Gwiazda Pandory Tom 2 Inwazja Peter F Hamilton

JEDEN Drzwi windy otworzyły się bezszelestnie i kapitan policji Hoshe Finn wszedł do znajomego holu. Tym razem nie musiał prosić o wpuszczenie. Dwuskrzydłowe drzwi penthouse'u Mortona były szeroko otwarte. Kilka wielkich wózków platformowych przetoczyło się jakiś czas temu przez dwupoziomowy salon, dostarczając wielkie plastikowe skrzynie, które stały pod ścianą. Zaczęto już ładować do nich luksusowe meble razem z mniejszymi sprzętami, zabezpieczonymi styropianem. Do tej pory zapakowano jednak tylko trzy skrzynie, po czym proces zatrzymał się nagle. Wszystkie uniwersalne roboty stały nieruchomo, niektóre z nich nadal trzymały przedmioty, które przenosiły w chwili incydentu z nożem o harmonicznym ostrzu. Dwóch urzędników z Państwowego Banku w Darklake City, uznanego przez sąd za likwidatora, czekało nerwowo przy ostatniej kanapie w salonie. Dyspozytor z firmy przeprowadzkowej siedział na kamiennej podmurówce kominka i popijał herbatę z termosowego kubka, uśmiechając się chytrze. - Gdzie ona jest? - Zapytał Hoshe. Fakt, że nie musiał pokazywać nowego certyfikatu kapitana policji, wiele mówił o potędze unisferowej sławy. Wszyscy obecni wiedzieli, kim jest. - Tam. - Jeden z bankowych urzędasów wskazał na kuchnię. - Niech pan aresztuje tę sukę. Hoshe uniósł brew, robiąc jednocześnie znudzoną minę. Nieraz widział, jak Paula Myo robiła to ze znakomitym skutkiem. Ku jego zadowoleniu urzędas wzdrygnął się dostrzegalnie. - Groziła mi - oburzał się. - I uszkodziła jednego robota. Będziemy się domagać rekompensaty. - Poważnie uszkodziła? - Zapytał Hoshe. Dyspozytor uniósł wzrok znad kubka. - Nie mam pojęcia. Ja tam nie wejdę. Świry to nie moja specjalność. W jego głosie pobrzmiewała wesołość, choć w obecności bankowców starał się zachować poważną minę. - Nie mam do pana pretensji - zapewnił Hoshe. Drzwi kuchni były uchylone. -Mellanie? Jestem Hoshe Finn. Pamięta mnie pani? Muszę z panią porozmawiać. - Niech pan sobie idzie! Odchrzańcie się wszyscy ode mnie! - Przecież wie pani, że nie mogę tego zrobić. Musimy porozmawiać. Tylko we dwoje. Nie będzie żadnych mundurowych ani nikogo. Ma pani moje słowo. - Nie. Nie zgadzam się. Nie mamy o czym mówić. Jej głos niemal się załamywał. Hoshe podszedł z westchnieniem do kuchennych drzwi. - Mogłaby mi pani chociaż zaproponować drinka. Zawsze coś dostawałem, kiedy tu przychodziłem. Gdzie się podział kamerdyner? Nastała długa cisza. Potem rozległo się coś, co brzmiało jak pociąganie nosem. - Odszedł - odpowiedziała cicho dziewczyna. - Wszyscy odeszli. - Dobra, sam sobie czegoś naleję. Wchodzę do środka. Hoshe wsunął się przez uchylone drzwi. Nadal zachowywał ostrożność, choć nie wierzył, by cokolwiek mu groziło. Podobnie jak reszta penthouse'u, kuchnia była wielka i bogato urządzona. Wszystkie blaty wykonano z różowego i szarego marmuru, a drzwiczki kredensów pod nimi z wypolerowanego na wysoki połysk drewna berniklowego. Szafki zawieszone powyżej miały przezroczyste drzwiczki, odsłaniające drogie komplety garnków oraz szkła. Żeby znaleźć Mellanie, musiał okrążyć ustawiony pośrodku stół, tak wielki, że można by na nim grać w bilard. Dziewczyna siedziała w kącie na podłodze. Skuliła się tak mocno, jakby chciała się wcisnąć w ścianę. Na terakotowej podłodze tuż przed nią leżał nóż kuchenny o harmonicznym ostrzu. Hoshe pragnął przykucnąć obok Mellanie, by zademonstrować, że jest jej przyjacielem, jak kazano to

robić na szkoleniu, ale nie stracił jeszcze wystarczająco wiele na wadze, by móc to zrobić swobodnie. Oparł się więc pośladkami o marmurowy blat, odchylając się do tyłu. - Z takimi nożami trzeba uważać - zaczął od niechcenia. W nieodpowiednich rękach potrafią być niebezpieczne. Jeśli nie wyceluje pani prawidłowo, paru bankowych urzędników może stracić różne części ciała. Mellanie uniosła wzrok. Kasztanowe włosy miała zupełnie rozczochrane, a jej policzki pokrywały ślady łez. Mimo to nadal była śliczna. Być może w tym stanie wyglądała jeszcze atrakcyjniej: klasyczna dama w opałach. - Słucham? Uśmiechnął się ze smutkiem. - Mniejsza z tym. Wie pani, po co przyszli ci ludzie, prawda? Skinęła głową, a potem znowu wbiła wzrok w podłogę. - Penthouse należy teraz do banku, Mellanie. Musi pani sobie znaleźć jakieś inne lokum. - To mój dom - zapłakała dziewczyna. - Bardzo mi przykro. Odwiozę panią do rodziców, jeśli pani sobie życzy. - Chciałam tu na niego zaczekać. Żeby po powrocie zastał wszystko niezmienione. Te słowa wstrząsnęły Hoshem silniej niż cokolwiek innego w tej sprawie. - Mellanie, sędzia skazał go na sto dwadzieścia lat. - Nie szkodzi. Zaczekam na niego. Kocham go. - On na panią nie zasługuje - odparł szczerze Hoshe. Znowu uniosła wzrok. Na jej twarzy pojawił się wyraz zakłopotania, jakby nie była pewna, z kim rozmawia. - Jeśli chce pani zaczekać, to pani sprawa. Szanuję tę decyzję, chociaż bardzo bym chciał panią przekonać do zmiany zdania. Ale naprawdę nie może pani czekać tutaj. Wiem, że to dla pani okropne, że bank tak po prostu wszystko zabiera, ale rozwalenie robota w niczym tu nie pomoże. Zresztą ci idioci robią tylko to, za co im płacą. Jeśli ich pani poirytuje, po prostu wezwą kogoś takiego jak ja, żeby wykonał za nich brudną robotę. - Jest pan bardzo dziwnym policjantem. Zależy panu na ludziach. Nie tak jak... Zacisnęła usta. - Paula Myo wyjechała po procesie. Nigdy już jej pani nie spotka. - I bardzo dobrze! - Mellanie spojrzała na nóż i wysunęła nogę, odsuwając go stopą na bok. Przepraszam - dodała nieśmiałym tonem. - Wszystko dobre, co spotkało mnie w życiu, wydarzyło się tutaj, a oni po prostu tu wpadli i zaczęli... Byli bardzo nieuprzejmi... - Mali ludzie zawsze tacy są. Już lepiej się pani czuje, prawda? Pociągnęła głośno nosem. - Tak. Przykro mi, że zawracali panu głowę. - Nie ma sprawy, niech mi pani uwierzy. Zawsze się cieszę, kiedy mam okazję wyrwać się z biura. Z chęcią pomogę pani spakować walizki i odwiozę panią do domu. Hmm, co pani na to? - Nie mogę. - Wbiła wzrok przed siebie. - Nie wrócę do rodziców. Nie mogę. Błagam. - Dobra, w takim razie może do hotelu? - Nie mam pieniędzy - wyszeptała. - Od czasu procesu żywiłam się pakietami z lodówki. Już się prawie skończyły. Dlatego wszyscy odeszli. Nie mogłam im płacić. Firma Morty'ego nie chciała pomóc. Żaden z dyrektorów nie chciał się nawet ze mną zobaczyć. Boże! Co za skurwysyny. No wie pan, przedtem byli mną zachwyceni. Bywałam w ich domach, bawiłam się z ich dziećmi. I te wszystkie przyjęcia. Był pan kiedyś bogaty, detektywie? - Mów mi Hoshe. Nie, nigdy nie byłem bogaty. - Bogaci naprawdę żyją według innych zasad. Mogą robić, co tylko zechcą. To było cudowne

przeżycie, ta wolność, brak ograniczeń. A spójrz na mnie teraz. Jestem nikim. - Nie gadaj głupstw. Ktoś taki jak ty może wszystko osiągnąć. Jesteś po prostu młoda i tyle. W twoim wieku tak poważne zmiany wydają się przerażające. Dasz sobie radę. Wszyscy jakoś dajemy sobie radę. - Jesteś bardzo miły, Hoshe. Nie zasługuję na to. - Starła z policzków część wilgoci. - Aresztujesz mnie? - Nie. Ale musimy znaleźć dla ciebie nocleg. Masz przyjaciół? - Ha. - Uśmiechnęła się z goryczą. - Nie mam. Przed procesem miałam ich setki, ale teraz nikt nie chce ze mną rozmawiać. W zeszłym tygodniu widziałam Jilly Yen. Wyszła ze sklepu, żeby nie musieć mówić mi „cześć". - Dobra. Posłuchaj, znam kierowniczkę B&B niedaleko stąd. Możesz się tam zatrzymać na parę dni na mój koszt, zanim czegoś sobie nie znajdziesz. Może mogłabyś pracować jako kelnerka. W tym mieście jest mnóstwo barów. A za trzy tygodnie zaczyna się nabór do college'ów. Na pewno zastanawiałaś się, kim chciałabyś zostać, zanim to wszystko się zaczęło. - Nie, nie, nie mogę przyjąć od ciebie pieniędzy. - Mellanie wstała, przyczesując z zawstydzeniem skołtunione włosy. - Nie chcę jałmużny. - To nie jest jałmużna. Tak się składa, że nie brakuje mi pieniędzy. Dostałem awans i sporą podwyżkę. - Dostałeś awans? - Uśmiech zniknął z jej twarzy, gdy uświadomiła sobie dlaczego. - Och. - Musisz gdzieś nocować. Uwierz mi, w tym B&B jest tanio. Mellanie pochyliła głowę. - Tylko jedną noc. Nie więcej. - Jasne. To chodźmy cię spakować. Spojrzała na drzwi. - Powiedzieli, że nie mogę zabrać swoich rzeczy, bo Morty za wszystko zapłacił, więc teraz należą do banku. Dlatego właśnie... No wiesz. - Jasne. Zaraz to załatwię. - Zaprowadził Mellanie do salonu. - Ta młoda dama spakuje swoje ubrania i opuści mieszkanie - oznajmił urzędasom. - Nie możemy pozwolić, żeby zabrała własność banku... - Przed chwilą oznajmiłem, co się stanie - odpowiedział Hoshe. - Chce pan wyrazić inną opinię? Nazwać mnie kłamcą? Obaj urzędnicy popatrzyli na siebie. - Nie, kapitanie. - Dziękuję. Kiedy weszli do sypialni, Hoshe nie mógł powstrzymać śmiechu. Przyczyną jego wesołości nie był banalny, typowy dla playboyów wystrój wnętrza z okrągłym łóżkiem, czarną pościelą oraz zwierciadlanym portalem umieszczonym za poduszkami, lecz biedny uniwersalny robot, który leżał na podłodze. Miał spore wgniecenie w obudowie w miejscu, gdzie ktoś go kopnął, dwie ręce z elektromięśni ucięto mu przy podstawie, a pozostałe trzy owiązano wokół nóg. Trzeba było mieć sporą krzepę, żeby zrobić coś takiego z elektromięśniami. Mellanie wyjęła z jednej z szafek niewielką torbę na ramię. - Naprawdę nie mogę ci pozwolić zabrać żadnej biżuterii oznajmił Hoshe. -Przypuszczam też, że niektóre suknie kosztowały bardzo drogo. Zerknął przez jej ramię do środka szafy. Wszystkie wieszaki były zajęte, a całość obracała się powoli, ukazując pełen zestaw strojów, ukryty w ścianie za szafą. Były ich tam setki. Hoshe sprawdził drugą szafę. Znalazł tam równie wiele garniturów i kurtek, a także prawie tyle samo par rozmaitych butów. - Nie obawiaj się - uspokoiła go Mellanie. - Nauczyłam się przynajmniej tego, że drogie nie znaczy praktyczne.

Włożyła do torby parę dżinsów. Stosik, który przygotowała na łóżku, składał się głównie z T-shirtów. - Zastanawiałem się nad czymś - ciągnął Hoshe. - Jeśli chodzi o zarabianie pieniędzy to ostatnia deska ratunku, ale ostatnio miałaś, delikatnie mówiąc, bardzo ciekawe życie, choć raczej nie z godnych polecenia powodów. Są firmy medialne, które z chęcią zapłacą ci za prawa do twojej historii. - Wiem o tym. W skrytce mojego e-kamerdynera są setki listów od nich. Przestałam je czytać, a potem zamknęli mi cybersferowe konto. - Dlaczego? - Już ci mówiłam. Nie mam pieniędzy. Nie żartowałam. Ujęła w dłoń mały, ciemny układ ręczny, spoglądając pytająco na Hoshego. - Jasne. Nigdy nie słyszał, żeby komuś zamknęli konto. Wszyscy mieli dostęp do cybersfery. Włożyła układ do bocznej kieszeni torby, a potem usiadła na łóżku i zaczęła wiązać ze sobą sportowe buty. - Reaktywuję twoje konto - zapewnił. - Tylko dane i wiadomości na miesiąc. Bez pasm rozrywkowych to będzie kosztowało najwyżej parę dolarów. Mellanie obrzuciła go zaciekawionym spojrzeniem. - Chcesz się ze mną przespać, Hoshe? - Nie! Hmm, to znaczy... No wiesz... Nie o to chodzi. - Wszyscy zawsze tego chcą. Wiem o tym. Jestem piękna, młoda i w pierwszym życiu. Do tego uwielbiam seks. Morty był bardzo doświadczonym nauczycielem i zachęcał mnie do eksperymentów. W tym, co mogę zrobić ze swoim ciałem, nie ma nic wstydliwego, Hoshe. Przyjemność nigdy nie jest grzechem. Chętnie sprawiłabym ci przyjemność. Hoshe wiedział, że jego twarz zrobiła się czerwona jak burak. Słuchając jej klinicznego wywodu, przypomniał sobie, jak ojciec próbował mu kiedyś opowiadać o pszczółkach i ptaszkach. - Dziękuję, ale jestem żonaty. To było wyjątkowo kiepskie wytłumaczenie. - Nie rozumiem. Jeśli nie chodzi ci o seks, to dlaczego mi pomagasz? - Morton zabił dwoje ludzi, zniszczył im życie - odparł cicho Hoshe. - Nie chcę, żebyś stała się jego trzecią ofiarą. Wzięła szczotkę z toaletki i zaczęła rozczesywać włosy. - Morty nikogo nie zabił. Oboje z Paulą Myo popełniliście błąd. - Nie sądzę. - Gangsterzy mogli sprawdzić jej wspomnienia i dowiedzieć się, co należało do niej, albo wyciągnąć to z niej torturami. To nie był Morty. Patolodzy nie znaleźli żadnych śladów tortur. Tara siedziała w wannie, a jej komórkę pamięci zniszczono. - Będziemy musieli pozostać przy swoich zdaniach - powiedział jednak tylko. - Jesteś stanowczo za miły na policjanta. Hoshe zaczekał, aż dziewczyna doprowadzi się do porządku, a potem zawiózł ją do B&B. Zapłacił za tydzień z góry i odjechał, nie pozwalając się pocałować na pożegnanie. Nie był pewien, czy jest wystarczająco silny, by oprzeć się pokusie fizycznego kontaktu. Po pięciu dniach Mellanie wysiadła z taksówki pod wielkim, przypominającym magazyn budynkiem w dzielnicy Thurnby. To był stary, zaniedbany dystrykt przemysłowy. Każdy plac otoczony był wysokim płotem, choć połowę fabryk i hurtowni dawno opuszczono. Pod ogrodzeniami z drutu kolczastego gromadziły się śmieci, tworzące małe wydmy z papieru i plastiku. Wysoko nad nimi widniały tabliczki oznajmiające, że teren jest na sprzedaż. Pojedynczy tor kolejowy biegnący wzdłuż głównej ulicy zarosło wysokie zielsko wysuwające się ze żwiru między podkładami. Szyny pokrywała warstwa rdzy.

Mellanie rozejrzała się nerwowo, nie było tu jednak żadnej kryjówki, w której mogliby się czaić napastnicy. Na fioletowej tabliczce umieszczonej na drzwiach przed nią widniał napis: STUDIO FILMOWE „NA UBOCZU". Zaczerpnęła głęboko tchu i weszła do środka. Hoshe Finn dotrzymał słowa i uaktywnił jej cybersferowe konto. Liczba niekomercyjnych wiadomości w skrytce jej e-kamerdynera przekroczyła siedemdziesiąt tysięcy. Mellanie skasowała wszystkie i zmieniła osobisty kod. Potem skontaktowała się z Rishonem, reporterem, którego poznała, kiedy była z Mortonem. Bardzo się ucieszył i natychmiast załatwił spotkanie. Zapewnił Mellanie, że jej historia jest warta bardzo wiele i ludzie w całej Wspólnocie zechcą obejrzeć dramat na tej podstawie. Wtedy właśnie zaprezentowała mu swój znakomity pomysł: mogła sama zagrać siebie. Ku jej zaskoczeniu był zachwycony tą sugestią. Twierdził, że w ten sposób będzie mogła zarobić jeszcze więcej. Spędziła z nim dwa dni, była całkowicie szczera, opowiedziała mu o owych wspaniałych dniach, nie ukrywając niczego. Zaczęła od tego, jak poznali się z Mortonem na gali dobroczynnej, po czym przeszła do ich zachwycającego romansu, wrogości jej rodziców, przyjęć, hedonistycznego, pełnego luksusów życia, ludzi z wytwornego towarzystwa, z którymi się spotykała, a na koniec do straszliwego procesu i tragicznego, błędnego wyroku. Rishon zarejestrował to wszystko i przerobił na spektakularny scenariusz dramatu w ośmiu częściach, który miał trwać całe dni. Sprzedał prawa przed upływem dwudziestu czterech godzin. Po drugiej stronie drzwi znajdowała się maleńka recepcja o ścianach i dachu z kompozytowych płyt. Stały tam dwie stare kanapy o obłażących, chromowanych nogach i poręczach. Na jednej z nich siedziała jakaś dziewczyna, która intensywnie żuła gumę, wpatrzona w gazetoekran. Była ubrana w bardzo krótką skórzaną spódniczkę oraz białą bluzkę z głębokim dekoltem. Biust miała naprawdę imponujący, ale makijaż okropny: czarne kręgi wokół oczu jak u pandy i błyszczące, lawendowe usta. Zbyt sztywne białoblond włosy składające się głównie z kiepsko wykonanych tresek opadały jej poniżej ramion niczym rozciągnięte sprężyny. Dziewczyna uniosła wzrok i uśmiechnęła się szeroko do Mellanie. - O, cześć, jesteś Mellanie. Widziałam cię na procesie. Jej głos brzmiał wysoko i piskliwie. Z jakiegoś powodu Mellanie tak właśnie go sobie wyobrażała. - To ja. - Jestem Tiger Pansy. Jaycee mówił mi, żebym się ciebie spodziewała. Kazał cię zaprowadzić prosto na plan. - Tiger Pansy? Mellanie z trudem powstrzymała wybuch śmiechu. - Aha, kochanie. Jak ci się podoba? Używam go od niedawna. Mój agent proponował Cwaną Trixie, ale powiedziałam stanowcze nie. - Tiger Pansy jest w sam raz. Jasne. - Dziękuję. Jesteś śliczna, wiesz? Naprawdę młoda, słodka i tak dalej. W krainie odbiorców będą cię uwielbiali. - Hmm, dziękuję. Mellanie popędziła do środka za drugą dziewczyną. To rzeczywiście był stary magazyn. Studio „Na Uboczu" podzieliło go na boksy, żeby plany nie mieszały się ze sobą. Łączyły je korytarze o wysokich ścianach z kompozytowych płyt, pozbawione sufitu. Wysoko w górze było widać metalowe krokwie podtrzymujące stary, pokryty bateriami słonecznymi dach, który grzechotał lekko przy najsłabszym nawet podmuchu. Korytarzami chodziło mnóstwo ludzi. Mellanie musiała się wcisnąć w ścianę, gdy mijało ją dwóch pracowników technicznych dźwigających wielkie portale holograficzne. Obaj zatrzymali na dłuższą chwilę spojrzenia na Mellanie, uśmiechając się sugestywnie. Zignorowała ich, podążając za Tiger Pansy. Od nowych tatuaży OO swędziało ją niemal wszędzie. Były tak rozległe, że ich wykonanie trwało trzy dni, i piekielnie trudno jej

było powstrzymać się przed drapaniem. Wiedziała jednak, że jeśli ulegnie impulsowi, zrobią się jej na ciele czerwone plamy, a aktorka nie mogła sobie na to pozwolić, zwłaszcza przed sesją, w skład której wchodziła symulacja zmysłowa. Wiedziała, że inni aktorzy będą z początku powątpiewać w jej talent. Będzie musiała bardzo się starać, żeby zrobić na wszystkich korzystne wrażenie. Minęli drzwi, przez które na plan wchodziła grupa aktorek ubranych w szkolne mundurki. Pomimo komórkowego przeprofilowania niektóre z nich wyglądały na trzydzieści parę lat. Mellanie przyjrzała się im z uwagą. Z pewnością nie były... - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła z nutą dumy Tiger Pansy. - Wydali na ten plan kupę forsy. Bardzo tu na ciebie liczą. Wskazała na fotopolimerową plakietkę obok drzwi. Świecący napis brzmiał: „Mordercze uwiedzenie". - Fajny tytuł, co? - Aha. Tiger Pansy otworzyła drzwi i weszła do środka. Plan wyobrażał penthouse Mortona. Prawie. Podzielono go na dwie części. Po jednej stronie znajdował się salon, a właściwie tylko jego centralny fragment, w którym stały dwie kanapy podobne do autentycznych. Kominek znajdował się na właściwym miejscu, z tyłu pokoju, ale zdobiły go bardzo dziwne rzeźby przedstawiające zwierzęta. Wykonano je z włókna szklanego i pomalowano farbą w sprayu, żeby wyglądały na kamienne. Ściany były prostymi hologramami wyobrażającymi resztę penthouse'u. Z krokwi opuszczono pierścień holokamer o średnicy trzech metrów, który wisiał metr nad kanapami. Przy otwartej płycie z jego boku stało trzech mruczących coś cicho do siebie techników, a po odsłoniętych elektronicznych częściach lazł powoli robot przypominający długiego jak ludzka ręka wija. Drugą połowę planu stanowiła sypialnia. Ją przynajmniej odtworzono w całości, choć tu również ściany zastąpiono hologramami, a czarna pościel była bawełniana, nie jedwabna. Na łóżku siedziało dwóch mężczyzn. Jednym z nich był Morton. Zaskoczona Mellanie wciągnęła nagle powietrze, ale po chwili zauważyła kilka drobnych różnic i uświadomiła sobie, że to tylko komórkowe przeprofilowanie. Musiała jednak przyznać, że robota była dobra. Większość ludzi dałaby się nabrać. Mężczyzną siedzącym obok pseudo-Mortona był Jaycee, dyrektor studia. Był ubrany całkowicie na czarno. Na ogół ludziom było w tym kolorze do twarzy, Mellanie pomyślała jednak, że Jaycee wygląda w nim na znacznie więcej niż na swoje pięćdziesiąt jeden lat. Można by go było wziąć za czyjegoś wujka - kłopotliwego ekscentryka i starego kawalera. Głowę wygolił sobie na łyso, ale szary cień szczeciny zdradzał, że ma łysinę przypominającą mnisią tonsurę. Starała się na niego nie gapić, kiedy do niej podszedł. Co z niego był za dyrektor, w dodatku medialnej firmy, jeśli nie potrafił zrobić z łysiny czegoś stylowego? - Mellanie, bardzo się cieszę, że wreszcie spotkałem cię osobiście. - Uścisnął jej dłoń z przesadną siłą i stanowczo za długo obrzucał ją spojrzeniem od stóp do głów. -Wyglądasz zajebiście. Naprawdę rewelacja. - Jego plastikowy uśmieszek zwarzył się nieco. - Ale spodziewałem się, że będziesz młodsza. - Tak? - Mellanie zaczęła mieć bardzo złe przeczucia odnośnie do studia „Na Uboczu". - To nie miała być krytyka, kochanie. Mamy zarąbistego gościa od kosmetyki. Odejmie ci parę lat i już. Tylko popatrz, co zrobił z Josephem. Mężczyzna z twarzą Mortona uśmiechnął się agresywnie. - Cześć, kotku. Nie mogę się doczekać, jak będziemy razem kręcić. - Dotknął ręką krocza i uścisnął je radośnie. Mellanie widziała jego wzwód przez tkaninę spodni. - Nie przejmuj się, z tym sprzętem nie poczujesz się rozczarowana. - Straszny z ciebie dupek, Joseph. - Tiger Pansy uśmiechnęła się szyderczo. -Mellanie, tylko nie zgadzaj się na seks analny, nawet jeśli Jaycee powie, że to jest w scenariuszu. On go sobie powiększył do kurewsko głupich rozmiarów. Będzie cię potem bolało przez pół tygodnia. - Hej! - Joseph uniósł palec w wulgarnym geście. - Nawet nie mogłaś go ścisnąć między swoimi obwisłymi cyckami, ty zgrzybiała zdziro.

- Pierdol się. - Co to ma znaczyć, do cholery! - Zawołała Mellanie. - Mieliśmy kręcić moją historię, to, co się wydarzyło między mną a Mortonem, nie jakiegoś pornola. - Oczywiście, kochanie - zgodził się Jaycee. - Wy dwoje - warknął do Josepha i Tiger Pansy spierdalać stąd. Chcę porozmawiać z Mellanie. - Co to ma znaczyć? - Powtórzyła pytanie Mellanie, gdy drzwi sypialni się zamknęły. - Dobra, przepraszam za Josepha. Faktycznie jest dupkiem, ale to jeden z moich najlepszych chazetenów. - Kogo? - ChzN. Chuj z Nogami. Nawet przy zastosowaniu nowoczesnych medykamentów wielu facetom trudno jest utrzymać wzwód przez cały czas sesji. To kwestia psychologiczna czy jakiś taki syf. Ale nie Josephowi. On, kurwa, zawsze może. Jest niewiarygodny. Tylko nie słuchaj tej starej popierdolonej kurwy, Tiger. Joseph potrafi się obchodzić z dziewczynami. Będziesz miała mnóstwo zabawy z tym jego monstrualnym kutasem. - Nie ma mowy. Zaszła jakaś wielka pomyłka. Nie mam zamiaru grać w pornolu. Do widzenia. Odwróciła się i ruszyła w stronę wyjścia. - Hej, zaczekaj, do chuja. - Jaycee zagrodził jej drogę, unosząc wysoko ręce. - To nie jest pieprzony pornol. Kręcimy tu prawdziwy z życia wzięty dramat. Obrzuciła plan pogardliwym spojrzeniem. Nawet figurki na kominku miały teraz sens. - Jasne. - Kurwa, słuchaj, co ci mówię. Czytałem tę historię, którą spłodził Rishon. Kiedy Morton dostał się do twoich majtek, byłaś jakąś pierdoloną pływaczką i przez ten romans chuj strzelił twoje szanse. Kurwa, to klasyczna historia. Ty byłaś młoda, a on bogaty. Ale okazało się, że on zabił parę osób. Zdradził cię, kochanie. Odbiorcy uwielbiają taki syf. Umieścimy nawet pościg po apartamencie. Kiedy się zorientowałaś, co zrobił, rzucił się na ciebie z nożem. To będzie kurewsko ekscytujące. - Wszystko to gówno prawda - warknęła. - Nie opowiadałam Rishonowi nic w tym rodzaju. Morton nikogo nie zabił. W ogóle pana nie interesuje opowiedzenie prawdy. - Pewnie, że interesuje, kochanie. Kurde, chcę opowiedzieć całą pierdoloną historię. Posłuchaj, sceny erotyczne nakręcimy najpierw, żeby mieć ten syf z głowy. Potem skupimy się na reszcie. Zrobimy to w wielkim stylu, tam, gdzie wszystko działo się naprawdę. Dobra? - Co za bzdura! - Nie lubisz Josepha? Kurwa, nie ma problemu. Przeprofiluję się, żeby wyglądać jak twój chłopak, i sam będę cię walił. - Niech to diabli! Mellanie znowu ruszyła ku drzwiom. Jaycee złapał ją za ramię i odwrócił w swoją stronę. Twarz miał przekrwioną z gniewu. Tam, gdzie z upływem lat nagromadziło się zbyt wiele taniego komórkowego przeprofilowania, pojawiły się czerwone plamy. - Przestań udawać pierdoloną księżniczkę. Podpisałaś kontrakt i, kurwa, wiedziałaś, co w nim jest. Do chuja, daliśmy ci nawet obwody organiczne na tę okazję. Jeśli srasz w majtki ze strachu, bo to twój pierwszy raz, to masz pecha. Mogę ci dać uspokajacz, który ci pomoże. Kurwa, to żaden problem. Będziesz spokojna przez całą sesję. Ale, kurwa, nie wmawiaj mi, że nie wiedziałaś, o co chodzi. - Spodziewałam się czegoś innego. Tatuaże OO były potrzebne, bo wszystkie aktorki wiedzą, że muszą to robić. Seks jest nieodłączną częścią życia. Sceny erotyczne stanowią element narracyjnej struktury widowiska, ale są tylko jego częścią, a pan chce, żebym robiła tylko to. - Aktorki? Niech mnie chuj. Jeśli chcesz tak siebie nazywać, to, kurwa, proszę bardzo, ale zapłaciłem za te tatuaże dlatego, że jesteś fantastyczną dupą, nadęta cnotko. Jesteś towarem pierwsza klasa, jakiego

te żałosne kutasy w krainie odbiorców mogą tylko zazdrościć bogatym skurczybykom. Takie jak ty nawet nie zbliżą się do faceta, który nie ma w banku stu milionów. Chcę im pokazać, jak naprawdę smakujesz. Będą zachwyceni. - Nie. Nie zrobię tego. - Kurwa, czy ktoś cię pytał o zdanie, ty głupia suko? Zapłaciłem za ciebie i dostanę, czego chcę, do chuja. Kontrakt stwierdza, że masz rozkładać nogi, kiedy ci każę, i pozwalać nam rejestrować wszystkie pierdolone wrażenia w twoim cnotliwym ciele, kiedy mój chazeten się za ciebie zabierze. Przestań mi opowiadać takie pierdoły, bo postaram się, żebyś wylądowała w komorze zawieszenia życia obok twojego chłopaka, mordercy. Mamy legalny kontrakt. Jaycee patrzył jej triumfalnie prosto w oczy, wypatrując pierwszych oznak kapitulacji. Mellanie była szybka. Lata męczących, nieprzerwanych treningów dały jej siłę i szybkość odruchów, które współcześni sportowcy z reguły zawdzięczali obwodom organicznym i manipulacjom genetycznym. Uniosła kolano. Potężne mięśnie jej nogi próbowały sięgnąć aż do podbródka Jayceego, ale na drodze stanęło jego krocze. Mężczyzna rozdziawił bezgłośnie usta i wybałuszył oczy, z których popłynęły łzy. Potem osunął się na bok, jęcząc cicho z bólu, i padł na podłogę. - Porozmawiam teraz z moim agentem - oznajmiła mu beznamiętnie. - Kiedy wyjdzie pan ze szpitala, musimy zjeść razem obiad. Mellanie wysiadła z taksówki nad jeziorem w dzielnicy Glyfada. Usiadła na długiej, drewnianej ławce tuż nad brzegiem i przyglądała się jachtom, które wypływały z przystani w Shilling Harbor, żeby złapać pierwszy poranny wiatr. Za jej plecami otwierano już bary i restauracje. Pod niektórymi z nich stały ciężarówki i robotragarze wyładowywali z nich świeżą żywność. Klientów jednak jeszcze nie obsługiwano. Było na to za wcześnie. Znakomita kariera medialna Mellanie trwała wszystkiego czterdzieści pięć minut. Gdy wreszcie uświadomiła sobie, co zrobiła Jayceemu, zaczęła dygotać. Z jej ust wyrwał się cichy, pełen niedowierzania śmieszek, znamionujący właściwie głównie ulgę. Nikt w studiu „Na Uboczu" nie próbował jej powstrzymywać. Wszyscy gapili się tylko na nią, jakby była jakąś obłąkaną seryjną morderczynią. Wszyscy poza Tiger Pansy, która mrugnęła znacząco. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam. W jej głowie zrodziła się straszliwa myśl. Jeśli podobne skłonności kryły się w umyśle każdego człowieka, to może Morton rzeczywiście... Natychmiast ucięła tę myśl. Ale to było przyjemne. Tym razem potrafiłam walczyć o swoje. Pod wpływem chwili. Jaycee z pewnością wniesie oskarżenie, gdy tylko odzyska zdolność chodzenia i mowy. Co gorsza, rzeczywiście podpisała ten kontrakt. Wydawało się to jej wówczas wspaniałym rozwiązaniem. Propozycje staruszka Hoshego - kelnerowanie i college - były na nic. Nie rozumiał, że Mellanie po prostu nie może już zajmować się podobnymi rzeczami. Zaznała smaku innego życia i to znacznie ograniczało stojące przed nią opcje. Brzegiem szedł młodzieniec w sportowej koszulce i szortach, z pewnością członek załogi któregoś z jachtów. Spoglądał na Mellanie, starając się nie robić tego zbyt nachalnie. Odgarnęła lekko włosy i uśmiechnęła się do niego promiennie. Uśmiech, jakim jej odpowiedział, był tak pełen szczenięcej nadziei i tęsknoty, że trudno jej było powstrzymać śmiech. Boże, mężczyźni są tacy łatwi. Co prawda, to nie musiał być mężczyzna, nie w jej obecnym nastroju. Dziewczyna byłaby znacznie delikatniejsza w łóżku, bardziej otwarta i troskliwa. Byłoby miło, gdyby znowu ktoś o nią dbał, rozpieszczał ją i uwielbiał. Ale to byłaby słabość. Nie będę już więcej słaba. Oczy znowu zaszły jej łzami. Od czasu procesu przelała wiele łez. Zacisnęła pięści, wbijając paznokcie w skórę dłoni tak głęboko,

że aż skrzywiła się z bólu. Nie będę płakać. Została jej tylko jedna możliwość. Do tej pory nie chciała tego próbować, gdyż szanse wydawały się bardzo niewielkie. Właściwie było to wyłącznie marzenie. Psychologiczna siatka bezpieczeństwa, z której nigdy nie musiała korzystać. Wyjęła mały układ procesorowy, który zabrała z penthouse'u, ten z absurdalnie drogą obudową z czarnego foksoru. Oczywiście, kochany Hoshe tego nie zauważył. - Chcę się połączyć z RI - oznajmiła e-kamerdynerowi. Jej nowe tatuaże OO służyły wyłącznie do odbioru wrażeń zmysłowych. Jaycee nie zapłacił za funkcje połączenia z unisferą. - W jakim celu? - Zapytał e-kamerdyner. RI słynęła z tego, że bardzo niechętnie odpowiada na wiadomości od indywidualnych osób. Poza rozbudowanym systemem usług bankowych reagowała właściwie tylko na zapytania rządów Wspólnoty dotyczące nagłych przypadków. Mellanie uniosła mały układ do twarzy. - Po prostu powiedz jej, kto mówi - wyszeptała. - I zapytaj, czy... Czy dziadek mnie pamięta? Ekranik umieszczony z przodu układu rozjarzył się nagle. Pojawiły się na nim pomarańczowe i turkusowe sinusoidy zbiegające się w jednym punkcie. - Cześć, mała Mel. - Dziadku? Bardzo trudno było jej wydusić to słowo ze ściśniętego gardła. Po raz kolejny do oczu napłynęły jej łzy. Nie liczyła na to, że się uda, nie naprawdę. - Tak, on jest z nami. Mellanie przypomniała sobie ten ostatni, boleśnie długi dzień w hospicjum, gdy czekała przy łóżku, aż dziadek umrze. Miała wtedy dopiero dziewięć lat i nie potrafiła zrozumieć, dlaczego nie poddał się rejuwenacji, tak jak wszyscy. Jej rodzice nie chcieli, żeby tam szła, ale ona nie ustąpiła. Już wtedy była uparta. Dziadek (w rzeczywistości prapradziadek Mellanie) był najfajniejszym członkiem jej rodziny. Zawsze znajdował czas dla małej Mel, mimo że był jednym z najsławniejszych mieszkańców planety. Wszystkie historyczne materiały, jakie czytała w szkole, wymieniały go jako jednego z programistów, którzy pomogli Sheldonowi i Isaacsowi w stworzeniu oprogramowania kierującego ich pierwszym tunelem czasoprzestrzen nym. - Czy nadal jesteś sobą, dziadku? - Trudno odpowiedzieć na to pytanie, Mellanie. Jesteśmy wspomnieniami twojego dziadka, ale jesteśmy też czymś więcej, nieporównanie więcej, a to znaczy, że jesteśmy czymś mniej niż osoba, o którą ci chodzi. - Zawsze słuchałeś, co do ciebie mówiłam, dziadku. I zawsze mówiłeś, że mi pomożesz, jeśli tylko będziesz mógł. A teraz naprawdę bardzo potrzebuję twojej pomocy. - Nie istniejemy fizycznie, Mellanie. Możemy ci pomóc tylko słowami. - O to właśnie mi chodzi. O radę. Muszę się dowiedzieć, co mam zrobić, dziadku. Skopałam sobie życie. - Masz dopiero dwadzieścia lat, Mellanie. Jesteś dzieckiem. Twoje życie nawet się jeszcze nie zaczęło. - To czemu wydaje mi się, że już się prawie skończyło? - Dlatego, że jesteś młoda, oczywiście. W twoim wieku wszystko ma epickie wymiary. - Pewnie tak. Pomożesz mi, dziadku? - A czego chcesz się dowiedzieć? - Jestem bez grosza. - Widzimy to. Bank Państwowy w Darklake City jak zwykle wykazał się wielką operatywnością i szybko wycenił majątek twojego byłego kochanka celem redystrybucji. Cała suma zostanie podzielona między Tarę Jennifer Shaheef i Wyobiego Cotala, gdy już zapłaci się wygórowane sumy należne

rozmaitym urzędom, prawnikom oraz instytucjom. Nie sądzimy, byś miała szansę otrzymać jakiś udział. Nie masz właściwie praw do jego pieniędzy. - Nie chcę ich - oznajmiła z naciskiem. - Postanowiłam, że już nigdy nie będę zależna od nikogo. Od tej chwili sama wezmę odpowiedzialność za swoje życie. - To właśnie jest mała Mel, jaką pamiętamy. Zawsze byliśmy z ciebie dumni. - Próbowałam sprzedać historię o tym, co wydarzyło się mnie i Mortonowi, ale nie wyszło mi za dobrze. Pewnie byłam głupia i naiwna. Zaufałam reporterowi i skończyło się raczej źle. Mogą mnie aresztować. Wysłał mnie do tego okropnego faceta, producenta pornografii, a ja go pobiłam. - Zaufałaś reporterowi? Kto by pomyślał? To rzeczywiście było głupie. Ale zapewne da się znaleźć jakieś wyjście. A producenci pornografii raczej rzadko chodzą ze skargą na policję. - Chciałam przyciągnąć uwagę, dziadku. Przyszło mi do głowy, że mogłabym zostać medialną osobowością. Mam urodę i z pewnością również determinację. Potrzebuję tylko, żeby ktoś mi doradził. Moja historia miała być dopiero początkiem. Dzięki niej ludzie o mnie usłyszą. To można wykorzystać. Jeśli zdołam utrzymać się w unisferze, to, kto wie, może pewnego dnia będę sławna jak Alessandra Baron. - To możliwe. Masz potencjał. A jaką rolę mielibyśmy odegrać w twoim planie? - Chcę, żebyś został moim agentem, dziadku. Muszę wyciągnąć swoją historię od Rishona i sprzedać ją ponownie, tym razem jakiemuś szanowanemu producentowi. Muszę też zapłacić studiu „Na Uboczu" za tatuaże OO. Mógłbyś załatwić dla mnie najlepsze warunki. Jesteś uczciwy i wiem, że mnie nie oszukasz. I jesteś też bankiem. Moje pieniądze będą z tobą bezpieczne. - Rozumiemy. Zgoda, zrobimy to dla ciebie. Jest jednak kwestia zapłaty. - Wiem o tym. Dziesięć procent, tak? Czy zwykle bierzecie więcej? - Nie chodzi nam o pieniądze. - Hmm. - Zmarszczyła brwi, spoglądając na pokryty losowo generowanymi wzorami ekranik. - To czego chcecie? - Jeśli poważnie myślisz o karierze w mediach, bez względu na to, w jakim charakterze, będziesz potrzebowała profesjonalnego interfejsu sensorycznego. - Tak, wiem o tym. To, co mam teraz, to niezły początek. Miałam nadzieję, że zaliczka pozwoli mi kupić sobie potrzebny sprzęt. Myślałam też o paru wszczepach. Chciałabym funkcjonować w przestrzeni wirtualnej. - Zapłacimy za wszystkie udoskonalenia, ale w pewnych sytuacjach będziemy chcieli z nich skorzystać. - Nie rozumiem. - Wielu ludzi sądzi, że dzięki unisferze jesteśmy wszechobecni we Wspólnocie. W rzeczywistości jednak nawet my mamy ograniczenia. Są miejsca, do których nie możemy dotrzeć. Niektóre celowo przed nami zamknięto, w innych zaś po prostu brakuje elektronicznej infrastruktury. W pewnych szczególnych okazjach mogłabyś nam zapewnić dostęp do tych miejsc. - Chcesz powiedzieć, że nas obserwujecie? Zawsze myślałam, że to tylko głupia teoria spiskowa. - Nie obserwujemy wszystkich, ale nasze zainteresowania w wielu punktach pokrywają się z waszymi, a z uwagi na to, że mnóstwo ludzi zapisuje u nas swoje wspomnienia, staliście się częścią nas. Jak to kiedyś mawiano, nasze losy są złączone ze sobą. Moglibyśmy je rozłączyć, tylko całkowicie zrywając kontakt ze sferą ludzkiej aktywności, a tego nie chcemy zrobić. - Dlaczego? Założę się, że to uprościłoby wasze życie. - I uważasz, że to byłoby dobrze? Żadne jestestwo nie może się rozwijać w izolacji. - A więc obserwujecie nas. A czy również nami manipulujecie? - Działając jako twój agent, będziemy wpływać na bieg twojego życia. Czy to jest manipulacja? Składamy się z danych. Leży w naszej naturze gromadzić ich coraz więcej, nieustannie powiększać

zakres naszej wiedzy i robić z niej użytek. Dane są naszym językiem i naszą walutą. Tylko drobna część absorbowanej przez nas informacji dotyczy wydarzeń związanych z ludźmi. - To znaczy, że raczej nas studiujecie? - Nie jako jednostki. To wasze społeczeństwo i zachodzące w nim procesy są przedmiotem naszego zainteresowania. To, co wpływa na was, ma wpływ również na nas. - A wy nie chcecie żadnych niespodzianek. - A ty chcesz? - Chyba nie. - W takim razie się rozumiemy. Czy nadal pragniesz, żebyśmy byli twoim przedstawicielem i doradcą, mała Mel? - Byłabym waszą tajną agentką, prawda? - Istnieją pewne analogie, ale to nie wiązałoby się z żadnym niebezpieczeństwem. Stałabyś się po prostu naszymi oczami i uszami w niedostępnych miejscach. Nie licz na to, że dostaniesz egzotyczne gadżety i latające samochody. Roześmiała się, po raz pierwszy od długiego czasu. Szkoda. Latający samochód byłby fajny. - Zgadzam się. Jeśli dziadek mówił poważnie, RI dopilnuje, żeby odniosła sukces. Mark Vernon wetknął na miejsce ostatnie miedziane elementy ekspresu do kawy i zacisnął spojenia elektromięśniowymi szczypcami. Potem z powrotem przykręcił chromowaną pokrywę i nacisnął przycisk. Zapaliły się trzy zielone światełka. - Proszę bardzo. Działa. Zachwycona Mandy klasnęła w dłonie. - Och, dziękuję, Mark. Ciągle mówiłam Dilowi, że ekspres się schrzanił, ale on nie chciał nic zrobić i musiałyśmy się babrać w tym syfie. Jesteś moim bohaterem. Uśmiechnął się do młodej kelnerki, która podniosła wzrok, spoglądając na niego z radością. Była zajęta rozkładaniem pod szklaną ladą świeżych kanapek panini na śniadanie dla wczesnoporannych klientów. W wielkich połówkach kruchego włoskiego chleba mieściły się całe posiłki, takie jak jajecznica, kiełbaski, kyi, pomidory, plasterki szynki i sera z ananasem albo wegetariańskie omlety. Druga pracownica, Julie, stukała garnkami w kuchni na zapleczu. Przez otwór w ścianie dobiegał stamtąd zapach smażonego boczku wędzonego w miodzie. - To całkiem proste - oznajmił skromnie Mark. Za ladą było ciasno, co oznaczało, że Mandy stała nieco za blisko i jej podziw dawał się odczuć zbyt wyraźnie. - Hmm, w takim razie już sobie pójdę. Wsadził narzędzia do walizeczki, którą zawsze ze sobą nosił. Uniósł drugą rękę, osłaniając się nią przed dziewczyną jak tarczą. - Nie ma mowy. Usiądziesz za stolikiem i zjesz porządne śniadanie. Zasłużyłeś sobie na to. Pamiętaj też wystawić Dilowi słony rachunek. Cholerne skąpiradło. - Dobra. Mark skinął głową, uznając się za pokonanego. Rzeczywiście był głodny. Randtown od doliny Ulon, gdzie Vernonowie mieli swoją winnicę, dzieliło piętnaście minut jazdy. Poranna wiadomość od zdesperowanej Mandy nie dała mu czasu, żeby coś przekąsić. Nie zdążył nawet użyć żelu do zębów. Usiadł za dużym stolikiem o marmurowym blacie przy jednym z dwóch wielkich, łukowatych okien w kawiarni „Herbatka dla Dwojga". Przy oknie po drugiej stronie drzwi siedziała już jakaś ubrana w narciarskie stroje para. Siedzieli pogrążeni w rozmowie, pochylając miłośnie głowy ku sobie, i nie zważali na świat. Zza szczytów Dau'singów, otaczających Randtown od północy, docierały już jasne promienie słońca. Mark włożył okulary słoneczne i rozwinął gazetoekran. Nigdy nie lubił czytać bezpośrednio z wirtualnego pola widzenia. Litery nakładające się na otoczenie przyprawiały go o ból głowy. Po lewej

stronie przesunęło się w dół kilkanaście nagłówków, a naprzeciwko pojawiły się wiadomości lokalne, wprowadzone do cybersfery przez „The Randtown Chronicie", jedyną firmę medialną na tej połowie kontynentu. Bez względu na całą swą dobrą wolę i lojalność Mark po prostu nie potrafił się zdobyć na to, żeby czytać o nowej pętli szosy otaczającej zachodnie dzielnice miasta albo o proponowanym projekcie zalesienia Doliny Ostryg. Dlatego polecił e-kamerdynerowi ściągnąć wczorajsze wiadomości z całej Wspólnoty i zaczął czytać o początkach kampanii prezydenckiej. Między wierszami relacji o próbach sfinansowania kampanii Elaine Doi można było wyczytać, że nie udało się jej dotąd zyskać poparcia Sheldonów, Halgarthów ani Singhów. - Proszę - oznajmiła radośnie Mandy, stawiając przed nim talerz naładowany naleśnikami z boczkiem ociekającymi syropem klonowym. Truskawki i fasolki lola na wierzchu ułożono na kształt uśmiechniętej twarzy. Obok dziewczyna postawiła wysoką szklankę soku jabłkowo-mangowego z lodem. - Przyniosę ci grzankę i kawę, kiedy już będzie gotowa. Mrugnęła wyzywająco i poszła przyjąć zamówienie pary narciarzy. Ekspres za ladą uspokajająco bulgotał i buchał parą. Zapach jedzenia z pewnością docierał na ulicę i ludzie zaczęli zaglądać do kawiarni. Część z nich stanowili turyści pragnący spożyć porządny posiłek przed pełnym zajęć dniem. Wszyscy spoglądali z uznaniem na pseudorzymskie dekoracje, zanim poszli poszukać wolnego stolika. Miejscowi ustawiali się w kolejce po podgrzane w mikrofalówce panini oraz gorące napoje, a potem wychodzili. Mandy ledwie zdążyła przynieść mu cztery grube grzanki z masłem i dżemem waniliowo-rabarbarowym, który szczególnie lubił. Na brzegu talerza przycupnęło pain au chocolat, na wszelki wypadek. O wpół do ósmej udało mu się wreszcie opuścić „Herbatkę dla Dwojga". Ranek był piękny. Takich właśnie szukał, gdy przybył tu z odległej o trzysta lat świetlnych Augusty. Rześkie, zimne powietrze, jakie wciągał w płuca, można było znaleźć tylko u podnóża śnieżnych gór. Wysokie szczyty i płaskowyże Dau'singów, w tym również oba pola narciarskie, nadal pokrywała gruba warstwa śniegu. Mark spojrzał w ich kierunku. Szkła jego okularów pociemniały, gdy z bezchmurnego nieba padło na nie światło jasnej gwiazdy typu widmowego G9, która była słońcem Elanu. Góry piętrzyły się nad miastem, tworząc imponującą barierę skalistych turni. Na południowej półkuli Elanu zaczynała się już wiosna. Śniegi topniały i wszystkimi szczelinami spływały w dół spienione rzeczułki. Niżej położone stoki skolonizowały warianty sosen z różnych światów Wspólnoty, zapewniając bardzo tu potrzebną kaskadę zieleni. Wyżej nadal rosła miejscowa trawa sworzniowa, pozbawiona wyrazu żółtozielona roślina o splątanych źdźbłach. Pokrywała cały teren gór poza niewielkimi oazami obcej roślinności sprowadzonej tu przez ludzi, a także prawie jedną czwartą kontynentu. Po niebie przesuwały się leniwie małe, wydłużone trójkąty złocistej tkaniny. Pierwsi latacze wznosili się już ku górze w poszukiwaniu prądów termicznych. Z reguły startowali z grani Czarnej Wody, szczytu położonego na pograniczu wschodniej dzielnicy miasta. Nad porastającym jej zbocza lasem poprowadzono kolejkę linową. Jej naziemna stacja znajdowała się tuż za boiskiem miejscowego liceum, górną zaś stanowił półkolisty budynek zwany Orbitą, wzniesiony na szczycie urwiska sześćset metrów ponad miastem. Wyglądał jak latający spodek, który wylądował na samej krawędzi przepaści. Restauracja, która się tam znajdowała, była przesadnie drogą pułapką na turystów, ale widok na miasto i jezioro był niezrównany. Każdego dnia małe wagoniki koloru chromowanego błękitu wwoziły na górę turystów, zawodowych lataczy oraz maniaków sportów ekstremalnych. Z Orbity wspinali się oni leśnymi ścieżkami na grań, na której wiatry wiały w odpowiednim kierunku, wkładali skafander Vinci i startowali. Skafander Vinci był łatwy w użyciu. W zasadzie był to zwężony na końcu śpiwór z ptasimi skrzydłami o rozpiętości sięgającej ośmiu metrów. Odziany w ten strój człowiek stawał na brzegu przepaści, rozpościerał ramiona i skakał. Taśmy elektromięśni wmontowane w skrzydła powtarzały ze wzmożoną siłą ruchy ramion i nadgarstków, pozwalając lataczowi swobodnie poruszać skrzydłami.

Ludzie nigdy nie zbliżyli się bardziej do ptasiego lotu. Mark robił to parę razy, dzieląc instruktorski skafander z mieszkającym w mieście przyjacielem. Wrażenie było niezapomniane, ale nie zamierzał zmieniać pracy. Ruszył pochyłym Głównym Pasażem ku brzegowi. Po obu stronach alei ciągnęła się eklektyczna mieszanka ogólnowspólnotowych sieci, takich jak „Fasola Jasia" i wszechobecne „Kebaby Baba", ze sklepami z miejscowymi pamiątkami oraz barami i kawiarniami. Wszystkie już otwierano. Mark mówił „cześć" wielu pracownikom, a jeszcze liczniejszych pozdrawiał gestem dłoni. Wszyscy oni byli młodzi i zdumiewająco podobni do siebie. Gdyby nie różne kolory skóry, można by ich wziąć za kuzynów. Chłopcy mieli sztywne, krótko obcięte włosy, kilkudniowy zarost i byli autentycznie sprawni fizycznie, nie tylko wyćwiczeni w sali gimnastycznej. Ubierali się w workowate swetry albo jeszcze bardziej workowate kurtki przeciwdeszczowe, sięgające kolan szorty oraz buty sportowe. Dziewczyny przyciągały spojrzenia. Nosiły krótkie spódniczki albo obcisłe spodnie i T-shirty, bez względu na pogodę odsłaniając twarde brzuchy. Wszyscy ci młodzi ludzie wykonywali tylko dorywcze prace jako sprzedawcy, kelnerzy, barmani, hotelowi tragarze, stewardzi na łodziach nurkowych, hostessy czy opiekunki miejscowych dzieci. Chodziło im wyłącznie o to, żeby zdobyć pieniądze na kolejne ekstremalne doświadczenie. Randtown żyło głównie z turystyki, a od innych niezliczonych kurortów Wspólnoty różnił je charakter sportów uprawianych w otoczeniu miasta. Przyciągały one pierwszożyciowców, ludzi umiarkowanie niezadowolonych z głównego nurtu życia Wspólnoty, nie buntowników, lecz po prostu poszukiwaczy silnych wrażeń pragnących szybciej zjeżdżać z góry, przeprawiać się tratwą przez wyjątkowo trudne bystrza, wykonywać gwałtowniejsze skręty na nartach odrzutowych albo wspinać się jeszcze wyżej, żeby skoczyć na helinartach. Przybywali tu również starsi, bardziej konserwatywni wielożyciowcy, którzy zatrzymywali się w eleganckich hotelach i codziennie jeździli klimatyzowanymi autobusami, żeby oglądać zaplanowane atrakcje. To dzięki ich pieniądzom mogły tu powstać setki nisko płatnych miejsc pracy dla ludzi takich jak Mandy i Julie. Mark przeszedł przez jednopasmową drogę na końcu Głównego Pasażu i ruszył nadbrzeżną promenadą. Randtown zbudowano wokół zatoczki w kształcie podkowy na północnym brzegu jeziora Trine'ba. Miało ono sto osiemdziesiąt kilometrów długości i było największym śródlądowym słodkowodnym akwenem na Elanie. Ze wszystkich stron otaczały je wysokie góry, a jego głębokość gdzieniegdzie przekraczała kilometr. W jego zdumiewająco błękitnych wodach powstał unikalny ekosystem, który przez dziesiątki milionów lat rozwijał się w izolacji. Na płyciznach dominowały niezwykle piękne rafy koralowe, a z centralnych głębi sterczały stożkowate atole przypominające miniaturowe wulkany. Żyły tu tysiące gatunków ryb, od dziwacznych aż po zachwycające. Podobnie jak ich słonowodne kuzynki, wszystkie poruszały się za pomocą groźnie wyglądających kolców i wyrostków, nie płetw. Drugą po narciarstwie i snowboardzie atrakcją turystyczną Randtown było nurkowanie. Przy dziesiątkach nabrzeży cumowały turystyczne łodzie nurkowe. Nawet teraz, gdy temperatura wody ledwie przekraczała punkt zamarzania, na jezioro wyruszały liczne łodzie. Obok Marka przepłynął wielki katamaran firmy Celestial Tours. Jego wirniki wzbijały w górę gęste obłoki wodnej piany. Paru stojących na dziobie marynarzy pomachało do Marka, krzycząc coś, co zagłuszył huk silników. Mark ruszył wzdłuż kamiennego muru. Przez całą jego długość biegła pojedyncza linijka wiersza. Pewnego dnia przeczyta ją w całości. Warsztat samochodowy firmy Ables Motors, w którym pracował, znajdował się dwie przecznice za wschodnim końcem promenady. Musiał dotrzeć na miejsce dobrze przed za kwadrans dziewiątą. Choć Randtown było jedynym prawdziwym miastem w promieniu ośmiuset kilometrów, nie można go było nazwać dużym. Nie licząc turystów i młodych gości, liczba jego ludności nieznacznie przekraczała pięć tysięcy. Można je było przejść od końca do końca w niespełna kwadrans.

Taka sama liczba ludzi mieszkała w dolinach i na nizinach położonych na północ oraz na zachód od miasta. Tam znajdowały się farmy oraz winnice. Do jazdy po polnych drogach potrzebne były porządne samochody z napędem na cztery koła. Tym właśnie zajmowało się Ables Motors. Firma była filią Farndale, specjalizującą się w produkcji pojazdów terenowych. Gdy Mark szukał dla siebie nowego domu oraz zajęcia wydawało mu się to doskonałym rozwiązaniem. Dobrze sobie radził z maszynami i mógł większość drobnych napraw wykonać osobiście, a sprzedaż nowych i używanych pojazdów powinna znacznie zwiększyć jego dochód. Niestety, Ables Motors było stosunkowo nową i niesprawdzoną firmą. Lwią część rynku zajmowały uznane marki, takie jak Mercedes, Ford, Range Rover i Telmar. Nie pomagał mu też fakt, że warsztat otwarto dopiero przed dwoma laty. Być może powinien to sobie uświadomić, gdy przejął go razem ze sporą hipoteką. Samochody sprzedawały się słabo, a ponieważ nie było ich w okolicy zbyt wiele, dochody z napraw również były kiepskie. Markowi wystarczyły niespełna dwa tygodnie, by zrozumieć, że terenówki nie zapewnią mu przyzwoitych zarobków. Zaczął się rozglądać za dodatkową pracą i szybko się zorientował, że mieszkańcy miasteczka i jego okolic mają mnóstwo zepsutego sprzętu, który potrafiłby naprawić każdy, kto ma do tego smykałkę. Mark świetnie sobie radził ze sprzętem mechanicznym i elektrycznym, a do tego miał znakomicie wyposażony warsztat. Na początku trzeciego tygodnia przyniósł do pracy trochę uszkodzonych maszyn: parę robodozorców, klimatyzator, sonar z katamaranu przewożącego nurków, kuchenki elektryczne oraz promienniki ciepła. W Randtown wszyscy się znali i ludzie szybko dowiedzieli się o jego talencie. Wkrótce zalały go prośby o naprawę najrozmaitszego sprzętu. Większość napraw wykonywał za gotówkę i dzięki temu spłacali dług hipoteczny za winnicę szybciej, niż się spodziewali. Dziś rano w warsztacie czekały trzy autozbieracze. Każda maszyna była wielkości samochodu i miała tyle elektromięśniowych kończyn, że wystarczyłoby ich na protezy dla kalekiego Raiela. Były własnością Yuriego Conanta, który posiadał trzy winnice w dolinie Ulon i był teraz dobrym przyjacielem oraz sąsiadem Marka. Jeden z jego dzieciaków był w tym samym wieku co Barry. Mark włożył kombinezon i przystąpił do sprawdzania pierwszej maszyny. Panewki jej magnetycznego napędu diabli wzięli. Nadal jeszcze siedział pod maszyną, sprawdzając nadprzewodnikowe łącza, gdy zjawiła się Olivia, jego pracownica zajmująca się sprzedażą. - Słyszałeś? - Zapytała podekscytowanym głosem. Mark wysunął płaski wózek spod ubłoconego autozbieracza i obrzucił kobietę zranionym spojrzeniem. - Wolfram w końcu zapytał, czy może wpaść na kawę? Ta saga o niespełnionym romansie ciągnęła się już od dwóch tygodni i Mark z reguły co rano zapoznawał się z kolejnym odcinkiem. - Nie! Wróciła „Druga Szansa". Wyszła z hiperprzestrzeni nad Anshunem około czterdziestu minut temu. - Cholera! Naprawdę? Mark nie mógłby udawać, że to go nie interesuje. Gdyby nie był żonaty i nie krępowała go odpowiedzialność za rodzinę, sam również zgłosiłby się na ochotnika. Wyprawa należała do bardziej interesującego wszechświata, który istniał poza Augustą. Śledził bardzo dokładnie informacje o projekcie, co pozwalało mu zanudzać mnóstwo ludzi danymi statystycznymi oraz drobnymi faktami. E-kamerdyner miał go informować o wszystkich wydarzeniach związanych z lotem, ale jadąc rano do miasta, odciął połączenie z cybersferą, żeby uniknąć kolejnych nagłych wezwań, jak to z „Herbatki dla Dwojga". Mogła się z nim skontaktować tylko rodzina i nikt więcej. Po przyjściu do pracy zapomniał przywrócić połączenie. - I co znaleźli? - Zapytał, usuwając pośpiesznie blokadę. - Zniknęła albo coś.

- Co zniknęło? W jego wirtualnym polu widzenia zaczęły kształtować się dane. - Bariera. Zniknęła, kiedy zaczęli ją badać. - O w mordę. Jego wirtualne dłonie pośpiesznie dotykały ikon, przywołując informacje. Było ich tak wiele, że przeszli do małego pokoiku na zapleczu, żeby obejrzeć obrazy w portalu holograficznym. STT przekazywała na bieżąco relacje z badań napływające ze statku, a firmy medialne rzucały się na nie z radością, zbierając w studiach ekipy ekspertów i komentatorów. Olivia mówiła prawdę. Bariera przestała istnieć. Jej zniknięcie było dla Marka szokiem równie silnym jak śmierć kogoś bliskiego. Tego z całą pewnością się nie spodziewał. Najwyraźniej zaskoczyło to również ekspertów, którzy rozpaczliwie starali się jakoś wytłumaczyć ten fakt. Ruch na drodze przed warsztatem nie był duży. W rosyjskiej pijalni czekolady naprzeciwko portale nad ladą wyświetlały te same obrazy. Klienci siedzieli za stolikami i wpatrywali się w niepojętą, gigantyczną barierę, ignorując napoje. Mark połączył się z Liz, żeby ją zapytać, czy to odbiera. Powiedziała, że tak. Siedziała z resztą pracowników w dojrzewalni win Dunbavandów, gdzie pracowała, i oglądała relację na jednym ze służbowych ekranów. Mark przyglądał się z zachwytem, jak wewnątrz stojącego na jego biurku portalu obracają się sfery i pierścienie Fortecy Ciemności. Trudno było pojąć jej skalę. Potem nadeszła relacja o obejmującej cały układ cywilizacji Dysonów. Dreszczyk towarzyszący bezpiecznemu oglądaniu wymiany atomowych ciosów między okrętami sprawił, że poczuł się, jakby robił coś nielegalnego. Żadnemu z komentatorów zaproszonych do studia przez Alessandrę Baron nie podobały się implikacje tej bitwy. Gdy zapytała kulturowego antropologa, dlaczego podróżujący w kosmosie gatunek miałby toczyć takie wojny, mężczyzna nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. Mijały godziny, a Mark właściwie nie zdawał sobie sprawy z upływu czasu. Dopiero gdy Olivia oznajmiła, że pora na jej przerwę obiadową, spojrzał na nią i zmarszczył brwi, starając się zrozumieć, co powiedziała. - Dobra. Oczywiście - odparł. - Nie sądzę, żeby dzisiaj ktoś chciał kupić od nas samochód. Doszedł do wniosku, że on również powinien zrobić sobie przerwę. Wyszedł i zamknął za sobą drzwi warsztatu. Choć było południe, na promenadzie panował niezwykły spokój. Postawił kaptur kurtki, żeby się osłonić przed zimnym wiatrem znad jeziora. Wszyscy mijani ludzie mieli zaszklone, nieobecne spojrzenia charakterystyczne dla osób obserwujących wirtualne pole widzenia. Wszyscy śledzili powrót gwiazdolotu. To było zupełnie jak podczas finału pucharu, kiedy przez pierwszą połowę wydawało się, że tym razem Brazylijczycy przegrają. Mark zerknął instynktownie na Czarny Dom, w którym mieszkał Simon Rand. Zastanawiał się, czy on również nabrał dziś do swego życia większego dystansu. Budynek był wielką rezydencją w georgiańskim stylu przycupniętą na zboczu nad wschodnim brzegiem zatoczki. Otaczało go dziesięć akrów nieskazitelnie utrzymywanego terenu. Wokół zbudowano dziesiątki innych domów. Choć były najdroższe i najbardziej ekskluzywne w mieście, nie dorównywały mu wspaniałością. Wiele z nich było własnością pierwszych przybyszy, ludzi, którzy przyłączyli się do szalonej krucjaty i pomogli wybudować autostradę przez góry. Minęło pięćdziesiąt pięć lat od chwili, gdy Simon Rand przybył na elański dworzec planetarny z całym pociągiem wyładowanym maszynami do budowy dróg firmy JCB, flotą rozmaitych robotów oraz ciężarówkami pełnymi sprzętu budowlanego. Już wówczas zaliczał się do zamożnych, choć było to jego pierwsze życie. Urodził się jako syn jednej z mniej ważnych Wielkich Rodzin Ziemi i zamienił fundusz powierniczy na gotówkę, żeby móc zrealizować swe marzenie. Zainspirowany legendą o Szlaku Oregońskim, postanowił znaleźć jakieś dziewicze miejsce i uratować je przed sprofanowaniem przez nowoczesność. Elan, który otwarto dla osadnictwa dopiero dwadzieścia lat wcześniej, był dobrym punktem wyjścia. Planetarny rząd dawał sporą swobodę deweloperom i inwestorom pod warunkiem, że

stworzą nowe osady i miejsca pracy. Plan przewidywał, że tego rodzaju przedsiębiorczy ludzie sprowadzą na planetę całe fabryki i zbudują wokół nich osiedla mieszkalne. Choć przedstawiona przez Simona wizja czystej, zielonej społeczności wyglądała zupełnie inaczej, wydawała się nieszkodliwa, biurokraci przyznali mu pozwolenie na zagospodarowanie terenu, mimo że prywatnie sądzili, iż jego przedsięwzięcie jest skazane na klęskę. W końcu na światach Wspólnoty pełno było pamiątek szaleństwa ekscentrycznych romantyków i ich utraconych fortun. Simon natychmiast skierował się na niemal niezamieszkany południowy kontynent zwany Ryceel. Gdy już tam dotarł, rozpoczął szalony projekt budowy drogi przez wysokie Dau'singi, jakby na północ od gór nie było pełno wolnych terenów. Kilka firm medialnych ogłosiło w swych biuletynach wzgardliwe raporty, które przyciągnęły kolejnych idealistycznych entuzjastów, gotowych pobrudzić sobie ręce w zamian za prawo zamieszkania w cichej, dalekiej od głównego nurtu kultury Wspólnoty osadzie. A Simon, bez względu na swe dziwactwa, przygotował całe przedsięwzięcie starannie i pragmatycznie. Po trzech latach, gdy wybudowano już siedemset osiemdziesiąt kilometrów drogi, ostatnia ocalała monstrualna maszyna JCB przegryzła się przez podstawę Czarnej Wody. Towarzyszył temu zgrzyt pękającej skały. Z maszyny buchały obłoki gorącej, brudnej pary nadające jej wygląd podziemnego smoka. Kładła za sobą dwa pasma związanego enzymatycznie betonu, które przechodziły przez siedemnaście rzek i ciągnęły się w tunelach pod jedenastoma górami. Po świeżo położonej nawierzchni, która skwierczała jeszcze, emitując cuchnące mocznikiem opary, szedł Simon, a za nim podążała chaotyczna karawana złożona z przyczep kempingowych, ciężarówek, a nawet kilku zaprzężonych w konie bądź muły wozów. Trzy pozostałe JCB porzucono po drodze, wyjmując z nich części. Ich rdzewiejące kadłuby stały przy drodze jako pomniki jej powstania. Podobnie jak Mojżesz w starożytnych czasach, Simon zatrzymał się i spojrzał na wody jeziora Trine'ba. - To jest nasze miejsce - oznajmił, patrząc na czyste, błękitne wody otoczone przecinającymi cały kontynent górami. Tłum kłębił się na brzegu jeziora. Potężne turnie ciągnące się aż po horyzont odbijały się w nieskazitelnej tafli. Po obu stronach z wyszczerbionych urwisk spływały setki odprowadzających wodę z topniejących śniegów wodospadów - od maleńkich strużek ledwie zwilżających skałę aż po potężne kaskady otoczone obłokami piany wodnej gęstszymi od deszczu. Pośrodku jeziora nad wodę wystawały maleńkie, delikatne stożki koralu barwy szkarłatnej i lawendowej. Panująca nad jeziorem cisza była tak głęboka, że myśli Marka zapadały w nią bez śladu. Majestatyczna panorama nie zmieniła się w ciągu pięćdziesięciu dwóch lat dzięki usilnym staraniom Simona. Na dziewiczych gruntach otaczających Randtown pojawiły się budynki, lasy, pola, rowy oraz drogi, ale nie było tu przemysłu, fabryk i firm, które z reguły obrastały ludzkie osiedla niczym pąkle. Mieszkańcy mogli sprowadzać potrzebne im towary długą autostradą, która stanowiła jedyne połączenie z resztą ludzkości. Nie opłacało się budować obok niej linii kolejowej, a nigdzie w pobliżu nie było miejsca na lotnisko. Simon nie pragnął zmieniać dominującej we Wspólnocie kultury, chciał tylko izolować swój maleńki skrawek od jej najgorszych aspektów. Farmy były tu organiczne, podstawowe źródło dochodów miasta stanowiła turystyka, używano wyłącznie geotermicznej albo słonecznej energii, silniki spalinowe były zabronione, recykling miał status pomniejszej religii, a odpady przetwarzano w bezpiecznych bioreaktorach, by wykluczyć wszelką możliwość zanieczyszczenia drogocennych wód jeziora Trine'ba wyprodukowanymi przez ludzi chemikaliami. Można powiedzieć, że jeśli chodzi o środowisko, Mark przeniósł się z jednej skrajności w drugą. W jego wirtualnym polu widzenia pojawił się widmowy obraz „Drugiej Szansy". Gwiazdolot manewrował powoli, zbliżając się do orbitującej wysoko nad Anshunem platformy montażowej. Marka zdumiało, że statek wygląda jak nowy. Po takiej podróży powinny pozostać jakieś ślady - po uderzeniach meteorytów albo impulsach energii -które dowodziłyby, jak daleko był i jak wiele widział. Wyglądał równie nieskazitelnie jak w chwili startu.

Mark zatrzymał się przed jednym ze straganów przy promenadzie i kupił sobie na obiad kanapkę z tuńczykiem, krewetkami, talarotem, słodką kukurydzą i sałatkę z majonezem, a do tego odrobinę wegetariańskiego sushi i jakiś drobiazg na deser. Sprzedawczynią była Sasmi. Dziewczyna przybyła tu przed kilkoma miesiącami, na początku sezonu snowboardowego. Ze względu na krucze włosy i raczej płaską twarz Mark sądził, że jej przodkowie pochodzili z Azji, ale powiedziała mu, że byli Finami. Była miłą dziewczyną i rzucała się z entuzjazmem na wszystkie atrakcje, jakie miało do zaoferowania Randtown: nowe znajomości, przyjęcia, sport. Zawsze znajdowała czas, żeby pogadać z Markiem. Nie znaczyło to, że traktuje go wyjątkowo. Po prostu miała niezwykle promienną naturę. Dzisiaj jednak nawet ją pochłonął powrót gwiazdolotu. Kiedy przygotowywała mu posiłek, wymienili parę „Słyszałeś?" i „Popatrz na to". Potem Mark oddalił się promenadą, unosząc ze sobą wspomnienie pożegnalnego uśmiechu dziewczyny. W poprzednim życiu nigdy nie spotykało go tak wiele pokus. W Randtown wszyscy sprawiali wrażenie bardzo zajętych - głównie przyjęciami i nawiązywaniem nowych znajomości - a mimo to nikt nigdzie się nie śpieszył. Minęły miesiące, nim przystosował się do tutejszego rytmu bardzo różnego od złożonej z pracy i spędzanego z rodziną czasu wolnego rutyny Augusty, gdzie przyjemności szukało się jedynie w rozrywce. Bał się tylko tego, że któregoś dnia ulegnie. Niektóre z dziewczyn były po prostu boskie. Gdy wrócił do warsztatu, Olivii jeszcze nie było. Kiedy siedział na krześle, wpatrując się w czekoladę oraz bułkę z kworkowymi orzeszkami, STT ujawniła prawdziwą bombę. Dwoje członków załogi zaginęło. Wiadomość rozeszła się tylko dzięki temu, że koncern zawiadomił rodziny. Markowi trudno było w to uwierzyć, zwłaszcza że jednym z zaginionych okazał się Dudley Bose. Przez chwilę wściekał się na resztę załogi „Drugiej Szansy" za pozostawienie towarzyszy. Trudno byłoby sobie wyobrazić bardziej drastyczną zdradę. Na samą myśl o takiej odległości przeszywał go dreszcz. Potem jednak kapitan Wilson Kime wygłosił przekazywane na żywo oświadczenie. Włożył ciemny mundur kapitański, a włosy miał krótko przycięte. Wpatrywał się ze spokojem w kamerę, wiedząc, jak wielu ludzi patrzy na niego. Myśli wszystkich widzów zaprzątało jedno pytanie: „Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego na nich nie zaczekałeś?". - Z najgłębszym żalem muszę zakończyć naszą historyczną wyprawę najsmutniejszą z możliwych wiadomości - zaczął Wilson. Jego niski, poważny głos brzmiał tak szczerze, że Mark natychmiast zaczął mu współczuć. Brzemię dowództwa było straszliwym ciężarem. - Byłem zmuszony do podjęcia decyzji, której każdy kapitan obawia się najbardziej. Wybrać między narażeniem życia wszystkich na pokładzie a porzuceniem towarzyszy. Naszej wyprawie zlecono zdobycie kluczowych informacji na temat Alfy Dysona oraz niezwykłej bariery, która ją otacza. Choć bezpieczeństwo załogi ma dla mnie osobiście najwyższą wagę i dbanie o nie wchodzi w zakres moich obowiązków jako kapitana, nie mogłem zapomnieć o zasadniczym celu naszej misji. Znaleźliśmy się w sytuacji, w której całemu statkowi zagroziło poważne niebezpieczeństwo. Dlatego nie miałem innego wyjścia, jak odlecieć. Będę musiał żyć ze świadomością tego, co uczyniłem, bez końca zadając sobie pytanie, czy gdybyśmy zostali chwilę dłużej, udałoby się nam nawiązać kontakt z zaginionymi. Ale taka zwłoka równie dobrze mogłaby doprowadzić do katastrofy, a w takim przypadku zdobyte przez nas informacje zginęłyby razem z nami. Wspólnota nie dowiedziałaby się, że bariera zniknęła, a obcy z Alfy Dysona nie robią wrażenia przyjaźnie nastawionych. Uznałem, że ta informacja jest ważniejsza niż życie naszych towarzyszy. Jestem przekonany, że gdyby sytuacja wyglądała na odwrót i to ja zostałbym porzucony na stacji obcych, chciałbym, żeby moi towarzysze wrócili do domu ze zdobytymi informacjami bez względu mój osobisty koszt. Wszyscy wyruszyliśmy w tę podróż świadomi związanych z nią niebezpieczeństw, choć nie mogliśmy przewidzieć, że będą aż tak poważne. Dziękuję, że zechcieliście poświęcić mi swój czas. Mark osunął się na krzesło. Wypuścił z płuc długi oddech. Na miejscu Kime'a prawdopodobnie postąpiłby tak samo, niemniej jednak była to trudna decyzja. Co więcej, kapitan sądził, że obcy są niebezpieczni. To nie były dobre wiadomości.

Agencja informacyjna zaczęła odtwarzać obrazy Wieży Strażniczej. Mark towarzyszył astronautom wędrującym po mrocznych korytarzach stacji. Labirynt tuneli ciągnął się długimi milami. Ciężkie oddechy członków ekipy kontaktowej niosły się echem w pomieszczeniu. Gdy astronauci odpychali się urękawicznionymi dłońmi od ścian tunelu, Mark czuł się, jakby naprawdę tam był. Potem przekoziołkował powoli przez pustą komorę. Rurki kablowe na ścianie otworzyły się nagle i światłowody wyłoniły się z nich niczym smukłe, podwodne rośliny. Później podążył za astronautami do pojemnika z sześcianami obwodów, które przypominały przydymione szkło. Rozległy się podekscytowane krzyki. Dłonie próbowały wyciągnąć obwody, które jednak kruszyły się pod palcami. Inny, spokojniejszy głos polecił zabrać cały pojemnik. Mark wyrwał się z transu. Pragnął zwiedzić całą Wieżę Strażniczą, cal po calu, zobaczyć na własne oczy jej mroczne tajemnice. Może kiedyś, za parę tygodni, znajdzie czas, by położyć się spokojnie i obejrzeć wszystko w PSZ. Wiadomości przełączyły się na wypowiedź senatora Thompsona Burnellego, który stał przed imponującym gmachem Senatu w Waszyngtonie. Towarzyszyło mu dwóch sekretarzy, z przodu zaś ustawili się szerokim półokręgiem reporterzy. - Z pewnością czuję się rozczarowany niektórymi aspektami wyprawy - mówił Burnelli. - Przede wszystkim jednak chciałbym przekazać wyrazy współczucia rodzinom Dudleya Bose'a i Emmanuelle Verbeke. To musiał być dla nich szok. Jestem też przekonany, że należy postawić pytanie, dlaczego „Druga Szansa" tak szybko opuściła układ Alfy Dysona. Sądzę, że należało najpierw postarać się lepiej poznać naturę jego mieszkańców. Jeśli zaś chodzi o domniemaną groźbę, przypominam, że nikt nie strzelał do naszego statku. Zmierzało ku niemu kilka automatycznych sond, to wszystko. Nie mamy pewności, czy to były pociski. Kime mógł trochę zaczekać, podjąć kolejne próby zdobycia informacji. „Druga Szansa" była wyposażona w napęd nadświetlny, mogła w każdej chwili uciec przed niebezpieczeństwem. - I co się wydarzy teraz? - Zapytał któryś z reporterów. - Gdy tylko będzie to możliwe, Rada Bezpieczeństwa Zewnętrznego Wspólnoty zbierze się w pełnym składzie, żeby omówić rezultaty wyprawy. Potem udzielimy rekomendacji prezydentowi i senatowi. - A jakie to będą rekomendacje, panie senatorze? Thompson przechylił głowę na bok, marszcząc brwi w zamyśleniu. - Sądzę, że to oczywiste. Ponieważ nadal brak nam danych, musimy wysłać następną wyprawę. Tym razem dowódcą będzie ktoś odważniejszy, kto dowie się, co tam naprawdę się dzieje. Mark pokiwał głową na znak zgody. Może Kime rzeczywiście działał za szybko. „Druga Szansa" miała dobre osłony. Podczas jej budowy myślano przede wszystkim o bezpieczeństwie. Wróciła Olivia. Przez większą część popołudnia oboje nie odrywali wzroku od portalu. STT nadała komentarze Dudleya Bose'a, mające przybliżyć publiczności odkrycia dokonane przez wyprawę. Mark był zafascynowany. Poziom relacji był taki, że mógł wszystko zrozumieć. Astronom wyraźnym, pełnym przekonania głosem dodawał życia suchym faktom. Nic dziwnego, że był tak znanym i szanowanym uczonym. Mark kilkakrotnie wracał do warsztatu, by trochę popracować, ale nie potrafił się skupić na robocie i po chwili wracał do portalu. Ciągle zadawał sobie pytanie, co poczuli Bose i Verbeke, gdy sobie uświadomili, że gwiazdolot odleciał. Jak człowiek mógł znieść podobną świadomość? Chryste, jak bym się zachował na ich miejscu? Zamknął wcześniej warsztat i pojechał furgonetką do domu. Pierwsza część trasy wiodła wielką drogą zbudowaną przez Simona Randa. Następnie okrążył Czarną Wodę i wjechał w wąską dolinę położoną dalej. Na poboczach zasiano tu bardzo żywotną odmianę ziemskiej trawy, która zdołała wyprzeć trawę sworzniową. Stoki nad wartko płynącym strumieniem miały zdrową, intensywnie

szmaragdową barwę. Po łąkach łaziły ospale tłuste owce, nadal noszące zimową szatę, a wokół radośnie skakały jagnięta. Znacznie wyżej, gdzie było mniej trawy i więcej głazów, na pograniczu sosnowego lasu krążyły kozice. Po kilku milach dolina się rozszerzała, wzgórza po prawej stronie przechodziły w jej znacznie szersze odgałęzienie. Mark skręcił w nie i ruszył prostą, krytą kostką drogą. Dolina Highmarsh była pierwszą w okręgu, w której zaczęto uprawiać rolę, i od dawna pokrywała ją gęsta sieć rowów, odsłaniająca żyzny torf przed robotraktorami oraz bydłem. Z obu stron odchodziły od niej długie podjazdy prowadzące do bungalowów oraz skupisk budynków gospodarskich. Jedynymi drzewami były tu wysokie, smukłe topole lii, sadzone w prostych rzędach zamiast żywopłotów. Po pięciu minutach Mark dotarł do kolejnego rozgałęzienia i skręcił w dolinę Ulon. Prawie dorównywała ona szerokością poprzedniej, a otaczające ją góry były wyższe. Ziemię pokrywało tu mnóstwo kamieni, a z każdą zimą lawiny przenosiły nowe. Gleba nie była najgorsza, ale dolina właściwie nie nadawała się do uprawy zboża. Dlatego Simon Rand zasugerował pierwszym osadnikom uprawę winorośli grencham, wywodzącej się z Elanu rośliny, która zdobyła już sporą sławę wśród miłośników wina w całej Wspólnocie, choć dotąd uprawiono ją jedynie na północnym kontynencie. Już od samego początku produkowano tu trunek niezłej jakości, a po kilku latach wprowadzono nowe odmiany, założono spółdzielnię zajmującą się butelkowaniem i etykietowaniem oraz zarejestrowano markę. Gdy Vernonowie przybyli na miejsce, wszystko funkcjonowało już gładko. Dwie trzecie doliny było zajęte pod uprawę, a na pozostałe działki szybko znajdowali się chętni. Każdy nabywca dostawał dziesięć albo piętnaście akrów ziemi uprawnej oraz teren pod budowę domu. Spółdzielnia kierowała zbiorami winorośli, a znak firmowy Ulon gwarantował wszystkim umiarkowany coroczny dochód. Mark skręcił w krótki podjazd prowadzący do jego domu. Furgonetka podskakiwała na wyboistej drodze. Po raz kolejny, jak co dzień rano i wieczorem, powiedział sobie, że trzeba wysypać podjazd żwirem. Po obu stronach stały szeregi ram z winoroślą. Szpalery połączonych drutami tyczek przypominające delikatne płoty oddalone od siebie o jakieś dwa metry ciągnęły się tak daleko, jak okiem sięgnąć. Krótkie, brązowe, sękate gałązki starannie owinięto wokół drutów. Wszystkie przycięto w taki sam sposób, pozostawiając najwyżej pięć pączków wokół każdego liścia. Było jeszcze za wcześnie, by cokolwiek mogło wyrosnąć, cała plantacja wyglądała więc raczej ponuro. Wąskie pasma trawy między ramami były tu jedynymi plamami zieleni, a i na nich błoto i kamienie przeważały nad żywymi źdźbłami. Na szczycie wzniesienia, gdzie na akrze płaskiego gruntu Vernonowie wznosili dom, trawa miała żywą, szmaragdową barwę. Obecnie stały tam dwa budynki. Pierwszy przywieźli tu na wielkiej ciężarówce jako stos kwadratowych, odpornych na czynniki atmosferyczne płyt kompozytowych, które można było złożyć w całość w dowolny sposób. Liz i Mark zdecydowali się na prostą konstrukcję w kształcie litery L. Długi, prostokątny salon łączył się z trzema kwadratowymi sypialniami, łazienką, kuchnią, pokojem dziecięcym oraz składzikiem, w którym nadal pełno było przywiezionych z Augusty i wciąż jeszcze nierozpakowanych kufrów. Dach składach się z łukowatych kolektorów słonecznych. Dom był tani i łatwy do zmontowania, ale nikt nie chciałby mieszkać w nim dłużej niż kilka miesięcy, zwłaszcza zimą, a oni przebywali na Elanie już blisko dwa lata. Za tym tymczasowym schronieniem powstawał powoli ich właściwy dom. Pozostając w zgodzie z obowiązującym w Randtown ekologicznym etosem, zdecydowali, że będzie miał ściany z lądowego koralu. Ten materiał widywano tu zdumiewająco rzadko, jak na tak zwariowaną na punkcie zachowania środowiska okolicę. Z reguły roślina porastała zbudowane wcześniej ściany, Liz jednak znalazła na Halifaksie firmę, która oferowała znacznie tańszą metodę. Zaczęła budowę od półkulistych balonów różnych rozmiarów produkowanych na zamówienie. Po prostu rozkładała je na ziemi i nadmuchiwała. Następnie rozmieściła w różnych punktach zarodki i czekała, aż wyrośnie koral. Potem starannie przycinała i splatała ze sobą rośliny, by ściany stały się gładkie i wodoszczelne. Ponieważ zimy w dolinie

były surowe, kupiła wyjątkowo grubą odmianę koralu, która powinna zapewnić zadowalającą izolację. Prosty domowy sześcian cieplny napędzany ogniwami słonecznymi wystarczy, by nie zmarzli przez całą zimę. To jednak właśnie owa grubość ścian powodowała, że w okolicach Randtown było tak niewiele domów z lądowego koralu. Tak gruby koral rósł powoli. Codziennie, wysiadając z furgonetki, Mark przyglądał się czubkom perłowochabrowych roślin, by sprawdzić, jak wysoko wyrosły. W czterech czy pięciu mniejszych kopułach sięgnęły już szczytu i Liz splotła je w przypominające minarety zwieńczenia, ale w trzech największych zostało im jeszcze parę dobrych metrów. - Latem będą gotowe - zapewniała wielokrotnie Liz. Mark modlił się, by miała rację. Barry wypadł z domu, podbiegł do ojca i objął go w pasie. Jeszcze nie tak dawno łapał go za nogi, ale teraz sięgał już wyżej. - Co dzisiaj robiłeś? - Zapytali jednocześnie, jak wymagał tego rytuał. Potem uśmiechnęli się do siebie. - Ty pierwszy - odparł Mark, gdy zmierzali w stronę tymczasowego domu. - Rano miałem czytanie i ortografię, a potem mieliśmy matematykę i programowanie z panem Carrollem. Później była historia z panią Mavers, a na koniec Jodie zabrała nas na praktyczną mechanikę. To była jedyna lekcja z sensem. - Naprawdę? A dlaczego? Weszli do kuchni, gdzie Liz siedziała za wielkim, zastawionym naczyniami stołem, próbując namówić Sandy do zjedzenia odrobiny zupy. Córka Marka wyglądała jak obraz nieszczęścia. Policzki i nosek miała zaczerwienione, a oczy wilgotne od łez. Siedziała za stołem owinięta w wielki, ciepły koc. Dopadła ją jakaś odmiana grypy szalejąca wśród miejscowych dzieci. Barry do tej pory zdołał uniknąć zachorowania. - Tato - przywitała go słabym głosem Sandy, wyciągając rączkę. Mark uklęknął i uściskał ją serdecznie. - Czy mój aniołeczek czuje się dziś lepiej? Skinęła głową z przygnębioną miną. - Troszkę. - To bardzo dobrze, kochanie. - Usiadł na krześle obok córki i Liz pocałowała go od niechcenia. - To może zjadłabyś trochę tej zupy? - Zapytał dziewczynkę. - Możemy zjeść ją razem. Na ustach Sandy pojawił się cień uśmiechu. - Zgoda - powiedziała. Liz zatoczyła manifestacyjnie oczyma i wstała od stołu. - Zostawię was dwoje samych. Chodź, Barry. Co zjesz na podwieczorek? - Pizzę? - Zaproponował natychmiast. -1 frytki? - Dodał z nadzieją. - Na pewno nie pizzę - odparła Liz. - Dobrze wiesz, że pożarłeś już wszystkie. Będziesz musiał zjeść rybę. - Ojej, mamo! - Może znajdzie się do niej trochę frytek - obiecała Liz, wiedząc, że to jedyny sposób, by skłonić go do zjedzenia ryby. - Niech będzie - mruknął przygnębiony chłopiec. - Ale to będzie smażona ryba, co? - Nie mam pojęcia. Barry usiadł na swoim krześle z miną człowieka złamanego. Liz rozkazała robogosposi przynieść z lodówki rybę, dodając bezgłośnie za pośrednictwem e-kamerdynera, że ma to być pakiet przeznaczony wyłącznie do grillowania. - To dlaczego lekcje nie mają sensu? - Zapytał Mark. - Może i mają - przyznał Barry. - Ale nie rozumiem, po co to wszystko? - To znaczy co?

- Szkoła. - Aha. A dlaczego? - Nie potrzebuję szkoły - oznajmił z przejęciem, wskazując na wielkie kuchenne okno, za którym rozciągał się widok na dolinę. - Jak będę duży, zostanę kapitanem łodzi odrzutowej i będę pływał po rzece. - No jasne. - W zeszłym tygodniu chciał być instruktorem gry w żyropiłkę. W Randtown dzieci z reguły fascynowały się sportem i aktywnością fizyczną. Wszystkie chciały zostać kapitanami tratew albo łodzi odrzutowych, instruktorami narciarstwa, zawodowymi lataczami albo nurkami skrzelowymi. Obawiam się, że i tak będziesz potrzebował podstawowego wykształcenia. Musisz chodzić do szkoły jeszcze co najmniej kilka lat. - Dobra - zgodził się ze smutkiem Barry. - Mogę też zostać pilotem gwiazdolotu. Widziałem to dzisiaj w cybersferze. Cała szkoła patrzyła, jak „Druga Szansa" cumuje przy platformie. To było ekstra. - Aha, było - zgodził się Mark, nie odrywając spojrzenia od Sandy, którą karmił łyżką. - Też to widziałeś? - Pewnie. Robogosposia przyniosła opakowanie ryb. Liz natychmiast wyrwała je małej maszynie. - Chodź, pomożesz mi ją upiec. - A gdzie frytki? - Zapytał żałosnym tonem chłopiec. - W koszu jest trochę ziemniaków. Pokroimy je. To nie potrwa długo. - Nie, nie, mamo. Prawdziwe frytki. Z lodówki! Barry i Liz zajęli się przygotowywaniem ryb, a Mark zaprowadził Sandy do salonu. Zdjął z kanapy kilka zabawek, żeby mieć gdzie usiąść. Pociągająca nosem dziewczynka zwinęła się na jego kolanach przytulona do swej lalki-przyjaciółki, empatycznego misia polarnego, który wyczuwał jej chorobę i ściskał ją ze współczuciem za ramię. Mark sprawdził na wielkim portalu kilka cybersferowych programów informacyjnych, nim zdecydował się z niechęcią na Alessandrę Baron, która zdołała uzyskać wyłączny wywiad z samym Nigelem Sheldonem. Sheldon siedział za wielkim biurkiem w swym gabinecie i mówił z całkowitym spokojem, jakby dramatyczny powrót „Drugiej Szansy" był czymś w pełni przewidywalnym, jak postój na stacji jednego z jego pociągów. - Choć głęboko żałuję, że kapitan Kime był zmuszony zostawić Emmanuelle i Dudleya, nie wątpię, że nie miał w tej sprawie wyboru. Nie było mnie tam, podobnie jak żadnego z budzących niesmak krytyków, których dzisiaj słyszałem. Ponieważ nie byliśmy na miejscu, nie mamy prawa wymądrzać się, co powinien uczynić kapitan Kime. Tylko głupiec mógłby uważać, że wie lepiej. Mianowałem Wilsona kapitanem, ponieważ byłem przekonany, że jest najodpowiedniejszym kandydatem na to stanowisko. Potwierdził to swym zachowaniem podczas całej misji. Rzecz jasna, zatwierdzono już procedury ożywienia dla obu zaginionych członków załogi. Podczas wyprawy traktowano procedury bezpieczeństwa bardzo poważnie i oboje uaktualnili zapis pamięci wkrótce przed odlotem do Wieży Strażniczej. - Ale co z informacjami, jakie przywiozła „Druga Szansa"? - zapytała Alessandra Baron. - Musi pan przyznać, że mamy prawo czuć się rozczarowani. Nigel Sheldon uśmiechnął się z politowaniem. - Zdobyliśmy tyle danych, że wszyscy fizycy we Wspólnocie nie są w stanie ich przeanalizować. Raczej trudno nazwać to rozczarowaniem. - Chodziło mi o brak informacji o samych Dysonach. Misja pochłonęła bardzo wiele pieniędzy i czasu, a do tego dwoje ludzi straciło życie. Nie sądzi pan, że powinniśmy dowiedzieć się więcej? Nie mamy nawet pojęcia, jak oni wyglądają. - Wiemy, że strzelają do nas, nie zadając pytań. Zgadzam się z moim drogim przyjacielem, senatorem

Burnellim, przynajmniej w jednej kwestii. Musimy zorganizować drugą wyprawę. Na tym polega natura eksploracji, Alessandro. Przykro mi, że sprawy toczą się zbyt wolno, jak na pani gust, ale rozsądek nakazuje, żeby najpierw sprawdzić, jakie warunki panują w nowym miejscu, a dopiero potem posunąć się dalej. „Druga Szansa" wykonała zadanie. Dowiedzieliśmy się bardzo wiele o Alfie Dysona i wiemy teraz, jakiego rodzaju statku będziemy potrzebowali, żeby tam wrócić. - A więc opowiada się pan za powrotem? - Zdecydowanie. To był tylko początek naszej znajomości z cywilizacją Dysonów. - A jakiego statku będziemy pana zdaniem potrzebowali? - Bardzo szybkiego i potężnego. W gruncie rzeczy, bezpieczniej byłoby wysłać więcej niż jeden. O ósmej wieczorem Mark i Liz położyli już dzieci spać i usiedli w kuchni, żeby zjeść kolację pakietowanego kurczaka odgrzanego w mikrofali. - Stary Tony Matvig hoduje kury - odezwał się Mark. Rozmawiałem z nim przedwczoraj i zgodził się odstąpić nam trochę jaj. - Dźgnął widelcem mięso na talerzu, wyciskając odrobinę czosnkowego sosu. Fajnie byłoby dać dzieciom do zjedzenia coś, co nie jest pełne hormonów i dziwacznych modyfikacji genetycznych. Liz obrzuciła go szacującym spojrzeniem. - Nie, Mark. Wiesz, że już o tym mówiliśmy. Podoba mi się tutaj, a kiedy dom wreszcie wyrośnie, spodoba mi się tu jeszcze bardziej, ale nie mam zamiaru posuwać się aż tak daleko. Nie musimy hodować kur. Zarabiamy wystarczająco dużo, żeby dobrze się odżywiać, i nie kupuję fabrycznej żywności z planet Wielkiej Piętnastki. Gdyby chciało ci się sprawdzić, przekonałbyś się, że wszystko, co leży w lodówce, ma certyfikat zdrowej żywności. I kto miałby skubać i patroszyć te kury? Jesteś chętny? - Mógłbym spróbować. - Nie mógłbyś. Smród jest obrzydliwy. Porzygałam się od niego. - Patroszyłaś kiedyś kurę? - Jakieś pięćdziesiąt lat temu. Kiedy byłam młodą idealistką. - Młodą i głupią. Pamiętam. Pochyliła się ku Markowi i pogłaskała go po policzku. - Jestem okropna, co? - Wcale nie. Spróbował złapać jeden z jej palców zębami, ale chybił. - Zresztą kury zniszczyłyby trawnik - ciągnęła. - Przyjrzałeś się kiedyś ich pazurom? Są straszne. - Atak morderczych kur - dodał z uśmiechem Mark. - Zniszczyłyby trawnik i rozerwały na strzępy resztę ogrodu. - Zgoda. Nie będzie kur. - Ale na ogród warzywny chętnie się zgodzę. - Aha. Dlatego, że ja zmajstruję system nawadniający, a resztą zajmie się roboog rodnik. Liz przesłała mu całusa. - Powiedziałam, że ziołami zajmę się sama. - Ojej. Wszystkimi? - Żałujesz, że tu przyjechaliśmy? - Nie mam powodu. - Jeden przychodzi mi do głowy. - Jaki? - Zapytał z oburzeniem. - Potrzebuję wielkiego, silnego mężczyzny, który wyjdzie na dwór i sprawdzi liście kondensujące. - Chyba żartujesz. Naprawiałem je w zeszłym tygodniu. - Wiem, kochanie. Ale w nocy zbiornik ledwie się wypełnił. - W dupę z tym półorganicznym syfem. Trzeba było wykopać porządną studnię.

- Kiedy prawdziwy dom będzie już gotowy, możemy kazać robotowi budowlanemu poprowadzić rurę od rzeki. - Aha. Robogosposia zabrała talerze i sztućce do zmywarki. Mark zaniósł do salonu półmisek z lepkim budyniem o smaku toffi oraz dwie łyżki. Oboje z Liz usiedli na kanapie i zaczęli pochłaniać kleistą masę z przeciwnych końców. W portalu zapłakana, zacinająca się Wendy Bose wygłaszała swe oświadczenie. Profesor Truteń, którego napisy nazwały „przyjacielem rodziny", obejmował ją ramieniem. - Biedna kobieta - odezwała się Liz. - Aha. - Będzie potrzebowała rejuwenacji. Zastanawiam się, czy STT za nią zapłaci. - Po co jej rejuwenacja? - Mark przyjrzał się uważnie kobiecie. - Nie jest jeszcze taka stara. Liz wykorzystała chwilę jego nieuwagi i pożarła dwie łyżki budyniu. - W porównaniu z kim? Zastępczy klon Dudleya Bose'a będzie miał osiemnaście lat. Ona jest dobrze po pięćdziesiątce. Uwierz mi, takiego małżeństwa lepiej nie próbować. - Pewnie masz rację. Ciągle myślę o Bosie i Verbeke. Porzucono ich naprawdę daleko od domu. Myślisz, że popełnili samobójstwo, gdy to sobie uświadomili? - Zależy od Dysonów. Może zbudowali dla nich komorę podtrzymywania życia, a teraz uporali się już z problemem tłumaczenia i gawędzą z nimi beztrosko. - Ale nie wierzysz w to, prawda? Liz milczała przez chwilę. Profesor Truteń odprowadzał Wendy do domu. - Nie wierzę. Umarli cieleśnie. - Też tak myślę. - Przesunął spojrzeniem po suficie z taniego kompozytu. - Wiesz co? Elan jest jedną z planet Wspólnoty położonych najbliżej Pary Dysona. - Siedem innych jest bliżej, w tym Anshun. Ale masz rację, jesteśmy blisko. -Zachichotała. - Tylko siedemset pięćdziesiąt cztery lata świetlne. To brzmi groźnie, co? Objął ją wolną ręką i połaskotał we wrażliwy punkt pod żebrami. -Aj! Liz skrzywiła się i w ramach zemsty połknęła wielką łyżkę budyniu. Hej! - Sprzeciwił się. - Ledwie zdążyłem go spróbować. Życie jest bezlitosne. A potem przychodzi rejuwenacja i trzeba zaczynać od nowa.

DWA Na wschodnim wybrzeżu Ameryki było właśnie południe. Słońce osiągnęło najwyższy punkt swej trasy i jego promienie padały prosto na dno betonowych kanionów Manhattanu. Spoglądając na Piątą Aleję z dwieście dwudziestego piątego piętra budynku Biura Eksploracji i Rozwoju, Nigel Sheldon mógł obserwować nieustanną bitwę, jaką był ruch uliczny w Nowym Jorku. Na całej wielkiej, historycznej alei żółte taksówki i matowoczarne limuzyny tłoczyły się razem niczym dwa konkurencyjne gatunki rywalizujące o tę samą przestrzeń. Miejskie legendy głosiły, że w układach kierujących nowojorskich taksówek jest zarejestrowane nielegalne, agresywne oprogramowanie. Nigel wcale by się nie zdziwił, gdyby okazało się to prawdą. Jego limuzyna nieraz musiała nagle hamować, by ustąpić drogi taksówce, która nagle pojawiła się z przodu. To właśnie taksówki najwięcej skorzystały na krótkich odwiedzinach światła. Swym jaskrawym blaskiem przyćmiewały ciemne przeciwniczki i w tej chwili w każdym calu wyglądały na zwycięzców. Bliżej podstawy wieżowca czekali reporterzy, otaczający półokręgiem wejście do budynku. Nigel miał ochotę splunąć przez okno. Zastanawiał się, ile czasu by minęło, zanim jeden z nich spojrzałby w górę ze wstrętem i irytacją. Cieszył się, że nadal nawiedzają go tak dziecinne myśli. Uważał, że pozwala mu to zachować perspektywę. Pozostałym członkom Rady z pewnością przydałaby się odrobina luzu. Pokój za jego plecami już się wypełniał. Thompson Burnelli i Crispin Goldreich usiedli obok siebie, jak przystało sojusznikom w grze, w której uczestniczyły wszystkie Wielkie Rodziny. Elaine Doi wyglądała na bardziej zmęczoną niż zwykle, z pewnością jednak nie była zadowolona z komplikacji w roku, w którym zamierzała wystartować we wstępnych wyborach prezydenckich. Elaine wymieniła pozdrowienia z Rafaelem Columbią i Gabrielle Elsę. Tym razem członkom Rady towarzyszyło mniej sekretarzy, ponieważ zaostrzono procedury bezpieczeństwa. Wilson Kime stał obok stołu, rozmawiając z Danielem Alsterem. Nie robił wrażenia specjalnie przejętego wrogością okazywaną mu przez członków Rady związanych z senatorem Burnellim. Nigel radził sobie z polityką bez zbytnich problemów. W przeciwieństwie do Wilsona nigdy nie poświęcił całego życia na urlop, spędzony z dala od centrum życia politycznego Wspólnoty. Przewidywanie nadchodzących wydarzeń było treścią jego życia i był przekonany, że żaden z doradców ani zespołów eksperckich służących pozostałym członkom Rady nie rozważył tak wielu scenariuszy, jak stratedzy STT. Niektóre z najbardziej pesymistycznych prognoz wymagały od niego podjęcia kroków możliwych do zrealizowania tylko potajemnie, w tym nawet ostatecznego planu, jakim była ewakuacja całej jego rodziny poza Wspólnotę. Nie czuł się szczególnie winny na myśl o tym. Traktował to raczej jako wyzwanie. Niepokoił go jedynie fakt, że już od kilku miesięcy nie miał żadnego kontaktu z Ozziem. Nigel był przyzwyczajony, że jego przyjaciel znikał na całe miesiące albo i lata, gdy wyruszał na swe wędrówki bądź nawet osiedlał się gdzieś i zakładał rodzinę. Zawsze jednak odpowiadał z czasem na wiadomości Nigela. - Jesteś już gotowy? - Zapytała zniecierpliwionym tonem Elaine Doi. Nigel odwrócił się od okna i skinął z niechęcią głową. Odwlekał spotkanie w wątłej nadziei, że Ozzie zjawi się w ostatniej chwili, jak zwykle bezczelny i z radością sprawiający kłopoty. Tak się jednak nie stało. Zamknięto drzwi i zabezpieczono pomieszczenie. Wszyscy zajęli miejsca przy stole. Wiceprezydent poprosiła o otwarcie połączenia z Rl i na ekranie na końcu pokoju zatańczyły pomarańczowe oraz turkusowe linie. - Jestem przekonana, że na początek powinniśmy pogratulować kapitanowi Kime'owi i jego załodze w pełni profesjonalnego wykonania niezwykle trudnej misji -zaczęła Elaine Doi. - Wiem, że podczas wyprawy stanął pan przed niełatwym wyborem, kapitanie, i nie zazdroszczę panu tego. Jestem jednak przekonana, że postąpił pan słusznie. Najważniejsze było dostarczenie Wspólnocie zdobytych przez was

informacji. - Właściwie jakich informacji? - Zapytał Thompson Burnelli. - Nie uważam, bym dowiedział się zbyt wiele, zwłaszcza biorąc pod uwagę, ile kosztowała wyprawa. - Dowiedzieliśmy się, że w odległości siedmiuset pięćdziesięciu lat od Wspólnoty żyje bardzo liczny, zaawansowany technologicznie i najwyraźniej agresywnie nastawiony gatunek - odparł ze spokojem Wilson. - Obcy byli dotąd uwięzieni za barierą, ale ktoś ich uwolnił, żeby mogli nas zobaczyć. Jakaś trzecia strona. Musimy uważać ten krok za nieprzyjazny albo wręcz wrogi. - Naprawdę pan w to wierzy? - Zapytał Thompson. - Uważa pan, że mamy do czynienia z dwiema wrogo nastawionymi cywilizacjami? - Zniknięcie bariery nie było przypadkiem - odezwał się Nigel. - My jej nie usunęliśmy. Dysoni również tego nie zrobili. Wynika z tego, że zadziałał tu trzeci czynnik. - Z pewnością był to ten sam gatunek, który stworzył barierę - wtrącił Brewster Kumar. - Nikt inny nie mógłby znać zasad jej działania. - Nie widzę w tym wszystkim sensu - stwierdziła Elaine Doi. - Jeśli mieli zamiar zlikwidować barierę, gdy tylko pierwszy statek przyleci, by ją zbadać, po co w ogóle ją tworzyli? - Mogę na to odpowiedzieć - odezwał się Wilson. - Są dwie możliwości. Albo barierę usunęły te same istoty, które ją stworzyły, i w takim przypadku nie możemy nic powiedzieć o ich motywacji, ponieważ za mało wiemy na ich temat. Albo zrobił to kto inny, również z nieznanych powodów. To bardziej niepokojąca możliwość. - Dlaczego? - Zapytał Crispin Goldreich. - Najwyraźniej bariera miała na celu uwięzienie agresywnego gatunku. Ktoś uznał, że może on być zagrożeniem. Widziałem tę barierę na własne oczy i zapewniam, że nikt nie stworzyłby czegoś takiego bez bardzo poważnego powodu. Nie dbam o to, jak bardzo zaawansowani byli budowniczowie. Bariera pochłonęła nieprawdopodobnie wiele zasobów oraz wysiłku. Jej twórcy obawiali się Dysonów do granicy paranoi. Pomyślcie tylko, gatunek, który potrafi otoczyć gwiazdę nieprzenikalną barierą, poczuł się zaniepokojony To, co zaniepokoiło twórców bariery, we mnie budzi paniczny strach. A teraz Dysoni wyrwali się na wolność. - Zgadzacie się z tą oceną? - Zapytała Elaine Doi, zwracając się do Rl. - Wywód brzmi logicznie. Nie wierzymy, by było przypadkiem, że barierę wyłączono w chwili przybycia „Drugiej Szansy". Nie wydaje się też prawdopodobne, by uczynili to sami Dysoni. Prosty proces eliminacji prowadzi do wniosku, że odpowiedzialni muszą być twórcy bariery albo jakiś inny gatunek. - Ale to nie wyjaśnia kwestii motywów - zauważył Brewster Ku mar. - Nie znamy ich - przyznała Rl. - Ale ponieważ nie wiemy, dlaczego stworzono barierę, próby odgadnięcia powodów jej zlikwidowania byłyby bezcelowe. - Nie wierzycie, że celem bariery było uwięzienie agresywnego gatunku? - Zapytał Wilson. - To wiarygodna teoria - przyznała Rl. - Ale dlaczego w taki sam sposób potraktowano Betę Dysona? - Słuszna uwaga - odezwał się Rafael Columbia. - Nie mam pojęcia - odparł znużonym tonem Wilson. - Udało nam się jednak ustalić, że obcy z Alfy Dysona są bardzo niebezpieczni. - Pozornie niebezpieczni - sprzeciwił się Thompson Burnelli. - Bądźmy ze sobą szczerzy, gdyby jacyś obcy obserwowali Ziemię w dwudziestym wieku, zwłaszcza podczas drugiej wojny światowej, z pewnością doszliby do wniosku, że jesteśmy nieuleczalnie agresywni. Jeśli dlatego właśnie tworzy się bariery wokół gwiazd, dziwię się, że nas również nie zamknięto, gdy było to jeszcze możliwe. - Wyrośliśmy już z tej fazy - zauważyła Elaine Doi. - Rejuwenacja i międzygwiezdna ekspansja całkowicie zmieniły naszą psychologię oraz kulturę.

- Nie zaczynajmy znowu tej dyskusji - sprzeciwił się Brewster Ku mar. - Mieliśmy szczęście, to wszystko. - Sami stworzyliśmy swe przeznaczenie - zaprzeczyła Elaine. - Nasz gatunek ma wielki potencjał. Trzeba mieć trochę wiary w siebie. - Nie mówimy o nas - zauważył Nigel. - Mieliśmy zdecydować, co zrobić w sprawie obcych, którzy dysponują ogromnymi zasobami broni jądrowej i nie wahają się jej używać. - Mają bomby jądrowe i z pewnością wiele innych zaawansowanych rodzajów broni - wtrącił Rafael Columbia. - Ale nie dysponują napędem nadświetlnym. Co znaczy, że dzieli nas od nich siedemset pięćdziesiąt lat świetlnych. To bardzo duża odległość. - Nie dysponowali napędem nadświetlnym, gdyż do tej pory nie mieli motywacji, by go wynaleźć zauważył Wilson. - Robią jednak wrażenie bardzo uzdolnionych technologicznie i nie liczyłbym na to, że odległość zapewni nam bezpieczeństwo. - Ile czasu potrzebowaliby, żeby zbudować nadświetlne gwiazdoloty? Wszyscy spojrzeli na Nigela, który wzruszył ramionami. - Jak zauważył Wilson, dysponują zaawansowaną technologią oraz potężną bazą przemysłową. Gdy już ma się podstawy teorii, można stworzyć działający prototyp hipernapędu w ciągu miesięcy Kluczowe znaczenie ma problem, czy potrafią uporać się z potrzebną do tego matematyką. - Musimy przyjąć założenie, że tak - stwierdziła Elaine Doi. - Widzieli „Drugą Szansę" na żywo. - Skrzywiła się. - Mogli też wziąć do niewoli Bose’a i Verbeke. - Z pewnością oboje popełnili samobójstwo - sprzeciwił się Rafael Columbia. -Znali stawkę. Wilson odchrząknął z zakłopotaniem. Wszyscy obecni spojrzeli na niego. Mieli wystarczająco wiele doświadczenia, by wiedzieć, kiedy spodziewać się złych wiadomości. - Wszyscy członkowie załogi, w tym również ja, byli wyposażeni we wszczep wykonujący tę funkcję - odezwał się Wilson. - Musimy jednak przyjąć założenie, że Bose i Verbeke zechcieli najpierw ocenić sytuację. Jeśli Dysoni nie zaatakowali ich od razu, spodziewam się, że spróbowali nawiązać pokojowy kontakt. Tylko w beznadziejnej sytuacji posunęliby się do całkowitego wymazania wszczepów pamięciowych i popełnienia samobójstwa. - Ale chyba to zrobili? - Nie ustępowała Elaine Doi. - W końcu wiedzieli, że zostaną ożywieni. W najgorszym razie straciliby tylko jeden dzień i to bardzo nieprzyjemny. - Jestem przekonany, że Emmanuelle Verbeke zrobiła, co do niej należało - odparł Wilson. - Ale z Bose’em możemy mieć problem, choć modlę się, bym się mylił. - Jak to problem? - Zapytał Thompson Burnelli. Wilson spojrzał ze spokojem na senatora. - Nie poddano go tak gruntownemu szkoleniu i testom jak pozostałych członków załogi. Spędził długi okres w zbiorniku rejuwenacyjnym, by obniżyć swój wiek cielesny, i przed startem nie było już na to czasu. - W takim razie dlaczego go wybraliście? - Z powodów politycznych - wtrącił gładko Nigel. - Tak samo jak twojego człowieka, Tundego Suttona. Thompson wskazał palcem na Nigela. - Tu nde przeszedł wszystkie wasze testy. - Oczywiście. Ale gdyby odrzucono go podczas ostatecznej selekcji, pierwszy podniósłbyś rwetes. To samo dotyczy innych kandydatów powiązanych z ziemskimi Wielkim Rodzinami. - Być może. Ale przynajmniej Tunde przeszedł porządne szkolenie, nie tak jak ten Bose. Co to w ogóle za popaprana operacja? - Jedyna w mieście. - Jezu.

Thompson usiadł, spoglądając z niesmakiem na Nigela i Wilsona. - W porządku - odezwała się Elaine Doi. - W najgorszym przypadku Dysoni wiedzą o nas bardzo dużo, potrafią zbudować napęd nadświetlny i znają naszą lokalizację. Co mamy w tej sprawie zrobić? - To samo, co poprzednio - odparł Wilson. - Wysłać wyprawę, która zbada sprawę na miejscu. - Miejmy nadzieję, że tym razem zorganizujemy ją tak, by miała większe szanse powodzenia wtrącił Crispin Goldreich. - Z pewnością - zgodził się Nigel. - „Druga Szansa" wyruszała w nieznane. Musieliśmy zbudować gwiazdolot przygotowany na każdą wyobrażalną sytuację. Tym razem cele misji zostaną zdefiniowane znacznie ściślej. Statki będą mniejsze i być może nawet nieco tańsze. - Dlaczego potrzebujemy więcej niż jednego? - Zapytała Elaine Doi. - Żeby pozostałe mogły obserwować, co się stanie z tym, który spróbuje nawiązać kontakt, i zameldować o jego losie, gdyby został zniszczony. Dysoni wiedzą już, kim jesteśmy, i być może zdają sobie sprawę, że to nie my stworzyliśmy barierę. Z pewnością rozumieją, że nie stanowimy dla nich zagrożenia. Bardzo wiele nam powie, jak zareagują na naszą obecność. - To nie jest zadanie, którego chciałbym się podjąć - mruknął Rafael Columbia. - Ja również się do niego nie palę - przyznał Wilson. - Ale ktoś musi to zrobić. - Chce pan coś udowodnić? - Zapytał cicho Thompson Burnelli. Wilson nie dał się sprowokować. - Jak rozumiem, te statki są już w fazie projektów? - Zapytała Elaine Doi. - Oczywiście - zapewnił Nigel. - Zaraz po ukończeniu prac nad „Drugą Szansą" autoryzowałem wstępne badania nad możliwością budowy mniejszego gwiazdolotu. Adaptacja tego projektu na nasze potrzeby będzie stosunkowo prosta. Dzięki „Drugiej Szansie" dowiedzieliśmy się sporo o hipernapędzie i w przyszłości nasze statki będą mogły rozwijać znacznie większą prędkość. Zrezygnowaliśmy z obracającego się modułu mieszkalnego. Załoga będzie musiała pomęczyć się w stanie nieważkości. Zminimalizowaliśmy też silniki rakietowe i wszystkie systemy pomocnicze, przydatne tylko do krótkozasięgowych manewrów. W zamian za to wzmocniliśmy uzbrojenie. Te statki będą mogły nie tylko uciekać, lecz również walczyć. - A na czym dokładnie ma polegać ich misja? - Zapytał Brewster Kumar. - Mają lepiej poznać naturę Dysonów. Dowiedzieć się, czy są naprawdę aż tak wojowniczy. Czy budują nadświetlne statki albo otwierają tunele czasoprzestrzenne do pobliskich systemów planetarnych. Trudno będzie to ukryć, ponieważ cechy charakterystyczne tuneli są łatwo wykrywalne. Rzecz jasna, jeśli Dysoni cokolwiek wiedzą na ten temat, oni zapewne również nas zauważą. - Nie sądzę, by ktoś z tu obecnych był przeciwny jak najszybszemu wysłaniu nowej wyprawy stwierdziła Elaine Doi. - Chciałabym, żeby nasza Rada wystąpiła do Biura Wykonawczego Wspólnoty z formalną propozycją powołania nowej agencji, która będzie kierować próbami nawiązania kontaktu z Dysonami. Agencja będzie podlegała rządowi. -I będzie przez niego finansowana - dodał kwaśno Thompson Burnelli. - Chcesz powołać rządową agencję do spraw lotów międzygwiezdnych? - Zdumiał się Rafael Columbia. - W rzeczy samej. Dysoni stanowią potencjalne zagrożenie dla całej Wspólnoty i powołana ad hoc organizacja o niepewnych źródłach finansowania nie wystarczy by sobie poradzić z tym problemem. Potrzebna będzie stabilna, jasno określona polityka. - Aha. - Rafael zerknął na Nigela. - A co pan o tym sądzi? W końcu to będą głównie pańscy ludzie. - Uważam, że to stanowczo za mało. - Nigel omal się nie uśmiechnął, gdy w pomieszczeniu zapadła głucha cisza. Nawet Wilson przyglądał się mu ze zdumieniem. - Jeśli mamy ustalić jakąś linię polityczną, musi ona być spójna i długoterminowa. Co się stanie, jeśli nasi zwiadowcy przyniosą złe wieści? Urządzimy kolejne zebranie? Nie, Elaine ma rację, potrzebna jest jasna polityka oraz instytucja zdolna

wprowadzić ją w życie. Musimy się przygotować na najgorszą ewentualność jeszcze przed wyruszeniem wyprawy. Wspólnota ma też inne rady oraz agencje zajmujące się bezpieczeństwem. Wszystkie trzeba będzie wcielić do tej nowej instytucji. - Mówisz o powołaniu floty wojennej - zauważył Crispin Goldreich. Ten pomysł wyraźnie mu się nie spodobał. - Instytucji stworzonej z myślą o prowadzeniu wojny. - Jeśli masz jakiś inny plan obrony, z chęcią go wysłucham. - Nie potrafię uwierzyć, że właśnie ty wystąpiłeś z taką propozycją. Co by o tym powiedział pan Isaacs? - Przypuszczam, że nie byłby zadowolony - przyznał Nigel. - Ale skoro nie chciało mu się pofatygować na zebranie, nie będzie miał okazji wygłosić swojego zdania. Tym razem wywołał jeszcze większe zaskoczenie. - W młodych latach przyświecało nam wspaniałe marzenie - ciągnął wyraźnie poirytowany Nigel. Otworzyliśmy przed ludzkością drogę do gwiazd. Jak powiedziała Elaine, to pozwoliło nam dorosnąć. Jeśli coś zagraża wszystkiemu, co osiągnęliśmy jako gatunek, całej naszej wspaniałej cywilizacji, z pewnością zamierzam z tym walczyć. Flota spełni to zadanie. - Spełni - przyznał z ostrożnością w głosie Burnelli. - Ale jeśli ogłosimy, że ją powołujemy, wybuchnie wielka panika. Jeden Bóg wie, jak zareaguje na to giełda, a o skutkach dla gospodarki lepiej nie myśleć. Może nawet dojść do masowej migracji z planet drugiej fazy. To byłaby ostatnia rzecz, jakiej potrzebujemy. To byłaby samonapędzająca się reakcja. Naszym obowiązkiem jest obrona Wspólnoty przed wszelkimi zagrożeniami. To nie jest tylko zewnętrzna sprawa, Nigel. - Wiem o tym. Powinniśmy naśladować Hitlera, który użył podstępu, powołując Luftwaffe. Traktat wersalski zabronił Niemcom posiadania sił powietrznych, więc Hitler szkolił pilotów w prywatnych klubach i dotował produkcję cywilnych samolotów, które łatwo było w razie potrzeby zmodyfikować. Potem po prostu połączył jedno z drugim. Wszystkie elementy były gotowe, ale nikt nie potrafił ich rozpoznać. W dzisiejszych czasach, gdy nasza baza przemysłowa jest rozproszona na z górą sześciuset światach, stać nas na znacznie bardziej wyrafinowane maskowanie. Połączenie wszystkich elementów w jedną całość będzie tylko standardową biurokratyczną operacją. - Przychodzi mi na myśl kilku senatorów, którym nie spodoba się porównanie z Hitlerem - zauważył z przekąsem Thompson Burnelli. - To nie używaj tej analogii - odparł Nigel. - Rzecz w tym, że możemy rozpocząć przygotowania do obrony Wspólnoty, nie wywołując zbędnej paniki. Wojna w połowie składa się z papierkowej roboty. - Interesuje mnie wasz pogląd na ten temat - odezwał się Rafael Columbia, zwracając się do Rl. Uważacie, że powinniśmy stworzyć flotę wojenną? - Choć nigdy nie popieramy prac nad nowymi rodzajami broni, sądzimy, że w obecnej sytuacji powołanie podobnej organizacji byłoby rozsądne. Wilson obrzucił ekran ostrym spojrzeniem. - Pomożecie nam w pracach nad bronią? - Głęboko wierzymy w wasze zdolności na tym polu. Wielokrotnie już dowodziliście swej kompetencji. - Choć popieram plan wysłania nowej wyprawy - odezwał się Brewster Kumar - nie powinniśmy zapominać o tym drugim gatunku. Czy nasza flota albo agencja podejmie też próby odnalezienia twórców bariery? - Najpierw musimy ją powołać - zgasił Nigel doradcę do spraw nauki. - Masz jednak rację, nie możemy o tym zapominać. Podobnie jak o oddzielnej wyprawie do Bety Dysona. Bardzo bym chciał sprawdzić, czy druga bariera nadal istnieje. Sprawa nie kończy się na mieszkańcach układu Alfy Dysona. - Zgoda - odezwała się Elaine Doi. - Sądzę, że powinniśmy na razie darować sobie szczegółowe

plany wyprawy. Padł zresztą wniosek, który zdejmie z nas ten obowiązek. Jak sądzę, nasza rada zostałaby wcielona do tej nowej agencji? - Zakończyła, spoglądając pytająco na Nigela. - Będziemy potrzebowali jakiegoś organu kierowniczego. Ta Rada jest oczywistym wyborem. - W takim razie głosujmy. Kto jest za? Wszyscy podnieśli ręce. Tym razem wiadomość miała certyfikat Chilesa Liddle'a Halgartha, ale mówiącym był ten sam konstrukt stworzony przez Formit 3004, nadal siedzący za biurkiem w San Matio. W mieście była wiosna i promienie oślepiającego słońca padały na bielone ściany budynków starej dzielnicy, nadając im piękny, złotawy odcień. Posadzone wzdłuż wszystkich ulic drzewa rozwijały ciemnozielone liście na spotkanie świtu. - Drodzy współobywatele, chciałbym móc powiedzieć, że czuję satysfakcję - zaczął się przekaz. - Po raz kolejny wydarzenia przyznały rację nam, którzy toczymy podziemną walkę z agentami Gwiezdnego Podróżnika wnikającymi do samego serca naszej wspaniałej Wspólnoty. Rzecz jasna nie czuję dziś jednak radości. Nie udało nam się zniszczyć „Drugiej Szansy" i w rezultacie jej wyprawa dała początek łańcuchowi wydarzeń, które doprowadzą do wojny. Dysonów uwolniono z więzienia zgodnie z planami Gwiezdnego Podróżnika. Wszyscy widzieliśmy jak bardzo są agresywni. Ich brutalność zwróci się przeciwko nam, gdy tylko zbudują własne gwiazdoloty. Nawet jeśli przetrwamy nadchodzący atak, zostaniemy straszliwie osłabieni. Nasze bogactwa i talenty zginą w nuklearnym ogniu. Wtedy właśnie uderzy Gwiezdny Podróżnik, który ukrywa się pośród nas. Ten potwór nas zniszczy, jeśli nie będziemy się go wystrzegać. Strażnicy Jaźni aż do samego końca nie przestaną się sprzeciwiać jego machinacjom. Unicestwimy go i wyeliminujemy jego agentów. Potrzebujemy jednak waszej pomocy. Bądźcie czujni. Wyrażajcie swe zdanie. Głosujcie na tych, którzy sprzeciwiają się nieudolnym wysiłkom skorumpowanego rządu. Nie potrzebujemy trzech statków zwiadowczych. Potrzebujemy armady okrętów wojennych. Nie potrzebujemy dalszych badań. Potrzebujemy broni, która zniszczy najeźdźców. Musimy natychmiast się przygotować do obrony przed Dysonami. Ich statki lada moment pojawią się na naszym niebie. Nie możemy ulec ich agresji. Nie wierzcie tym, którzy twierdzą, że was reprezentują. W rzeczywistości służą tylko sobie i swemu złemu władcy. Wesprzyjcie nas. Bądźcie silni. Bądźcie czujni. Mówca pochylił głowę. - Dziękuję, że poświęciliście mi swój czas. Czerwone światło docierało do każdego zakamarka Lodowej Cytadeli. Ozzie nie mógł go znieść. Silfeńscy budowniczowie wykonali solidną robotę. Szerokie przewody optyczne i świetlna bateria, czy jak ją tam zwał, zapewniały różowawe oświetlenie przez całą dwudziestojednogodzinną dobę mroźnej planety. Schronienie można było znaleźć tylko nocą na dworze, a wtedy robiło się naprawdę bardzo zimno. W większości prywatnych sypialni na ścianach rozwieszono grube dywany, zasłaniające świetlisty kryształ. Dla tych gatunków, które spały, a przynajmniej wypoczywały nocą, były one nieocenione. Ostatnio Orion i Ozzie palili w pokoju lampę naftową przez dwie godziny przed położeniem się spać. Ich zapas nafty szybko się wyczerpał, ale olej z wielorybów lodowych mógł ją zastąpić. Żółte światło przyciągnęło grupkę ludzi, którzy wpadali na chwilę, żeby się odprężyć albo ponarzekać. Pokój Ozziego wieczorami przypominał mały bar, choć nie mieli tu alkoholu. Ponieważ ludzie zamieszkujący Lodową Cytadelę wywodzili się z różnych planet i różnych stuleci, rozmawiano tu na najrozmaitsze tematy. Te spotkania pomogły Ozziemu lepiej zrozumieć sytuację w Lodowej Cytadeli. Jedno wydawało się oczywiste. Nie powinni próbować odnaleźć kolejnej ścieżki, zanim Silfeni nie przybędą na łowy. - To najlepsza szansa wydostania się stąd - powiedziała mu Sara parę tygodni po ich przybyciu. Staruszka była stałym gościem klubiku Ozziego. Większość ludzi w Lodowej Cytadeli uważała ją za swego przywódcę. Sara zawdzięczała tę pozycję temu, że spędziła tu długi czas, i z radością oddałaby ją

Ozziemu, który jednak opierał się zawzięcie. - Ale dlaczego? - Zapytał wówczas Orion. - Nie potrzebowaliśmy ich, żeby tu dotrzeć. - Dlatego, że to zwiększy wasze szanse - odpowiedziała z wyrozumiałością. - Jeśli uda się wam podążyć za nimi albo, jeszcze lepiej, dołączyć do nich, zaprowadzą was na ścieżkę. Kiedy indziej musielibyście wyruszyć na oślep w nadziei, że uda się wam na nią natrafić. O ile nam wiadomo, ścieżek nie ma zbyt wiele, a na tej planecie lepiej jest nie błądzić. Będziecie musieli zabrać mnóstwo zapasów i poruszać się szybko. Ozzie natychmiast sobie uświadomił, że to nie idzie w parze. Można było z łatwością dotrzeć na saniach do otaczającego krater kryształowego lasu, ale dalej byłyby one tylko obciążeniem. Gdyby zaś wędrowali na piechotę, potrzebowaliby namiotu, który osłoni ich przed śmiercionośnym mrozem nocy. Namiot Ozziego mógłby spełnić to zadanie, ale będą musieli dźwigać też prowiant, a im większe obciążenie, tym wolniej będą się posuwać naprzód. I tak dalej. Idealnym rozwiązaniem byłoby juczne zwierzę, ale te, które potrafiły przetrwać w tych warunkach, jak lontrusy, poruszały się powoli. Musieliby też zabrać zapas paszy. Sara miała rację. Najlepszym wyjściem było wymknięcie się stąd razem z Silfenami. Musieli zachować cierpliwość. Ozziego jak co dzień obudził brzęk naczyń i talerzy. W głównej komnacie zaczęto przygotowywać śniadanie. Słychać też było ludzkie głosy, mieszające się z pohukiwaniami i gwizdami obcych. Ozzie leżał jeszcze przez chwilę z zamkniętymi oczyma, wsłuchując się w te wszystkie dźwięki. Cichy odgłos miechów i olejowych palników. Stukot pełnych wrzątku kotłów. Ostrzenie noży na osełkach. Wszystko to było znajome i nudne. Mijał siedemnasty tydzień ich pobytu w Cytadeli. Tak mu się przynajmniej wydawało. Nawiedzały go niezwykłe sny. Światy Wspólnoty i rozgrywające się na nich wydarzenia przemykały przez jego umysł jak film w przyśpieszonym tempie. Wędrowcy opowiadali, że na ścieżkach czas płynie inaczej. Niektórzy z nich ponoć zyskali albo utracili całe tygodnie, miesiące, a nawet lata. Ta myśl zwiększała jeszcze jego niecierpliwość. Orion poruszył się z jękiem i usiadł w śpiworze. - Dzień dobry. - Ozzie otworzył oczy. Kryształową żyłę w suficie nadal przesłaniał dywanik, ale światło sączyło się spod niego, podobnie jak zza osłoniętego kotarą wejścia, widział więc zarysy przedmiotów bez potrzeby przełączania wszczepów siatkówkowych na podczerwień. Chłopak mruknął coś w odpowiedzi i rozpiął śpiwór. Kiedy poszedł do łazienki Ozzie zaczął się ubierać. Z początku wydawało mu się, że w Lodowej Cytadeli jest gorąco jak w szklarni, po pewnym czasie uświadomił sobie jednak, że był to tylko kontrast z panującym na zewnątrz mrozem. Pomimo gorących źródeł i ciepła produkowanego przez wszystkich mieszkańców było tu kilka stopni za zimno, jak na jego gust. Wciągnął na T-shirt jedną z grubych flanelowych koszul, zapiął skórzane spodnie i włożył drugą parę skarpetek. Dopiero wtedy wstał i odsłonił świetlną żyłę. Orion jęknął z niezadowoleniem na widok czerwonego światła. Chłopak nie czuł się dobrze w Lodowej Cytadeli. Zamknięta przestrzeń, codzienna rutyna, monotonna dieta, wszystko to kłóciło się z jego młodzieńczą pobudliwością, najgorszy jednak był brak towarzystwa w zbliżonym wieku. - Tu w ogóle nie ma dziewczyn - poskarżył się już drugiego dnia. - Nie zauważyłem ani jednej, więc zapytałem Sarę. Powiedziała, że kilka lat temu było tu parę dwudziestokilkuletnich kobiet, ale odeszły z Silfenami. - Naprawę? Ty to masz oko do takich spraw - odparł Ozzie, który czuł się lekko rozczarowany, że Sara nie chce odwzajemnić jego sympatii. - Jak możesz tak mówić? Miałeś setki żon. - To prawda - przyznał skromnie Ozzie. - Ja nigdy nie miałem dziewczyny - przyznał przygnębiony Orion.

