywał, nie zadawał żadnych pytań. Pickering nie miał pojęcia, jakie ma zdanie na temat tego planu. — Uczę się dopiero generalskiego fachu — powiedział, kiedy Sampson skończył — ale wiem już, że o opinię pyta się w porządku odwrotnym do hierarchii służbowej, żeby opinie przełożonych nie wpływały na zdanie podwładnych. Tak więc zaczniemy od sierżanta, o przepraszam, majora Zimmermana. Wszyscy poza Erniem zaśmiali się z dowcipu generała. — Panie generale, panie pułkowniku, z całym szacunkiem, ale wydaje mi się, że plan McCoya jest bardziej sensowny. Naprawdę tak uważa, czy tylko tych ludzi nie zna, a McCoya tak? — Moglibyście jakoś szerzej, sierżancie? — Słucham, panie generale? — Ernie, generał pyta, czy możesz jakoś uzasadnić swoje przekonanie na temat planu Sampsona — wytłumaczył McCoy. — A, rozumiem. Za dużo ludzi, panie generale — wyjaśnił Zimmerman z miejsca. — Być może nie doceniacie zagrożenia ze strony band, sierżancie — wytknął Sampson. Pickering zauważył spojrzenie, jakie McCoy rzucił Sampsonowi i poczuł dreszcz na plecach, mimo że to nie on był jego adresatem. — Zarówno kapitan McCoy, jak sierżant Zimmerman, kapitanie, mają osobiste doświadczenia z chińskimi bandytami — wyjaśnił Banning. — A więc uważacie, Zimmerman, że ci bandyci nie stanowią aż takiego problemu? — upewnił się Pickering. — Panie generale, oni atakują tylko wtedy kiedy są pewni łatwego zwycięstwa. — Skoro o tym mowa, sierżancie — odezwał się Banning — jak oceniacie szanse tych ludzi na pustyni na przeżycie ataku bandytów? — Myślę, że powinniśmy w ogóle pominąć ten aspekt całej sprawy — powiedział Platt. — Bardzo bym się zdziwił, gdybyśmy zdołali ich odnaleźć. — Chce pan przez to powiedzieć, że oni już pańskim zdaniem nie żyją? — upewnił się Banning. — Myślę, że należy poważnie liczyć się z taką możliwością. — A CO wy O tym myślicie, Zimmerman? — zapytał Pickering.

— Panie generale, oni atakują tylko wtedy, kiedy ich to nic nie kosztuje — upierał się Zimmerman. Szukając poparcia, zwrócił się do McCoya. — Znasz Sweatleya, Rzeźnik. Przecież nie byłby tak durny, żeby ruszać na Gobi bez… — Kto to jest Sweatley? — przerwał Sampson. — Jeden z ludzi, których nazwiska znamy — wyjaśnił McCoy. — Był plutonowym w oddziale ochrony konsulatu w Pekinie. Myślę, że sierżantowi Zimmermanowi chodzi o to, że możemy założyć z dość dużym prawdopodobieństwem, że ci ludzie na pustyni są uzbrojeni. — No. To właśnie mówiłem — poparł go Zimmerman. — Mogą mieć nawet karabiny maszynowe — ciągnął McCoy. — Wiem, że w zbrojowni konsulatu były cztery ciężkie karabiny maszynowe wzór 1919. — A skąd pan może wiedzieć takie rzeczy? — powątpiewał Sampson. McCoy popatrzył na niego tak, że kapitan aż się skulił. — Niech pan uświadomi kolegę, McCoy — zachęcił Pickering. — Zanim zacząłem pracować dla pułkownika Banninga, służyłem w kompanii karabinów maszynowych czwartego pułku w Szanghaju. Opieka nad tymi maszynkami w konsulacie należała do moich obowiązków służbowych, kapitanie. — Rozumiem. Przepraszam, nie chciałem urazić. — Jak sierżant pana nazwał? Rzeźnikiem? — zainteresował się Platt. — Sierżant Zimmerman jest jednym z dwóch ludzi na świecie, którzy mogą tak nazywać McCoya nie narażając się na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia — wyjaśnił Pickering. — Doprawdy? A kto jest tą drugą osobą? — Ja, pułkowniku. Dobra, dosyć tych dygresji. A więc uważacie, sierżancie, a jak widzieliśmy, McCoy się z wami zgadza, że ci ludzie na pustyni są na tyle dobrze uzbrojeni, że bandyci nie powinni ich zaliczyć do kategorii łatwych łupów i trzymają się od nich z daleka? — Tak jest, panie generale. — Innymi słowy, waszym zdaniem, oni tam wciąż gdzieś są? — Panie generale, nie mogę być tego pewny. Szacuję ich szanse przeżycia jako pół na pół. — Oczywiście mam nadzieję, że sierżant ma rację, panie generale, ale czy mogę mówić otwarcie? — Po to tu jesteśmy, pułkowniku. — Tak ważnej operacji nie wolno uzależniać od pięćdziesięcioprocentowej szansy na to, że ci ludzie gdzieś tam są i jeszcze mniejszej na to, że ich odnajdziemy. — Panie pułkowniku — odparł McCoy — piechota morska nie zostawia swoich tylko dlatego, że być może nie żyją. — Tak, to bardzo szlachetne, kapitanie, ale tu mamy do czynienia z kwestiami priorytetów strategicznych — powiedział Platt, szukając poparcia u Pickeringa. — A jak pan widzi hierarchię tych priorytetów, Platt? — Wydaje mi się, że uruchomienie stacji meteorologicznej jest najważniejsze, sir. — Panie pułkowniku, priorytetem powinno być nie uruchomienie, lecz uruchomienie i długofalowe utrzymywanie tej stacji — poprawił go McCoy. — To się chyba rozumie samo przez się, kapitanie. — Tam się roi od japońskich szpiegów, czy raczej chińskich informatorów, sprzedających wiadomości Japończykom, panie pułkowniku. Nie da rady wysłać konwoju dwóch kompanii piechoty na ciężarówkach w taki sposób, żeby Japończycy się o tym nie dowiedzieli. A kiedy się dowiedzą, zaczną się zastanawiać, co ci wszyscy żołnierze tam, u diabła, robią.

— Panie kapitanie, przecież i tak wkrótce dowiedzą się o istnieniu tej stacji. Nie tylko my umiemy przechwytywać transmisje radiowe. Przecież kiedy stacja zacznie wysyłać prognozy, bardzo szybko je wykryją i namierzą źródło. Chce pan tych ludzi pozostawić swojemu losowi na środku pustyni, na pastwę japońskich ataków? — Stacja będzie w eterze łącznie mniej niż dziesięć minut dziennie — odparł McCoy. — Japończykom sporo czasu zajmie rozszyfrowanie tego, co będzie nadawać, a potem pozostanie jeszcze sprawa namierzenia nadajnika. — Znalezienie nadajnika metodą namiaru triangulacyjnego nie stanowi przy dzisiejszym stanie rozwoju techniki większego problemu. — No, takie proste to też nie jest — zastrzegł McCoy. — Panie pułkowniku, widział pan schemat łączności dla tej stacji? — Nie. — No właśnie. Każdego dnia nadaje o innej porze, na innej częstotliwości, innym szyfrem, w seansach nie dłuższych niż dwie minuty za jednym razem. Nie będzie łatwo znaleźć jej sygnału, a już z namierzaniem mogą być spore problemy. Znalezienie w terenie punktu, z którego nadawano, to zaś jeszcze inna sprawa, zwłaszcza jeśli będziemy to miejsce zmieniać. — A jak pan chce przewozić tę radiostację i gdzie? — Sanitarką. Przed seansem łączności odjedzie się trzydzieści, czterdzieści kilometrów, za każdym razem w inną stronę i po krzyku. — Skąd weźmiesz benzynę, Ken? — zapytał Pickering. — To jedna z rzeczy, które wymagają dopracowania. Może założymy jakieś schowki z benzyną w terenie, a może trzeba ją będzie przywozić Catalinami Marynarki? Dzienne zużycie paliwa nie powinno przekroczyć dwudziestu litrów, czyli sześćset litrów miesięcznie. To nie jest dużo. — Kryjówki z benzyną? A skąd się tam wezmą? — zapytał Platt. — Chyba już czas na to, żeby Ken przedstawił swoją opinię na temat planu. Zacznij od samego początku. — Tak jest, panie generale. Na chwilę umilkł, zbierając myśli. — Kiedy zaczęliśmy zadawać pytania, usłyszeliśmy o bandytach, co nie było dla nas nowością, i o tym, że armia Kuomintangu wysyła patrole na pustynie. Patrole dalekiego zasięgu, na wielbłądach, albo na mongolskich konikach. — Te patrole — włączył się Sampson — poza zbieraniem wiadomości mają za zadanie trzymać w karbach bandytów. Pickering zauważył graniczące z pogardą rozbawienie w oczach McCoya na tę uwagę. — Te patrole trzymają ich nie tyle w karbach — wyjaśnił McCoy — co za rączkę. — Nie rozumiem, co pan ma na myśli, kapitanie — odparł Platt. — Panie pułkowniku, te patrole zajmują się głównie umożliwianiem bandom działalności, a nie jej ograniczaniem. Dostają za to, a przynajmniej ich oficerowie, swoją działkę z łupów. Poza tym bandyci dostarczają im wiadomości o karawanach, a czasem, przy okazji, o Japończykach. — Albo, Ken — dodał w zamyśleniu Banning — o grupie białych kręcących się po pustyni. — Regularnie otrzymujemy od tych patroli raporty o sytuacji na pustyni. Szczególny nacisk położyliśmy na wszelkie wiadomości na temat jakichkolwiek Amerykanów na pustyni, a mimo to nie dostaliśmy żadnej wiadomości na ten temat. Nic, absolutne zero. McCoy zignorował pułkownika. — Żołnierze na takich patrolach żywią się na własną rękę, albo zdychają z głodu. To jedna z przyczyn, dla których tak popularni są wśród wieśniaków komuniści Mao Tse–Tunga. Kradną mniej od żołnierzy Czanga, a często w zamian dają pomoc lekarską, albo pomagają w zbiorach.

— To brzmi tak, jakby pan sympatyzował z komunistami, kapitanie — cierpko zauważył Platt. — Nie jestem sympatykiem marksizmu, panie pułkowniku, ale na miejscu chińskiego chłopa, któremu ostatnią świnię zabrali żołnierze Kuomintangu, pewnie bym był. — Dobra, Ken, zostaw to i przejdź do rzeczy — pułkownik Banning włączył się spór, widząc, że Platt chce kontynuować tę dyskusję. — Najpierw myślałem o tym, żeby się skontaktować z tymi żołnierzami, którzy chodzą na patrole i spróbować wyciągnąć od nich coś, czego może nie zameldowali oficjalnie. — Gdyby coś wiedzieli, dlaczego mieliby o tym nie zameldować? — zapytał Platt. — Pan wydaje się być nienajlepszego zdania o naszych sojusznikach, McCoy. — Panie pułkowniku, zameldowanie o czymś takim w przypadku, kiedy władze poleciły im szukać Amerykanów, mogłoby spowodować wydanie rozkazu dalszego rozpoznania sprawy. Gdybym był porucznikiem armii Kuomintangu, wolałbym uniknąć takiego rozkazu. Życie na pustyni jest wystarczająco ciężkie i bez nadstawiania bez potrzeby łba w poszukiwaniu jakiejś bandy długonosych barbarzyńców. — Ken, to była twoja pierwsza myśl — przypomniał Pickering. — A potem? — Tak jest, panie generale. Potem zdałem sobie sprawę z tego, że to przecież niemożliwe, żeby taka masa ludzi wyżyła z tego, co można znaleźć na pustyni. Tam nie ma kogo okradać, poza karawanami, a żadna karawana nie ma dość jedzenia, żeby wyżywić czterdziestu ludzi przez dłuższy czas. To zaś oznacza, że muszą być w jakiś sposób zaopatrywane. I wtedy dowiedziałem się, że kursują stąd regularne konwoje ciężarówek, kierujące się do z góry wyznaczonych punktów spotkań. Zwykle wożą tylko żywność, ale czasem i uzupełnienia dla patroli, które odsyłają tymi ciężarówkami swoich chorych i rannych. Te konwoje wożą nawet konie w zamian za te, które padły. Przerwał na chwilę, wyjął z kieszeni cienkie długie cygaro i zapalił je. — Wtedy pomyślałem, żeby spróbować się podłączyć z Zimmermanem do jednego z tych konwojów ciężarówek, dotrzeć do końca ich trasy i potem pojechać dalej. Może po drodze udałoby się wyciągnąć od nich jakieś informacje na ten temat. — Nie rozumiem dlaczego pan zakłada, że nawet gdyby wiedzieli coś, o czym nie zameldowali, to akurat panu by o tym powiedzieli — powiedział Sampson. McCoy spojrzał na niego z politowaniem. — Bo bym im zapłacił, mój drogi. A ci, którzy ich tam wysyłają, nie płacą. — A skąd pewność, że powiedzieliby panu prawdę? — zapytał Platt. — Jest takie ryzyko, panie pułkowniku — zgodził się McCoy. — No cóż, trzeba je ponieść. Przypuszczam jednak, że nikt nie ryzykowałby okłamywania rosyjskiego oficera Armii Narodowej. — A to dlaczego? — To są wszystko wychowankowie carskiej armii, jak twierdzą, pułkownicy i generałowie, i może nawet niekiedy to prawda. Chińczycy doskonale wiedzą, że w carskiej armii żołnierz mógł dostać na miejscu kulkę w łeb nawet za to, że nie zdążył zasalutować, a co dopiero za świadome wprowadzenie w błąd oficera. Podobno sowieccy oficerowie do tej pory najpierw sięgają po rewolwer, a dopiero potem martwią się o raport. — Pan wydaje się dysponować bardzo rozległą wiedzą o chińskiej, jak i o carskiej armii, kapitanie. Pickering ciekawie spojrzał na McCoya. Platt, mówiąc to, ledwie panował nad sarkazmem, a przecież Ken miał noże w oczach już na głupie pytania Sampsona. Nie dość, że za pierwszym razem się starli, to jeszcze teraz Ken powiedział jasno, choć nie wprost, że ma głęboko w dupie ten ich cudowny plan, który miał rozwiązać wszystkie nasze problemy raz na zawsze.

— W Szanghaju dużo przebywałem w towarzystwie chińskich i rosyjskich oficerów, panie pułkowniku — spokojnie odparł McCoy. — A także cywilnych Rosjan — spojrzał na Banninga. — Z tego, co pan mówi, wynika, że planuje pan po prostu wyjechać na pustynię Gobi swoją sanitarką… — I półciężarówką, panie pułkowniku — dodał McCoy. — Oba pojazdy będą holowały cysterny o pojemności dwóch tysięcy litrów każda z benzyną. — …w nadziei na to, że zdoła pan nawiązać kontakt z tą grupą Amerykanów, którzy podobno są gdzieś tam, na pustyni? — Tak jest, panie pułkowniku. — A jeśli paliwo się skończy, zanim ich pan znajdzie? — To uruchomię radiostację i poproszę o paliwo, mając nadzieję, że Cataliny zdołają nas znaleźć. — A nie miałoby to większego sensu, gdyby pan po prostu znalazł dogodne miejsce na rozłożenie stacji meteorologicznej i dał nam znać, gdzie pana znaleźć? Bez tego jeżdżenia w kółko po pustyni w poszukiwaniu ludzi, których wcale może tam nie być? — Muszę chociaż spróbować ich znaleźć, panie pułkowniku. — Decyzja w tej sprawie nie leży w pańskich kompetencjach, kapitanie — przypomniał Platt. — Tak jest, panie pułkowniku, zdaję sobie z tego sprawę, że ostateczną decyzję w tej sprawie podejmie generał Pickering. — To już zakrawa na niesubordynację, kapitanie! — Wolnego! — zawołał Pickering. — Z jednej strony jestem pewien, że kapitan McCoy nie miał zamiaru podrywać pańskiego autorytetu. Z drugiej jednak, ma rację. To moja decyzja i zanim ją podejmę będę potrzebował więcej informacji. Odczekał chwilę, by pułkownik Platt zdołał się opanować. — Panowie, myślę, że nadeszła pora na to, żebyśmy wypili jednego. A może nawet więcej niż jednego. Potem zjemy kolację, prześpimy się z problemem i rano do tego wrócimy. Czy znajdzie się jakiś pokój dla kapitana i sierżanta, przepraszam, dla panów majorów? — Możemy dostawić dwa łóżka w moim pokoju — zaoferował się Sampson. McCoy spojrzał na niego zdziwiony, po czym zwrócił się do Pickeringa: — Nie chciałbym się narzucać kapitanowi, panie generale. A poza tym nie mieszkamy aż tak daleko. W każdym razie, dziękujemy za propozycję, kapitanie. — Opowiedzcie o tym waszym domu, Ken. — Jest dość wygodny, panie generale. I mamy dobrego kucharza. Wie pan, panie pułkowniku — zwrócił się do Banninga — już prawie zapomniałem, jak fajnie jest mieć służących, którzy wszystko sprzątają i jeszcze przynoszą rano do łóżka filiżankę herbaty na dzień dobry, w czasie gdy rozkładają na drugim łóżku świeżo wyprany i wyprasowany mundur. — Macie służących? — uśmiechnął się Banning. — A nie boicie się, że ten wasz dom ze służbą przyciągnie uwagę? — zaniepokoił się Platt. — W Chinach niczego nie da się ukryć, panie pułkowniku — cierpliwie odparł McCoy. — Ale zawsze można zadbać o pozory. Dwóch rosyjskich oficerów armii Kuomintangu żyjących jak dwaj rosyjscy oficerowie armii Kuomintangu nie wzbudza niczyjego zainteresowania. Dopiero gdybyśmy mieszkali w jakiejś klitce bez służby, ludzie zaczęliby zadawać niepotrzebne pytania. Majorom przysługują ordynansi, więc Zimmerman umundurował naszych służących. Ordynansi to żołnierze, więc nikogo nie dziwi, że chodzą z bronią. — A ilu macie tych „ordynansów”, Ken? — Czternastu, panie generale. Dwóch zajmuje się naszymi rzeczami, dwóch pracuje przy samochodach, pozostali pełnią warty albo biegają na posyłki.

— Posyłki w rodzaju inwigilacji tego budynku i lotniska? — Tak jest, panie generale. Pickering zauważył, że wzmianka o inwigilacji budynku OSS nie przypadła do gustu Plattowi. I dobrze ci tak, bufonie, pomyślał. Trzeba się było pilnować. — No to masz swoją własną prywatną armię, co? — zaśmiał się. — Jaką armię, panie generale. Toż to ledwie drużyna. — A co mieliście zamiar zrobić z tą waszą prywatną armią w razie, gdyby zgodnie z pierwotnym planem trzeba było ruszać na pustynię? Zabralibyście ich ze sobą? — zainteresował się Platt. — Kiedy pojedziemy na pustynię — McCoy zaakceptował to „kiedy”, wyraźnie przeciwstawiając je sformułowaniu, w którym pułkownik dał do zrozumienia, że obecnie obowiązuje jego plan — mam zamiar zabrać ze sobą czterech, a na pewno nie więcej niż sześciu Chińczyków, liczba jest jeszcze do przemyślenia. Resztę zostawię pułkownikowi Banningowi. — Po co? — Panie generale — zwrócił się McCoy do Pickeringa — pomyślałem, że Banning, i cała reszta. Zając, Rutterman… — Zając? — zapytał Platt. — …będzie potrzebować jakiegoś miejsca na uboczu, jak w Australii, poza zasięgiem grafiku służb w koszarach… — ciągnął McCoy, ignorując wtręt. — Zając? — powtórzył Platt. — …bo przecież tu się nie da — dokończył niezrażony kapitan. Platt usiłował go spiorunować wzrokiem, ale niezbyt mu się to udało. — Niestety, panie pułkowniku, kapitan McCoy zdaje się nie pamiętać, by porucznika Easterbrooka nie nazywać Zającem. Co gorsza, nawet mi się to zdarza — zauważył Pickering. — Przepraszam, panie generale. Chodziło mi oczywiście o porucznika Easterbrooka. — A pomieścimy się tam wszyscy? — zainteresował się Banning. — Z pewnością, panie pułkowniku. — Są tam łóżka i tak dalej? — Dla wszystkich na razie nie wystarczy, ale ściągnięcie brakujących nie powinno być większym problemem. — Z tego samego źródła, z którego są samochody? — uśmiechnął się Banning. — Samochody, paliwo i w ogóle wszystko, czego by pan potrzebował w Czungkingu, sir. — Kiedy was zwalniałem, mieliście pięć tysięcy dolarów w złotych dwudziestodolarówkach. Słuchając o waszych zakupach aż się boję zapytać, ile zostało? — Około tysiąca ośmiuset. Zrobiłem dobry interes na tej sanitarce, półciężarówce i cysternach. Ale musiałem zapłacić za dom na pół roku z góry. No i dobry krawiec, czego nauczył mnie Pick, też nie pracuje za darmo. Poza tym trzeba płacić za jedzenie i co tydzień ordynansom. — Innymi słowy, przed wyjazdem na pustynię będziesz potrzebował więcej pieniędzy, tak? — zapytał Pickering. — Tak jest, panie generale. — Chyba wybiorę się zobaczyć ten twój domek, McCoy. Można tam teraz jechać, czy w czymś byśmy przeszkodzili? — A zgodzi się pan pojechać z tyłu w sanitarce? Nagłe pojawienie się tam wozu OSS może wzbudzić niepożądane zainteresowanie. — Nie ma sprawy. W takim razie jedziemy po obiedzie. Przynajmniej pułkownik Banning będzie na przyszłość wiedział, gdzie was szukać.

XXI 1 Muku–Muku, Oahu, Terytorium Hawajów, 9 kwietnia 1943 roku, 17.45 Kiedy komandor podporucznik Warren T. Houser, dowódca okrętu podwodnego USS „Sunfish” został doprowadzony na patio za domem, miał na sobie mundur khaki, który jeszcze tego dnia rano był zupełnie świeży. Teraz jednak miał za sobą całodzienne ćwiczenia i gdzieniegdzie widniały na nim ciemne plamy od smaru i oliwy. Komandor nie przebierał się w nic świeżego, bo po pierwsze, samochód już czekał, a po drugie, miał jechać do Muku–Muku i z powrotem, więc nie groziło mu, że pojawi się w jakimś miejscu, gdzie komuś mógłby przeszkadzać lekko poplamiony czy wymięty mundur. Rezydenci Muku–Muku wiedzieli z autopsji, jak takie coś wygląda i jak łatwo doprowadzić świeżo wyprany mundur do wyglądu ścierki, kiedy ma się zbyt bliski kontakt z dobrze utrzymanymi i konserwowanymi maszynami. Nawet na najlepiej utrzymanym okręcie podwodnym nie sposób się nie wybrudzić. Za dużo tam mechanizmów, za ciasne przejścia, mimo klimatyzacji panuje wilgoć, a po marszu na powierzchni wszystko pokrywa tłusta mgła rozpylonego paliwa do silników wysokoprężnych. „Sunfish” należał jego zdaniem do takich najlepiej utrzymanych okrętów we flocie, a jednak jego wygląd świadczył sam za siebie. Niestety, nie wszyscy oficerowie mieli okazję służyć na okrętach podwodnych i niektórym po prostu nie mieściło się w głowie, że chodząc po okręcie można się wybrudzić. Najbardziej czułe były na to stare pryki zza biurek, które kiedyś nie wychodziły w morze na niczym mniejszym od pancernika. Nie było sensu się przebierać jeszcze z jednego powodu. Po powrocie miał zamiar przeprowadzić gruntowną inspekcję okrętu, od dziobowych po rufowe stery głębokości. O świcie mieli wyjść w morze i ktoś musiał dopilnować właściwego ułożenia i umocowania dwudziestu siedmiu skrzyń i pięćdziesięciu dwudziestolitrowych blaszanek benzyny. Zwłaszcza ten ostatni ładunek nie dawał mu spokoju. Pierwsze amerykańskie okręty podwodne, aż do początków I wojny światowej, były napędzane na powierzchni silnikami benzynowymi. Na kilku z nich doszło do poważnych w skutkach wybuchów oparów benzyny. Opary w ciasnym, trudnym do wywietrzenia kadłubie i wciąż iskrzące akumulatory — to naprawdę nie było dobre połączenie. Całe szczęście, że kapitan Chester Nimitz, dziś dowodzący Flotą Pacyfiku, wprowadził do użytku siłownie dieslowskie. Z tymi też były kłopoty, ale przynajmniej okręty nie wylatywały w powietrze. Houser nie posiadał się ze szczęścia, kiedy okazało się, że po latach pełnienia funkcji zastępcy dowódcy na „Porpoise” trafił mu się „Sunfish”, okręt nie tylko nowy, ale na szczęście wyposażony w diesle GM–Winton. Jego koledzy nie mieli tyle szczęścia i trafiły im się okręty z siłowniami firmy HOR. Rzadko który wracał z patrolu na więcej niż jednym z czterech diesli. Okazało się, że wszystkie części ich przekładni, włącznie z tymi, które dostarczono do magazynów Marynarki na wymianę, wykonano z wadliwej partii stali i w normalnych warunkach eksploatacji tryby ścierały się czasem już po kilku godzinach pracy. Niemniej powrót do starych czasów i wożenie benzyny na pokładzie jego okrętu wcale mu się nie podobały. I oto pojawił się w Muku–Muku w poplamionym mundurze. I tak jeszcze nie był tak wyświniony, jak się to nieraz zdarzało, więc właściwie po co go wymieniać?

Rano to będzie zupełnie inna rozmowa. Rano założy świeży mundur, prosto z pralni, wyprasowany i nakrochmalony. Pożegnanie okrętu wychodzącego na patrol bojowy rządzi się swoimi prawami. Poza tym podejrzewał, że admirał Wagam pojawi się, żeby powiedzieć do nich parę słów przed wypłynięciem i dopilnować wszystkiego do końca, tak jak tego pilnował przez ostatni tydzień. Na razie popłyną tylko do kanału Kaiwi, gdzie jeszcze raz spróbują przeładować skrzynie i paliwo tym razem na obie Cataliny tak, żeby się nikt nie utopił i żeby się nie zderzyli. A dziś wieczorem major Jake Dillon zaprosił go do Muku–Muku na kolację i drinka. Miał być z nimi ten adiutant Wagama, podwodnik, który zwykle z nimi pływał, kiedy nadstawiali karku w operacjach specjalnych. Klęli to swoje szczęście jak cholera. Pływali ciągle jak ci dorożkarze, na Filipiny, na Salomony, gdzieś po jakichś zakichanych dziurach, wożąc ludzi, broń, lekarstwa, kryjąc się po przybrzeżnych płyciznach, ciągle niepewni, czy kiedy się wynurzą, nie zobaczą wylotów japońskich dział, zamiast partyzantów na brzegu. Mieli tego dość, tym bardziej, że przez te cholerne operacje specjalne nie zdążyli jeszcze odbyć ani jednego prawdziwego patrolu bojowego. Wojna się toczyła gdzieś w oddali, a oni się bawili w chłopców na posyłki. Houser miał tego dość, ale co mógł zrobić? Tylko nad piwem mógł się wyżalić swojemu dowódcy dywizjonu, że nie dość, że robią z niego bagażowego, to jeszcze zmuszają do kłusownictwa. Przecież większość obszarów, na które dowozili te dostawy dla partyzantów to był rejon operacyjny Kinkaida i jego Floty Azjatyckiej, operującej teraz z Australii. Udało mu się wreszcie wzruszyć dowódców na tyle, że obiecali mu solennie, że to już ostatnia operacja specjalna. Popłyną ten jeden raz i koniec. Od następnego razu pływają już tylko na patrole bojowe, pod Indochiny, Karoliny, pod japońskie brzegi. Nareszcie! Greyson był jako się rzekło podwodnikiem, więc wiedział wszystko, co trzeba o poplamionych mundurach. Dillon też nie miał nic przeciwko temu, żeby sobie powalać ręce, kiedy było potrzeba. Będą pewnie poza nimi stali rezydenci Muku–Muku, „Wielki Steve” Oblensky i Charlie Galloway, obaj mechanicy lotniczy, więc też oliwa i smar im nie obce. Tym bardziej McGuiremu, temu pseudobosmanowi z Morskich Pszczółek. Nie dość, że też żył z pracy własnych rąk, to w dodatku miał stopień zaledwie bosmana, a z nim tę zaletę, że wszyscy mieli gdzieś, co ewentualnie mógłby sądzić o mundurze Housera. I kiedy tak rozmyślał nad tym, że dobrze zrobił, oszczędzając kwadrans na myciu i przebieraniu, pierwszą osobą, jaką zobaczył na patio był wiceadmirał Wagam, stojący z kieliszkiem w ręku, oparty o poręcz nad urwiskiem, o którego podnóże rozbijały się fale. Wszyscy marynarze obecni na patio ubrani byli w śnieżnobiałe galowe mundury. Od admirała, przez Greysona, panią komandor Florence Oblensky, aż po tę kreaturę, starszego bosmana McGuire’a, którego dotąd nie widywał inaczej niż w szortach i co najwyżej podkoszulku. Nawet piechota morska, w osobach Jake’a Dillona, Charlie’ego Gallowaya i Wielkiego Steve’a, także występowała w białych galowych mundurach. — Dobry wieczór, panie admirale — wymamrotał przez ściśnięte gardło. — Prosto z okrętu, co, Houser? — Przepraszam, jeśli musiał pan na mnie czekać, panie ad… — Daj spokój, przecież nie wiedziałeś, że przyjadę. Ja sam o tym nie wiedziałem, póki Flo nie zadzwoniła dwie godziny temu. — Dobry wieczór, pani komandor. — Pomyślałam, że wszystkim nam się należy przyjęcie. Ostatnio wszyscy pracowaliście przez okrągłą dobę. — Przepraszam za mój wygląd, panie admirale. — Pański wygląd? A to podwodnicy kiedykolwiek wyglądają inaczej? Obecni grzecznie zaśmiali się z tego przejawu humoru zadowolonego z siebie admirała.

Ubrany w białą marynarkę steward przyniósł tacę ze szklaneczkami. — Burbon w czerwonych, szkocka w zielonych, panie komandorze — oznajmił. — A może życzy pan sobie coś innego, sir? — Dobry burbon nie jest zły — odparł komandor, biorąc szklaneczkę z czerwonawego szkła. — Bosman powiedział, że w jutrzejszej próbie generalnej nie przewiduje żadnych trudności — powiedział admirał. — Byliśmy przekonani o tym, że wszystko jest pod kontrolą, sir, ale cieszy nas wotum zaufania samego bosmana McGuire’a. — Och, nie ma o czym mówić — skromnie odpowiedział McGuire. Kapitan Galloway, który właśnie pociągnął łyczek whisky, o mało się nie udławił ze śmiechu. — Jutro tylko zejdę wam, chłopaki, z drogi. Róbcie, co do was należy, a wszystko powinno pójść jak po maśle. — Myślicie, że możemy pójść na takie ryzyko, bosmanie? Sarkazm Housera jakoś nie trafił do McGuire’a. — No cóż, jak coś schrzanią, to zawsze będę pod ręką, żeby to naprawić, nie? Właśnie miałem powiedzieć, że szkoda, że tam nie będę, kiedy to się będzie odbywać naprawdę, ale myślę, że chyba jednak popłynę z wami chłopaki, żeby dopilnować prawdziwej operacji. — Zdecydowałeś się popłynąć? — zapytał Wielki Steve. — Jeszcze się namyślam. Ale właściwie, skoro to takie ważne, to czemu nie? Po co mamy ryzykować obsuwę? — Właśnie, nie możemy ryzykować — zgodził się admirał Wagam z iskierkami śmiechu w oczach. — A często dotąd pływaliście okrętami podwodnymi, bosmanie? — Nie, ale jestem pełnomorskim marynarzem. Galloway znowu się o mało nie udusił ze śmiechu. — Powiedzcie mi, bosmanie, co rozumiecie pod pojęciem „pełnomorski marynarz”? — Panie admirale, bosman McGuire zwykle pod nieobecność Errola Flynna dowodził jego jachtem — odpowiedział za McGuire’a Dillon. — O, to z was prawdziwy marynarz, bosmanie. Widziałem zdjęcia tego jachtu. Spora łajba. zdaje się slup, prawda? McGuire patrzył na niego, kompletnie nie rozumiejąc, o co pyta. — Ile to ona miała masztów? — ciągnął admirał. — Dwa? — Chyba dwa. Nie, zaraz, trzy. Dwa z przodu i jeden z tyłu. Ja się na tym nie znam. Erroll miał na nim załogę, ja tylko sterowałem i zajmowałem się silnikiem. — Myślę, że Marynarka może mówić o prawdziwym szczęściu, że taki fachowiec — jak wy, bosmanie, postanowił zasilić jej szeregi — powiedział admirał i zaraz zrobiło mu się żal biedaka, w którego oczach wreszcie błysnęło zrozumienie, że robią go w konia. Postanowił mu to wynagrodzić. — Zarówno major Dillon, jak pan Oblensky mówili mi, bosmanie, że bez pańskiego udziału i zwłaszcza rozwiązania problemu tankowania Cataliny, „Sunfish” nie byłby w stanie jutro wyjść w morze. — W życiu nie widziałem kogoś lepiej spawającego aluminium — dołączył do pochwał Oblensky. Admirał ucieszył się, kiedy z oczu bosmana zniknął wyraz zaskoczenia i bólu. Teraz powoli wracał dawny zuchowaty McGuire. — A więc, bosmanie, to z pańskiego powodu dziś świętujemy. To dzięki panu mamy prawdziwy powód do świętowania. — Słucham, panie admirale?

— Dzień, w którym rozwiązany zostaje problem, o który admirał Nimitz pyta dwa razy dziennie, zasługuje na uczczenie, panowie. — Bosmanie, jeśli nadal chce się pan wybrać na Morze Żółte, pokład „Sunfisha” stoi przed panem otworem — zaoferował Houser. — To już postanowione, Houser — potwierdził Wagam, — Dick, dopilnuj żeby jutro przed powtórnym wyjściem w morze bosman odbył szkolenie w użyciu aparatu ewakuacyjnego Momsena. — Tak jest, panie admirale. — A oto mój skromny udział w tym wszystkim, bosmanie — odezwała się Flo Oblensky, wyjmując z torebki dwie szklane fiolki, jedną z małymi żółtymi, a drugą z małymi białymi pigułkami. — Co to jest? — nieufnie zapytał McGuire, oglądając fiolki oznaczone etykietami z napisem SZPITAL MARYNARKI PEARL HARBOR i jego nazwiskiem. — Działają na ucho środkowe — wyjaśniła pani komandor. — Weź po jednej z każdego rodzaju przed wejściem na pokład „Sunfisha”, a potem po jednej co sześć godzin. Jeśli mimo to będziesz czuł nudności, weź dwie. — Dziękuję, Flo, to bardzo miło z twojej strony — widać było, że jest naprawdę wdzięczny — ale na co mi one? Nie mam morskiej choroby. Z okrętami nie mam problemów. Tylko z tymi cholernymi samolotami. — Doprawdy? — zapytał Wagam. — Tak, panie admirale. Ledwie spojrzę na sukinsyna… o, przepraszam, Flo. Ledwie spojrzę na bydlaka i już mi się bebechy wywracają. — Weźcie je ze sobą, bosmanie. To jest rozkaz. — Jasne, Flo. Cokolwiek sobie życzysz. Żaden z obecnych na patio oficerów zawodowych i rezerwy nie uznał za stosowne poprawić bosmana i wyjaśnić mu, że powinien odpowiedzieć „Tak jest, pani komandor”.

2 Kiangpeh, Czungking, Chiny, 11 kwietnia 1943 roku, 9.15 — Kto tam? — zapytał generał Pickering, słysząc łomotanie do drzwi. To nie było pukanie, takie jak zwykle, tylko łomot, taki jakby ktoś kopał w drzwi. — Pan zamawiał telefon? — powiedział generał Albright, otwierając drzwi. Otwierał je łokciem, bo w jednej ręce trzymał dość archaicznie wyglądający aparat telefoniczny, a w drugiej amerykański telefon polowy EE–8 w skórzanej torbie. Drugi, identyczny EE–8 wisiał mu na szyi. — Hugh, co ty, do cholery, wyprawiasz? — Wprawiam w podziw swojego sierżanta. Od tej pory będzie mógł przy piwie opowiadać kolesiom, że Stary jeszcze wie, do czego służą kombinerki, umie jeszcze telefon podłączyć, a nawet wleźć w słupołazach na słup, jak potrzeba. — Naprawdę wspinałeś się na słupy? — uśmiechnął się Pickering, wyobrażając sobie miny monterów. — Trzy po kolei. Ten wewnątrz waszego podwórka, ten zaraz obok i ten na rogu ulicy. Jeśli linia jest gdziekolwiek na podsłuchu, to musieliby się podłączyć gdzie indziej. Może wcale nie jest,

ale żadnego z tych wspaniałych instrumentów nie sposób porównać z porządnym bezpiecznym telefonem. — Nie wiedziałem, że generałowie robią takie rzeczy. — To podstawowa zasada dowodzenia, panie generale. Niech podwładni będą przekonani, że cokolwiek im pan poleci, potrafiłby pan zrobić sam. Pickering wyczuł, że Albright mówi to zupełnie poważnie. — Zasada numer dwa mówi zaś, żeby zaczynać od postawienia wszystkich do pionu, a dopiero potem odpuszczać. Tym razem Pickering już nie mógł się roześmiać. — Tak, tę zasadę pamiętam z autopsji — przyznał. — Wprowadził mnie w jej tajniki mój plutonowy, kiedy zostałem we Francji kapralem. — Kiedy skończę podłączać kable, ten wspaniały instrument — wskazał na antyczny telefon pokojowy — będzie pana łączył z centralą telefoniczną w Czungkingu. Ta linia poprowadzona jest także do salonu na dole i do pokoju pułkownika Banninga. Jeden z tych telefonów polowych, z numerem jeden wymalowanym na torbie, jest podłączony do centrali telefonicznej AMWChi. Pan ma numer wewnętrzny 606, który także wypisany jest na torbie. Drugi telefon polowy, oznaczony dwójką, jest połączony z centralą placówki OSS. Dwójkę podłączyłem też w salonie i u Banninga. — Hugh, a która zasada dowodzenia ma zastosowanie, kiedy przełożony zaczyna podejrzewać, że jego podwładni lepiej od niego znają się na tym, co robią? Albright podniósł zdumiony wzrok znad gniazdka, wciąż trzymając w cążkach koniec obdartego z izolacji przewodu. — Banning? — Nie. To, że on się lepiej ode mnie zna na tym, co robi to pewność, a nie podejrzenie. Miałem na myśli Platta. — Jakieś problemy? — Większość ostatnich dwóch dni spędziłem na czytaniu raportów Platta o przebytych akcjach o tym, co jest w toku. — I? — Najwyraźniej w świecie nie tylko wie, co robi, ale wygląda na dobrego dowódcę. — To w czym problem? — Banning go nie lubi. McCoy go nie lubi. I ja też nie. — To trzeba się go pozbyć. — Poza tym zgadzam się z McCoyem, że jego koncepcja zainstalowania stacji meteorologicznej na pustyni za cenę rezygnacji z ekspedycji ratunkowej jest błędna. Albright skinął głową. — Nie mam tylko pewności, czy moja ocena Platta wynika z analizy faktów, czy też nie lubię go, bo Banning i McCoy go nie lubią. Albright przekrzywił lekko głowę i popatrzył na Pickeringa z ukosa, ale nic nie powiedział. — To już trzecia taka operacja, którą kieruję. Za pierwszym razem posłałem McCoya na Buka, żeby dopilnował, że stacja radiowa Strażników Wybrzeża będzie nadal przekazywać wiadomości o ruchach japończyków na Wyspach Salomona i ewakuował dwóch naszych, którzy ją obsługiwali, zanim ich do końca insekty zjedzą. Za drugim razem posłałem McCoya za linie wroga na Filipiny, żeby nawiązał kontakt z naszymi partyzantami na Mindanao. — Obie zakończyły się sukcesem, prawda? — Ale wtedy nie miałem pod ręką nikogo, kto mógłby się znać na tym wszystkim lepiej i mówił mi, że nie mam racji. Nie mam zielonego pojęcia o Chinach, a Platt działa tu od lat. — Kiedy musi pan podjąć decyzję?

— Szybko. McCoy i Zimmerman pojechali już do Jilmen, szukać możliwości podłączenia się do chińskiego konwoju zaopatrzeniowego. Kiedy wrócą… — A gdyby pan zgodził się z Plattem, co z meteorologami i sprzętem? — Sprzęt, rezerwowy zestaw, można ściągnąć z Ameryki. Nowych ochotników do jego obsługi też pewnie by się znalazło. — Zamilkł na chwilę. — Zastanawiam się też poważnie, czy mój opór nie wynika z raczej z wybujałego ego. Bill Donovan byłby zachwycony, gdyby mógł zameldować Rooseveltowi, że doszedłem do wniosku, iż jego ludzie poradzą sobie z tym lepiej ode mnie. — Mój komentarz ograniczę do jednego zagadnienia i proszę słuchać uważnie, bo nie mam zamiaru powtarzać, panie generale. — Wal. — Cokolwiek pan zdecyduje, panie generale, zdecyduje pan jako żołnierz. Podejmie pan decyzję, która będzie lepsza dla operacji. Nie dlatego, że ego tak panu każe, że nie lubi pan Platta, czy z jakichkolwiek innych osobistych względów. — Uważasz, że… — Nie słuchał pan, generale. Powiedziałem „jedno zdanie” i już je pan usłyszał. — Dobra, Hugh. Dziękuję. — Niby za co? — odparł Hugh, wracając do rozgrzebanego gniazdka. Po chwili założył jego obudowę, przykręcił ją śrubką i odłożył pod ścianę. Potem wyjął z torby EE–8 słuchawkę i zakręcił wystającą na zewnątrz rozkładaną korbką. — Powinno działać, chyba że ktoś zdążył już buchnąć naszą nową linię. Miedziane druty maią tu duże wzięcie. Ktoś musiał odezwać się w słuchawce, bo Albright zmienił ton: — 901, proszę. — Działa? — zapytał Pickering. — Jak na razie — odparł Albright i wrócił do słuchawki. — Generał Albright, panie poruczniku. Sprawdzam telefon pańskiego szefa, jak mnie pan słyszy? — Przez chwilę posłuchał, po czym odpowiedział: — W takim razie niech pan to przez kogoś prześle. Generał jest u siebie. — Raz jeszcze zakręcił korbką. — Centrala? Proszę rozłączyć. Włożył słuchawkę do torby i obrócił się do Pickeringa. — Poczta do pana, panie generale. Chyba zacznie pan żałować czasu i wysiłku włożonego w instalację Kanału Specjalnego, sir.