- Nawet w Lyddington? - Chodziłem z paroma. Jedną naprawdę lubiłem. Nazywała się Irina. Całowaliśmy się i tak dalej, ale... - Odszedłeś ze mną na ścieżki. - Nie, ona odeszła z Leonardem. On spał chyba z połową dziewczyn w mieście. - No tak. Kobiety. Kto by je zrozumiał? - Ty na pewno je rozumiesz, Ozzie. - Orion obrzucił go tym swoim żałosnym spojrzeniem, które zawsze budziło w Ozziem poczucie winy. - Jak się rozmawia z dziewczynami? Nigdy nie wiem, co im powiedzieć. Proszę, poradź mi coś. - To proste. Nieważne, co mówisz. Liczy się tylko pewność siebie. - Naprawdę? - Jasne. - Ozzie bał się, że chłopak zacznie robić notatki. - Jak będziesz na imprezie, znajdź pannę, która ci się spodoba, przełam lody i pozwól, żeby to ona wykonała połowę roboty. W końcu mamy równouprawnienie, tak? - Chyba tak. - To niech one też się postarają. A jeśli nic z tego nie wyjdzie, to nie ma sprawy, przejdź do następnej. Pamiętaj, że one też na tym tracą. Nie poznają wspaniałego faceta, czyli ciebie. Orion zastanawiał się nad tym przez dłuższą chwilę. - Kapuję. Masz rację. - Po to ma się przyjaciół. - To co mam powiedzieć? - Hę? - No, żeby przełamać lody. Jaka jest najlepsza odzywka na początek? - Hmm. - Ozzie wrócił w myślach do garstki straszliwych wspomnień z czasów liceum, które zachował po dziś dzień. - No więc, nigdy nie zaszkodzi poprosić ją do tańca. Ale musisz umieć tańczyć. Dziewczyny bardzo to lubią u facetów. - Mógłbyś mnie nauczyć? - Hmm, dawno już nie tańczyłem. Lepiej poproś Sarę albo kogoś, dobra? - W porządku. Ale co z tą odzywką? - Hmm. No cóż. Taak. No więc. Hej! Dobra. Pamiętam taką dziewczynę na bibce u Hamptonów, dawno temu. Podszedłem do niej i spojrzałem na jej kołnierz, a kiedy zapytała, co robię, odpowiedziałem: „Chciałem sprawdzić etykietę. Miałem rację. Wyprodukowano cię w niebie". Orion milczał przez chwilę, po czym wybuchnął śmiechem. - To głupie, Ozzie. To nie była odpowiedź, na jaką liczył Ozzie. Niech szlag trafi dzisiejszą młodzież. - Ale zadziałało. - Jak miała na imię? - Zapytał szybko Orion. - Zapomniałem, brachu, to było ze sto lat temu. - Dobra. Chyba lepiej zapytam Sarę. Ona pewnie wie więcej na ten temat. - Hej, umiem podrywać dziewczyny - oburzył się Ozzie. - Rozmawiasz z najlepszym ekspertem w całej Wspólnocie. Orion potrząsnął głową i oddalił się z cichym śmiechem. - Wyprodukowano w niebie! Ozzie zwinął śpiwór i wepchnął go do siatki z włókien węglowych, w której przechowywali swoje rzeczy. Przypominająca czarną pajęczynę siatka owijała się ciasno wokół wszystkich tobołów. Zawiązał ją liną zamykaną na mechaniczny zamek. Udało mu się zapętlić ją wokół skalnej wyniosłości na ścianie, żeby nikt nie mógł ukraść całości. Ozzie spędził parę stuleci na wędrówkach po Wspólnocie i wiedział, ile prawdy jest w starym powiedzeniu, że każdy konserwatysta to liberał, który padł ofiarą rabunku.

Nawet w najmniejszym stopniu nie ufał swym współbraciom, zwłaszcza tym, którym powodziło się gorzej od niego. W obecnej chwili oznaczało to wszystkich w Lodowej Cytadeli. Prowiant, apteczki oraz nowoczesny, lekki sprzęt znajdujące się w tych workach stwarzały im dwóm szansę ucieczki z tej planety. Podczas pierwszego tygodnia pobytu w Cytadeli po powrocie do pokoju zawsze znajdowali na skale świeże zadrapania świadczące, że ktoś próbował rozerwać siatkę albo otworzyć zamek. Poszli z talerzami i sztućcami do głównej sali i ustawili się w krótkiej kolejce po śniadanie. Dostali to samo, co zawsze - gotowane, tłuczone owoce kryształowych drzew, przypominające wyglądem buraki, i po parze niepokojąco szarych i tłustych plasterków smażonego mięsa wieloryba lodowego, a do tego miejscową herbatę z suszonych, kruszonych liści porostnika. Po posiłku wrócili do pokoju i włożyli grube kurtki oraz spodnie z futra wielorybów lodowych. Orion udał się do stajni, gdzie miał spędzić kilka godzin na sprzątaniu gnoju oraz przynoszeniu nowych bel reogrzyba dla zwierząt. Tylko czworowtyki, które wyglądały jak niebieskie renifery wielkości koni, dostawały inną paszę - pomyje przynoszone z kuchni. Ozzie poszedł do ulokowanego na parterze warsztatu. Przestronne, okrągłe pomieszczenie zapewne miało pierwotnie być kolejną stajnią - obrotowe drzwi były wystarczająco wielkie dla słonia - ale nowi mieszkańcy Cytadeli przeznaczyli je na garaż dla wielkich krytych sań, zaprzęganych w potężne, głupie ybnany. Służyło również jako warsztat ciesielski, w którym obrabiano nie drewno, lecz bardzo przypominające je właściwościami kości wielorybów lodowych. Garbowano tu również ich skórę, wytapiano z tłuszczu rozmaite oleje oraz naprawiano nieliczne, cenne metalowe przybory, jak piec kuchenny oraz kotły Były tu dostępne właściwie tylko noże z kamienia albo z kryształowego drewna, służące do cięcia kości. Ci, którzy przybyli do Cytadeli z własnymi nożami, szczypcami albo wielozadaniowymi narzędziami, strzegli ich starannie i traktowali jak skarb. Nikt z nich nie był wykwalifikowanym rzemieślnikiem, ale nie było to konieczne. Wystarczała znajomość podstaw mechaniki, by Lodowa Cytadela mogła funkcjonować na poziomie równym średniowiecznemu. Od trzech dni wszyscy trudzili się nad naprawą oraz wymianą płóz dwóch wielkich sań. Uporali się już z pierwszymi, drugie zaś nadal spoczywały parę metrów nad ziemią, wsparte na grubych kryształowych słupach, i czekały na nowe płozy. Temperatura w warsztacie była tylko trochę wyższa od zera. Ulokowanymi pod kamienną podłogą kanałami płynęła woda z gorących źródeł, nieco ogrzewająca pomieszczenie. Podobnie jak w całej Lodowej Cytadeli system grzewczy wykazywał oznaki zużycia. Kamienne płyty pokrywające kanały popękały i zapadły się z upływem stuleci. Tu i ówdzie spod podłogi buchały obłoczki pary, wypełniające powietrze wilgocią. Na ścianach i stołach skraplała się rosa, a metalowe narzędzia pozostawione tu zbyt długo rdzewiały. Przy obrotowych drzwiach zawsze panował mróz. Ozzie ani na moment nie zdejmował wełnianych rękawiczek, co utrudniało mu posługiwanie się narzędziami. Musiał wszystko robić powoli i zastanawiać się nad każdym ruchem. Gdy jednak ich nie włożył, palce mu marzły i tracił w nich czucie, a to groziło poważnym wypadkiem. Trzech ludzi i jeden Korrok-hi z brygady remontowej próbowało właśnie zamontować pierwszą płozę, pracując pod kierownictwem George'a Parkina. George przebywał w Lodowej Cytadeli już od dawna i był nieoficjalnym szefem warsztatu. Z pewnością był tu najbieglejszym cieślą. Nowa płoza pasowała znakomicie. Połączone na jaskółczy ogon elementy wcisnęły się w rowki za pomocą tylko niewielkiej ilości smaru. Następnie dwóch robotników zabezpieczyło je wbitymi z boku i przyklejonymi kołkami. Ozzie już sześć razy uczestniczył w wyprawach zbierackich. Brało w nich udział dwudziestu pięciu ludzi i obcych uzbrojonych w drabiny oraz kosze. Zawsze wyruszali o świcie, zmierzając do lasu kryształowych drzew otaczającego wielką, pustą nieckę. Opalizujące trójkąty wyrastające na końcach wszystkich gałązek były jadalnymi owocami, skupiskami niemal pozbawionych smaku węglowodanów

zamkniętymi w twardej skorupie. Bez nich mieszkańcy Lodowej Cytadeli nie mieliby szans na przetrwanie. Potrzeba było około dwóch lat, by owoc wyrósł do rozmiarów jabłka, musieli więc zbierać je w ściśle określonym cyklu, starannie zapisując trasę każdej wyprawy na mapach z niewyprawionych skór. Zbieranie owoców było ciężką, fizyczną pracą. Trudzili się przez dziesięć godzin z jedną krótką przerwą, wchodzili na drabiny opatuleni w grube futra i strącali owoce kawałkami kości. Owoce fascynowały Ozziego. Był przekonany, że są one produktem inżynierii genetycznej, czy raczej jej silfeńskiego odpowiednika. Część uczestników wyprawy chodziła po zdradliwych żlebach przeszywających las w poszukiwaniu porostnika, który pokrywał strome ściany kosmatymi, niebieskozielonymi dywanami. Zrywali niczym wandale grube warstwy roślin wyrosłe przez dziesięciolecia. Szukali też grzybów. Czworowtyki potrafiły je wywęszyć w wąskich szczelinach w zmarzniętej ziemi, skąd można je było wydobyć za pomocą łopat i kilofów. Wspólnie zgromadzili wystarczająco wiele zapasów, by wykarmić Lodową Cytadelę przez następne dwa tygodnie. Zbieraniem żywności, podobnie jak jej gotowaniem i przetwarzaniem, zajmowali się wszyscy mieszkańcy. Każdy wnosił wkład stosownie do swych umiejętności. Sara zapewniała, że na ogół mieszkańcy zachowują się dobrze. Pamiętała tylko jeden epizod, kiedy zrobiło się naprawdę nieprzyjemnie. Silfeni nie przybywali wówczas na łowy przez ponad rok i zapasy mięsa się wyczerpały. Zdołali przed obiadem zamontować drugą płozę. Ozzie odsunął się na bok i stanął obok George'a Parkina, by przyglądać się wbijaniu kołków. - Dwa dni - oznajmił z radością George. Mówił po angielsku z silnym akcentem, którego Ozzie nie potrafił zidentyfikować. - Gdy tylko klej wyschnie, sanie będą zdatne do użytku. Włożył do ust ustnik kościanej fajki, w której palił suszone liście porostnika. Smród był okropny. - Ile mamy tych wielkich sań? - Zapytał Ozzie, wachlując się ręką, by rozgonić dym. - Pięć. Po następnych łowach, gdy zdobędziemy zapasy nowych kości, zamierzam zbudować następne. Mam kilka pomysłów, jak je udoskonalić, a poza tym stare przerabiano już tyle razy, że ledwie się trzymają. - Pięć dużych sań i ile małych, siedem? - Dziewięć, jeśli liczyć jednoosobowe. - Za mało, żeby zabrać wszystkich, prawda? - Za mało. Kiedy ruszamy za Silfenami, w dużych mieści się około dwudziestu osób. Moglibyśmy zabrać więcej, ale musimy wlec ze sobą namioty. Noce są tu naprawdę straszne. Tylko namioty z trzech warstw futra pozwalają nam przetrwać. Musimy też zostawić miejsce na wieloryba lodowego, a to wielkie bydlaki. Sam zobaczysz. - Przecież w Cytadeli jest mnóstwo kości. Wystarczy na wiele sań. George obrzucił go osobliwym spojrzeniem, ssąc ustnik fajki. - Wolnych kości nie ma w ogóle. - Krzesła, łóżka, ramki dywaników. Będzie tego z tona. - Mieszkańcy tego potrzebują - oburzył się George. - Może zechcą wykorzystać to w innym celu. - Do czego zmierzasz, chłopcze? Ozzie otarł twarz grzbietem rękawicy. W zimnym warsztacie zawsze ciekło mu z nosa. - Do tego, że moglibyśmy opuścić to miejsce. Wszyscy razem. - Kurde, chłopcze, jak to sobie wyobrażasz? - Ci, którym się udało, podążali za Silfenami, tak? Na piechotę, czasem na nartach. Musieli poruszać się szybko. - Zgadza się. - Pojedźmy za nimi na saniach. Załadujemy na nie wszystkich mieszkańców, ludzi i obcych,

zabierzemy zwierzęta, czworowtyki, lontrusy i ybnany. Będą nas ciągnęły na zmianę, a zmęczone zostawimy, jeśli okaże się to konieczne. W ten sposób zdołamy dotrzymać kroku Silfenom. Brachu, to się da zrobić! George wyjął fajkę z ust i przyjrzał się jej z powagą. - Świetny pomysł, chłopcze. Ale te wielkie sanie nie przedostaną się przez las za terenami łowieckimi. - W takim razie rozbierzmy je i przeróbmy na mniejsze. Lżejsze sanie będzie można szybciej ciągnąć. To zwiększy nasze szanse. - Ehe, chłopcze. Pewnie masz rację. Ale co to ma wspólnego z pytaniem, dlaczego tu jesteśmy? - Jak to dlaczego? Dlatego, że wybraliśmy niewłaściwą ścieżkę. - Na pewno? Nadal jesteś przekonany, że w życiu istnieje tylko strona fizyczna. A co z twoją duchowością? - Moja duchowość ma się świetnie i pragnie jak najprędzej się stąd wyrwać. - Słyszę to z radością, chłopcze. Ale ja nie czuję się jeszcze gotowy stąd odejść. Jestem przekonany, że każdy z nas trafił tu z jakiegoś powodu. Lodowa Cytadela ma nas nauczyć czegoś o nas samych. Czegoś, co może być nam potrzebne, choć może wolelibyśmy tego nie wiedzieć. Sądzę, że nie trafiliśmy tu przypadkowo. Wiem, że we Wspólnocie jesteś bogaty. To samo można powiedzieć o wielu z tych, którzy tu trafiają. O mnie również. Był ze mnie prawdziwy leń i pasożyt. No wiesz, moja rodzina miała więcej forsy niż rozsądku. Pochodzę z Yorkshire, to bardzo tradycjonalistyczna okolica. Moja rodzina wzbogaciła się na przetwarzaniu odpadków. Zajęliśmy się recyklingiem już kilka stuleci temu, gdy nikt jeszcze nie znał tego słowa. Potem cała Europa zwariowała na punkcie tego pomysłu. Jeśli coś było toksyczne, nie wolno było tego używać, a to, co dopuszczono do użytku, trzeba było poddawać recyklingowi. Mieliśmy całe góry starych lodówek, bo nie można było pozwolić, żeby chłodzące chemikalia wydostały się na zewnątrz, a potem góry komputerów i samochodów. Wielkie jak cholerne Alpy stosy sprzętu, które trzeba było rozebrać i bezpiecznie przetworzyć. Na tym moja rodzina zbiła majątek po raz drugi. Potem ty i twój kumpel wynaleźliście tunele czasoprzestrzenne i wszyscy nagle zapragnęli wyrzucać toksyczne odpadki w kosmos. Pozbyliśmy się wymyślnych urządzeń recyklingowych, ale nadal zbieraliśmy śmieci i ciskaliśmy je w przestrzeń. Wtedy zbiliśmy fortunę po raz trzeci. - Koncern ZHO - zorientował się Ozzie. - Największa firma wywożąca śmieci w Europie. To wy? George skinął głową, wyraźnie zadowolony, że Ozzie znał tę nazwę. - Tak jest. Wiesz, co znaczy ZHO? Znikające Hałdy Odpadów. - Tak też myślałem. - To właśnie było moje dziedzictwo. Nie przepracowałem w życiu ani jednego dnia. Byłem totalnym darmozjadem, a przez połowę czasu chodziłem naćpany. Mogłem sobie kupić, co tylko zechciałem: przyjęcia, kobiety, podróże, prochy, rejuwenację. Wszystko w najlepszym gatunku. I wiesz co? Po trzecim życiu wszystko to cholernie mnie znudziło. Dlatego wkroczyłem na ścieżki, żeby znaleźć zaczarowany ludek. To była jedna rzecz, której nie mogłem kupić za pieniądze. - A ścieżki zaprowadziły cię tutaj. - Ehe. Tu właśnie uczę się, kim jestem, panie Isaacs. Uczę się, co to znaczy żyć jak prawdziwy człowiek. Jestem tu kimś ważnym. Ludzie pytają mnie, co zrobić z kością wielorybów lodowych, jak ją obrabiać, kształtować, kleić i piłować. Darzą mnie szacunkiem. Może ci się wydawać, że to nic takiego, bo osiągnąłeś w życiu wiele, ale ja po raz pierwszy zapracowałem sobie na ludzkie uznanie. Dlatego właśnie tu jestem. W końcu opuszczę Cytadelę. Wszyscy to z czasem robimy, odchodzimy albo umieramy w lesie. Ale do tej chwili będę robił wszystko, co w mojej mocy, by pomóc przyjaciołom w potrzebie. - Wszystkich uszczęśliwiasz tą przemową?

- Tylko tych, którzy tego potrzebują. Widzę jednak, że ty do nich nie należysz. Masz mnóstwo własnej mądrości. Ujmę więc to tak: co by się stało, gdybyśmy wszyscy stąd wyruszyli, jak sugerujesz, ale nie udałoby się nam? Gdyby ścieżki nas odrzuciły? Znaleźlibyśmy się w lesie, zbyt daleko, by móc tu wrócić. To naprawdę sytuacja bez wyjścia. Zresztą i tak nie zdołałbyś namówić wszystkich. Są tu tacy, jak ja, i są też Korrok-hi, którzy z pewnością nie odejdą. To miejsce bardzo im odpowiada. A co z tymi, którzy przybędą potem? Jak sądzisz, co by się stało z wami, gdyby nie uratowała was nasza Sara? - Masz rację. - No pewnie. To miejsce ma swój cel. To, że ty nie chcesz tu przebywać, wcale nie znaczy, że nie powinno istnieć. - Słusznie. Chyba będę musiał popracować nad planem B, tak? - Zrób to - zgodził się George, wskazując na niego fajką. - Ale pamiętaj wrócić tu po obiedzie. Ktoś musi nam pomóc zdjąć sanie z bloków. - Jasne. - Ozzie oddalił się o parę kroków, a potem obejrzał się za siebie. - George, znasz może jakieś dobre odzywki? No wiesz, żeby kogoś poderwać? George przez chwilę przypatrywał się z uwagą swej fajce. - Nawet gdybym znał, z pewnością nie marnowałbym ich na ciebie. Ozzie wyszedł z warsztatu i ruszył z powrotem do swego pokoju. Rozmowa z George’em przypomniała mu najgorsze czasy w liceum, kiedy odsyłano go do dyrektora. Te rozmowy zawsze były gorsze niż siedzenie w pace. Nie mógłby o tym powiedzieć George'owi - ani Sarze, jeśli już o tym mowa - ale planował masową ucieczkę głównie ze względu na Oriona. Naga prawda wyglądała tak, że nie był pewien, czy mu się uda, jeśli zabierze ze sobą chłopaka. Sam nie miałby trudności. Potraf ił jeździć na nartach i nawet zaczął sobie strugać parę z kości. Żaden Silfen nie umknie przed człowiekiem na nartach, choćby był nie wiadomo jak szybkim biegaczem. Ozzie miał też pakiety żywnościowe, napoje energetyczne oraz lekki sprzęt. Wszystko to mógł dźwigać na plecach. Ale Orion... Chłopak nigdy w życiu nie widział śniegu i nie miał pojęcia o podróżowaniu w zimowych warunkach. Gdy układał plany, przez cały czas towarzyszyła mu jedna myśl: byłoby mu znacznie łatwiej, gdyby zostawił tu Oriona. Niewykluczone, że nadejdzie dzień, gdy nie będzie miał wyboru. W końcu nie przybył tu w poszukiwaniu oświecenia i spełnienia jak George i większość pozostałych. Wstąpił na ścieżki w określonym celu. Jeden Bóg wiedział, co działo się teraz we Wspólnocie. Ozzie wszedł do korytarza prowadzącego do jego mieszkania. Spotkał tam tochee, wychodzącego z komory, w której spali z Orionem. To był obcy, którego Ozzie pierwszego dnia pobytu w Cytadeli wziął za młodego Raiela. Na pierwszy rzut oka łatwo było popełnić tego typu błąd. Tochee miał podobne, podłużne ciało przypominające spłaszczone jajo długości około trzech i pół jarda, sięgające w najwyższym punkcie Ozziemu do piersi. Porastało go szczeciniaste futro koloru ciemnego karmelu, które robiło wrażenie o jakieś dwa numery za dużego. Całe ciało pokrywały liczne zmarszczki, na kształt pyska buldoga. Z fałd skóry wyrastały dziwne, czarne twory przypominające uschnięte liście palm. Wyglądało to, jakby istotę porastały wodorosty. Oko, a przynajmniej to, co ludzie uważali za narząd wzroku, było łukowatą piramidką wyrastającą jakiś jard za otworem gębowym. Składała się ona z trzech owalnych fragmentów przejrzystej, czarnej skóry. Przedni był dwukrotnie dłuższy od dwóch pozostałych i ciągnął się wzdłuż ciała. Najciekawszy był jednak sposób poruszania się obcego. Pod brzuchem tochee miał dwa grube pasy gumowatej tkanki, które wyglądały jak płozy sań, ale wiły się niczym węże, popychając istotę naprzód. Ich powierzchnie pokrywały szare i sinobrązowe cętki. Z pęknięć sączył się przypominający ropę płyn. Sara mówiła, że tochee był w kiepskim stanie, kiedy znaleźli go na skraju kryształowego lasu. Choć jego płozy były zaawansowanymi biologicznie narządami ruchu, sama ich natura powodowała, że nie mógł nosić żadnych osłon. Płozy odmroziły się paskudnie wskutek stałego kontaktu z gruntem o temperaturze

znacznie poniżej zera. Minęły już z górą dwa lata, a ciało nadal nie zregenerowało się jak trzeba. Na grzbiecie istota miała parę podobnych pasów, były one jednak krótsze - sięgały tylko nieco za oczy - i bardziej wypukłe. Ozzie widział, jak się powiększają, by chwytać kubki i talerze albo dźwigać ciężary za wielkie dla ludzkich rąk. Wyglądało to, jakby gigantyczne ameby przekształcały się w grube witki albo szczęki. Z pewnością były to bardzo ewolucyjnie zaawansowane narządy chwytne. W gruncie rzeczy tylko te manipulatory oraz kilka zaawansowanych technologicznie artefaktów, które tochee niósł u pasa, przekonały mieszkańców Lodowej Cytadeli, że mają do czynienia z istotą rozumną. Choć minęły już dwa lata, nikt nie zdołał nawiązać z nim kontaktu. Tochee nie wydawał żadnych dźwięków, nie wspominając już o mowie. Nic też nie wskazywało, by miał zmysł słuchu. Pozostały im jedynie proste gesty: chodź, stój, odejdź, unieś, postaw. Istota z reguły wykonywała polecenia jak dobrze wyszkolony owczarek. Nie wiedzieli nawet, jak się nazywa. Nazwę tochee nadali mu Korrok-hi. W ich złożonym z gwizdów i pohukiwań języku to słowo oznaczało wielkiego, tłustego robaka. - Czego tam szukałeś? - Zastanowił się na głos Ozzie, zatrzymując się przed istotą. Tochee pokiwał lekko pyskiem z boku na bok. Ten gest przywodził Ozziemu na myśl zwierzę oczekujące kary. Istota przypominała zbitego psa, pomyślał jednak, że gdyby musiał codziennie dźwigać wiadra z wodą do kuchni, miał odmrożone stopy, nie mógł z nikim porozmawiać i nie miałby pojęcia, co się dzieje na zewnątrz, również czułby się przygnębiony. - Dobra, sprawdzimy to. - Ominął tochee i odsunął zasłonę. Nie był tego pewien, ale siatka ochronna sprawiała wrażenie lekko naruszonej. -No to chodź. Skinął na gościa w przesadnie zamaszystym geście. Masywna istota obróciła się zgrabnie w korytarzu i wpełzła do sypialni. Ozziemu po raz kolejny zaimponowała zwinność obcego. Jak na tak duże stworzenie, poruszał się szybko i precyzyjnie. Ozzie usiadł na łóżku, gapiąc się na tochee, i zatoczył ręką szeroki krąg. - Dobra, pokaż mi. Obcy nie ruszył się z miejsca. Jego wielkie przednie oko kierowało się wprost na człowieka. - Jak sobie życzysz. Podszedł do siatki zabezpieczającej i wpisał kod otwierający zamek, zasłaniając ręce ciałem. Nadal był nieufny. Wyjął spod siatki rozmaite przedmioty, żywność, ubranie, lampę naftową, zestaw do szycia oraz ręczny układ procesorowy, a potem ułożył to wszystko przed obcym. Ruchowe narządy tochee spłaszczyły się lekko, zbliżając ciało do ziemi, a potem z lewego manipulatora wyodrębniła się witka, która złapała urządzenie. Istota nacisnęła kolejno koniuszkiem witki pięć przycisków umieszczonych na szczycie układu. Bez rezultatu. - Aha - mruknął Ozzie. Tylko ktoś, kto zetknął się z zaawansowaną techniką, zrozumiałby, do czego służy przycisk. - A więc macie technikę, ale nie możemy się porozumieć. Dlaczego? Znowu usiadł na łóżku i wpatrzył się w istotę. Może był to antropomorfizm, ale wydawało mu się, że obcy oklapł nieco, zawiedziony, że nie udało mu się uruchomić urządzenia. Położył je delikatnie na podłodze. Jego czarne wyrostki szumiały jak liście poruszane jesiennym wiatrem. - Nie używasz dźwięku, co więc nam zostaje? Telepatia? Wątpliwe. Pola magnetyczne? Pszczoły i trokkeńskie szczury bagienne potrafią je wyczuwać, ale tu Silfeni zapewne je tłumią. Czyli że to niewykluczone. Fale elektromagnetyczne? Jak wyżej. Układ procesorowy nie działa. Kształty? Dysponujesz wzrokiem, więc to również możliwe. Ale ja nie potrafię zrobić takiej sztuczki z witkami, a Sara mówi, że rysunków nie rozumiesz. - Przechylił głowę na bok. - To znaczy ludzkich rysunków. Ja z pewnością również nie zrozumiałbym twoich. O ile w ogóle tworzysz coś takiego. To ci dopiero różnica kulturowa. Czy macie sztukę? - Ozzie przerwał. Czuł się trochę głupio, przemawiając na głos do istoty pozbawionej słuchu. Tochee nadal kierował przednie oko wprost na niego. Ozzie przesunął się

kilka cali w bok. Istota poruszała lekko przednią częścią ciała, śledząc go wzrokiem. - Dlaczego to robisz? Co próbujesz mi powiedzieć? - Nie co. Jak? Wbił wzrok w czarny, błyszczący owal skierowany w jego stronę. - Kurde. - Przełączył wszczepy siatkówkowe na podczerwień i zobaczył, że ciało obcego pokrywają niezwykłe termiczne plamy, wskazujące położenie naczyń krwionośnych oraz ukrytych wewnątrz ciała narządów. Ozzie przeszedł stopniowo przez cały zakres światła widzialnego, aż wreszcie dotarł do ultrafioletu. - O kurwa! Podskoczył tak gwałtownie, że aż spadł z łóżka. Przednie oko tochee wypełniały skomplikowane, tańczące wzory intensywnie fioletowego światła padające prosto na Ozziego. Orion wrócił do ich mieszkania parę godzin po obiedzie i zastał tochee niemal całkowicie blokującego wejście. Ozzie siedział na łóżku i rysował coś w swoim notesie, machając wściekle ołówkiem. Na kamiennej podłodze walało się mnóstwo kartek pokrytych niezwykłymi rysunkami. Wszystkie przypominały kwiaty narysowane przez pięciolatka, ale zamiast płatków miały zygzakowate błyskawice. - George Parkin cię szuka - zaczął Orion. - Co tu się dzieje? Ozzie uśmiechnął się radośnie. Jego szalona fryzura sterczała na wszystkie strony, jakby zebrały się w niej potężne ładunki elektrostatyczne. - Nic takiego. Trochę zagadaliśmy się z tochee - odparł, nie potrafiąc ukryć zadowolenia. - Hę? - Zdołał tylko wykrztusić chłopak. Ozzie uniósł jedną z wyrwanych z notesu kartek. Narysowany na niej wzór przypominał rozetę stłuczonego szkła, ale w górnym rogu było napisane jedno słowo. W drugiej ręce Ozzie trzymał skórzany but. Na podłodze leżała połowa zawartości ich bagaży. - Ten symbol oznacza but - oznajmił triumfalnie. - Tak, popatrz, on go powtarza. Oczywiście, symbol może w rzeczywistości oznaczać zniszczoną skórę martwego zwierzęcia, ale kogo to obchodzi? Wreszcie coś osiągnęliśmy. Tworzymy słownik. Orion przeniósł wzrok z Ozziego na istotę. - Co on powtarza? - Symbol. Są w nim też inne składniki, ale cały czas się poruszają. Widzę je, ale nie potrafię ich narysować. Dlatego trzymam się podstaw. Te ruchome elementy mogą być kodami gramatycznymi albo informacją dotyczącą kontekstu. - Ozzie, jaki symbol? - Usiądź, wszystko ci opowiem. - On mówi obrazkami? - Zapytał chłopak po dziesięciu minutach. - Aha. Tak brzmi najprostsze wyjaśnienie. - A jak brzmi skomplikowane? - Wzory, które wyświetla, są wizualnym językiem złożonym z obrazów odpowiadających naszym nazwom przedmiotów. Podejrzewam, że gdy dwie takie istoty rozmawiają ze sobą, dzieje się to niewiarygodnie szybko. Tego typu wzór może zawierać mnóstwo informacji. Jestem pewien, że zrozumiałem dotąd jedynie podstawy. Postanowiłem, że spróbuję go nauczyć ludzkiego alfabetu. Nie dziwię się, że nie zrozumiał obrazków, które próbowała mu pokazywać Sara. To taka sama różnica jak między ludzikiem narysowanym przez małe dziecko a pełnym, kolorowym hologramem wyobrażającym człowieka. Obawiam się, że tochee będzie się musiał nauczyć zniżać do naszego poziomu. - To świetnie. - W takim razie dlaczego mówisz tak, jakby spotkało cię najgorsze rozczarowanie w życiu? - No bo to bardzo fajnie dla tochee i tak dalej, ale żadne notatki nie pomogą nam uciec z tego śmierdzącego świata. - Tak ci się zdaje? - Zapytał z uśmiechem Ozzie. - A wiesz, jak brzmiało pierwsze pytanie, jakie zadał mi tochee? „Czy potrafisz mnie stąd wydostać?". To znaczy, że możemy liczyć na jego pomoc.

Stworzymy razem świetną ekipę. - A dlaczego? - Tochee jest silny i szybki. A tego właśnie potrzebujemy, by móc dotrzymać kroku Silfenom. - Ozzie, on nie może wychodzić na dwór, bo zamarznie! - Mam parę pomysłów, jak temu zaradzić. Jutro pogadam o tym z George’em. Orion obrzucił wielkiego obcego zaciekawionym spojrzeniem. - Myślisz, że naprawdę dasz radę go namówić, żeby nam towarzyszył? - Mam nadzieję, że tak, brachu. Do tej pory tylko się bawiliśmy, przekazywaliśmy sobie nawzajem, że wreszcie możemy ze sobą rozmawiać. Pora nawiązać prawdziwe porozumienie. Mam we wszczepach trochę programów, które nadal działają, przynajmniej w ograniczonym zakresie. To programy tłumaczące i interpretacyjne, używane przez STT podczas pierwszego kontaktu z nowym gatunkiem. Pozwalają szybko przejść od „Ala ma kota" do dyskusji na tematy metafizyczne. Cholera, byłoby nam znacznie łatwiej, gdyby mój układ procesorowy działał. - Dobrze, że chociaż wszczepy są w porządku. - Ehe, pewnie masz rację. - Ozzie, patrz! Tochee wysunął z manipulatora wąską witkę i uniósł z podłogi jedną z kartek. Rysunek przypominał spiralę płatków śniegu, a w rogu Ozzie napisał: „Układ procesorowy albo elektronika w ogóle?". - Dlaczego akurat ta? - Mruknął Ozzie. - Ach, może to „urządzenie komunikacyjne". Tochee chyba chce, żebyśmy wzięli się do roboty. - Czy mogę popatrzeć? - Zapytał podekscytowany Orion. - To na pewno lepsze niż czyszczenie stajni. - Możesz. Ale to pewnie trochę potrwa.

TRZY Potrzebowała kilku dni, by namówić ojca do przyjazdu na weekendowe spotkanie. Justine Burnelli właściwie wcale nie miała ochoty żeby się zjawił, nie w takim stanie, w jakim był obecnie - zaledwie sześć miesięcy po rejuwenacji. Nawet w najlepszych chwilach trudno było z nim wytrzymać, a gdy jego wrodzony upór łączył się z młodzieńczą witalnością, stawał się niemal nieludzki. Musiała jednak przyznać, że tylko jego obecność nada spotkaniu potrzebną rangę. Jeśli on nie przybędzie, niezbędni gracze z pewnością również tego nie zrobią. Na miejsce wybrali Las Sorbonne, ich rodzinną posiadłość na zachodnim wybrzeżu, nieopodal Seattle. Na rozległym obszarze posiadłości znajdowały się wartkie rzeki oraz lesiste góry. Wolałaby Tulipanową Rezydencję, zasadniczy dom ich rodziny, położony na wschodnim wybrzeżu. Warunki były tam znacznie bardziej cywilizowane niż w tym wiejskim azylu. Jednakże nieformalne spotkanie, jakie zamierzała urządzić rodzina Burnellich, wymagało przede wszystkim dyskrecji. Ludzie zaczęli się zjeżdżać po południu w piątek. Justine zjawiła się dzień wcześniej, by pokierować przygotowaniami. Przy tak ważnych spotkaniach nigdy nie zostawiała wszystkiego pracownikom. Wielki, główny budynek rezydencji zbudowano z kamienia i betonu, a w późniejszym okresie całkowicie pokryto go koralem lądowym. Zasadzono go z górą dwieście lat temu i był to jeden z pierwszych przypadków jego użycia na Ziemi. Naturalne kolory pokrywającego ściany i dach koralu - lawendowy i beżowy wydawały się mdłe w porównaniu z nowoczesnymi wariantami stworzonymi przez modyfikację genetyczną. Splecione w warkocz liście nie były też zbyt wytrzymałe i starsze sekcje często się kruszyły. Dlatego służba starała się skłaniać koral do ciągłego wzrostu. Jego warstwa zrobiła się już o całą stopę grubsza niż oryginalne mury domu i wielkie okna panoramiczne były tak głęboko zapadnięte, że robiły wrażenie organicznych otworów. Gdyby ktoś inny odważył się wyhodować obcą roślinę do takich rozmiarów, Komisja do spraw Ochrony Środowiska FNZ z pewnością nakazałaby ją usunąć i wymierzyłaby wysoką grzywnę, ale żaden urzędas z FNZ nie zdołałby się przedostać przez ogrodzenie posiadłości. W głównym budynku znajdowało się wiele rozmaitych sal konferencyjnych, pomieszczeń relaksacyjnych oraz jadalni. Członkowie rodziny oraz goście nocowali w dwunastu domkach otaczających półokręgiem ogród na zapleczu. Z głównym budynkiem łączyły je chodniki biegnące przez różane pergole. Te mniejsze budynki zbudowano w sposób bardziej zgodny z miejscową tradycją, przynajmniej jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny. Miały ściany z kłód i kryte korą dachy. Wewnątrz jednak urządzono je zgodnie ze standardami dwudziestego czwartego wieku. Pierwszy przybył Gore Burnelli, który podjechał czarnym ziłem limuzyną pod szeroki ganek, nakryty unoszoną ku górze kopułą. Choć sześciokołowy potwór miał elektryczny napęd, Justine była przekonana, że z pewnością łamie jakieś prawa dotyczące ochrony środowiska. Wehikuł był potwornie ciężki i dwukrotnie większy od jej jaguara coupe. Za nim toczyły się trzy wielkie sedany wiozące świtę jej ojca. E-kamerdyner poinformował Justine, że dwa następne pojechały prosto do małej wioski dla służby Wyszła z budynku, by przywitać starego króla tyrana. Tylne drzwi ziła otworzyły się, po czym wysunęły się schodki. Najpierw wysiadło dwóch asystentów pełniących jednocześnie funkcję ochroniarzy. W gładkich, czarnych garniturach i srebrnych taśmowych okularach wyglądali jak klasyczni gangsterzy. Ich widok nie wzbudził w Justine żadnych emocji. Nie byli tu potrzebni i jej ojciec o tym wiedział. W gruncie rzeczy obwody organiczne, w jakie był wyposażony, zapewne czyniły go znacznie groźniejszym niż oni. Jego ostatnia rejuwenacja w rodzinnym centrum biogenicznym trwała dłużej niż zwykle. Gore Burnelli pojawił się w drzwiach ziła i powąchał powietrze. - Pieprzone Seattle - mruknął. - Znowu cholerny deszcz. - Siąpiła mżawka, niebo było szare, a z

kopuły nieustannie ściekała woda, mocząc posadzone poniżej drzewa szpilkowe. - Nie mam pojęcia, dlaczego nie przeniesiemy tej kurewskiej posiadłości do Anglii. Pogodę mają tam taką samą, ale za to piwo lepsze. Justine uścisnęła go delikatnie. - Przestań, tato. Ten weekend i tak już będzie dla mnie wystarczająco trudny. Nie muszę jeszcze pilnować ciebie. Spróbował się do niej uśmiechnąć. Nie był to dla niego łatwy gest, nie z tą twarzą. Nadal dostrzegała jego naturalne, ludzkie rysy. Jako normalny dwudziestolatek byłby bardzo przystojny. Jego gęste, jasne włosy zaczynały już się kręcić. Kiedy wychodził ze zbiornika rejuwenacyjnego, miał je obcięte najeża. Niemniej wielka liczba i niezwykły stopień komplikacji jego tatuaży 00 powodował, że zlewały się ze sobą, nadając jego twarzy kolor dwudziestoczterokaratowego złota, jak u starożytnego egipskiego króla. - Akurat odważę się poskarżyć, że ciągle siedzisz mi na głowie. - Jak mama? Gore zatoczył oczyma. Przynajmniej one wyglądały normalnie. - Skąd, kurwa, mam wiedzieć? Powiedz mi, kim była. Wymazałem wspomnienia o niej już kilkaset lat temu. - Nie kłam. Justine zauważyła, że ochroniarze zesztywnieli nieco. Zapewne nie byli przyzwyczajeni, by ktoś przemawiał do ich szefa tym tonem. Justine była jednak pierworodnym dzieckiem Gore'a, poczętym i urodzonym w całkowicie naturalny sposób, w przeciwieństwie do z górą pięćdziesięciorga dzieci, które przyszły na świat po niej i jej bracie. W owych czasach Gore był tylko zwykłym miliarderem. Odziedziczył majątek dwóch starych rodzin amerykańskich bogaczy, połączonych dynastycznym małżeństwem. Dzięki trafnym decyzjom i przewidywaniom, a także sporym wpływom politycznym, jego już przedtem spory portfel akcji rósł razem z ekspansją ludzkości do przestrzeni pierwszej fazy. Rodzina Burnellich, podobnie jak wszystkie Wielkie Rodziny Ziemi, była żywym dowodem tezy, że pieniądz rodzi pieniądz. Dawson Knight, firma zajmująca się doradztwem prawnym, księgowym i rachunkowym, która stanowiła ośrodek imperium finansowego Burnellich, zatrudniała niemal wyłącznie członków rodziny Celem jej istnienia było gromadzenie dalszych bogactw oraz ochrona tego, co już udało się zdobyć. Rodzina Burnellich miała przyczółki na wszystkich planetach Wspólnoty - od strategicznie położonych gruntów otaczających stolice planet trzeciej fazy aż po znaczącą część industrialnego potencjału na każdym ze światów Wielkiej Piętnastki, od firm zajmujących się transportem i sprzedażą detaliczną aż po banki, zakłady użyteczności publicznej oraz instytuty zajmujące się badaniami nad supernowoczesnymi technologiami. Włączali się we wszystko, co mogło w przyszłości przynieść zyski. Justine wniosła spory wkład do trwającego stulecia procesu tworzenia rodzinnej fortuny. Grała niemal wszystkie role, od specjalisty od nagłych przypadków we wczesnych fazach aż po negocjatora kierującego przejmowaniem firm, a ostatnio również subtelnego politycznego manipulatora. Nigdy nie interesowała jej jawna polityczna pozycja, jaką zajmował jej brat. Bez względu na wszystkie umowy, manewry i manipulacje, jakimi się zajmowała przez długie stulecia, to Gore pozostawał sercem i ośrodkiem wciąż rosnącej rodziny Burnellich. - Widziałam się z mamą przed miesiącem - oznajmiła Justine. - Przesyła ci wyrazy miłości. - Ale nie przyjedzie tu, prawda? Gore przesunął nagle wzrok w inne miejsce. Jak zwykle, wirtualne pole widzenia otaczało go finansowymi raportami, skrótami wiadomości i biuletynami rynkowymi z Dawson Knight. W każdej chwili był gotowy do przeprowadzania transakcji terminowych, kupowania opcji, gruntów albo waluty. Jeśli nadarzy się szansa zwiększenia majątku rodziny, z pewnością ją wykorzysta. - Nie przyjedzie - zapewniła Justine. - Jesteś tu bezpieczny.

- To świetnie. Pójdę teraz do domku, ale chcę się zobaczyć z tobą i z twoim bratem, zanim wieczorem zaczną się poważne targi. - Zawiadomię Thompsona, gdy tylko się zjawi. Gore wszedł do głównego budynku z towarzyszącą mu świtą ochroniarzy, asystentów i pomocników. Procesję zamykała para pięknych Azjatek w obcisłych, białych mikrosukienkach. Były bliźniaczkami albo przeprofilowano je, by wyglądały identycznie. Obie pokłoniły się z szacunkiem, przechodząc obok Justine, która z trudem powstrzymała się przed łypnięciem na nie ze złością. Pod pewnymi względami jej ojciec był okropnie przewidywalny. Włączy dziewczyny do planu dnia, jak robił to z posiłkami czy konferencjami finansowymi. Każdą minutę swego życia planował z wielotygodniowym wyprzedzeniem. Wiedziała, że wielu ludzi przypuszcza, iż poddał się nielegalnemu przeprofilowaniu psychoneuralnemu, które zmusza go do obsesyjno-kompulsywnego zachowania, gdy chodzi o pracę i rodzinę. Zachowała jednak wspomnienia z najwcześniejszego dzieciństwa, gdy rzadko wracał do domu z Wall Street przed dziesiątą albo jedenastą wieczorem, a każdy weekend spędzał w gabinecie, gdzie towarzystwa dotrzymywały mu jedynie ekrany komputerowe. Zawsze był zdeterminowany a kontakty z ludźmi ograniczał do minimum. W miarę postępów technologii otaczał się coraz liczniejszymi urządzeniami umożliwiającymi mu kontakt z rynkami finansowymi całej Wspólnoty. Pół godziny po przybyciu Gore'a w Lesie Sorbonne pojawił się Campbell Sheldon. Justine przywitała go ze szczerym uśmiechem. Był jednym z praprawnuków Nigela, najmłodszym z trzech braci. Jako potomek Nigela w linii prostej miał spore wpływy w rodzinie Sheldonów, a ponieważ zdecydował się na karierę w STT, osiągnął wysoką pozycję dyrektora Wydziału Zaawansowanych Projektów Cywilnych i Handlowych, mimo że Nigel twardo stał na stanowisku, że przynależność do rodziny pozwala jedynie postawić stopę na najniższym szczeblu drabiny. Wyżej można było awansować wyłącznie dzięki zasługom. Campbellowi towarzyszyło tylko dwóch asystentów. Justine przypominała sobie, że podczas ich poprzedniego spotkania spodobało się jej jego skromne zachowanie. Campbell był obecnie w połowie drogi między rejuwenacjami i wyglądał na czterdzieści parę lat. Lekko pucołowate policzki porastała mu krótko przystrzyżona, brązowawa broda. Z pewnością odziedziczył pewne cechy Nigela: głęboko osadzone oczy, mały nos, ciemnoblond włosy. Za i pod uszami miał kilka dyskretnych tatuaży 00 platynowej barwy. - Ślicznie wyglądasz - przywitał Justine, całując ją lekko w oba policzki. - Dziękuję. Kiedy spotkaliśmy się poprzednio, byłam tuż przed rejuwenacją. - To było przyjęcie na jachcie senatora Muanga, o ile sobie przypominam. Ceremonia otwarcia mostu Braby. Ryby powietrzne unosiły się nad jachtem niczym żółte balony. - Och, kurczę, widzę, że jesteś świetnie przygotowany. Chyba będę musiała poświęcić całą noc na nadrabianie braków. - Mam nadzieję, że nie całą. Szkoda by było marnować tak piękny wieczór. - Ten aspekt twojej osobowości pamiętam bardzo dobrze. Zaprosiła go skinieniem do budynku. - Cóż mogę na to powiedzieć? Jestem Sheldonem. Muszę dbać o reputację. - Czy nie byłeś wtedy z tą rockową piosenkarką? - Ach, moja kochana Kallisto. Obawiam się, że wkrótce potem się rozstaliśmy. Rzuciła mnie dla perkusisty. - Wybrała sobie na pseudonim nazwę księżyca? Wzruszył ramionami. - To było wtedy modne. - A co jest modne teraz? Planetoidy? Komety? Campbell roześmiał się, a potem rozejrzał się wokół.

- To naprawdę koral lądowy? Na Ziemi? - Tak. Proszę, nie donieś o tym władzom. Jest starszy niż większość członków rodziny. - Łatwo mnie przekupić. Cichy drink późną nocą. Romantyczna kąpiel w blasku świec. Miłość w łożu z baldachimem. Justine odwzajemniła jego uśmiech. - Mogę się z tobą wykąpać w górskim potoku. Jest tu kilka. - Mój Boże, jesteś sadystką? Wiosną? W stanie Waszyngton? Masz pojęcie, co zimna woda robi z mężczyzną? - Chętnie się przekonam, jeśli masz ochotę. - Zgoda. Ale później na pewno muszę dostać coś do picia. Jakie stroje obowiązują na wieczór? - Swobodne. Zasadniczą decyzję w sprawie lotu podjęła już Rada Bezpieczeństwa Zewnętrznego. Musimy tylko uzgodnić kilka szczegółów przed zatwierdzeniem sprawy przez senat. Jeśli mogę coś zasugerować... Będziesz miał okazję zbadać swe opcje z Patricią Kantil. - Hmm - mruknął Campbell. - A więc ona tu będzie? - Och, tak. Patricia Kantil zjawiła się zaraz po Campbellu. Wysiadła z forda occlata, modelu mieszczącego się w średnim przedziale cenowym, ubrana w gustowny kostium, również kupiony prosto z półki, oraz klasyczne, czarne pumpy. Wyglądała na pięćdziesiąt parę lat - wiek wystarczająco dojrzały, by budzić zaufanie, lecz nie tak zaawansowany, by jej zdolności intelektualne zaczęły słabnąć. Oczy kobiety otaczała siatka srebrzystych tatuaży 00, tak cienkich, że przez większość czasu były niewidoczne. Jej fryzura i makijaż podkreślały latynoskie pochodzenie. Justine nie wątpiła, że Patricia wydaje mnóstwo pieniędzy na stylistów, ale jej wyborcy niczego nie zauważą, gdy będzie stała za swą szefową, Elaine Doi. Fakt, że główny doradca Doi spędzał weekend w Seattle zaledwie dziesięć dni po tym, jak pani wiceprezydent zgłosiła swą kandydaturę w nadchodzących wyborach, mówił Justine bardzo wiele. Patricia poświęci dwa najbliższe dni na lobbowanie. Towarzyszył jej sekretarz, młody, spokojny mężczyzna ubrany w szyty na zamówienie strój w stylu sportowym, jeden z tych, jakie mieszkańcy wielkich miast zawsze nosili podczas wycieczek w plener. Stał za szefową i nie odzywał się niepytany. Gdy Justine podeszła ich przywitać, z occlata wysiadła trzecia osoba. Młoda dziewczyna o długich blond włosach była jeszcze wyższa i szczuplejsza niż Justine. Miała na sobie bezwstydnie drogie ubranie: krótką spódniczkę i błyszczący, złoty top z wycięciem w kształcie litery V, podkreślający jej figurę. Rozejrzała się wokół z nieskrywanym, radosnym zachwytem typowym dla ludzi w pierwszym życiu. Uśmiechała się szeroko. - To jest Isabella - wyjaśniła Patricia. - Osoba towarzysząca. - Cześć. Macie bardzo piękny dom - oznajmiła radośnie Isabella. Wyciągnęła rękę, gorąco pragnąc się zaprzyjaźnić. - Dziękuję - odparła Justine. - To trochę potrwało, ale w końcu nadaliśmy mu taki wygląd, o jaki nam chodziło. - Bardzo łatwo byłoby zasypać dziewczynę sarkazmem i ironią. Isabella z pewnością nic by nie zauważyła. To by jednak znaczyło, że Justine zachowuje się jak suka, a ten weekend powinien się obyć bez zbędnych scen. -Przekaż mi wszystkie dane na jej temat - poleciła e-kamerdynerowi. W jej twarzy było coś znajomego i Justine wolała zachować ostrożność. Isabella z pewnością pochodziła z Wielkiej Rodziny albo Dynastii Między u kładowej, ale z której... - Isabella Helena Halgarth - odpowiedział e-kamerdyner. - Wiek dziewiętnaście lat. Druga córka Victora i Bernadettę Halgarthów. Przez wirtualne pole widzenia Justine przesunął się krótki tekst opisujący szkoły, do których uczęszczała Isabella, jej oceny, uprawiane sporty, zainteresowania oraz działania na rzecz dobroczynności. Typowy syf produkowany przez rodzinnych specjalistów od public relations.

Niech to szlag! Gdy tylko Justine odprowadziła Patricię do domu, połączyła się z Estellą Fenton. - Potrzebuję paru informacji. - Kochanie, zawstydzasz mnie i zaszczycasz zarazem - odparła żartobliwym tonem Estella. - Skąd, do licha, mogłabym wiedzieć coś, czego nie wie twoja rodzina? - Chodzi mi o tę dziewczynę. - Wirtualny palec Justine dotknął ikony, przesyłając Estelli niewielki plik z informacjami na temat Isabelli. - Jesteś królową plotek. Chcę się dowiedzieć, jaka jest jej pozycja wśród Halgarthów. - Gdyby zapytał mnie o to ktoś inny, poczułabym się urażona. - Proszę! Znam status prawie wszystkich członków Wielkich Rodzin, ale Halgarthowie to Dynastia Międzyukładowa. - Wiem o tym, kochanie. Pozaświatowi nuworysze najgorszego rodzaju. Mam tu jej profil. Czego dokładnie chcesz się dowiedzieć? - Czy jest ważna? - Nieszczególnie. Piętnaste pokolenie, a Victor to zaledwie jedenaste. I ojciec, i córka są spłodzeni i urodzeni in vitro, więc nie zaliczają się do potomków w prostej linii. Tylko uzupełniają stan rodziny. Dziewczyna ma minimalny fundusz powierniczy. To wystarczy, żeby nie musiała pracować, ale właściwie nie stać jej na obracanie się w towarzystwie. W zeszłym roku skończyła szkołę, ale jeszcze nie wybrała kierunku studiów. W gruncie rzeczy, ludzie opowiadają, że podczas rejuwenacji trzeba będzie trochę podrasować jej mózg. Jej iloraz inteligencji raczej nie sięga szczytów. Miała kilku chłopaków o równie niskim statusie, a obecnie sypia... Ach, z Patricią Kantil. Czy dlatego pytasz? - Tak. Ma się tu zjawić na weekend kilku ważnych Halgarthów. Nie wiem, czy Patricia zdobyła już ich poparcie. Jeśli niewłaściwie zinterpretują ten związek, mogą być kłopoty. - Nie martw się, kochanie. Nie słyszałaś o tym ode mnie, ale EdenBurg udzielił już poparcia Doi, jako szósta z planet Wielkiej Piętnastki. Nie sądzę, byś musiała się przejmować Patricią i Isabellą. - A więc Halgarthowie jednak popierają Doi? Gratuluję, jesteś lepiej poinformowana ode mnie. Dziękuję, naprawdę nie lubię, gdy coś mnie tak zaskoczy w ostatniej chwili. Mam wobec ciebie dług. - No jasne. Gdy następnym razem będę potrzebowała na kolacji kogoś z najwyższych warstw Wielkich Rodzin... - Na pewno się zjawię. Następny przybył Gerhard Utreth z czwartego pokolenia dynastii Brauntów, która założyła Demokratyczną Republikę Nowych Niemiec. Jako prawnik nie zajmował się rodzinnymi finansami, lecz pracował w planetarnej legislaturze. Przed kilkoma dziesięcioleciami reprezentował DRNN w senacie Wspólnoty. Ożenił się z kobietą z rodziny Burnellich i miał z nią dwoje urodzonych in vitro dzieci. Justine nie przypuszczała, by miało to mieć większe znaczenie podczas weekendu, niemniej jednak był potencjalnym sojusznikiem. Zaprosiła też Larry'ego Fredericka Halgartha, członka trzeciego pokolenia rodziny. Zjawił się w towarzystwie Rafaela Columbii, jego obecność była nieunikniona. Gdy jednak Larry otrzymał zaproszenie, uparł się, że przywiezie ze sobą Natashę Kersley. Kobieta przybyła limuzyną razem z nim i Columbią. Justine sprawdziła jej nazwisko w bazie danych Burnellich, ale nie znalazła zupełnie nic. Natasha nie wywodziła się z żadnej ważnej rodziny. Justine nigdy też nie słyszała o Specjalnym Departamencie Naukowym Wspólnoty, którego dyrektorem była Natasha. Larry powiedział jej tylko, że ów wydział zajmuje się teoretycznymi studiami nad egzotycznymi systemami broni. Zaproszono jeszcze dwóch senatorów. Jednym z nich był Crispin Goldreich, który jako członek Komisji Budżetowej Wspólnoty miał wpływ na prace nad projektem wyprawy gwiazdolotu. Informacje zebrane przez Justine kwalifikowały go jako umiarkowanego sceptyka, świetnie jednak wiedziała, że w polityce takich zwierząt nie ma. Chciał coś dla siebie wytargować.

Drugim był Ramon DB, senator z Buty. O dziwo, nie należał do rodziny Mandelów, która założyła ten świat Wielkiej Piętnastki.. Przewodził za to ogólnoafrykańskiej frakcji w senacie, co dawało mu spore wpływy. Był też przez dwanaście lat mężem Justine, ale od tych czasów minęło już osiemdziesiąt lat. - Pamiętasz mnie? - Zapytała nieśmiało, gdy wysiadł z samochodu. Objął ją i przytulił mocno. - Cholera, pięknie wyglądasz w tym wieku - mruknął cichym basem. Odsunął ją na długość ramienia i obejrzał od stóp do głów. - Czy moglibyśmy znowu się pobrać? - Zapytał z tęskną miną. Teraz z kolei Justine przyjrzała się jemu. Miał na sobie tradycyjną szatę z pięknym, tęczowym obrąbkiem z półorganicznego włókna, który poruszał się nieustannie, jakby strój łopotał na wietrze. Nawet ten ruch nie mógł jednak ukryć sporego brzucha. Jego biologiczny wiek zbliżał się do sześćdziesiątki, a włosy na skroniach miał zupełnie białe. Na policzkach migotały czarne jak noc tatuaże 00. - Ile obecnie ważysz? Złożył dłonie w modlitewnym geście i uniósł wzrok ku niebu. - Kto raz był żoną, zawsze nią zostanie. Dbam o siebie. - Jasne! Wyglądasz jak piłka plażowa! Rammy, przecież wiesz, że gdy za bardzo utyjesz, masz kłopoty z sercem. - Taki już los senatora. Każdego dnia musimy uczestniczyć w wystawnych posiłkach. Spodziewam się, że ty również podejmiesz nas kolacją z ośmiu dań. - Ty z pewnością nie dostaniesz ośmiu dań. Pogadam z kucharzem, żeby do końca weekendu pilnował twojej diety. Nie chcę cię odwiedzać w klinice ożywieniowej, Rammy. - Tak, tak, kobieto. Wkrótce czeka mnie rejuwenacja. Wszystko się wtedy naprawi. Nie przejmuj się. - A czy mają już sekwencję genową, która pomoże na twoje zaburzenia? Poruszył niecierpliwie miotełką do odganiania much. - Mam rzadko spotykane geny. Lekarzom trudno jest wyizolować i naprawić ten problem. - To niech ci przygotują sekwencję na nowe serce. W tym nie ma nic trudnego. - Jestem tym, kim jestem. Wiesz o tym. Nie chcę chodzić po świecie z sercem kogoś obcego. Zaczerpnęła tchu, gotowa westchnąć z irytacją. Nim zdążyła to zrobić, wetknął gruby palec pod jej podbródek. - Przestań mnie besztać, Justine. Tak bardzo się cieszę, że znowu cię widzę. Życie senatora wcale nie jest takie wspaniałe, jak wszyscy mówią. Miałem nadzieję, że będziemy mogli spędzić chwilkę razem. - Będziemy. - Poklepała go po ramieniu. - Chciałam porozmawiać z tobą o Abby. - Co znowu zrobiła nasza prawnuczka? - Później. - Zerknęła na zegar w wirtualnym polu widzenia. - Muszę sprawdzić, co z ojcem i Thompsonem, zanim wieczór zacznie się na dobre. - Twój ojciec tu jest? Ramona opuściła nagle ochota wejścia do środka. - Tak. Masz z tym problem? - Wiesz, że nigdy mnie nie lubił. - To tylko twoja wyobraźnia i brak poczucia pewności. Zawsze cię akceptował. - Jak lew akceptuje antylopę gnu. Justine parsknęła śmiechem. - Jesteś senatorem Wspólnoty i nadal się go boisz? Wziął ją pod rękę i weszli razem do holu. - Będę się do niego uśmiechał i rozmawiał z nim uprzejmie przez równo trzy minuty. Jeśli mnie do tej pory nie uratujesz...

- To co mi zrobisz? - Spuszczę ci lanie. - Ach. Aniołowie niebiescy śpiewajcie. Dawne, dobre dni wracają do miasta. Gore Burnelli rozpakował równoległą osobowość w wielkim układzie procesorowym Lasu Sorbonne. Usadowił się wygodnie w domu, jak inni ludzie rozsiadają się w starym, dobrze znanym fotelu. W przeciwieństwie do większości osób, które często przechodziły rejuwenacje, nie zapisywał swych wspomnień w bezpiecznej skrytce z nostalgicznych powodów. Nosił je ze sobą, w gęsto upakowanych informacją wszczepach, i ładował do miejscowych układów wszędzie, dokąd się udał. Miały dla niego kluczowe znaczenie. Żeby zawierać umowy zapewniające jego rodzinie bezpieczną podróż w przyszłość, musiał znać szczegóły dawnych umów, powody, dla których je zawarto, wiedzieć, czy przyniosły sukces i z jakimi problemami się wiązały. Inni, jak jego córka, polegali na wielkiej bazie danych, do której mieli dostęp za pośrednictwem e-kamerdynera, on zaś pamiętał same wydarzenia dzięki homogenicznym programom dostępu, z którymi były powiązane jego najdawniejsze wspomnienia. Interesy rodziny i jej rynkowa pozycja były dla niego wiecznym teraz. Współczesna technologia umożliwiała mu pracę przez większą część doby. Niektóre programy, które stworzył w tym celu, były niemal autonomiczne, co pozwalało mu zajmować się równolegle wieloma zadaniami. Nawet teraz, gdy obserwował, jak jego syn i córka wchodzą do wielkiej, klasycznej biblioteki Lasu Sorbonne, analizował jednocześnie potop danych spadający na niego niczym czerwony, cyfrowy deszcz. Liczby i nagłówki rozbłyskiwały na krótki moment zielenią, gdy jego wirtualne palce tańczyły wśród nich, tworząc nowe konfiguracje, przemieszczając pieniądze i informacje, zawierając nowe umowy i dokonując zakupów. - Wszyscy już są - oznajmiła Justine. Nie skomentował tego ani słowem. Ta informacja krążyła wokół niego już od dawna, dom zapoznawał go właśnie z rozmieszczeniem gości, ich asystentów, pracowników, współmałżonków oraz kochanków: kto korzystał z prysznica i łazienki, kto robił użytek z szerokiego, kodowanego pasma zapewniającego łączność z unisferą, a kto szedł ścieżką ogrodową do sali Magnolia na drinka przed kolacją. Drugorzędne informacje tego typu docierały do jego mózgu pod postacią zapachów. Liczne tatuaże 00 pozwalały mu wywęszyć, gdzie przebywają goście i czym się zajmują. - Mam wrażenie, że ci goście zapewnią nam masę krytyczną - odezwał się Thompson. - Jeżeli nie wystąpią jakieś nieprzewidziane trudności, wszystko powinno pójść gładko. - To oczywiste, chłopcze - warknął Gore. - Ale zawsze są jakieś trudności. Liczę na to, że wasza dwójka potrafi je przewidzieć i postara się, by nie wpłynęły na gigantyczne ego zaproszonych gości. - Jak dotąd jedynym możliwym źródłem kłopotów jest Isabella - zaczęła Justine. -Ale Halgarthowie nawet jej nie zauważą. To tylko kolejny dzieciak z funduszem powierniczym, świetnie się bawiący w pierwszym życiu. Nie sądzę, by Patricia sypiała z nią z jakichś ukrytych powodów. Thompson osunął się na jeden z wielkich, skórzanych foteli stojących przed kominkiem. - Patricia nie zwykła podejmować żadnego ryzyka. Dziewczyny z którymi sypia, są z reguły zupełnie czyste, gdy chodzi o koneksje polityczne. - Może to prawdziwa miłość? - Zapytała rozbawiona Justine. - To byłby pierwszy taki przypadek - odparł Thompson. - Nie potrafię pojąć, dlaczego Patricia po prostu nie przebuduje sobie ciała podczas rej u we nacji. - Nie może tego zrobić - wyjaśnił Gore. - Większość ekipy pracującej dla Doi to kobiety. Pracowała nad tym wizerunkiem od dwudziestu pięciu lat i nie pozwoli, żeby ktoś go popsuł wyhodowanym w zbiorniku fiutem. - Jeśli już mowa o Doi, jeszcze jej oficjalnie nie poparliśmy - zauważył Thompson. - To może się wydarzyć podczas weekendu - odparł Gore. - Jeśli chwila będzie odpowiednia. Będę najpierw musiał usłyszeć potwierdzenie jej linii politycznej

w kwestii agencji do spraw lotów międzygwiezdnych. Zakładając, że jest gotowa ją poprzeć. Gdyby tego nie zrobiła, byłaby głupią zdzirą. Chcę, żebyśmy się bardzo uważnie przyjrzeli strukturze, która się wyłoni. Ten weekend umożliwi rodzinie zdobycie korzystnej pozycji w chwili, gdy ogłosi się powołanie agencji. Szczegóły będą ważne. - Agencja to tymczasowe rozwiązanie - zauważył Thompson. - Musimy się skupić na budowie floty wojennej. - Wiem o tym. To właśnie jest zadanie dla nas. - A co, jeśli się okaże, że nie potrzebujemy floty? - Zapytała Justine. - Będziemy jej potrzebowali - zapewnił stanowczo Gore. - W tej sprawie zgadzam się z Sheldonem i Kime'em. Dysoni najpierw strzelają, a potem zadają pytania. To mówi mi wszystko, co muszę o nich wiedzieć. Wspólnota będzie potrzebowała więcej okrętów, choćby tylko dla odstraszenia. Rząd znajdzie środki na ich zakup. Bardzo wiele środków. Musimy dopilnować, by nasza rodzina zgarnęła część zysków. - To nie będzie trudne - mruknął Thompson. - Kurwa. - Gore zacisnął złotą dłoń w pięść. - Czy nigdy się nie nauczysz, do chuja? Wszystkie Wielkie Rodziny starają się zająć jak najkorzystniejszą pozycję w tym wyścigu. Justine dobrze zrobiła, organizując to spotkanie. Jeśli uda się nam wpłynąć na bieg wypadków, nasza pozycja nie będzie miała sobie równych. - A w jaki sposób chcesz na niego wpłynąć? - Najważniejszym problemem z pewnością będzie lokalizacja. Przekonajmy Sheldona, żeby zrezygnował z tego zadupia, jakim jest Anshun. Chcę, żeby ośrodek agencji znajdował się w Wysokim Aniele. Powinien być tam ulokowany od samego początku. Rodzina ma mnóstwo udziałów w tamtejszych kompaniach astro inżynieryjnych. Jeśli zacznie się prawdziwy program budowy okrętów, ich akcje poszybują w górę. - Zapewne możemy nadać tej propozycji taką postać, żeby zabrzmiała logicznie -stwierdziła Justine. - Ona jest logiczna. Musimy się tylko postarać, żeby była w ich interesie. - Popracuję nad tym - obiecała. Gore przeniósł spojrzenie na Thompsona. - Uzupełnieniem floty muszą się stać systemy obrony planet. Nie pozwól, żeby podczas spotkania o tym zapomniano. Ludzie będą się domagali cholernie potężnych pól siłowych, które zapewnią bezpieczeństwo ich miastom. Potrafię sobie wyobrazić, że ich budowa pochłonie jeszcze więcej środków niż budowa gwiazdolotów. - Dobra. Wprowadzę ten punkt do porządku - zapewnił Thompson. Kolacja miała oficjalny charakter i Justine potrafiłaby pokierować takim wydarzeniem przez sen. Wydali ją w głównej jadalni. Za szerokimi, łukowatymi oknami w gotyckim stylu wychodzącymi na ogród lśniło tysiące mrugających bajkowo gwiazd. Dopilnowała, by Campbell siedział u końca wielkiego, dębowego stołu razem z jej ojcem, podczas gdy ona rozmawiała z Patricią u drugiego końca. Isabella nie przyszła na kolację. - Jest młoda - stwierdziła ze współczuciem Justine. - Dziwne, że w ogóle udało ci się ją namówić do przyjazdu. - Chodziło o nazwiska. Ona ma lekkiego świra na punkcie sławnych ludzi -przyznała Patricia, wgryzając się w przystawkę, cannelloni z wędzonego łososia. -W tej chwili ogląda Mordercze uwiedzenie. To przedostatni odcinek. - Czy to nie biogdramat oparty na ostatniej sprawie Pauli Myo? - Aha. Jest zbyt melodramatyczny, jak na mój gust, ale nieźle zrobiony i główna postać jest mniej więcej w jej wieku. - Szkoda, że nie mam czasu śledzić kultury popularnej. Dziwię się, że ty go masz, zwłaszcza teraz.

- Jednym z moich zadań jest zabieganie o poparcie najrozmaitszych sław. Jej uśmiech był uprzejmy, ale w stu procentach profesjonalny. - Nasza rodzina bardzo się zaangażowała w projekt powołania agencji odpowiedzialnej za loty międzygwiezdne. Dlatego zorganizowaliśmy to spotkanie. - Wiem. Elaine to docenia. - A czy wprowadzi agencję do swego programu? Justine spojrzała prosto w złotą, pozbawioną wyrazu twarz ojca, siedzącego przy drugim końcu stołu. - To raczej radykalna propozycja, ale wyprawa do gwiazd Dysona wprowadziła do polityki kilka nowych czynników. Potrzebujemy tej agencji. Elaine zdaje sobie z tego sprawę i jest gotowa podjąć ryzyko, jeśli okaże się to konieczne. Gore Burnelli skinął leciutko głową. - Nasza rodzina z pewnością zrobi wszystko, co tylko możliwe, by podczas weekendu poprzeć jej pozycję - zapewniła Justine. - Bardzo się cieszę z waszej pomocy. Patricia nie potrafiła do końca ukryć drapieżnego uśmiechu. Włożyła do ust kolejny kawałek łososia. Przez resztę wieczoru Justine starannie unikała kolejnych słownych potyczek z Patricią. Posiłek nie był odpowiednią porą na poważne negocjacje. Na razie zadowolili się tym, że porozmawiali na osobności z każdym z zaproszonych gości, przygotowując ich na to, co miało się wydarzyć jutro. Na poważnie zaczęli przy śniadaniu. Służba ustawiła świetnie wyposażony bufet w oranżerii usytuowanej tuż przy głównym budynku. Justine zjawiła się wcześnie i zasiadła za stołem razem z Patricią i Crispinem Goldreichem. Dwie żony Crispina, lady Mary i hrabina Sophia, zostały w domku i jadły śniadanie w łóżku, towarzyszył mu jednak jeden z asystentów, który nalewał herbatę i przynosił jedzenie z bufetu. Wymuskany młodzieniec towarzyszący Patricii robił to samo dla niej. Jeden ze służących przyniósł Justine dzbanek kawy z Jamajki. Siedziała obok Crispina, pochłaniającego jajka po benedyktyńsku. To była mniej konfrontacyjna pozycja. Chciała się dowiedzieć tego samego co Patricia, a Crispin był bardzo wpływowy. Nie tylko przewodniczył komisji budżetowej, lecz również miał wielkie wpływy w bloku planet o europejskiej afiliacji. - Thompson powiedział mi, że byłeś jednym z bardziej umiarkowanych uczestników spotkania Rady. - Bardziej odpowiednie byłoby słowo „ostrożny", moja droga. - Bawię się w tę grę wystarczająco długo, by rozpoznać studnię bez dna. O ile senat zatwierdzi powołanie agencji, nie sposób przewidzieć, przez jak długi czas podatnicy będą zmuszeni finansować to przedsięwzięcie. No wiesz, to nie skończy się na jednym locie. Jeśli Dysoni okażą się nieszkodliwi, powstanie precedens pozwalający rządowi finansować eksplorację innych niebezpiecznych miejsc. - To z pewnością lepsze niż zostawienie tego zadania prywatnym firmom -sprzeciwiła się Patricia. Wszyscy słyszeliśmy pogłoski o zamkniętych planetach, światach, na których znaleziono coś tak cennego, że Sheldonowie zostawili to dla siebie. - Wierzy pani w to? - Zapytał Crispin. - Osobiście nie. Jestem jednak przekonana, że rząd powinien bardziej się angażować w badanie potencjalnych zagrożeń, takich jak Para Dysona. Po to właśnie potrzebujemy międzygwiezdnej agencji. W końcu to pierwszy przypadek, gdy natrafiliśmy na coś, co może okazać się groźbą. Galaktyka jest duża. Do tej pory mieliśmy szczęście, ale musimy być ostrożniejsi. - To prowadzi nas do tego skubanego projektu powołania floty. - Nie może pan zaprzeczyć, że będziemy jej potrzebować, jeśli wyprawa zwiadowcza dowiedzie, że Dysoni są wrogo nastawieni. - Nie mogę. Ale koszty będą o kilka rzędów większe niż W przypadku agencji. - Jak więc chciałby pan to rozegrać? Crispin przerwał na chwilę, by skończyć ostatnie jajko. - Bardziej odpowiedzialnie - odpowiedział w końcu. - Jak dotąd, próbujemy rozwiązać problem za

pomocą pieniędzy. Priorytetem powinno być racjonalne wykorzystanie zasobów. - Masz na myśli coś w rodzaju komisji nadzorczej? - Zapytała Justine. W jej wirtualnym polu widzenia pojawił się kalendarz pokazujący odległą o dwa lata datę końca kadencji Crispina. Nie ulegało wątpliwości, że wygra ponowne wybory o ile będzie tego chciał, rzecz jasna jednak, by zachował pozycję przewodniczącego komisji, będzie go musiał nominować rząd. - Nadzorczą, kierującą, sterującą, nazwij to, jak chcesz. Musimy się upewnić, że środki nie będą marnotrawione. - Powołanie podobnego ciała wchodzi w skład uprawnień pańskiej komisji budżetowej - zauważyła Patricia. - Formalnie rzecz biorąc, tak, chyba że władza wykonawcza zacznie robić trudności. Nie wątpię, że biuro prezydenta zechce sprawować ścisłą kontrolę nad agencją, a już z pewnością nad flotą. - Oczywiście. Niemniej Elaine z pewnością poprze odpowiednią kontrolę finansów. W żadnym wypadku nie będzie tolerowała marnowania pieniędzy podatników. Wiem też, że bardzo wysoko ceni pana pracę jako przewodniczącego komisji budżetowej. - Słyszę to z wielkim zadowoleniem - odparł Crispin i nalał sobie herbaty. - W takim przypadku, o ile komisja budżetowa będzie mogła zapewnić należytą kontrolę wydatków, Elaine Doi może liczyć na moje poparcie w sprawie agencji. Jeśli ją wybiorą. - Jeśli ją wybiorą - powtórzyła Patricia z pozbawioną wyrazu twarzą. - Crispin jest nasz - powiadomiła ojca Justine. - Dobra robota. Ile to kosztowało? - Patricia oferowała mu przewodnictwo komisji budżetowej po zwycięstwie Doi. - Potrafię sobie wyobrazić gorszych kandydatów. Crispin to cyniczny gracz, ale przynajmniej dobrze zna zasady. Świetnie się spisałaś. Kto następny? - Utreth. Thompson spotka się z nim po śniadaniu. Późnym rankiem przestało padać, ale po całonocnym deszczu ziemię pokrywała woda. Thompson poprowadził gościa przez ogród, zmierzając do pobliskiego lasu. Rosły tam sosny, buki i brzozy, ale sadzone rzadziej niż w czasach, gdy był to czysto sosnowy las gospodarczy. W stanie Waszyngton zaczynała się wiosna i z piaszczystej gleby wysuwały się liczne kiełki. Ich zielone liście kontrastowały z brązowawą, zimową trawą, nadal spłaszczoną od ciężaru śniegu, który pokrywał ją przez kilka minionych miesięcy. Gerhard Utreth najwyraźniej czuł się świetnie w tym pseudo-dzikim środowisku. Przywiózł nawet własne buty turystyczne. - Kiedy jestem na Zachodnim Wybrzeżu, zawsze sobie obiecuję, że wezmę wolny dzień i polecę obejrzeć sekwoje - oznajmił senator z Demokratycznej Republiki Nowych Niemiec. -I zrobiłeś to? - Nie. Ani razu przez sto pięćdziesiąt lat. - Warto. Ja się tam wybrałem jakieś pięćdziesiąt lat temu. Są imponujące. - No cóż, może przy następnej okazji. Dotarli do jednego z potoków, który wyrzeźbił w glebie głębokie, wąskie koryto. Jego przezroczyste wody płynęły teraz po białych i szarych kamieniach. Thompson ruszył w górę strumienia szczytem niewysokiej skarpy, omijając kępy ciemnozielonego trzcinnika wyrastające z wilgotnej gleby. - Gratuluję waszej rodzinie sukcesu. Udało się wam skłonić członka rodziny Sheldonów tak ważnego jak Campbell do spotkania pod tym samym dachem z głównym doradcą politycznym Doi. Nazwisko twojego ojca nadal ma wielką wagę. - Spory frakcyjne w samym sercu rządu nie leżą w niczyim interesie. Robimy, co tylko możemy. - Oczywiście. Muszę przyznać, że nie pamiętam, by wiceprezydent rozpoczynał kampanię bez poparcia co najmniej siedmiu z dynastii Wielkiej Piętnastki.

- Doi szkodzi jej własna ostrożność. Naprawdę nie można zadowolić wszystkich jednocześnie. Zbyt długo starała się to właśnie osiągnąć. Nie chodzi nawet o to, że narobiła sobie wrogów. Po prostu nie zyskała zbyt wielu zwolenników. - A co o niej sądzi rodzina Burnellich, jeśli można zapytać? - Podobnie jak inni kandydaci, ma silne i słabe strony. Najważniejsze są dla nas sprawy, które rozstrzygną się podczas jej kadencji. Bardzo gorąco popieramy projekt powołania agencji do spraw lotów międzygwiezdnych. Doi wykazała się sporą zdolnością przewidywania, zgłaszając ten projekt na spotkaniu Rady Bezpieczeństwa Zewnętrznego. - Czy to punkt widzenia wszystkich Wielkich Rodzin? - Większości z nich. Włączymy się do jej kampanii. - Rozumiem. Thompson przystanął w miejscu, gdzie potok się rozszerzał, tworząc niewielkie jeziorko. Na drugim końcu wypływał z niego wodospad, spływający z głośnym szumem po ostrych kamieniach. - Z chęcią bym się dowiedział, czego potrzeba, by zdobyć wasze poparcie. Gerhard skinął z namysłem głową, doceniając fakt, że choć raz rozmawiają bez ogródek. Wśród senatorów zdarzało się to rzadko. - W tej chwili wszyscy skupiają się na agencji i budowie statków zwiadowczych. To zrozumiałe. Niemniej jednak Demokratyczna Republika sądzi, że powołanie floty jest właściwie nieuniknione. - Zgadzamy się z tą opinią. - Jeśli flota powstanie, w zakres jej obowiązków będzie wchodziło przeprowadzanie misji zwiadowczych, a nawet bojowych. Będzie musiała bronić całej Wspólnoty. Sheldon ma monopol na statki i technologię lotów nadświetlnych. Nawet nam się nie śni, by próbować ją podważać. Niemniej jednak planety i miasta będą potrzebowały potężnych fortyfikacji. Tu właśnie moglibyśmy odegrać pewną rolę. -I pod tym warunkiem jesteście skłonni poprzeć powołanie agencji? -Tak. - To by znaczyło przejście do obozu Doi. - Podobnie jak wy uznajemy że ma ona słabości, choć, podobnie jak jej silne strony, nie są one zbyt spektakularne. Podejrzewam, że historia uzna ją za przeciętnego przywódcę. Epoka wielkich mężów i żon stanu dawno minęła. W dzisiejszych czasach życiem włada kompromis. Demokratyczna Republika Nowych Niemiec może z tym żyć. - Dobrze sobie poradziłeś z Gerhardem - przyznał Gore. Gdy jego wirtualne dłonie zaczęły przemieszczać ikony dotyczące Demokratycznej Republiki Nowych Niemiec, zalewający go strumień danych wypełniły przywodzące na myśl burzę z piorunami rozbłyski. - To profesjonalista - stwierdził Thompson. - DRNN zdaje sobie sprawę, że agencja tak czy inaczej powstanie. Chcą po prostu mieć udział w zyskach. Lepiej przyłączyć się późno niż wcale. - Ciekawe, co na to powiedzą Sheldonowie. - Przystosują się. Cholernie dobrze wiedzą, że nie ma szans, by cały budżet agencji przypadł w udziale Auguście. Dlatego właśnie przysłali tu Campbella. On jest z czwartego pokolenia, więc zapewne nie będzie nawet musiał konsultować żadnych decyzji z Nigelem. - Wkrótce się przekonamy. To spotkanie o kluczowym znaczeniu. Najpierw zaproszono do gabinetu Patricię. Ludzie Gore'a zrobili, co tylko mogli, żeby pomieszczenie sprawiało przyjemniejsze wrażenie. Na kominku paliły się prawdziwe szczapy, pomagające przegnać popołudniowy chłód. Przed kominkiem ustawiono antyczne, obite brązową skórą kanapy. Na usytuowanym pośrodku stole czekały dzbanki z herbatą i kawą oraz talerze pełne ciastek i bułeczek. Wszystko to wypełniało powietrze miłym aromatem. Patricia wzięła filiżankę z kostnej porcelany i usiadła naprzeciwko Gore'a. Nie budził w niej zbyt

wielkiego lęku. Spędziła w towarzystwie superbogaczy wiele czasu i wiedziała, że przede wszystkim zależy im na tym, by okazywano im szacunek. Niepokoiło ją jednak jego złote oblicze. Z reguły polegała na czytaniu emocji z ludzkich twarzy, a w przypadku Gore'a było to bardzo utrudnione. O ile w ogóle ma jakieś uczucia - pomyślała. - Wygląda na to, że Demokratyczna Republika poprze Elaine - stwierdził Gore. Patricia starała się siedzieć zupełnie nieruchomo, choć nie było to łatwe. Gdy usłyszała o poparciu Gerharda, zalała ją potężna ulga. Pomyślała, ile czasu poświęciła na próby przekonania go. Cała ekipa analityków poszukiwała sposobów przeciągnięcia go na ich stronę. A teraz okazało się, że wystarczył dzień spędzony w towarzystwie Burnellich i kolejna planeta z Wielkiej Piętnastki udzieliła poparcia Elaine. Przez ponad rok Patricia zamartwiała się myślą, że udało się jej pozyskać tak niewiele Dynastii M iędzyu kładowych. - To wspaniała wiadomość. - Nie słyszała pani jeszcze, jakiej ceny zażądali. - Gore wyjaśnił jej szczegółowo, jakich zapewnień będzie musiała udzielić senatorowi z DRNN przed końcem weekendu. - Prawdziwym kluczem jest jednak Sheldon - dodał. - Pani szansą jest agencja i wszystko, do czego ma doprowadzić. Wiem, że zabiegała pani o względy ich dynastii już od z górą trzech lat. - Ale bez większego powodzenia - przyznała. - Ha! - Błyszczące, złote wargi Gore'a rozciągnęły się w łatwym do rozpoznania szyderczym uśmiechu. - Nigel nienawidzi zawodowych polityków. To pewnie pozostałość po czasach młodości. Dlatego właśnie panią zwodził. Ale z biegiem stuleci nauczył się pragmatyzmu, a teraz ma mu pani coś do zaoferowania. Mógłby spróbować przeforsować własnego kandydata na prezydenta, chociaż jest już późno. To jednak kosztowałoby go mnóstwo czasu i wysiłku, a także doprowadziłoby do powstania antagonizmów. Nie z wami, tego by nawet nie zauważył. Międzyukładowe Dynastie i Wielkie Rodziny byłyby wściekłe, a to go obchodzi. Jeśli dacie mu to, czego pragnie, nie będzie się sprzeciwiał. Jest pani gotowa to zrobić? - Możemy uwzględnić potrzeby Augusty w naszej kampanii. Gore przypatrywał się jej przez dłuższą chwilę. - W tej chwili liczy się tylko jedna potrzeba. Pieniądze. Poprzecie projekt, który doprowadzi do podniesienia podatków. To nigdy nie będzie popularne. - Rozumiem. - Patricia zawahała się. - A wam podwyżka podatków nie zaszkodzi? - Zapewne by zaszkodziła, gdybyśmy płacili jakieś istotne podatki. Jeden z przerośniętych, odzianych w ciemne garnitury ochroniarzy Gore’a wprowadził do gabinetu Campbella. Przedstawiciel Sheldonów uśmiechnął się uprzejmie do Patricii i usiadł obok niej. - Bawcie się grzecznie, dzieci - polecił Gore. Ogień na kominku już się dopalał, gdy do gabinetu przyszli Justine i Thompson. Dwoje służących usuwało pod czujnym spojrzeniem ochroniarzy pozostałości po popołudniowej herbatce. Gore wyjął z wiklinowego koszyka stojącego obok kominka dwie sosnowe szczapy i rzucił je na żelazną kratę paleniska. Z gorejących różowym blaskiem węgielków wzbiła się niewielka chmura iskierek. - Uda się nam - oznajmił dwojgu swych dzieci. - Sheldon poprze kandydaturę Doi. - Dużo ją to kosztowało? - Zapytała Justine. - Miliardy. Z pieniędzy podatników. Nawet mnie zaskoczyło, jak wielką sumę zaoferowała jako początkowy budżet agencji. - Będzie potrzebowała jakiegoś jelenia, który zgłosi ten projekt. Kogoś, kto już kończy karierę senatora - zauważył Thompson. - Jeśli Patricia ma choć odrobinę rozsądku, spróbuje przekonać prezydenta, żeby zgłosił projekt osobiście. W ten sposób po ogłoszeniu budżetu nikt nie obciąży winą Doi. - Nie uniknie oskarżeń, gdy zacznie się budowa floty - zauważyła Justine.

- Jeśli okaże się, że potrzebujemy floty, nikt się nie będzie przejmował kosztami. - Chryste, może nawet wybiorą ją na drugą kadencję. - Wspomniałeś Campbellowi, że chcemy przenieść bazę agencji na Wysokiego Anioła? - Zapytał Thompson. - Nie. Niech ktoś inny wykona za nas brudną robotę. - Gore spojrzał na Justine. -Myślę, że twój były by się nadał. Osunęła się z jękiem na kanapę. - Dlaczego on? - Dzięki temu będziemy mogli zaoferować Bucie nowe kontrakty ze stoczni Wysokiego Anioła. To najlepsze wyjście. Sheldon zrozumie, że musi też pójść na rękę innym. Justine sprawdziła czas. - Dobra. Mamy jeszcze godzinę, nim zaczną się koktajle przed kolacją. Wybadam go. - Myślałem, że już dziś z nim rozmawiałaś? - Wtrącił Thompson. - Tak, ale chodziło o Abby. Mamy z nią problem. - Wszystko z nią w porządku? - Zapytał Gore. - Nie mam o niej żadnych wiadomości. To nagłe zainteresowanie rozbawiło Justine. Gore naprawdę był bardzo opiekuńczy, zwłaszcza gdy chodziło o potomków w linii prostej. - Nie było powodu, by do ciebie dotarły. Rozmawialiśmy o tym, na którym uniwersytecie powinna studiować. Ja wolałam Yale, ona i jej matka Oksford, a Rammy Johannesburg. - To będzie Oksford - stwierdził Gore. - Zawsze ustępujesz swoim dzieciom. Koktajle podano w pokoju muzycznym. To było wielkie, dwupoziomowe pomieszczenie na parterze. Pośrodku, na podwyższeniu z tekowego drewna, ustawiono antycznego steinwaya. Kobieta, która miała dziś wieczorem grać na cennym zabytku, pracowała w Miejskiej Orkiestrze San Francisco. Miała bardzo szeroki repertuar i przyjemnie brzmiący głos. Zaczęła od klasycznego utworu Eltona Johna. Gdy Thompson go usłyszał, zaczął niemal żałować, że musi przejść z Ramonem, Crispinem i Patricią na drugi koniec sali. Wszyscy przystanęli pod wodną rzeźbą Harkinsa, która zajmowała większą część ściany. Crispin nie uczestniczył w umowie, którą mieli zawrzeć, ale ponieważ zaliczał się teraz do stronników Doi, mógł udzielić Ramonowi potrzebnych gwarancji. Im więcej graczy połączy się więzami, tym trudniej im będzie się wycofać. - Musisz przyznać - zwrócił się Thompson do byłego szwagra - że gdybyś miał po swojej stronie przewodniczącą Gall, twoja pozycja w afrykańskiej frakcji znacznie by się wzmocniła. Bardzo wielu waszych członków ją szanuje. Nie musiałbyś sam przepychać naszej propozycji. Mógłbyś się podzielić ciężarem z innymi. - To okropna megiera - sprzeciwił się Ramon. - Myślę, że popełniacie błąd, próbując ją włączyć bez uprzednich konsultacji. Poza tym więzy łączące ją z afrykańską frakcją są bardzo luźne. Poczuwa się do członkostwa tylko wtedy, gdy to jej odpowiada. - Na pewno będzie zainteresowana tym, by agencja miała bazę w Wysokim Aniele - zauważył Crispin. - Wiem, że była bardzo niezadowolona, że „Drugą Szansę" zbudowano na Anshunie. Nie słyszałem takiego języka podczas obrad od chwili kryzysu związanego z niepodległością Charkowa. - I właśnie dlatego wyśle was do wszystkich diabłów - poskarżył się Ramon. Obrzucił tęsknym spojrzeniem kelnera niosącego srebrne tace pełne kanapek, a potem zerknął z zakłopotaniem na Justine. - Zażąda funta ciała za tę zniewagę. - Przewodnicząca Gall jest profesjonalnym politykiem - sprzeciwił się Thompson. -Nie może zlekceważyć ekonomicznych korzyści, jakie przyniosłoby to jej regionowi. Podpisze wszystko, co jej podsuniemy. - Może i tak - przyznał Ramon. - Ale nie byłbym taki pewny, czy Wysoki Anioł pozwoli wam ulokować agencję na swoim terenie.

- Jak rozumiem, Wysoki Anioł również jest bardzo zainteresowany Parą Dysona -wtrąciła Patricia. Poza tym właściwie nie potrzebujemy jego pozwolenia. Jest tylko dogodną sypialnią, niczym więcej. - Ale gdyby odmówił współpracy, mielibyśmy kłopoty - zauważył Ramon. - Dalibyśmy sobie radę - zapewnił Thompson. - Chcemy umieścić tam agencję głównie po to, żeby zabrać ją z Anshunu. Wszyscy odwrócili się jednocześnie i spojrzeli na Campbella Sheldona, który rozmawiał z Isabellą. Dziewczyna miała na sobie tylko białą, jedwabną siateczkę, której aktywne, półorganiczne włókna przesuwały się wraz z ruchami jej ciała, prowokacyjnie zasłaniając intymne zakątki. Śmiała się ze szczerym zachwytem z tego, co opowiadał jej Campbell, i gapiła się na niego z wielkim entuzjazmem. - Sheldonowie potrafią być rozsądni - zauważył Crispin. - Gdy leży to w ich interesie. - Cały projekt powołania agencji jest dla nich korzystny - stwierdził Thompson. -Crispin, nie lubię przerywać gościowi, gdy się tak świetnie bawi, ale czy mógłbyś poruszyć w rozmowie z Campbellem temat bazy na Wysokim Aniele? Lepiej, żeby usłyszał o tym od kogoś z autorytetem. - Niech to szlag - poskarżył się Crispin i przełknął resztę dżinu z tonikiem. - Po co w ogóle przyjeżdżam na te weekendy? Thompson, Patricia i Ramon śledzili go spojrzeniami, gdy ruszył do położonego za fortepianem kąta, w którym Campbell i Isabella odbywali bardzo publiczne tete-a-tete. Po drodze zatrzymał kelnera i porwał z tacy koktajl black velvet. Isabella przywitała senatora trzepotaniem rzęs. - Śliczna dziewczyna - zauważył Ramon. - Masz wielkie szczęście. - Wiem - zgodziła się Patricia. - Ale jestem stara i nudna, więc pewnie nie zatrzymam jej zbyt długo. Jak tylko przestanie ją ekscytować fakt, że jest tak blisko przyszłego prezydenta, znajdzie sobie kogoś innego. Ja tak robiłam, kiedy byłam w jej wieku. - Ja już nawet nie pamiętam, kiedy byłem w tym wieku - wyznał Thompson. - I to nie dlatego, że skasowałem wspomnienia. Po tak długim czasie pamięć po prostu zanika. - Za utraconą młodość - powiedziała Patricia, unosząc szklankę. - Oby zawsze przypominała nam o niej zazdrość w stosunku do tych, którzy jeszcze mogą się nią cieszyć. - Amen. Ramon stuknął się szklanką z Patricią, a potem z Thompsonem. Wszyscy spełnili toast. - Jeśli przewodnicząca Gall rzeczywiście okaże się oporna, to czy możemy liczyć na to, że porozmawiasz z nią na ten temat? - Zapytał Ramona Thompson. - Wolałbym włożyć sobie fiuta do robota kuchennego i przerobić go na puree. - Byłeś mężem mojej siostry. To nie może być dużo trudniejsze. Ramon odrzucił głowę do tyłu i ryknął głośnym śmiechem. - Ach, zapomniałem już, co z was za rodzina. - Strzelił palcami na przechodzącego obok kelnera z kanapkami. - Dobra, wpadnę po tym weekendzie na Wysokiego Anioła. Ale nadal nie jestem przekonany, że powołanie agencji leży w interesie frakcji afrykańskiej. - Jestem pewny, że zanim wyjedziesz, znajdziemy coś, co cię przekona - odparł Thompson, nie tracąc dobrego humoru. Ruszyli do głównej jadalni na wieczorny posiłek. Justine przydzielała miejsca najlepiej, jak potrafiła, biorąc pod uwagę obecny stan gry. Nie spodziewała się, by podczas kolacji doszło do poważnych negocjacji, ale należało pozostawić tę możliwość otwartą. Tym razem wylądowała obok Campbella, choć zmarszczyła brwi, gdy Isabella usiadła obok Ramona, który sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego z tej sytuacji. Dziewczyna zajęła miejsce przeznaczone dla Gerharda, zostawiając senatorowi z DRNN miejsce obok Patricii, którą Justine chciała posadzić z Rafaelem. Halgarthowie do tej pory niemal nie uczestniczyli w negocjacjach. Wiedziała, że Larry rozmawiał rano z jej ojcem i zgodził się warunkowo poprzeć projekt agencji, ale to wszystko. Z pewnością do jutra wyłożą karty na stół. Przez jej wirtualne pole widzenia przewinął się tekst.

- TWÓJ BYŁY SPRAWIA TRUDNOŚCI - poinformował ją Thompson. - NIE BIERZ TEGO DO SIEBIE - odparła. - CZEGO CHCE? NIE MAM POJĘCIA. MYŚLAŁEM, ŻE ZDOBYLIŚMY GO DZIĘKI OBIETNICY KONTRAKTÓW NA PLATFORMY MONTAŻOWE NA WYSOKIM ANIELE, ALE TERAZ ZOBACZYŁ, ŻE WSZYSCY USTAWIAJĄ SIĘ W KOLEJCE PO KORZYŚCI I CHCE WYCIĄGNĄĆ COŚ WIĘCEJ. - ZAWSZE WIEDZIAŁAM, ŻE KTÓREGOŚ DNIA ZOSTANIE DOBRYM POLITYKIEM, A TY I GORE NIE CHCIELIŚCIE Ml WIERZYĆ. ZA WCZEŚNIE ODKRYLIŚMY KARTY. TO OSŁABIA NASZĄ POZYCJĘ WOBEC PARTNERÓW, Z KTÓRYMI MUSIMY SIĘ SPRZYMIERZYĆ. - BĘDZIESZ MUSIAŁA JAKOŚ GO PRZEKONAĆ. - ZROBIĘ, CO BĘDĘ MOGŁA, ALE BARDZIEJ SIĘ MARTWIĘ O HALGARTHÓW. - ICH MOŻEMY BYĆ PEWNI. - CHCESZ SIĘ ZAŁOŻYĆ? Po kolacji Gore wrócił do gabinetu. Dzięki ostatnio wprowadzonym modyfikacjom genetycznym potrzebował najwyżej trzech godzin snu na dobę, a często wystarczało mu znacznie mniej. Gdy grzebał w sięgających sufitu regałach, czuł wracających do domków w ogrodzie gości. Isabella niosła na sobie zapachy wielu mężczyzn, którzy z jakiegoś powodu otarli się o nią tego wieczoru, a także delikatną woń lilii i orchidei, pochodzącą od perfum, które wtarła sobie w szyję. Biegła po trawie, omijając ścieżki, a jej aromat stawał się coraz rzadszy, oddalał się od metalicznej woni Patricii. Czekał na nią melanż wody kolońskiej i przesyconego alkoholem oddechu Ramona DB. Oba zmieszały się ze sobą, gdy zamknęły się za nią drzwi jego domku. Ich połączony ze sobą odór nasilił się w ciasnej sypialni. Mieszało się z nim tchnienie zawartych w ślinie feromonów oraz słodko-kwaśny powiew szampana. Gdy z ich ciał buchnął gorący fetor seksu, przez pozbawioną wyrazu złotą twarz przemknęła ulotna wesołość. W sypialni Patricii wyczuwał jedynie intensywną woń sosnowego mydła dobiegającą z łazienki. Nie było alkoholu ani gorzkiej soli rozczarowania spływającej po jej skórze. Czuła się zadowolona. To znaczy, że Isabella była łącznikiem, miała sprowadzić Ramona z powrotem do owczarni, złożyć mu obietnice, zatwierdzone przedtem przez jej kochankę, i zdobyć w ten sposób jego poparcie. Rzecz jasna, była też nieco podobna do Justine. Uwiedzenie ciała i umysłu. Biedny, fartowny Ramon. Gore znalazł książkę, której szukał, dostrzegł jej grzbiet za nieprzerwanym, połyskliwym strumieniem szkarłatnych informacji, który przesłaniał jego świat. Wyciągnął spowitą błyszczącymi pasmami srebra oraz platyny rękę i zdjął z półki Sztukę wojny finansowej Jamesa Barclaya. Nie potrzebował jej czytać, gdyż cała zawarta w niej mądrość przesycała swobodnie jego myśli oraz programy, ale fizyczny dotyk tomu dawał mu dziwną satysfakcję. Książka była jego biblią podczas pierwszego życia i nadal uważano ją za klasyczny tekst, z którym powinien się zaznajomić każdy, kto zajmował się finansami. Gore zapewne mógłby teraz napisać jej uaktualnioną wersję. Z jakiegoś powodu zawsze sięgał po tę książkę, gdy musiał przeprowadzić jakąś trudną operację, a ta należała do najbardziej skomplikowanych. Ze sprawą agencji wiązało się wiele zmiennych, znacznie więcej niż w przypadku zwykłych przedsięwzięć polityczno-ekonomicznych, do jakich był przyzwyczajony. W zasadzie cały plan powinien spalić na panewce albo w najlepszym razie agencja powinna się stać kolejną niedofinansowaną rządową instytucją, niezdolną do skutecznego wypełniania zadań, do jakich ją powołano. Cała sprawa była zakrojona na zbyt wielką skalę dla dzisiejszych polityków. Mimo to... Ludzie, którzy w normalnej sytuacji natychmiast skoczyliby sobie do gardeł, byli skłonni współpracować ze sobą i iść na ustępstwa, by ułatwić jej powołanie. Co umyka mojej uwadze? Wszystkie wyostrzone w ciągu stuleci instynkty powtarzały mu, że coś tu nie gra. Chętnie uwierzyłby że ludzkość osiągnęła już dojrzałość potrzebną, by zachowywać się tak wspaniale. Dostrzec problem

i rozwiązać go za pomocą logiki i zdecydowania. Przyznawał bez oporów, że ludzie osiągnęli pewien postęp społeczny. Dzięki rejuwenacji traktowali długoterminowe problemy ze znacznie większą powagą. Projekt powołania agencji był tu znakomitym przykładem. Może to ja jestem anachronizmem. Podejrzliwy, niegodny zaufania, zawsze spodziewający się po ludziach najgorszego. Był barbarzyńcą, który nie musiał się wdzierać do miasta, bo widział, jak wyrastało wokół niego. Nadal nie potrafił uwierzyć, że agencja urodzi się tak łatwo. Chyba że manipulatorami również ktoś manipuluje. Tę myśl jeszcze trudniej mu było zaakceptować. Był świadkiem operacji od samego początku. Obserwował z typowym dla siebie olimpijskim spokojem, jak Justine uświadomiła sobie implikacje nawiązanych przez nią kontaktów i zwołała to spotkanie. Nawet pobieżna lektura Barclaya wystarczała, by zrozumieć, że każdy, kto zacząłby manipulować sytuacją wcześniej od niego, musiałby znać rezultaty wyprawy do gwiazd Dysona jeszcze przed jej wyruszeniem. Nikt nie mógł dysponować tego rodzaju wiedzą. Westchnął lekceważąco i odstawił książkę na miejsce. Potem usiadł przed dogasającym kominkiem. Jeśli słodkie ciało i kuszące obietnice Isabelli nie wystarczą, będzie musiał jutro przed południem zajść Ramona DB z flanki. W jego prywatnej skrytce danych rozbłysły nazwiska jego kontaktów w afrykańskiej frakcji, ludzi, którzy nie będą zadowoleni, jeśli ich czołowy senator odrzuci kontrakty na prace podwykonawcze, jakie zapewniłoby ich światom przeniesienie agencji na Wysokiego Anioła. Powęszył i poczuł zapach Justine oraz Campbella, a także czystej, bawełnianej pościeli. To byłby bardzo korzystny związek, biorąc pod uwagę, co miało im przynieść kilka następnych lat. Poruszył wirtualnymi dłońmi, kupując udziały w tych firmach z planet frakcji afrykańskiej, które otrzymają najkorzystniejsze kontrakty. Przygotowywał rodzinę. Wzmacniał ją. - Muszę ci powiedzieć, że Nigel nie jest zadowolony z projektu przeniesienia platform montażowych do budowy gwiazdolotów na Wysokiego Anioła - oznajmił Campbell. Justine pogłaskała go w odpowiedzi po nosie, a potem przesunęła palec do jego ust, by mógł pocałować koniuszek. Leżała na nim, kołdrę zrzucili na podłogę. Drewniane ściany starego domku były grube i skutecznie zatrzymywały ciepło w sypialni. Na razie nie potrzebowała się okrywać. W niszach migotały ustawione w szerokich czarkach świece, wypełniające pomieszczenie wonią lawendy i drewna sandałowego. - Biedny Nigel - mruknęła, wydymając usta. Potem uśmiechnęła się radośnie, gdy Campbell objął ją mocno, przesuwając zmysłowo jedną dłoń wzdłuż pleców ku pośladkom. - Z czym ma problem? - Zaaprobował z góry wszystko, co uzgodniliśmy do tej pory, ale przeniesienie bazy na Wysokiego Anioła opóźni o kilka miesięcy cały projekt, w tym również nową misję zwiadowczą. W tej sprawie nie ustąpi. - A co z kontraktami na obronę naziemną? Martwi was, że poniesiecie straty na tym odcinku? - Właściwie nie spodziewamy się strat. Robimy to samo, co twoja rodzina. Staramy się zająć jak najkorzystniejszą pozycję. Najważniejsze kontrakty przypadną DRNN, ale i tak będziemy do przodu. Augusta jest największą z planet Wielkiej Piętnastki i nasz udział będzie proporcjonalny do tego. Rozejrzała się i zobaczyła, że butelka dom perignon rocznik 2331 jest już pusta i wepchnięto ją szyjką na dół do stojącego przy łóżku wiaderka z lodem. Pośpiesznie złożyła zawiadomienie w domowym układzie procesorowym i zaraz zjawiła się robogosposia z nową butelką. - Ciekawe, jak będzie wyglądała nowojorska giełda w poniedziałek rano. To spotkanie spowoduje tak wiele transakcji, że maklerzy z pewnością coś zauważą. - Aha, nie możemy zbyt długo zwlekać z powołaniem agencji. - Uniósł wzrok, zobaczywszy

zbliżającą się do łóżka robogosposię. - Hmm. Jeszcze? - Tak, proszę! Odwrócił się i zobaczył, że Justine uśmiecha się do niego figlarnie. - Mój Boże, przypomnij mi, żebym nigdy się do ciebie nie zbliżał w pierwszym tygodniu po twojej rejuwenacji. Wątpię, by jakikolwiek mężczyzna to wytrzymał. Powróciło cudowne wspomnienie kilku dni spędzonych na stokach Mount Herculaneum, wypełniając ją ciepłym zadowoleniem. - Był taki, który wytrzymał - wyszeptała. Campbell wyjął z uścisku robogosposi zimną butelkę. - Mam ją otworzyć? - Potem. - A co z kwestią Wysokiego Anioła? - Rano znajdziemy jakieś rozwiązanie. W niedzielę rano nie wyznaczono konkretnej godziny śniadania. Goście zjawiali się w jadalni, kiedy się obudzili. Choć raz poranek był bezchmurny. Bujna roślinność posiadłości błyszczała pięknie w ostrych promieniach słońca. Po trawniku biegała nawet para rudych wiewiórek. Justine usiadła obok Campbella, ciesząc się przyjemnym zmęczeniem, które przesycało jej ciało. Thompson zjawił się wkrótce po niej. Powiedział uprzejmie „dzień dobry", ale ton jego głosu świadczył, że świetnie wie, co wyprawiała w nocy. Nie była to dezaprobata, ale coś do niej zbliżonego. Gdy jej brat się oddalił, Justine i Campbell wymienili skrywane uśmiechy. Ich wesołość wzmacniała się wzajemnie, grożąc przejściem w niepowstrzymany chichot, typowy dla szkolnych dzieci. - Mogę się przysiąść? - Zapytał Ramon. - Proszę bardzo - zgodziła się Justine. Nigdzie nie było widać Isabelli. Patricii również, uświadomiła sobie nagle. Służący przyniósł Ramonowi dzbanek świeżej herbaty po angielsku. Justine przypomniała sobie, jak uczyła go pić ten napój. Zawsze lubiła zaczynać od niego dzień. Kawa była dla niej zbyt brutalna. - Przyszedł mi do głowy pomysł, który może ułatwić przeniesienie agencji na Wysokiego Anioła oznajmił Ramon. Justine i Campbell wymienili pośpiesznie spojrzenia. Wszyscy byli dziś rano wyjątkowo dobrze poinformowani. Minęło zaledwie pół godziny, odkąd Justine rozmawiała z Gore'em. - Z pewnością ucieszymy się ze wszystkiego, co może nam pomóc - zapewnił Campbell. - Równoległa rozbudowa. Pięć pierwszych statków zwiadowczych nadal budowano by na Anshunie, a jednocześnie trwałaby konstrukcja nowych stoczni na Wysokim Aniele. To nadałoby całemu projektowi agencji bardziej pozytywny wyraz, co umożliwi frakcji afrykańskiej jego poparcie. Ta propozycja zaskoczyła Campbella. - To mogłoby nas przekonać. Z pewnością uniknęlibyśmy zwłoki, której jesteśmy przeciwni. Ale z drugiej strony koszty znacznie by wzrosły. - Porozmawiaj z Patricią. Jestem przekonany, że ekipa Doi zgodzi się na podwyższenie budżetu, by spełnić nasze wymagania. Justine zaczekała, aż wszyscy skończą jeść, a potem dopadła wracającego do domu Ramona. - Co zaoferowała w zamian za zgodę na ten strategiczny manewr? - Kto? - Patricia. - Omal nie odpowiedziała: „Isabella". - Oryginalne porozumienie brzmiało tak, że Buta zbuduje nowe stocznie na Wysokim Aniele. To logiczne przedłużenie kontraktów dla kompanii budowlanych. - To sprytne posunięcie - stwierdził później Gore. - Uboczne umowy mogą na dłuższą metę być warte więcej niż kontrakty na samą budowę. A mówimy o długoterminowym projekcie. - Chciałabym się dowiedzieć, które z nich to zasugerowało - stwierdziła Justine.

- Ja też. Zaczynam się niepokoić myślą, że Doi jest skłonna dać nam tak wiele pieniędzy. Nie przeczę, że to dla nas korzystne, ale nie spodziewałem się, że jest aż tak zdesperowana. - Mnie to wcale nie dziwi - stwierdziła Justine. - Wykorzystuje sytuację, żeby kupić zwycięstwo w wyborach, i płaci za to pieniędzmi podatników. Jest politykiem. Czego się po niej spodziewałeś? - Większej subtelności. Senatorzy będą wiedzieli, co tu się wydarzyło, nawet jeśli elektoratu nic to nie obchodzi. Jeśli się okaże, że Dysoni nie są zagrożeniem, senat uzna, że przeznaczyła na agencję zbyt wiele środków i zareaguje w odpowiedni sposób. To niezwykłe, by polityk równie głęboko zaangażował się w poparcie radykalnej propozycji. Oni przede wszystkim myślą o zabezpieczeniu sobie tyłów. - Przecież sam twierdzisz, że Dysoni z pewnością okażą się wrogo nastawieni i trzeba będzie przerobić agencję na flotę. - Wiem o tym. Ale ja nie muszę startować w wyborach. Coś jednak mi mówi, że powinienem natychmiast ukręcić łeb całemu przedsięwzięciu. - Co? Chyba żartujesz. - Nie przejmuj się. Nie zrobię tego. Ale coś tu nie gra. - Mógłbyś wyrażać się ściślej? - Nie potrafię. Analizowałem ten problem przez całą noc, porównywałem to spotkanie z kilkunastoma podobnymi, w których uczestniczyła nasza rodzina. Nie potrafię wskazać problemu palcem. To tylko przeczucie. - Po prostu martwisz się, co wykręcą Halgarthowie. Czekali na chwilę, gdy wszyscy zawrzemy szkicowe porozumienie. Dopiero wtedy zgłoszą swoje postulaty. - Może i masz rację. Z pewnością mam taką nadzieję. Justine wkrótce miała okazję się przekonać. Przed południem urządzono ogólny „przegląd postępów". Spotkanie odbyło się w bibliotece. Larry zażądał, by wstęp mieli tylko ci, którzy posiadają wspólnotowy certyfikat bezpieczeństwa pierwszego stopnia. Sama Justine ledwie się załapała, jako dyrektor kilku firm zaopatrujących w sprzęt departamenty, o których istnieniu opinia publiczna nie wiedziała. Na spotkanie nie wpuszczono jednak nikogo z asystentów ani osób towarzyszących, w tym również Isabelli. Gdy zawrócono ją pod drzwiami, doszło do krótkiej, gwałtownej sprzeczki. Patricia weszła do pomieszczenia z lekkim rumieńcem na twarzy. Wszyscy w środku słyszeli, co wykrzykiwała dziewczyna. - Przepraszam za ten incydent - powiedziała Patricia i usiadła na miejscu. Justine stłumiła uśmiech. Zauważyła, że kilku innych zrobiło to samo. Gdy tylko drzwi się zamknęły, Thompson wstał. - Spodziewam się, że to będzie ostatnie spotkanie podczas weekendu. Wygląda na to, że wszyscy w zasadzie zgadzamy się co do tego, jak powinna wyglądać agencja. Mamy teraz szansę rozstrzygnąć ewentualne punkty sporne. Jestem pewien, że nikt z nas nie chce, by na tym etapie doszło do nieprzewidzianych opóźnień. Ja, na przykład, mam w poniedziałek kilka głosowań w senacie i wolałbym być na nich obecny. Usiadł obok Gore'a, który zwrócił błyszczącą, złotą twarz ku Justine. - Najważniejszą decyzją, jaką podjęliśmy podczas weekendu, jest postanowienie przeniesienia agencji na Wysokiego Anioła. Biorąc pod uwagę, że spodziewamy się, iż agencja, a być może nawet flota, będzie działała przez długi czas, ten pomysł ma sens i nasza rodzina go aprobuje. Czy ktoś jest innego zdania? - Jak mówiłaś, Justine, wszyscy w zasadzie zgadzamy się co do spraw, o których tu rozmawialiśmy zaczął Larry Halgarth. - Przeprowadzka na Wysokiego Anioła, wstępne prace nad obroną planetarną, moja rodzina z pewnością poprze to wszystko. - Teraz - wyszeptał do Justine Campbell. - Jest jednak pewien szczegół, który wszyscy przeoczyli.

- Jaki? - Zapytał ostrym tonem Gore. - Wyposażenie floty w zdolności ofensywne. Jeśli, Boże broń, Dysoni okażą się agresywni, ukrywanie się pod osłoną pól siłowych w nadziei, że sobie pójdą, po prostu nie jest realistycznym rozwiązaniem. Musimy być w stanie przenieść walkę na ich terytorium. - Chwileczkę - sprzeciwił się Gerhard. - Odkąd to uwzględniamy inwazję w naszych scenariuszach nieprzyjaznego kontaktu? Wszystkie, które znam, przewidywały starcia o nowe kolonie położone między nami a Parą Dysona. Innymi słowy, idzie o porozumienie odnośnie do kierunków i granic ekspansji. Zakładając, że obcy w ogóle są zainteresowani ekspansją. - Wypełnili cały układ planetarny - zauważył Larry. - Ich kultura jest nastawiona na ekspansję tak samo jak nasza. Być może nawet bardziej. Nie ma co się łudzić. Spotkamy się z nimi w kosmosie. - Dzieli nas od nich siedemset lat świetlnych - sprzeciwił się Ramon. - Galaktyka jest wielka. Środki obronne mają służyć jedynie uspokojeniu opinii publicznej. Przynajmniej takie odniosłem wrażenie. - To bardzo pocieszające. A co, jeśli naprawdę będziemy ich potrzebować? - Po co? - Zapytał Campbell. - Jak to po co? - Ramon ma rację, twierdząc, że wszelkie starcia, do jakich może dojść w przyszłości, będą dotyczyły granic naszych sfer kolonizacji. Jeśli stworzymy flotę, będzie ona długofalowym przedsięwzięciem. Wątpię, byśmy mieli jej potrzebować w najbliższym stuleciu. Nie śpieszymy się z wypełnieniem przestrzeni trzeciej fazy, jak działo się to w przypadku pierwszej i drugiej. Swoją drogą, szkoda. Nawet jeśli będą kolonizować równie szybko jak my, nim dojdzie do starć, będziemy już w piątej albo szóstej fazie. - A jeśli oni nie zechcą przestrzegać twojego harmonogramu? - W takim przypadku w tym sektorze zatrzymamy się na piątej fazie i będziemy kontynuować ekspansję gdzie indziej. Jak powiedział Ramon, Galaktyka jest wielka. - Dysoni zaniepokoili kogoś tak bardzo, że zdecydował się poddać ich kwarantannie, odciąć od tej wielkiej Galaktyki. Widzieliśmy na własne oczy, jak bardzo są agresywni. To mnie przekonuje, że musimy się przygotować na kłopoty. Campbell popatrzył na niego jak nauczyciel na wyjątkowo tępego ucznia. - W jakim właściwie celu mieliby na nas napadać? Jeśli potrzebują surowców chemicznych albo mineralnych, znajdą je w każdym układzie planetarnym. Energia? Ich systemy termojądrowe sprawiają wrażenie bardziej zaawansowanych niż nasze. Nie ma żadnego logicznego ani ekonomicznego powodu, który mógłby ich skłonić do inwazji, zwłaszcza jeśli będziemy mieli flotę, która stanie się czynnikiem odstraszającym. - Świetnie, w takim razie postarajmy się, żeby odstraszała skutecznie. Dajmy jej zęby. - A jak właściwie miałyby wyglądać te zęby? - Zapytała Justine. - Jak rozumiem, właśnie dlatego chciałeś, żeby wszyscy uczestnicy spotkania mieli certyfikat bezpieczeństwa. -Tak. Larry skinął głową na Natashę Kersley. - Mój departament przeanalizował dane dostarczone przez „Drugą Szansę". Miał pan rację, twierdząc, że ich systemy termojądrowe są bardziej zaawansowane od naszych. To samo dotyczy ich pól siłowych. Według naszej oceny, gdyby kapitan Kime się nie wycofał, gwiazdolot zostałby zniszczony przed upływem minuty od chwili, gdy ich pociski dotarły do celu. Uratował go jedynie napęd nadświetlny. O ile zetrzemy się w przyszłości z Dysonami, nawet jeśli będzie chodziło tylko o wytyczenie granic, będziemy potrzebowali znacznie większej siły ognia. - W następnej generacji okrętów możemy wszystko udoskonalić - zapewnił Campbell. - Wzmocnimy pola siłowe, zapewnimy więcej energii laserom atomowym i lancom plazmowym. - Oni zrobią to samo - odparła bez ogródek Natasha. - A ich stocznie mają znacznie większą

produkcyjność, niż nasze zdołają osiągnąć w przewidywalnej przyszłości. Cała ich cywilizacja opiera się na lotach kosmicznych i produkcji statków. Nie wygramy z nimi wyścigu produkcyjnego. Musimy przenieść konflikt na wyższy poziom, stworzyć nową generację zaawansowanych technologicznie broni. - Na przykład? - Zainteresował się Gore. - Teorie, nad którymi pracuje nasz departament, są tajne. - Nie zaszkodziłoby zbadać ten pomysł - wtrącił Thompson. - Moja rodzina chciałaby, żeby departament Natashy przeniesiono do biura obronnego agencji oznajmił Larry, spoglądając na Patricię. - To by wymagało decyzji na szczeblu rządowym. - Zapewne mogłabym to przeprowadzić. - Trzeba by go zintegrować z wszystkimi pozostałymi instytucjami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo Wspólnoty - oznajmił Rafael Columbia. - Wszystkimi? - Powtórzyła z ostrożnością w głosie Patricia. - Jeśli flota ma być skutecznym narzędziem obronnym, obecne departamenty zajmujące się bezpieczeństwem Wspólnoty powinny zostać połączone. Specjalny Departament Naukowy i Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego należy włączyć do mojej organizacji. - Czy to nie nazbyt drastyczne? - Zapytała Justine. - A nawet alarmistyczne? Jaki związek ma z tym wszystkim Wydział Poważnych Przestępstw? - Zaczęliśmy już toczyć tę wojnę - oznajmił Columbia. - To mój wydział tropi terrorystów, którzy zaatakowali „Drugą Szansę". Ten czyn jest w mojej opinii zdradą ludzkości. Justine wyprostowała się ze zdumienia. To ci dopiero wojowniczość. - DAJ MU TO - przekazał jej ojciec. - TO TYLKO PAPIEROWE IMPERIUM, A BIURO OBRONY PLANETARNEJ AGENCJI MUSI OD CZEGOŚ ZACZĄĆ. - Mógłbym dodać, że działalność wydziału Rafaela i tak już jest w znacznej części poufna - wtrącił Larry. - Dzięki temu jego standardowe procedury pomogą utrzymać w tajemnicy przygotowania do budowy systemów strategicznej obrony planetarnej. Jestem przekonany, że tak właśnie brzmiała oryginalna rekomendacja Rady Bezpieczeństwa Zewnętrznego. - To prawda - zgodził się Campbell. Przez chwilę obaj patrzyli sobie w oczy. Potem Campbell uśmiechnął się lekko. - No cóż, nie zgłaszam sprzeciwu. Będzie wygodniej, jeśli wszystko znajdzie się pod jednym dachem. Poradzisz sobie z dodatkową odpowiedzialnością, Rafael? -I z dodatkowym budżetem - mruknął Gore. Wszyscy parsknęli śmiechem. - Możecie na mnie liczyć - zapewnił Columbia. - To ma sens - powiedział Gore Justine i Thompsonowi, gdy cała reszta już wyszła. - Halgarthowie popisali się bardzo zręcznym manewrem. Było już za późno, by komukolwiek chciało się sprzeciwiać. Larry de facto podzielił flotę. Sheldonowie będą mieli okręty, ale systemy obronne przypadną Rafaelowi. Co więcej, to on będzie kierował budżetem, więc DRNN i Buta będą od niego zależne. - A obronie przypadnie większy budżet - dodał Thompson. - Powinniśmy byli to przewidzieć. Halgarthowie zachowają dominację na rynku pól siłowych. - Budżet obronny będzie większy tylko w przypadku, gdy Dysoni okażą się prawdziwym zagrożeniem - sprzeciwiła się Justine. - Wygląda na to, że jestem jedyną osobą, która nie jest o tym do końca przekonana. Wy dwaj z pewnością tak sądzicie, jeśli zaś chodzi o Rafaela... Jezu, niedługo zacznie projektować mundury z błyszczącymi butami. - Trudno mu się dziwić. Wszystkie dziewczyny kochają marynarzy. - To nie jest zabawne, tato. Ta fuzja dała mu wielką władzę. Odrębne departamenty powołano z określonych powodów. - Jutro w senacie porozmawiam z Patricią i z samą Doi - zapowiedział Thompson. -Masz rację, Justine. Trzeba powołać komisję obserwującą działalność nowego imperium Rafaela. Powołamy mu też

wicedyrektorów z innych rodzin i dynastii. Znam w wydziale kilku ludzi, którzy również będą mogli mieć na niego oko. Nie przejmuj się, nie pozwolimy mu na zbyt wiele. Choć Ozzie włożył szczelnie dopasowane gogle i wełnianą, podszytą futrem kominiarkę, czuł mroźny wiatr kąsający go w policzki. Powietrze wnikało pod kaptur, gdy poruszał miarowo rękami, w których trzymał wystrugane z kości kijki. Wkładał w regularny ruch sporo wysiłku. Spędził na zewnątrz zaledwie piętnaście minut, a jego koszulka nasiąkała już potem pod koszulą w kratę, swetrami oraz futrem z wieloryba lodowego. Narty podskakiwały na lodzie, zostawiając wyraźne ślady na stosunkowo równej powierzchni rozległej niecki otaczającej Lodową Cytadelę był w stanie poruszać się w miarę swobodnie, choć jego prędkość nie mogła się równać z tą, którą osiągał w kurortach Wspólnoty Wiedział, że przez las będzie brnął zdecydowanie wolniej. Będzie też musiał dźwigać znacznie większy ciężar. Przed dzisiejszą przejażdżką załadował do plecaka mniej więcej połowę tego, co zabierze, opuszczając Cytadelę na dobre. Pochylił się ostrożnie, zatrzymał i wbił kijki w cienką skorupę kruchego lodu. W czerwonym blasku słońca można było zobaczyć, że płaską powierzchnię pustkowia pokrywają niezliczone zmarszczki. Lodowa Cytadela została pół mili za nim. Na jej szczycie paliło się mrugające zielone światło, a w fasetkach sześciokątnych, kryształowych zwierciadeł odbijała się karmazynowa poświata. Odległy o sto jardów Tochee ślizgał się gładko po powierzchni. Nazwa obcego stała się teraz dla nich imieniem własnym. To czyniło z niego myślącą istotę, przynajmniej w oczach ludzi. Ozzie uważał, że są mu to winni. Potrzebowali z George’em Parkinem tygodnia, by skonstruować wehikuł zdolny transportować ciężką istotę. Jego zasadniczy szkielet stanowiły proste sanie z kości wielorybów lodowych. Miały z górą cztery jardy długości i mogły pomieścić całe ciało Tochee. Zostało nawet trochę wolnego miejsca. Z przodu osłaniała je szyba z wyciętego z drzewa kryształu, ulokowana w kostnej ramie pochylonej ku tyłowi. Dalej znajdował się przyszyty do przytwierdzonych do szkieletu pętli cylinder z futra wieloryba lodowego, zawiązany szczelnie na końcu. Miał on chronić ciało Tochee przed arktycznym chłodem i nie pozwalać, by jego narządy ruchu stykały się z powierzchnią. Żeby umożliwić saniom ruch, do szkieletu po obu stronach przytwierdzono po dwie ostro zakończone tyczki, umieszczone w czymś w rodzaju dulek. George Parkin osobiście zaprojektował, wyrzeźbił i zmontował cztery małe, solidne mechanizmy. Był w głębi duszy dumny z tego osiągnięcia. Wszystkie cztery tyczki przechodziły przez wszyte w futro skórzane kółka, co pozwalało na znaczną swobodę ruchu. Tochee łapał je w manipulatory i posługiwał się nimi jak kombinacją wioseł i kijków narciarskich. Gdy Ozzie, Orion i George po raz pierwszy wypchnęli sanie z warsztatu, na zewnątrz Lodowej Cytadeli zebrał się spory tłumek. Tochee potrzebował paru minut eksperymentalnych ruchów, by nauczyć się sprawnie operować tyczkami. Od tej pory wszyscy trzej wyruszali codziennie na próbne wypady. Tochee, nie tracąc prędkości, skierował sanie w kierunku czekającego nań człowieka. Ozziemu ustrojstwo przywodziło na myśl jakąś dziwaczną, wiktoriańską próbę skonstruowania skutera śnieżnego. Niemniej jednak rozwiązanie okazało się skuteczne, a obcy poruszał się saniami na tyle sprawnie, że Ozzie optymistycznie spoglądał na jego szanse. Zostawał tylko Orion. Chłopak jechał za Tochee. Do butów przypiął krótkie narty i trzymał się sznura przywiązanego do tyłu sań. Ozzie doszedł do wniosku, że to będzie dla chłopaka znacznie łatwiejsze, niż nauczyć się porządnie jeździć na nartach. W gruncie rzeczy, Orion zapewne bawił się trochę za dobrze. Cały czas kołysał się z boku na bok. Ozzie zastanawiał się, czy nie powinien uprzeć się przy krótszym sznurze, który uniemożliwiłby takie wygłupy. Orion poczuł się znacznie szczęśliwszy od chwili, gdy ich przygotowania do odjazdu nabrały tempa. Wszystkie cztery tyczki wbiły się w lód, ryjąc w nim wąskie bruzdy, i sanie zatrzymały się stopniowo. Ozzie z zadowoleniem zauważył, że Orion zahamował prawidłowo. Chłopak już kilka razy wjechał prosto w tył sań. Może jednak mieli szansę. Ozzie uniósł ku górze kciuk dłoni w rękawicy. Za

grubą kryształową szybą manipulator Tochee ukształtował podobny gest. - Jak się czujesz? - Zapytał głośno Ozzie. Było za zimno, by zdejmować kominiarkę i odsłaniać usta. - Dobrze - okrzyknął Orion. - Ręce jeszcze mnie trochę bolą po wczorajszym, ale na tych nartach łatwiej się utrzymuje równowagę. - Dobra, w takim razie jedziemy. Ozzie pomknął przez lód, kierując się ku połaci lasu, którą odwiedził przed trzema tygodniami podczas wyprawy po kryształ. Utrzymywał miarowe tempo, koncentrując się na gruncie przed sobą. Pod śniegiem kryły się tu skalne wyniosłości, które mogły się okazać niebezpieczne, jeśli najedzie na nie w niewłaściwy sposób. Gdyby zaś wpadł na nie Tochee, byłoby to katastrofą. Zastanawiał się, czy nie powinni zabrać zapasowych kości wieloryba lodowego oraz narzędzi, które pozwolą im w razie potrzeby naprawić sanie. Musieli starannie dobierać bagaż, zachowując równowagę między bezpieczeństwem a sprawnością poruszania się. Kiedy zaczynali próbne wypady do lasu, nasunął mu się lepszy pomysł. - Ozzie! Odwrócił się, usłyszawszy stłumiony głos, i zobaczył, że Tochee porusza intensywnie tyczkami, starając się go dognać. Orion krzyczał głośno, wymachując swobodną ręką. Ozzie zgiął kolana i zatrzymał się sprawnie. Potem spojrzał na dno niecki, na które wskazywał chłopak. Silfeni wreszcie przybyli na łowy. Z lasu po przeciwnej stronie zagłębienia wyłonił się wielki korowód tych istot. Z tak wielkiej odległości wydawał się zaledwie ruchomą, szarą linią, choć tu i ówdzie było widać słabe światełka. Przestawił wszczepy siatkówkowe na zbliżenie i zobaczył, że z lasu wyłoniło się już z górą stu dwunogich obcych. Przodem kolumny posuwało się około dwudziestu Silfenów dosiadających jakichś czworonożnych zwierząt, które poruszały się na straszliwym mrozie szybko jak konie. Reszta istot truchtała swobodnie za nimi, grube futra nie krępowały ich ruchów. Połowa z nich niosła lampy, kołyszące się na długich tyczkach. Ozzie spędził długi czas w Lodowej Cytadeli, gdzie nic się nigdy nie działo, i sam się zdziwił, jak bardzo go podekscytował widok Silfenów. Przez wiele miesięcy celowo zachowywał obojętność i niemal już zapomniał o tak silnych uczuciach. Uciekniemy stąd! - Wracajmy - zawołał do Oriona. Skinął szybko na Tochee, wskazując Lodową Cytadelę. Obcy ponownie wykonał gest naśladujący uniesiony kciuk. Szybko wrócili do domu. Wszyscy mieszkańcy Lodowej Cytadeli wyszli na dwór, by przywitać Silfenów, i kręcili się na lodzie obok wejścia. Ozzie poprosił paru ludzi oraz Korrok-hi, Billa, o pomoc w przepchnięciu sań Tochee przez ostatnie szesnaście jardów. Buty i kopyta wdeptały tam lód w piaszczystą glebę, tworząc kamienistą maź. Gdy tylko znaleźli się w ciepłym wnętrzu, rozwiązali skórzane pokrycie i obcy zsunął się szybko na podłogę. Ozzie odstawił narty i wrócił na dwór. Silfenów było w sumie chyba z dwustu pięćdziesięciu. Ich pieśni i trele niosły się echem nad lodem, docierając do Lodowej Cytadeli na długo przed nimi. Nawet w tym posępnym, zimowym świecie ów dźwięk podnosił na duchu, przypominał, że gdzieś za kryształowym lasem istnieją światy, w których znane jest lato. Rumaki Silfenów przywodziły na myśl tłuste konie, ale ich wyciągnięte do przodu szyje kończyły się zaostrzonymi jak groty strzał głowami. Pokrywająca ich ciała powłoka przypominała płową skórę węża. Z każdej łuski wyrastało cienkie pióro. Ozzie był pewien, że widzi wąskie szpary skrzeli, otwierające się i zamykające na potężnie umięśnionych szyjach. Gdy obcy ściągnęli wodze i zatrzymali się przed podekscytowanym tłumem, zauważył też długie, srebrzyste włócznie przytroczone tuż za siodłami. Wydawały się całkowicie niepraktyczne, zwłaszcza dla jeźdźców. Silfeni spoglądali z góry na mieszkańców Cytadeli, rozmawiając ze sobą w swym śpiewnym języku. Byli odziani w długie, puszyste, białe jak łabędzi puch futra z kapturami zwężającymi się wzdłuż pleców. Rękawice i buty wykonano z tego samego futra. Ozzie podejrzewał, że zwierzę, z którego ono pochodzi, wygląda naprawdę imponująco. Sara podeszła do pierwszego z jeźdźców i pochyliła głowę w lekkim ukłonie.