*** Dwadzieścia minut później, pięć minut po wyjściu Albrighta, podporucznik George Hart wprowadził do pokoju chorążego Ruttermana. Rutterman przybył ze strzelbą okopową wz. 1897 Winchestera, którą trzymał w zgięciu ramienia, jak myśliwy na polowaniu. — Skąd ty wykombinowałeś tę armatę, Harry? — Pickering z trudem powstrzymał się od śmiechu. — Dostałem ją od kapitana McCoya przed wyjazdem, sir — wyjaśnił Rutterman, odstawiając strzelbę pod ścianę i wyciągając zza pazuchy zaklejoną kopertę. Ken pewnie kupił ją od tego samego handlarza, od którego ma swoje samochody i nasze łóżka. — Zaczekaj chwilę, Harry, może trzeba będzie od razu wysłać odpowiedź. — Tak jest, panie generale. Tam są dwie depesze. ŚCIŚLE TAJNE OD: CZPO SZEFA PLACÓWKI OSS HAWAJE

1005 GMT 10KWIE43 KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE DO: GENERAŁ FLEMING PICKERING ZDOPAC AMWCHI CZUNGKENG CHINY RAPORT O POSTĘPACH NR 2 1 PRÓBA GENERAJJMA SPOTKANIA I TANKOWANIA Z UŻYCIEM USS SUNFISH I DWÓCH PBY–5A ZAKOŃCZONA POMYŚLNIE DZIŚ O 0900 2 SUNFISH WYRUSZY W DROGĘ Z PEARL HARBOR O 0600 LIMA* 11KWIE43 Z KPT GKEYSONEM I STBSM MCGUIREM NA POKŁADZIE 3 OBAJ PILOCI SAMOLOTÓW PBY–5A BIORĄCY UDZIAŁ W PRÓBIE GEUERALNEJ WYEJAZTT.T GOTOWOŚĆ WZIĘCIA UDZIAŁU W OPERACJI x PILOCI — OCHOTNICY Z KRAJU SPODZIEWAM W CIĄGU DWUDZIESTU CZTERECH GODZIN x PRZERWA W PODRÓŻY NASTĄPIŁA Z NIEZNANYCH DOTĄD PRZYCZYN 4 PIERWSZE DWIE MASZYNY PBY–5A SĄ GOTOWE DO REALIZACJI OPERACJI W CIĄGU TRZECH NAWIAS 3 NAWIAS GODZIN OD OTRZYMANIA ROZKAZU x MOŻLIWE JEST OSIĄGNIĘCIE GOTOWOŚCI DO ROZPOCZĘCIA. OPERACJI W CZASIE KRÓTSZYM NIŻ PODANY POWYŻEJ 5 PRZEBUDOWA DWÓCH REZERWOWYCH MASZYN PBY–5A W EWA ZOSTANIE UKOŃCZONA W CIĄGU SIEDEMDZCBSIĘCIU DWÓCH NAWIAS 72 NAWIAS GODZDT 6 NIŻEJ PODPISANY JEST ZDANIA ŻE NIE JEST JUŻ W STANIE WNIEŚĆ NIC NOWEGO DO PRZYGOTOWAŃ CHINA SUN PODCZAS GDY JEGO DOŚWIADCZENIE MOŻE POMÓC W PRZEPROWADZENIU OPERACJI TANKOWANIA IZ TEGO POWODU BĘDZIE OBECNY NA POKŁADZIE PIERWSZEGO Z SAMOLOTÓW BIORĄCYCH UDZIAŁ W OPERACJI Z POWAŻANIEM HOMER J DILLON MJR ŚCIŚLE TAJNE — Jasna cholera! — Słucham, panie generale?

*

Lima — w amerykańskim kodzie łączności radiowej oznaczenie czasu lokalnego w odróżnieniu od czasu GMT,

— Wyślij odpowiedź do majora Dillona, Rutterman. Kanałem Specjalnym. O treści: „Nie tylko nie, ale nie, do cholery” dwa wykrzykniki. Zapamiętasz? — Tak jest, panie generale — uśmiechnął się Rutterman. — Czytałem, że major chce się zabrać na wycieczkę. Pomyślałem, kurczę, sam bym poleciał, — Bo jesteś tak samo durny jak ta łysa pała. Czekaj. Nie, wyślij mu co innego. Napisz… — zamilkł na chwilę i przymknął oczy, zbierając myśli. — „Pod nieobecność kapitana Greysona, pełnienie przez pana funkcji… — Chwileczkę, lepiej sobie to zanotuję, panie generale. — Sięgnął do kieszeni po notes i ołówek. — Słucham, panie generale. — „Pod nieobecność kapitana Greysona, pełnienie przez pana funkcji łącznikowych pomiędzy NDTDWPAC a szeroko rozrzuconymi po całym Pacyfiku podmiotami realizującymi operację, ma dla niej zasadnicze znaczenie i z uwagi na wymogi ochrony tajemnicy wojskowej nie może być prowadzone przez nikogo innego” — dyktował Pickering. — Zapisałeś? „Z powyższych powodów pańska prośba o zezwolenie na udział w realizacji operacji China Sun w jej rzucie lotniczym, jakkolwiek mile widziana, zostaje odrzucona”. Masz? — Tak jest, panie generale. — I dodaj; „Innymi słowy, Jake, nie tylko nie, ale nie, do cholery” i dwa wykrzykniki. Wyślijcie to jak najszybciej. Rutterman uśmiechnął się. — Tak jest, panie generale. Pickering wziął do ręki drugą depeszę. ŚCIŚLE TAJNE OD: BIURO DYREKTORA OSS WASZ KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE 0905 GMT 10KWIE43 DO: AMWCHI CZUNGKING DO WYŁ WIAD: GENBRYG ELBMING PICKERING ZDOPAC POCZĄTEK OSOBISTEJ OD DYROSS DO ZDOPAC DROG FLEM WSZYSCY SĄ BARDZO ZADOWOLENI ŻE ZAGROŻENIE BEZPIECZEŃSTWA ZOSTAŁO ZDUSZONE W ZARODKU ZANIM NASTĄPIŁY POWAŻNIEJSZE STRATY x WSZYSCY ZGODNIE DOCENIAJĄ TWÓJ WKŁAD W TEN SUKCES ZAPEWNIAM ŻE NIE ŻYWIĘ INTENCJI PODWAŻANIA TWOICH DECYZJI W SPRAWIE SPOSOBU REALIZACJI OPERACJI CHINA SUN W KTÓREJ PRZEPROWADZANIU CIESZYSZ SIĘ TAKŻE PEŁNYM ZAUFANIEM ADMIRAŁA LEAHYEGO GENERAŁA MARSHALLA I MOIM NIEMNIEJ PO ZAPOZNANIU SIĘ Z PLANEM OPERACYJNYM NADESŁANYM PRZEZ PŁK PLATTA UZNAŁEM ŻE MOŻE ON STANOWIĆ INTERESUJĄCĄ ALTERNATYWĘ W PRZYPADKU

GDYBY JEJ REALIZACJA W ZGODZIE Z TWOIM PLANEM OKAZAŁA SIĘ NIEMOŻLIWA LUB SIĘ NIE POWIODŁA x ADM LEAHY I GEN MARSHA LL PODKREŚLAJĄ WIELKIE RYZYKO NIEPOWODZEWIA ZWIĄZANE Z UŻYCIEM ŁODZI LATAJĄCYCH I PLANOWANEGO TANKOWANIA Z OKRĘTU PODWODNEGO W WARUNKACH ATMOSFERYCZNYCH PANUJĄCYCH NA TYM AKWENIE O TEJ PORZE ROKU W ZWIĄZKU Z TYM BIORĄC POD UWAGĘ ABSOLUTNĄ KONIECZNOŚĆ URUCHOMIENIA STACJI METEOROLOGICZNEJ W JAK NAJSZYBSZYM TERMINIE GEN MARSHALL PROPONUJE A JA SIĘ DO JEGO PROPOZYCJI PRZYCHYLAM BY PLAN OPERACYJNY PLATTA POTRAKTOWAĆ JAKO PLAN ZAPASOWY NA WYPADEK NIEPOWODZENIA REALIZACJI DOTYCHCZASOWEGO PLANU OPERACYJNEGO CHINA SUN W TYM CELU PODJĘTO NASTĘPUJĄCE KROKI DWUKROPEK NAWIAS 1 NAWIAS DWA ZAPASOWE KOMPLETY SPRZĘTU METEOROLOGICZNEGO SĄ OBECNIE KOMPLETOWANE I ZOSTANĄ DOSTARCZONE DROGĄ POWIETRZNĄ DO CZUNGKENGU NAJSZYBCIEJ JAK TO BĘDZIE MOŻLIWE x POWINNY DOTRZEĆ NA MIEJSCE W CIĄGU TRZECH TYGODNI NAWIAS 2 NAWIAS PILNY OKÓLNIK WZYWAJĄCY DO OCHOTNICZEGO ZACIĄGU METEOROLOGÓW DO WYKONANIA TAJNEGO ZADANIA SZCZEGÓLNEJ WAGI ZOSTAŁ ROZESŁANY DO JEDNOSTEK MARYNARKI ABHI I PIECHOTY MORSKIEJ x W UZUPEŁNIENIU KOMSZESZTA NAKAZAŁ SZEFOM SŁUŻBY ADMINISTRACYJNEJ ARMII I BIURA PERSONALNEGO MARYNARKI PRZYGOTOWANIE W TRYBIE PILNYM LISTY W PEŁNI WYKWALIFIKOWANYCH METEOROLOGÓW Z KTÓRYCH W RAZIE NIEPOWODZENIA ZACIĄGU OCHOTNICZEGO W CIĄGU SIEDMIU DNI UTWORZY SIĘ DO REALIZACJI OPERACJI DWA DODATKOWE ZESPOŁY METEOROLOGICZNE x ZESPOŁY TE ZOSTANĄ PRZERZUCONE DO CZUNGKINGU DROGĄ LOTNICZĄ W TERMINIE DOBRANYM TAK BY ZBIEGŁ SIĘ Z DOSTAWĄ ZAPASOWYCH ZESTAWÓW SPRZĘTU NAWIAS 3 NAWIAS GEN SULWELL ZOSTAŁ POINSTRUOWANY W OSOBNEJ DEPESZY OD GEN MARSHALLA ŻE MA PANU PRZYDZIELIĆ SIŁY I ZAPLECZE LOGISTYCZNE JAKIE PAN UZNA ZA NIEZBĘDNE DO REALIZACJI PLANU PŁK PLATTA SERDECZNE POZDROWIENIA BILL KONIEC OSOBISTEJ OD OSSDYR DO OSSZDOPAC ŚCIŚLE TAJNE

— Takiego wała! — syknął Pickering. — Słucham, panie generale? — zdziwił się Rutterman. — Tyś to odszyfrowywał, Harry? — Tak jest, panie generale. — To czytałeś, jak to Donovan „nie żywi intencji podważania moich decyzji”? — Jeśli mogę się tak wyrazić, panie generale, to zaiste, takiego wała, jak ich nie ma. — Jedno mu się udało, to mu muszę przyznać. Wiesz, Harry, co ten dupek zrobił? — A skąd mam wiedzieć, panie generale? — Pomógł mi podjąć decyzję. George, łap za telefon. Ten z jedynką na torbie jest podłączony do centrali AMWChI. Połącz się z adiutantem generała Stilwella, przekaż jego szefowi pozdrowienia i zapytaj, kiedy będzie można się z nim spotkać. — Tak jest, panie generale. Hart wyjął słuchawkę z torby i zakręcił korbką. — Z gabinetem generała Stilwella, proszę. — Po chwili doznał szoku, a w każdym razie taką zrobił minę. — Panie generale, mówi porucznik Hart, adiutant generała Pickeringa. Generał przesyła pozdrowienia i pyta… — Przerwał i po chwili mówił znowu: — Chwileczkę, panie generale, już przekazuję słuchawkę. Panie generale, generał Stilwell na linii — powiedział, wyciągając rękę ze słuchawką. Pickering szybko podszedł do telefonu. — Dzień dobry, panie generale. — Nie wiem, jak pański adiutant, Pickering, ale mój ma ważniejsze rzeczy do roboty, niż dzwonić i przekazywać pozdrowienia od swojego szefa. — To tak samo, jak George, panie generale — odparł Pickering. — Próbowałem tylko grać według reguł, panie generale. Stilwell prychnął pod nosem. — Za każdym razem, kiedy się chce grać według zasad, ktoś je zmienia, Pickering. Dziwne, że się pan jeszcze tego nie nauczył. O co chodzi, generale? — Panie generale, czy mógłbym zająć panu kilka minut? To naprawdę ważne. — Ciekawe, bo prawdę mówiąc, właśnie miałem po pana posłać. Właśnie dostałem depeszę, mającą z panem związek i bardzo mi się ona nie spodobała. Chce się pan widzieć ze mną teraz? — Tak jest, panie generale. Mogę u pana być za kwadrans. W słuchawce rozległ się cichy trzask. Głównodowodzący Sojuszniczych Sił Zbrojnych na Teatrze Działań Wojennych Chin usłyszał i powiedział, co chciał, więc po prostu odłożył słuchawkę, kończąc rozmowę.

3 Gabinet dowódcy Amerykańskiej Misji Wojskowej w Chinach, Czungking, Chiny, 11 kwietnia 1943 roku, 10.10 Ledwie generał Pickering pojawił się w drzwiach gabinetu i stwierdził obecność tam pułkownika Easterbrooka, Stilwell rozpoczął rozmowę od zdania: — Pickering, czuję się zmuszony oświadczyć, że nie jestem w najlepszym nastroju. — Dzień dobry, panie generale, pułkowniku. Przykro mi to słyszeć, sir.

— Wczoraj po południu wraz z Erniem odwieźliśmy na lotnisko pułkownika Dempseya i podpułkownika Newleya, byłych generałów. Odlatywali pod uzbrojoną eskortą żandarmerii do Kalkuty, a stamtąd odpłyną statkiem do kraju, by oczekiwać na dalsze decyzje w ich sprawie. — To był bardzo miły gest ze strony pana generała, sir. Stilwell popatrzył na niego podejrzliwie. — To byli wspaniali oficerowie, Pickering, a teraz będą służyć ojczyźnie dowodząc batalionem Pomocniczej Służby Kobiet, czy w służbie kontaktów ze społeczeństwem. Chyba nie czas mówić mu o tym, jak to dobrze, że tych dwóch durniów już tu nie ma, pomyślał Pickering. — Chyba rozumiem, co pan odczuwa, panie generale — powiedział Pickering, w myśli dodając: Ale ni cholery nie mam na ten temat zdania. — A teraz, tuż przed pańskim telefonem, pański porucznik Moore dostarczył mi specjalną osobistą od Marshalla. Czy z pańskiej miny, generale, należy wnosić, że jej treść jest panu znana? — Dowiedziałem się o niej pół minuty przed tym, jak do pana zadzwoniłem, panie generale. Otrzymałem depeszę od dyrektora Donovana, zawiadamiającą mnie o tym, jakie zalecenia panu wysłano. Nie miałem o tym pojęcia wcześniej i nie czytałem pańskiej depeszy. Na poparcie swoich słów wyjął z kieszeni depeszę od Donovana i podał ją Stilwellowi. — A czy ja aby mam dopuszczenie do wiadomości wysyłanych przez dyrektora OSS swoim ludziom? Czy też chce pan zająć moje miejsce, podobnie jak obsadził pan już stanowisko szefa mojej łączności? — Panie generale, jeśli o pana chodzi, ma pan prawo czytać wszystko, co przychodzi Kanałem Specjalnym. Stilwell przez chwilę badawczo patrzył mu w oczy, po czym przeczytał depeszę Donovana. — Mogę z nią zapoznać pułkownika Easterbrooka? — Proszę bardzo, panie generale. — To w tej sprawie chciał się pan ze mną widzieć? — Tak jest, panie generale. — I zapewniwszy mnie, że „prośba” Marshalla nie była pańskim pomysłem, chce pan zapewne wystąpić do mnie o przydzielenie potrzebnych panu jednostek wraz z zapleczem logistycznym, tak? — Nie, panie generale. — Jak to nie? — Panie generale, czy pan zna założenia planu pułkownika Platta? — Nie. — Mogę tu w ciągu dziesięciu minut ściągnąć egzemplarz. Potrzebuję w tym celu jedynie telefonu. Stilwell machnął ręką. — Proszę mi go streścić samemu. — Wszystko sprowadza się do tego, że nie zgadzam się z tym planem, sir. — Pański szef i szef sztabu Armii najwyraźniej uważają, że jest lepszy od pańskiego. — Tak jest, panie generale. A ja uważam, że się mylą. — Niech mi pan powie pokrótce, co się panu nie podoba w planie, który zaaprobował generał Marshall? — Uznałem, że wysyłanie tak dużych sił na Gobi, nie wspominając już o wysiłkach mających na celu zaopatrywanie ich, kiedy już dotrą na miejsce, spowoduje zbyt duże i zupełnie niepotrzebne zainteresowanie całą operacją, panie generale. — Pan to „uznał”, sprzeciwiając się „rekomendacji” generała Marshalla i dyrektora Donovana?

— Tak jest, panie generale. Według mojej interpretacji, dobór słów użytych przez dyrektora Donovana wskazuje na to, że jego depesza zawiera sugestie, a nie polecenia. — Tak więc pan oficjalnie rezygnuje z mojej oferty przydzielenia panu zaopatrzenia? I sił nie mniejszych niż dwie kompanie piechoty zmotoryzowanej? — Tak jest, panie generale. Niewykluczone jednak, że kiedy mój plan nie wypali, będę zmuszony do pana po nie wrócić. — A pański plan zakłada co? Że wyśle pan dwóch swoich ludzi dwiema ciężarówkami na Gobi i każe szukać tych ludzi, którzy ponoć się tam błąkają? I zaopatrywać ich z powietrza? — Początkowo z powietrza, panie generale. Być może uda się ewakuować tych ludzi, pozostawiając tylko personel niezbędny do prowadzenia stacji, a potem zaopatrywać ich już drogą naziemną. O ile mi wiadomo. Japończycy nie interesują się ludźmi, którzy już są na Gobi. I jest moim zamiarem dopilnowanie tego, by tak pozostało. — Pan zakłada, że oni tam są, generale. Ale przecież doskonale pan sobie zdaje sprawę, że japończycy mogli ich już dawno pojmać, albo zabić. A jak nie oni, to bandyci. — Tak, panie generale, to prawda. Jeśli kapitan McCoy nie zdoła nawiązać z nimi kontaktu do czasu wyczerpania zapasu paliwa, wezwie Cataliny, by dostarczyły sprzęt i meteorologów tam, gdzie dotrze. — Dwa pytania, Pickering. „Do czasu wyczerpania paliwa”? — Kapitan McCoy ma sanitarkę i półciężarówkę, a każda z nich ciągnie przyczepę z dwoma tysiącami litrów benzyny. Ma zamiar przyłączyć się do normalnego konwoju zaopatrzeniowego Armii Narodowej, podążającego na Gobi, a potem odłączyć się i dalej ruszyć na własną rękę. Uważa, i ja się z nim zgadzam, że w ten sposób można będzie uniknąć niepożądanego zainteresowania. — Drugie pytanie. A jeśli samoloty nie dolecą? — W takim przypadku przystąpimy do realizacji planu Platta. Zanim do tego dojdzie, zapasowe komplety sprzętu i załogi stacji już do nas dotrą. — Z tego co pan mówi, wynika, że ten pański człowiek, ci zaledwie dwaj ludzie… — Z czterema Chińczykami, sir. — …nie przejmują się bandytami? — Jestem pewien, że McCoy poważnie to przemyślał, panie generale. Uważa, że będzie w stanie uniknąć ich ataku, w razie potrzeby uciekając lub, w najgorszym wypadku, przekonując ich, że atak na tych akurat sześciu ludzi może każdą bandę zbyt drogo kosztować. — Teraz rozumiem, dlaczego pański plan nie zyskał poparcia dyrektora Donovana i generała Marshalla, generale — powiedział Stilwell, a pułkownik Easterbrook potakująco skinął głową. — Co o tym myślisz, Ernie? — zapytał go Stilwell. — Nie mam wątpliwości co do tego, że wysłanie dwóch kompanii na pustynię wzbudzi zainteresowanie Japończyków. Oni są uparci, będą szukać, aż ich ciekawość zostanie zaspokojona. — A co sprawia, że pana zdaniem, generale. Chińczycy będą skłonni wpuścić pańskiego kapitana do swojego konwoju zaopatrzeniowego? — Kapitan zamierza im to wynagrodzić, podobnie jak spodziewa się, że za drobną rekompensatą zdoła się może po drodze dowiedzieć o tych Amerykanach czegoś, co dałoby się przeoczyć. — A niby dlaczego mieliby to, jak się pan wyraził, „przeoczyć”? — To proste, panie generale. Gdyby taka wiadomość się w nich pojawiła, następny konwój dostałby rozkaz zbadania sprawy dokładniej. — I ten pański kapitan McCoy ma zamiar skłonić ich do ujawnienia tego, co „przeoczyli” w zamian za ową „rekompensatę”, czy tak?

— Tak jest, panie generale. — Z tego, co pan mówi wnoszę, że ta operacja ma się rozpocząć w najbliższej przyszłości, czy tak? — Tak jest, panie generale. McCoy jest już w drodze do Jümen. To stamtąd wyruszają na pustynię Gobi konwoje zaopatrzeniowe. — To tysiąc sześćset kilometrów — wtrącił Easterbrook. — Jeśli uda mu się utrzymywać średnią prędkość czterdziestu kilometrów na godzinę, ma przed sobą czterdzieści godzin jazdy, jeśli udałoby mu się podwyższyć średnią prędkość do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, czas jazdy skróci się do trzydziestu dwóch godzin. — Jeśli w ogóle tam dotrze, generale. Chińczycy mają na tej drodze posterunki co sto kilometrów. Słyszałem bardzo nieprzyjemne historie od Amerykanów wysyłanych nią na prowincję. Na tych posterunkach są zwykle zatrzymywani, rewidowani i czekają godzinami, aż uda się potwierdzić ich tożsamość. Zanim to nastąpi, zwykle nie mają już po co wracać, bo ładunek samochodów zostaje rozkradziony, a same pojazdy rozkręcone na części zamienne przez nieznanych sprawców. — Myślę, że kapitan McCoy nie będzie miał większych problemów z pokonywaniem tych posterunków, panie generale. — Skąd ta pewność? — Zarówno kapitan McCoy, jak sierżant Zimmerman znają doskonale Chiny i język chiński we wszystkich trzech głównych dialektach, a do tego podróżują w mundurach majorów Armii Narodowej i legitymują się bardzo dobrze podrobionymi dokumentami. To starzy wyjadacze z czwartego pułku z Szanghaju, sir. — I co, udają Rosjan? — domyślił się Easterbrook. — Mają nansenowskie paszporty na te same nazwiska, co legitymacje i rozkazy wyjazdu. Stilwell i Easterbrook popatrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. Pickering mimo usilnych prób nie był w stanie odczytać żadnej reakcji z twarzy Easterbrooka. — Myślisz to samo, co ja, Ernie? — zapytał w końcu Kwaśny Joe. — Mam nadzieję, panie generale — uśmiechnął się zapytany. — Generale — zwrócił się Stilwell do Pickeringa — guzik mnie obchodzi, czy to się panu podoba, czy nie, ale mam zamiar jednak przydzielić panu co najmniej dwóch Chińczyków. — Easterbrook zaśmiał się krótko, — Mam u siebie w sztabie bardzo interesującego oficera Armii Narodowej. Wykształcony na Uniwersytecie Chicago i wydziale prawa Yale. Generał brygady Sun Czi Lon. To krewny Czang Kaj–Szeka, jakiś kuzyn, czy ktoś w tym rodzaju. Przydzielę go do pana wraz z jego adiutantem, czy raczej ochroniarzem, olbrzymim mongolskim majorem. Polecą do Jümen i tam na pewno będą w stanie otworzyć przed pańskim kapitanem McCoyem wiele drzwi, których nawet jego „rekompensaty” mogą nie otworzyć. — To bardzo uprzejmie z pańskiej strony, panie generale. — Myli się pan, Pickering. To bardzo egoistyczne z mojej strony. Jestem szefem sztabu generalissimusa Czang Kaj–Szeka. Nikt by nie podważył mojego rozkazu wysłania na Gobi, czy choćby na Księżyc, dwóch kompanii piechoty i całego logistycznego ogona, który by za sobą pociągnęli. Ale prędzej czy później musiałbym za to zapłacić cenę zmiany ich na inne dwie kompanie i znowu musiałbym je zaopatrywać. A naprawdę mam dla sił, którymi dysponuję lepsze zajęcia, proszę mi wierzyć, niż wycofywanie ich z frontu i posyłanie ich na Gobi, żeby zastąpiły dwie inne kompanie, które już tam zniknęły. — Niemniej, dziękuję panu, panie generale. Sir, czy byłoby możliwe, żebym towarzyszył generałowi…

— Sun Gzi Łonowi — podpowiedział Stilwell. — Przyjaciołom pozwala mówić do siebie „Sunny”. Oczywiście, jeśli ma pan ochotę. — Dziękuję, panie generale. — Ernie, poszukaj generała Sun. Zaproś go tu do nas na chwilę. — Tak jest, panie generale — odparł Easterbrook i wyszedł z gabinetu. Pickering z niejakim zdumieniem powitał uśmiech, który wykwitł na twarzy Stilwella. — Wie pan, Pickering, właśnie zdałem sobie sprawę, że jak długo żyję w Armii, jest pan pierwszą osobą, która z uśmiechem na ustach ignoruje „sugestię” szefa sztabu Armii Stanów Zjednoczonych. — Panie generale, z całym szacunkiem, ja się wcale nie uśmiechałem, podejmując tę decyzję. — No cóż, rzeczywiście nie wygląda pan na idiotę, więc zmieńmy to określenie na „odważnie”. Podjęcie właściwej decyzji w takich warunkach na pewno wymagało odwagi. — A co by pan powiedział, sir, na „odważnie i roztropnie”? — Niech pan nie przeciąga struny. Wyłudzanie komplementów nie przystoi oficerowi na pańskim stanowisku. W zamian mogę służyć kubkiem kawy. Ma pan ochotę na kawę? — Tak, dziękuję, panie generale. Dwie minuty później do gabinetu wszedł filigranowej budowy chiński oficer, w ślady którego podążał olbrzymi, barczysty, niemal dwumetrowy Azjata o bardzo płaskiej twarzy. — Sunny, to pan generał Pickering. Jest moim przyjacielem i potrzebuje twojej pomocy. — Czegokolwiek pan sobie zażyczy, w granicach moich możliwości, oczywiście — odparł generał Sun bardzo płynną i w ogóle pozbawioną chińskiego akcentu angielszczyzną.

4 Kiangpeh, Czungking, Chiny 11 kwietnia 1943 roku, 17.00 Od momentu, w którym Stilwell zaprosił do swego gabinetu filigranowego chińskiego generała, dla Pickeringa było jasne, że trzeba go będzie wprowadzić w szczegóły operacji China Sun. Bez tego niemożliwe byłoby skorzystanie z jego pomocy w Jümen. Generał Sun spełniał wszelkie warunki osoby, której dopuszczenie do tajemnicy warunkowało Dowodzenie operacji, ale Pickering odczuwał jakieś niewytłumaczalne wewnętrzne opory przed omawianiem jej planu z Sunem — zarówno w jego gabinecie, gdzie przeszli od Stilwella, jak i później w czasie obiadu w zacisznej salce na zapleczu generalskiego kasyna. Za każdym razem, kiedy z rozmowy wynikało, że powinien go wprowadzić w te zagadnienia, myśl o tym, żeby jeszcze spokojnie sprawę przemyśleć, a najlepiej przedyskutować z Bannigiem, kneblowała mu usta. Sun musiał coś wyczuć, bo w takich przypadkach wręcz demonstracyjnie powstrzymywał się od jakichkolwiek pytań o to, co i dlaczego mają załatwiać w Jümen podczas podróży, do której miało dojść gdy tylko znajdzie się wolny samolot. Pickering podejrzewał, że Chińczyk nie chce pytać o te szczegóły, żeby mu oszczędzić zakłopotania. Zamiast tego dyskretnie dał do zrozumienia, że prośba o pomoc pochodząca od Stilwella jest dla niego wystarczającym powodem do załatwienia wszystkiego, o co poprosi generał Pickering. Pod koniec obiadu Pickering doszedł do wniosku, że zatajając przed Sunem operację, mógł go obrazić lub co najmniej urazić jego uczucia.

Gdybym to ja przyszedł do niego, poproszony przez Stilwella i gotów nieba przychylić na skinienie palcem, a facet, któremu mam pomagać nie puszczał pary z ust o co w tym wszystkim chodzi, też bym się czuł urażony, pomyślał Pickering. Urażony, obrażony i wściekły. Banning pojawił się w domu w Kiangpeh dopiero o piątej po południu. Pickering natychmiast opowiedział mu o generale Sun i o swoich dziwnych oporach przed wyjawieniem operacji China Sun. — Można szczerze, panie generale? — Po to z tym do ciebie przyszedłem, Ed. — To był błąd, panie generale. Być może jeszcze nie wszystko stracone, ale to był błąd. Stilwell go panu podesłał, jeśli nie chciał pan jego pomocy, trzeba to było powiedzieć Stilwellowi. — Da się to jakoś naprawić? — Niech George zadzwoni do niego i zaprosi na kolację. Albo lepiej niech pan sam zadzwoni i powie, że pozbierał pan do kupy cały obraz sytuacji, której nie chciał pan przekazywać przy obiedzie obawiając się, że coś zostanie pominięte i zapyta, czy mógłby przyjechać na kolację, by przy niej ją omówić. — Gdzie go zabrać na tę kolację? — Niech przyjedzie tutaj. Kucharz McCoya jest naprawdę pierwsza klasa. A ja dopilnuję, żebyście zostali sami. — Jeśli mi od razu nie powie, żebym się pieprzył. Ja bym to pewnie zrobił w tej sytuacji. Ed, chcę, żebyś ty też był przy tym obecny. — W takim razie mam jeszcze lepszy pomysł. Pamięta pan może nazwisko tego jego wielkiego Mongoła? — Major Ki Liu Si. — Sam zadzwonię do majora Ki, przedstawię się jako pański zastępca i zapytam w pańskim imieniu, czyjego szef mógłby przyjść na kolację, żebyście mogli panowie swobodnie przedyskutować zagadnienia, o których lepiej było nie dyskutować w budynku dowództwa. Oczywiście, dodam, że obecność pana majora też będzie dla nas zaszczytem. — Myślisz, że coś z tego wyjdzie, Ed? — Mam nadzieję. Naprawdę nie możemy sobie pozwolić na wchodzenie w drogę temu facetowi. Ostatnie, czego nam trzeba, to zrazić sobie Chińczyków. — Nie mam zamiaru ich do siebie zrażać. W każdym razie bardziej niż do tej pory. — Mówię o McCoyu, panie generale. — Nie rozumiem. — Kiedy McCoy dojedzie do Jümen, a może już tam jest, raczej nie należy oczekiwać, że pójdzie się zameldować w dowództwie XXXII Okręgu Wojskowego jako major Mikojan, czy kapitan McCoy z piechoty morskiej, i poprosi o audiencję u dowódcy okręgu, prosząc go o pozwolenie na przyłączenie się do konwoju zaopatrzeniowego. — Nadal nie rozumiem, o co ci chodzi. — Panie generale, ja wiem, jak działa McCoy w takich przypadkach. Będzie się starał nie rzucać w oczy, czyli pozostanie w chińskim mundurze, i rozejrzeć dyskretnie po Jümen, szukając chińskiego majora, czy podpułkownika, który dowodzi samym konwojem. Potem da mu w łapę, żeby go zabrał ze sobą. I to by był bardzo dobry plan, dopóki nie pojawił się ten chiński generał, pociotek generalissimusa. Bo co się dzieje teraz? Przylatuje pan z tym Chińczykiem do Jümen, on mówi, że chce, żeby kapitanowi McCoyowi przychylono nieba, a tamtejszy generał na to: .Jakiemu kapitanowi? Nic nie wiem o żadnym amerykańskim kapitanie. Kto pozwolił temu amerykańskiemu kapitanowi założyć chiński mundur?” i tak dalej, i tym podobne. To się wszystko może szybko wymknąć z naszych rąk.

— Boże, nawet o tym nie pomyślałem! — Miejmy więc nadzieję, że zdołamy przekonać generała Sun, że McCoy musiał postąpić tak, a nie inaczej. Ma pan jego numer telefonu? Pickering sięgnął do kieszeni munduru i podał Banningowi wizytówkę generała Suna. Banning wyjął słuchawkę z torby telefonu polowego oznaczonego numerem jeden i zakręcił korbką. Numer wewnętrzny podał telefoniście po angielsku, po czym przeszedł na chiński i Pickering przestał rozumieć cokolwiek z tego, co mówił. Jezu, co ja tu, do cholery, robię? To, że nie znam języka, to tylko jeden drobny problem z długiej listy powodów, dla których nie powinienem tu być. Półtorej minuty później, kiedy po powtórnym zakręceniu korbką polecił telefoniście rozłączyć, twarz pułkownika Banninga rozjaśniał szeroki uśmiech. — Nawet nie mów. Generał jest zajęty? — Generał Sun jest zaszczycony mogąc przyjąć zaproszenie pana generała na kolację o wpół do ósmej — odparł Banning. — Niech pan trzyma kciuki, panie generale, może jeszcze nie wszystko stracone.

*** Generał Sun przybył dokładnie o dziewiętnastej trzydzieści, w towarzystwie swego olbrzymiej postury adiutanta. Spotkanie od samego początku przebiegało w przyjaznej atmosferze. — Panie generale, pozwolę sobie przedstawić swojego zastępcę, pułkownika Edwarda Banninga. Sun uśmiechnął się do pułkownika. — Major Ki powiedział mi, że pan posługuje się Wu jak rodowity Chińczyk, pułkowniku. Banning odpowiedział coś po chińsku. — I rzeczywiście, miał rację — odparł Sun, po angielsku. Ki, z szerokim uśmiechem na twarzy, uścisnął dłoń Banningowi i podał mu jakąś paczkę. Gówno mnie obchodzi, co Banning ma tu do roboty. Niech to rzuca w diabły i leci ze mną do Jümen, zdecydował Pickering. — Pomyślałem, że przyniosę wino do kolacji — powiedział Sun, wskazując na paczkę. — To bardzo miło z pańskiej strony, panie generale — odparł Pickering, biorąc paczkę od Banninga. Wewnątrz znajdowały się dwie butelki francuskiego wina — dobrego francuskiego wina. Banning zaczął się zastanawiać, skąd Sun w środku wojny na tym chińskim zadupiu zdołał wykombinować coś takiego. W chwilę później zaczął się zastanawiać, czy wybór akurat tak drogiego prezentu miał jakieś znaczenie. — Ładnie tu — powiedział Sun, rozglądając się wokół. — Nie wiedziałem nic o tym domu, panie generale. — Kapitan McCoy wynajął go dopiero niedawno. Kapitan McCoy to właśnie ten oficer, któremu mamy pomóc dostać się na pustynię Gobi w jak najdyskretniejszy sposób. — Tak właśnie myślałem, że ta sprawa ma coś wspólnego z pustynią Gobi — pokiwał głową Sun. — Nie bardzo wyobrażam sobie, co OSS mogłoby mieć do załatwienia w innych częściach Chin. — Mam więc nadzieję, że zrozumie pan, dlaczego nie chciałem rozmawiać o szczegółach tej operacji poza tymi ścianami.

— Rozumiem doskonale, panie generale. Niestety, Chiny nie są w stanie należycie opłacać swoich oficerów, co często skutkuje sprzedawaniem przez nich informacji, najchętniej o tym, co robią inni. A Japończycy byliby bardzo zainteresowani informacjami o tym, że Amerykanie interesują się Gobi i dobrze by zapłacili za takie wiadomości. — Cieszę się, że pan rozumie trudności, przed którymi stoję, panie generale. — Nie tylko rozumiem, ale byłbym szczerze zawiedziony, gdyby zastępca dyrektora OSS do spraw operacji na Pacyfiku zachowywał się mniej ostrożnie. Albo połknął haczyk, albo uznał, że stać go na wspaniałomyślność, pomyślał Pickering. — Może byśmy spróbowali tego wspaniałego wina, które pan przyniósł, panie generale? Przy okazji przedstawię panu tło operacji China Sun, którą mamy przeprowadzić na pustyni Gobi. Pod koniec drugiej butelki, jeszcze zanim podano na stół jedzenie, Pickering miał nadzieję, że jeszcze raz udało mu się w ostatniej chwili zapobiec katastrofie, Sun zdawał się całkowicie rozumieć powody, dla których McCoy i Zimmerman musieli przemykać się na pustynię w możliwie najdyskretniejszy sposób. — To było bardzo roztropne, panie generale, żeby nie organizować przerzutu sprzętu i ludzi z wnętrza Chin. Nic nie byłoby w stanie utrzymać tej akcji w tajemnicy — pochwalił Sun. — Prawdę mówiąc, nawet tego nie braliśmy pod uwagę. Nie pomyśleliśmy że to można przeprowadzić z wnętrza Chin. Czy też raczej, ja o tym nie pomyślałem. Z drugiej strony, szef placówki OSS w Czungkingu, pułkownik Platt, jest zdania, że nasz plan skazany jest na niepowodzenie i przedstawił swój własny plan jej przeprowadzenia. Chce tam wysłać dwie kompanie piechoty na ciężarówkach dla ochrony stacji. — Przecież to bez wątpienia ściągnie na przygotowania uwagę Japończyków — zaniepokoił się Sun. — Pewnie to nie moja sprawa, ale jestem zdania, że utrzymanie istnienia tej stacji w tajemnicy zdaje się sprawą wielkiej wagi. Myślę, że ten pański pułkownik Platt nie ma racji. Pickering uśmiechnął się. — Powiedziałem coś nie tak? — Panie generale, słyszał pan kiedyś to powiedzenie, że prawdziwą miarą inteligencji drugiego człowieka jest to, na ile się zgadza z naszymi poglądami? — Nie — uśmiechnął się Sun. — Ale skoro usłyszałem, na pewno zapamiętam. Tak więc do omówienia pozostała już tylko delikatna kwestia kamuflażu kapitana McCoya. Pickering uznał, że przyszedł na to czas. — Jest jeszcze jedno, co zrobiłem, czy raczej, czemu nie zapobiegłem, panie generale. Na swoje usprawiedliwienie powiem, że doszło do tego, zanim pana poznałem i uzyskałem szansę skorzystania z pańskiej pomocy. Kapitan McCoy uznał, że najlepszym sposobem na nieskrępowane poruszanie się po kraju będzie założenie munduru oficera chińskiej Armii Narodowej. Uśmiech generała Suna zgasł jak żarówka po przekręceniu wyłącznika. — Munduru chińskiego oficera? — Majora. Obaj moi ludzie mają dokumenty tożsamości Armii Narodowej, nanse — nowskie paszporty na te same nazwiska, przedstawiające ich jako Rosjan. Sun zachmurzył się i powiedział coś po chińsku do majora Ki, na którego twarzy zagościł wyraz niedowierzania i oburzenia. — Myślę również, że kapitan McCoy nie zameldował się w dowództwie XXXII Okręgu Wojskowego, czy też, jeśli jeszcze tam nie dotarł, nie zamelduje się w dowództwie. — Z tego mogą wyniknąć poważne kłopoty, panie generale — pokręcił głową zasępiony Sun. — Muszę się nad tym zastanowić. Gdyby ich aresztowano…

— Kapitan McCoy to bardzo zdolny oficer, panie generale — włączył się Banning, — I doskonale zna Chiny. — Jeśli ma nadzieję, że ta maskarada ujdzie mu na sucho, to stawia to zarówno jego zdolności, jak i znajomość Chin pod bardzo dużym znakiem zapytania, pułkowniku — odparł Sun. Po chwili jednak zmusił się do uśmiechu i kontynuował: — Ale jak mówiłem, spróbuję coś wymyślić.