- Witaj - rzekła w języku Silfenów. - Zawsze z radością witamy tu ciebie i twoich braci. - Najdroższa Saro, szczęście nadlatuje z pocałunkiem, który owocuje wśród nas -zaćwierkał w odpowiedzi Silfen. - Radość znamy na widok ciebie i twych pełnych życia towarzyszy. Zimny ten świat jest. Silni musicie być, by rozkwitać w czerwonym blasku jego słońca. Silni jesteście, albowiem rozkwitacie na grubej pokrywie lodu pod otwartym niebem. - Wasza Cytadela jest dla nas domem na tym mroźnym pustkowiu. Zatrzymacie się tu na noc? - Czas spędzony w domu z dalekiej przeszłości zbierzemy dzisiejszego dnia. - Jeśli możemy wam w czymś pomóc, powiedzcie nam o tym, proszę. Czy tym razem zapolujecie na wieloryby lodowe? - Są gdzieś tam, kryją się w swych białych głębiach. Szybkie są przez krótkie chwile. Wielkie wyrastają przez długie lata. Głośno wołają. Daleko pośród niezliczonych gwiazd słyszymy ich zew. Rzucamy wyzwanie. Ścigamy. A na koniec dzielimy się krwią, by zaznać życia, które daje nam radość. - Chcielibyśmy podążyć za wami. Chcielibyśmy otrzymać potem ich ciała. Jeździec zeskoczył z wierzchowca szybkim, zwinnym ruchem i stanął przed Sarą. Zdjął kaptur, a potem przyjrzał się szczelnie osłoniętej twarzy kobiety, jakby dziwił go ten widok. - Gdy wszystko już się dokona i życie opuści ciało, nie ma znaczenia, co się stanie z tym, co jest martwe. - Dziękuję - odpowiedziała Sara i znowu się ukłoniła. Jeźdźcy poprowadzili wierzchowce do nieużywanych stajni, a piesi Silfeni weszli do środka. Śpiewali i śmiali się głośno, schodząc po szerokich, krętych schodach do głównej komnaty. Ta inwazja światła i dobrego humoru, zapachu wiosny i ciepła płonącego kominka zmieniła starożytną Cytadelę w azyl pośrodku zimnego pustkowia. Z pewnością to właśnie było celem jej budowniczych. Gdy Ozzie wreszcie dotarł do głównej komnaty, Silfeni zdążyli już ustawić wszystkie tyczki z lampami w niszach w ścianie. Intensywny, złoty blask odepchnął przytłaczającą, czerwoną poświatę. Na rzeźbach nie było widać pokrywającego je brudu. Silfeni zdjęli białe futra, ich zielone jak liście drzew togi wypełniły surowy, kamienny wszechświat jaskini aurą lasu klimatu umiarkowanego. Otworzyli plecaki i wydobyli z nich manierki, kiście jagód oraz małe, okrągłe sucharki. Na widok ich beztroskiego zachowania Ozzie zatęsknił za dawnym życiem i za przyjemnościami, jakie się z nim łączyły. Z przerażeniem i niesmakiem zorientował się, że oczy zaszły mu wilgocią pod wpływem wspomnień. Większość ludzi i innych mieszkańców Cytadeli stała pod ścianą, przyglądając się gościom z prostym zadowoleniem. Orion jednakże wszedł w tłum i przechodził od jednego Silfena do drugiego, słuchając ich śpiewu oraz wyrazów podziwu. Dawali mu smakołyki i częstowali zawartością manierek. Gdy amulet rozbłysł niczym turkusowa gwiazda, młodzieniec uśmiechnął się z zachwytem. - Niezły widok, co? - Wyszeptała Sara prosto do ucha Ozziego. - Zapomniałem już, jacy oni są - przyznał. - Chryste, zapomniałem o wszystkim poza tym gułagiem. Jej stara twarz zmarszczyła się lekko. - A więc nas opuścisz? - Och, z pewnością! - George’owi przydałaby się najpierw odrobina pomocy. - Słucham? - Zapytał, odrywając z wysiłkiem spojrzenie od rozradowanych Silfenów. - Musimy przygotować wielkie sanie. Potrzebujemy tych wielorybów lodowych, Ozzie. Mieszkańcy bez nich nie przeżyją. - Ehe - zgodził się z niechęcią, wiedząc, że Sara ma rację. Los zbyt wielu osób zależał od obfitości polowań. - Dobra, pójdę pomóc George’owi. - Raz jeszcze spojrzał na środek jaskini. - Ale bądź tak miła i nie proś o to Oriona. - Nie zrobię tego. Chłopak był tylko jedną z czterdziestu osób zatrudnionych przez George'a i Sarę przy

przygotowaniach do jutrzejszych łowów. Mimo to potrzebowali całego popołudnia, by załadować wielkie, kryte sanie, które miały podążyć za Silfenami. Wieźli na nich trójwarstwowe namioty, sprzęt kuchenny, olej napędowy, który mieli przelać do pęcherzy, narzędzia rzeźnickie, beczki oraz sagany George przy pomocy kilku co bieglejszych kostnych cieśli dokonał też w ostatniej chwili niezbędnych napraw. W stajniach przygotowywano już ybnany. Gdy Ozzie wracał do ich mieszkania, czuł się zmęczony, ale przepełniało go spokojne zadowolenie. Orion chciał jeszcze zostać z Silfenami, ale Ozzie uparł się, że muszą iść. Tochee był już w sypialni. Ozzie przestawił wszczepy siatkówkowe na ultrafiolet i ujrzał w przednim segmencie ocznym istoty zygzakowate wzory. Obcy zasypał go pytaniami dotyczącymi Silfenów. Ozzie wykonał kilka uspokajających gestów, a potem podniósł z podłogi skrawek wielokrotnie spranego pergaminu. Wziął kawałek węgla drzewnego i zaczął pisać: „Tak, to są obcy, którzy utworzyli ścieżki. Jutro będą polować na wielkie, futrzaste stworzenia. Potem opuszczą ten świat, a my podążymy za nimi". - Co on mówi? - Zapytał podekscytowany Orion, gdy Ozzie podsunął pergamin Tochee. - Bardzo się cieszy, że przybyli i że będziemy mieli szansę. Chłopak wyrwał pergamin Ozziego i zmazał litery, tworząc rozległą, szarą plamę. Napisał na niej: „To świetna wiadomość, co? Uciekniemy stąd!!!!!". Tochee wziął z małej sterty drugi skrawek pergaminu i ujął węgiel drzewny w manipulator: „Razem to zrobimy. Razem we trzech zatriumfujemy". Orion stanął przed nim i uniósł w górę oba kciuki. Obcy zacisnął manipulatory wokół palców chłopaka. - No dobra, koledzy - odezwał się Ozzie. - Bierzmy się do roboty. Będziemy mieli tylko jedną szansę i musimy to zrobić jak trzeba. Orion, rozepnij siatkę i wyciągnij swoje rzeczy. Wszystko, co się nie zmieści w plecaku, będzie musiało zostać. Potem przygotuj na rano najlepsze ubranie podróżne, kopnij się do kuchni i napełnij termosy wrzątkiem. Zrobimy trochę tego sproszkowanego soku z dodatkiem glukozy i innego syfu. Wypijemy go jutro po drodze. - Nie mogę tego zrobić rano? - Nie wiadomo, kiedy Silfeni zechcą wyruszyć. Wszyscy mówią, że zawsze robią to wcześnie, więc nie możemy zakładać w ciemno, że rano dostaniemy wrzątek. Musimy wszystko przygotować teraz. Brachu, dowiemy się z najwyżej piętnastominutowym wyprzedzeniem. Załatwiłem sprawę z George'em i dostaniemy miejsce na krytych saniach. - Dobra - zgodził się Orion. - W takim razie biorę się do roboty. Ozzie napisał na pergaminie kilka kolejnych słów, polecając Tochee, żeby najadł się dzisiaj do syta. „Nie zapomnijcie o mnie", odpowiedział obcy. „Nie zostawiajcie mnie tutaj". „Nie zrobimy tego". Ozzie wygrzebał parę samogotujących się pakietów kiełbasek Cumberland i puree ziemniaczanego z cebulą. Kiedy się grzały przygotował własny bagaż. Nawet jeśli zapakują namiot i trochę innego ekwipunku w torby i załadują je na sanie Tochee, a obaj z Orionem będą dźwigać plecaki, i tak nie zdołają zabrać wszystkiego, co przywieźli tu na grzbiecie lontrusa. Nadeszła pora trudnych decyzji i wnikliwych rozważań. Postanowił, że zostawi większość ubrań. Miał na sobie dostatecznie wiele, by przeżyć na tej planecie, a to z pewnością wystarczy mu w każdym innym miejscu. Będzie po prostu musiał zrezygnować z urozmaicenia. Piętnastodniowy zapas pakietowanej żywności pojedzie na saniach Tochee, ale luksusy, takie jak czekolada, suchary czy herbata, zostawi Sarze i George'owi. Apteczka również była niezbędna. Zrezygnuje jednak z ceramicznych garnków z teflonową powłoką, a także naftowego piecyka. Cały ekwipunek jeździecki - siodło i uprzęże lontrusa - był teraz dlań bezużyteczny. Popatrzył na znacznie uszczuplony stos tego, co chciał zatrzymać. Zdawał sobie sprawę, że nadal jest za duży.

- Możemy zostawić siatkę zabezpieczającą - zauważył Orion, wróciwszy z wypełnionymi termosami. - Na pewno waży sporo. - Ehe - zgodził się z namysłem Ozzie. - Chyba masz rację. Fajnie, że na to wpadłeś, brachu. Chłopak uniósł plecak nad głowę, uśmiechając się głupkowato. Nie ścinał rudych włosów od chwili przybycia do Lodowej Cytadeli. Sięgały mu teraz prawie do ramion i co chwila opadały na oczy. - Mogę zabrać część twoich rzeczy - zaproponował. - Popatrz, nie mam tu prawie nic. Spróbował unieść nylonowy plecak jedną ręką, by dowieść prawdziwości swych słów. - W porządku, brachu - uspokoił go Ozzie, gdy plecak przechylił się nagle i Orion skoczył komicznie w bok, próbując go złapać. - Mamy wszystko, czego potrzebujemy, by się stąd wydostać. Gdybyśmy zabrali więcej, nasze szanse gwałtownie by zmalały. W żadnym wypadku nie powtórzę tego błędu. Opowiadałem ci kiedyś, jak totalnie beznadziejny był nasz skafander, kiedy Nigel wyszedł na powierzchnię Marsa? - Chyba nie. - Byliśmy kompletnie nieprzygotowani. Jezu, to cud, że Nigel wrócił żywy, a przecież oddalił się od wylotu tunelu tylko na kilka jardów. To by dopiero było osiągnięcie, nie? Pierwszy człowiek, który skorzystał z naszej nowej maszyny, padłby trupem z powodu braku zestawu do naprawy dętek. Historia potoczyłaby się zupełnie inaczej. - Jak było na Marsie? - Zimno. Zimniej niż w tej dziurze. I ani śladu życia. Naprawdę ani śladu. Uwierz mi, jeśli coś było już martwe miliard lat przed wyginięciem dinozaurów, to się daje wyczuć. Wystarczy na to spojrzeć i już wiesz. - Potrząsnął głową, zaskoczony tym, że wspomnienie nadal jest tak silne, choć minęło już prawie trzy i pół stulecia. - A teraz pokaż mi, co włożyłeś do plecaka. Tochee wrócił z wiadrem pełnym tłuczonych owoców kryształowych drzew, które stanowiły jego pożywienie. Ozzie i Orion usiedli na łóżkach, trzymając pakiety żywnościowe. Wszyscy trzej spożyli posiłek w milczeniu. Przebywający w centralnej komnacie Silfeni nadal śpiewali radośnie. Najwyraźniej zamierzali bawić się całą noc, jak zgraja ubzdryngolonych studentów. Ozziemu od czasu do czasu udawało się zrozumieć jakiś urywek tekstu. Większość słów sławiła wieloryby lodowe za ich siłę, szybkość i gwałtowność. Pierwszym gościem, który ich odwiedził, była Sara. Ozzie przekazał jej wszystkie przedmioty, które postanowił zostawić, a ona podziękowała mu z ożywieniem. Potem przyszedł George w towarzystwie kapitanów sań, którzy mieli dowodzić ruszającą na polowanie grupą. Następnie zjawiło się pięcioro ludzi, którzy również pragnęli odnaleźć drogę wyjścia z lodowej planety, czterech mężczyzn i jedna kobieta. Usiedli na łóżkach i wszyscy zaczęli opowiadać o swoich planach. W niewielkiej skalnej jaskini zapanowała nerwowa atmosfera, jak w szatni drużyny piłkarskiej kilka minut przed ważnym meczem. Ta myśl sprawiła, że Ozzie zadał sobie pytanie, kto zdobył Puchar Wspólnoty. Był zdumiony, że w ogóle zdołał zasnąć. Tak jednak się stało. Gdy Orion obudził go, potrząsając, leżał w niezapiętym śpiworze, a ręce i szyję miał skostniałe. Nie zasłonili nawet dywanikiem kryształowej żyły w suficie. - Już czas, Ozzie - mówił chłopak bliskim strachu głosem. - George powiedział, że się przygotowują. - Dobra, brachu, już wstaję. Ozzie miał ochotę zaśpiewać coś podnoszącego na duchu, jakąś wczesną piosenkę Beatlesów albo Puppet Presidents. Silfeni wreszcie umilkli. Pociągnął pierścienie na samogotujących się pakietach śniadaniowych, a potem zaczął się ubierać. Rzecz jasna, najpierw okrył ciało warstwą ciepłej bielizny. Potem włożył grubą bluzę sportową, sztruksowe spodnie i czystą flanelową koszulę. Gdy wiązał buty, zrobiło mu się już ciepło, więc cała reszta - dwa swetry, ocieplane, wodoszczelne spodnie, szalik, kominiarka, rękawiczki, nauszniki, gogle i oczywiście również futro z wieloryba lodowego, druga para nakładanych na wierzch spodni oraz rękawice o jednym palcu - powędrowała do plecaka. Przyjrzał się

Orionowi, który ubrał się równie ciepło. Połowa jego strojów była własnością Ozziego. Już przed kilkoma tygodniami zmniejszyli je starannie z myślą o tej okazji. Zjedli śniadanie, odwiedzili po raz ostatni toaletę, a potem poszli po Tochee. Gdy weszli na górę, w wielkim warsztacie panowała gorączkowa aktywność. Silfeńscy jeźdźcy byli już gotowi, prowadzili zwierzęta ze stajni. George wydawał pośpiesznie rozkazy swym ekipom. Obcy kołysał się z wyraźnym niezadowoleniem na zimnej, wilgotnej, kamiennej posadzce, podczas gdy Ozzie i Orion sprawdzali po raz ostatni jego sanie. Kiedy skończyli, istota wsunęła się pośpiesznie do ochronnego cylindra z futra. Ozzie wręczył jej trzy bloki grzewcze, a potem ostrożnie zawiązał rękaw od tyłu, upewniając się, że nie zostawił żadnych szpar. Później obaj z Orionem ułożyli plecaki na wolnej przestrzeni z tyłu sań. Tochee będzie uwięziony w ochronnej powłoce, dopóki nie dotrą do cieplejszego świata. Przed kilkoma tygodniami Ozzie próbował zapytać obcego, czy cierpi na klaustrofobię, ale albo ich złożony z obrazków i słów słownik był jeszcze zbyt ubogi, by przekazać podobne pojęcie, albo było ono po prostu obce psychice Tochee. George osobiście pomógł Ozziemu i Orionowi wypchnąć sanie Tochee w poprzedzający świt półmrok. Potem przywiązali je do wielkich sań ciągniętych przez pięć ybnanów. Wymienili z obcym znaki oznaczające „w porządku" i „życzę szczęścia", a potem weszli do środka i usiedli pośród ekwipunku służącego do ćwiartowania i gotowania wielorybów lodowych. Powoził Bill, Korrok-hi, a jedną z piętnastki pozostałych pasażerów była Sara. Z małego piecyka zawieszonego u szczytu sań sączyło się słabe światło o barwie siarki i buchały cuchnące opary. Zasunęli połę plandeki. Gdy czerwone słońce wysunęło się powoli zza horyzontu, Silfeni zgromadzili się pod Lodową Cytadelą. Ich białe futra lśniły w blasku lamp. W rękach ściskali gotowe do użycia włócznie i łuki. Z ich ust popłynęła powolna pieśń. Ozzie nigdy dotąd nie słyszał, by śpiewali w tak niskiej tonacji. Żałobny baryton brzmiał znacznie groźniej i bardziej obco niż ich inne pieśni. Jeźdźcy ruszyli naprzód swobodnym galopem, a piesi podążyli za nimi w wolniejszym tempie. Zaprzęgi ybnanów ruszyły do rączego pościgu z głośnym brzękiem garnków i innych metalowych przyborów. Potrzebowali półtorej godziny, by dotrzeć do granicy kryształowego lasu. Do tej pory kryte sanie dotrzymywały kroku pieszym Silfenom. Odkąd jednak dotarli do granicy drzew, musieli posuwać się naprzód gęsiego. Ścieżka między potężnymi pniami była wąska i trudna do przebycia, jechali więc bardzo powoli. Stopniowo tracili dystans do Silfenów, ale zostawiane przez nich ślady łatwo było zauważyć. Od czasu do czasu powożący saniami Korrok-hi zauważali za zasłoną ośnieżonych pni migotliwy blask lamp. Ozzie kilkakrotnie podchodził do wyjścia, żeby sprawdzić, czy Tochee nadal jedzie za nimi. Sanie obcego posuwały się naprzód bez trudności. Tochee prawie w ogóle nie musiał korzystać z tyczek do sterowania. - Jak długo jeszcze? - Zapytał Orion po ponad godzinie drogi przez las. - Spędzimy między drzewami parę godzin, nim dotrzemy na tereny łowieckie -odparła Sara. - Potem kto wie? Jeźdźcy ruszyli przodem, żeby wytropić kilka wielorybów. - Jak wielkie są te tereny łowieckie? - Nie mam pojęcia. Nie można zobaczyć drugiego końca nawet przy najlepszej pogodzie. Pewnie ciągną się setkami mil. Pewnego razu zapuściliśmy się tak daleko, że musieliśmy zawrócić, a Silfeni nadal nie zaczęli polować. Ale to zdarza się rzadko. Jeśli będziemy mieli szczęście i wieloryby są gdzieś blisko, polowanie może się odbyć jeszcze dzisiaj. - Czy Silfeni opuszczą nas nocą? - Zapytał Ozzie. - Nie. To znaczy nigdy dotąd tego nie zrobili. Minęły jeszcze dwie godziny i kwadrans, nim dotarli do granicy lasu. Ozzie i Orion wyjrzeli na zewnątrz przez szparę w plandece, ciekawi, co tam zobaczą. Znajdowali się wysoko w górach, z czego do tej pory Ozzie nie zdawał sobie sprawy. Kryształowy las porastał potężny płaskowyż. W miejscu, gdzie się kończył, teren opadał ku bezkresnej równinie pokrytej setkami niskich, wulkanicznych

kraterów. Sara mówiła prawdę o jej rozmiarach. Straszliwie mroźne powietrze było zupełnie przejrzyste, ale choć znajdowali się pół mili nad równiną, Ozzie nie widział jej drugiego końca. Niknął on w karmazynowej mgiełce za horyzontem. Same kratery były niemal zupełnie płaskie, ale między nimi ze zmarzniętej ziemi wysuwały się tysiące skalnych wyniosłości przypominających miniaturowe Matterhorny. Ich stoki porastały kryształowe drzewa, ale skaliste szczyty pokrywał jedynie śnieg oraz wypełniający rozpadliny lód lśniący ciemnoszkarłatną łuną w świetle słońca. Sara powiedziała im, że wszystkie kratery są wypełnione drobinami lodu, maleńkimi jak ziarenka piasku granulkami. Tworzyły one idealnie płaską powierzchnię i nie sposób było odgadnąć, jak głęboko znajduje się dno. Ze środkowej części większości kraterów buchały obłoczki dymu, które wznosiły się pionowo ku niebu, rozprzestrzeniając się i rzedniejąc stopniowo, aż wreszcie na wysokości kilku tysięcy stóp łączyły się ze sobą, tworząc rzadką powłokę cirrusów, przypominających szerokie, unoszące się na wietrze smugi kondensacyjne. Ozzie przełączył się na podczerwień i zobaczył, że kratery świecą słabo. Były tylko o kilka stopni cieplejsze od otoczenia, ale ta różnica wystarczała, by spowodować parowanie. Zadał sobie pytanie, jaka temperatura panuje na ich dnie. W połowie wysokości zbocza zauważył Silfenów, którzy posuwali się przez niewielkie skupisko kryształowych drzew. Ich lampy kołysały się wesoło. Jeźdźców nigdzie nie było widać. Wielkie sanie wjechały, jedne po drugich, na szczyt urwiska, a potem zaczęły niebezpieczny zjazd w dół, w ślad za łowcami. Droga w dół była trudna. Sanie kołysały się na nierównej powierzchni. Od czasu do czasu Korrok-hi musieli kazać ybnanom ciągnąć sanie w górę, żeby spowolnić ich gwałtowny pęd. Ozziemu trudno było sprawdzać, co się dzieje z Tochee. Wszyscy pasażerowie krytych plandeką sań trzymali się kurczowo kościanego szkieletu. W końcu postanowił, że da sobie spokój. Nawet jeśli lina pękła, i tak nie zdołałby pomóc obcemu. Kilka przyborów urwało się i walało po saniach. Garnki i kościane przypory uderzały z głośnym stukiem w golenie, ramiona i piersi. Zawieszony na krótkim łańcuchu piecyk kołysał się niepokojąco zamaszyście. Zjazd na równinę nie mógł trwać dłużej niż czterdzieści minut, ale uwięzionym w ciasnym, śmierdzącym przedziale wydawało się, że ciągnie się godzinami. Ozzie nigdy dotąd nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo ważne jest widzieć drogę podczas podróży pojazdem. Jego wyobraźnia przywoływała wizje głazów o ostrych jak noże krawędziach, gotowych rozbić sanie na kawałeczki, a także wysokiego na sto jardów urwiska na końcu zbocza. Bill zatrąbił cicho z zadowolenia, oznajmiając, że wreszcie dotarli na dół. Wszyscy pasażerowie sań uśmiechnęli się nerwowo, nie chcąc przyznać, jak bardzo bali się jeszcze przed chwilą. Potem jazda stała się znacznie łatwiejsza. Sara była przekonana, że uda się im zmniejszyć dystans dzielący ich od Silfenów. Orion mocno zaciskał w pięści amulet, wpatrując się w jego błękitny, roziskrzony blask. Sanie nadal jechały w szeregu, podążając za świeżymi śladami w ziarnistym śniegu. Oddalali się pod kątem prostym od płaskowyżu. W południe mknęli już brzegiem pierwszego krateru. Po jego drugiej stronie piętrzyły się groźnie wyglądające skały. Dalej napotkali żleby wypełnione zbitym, pofałdowanym śniegiem. Wydawało się, że nawet najmniejszy wstrząs wystarczy, by spowodować lawinę. Wąwozy o dnie pokrytym lodem, na którym ślizgały się kopyta ybnanów. Gaje i wielkie lasy kryształowych drzew oraz cebulastych krzewów; wyglądając z sań, Ozzie często zauważał, że całe ich połacie coś przewróciło, pozostawiając tylko wyszczerbione kikuty otoczone stosami pokrytych lodem gałęzi. Były też wąskie, strome przełęcze, na które wspinali się boleśnie powoli, by potem zjeżdżać na dół jak szaleńcy, szybciej i ryzykowniej niż z płaskowyżu. Omijali długimi łukami kratery, z których wydobywała się mgła, szybko pokrywająca ybnany i sanie warstwą szronu. Gdy do zmierzchu zostało półtorej godziny, płaskowyż zniknął im z oczu, zasłonięty wyniosłymi, czarnymi, skalnymi iglicami. Padające na czerwonawy śnieg cienie robiły się coraz dłuższe, a wszystkie zaprzęgi ybnanów zaczynały już odczuwać zmęczenie. Nawet na płaskim terenie posuwały się naprzód

znacznie wolniej niż przedtem. - Dzisiaj nie będzie polowania - oznajmiła Sara, wróciwszy do sań po krótkiej rozmowie z Billem. Musimy zaraz rozbić namioty. Po ciemku to dość trudne. Po kolejnej półgodzinie wyłonili się ze szczeliny między dwiema skałami i ujrzeli przed sobą krater o średnicy około sześciu mil. Jakiś czas po uformowaniu się niecki intensywne w tej okolicy wulkaniczne procesy wypiętrzyły kolejny łańcuch wyniosłych turni, sięgający prawie do samego środka krateru. Silfeni zebrali się u podstawy szczytu najbliższego brzegu. Jeźdźcy i piesi skupili się w ciasną grupę, świecąc w gęstniejącym mroku niczym klejnot o wielu fasetkach. Gdy tylko rozbito wielkie namioty, Ozzie, Orion i George ustawili mniejszy nad saniami Tochee i przykryli go wielką futrzaną płachtą. Na sam ochronny rękaw również narzucili futro. - Powinno mu być ciepło - stwierdził George, wyczołgując się na zewnątrz. Ozzie, który został w środku, chrząknął na znak zgody. Zapalił parę świec i postawił je na ziemi przed szybą sań. Nie mieli tu zbyt wiele wolnego miejsca, zapewne tylko parę jardów sześciennych, ale światło pozwalało Tochee coś zobaczyć, a być może też stłumić lęk przed uczuciem pogrzebania żywcem. Ozzie zajrzał do środka i zobaczył, że obcy leży nieruchomo, kierując nań przedni sektor oczny. Uniósł dłoń obleczoną w rękawicę o jednym palcu, kierując kciuk ku górze. W oku Tochee zatańczyły ultrafioletowe wzory nieco słabiej widoczne przez kryształową szybę. Mówiły w przybliżeniu: NIE ZAPOMNIJCIE O MNIE JUTRO. - Z pewnością nie zapomnimy - wyszeptał Ozzie pod kominiarką. Tochee włączył blok grzewczy. Ozzie zaczekał, aż urządzenie rozjarzy się ciemnowiśniowym blaskiem, a potem wycofał się z namiotu. Zostało im jeszcze jakieś dwadzieścia minut, nim słońce zniknie za horyzontem. Ozzie ruszył pośpiesznie w stronę brzegu krateru. Tuż przed zmierzchem zapadła dojmująca cisza. Nawet śpiew Silfenów nie rozbrzmiewał już pod posępnym, białym niebem. Powierzchnia granulek lodu wypełniających krater była tak gładka, że wyglądały zupełnie jak tafla wody. Niemal spodziewał się zobaczyć fale. Uklęknął i dotknął lodu urękawicznioną dłonią. Substancja przypominała w dotyku gęsty olej, choć im bardziej zagłębiał rękę, tym silniejszy stawał się opór. - Ostrożnie, bo wpadniesz - ostrzegła go Sara. Ozzie wyprostował się, strzepując ziarenka z rękawicy. - Siostro, przy tobie zawsze się czuję, jakbym coś przeskrobał. - Zdarzało się już, że ludzie w to wpadli. Nie narażamy życia, próbując ich odnaleźć. Nie ma tu pęcherzyków powietrza, które by nam pomogły. - Nic w tym dziwnego. To nie jest naturalna substancja. Takie ziarenka lodu powinny się pozlepiać. - Pewnie, że powinny. Ale coś je ciągle miesza, jak mąkę w mikserze. - Masz na myśli wieloryby lodowe? -I inne istoty, które żyją na dole. Wieloryby muszą się czymś żywić. - Może to tylko lodorosty, czy jak tam powinny się zwać takie rośliny. - Nie sądziłbyś tak, gdybyś widział jednego z nich. - A dlaczego? - Zapytał Ozzie, ruszając za nią. - Hmm, powiedzmy, że nie zachowują się jak roślinożercy. - Wszystko już tu rozszyfrowałaś, prawda? - Nie, Ozzie, nic z tych rzeczy. Wiem o tym miejscu bardzo niewiele, podobnie jak o innych, które odwiedziłam. Na przykład, dlaczego Silfeni nie pozwalają nam mieć elektryczności? - Teoria brzmi prosto. Pragną doświadczać życia na czysto fizycznym poziomie. Do tego właśnie służą ciała, które widzimy. Umożliwiają im bytowanie na tym poziomie ewolucji świadomości. Przyznaję to z bólem, ale to dość niski poziom, biorąc pod uwagę ich możliwości. Jeśli zacznie się wprowadzać elektryczność, maszyny i wszystko, co się z tym wiąże, szanse na surowe, naturalne doświadczenia

staną się ograniczone. - Ehe - przyznała skwaszonym tonem. - Niech Bóg broni, żeby wynaleźli medycynę. - Nie potrzebują jej. Dla nas jest ważna, ponieważ wysoko cenimy indywidualność i ciągłość. Ich perspektywa jest inna. Są w trakcie podróży, której cel jest bardzo wyraźnie określony. Pod koniec wędrówki staną się członkami społeczności dorosłych. - Skąd o tym wiesz, do licha? Wzruszył ramionami, choć pod grubym futrem ów gest był niemal niewidoczny - Ktoś mi to kiedyś powiedział. - Kto? - Jeden facet, którego poznałem w barze. - Chryste Panie, nie wiem, kto jest bardziej porąbany, ty czy oni. - Z pewnością oni. Gdy weszli na szczyt obrzeża krateru, słońce zniknęło już za horyzontem, zostawiając na niebie jedynie plamę koloru fuksji. - Nie powinieneś też wychodzić z namiotu o tak późnej porze - skarciła go Sara. -No wiesz, nie mamy tu lamp wskazujących drogę powrotu. - Nie martw się o mnie. Widzę po ciemku lepiej niż większość ludzi. - Może masz też futro zamiast skóry? Na tym świecie nawet Korrok-hi nie wychodzą nocą na dwór. - Masz rację. Przepraszam. Byłem nieostrożny. - Jutro będziesz się musiał postarać znacznie lepiej, jeśli chcesz podążyć za Silfenami. - Jasne. Wiesz co? Nadal trochę się dziwię, że nie chciałaś odejść z nami. - Pewnego dnia opuszczę to miejsce, Ozzie. Ale jeszcze nie teraz. - Siedzisz tu już wystarczająco długo. Nie wierzę, by George cię przekonał, że pobyt tutaj to pokuta, dzięki której nauczymy się doceniać własne życie. Nie zauważyłem też, byś miała tu kogoś bliskiego. Zgadza się? Gryzło go to coraz bardziej, gdyż Sara w ogóle nie zwracała uwagi na zmierzające w tym kierunku sugestie, które zgłaszał jej już od miesięcy. - Zgadza - przyznała. - W tej chwili nie mam nikogo. - Wielka szkoda, Saro. Wszyscy kogoś potrzebujemy. - Chciałeś się zgłosić na ochotnika? Umilkł, słysząc lekką pogardę pobrzmiewającą w jej głosie. Po chwili Sara zatrzymała się i obejrzała na niego. - Co się stało? - Cholera, nie mogłem już tego wyrazić jaśniej - poskarżył się Ozzie. - O co ci chodzi? - O nas. O ciebie i o mnie. Razem na materacu. - Przecież masz... Och. - Co mam? - Zapytał z podejrzliwością w głosie. - Myślałam... Wszyscy myśleliśmy... Że ty i Orion... - Że ja i Orion co?... Niech to szlag. - Chcesz powiedzieć, że nie jest twoim...? - Nie. Absolutnie. Nie jest. - Och. -I nie jestem. - Dobra. Przepraszam. Zaszło nieporozumienie. - Chociaż nie ma w tym nic... - Z pewnością nie ma. Wielu moich przyjaciół to geje.

- Naprawdę? - Tak się mówi. - Ehe. - Dobra, to wyjaśniliśmy sobie tę sprawę. - Jasne. Rewelacja. Wrócił pośpiesznie do namiotu, nie odzywając się więcej ani słowem. Wszyscy siedzieli już w środku i szykowali kolację. Czarne, oleiste opary wydostawały się na zewnątrz przez szczeliny w szczycie. - Ozzie - odezwała się znużonym tonem Sara, zanim weszli do środka. - Słucham. - Jutro, kiedy Silfeni będą polować na wieloryby lodowe, nie zrób się zbyt ciekawy, dobra? Bez względu na to, jak bardzo ekscytujące, fascynujące czy odrażające wyda ci się to wszystko, trzymaj się z dala i nie wchodź im w drogę. - Rozumiem. - Mam nadzieję, że tak. Wiem, po co tu przybyłeś. Widziałam już takich przedtem. Masz jakiegoś rodzaju misję i wydaje ci się, że czyni cię to nieśmiertelnym. Cholera, może rzeczywiście tak jest, ale jutro nie będzie odpowiednią porą, by poddać to próbie. Rozumiem twoje szalone teorie na temat Silfenów i wiem, że mają kluczowe znaczenie, ale to, co wydarzy się jutro, będzie realne i fizyczne. - Będę ostrożny. Obiecuję. Muszę się opiekować chłopakiem i obcym. Obudzili się, gdy na niebie zalśnił pierwszy purpurowy blask jutrzenki. Choć w ciasnym namiocie towarzyszyło mu dziesięciu ludzi, gdy tylko Ozzie zapiął śpiwór, zapadł w głęboki, pozbawiony snów sen. Po raz pierwszy od chwili przybycia na lodowy świat uwolnił się od wszechobecnego czerwonego światła. Obaj z Orionem zjedli pakiety śniadaniowe, wysłuchując pełnych irytacji komentarzy zazdrosnych towarzyszy, którzy musieli się zadowolić standardowym posiłkiem złożonym z tłuczonych owoców kryształowych drzew oraz plastrami smażonego mięsa wielorybów lodowych. Wypełnili manierki wrzątkiem, do dwóch z nich dodali proszku energetycznego, a do dwóch pozostałych koncentratu zupy. Cała reszta wybiegła z namiotu, by patrzeć, jak Silfeni wyruszają na łowy, Orion i Ozzie spakowali zaś plecaki, mając nadzieję, że robią to po raz ostatni na tej planecie. Nocą padał śnieg, z cirrusów posypały się maleńkie, twarde płatki, pokrywające wszystkie powierzchnie warstewką pyłu. Ozzie i Orion strącili ją z futra, którym przykryli sanie Tochee, a potem je zdjęli. Ozzie bał się trochę tego, co tam znajdzie. Zamarzniętego trupa? Blok grzewczy spełnił jednak swoje zadanie. Tochee zamachał do nich zza kryształowej szyby. Spędzona samotnie noc najwyraźniej mu nie zaszkodziła. Obaj przystanęli obok sań, w pewnej odległości od swych towarzyszy którzy kłębili się wokół namiotów. To była korzystna pozycja, która pozwoli im obserwować rozgrywające się na dole polowanie. Ozzie uświadomił też sobie, dlaczego Korrok-hi wciągnęli wieczorem sanie na skarpę. Na górze będą bezpieczni. Polowanie miało się odbyć na pełnej jarów i porośniętych drzewami wzgórz połaci sąsiadującej z dnem krateru. Silfeńscy jeźdźcy podzielili się na dwie grupy. Pierwsza z nich ruszyła naprzód granią sięgającą na obszar krateru, zmierzając do jej końca, druga zaś pomknęła galopem wzdłuż obrzeża, oddalając się od pierwszej. Piesi łowcy rozbili się na małe grupki, zajmując pozycje w laskach i na usianych głazami polach. Ozzie przyglądał się ze sporym zainteresowaniem, jak kolejni jeźdźcy odłączają się od grupy zmierzającej granią, by pełnić samotnie straż tuż nad poszarpanym brzegiem. Po czterdziestu minutach ostatni Silfen dotarł do końca i zatrzymał się tam. Druga grupa ustawiła się w podobnej formacji na odległej o milę krawędzi krateru.

Gdzieś zabrzmiał róg. Jego czysty ton niósł się echem w lodowatym powietrzu. - Zasłońcie oczy - ostrzegła ich krzykiem Sara. Ozzie i Orion wymienili spojrzenia. Nikt przedtem o tym nie wspominał. Ozzie szybko zasłonił ciałem przednią szybę sań. Później spojrzał z powrotem na krater, robiąc zbliżenie na najdalszego jeźdźca, czekającego na samym końcu grani. Silfen siedział na wierzchowcu, unosząc ręce w klasycznej pozycji włócznika. Ozzie ledwie zdążył włączyć filtry wszczepów siatkówkowych, nim obcy rzucił włócznią. Nawet na pełnym zbliżeniu trudno było zauważyć srebrną szpilkę, która przeszyła powietrze z niewiarygodną szybkością. Zerknął na Silfena, który zajął pozycję naprzeciwko, na krawędzi krateru, i przekonał się, że on również rzucił włócznią. -Co... Gdy pociski osiągnęły najwyższy punkt swych trajektorii, rozjarzyły się nagle, rozciągnęły, przerodziły w błyskawice. Na taflę krateru padło oślepiające, białe światło. Silfeńscy jeźdźcy rzucali na skały ostro zarysowane cienie. Bezgłośny rozbłysk przegnał na chwilę czerwone światło słońca. Dwie bliźniacze wstęgi energii uderzyły w taflę jeziora lodowych granulek. W miejscach, gdzie zniknęły pod powierzchnią, pojawiły się kręgi niebieskobiałej fosforescencji, które rozszerzały się, aż wreszcie osiągnęły średnicę kilkuset jardów, a potem wygasły stopniowo. - Co to było? - Zawołał Orion. - Nie mam pojęcia - odparł zgodnie z prawdą Ozzie. Poczuł się lekko zaskoczony, że granulki nie wystrzeliły w górę, jakby wybuchła bomba głębinowa. Powierzchnia pozostała całkowicie spokojna. Rozległ się donośny huk, od którego zatrzęsły się turnie i wzgórza. Drudzy z kolei jeźdźcy na obu skrzydłach wyprostowali się i cisnęli włócznie. Ponownie rozbłysło białe światło. Dopiero gdy w powierzchnię uderzyła czwarta para włóczni, Ozzie dostrzegł na niej jakiś ruch. Między dwiema plamami światła pojawiła się podłużna, ostro zakończona fala o długości około pięćdziesięciu jardów. Z ust Silfenów czekających na pojawienie się bestii popłynął radosny śpiew. Jego brzmienie mieszało się z hukiem wywołanym przez czwartą parę włóczni. - Udało się - mruknął pod kominiarką Ozzie. Taflę przecięły kolejne podłużne fale. Wszystkie zmierzały ku brzegowi, pędzone przerażającymi eksplozjami świetlnych włóczni. Dwie najbliższe brzegu przyśpieszały z każdą chwilą. Ozzie wstrzymał oddech, ciesząc się, że wreszcie zobaczy wieloryba lodowego. W odległości stu jardów od brzegu z granulek wyłoniła się wielka góra szarego futra, poruszająca się z gracją igrającego w morskich falach delfina. Bestia wyglądała jak niedźwiedź polarny, który wyrósł do rozmiarów dinozaura, ale z obu stron jej paszczy sterczały szeregi straszliwych, długich na jard kłów. Poniżej poruszało się mnóstwo nóg, przypominających pokryte futrem płetwy. - Ale wielki! - Pisnął Orion. - Ehe, to spore bydlę, brachu. Wieloryb lodowy zapadł się z powrotem w granulki. W górę trysnęły fontanny suchego proszku. Włócznie eksplodowały czystym światłem na tafli jeziora, gęsta chmura drobin przerodziła się w skłębioną masę roztańczonych tęcz. Rozwścieczona tą prowokacją bestia zakołysała nagle głową, nie przestała jednak mknąć ku krawędzi krateru. Tuż za nią zmierzały cztery następne fale. Piesi Silfeni pobiegli w stronę brzegu, unosząc mniejsze, czarne włócznie. Zrzucili ciężkie futra, by nie krępowały ich ruchów, i mknęli sprintem ku zwierzynie niczym czarne drobinki przemierzające posępną krainę. Niebo nad ich głowami co chwila zmieniało barwę z czerwonej na białą. Cienie tańczyły jak szalone, gdy ze stromych stoków sypały się kolejne salwy bliźniaczych błyskawic. Ozzie oglądał kiedyś stare filmy dokumentalne pokazujące żołnierzy walczących na brzegu i szarża Silfenów wyglądała niemal identycznie. Ich nieprawdopodobne szaleństwo sprawiało, że miał ochotę dopingować ich głośnym krzykiem.

Pierwszy wieloryb lodowy wydostał się na brzeg, nie zwalniając nawet na chwilę. Ozzie nie potrafił uwierzyć, że coś tak wielkiego może się poruszać równie szybko. Bestia nadal kołysała gwałtownie głową, kłapiąc zębami w szaleńczej furii. Silfeni rozciągnęli szyk, otaczając ją półkolem. Kilku z nich rzuciło włóczniami. Te pociski nie rozbłysły monochromatycznym światłem. Uderzyły w boki wieloryba lodowego, ale nie wyrządziły mu zbyt wielkiej krzywdy. Większość odbiła się od grubego, zbitego futra i spadła z grzechotem na ziemię. Niektóre znalazły punkt zaczepienia, ale nie wbiły się zbyt głęboko. Tylko rozjuszyły bestię jeszcze bardziej. Stworzenie miotało się i wyginało, próbując dosięgnąć kończynami cienkich drzewc, zupełnie jak drapiący się pies. Silfeni, którzy rzucili włócznie, zaczęli się wycofywać. Kilku z nich napięło cięciwy łuków. Ozzie nie widział na porośniętym futrem ciele wieloryba lodowego żadnych oczu, wydawało się jednak, że bestia wie, gdzie znajdują się jej dręczyciele. Skoczyła nagle do przodu, kłapiąc olbrzymią paszczą. Trzy kły przeszyły jednego z Silfenów. Ze śmiertelnych ran trysnęła hebanowa krew. Potem paszcza otworzyła się, rozdzierając ciało. Nogi poleciały na bok, a tułów spadł na ziemię. Wieloryb lodowy przeszedł po nim i zaatakował kolejnego Silfena, który cofał się pośpiesznie, próbując nałożyć strzałę na cięciwę. Orion krzyknął przeraźliwie. - Wszystko w porządku - zawołał Ozzie. Uścisnął chłopaka i odwrócił go od obrazu rzezi. - Nic mu się nie stało. Daję słowo. Silfeni nie umierają. Rozumiesz? Nie umierają. Mają życie pozagrobowe, prawdziwe niebo. Chłopak drżał na całym ciele. - On go zjadł! - Zawodził. - Zjadł go! - Nie zjadł. To niemożliwe. Oni są za gorący. Spaliłby mu całą paszczę. - Ale i tak zginął. - Nie! Już ci mówiłem, że Silfeni idą do swojego nieba. Nie wciskam ci kitu, brachu. Tak już z nimi jest. Orion uczepił się Ozziego, wtulając głowę w jego pierś. - Czy potwory przyjdą po nas? Proszę, Ozzie, nie chcę umierać. Ja nie pójdę do nieba. Wiem, że nie pójdę. - Hej. - Ozzie uścisnął go uspokajająco. - Na pewno byś poszedł do nieba. To ja wyląduję w płomieniach. Jak myślisz, dlaczego muszę ciągle poddawać się rejuwenacji? Wiem, że czeka na mnie wielki, wredny facet z widłami. Nie doczekał się odpowiedzi. Chłopak nie wygłosił żadnego sarkastycznego komentarza. Ozzie uścisnął go jeszcze mocniej i obejrzał się pośpiesznie za siebie. Jeźdźcy rzucili już ostatnie świetliste włócznie, zwracając czerwonemu słońcu panowanie nad niebem. Na lądzie znajdowały się już cztery lodowe wieloryby, jeden z nich jeszcze większy od pierwszego. Każdą z bestii otoczył pierścień szybko się poruszających pieszych Silfenów, którzy zasypywali je gradem strzał i włóczni. Większość czarnych pocisków odbijała się od skołtunionego futra, ale coraz więcej wbijało się w cel. Zginęło już kilkunastu myśliwych, rozszarpanych na strzępy albo wgniecionych w twardą ziemię. Z wypływającej z ich ciał krwi buchały obłoki pary. Śnieg gotował się w kontakcie z nią, ale po chwili strumyki i jeziorka zaczynały zamarzać. - Chodź - odezwał się Ozzie. - Schowamy się w namiocie, żeby nie patrzeć na ten syf. Podniecenie, jakie czuł na myśl, że ujrzy polowanie, całkowicie ustąpiło miejsca poczuciu winy z powodu tego, że przyprowadził tu chłopaka. Pół poprowadził, pół zaniósł go do najbliższego namiotu. - Tutaj nie dojdą, prawda? - Zapytał Orion żałosnym tonem. - Nie dojdą. Daję słowo. Sara zauważyła, że wloką się w stronę namiotu, i podbiegła do nich. - Dobrze się czuje? - Zapytała. - Kurwa, źle - warknął Ozzie. - Mogłaś mnie uprzedzić.

- To polowanie. Czego się spodziewałeś? Gniew Ozziego wygasł. Miała rację. Pewnie, czego się spodziewałem? Widowiska w PSZ? Sara rozwiązała sznurki zewnętrznych pół. Ozzie ponownie obejrzał się za siebie, upewniając się, że jego ciało zasłania Orionowi widok. Obraz był coraz bardziej surrealistyczny. Liczba zabitych Silfenów przekroczyła dwudziestu. Trzy podobne elfom istoty zdołały się wdrapać na grzbiet jednej z bestii. Uczepiły się futra i jechały na niej, jakby to było najbardziej szalone rodeo w całej Galaktyce. Wtem jednego z nich uderzyła kończyna wieloryba lodowego. Silfen wyleciał w górę i runął na skałę. Dwaj jego ocalali towarzysze próbowali wbić włócznie w kryzę futra tuż za karkiem. Zadanie było trudne. Drugi wieloryb lodowy przedzierał się przez zagajnik kryształowych drzew jak niepowstrzymany buldożer. Kryształowe pnie rozpadały się pod jego naporem, sypiąc na boki kaskadą niebezpiecznych odprysków. Brzęk był tak głośny, jakby szklane miasto ogarnęło trzęsienie ziemi. Biegnący za bestią Silfeni mieli trudności z omijaniem drzew i uchylaniem się przed odłamkami. Trzeci wieloryb... Ozzie zmarszczył brwi. Bestia zostawiła za sobą pięciu martwych Silfenów. Walczyła niesamowicie zawzięcie, ale słabła już, poruszała się coraz wolniej. Była teraz znacznie łatwiejszym łupem, ale zamiast wykorzystać szansę, ogarnięte krwawym szałem elfy omijały ją szerokim łukiem. Z boków i grzbietu stworzenia sterczały dziesiątki strzał i włóczni, jego głowa kołysała się na boki. Wieloryb lodowy zatrzymał się, wyraźnie było widać, że cierpi. W tej samej chwili Silfeni ustawili się w dwa luźne szeregi, tworząc szpaler prowadzący z powrotem do krateru. Unieśli włócznie w salucie. Bestia zawróciła ociężale i rozpoczęła długą, uciążliwą podróż z powrotem do bezpiecznego jeziora lodowych granulek. - Wejdźcie - powiedziała Sara i otworzyła namiot. Ozzie wepchnął Oriona do środka i szybko podążył za nim. Sara też wsunęła się do wnętrza. Otępiały chłopak usiadł na łóżku, a Ozzie zdjął kominiarkę, uwalniając włosy, po czym wyciągnął termos z wielkiej kieszeni futra. - Wypij trochę - poradził. - Gorący płyn dobrze ci zrobi. Orion bez przekonania spróbował ściągnąć kaptur. Sara mu pomogła, a potem Ozzie niemal zmusił go do przełknięcia soku. Nigdy dotąd nie widział, by chłopak tak się czymś przejął. Z oczu spływały mu łzy. - Paskudna sprawa, nie? Orion skinął głową bez słowa. - Jednemu pozwolili uciec - zauważył Ozzie. - O co tu chodziło? - Wieloryby lodowe dysponują zapasowym rezerwuarem energii - wyjaśniła Sara. -To w przybliżeniu ekwiwalent adrenaliny u ludzi. Korzystają z niego podczas wędrówek między kraterami oraz walk o terytorium. Pewnie również przy polowaniach na zwierzynę. Potrzebują długiego czasu, by zgromadzić ten zapas, ale potrafią go wyczerpać bardzo szybko. A jak już to zrobią, są w praktyce bezbronne. Silfeni uważają, że to niehonorowe polować na coś, co siedzi bez ruchu i pozwala szpikować się strzałami, więc pozwalają takiemu wielorybowi uciec. - To szaleńcy - skwitował Ozzie. - Całe to polowanie to kurewski idiotyzm. - To ty mówiłeś, że żyją na tym poziomie tylko po to, by doświadczyć fizycznego bytowania, pamiętasz? - Ehe. - Opadł na łóżko obok Oriona. - Pamiętam. Sara przyglądała się przez chwilę im obu. - Muszę już iść. Zawiadomię was, kiedy polowanie się skończy. To już nie potrwa długo. - Dziękuję. Orion nie odezwał się ani słowem. Siedział bez ruchu, ściskając w rękach termos. - To już się nie powtórzy - zapewnił Ozzie. - Następne miejsce, do którego trafimy, z pewnością

będzie lepsze od tego cholernego zadupia. Na długą chwilę zapanowała cisza. Potem Orion nagle eksplodował. Złapał za futro, rozchylił je i sięgnął do kołnierza swetra. - Nienawidzę ich, Ozzie, nienawidzę! Nie są tacy, jak wszyscy mówili. Nie są moimi przyjaciółmi. Jak mogę się z nimi przyjaźnić, jeśli robią takie rzeczy? - Chwycił amulet i pociągnął mocno, zrywając łańcuszek. - Nie są moimi przyjaciółmi - powtórzył i cisnął błyszczącym przedmiotem na drugi koniec namiotu. - Co zrobili moim rodzicom? - Hej, brachu, nie zrobili im nic złego. Masz na to moje słowo. - Jak możesz mi dać słowo? Nie wiesz, co się z nimi stało. - Silfeni nie są źli. Wiem, że to, co się tu stało, nie wygląda ładnie, ale nie krzywdzą ludzi celowo. Twoi rodzice na pewno spokojnie wędrują po ścieżkach. Pamiętasz, co mówiła Sara? Tu nie dotarli. Ta planeta jest ślepą uliczką, jeśli mnie o to pytasz. Silfeni nie przywiązują do niej zbyt wielkiej wagi. Orion potrząsnął głową i zgarbił się jeszcze bardziej. - Są tacy okrutni. - Ci tutaj, tak. To samo dotyczy wszystkich żywych istot na pewnych etapach ich ewolucji. Po prostu ujrzeliśmy dziś niezbyt przyjemny etap. Chłopak pociągnął nosem i wypił łyk soku. - Myślisz, że przechodzą przez ten etap przed pobytem na Silvergalde czy potem? - Hej, to ciekawe pytanie. Nie mam pojęcia. Musiałbym się nad tym zastanowić. - Myślę, że przedtem. Trzeba najpierw poznać to, co na świecie jest straszne, żeby umieć docenić dobre rzeczy. - Cholera. Ile ty masz lat? - Nie jestem pewien. Sara mówiła, że ścieżki wypaczają czas. - To było totalnie głębokie jak na czternastolatka. - Mam piętnaście lat! Może nawet już szesnaście. - Dobra, w takim razie w dziewięćdziesięciu procentach głębokie. - Ozzie podniósł amulet. - Wezmę go, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Jak sobie chcesz - burknął Orion z typową miną naburmuszonego nastolatka. - Świetnie. Może któregoś dnia zaprowadzi nas do sympatyczniejszych Silfenów. -Amulet nie był uszkodzony i nadal świecił. Ozzie schował go do kieszeni spodni. Stamtąd raczej nie powinien wypaść. Czujesz się już lepiej? Powinniśmy się ubrać i wyjść na dwór. - Chyba już wszystko w porządku. Kiedy wyszli z namiotu, Tochee przycisnął do szyby kawałek pergaminu z napisem: CO SIĘ STAŁO? Ozzie nie zamierzał bawić się na dworze w pisanie, odpowiedział więc kilkoma prostymi gestami, zakończonymi uniesionym kciukiem, a potem kazał Orionowi zrobić to samo. Tochee pomachał do nich manipulatorem i schował pergamin. - Popatrz, zabili je - odezwał się przygnębiony Orion. Na dole leżały trzy trupy wielorybów lodowych. Ich futra pozlepiały się od ciemnej krwi wypływającej z wielu ran. Los bestii podzieliło ponad trzydziestu Silfenów. Ci, którzy przeżyli, skupili się wokół zabitych stworzeń. Ozzie zrobił zbliżenie na stojących najbliżej. Dwaj z nich rąbali ciało wieloryba lodowego długimi, krzywymi szablami. Zdołali już zedrzeć wielki, trójkątny płat skóry i dotarli do jam ciała. U ich stóp gromadził się galaretowaty płyn oraz szerokie wstęgi wnętrzności. Wyciągnęli na zewnątrz jakiś narząd wielkości połowy dorosłego człowieka. Reszta Silfenów skupiła się wokół niego. Kolejno ucinali sobie po kawałku i spożywali go ceremonialnie. Ozzie zamrugał, przywracając oczom normalny zasięg. - Myślałem, że są wegetarianami - mruknął. - Źle myślałeś - odparła Sara.

Ozzie zwrócił się ku niej. - To nie pierwszy taki przypadek. - Przyszłam wam powiedzieć, że pora się przygotować. - Wskazała na pięciu pozostałych ludzi, którzy chcieli podążyć za Silfenami. Wszyscy przypinali już narty. -Za chwilę ruszą w drogę. - Nie będą już więcej polować? - Zapytał Ozzie. - Nie będą. - Przerwała na chwilę. - Wiem, że czułeś się tu nieszczęśliwy, ale cieszę się, że miałam szansę cię poznać. Rzadko widuje się ludzi, którzy potrafią sprostać swej reputacji. Przynajmniej w pewnym stopniu. - Dziękuję. Chyba. - Kiedy znowu się spotkamy, będzie inaczej. Mógł odpowiedzieć jej na wiele różnych sposobów, ale wszyscy by go usłyszeli. - Miejmy nadzieję - rzekł tylko. - A ty masz pilnować, żeby był grzeczny - oznajmiła Orionowi. - Spróbuję - zapewnił chłopak spod maski. Ozzie przypiął narty, a potem sprawdził, czy Orion prawidłowo zrobił to ze swoimi. Chłopak złapał za linę przywiązaną do końca sań Tochee i Ozzie dał obcemu umówiony znak. Potem ruszyli w drogę. Skarpa była wystarczająco wysoka, by mógł się rozpędzić. Musiał tylko uważać na pniaki i kamienie, o które mogłyby się przewrócić sanie. Tochee swobodnie podążał jego tropem, sterując saniami za pomocą czterech kijków. Gdy dotarli na dół, Silfeni przygotowywali się już do odjazdu. Jeźdźcy wrócili, a piesi łowcy zbierali z ziemi lampy. Z ich ust znowu popłynęła radosna pieśń. Ruszyli przed siebie niemal dokładnie tą samą trasą, którą tu przybyli. Ozzie obejrzał się za siebie, spoglądając na skarpę. Na tle nieba rysowała się samotna sylwetka. Ktoś odprowadzał ich wzrokiem, ale z tej odległości nie potrafił określić kto. Wiedział, że z początku będzie im łatwo. Wczoraj nie robili nic, co wymagałoby większego wysiłku, najedli się do syta i spali prawie siedem godzin bez przerwy. Przez parę pierwszych godzin musiał uważać, by nie wmieszać się w tłum Silfenów. Trzymał się jakieś czterdzieści jardów za truchtającymi istotami. Ich stopy ubijały cienką warstewkę śniegu pokrywającą twardy grunt, tworząc gładką powierzchnię dla nart. Tochee również dotrzymywał im kroku bez większych trudności, podążając jakieś pięć jardów za Ozziem, który odwracał się co jakiś czas, by sprawdzić, czy Orion nadal tam jest. Chłopak dawał znak uniesieniem ręki, zapewniając, że wszystko z nim w porządku. Reszta ludzi utrzymywała miarowe tempo: dwójka trzymała się blisko Ozziego i sań, a trójka bardziej biegłych narciarzy jechała wśród Silfenów, nie chcąc utracić biletu na inny świat. Z upływem czasu Ozzie zorientował się, że ich trasa coraz bardziej oddala się od szlaku, którym dotarli tu z Lodowej Cytadeli. Słońce pozwalało mu w przybliżeniu ocenić ich położenie, a płaskowyż przesuwał się powoli w lewo. Krajobraz zaczął się zmieniać. Nadal dominowały w nim kratery i skaliste turnie, ale były teraz rozrzucone rzadziej i wokół nich gęsto rosły kryształowe drzewa. Las wspinał się na ich zbocza niczym pierwsza fala mrocznego, kolczastego przypływu. Pocieszało to Ozziego, a zarazem irytowało. Pocieszało, gdyż był przekonany, że to w lesie znajdą drogę ucieczki z mroźnego świata, a irytowało, ponieważ jazda stała się znacznie trudniejsza. Silfeni prawie w ogóle nie zwolnili kroku, gdy skryli się pod osłoną drzew, omijali płynnie pnie, nie dotykając ani jednego konaru. Ozziemu sprawiało to więcej trudności. Nawet tam, gdzie trasa była stosunkowo szeroka, musiał co chwila zmieniać kierunek. Dotrzymywanie w tych warunkach kroku Silfenom wymagało koncentracji i wielkiego fizycznego wysiłku. Co jakieś dwadzieścia minut zwalniał, by wypić trochę gorącego soku. Świetnie zdawał sobie sprawę, że odwodnienie byłoby dla niego bardzo niebezpieczne. Dziwiło go, jak wiele dystansu tracił w ciągu kilkunastu sekund potrzebnych, by otworzyć termos i pociągnąć parę łyków. Musiał potem jechać szybciej, by nadrobić stracony czas.

Po czterech godzinach ubranie Ozziego nasiąknęło potem i ocierało go paskudnie. Ręce go bolały, a serce waliło mu głośno. W każdej chwili groziły mu kurcze mięśni nóg. Jeden z narciarzy, którzy dotrzymywali im kroku, został kilkaset jardów z tyłu i dzielący go od nich dystans z każdą chwilą się powiększał, natomiast dwaj z trójki jadącej dotąd wśród Silfenów posuwali się teraz blisko Ozziego. Wybrana przez obcych ścieżka wiodła przez cały szereg pagórków. Wjazd na ich strome zbocza sprawiał spore trudności. Drzewa po obu stronach szlaku stawały się coraz wyższe. Ozzie nigdy jeszcze nie widział na tym świecie podobnych. Najwyższe z nich miały gałęzie wznoszące się spiralnie ku górze, jakby przycięto je i ułożono wokół pnia, u innego, pospolitszego gatunku wyglądały one zaś jak proste tyczki, porośnięte na całej długości sferami przypominającymi szklane klatki, o rozmiarach wahających się od jarda średnicy u podstawy aż po średnicę żołędzi na samym czubku. Drobiny lodu pokrywały wszystkie pnie nieregularną powłoką, nie widziało się jednak sopli. Było za zimno, by mogły się uformować. Gdy wspięli się na szczyt niskiego wzgórza, Orion utracił w końcu siły. Zatrzymał się chwiejnie i puścił linę. Tochee natychmiast zahamował, wbijając w śnieg wszystkie cztery kijki. Pozostali narciarze ich wyprzedzili. - Nic ci nie jest? - Zawołał Ozzie, oglądając się za siebie. Chłopak zgiął się wpół. Choć był grubo ubrany, łatwo było zauważyć, że drży. - Przepraszam - łkał. - Przepraszam. Wszystko mnie boli. Muszę chwilę odpocząć. - Odpocznij, jak długo zechcesz. Zegar w wirtualnym polu widzenia Ozziego poinformował go, że jechali już ponad pięć godzin. Słońce miało zajść za pięćdziesiąt jeden minut. Wyjął z kieszeni futra skrawek pergaminu i z wysiłkiem wyprostował zesztywniałą od zimna skórę. Potem ujął niezgrabnie kawałek węgla drzewnego w rękawicę o jednym palcu i napisał: „Chłopak bardzo zmęczony. Idzie noc. Rozbijemy obóz u podstawy wzgórza". Tochee poruszył się za szybą, opuszczając głowę, by Ozzie mógł zajrzeć w jego przedni segment oczny. Zatańczyły w nim wzory mówiące w przybliżonym tłumaczeniu: TEŻ ZMĘCZONY. OBÓZ DOBRY. Gdy Ozzie spoglądał do przodu, widział tylko topazowe i nefrytowe błyski migające wśród drzew, za którymi zniknęli Silfeni. Ich śpiew dawno już umilkł. Dopiero w tej chwili Ozzie uświadomił sobie, że narciarz, który został z tyłu, do tej pory ich nie dogonił. Jeśli miał choć odrobinę rozsądku, spróbuje jutro wrócić do sań. Ozzie nie miał pojęcia, który z nich to był. Część miała nowoczesny sprzęt obozowy, który mógł im umożliwić przetrwanie nocy. Pewności dodawała mu świadomość, że ich własny, hermetyczny namiot jest wystarczająco dobry, zwłaszcza przy wsparciu bloku grzewczego. Orion pociągnął wielki łyk z termosu. - Hej, brachu, dasz radę zejść na dół? - Zapytał Ozzie. - Tak. Naprawdę bardzo mi przykro, Ozzie. Powinniście jechać dalej. Zapewne uda mi się wrócić do Lodowej Cytadeli. - Nie gadaj głupot. I tak był już prawie czas na postój. Chcę być w namiocie, zanim zajdzie słońce. Podniósł linę i rzucił ją chłopakowi. Zejście ze wzgórza nie przysporzyło im trudności. Posuwali się naprzód jeszcze przez kilka minut, aż wreszcie dotarli do czegoś, co można było uznać za małą polanę. Pokryte grubą warstwą lodu drzewa pochłaniały światło słońca i ziemia miała tu ciemnokarmazynową barwę. Ozzie zdjął namiot z sań Tochee i dał go Orionowi do rozłożenia. Sam zajął się ustawianiem kościanego szkieletu i pokrywaniem go futrami. Po raz kolejny zapalił parę świeczek przed szybą sań i zobaczył, że obcy ponownie uruchomił blok grzewczy. Orion rozbił namiot w odległości kilku jardów i schował się już w środku. Zza uchylonej poły padało

senne, żółte światło lampy naftowej. Zmierzając ku wejściu, Ozzie uświadomił sobie, jak straszliwie izolowani są w tym miejscu. Byli sami w obcym, arktycznym lesie, nie mieli żadnych naturalnych źródeł światła i ciepła, a w pobliżu mogły się czaić jakieś nieznane stworzenia. To był koszmar każdego dziecka, który nie znikał po osiągnięciu dorosłości, nawet jeśli minęło trzysta pięćdziesiąt lat. Nie chodziło tylko o to, że drżał z zimna. Gdy wczołgał się do środka i zamknął wejście, Orion manifestacyjnie włączył blok grzewczy. Obaj stopniowo zdjęli futra i zewnętrzne spodnie. Ozzie dotknął zimnej, mokrej od potu koszuli i zmarszczył z niesmakiem nos. Gdy tylko przestali się ruszać, bardzo szybko zaczął marznąć, mimo że okrywało go futro. - Zapomniałem już, jak okropne są tutaj noce - poskarżył się. - Można by pomyśleć, że powinniśmy już być w innym świecie - wtrącił Orion z zawstydzeniem w głosie. - Pokonaliśmy bardzo długą drogę. Ozzie uścisnął jego ramię. - Pamiętasz, jak powoli się posuwaliśmy, kiedy tu dotarliśmy? Spisałeś się dzisiaj naprawdę świetnie. I tak już byłem gotowy zarządzić postój. - Dziękuję, Ozzie. Myślisz, że reszcie się udało? - Nie mam pojęcia. Większość towarzyszyła Silfenom. - Mam nadzieję, że im się powiodło. Ozzie otworzył torbę z pakietami żywnościowymi. - Co chcesz na kolację? Ozzie naprawdę nie miał ochoty wstawać, gdy sygnał wszczepu wyrwał go ze snu. Leżał sobie wygodnie w ciepłym śpiworze, wszystkie członki bolały go koszmarnie, a jeśli chodzi o mięśnie brzucha... W namiocie było ciemno choć oko wykol, przestawił więc wszczepy siatkówkowe na podczerwień i rozejrzał się wokół w poszukiwaniu lampy naftowej. Zapalił ją i zamrugał, oślepiony posępnym, żółtym blaskiem, który wypełnił wnętrze namiotu. Olej z wielorybów lodowych palił się, produkując kłęby czarnego, cuchnącego dymu. - Co się stało? - Zakasłał Orion. - Nic. Już rano, pora wstawać. - Nieprawda. Jest jeszcze noc. Dopiero przed chwilą zasnąłem. - Mylisz się, brachu. Ozzie rozpiął górną część śpiwora. Ocieplana bielizna wyschła, podobnie jak flanelowa koszula i swetry, które wepchnął do śpiwora. Blok grzewczy wyczerpał się jednak niemal całkowicie i spadająca powoli temperatura spowodowała, że na wewnętrznej powierzchni ścian namiotu skropliła się rosa. Starał się włożyć koszulę jak najostrożniej, ale od czasu do czasu trącał ręką ściany i z góry sypały się kropelki. Orion poskarżył się jeszcze kilka razy i również zaczął się ubierać. Odgrzali pakiety z jajecznicą na boczku i po chwili woń gorącego jedzenia przytłumiła odór oleju. - Myślisz, że dzisiaj dotrzemy na miejsce? - Zapytał Orion, gdy byli już niemal gotowi wyjść na zewnątrz. - Szczerze? Nie mam pojęcia, brachu. Mam nadzieję, że tak. Ale jeśli się nie uda, będziemy po prostu iść dalej. To nie może już być daleko. Nawet Silfeni nie zdołaliby przetrwać tu zbyt długo. Cały czas niepokoił się granicą ich możliwości. Zostało im jeszcze osiem bloków grzewczych, co znaczyło, że mogą bezpiecznie przetrwać trzy kolejne noce. Bez bloku mieliby szansę przeżyć w namiocie, ale byłoby to koszmarne doświadczenie, a Tochee z pewnością by umarł. Nie było sensu zastanawiać się nad tym, jak mogliby potem nieść namiot, prowiant i resztę bagażu. Opuścili śmierdzący olejem namiot i wyszli w paraliżujący mróz ciemnego lasu. Nocą znowu padał śnieg, pokrywając cienką warstewką futrzaną płachtę na saniach Tochee. Ozziego ponownie dopadł atak lęku. Zdjęli futro, by sprawdzić, czy obcy żyje. Żył. Przywitał ich radosnym gestem manipulatora. Przed upływem półgodziny zapakowali namiot, futra i torby. Na szczęście, śniegu nie spadło zbyt

wiele i widzieli ślady Silfenów. Przed wyruszeniem w drogę Ozzie sprawdził jeszcze mały amulet przyjaźni. Nie jarzył się tak jasno jak wczoraj, ale nadal tliło się w nim niebieskie światełko. Uznał to za dobry znak. Wiatr przybrał na sile i dął przez cały ranek. Niósł ze sobą drobinki śniegu i Ozzie co parę minut musiał przecierać gogle. Gdy tylko zatrzymywał się, by się napić, strzepywał też śnieg z szyby sań. Nie był pewien, czy nad szczytami drzew rzeczywiście pada śnieg, czy też wiatr po prostu porywa go z gałęzi. Nigdy nie potrafił zrozumieć, dlaczego gruntu nie pokrywa tu gruba na kilka stóp warstwa zmarzniętych drobinek, aż wreszcie Sara wytłumaczyła mu, że raz albo dwa razy do roku nadchodzi straszliwy huragan, który unosi ze sobą cały śnieg. Nie zaskoczyło go to ani nawet nie zaniepokoiło. Cała ta planeta była dziwna. Po cichu podejrzewał, że może być sztuczna, podobnie jak Silvergalde. Świadomie narzucił dziś wolniejsze tempo. Wczoraj z determinacją starali się dotrzymać kroku Silfenom, licząc na to, że zaprowadzą ich do innego świata przed nastaniem nocy. Wówczas mieli powody do pośpiechu, teraz jednak miarowe, realistyczne tempo było ważniejsze niż szybkość. Najbardziej niepokoiła go myśl, że wiatr stopniowo zaciera ślady. Z drugiej strony, drzewa rosły teraz rzadziej i przez las prowadziło coś w rodzaju ścieżki. Na obiad również zjedli zupę, kryjąc się przed wiatrem za pniem jednego z porośniętych sferami drzew. Pokrywała je wielka czapa śniegu i można je niemal było wziąć za przerośniętą świąteczną choinkę. Podobnie jak poprzednio, nawet krótki postój spowodował spadek temperatury ciała. Nawet gorąca zupa im nie pomogła. Ozzie nie znosił zimna wnikającego mu w palce stóp. Ciągle martwił się perspektywą odmrożeń. Gdy wyszli zza drzewa, śnieg padał gęściej i już prawie nie było widać śladów. Co gorsza, śnieg zaczął przylepiać się do ich futer. Sanie przerodziły się w białą bryłę poruszającą się na płozach. Ozzie czuł drobinki wnikające pod jego kaptur. Wąskie linie lodowatego chłodu parzyły go w policzki. Po kilku minutach drzewa zaczęły rzednieć. Łatwiej im było jechać na nartach, ale utracili osłonę przed wiatrem i śniegiem. Wkrótce potem ślady Silfenów zniknęły całkowicie. Zwolnił i zatrzymał się, ale musiał szybko ruszyć znowu, gdyż sanie omal na niego nie wpadły. Tego właśnie obawiał się od samego początku. Że pogoda się pogorszy, uniemożliwiając im odnalezienie drogi. Wyciągnął amulet, ściskając go niezgrabnie w rękawicach o jednym palcu. Pod powierzchnią nadal tliła się niebieska iskierka. Ozzie obrócił się wkoło, trzymając go w dłoniach. Miał wrażenie, że w pewnej chwili blask stał się nieco jaśniejszy. Postawienie życia ich trzech na tak wątłą szansę nie uśmiechało mu się zbytnio, nie zostało im jednak nic innego. Podszedł do sań i zdjął z nich kawałek cienkiego sznura. Jeden koniec owiązał sobie wokół pasa, a drugi przytroczył do przodu wehikułu. Potem znowu ruszył w drogę. Wydawało się, że wiatr wreszcie uspokoił się nieco, ale za to śnieg padał coraz gęściej. Ozzie zatrzymywał się co chwila, by spojrzeć na amulet, ale cały czas towarzyszyła mu zdradziecka myśl: Po co się trudzić? Kiedy przybyli na ten świat, sił dodawała mu ignorancja. Był przekonany, że nikomu, kto wędruje ścieżkami Silfenów, nie może się stać nic złego. Teraz zaś jego życie zależało od klejnotu obcych. Cóż mogłoby być bardziej niepewne? Zegar poinformował go, że minęło czterdzieści minut, odkąd opuścili las, gdy nagle ujrzeli przed sobą skraj następnego. Ozzie odnosił jednak wrażenie, że trwało to większą część popołudnia. Gdy tylko znaleźli się pod osłoną gałęzi, śnieg stał się znacznie mniej dokuczliwy. Mimo to Ozzie nie odwiązał łączącego go z saniami sznura. - Za parę godzin rozbijemy obóz - zapowiedział. Miał szczerą nadzieję, że będą w stanie wędrować dłużej, ale ten świat po raz kolejny pokrzyżował im szyki. Zmęczyły go dwa dni przebijania się przez nieprzychylny teren, wiedział też, że Orion z pewnością nie wytrzyma już długo. Jeśli zaś chodzi o Tochee... Kto wie? Dzisiejszej nocy zatrzymają się na dłużej, co pozwoli im jutro wędrować przez cały dzień. O tym, co wydarzy się później, nie było

sensu myśleć. Posuwał się wciąż naprzód, poruszając ciężkimi rękami i obolałymi nogami w powolnym rytmie. Stopy miał już całkowicie odrętwiałe, zimno pozbawiło go czucia poniżej kostek. Jego wyobraźnia tworzyła straszliwe wizje tego, co ujrzy, gdy zdejmie dziś wieczorem buty. Dobrze chociaż, że teren opadał łagodnie przed nimi. Rzecz jasna, spotykali po drodze wzgórki i wyniosłości, ale jazda nie sprawiała im większych trudności. Nie był pewien, czy zdołałby się teraz wspiąć na wysoką górę. Śnieg pokrywał tu ziemię grubszą warstwą i trudno było zauważyć kamienie i pniaki. Kilkakrotnie musiał też strzepywać go z futra, do którego się przylepiał. - Ozzie! Obejrzał się i zobaczył, że Orion wymachuje gorączkowo rękami. Co znowu się stało? Choć czuł się coraz bardziej podenerwowany, kazał Tochee zatrzymać sanie i podjechał do chłopaka. Orion zdjął gogle. - Jest wilgotny - zawołał. Zamiast nakrzyczeć na chłopaka i kazać mu włożyć gogle, Ozzie pochylił się ku niemu, by sprawdzić, o co chodzi. - Śnieg - wyjaśnił Orion. - Topnieje. Jest tak ciepło, że topnieje. Warstwa lodu na goglach rzeczywiście zmieniła się w mokrą breję. Ozzie zdjął własne gogle i spojrzał w górę. Z zasnutego różowokoralową mgiełką nieba spadały miliony ciemnych drobin. Kiedy dotykały jego odsłoniętej skóry, nie parzyły dotkliwie, tak jak poprzednio. Były zimne, ale szybko zmieniały się w wodę i spływały w dół. Podjechał do najbliższego drzewa i walnął kijkiem w pień. Śnieg osypał się na ziemię. Ozzie uderzał jeszcze kilka razy, aż wreszcie odsłoniła się kora. Prawdziwa, biologiczna kora. To było normalne, drewniane drzewo. Zaśmiał się z nutą histerii. Była w tym głupia ironia. Zmarzł tak bardzo, że nawet nie zauważył, kiedy temperatura wzrosła do nieszkodliwych dziesięciu stopni poniżej zera. Orion dotarł do niego i spojrzał z lękiem na odsłonięty fragment szorstkiej kory. - Udało nam się! - Zawołał Ozzie, obejmując chłopaka. - Kurwa, udało nam się! Opuściliśmy tamten skurwysyński świat. Jesteśmy wolni. Wolni, wolni, wolni! - Na pewno? Naprawdę uciekliśmy? - Tak, do cholery! Założę się o własną dupę! Uciekliśmy chłopcze, my dwaj. I Tochee też, oczywiście. Chodź, przekażemy mu dobre wieści. - Ale, Ozzie... - Orion uniósł wzrok. - Niebo nadal jest czerwone. - Hmm, masz rację. - Spojrzał w górę, mrużąc powieki. Było różowe, bardzo jasne, zwłaszcza jak na tę porę dnia. To znaczy, na tę porę dnia według jego zegara. Jeśli byli już na innym świecie... - No, nie wiem. W Galaktyce nie brakuje czerwonych gwiazd. Podjechał do sań, wyciągnął zmięty pergamin i napisał: „Chyba nam się udało. Wytrzymasz jeszcze trochę?". JAK DŁUGO BĘDĘ ŻYŁ. Ozzie uniósł amulet przyjaźni i przekonał się, że iskierka zniknęła niemal całkowicie. - Chyba w tę stronę - powiedział i ruszył naprzód. Właściwie nie przejmował się już kierunkiem. Fizyczne warunki prawie się nie zmieniły, ale sama świadomość, że opuścili straszliwy świat Lodowej Cytadeli, pozwoliła mu wykrzesać z ciała dodatkową energię. Jakbym był wielorybem lodowym pomyślał. Teraz, gdy wiedział już, czego szukać, znaki łatwo było zauważyć. Gruba warstwa śniegu, inne gatunki drzew o szkieletowych gałęziach rysujących się na tle wyraźnie jaśniejszego nieba. Z każdym jardem wygląd otoczenia się zmieniał. Wkrótce ujrzeli rzadkie kępki trawy barwy henny wystające spod śniegu. Po drzewach biegały podobne do gryzoni stworzonka. Kupki topniejącego śniegu spadały z gałęzi z cichym łoskotem. Robiło się coraz cieplej. Zjeżdżali szybko w dół po stromym stoku.

Las skończył się raptownie. Ozzie minął ostatnie drzewa i wyjechał na śnieżne pole usiane głazami oraz coraz rozleglejszymi połaciami pomarańczowej trawy. Znajdowali się w połowie długości potężnej doliny w wysokich jak Alpy górach. Przed sobą mieli ciągnące się na dwadzieścia mil w obie strony jezioro o cudownie przejrzystej wodzie. Na jego brzegach rosły drzewa, a na ich ciemnych gałęziach pojawiały się pierwsze pączki. Jakieś pół mili przed nimi śnieg kończył się całkowicie. Po trawiastym polu płynęły setki wczesnowiosennych strumyczków. Stoki po obu stronach porastał niemal ciągły las, oddzielający szerokim pasmem trawiastą dolinę od skalistych gór. Obejrzał się za siebie i pomyślał, że powinno wystarczyć pięć minut, by zjechać tu na nartach od skraju lasu. Im jednak zajęło to co najmniej kwadrans. Zza jednego z brzegów doliny wyłaniało się jasne słońce. Ozzie wreszcie zrozumiał, dlaczego niebo było różowe. Przeszli z posępnego, czerwonobrązowego zmierzchu prosto w promienny świt. Zdjął powoli kaptur i uśmiechnął się szeroko. Coraz silniejsze promienie słońca grzały mu skórę.

CZTERY Żadna osiadła alfa nie miała imienia. Imiona były elementem systemu porozumiewania się całkowicie odmiennego od bezpośrednich połączeń nerwowych używanych przez ich gatunek. Rzecz jasna potrafiły jednak odróżniać poszczególnych przedstawicieli swego rodzaju. Każda osiadła alfa, nawet w postaci skupiska, była przede wszystkim indywidualnym osobnikiem. Ten czynnik wywodził się z terytorializmu charakterystycznego dla wczesnego okresu ich historii. Nim wynalazły maszyny, sojusze między nimi powstawały i rozpadały się z przewidywalną regularnością. Nawet najbliższe związki łatwo zrywano, gdy tylko mogło to przynieść korzyść. W owych czasach spory zawsze toczono o terytorium oraz zasoby - głównie wodę pitną i grunty orne. Z biegiem tysiącleci zmieniało się niewiele. Po nadejściu mechanizacji natura sojuszy się zmieniła, zgodnie z wymaganiami stawianymi przez maszyny. Wzajemnymi podchodami i nagłymi zmianami układów nadal jednak władały te same zasady podstępu i brutalnej siły. Pewna osiadła alfa potrafiła przez cały ten czas zachować główną pozycję. Zawsze tworzyła najsilniejsze sojusze, zawsze umiała przechytrzyć rywali, zawsze skutecznie broniła swych granic, zawsze była najsprytniejsza. W późniejszych czasach stała się największa i najpotężniejsza ze wszystkich. Choć nie miała imienia, można ją było zidentyfikować dzięki miejscu jej pobytu: Górze Światła Poranku. Był to wielki, skalny stożek wyrastający pośrodku długiej doliny o bagnistym dnie i stromych, wysokich na setki metrów ścianach, ustawionych w taki sposób, że snopy słonecznego blasku przedostające się do środka przez nieregularny wlot padały na górę tylko wczesnym rankiem. To miejsce doskonale się nadawało na terytorium dla nowej osiadłej alfy. Podczas jej amalgamacji, siedem albo osiem tysięcy lat przed tym, nim na Ziemi pojawił się Chrystus, w równikowej strefie planety bytowały tysiące, być może nawet dziesiątki tysięcy osiadłych alf, a każdej z nich służył jej własny klan wędrownych osobników. Były wówczas jeszcze prymitywnymi istotami, ich długa sekwencja ewolucyjna dopiero zaczynała wydawać owoce. Osiadłe osobniki tkwiły w centrum swych zazdrośnie strzeżonych terytoriów i ćwiczyły pierwotny intelekt, knując spiski przeciwko sąsiadom. Stada standardowych wędrownych alf żywiły się komórkami podstawowymi wypełniającymi błotniste strumienie i opiekowały się jadalnymi roślinami. Zaczęła się też kształtować kasta wędrownych żołnierzy, ponieważ osiadłe alfy kierowały najsilniejsze i najzręczniejsze osobniki ze swoich stad do pracy polegającej na tłuczeniu rywali drewnianymi pałkami. Małe podstado złożone z dwunastu wędrownych osobników wyruszyło na rozkaz rodzicielskiej osiadłej alfy na poszukiwania miejsca, w którym można by założyć nowe stado. Tego rodzaju sąsiednie terytorium byłoby bardzo korzystne dla założycielki. Sojusze oparte na wspólnym pochodzeniu osobowości były najtrwalsze, przynajmniej w pierwszych latach. Z czasem jednak różnice się kumulowały. Tak było zawsze. Góra Światła Poranku zachowała wspomnienia z czasów przed amalgamacją, nim jeszcze zrodziła się prawdziwa myśl. Podstado przez wiele dni schodziło ostrożnie ze stoków, umykając przed kamiennymi lawinami i wspinając się na ostre wyniosłości. Potem wszystkie osobniki zbiły się w ciasną grupę i zagłębiły w dżunglę porastającą bagniste dno doliny. Co dzień o świcie nad bujną roślinnością unosiła się mgła, pozostałość po nocnych deszczach. Opary przydawały potężnym snopom słonecznego blasku delikatnego, pomarańczowozłotego koloru. W takiej właśnie chwili przybysze ujrzeli symetryczny stożek wznoszący się nad pogrążoną w cieniu powierzchnią. Jedyny obiekt w całej dolinie, na który padało światło, lśnił jaskrawo-szmaragdowym blaskiem na tle różowawego nieba. Z jego stoków spływały roziskrzone potoki. Wysoko nad szczytem krążyły czarne punkciki. Rozpostarte szeroko skrzydła pozwalały stworzeniom unosić się leniwie na prądach powietrznych. To była jedna z nielicznych, innych niż alfy form życia, jakie jeszcze ocalały w tropikach.

Czterech największych członków stada przycisnęło się mocno do siebie. Ich receptory nerwowe zetknęły się ze sobą, łącząc mózgi w jedną całość. Indywidualne myśli wszystkich były niemal identyczne - proste wspomnienia i rozkazy wydane przez rodzicielską osiadłą alfę - ale po połączeniu ich zdolność podejmowania decyzji znacznie wzrosła. Odkąd dotarły w to miejsce, nie widziały innych wędrownych osobników ani nawet śladów obecności stad. Dostęp do doliny był trudny i w związku z tym łatwo będzie jej bronić. Jej rozmiary wystarczyłyby do wykarmienia trzech albo czterech stad. Jedna osiadła alfa ze swoim stadem będzie tu miała pod dostatkiem wody i ziemi, co zapewni jej strategiczną przewagę nad sąsiadkami. Jeśli zaś chodzi o to, w którym dokładnie miejscu ją ulokować... Wędrowne osobniki zatoczyły pełne kręgi dwiema górnymi szypułkami zmysłowymi, by wszystkie ich oczy mogły ujrzeć stożkowatą górę. Spływało z niej mnóstwo strumieni, co znaczyło, że gdzieś powyżej musi się znajdować źródło. To byłoby idealne miejsce dla osiadłej alfy. Woda zawsze będzie czysta, nie tak, jak u osobników mających swe terytoria nad rzeką, zmuszonych do tolerowania zanieczyszczeń spływających z prądem. Podjęto decyzję: na górze zalanej światłem. Zerwano tymczasową więź i cztery wędrowne osobniki oddaliły się od siebie. Następnie wezwały ośmiu pozostałych członków stada. Wszystkie wędrowne alfy owinęły wokół siebie górne szypułki zmysłowe, tworząc szereg, wzdłuż którego można było przekazywać polecenia. Potem ruszyły razem w stronę góry. Pokonawszy dwie trzecie drogi, natrafiły na spore jeziorko, do którego wpadało kilka szemrzących strumieni. Cztery największe osobniki ponownie połączyły swe myśli i zbadały okolicę, posiłkując się wzmocnionym intelektem. Jeden z nich wypił trochę wody i stwierdził, że znajduje się w niej satysfakcjonująca ilość komórek podstawowych. Ich obecność potwierdzała, że miejsce będzie odpowiednie dla osiadłej alfy, jeśli tylko wprowadzą kilka zmian. Przekazały pozostałym członkom stada kolejny zestaw poleceń. Wędrowne osobniki, które dotarły do doliny, należały do najprostszego typu wydawanego na świat przez osiadłe alfy i w związku z tym najłatwiej im było się przystosować do wykonywania różnorodnych zadań. Miały gruszkowaty tors pokryty białą woskowatą skórą. Jego średnica wynosiła u podstawy z górą metr. Po bokach biegły cztery pionowe grzebienie z twardej skóry, zwężające się ku górze. Owa czworoboczna symetria stanowiła stały element życia wszystkich alf. Wędrowny osobnik miał cztery nogi wyrastające u podstawy grzebieni, na dolnym obwodzie tułowia. Każdą z kończyn wzmacniała giętka „kość", a owijające się wokół niej taśmy mięśni zapewniały znaczną ruchomość. Nogi kończyły się kopytkami z twardej chrząstki barwy ochry, mogącymi głęboko wbijać się w ziemię, a nawet w drewno, aczkolwiek alfy raczej rzadko wchodziły na drzewa. Około sześćdziesięciu centymetrów nad stawami biodrowymi z ciała wyrastały kończyny górne. Przypomniały nogi rozmiarami oraz giętkością i różniły się od nich tylko tym, że na końcu rozszczepiały się, tworząc poczwórne szczypce, zdolne przeciąć gałęzie średniej grubości. Na szczycie korpusu otwierały się cztery ulokowane w równych odległościach od siebie, przypominające skrzela szczeliny służące do oddychania. Między nimi znajdowały się wloty pożywienia, miniaturowe rurki z gumowatego ciała zdolne do samodzielnych ruchów w ograniczonym zakresie. Wędrowne alfy musiały spożywać pewne rośliny z uwagi na zawarte w nich składniki chemiczne, przede wszystkim jednak odżywiały się wodą nasyconą komórkami podstawowymi. Pokarm przetwarzały w wielkim dwukomorowym żołądku. Papkę częściowo strawioną w pierwszej komorze mogły zwracać, by nakarmić nią osiadłego osobnika, natomiast niestrawione resztki wydalały przez pojedynczy odbyt ulokowany u podstawy ciała. Umieszczona nad skrzelami i ustami korona dzieliła się na cztery szypułki zmysłowe. Były to najbardziej elastyczne z kończyn, mogły się wyginać na wszystkie strony. Na samym szczycie miały delikatny receptor nerwowy. Pod cienką, przepuszczalną dla impulsów błoną znajdowały się nagie zwoje

nerwowe. Nieco poniżej były oczy, a pod nimi wrażliwy na ciśnienie pęcherz zdolny wykrywać fale dźwiękowe, pióropusz wrażliwych chemicznie włókien wychwytujących zapachy oraz skupisko komórek dotykowych wyczuwających temperaturę. Dla podobnych istot przystosowanie okolicy jeziora do ich wymagań było stosunkowo łatwe. Już dawno opanowały podstawy posługiwania się narzędziami i szybko przystosowały do użytku ostre kamienie oraz fragmenty twardej kory z pobliskich drzew. Wykorzystując je jako łopaty i szufle, dwanaście wędrownych alf wykopało niewielki staw położony nieco powyżej głównego jeziora, a potem wyłożyło go wygrzebanymi z ziemi kamieniami. Po skończeniu tej pracy cztery największe wędrowne alfy weszły do stawu i ponownie połączyły receptory nerwowe. Tym razem unia sięgała znacznie głębiej niż zwykłe połączenie myśli. Ich ciała przycisnęły się mocno do siebie, gotowe do amalgamacji. Proces zaczynał się od wypływu hormonów, spowodowanego mentalnym zjednoczeniem. W ciągu pięciu następnych tygodni alfy przeszły zdumiewającą metamorfozę. Cztery odrębne ciała zlały się stopniowo na poziomie komórkowym, tworząc pojedyncze jestestwo. W miejscu zetknięcia ich skóra zmiękła, a następnie rozpuściła się, doprowadzając do powstania jednej, wielkiej jamy ciała. W jej wnętrzu mózgi połączyły się ze sobą i powiększyły. Większość narządów wewnętrznych przeszła analogiczną transformację. Mięśnie po prostu zanikły, dostarczając energii potrzebnej do kolejnych przekształceń. Nogi skurczyły się, przeradzając się w serię twardych guzków tworzących podstawę dla nowego, większego ciała. Górne kończyny zwiędły i odpadły. Nie były już potrzebne. Narządy trawienne wydłużyły się, otaczając nowy, pojedynczy mózg niczym bluszcz owijający się wokół pnia drzewa. Pod mózgiem zaczęło się rozrastać coś nowego: układ rozrodczy, do tej pory istniejący tylko w postaci zaczątkowej. Tylko szypułki zmysłowe pozostały niezmienione i przekazywały nowemu mózgowi obraz otaczającego świata z dwunastu różnych ujęć. Pod koniec procesu nowa osiadła alfa, Góra Światła Poranku, objęła w posiadanie swe terytorium. Osiem pozostałych wędrownych alf nieustannie karmiło ją przetrawioną papką. Rozkazała im pochłaniać wielkie ilości określonych gatunków roślin, by wzbogacić pokarm w niezbędne witaminy. Obfitość pokarmu pobudziła rozrodcze organy Góry Światła Poranku do jajeczkowania. Jej ciało wypuściło do wody pierwszą setkę nukleoplazmidów i komórki podstawowe zaczęły się skupiać wokół nich. Jeśli komórki podstawowe alf pozostawiono samym sobie, ich cykl życiowy był typowy dla pierwotniaków. Wchłaniały pokarm przez błonę komórkową i rozmnażały się przez podział. Jako jednokomórkowa forma życia występowały w większości zbiorników wodnych planety. Ich DNA pozwalało jednak na znacznie więcej. To nukleoplazmidy inicjowały przejście do fazy wielokomórkowej, aktywując nowe sekwencje DNA i wyłączając te, które odpowiadały za pierwotniakowy cykl życia. Skupisko komórek otaczające nukleoplazmid zaczynało się zmieniać, pojawiały się w nim nowe organelle służące do ściśle określonych zadań. Jak u wszystkich wielokomórkowych organizmów, komórki zaczęły się specjalizować. Osiadła alfa mogła do pewnego stopnia kierować tym, jakiego typu nukleoplazmidy powstawały w jej układzie rozrodczym. Dzięki świadomej kontroli nad wydzielaniem hormonów kierujących rozwojem nukleoplazmidu, była w stanie determinować wielkość rozmaitych narządów i w ten sposób planować budowę przyszłego wędrownego osobnika. Jeśli potrzebna była siła fizyczna, wokół nukleoplazmidów tworzyły się wędrowne alfy największego i najsilniejszego typu. Jeśli jej terytorium było zagrożone, pojawiały się nukleoplazmidy tworzące żołnierzy. Pierwsze stado służące Górze Światła Poranku zaczęło wyłazić z wody po trzech tygodniach kongregacji. Stare wędrowne alfy prowadziły do niej nowe osobniki, a ona dotykała ich receptorów nerwowych swoimi. Przez błonę przechodziły impulsy przekazujące pamięć oraz rozkazy wypełniając dziewicze mózgi uproszczoną wersją myśli Góry Światła Poranku. Już w pierwszych dziesięcioleciach zaczęła przekształcać i umacniać swoją dolinę. W owych czasach

w równikowych krainach przetrwały jeszcze nieliczne inne formy życia. Te, które nadal zamieszkiwały dolinę - ptaki oraz nieliczne stworzenia podobne do gryzoni - szybko wytępiono. Żadna osiadła alfa nie tolerowała na swym terytorium rywali zużywających należące do niej zasoby. Dziką dżunglę stopniowo wyrąbano, a bagna osuszono, tworząc sieć kanałów irygacyjnych umożliwiających wzrost wielkich paproci dostarczających pokarmu wędrownym alfom. Z wydobytego w kamieniołomach surowca wybudowano prostą, przypominającą igloo kopułę, która chroniła osiadłą alfę przed żywiołami oraz drapieżnikami, jakie mogłyby się tu przybłąkać z innych terytoriów. Wydobywano rudy metali i zbudowano kuźnie, w których wykuwano prymitywną broń. Z basenu kongregacyjnego odprowadzono wodę i wyłożono go kamieniami. Po czterdziestu pięciu latach niepowstrzymanego wzrostu imperium Góry Światła Poranku stało się tak wielkie, że zarządzanie nim zaczęło przekraczać jej możliwości. W dolinie trudziło się ponad tysiąc wędrownych alf i nadzór nad nimi stawał się trudny. Zdecydowała się na amalgamację drugiej osiadłej alfy, która miała jej pomóc uporać się z tym zadaniem. Kopułę i staw Góry Światła Poranku powiększono i cztery wędrowne alfy połączyły się w odległości paru metrów od niej. Podczas amalgamacji Góra Światła Poranku połączyła sześć swoich receptorów nerwowych z receptorami przechodzących metamorfozę osobników i wprowadziła swe myśli do tworzącego się mózgu. Gdy wszystko się skończyło, dwie osiadłe alfy na stałe połączyły ze sobą cztery receptory nerwowe. Powstały w ten sposób duet miał znacznie większy potencjał intelektualny i był w stanie kierować wieloma stadami wędrownych osobników. Zaczęła się nowa faza rozwoju. Przy prawidłowej gospodarce dolina mogła wykarmić tysiące wędrownych alf. Ku rozczarowaniu Góry Światła Poranku okazało się jednak, że wykonywana przez nie praca ledwie wystarczała na ich utrzymanie. Po trzydziestu pięciu latach powołała do życia trzeciego osiadłego osobnika. Mniej więcej w tym samym czasie zaczęła handlować z sąsiadującymi osiadłymi alfami. Wymieniała metale za prawo korzystania ze stad żołnierzy, które pozwoliły obronić terytorium przekraczające granicę doliny. Oferowała jadalne paprocie w zamian za twarde drewno, nadające się do produkcji lepszych włóczni i maczug. Wymieniano również pomysły, przede wszystkim wynalazek pługa i płodozmianu, które pochodziły od osiadłych alf odległych o tysiące kilometrów. Ich cywilizacja przechodziła w fazę rozwiniętego rolnictwa i jak wszędzie doprowadziło to do radykalnych zmian. W ciągu dziesięciolecia produkcyjność wzrosła dwukrotnie. Osiadłe alfy dostrzegły użyteczność nowej metody i zaczęły eksperymentować. Chciały się przekonać, jak rosną rośliny czy jaka gleba jest najżyźniejsza. To właśnie Góra Światła Poranku wynalazła zapylanie krzyżowe i pierwsza zastosowała je celem zwiększenia wydajności oraz tworzenia nowych odmian. To prowadziło do powstania metody naukowej i wszystkiego, co się z tym wiązało. Dziesięć lat po pierwszych siewach Góra Światła Poranka zapoczątkowała dwudziestego dziewiątego osiadłego osobnika. Dwadzieścia lat później, tysiąc lat od chwili, gdy zaczęło się jej życie, liczba połączonych jednostek sięgnęła czterdziestu. Takie tempo wzrostu było niesłychane. W połączonych mózgach kipiało od pomysłów. Góra Światła Poranku obserwowała otaczający ją wszechświat z coraz większą uwagą. Osiadłe alfy dotarły już do granicy tropików i zapuszczały się coraz dalej na ziemie, na których panował klimat umiarkowany, uzbrojone w nową wiedzę i głębsze zrozumienie natury. Ogień umożliwił im życie w coraz większej odległości od klimatu, w jakim powstały. Ogrzewane budynki, pola uprawne, kanały, mosty, piły i topory pozwalały im podporządkowywać sobie wciąż nowe terytoria. Gdy zaczęły poznawać podstawy budownictwa i materiałoznawstwa, musiały stworzyć narzędzia matematyczne, pozwalające udoskonalić produkcję. Dla istot, które w zasadzie były tylko wielkimi mózgami, matematyka była czymś naturalnym. Stała się dla nich kluczem do zrozumienia świata. Oddawały się jej z niemal religijnym ferworem. Miały już wszystko, co potrzebne, by mógł się zacząć wiek mechanizacji. Kiedy to się wydarzyło, tempo zmian było naprawdę bardzo szybkie.

Po tysiącu lat Góra Światła Poranku była grupą osiadłych alf składającą się z trzystu siedemdziesięciu dwóch odrębnych jednostek. Tylko nielicznym udało się przedtem osiągnąć tak imponujące rozmiary. Jej ciała tworzyły żywy pierścień otaczający stożkowaty szczyt. Wodę ze źródła bijącego na wierzchołku góry odprowadzano glinianymi rurami do kolistego budynku chroniącego całą grupę osiadłych alf. Mieszkały w ogromnej hali o kopulastym szklanym suficie wpuszczającym do środka światło słońca. Nocą zapalano żelazne piece koksowe, które oświetlały wnętrze budynku i pozwalały grupie osiadłych alf pracować: wydawać polecenia stadom wędrownych osobników, produkować nukleoplazmidy oraz nadzorować rozmaite eksperymenty i projekty. Niewielkie prysznice kilka razy dziennie spryskiwały alfy wodą, żeby zachować czystość. Wydaliny spływały kanałami w dół, a specjalne przewody odprowadzały nukleoplazmidy do łańcucha stawów kongregacyjnych, które wykopano poniżej budynków. Powietrze nadal było parne od conocnych deszczów, mgła mieszała się jednak teraz z dymem z nigdy nie wygaszanych pieców. Góra Światła Poranku importowała węgiel z kilku terytoriów położonych na południu, górzystych okolic nieszczególnie się nadających do uprawy roli. Panowała obecnie nad dwiema sąsiednimi dolinami, wytępiwszy w serii krótkich wojen tamtejsze osiadłe alfy oraz ich stada. Trudno było utrzymać kontrolę nad tak wielkim obszarem. Wędrownym alfom trzeba było wydawać wciąż nowe polecenia, nie potrafiły też radzić sobie w nieprzewidzianych sytuacjach. Góra Światła Poranku wiedziała, że wkrótce czeka ją inwazja z zachodu. Tamtejsze osiadłe alfy były zaniepokojone rozrostem jej terytorium, nie wspominając już o jej agresywności. Fakt, że używała niedawno wynalezionych materiałów wybuchowych w celu niszczenia budynków, tam oraz stad wędrownych alf, również budził ich lęk. W tamtym roku alfy odkryły elektryczność. Inne osiadłe osobniki zastanawiały się nad tym, jak wykorzystać nową moc do oświetlenia, napędzania silników czy w innych przemysłowych celach, Góra Światła Poranku pracowała zaś nad jej użyciem do przekazywania sygnałów, zwłaszcza impulsów nerwowych wymienianych za pośrednictwem receptorów. Prace trwały z górą dziesięć lat. Nawet dla tak potężnego zestawu połączonych mózgów stworzenie od podstaw zupełnie nowej technologii nie było łatwym zadaniem. W tym czasie godziła się ze strategicznymi porażkami, straciła dwie dodatkowe doliny i zawarła niekorzystną umowę handlową, by zdobyć węgiel oraz niedostępne w dolinie surowce. Dzięki temu zdołała jednak stworzyć podstawy elektroniki, od prostych oporników i kondensatorów aż po lampy elektronowe z termokatodą. Po opracowaniu tych wynalazków do okalającego górę budynku dodano całe nowe pomieszczenie, pierwsze na świecie laboratorium elektroniczne. Osiem osiadłych alf poświęcało cały swój czas na wydawanie poleceń wędrownym osobnikom, które montowały nowe urządzenia i poddawały je próbom. Góra Światła Poranku potrzebowała jeszcze trzech lat, by opanować przekazywanie sygnałów do receptorów nerwowych. Najpierw udało się to z prymitywnymi impulsami dotykowymi, takimi jak ciepło i zimno. Za nimi poszły obrazy światła i ciemności przekazywane przez kamery. Stały się one dla Góry Światła Poranku czymś w rodzaju objawienia. Choć zawsze mogła sprawdzić, co się dzieje na zewnątrz, wzywając wędrowną alfę i odczytując jej wspomnienia wzrokowe, była to wiedza pochodząca z drugiej ręki i docierała do niej z opóźnieniem. Nowy rodzaj komunikacji był natychmiastowy. Po kilku miesiącach w całej dolinie ulokowano już kamery, pozwalające Górze Światła Poranku obserwować jej domenę w czasie rzeczywistym. W ciągu pięciu kolejnych lat intensywnych badań udoskonaliła swój system analogowej transmisji sygnałów do tego stopnia, że mogła wreszcie zdalnie wydawać polecenia wędrownym osobnikom. Miały jeszcze minąć dziesięciolecia, nim stworzyła systemy elektroniczne zdolne przekazywać pełen zakres impulsów nerwowych, ale komunikacja na odległość zapewniła jej znaczną przewagę nad innymi alfami. Góra Światła Poranku ponownie podjęła ekspansję. Stada wędrownych żołnierzy uzbrojonych w materiały wybuchowe i prymitywne działa podbiły dwie doliny, które niedawno utraciła. Jej żołnierze

ciągnęli za sobą wielożyłowe kable i dzięki temu mogła natychmiast reagować na zmianę sytuacji i przechytrzać przeciwników. Po tych pierwszych zwycięstwach nastała seria błyskawicznych ofensyw. Po krótkim czasie jej stada panowały już nad szerokim pasem lądu prowadzącym do południowej strefy umiarkowanej. Pozostałe osiadłe alfy reagowały ostrożnie. Wiedziały, że nie sposób zachować kontroli nad tak wielkim obszarem. Minęły długie miesiące, nim uświadomiły sobie, że popełniły błąd, i Góra Światła Poranku zdołała skonsolidować swe panowanie nad podbitymi ziemiami. Składała się teraz z ponad trzech tysięcy osiadłych osobników i z łatwością mogła dokonać kongregacji licznych stad wędrownych alf potrzebnych, by trzymać nowe ziemie w garści równie mocno jak pierwotną dolinę. Ona pierwsza potrafiła wykorzystać zakłady przemysłowe podbitych wrogów i produkcyjność jej imperium rosła proporcjonalnie do jego obszaru. Droga do pustych obszarów umiarkowanej strefy stanęła przed nią otworem i mogła wreszcie zrealizować swe ekspansjonistyczne ambicje. Na południe popłynął strumień wędrownych alf oraz maszynerii. Stada eksploatowały nowe surowce, budowały przekaźniki i przeprowadzały przewody pozwalające utrzymać całość jej imperium. Minęły lata, nim pozostałe osiadłe alfy stworzyły wreszcie sojusze, które spowolniły wzrost Góry Światła Poranku. Nigdy jednak nie udało się zatrzymać go do końca. Jak wszyscy zdobywcy, tworzyła własne sojusze, by się im przeciwstawić. Po dalszych pięćdziesięciu latach wszystkie osiadłe alfy potrafiły już przekazywać swoje impulsy nerwowe drogą przewodową i bezprzewodową. Ta sytuacja, w połączeniu z powstaniem nowych, potężnych broni, stworzonych przez alfy dzięki odkryciom fizycznym i chemicznym, doprowadziła do początku ery konsolidacji. Mniejsze terytoria padały ofiarą podboju przez większych sąsiadów. Skolonizowano pustkowia strefy umiarkowanej, kopalnie i fabryki sięgały aż do regionów polarnych. Dopiero po wynalezieniu broni jądrowej ponownie zapanowało coś w rodzaju równowagi. Bomby atomowe i wodorowe pozwalały mniejszym terytoriom powstrzymywać silniejszych rywali dzięki groźbie całkowitego unicestwienia. Następnym logicznym krokiem były loty kosmiczne i kolonie międzyplanetarne. Alfy z zapałem zwróciły się w tym kierunku. Góra Światła Poranku jako jedna z pierwszych wysłała statki na planetoidy i planety, by skatalogować dostępne tam zasoby. Z uwagi na wielkie odległości znowu pojawił się problem opóźnienia czasowego. Trudno było utrzymać bezpośrednie połączenie oraz kontrolę nad wędrownymi alfami, które pozostawione same sobie zupełnie nie potrafiły sobie radzić z zaawansowanymi technicznie urządzeniami. Po prostu brakowało im inteligencji. Rozwiązanie znalazła jedna z mniejszych grup osiadłych alf. Turnia Zimnego Jeziora rozpaczliwie pragnęła zdobyć surowce dla siebie i swoich stad, co skłoniło ją do podjęcia ryzykownych kroków, na jakie nie zdecydowałyby się większe, bardziej konserwatywne skupiska. Stworzyła nowego osiadłego osobnika, odrębnego od grupy, i zintegrowała jego myśli za pomocą elektronicznego połączenia. Nowo powstała alfa była mniejszym bliźniakiem Turni Zimnego Jeziora. Pomimo opóźnienia czasowego jej myśli nie oddalały się od myśli oryginału. Turnię Zimnego Jeziora 2 wsadzono do statku kosmicznego, który przetransportował ją do przemysłowego modułu na planetoidzie. Myśl o ruchomej osiadłej alfie wywołała niemal powszechny szok, lecz mimo to wszystkie osiadłe osobniki obserwowały eksperyment z obsesyjnym zainteresowaniem. Turnia Zimnego Jeziora 2 przejęła nadzór nad wydobyciem materiałów oraz budową habitatu. Co ważniejsze, utrzymała łączność z przebywającym na planecie oryginałem i pozostała częścią umysłu grupowego. Do terytorium Turni Zimnego Jeziora popłynęły szerokim strumieniem surowce z planetoidy. Pozostałe osiadłe alfy również rozproszyły swe jednostki po całym układzie planetarnym. Zaczął się wyścig kosmiczny na gigantyczną skalę. Terytoria powiększyły się znacznie, wchłaniając rozległe obszary dwóch pozostałych skalistych planet oraz całe księżyce gazowego olbrzyma. Nie sposób było

uniknąć rozłamów. Kosmiczne wojny i konflikty prowadziły do przerwania łączności z planetą i osiadłe alfy uniezależniały się od oryginalnych grup. W wielu przypadkach prowadziło to do kolejnych konfliktów, gdy osiadłe alfy z planety próbowały odzyskać kontrolę nad kosmicznymi terytoriami. Tempo ekspansji cywilizacji alf z pewnością nie rosło wykładniczo. Potrzeba było tysiącleci, nim wykorzystano wszystkie zasoby układu planetarnego. Niemniej grupy osiadłych alf były bardzo sprawnymi istotami, mogły żyć wiecznie, a plany wielu z nich sięgały dalekiej przyszłości. Góra Światła Poranku zbudowała swój pierwszy gwiazdolot na jednej z planetoid orbitujących daleko od Słońca. Statek miał napęd termojądrowy. Alfy cechowały się logicznymi procesami myślowymi i ich nauka opierała się na obserwacji. Brak im było zdolności umysłowych potrzebnych do snucia szalonych spekulacji na takie tematy jak napęd nadświetlny. Góra Światła Poranku 8658 wsiadła na pokład gwiazdolotu i odleciała ku najbliższej gwieździe, odległej o trzy i pół roku świetlnego. To miał być jedynie rekonesans, jej zadaniem było zbadanie, czy są tam nadające się do eksploatacji planety. Góra Światła Poranku zdawała sobie sprawę, że gdy tylko statek opuści układ planetarny, nie będzie w stanie kontrolować podróżującej w niej osiadłej alfy. Niemniej celowo ograniczyła technologiczne wyposażenie statku do niezbędnego minimum, uniemożliwiając Górze Światła Poranku 8658 założenie zaawansowanej kolonii. To powinno zapewnić, że po zbadaniu nowego systemu planetarnego gwiazdolot powróci. Góra Światła Poranku nie była pewna, po co jej drugi układ planetarny, nie mogła jednak sobie pozwolić na ignorowanie przyszłych możliwości. Jeśli dowie się, co można znaleźć wśród gwiazd, będzie mogła zdecydować, co robić dalej. Zawsze istniała niewielka możliwość, że gdy zasoby jej rodzinnego układu planetarnego wyczerpią się całkowicie, będzie się mogła przenieść na zupełnie nową planetę, gdzie nie będzie musiała rywalizować z innymi grupami osiadłych alf. Jedynym, czego Góra Światła Poranku ani żadna inna osiadła alfa z pewnością nie spodziewała się znaleźć, był obcy rozumny gatunek. Podczas ostatniej fazy ekspansji w terenach umiarkowanych alfy eksterminowały ostatnie żyjące na planecie zwierzęta. Myśl o innej inteligencji po prostu nigdy im się nie nasunęła. Gdy jednak Góra Światła Poranku 8658 dotarła do sąsiedniej gwiazdy, znalazła na czwartej skalistej planecie zaawansowaną cywilizację. Tubylcy mieli pecha, ponieważ byli pokojowo nastawionym gatunkiem, którego rozwój opierał się na współpracy. Byli istotami o trój promienistej symetrii, mniejszymi i słabszymi niż wędrowna alfa. Byli też indywidualnymi osobnikami. Na pokładzie gwiazdolotu mogło nie być zaawansowanych urządzeń produkcyjnych, z pewnością jednak była tam broń. Góra Światła Poranku 8658 podporządkowała sobie znaczne obszary planety dzięki nuklearnemu i kinetycznemu bombardowaniu z orbity a następnie przejęła kontrolę nad pozostałościami bazy przemysłowej. Rozpoczęła też intensywne badania nad tubylcami. Musiała się nauczyć bardzo wiele. Nowe pojęcia i idee zaniepokoiły ją, lecz również zaintrygowały. Porozumiewanie się za pomocą dźwięku. Rozmnażanie się przy wykorzystaniu zapłodnionych jaj. Biologia, a w szczególności genetyka - dziedzina, która pozwoliła jej uświadomić sobie zdumiewające fakty na temat jej samej. Alfy nigdy nie badały własnej natury ani fizjologii. Nie potrzebowały tego robić. Fikcja - to było bardzo niezwykłe. Sztuka. Rozrywka. Dla alfy wszystko to było bezsensowną stratą czasu. Góra Światła Poranku 8658 zaczęła budowę nowego terytorium wokół miejsca lądowania gwiazdolotu, łącząc użyteczne idee obcych ze swymi tradycyjnymi pojęciami. Ocalałych tubylców traktowała jak wędrowne alfy, kierując ich do pracy. Po trzech latach przybył drugi statek, wysłany przez inną osiadłą alfę. Walka między nimi spustoszyła połowę kontynentu, na którym Góra Światła Poranku 8658 założyła swą bazę. Żadna z osiadłych alf nie ucierpiała. Zgodziły się zawrzeć sojusz i podzieliły między siebie planetę. Góra Światła Poranku nie była zaskoczona, gdy pierwszy wysłany przez nią statek nie wrócił. Podróże międzygwiezdne były zupełną nowością i spodziewała się wielu niepowodzeń. Dlatego z góry rozpoczęła budowę kolejnych statków. Żadna z ekspedycji zorganizowanych przez inne osiadłe alfy

również nie przysłała meldunków. Udoskonalono konstrukcję gwiazdolotów i zorganizowano następne wyprawy. Wszystkie zniknęły w pustce między gwiazdami. Po prawie stuleciu lotów międzygwiezdnych pierwszy z dwudziestu ośmiu wysłanych przez alfy gwiazdolotów wreszcie powrócił. Był to najciężej uzbrojony z dotychczasowych statków i pierwszy, który miał osłonę z pól siłowych. Trzy najpotężniejsze osiadłe alfy - w tym Góra Światła Poranku zawarły sojusz, by wybudować tego lewiatana. Tylko potężna siła ognia umożliwiła mu przetrwanie. Natychmiast po przybyciu zaatakował go rój okrętów wojennych. Udało im się zdobyć duży fragment nieprzyjacielskiego wraku. Wiedza o tym, co w nim znaleziono, przeraziła wszystkie alfy w całym układzie planetarnym. Osiadłe osobniki wysłane do sąsiedniego systemu nie tylko zdołały uzyskać niezależność, lecz najwyraźniej nauczyły się też wykorzystywać obce technologie. Najbardziej niepokojący był fakt opanowania przez nie nowej nauki, genetyki. Modyfikowały własne ciała, przydawały sobie obcych cech, by się „udoskonalić". Ich wędrowne osobniki były inteligentniejsze i silniejsze, potrafiły podejmować skomplikowane decyzje, natomiast osiadłe alfy przekształcały swój układ nerwowy i ich zdolności intelektualne znacznie przekroczyły stan naturalny. Wykorzystywały też maszyny uzupełniające funkcje cielesne. Cybernetyczna rozbudowa umożliwiała osiadłym osobnikom ruch, a nawet oddzielanie się od grupy. Wkroczyły na ścieżkę sztucznej ewolucji, oddalając się od naturalnej postaci alf. Były groźnymi rywalami, gdyż ich nowa natura dawała im możliwości nieosiągalne dla niezmodyfikowanych kuzynek. To odkrycie zjednoczyło wszystkie alfy w układzie planetarnym w jednym sojuszu. Zbudowano flotę okrętów wojennych, która miała unicestwić wrogów. Za nią wyruszyła druga, większa, a potem trzecia, największa. W odpowiedzi układ zaatakowały okręty obcych alf, wyposażone w straszliwą broń. Nim zdołano je zniszczyć, unicestwiły wszystkie osady na najdalej położonej od Słońca skalistej planecie, a także przemysłowe kolonie wokół gazowego olbrzyma. Broniące się alfy straciły setki okrętów. Potem nieprzyjaciel użył naprawdę niezwykłej broni. Obce alfy otoczyły polem siłowym cały układ planetarny. Nic nie mogło się przebić przez barierę: ani broń jądrowa, ani pola interferencji kwantowej. Była ona odporna na wszystko, co mogła rzucić przeciwko niej nauka alf. Góra Światła Poranku została uwięziona razem z towarzyszkami, podczas gdy obce alfy mogły szerzyć swą zarazę w całym wszechświecie. Oryginalnym alfom nie zostało nic więcej, jak odbudować swą cywilizację, skolonizować zewnętrzne planetoidy, opracowywać nowe systemy broni i czekać. Po tysiąc stu osiemdziesięciu dwóch latach pole siłowe zniknęło równie nagle, jak się pojawiło. Zewnętrzne satelity zwiadowcze Góry Światła Poranku odkryły fluktuacje w kwantowej strukturze pola niespełna godzinę przed jego rozpadem. Wszystkie osiadłe alfy niemal natychmiast wystrzeliły statki ze swych baz na planetoidach i zewnętrznych planetach w całym układzie. Poruszały się one z maksymalnym przyśpieszeniem, by wydostać się poza granicę bariery, nim ta zdąży się odrodzić. Osiem okrętów trzymanych w gotowości przez Górę Światła Poranku z myślą o takiej okazji wyruszyło w drogę jako jedne z pierwszych. Zaraz potem Góra Światła Poranku i jej sojuszniczki rozpoczęły intensywną obserwację przestrzeni otaczającej barierę. Natychmiast znalazły tam wielką, sferyczną, obracającą się wokół osi konstrukcję o średnicy dwudziestu pięciu tysięcy kilometrów, która krążyła wokół Słońca w płaszczyźnie ekliptyki. Była większa od ojczystego świata alf, ale miała bardzo niewielką masę, nie mogła więc być planetą. Emitowała jednak promieniowanie w każdym możliwym zakresie widma, a jej cechy charakterystyczne były zupełnie obce. Skierowano w jej stronę cztery statki. Co najdziwniejsze, nigdzie nie było śladu obcych alf. Uruchomiono systemy obronne wokół wszystkich terytoriów na planetach i w kosmosie, w oczekiwaniu na atak, który z pewnością wkrótce miał nadejść. Nie użyto jednak przeciwko nim żadnej broni. Nie wydarzyło się w ogóle nic. Wszystkie sojusze wzmogły obserwację, ale nadal nie udało się nic wykryć.