5 Dowództwo MAG–21, baza lotnicza piechoty morskiej Ewa, Oahu, Terytorium Hawajów 13 kwietnia 1943 roku, 14.00 Pułkownik Dawkins siedział w swoim przepoconym kombinezonie lotniczym w odchylonym krześle i ze stopami na biurku, czytając biurokratyczną makulaturę dostarczaną……I Właśnie wyrzucał kolejną garść papierów, kiedy przez okno zobaczył podjeżdżający pod jego barak samochód, szarego Plymoutha w barwach Marynarki. To nie była limuzyna, tylko kombi, a więc nieproszonym gościem był oficer w stopniu co najmniej komandora podporucznika, ale nie admirał. O Boże, tylko tego mu brakowało! Któryś z tych pieprzonych gryzipiórków przyjechał na miejscu sprawdzić realizację swoich poronionych pomysłów! W samochodzie siedział jednak oficer piechoty morskiej, a nie marynarz. W dodatku znał tego oficera osobiście. Porucznik z trzema baretkami poniżej złotych skrzydeł pilota wysiadł i zanim kierowca zdołał dobiec do bagażnika, sam wyciągnął z niego swoje dwie walizki. Zasalutowali sobie z kierowcą i porucznik ruszył do wejścia do baraku. Ostatnim razem, kiedy go widziałem, przypomniał sobie, to było na Guadalcanal, kiedy przypinałem mu do przepoconej koszuli Krzyż Lotniczy. W tej chwili gość miał na sobie doskonale skrojony zielony mundur wyjściowy. Nie był już tak przeraźliwie chudy, jak wtedy. W odprasowanym mundurze wyglądał naprawdę zabójczo. Musi mieć branie wśród dziewczyn, pomyślał z zazdrością. Rzucił okiem na kolejny plik papierów, wzięty ze sterty na biurku. To był okólnik zalecający wszystkim dowódcom Marynarki i piechoty morskiej na wyspie Oahu zachęcanie swoich podwładnych do uczestniczenia co tydzień w posłudze religijnej wybranej przez siebie religii. Dla pewności przeleciał wzrokiem trzy strony dokumentu, szukając jakiegoś haka, po czym upewniwszy się, że należy on do wspomnianej dziewięćdziesięciopięcioprocentowej większości, posłał go jej śladem do kosza na śmieci. Wstał, zapiął kombinezon i wyszedł do sekretariatu, gdzie jego kancelista właśnie czytał rozkaz wyjazdu gościa, — Popatrzcie państwo, co fale wyrzuciły na brzeg. Pick, draniu, co ty tu robisz? — Dzień dobry, panie pułkowniku — powitał go przyjezdny. Teraz dopiero Dawkinsowi rzuciło się w oczy coś, czego nie zauważył przez okno. Porucznik miał pod pachą czapkę z daszkiem, którą zgodnie z regulaminem w pomieszczeniu zamkniętym zdjął i tam umieścił. Dawkins nie pamiętał, żeby tego oficera kiedykolwiek widział w regulaminowej czapce! Podszedł do biurka i wziął rozkazy z ręki kancelisty.

— Czuję się w obowiązku was ostrzec, szefie, żebyście nigdy nie siadali do pokera z tym tu oto oficerem. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł sierżant i uśmiechnął się do gościa. Facet wyglądał w porządku, ubrany jak z regulaminu, z baretką Lotniczego Krzyża Zasługi na piersi i w dodatku wyglądało na to, że Stary go lubi. To o co w takim razie chodziło w tych jego rozkazach? Komu i za co podpadł? Stary zaczął czytać rozkaz i pokręcił głową z niedowierzaniem, czy oburzeniem, jemu się to widać też nie podobało. Tajne Baza lotnictwa Marynarki Memfis, Tennessee 30 marca 1943 r. Dotyczy: rozkaz wyjazdu Do: Dor. Malcolm S. PIckerING. VMF–2R2 w miejscu 1. Rozkaz wydano na podstawie tajnego okólnika Dowództwa Piechoty Morskiej z dnia 9 marca 1943 r. Zaciąg ochotniczy do niebezpiecznej służby”. 2. W związku z tym, że zgłosił się pan na ochotnika do pełnienia wyż/wym. niebezpiecznej służby, zostaje pan z dniem dzisiejszym zwolniony ze służby w dywizjonie VMF–262 w tutejszej bazie i przydzielony do dowództwa Floty Pacyfiku z przydziałem czasowym na czas nieokreślony. Po wykonaniu zadania dowództwo Floty Pacyfiku przydzieli pana do dalszej służby na TDW Pacyfiku. 3. W celu pełnienia wyż/wym. niebezpiecznej służby zamelduje się pan nie później niż 5 kwietnia 1943 r. w bazie Marynarki Stanów Zjednoczonych w San Diego, Kalif., skąd podejmie pan dalszą podróż do miejsca odbywania służby. W drodze dopuszcza się cztery (4) dni urlopu w miejscu zamieszkania (San Francisco, Kalif.). 4. Na podróż rządowym lub cywilnym środkiem transportu lądowego lub powietrznego pomiędzy bazą lotnictwa Marynarki Memphis a bazą Marynarki San Diego przyznaje się priorytet AA–B2. Na podróż rządowym lub cywilnym transportem lotniczym z bazy Marynarki San Diego do Oahu, T.H. przyznaje się priorytet AAAAA. Jesse R. BaJl, kontradm. z rozkazu: Roger H. Walters, kmdr TAJNE Dawkins głośno westchnął i oddał rozkaz sierżantowi. Popatrzył na porucznika Pickeringa i pokręcił głową.

— Kiedy dotarłem do Pearl Harbor, panie pułkowniku, skierowano mnie tutaj. — Wejdź, Pick — Dawkins wskazał drzwi swojego gabinetu. — Marty, nie ma mnie, chyba żeby dzwonił sam Nimitz. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł sierżant. — Aha, chyba żeby to był major Dillon. A właściwie, to nawet nie. Poszukaj majora Dillona i każ mu się u mnie zameldować. — Tak jest, panie pułkowniku. Dawkins wszedł do gabinetu za Pickeringiem i zamknął drzwi. — Co to wszystko ma znaczyć, Pickering? — zapytał. — Panie pułkowniku, przedstawiono mi możliwość zgłoszenia się na ochotnika do tego zadania i skorzystałem z niej. To wszystko, sir. — A nie wiesz czasem, dlaczego jakoś nie mogę uwierzyć w ten twój szlachetny poryw? — I zanim Pick zdążył odpowiedzieć, przyszło mu do głowy pytanie. — Miałeś tam wprawdzie dwadzieścia pięć godzin na Dyziu i dopuszczenie od Charlie’ego Gallowaya z okazji tej wycieczki na Buka. Ale o Catalinie nie było tam ani słowa. Czy może pamięć mnie zawodzi, poruczniku? — Tuż przed wyjazdem tutaj przeszedłem szybki kurs na Catalinie. Wylatałem trzydzieści godzin w cztery dni, panie pułkowniku. Dawkins badawczo przyjrzał się Pickeringowi. — No, jak chcesz, Pick. Możesz mi powiedzieć, co jest grane, albo nie. Jeśli się w coś wpakowałeś, wiesz, że stanę po twojej stronie. — Tak naprawdę, panie pułkowniku, to trochę narozrabiałem w Memphis. Miałem do wyboru zgłosić się lub czekać na posiedzenie sądu. Uziemiony. — „Trochę” narozrabiałeś? Na tyle, żeby cię w takiej chwili uziemili i oddali pod sąd? Co się stało. — Chodziło o kobietę, panie pułkowniku. Dawkins uniósł brwi ze zdumienia. — I prawdę mówiąc, inne drobiazgi. Mandaty drogowe, raporty za niewłaściwe umundurowanie, takie tam. — Jeśli Billy Dunn dał ci do wyboru sąd albo ochotniczy zaciąg, to musiało być coś znacznie poważniejszego niż parę zasranych mandatów. A może prowadziłeś po pijanemu? — Tylko raz, panie pułkowniku i udało mi się wytargować, żeby to zapisali jako nieostrożną jazdę. A poza tym to nie Billy dawał mi wybór, tylko sam admirał, panie pułkowniku. — Chcesz przez to powiedzieć, że Billy, wiedziony jakimś pokręconym poczuciem lojalności krył twój tyłek, ale narozrabiałeś tak, że sprawa doszła aż do admirała? A poza tym którego admirała? — Dowódcy bazy lotniczej Marynarki w Memphis, panie pułkowniku. On był kolegą męża tej pani. — Jezu, pieprzyłeś mężatkę? — Tak jest, panie pułkowniku. — Czy ten admirał wiedział, kim jest twój ojciec? — Tak jest, panie pułkowniku. Tata i generał MacInnerney odwiedzali mnie tuż przed tym, jak admirał… Jak admirał posłał po mnie. — Zacząłeś coś innego o admirale. Dokończ. — Tuż przed tym, jak admirał kazał mnie aresztować, sir. — Jesteś obrazą dla munduru, który nosisz, Pickering. Wiesz o tym? Być oficerem piechoty morskiej to coś więcej niż tylko latać samolotem. — Tak jest, panie pułkowniku. Ostatnio miałem dość dużo czasu, żeby się nad tym zastanowić.

— I, co gorsza, zawiodłeś Billy’ego. On cię potrzebował. Te dzieciaki, które szkoliłeś, potrzebowały cię. — Tak jest, panie pułkowniku. To też już zrozumiałem. — Pozwól, że ci wyjaśnię sytuację tu na miejscu. Dla usprawnienia organizacji i ukrycia rzeczywistego charakteru całej operacji, wszyscy ochotnicy, ci prawdziwi i ty, zakało, zostaną przydzieleni do służby w MAG–21. A 21. Grupą Powietrzną Piechoty Morskiej dowodzę ja. — Tak jest, panie pułkowniku. Przepraszam, sir, „zostaną przydzieleni”? — Jak przyjadą. Ty jesteś pierwszy. I nie przerywaj mi! — Tak jest, panie pułkowniku. — Operacją kieruje major Dillon… — To ma coś wspólnego z tatą? — Powiedziałem, żebyś mi nie przerywał, do jasnej cholery! — Przepraszam, panie pułkowniku. — Ochotnicy będą zakwaterowani w Muku–Muku. Po pierwsze, dlatego, żeby skazańcy mogli ostatni raz nacieszyć się komfortem, zanim polecą w ten kretyński lot, a po drugie, żeby się nie zalewali w bazie i nie pletli trzy po trzy. Mam cholerną ochotę kazać ci rozbić namiot indywidualny za hangarem Nr 2, ale to by na ciebie ściągnęło uwagę. Skoro nie mogę, to jednak udasz się do Muku–Muku i będziesz tam oczekiwał dalszych rozkazów od majora Dillona. Jasne? — Tak jest, panie pułkowniku. — W czasie pobytu w Muku–Muku zakazuję przedstawiania komukolwiek, majorowi Dillonowi, kapitanowi Gallowayowi, czy chorążemu Oblenskyemu, prawdziwych powodów swojej obecności wśród ochotników. Czy wyrażam się zrozumiale, panie Pickering? — Tak jest, panie pułkowniku. — Póki znajduje się pan pod moim dowództwem, powstrzyma się pan od wykonywania jakichkolwiek działań, mogących niepotrzebnie zwrócić czyjąkolwiek uwagę na innych ludzi przydzielonych do wykonania zadania lub samą operację. Nie będzie pan prowadził żadnego prywatnego samochodu. Nie będzie pan wyjeżdżał do Honolulu, ani korzystał z baru w żadnym z kasyn oficerskich pod nieobecność kapitana Gallowaya lub majora Dillona. Wolno panu wypić jednego drinka dziennie. Czy rozumie pan nałożone na pana ograniczenia, panie Pickering? — Tak jest, panie pułkowniku. — To dobrze, bo jeśli pan złamie którekolwiek z nich, uziemię pana i oddam pod sąd. Zarówno pański ojciec, jak admirał Wagam i sam admirał Nimitz uważają tę operację za bardzo ważną. Nie mam zamiaru narażać jej na ryzyko, tolerując wyskoki przerośniętego, rozkapryszonego dziecka w mundurze oficera piechoty morskiej, które nie wie, kiedy nie można pić i kiedy należy zapiąć rozporek. — Tak jest, panie pułkowniku. — Może się pan odmeldować, panie Pickering. Proszę załatwić z sierżantem transport do Muku–Muku. Dżipem, żadnym wygodniejszym pojazdem. — Tak jest, panie pułkowniku — powiedział Pick, zrobił w tył zwrot i wyszedł z gabinetu Dawkinsa.

6 Dowództwo MAG–21, baza lotnictwa piechoty morskiej Ewa, Oahu, Terytorium Hawajów 13 kwietnia 1943 roku, 15.30 Szef kancelarii wsadził głowę do gabinetu podpułkownika Dawkinsa. — Panie pułkowniku, kapitan Galloway prosi o kilka minut rozmowy. — Dawaj go — rzucił, nawet nie podnosząc głowy znad bardzo cienkiego już stosu papierów na biurku. Kosz był pełen papierów, koło niego wyrosła spora pryzma pozszywanych plików. Pewnie usłyszał, że Pick jest w Muku–Muku i chce się dowiedzieć, co jest grane, pomyślał. Galloway, w poplamionym smarem kombinezonie pojawił się w drzwiach gabinetu. — Dzień dobry, panie pułkowniku. — Dzień dobry. Zamknij drzwi i siadaj. Galloway obrócił się i zamknął drzwi, po czym podszedł do biurka Dawkinsa, ale stał nadal. Dawkins tymczasem otworzył szufladę biurka i wyciągnął z niej butelkę szkockiej whisky. — Napijesz się, czy jeszcze latasz? — Skończyłem na dziś z lataniem, dziękuję, panie pułkowniku. Dawkins nalał do szklanek sporo bursztynowego płynu i nie rozcieńczając niczym, podał jedną z musztardówek Gallowayowi. — Za pilotów piechoty morskiej — powiedział Dawkins. — Żebym sukinsynów nie potrzebował, wyznaczyłbym nagrodę za ich głowy. — Za to się napiję, panie pułkowniku. Właśnie wracam z rozmowy wychowawczej z jednym z moich ancymonków. Trochę wody ognistej mi się przyda, żeby ochłonąć. Uniósł szklankę i wypił duszkiem połowę jej zawartości. — Pokaż prawą rękę — powiedział Dawkins. Zdumiony odstawił szklankę na stół i wyciągnął rękę przed siebie. Dawkins ujął ją i dokładnie obejrzał. — Nie widzę nowych obtarć naskórka, siniaków. Wygląda na to, że nie sprawił ci większych kłopotów? — A, o to panu chodziło? Nie, już od dawna nie musiałem żadnemu ręcznie tłumaczyć, że nie ma racji. Teraz starczy, że pokażę kły i warknę. Dawkins zaśmiał się. — Masz coś do mnie, Charlie, czy tak tylko wpadłeś pogawędzić? — Chodzi o porucznika Stevensona, sir. — Problem? — Coś w tym rodzaju. — Co się stało? Dla odmiany ktoś inny mu gębę obił? — Nie, panie pułkowniku. Ostatnio chodzi jak po sznurku. Tylko że chce się zgłosić na ochotnika do pilotowania PBY Dillona. — Skąd on wie o PBY Dillona? Znowu się ktoś wygadał? — Domyśla się, że mają odbyć jakiś bardzo daleki lot i słyszał, że piloci mają być ochotnikami, więc przyszedł do mnie i zgłosił się na ochotnika. — On się sam zgłosił na ochotnika, czy ty go zgłaszasz na ochotnika, Charlie? — Nie, on sam. To był jego pomysł.

— A jak ci się zdaje, co zaowocowało tym aktem poświęcenia ze strony porucznika? Czekaj no, to ten sam Stevenson, którym wycierałeś podłogę hangaru akurat w dniu wizyty MacInnerneya? — To nie miało nic wspólnego z porządkowaniem hangaru, panie pułkowniku. Ćwiczyliśmy sztukę samoobrony, niezbędną każdemu pilotowi na wypadek zestrzelenia nad terytorium wroga. Tak, panie pułkowniku, ten sam. Facet najwyraźniej w świecie szuka odkupienia grzechów. — A ty wierzysz w jego skruchę? — Tak, panie pułkowniku. — Galloway wysączył resztkę whisky. — Naprawdę wierzę. Wie pan, panie pułkowniku, Stevenson to oficer zawodowy. Zdaje mi się, że chce sprawdzić, czy uda mu się uratować karierę jakimś heroicznym czynem. — Skąd wie o tym, że piloci są ochotnikami? — Pewnie od tych pilotów Marynarki, z którymi pije. — Jezu, czy ci ludzie się kiedykolwiek nauczą trzymać język za zębami? — Dobra, panie pułkowniku. Obiecałem, że zapytam, czy może się zgłosić, to zapytałem. I wieję, zanim naleje mi pan następną kolejkę, bo w tym upale zetnie mnie z nóg, jak nic. — Ależ, kapitanie, będę zaszczycony mogąc podjąć pana kolejną kolejką. — Dziękuję z całego serca, ale z całym szacunkiem, tym razem sam sobie naleję — odparł Galloway, sięgając po butelkę. — Ile godzin nalotu na PBY ma ten twój orzeł? — Około sześciuset jako dowódca załogi. Latał na patrole ZOP wzdłuż Wschodniego Wybrzeża. — Zanim narozrabiał, czy potem? — Wylądował tam po tym, jak go wyrzucili z dywizjonu myśliwskiego. A kiedy i tam narozrabiał, wyleciał do VMF–229, Alcatraz lotnictwa piechoty morskiej. Wracając do pańskiego pytania, panie pułkowniku, można więc powiedzieć, że latał na Catalinach w trakcie tego, jak narozrabiał. — Nikt w Korpusie nie poradziłby sobie lepiej od ciebie z tą bandą nieudaczników, Charlie. Galloway był wyraźnie zakłopotany tą pochwałą. Próbował zmienić temat: — To mogę mu powiedzieć, że zapytałem, a pan się zastanowi? — Przyślij go do mnie. A co do tej sprawy, Charlie, to Dillon przyniósł mi nieoficjalną depeszę od MacInnerneya, przesłaną tym Kanałem Specjalnym, do którego psim swędem udało mu się wkręcić. Doc pisze, że zgłosiło się cholernie mało ochotników. Musiał się uciec do zgłaszania ludzi na ochotnika. Pisze, że chce, żeby to marines pilotowali maszyny. Na tej podstawie myślę, że twój kumpel Stevenson ma duże szanse się załapać. — Wcale się nie dziwię, że nie ma chętnych, panie pułkowniku. Ja bym się chyba sam do czegoś takiego nie zgłosił, sir. — Mamy już jednego ochotnika tu na miejscu. Dotarł tuż po obiedzie. Wysłałem go do Muku–Muku. — O, naprawdę? — To kolejna historia z tego rodzaju, Charlie. Następny dobry pilot myśliwski, który nie umiał się zachować i, mając do wyboru pomiędzy sądem a ochotniczym zaciągiem, wolał zostać bohaterem piechoty morskiej, pilotując Catalinę w jądro ciemności. — Ciekawe, że najpierw nie trafił do mnie. Co narozrabiał? — To co zwykle piloci w jego wieku. Za szybka jazda, czasem po kielichu, niewłaściwe umundurowanie. A do tego pieprzył panią, którą łączył święty węzeł małżeński nie dość, że z kim innym, to na dokładkę z kumplem dowódcy bazy. — E, to chłopak, jak się patrzy. Czego się go czepiają? Przecież on tylko zadbał o podtrzymanie dobrego imienia pilotów piechoty morskiej — uśmiechnął się Galloway.

— Tak, ale dawał zły przykład młodym pilotom, których szkolił w Memphis. — Tak, pewnie tak — spoważniał Galloway. — W Memphis, powiada pan? To pewnie jakiś kumpel młodego Pickeringa. On tam teraz jest zastępcą Billy’ego Dunna, któremu dali dywizjon. — Już nie, Charlie — odparł Dawkins. — W tej chwili młody Pickering jest w Muku–Muku. I dostał rozkaz nie opowiadać nikomu o tym, co zaszło w Memphis. Galloway spojrzał na Dawkinsa tak, jakby chciał powiedzieć, że to kiepski dowcip. Z twarzy pułkownika wyczytał jednak, że to prawda. Jego twarz wyraziła nieme pytanie, czy to prawda. Dawkins w milczeniu skinął głową. — Panie pułkowniku, niech pan mi go da — powiedział po chwili. — Wyprostuję gówniarza. — Przykro mi, Charlie, ale mowy nie ma. Nie mogę odwołać jego rozkazów, bo są ze zbyt wysoka. Tobie pewnie też by się nie udało. — Ależ panie pułkowniku, przecież on ma ledwie co nalotu na Catalinie, jeśli w ogóle! — Ma w kwitach dopuszczenie do pilotowania i dowodzenia PBY–5A, Charlie. Więcej mu nie potrzeba. — A taki dobry humor miałem, jak tu wchodziłem — mruknął Galloway. — Ja miałem taki sam, jak zobaczyłem Picka wysiadającego z samochodu. Pocieszy cię następna kolejka? — Nie, panie pułkowniku. Dziękuję, naprawdę nie mogę. — W takim razie, do widzenia, panie kapitanie. — Dziękuję za to, że mnie pan wysłuchał, panie pułkowniku. Kapitan Charles M. Galloway stanął na baczność, wykonał w tył zwrot i wymaszerował z gabinetu.

7 Dowództwo MAG–21, baza lotnictwa piechoty morskiej Ewa, Oahu, Terytorium Hawajów 13 kwietnia 1943 roku, 19.15 Dyżurny zapukał do drzwi gabinetu pułkownika Dawkinsa. — Panie pułkowniku, major Williamson prosi o chwilę rozmowy, jeśli nie jest pan zajęty. Dawkins znowu siedział nad papierami zaścielającymi biurko. Kiedy poszedł na kolację, szef kancelarii wyniósł śmieci, ale przedtem przejrzał stos papierów wyrzuconych przez pułkownika i wyłowił stamtąd to, co jego zdaniem, Dawkins powinien jednak przejrzeć. — Pilot? — Tak jest, panie pułkowniku. I jest z nim kapitan Weston. — Jakiś Weston, czy nasz Weston, Marty? — Nasz Weston, sir. Jak niemal wszyscy w MAG–21, sierżant Ward podziwiał odważnego młodego lotnika piechoty morskiej, który walczył w partyzantce na Filipinach. — Skoro tak, to dawaj ich tu, Marty. — Tak jest, panie pułkowniku. Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu wkroczyli major Avery R. Williamson i kapitan James B. Weston. — Popatrzcie państwo, a co też to was, moi drodzy, sprowadziło do tego tropikalnego raju? — zawołał Dawkins, szeroko rozkładając ramiona i wychodząc zza biurka na powitanie gości.

— Wychodzi na to, że tu u was nikt nie umie latać PBY i nas przysłali, żebyśmy wypełnili lukę — odparł major Williamson. — Dobry wieczór, panie pułkowniku. Z twarzy Dawkinsa w jednej chwili zniknęło rozbawienie. — Weston, powiedz Marty’emu, żeby nam wszystkim przyniósł kawy. — Tak jest, panie pułkowniku — odparł Jim i już go nie było. Wyczuł natychmiast, że tamci dwaj mają do omówienia coś na osobności. — Dick, co się, do cholery, stało? — Doc przyjechał do mnie do Pensacola — wyjaśnił Williamson. — Powiedział mi, że nikt nie chce się zgłaszać na ochotnika do tego lotu, a to bardzo ważne zadanie i tak dalej, i tym podobne. No wiesz, ojczyzna, służba, gwiaździsty sztandar i takie tam pierdoły. Truł tak, aż wreszcie zrozumiałem, że moim obowiązkiem jest się zgłosić. No to się zgłosiłem. — Jezu Chryste! Czy ty wiesz, o co w tym wszystkim chodzi? Williamson pokręcił głową. Dawkins postanowił uświadomić go, w co się wpakował. Prędzej, czy później i tak się dowie. Jeśli nastąpi to prędzej, to może wymyślą, jak go z tego wykręcić. — Jakiś dureń wymyślił, że nie zdołamy wygrać tej wojny bez stacji meteorologicznej na środku pustyni Gobi. A jedyny sposób, jaki wymyślili na jej instalację tam, to zawieźć ją na pokładzie dwóch PBY, które mają uzupełnić paliwo z okrętu podwodnego na Morzu Żółtym, sto mil morskich od wybrzeży Chin. — O w mordę — wymamrotał Williamson. — Mamy tu dwie zmodyfikowane, długodystansowe, ze zdemontowanym uzbrojeniem Cataliny z zamontowanymi dodatkowymi zbiornikami paliwa, a dwie następne są przerabiane. Widać ktoś uznał, że to tankowanie w czasie wiosennych sztormów może jednak nie dojść do skutku, więc przyda się druga ekipa. — O w mordę — powtórzył Williamson. — Gdybym to ja miał kierować tą operacją, Dick, wybrałbym do tego VMF–229, a z niego najgorszych ancymonków Charlie’ego, i ich bym tam wysłał. I tak już nic, z nich nie będzie. Ty masz dużo ważniejsze rzeczy do roboty. I Weston też. Czekaj, jego też werbował Doc? Chyba kogoś takiego jak on powinni zostawić w spokoju. On już swoje zrobił. — To wspaniały młody człowiek, Dawk. I cholernie dobry oficer. — Tylko tępy jak nieszczęście. Żeby się dał tak podejść… — Ma tysiąc dwieście godzin na PBY i uprawnienia instruktorskie. Trudno w to uwierzyć, ale pilotuje tę balię lepiej ode mnie. I jak mówiłem, to wzorowy oficer. A mimo to, zgłosił się na ochotnika, uznając to za swój obowiązek wobec ojczyzny, — Sam się zgłosił? — Tak, Dawk. — Odbiło mu, jak amen w pacierzu. No, po tym co przeszedł, to faktycznie ma prawo być pieprznięty. — Znasz admirała Sayre’a? A jego córkę? — Czekaj, ona chyba wyszła za Grega Culhane’a, tak? Tego, co zginął na Wake? — Ta sama. Od śmierci Grega aż do przyjazdu Jima, który zresztą był drużbą na ich ślubie, w bazie nazywali ją Lodową Księżniczką. Na żadnego chłopaka nawet nie spojrzała. A ten tylko przyjechał i lód stopniał, jak ręką odjął. Wodzi za nim maślanymi oczyma, gdzie tylko się pojawi. A admirał co chwila wspomina, że to wymarzony kandydat na zięcia. — Naprawdę? — To on kazał mi dać mu się przelecieć Cataliną, żeby mógł odzyskać uprawnienia, bo jego papiery zaginęły. W każdym razie, kazał mi lecieć po niego do „Greenbriera”… Wiesz, co się mieści w hotelu „Greenbrier”?

Dawkins skinął głową. — No i po drodze sprawdzić go, jak sobie radzi z PBY. — Co za kretyn! I to przez niego go zgarnęli do tego idiotyzmu? — Nie, Dawk. To wzorowy oficer piechoty morskiej. Obowiązek ponad wszystko. Dawkins przyglądał się Williamsonowi przez dłuższą chwilę. — Może masz i rację, Dick. Ale tylko dlatego, że masz rację, nie musi mi się to wszystko podobać. — Może i nie, ale nie sposób chłopaka nie podziwiać. — I bez tego go podziwiałem. Kapitanie Weston! Weston pojawił się w drzwiach. — Na rozkaz, panie pułkowniku. — Panie kapitanie, w imieniu Naczelnego Dowódcy chciałbym panu wyrazić podziękowanie za zgłoszenie się na ochotnika do udziału w tej operacji. Pańskie oddanie służbie nawiązuje do długiej tradycji wiernej służby korpusu oficerskiego Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. To była część oficjalna, a teraz pomówmy nieoficjalnie. Jim, to co zrobiłeś, było bardzo głupie, ale jedno twoje słowo i spróbuję cię jakoś z tego wykręcić. — Z całym szacunkiem, panie pułkowniku, ja chcę lecieć. — Boże, przecież nawet nie wiesz, co masz robić! — Coś, do czego potrzeba doświadczonych pilotów Catalin. Mam tysiąc dwieście godzin na PBY–5 i PBY–5A. — To już wiem od majora Williamsona. No dobra, Jim, sam chciałeś. Rób, jak uważasz. — Dziękuję, panie pułkowniku. — Wysyłam was obu do Muku–Muku… — Spodoba się tam panu, panie majorze — uśmiechnął się Weston do Williamsona. — …gdzie zastaniecie panowie następnego bohaterskiego pilota, który dokonał słusznego wyboru pomiędzy zaproponowanymi mu sądem wojskowym a szansą heroicznych wyczynów. — Naprawdę? — zapytał Williamson. — Co narozrabiał? — To nic zabawnego, Dick. Znam tego oficera. Siedem zestrzeleń, Krzyż za Guadalcanal, gdzie latał u Charlie’ego Gallowaya na F4F. Doskonały pilot, gówniany oficer. Jim, znasz może syna generała Pickeringa? — Nie, panie generale, ale słyszałem o nim. — Cień niedowierzania pojawił się na jego twarzy. — Panie pułkowniku, czy to właśnie on? — We własnej osobie. — Co narozrabiał? — Jak dla mnie, zaniedbywał się w służbie. Był w Memphis, miał szkolić pilotów F4U. Najlepiej uczy się przykładem, a przykład, jaki dawał tym młodym ludziom był najgorszy z możliwych. Dzielny pilot z Lotniczym Krzyżem Zasługi, który zachowywał się nieodpowiedzialnie. A miarę przebrał, kiedy wyszły na jaw jego sprawki z życia osobistego. Erotycznego. — A co zrobił? — Miał romans z nie tą kobietą, z którą powinien. Zdaje się zresztą, że nawet nie z jedną. Ale o jednej wiadomo na pewno. Pierwszorzędny przykład zachowania nie licującego z godnością oficera i dżentelmena. — Dawkins umilkł na chwilę, czekając aż to co powiedział, zapadnie w umysły rozmówców. — Mimo to, wierzę w potęgę czystej karty, panowie. O jego sprawkach nie wie nikt z zaangażowanych w tę operację poza wami dwoma i chcę, żeby tak zostało. On też ma nie wiedzieć, że dowiedzieliście się o tym ode mnie. Jasne? — Tak jest, panie pułkowniku.

— Mówię wam o tym tylko dlatego, żebyście wiedzieli, że nie ma zbyt wiele nalotu na Catalinie, jakieś trzydzieści godzin. Admirał dowodzący bazą w Memphis wysłał go na przyśpieszony kurs, potem się go pozbył, podrzucając nam. Więcej godzin na PBY na pewno mu nie zaszkodzi, a im więcej, tym lepiej. Zwłaszcza z tak doświadczonymi pilotami, jak wy. — Tak jest, panie pułkowniku. — Będziecie mieli jeszcze jednego ucznia. Jeden z podpadziochów Charlie’ego Gallowaya, który postanowił odkupić winy udziałem w tym poronionym przedsięwzięciu. To jednak na razie nic pewnego. Wezwałem go tu na rano, porozmawiam i dopiero wtedy podejmę decyzję. Ale liczcie się z tym, że może do was przyjść. — Tak jest, panie pułkowniku. — Nazywa się Stevenson. Porucznik. Dziś po południu raz jeszcze wziąłem do ręki jego teczkę. Następny maniak seksualny, który uważa pieprzenie za coś w rodzaju sportu, bez oglądania się na konsekwencje. Uwierzycie, że ten sukinsyn spał z dwiema kobietami naraz, każdej obiecując małżeństwo? I jeszcze łgał, że obie kochał i nie mógł się zdecydować! — No cóż, bywają i tacy, panie pułkowniku. — Williamson wzruszył ramionami. — Po prostu nie wiedzą, do czego służą guziki w rozporku. Żartujemy sobie z takich, ale to przecież naprawdę nie jest śmieszne. — Właśnie, wcale nie jest śmieszne — zgodził się Dawkins. Kapitan Weston nie czuł się w obowiązku komentować.

XXII 1 Dowództwo XXXII Okręgu Wojskowego, Jümen, Chiny, 13 kwietnia 1943 roku, 17.30 Samolotem, który dowództwo 14. Armii Powietrznej znalazło dla generałów Suna i Pickeringa na ich podróż do Jümen był dobrze już zużyty Douglas C–47. Tego poranka przybył na lotnisko w Czungkingu wyposażony w cztery fotele, czyli dwa pierwsze rzędy z prawej strony. Liczba foteli wyraźnie określała, gdzie kto siedzi: generałowie, pułkownik Banning i major Ki mieli fotele, reszcie, a więc porucznikowi Hartowi, kapitanowi Sampsonowi i dwóm ordynansom generała Suna, musiały wystarczyć grzędy z aluminiowych rurek obciągnięte brezentem, ciągnące się wzdłuż gołych ścian ładowni. Obecność kapitana Sampsona była zmianą wprowadzoną do planu w ostatniej chwili i nie do końca ku radości reszty podróżników. Kiedy generał Pickering zawiadomił pułkownika Platta, że wyjeżdża do Jümen, sprawdzić, czy zdoła w jakiś sposób pomóc McCoyowi, szef placówki OSS wziął generała z zaskoczenia, proponując wysłanie z nim Sampsona, który „na pewno będzie pomocny”. Pickering nie był w stanie na poczekaniu wymyślić powodu, dla którego Sampson nie mógłby z nimi jechać, więc nie miał innego wyjścia, jak tylko podziękować i udać, że się z tego cieszy. Po jaką cholerę mówił temu dupkowi, że Stilwell dał im samolot na podróż w tę i z powrotem? Wtedy Sampson, zamiast wtykać nos w nie swoje sprawy, żeby potem donieść swemu pryncypałowi, mógłby się zająć czymś pożyteczniejszym. Pickering nie miał za bardzo ochoty dzielić się z Plattem tym, czego się dowie i co zrobi w Jüimen. Tym bardziej, że żywił poważne obawy, że przez tę maskaradę McCoya i Zimmermana cala sprawa się rypnie i w Jümen dojdzie do katastrofalnej obsuwy na całej linii. Ostatnie, czego pragnął, to sprawianie satysfakcji temu oślizgłemu sukinsynowi. Generał Sun, major Ki, dwóch ordynansów i tuzin sztuk generalskiego bagażu już na nich czekali na lotnisku. Pickering, Banning, Hart i Sampson popatrzyli po sobie, po swoich brezentowych torbach ze zmianą bielizny i drugim mundurem, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia. Generał Sun powitał serdecznie swego amerykańskiego kolegę i jego świtę, ale ani słowem nie wspomniał o tym, co zrobił w sprawie McCoya i Zimmermana, a Pickering uznał, że nie jest to najlepsza chwila na poruszanie tego problemu. Lot okazał się bardzo długi. Przed startem pilot wyjaśnił Pickeringowi, że choć Jümen leży w granicach maksymalnego zasięgu samolotu C–47, lot bezpośrednio na miejsce nie jest wskazany. Gdyby okazało się, że lotnisko jest rozmiękłe, co o tej porze roku nie należało do rzadkości, nie starczyłoby im paliwa na dolot do żadnego zapasowego lotniska. W związku z tym polecieli do Lanczou, 960 kilometrów od Czungkingu i tam uzupełnili zapas paliwa przed drugim etapem podróży, który był nieco dłuższy. Lot do Lanczou zajął im ponad cztery godziny. Na dwadzieścia minut przed międzylądowaniem, Sun wyciągnął z kieszeni złotą papierośnicę i poczęstował Pickeringa. — Dziękuję, panie generale, ale palę tylko cygara.

Sun wyjął Chesterfielda i zamknął papierośnicę, po czym kilka razy uderzył papierosem o jej wieko, jakby zbierając myśli. — Zastanawiałem się nad naszym problemem z pańskim kapitanem McCoyem — powiedział w końcu, wsadzając papierosa do ust. Pickering skinął głową i czekał, co Sun powie dalej, podczas gdy generał wyciągnął z kieszeni złotego Ronsona i przypalił sobie papierosa. — Najgorsza sytuacja zaistnieje, kiedy zostanie rozpoznany i aresztowany. Wbrew pańskiej wierze w tego człowieka, to bardzo prawdopodobne. Naprawdę wątpię, czy uda mu się długo uchodzić za rosyjskiego oficera Armii Narodowej. Oczywiście, nie miał innego wyboru, bo za Chińczyka byłoby mu uchodzić znacznie trudniej, ale to był bardzo niebezpieczny wybór. Bardzo wielu z naszych Rosjan pracuje w kontrwywiadzie, a XXXII Okręg, ze względu na swoją lokalizację, jest bardzo pilnie strzeżony. — Czym grozi mu dekonspiracja? — Na pewno nie uda im się pojechać z konwojem na pustynię. A jeśliby jakimś dziwnym trafem mu się to udało, to na pewno za konwojem pojechałby goniec z rozkazem, żeby nie pozwolić im go opuścić. W każdym razie żywym… Pickering pokiwał głową. — Gdybym się o tym wszystkim wcześniej dowiedział, miałbym czas wszystko załatwić jak trzeba. A tak, sprawa wymknęła nam się z rąk, panie generale, i wszystko, co w tej chwili możemy zrobić, to tylko reagować na wydarzenia, a nie kierować ich biegiem. — Rozumiem. Czy następstwa dekonspiracji ograniczą się tylko do niemożności opuszczenia Jümen? Sun popatrzył na niego pobłażliwie. — Istnieje raczej duże prawdopodobieństwo, że pańscy ludzie przechodzą właśnie w tej chwili dość intensywne śledztwo. O, cholera! Wolę nawet nie dochodzić, co on przez to rozumie! — Jeśli do tego doszło, jestem pewien, że cel ich przybycia do Jümen nie jest już tajemnicą. Nawet jeśli zdążymy potwierdzić ich historię, o próbach wyjazdu na pustynię z konwojem możemy zapomnieć. — Spojrzał na Pickeringa. — Zakładam, że zdążymy, bo nawet dowódca okręgu wojskowego musi powiadomić przełożonych, zanim wyda wyrok śmierci w sprawie tak poważnej jak szpiegostwo. Zwłaszcza w tak ważnym rejonie. Poza tym na pewno będzie się chciał pochwalić, jak prężnie działa jego kontrwywiad. Tak więc, zapewne dożyją naszego przybycia, ale za stan w jakim ich zastaniemy, sam pan rozumie, nie mogę brać odpowiedzialności. — Tak — mruknął pobladły nagle Pickering. — Myśli pan, że dowódca okręgu na pewno zameldowałby o takim przypadku? — O, na pewno. Po pierwsze, będzie się chciał pochwalić sukcesem. A po drugie, może gdzieś na wyższym szczeblu też będą chcieli coś wycisnąć ze szpiegów, których złapał. Ale co zrobimy, jeśli się okaże, że jakimś sposobem bardzo sprawny kontrwywiad generała Czou tym razem okaże się ślepy i pańscy ludzie do tej pory nie wpadli? Myślę, że po lądowaniu powinniśmy go natychmiast poinformować o tym, że na jego terenie działa dwóch agentów w chińskich mundurach i że… — Wie pan, generale, u nas jest takie powiedzenie, że darowanemu koniowi nie patrzy się w zęby… — Tak, znam je. Tylko nie bardzo widzę związek. Kto niby jest tym darowanym koniem? Ja? Czy pan się ze mną nie zgadza, generale? — Jeśli powie pan generałowi, jak pan powiedział, Czou? — Generał dywizji Czou Song–szek.

— Jeśli powiemy generałowi Czou, będzie zapewne bardzo zawiedziony, że nie został wcześniej uprzedzony o obecności dwóch amerykańskich agentów na swoim terenie. A poza tym, nawet jeśli okaże się chętny do pomocy, tajemnicę wokół operacji szlag trafi z miejsca. — A jeśli mu nie powiemy, a kwadrans później kontrwywiad zatrzyma dwóch podejrzanych osobników, podających się za rosyjskich oficerów Armii Narodowej? — Wtedy powie mu pan, że o niczym nie wiedział. Że ja panu nie powiedziałem. Sun przez dłuższą chwilę rozważał słowa Pickeringa. — A gdyby rzeczywiście okazało się, że kontrwywiad Czou nie wpadł na ślad tych pańskich przebierańców, zastanawiał się pan nad sposobem ich odnalezienia? — Bardzo intensywnie, panie generale, ale jedyne, na co wpadłem, to zacząć się za nimi rozglądać. — Istnieje pewna możliwość — odezwał się po chwili milczenia Sun. — I to będzie chyba najlepsze wyjście. Powiem Czou, że jest pan oficerem ze sztabu Stilwella, który przyjechał do niego zapoznać się z jego działaniami, czyli innymi słowy wpadł na szybką inspekcję jego dowództwa. Wprowadzi pana w swoje działania, umówimy się na odprawę jutro rano i wtedy, przy okazji przedstawiania swego gospodarstwa na pewno nie omieszka się pochwalić sukcesami swojego kontrwywiadu, jeśli jakieś odniósł. A do tego czasu będzie pan wizytował instytucje dowództwa, przy okazji pokazując się w całym mieście i jeśli przy okazji nie wpadniemy gdzieś na nich, to na pewno całe miasto będzie mówiło o pańskiej wizycie i może sami pana poszukają. To oczywiście… — Uśmiechnął się. — Wybaczy pan, generale, ale ze studiów pozostało mi jeszcze jedno amerykańskie powiedzonko, które doskonale pasuje do tej sytuacji. Tak więc, to oczywiście sikanie pod wiatr, ale chyba jedyna szansa, jaką mamy, żeby to zrobić dyskretnie. Pickering rozchmurzył się. — A jeśli do rana ich nie znajdziemy, to po prostu powiemy o nich generałowi Czou. Pan odegra przekonywująco oburzenie z powodu tego, że dopiero co powiadomiłem pana o tym oburzającym przypadku samowoli amerykańskiego wywiadu, ale w końcu czego się spodziewać po długonosych barbarzyńcach, prawda? — No, nie wiem, panie generale. To może być ryzykowne. Generał Czou może uznać, że został oszukany i to może mieć poważne reperkusje. — Ale chyba warto zaryzykować? Generał Sun zaciągnął się po raz ostatni, rozdusił niedopałek i przez chwilę milczał. — Jeśli nie znajdziemy pańskich ludzi do rana, powiem mu, że noszą te mundury z mojego rozkazu i że to ja ich wysłałem do jego okręgu — powiedział w końcu. — Ależ panie generale, to jest pchanie głowy w stryczek na moje miejsce! — Zachciało mi się pomagać panu, to będę miał za swoje. Drzwi kabiny pilotów w grodzi przed nimi otworzyły się i pokazała się w nich głowa drugiego pilota. — Panie generale, schodzimy do lądowania. Proszę zapiąć pasy.

*** Z powodu przeciwnych wiatrów do Jümen lecieli kolejne cztery godziny. Kiedy lądowali o zachodzie słońca, zaczynał padać śnieg. Dowódca XXXII Okręgu Wojskowego, smukły, wysoki, nieco ponad pięćdziesięcioletni oficer o srogim wyglądzie, powitał ich na lotnisku. Wraz z nim czekało kilku oficerów sztabowych i cztery pojazdy; staromodny Packard Tourer, jakby żywcem przeniesiony z czasów prohibicji, Packard Clipper rocznik 1941, Ford z tego samego rocznika i półciężarowy Dodge na bagaże.

W czasie gdy ordynansi przeładowywali jego bagaże na Dodge’a, generał Sun przedstawiał gości. Pickeringa przedstawił jako oficera ze sztabu Stilwella, chcącego zapoznać się z sytuacją w XXXII Okręgu. — Gdybyśmy wiedzieli, że pan się do nas wybiera, panie generale, przygotowalibyśmy się znacznie lepiej, niż tak z nagła — odparł generał Czou doskonałą angielszczyzną. — Nie chciałem panu zawracać głowy — powiedział Pickering. — Generał Sun mówił, jakim zapracowanym jest pan człowiekiem, panie generale. — To żaden kłopot. Nakażę moim ludziom przygotować odprawę na jutro rano. Czy godzina dziesiąta jutro rano będzie dla pana odpowiednim terminem? — To była długa podróż, panie generale — odparł Pickering. — Ale oczywiście, dostosuję się do pańskiego rozkładu zajęć. — Doskonale pana rozumiem, panie generale. Może w takim razie zjemy jutro obiad, a potem wprowadzę pana w swoje działania? — Wspaniale, panie generale. Bardzo dziękuję. — A teraz zawieziemy panów do kwater, wypijemy drinka na powitanie i zjemy kolację. — To bardzo miło z pana strony, panie generale. Generał Czou wskazał drogę do starego Packarda. Jego płócienny dach był już pokryty śniegiem, burty nie dawały żadnej osłony przed wiatrem, ale najwyraźniej generał Czou traktował ten pojazd jako najbardziej prestiżowy i jedyny godny tak dostojnych gości. Generałowie Sun i Pickering skorzystali z jego zaproszenia — cóż innego mogli zrobić? Pickering wsiadając spojrzał na zegarek. Było za pięć szósta, jeśli wszyscy, od Stilwella po Suną, się mylili, i McCoy zdołał się tu dostać i pozostać nierozpoznany, mieli osiemnaście godzin na znalezienie go. Szanse na to wydawały się teraz jeszcze bardziej nikłe, niż na początku.

*** Dziesięć minut po wyjeździe z lotniska minęli budynek, przed którym rozciągał się parking pełen wojskowych samochodów. Wśród mnóstwa pojazdów zauważył półciężarówkę i sanitarkę Dodge’a z doczepnymi cysternami. Samochodów pilnowało trzech Chińczyków z karabinami, ogrzewających zgrabiałe ręce nad ogniskiem płonącym w dwustulitrowej beczce z obciętym dnem. Pickering trącił łokciem Suna, ale zanim generał zdołał się obrócić, przejechali już na tyle daleko, że oba pojazdy zniknęły z oczu. Zdziwiony Sun spojrzał na Pickeringa. Nawet nie wie, co mu chciałem pokazać, zrozumiał Pickering. Zresztą, na tym samym parkingu stało jeszcze wiele innych Dodge’ów z przyczepami, a w całym Jümen było ich pewnie jeszcze z pięćdziesiąt. — Przepraszam — powiedział Pickering. — Nie ma za co — odparł Sun.

*** Kwaterą dla gości okazał się wielki i bardzo wygodny dom. Wewnątrz generał Czou zaprowadził ich do pokoju, w którym urządzono bar. Zaczęli od serii toastów szampanem za generalissimusa Czang Kaj–szeka, za prezydenta Roosevelta, generała Stilwella, a potem, jak się wydawało coraz bardziej zniecierpliwionemu Pickeringowi, za niemal każdego oficera, amerykańskiego, czy chińskiego, skrzącego w Chinach.

Był przekonany, że Dodge’e, które widział po drodze, nie mogą należeć do McCoya i Zimmermana, ale jednocześnie były one brzytwą, której chwytał się tonący, jego ostatnią szansą na samodzielne znalezienie swoich wysłanników, zanim zrobi to Czou — na jego prośbę, lub bez niej. Gdy tylko ten opój się wreszcie wyniesie, lub gdy zdoła znaleźć się sam na sam z Sunem, powie mu o swoich podejrzeniach i że chce się wyrwać, żeby obejrzeć te pojazdy i przekonać się, czy to jego ludzie. Ale generał Czou nie opuszczał Suna ani na chwilę i ani trochę nie wydawał się zainteresowany kolacją. Zaczynał natomiast zdradzać wszelkie objawy nadużycia alkoholu, co zdawało się znaczyć, że w tej chwili zajmować się będą przede wszystkim piciem, a jedzenie — jeśli w ogóle — będzie potem. — Panie generale, można pana prosić o chwilę rozmowy na osobności? — usłyszał nagle głos tuż przy uchu. — O co chodzi, Sampson? — Nie tutaj, panie generale. A ten czego chce, do cholery? Sampson wskazał drzwi do holu. Pickering wstał i wyszedł za nim. — Panie generale, miałem nadzieję, że generał Czou wyjdzie i… — O co chodzi, Sampson? — Panie generale, mam wrażenie, że po drodze z lotniska widziałem pojazdy kapitana McCoya. — Czyżby? — Tak jest, panie generale, jestem przekonany, że to sanitarka, którą kapitan przyjechał do placówki OSS w Czungkingu. Farba nie do końca zakryła oznaczenia Czerwonego Krzyża na burtach… — Źle przemalowanych sanitarek jeździ tu na pęczki, Sampson. — Tak jest, panie generale, ale ta, którą jeździ kapitan McCoy miała dodatkowo bardzo charakterystyczne zadrapanie na drzwiach, takie samo jak sanitarka, którą widzieliśmy po drodze. I oba pojazdy ciągnęły cysterny, tak jak pan mówił. Panie generale, myślę, że warto by na to było rzucić okiem z bliska. — Też je widziałem i też miałem taki zamiar. Sampson, niech pan tam wejdzie i jak można najdyskretniej wywoła pułkownika Banninga. Banning pojawił się kilka minut później, w towarzystwie zaniepokojonego majora Ki. — Chciał mnie pan widzieć, panie generale? — zapytał Banning. — Zdaje się, że wraz z Sampsonem wiemy, gdzie jest McCoy. Przynajmniej tak nam się zdaje. — Gdzie? — Sanitarka i półciężarówka stały na parkingu… — zaczął Sampson. — A skąd wiadomo, że to akurat ich pojazdy? — przerwał powątpiewająco Banning. — Nie wiadomo — odparł Pickering. — Ale z braku innego pomysłu na to, gdzie go szukać, myślę, że warto sprawdzić ten ślad. Major Ki zapytał o coś, grzecznie, ale z naciskiem. — Major Ki chciałby wiedzieć, czy zdarzył się jakiś problem i czy mógłby pomóc w jego rozwiązaniu — przetłumaczył usłużnie Sampson. — Powiedz mu, że będziemy potrzebowali samochodu na pół godziny. Sampson przetłumaczył zdanie generała i odpowiedź majora Ki: — Major Ki ma nadzieję, że pan generał nie jest niezadowolony z powitania, jakie wyprawił na jego cześć generał Czou. — Proszę powiedzieć, że jestem wprost zachwycony. Sampson ponownie przetłumaczył słowa generała i kolejną odpowiedź Ki:

— Major Ki obawia się, że generał Czou może się poczuć urażony, jeśli pan generał nie wróci zaraz do sali, w której odbywa się powitanie. — Banning, wracajcie tam z majorem Ki i powiedzcie generałowi Sun, że wrócę za około godzinę i że nie mogę się wprost doczekać powrotu na tę uroczystość, ale w tej chwili wzywają mnie pilne obowiązki. Tym razem Ki nie czekał na tłumaczenie Sampsona i zaczął coś szybko mówić po chińsku, Sampson uśmiechnął się. — Dobrze pan zna angielski, panie majorze? — zapytał. — Sporo rozumiem — odparł major z ciężkim chińskim akcentem, ale całkiem poprawnie. — Wolałbym jednak, żeby pan przetłumaczył generałowi to, co powiedziałem. — Tak jest, panie majorze. Major Ki powiedział, że… — Lepiej, żeby pan sam wrócił na salę od razu i przeprosił generała Czou na chwilę — wpadł mu w słowo Banning. — A potem bardziej się przyda jadąc z nami, niż siedząc z tym starym opojem. — Dziękuję, panie majorze. Może nam pan znaleźć jakiś samochód? — Weźmiemy Clippera, panie generale — odparł Ki. — To wóz oddany do dyspozycji generała Suna. — Ed, idź tam i przeproś generała Czou w moim imieniu — polecił Banningowi Pickering. — Tak jest, panie generale.

2 Gospoda „Pod Utuczoną Gęsią” Jümen, Chiny, 13 kwietnia 1943 roku, 20.05 Kapitan Kenneth R. McCoy i sierżant Ernest Zimmerman, obaj w umundurowaniu tak niewłaściwym, że autorom przepisów mundurowych Korpusu Piechoty Morskiej nawet się o tym nie śniło, siedzieli przy stoliku pośrodku ciemnego od dymu pomieszczenia. Spośród około tuzina oficerów Armii Narodowej i cywilów siedzących na sali wyróżniali się już na pierwszy rzut oka — byli tam jedynymi białymi. Na stole stały naczynia z gotowaną i surową cebulą, papryką, oraz dwie litrowe butelki piwa. Na środku podłogi palił się ogień, który jednocześnie ogrzewał pomieszczenie i służył do przygotowywania potraw. Obok, zawieszona na sięgającym powały słupie wisiała mongolska patelnia — coś w rodzaju żeliwnego odwróconego dnem do góry chińskiego woka. Zwalista Chinka w czarnej sukni odkroiła z wiszącej spod powały ćwiartki wołu cienki kawałek mięsa wielkości dłoni i pytająco spojrzała na McCoya. — Dla mnie dwa, nie, trzy takie — odparł po chińsku „major Mikojan”. — A dla mojego tłustego przyjaciela pięć. Chinka roześmiała się i popchnęła patelnię nad ogień, żeby się rozgrzała. Potem wzięła nóż i zajęła się odcinaniem zamówionych porcji. — To wygląda jak wok do góry nogami — skomentował wyposażenie kuchni McCoy. — No co ty, McCoy. Przecież weki wykuwa się z arkusza stali, a to jest żeliwny odlew. — Przepraszam, nie chciałem cię urazić, Ernie. — Mongołowie tak przyrządzają wołowinę, a nie Chińczycy. — Wszystko jedno, jak ten wok zostanie jeszcze trochę nad ogniem, to się stopi w cholerę i pójdziemy spać głodni.

— Mówiłem ci już, że to nie wok. — Zajmij się piwem, Ernie i nie marudź. Na twarzy Zimmermana zobaczył nagle zaniepokojenie. — Cholera, to mi się nie podoba. Podążył za jego wzrokiem i zobaczył olbrzymiej postury chińskiego majora z mongolską twarzą. Major stał na progu z ręką na odpiętej kaburze i wyraźnie lustrował wzrokiem gości, jakby czegoś szukał. — Wygląda jakby szukał czegoś ciekawego i właśnie trafił na nas — szepnął Zimmerman. — Cholera, ten mundur mi się nie podoba — podzielił jego niepokój McCoy. — Za dobry na zwykłego zająca. Jakieś wyższe sfery. — Albo kontrwywiad — odparł Zimmerman. — Cholera, czyżby teraz, w ostatniej chwili, miało się wszystko spieprzyć? — Dobra, Ernie, nie gapmy się na niego, bo od razu się pokapuje, że coś nie tak. Spróbujemy to załatwić polubownie. Trochę kasy jeszcze zostało. Chinka ściągnęła patelnię znad ognia i szybkim ruchem wrzuciła na nią kawałki wołowiny. Mięso zaskwierczało, rozeszła się zachęcająca woń i buchnęła chmura dymu. Po chwili kobieta przewróciła mięso na drugą stronę i wreszcie zrzuciła na dwa talerze. Podała je chłopcu, który ruszył do ich stolika, odprowadzany wzrokiem wielu gości i tego oficera przy drzwiach. — Kurwa, nas szukał — mruknął Zimmerman. — Idzie tu. — Spokojnie, Ernie — powiedział Ken i w tej samej chwili spod stołu rozległ się cichy szczęk odwodzonego kurka. — Czy pan jest może Amerykaninem? — zapytał znośną angielszczyzną chiński major, który podszedł do ich stolika. — Co ty tam gęgasz? — odparł gniewnie po chińsku McCoy. — Czego? — Zapytałem, czy pan major nie jest czasem Amerykaninem — powtórzył po kantońsku major. — A coś ty za jeden, żeby pytać? — Jestem major Ki Liu Si, adiutant generała Suna. Dokumenty proszę, panowie. Chiński kelner postawił na stole talerze. — Może chociaż pozwoli pan nam przedtem zjeść kolację, majorze? — zapytał McCoy, już znacznie mniej opryskliwie, obracając się na krześle do talerza. Dłoń majora Ki podniosła klapę kabury, ale na razie nie chwytała za broń. — Dokumenty, proszę. McCoy wzruszył ramionami i, z wyrazem cierpliwej rezygnacji na twarzy, sięgnął do kieszeni wiszącego na oparciu munduru i podał swoje fałszywe papiery natrętnemu majorowi. Kiedy major zajął się ich bardzo uważnym studiowaniem, McCoy obrócił się z powrotem do stołu i zajął się jedzeniem, mając nadzieję, że nikt nie zauważył leżącego na podołku High Powera. — Faktycznie, doskonale podrobione — powiedział major Ki, oddając legitymację. — Mało kto by się połapał. Nic dziwnego, że dotarliście aż tutaj. — O czym pan mówi, majorze? — zapytał McCoy, starając się, by jego zaskoczenie nie odbiło się na twarzy. Zasłaniając całym ciałem lewą rękę, sięgnął po pistolet. Całe szczęście, że położyłem go chwytem we właściwą stronę, pomyślał. To jednak fajna sztuczka, dobrze, że Pick mu o tym powiedział. Nagle, zupełnie nie wiadomo skąd, pojawiła mu się przed oczyma scena, kiedy Pick opowiadał mu jakiś western, w którym główny bohater położył sobie na kolanach pod stołem rewolwer i kiedy czarny charakter już się ucieszył, że go zaskoczył przy jedzeniu bezbronnego, strzelił mu prosto w bebech spod stołu. Cholera, czyżby to już ten przegląd całego życia, który człowiek podobno widzi, zanim umrze? Tak czy inaczej, nie ma

innego wyjścia. Tylko że nie może go tu kropnąć. Wsadzi mu tę lufę w brzuch i wyprowadzi na zewnątrz. Potem wepchną go z Erniem do Dodge’a i o to, co potem, będą się martwić później. — Rzeźnik, zostaw tę pukawkę — usłyszał nagle głos Zimmermana. Zaskoczony nagłą zdradą przyjaciela, spojrzał w kierunku, który pokazywał mu brodą Ernie. W drzwiach stanęli właśnie generał brygady Fleming Pickering i kapitan Jerome Sampson. McCoy puścił Browninga i wyjął spod stołu lewą rękę. — Kim pan jest, do jasnej cholery, panie majorze? — zapytał po angielsku. — Już mówiłem, kapitanie McCoy. Ki Liu Si, adiutant generała Suna — odpowiedział z uśmiechem major Ki.

*** Generał dywizji Czou Song–szek był już w takim stanie, że na pewno nie odczuwał zimna, kiedy sadowił się na powrót w swoim starym Packardzie. Zanim jednak padł na tylne siedzenie, dźwignął się ponownie i wysiadł z powrotem z samochodu. O Boże, pomyślał z rozdrażnieniem Pickering, co znowu? Już i bez tego doprowadzenie generała Czou do jego samochodu zajęło im mniej więcej tyle, ile trwała cała wycieczka po McCoya. — Panie generale, pszyjasielu drogi — wybełkotał do Pickeringa — mogę ci coś powiedzieć, jak męższysna męższyźnie? — Oczywiście panie generale. — Nie doceniasz, pszyjasielu, chińskiej gościnności. — Ależ wręcz przeciwnie, panie generale, chińska gościnność mnie wprost przytłacza. Aż nie wiem, jak dziękować za tak wylewne powitanie. — A mimo to krępowałeś się powieźzieć, szego si brakuje. Nieładnie. A starszyło powiedzieć. Mam tu tego dość, i to w najlepszym gatunku. Nie to, co znalazłeś na chybsika. O co mu chodzi? — Zapewne tak właśnie jest, panie generale, ale w tej chwili już na prawdę nie przychodzi mi do głowy nic, czego mógłbym jeszcze żądać. — W tej chwili pewnie nie, w końcu wszyscy jesteśmy zmęszszeni. Czy mogę jednak zakładać, że jest pan zadowolony z pszywitania w dowósstwie okręgu? — Powitanie przeszło moje najśmielsze oczekiwania, panie generale. — Cieszy mnie, że nasza skromna uro… — czknął — uroszystość przypadła do gustu tak znamienitemu gościowi. I zapewniam, że tego wieszora, panu generałowi nie zabraknie jusz niszego. — Mrugnął porozumiewawczo do Pickeringa. — Ale to niszego. Zabawimy się, jak tszeba. Pickering zauważył, że Banning z trudem powstrzymuje się od śmiechu i zrozumiał, że o cokolwiek chodzi temu staremu capowi, to Banning doskonale się w tym orientuje. — Bardzo dziękuję, panie generale. Generał Czou po raz piąty uściskał rękę Pickeringowi, stanął na baczność i zasalutował, po czym wreszcie wdrapał się na tylne siedzenie Packarda i tym razem wpadł w nie, jak do wody, głową naprzód. Adiutant sprawdził, czy nie wystają nogi i z przepraszającym uśmiechem pod adresem Suną zatrzasnął drzwi. Po chwili Packard, w obłoku siwego dymu, zniknął za rogiem domu. — Ed, o co mu chodziło? — zapytał Pickering. Zanim padła odpowiedź, pułkownik Banning nie zdołał już powstrzymywać więcej śmiechu i roześmiał się na całe gardło.

— Panie generale, przepraszam, nie mogę — wykrztusił i roześmiał się znowu. — No, wyduś to wreszcie — powiedział Pickering, czując, że sam mimo woli i przeczucia, że to śmiech z niego, zaczyna rechotać. — Kiedy pan wyszedł przed… przed kolacją — Banning znowu odezwał się zduszonym śmiechem — generał Sun powiedział, że… Że po długiej podróży pański męski popęd nie dawał już nad sobą zapanować i musiał pan sobie poszukać ulgi w cierpieniach. — O Boże! — Po powrocie majora Ki pierwsze pytanie, jakie mu zadał, to jak się panu udały łowy. Major Ki zapewnił go, że z pana Nimrod pierwszej wody i że, z całym szacunkiem, panie generale, niewielu takich ogierów w życiu widział. — Trzeba było zobaczyć jego minę — uśmiechnął się generał Sun. — Ależ on się zawstydził, że nie zadbał o tak podstawowy element udanego przyjęcia powitalnego! Może pan być pewien, że dziś wieczorem postara się nadrobić to przeoczenie. — Jezu, w co wyście mnie wrobili, bydlaki! Wszyscy trzej roześmieli się serdecznie. — Z całym szacunkiem, panie generale — odezwał się porucznik Hart z kamienną twarzą. — Chyba sobie pan generał zdaje sprawę z odpowiedzialności, jaka na panu ciąży. Stawka jest honor Korpusu Piechoty Morskiej. Panie generale. — Na miłość boską, przestań! — zawołał Pickering, zgięty w pół w ataku śmiechu. Szukając jakiegoś bezpieczniejszego tematu, na który można by skierować rozmowę, rozejrzał się po podwórku i zauważył sanitarkę McCoya. Rzeczywiście miała na drzwiach tę rysę, o której mówił Sampson. Trzeba szczeniakowi przyznać, że jest spostrzegawczy. Podniósł rękę i pokazał w jej kierunku sygnał „Do mnie, biegiem marsz!”. Drzwi sanitarki otworzyły się i wysiedli z niej dwaj biali majorzy Armii Narodowej. Kiedy podeszli do generałów, stanęli na baczność i zasalutowali. — Panie generale, chciałbym panu przedstawić majorów Mikojana i Zimmermana z 2035. Grupy Łącznikowej — powiedział Pickering. Generał Sun uścisnął im ręce i powiedział coś po chińsku. Odpowiedzi obu zagadniętych nie ograniczyły się do monosylab i generał domyślił się, że sprawdza ich chińszczyznę. — Proszę, panowie, wejdźmy do domu — wrócił Sun do angielskiego. — Musimy się napić, choć Bóg mi świadkiem, że wypiłem dziś dość, jak na jeden wieczór, a potem mam nadzieję, że powiecie mi, w czym mógłbym być wam pomocny. McCoy spodziewał się tego. „Pod Utuczoną Gęsią” nie było ani czasu, ani warunków, żeby przeprowadzić jakieś poważne rozmowy. Pickering zdawał sobie sprawę z wagi tego, by jak najszybciej wrócić do kwatery generała Czou. Zdążył im jednak po drodze wyjaśnić, po co przyjechał do Jümen i w czyim towarzystwie. McCoy wiedział już też, że będzie musiał Sunowi przedstawić swój plan operacji China Sun i że będzie mógł prosić o jego pomoc w stosunkach z Chińczykami. Przedstawienie zamiarów zajęło McCoyowi dziesięć minut. Opowiedział o „pogłoskach” na temat karawany obcokrajowców na pustyni Gobi i, na wyciągniętej z przepaścistych kieszeni chińskiego munduru mapie, pokazał generałom, gdzie według tych „pogłosek” miała się znajdować owa karawana. — Przewiduję, że podróż z konwojem do tego punktu — wskazał go ołówkiem na mapie — w którym spotka się on z patrolem na wielbłądach, zajmie nam około pięciu dni. Na wszelki wypadek dołożyłem do planu dwa dni zapasu, gdybyśmy napotkali jakieś przeszkody. O tej porze roku śnieżyce czasami na całe dni unieruchamiają karawany i konwoje na pustyni. A z tego punktu droga tutaj — ołówek wskazał inną kropkę — zajmie nam na pewno kolejne pięć, sześć dni.

Dokładnej daty nie jestem w stanie podać, bo w grę wchodzi zbyt wiele zmiennych, nie do przewidzenia w tej chwili. — Na przykład jakich? — zapytał Banning. — Nie mam pojęcia, jak szybko da się jechać, jak wiele czasu stracimy objeżdżając napotkane rozpadliny i inne przeszkody terenowe. Możemy liczyć na dziesięć godzin światła dziennie, ale może być pochmurno, i wtedy będzie mniej. Może padać. Na pewno będzie, tylko nie wiadomo jak intensywnie. Pewnie będzie lód. To wszystko może nas spowolnić. Nie chcę jechać po nocy na światłach, na pustyni widać je na wiele kilometrów. Być może da się jechać nocą przy świetle księżyca. Przez kilka dni możemy być pewni, że księżyc będzie świecił, ale znowu: chmury mogą go zasłonić. — Tak więc, podsumowując to wszystko, kapitanie, przewiduje pan, że podróż do punktu, w którym Amerykanie mogą się znajdować, zajmie panu około dwóch tygodni, tak? — zapytał Sun. — Tak jest, panie generale. Czas dojazdu może ulec zmianie, jeśli warunki będą idealne, pustynia płaska, bez śniegu, czy lodu, mogę tam dotrzeć ze dwa dni wcześniej. A, z drugiej strony, jeśli warunki będą złe, jeden Bóg tylko wie, ile nam to może zająć. Dojedziemy jak daleko się da z tym paliwem, które mamy i wtedy damy znać przez radio. — Kiedy macie zamiar wyruszać? — O szóstej zero zero, panie generale. — Słucham? — O szóstej rano, sir. — Jutro rano? To znaczy, już dziś rano? — zapytał z niedowierzaniem Sun. — Tak jest, panie generale. Trzydzieści kilometrów za miastem spotkamy się z konwojem. — Nie wiedziałem, że tak szybko się uwiniecie — powiedział Pickering. — Mieliście rozkaz nie wyruszać na pustynię bez powiadomienia nas — przypomniał Banning. — Panie pułkowniku, mieliśmy do wyboru ruszać teraz, albo czekać od dziesięciu do czternastu dni. Niebezpieczeństwo dekonspiracji, jak to udowodnił dziś major Ki, rosło by z każdym dniem wielokrotnie. Zdecydowałem ruszać. Banning spojrzał na Pickeringa, niemo pytając o reakcję generała na to, że jego podwładny „zdecydował’ złamać jego rozkaz. Nie ujrzał żadnej, więc założył, zapewne słusznie, że Pickering podzielił zdanie McCoya. — A co z łącznością? — Wyjdę w eter i zamelduję Pearl Harbor o odnalezieniu Amerykanów lub wyczerpaniu paliwa, cokolwiek nastąpi pierwsze. Czy o to pan pytał, panie pułkowniku? — Nie, nie o to. Jak możemy się z wami skontaktować? — W jakiej sprawie, panie pułkowniku? — Może na przykład Amerykanie się odezwą — powiedział Banning, a w jego głosie czuć było wyraźne rozdrażnienie. McCoy mógł sobie być jego przyjacielem i primabaleriną zespołu Pickeringa, ale jego ton w tej chwili to już była przesada. — Nie sądzę, żeby do tego doszło, panie pułkowniku — ciągnął niezrażony McCoy. — Tyle czasu już się nie odzywali. Pewnie to ich radio wysiadło na dobre, sir. Albo Japończycy, czy inni bandyci ich dawno wybili, dodał w myślach Pickering. — Powinniśmy mieć jakąś łączność z wami, kiedy tam pojedziecie, Ken — odparł Pickering, wyręczając Banninga, któremu już zaczynały tężeć rysy twarzy. — Panie generale, ani ja, ani Ernie, nie mamy pojęcia o radiostacjach. Żaden z nas nie jest w stanie odbierać szybko morsem, a nadawać jeszcze wolniej, jeśli w ogóle. Naprawdę wolałbym uniknąć niepotrzebnego rozpakowywania radiostacji po drodze, bez pewności, że po naszym jej złożeniu da sieją ponownie uruchomić wtedy, kiedy będzie naprawdę potrzebna.

— Jaka to radiostacja? — zainteresował się Sampson. — Specjalna — odparł McCoy takim tonem, jakby zamiast tego chciał powiedzieć, żeby się zajął swoimi sprawami. — To znaczy? — ciągnął Sampson. — Dostaliśmy ją z Collins Radio, to wszystko co o niej wiem, kapitanie. — Znam się na radiostacjach — oświadczył Sampson. — Prawdę mówiąc, sporo wiem o radiostacjach krótkofalowych Collinsa. Moim zdaniem produkują najlepszy sprzęt tego typu na świecie. McCoy był rozdrażniony i wręcz zgorszony, na twarzy miał wypisane pytanie „A kogo to, kurwa, obchodzi?”, ale go nie zadał. — Panie generale, o ile kapitan McCoy się zgodzi, chciałbym jechać z nimi. — Po co? — nie wytrzymał McCoy. — Zanim przyszedłem do Firmy, byłem w łączności, jako radiooperator. Przed wojną, zanim wstąpiłem do Służby Łączności, byłem krótkofalowcem. Potrafię nadawać i odbierać morsem w tempie trzydziestu słów na minutę. — Wiesz jak takie radio działa? Potrafiłbyś je naprawić w razie czego? — zainteresował się nagle McCoy. — Przed wojną sam budowałem sobie sprzęt. Pierwsze fabryczne radio kupiłem po obronie pracy, jesienią 1941 roku. To był właśnie Collins. — Panie generale? — zapytał McCoy. Jasna cholera, on mnie pyta, czy mu go dam, zrozumiał Pickering. — Twoja decyzja, Ken. — Chińczykom się to nie spodoba — odezwał się Zimmerman. — Miało nas być dwóch. — Ernie, ja nie chcę wylądować w środku pieprzonej Gobi bez możliwości wezwania Catalin, a ty? — No dobra — wzruszył ramionami Zimmerman. — jak dla mnie, może być. — Dla mnie też — powiedział Pickering. — Dziękuję, Sampson. — Spojrzał na zegarek. Dochodziła druga rano. — McCoy, jeśli dalej masz zamiar wyjechać za cztery godziny, to lepiej idźcie spać. Mamy tu wolne łóżka. — Musimy wracać do „Utuczonej Gęsi” i dokończyć pakowanie, panie generale. Prześpimy się po drodze. — W takim razie, panowie, pozwólcie sobie życzyć szczęścia — powiedział Sun. — Dziękujemy, panie generale. Sun podał z kolei rękę Zimmermanowi, który zdawał się tym wyraźnie zmieszany. — Sampson, jeśli się nie rozmyśliłeś, to czas na to, żebyś zabrał swoje rzeczy — powiedział McCoy.

*** Przy odjeździe obyło się bez ceremonii. Generałowie Pickering i Sun, pułkownik Banning oraz major Ki pojechali Clipperem za McCoyem, Zimmermanem i Sampsonem, którzy sanitarką wrócili do gospody. Stali na śniegu, patrząc, jak „ordynansi” McCoya i Zimmermana kończą pod kierunkiem Ernie’ego pakowanie zadziwiającej ilości zaopatrzenia — sterty 20–litrowych kanistrów, dwóch dwustulitrowych beczek z benzyną, potężnej pryzmy zapasów jedzenia w jutowych workach — które upychali we wszelkie miejsca w obu pojazdach, na błotnikach, na stopniu wzdłuż drzwi, na zderzakach, na dachu sanitarki.

W końcu Zimmerman podszedł do McCoya stojącego wraz z resztą oficerów i powiedział; — Gotowe. Banning podał rękę McCoyowi, a potem Zimmermanowi. — Uważajcie na siebie. — Postaramy się, panie pułkowniku. — To rozkaz, Rzeźniku — powiedział Pickering. — Tak jest, panie generale. Przez chwilę popatrzyli na siebie, po czym McCoy zasalutował. — Czy mogę się odmeldować, panie generale? — Jedźcie już. Dochodzi szósta. Pickering, Banning i Ki odwzajemnili salut McCoya. McCoy odwrócił się i zawołał coś po chińsku. — W wolnym tłumaczeniu, panie generale — uśmiechnął się Banning — kapitan McCoy powiedział „No dobra, panowie, jedźmy z tym koksem”. Majora Ki rozśmieszył dobór słów tłumacza. Chińczycy wepchnęli się na tył półciężarówki i sanitarki. McCoy wskazał Sampsonowi półciężarówkę, wyznaczając mu w ten sposób miejsce z Zimmermanem. Sam wspiął się do szoferki sanitarki, przepychając dalej w głąb kanapy siedzącego tam Chińczyka. Trzasnął drzwiami, uruchomił silnik i odjechał, a półciężarówka ruszyła za nim. Skręcając w ulicę McCoy zagrał na klaksonie skoczną melodyjkę — i tyle go widzieli.

*** Pickering oczekiwał, że kiedy wrócą, generał Sun będzie jeszcze głęboko spał. W rzeczywistości chiński generał czekał na ich powrót. Kiedy weszli do domu, wyszedł im na spotkanie w czarnym jedwabnym szlafroku do pół łydki i z lampką koniaku w ręce. — No i jak, pojechali bez przygód? — zapytał. — Nie uwierzyłby pan, generale, ile oni napchali w te samochody i gdzie to poupychali! Na zderzaki, na błotniki, na dachy… — Pański kapitan McCoy, czy może raczej powinienem powiedzieć, major Mikojan, zapewne wie, że kiedy będzie czegoś potrzebował na pustyni, lepiej to mieć ze sobą. — To bardzo przewidujący człowiek, panie generale. — I muszę przyznać, że jego chiński, zarówno kantoński, jak mandaryński i jeszcze Wu na dodatek, są naprawdę bez zarzutu — powiedział Sun z mieszaniną zaskoczenia i podziwu. — Rzadko spotyka się takie zdolności językowe u białego, a już wśród Amerykanów to naprawdę rzadkość. — W ogóle ludzi takich jak kapitan McCoy nie spotyka się często — zgodził się Pickering. — Obudzili mnie rano, bo przyszła szyfrówka z AMWChi — wyjaśnił Sun. — Pomyślałem, że chyba warto, żebyśmy to omówili, zanim wrócimy do łóżek, panie generale. — Co piszą? — Tak naprawdę to nic — uśmiechnął się Sun. — Będą pisać to, co powiem generałowi Czou, że napisali. — Chyba nie do końca rozumiem, panie generale, — Kiedy ruszam w podróż w rodzaju tej, którą właśnie odbywamy, załatwiam sobie, żeby mi przysyłali jedną szyfrówkę dziennie. Nie żebym podejrzewał generała Czou, żeby kazał czytać moje depesze swoim szyfrantom, ale nawet gdyby, to czeka ich srogi zawód. Z tej prostej

przyczyny, że poza adresem i adnotacją „Do wyłącznej wiadomości”, cała reszta to rząd całkowicie przypadkowych liter i cyfr. — Panie generale, jest pan przebiegłym człowiekiem — powiedział z podziwem Pickering, który nagle domyślił się, czemu służą te dziwne depesze. — Zaskoczony? Przecież wśród was, długonosych barbarzyńców, wszyscy ludzie Wschodu uchodzą za krętaczy, czyż nie? — A pan nie uważa się za przebiegłego? — zapytał niewinnie Pickering. Drgnął zaskoczony, kiedy major Ki dotknął jego ramienia i podał mu kieliszek z koniakiem. — Dziękuję. Po chwili Ki taki sam kieliszek podał pułkownikowi Banningowi. — Za powodzenie operacji kapitana McCoya — powiedział Sun. Wznieśli kieliszki. — Sugeruję więc, panie generale, żeby dzisiejsza depesza mówiła: „Generałowie Sun i Pickering udadzą się natychmiast do sztabu generała Stilwella na konsultacje. Natychmiast przerwać wszelkie podejmowane działania i wracać”. — Ależ panie generale, wieczorem dziewczynki będą niepocieszone — zażartował Banning. — Właśnie ukręcił pan bat na siebie, pułkowniku — uśmiechnął się Sun. — Panie generale, pod pańską nieobecność proponuję, żeby pułkownik Banning przejął pańskie obowiązki i zapoznał się z działaniami dowództwa XXXII Okręgu Wojskowego. Wysłucha odprawy, którą przygotował generał Czou i będzie pełnił honory gościa w pańskim zastępstwie. Odechce mu się niewczesnych żartów. — Proszę ode mnie przeprosić panienki, pułkowniku — uśmiechnął się Pickering. — Jeśli zostanie pan tu przez kilka dni, pułkowniku, podejrzenia generała Czou co do natury tej nagłej depeszy powinny się rozwiać. — Rozumiem, panie generale. — No, niechże się pan nie smuci, pułkowniku. Generał Czou cieszy się opinią człowieka rozrywkowego. Nie będzie się pan nudził — judził Sun. — Dziękuję, panie generale — powiedział Pickering. — Może już czas na to, żebyśmy przestali sobie panować i przeszli na ty? — Z przyjemnością. Sunny. — Cała przyjemność po mojej stronie, Fleming,

3 Dowództwo Amerykańskiej Misji Wojskowej w Chinach, Czungking, Chiny, 14 kwietnia 1943 roku, 16.15 Wyglądając z okien kołującego na stanowisko postojowe C–47, Pickering zauważył podporucznika Roberta F. Easterbrooka, siedzącego na błotniku Studebakera Presidenta, z jedną nogą opartą na zderzaku i ze śrutówką kalibru 12 leżącą na podołku. Na cholerę mu ta armata? A, pewnie widział, że Rutterman sobie taką załatwił i postanowił pójść w jego ślady, pomyślał i uśmiechnął się. Najciekawsze z tego wszystkiego było to, że chorąży Rutterman, który wyglądał jak wcielenie starego wiarusa, doświadczonego, ogorzałego w bojach na całym świecie marine, nigdy w życiu nie wąchał prochu, podczas gdy dziewiętnastoletni podporucznik Easterbrook zdążył już w czasie tej wojny zasłużyć na Srebrną Gwiazdę i dwa Fioletowe Serca.

Tak naprawdę, to diabli wiedzą kto tu kogo naśladował. Rutterman zawsze traktował Bobby’ego z szacunkiem i nigdy nie nazywał go Zającem — ten zaszczyt zarezerwowany był dla tych, którzy byli z nim na Guadalcanal. Kiedy samolot zatrzymał się i pilot wyłączył silniki, Easterbrook zaczekał, aż Pickering pożegna się z generałem Sunem i majorem Ki, a potem ordynansi załadują jego górę bagażu na samochód i dopiero wtedy podszedł do Pickeringa i Harta. Zasalutował i, nie wypuszczając z ręki śrutówki, próbował pomóc Hartowi zapakować ich bagaże. — Wiesz chociaż jak się strzela z tej pukawki, Bob? — zapytał z uśmiechem Pickering, ubiegając go i samemu podnosząc swoją walizkę. — Tak jest, panie generale. A wie pan jaka jest skuteczna? Każdy z tych sześciu nabojów w jej magazynku zawiera tuzin loftek kalibru 8 mm. Jeden strzał to odpowiednik długiej serii z pistoletu maszynowego, ale loftki wylatują za jednym razem i mają bardzo mały rozrzut. Z Thompsonem miałem problemy, żeby go utrzymać na celu, ale ze śrutówką radzę sobie dużo lepiej. Tak, i to było na tyle, jeśli chodzi o moją teorię o małpowaniu Ruttermana, pomyślał Pickering. — Pułkownik Banning i ten kapitan z OSS zostali w samolocie? — zapytał Easterbrook. — Pułkownik Banning właśnie dowiaduje się o dowodzeniu XXXII Okręgiem Wojskowym więcej, niż kiedykolwiek w życiu mógłby chcieć wiedzieć — odparł Pickering. — Wróci dopiero za dwa dni. Hart spojrzał na zegarek i uśmiechnął się złośliwie: — Myślę, panie generale, że w tej chwili pułkownik zajmuje się raczej ciężką pracą nad utrzymaniem reputacji Korpusu Piechoty Morskiej. — Ani słowa więcej na ten temat, panie poruczniku — uciszył go z udawaną surowością Pickering, sam ledwie zdolny do powstrzymania uśmiechu. — Tak jest, panie generale. — A Sampsona McCoy zabrał ze sobą na pustynię. Okazuje się, że kapitan jest radioamatorem, jak nasz Steve Koffler. — Jasna cholera — wyrwało się Easterbrookowi. — Sam chciał, czy Rzeźnik musiał go wziąć na muszkę? — Sam chciał — odparł Hart. — McCoy nie jest zachwycony, kiedy ktoś o nim mówi „Rzeźnik’. — Też nie jestem szczęśliwy, kiedy mnie nazywają Zającem — odparł Easterbrook. — jak Rzeźnik przestanie mnie tak nazywać, mogę sobie przypomnieć, że ma na imię Ken. — Różnica, poruczniku Easterbrook — Hart podkreślił te dwa słowa — polega na tym, że on jest kapitanem, a pan tylko zasranym podporucznikiem… — McCoy na pewno z tak błahego powodu nie zasłaniałby się stopniem — z przekonaniem powiedział Easterbrook. No proszę, McCoya też potrafił właściwie ocenić, pomyślał Pickering. Ten chłopak naprawdę jest wart więcej, niż widać na pierwszy rzut oka. — Coś do mnie przyszło, czy tylko tak sobie przyjechałeś się przywitać? — Jest jedna depesza. Pomyślałem sobie, że lepiej żebym z nią zaczekał, aż wsiądziemy i ruszymy. George, poprowadzisz? — Jasne. Kiedy wsiedli do samochodu, Easterbrook sięgnął za pazuchę i wyjął kopertę. Podając ją Pickeringowi, powiedział: — Chyba się panu nie spodoba ta depesza. Miał rację.