Góra Światła Poranku nie była pewna, co robić dalej. Uważała dotąd, że jest przygotowana na każdy możliwy scenariusz związany z usunięciem pola siłowego. Mogła walczyć albo uciekać. Stworzyła potężny sojusz gotowy zbudować flotę mającą eksterminować wszystkie obce alfy zamieszkujące układ planetarny drugiej gwiazdy oraz inne miejsca, które zdołały skazić. Fakt, że intruzi nic nie zrobili, całkowicie zbijał ją z tropu. Pośpiesznie skierowała swe najpotężniejsze teleskopy na sąsiednią gwiazdę w poszukiwaniu oznak aktywności obcych alf. I wtedy spotkała ją największa niespodzianka. Układ planetarny obcych alf także otaczało pole siłowe. Żadna z osiadłych alf nigdy nie rozważała możliwości, że gdzie indziej również może istnieć obce życie, potężniejsze od nich. To była przerażająca myśl. Nagle odsłonięte gwiazdy zaczęły w nich budzić niepokój. Wystrzelono kolejne statki, rozpaczliwie próbując ustanowić kolonie alf na nowych światach, gdzie nie będą ich więziły bariery. Cztery dni po zniknięciu pola siłowego najbardziej zaawansowane czujniki, jakimi dysponowała Góra Światła Poranku, wykryły niezwykłe zaburzenie kwantowe przemieszczające się po układzie szybciej od światła. Góra Światła Poranku pomyślała, że może to zwiastować przybycie obcych, którzy stworzyli barierę. Efekt nie powtórzył się już jednak. Nie była pewna, jak zareagować: ostrzec inne osiadłe alfy i stworzyć Wielki Sojusz do walki z napastnikami czy też podjąć próbę ewakuacji. Góra Światła Poranku nadal rozważała stojące przed nią opcje, gdy zwyczajne instrumenty obserwacyjne poinformowały ją, że w pobliżu skupiska baz na planetoidach doszło do starcia między statkami Wyspy Strefy Umiarkowanej i Południowego Płaskowyżu Skalnego. Choć chwila wymagała od sojuszów alf współdziałania, by stawić czoło najeźdźcom, dawne konflikty nie wygasły. W ciągu ostatniego tysiąca lat w całym układzie trwała intensywna ekspansja i dawał się odczuć straszliwy brak zasobów. Sytuacja we wszystkich terytoriach była gorsza niż kiedykolwiek dotąd. Górę Światła Poranku dręczyły coraz silniejsze obawy, że jej gatunek zniszczy się sam w ostatniej wojnie o zasoby. Te obawy podzielano powszechnie i w rezultacie wszystkie osiadłe alfy gromadziły coraz większe zapasy broni. Po niemal dokładnie dobie tysiące instrumentów obserwacyjnych ulokowanych na orbicie wokół ojczystego świata odebrały emisję mikrofal dobiegającą z punktu położonego za drugim gazowym olbrzymem. Sygnał był prymitywny, posługiwał się regularnościami używanymi w komunikacji na długo przed pojawieniem się pola siłowego. Krótka sekwencja identyfikacyjna świadczyła, że nadawcą była Góra Światła Poranku 17 735, która wyruszyła do układu planetarnego obcych alf w jednym z pierwszych gwiazdolotów i nigdy nie wróciła. Treść wiadomości była krótka i prosta: „Ten statek zawiera obcych. Jest ich wielu i są niebezpieczni. Zniszczcie ich". Wiadomość powtórzono dziesięć razy, zanim transmisja się skończyła. Góra Światła Poranku była zdumiona. Jak to możliwe, że Góra Światła Poranku 17 735 zdołała przetrwać tak długo? Co robiła na pokładzie statku obcych? Dlaczego wiadomość była taka krótka? Nie miała jednak zbyt wielkiego wyboru. Skan sektora przestrzeni, z którego pochodziła wiadomość, ujawnił maleńką iskierkę podczerwieni widoczną w pobliżu niewielkiej, zimnej skały. Nie było jej nic wiadomo o żadnych osadach alf w tamtym miejscu. Jej rywalki wysyłały już statki mające zbadać źródło wiadomości. Góra Światła Poranku przekazała polecenia zależnemu od niej zgrupowaniu na księżycach drugiego gazowego olbrzyma. W kierunku źródła wystrzelono cztery najpotężniejsze okręty jakimi dysponowała w tamtej okolicy. Sojusze rozpadały się i powstawały nowe. Osiem pierwszych okrętów zbliżało się do obcych. Osiadłe alfy nie mogły się zgodzić co do linii postępowania. Niektóre chciały pojmać intruzów żywcem i zdobyć ich statek, inne zaś wolały podążyć za radą Góry Światła Poranku 17 735 i natychmiast zniszczyć najeźdźców. Gdy statki alf się zbliżyły, intruz zaczął wysyłać ku nim sygnały, ale żadna z osiadłych alf nie potrafiła

ich zrozumieć. Sojusze nadal nie mogły dojść do porozumienia, wystrzelono więc pociski. Gdy pierwszy statek wypuścił salwę w kierunku obcych, ich gwiazdolot zniknął w wielkim pęcherzu zniekształconej przestrzeni. Transportowiec opadał pionowo przez dolne warstwy atmosfery rodzinnego świata alf. Wielki statek miał kształt tępo zakończonego stożka, ale podczas jego lądowania aerodynamika nie grała większej roli. Wokół jego podstawy rozmieszczono osiem silników termojądrowych, z których biły długie na dwa kilometry słupy rozjarzonej plazmy. Wspólnie dawały przyśpieszenie równe 0, 9 przyciągania planety i statek opadał łagodnie ku linii brzegowej na dole. Gdy słupy plazmy uderzyły w powierzchnię morza, w górę buchnęły kłęby pary. Po paru sekundach statek otoczyła półkula rozświetlonych oparów, przypominająca spłaszczony grzyb atomowy. Włączyły się pola siłowe, osłaniające kadłub przed poruszającą się z prędkością naddźwiękową falą uderzeniową. Silniki wyłączono, gdy statek znajdował się zaledwie kilka metrów nad wrzącą powierzchnią. Jego stożkowata podstawa wpadła z pluskiem do gotującej się wody. Holowniki pociągnęły transportowiec ku ciągnącym się na długości z górą stu kilometrów nabrzeżom. To był największy planetarny kosmoport Góry Światła Poranku. Tędy przechodziła większa część ruchu między jej planetarnymi a pozaplanetarnymi terytoriami. Setki startów i lądowań co roku wypełniały okoliczne środowisko ciepłem i lekko radioaktywnymi zanieczyszczeniami. W promieniu stu kilometrów od kosmoportu nie rosły już żadne rośliny uprawne ani chwasty. Otaczało go martwe, bagniste pustkowie. Nawet morze było tu pozbawione życia. Szare, wzburzone fale pokrywała warstewka odpadów barwy ochry. Gdy statek przycumował do brzegu, na pokład weszło podstado wędrownych żołnierzy. Byli nieco mniejsi od standardowych wędrownych osobników, mieli lepszy wzrok i słuch i byli znacznie zręczniejsi, choć brakowało im wytrzymałości. Zamknięte w ciemnych, metalowych pancerzach alfy miały dwa i pół metra wysokości. Ich zmysły były wspomagane elektronicznymi czujnikami, a siłę kończyn zwiększały mechaniczne wzmocnienia. W każdej z górnych kończyn trzymały broń. Sterowane przez Górę Światła Poranku za pomocą bezpośredniego połączenia mikrofalowego, zbliżały się do dwóch pojmanych wędrownych osobników z wielką ostrożnością. Góra Światła Poranku nie znała ich możliwości, wolała się więc zabezpieczyć. Pomieszczenie, w którym je zamknięto, otaczały grube osłony, a przez cały czas lotu z odprysku planetoidy, przy którym czaił się ich statek, pozostawały pod nieustanną obserwacją. Fizycznie nie zrobiły nic, przez cały czas były niemal całkowicie nieruchome. Jednakże ich skafandry cały czas wysyłały niezrozumiałe, mikrofalowe sygnały. Gdy wędrowni żołnierze weszli do pomieszczenia, obie istoty wstały. Góra Światła Poranku obserwowała ich ruchy ze sporym zainteresowaniem. Ich nogi zginały się w połowie długości, popychając ciało do przodu. Wydawało się, że utrzymanie równowagi na dwóch kończynach nie sprawia im trudności. Z ich skafandrów ponownie popłynęły elektromagnetyczne sygnały nadawane w wielu różnych zakresach. Jak zwykle składały się z szybkich, krótkich impulsów. Góra Światła Poranku zignorowała je i rozkazała załadować oba wędrowne osobniki do czekającego na nie pojazdu naziemnego. Gdy podstado ruszyło ku nim, większy zatoczył krąg górnymi kończynami, odtrącając ich szczypce, a potem spróbował uciekać. Poruszał się zaskakująco szybko, ale żołnierze byli przygotowani. Unieśli wyrywającą się istotę nad ziemię i wnieśli po rampie do pojazdu. Drugi, nieco mniejszy, wędrowny osobnik nie stawiał oporu. Jego również zaciągnięto do pojazdu i umieszczono w klatce razem z pierwszym. Zamknęło się wokół nich pole siłowe. Góra Światła Poranku wprowadziła pojazd na drogę prowadzącą do doliny, w której powstała. W górze kłębiły się czarne chmury, jak zawsze w tych czasach. Na zbudowaną z kamienia i metalu drogę padały ciepłe krople przesycone drobinami sadzy. Po obu jej stronach wznosiły się budynki z utwardzanego plastiku, chroniące maszynerię przed kwaśnym deszczem. Krążyły między nimi wielkie pojazdy przewożące elementy konstrukcyjne. Potężne bloki przemysłowych maszyn były obsługiwane

i naprawiane przez niezliczone stada wędrownych alf. Nie żyły już teraz tak długo jak dwa tysiące lat temu, zwłaszcza w okolicach kosmoportu. Wiele z nich miało na ciałach wrzody i strupy od oparzeń popromiennych. Ich kończyny dygotały z powodu uszkodzeń układu nerwowego wywołanych przez metale ciężkie. Żywiły się przypominającą melasę mazią, dostarczaną do koryt z fabryk żywności rozsianych na rolniczych obszarach terytorium. Ich szypułki zmysłowe drżały nieustannie, a jakość obrazu wzrokowego pogarszały dodatkowo zanieczyszczenia powietrza wywoływane przez rafinerie. Za tymi przemysłowymi obszarami ciągnęły się góry. Poziom promieniowania był tam znacznie niższy, a wszystkie stoki pokrywała monotonna, szarozielona patyna pól uprawnych. Rośliny walczyły o przetrwanie w jałowej, piaszczystej glebie, zmuszone do hiperaktywnej wegetacji przez nawozy sztuczne, rozsiewane przez wędrowne alfy i gąsienicowe pojazdy. Dzikie życie roślinne dawno już wytępiono, przeznaczając całą cenną glebę pod intensywną uprawę roli potrzebną, by wykarmić miliardy wędrownych alf. Pojazd posuwał się pełną serpentyn drogą ku rodzinnej dolinie Góry Światła Poranku. Po drodze minął najpotężniejsze pole siłowe na planecie, zdolne wytrzymać ataki jądrowe oraz wiązki lasera. Po roziskrzonej energetycznej zasłonie ściekał deszcz, tworzący rzeczułki spływające później ze skalnych szczytów. Rankiem do doliny nadal wnikało światło słońca, ale miało teraz brudnoszarą barwę po przejściu przez grube warstwy spowijającego całą planetę smogu. Nocami rozgrzany niezliczonymi termojądrowymi silnikami transportowców smog nabierał pogrzebowego odcienia khaki. Wreszcie przed pojazdem pojawiła się stożkowata góra. Mieszkało na niej obecnie z górą pięćdziesiąt tysięcy osiadłych jednostek i nadal pozostawała sercem Góry Światła Poranku, choć teraz jej skupiska pokrywały większą część planety, połączone z nią bezpiecznymi liniami lądowymi. Całą górę przerobiono na pojedynczy gmach i każda osiadła alfa zajmowała miejsce pośrodku własnego pomieszczenia. Żadna z nich nie musiała się już bezpośrednio kontaktować z wędrownymi osobnikami. Receptory nerwowe ich szypułek zmysłowych podłączono do sieci elektronicznej umożliwiającej im kontakt ze wszystkimi stadami oraz urządzeniami mechanicznymi na całym terytorium. Bateria maserów ulokowana powyżej brzegów doliny pozwalała gigantycznej grupie osiadłych alf dosięgnąć każdego punktu w całym układzie planetarnym. W skale poniżej budynku kryła się gęsta sieć rur i kanałów. Osiadłe alfy omywał delikatny deszczyk czystej wody, produkowanej w zakładach odsalania położonych na północ od kosmoportu. Brudna woda spływała z powrotem do morza, natomiast tę, która zawierała nukleoplazmidy, kierowano do jezior kongregacyjnych otaczających fosą podstawę góry. Pojazd wjechał na sześciokilometrową groblę między jeziorami. Obce wędrowne osobniki stały wyprostowane w swej klatce i poruszały grubymi szypułkami zmysłowymi zamkniętymi w szklanych bańkach stanowiących górną część ich skafandrów, kierując parzyste oczy na powstające stada. W wodach jezior kłębiły się tysiące wędrownych osobników w trakcie kongregacji. Nie osiągnęły jeszcze dojrzałości i ich ciała były częściowo przezroczyste. Na kończynach i torsach miały wielkie skupiska transformujących się komórek podstawowych. Wyglądało to, jakby przykleiły się do nich bryły galarety. Z potężnych rur do jeziora ospale wypływał gęsty płyn: woda nasycona komórkami podstawowymi, które rozmnażano w wielkiej serii kadzi ulokowanych we wschodniej części doliny. Na brzegach jezior stały wędrowne alfy pomagające świeżo uformowanym pobratymcom wygramolić się z wody. Do ich receptorów nerwowych przytwierdzano przekaźniki, pozwalające Górze Światła Poranku wypełnić ich mózgi poleceniami i procesami myślowymi. Na szerokim, betonowym placu otaczającym jeziora nowe wędrowne alfy ustawiały się w długie szeregi i wsiadały do pojazdów, które odwoziły je do miejsc pracy. Powstawało tu ponad milion nowych osobników dziennie. W przypominającej urwisko ścianie ze skały i betonu otworzyły się wysokie drzwi. Pojazd wtoczył

się do środka. Tu właśnie znajdowało się centrum naukowe. Osiadłe jednostki zbudowały sprzęt umożliwiający badania z zakresu wszystkich dyscyplin. Obce wędrowne osobniki umieszczono w laboratorium wojny chemicznej. Zamknięto je w pomieszczeniu z niezależnym obiegiem powietrza i włączono pole siłowe, zdolne wytrzymać wybuch o mocy kilku megaton. Cela była prostokątnym pomieszczeniem o długości około pięćdziesięciu metrów. Zbudowano ją z plastiku o wysokiej gęstości i całkowicie izolowano od otoczenia. Góra Światła Poranku zainstalowała w środku mnóstwo sprzętu badawczego, od skanerów zdolnych obserwować istoty w całości, aż po moduły analityczne, które mogły zbadać ich strukturę komórkową cząsteczka po cząsteczce. Były tu zagrody, w których będzie można przetrzymywać istoty w przerwach między badaniami, przezroczyste sześciany o boku długości trzech metrów zawierające wodę, bele rozmaitych substancji żywnościowych oraz pojemnik na wydaliny. Oświetlenie miało pełen zakres widma słonecznego. Jedna ze ścian celi była taflą przezroczystego kryształu. Po jej drugiej stronie znajdowały się trzy osiadłe alfy, spoczywające w basenach pełnych ciemnej wody. Ich skórę moczyła lekka mżawka. Jedną z nich karmił wędrowny osobnik. Wszystkie trzy mogły na własne oczy obserwować poddawanych badaniom obcych. Góra Światła Poranku wyciągnęła szypułki zmysłowe, śledząc spojrzeniem wprowadzane do laboratorium wędrowne osobniki. Obcy ze swojej strony podeszli swym chwiejnym krokiem do kryształowej ściany i wlepili wzrok w osiadłe alfy. Góra Światła Poranku musiała w pierwszej kolejności ustanowić bezpośrednie połączenie nerwowe z obcymi, by ustalić, jakiego rodzaju zagrożeniem dla alf mogą się stać kierujące nimi osiadłe osobniki. W tym celu należało ustalić naturę ich receptorów nerwowych. Gdy już osiągnie ten cel, zbuduje sztuczny styk i będzie rozkazywała im bezpośrednio, jak niezliczonym milionom wędrownych alf, które pojmała podczas konfliktów z innymi osiadłymi alfami. Wchłonie ich wszystkie wspomnienia i dowie się, z jakiego rodzaju zagrożeniem ma do czynienia. W celi razem z obcymi przebywało ośmiu wędrownych żołnierzy w pełnych pancerzach. Góra Światła Poranku rozkazała im unieruchomić jeńców, podczas gdy inne wędrowne alfy badały ich rozmaitymi czujnikami. Obce wędrowne osobniki przez krótką chwilę próbowały się wyrywać. Ich skafandry znowu zaczęły wysyłać sygnały. Góra Światła Poranku odpowiedziała transmisją na tej samej częstotliwości, nakazując im zachować spokój. Nic to nie dało. Pomimo znacznych zakłóceń udało się zbadać zasadniczą strukturę skafandrów. Zbudowano je z zaawansowanego technologicznie zmieńnokształtnego polimeru, w który wpleciono włókna służące kontroli temperatury. Atmosfera wypełniająca górną bańkę składała się z tlenu i azotu. Regenerowało ją kilka małych modułów o intrygującej konstrukcji. Największym zaskoczeniem były skomplikowane elektroniczne obwody pokrywające całą powierzchnię. Góra Światła Poranku wykryła w nich mnóstwo elementów. Nie potrafiła zrozumieć, po co w prostym urządzeniu, jakim jest skafander, tak wiele obwodów sterujących. Rozkazała swoim wędrownym alfom usunąć te kombinezony. Wzięły narzędzie tnące i zaczęły rozdzierać powłokę. Gdy obce wędrowne osobniki zostały odsłonięte, Góra Światła Poranku usłyszała wydawane przez nie dziwne dźwięki. Po rozbiciu górnych baniek owe dźwięki stały się tak intensywne, że wędrowne alfy odwracały szypułki zmysłowe. Źródłem hałasu były pojedyncze, grube szypułki zmysłowe wyrastające z ciał obcych wędrownych osobników. Był w nich otwór, który otwierał się i zamykał. Istoty śmierdziały tak potężnie, że wędrowne alfy zadrżały z wrażenia. Góra Światła Poranku pośpiesznie sprawdziła zamontowane w celi wykrywacze toksyn, by się upewnić, czy nie ma do czynienia z atakiem chemicznym. Obce wędrowne osobniki emitowały niezwykłe nitraty, ale nie stanowiły one zagrożenia. Góra Światła Poranku zaczęła tworzyć ich profil. Choć wiedziała, że ma do

czynienia z obcymi, nie spodziewała się, że będą wyglądały tak dziwnie. Ich skóra miała blady, białoróżowy kolor. Tuż pod jej powierzchnią biegły cienkie, niebieskie linie. W rozmaitych miejscach wyrastały z niej cienkie włókna w najrozmaitszych kolorach, od brązowego aż po biały. Ich największe skupiska znajdowały się na szczycie szypułki zmysłowej, mniejsze zaś między nogami. Większy osobnik miał też kępki w miejscu, gdzie wyrastały jego górne kończyny oraz delikatny szarawy meszek z przodu torsu. Mniejszy osobnik nie miał nic w tym rodzaju. Za to z przodu jego tułowia zwisały dziwne wyrosła przypominające na wpół wypełnione worki. Między nogami większego znajdował się krótki przewód, połączony z zewnętrznymi woreczkami. Góra Światła Poranku nie miała pojęcia, do czego mogą służyć podobne urządzenia. Ze skóry obu obcych, w miejscach, gdzie dotknęły jej tnące narzędzia, sączył się czerwony płyn. Mniejszy wędrowny osobnik nie podtrzymywał już ciężaru swego ciała na nogach. Zwisał bezwładnie w uścisku żołnierzy. Większy drżał gwałtownie, nadal wydając osobliwe dźwięki. Z przewodu między jego nogami popłynęła żółta woda. Wędrowne alfy pobrały z podłogi celi próbki czerwonego płynu i żółtej wody. Nieczynnego osobnika umieszczono w wielkim pomieszczeniu badawczym. Obraz, który uformował się w umyśle Góry Światła Poranku, był straszliwie skomplikowany. Ciało obcego było pełne gęsto upakowanych narządów. Płuca, serce i żołądek łatwo było rozpoznać, ale nie potrafiła sobie wyobrazić, do czego może służyć reszta. Struktura kostna wyglądała dziwnie, niektóre fragmenty torsu były nieosłonięte, choć pomysłowa budowa stawów robiła wrażenie. Najbardziej niezwykły był mózg, który znajdował się w środku szypułki zmysłowej. Góra Światła Poranku przesuwała instrumenty, starając się zlokalizować przewody nerwowe prowadzące do błony receptora, lecz jej wysiłki nie przyniosły powodzenia. Większość wychodzących z mózgu nerwów biegła wzdłuż grubej segmentowanej kości usytuowanej z tyłu tułowia, ale wszystkie rozgałęziały się, tworząc odnogi docierające do mięśni i cienkiej skóry. Czy to możliwe, by cała skóra była receptorem nerwowym? Potem Góra Światła Poranku zauważyła nitki organicznych przewodów biegnące przez skórę. Niektóre z nich łączyły się z włóknami nerwowymi, zwłaszcza w okolicy wyposażonych w pięć wyrostków chwytaków na końcu kończyn górnych. Góra Światła Poranku wiedziała już, czego szukać, i poddała mózg bardziej szczegółowym oględzinom. U jego podstawy znajdowało się skupisko maleńkich elektronicznych części, połączone mnóstwem przewodów z głównym sznurem nerwowym. Wyjęto z urządzenia nieczynnego osobnika, zastępując go aktywnym. Żołnierze musieli go trzymać, gdy przesuwały się nad nim cebulowate zakończenia instrumentów. Tam, gdzie pod skórą nie było kości, uginała się ona pod naciskiem przyrządów. Obcy znowu zaczął wydawać wysokie dźwięki, za każdym razem, gdy nacisk się nasilał. Góra Światła Poranku cofnęła instrument, a potem nacisnęła znowu. Obcy ponownie wygenerował wysoki dźwięk. Zachodziła tu jakaś korelacja, ale Góra Światła Poranku nie miała pojęcia, na czym może ona polegać. Większy obcy wędrowny osobnik miał wewnątrz ciała podobną sieć organicznych przewodów oraz elektronicznych elementów. Góra Światła Poranku pamiętała cybernetykę obcych alf, które łączyły maszyny ze swymi ciałami. One jednak wzmacniały wyłącznie swe funkcje fizyczne, te urządzenia zaś najwyraźniej nie służyły żadnym zewnętrznym celom. Połączono je wyłącznie z mózgiem, nie były ogniwami w żadnym łańcuchu. Kłopot polegał na tym, że Góra Światła Poranku miała bardzo niewiele doświadczenia, jeśli chodzi o systemy mikroelektroniczne. Produkowała proste procesory, które pomagały w zarządzaniu jej terytorium, ale jej własny umysł zawsze kierował działaniem wszelkiej skomplikowanej maszynerii, przekazując do niej odpowiednie procesy myślowe za pośrednictwem połączeń nerwowych. Automatyka była dla niej nieznanym pojęciem. Siedemdziesiąt procent mocy przerobowej mózgów grupy poświęcała kontroli urządzeń technicznych, od prostego kierowania pojazdami aż po regulację strumienia plazmy w reaktorach termojądrowych. Na jej terytoriach znajdowało się niewiele niezależnych maszyn. Najbardziej zaawansowanymi z nich były

przenoszone przez statki kosmiczne pociski, w których nie zmieściłaby się osiadła alfa. Wykorzystywała w tym celu procesory o elastycznych algorytmach, którym wydawano rozkazy tuż przed wystrzeleniem. Poza tym Góra Światła Poranku sama kierowała wszystkim. Maszyny służyły życiu, nie mogło być inaczej. Rozkazała żołnierzom puścić obcego. Miała sprzęt potrzebny do analizy procesorów umieszczonych w ciałach obcych, ale znajdował się on w laboratoriach fizycznych. Wydała szereg instrukcji wędrownym alfom, które zaczęły demontaż potrzebnych urządzeń celem przetransportowania ich do celi. Poleciła też wymontować wszystkie procesory ze skafandrów obcych i ani na moment nie zaprzestawała ich obserwacji. Żołnierze umieścili oba osobniki w zagrodach. Większy złożył nogi i spoczywał teraz na podłodze, stukając chwytakiem w ścianę dzielącą go od mniejszego obcego, który nadal był nieczynny i wypływał z niego czerwony płyn. Większy osobnik co kilka minut produkował dźwięk i obracał grubą szypułkę zmysłową, by raz jeszcze spojrzeć na trzy osiadłe alfy Góry Światła Poranku. Poruszał górnymi kończynami, kreśląc chwytakami jakieś figury w powietrzu. Robił to przez kilka minut, po czym znowu złożył nogi i opadł na podłogę. Poruszał bez celu grubą szypułką zmysłową, nim wreszcie skierował spojrzenie na bele pokarmu. Odłamał chwytakiem parę okruchów i uniósł je do dwóch małych otworów umieszczonych z przodu szypułki zmysłowej. Góra Światła Poranku doszła do wniosku, że w niewielkich jamach z pewnością znajdują się komórki węchowe. Istota odrzuciła niektóre okruchy, inne zaś uniosła do większego otworu. Wysunął się z niego pas giętkiego, wilgotnego ciała, który dotknął ich kolejno. Następnie obcy rzucił wszystkie okruchy na podłogę i podszedł do plastikowego cylindra z odsoloną wodą. Zanurzył w nim chwytak, po czym wepchnął jeden z jego segmentów do większego otworu. Nastała chwila przerwy. Potem obcy uniósł cylinder i wlał sobie do otworu prawie połowę jego zawartości. Góra Światła Poranku dokończyła analizy czerwonego płynu. Zgodnie z jej przypuszczeniami okazało się, że to substancja odżywcza, o wysokiej zawartości białek i tlenu. Żółta woda najprawdopodobniej była wydaliną. Po godzinie mniejszy obcy wędrowny osobnik znowu zaczął się ruszać. Jego towarzysz zareagował natychmiast. Podbiegł do bariery i zaczął emitować dźwięki w krótkich, głośnych impulsach. Mniejszy osobnik wydawał z siebie ciągły, niezmienny dźwięk. Rozpłaszczył chwytak i przycisnął go do boku w miejscu, z którego sączył się płyn. Góra Światła Poranku zaczęła się zastanawiać, czy uszkodzenia są poważne. Na alfie tego typu rozdarcie zamknęłoby się szybko, ale w przypadku obcego wędrownego osobnika nic takiego się nie działo. Czerwony płyn przechodził podwójną transformację. Gęstniał, a następnie krystalizował się, przechodząc w ciemne drobinki. Jako metoda naprawy uszkodzeń cielesnych nie robiło to zbyt wielkiego wrażenia. Mniejszy obcy uniósł się na cztery kończyny i ruszył ku cylindrowi z wodą. Pochłonął pewną ilość płynu, a potem jego stawy się ugięły i opadł na podłogę. Wędrowne alfy przyniosły sprzęt do analizy procesorów i zaczęły go montować w pomieszczeniu. Po kilku godzinach podłączono go do prądu i umieszczono pierwszy procesor we wzmacniaczu rezonansu pola. Górę Światła Poranku zdumiał stopień komplikacji urządzenia. Na trójwymiarową siatkę kwantowych przewodów składały się miliony połączeń, a każde z nich było tak wąskie, że przepuszczało tylko jeden elektron. Moc obliczeniowa procesora była gigantyczna. Jedno takie urządzenie wystarczyłoby do kierowania całą salwą pocisków. Góra Światła Poranku miała trudności z pomieszczeniem w umyśle pełnej mapy połączeń. Potrzebowała do tego mózgów dwunastu osiadłych jednostek. Już to jedno wystarczyło, by ją zaniepokoić. Obcy bez wątpienia dysponowali potężną technologią, Górę Światła Poranku intrygowało jednak pytanie, w jakim celu ją stworzyli. Sama kontrola kształtu polimeru skafandra wymagała potężnej

mocy obliczeniowej, zapewne znacznie wykraczającej poza możliwości obcego wędrownego osobnika. W mieszczącym się w innej części ogromnego budynku warsztacie elektronicznym zaczęto montować łącznik, mający jej umożliwić komunikację z procesorem obcych. Było w nim kilka optycznych punktów styku, potrzebowała więc jedynie modułu, który przetworzy sygnał procesora w charakterystyczne dla niej impulsy nerwowe. Wszystko to było użyteczne, ale nadal nie umożliwiało jej dostępu do mózgu obcego. Obraz niezwykłego układu nerwowego nadal się utrzymywał w umyśle Góry Światła Poranku i mogła go poddawać nieustannej analizie. Ciągle jednak nie potrafiła znaleźć naturalnej ścieżki dostępu do mózgu. Biorąc pod uwagę ten fakt oraz z pewnością ograniczone zdolności umysłowe (o czym świadczył brak kontroli nad skafandrem), Góra Światła Poranku nie mogła nie zadawać sobie pytania, jak nisko w kastowej hierarchii obcych stoją te wędrowne osobniki. Mogły być znacznie mniej inteligentne od jej wędrownych alf, choć zbliżone rozmiary mózgu sugerowały, że tak nie jest. Co więcej, chwytaki świadczyły o znacznej biegłości w posługiwaniu się narzędziami, co również wymagało sporej inteligencji. Musiała przyznać, że obcy mają w sobie wiele paradoksów. Bardzo pilnie potrzebowała uzyskać bezpośrednią kontrolę nad mózgiem obcego osobnika, a ponieważ odkryła do tej pory tylko jedną drogę dostępu do tego cennego organu, nie miała wielkiego wyboru. Mniejszy wędrowny osobnik był z pewnością poważnie uszkodzony i prędzej czy później i tak go straci. Musiała poddać analizie elektroniczne procesory połączone z jego systemem nerwowym. Jeśli zdoła jakoś do nich dotrzeć, uzyska dostęp do mózgu. Dwaj wędrowni żołnierze zanieśli mniejszego obcego osobnika na stół, gdzie nad jego głową umieszczono precyzyjne skanery. Zapięto pasy, unieruchamiając obcego. Z jego otwartego otworu wydobyły się piskliwe dźwięki. Większy osobnik walił zaciśniętymi chwytakami w ścianę zagrody, również emitując mnóstwo hałasu. Instrumenty skupiły się na górnej części ciała obcego osobnika. Góra Światła Poranku zlokalizowała systemy elektroniczne zgrupowane u szczytu głównego kanału nerwowego. Wędrowna alfa zaczęła przecinać tkankę małym, precyzyjnym narzędziem tnącym. Dźwięki emitowane przez obcego natychmiast znacznie się nasiliły. Z nowo powstałego otworu trysnął czerwony płyn odżywczy. Choć Góra Światła Poranku stworzyła w swym umyśle dokładną mapę biologicznych funkcji obcego, w tym również bijącego rytmicznie narządu pompującego płyn odżywczy, nie doceniła ciśnienia, pod jakim pracował jego układ krążenia. Czerwony płyn całkowicie zalał narzędzie tnące i spryskał skórę wędrownej alfy. Był nieprzyjemnie gorący. Pobrudzony nim wędrowny osobnik musiał przerwać operację i zmyć zanieczyszczenie pod małym prysznicem. Jego miejsce zajęła inna alfa. Obcy przestał piszczeć. Z jego otworu wydobywał się teraz dźwięk przypominający pękanie suchego drewna. Ciało szarpało się w więzach, a z rany nadal tryskał czerwony płyn. Za pośrednictwem skanera Góra Światła Poranku zauważyła, że między elektronicznymi elementami przemknęła seria impulsów. Potem ich aktywność ustała. Po krótkiej chwili pompa płynu odżywczego również się zatrzymała. Aktywność elektryczna mózgu spadła do zera. Góra Światła Poranku poleciła wędrownemu osobnikowi kontynuować operację. Odkąd czerwony płyn przestał tryskać, cięcie stało się znacznie łatwiejsze. Po chwili udało się odsłonić gruby kanał nerwowy. Do otworu wprowadzono chwytaki mikromanipulatorów, które delikatnie uwolniły jego elementy przerywając cieniutkie, straszliwie kruche nitki łączące je ze zwojami nerwowymi. Wszystkie części kolejno poddano szczegółowej analizie. Trzy urządzenia kierowały impulsy nerwowe do skomplikowanej sieci organicznych obwodów przeszywającej skórę obcego wędrownego osobnika. W kolejny wbudowano elektromagnetyczny przekaźnik o bardzo małej mocy. Góra Światła Poranku przekonała się z zadowoleniem, że będzie mogła wyeliminować potrzebę bezpośredniego fizycznego kontaktu z ocalałym obcym osobnikiem. Ostatnie urządzenie było niezwykłe: do sztucznej

krystalicznej siatki o właściwościach przewodzących dołączono niewielki procesor. Potrzebowała dłuższego czasu, by zrozumieć jego przeznaczenie. Kryształ był systemem zapisu pamięci, wysoce zaawansowaną wersją urządzeń, których używała do zachowywania poleceń wydawanych pociskom. Niestety, był zupełnie pusty. Przed śmiercią obcy wędrowny osobnik skasował wszystkie informacje. Do pomieszczenia dostarczono łącznik. Góra Światła Poranku bezzwłocznie połączyła się z procesorem nadawczo-odbiorczym i jej umysł zalał strumień binarnych impulsów. Zaczęła modyfikować procesy myślowe, których używała do sterowania stworzonymi przez siebie procesorami, by dostosować je do tych nowych rozwiązań matematycznych. Jednocześnie obserwowała procesor za pośrednictwem wzmacniacza rezonansu pola. Seria uzyskanych sekwencji kodu binarnego nie miała żadnego sensu, Góra Światła Poranku zauważyła jednak, z którego węzła pochodzą sygnały. Zaczęła ostrożnie odsyłać je z powrotem, by się przekonać, do czego to doprowadzi. Większość nie wywoływała żadnej reakcji, ale od czasu do czasu jakiś fragment doprowadzał do aktywacji części procesora. Stopniowo tworzyła prosty zestaw poleceń. W urządzenie najwyraźniej wbudowano wiele zasad kierujących jego działaniem. Gdy wreszcie udało się jej uruchomić procesor nadawczo-odbiorczy, lista możliwych przekazów przeszła w stan półaktywny. Metodą prób i błędów Góra Światła Poranku nauczyła się przesuwać je do sekcji nadawczej. Choć same binarne sekwencje były przerażająco długie i skomplikowane, urządzenie miało w sobie elegancką logikę, która wzbudziła podziw Góry Światła Poranku. Za pomocą drugiego łącznika uzyskała dostęp do kolejnego procesora. W ten wbudowano jeszcze więcej zasad operacji. Góra Światła Poranku po raz kolejny cierpliwie wypróbowała wszystkie możliwe kombinacje, uaktywniając kolejne funkcje. W nagrodę otrzymała potop informacji. Najbardziej podstawową z nich był stały sygnał, który powtarzał się pięćset razy na sekundę. Inne funkcje modyfikowały go nieznacznie, ale jego zasadnicze parametry pozostawały niezmienne. Góra Światła Poranku wyłączyła dodatkowe funkcje sygnału i przez długi czas zastanawiała się nad jego podstawową postacią. Rozważyła wiele różnych możliwości, nim sobie uświadomiła, z czym może mieć do czynienia. Zaprojektowała procesy myślowe, które sprawdziły wszystkie możliwe formaty i w efekcie uzyskała sześcian złożony z dwunastu miliardów oddzielnych punktów. W tej chwili nad interpretacją obcej elektroniki i zapisanych w kodzie binarnym liczb, które wykorzystywała, trudziły się mózgi z górą tysiąca osiadłych jednostek. W całej swej historii Góra Światła Poranku nigdy jeszcze nie poświęciła tak wielkiej części siebie pracy nad jednym problemem. Włączyła pierwszą dodatkową funkcję i w sześcianie pojawiła się seria symboli. Ocalały obcy wędrowny osobnik był nieaktywny, leżał bez ruchu na podłodze zagrody. Góra Światła Poranku sprawdzała kolejne sygnały. Jeden z nich spowodował, że obcy zadrżał i uniósł grubą szypułkę zmysłową. Urządzenie odebrało odpowiedź wbudowanego w jego ciało procesora nadawczoodbiorczego. Procesor połączony z Górą Światła Poranku odpowiedział automatycznie. Obcy wędrowny osobnik wstał i spojrzał na sprzęt, nad którym pracowały wędrowne alfy. Wydał z siebie krótki impuls dźwiękowy, a potem przeniósł spojrzenie na osiadłe alfy. Jego procesor nadawczo-odbiorczy wyemitował długi sygnał w kodzie binarnym, trwający kilka milisekund. Cała seria zasad działania wbudowanych w urządzenie połączone z Górą Światła Poranku uaktywniła się nagle, otwierając jedne połączenia, a zamykając inne. Osiadła alfa obserwowała bezsilnie przez wzmacniacz rezonansu pola, jak procesor się dezaktywuje. Wszystkie kwantowe przewody składające się na sieć połączeń zostały zablokowane. Co gorsza, sekwencje, które to spowodowały, były oparte na liczbach pierwszych. Przynajmniej te, które były na tyle krótkie, że Góra Światła Poranku potrafiła je zinterpretować. Większość wykraczała poza jej możliwości umysłowe. Nie była w stanie odwrócić rozkazu. Obcy wędrowny osobnik uniósł górną kończynę, kierując ją ku osiadłym jednostkom znajdującym się za kryształową ścianą, a potem wyciągnął chwytak w pozycji poziomej. Góra Światła Poranku potrafiła

rozpoznać gest wyzwania, nawet u zupełnie obcego gatunku. Za pomocą własnego przekaźnika powtórzyła sygnał, który pobudził obcego do działania. Odpowiedzi nie było. Gdy włączała kolejne funkcje sygnalne, w sześcianie pojawiały się wciąż nowe symbole. Temu przynajmniej przekaz wysłany przez obcego nie zaszkodził. Nie wiedziała jednak, jakie funkcje reprezentują, i w związku z tym nie mogła zacząć tłumaczenia. Szanse nawiązania kontaktu z obcym znacznie się zmniejszyły. Rozważyła coraz mniej liczne opcje, jakie przed nią stały. Pozostały jej tylko dwa źródła wiedzy dotyczącej osiadłych obcych oraz wydarzeń rozgrywających się poza układem planetarnym alf: mózg obcego wędrownego osobnika oraz jego zasób elektronicznej pamięci. Zdobyte przez nią dowody świadczyły, że obcy będzie się opierał wszelkim próbom nawiązania kontaktu i wydobycia informacji z jego mózgu. Mniejszy osobnik skasował całą zawartość swej elektronicznej pamięci, gdy tylko się zorientował, co się dzieje. Logicznie wynikało z tego, że te dane musiały być cenne. Wędrowny żołnierz uniósł kończynę i wystrzelił pocisk o wielkiej prędkości prosto w grubą szypułkę zmysłową obcego. Czerwony płyn, lepkie kawałki mózgu oraz odpryski kości trysnęły na wszystkie strony, brudząc przezroczyste ściany zagrody. Drugiego martwego obcego położono na stole, by zbadać go precyzyjnymi skanerami. Zaciski utrzymywały go w miejscu, pozwalając Górze Światła Poranku spokojnie zlokalizować elektroniczne systemy umieszczone poniżej jego mózgu. Wszystkie pozostały nietknięte. Strzał wędrownego żołnierza był bardzo celny. Wędrowne alfy przystąpiły do operacji wydobycia. Tym razem magazyn elektronicznej informacji był niemal całkowicie wypełniony. Wstępne badania wykazały, że dane chronią przed dostępem wbudowane zasady wymagające sekwencji aktywacyjnych jeszcze bardziej skomplikowanych niż te, które wyłączały procesor nadawczoodbiorczy. Maleńkie urządzenie przeniesiono do laboratorium elektronicznego i przebadano za pomocą detektora styków kwantowych. Potrzeba było długiego czasu, by odczytać zapisaną w nim informację blok po bloku. Niemniej po kilku tygodniach cała sekwencja znajdowała się już w pamięci Góry Światła Poranku. Jednocześnie prowadziła ona eksperymenty z kanałami wejściowymi urządzenia skasowanego przez mniejszego obcego osobnika. Jego zasadnicza funkcja była prosta: impulsy nerwowe z podstawowego sensorium obcego przekształcano w sekwencje kodu binarnego, kompresowano za pomocą serii algorytmów i zapisywano w pamięci. Zawierała ona zapis wszystkiego, co postrzegała istota. Góra Światła Poranku stworzyła skomplikowany proces myślowy, który mógł odwrócić proces konwersji i transformacji, zamieniając zapisaną informację z powrotem w analogowe impulsy nerwowe. Następnie zastosowała ten proces do informacji zapisanej w obcym urządzeniu, pozwalając strumieniowi danych napływać do mózgu jednej osiadłej jednostki, którą izolowano od reszty Góry Światła Poranku za pomocą serii barier pozwalających przerwać połączenie, gdyby coś poszło nie tak i obce procesy myślowe zaczęły zanieczyszczać grupę. Dudley Bose wyrywał się opancerzonym potworom. Błyszczące ostrze przebiło multiplastikowy skafander; docierając do prawego pośladka. Jego czubek przesunął się w dół, przeszywając ciało linią gorejącego ognia. Ból. BÓL! Gdy nieznany impuls nerwowy przemknął przez pięćdziesiąt tysięcy połączonych ze sobą mózgów z siłą pioruna, Góra Światła Poranku zapragnęła odrzucić głowę do tyłu i wrzasnąć przeraźliwie. Szok sparaliżował całą grupę osiadłych alf. Nagie, pokryte śluzem potwory zdzierały z niej okrycie, straszliwie raniąc brzuch i kończyny. Chciała im umknąć, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Po chwili jednak wspomnienie osłabło, odepchnięte od świadomych myśli, stało się możliwe do zniesienia, gdy systemy bezpieczeństwa zredukowały intensywność impulsów docierających do głównej grupy. Góra Światła Poranku z drżeniem zaczerpnęła tchu. Otwory doprowadzające powietrze do płuc zatrzepotały

jednocześnie u wszystkich jednostek. Miliardy sparaliżowanych wędrownych alf odzyskały orientację i ponownie zajęły się swymi zadaniami. Krążące wokół rodzinnej planety alf statki Góry Światła Poranku wróciły na właściwe trajektorie, maszyneria trawiąca planetoidowy gruz zresetowała moduły swych rafinerii. Ból. Cóż za zdumiewające wrażenie. Wędrowne i osiadłe alfy miały zmysł dotyku, pozwalający im wyczuć kontakt oraz nacisk, to jednak było fizyczne ostrzeżenie na skalę odbierającą zdolność racjonalnego myślenia. Z drugiej strony, był w tym pewien sens. Ludzie byli indywidualnymi osobnikami. Choć to zdumiewająca myśl, nie znali podziału na osiadłą i wędrowną kastę. Ich cywilizacja składała się z miliardów w pełni rozumnych jestestw, pozostających w łagodnym konflikcie ze sobą. W niektórych przypadkach nie był on wcale taki łagodny. >wspomnienie< Rada wydziału składała się z totalnych idiotów. Co miesiąc Dudley poświęcał -marnował! - Wiele godzin swego cennego czasu na zebrania, które nie służyły niczemu poza podtrzymywaniem biurokratycznego status quo. Większe wydziały zawsze pomijały i lekceważyły jego katedrę. Te skurwysyny nigdy nie chciały mu dać potrzebnych środków. >wyjaśnij< To szlachetny cel. Służy poszerzaniu wiedzy której historia sięga zarania dziejów ludzkości. Czysta nauka, zrodzona nie z chciwości, lecz z pragnienia wiedzy. >motywacja niezrozumiała/wspomnienie< Urzędujący rektor przemawiał bardzo długo. >wokalizacja/obcy porozumiewają się za pomocą dźwięku/ wspomnienie< - Chuj wam w dupę! - Wrzeszczał obcy Bose w swej zagrodzie, gdy Emmanuelle Verbeke leżała na stole wiwisekcyjnym, a z jej tętnicy szyjnej tryskała krew. - Niech was piekło pochłonie, jebane skurwysyny! Zrzucimy na was kurewską masę bomb jądrowych i zabijemy wasze dzieci, kiedy będą świeciły w ciemności! Wymażemy was z całego pierdolonego wszechświata! Nawet Bóg nie będzie pamiętał, że kiedykolwiek istnieliście! >bóg/sojusznik Iudzi/wspomnienie< Spisane książki, setki, tysiące, wszystkie wyrastające z kilku starożytnych świętych tekstów. Opowieści o tym, jak powstał wszechświat, jak jego stwórca wysłał segmenty samego siebie na ojczysty świat ludzi, by zapewnić im zbawienie. Zbawienie, które przybierało najrozmaitsze formy w różnych ludzkich sojuszach. Dudley Bose wiedział, że mity o Bogu są fikcją. Podobnie jak opowieści o leśnych elfach, które jednak okazały się realne. Silfeni. Cóż za ironia. > więcej obcych/kIasyfikacja/wspomnienie< Setki światów, każdy z nich zamieszkany przez dziesiątki tysięcy form nierozumnych obcych. Kilka rozumnych gatunków odkrytych podczas ekspansji Wspólnoty. Ich statusu jako sojuszników lub wrogów nigdy nie udało się do końca ustalić. I jeden świat nieżycia, planeta Rl. >RI/ludzka osiadła postać/wyjaśnij< To nie jest osiadła postać człowieka. Zrodziła się z zaawansowanych programów. Jest sztuczna. >transfer ludzkich myśli do Rl/funkcja osiadłych osobników/potwierdź< Nie, to nie jest tak jak u was. Niektórzy ludzie zapisują swe wspomnienia w Rl, kiedy nie chcą już więcej rejuwenacji, kiedy mają już dość życia. > paradoks/wyjaśnij < Nie potrafię. Ja nigdy bym tego nie zrobił. Ludzie nie są tacy sami. Nasze motywacje są rozmaite. >udział Rl w wyprawie gwiazdolotu/wspomnienie< Odległe echa medialnych wiadomości, zlewających się w jedno. Politycy spierający się, kto zapłaci za wyprawę. Wywiad z Nigelem Sheldonem. Wiceprezydent Elanie Doi zapewniająca, że Rl popiera

wyprawę, gdyż chce się dowiedzieć czegoś więcej o barierach. Nigdy nie potwierdzono tego bezpośrednio, ponieważ Rl nie miała w zwyczaju rozmawiać z indywidualnymi ludźmi, a przynajmniej nie z Dudleyem Bose’em. >wyjaśnienie statusu/obecność na pokładzie/wspomnienie< Gdy zobaczył na własne oczy powstanie bariery, w jednej chwili z nikogo stał się kimś. Triumf, po którym nastały niespokojne miesiące walki i zabiegów o miejsce w załodze „Drugiej Szansy". Zaskoczył sam siebie stopniem determinacji oraz zdolności do politycznych manewrów, całkowicie zapominając o sumieniu. >ingerencja obcych alf/wyjaśnij< Nigdy o nich nie słyszałem. Przed zniknięciem bariery nie słyszałem o żadnym z was. To była wyprawa o czysto naukowym charakterze. >wiadomość od Góry Światła Poranku 17 735/wyjaśnij< Mylisz się. Na pokładzie „Drugiej Szansy" nie było obcego. > pa radoks/wyj aś n i j < Na pokładzie nie było obcego. Nasz hiperradar wskazywał, że bariera otaczająca drugą gwiazdę jest nietknięta. >konstrukcja bariery/wspomnienie< Nic nie wiem na ten temat. Bariery powstały zanim jeszcze ludzie zaczęli latać w kosmosie. Nie stworzyliśmy ich. >ludzka współ nota/wspomnienie< Setki światów połączonych tunelami czasoprzestrzennymi. Planety posiadające lądy, wodę i atmosferę, ciepłe światy o czystym, pustym niebie. Światy odpowiednie dla życia alf. Tak wiele światów. Straszliwe konflikty między terytoriami osiadłych alf natychmiast by się skończyły, gdyby tylko zdołały do nich dotrzeć. >tunele czasoprzestrzenne/wspomnienie< Zniekształcenia czasoprzestrzeni, które zmniejszały odległość do zera. Mogły być wielkie albo małe. Najdoskonalsza metoda transportu. Jeśli osiadłe jednostki rozdzielone przez przestrzeń międzyplanetarną i międzygwiezdną połączą ze sobą takie tunele, nigdy nie dojdzie do dywergencji. Dzięki nim Góra Światła Poranku będzie się mogła rozprzestrzenić na całą Galaktykę, jej jednostki wypełnią wszystkie układy planetarne. Nigdy nie umrze, nic nie zagrozi jej dominacji. >konstrukcja tuneli czasoprzestrzennych/wyjaśnij< Nie znam technicznych szczegółów tworzenia materii egzotycznej, ale same równania są proste. >lokalizacja współ noty/wspomnienie< W skupisku wiedzy, które było wszystkim, co pozostało z Dudleya Bose'a, astronoma z gralmondzkiego uniwersytetu, nazwy, typy widmowe oraz współrzędne wszystkich gwiazd Wspólnoty zalśniły jasno niczym drogie kamienie.

PIĘĆ Położone nieprzyjemnie blisko słońce typu widmowego G1 wisiało na bezchmurnym niebie. Temperatura w całym, długim na sto pięćdziesiąt kilometrów Venice Coast rosła w ciągu dnia niepowstrzymanie. Niewiele pomagał też fakt, że piękne, położone na wyspie miasto znajdowało się blisko północnej strefy polarnej Anacony. Zbliżało się letnie przesilenie i owa kombinacja kalendarza z geografią sprawiała, że słońce prażyło bez ustanku przez z górą szesnaście godzin na dobę. W środku zimy rzecz jasna było dokładnie na odwrót. Słońce pojawiało się tylko na jakieś sześć godzin. Pogoda przypominała wówczas klimat śródziemnomorski na Ziemi. Anacona krążyła tak blisko swego słońca, że od równika aż po pięćdziesiąty stopień szerokości geograficznej nie nadawała się do zamieszkania. Większą część tych obszarów pokrywały skaliste pustynie. Widziana z kosmosu Anacona przypominała pasiastego gazowego olbrzyma. Wzdłuż jej równika ciągnęły się piaski barwy kawy, otoczone czarnymi lub ciemnobrązowymi łańcuchami górskimi. Odkrycie Anacony wywołało wśród planetologów Wspólnoty zaciekłą, ciągnącą się po dziś dzień debatę na temat tego, czy klimat może wpływać na topografię i czy symetria planety jest po prostu ulotnym kaprysem tektoniki. Nie tylko jej podrównikowe regiony miały regularne kształty. Za górami stanowiącymi granice pustyń ciągnęły się dwa niebieskie jak chabry pierścieniowe morza, błyszczące w potężnych promieniach słońca. W obu strefach polarnych znajdowały się kontynenty, choć południowy był mniejszy, a ich linie brzegowe wyglądały zupełnie inaczej. Obie masy lądowe porastała bujna, szmaragdowa roślinność. Jasne światło słońca i codzienne deszcze umożliwiały rozkwit dżungli i stepów. Od strony mórz nad oba kontynenty napływały długie warkocze białych jak śnieg chmur, tworzące nad biegunami stałe, obracające się powoli wiry. Bliskość morza sprawiała, że w Venice Coast panowała nieprzyzwoita wilgotność. Parę godzin po południu sjesta zaczynała się na dobre. Z ulic znikali zarówno turyści, jak i tubylcy. Sklepy zamykano na cztery albo pięć godzin. Ich drzwi otwierały się dopiero wieczorem, gdy słońce stawało się złotą kulą, wiszącą nisko nad horyzontem. Ludzie wypoczywali w zacienionych ogrodach, które można było znaleźć pośrodku każdego kwartału. Bez ustanku działała tylko jednoszynowa kolej, łącząca wszystkie dzielnice wąskiego, długiego na sto pięćdziesiąt kilometrów miasta. Nawet większość gondoli, taksówek wodnych oraz małych łodzi zaopatrzeniowych krążących po kanałach cumowała przy rozmaitych nabrzeżach, kołysząc się ospale na falach, podczas gdy ich właściciele siedzieli w barach. To właśnie te długie, codzienne interludia najbardziej niepokoiły Paulę Myo. Obserwację najlepiej prowadziło się w tłumie, w którym detektywi mogli się ukryć. Z powodu sjesty musieli przesiadywać nad posiłkami i drinkami na werandach pobliskich barów i restauracji. Dyżury w tych godzinach stały się bardzo popularne. Paula nie była zadowolona z tego stanu rzeczy. Lenistwo mogło doprowadzić do osłabienia dyscypliny Ich uwaga skupiała się na Galerii Nystol, wielkim, dwupiętrowym budynku wzniesionym nad kanałem w dzielnicy Cesena. Galeria specjalizowała się w sztuce EK. Wystawiane w niej elektrokinetyczne maszyny miały setki, niekiedy nawet tysiące, ruchomych części. Paula sprawdziła cały jej katalog, korzystając z wirtualnego konstruktu w PSZ. Jak wszystkich ludzi niezainteresowanych sztuką, zdumiewało ją owo bezcelowe połączenie artyzmu z mechaniką. Niektóre z maszyn przypominały ruchome rzeźby zwierząt, obcych albo mitycznych stworzeń. Ich mikro-przekładnie i tłoki bezczelnie naśladowały funkcje biologiczne. Inne konstrukcje stanowiły bezładny konglomerat mechanicznych elementów, zmontowanych w dziwaczny, asymetryczny sposób. Z pozoru nie powinny działać, ale jakimś cudem udawało się im brzęczeć, furkotać i kołysać się z pokraczną elegancją. Jeszcze inne były wariantami starodawnego efektu domina. Moduły z ognia, wody, powietrza, gumy, protoplazmy oraz zwyczajne części wymontowane z maszyn domowego lub przemysłowego

użytku aktywowały się kolejno w długim szeregu, w jakiś niewiarygodny sposób pozostając w nieustannym ruchu. Galeria stanowiła świetną przykrywkę dla swego właściciela, niejakiego Valtare Rigina. Jego drugą specjalnością był nielegalny handel bronią. Venice Coast nie należało do miast, w jakich z reguły funkcjonują tego typu interesy. Nie prowadzono tu żadnej działalności gospodarczej poza wystawami sztuki, rybołówstwem, transportem łodziowym i turystyką. Miasto powstało w roku 2200 i jego założeniu nie towarzyszył żaden ambitny, zakrojony na wielką skalę plan, marzenie o dorównaniu sławnym, starożytnym metropoliom Ziemi czy nowym, dynamicznym, chciwym ośrodkom rywalizującym ze sobą o coraz liczniejsze w przestrzeni drugiej fazy inwestycje. Zrodziło się z marzenia i modlitwy. Jego zaczątek znajdował się na piaszczystej mierzei o nazwie Prato, położonej blisko środka długiego na osiemset kilometrów bagnistego wybrzeża kontynentu Calitri, osłoniętego od strony morza przez kręte archipelagi błotnistych wysepek. Miejscowe morskie formy życia przyciągnęły tu kilka włoskich rodzin, które znudziły się już stolicą nowej planety, San Marino. W wodach roiło się tu od jadalnych ryb, które świetnie pasowały do włoskiej kuchni. Niektóre z tych rodzin pochodziły z Wenecji. Stąd wzięła się nazwa miasta oraz łodzie, które towarzyszyły mu od samego początku. Potężne pogłębiarki sprowadzone z megastoczni Verony wykopały głębokie kanały dla łodzi rybackich, a potem przystąpiły do pracy nad mniejszymi, otaczającymi Prato. Na wyżej położonych, osuszonych gruntach zaczęto wznosić większe budynki i nowo powstające kanały biegły prosto ku nim. Dopiero wtedy mieszkańcy miasteczka zdali sobie sprawę z szansy, jaka przed nimi stanęła. Mierzeja zaczęła się rozrastać w obu kierunkach, gdy dodawano do niej wydobyty z bagien muł. Po paru latach Prato przerodziło się w wydłużoną wyspę, oddzieloną od kontynentu szeroką, czystą laguną, która powstała tam, gdzie przedtem było bagno. Biegła przez nią grobla, po której poprowadzono linię kolejową. To były pierwsze kroki. Od stu osiemdziesięciu lat pogłębiarki oraz roboty konstrukcyjne nie zaprzestawały pracy ani na moment. Długa wyspa wiła się jak wąż, biegnąc w przybliżeniu równolegle do zarysów wybrzeża. Na obu jej końcach nieustannie powstawały nowe dzielnice. Architekci, rzemieślnicy i planiści współpracowali z Radą Miejską, starając się, by miasto zachowało włoski charakter i nadal pozostawało ściśle związane z wodą. Wille w Venice Coast stały się modne wśród Wielkich Rodzin i Dynastii Międzyu kładowych, a także indywidualnych superbogaczy. Na niezliczonych przybrzeżnych wysepkach cena gruntu była jeszcze wyższa. Cesena, dzielnica, w której ulokowała się Galeria Nystol, leżała trzydzieści kilometrów na wschód od Prato, trzy przystanki jednoszynowego ekspresu. Po czterech dniach Paula znała już na pamięć każdą tutejszą ulicę, kanał, most, kryty zaułek i plac. Jej hotel dzieliło od miejscowego dworca siedem i pół minuty drogi albo pięć mostów nad kanałami: trzy z kutego kamienia, jeden z drewna i jeden z metalu. Do galerii miała cztery i pół minuty drogi oraz trzy mosty, natomiast do lokalnego komisariatu tylko dwie minuty, ale aż cztery mosty. Paula przywiozła do Venice Coast ośmiu ludzi ze swego biura. Wsparciem służyło im pięciu techników oraz trzydziestu członków taktycznego oddziału szturmowego. Minister spraw wewnętrznych planety z radością pożyczył Pauli tuzin najbardziej doświadczonych detektywów na Anaconie, którzy służyli jej nieocenioną pomocą w labiryncie wąskich kanałów oraz uliczek. Ich obecność świadczyła, jak wielką wagę przywiązują rządy do nowej Wspólnotowej Agencji Bezpieczeństwa Planetarnego, pozostającej w cieniu siostrze Agencji do spraw Lotów Międzygwiezdnych. Odkąd statki zwiadowcze wyruszyły na kolejną wyprawę do Alfy Dysona, uwaga opinii publicznej skupiała się całkowicie na tej drugiej instytucji. Niemniej jednak to Agencji Bezpieczeństwa Planetarnego przypadło pięćdziesiąt pięć procent wspólnego budżetu. Jak na przywódcę, który zdobył zaledwie żałosne pięćdziesiąt osiem procent międzyu kładowych głosów, prezydent Doi prowadziła niezwykle agresywną politykę, gdy chodziło o pozyskiwanie funduszy dla nowej agencji. W unisferowych

programach informacyjnych wspominano nawet, że trzeba będzie podnieść podatek dochodowy, by zapłacić za te wszystkie instalacje. Wyższy budżet powinien ułatwić Pauli przejście w nowe miejsce, tak się jednak nie stało. Agencja nie była wydziałem, w którym się zatrudniła, nawet jeśli reorganizacja dała jej więcej funduszy i pracowników. Tak się niefortunnie składało, że jednym z tych pracowników był Alic Hogan, jej nowy zastępca. Columbia przeniósł go tu ze swego wydziału prawnego. Trudno by było o bardziej spektakularny przykład politycznej nominacji. Hogan nieustannie domagał się szczegółowych sprawozdań od wszystkich śledczych i upierał się, że wszelkie procedury trzeba przeprowadzać w pełnej zgodności z przepisami. Wywoływało to wielkie rozżalenie w paryskim biurze. Hogan wiedział bardzo mało o prowadzeniu śledztwa, za to wszystko o spoglądaniu ludziom przez ramię. W ciągu kilku ostatnich miesięcy zaczęła sobie zadawać pytanie, czy na starość nie stała się konserwatystką, która nie lubi zmian tylko dlatego, że są zmianami, i nie chce przyjąć do wiadomości, że społeczeństwo wokół niej się przekształca. Zaskoczyła ją ta myśl, ponieważ zawsze uważała się za realistkę. Policja musiała podążać za wszystkimi zmianami, by dostosować się do cywilizacji, w której utrzymywała porządek. Bardziej prawdopodobne wydawało się jednak, że to coraz większy stopień kontroli politycznej nad agencją był przyczyną jej niepokoju. Nie podobała jej się myśl, że ktoś może poddać jej działalność ograniczeniom. Przez wiele lat cieszyła się niemal całkowicie autonomiczną pozycją i poczułaby się okropnie, gdyby wciągnięto ją z powrotem w tryby systemu. - Tak jak wszystkich. - Słucham? - Odezwał się Tarło. Paula uśmiechnęła się do swego zastępcy z lekką irytacją. Nie zdawała sobie sprawy, że powiedziała to głośno. - To nic. Tylko myślałam na głos. - Jasne - odparł Tarło i ponownie zajął się menu. Tutaj Paula nauczyła się wreszcie doceniać jego kalifornijski sposób bycia. Luzacka atmosfera panująca w Venice Coast bardzo mu odpowiadała. Oboje siedzieli przy kawiarnianym stoliku pod wielkim parasolem. Obok mieli kanał Clade. Trzysta metrów od nich, po drugiej stronie kanału, znajdowały się tyły Galerii Nystol. Ceglana ściana wznosiła się pionowo z wód kanału, na parterze były tylko jedne drzwi towarowe, umieszczone około metra nad czarnymi wodami. Po obu ich stronach ulokowano drewniane słupki cumownicze, pomalowane w biało-niebieskie paski, tak mocno wyblakłe na słońcu, że prawie wcale nie było ich widać. Na pierwszym i drugim piętrze były tam szerokie okna o kamiennym obramowaniu. Dach z wystającym okapem pokryto czerwonymi dachówkami. Tuż pod orynnowaniem biegł szereg grubych półorganicznych liści kondensujących. Wyglądało to, jakby z krokwi wyrastało jakieś gigantyczne pnącze. Słodka woda była w Venice Coast cenna. Studnie sitowe wywiercone w piwnicach większości budynków nie były w stanie zaspokoić wielkiego zapotrzebowania. Krzesło Pauli było ustawione tak, że widziała budynek, Tarło zaś siedział bokiem do niej i obserwował kanał. W swej białej czapeczce i luźnej, czarno-pomarańczowej płóciennej koszulce sprawiał wrażenie odpornego na upał. Paula zdjęła żakiet i powiesiła go na oparciu krzesła. Biała bluzka przylegała jej do skóry, a peruka nagrzała się straszliwie. Kobieta czuła, że po czole spływa jej pot, ale oparła się pragnieniu poprawienia peruki. Siedzący tuż za drzwiami kelner łypał na nich spode łba. Gdy stało się jasne, że nie zamierzają sobie pójść, podszedł niespiesznie do stolika. - Hmm, u no, aqua, minerale, er natu... - Zaczęła Paula. Kelner westchnął litościwie. - Z gazem czy bez? - Bez gazu, proszę. Z lodówki i z lodem. Kelnerzy w Venice Coast zawsze okazywali pogardę turystom, którzy nie nauczyli się choć odrobiny

włoskiego. Tarło zamówił piwo bezalkoholowe oraz miseczkę wędzonych orzeszków rasolowych. Kelner obrzucił oboje drwiącym spojrzeniem, a potem zgarbił się i wrócił do środka. - Zawsze lepiej jest wtopić się w tło - stwierdził Tarło i oparł obute w sandały stopy o rdzewiejącą poręcz dzielącą wykładany granitowymi płytami placyk od kanału. Paula sprawdziła zegar. - Za pół godziny zamówimy jeszcze coś do picia, a potem przekąskę. Chciałabym tu posiedzieć co najmniej dwie godziny. - No wiesz, obstawiliśmy całe to miejsce czujnikami. Nawet gołąb pocztowy nie przemknie się niepostrzeżenie. - Wiem o tym. Obserwacja celu jest dla mnie ważna. Muszę zapoznać się z nim z bliska. - Ehe - zgodził się z uśmiechem Tarło. - Ciągle mi to powtarzasz. Jeśli z przekształcenia wydziału w Agencję Bezpieczeństwa wyniknęło coś dobrego, to z pewnością poszerzenie bazy wywiadowczej. Wiadomość, że Valtare Rigin nabył dużą ilość zaawansowanego technologicznie, wysoce nielegalnego sprzętu, nie pochodziła od jednego z ukrytych źródeł Pauli. Anacońskie specjalne biuro śledcze przeprowadziło kontrolę miejscowych producentów korzystających z produktów podwójnego przeznaczenia. Sprawdziło finanse firmy zaopatrzeniowej, która zakupiła stabilizatory rezonansu cząsteczkowego o bardzo wysokiej mocy, jakich używano w potężnych generatorach pola siłowego. Okazało się, że ta firma była tylko przykrywką, a jej kredyt pochodził z jednorazowego konta bankowego na StLincoln. Biuro sprawdziło trasę transportu, który dotarł do kilku fałszywych miejsc przeznaczenia, nim wreszcie kurier przejął go i dostarczył do tej galerii. Wtedy właśnie powiadomiono Agencję. Obserwacja, sprawdzanie rejestrów oraz monitoring komunikacji wykazały, że do Rigina trafia mnóstwo elementów podwójnego przeznaczenia. Nie było wśród nich prawdziwej broni, ale wszystko wskazywało, że mają do czynienia z jedną z operacji transportowych Adama Elvina. - Wybrał sobie dobrą przykrywkę - zauważyła Paula, popijając wodę mineralną. -Idę o zakład, że jego adwokat powie, że potrzebował tych części do instalacji EK. - W taki razie po co kupował je potajemnie? Paula uśmiechnęła się w cieniu parasola. Nad kanałem pojawił się lekki wietrzyk. - To pewnie radykalna forma sztuki. - Myślisz, że spróbuje przesłać to wszystko jednocześnie? - Najprawdopodobniej. Ryzyko wiązało się ze zgromadzeniem tego towaru. Teraz wystarczy mu wysłać parę wielkich skrzyń pod legalny adres. - Wyniosą je tymi tylnymi drzwiami, hę? -Tak. Paula spojrzała zza wielkich słonecznych okularów na solidne, pomalowane na szaro drzwi towarowe. Wyobraziła sobie cumującą za nimi łódź, opuszczane na pokład kontenery. Rzecz jasna, zrobią to w samym środku dnia. To zwyczajny, uczciwy transport, nie mają nic do ukrycia. Dokądkolwiek by go zawieźli - na nabrzeża w dzielnicy Acri, gdzie cumowały wielkie statki oceaniczne albo na stację kolei jednoszynowej w Prato - Paula pojedzie za nim. Gdzieś po drodze będzie na nią czekał Bradley Johansson. Adam Elvin opierał się wygodnie o fioletowe poduszki tylnego siedzenia gondoli, mknącej z gracją wąskim kanałem - jedną z wielu dróg wodnych, które biegły zygzakiem między wielkimi budynkami, łącząc ze sobą duże kanały. Boczne mury były tu wysokie, brudne i pokryte wodorostami. Woda pluskała o spękane cegły, wypłukując powoli zaprawę murarską. W wielu miejscach mur naprawiono. Nowe cegły połączone cementem wyglądały rażąco. Przeprowadzone nad kanałem mosty przypominały miniaturowe tunele. W każdym budynku, metr nad linią wody, ulokowano szereg niemal

identycznych, drewnianych drzwi, umocowanych ciężkimi, żelaznymi sworzniami. Niektóre z nich były otwarte i cumowały pod nimi niewielkie łodzie towarowe. Ich załogi ładowały skrzynie i pudła do ciemnych wnętrz. Do Venice Coast wszystko dostarczano łodziami, co zwiększało koszty życia w mieście. Przed przybyciem tutaj Adam nie doceniał znaczenia faktu, że w granicach dzielnic można się było poruszać tylko łodzią lub na piechotę. Dzielnice łączyła ze sobą kolej jednoszynowa, ale na tym koniec. Skręcili w słynny kanał Rovigo, jeden z największych w dzielnicy Cesena. Po jego obu stronach rosły drzewa, posadzone przed stuleciem venturi. Ich pnie przypominały sękate, miedziane kolumny o wysokości z górą dwudziestu pięciu metrów. Z łukowatych gałęzi wyrastały długie sznury złotożółtych liści, cienkich jak bibułka. Pod każdym drzewem wywiercono w chodniku studnię sitową, sięgającą do głębokich, bagiennych warstw gleby. Studnie umożliwiały korzeniom pobieranie wody. Do Adama uśmiechnęło się szczęście. Przybył do miasta w trwającym zaledwie dwa tygodnie okresie kwitnienia drzew. Każda gałąź kończyła się kryzą złożoną z trzech jaskrawoametystowych kwiatów, wielkich jak piłka nożna. Płatki zaczynały już jednak więdnąć i opadać, sypiąc się na głowy zachwyconych turystów niczym wonne konfetti. Adam uśmiechnął się z zadowoleniem, gdy gondolier zwolnił, pozwalając mu nacieszyć się widokiem i zapachem wspaniałych, miejscowych drzew. Butiki i galerie położone nad Rovigo należały do najbardziej ekskluzywnych w Venice Coast. Ciemne okna wyświetlały przykłady drogich, prestiżowych towarów, jakie w nich oferowano. Nieopodal wznosiła się niezwykła, cudownie wykręcona wieża neogotyckiej katedry świętego Piotra, górująca nad krytymi czerwoną dachówką dachami miasta niczym srebrna rakieta kosmiczna z przedwspólnotowych czasów. Rovigo dochodziło na koniec do kanału Clade. Zatrzymali się za ostatnim venturi, czekając, aż drugim kanałem przepłynie wielka, klimatyzowana łódź turystyczna ze szklanym dachem. Wywołana przez nią fala zalała gondolę ku wielkiemu niezadowoleniu właściciela, który przez cały czas trwania podróży zasypywał Adama diatrybami przeciwko wszystkim łodziom silnikowym. Adam spojrzał wzdłuż kanału Clade. Szeroki szlak wodny oddalał się od niego szerokim łukiem. W oddali można było wypatrzyć tył Galerii Nystol. W okolicy znajdowało się tylko około dziesięciu jednostek pływających: dwie gondole, kilka łodzi towarowych i taksówka wodna. Chodnik również był pusty. Kręciło się tu tylko kilku turystów. Nawet kawiarnie były niemal całkowicie opustoszałe... - Stop! - Syknął Adam do gondoliera. Zaskoczony mężczyzna obejrzał się na niego. Unosił w rękach tyczkę, gotowy wpłynąć do większego kanału, gdy autobus wodny już ich minął. - Droga jest wolna - poskarżył się. - Niech pan wraca. Nie chcę płynąć do Clade. Jasne? Proszę mnie tam nie wieźć. Wracamy na dworzec. Wyciągnął z kieszeni gruby zwitek banknotów i odliczył sto anacońskich dolarów. Gondolier rozpromienił się na widok pieniędzy. - Oczywiście. Proszę bardzo. Pan jest kapitanem, a ja tylko silnikiem. Przełożył ręce na tyczce i zanurzył ją w błotnistej wodzie. Dziób gondoli obrócił się powoli i popłynęli z powrotem tą samą drogą, którą tu przybyli. Na ubranie Adama osypywały się suche, kruche, fioletowe płatki. Gondola poruszała się tylko nieco szybciej niż człowiek idący na piechotę, ale Adam nie zamierzał oglądać się za siebie. To byłoby głupotą i słabością. Świetnie wiedział, kto siedzi przed tamtą kawiarnią. Po tych wszystkich latach poznałby profil głównego śledczego Myo pod każdym kątem i z każdej odległości. Włożyła blond perukę i wielkie okulary słoneczne, ale on nie dał się nabrać. Jej poza i gesty. Ten kostium! Któż inny nosiłby coś takiego podczas sjesty w Venice Coast? Kończyny zaczęły mu drżeć, gdy sobie uświadomił, jak niewiele brakowało do końca... No cóż, wszystkiego. Z pewnością wykorzystał już cały zapas szczęścia w swym życiu. Gdyby akurat patrzył

w inną stronę... Gdyby ktoś inny pełnił służbę zamiast Myo... Rzecz jasna, poddał się przeprogramowaniu komórkowemu, zmienił swój wygląd. Miał teraz pociągłą twarz i śniadą skórę. Wiedział jednak, że to nie oszukałoby Pauli Myo. Poznałaby go z równą łatwością, jak on poznał ją. Nigdy nie zdołaliby się przed sobą ukryć. Intruz wszedł do Galerii Nystol frontowymi drzwiami. Wiedział, że ludzie z Agencji zarejestrują jego obraz, ale nie przejmował się tym. Hol miał łukowaty dach z pomalowanej na biało cegły oraz wyłożoną kamiennymi płytami podłogę. Nim budynek przerobiono na galerię, znajdował się tu magazyn. Dlatego było to idealne miejsce dla instalacji EK. Recepcjonistka siedziała za biurkiem przed drzwiami z przyciemnionego szkła, prowadzącymi do sal wystawowych. Była zdumiewająco piękna, miała figurę sylfa, białą, nordycką cerę i rudoblond włosy opadające do połowy pleców. Jej skąpa, brązowo-szmaragdowa sukienka pasowała raczej do pokazu mody. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego odruchowo. Gdy podszedł bliżej, uśmiech stał się lekko uwodzicielski. - Hej, czy mogę w czymś pomóc? - Nie. Strzelił jej prosto w skroń mikrostrzałką z wyrzutni zamontowanej w jego ręce. Neuroimpuls sparaliżował mięśnie. Stężenie pośmiertne wystąpiło natychmiast. Dziewczyna nadal siedziała sztywno na krześle. Ktoś, kto zajrzałby do środka z ulicy, nie zauważyłby nic podejrzanego. Jego e-kamerdyner uzyskał połączenie z układem procesorowym stojącym na biurku. Po krótkiej wojnie programów intruz przejął kontrolę nad elektroniczną siecią budynku. Systemy obronne i ofensywne wbudowane w jego ciało włączyły się, przechodząc w stan pełnej gotowości bojowej. Odłączył sieć galerii od planetarnej cybersfery, a potem zdezaktywował wszystkie wewnętrzne alarmy. Zamknął drzwi wejściowe. Tam, gdzie tylko było to możliwe, zamknął też bezgłośnie drzwi ewakuacyjne, dzieląc galerię na części. Ujrzał w wirtualnym polu widzenia położenie garstki przebywających w budynku ludzi, wiedział jednak, że są tu co najmniej trzy pomieszczenia, w których nie ma czujników optycznych. W pierwszej sali znajdował się elektrokinetyczny gryf wysokości trzech metrów. Jego ciało wykonano z cienkich płyt wysadzanego drogimi kamieniami mosiądzu, które poruszały się z płynną gracją dzięki setkom kół zębatych i mikrotłoków. Wyglądało to jak rzeźba Leonarda da Vinci ożywiona za pomocą maszyny różnicowej. Para staruszków krążyła wokół niej, pokazując sobie nawzajem z głośnym podziwem rozmaite szczegóły. Zastrzelił oboje impulsami jonowymi. Gdy przeszedł do drugiej sali, gryf zagruchał głośno. W piątym pomieszczeniu, na pierwszym piętrze, znajdował się pojedynczy pas maszynerii, biegnący przez całą długość sali. Wszystkie jego elementy pochodziły z tego samego samolotu i uszkodzono je w taki czy inny sposób. Po podłączeniu prądu zamiast gładkiego funkcjonowania kojarzonego z przemysłem lotniczym uzyskiwano chaotyczne podskoki, przywodzące na myśl zranionego ptaka. Po całym pasie przebiegały fale ruchu, każda inna od poprzedniej. Wzdłuż pasa szedł pracujący w galerii przewodnik. Miał zasępioną minę, jego uwagę przyciągnęły dziwne hałasy dobiegające z czwartej sali. Jonowy impuls zamienił szczyt jego czaszki w parę. Opary krwi spowiły elektrohydrauliczny aktywator lotki skrzydła, spowalniając jej ruchy. Na całej długości instalacji rozległy się głośne stuki. Zaburzenie synchronizacji doprowadziło do narastających naprężeń. Intruz przeszedł na drugie piętro. Gabinet Valtare Rigina znajdował się za drugimi drzwiami w korytarzu. Podobnie jak w salach wystawowych, był tu kopulasty sufit z cegieł. Za łukowatym oknem rozpościerał się piękny widok na Cesenę. Błyszcząca, chromowana wieża świętego Piotra wznosiła się ku niebu dokładnie pośrodku okna. Zaskoczony Rigin uniósł wzrok. Siedział za biurkiem, próbując uruchomić sieć, która przed chwilą padła. - Kim pan jest, do cholery?

- Pan Valtare Rigin? Rigin uśmiechnął się półgębkiem. - Roberto - zawołał cicho. Na lewo od drzwi ustawiono wielką czarną kanapę obitą skórą. Nikt, kto wchodził do pokoju, nie mógłby jej zauważyć, dopóki nie znalazł się w środku. Intruz rzecz jasna wyczuł siedzącego na niej mężczyznę. Wysoki na siedem stóp osiłek, zapewne Roberto, wstawał z niej powoli. Napastnik uniósł lewą rękę i wystrzelił. Jonowy impuls przebił drzwi, trafiając w głowę wielkoluda. Roberto, jak każdy szanujący się ochroniarz, nosił pod drogim, ręcznie szytym garniturem lekką tarczę, otaczającą go polem siłowym. Wiązka odbiła się od niej z głośnym skwierczeniem i trafiła w sufit. Powietrze wypełnił ceglany pył. Roberto walnął obiema rękami w drzwi, wyrywając je z zawiasów. Drzwi łupnęły w intruza, który niemal tego nie poczuł. Uderzył ręką, rozbijając w drzazgi twarde, grube na trzy cale drewno. Roberto stęknął z zaskoczenia i sięgnął po broń, którą miał w kaburze pod pachą. Poruszał się błyskawicznie, jak wszyscy, których wyposażono w obwody organiczne umożliwiające przyśpieszoną reakcję. Wyciągnął masywny pistolet magnetyczny i wystrzelił dwa pociski ze zubożonego uranu. Skrzące się pole siłowe intruza powstrzymało oba. Robertowi została tylko jedna szansa. Rzucił się do ataku, unosząc wysoko prawą nogę, by kopnąć napastnika w pierś, i krzyknął głośno z bólu, gdy cios tamtego przebił się przez jego tarczę. Trzy złamane żebra wbiły się w płuca. Ochroniarz zignorował ból i obrócił się w lewo. Uniósł prawą rękę, celując w szyję przeciwnika. Włączył funkcje tłumiące tarczy, gotowy wyssać energię z jej pola siłowego. Nastąpił rozbłysk jasny jak wybuch termojądrowy. Na walczących posypały się iskry. Ładunek tłumiący nie zdołał jednak przeciążyć pola. Pięść napastnika uderzyła w bok Roberta z impetem ekspresu, wyrzucając go w górę. Ochroniarz uderzył o ścianę i osunął się powoli na błyszczący parkiet. Białą farbę zbrukały strużki krwi. Intruz skoczył swobodnie ku leżącemu, lądując jedną nogą na jego kolanie. Kości złamały się z przyprawiającym o mdłości trzaskiem. Roberto zwymiotował, gdy zabójca złapał go za klapy zniszczonego garnituru i podniósł na nogi. Ochroniarzowi trudno było skupić wzrok. Oczy zaszły mu mgłą z bólu. Mimo to zdążył się przyjrzeć przerażająco obojętnej twarzy napastnika, nim ten uderzył go bykiem w twarz, wbijając w mózg odłamki kości. Intruz upuścił martwego ochroniarza na podłogę i zwrócił się w stronę przerażonego mężczyzny siedzącego za biurkiem. - Valtare Rigin? -Tak. Rigin przeżegnał się. Oczy zaszły mu łzami. Czekał na śmierć. - Nie mam czasu cię torturować. Jeśli nie odpowiesz na moje pytania, po zabiciu twojego ciała zniszczę komórki pamięci. Potem zinfiltrujemy klinikę ożywieniową i wykasujemy twoją bezpieczną skrytkę pamięci. Umrzesz prawdziwą śmiercią. Jesteśmy w stanie tego dokonać. Wierzysz mi? Rigin pokiwał energicznie głową. - Matko Boża, kim jesteś? - Spojrzał na zmasakrowanego trupa ochroniarza. -Jak...? - Gdzie jest sprzęt, który kupowałeś dla Adama Elvina? - Nie... To nie jest nazwisko, jakie mi podał, ale cały towar z umowy, którą obecnie finalizuję, znajduje się w drugim magazynie na końcu korytarza. Przysięgam, cały. - Przekaż mi plik z listą części i metodami płatności na twoje kodowane rachunki bankowe. Chcę też poznać trasy wysyłki. Intruz polecił e-kamerdynerowi otworzyć połączenie z przerażonym handlarzem bronią. Informacja popłynęła do niego. Jonowy impuls zrobił wielką dziurę w piersi Rigina. Intruz podbiegł do trupa i pochylił się nad nim. Z prawego palca wskazującego zabójcy wyłoniło się wąskie ostrze harmoniczne. Napastnik przeciął pośpiesznie szyję ofiary i wydobył z niej zakrwawioną bryłę ciała i kości, zawierającą

wszystkie wszczepy Rigina. Schował komórkę pamięci zabitego do kieszeni i ruszył do drugiego magazynu. Wystarczył jeden kopniak, by otworzyć drzwi ze wzmacnianego politytanu. W pozbawionym okien pomieszczeniu stały trzy skrzynie. Wszystkie były otwarte, a wokół nich walały się płyty styropianu. Podszedł do pierwszej, upewnił się, że rzeczywiście zawiera zaawansowany techniczne sprzęt, i podłożył supertermiczny ładunek wybuchowy. Opuścił galerię przez gabinet Rigina. Przystanął przed oknem i uruchomił wiązkę pola zakłócającego. Szyba ze wzmocnionego szkła węglowego rozprysła się na drobne kawałki, które posypały się w dół błyszczącą w promieniach słońca kaskadą. Podążył za nimi. Przeszył łukiem ciepłe powietrze i wpadł z cichym pluskiem do kanału Clade. Gdy znalazł się pod powierzchnią, złączył nogi i przycisnął ręce do ciała. Jego ciało zaczęło się poruszać faliście, pozwalając mu pruć mulistą wodę ze swobodą delfina. Dzięki udoskonalonym zmysłom wyraźnie widział ściany kanału oraz łodzie na jego powierzchni. Supertermiczny ładunek eksplodował. Szkolenie było trudne. Nie tylko dla ciała, tego Kazimir się spodziewał, lecz również dla umysłu. Musiał się nauczyć tak wiele! Historia Wspólnoty, aktualna sytuacja polityczna, liczne planety i ich kultury, technologia, programy, niezliczone programy kierujące jego nowymi wszczepami. W ciągu ostatnich dwóch lat zdarzyło się bardzo wiele chwil, gdy gorąco pragnął krzyknąć: „Poddaję się!" do Stiga i innych dręczących go nauczycieli. Powstrzymała go myśl o Brusie, która nie przestawała mu towarzyszyć przez wszystkie miesiące spędzone na wędrówkach między tajnymi klanowymi wioskami w Górach Dessaulta. Musiał rywalizować ze wspomnieniem, powtarzał sobie, że Bruce nigdy by nie zrezygnował, nigdy by nie dał za wygraną. A teraz wreszcie stał na plaży w Santa Monica i patrzył na wodę, a słońce wschodziło powoli nad Los Angeles. Musiał przyznać, że było warto. Od Pacyfiku wiała przyjemna bryza, pokrywająca ocean niewielkimi falami. Na Pacific Coast Highway pojawiły się pierwsze limuzyny i sportowe samochody. Po lewej miał molo, wybiegające na długość kilometra w morze. Stara, oryginalna konstrukcja z drewna, metalu i betonu przechodziła płynnie w pierwszą z trzech przybudówek, którymi przedłużono ją w ciągu czterech stuleci istnienia. Dalej od brzegu nowsze struktury z krzemowęgla i szkła, wsparte na dźwigarach z hiperwłókien, ułożono w pseudoorganiczne kształty, czasami dyskretne, w innych zaś przypadkach ostentacyjne, zwłaszcza po wschodniej stronie, gdzie ulokowano park rozrywki. Gdy przybył tu wczoraj, miał wielką ochotę tam pójść i może przejechać się parę razy na diabelskim młynie. To pasowałoby do maski turysty. W końcu był nim w rzeczywistości. Fakt, że oparł się pokusie, świadczył o skuteczności nauk Stiga. Kazimir podejrzewał jednak, że gdyby byli tu razem z Bruce’em, zapewne urwaliby się na moment, jak w dawnych czasach. Tym razem jednak zrobił, co mu kazano. Zatrzymał się w hotelu tuż za Third Street Promenadę z jej prastarymi, ekskluzywnymi sklepami, przyciągającymi zarówno turystów, jak i miejscowych. Zbadał okolicę i zapoznał się z rozkładem ulic. Zapamiętał miejsca dostępu do sieci komunikacji publicznej, co ułatwi mu ucieczkę. Upewnił się, do których hoteli można swobodnie wchodzić, i sprawdził, gdzie ulokowano wyjścia z budynków. Dowiedział się, gdzie się znajdują gmachy użyteczności publicznej. Ustalił w przybliżeniu, o jakiej porze policyjne pojazdy patrolują najważniejsze ulice. Poznał lokalizację publicznych czujników antyprzestępczych. Rekonesans pozwolił mu zapoznać się z miastem. To, co zobaczył, zaimponowało mu bogactwem, czystością i stylem. Odwiedził już kilka światów Konfederacji i widok miejskich aglomeracji zajmujących obszar setek kilometrów kwadratowych nie robił na nim porażającego wrażenia. Jednakże ta część Los Angeles o mało nie zniszczyła efektów całej tej aklimatyzacji. Nie był przygotowany na to, że okaże się tak czysta i błyszcząca. W większości miast na nowych światach można było znaleźć wielkie, podupadłe dzielnice, szybko zbliżające się do statusu gett. Tutaj zaś, gdzie entropia miała czas, by doprowadzić miasto do rozkładu, mieszkańcy stawili jej skuteczny opór. Rzecz jasna, pomogły im pieniądze - ci,

którzy mieszkali w apartamentach nad Ocean Avenue i w ekskluzywnych domach między San Vicenti Boulevard a Montana Avenue, mieli ich mnóstwo - ale było w tym coś więcej. Mogłoby się zdawać, że Santa Monica odkryła metodę ciągłej rejuwenacji, podobnie jak zamieszkujący ją ludzie. Choć miasto było stare, wypełniała je pełna życia, przyjazna atmosfera. O dziwo, Kazimir doszedł do wniosku, że mógłby tu zamieszkać. Gdyby był zmuszony zostać na Ziemi, oczywiście. Wielkie, municypalne robotraktory posuwały się powoli wzdłuż plaży tuż nad granicą wody spulchniając i wyrównując ubity piasek. Na ścieżce wijącej się nieco dalej od morza zaczęli się pojawiać rowerzyści, piesi, ludzie uprawiający jogging i power walking, wyprowadzający psy, wrotkarze, wózki pedałowe i hiperhulajnogi. Kazimir przyzwyczajał się już do obywateli Wspólnoty z ich nieustanną troską o wygląd i sprawność. Na Ziemi z pewnością żyło więcej takich maniaków niż gdziekolwiek indziej. Wszyscy ludzie na ścieżce - od dwudziestoletnich młodzieńców aż po zbliżających się do rejuwenacji pięćdziesięciolatków - mieli na sobie supermodne stroje sportowe. Trudno mu było powstrzymać uśmiech, gdy spoglądał, jak pocą się ze skupieniem na twarzach. Obserwując leniwie ścieżkę, uświadomił sobie, że korzysta z niej niewielu młodych ludzi. To jednak było typowe dla całej Ziemi. Bardzo rzadko widywał tu dzieci. Jeden z wczesnoporannych spacerowiczów opuścił ścieżkę i ruszył po plaży w stronę Kazimira. Był to wyjątkowo wysoki, trzydziestoparoletni mężczyzna o blond włosach, które wyblakły w kalifornijskim słońcu, nabierając niemal białego koloru. Kontrastowały z nimi bardzo ciemne oczy, nadające jego twarzy raczej przyciągający uwagę niż klasycznie atrakcyjny wygląd. Miał na sobie prosty, biały sweter wycięty w serek, szorty do kolan oraz czarne adidasy. - Kazimir McFoster, jak przypuszczam? Wyciągnął rękę bez śladu wahania. Wyraźnie był pewien, że znalazł właściwą osobę. - Tak. - Kazimir musiał wziąć się mocno w garść, żeby się nie jąkać ani nie wytrzeszczać oczu z niedowierzaniem. - Pan Bradley Johansson? - Spodziewałeś się kogoś innego? - Tylko połowy gliniarzy z całej planety. Bradley pokiwał z uznaniem głową. - Dziękuję, że tu przybyłeś. - To ja dziękuję, że dał mi pan szansę. Nadal trudno mi uwierzyć, że pan naprawdę istnieje. To znaczy, jeszcze żyje. Tyle lat uczyłem się o tym, co pan dla nas zrobił, o walce, którą pan podjął, i o tym, ile to pana kosztowało. - Wskazał ręką na miasto. -To skandal, że nie chcą panu uwierzyć. - Chodźmy - rzekł Bradley. - Musimy się wtopić w tłum. Kazimir nie był pewien, czy obraził wielkiego człowieka. Najpewniej po prostu go znudził. Ile już razy Bradley musiał wysłuchiwać podobnych słów z ust głupawych, porażonych podziwem młodzieńców? - Jasne. - Zawsze zapominam, jak wielkim szokiem jest widok podobnych miejsc dla kogoś, kto wychował się na Far Away. Jak sobie radzisz? - Chyba nieźle. Bardzo się staram wyglądać na znudzonego wszystkim. - Świetnie. Jak już nie będziesz musiał się starać, aklimatyzacja dobiegnie końca. Zobaczyłeś już Wspólnotę, a przynajmniej jej część. Powiedz mi, co o niej myślisz? Czy dobrze robimy, próbując ją ratować? - Nawet jeśli Wspólnota nie zasługuje na ocalenie, my z pewnością zasługujemy To znaczy, ludzie. Ludzki gatunek. Bradley spojrzał z uśmiechem na ocean i zaczerpnął w płuca świeżą bryzę. - Ma rację czy błądzi. - Wzruszył ramionami. - Przepraszam. To stary cytat, z czasów poprzedzających twoje narodziny. I moje też, szczerze mówiąc. A więc uważasz, że warto ją ratować?

- Tak. Nie jest doskonała. Myślę, że z całą tą wiedzą i zasobami, które ludzie mają do dyspozycji, mogliby osiągnąć znacznie więcej. Zbyt wiele spraw nadal utrudnia mieszkańcom życie, choć przecież nie musi tak być. - Ach, idealista. - Bradley roześmiał się cicho. - Nie pozwól, żeby Adam zepsuł cię zbyt mocno swymi opowieściami o tym, jak powinno wyglądać społeczeństwo po naszym zwycięstwie. To okropny, stary, samotny rewolucjonista. Ale jest bardzo użyteczny. - A czym się zajmuje? - Dowiesz się, kiedy go spotkasz. Zajmie teraz miejsce Stiga. Kazimir zatrzymał się nagle. Od mola dzieliło ich jeszcze trzysta metrów. Ludzie wychodzili na plażę z pomostu łączącego się z lądem. Cały sektor plaży przed nim odgrodzono sznurami. Przy wejściu stał ratownik, w środku nie było nikogo. - Wiesz, do czego to służy? - Zapytał Bradley. - Nie. - To dla dzieci, żeby mogły się spokojnie bawić na plaży z dala od dorosłych. W dzisiejszych czasach dzieci są na Ziemi rzadkością. Przynajmniej w klasie średniej, która nie bardzo może sobie na nie pozwolić. Rzecz jasna, wielu i tak je ma. To leży w naturze ludzkiej. Nigdy nie przestanie mnie zdumiewać, do jakich poświęceń jesteśmy zdolni, by zapewnić swym dzieciom szczęśliwe dzieciństwo. To jedyny aspekt życia, którego nasza technologia nigdy nie potrafi skopiować. A mimo to jest to najpopularniejszy gatunek PSZ, nie licząc pornografii. Chyba nikt z nas nie może zapomnieć zachwytu i radości, jaki budziła w nas dziecięca niewinność. Psycholodzy twierdzą, że tęsknimy za bezpieczną macicą. To banda nadmiernie wykształconych idiotów, jeśli mnie o to pytasz. Oto, za czym naprawdę tęsknimy. Za czasami, gdy każdy dzień był nowy i ekscytujący, i nie musieliśmy się martwić o nic poza tym, czy nie zabraknie nam lodów. No wiesz, on tego nie rozumie. - Gwiezdny Podróżnik? - Tak. Bez względu na całą swą inteligencję, a jest bardzo bystry, Kazimirze, nie potrafi pojąć tej części naszej natury. Nigdy nie rozumiał, jak ważne są dla nas dzieci, więzy miłości, które nas z nimi łączą. Częściowo dlatego, że jego cykl życiowy nie przewiduje wydawania potomstwa na nasz sposób, ale przede wszystkim dlatego, że nimi gardzi. Uważa, że nie mogą mu zaszkodzić, i w związku z tym je ignoruje. Szczerze wierzę, że to właśnie nasza natura stanie się przyczyną jego upadku. Jest przeświadczony, że nad nią panuje, ponieważ pojął naszą chciwość i strach. Ale my mamy w sobie coś więcej, Kazimirze. Jesteśmy bardziej skomplikowani, niż mu się zdaje. - Zrobię wszystko, by pomóc naszej sprawie. Wie pan o tym. - Wiem. Wielokrotnie już dowodziłeś swej lojalności. - Powiedział pan, że ten Adam zajmie miejsce Stiga. Czy to znaczy, że zdałem? Bradley odwrócił wzrok od oceanu i spojrzał na Kazimira, uśmiechając się uprzejmie. - Co zdałeś? - Egzamin. Czy zdobyłem pańską aprobatę? Bradley objął długim ramieniem barki chłopaka i poprowadził go wokół odgrodzonego obszaru. - Uwierz mi, chłopcze, gdybyś nie zdobył mojej aprobaty, nadal stałbyś na plaży, zastanawiając się, gdzie, u licha, się podziałem. Albo gorzej. Kazimir odwrócił wzrok, ujrzawszy w oczach starszego mężczyzny błysk osądu. To było bardziej niepokojące niż wszelkie diatryby pełne gróźb i szyderstw. - Do zadania, które nas czeka, będę potrzebował najsilniejszych ludzi, jakich mogą mi dać klany podjął Bradley. - Wiesz o tym, prawda, Kazimirze? Będziesz musiał robić wiele nieprzyjemnych rzeczy. Jeśli uznam to za konieczne, wyślę cię na śmierć, by Far Away mogło wywrzeć zemstę. Choć od oceanu dęła wilgotna bryza, Kazimir nagle poczuł suchość w ustach. - Wiem o tym.

Bradley zacisnął mocno dłoń. - Nie czuję się winny. Po tym, co przeżyłem jako niewolnik tego potwora, mam w sobie zbyt wiele determinacji, by ulegać tego typu słabościom. Gdy już zwyciężymy, zapewne będę żałował wszystkiego, co uczyniliśmy, zapłaczę nad ludźmi, których życie musieliśmy poświęcić. Warto jednak to zrobić, bo tylko w ten sposób możemy odzyskać wolność. - Jak wygląda Gwiezdny Podróżnik? - Nie pamiętam. - Bradley potrząsnął głową. W jego głosie zabrzmiała nuta smutku. - Już nie. Silfeni zabrali mi to wspomnienie, kiedy mnie wyleczyli. Pewnie mieli swoje powody. - Wyraz żalu zniknął z jego twarzy. - Jak już będzie po wszystkim, powinieneś spróbować wyruszyć na ścieżki, które stworzyli między światami. Żyjemy w naprawdę cudownej Galaktyce, Kazimirze. - Ehe, to by było ciekawe. Bradley wyciągnął rękę. - Do zobaczenia, Kazimirze. Raz jeszcze dziękuję ci za to, że dałeś mi szansę cię poznać. To dla mnie zaszczyt, że ludzie tacy jak ty nadal wspierają naszą sprawę. Kazimir uścisnął z entuzjazmem jego dłoń, uśmiechnął się z lekką nerwowością i ruszył przed siebie plażą. Bradley śledził go wzrokiem przez parę chwil, po czym wszedł na szerokie, betonowe schody prowadzące na Ocean Avenue i podążył wzdłuż ulicy, mijając wąski pas bujnej zieleni, jakim był Palisades Park z jego kilkusetletnimi eukaliptusami i zdobnymi klombami. Roślinami opiekowali się roboogrodnicy, usuwający zeschłe kwiaty i przycinający wszelkie niepożądane, zagrażające symetrii pędy Na spryskanej przed świtem trawie lśniły jeszcze kropelki wody Po drugiej stronie ulicy apartamentowce o śmiałych, geometrycznych zarysach zwracały ku plaży tarasy idealnie równoległych balkonów. W samym środku szeregu nowoczesnych budynków znajdowała się luka, pozwalająca promieniom słońca dotrzeć do zbudowanego w latach trzydziestych dwudziestego wieku Georgian Hotel. Niewielki budynek miał fasadę w stylu art deco, pomalowaną na jasnoniebiesko. Liczne mosiężne tablice upamiętniały firmy oraz instytucje państwowe, które w ciągu stuleci wyłożyły środki na renowację budynku, z pewnością najstarszego w mieście. Przed frontem znajdowała się betonowa weranda, na której, pod markizą w żółto-różowe paski, ustawiono kilka stolików. Przy jednym siedział Adam Elvin i jadł śniadanie, spoglądając na park i położony za nim ocean. Bradley wszedł po schodkach na werandę i usiadł obok niego. -I jaki on jest? - Zapytał Adam. - Przygnębiająco młody, godny zaufania, szczery i bezgranicznie oddany sprawie. - Rewelacja. Jeszcze jeden fanatyczny robot. Tego właśnie mi trzeba. - Jest inteligentny. Dobrze się ze sobą dogadacie. Swoją drogą, podoba mi się twoja nowa twarz. Jest dystyngowana, ale ma w sobie coś, co świadczy, że byłeś w przeszłości ulicznym zabijaką. To bardzo podobne do ciebie. Adam chrząknął lekceważąco. Pojawił się kelner, by przyjąć zamówienie. - To samo, co mój przyjaciel, proszę - odparł Bradley, wskazując na talerz z naleśnikami z boczkiem i syropem, pochłanianymi szybko przez Adama. - A do tego szklanka świeżego soku z pomarańczy i marakui, i angielska herbata. - Proszę bardzo. Kelner uśmiechnął się i wrócił do środka. Bradley spróbował zlokalizować jego akcent. Jeden z bałtyckich światów w przestrzeni drugiej fazy? Kelner z pewnością był pozaświatowcem przebywającym tu na kontrakcie. W dzisiejszych czasach to samo można powiedzieć o większości pracowników niskiego szczebla na Ziemi. W końcu miejscowi potrzebowali znacznie lepiej płatnej pracy, by móc sobie pozwolić na mieszkanie tutaj. - To musi być dla ciebie niezwykłe doświadczenie - stwierdził. - Ostatni socjalista we wszechświecie

po raz pierwszy w życiu spożywa luksusowe śniadanie w Los Angeles. - Pierdol się. - Co, do diabła, wydarzyło się w Venice Coast? Adam odłożył widelec i otarł usta płócienną serwetką. - Nie mam pojęcia. Tylko dzięki uśmiechowi szczęścia nie leżę teraz w jakiejś piwnicy Agencji Bezpieczeństwa, czekając na odczytanie wspomnień. Chryste, siedziała pięćdziesiąt metrów ode mnie, Bradley. Mógłbym podejść i powiedzieć jej cześć. Nigdy jeszcze nie była tak blisko. Nigdy. Czemu nie mogłeś mnie ostrzec? Twoje przykrywki zawsze były niezawodne. To jeden z powodów, dla których nadal dla ciebie pracuję. - Nie wiem. Moje regularne... źródło... Nie kontaktowało się ze mną już od dłuższego czasu. To mnie niepokoi. Kogoś takiego nie dałoby się łatwo wyeliminować z życia Wspólnoty. - Gwiezdny Podróżnik się go pozbył? - Nadal słyszę w twoim głosie sceptycyzm. Nie sądzę jednak, by to była prawda. Gdyby był aż tak potężny, już bym nie żył, a nasza sprawa byłaby przegrana. - Nie zaliczaj mnie zbyt pochopnie do obozu sceptyków. Pamiętasz, co się przytrafiło biednemu, staremu Riginowi dwa dni po tym, jak wymknąłem się Pauli Myo? Galerię Nystol zniszczył cholerny ładunek supertermiczny. Nie ufam rządowi i gardzę nim, ale nie wierzę, by posunął się aż tak daleko. Wybuch spowodował piętnaście cielesnych śmierci w sąsiednich budynkach. To był ktoś inny. - Gwiezdny Podróżnik nie zwykł działać tak jawnie - sprzeciwił się Bradley. - Jaki miałby w tym cel? Transport był już spalony w chwili, gdy odkryła go Agencja. Nie mieliśmy szans odzyskać tych części. - Sam mi mówiłeś, że jego plany wkroczyły w ostatnie stadium. Może chciał mieć stuprocentową pewność, że transport nie trafi w nasze ręce? Nie może już sobie pozwolić na błędy. Bradley uśmiechnął się do kelnera, który przyniósł szklankę soku i filiżankę herbaty. - Cieszę się, że to ty wysunąłeś to przypuszczenie. To dodaje mu wiarygodności. W twoich oczach. Zastanawiałem się nad tą możliwością już od chwili, gdy usłyszałem, co się wydarzyło. Masz wiele kontaktów wśród najemników. Czy ktoś z tych kręgów wie coś o człowieku, który zaatakował galerię? - Nie. Nie krążą o nim nawet pogłoski. Kimkolwiek mógł być, jego systemy bojowe były bardzo zaawansowane. Nawet ja miałbym trudności ze zdobyciem dla ciebie czegoś w tym rodzaju. To był supernowoczesny sprzęt. Rządy bardzo uważają, komu sprzedają takie rzeczy. Ktoś włożył w tę operację mnóstwo wysiłku. - Jeśli Gwiezdny Podróżnik rzeczywiście postanowił działać jawniej, jest to bardzo niepokojąca wiadomość. Musimy jeszcze dostarczyć na Far Away mnóstwo sprzętu, jeżeli mam umożliwić planecie wywarcie zemsty. Dzięki tej nowej, rozbudowanej agencji Paula Myo zrobiła się nieprzyjemnie skuteczna. Wykryła i zatrzymała wiele transportów. Nie poradzimy sobie z atakiem z dwóch stron jednocześnie. Zbliża się czas, gdy każdy transport zmierzający na Far Away będzie zatrzymany i sprawdzony na Boongate. - Przerwał, by nalać sobie trochę herbaty. - Pamiętam, że rozmawialiśmy już o sposobach przebijania się przez blokadę. - Mieliśmy się do tego uciec tylko w ostateczności. - Uważam, że obecna sytuacja wymaga od nas rozważenia wszystkich opcji. - O cholera. Dobra, pomyślę o tym. - Dziękuję. Mam jeszcze dwie małe prośby. - Słucham? - Dane, które mamy odebrać z Marsa. Nie chcę, żeby dotarły na Far Away przez unisferę. To stworzyłoby zbyt wiele możliwości przechwycenia i zmiany treści, zwłaszcza jeśli Gwiezdny Podróżnik monitoruje nasze poczynania. - Dobra, to nie będzie trudne. Załadujemy wszystko do komórki pamięci i kurier przewiezie dane fizycznie.

- Świetnie. To mógłby na przykład być nasz Kazimir. - Najpierw sprawdźmy, jak sobie radzi z rutynowymi zadaniami, zgoda? A ten drugi problem? - Próbowałem się skontaktować z Wilsonem Kime'em. To trudne. Jest dobrze strzeżony, fizycznie i elektronicznie. - Odleciał na „Conwayu". Zapewne dotarł już do Alfy Dysona. - Ale kiedy już wróci, chciałbym z nim porozmawiać. - A właściwie o czym? Myślałem, że uważasz go za agenta Gwiezdnego Podróżnika. - Nie. Nie sądzę, by nim był. Dlatego właśnie chcę spróbować go nawrócić. Adam musiał szybko przełknąć kawę, żeby się nie zakrztusić. - Nawrócić komandora Kime'a? Przewodniczącego Agencji do spraw Lotów Międzygwiezdnych? Chyba żartujesz. - Fortuna sprzyja śmiałym. - Ehe, śmiałym, ale nie szalonym. - Widziałem wywiady, jakich udzielał. Wie, że coś było nie w porządku z tym, jak stracili Bose'a i Verbeke. To stwarza mi szansę. - Szansę na co? - Na zdemaskowanie Gwiezdnego Podróżnika. Kime powinien być w stanie odkryć dowody zdrady na pokładzie „Drugiej Szansy". - Jakiej zdrady? - Ktoś z załogi gwiazdolotu wyłączył barierę. To oczywiste. - Niemożliwe. Nie rozumiemy nawet podstaw fizyki, która umożliwiła stworzenie bariery. Człowieku, czy nie oglądałeś obrazów Fortecy Ciemności? - Oglądałem. Ale to nie ludzie wyłączyli barierę, tylko Gwiezdny Podróżnik. - Skąd mógł wiedzieć, jak to zrobić? - Jest stary. Odbył długą podróż. Zakładam, że Para Dysona jest częścią jego historii. - Ty i twoje założenia. Czy to jego gatunek stworzył barierę? - Nie mam pojęcia, Adam. Chciałbym to wiedzieć. Chciałbym wiedzieć, na czym polega to, co z nami robi. I jaki jest jego cel. Ale nie wiem tego. Mogę tylko próbować pokrzyżować jego plany i ostrzec ludzi. - Ludzi takich jak Kime. - Tak jest. - Dlaczego? Jest tyle osób, które mógłbyś spróbować przekonać. Dlaczego akurat on? - Z uwagi na pozycję, jaką zajmuje. Może zlecić ponowny przegląd danych z „Drugiej Szansy". Sprawdziłem kilkanaście razy wszystko, co ujawniło STT, ale to tylko wizualne zapisy. Potrzebny mi dostęp do dzienników pokładowych statku. - A co się spodziewasz tam znaleźć? - Dowód, że to „Druga Szansa" wyłączyła barierę. Że utrata Bose’a i Verbeke nie była przypadkiem. Kime wie, że coś nie jest w porządku. Jest gotowy uwierzyć. Trzeba go tylko lekko popchnąć we właściwym kierunku. - Każdy bajt danych z lotu wielokrotnie sprawdziła STT, nie wspominając już o firmach medialnych i agencjach rządowych. Przeanalizowali je najlepsi eksperci we Wspólnocie. Nie znaleźli tam zupełnie nic. Żadnych nieregularności, anomalii ani pasażerów na gapę. - Nie wiedzą, czego szukać. Mogę mu udzielić wskazówek. Wiem, że dowody tam są. Jeśli je znajdzie, może zdołam otworzyć mu oczy na prawdziwą groźbę dla ludzkości. Prawdę o Gwiezdnym Podróżniku wreszcie wyciągnie się na światło dzienne. Przywództwo Wspólnoty będzie zmuszone przyznać, że racja od początku była po naszej stronie. My dwaj nie będziemy już musieli kryć się w cieniu. Far Away wywrze zemstę bez naszej...

- Już dobra, dobra! - Adam uniósł ręce nad głowę. - Przestań mi prawić kazania. Widzę, do czego zmierzasz. Wątpię jednak, by udało mi się zbliżyć do Kime'a bardziej niż tobie. A gdybym nawet dokonał tej sztuki, nie jestem świrem walczącym o sprawę, który mógłby przynajmniej zasiać wątpliwości w jego umyśle. Jestem poszukiwanym mordercą, który zajął się przemytem broni, a przy okazji zorganizował również atak na „Drugą Szansę" w chwili, gdy Kime przebywał na pokładzie. To raczej nie wzbudzi jego sympatii. - Zdaję sobie z tego sprawę. Musimy znaleźć inne dojście. Tak się szczęśliwie składa, że w Agencji pracuje ktoś, kto z pewnością cię wysłucha. Ktoś, kto nie ma trudności z uzyskaniem dostępu do Kime'a. Spojrzenie, którym obrzucił go Adam, wyrażało raczej oburzenie niż szok. - Nie ma mowy! Nie będę z nim rozmawiał. Nie będę się z nim kontaktował. Nie wyślę mu wiadomości. Nie zgodzę się nawet przebywać na tej samej planecie, co on. Nie zrobię tego. Ani dla ciebie, ani dla pieniędzy, czy dla twojej głupiej sprawy. Nie zrobiłbym tego, nawet gdyby Karol Marks wstał z grobu i poprosił mnie osobiście. Kapujesz? To już przeszłość. On dokonał swojego wyboru, a ja swojego. Koniec i kropka. Wszystko skończone. - Ach... - Bradley pociągnął łyk herbaty. - Wielka szkoda. Po bardzo porządnym wieczornym posiłku spożytym w barze specjalizującym się w owocach morza Kazimir wrócił do odległego o kilka przecznic hoteliku, w którym mieszkał. Noc była ciepła, zboczył więc nieco z drogi, by obejrzeć Palisades Park. Snopy światła rozjaśniały ciemność, zamykając drzewa w bańkach kolorowego blasku, w których rzucały ostro zarysowane cienie. Park rozrywki na molo przez całą dobę spowijała wielobarwna łuna, odbijająca się w czarnych wodach morza. Po Ocean Avenue kręciło się mnóstwo ludzi wędrujących między barami, restauracjami i klubami. Cieszyli się intensywnym nocnym życiem miasta, by odpocząć po dniu pracy. Przed drzwiami klubów stali nieskazitelnie ubrani selekcjonerzy, przestrzegający ścisłych standardów. Przed nimi kłębiły się grupki gości czekających na swoją szansę, podczas gdy limuzyny dowoziły tych, którzy byli na liście. Kazimir zatrzymał się na chwilę przed kilkoma klubami, licząc na to, że może zobaczy kogoś sławnego. Los Angeles od wielu stuleci nieustępliwie walczyło o zachowanie statusu stolicy świata rozrywki. Kazimir nie zauważył nikogo, kogo by poznał w ciągu krótkiego okresu, odkąd zaznajomił się z unisferą, ale był dopiero wczesny wieczór. Na niebie wisiał bliski pełni księżyc, świecący tak jasno, że było widać otaczającą go mgiełkę. Chłopak zatrzymał się i uniósł wzrok, spoglądając z fascynacją na szeroki, czarny jak smoła pas, wyglądający, jakby ktoś owinął srebrzysty regolit wstęgą próżni. Globalną Elektrownię Słoneczną założono w roku 2190 i od tego czasu rozrosła się z trzech zestawów baterii słonecznych ustawionych na równiku Księżyca w równych odległościach od siebie, by światło Słońca zawsze padało na przynajmniej jeden z nich, w pas obejmujący cały obwód naturalnego satelity Ziemi. Z czasem stała się ona głównym źródłem prądu dla macierzystej planety. W czasach, gdy prawa ochrony środowiska miały dominujące znaczenie, a pozostałe po dwudziestym i dwudziestym pierwszym wieku zanieczyszczenia usunięto niemal całkowicie, nie sposób było sobie wyobrazić, by ktoś wybudował na Ziemi elektrownię spalającą paliwa kopalne. Energię produkowano poza planetą, czysto i wydajnie. Moc generowaną przez pierścień przekazywano na Ziemię za pośrednictwem mikrotuneli czasoprzestrzennych i rozdzielano między kontynentalne sieci nadprzewodnikowe. Kazimirowi podobała się elegancja tego rozwiązania. Myśl, że prąd używany do oświetlenia szeregu apartamentowców i samego parku rozrywki pochodzi z Księżyca, wydała mu się zabawna. To dobrze, że nie trzeba było spalać żadnych paliw ani przeprowadzać reakcji jądrowych, żeby zaopatrzyć w energię całą planetę. Koszty były nieprawdopodobnie wysokie, ale wszystko zależało od priorytetów. Po wybudowaniu fabryk na Księżycu można było produkować wciąż nowe baterie z miejscowej skały. Adam Elvin miał co nieco do powiedzenia na temat tego rozwiązania. Wyrażał się o nim z podziwem, lecz jednocześnie krytykował fakt, że na żadnej innej planecie nie dokonano podobnej inwestycji. Kazimir musiał przez cały czas trwania obiadu wysłuchiwać monologu na temat tego, że korporacje,

chciwe Wielkie Rodziny i międzyukładowa giełda nie pozwalają reszcie ludzkości na sprawiedliwe korzystanie ze zdobyczy cywilizacji. Adam Elvin ciągle narzekał na ekonomiczny wyzysk panujący we Wspólnocie. Kazimir wiedział, że z pewnością nie polubi nowego towarzysza. Był w stanie z nim współpracować - od staruszka można się było dowiedzieć bardzo wiele na temat metod przemytu i wprowadzania nieprzyjaciela w błąd, co z pewnością przydawało się Strażnikom - ale nie wyobrażał sobie, że mógłby się z nim wybrać wieczorem do baru, jak zwykli robić przyjaciele. Gdy obiad wreszcie się skończył, Adam wręczył chłopakowi krystaliczny dysk pamięci. - Tu jest lista przedmiotów, których Bradley potrzebuje do swego projektu. Wszystko to bardzo nowoczesny sprzęt, jaki łatwo dostać na Ziemi. Podałem ci nazwy ewentualnych dostawców oraz przykrywki, jakich powinieneś użyć, nawiązując z nimi kontakt. Metody płatności również ustalono. - Rozumiem. - Wróć teraz do hotelu. Przeczytaj wszystko dokładnie, a potem przedstaw propozycje, jak chcesz przeprowadzić każdą transakcję. Zastanów się, czego będziesz potrzebował, od ubrania aż po turystyczną PSZ kupioną w dzielnicy, z której jakoby przybyłeś. Spotkamy się pojutrze i sprawdzę, co przygotowałeś. - Dobra. Spotkamy się osobiście? - Tak. Potrafisz mi powiedzieć dlaczego? - Cybersfera może być monitorowana, nawet jeśli zakodujemy wiadomości. W gruncie rzeczy, zwłaszcza wtedy. Spotkania może ktoś zauważyć, ale wszystko jest kwestią równowagi. Z pewnością jest pan przekonany, że w obecnej sytuacji ta druga opcja jest bezpieczniejsza. - Znakomicie. Dobrze wiedzieć, że Stig słucha, co mu mówię. Jeszcze zrobimy z ciebie tajnego agenta, Kazimirze McFoster. Kazimir spędził popołudnie na studiowaniu listy i sporządzaniu notatek. Jego propozycje były proste: w tego typu operacjach komplikacje mogły doprowadzić do kłopotów. Chłopak był przekonany, że kluczem do sukcesu jest prostota. Ciekawie będzie się przekonać, co powie Elvin o jego umiejętnościach. Większość czasu spędzał na przeszukiwaniu unisfery. Na każde z kilkuset odrębnych zapytań otrzymał dziesiątki odpowiedzi. Pozostawało tylko je przejrzeć i zdecydować, jak zrobić użytek ze zdobytej wiedzy. Stig zawsze go ostrzegał, że przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu jego praca będzie nudna. Znowu wybrał się do parku, patrząc z uwagą, czy ktoś go nie śledzi. Rzecz jasna, było jedno zapytanie, przed pokusą zadania którego bronił się bohatersko od chwili, gdy otrzymał swój pierwszy wszczep. Nie mógłby się przecież zdekonspirować, nawiązując kontakt z osobą cywilną, zwłaszcza podczas tak ważnej misji. To po prostu nie wchodziło w grę. Dotarł do końca parku i przeszedł na Colorado Avenue. Po pięciu minutach był już z powrotem w swym pokoju. Dzięki klimatyzacji panowała tu przyjemna temperatura. Przyciemniona szyba wpuszczała do środka niewiele światła, było za nią widać tylko zarysy miasta. Prawie wcale nie słyszał też odgłosów ruchu ulicznego. Zzuł adidasy i rzucił się na żelowy materac łóżka. Było stanowczo za wcześnie, żeby kłaść się spać. Każdy dobry, godny zaufania Strażnik zająłby się rozmyślaniem nad tym, jak zdobyć sprzęt potrzebny na Far Away. Kazimir zamknął oczy i ujrzał ciemność, która zapanowała w namiocie, gdy pod Mount Herculaneum zapadła noc. Gdy jego anioł pochylał się nad nim z twarzą lśniącą w blasku gwiazd. Justine uśmiechnęła się, dumna z niego, podniecona nim i tym, o co prosiła go cichym szeptem. Nic w jego życiu nie mogło się równać z tą zachwycającą chwilą. Żadna dziewczyna nie wytrzymałaby porównania z nią. Kazimir żył dalej, wiedząc, że nic nigdy nie będzie już takie dobre, ale mógł się pogodzić z tą myślą, bo wiedział, że nigdy już nie zobaczy Justine. Ona mieszkała na Ziemi,

a on na Far Away, w bezpiecznej odległości czterystu lat świetlnych. I tak już zostanie. Na zawsze. - W cholerę z tym - krzyknął nagle. Zerwał się z łóżka, wściekły na siebie samego. Zaczerpnął głęboko tchu, usiadł na skraju łóżka i polecił e-kamerdynerowi połączyć się z cybersferą. - Chcę sprawdzić tożsamość ziemskiej obywatelki - oznajmił. - Wyszukaj mi informacje o Justine Burnelli. Powinnam się już do tego przyzwyczaić - pomyślała Paula. Nadal jednak tak się nie stało i ten fakt był dla niej bardziej bolesny niż wszelka ironia. Tym razem to ona przyszła do gabinetu Mela Reesa. To była polityczna sprawa i cała afera wchodziła w jej zakres odpowiedzialności. Jak zwykle. Mel Rees sprawiał wrażenie równie niezadowolonego co Paula, ale nie pocieszyło jej to zbytnio. Jego gabinet był tylko nieznacznie większy od tego, w którym urzędowała, ale miał znacznie lepszy widok na wieżę Eiffla. Drzwi zamknęły się za nią i Mel Rees usiadł za wielkim, orzechowym biurkiem o pustym blacie. - To co właściwie się stało? - Nie mam pojęcia. - Chryste, Paula. Jakiś psychol wysadził kilka budynków w Venice Coast, zabijając przy tym dziewiętnastu ludzi, a ty mi mówisz, że nie masz pojęcia? To nie jest dobry początek dla Agencji. Columbia domaga się wyników i nie wyraża się przy tym uprzejmie. - Zdaję sobie sprawę z sytuacji w Agencji, ale znacznie bardziej niepokoi mnie to, co wydarzyło się w Venice Coast. - Rozumiem twój niepokój. - Przerwał na chwilę, nabierając sił, jak lekarz mający przekazać złe wiadomości. - Prowadzisz tę sprawę już od bardzo dawna. Może... - Nie - przerwała mu bez ogródek. - To nie jest odpowiednia chwila, żebym przekazała ją komuś innemu. Rees nie spierał się z nią. Wydawało się, że skulił się lekko na krześle. - Zgoda. Ale ostrzegam cię, Paula, ludzie będą pytać, czy się nadajesz. Sytuacja się zmieniła i zmieni się jeszcze bardziej. Jeśli nadejdzie rozkaz, by przenieść cię gdzie indziej, nie będę w stanie cię osłaniać. Gdyby nie twoje wyniki w pozostałych sprawach... - Zdaję sobie sprawę, że moja sława mnie broni. Wiesz też, że żaden inny śledczy nie zdoła dopaść Johanssona. - Ehe. - Ta myśl wyraźnie go martwiła. - To co możesz mi powiedzieć w sprawie Venice Coast? - Obserwowałam na miejscu działania ekspertów, starałam się odtworzyć przebieg wydarzeń. Ale wszystko to dodało bardzo niewiele do tego, co wiedzieliśmy przedtem. - Poleciła e-kamerdynerowi wyświetlić plik w ściennym portalu zastępcy dyrektora. Pojawił się zarejestrowany przez jeden z czujników obserwacyjnych obraz mężczyzny stojącego w wybitym oknie w gabinecie Rigina, na krótko przed tym, nim skoczył do kanału. - Jego twarz nie figuruje w żadnej bazie danych, musimy więc uznać, że poddał się przeprogramowaniu komórkowemu. Czujniki na anacońskim dworcu STT nie zarejestrowały, by przybywał na planetę albo ją opuszczał. - A więc to tubylec? - Mało prawdopodobne, ale nie możemy wykluczyć tej możliwości. O ile potrafimy to ustalić, wszystkimi systemami jego broni sterowały obwody organiczne, z wyjątkiem tylko prostej wyrzutni wmontowanej w rękę. Udało się odzyskać komórkę pamięci recepcjonistki i odczytać ostatnie dziesięć minut. Zrobiłam to osobiście. Wspomnienie było tak wyraziste, jakby przeżyła to sama. Pamiętała mężczyznę, który wszedł do galerii. Wyprostowała się nieco za biurkiem i uśmiechnęła się, gdy zauważyła, że jest młody i przystojny. Potem uniósł rękę, coś się poruszyło pod rękawem marynarki... I to był koniec. Nie zdążyła poczuć bólu, strachu ani grozy. Śmierć nastąpiła natychmiast.

- Mieliśmy szczęście, że zdobyliśmy choć tyle - ciągnęła Paula. - Parter galerii był w znacznym stopniu osłonięty przed falą uderzeniową plazmy. Były tam też inne ciała, ale w dziewięćdziesięciu procentach obróciły się w parę. Ochroniarz, Roberto, również miał farta. Jego tarczy nie zbudowano może z myślą o ładunkach supertermicznych, ale pole odbijające zapewniło mu pewną osłonę. Jego procesory zawierały parę interesujących zapisów. Tuż przed wybuchem pole zdołało odbić impuls jonowy. Potem w tarczę uderzyła seria straszliwych fizycznych ciosów. Ktoś zrobił sobie z biednego Roberta worek treningowy. Nasz intruz był świetnie wyposażony. Zapytałam naszych nowych kolegów z Wydziału Środków Przymusu, czego by potrzeba, żeby doprowadzić człowieka do takiego standardu. Nawet oni mieli trudności z opracowaniem specyfikacji. Pola siłowe sterowane obwodami organicznymi to supernowoczesny sprzęt. Mel obrzucił obraz widoczny w portalu długim, pełnym dezaprobaty spojrzeniem. - Myślisz, że Johansson ma ich wiele? - Nie sądzę, żeby to był Johansson. Elvin nie mógłby zdobyć takiego sprzętu. Poza tym intruz zniszczył jego transport. Nie, przysłał go ktoś inny. - Domyślasz się, kto? - Logika mówi, że istnieją trzy możliwości. Przysłał go głęboko zamaskowany wydział bezpieczeństwa Wspólnoty, o którego istnieniu nic nie wiemy. Zawsze krążyły pogłoski o tym, że rząd dysponuje własnym wywiadem. Nie wiem jednak, w jakim celu mieliby wysyłać agenta w tym przypadku, chyba że chcieli przekazać Johanssonowi bardzo wyraźny sygnał, że nie będziemy go już więcej tolerować. To samo dotyczy STT. Oni potrafiliby zmontować taką operację i z pewnością nie zapomną o ataku na „Drugą Szansę" ani go nie wybaczą. - A trzecia możliwość? - Wysłał go Gwiezdny Podróżnik. - Och, daj spokój! - Musisz przyznać, że istnieje taka możliwość. - Nic nie muszę. Co z wrogami Rigina? Do licha, on się zajmował nielegalnym handlem bronią. Ludzie tego rodzaju nie rozstrzygają sporów przy posiłku i butelce wina. - Rywal nie zniszczyłby sprzętu zgromadzonego przez Rigina. Nie wiedziałby nawet o jego istnieniu. Nie, wybór chwili wskazuje, że to był ktoś, kto dysponował tymi samymi informacjami, co my. To by się zgadzało z dwiema pierwszymi możliwościami. Rząd wie o naszych działaniach. Niewykluczone, że z trzecią też się zgadza. - Nie, Paulo, nie! Nie ma żadnej trzeciej opcji. Gwiezdny Podróżnik to szalona teoria spiskowa. Nie możesz o nim wspomnieć w żadnym oficjalnym raporcie. Jeśli to zrobisz, nie będę nawet próbował chronić twojego tyłka. Czy nie widzisz, że to sprawa polityczna? To musi być prezydent albo STT. Możemy prowadzić śledztwo w sprawie wielu ludzi, ale oni są poza naszym zasięgiem. - Nikt nie stoi ponad prawem. - Cholera, jeśli rząd autoryzował akcję, to znaczy, że była legalna. To samo dotyczy STT. Boże, Sheldon i Ozzie mają na własność całe planety, w tym również światy Wielkiej Piętnastki. Oni sami są rządem. - Ale to jeszcze nie znaczy, że mieli prawo to zrobić. Zginęli ludzie. - Nie rób tego, Paulo - niemal błagał ją Mel. - Pozwól mi pogadać z Columbią. Sprawdzę, czy to bezpieczne. Nigdy nie wiadomo, może się okaże, że miałem rację i to był jeden z wrogów Rigina. Zastanowiła się nad jego prośbą. - Zgoda. Dokończę śledztwo w sprawie samego wybuchu w galerii. Co zrobisz potem w tej sprawie i komu ją przydzielisz, to już twoja decyzja. - Mówisz poważnie? -Tak.

- Dlaczego? - Jeśli śledztwo zostanie zablokowane z powodów politycznych, to będzie znaczyło, że winny jest rząd albo STT. W takim przypadku nie jestem zainteresowana. Pragnę, by wymierzono sprawiedliwość, ale w tej sytuacji nie będzie to możliwe. Marnowałabym tylko czas, który mogłabym poświęcić na ściganie Johanssona i Elvina. Jeśli Columbia zgodzi się na kontynuowanie śledztwa, to całkowicie zmieni sprawę. - Jeśli otrzymamy zgodę, będzie to znaczyło, że mamy zbadać, z kim Rigin prowadził wojnę. Naprawdę chcesz poświęcić na to czas? Masz teraz środki potrzebne, by dopaść Johanssona. - Jeśli otrzymamy zgodę, będziemy się musieli dowiedzieć, które z nas ma rację. - To znaczy, że chcesz dostać tę sprawę? - Odpowiem ci, kiedy przyniesiesz odpowiedź Columbii. Do tej chwili nadal będziemy się zajmować poszukiwaniami Johanssona. - Dobra, z tym mogę się pogodzić. - Chcę, żebyś wspomniał Columbii o czymś jeszcze. - Słucham? - Elvin poszukiwał naprawdę nowoczesnego sprzętu. Uważam, że już najwyższy czas zacząć przeszukiwać wszystkie transporty na Far Away. Nasza obecna polityka przeszukiwania tylko losowo wybranych pociągów nie jest już do przyjęcia. Zresztą dla mnie nigdy nie była. - Wspomnę o tym. - Świetnie. Hoshe Finn zasiadał właśnie do kolacji, gdy czujniki w drzwiach apartamentu pokazały mu, kto idzie. - Niech to szlag - mruknął i zerwał się na równe nogi. Jego żona, Inima, spojrzała na niego z zaskoczeniem, a potem zerknęła na ekranik wyświetlający obraz z kamery. - Czy to...? - Ehe. - Hoshe ruszył do drzwi i dotarł do nich w tej samej chwili, co Paula Myo. -Coś się stało? Zapytał, zapraszając ją do środka. - Nie, dziękuję, wszystko w porządku. - Obrzuciła go spojrzeniem od stóp do głów. - Schudłeś trochę. - Najwyższy czas - odezwała się Inima, zerkając na niego nieśmiało. -Zastanawiamy się nad dzieckiem. - Gratulacje. - Paula uśmiechnęła się szczerze. - Chce pani nosić sama? - Boże, nie - zaprzeczyła Inima. - To będzie ciąża in vitro. - Rozumiem. To najwyraźniej był kres możliwości Pauli Myo, gdy chodziło o towarzyskie rozmówki. Hoshe i Inima wymienili lekko zaskoczone spojrzenia. - Zje pani z nami kolację? - Zapytała Inima. - Nie, dziękuję. W Paryżu jest dopiero wczesne popołudnie. Przyjechałam ekspresem. - Możemy porozmawiać na balkonie, jeśli sobie życzysz - zaproponował Hoshe, gdy Inima obrzuciła go zdesperowanym spojrzeniem. - Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu - odparła Paula. - Mam jeszcze parę rzeczy do zrobienia - zapewniła Inima. Okrągły stolik i dwa krzesła oparte o poręcz ledwie się mieściły na balkonie małego mieszkania. Hoshe odsunął stolik na bok i usiadł, a Paula stanęła przy poręczy, spoglądając na Darklake City. Trzydziestopiętrowy budynek znajdował się w dzielnicy Malikoi, daleko od morza. Paula widziała parki i piękne budynki wijące się wzdłuż brzegu, mogła nawet wypatrzyć zbudowany obok przystani jachtowej wieżowiec, w którym mieszkał kiedyś Morton. - Masz ładne mieszkanie, Hoshe.

- Co cię tu sprowadza? Odeszła od poręczy i usiadła obok niego. - Potrzebuję pomocy detektywa. To nie jest oficjalna sprawa, tylko... - Prośba o przysługę - podpowiedział cicho. -Tak. - Nie lubisz pracować poza oficjalnymi kanałami, prawda? - W tym przypadku nie mam właściwie wyboru. Jestem przekonana, że moją agencję zinfiltrowano. Dlatego właśnie zwracam się do ciebie i do kilku innych osób, z którymi współpracowałam w dawnym wydziale. Możecie prowadzić działania, których nasze biuro nie zauważy. - A kto twoim zdaniem ją zinfiltrował? - Nie jestem pewna, ale to muszą być ludzie zajmujący wysoką pozycję w administracji Wspólnoty, być może nawet członkowie rządu. Jeśli się dowiedzą, z pewnością nie pomoże to twojej karierze. - A co takiego zrobili? - To, co zawsze. Bawili się w polityczne gierki z innymi podobnymi do siebie. Ale tym razem zginęli przez to ludzie. - Dobra. Czego ode mnie chcesz? - Widziałeś zapis zamachu w Venice Coast? - No pewnie. Mellanie odtwarza go bez przerwy. - Mellanie? - Paula zawahała się. - Mellanie Rescorai? - Nie kto inny. Czasami myślę, że popełniłem błąd, wypuszczając tego demona z butelki. - Z butelki wypuszcza się geniusze, nie demony, Hoshe. - Uwierz mi, nie w tym przypadku. Po procesie wzięła i nakręciła o nim biogdramat soft porno w PSZ. Nazywa się Mordercze uwiedzenie. Widziałaś go? - Nie. - Ma wielką oglądalność. Aktor, który mnie gra, wygląda jak zapaśnik sumo, niech to szlag. Ale ciebie przedstawili w miarę wiernie. Tak czy inaczej, Mellanie przyciągnęła sporą uwagę mediów, przynajmniej miejscowych, i Alessandra Baron przyjęła ją do pracy jako przedstawicielkę na Oaktier. Jest naprawdę niezła. Stworzyła własną prezentację unisferową. No wiesz, taki sam syf jak zawsze: kostiumy kąpielowe, hologramy, comiesięczne publikacje w PSZ, perfumy, jedzenie, a nawet koktajl z Morderczego uwiedzenia. Ma mnóstwo fanów. - To dziwne. Nie wyglądała na kogoś w tym rodzaju. Rzadko mi się zdarza, żebym aż tak nie doceniła kogoś. - Ehe, paru polityków, z którymi przeprowadzała wywiady, popełniło ten sam błąd. Ale więcej już tego nie zrobią. -I mówisz, że pokazywała relację z Venice Coast? - Tak samo jak wszystkie wiadomości. Zwróciłem na nią uwagę, bo robi dobre wywiady. Zwłaszcza ten z jednym z zastępców Rafaela Columbii. - Zerknął ostrożnie na Paulę. - Mellanie ciągle podkreślała, że zupełnie sobie nie radzisz ze sprawą Johanssona. To jej słowa. - Nie wątpię w to. - To co właściwie mam wspólnego ze sprawą Venice Coast? - Nie podano tego do publicznej wiadomości, ale wybuch nie zniszczył całego sprzętu zgromadzonego przez Rigina. Kilka elementów przechowywano w piwnicy i udało się nam je przejąć. - Co to były za elementy? - Jednym z nich był nadprzewodnikowy, mikrofazowy modulator bardzo wielkiej mocy. Jego oprogramowanie zmodyfikowała firma Shansorel Partnership, której siedziba znajduje się tutaj, w Darklake City. Elvin nie mógłby tak po prostu zamówić czegoś takiego. To bardzo zaawansowany sprzęt. Potrzebna by była ekspertyza. I, Hoshe, z pewnością wiedzieli, że to nie jest legalny kontrakt.