ŚCIŚLE TAJNE OD: GZPO SZEFA PLACÓWKI OSS HAWAJE 1115GMT 13KWIE43 KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE ZABRONIONE DO: GENBRYG FLEMING PICKERING ZDOPAC OSS AMWCHI CZUNGKING CHINY RAPORT O POSTĘPACH OPERACJI NR 3 1 NIŻEJ PODPISANY Z ŻALEM POTWIERDZA ODBIÓR DEPESZY O WADZE PRZEDSIĘWZIĘCIA Z 11KWIE43 2 SUNFISH Z METEOROLOGAMI SPRZĘTEM ORAZ KPT R GREYBONEM STBSM P MCGUIREM NA POKŁADZIE WYRUSZYŁ Z PEARL HARBOR 0600 UMA 11KWIE43 x PRZEWIDYWANY CZAS DOTARCIA NA WYZNACZONY PUNKT SPOTKANIA NIE WCZEŚNIEJ NIŻ 25KWIE x O ZMIANACH PRZEWIDYWANEGO CZASU SPOTKANIA BĘDZIE PAN INFORMOWANY NA CODZIEŃ W MIARĘ NAPŁYWU MELDUNKÓW SYTUACYJNYCH Z SUNFISHA LUB INNYCH OKOLICZNOŚCI 3 DO DNIA DZISIEJSZEGO W MAG–21 ZAMELDOWALI SIĘ NA PRZYDZIAŁ TYMCZASOWY W ZWIĄZKU Z PRZYGOTOWANIAMI DO OPERACJI CHINA SUN DWUKROPEK WILLIAMSON MJR AVERY R BALOTMAR PENSACOLA WESTON KPT JAMES B BALOTMAR PENSACOLA PICKERING POR MALCOLM S BALOTMAR MEMPHIS 4 PONADTO CHĘĆ UDZIAŁU W OPERACJI ZGŁOSIŁ STEVENSON POR THEODOEE J Z DYONU VMF–262 5 PPŁK DAWKINS MELDUJE ŻE CHOĆ WILLIAMSON WESTON I STEVENSON ROZPORZĄDZAJĄ SPORYM DOŚWIADCZENIEM W PILOTOWANIU SAMOLOTÓW PBY–3A WSZYSCY PILOCI INTENSYWNIE TRENUJĄ I BĘDĄ TRENOWAĆ CODZIENNIE AŻ DO DATY PRZYSTĄPIENIA DO REALIZACJI OPERACJI CHINA SUN x SZEŚCIU NAWIAS 6 NAWIAS LOTNIKÓW MARYNARKI KTÓRZY BRALI UDZIAŁ W DOTYCHCZASOWYCH PRÓBACH TANKOWANIA NA MORZU NADAL POZOSTAJĄ NA CZASOWYM PRZYDZIALE DO MAG–21 I KAŻDY Z NICH MOŻE BYĆ DOSTĘPNY JAKO ZASTĘPSTWO NA WYPADEK KONIECZNOŚCI WYCOFANIA KTÓREGOŚ Z LOTNIKÓW PIECHOTY MORSKIEJ POZOSTAJĘ Z SZACUNKIEM HOMER C DILLON MJR ŚCIŚLE TAJNE

Cholera, jeszcze nie doszedłem do siebie emocjonalnie po tym wyjeździe McCoya, Zimmermana i Sampsona, a teraz jeszcze to! — Złe wiadomości, panie generale? — zainteresował się Hart zza kierownicy. — Właśnie się zastanawiam, złe, czy dobre. Homer przysłał nazwiska pilotów, którzy mają lecieć Catalinami. — I co, coś z nimi nie tak? Dobre pytanie. Owszem, coś z nimi nie tak. Ze wszystkimi. To sami szaleńcy, zarówno stare wiarusy jak McCoy i Zimmerman, jak i gówniarze — zapaleńcy, tacy jak Sampson i mój syn. Podejmują się tych zadań, bo są z piechoty morskiej, a do piechoty morskiej ludzie idą po to, żeby ulegać bohaterskim porywom. Inni na dokładkę, jak Sampson czy Pick, uważają, że wypada nadstawiać karku, kiedy się jest członkiem elity społeczeństwa. A może tylko chcą sobie udowodnić, że sami na tę elitę zasługują, że są kimś specjalnym, a nie tylko synami bogatych rodziców? — Jakiś major Williamson z Pensacola, nie znam człowieka… — Może to jakiś znajomy Charlie’ego Gallowaya, panie generale? jeśli tak, to pewnie w porządku gość. Tak, to by się zgadzało, pomyślał Pickering. Galloway jest też „w porządku gość”. — 1 facet nazwiskiem Stevenson, z dywizjonu Gallowaya. — Zgłosił się jeden z chuliganów Gallowaya? — zapytał zaskoczony Hart. — Wątpię, żeby Galloway na tyle nie dawał sobie z nim rady, żeby potrzebował go zgłaszać na ochotnika — pomyślał na głos Pickering. — Zresztą, Dawkins by się na to nie zgodził. To znaczy, że musi być dobry. — Tak jest, panie generale. Pułkownik Dawkins doskonale rozumie, jak ważne jest to zadanie. — Czekaj, aż usłyszysz następne dwa nazwiska. Kapitan James B. Weston… — Nasz kapitan Weston? — Samochód aż zatańczył na drodze, kiedy zaskoczony Hart odwrócił się do tyłu. — Nasz kapitan Weston — potwierdził Pickering. — A czwartym jest Pick. — O jasna cholera! Nic mi nie mówił, kiedy byliśmy w Memphis! — Mnie też. George, nie wygadałeś się czasem przed nim wtedy? — Co pan, panie generale? Zresztą, przecież cały czas byliśmy razem. — Czyli po prostu przeczytał okólnik MacInnerneya i się zgłosił — zadumał się Pickering. — Ciekawe tylko, dlaczego przyjęli jego zgłoszenie. Przecież on nigdy nie latał Cataliną… Właśnie, nie latał. To dlatego w tej depeszy… Wziął ją jeszcze raz do ręki i przeczytał ponownie ostatni punkt. A, to o to chodzi z tym „intensywnym treningiem” do ostatniej chwili. Dawkins daje Pickowi nabrać nalotu przed wyruszeniem na wyprawę. — Wiedzą, że to doskonały pilot, panie generale i dlatego go wzięli. Nauka latania Cataliną pewnie nie zajęła mu wiele czasu. — Tak, i pewnie to samo dotyczy Jima Westona — zgodził się Pickering. — Wybrali go, bo był najlepszy spośród dostępnych. — Tak właśnie musiało być, panie generale. A wybierał MacInnerney, co jest najlepszą gwarancją, że wybór był sprawiedliwy i rzeczowy. Doc nie mógłby posłać do niebezpiecznego zadania za linię wroga kogoś, kto prochu nie wąchał, skoro ma pod ręką takiego, który przez rok bawił się z japończykami w kotka i myszkę na Filipinach. Pewnie Picka też wybrał dlatego, że miał do wyboru posłać żółtodzioba, albo kogoś, kto wraz z Charlie’em Gallowayem leciał już raz za linie wroga na Buka, po Kofflera i Howarda.

Generał nie powinien pozwalać osobistym uczuciom wpływać na swoje decyzje, nawet jeśli ma wysłać kogoś na pewną śmierć. Doc naprawdę lubił Westona, w Memphis raz jeszcze okazał, jak lubi Picka, a mimo to bez mrugnięcia okiem posłał ich do operacji China Sun, bo byli najlepsi z dostępnych. Nie pozwala względom osobistym zakłócać wykonywania swoich obowiązków służbowych, bo jest prawdziwym generałem piechoty morskiej. A ja kim jestem? Gówno ze mnie nie generał, bo oddałbym życie za to, żeby być na miejscu Doca i posłać kogoś innego zamiast Westona i Picka. — Pick da sobie radę, panie generale — pocieszał go Hart, przeczuwając, o czym myśli Pickering. — On i Weston są ulepieni z jednej gliny. Potrafią przemykać się między kroplami deszczu. — No cóż, wkrótce się o tym przekonamy, nieprawdaż, George?

4 Biały Dom, Waszyngton, 16 kwietnia 1943 roku, 23.15 Prezydent siedział w swoim wózku, ubrany w szlafrok i zapalał właśnie nowego papierosa od niedopałka poprzedniego, kiedy w drzwiach pojawił się admirał Leahy, prowadząc generała Marshalla i dyrektora Donovana. Franklin wygląda na wykończonego, pomyślał Donovan na widok Roosevelta. — Dobry wieczór, panie prezydencie — powiedział admirał Leahy. — Proszę, proszę, kogo ja widzę — uśmiechnął się swoim słynnym uśmiechem Roosevelt, wtykając papierosa w cygarniczkę z kości słoniowej. — Toż to Armia, Marynarka i Departament Brudnych Sztuczek we własnych osobach! — To tak pan o mnie myśli, panie prezydencie? — zapytał Donovan. — To był tylko kiepski żart. Bill, nie bocz się — machnął ręką prezydent. — Mam predylekcję do kiepskich żartów, kiedy muszę podjąć decyzję, na którą nie mam ochoty. Nikt nie odpowiedział. — Kawy komuś? A może coś mocniejszego? Tym razem wszyscy odpowiedzieli chórem: — Nie, panie prezydencie. — No dobra, dajcie ten pasztet — powiedział Roosevelt. Donovan sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął z niej nie zalepioną, małą białą kopertę bez żadnych napisów i stempli. — O, Nimitz też ma coś do powiedzenia? — mruknął Roosevelt, pobieżnie oglądając kartki, zanim zabrał się do czytania. — Pomyślałem, że lepiej będzie zasięgnąć jego zdania, zanim z tym do pana przyjdziemy, panie prezydencie — wyjaśnił Leahy. Roosevelt spojrzał na niego znad maszynopisu, po czym opuścił oczy na tekst i zaczął czytać. ŚCIŚLE TAJNE — MAGIA OPERACYJNA PILNA 1005 GMT 16KWIE43 KOPIOWANIE ZABRONIONE

OD: NDPDZACHPAC BRISBANE DO: SZESZTA ARMR USA WASZ DO WYŁWIAD GEN GEORGE C MARSHALL DO WIAD: NDTDWPAG PEAHL HARBOR DO WYŁWIAD ADM CHESTER W NIMITZ ZWRACAM SIĘ Z PROŚBĄ O ZEZWOLENIE NA REALIZACJĘ OPERACJI FLYSWATTER 1 WDPDZACHPAC PRZECHWYCIŁO I ODSZYFROWAŁO TRZY DEPESZE JAPOŃSKIEGO CESARSKIEGO SZTABU GENERALNEGO W SPRAWIE LOTNICZEJ PODRÓŻY INSPEKCYJNEJ DCY JAPOŃSKIEJ POŁĄCZONEJ FLOTY ADMIRAŁA YAMAMOTO ISOROKU NA BOUGAINVILLE W DNIU 18KWIE43 x DEPESZE TE ZAWIERAJĄ SZCZEGÓŁY ROZKŁADU PODRÓŻY ORAZ SKŁAD GRUPY TRANSPORTOWEJ I ESKORTY POWIEJTRZNEJ CHRONIĄCEJ ZESPÓŁ INSPEKCYJNY 2 WIADOMOŚCI O KTÓRYCH MOWA OZNACZONE BYŁY GRYFAMI NAJWYŻSZEGO STOPNIA UTAJNIENIA I ZASZYFROWANE SZYFREM WYŻSZEGO RZĘDU x ANALITYCY NDPDZACHPAC SĄ PRZEKONANI O ICH AUTENTYCZNOŚCI LECZ WSKAZUJĄ NA MOŻLIWOŚĆ JAPOŃSKIEJ PROWOKACJI W CELU SPRAWDZENIA BEZPIECZEŃSTWA ŁĄCZNOŚCI RADIOWEJ x W RAZIE GDYBY TAK BYŁO PODJĘCIE DZIAŁAŃ NA PODSTAWIE OTRZYMANYCH WIADOMOŚCI OZNACZAĆ BĘDZIE NATYCHMIASTOWE POTWIERDZENIE ZŁAMANIA PRZEZ NAS JAPOŃSKICH SZYFRÓW 3 PODKREŚLAM ŻE MOI ANALITYCY NIE SĄ PRZEKONANI POWT NIE SĄ PRZEKONANI O TYM ŻE TO PROWOKACJA A JEDYNIE WSKAZUJĄ NA MOŻLIWOŚĆ POWT WSKAZUJĄ NA MOŻLIWOŚĆ TAKIEGO WYBIEGU ZE STRONY JAPONII 4 Z MOJEGO POLECENIA PODJĘTO PRZYGOTOWANIA DO OPERACJI PRZECHWYCENIA SAMOLOTÓW INSPEKCYJNYCH POD KRYPTONIMEM FLYSWATTER x W RAMACH PRZYGOTOWAŃ CZTERY SAMOLOTY LOCKHEED P–38 LOTNICTWA ARMII STACJONUJĄCE NA WYSPACH SALOMONA ZOSTAŁY POSTAWIONE W STAN GOTOWOŚCI OPERACYJNEJ x JAK MNIE ZAPEWNIONO OPERACJA MA SIEDEMDZIESIĄT PIĘĆ PROCENT SZANSY NA POMYŚLNĄ REALIZACJĘ 5 Z UWAGI NA NIEDAWNE WYDARZENIA W AMWCHI KTÓRE GROZIŁY DEKONSPIRACJĄ OPERACJI MAGIA LICZĘ SIĘ Z TYM ŻE WASZYNGTON MOŻE DMUCHAĆ NA ZIMNE ODMAWIAJĄC UDZIELENIA ZGODY NA OPERACJĘ FLYSWATTER BY W TEN SPOSÓB CHRONIĆ OPERACJĘ MAGIA O ZNACZNIE WIĘKSZYM ZNACZENIU DLA LOSÓW WOJNY 6 PRZEDSTAWICIEL GENBRYG PICKERINGA W BRISBANE KTÓRY

BRAŁ UDZIAŁ W JEGO WYSIŁKACH NA RZECZ USTALENIA ROZMIARÓW ZAGROŻENIA WYNIKAJĄCEGO Z WYDARZEŃ W CZUNGKINGU ZAPEWNIA MNIE ŻE GENBRYG PICKERING JEST ZDANIA IŻ MAGIA NIE ZOSTAŁA POWT NIE ZOSTAŁA NARAŻONA NA SZWANK PRZEZ OSTATNIE POŻAŁOWANIA GODNE WYPADKI W AMWCHI x NINIEJSZYM WYRAŻAM SWOJE PEŁNE ZAUFANIE DO WYNIKÓW JEGO ŚLEDZTWA I OŚWIADCZEŃ W TYM ZAKRESIE 7 NIGDY DOTĄD W HISTORII WOJEN MORSKICH NIE NADARZYŁA SIĘ SZANSA USUNIĘCIA TAK BŁYSKOTLIWEGO I NIEBEZPIECZNEGO PRZECIWNIKA JAK ADMIRAŁ YAMAMOTO x UWAŻAM ŻE NIE POWINNIŚMY POZWOLIĆ BY NASZE OBAWY WZIĘŁY GÓRĘ NAD MOŻLIWOŚCIĄ SKORZYSTANIA Z TEJ SZANSY 8 NALEGAM NA WYDANIE POZWOLENIA NA REALIZACJĘ OPERACJI FLYSWATTER W JAK NAJSZYBSZYM TERMINIE DOUGLAS MACARTHUR GEN ARMII GŁÓWNODOWODZĄCY PDZACHPAC ŚCIŚLE TAJNE — MAGIA — Cokolwiek by o nim mówić, stary Douglas ma dar słowa. — Roosevelt uśmiechnął się i przełożył kartki. ŚCIŚLE TAJNE — MAGIA OPERACYJNA PILNA 1635 GMT 16KWIE43 KOPIOWANIE ZABRONIONE OD: NDTDWPAC PEARL HARBOR DO: SZEF OPERACJI MORSKICH WASZ DO WYŁWIAD: ADM ERNEST E KING DO WIAD: NDPDZACHPAC BRISBANE DO WYŁWIAD: GEN DOUGLAS MACARTHDR 1 W NAWIĄZANIU DO ŚCIŚLE TAJNEJ — MAGIA OPERACYJNEJ PILNEJ OD NDPDZACHPAC DO WYŁWIAD SZESZTA ARMI USA DOT PROŚBY O POZWOLENIE NA REALIZACJĘ OPERACJI FLYSWATTER Z DNIA 16KWIE43 2 ODNOŚNIE DEPESZE NA TEMAT PODRÓŻY INSPEKCYJNEJ PRZECHWYCONO ROZSZYFROWANO I ANALIZOWANO TAKŻE W PEARL HARBOR x NASI ANALITYCY ZGADZAJĄ SIĘ ŻE WIADOMOŚCI WYGLĄDAJĄ NA PRAWDZIWE I POTWIERDZAJĄ OBAWĘ O PROWOKACJĘ ZE STRONY JAPOŃCZYKÓW 3 NIŻEJ PODPISANY PODZIELA ZAUFANIE KTÓRYM GŁÓWNODOWODZĄCY PDZACHPAC DARZY WYNIKI DOCHODZENIA GENBRYG FLEMHTG A PICKERINGA W SPRAWIE

DOMNIEMANEGO PRZECIEKU W AMWCHI 4 ODSUNIĘCIE ADM YAMAMOTO OD DOWODZENIA JAPOŃSKĄ POŁĄCZONĄ FLOTĄ MOŻE MIEÓ DLA DA15ZYCH OPERACJI JAPOŃSKIEJ FLOTY IARMU KATASTROFALNE NASTĘPSTWA x NAWET BEZ NICH JUŻ SAM FAKT UTRATY ADM YAMAMOTO W WYNIKU AKCJI SIŁ AMERYKAŃSKICH BĘDZIE POTĘŻNYM CIOSEM DLA PRESTIŻU JAPOŃSKIEJ MARYNARKI WOJENNEJ WŚRÓD SPOŁECZEŃSTWA CESARSTWA 5 NIŻEJ PODPISANY NALEGA BY SZEF OPERACJI MORSKICH WYRAZIŁ W JEGO IMIENIU NA FORUM KOLSZESZTA POPARCIE DLA PLANU GŁÓWNODOWODZĄCEGO PDZACHPAC I DLA WYRAŻENIA MU ZCK)DY NA REALIZACJĘ OPERACJI FLYSWATTER CHESTER W NUMITZ ADM NDTDWPAC PEARL HARBOR ŚCIŚLE TAJNE — MAGIA — A więc Nimitz uważa, że Douglas ma rację. Czy to także wasze jednomyślne stanowisko, panowie? Bill, ty pierwszy, bo jesteś najmłodszy. — Panie prezydencie, nie chciałbym podważać stanowisk generała MacArthura ani admirała Nimitza… — Nie kryguj się, tylko podważaj. Bill. Za to ci płacę. Dolara rocznie, ale zawsze. — Panie prezydencie, sprawa sprowadza się do dylematu: szansa na usunięcie Yamamoto, czy narażenie na szwank Magii. — Nieprawda, Bill — zaprotestował Roosevelt. — To wybór pomiędzy podzieleniem zaufania Pickeringa co do tego, że ci dwaj z Czunskingu bezpieczeństwa Magii a jego odrzuceniem. Nie podważa się bezpieczeństwa Magi. Nie przypuszczam, żebyśmy sobie mogli pozwolić na lekkomyślne odrzucenie myśli o tym, że japończycy mogą podejrzewać nas o zdolność do czytania ich poczty. Takie podejrzenie mogłoby ich z pewnością popchnąć do prowokacji tego rodzaju. — Nie mamy podstaw, żeby podejrzewać, że daliśmy im powód do podejrzeń, panie prezydencie. Poza tą historią w Czungkingu, oczywiście. — To w końcu wierzysz Pickeringowi, czy nie? — zapytał Roosevelt, wyraźnie zniecierpliwiony. — Wierzę — odparł Donovan po krótkiej, ale wyczuwalnej chwili zastanowienia. Roosevelt skinął głową i spojrzał z kolei na generała Marshalla. — Gdybyśmy nie skorzystali z tej szansy, panie prezydencie… — zaczął Marshall. — Nawet za cenę potwierdzenia japońskich podejrzeń i utraty Magii? — przerwał Roosevelt. — Tak jest, panie prezydencie. — A pan, admirale? — To wygląda na jeden z tych jakże rzadkich przypadków, kiedy Nimitz i MacArthur idą ręka w rękę, panie prezydencie i bardzo bym nie chciał być tym, który im stanie na drodze w takiej chwili. — Ale wszyscy mimo to czujecie się lekko nieswojo, tak? Obecni skinęli głowami, i tylko Donovan powiedział głośno: — Tak, panie prezydencie.

— To zupełnie jak ja — odparł Roosevelt. W tej chwili zauważył, że ognik jego papierosa zbliża się do krawędzi cygarniczki. Pochylił się nad popielniczką i wydmuchał do niej niedopałek, który był już za krótki, żeby go wyciągnąć. Sięgnął na biurko, do kasetki po następnego i umieścił go w cygarniczce. Donovan podszedł, zabierając po drodze ze stołu zapalniczkę. Dochodził właśnie do prezydenta, kiedy ten odezwał się: — Dobra. Zrobimy to. Admirale Leahy — przerwał, nadstawiając papierosa Donovanowi z zapalniczką. Zaciągnął się dymem i ciągnął dalej: — Admirale, proszę wysłać operacyjną pilną do generała MacArthura o treści: „Z rozkazu prezydenta: Przystąpić do realizacji operacji Flyswatter. Zespół wykonawczy wzmocnić do dwunastu samolotów P–38*”. — Tak jest, panie prezydencie. — Panie prezydencie, czy ta oferta czegoś mocniejszego jest nadal aktualna? — zapytał Donovan. — Jasne, że tak, Bill — uśmiechnął się od ucha do ucha Roosevelt. — Teraz już możemy się wszyscy napić i nikt nam nie zarzuci, że kiedy podejmowaliśmy tę decyzję, nie byliśmy trzeźwi.

*

Lockheed P–38 Lightning — amerykański ciężki myśliwiec dalekiego zasięgu, dwusilnikowy dwukadłubowy średniopbt. Jeden z najbardziej udanych amerykańskich samolotów bojowych II wojny światowej, używany w wielu wersjach (myśliwiec eskortowy, przechwytujący, nocny, samolot myśliwsko–bombowy, rozpoznania fotograficznego, przewodnik wypraw bombowych) przez Siły Powietrzne Armii w Europie i na Dalekim Wschodzie [przyp. tłum.].

XXIII 1 Pustynia Gobi, Mongolia 20 kwietnia 1943 roku, 11.15 Konwój zaopatrzeniowy składał się z dwóch dżipów (jeden rozpoznawał teren przed kolumną pojazdów, drugi zamykał ją od tyłu), dwóch dwuipółtonowych ciężarówek GMC z napędem na wszystkie osie, ciągnących cysterny z paliwem po dwa tysiące litrów każda, trzech dwuipółtonowych Studebakerów, wiozących po cztery mongolskie koniki i dwóch półciężarowych Dodge’ów. Wszystkie pojazdy były przeładowane i podróż naznaczona była licznymi awariami — w przeważającej większości z winy pękających dętek. Naprawa tych awarii szła bardzo sprawnie, dzięki dużej ilości zapasowych kół wiezionych przez każdy z pojazdów i wydzieleniu jednego z Dodge’ów jako ruchomego warsztatu wulkanizacyjnego. Zdjęte z osi koło z uszkodzoną oponą wrzucano po prostu na Dodge’a i kolumna ruszała, a w trakcie jazdy załoga warsztatu zdejmowała z felgi oponę i dętkę. Drobne uszkodzenia naprawiano łatami na gorąco, poważniej uszkodzone opony odkładano na bok. W Chinach czasu wojny każda opona była na wagę złota, nawet jeśli jej już pół brakowało. Z czegoś przecież trzeba było robić obuwie dla żołnierzy. Konwój zatrzymywał się na noc. Konie nakłaniano wówczas — bagnetem — do zejścia z samochodów, żołnierze wsiadali na nie na oklep i ruszali na posterunki, broniąc obozu w nocy przed atakiem. Pozostali rozpalali ogniska i starali się znaleźć sobie do snu miejsce osłonięte od lodowatego wichru, chłoszczącego kamienistą, zaśnieżoną równinę. Menu było równie monotonne, jak otaczający krajobraz: na śniadanie i kolację ten sam ryż z papryką, cebulą i skrawkami wołowiny lub baraniny. Po śniadaniu konie ładowano na ciężarówki — w ten sam sposób, w jaki je rozładowywano — i kolumna wyruszała w dalszą drogę. Pierwszego dnia napotkali karawanę wielbłądników, podążającą do Jümen. Od tamtej pory na pustyni nie było żywej duszy. Po drugim dniu McCoy i reszta już wiedzieli, czego mogą się spodziewać dalej w głębi pustyni. Wszędzie jak okiem sięgnąć, płaska, kamienista równina bez żadnych punktów orientacyjnych, zwłaszcza teraz, pod śniegiem, który maskował z rzadka napotykane skałki i stosy kamieni ustawiane przez karawany. Na szczęście okazało się, że prawie nie ma lodu pod śniegiem, co zwiększało prędkość marszową konwoju. McCoy zastanawiał się dlaczego go nie ma i doszedł do wniosku, że śnieg musiałby się topić w dzień, żeby zamarzać w nocy, a tymczasem było tak zimno, i w dodatku wiatr tak intensywnie go przewiewał z miejsca na miejsce, że słońce nie dawało rady go stopić. Złą wiadomością było to, że śnieg zawiewał „drogę” którą podążali. Kiedy się to zdarzało, dowódca konwoju, małomówny kapitan, zatrzymywał kolumnę i wyjeżdżał naprzód dżipem, szukać kopców kamieni, wyznaczających szlak. Dopiero, kiedy je znalazł i wrócił, konwój ruszał dalej. W miarę jak zagłębiali się w pustynię, Zimmerman i McCoy byli coraz bardziej pewni, że ich samochody ani trochę nie wyróżniają się spośród pozostałych pojazdów konwoju. I to była dobra wiadomość.

*** Kiedy rankiem 20 kwietnia konwój się zatrzymał, McCoy oczekiwał, że przyczyną była znów pęknięta guma lub wyprawa na poszukiwanie drogi. Kiedy jednak z ciężarówki tuż przed nim zaczęli wyskakiwać żołnierze i wyganiać z niej konie, wiadomo było, że nie o to chodzi. Rozejrzał się uważniej i zauważył skały okopcone dymem wielu palonych w ich zaciszu ognisk. A więc dojechali do punktu spotkań konwoju z pustynnymi patrolami. Wysiadł z prowadzonej przez siebie tym razem półciężarówki i ruszył do sanitarki, stojącej za nią. — To chyba tu — powiedział do Zimmermana. — Znajdź kapitana i napełnij zbiorniki pod korek, spróbuj też uzupełnić zapas opon. A ja pogadam z sierżantem, który kręci tym całym interesem i raz jeszcze rzucę okiem na tę jego pożal się Boże mapę. — Odłączamy się od konwoju już teraz? — zapytał Sampson. — Do zmroku zostało jakieś pięć, sześć godzin. — Za czterdzieści pięć minut mogę wyjść w eter, jeśli mi ktoś pomoże rozciągnąć anteny. — Nie mamy na to czasu. — Ale oni przecież czekają na wiadomość od nas. — Wieczorem, jak się zatrzymamy, będziesz miał tyle czasu, ile tylko zapragniesz. Zresztą znasz schemat łączności i wiesz, że nasz seans wypada wieczorem. — Generał czeka na wiadomość — protestował Sampson. — Przecież nie mamy mu nic do przekazania — racjonalnie tłumaczył McCoy. — A póki nie zaczniemy tu rozkładać radiostacji, nikt się nie będzie nami interesował. — Przecież mieliśmy rozkaz utrzymywać łączność. — Spoko, Rzeźnik — odezwał się Ernie, widząc błyski w oku McCoya. — Kapitanie Sampson, pójdzie pan na tył, obudzi dwóch Chińczyków i postawi jednego przy sanitarce, a drugiego przy półciężarówce. Powie im pan, że jak zasną na służbie, to ich pan zastrzeli. Pytania? Sampson popatrzył na niego przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. — Tak jest, panie kapitanie. — Potem pomoże pan Zimmermanowi uzupełnić opony i paliwo w zbiorniku i kanistrach. — Tak jest. Panie kapitanie, mogę o coś zapytać? — Proszę. — Dlaczego sierżant nazwał pana Rzeźnikiem? — Bo Ken uwielbia zarzynać tych, którzy zadają głupie pytania — odparł za niego Zimmerman. — Ernie, ja cię kiedyś zatłukę! — syknął McCoy, wywołując wielkie rozbawienie Zimmermana. Jego rechot był tak zaraźliwy, że wkrótce i McCoy się roześmiał. — To długa historia, Sampson, ale może ci ją kiedyś opowiem — powiedział McCoy Kwadrans później sanitarka i półciężarówka wyjechały z pomiędzy pojazdów konwoju i przejechały wzdłuż niego. McCoy zatrzymał się, by wymienić uścisk dłoni z dowódcą konwoju, po czym wsiadł z powrotem do półciężarówki i odjechał w głąb pustyni Gobi.

2 Gabinet Owalny, Biały Dom, Waszyngton, 24 kwietnia 1943 roku, 16.45 Pułkownik William Donovan zastał prezydenta wyglądającego przez okno gabinetu do ogrodu. — Dzień dobry, panie prezydencie — powiedział. Roosevelt obrócił się wraz z wózkiem do niego. — To podejrzane. Bill. Wcale nie wyglądasz, jakbyś się właśnie dowiedział, że świat ma się skończyć. Skąd więc ten pośpiech? Donovan bez słowa postawił teczkę na stole, rozpiął kajdanki i wyciągniętym zza koszuli kluczykiem otworzył zamek teczki. Z teczki wydobył dużą niezaklejoną kopertę i podał ją Rooseveltowi. — Ani admirał Leahy, ani generał Marshall nie mogli panu tego dostarczyć, panie prezydencie, a uważałem, że powinien pan się z tym zapoznać jak najszybciej. ŚCIŚLE TAJNE — MAGIA OPERACYJNA PILNA 1005 GMT 23KWIE43 KOPIOWANIE ZABRONIONE OD: NDTDWPAG PEAEL HAEBOR DO: SZEF OPERACJI MORSKICH WASZ DO WYŁWIAD; ADM ERWEST E KUTG DO WIAD: NDPDZACHPAC BRISBAHE DO WYŁWIAD: GEN DOUGLAS MACARTHUR 1 W CIĄGU OSTATNICH PIĘCIU DNI PRZECHWYCONO I ROZSZYFROWANO ŁĄCZNIE TRZYDZIEŚCI JEDEN DEPESZ NADAWANYCH Z RÓŻNYMI STOPNIAMI UTAJNIENIA I PRZY UŻYCIU TRZECH RÓŻNYCH SZYFRÓW WYSOKIEGO STOPNIA W TYM SIEDEMNAŚCIE Z JAPOŃSKIEGO DOWÓDZTWA NA BOUGARWILLE DO CESARSKIEGO SZTABU GENERALNEGO W TOKIO I CZTERNAŚCIE W PRZECIWNYM KIERUNKU x WSZYSTKIE TE DEPESZE ODNOSIŁY SIĘ DO ZESTRZELENIA SAMOLOTU ADMIRAŁA YAMAMOTO W POBLIŻU BOUGAINVILLE BĄDŹ DO PRAC MAJĄCYCH NA CELU WYDOBYCIE ZWŁOK I ODESŁANIE ICH DO JAPONII 2 W ZGODNEJ OPNII ANALITYKÓW DEPESZE UKAZUJĄ POZIOM CHAOSU I ZASKOCZENIA KTÓREGO NALEŻAŁOBY SIĘ SPODZIEWAĆ JEDYNIE PO RZECZYWISTEJ ŚMIERCI DOWÓDCY WYSOKIEGO SZCZEBLA x ANALITYCY STWIERDZAJĄ OBECNOŚĆ W DEPESZACH TONU PEŁNEGO SZACUNKU DLA ZASŁUG POLEGŁEGO ZDAJĄCEGO SIĘ POTWIERDZAĆ FAKT ŚMIERCI ADMIRAŁA x ZDANIEM ANALITYKÓW OZNAKI TE SĄ ZBYT INTENSYWNE I ZBYT SZCZERE JAK NA CZĘŚĆ PROWOKACJI MAJĄCEJ NA CELU SPRAWDZENIE SZCZELNOŚCI SIECI

ŁĄCZNOŚCI 3 KOLEJNYM POTWIERDZENIEM POWYŻSZYCH STWIERDZEŃ ZDAJE SIĘ BYĆ FAKT DALSZEGO KORZYSTANIA Z DOTYCHCZASOWYCH SZYFRÓW I OKOLICZNOŚĆ ŻE OTE STWIERDZONO POJAWIENIA SIĘ W ETERZE ŻADNYCH NOWYCH DIAMETRALNIE ODMIENNYCH PROCEDUR ŁĄCZNOŚCI PRZECIWNIKA KTÓRE NIECHYBNIE POJAWIŁYBY SIĘ GDYBY DEPESZE O LOCIE YAMAMOTO OKAZAŁY SIĘ PROWOKACJĄ X W OPINU NIŻEJ PODPISANEGO ŚWIADCZY TO ŻE OPERACJA MAGIA NIE DOZNAŁA ŻADNEGO USZCZERBKU W ZWIĄZKU Z REALIZACJĄ OPERACJI PLYSWATIER CHESTER W NIMITZ ADM ŚCIŚLE TAJNE — MAGIA SCISLE TAJNE OPERACYJNA PILNA KANAŁEM SPECJALNYM 0905 GMT 23KWIE43 KOPIOWANIE WZBRONIONE OD: NDPDZACHPAC BRISBANE DO: SZESZTA ARMU USA WASZ DO WYŁWIAD: GEN GEORGE C MARSHALL OSOBISTA OD GŁÓWNODOWODZĄCEGO PDZACHPAC DO SZEFA SZTABU ARMII USA DROGI GEORGE POMYŚLAŁEM ŻE ZAINTERESUJE CIĘ WIADOMOŚĆ O TYM ŻE WŁAŚNIE UDEKOROWAŁEM LOTNICZYM KRZYŻEM ZASŁUGI WSPANIAŁEGO MŁODEGO OFICERA SIŁ POWIETRZNYCH ARMII NAZWISKIEM LANIER Z MONTGOMERY W ALABAMIE x OFICER TEN W CZASIE RUTYNOWEGO PATROLU NA CZELE ESKADRY SAMOLOTÓW P–38 PROWADZONEGO W POBLIŻU BOUGAINVILLE NATKNĄŁ SIĘ NA ESKORTOWANY PRZEZ MYŚLIWCE SAMOTNY SAMOLOT BOMBOWY I ZESTRZELIŁ GO PODEJRZEWAJĄC ŻE MOŻE PRZEWOZIĆ JAKIEGOŚ WYSOKO POSTAWIONEGO OFICERA NPLA x JEGO PODWŁADNI STRĄCILI PRZY TYM BEZ STRAT WŁASNYCH TRZY SAMOLOTY ESKORTY SAMOLOT SPADŁ W PŁOMIENIACH W WYRAŹNIE NIEKONTROLOWANY SPOSÓB I OPADŁ DO MORZA NIE MA SZANS NA TO BY KTOKOLWIEK PRZEŻYŁ KATASTROFĘ x PO ZAKOŃCZENIU WALKI SAMOLOTY POWRÓCIŁY W KOMPLECIE NA LOTNISKO NA WYSPACH SALOMONA DOCENIAM ZADANIE JAKIM OBDARZYLIŚCIE MNIE WRAZ

Z PANEM PREZYDENTEM POZDROWIENIA DOUGLAS MACARTHOR GEN KONIEC OSOBISTEJ OD NDPDZACHPAC DO SZESZTA ARMII USA WASZ ŚCIŚLE TAJNE — No cóż, wygląda na to, że to dobre wieści. O ile oczywiście można nazwać dobrymi wieściami to, że kogoś zamordowano na moje polecenie. — Panie prezydencie, podejmując tę decyzję ocalił pan zapewne życie dziesiątkom tysięcy młodych Amerykanów. Admirał Yamamoto zginął na wojnie, którą sam rozpętał. — Ale przyznasz, Bill, że to jednak trochę inne wrażenie, kiedy się zna nazwisko człowieka, którego się nakazuje zabić. To co innego, niż nakazać: „Zabijcie ich tylu, ile trzeba będzie”. W ogóle pytanie o życie i śmierć w tym gabinecie wydaje się nieco abstrakcyjne, prawda, Bill? — Uratował pan wiele istnień ludzkich, panie prezydencie. — Myślisz, że Pickering już o tym wie? — Nie przypuszczam, panie prezydencie. Ani admirał Leahy, ani generał Marshall zapewne nie widzieli potrzeby informowania generała Stilweila o naszych działaniach w sprawie Yamamoto. — A więc nie powiedzą o tym Stilwellowi? — Myślę, że poinformują go o tym przez kuriera, panie prezydencie. — Pickering jest teraz w sztabie Stilwella, prawda? — Tak jest, panie prezydencie. — Co słychać w sprawie tej stacji meteorologicznej? — Mogłoby być lepiej, panie prezydencie. — Czyli, innymi słowy, jest źle? — Nie chciałbym sugerować, panie prezydencie, że operacja generała Pickeringa się nie powiedzie, ale coraz bardziej wygląda na to, że niestety coś złego stało się z ludźmi wysłanymi przez generała na Gobi. — Możesz coś bliżej? — Kapitan McCoy i sierżant Zimmerman wyjechali wraz z konwojem armii Kuo–mintangu z miasta Jümen, który miał zawieźć zaopatrzenie chińskiemu patrolowi na wielbłądach, operującemu na pustyni. — Na wielbłądach? — zdziwił się Roosevelt. — To brzmi jak zupełnie jak opowieści o Lawrensie z Arabii. — Tak jest, panie prezydencie. Plan operacyjny generała Pickeringa zakładał, że będą się posuwali z tym konwojem jak daleko się da, a potem odłączą się i zaczną poszukiwania tych Amerykanów, którzy, jak najwyraźniej wierzy w to Pickering, mają się ponoć tam znajdować. Te poszukiwania mają kontynuować dopóki, cytując Pickeringa, „ich nie znajdą lub benzyna się skończy, cokolwiek nastąpi najpierw”. W obu tych przypadkach mają nawiązać łączność z Pearl Harbor. Kiedy do tego dojdzie, wystartują stamtąd dwie łodzie latające typu Catalina, które podejmą próbę odnalezienia okrętu podwodnego, wysłanego na Morze Żółte z zapasem paliwa lotniczego i sprzętu meteorologicznego. Po załadowaniu sprzętu i paliwa samoloty polecą dalej, na

Gobi. Tam spróbują zlokalizować McCoya i Amerykanów, którzy pomogą im w tym nadając sygnały radiowe. — Nie aprobowałeś tego planu od początku, Bill, czy dopiero teraz jesteś taki mądry? Ten napastliwy ton ma zapewne coś wspólnego z tym, że Franklin zna i lubi McCoya, pomyślał Donovan. McCoy był z jego synem na Makin, nie wolno o tym zapominać. — Uważałem, panie prezydencie i nadal uważam, że alternatywny plan, przedłożony przez pułkownika Platta z placówki OSS w Czungkingu, ma znacznie większe szanse na pomyślną realizację. I, niestety, wygląda na to, że jednak miałem rację. — Co miał Pickering przeciw tamtemu planowi? — W jego opinii niepotrzebnie wywoływał zainteresowanie stacją meteorologiczną. — A skąd pomysł, że plan Pickeringa zawiódł? — McCoy miał rozkaz utrzymywać łączność radiową z Pearl Harbor, skąd miano przesyłać jego wiadomości do Czungkingu. Jak dotąd, nie otrzymaliśmy żadnej wiadomości. — W ogóle się nie odezwał? — zaniepokoił się prezydent. — Nie, panie prezydencie. — I co teraz? Nakażesz mu realizację planu alternatywnego? — Tak jest, panie prezydencie. Zanim ludzie Pickeringa wyruszyli, kolejne dwa zespoły meteorologów z dwoma kompletami sprzętu zostały wysłane do Czungkingu właśnie w tym celu i mają tam dotrzeć 30 kwietnia. Kiedy dotrą, przystąpimy do realizacji planu OSS. — Planu OSS, w przeciwieństwie do planu Pickeringa? Dziwne, Bill. Zdawało mi się, że przez fakt mianowania Pickeringa twoim zastępcą do spraw operacji na Pacyfiku, jego plan także jest planem OSS? — Przepraszam panie prezydencie, to faktycznie nieszczęśliwe przejęzyczenie. — Też tak myślę, Bill — odparł z naciskiem Roosevelt. — Odniosłem również wrażenie, że na czas tej operacji zakopaliście z Flemingiem topór wojenny? — Naprawdę zakopaliśmy, panie prezydencie. Niepowodzenie planu generała Pickeringa nie sprawia mi wcale przyjemności, panie prezydencie. — A co konkretnie, twoim zdaniem, stało się z McCoyem? — Nie mam pojęcia, panie prezydencie. W tamtym rejonie operują bandyci. To jedna możliwość. Drugą jest to, że mieli pecha i natknęli się na japoński patrol. — Nie masz pojęcia? — sarkastycznie przedrzeźniając powtórzył Roosevelt. — Bill, zawodzisz mnie. Po to cię mianowałem dyrektorem OSS, żebyś wszystko wiedział. — Będę wiedział, kiedy tylko generał Pickering mnie o tym powiadomi, panie prezydencie. — A co z tym konwojem, z którym jechali? Oni nic nie wiedzą? — Wrócą do Jümen dopiero około trzydziestego, panie prezydencie. Dopóki są w drodze, nie ma z nimi żadnej łączności. — Myślisz, że Pickering wyśle tam kogoś, żeby się czegoś dowiedział? — Na pewno, panie prezydencie. — A skąd ta pewność. Bill? jakoś nie wygląda, żebyś był równie pewny tego, że jest w stanie poprowadzić tę operację. — W takim razie zarekomenduję mu, żeby kogoś takiego tam wysłał, panie prezydencie. — Zrób to, Bill. Tylko mu tego nie rekomenduj, ale rozkaż. Fleming ma skłonność do ignorowania dobrych rad. Powiedz mu, że ja kazałem. — Tak jest, panie prezydencie. — Dziękuję, że się pan do mnie pofatygował, panie pułkowniku — powiedział Roosevelt, po czym odwrócił się z wózkiem z powrotem do okna na ogród.