- A po co im był ten modulator? Paula zmarszczyła lekko czoło. - Nie jesteśmy pewni. Z listy wysłanego na Far Away sprzętu nasi eksperci byli w stanie wydedukować tylko tyle, że chodzi o jakieś specjalnie zmodyfikowane pole siłowe. To jednak nie wyjaśnia przeznaczenia połowy elementów. - Dobra, a więc chcesz, żebym sprawdził Shansorel Partnership? - Tak, proszę bardzo. - Czego właściwie mam szukać? I jak mocno mam ich przycisnąć? - Chcę się dowiedzieć, jak głęboko sięgają ich kontakty z Elvinem. Czy to długoterminowa sprawa, czy po prostu brakowało im forsy i zgodzili się na podejrzany kontrakt, żeby spłacić bank. Rzecz jasna, liczę na to, że prawdą okaże się ta pierwsza możliwość. W takim przypadku mogłabym zlecić ich obserwację i zaczekać, aż znowu się skontaktują z grupą Elvina. Jak to rozegrasz, to już twoja sprawa. W każdej grupie ludzi można znaleźć słabe ogniwa. Dowiedz się, kto nim jest w Shansorel, i przyciśnij go. - Dobra. Ale muszę przyznać, że mnie to dziwi. Próbujesz dorwać Elvina. Jak może ci to pomóc w sprawie przecieku w Agencji? - To standardowa procedura. Każdemu z podejrzanych dostarcza się inną informację. Potem wystarczy zaczekać, kto zareaguje. Przed kilkoma dziesięcioleciami Thompson Burnelli popełnił poważny błąd. Uwierzył, że ponieważ jest mężczyzną i do tego w miarę sprawnym fizycznie, większa siła i zasięg ramion zapewnią mu przewagę wystarczającą, by pokonać Paulę Myo w sąuasha. Był dobrym graczem - bez fałszywej skromności. Kiedy przebywał w Waszyngtonie, zawsze regularnie odwiedzał Clinton Estate, tutejszy supereksluzywny klub towarzyski i sportowy. Zawierano w nim niemały procent międzyukładowych transakcji biznesowych. Dwa albo trzy razy w tygodniu grał z innymi senatorami, ich sekretarzami albo jakimś przewodniczącym komisji lub przedstawicielem Wielkiej Rodziny. Obowiązywały tu wysokie standardy, a miejscowy trener był specjalistą najwyższej klasy. Od Pauli Myo Thompson nauczył się jednak, że precyzyjne uderzenia są w tej grze wszystkim. Niemal w ogóle nie ruszała się ze środka boiska, a mimo to za każdym razem potrafiła wysłać piłkę tam, gdzie go nie było. Minęło jedenaście lat, nim po raz pierwszy udało mu się ją pokonać. Był wówczas dwa lata po rejuwenacji i znajdował się w szczytowej formie, jej zaś do zabiegu zostały tylko trzy lata. Ten sam cykl trwał przez następne dziesięciolecia. Obecnie Paula była dziesięć lat po rejuwenacji, a Thompsonowi nie zależało na punktach. Chciał tylko uniknąć ataku serca, zanim przegra. Musiał biegać jak szaleniec po całym korcie, by odbijać jej spokojne piłki. Każdy inny przeciwnik o niższym statusie - sekretarz, lobbysta albo nowy senator - dałby mu wygrać od czasu do czasu. Nie za każdym razem, ale wystarczająco często, żeby nie poczuł się źle. To była elementarna polityka. Paula jednak nigdy tego nie zrobiła. Minęło sporo czasu, nim zrozumiał dlaczego. To byłaby nieuczciwość, jedyna rzecz, do której nie była zdolna. Gdy męczarnie się skończyły, złapał ręcznik i wytarł z twarzy strugi potu. Mięśnie nóg bolały go paskudnie. Wiedział, że będzie się poruszał sztywno przez cały tydzień. - Do zobaczenia w barze - jęknął i wycofał się powoli do azylu, jakim była szatnia dla mężczyzn. Po czterdziestu minutach zjawił się w barze. Gorący hydromasaż złagodził przynajmniej część bólu. Clinton Estate miało zaledwie dwieście pięćdziesiąt lat, ale ciemne, dębowe meble i obite skórą fotele o wysokich oparciach nadawały barowi dziewiętnastowieczny wygląd. Owo wrażenie wzmacniały szkarłatne kurtki i białe rękawiczki personelu. Paula siedziała już w wielkim fotelu przy jednym z okien wychodzących na francuskie ogrody Clinton Estate. Miała na sobie elegancki kostium, a nieskazitelnie uczesane włosy opadały jej nieco poniżej ramion. Kobiety z Wielkich Rodzin trudziły się przez dziesięciolecia, by osiągnąć podobną klasę.

- Burbon - oznajmił kelnerowi Thompson i usiadł w fotelu naprzeciwko Pauli. Kobieta uśmiechnęła się lekko, słysząc ton jego głosu, jakby zdobyła kolejny punkt. - Rafael robił ci trudności z powodu Venice Coast? - Zapytał. - Powiedzmy, że okazał swe niezadowolenie. Ludzie widzą w tym kolejne zwycięstwo Elvina i Johanssona nade mną. Nie potrafią dostrzec, co ten incydent naprawdę oznacza. - Że pojawił się nowy gracz. - Nie nowy. Taki, który po raz pierwszy stał się widoczny. - Nadal uważasz, że w administracji rządowej kryje się kret? - Albo tam, albo w którejś z Wielkich Rodzin lub Dynastii Między u kładowych. W końcu to wy macie trwałe koneksje. - W senackiej jadalni krąży pogłoska, że powiedziałaś Melowi Reesowi, że to może być Gwiezdny Podróżnik. - Istnieje taka możliwość. - Logicznie rzecz biorąc, tak, Paulo, ale to nie jest popularna teoria. Chciałbym, żebyś o tym wiedziała. Do niektórych planetarnych parlamentów wybrano ludzi popierających Strażników, ale nie ma ich zbyt wielu, a wybory są proporcjonalne. Niemniej już fakt, że ktoś taki mógł zdobyć poparcie, budzi niepokój. - Och, wiem, że nie jest popularna. Obecnie nie badam czynnie tej możliwości. - To do ciebie niepodobne. - Nie będę mogła wykonywać swojej roboty, jeśli mnie z niej wywalą. Thompson uśmiechnął się z ulgą, gdy przyniesiono burbona. - Wszyscy czasem znajdujemy się w przymusowej sytuacji. Przykro mi z tego powodu. Dla ciebie to musi być szczególnie trudne. - Powiedziałam, że nie badam jej czynnie. Jak mówi stare więzienne przysłowie, tylko ciało siedzi za kratami. - Rozumiem. W czym mogę ci pomóc? - Muszę się dowiedzieć, czy naprawdę istnieje tajna komórka bezpieczeństwa, odpowiedzialna jedynie przed rządem. - Nie istnieje. Z pewnością bym o tym wiedział, bo nasza rodzina jest starsza od Wspólnoty. Mogę zapytać ojca, żeby upewnić się na sto procent. - Zrób to, proszę. To ważne. Thompson nie spodziewał się tego, nikt nigdy nie zadawał mu pytań. To właśnie czyniło Paulę tak niezwykłą. Ich znajomość zaczęła się przed laty od szybkiej wymiany informacji: ona prowadziła śledztwo w sprawie jednego ze współpracowników premiera Zarina, on zaś próbował przepchnąć przez senat ustawę o kredytach na rozwój infrastruktury, czemu sprzeciwiał się Zarin. Od tamtego czasu często wymieniali się informacjami bądź plotkami dotyczącymi przestępców i polityków. Thompson nie był pewien, czy można ich nazwać przyjaciółmi, ale znajomość z pewnością okazała się korzystna dla obojga. Wiedział też, że może ufać Pauli bez zastrzeżeń, co w kręgach, w jakich się obracał, było rzadkością. - Dobra, a co zrobisz, jeśli się okaże, że taka komórka jednak istnieje? Spróbujesz aresztować panią prezydent? Biedną Doi dopiero co wybrano, i to żałośnie małą większością. - Fakt, że Columbia nie zablokował śledztwa w sprawie Venice Coast, sugeruje, że takie niebezpieczeństwo nie istnieje. Staram się tylko wyeliminować kolejne możliwości. - Pozwól więc, bym ci powiedział, że nie znam żadnej Wielkiej Rodziny, która mogłaby zrobić coś takiego. Nie mamy motywów. Far Away i tamtejsi terroryści w żaden sposób nie wpływają na nasze interesy. - A więc zostaje Nigel Sheldon.

- Którego nigdy nie będziesz mogła aresztować. - Wiem o tym. - Zresztą rozkazu z pewnością nie wydałby sam Nigel, tylko jakiś urzędnik z piątego szczebla hierarchii, który chciał się zasłużyć. - To by mnie wcale nie zdziwiło. Tak czy inaczej, nie mamy żadnych dowodów, że Rigin w ogóle pracował dla Adama Elvina. - Naprawdę? - Ehe, Wiemy jedynie, że to, co obserwowaliśmy, przypominało transporty Elvina. Z jedną poważną różnicą: w transporcie Rigina nie było broni. - Tylko przejrzałem raport. To był wyłącznie zaawansowany technologicznie sprzęt, zgadza się? - Tak. Jeśli transport rzeczywiście był przeznaczony dla Elvina, sugerowałoby to, że Johansson przechodzi do nowej fazy działalności. Nie mam pojęcia, na czym miałaby ona polegać, ale istnieje bardzo prosty sposób, by pokrzyżować mu szyki. - A mianowicie? - Szczegółowa kontrola wszystkich ładunków wysyłanych na Far Away. Domagałam się tego już od lat, a nawet od dziesięcioleci. Za każdym razem odpowiedź brzmi tak samo: to by kosztowało piekielnie drogo, a zwłoka fatalnie zakłóciłaby harmonogram transportów, zwłaszcza na Półmetku. - A co mówi Rafael? - Że będzie naciskał. Ale nic się nie dzieje. Potrzebna mi pomoc kogoś, kto ma realne wpływy. To znaczy ciebie. - Rafael ma realne wpływy, uwierz mi. Niektórzy z nas zaczynają się nawet martwić, że mogą się one okazać za duże. - W takim razie mogę tylko stwierdzić, że nie korzysta z nich, by przepchnąć moją prośbę. - Pewnie jest na ciebie wkurzony z powodu Venice Coast. Jego nowa, piękna agencja nie zaprezentowała się zbyt dobrze. Widziałaś unisferowe komentarze? Nie były zbyt przychylne. Alessandra Baron zaatakowała cię nawet osobiście. - Słyszałam o tym - odparła z przekąsem Paula. - Ale to nie powinno wpływać na decyzję Columbii w tej sprawie. Spróbujesz przekonać panią prezydent, Thompson? - To poirytuje Halgarthów. Oni są jedyną Dynastią Między u kładową, która prowadzi poważne interesy na Far Away. Ale jeśli mnie zapewnisz, że to rzeczywiście konieczne, użyję naszych wpływów. W tej chwili Doi ma dług wobec naszej rodziny, więc powinna się zgodzić. - Dziękuję.

SZEŚĆ „Conway" i jego bliźniacze statki zwiadowcze, „StAsaph" oraz „Langharne", dotarły do Alfy Dysona zaledwie siedemdziesiąt dwa dni po odlocie z Anshunu. Komandor Wilson Kime cieszył się ze skrócenia czasu podróży „Conway" rozwijał wielką prędkość, ale był dwukrotnie mniejszy od „Drugiej Szansy" i na jego pokładzie znajdowało się odpowiednio mniej udogodnień dla załogi. Najbardziej dostrzegalną zmianą był brak koła mieszkalnego. Pomieszczenia dla złożonej z dwudziestu pięciu osób załogi nowych statków były zintegrowane z kadłubem. Choć nadal był on cylindrem o tępych końcach, nadano mu znacznie bardziej opływowe kształty. Jego długość wynosiła dwieście pięćdziesiąt metrów, a średnica osiemdziesiąt. Długość i objętość zmniejszono, ponieważ statek miał tylko trzy silniki, a do tego zainstalowano w nim zbiorniki kriogeniczne. Z uwagi na profil misji nie potrzebowali też pomocniczych jednostek z ich hangarami oraz systemami wspomagającymi. Kime jeszcze przed odlotem „Drugiej Szansy" wiedział, że STT pracuje nad projektami gwiazdolotów drugiej generacji, nawet on jednak był zaskoczony, że zdołano je ukończyć w siedem miesięcy. Jeszcze większe wrażenie robił fakt, że udało się uniknąć opóźnień pomimo chaosu spowodowanego przenosinami fabryk i ich pracowników na Wysokiego Anioła. Ten wyjątkowo głupi pomysł nadal nie przestawał go gniewać. Można by pomyśleć, że po trzech i pół stuleciach rząd nauczył się już ograniczać biurokratyczną ingerencję w wielkie projekty do minimum. Rzecz jasna, zdawał sobie sprawę, że chodzi tu o przepychanki między Wielkimi Rodzinami i Dynastiami Międzyu kładowym i w końcu sam nieraz uczestniczył w podobnych targach - ale rząd z pewnością rozumiał, że powinien chronić tak ważny projekt przed krótkowzrocznością i chciwością polityków. Najwyraźniej jednak nie rozumiał. Jego irytacja wzrosła jeszcze, gdy się dowiedział, jak szeroko zakrojone umowy zawarł Nigel Sheldon z kierownictwem Farndale. Sam Wilson był tylko figurantem. Wymanewrowano go i dano mu kopniaka w górę, przenosząc go na stanowisko przewodniczącego Agencji do spraw Lotów Międzygwiezdnych. Mógł jedynie żalić się Oscarowi i Annie, że w kluczowych chwilach zabierają mu niezbędnych pracowników, gdyż są potrzebni w drugiej fabryce na Wysokim Aniele. Jego kontakty z nowymi stoczniami ograniczały się do kilku administracyjnych wizyt oraz jednej oficjalnej rozmowy z przerażającą przewodniczącą Gall. Nigdy się nie lubili i wspomniana rozmowa nie zmieniła tego stanu rzeczy. Tak samo jak poprzednio, poświęcał cały swój czas i wszystkie talenty na prace nad budową nowych statków. Rozbudowa Wysokiego Anioła i rozwój świeżo powołanej agencji mogły zaczekać na jego powrót. W przeciwieństwie do rządu Wspólnoty zdawał sobie sprawę, że w pierwszej kolejności muszą się dowiedzieć, co się dzieje w układzie Alfy Dysona od chwili zniknięcia bariery. Dzięki nowej, prestiżowej pozycji mógł przynajmniej mianować sam siebie dowódcą misji zwiadowczej. Dlatego musiał po raz kolejny znosić fizyczne i, niestety również biologiczne niewygody związane z długotrwałą nieważkością. Zmniejszenie kabin dla załogi oznaczało utratę wielu luksusowych udogodnień, którymi cieszył się podczas poprzedniej wyprawy Pomieszczenia dla załogi były skupiskiem połączonych ze sobą sfer, owijającym się wokół osi kadłuba za salą obserwacyjną i nad pokładem silnikowym. Sfery miały wyściełane ściany, a sprzęty wyposażono w miękkie, zaokrąglone, plastikowe krawędzie, pozwalające uniknąć najgorszych urazów. Mimo to, zupełnie jak w dawnych czasach na „Ulyssesie", codziennie poświęcał wiele godzin na ćwiczenia na wymyślnym sprzęcie gimnastycznym, by powstrzymać zanik mięśni oraz osłabienie serca. Raz na tydzień poddawał się badaniu lekarskiemu i przepisywano mu cały zestaw biochemicznych środków powstrzymujących atrofię. Podczas posiłków wmuszał w siebie przepisaną ilość pożywienia, choć w ogóle nie czuł głodu. Ekamerdyner co chwila przypominał mu o popijaniu wody z butelki, by zapobiec odwodnieniu, którego jego ciało nie potrafiło już wyczuć. Wszyscy jednak najbardziej narzekali na toaletę. Nie tylko w polityce

przez trzysta pięćdziesiąt lat nie osiągnięto żadnych postępów. Oddanie stolca w kosmosie nadal wymagało nieprzyjemnego użycia pasów oraz pomp ssących. Dobrze chociaż, że odlać można się było w miarę bezproblemowo. Przynajmniej mężczyźni mogli. Wszystkie kobiety na pokładzie poddały się niewielkiemu przeprofilowaniu komórkowemu, dzięki któremu rurka ssąca była wygodniejsza i nie wysuwała się tak łatwo. Ignorowanie jej podczas seksu wymagało najwyższej siły woli. „Conway" zatrzymał się w odległości połowy roku świetlnego od Alfy Dysona, statek nie opuścił jednak tunelu czasoprzestrzennego. „StAsaph" i „Langharne" zajęły pozycje obok niego. STT rozwiązała problem komunikacji między poruszającymi się za pomocą hipernapędu statkami dzięki użyciu modulowanych impulsów hiperradaru. Proces nadal był dość prymitywny, ponieważ wygenerowanie podobnego impulsu w generatorze tuneli nie należało do łatwych zadań. Z pewnością nie był to kierunkowy sygnał. Każdy, kto był w zasięgu, mógł go odebrać. Przenosił też znacznie mniej informacji niż wiązka mikrofalowa. Niemniej jednak wystarczał do przekazywania głosu. Wilson dotarł na mostek i usiadł w jednym z foteli amortyzacyjnych. Na cokołach po obu jego stronach uruchomiły się ekrany oraz portale holograficzne. Wilson przyjrzał się obrazom i poprosił Annę, by zbadała otoczenie hiperradarem. - Zasięg ograniczony do ćwierci roku świetlnego - dodał. - Tak jest - potwierdziła siedząca na sąsiednim fotelu Anna. Była podczas tej wyprawy jego zastępcą i ani na moment nie zapominała, że wszyscy wiedzą o łączącym ich związku. Z tego powodu wykonywała obowiązki bardzo starannie i przestrzegała regulaminu z wielką ścisłością, starając się udowodnić, że zawdzięcza pozycję wyłącznie umiejętnościom. Kilka osób zapytało prywatnie Wilsona, czy mógłby jej kazać wziąć na wstrzymanie. Czekał niecierpliwie na koniec podróży również z innego powodu. Nieważkość wcale nie była tak wspaniała, jak utrzymywali romantycy Znaczną część swych siniaków zdobył wewnątrz kabiny Hiperradar pokazał, że otacza ich pusta przestrzeń. Nigdzie nie było śladów poruszających się z przyśpieszeniem statków. Jego e-kamerdyner otworzył połączenie z dwoma pozostałymi gwiazdolotami. - Mamy coś, Oscar? - Zapytał Wilson. - Niczego nie widać - odparł kapitan „StAsaph". - Chyba przestali wysyłać statki kosmiczne. Przynajmniej w tym kierunku. - Na to wygląda. Antonia, a ty coś masz? - Ni cholery - odpowiedziała Antonia Ciarkę z mostka „Langharne". - Jest tu zupełnie czysto. - Dobra, w takim razie posuwamy się zgodnie z planem. Antonia, trzymaj się nas, dopóki nie znajdziemy się dziesięć jednostek astronomicznych od dawnej bariery. Zostań w hiperprzestrzeni i zbierz tyle informacji, ile zdołasz. W przypadku jakichkolwiek wrogich działań przeciwko tobie lub nam natychmiast wracaj do Wspólnoty. - Zrozumiałam. Gdy na Anshunie przygotowywali plany misji, Antonia przez wiele dni upierała się, że to jej statek powinien towarzyszyć „Conwayowi", teraz jednak w jej głosie nie słyszało się śladu pretensji. - Tu Lee, ruszaj - rozkazał Wilson. - Anno, przełącz, proszę, czujniki w tryb bierny. - Już to zrobiłam, kapitanie. Wilson powstrzymał się przed zatoczeniem oczyma. Gwiazdoloty zbliżały się do Alfy Dysona. Ich zadanie było proste: „Conway" i „StAsaph" miały przeniknąć do środka układu planetarnego w poszukiwaniu źródeł tuneli czasoprzestrzennych. W przypadku wykrycia takiego źródła miały się do niego zbliżyć, wyjść z hiperprzestrzeni i spróbować nawiązać kontakt. Jeśli nic nie będzie wskazywało na to, że Dysoni eksperymentują z tunelami czasoprzestrzennymi, polecą w okolice Najbliższej Alfy i spróbują nawiązać kontakt na miejscu.

Wykrywamy fluktuacje kwantowe świadczące o generacji tuneli czasoprzestrzennych - odezwała się Anna, gdy od gwiazdy dzieliło ich jeszcze ćwierć mili. - Z tak daleka? - Zdziwił się Tunde Sutton. - Ehe. Zbudowali coś cholernie potężnego. Góra Światła Poranku zaczęła prace nad rozwiązaniem problemu, gdy tylko uzyskane od Bose'a wspomnienia zaznajomiły ją z teorią tuneli czasoprzestrzennych i ich praktycznym zastosowaniem. Wystarczyło kilkaset osiadłych osobników, wspartych wiedzą Bose'a na temat ludzkiej fizyki i matematyki, by sformułować podstawowe zasady. Równania zgadzały się z tym, co Góra Światła Poranku wiedziała o fizyce kwantowej, po prostu poszerzały tę wiedzę w kierunku, na który sama nigdy by nie wpadła. Potem przyszła kolej na trudniejsze zadanie, jakim była konstrukcja sprzętu. Na ten temat Bose wiedział bardzo niewiele. Po miesiącu, podczas którego tysiąc osiadłych jednostek połączyło siły by przeanalizować nowy problem, a kilka zaawansowanych okręgów przemysłowych przestawiono na produkcję potrzebnych części, udało się uruchomić pierwszy, prymitywny generator tuneli czasoprzestrzennych. Góra Światła Poranku otworzyła za jego pomocą niewielkie łącze ze swą największą osadą w rejonie większego gazowego olbrzyma. Górę Światła Poranku 23 957, która sprawowała nadzór nad osadą, połączono w czasie rzeczywistym z oryginalną grupą osiadłych alf. W następnych tygodniach utworzono podobne połączenia z innymi osadami Góry Światła Poranku, skupiając coraz więcej odległych jednostek w jedną, gigantyczną grupę. Wszystkie zakłady produkcji statków kosmicznych, jakie Góra Światła Poranku wybudowała w całym układzie, przestawiono na wyrób części do większych generatorów tuneli czasoprzestrzennych. Otwierała ich coraz więcej, łącząc ze sobą planety, księżyce oraz odległe osiedla na planetoidach. Statki kosmiczne stały się zbędne. Rozebrała je i wmontowała części do nowych systemów komunikacyjnych. Wokół słońca powstały nowe stacje energetyczne, ogromne, obracające się wokół osi konstrukcje osłonięte polami siłowymi. Czerpały one energię ze słońca i przekazywały ją tunelami czasoprzestrzennymi do drugiego gazowego olbrzyma, gdzie powstawał największy tunel, mający przemierzyć przestrzeń międzygwiezdną. Kontrola nad nim pochłaniała wszystkie umysłowe moce dwunastu tysięcy osiadłych alf. Trzeba było monitorować działanie bardzo wielu elementów i sterować skomplikowanymi impulsami energii. Góra Światła Poranku utworzyła z części swoich osiadłych osobników specjalną grupę sterującą, która nie miała żadnych innych zadań i nie uczestniczyła w jej zunifikowanych procesach myślowych. Choć pracą urządzenia sterowało tak wiele mózgów, Góra Światła Poranku była zmuszona korzystać z elektronicznych procesorów w większym stopniu niż kiedykolwiek dotąd. Gdy międzygwiezdny tunel czasoprzestrzenny funkcjonował już od trzech tygodni, kilka orbitalnych detektorów fal kwantowych wykryło pola dystorsyjne zbliżających się gwiazdolotów. Były one mniejsze od poprzedniego ludzkiego statku, "Drugiej Szansy", ale nadlatywały z kierunku Wspólnoty. Poruszały się też znacznie szybciej. >misja statków/wyjaśnij< Nie jestem pewien, ale przypuszczam, że to kolejna próba nawiązania kontaktu. Z pewnością zechcą się dowiedzieć, co się stało ze mną i z Verbeke. prawdopodobieństwo konfrontacji/ekstrapoluj< Nie chcą walki, ale statki na pewno mają potężne pola siłowe. Widzieli tu kilka bitew kosmicznych i wiedzą, jakich osłon będą potrzebować. > reakcja/wyjaśnij < Och, przy moim wielkim doświadczeniu w sprawach taktyki... >wiedza taktyczna/wspomnienie< Nie było żadnej. Wspomnienia Bose'a kłamały. Nie, to nie było kłamstwo, tylko sarkazm.

>sarkazm/wyjaśnij < To cecha ludzkiej osobowości. Powiązana z kulturą. Sarkazm albo się rozumie, albo nie. Często używałem go przeciwko przemądrzałym studentom. Nie sądzę, by miał zastosowanie w waszej kulturze. Prędzej skorzystasz z bomby atomowej. Góra Światła Poranku nie po raz pierwszy zadała sobie pytanie, czy nie powinna po prostu skasować wspomnień Bose'a. Często towarzyszyło jej podejrzenie, że obce myśli są postacią szaleństwa. Wielokrotnie nawiedzały ją teraz niezwykłe pojęcia i idee - inne spojrzenia na rzeczywistość. Ostatecznie musiała przyznać, że był pewien brak logiki w tym, że dopuszczała do tak wielkich zanieczyszczeń swego rodzinnego świata, pozwalając, by niezliczone wędrowne osobniki - które były częścią jej samej ginęły w męczarniach z powodu choroby i trucizny. Zabijała samą siebie, gdyż nie planowała przyszłości jak należy. Nie była pewna, w jaki sposób do jej myśli wniknęło pojęcie „męczarni". Tego typu nowatorskie myśli mogły spowodować, że ona również stanie się obcą alfą, zakazi się od wewnątrz. Niemniej jednak wiedziała, że typowa dla jej gatunku racjonalność nadal zachowała dominującą pozycję. W końcu dopuszczanie do śmierci tak wielu wędrownych osobników rzeczywiście było marnotrawstwem zasobów. Dlatego tolerowała tymczasowo wspomnienia Bose'a, wiedząc, że wkrótce przestaną jej być potrzebne. Trzy ludzkie gwiazdoloty zwolniły lot, a potem znowu ruszyły naprzód. Jeden z nich zatrzymał się tuż przed punktem, gdzie przedtem była bariera, nie opuszczając generowanego przez siebie tunelu czasoprzestrzennego. Pozostałe dwa skierowały się ku drugiemu gazowemu olbrzymowi, gdzie Góra Światła Poranku utworzyła międzygwiezdny tunel czasoprzestrzenny. Nakazała pobliskim statkom przygotować się do startu celem przechwycenia intruzów. Jeden z ludzkich gwiazdolotów wyłonił się z tunelu z rozbłyskiem błękitnego promieniowania. Od gazowego olbrzyma dzieliło go jeszcze pięć milionów kilometrów. Ze statku trysnęły wiązki promieniowania elektromagnetycznego, które zbadały okoliczną przestrzeń, jego generator tuneli czasoprzestrzennych wyemitował zaś serię impulsów dystorsyjnych. Wspomnienia Bose'a zidentyfikowały tę funkcję jako hiperradar. Ludzki statek otoczyły pola siłowe o wysokiej spójności, odbijające większość skanujących impulsów wysyłanych przez Górę Światła Poranku. Musiała przyznać, że trudno się będzie przez nie przedostać. Nie było to jednak niemożliwe. Szesnaście okrętów pomknęło w stronę nieprzyjaciela, poruszając się z wielkim przyśpieszeniem. Kilka sekund po uruchomieniu ich napędów termojądrowych ludzki statek wypuścił ku nim wiązki mikrofalowe i laserowe. Tym razem Góra Światła Poranku bez trudu zrozumiała serie binarnych impulsów: proste stałe matematyczne, pikselowe tablice z podstawowymi obrazami i symbolami, układ okresowy pierwiastków. Skierowała na ludzki gwiazdolot wiązkę masera komunikacyjnego. Rozkazała wspomnieniom Bose'a nawiązać kontakt, wybierając odpowiednie sekwencje „mowy". - Cześć, koledzy. Mówi Dudley Bose. Nie śpieszyło się wam, co? Na Boga, cieszę się, że wreszcie was widzę. Ludzie wyłączyli lasery. Na statku, z którego pochodził sygnał, skupiła się pojedyncza wiązka mikrofalowa. - Dudley? Mówi komandor Kime. Jak... Wszystko z tobą w porządku? Jezu, Dudley, na to z pewnością nie liczyliśmy. Głos zniekształcało coś, co wspomnienia Bose'a zidentyfikowały jako „uczucia" niedowierzania i nadziei. - Udało mi się, kapitanie. Czuję się świetnie. Mam też całą kupę nowych przyjaciół, którzy chcą się z wami spotkać. Niedługo do was dotrzemy. - Dudley, czy jesteś na pokładzie statku, który nadaje ten sygnał? - Jasne. To ci dopiero zbieg okoliczności, co? Siedzę tu już od kilku miesięcy. Pomagam alfom w konstrukcji ich tunelu czasoprzestrzennego.

- Dudley, ten statek porusza się z przyśpieszeniem dziesięciu g. Głos brzmiał teraz inaczej. Wspomnienia Bose'a zidentyfikowały ten nowy ton jako zdziwienie. - Ehe. Czuję to w grzbiecie piekielnie mocno. - Możecie zwolnić. Nigdzie nie odlecimy - zapewnił Wilson Kime. - Jasne. Przekażę to kapitanowi. Góra Światła Poranku zmniejszyła przyśpieszenie eskadry do trzech g. Nie chciała spłoszyć ludzi kolejne nowe pojęcie. Od chwili zniknięcia bariery pojawiło się ich tak wiele. - Gdzie Emmanuelle, Dudley? Czy leci z tobą? - Nie, jest na świecie rodzinnym NIE ŻYJE UCIEKAJ GŁUPI KUTASIE UCIEKAJ ZABILI NAS ZABIJĄ NAS WSZYSTKICH TO COŚ JEST NIELUDZKIE UCIEKAJCIE SKURWY... Góra Światła Poranku zapragnęła „krzyknąć" z „wściekłości", gdy zdradliwe zanieczyszczenie przepaliło się przez jej świadomość. Jej umysł zmiażdżył wspomnienia Bose'a, które wyłoniły się z mózgu osiadłej alfy, gdzie je przechowywano, odzyskując nad nimi kontrolę. Zmiażdżył. Unicestwił. Po gigantycznym gmachu, w którym znajdowała się centralna grupa osiadłych jednostek Góry Światła Poranku, jądro jej istnienia, niósł się echem szalony, buntowniczy ludzki śmiech. Wspomnienie o śmiechu. Zanikające powoli wspomnienie. Przerażony Wilson nie mógł oderwać spojrzenia od głośnika. Jeszcze przed minutą płynęły z niego słowa, które sprawiły, że był bliski łez z radości. Gdy krzyk wybrzmiał, na mostku zapadła śmiertelna cisza. W głębi duszy znał prawdę już od chwili, gdy głos Dudleya zapewnił, że astronom przebywa na statku poruszającym się z przyśpieszeniem dziesięciu g, przemawiając przy tym tak spokojnie, jakby siedzieli razem w barze. Jeśli coś wydaje się za dobre, by mogło być prawdziwe, zapewne takie właśnie jest. - Statki obcych znowu zwiększyły przyśpieszenie - zawołała Anna. - Osiem g. Dziewięć. - Tu Lee, zabierz nas stąd - rozkazał Wilson. Dopadło go wrażenie deja vu, przerażające, ale niemal pocieszające w swej znajomości. - Oscar, Antonia, manewr rozproszeniowy numer jeden. Słyszeliście, co powiedział. Uciekajcie. Ekrany ukazujące obraz otaczającej przestrzeni w paśmie widzialnym zalśniły błękitem, jakby widzieli w nich planetarne niebo. Tu Lee wyprowadziła „Conwaya" z układu planetarnego Dysonów z prędkością pół roku świetlnego na godzinę. - Cholera, co to było? - Zapytała Anna. - Co właściwie do nas mówiło? - To, co zostało z Dudleya Bose'a - odparł Wilson z przygnębieniem w głosie. A zawsze miałem o nim marną opinię, niech to szlag. - Są jakieś oznaki pościgu? - W hiperprzestrzeni nic nas nie ściga, kapitanie - zapewnił Tunde. - „StAsaph" i „Langharne" są przed nami i oddalają się w różnych kierunkach. Wilson przyjrzał się pobliskim ekranom oraz portalom. Oddychał głęboko, by uspokoić walące szybko serce. Śledził spojrzeniem dwa gwiazdoloty umykające w przestrzeń międzygwiezdną przed nimi. Każdy statek zmierzał w innym kierunku, by utrudnić potencjalny pościg. Szczerze mówiąc, to żałosny manewr. Jeśli obcy budują statki międzygwiezdne, mogli wysłać cały ich tysiąc za każdym z nas. - Wyszliśmy z hiperprzestrzeni tylko na sześć minut i piętnaście sekund -oznajmiła Anna, gdy załoga zaczęła się uspokajać. - Nasz czas w tym miejscu już się kończy, a nadal nie wiemy, jak oni wyglądają. Wilson wydał e-kamerdynerowi kilka poleceń. Urządzenie zwinęło jeden z ekranów otaczających jego fotel. - Co odebrały nasze instrumenty? - Zapytał Kime, spoglądając na Tundego Suttona. - Prawie nic, kapitanie - odparł z przygnębieniem fizyk. - Byliśmy tam zbyt krótko, żeby uzyskać porządne obrazy. - A co z tym gigantycznym tunelem czasoprzestrzennym?

- Ach, tak. - Tunde wyraźnie nie miał ochoty odpowiadać na to pytanie. - No wiesz, nigdy nie próbowaliśmy zbudować czegoś na podobną skalę. Kwantowa aktywność, jaką wykryliśmy, sugeruje, że w układzie planetarnym Dysonów otworzono bardzo wiele tuneli czasoprzestrzennych. Wszystkie one były jednak znacznie mniejsze od tego, który odkryliśmy w sąsiedztwie zewnętrznego gazowego olbrzyma. To potwierdza nasze wcześniejsze wnioski na temat ich potencjału przemysłowego. Półtora roku temu nie znali jeszcze generatorów tuneli czasoprzestrzennych. - Jakie dokładnie rozmiary miał ten największy? Tunde przywołał dane zebrane przez hiperradar, skupiając się na zewnętrznym gazowym olbrzymie i jego trzech wielkich księżycach, a potem uzupełnił je nielicznymi obrazami w paśmie widzialnym, jakie udało się im uzyskać. Zrobił zbliżenie trzeciego księżyca, który krążył w odległości siedmiuset dziewięćdziesięciu tysięcy kilometrów od burzliwej powierzchni planety. Księżyc był skalistą planetoidą, połowę jego pełnej kraterów powierzchni skuła warstwa lodu o grubości sięgającej pięciu kilometrów, blisko jedną czwartą pokrywały zaś setki kopuł pól siłowych. Wokół księżyca krążyły niezliczone statki o napędzie termojądrowym, które tworzyły jasny pierścień, unoszący się dwieście pięćdziesiąt kilometrów nad równikiem. Odchodziła od niego roziskrzona rzeka niebieskobiałej plazmy, ciągnąca się aż do oddalonego o piętnaście tysięcy kilometrów punktu Lagrange'a. Obcy umieścili tunel czasoprzestrzenny w punkcie, gdzie przyciąganie się równoważyło. Dzięki temu można go było utrzymywać na miejscu przy minimalnym wydatku energii. Nie mieli żadnych wizualnych danych, cała struktura generatora była pogrążona w ciemności, ale w podczerwieni można było zobaczyć szkarłatną iskrę. Hiperradar pokazał im torus o wlocie średnicy dwóch i pół kilometra. Co pięć, sześć minut do tunelu wlatywały statki. Duże statki. - Niech to szlag - wyszeptał Wilson. - Czy potrafimy określić, dokąd on prowadzi? - Nie, kapitanie - odparł Tunde. - Ale sądząc po sile dystorsji kwantowej, powinien mieć kilkaset lat świetlnych długości. Nie mam pojęcia, skąd czerpią moc. Nie wykrywamy emisji neutrin, które wskazywałyby na użycie generatorów termojądrowych. - Czy mogą tym dosięgnąć Wspólnoty? - Zapytał ostrym tonem Wilson. - Nie jest aż tak długi. Czterysta lat świetlnych, góra pięćset. Wilson pragnął poczuć ulgę. Powinna nadejść, w końcu wiedział, że obcy nie dotrą do Wspólnoty za jego plecami. Wrażenie nie chciało się jednak pojawić. To, co tu zobaczyli, było zbyt niepokojące. Nawet dla cywilizacji podobnych rozmiarów budowa tak gigantycznego tunelu czasoprzestrzennego musiała być inwestycją na wielką skalę, aktem desperacji. Był pewien, że wie, dokąd ich to doprowadzi. Problem w tym, że nie rozumiał ich motywów. Czego mogli chcieć od Wspólnoty? Krajobraz wyglądał nadzwyczajnie. Wszystko, co tu widzieli, można było znaleźć również na odpowiednich dla ludzi światach Wspólnoty, tu jednak miało o dwadzieścia procent większą skalę. Wyższe góry. Głębsze doliny. Szersze rzeki. Rozleglejsze równiny. Nawet niebo wydawało się tu większe, choć wrażenie to mogło być skutkiem braku chmur podczas (długiego) dnia. Wszystko to sprawiało, że Ozzie niepokoił się myślą o tym, jakie zwierzęta mogą tu spotkać. Szczury wielkości psów? Psy wielkości koni? Jak mogły tu wyglądać słonie albo dinozaury? Spędzili tu już jednak osiem dni i nie widzieli nawet komara. Rośliny nie harmonizowały zbytnio ze scenerią. Wszystkie były pozbawione wyrazu. Trawa przypominała mech. Krzaki były kulami o wysmukłych listkach, splecionych ze sobą tak mocno, że z daleka wyglądały jak jednolita błona. Drzewa charakteryzowały się prostą, stożkową symetrią i porastały je ciemnozielone listki wielkości palca. Krótko mówiąc, roślinność nie należała do spektakularnych. Od chwili przybycia nie widział ani jednego kwiatu. Być może ewolucja nie wpadła tu na pomysł zapylania albo po prostu na planecie nie było owadów, które mogłyby wykonywać tę czynność. Tochee zaćmiewał kolorami wszystko, co tu spotkali. Masywny obcy szybko wyzdrowiał po odmrożeniach. Jego gumowate narządy ruchu zregenerowały się niemal całkowicie po tygodniach

wędrówek przez ciepłe stepy i lasy o gliniastym podszyciu. Od chwili ucieczki z Lodowej Cytadeli odwiedzili trzy planety. W jednym przypadku trafili do strefy tropikalnej. Tochee bardzo się ucieszył. Listkowate wyrośla wysuwające się ze zmarszczek w jego brązowej skórze rozkwitły kolorami. Przypominały teraz pierzaste liście paproci o jaskrawych barwach, tworzące powłóczysty płaszcz. Przy każdym ruchu i powiewie wiatru wzdłuż ciała istoty przebiegały szkarłatne, pomarańczowe, turkusowe i szmaragdowe fale. - Wygląda jak futrzasta tęcza - stwierdził Orion, gdy listki zaczęły odrastać. Chłopak również czuł się teraz znacznie lepiej. Odzyskał znaczną część dawnej, radosnej pewności siebie. Wzmacniała się ona z każdym krokiem, z którym oddalali się od Lodowej Cytadeli. Ozzie po cichu spodziewał się, że Orion zaraz zacznie pytać, czy są już na miejscu. Rzecz jasna, w ich sytuacji nie sposób było na to odpowiedzieć. Na światach, które odwiedzili do tej pory, ścieżki Silfenów łatwo było zauważyć, a w paru przypadkach, gdy Ozzie nie był pewien, w którą stronę iść, pomógł im amulet przyjaźni. Lasy, jakie do tej pory mijali, były jednak położone blisko siebie, oddzielone tylko nielicznymi dolinami albo wzgórzami. Na tym wielkim świecie wyglądało to inaczej. Gdy wyszli z lasu, ujrzeli przed sobą bezkresną, pagórkowatą równinę. Puszcza, którą mieli za swymi plecami, wypełniała dolinę w kształcie litery V. Biegła przez nią tylko jedna ścieżka, ciągnąca się wzdłuż wartkiego strumienia, ruszyli więc po prostu dalej jego brzegiem. Okazało się, że był jednym z licznych dopływów przecinającej równinę rzeki. W ciągu pięciu dni nieustannej wędrówki natrafili na mnóstwo podobnych lasków wypełniających górskie dolinki, ale z żadnego z nich nie wychodziła ścieżka Silfenów. Na drzewach rosły jadalne owoce: kule wielkości melonów wypełnione włóknistą papką przypominającą w smaku mdłe jabłka. Wyglądało na to, że to jedna ze wspólnych cech wszystkich światów połączonych ścieżkami Silfenów: nic na nich nie miało intensywnego smaku. Orion strącał owoce długim kijem, czasami Tochee unosił go w mackach, żeby mógł dosięgnąć wyżej zawieszonych kul. Gdy Ozzie widział, jak roześmiany chłopak wymachuje drągiem, za każdym razem przypominały mu się hamburgery z curry i chili. Rzeka prowadziła ich ku łańcuchowi ośnieżonych szczytów, który był końcem równiny. Gdy zbliżyli się do pogórza, mata wszechobecnych traw stała się cieńsza, tu i ówdzie odsłaniając połacie piaszczystej gleby. Wkrótce już tylko w szerokim wąwozie, którym płynęła rzeka, można było znaleźć ślady roślinności. Posuwali się naprzód usianymi głazami zboczami, z uwagą unikając bagnistego gruntu. Ozzie i Orion dźwigali ciężkie plecaki, Tochee zaś taszczył dwa wielkie, boczne kosze przerzucone przez grzbiet. W pewnym punkcie stok stał się bardziej stromy. Rzeka płynęła teraz szybciej, spryskując sterczące z dna kamienie białą pianą. - Nadal żałujesz, że nie zrobiliśmy łodzi? - Zapytał radosnym tonem Orion, gdy minęli grupę szczególnie wielkich głazów. Ozzie zasugerował to wcześniej, chyba w trzecim lesie, w którym szukali ścieżek. Choć pomysł wydawał się sensowny maczeta z diamentowym ostrzem nieszczególnie się nadawała do ścinania tak wielu drzew. Zresztą nie mieli sznura i nie mogliby sklecić nawet najprostszej tratwy. W owym czasie chciał tylko jak najszybciej opuścić równinę. Kolejne dni spędzane pod milczącą kopułą nieba były wystarczająco nieprzyjemne, nocą zaś krył się pośpiesznie w namiocie, przerażony otaczającą ich pustką. Coś głęboko w nim zakorzenionego bało się tej planety. - Przepływałem już przez gorsze bystrza - spróbował się bronić Ozzie. Po połowie dnia wędrówki dotarli do miejsca, gdzie wąwóz zakręcał nagle, przechodząc w potężny kanion. Rzeka spływała w dół serią kaskad, każda z nich wyższa od poprzedniej, a potem spadała z hukiem z urwiska wysokiego na trzysta jardów. Po tak wielu dniach panującej na wielkiej równinie ciszy łoskot wodospadu wywierał wstrząsające wrażenie. - I co teraz? - Zapytał Orion, spoglądając w głąb ciągnącego się za wodospadem kanionu, który zdawał się przecinać cały łańcuch górski.

- Za nami nie ma żadnej drogi wyjścia z tego świata - odparł Ozzie, myśląc na głos. - Możemy dalej iść brzegiem rzeki albo poszukać innej drogi wokół gór. Wyjął bardzo obszarpany kawałek pergaminu. Z ostatniego kawałka węgla drzewnego został mu tylko maleńki ogryzek. Znalazł najostrzejszą krawędź i napisał: Uważam, że powinniśmy iść przed siebie. Wydaje się, że droga prowadzi tędy. ZGADZAM SIĘ - rozbłysła odpowiedź w przednim segmencie ocznym Tochee. Przez całe długie popołudnie schodzili z urwiska obok wodospadu. Kamienie były śliskie od wody, musieli więc posuwać się powoli i ostrożnie. Gdyby doszło do jakiegoś wypadku, szansa przybycia pomocy równałaby się zeru. Samotna wędrówka nauczyła ich rozwagi. Nawet Orion nie skarżył się, że zejście trwa tak długo. Tochee posuwał się przodem. Jego płozy radziły sobie na stromym stoku znacznie lepiej od ludzkich nóg. Gdy dotarli na dół, słońce dawno już skryło się za ścianami kanionu. Według zegara w wirtualnym polu widzenia Ozziego zostały im jeszcze dwie godziny dnia. Zdjął okulary słoneczne i przyjrzał się otaczającym ich nagim skałom. Rzecz jasna, słońce świeciło tu tak jaskrawo, że musieli nosić okulary przez cały dzień. Pył wodny tworzący wokół wodospadu kieszeń chłodnego, wilgotnego powietrza oszukał go na pewien czas, niemniej jednak nawet w cieniu lepiej tu było nosić okulary. Ominęli głębokie jeziorko, wydrążone w skale przez spadającą wodę, i dotarli do miejsca, gdzie rzeka znowu płynęła spokojnie. Jej dno pokrywał tu piasek i drobne kamyki. Ozzie zatrzymał się na brzegu, żeby się rozejrzeć. Niemal pionowe skalne ściany rdzawej barwy miały jakieś dwie trzecie mili wysokości. Przed nim kanion zakręcał łagodnie ku wschodowi i wydawało się, że stopniowo stają się coraz wyższe. W najszerszym miejscu jego szerokość wynosiła około pięciu mil. Nie rosło tu zupełnie nic, nie widział nawet źdźbła trawy. Podłoże pokrywały żwir i piasek, z tego samego czerwonego piaskowca, co ściany kanionu. U podnóża urwisk można było zobaczyć wielkie, stożkowate sterty skalnych odłamków. Tochee uniósł jeden z manipulatorów w bardzo ludzkim geście, którego się nauczył, by przyciągać ich uwagę. Ozzie spojrzał na obcego i zobaczył w jego przednim segmencie ocznym znaki barwy lilaróż: COŚ PRZY PIERWSZYM ZAKRĘCIE. BYĆ MOŻE DRZEWO. Ozzie przestawił siatkówkowe wszczepy na zbliżenie. Powietrze drgało lekko od bijącego od głazów żaru, zdołał jednak dostrzec jakąś ciemną plamę w miejscu, gdzie rzeka zakręcała. Niewykluczone odpisał. Ruszyli w tamtą stronę i niemal natychmiast natrafili na pozostałości pradawnego ogniska - prosty krąg z kamieni, poczerniałych od wewnętrznej strony. Popiół dawno już umknął z wiatrem, został jedynie pociemniały piasek. - Popatrz! - Zawołał Orion i pobiegł w tamtą stronę. Zatrzymał się kilka jardów przed kręgiem, wygrzebał coś z piasku i uniósł to nad głowę z triumfalną miną. - Niech to szlag - mruknął Ozzie. Chłopak znalazł puszkę po napoju gazowanym. Kolory wyblakły z upływem lat, ale logo łatwo było rozpoznać. - Jesteśmy na Ziemi? - Zapytał podekscytowany Orion. - Przykro mi, brachu, ale nic z tego. - Ale to na pewno jakiś świat we Wspólnocie. Mieliśmy takie puszki nawet na Silvergalde. Ozzie podrapał się po bujnej brodzie. - To chyba tylko zwykłe śmieci. Wiesz, jacy są ludzie. Jesteśmy najgorszymi chuliganami we wszechświecie. Ale hej! To dowód, że jesteśmy na właściwej drodze -dodał, nie chcąc miażdżyć kruchej nadziei chłopaka. Orion popatrzył z irytacją na puszkę i rzucił ją z powrotem na piasek. Po godzinie zatrzymali się i rozbili obóz na noc. Ozzie i Orion ulokowali swój namiot na małym wzniesieniu w odległości kilkuset jardów od rzeki, a potem zabrali się do prania skarpetek i koszul, zanim

zapadnie ciemność. Ozzie z radością zanurzyłby się w rzece, żeby się porządnie wymyć, obawiał się jednak to zrobić, mimo że nie widzieli tu dotąd ani jednego żywego zwierzęcia. Jako student zbyt wiele nocy spędził przy pizzy, piwie, trawce i tandetnych filmach fantastycznych na DVD. Jeden Bóg wiedział, co mogło się czaić na dnie tej rzeki. Być może nic tam nie było, ale z pewnością nie chciałby, by jakiś obcy wykluł się w jego dupie. Długie wieczory spędzone na leniuchowaniu w gorących źródłach Lodowej Cytadeli nagle przestały mu się wydawać takie najgorsze. Gdy wracali do namiotu, Orion zatrzymał się nagle. - Widzę światło - zawołał. Ozzie spojrzał w głąb kanionu, w miejsce, które wskazywał chłopak. W oddali błyszczała złocista iskierka. Nie był nawet pewien, czy światło znajduje się po ich stronie rzeki. Jego wszczepy siatkówkowe nie mogły uzyskać wyraźnego obrazu. Nawet przy największym powiększeniu widział jedynie migotliwą plamkę. Kiedy przełączył się na podczerwień, stała się ledwie dostrzegalna. A więc to nie był ogień. - Pewnie ktoś jeszcze wędruje ścieżką - stwierdził z pewnością, której nie czuł. Tochee także zobaczył światełko, ale jego obce oko również nie mogło uzyskać dokładniejszego obrazu. Obserwowali punkcik przez cały czas wieczornego posiłku złożonego z pozbawionych smaku owoców i zimnej wody. Nie ruszał się z miejsca. Nocą Ozzie i Tochee pełnili na zmianę straż, by się upewnić, że się nie zbliża. Warta od północy do świtu przypadła Ozziemu. Usiadł na płaskim głazie obok namiotu, odziany w sztruksowe spodnie i flanelową koszulę w kratę. Śpiwór owinął sobie wokół ramion niczym koc. Rzeka szemrała cicho, od czasu do czasu słyszał też cichy charkot Tochee, który uznał za jego chrapanie. Poza tym nic nie mąciło głębokiej ciszy, jaką zawsze już będzie kojarzył z tym światem. Na bezchmurnym, bezksiężycowym niebie błyszczały niezliczone gwiazdy. Nigdy nie widział tak wielu, nawet na nowych światach Wspólnoty, niezanieczyszczonych jeszcze światłami cywilizacji. Jego uwagę wciąż przyciągała jedna z mgławic, cztery, pięć razy większa od ziemskiego Księżyca. Na jednym końcu zginała się gwałtownie, a z jej zasadniczego obłoku sterczał czerwonawy kolec. Nie przypominał sobie, by gdzieś we Wspólnocie można było zaobserwować taki obiekt. Nazwał mgławicę Diabelskim Ogonem. Szkoda, że nikt się nigdy o tym nie dowie. Niedługo przed świtem usłyszał głosy. Wyprostował się raptownie, nie wiedząc, czy nie zasnął. To mógł być tylko sen. To jednak nie były ludzkie głosy, a przynajmniej nie przemawiały w żadnym znanym mu języku. Światełko nie zmieniło położenia. Przełączył wszczepy na podczerwień i rozejrzał się wokół, zataczając pełen krąg. Głosy zabrzmiały znowu. To z pewnością nie był sen. Kiedy go mijały, odwrócił się tak szybko, że omal nie stracił równowagi. Kilka głosów mówiących coś do siebie. W nieludzkim języku. Pobrzmiewał w nich strach. To jednak były tylko głosy. W kanionie nic się nie ruszało. Nic fizycznego. Omal nie zapytał: „Kto idzie?", to jednak zanadto przypominałoby scenę z tych starych horrorów. Głupota. Szepty minęły go, cichnąc powoli w oddali. Ozzie zrzucił śpiwór na ziemię i rozpostarł ręce. Skupił uwagę na dłoniach, starając się wyczuć choć najdrobniejsze poruszenia powietrza. Zamknął oczy, wiedząc, że wzrok na nic mu się nie przyda. Wytężał słuch i poruszał palcami. Dźwięk rozległ się znowu. Ozziemu przyszła na myśl stara fraza „głosy na wietrze". Usłyszał, co mówią, i powtórzył do nich cicho te same słowa. Nic to nie dało. Głosy nie zwracały na niego uwagi. Tak właśnie znalazł go Orion, gdy na ściany kanionu padły pierwsze promienie brzasku. Ozzie stał nieruchomo, rozpościerając ramiona jak religijny posąg, i mamrotał jakieś słowa w obcym języku. Chłopak wylazł z namiotu, pocierając rozespane oczy. Ziewnął szeroko. - Co ty wyprawiasz?

Ozzie westchnął i opuścił ręce ruchem podejrzanie przypominającym gest jogina. - Rozmawiam z duchami - odparł, uśmiechając się tajemniczo. Orion rozejrzał się na wszystkie strony, wypatrując... Czegokolwiek. - Dobrze się czujesz? Nie uderzyłeś się w głowę albo coś? - Ostatnio zdarzyło mi się to w tym barze na Lothianie, a to było kilka dobrych lat temu. Na tym świecie straszy. - Daj spokój, Ozzie, to wcale nie jest zabawne. Nie tutaj. Ta planeta jest niesamowita. - Wiem o tym, brachu. Wybacz, ale naprawdę coś słyszałem, jakby szli tędy ludzie albo obcy. - Silfeni? - Nie, ich język znam. Nie wiem, co oni mówili, ale ton świadczył, że są smutni albo czegoś się boją. Albo i jedno, i drugie. - Hej, przestań! To mi się nie podoba. - Ehe, wiem. Chyba o to właśnie chodzi, brachu. - W czym o to chodzi? - W tym, czego doświadczyłem. - Zmarszczył brwi. - A co to właściwie było? Trzeba przyznać, że duchów nie ma, więc... Jakaś projekcja? Tylko po to, żeby straszyć wędrowców? To by było trochę dziecinne. Czemu nie mieliby pójść na całość? Włożyć sobie prześcieradła na głowy i wyskoczyć na nas zza skały? - Mówiłeś, że Silfeni mają życie pozagrobowe - przypomniał mu cicho Orion. Ozzie popatrzył na niego z uwagą. - Naprawdę słuchasz mojego gadania, prawda? - Czasami. Chłopak wzruszył ramionami, uśmiechając się głupkowato. - Dobra, zastanówmy się nad tym. Nasz elektroniczny sprzęt tu nie działa, więc duchy nie mogły być zwyczajnymi projekcjami, hologramami, wiązkami dźwięku i tak dalej. Silfeni są tu aktywni, a to znaczy, że wszystko, co tu się dzieje, zachodzi z ich wiedzą i zgodą. - A może sami to robią? - Zawołał nagle podekscytowany Orion. - Nie ma tu nic żywego. Nie widzieliśmy żadnych zwierząt, nawet owadów. Może to właśnie są ich zaświaty, miejsce, w którym przebywają duchy Silfenów? Ozzie skrzywił się, omiatając spojrzeniem ogromny, surowy kanion. - Z jakiegoś powodu w to wątpię. Spodziewałbym się czegoś bardziej imponującego. Mogę jednak się mylić. - Spojrzał do przodu. - Hej, światło też zniknęło. Tochee podpełzł do nich, unosząc manipulator. CO SIĘ DZIEJE? - Zapytały znaki w jego oczach. - To będzie trudna próba dla naszego słownictwa - mruknął Ozzie. Późnym rankiem przekonali się, że czarne kolumny rzeczywiście są drzewami. Nawet według standardów tego świata były to olbrzymy. Wysmukłe, doskonałe geometrycznie stożki sięgały wysokości stu pięćdziesięciu jardów. Posadzono je w dwóch szeregach, pół mili od brzegu. Tworzyły imponującą aleję, biegnącą wzdłuż kanionu. - A więc ktoś jednak tu mieszka - zauważył Orion, gdy zbliżali się do jej początku. - Na to wygląda. - Ozzie odchylił głowę, by zobaczyć wierzchołki pierwszych drzew. - Wiesz co? Albo ich drewno jest twardsze niż stal, albo tu nigdy nie wieje silniejszy wiatr. - Czy to ważne? - Nie mam pojęcia, kolego. Ale to z pewnością nagły skok na krzywej dziwaczności. Orion zachichotał. - Cała ta planeta to jeden wielki skok. -I tu masz rację. Po godzinie ściany kanionu stały się proste i mogli sięgnąć wzrokiem na wiele mil do przodu. Ujrzeli

grupkę postaci maszerujących daleko przed nimi. Siedem osób, posuwających się naprzód miarowym tempem. TO DWUNOGI, JAK WY - oznajmił Tochee. - TO ONI WCZORAJ ZAPALILI ŚWIATŁO. Bardzo możliwe - odpisał Ozzie. PORUSZAJĄ SIĘ WOLNIEJ OD NAS. JEŚLI PRZYŚPIESZYMY, ZDOŁAMY ICH DZIŚ DOGONIĆ. Ozziemu nasunęła się ta sama myśl. Rzecz jasna, gdyby koniecznie chciał przyciągnąć uwagę nieznajomych, miał jeszcze w plecaku kilka flar, wolał ich jednak nie zużywać, gdy nie było to bezwzględnie konieczne. Co więcej, wędrowcy musieliby się obejrzeć w odpowiedniej chwili. Dziwiło go trochę, że do tej pory tego nie zrobili. Zauważyliby ich z łatwością, gdyż bajeczny, technikolorowy płaszcz Tochee bardzo ostro kontrastował z czerwonawymi skałami. Przyśpieszenie kosztowałoby nas zbyt wiele wysiłku - napisał. Prędzej czy później i tak ich dogonimy. ZGODA. Po południu, gdy wędrowali pustą aleją już od kilku godzin, natrafili na pierwsze ruiny. Aleję przecinał mały strumień, który spływał z urwiska ku rzece. Jakiś czas temu jego brzegi łączył ze sobą prosty, kamienny most. Zostały po nim jedynie kamienne fundamenty po obu stronach, sterczące z piaszczystego gruntu niczym połamane zęby. W kamieniu znajdowały się płytkie bruzdy, przypominające ślady zostawione przez węże na piasku. Ozzie nie potrafił określić, czy to naturalne ślady erozji, czy starożytne inskrypcje. Pomyślał o drzewach i uznał, że zapewne to drugie. Nie miał pojęcia, ile czasu musiałoby minąć, nim wiatr wytarłby je tak bardzo. Co najmniej stulecia. - Szkoda, że moje układy procesorowe nie działają - westchnął. - Mogłyby określić datę wybudowania tego mostu z dokładnością do jednego dnia. - Naprawdę? - Ehe, niewiele przesadziłem. Zawsze zdumiewało go, jak mało Orion wie o technice. Musiał uważać, co mówi, zwłaszcza żartem, a to nie było dla Ozziego typowe zachowanie. Chłopak święcie wierzył w każde jego słowo. Przeszli w bród przez strumyk i ruszyli w dalszą drogę. Ozzie oparł się pokusie wyrycia w kamieniu swojego imienia. Dziwił się trochę, że nikt inny tego nie zrobił, zwłaszcza ludzie, którzy zostawili tu puszkę. Nim zatrzymali się na noc, minęli ruiny drugiego mostu, a także wielkie, okrągłe zagłębienie otoczone ciasno ułożonymi kamiennymi blokami. Z tych archeologicznych pozostałości nie można się jednak było dowiedzieć nic o budowniczych. Most to bardzo prosta konstrukcja, znana wszystkim gatunkom, a krąg - zapewne fundamenty jakiegoś budynku - również niczego nie zdradzał. Do wieczoru zdołali zbliżyć się do wyprzedzających ich wędrowców na około milę. Gdy już rozbili namiot, w mroku pojawiło się złociste światło. - Światło jest w tym samym miejscu, co oni - zauważył Orion. - Ozzie, naprawdę powinieneś wystrzelić flarę. Muszą ją zauważyć. Ozzie wbił spojrzenie w świetlny punkcik. - Wiedzą, że tu jesteśmy. Jeśli nie chcą z nami rozmawiać, nie ma sensu próbować ich zmuszać. Orion skinął radośnie głową i ukroił sobie kawałek wielkiego owocu. - Już to rozumiem - zapewnił. - Ludzi nie powinno się popędzać, jeśli nie mają na to ochoty, tak? - Czegoś się nauczyłeś. - A więc muszę pozwolić, żeby dziewczyna określiła tempo. - Ehe, masz rację. - Ale czy zawsze znajdzie sposób, żeby mi powiedzieć, że jest już gotowa na łóżko? Jesteś tego

pewien? - Hmm. - Ozzie zaczynał się już bać tych wieczorów przy ognisku. Chłopak miał zdumiewająco jednotorowy umysł. - Ale musisz być subtelny, brachu. Musisz wczuć się w sytuację. - To znaczy? - No więc, jeśli dziewczyna się zgodzi, żeby randka trwała tak długo, jak będziesz chciał, to zawsze jest dobry znak. - Ale przecież mówiłeś, żeby nie ciągnąć jej do łóżka na pierwszej randce? - Tak, tak, mówię o drugiej albo późniejszej. - Dobra. A więc randka trwała do późna. Mam ją zaprosić do domu czy niech ona to zrobi? - Nie mam pojęcia, brachu. To zależy od dziewczyny, tak? Musisz się opierać na własnym doświadczeniu. - Aleja nie mam doświadczenia, Ozzie. Dlatego właśnie cię pytam. - Dobra, chcesz poznać kolejną odzywkę? Ozzie przekonał się już, że to zawsze skuteczny sposób, by Orion się zamknął. Jednakże koszt dla jego godności był boleśnie wysoki. - Jasne! - Dobra, ale to wymaga całej kupy pewności siebie. Tylko nie okaż strachu. „Czy mi się zdaje, czy zawsze wyglądasz tak pięknie?". - Może i tak - odparł z powątpiewaniem Orion. - Ale potem potrzebny będzie drugi tekst. - Hej, chcę ci tylko pokazać, jak otworzyć drzwi. Jak już znajdziesz się w pokoju, będziesz musiał sobie radzić sam. Pośrodku nocy głosy wróciły. Tym razem brzmiały nieco donośniej i odzywały się częściej. Orion obudził się nagle, gdy przeszły tuż obok namiotu. Ozzie siedział już w śpiworze, nasłuchując z uwagą. - To duchy, prawda? - Zapytał z powagą chłopak. - Ehe, na to wygląda. Boisz się, brachu? - Ozzie! To duchy! - Jasne. No więc, jeśli chcesz wiedzieć, ja się boję. Ozzie wydostał się ze śpiwora i otworzył zamek namiotu. Noc była pełna dźwięków. Wokół ich małego obozu chaotycznie krążyły setki głosów. Wyszedł z namiotu, odwrócił się... I ujrzał przed sobą dzień. Stał na bujnej, niebieskozielonej murawie. W kanionie rosły też drzewa i gęste krzewy. Aleja, którą tu dotarli, ustąpiła miejsca brukowanej drodze. Niezwykłe, pięcionogie zwierzęta podobne do krów ciągnęły po niej drewniane wozy, wyładowane beczkami oraz miejscowym odpowiednikiem siana. Obcy woźnice przypominali gruszkowate meduzy. Z dolnych części ich ciał wyrastały setki witek służących jako ręce i nogi. Jasne jak wosk wyrostki pojedynczo były słabe, ale mogły splatać się ze sobą, tworząc silne kończyny. Drogą wędrowały dziesiątki takich istot. Witki poruszały się pod nimi niczym nadziane na haczyk robaki. Obcy rozmawiali ze sobą cichymi, bełkotliwymi głosami. Jeden z wozów zmierzał prosto na Ozziego. Człowiek zamachał gorączkowo rękami. - Hej, uważaj... Woźnica najwyraźniej nie widział ludzi ani namiotu. Ozzie złapał Oriona za rękę i pociągnął go w bok. Gdy zeszli z drogi, znowu otoczyła ich noc. - Niech mnie chuj! - Mruknął Ozzie. Uniósł głowę i rozejrzał się wokół. Nic się nie zmieniło. Gwiazdy lśniły na nocnym niebie, rozpraszając nieco mrok. Aleja drzew ciągnęła się wzdłuż spokojnej rzeki, tam, gdzie kiedyś biegła droga. - O kurde! - Zawołał Orion. - To było niezłe! - Hę? Chłopak uśmiechnął się szeroko w blasku gwiazd.

- Nie kapujesz? Ten kanion to wehikuł czasu, tak samo jak ścieżki Silfenów są tunelami czasoprzestrzennymi. Niezły bajer, co? - To był tylko obraz, brachu - sprzeciwił się Ozzie. Wstał i strzepnął piasek z szortów. - Pokazuje nam, co było tu dawniej. - Czułem ich zapach, Ozzie. Pachną jak ocet. To była rzeczywistość, nie obraz. Byliśmy w przeszłości. Zresztą, jeśli myślałeś, że to złudzenie, dlaczego uciekałeś? - Byłem zaskoczony, to wszystko. Do tego nie wiedziałem, jak szczegółowy jest obraz. No wiesz, w PSZ ludzie czasem robią sobie krzywdę. - Bałeś się. - Orion rozpostarł szeroko ramiona, śmiejąc się jak szaleniec. - Hej, przestraszyłeś Ozziego. Niedobry wehikuł czasu. - To nie jest... - Ozzie wziął się w garść, choć on również poczuł zapach. Spojrzał przed siebie, w kierunku złocistego światła. Nadal było na miejscu. Głosy duchów wróciły, otaczając ich ze wszystkich stron. - Cholera, ależ to niesamowite miejsce. - Ozzie! - Wydyszał Orion. Jeden z meduzowatych obcych przemknął obok nich, otoczony indywidualnym nimbem dziennego światła. Tochee zrzucił narzutę z futra wieloryba lodowego i podniósł się na płozy, zdumiony widokiem z pozoru realnej zjawy. CO TO BYŁO? Znaki w oczach obcego zalśniły tak jasno, że Ozzie niemal się spodziewał, iż Orion je zobaczy. Wzruszył ramionami. W skład ich słownictwa z pewnością nie wchodziły znaki na określenie podróżujących w czasie zjaw. Rozejrzał się wokół i zobaczył, że galaretowaty obcy zniknął. - Lepiej zejdźmy z alei. Do świtu zostało tylko parę godzin. Powinniśmy chwilę odpocząć. - Och, Ozzie, to cudowne. Możemy zakończyć tę podróż, zanim zdążymy ją zacząć. Mógłbym nawet wrócić na Silvergalde, zanim moi rodzice odeszli, i powstrzymać ich. - Posłuchaj, brachu, wiem, że wehikuł czasu to niezły pomysł, ale uwierz mi na słowo, że to pogwałcenie zasad mechaniki kwantowej. Wiem, że to wszystko wydaje się realne, ale z pewnością mamy do czynienia z iluzją. Nagle pojawił się mały samochód, w którym siedziało dwóch obcych. Z krótkich kominów umieszczonych z tyłu buchały kłęby dymu i pary. Chłopak wciągnął raptownie powietrze i zatoczył się do tyłu. - Chyba masz rację. Mogą nas tu przejechać. Ozziego kusiło, żeby stanąć na drodze i pozwolić, by zjawa przemknęła przez niego, wyglądała jednak stanowczo zbyt realnie! Wszyscy trzej zebrali bagaże i zeszli z alei. Gdy tylko znaleźli się za linią drzew, głosy stały się cichsze, choć nie zniknęły całkowicie. Ozzie i Orion oparli się o głaz, opatuleni śpiworami. Od czasu do czasu w alei pojawiały się błyski, gdy od dawna już martwi tubylcy wędrowali swą drogą. Po chwili Ozzie przestał się głowić nad tym problemem i zamknął oczy. - Mam teorię - oznajmił z zapałem Orion, gdy jedli pozbawione smaku śniadanie. -Sara na pewno tędy przechodziła. Dlatego wciąż żyje po tak długim czasie. Kanion przeniósł ją w przyszłość. - To nie jest wehikuł czasu - powtórzył Ozzie po raz chyba dziesiąty - Czas nie może płynąć do tyłu i nie można się w nim przemieszczać. To rzeka, która płynie tylko w jedną stronę. Koniec i kropka, kolego. - Przeniosła się w przód. - Aha, to już nie takie trudne. Nawet my potrafimy tego dokonać. - Naprawdę? - Zapytał zafascynowany Orion. - Hmm... Teoretycznie tak. Wewnętrzną strukturę tunelu czasoprzestrzennego można zmodyfikować,

zdesynchronizować jego czasowy punkt odniesienia. Innymi słowy, wlatujesz do jednego końca, a po tygodniu wylatujesz z drugiego, ale dla ciebie minęła tylko sekunda. Jestem przekonany, że to właśnie dzieje się na ścieżkach Silfenów. To z pewnością ma sens, zwłaszcza jeśli pomyśleć o takich ludziach jak Sara. - Czy robiłeś coś takiego ze swoimi tunelami czasoprzestrzennymi? - Nie, to bardzo skomplikowane. Opracowaliśmy podstawy matematyczne, ale jeszcze nie dysponujemy odpowiednią technologią. - Chrząknął z niezadowoleniem. -Może kiedy wrócimy, będzie to wyglądało inaczej. Przez cały poranek szli równolegle do alei drzew, trzymając się dobre trzysta jardów od niej. Co chwila zauważali na niej ruch. To było niemal podprogowe wrażenie. Między pniami przemykały cienie, które znikały, gdy tylko skierowali na nie spojrzenie. Za dnia zjawy były znacznie mniej wyraźne. Po paru godzinach uświadomili sobie, że wreszcie zbliżają się do wyprzedzających ich wędrowców. Grupa cały czas posuwała się aleją. Sylwetki wyglądały, jakby brnęły pod silny wiatr. Pochylały się do przodu, a płaszcze ciągnęły się za nimi. - To Silfeni - stwierdził Orion. - Jestem tego pewien. Ozzie nastawił wszczepy siatkówkowe na zbliżenie. Chłopak miał rację. - Kolejny skok na krzywej - mruknął. - Pogadamy z nimi? - No, nie wiem. - Ozzie był rozdarty. Odkąd opuścili świat Lodowej Cytadeli, nie spotkali żadnej rozumnej istoty. Ale z drugiej strony z Silfenami zawsze trudno się było dogadać. - Dogonimy ich i przekonamy się, co kombinują. Po krótkiej chwili ujrzeli przed sobą szeroką przerwę w alei. Po jej drugiej stronie drzewa pojawiały się znowu, ale na przestrzeni paru mil ciągnęła się pusta skała. - Nie widzę zwalonych drzew - stwierdził Ozzie, przyglądając się z uwagą luce. -Wygląda na to, że ci, którzy je sadzili, po prostu zrobili sobie chwilę odpoczynku. - Są tam jakieś budynki? - Zainteresował się Orion. - Nie widzę ruin. Szybko zbliżali się do Silfenów i Ozzie oceniał, że dogonią ich tuż przed przerwą w alei. Drogą nadal przemykały mroczne cienie, od czasu do czasu towarzyszyło im smętne bełkotanie. Był przekonany, że to ten sam język, jakim posługiwali się galaretowaci obcy. Gdy od Silfenów dzieliło ich kilkaset jardów, Tochee uniósł nagle mackę. TO NIE JEST NATURALNE - oznajmiły symbole w jego oczach. Obcy wskazywał na ścianę kanionu widoczną w długiej przerwie w alei. Ozzie przyjrzał się uważnie skale, próbując odgadnąć, co w niej zobaczył Tochee. Niektóre z pionowych szczelin wydawały się nieco zbyt regularne... Zmienił skalę i westchnął ze zdumienia. Całość była tak ogromna, że po prostu nie zorientował się, co widzi. Przed tysiącleciami w urwisku wyrzeźbiono profile dwóch meduzowatych istot. Dzieliła je od siebie cała mila i oba miały prawie pół mili wysokości. Entropia nadgryzła je stopniowo, osypujące się skały zniszczyły całe fragmenty, zamazując zarysy postaci. Sterty głazów u podstawy urwisk były w tym miejscu wyjątkowo wysokie. Wandalizm natury nie zdołał jednak całkowicie zatrzeć sylwetek. Między nimi usytuowany był pałac, który ongiś zajmował niemal całą wysokość klifu. Przynajmniej Ozzie pomyślał, że to pałac. Równie dobrze mogło to być pionowe miasto, świątynia albo nawet forteca. Architektura przywodziła Ozziemu na myśl jeden z bawarskich zamków na skalistych alpejskich szczytach, aczkolwiek w tym przypadku zbudowany przez termity. Wyglądało to tak, jakby zakrzywione wieżyczki i łukowate balkony wyrastały prosto ze skały. Co prawda, nie zostało ich zbyt wiele, a do tego żaden nie był kompletny. Gmach był jeszcze bardziej zniszczony niż gigantyczne sylwetki strzegące go z obu stron. Z pionowej ściany sterczały przypory kończące się wyszczerbionymi szpicami, gdyż

konstrukcje, ongiś przez nie podtrzymywane, dawno już powiększyły sterty leżącego na dole gruzu. Odsłoniętą powierzchnię przecinały zygzakowate schody i przejścia. Widać było wnętrza setek pokojów, których przednie ściany odpadły. Prowadzące do położonych głębiej pomieszczeń korytarze przerodziły się w tysiące czarnych wylotów jaskiń. - Co tu się wydarzyło? - Zapytał Orion. W jego głosie pobrzmiewało coś bliskiego czci. Ozzie potrząsnął głową. Skala tragedii odebrała mu głos. Myśl, że równie zdolny i inteligentny gatunek mógł upaść w taki sposób, budziła głęboki niepokój. - Chyba powinniśmy zapytać Silfenów. Zbliżywszy się ponownie do starej drogi, zorientowali się, dlaczego Silfeni posuwali się naprzód z takim wysiłkiem. To nie wiatr im przeszkadzał, lecz nasilające się z każdą chwilą wspomnienia przeszłości. Wszyscy obcy, którzy wędrowali drogą w dawnych czasach, pojawiali się w kanionie jednocześnie. Nie byli może tak wyraźni jak nocne zjawy, ale z nawiązką nadrabiali ten brak wielką liczebnością. Z początku Ozzie wzdrygał się tylko, gdy widma zbliżały się sporadycznie, by przeniknąć przez jego ciało bez szkody. Większość istot wędrowała na piechotę. Część jechała w rozklekotanych wozach albo dosiadała zwierząt. Tylko nieliczni mieli mechaniczne pojazdy. Liczba widmowych podróżników rosła, w miarę jak zbliżali się do alei. Towarzyszył im hałas, głosy setek rozmawiających i nawołujących się istot. W końcu ich olbrzymia liczba przerodziła się w wyczuwalny lekko nacisk. Ozzie pochylił głowę, zmierzając pod prąd. Poczuł, że coś dotknęło jego nadgarstka, i poderwał się nagle. Spojrzał na swoją rękę i zobaczył, że owinęła się wokół niej macka Tochee. Obcy trzymał za rękę również Oriona. Cała trójka razem ruszyła ku Silfenom. Gdy znaleźli się między drzewami, wymarli obcy połączyli się w jedną, wielobarwną strugę. Ich głosy przerodziły się w nieprzerwane wycie. Naprawdę musieli teraz walczyć z gwałtowną wichurą. Ozzie pochylił się, ciesząc się z uścisku Tochee, pomagającego mu zachować równowagę. Jego koszula i sweter łopotały jak szalone. Zacisnął zęby z nieubłaganą determinacją i posuwał się naprzód krok za krokiem. Silfenów łatwo było zauważyć. Stanowili skupisko ciemności pośród rzeki kolorów, światła i głosów. Zbliżywszy się bardziej, Ozzie uświadomił sobie, że wszyscy obcy są starzy. Długie włosy istot były rzadkie i posiwiałe, a płaskie twarze naznaczyły głębokie bruzdy, przydające godności ich rysom. Nigdy dotąd nie widział starych Silfenów. Rzecz jasna, nie widział też ich dzieci, zakładając, że takowe w ogóle istniały. Wiek obdarzał ich dostojeństwem, jakiego nie widywało się u ludzi. Choć brnęli z wysiłkiem pod wiatr historii, ich długie kończyny nie słabły nawet na chwilę. - Witajcie - zawołał Ozzie w ich języku. Jedna z Silfenów odwróciła się. Jej wielkie, ciemne oczy spoglądały na człowieka z ciekawością babci, która zapomniała imienia ulubionego wnuczka. - To ja, Ozzie. Pamiętacie mnie? - Nigdy nie moglibyśmy utracić cię z pamięci, najmilszy Ozzie, a już z pewnością nie w tym miejscu wspomnień. Radością napawa nas widok, że znalazłeś się tu, gdzie chciałeś trafić. - Przykro mi, ale wcale nie chciałem tu trafić. Jej radosny śmiech przytłumił na chwilę zawodzenie duchów. - Oznajmiłeś, że chcesz ujrzeć i poznać wszystkie cuda dalekie od twego domu. Jakże szybko twój umysł się zmienia, podążając za twym kapryśnym nastrojem. Zachwyt i smutek płoną w twych oczach niczym dwie piękne gwiazdy, wiecznie tańczące wokół siebie w doskonałym kręgu. - To są te wasze cuda? Myślałem, że to obraz dawno minionych czasów. - Wysłuchaj tych, którzy wiedzą, Ozzie, gdy wędrujesz ścieżkami wiodącymi przez zapomniane światy. Pełen wiedzy się staniesz, ku zachwytowi swej upartej osoby. Cuda rodzą nie tylko radość, lecz również smutek. Jedno z nich potrzebuje drugiego, albowiem splatają się ciasno ze sobą, tworząc

jedność. Tu, gdzie jesteś, niewielu dotarło. Tak głębokie jest twoje pragnienie, tak głośna twoja pieśń. I tak cię kochamy, choć nie jesteś jeszcze gotowy wpaść do kręgu światła i powietrza, gdzie pieśń wyśpiewa się aż do końca, czy to gorzkiego, czy słodkiego. - To? To jest odpowiedź na barierę wokół gwiazd Dysona? Opowiedzcie mi o uwięzionych gwiazdach. Tak bardzo chciałbym się czegoś o nich dowiedzieć. -I dowiesz się, gdy pójdziesz tą ciemną doliną ku pogrążonym w żałobie cieniom. - Robisz sobie jaja? - Mruknął Ozzie po angielsku. - Będziesz mi tu cytować Biblię? Długi język Silfenki zadrżał wewnątrz otwartych szeroko ust. - Czy tu właśnie pragnąłem się znaleźć? Czy to jest wnętrze gwiezdnego więzienia? Czy wasze ścieżki sięgają na drugą stronę ścian ciemności? - Odrzuć swe liczby i swój ochrypły głos. Naucz się śpiewać, słodki Ozzie. Śpiew jest przeznaczeniem wszystkich, którzy żyją i kochają życie. - Nie rozumiem - jęknął przez zaciśnięte zęby. - Nie wiem, czy to w ogóle jest odpowiedź. Kurwa, czym jest to miejsce? - Obrzucił Silfenkę pełnym bólu spojrzeniem i przeszedł z powrotem na język obcych. - Po co przybyliście do tej martwej doliny? Dlaczego się na to narażacie? - Tu przybyliśmy, by dokończyć nasze pieśni. Mali i wątli jesteśmy, szukamy swego miejsca w tym, co się wydarzy. Długa nasza podróż była, jasne światło na nas świeciło, głośne pieśni śpiewaliśmy, twardą i miękką ziemię deptały nasze stopy. Wkrótce nie będziemy już chodzić. - I to wszystko? To jest koniec ścieżek Silfenów? Czy wasze nogi zakończą wędrówkę w tej dolinie? - Ozzie! - Zawołał Orion. - Ozzie, duchy odchodzą. Rozejrzał się wokół. Dotarli już do ostatnich dwóch drzew i ciśnienie spadało szybko. Duchy się rozpraszały, pozwalając promieniom słońca padać bez przeszkód na spękaną skałę. Ich głosy ucichły stopniowo. Ozzie zachwiał się na nogach, pochylony pod wiatr, który nagle ucichł. Przed sobą miał rozsypujące się obce miasto-pałac. - Ścieżka, którą kroczymy i którą kochamy, wije się wciąż wkoło i nigdy nie może się skończyć, Ozzie - odparła Silfenka. W jej głosie pobrzmiewał głęboki smutek, jakby mówiła o śmierci. - Zaczyna się, gdy na nią wstępujemy. Kończy się, gdy ją opuszczamy. - A pośrodku? Co się dzieje pośrodku? Czy wtedy śpiewamy? - Wędrując ścieżką, słyszysz wiele pieśni. Pieśni, które należy kochać. Których trzeba się bać. Chodź, Ozzie, posłuchaj zdruzgotanej pieśni tego świata. Kryje się tu melodia, którą pragniesz powędrować dalej pośród kłębowiska tajemnic, jakim wszyscy jesteśmy. Silfeni złapali się za ręce. Wysoka kobieta wyciągnęła dłoń do Ozziego. Orion spoglądał nań nerwowo. CO TERAZ? - Zapytały znaki w oczach Tochee. - Powiedz naszemu przyjacielowi, że nie wiem - polecił Orionowi Ozzie. - Ale mam zamiar się przekonać. - Ozzie? - Wszystko będzie dobrze - zapewnił i ujął dłoń Silfenki. Jej skóra była ciepła i sucha. Cztery giętkie palce oplotły dłoń Ozziego. Z jakiegoś tajemniczego powodu dodało mu to otuchy. Ruszyli razem ku pionowym ruinom. U podstawy wielkiego stosu kamieni leżała gładka, czarna kula o średnicy równej wzrostowi Silfena. Ozzie nie był pewien, czy obiekt spoczywa na czerwonawym piasku, czy też unosi się tuż nad nim. - Teraz poznasz pieśń tej planety - oznajmiła Silfenka, gdy podeszli bliżej. -Wszystko, co wyśpiewała, pochodzi z jej ostatniego wspomnienia. Ozzie omal się nie zawahał. Potem jednak zobaczył unoszącą się pośrodku czarnej sfery planetę. Podszedł bliżej jak ciekawskie dziecko. To nie był obraz, lecz duch, taki sam jak te, które straszyły w alei. W zamierzchłych czasach planeta

krążyła beztrosko w przestrzeni, znana Silfenom, których ścieżki wiodły przez jej arkadyjskie lasy. Mieszkańcy planety, meduzowaci obcy, stworzyli pokojową cywilizację, gromadząc wiedzę podobnie jak większość rozumnych gatunków. Zaczęli badać swój układ planetarny, ich prymitywne statki lądowały na pobliskich planetach i księżycach. Wtedy właśnie przybyli imperialni kolonizatorzy. Ogromne gwiazdoloty z silnikami termojądrowymi weszły na orbitę spokojnego, szczęśliwego świata. Podróż przez międzygwiezdną pustkę trwała dziesięciolecia i zdobywcy pragnęli jak najprędzej zagarnąć łup, nowy świat, na którym odbudują swe stare imperium. Wojna trwała krótko. Opór był daremny. Mieszkańcy planety użyli wszystkich dostępnych im środków. Przerobili swe służące celom naukowym rakiety, by zaatakować potężnych intruzów, krążących wokół ich pięknej planety. Udało im się spowodować pewne uszkodzenia, co sprowokowało najeźdźców do gwałtownej odpowiedzi. Silfeni opuszczali pośpiesznie lasy i polany na dole, zmierzając ku pokojowi i bezpieczeństwu, co nie było możliwe w przypadku mieszkańców planety. Nawet jednak te podobne elfom istoty, których życie wypełniały radość i zaciekawienie odwiedzanymi światami, poczuły się zaniepokojone wybuchem straszliwej przemocy. W charakterze pokuty postanowiły być świadkami. Ozziemu pokazano, jak mroczne, opancerzone gwiazdoloty wystrzeliły pociski ku planecie. Eksplozje rozproszyły senne obłoki, zaburzając atmosferę. Cały świat obiegły fale zniszczenia. Stały ląd falował niczym woda. Oceany wezbrały w gniewie. Miasta zostały zniszczone. Już w ciągu pierwszych kilku sekund zginęły dziesiątki tysięcy obcych. Ozzie ich znał. Dzielił ich śmierć. Ich żal. Ich strach. Ich rozpacz. Ich smutek. Żałobę, jaką czuli, gdy ich domy się rozpadały. Gorycz, jaka ich ogarniała, gdy wybuchy rozszarpywały ich dzieci. Byli tu wszyscy. Mógł ich zidentyfikować i doświadczyć tego, co oni. A liczba ofiar wciąż rosła. Broń imperium obróciła cały świat w dymiące, radioaktywne pustkowie. Potem gwiazdoloty odleciały na poszukiwania nowych, łatwiejszych do podbicia planet. Ozzie osunął się na ziemię i zwinął w kłębek jak płód. Łzy skapywały mu z policzków, zwilżając suchą, piaszczystą glebę martwego świata. Płakał całymi godzinami, gdyż wypełniał go ból niezliczonych śmierci. Nienawidził tego, co tu się stało, bardziej niż czegokolwiek w życiu. Nienawidził ślepej głupoty najeźdźców, a także Silfenów, którzy przyglądali się biernie i nic nie zrobili. Nienawidził zagłady tak bardzo obiecujących form życia. Świadomości, że wszechświat byłby znacznie lepszy, gdyby prości, spokojni obcy zamieszkujący ten świat spotkali barwną, pełną wad ludzkość, kiedy ekspansja Wspólnoty dotarłaby tutaj. Że do tego spotkania tak bardzo różnych umysłów nigdy nie dojdzie. Późnym popołudniem, gdy łzy dawno już wyschły, przestał wreszcie lamentować i obrócił się na plecy, wpatrując się w bezchmurne niebo. Orion i Tochee patrzyli nań z niepokojem. - Ozzie, proszę, przestań już płakać - błagał Orion. On również był bliski łez. - To będzie trudne - wychrypiał Ozzie. - Byłem tam. Byłem ze wszystkimi, którzy zginęli. Znowu zaczął dygotać. - Ozzie! Ozzie, proszę! Poczuł, że chłopak ściska jego dłoń, rozpaczliwie próbując go pocieszyć, choć sam znajdował się wiele lat świetlnych od domu, porzucili go rodzice, a wyprawa, na którą wyruszył, już przed wieloma miesiącami zamieniła się w koszmar. Ten kruchy, ludzki dotyk był jedynym, co powstrzymywało Ozziego przed runięciem w bezdenną, czarną otchłań grozy. Cóż za ironia. Superniezależny Ozzie potrzebuje bliskości. - Dobra - powiedział słabym głosem, ściskając dłoń chłopaka. - Daj mi jeszcze chwilę, brachu. Spróbował usiąść, ale przekonał się, że jego ciało prawie w ogóle nie słucha poleceń. Manipulator Tochee wśliznął się pod jego plecy, żeby go podtrzymać. Ozzie rozejrzał się wokół, bojąc się tego, co zobaczy. - Gdzie się podziali Silfeni?

- Nie mam pojęcia - odparł Orion. - Odeszli już dawno temu. - Ha. Nareszcie zachowali się rozsądnie. Gdyby tu zostali, zabiłbym skurwysynów. - Ozzie, co ci się stało? Co widziałeś? Dotknął dłonią czoła. Było dziwnie rozpalone, jakby miał gorączkę. - Widziałem, co się wydarzyło na tym świecie. Jacyś obcy przylecieli gwiazdolotami i... I rozpieprzyli wszystko bombami jądrowymi. Orion rozejrzał się niepewnie wokół. - Tutaj? - Ehe. Ale to było już dawno temu. Spojrzał na ruiny miasta-pałacu i ponownie zalała go fala smutku. - Po co ci to pokazali? - Nie wiem, brachu. Naprawdę nie wiem. Myśleli, że potrzebuję tego do swojej pieśni. Pieśni, akurat! - Mruknął lekceważąco. - Chyba natknęliśmy się na poważne problemy w tłumaczeniu. Jak już wrócimy do domu, chyba podam do sądu kogoś z wydziału obcych kultur. Należy mi się bilion dolarów odszkodowania. Już nigdy nie będę taki jak przedtem. - Przerwał, uświadamiając sobie, że to prawda. Ale z drugiej strony pewnie o to właśnie chodziło. To wspomnienie należy do Silfenów. Oni to wszystko widzieli. I nic nie zrobili. - Zaczerpnął w garść odrobinę piaszczystej gleby, a potem pozwolił, żeby wysypała mu się przez palce. - To jest ich żałoba, nie moja ani nie istot, które ongiś zamieszkiwały ten świat. To ich sprawa. Nikt więcej już o tym nie pamięta i nikogo to nie obchodzi. -I co teraz zrobimy? Ozzie obrzucił czarną kulę znużonym spojrzeniem. - Opuścimy to miejsce. Nic tu dla nas nie ma.

SIEDEM Choć minęło już tak wiele lat, Elaine Doi nadal czuła dreszcz, wchodząc na mównicę. Widziana z podłogi sali obrad Senatu prezentowała się imponująco: wielkie podium, na którym ustawiono masywne, łukowate, dębowe biurko. Zasiadał za nim kierujący debatą premier. Gdy jednak człowiek wchodził na górę, światła zapalone pod kopułą sali oślepiały go tak bardzo, że trudno mu było zobaczyć ostatni stopień. Fioletowy dywan był wytarty, a blat imponującego mebla przeszywało mnóstwo otworów, wywierconych w nim, by umożliwić instalację nowoczesnych układów procesorowych, portali i punktów styku. Podczas dawnych sesji wielokrotnie musiała wchodzić na podium, by odczytać oświadczenie rządowe albo sprawozdanie ministerstwa finansów. Siedzący w ławach senatorowie wygwizdywali ją bezlitośnie, po sali niosły się echem okrzyki „hańba" i „złóż rezygnację", natomiast reporterzy siedzący w swej galerii na prawo od mównicy uśmiechali się jak wilki, widząc jej trwogę i słysząc nieprzekonujące odpowiedzi. Mimo to w końcu zawsze kierowali swe pytania do niej. To ona sprawowała kontrolę nad debatą, potrafiła przepchnąć niezbędne ustawy, zawierała umowy umożliwiające funkcjonowanie rządu, nie wspominając już o osłabianiu politycznych przeciwników. Dziś rzecz jasna siedmiuset senatorów przywitało ją pełną szacunku ciszą. Wszyscy wstali z miejsc, jak zawsze gdy przemawiał prezydent. Zrobiliby to, nawet gdyby to było zwykłe comiesięczne wystąpienie, tym razem jednak wyczuwała na sali autentyczny lęk. Będzie musiała wykazać się zdolnościami przywódczymi. Ceremonialna eskorta złożona z członków królewskiej straży przybocznej zasalutowała i zajęła pozycje z tyłu mównicy. Elaine zawsze uważała, że wspaniałe, szkarłatne mundury straży królewskiej dodają klasy tym chwilom. Choć formalnie rzecz biorąc, strażników oddelegował do Wspólnoty król Wilhelm z chwilą jej powołania, kierowanie działalnością straży i jej finansowanie dawno już przeszło w gestię służby ochrony rządu. - Senatorowie i obywatele Wspólnoty, pani prezydent Elaine Doi pragnie dziś do was przemówić oznajmił premier. Ukłonił się Elaine i stanął za biurkiem. - Senatorowie i obywatele - zaczęła. - Dziękuję, że zechcieliście poświęcić mi swój czas. Z pewnością wiecie już z medialnych przekazów, że gwiazdoloty naszej Agencji do spraw Lotów Międzygwiezdnych, „Conway", „StAsaph" i „Langharne", powróciły z Alfy Dysona. Niestety, to, co tam odkryły, nieprzyjemnie przypomina nasze najgorsze scenariusze. Komandor Wilson Kime potwierdził, że obcy z układu Dysona, którzy najwyraźniej nazywają siebie alfami, faktycznie są wrogo nastawieni. Jeszcze bardziej niepokojący jest fakt, że dzięki swemu znacznemu potencjałowi przemysłowemu zdołali stworzyć potężne tunele czasoprzestrzenne, mogące dosięgnąć dalekich okolic naszej pokojowej Galaktyki. Dziękujemy dziś i oddajemy cześć komandorowi Kime’owi i załogom jego statków, którzy ruszyli w naszym imieniu na tę niebezpieczną wyprawę. Fakt, że zdołali się dowiedzieć tak wiele, świadczy o ich olbrzymiej odwadze. Powinno to dać alfom do myślenia, uświadomić im naszą determinację. Nie możemy jednak zapominać, że otrzymali pomoc z zupełnie niespodziewanego źródła. Poddany torturom, jakich nie potrafimy nawet sobie wyobrazić, doktor Dudley Bose poświęcił to, co z niego zostało, by ostrzec nas przed wrogimi zamiarami alf. Brak mi słów, by wyrazić dług wdzięczności, jaki wszyscy żyjący dziś ludzie zaczerpnęli wobec tego wielkiego człowieka oraz jego towarzyszki, Emmanuelle Verbeke. Poinformowano mnie, że procedura ożywiania obojga przebiega prawidłowo. Możemy tylko dziękować wszelkim bogom, w jakich wierzymy, że wkrótce będą mogli wrócić do społeczeństwa, które z pewnością przywita ich tak, jak na to zasłużyli. Tymczasem jednak musimy zrobić wiele, by zapewnić bezpieczeństwo naszej cudownej Wspólnocie. Obywatele, po stuleciach pokojowej ekspansji nadszedł czas, gdy nasza cywilizacja stanęła przed groźbą militarnego konfliktu. Gdyby rzeczywiście miało do niego dojść, nie będziemy mogli liczyć na pomoc naszych

przyjaciół Silfenów ani Wysokiego Anioła. Ludzkość musi zrobić to, co zawsze robiła w mrocznych czasach: stawić czoło wyzwaniu z odwagą i determinacją, jakie tak wiele razy demonstrowaliśmy w przeszłości. W tym celu podpisałam dziś dekret numer tysiąc osiemdziesiąt jeden, przydzielający Agencji do spraw Lotów Międzygwiezdnych nowe zadania: fizycznej obrony planet i gwiazd składających się na Wspólnotę wszelkimi dostępnymi środkami. Od tej chwili Agencja będzie znana jako Flota Wspólnoty. W tym wielkim przedsięwzięciu pokładamy swe nadzieje na przyszłość. Wierzę, że mężczyźni i kobiety służący we flocie szybko położą ostateczny kres groźbie, która pojawiła się wśród odległych gwiazd. Żadne zadanie nie mogłoby być trudniejsze ani bardziej chwalebne. Mam zaszczyt awansować Wilsona Kime'a do stopnia admirała i mianować go dowódcą naszej nowej floty. To ciężkie brzemię, ale jestem pewna, że potrafi je udźwignąć, jako że wykazał się już wielkim hartem ducha i zdolnościami przywódczymi. Alfom mam do powiedzenia tylko jedno: bez względu na to, jak potężne są wasze złowrogie aspiracje i jak bardzo pożądacie naszych pięknych światów, nie zwyciężycie. My, biedni, niedoskonali ludzie, mamy w sobie odwagę, którą poddano próbie w żalu i bólu wojen, mamy wolę i mamy słuszność. Nie braknie nam determinacji, by obalić siły zła i tyranii, choćby najpotężniejsze. Temu zadaniu przyrzekam poświęcić swą prezydenturę. Ukłoniła się senatorom i zeszła pośpiesznie z mównicy. Strażnicy królewscy podążyli za nią. Aplauz, jakim ją żegnano, był zdumiewająco jednomyślny i pełen entuzjazmu. U podstawy schodów czekała na nią Patricia Kantil. Klaskała głośno i uśmiechała się szeroko. - Znakomicie - stwierdziła, wychodząc z sali tuż za Elaine. - Świetnie dobrałaś ton. Pewność siebie bez śladu zarozumiałości. Ludzie poczuli się bezpieczniej. - Oni tak - odparła Elaine, uśmiechając się nerwowo. Gdy tylko wyszła na szeroki korytarz, strażnicy królewscy przekazali jej ochronę agentom ubranym w zwyczajne garnitury Sekretarze i członkowie personelu zajęli swe zwyczajowe miejsca, podążając za swą szefową niczym mały ogon komety Po jedenastu miesiącach urzędowania, które Elaine optymistycznie opisywała jako bezbarwne, jej prezydentura wreszcie znalazła się w centrum uwagi. Gdy korowód wrócił do ulokowanych na drugim piętrze gmachu Senatu gabinetów, dobre wieści zaczęły napływać szerokim strumieniem. Z unisfery docierało mnóstwo wiadomości wyrażających gratulacje i aprobatę. Sekretarze zasiedli za biurkami, by na nie odpowiadać. - Dziękuję, to było niezłe przemówienie - rzuciła, przechodząc obok biurka Davida Kertego. Młody mężczyzna uniósł wzrok i uśmiechnął się z wdzięcznością. Przed wyborami był głównym asystentem Patricii, teraz zaś stał się jednym z najlepszych autorów przemówień w sztabie Elaine Doi. - Cała przyjemność po mojej stronie. Pozwoliłem sobie wykorzystać parę fragmentów przemówienia Kennedyego o locie na Księżyc. Doszedłem do wniosku, że analogia jest odpowiednia. - Bo jest. Elaine przeszła do szklanego holu. Był on bańką sterczącą z boku gmachu Senatu, całkowicie przezroczystą od środka, ale matowoczarną dla zewnętrznych obserwatorów. Pomieszczenie osłaniały pola siłowe, na wypadek, gdyby jakiś snajper zapragnął wypróbować swe umiejętności. Elaine osunęła się na jedną z szerokich kanap. Z jej ust wyrwało się przeciągłe westchnienie ulgi. - Chcesz czegoś? - Zapytała Patricia, podchodząc do antycznego barku z drewna tekowego. - Chcę, ale nie mam. Niech będzie sok owocowy. To będzie długi dzień. Patricia otworzyła drzwiczki i wyjęła opakowanie soku z pomarańczy i jagód trifenowych. Siatka cienkich, srebrnych linii otaczających oczy kobiety pulsowała, gdy w jej wirtualnym polu widzenia przesuwały się napływające dane. Istniały pewne wskaźniki, na których zawsze mogła polegać, i sprawdzała je ze zwykłą dla siebie sprawnością. - Unisferowy sondaż Hilla-Collinsa wskazuje, że masz siedemdziesiąt dwa procent poparcia oznajmiła po chwili. Gdy otworzyła puszkę, pokryła ją warstewka szronu. -Pięćdziesiąt trzy procent

nadal obawia się alf, o cztery procent mniej niż wczoraj. Osiemdziesiąt osiem procent popiera decyzję o powołaniu floty. Akcje idą w górę, analitycy przewidują zdecydowany wzrost wydatków rządowych na zbudowanie floty. To trafna prognoza. Finansiści niepokoją się na myśl o podatkach, które trzeba będzie podnieść, ale w sumie reakcja jest pozytywna. Masz drugą kadencję w kieszeni. - Nie ma mowy - sprzeciwiła się Elaine, biorąc puszkę z rąk Patricii. - Przed nami długa droga. A co się stanie, jeśli naprawdę dojdzie do inwazji? Patricia prychnęła pogardliwie. - Daj spokój, sprawdzałam to. Podczas wojny ludzie zawsze skupiają się wokół przywódców. Musisz się martwić o to, co zdarzy się potem. Churchill, Bush i Dolven wygrali wojny, by zaraz potem przegrać wybory - Od początku obawiałam się poprzeć publicznie projekt powołania Agencji, nawet jeśli Sheldon zażądał tej ceny Ale, na Boga, opłaciło się - zakończyła, popijając łyk soku. - Nie mieszaj w to Boga - ostrzegła ją pośpiesznie Patricia. - W dzisiejszych czasach wśród wyborców jest zbyt wielu ateistów. Pani prezydent obrzuciła ją pełnym dezaprobaty spojrzeniem. - Zawsze byłaś zwolenniczką powołania Agencji. Myślisz, że będzie wojna? - Byłam za Agencją, bo ona daje nam więcej opcji. - Ale czy myślisz, że będzie wojna? - Szczerze? Nie mam pojęcia, Elaine. Mogę zajmować się dla ciebie Senatem i mediami, ale to... Wykracza poza moje kompetencje. Wiem tylko, że ten wielki tunel czasoprzestrzenny alf diabelnie wystraszył połowę naszych taktycznych analityków. Czytałaś sprawozdanie Leopoldovicha? Nie ma logicznego powodu, by miały budować coś na taką skalę. Z tego wynika, że ich motywy są nieznane. To nie jest dobra wiadomość, ponieważ wiemy o nich tylko to, co powiedział nam Bose. Musimy obawiać się najgorszego. Zaczyna wyglądać na to, że ci, którzy stworzyli barierę, mieli dobre powody. Elaine Doi odprężyła się na miękkiej kanapie. - To od początku nie miało sensu. Wszyscy nasi eksperci zapewniają, że wysiłek włożony w stworzenie bariery był kolosalny. A mimo to zniknęła, gdy tylko się tam zjawiliśmy. - Już ci mówiłam, że pytasz niewłaściwą osobę. Nikt nie potrafił podać przekonującego powodu. Mamy tylko niedowarzone hipotezy i szalone teorie spiskowe tworzone przez ludzi w rodzaju Johanssona. Nawet Rl nic nie wie, a przynajmniej tak twierdzi. - Twierdzi? - Wiesz, że nigdy jej nie ufałam. - Jesteś ksenofobką. Patricia wzruszyła ramionami. - Ktoś musi. - W porządku - stwierdziła Elaine. - Nie znamy powodów tego stanu rzeczy, ale wiemy, że grozi nam wojna... - To kolejne słowo, którego moim zdaniem powinnaś unikać. Pojęcie wojny ma zbyt wiele konotacji historycznych. Lepszy byłby konflikt albo konfrontacja z alfami. - Zaczynasz się robić nieprzyjemna. Ludzie lubią odrobinę spontaniczności. - Mogę znieść spontaniczność, ale nie zakazane słowa. Elaine przygładziła dłonią włosy. Zawsze wykonywała ten gest, gdy była poirytowana, i Patricia zawsze jej to wytykała. - Zgoda, będę uważała na język. - Dziękuję. - Jest jeszcze jeden temat, którego ten Leopoldovich i cała reszta zdają się unikać. - A mianowicie?

- Wysoki Anioł. Wiem, że umieszczenie tam Pierwszej Bazy było elementem politycznej umowy, ale czy on pozostanie na miejscu, jeśli dojdzie do konfliktu? - Paru członków grupy Leopoldovicha analizowało ten problem. Można to znaleźć w jednym z dodatków. Wysoki Anioł zawsze nas zapewniał, że nie odleci bez ostrzeżenia, więc przeniesienie budowy bazy na Kiereńsk nie powinno być problemem. Pracownicy mogą docierać na platformy montażowe przez tunele czasoprzestrzenne. Umieszczenie sypialń na Wysokim Aniele było polityczną decyzją, mającą na celu przeciągnięcie na naszą stronę przewodniczącej Gall, a w ślad za nią całej frakcji afrykańskiej. Fizycznie jego znaczenie jest minimalne. Jest jeszcze propozycja grupy Columbii, która chce go wykorzystać jako arkę dla naszego gatunku. - Słucham? Patricia wzruszyła ramionami. - Jeśli zacznie wyglądać na to, że przegrywamy, załadujemy na pokład tak wielką część naszego dziedzictwa kulturowego i genetycznego, jak tylko się da, a do tego kilka milionów żywych ludzi, i poprosimy Wysokiego Anioła, żeby przetransportował nas w jakąś bezpieczniejszą część wszechświata. Jesteśmy niemal w stu procentach pewni, że posiada zdolność lotów międzygalaktycznych. - Mój Boże, ty mówisz poważnie. - Biuro bezpieczeństwa Columbii z pewnością traktuje ten pomysł poważnie. Prezydenta oczywiście uwzględni się w planach ewakuacji. Nie martw się, polecisz. - Nigdzie nie polecę, niech to szlag. Chcę, żebyś osobiście dopilnowała, by media nie dowiedziały się o tym szalonym pomyśle. Jeśli się dowiedzą, że chcemy uciekać, ukrzyżują nas. - Dobra, zajmę się tym. Elaine wypuściła z płuc długi oddech. - Naprawdę czytasz wszystkie dodatki, tak? - Za to mi płacisz. - Dobra, co teraz? - Spotkanie z Thompsonem Burnellim i Crispinem Goldreichem. Musicie przygotować pierwszą propozycję budżetu floty do przedstawienia w Senacie. Widziałaś, czego się domaga Kime? - Ehe. Myślałam, że fantastyka nie jest już modna! Jeszcze pięć gwiazdolotów zwiadowczych, dwadzieścia okrętów o pełnych zdolnościach ofensywnych, system wykrywania tuneli czasoprzestrzennych obejmujący całą Wspólnotę, przejście departamentu Natashy Kersley w stan pełnej aktywności i wzbogacenie go o kilkanaście nowych rządowych wydziałów naukowych. To by oznaczało wzrost podatków o cały punkt procentowy. Wyobrażam sobie, jak na to zareagują rządy planetarne. - Pod propozycją podpisał się Kime, ale stworzyli ją Sheldonowie i Halgarthowie. Zaczęli już pracować nad przepchnięciem jej przez Senat. Przy poparciu Dynastii Międzyukładowych i Wielkich Rodzin powinno się to udać. Twoja reputacja ucierpi tylko w minimalnym stopniu. - Pewnie masz rację. Czy spotkanie odbędzie się tutaj? - Tak. Ale najpierw wrócimy do domu na obiad. - Świetnie. Elaine spojrzała przez przezroczystą ścianę holu na budynek starego waszyngtońskiego Kapitolu. Gmach Senatu Wspólnoty wybudowano w tym miejscu na koszt ziemskich podatników, ponieważ politycy chcieli, by Ziemia pozostała centrum polityki Wspólnoty, Pałac Prezydencki ulokowano jednak na Nowym Rio jako gest pod adresem nowych światów. Wiele departamentów i wydziałów również przeniesiono na światy pierwszej fazy zasiedlenia, zgodnie z uniwersalistyczną polityką Wspólnoty. Elaine zawsze czuła się bezpieczniej w pałacu na Nowym Rio, jak każde zwierzę, które woli przebywać na własnym terytorium. Gdy patrzyła na padający na stare miasto deszcz, w jej wirtualnym polu widzenia pojawiła się prosta

mapa gwiezdna. Nowe Rio znajdowało się na drugim końcu Wspólnoty, tysiąc lat świetlnych dalej od alf niż Ziemia. To również ją pocieszało. Hoshe zaparkował na Fairfax i cofnął się Achaią o całą przecznicę. Było południe i upał wygnał z ulicy niemal wszystkich przechodniów. Hoshe zdjął marynarkę i otarł pot z czoła. Achaia była jedną z tych wąskich uliczek, które wydawały się ciągnąć bez końca. Rozgrzane bijącym od spękanego betonu żarem powietrze zasłaniało widoczność. Po obu stronach ulicy przeważały dwupiętrowe domy mieszkalne. Małe trawniki przed nimi porosły ozdobne krzewy oraz sięgające niemal dachów drzewa. Od wszystkich wąskich balkonów niosło się brzęczenie klimatyzatorów wypromieniowujących nadmiar ciepła. Samochody mijały Hoshego i skręcały do podziemnych garaży. Dotarł do pierwszego zaułka i rozejrzał się wokół. Domów po obu stronach strzegły wysokie płoty, obrośnięte barwnym dywanem krzewów i pnączy. Związany enzymatycznie beton pod jego stopami ustąpił miejsca ubitej ziemi. Gdy mijał bramy kolejnych domów, psy odprowadzały go szczekaniem. Słyszał nawet charakterystyczny, metaliczny głos katraka. Modlił się, by łańcuch był mocny. Po około stu metrach dotarł do zaplecza domu numer 3573. Za dwuskrzydłową bramą znajdował się krótki pas betonu prowadzący do wielkiego, podwójnego garażu z prefabrykowanych elementów ze stali kamiennej połączonych nitami. Obok garażu stał drewniany bungalow. Za zamkniętymi oknami nie paliło się światło, a z desek obłaziła żółta farba. Po słupkach podtrzymujących daszek nad werandą pięły się pnącza o opadających, szafirowych kwiatach rosnące tak gęsto, że wyglądały jak wysokie krzewy. Hoshe wszedł na podwórko. Drzwi jednego z garaży były otwarte. W środku ktoś się poruszał. - Halo? Młody mężczyzna poderwał się nagle i podbiegł do drzwi. - Kurwa, kim pan jest? Czarne ongiś dżinsy prał tak wiele razy że wyblakły do jasnej szarości, a fioletowy T-shirt był równie mocno znoszony Na nosie miał okulary słoneczne w złotych oprawkach. Po ich różowych szkłach przesuwały się matematyczne symbole i kolumny tekstu. Hoshe nie widział czegoś podobnego od czasów swego pierwszego życia, gdy podobne gadżety były przez krótki czas modne. Okulary harmonizowały jednak z resztą obrazu i policjantowi trudno było sobie wyobrazić, że mógłby mieć do czynienia z kimś innym niż programistą. - Jestem Hoshe. Szukam Kareema. - Nigdy o nim nie słyszałem. Jestem zajęty. - Przysłał mnie Giscard. Giscard Lex. Powiedział mi, że Kareem tu mieszka. Muszę z nim porozmawiać. To pilne. - Wyjął z portfela plik oaktierskich dolarów. -Bardzo pilne. Młodzieniec oblizał wargi, spoglądając chciwie na pieniądze. Paula miała rację, zawsze można znaleźć słabe ogniwo. Hoshe nie musiał się zbytnio trudzić, by osiągnąć ten cel. Po prostu sprawdził wszystkich zarejestrowanych udziałowców Shansorel Partnership. Choć żaden z nich nie był karany, mieli znajomych, którzy byli. Na przykład Giscard Lex, który był z Kareemem w college'u, nim jego karierę przerwały nielegalne eksperymenty z narkotycznym oprogramowaniem. Parę tygodni pobieżnej obserwacji wystarczyło, by potwierdzić, że nadal się spotykają. Hoshe odwiedził pewnego wieczoru Giscarda Leksa i zaoferowano mu wszystko od modyfikującego postrzeganie oprogramowania umożliwiającego wycieczki do innych wymiarów aż po wdzięki paru dziewczyn. Hoshe odwdzięczył się propozycją, że przedstawi gospodarza sierżantowi z miejscowego komisariatu. Giscardowi wyraźnie ulżyło, gdy się dowiedział, że musi tylko skontaktować Hoshego z Kareemem. - No dobra - rzucił Kareem. Spojrzał w głąb zaułka. Tatuaże 00 na jego uszach przybrały szmaragdowy odcień, gdy sprawdzał, czy nikt się tam nie czai. - Niech pan wejdzie. W garażu było pełno skrzynek. Na ustawionej z tyłu ławie leżały narzędzia, które Kareem najwyraźniej właśnie czyścił. Były bardzo staroświeckie, Hoshe nie zauważył wśród nich ani jednego

elektrycznego instrumentu. Wziął w rękę śrubokręt i przyjrzał mu się uważnie. Kareem tymczasem uaktywnił drzwi garażu i multiplastik zamknął się z cichym mlaśnięciem. - Kolekcjonuje pan antyki? Nie wiedziałem, że ktoś jeszcze produkuje ręczne śrubokręty. - Nie, nie. - Kareem uśmiechnął się chytrze. - To mój ekwipunek na drogę. Tam, dokąd się wybieram, nie ma prądu. - A dokąd się pan wybiera? - Na Silvergalde. Ja i moja dziewczyna zamieszkamy wśród elfów. Oni obronią swoją planetę przed alfami. Nasz pieprzony rząd tego nie zrobi. Nie mamy nawet pola siłowego nad Darklake City. - Rozumiem. - Media poświęcały ostatnio coraz więcej uwagi ludziom podobnym do Kareema. Podekscytowani reporterzy mówili o exodusie, choć w rzeczywistości liczba uchodźców była tak mała, że rządy nawet tego nie zauważały nie więcej niż kilka tysięcy ludzi z każdej planety do tego w większości pierwszożyciowców. Wystarczyło to jednak, by STT musiała trzykrotnie zwiększyć liczbę pociągów na Silvergalde. - A co z flotą? - Ha! Mówi pan o obydwu okrętach? Chuja nam dadzą, kiedy Brama Piekieł otworzy się nad Ziemią i wypadnie z niej dziesięć tysięcy latających spodków wypełnionych demonami gotowymi nas zmasakrować. No wie pan, nie bez powodu tak nazwali ten wielki tunel czasoprzestrzenny. Strażnicy Johanssona mają rację, wpadliśmy po szyję w gówno, a nasi skorumpowani politycy w niczym nam nie pomogą. Hoshe powiedział sobie stanowczo, że to tylko zbieg okoliczności, niemniej słowa Kareema zabrzmiały bardzo niepokojąco. - Dobra, wyjeżdża pan dzisiaj czy da pan jeszcze radę mi pomóc? Kareem wskazał na skrzynki. - Na razie wszystkiego nie spakowałem. Będę potrzebował mnóstwa lekarstw i innego syfu. I książek. W dzisiejszych czasach papierowe książki są drogie i trudno je dostać. Wie pan, że Ozzie ma na swojej planecie bibliotekę pełną drukowanych książek zawierających całą ludzką wiedzę? On jeden dobrze się przygotował do apokalipsy. - A więc może mi pan pomóc? - Zależy, czego pan potrzebuje. - Giscard mówi, że do pana najlepiej się zwrócić po różne sprytne programy. - Ehe. Być może. Znam parę sztuczek. W firmie, gdzie pracuję, mamy kilka prywatnych grup, które rozwiązują prywatne problemy. Kapuje pan? - Kapuję. Płacę za dużo podatków. - Hej, jak my wszyscy, bracie. - Prowadzę firmę zajmującą się importem części zamiennych do samochodów i rząd mnie zabija. Chcę tylko spokojnie żyć i wyżywić rodzinę, ale te skurwysyny... - Jasne! - Potrzebuję programu, który pozwoli mi zamaskować niektóre transakcje. Gdybym mógł ukryć z dziesięć albo piętnaście procent obrotów i nie dać się na tym złapać, byłbym do przodu. Chodzi mi o jakiś bezpieczny system kodowania, który oprze się maszynom audytorskim Urzędu Skarbowego i pozwoli mi przekazywać pieniądze za pośrednictwem pozaświatowych kont. - Jasne, to się da zrobić. Cholera, nie będę nawet potrzebował pomocy chłopaków. Jakiego programu księgowego pan używa? Hoshe wyjął krystaliczny dysk pamięci. - System i sieć, wszystko jest tutaj. - Świetnie. Lubię ludzi, którzy przychodzą na spotkanie przygotowani. - Kareem wyjął kryształ pamięci i uśmiechnął się. - To będzie kosztowało tysiaka, płatne z góry. - Dwieście teraz. - Hoshe położył banknoty na krysztale. - Reszta po skutecznym zainstalowaniu

programu. - Dobra, może być. - Kareem schował banknoty do tylnej kieszeni dżinsów. - Mam chyba ostatnio farta. To mój drugi prywatny kontakt w tym tygodniu. - Naprawdę? Szarym obywatelom Wspólnoty mogłoby się zdawać, że nowa flota pojawiła się znikąd w jakiś magiczny sposób. Pewnego dnia prezydent Doi ogłosiła, że ją powołuje, i przed upływem tygodnia jej słowa stały się fizyczną rzeczywistością. Na Wysokim Aniele budowano już okręty, a na światach położonych najbliżej gwiazd Dysona zaczęto montować wykrywacze tuneli czasoprzestrzennych. Sytuacja była pod kontrolą. Nawet Alessandra Baron wyrażała się z umiarkowanym uznaniem o działaniach rządu, choć w jej programie poddano szczegółowej analizie propozycje podniesienia podatków. Admirał Kime był zaskoczony, że wszystko poszło tak gładko. Rzecz jasna, pomógł w tym fakt, że podczas jego lotu do Pary Dysona sprzęt i specjalistów przeniesiono z Anshunu na Wysokiego Anioła. Dzięki temu mógł skupić wysiłki na znacznym zwiększeniu potencjału i wydajności, jakiego wymagało przekształcenie Agencji we flotę. Szczerze mówiąc, dziewięćdziesiąt procent dorosłego życia poświęcił na kierowanie podobnymi, zakrojonymi na szeroką skalę przedsięwzięciami. Pierwsza Baza Floty była właściwie niewielkim archipelagiem platform montażowych unoszących się swobodnie w przestrzeni w odległości trzydziestu do czterdziestu kilometrów od Wysokiego Anioła. Były kulami z plastmetalu, podobnymi do tej z Anshunu, choć nie prowadziły do nich tunele czasoprzestrzenne. Łączność ze znacznie rozbudowaną stacją tunelu prowadzącą na Kiereńsk zapewniała flota nowych wahadłowców towarowych, przewożących części, z których miano zmontować gwiazdoloty nowej generacji. Pasażerskie stateczki dowoziły nauczonych pracy w warunkach nieważkości robotników z Wysokiego Anioła. Ich mieszkania zajmowały znaczną część nowo wyhodowanej kopuły, Atolu Babuyan. W jej nowych budynkach znajdował się również gabinet, w którym urzędował Kime, a także większość pomieszczeń administracji floty, biur projektowych, ośrodków szkoleniowych oraz instytutów badawczych. W samym centrum parkowego kampusu wznosił się trzydziestopiętrowy wieżowiec o pięciu wklęsłych ścianach otoczonych podniebnymi trasami owijającymi się wokół gmachu na podobieństwo spirali DNA. Alessandra Baron przezwała go Pentagonem II i ta nazwa przyjęła się wśród dziennikarzy. Gabinet Wilsona ulokowano na najwyższym piętrze. Nie lubił go zbytnio. Pod jego nieobecność projektant postanowił nadać pomieszczeniu retromodernistyczny wygląd: opływowe meble z białego drewna tragowego z Niski, świecące monochromatycznym blaskiem ściany, sufit i podłoga. Wilson czuł się, jakby pracował w czynnym teatrze. Jedyną zaletą tej sytuacji był fakt, że mógł oglądać przez okno panoramę niewielkiego ekosystemu swej nowej domeny - Tylko jedną trzecią powierzchni Atolu Babuyan pokrywała miejska zabudowa. Resztę zajmował kwitnący park. Z bujnej trawy radośnie wychylały się młode drzewka i krzewy. Między ścieżkami i stawami ciągnęły się płaskie obszary przypominające beton o konsystencji perły. Pewnego dnia wyrosną z nich nowe budynki. Wilson lubił tę panoramę, zwłaszcza nocny widok Icalanise i szybko poruszających się po jej powierzchni pasm brązowych chmur. To dziwne, że wydarzenia ostatnich lat w tak wielkim stopniu obudziły w nim na nowo pragnienie podróży. Z każdym spojrzeniem na niezwykłego gazowego olbrzyma słabło w nim przekonanie, że będzie jeszcze mógł wrócić do dawnej pracy w Farndale. Anna pierwsza przyszła na konferencję, która miała określić zasady prowadzenia walki przez flotę, ale przecież ona miała najbliżej. Po awansie na komandora porucznika i mianowaniu na stanowisko szefa sztabu Wilsona przydzielono jej sąsiedni gabinet. To ona ustalała plan jego dnia i zajmowała się filtrowaniem tych, którzy chcieli zawracać mu głowę swymi potrzebami albo planami. Towarzyszył jej Oscar, Wilson słyszał ich śmiech. - Wahadłowiec Patricii Kantil zacumował przed kilkoma minutami - poinformowała go. - Wkrótce się

tu zjawi. - W porządku. Wilson wyczyścił dane wypełniające jego wirtualne pole widzenia. Anna uśmiechnęła się do niego ciepło, a on odwzajemnił się tym samym. Skinęła do niego dłonią i zaręczynowy pierścionek błysnął prowokująco. Oświadczył się jej w chwili, gdy „Conway" cumował. Powiedziała „tak" i Oscar oznajmił, że już najwyższy czas. Nadal nie ustalili daty ślubu, co było klasycznym przykładem skutków przepracowania, ale wynajęli wspólnie luksusowy apartament na samej granicy kopuły. Pojawił się Rafael Columbia, odziany w nieskazitelny czarny mundur. Pośpiesznie zapytał, czy już wyznaczyli datę. - Moje najdłuższe zaręczyny trwały piętnaście lat - oznajmił. - Jestem pewien, że możecie poprawić ten rekord, jeśli się postaracie. Wilson uśmiechnął się z miną męczennika. Wszyscy w bazie żartowali sobie z tego, że zwlekają z ustaleniem daty. Gdy prezydent Doi powołała flotę, Columbia został wiceadmirałem i zastępcą Wilsona. Jego zadaniem było kierowanie operacjami obrony planetarnej. Kierowane przez niego biuro, którego siedziba znajdowała się na Kiereńsku, szybko przejmowało pod swą kontrolę rozmaite departamenty i agencje Wspólnoty. Imperium Rafaela Columbii rosło z każdą chwilą. Skłonienie rządów planetarnych do zbudowania albo unowocześnienia pól siłowych wokół największych miast było czysto politycznym zadaniem i Columbia świetnie się do tego nadawał. Jak dotąd tylko raz doszło do poważnego sporu między nim a Wilsonem. Chodziło o to, komu będzie podporządkowany projekt „Seattle", którym kierowała Natasha Kersley. Columbia upierał się, że powinien on podlegać wydziałowi obrony planetarnej i mieć siedzibę na Kiereńsku. Wilson ostatecznie zdecydował inaczej, wskazując na fakt, że opracowane przez Kersley systemy będą montowane na gwiazdolotach i w związku z tym miejsce projektu jest w Pierwszej Bazie. Krótka rozmowa z Sheldonem zapewniła mu jego poparcie i zatwierdzenie decyzji. Columbia nie próbował się już więcej mu sprzeciwiać. Następnie zjawili się Daniel Alster i Dimitri Leopoldovich. To nieco zaskoczyło Wilsona. Spodziewał się, że Alster przyleci wahadłowcem razem z Patricią Kantil. Oboje reprezentowali na spotkaniu komisję senacką, natomiast Leopoldovich był uczonym z Instytutu Studiów Strategicznych na StPetersburgu i specjalizował się w analizie taktycznej. Specjalistów z tej dziedziny nie było zbyt wielu. Wspólnota wykorzystywała ich głównie w charakterze doradców, gdy ruchy secesjonistów i autonomistów narodowych zaczynały używać siły przeciwko legalnym rządom planetarnym. Gdy Wilson był członkiem rady nadzorczej Farndale, często słyszał, jak ważni politycy i ich współpracownicy wyrażali się z lekceważeniem o analitykach taktycznych, nazywając ich świrami od gier wojennych z doktoratami z historii. Pomyślał z lekkim rozbawieniem, że astronomia do niedawna również była hobby nielicznej mniejszości. Dimitri niedawno poddał się trzeciej rejuwenacji. Wyglądał na dwadzieścia parę lat, ale jego zwisające w strąkach blond włosy zaczynały już rzednieć. Skórę miał bladą, prawie jak u albinosa, co w połączeniu z żywieniem się w fast foodach i całkowitym brakiem aktywności fizycznej nadawało mu wygląd pulchnego wampira. Przywitał Wilsona skinieniem głowy i usiadł na swym zwykłym miejscu, zwrócony plecami do wielkiego okna. - Jak się czuje Bose? - Zapytała Daniela Alstera Anna. - Zawsze brzydziłem się nowo ożywionych - wyznał Daniel. - Te szybko dojrzewające klony są naprawdę nieludzkie. - Ale czyjego osobowość jest nietknięta? - Nie ustępował Wilson. - Och, tak. Przeniesienie zapisu z bezpiecznej skrytki zakończyło się powodzeniem. Ostatnie, co pamięta, to jak uaktualniał zapis przed odlotem na Wieżę Strażniczą. - A Emmanuelle?