3 Okręt podwodny USS „Sunfish”, Morze Żółte OPERACYJNA PILNA WSZYSTKIE STACJE MAR PRZEKAZAĆ DO NDTDWPAC DO WIAD ADM WAGAM TEXACO NA POZYCJI OD 0230 GMT 25KWIE43 ZGODNIE Z PLANEM HOUSER KMDR PPOR

4 Kiangpeh, Czungking Chiny, 26 kwietnia 1943 roku, 13.25 Generał brygady Fleming Pickering grał właśnie w szachy z podporucznikiem Hartem. Nie żeby nagle jeden czy drugi zapragnął zostać arcymistrzem, tylko naprawdę nie potrafili wymyślić sobie żadnego innego zajęcia w to dłużące się, nudne popołudnie. Do drzwi zapukał podpułkownik Banning. — Co tam, Ed? Mam nadzieję, że przynosisz wiadomości od McCoya? — Niestety, panie generale. Nadal ani znaku. Ale przyszło coś, co zapewne chciałby pan bez zwłoki przeczytać. ŚCIŚLE TAJNE GABINET DYREKTORA BIURO SŁUŻB STRATEGICZNYCH WASZ 0324 GMT 26 KWIE43 KANAŁEM SPECJALYM KOPIOWANIE WZBRONIONE DO: AMWCm CZUNGKING CHINY DO WYŁWIAD GENBRYG FLEMING PICKERING OSOBISTA OD DYR OSS DO ZDOPAC OSS DROGI FLEM PREZYDENT PRZYJMUJE WIADOMOŚCI O ZŁYM LOSIE KTÓRY ZAPEWNE SPOTKAŁ KAPITANA MCCOYA Z ŻALEM NIE MNIEJSZYM OD MOJEGO I Z WIELKĄ NIECIERPLIWOŚCIĄ OCZEKUJE JAKICHKOLWIEK WIADOMOŚCI NA JEGO TEMAT

Z POLECENIA PREZYDENTA MASZ O ILE DO TEJ PORY TEGO NIE UCZYNIŁEŚ NATYCHMIAST WYSŁAĆ KOGOŚ ODPOWIEDNIEGO DO TEGO ZADANIA DO JÜMEN NA POWITANIE POWRACAJĄCEGO Z PUSTYNI KONWOJU ZAOPATRZENIOWEGO ARMR NARODOWEJ Z POLECENIEM ZEBRANIA JAKICHKOLWIEK WIADOMOŚCI NA TEMAT LOSU KAPITANĄ MCCOYA POTWIERDŹ NIEZWŁOCZNIE KANAŁEM SPECJALNYM ODBIÓR TEJ DYREKTYWY PREZYDENTA x JAK NAJSZYBCIEJ PRZEKAŻ OTRZYMANE W TEN SPOSÓB WIADOMOŚCI PRZY UŻYCIU JAK NAJSPRAWNIEJSZYCH ŚRODKÓW ŁĄCZNOŚCI W TAKI SAM SPOSÓB POTWIERDŹ DOTARCIE DO CZUNGKINGU ZAPASOWEGO ZESPOŁU I SPRZĘTU METEOROLOGICZNEGO ORAZ PRZYSTĄPIENIE DO REALIZACJI PLANU ZAPASOWEGO POZDROWIENIA BILL KONIEC OSOBISTEJ DYR OSS DO ZDOPAC OSS ŚCIŚLE TAJNE Pickering podał Hartowi kartkę i spojrzał na Banninga. — Wysłałem już potwierdzenie odbioru, panie generale. — Chętnie sam bym tam pojechał — odparł Pickering. — Tu jestem potrzebny jak dziura w moście. — Nie może pan jechać, panie generale — powiedział Hart. — Mógłbym wysłać pułkownika Platta. — Na pana miejscu nie dałbym skurwysynowi tej satysfakcji, panie generale. — „Skurwysynowi”? To pan w ogóle zna takie słowa, pułkowniku? — Zna pan takie wyrażenie „wylewać krokodyle łzy”? Dwa razy dziennie dzwoni, czy McCoy się odezwał i zawsze bardzo żałuje, że nic nie ma. — Przecież z McCoyem iest Sampson. — I co z tego? Strata Sampsona jest według Platta bardzo opłacalną ceną za to, żeby postawić na swoim. — Mam nadzieję, że nie dałeś pułkownikowi Plattowi odczuć swojej niechęci do niego, Ed? — Kosztem wielkich wyrzeczeń, panie generale. — Easterbrook nie mówi po chińsku, więc nie wchodzi w grę — zastanawiał się na głos Pickering. — George też. Moore mówi, ale wolę go mieć tu na miejscu, bo Stilwell ciągle z nim dyskutuje o zakamarkach japońskiej duszy. Rutterman nie mówi po chińsku. A żadnego z ludzi Platta nie wyślę, bo nie jesteśmy pewni lojalności ich szefa. Sam widzisz, Ed, że w takim razie zostajesz tylko ty. — Tak jest, panie generale. Jak się tam dostanę? — Wyślij do Donovana specjalną z moim podpisem, że posyłam ciebie. Weż tę depeszę — podał mu przyniesioną przez Banninga kartkę — i tę do wysłania, pokaż je obie Stilwellowi. Niech ci załatwi miejsce w samolocie, albo da swój własny. W końcu sam Zwierzchnik Sił Zbrojnych cię tam wysyła, prawda? — Tak jest, panie generale. Pickering zauważył w jego coś, co przyciągnęło jego uwagę.

— No, mów, Ed. Nie krępuj się. — A nie mógłby pan się sam spotkać ze Stilwellem? — Nie mam na tyle odwagi — przyznał się Pickering. — Obiecałem mu kiedyś, że nie zabiorę mu tych dwóch kompanii, a teraz wychodzi na to, że właśnie to będę musiał zrobić. ŚCISLE TAJNE KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE 1606 LIMA 30KWIE43 OD: ZDOPAC OSS CZUNGKING CHINY DO: DYR OSS WASZ DO WYŁWIAD: WILLIAM J DONOVAN 1 EKIPY METEOROLOGICZNE I ZAPASOWE ZESTAWY SPRZĘTU DOTARŁY BEZPIECZNIE DZIŚ O 1400 LIMA ALE WYMAGAJĄ ODPOCZYNKU 2 DALSZY PRZERZUT DO JÜMEN DROGĄ POWIETRZNĄ BEZWZGLĘDNIE KONIECZNY x GEN STILWELL DOSTARCZY C–47 Z 14 ARMII POWIETRZNEJ JUTRO 1MAJ43 RANO x ORIENTACYJNY CZAS DOTARCIA. NA MIEJSCE PÓŹNYM POPOŁUDNIEM 1MAJ43 O ILE SAMOLOT NIE NAPOTKA PRZECIWNEGO WIATRU 3 PPŁK BANNING PRZEBYWAJĄCY NA MIEJSCU UWAŻA ŻE PRZYGOTOWANIE DO WYMARSZU Z JÜMEN ZAJMIE OKOŁO DWUDZIESTU CZTERECH GODZIN OD CHWILI PRZYBYCIA CHIŃSKIGH ODDZIAŁÓW MAJĄCYCH STANOWIĆ ESKORTĘ ZESPOŁU x GEN STILWEŁL TWIERDZI ŻE PRZYBYCIE DWÓCH KOMPANII PRZED 0600 LIMA 4MAJ43 NIE JEST MOŻLIWE 4 PPŁK BANNING MELDUJE TAKŻE ŻE ORIENTACYJNY CZAS POWROTU KONWOJU ZAOPATRZENIOWEGO ZOSTAŁ ZE WZGLĘDU NA WARUNKI POGODOWE I INNE PRZYCZYNY OPÓŹNIONY O CZAS NIEMOŻLIWY DO PRZEWIDZENIA x INNE PRÓBY UZYSKANIA JAKICHKOLWIEK WIADOMOŚCI NA TEMAT MIEJSCA POBYTU KAPITANA MCCOYA NIE PRZYNIOSŁY REZULTATU FLEMING PICKERING GENBRYG ZDOPAC OSS ŚCIŚLE TAJNE

6 Pustynia Gobi, Mongolia, 1 maja 1943 roku, 9.00

Nigdzie nie było widać nic prócz nieskończonego morza śniegu. Trzy dni wcześniej, po dwóch dniach niemal nieprzerwanych opadów śniegu, niebo się przejaśniło. Słońce wyjrzało zza chmur i odbijało się od śniegu, rażąc w oczy, choć nie oślepiając całkiem. Póki świeciło, w żadną stronę widoczność nie przekraczała dziewięciuset metrów. McCoy podjął decyzję, żeby kontynuować jazdę dzień i noc, niezależnie od zdarzających się co jakiś czas zadymek. Było bardzo zimno. Sanitarka została zaprojektowana tak, żeby zapewnić rannym jak najwięcej komfortu i jej zamknięte nadwozie wyposażono nawet w zamontowany w ścianie elektryczny kaloryfer, ale półciężarówka miała tylko plandekę bez bocznych ścian. Jedynym źródłem ciepła był w niej silnik i skrzynia biegów, które rozdzielały szoferkę na pół. Kiedy czterech stłoczonych tam ludzi — Sampson, McCoy i dwóch Chińczyków — nakryło się kocem, dawało się jakoś wytrzymać. Poruszali się kursem prosto na wschód — taką przynajmniej nadzieję miał McCoy, pilnujący amerykańskiej busoli marszowej, która była ich jedyną pomocą nawigacyjną. McCoy nie miał pojęcia, na ile kadłub półciężarówki wpływa na jej wskazania, ale przynajmniej starali się pilnować tego, żeby jechać dokładnie w linii prostej. Poruszali się skokami: sanitarka stawała, a wtedy McCoy odjeżdżał powoli na trzecim biegu, który pozwalał zminimalizować zużycie paliwa na granicę widoczności. Prostej linii i widoczności pilnował jeden z Chińczyków, leżący na dachu skrzyni ładunkowej. Gdyby ślady opon zboczyły z idealnie prostej linii, albo gdyby sanitarka zginęła z oczu, miał o tym natychmiast meldować. Kiedy do tego dochodziło, McCoy zatrzymywał się, a sanitarka ruszała, dojeżdżała do nich, wyprzedzała i teraz to ona odjeżdżała o te 900 metrów w linii prostej, a oni ruszali po chwili jej śladem. W nocy jechali bez reflektorów. Okazało się, że wbrew obawom, to wcale nie było takie trudne. Zimmerman rozebrał światła formacyjne z przodu i z tyłu pojazdów, tak że widać było na parę metrów przed zderzakiem, a tylna była, mimo braku odbłyśnika, doskonale widoczna na te 900 — 1000 metrów, jakie pokonywały samochody w poszczególnych skokach. Kiedy pozostawiona z tyłu sanitarka ginęła z oczu, McCoy stawał i gasił silnik, czekając aż ich dogoni. Zimmerman utrzymywał z uporem, że przy okresie oczekiwania przekraczającym 60 sekund więcej paliwa szło z dymem przy silniku pracującym na luzie, niż gdy się go wyłączyło i potem zapaliło z powrotem. McCoy zgodził się z nim, ale zapowiedział, że takie postępowanie będzie miało miejsce tylko do czasu wyczerpania akumulatorów. Pod żadnym pozorem nie wolno będzie wtedy wyłączyć obu silników naraz, jeden z pojazdów musi być zawsze na chodzie, żeby mógł zapalić „na pych” drugi z nich. Samochody były za ciężkie, żeby je w ten sposób uruchomić siłami ludzi. Na trzecim biegu samochód jechał około 25 km/h. Przejechanie tysiąca metrów zajmowało więc około trzech minut, a to zaś oznaczało, że każda przerwa trwała około sześciu minut: trzy minuty na dogonienie przez sanitarkę i trzy minuty na jej odjazd na granicę widoczności. To było więcej niż 60 sekund i opłacało się wyłączyć silnik. Jak dotąd akumulatory obu pojazdów sprawowały się doskonale i McCoy zaczynał mieć nadzieję na to, że ta technika oszczędzania paliwa da się stosować bez końca. Gdyby któryś z akumulatorów się wyczerpał, jeden z samochodów miał popchnąć stojący i pozwolić mu zapalić. Ten z wyczerpanym akumulatorem też nie będzie cały czas pracował, tylko co dwa, trzy cykle się go wyłączy i znowu odpali „na pych”. A w międzyczasie, kręcąc na luzie w czasie postojów, będzie podładowywał wyczerpany akumulator. Poruszanie się powolnymi „skokami” stało się wkrótce nawykiem kierowców, a stresujące z początku pilnowanie kierunku i odstępu z czasem przemieniło się w nudną rutynę.

*** McCoy drgnął zaskoczony, kiedy chiński obserwator z dachu nagle zaczął się zsuwać ze swojego stanowiska na stercie kanistrów z benzyną i opon. Zahamował i czekał, aż Chińczyk zjedzie na dół, po drodze trafiając butem prosto w nos drugiego „ordynansa”. Tamten klął jeszcze, kiedy obserwator w końcu wylądował na masce. McCoy spojrzał w lusterko, i upewniwszy się, że sanitarkę widać bez problemu, zajął się Chińczykiem, wskazującym coś w oddali. Ze swego miejsca za kierownicą nie widział nic, ale Sampson zdołał wstać, trzymając się ramy okna i po chwili zameldował: — Tam jest jakiś facet na koniu. To znaczy, na kucyku. McCoy w końcu zdołał się wygramolić zza kierownicy i stanął na stopniu. Rzeczywiście był tam jakiś jeździec, ale ledwie go zauważył, tamten zawrócił konia i zniknął w białej zawiei. — Co to było, do cholery? — zapytał Sampson. — Nasz widok był dla niego pewnie takim samym zaskoczeniem, jak jego dla nas — odparł McCoy. — Ciekawe, kto to był? Może zwiadowca? — Jeśli tak, to na pewno nas widział. McCoy wrzucił z powrotem bieg i pojechał. Kiedy stanął, czekając aż sanitarka dojedzie, jeździec pojawił się ponownie. Tym razem stał nieruchomo, wyraźnie ich obserwując. Sanitarka zbliżała się do nich. — Co robimy? — zapytał Sampson. — Czekamy. Sanitarka dołączyła, a wtedy McCoy dał sygnał Zimmermanowi, żeby się zatrzymał. Jeździec ruszył powoli w ich kierunku. — Nie wygląda, żeby się nas bał — zauważył Sampson. — Tylko nie wiem, czy to źle, czy dobrze. — Przez ramię ma przewieszony karabin — powiedział McCoy po chińsku i raz jeszcze wstał, przytrzymując się ramy okna. — Pokażmy mu, że my też mamy ludzi z karabinami, tylko na miłość boską, niech żaden do niego nie celuje. Ale jeśli zdejmie ten karabin z pleców, bądźcie gotowi go zabić. Wdrapał się na maskę, przeszedł po niej do przodu i, po przywiązanych do zderzaka workach i oponach, zszedł na ziemię. Tam postał przez chwilę, z rozłożonymi na bok rękami na znak, że nie ma broni i ruszył powoli w kierunku jeźdźca. Tamten chwycił za karabin, ale zanim ściągnął go z pleców do końca, zrezygnował, widząc stojących koło samochodu żołnierzy z karabinami w dłoniach. Nie celowali do niego, ale zanim ściągnąłby z pleców swój karabin, byłby już pewnie martwy. Opuścił ręce, wsuwając jedną pod kożuch i kładąc na kolbie Mausera, po czym bez ruchu czekał, aż idący w jego kierunku oficer się zbliży. McCoy przyjrzał się uważniej jeźdźcowi. Sylwetka od razu wydała mu się zbyt wysoka, jak na Chińczyka, teraz widział też gęstą, rudą brodę. Chińczycy rzadko kiedy miewali tak obfite brody, a już na pewno nie rude. Jeździec także przyglądał się chińskiemu oficerowi. Spod jego futrzanej uszanki, związanej pod brodą, wystawała najwyraźniej w świecie biała twarz. Czyżby rodak? Sporo ich służyło w armii Kuomintangu. — Sława Bohu, przywitał go po rosyjsku ojciec Borys. McCoy poznał język rosyjski, ale nie znał go na tyle, żeby odpowiedzieć po rosyjsku.

— Kim pan jest? — zapytał po chińsku. — Czy pan mówi po angielsku, majorze? — odparł jeździec także w dialekcie kantońskim. — A pan? — odparł po angielsku McCoy. — Chyba bym nie pytał, gdyby tak nie było — uśmiechnął się brodaty jeździec. — Jest pan Amerykaninem? — Załóżmy. A to pojazdy Armii Stanów Zjednoczonych? — Korpusu Piechoty Morskiej, proszę pana. Czy mówi panu cokolwiek nazwisko Sweatley? — Plutonowy Sweatley? — Plutonowy JamesR. Sweatley. — Jest naszym oficerem taktycznym. — Kim? — zapytał McCoy i nie dając rozmówcy dojść do słowa, zadał następne pytanie: — Gdzie on jest? Jeździec bez słowa pokazał za siebie. — Utknęliśmy, czekamy aż śnieg przewieje. — A pan na pewno Amerykanin? — Na pewno. Chodźmy. McCoy odwrócił się i machnął do obu pojazdów, żeby ruszali w ich kierunku. Jeździec zawrócił konika i ruszył naprzód, a za nim samochody. McCoy wskoczył po drodze na stopień półciężarówki i jechał uczepiony ramy okna. Dwadzieścia minut później dojechali do kręgu wozów, zasypanych śniegiem powyżej osi. Z kilku z nich wystawały kominy, z których ulatywały cienkie strużki dymu i pary. Pięćset metrów w lewo lub w prawo, pomyślał McCoy i nigdy byśmy ich nie znaleźli. Jeździec uniósł się w siodle i uderzył swojego wierzchowca piętami w wychudłe żebra, by szybciej ruszył w kierunku kręgu wozów. — Amerykanie! — zawołał ż radością. — To Amerykanie! Z tym okrzykiem wjechał pomiędzy wozy, z których wychyliło się kilka ciekawych twarzy. Parę osób zebrało się nawet na odwagę, żeby wyjść z wozów i obserwować nadjeżdżające samochody. Większość z nich miało ze sobą broń, ale tylko trzymali ją w pogotowiu. McCoy zeskoczył z progu półciężarówki i podszedł do nich. — Szukam plutonowego Jamesa R. Sweatleya z ochrony konsulatu w Pekinie — powiedział do starszego człowieka, który wyglądał na kogoś w rodzaju dowódcy. — Zawołajcie Sweatleya — rozkazał i natychmiast kilka osób pobiegło do jednego z wozów. — Starszy bosman w stanie spoczynku Frederick Brewer. Z kim mam przyjemność? — Nazywam się McCoy — powiedział i rozwiązał wstążkę uszanki. Zanim zdołał cokolwiek dodać, wysoka czarnowłosa kobieta zawołała; — O mój Boże! McCoy poznał ją natychmiast. — Kapralu McCoy, pamiętacie mnie? Byłam żoną kapitana Edwarda j. Banninga z czwartego pułku w Szanghaju. Kiedyś was przyprowadził do naszego mieszkania. — Ed jest teraz podpułkownikiem. I nadal jest pani panią Banning. Cieszę się, że panią widzę. — O mój Boże, Ed żyje? — Tak jest, proszę pani. Żyje. Jest tu może żona Ernie’ego Zimmermana? I ich dzieci? Milla, nie mogąc wydobyć z siebie głosu, skinęła głową. — Ernie! Wyłaź, Mae Su i dzieciaki są tutaj! Zimmerman wyprysnął z szoferki sanitarki i pobiegł do wozów. — A niech mnie szlag strzeli, toż to sam pieprzony Rzeźnik we własnej pieprzonej osobie! — zawołał plutonowy Sweatley, porzucając próby zawiązania sznurka utrzymującego poły obszernego kożucha. — Co ty tu, kurwa, robisz człowieku?

— Witaj, Sweatley. Miło cię widzieć. — Kurwa, jak się cieszę, Rzeźnik. Skąd się tu wziąłeś? McCoy wycofał w pół drogi wyciągniętą na powitanie dłoń. — I dla twojej wiadomości. Nazywam się McCoy i jestem kapitanem. Plutonowy spojrzał na niego tak, że Sweatley z miejsca zmalał o dobrych pięć centymetrów. — Pan tu dowodzi, bosmanie? — Tak jest, panie kapitanie. — Znajdźmy jakieś miejsce, gdzie będzie można porozmawiać w cieple. Zamarzłem na kość, a mamy sporo do roboty. Sweatley, tam w sanitarce jest oficer Armii z radiostacją. Sprawdź, czy możesz mu w czymś pomóc. — Tak jest, panie kapitanie.

7 Centrala łączności bazy Marynarki Pearl Harbor, Oahu, Terytorium Hawajów 1 maja 1943 roku, 5.30 — Baczność! — zawołał bosman radiooperator, zrywając się zza biurka. — Spocznij — odparł natychmiast wiceadmirał Wagam, pokazując wstającym dyżurnym, żeby sobie nie przeszkadzali, — Gdzie znajdę komandora Tonera? — Tu jestem, panie admirale — odparł komandor porucznik Lewis B. Toner. — Dzień dobry, panie admirale. Wiceadmirał wyglądał dziś jakby nieco mniej dziarsko i regulaminowo niż zwykle. Oczy miał podkrążone, twarz nieogoloną, jego biały mundur był wygnieciony, jakby go całą noc nie zdejmował, a kiedy zdjął czapkę, jego krótkie włosy były zmierzwione. — Dzień dobry. Co pan ma dla mnie? — Meldunek o nawiązaniu kontaktu, panie admirale. Proszę za mną — odparł komandor, wskazując na stalowe drzwi z wielką tablicą OSOBOM NIEUPOWAŻNIONYM WSTĘP WZBRONIONY. — Jedzie tu jeszcze major piechoty morskiej nazwiskiem Dillon — zwrócił się admirał do bosmana siedzącego przy drzwiach. — Jak przyjedzie, proszę go do mnie przyprowadzić. — Tak jest, panie admirale. Wraz z komandorem Tonerem przeszli przez stalowe drzwi i ruszyli korytarzem. Za zakrętem napotkali kolejne stalowe drzwi, przed którymi stał starszy szeregowy piechoty morskiej z Thompsonem. — Otwieraj — powiedział Toner. Żołnierz wcisnął klawisz interkomu. — Wpuszczam admirała i oficera dyżurnego — powiedział. Zza drzwi rozległ się dźwięk odsuwanej zasuwy i drzwi zostały otwarte. Toner zaprosił gestem admirała do środka. To było duże pomieszczenie, w którym czuć było charakterystyczną woń ozonu i oleju, towarzyszącą urządzeniom elektrycznym pod wysokim napięciem. Nad pulpitami radiostacji siedziało dwunastu marynarzy, część pracujących kluczami, część zapamiętale bębniąca ze słuchawkami na uszach w klawisze maszyn do pisania. Dwa teleksy stojące pod ścianą klekotały nieprzerwanie czcionkami. Toner zaprowadził admirała Wagama do wydzielonego na środku pomieszczenia szklanymi ścianami kantorka oficera dyżurnego. Wewnątrz „akwarium”, jak je nazywali marynarze, stało

biurko i dwa krzesła, na których siedzieli bosman i siedemnastoletni na oko marynarz, z wyrazem napięcia na wyraźnie semickiej twarzy. Na widok admirała bosman odstawił szybko na blat kubek z kawą. — Tak jest, panie admirale. — Bosman wystawił głowę i zawołał: — Kawa, migiem! — Dzień dobry, synu — powitał Wagam młodego marynarza. — Panie admirale, Epstein, Lester]., marynarz, meldu… — Dobra synu, wierzę, że cię tego nauczyli — przerwał Wagam. — Podobno macie coś dla mnie, Epstein? — Tak jest, panie admirale — odparł Epstein, podając mu długi zwój papieru, na którym zapewne zapisywał transmisję na swojej maszynie do pisania. Na długiej wstędze widniały grupy znaków, a obok ktoś, zapewne sam Epstein, zapisał pośpiesznie ołówkiem wyjaśnienia. 0420 Nasłuch w paśmie 20 metrów KCGKIDC KCGKHX KICCKCG KNX KCG OD 3

knx, odbieram cię na trzy

KOG KNX OD SZF

kog, przygotuj się do odbiorą szyfrogramu

RN

rozpocznij nadawanie

KCG KNX HASŁO CYGAN PTW POWT HASŁO GYGAU PTW kog hasło cygan powtarzam hasło Cygan, potwierdźcie odbiór KNX KCG PTW CYGAN potwierdzani odbiór hasła cygan KCG KNX OD ZKŁ POWT ?? kcg, odbiór zakłócony powtórzcie ostatnie 10 sekund KWX KCG PTW CYGAN potwierdzani odbiór hasła cygan KOG KNX JEDEN POWT JEDEN PTW kcg dalsza część depeszy według procedury sygnałowej numer jeden, potwierdźcie odbiór KNX KCG PTW JEDEN

KCG KMX JEDEN ZERO POWT JEDEN ZERO PTW nawiązałem kontakt z taborem, poszukiwacze mają się dobrze, potwierdź odbiór KNX KCG PTW JEDEN ZERO KCG KNX ZERO OSIEM PIĘĆ SIEDEM POWT ZERO OSIEM PIĘĆ SIEDEM PTW Cyganie mają się dobrze tabor liczy 37 osób KNX KCG PTW ZERO OSIEM PIĘĆ SIEDEM KCG KNX JEDEN ALFA DWA CZTERY JEDEN POWT JEDEN ALFA DWA CZTERY PTW mężczyzn 84 KNX KCG PTW JEDEN ALFA DWA CZTERY KCG KNX JEDEN BRAVO TRZY TRZY POWT JEDEN BRAVO TRZY TRZY PTW kobiet i dzieci 33 KNX KCG PTW JEDEN BRAVO TRZY TRZY KCG KNX DWA ALFA JEDEN CZTERY PIĘĆ SZEŚĆ x TRZY CZTERY ZERO JEDEN NIEPEWNE POWT DWA ALFA JEDEN CZTERY PIĘĆ SZEŚĆ x TRZY CZTERY ZERO JEDEN NIEPEWNE pozycja według koordynat mapy kwadrat 8A, 1456x3401 niepewne KNX KCG PTW DWA ALFA JEDEN CZTERY PIĘĆ SZEŚĆ x TRZY CZTERY ZERO JEDEN NIEPEWNE KCG KNX DWA DELTA SIEDEM POWT DWA DELTA SIEDEM PTW kolejny seans łączności za sześć godzin KNX KCG PTW DWA DELTA SIEDEM KCG KNX YY PTW BO kog potwierdzam całość, bez odbioru Bosman postawił przed admirałem kubek kawy. — Panie admirale, przepraszam, nie mieliśmy czasu tego wygładzić. Rozczyta pan te jego gryzmoły? Operator z niego świetny, na kluczu pracuje jak sam diabeł, ale strasznie bazgroli. — Jak dla mnie wystarczająco wyraźnie, bosmanie. Synu, świetnie się spisałeś — uśmiechnął się admirał do Epsteina.

Epstein pokraśniał z zadowolenia. — Dziękuję, panie admirale. Panie admirale, mogę o coś zapytać? Bosman spiorunował go wzrokiem, ale szkody już nie dało się naprawić. — Walcie, Epstein. — Co to są ci Cyganie? — To grupa starych marynarzy i głównie emerytowanych żołnierzy z Chin, którzy nie chcieli się poddać Japończykom i od ponad roku błąkali się po pustyni w Mongolii. Wiesz, gdzie jest Mongolia? Zresztą, mniejsza z tym. Zanim mieli okazję porozmawiać z tobą, pewnie nie raz się zastanawiali, czy myśmy czasem o nich nie zapomnieli. Tak, nie zapomnieliśmy. Tylko jak my, do cholery, ewakuujemy stamtąd trzydzieścioro troje kobiet i dzieci, o tych dziadkach nie wspominając? — Mogę to zabrać? — Podniósł wstęgę papieru. Komandor Toner zrobił dość nieszczęśliwą minę. — Oddam, bez obawy. Tylko myślę, że Nimitz będzie to chciał zobaczyć jak najszybciej, a nie czekać, aż przepiszecie. — Oczywiście, panie admirale. — Kiedy pokaże się major Dillon, odeślijcie go do mnie do gabinetu. — Tak jest, panie admirale. — Synu, pracuj tak dalej, a daleko zajdziesz — powiedział Wagam do Epsteina. — I dziękuję za kawę, bosmanie. Jake Dillon zajechał właśnie swoim cywilnym Fordem na parking, kiedy admirał Wagam wsiadał do limuzyny. Jasna cholera, pomyślał z zazdrością Wagam, nawet o tej porze wygląda jak z obrazka! — Dillon, niech pan jedzie za mną, dam panu do czytania to, co przyszło. Admirał Nimitz kazał sobie to zawieźć natychmiast, niezależnie od pory dnia lub nocy, ale będzie musiał poczekać, aż się ogolę i przebiorę. — Tak jest, panie admirale. Dobre czy złe wieści, sir? — Myślę, że to zależy, majorze, od tego, czy jest się pilotem, który będzie, musiał lecieć w drugi koniec świata, żeby na wzburzonym morzu szukać okrętu podwodnego i tankować z niego paliwo, a potem lecieć na Gobi. Admirał Nimitz, głównodowodzący na Teatrze Działań Wojennych Pacyfiku, pił właśnie kawę, kiedy do jego gabinetu wprowadzono wiceadmirała Wagama i majora Dillona. — Panie admirale, to depesza, którą otrzymaliśmy. Mam nadzieję, że zdoła pan rozczytać i zrozumieć żargon. — Dan, dawaj i nie truj. Może to dla ciebie nowość, ale ja kiedyś naprawdę pływałem. Dopiero na starość utkwiłem na papierowej mieliźnie. — Niech pan sobie naleje kawy, Dillon — rzucił znad kartki Nimitz. — Steward przyjdzie dopiero o wpół do siódmej. — Dziękuję, panie admirale. Nimitz uważnie przestudiował zapis seansu łączności. — Nie podoba mi się ta „niepewna pozycja”, Dan. — Za pięć godzin będzie kolejny seans łączności, może uściślą, panie admirale. — Z tego, co na razie mamy, wynika, że ani ludzie Pickeringa, ani ci, których znaleźli, nie wiedzą tak naprawdę, gdzie są. — Tak jest, panie admirale. Na to wygląda, sir. — A czy ta „niepewna” pozycja jest w zasięgu PBY? — Z całą pewnością tak, panie admirale. Nawet ze sporym zapasem.

— Skoro tak, to dzwońcie do Dawkinsa i niech startują. — Tak jest, panie admirale. — Z tego co pamiętam z lektury planu operacyjnego, samoloty mają odlecieć o północy, żeby tankowanie i lądowanie odbyło się za dnia, czy tak? — Tak jest, panie admirale. Start ma się odbyć o 23.30, sir. — Czyli powinniśmy zdążyć wystartować jeszcze dzisiaj. Ale zanim to nastąpi, chcę dostać raport o warunkach atmosferycznych w punkcie międzylądowania od „Sunfisha”. Bez tego nie zezwalam na start. — Tak jest, panie admirale. — Powiedzcie Dawkinsowi, żeby się szykował na dziś, na 23.30, z możliwością odwołania. I wyślijcie wiadomość Kanałem Specjalnym do Pickeringa. Tamci mieli się odezwać wcześniej, więc generał pewnie się niepokoi. — Tak jest, panie admirale.

XXIV 1 Kiangpeh, Czungking, Chiny, 2 maja 1943 roku, 11.15 — Dzień dobry, panie generale — powiedział podpułkownik Richard C. Platt, wchodząc do gabinetu generała Pickeringa w domu McCoya i salutując. — Dziękuję, że tak szybko się pan pojawił na moje wezwanie. Przechodząc od razu do sedna, proszę natychmiast wysłać do Jümen informację, że wyprawa ma nie wyruszać na pustynię do czasu otrzymania dalszych rozkazów. — Czy to na pewno słuszna decyzja, panie generale? — Panie pułkowniku, w piechocie morskiej właściwa odpowiedź na rozkaz wydany przez przełożonego brzmi „tak jest” i potwierdza, że podwładny zrozumiał wydany rozkaz i przystępuje do jego wykonania. Czyżby w Armii panowały w tej kwestii inne zwyczaje? — Panie generale, nie chciałem pana urazić. W mających jednak miejsce okolicznościach, uważałem, że powinienem… — Okolicznościach? Chodzi panu o to, że McCoy się nie odezwał i musimy z żalem założyć, że zginął gdzieś w daremnej próbie odnalezienia Amerykanów, których z równym żalem także musimy spisać na straty? — Tak jest, panie generale. — Panie pułkowniku, w piechocie morskiej podwładny, który chciałby poznać uzasadnienie jakiejś decyzji przełożonego powiedziałby „Tak jest, panie generale. Czy może mi pan powiedzieć, co jest przyczyną tego rozkazu?”. Gdyby pan tak powiedział, przedstawiłbym panu to — wręczył mu depeszę, którą pół godziny wcześniej przyniesiono mu z AMWChi. ŚCIŚLE TAJNE KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE 0700 IJMA 1MAJ43 OD: NDTDWPAC PBAEL HAEBOR DO: AMWCm CZUNGKING CHINY DO WYŁWIAD GENBRYG FLEMING PICKERING ZDOPAC OSS OSOBISTA OD WICEADM WAGAMA DO GENBRYG PICKERINGA DROGI FLEM DZIŚ O 0430 ODEZWAŁ SIĘ MCCOY CAŁY I ZDROWY x NAWIĄZAŁ KONTAKT Z CYGANAMI W LICZBIE PIĘĆDZIESIĘCIU SIEDMIU W TYM TRZYDZIEŚCI TRZY KOBIETY I DZIECI x CYGANIE SĄ

TAKŻE ZDROWI I CALI SWOJĄ POZYCJĘ PODAJE JAKO W PRZYBLIŻENIU 1456x3401 NA NAKŁADCE NUMER TRZY DO MAPY Z PLANU OPERACYJNEGO CHINA SUN x POZYCJA TA JEDNAK NAWET PRZY ZAŁOŻENIU BŁĘDU PRZEKRACZAJĄCEGO TRZYSTA KILOMETRÓW ZNAJDUJE SIĘ W ZASIĘGU SAMOLOTÓW PBY–5A PO ZATANKOWANIU Z OKRĘTU PODWODNEGO KOLEJNY SEANS ŁĄCZNOŚCI ZAPLANOWANY JEST ZA KILKA GODZIN I BYĆ MOŻE BĘDĘ WÓWCZAS W STANIE PODAĆ WIĘCEJ SZCZEGÓŁÓW LUB DOKŁADNIEJSZĄ POZYCJĘ ADMIRAŁ NIMITZ ROZKAZAŁ PRZYGOTOWAĆ OBA SAMOLOTY PIERWSZEJ FALI DO STARTU NA DZIŚ GODZINA 2330 POD WARUNKIEM OTRZYMANIA DO TEJ PORY AKTUALNEGO RAPORTU O POGODZIE I STANIE MORZA Z SUNFISHA O DALSZYCH WYPADKACH BĘDĘ CIĘ OCZYWIŚCIE INFORMOWAŁ NA BIEŻĄCO NAJSERDECZNIEJSZE POZDROWIENIA DAN KONIEC OSOBISTEJ OD WICEADM WAGAMA DO GENBRYG PICKERINGA ŚCIŚLE TAJNE — To wspaniałe wiadomości, panie generale — odparł pułkownik, oddając arkusz żółtego papieru teleksowego, ale nie wyglądał na bardzo nimi ucieszonego. — Tak samo pomyślałem. To wszystko, pułkowniku, może się pan odmeldować.

2 Okręt podwodny USS „Sunfish” 121° 03” długości wschodniej, 39° 58” szerokości północnej, Morze Żółte, 2 maja 1943 roku, 10.25 Od czasu przybycia na pokład „Sunfisha” starszy bosman Peter T. McGuire zdołał nieco rozszerzyć swój zasób wiedzy o zwyczajach morskich. Kiedy więc stanął u stóp trapu wiodącego z kiosku na pomost, zanim postawił nogę na dolnym szczeblu, zawołał na górę słabym głosem: — Proszę o pozwolenie wejścia na pomost, Głowy komandora Housera i kapitana Greysona pochyliły się nad włazem, żeby spojrzeć, kogo tam diabli niosą. Spod gumowego sztormiaka, kamizelki i parki z kapturem obszytym wilczym futrem wystawała tylko zielonkawa twarz czifa McGuire’a. Houser popatrzył na niego i powiedział: — Udzielam.

Trzeci z zajmujących miejsca na pomoście, nie licząc wachtowych, bosman okrętowy Patrick Buchanan, nawet nie spojrzał na gramolącego się przez owalny właz niedorajdę. Dość się na niego napatrzył w sypialni podoficerów nad tylnym przedziałem akumulatorów, tylko o wręgę od centrali bojowej. Miał na dodatek nieszczęście zajmować koję pod nim, więc niejednokrotnie doświadczył na własnej skórze jak bardzo do tej służby nie nadaje się cudotwórca z Hollywood. Gdyby to od niego zależało, McGuire dawno leżałby na dnie morza, zaszyty w worek z nabojem do działa pokładowego jako kotwicą. Może i nie były to zbyt szczytne uczucia, przyznawał w cichości ducha. Większość istot zaludniająca z racji niewytłumaczalnego kaprysu Najwyższego ten padół łez, niestety nie została przez niego wyposażona w zestaw cech, koniecznych do pełnienia służby na okrętach podwodnych. To dlatego podwodnicy na całym świecie są elitą każdej marynarki wojennej. McGuire nie był winien temu, że się do tego nie nadawał, i pewnie gdyby spał gdzie indziej, Buchanan by mu współczuł. Bo przecież na początku mu współczuł. Jak wtedy, kiedy po południu w dniu wypłynięcia komandor Houser wezwał go i powiadomił, że wynikły nieprzewidziane kłopoty — okazało się, że McGuire cierpi na klaustrofobię, która nie dawała o sobie znać, póki w czasie próby generalnej pływali cały czas po powierzchni. Trudno, bywa. Niektórzy ludzie po prostu tacy są. Albo się do tego przyzwyczajają, albo schodzą z okrętu po pierwszym rejsie. McGuire płynął pierwszy raz, i pewnie to będzie jego ostatni, jakoś będzie musiał się przemęczyć, biedak. Jego współczucie zostało jednak poddane zbyt intensywnej i zbyt długo trwającej próbie, by zdołało się długo utrzymać. Topniało od czasu, kiedy został przez niego obrzygany po raz trzeci w ciągu pierwszej nocy na pokładzie. Od tamtego czasu minęło już kilkanaście nocy i uczucia Buchanana uległy diametralnej zmianie. Symptomy dolegliwości starszego bosmana McGuire’a wykraczały bowiem daleko poza niepokój wywoływany uczuciem uwięzienia i strach przed ścianami, które zdawały się coraz bardziej zbliżać do siebie. McGuire reagował bardzo intensywnymi objawami psychosomatycznymi. Miał na przykład straszne bóle głowy, ale najgorsze były zaburzenia żołądkowe — wymioty, biegunka i wiatry. Nozdrza Buchanana, od dawna pływającego po morzu okrętami podwodnymi, które raczej nie słynęły jako różane ogrody, nigdy jeszcze nie były narażone na wąchanie tak przerażających woni, jakie rozsiewał śpiący tuż nad nim nieproszony gość. Po każdej wizycie McGuire’a w ubikacji przez co najmniej pół godziny nikt nie był w stanie tam wejść. I żeby to się tylko ograniczało do tych przykrych, ale w końcu możliwych do zniesienia objawów. Co gorsza jednak, Buchanan, który z racji swej funkcji nie miał zbyt wiele okazji do spania (gdyż podobnie jak dowódca, beo jest zawsze na wachcie) nie mógł z nich korzystać w należytym stopniu, bo leżący nad nim McGuire całą noc się wiercił, chlipał, jęczał, puszczał wiatry, wymiotował. Spróbujcie sami się wyspać w takich warunkach. Kiedyś by z tym nie było problemu. Biedak poślizgnąłby się na własnych wymiocinach i wypadł za burtę, dowódca napisałby list z kondolencjami i wysłał rodzinie zawartość jego szafki — i po kłopocie. Ale im nie wolno było rozwiązać tego problemu, bo ten zasraniec był potrzebny do realizacji tego ich cholernego zadania. Podobno już wreszcie ostatniego, po którym będą mogli się nareszcie zająć prowadzeniem normalnych patroli. — Jak się dzisiaj czujecie, bosmanie? — zapytał Greyson. Greyson i Houser mu naprawdę współczuli i okazywali sympatię na każdym kroku. Im było łatwiej — w razie czego zamykali za sobą drzwi swojej kabiny i mieli go z głowy, nie musieli wąchać jego smrodu. Greyson autentycznie obawiał się o jego stan zdrowia, zwłaszcza psychicznego. Czif stracił dobre dwanaście kilo na wadze, miał szarozieloną twarz z wielkimi

sinymi kręgami pod oczyma, wyglądał naprawdę strasznie. Jasne, że na okręcie podwodnym mało kto chodził opalony, ale jego twarz była wręcz przezroczysta. — Dziękuję, dobrze — odparł strzęp starszego bosmana McGuire’a, ale niezbyt przekonywająco. — Tylko tam na dole, kiedy zamykają właz, zaczynam się czuć niedobrze. — Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to za godzinę będziemy wracali — próbował go pocieszyć Houser. — Żyję tą nadzieją — odparł bosman i puścił takiego bąka, że nawet pomimo krępującej go grubej odzieży, na odsłoniętym pomoście wszyscy podnieśli kołnierze kurtek do nosów i jak na komendę zainteresowali się tym, co widać na podwietrznej. — Pomost, tu radio — zazgrzytał głośnik. Komandor pochylił się nad głośnikiem, przerzucił włącznik i powiedział: — Słucham, radio. — Panie komandorze, na częstotliwości do łączności z samolotami odbieram słaby sygnał wywoławczy MC. — Radio, wyślijcie pięć razy sygnał MC w odstępach po trzydzieści sekund. — Tak jest, panie komandorze. — Nie może być — zdziwił się Greyson. — Czyżby naprawdę nas znaleźli i to o czasie? — Nie wierzy pan w cuda, panie Greyson? Wstydź się pan — wytknął mu z uśmiechem Houser. — Panie komandorze, zastanawiałem się… — Nie teraz, bosmanie. — …że mógłbym odlecieć którymś z samolotów. — Myślałem, że rzygacie w samolocie? — zapytał Greyson. — O Jezu, tak, ale nie aż tak jak tutaj, panie kapitanie. A poza tym Flo dała mi te pigułki na wewnętrzne ucho, czy jak im tam… — Cisza! — syknął Houser. — Myślę, panie komandorze, że bosman miał na myśli panią komandor służby zdrowia Florence Oblensky, z domu Kocharsky. — W życiu bym się nie domyślił, kapitanie. Możecie się obaj zamknąć? — Pomost, radio. — Słucham. — Samolot nadał hasło Morski Cygan, zgodnie z instrukcją łączności. — Kontynuujcie nadawanie sygnału MC w odstępach co trzydzieści sekund. — Tak jest, panie komandorze. — Mam nadzieję, że nie jest za daleko. Nie chciałbym tu siedzieć na wodzie jak kaczka zbyt długo — zwierzył się obecnym na pomoście Houser. — Panie komandorze, miały być dwa samoloty, dwie Cataliny — powiedział McGuire. — Czy mam was zastrzelić, żebyście się wreszcie zamknęli, bosmanie?! — ryknął Houser i natychmiast zrobiło mu się znowu żal McGuire’a. Wyglądał teraz jak skrzywdzone dziecko. Chore skrzywdzone dziecko. — Przepraszam, panie komandorze, ja tylko… Bosman Buchanan przerwał mu gromkim okrzykiem: — Samoloty za rufą, odległość dwie mile morskie, wysokość około trzystu metrów Lornetki uniosły się i wszyscy spojrzeli we wskazanym kierunku, z napięciem wpatrując się w dwie czarne plamki. — Przygotować załogę pokładową do wyjścia. Powiadomić, kiedy będą gotowi — powiedział komandor Houser do głośnika rozmównicy pokładowej.