- To samo, ale ona znosi to znacznie spokojniej. - Nie rozumiem. - Widziałem przedtem Bose'a tylko raz i sprawił na mnie wrażenie człowieka, który łatwo się denerwuje. Ta cecha... Nieco się wzmocniła. Lekarze mówią, że dodatkowo zaszkodziły mu informacje, jakie usłyszał po ożywieniu. - Mówisz o ostrzeżeniu, które otrzymaliśmy podczas wyprawy? - Tak, częściowo. Niefortunnie się składa, że nie wiemy, co dokładnie udzieliło nam tego ostrzeżenia. Ożywieni często niepokoją się myślą, że ich poprzednia wersja jeszcze gdzieś żyje. W tym przypadku u pacjenta wystąpiły objawy charakterystyczne dla schizofrenii. - Ostrzeżenie wyraźnie stwierdzało, że alfy ich zabiły. - Wiem o tym. Bose'a dręczy jednak obsesja na punkcie pytania, co dokładnie było źródłem transmisji. Podejrzewa, że jego oryginalna osobowość nadal żyje tam w jakiejś postaci. To nawet rozsądne przypuszczenie. Nie pomógł mu też fakt, że jego żona wystąpiła o rozwód. Psycholog twierdzi, że Bose zinterpretował to jako odrzucenie swej nowej osobowości, co nasiliło jeszcze jego obsesję na punkcie starej. Wilson i Anna wymienili spojrzenia. - Zawsze musimy się czuć winni z jego powodu, co? - Zapytała kobieta. - Ehe - przyznał ze skrępowaniem. - Co jeszcze mówią lekarze? - Za kilka miesięcy wypiszą go z kliniki. Fizycznie będzie wówczas w świetnym stanie. Umysłowo, no cóż, podobno każdy ożywiony potrzebuje jednego całego życia, żeby odzyskać równowagę. Bose nie jest wyjątkiem. Dadzą mu środki antydepresyjne i każą jakoś sobie radzić. - Powiedział, czym się chce potem zająć? - Nie. Ma mnóstwo ofert od firm medialnych. Nie chodzi tylko o biogdramat oparty na jego życiu. Chcą, żeby komentował dla nich „sytuację" dotyczącą alf. Myślę, że uniwersytet zechce go przyjąć z powrotem. Możemy dać do zrozumienia, że tego sobie życzymy. Stanowczo dać do zrozumienia. Na Gralmondzie nie będzie nam mógł zbytnio zaszkodzić. - A więc nie chce się zaciągnąć do floty? - Nie chce - zapewnił Daniel, szczerząc zęby w uśmiechu. - Tym razem jesteś przed nim całkowicie bezpieczny. Oscar parsknął śmiechem, widząc ulgę na twarzy Wilsona. Do gabinetu weszła Patricia Kantil. - Dziękuję, że na mnie zaczekaliście - oznajmiła z niezachwianą profesjonalną uprzejmością. - Wcale się nie spóźniłaś - zapewnił Daniel. - Żeby zakończyć temat Bose'a, kiedy on i Verbeke opuszczą klinikę, ma się odbyć jakiegoś rodzaju ceremonia powitalna. Patricia, czy ten pomysł wyszedł z twojego biura? - Tak. Biorąc pod uwagę ich profil, zwłaszcza Bose'a, doszliśmy do wniosku, że powinniśmy ich oficjalnie powitać we Wspólnocie. To jedyni bohaterowie, jakich obecnie mamy. Na ceremonii będzie wiceprezydent. Dobrze by było, gdyby zjawiło się też paru ich towarzyszy podróży. Wilson omal nie jęknął na głos. - Dobra - zgodził się. - Wyślemy kogoś. Możemy już przejść do rzeczy? - Moje sprawozdanie jest proste - oznajmił Oscar. - Nie nawiązaliśmy jeszcze kontaktu ze statkami zwiadowczymi. - Kiedy pierwszy z nich powinien powrócić? - Zapytał Daniel. - „StAsaph" ma się zjawić za dziesięć dni, zakładając, że niczego nie znajdzie. - A jeśli znajdzie? - Miał przeszukać piętnaście układów planetarnych, położonych trzysta lat świetlnych od granicy przestrzeni trzeciej fazy. Jego trasa jest szerokim łukiem, który pozwoli mu przelecieć w zasięgu hiperradaru od każdej z tych gwiazd. Jeśli alfy otworzyły swój wielki tunel czasoprzestrzenny przy

którejś z nich, „StAsaph" z pewnością to wykryje. Taka trajektoria oznacza jednak, że podróż powrotna będzie trwała długo. Ponieważ statek jeszcze nie wrócił, wiemy, że nie znalazł niczego w pierwszych jedenastu układach. - Albo znalazł, ale alfy go załatwiły - zauważył Rafael. Ciszę, która zapadła, zbył wzruszeniem ramion. - Trzeba myśleć realistycznie. - Sześć pozostałych gwiazdolotów, które wysłaliśmy na zwiady, powinno wrócić przed upływem dwóch miesięcy - ciągnął Oscar. - Razem sprawdzą ponad sto układów. To niezbyt wiele, biorąc pod uwagę, jak wiele gwiazd znajduje się między nami a Alfą Dysona. O ile jednak alfy zmierzają w naszą stronę, z pewnością użyją jednej z tych gwiazd jako punktu zbornego. Jeśli ustalimy którą, będziemy mogli zacząć układać realistyczne scenariusze taktyczne. - Czy będziemy regularnie wysyłać takie patrole? - Zapytała Patricia. - Tak - potwierdził Wilson. - Musimy stworzyć system wczesnego ostrzegania na wypadek zbliżania się alf. Będzie się on składał z trzech elementów. Rafael pracuje nad siecią detektorów bliskiego zasięgu, które wykryją wszystkie tunele czasoprzestrzenne otwierane w granicach Wspólnoty. Flota będzie kontynuowała loty zwiadowcze w kierunku gwiazd położonych w promieniu stu lat świetlnych w stronę Alfy Dysona. Jeśli obcy pojawią się przy którejś z nich, dowiemy się o tym przed upływem trzech dni. Będziemy też regularnie sprawdzali dalej położone gwiazdy, ale co kilka miesięcy, nie co kilka dni. - Kiedy te decyzje zostaną wprowadzone w życie? - Zaczęliśmy już sytuować pierwsze elementy do budowy granicznych detektorów -oznajmił Rafael. Jeśli alfy ruszą prosto na nas, będziemy o tym wiedzieli. Według naszych ocen ukończenie sieci osłaniającej cały obszar Wspólnoty będzie wymagało dalszych osiemnastu miesięcy. - Rozumiem. Admirale, a co z lotami zwiadowczymi? - Wszystko oczywiście zależy od liczby gwiazdolotów. Gdy już zakończymy obecną wstępną operację, skieruję uczestniczące w niej statki do patrolowania bliżej położonych gwiazd. Dwa kolejne statki zwiadowcze przechodzą już loty próbne, a pięć pozostałych gwiazdolotów z trzeciej serii będzie ukończonych najpóźniej za cztery miesiące. Wtedy będę miał piętnaście statków, co wystarczy na potrzeby patroli bliskiego zasięgu. Dalekie patrole będą wymagały kolejnych dziesięciu, chociaż wolałbym piętnaście albo dwadzieścia. - Każdy taki statek kosztuje trzy miliardy ziemskich dolarów - zauważyła Patricia Kantil. - Wiem o tym. Ich obsługa i konserwacja też nie są tanie. Rząd zdawał sobie sprawę, że przez trzy do pięciu pierwszych lat istnienia floty jej budżet będzie musiał rosnąć niemal wykładniczo. - Przekażę te wstępne szacunki. A co z okrętami wojennymi? - Pierwsza seria złożona z trzech jednostek zostanie ukończona za cztery miesiące. Potem co trzy tygodnie będziemy oddawać do użytku kolejny okręt. Jak wiele ostatecznie będziemy ich potrzebować, zależy od natury groźby. Wszyscy spojrzeli na Dimitriego Leopoldovicha. Od chwili powrotu „Drugiej Szansy" rząd i Senat Wspólnoty coraz częściej pytały go o zdanie. Zdobyte w ten sposób doświadczenie przydało mu pewności siebie potrzebnej w kontaktach z wysoko postawionymi osobistościami, choć jego wygląd na to nie wskazywał. - Jedyne, co wiemy o alfach z całą pewnością, to że nie możemy im przypisywać ludzkich motywacji - zaczął, mówiąc po angielsku z lekkim akcentem. - Choć ich zamknięta w jednym układzie planetarnym cywilizacja dysponuje wielkim potencjałem, zbudowanie gigantycznego tunelu czasoprzestrzennego musiało pochłonąć znaczną jego część. Moi ludzie nazwali go Bramą Piekieł. - Poruszył nerwowo ustami, jakby się obawiał, że go za to skarcą. - Nie rozumiemy, dlaczego zbudowali go na taką skalę. Jedna z najprawdopodobniejszych możliwości wygląda tak, że nie liczą się z czynnikami ekonomicznymi, ponieważ tunel jest dla ich gatunku drogą ucieczki. Alfy obawiają się powrotu bariery

i próbują zdobyć przyczółki w innych częściach Galaktyki. Wyślą przez ten tunel kosmiczne arki z osadnikami oraz maszynerią potrzebną do funkcjonowania kolonii. Mogą przesuwać drugi koniec tunelu do nowego układu planetarnego co tydzień albo nawet codziennie. W ten sposób rozproszą się tak bardzo, że budowniczym bariery trudno będzie uwięzić ich ponownie. To przyśpieszona wersja powstania naszej Wspólnoty. - Chwileczkę - odezwała się Patricia. - Chce pan powiedzieć, że w ogóle nie są dla nas zagrożeniem? - Bynajmniej. Przedstawiam tylko teoretyczne możliwości. Druga opcja brzmi tak, że wiedzą, gdzie mieszkają budowniczowie bariery, i postanowili przemierzyć przestrzeń międzygwiezdną, by w końcu rozpocząć wojnę, której wybuchowi zapobiegło powstanie sfer. Trzecia opcja to założenie, że chcą dotrzeć do Wspólnoty. Tylko ona powinna nas niepokoić. Chcielibyśmy podkreślić, że nie potrafimy przypisać takiemu zachowaniu przekonującej motywacji, krępuje nas jednak fakt, że patrzymy na sprawę z ludzkiej perspektywy. Jak już zademonstrowali nam Silfeni oraz Wysoki Anioł, nasza logika oraz zasady zachowania nie są uniwersalne. Sam fakt istnienia Bramy Piekieł podkreśla to z wielką siłą. W związku z tym na potrzeby tego zebrania nie ma znaczenia, dlaczego alfy tu przybywają. Wystarczy wiedzieć, że to robią. Tak właśnie musimy myśleć o ich poczynaniach. Miały już dwie okazje, by nawiązać z nami pokojowy kontakt, i postanowiły tego nie robić. W związku z tym uważamy, że jeśli Brama Piekieł ma otworzyć alfom drogę do Wspólnoty, znaczy to, że ich zamiary są wrogie. Nasza rekomendacja brzmi tak, że jeśli alfy otworzą tunel czasoprzestrzenny na obszarze Wspólnoty albo wewnątrz jej granic, flota powinna odpowiedzieć użyciem siły na maksymalną dostępną skalę. - Ale czy to nie będzie się równało wypowiedzeniu wojny? - Zaniepokoiła się Patricia. - Nie jestem pewna, czy rząd, a nawet Senat, zaakceptują takie zasady postępowania. - Pozwólcie, że posłużę się starą analogią. My chcemy grać w krokieta, a oni wolą kick boxing. Jeśli alfom udało się wyciągnąć informacje z Boseja i Verbeke, a wszystko wskazuje, że tak się stało, wiedzą o nas wszystko. Z pewnością zdają sobie sprawę, że nasze zamiary są pokojowe. Potrafią otworzyć kanały informacyjne w przyjazny, nie stanowiący zagrożenia sposób. Fakt, że nawet nie próbowały sprawdzić, jakie zmiany zaszły w Galaktyce w ciągu tysiąca lat ich izolacji, mówi bardzo wiele. Starają się zająć korzystną pozycję taktyczną. - Ale po co miałyby lecieć tak daleko? - Sprzeciwił się Oscar. - Jeśli chodzi im o zasoby, mają w pobliżu setki układów planetarnych, które mogłyby skolonizować. - Mamy do czynienia z całym mnóstwem niewiadomych i w związku z tym musimy się skoncentrować na nielicznych faktach, jakie znamy - odparł Dimitri Leopoldovich z lekką nutą wyrzutu. - Nadal nie wiemy, kto i w jakim celu otoczył gwiazdy Dysona barierami. Nie mamy też pojęcia, dlaczego jedną z tych barier wyłączono. Musimy trzymać się podstaw, przyjaciele. Wiemy, że alfy są wrogo nastawione, że mają dziesiątki tysięcy okrętów i budują tunele czasoprzestrzenne, które mogą nas dosięgnąć. Jesteśmy zmuszeni zapomnieć o cywilizowanym sposobie myślenia i wrócić do bardziej pierwotnych metod, to znaczy, strzelać pierwsi. W tym przypadku nie mamy innego wyjścia, niż przygotować się na najgorszy możliwy scenariusz. Wolę wydać bilion dolarów na flotę, przeżyć i potem żałować niepotrzebnych wydatków, niż ich nie wydać i przekonać się, że jednak trzeba było to zrobić. Pamiętajcie o Pearl Harbor. Wilson przyglądał się z cichym rozbawieniem, jak Patricia z wyraźnym wysiłkiem powstrzymuje się przed skomentowaniem wymienionej przez Leopoldovicha sumy. - Nie jestem pewien, czy to trafna analogia - odezwał się. - Ale rozumiem, do czego pan zmierza. - Mamy nad nimi jedną przewagę strategiczną - podjął Dimitri Leopoldovich. Uśmiechnął się diabolicznie, co jeszcze bardziej upodobniło go do wampira. -Dokładnie jedną. Musimy ją wykorzystać bez względu na koszt, ponieważ to będzie dla nas jedyna szansa ocalenia. Alfy znajdą się na końcu bardzo długiej linii zaopatrzenia. Bez niej nie będą w stanie prowadzić działań wojennych. Dlatego moja ekipa radzi, by zaatakować ich tunel czasoprzestrzenny, gdy tylko otworzy się on we

Wspólnocie. Zaatakować i zniszczyć. Nie mógłbym dostatecznie mocno podkreślić znaczenia tej strategii. Kiedy zaczną się przedostawać na naszą stronę, wszelkie zasady przestaną obowiązywać. Dokładnie zbadaliśmy dane, jakie przesłał nam „Conway". Alfy wysyłały przez Bramę Piekieł dziesiątki okrętów na godzinę. To było kilka miesięcy temu. My mówimy o budowie jednego okrętu na trzy tygodnie i pierwszy z nich nie jest nawet jeszcze gotowy. Nawet gdybyśmy skierowali cały swój potencjał przemysłowy na budowę floty, potrzeba by dziesięcioleci, by zbudować tyle okrętów, ile mogą wysłać przeciwko nam już teraz. - Czy taki scenariusz jest realny? - Zapytała Patricia Kantil. - Czy możemy wprowadzić do tunelu coś, co zniszczy generator na jego drugim końcu? - Może tego dokonać zwykły łom albo nawet pocisk wystrzelony z procy jeśli tylko się wie, który element trzeba wyeliminować - zapewnił Wilson. - Trzeba jedynie zbliżyć się na odpowiednią odległość. Możesz być pewna, że wejścia od naszej strony będą strzegły całe eskadry okrętów i najpotężniejsze pola siłowe, jakie zdołają wznieść. Musielibyśmy przebić się przez to wszystko, żeby dotrzeć do stacji na drugim końcu. W tej chwili nie wyposażamy naszych gwiazdolotów w systemy broni, które mogłyby dokonać tej sztuki. - W takim razie należy je zaprojektować i zainstalować oznajmił z naciskiem Dimitri Leopoldovich. Bezzwłocznie. Patricia i Daniel popatrzyli na siebie. Daniel pochylił leciutko głowę. - Proszę bardzo - zgodziła się Patricia. - Jeśli tak brzmi oficjalna rekomendacja pańskiej grupy, akademiku. Admirale, niech pana ludzie zbadają propozycję, ocenią jej koszty i prześlą do komisji senackiej. - Oczywiście - potwierdził Wilson. Latem Paula lubiła przesiadywać w ulicznych kafejkach Paryża. W tym głęboko nacjonalistycznym mieście nadal podawano gorzką, naturalną kawę, omijając niezliczone przepisy FNZ. Podawane z nią ciastka również zawierały zbyt wiele kalorii. Słońce i tłumy ludzi były mile widzianą odmianą po godzinach spędzonych w gabinecie. Tę rozmowę postanowiła jednak odbyć w małym bistrze położonym kilkaset metrów od wydziału. Wzięła też prywatny boks. Korzystała z tego lokalu już od pięćdziesięciu lat i kelnerka bez pytań zaprowadziła ją do boksu pod tylną ścianą. Paula zamówiła gorącą czekoladę oraz ciastko z migdałami i wiśniami. E-kamerdyner zawiadomił ją o połączeniu. Paula ustawiła na stoliku mały, ręczny układ procesorowy i zaczekała, aż ekran się rozwinie. Nie chodziło o to, że obawiała się rozmawiać w swoim gabinecie. Uważała, że takie sprawy powinno się załatwiać w wolnym czasie. Na cienkim plastiku pojawiła się twarz Thompsona Burnellego. Niewyraźne, złotobiałe tło sugerowało, że mówił do niej ze swego gabinetu w gmachu Senatu. - Paula. - Uśmiechnął się do niej ze spokojem. - Nie masz munduru? Każdego innego rozmówcę ukarałaby za taką uwagę paraliżującym spojrzeniem, w przypadku senatora Burnellego ograniczyła się jednak do uniesienia brwi. - Pewnie jest w praniu - odparła. Powołanie floty zaskoczyło Paulę. Nie była przygotowana na to, że nowo powstała Agencja Bezpieczeństwa Planetarnego tak szybko zmieni się w coś innego. Chcąc nie chcąc, pracowała teraz w wywiadzie floty i miała stopień komandora. Następnego dnia po ogłoszeniu zmian Tarło zasalutował jej po przyjściu do pracy. Nikt już więcej tego nie zrobi. Nikt w paryskim biurze nie nosił też munduru, choć, formalnie rzecz biorąc, wszyscy mieli do tego prawo. Opowiadano jednak, że niektórzy przebierają się w nie przed wypadem do nocnych klubów, by wypróbować starożytną teorię, że wszystkie dziewczęta kochają marynarzy. Mundury były jednak najmniejszym z jej zmartwień. Mel Rees oznajmił, że całe biuro przenosi się na Kiereńsk, gdzie wiceadmirał Columbia buduje swą administrację. To doprowadziło do konfrontacji między Paulą a Reesem. Obie strony odwołały się do politycznych sojuszników tak szybko, jak okręty alf wystrzeliwały salwy pocisków. Mel Rees rozpaczliwie pragnął

przenieść się do kwatery głównej floty gdzie będzie miał większe szanse na awans, Paula zaś zagroziła, że w przypadku wprowadzenia takich zmian złoży rezygnację. Rafael Columbia rozwiązał problem ze zwykłą dla siebie polityczną zręcznością. Paulę mianowano komandorem i powierzono jej kierownictwo projektu poszukiwań Johanssona, który ze strategicznych względów nadal miał mieć siedzibę w Paryżu. Mel Rees również otrzymał awans. Miał kierować nowym biurem działającym na Kiereńsku, którego zadaniem był nadzór nad rozmieszczeniem wykrywaczy tuneli czasoprzestrzennych. Paula ucieszyła się z tego, że jej kontakty okazały się więcej warte od jego koneksji rodzinnych. - Przepraszam, że to trwało tak długo - zaczął Thompson. - Życie w Senacie nie było tak ekscytujące od czasu... Hmmm, nie przypominam sobie ani jednej podobnej sesji. Druga wyprawa Kime'a z pewnością podgrzała atmosferę. Nigdy nie wierzyłem, że będziemy musieli powołać flotę, a mimo to miałem bardzo wielki udział we wczesnych przygotowaniach. - Wiedziałeś, że dawny Wydział Poważnych Przestępstw ma być podporządkowany wywiadowi floty? - Nie, Paulo. Nie przypuszczałem, że Rafael Columbia okaże się aż tak ambitny. Słyszałem o twoim starciu z Reesem. Cieszę się, że udało się osiągnąć kompromis, który pozwolił ci zostać w Paryżu. Cholera, ledwie udało się nam zachować kontrolę nad Biurem Ochrony Senatu. Potrafisz uwierzyć, że ją Columbia również chciał przejąć? - To się nie może utrzymać, Thompson. Nadal potrzebujemy jakiejś międzyukładowej służby zajmującej się ściganiem przestępców. Poza sprawą Johanssona wywiad floty nie ma u nas nic do roboty. Moi dawni koledzy w dalszym ciągu prowadzą te same śledztwa, tyle że teraz noszą mundury. Thompson uśmiechnął się ze smutkiem. - To nie do końca prawda. Nadal utrzymuje się niewielka opozycja przeciwko powołaniu floty. W tej chwili to tylko niezadowoleni radykałowie, ale trzeba ich obserwować. Przynajmniej tych, którzy nie przyłączą się do exodusu. - Z tym może sobie poradzić miejscowa policja. - Nie chcę się z tobą spierać, Paulo. Mam dla ciebie wiadomości. - Przepraszam. No to mów. - Dobra. Po pierwsze nie istnieje żaden tajny wydział bezpieczeństwa kierowany przez rząd. To pewne. Zapytałem ojca. Atak w Venice Coast nie był autoryzowany przez prezydenta ani przez Biuro Ochrony Senatu. - Dziękuję. A co z Boongate i transportami na Far Away? - Ach. - Thompson poruszył się nerwowo. - W tym punkcie sprawa robi się ciekawa. Rozmawiałem o tym z Patricią Kantil, powiedziałem jej, że naprawdę powinniśmy sprawdzać wszystko, co trafia na Far Away. Zgodziła się ze mną i zapewniła, że prezydent Doi poprze tę propozycję. Od tej chwili dostaję tylko memoranda mówiące, że kwestię się rozważa. Nawet bez twoich podejrzeń wzbudziłoby to moją ciekawość. Załatwienie tak drobnej sprawy nie powinno być dla mnie trudne. W normalnej sytuacji po prostu zleciłbym to sekretarzowi. Fakt, że nie mogę tego przepchnąć, mówi bardzo wiele. Choć Paula popijała gorącą czekoladę, po plecach przebiegł jej zimny dreszcz. Od dziesięcioleci wysyłała pisma z tą propozycją każdemu nowemu szefowi wydziału i nigdy nie udało się jej nic osiągnąć. Z pewnością jej prośby blokowano gdzieś w administracji rządowej. - Kto ci się sprzeciwia? Z pewnością nie sama Doi? - Nie. To prawo Newtona polityki: każdej akcji towarzyszy reakcja. Ktoś z pewnością lobbuje za swobodnym przepuszczaniem ładunków. - Kto? - Tego nie wiem. Mamy do czynienia z królestwem szeptów i pozorów. Na tym poziomie gry twoi przeciwnicy nie odsłaniają twarzy. To jedna z jej zasad. Ale dowiem się tego, Paulo. Zaniepokoiłaś mnie,

a to nie jest łatwe. Przez okrągłe okna ulokowane nad głową Marka Vernona do środka napływało światło letniego słońca, równomiernie wypełniając półkuliste pomieszczenie. Wewnątrz było jaśniej, niż się tego spodziewał, gdy planowali z Liz swój nowy dom. Nie chodzi o to, że nie chciał, żeby jego pracownia była porządnie oświetlona. Po prostu wyobrażał sobie nieco mroczniejsze pomieszczenie, być może również zagracone jego osobistymi rzeczami, pokój, w jakim mężczyzna mógłby od czasu do czasu chować się przed rodziną. To przestronne, widne pomieszczenie o perłowych ścianach z lądowego koralu raczej jednak nie sprzyjało bałaganowi. Na jego biurku panował idealny porządek, a wszystkie rzeczy były równo ułożone w szufladach z drewna alwowego. Ponieważ Barry i Sandy mieli swobodny dostęp do wszystkich innych pomieszczeń, gabinet był najbardziej uporządkowanym pokojem w całym domu. Przystanął tuż za drzwiami z matowego szkła i rozejrzał się wokół ze zdziwieniem. Nigdzie nie było jego krótkiego płaszcza. Wiedział, że go tu zostawił. - Tato! Chodź! - Zawołała czekająca w korytarzu Sandy. - Nie ma go tu - odpowiedział, licząc na to, że Liz ulituje się nad nim. - To twój płaszcz - odkrzyknęła jego żona. Po raz kolejny rozejrzał się ze zdziwieniem. Potem pojawiła się Panda, ich młoda, biała labradorka. Ciągnęła za sobą ulubiony wełniany płaszcz Marka i machała radośnie ogonem, spoglądając na pana Dobry piesek. - Ruszył ostrożnie w jej stronę. - Zostaw to. Zostaw to, piesku. Zamachała ogonem jeszcze szybciej, czekając na zabawę. Zaczęła się odwracać. - Nie! - Zawołał Mark. - Stój! Panda wybiegła do korytarza, ciągnąc za sobą płaszcz. Mark popędził za nią. - Wracaj! Stój! Zostaw to! - Spróbował sobie przypomnieć inne polecenia z kursu, na który chodził z Pandą. - Do nogi! Liz stała w drzwiach wyjściowych, wciągając Sandy kaptur na głowę. Obie odwróciły się i patrzyły na niego. - Stój! Przestań! Chodź tu! Mark dotarł już do połowy korytarza, gdy z kuchni wyszedł Barry. - Do mnie, piesku - powiedział chłopak, klepiąc się w kolana. Panda podeszła do niego i położyła płaszcz u jego stóp. Dobry piesek. Barry pogłaskał sukę, a potem pozwolił jej polizać się po twarzy i rękach. Mark uniósł płaszcz z tak wielką dozą godności, na jaką mógł się zdobyć. Na ramieniu została wielka, mokra plama od psiego pyska. Kupili Pandę przed niespełna rokiem, gdy wreszcie wprowadzili się do domu z koralu lądowego. Pies słuchał tylko Barry’ego. - To dlatego, że jest jeszcze szczenięciem - powtarzał Mark od trzech miesięcy. -Wyrośnie z tego. - Tak, kochanie - odpowiadała zawsze Liz. Choć Mark nigdy jeszcze nie miał psa, zawsze miał ochotę go kupić. Wyobrażał sobie długie spacery doliną Ulon ze zwierzakiem truchtającym obok nich. Pies będzie wierny, posłuszny i kochający. Najlepszy towarzysz dla dzieci. Co więcej, większość rodzin mieszkających w dolinie miała psy. To był jeden z elementów ideału Randtown. Właściciel sklepu ze zwierzętami w Głównym Pasażu zapewnił Vernonów, że białe labradory zachowały przyjazny charakter typowy dla swej rasy, a udoskonaleniom genetycznym zawdzięczają nie tylko śnieżnobiałą szatę, lecz również wyższą inteligencję. Potem Sandy wypatrzyła kudłatego, białego szczeniaka z czarnymi kółkami wokół oczu i wybór został dokonany, nim jeszcze Liz i Barry zdążyli wypowiedzieć swe zdanie. Mark przerzucił sobie płaszcz przez ramię. - Wszyscy gotowi? - Zabieramy Pandę? - Zapytał Barry.

-Tak. - Ty będziesz za nią odpowiedzialny - zapowiedziała stanowczo Liz. - Nie wolno jej spuszczać ze smyczy. Barry uśmiechnął się i wyciągnął psa za sobą na dwór. Liz upewniła się, że kaptur Sandy jest dobrze założony, i popchnęła dziewczynkę w ślad za jej bratem. - No wiesz, Barry ma pracę okresową - zaczęła. - A w dojrzewalni i tak jest za mało ludzi, nawet jeśli nie biorę sobie wolnych popołudni. - Jeśli chcesz, żeby zabrał się do roboty, nie musi z nami jechać - odparł Mark. -Wiesz, że muszę to zrobić. Rozejrzała się po sieni z wyrazem twarzy przypominającym nostalgię. - Tak, wiem. - Bronimy swojego sposobu życia, Liz. Musimy pokazać flocie, że nie może tak traktować ludzi. Uśmiechnęła się czule do niego, przesuwając palcem wzdłuż jego policzka. - Nie zdawałam sobie sprawy, że wyszłam za człowieka z tak wieloma zasadami. - Przepraszam. - Nie ma za co. Podziwiam cię za to. - Czy powinniśmy zabierać dzieci? - Zapytał pod wpływem nagłej niepewności. - To są nasze poglądy, ale zmuszamy je, żeby się przyłączyły. Ciągle myślę o dzieciach, które są wegetarianami albo wyznają jakąś religię tylko dlatego, że rodzice im kazali. Zawsze mnie to wkurzało. - To co innego, kochanie. Uczestnictwo w akcji protestacyjnej nie jest wyborem sposobu życia. Poza tym będą zachwycone. Wiesz, że mam rację. - Ehe. - Spróbował powstrzymać uśmiech, ale przegrał na całej linii. - Wiem. Furgonetka Ables Motors parkowała obok małej terenówki Liz na kawałku zbitego wapienia w miejscu, gdzie kiedyś stał tymczasowy dom. Choć budynku dawno już nie było, Mark nadal nie zdobył się na to, by kazać robotom usunąć kamień. Dzieci zajęły już miejsca na tylnym siedzeniu, kłócąc się ze sobą. Panda szczekała radośnie, próbując wleźć do środka za nimi. - Zapnijcie pasy - poleciła Liz, siadając z przodu. Mark stanowczo zaprowadził psa na tył i wepchnął do przedziału bagażowego, po czym usiadł na miejscu dla kierowcy. - Wszyscy gotowi? - Tak! - Odpowiedziały chórem dzieci. - No to ruszamy. Pojechali doliną Ulon aż do doliny Highmarsh, a potem skręcili w autostradę. Jechali na północ, oddalając się od Randtown. Po kilku kilometrach dolina zaczęła się zwężać. Czteropasmowa droga wspinała się na górski grzbiet, biegnąc po szerokiej, wykutej w skale półce. Trzydzieści kilometrów od miasta dotarli do pierwszego tunelu. W przeciwną stronę nie jechał zupełnie nikt, ale na prostych odcinkach drogi Mark czasami dostrzegał daleko z przodu jakiś pojazd. Było wczesne lato i niezliczone potoki spływające z górskich stoków jeszcze nie wyschły, choć poziom wody był w nich znacznie niższy niż podczas wiosennych roztopów. Po obu stronach wijącej się na północ szosy wznosiły się ku niebu wysokie turnie Dau'singów. W wielu miejscach tylko gruby kamienny mur zbudowany wzdłuż drogi dzielił ich od głębokiej na kilkaset metrów przepaści. Niżej położone stoki porastała trawa sworzniowa, zmieniająca właśnie kolor ze zwykłej dla niej mdłej żółci na intensywniejszą barwę miodu. Zbliżała się trwająca tydzień pora zarodnikowania. Pięćdziesiąt kilometrów za miastem minęli jedną z porzuconych maszyn firmy JCB, które umożliwiły Simonowi Randowi poprowadzenie drogi przez góry. Stała w niszy wyrytej przez jedną z jej towarzyszek w stoku obok drogi. Dziesięciolecia narażenia na surowe zimy południowego kontynentu sprawiły, że

metalowe części przeżarła korozja, natomiast kompozytowy korpus był wyblakły i spękany. Koła jezdne wielkich, metalowych gąsienic osiadły i maszyna dotykała wgniecionym brzuchem ziemi. Łowcy pamiątek ogołocili ją z mniejszych części, a szyba przypominającej oko owada kabiny była wybita. Dzieci bardzo się podekscytowały na widok maszyny i Mark musiał im obiecać, że jeszcze tu kiedyś wrócą, żeby przyjrzeć się jej lepiej. Osiem kilometrów dalej, na wysokich stokach MtZuelea, drogę blokowały stojące pojazdy. Napo Langsal pomachał do nich ręką na przywitanie. Był właścicielem jednej z łodzi wycieczkowych w Randtown. Mark nigdy dotąd nie widział go w innym miejscu niż w mieście albo na łodzi. Nie był nawet pewien, czy Napo ma samochód. - Cześć - rzucił Napo. - Colleen zaraz wraca do miasta, więc dobrze by było, gdybyście zajęli miejsce po jej ciężarówce. - Nie ma sprawy - zgodził się Mark. - Przywieźliśmy obiad, ale dzieci będą musiały wrócić na noc do domu. - O siódmej mają przyjechać jakieś samochody na nocną zmianę. - W porządku. Mark poprowadził pojazd wąską, zygzakowatą trasą między zaparkowanymi w poprzek wszystkich czterech pasm pojazdami. Większość z nich stanowiły furgonetki i terenówki, pojazdy najczęściej spotykane w Randtown. Chodzący po szosie ludzie witali go, unosząc do góry kciuki. Część centralnej bariery usunięto, mógł więc zjechać na południowe pasy. Wielką ciężarówkę Colleen łatwo było zauważyć. Na bokach pojazdu wymalowano jaskrawe różowo-szamaragdowe logo jej firmy produkującej liście kondensacyjne. Od chwili przybycia do Randtown Mark kłócił się z Colleen kilkakrotnie z powodu półorganicznego sprzętu, jaki oferowała, dzisiaj jednak uśmiechnęli się do siebie przyjaźnie. - Nastroje są znakomite - wyszeptała Liz, tak by dzieci jej nie usłyszały, uśmiechając się z przekąsem do Marka. Zaparkował samochód w luce pozostałej po ciężarówce. Potem przeszli na początek blokady, gdzie wielkie ciężarówki, spychacze, ciągniki, pługi śnieżne, zamiatarki i piętrowe autobusy stały jeden za drugim, ciasno jak elementy mozaiki. Simon Rand przywitał ich osobiście. Wysoki mężczyzna miał na sobie brzoskwiniową togę w stylu Gandhiego, uszytą z półorganicznej tkaniny. Materiał przylegał do kończyn, gdy Rand się poruszał, zasłaniając skórę i chroniąc właściciela przed chłodnym, górskim powietrzem. Simon wyglądał na prawie sześćdziesiąt lat. Wiek naznaczył jego hebanową twarz długimi, dystyngowanymi bruzdami, świetnie harmonizującymi z wizerunkiem guru naturalnego stylu życia, charyzmatycznego i charakteryzującego się biernym oporem. Te cechy dodawały otuchy wszystkim, którzy wierzyli w jego ideały. Podążała za nim grupka ludzi, przypominająca świtę towarzyszącą wpływowym politykom. Ci jednak wyglądali raczej na akolitów. Niektórzy emanowali skupieniem, inni zaś robili wrażenie pogrążonych w marzeniach. Większość stanowiły kobiety. Wszystkie - czy to w pierwszym życiu, czy po rejuwenacji - były bardzo atrakcyjne. Wierność ideałom przyciągała do Simona wielu wyznawców, a - jak lubił powtarzać -był tylko człowiekiem. - Mark, jak dobrze, że przyjechałeś - przywitał go ciepło Simon, ściskając mu mocno dłoń. To był typowy uścisk polityka - pomyślał Mark. - I Liz także. To bardzo miło z waszej strony. Wiem, że ludziom, którzy muszą pracować na życie, trudno jest poświęcić czas dla sprawy, zwłaszcza tym, którzy dopiero niedawno do nas dołączyli i muszą spłacać hipotekę. To może niewiele znaczy, ale cieszę się, że tu dzisiaj jesteście. - Możemy poświęcić kilka popołudni - zapewniła Liz z nutą drwiny. Była jedną z osób odpornych na urok Simona, ale nawet ona doceniała jego zdecydowanie. - Miejmy nadzieję, że sytuacja nie będzie wymagała bardziej drastycznych kroków -stwierdził Simon.

- Słyszałem już, rzecz jasna nieoficjalnie, że rozważają możliwość skorzystania z innego źródła mocy zamiast tego okropnego plutonu. - To brzmi nieźle - ucieszył się Mark. - Dokąd mamy iść? - Między nami i nimi ciągnie się pas ziemi niczyjej. Większość rodzin tam się zebrała. Dzieci będą mogły pobawić się z kolegami. - Mogę zabrać Pandę? - Zapytał Mark. - Twojego psa? - Simon mrugnął znacząco do obojga dzieci. - Pewnie, że możesz. Na naszym proteście wszyscy są mile widziani. Jestem pewien, że Panda świetnie się tu poczuje. Tylko pilnujcie, żeby nie pogryzł zbyt wielu policjantów. Oni tylko wykonują swoją robotę. Nie z nimi się spieramy. - Pogryzła - poprawiła go z oburzeniem Sandy. - Panda to pani pies. - Przepraszam. To bardzo piękna pani pies. - Dziękuję. Panda mówi, że pan też jest miły. - No to chodźmy - odezwał się Mark, zapinając płaszcz. Zaczynał żałować, że nie zabrał rękawiczek. - Zostańcie tylko tak długo, jak będziecie chcieli - powiedział Simon. - Liczy się sam fakt uczestnictwa w blokadzie. Nikomu nie mierzymy spędzonych tu godzin. - Słyszałam, że śpicie w jednym z autobusów - wtrąciła Liz. - To prawda. Nie chcemy dać flocie szansy usunięcia blokady, więc ja i moi najbliżsi współpracownicy czuwamy również nocą. Nie mogę opuścić tego miejsca, Liz. Ono już zawsze będzie moim domem. Zapuściłem tu korzenie. Moja dusza znajduje spokój w tym, co tu osiągnęliśmy. Dlatego muszę stanowczo sprzeciwiać się wszelkim zamachom na nasz sposób życia. Rozumiesz to? - Rozumiem. Zaczerpnął głęboko tchu. - Zapomniałem już, jak smakuje górskie powietrze - oznajmił z namaszczeniem. -Jego czystość i ostrość działają odświeżająco. W górach możemy odnowić łączność z samym sobą. Droga, którą zbudowałem, ma nie tylko fizyczny charakter. W tym miejscu możecie określić swe przeznaczenie w dowolny sposób. - Chyba po prostu wrócimy do domu pod koniec zmiany - odparła Liz. Simon pochylił głowę i uśmiechnął się miło, jak każdy mistyk, który nagle zderzył się z twardą rzeczywistością. - To nie było uprzejme - stwierdził Mark, gdy już dotarli na czoło blokady Simon i jego świta oddalili się już ku swym mistycznym sprawom. - Starzy, nadęci pierdzielę zasługują na to, żeby od czasu do czasu przekłuć ich balon. - Złączyła dłonie jak buddystka i zrobiła zeza. - To pozwala im osiągnąć Jedność. Objął ją czule ramieniem. - Powiedz im to, jak przyjdą o północy cię zlinczować. Za wielkimi ciężarówkami przez paręset metrów szosa była pusta. Na nawierzchni ze związanego enzymatycznie betonu kłębiło się kilkuset mieszkańców Randtown. Dorośli zbijali się w małe grupki i rozmawiali ze sobą, przytupując na zimnym wietrze dmącym od pokrytych wiecznym śniegiem turni na wschodzie. Dzieci biegały po szosie, zajęte zabawą. W powietrzu nad nimi krążyły robobączki. To był najnowszy krzyk mody: małe stateczki w kształcie latających spodków z przeciwobrotowymi wiatrakami zamontowanymi pośrodku. Sterowało się nimi przez wirtualne rękawice. Wyglądało to dziwnie: dzieci stały zupełnie bez ruchu i poruszały intensywnie palcami, jakby grały na niewidzialnych pianinach. Od czasu do czasu któryś z maleńkich stateczków podlatywał do kordonu znudzonych policjantów po drugiej stronie luki, ale ostry głos rodzica zmuszał go do powrotu. Za policjantami na prowadzącym na południe paśmie stał długi konwój dwudziestosześciokołowych ciężarówek SAAB Vitan. Wszystkie miały dieslowskie silniki, co stanowiło pogwałcenie miejscowych

zasad, dopuszczających do ruchu na autostradzie wyłącznie pojazdy z silnikiem elektrycznym. To jednak miało niewielkie znaczenie w porównaniu z ich ładunkiem. Ciężarówki wiozły sprzęt potrzebny do budowy stacji wykrywania tuneli czasoprzestrzennych dla wydziału bezpieczeństwa planetarnego floty. Miała ona być ulokowana w Dansingach, tuż nad Randtown. W skład tego sprzętu wchodziły trzy mikrostosy atomowe, mające zaopatrywać stację w moc. Na bramce na północnym końcu autostrady doszło do zażartego sporu, ale oficer floty kierujący konwojem wezwał miejscową policję, która nakazała operatorowi przepuścić ciężarówki. Natychmiast zawiadomiono Simona Randa, który postanowił zatrzymać konwój na południowym końcu. Jego zwolennicy stawili się na wezwanie z wszystkimi wielkimi pojazdami, jakie zdołali zorganizować. Dotarli do najwyższego punktu autostrady pod MtZuelea, zatrzymali się tam i czekali cierpliwie. Sytuacja patowa trwała już dwie doby. Mark i Liz wkrótce znaleźli Conantów oraz Dunbavantów, Davida i Lydię, właścicieli dojrzewał ni win, w której pracowała Liz. Oni również przywieźli ze sobą dzieci. - Czy ktoś w ogóle został w Randtown? - Zastanawiała się Liz. Parę następnych godzin spędzili na rozmowach, głównie o tym, jak ta sytuacja wpłynie na ruch turystyczny. Autobusy dowożące gości do hoteli przestały już czekać za ciężarówkami, a biura turystyczne groziły pozwami. Ludzie podawali sobie manierki z ciepłymi napojami i wracali do samochodów po grubsze ubrania. Dzieci trzeba było prowadzić do toalety w jednym z autobusów. Cała blokada przypominała raczej piknik niż polityczny protest. Po paru godzinach Mark poszedł do furgonetki po pojemnik z obiadem. Nagle ujrzał na biegnących w przeciwną stronę pasach pomarańczowy błysk. Simon Rand zmierzał gdzieś w pośpiechu, a wierni wyznawcy podążali za nim. Mark był już blisko końca szeregu pojazdów i wyciągał szyję, wypatrując furgonetki. Wtedy właśnie zauważył dziewczynę. Nie sądził, by była turystką. Coś w niej mówiło, że nigdy nie zgodziłaby się przyłączyć do stada wycieczkowiczów. Jakiś błysk niezależności albo pewności siebie, który doskonale potrafił rozpoznawać. Takie właśnie dziewczyny w pierwszym życiu przyjeżdżały do Randtown, żeby zaszaleć, i cały wolny czas poświęcały sportom ekstremalnym. Widział ją jednak po raz pierwszy w życiu. Nigdy jej nie zauważył wśród dziewczyn pracujących w mieście jako kelnerki albo ekspedientki. Była śliczna. To go zaniepokoiło, ponieważ taka uroda kazała mu zadawać sobie pytanie, jaką żonę będzie miał po Liz. Oboje wiedzieli, że ich związek nie może trwać wiecznie, nawet jeśli teraz układało się im dobrze. Byli realistami. To znaczyło, że mógł myśleć o takich rzeczach, prawda? Dziewczyna zauważyła, że gapi się na nią, i uśmiechnęła się do niego śmiało. - Cześć - wycedziła lekko ochrypłym głosem, świetnie harmonizującym z młodą, pociągłą twarzą i uroczym, perkatym noskiem. Skórę miała opaloną na zdrowy brąz, a jasnobrązowe włosy długie i kręcone. - Cześć - powtórzył. W jego głosie już pojawiła się nerwowość. Wciągnął brzuch, żeby wyglądał tak, jak jeszcze kilka lat temu. - Szukasz kogoś? - Nie. Tak się tylko rozglądam. - Hmm, najciekawsze rzeczy dzieją się na przedzie. Ale nawet tam nie dzieje się zbyt wiele. Pomijając dzieciaki grające w piłkę. Ha! - Jasne. - Podeszła bliżej, nie przestając się uśmiechać. Wszyscy tu byli grubo odziani, ale ona najwyraźniej czuła się świetnie w białej koszulce z krótkimi rękawkami oraz zamszowej spódniczce kończącej się powyżej kolan. Tuż nad jej obrąbkiem znajdowało się małe, srebrne logo w kształcie litery M. Strój podkreślał szerokie ramiona i brzuch gimnastyczki. Nosiła kowbojskie buty na płaskich obcasach, ale i tak patrzyła Markowi prosto w oczy. - Jestem Mel - oznajmiła, wyciągając rękę. - Mark. Starał się nie wyczytać zbyt wiele z fizycznego kontaktu. Mel była znacznie bardziej obyta

i pewniejsza siebie niż większość dziewczyn w pierwszym życiu odwiedzających Randtown. - A więc przyjechałeś tu obejrzeć mecz piłkarski? - Zapytała. Zaczerwienił się, słysząc jej drwiący ton. Nie pomagał mu też fakt, że stała tuż obok i cały czas wpatrywała mu się w twarz. Nadal nie puszczał jej ręki. - Boże, nie. Przyjechałem wesprzeć Simona Randa. I resztę mieszkańców miasta. - Rozumiem. - Cofnęła delikatnie rękę. - Czy większość mieszkańców miasta popiera blokadę? - Ehe, oczywiście. To skandal, co próbują nam zrobić. Trzeba ich powstrzymać. - Powstrzymać przed budową stacji wykrywania tuneli czasoprzestrzennych? - Tak jest. I zrobimy to. Nasze ideały będą bezpieczne, tylko jeżeli będziemy działać wspólnie. Na ślicznej twarzy pojawiły się lekkie zmarszczki. - Nie byłam tu zbyt długo, ale rozumiem, że proste życie pociąga ludzi. Na czym właściwie polegają te ideały? - Właśnie na tym. Na prostym, czystym, zielonym życiu. - Ale z pewnością flota tego nie zniszczy? Stacja ma się znajdować wiele kilometrów od miasta, wysoko w górach, gdzie nikomu nie zaszkodzi. Wspólnota naprawdę musi wiedzieć, czy alfy otwierają tunele czasoprzestrzenne na naszym terytorium. - Chodzi o zasadę. Stacja ma być napędzana energią jądrową. To przeciwieństwo wszystkiego, w co wierzymy. Poza tym po prostu wtargnęli na naszą drogę, nie pytając nas o pozwolenie. - A potrzebowali pozwolenia? - Pewnie, że tak. Karta Fundacji obowiązuje w całych Dau'singach, a ona zabrania użycia energii jądrowej. - Rozumiem to, ale flota naprawdę potrzebuje serii stacji na południowym kontynencie. Inaczej sieć nie obejmie całej planety. Z pewnością sprzeciwianie się ich budowie to antyludzka działalność. - Jeśli na tym ma polegać antyludzka działalność, to jestem antyludzki - oznajmił. Dziewczyna nagrodziła jego śmiałość uśmiechem. - Oczywiście tak nie jest. Decyzję o umieszczeniu stacji w Dansingach podjęła zgraja biurokratów, którzy po prostu wbijali szpilki w mapę. Nic ich nie obchodziły pragnienia i przekonania miejscowych mieszkańców. Zapewne nawet nie sprawdzili, jakie są nasze zwyczaje. Ta blokada ma tylko zmusić ich do uwzględnienia naszego punktu widzenia. Podobno już rozpoczęto negocjacje na temat źródeł mocy. - Nie wiedziałam o tym. - To jeszcze nieoficjalna wiadomość. - Ale czy to nie będzie kosztowało więcej? - Budżet floty jest tak wielki, że nikt nawet nie zauważy różnicy. Zresztą flota podobno ma bronić naszego sposobu życia. Za to warto trochę zapłacić, prawda? - Pewnie tak. - Hmm, jak długo już jesteś w mieście? Nigdzie cię nie widziałem. - Przyjechałam dopiero niedawno. - Jeśli chcesz trochę tu posiedzieć i popróbować sportów ekstremalnych, znam parę miejsc, które szukają pracowników. - To miło z twojej strony, Mark, ale mam pieniądze. - Hmm, skoro tak mówisz. - Nagle sobie przypomniał, że miał przynieść obiad dla rodziny. - W takim razie zobaczymy się później. Wydęła lekko wargi. - Nie mogę się doczekać tej chwili. Udało im się zostawić Barry ego i Sandy na noc u Baxterów w dolinie Highmarsh i mogli spędzić razem wieczór w mieście. Zaczęli od baru „Phoenix" na Litton Street, biegnącej równolegle do Głównego Pasażu. Budynek był nowy, jak wszystkie w Randtown, miał dach pokryty bateriami słonecznymi

i ocieplane, kompozytowe ściany. W środku wzniesiono jednak kamienne mury, maskujące węglowe rusztowanie, a potem uzupełniono je masywnymi, jesionowymi belkami podtrzymującymi drewniany sufit. Dzięki temu w prostokątnym pomieszczeniu panował przytulny półmrok. Sam bar zajmował większą część jednej ze ścian. Serwowano tu kilka gatunków piwa, a także wszystkie wina produkowane w dolinie. Niektóre z nich pochodziły z prywatnej winnicy Vernonów. Nad tylną ścianą dominował wielki kominek, tak szeroki, że potrzebował dwóch kominów. Podczas zimowych miesięcy spalano w nim wielkie ilości drewna, by ogrzać wielką salę. Teraz, latem, w palenisku stało długie, ceramiczne koryto wypełnione świeżo ściętymi kwiatami. Przed kominkiem ustawiono kilka kanap. Liz i Mark usiedli tam razem z Yurim i Olgą Conantami. Na ogół wczesnym wieczorem kanapy były już zajęte, ale blokada zmniejszyła liczbę klientów. - Gdzie indziej nie jest lepiej - oznajmił Yuri, siadając na kanapie z kieliszkiem vin noir z Chapples, winnicy w dolinie Highmarsh. - Większość kawiarń w miastach ucierpiała. Nawet w „Kebabach Baba" obroty są niższe. - Blokada się zaczęła akurat w chwili zmiany turnusu - zauważyła Liz. - Cała masa turystów wyjechała, a następni nie dotarli na miejsce. Trzy czwarte miejsc w hotelach jest wolnych. - A ci, którzy są uwięzieni w mieście, gwałtownie protestują - dodała Olga. -I trudno mieć do nich pretensję. - Są gorsze więzienia - sprzeciwił się Yuri. - Simon powinien pomyśleć, jak ich przepuścić przez blokadę. Jego zasady zaczynają szkodzić ludziom. - Niedogodności to jeszcze nie szkoda - zaprotestował Mark. - W tym przypadku tak. Większości turystów skończył się urlop. Chcą wrócić do domów i do pracy. Co byś powiedział, gdyby ktoś tobie nie pozwalał zarabiać na życie? - To potrwa jeszcze najwyżej parę dni. - Ehe, ale cała akcja była źle zaplanowana. - Nie mieliśmy wielkiego wyboru. Ciekawe, dlaczego flota nie zawiadomiła nas z wyprzedzeniem o planach budowy stacji? - To pilny projekt - zauważyła Olga. - Zapewne ustalili lokalizację dopiero kilka dni przed dostarczeniem sprzętu na Elan. - Dobra, w takim razie dlaczego pierwszy mówca Parlamentu Ryceel nic nie powiedział? - Bo wiedział, jak będzie brzmiała odpowiedź Randa. - No właśnie. To był spisek mający na celu zwalenie nam stacji na głowy, zanim się zorientujemy, co się dzieje. Chcieli stworzyć fakt dokonany. E-kamerdyner Marka poinformował go, że chce z nim rozmawiać Carys Panther. Zamrugał zaskoczony i polecił programowi połączyć go z nią. - Oglądasz Alessandrę Baron? - Zapytała Carys. - Ja też się cieszę, że mogę z tobą porozmawiać - odparł. - Minęło już chyba z pół roku. - Nie zawracaj dupy, włącz jej program. Pogadamy, kiedy się skończy. Przerwała połączenie. - Co się stało? - Zapytała Liz. - Nie jestem pewien. - Rozejrzał się wokół. - China - zawołał do barmana. -Mógłbyś nam puścić Alessandrę Baron? Z reguły unikał jej impertynenckiego programu. Baron zawsze tylko krytykowała i nigdy nie proponowała nic konstruktywnego. Oglądając go, czuł się, jakby słuchał wykładów snobów specjalizujących się w satyrze. Staruszek stojący za barem spełnił jego prośbę i uruchomił wielki portal. - Niech to chuj - wyszeptał Mark. Obraz wypełniała jego twarz, powiększona do wysokości metra.

- ...Na prostym, czystym, zielonym życiu - usłyszał własny głos. - To była reporterka - powiedział żonie. - Nie wiedziałem o tym. Nic mi nie powiedziała. - Kiedy to się wydarzyło? - Zapytała Liz. - Dziś po południu. Podeszła do mnie, kiedy szedłem po obiad. Myślałem, że jest z miasta. Obraz wrócił do studia. Alessandra Baron siedziała pośrodku wielkiej kanapy: na klasycznie pięknej twarzy kobiety malował się obraz lekkiej wesołości. Wyglądała jak dorosła osoba rozmawiająca z przemądrzałym dzieckiem. Obok niej siedziała Mellanie Rescorai. Prezentowała się jeszcze efektowniej niż na autostradzie. Miała na sobie prostą, przylegającą do ciała, szkarłatną suknię oraz czarny żakiet z małą, srebrną literą M w klapie. Włosy miała starannie rozczochrane. Liz popatrzyła na Marka z ukosa, unosząc brwi o kilka milimetrów. - To jest ta reporterka? - Aha. Uciszył ją skinieniem dłoni. Yuri i Olga wymienili znaczące spojrzenia. -I co powiedział potem? - Zapytała Alessandra. - W tym punkcie pewnie chciał powiedzieć: „Czy moglibyśmy spędzić wieczór w motelu?" - odparła ze śmiechem Mellanie. - Udało mi się jednak uniknąć dotyku jego lepkich rączek, bo powiedziałam mu, że flota nie ma zamiaru niszczyć ich wieśniackiego stylu życia. Potrafisz zgadnąć, co mi na to odrzekł? - Ucieszył się? - Zasugerowała drwiąco Alessandra. - Och, tak. Tylko popatrz. Obraz ponownie przeskoczył do Marka. Teraz, gdy siedział przed kominkiem z kieliszkiem wina w dłoni, łatwo mu było zauważyć, że uśmiech, z jakim rozmawiał z dziewczyną, nie był naturalny. Robił wrażenie, że chce jej zaimponować. - Chodzi o zasadę - mówił Mark na ekranie. - Po prostu wtargnęli na naszą drogę, nie pytając nas o pozwolenie. - A potrzebowali pozwolenia? - Pewnie, że tak. Obraz wrócił do studia. - Niewiarygodne - stwierdziła Alessandra, potrząsając ze smutkiem głową. - Jak bardzo zacofani są ci ludzie? - To jest pocięte! - Zaprotestował głośno Mark. - Nie... Nie to powiedziałem. Mówiłem o mikrostosach. Dlaczego tego nie pokazali? Chryste, zupełnie mnie ośmieszyła. Poczuł, że Liz ujęła jego dłoń i uścisnęła ją uspokajająco. Obrzucił żonę zdesperowanym spojrzeniem. W barze „Phoenix” zapadła cisza. - Jak widać, jego zdaniem my, to znaczy Wspólnota, nie mamy prawa umieścić sprzętu o kluczowym znaczeniu na niezamieszkanej górze - ciągnęła Mellanie. - Tylko zaczekajcie na następny kawałek. - O Boże - jęknął Mark. Pragnął, żeby ten program wreszcie się skończył. A razem z nim cały wszechświat. - Flota naprawdę potrzebuje serii stacji na południowym kontynencie. Inaczej sieć nie obejmie całej planety. Z pewnością sprzeciwianie się ich budowie to antyludzka działalność? - Zapytała Mellanie na szosie. - Jeśli na tym ma polegać antyludzka działalność, to jestem antyludzki -odpowiedział jej Mark z głupkowatym uśmiechem. W studiu Mellanie wzruszyła ramionami, spoglądając na Alessandrę z bezradną miną. - Co za suka! - Wrzasnął rozwścieczony Mark. Zerwał się z kanapy. Kieliszek spadł na kamienną posadzkę. - To wcale nie tak było, ty jebana dziwko.

Wszyscy w barze przestali rozmawiać i spoglądali na niego. Program Alessandry Baron zniknął z portalu, ustępując miejsca turniejowi golfa na New Oxford. - Starczy już tych pyskatych kurew - warknął China. Na jego łysej głowie kilka tatuaży 00 zapłonęło szkarłatnym blaskiem. - Siadaj, Mark. Wszyscy widzimy, że to było zmontowane. Podnieś ten kieliszek. Naleję ci na koszt lokalu. Liz złapała go za nadgarstek i pociągnęła w dół. - Prawo chyba tego zabrania? - Zapytał. Gniew ustępował w nim miejsca szokowi. - Zależy czego będziesz mógł dowieść - odparł z powagą - Nie przejmuj się - uspokajała go Liz. - Wszyscy tu rozumieją, że to lipa. Tak właśnie flota odpowiedziała na blokadę, naciskają na Simona, żeby przepuścił konwój. To prawo Newtona polityki. Mark skrył twarz w dłoniach. E-kamerdyner zawiadomił go, że Carys Panther znowu chce z nim rozmawiać. Simon Rand również. Na jego publiczny kod napływało z unisfery kilka tysięcy wiadomości na sekundę. Wyglądało na to, że wszyscy, którzy oglądali Alessandrę i Mellanie, chcą mu powiedzieć, co o nim myślą. Ich opinia nie była pochlebna. Wydawało się, że upał nasila się z każdym krokiem, podobnie jak wilgotność. Zaskoczyło to Ozziego. Wędrował już ścieżkami Silfenów wystarczająco długo, żeby wiedzieć, kiedy mija próg. Zmiana była subtelna i zachodziła stopniowo. Ale nie tym razem. Szli przez liściasty las drugiej planety po świecie duchów. Był środek lata i kwiaty pokrywały ziemię pastelowym dywanem. W pewnej chwili wśród potężnych pni pojawiły się palmy i gigantyczne paprocie. Ozzie poczuł jakąś nasilającą się woń, minęła jednak chwila, nim zdołał ją zidentyfikować. To było morze. Od dawna już nie widział morza. Ścieżki Silfenów nigdy nad nie nie prowadziły. Robiło się też coraz jaśniej. W promieniach słońca uwidoczniła się nuta indygo. Ozzie wyciągnął z kieszeni okulary słoneczne. - Jesteśmy w jakimś innym miejscu, prawda? - Zapytał podekscytowany Orion. Rozglądał się wokół, spoglądając z zachwytem na grube liście wszystkich drzew. Nawet podszycie zrobiło się gęstsze, trawa była wyższa i miała ciemnozielony odcień. Wokół pni owijały się pnącza o białych i cytrynowożółtych kwiatach. - Na to wygląda - potwierdził Ozzie uspokajającym tonem. Odwrócił się, żeby spojrzeć na chłopaka, i zauważył, że ścieżka tuż za nimi zakręca ostro. A przecież od wielu godzin szli prosto przed siebie. Orion nic nie zauważył. Unosił w ręce amulet przyjaźni, wpatrując się w niego z uwagą. Po świecie duchów poprosił Ozziego, żeby oddał mu talizman. Tamto doświadczenie ponownie zmieniło jego opinię o Silfenach. Nigdy już nie będą dla niego niekwestionowanymi idolami, zaczynał jednak ich akceptować jako autentycznych obcych. Ozzie doszedł do wniosku, że to oznaka dojrzewania. - Są jacyś w pobliżu? - Zapytał. - Nie wiem - odparł zakłopotany chłopak. - Zrobił się zielony. Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Pokazał amulet Ozziemu. Mały klejnot zawieszony na długim łańcuszku gorzał jaskrawym, szmaragdowym blaskiem. - Jak myślisz, czy to znaczy, że jest tu coś innego? - Nie mam pojęcia - odparł zgodnie z prawdą Ozzie. Palmy rosły coraz rzadziej, gęsta trawa sięgała kolan. Tochee musiał intensywnie poruszać płozami, by móc posuwać swe masywne ciało przez ostre źdźbła. Ozzie zatrzymał się zdezorientowany. Nie było tu żadnej ścieżki, tylko pas zdeptanej trawy za nimi. Liście palm nie osłaniały już jego skóry przed intensywnymi promieniami słońca. Grunt opadał powoli przed nimi. W oddali było widać kilka niewielkich wzniesień, ale za nimi, w odległości kilku kilometrów, rozpościerało się błękitne morze. I CO TERAZ? - Zapytał Tochee. Ozzie spojrzał na swego obcego przyjaciela i wzruszył ramionami. Tochee znał już ten gest aż za dobrze.

- Nie mijaliśmy tego - oznajmił nagle Orion. Spoglądał za siebie, w stronę, z której nadeszli. Wznosiła się tam niewysoka góra o zaokrąglonym szczycie porośniętym dżunglą złożoną z palm i olbrzymich paproci z domieszką garstki wysmukłych, szarych drzew wyglądających jak skrzyżowanie sosny z eukaliptusem. Cały lasek miał najwyżej kilometr średnicy. Ozzie zastanawiał się, co odpowiedzieć, gdy nagle przerwał mu sygnał elektronicznego brzęczyka dobiegający z plecaka. Ów dźwięk, tak pospolity we Wspólnocie, tu był prawdziwym szokiem. Wymienili z Orionem zaskoczone spojrzenia. - Połącz mnie z moim naręcznym układem procesorowym - polecił e-kamerdynerowi Ozzie. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiły się ikony funkcji, których nie oglądał od chwili opuszczenia Lyddington. Wszczepy odzyskiwały pełną zdolność działania. Ozzie zrzucił plecak tak szybko, jakby ten nagle się zapalił. E-kamerdyner potwierdził, że jego wszczepy otrzymują sygnały od naręcznego układu. Ozzie wytrząsnął całą zawartość plecaka na ziemię, nie dbając o porządek. Z boku układu paliła się maleńka, czerwona dioda. Ozzie włożył urządzenie na rękę i plastmetal zacisnął się wokół jego nadgarstka. Tatuaże 00 na przedramieniu połączyły się z punktem styku. Ozzie podniósł też ręczny układ leżący wśród sterty ubrań. Kiedy go włączył, w jego wirtualnym polu widzenia natychmiast pojawiły się odpowiednie ikony. - Niech to szlag - mruknął. Jego e-kamerdyner zaczął sporządzać kopie bezpieczeństwa plików obu urządzeń. Ozzie pozwolił mu na to, przesuwając wirtualnymi dłońmi pliki ręcznego układu. Ekran urządzenia rozwinął się do pełnej szerokości pół metra. - Proszę - wyszeptał Ozzie, wyciągając półprzezroczystymi, bursztynowymi palcami symbole z językowych plików, które tak pracowicie tworzył w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Na ekranie pojawiły się kolczaste, podobne do kwiatów wzory, jakich używał do porozumiewania się z Tochee. Miały barwę najintensywniejszego fioletu, jaki można było wycisnąć z urządzenia. Tochee znieruchomiał. CZEŚĆ - pojawiło się w jego przednim segmencie ocznym. - Nasze urządzenia elektroniczne odzyskały zdolność działania - oznajmił na głos Ozzie. Ręczny układ procesorowy przełożył jego słowa na serię znaków. ROZUMIEM. - To są obrazki, którymi mówi Tochee? - Zapytał zafascynowany Orion, spoglądając na ekran. Układ procesorowy przełożył jego pytanie i obcy odpowiedział. - W rzeczy samej, mały człowieku - rozległ się głos urządzenia. - Są ulokowane w niewłaściwym przedziale pasma, ale potrafię je odczytać. Orion krzyknął z radości i podskoczył w górę, wymachując rękami. - To ja, to ja, Tochee. Mówię do ciebie! Uśmiechnął się radośnie do Ozziego i obaj przybili piątkę. - Jestem świadom zachodzącej komunikacji - układ procesorowy przetłumaczył odpowiedź Tochee. Czekałem na tę chwilę już od dłuższego czasu. Moja pierwsza prawdziwa przemowa to podziękowania tobie, duży człowieku, i tobie, mały człowieku, za wasze towarzystwo. Bez was musiałbym pozostać w zimnym domu. Nie byłbym z tego zadowolony. Ozzie ukłonił mu się lekko. - Nie ma za co dziękować, Tochee. Nie tylko ty masz powody do wdzięczności, brachu. Bez ciebie trudno by nam było opuścić Lodową Cytadelę. Orion pobiegł do obcego, który wyciągnął manipulatorową mackę. Chłopak uściskał ją radośnie. - To świetnie, to cudownie, Tochee. Mam ci tak wiele do opowiedzenia. I chcę cię też zapytać o mnóstwo rzeczy. - Jesteś dobry, mały człowieku. Duzi ludzie numer dwa, trzy, pięć, piętnaście, dwadzieścia trzy

i trzydzieści również okazali pewne zrozumienie dla mojej sytuacji, podobnie jak przedstawiciele innych gatunków w zimnym domu. Mam nadzieję, że wszystko z nimi w porządku. - Którzy to, Ozzie? - Nie mam pojęcia, brachu. Podejrzewam, że Sara to duży człowiek numer dwa, a George też musi być gdzieś na tej liście. - jego wirtualna dłoń wyciągnęła programy tłumaczące ze stanu zamrożenia, przesuwając je do ręcznego układu o większych mocach obliczeniowych. - Tochee, musimy poszerzyć nasze możliwości tłumaczenia. Chcę, żebyś porozmawiał z moją maszyną. - Zgoda. Ja również mam elektroniczne urządzenia, które chciałbym włączyć. - Dobra, to bierzmy się do roboty. Obcy wyciągnął manipulator i zdjął ze swego grzbietu jeden z ciężkich pakunków. Ozzie tymczasem podniósł z ziemi kilka instrumentów i włączył je kolejno. - Brachu, mało brakowało, a zostawiłbym to wszystko w Lodowej Cytadeli -mruknął. - Co tu masz? - Zapytał podekscytowany chłopak. - Standardowy sprzęt do nawiązywania pierwszego kontaktu. Analizatory minerałów, skanery rezonansowe, monitory spektrum elektromagnetycznego, mikroradar, magnetometry. To wszystko mówi mi mnóstwo o środowisku, w jakim się znajdujemy. -I w czym nam to pomoże? - Jeszcze nie wiem, brachu. Zależy co znajdziemy. To miejsce różni się od poprzednich. Silfeni pozwalają, żeby elektryczny sprzęt tu działał. Muszą mieć jakiś powód. - Myślisz... - Orion zatrzymał się i rozejrzał wokół z ostrożną miną. - Czy to koniec drogi, Ozzie? O mało nie odpowiedział chłopakowi, żeby nie był głupi. Powstrzymała go jednak narastająca w nim niepewność. - Nie mam pojęcia. Spodziewałbym się czegoś bardziej efektownego. - Wskazał na pagórkowaty krajobraz. - To przypomina raczej ślepą uliczkę. - Tak właśnie myślałem - zgodził się potulnie Orion. W wirtualnym polu widzenia Ozziego pojawiały się zebrane przez instrumenty rezultaty. Zignorował je i uściskał chłopaka. - Nie bój się, brachu. - Dobra. Ozzie ponownie skierował swą uwagę na uzyskane wyniki. Zauważył, że Tochee również włączył kilka elektronicznych urządzeń. Instrumenty Ozziego stwierdziły, że są to czujniki i układy procesorowe nieróżniące się zbytnio od używanych przez ludzi. Poza tym nie dowiedział się zbyt wiele. O dziwo, planeta sprawiała wrażenie całkowicie pozbawionej pola elektromagnetycznego. Poziom neutrin był tu jednak wyższy od przeciętnego. Odczyty pól kwantowych różniły się nieco od standardowych, ale nie w stopniu sugerującym zniekształcenie przestrzeni potrzebne do otworzenia tunelu czasoprzestrzennego. Ozziemu nasunęła się myśl, że może to być pozostałość po efekcie elektronicznego tłumienia. - To dziwne, ale nie wystarczająco dziwne - rzekł cicho. - Ozzie, co widać na niebie? Na ekranie ręcznego układu procesorowego rozbłysło to samo pytanie, skierowane do Tochee. Obcy odłożył swoje gadżety i spojrzał w kierunku, w którym wskazywał Orion. Ozzie zrobił to samo. Przymrużył powieki, by osłonić oczy przed jasnym blaskiem słońca. Wyglądało na to, że wysoko na niebie unosi się jakiś srebrzysty obłok, wąski łuk widoczny po obu stronach słońca. Gdy jednak włączyły się filtry wszczepów siatkówkowych, osłaniając go przed nadmiernym lśnieniem, Ozzie zmienił zdanie. Bez względu na to, jak wielkiego powiększenia użył, migotliwy, srebrny pas cały czas wyglądał tak samo. Planeta miała pierścień. Przebiegł wzrokiem wzdłuż niego, zapisując obraz w pamięci obu układów procesorowych. Iskierki, które widział w obłoku, były w rzeczywistości maleńkimi drobinami. Musiały ich być tysiące. Zastanawiał się przez chwilę, czy różnią się składem od reszty pierścienia. Potem dotarł

do miejsca, w którym pierścień powinien przecinać tarczę słońca. Ale jej nie przecinał. Skala zmieniła się ponownie, w przerażającym stopniu. - Niech mnie chuj strzeli - wyszeptał Ozzie. To, co widział, było aureolą gazu otaczającą całą gwiazdę. Wynikało z tego, że planeta, na której stoją, krąży wewnątrz niej. - Znam to miejsce - oznajmił zdumiony. - Jak to? - Wygarnął Orion. - Skąd? Ozzie roześmiał się nerwowo. - Opowiadał mi o nim jeden facet, który też wędrował ścieżkami Silfenów. Mówił mi, że odwiedził artefakty, które nazywał drzewnymi rafami. Ponoć unosiły się one w mgławicy atmosferycznych gazów. Zawsze uważałem, że większa część jego opowieści to pic na wodę. Chyba jestem mu winien przeprosiny. - Kto to był, Ozzie? Kto odwiedził to miejsce? - Facet nazywa się Bradley Johansson. Po pięciu minutach jazdy pociąg z Oaktier zatrzymał się na dwudziestym dziewiątym peronie trzeciego pasażerskiego terminalu dworca STT w Seattle. Stig McSobel wysiadł z wagonu i poprosił swego e-kamerdynera o znalezienie peronu, na którym będzie mógł wsiąść do pociągu do Los Angeles, następnej stacji na linii wokółziemskiej. Urządzenie odpowiedziało, że pociągi kursujące na wokółziemskiej pętli odjeżdżają z terminalu drugiego, Stig wskoczył więc do wagonika jednoszynowej kolejki przewożącej pasażerów między terminalami. Po drodze mijali wielką stację rozrządową położoną na wschód od Seattle. Długie na dwa kilometry pociągi towarowe ciągnięte przez potężne, elektryczne lokomotywy typu Damzung T5V6B czekały tam pod bramą wiodącą na Bayovar, planetę Wielkiej Piętnastki połączoną bezpośrednio z Seattle. Poruszające się na magnetycznych torach transwspólnotowe ekspresy śmigały niczym samoloty latające na zerowej wysokości. Na południu widział długą linię bram lśniących jasnobłękitnym światłem, od którego na porośnięty chwastami beton padały długie cienie. Dworzec w Seattle był węzłem łączącym ze sobą dwadzieścia siedem światów pierwszej fazy, pomijając Bayovar. Przejeżdżały tędy wszystkie kursujące między nimi pociągi. Były ich tysiące i razem tworzyły olbrzymią sieć ekonomicznych powiązań, pomagającą utrzymać przemysłową i naukowo-badawczą bazę Seattle. Stig usiadł na końcu podłużnego wagonika i przyjrzał się pośpiesznie współpasażerom. Jego naręczny układ procesorowy porównywał ich obrazy z tysiącami wizualnych plików, które nagromadził od chwili przybycia do Wspólnoty. Siedmioro pasażerów kolejki przyjechało pociągiem z Oaktier. To było normalne. Jeśli któreś z nich go śledziło, musiało przeprofilować twarz od chwili ich poprzedniego spotkania. Terminal drugi był ogromną kopułą z metalu i betonu, w połowie znajdującą się pod ziemią. Jego niezliczone perony były ulokowane w promienistym wzorze na dwóch piętrach. Niższe było przeznaczone dla przyjazdów, wyższe dla odjazdów. Stig zapłacił za bilet klasy standardowej, który pozwoli mu dojechać pętlą aż do Kalkuty, a potem wszedł na ruchomy chodnik prowadzący na peron A17, na który właśnie wjeżdżał jeden z dwudziestu pociągów kursujących po pętli. Stig czekał spokojnie przy drzwiach drugiego wagonu, obserwując spóźnionych pasażerów biegnących ku pociągowi. Nikt z ludzi, którzy towarzyszyli mu w kolejce, nie wsiadł do jego pociągu. Usatysfakcjonowany Stig wszedł do środka i przeszedł korytarzem do piątego wagonu. Dopiero wtedy zajął miejsce. Hoshe Finn, stojący w kolejce do budki „Fasoli Jasia" na końcu peronu A-17, zauważył, że jego cel odjeżdża miejscowym pociągiem. - Czy twoi ludzie go namierzyli? - Zapytał stojącą obok Paulę. - Tak, dziękuję. Idzie za nim ekipa B. Właśnie zajął miejsce w piątym wagonie.

Kupił kawę dla siebie i herbatę dla Pauli. - Podejrzewasz kogoś z ekipy B? - Zapytał. - Niestety, nie mam właściwie żadnych podejrzanych - przyznała, dmuchając na gorący płyn. - A to znaczy, że muszę każdego uważać za możliwy przeciek. - Mnie również? Pociągnęła łyczek herbaty i przyjrzała się z uwagą Hoshemu. - Jeśli pracujesz dla rządowej służby bezpieczeństwa albo dla wydziału tajnych operacji jakiejś korporacji, możliwości oraz dalekowzroczność tego, kto cię tu umieścił, wykraczają poza moje zdolności wykrywania. - Uznaję to za komplement. - Dziękuję za pomoc, Hoshe. - Cała przyjemność po mojej stronie. Mam nadzieję, że zdobędziesz to, czego potrzebujesz. - Ja również. Stali przy budce „Fasoli Jasia" i obserwowali opuszczający dworzec pociąg. To była dziwna sprawa i Hoshe wiedział, że z pewnością nie spodoba mu się to, czego się dowie. Albo pani prezydent zabijała bezkarnie obywateli, albo szaleniec, jakim był Bradley Johansson, od samego początku miał rację. Nie był pewien, co byłoby gorsze. Pociąg potrzebował dziesięciu minut, by dotrzeć do LA Galactic. Większość tego czasu poświęcił na powolne przebijanie się przez dworzec w Seattle, w kolejce do bramy pętli wokółziemskiej. Przed stuleciami, gdy STT dopiero zaczynała się rozwijać, nawet ona nie mogła sobie pozwolić na zakup w Los Angeles terenów wystarczających do budowy dworca planetarnego. Dlatego wynajęła od amerykańskiego rządu część Camp Pendleton na południe od San Clemente, w zamian za udostępnienie Pentagonowi bezpośredniego dostępu do tuneli czasoprzestrzennych, co umożliwiło przerzucanie wojsk w każdy punkt na planecie (albo poza nią). Militarne względy traciły stopniowo na znaczeniu, w miarę jak coraz większa część populacji opuszczała Ziemię, by realizować wśród gwiazd swą wizję wolności i narodowej niezależności. Dyktatorów i fanatyków było coraz mniej, aż wreszcie powołano Federalne Narody Zjednoczone. Dawne armie powoli obumierały, a STT kontynuowała niepowstrzymaną ekspansję. Ponad połowę odpowiednich dla ludzi planet pierwszej fazy odkryto i skolonizowano, używając LA Galactic jako punktu wyjścia. Gdy STT w końcu przeniosła wydział eksploracji na planety Wielkiej Piętnastki, komercyjny ruch szybko zapełnił powstałą w ten sposób lukę. Dworzec LA Galactic nie ustępował wielkością i stopniem komplikacji żadnej stacji we Wspólnocie. Stig wysiadł z pociągu na trzecim peronie terminalu Carralvo. Był to olbrzymi, wielosegmentowy, modernistyczny gmach z białego betonu, wybielonego jeszcze bardziej przez nieubłagane kalifornijskie słońce. Choć budynek był gigantyczny, cały wibrował od ruchu pociągów, które przejeżdżały przezeń na stylowych, łukowatych wiaduktach, niekiedy mających aż trzy kondygnacje. Stig znalazłby drogę w budynku Carralvo nawet po ciemku, i to nie tylko w jego publicznie dostępnych częściach. Wszystkie służbowe korytarze, pomieszczenia dla personelu oraz gabinety kierownictwa również były opisane w pamięci jego wszczepów. Właściwie jednak nie potrzebował pomocy. Pozostałe siedem pasażerskich terminali znał równie dobrze. Przepracował tu długie lata. Jeśli można było powiedzieć, że Strażnicy mają regularną bazę operacyjną we Wspólnocie, było nią LA Galactic. Dworzec świetnie nadawał się do ich celów i miał dla nich kluczowe znaczenie. Każdego dnia przez jego bramy przejeżdżały setki tysięcy ton towarów przemysłowych i konsumpcyjnych. Import żywności przekraczał milion ton dziennie, a surowców było jeszcze więcej. Tysiące firm importowo-eksportowych, od międzyukładowych gigantów aż po wirtualne spółki składające się jedynie z kodu przestrzeni procesorowej oraz numeru konta, miały swoje biura i magazyny na wielkich jak miasto terenach dworcowych. Każda z nich była też podłączona do wielkiej sieci torów i urządzeń przeładunkowych STT zarówno fizycznie, jak i elektronicznie. Każda

prowadziła liczne rachunki w sieci banków. Każda miała kontakty z Departamentem Towarów Regulowanych. Każda miała biura, od całych wieżowców po parę wynajętych pokojów. Firmy rosły, słabły, bankrutowały, odnosiły sukces i przeradzały się w międzyu kładowe korporacje, przenosiły siedzibę zarządu, wymieniały personel, łączyły się ze sobą. Walczyły zaciekle o kontrakty. To był superkapitalizm w ciasnym, zamkniętym środowisku, bezlitosny dla słabych. W ciągu minionych dziesięcioleci Adam Elvin zdążył założyć i zlikwidować kilkanaście działających na LA Galactic spółek. Nie był wyjątkiem. Co miesiąc znikały ich i pojawiały się setki. Jego firmy ukrywały się w tłumie założonych przez innych graczy, pragnących zaopatrywać rynki zbytu, o których istnieniu wiedzieli albo przynajmniej w nie wierzyli. Tworzył dla siebie nową tożsamość i wykorzystywał ją do zarejestrowania firmy, która pozostawała w uśpieniu przez długie lata. Gdy wreszcie ją uaktywniał, podejmowała w pełni legalną działalność handlową. Ta praktyka świetnie służyła Strażnikom. Każdy transport broni i sprzętu na Far Away wysyłano przy użyciu przykrywki funkcjonującej na LA Galactic. To pozwalało Adamowi obserwować je wszystkie. W pewnej chwili każdy element sprawdzano, zamieniano albo maskowano w pomieszczeniu, które dla Pauli Myo i Wydziału Poważnych Przestępstw było po prostu kolejnym wynajętym magazynem na szlaku. Tym razem jednak skala operacji była znacznie większa. Johansson rozpoczynał swój plan zemsty planety, a flota ścigała ich z niebezpieczną skutecznością. Po Venice Coast paranoja Adama sięgnęła niespotykanych dotąd szczytów. Firma Lemule's Max Transit wynajmowała całe piętro w Henley Tower, niewyróżniającym się niczym szczególnym trzydziestopięciopiętrowym budynku ze szkła i betonu wzniesionym po stronie San Diego, w lesie podobnych biurowców składającym się na jedno z centrów administracyjnych dworca. W biurach firmy pracowało dwudziestu Strażników. Czworo zajmowało się przerzutem nielegalnych towarów na Far Away, reszta zaś dbała o bezpieczeństwo. Natychmiast po kupieniu biletu Stig wysłał wiadomość na jednorazowy adres unisferowy. Kieran McSobel, który pełnił dyżur w biurze Lemule, odebrał ją i, zgodnie z procedurą, wysłał do cybersfery baterię programów obserwacyjnych. Zainstalowały się one w węzłach obsługujących linię kolejową, z której korzystał Stig, i rozpoczęły analizę napływających danych. Po chwili w wirtualnym polu widzenia Kierana pojawiły się wyniki. - Cholera. Marisa, mamy w pociągu Stiga przepływ kodowanych danych. Z pięciu źródeł, w tym jedno w jego wagonie. Siedząca po drugiej stronie pozbawionego ścianek działowych pomieszczenia Marisa McFoster sprawdziła dane. - Niedobrze. To standardowa formacja obserwatorów. Flota go namierzyła. Niech to szlag! Połączyła się z Adamem. - Potrzebujemy oprogramowania, które miał nam dostarczyć - stwierdził ten. - Czy mamy szanse je przechwycić? - Roboty są na miejscu - odparła Marisa. Aktywowała małe maszyny i sprawdziła je programami diagnostycznymi. - Mamy czas. Gareth jest na Carralvo. Może przejść obok niego. - Zróbcie to. - A co ze Stigiem? Twarz Adama nic nie wyrażała. Nie chciał, żeby młodzi zauważyli, jak bardzo się niepokoi. W jaki sposób flota zdołała go znaleźć? - Nie możemy rozbić formacji śledzących. To zaalarmowałoby flotę i zdradziło przed nią nasze możliwości. Będzie musiał poradzić sobie sam. Gdy tylko uzyskamy potwierdzenie przejęcia przesyłki, wyślij mu polecenie przerwania misji i ucieczki. Uaktywnij melinę w Venice. Będzie musiał się poddać przeprofilowaniu, jeśli zdoła tam dotrzeć.

- Tak jest. - Nie martw się. Jest dobry. Da sobie radę. Stig ruszył w dół po długiej, łukowatej rampie, jednej z dziesięciu łączących perony z głównym budynkiem, w którym było tłoczno jak na stadionie podczas meczu. Idąc rampą, liczył kolejne wejścia awaryjne. Kiedy znajdzie się w budynku, będzie potrzebował jeszcze trzy i pół minuty, by dotrzeć na postój taksówek. Droga stamtąd do biura zajmie mu co najmniej dziesięć minut, zależnie od tego, jak intensywny ruch będzie panował na drogach dojazdowych. Nagle na rampie pojawił się Gareth i ruszył w jego stronę. Miał na sobie elegancką, szarą marynarkę i żółtą koszulę. Dzięki szkoleniu Stig zdołał nie odwrócić głowy gdy przechodzili obok siebie. Było to jednak trudne. Szary na żółtym. Rozkaz przekazania na ślepo. Powód mógł być tylko jeden: obserwowano go. Musiał przyznać, że są dobrzy. Miał się na baczności przez całą drogę z Oaktier i nie zauważył nikogo. Rzecz jasna, to mogła być wirtualna obserwacja - ekipa hakerów wsparta przez LI, śledząca go za pośrednictwem publicznych kamer i czujników. Takiego ogona znacznie trudniej było się pozbyć. Gdy schodził z rampy, jego umysł wypełnił plan gmachu dworcowego. Stig skręcił w lewo, ku parzystym peronom, i zjechał schodami ruchomymi do położonej niżej galerii. Cały czas wytężał wzrok. Było to trudne. Złapał się na tym, że przechodząc po pomoście na drugie schody ruchome, spojrzał w górę. To był jasny dowód, że wie, iż ktoś go śledzi. Czy jednak się zorientują? Jeśli faktycznie go obserwowali, z pewnością zauważyli, że sprawdza takie rzeczy rutynowo. Mogłoby być gorzej, gdyby się nie rozglądał. Zadowolił się krótkim spojrzeniem w górę i zapisał obraz w pamięci wszczepowej. Jadąc w dół, obejrzał go w wirtualnym polu widzenia. Blisko poręczy stał mężczyzna - typowy kalifornijski surfer - który wysiadł razem z nim z pociągu z Seattle. Nie jechali jednak w tym samym wagonie, Stig powiększył obraz i przyjrzał się uważnie nieznajomemu. Gęste blond włosy związane w kucyk, ostry nos, wydatna żuchwa, zwyczajna niebieska koszula i dżinsy. Nie mógł być pewien, zachował jednak obraz w podręcznej pamięci. Schody ruchome zawiozły go do marmurowej, oświetlonej neonami galerii. Natychmiast skierował się do publicznej toalety. Większość kabin była pusta. Paru facetów korzystało z pisuarów, a przy zlewach stali ojciec z synem. Stig wszedł do drugiej pustej kabiny i ściągnął spodnie. Jeśli śledzący obserwowali toaletę, nie mieli jeszcze powodów do podejrzeń. Korzystając z naręcznego układu procesorowego, przepisał oprogramowanie od Kareema na kryształ pamięci, a potem wyjął z urządzenia mały, czarny dysk. Włożył go w plastikowe pudełeczko o zwykłym wyglądzie, owinął w papier toaletowy, wrzucił do muszli i spuścił wodę. Spłynęło bez trudności. Stig opuścił kabinę i umył ręce. Gdy wrócił do galerii, blondyn w niebieskiej koszuli oglądał wystawę sklepu odległego o dwadzieścia metrów. Następnie Stig udał się do najbliższego sklepu sportowego i kupił parę adidasów, płacąc gotówką. Śledzący będą musieli to sprawdzić. Wrócił do galerii i zatrzymał się przed sklepikiem sprzedającym pamiątki dla turystów. Wybrał całkiem niezły kapelusz plażowy. Następnie poszedł do przechowalni bagażu po lewej i dotknął tatuażem kredytowym zamka szafki, którą wybrał trzy dni temu. Drzwiczki się otworzyły i Stig wyjął ze środka czarną torbę zawierającą zestaw awaryjny. Potem udał się na postój taksówek, nie oglądając się już za siebie. Wychodząc przez drzwi obrotowe w jasne, kalifornijskie słońce, Stig uśmiechnął się szeroko. Choć sytuacja wyglądała poważnie, kilka kolejnych godzin powinno mu dostarczyć świetnej zabawy. Magazyny nie irytowały Adama aż tak bardzo jak dzielnice biurowców położone na południe od LA Galactic. Nienawidził niezliczonych firm transportowych i przeładunkowych, żyjących w pasożytniczym związku z kolejami STT. To były typowe przykłady kapitalizmu. Niczego nie produkowały, kazały sobie

płacić za dostarczanie towarów i zwiększały koszty utrzymania na stu różnych światach, żyjąc na koszt tych, którzy zajmowali się produkcją. Musiał jednak przyznać, że dzisiejsi producenci nie są już klasą pracującą w dawnym, marksistowskim sensie. To byli inżynierowie zajmujący się nadzorem nad cybernetycznymi urządzeniami. Choć jednak automatyzacja i konsumpcjonizm znacznie poprawiły warunki życia proletariatu, nie zmieniły faktu, że finansowa elita władała całą ludzkością. Garstka ludzi kontrolowała bogactwa setek światów, korumpując rządy lub po prostu je ignorując. A on żył między nimi i z radością konsumował ich produkty, przytłoczony potęgą przeciwnika. Niemal całkowicie zapomniał o celu swego życia, w coraz większym stopniu sprzedając się sprawie Johanssona. Sprawie, która budziła w nim coraz większy niepokój. Nikomu o tym nie wspominał - komu w końcu mógłby powiedzieć? - Ale stanął w obliczu przerażającej perspektywy, że Bradley Johansson ma jednak rację i Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę. Cała ta afera z alfami wyglądała bardzo dziwnie. Zbyt wiele było zbiegów okoliczności: wyprawa „Drugiej Szansy", zniknięcie bariery, Brama Piekieł, atak w Venice Coast. Adam nie wątpił, że czeka ich wojna, i nie był pewien, po której stronie stoi rząd Wspólnoty. Dlatego pieczołowicie kompletował sprzęt dla Johanssona bez zwykłego dla siebie cynizmu. Od dawna już unikał partii, nie zaopatrywał komórki na żadnej planecie. Całą uwagę poświęcał Strażnikom. Szalonej, pełnej entuzjazmu, oddanej sprawie młodzieży z Far Away, która interesowała się wyłącznie swoją krucjatą i nie miała pojęcia, na jakich zasadach opiera się Wspólnota. To ich starał się osłaniać. Służył im przewodnictwem jak jakiś stary mistyk obiecujący nirwanę na końcu drogi. Dziś jednak wyglądało na to, że Stig nie doczeka tego końca. Dworcowa taksówka zawiozła go powoli wewnętrznymi drogami do dzielnicy Arlee. Dwieście pięćdziesiąt kilometrów kwadratowych położonych na wschód od dworca terenów całkowicie pokrywały magazyny. Kompozytowe budynki o gładkich ścianach rozmieszczono na planie ściśle geometrycznej szachownicy. Niektóre z nich były tak wielkie, że zajmowały cały kwartał, w innych kwartałach zaś mogło mieć swe hale nawet dwadzieścia różnych firm. Wszystkie magazyny miały lekkie, kompozytowe ściany i dachy pokryte czarnymi bateriami słonecznymi. Z ich ścian i narożników wyrastały pokraczne wentylatory przypominające mechaniczne narośle rakowe. Ich promienniki ciepła lśniły bladym, pomarańczowym blaskiem w promieniach słońca. Nie było tu ruchomych chodników, a na ulicach rzadko widziało się osobowe samochody. Dominowały furgonetki i wielkie ciężarówki. Kierujące nimi układy procesorowe krążyły po prostej trasie między magazynem a stacją przeładunkową przez dwadzieścia cztery godzinę na dobę siedem dni w tygodniu. Tu jednak miał przynajmniej do czynienia z fizycznym transportem towarów, nie z transakcjami zawieranymi w gabinetach. Dzięki temu mógł jakoś znieść ten widok. Wjechał do sali przeładunkowej magazynu Lemule's Max Transit. Był to budynek średnich rozmiarów, miał cztery akry powierzchni. W środku pracowały Bjou McSobel i Jenny McNowak. Spółka otrzymała duże zamówienie na opakowania do sieci supermarketów działającej na pięciu światach drugiej fazy. Połowę przestronnego wnętrza wypełniały stosy czekających na wysyłkę skrzyń. Ładowarki i wózki widłowe jeździły wąskimi alejkami, przewożąc sprzęt rolniczy, narzędzia ciesielskie, uniwersalne roboty, domowe portale holograficzne oraz setki innych towarów, którymi legalnie handlowała firma. Lemule’s Max Transit zarabiała na siebie. Co rano, jadąc na LA Galactic, Adam dumał nad ironią faktu, że po wielu latach kierowania podobnymi spółkami radzi sobie z tym znacznie lepiej niż przedsiębiorcy i ryzykanci, którzy naprawdę chcieli odnieść sukces. Wysiadł z samochodu i Bjou zamknęła ciężkie, suwane drzwi hali. - Jak idzie? - Zapytał. - Jenny otworzyła wejście. Robot naprawczy powinien wrócić za czterdzieści minut. - Na pewno znalazł przesyłkę? -Tak. - Wreszcie jakaś dobra wiadomość.

Udali się na koniec magazynu, gdzie Strażnicy stworzyli bezpieczny obszar. Bjou i Jenny przygotowywały transport na Far Away, ukrywając części w prostych maszynach i sprzęcie elektronicznym wysyłanych do Armstrong City. Po drugiej stronie otwartych skrzyń i rozmontowanych maszyn w podłodze ze związanego enzymatycznie betonu znajdował się zamaskowany otwór prowadzący do szybu o długości pięciu metrów, łączącego magazyn z jednym z przewodów kanalizacyjnych obsługujących dworzec LA Galactic. W jego ścianie również zrobiono dziurę, maskując ją następnie ściśle dopasowaną klapą. Jenny siedziała na brzegu szybu, śledząc z zatroskaniem na twarzy wędrówkę ich robota przez labirynt kanałów. - Nie mamy żadnych kłopotów, szefie - zapewniła. - Nasze monitory nie zarejestrowały prób śledzenia robota. - Dobra, Jenny. Rób tak dalej. Bjou przyciągnęła parę krzeseł i Adam z ulgą usiadł na jednym z nich. E-kamerdyner zawiadomił go, że ma zakodowaną wiadomość od Kierana. - Szefie, uważaliśmy, że powinien się pan o tym dowiedzieć. Paula Myo właśnie wysiadła z pociągu z Seattle. Towarzyszą jej ludzie z wydziału bezpieczeństwa STT. Wygląda na to, że idą do centrum operacji. Wzdłuż kręgosłupa Adama przebiegł zimny dreszcz. Jeśli Paula osobiście kierowała śledzeniem Stiga, musiała wiedzieć, że jest ważny. - Czy mamy się włamać do ich wewnętrznej sieci? - Zapytał Kieran. - Może uda się nam sprawdzić, co kombinują. - Nie - odparł natychmiast Adam. - Nie mamy gwarancji, że się nie zorientują. Nie, gdy chodzi o STT. Nie chcę, żeby się dowiedzieli, że wiemy o ich operacji. To obecnie jedyna przewaga, jaką ma Stig. - Tak jest. Adam oparł się pokusie ukrycia twarzy w dłoniach. Siedział na twardym, plastikowym krześle i gapił się na tajną dziurę w podłodze, sprawdzając jednocześnie kolejne pliki w wirtualnym polu widzenia. Gdzieś znajdował się słaby punkt, który pozwolił Pauli zinfiltrować jego kurierów. Bladożółte znaki przesuwały się przed jego oczyma, aż wreszcie Adam zaklął pod nosem. Stig kupował oprogramowanie od pracownika spółki Shansorel Partnership, tego samego, który zaopatrywał Valtare Rigina w programy regulujące działanie modulatorów mikrofalowych. W podprogramach z pewnością znajdowała się łatwa do zidentyfikowania sygnatura firmy. - Niech to szlag - mruknął. - Starzeję się. I głupieję. - Wszystko w porządku, szefie? - Zaniepokoiła się Bjou. - Myślę, że tak. Tarło czekał już w pokoju operacyjnym wydziału bezpieczeństwa STT na LA Galactic, gdy do środka weszła Paula Myo. - Przepraszam, szefowo - przywitał ją. - Chyba mnie przyuważył, kiedy wychodził z klopa. Skinęła głową. - Nie przejmuj się. Zerknął na oficera bezpieczeństwa STT towarzyszącego Pauli. Cały wydział bez oporów zgodził się na współpracę, gdy tylko padło jej nazwisko. - Trzeba się było zadowolić wirtualną obserwacją. Mam pewne podejrzenia co do ich talentów elektronicznych. Twoją ekipę z pewnością zauważyli bardzo szybko. Jeśli rzeczywiście są tacy dobrzy, natychmiast by się zorientowali. Spojrzała na oficera bezpieczeństwa. - Chciałabym dostać czyste pomieszczenie, w którym urządzimy kwaterę główną, jeśli można prosić. - Oczywiście.

Poprowadził ich korytarzem do pustego gabinetu i uaktywnił systemy, dając im pełen dostęp. - Grupa wsparcia jest już w drodze z Paryża. Dotrą tu za pół godziny -poinformowała Tarła Paula, gdy już zostali sami. - Będą mogli wspomóc twoich ludzi. - Trzeba było od początku zabrać ich więcej. - Wiem o tym. Mieliśmy bardzo niewiele czasu. Paula zdziwiła się, jak łatwo przyszło jej kłamstwo. Nie było to coś, w czym miałaby wprawę. Nie mogła już jednak uniknąć wezwania ekipy wsparcia. Musiała się skupić na ludziach, którzy znali prawdę, zanim cel się spłoszył. To od nich musiał pochodzić przeciek. - Jesteś pewien, że zauważył naszych ludzi? - Zapytała. Uświadomiła sobie, że Tarło również uczestniczył w operacji w Venice Coast. - On jest kurierem, zgadza się? - Odpowiedział pytaniem. - Tak nam powiedziałaś. A mimo to rutynowo sprawdził, czy ktoś go nie śledzi, a potem zabrał ze skrytki coś nowego. Tak się nie robi. Trzeba jak najprędzej przekazać towar i nie brać nic innego, bo to podwaja ryzyko. Poza tym, obserwowałem go. Wiedział, że jest spalony. -Wzruszył ramionami. - Tak przynajmniej uważam. - Nie przejmuj się, liczę się z twoją opinią. Musimy zgadnąć, co zrobi teraz. - Zostało mu tylko jedno. Spróbuje nas zgubić. - Jak to rozegramy? - Carol i reszta siedzą w czterech taksówkach, przed nim i za nim. Przejęli kontrolę nad układami procesorowymi kierującymi ruchem pojazdów. Miejscową policję powiadomiono, że to akcja floty. Mamy prawo poruszać się po wszystkich trasach. Taksówką przed nami nie ucieknie. - Hmm. Zastanawiam się, co było w tej czarnej torbie, którą zabrał ze skrytki. - Pewnie jest pełna broni, na wypadek gdyby musiał uciekać. - Niewykluczone. Tak czy inaczej, nie możemy podejmować ryzyka. Połącz się z policją Los Angeles i powiedz im, że chcę mieć oddział taktyczny na podorędziu. - Już się robi. Terminal Carralvo dzieliło od magazynu Lemule's Max Transit w dzielnicy Arlee z górą trzynaście kilometrów w locie ptaka. Droga przez kanały była jednak znacznie dłuższa. Robot naprawczy musiał minąć kilka węzłów. Otwierał i zamykał zawory niczym śluzy, żeby przechodzić z rury do rury. Czterdzieści trzy minuty po przybyciu Adama do magazynu maszyna wreszcie dotarła do otworu w rurze. Jenny zeszła na dno szybu i otworzyła pokrywę. Bjou i Adam przyświecali jej potężnymi latarkami. Adam skrzywił się, gdy klapa się uchyliła i jego nozdrza wypełnił smród. Jenny wyciągnęła ręce po brudnego robota naprawczego, wierną kopię maszyn używanych przez służby remontowe dworca. Wyjęła mały pojemnik z elektromięśniowej ręki i pośpiesznie zatrzasnęła pokrywę. Bjou również opuściła szyb i natychmiast zaczęła maskować jego wyjście, by pobieżny obserwator nie mógł nic zauważyć. Jenny wręczyła pudełeczko Adamowi, który wyjął kryształ pamięci i wprowadził go do ręcznego układu. - Wszystko się zgadza - oznajmił, gdy na ekranie zaczęło się przewijać menu. Jenny westchnęła z radości. Adam natychmiast połączył się z Kieranem. - Daj Stigowi sygnał do ucieczki. W pomieszczeniach wydziału bezpieczeństwa STT panował coraz większy tłok. Poza ekipą wsparcia przybył też porucznik policji z Los Angeles, pełniący funkcję łącznika. Od chwili, gdy cel opuścił dworzec, minęły tylko dwie godziny. Przez ten czas nie zrobił nic szczególnego. Pojechał do Los Angeles, wysiadł na Walgrove Avenue i ruszył dalej na piechotę. Wędrował ulicami, posuwając się powoli w stronę morza. Obecnie znajdował się na Washington Boulevard, nieopodal Del Rey Marina. Tarło polecił miejskiej LI przekazać mu, co rejestrują uliczne kamery w okolicy. Wkrótce na kilku

ekranach pojawiły się przesyłane z nich obrazy. Paula nie pozwalała im skupić się na celu, na wypadek gdyby Strażnicy monitorowali przepływ danych. Dlatego kamery nadal kreśliły powolne łuki, tylko od czasu do czasu pokazując śledzonego. - Idzie w stronę przystani - zauważył Tarło. - Myślisz, że czeka tam na niego łódź? - Kto wie? - Odparła. - Każcie kapitanowi portu, żeby przekazał nam dane wszystkiego, co tam cumuje. - Już się robi - zapewniła Renne. E-kamerdyner zawiadomił Paulę, że senator Burnelli próbuje się z nią połączyć na kodowanym kanale. Wróciła do gabinetu i autoryzowała połączenie. - Jak leci, Paula? Jedna z ulicznych kamer zarejestrowała cel wchodzący na teren przystani. Dwóch członków śledzącej go ekipy weszło tam przed nim. - Jestem zajęta - odparła. Oficer łącznikowy z miejscowej policji rozkazał oddziałowi taktycznemu przenieść się w nowe miejsce. - Nie zajmę ci wiele czasu. Uznałem, że powinnaś się o tym dowiedzieć. Mam dla ciebie dwie wiadomości, jedną dobrą, a drugą nie bardzo. - Zacznij od tej dobrej. - Wziąłem do siebie fakt, że ktoś zablokował moją inicjatywę w sprawie Far Away. Dlatego zwróciłem się bezpośrednio do Elaine Doi. Miło się dowiedzieć, że mam jeszcze jakieś wpływy. Sto lat w służbie publicznej nie poszło całkowicie na marne. Od przyszłego tygodnia wszystkie towary przewożone na Far Away będą sprawdzane w Boongate. Bez wyjątków. Pani prezydent rozkaże Columbii stworzyć specjalny wydział, który się tym zajmie. - Bardzo dziękuję, senatorze. - W kamerze zamontowanej nad jednym z nabrzeży pojawił się cel. Wyszedł na deski, spoglądając na piękne, drogie jachty cumujące po obu stronach. Paula zmarszczyła brwi. - Mamy pod ręką łódź pościgową? - Zapytała oficera łącznikowego. - Znajdę ją - zapewnił. - Niech pan to zrobi. - Ponownie przełączyła się na senatora. - A ta druga wiadomość? - Nie jestem pewien, jak to przyjmiesz - rzekł Thompson. - Sam byłem zaskoczony. Od czasu naszej poprzedniej rozmowy zadałem kilka pytań w różnych mrocznych miejscach. Ludzie, którzy lobbowali przeciwko sprawdzaniu transportów na Far Away, pracują dla Nigela Sheldona. - Powtórz to, proszę. - To Nigel Sheldon blokował twoją propozycję. - Jesteś tego pewien? - Na sto procent, Paulo. - Muszę się z tobą zobaczyć. - Zgadzam się. Najszybciej, jak tylko się da. Być może powinniśmy wciągnąć w to również mojego ojca. Cel dotarł do końca nabrzeża, przeskoczył przez łańcuch i zniknął w wodzie. - Niech to szlag! - Zawołał Tarło. - Widzieliście? - Czy oddział taktyczny ma nurków? - Zapytała Renne. Oficer taktyczny gapił się z niedowierzaniem na ekran. - S... sprawdzę to. - Tarło, skieruj wszystkie dostępne kamery na wodę przy brzegu - rozkazała Paula. - Już się robi. - Natychmiast wprowadźcie do akcji oddział taktyczny - ciągnęła. - Żadna łódź nie może opuścić przystani. Sprowadźcie tu wszystkich dostępnych policjantów. Trzeba sprawdzić każdy jacht indywidualnie. Ściągnijcie też helikopter, niech obserwuje powierzchnię wody. U wylotu portu potrzebna

będzie łódź straży przybrzeżnej albo coś w tym rodzaju, co ma sonar. Szybko! W biurze zapanowało nagłe ożywienie. Wszyscy pośpiesznie wykonywali rozkazy. - Połączę się z tobą później - powiedziała Paula senatorowi. - Tu nagle zrobiło się gorąco. Kazimir siedział w małym ogródku na zapleczu domu, aż wreszcie słońce zniknęło za horyzontem. Wzdłuż całego kanału w wychodzących na wodę domach zapaliły się światła. W odległości pół kilometra staroświeckie latarnie oświetlały mały mostek o białych balustradach. Z miasta dobiegały nocne odgłosy. Słyszał syreny, ale jak dotąd żadna z nich nie była blisko. Zegar w wirtualnym polu widzenia dodawał minuty i godziny, które upłynęły od chwili, gdy Stig skoczył do wody. Było ich zbyt wiele. Stanowczo zbyt wiele. O jedenastej nad przystanią nadal unosiły się helikoptery. Siedzący na krześle ustawionym na werandzie Kazimir mógł tylko obserwować przez lukę między niskimi budynkami naprzeciwko, jak potężne reflektory przesuwają się po powierzchni wody i cumujących u brzegu jachtach. Czuł w brzuchu ucisk zrodzony z napięcia. Czekanie na grzbiecie Iwiegoserca na rozkaz do szarży było w porównaniu z tym dziecinną igraszką. - Kaz? Głos był słaby i pobrzmiewał w nim ból. Chłopak podszedł do odległego o kilka metrów brzegu. Z wody patrzyła nań twarz Stiga. - Udało ci się! - Prawie. Nie jestem pewien, czy dam radę wygramolić się na brzeg, Kaz. Kazimir wszedł do wody i złapał dawnego nauczyciela. Stig zupełnie opadł z sił, chłopak zastosował więc chwyt strażacki i zawlókł go chwiejnym krokiem do domu. Położył Stiga na kanapie, a potem zamknął wszystkie okna oraz drzwi i włączył system alarmowy. Na koniec zasunął kotary i zapalił światło. - Kurwa, nienawidzę pływania - jęknął Stig. Skrzelowa maska wisiała na pasku na jego szyi. Paliło się na niej czerwone światełko ostrzegające przed wyczerpywaniem się mocy. - Ja też - przyznał Kazimir. - Ale pamiętam, kto mnie uczył. Owinął kocem drżące ramiona Stiga, a potem zaczął rozpinać jego mokre, ubłocone spodnie. Stig prychnął śmiechem. - Wyglądamy jak geje. Miejmy nadzieję, że ludzie Pauli Myo nie wpadną przez okno akurat w tej chwili. - Chcesz się czegoś napić? - Boże, nie. Żadnych płynów. Ani teraz, ani nigdy. Czuję się, jakbym wyżłopał połowę wody w kanalizacji. Myślałem, że na Ziemi mają surowe prawa przeciwko zanieczyszczeniom. Smak tej cholernej brei na to nie wskazuje. Mógłbym przysiąc, że pływałem w czystym gównie. Kazimir ściągnął starszemu mężczyźnie spodnie i owinął mu nogi drugim kocem. Stig wyglądał, jakby przed chwilą przywieziono go z bieguna północnego. - Nie miałeś płetw? - Tylko na początku. Straciłem je razem z całą resztą... - Roześmiał się słabo. -W tym również koszulą, którą miałem na grzbiecie. Niech to stanie się dla ciebie nauczką, Kaz. Nawet jeśli masz najlepszy sprzęt i przygotujesz świetne plany awaryjne, rzeczywistość zawsze cię zaskoczy. Na Boga, powiedz mi, że Adamowi udało się odebrać te programy. - Udało się - potwierdził chłopak. Zaczerpnął oddechu, chcąc dodać: „ale", powstrzymał się jednak. Jego wahanie nie umknęło uwagi Stiga. - O co chodzi? - Dziś wieczorem ogłoszono, że od tej pory wszystkie transporty na Far Away będą sprawdzane. Elvin i Johansson nic jeszcze nie powiedzieli, ale wygląda na to, że mamy przesrane. Ludzie z ochrony stacji oczyścili wielki, półokrągły obszar wokół przechowalni bagażu po lewej

stronie terminalu Carralvo. Zaciekawieni pasażerowie zatrzymywali się, żeby zobaczyć, co się dzieje. Po pewnym czasie spotkała ich nagroda: udało się im zobaczyć Paulę Myo. Przywitał ją lekki aplauz, ktoś nawet zagwizdał z uznaniem. Paula zignorowała gapiów, przyglądając się biernie, jak policyjni eksperci otwierają szafkę. Tarło i Renne zatrzymali się za jej plecami, uchylając się od odpowiedzi na pytania reporterów, którzy pojawili się nagle, a także oficera służby bezpieczeństwa STT. Wiedzieli, jak bardzo ich szefowa ceni możliwość spokojnego zbadania miejsca zbrodni. - Jak sądzisz, czy to był zbieg okoliczności, czy ich nowa metoda działania? -Zapytał Tarło. - Czy co było zbiegiem okoliczności? - Odpowiedziała pytaniem Renne. - Podwodna ucieczka. Hej, jeśli będą to robić regularnie, może flota zapłaci za nasze modyfikacje. To by było niezłe. Z chęcią bym sobie wyhodował sonar, jak u delfina. - Tak? Przychodzi mi na myśl pewien bezużyteczny organ, który mógłbyś nim zastąpić. - Zapewniam cię, że z tego organu korzystam bardzo często. - To nie była rutynowa akcja - zapewniła Paula. - Nasz dzisiejszy cel jest Strażnikiem. Napastnik z Venice Coast pracował dla kogoś innego. Dla Nigela Sheldona. Ale jaką korzyść miał z tego Sheldon? Najpierw pozwalał Strażnikom przemycać broń na Far Away, a potem zaatakował handlarza, który ich zaopatrywał. To nie miało sensu. - Jesteś pewna, że to był Strażnik? - Zapytał Tarło. Renne obrzuciła go ostrzegawczym spojrzeniem, ale Paula nie zareagowała. - Nasz problem polega na tym, że nie wiemy, co chcą osiągnąć - stwierdziła. - Ten nowy etap wygląda dość dziwnie. Renne, chcę żebyś skompletowała ekipę, która zbada sprzęt montowany dla nich przez Valtare Regina. - Raport wydziału do spraw uzbrojenia mówi, że jest zbyt wiele nieznanych czynników - odparła Renne z ostrożnością w głosie. - Nie potrafili określić, do czego to wszystko miało służyć. - Wiem o tym. Problem z nimi polega na tym, że potrafią myśleć tylko konkretnie. Musimy szukać niekonwencjonalnych rozwiązań. Jesteśmy teraz we flocie, więc nie powinniśmy mieć trudności ze znalezieniem specjalistów od fizyki broni, zwłaszcza takich z nadmiernie rozwiniętą wyobraźnią. Sporządźcie mi listę możliwych zastosowań, choćby nawet najbardziej nieprawdopodobnych. - Dobra, szefowo. Porucznik floty kierujący ekipą ekspertów podszedł do Pauli i zasalutował. Tarło i Renne stłumili uśmiechy. - Zbadaliśmy pozostałości DNA - oznajmił porucznik. Miała pani rację, pochodzi z klanów z Far Away. Zgromadziliśmy w przeszłości wystarczająco wiele próbek, by móc potwierdzić korelację. To potomek Roberta i Minette McSobelów w siódmym albo ósmym pokoleniu. Trudno to określić dokładniej z uwagi na wielką częstotliwość związków między kuzynami. - Dziękuję - rzekła Paula i spojrzała na Tarła, unosząc brwi. Wzruszył z rozmachem ramionami. - Przepraszam, szefowo. - Dobra, wiemy już, że trwa też druga operacja przemytnicza. Zapewne kieruje nią Adam Elvin. Zacznijmy się zastanawiać nad tym, jak go dorwać. Na biurku w małym gabinecie stał układ procesorowy połączony z siecią Clinton Estate. Intruz przesunął trupa na bok, wytarł krew, która trysnęła z szyi ofiary w chwili, gdy skręcał jej kark, i oparł dłoń na punkcie styku układu procesorowego, otwierając bezpośrednie połączenie. Oprogramowanie z jego wszczepów zinfiltrowało sieć klubu. Używano tu bardzo zaawansowanych programów, tylko jeden szczebel poniżej LI. Z uwagi na klientelę klub musiał stosować najlepsze środki bezpieczeństwa. To właśnie czyniło go najlepszym miejscem do przeprowadzenia eksterminacji. Ludzie czuli się tu pewnie i zapominali o ostrożności.

Jego oprogramowanie zidentyfikowało węzły obsługujące korty do gry w sąuasha, a potem zinfiltrowało kierujące ich działaniem systemy udając sondy diagnostyczne. Nie można było dopuścić, żeby węzły padły. Regulator sieci natychmiast by to zauważył. Intruz chciał tylko móc powstrzymać sygnał alarmowy. Gdy już się upewnił, że jego subtelna ingerencja zakończyła się powodzeniem, przebrał się w białą koszulę i szorty noszone przez klubowych trenerów. Czekał w gabinecie czterdzieści jeden minut, po czym wziął rakietę do sąuasha i ruszył krótkim korytarzem na kort, który senator Burnelli zarezerwował na lekcję. Senator był już na miejscu i rozgrzewał się. - Gdzie Dieter? - Zapytał. - Przykro mi, panie senatorze, ale zachorował - odparł, zamykając drzwi. - Ja go dziś zastępuję. - W porządku, synu. - Senator uśmiechnął się miło. - Czeka cię trudne zadanie. W tym tygodniu pokonał mnie sekretarz Goldreicha. To było upokarzające. Muszę się zrewanżować. - Oczywiście. Ruszył w stronę senatora. - Jak się nazywasz, synu? Intruz uniósł błyskawicznie rękę, uderzając ofiarę w szyję. Rozległ się głośny trzask łamanego kręgosłupa. Bezwładne ciało padło na podłogę. Wszczepy rozpaczliwie wysyłały sygnały alarmowe. Zabójca zatrzymał się jeszcze na sekundę, by się upewnić, że żaden z węzłów sieci nie zareaguje na alarm. Jego oprogramowanie działało prawidłowo, przesyłając wysyłane przez konającego wołanie o pomoc na bezużyteczny jednorazowy kod adresowy. Intruz zacisnął pięść i uderzył senatora w twarz z całą swą wzmocnioną siłą. Czaszka Thompsona Burnellego pękła pod wpływem ciosu.

OSIEM - Znaliśmy opowieści o małych, niezwykłych zwierzętach, które nie były zwierzętami i można je było niekiedy zaobserwować w naszych lasach - opowiadał Tochee za pośrednictwem programu tłumaczącego. - Istniały też historie o lasach, w których wnętrzu kryły się inne lasy, niedostępne dla zwyczajnych wędrowców. Potem jednak nadszedł wiek rozumu i nauki, więc tego typu opowieści uznano za legendy. We współczesnych czasach nikt nie doświadczył czegoś podobnego. Ja również byłem przekonany, że to bajania wywodzące się z prymitywnej przeszłości, które ongiś miały wyjaśniać jakiś aspekt natury albo służyć jako ostrzeżenie dla młodszych członków rodziny. Jednakże mój czcigodny starszy rodzic zasiał w moim umyśle zwątpienie. Niedługo przed śmiercią opowiedział mi, że widział małe niezwierzęta, a nawet zawędrował ścieżką do wewnętrznego lasu. Wydarzyło się to przed wielu laty, gdy był jeszcze młody. Technika nie była wówczas tak rozpowszechniona. Nie potrafiłem zignorować myśli, że podobne opowieści mogą nie być legendami, lecz czymś, czego można rzeczywiście doświadczyć. Układałem plany po cichu, nic nie mówiąc towarzyszom. Wreszcie wyruszyłem do lasu, który, według słów starszego rodzica, łączył się z wewnętrznym lasem. Wędrowałem po nim przez wiele dni, aż wreszcie uświadomiłem sobie, że nie tylko zgubiłem drogę, lecz również znajduję się na innym świecie. Teraz ja również będę miał co opowiadać, a moje historie będą większe od wszystkich, które są zawarte w naszym archiwum. - Chwileczkę - przerwał mu Orion. Na jego gęsto upstrzonej piegami twarzy wykwitł szeroki uśmiech. - Jesteś bibliotekarzem? Układ procesorowy zapiszczał. - Wprowadzono nieekwiwalentne tłumaczenie - oznajmiło urządzenie. - Jestem kustoszem historii naszej kultury - podjął Tochee. - Przekazuję opowieści o tym, co się wydarzyło i co mogło się wydarzyć młodym z wielu rodzin. Dzięki temu wiedzę nie tylko się zachowuje, lecz również odpowiednio docenia. - To bibliotekarz! Orion uśmiechnął się do Ozziego. - To miło - odparł z naciskiem Ozzie. Układ procesorowy przekazywał wszystko, co mówili, i coraz trudniej było wytłumaczyć nagłe wybuchy śmiechu Oriona. Chłopakowi niemal wszystko w kulturze Tochee wydawało się zabawne. Ozzie musiał przyznać, że życie obcego było bardzo, hmm... Porządne i zorganizowane. - Jak się domyśliłeś, że jesteś na innej planecie? - Zapytał Orion. - Czy wasz gatunek podróżował w kosmosie? - Uświadomiłem sobie, że to nie moja planeta, kiedy zobaczyłem, że słońce na niebie ma inny kolor, a nocą układ gwiazd jest odmienny - wyjaśnił Tochee. - Nie mieliśmy podróży kosmicznych. - A dlaczego? - Orion wskazał na gadżety trzymane przez obcego w manipulatorze. - Wasza technologia z pewnością jest wystarczająco zaawansowana. - Nie było takiej potrzeby. Nie mamy w sobie wewnętrznego braku logiki, jakim wy się cechujecie, tego nieustannego pragnienia badań bez powodu. - Chciałeś poznać źródło tych legend - zauważył Ozzie. - Czy to nie była nierozumna ciekawość? - Była. Owo pragnienie zademonstrowało, że jestem szalonym dewiantem, w znacznym stopniu odmiennym od swych pobratymców. Gdyby była wskazana weryfikacja opowieści mojego starszego rodzica, powinniśmy wspólnie z towarzyszami podjąć systematyczne badania. Ja jednak wyruszyłem sam, ponieważ byłem przeświadczony, że moich kolegów to nie zainteresuje. - Szalonym! - Powtórzył Orion i znowu zaczął chichotać. Ozzie przeszył go kolejnym ostrzegawczym spojrzeniem.

- Interesuje mnie, dlaczego twój gatunek nie uważa podróży kosmicznych za konieczne - odezwał się Ozzie. - Osiągnęliście zaawansowany poziom rozwoju. Czy brak zasobów nie jest dla was problemem? - Nie jest. Nie budujemy niczego, czego nie potrafilibyśmy utrzymać. - To godne podziwu podejście. Nasz gatunek z pewnością nie jest tak racjonalny. - Sądząc z tego, co widziałem podczas swych podróży, to samo można powiedzieć o większości innych. - Ehe, ale są różnice stopnia. Chciałbym wierzyć, że cechuje nas rozsądek i umiarkowanie, ale według waszych standardów tak zapewne nie jest. - To nie czyni nikogo z nas lepszym ani gorszym. - Mam taką nadzieję. W końcu wszyscy żyjemy w tej samej Galaktyce. - Jestem przekonany, że inteligencja i racjonalność zawsze będą odgrywały dominującą rolę, bez względu na kształt istot. Sądzić inaczej znaczyłoby zwątpić w wartość samego życia. Ozzie pozdrowił obcego gestem uniesionego kciuka. Zbliżali się do kolejnej stromej pochyłości, w połowie złożonej ze skały. Tochee wspinał się na takie przeszkody z wielką swobodą, natomiast on i Orion musieli gramolić się w górę, zalewani potem. Spojrzał na widoczne po lewej morze. Już od dwóch dni wędrowali szczytem przybrzeżnego klifu. Jego wysokość była zmienna, tu jednak wynosiła dobre dwadzieścia metrów. Na dole nie było plaży, zresztą i tak nie widział dogodnej drogi zejścia. - No to włazimy - powiedział Orionowi. Chłopak skrzywił się i porządniej związał długie włosy opaską z wyblakłej, niebieskiej tkaniny, żeby nie opadały mu na oczy. Następnie obaj ruszyli w górę, wciskając stopy w wąskie szczeliny i zaciskając ręce na mocno ukorzenionych kępach trawy, żeby ciężkie plecaki nie pociągnęły ich do tyłu. Tochee wręcz płynął pod górę, jego płozy ściśle przylegały do skał i roślinności. Ozzie nie pytał go o to, ale podejrzewał, że masywny obcy potrafiłby wspiąć się w ten sposób na pionową ścianę. - Czy to, co tam widać, to wyspa? - Zapytał Orion. Na horyzoncie malowała się ciemna plamka. Gdy Ozzie zrobił zbliżenie, przerodziła się w niewielki szczyt wznoszący się nad morskie fale, podobny do tego, na jakim się znajdowali. - Ehe. Już piąta. To pewnie jakiś archipelag. - Nigdzie nie widać statków - zauważył Orion. - Daj im czas. Jesteśmy tu dopiero dwa dni. - Jesteś tego pewien? -Tak. Odkąd przybyli do tego świata, ani razu nie było nocy. W gruncie rzeczy, jasne słońce w ogóle nie poruszyło się na niebie. Rotacja planety była związana. Jedna z jej powierzchni zawsze zwracała się ku słońcu. Ozzie nie był pewien, jak w takich warunkach powinien funkcjonować klimat. Niemniej gazowe halo z pewnością nie było naturalnym zjawiskiem. Na spółkę z Tochee wykorzystali wszystkie posiadane instrumenty, by zbadać niezliczone drobinki krążące wewnątrz owej aureoli razem z planetą. Nie ulegało wątpliwości, że nie są planetami, ale nie dowiedzieli się o nich zbyt wiele. Nie emitowały fal radiowych ani impulsów mikrofalowych, przynajmniej nie na tyle silnych, żeby można je było wykryć z tak daleka. Miał tylko krótki opis, który usłyszał od Johanssona. Olbrzymie rafy z jakiegoś rodzaju koralu, pokryte roślinnością. Zastanawiał się, czy służą Silfenom jako miasta albo gniazda, i czy Silfeni w ogóle zawracają sobie nimi głowę. Być może miały za zadanie jedynie dbać o to, by atmosfera w otoczce nadawała się do oddychania, co na planecie robiły lasy i oceany. Jeśli zaś chodzi o ocenę rozmiarów samego halo, dysponował jedynie przybliżonymi szacunkami. Średnica przekroju otoczki wynosiła około dwóch milionów kilometrów, a odległość od gwiazdy sto pięćdziesiąt milionów. Nie potrafił określić, co powstrzymuje ucieczkę gazu. Z pewnością było to jakieś pole siłowe. Pomysł konstrukcji przezroczystej rury tych rozmiarów przyprawiał o zawrót głowy. Z jej budową i konserwacją wiązałby się cały szereg problemów. Ozzie nie wiedział, skąd mogła się brać

moc potrzebna do utrzymywania pola siłowego tych rozmiarów, podejrzewał jednak, że czerpano ją bezpośrednio z gwiazdy. Szczerze mówiąc, nie przychodziło mu do głowy żadne inne źródło. Nie potrafił też pojąć, w jakim celu ktokolwiek miałby zbudować podobny artefakt. Nie był praktyczny, jak sfera Dysona albo pierścień Nivena. Ale z drugiej strony, jeśli ktoś potrafił zbudować coś takiego, nie musiał się przejmować praktycznymi względami. Jeżeli był to rodzinny układ planetarny Silfenów, Ozzie podejrzewał, że odpowiedź na jego pytanie brzmiała: „Dlaczego by nie?". Nie dbał zresztą o to zbytnio. Cieszył się, że ktoś stworzył coś takiego, a on miał okazję to zobaczyć. - Ozzie, Tochee, patrzcie! - Zawołał Orion, biegnąc przed siebie po trawie. Z tej strony nie było urwiska. Grunt opadał łagodnie ku morzu. Wzdłuż brzegu ciągnęła się szeroka, piaszczysta plaża. Chłopak wybiegł na piasek. Ze szczytu niewysokiej wydmy sterczał uschnięty liść paproci, wyglądający jak brązowa flaga. Ozzie zatknął go tutaj, kiedy wyruszali w drogę. Gdy chłopak wyrwał liść z piasku, radość opuściła go nagle. - To wyspa. - Obawiam się, że tak, brachu - potwierdził Ozzie. - Ale... - Orion odwrócił się i spojrzał na wznoszącą się pośrodku wyspy niewysoką górę. - Jak mamy się stąd wydostać? - Ja mogę przepłynąć na sąsiednią wyspę - stwierdził Tochee. - Jeśli macie mi towarzyszyć, będziemy musieli zbudować łódź. Orion obrzucił morze nieufnym spojrzeniem. - Czy nie możemy wezwać pomocy? - Nikt nas nie usłyszy - odparł Ozzie, unosząc ręczny układ procesorowy. Od chwili, gdy urządzenie zaczęło funkcjonować, bez przerwy wysyłało standardowe sygnały używane podczas pierwszego kontaktu, a także ludzki sygnał SOS. Jak dotąd, w całym elektromagnetycznym spektrum panowała cisza. - Jeśli tu właśnie mieszkają Silfeni, to gdzie oni są? - Zapytał chłopak. - Pewnie gdzieś na kontynencie - odparł Ozzie i spojrzał w stronę morza. Gdy nastawił wszczepy siatkówkowe na maksymalne powiększenie, widział trzy wyspy, choć nie był pewien, jak daleko od nich mogą się znajdować. Jeśli były tych samych rozmiarów, co ta, odległość musiała wynosić blisko pięćdziesiąt mil. A ponieważ zatrzymał się tylko parę metrów ponad poziomem morza, znaczyło to, że na planecie wielkości Ziemi znajdowałyby się za horyzontem. Zadał sobie pytanie, czy ta planeta dorównuje rozmiarami Silvergalde. - A gdzie on jest? - Nie ustępował naburmuszony Orion. - Nie mam pojęcia. Może za tą ławicą chmur, którą widzieliśmy z drugiej strony wyspy. - Nie możesz być tego pewien. - Nie mogę - warknął poirytowany Ozzie. - W ogóle nie rozumiem tego miejsca, tak? - Przepraszam, Ozzie - mruknął potulnie Orion. - Pomyślałem tylko... Ty zawsze wszystko wiesz. - Ale tym razem nie wiem, więc musimy znaleźć go wspólnie. Polecił e-kamerdynerowi przywołać z pamięci pliki dotyczące budowy łodzi. Nawet w samym środku lata wody Trine'ba były zimne. Każdej wiosny jezioro wypełniały strumienie powstałe z topniejących śniegów, było też głębokie i promienie słońca nigdy nie docierały do jego głębszych warstw. Zazdrośnie strzegło swych niskich temperatur. Odziany w cieplny kombinezon Mark unosił się wśród bajkowych dendrytów, wachlarzy i łuków koralu, wyrastających z głównej rafy. Biologom udało się dotąd zidentyfikować trzysta siedemdziesiąt dwa gatunki koralu, każdego roku jednak dodawali do listy nowe. Ich zakres był szeroki: od dominujących tu smoczych grzbietów z ich długimi wzniesieniami barwy ametystu i bursztynu, aż po beżowe koreczki przypominające małe kamyki. Z połaci jaskrawopomarańczowych korali okopowych sterczały przypominające rogi jednorożców

formacje o bardzo ostrych końcach. Mark cieszył się, widząc, że Barry traktuje je z szacunkiem. Bardzo wielu ludzi próbowało się przekonać, czy rzeczywiście są takie ostre, na jakie wyglądają. Tkanina cieplnego kombinezonu nie chroniła palców i dłoni. Każdego roku w szpitalu w Randtown udzielano pomocy dziesiątkom nadzianych na szpikulce turystów. Barry zauważył, że ojciec go obserwuje, i ułożył palce prawej dłoni w kółko znaczące „OK". Mark pomachał do niego ręką. Kobaltowe węże pierścieniowe poruszały się w swych zagłębieniach, gdy przepływali leniwie nad nimi. Po rafie pełzały szczupakodywany. Setki osadzonych na szypułkach oczu kołysały się miarowo niczym łan zielonej pszenicy. Ryby otaczały ich chmurą kalejdoskopowych drobinek. Tysiące jaskrawych gwiazdowców o pulsujących szybko kolcach i strunach poruszały się nerwowym zygzakiem. Ich rozmiary wahały się od błyszczących jak miedź afrosieci długości połowy jego palca, aż po brązowe albo złote wielkoczwartkowce, większe niż człowiek i posuwające się ospale niczym pijacy przez dolne części rafy. Tuż przed goglami Marka przesunęła się ławica niesamowitych, białych jak mleko słupogrzbietów. Wyciągnął rękę, żeby je złapać. Długie jak jego dłoń stworzenia wygięły się, przybierając opływowe kształty, i umknęły szybko. Barry kreślił powolne beczki, poruszając płetwami w miarowym rytmie. W obu dłoniach ściskał suszone płatki zrobione z miejscowych owadów, rozdrabniając je stopniowo. Ryby płynęły za nim, pochłaniając drobinki. Ich tory tworzyły dwie nakładające się na siebie śrubowe linie. Kiedy stworzenia jadły, niezwykłe bakterie w ich przewodach pokarmowych zaczynały świecić, wypełniając ich ciała blaskiem. Widoczna na tle mrocznego dna ławica wyglądała jak opalizujący ogon komety, sunący powoli przez mrok. Gdy została tylko odrobina pokarmu, Barry klasnął w dłonie, tworząc rozszerzającą się powoli chmurę płatków. Ryby z Trine'ba rzuciły się na nią, otaczając chłopca galaktyką wielobarwnych gwiazd. Mark uśmiechnął się dumnie pod skrzelową maską. Nie mógłby mieć lepszego syna. Barry był radosny, odważny i pewny siebie. W tym środowisku rozwijał się znakomicie. Coraz trudniej im było pamiętać Augustę. Dzieci nigdy nie wspominały o tamtych czasach, nawet Liz coraz rzadziej komunikowała się z przyjaciółmi. Mark nie rozmawiał z ojcem od miesięcy. Poruszył gwałtownie nogami i dogonił syna. Całun świetlistych ryb pociemniał. Potem wszystkie odpłynęły w poszukiwaniu innego żeru. Zegar w wirtualnym polu widzenia poinformował go, że przebywają pod wodą już czterdzieści minut. Mark wskazał palcem na powierzchnię. Barry z niechęcią wykonał znak znaczący „OK". Po wynurzeniu zamrugali powiekami, oślepieni jasnym blaskiem słońca, i rozejrzeli się wokół w poszukiwaniu łodzi. Katamaran znajdował się sto pięćdziesiąt metrów od nich. Liz stała na dziobie i machała do nich ręką. Mark wypluł ustnik. - Musimy przepłynąć spory kawałek. Lepiej nadmuchaj kamizelkę. - Dam sobie radę, tato. - Nic nie szkodzi. Nadmuchaj ją, żeby zrobić przyjemność mamie. - No dobra. Mark nacisnął zawór pompy który miał na ramieniu. Poczuł, że kamizelka cieplnego kombinezonu zesztywniała, nabierając powietrza. Odwrócili się na plecy i zaczęli miarowo poruszać nogami. Sandy nadal nurkowała z rurką wokół jachtu razem z Elle, córką Dumbavandów. Lydia i jej dwóch chłopców, Will oraz Ed, wrócili już na katamaran i myli sprzęt do nurkowania. Na środkowym pokładzie David i Liz zaczęli przygotowywać obiad. Gdy Barry podpłynął do małego pomostu na rufie, Panda zaszczekała radośnie. - Stój - zawołała Liz. Wyglądało na to, że pies chce znowu trochę popływać. Barry wgramolił się na pomost i zdjął płetwy. - Tęskniłaś za mną? - Zapytał Pandę. - Naprawdę? Suka nadal szczekała radośnie, machając zawzięcie ogonem.