Wewnątrz było za ciepło, żeby wszyscy siedzieli ubrani w zimowe sztormiaki, więc przebranie w nie załogi pokładowej musiało chwilę potrwać. Poza tym, póki się nie okaże, co to za samoloty, załoga może się przydać do obsadzenia dział przeciwlotniczych. — Cataliny bez bąbli, panie komandorze — zameldował Buchanan. — Takie jak w czasie próby. Komandor Houser zaczął czegoś szukać w kapturze, w końcu założył na uszy słuchawki i wetknął ich przewód do gniazdka na rozmównicy i wyjął mikrofon ze schowka przy głośniku. — Radio, łączcie na fonii z Morskim Cyganem. — Tak jest, panie komandorze. Po chwili z głośnika rozległ się szum, spośród którego dobiegały urywane słowa: — …ski Cygan Jeden, wzywam Texaco. — Tu Texaco, tu Texaco, Morski Cygan Jeden, słucham. — Widzimy was Texaco. Jaki stan morza, odbiór. — Metrowa fala, wiatr o sile dwóch, prosto z północy. — Dziękuję, Texaco. Okrążę was, żeby wyjść pod wiatr i spróbuję siadać. Bez odbioru. Houser ściągnął słuchawki i pochylił się nad rozmównicą: — Ogłoś „Samolot podchodzi do lądowania”. Spojrzał na Greysona. — Będą mieli miejsce? Starczy im udźwigu? — Tak na oko bosman waży teraz jakieś sto czterdzieści litrów benzyny — ocenił Greyson. — Naprawdę z nim niedobrze, Warren. — Tak — w zamyśleniu potarł podbródek Houser. — McGuire, decyduj się. Naprawdę chcesz lecieć jednym z tych samolotów? Wiesz, dokąd one lecą. — Tak jest, panie komandorze — twarz bosmana zajaśniała nadzieją. — Myślę, że na pewno się do czegoś przydam, panie komandorze. Będę pomagał meteorologom, nie wiem, naprawiał prądnice, cokolwiek. Ja naprawdę wszystko… Houser znowu uciszył go gestem. — Dobrze, już dobrze. — Myślisz, że zdecydują się wziąć o jednego meteorologa mniej? — zapytał Greyson. — E, chyba aż tak źle nie będzie. Zresztą, to pańska decyzja, panie Greyson, nieprawdaż? — Pochylił się nad głośnikiem. — Kiedy załoga wyjdzie na pokład, szykujcie pasażerów. — Pierwszy siada, panie komandorze — zameldował Buchanan. Houser spojrzał w kierunku, wskazywanym przez bosmana okrętowego. Pierwsza z dwóch łodzi latających nie tylko osiadła już na wodzie, ale zwolniła na tyle, że zaczęła wykonywać zwrot w kierunku „Sunfisha”. Chwilę później wielki pióropusz rozbryzgów obwieścił wodowanie drugiej Cataliny. Komandor pochylił się nad głośnikiem. — Załoga na pokład. Szykować ładunek i pasażerów. Podwachta, podawać ładunek do włazów. Houser podniósł ponownie do ust mikrofon. — Cygan Jeden, tu Texaco, możesz zabrać dodatkowe 110 kilogramów? — To zależy, Texaco. Czy koordynaty miejsca docelowego lądowania uległy zmianie? — Nic mi o tym nie wiadomo. Cygan Jeden. ¦ — To nie ma sprawy, Texaco. Możemy zabrać. — Dziękuję, Cygan Jeden. — Houser odwrócił się do McGuire’a. — No, bosmanie, czas się decydować. Lecicie, czy nie? — Lecę, panie komandorze. — To zejdźcie na dół i niech ktoś wam pokaże drogę na pokład. — Tak jest, panie komandorze. Dziękuję, panie komandorze.

McGuire zasalutował, najpierw komandorowi, potem kapitanowi Greysonowi. — Buchanan, przepraszam za wszystko. Naprawdę nie chciałem. Starszy bosman sztabowy Buchanan odwrócił się, popatrzył na niego i podał mu rękę. — Trzymaj się, bracie. I uważaj tam na siebie.

3 Okręt podwodny USS „Sunfish” Morze Żółte OPERACYJNA PILNA WSZYSTKIE STACJE MAR PRZEKAZAĆ DO NDTDWPAC DO WIAD ADM W AGAM SPOTKANIE PRZEBIEGŁO POMYŚLNIE POD KAŻDYM WZGLĘDEM x MORSCY CYGANIE WYRUSZYLI O 1105 LIMA KONTYNUUJĘ PATROL BOJOWY W DRODZE POWROTNEJ DO PEARL HARBOR HOUSER KMDRPPOR

4 Pustynia Gobi, Mongolia 2 maja 1943 roku, 15.00 Przez kilka godzin ludzie rozpakowywali zapasy z wnętrza sanitarki i te, zamocowane na niej wszędzie, przenosząc je na inne wozy karawany. Dzięki ich pracy wnętrze sanitarki zamieniło się szybko w Pomieszczenie łączności. Radiostacja zamontowana W sanitarce była jedną z dwóch zaprojektowanych i zbudowanych przez Collins Radio specjalnie na potrzeby tej operacji, z myślą o transporcie w wielbłądzich jukach. Rowerową prądnicę do jej zasilania ustawiono tuż za drzwiami sanitarki. Przez okno od strony pasażera w szoferce wychodził przewód antenowy, którego drugi koniec przywiązany był do półciężarówki. To było rozwiązanie prowizoryczne, do czasu aż samoloty przywiozą składany maszt antenowy i porządne radiostacje, ale mimo to sprzęt działał zadowalająco. Jeśli wierzyć ostatnim wiadomościom z Pearl Harbor, według których samoloty miały startować poprzedniego dnia tuż przed północą, jego godziny były policzone. Teraz tylko pozostawało czekać na wiadomość, czy samolotom udało się odnaleźć „Sunfisha” na Morzu Żółtym i, co ważniejsze, czy wystartowały w dalszą drogę. Jak dla McCoya w sanitarce zrobiło się zdecydowanie zbyt tłoczno. Zastanawiał się, czy by czasem nie wyrzucić stamtąd wszystkich poza Jerrym Sampsonem, który musiał prowadzić nasłuch, ale w końcu dał sobie spokój. Trudno było nie zrozumieć zainteresowania tych ludzi wszystkim, co dotyczyło ich losów. W dodatku od pierwszego spotkania i koniecznego przecież postawienia do pionu Sweatleya, wśród Cyganów miał opinię nadętego dupka, którą taki rozkaz utrwaliłby na wieki. Nie żeby mu zależało na ich opinii, ale po komplikować sprawy?

McCoy siedział za kierownicą. Miejsce obok zajął starszy bosman Frederick Brewer. Spośród tłumu kłębiącego się w sanitarce chyba tylko on w opinii McCoya miał pełne prawo tam przebywać. Był dowódcą Taboru i Cyganie przywykli wykonywać jego rozkazy. Kapitan Jerome Sampson siedział na podłodze kabiny i obsługiwał radiostację, więc też musiał tam przebywać. Cała reszta nie musiała. Obok Sampsona siedział radiooperator Cyganów, bosman, który przeszedł na emeryturę kiedy McCoy był w piątej klasie podstawówki. Radio, które przed wyruszeniem Taboru zmajstrował, pozwoliło mu przesłać tych kilka wiadomości, które na ich temat dotarło do Pearl Harbor. Facet był typem pioniera, pamiętał czasy, w których udane transmisje Marconiego na dystansie piętnastu kilometrów zasługiwały na umieszczenie na czołówkach gazet, jako nowe triumfy nauki i techniki. Zminiaturyzowana lampowa radiostacja Collinsa była dla niego nie mniejszym cudem, nigdy w życiu czegoś takiego nie widział i przy każdej okazji nie mógł sobie darować okazji do obejrzenia tego cudu w akcji, kiedy Sampson wchodził do sanitarki. W przerwach w „graniu” lub nasłuchu, Jerry uczył go obsługi radia i w tej chwili, w razie potrzeby starszy pan chyba potrafiłby go zastąpić. McCoy nie miałby serca pozbawić go radości śledzenia możliwości małej zielonej skrzynki, która potrafiła więcej niż zajmująca połowę „Parjay” radiostacja, na której ostatnio pracował. O ile obecność starego radiowca dawało się od biedy zrozumieć i wytłumaczyć, przesiadywanie tam sierżanta Abrahama, plutonowego Sweatleya, a zwłaszcza sierżanta Cawbera, było tylko i wyłącznie funkcją uzurpowanego sobie przez nich prestiżu, mającego wynikać z pełnionych funkcji. Obecność w sanitarce była dla nich taką samą oznaką statusu, jak, według Pickeringa, dla generałów dostęp do Magii. McCoy od pierwszej chwili nie lubił Cawbera, co jak się szybko przekonał, wcale nie było rzadkością wśród Cyganów, którzy także w większości nie przepadali za starym sierżantem. Zaskoczył go natomiast opór ze strony sierżanta technicznego Abrahama, który nie ukrywał, że nie ma ochoty przyjmować rozkazów od gówniarza, który dwa lata temu był zaledwie kapralem, a teraz mu się zdaje, że naprawdę został kapitanem. To już lepiej mu poszło ze Sweatleyem, który zachowywał się teraz jakby uznał swoje miejsce w szeregu za McCoyem. Nie potrafił się natomiast przyzwyczaić do tego, że miał wykonywać rozkazy Ernie’ego Zimmermana, który był plutonowym znacznie krócej od niego, a teraz paradował z paskami sierżanta sztabowego. A tymczasem sytuacja należała do gatunku tych, w których ludzie po prostu musieli wykonywać otrzymywane rozkazy. McCoy wiedział, że prędzej czy później dojdzie do konfrontacji, ale nie chciał jej przyśpieszać, wyrzucając z sanitarki trzech „oficerów” Taboru. — Już czas, Ken — powiedział Sampson. — Dobra, nadawaj. Sampson rzucił krótki rozkaz po chińsku i jeden z „ordynansów” zaczął kręcić korbami prądnicy. Kapitan założył słuchawki i kiedy zaświeciły się tarcze wskaźników, zaczął stukać kluczem. — Mam ich — oznajmił pół minuty później, sięgając od klucza po ołówek, którym zaczął po chwili notować na bloku meldunkowym rzędy cyfr i liter. Nie było tego dużo. Po chwili, kiedy depesza była powtarzana, sprawdzał z ołówkiem w ręku czy poprawnie odebrał ją za pierwszym razem. — To wszystko, Ken. Chcą dostać potwierdzenie odbioru. McCoy wyciągnął książkę szyfrową i odszukał stronę, której numer podany był na początku depeszy. „4A” oznaczało pomyślne zakończenie operacji tankowania obu samolotów i ich start do dalszej drogi ze sprzętem i meteorologami na pokładach. „2F’ oznaczało godzinę startu maszyn w dalszą drogę. „2X” to był przewidywany czas dotarcia, sześć i pół godziny.

— Potwierdź, Jerry. Każ nasłuchiwać nieprzerwanie i wyłącz się. — Dobra. — Co powiedzieli, McCoy? — zapytał Abraham. I co mu na to odpowiedzieć? Albo kazać się tytułować kapitanem, albo olać starego dziada. Na razie zaczniemy od tego. — Kapitanie Sampson, za trzydzieści minut zacznie pan wysyłać sygnał SN w seriach po dziesięć sekund co minutę. Miał nadzieję, że Jerry odpowie „Tak jest, panie kapitanie” i da do myślenia bezczelnemu staruchowi. — Dobra. — Panie kapitanie, a mogę ja to nadawać? — zapytał stary radiowiec. — Potrafię już obsługiwać to radio. — Macie zegarek, bosmanie? — Nie, panie kapitanie. McCoy odpiął z przegubu własny i podał mu. — Tylko niech do mnie wróci. To pamiątka. — Tak jest, panie kapitanie. — Kapitanie Sampson, w takim razie pójdziemy sprawdzić, co słychać z ogniskami? Jerry wreszcie zrozumiał, jakiej odpowiedzi się od niego oczekuje. — Tak jest, panie kapitanie. — I wy też, bosmanie — zwrócił się z kolei do Brewera. — Tak jest, panie kapitanie — odparł Brewer. On jeden przynajmniej nigdy nie kwestionował hierarchii służbowej. Wydawszy rozkazy, McCoy ostatecznie postanowił zaspokoić niewczesną ciekawość sierżanta Abrahama. — Samoloty mają do nas dolecieć za czterdzieści pięć minut do godziny. Jesteście odpowiedzialny za to, żeby wszyscy trzymali się od nich z daleka w czasie lądowania. Jeszcze tylko tego brakuje, żeby ktoś dostał po głowie śmigłem, albo żeby samoloty zostały uszkodzone. — A co za różnica, skoro i tak mamy je potem zniszczyć? — Coście powiedzieli? — Słyszałeś. — Pozwólcie sobie coś wyjaśnić, sierżancie. Od chwili, kiedy tu dotarłem, wasza emerytura uległa zawieszeniu i powróciliście do czynnej służby na czas wojny i sześć miesięcy po jej zakończeniu. Jesteście z powrotem w Korpusie, czy się wam to podoba, czy nie. A skoro tak, to kiedy otrzymujecie rozkaz od waszego legalnego przełożonego, w tym przypadku ode mnie, macie do powiedzenia tylko „Tak jest, panie kapitanie”. Każda inna odpowiedź jest równoznaczna z odmową wykonaniu rozkazu, która wyczerpuje znamiona przestępstwa niesubordynacji, karanego w czasie wojny sądem polowym. Z uwagi na panujące okoliczności ja będę temu sądowi przewodniczył i z racji tego, że inni ludzie nie lubią brudnej roboty, wykonanie wyroku tego sądu spadnie również na mnie. Nie mam nic przeciwko temu, więc w waszym własnym, dobrze pojętym interesie, nie depczcie mi po odciskach. Czy wyrażam się dość jasno dla was, sierżancie Abraham? Po chwili milczenia, sierżant Abraham odpowiedział: — Tak jest, panie kapitanie. McCoy bez słowa odwrócił się i wysiadł z szoferki. Po chwili dołączyli do niego czif Brewer i kapitan Sampson. Wcześniej już McCoy i Zimmerman spenetrowali szmat pustyni wokół obozowiska Taboru, szukając płaskiego terenu na tyle długiego, by mógł służyć za lotnisko. Kiedy go znaleźli, przeszli

przez całą jego długość, sprawdzając, czy nie ma tam kamieni lub szczelin, które mogłyby przeszkodzić w pomyślnym lądowaniu samolotów i uszkodzić podwozie Catalin. Po oznaczeniu lądowiska kazał na jego obu końcach ułożyć spore stosy drewna i podpalić je w chwili pokazania się samolotów. Na szczycie ognisk ułożyli kilka zapasowych opon, żeby ich dym wskazywał pilotom kierunek wiatru. Przygotowanie tych ognisk było źródłem kolejnego konfliktu, bo o opał na pustyni było bardzo trudno, jego zdobycie było pracochłonne, a ilość, której potrzebowali na swoje ogniska sygnalizacyjne, wystarczyłaby Taborowi do ogrzewania i gotowania przez tydzień. Trzeba było naprawdę sporo wysiłku, talentów czifa Brewera i obietnicy, że w razie gdyby samoloty nie przyleciały, nie spalą ani gałązki, żeby nakłonić Cyganów do rozstania z ich drogocennym opałem. McCoy podejrzewał (a Milla to potwierdziła), że wkrótce zacznie się jeszcze poważniejszy konflikt i zwłaszcza Cyganki będą miały do niego jeszcze większy żal, kiedy tylko dowiedzą się, że ich poniewierka wcale się nie skończyła wraz z pojawieniem się Amerykanów. McCoy miał już pomysł, jak przeprowadzić ewakuację kobiet i dzieci, a nawet części mężczyzn, ale to miało jeszcze potrwać. Teraz zaś wszyscy Cyganie, pozbawieni tygodniowej porcji opału, zobaczą, jak na ich oczach maszyny uosabiające nadzieję na wydostanie się stąd wreszcie, wylecą w powietrze, wysadzone granatami zapalającymi umieszczonymi w kadłubie i na skrzydłowych zbiornikach paliwa przez McCoya. A potem będą musieli załadować się z powrotem na swoje wozy i czym prędzej uciekać z tego miejsca nie wiadomo dokąd, z powrotem w głąb pustyni. Być może pilot japońskiego samolotu rozpoznawczego, wysłanego w odpowiedzi na meldunek o przelocie Catalin zobaczy wraki i uwierzy, że zboczyły z trasy i rozbiły po wyczerpaniu się paliwa. Jeśli Japończycy będą czegoś potem szukać na pustyni, to ewentualnie brnących piechotą przez śnieżną pustynię lotników, którzy przeżyli katastrofę, a nie karawany wozów ciągniętych przez kuce i wielbłądy. Zniszczenie samolotów spowoduje na pewno sporo napięcia i żalów. Według Milli, kobiety od chwili, kiedy gruchnęła wieść o przylocie samolotów, spędzają cały wolny czas na układaniu kolejności, w której będą nimi się stąd zabierać. Wszystkimi tymi listami będą sobie teraz mogły napalić w piecu.

5 Morski Cygan Dwa, nad pustynią Gobi, Mongolia, 2 maja 1943 roku, 15.25 Porucznik Malcolm S. Pickering wrócił do kabiny pilotów samolotu oznaczonego sygnałem wywoławczym Morski Cygan Dwa, usiadł na fotelu drugiego pilota i zapiął pasy. — Przed chwilą obudził się w zaimprowizowanej ładowni PBY–5A. Prócz nich leciał nim tylko jeden człowiek, starszy bosman McGuire, śpiący twardo po zażyciu tabletek na chorobę lokomocyjną. Pick i dowódca załogi, kapitan James B. Weston na zmianę prowadzili samolot i spali przez całą długą drogę z Pearl Harbor. Nie ustalili grafiku zmian — po prostu, kiedy jednemu oczy zaczynały się zamykać, przekazywał stery drugiemu i szedł do tyłu, na legowisko z koców ułożone na aluminiowych pudłach ze sprzętem meteorologicznym. — Gotów, Jim — zameldował swój powrót, kładąc dłonie na uchwytach wolantu i wsuwając stopy pod paski pedałów orczyka. Weston przesadnie zamaszystym ruchem puścił wolant i orczyk. — Przejmuj — powiedział.

Od paru godzin lecieli rzeczywiście sterując, w odróżnieniu od pierwszego, jedenastogodzinnego odcinka z Pearl do „Sunfisha”, który przelecieli na autopilocie. „George’owi”, jak nazywały go załogi coś musiało zaszkodzić w czasie wodowania koło okrętu podwodnego, albo przy starcie, bo kiedy wyszli na pułap przelotowy do drugiego etapu, nie dał się włączyć. Weston podejrzewał, że do uszkodzenia żyroskopów „George’a” doszło zapewne przy starcie. Tuż przed oderwaniem się od wody zderzyli się przy dużej prędkości ze sporą falą. Zderzenie było na tyle silne, że ładunek, choć przywiązany do podłogi w ładowni, poprzesuwał się i trzeba go było od nowa poukładać. — Gdzie jesteśmy? — zapytał Pick. — No cóż, moje długoletnie doświadczenie w dalekich przelotach na tym typie samolotu mówi mi, że znajdujemy się obecnie około sześćdziesięciu metrów powyżej i ze dwieście za tamtą maszyną. — Weston wskazał z uśmiechem Morskiego Cygana Jeden. — Innymi słowy, nie masz pojęcia? — Jak to nie mam? Przecież właśnie precyzyjnie ci określiłem, gdzie jesteśmy. Pick machnął z rezygnacją ręką. — Niewiele tam widać w dole — powiedział, wyglądając ponad krawędzią bocznego okna. — I bardzo dobrze — odparł Weston. — Gdyby tam coś było, broniłyby tego myśliwce. Pick, musisz się nauczyć znajdować pozytywne aspekty życia. — To nie masz pojęcia, gdzie jesteśmy w odniesieniu do miejsca, gdzie mamy dotrzeć? — Tam gdzie mamy dotrzeć będziemy za jakąś godzinę, jeśli Bóg pozwoli. Pokładam wiarę w majorze Williamsonie. — A jeśli święty major Williamson spieprzy sprawę? — To nie jest typ człowieka, który coś pieprzy, Pick. — O, przepraszam, nie chciałem urazić twej wiary — sarkastycznie odparł Pick. — Z drugiej strony, z tego co słyszałem, ty pieprzysz na tyle namiętnie, żeby tu wylądować. — Będzie się pan łaskaw sam pieprzyć, panie kapitanie. — A chociaż była tego warta, Pick? — Panie kapitanie, jak pan doskonale wie, otrzymałem rozkaz, zakazujący mi omawiać z kimkolwiek szczegóły spraw, które doprowadziły mnie do ochotniczego zgłoszenia się do tego lotu. — Nie jesteśmy już na Ewa. I jesteśmy przyjaciółmi, nie? Pick milczał. — Jestem tylko ciekaw, to wszystko. Ale jeżeli nie chcesz mówić o tej pani, dla której narobiłeś sobie tyle kłopotów, to twoja sprawa. Co oczywiście potwierdza moje najgorsze podejrzenia. — Uśmiechnął się. Pick spojrzał na niego. Od pierwszego dnia przygotowań do lotu zapadła decyzja, na mocy której Picka przydzielono jako drugiego pilota do Westona, a Stevensona do Williamsona, obu dowódcom załóg powierzając troskę o podciągnięcie drugich pilotów. Od tej pory spędzili ze sobą naprawdę wiele czasu — w kabinie, i na ziemi, w Muku–Muku. Przez cały ten czas Weston ani razu nie pojechał z drugą załogą na wyprawę do barów i klubów oficerskich na Oahu. Pick był przekonany, że Weston odmawia sobie tych przyjemności ze względu na niego, gdyż Pick miał szlaban na zabawę i nie chciał go zostawiać samego. Wprawdzie pozostanie samotnie w Muku–Muku to nie to samo co więzienie o chlebie i wodzie, jednak ten gest solidarności był mu drogi i dodawał otuchy. Pick bardzo szybko też przekonał się, że Weston jest fajnym gościem, nawet jeśli razem z Williamsonem naprawdę zgłosili się z własnej woli do wykonania tego idiotycznego zadania. Toteż po chwili zdecydował się jednak opowiedzieć o tym, co narozrabiał, żeby sobie nie

pomyślał, że trafił tu za coś naprawdę niemoralnego, w rodzaju pieprzenia dzieci, czy innego świństwa w tym rodzaju. — Kochałem ją, drogi kapitanie, niezbyt mocno, ale i niezbyt rozsądnie. — Czyli? — Z perspektywy czasu nie była warta tego całego kramu, ale wtedy myślałem Wackiem, a nie głową. Miała wspaniałe piersi. — A co Z nią było nie tak? Dlaczego ta miłość była „niezbyt mocna”? — To był romans, że tak powiem, funkcjonalny. Kawał dupy na boku dla odreagowania kosza, którego dostałem od miłości mojego życia. — O, dostałeś „drogiego Jasia”?* — I to dostarczonego osobiście. Przyszła do mnie do hotelu… Znasz „San Carlosa” w Pensacola? — Jasne, że tak. — I ledwie zamknąłem za nią drzwi i zacząłem odkręcać druty z szampana, kiedy mi powiedziała, że to koniec. A potem wyszła, zostawiając mnie z otwartym szampanem w ręku, zasłanym łóżkiem i złamanym sercem. — Znasz konkurenta? — Chyba nie o to chodzi. I to mnie właśnie najbardziej boli. Pewnie po prostu jej się nie spodobałem i tyle. — I byłeś w dołku, kiedy ta się pojawiła? — Do naszego spotkania doszło, kiedy w najlepszej tradycji piechoty morskiej, dbałem o dobro moich podwładnych. Dostałem służbę poza kolejnością za kolejny mandat, miałem pilnować, żeby nie narozrabiali na tańcach. Ona też tam była za przyzwoitkę, i poszedłem do niej podziękować za to, że uchroniła moich niewinnych chłopców przed grzesznymi pokusami cielesnej rozwiązłości. — I co dalej? — Z obowiązku zatańczyłem z tą panią, a ta mi język w ucho i dawaj się o mnie ocierać, w przerwach szepcząc, że po pierwsze, jej czcigodny małżonek właśnie wyjechał w interesach z miasta, po drugie jest od niej o połowę starszy, a po trzecie, czuje się samotna. No a potem, to już samo poszło. — i co się potem stało? — Była znana w Memphis, ludzie zaczęli plotkować i w końcu dowódca bazy zaciągnął mnie przed swoje oblicze i dał do wyboru zostać bohaterem albo podsądnym. — Aż ciężko uwierzyć. — Zapisz sobie, skoro do tej pory nie wiesz: za utrzymywanie pozamałżeńskich stosunków płciowych z kobietą trafia się w piechocie morskiej pod sąd wojskowy. — Przecież to głupota! Gdyby chcieć tego przestrzegać, trzy czwarte pilotów, których znam, siedziałoby w Portsmouth! — Oczywiście poza szanownym panem, prawda? — upewnił się z żartobliwym przerażeniem Pick. — Proszę mi nie mówić, że pan kapitan też się dopuścił tak odrażającego czynu. Niech mi pan nie rujnuje ostatniego wzorca osobowego, jaki mi pozostał, proszę! — I to było wszystko? Wylądowałeś tu za posunięcie jednej, jedynej mężatki? — No, to nie było raz. Jakiś czas to trwało. I bijąc się w piersi, nie chodziło tylko o to, chociaż cała reszta to już były drobiazgi, jakieś niewłaściwe umundurowanie, mandaty za przekroczenie

*

„Dear John” — popularne od czasów pierwszej wojny światowej określenie listu do przeważnie żołnierza, w którym ukochana powiadamia, że między nimi wszystko skończone i że znalazła sobie innego [przyp. tłum.]

prędkości, takie tam. A afera była też o co innego. Admirał się przeze mnie najadł wstydu i za to oberwałem. — Admirał wiedział, że twoim ojcem jest generał? — Powiedział, że tylko dlatego daje mi szansę wyboru. — A twój ojciec wie, że lecisz do Chin? — Teraz już pewnie tak. Ale pewnie myśli, że postąpiłem szlachetnie. Cholera, sam nie wiem, czy to źle, czy dobrze. No proszę, i jak ja wyglądam na tym tle? Mam dość tego, że ludzie mają mnie za szlachetnego bohatera. Pick ma prawo wiedzieć, dlaczego tu wylądowałem. — Mogę ci się z czegoś w zaufaniu zwierzyć? — Z czego? Że dopuszczałeś się stosunków pozamałżeńskich? Jestem wstrząśnięty do głębi. — Mówię poważnie, Pick Nie chciałbym, żeby moja historia wyszła gdziekolwiek dalej. — Jasne. Gęba na kłódkę, słowo skauta! — oderwał jedną rękę od wolantu, położył palec na ustach, po czym wzniósł trzy palce, jak do przysięgi. — Ja też nie zgłosiłem się do tej operacji z pobudek czystej szlachetności. Udawałem to, żeby Williamson mnie ze sobą zabrał. Williamson jest prawdziwym bohaterem, i mógłby nie zrozumieć. — Czekaj, nie do końca nadążam. To w końcu zgłosiłeś się na ochotnika, czy nie? Nie chciałeś, ale musiałeś? — Musiałem się wynieść z miejsca, w którym byłem. Jedynym sposobem na to, żeby zniknąć szybko i skutecznie było zgłosić się do majora Williamsona i przekonać go, żeby mnie zabrał. Avery nie chciał się zgodzić, twierdząc, że tym swoim rokiem na Filipinach spłaciłem wszelkie długi, jakie mogłem w życiu zaciągnąć. Tak między nami, podzielam jego zdanie w zupełności. Musiałem go jednak przekonać, że kierując się szlachetnym porywem rzuciłem własne życie na szalę dla dobra ojczyzny, i takie tam. To było pieprzenie w balon, ale on połknął haczyk. — Czekaj, ty przyjechałeś z Pensacola, tak? To ciebie mieli od nowa uczyć latać, jak mówił Charlie Galloway? I co, od tego chciałeś się urwać? — Nie od tego, tylko od dziewczyny. Dziewczyn, dwóch na raz. — Naprawdę? Sypiałeś z obiema naraz? W głosie Picka słychać było szczery podziw. — Tak. Jedna była w Filadelfii, pielęgniarka, w której chyba naprawdę jestem zakochany. — A ta druga? — Ta druga jest z Pensacola. I ją chyba też kocham. — No, to masz bracie problem. Rany boskie, naprawdę oświadczyłeś się obu naraz? Co za głupota! — Prawdę mówiąc, to raczej one oświadczyły się mnie. Wiesz, jak to jest? — Obudziłeś się rano, patrzysz, obok leży jakaś cizia i pyta: Jo kiedy ślub, kochanie, żebyśmy zdążyli przed chrzcinami?”. — No nie, aż tak źle nie było. — Przerabiałem to kilka razy. Jest na to bardzo prosta recepta. Trzeba powiedzieć, że się ma jeszcze inną, albo inne. Samice są bardzo zaborcze i nie znoszą konkurencji. W rezultacie leci mnóstwo łez, można dostać w twarz, albo zarobić parę szram od pazurów, i zwykle dziesięć minut wykładu o tym, jakim to jesteś sukinsynem, ale to działa, jak ręką odjął. — Kiedy ja naprawdę nie wiem, czy chcę, żeby to podziałało. Najchętniej ożeniłbym się z oboma naraz. — Prawo na to, niestety, nie pozwala. Nawet mormonów zmusili do jednożeństwa.

— Tak, wiem. Ta z Filadelfii jest naprawdę słodka. Byłem jej pierwszym, masz pojęcie? Załatwiła sobie przeniesienie do Pensacola, żeby być bliżej mnie. Bardzo nie chciałbym jej skrzywdzić. — Ale ta z Pensacola rżnie się jak złoto, co? — O rany, w życiu mi z żadną nie było tak dobrze! — To spuść pielęgniarkę i bierz tą, co się rżnie jak złoto — poradził Pick. — Ten cały świat kręci się wokół dupy. Zawierz swojemu wackowi, on wie, co dla ciebie dobre. — Nie mówię, że ta z Filadelfii jest księżniczką z drewna. — Jasne, że nie. Ale pieprzenie jest jak golf, trening czyni mistrza. — Tak, ta z Pensacoli ma na pewno więcej doświadczenia, była już raz zamężna. Może to ma coś z tym wspólnego? Ona na prawdę lubi tę robotę, mówię ci! Jak pierwszy raz zaczęliśmy… Jezu, to było jak pożar w buszu! Jak zaczęliśmy, nie mogliśmy skończyć. Ciągle jej było mało. A raz robiliśmy to w kwaterze jej tatusia, przez ścianę z sypialnią rodziców. — Taki stan nazywa się chcica. Z mojego doświadczenia wynika, że należy go troskliwie pielęgnować. Mówisz, że była mężatką? — Była. Owdowiała półtora roku temu. — A pytałeś, co się stało z jej mężem? Co mu zrobiła, zamęczyła na śmierć? Niby nie najgorszy sposób na umieranie, ale jeśli masz jakieś plany na potem, to poważnie się zastanów, czy warto tym ryzykować. — Nie, jej mąż zginął. Na Wake, zaraz na początku wojny. To był mój najlepszy kumpel, Greg Culhane. Byłem drużbą na ich ślubie. Samolot nagle zatoczył się w powietrzu. Zaskoczony Weston popatrzył na Picka i z trudem go poznał, tak wielka przemiana dokonała się na jego twarzy. — Wiesz, Pick, to fajna dziewczyna… — Zatłukę cię, jak wylądujemy. — Słucham? — Jak tylko wylądujemy, zrobię to, co te żółte, skośnookie skurwysyny powinny były zrobić rok temu. Kurwa, jak wylądujemy, będziesz żałował, że udało ci się ujść z życiem! — Co ci się, do cholery, stało, Pick? — Spierdalaj stąd, albo nie doczekam lądowania i zabiję cię już teraz! Kapitan Weston spojrzał jeszcze raz w twarz Pickeringowi. Pick patrzył na niego tak, że jego groźba wyglądała bardzo poważnie. Weston uznał, że lepiej będzie zaniechać prób dowiedzenia się, co powiedział nie tak i poczekać, aż drugi pilot dojdzie do siebie. — Dobra, już dobra. Idę się odlać. Jakbyś mnie potrzebował, pomachaj skrzydłami. Rozpiął pasy i wyszedł z kabiny pilotów.

6 Morski Cygan Jeden, nad pustynią Gobi, Mongolia, 2 maja 1943 roku, 16.35 W czasie przygotowań do lotu postanowiono, że meteorolodzy, których dowódca, zanim go uziemiono, był radiooperatorem lotnictwa Marynarki, polecą Morskim Cyganem Jeden, z majorem Averym Williamsonem. Na Ewa starszy bosman Spakowski poszukał ukrytej w terenie radiolatarni. Spakowski był jednak pełen sceptycyzmu co do przydatności tej procedury na pustyni Gobi.

Antena radionamiernika umieszczona na centropłacie, pomiędzy owiewkami silników, miała postać pętli z pręta, osadzonej na osi, umożliwiającej jej obrót o 360 stopni. Obrotowy dipol dawał się nakierować na źródło fal radiowych i pozwalał odczytać azymut pomiędzy kursem samolotu a kierunkiem, z którego dochodziła transmisja. Jeśli samolot miał dolecieć do nadajnika, nawigacja była zaiste bardzo prosta — trzeba było pilnować, żeby kąt pomiędzy namiarem i kursem równał się zero. I to wszystko. Obawy bosmana Spakowskiego, podzielane przez porucznika Stevensona, okazały się słuszne. Stacja Nigdzie, czyli nadajnik Taboru, wysyłała swój sygnał wywoławczy SN tylko przez dziesięć sekund co minutę. Co więcej, radiooperator nie był zbyt szybki i w ciągu dziesięciosekundowego seansu wysyłał sygnał tylko trzy razy. Poza tym, nadajnik był słaby i radiopółkompas, stworzony z myślą o namierzaniu silnych nadajników radiolatarni, ledwie odnotowywał jego słabiutkie impulsy. Ciężko było namierzyć, pod jakim kątem słychać je najlepiej. Wskazówka wychylała się bardzo nieznacznie i bosman musiał polegać na słuchawkach, próbując na słuch określić najsilniejszy sygnał. Po kolejnym seansie sprawdził namiar i podał do majora Williamsona za sterami, że nie musi zmieniać kursu. — Dziękuję, bosmanie — pokwitował jak zwykle major. W słuchawkach, zabrzmiał nagle trzask, towarzyszący nadchodzącej transmisji i rozległ się głos: — Prawo dwa dym na horyzoncie! Głos nie przedstawił się, ani nie używał sygnału wywoławczego, i tak wiadomo było, że w fonicznym zasięgu radiostacji lotniczej nie ma tu innej angielskojęzycznej załogi poza Cyganem Dwa. Kapitan Weston leciał z tyłu, ale trochę wyżej i miał większy zasięg obserwacji. To był głos jego drugiego pilota, porucznika Pickeringa. Major Williamson podniósł głowę znad przyrządów i wyjrzał ponad dolną ramą szyby kabiny we wskazanym kierunku. Na horyzoncie rzeczywiście unosiła się strużka czarnego dymu. Ustawił na nią samolot, lekko przekręcił koło trymerów, wprowadzając maszynę w bardzo płaskie nurkowanie, może trzy, trzy i pół stopnia, redukując jednocześnie gaz. Samolot zaczął się obniżać w kierunku słupa dymu. Trzy minuty później wyraźnie widać było, że dym pochodzi z dwóch ognisk, oddalonych od siebie o dobre dwa kilometry. Wiatr lekko odchylał dym prosto w ich kierunku. Zniżył dziób jeszcze bardziej i kazał Stevensonowi wypuścić podwozie. — Nic tam nie widać, poza tymi ogniami i śniegiem — zauważył Stevenson. — Gdzie się podzieli ludzie? — Nie mam pojęcia, ale te dymiące ogniska to było właśnie to, czego nam potrzeba do lądowania. — Major Williamson skrzywił się. — Cholera, nie lubię lądować na śniegu. Człowiek w ogóle nie ma wyczucia wysokości. Zdaje ci się, że czas siadać, a tu okazuje się, że to było dziesięć metrów i podwozie nie wytrzymało. Porucznikowi Stevensonowi nie wypadało zaprzeczyć. — Gdybyśmy mieli się rozkwasić, przypomnij mi o zakręceniu paliwa i wyłączeniu iskrowników. — Tak jest, panie majorze. Dwadzieścia sekund później Catalina przeleciała może trzy metry nad pierwszym ogniskiem, roztrącając płonące drwa podmuchem śmigieł. Tylko płonąca kopcącym czarnym płomieniem opona pozostała na swoim miejscu i rozpaliła się na nowo. Chwilę później Williamson posadził Catalinę bardzo łagodnie na śniegu. — Panie majorze, to był majstersztyk — pochwalił Stevenson.

— To będzie majstersztyk, synu, kiedy uda mi się nie wjechać w to drugie ognisko. Stevenson wcale się nie zdziwił, kiedy samolot zatrzymał się łagodnie jakieś piętnaście metrów przed drugim ogniskiem. Williamson ostrożnie obrócił maszynę i powoli, nie ryzykując poślizgiem przeciążonej maszyny na nieznanym podłożu, zjechał z „pasa” i zaparkował pod kątem prostym do niego, by móc oglądać podejście do lądowania Morskiego Cygana Dwa. — Jezu, panie majorze, niech pan popatrzy na to — usłyszał rozbawiony głos Stevensona. — jedzie do nas jakiś Chińczyk na koniu nie większym od mojego rottweilera!

*** Dwie minuty później Williamson zgasił silniki i wysiadł z samolotu. Chińczyk na kucyku zasalutował. — Kapitan McCoy — przedstawił się. — Witamy w Stacji Nigdzie. A więc to jest ten legendarny „Rzeźnik” McCoy? — Dzień dobry, panie kapitanie — odpowiedział Williamson, salutując bardzo starannie. — Dobrze, że w końcu wreszcie tu dotarliśmy. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale i tak zagłuszyłyby to silniki Morskiego Cygana Dwa, który właśnie wylądował i manewrował na „pasie”, szykując się do parkowania obok Morskiego Cygana Jeden. Osłona zastępująca prawoburtowy bąbel Cataliny uniosła się i wyskoczył stamtąd potężnej postury mężczyzna, ubrany w grube zimowe ubrania, uwieńczone czapką starszego bosmana Marynarki. Postać rzuciła się na kolana i z głośnym okrzykiem: — Dzięki ci, Boże! — ucałowała pokrytą śniegiem zmarzniętą ziemię. McCoy roześmiał się. — A temu co się stało? — zapytał. — To starszy bosman McGuire — wyjaśnił major Williamson, uśmiechając się pod nosem. — Został, że tak powiem, wyrzucony za burtę z „Sunfisha”, kapitanie. W otworze pojawiła się druga postać. — To kapitan Weston — przedstawił Williamson. — Wspaniały człowiek i doskonały oficer piechoty morskiej. Był partyzantem na Filipinach… — Znam go — przerwał McCoy. — Co on tu robi? — Zgłosił się na ochotnika. Zaraz, pan powiedział, że go zna? — Już raz się z nim spotkałem, choć na krótko. Na Filipinach. McCoy ruszył ku Westonowi z wyciągniętą na powitanie prawicą. W tej samej chwili w otworze pojawiła się trzecia postać. McCoy rozpoznał go natychmiast. Już miał coś zawołać na powitanie Picka, kiedy tamten zaczął krzyczeć: — Nawet nie próbuj przede mną uciekać, ty sukinsynu! Kapitan Weston zatrzymał się i zaczekał na Picka, który ruszył za nim biegiem. — Co cię ugryzło, Pi… — zaczął pytać, ale nie skończył, ponieważ pięść porucznika Pickeringa uderzyła go w podbródek. Kapitan Weston pod impetem ciosu upadł na plecy. McCoy podbiegł do Picka, który już pochylał się nad leżącym Westonem, wznosząc rękę do następnego ciosu i złapał go w pół, odciągając na bok. — Co cię ugryzło, Pick? — powtórzył pytanie Westona. — Ty wiesz, co ten sukinsyn zrobił? Nie dość, że pieprzył moją Marthę, to jeszcze oszukiwał ją w odrażający sposób! — O Boże — jęknął leżący na ziemi Weston. — To o tobie mi mówiła? — Oszukiwał w odrażający sposób? — powtórzył McCoy. — To znaczy co?

— On ma rację, to co zrobiłem, było odrażające — zgodził się Weston. — Własnym oczom nie wierzę — powiedział major Williamson. — Pickering, niech pan powściągnie swój infantylny temperament albo, jak mi Bóg miły, każę pana zakuć w kajdany. — No, tutaj to mogą być z tym kłopoty, panie majorze — odezwał się McCoy — ale zawsze możemy go przywiązać do koła od wozu. Tego było już za wiele dla majora Williamsona. Nie zdołał dłużej zapanować nad śmiechem, a jego rozbawienie okazało się zaraźliwe i McCoy także się roześmiał, co nieco utrudniło mu trzymanie wciąż wyrywającego się Picka. — Poruczniku Pickering, zostanie pan ukarany aresztem domowym — odezwał się w końcu major, z trudem zachowując poważny ton. — A pan, kapitanie Weston, natychmiast przestanie się zachowywać odrażająco, cokolwiek to było. I znowu obaj przełożeni wybuchnęli histerycznym śmiechem, który wygasił resztki furii, miotającej Pickiem. McCoy czując, jak się rozluźnia, puścił go. Pickering pozostał tam, gdzie stał, z opuszczonymi rękami i z wyrazem zakłopotania na twarzy. Taki sam wyraz zagościł na twarzach obserwujących to wszystko ze swoich kuców starszego bosmana Brewera i sierżanta Abrahama.