Barry wygłaskał ją solidnie, wchodząc na główny pokład po krótkiej, chromowanej drabince. Wyciągnął rękę po jajko na twardo przeznaczone do przygotowywanej przez Liz sałatki. - Najpierw się umyj i porządnie wytrzyj - ostrzegła go matka. Mark pomógł Sandy wgramolić się na pomost. Dziewczynka zdjęła maskę i uśmiechnęła się wesoło do ojca. - Widziałam na dole groga, tato - pochwaliła się. - Był okropnie wielki. Rozłożyła szeroko ręce, żeby zademonstrować jego rozmiary. - To pięknie, kochanie - odparł Mark, ściągając płetwy. - Pamiętałaś posmarować się kremem, zanim weszłaś do wody? - Ehe - potwierdziła, kiwając energicznie głową. Choć Sandy miała znacznie ciemniejszą skórę od niego, spoglądał z podejrzliwością na jej kark i ramiona, które robiły wrażenie lekko zaczerwienionych. - Posmarujemy cię maścią na oparzenia, dobra? Dziewczynka zgodziła się bez oporu, zadowolona, że poświęca jej uwagę. - Dlaczego siedzieliście pod wodą tak długo? - Zapytała Liz, kiedy usiadł i zaczął smarować maścią plecy córki. - Niepokoiłam się o was. Tylko pomyśl, jak bardzo oddaliliście się od łodzi. - Ale, mamo, woda jest dziś bardzo przezroczysta - sprzeciwił się Barry. - Widać wszystko na całe kilometry. Nigdy jeszcze nie było tak fajnie. Mark obrzucił żonę bezradnym spojrzeniem. Jak mógłby przerwać dziecku tak świetną zabawę? Liz spojrzała jeszcze na nich z irytacją i ponownie zajęła się sałatką. Katamaran był własnością Daniela i Lydii, którzy podczas letnich miesięcy wypływali nim do małych zatoczek na brzegach Trine'ba. Zimą przechowywano go w budynku klubu jachtowego Randtown i podczas weekendów David spędzał długie godziny na malowaniu kadłuba i naprawach olinowania. Markowi jacht bardzo się podobał. Zastanawiał się nad kupnem własnego, ale na razie nie było go na to stać. W Randtown wypadało mieć jacht, podobnie jak psa i terenówkę. Gdy wszyscy byli już gotowi zasiąść do obiadu, elektromięśniowe olinowanie katamaranu rozwinęło żagle i łódź wpłynęła do jednego z maleńkich, stożkowatych atoli rozrzuconych po najgłębszej części jeziora. Obiecali dzieciom, że po południu tam popłyną, żeby sprawdzić, czy balonowce już zakwitają. Owo coroczne wydarzenie witano w Randtown paradami i wielkim wieczornym grillem nad brzegami jeziora. - Związek winiarzy twierdzi, że liczba zamówień nie spadła - oznajmił David, gdy dzieci poszły na burtę, żeby zjeść lody i jagody lilinowe. - Byłem wczoraj na spotkaniu. Szkoda, że nie przyszedłeś, Mark. - Nie sądzę, bym był tam mile widziany. - Nie bądź paranoikiem - skarciła go Lydia. - Nie miałeś nawet swoich piętnastu minut sławy. To była co najwyżej jednominutowa sensacja. Teraz wszystkie media mówią tylko o zamordowaniu Burnellego. - Ta cholerna Baron ciągle powtarza to samo - sprzeciwił się Mark. - Według niej całe Randtown jest antyludzkie. Wszyscy w okręgu martwili się tym, że propaganda Alessandry Baron może zaszkodzić ich niewielkiej gospodarce. Jak dotąd nie było tak źle. Po pięciu dniach blokady konwój w końcu zawrócił i autobusy znowu zaczęły kursować. Rzecz jasna, miejsca na lato zarezerwowano już dawno i było za późno, żeby odwołać zamówienie. Prawdę powie im dopiero liczba zamówień w przyszłym roku. Zaskakująco wielu turystów gratulowało tubylcom odwagi. Wywiad udzielony przez Marka uprzejmie przemilczano. Ludzie czekali, by się przekonać, jak te wydarzenia wpłyną na ich niewielki eksport win i żywności organicznej. - Nikt na Elanie nie będzie organizował bojkotu - zapewniła Liz. - Zresztą i tak połowę wina sprzedajemy na miejscu, a ludzie, którzy kupują organiczną żywność, z reguły popierają wszelkie akcje

protestacyjne. Mark pokiwał głową z ponurą miną i nalał sobie trochę wina z Chapples. - Może mi się upiecze. Dave pochylił się ku niemu i stuknął się z nim kieliszkiem. - Wypijmy za to. No wiesz, przyszłość wygląda nieźle. Liz już niemal się udało rozgryźć sekwencję genową winorośli Kina. Jak już będzie mogła sama zaopatrywać się w azot, będziemy ją sprzedawać wszystkim w dolinie. Ludzie zastąpią nią stare odmiany. Gdy już dojrzeje, żadna winnica na Ryceel nie będzie mogła konkurować z tym winem. - Ale to jeszcze trochę potrwa - zauważyła Liz. Mark objął ją ramieniem. - Dasz sobie radę - zapewnił cicho. Uśmiechnęła się do niego. - A cóż to takiego, na Boga? - Zapytała nagle Lydia. Jedną ręką osłaniała oczy przed słońcem, a drugą wskazywała w stronę Randtown. Nad linią horyzontu za miastem dominował szczyt Czarnej Wody. Na zachód od niego w paśmie gór znajdowała się luka - dolina prowadząca w głąb Dau'singów. Dalej ciągnęły się kolejne turnie, pełniące straż u brzegów Trine'ba. Jednym z najwyższych szczytów po zachodniej stronie jeziora był Goi'al, najdalej wysunięta na południe z gór zwanych razem Regentami. Tam właśnie organizowano wyścigi śnieżnych skuterów. Latem, gdy z wysoko położonego, osłoniętego przed słońcem terenu znikały śnieg i lód, małe maszyny mogły odpocząć przez kilka miesięcy. Szczyt Goi'ala powoli okrążały jakieś czarne punkciki. Musiały być naprawdę wielkie, jeśli było je widać z tej odległości. - Niech to szlag - mruknął David. Poszedł do kabiny i przyniósł z niej lornetkę. Elektromięśniowe wielokrążki zaczęły refować żagle, by zmniejszyć prędkość i ustabilizować katamaran. - To helikoptery - oznajmił. - W dupę, ale potężne bydlaki. Nigdy jeszcze takich nie widziałem. Mają po dwa wirniki. To na pewno jakieś ciężkie transportowce. Jest ich co najmniej piętnaście, może więcej. Zaoferował lornetkę pozostałym. Liz ją wzięła, ale Markowi się nie chciało. Oklapł na półokrągłej kanapie. - To ta stacja wykrywania tuneli - stwierdził z rozpaczą w głosie. - Mimo wszystkich naszych protestów i tak ją wybudują. Co za skurwysyny. Liz przekazała lornetkę Lydii. - Wiedziałeś, że prędzej czy później tak się stanie, Mark. Czegoś tak wielkiego nie powstrzyma zgraja blokująca drogę. - Myślałem, że mamy demokrację. - Bo mamy. Zrobiliśmy użytek z naszego demokratycznego prawa do protestu, a oni nas zignorowali. Flota jest rządową instytucją, czego się po niej spodziewałeś? - Nie wiem. Czy odrobina wrażliwości to zbyt wielkie wymaganie? Usiadła obok niego. - Ja też ich tu nie chcę, kochanie. Ale będziemy musieli jakoś to znieść. Żyjemy w niezwykłych czasach. Jak już cała ta afera z alfami się skończy i podżegacze wojenni oraz wyzyskiwacze przestaną straszyć ludzi, stacja stąd zniknie. Dopilnujemy też, żeby zabrali cały swój syf ze sobą. Daję ci słowo. - Ehe - westchnął, uświadamiając sobie, że z pewnością brzmi dla Dumbavandów jak rozkapryszony dzieciak. - Pewnie masz rację. Ale to nie musi mi się podobać. - Nikt tego od ciebie nie wymaga. Dopił resztkę wina i spojrzał na helikoptery, które zaczęły już lądować po drugiej stronie Goi’ala. - Nasze najgorsze obawy się potwierdziły - mówił rzecznik Strażników pewnym, spokojnym głosem.

- Dysoni przygotowują się do inwazji na Wspólnotę. Wprowadzili do Bramy Piekieł potężne siły, które lada dzień dotrą do nas. Ostrzegaliśmy, że to się wydarzy, i teraz, niestety, miliony, jeśli nie miliardy, obywateli zginą, potwierdzając tragiczną prawdę naszych słów. Zginą dlatego, że siły broniące Wspólnoty są żałośnie nieadekwatne. Wiemy, że ludzie, którzy służą we flocie, dadzą z siebie wszystko, gdy tylko inwazja się zacznie, ale są zbyt nieliczni i mają za mało okrętów. Wspomoglibyśmy ich, gdybyśmy mogli, ale to nie jest nasza specjalność. Będziemy kontynuować samotną walkę przeciwko Gwiezdnemu Podróżnikowi, istocie, która ściągnęła na nas to nieszczęście. Nieczęsto udaje się nam zdemaskować jednego z jej agentów. Z reguły są dobrze zamaskowani i chronieni. W tym przypadku jednak dowody są nieodparte. Jedna osoba zgłosiła propozycję zorganizowania wyprawy do Alfy Dysona. Jedna osoba kontroluje wielkość budżetu floty. Jedna osoba wie, jak wielkich środków potrzebujemy, i uparcie nam ich odmawia. Jedna osoba wysyła morderców, by wyeliminować przeciwników. Ta osoba jest najpotężniejszą marionetką, jakiej dotąd użył przeciwko nam Gwiezdny Podróżnik. To sama prezydent Elaine Doi. Nie zapominajcie, że najpoważniejszym problemem, przed jakim stoimy, nie jest fizyczne zagrożenie ze strony Dysonów, lecz zepsucie, które toczy nas od wewnątrz. Zawsze byliśmy z wami szczerzy. Teraz, w najczarniejszej godzinie ludzkości, prosimy was, byście uwierzyli nam po raz ostatni. To Elaine Doi i jej pan są naszymi wrogami. Zniszczą nas, jeśli im na to pozwolimy. Nie pozwólcie im na to. - Rzecznik pochylił głowę. - Dziękuję, że poświęciliście mi swój czas. Wszyscy w biurze spędzili cały ranek na pisaniu raportów i wypełnianiu formularzy odnoszących się do kosztów akcji w Los Angeles. Na szczęście, Paula musiała tylko przejrzeć streszczenie i wprowadzić swój kod autoryzacji. Dzięki temu miała trochę czasu, żeby zastanowić się nad tym, co się wydarzyło. Właściwie jednak mogła myśleć tylko o zamordowaniu Thompsona Burnellego. Tarło i Renne skrzętnie analizowali żałośnie skąpe ślady, jakie zdołali odnaleźć. Alic Hogan postanowił zbadać obrazy zarejestrowane przez kamery na dworcu LA Galactic, żeby sprawdzić, czy oprogramowanie przekazano wewnątrz budynku. Paula nie miała nic przeciwko temu. Choć Hogan był człowiekiem Columbii, radził sobie z robotą całkiem nieźle, a w ten sposób przez większą część dnia nie musiała go oglądać. Jak często zdarzało się w sprawie Johanssona, akcja dostarczyła im niespodziewanie wielu problemów, a każdy z nich zdawał się prowadzić w niewłaściwym kierunku. Przynajmniej jednak dowiedziała się, że Elvin kieruje jeszcze jedną operacją przemytniczą. O jedenastej w biurze pojawił się Rafael Columbia. Miał na sobie galowy mundur admirała i towarzyszyło mu kilku oficerów sztabowych. Wszyscy przerwali pracę, spoglądając na niego. Paula wstała, gdy dotarł do jej drzwi. - Zaczekajcie na mnie - rozkazał oficerom i zamknął drzwi za sobą. - Panie admirale? Zamknęła w wirtualnym polu widzenia plik zawierający nazwiska wszystkich, których zawiadomiła o przybyciu celu do Seattle, a także czas, gdy to się stało. Uśmiechnął się do niej bez wesołości i usiadł na krześle dla gości. - Witaj, pani komandor. - W czym mogę panu pomóc? - W normalnej sytuacji powiedziałbym, że chcę, by wytłumaczyła mi pani, dlaczego spierdoliła pani sprawę. Szczerze jednak mówiąc, tym razem sytuacja jest poważniejsza, nie sądzi pani? - Akcja w Los Angeles nie była udana, ale dowiedzieliśmy się... - To mnie nie obchodzi. Cały plan od początku był do dupy. To świadczy, jak kieruje pani wydziałem. Jakiś „cel" pojawia się nie wiadomo skąd i bez ostrzeżenia wysyła pani za nim zaledwie kilku ludzi. Co gorsza, kiedy operacja pali na panewce, ściąga pani połowę policji z Los Angeles, żeby byli świadkami naszego niepowodzenia. Zrobiła z nas pani pieprzone pośmiewisko, pani komandor. Nie będę tego tolerować.

Paula zauważyła, że za pozbawioną wyrazu twarzą Columbii kryje się potężny gniew. Uświadomiła sobie, że będzie musiała wyznać mu prawdę. - Przykro mi, że zaszkodziło to naszemu wizerunkowi, zapewniam jednak, że akcja była starannie zaplanowana. Celowo wybrałam tak nieliczną ekipę. - A jaki był ten cel? - Jestem przekonana, że w wywiadzie floty jest przeciek. Już od pewnego czasu próbuję izolować i zidentyfikować jego źródło. Twarz Rafaela Columbii pociemniała. - Przeciek? - Powtórzył z fałszywym spokojem. - Nie ma innego wytłumaczenia. -I nie raczyła pani poinformować o tym mnie ani porucznika Hogana? - Chciałam najpierw zdobyć jakieś konkretne rezultaty. - A więc nie ma pani żadnych podejrzanych? - Jak dotąd nie, panie admirale. - A czy poza pani podejrzeniami istnieją jakiekolwiek dowody na oskarżenia, jakie rzuca pani przeciwko oficerom floty? - Jestem przekonana, że w Venice Coast... - Ach! To kolejne niepowodzenie, które pani zawdzięczamy. - Jak już mówiłam - przerwała mu z naciskiem - Venice Coast było rezultatem przecieku. Nieznany napastnik musiał otrzymać informacje od kogoś we flocie. - I ten nieznany napastnik, wyposażony w najnowocześniejsze obwody organiczne produkowane we Wspólnocie, pracuje dla Gwiezdnego Podróżnika, o którym mówi Johansson? - To jedna z opcji. - To opcja, o której mówi pani bardzo głośno swym politycznym sojusznikom. - Ktoś utrudniał mi śledztwo już od dziesięcioleci. Muszę zacząć szerzej patrzeć na sprawę. Ledwo się powstrzymała przed powtórzeniem tego, co powiedział jej Thompson Burnelli. Rafael Columbia wyjął z kieszeni mały gazetoekran i pokazał go jej. Ekran się rozprostował. - Poznaje go pani? Paula wpatrzyła się w portret. - To napastnik z Venice Coast. Zdjęcie wykonano z niekorzystnego kąta i mężczyzna miał na sobie biały sportowy strój, ale Paula poznałaby go wszędzie. - Cieszę się, że możemy się zgodzić w jakiejś sprawie. Ten portret pochodzi od Służby Ochrony Senatu. To człowiek, który wyszedł z kortu po zamordowaniu Thompsona Burnellego. - Nie zrobiłby tego - wyszeptała przerażona Paula. Sheldon eliminuje przeciwników politycznych? Nie wierzę w to. Wielkie Rodziny i Dynastie Między układowe nie robią takich rzeczy Coś tu nie gra. Bardzo nie gra. - Kto by tego nie zrobił? - Zapytał Rafael. - Morderca. Dlaczego to on miałby zabić senatora? - Nie wiem, kurwa. Według pani atakuje, kogo popadnie, na rozkaz oficera floty. - Nic takiego nie powiedziałam. Jest pan głupcem, jeśli pan w to wierzy. Rafael Columbia usiadł wygodnie i przeszył ją spokojnym spojrzeniem. - Kiedy zostałem szefem tego departamentu, imponowała mi pani tak samo, jak tym wszystkich kretynom z mediów, którzy przeprowadzają transmisje z prowadzonych przez panią procesów. Legendarna Paula Myo, która rozwiązała wszystkie swoje sprawy poza jedną, a i nad nią nadal pracuje, choć minęło już tyle lat. Nigdy nie daje za wygraną. Dlatego, jak wszyscy szefowie przede mną, dałem pani mnóstwo swobody i nie kwestionowałem pani metod. W końcu Johansson i jego pomagier to tylko

dwóch fanatyków, którzy wierzą w swoje spiskowe teorie i szerzą paranoiczną propagandę. Mają w sobie coś romantycznego, jak piraci w żaglowcach. Zresztą Strażnicy powodują fizyczne szkody tylko na Far Away, gdzie nikt nigdy nie jeździ i nie obchodzi to nikogo poza Halgarthami, a oni mogą sobie pozwolić na pokrycie strat. Ale w rzeczywistości ci piraci byli krwiożerczymi psychopatami, którzy wyrzynali w pień całe załogi statków i doprowadzali gospodarkę do ruiny, zamykając szlaki handlowe. Dostrzega pani analogię? Żeby położyć kres piractwu, potrzebne były stanowcze działania. Oddałem pani do dyspozycji cały wydział z nieograniczonym dostępem do rządowych środków, i prosiłem w zamian tylko o jedno. Zrobiłem to w dobrej wierze, ponieważ była pani Paulą Myo i wszyscy wierzyli, że jest pani jedyną osobą we Wspólnocie, która może złapać dla mnie Bradleya Johanssona. - Bo mogę to zrobić. - Nie może pani. Przykro mi, jeśli to panią urazi, ale prawda wygląda tak, że kontynuuje pani poszukiwania Johanssona tylko z tego powodu, że ma pani osobowość obsesyjno-kompulsywną. To jedyny powód, komandor Myo. - Jestem, kim jestem. Dlatego właśnie idealnie nadaję się do tej roboty. - Nie zgadzam się. Nie ma pani zdolności przywódczych, antagonizuje pani innych oficerów, nie przestrzega procedur i nie wierzy, by ktokolwiek inny potrafił poradzić sobie z pracą równie dobrze jak pani. Innymi słowy, umniejsza pani zasługi współpracowników i nie ufa im. Dlatego właśnie mówimy teraz o przeciekach. To musiał być przeciek, prawda? Bo przecież pani nie mogłaby popełnić błędu. - Czy powie pan wreszcie to, co przyszedł pan tu powiedzieć? - Z pewnością. Niniejszym powierzam Alicowi Hoganowi dowodzenie operacją poszukiwań Johanssona. - Nie. - Rzecz jasna, nadal będzie pani w niej uczestniczyć, ale tylko w charakterze doradczym. Hogan będzie kierował codziennym funkcjonowaniem tego biura, a także określał jego strategię. - Nie mogę tego zaakceptować. - Jest pani oficerem floty i będzie wykonywać moje rozkazy. - Nie jestem żadnym oficerem floty i nie zamierzam uczestniczyć w tej biurokratycznej farsie. Jestem policjantką. - Już nie. Jeśli odmówi pani wykonania rozkazu, zwolnię panią. - To moje śledztwo. - Już nie. E-kamerdyner Pauli poinformował ją, że właśnie odcięto go od sieci biura. Spojrzała na Rafaela Columbię. Jej ciało zesztywniało pod wpływem szoku. Jej myśli mąciło jakieś niezdrowe uczucie. Podejrzewała, że to panika. Nie ulegało wątpliwości, że Rafael nie zgodzi się na kompromis. Chciał, żeby operacją kierował jego człowiek, niepowodzenie w Los Angeles było jedynie pretekstem. Uświadomiła sobie, że nie będzie mogła kontynuować śledztwa w ramach floty. - Świetnie. W takim razie składam rezygnację. Paula wstała. Columbia wzdrygnął się nagle. Wzięła stojący na biurku kwarcowy sześcian z hologramem i schowała go do torby. Potem zabrała z parapetu rabbakasa. - Coś pani poradzę - odezwał się na pożegnanie Columbia. - Przy następnej rejuwenacji niech pani każe im usunąć te wprowadzone przez Fundację geny. W dzisiejszych czasach lekarze potrafią każdego uczynić normalnym. Uniosła brwi z zainteresowaniem. - To znaczy, że jest jeszcze dla pana nadzieja. Kiedy wyszła z pokoju, wszyscy siedzieli za biurkami w takich samych pozycjach, jak w chwili przybycia Columbii. Jedyną różnicą było zdziwienie malujące się na ich twarzach.

- Żegnajcie - oznajmiła. - Dziękuję za ciężką pracę, jaką dla mnie wykonaliście. Tarło zaczął wstawać z krzesła. - Paula... Potrząsnęła lekko głową i umilkł. Potem opuściła biuro, nie spoglądając na boki. Gdy znalazła się na ulicy, automatycznie skierowała się do swego odległego o kilometr mieszkania. Znajdowało się ono na piętrze zbudowanej przed stuleciami kamienicy. Za oknami miała brukowany dziedziniec. Wąskie, kamienne schody wiły się wokół centralnej studni, która sprawiała wrażenie raczej wypłukanej przez wodę niż wybudowanej. Jedynym dostrzegalnym ustępstwem na rzecz względów bezpieczeństwa był elektroniczny zamek, który zamontowała w masywnych, dębowych drzwiach obok staroświeckiego mechanicznego. W mieszkaniu były trzy pomieszczenia: sypialnia, łazienka i salon z małą kuchenką we wnęce. Paula nie potrzebowała nic poza położonym blisko biura miejscem, w którym mogłaby się wygodnie wyspać, oraz adresem dla czyścicieli ubrań. Gdy weszła do środka, robogosposia czekała biernie w kącie pokoju. Wykonała już codzienne sprzątanie, wyczyściła pociemniałą ze starości podłogę, wytarła kurze ze wszystkich płaskich powierzchni i włożyła pozostałe po śniadaniu talerze do zmywarki. Paula otworzyła wychodzące na dziedziniec okno i postawiła rabbakasa na serwantce, gdzie po południu będą na niego padały promienie słońca. Następnie rozejrzała się po schludnym pokoju, jakby szukała śladów. Nie miała nic więcej do roboty. Przysiadła na skraju sofy zwróconej ku ściennemu portalowi. Umysł Pauli zalała fala wspomnień. Wspomnień, których nigdy nie usunęła ani nie przeniosła do bezpiecznej skrytki podczas kolejnych rejuwenacji. Po procesie rodziców wróciła do hotelu, eskortowana przez policję. To był wielki, nowoczesny wieżowiec o sześciennych pokojach wyposażonych w czyste, nowe meble i klimatyzację. Policjanci zostawili dziewczynę samą, by pozwolić jej chwilkę odetchnąć, nim zjawi się przedstawiciel rządu Azylu Huxleya, żeby ją zabrać do „domu". Proces się skończył i nie wiedziała, co dalej robić. Nie miała czym wypełnić czasu. Nie mogła wrócić do szkoły, towarzyszyć Coi ani gapić się na chłopaków. Siedziała na łóżku, wyglądając przez wielkie okno, i czekała. W jej głowie działy się dziwne rzeczy - nadal niosły się w niej echem histeryczne krzyki i błagania Coi - a choć oczy miała skierowane na okno, widziała tylko, jak jej rodziców wyprowadzają z sali. Ojciec zwiesił nisko głowę, jakby otaczały go szczątki zniszczonych marzeń i nadziei. Matka była równie zrozpaczona, odwróciła się jednak i spojrzała ukradzionej córce w oczy. - Kocham cię - powiedziała bezgłośnie. - Ja też cię kocham, mamo - wyszeptała Paula, siedząc w swym małym, pustym paryskim mieszkanku. Potem się rozpłakała, zupełnie jak sto sześćdziesiąt lat temu w pokoju hotelowym. Przygotowania trwały długie miesiące i pochłonęły wiele zasobów, które można było przeznaczyć na wyprawę zdobywczą, mającą się zacząć na drugim końcu tunelu czasoprzestrzennego, wreszcie jednak Góra Światła Poranku była gotowa. Pozostałe osiadłe alfy tworzyły sojusze, które z czasem mogły zagrozić jej dominacji. Niepokoiła je zdobyta przez Górę Światła Poranku technologia. Wiedziała, że one również eksperymentują z tunelami czasoprzestrzennymi. Jej detektory fal kwantowych wykrywały charakterystyczne fluktuacje w wielu koloniach rozsianych po całym układzie planetarnym. Jeśli natychmiast nie podejmie działań, wkrótce zrównają się z nią potencjałem i ostatecznie utraci przewagę. Jednocześnie otworzyła trzysta dwadzieścia osiem tuneli. Były małe, każdy miał tylko półtora metra średnicy. To wystarczyło, by zmieściły się w nich głowice o mocy dziesięciu megaton. Potem tunele się zamknęły. Góra Światła Poranku umieściła ich wyloty w pobliżu podstawowych grup wszystkich pozostałych osiadłych alf na planecie, wewnątrz supersilnych pól ochronnych, chroniących je przed atakiem od strony nieba, obok wielkich budynków, które były dla nich schronieniem. Głowice eksplodowały natychmiast, zabijając wszystkie osiadłe i wędrowne alfy w promieniu dwudziestu pięciu kilometrów.

W tej samej chwili Góra Światła Poranku otworzyła następną serię tuneli, tym razem wymierzoną w podrzędne zgrupowania osiadłych alf na orbicie ich ojczystego świata. Potem przyszła kolej na drugą planetę, jedną z dwóch pozostałych skalistych planet krążących wokół ich słońca. Po niej załatwiła się z wewnętrznym gazowym olbrzymem, jego księżycami i habitatami na planetoidach, drugim gazowym olbrzymem i stacjami przemysłowymi. Fala zniszczenia przetaczała się przez układ przez ponad dobę. Tylko niewiele ocalałych grup osiadłych alf zdawało sobie sprawę z wybuchu wojny. Zagłada nadeszła bez ostrzeżenia. Fala ataków posuwała się szybciej od światła. Gdy było po wszystkim i pozostałe zgrupowania osiadłych alf zamieniły się w jezioro radioaktywnej lawy, Góra Światła Poranku ponownie otworzyła tunele czasoprzestrzenne. Tym razem miały one służyć ustanowieniu komunikacji za pomocą mikrofal albo światłowodów, podłączeniu się do pozbawionych ośrodków sieci pokonanych rywalek. Jej myśli i rozkazy napłynęły do umysłów ocalałych wędrownych osobników i wyparły ich mentalne dziedzictwo, czyniąc Górę Światła Poranku jedyną rozumną istotą w całym układzie planetarnym. Uwikłała wszystkie wędrowne alfy w swoje myśli, przejmując kontrolę nad infrastrukturą i ocalałymi statkami kosmicznymi. Przez ponad tydzień jej nowe wędrowne osobniki przeszukiwały ruiny, katalogując mechaniczne systemy, które nadal funkcjonowały. Większość farm oraz zakładów produkcji żywności nie ucierpiała, podobnie jak wiele fabryk. Góra Światła Poranku wykorzystała te informacje do stworzenia strategii integracji, mającej połączyć wszystkie centra produkcji w jedną organizację. Zaczęła skupiać tysiące wędrownych osobników w nowe podrzędne zgrupowania, by sprostać trudnym zadaniom wiążącym się z administrowaniem całym układem planetarnym. Nie miała już rywalek i produkcyjność zjednoczonej bazy przemysłowej układu była większa niż przedtem. Wspomnienia Bose'a nazywały ten efekt synergią. Wśród obejmujących sobą cały układ myśli Góry Światła Poranku nadal zalegały obce pojęcia i nazwy, mimo że skasowała ich źródło. Posunęła się nawet do tego, że fizycznie zniszczyła osiadłego osobnika, w którym przechowywała wspomnienia. Pozostała jej jedynie pamięć o nich, rozproszona informacja, która od czasu do czasu ujawniała się jakąś obcą frazą. Nie musiała już się obawiać skażenia umysłu. Była czysta, była jedynym życiem w całym układzie planetarnym i właśnie zaczynała kolonizować drugi. Ponownie podjęła próby dotarcia do Wspólnoty. Setki okrętów codziennie przelatywały przez międzygwiezdny tunel do punktu zbornego. Na ich pokładach znajdował się sprzęt potrzebny do wybudowania kolejnej serii tuneli. Spośród setek miliardów wędrownych alf pośpiesznie wykonujących wyznaczone zadania tylko jedna nie dawała posłuchu instrukcjom Góry Światła Poranku. Ponieważ podobny indywidualizm był dla owego gatunku czymś niewyobrażalnym, nikt jej nie przeszkadzał chodzić, gdzie chciała. Żadna inna wędrowna alfa nie posiadała niezależnej struktury myśli, która pozwoliłaby jej zadawać pytania. Dopóki udawało się jej uniknąć uwagi głównych procesów myślowych Góry Światła Poranku, nic jej nie mogło zagrozić. Przez ponad dobę krążyła wokół podstawy olbrzymiej turni, w której wnętrzu znajdowało się serce złożonej z licznych elementów istoty, jaką była Góra Światła Poranku. Wędrowny osobnik nie poruszał się tak gładko jak pozostałe. Nie był przyzwyczajony do czterech nóg i do tego, w jaki sposób się wyginały. Mimo to jakoś sobie radził. Docierały do niego dyrektywy i myśli Góry Światła Poranku, przekazywane przez odbiornik przytwierdzony do jednej z jego szypułek zmysłowych. Ignorował je jednak, ponieważ tego właśnie chciał. Inne wędrowne alfy nie dysponowały takimi zdolnościami. Niemniej obrazy i informacje przekazywane przez urządzenie były użytecznym źródłem wiedzy o tym, co działo się w całym układzie planetarnym alf. W wysoką kopułę pola siłowego raz po raz uderzały oślepiające błyskawice. Ich roziskrzona energia spływała na ziemię. Chmury kipiały gwałtownie jak nigdy dotąd. Były gęste i czarne, kilka razy na

godzinę spadały z nich gwałtowne ulewy. Ów nienaturalny deszcz był tak intensywny, że na kopule pola siłowego utworzyły się rzeczułki spływającej w dół wody. Wokół osłoniętej, nienaruszalnej doliny kipiało morze błota. Wędrowna alfa z uwagą obserwowała zmienioną pogodę. Nad jej umysłem dominowała jedna myśl: Zima atomowa. Paula Myo pojechała ekspresem z Paryża prosto na Wessex. Musiała potem długo czekać na tamtejszym dworcu planetarnym. Pociągi na Azyl Huxleya odjeżdżały tylko raz dziennie. Gdy na dworze było już ciemno, przeszła wreszcie na peron 87B, ulokowany w małej przybudówce na końcu terminalu. Czekający tam na nią pociąg składał się zaledwie z czterech wagonów ciągniętych przez parową lokomotywę, która wyglądała na sprowadzoną wprost z muzeum. Paula zapomniała już, że na jej ojczystą planetę jeździ się podobnym zabytkiem. Na każdym innym świecie użycie podobnego, buchającego czarnym dymem ze spalanego węgla ustrojstwa byłoby złamaniem licznych praw dotyczących ochrony środowiska, to jednak była jedna z planet Wielkiej Piętnastki i nikogo to nie obchodziło. Wsiadła do pierwszego wagonu i zajęła miejsce na wyściełanej aksamitem ławie. Jechało z nią jeszcze dwoje ludzi, którzy ją ignorowali. Na krótko przed wyznaczonym czasem odjazdu pojawił się konduktor w ciemnoniebieskim mundurze ze srebrnymi guzikami oraz wysokiej czapce z czerwoną wypustką. - Proszę pokazać bilet - powiedział uprzejmie. Wręczyła mu różowy kartonik, który wydrukowała dla niej maszyna na końcu peronu. Konduktor wyjął dziurkacz i zrobił w rogu biletu otwór w kształcie litery Z. - Niedługo odjeżdżamy - oznajmił i zasalutował. Sto pięćdziesiąt lat cynizmu i kulturowego wyrafinowania, które składały się na otoczkę ochronną Pauli, ulotniło się w jednej chwili. - Bardzo panu dziękuję - odparła szczerze. Kontakt z tak uczciwą i prostolinijną kulturą był dla niej wielką ulgą. Uniosła bilet w dłoni, przyglądając się mu. W tej samej chwili parowóz zagwizdał głośno i ruszył naprzód, podzwaniając tłokami i buchając obłokami białej pary. Teoretycznie Azyl Huxleya był jej domem, ale nie czuła się związana z planetą ani z jej mieszkańcami. Dla zewnętrznego obserwatora (a była przekonana, że Hogan obserwuje ją elektronicznie) będzie to jednak wyglądało, jakby szukała kryjówki, uciekała w jedyne miejsce, w którym czuła się u siebie. Pociąg toczył się powoli przez stację rozrządową. Inne wyprzedzały go z łatwością, światła w oknach wagonów przeradzały się w zamazane plamy. Sygnały świetlne były jaskrawymi, czerwonymi albo zielonymi, punktami na mrocznym tle. Ciągnęły się całymi kilometrami niczym rzadko zaludnione miasto. Od czasu do czasu na srebrzyste szyny padał blask reflektorów lokomotywy jednego z ciężkich pociągów towarowych. Potem pojawiały się wagony, zasłaniając resztę stacji. W końcu dotarli do plamy bladożółtego światła, przypominającej jasny blask księżyca. Paula przycisnęła twarz do okna i zobaczyła z przodu szereg bram. Z górą dwie trzecie z nich lśniły w blasku słońc światów, na które prowadziły. Przed nimi znajdowało się jeszcze mnóstwo pociągów. Stały tak blisko siebie, że wyglądało to niepokojąco. Kontrola ruchu dworca potrafiła jednak nad tym wszystkim zapanować. Tylko tor, po którym jechał ich pociąg, był zupełnie pusty. Pokonali łuk i skierowali się prosto ku bramie lśniącej słabym, żółtym blaskiem. Gdy mijali bramę, po skórze Pauli jak zwykle przebiegły ciarki. Potem znaleźli się na innym świecie. Pociąg przyśpieszył. Był dzień, przed nimi rozciągała się barwna szachownica pól. Dzieliły je od siebie gęste, przystrzyżone żywopłoty, gdzieniegdzie widziało się też bezzaprawowe mury, tworzące solidniejsze bariery. Miejscowe drzewa o czerwonawych liściach mieszały się z ziemskimi dębami, jesionami, jaworami oraz bukami. Wszystkie drzewa ogłowiono, z ich grubych pni wyrastały długie,

poziome konary. Zimą na farmach palono drewnem, by zmniejszyć zużycie paliw kopalnych. Jedną z korzyści polegania na prostej, mechanicznej technologii było niskie zużycie energii. Całe zapotrzebowanie planety z łatwością pokrywały elektrownie wodne. Paula widziała duże ceglane domy o krytych niebieską dachówką dachach, otoczone brogami, chlewikami, stajniami oraz magazynami. Niektóre z gospodarstw miały też silosy, wysokie konstrukcje z szalunkowych desek pomalowanych na jasnoszaro. Wiedziała, że zaliczają się one do najwyższych budynków na planecie. Od głównej linii kolejowej odchodziły pojedyncze tory, wijące się ku silosom w wąskich wykopach i na nasypach. Szyny pokrywała warstewka rdzy. Było dopiero wczesne lato i do żniw zostało sporo czasu. Późniejszą porą, gdy do silosów codziennie będą kursować transportowe pociągi, szyny odzyskają blask, a chwasty pieniące się między drewnianymi podkładami zwiędną od żaru kotłów i obłoków gorącej pary. Paula musiała przyznać, że krajobraz faktycznie wygląda sielankowo. Akceptowała teraz to, co tak gwałtownie odrzucała jako zagubiona, wykorzeniona nastolatka: sens tego społeczeństwa polegał na tym, że w ogóle się nie zmieniało. Po to właśnie je stworzono. Fundacja Ludzkiej Struktury wybrała poziom technologiczny odpowiadający początkom dwudziestego wieku, czasom poprzedzającym rewolucję elektroniczną. Tego rodzaju maszynerię łatwo było konserwować. Nic tu nie wymagało komputerowej diagnostyki, jeśli się zepsuło. Technicy mogli gołym okiem stwierdzić, co jest nie w porządku z trybami albo kablami. To samo dotyczyło informacji. Nie było tu układów procesorowych, baz danych ani sieci. Archiwa prowadziły zapisy w księgach, skoroszytach i rolodeksach. Fundacja planowała ludzi z myślą o konkretnych zawodach i te zawody nie zmienią się wskutek postępu, bo postępu tu nie było. Mieszkańcy Azylu Huxleya żyli w najbezpieczniejszym i najbardziej stabilnym ze wszystkich możliwych społeczeństw. Paula nie potrafiła rozstrzygnąć, czy Fundacja miała moralne prawo rozpocząć cały ten projekt, spoglądając na pięknie utrzymane farmy i domy jak z obrazka, musiała jednak przyznać, że eksperyment zakończył się powodzeniem. Pociąg wjechał na przedmieścia stolicy planety, Fordsville. Wspinali się w górę po wysokim nasypie i po obu stronach miała widok na miejskie ulice. Długie szeregi schludnych segmentów ciągnęły się w prostych liniach. Ich cegły miały rdzawy kolor, a duże okna pomalowano na wszystkie kolory tęczy. Między nimi stały większe budynki publiczne, niekiedy nawet trzy - albo czteropiętrowe. Zbudowano je z ciemnoszarego kamienia. Nie było tu kościołów żadnego wyznania. Na tym świecie każdy wiedział, że stworzył go człowiek, nie Bóg. Nawet gdy pociąg jechał przez centrum miasta, wszystkie budynki nadal miały identyczne rozmiary. Między domami mieszkalnymi w regularnych odstępach widziało się gmachy handlowe. Ciągłość zabudowy przerywało też wiele przestronnych parków. Miasto nie przypominało żadnego innego we Wspólnocie. Gdzie indziej pieniądze i polityczne wpływy koncentrowały się w śródmieściu, a architektura odzwierciedlała ten stan rzeczy. Tutaj wszyscy byli równi. Główny dworzec, Alphaway, był zapewne największym budynkiem w całym mieście, pomijając samą klinikę Fundacji. Miał trójskrzydłowy, długi, łukowaty dach z żelaza i szkła, wystarczająco wysoki, by obłoki dymu produkowane przez lokomotywy rozpraszały się, wydostając się na zewnątrz przez otwory w jego szczytach. Paula wysiadła na peron i wyszła na Richmond Square. Złożone z trzech wagonów elektryczne tramwaje jeździły po torach ulokowanych pośrodku ulic. Liczniejsze były jednak autobusy. Ich metanowe silniki wydawały wysoki warkot. Taksówki i furgonetki musiały rywalizować o miejsce między nimi. Jedynym indywidualnym środkiem transportu były tu rowery. Po obu stronach ulic wytyczono dla nich specjalne ścieżki. Na chodnikach widziało się mnóstwo pieszych. Wielu zerkało ukradkiem na Paulę, co bardzo ją bawiło. Powodem tych spojrzeń nie była sława. Tutaj nikt jej nie znał. Żakiet, jaki miała na sobie, świadczył, że jest pozaświatowcem. Wbrew komediom ze Wspólnoty, według których wszyscy na planecie nosili identyczne mundurki, można tu było zobaczyć prawie wszystkie style wynalezione przez ludzkość. Jedynym, czego im brakowało, były sztuczne włókna.

Przeszła przez plac, kierując się na przystanek tramwajowy. Nie było tu cybersfery i e-kamerdyner nie mógł dla niej wyszukać użytecznych informacji o trasach. Zatrzymała się przed wielkim kolorowym planem, na którym zaznaczono rozmaitymi kolorami linie tramwajowe, i wyczytała z niej, do którego tramwaju musi wsiąść. Po dziesięciu minutach siedziała już w wagonie i zmierzała w stronę dzielnicy Earlsfleld. Tramwaj był bardzo podobny do tego, którym jechała, gdy opuszczała Azyl Huxleya, choć nie pamiętała, jaki to był numer. W miarę jak oddalali się od centrum, widziała coraz mniej dużych sklepów i magazynów. Dominowały domy mieszkalne, a budynki fabryczne tworzyły wielkie skupiska. Nadal była przekonana, że postąpiła słusznie, opuszczając to miejsce. Dla kogoś wychowanego we Wspólnocie było tu zbyt spokojnie. Nie po raz pierwszy rozważała swoją opcję nuklearną: poddać się rejuwenacji i wymazać wszystkie wspomnienia życia we Wspólnocie. Bez tych doświadczeń, kulturowego zanieczyszczenia, które tak kochali jej przybrani rodzice, mogłaby się przystosować do życia tutaj. Nie była jednak w stanie tego zrobić. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Nadal nie rozwiązała swej pierwszej prawdziwej sprawy. Zadanie stało się teraz bardzo trudne i skomplikowane. Wszystko zaczęło się w roku 2243, dwa tygodnie po tym, jak Paula zdała egzaminy i otrzymała stanowisko starszego śledczego. Dziewięć miesięcy przedtem Bradley Johansson oznajmił, że wrócił do Wspólnoty po wędrówce ścieżkami Silfenów, i założył Strażników Jaźni. Jak każdy przywódca nowego ruchu politycznego, zwłaszcza takiego, który używa przemocy, potrzebował pieniędzy. Nie miał już dostępu do środków rodziny Halgarthów, stworzył więc prosty plan kradzieży tego, co było mu niezbędne. Ciepłą, kwietniową nocą Johansson włamał się z czterema towarzyszami do Kalifornijskiego Muzeum Dziedzictwa Technicznego. Złodzieje zignorowali marmurowe sale pełne olbrzymich samolotów i jeszcze większych wahadłowców, ominęli gabloty z dwudziestowiecznymi komputerami, nawet nie spojrzeli na pierwsze komputerowe okulary, nie zwrócili uwagi na pierwsze funkcjonalne roboty, lasery strategiczno-obronne ani prototypową baterię nadprzewodnikową. Skierowali się wprost do kopuły położonej w sercu kompleksu. Znajdował się tam generator tuneli czasoprzestrzennych, który Ozzie Fernandez Isaacs i Nigel Sheldon wykorzystali podczas podróży na Marsa. Potrzeba było mnóstwo negocjacji oraz nacisków politycznych, ale muzeum w końcu zdobyło prawa wystawiania go. Gdy tylko Johansson i jego grupa wysadzili drzwi głównej kopuły, zabrzmiały alarmy i włączyły się pola siłowe. Strażnicy zareagowali szybko i po niespełna minucie otoczono kopułę. Celem zapobieżenia kradzieży w muzeum zainstalowano naprawdę potężne pola siłowe, które izolowały poszczególne pomieszczenia, gdy tylko wykryto jakieś przestępcze działania. Ponieważ w centralnej kopule znajdował się eksponat, który można było uznać za najważniejszą i w związku z tym najcenniejszą maszynę kiedykolwiek wybudowaną przez człowieka, pole siłowe otaczało halę ze wszystkich stron. Intruzi byli uwięzieni. Jak dotąd, wszystko szło zgodnie z planem. Kopułę otoczyło ponad pięćdziesięciu uzbrojonych strażników. Ich dowódca wygłosił za pośrednictwem urządzeń nagłaśniających tradycyjną przemowę nakazującą przestępcom rzucić broń i wyjść na zewnątrz z rękami uniesionymi do góry i wyłączonymi wszczepami. Następnie spróbował wyłączyć pole siłowe. Wtedy właśnie się przekonał, że po drodze do środka Johansson przeciął główny kabel zasilający generator oraz łącza sterujące. Po podniesieniu alarmu pole siłowe włączyło się automatycznie, zasilane ze źródła awaryjnego, ale w obecnej chwili strażnicy nie byli w stanie go wyłączyć. Nie było to jednak zbyt wielkim problemem. Musieli tylko zaczekać pięć godzin, aż moc awaryjnego generatora się wyczerpie. Niestety, nikt z pracowników muzeum nie zastanowił się zbyt dokładnie nad naturą chronionego przez pole siłowe urządzenia. Zaglądając do środka przez wąską szczelinę w drzwiach, widzieli, że intruzi gorączkowo pracują przy historycznej maszynie. Johansson podłączył do

starego generatora nilingową studnię mocy, którą przynieśli ze sobą jego ludzie, i uruchomił go ostrożnie. Urządzenie mogło mieć prawie dwieście lat, ale zbudowano je na tranzystorach, a Nigel i Ozzie zostawili wielki margines bezpieczeństwa. Po godzinie Johanssonowi udało się otworzyć tunel czasoprzestrzenny. Nie sięgał on zbyt daleko w porównaniu z jego wielkimi, komercyjnymi potomkami, jakich używała STT, to jednak nie przeszkadzało Bradleyowi. Nie zamierzał dotrzeć na Marsa ani nawet na Księżyc. Chciał tylko znaleźć się w odległości czterystu kilometrów od muzeum, w Las Vegas. A dokładnie mówiąc, w ściśle strzeżonym skarbcu należącym do ośmiu największych kasyn na Ziemi. Gdy tunel czasoprzestrzenny otworzył się wewnątrz skarbca, intruzi weszli do środka. Tam również podniesiono alarm i włączyły się pola siłowe, mające uniemożliwić ucieczkę złodziejom, którzy zdołaliby wtargnąć do krypty. Jeden z ludzi Johanssona eksplodował pod drzwiami ładunki mikrotermiczne, blokując wejście. Potrzebowali czterdziestu dziewięciu minut, by przenieść pełne banknotów worki do muzeum. Kasyna przyjmowały wszystkie waluty we Wspólnocie, a każdy worek zawierał banknoty o łącznej wartości sięgającej pięciu milionów ziemskich dolarów. Każdy ze złodziei potrzebował mniej więcej minuty, by przenieść worek do muzeum i wrócić po następny. Paula Myo przybyła do muzeum dziewięćdziesiąt minut po podniesieniu alarmu. Od tygodnia prowadziła śledztwo w dziwnej sprawie kradzieży nilingowej studni mocy z fabryki pod Portland. Nikt w Wydziale Poważnych Przestępstw nie potrafił odgadnąć, po co komu takie urządzenie. Każda firma, która go potrzebowała, mogła sobie pozwolić na jego zakup. Teraz wreszcie się dowiedzieli. Paula przepchnęła się przez tłum podekscytowanych reporterów, po czym musiała się przedostać przez niewielką armię policjantów i strażników muzealnych, którzy otoczyli przestępców kordonem. Przycisnęła się do rozbitych drzwi i zobaczyła fragment wnętrza sali, w tym również jeden z boków zabytkowego generatora. Wytężywszy wzrok, zdołała wypatrzyć za migotliwą mgiełką pola siłowego poruszające się wewnątrz postacie. Po zaledwie dwóch tygodniach pracy w policji ujrzała na żywo największy napad rabunkowy w dziejach ludzkości. Gdy ostatni worek znalazł się już w kopule, Johansson przesunął wylot tunelu czasoprzestrzennego w nieznane miejsce. Złodzieje przez następnych pięćdziesiąt minut wynosili worki na zewnątrz. Po dwóch godzinach pole siłowe się wyłączyło i Paula była jedną z pierwszych osób, które weszły do środka, razem z wezwaną przez nią ekipą ekspertów policyjnych. Rzecz jasna, wydział nie zlecił jej kierowania śledztwem, była jeszcze w pierwszym życiu i miała stanowczo zbyt krótki staż (o jej anormalnym dziedzictwie nigdy nie wspominano). Sprawą zajęli się główni śledczy o dwudziestoletnim stażu, jej zaś przypadła rola pomocnicza. Rankiem kasyna potwierdziły, że skradziono miliard siedemset milionów dolarów. Media nazwały ten napad Wielkim Skokiem Tunelowym. Szefowie wydziału zapewniali, że sprawcy wkrótce zostaną ujęci. Nikt nie mógłby niepostrzeżenie wprowadzić w obieg tak wielkich zasobów gotówki. Tymczasem na Far Away Strażnicy zaczęli zwiększać liczbę członków i poszerzać zakres działań. Zaczęła się ich kampania przeciwko Gwiezdnemu Podróżnikowi, czy raczej jego głównym agentom, Instytutowi Badań „Marie Celeste", a niekiedy również przeciwko rodzinie Halgarthów. Specjaliści wydziału zidentyfikowali DNA Johanssona na podstawie próbek pozostawionych przez niego w kopule włosów. Z początku jednak nie miało to znaczenia. Muzeum zwiedzało mnóstwo ludzi i jego nazwisko było tylko jednym z dwóch i pół tysiąca umieszczonych na liście. Postawiono przy nim znak zapytania z uwagi na jego zniknięcie przed pięciu laty. Dopiero gdy na Far Away doszło do pierwszych aktów sabotażu, a Strażnicy zaczęli rozpylać w unisferze swą propagandę, śledczy z Wydziału złożyli wszystko w całość. Aresztowanie Johanssona okazało się nieporównanie trudniejszym zadaniem. Dokonywał zakupów tylko przez pośredników, a propagandowe wiadomości nadawali członkowie jego organizacji. Udało im się zatrzymać tylko marginalnych agentów, nigdy nawet się nie zbliżyli do Johanssona.

Mijały lata, a potem dziesięciolecia. Śledczy rezygnowali ze sprawy, przenoszono ich gdzie indziej albo po prostu rezygnowali z pracy w Wydziale. Paula wspinała się w górę drabiny, aż wreszcie została dowódcą grupy specjalnej. W końcu jednak nawet grupę specjalną po cichu rozwiązano, gdyż sprawa Wielkiego Skoku Tunelowego straciła na znaczeniu. Paula nie chciała jednak jej zamknąć, uczyniła z niej część śledztwa prowadzonego w sprawie Strażników. Nie dała za wygraną przez sto trzydzieści dziewięć lat. Nie potrafiła. Tramwaj zatrzymał się na końcu Montagu High Street i Paula wysiadła. Miasto się nie zmieniło, o ile mogła ufać niejasnym wspomnieniom zachowanym z pierwszego życia. Spojrzała wzdłuż opadającej ku małej zatoczce ulicy z jej małymi sklepami i hotelami. Przypominała sobie, że po jednej stronie znajdowała się mała przystań zbudowana z kamienia. Stały tam rybackie łodzie, wyciągnięte wysoko na skalisty brzeg, a na palach suszyły się sieci, po niebie krążyły stada wielkich, szkarłatnych ptaków, tetramew. Dzięki oleistym piórom ptaszyska pływały prawie jak ryby. Po południu ruch nie był tu zbyt wielki. Większość ludzi była w pracy. Widziało się niewielu przechodniów, a w autobusach połowa miejsc była pusta. W dwóch dużych witrynach najbliższego sklepu stały dwa elegancko ubrane manekiny. Na Azylu Huxleya nie było sieci handlowych. Formalnie rzecz biorąc, panował tu rynkowy komunizm. Towary, które nie były niezbędne do życia, sprzedawano na wolnym rynku, co pozwalało producentom na znaczną swobodę. Suknie na manekinach z pewnością wyglądały atrakcyjnie, i kaszmirowe szale również. Paula weszła do środka. Przywitała ją ekspedientka, młoda kobieta ubrana w strój pochodzący ze sklepowych wieszaków. Przez chwilę Paula przyglądała się jej z nieco zbyt wielką uwagą. Jak właściwie powinien wyglądać ktoś zaprojektowany na ekspedientkę? Tak samo jak ty - powiedziała sobie ze złością. Normalnie. Zresztą nie istniało nic takiego jak kasta ekspedientek. Kobieta miała po prostu utrwalone dominujące geny odpowiednie dla służby publicznej. Równie dobrze mogłaby zostać kucharką, bibliotekarką albo ogrodniczką. Dopiero po ukończeniu szkoły podstawowej, w wieku dwunastu lat, mieszkańcy Azylu Huxleya mogli podjąć decyzję, jaką specjalność wybiorą z zakresu objętego ich określoną genetycznie sferą zainteresowań. Ekspedientka uśmiechnęła się blado, spoglądając na ubranie Pauli. - W czym mogę pomóc, panienko? Minęła chwila, nim Paula uświadomiła sobie, że nawet w żakiecie wygląda młodziej od ekspedientki. - Przepraszam, nie potrzebuję ubrania. Chciałam zapytać, jak trafić do domu Denkena. - Ach, rozumiem. - Ekspedientka miała zadowoloną minę, jakby właśnie takiego pytania oczekiwała od kogoś spoza świata. - Jest na Semley Avenue. - Opisała dokładnie, jak tam trafić, a potem dodała: -A dlaczego chce go pani odwiedzić, jeśli można zapytać? - Potrzebuję rady. - Naprawdę? Nie wiedziałam, że obywatele Wspólnoty korzystają z usług naszych wolnomyślicieli. - Nie korzystają. Urodziłam się tutaj. Uśmiechnęła się na widok zdziwionej miny kobiety. Semley Avenue również się nie zmieniła. Stała przy niej seria bungalowów z małymi ogródkami od frontu. Wyjątkiem były sosny i inne drzewa iglaste posadzone na skraju chodnika. Po stu pięćdziesięciu latach starannej pielęgnacji wyrosły na potężne drzewa. Ich ostra woń mieszała się z dmącą od morza bryzą, tworząc odświeżającą atmosferę. Przypominało jej to wioskę dla emerytów. Dom Denkena był ostatnim bungalowem w alei. Potem zaczynał się park ulokowany na szczycie klifów. Budynek był większy od pozostałych, co samo w sobie było nowością na świecie, gdzie wszyscy zarabiali tyle samo, bez względu na wykonywaną pracę. Ktoś kiedyś uzupełnił dom dużą, ceglaną przybudówką o kilku prostych oknach, wąskich i wysokich. Budynek w ogóle nie pasował do utrzymanego w stylu alpejskim bungalowu.

Paula podeszła do drzwi frontowych i poruszyła zaśniedziałym, mosiężnym dzwonkiem. Ogródek wyglądał nieco inaczej niż u sąsiadów, którzy woleli geometryczne trawniki, rabatki z barwnymi kwiatami i gdzieniegdzie kamienną wanienkę dla ptaków albo zegar słoneczny. Tutaj posadzono wiecznie zielone krzewy w całym zakresie pastelowych kolorów, a trawników nie strzyżono od co najmniej tygodnia. Chciała już pociągnąć za sznurek po raz drugi, gdy usłyszała dobiegający zza drzwi męski głos: - Już idę. Po chwili drzwi otworzył wysoki, trzydziestokilkuletni mężczyzna o rozczochranych, brązowych włosach opadających do ramion. Pojawiały się już w nich pierwsze siwe pasemka. Miał na sobie wymięty, turkusowy T-shirt oraz cytrynowe szorty. - Przybyła pani za wcześnie. - Przyjrzał się Pauli. - Hmm, matka nie mogła przyjść? - Nie mam matki. Poznawała twarz jego przodka. Policzki miał bardziej pełne, a włosy ciemniejsze, ale nos wyglądał tak samo, podobnie jak zielone, pełne wyrazu oczy. Odziedziczył również aurę wiecznego zdziwienia codziennym życiem. Mężczyzna potarł twarz, jakby dopiero przed chwilą się obudził. Przyjrzał się Pauli uważniej. - Ojej, pani jest pozaświatowcem. Co panią tu sprowadza? - Pan Denken? - Leonard Denken, tak. - Jestem Paula Myo i, formalnie rzecz biorąc, nie jestem pozaświatowcem. Leonard Denken zmarszczył brwi. Potem na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia. Wyprostował się, raptownie przebudzony. - Ojej, ojej, ostatnie skradzione dziecko, oczywiście. Dziadek! Nie! To mój pradziadek pani doradzał. Ojciec ciągle mi o tym opowiadał. - Znowu potrzebuję rady. Leonard wciągnął nagle powietrze, a potem uśmiechnął się szeroko. - Bardzo proszę, niech pani wejdzie. Przepraszam za bałagan. Obawiam się, że mój umysł nie jest tak uporządkowany, jak sądzą ludzie. Panujący w domu chaos odzwierciedla ten stan rzeczy. Matilda ciągle grozi, że tu posprząta, ale nie sporządziłem jeszcze spisu. Któregoś dnia to zrobię. Tak, któregoś dnia z pewnością. Pod obiema ścianami długiego korytarza leżały sterty książek w twardych oprawach. Były wśród nich nawet oprawne w skórę woluminy. Niektóre z tych stosów sięgały Pauli do ramion i robiły wrażenie bardzo niestabilnych. - Muszę zamówić trochę nowych regałów - wyjaśnił Leonard, zauważywszy jej spojrzenie. - Mieszka tu kilku stolarzy, ale jeszcze z nimi nie rozmawiałem. Będę też musiał postarać się o drewno. Zaprowadził ją do przybudówki. Jej wnętrze było jednym wielkim pomieszczeniem. - Ojciec chciał tu urządzić naszą bibliotekę, ale obawiam się, że trochę wypaczyłem jego zamiar. Wszystkie ściany pokrywały sięgające sufitu regały. Wypełniały je ciasno książki, bez nawet cala wolnego miejsca. Leonard był zmuszony układać nowe książki w stosy na podłodze. Tylko w tylnej ścianie znajdowały się wąskie szczeliny okien, również dawno już zasłonięte półkami. Po przeciwnej stronie ulokowano dwuskrzydłowe, oszklone drzwi wychodzące na duży ogród na zapleczu bungalowu. Dalej rozciągał się wspaniały widok na klify i morze. Przed drzwiami stało wielkie, stare biurko. Walały się na nim gazety, czasopisma, książki i segregatory. - Proszę, niech pani siada - rzekł Leonard, wskazując na stojące przed biurkiem antyczne krzesło. Matildo! Matildo, mamy gościa! Napije się pani herbaty? Albo kawy? Obawiam się, że nie sprowadzamy tu firmowych produktów ze Wspólnoty, mam jednak trochę niezłej sherry. - Rozejrzał się wokół, jakby znajdował się w nieznajomym pomieszczeniu. Jego wzrok padł na stojący zegar. - A może jest

za wcześnie? - Dziękuję, wystarczy herbata. Do pokoju weszła młoda dziewczyna. - To jest Matilda - oznajmił Leonard. Podziw słyszalny w jego głosie zabrzmiał niemal żenująco. Uśmiechnął się z marzycielską miną. Paula, przyzwyczajona do udoskonalonych genetycznie kobiet ze Wspólnoty, była zaskoczona urodą Matildy. Dziewczyna miała dwadzieścia parę lat. Pomimo delikatnych kości policzkowych jej twarz robiła wrażenie silnej. Harmonizowały z tym wielkie, jasnoniebieskie oczy o niepokojąco przeszywającym spojrzeniu. Miała wyjątkowo jasne blond włosy, splecione w warkocz opadający aż do szczupłych bioder. Była też wysoka, a zgrabnych, długich nóg mogłaby jej pozazdrościć każda tancerka. Paula zauważyła to wszystko bez trudu, gdyż Matilda była ubrana jedynie w skąpe, czerwone majteczki od bikini i białą koszulkę. Skórę miała opaloną na zdrowy, brązowy kolor. Gdy znowu spojrzała na otwarte drzwi do ogrodu, zauważyła leżące za nimi ręczniki. Oboje z pewnością się tam opalali. - Poznaj Paulę Myo, naszego bardzo czcigodnego gościa ze Wspólnoty - odezwał się Leonard. - Cześć - powiedziała Matilda. - Co mogę pani podać? - Dziękuję, wystarczy herbata - odparła Paula. - Jasne. Jej uśmiech był całkowicie szczery i Paula złapała się na tym, że go odwzajemniła. - Czyż nie jest śliczna? - Zapytał Leonard, kiedy dziewczyna wyszła. Był onieśmielony i jednocześnie pełen zapału jak nastolatek, który nieoczekiwanie umówił się z najładniejszą dziewczyną w szkole. Chyba poproszę ją o rękę. Niczego nie pragnąłbym bardziej, ale... Jestem od niej trochę starszy. Z drugiej strony, nigdy nawet o tym nie wspomniała. - Niech pan nie zwleka - poradziła Paula. - Jeśli pan tego nie zrobi, w kolejce czeka już ze stu innych mężczyzn. Matilda jest tu, gdzie chce być. To powinno coś panu powiedzieć. - Tak, tak, ma pani rację. - Powstrzymał się nagle z westchnieniem. -Przepraszam. To nie ja powinienem prosić panią o radę. - Nic nie szkodzi. Mam znacznie więcej doświadczenia w tego typu sprawach. Jestem też przyzwyczajona do widoku par, u których różnica wieku wynosi stulecie albo i więcej. Z reguły miłość zwycięża. - Tak, tak, oczywiście. Muszę przyznać, że przeżyłem szok na pani widok. Dlatego nie radzę sobie z tym za dobrze. - Gdzieś tu są listy, który pisała pani do pradziadka. -Wskazał na sterty książek. Właśnie zdała pani egzamin na jakiegoś rodzaju detektywa we Wspólnocie. Paula zapomniała już o tych listach. Z początku cieszyła się z szansy kontaktu z jedyną osobą w Galaktyce, która ją rozumiała, potem zaś, gdy poczuła się pewniej, pisała już tylko z uprzejmości. W końcu przestała, bo praca pochłaniała coraz więcej jej czasu... To było bardzo marne wytłumaczenie. Powinna była przewidzieć, że Alexis zachowa listy. Ich krótka znajomość była bardzo intensywna. - Tak, zostałam śledczym. I odniosłam sukces. Mówię to bez fałszywej skromności. Jego pełen dumy uśmiech obudził zbyt wiele starych wspomnień. - Oczywiście, że odniosła pani sukces. Jest pani najlepszą specjalistką, jaką kiedykolwiek mieli. Co prawda, nigdy tego nie przyznają. - Muszę za to dziękować pana pradziadkowi. To on mnie do tego nakłonił. Wiedział, że nie będę tu szczęśliwa, bo za dobrze poznałam Wspólnotę. - Dyskutowałbym z tym, ale nie jestem nim, a pani z pewnością się powiodło. Muszę o coś panią zapytać, przykro mi, jeśli uzna to pani za wścibstwo. Czy miała pani kiedyś wątpliwości w sprawie rejuwenacji? Z pewnością poddawała się jej pani już kilkakrotnie. O ile sobie przypominam, opuściła pani Azyl Huxleya jako nastolatka.

- Nie miałam wątpliwości. Nigdy. Zbrodnia jest bardzo powszechna. -I nie ma nikogo innego, kto mógłby z nią walczyć. Skrzywiła się. Był bardzo podobny do Alexisa. - Jest kilku takich, którzy mogliby sobie poradzić - przyznała. - Pytam, ponieważ rejuwenacja to temat, o którym bez końca debatujemy w naszej kaście. Po prostu nie potrafimy zdecydować, czy powinniśmy tu na nią pozwolić. - Moim zdaniem jest sprzeczna z całym waszym etosem. To społeczeństwo powstało po to, by ludzie mogli z zadowoleniem przeżyć swe życie. Owo zadowolenie w znacznym stopniu wywodzi się z naturalnego cyklu życia i śmierci, którego Fundacja nigdy nie zmodyfikowała. Stworzyła wam jedynie szansę cieszenia się tym, co jest dostępne w stosunkowo prostych ramach. A przynajmniej prostych w porównaniu z dominującą kulturą Wspólnoty. Dla każdego z was zawsze będzie praca albo cel w życiu, z którego będzie mógł czerpać satysfakcję i który zapewni mu finansowe korzyści takie same jak wszystkim obywatelom. Jeśli wprowadzicie rejuwenację, dacie początek wzrostowi, który wkrótce wykroczy poza granice możliwości waszej gospodarki. A wasz obecny system technoekonomiczny jest jedynym, jaki można pogodzić z genetycznymi kastami. Fundacja zdołała jedynie utrwalić cechy odpowiedzialne za zachowanie odpowiednie w danej profesji plus kilka drobiazgów, jak zręczność rąk dla lekarzy. Nie sposób zaprogramować oddanych pracy mikrobiologów albo specjalistów od reaktorów termojądrowych. W tego rodzaju zawodach wymagania są zbyt skomplikowane. Nie można ich sprowadzić do łatwych do rozpoznania cech. Nowoczesna ekonomia zmusiłaby was do despecjalizacji utrwalonych cech, aż w końcu rozpuściłyby się one w populacji. Otrzymalibyście w efekcie zwyczajnych ludzi żyjących w gospodarce opierającej się na ideologii, nie na zaspokajaniu potrzeb. Nic nie mogłoby ich powstrzymać przed opuszczeniem planety i poszukaniem lepiej płatnej pracy gdzie indziej, zwłaszcza po paru stuleciach przepracowanych w tym samym biurze. - Ojej, a ja myślałem, że tylko wolnomyśliciele potrafią przeprowadzić porządnie umotywowany wywód. Wróciła Matilda, niosąc tacę, na której stały kubki z herbatą. - Niech pani nie pozwoli, żeby odwrócił pani uwagę - powiedziała, wręczając Pauli kubek. - Jest bardzo kiepskim wolnomyślicielem. Ciągle zadaje pytania i nigdy na nie nie odpowiada. - Żeby przemyśleć jakąś sprawę, muszę ją najpierw poznać. Matilda spojrzała na Paulę i wzruszyła ramionami z miną znaczącą „a nie mówiłam". Potem podała kubek Leonardowi. - Czym się pani zajmuje? - Zapytała Paula. - Jestem położną. Pracuję na porodówce w miejscowym szpitalu. Lubię dzieci. Spojrzała znacząco na Leonarda, który się zaczerwienił. Paula miała ochotę warknąć: „Oświadcz się jej, na Boga". W tym domu było zbyt wiele zamierzchłej historii. Statyczne, niezmienne społeczeństwo miało swoje zalety, ale nie można było z tym przesadzać. W owym czasie, ponad półtora stulecia temu, Paula była młodsza niż Matilda teraz, natomiast Alexis był starszy od Leonarda. Jej wyjazd złamał mu serce, ale to on popchnął ją do tego, wiedząc, że tylko we Wspólnocie będzie miała przyszłość. Gdyby mogła być szczęśliwa gdziekolwiek na Azylu Huxleya, to wyłącznie tutaj, z nim. Na tym właśnie polegał problem z wolnomyślicielami. Mieli nadpobudliwą wyobraźnię, co skłaniało ich do niezdecydowania. Być może właśnie dlatego wszyscy są mężczyznami. Fundacja po prostu wzmocniła ich naturalną niezdolność do wchodzenia w trwałe związki. Matilda oderwała wzrok od kochanka, spoglądając na Paulę. - Dam wam porozmawiać swobodnie. Zawołajcie mnie, gdybyście czegoś potrzebowali. Pocałowała Leonarda w czoło i wróciła do ogrodu. Gdy zrzuciła skąpy strój i położyła się na ręczniku, Paula przypomniała sobie Mellanie i Mortona. O tamtej parze wolałaby zapomnieć.

- Czy jednak nie jest pani idealnym zaprzeczeniem własnego argumentu? - Zapytał Leonard. - Ktoś mi niedawno powiedział, że cechą, którą zawdzięczam Fundacji, jest osobowość obsesyjnokompulsywna. To idiota, ale mógł mieć trochę racji. Mój typ jest zapewne jedynym, który potrafi się przystosować do życia we Wspólnocie. -Przerwała, zakłopotana kierunkiem, w którym zmierzają jej myśli. - Być może wolnomyśliciele są drugim. Leonard ujął kubek w dłonie, spoglądając na nią nad jego brzegiem. - Wcale nie jesteśmy tacy wolni, jak się ludziom wydaje. Gdybym miał zdefiniować naszą rolę, powiedziałbym, że jesteśmy psychiatrami społeczeństwa. Fundacja uznała, że będziemy konieczni, by pomóc temu światu w rozstrzyganiu problemów, które wykraczają poza normę. Jako grupa, jesteśmy w gruncie rzeczy politykami. Zadaniem naszej rady jest proponowanie alternatywnych rozwiązań, by reszta obywateli mogła je poddać głosowaniu. - Jego twarz złagodniała. - To mit, że zmodyfikowane geny każą im wykonywać wszystkie nasze polecenia. Przyznaję jednak, że gdyby było to prawdą, możliwości wprowadzenia dyktatorskich rządów byłyby nadzwyczajne. - Nie sądzę, by był pan dobrym materiałem na dyktatora. - Pewnie ma pani rację. Kryje się w tym trochę ironii, ale jesteśmy znani dzięki naszej pracy w skali mikro, nie w skali makro. Wie pani, naprawdę traktują mnie jak miejscowego psychiatrę. Gdy jakiś problem choć trochę wykracza poza normę, najpierw udają się tutaj. - Ja również jestem winna tego wykroczenia. - Rozumiem. Co więc tu panią sprowadza? - Może pan być zmuszony pomyśleć o nowych opcjach dla tej planety. Śledzi pan wiadomości o Parze Dysona i alfach, obcych, którzy tam mieszkają? - Ojej, tak, pisali o tym w gazetach, ale obawiam się, że nie poświęcamy zbyt wiele miejsca na wiadomości ze Wspólnoty. Otrzymałem też jednak oficjalne relacje od biura Wspólnoty w Fordsville. Ma pani z tym coś wspólnego? - Miałam. Opowiedziała mu o wszystkim, co się wydarzyło. Po dwóch godzinach na jego twarzy pojawił się lekko zalękniony wyraz. Ujął głowę w dłonie i wypuścił głośno powietrze z płuc. - Nie bardzo widzę, w czym mogę pani pomóc, chyba że miałbym pojechać do tego Columbii i dać mu porządnie w zęby Naprawdę pracowała pani nad tą samą sprawą przez z górą sto trzydzieści lat? - Tak. Nie leży w mojej naturze dawać za wygraną. - Tak, oczywiście nie leży. Przepraszam. Po prostu nie jestem przyzwyczajony do takiej skali czasowej. Co więc pani zamierza zrobić teraz? - Instynkt podpowiada mi, że powinnam złapać Johanssona. - Tak, rozumiem to. Oczywiście, posiadam pewien zakres osobistej władzy. Daje mi ją karta Fundacji. Mogę nakazać skarbcowi wypłacać pani miesięczną pensję. To nie będzie wiele, ale nie będzie się pani musiała martwić o pieniądze, ścigając tego diabolicznego złoczyńcę. Paula parsknęła niezbyt uprzejmym śmiechem. Zaczęła podejrzewać, że popełniła błąd, przyjeżdżając tutaj. To jednak podpowiedział jej instynkt. Leonard był wolnomyślicielem, ostatnim ogniwem łączącym ją z Alexisem. Wędrowała spojrzeniem po bibliotece, zastanawiając się, co by zmieniła w bungalowie, gdyby tu wówczas została; jaka farba, meble i tapety mogłyby rozproszyć aurę akademickiego zaniedbania. - Leonardzie, od stu pięćdziesięciu lat Wspólnota płaciła mi wysoką pensję i jeszcze większe sumy na pokrycie wydatków. Czynszu nie musiałam opłacać od stu ośmiu lat. Większość posiłków jem w stołówce dla personelu. Kupuję sobie tylko sześć kostiumów na rok i trochę codziennych ubrań. Po opłaceniu składki na fundusz rejuwenacyjno-ożywieniowy wszystkie pozostałe pieniądze przekazuję na rachunek zarządzany przez Rl. Pomimo inflacji jestem do przodu. Nie potrzebuję pieniędzy, ale jestem bardzo wdzięczna za tę propozycję.

- W takim razie w czym mogę pani pomóc? - Wolnomyśliciele podobno potrafią patrzeć obiektywnie i dostrzegać większy obraz. Chcę, żeby mi pan powiedział, co powinnam zrobić, nawet jeśli to niebezpiecznie przypomina rozgrzeszenie. - Co ma religia... Nie, mniejsza z tym. Mam pani powiedzieć, jak powinna pani postąpić? - Może raczej przekonać mnie. Wolałabym też, żeby nie wnikał pan w szczegóły. - Nie jestem pewien, czy poradzę sobie z analizą tej sprawy. Jakie ma pani opcje? Nie leży w pani naturze dawać za wygraną. Wie pani, że Johansson zasłużył na karę. Niech pani zrobi użytek ze swoich talentów i złapie go. - Ale czy powinnam? - Wyszeptała. Samo zadanie tego pytania spowodowało, że po ramionach przebiegły jej zimne ciarki. - A dlaczego nie? - Co, jeśli ma rację? Jeśli rzeczywiście istnieje Gwiezdny Podróżnik, wrogo nastawiony obcy, który wpływa na ludzkich polityków? - Ojej, czy to prawdopodobne? To mi podejrzanie przypomina teorię spiskową. - Wiem o tym. Niemniej w całej tej sprawie mnożą się sprzeczności, które utrudniają mi zadanie. Do tej pory wyglądało na to, że Johanssonem kierują bardzo proste motywy, że stworzył Strażników po to, by pomogli mu ukraść pieniądze z Las Vegas, a potem byli przykrywką pozwalającą mu swobodnie korzystać z zagarniętych bogactw. Jeśli jednak ma rację i Gwiezdny Podróżnik rzeczywiście popchnął nas do wyprawy do Alfy Dysona, to by tłumaczyło bardzo wiele. Co więcej, Johansson zawsze demonstrował niezachwianą wiarę w swego obcego. Poza nim znam tylko jedną osobę, która potrafiła zachować podobną stałość przekonań przez tak długi czas, i to ja nią jestem. - Ach, zaczynam rozumieć, dlaczego zwróciła się pani do mnie. To problem o charakterze moralnym. Czy powinna pani zaprzestać poszukiwań Johanssona, mimo że wie pani z całą pewnością, iż popełnił zbrodnie, i zająć się pościgiem za Gwiezdnym Podróżnikiem, którego istnienie nie jest udowodnione. - Tak to mniej więcej wygląda. Nie wspomniała o fakcie, że nie ma nikogo, z kim mogłaby porozmawiać na ten temat. Nie była pewna, komu może w obecnej sytuacji zaufać. - Choć pani odwiedziny bardzo mi schlebiają, nie sądzę, bym miał kompetencje, by wypowiadać się w tej sprawie. Nic nie wiem o polityce Wspólnoty, a wydaje mi się, że to sprawa polityczna. - Nie sądzę. Politycy i ich ambicje wiążą się z nią, w przypadku Columbii bardzo silnie, ale to nie ich walka o władzę mnie niepokoi, lecz jej rezultaty. Nawet jeśli powątpiewa pan w istnienie Gwiezdnego Podróżnika, radzę, by sprawdził pan nazwisko Nigela Sheldona. On się jakoś z tym wszystkim wiąże. Z której strony by na to spojrzeć, Johansson walczył z czymś, co dysponuje politycznymi wpływami. W takim przypadku on również mógł mieć jakieś polityczne kontakty. To by tłumaczyło, dlaczego przez tak długi czas pomagał mu ktoś wysoko usytuowany we władzach Wspólnoty. - Chwileczkę. Zdawało mi się, że powiedziała pani, iż to Sheldon sprzeciwia się inspekcji towarów wysyłanych na Far Away. - Tak mi powiedział Thompson Burnelli. - W takim razie jak może być przeciwnikiem Johanssona? - Nie mam pojęcia. Zapewne nim nie jest. O ile Burnelli miał rację. Gdyby Johanssonowi udało się przekonać Sheldona, że Gwiezdny Podróżnik jest zagrożeniem, nie potrzebowałby zakładać Strażników ani organizować Wielkiego Skoku Tunelowego. Poszukiwania obcego zlecono by mojemu dawnemu Wydziałowi i innym agencjom rządowym. Najwyraźniej go nie przekonał, ale Sheldon i tak zablokował inspekcję. - W jakim stopniu można było ufać temu senatorowi? - W takiej sprawie? W stu procentach.

Leonard wyprostował się na krześle. Na jego twarzy malowało się zdziwienie. - Nie widzę w tym logiki. - Wydaje nam się to paradoksem, ponieważ nie mamy wszystkich informacji. - I dlatego jest pani zdeterminowana kontynuować śledztwo. Teraz to rozumiem. Ale w jakim kierunku? Hmm, to niezły dylemat. Czy może pani zadać parę pytań Sheldonowi? - W mojej obecnej sytuacji mogę zapewne liczyć na jedną rozmowę z jedną wpływową osobą. Dlatego muszę wybierać ostrożnie. Jeśli Sheldon rzeczywiście jest w to zamieszany po prostu wszystkiemu zaprzeczy a potem mogłabym podzielić los senatora. - Tak. To by nie było dobre. Oczywiście, jeśli uda się pani złapać Johanssona, będzie mógł odpowiedzieć na wiele pani pytań. - Odnalezienie Gwiezdnego Podróżnika również zakończyłoby sprawę. - Ale jak to zrobić? - Pojechałabym na Far Away. Jeśli Johansson ma rację, w Instytucie Badań „Marie Celeste" znajdę mnóstwo dowodów. - Czy to nie byłoby niebezpieczne? - Mogę zaakceptować takie ryzyko. Nikt nie będzie się tego po mnie spodziewał. Poza tym, mogę to zrobić szybko. - Rozumiem atrakcyjność tego pomysłu. Gwiezdny Podróżnik jest groźniejszym przestępcą i mogłaby go pani ścigać z czystym sumieniem. O ile jest pani pewna, że nie kieruje panią szok spowodowany dymisją. - Jestem. Prędzej czy później złapię Johanssona. Muszę jednak rozważyć możliwość, że w obecnej sytuacji mogę nie mieć zbyt wiele czasu, zwłaszcza jeśli Johansson ma rację i kryzys wywołano świadomie. Celem zdemaskowania Gwiezdnego Podróżnika byłoby przede wszystkim zapobieżenie konfliktowi. - Niech pani zignoruje czynnik czasowy. Nie mamy na niego wpływu. Musi się pani skupić na Johanssonie. Zna pani jego sposób działania, a teraz zyskała pani nad nim olbrzymią przewagę. - A to dlaczego? - Jeśli będzie pani pracować sama, nie zagrożą pani przecieki. Nikt go nie ostrzeże. Uśmiechnęła się półgębkiem. - Ma pan więcej wspólnego z Alexisem, niż mi się zdawało. - Dziękuję. To co pani teraz zrobi? - Pojadę na Far Away i skontaktuję się ze Strażnikami. Oni zaprowadzą mnie do Johanssona. Jak pan zauważył, nie będzie się tego spodziewał. - Ojejej. Mam nadzieję, że wie pani, co robi. Chciałbym, żeby mój prawnuk miał kiedyś okazję wysłuchać pani następnego zapytania. Wstała i wyciągnęła rękę. - Niech mu pan przekaże, żeby się mnie spodziewał. - Naprawdę skorzysta pani z mojej rady? - Tak, pomogła mi wyraźniej ujrzeć, co muszę zrobić. - W takim razie ja również będę musiał podążyć za pani radą - stwierdził, spoglądając na leżącą na ręczniku Matildę. Przed wejściem do domu, w którym mieszkała Paula, stał wielki, czarny ził. Zdziwiło ją, że policja go nie odholowała. Powinni przynajmniej wlepić mandat kierowcy Kiedy podeszła bliżej, otwierane do góry drzwi uniosły się bezgłośnie. Na zewnątrz wyjrzał mężczyzna o skórze koloru czystego złota. - Musimy porozmawiać - oznajmił Pauli.

DZIEWIĘĆ Tulipanowa Rezydencja znajdowała się w Rye County, niedaleko Nowego Jorku. Budynek wzniesiono na szczycie jednej z licznych w tym rejonie niewysokich gór. Otaczał go sosnowy las, porastający pobliskie wzgórza. Między wysokimi drzewami rosły też gęste rododendrony które lubiły kamienistą glebę, a kiedy kwitły, okrywały okolicę wielobarwnym dywanem. Ludzie, którzy mieli tu domy, z reguły zostawali w nich przez wiele żyć i stuleci. Bliskość miasta czyniła to miejsce idealnym dla tych, którzy mogli sobie pozwolić na ceny gruntu. Nie było tak modne jak Hamptons, ale bardzo dogodne. Tak przynajmniej sądził Miles Foran, gdy zamieszkał tu na początku dwudziestego pierwszego wieku. Był internetowym miliarderem i wartość jego pakietu akcji pięła się w górę po niemal balistycznej krzywej. Chciał zrobić z Tulipanowej Rezydencji „pierwszy prawdziwie reprezentacyjny gmach zbudowany w Ameryce w nowym tysiącleciu". Nie dla niego było standardowe drewniane rusztowanie obudowane cegłą i kamieniami. Podczas rozmów z architektami słowo „pseudo" nie padło ani razu. Zdobne kamienne mury miały rdzenie z betonu i stali, mające przetrwać stulecia. Sprowadzono rzemieślników z całego świata. Najlepsi cieśle i kamieniarze stworzyli mieszkalne dzieło sztuki. Zwrócono się do najsławniejszych dekoratorów wnętrz, by opracowali nowoczesny, a zarazem klasyczny wystrój, przy którym pałace naftowych potentatów wydadzą się tanie i tandetne. Wokół rezydencji powstały ogrody zdolne konkurować z Wersalem. Zakrojony na dziesięć lat projekt był już nieźle zaawansowany, gdy Jeff Baker wypuścił na globalny rynek swą nową krystaliczną pamięć. Ten perfekcyjny system elektronicznego przechowywania danych wyeliminował wszystkich konkurentów, uczynił pojęcie praw autorskich przestarzałym i zamienił Internet w datasferę. Krzywa wartości akcji Forana poczuła nagle działanie grawitacji. Nawet oficjalne ogłoszenie bankructwa nie mogło go uratować. Kilka lat później banki z dyskretną wdzięcznością przyjęły propozycję Gore'a Burnellego, który zaoferował skromną sumę za teren wraz z niegotową jeszcze budowlą. Prace wznowiono. Ukończono centralną wieżę, przypominającą słupek zwieńczony złotą koroną pylnika. Otaczały ją cztery skrzydła przypominające płatki kwiatu o wydłużonym, owalnym kształcie. Plan ich szkarłatno-czarnych dachów skopiowano z opery w Sydney. Wewnątrz znajdowała się recepcja, sala balowa, wielka sala bankietowa, pięćdziesiąt pokojów dla gości, baseny, solaria, pokoje gier oraz olbrzymie podziemne garaże, wypełnione pojazdami, za które muzea techniki byłyby skłonne zapłacić każdą cenę. Zważywszy wszystko razem, przepych Tulipanowej Rezydencji graniczył z wulgarnością, lecz mimo to Justine spędzała tu więcej czasu niż w innych rodzinnych posiadłościach. Jeśli mogła zwać jakieś miejsce domem, to właśnie to. A teraz była zmuszona zorganizować w ogrodach przyjęcie zaręczynowe dla Murielle. Chwila nie mogłaby być bardziej nieodpowiednia. Przyjęcie zaplanowano jednak z wielomiesięcznym wyprzedzeniem. Ukończono negocjacje między grupami prawników reprezentujących Burnellich i Konstantinów. Zawarciu związku miały towarzyszyć przesunięcia bloków akcji między obiema rodzinami, nie były jednak one zakrojone na zbyt wielką skalę. Nowożeńcy zajmowali stosunkowo niską pozycję w hierarchii, otrzymają więc tylko niewielkie udziały: kilka małych firm, wirtualny dom finansowy, nieruchomości w przestrzeni trzeciej fazy. Oboje byli jednak potomkami w linii prostej, trzeba więc było uwzględnić możliwość ściślejszej unii za parę stuleci. Sytuacja wykazywała interesującą dynamikę i minie sporo czasu, nim ostatecznie się wyklaruje. Zapłakana Murielle odważnie zaproponowała, by odłożono przyjęcie. W końcu Thompson był również jej przodkiem. Justine uśmiechnęła się tylko na widok oszołomionej dziewczyny w pierwszym życiu i odpowiedziała: „Nie ma mowy. Thompson chciałby, żeby wszystko odbyło się zgodnie z planem". W południe stanęła więc pod ustrojoną różami altaną, by witać gości, którzy przyjeżdżali

w nowoczesnych limuzynach albo w bajkowych, starożytnych samochodach. Nie zwracała uwagi na pojazdy, już przed paroma stuleciami przestało ją obchodzić popisywanie się bogactwem, musiała jednak przyznać, że zauważa, kto jest w co ubrany. Zapowiedziano kostiumy w stylu połowy dwudziestego wieku i rozbite na trawie namioty stanowiły odbicie tego faktu. Kelnerzy w dwudziestowiecznych kostiumach podawali koktajle z epoki. Justine zdecydowała się na elegancką suknię wieczorową typu syrena, nie zamierzała jednak chodzić po trawniku w butach na wysokich obcasach. Pod próg podjechał oldsmobile rocznik 1956 i tylnymi drzwiami wysiadła Estella. - Kurczę, co ci się stało? - Zapytała Justine, gdy jej przyjaciółka podeszła, utykając, do altany. Estella miała na sobie szkarłatną suknię w białe groszki oraz różowe, kocie okulary. Z tym strojem nie harmonizowała jednak para elektromięśniowych butów podtrzymujących. Ucałowała Justine w oba policzki. - Bardzo mi przykro, że tak wyglądam, kochanie. Wzięłam i skręciłam obie kostki. Uwierz mi, ból był piekielny. - Jak to zrobiłaś? - Z głupoty. Tańczyłam na stoliku podczas przyjęcia i źle z niego zeskoczyłam. Nie mam pojęcia, jak to się stało, kochanie. Robiłam to już ze sto razy i nic mi nie było. Justine nie czyniła jej wymówek, nie chcąc wchodzić w rolę matki. - Mnie już nikt nie zaprasza na takie przyjęcia. - No pewnie, pani senator. Musisz dbać o reputację. - Dziękuję serdecznie. Bardzo potrzebuję wsparcia takich ludzi jak ty. - Wiem o tym, kochanie. - Estella dotknęła dłonią ramienia Justine. - Jak ci idzie? Czy to rzeczywiście takie okropne? - Thompson miał świetnych pracowników. Głosuję tak, jak mi powiedzą. Nie zaczęłam jeszcze zawierać umów. W końcu to tylko tymczasowa nominacja, chociaż senatorzy jednogłośnie przegłosowali udzielenie mi pełnomocnictw. Nawet jego przeciwnicy byli za. Chyba wszyscy przeżyli szok albo po prostu się bali. Nikt dotąd nie zabił senatora. To miało przekonać zabójcę, że polityków nie da się powstrzymać w ten sposób. Ja tylko bronię fortu, dopóki Thompson nie wróci z kliniki. - Bądź dzielna. - Znasz mnie - odparła z nerwowym śmiechem Justine. - Wiedzą już, kto to zrobił? - Nie. Ani dlaczego. To takie głupie. Kto w dzisiejszych czasach zabija ludzi? Nie żyjemy już w barbarzyńskiej epoce. Estella ujęła w palce materiał jej sukni. - Na dzisiejszym przyjęciu tak. - Ehe. Zostaniesz na przedstawieniu? To będzie Sen nocy letniej. Aktorzy z Tolthorpe Hall podobno są bardzo dobrzy. Ogrodnicy zbudowali scenę na wolnym powietrzu, w zagajniku buków. - Nigdzie nie pójdę, kochanie. Potrzebny mi tylko porządny drink i w miarę przystojny kelner w pierwszym życiu. - Dobra. Później pogadamy, tak? - Jasne. Hej, czy to Murielle? - Oczywiście. Justine przedstawiła przyjaciółkę dziewczynie i jej narzeczonemu, którzy siedzieli po drugiej stronie altany. Murielle miała na sobie kopię białej sukni, którą Marilyn Monroe nosiła w Słomianym wdowcu. Justine musiała przyznać, że dziewczyna wygląda w niej świetnie. Miała rewelacyjną figurę i tak cudownie promienne usposobienie, że Justine uświadamiała sobie przy niej, jak bardzo jest stara i zblazowana, pomimo młodego ciała. Nie ulegało wątpliwości, że Starral Konstantin jest w niej zakochany

po uszy. Oboje cały czas trzymali się za ręce. Sam ich widok wystarczał, by przyprawić Justine o znużenie. Miała wrażenie, że już od wieków unosi ją nurt naiwnego entuzjazmu Murielle dla jej narzeczonego, przyjęcia, małżeństwa, ich przyszłego życia razem i licznych dzieci, które pragnęła urodzić (w naturalny sposób, na Boga) swemu przystojnemu wybrankowi. Pomaganie dziewczynie w zaplanowaniu wszystkiego było wspaniałą rozrywką. Murielle mieszkała w Tulipanowej Rezydencji już od pięciu miesięcy, odkąd ukończyła Yale. Nawet alfy i flota miały tylko uboczne znaczenie. A potem jakiś szaleniec zabił Thompsona. Dlaczego? Musiała teraz być twarda i zdecydowana. Tego właśnie wszyscy oczekiwali od głównego przedstawiciela rodziny Burnellich. Ona chciała tylko objąć małego braciszka i przytulić go, jak to robiła kiedy miała pięć lat, a on był niemowlęciem. - Dobrze się czujesz, babciu? - Zapytała Murielle. Justine uświadomiła sobie z przerażeniem, że oczy zaszły jej łzami. Nie teraz, do cholery! - Jakoś sobie radzę - odparła stanowczo. - Po prostu przypominam sobie o nim od czasu do czasu. To wszystko. Murielle objęła ją ramionami. To był bardzo dziecinny gest, spontaniczny i szczery. Justine bała się, że rozpłacze się w głos. - Nie martw się, babciu - powiedziała Murielle. - On niedługo wróci. - Tak. Dziękuję. - Justine pokiwała z uznaniem głową, pragnąc uciec od szerokiego, zatroskanego uśmiechu dziewczyny. - Przepraszam. Psuję ci zabawę. - Jesteśmy rodziną, babciu. To znaczy, że musimy trzymać się razem, na dobre i na złe. Justine poprawiła ramiączka sukni dziewczyny. - Na dobre i na złe, tak? - Mnie w tej chwili przypadła ta lepsza część. - Murielle zerknęła na Starrala, który uśmiechnął się do niej z aprobatą. - Wiesz, że jest bardzo dobry w łóżku? - Zapytała cicho. - Tak, kochanie, mówiłaś mi. - Jeśli chciałabyś spędzić z nim kilka nocy, zanim się pobierzemy, to proszę bardzo. Justine zaczęła chichotać. Nie mogła się powstrzymać. Murielle mówiła absolutnie poważnie. Jakże cudowną rzeczą jest młodość. - Bardzo dziękuję, kochanie. Ciesz się nim, każdy widzi, że jest bardzo atrakcyjny. Spędzaj z nim każdą noc i postaraj się, żeby zapomniał o innych dziewczynach. - Tak bardzo staram się być niegrzeczna - oznajmiła skromnie Murielle. - To świetnie. My, dziewczyny z rodziny Burnellich, musimy podtrzymywać swoją reputację. Liczę na to, że będziesz bronić honoru rodziny. Jeśli rano są w stanie chodzić, to znaczy, że nie byłyśmy wystarczająco niegrzeczne. Tym razem to Murielle zachichotała. Starral spojrzał z lekką podejrzliwością na spiskujące kobiety. - O kurde - wyszeptała Justine. Na podjeździe pojawiła się kolejna limuzyna, skoda o wydłużonej karoserii. - Tylko popatrz, kto przyjechał. Cóż za radość, przywiozła swoją nową dziwkę. Obie kobiety z rodziny Burnellich wyprostowały się i rozciągnęły usta w fałszywych uśmiechach, gdy podeszła do nich Alessandra Baron. - Moja droga pani senator, bardzo mi przykro z powodu pani brata. Zawsze powtarzałam, że jest przyzwoitym politykiem. Jednym z ostatnich. Justine przesłała telewizyjnej gwieździe przesadnego, pretensjonalnego całusa. - Bardzo dziękuję. On również był bardzo dobrego zdania o pani. - Gdy tylko jego nowe ciało uzyska świadomość, niech mu pani przekaże, że o niego pytałam. Bardzo bym chciała znowu go zaprosić do mojego programu.

- Powtórzę mu to. Dziękuję bardzo. - Chciałabym pani przedstawić moją najnowszą i najlepszą reporterkę, Mellanie Rescorai. Justine uścisnęła z uśmiechem dłoń młodej kobiety. Była w pierwszym życiu, mniej więcej w tym samym wieku co Murielle, ale na tym podobieństwa się kończyły To była uliczna wojowniczka czystej wody niebezpiecznie ambitna. Dziwne, że Alessandra tego nie zauważyła. Być może jednak zapomniała o ostrożności, ujrzawszy młodszą wersję samej siebie. - To dla mnie zaszczyt, pani senator - rzekła Mellanie. - Macie tu naprawdę piękny dom. - Dziękuję. Oglądałam kilka pani reportaży. Zdobyła już pani pewną sławę, zwłaszcza na Elanie. - Ci ludzie są naprawdę okropni. Jak mogli sprzeciwiać się flocie? Wspólnota musiała się o tym dowiedzieć. - Nie wątpię w to. - Mellanie, to jest przyjęcie - skarciła ją Alessandra. - A to z pewnością urocza narzeczona. - Ujęła obie dłonie Murielle. - Gratulacje, moja droga. Wyglądasz cudownie. W tej sukni przyćmiłaś nas wszystkie. I tak właśnie powinno być. - Bardzo pani dziękuję - odparła słodko Murielle. - Gratuluję - dołączyła się Mellanie. - Ma pani wielkie szczęście. Mogłoby się niemal zdawać, że mówiła szczerze. Justine zaczekała, aż dziennikarki wymienią pozdrowienia ze Starralem i opuszczą altanę. - Przypomnij mi, dlaczego ją zapraszamy. - To ślub osób z towarzystwa, babciu. Są pewne zasady. - Ach, tak. Wiedziałam, że musi być jakiś powód. - Myślisz, że Gore przyjedzie? Rodzina Starrala zjawiła się w komplecie. - Nie martw się, przyjedzie. Wie, co bym mu zrobiła, gdyby się nie zjawił. Gore Burnelli faktycznie się zjawił. Przyjechał wielkim ziłem, ale dopiero po piątej. Justine przeprosiła grupę Halgarthów, z którymi rozmawiała, i poszła przywitać ojca. Miał na sobie perfekcyjnie skrojony smoking, ale nawet on nie nadawał jego złotej twarzy i dłoniom ludzkiego wyglądu. Towarzyszyła mu kobieta, której Justine w pierwszej chwili nie poznała. Była bardzo atrakcyjna, miała młodą, lekko azjatycką twarz i czarne włosy. Włożyła współczesny żakiet, co było irytujące. Zaproszenia bardzo wyraźnie mówiły o strojach z epoki. - Nie patrz tak na Paulę - skarcił ją Gore. - Jest moim gościem. - To wspaniale - odrzekła Justine. I wtedy ją poznała, nie musząc nawet pytać e-kamerdynera. Śledczy Myo, miło mi panią poznać. Oglądałam wiele relacji z pani spraw. - Była śledczy - poprawiła ją Paula. - Zwolnili mnie. - Dlatego właśnie tu jesteśmy - dodał Gore. Justine nie wiedziała, czemu właściwie na to liczyła, miała jednak nadzieję, że choć raz przyjęcie nie będzie jedynie przykrywką dla politycznych targów, że goście będą mogli zapomnieć o kłopotach i świetnie się bawić. Westchnęła. - Przejdźmy do twojego gabinetu. Podobnie jak Justine, Gore wykorzystywał Tulipanową Rezydencję jako główną bazę swych operacji. Nie tylko była w stu procentach bezpieczna, lecz również miała większy węzeł cybersfery niż większość siedzib korporacji. Główny dostęp do niego znajdował się w gabinecie Gore'a. Podobnie jak jego właściciel, reprezentował on szczyt nowoczesnej technologii styku. Gdy pracowali razem, stanowili znakomity przykład synergii. Technicy z rodzinnych laboratoriów ciągle udoskonalali węzeł i modyfikowali jego systemy, wprowadzając rozwiązania, które pojawią się na rynku dopiero za kilka dobrych lat. Na pierwszy rzut oka trudno było określić jego prawdziwe rozmiary. Brakowało punktów odniesienia. Powierzchnię z twardego, perłowobiałego plastiku rozświetlał od środka łagodny blask.

Wewnątrz poruszały się powoli maleńkie światełka. Justine zawsze odnosiła wrażenie, że znajduje się wewnątrz gigantycznego procesora fotonowego. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, wszyscy troje wyglądali, jakby ich obraz nałożono na pustą projekcję holograficzną. Z podłogi wyłoniły się łukowate krzesła, wyglądające jak rzeźbione poduchy wypełnione plastikowymi kulkami. Ich wewnętrzny blask zmienił barwę z neutralnej na lekki odcień miedzi, dzięki czemu można je było zobaczyć. Gdy wszyscy usiedli, kolor zniknął. - Mianowałem Paulę szefem sekcji w Służbie Ochrony Senatu - oznajmił Gore. -Będziesz musiała to zatwierdzić. - Rozumiem - odparła Justine. - A dlaczego? - Pani brata zamordował człowiek powiązany ze sprawą, nad którą pracuję -wyjaśniła Paula. - Ma pani na myśli sprawę Johanssona? Nie chcę pani krytykować, zwłaszcza w takiej chwili, ale pracowała pani nad nią dość długo. Dlatego właśnie Rafael Columbia panią zwolnił, prawda? Chodziło o brak rezultatów. - Columbia to pieprzony kretyn - warknął Gore. - Będziemy musieli mieć na niego oko. Ten dupek nie poczuje się usatysfakcjonowany, dopóki nie ukoronują go na cesarza. - Niemniej ma trochę racji - sprzeciwiła się Justine, spoglądając spokojnie na Paulę. - Miała pani prawie sto czterdzieści lat. - W tej sprawie chodzi o coś znacznie więcej niż tylko Wielki Skok Tunelowy -odparła Paula. Zawsze wiedziałam, że Johanssona osłania ktoś z Senatu albo rządu. Pani brat potwierdził to dla mnie. A potem go zamordowano. - Kto to zrobił? - Nie wiem. Tożsamość zamachowca pozostaje nieznana. Nie jestem też pewna, dla kogo pracował, choć mam pewne podejrzenia. - Dla kogo? - Dla Gwiezdnego Podróżnika. Po napięciu wywołanym oczekiwaniem na odpowiedź, zniesmaczona Justine osunęła się z powrotem na krzesło. - Na Boga! - Wierzę w to - rzekł Gore. - Tato! Chyba nie mówisz poważnie? - Ograł nas ekspert najwyższej klasy Wiedziałem, że w tym, iż pakiet ustaw dotyczących floty przeszedł tak łatwo, jest coś podejrzanego. Ktoś inny przygotował pod niego grunt. - Bzdura. Przed powrotem „Drugiej Szansy" nikt nie wiedział, że będziemy potrzebowali floty. Nadal nie jestem o tym do końca przekonana. Chodziło nam tylko o kontrakty. - No właśnie. To była nasza motywacja: zwykła chciwość, strach przed biedą, bezbronnością i utratą władzy. Zna nas bardzo dobrze, nieprawdaż? - Nie. - Justine potrząsnęła głową. - Co pani powiedział mój brat? - Już od dziesięcioleci domagałam się, żeby wszystkie towary wysyłane na Far Away poddawano inspekcji. Gdybym mogła powstrzymać przerzut broni, pomogłoby mi to w ostatecznym rozwiązaniu sprawy Johanssona. Pani brat dowiedział się, że to Nigel Sheldon blokował moją propozycję. - To... To... - Justine spojrzała na ojca z błaganiem w oczach. - Chyba w to nie wierzysz? - Dlaczego Gwiezdny Podróżnik nie mógłby istnieć? - Odpowiedział pytaniem Gore. - Instytut na Far Away z pewnością by go znalazł. - Według Johanssona tak właśnie się stało - zauważyła Paula. - On był dyrektorem tego Instytutu, pamięta pani? - Wiem o tym - przyznała skwaszona Justine. Wróciła w myślach na słoneczną polanę, gdzie wylądował jej hiperszybowiec. Kochany, słodki Kazimir tak głęboko wierzył w swą szaloną sprawę. -

Dobra, przyjmijmy, że obcy rzeczywiście istnieje i Nigel Sheldon dla niego pracuje, jest pod jego kontrolą albo coś w tym rodzaju. Co to ma wspólnego z zamordowaniem Thompsona? - Pani brat zdołał w końcu przepchnąć inspekcję - wyjaśniła Paula. - Sama dopiero wczoraj uświadomiłam sobie znaczenie tego faktu. Obie grupy zawarły coś w rodzaju diabelskiego sojuszu, żeby nie dopuścić do zamknięcia szlaku. Strażnicy potrzebują go, żeby móc przemycać broń, a Gwiezdny Podróżnik dlatego, że będzie chciał wrócić. - Wrócić? Do swojego statku? - Zapytała Justine. - Tak. W to właśnie wierzą Strażnicy. Kiedy już zniszczy Wspólnotę, wróci na Far Away. - Po co? Statek to wrak, a planeta jest spustoszona. Wiem, bo tam byłam. Zauważyła to: lekkie przesunięcie spojrzenia, zmiana rytmu oddechu, kilkanaście innych niedyskretnych szczegółów. Większość ludzi z pewnością by się nie zorientowała, ale Justine już od trzech i pół stuleci grała w tę grę z politykami najwyższej klasy i szefami wielkich korporacji. Mowa ciała równała się dla niej telepatycznej transmisji nadawanej z mocą miliona watów. Dzięki swemu ostatniemu wyznaniu znalazła się na liście podejrzanych Pauli Myo. - Nikt nie rozumie jego motywacji - odparła Paula. Oprócz, być może, Johanssona. A jego nie uznałabym za wiarygodnego, nawet jeśli w końcu okaże się, że miał rację. Nie mamy żadnych danych poza propagandą Strażników, a oni twierdzą, żeGwiezdny Podróżnik wróci. -I pani zdaniem dlatego zamordował mojego brata? - Thompson stał się dla niego przeszkodą. Justine obrzuciła ojca przeciągłym spojrzeniem. W gładkim złotym zwierciadle jego twarzy widziała zniekształcone odbicie własnego oblicza. Milczenie Gore'a jasno świadczyło, po czyjej jest stronie. - W jaki sposób mianowanie pani na stanowisko w Służbie Ochrony Senatu pomoże odnaleźć mordercę? - Uzyskam dostęp do wszystkich informacji zdobytych w tej sprawie przez wywiad floty. Będę widziała, co robią, a oni nie będą wiedzieli, że patrzę im przez ramię. W ten sposób zawsze będę o krok przed nimi. - Chwileczkę - sprzeciwiła się Justine. - Kogo właściwie próbujemy złapać? - W ostatecznym rozrachunku Gwiezdnego Podróżnika. Ale w tym celu najpierw muszę znaleźć Johanssona. On jest jedynym ekspertem od obcego, jakiego mamy. -Paula zerknęła na Gore’a. - Chyba że pojadę na Far Away. - Wykluczone - warknął Gore. - Już pani mówiłem. Jest pani zbyt cenna, żeby wałęsać się po nieznanej okolicy pełnej partyzantów. Poza tym do tego rodzaju operacji lepszy byłby ktoś inny. Pani jest zbyt dobrze znana. Musimy panią trzymać w bezpiecznym miejscu za biurkiem. Teraz, kiedy już wiem, na czym polega problem, będę mógł wysłać kilku tajnych agentów z naszej rodzinnej ochrony, żeby przyjrzeli się z bliska obu frakcjom na Far Away. Muszę się dowiedzieć, co dokładnie tam się dzieje. - Zgoda - ustąpiła Justine. - Polecę biuru Thompsona przygotować ten przydział. Będzie pani mogła zacząć od jutra. Nie chodziło o to, że uwierzyła ojcu. Po prostu nie widziała innego wyjścia. Mellanie była przekonana, że Mortonowi spodobałoby się na tym przyjęciu. Było tu pełno graczy z ligi znacznie wyższej od tej, w której grał na Oaktier. Nawet ta głupawa Murielle miała w swym funduszu powierniczym więcej pieniędzy, niż była warta cała jego ukochana Gansu Construction. Nawiązywałby kontakty od chwili przybycia aż do momentu, gdy nad ranem zjawiliby się robosprzątacze. Była zachwycona Tulipanową Rezydencją. Takie nagromadzenie bogactwa, antyków i stylu nie mogło nie wywrzeć paraliżującego wrażenia na dziewczynie z Darklake City. Każdy, kto dorastał w takim środowisku, musiał mieć mnóstwo pewności siebie. Dzieciństwo w podobnym miejscu z pewnością było wspaniałe. Widziała grupy biegających po terenie posiadłości dzieci. Beztroskie

maluchy z radością oddawały się nieśmiertelnej zabawie w ganianego. Mellanie zamaskowała zazdrość bladym uśmieszkiem. Spoglądając na tych wszystkich pięknych ludzi, rozmawiających w grupkach na trawniku, czuła się jak w czyimś biogdramacie w PSZ. Wiedziała, jak z nimi rozmawiać, kiedy śmiać się z ich głupich żartów, a kiedy uśmiechać się z mądrą miną, słysząc plotki. Znała nazwy potraw oraz win i potrafiła je prawidłowo wymawiać. Sztuka nadal przysparzała jej trudności. Wyglądało na to, że Wielkie Rodziny i Dynastie Między u kładowe mają jej znajomość wszczepioną na poziomie genetycznym. Niemniej jej ekamerdyner miał potrzebne informacje na podorędziu. - Ach, to jest Campbell Sheldon - odezwała się Alessandra, wskazując dyskretnie na jeden z namiotów. - Widzisz go? Mellanie odwróciła się powoli i przyjrzała się grupie widocznej na tle zdobiących namiot kwiatów. W jej wirtualnym polu widzenia pojawił się portret Sheldona. - Mam go. - Masz się dziś z nim pieprzyć. To on reprezentował rodzinę podczas negocjacji w sprawie powołania floty, więc na pewno ma dostęp do danych. Prawdziwe marnotrawstwo środków z budżetu kryje się w planach budowy. Wiesz, czego potrzebujemy. Mellanie milczała. Alessandra spojrzała na nią z dezaprobatą. - Chyba nie robisz się miękka? Miliard dziewczyn z chęcią zajęłoby twoje miejsce. - Wiem o tym. Ale to Sheldon, nie poda mi żadnych liczb. Nie jest głupi. - Pewnie, że nie poda. Wie, kim jesteś i dlaczego robisz mu laskę. W tym cała rzecz. Nie poda ci liczb, ale wskaże nam kierunek poszukiwań. Oni ciągle toczą między sobą wojny, młoda Mellanie, walczą o dominację, a informacja jest ich bronią. Jeśli jeden z jego rywali spieprzył sprawę, powie ci o tym. Mellanie ponownie popatrzyła na grupę. Było wpół do siódmej, wypiła zbyt wiele koktajli i odbyła za dużo bezmyślnych rozmów, w których każde zdanie zaczynało się i kończyło słowem „kochanie". W namiotach zapaliły się światła i ścieżki na trawnikach lśniły błękitnym blaskiem niczym fosforyzujące strumienie. - Po co właściwie są te namioty? Na pewno mają tu pola siłowe. Jeśli zacznie padać, będą mogli je włączyć. - Jestem pewna, że to zrobią - burknęła poirytowana Alessandra. - Jeśli nie możemy zmoknąć, to po co nam namioty? - Zapytaj Campbella. Wszyscy Sheldonowie to nudziarze, którzy uwielbiają ględzić o sprawach technicznych. Jestem pewna, że chętnie ci to wyjaśni. - Czy ty w ogóle kogoś lubisz? - Lubię ciebie - odparła Alessandra i pocałowała ją namiętnie. Dziewczyna odwzajemniła się jej raczej chłodno. - Nie bądź taką zimną suką - poskarżyła się Alessandra. Mellanie skierowała na nią nieco zamroczone alkoholem spojrzenie, nagle jednak zamrugała, wpatrując się w półmrok. - To Myo. - Paula Myo? Alessandra nie potrafiła ukryć zainteresowania. -Tak. - To ciekawe - stwierdziła, nadal patrząc na Mellanie. - Z kim tu jest? - Z nikim. Jako ochrona. Mellanie była bardzo zadowolona, że potrafiła odpowiedzieć na to pytanie.

- To znaczy, że ma jakiś układ z Burnellimi - stwierdziła Alessandra. - Pozwól mi się tym zająć. - Masz obsesję na punkcie tej kobiety. - To dobry news i świetnie o tym wiesz. Będę się pieprzyć, z kim zechcesz, ale pozwól mi się tym zająć. - To lubię, Mellanie. Dobra, dam ci parę dni. Jeśli się dowiesz, co ją łączy z Burnellimi, będę pod wrażeniem. Ale jeśli nie, masz za czterdzieści osiem godzin wrócić na Elan. - Dziękuję. Mellanie pocałowała ją znowu, tym razem jak trzeba. - Już dobrze - powiedziała po chwili Alessandra, chichocząc z zadowolenia. -Campbell! Pamiętasz? Ruszaj. Mellanie cisnęła koktajlową szklankę w krzew róży, potrząsnęła zmierzwionymi włosami, wypięła piersi do przodu i ruszyła w stronę celu. Zaręczynowe przyjęcie mimo wszystko należało do udanych. Justine omiotła spojrzeniem zmierzających ku bufetowi gości. Przed wielką fontanną stała złożona z dwudziestu muzyków orkiestra, grająca skoczne melodie z epoki. Słyszała liczne śmiechy przebijające się przez gwar rozmów. W rześkim, nocnym powietrzu unosiła się intensywna woń kwiatów. Na niebie jasno świeciły gwiazdy, a w bukowym zagajniku aktorzy kończyli ostatnie próby przed przedstawieniem. Nastrój Justine znacznie się poprawił od chwili, gdy jej ojciec i Paula Myo sobie poszli. Pomyślała, że nie powinna się dziwić, iżGore chwyta się teorii spiskowych w swym desperackim pragnieniu schwytania mordercy. Rzecz w tym, że zawsze dotąd kierował się bezwzględną logiką. Zabójstwo Thompsona musiało wstrząsnąć nim bardziej, niż był gotów przyznać. Rankiem znajdzie czas, by omówić z nim całą sytuację jak należy. Tymczasem jednak mogła przynajmniej się zabawić. Na liście gości było kilku mężczyzn, z którymi chętnie spędziłaby noc. Kiedy zaczęła się rozglądać, zauważyła Campbella Sheldona, który uśmiechał się radośnie, rozmawiając z Mellanie Rescorai. Dziewczyna najwyraźniej już zdecydowała, że Campbell pójdzie z nią do łóżka. Justine mogła jedynie zatoczyć oczyma na myśl o szaleństwie męskiej psychiki. No cóż, Campbell był dużym chłopcem. Zapewne przeżyje to doświadczenie. Ramon DB stał przy namiocie, przyglądając się jedzeniu z poczuciem winy na twarzy. Uśmiechnęła się ciepło do niego. Był dla niej wsparciem w Senacie, bardzo jej pomógł podczas tych długich, trudnych dni. Już za rok miał się poddać rejuwenacji. Będzie jej go brakowało, zanim nie wróci, ale jako dwudziestolatek był bardzo przystojny. Rozejrzała się w poszukiwaniu Estelli, która byłaby miłym, niewymagającym towarzystwem. - Zgubiła to pani. Justine obejrzała się i zobaczyła młodego kelnera, który trzymał srebrną tacę. Nie było na niej kieliszków, tylko wystrzępiony, wyblakły kapelusz. - Nie wydaje mi się... Przerwała. Przyjrzała się kapeluszowi. Nagle jakaś dziwna siła złapała ją za gardło, utrudniając oddychanie. Ta sama siła sprawiła, że z oczu popłynęły jej łzy niedowierzania, gdy Justine spojrzała na twarz kelnera. - O mój Boże, Kazimir! Nogi omal się pod nią ugięły, zdołała jednak objąć go ramionami.Był większy. Starszy. Miał znacznie szersze ramiona. Czarne jak smoła włosy opadały mu na śniadą, przystojną twarz. Był tak samo zachwycony jak ona. - Co noc śniłem o tobie, mój aniele - wyszeptał jej do ucha, gładząc ją jednocześnie po włosach. Wpiła palce w jego plecy, omal nie rozdzierając kelnerskiej marynarki. - Co noc - powtórzył, drżąc. Uścisnęła go jeszcze mocniej.

- Co noc pragnąłem, byś była szczęśliwa. Byś kochała swe cudowne życie. A mimo to pragnąłem ujrzeć cię znowu, choćby na minutę. - Psst. Dotknęła palcem jego ust, a potem go pocałowała. Z początku delikatnie, nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. Potem namiętnie, aż zaczęła drżeć w jego uścisku. Odsunął się i spojrzał jej prosto w oczy. Jego pełen zachwytu uśmiech był promienny jak zawsze, bardziej promienny, niż go pamiętała. - To ty - powtarzała radośnie. - Naprawdę ty. - Musiałem tu przybyć, mój aniele. Nie mógłbym żyć bez ciebie, czy byłaś na innym świecie, czy w innej galaktyce. Musiałem znaleźć sposób. Wybacz. - Och, Kazimirze. Wiedziała, że zaraz się rozpłacze, i wcale się tym nie przejmowała. Jej cudowny, romantyczny, głupi kochanek odszukał ją wśród gwiazd. - Chodź ze mną - rzekła tęsknym głosem i poprowadziła go do wnętrza Tulipanowej Rezydencji. Gdy zapadła ciemna noc, holograficzne projektory ozdobiły scenę szerokimi pasmami podstawowych kolorów. Suchy lód opadał na gałęzie buków niesamowitymi płatkami. Sprytnie ulokowane polasiłowe pozwalały Pukowi i elfom unosić się wdzięcznie w powietrzu. Monologi deklamowano śmiałym, majestatycznym tonem a audytorium reagowało entuzjastycznym aplauzem. Justine jednak nie widziała ani nie słyszała wspaniałego występu aktorów z Tolthorpe Hall. W ciemnej, spokojnej sypialni jej ciało wykonywało najbardziej erotyczne akty, do jakich była fizycznie zdolna. Zapomniała już, jak to jest, gdy ktoś ją uwielbia tak bezgranicznie. Kazimir odwzajemniał się teraz znacznie sprawniej, dając jej przyjemność chętnie i swobodnie. Raz byli powolni i delikatni, poruszali się w łagodnym rytmie, drugi raz zaś stawali gwałtowni, zmierzając ku spełnieniu, jakby walczyli ze sobą. To nie miało znaczenia, oba rodzaje aktu miłosnego były dla nich odpowiednie. Raz po raz widziała pośród cieni, jak na jego zastygłej w wyrazie ekstazy twarzy pojawia się uśmiech niewypowiedzianej radości, a potem sama pogrążała się w tym samym szaleństwie. Tym razem nie pomagały jej chemikalia ani programy. Wszystko było realne. Gdy wreszcie sypialnię wypełnił szary blask świtu, uśmiechnęła się na widok ich nadal splecionych ze sobą ciał. Odległe od siebie tylko o kilka cali twarze wyrażały to samo zadowolenie. - Kocham cię - rzekł zalęknionym głosem. - Ja też cię kocham. - Już nigdy nie pozwolę ci odejść. Uśmiechnęła się, słysząc pewność w jego głosie. - Co robisz na Ziemi? Wiedziała, jaką odpowiedź pragnie usłyszeć: że przybył tu wyłącznie dla niej. - Miałem szansę cię ujrzeć. Jak mógłbym ją przepuścić? - Moje cudowne kochanie. Dotknęła palcem jego piersi i przesunęła go powoli wzdłuż mostka, głaszcząc twarde mięśnie. Miał bajkowe ciało. Ile czasu potrzebował chłopak urodzony w warunkach niskiego przyciągania, by wyćwiczyć się do takiego stopnia? To świadczyło o wielkim wysiłku i determinacji. Ucieszyła się, że nie zapomniała o diecie i aerobiku, dzięki czemu zachowała szczupłą sylwetkę. - Trudno mi będzie się urywać, żeby się z tobą widywać, ale dam sobie radę. Jej palec zatrzymał się na wysokości jego pępka. Wiedziała już, że usłyszy złe wieści. - Skąd miałbyś się urywać? - Od Strażników, oczywiście. Przybyłem tu z misją. - Och, Chryste. Odsunęła się od Kazimira na odległość wyciągniętego ramienia, przeszywając go zatrwożonym

spojrzeniem. Na jego miłej, młodzieńczej twarzy pojawił się wyraz zdziwienia. - Z misją? - Wychrypiała. - Dla Strażników? -Tak. - Och, Kazimirze, nie możesz tu robić takich rzeczy. To nie jest Far Away. Musisz się powstrzymać. - Nie mogę. Nasz czas nadszedł. Planeta wywrze zemstę na Gwiezdnym Podróżniku. Jestem częścią tego planu, Justine. Wybrał mnie Bradley Johansson. Miała ochotę ukryć twarz w dłoniach albo może zlać go paskiem, żeby przemówić mu do rozsądku. - Kazimirze, wysłuchaj mnie. Mamy teraz flotę i całemu jej wydziałowi zlecono zadanie powstrzymania Johanssona. Nad sprawą pracują setki detektywów. Złapią was. Z pewnością. Jego uśmiech mówił, że Justine po prostu nic nie rozumie. - Nie złapią. Jesteśmy całkowicie bezpieczni. - Kazimirze, to nie jest gra. - Ja zawsze o tym wiedziałem. A teraz ty również stałaś się ofiarą Gwiezdnego Podróżnika. Płakałem, kiedy się dowiedziałem, że jego sługus zamordował twojego brata. Cóż to za okrutny los. Ze wszystkich obywateli Wspólnoty uderzył w jedyną osobę, którą kocham. - Nie, Boże, to się nie dzieje naprawdę. Kazimirze, proszę, niema żadnego Gwiezdnego Podróżnika. Mojego brata zabili rywale polityczni. To paskudne, brutalne i szokujące, w całej historii polityki Wspólnoty nic takiego się dotąd nie wydarzyło, ale to jeszcze nie znaczy, że to wina jakiegoś tajemniczego obcego. - Politycy również są jego sługusami. Ich najłatwiej jest zepsuć. - Posłuchaj własnych słów. Po prostu powtarzasz slogany, których cię nauczyli. Johansson to zły starzec, który wykorzystuje ciebie i wszystkie klany na Far Away. - Justine, przykro mi, ale to ty nie potrafisz dostrzec prawdy. - Nie potrafię uwierzyć, że się o to spieramy. Kazimirze, musisz od nich odejść. Załatwię, żeby umorzono wszelkie sprawy przeciwko tobie. Bóg wie, że i n doktryn owal i cię od urodzenia. Nikt nie będzie cię o nic oskarżał. - Jak możesz mnie do tego nakłaniać? - Zapytał, wstrząśnięty i urażony. - Miałem nadzieję, że nam pomożesz. Jeśli się zgodzisz, zemsta planety może się stać również twoją zemstą. Możesz się przyczynić do pokonania Gwiezdnego Podróżnika. - Co? O czym ty mówisz? - Postaraj się, żeby odwołano nakaz sprawdzania transportów. - Co? - Nie mógłby jej bardziej przerazić, nawet gdyby uderzył ją w twarz. - Czy po to tu przyszedłeś? - Zapytała. - Nie! - Zaprotestował. - Zaryzykowałem wszystko, żeby się z tobą spotkać. Wszystko. Kocham cię, Justine. Walczę po to, by ocalić twój świat. Pochyliła się ku niemu i ujęła go za ręce, uświadamiając sobie z desperacją, jak bardzo jest młody i jak rozpaczliwie pragnie dowieść własnej wartości. - Nie chcę, żebyś to robił, nie w ten sposób. Kazimirze, znacznie odważniej i szlachetniej jest przyznać, że popełniło się błąd. Wiem, bo sama wielokrotnie musiałam to robić. Proszę, tylko rozważ przez chwilę możliwość porzucenia Strażników. Możemy omówić tę sprawę. - Chcesz powiedzieć, że możesz mnie sterroryzować. - Wcale nie to chciałam powiedzieć. Chodziło mi o to, byś poznał też inne punkty widzenia. - Nie mogę porzucić towarzyszy. Nie powinnaś mnie o to prosić. Widziałem, jak mój najlepszy przyjaciel umierał. Straciłem też wielu innych. A teraz chcesz mnie przekonać, że to wszystko nie miało sensu. -I co teraz zrobisz? - A co ty zrobisz? - Odpowiedział pytaniem. - Spróbujesz mi przeszkodzić w powrocie do

towarzyszy? Nie pozwolę, żeby wasi ochroniarze mnie przesłuchali. - Nie bój się - powiedziała w popłochu. - Nikt nie będzie cię zatrzymywał. Nie chcę, żebyś odszedł, ale nie nałożę na ciebie żadnych łańcuchów. Kocham cię i nie chcę, żeby coś ci się stało. - Walczyłem już w wielu bitwach. Nie boję się wroga. - Boże! - Warknęła przez zaciśnięte zęby. - Mężczyźni! Uśmiechnął się do niej nerwowo i stoczył się z łóżka. - Dokąd idziesz? Chyba mnie teraz nie opuścisz? - Muszę. - Wzruszył ramionami z rumieńcem na twarzy. - Nie spodziewałem się, że zostanę na noc. Poczuła, że jej policzki również się czerwienią. - Chcę, byś tu spędzał wszystkie noce, Kazimirze. I żeby każda z nich była podobna do tej. Nie zdarza mi się już... Cholera, myślałam... Nie wierzyłam, że wciąż jeszcze mogę kogoś tak pokochać. Ale ty... - Kiedy to wszystko się skończy i nic już nie będzie nas dzielić, będę należał do ciebie tak długo, jak długo mnie zechcesz. - Niech to szlag. Oczy znowu zaszły jej łzami. - Nie płacz. Nie chcę, żeby mój piękny anioł przeze mnie płakał. Nie jestem tego wart. - Jesteś. Nawet nie masz pojęcia, jak wiele jesteś wart. Skończył się ubierać i przytulił ją na dłuższą chwilę. - Wrócę do ciebie - obiecał z powagą. - Przysięgam. Skinęła głową. Była zbyt zmęczona, fizycznie i emocjonalnie by zrobić coś więcej. Po chwili po jej policzkach znowu spłynęły łzy, gdy połączyła się z Alikiem Hoganem w jego paryskim gabinecie. Godzinę przed świtem zaczęło padać. Zimne krople deszczu rozpryskiwały się na bruku, łącząc się w brudne rzeczułki spływające do rynsztoków. Zmęczona, przygnębiona i głodna Mellanie stała trzy bramy od paryskiego mieszkania Pauli Myo. Gdy słońce wzeszło, wąską uliczkę spowiły szare cienie, kojarzące się raczej ze średniowieczem. Z drewnianego nadproża skapywały krople wody, niszcząc jej kosztowną fryzurę. Nie miała czasu przygotować się jak należy. Wiedziała, że Alessandra nie da jej ani sekundy więcej niż dwa dni, chyba że przedstawi jej prawdziwy news. Dlatego postawiła kołnierz, śmiało próbując powstrzymać zimno, ponieważ suknia z epoki, którą miała pod kurtką, z pewnością nie spełniała tego zadania. Obie stopy paskudnie jej przemokły, a włoskie, skórzane buty ręcznej roboty były doszczętnie zniszczone. Poranną monotonię mąciły od czasu do czasu miejskie roboty uniwersalne przejeżdżające uliczką. Po szóstej rano pojawili się przechodnie. Kilku z nich spojrzało na nią z ciekawością, ale szybko odwracali wzrok, uznawszy, że jest dziwką czekającą na alfonsa albo dilera po ciężkiej nocy To bliskie prawdy - pomyślała. O wpół do ósmej na ulicy pojawiła się Paula Myo. Miała na sobie długi, rozpięty płaszcz przeciwdeszczowy Pod spodem nosiła swój zwykły żakiet, a na nogach wysokie buty z busowej skóry Włączyła multiplastikowy parasol i nad jej głową pojawiła się szeroka, czarna kopuła. Mellanie zaczekała, aż kobieta dotrze prawie do samego końca ulicy, nim opuściła niezbyt pewną kryjówkę. W jej wirtualnym polu widzenia pojawił się prosty plan okolicy. Zgodnie z oczekiwaniami, Paula Myo zmierzała do najbliższej stacji metra. Mellanie trzymała się jakieś dwadzieścia metrów za nią, starając się nie rzucać w oczy. Na szerszych ulicach było więcej pieszych i pojazdów, co ułatwiało jej zadanie. Blask reflektorów odbijał się w wilgotnej nawierzchni, tworząc świetliste wstęgi, a spod kół tryskały bryzgi rzadkiego błota. Z otwierających się cukierni dobiegał zapach świeżego ciasta. Zaburczało jej w brzuchu. Paula Myo skręciła za róg. Mellanie pośpieszyła za nią i ujrzała jaskrawy znak stacji metra, odległy

o pięćdziesiąt metrów. Kobieta zniknęła. - Gdzie... - Mellanie rozejrzała się wokół. Śledzona nie przeszła na drugą stronę ulicy. Sklepy były zamknięte, nie mogła więc zniknąć w jednym z nich. - Niech to szlag. Z pozoru plan wyglądał perfekcyjnie. Miała pójść za Paulą Myo do miejsca jej pracy. To pozwoliłoby jej się domyślić, nad jaką sprawą pracuje dla Burnellich i czy to rzeczywiście oni są jej pracodawcami. Znalazłaby coś, co pobudziłoby zainteresowanie Alessandry kwestią Pauli Myo. - Byłaby z pani beznadziejna policjantka. -Co... Odwróciła się nagle. Paula stała za nią, unosząc parasol, i przyglądała się jej z uwagą. - Użycie programów wyszukujących celem odnalezienia zastrzeżonych adresów jest sprzeczne z prawem. Paul Cramley, haker, z którego usług pani skorzystała, jest już dorosły i powinien o tym wiedzieć. -I co pani zrobi, aresztuje nas? - Nie. Wniosę przeciwko niemu formalną skargę. Zapewne skończy się na grzywnie i konfiskacie sprzętu. - Ty suko! - Złamał prawo. Pani również. Reporterzy nie stoją ponad prawem, pani Rescorai. Musi go pani przestrzegać, jak wszyscy obywatele, choćby nawet przeszkadzało to w wykonywaniu pani tak zwanego zawodu. - Nigdy nie słyszałam o tym Paulu Cramleyu. Nic mi pani nie udowodni. W oczach Pauli Myo pojawił się twardszy wyraz. - Nie muszę. Przeszkadza pani w pracy rządowemu urzędnikowi. To również jest wykroczeniem. - Przecież panią wyła... - Mellanie zaczerpnęła głęboko tchu. - Przepraszam. Bardzo mi zależy na wywiadzie z panią. - Nie udzielam wywiadów. Wszyscy w pani zawodzie o tym wiedzą. - Ale na pewno może mi pani powiedzieć, czy są jacyś podejrzani w sprawie zamordowania Burnellego. - Niech pani się zwróci o informacje do biura rzecznika medialnego wywiadu floty. - Pani jest od nich lepsza. Jeśli nawet kogoś złapią, to tylko dzięki fundamentom, które pani położyła. Chcę usłyszeć całą historię. - Pochlebstwa również pani nie pomogą. - Nie schlebiam pani. Nienawidzę pani. Ale jestem też realistką. - Traci pani czas, śledząc mnie. - Multiplastikowa parasolka złożyła się, przeradzając się z powrotem w gruby kij. - Nawet gdyby pani rzeczywiście była dobra, tam, gdzie się wybieram, nie znalazłaby pani nic ciekawego. - A gdzie bym znalazła? - Szczerze mówiąc, nie jestem pewna. Niech pani spróbuje w kosmosie. W dalekim kosmosie. Wsiadła do limuzyny i drzwi zamknęły się za nią. Mellanie drżała na deszczu, odprowadzając wzrokiem szkarłatne tylne światła pojazdu. - Czy to prawda, że ona nigdy nie kłamie? - Zwróciła się do Rl - Nigdy nie kłamie wprost, ale jest zdolna naciągnąć prawdę, jeśli pomaga jej to w śledztwie - padła odpowiedź. Niech to diabli. Daleki kosmos? Kto może coś wiedzieć o dalekim kosmosie? Poprzedni dzień przyniósł wiele radości na Wysokiem Aniele. „StAsaph" wrócił z kolejnej wyprawy zwiadowczej. Zbadał jedenaście układów planetarnych. Kapitan McCIain Gilbert zameldował, że nie wykryli w nich żadnych oznak działalności alf. Potem razem z admirałem Kime’em i kapitanem

Oscarem Monroe poszli popatrzeć, jak „Nieustraszony" startuje z platformy montażowej. Konstrukcję okrętu udoskonalono w porównaniu z poprzednimi modelami. Miał pojedynczy kadłub w kształcie wydłużonej kropli, długi na trzysta metrów. Osiem tępo zakończonych płetw promienników ciepła usytuowanych blisko końca dopełniało iluzji aerodynamicznego wyglądu. Załoga miała się składać z trzydziestu osób. Okręt wyposażono w hipernapęd czwartego typu zapewniający maksymalną prędkość roku świetlnego na godzinę; pole siłowe siódmego poziomu uzupełniające walencyjne pole kadłuba; pięćdziesiąt pocisków kierowanych zawierających po dwadzieścia niezależnych podgłowic zdolnych poruszać się z przyśpieszeniem dwudziestu g i przenoszących głowice o mocy stu megaton, a także trzydzieści emiterów wiązek kierowanych. Energii dla hipernapędu oraz systemów bojowych dostarczało piętnaście nilingowych studni mocy wysokiej pojemności. Pełne naładowanie wszystkich przekraczało możliwości generatorów Kiereńska, który zaopatrywał już w moc flotę statków zwiadowczych. Dlatego STT poprowadziła nadprzewodnikowe linie z innych planet. Kontrakty na budowę generatorów były żyłą złota dla nowych przedsiębiorców oraz istniejących już firm w całej Wspólnocie, które licytowały się ze sobą o prawo zaopatrywania floty w gigawaty. „Nieustraszony" opuścił platformę zgodnie z planem. Silniki jonowe otoczyły podstawę okrętu pierścieniem niewielkich, błękitnych płomieni, pozwalając mu oddalić się dostojnie w przestrzeń Następnie gwiazdolot okrążył Wysokiego Anioła, by mieszkańcy kryształowych kopuł mogli mu się dokładnie przyjrzeć na tle tarczy Icalanise. Dopiero potem włączył hipernapęd i zniknął w rozbłysku fioletowego światła. - Trzy ukończone, kolejnych dziesięć autoryzowano - oznajmił Wilson, gdy potężny okręt przesuwał się nad Atolem Babuyan. - Następny będzie „Obrońca". Jego dowództwo należy do ciebie, jeśli tego chcesz - poinformował Oscara. - O tak. Bardzo chcę. Mac roześmiał się z radością i pogratulował staremu przyjacielowi. Potem obaj wybrali się do miasta, jeśli można tak było określić Atol Babuyan, żeby uczcić szczęśliwy powrót oraz awans. Oscar jęknął boleśnie, gdy ekspres wypadł na otwartą przestrzeń i przedział pierwszej klasy wypełnił cytrynowożółty blask słońca. Sięgnął po słoneczne okulary. - To gdzie w końcu wczoraj wylądowaliście? - Zapytała siedząca naprzeciwko Antonia Ciarkę. - Nie mam pojęcia - mruknął Oscar. - Była tam jakaś orkiestra. Coś grali... Może jazz? Sięgnął po przyniesioną przed chwilą filiżankę czarnej kawy, popatrzył na nią, poczuł, że w żołądku poruszyły mu się dziwne płyny, i odstawił pośpiesznie naczynie. Antonia parsknęła śmiechem. Musiała już opiekować się nim podczas lotu z Wysokiego Anioła do dworca na Kiereńsku. Z uwagi na nieważkość dopilnowanie, żeby nie zabrudził munduru, nie należało do łatwych zadań. Co więcej, inni pasażerowie się skarżyli. - Masz już przygotowaną mowę? - Zapytała. - Pierdol się. - Chcesz jeszcze jedną dawkę otrzeźwiacza? - Zamkniesz się wresz... Uch, tak, proszę. Wyciągnęła z uśmiechem opakowanie strzykawek i przystawiła mu jedną z nich do szyi. Rozległ się wysoki pisk kondensatora, gdy błona umieszczona na końcu urządzenia wprowadzała lek do jego krwi. - Osiągnąłeś limit. Następna dawka dopiero za sześć godzin. Dotknął ostrożnie koniuszkami palców spoconego czoła, jakby chciał się przekonać, czy ból ustępuje. - Piszą tak tylko po to, żeby uspokoić prawników. Można wziąć co najmniej dwukrotnie większą dawkę, zanim stanie się coś niedobrego. - Jak zwykle jesteś optymistą. Jak się czujesz? - Chyba tym razem naprawdę zadziałało. - Świetnie.