*** W sanitarce pozostały tylko trzy osoby — major Williamson, Brewer i McCoy — z którymi McCoy chciał się naradzić co do dalszych kroków. Przedstawienie planu zajęło mu nie więcej niż pięć minut, włączając w to wyjaśnienie majorowi powodów, dla których należało zniszczyć samoloty i opuścić ten rejon. Williamson przyjął to nad wyraz spokojnie, ale widać było, że trochę obawia się, jak to przyjmą Cyganie. — Jedyne pozostające pytanie to kiedy podpalić samoloty, teraz czy rano? jeśli to zrobimy dziś, płomienie będzie widać w nocy z daleka, jeśli rano, widać będzie wielki słup czarnego dymu. — Jest jeszcze jedna możliwość, której jak widzę, pan nie rozważał, kapitanie — odezwał się Williamson. — Mianowicie? — Przez cały lot od międzylądowania tutaj mieliśmy sprzyjający wiatr. Myślę, że w zbiornikach PBY zostało łącznie tyle paliwa, żeby spróbować jedną z nich stąd odlecieć. — Rzeczywiście, nie brałem takiej możliwości pod uwagę. Cała ta operacja od początku powstawała z założeniem jednorazowego użycia samolotów. — Ma pan mapę? W Jümen, skąd przyjechaliśmy, jest lotnisko. — Właśnie tam myślałem polecieć — odparł Williamson, wyciągając z bocznej kieszeni swojej lotniczej kurtki złożoną sztabową mapę rejonu w dużej skali. — Nie jest to, niestety, mapa lotnicza, nawigacyjna, więc mój plan lotu może nie być tak precyzyjny, jak zwykle, ale jak się nie ma, co się lubi… — z tej samej kieszeni wyjął ołówek i, używając go jako zaimprowizowanego cyrkla, policzył odległość od zaznaczonej czerwonym krzyżykiem „niepewnej” pozycji podanej przez radio w pierwszym raporcie McCoya, do Jümen. Po chwili przewrócił pozostałe kieszenie i w jednej z nich znalazł złożoną na pół kopertę z adresem zwrotnym Jachtklubu Bazy Lotnictwa Marynarki Pensacola. Położył ją na kolanie i zaczął coś liczyć. Po chwili uniósł ołówek, zacisnął na chwilę powieki i od początku prześledził raz jeszcze swoje kalkulacje. — Tak — powiedział po chwili. — To się da zrobić. Jeśli zlejemy benzynę z obu samolotów, powinno wystarczyć. Weston lata PBY lepiej ode mnie, więc pewnie jemu pozostało więcej paliwa. U mnie zostało na jakieś trzysta kilometrów, może trochę więcej.

— Ilu ludzi mógłby pan zabrać ze sobą? — Problem polega raczej na tym, kto ma polecieć, panie kapitanie — odezwał się zafrasowany Brewer. — Mamy dwóch naprawdę chorych mężczyzn i jedną chorą kobietę. A kto poza nimi? — Myślę, że mogę sobie pozwolić na pół tony ładunku — powiedział Williamson, raz jeszcze przeglądając swoje wyliczenia. — Licząc po siedemdziesiąt kilogramów od osoby, mogę zabrać siedem osób. A stara zasada morza mówi, „Kobiety i dzieci pierwsze”. McCoy nie odpowiedział wprost. — A drugi spalić, tak? — Tu też mam sugestię, jeśli można, panie kapitanie — odparł Williamson. — Paliwa dla jednej maszyny na pewno wystarczy na lot do Jümen, ale gdyby w zbiornikach tej drugiej zostawić go na powiedzmy kwadrans, można by nią wystartować. Pilot włączyłby automatycznego pilota, ustawił na lekkie wznoszenie i wyskoczył ze spadochronem. Zanim skończy się paliwo, odleci na jakieś czterdzieści pięć, pięćdziesiąt kilometrów, a może i dalej, bo pusta PBY potrafi latać jak wyczynowy szybowiec. — Tak, dzięki temu nie musielibyśmy stąd szybko odjeżdżać — zgodził się McCoy. — Kto poleci? — zapytał Brewer. — Wielu ludzi będzie sobie robiło złudne nadzieje. — Sierżant Zimmerman musi polecieć — orzekł McCoy. — Ernie nie ruszy się jednak bez Mae Su i dzieciaków, więc oni też lecą. — Ludzie będą się burzyć — pokręcił głową Brewer. — Oraz pani Banning z dzieckiem — dodał McCoy. — Kiedy moi ludzie dowiedzą się o tym, że samolot odlatuje, będą chcieli mieć wpływ na ustalenie kto leci. Chcieliby głosować albo ciągnąć losy. — To nie jest temat do dyskusji, bosmanie — uciął McCoy. — Leci Zimmerman, jego żona i dzieci oraz pani Banning z dzieckiem. Jeśli zostanie jeszcze miejsce, to polecą chorzy. A jeśli jeszcze coś pozostanie, to wtedy możecie zdecydować, kto na tym miejscu poleci. — A pan, kapitanie? — zapytał Brewer. — Ja zostaję. Major Williamson zabiera swojego drugiego pilota, poza tym wszyscy zostają. Williamson uniósł na chwilę brew, ale nic nie powiedział. — Jeśli ma coś z tego wyjść, trzeba będzie startować jutro o brzasku. Lepiej zająć się już przepompowywaniem benzyny. — W porządku, nie powinno być z tym zbyt wiele kłopotu — odparł major. — Bosman McGuire, ten, który całował ziemię, zbudował specjalną pompę do przetaczania paliwa między zbiornikami głównymi, a również przez siebie zbudowanymi zapasowymi. — Aha, jeszcze jedno, panie majorze — przypomniał sobie McCoy. — Majorze, chciałbym, żeby pan odnalazł podpułkownika piechoty morskiej Edwarda Banninga, który zapewne będzie w Czungkingu, i osobiście przekazał mu Zimmermana, oraz kobiety i dzieci. Napiszę list, o którego oddanie pułkownikowi chciałbym pana poprosić. List ten będzie zawierał mój plan ewakuacji reszty ludzi stąd. To bardzo ważne, żeby nie dostał się w żadne inne, poza Banninga, ręce. — Jasne — odparł po chwili zawahania Williamson. Jasna cholera, o mało nie powiedziałem „Tak jest, sir”, pomyślał ze zdumieniem. — McCoy, jeśli dałoby się wydębić w Jümen C–47, albo jeszcze lepiej C–46, to tę ewakuację można by załatwić jednym kursem. — Nie — odparł krótko McCoy. — Nie? — zapytał Brewer. — Tak po prostu? — Priorytetem jest utrzymanie funkcjonowania stacji meteorologicznej. To da się zrobić tylko nie powodując nadmiernego zainteresowania Japończyków tym regionem. Za każdym razem, kiedy w Jümen startuje samolot. Japończycy dowiadują się o tym w ciągu kilku godzin. A także o

tym, gdzie wylądował. Jeśli z Jümen wystartuje C–46 i nie wyląduje gdzie indziej. Japończycy zaczną się zastanawiać, co się z nim stało. Tym bardziej jeśli wyląduje gdzieś dzień później, wysadzając gromadę białych oberwańców. — To przecież będzie tylko jeden lot — zaprotestował Brewer. — Bosmanie, niewiele brakowało, żebym z tego samego powodu kazał majorowi podpalić oba samoloty. Lądowanie Cataliny w Jümen wzbudzi wystarczająco wiele niepotrzebnego zainteresowania. Uznałem jednak, że ewakuacja sierżanta Zimmermana uzasadnia takie ryzyko… — Sierżanta i jego żony i dzieci, i pani pułkownikowej z dzieckiem — przerwał mu gniewnie Brewer. — Wyjaśnijmy sobie coś, bosmanie. Nie muszę się wam tłumaczyć z żadnego swojego posunięcia. — Można zrozumieć wzburzenie bosmana, McCoy… — zaczął go usprawiedliwiać Williamson. — Ani panu, majorze — przerwał mu McCoy. — Z całym szacunkiem, panie majorze, ja tu dowodzę. Moje rozkazy w sprawie pana i pozostałych pilotów mówią, że mam dołożyć wszelkich starań, by ewakuować was najszybciej jak to będzie możliwe bez narażania wykonania zadania. Innymi słowy, o tym czy i kto odleci zadecyduję ja i nikt inny. Czy to jasne? — Nie chciałem pana urazić. — Jeśli ma pan jakieś opory przed odlotem stąd, nie ma sprawy. Wyślę zamiast pana Westona. Pana kandydatura wynikła tylko z tego, że jako jedyny spośród pilotów jest pan żonaty. — Nie miałem zamiaru kwestionować pańskich rozkazów, panie kapitanie. — Dziękuję, panie majorze.

7 Dowództwo XXXII Okręgu Wojskowego, Jümen, Chiny, 3 maja 1943 roku, 14.30 Major Avery Williamson ocenił, że w chwili, gdy eskortowany przez parę dyżurną myśliwców P — 40B lądował w Jümen, pozostało mu paliwa jeszcze na niemal półtorej godziny lotu. Myśliwce przechwyciły go ponad sto pięćdziesiąt kilometrów wcześniej i nie odstępowały na krok, nie tyle eskortując go, co konwojując. Gdyby tylko wykonał jakiś podejrzany ruch, bez wątpienia zestrzeliłyby go natychmiast. Ten zapas paliwa nie dawał mu spokoju. Cholera, mógł zabrać więcej ludzi! I tak wprawdzie zabrał, ilu tylko dało się upchnąć, pozostawiając nawet drugiego pilota w Taborze, ale mógł ich zabrać więcej. Jak było do przewidzenia, Weston odmówił ewakuacji, mówiąc, że sumienie nie pozwala mu lecieć, kiedy na pustyni pozostaje tak wiele kobiet i dzieci. To szlachetne postanowienie zawstydziło poruczników Stevensona i Pickeringa na tyle, że oni także odmówili ewakuacji, a Pickering nawet zgłosił się na ochotnika do pilotowania drugiej, skazanej na zagładę maszyny. Z racji uszkodzenia automatycznego pilota do lotu ewakuacyjnego wybrano Morskiego Cygana Dwa, w którego zbiornikach w dodatku rzeczywiście, zgodnie z przewidywaniami Williamsona, pozostało więcej paliwa. Major zaczekał na skok Pickeringa i spokojny, że porucznik wrócił ze swego niebezpiecznego zadania cały, tylko trochę posiniaczony przy lądowaniu, dopiero wtedy wystartował w kierunku

Jümen z sierżantem Zimmermanem i łącznie piętnastoma innymi osobami na pokładzie, w tym trzema poważnie chorymi. Myśliwce pojawiły się po bokach PBY nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W chmurę wlecieli sami, wylecieli już w towarzystwie. Ich piloci cały czas uważnie mu się przyglądali. Rzeczywiście, bez bąbli i wieżyczek strzeleckich ich Catalina z trudem przypominała sylwetkę, której uczono wszystkich pilotów. Poza tym PBY był samolotem morskim i nie przypuszczał, żeby którykolwiek z nich kiedyś widział już taką maszynę w głębi Chin, tak daleko od morza. Myśliwce zniknęły dopiero w chwili, kiedy jego koła dotknęły ziemi. Piloci dodali gazu i odlecieli, zapewne wracając na swoje macierzyste lotnisko. Ich rolę, jak się wkrótce przekonał, przejęły dżipy z karabinami maszynowymi, które zajęły pozycje wokół maszyny, kiedy tylko zatrzymał się po dobiegu. Piloci myśliwców musieli zapewne ostrzec, że zbliża się jakiś bardzo dziwny samolot i żeby tam na ziemi mieli na niego oko, w przypadku, gdyby okazało się jednak, że to rzeczywiście podstępny atak japończyków. Po chwili Williamson zauważył rosłego oficera amerykańskiej piechoty morskiej, wychodzącego z budynku, który wyglądał na komendanturę lotniska. Oficer przytrzymywał ręką furażerkę, a drugą przyciskał do twarzy podniesiony kołnierz płaszcza, chroniący go przed porywistym, zimnym wichrem. Boże, co za szczęście, pomyślał Williamson. Nie dość, że Amerykanin, to jeszcze z piechoty morskiej. Może będzie wiedział, jak znaleźć tego Banninga? Williamson wyłączył silniki. Na muszce karabinów maszynowych i tak nie będzie kołował, tym bardziej, że nawet nie znał częstotliwości, na której miałby się spytać wieży, gdzie ma zaparkować. Oby tylko znalazł się tu ktoś, kto będzie umiał obejrzeć PBY przed odlotem dalej, do Czungkingu. Jeśli coś będzie nie tak, mogą tu utknąć na długo, zanim części zapasowe przylecą… Właśnie, cholera, skąd? Z Indii? A może aż z Pearl Harbor? A dalej co? Każą mu lecieć z powrotem do Pearl Harbor? Samemu? Bez drugiego pilota? Miejmy nadzieję, że ktoś pójdzie po rozum do głowy i powie mu po prostu „Do cholery z tą landarą, niech tu niszczeje na poboczu, a ty, bracie, siadaj w samolot i wracaj do kraju”. Jasne, i co jeszcze? Utknę na tym pieprzonym wygwizdowie do czasu, aż będę stąd mógł odlecieć… Wstał, odpiął pasy i wyszedł z kabiny do ładowni, gdzie kobiety z zaniepokojeniem obserwowały wycelowane w maszynę karabiny. Wielki twardziel, sierżant Zimmerman, właśnie przewijał jedno z dzieci, a pani Banning szlochała. Twarda sztuka, pomyślał z uznaniem. Załamała się dopiero tutaj, kiedy wreszcie jest bezpieczna wraz z dzieckiem. — Niech wszyscy zaczekają w samolocie. Nikt nie wysiada, dopóki nie załatwię sprawy z tutejszymi władzami. Odsunął osłonę, zastępującą bąbel, widząc poruszenie na najbliższym dżipie. Celowniczy karabinu maszynowego skierował lufę prosto w jego pierś, kiedy stanął koło samolotu i ruszył powoli w kierunku otaczających dżipów. Gestem tylko na poły żartobliwym, uniósł ręce dłońmi na wysokość ramion. Oficer piechoty morskiej doszedł tymczasem w pobliże i widząc tę scenę zaczął coś gniewnie wołać po chińsku. Nie trzymał już kołnierza, ani furażerki, więc Williamson zauważył srebrne słoneczka podpułkownika na nakryciu głowy. Jego tyrada odniosła skutek, lufy natychmiast przesunęły się na bok i dżipy zaczęły po kolei odjeżdżać. Ich wybawca podszedł do Williamsona. — Major Williamson — zasalutował pilot. — Właśnie przyleciałem, choć w to trudno uwierzyć…

— Doskonale wiem, skąd pan przyleciał, majorze. Kapitan McCoy zdrów i cały? A sierżant Zimmerman? — Wszyscy zdrowi i cali. A sierżant Zimmerman jest w samolocie. — W samolocie? A co on tu, do cholery, robi? Ranny? — Wiezie wiadomość od kapitana McCoya do podpułkownika nazwiskiem Banning. Nie ma pan czasem pojęcia, gdzie mógłbym… — Ja jestem Banning — przerwał rozmówca. — Co to za wiadomość? Zanim jednak Williamson zdążył odpowiedzieć, że nie ma pojęcia, bo to przecież nie do niego, Banning zauważył Zimmermana w otwartym stanowisku bocznego strzelca, — O, jest. Zimmerman, tu jestem! — zawołał. — Podobno masz coś dla mnie? — Panie pułkowniku, myślę, że cokolwiek zawiera ta wiadomość, to może poczekać minutę czy dwie. Banning odwrócił się do majora z wyrazem zaskoczenia i niedowierzania na twarzy, — Że co proszę? — Na pokładzie jest też pani Banning. I pański syn. — Co takiego? Co pan powiedział? — Panie pułkowniku — wskazał ręką pilot. Widok wystarczył za odpowiedź. W odsuniętym stanowisku stała pani Edwardowa J. Banningowa z dzieckiem w ramionach. Pułkownik Banning rzucił się biegiem do samolotu.

EPILOG 1 Gabinet Owalny, Biały Dom, Waszyngton, 5 maja 1943 roku, 14.30 Adiutant morski prezydenta otworzył drzwi i obwieścił: — Kongresman Westminster i pułkownik Donovan, panie prezydencie. — Prosić — odparł Roosevelt i odwrócił się wraz z wózkiem od okna. Pierwszy wszedł do gabinetu Donovan, a za nim pojawił się w nim czcigodny Z; chary W. Westminster III, reprezentant narodu Stanów Zjednoczonych Ameryki z trzeciego okręgu wyborczego stanu Południowa Karolina, postawny starszy pan z długimi siwymi włosami, wyglądający prawie jak Wuj Sam z plakatów i ubrany w płócienny garnitur. — Dziękuję za to, że pofatygował się pan tak szybko, panie pośle — przywitał go prezydent. — Witam, panie prezydencie — odparł z ciężkim południowym akcentem gość. — Znalazł się pan w dostojnym towarzystwie, panie pośle. Teraz, kiedy pułkownik Doiiovan znalazł czas, by nam towarzyszyć, będziemy tu już mieli dwóch kawalerów Medalu Honoru. Zna pan może pułkownika Jacka Steckera, panie pośle? — Nie, panie prezydencie, ale jestem zaszczycony, mogąc go poznać — odparł Westminster, wylewnie ściskając dłoń nieco onieśmielonego pułkownika Steckera. — Senatora Fowlera pan oczywiście zna? — zapytał prezydent. — A pułkownika Donovana miał pan okazję poznać po drodze. — Oczywiście, panie prezydencie. Witam, panie senatorze, jak zawsze miło mi pana widzieć. — Dzień dobry, panie pośle. — I w końcu mój syn, Jim — kontynuował prezentację obecnych. — Major Roosevelt — piechoty morskiej, moja duma i radość. — Jestem zaszczycony, panie majorze. — Zanim zajmiemy się pozostałymi tematami naszego dzisiejszego spotkania, lepiej, żeby pan przeczytał to, panie pośle — powiedział Roosevelt, wręczając z uśmiechem Westminsterowi gęsto zapisany zwój papieru teleksowego. — Z miny pułkownika Donovana wnoszę, że dokument ten jest mu już znany. — Panie prezydencie, kiedy tylko go otrzymałem, zadzwoniłem z pytaniem, kiedy będzie pan mnie mógł przyjąć. — W takim razie widzę, że mój pomysł, żeby Bill Leahy natychmiast przynosił mi wszystko, co dotyczy operacji China Sun, był bardzo dobry. Widzi pan, drogi panie pułkowniku, coś nie tak musi być z pańską łącznością. Mój egzemplarz trafił do mnie ponad godzinę temu — uśmiech nadal gościł na ustach Zwierzchnika Sił Zbrojnych, ale próżno by go szukać w jego oczach. Pułkownik Donovan uśmiechnął się i nic nie odpowiedział. Uśmiech był raczej z gatunku wymuszonych. Cała ta dyskusja umknęła kongresmanowi Westmisterowi, który w tym czasie czytał długą depeszę. ŚCIŚLE TAJNE

KANAŁEM SPECJALNYM KOPIOWANIE WZBRONIONE OD: ZDOPAC OSS PLACÓWKA CZONGIONG CHINY 1845 LEMA 4MAJ43 DO: DYROSS WASZ DO WYŁWIAD: WILLIAM J DONOVAN 1 W NAWIĄZANIU DO PAŃSKIEJ DEPESZY OSOBISTEJ ADRESOWANEJ DO NIŻEJ PODPISANEGO DOT DYREKTYWY PREZYDENCKIEJ W SPRAWIE NATYCHMIASTOWEGO PRZEKAZYWANIA WIADOMOŚCI NA TEMAT DZIAŁAŃ KPT KENNETHA R MCCOYA I OPERACJI GOBI NAJSZYBSZYMI ŚRODKAMI ŁĄCZNOŚCI DWUKROPEK 2 WRAZ Z NINIEJSZĄ DEPESZĄ PRZESYŁAM JAKO ZAŁĄCZNIK JEDEN TREŚĆ MELDUNKU OD KPT MCCOYA OTRZYMANEGO DZIŚ 1640 LIMA x NIŻEJ PODPISANY POSTANOWIŁ ZACYTOWAĆ PRZEDMIOTOWY MELDUNEK W JEGO ORYGINALNEJ TREŚCI W PRZEKONANIU ŻE ZALEŻY PANU BARDZIEJ NA SPRAWNOŚCI PRZEKAZU NIŻ NA NADANIU MU BARDZIEJ OFICJALNEJ FORMY 3 NIŻEJ PODPISANY INFORMUJE ŻE POSTANOWIŁ PRZYJĄĆ WSZYSTKIE POWT WSZYSTKIE REKOMENDACJE ZAWARTE W POWYŻSZYM MELDUNKU I WPROWADZIĆ JE W ŻYCIE W JAK NAJSZYBSZYM TERMINIE x PŁK JACK STECKER DORADCA SPECJALNY DOWÓDCY KORPUSU PIECHOTY MORSKIEJ POWINIEN ZOSTAĆ JAK NAJSZYBCIEJ POWIADOMIONY O ZAPOTRZEBOWANIU KPT MCCOYA NA SIŁĘ ŻYWĄ I ŚRODKI LEŻĄCE W GESTII KPM 4 W UZUPEŁNIENIU DO MELDUNKU KPT MCCOYA INFORMUJĘ ŻE DO CZUNGKUilGU DOTARŁA JUŻ PANI LUDMILLA EDWARDOWA BANNING WRAZ Z SYNEM EDWARDEM J BANNIGIEM JUNIOREM ORAZ ŻONA SIERŻANTA ERNESTA ZMMERMAŃA MAE SU WRAZ Z ICH DZIEĆMI EWAKUOWANE JEDNYM Z SAMOLOTÓW BIORĄCYCH UDZIAŁ W REALIZACJI OBECNEJ FAZY OPERACJI CHINASUN 5 W MOMENCIE GDY PPŁK BANNING BYŁ ZMUSZONY POZOSTAWIĆ SWĄ ŻONĘ W SZANGHAJU KONGRESMAN ZACHARY W WESTMINSTER HI NAWIAS DEMOKRATA Z TRZECIEGO OKRĘGU PŁD KAROLINA NAWIAS URUCHOMIŁ PROCES LEGISLACYJNY MAJĄCY NACELU UCHWALENIE Z WŁASNEJ INICJATYWY USTAWY LEGALIZUJĄCEJ WJAZD PANI BANNING DO STANÓW ZJEDNOCZONYCH x OBECNY STATUS PRAC NAD TĄ INICJATYWĄ USTAWODAWCZĄ NIE JEST ZNANY x PPŁK BANNING ŻYWOTNIE ZAINTERESOWANY SPRAWĄ IMIGRACJI SWEJ ŻONY PROSI O ZASIĘGNIĘCIE W TYM PRZEDMIOCIE INFORMACJI JAK NAJSZYBSZE JEJ PRZESŁANIE BY MOŻNA SIĘ BYŁO ZAJĄĆ FINALIZUJĄC JĄ SPRAWY

6 PROSZĘ PANA DYREKTORA O SKONTAKTOWANIE SIĘ Z SENATOREM FOWLEREM IW MOIM IMIENIU POPROSZENIE GO O WSZCZĘCIE ANALOGICZNEGO POSTĘPOWANIA W SPRAWIE PANI ZIMMERMMAN I ICH DZIECI Z POWAŻANIEM FLEMING PICKERING GENBRYG ZAŁĄCZNIK JEDEN STACJA NIGDZIE 2MAJ43 DROGI PANIE PUŁKOWNIKU BANNING JEŚLI PAN BĘDZIE MUSIAŁ PROSZĘ POKAZAĆ TO GENERAŁOWI PICKERINGOWI ALE WOLAŁBYM ŻEBY PAN PRZECZYTAŁ WSZYSTKO BY ZAZNAJOMIĆ SIĘ Z OGÓLNĄ IDEĄ A NASTĘPNIE WYBRAŁ TE CZĘŚCI KTÓRE MAJĄ SENS I ZAPREZENTOWAŁ JE GENERAŁOWI GDYŻ FORMUŁOWANIE JASNYCH WNIOSKÓW NA PAPIERZE NIE JEST MOJĄ NAJMOCNIEJSZĄ STRONĄ ZIMMERMAN MIAŁ RACJĘ OD SAMEGO POCZĄTKU x TYLKO PRZY POMOCY KARAWAN WIELBŁĄDZICH DA SIĘ ZAŁATWIĆ UTRZYMANIE CAŁEJ SPRAWY W TAJEMNICY x GDYBY CYGANIE MIELI PORZĄDNE RADIO I MOŻNA ICH BYŁO ZNALEŹĆ BEZ TEJ SZOPKI Z WYPRAWĄ RATUNKOWĄ TAK BY SIĘ TO ZROBJŁO I DAWNO BYŁOBY PO WSZYSTKIM TAK JAK JEST TEŻ JEST DOBRZE I STACJA JUTRO RANO NADA SWÓJ PIERWSZY RAPORT O WARUNKACH ATMOSFERYCZNYCH x PROBLEMEM BĘDZIE PO PIERWSZE UTRZYMANIE JEJ FUNKCJONOWANIA PRZEZ CO MAM NA MYŚLI ZARÓWNO JEJ ZAOPATRZENIE JAK OCHRONĘ TAJEMNICY JEJ ISTNIENIA I LOKALIZACJI PRZED JAPOŃCZYKAMI A PO DRUGIE EWAKUACJA KOBIET I DZIECI A POTEM RESZTY CYGANÓW I TU WRACAMY DO WIELBŁĄDÓW ZIMMERMANA x W JÜMEN I PO DRODZE PRZEKONAŁEM SIĘ ŻE TO BĘDZIE BARDZO PROSTE X DAJCIE TYLKO ZIMMERMANOWI TYLE PIENIĘDZY ILE POWIE ŻE TRZEBA A TO MOŻE BYĆ SPORO I NIECH SIĘ ZAJMIE WYNAJMOWANIEM WIELBŁĄDNIKÓW I OPŁACANIEM BANDYTÓW x JEST W TYM DOBRY I MA ODPOWIEDNIE KONTAKTY SPOSÓB REALIZACJI DALSZYCH CZĘŚCI OPERACJI WIDZĘ NASTĘPUJĄCO DWUKROPEK 1 ZIMMERMAN POZOSTANIE W JÜMEN I CO TYDZIEŃ CZY DZIESIĘĆ DNI WYŚLE KARAWANĘ DO UŁAN BATOR x KARAWANA BĘDZIE ZUPEŁNIE NORMALNA HANDLOWA ALE

BĘDĄ W NIEJ TRANSPORTOWANE TAKŻE PALIWO I ZAOPATRZENIE DLA STACJI METEOROLOGICZNEJ x UCZESTNICY KARAWANY NIE BĘDĄ WIEDZIEĆ GDZIE ZNAJDUJE SIĘ STACJA GDYŻ TO MY BĘDZIEMY ICH ODNAJDYWAĆ PO DRODZE I ODBIERAĆ TO CO DLA NAS MAJĄ x W TEN SPOSÓB NIE BĘDĄ W STANIE NAS SPRZEDAĆ JAPOŃCZYKOM NAWET GDYBY CHCIELI DOROBIĆ NA BOKU 2 W SKŁADZIE KAŻDEJ Z PIERWSZYCH KARAWAN POWINNO WYRUSZYĆ CO NAJMNIEJ SZEŚCIU ŻOŁNIERZY PIECHOTY MORSKIEJ Z UZBROJENIEM LEPSZYM NIŻ TO KTÓRYM DOTYCHCZAS DYSPONUJEMY x BĘDZIE POTRZEBA JESZCZE ZE DWA BROWNINGI WZÓR 1919A4 RĘCZNE KARABINY MASZYNOWE GARANDY PRZYDAŁBY SIĘ LEKKI MOŹDZIERZ x ZA KAŻDEGO ŻOŁNIERZA KTÓRY DO NAS PRZYBĘDZIE ODEŚLEMY JEDNEGO CYGANA x TRZYDZIESTU DOBRZE UZBROJONYCH MARINES POWINNO ZAPEWNIĆ NAM WSZELKĄ OBRONĘ, JAK BYŚMY POTRZEBOWALI x WŚRÓD TYCH LUDZI POWINNO SIĘ ZNALEŹĆ CO NAJMNIEJ DWÓCH WYSZKOLONYCH RADIOOPERATORÓW ZDAJĘ SOBIE SPRAWĘ ŻE TEN PPŁK Z OSS W CZUNGKINGU NATYCHMIAST ZACZNIE WYMYŚLAĆ MNÓSTWO POWODÓW DLA KTÓRYCH TEGO WSZYSTKIEGO NIE DA SIĘ ZROBIĆ I DLACZEGO NIE OBEJDZIE SIĘ BEZ JEGO ULUBIONYCH DWÓCH KOMPANII CHIŃSKIEJ PIECHOTY ZAOPATRYWANYCH Z POWIETRZA x NIE DOPUŚĆCIE DO TEGO ŻEBY POSTAWIŁ NA SWOM BO TO BĘDZIE KONIEC TEJ STACJI I NAS WSZYSTKICH x JAPOŃCZYCY WYŚLEDZĄ NAS I ZAŁATWIĄ BŁYSKAWICZNIE I TO NA NASZE WŁASNE ŻYCZENIE NIECH PAN TEGO NIE MÓWI GENERAŁOWI ŻEBY NIE MIAŁ WYRZUTÓW SUMIENIA ALE Z PIERWSZĄ KARAWANĄ KTÓRA NADEJDZIE O ILE W OGÓLE BĘDĄ JAKIEŚ KARAWANY ODSYŁAM STĄD PICKAI POR STEVENSONA KTÓRZY TU DO NICZEGO MI NIE SĄ POTRZEBNI x KPT WESTON ZGŁOSIŁ SIĘ NA OCHOTNIKA ŻE ZOSTANIE x MAM CO DO TEGO MIESZANE UCZUCIA x Z JEDNEJ STRONY CHCIAŁBYM GO ZATRZYMAĆ JAKO DOŚWIADCZONEGO PARTYZANTA KTÓRY ZNA SIĘ NA PROWADZENIU DZIAŁAŃ ZA LINIĄ FRONTU x Z DRUGIEJ JEDNAK UWAŻAM ŻE TYM ROKIEM NA FILIPIMACH ZASŁUŻYŁ NA TO ŻEBY GO ZWOLNIĆ Z TAK ZASRANEGO PRZYDZIAŁU JAK TEN x DAJCIE ZNAĆ CO MAM Z NIM ZROBIĆ CO DO INNYCH DWUKROPEK ZIMMERMAN ZABIERZE ZE SOBĄ LISTĘ IMIENNĄ CYGANÓW WRAZ Z NAZWISKAMI I ADRESAMI ICH RODZIN x ZDAJĘ SOBIE SPRAWĘ Z TEGO ŻE TO NIE FAIR ALE MAM ZAMIAR ODSYŁAĆ TYCH KTÓRZY SĄ NAJBARDZIEJ UŻYTECZNI CZYLI MARBTES Z OCHRONY KONSULATU W PEKINIE NA SAMYM KOŃCTU A ZACZĄĆ OD KOBIET DZIECI I EMERYTÓW x CZY NIE DAŁOBY SIĘ ICH

AWANSOWAĆ? POCZUJĄ SIĘ OD TEGO LEPIEJ A PRZECIEŻ OSTATNIO W KORPUSIE AWANSOWANO WIELU LUDZI KTÓRZY ZNACZNIE MNIEJ OD NICH ZASŁUŻYLI NA AWANSE I PEWNIE W OGÓLE NIE POWINNI ICH DOSTAĆ KIEDY ZOSTANIE TRZYDZIESTU MARINES I METEOROLODZY ODEŚLĘ KPT SAMPSONA x OKAZAŁO SIĘ ŻE TO WCALE NIE JEST TAKI DUPEK NA JAKIEGO NA POCZĄTKU WYGLĄDAŁ X CHCIAŁBYM RÓWNIEŻ ŻEBY PRZESZKOLIŁ MOJEGO NASTĘPCĘ , NA STANOWISKU DOWÓDCY TEGO CAŁEGO CYRKU x GDYBY KTOKOLWIEK MIAŁ JAKIEŚ WĄTPLIWOŚCI CO DO WŁAŚCIWEJ INTERPRETACJI TEGO ZDANIA DWUKROPEK JEŚLI TO MOŻLIWE NIE CHCIAŁBYM TU SPĘDZIĆ RESZTY WOJNY I NA KONIEC PROSZĘ O PRZYSŁUGĘ x PROSZĘ PRZEKAZAĆ ERME ŻE MAM SIĘ DOBRZE I WYGLĄDAM DNIA W KTÓRYM UJRZĘ JĄ PONOWNIE I BĘDĘ MÓGŁ ZREALIZOWAĆ TO CO JEJ OBIECAŁEM WYJEŻDŻAJĄC x PROSZĘ JĄ TAKŻE ŻEBY DOPILNOWAŁA BY ZIMMERMANOWI NIE ZABRAKŁO PIENIĘDZY NA SPROWADZENIE JEGO ŻONY I DZIECI DO STANÓW JEŚLI OPERACJA BĘDZIE PRZEBIEGAŁA POMYŚLNIE I BĘDĄ MOGLI SIĘ WYRWAĆ Z JÜMEN POZDROWIENIA I WYRAZY SZACUNKU K R MCCOY KPT KONIEC ZAŁĄCZNIKA JEDEN ŚCIŚLE TAJNE Kongresman Westminster dokończył lektury i spojrzał na prezydenta. — Jak pan widzi, panie pośle, czeka na pana sporo roboty. — Tak jest, panie prezydencie, ale najważniejsze, czyli moja prywatna poprawka do ustawy imigracyjnej, jest już prawem. Trzeba się będzie tylko zastanowić, czy nie będzie jakichś kłopotów z dzieckiem. To będzie zależeć od daty jego urodzin, jeśli urodziło się po wejściu w życie poprawki, nie będzie żadnych problemów z natychmiastowym sprowadzeniem rodziny podpułkownika Banninga do kraju. — O ile znam się na tych zagadnieniach — wtrącił się senator Fowler — a właśnie wracam z konsultacji z Prokuratorem Generalnym w tej sprawie, każde pochodzące z prawego łoża dziecko amerykańskiego oficera urodzone za granicą nabywa obywatelstwo z chwilą urodzenia i to nawet w przypadku, gdyby żona nie miała obywatelstwa amerykańskiego. Syn pułkownika Banninga spełnia te warunki w całej rozciągłości i Prokurator Generalny już zajął się wydaniem mu amerykańskiego paszportu. — Prokurator miał natomiast wątpliwości w sprawie rodziny sierżanta Zimmermana — dodał prezydent — gdyż ustawa mówi „oficera”, a nie „członka Sił Zbrojnych”, co by obejmowało podoficerów i szeregowych. Musiałem mu osobiście wydać polecenie, by poinstruował konsula generalnego w Czungkingu w sprawie jak najpilniejszego wydania paszportów dzieciom sierżanta i wizy imigracyjnej pani Zimmerman z puli dodatkowej. Ma prawo do takiej wizy jako prawowita

małżonka amerykańskiego obywatela, o czym nasi konsulowie bardzo lubią zapominać, zwłaszcza w przypadku, gdy żona nie ma szczęścia należeć do naszej rasy. — Wydaje mi się, że właśnie tak stanowi prawo — zgodził się Westminster. — Poprosiliśmy tu pana, panie pośle, by po wyjaśnieniu sprawy pani Zimmerman, dowiedzieć się, jaki jest stan zaawansowania procesu legislacyjnego poprawki w sprawie pani Banning i czy w jej sprawie także nie trzeba będzie wydać analogicznego polecenia Prokuratorowi Generalnemu — wyjaśnił prezydent. — Cieszę się, że sprawa jest na dobrej drodze. — Za godzinę dostarczę kopię mojej poprawki na biurko Prokuratora Generalnego, panie prezydencie. Panie prezydencie, czy mogę przekazać szczęśliwą nowinę rodzicom pana pułkownika? Bo o ile się nie mylę, ta depesza stanowi materiał ściśle tajny? — Cieszę się, że pan o tym wspomniał, panie pośle. Myślę, że bezpieczeństwo narodowe nie dozna zbytniego uszczerbku, jeśli pan poinformuje rodziców pułkownika Banninga o tym, że ich synowa wkrótce zastuka do ich drzwi. Proszę jedynie, by się pan nie wdawał w szczegóły co do okoliczności, w których otrzymał pan tę wiadomość. — Synowa i wnuk — kongresman Westminster był wyraźnie wzruszony. — Jeszcze nie wiedzą o jego przyjściu na świat. Panie prezydencie, ojciec pułkownika jest moim kolegą z rocznika w Citadel, byłem też jego drużbą na ślubie z matką pułkownika Banninga. Ta wiadomość wywoła wielką radość w Południowej Karolinie. — W takim razie, panie pośle, niech pan ją dostarczy jak najszybciej. Proszę zadzwonić do państwa Banning i przekazać ją wraz z moimi podziękowaniami za to, jakie usługi krajowi oddał ich syn. — Tak jest, panie prezydencie, właśnie tak zrobię. Dziękuję, panie prezydencie. Oddał depeszę Rooseveltowi, uścisnął podaną mu na pożegnanie rękę i opuścił Gabinet Owalny. Prezydent zaczekał, aż drzwi się zamkną za reprezentantem narodu. — Wiecie, co zawsze miałem ochotę zrobić? — uśmiechnął się tak szeroko, że cygarniczka stanęła mu w kąciku ust pionowo w górę. — Zamknąć w jednym pokoju kogoś z akcentem z Południowej Karoliny, takim jak czcigodny pan Westminster z jakimś człowiekiem z powiedzmy Ogonquit w stanie Maine i zobaczyć, czy ci dwaj w ogóle będą w stanie zrozumieć choć słowo z tego, co do siebie mówią. Zebrani uśmiechnęli się. — Panie pułkowniku — zwrócił się po chwili do Steckera — to się powinno rozumieć samo przez się, ale proszę dopilnować, by Dowódca był świadom tego, że osobiście mi zależy na tym, żeby Korpus spełnił prośbę kapitana McCoya. — Tak jest, panie prezydencie. — Panie pułkowniku — odezwał się major Roosevelt — skąd ma pan zamiar wziąć marines dla McCoya? Może by mu podesłać Raidersów? — O tym samym pomyślałem, majorze. Dwa dni temu przeglądałem raport sekcji personalNej. Mamy w tej chwili w kraju dość Raidersów, w większości leczących się z następstw malarii i innych chorób tropikalnych, by zaspokoić potrzeby Stacji Nigdzie. Większość jest już zdrowa, ale lekarze nie chcą pozwolić im wrócić w tropiki, obawiając się nawrotu choroby. Cokolwiek by mówić o pustyni Gobi, jej klimat nie jest tropikalny, prawda? — Czy to nie powinni być ochotnicy? — zapytał prezydent. — Tato, to przecież Raidersi — odparł z uśmiechem major Roosevelt. — Na pewno się zgłoszą na ochotnika, jeśli im się powie, że jadą do Rzeźnika. — A co z tymi awansami dla pekińskich marines, o które pyta McCoy? — zwrócił się Roosevelt raz jeszcze do Steckera.

— Nie będzie z tym żadnych problemów, panie prezydencie — odparł z przekonaniem Stecker. — Gdyby pozostawali cały czas w służbie, awansowaliby już zapewne dwukrotnie. Myślę, że awans o dwa stopnie należy im się automatycznie. — A ja chciałbym ich jeszcze odznaczyć — dodał prezydent. — Panowie, o co chodziło McCoyowi z tymi „awansami, które się nie należały”? Pułkownik Stecker wyraźnie się zmieszał. — No więc, pułkowniku? — Panie prezydencie, kapitan McCoy jest przekonany, że z racji braku wykształcenia i doświadczenia nie zasługuje na stopień kapitana. — Te braki jakoś nie stanęły mu na przeszkodzie w realizacji kilku z rzędu operacji, o których wielu z jego przełożonych sądziło, że są niewykonalne — powiedział Roosevelt, patrząc na Donovana. — Myli się, i to głęboko. Panie pułkowniku, proszę przekazać Dowódcy, że zdaniem Zwierzchnika Sił Zbrojnych zarówno kapitan McCoy, jak sierżant Zimmerman, zasługują na awans. — Tak jest, panie prezydencie. — A co do tego braku wykształcenia, który tak zawadza Rzeźnikowi, przepraszam, kapitanowi McCoyowi — zwrócił się znowu do Steckera — czy widzi pan jakieś przeszkody, które broniłyby Mu wstępu do Szkoły Dowodzenia i Sztabu Generalnego, kiedy wróci do kraju? — Nie, panie prezydencie. — Proszę więc tego dopilnować, panie pułkowniku. — Tak jest, panie prezydencie. — Jeszcze jedno pytanie… Stary już jestem, i nie do końca rozumiem pewne wyrażenia młodych ludzi. Czy któryś z panów mógłby mi wytłumaczyć wzmiankę kapitana McCoya o tym, że… — wziął do ręki depeszę i poszukał odpowiedniego fragmentu. — O, jest. Że „tym rokiem na Filipinach zasłużył na to, żeby go zwolnić z tak zasranego przydziału, jak ten”. Zasrany przydział, cóż za żywa, obrazowa fraza. I wcześniej było jeszcze w odniesieniu do tego samego oficera coś o partyzantce. O co tu chodzi? — Panie prezydencie — wyjaśnił Stecker — kapitan Weston po upadku Filipin odmówił poddania się do niewoli i służył w oddziale partyzanckim generała Fertiga na Mindanao jako oficer wywiadu. Wrócił do kraju dopiero na rozkaz kapitana McCoya. — i ledwie tu wrócił, zgłosił się na ochotnika do tego „zasranego przydziału”? — zapytał z nutą niedowierzania Roosevelt. — Na to wygląda, panie prezydencie. Jest doświadczonym pilotem Cataliny i uznawszy, że właśnie kogoś takiego nam potrzeba, zgłosił się ochotniczo do udziału w operacji China Sun. — Żonaty? — Nie, panie prezydencie. — Gdzie stacjonuje? — W Pensacola, panie prezydencie. — Pułkowniku Donovan, proszę natychmiast wysłać depeszę do generała Pickeringa, że gdy tylko będzie można wysłać zastępstwo za kapitana Westona, ma być natychmiast ewakuowany ze Stacji Nigdzie i wracać do Pensacola. — Tak jest, panie prezydencie. Prezydent Roosevelt wetknął świeżego papierosa w cygarniczkę i znowu rozciągnął usta w szerokim uśmiechu, wznosząc ją do góry. — Z tego co pamiętam, tamtejsze plaże roją się od dorodnych młodych kobiet w kostiumach, które Eleanor uważa za skandaliczne. Może kapitan Weston zdoła tam, że tak powiem, zarzucić wędkę i złapie jedną z nich? A może i kilka, kto wie?