Ekspres przejechał przez kolejną bramę. Światło dnia stało się jeszcze jaskrawsze. Miało ostrą, niebieskobiałą barwę. Antonia wyjrzała przez okno. - Jesteśmy na miejscu. To Węzeł New Costa. Wysiadamy. Wstała. Oscar spojrzał jeszcze tęsknie na kawę, ale doszedł do wniosku, że lepiej jej nie pić. Na peronie czekał na nich wysoki rangą przedstawiciel kliniki. Zaprowadził ich do samochodu, który gładko wjechał na autostradę 37. - To tylko dziesięć minut drogi - zapewnił mężczyzna. Mamy właśnie przerwę między zmianami, więc ruch jest nieduży. Hotel „Nadsis" zbudowano w pewnej odległości od drogi. Dwudziestopiętrowy gmach w kształcie litery X miał pięć niezależnych centrów konferencyjnych. W sali Bythama, gdzie miała się odbyć ceremonia powitalna, zgromadziło się z górą tysiąc reporterów. Dwoje honorowych gości wyszło na scenę w towarzystwie grupy dygnitarzy. Z twarzy Dudleya Bose’a, patykowatego nastolatka z uparcie rozczochraną rudoblond czupryną, zniknął na chwilę naburmuszony wyraz. Astronom rozejrzał się wokół z uśmiechem, po czym uniósł kciuk w charakterystycznym dla siebie geście. Emmanuelle Verbeke zaskoczyła wszystkich, którzy sprawdzili przedtem informacje na jej temat. Na „Drugiej Szansie" była poważną, niemal nudną kobietą, która serio traktowała swe obowiązki, nie należała do szczególnie atrakcyjnych i nie przywiązywała większej wagi do wyglądu. Dzisiaj niemal nie sposób było jej odróżnić od autentycznej osiem nastolatki w pierwszym życiu. Włożyła fioletową suknię na wąskich ramiączkach, z krótką spódnicą odsłaniającą długie nogi, które dzięki fizjoterapeutom kliniki były też bardzo zgrabne. Ciemne włosy, nadal dość krótkie pomimo przyśpieszonego wzrostu klonu, zakręciła w delikatne loki, podkreślające jej młody wiek. Radosny uśmiech, który nie znikał z jej twarzy ani na moment, oraz dziewczęce chichoty podkreślały fakt, że była jedną z nielicznych osób, które znakomicie znosiły procedurę ożywienia. Zgodnie z programem pierwszą przemowę miał wygłosić Oscar. Przywitał wszystkich, a potem musiał przedstawić bohaterów ceremonii, co było czystą głupotą. Następnie przyszła kolej na „osobiste" przywitanie z dawnymi towarzyszami. Opowiedział wesołą anegdotę z „Drugiej Szansy", żeby podkreślić, że wszyscy tam byli dobrymi przyjaciółmi, choć tak naprawdę wolałby mówić o tym, jak Bose zdołał zepsuć prysznic na swoim pokładzie. Po pięciu minutach męczarni mógł wreszcie usiąść. Nagrodził go uprzejmy aplauz oraz drwiący uśmiech Antonii. Drugi w kolejce był wiceprezydent Bicklu, który wygłosił oficjalną mowę powitalną. Był wysokim mężczyzną, który genetycznym udoskonaleniom zawdzięczał banalnie przystojne rysy. Jego blada, nordycka skóra stanowiła pożądany kontrast z afrykańskim pochodzeniem Elaine Doi. Oscar wysłuchał z wymuszonym uśmiechem przemówienia, które faktycznie było bardzo dobre. Bicklu swobodnie rzucał dowcipami, które reporterzy witali salwami śmiechu, a reszta gości pełnymi uznania uśmiechami. Na jego tle Oscar wyszedł na zupełnego amatora. Gdy przyszła kolej na Emmanuelle, dziewczyna wstała i ciepło pocałowała wiceprezydenta w policzek. Następnie uśmiechnęła się do tłumu widzów i powiedziała, że cieszy się z powrotu, jest pod wrażeniem postępów, które zrobiła flota, bardzo chce wstąpić do niej na nowo, gdy tylko osiągnie odpowiedni wiek - to wywołało brawa i kilka gwizdów - mówi „cześć" wszystkim przyjaciołom i dziękuje za wsparcie, jakiego udzielono jej podczas procedury ożywienia. Mrugnęła znacząco do Bose'a, żeby dodać mu odwagi, gdy zmierzał na podium. - Słyszałem dziś po południu wiele słów o tym, że wszyscy na pokładzie „Drugiej Szansy" byli dobrymi przyjaciółmi i pilnie wykonywali obowiązki - zaczął Dudley. Uniósł odruchowo rękę, żeby pociągnąć się za ucho. - Cóż to był za wspaniały statek i jak znakomicie wykonał swą misję. To mnie bardzo dziwi, bo, kurwa, nie mam pojęcia, o jakiej „Drugiej Szansie" mówią. To z pewnością nie była ta, na której leciałem. Te sukinsyny ZOSTAWIŁY MNIE SAMEGO! Nasz wspaniały tak zwany kapitan

nawet bardzo chciał ratować własną dupę, że nawet nie sprawdził, czy jeszcze żyjemy. -Uniósł rękę, wskazując wyprostowanym palcem na sufit. - No wiecie, nadal gdzieś tam istnieję. Jakiś obcy zachował mnie przy życiu, a przynajmniej jakąś część mnie. Dlaczego więc tu jestem? Co ze mną zrobicie, bydlaki! Opuścił z furią podium. Wszyscy zaproszeni dostojnicy spoglądali na siebie z zażenowaniem. - Zrób coś - powiedziała kącikiem ust Antonia. - Dlaczego ja? - Wymamrotał Oscar. Wszyscy reporterzy na sali spoglądali na nich wyczekująco, przekazując transmisję do unisfery. Wielu z nich się uśmiechało i to nie ze współczucia. - Jesteś mistrzem ceremonii. - Niech to szlag. - Oscar wyszedł powoli na środek sceny gdzie skupiały się największe reflektory. Odchrząknął. - Ach te dzisiejsze dzieciaki, co? - Nigdy jeszcze nie zetknął się z tak głęboką, pełną wyczekiwania ciszą. - No dobra. Przykro mi, że profesor Bose tak to odbiera. Gdybyśmy zostali w Wieży Strażniczej, wszyscy byśmy zginęli. To proste. Alfy wystrzeliły w nas pociski nuklearne. W takiej sytuacji nie można filozofować. Siedząca w pierwszym rzędzie Alessandra Baron wstała z krzesła. - Kapitanie Monroe, „Druga Szansa" miała napęd nadświetlny. Alfy nim nie dysponowały. Dlaczego nie zawróciliście, by przelecieć jeszcze raz obok Wieży Strażniczej i sprawdzić, co się stało z waszymi towarzyszami? - Naszym najważniejszym zadaniem było zameldowanie Wspólnocie o tym, co odkryliśmy. Wszyscy na pokładzie o tym wiedzieli. Doktor Bose również. Wszyscy zaakceptowaliśmy ryzyko. - Ale czy w tym przypadku pańska decyzja nie zwiększyła ryzyka? Jeden przelot nie naraziłby nikogo na pokładzie. Czy nic pana nie obchodził los towarzyszy? - Oni spieprzyli sprawę - warknął Oscar, rozgniewany oskarżeniem. Aż za dobrze pamiętał, jak się wówczas czuł. A teraz ta debilna primadonna kwestionowała jego decyzje z bezpiecznej odległości. A przynajmniej Bose ją spieprzył. Nie był odpowiednio wyszkolony i nie powinien był zostać członkiem załogi. Nikt z nas nie chciał tego starego idioty. Zapadła jeszcze głębsza cisza. Potem tysiąc pytań zabrzmiało jednocześnie. Antonia objęła ramię Oscara w opiekuńczym geście. - Dziękuję, że zechcieliście poświęcić nam swój czas, panie i panowie - wrzasnęła przez nastawiony na pełen regulator system nagłaśniający. - W holu podaje się już drinki i kanapki. Miłej zabawy. Siłą ściągnęła Oscara ze sceny, używając czegoś w rodzaju chwytu zapaśniczego. Zdążył jeszcze ujrzeć wyraz diabolicznego triumfu na twarzy Alessandry Baron, nim znaleźli się za kulisami biała skóra wiceprezydenta Bicklu spurpurowiała. - Dlaczego nie uprzedzono mnie o możliwości konfrontacji? - Krzyczał na asystentów. Nagle zauważył Oscara. - Hej! O co tu chodziło? - Później - odparła radosnym tonem Antonia, ciągnąc za sobą towarzysza. Dotarli do jednego ze służbowych korytarzy i zatrzymali się tam. Oscar dotknął dłonią czoła. Było gorące i zlane potem. Ból głowy wrócił, silniejszy niż przedtem. Kiedy cofnął rękę, po cichu spodziewał się, że wilgoć, którą czuł, okaże się krwią. - Mój Boże, czy naprawdę to powiedziałem? - Ehe - potwierdziła Antonia z nieoczekiwanym zadowoleniem w głosie. - Był już najwyższy czas, żeby ktoś to zrobił. - O Boże, chyba właśnie straciłem szansę na dowodzenie „Obrońcą". - Nie bądź głupi. Chodź. To jest hotel, na pewną mają tu gdzieś bar. Postawię ci klina. Potrzebujesz go. Dudley zignorował wszystkich: urzędników rządowych, personel hotelu, nawet pielęgniarkę z kliniki.

Gdy tylko zszedł z mównicy, uciekł do labiryntu korytarzy i błąkał się w nim, aż wreszcie znalazł wielką, opuszczoną kuchnię. Dopiero wtedy zatrzymał się i zaczerpnął z drżeniem tchu. Przycisnął głowę do wielkiej lodówki, ciesząc się dotykiem zimnej, stalowej powierzchni. Serce tłukło mu gwałtownie, a ręce się trzęsły i to nie tylko dlatego, że biegł. - Zrobiłem to - wyszeptał i uśmiechnął się do siebie. Powiedział im, co o nich myśli, w obecności wszystkich liczących się reporterów we Wspólnocie i wiceprezydenta. Na samą tę myśl jego kończyny przeszyła kolejna fala dreszczy. Nagle ktoś zaczął klaskać w powolnym, niemal drwiącym rytmie. Dudley wyprostował się nagle. Przyszło mu do głowy, że topewnie ochroniarze wiceprezydenta idą po niego z pistoletami jonowymi w rękach. Okazało się jednak, że to piękna dziewczyna o złotych, falistych włosach opadających do ramion. Miała na sobie top z głębokim dekoltem z jakiejś rdzawo-różowej tkaniny, wyszywany w srebrne liście, a do tego obcisłe, wyblakłe niebieskie dżinsy z małym, srebrnym M przytroczonym do pasa. Podeszła do niego, uśmiechając się półgębkiem. Dudley zauważył, że dziewczyna ma bardzo białe zęby, a jej top jest uszyty z przejrzystej tkaniny. Na jego twarzy pojawił się rumieniec. - Potrzeba było mnóstwo odwagi, żeby to powiedzieć - oznajmiła. - Szanuję cię. - Dziękuję. Udało mu się nie zająknąć. Wiedział, że się na nią gapi, ale nie potrafił się powstrzymać. Była więcej niż atrakcyjna. Jej ciało promieniowało oszałamiającym zdrowiem. Jego własne ciało zrobiło się nagle gorące. Po ożywieniu nie miał jeszcze okazji uprawiać seksu. Odzyskał potencję dopiero niedawno i od tego czasu spędził wiele samotnych nocy, oddając się onanizmowi. Przez jego umysł przemykały wspomnienia kobiet, z którymi był, a także tych, z którymi nawet się nie odważył próbować szczęścia. Wiedział, że jego dawna wersja nigdy by się nie zdobyła na umówienie się z taką dziewczyną. - To musiało być okropne, kiedy sobie uświadomiłeś, co zrobili - ciągnęła. - Trudno się pogodzić z myślą, że cię zdradzili. - Tak. Masz rację. - Gdyby nie ty, nic z tego nie byłoby możliwe. Nie mogliby wybudować tych nowych gwiazdolotów, a twoi dawni towarzysze nie zdobyliby lukratywnych stanowisk. - Nie potrafię uwierzyć, że to zrobili. Zostawili nas na śmierć. - Choć myślał o tym już od wielu miesięcy, próbując się pogodzić z faktem ich ucieczki, jego szok i rozgoryczenie nadal były tak samo silne jak pierwszego dnia. - Mój los był im wszystkim obojętny. - Wiem o tym - poparła go cicho. - Wielu z nas o tym wie. - Uśmiechała się uroczo. - Pamiętam tę chwilę, gdy odkryłeś bariery. Kiedy chodziłam do szkoły, oglądałam reportaże o tobie. Myślałam wtedy, że też chciałabym zostać astronomem. Wzruszył niezgrabnie ramionami. Bliskość dziewczyny była niebezpieczna. Czuł powiększający się wzwód i bał się, że ona go zobaczy. Pragnął ujrzeć ją nago. Chciał się z nią pieprzyć jak demon na dopalaczu. -I... Czy nim zostałaś... Astronomem? - Nie. Obawiam się, że nie jestem intelektualistką. Zdecydowałam się na klasę sportową. Uprawiałam nurkowanie. - Aha. - Wiesz co? Nie potrafię uwierzyć, że rozmawiam ze swym dawnym idolem. - Nie jestem żadnym idolem. Nie mam nawet pewności, czy jestem sobą. - Tłukł raz po raz zaciśniętą pięścią w lodówkę. Nawet rozmowa z taką dziewczyną nie pozwoliła mu zapomnieć o tym, co go gryzło. - Prawdziwy Dudley Bose nadal gdzieś tam jest. Wciąż patrzy na obce gwiazdy, ale ze znacznie mniejszej odległości. Wybuchnął piskliwym, niemal szalonym śmiechem. Złapała jego pięść i unieruchomiła ją w mocnym

uścisku. - Jestem Mellanie. - Miło mi cię poznać. Czuł tylko palce dziewczyny wpijające się w jego nadgarstek, jej siłę i ciepło. Pachniała bardzo delikatnie perfumami. Wciągnął głęboko powietrze, by poczuć ludzki zapach, tak bardzo różny od sterylnej woni klimatyzowanej kliniki. - Pod hotelem czeka wynajęty samochód. A w hotelu mam pokój. -Tak. Nawet to jedno słowo sprawiło Dudleyowi ból. - Mogę cię zawieźć do najbliższego Milczącego Świata. Albo możemy pójść na górę. Teraz. Wystrój hotelowego pokoju był masówką augustańskiej produkcji, taką samą jak wszędzie. Długie pomieszczenie w kształcie litery L na jednym końcu miało balkon, a na drugim wyłożoną marmurowymi kafelkami łazienkę. Wielkie, dwuosobowe łóżko ustawiono na podwyższeniu, a zasłony można było szczelnie zaciągnąć. Gdy Oscar wreszcie dotarł do pokoju, na dworze było już ciemno. Spędzili dwie godziny w małym barze na czwartym piętrze, przeznaczonym wyłącznie dla gości hotelowych, nim reporterzy w końcu ich wytropili. To był koniec zabawy. Poszedł prosto do kuchenki, nie zapalając świateł. Przez szerokie, szklane drzwi na patio do środka wpadało wystarczająco wiele światła, by mógł zobaczyć stojące w lodówce butelki piwa. Otworzył jedną z nich. Antonia miała rację. Klin zawsze działał lepiej od otrzeźwiacza. Kac zniknął bez śladu. Na stoliku leżało hotelowe menu. Oscar wziął je ze sobą na wąski balkon. Na wieczór zaplanowano uroczysty bankiet, który miał zakończyć ceremonię powitalną. Dlatego właśnie wynajął ten pokój. Przyjęcie jednak odwołano. Jeśli chciał dostać coś dojedzenia, będzie musiał to zamówić. New Costa świeciła jasno pod nocnym niebem, jakby była wzmacniającym zwierciadłem, w którym odbijały się gwiazdozbiory. Na północy, w głębi lądu, horyzont gorzał ciemnożółtym blaskiem. Wśród wzgórz Colrey zbudowano tam mnóstwo stalowni. To był autentyczny fałszywy świt, jaśniejszy niż niebo na planecie krążącej wokół pomarańczowego karła, którą badał przed dziewięciu laty. Autostrady były powolnymi, pirotechniczmi rzekami, wijącymi się pomiędzy rozświetlonymi budynkami. Miasto przeszywały strumienie ciemności, linie kolejowe, po których bez chwili przerwy toczyły się długie, połyskliwe pociągi. Oscar uśmiechnął się do industrialnego megalopolis. Jego rozmiary i energia jak zwykle wywarły na nim przytłaczające wrażenie. El lopi dął dziś mocno i na miejskie ulice napływało suche, gorące powietrze. Mężczyzna pociągnął łyk piwa. Gdzieś pośród tych świateł znajdowały się fabryki, w których STT budowała swoje hipernapędy. Po Pierwszej Bazie krążyły pogłoski o nowych wariantach, znacznie szybszych od typu czwartego. To dopiero będą gwiazdoloty. - Dałeś dziś niezły występ. Oscar podskoczył nagle, usłyszawszy ten głos. Butelka wypadła mu z rąk i poleciała na pogrążony w mroku parking piętnaście pięter w dole. - Cholera! Wrócił chwiejnym krokiem do pokoju i zobaczył, że na kanapie ktoś siedzi. Oscar nie zauważył, kiedy nieznajomy wszedł do środka. - Niektórzy ludzie nigdy się nie zmieniają - zauważył mężczyzna. - Zawsze trochę za bardzo lubiłeś się napić. - Co? Kim pan jest? Rozległ się chichot. Intruz włączył stojącą na stoliku lampę. Oscar przyjrzał mu się uważnie. Był stary, miał pewnie sześćdziesiąt parę lat. Nie przeszedł rejuwenacji. Miał okrągłą twarz i rumiane policzki, a jego szorstka cera świadczyła o nadużywaniu przeprofilowania komórkowego. Jego tusza nieco przekraczała przeciętną, ale nie przesadnie, jak na kogoś w tym wieku.

- Przykro mi, ale czyja pana znam? - Och, tak, Oscarze, znasz mnie. Oscar podszedł do kanapy i przyjrzał się uważniej mężczyźnie starając się zidentyfikować w pamięci jego twarz. - Nie... - Nie próbuj mnie sobie przypomnieć. Z mojego dawnego wyglądu nic już nie zostało. Przeprofilowałem się pewnie ze sto razy. Zawsze byłem o krok przed stróżami prawa. - O kurwa mać. - Oscar utracił nagle siłę w nogach. Usiadł ciężko na drugim końcu kanapy. - Adam? Adam, to ty? - Nie kto inny. - O Boże, minęło już czterdzieści lat. - Trzydzieści dziewięć. Oscar spoglądał z lękiem na człowieka, który był ongiś jego przyjacielem i towarzyszem. - Czego chcesz? - Czy tak się wita starego druha? - Nie rób tego. - Czego? - Warknął Adam. - Mam ci nie przypominać, kim kiedyś byłeś? Że miałeś ideały? Zasady? Nie przypominać ci, co zrobiłeś dla sprawy? - Kurwa, nigdy o tym nie zapomniałem! - Zawołał Oscar. - Chryste, nikt nie mógłby zapomnieć. Nie o tym. - Słyszę to z radością. Myślałem, że pracujesz dla największej korporacji w historii ludzkości i pomagasz jej szerzyć wyzysk oraz zepsucie na nowych światach. - Minęło czterdzieści lat, a ty nadal nie wymyśliłeś lepszego tekstu. Masz pojęcie, jakie to nudne? Nie zapomnij też użyć słowa „plutokrata". Takie wymyślne terminy zawsze działają na biednych, młodych naiwniaków, których namawiasz do oddania życia za twoją sprawę. Wmawiasz im, że jesteś intelektualistą, kimś, komu można zaufać, kto wie, co robi. - To kiedyś była również twoja sprawa, Oscarze. Czy przestało ci zależeć na sprawiedliwości społecznej? Czy taka jest w dzisiejszych czasach cena rejuwenacji? Czy takimi pieniędzmi płaci ten nowy młody Oscar Monroe? - Och oszczędź mi tego. Przeżyłem młodość tylko raz. Byłem wówczas głupim, popieprzonym napaleńcem, idealnym celem dla takich skurwysynów jak profesor Grayva. Kurwa, byliśmy tylko dzieciakami. Nie mieliśmy o niczym pojęcia. Mówiłeś o zepsuciu. Nie musiałbyś szukać daleko, żeby je znaleźć. - Partia ma rację i świetnie o tym wiesz. Nie żyjemy w sprawiedliwym społeczeństwie. - No dobra, powiedz to! - Oscar pochylił się do przodu, zaciskając dłonie w pięści. -Gadaj, ty żałosny skurwysyn u: Cel uświęca środki! Po to właśnie tu przyszedłeś, prawda? Adam odwrócił się od furii w jego spojrzeniu. - Nic nie może usprawiedliwić tego, co zrobiliśmy - odpowiedział tak cicho, że Oscar ledwie go usłyszał. -I obaj o tym wiemy. Siedzieli na przeciwnych końcach kanapy, nie patrząc na siebie. Po jakiejś minucie Adam odchrząknął lekceważąco. - Można powiedzieć, że jesteśmy jak stare małżeństwo, które wiecznie się kłóci. - Po co tu przyszedłeś, Adamie? Chcesz, żebym zginął w blasku chwały? - Nie, to by było dla ciebie za łatwe. - Więc czego chcesz? - Zapytał Oscar, przyglądając się z uwagą dawnemu przyjacielowi. Pieniędzy? Mam wrażenie, że przydałaby ci się rejuwenacja. - Nie jestem pewien, czy chcę dalej żyć w takim wszechświecie.

- Nawet ty nie możesz być aż tak głupi. Nie możesz teraz umrzeć. To by znaczyło, że zmarnowałeś całe życie. - Pozostałem wierny sobie i swoim przekonaniom. Możesz to samo powiedzieć o sobie? - Tak. Pomogłem odkryć dziesiątki nowych światów. Dałem naszemu gatunkowi szereg szans na nowy początek. Przestrzeń trzeciej fazy nie jest taka sama jak pierwszej i drugiej. Nie było rewolucji, nie takiej z koktajlami Mołotowa i ludźmi naparzającym się na ulicach, ale różnica daje się zauważyć. - Hmm. - Adam pokiwał głową, jakby Oscar prawidłowo odpowiedział na jakieś pytanie. - Ta sama sprawa, ale inne podejście, tak? - Skoro tak mówisz. Nie mam ochoty znowu toczyć z tobą starych bitew. Obaj wszystkie przegraliśmy. Czego ode mnie chcesz, Adamie? - Przysłano mnie tu, bym poprosił cię o coś, co ci się nie spodoba. Ton jego głosu zaalarmował Oscara. Mogłoby się niemal zdawać, że słychać w nim wstyd. Tyle że Adam Elvin nigdy nie wstydził się niczego, co zrobił. Nigdy. Na tym właśnie polegał problem. Dlatego przed laty rozstali się ze złością. - Wątpię, byś zdołał jeszcze bardziej popsuć mi dzień. - Nie bądź tego taki pewien. Chcę, żebyś sprawdził dane z lotu „Drugiej Szansy". - Sprawdził... - Oscar omal się nie zakrztusił. - Chwileczkę. Powiedziałeś, że cię przysłano. Kto cię przysłał? Jak to, przysłał? - Człowiek, z którym niekiedy współpracuję, jest przekonany, że podczas wyprawy „Drugiej Szansy" doszło do obcej ingerencji. Jeśli podda się dzienniki pokładowe profesjonalnej analizie, może uda się znaleźć na to dowody Oscar wlepił spojrzenie w starca ze swej straszliwej przeszłości. Jego umysł analizował kolejno wszystkie wypowiedziane słowa. - Bradley Johansson - stwierdził wreszcie. - Współpracujesz z Bradleyem Johanssonem? Przyłączyłeś się do Strażników Jaźni? Do tej bandy świrów? Jezus Maria, Adamie, powiedz mi, że to żart. To tylko chory żart. Kurwa, nie może być inaczej. - Nie przyłączyłem się do Strażników. Znam Johanssona. Nawiązaliśmy obopólnie korzystną współpracę. - To ty... - Oscar wskazał na niego drżącym palcem. - O mój Boże, to ty zaatakowałeś „Drugą Szansę". Adam uśmiechnął się z bladą dumą. - Nie kto inny. - Ty pierdolony psychopato! - Adam zacisnął pięść, gotów uderzyć. - W tym ataku terrorystycznym mogła zginąć połowa moich przyjaciół. Zniszczyłeś sprzęt warty miliony dolarów i opóźniłeś datę startu o całe miesiące. - Wiem o tym. Chyba się starzeję. W dawnych czasach załatwiłbym was wszystkich i wysadziłbym gwiazdolot. - Jesteś szalony. Tam zginęli ludzie. - Wszystkich ożywiono. Tak samo jak twojego przyjaciela Bose'a. - Wzywam wywiad floty. - Ach, najsprawniejszą organizację w Galaktyce. Jak sądzisz, ile lat zawieszenia życia ci dadzą? - Nie dbam o to. Już nie. Trzeba cię powstrzymać. Mało zabrakło, by Oscar spełnił groźbę i kazał e-kamerdynerowi nawiązać połączenie. Był gotów to zrobić. W każdej chwili. - Nie, Oscarze, to ty i twoja flota nie macie racji. To wy jesteście groźbą dla ludzkości. Tylko pomyśl, do czego doprowadziła ta wasza wspaniała wyprawa. - Co się z tobą stało? Chyba nie wierzysz w te bzdury, które opowiadają Strażnicy? Prezydent Doi jest agentką obcych? Daj spokój!

Przyglądał się okrągłej twarzy rozmówcy, wypatrując w niej śladów poczucia winy. - Nie ma znaczenia, w co wierzę, tak? - Odparł Adam. - Liczy się tylko to, czego od ciebie żądam. Chcemy, żeby ktoś sprawdził dane z dzienników pokładowych i ty jesteś idealnym kandydatem. Masz do nich nieograniczony dostęp i to twoja specjalność. - Ach, rozumiem. Jeśli nie znajdę dla was dowodów, ktoś zawiadomi Rafaela Columbię. Mam rację? - Nie, Oscarze. To uczciwa prośba. Chcę, żebyś sprawdził wszystko dokładnie. Tylko miła alkoholowa mgiełka wypełniająca mu głowę powstrzymała Oscara przed głośnym śmiechem. - Dobry Boże, nie myślałem, że upadniesz tak nisko. No wiesz, zawsze sobie wyobrażałem, że jesteś wierny partii. Gdy tylko w unisferze zaczynali mówić o nowym ruchu secesjonistycznym, powtarzałem sobie: Założę się, że Adam tam jest, że działa za kulisami, zagrzewa żołnierzy do boju i udziela przywódcom rad, czy tego chcą, czy nie. Wyobrażałem sobie, że potem zakradasz się z powrotem do Wspólnoty, zanim STT zamknie bramę, i znowu budujesz komórki partii na wszystkich światach. Że masz tysiące lojalnych aktywistów, czekających, aż dasz im znak i w całej Wspólnocie wybuchnie rewolucja i wojna domowa. Że jesteś kimś w rodzaju Gandhiego, Mandeli albo przynajmniej Napoleona. Ale z pewnością kimś. Ale nie tym. Boże, tylko spójrz na siebie. Jesteś po prostu kolejnym, tłustym, postarzałym buntownikiem, który już dawno zapomniał o sprawie. Tak zdesperowanym, że połączył siły z najbardziej żałosną bandą nieudaczników w całym wszechświecie. To bzdura, Adamie. Nie ma żadnego obcego. Spędziłem na pokładzie tego statku z górą rok i nigdy nie wpadłem na niego pod prysznicem, nie przyłapałem go, jak zakradał się późną nocą po przekąskę do kantyny. Na pokładzie trzynastym nie było ducha. W tym właśnie punkcie wasza spiskowa teoria rozpada się w kontakcie z twardą rzeczywistością. Możecie sobie siedzieć z Johanssonem i zbierać wszystkie krążące w unisferze plotki, żeby zbudować z nich wieżę swoich faktów, ale to i tak gówno prawda. Nie ma żadnych dowodów. Zanim sobie pójdziesz, zostaw tę krystaliczną pamięć na stole. Zignoruję ją uprzejmie, a potem, gdy już upiję się jeszcze bardziej, otworzę plik sfałszowany przez twoich przyjaciół i zdecyduję, czy włączę dla was do oficjalnego dziennika pokładowego, żeby ocalić się przed zawieszeniem życia, bo jestem zbyt wielkim tchórzem, by ponieść odpowiedzialność za to, co kiedyś uczyniłem. - Powinieneś pójść do psychoanalityka. Taka pogarda dla siebie nie jest zdrowa. - Pierdol się - warknął Oscar. Ból, który czuł, miał niemal fizyczny charakter. -Zostaw ten kryształ i idź. Adam uderzył go w twarz, tak mocno, że Oscar omal nie spadł z kanapy. - Kurwa. - Oscar otarł usta, mrugając powiekami z bólu. Z kącika ust wypływała mu strużka krwi. Spojrzał na Adama z szaleństwem w oczach. - Popierdoliło cię? Powiedziałem, że to zrobię. Czego jeszcze chcesz? - Nie ma żadnego sfałszowanego pliku, ty głupi kutasie. To wszystko jest prawda. I mówiłem o ingerencji, nie o kosmicie z mackami. Gwiezdny Podróżnik działa za pośrednictwem ludzi. Ktoś z załogi „Drugiej Szansy" wyłączył barierę. Nie próbuj mi wmówić, że to był zbieg okoliczności. Ten sam ktoś spowodował, że Bose i Verbeke zostali na planetoidzie. Nie sądzisz, iż to podejrzane, że choć mieliście na pokładzie tyle superzaawansowanych gadżetów wspartych rezerwowymi systemami, prosty komunikator przestał działać akurat w kluczowej chwili? Ja, kurwa, sądzę. - Ktoś? - Zapytał cynicznym tonem Oscar. - Członek załogi? - Tak. Ktoś z twojej wspaniałej załogi. Z twoich przyjaciół. A może nawet więcej niż jedna osoba. Kto wie? Tego właśnie musisz się dowiedzieć. - To jeszcze gorsze niż obcy pasażer na gapę. Czy wiesz, jak intensywne szkolenie przeszli wszyscy członkowie załogi i jak dokładnie sprawdzono ich przeszłość? Nikt choć trochę

podejrzany nie mógłby się nawet zbliżyć do statku. - A co z tobą i z Dudleyem Bose'em? Oscar gapił się na niego przez długą, mrożącą krew w żyłach chwilę. - Posłuchaj, Adamie. To, o co prosisz, jest fizycznie niemożliwe. Nie jestem w stanie tego zrobić. Wiesz, jak wiele danych zawierają te dzienniki? - Wiem. Dlatego właśnie nie mogliśmy ich ukraść, żeby przeanalizować je osobiście. Nie musisz sprawdzać każdego bajta. Wiesz, które momenty miały krytyczne znaczenie. Tam właśnie musisz szukać. Nie mówię o najważniejszych wydarzeniach o tym, co działo się na mostku albo w sekcji inżynieryjnej. Te zapisy będą czyste. Ważne jest to, co działo się w tle. Jaki duch straszył na pokładzie trzynastym, kiedy wyłączono barierę? Znajdź ich, nie tylko dla nas, ale również dla siebie i dla wszystkich ludzi. Musimy się dowiedzieć, co tam naprawdę się wydarzyło. - To... Nie mogę... - Obcy znacznie się uaktywnił. Musisz przyznać, że ostatnio dzieją się dziwne rzeczy. Wybuch w Venice Coast, który załatwił naszego dostawcę broni. Zamordowanie senatora. - Bzdura. To był jakiś tajny agent pracujący dla rządu albo dla którejś Dynastii Międzyukładowej. Wszyscy to wiedzą. - To brzmi jak teoria spiskowa - zauważył Adam ze złośliwym uśmiechem. - Mylisz się rozpaczliwie. Dlaczego nigdy nie potrafisz tego przyznać? - Udowodnij, że nie mam racji. Kogo właściwie zdradzisz, jeśli sprawdzisz te dane? Jeśli się mylimy, nic nie stracisz. A jeśli, niech Bóg broni, mamy rację, musimy się o tym dowiedzieć. A ty zostaniesz bohaterem. To wystarczy, by odkupić wszystkie twoje dawne grzechy. - Nie potrzebuję odkupienia. Adam wstał. - Wiesz, że mam rację. A ja wiem, że nigdy nie przyznasz tego na głos. Przestań zgrywać macho. Będę się z tobą kontaktował co dwa tygodnie, żeby sprawdzić twoje postępy. - Nie zrobię tego. - Jasne. Ja powiedziałem to samo, kiedy Johansson polecił mi skontaktować się z tobą. Ale żaden z nas nie ma wyboru, prawda? Nie po tym, co wydarzyło się w Abadanie. Uważaj na siebie, Oscarze, bardzo wielu ludzi liczy na ciebie.

DZIESIĘĆ Carys Panther wyjechała swym sportowym, szarym MG metalik na Węzeł New Costa, kierując się wprost do przewożącego samochody pociągu zmierzającego na Elan. Wagon był całkowicie zamknięty: aluminiowa rura z jasnym pasem fotopolimeru biegnącym wzdłuż sufitu i dwoma wąskimi oknami na każdym z boków. MG był tak nisko zawieszony że znajdowały się powyżej poziomu jej oczu. Układ procesorowy kierujący samochodem zajął miejsce obok wielkiej terenówki BMW 6089, a potem zablokował koła. Za nią zaparkował sedan ford yicon. Poleciła siedzeniu pochylić się na czas podróży. E-kamerdyner wypełnił jej wirtualne pole widzenia szerokim zestawem pomysłów fabularnych, które zaczęła łączyć w skomplikowane pętle. W tej chwili był wielki popyt na długie sagi z lekką domieszką fantastyki, które były jej ulubionym gatunkiem. Ant, jej agent, starał się wykorzystać koniunkturę. Twierdził, że to niepewność wywołana kryzysem sprawia, że ludzie uciekają od twardego realizmu, zwracając się ku eskapizmowi. Zapewne wiedział, co mówi. Był starszy od Nigela Sheldona i parał się tym zajęciem od kilku dobrych stuleci. Widział już wszystkie możliwe mody artystyczne, był świadkiem wielu obrotów ich odwiecznego cyklu. Minęło dwadzieścia minut, nim elektryczna lokomotywa typu Fantom T5460 ruszyła wreszcie z miejsca, ciągnąc za sobą pociąg. Tunel z Augusty prowadził prosto do Nowego Jorku. Stamtąd pojechali wokółziemską linią do Tallahassee, Edmonton, LA Galactic, Meksyku, Rio i Buenos Aires, nim wreszcie przekroczyli Pacyfik, docierając do Sydney, a następnie na Wessex. Podróż wokół Ziemi trwała godzinę. Zatrzymywali się pięć razy, by zabrać nowe samochody. Po dotarciu na Wessex czekał ich dłuższy postój, podczas którego doczepiono sześć nowych wagonów. Potem stali pięć minut pod bramą na Elan. Minutę później pociąg zatrzymał się przy służącym jako peron odcinku szosy w Runwich, stolicy planety. Układ procesorowy MG połączył się z centrum kontroli ruchu, zapłacił miejscowy podatek drogowy i pojechał przez przedmieścia w stronę lotniska. Choć raz udało się złapać połączenie zgodnie z planem. Na lotnisku czekał na nią siddley-lockheed CP-505, wielki samolot wyposażony w sześć silników turboodrzutowych. Wjechała na tylną rampę wiodącą do przestronnej ładowni, gdzie elektromagnetyczne zaciski unieruchomiły koła. W ładowni było jeszcze piętnaście samochodów i dwa autokary. Samolot mógł zabrać sześćdziesiąt pięć ton ładunku, na dodatek do stu dwudziestu pasażerów na górnym pokładzie. Carys spędziła trzy następne godziny w wygodnym fotelu pierwszej klasy. Miły steward w pierwszym życiu przynosił jej szampana, gdy mknęli wzdłuż równika z prędkością 0,95 macha. Ant połączył się z nią dwukrotnie, prosząc o konspekty scenariuszy oraz pozwolenie na zażądanie wyższej kwoty podczas negocjacji. Schlebiało jej, że kontaktuje się z nią osobiście. Jego lista klientów pozostawała zamknięta od z górą stulecia. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jej najnowsza saga powinna zadebiutować w unisferze za sześć miesięcy. Wylądowali na lotnisku w Kingsclere na Ryceel i Carys wróciła do swojego MG. Gdy opuściła stolicę południowego kontynentu, ujrzała na horyzoncie szczyty Dau'singów. Na punkcie pobierania opłat przy wjeździe na autostradę prowadzącą do Randtown pojawiła się nowa, wielka tablica, głosząca: „Zakaz wjazdu pojazdów wojskowych". Na górze ktoś napisał świecącym, pomarańczowym sprayem: ŚMIERĆ POJEBANYM ANTYLUDZKIM ZDRAJCOM. - To chyba będzie zabawne - mruknęła, przyciskając tatuaż kredytowy na kciuku do czytnika. Wzmocniona bariera uniosła się i Carys wyjechała na autostradę. Szeroki pas wzmocnionego enzymatycznie betonu był zupełnie pusty. Miała wrażenie, że znalazła się na starcie jakiegoś wielkiego toru wyścigowego. To było interesujące wyzwanie. Przywołała w wirtualnym polu widzenia pełen zestaw programów sterujących i obserwowała, jak integrują się z prostym systemem kontroli ruchu autostrady. Regulator prędkości był małym, starym programem, łatwą ofiarą dla nowoczesnych funkcji

agresywnych, w jakie wyposażono MG. Carys uwolniła się od niepożądanego nadzorcy i wcisnęła gaz do dechy. Nagły przypływ mocy w silnikach wcisnął ją głęboko w fotel. Ustaliła prędkość, zintegrowała radar oraz funkcje nawigacyjne z programem sterującym, i przekazała kontrolę nad pojazdem układowi procesorowemu. Elektromięśniowe pasma opon zareagowały na nagłe przyśpieszenie zwiększeniem ich szerokości, by zapewnić lepszą przyczepność. Carys uśmiechnęła się ze złowieszczą satysfakcją, gdy samochód wjechał na pierwsze wzgórze z prędkością trzystu kilometrów na godzinę. - Dochowałem wierności - skarżył się Bose. - Byłem głupi. Słyszałaś, co powiedziałem? Czy w ogóle widziałaś nagranie? Ostrzegłem ich, kazałem uciekać. Potem mój głos umilkł. Obcy z pewnością mnie uciszyli, ukarali za pokrzyżowanie ich planów. I pomyśleć, że podjąłem to ryzyko dla pierdolonego Wilsona Kime'a. Dla skurwysyna, który zostawił mnie na śmierć pod obcym słońcem. Który poświęcił mnie dla ratowania własnej skóry. - Przecież żyjesz, kochanie - zauważyła Mellanie. Leżeli na dwuosobowym łożu w pokoju, który właściciele hotelu - najwyraźniej utalentowani satyrycy - nazwali apartamentem dla nowożeńców. Kotary rozsunięto, by Dudley widział swoje sławetne gwiazdy. Mellanie z trudem powstrzymywała się od ziewania. Rozpaczliwie pragnęła zasnąć. Jednakże Dudley Bose najwyraźniej potrzebował do tego silnych środków. Zastanawiała się, czy nie wrzucić mu do kieliszka kolejnej pigułki. Była prawie trzecia rano. Szampan, który z takim smakiem pili przedtem, utracił już jednak cały gaz, a nawet tutaj, w „Pine Heart Gardens", najlepszym hotelu w całym Randtown, obsługa pokojów o tej porze nie funkcjonowała. Cholerne zadupie. Nie miała właściwie innego wyboru, jak wrócić do Randtown, żeby przekazać kolejny raport z blokady. Alessandra chciała wiedzieć, czy tubylcy zmienili swą antyludzką pozycję, gdy detektor przymusowo zainstalowano wśród szczytów Regentów nieopodal miasta. Mieli zamiar pokazać dręczonych wyrzutami sumienia mieszkańców, którzy odwracają się plecami do głupich wsioków, takich jak Mark Vernon. Mellanie nie będzie miała trudności ze znalezieniem odpowiednich kandydatów do przeprowadzenia wywiadów. Im barwniejsi się okażą, tym lepiej. Nie miała ochoty tego robić, nie tylko dlatego, że nie znosiła Randtown z jego ciasną, małomiasteczkową mentalnością. Sprawa Pauli Myo była dla niej ważniejsza. Jeśli zdoła ją rozgryźć, nie będzie już potrzebowała patronatu Alessandry. Okazało się to jednak trudne. Po totalnym fiasku, w jakie przerodziła się ceremonia powitalna, spędziła półtorej doby zamknięta w hotelowym pokoju z Dudleyem Bose’em, zapewniając mu seksualny maraton, jaki większość mężczyzn znała tylko z pornoPSZ albo z marzeń, nawiedzających ich po przekroczeniu smugi cienia. Nie powiedział jej nic. W przerwach między fizycznymi wyczynami, jakich dla niego dokonywała, gadał bez ustanku, ale tylko na jeden temat: o sobie i o tym, czy nadal żyje w układzie Alfy Dysona. Z rzadka wygłaszał też diatryby przeciwko Wilsonowi Kime'owi, byłej żonie oraz flocie jako całości. Jego wspomnienia nadal były zbyt chaotyczne, by mógł jej dostarczyć użytecznych informacji. Mało brakowało, by zostawiła go w hotelu na Auguście, gdy nadszedł czas, by złapać pociąg na Elan. Powstrzymała się jednak. Jakieś uporczywe przeczucie nakazało jej nie rezygnować z Dudleya. Miała nadzieję, że rodzi się w niej reporterska intuicja Była przekonana, że astronom wie coś, co może się okazać użyteczne, choć zadawała też sobie pytanie, czy nie dopatruje się zbyt wiele w odpowiedzi, jakiej udzieliła jej Paula Myo. W końcu jednak połączyła się z Alessandrą, przyznała, że nic nie osiągnęła z Myo i wysłuchała pogardliwych uwag mentorki Następnie oznajmiła Dudleyowi, że spędzą weekend w izolowanym, turystycznym miasteczku, które zna, i spełni tam wszystkie jego najbardziej wyuzdane marzenia. To będzie dla niej ostatnia szansa, by wyciągnąć z niego to, czego nie chciała jej powiedzieć Myo. Zgodził się jak grzeczne dziecko. - Ale czy jeszcze tam żyję? - Zapytał, wskazując drżącą ręką na okno apartamentu.

- Nie. Jesteś tylko ty jeden. Musisz to zrozumieć i przestać myśleć o swym dawnym życiu. Ono już się skończyło. To dla ciebie nowy początek. A moim zadaniem jest uczynić go jak najprzyjemniejszym. - O kurczę, to Krzyż Zemplara. - Dudley stoczył się z łóżka, podszedł do okna i otworzył je, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Mellanie zadrżała na zimnym wietrze dmącym od jeziora Trine'ba. - Nie powiedziałaś mi, że tu jesteśmy. - Gdzie? W Randtown? Powiedziałam. - Nie. Na Elanie. To na pewno jest Elan, prawda? - Tak, kochanie. To Elan. - Była pod wrażeniem. Transfer pamięci najwyraźniej udał się w pełni. Tylko osobowość Dudleya ucierpiała wskutek procedury. - Proszę, zamknij to okno. Jest okropnie zimno. - Nie można się bardziej zbliżyć do Alfy Dysona, chyba żeby pojechać na Far Away. Nadal trzymał głowę za oknem i jego głosu nie było słychać zbyt dobrze. - No wiesz, stamtąd pochodzą Strażnicy - Wiem. - Sięgnęła po kołdrę, ale zatrzymała się nagle. - Wiesz coś o Strażnikach? - Trochę. Zetknąłem się z nimi tylko raz. - Kiedy? Odwrócił się od okna i spojrzał na nią nieśmiało. - Włamano się do naszego domu. Po pewnym czasie dowiedzieliśmy się, że to mogli być Strażnicy. Główny śledczy mówiła, że ta kurwa, moja była żona, rozmawiała z samym Bradleyem Johanssonem. - Co za główny śledczy? - Ta dziwna kobieta z Roju, Paula Myo. Mellanie przewróciła się na plecy i uniosła obie pięści w triumfalnym geście. -Tak! - Co się stało? - Zapytał nerwowo. - Chodź tu. Znowu się z nim pieprzyła. Jak zwykle bardzo łatwo było nim pokierować. Gdyby mu pozwoliła, osiągnąłby spełnienie w kilka sekund. Dlatego bardzo uważała, prowokowała go i hamowała jednocześnie, żeby wszystko trwało tak długo, jak tego chciała. Ten raz był wyjątkowy, ponieważ również samej sobie pozwoliła na orgazm. Niczego nie udawała, nie produkowała efektów dźwiękowych. To był jej prywatny triumf. Dudley był tylko po to, by dostarczyć jej rozkoszy. Z pewnością wyczuł, że tym razem coś wyglądało inaczej. Gdy już było po wszystkim, leżał obok, spoglądając na nią z zachwytem. - Nie opuszczaj mnie - błagał. - Proszę, nigdy mnie nie opuszczaj. Nie potrafiłbym tego znieść. - Nie martw się, kochanie - uspokoiła go. - Jeszcze z tobą nie skończyłam. A teraz bądź grzeczny i weź tabletkę na sen. Pokiwał głową, pragnąc sprawić jej przyjemność. Popił tabletkę resztką szampana. Mellanie poprawiła poduszki i opadła na nie, gapiąc się z uśmiechem na sufit. Po raz pierwszy od czterech dni zapadła w głęboki, spokojny sen. Mark siedział w winnicy, pracując przy zepsutym robozbieraczu. Towarzyszyli mu Barry i Sandy, pragnący pomóc ojcu w naprawie. Ich pomoc miała postać biegania po ścieżkach między krzewami. Pies pędził za nimi, ujadając radośnie. Wielka, wysmukła maszyna zatrzymała się w połowie długości trzeciego rzędu, gdyoprogramowanie zorientowało się, że grona nie przechodzą przezcentralny lej. Przypominające macki ośmiornicy ramiona zamarły w różnych stadiach pracy. To był dopiero trzeci dzień winobrania, a w winnicy zdarzyły się już dwie awarie. Sąsiedzi również coraz częściej zwracali się do niego o pomoc w rozwiązaniu mechanicznych problemów. Wsunął się w lukę między krzewami i bokiem maszyny, a potem zdjął pokrywę, by sprawdzić mechanizm ładujący. Tak jak poprzednim razem, długie gałązki zaplątały się w tryby i wałki. Szczypce na końcu ramion wciągały je do środka. To był problem z oprogramowaniem. Jeśli się nad tym zastanowić, to samo można

było powiedzieć o wszystkich problemach w życiu. Na przyszły rok będzie musiał napisać łatę, na razie jednak został mu tylko sekator, którym przeciął twarde pnącza, i własne ręce, którymi je wyciągnął. Cały się przy tym upaprał miąższem. - Patrz, tato - zawołał Barry. Mark wyciągnął z podajnika ostatnie fragmenty i uniósł wzrok. Ktoś jechał po bitej, wioskowej drodze z absurdalną prędkością. Za niskim, szarym samochodem ciągnęły się długie smugi pyłu. - Idiota - mruknął. Włożył klapę na miejsce i uderzył kilka razy w kołki zabezpieczające średnimi kombinerkami, żeby je odpowiednio ustawić. Jego e-kamerdyner przekazał układowi procesorowemu urządzenia polecenie wznowienia pracy i ramiona wyprostowały się powoli. Maszyna strzeliła szczypcami i jej ruchy zaczęły przyśpieszać. Mark skinął z zadowoleniem głową i wyjął okulary słoneczne z kieszeni kombinezonu. - Tato, on jedzie do nas - zawołała Sandy. Samochód zwolnił i skręcił w podjazd do winnicy Vernonów. Żaden mieszkaniec Randtown z pewnością nie kupiłby sobie czegoś takiego. - No to chodźmy - powiedział dzieciom. - Zobaczymy, kto to. Pobiegły w stronę podjazdu, wołając Pandę, zajętą polowaniem na woby, miejscowy odpowiednik myszy polnych. Mark dotarł do końca rzędu krzewów i wreszcie mógł się wyraźniej przyjrzeć samochodowi. Jego aerodynamiczna sylwetka uświadomiła mu, kto mógł ich odwiedzić. MG zatrzymał się obok furgonetki ables. Uniesiona na czas jazdy po wyboistej drodze karoseria opuściła się i koła znowu znalazły się w jej wycięciach. Drzwi otworzyły się ku górze i z samochodu wysiadła Carys Panther. Miała na sobie modną, zamszową spódnicę, drogie buty kowbojskie ręcznej roboty oraz prostą, białą bluzę. W ręce trzymała jasnoszarego stetsona. Barry zakrzyknął radośnie i popędził ku niej. Sandy uśmiechała się szeroko, jak zwykle zachwycona widokiem cioci Carys. - Niezła maszyna - zauważył z przekąsem Mark. - Mówisz o tym? - Carys wskazała lekceważąco na samochód. - To własność żony mojego chłopaka. Uniósł wzrok ku niebu w teatralnym geście. Zawsze musiała mieć wspaniałe wejście. Żadna z dwóch pokojówek, które o jedenastej przyniosły śniadanie, nie chciała spojrzeć Mellanie w oczy. Postawiły wielkie tace na stole i wyszły. - Kit z wami - warknęła dziewczyna, gdy drzwi za nimi się zamknęły. Zaczęła zdejmować srebrne pokrywki z talerzy Obsługa mogła tu być do dupy, ale kuchnia z pewnością zasługi, wała na cztery gwiazdki. - Jedz - poleciła Dudleyowi. Siedział naprzeciwko niej z miną nerwową jak u ucznia wezwanego do dyrektora szkoły. Mellanie świetnie pamiętała to wrażenie. - Czego właściwie ode mnie chcesz? - Zapytał. - Twojej historii. - Tylko tym jestem dla ciebie? Historią? - Wszyscy w ostatecznym rozrachunku jesteśmy historiami. Pragnę ci pomóc, Dudley, naprawdę pragnę. Jeśli potrafisz się pogodzić z tym, co się wydarzyło, będziesz znacznie szczęśliwszy. Myślę, że jestem w stanie ci to umożliwić. Naprawdę. - A my? Co będzie z nami? Uśmiechnęła się wyzywająco, wzięła w rękę truskawkę i oblizała ją prowokacyjnie. - Chyba nie myślisz, że oddałabym się komuś, na kim mi nie zależy? Uśmiechnął się z ostrożną ulgą. Mellanie przesunęła swoje krzesło na drugą stronę stołu i przytuliła się do Dudleya. Przyglądał się z bezgłośną fascynacją, jak ujęła delikatnie w zęby kolejną truskawkę i bardzo powoli zdjęła szlafrok. Potem pochyliła się nad nim i włożyła mu truskawkę do ust. Ugryzł owoc i ich usta się zetknęły.

- O Boże - wyszeptał, drżąc. Oczy zaszły mu łzami. - Teraz ty nakarm mnie czymś. Dudley podsunął jej kawałek naleśnika ociekający syropem klonowym. Roześmiała się, gdy krople spadły jej na piersi, a potem zaczęła powoli pochłaniać kąsek. Dudley skoczył na nią, potrącając stojące na stole tace. Była zdumiona, że powstrzymywał się tak długo. Roześmiała się znowu, gdy jej krzesło przewróciło się do tyłu. Oboje zwalili się na podłogę. Dudley gorączkowo ściągał szlafrok. Przeleciał ją na drogim orientalnym dywanie. Sok pomarańczowy z przewróconych szklanek skapywał im na plecy. Potem Dudley zaciągnął ją do łóżka i przeleciał po raz drugi. - Będę musiała znowu się wykąpać - poskarżyła się, kiedy wreszcie skończył. Chociaż zrobił, co mógł, by zlizać z jej piersi i ud cały syrop oraz soczyste jagody, nadal okropnie się lepiła. - Wykąpiemy się razem. Przytuliła się do niego z uśmiechem. - To kiedy poznałeś Paulę Myo? - Przed odlotem - odparł z westchnieniem. - Przerwali moją rejuwenację, żeby mogła mnie przesłuchać. - Co zrobili? - Przed lotem poddano mnie częściowej rejuwenacji. Nie było czasu na pełną, a fizjologicznie byłem dość stary. Dlatego chcieli maksymalnie obniżyć mój wiek, zanim rozpocznę szkolenie. Paula Myo kazała przerwać procedurę. Przesłuchała mnie i Wendy. Nie pamiętam za dobrze, co jej powiedziałem, bo byłem okropnie zdezorientowany. Dlatego właśnie nie byłem podczas wyprawy taki młody, jak tego chciałem. Czy jak tego chciał Oscar Monroe. - Nie przejmuj się tym, co gadał ten stary moczymorda. Mówiłeś, że Myo pytała o włamanie. - Ehe. Ta suka, moja była żona, rozmawiała z Bradleyem Johanssonem, który udawał reportera. Zapytał ją o organizacje, które finansowały mój program obserwacji. A potem ktoś włamał się do naszego domu i skopiował wszystkie pliki z domowego układu procesorowego. - A o co, zdaniem Pauli Myo, im chodziło? - Ten kretyn Johansson wierzył, że jedna z fundacji finansujących moje badania jest przykrywką dla Gwiezdnego Podróżnika. To obcy... - Słyszałam o Gwiezdnym Podróżniku. Kiedy dokładnie się to wydarzyło? - Zaraz po ataku na „Drugą Szansę". Myo mogła zrobić, co tylko zechce, nawet wyrwać mnie z rejuwenacji. - Dlaczego zainteresowała ją ta sprawa? - Nie mam pojęcia. Mówiła, że szuka anomalii. Sprawdzała wszystkich ludzi związanych z projektem „Drugiej Szansy". Najdziwniejsze jest, że Johansson wiedział, że to ją zainteresuje. Powiedział Wendy, żeby przekazała jej wiadomość. - Naprawdę? A jak ona brzmiała? - Przestań się skupiać na szczegółach. Ważny jest pełen obraz. - To dziwne. Pamiętasz, które towarzystwo wzbudziło podejrzenia Johanssona? - Ehe. Fundacja Edukacyjna Coksa. - Nigdy o niej nie słyszałam. - Poklepała go po ramieniu i wstała. - Wiesz, co przed chwilą zrobiłeś, prawda? - Nie wiem. Co? - Opowiadałeś o tym, co wydarzyło się twojemu poprzedniemu ciału, jakbyś to był ty. Zaczynasz łączyć swoje życia w jedną całość. Dobra robota. Mówiłam, że ci pomogę. Przesłała Dudleyowi całusa, patrząc prosto w jego młodzieńczą, zdumioną twarz, a potem poszła do łazienki. Wielka, wpuszczona w podłogę wanna była wypełniona po brzegi. Na powierzchni wody unosiła się

piana. Mellanie zanurzyła się z radosnym westchnieniem w ciepłej, wonnej cieczy. Włączyła aparat do hydromasażu, ciesząc się dotykiem usuwających ból pęcherzyków. Ostatnim razem Dudley nie był delikatny. Jego gwałtowność i desperacja uczyniły ten akt znacznie ciekawszym od poprzednich, które były nudne i rutynowe. Włączyła muzykę i wsparła głowę na brzegu wanny. Jej wirtualna dłoń dotknęła ikony Rl. - Potrzebuję paru informacji o charakterze finansowym - oznajmiła. - Wiesz, że nie mogę zdradzać poufnych danych, Mellanie. - Wystarczą mi publicznie dostępne. Wytropienie wszystkich może nie być łatwe, a nie chcę korzystać z pomocy ekspertów Alessandry. A biednego, starego Paula Cramleya nie mogę już więcej wykorzystywać. - Proszę bardzo. - Fundacja Edukacyjna Coksa pomogła profesorowi Bose’owi w prowadzeniu obserwacji. Ile pieniędzy od niej otrzymał? - Przez jedenaście lat w sumie milion trzysta tysięcy ziemskich dolarów. - A skąd pochodzą te pieniądze? - To prywatna fundacja. - A co to właściwie znaczy? - Że źródło pieniędzy nie jest jawne. - Dobra, w takim razie kto nią kieruje? - W oficjalnym zarządzie zasiada troje prawników: pani Daltra, pan Pomanskie i pan Seeton. Wszyscy pracują dla nowojorskiej firmy prawniczej „Bromley, Waterford i Granku". - Hmm. - Przesunęła gąbką wzdłuż nóg. - Kogo jeszcze finansuje Cox? - Fundacja przekazała dotacje dla ponad stu uniwersytetów i college'ów w całej Wspólnocie. Chcesz poznać ich listę? - Nie w tej chwili. - A może chcesz się dowiedzieć, jaką sumę przekazano tym wszystkim uczelniom? Mellanie otworzyła szeroko oczy. Nagle poczuła się zainteresowana. Rl nie zwykła dobrowolnie zdradzać informacji. - Tak, proszę. - Siedemdziesiąt tysięcy ziemskich dolarów. - Dla każdej z uczelni? - Nie. Dla wszystkich razem. - O cholera. Jak długo to wszystko trwało? - Czternaście lat. Fundacja przerwała działalność dwa lata po odkryciu Dudleya Bose’a. Sześć miesięcy po tym, jak przesłuchała go Paula. - A więc zostałeś najbardziej znienawidzonym człowiekiem we Wspólnocie -stwierdziła Carys z drwiącym uśmiechem. - To tytuł godny pozazdroszczenia. Zwyciężyłeś w unisferowym sondażu Maxis. Nigdy bym się nie spodziewała, że mój mały bratanek okryje się taką sławą. Mark w odpowiedzi mruknął tylko pod nosem, wciskając się głębiej w ulubiony fotel. Wszyscy usiedli razem w salonie, by dać Carys skosztować przed obiadem tegorocznego wina z doliny Ulon. - Nikogo tutaj to nie obchodzi - odparł. - To nie ma znaczenia. - Jasne. To jest ważne tylko dla nas. To znaczy dla dekadenckich intelektualnych snobów z wielkich metropolii, patrzących z pogardą na ciemnych wieśniaków. Mark wzruszył ramionami z uśmiechem. - Ty to powiedziałaś. - Obudź się wreszcie! - Warknęła. - Media zrównają to wasze miasteczko z ziemią. Moje kontakty mówią mi, że Alessandra Baron już planuje następny program. Próbowałeś ostatnio zamówić miejsce

w tutejszym hotelu na następny sezon? Ja próbowałam. Już w tej chwili oferują pięćdziesiąt procent zniżki. Nikt się tu nie wybiera. - A ty oczywiście możesz wszystko naprawić. Carys i Liz wymieniły spojrzenia. - Potrzebujesz porządnego eksperta od public relations, Mark. A ja jestem jedynym, jakiego znajdziesz. - Tyją wezwałaś! - Oskarżył Liz. - Musisz kogoś wysłuchać, kochanie. Wszyscy tu bardzo uważają, żeby nie czynić ci zarzutów. Prosto w oczy. Skierował błagalne spojrzenie na Carys. - Wcale nie powiedziałem tego, co było w tym wywiadzie. Specjalnie tak to zmontowali. - Fachowcy mówią „podrasowali" - wyjaśniła Carys. - Zawsze to robią. Możemy wykorzystać ten fakt w obronie. - W jaki sposób? - Zapytał podejrzliwym tonem. - Załatwię ci wywiady w innych programach. Na żywo w studiu, żeby nikt nie mógł nic przekręcić. Będziesz musiał porządnie się przygotować i wyrobić sobie porządne poczucie humoru. Ale to da się zrobić. - Mam poczucie humoru - zaprotestował z oburzeniem. Carys otworzyła usta, by mu odpowiedzieć. Nagle na dworze coś jasno rozbłysło. Mark i Liz zmarszczyli brwi. Nie zanosiło się na burzę. Sandy pisnęła nagle, jakby ją zabolało. Oboje rodzice poderwali się jednocześnie i wypadli przez otwarte drzwi na patio. - Co się stało, kruszyno? - Zapytał Mark. Panda wpadła w szał. Skakała i ujadała jak szalona. Sandy podbiegła do matki, rozpościerając szeroko ramiona. - Na niebie - płakała. - Oczy mnie bolą. Widzę fiolet. Naręczny układ procesorowy Marka przestał działać. Niebo na południowym wschodzie przybrało oślepiająco białą barwę. - Co to, do cholery... Wszystkie robozbieracze się zatrzymały. Traktory również. Każda maszyna w zasięgu wzroku Marka zamarła w bezruchu. Plama światła nad górami rozmywała się już i niebo odzyskiwało normalną barwę. Wtem zza gór wyłoniło się jaskrawe, różowozłote słońce. Jego powierzchnię pokrywały pajęczyny czarnego ognia. Na ziemię padły długie, ruchome cienie. - O mój Boże - wyszeptała Liz. Nowe słońce wyrastało z ziemi na szypułce z gorejącego ognia. Cały śnieg pokrywający jeszcze szczyty Regentów zamienił się w parę w nagłym rozbłysku. Wydawało się, że szczyty gór wibrują. Zaczęły się osypywać w tej samej chwili, gdy przesłoniła je straszliwa chmura. Krzyki Sandy osiągnęły crescendo. - To stacja - stwierdził zdumiony Mark. - Rzucili na nią bombę atomową. Chmura w kształcie grzyba powiększała się, ciemniejąc z każdą chwilą. Później dotarła do nich fala uderzeniowa. Mellanie zamówiła lekką sałatkę, a potem wciągnęła dżinsy i supermodny, czarny sweter. Związała włosy w prosty koński ogon i zwilżyła tylko twarz, nie nakładając makijażu. Podczas tej rozmowy chciała wyglądać poważnie. Jedna ze spoglądających na nią z dezaprobatą pokojówek przyniosła sałatkę, gdy Dudley pluskał się beztrosko w łazience. Dziewczyna poświęciła kilka minut na posprzątanie bałaganu, jakiego narobili,

zrzucając śniadanie na dywan. Mellanie dała jej dwadzieścia dolarów napiwku, lecz w nagrodę otrzymała jeszcze bardziej skwaszone spojrzenie. - Kit z tobą po raz drugi - oznajmiła zamkniętym drzwiom. Skubała przez chwilę sałatkę, próbując przeanalizować stan własnego umysłu. Potem usiadła za biurkiem i połączyła się z Alessandrą za pomocą pokojowego układu procesorowego. Twarz kobiety pojawiła się na ekranie. Alessandra siedziała w green roomie, przygotowując się do występu. Na szyi miała papierową serwetkę, chroniącą jej wspaniałą suknię. - Gdzie się podziewałaś, do cholery? - Zapytała. - Jestem na Elanie - odparła Mellanie. - Dobra, w takim razie daruję ci życie. Ale tylko tyle brakuje, żebym cię wylała. -Uniosła kciuk i palec wskazujący, zostawiając między nimi wąziutką szparkę. - Nigdy już nie próbuj blokować unisferowego kodu adresowego. Muszę za godzinę mieć nowy materiał z Randtown. I lepiej niech będzie rewelacyjny, bo inaczej wykopię tę twoją małą dupkę na orbitę. - Coś zwęszyłam. - A co? Mellanie zaczerpnęła głęboko tchu. - Paula Myo wierzy, że Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę - Kurwa, jesteś niewiarygodna. Stworzyłam ci wszelkie możliwe szanse, więcej niż komukolwiek przed tobą, i to nie tylko dlatego, że jesteś dobra w łóżku. I ty w zamian dajesz mi takie gówno? - Posłuchaj! To z jej powodu skontaktowałam się z Dudleyem Bose'em. - Wiesz, gdzie on jest? Wszyscy w branży wychodzą ze skóry, próbując go odnaleźć. - Ehe. Pieprzyłam się z nim w zamian za informacje. - Potrząsnęła głową, spoglądając na Alessandrę z twarzą bez wyrazu. - Jak sama powiedziałaś, jestem w tym bardzo dobra, więc czegoś się dowiedziałam. - Dobra, kochanie, miej swoje piętnaście sekund sławy. Czego się dowiedziałaś? - Jedna z fundacji finansujących badania Bose'a była lipna. Gwiezdny Podróżnik chciał, żebyśmy zaobserwowali zamknięcie gwiazd Dysona. Chciał, żebyśmy zbadali barierę. - Dowody? - Warknęła Alessandra. - Fundacja miała tajne konto - zaczęła Mellanie, modląc się o to, by w jej słowach było choć trochę prawdy Musiała zainteresować Alessandrę śledztwem. -Sprawdziłam wszystkie pozostałe darowizny Ich znaczenie było czysto symboliczne. Miały uwiarygodnić fundację na wypadek pobieżnej kontroli. A po odkryciu ją zlikwidowano. Najważniejsze jest jednak, że Myo wiedziała o tym już od paru lat. Rozumiesz, co to znaczy? Ścigała bezskutecznie Johanssona i Elvina przez tak wiele lat i cały ten czas o tym wiedziała! Niewykluczone nawet, że współpracuje ze Strażnikami. - To twoja osobista wendeta - stwierdziła Alessandra. Mellanie dostrzegła jednak jej niepewność, kontynuowała więc atak. - To będzie twój news. Daj mi ekipę i pozwól się tym zająć Kurde, sama pokieruj poszukiwaniami. To właśnie próbowała nam powiedzieć Myo. To znaczy mediom. To wszystko są publicznie dostępne informacje i można je sprawdzić, jeśli tylko wie się, gdzie szukać. Możemy udowodnić, że Gwiezdny Podróżnik istnieje. Do licha, Wendy Bose rozmawiała z Bradleyem Johanssonem! Czy o tym fakcie wspominano w jakimkolwiek wywiadzie? Wszystko to prawda, Alessandro. Daję słowo. - Będę musiała porozmawiać z Bose'em. - Dobra. W wirtualnym polu widzenia Mellanie pojawiła się ikona Rl. - Połóż się na podłodze za łóżkiem - padło polecenie. - Dlaczego? - Sieć detektorów wykryła tunele czasoprzestrzenne otwierające się na terenie Wspólnoty -

poinformowała ją Rl. - Zaatakowano stację w Regentach. Schowaj się za łóżko, to cię trochę osłoni. - Mellanie? - Zapytała Alessandra, marszcząc brwi. - Muszę już iść. Zawahała się, nie mogąc uwierzyć, że to prawda. Nagle w jej wirtualnym polu widzenia pojawiły się ikony uaktywnionych przez Rl wszczepów. To były systemy, których nie znała ani nie rozumiała. - Spróbujemy utrzymać z tobą kontakt - zapowiedziała Rl. - Mellanie, podniesiono jakiś alarm... - Odezwała się Alessandra z niepokojem w głosie. Mellanie skoczyła w stronę łóżka. Niebo wypełnił oślepiający blask. Wilson siedział sam w swym okropnym, białym gabinecie, czekając aż zjawią się ludzie na drugie dziś zebranie kadry kierowniczej, na którym miano obradować nad harmonogramem produkcji okrętów oraz nadzorem nad dostarczaniem podzespołów. Nagle wyprostował się na krześle. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiły się wielkie ikony, informujące go, że otrzymał priorytetową wiadomość z wydziału obrony planetarnej. Sieć detektorów tuneli czasoprzestrzennych wykryła niezidentyfikowane sygnały kwantowe wewnątrz przestrzeni Wspólnoty. W kilku systemach planetarnych otworzyły się tunele czasoprzestrzenne. W gabinecie zapadła ciemność. Po suficie i ścianach przesuwały się szkarłatne lub szafirowe cyfry na podłodze zaś pojawiły się szmaragdowe wykresy. Projekcje ustabilizowały się i oderwały od powierzchni. Wilson znalazł się w środku taktycznej mapy gwiezdnej. Był blisko granicy Wspólnoty w miejscu, gdzie przestrzeń trzeciej fazy przechodziła w galaktyczną noc. Dwadzieścia trzy układy planetarne były otoczone bursztynowymi ikonami. Obok nich otworzyły się okienka wypełnione cyframi i symbolami. - Dwadzieścia trzy tunele czasoprzestrzenne? - Wyszeptał przerażony Wilson. Flota miała tylko trzy zdolne do akcji okręty. Oraz osiem statków zwiadowczych, przystosowanych do przenoszenia pocisków. Strumień danych zintensyfikował się, uściślając informacje zebrane przez sieć detektorów. W każdym z dwudziestu trzech układów otworzyło się czterdzieści osiem odrębnych tuneli. W sumie było ich ponad tysiąc sto, co w przybliżeniu równało się całkowitej liczbie tuneli należących do STT. - Niech to szlag. Nie potrafił uwierzyć w te liczby, mimo że był w układzie Alfy Dysona i widział na własne oczy skalę tamtejszej cywilizacji. Napływało do niego coraz więcej informacji, uzupełniających dane zebrane przez flotę. W cybersferach na Anshunie, Belembe, Martabanie, Balkashu i Samarze pojawiły się już poważne zakłócenia, a całe ich segmenty całkowicie przestały funkcjonować. Z rządowych systemów tych planet napływały meldunki o wybuchach niemal zawsze w okolicach, w których doszło do zaburzeń elektronicznych. Wilson ujrzał dwadzieścia trzy półprzezroczyste kule symbolizujące zaatakowane planety. Trudno było znaleźć bardziej szczegółowe obrazy. Satelity obserwacyjne, geosynchroniczne stacje przekaźnikowe, stacje przemysłowe oraz krążące po orbitach o wysokim nachyleniu satelity meteorologiczne systematycznie strącano. Nad planetami pojawiły się jaskrawe, szkarłatne diamenty oznaczające wyloty tuneli czasoprzestrzennych. Pojawiały się i znikały, co chwila zmieniając pozycję, by nie można ich było namierzyć. Radar wykrywał poruszające się z wielką prędkością pociski, które wyłaniały się każdorazowo z tuneli. Flota traciła kontakt ze stacjami detektorów na Elanie, Whaltonie, Pomonie i Nattavaarze. Wszystko to były planety w przestrzeni trzeciej fazy, stosunkowo słabo zaludnione. Stacje jedna po drugiej traciły kontakt z siecią i obraz stawał się coraz mniej szczegółowy. Molina, Olivenza, Kozani i Balya, światy trzeciej fazy, których jeszcze nie otworzono dla zasiedlenia, utraciły wszystkie stacje. Anna zmaterializowała się obok niego jako szara, widmowa sylwetka. Mogłoby się zdawać, że znowu siedzą obok siebie w fotelach amortyzacyjnych na „Drugiej Szansie". - Zaczęli od ataku nuklearnego! - Powiedziała przerażona.

- Wiemy, w jaki sposób toczą bitwy - odparł z celową brutalnością, by znieczulić się na to, co naprawdę oznaczają te symbole. Przy Annie łatwiej mu było zapanować nad emocjami. Był dowódcą i musiał zachować chłodny, analityczny umysł, wziąć w karby tę małą część swej jaźni, która pragnęła opuścić biuro i schronić się w lesie. - Połącz się z Columbią. I sprawdź pozycje naszych okrętów. - Wszystkich? W jej pytaniu zabrzmiała głęboka gorycz. - Pośpiesz się! Jego ręce pośpiesznie wydobywały z unisfery dane dotyczące planetarnych systemów obrony cywilnej. Na ikonach dwudziestu trzech planet pojawiły się niebieskie światełka: miasta otoczone polami siłowymi. Na czterech zamkniętych jeszcze światach taką ochronę miały wyłącznie dworce STT. Pojawił się obraz Rafaela Columbii, po przeciwnej stronie Wilsona niż Anna. - Jest ich bardzo dużo - mruknął admirał. Nawet on sprawiał wrażenie zalęknionego i niepewnego. Wysyłamy do akcji bojowe aeroboty. Powinno im się udać przechwycić choć część tych pocisków, ale tylko wokół wielkich skupisk ludności. Cholera, trzeba ich było zbudować dziesięć razy więcej. - Każ włączyć pola siłowe we wszystkich miastach - polecił Wilson. - I to nie tylko na tych dwudziestu trzech światach. Nie mamy żadnej gwarancji, że inwazja ograniczy się do nich. Ostrzeż wszystkich przez planetarne cybersfery. Chcę, żeby ludzie się ukryli. To na początek. - A co zrobimy potem? - Powiem ci, gdy będę miał więcej informacji. Musimy się dowiedzieć, co zamierzają przedsięwziąć po początkowym bombardowaniu. Anno, połącz mnie, proszę, z resztą członków sztabu i dowództwa. Będziemy dziś potrzebowali ich pomocy. - Tak jest. Zlokalizowałam już gwiazdoloty. Na polu gwiazd pojawiły się białe strzałki, zaopatrzone w identyfikujące dane. Wilson miał w zasięgu sieci detektorów siedem okrętów. Dwa statki zwiadowcze znajdowały się o całe dni drogi od Wspólnoty, natomiast okręty bojowe i resztę statków zwiadowczych rozmieszczono wzdłuż nieokreślonej granicy przestrzeni trzeciej fazy. Wilson podjął decyzję. - Skontaktuj się z kapitanami - rozkazał Annie. - Chcę, żeby wszyscy zgrupowali się pół roku świetlnego od Anshunu. - Ich dawna baza była węzłem STT dla tego sektora i w związkuz tym miała najwięcej ludności. Stamtąd rozpoczniemy kontratak. Przynajmniej żadne z nich nie roześmiało się w głos. - O cholera - mruknął Rafael. Na obrazie taktycznym pojawił się kolejny rój żółtych ikon ostrzegawczych, tym razem znacznie dalej od granic Wspólnoty Dwudziestą czwartą zaatakowaną planetą było Wessex. - Zrób dla nich, co tylko będziesz mógł - rozkazał Rafaelowi Wilson. Miał nadzieję, że to nie zabrzmiało jak kiepski żart. Czy mogliśmy przewidzieć, że atak będzie zakrojony na tak wielką skalę? Przemknęła mu przez głowę straszliwa myśl: Strażnicy o tym wiedzieli. - Mam połączenie z kapitan Tu Lee - zawołała Anna. - Nadal są w bazie na Anshunie. - Słucham? - Jest na „Drugiej Szansie". Wirtualna dłoń Wilsona dotknęła błyskawicznie ikony łączności. - Jaka jest wasza sytuacja? - Zapytał, gdy w jego wirtualnym polu widzenia pojawiła się zaniepokojona twarz Tu Lee. - Opuściliśmy platformę startową. - Kobieta skrzywiła się. Po jej obrazie przebiegły zmarszczki. Jesteśmy pod lekkim ostrzałem, ale pola siłowe się trzymają. Jakie masz dla nas rozkazy? Wilson omal nie zakrzyknął na głos z radości. Nareszcie jakieś dobre wieści. - Wyeliminujcie tyle pocisków, ile zdołacie. Nie próbujcie, powtarzam, nie próbujcie atakować tuneli

czasoprzestrzennych. Jeszcze nie w tej chwili. Muszę zdobyć więcej informacji. - Tak jest. - Życzę powodzenia, kapitanie. Wielkie koło „Drugiej Szansy" ukończyło awaryjną procedurę wyhamowania, co wyeliminowało problem precesji, osłabiający ich manewrowość. - Pełne przyśpieszenie - rozkazała pilotowi Tu Lee. Była kapitanem już od tygodnia. Przejęła dowództwo nad gwiazdolotem, który cumował na Anshunie po ostatnim locie. Flota wysłała go na daleki zwiad, trzysta lat świetlnych od Wspólnoty. Nie był tak szybki jak nowe statki zwiadowcze, ale znacznie górował nad nimi wytrzymałością. Dysponował też rezerwą delta v, której mogły dorównać wyłącznie trzy nowe okręty. Silniki plazmowe gładko zareagowały na polecenia pilota, nadając statkowi przyśpieszenie półtora g. Znajdowali się tysiąc kilometrów nad równikiem, po nocnej stronie Anshunu. Pod nimi rozciągał się drugi co do wielkości ocean planety. W wielkich portalach na mostku było widać białe ognie nuklearnych pocisków eksplodujących na dole. Tu Lee wyszczerzyła zęby w grymasie furii. Dla niej były to tylko światełka, ale dla ludzi przebywających na powierzchni oznaczały niemal pewną śmierć. - Laroch, czy obliczyliśmy już regularności ich ruchu? - Zapytała. - Mogę potwierdzić, że tuneli jest czterdzieści osiem - oznajmił Laroch, zajmujący się konsolą czujników. - Ale przemieszczają się całkowicie losowo. Tylko ich wysokość jest stała. Około półtora tysiąca kilometrów. - Dobra, w takim razie trzymajmy się niżej i śledźmy tor pocisków. Obrona, strzelać, gdy tylko namierzycie cel. Pilot, jeśli zaobserwujemy grupę, przenieś nas bliżej. - Nadchodzą - zawołał Laroch. W stronę „Drugiej Szansy" pomknęło osiem pocisków obcych. Pilot zmienił trajektorię. Ze środkowego fragmentu kadłuba gwiazdolotu wytrysnęły lance plazmowe, rozpryskując się o chroniące pociski pola siłowe. Lasery namierzyły cel. Ich mierzona w gigawatach moc znacznie przeciążyła osłony. Lance plazmowe wystrzeliły po raz drugi, w końcu przebijając się przez pola siłowe Nad planetą rozbłysła seria detonacji. Obłoki plazmy połączyły się, tworząc plamę oślepiającego blasku o średnicy ponad pięćdziesięciu kilometrów. - Pojawiło się szesnaście pocisków - poinformował ich Laroch. - Zmierzają w stronę planety. Portale na mostku wyświetliły ich tory: zielone igły, opisane szybko migoczącymi cyframi oznaczającymi wektory. Tu Lee wystrzeliła serię pocisków przechwytujących. Gdy oddaliły się od gwiazdolotu z przyśpieszeniem pięćdziesięciu g, załadowała szereg poleceń dla ich funkcji przekształcenia energii. Pociski rozpadły się na kaskadę podgłowic i każda z nich skierowała się na inny cel. Płomienie z ich dysz oddalały się od siebie w gwiaździstych wzorach. Megatonowe głowice eksplodowały, seria oślepiających rozbłysków wypełniła jonosferę planety potężnymi falami. Funkcja przekształcenia energii spowodowała potężne efekty elektromagnetyczne. Część pocisków obcych natychmiast przestała funkcjonować. Płomienie ich silników zgasły i rakiety zaczęły opadać bezwładnie ku ciemnej powierzchni planety. Eksplodowała druga seria głowic. Tym razem jej energię przekształcono w potężne impulsy laserów rentgenowskich. Siedemdziesiąt procent mocy każdego wybuchu przetworzono w wąską wiązkę ultratwardego promieniowania. Wszystkie ocalałe pociski rozpadły się na części, które pomknęły ku powierzchni planety w złowrogiej imitacji wspaniałego deszczu meteorów. W pobliżu „Drugiej Szansy" otworzyły się cztery kolejne tunele. Wypadły z nich trzydzieści dwa nowe pociski. Gwiazdolotu dotknęły delikatne impulsy aktywnych czujników. Przyśpieszenie na mostku wzrosło nagle, wciskając Tu Lee w bok fotela. Wokół ramion i talii kobiety zacisnęły się pasy. - Może i jest ich mnóstwo, ale oprogramowanie mają do niczgo - zauważył Laroch. - Odbieram silne emisje mikrofal tych tuneli. Pociskami trzeba cały czas sterować.

Druga Szansa" uderzała w zbliżających się z przyśpieszeniem dwudziestu g napastników kolejnymi salwami z lanc plazmowych. Szereg potężnych wybuchów jądrowych wypełnił otaczającą gwiazdolot przestrzeń oślepiającą bielą. Po zewnętrznym polu siłowym spływały fale plazmy. Kadłub drżał. Tu Lee słyszała głośne zgrzyty przeciążonych metalowych struktur. Wyglądało to, jakby mknęli przez koronę gwiazdy, oślepiani intensywnym promieniowaniem i miotani strumieniami relatywistycznych cząstek. Po chwili gwiazdolot wypadł z burzy energii niczym szkarłatny pęcherzyk ciągnący za sobą długie sznury zjonizowanego wodoru. Ścigały go dwadzieścia cztery pociski obcych. Konsole na mostku podniosły głośny alarm. Ekrany zasypywały załogę schematami systemów. LI gorączkowo próbowała przywrócić wszystkie funkcje. - Przeskoczmy stąd - rozkazała Tu Lee. Siedzący za konsolą hipernapędu Lindsay Sanson uruchomił generator tuneli czasoprzestrzennych i „Druga Szansa" zniknęła z przestrzeni wokół planety - Czy to oprogramowanie rzeczywiście jest takie kiepskie? - Zapytała Tu Lee. - Jest dziwne - odparł Laroch. - Bardzo sztywne i znacznie mniej zaawansowane od naszego. Mogłoby się niemal zdawać, że nie mają inteligentnych programów. - Możemy to wykorzystać - stwierdziła Tu Lee, spoglądając na główny obraz stanu. Systemy gwiazdolotu nie doznały zbyt poważnych uszkodzeń. Poza niewielką ablacją kadłuba oraz przebiciami zbiorników większość szkód dotyczyła peryferyjnych systemów koła mieszkalnego. Nie mieli na pokładzie uczonych ani eksploratorów, więc załoga składała się tylko z czterdziestu osób. Nikomu nie groziło bezpośrednie niebezpieczeństwo. - Wszyscy włożyć skafandry - rozkazała, sprawdziwszy zapasy pocisków. -A potem wracamy. Osiemset kilometrów nad stolicą Anshunu, Treloarem, pojawiła się plama turkusowego światła. Z kurczącego się nimbu wyłoniła się „Druga Szansa". Gwiazdolot wystrzelił piętnaście pocisków, a potem zniknął w hiperprzestrzeni. Niemal natychmiast pojawił się znowu, nad Bromrine, nadmorskim miastem, którego dwieście tysięcy mieszkańców kryło się pod ochronną kopułą polasiłowego. Wystrzelono piętnaście kolejnych pocisków i „Druga Szansa" umknęła w hiperprzestrzeń. Wykonali jeszcze dziewięć skoków wokół planety, zużywając wszystkie sto siedemdziesiąt trzy pociski. Zaraz po wystrzeleniu ich rakietowe silniki włączały się na krótką chwilę, a potem przestawały działać, pozwalając czujnikom na poszukiwania wylotów tuneli czasoprzestrzennych. Gdy tylko jeden z nich się pojawił, silniki włączały się znowu i pociski ruszały ku celowi z przyśpieszeniem pięćdziesięciu g. Pociski obcych ledwie zdążyły się wyłonić, a już padły ofiarą elektromagnetycznych impulsów, elektronicznego ataku, impulsów laserów rentgenowskich, ataków kinetycznych oraz wybuchów jądrowych. Tylko bardzo nieliczne zdołały dotrzeć do powierzchni planety. „Druga Szansa" ponownie wyłoniła się z hiperprzestrzeni i zaczęła pośpiesznie przekazywać na oblężony świat dane o rozmieszczeniu min. Nagle pojawiło się osiem nowych wylotów tuneli, otaczając gwiazdolot w odległości pięciuset kilometrów. Lindsay Sanson uruchomił hipernapęd. - Cholera! - Co się stało? - Zapytała Tu Lee. Portale nadal wypełniał obraz Anshunu. Zwykle spokojne chmury planety kipiały gwałtownie na skutek eksplozji. - Interferencja. Ich tunele tak bardzo zniekształciły przestrzeń, że nie możemy otworzyć własnych. To celowe działanie. Zmodyfikowali fluktuacje kwantowe, żeby nas zablokować. - Zabierz nas stąd - krzyknęła Tu Lee do pilota. Włączyły się silniki plazmowe i gwiazdolot ruszył naprzód z przyśpieszeniem ponad trzech g. Wokół niego otworzyło się osiem kolejnych tuneli czasoprzestrzennych. - Pieprzyć was - warknęła do alf Tu Lee.

Z każdego z tuneli wypadło dziewięćdziesiąt sześć pocisków. Gdy sieć detektorów podniosła alarm, Nigel Sheldon jadł właśnie śniadanie w swej rezydencji w New Costa. Od pięciu miesięcy ani razu nie był na Cressat, prywatnym świecie swej rodziny. Cały czas krążył między Augustą a Ziemią. Sądził, że lepiej będzie nie oddalać się zbytnio, na wypadek gdyby coś się nagle wydarzyło. Nawet nowoczesnym systemom łączności nie zawsze można było ufać. Teraz okazało się, że, niestety, miał rację. Rezydencję otoczyły pola siłowe, cały obieg informacji przerzucono na bezpieczne łącza. Nigel zamknął oczy i zapadł wygodnie w fotel. Włączyły się wewnętrzne pola siłowe budynku, izolujące od siebie poszczególne pokoje. Wszystkie wszczepy styku włączyły się jednocześnie, pozwalając sensorium Nigela absorbować dane ze zwiększoną prędkością. Z baz położonych na przedmieściach New Costa wystartowały bojowe aeroboty. Zdumieni mieszkańcy unosili wzrok ku bezchmurnemu niebu, śledząc wzrokiem ciemne sylwetki zmierzające ku stanowiskom bojowym. Kopuła pola siłowego zamknęła się za nimi. Po uaktywnieniu systemów obronnych Augusty Nigel przeniósł swą uwagę na kwestię kontrataku. W wirtualnym polu widzenia miał obraz dwudziestu trzech planet Wspólnoty, wokół których pojawiły się tunele czasoprzestrzenne obcych. Ujawniały się one jako dotykowe wrażenia, przypominające ukłucie szpilką. Rl odpowiedziała na prośbę Nigela i dołączyła do niego w taktycznej symulacji jako mały kłębek pomarańczowych i turkusowych nici, który pulsował rytmicznie, unosząc się w pustce obok niego. - Tych tuneli jest cholernie dużo - zauważył Nigel. - Dimitri Leopoldovich zawsze powtarzał, że atak będzie przeprowadzony na wielką skalę. To zapewne jeszcze nie jest szczyt ich możliwości. W tle znacznie poszerzonego pola postrzegania Nigela rozległ się szept. Dowództwo floty ulokowane na Wysokim Aniele przekazywało rozkazy, koordynowało zgromadzone dane i przegrupowywało posiadane zasoby. - Biedny Wilson - wyszeptał. Skupił uwagę na kilku ikonach w całej galaktyce symboli i wszystkie poruszyły się posłusznie. Dzięki obwodom organicznym wmontowanym w jego mózg ten rodzaj interfejsu przypominał raczej telepatię niż proste, domowe programy korzystające z wirtualnych dłoni. Wszystkie dworce planetarne STT we Wspólnocie otoczyły pola siłowe. Na dwudziestu trzech zaatakowanych światach zrobiono to niemal bez ostrzeżenia. Miejscowe pociągi zatrzymały się gwałtownie, zbliżając się do nieprzepuszczalnych, półprzezroczystych barier, które pojawiły się przed nimi. Nie wszystkie zdołały wyhamować na czas. Kilka lokomotyw uderzyło w bariery i wypadło z torów. Wagony składały się jak scyzoryki, wjeżdżały na siebie, rozpadały się i miażdżyły. Pasażerowie i towary wysypywali się na zewnątrz. Programy kontroli ruchu drogowego nakazywały samochodom natychmiast się zatrzymać. Gdy pojazdy uderzały w pola siłowe, na szosach dochodziło do seryjnych karamboli. Do umysłu Nigela napływały dane o stratach i ofiarach. Nie miały one znaczenia w porównaniu ze skutkami opadającego z nieba zniszczenia. Zignorował te cyfry. Nie miał wyboru. Bez dworców i ich drogocennych bram Wspólnota przestanie istnieć. Dworce w pozostałych częściach Wspólnoty przynajmniej przepuszczały nadjeżdżające pociągi przed włączeniem pól siłowych. Na autostradach uformowały się długie na wiele kilometrów korki. Uwięzieni w pojazdach ludzie przygotowali się na długie oczekiwanie, ciesząc się po cichu, że znaleźli się po właściwej stronie energetycznych barier. Nigel zauważył, że pola osłaniające miasta wzmocniły się nagle. Rafael uruchomił nową sieć obrony planetarnej, przejmuje dowództwo z rąk miejscowych władz cywilnych. Bojowe aeroboty pomknęły ku niebu, otwierając ogień. Wielkie, cechujące się typowo wojskową brzydotą maszyny strącały pociski alf

już w stratosferze, lecz atak był tak zmasowany, że część głowic dotarła do otaczających miasta barier, zamieniając okoliczne tereny w jeziora stopionego szkła. Pola jednak wytrzymały. Dworzec planetarny na Wessex zdołał zawiadomić Nigela o pojawieniu się wylotów czasoprzestrzennych szybciej niż sieć detektorów floty. Gdy skierował tam swoją uwagę, natychmiast zauważył programy sterujące Alana Hutchinsona wypełniające cybersferę planety. Założyciel tego świata Wielkiej Piętnastki osobiście przejął kontrolę nad jego obroną. Narrabri, miejscowe megalopolis, otoczyły liczne pola siłowe. Postawiono w stan pogotowia niewielką brygadę obrony taktycznej i uaktywniono wyrzutnie pocisków przechwytujących ziemia-powietrze. Szwadrony bojowych aerobotów opuściły silosy, by patrolować niebo nad polami siłowymi. W polu świadomości Nigela pojawiła się twarz Alana Hutchinsona. Jego usta rozciągały się w okrutnym uśmiechu. Trzy aeroboty wystrzeliły z laserów atomowych, strącając pociski obcych w górnych warstwach atmosfery. - Nieźle strzelasz - przywitał go Nigel. - To ciekawsze niż czytanie sprawozdań finansowych - mruknął w odpowiedzi Australijczyk. Z czterech wylotów tuneli wyłoniły się kolejne salwy pocisków. Przywitały je serie z baterii na dole. - Dzięki Bogu za to, że mamy się czym przeciwstawić skurwysynom - oznajmił Alan, gdy stopione, radioaktywne szczątki spadały do oceanu. Dane napływające z pozostałych zaatakowanych światów Wspólnoty wyglądały przygnębiająco. Ich miasta były chronione przez pola siłowe i aeroboty, ale cała reszta była żałośnie odsłonięta. - Możesz strącić trochę pocisków - przyznał Nigel. - Alejak tak dalej pójdzie, w końcu przegramy. Ich zasoby są tysiąc razy większe od naszych. - Może masz też jakieś dobre wiadomości? Obaj umilkli, obserwując „Drugą Szansę", która ruszyła do boju nad Anshunem. - Trzymaj się, Tu Lee - wyszeptał na głos Nigel, starając się stłumić lęk o młodą prapraprawnuczkę. Nie mógł sobie pozwolić na to, by emocje odwróciły jego uwagę. W stronę Wessex wystrzelono setki kolejnych pocisków. Alan miał za mało aerobotów, by osłaniać bardziej odludne tereny. Bomby alf bez przeszkód niszczyły miasteczka rozsiane po pokrywających cały kontynent terenach uprawnych. - Jebane kutasy - warknął Alan. - Czym mogliśmy im zagrozić? - Dostrzegasz jakieś regularności w ich ataku? - Zapytał Nigel, zwracając się do Rl. - Jest w tym jakaś strategia czy po prostu próbują nas rozwalić? - Wybór planet sugeruje strategię podwójnego celu. Dwadzieścia trzy zewnętrzne światy dadzą im mocny przyczółek we Wspólnocie. Zdobycie Wessex, połączonego bramami z planetami drugiej fazy, pozwoli okupować znaczną część terytorium Wspólnoty, w praktyce eliminując ją jako jednolity twór, zwłaszcza jeśli uda im się zająć również Ziemię. - Nie dostaną dworca Narrabri - zapewnił ochrypłym tonem Nigel. - Dopilnuję tego. - Nie mogą wiedzieć, jak zareagujemy - zauważyła Rl. - Mają do czynienia z nieznanym, podobnie jak my. Okupacja Wessex to logiczny plan. Mogą sobie pozwolić na porażkę, a jeśli im się uda, zdobędą bramy prowadzące na sześćdziesiąt rozwiniętych światów. - A po cholerę im one? Czego właściwie od nas chcą? - Sądząc po trajektoriach pocisków, pragną przejąć tak wielką cześć ludzkiej infrastruktury, jak to możliwe. Z chęcią wyeliminują mniejsze skupiska ludności, żeby zawładnąć większymi. Nawet gdyby udało się nam odeprzeć atak, większość ocalałych mieszkańców dwudziestu trzech zaatakowanych światów trzeba będzie ewakuować. Tereny wokół miast pokrył radioaktywny żużel, plony uległy zniszczeniu, a klimat utracił równowagę. Bez intensywnego, bardzo kosztownego retroformowania wszystkim światom zagrozi utrata statusu odpowiednich dla ludzi. - Niech to szlag - mruknął Nigel. - Mówisz o całkowitej eksterminacji.

- Niewykluczone. - Chryste - zawołał Alan. - Załatwili ją. Nigel ujrzał za pomocą radaru oraz instrumentów optycznych, że „Druga Szansa" przyśpieszyła gwałtownie, próbując umknąć przed otaczającymi ją wylotami tuneli czasoprzestrzennych. Wtem jasne płomienie silników plazmowych zniknęły w kuli nuklearnego ognia, która szybko osiągnęła średnicę pięciuset kilometrów. - Kurwa mać - warknął Nigel. Tu Lee, wspaniale się spisałaś. Jestem z ciebie bardzo dumny. I jeszcze usłyszę twój śmiech. - Niech to szlag - mruknął Alan. - Tak mi przykro, Nigel. - Nie możemy siedzieć bezczynnie - stwierdził Nigel. - Musimy im pokazać, że jesteśmy zdolni do kontrataku. - Admirał Kime wezwał okręty do punktu zbornego - poinformowała go Rl. - Założę się, że te obce skurwysyny aż się trzęsą ze strachu. Ojej, lecą na nas trzy gwiazdoloty. Aeroboty z Wessex zniszczyły kolejną salwę pocisków. Alfy najwyraźniej przestały się przejmować osadami rozsianymi po powierzchni planety. Cała nawałnica kierowała się na Narrabri i jego okolice. - Nie dostaniecie mojego dworca - oznajmił im bezkompromisowo. Otworzył szereg połączeń z maszynerią generatorów czasoprzestrzennych trzech bram dworca Narrabri. Następnie połączył się ze swą bezpieczną skrytką pamięci i pozwolił, by jegodawne wspomnienia wypełniły sztuczną sieć neuronową, przekazując mu wszystko, co kiedykolwiek wiedział o egzotycznej materii, inwerterach energii, supergeometrii i matematyce kwantowej Dzięki tej wiedzy mógł wydać maszynom nowe polecenia, otworzyć tunele czasoprzestrzenne prowadzące na Louisiade, Malaite i Tubuai. Ograniczniki i tłumiki sprzężenia zwrotnego zalały go sygnałami alarmowymi. Nawet jego system kontroli nie mógł sobie poradzić z trzema tunelami czasoprzestrzennymi jednocześnie. - Przydałaby mi się pomoc - oznajmił Rl. - Proszę bardzo. Nigel westchnął cicho z ulgą. Nigdy nie można było przewidzieć, czy Rl zgodzi się pomóc, czy też zachowa dystans. Podejrzewał, że inwazja obcych wstrząsnęła nawet potężną sztuczną inteligencją. W końcu Vinmar znajdował się w przestrzeni należącej do Wspólnoty. Rl tłumaczyła jego polecenia i wprowadzała je w życie. Nigelowi przypadła tylko rola kierownika. Rozumna Inteligencja ponownie sformatowała wewnętrzną strukturę kwantową trzech zaprojektowanych przez niego tuneli czasoprzestrzennych. Nigel odsunął ich wyloty od odległych bram, przetwarzając tunele w otwarte szczeliny w czasoprzestrzeni. Nad Wessexem znowu pojawił się jeden z tuneli czasoprzestrzennych alf. Nigel zaatakował. Jego pseudotelekinetyczna funkcja przesuwała ikony z prędkością naddźwiękową. Wyloty trzech tuneli STT zmaterializowały się nagle wewnątrz intruza. To wtargnięcie doprowadziło do gwałtownych zaburzeń. Energistyczną strukturą tunelu czasoprzestrzennego obcych wstrząsnęły potężne oscylacje. Maszyneria bram pompowała do niego moc ośmiu elektrowni atomowych z Narrabri, wzmacniając dodatkowo niestabilność i przesuwając ją ku drugiemu końcowi. Intruz zniknął w gwałtownej grawitacyjnej implozji, której towarzyszyła emisja ultratwardego promieniowania. Nigel czekał, badając hiperradarem otaczającą Wessex przestrzeń. Alfom zostało tylko czterdzieści siedem tuneli czasoprzestrzennych, które nieustannie pojawiały się i znikały. Rozległy się głośne ostrzeżenia dobiegające z dworca na Malaicie. Całą maszynę wyłączano, by zapobiec dalszym uszkodzeniom. Przeciążył ją tak bardzo, że wiele części się spaliło. - Udało się - zawołał. - Oczywiście - zgodziła się ze spokojem Rl. - Czy możecie załatwić resztę? - Zapytał Alan. - Sprawdźmy to.

O ile coś takiego w ogóle było możliwe, przed rozpoczęciem ekspansji Górę Światła Poranku na chwilę ogarnął lęk. Choć zapoznała się ze wspomnieniami Bose'a, obca Wspólnota pozostawała dla niej czymś tajemniczym. Pamiętała, jak wygląda życie na jej planetach i jak jest zorganizowane tamtejsze społeczeństwo, ale miała tylko blade pojęcie o jego potencjale przemysłowym i militarnym. Ten fakt budził niepokój. W pobliżu jej rodzinnego układu znajdowało się sporo innych gwiazd, wokół których krążyły planety nadające się do życia dla alf. Góra Światła Poranku otworzyła już tunele czasoprzestrzenne do ośmiu z nich i wysłała przez nie setki milionów wędrownych osobników, które rozpoczęły kolonizację. Planety, na których istniało życie, były znacznie łatwiejsze do zasiedlenia niż zimne, pozbawione atmosfery księżyce i martwe planetoidy jej rodzinnego układu. Nie potrzebowała maszyn, które otoczyłyby nowe osiedla kokonem przyjaznego środowiska, ich założenie było więc znacznie tańsze. Na nowo opanowanych planetach powstawały już grupy osiadłych alf, integrujące się z dominującymi procesami myślowymi Góry Światła Poranku. Rozprzestrzeniła się na setki lat świetlnych, a był to jedynie przedsmak przyszłości. W dawnych czasach mogłoby to jej wystarczyć. Nawet jej pierwszy, nieznany wróg miałby trudności z otoczeniem barierami tak wielu gwiazd. W Galaktyce żyło jednak więcej nieprzyjaciół. Góra Światła Poranku potrafiła przewidzieć, co się stanie gdy jej ekspansja dotrze do granic terytorium ludzi i dwie niekompatybilne formy życia zaczną rywalizować o te same planety oraz gwiazdy. Wiedziała, że pokojowe współistnienie nie jest możliwe. W gruncie rzeczy nie potrafiła sobie wyobrazić, by mogła pozwolić przetrwać w Galaktyce jakiejkolwiek obcej formie życia. W końcu liczba gwiazd była ograniczona. Teraz, gdy już wiedziała, jak to zrobić, połączy wszystkie za pomocą tuneli czasoprzestrzennych i stanie się wszechobecna. W ten sposób zapewni sobie nieśmiertelność. Bez względu na to, jak wiele gwiazd umrze albo zamieni się w nowe, ona przeżyje. Pierwszą przeszkodą na drodze do tego celu była Wspólnota, pełna niebezpiecznych, niezależnych ludzi i ich zaawansowanej maszynerii. Góra Światła Poranku otworzyła tysiąc sto cztery tunele czasoprzestrzenne, skierowane na współrzędne, które odczytała z pamięci Bose'a. Niektóre z nich wyłoniły się bardzo blisko celu, inne nieco dalej, niewielka część zaś w odległości pół roku świetlnego albo i większej. Wysłała na ich drugi koniec instrumenty obserwacyjne, by zebrać dane dotyczące lokalizacji. Przy ich użyciu udoskonaliła swe mapy gwiezdne, ustalając precyzyjnie położenie gwiazd Wspólnoty. Następnie przesunęła wyloty tuneli czasoprzestrzennych w pobliże planet, które początkowo były jej celem. Zainteresował ją fakt, że wspomnienia Bose’a mówiły prawdę o metodach ludzkiej kolonizacji. Ten gatunek wykorzystywał zasiedlone światy w rozpaczliwie niewielkim stopniu. Jego całkowita liczebność ledwie starczała, by wypełnić jedną planetę, nie wspominając już o setkach. Indywidualizm był straszliwą słabością. Wystrzeliła pociski wymierzone w mniejsze osady oraz otoczenie większych. Znalazła też inne cele ludzkie czujniki kwantowe, sieci komunikacyjne, satelity i źródła mocy - a następnie skierowała pociski ku nim. Planowała wyeliminować ludzi i przejąć ich potencjał przemysłowy w możliwie nietkniętym stanie. Tych, którzy ocaleją, zamierzała wygnać z budynków i rozproszyć w terenie, gdzie nie będą groźni. Wokół miast pojawiły się pola siłowe. Zaskoczyło to Górę Światła Poranku. Wspomnienia Bose'a nie zawierały żadnych informacji na ten temat. Nie mogła otworzyć swych tuneli czasoprzestrzennych w ich środku. Z tej odległości zbliżenie się na dwa tysiące kilometrów do planety było szczytem jej możliwości. By osiągnąć większą precyzję, będzie potrzebowała stacji przekaźnikowych, w których zakotwiczy tunele. Nad miastami krążyły małe maszyny latające, „aeroboty", które strącały jej pociski. Góra Światła Poranku nie miała innego wyboru, jak zwiększyć intensywność ostrzału i skierować go tam, gdzie spowoduje maksymalne szkody.

Po otworzeniu tuneli czasoprzestrzennych nad większym światem, Wessex, napotkała jeszcze silniejszy opór. Tamtejsze megalopolis skupiało dwie trzecie potencjału przemysłowego planety. Jego skala przerastała większość osiedli planetarnych Góry Światła Poranku, a wydajność kontrolowanej elektronicznie maszynerii przyćmiewała wszystko, co udało się jej osiągnąć. Nad Anshunem pojawił się ludzki gwiazdolot, strącając dziesiątki jej pocisków. Góra Światła Poranku zareagowała standardowo: wystrzeliła ich więcej. Gdy okręt zaczął się pojawiać i znikać we własnym tunelu czasoprzestrzennym, skierowała kolejne grupy osiadłych osobników do sterowania mechanizmami tuneli. Miały zmienić rozkład energii w ten sposób, by miała działanie hamujące. Dziesiątki tysięcy osiadłych alf skupiły się na problemie, wykorzystując swój potencjał do maksimum. Gdy gwiazdolot został uwięziony w przestrzeni rzeczywistej, Góra Światła Poranku wystrzeliła niszczycielską salwę pocisków. Nagle coś się stało z jednym z jej tuneli nad Wessex. Wzdłuż pasma zniekształconej przestrzeni popłynęła energia, która przeciążyła generator zbudowany na jednej z czterech wielkich planetoid krążących wokół wylotu międzygwiezdnego tunelu czasoprzestrzennego w punkcie zbornym. Wybuch zniszczył wieżę, w której przechowywano pociski i sięgnął nawet do stacjonującej nad planetoidą eskadry okrętów. Góra Światła Poranku pośpiesznie przeszukała swe wspomnienia o tym wydarzeniu. Nim skończyła, zapadły się dwa kolejne tunele. Rozbłyski energii zniszczyły generatory. Uświadomiła sobie, że przeciążenie jest spowodowane przez czynniki zewnętrzne. Skierowała nowe grupy osiadłych osobników do pracy nad tym problemem, zwiększając jednocześnie moc pozostałych generatorów, co pozwoliło jej powstrzymać pięć kolejnych prób destabilizacji. Walka przerodziła się w test generatorów mocy. Góra Światła Poranku napędzała swe tunele czasoprzestrzenne za pomocą ekstraktorów strumienia indukcji magnetycznej wprowadzonych do korony gwiazdy Moc przekazywano na planetoidy przez niewielki tunel czasoprzestrzenny Nawet przy maksymalnym wykorzystaniu agregatu istniały jednak granice tego, jak wielki napływ mocy mogły wytrzymać same generatory W dodatku ludzie zmieniali metody ataku tak szybko, że Góra Światła Poranku nie była w stanie za nimi nadążyć. Modyfikowali regularności interferencji oraz wzmocnienie rezonansu w ciągu nanosekund. Najwyraźniej oni również dysponowali niewyczerpanym zapasem mocy. Kolejnych dwadzieścia siedem generatorów eksplodowało bądź obróciło się w stopione zgliszcza. Góra Światła Poranku przerwała atak na Wessex, przenosząc ocalałe tunele czasoprzestrzenne na planety pozbawione tego typu obrony. Na większości z nich rezultaty bombardowania nie były tak dobre, jak oczekiwała, ale ludzkie systemy obronne ustępowały powoli pod naporem masy pocisków. Przerwała ostrzał i skierowała do Wspólnoty pierwsze okręty z myślą o wstępnej fazie ekspansji zbudowała flotę złożoną z czterdziestu ośmiu tysięcy jednostek. Pod taktycznym obrazem Wilsona robiło się tłoczno. Dołączyła do niego widmowa sylwetka samej Elaine Doi, a także Nigel Sheldon. Ich obecność nadawała jego rozkazom niepodważalny autorytet. W sprawach taktyki i technologii doradzały mu cienie Dimitriego Leopoldovicha oraz Tundego Suttona, unoszące się za jego plecami. W tej chwili jednak najbardziej by mu się przydał prawdziwy duch, obdarzony zdolnością jasnowidzenia. Mógłby mu powiedzieć, co się zaraz wydarzy, albo przynajmniej spróbować to odgadnąć. Ku dwudziestu jeden oblężonym planetom mknęła ostatnia salwa pocisków alf. Wszyscy się cieszyli, on jednak sądził, że to zły znak. Udało się przegnać tunele czasoprzestrzenne obcych znad Wessex, ale Olivenza i Balya zniknęły z unisfery, gdy tylko nieprzyjaciel przebił się przez pola siłowe otaczające ich dworce. Dworzec planetarny STT na Anshunie wyłączył bramy łączące go z tymi planetami. - Czy nie możesz przeciążyć reszty ich tuneli czasoprzestrzennych? - Zapytała Nigela spragniona dalszych zwycięstw Doi.

- Spaliłem osiemnaście naszych generatorów, żeby załatwić ich trzydzieści -odpowiedział Sheldon. To nie jest korzystny przelicznik. Bez tuneli nie będzie Wspólnoty. Zresztą wątpię, by nasze rezerwy mocy na to pozwalały. Wilson nie skomentował tego ani słowem. Przyglądał się bezradnie, jak Sheldon wysysa coraz więcej mocy z sieci energetycznej Wspólnoty. Wszystkie światy Wielkiej Piętnastki musiały się przestawić na nilingowe studnie mocy, bo ich generatory jądrowe powołano do służby. Na Ziemi doszło do bezprecedensowego, całkowitego wyłączenia prądu, gdy Sheldon zagarnął całą moc księżycowych stacji na potrzeby bitwy wokół Wessex. Na wszystkich pozostałych światach pierwszej i drugiej fazy doszło do przejściowych wyłączeń lub ograniczeń. Ich generatory również skierowano do boju. Przez chwilę rezultat wahał się na ostrzu noża. Polasiłowe kilku miast zamigotały niepokojąco na skutek nagłej utraty mocy Obecnie wszyscy pośpiesznie uzupełniali zapasy To był akt desperacji, Wilson musiał jednak przyznać, że nie mieli wyboru. Gdyby alfy postanowiły w owej chwili przypuścić kolejną falę ataków, skutki byłyby katastrofalne. Naprawdę zaczął się wówczas modlić. - Chcesz powiedzieć, że nie możemy ich stamtąd wykurzyć? - Zapytała Doi. - W tej chwili nie możemy - zgodził się Wilson. - Na miłość boską, daliśmy wam kupę pieniędzy... - To pozwoliło zbudować trzy gwiazdoloty - warknął Wilson. - Nie jestem pewien, czy nawet trzysta by wystarczyło. - Aeroboty i pola siłowe spisały się znakomicie - wtrącił Rafael. - Bez nich straty byłyby zdecydowanie większe. - Ale i tak straciliśmy dwa miliony ludzi - zauważyła pani prezydent. - Dobry Boże... - Więcej - poprawiła ją z powagą w głosie Anna. - Znacznie więcej. - I ta liczba jeszcze wzrośnie - oznajmił Wilson z celową brutalnością. - Dimitri, czy potrafisz przewidzieć ich następny ruch? - Zmiękczyli nas - stwierdził rosyjski akademik. - Logicznym posunięciem byłaby teraz okupacja zdobytych światów. Musimy być przygotowani na inwazję na pełną skalę. - Tunde, jak wyglądają straty ekologiczne na zaatakowanych światach? - Krótko mówiąc, są poważne. Najbardziej ucierpiał Anshun. Dopiero zaczynają się tam burze, które rozniosą pył radioaktywny po całej planecie. Bomby wodorowe alf nie należą do czystych. Odkażenie kosztowałoby fortunę, nawet gdyby było wykonalne, w co wątpię. Taniej wyjdzie ewakuować wszystkich na nowy świat trzeciej fazy. Inne planety znajdują się w różnych fazach radioaktywnego skażenia i katastrofy klimatycznej. Biorąc pod uwagę nastawienie ludności Wspólnoty do kwestii skażenia radioaktywnego i czystości środowiska, wątpię, by ktokolwiek zechciał tam zostać. - Zgadzam się - potwierdził Wilson. - Chciałbym rozpocząć ewakuację już dzisiaj. - Wszystkich planet? - Zaprotestowała Doi. - Nie mogę się na to zgodzić. Dokąd mieliby się udać? - Do przyjaciół, rodzin, hoteli, obozów dla uchodźców. Kogo to obchodzi? Musimy zgromadzić wszystkich ocalałych mieszkańców planet pod polami siłowymi, a potem wydostać ich stamtąd. Skieruję do akcji oddziały rezerwy. Każdego oficera służb paramilitarnych, policyjną grupę taktyczną i wszystkie aeroboty, jakie tylko mamy. Rządy planetarne mają tak wielu uzbrojonych ludzi, że wspólnie mogłyby wystawić sporą armię. Pani prezydent, chcę, by podpisała pani dekret powierzający dowództwo nad wszystkimi tymi służbami admirałowi Columbii. - Nie... Nie jestem pewna. - Poprę to rozwiązanie - zapewnił Nigel. - I Dynastie Między u kładowe również. Wilson ma rację, musimy szybko brać się do roboty. - Dasz radę otworzyć tunele czasoprzestrzenne w innych miastach tych planet? Zapytał Wilson. - Inaczej nie będzie szans przetransportowania wszystkich mieszkańców do stolic.

- Bramy dworca w Narrabri nie są chwilowo w zbyt dobrym stanie - przyznał Nigel. - Ale jakoś sobie poradzimy. Cały cholerny ruch pociągów i tak wkrótce ustanie. Możemy wykorzystać ocalałe bramy na Wessex, ale nie pojadą nimi pociągi. Ludzie będą musieli przejść na piechotę albo przejechać autobusami. - A co z Olivenzą i Balyą? - Skierujemy na nie tunel czasoprzestrzenny naszego wydziału eksploracji i sprawdzimy czy ktokolwiek tam ocalał. - Tunele czasoprzestrzenne alf przestały się przemieszczać - zauważył Columbia. -Chryste Panie, nadchodzą. Na ekranach radarów i czujników promieniowania widzialnego pojawiły się okręty alf, wyłaniające się z tuneli czasoprzestrzennych wokół wszystkich oblężonych światów. - Jeśli zaczną lądować, możecie zapomnieć o ewakuacji - odezwał się Dimitri. - Nie będzie na to czasu. Musimy zniszczyć ich centrum operacji, załatwić te tunele na drugim końcu, gdzie są narażone na atak. - Ile czasu minie, nim gwiazdoloty dotrą do Anshunu? - Zapytał Wilson. - Dwa są już na miejscu - odpowiedziała Anna. - Trzeci przybędzie za osiem godzin. - Niech to szlag! Rafael, natychmiast rozpocznij ewakuację wszystkich mieszkańców stolic. Uratujmy przynajmniej ich. - Otworzę tunele czasoprzestrzenne w innych osłoniętych miastach - obiecał Nigel. - A co z ludźmi, którzy przebywają poza miastami? - Zapytała Doi. - Na Boga, musimy coś dla nich zrobić. - Sprawdzimy, czy będziemy mogły wam jakoś pomóc - obiecała Rl. Mark potrzebował czterdziestu minut, nim w końcu zdołał uruchomić ablesa. Przepaliła się cała masa obwodów, które musiał jakoś zastąpić albo pominąć. Liz i Carys spędziły ten czas na pakowaniu, wypełniając parę walizek ubraniami i sprzętem turystycznym. - Cybersfera chyba wraca - odezwała się Liz, ładując ostatnią torbę na tył furgonetki. - Domowy układ procesorowy pokazuje podstawowe menu komunikacji. - Domowy układ działa? - Zdziwił się Mark. Straty nie ograniczyły się do prostych uszkodzeń elektronicznych. Większość szyb, nawet tych potrójnych, pękła wskutek podmuchu, pokrywając podłogi mnóstwem odłamków szkła. Widok tego, co się stało z domem, był dla Marka równie wielkim szokiem jak sam wybuch, a do tego przygnębił go nieporównanie bardziej. Mogłoby się zdawać, że każdy z pokojów padł ofiarą celowego wandalizmu. Mimo to Mark doszedł do wniosku, że zapewne ucierpieli mniej niż większość mieszkańców. Ich zbudowany z lądowego koralu domek składał się głównie z kopuł, dzięki czemu większość impetu fali uderzeniowej spłynęła po ścianach. Gdyby były pionowe, skutki okazałyby się znacznie poważniejsze. Nie mógł jednak znieść widoku winnic. Podmuch przewrócił prawie wszystkie krzewy. W całej dolinie Ulon, jak okiem sięgnąć, wyglądało to podobnie. - Nie mogę się z nim połączyć - stwierdziła Liz. - Ale awaryjny ekran w pomieszczeniu gospodarczym ocalał, więc mogłam wpisać kilka poleceń. Dziewięćdziesiąt procent systemu padło i nie jestem w stanie uruchomić programu naprawczego. Działa właściwie tylko protokół operacji sieciowych. Z pewnością jest połączony z węzłem doliny. Przewód jest światłowodowy, może wytrzymać znacznie więcej. - Próbowałaś nawiązać z kimś kontakt? - Jasne. Najpierw z Dunbavandami i Conantami. Bez rezultatu. Potem spróbowałam z ratuszem, a nawet z Czarnym Domem. Nikogo tam nie było. - Albo jeszcze nie zauważyli, że system się odbudowuje. Na to potrzeba czasu, nawet jeśli w restrukturyzacji pomagają genetyczne algorytmy. - Zapewne nigdy tego nie zauważą, jeśli ich wszczepy ucierpiały tak samo jak nasze. Kto

w dzisiejszych czasach potrafi posługiwać się klawiaturą? - Ja - pochwalił się Barry. Mark objął syna. Chłopak nadal miał twarz umazaną ziemią i łzami. Wydawało się jednak, że szok już mija. - To dlatego, że jesteś bardzo zdolny - oznajmił mu Mark - Idą chmury - odezwała się Carys. Patrzyła na północ Nisko nad Dansingami mknęły długie, białe wstęgi obłoków. Wyglądały jak puszyste włócznie wymierzone w spowite smogiem szczątki Regentów. Liz obrzuciła je znużonym spojrzeniem. - Będzie ulewa. Potężna. - Spojrzała na Marka. - W którą stronę pojedziemy? - Do bramy jest daleko. - Nie wiemy, czy brama nadal istnieje - zauważyła Carys. - Na izolowaną stację detektorów rzucili bombę atomową. Bóg wie, czego użyli przeciwko dworcowi STT. Co więcej, ta autostrada jest bardzo długa i odsłonięta. A potem będziemy musieli przemierzyć ocean. - Nie ma innej drogi ucieczki - odparł Mark. - No wiecie, najpierw musimy sprawdzić, co z innymi - przypomniała im Liz. - Ja również chcę jak najszybciej przewieźć dzieci w bezpieczne miejsce, ale przedtem trzeba się upewnić, które miejsce jest bezpieczne. Nie jestem przekonana, że znajdziemy je po drugiej stronie Dau'singów. Mark zerknął na niebo. Nagle zaczął się bać jego widoku. Nigdy dotąd nie uświadamiał sobie, jak bardzo jest otwarte. - A jeśli... Nadlecą? - Tutaj? - Zapytała Carys z pogardą w głosie. - Randtown raczej nie jest strategicznym centrum wszechświata. Bez stacji nie ma żadnego znaczenia. - Pewnie masz rację - zgodził się Mark. - Dobra, pojedziemy do miasta, a po drodze zajrzymy do paru sąsiadów. - To niezły plan - poparła go Liz. - Musimy się dowiedzieć, co się dzieje na całym Elanie i we Wspólnocie. Jeśli rząd spróbuje nawiązać z nami kontakt, z pewnością wydarzy się to w mieście. - Jeśli rząd nadal istnieje - wtrąciła Carys. - Z pewnością istnieje - odparła Liz, obrzucając ją ostrym spojrzeniem. - Wsiadajcie do samochodu - polecił dzieciom Mark. Jego syn i córka bez słowa zajęli miejsca na tylnym siedzeniu. Równie spokojna Panda wskoczyła do środka za nimi. O mało nie wypędził psa, powstrzymał się jednak. Dzieci potrzebowały pocieszenia i dorośli również. - Pojadę za wami - zapowiedziała Carys. - Dobra. Nie wyłączaj ręcznego układu. Znaleźli w domu trzy stare modele, które były wyłączone w chwili, gdy nadszedł impuls elektromagnetyczny. Mark nie miał trudności ze zmodyfikowaniem ich oprogramowania, by mogły służyć jako proste komunikatory o zasięgu pięciu mil. Carys pomachała jeszcze do nich ręką i ruszyła w stronę MG. Ku całkowitego zaskoczeniu Marka okazało się, że elektroniczne systemy sportowego samochodu nie ucierpiały prawie w ogóle. Musiało to wzbudzić jego szacunek. - Lepiej zabierz to - rzekła Liz, wręczając mu myśliwski laser wysokiej mocy z celownikiem przystosowanym do niskiego poziomu światła. - Sprawdziłam. Działa. - Boże, Liz. - Zerknął niespokojnie na dzieci. - Po co mi to? - Pod wpływem stresu ludzie potrafią się stać nieprzyjemni. Nie jestem też przekonana, czy Carys ma rację i alfy zostawią nas w spokoju. Rozchyliła kurtkę, pokazując pistolet jonowy, który nosiła w kaburze pod pachą. - O kurczę. Skąd to masz? - Od przyjaciela. Mark, mieszkamy na pustkowiu, a ciebie za dnia nigdy nie było w domu.

-Ale... Pistolet? - Po prostu jestem praktyczna, kochanie. Dziewczyna musi umieć o siebie zadbać. - W porządku - mruknął otępiały. Dzisiaj nie wydawało mu się to ważne. Szczerze mówiąc, raczej się cieszył, że Liz pomyślała o broni. Usiadł za kierownicą i ruszył w stronę szosy. Randtown nadal stało. W znacznej części. Regenty skierowały większą część fali uderzeniowej ku górze, ale straszliwe podmuchy wypadające z luk między górami z łatwością dotarły do miasta. Ze wszystkich budynków pospadały metalowe i kompozytowe płyty. Wszędzie walało się pełno powyginanych przez podmuch prostokątów. Leżały na chodnikach, sterczały wbite w ściany, a lżejsze pływały po powierzchni Trine'ba. Grube płachty izolacji cieplnej łopotały na wietrze wokół nagich wsporników. Z dachów zostały same szkielety, niemal całkowicie pozbawione baterii słonecznych. Najdziwniej jednak wyglądał wszechobecny blask. Całe miasto lśniło maleńkimi tęczami. Podmuch wybił wszystkie szyby w Randtown. Chodniki i ulice pokrywały niezliczone kawałki szkła, jakby ktoś wysypał na nie całe worki diamentów. Mark zatrzymał furgonetkę na Low West Street, najwyżej dwieście metrów od autostrady - Mój Boże. Nigdy bym nie pomyślał, że na całej planecie znajdzie się aż tyle szkła. - Czy opony to wytrzymają? - Zaniepokoiła się Liz. Rozglądała się po ulicy, próbując kogoś wypatrzyć. Bliżej śródmieścia z kilku zniszczonych dachów buchały ku niebu słupy dymu. - Powinny wytrzymać. Są z żelu elastycznego. - W takim razie w porządku. - Liz uniosła do ust naręczny układ procesorowy. -Carys, jedziemy do śródmieścia. Czy MG sobie z tym poradzi? - Jeśli nie, czeka go nieprzyjemna rozmowa z moimi prawnikami. Mark wyjrzał przez boczne okno. David i Lydia Dunbavand jechali z tyłu, siedząc na workach sprzętu turystycznego. Trójka ich dzieci wcisnęła się do MG razem z Carys. Kolumnę zamykała terenówka Conantów. Yuri naprawił ją, gdy dotarli do ich gospodarstwa. - Ruszamy - zawołał. - Dobra, będziemy mieli oczy otwarte - odparł David, unosząc różdżkę maserową. Mark potrząsnął głową, naciskając pedał gazu. Dlaczego katastrofy zawsze skłaniały ludzi do sięgnięcia po broń? Furgonetka ruszyła powoli naprzód. Pokrywające nawierzchnię kryształki chrzęściły pod oponami. Bliżej centrum miasta znaleźli wreszcie mieszkańców. Prawie wszyscy, których fala uderzeniowa zaskoczyła na dworze, odnieśli jakieś obrażenia. Na ludzi idących po chodnikach spadły fragmenty ścian. Tych, którzy zdołali ich uniknąć, zasypały odłamki szkła. Wielu ucierpiało z obu powodów. Przy wylocie Głównego Pasażu drogę blokowały zaparkowane samochody. Mark zatrzymał furgonetkę i wszyscy wysiedli. - Zostawcie Pandę w środku - polecił dzieciom. - Nie może po tym chodzić. Porani sobie łapy. Zamknięty w samochodzie pies rozszczekał się żałośnie. Połowa budynków Głównego Pasażu pochylała się niebezpiecznie. Podmuch wygiął ich dźwigary poza granice tolerancji. Handlowe serce miasta w chwili wybuchu wypełniała aktywność. W kawiarniach siedzieli ludzie spokojnie spożywający posiłki, wszystkie miejsca przy chodnikowych stolikach były zajęte, a po ulicy kręciło się mnóstwo przechodniów. - Jezu - jęknął Mark na widok zniszczeń. Zakręciło mu się w głowie. Poczuł się słabo i musiał się oprzeć o najbliższą ścianę. Nie chodziło o leżących nadal na ulicy ludzi. Nie o ekipy ratunkowe starające się uwolnić uwięzione ofiary. Nie o sanitariuszy opatrujących rany. Mógłby nawet znieść straszliwe krzyki i zawodzenie. Chodziło o krew. Była wszędzie. Płyty chodnikowe całkowicie pokrył lepki, burgundowy płyn spływający ze zbocza. Krew oblepiała odłamki szkła. Na wypaczonych ścianach było widać straszliwe plamy które zdążyły już poczernieć. Czerwona ciecz splamiła skórę i ubrania wszystkich ludzi.

Powietrze przesycał jej metaliczny odór. Mark zgiął się wpół i zwymiotował na własne buty. - Wracajcie - zawołała Liz do dzieci. - Z powrotem do furgonetki. Poprowadziła dzieci do samochodu. Lydia i David pośpieszyli jej z pomocą. Sandy, Ellie i Ed płakali, a Barry i Will wyglądali, jakby zaraz mieli pójść w ich ślady. Dorośli otoczyli dzieci kordonem, popychając je łagodnie do tyłu. - Sprawdzimy, czy ktoś ma tu jakiś plan - poinformowała ich Carys. - Dobra - zgodziła się Liz, która również musiała tłumić wstręt. - Bądź z nami w kontakcie. - Jak się czujesz? - Zapytała Marka ciotka. - Już lepiej? - Nie. Nie jest lepiej. - Otarł usta rękawem. - Jezu! Szok doszczętnie go sparaliżował. Nie spodziewał się czegoś takiego. Koniec świata powinien być ostateczny. Nagły wstrząs, a potem już nic. To by było błogosławieństwo. Oni jednak musieli żyć dalej, w świecie pełnym bólu, krwi i cierpienia. - Dasz sobie radę - zapewniła Carys bez śladu współczucia. - Nie masz wyjścia. Chodź, zobaczymy, czy możemy im przyjść z pomocą. Yuri Conant pomógł Markowi się wyprostować. On również nie wyglądał za dobrze. Olga zasłaniała usta chusteczką. Oczy zaszły jej łzami. Wszyscy czworo ruszyli przed siebie. Ich krokom towarzyszył ohydny, mlaszczący dźwięk. Podeszwy butów lepiły się do podłoża. Mark wydobył szmatkę z kieszeni kombinezonu i spróbował zakryć nią usta oraz nos. - Mark? - Zawołała go jakaś dziewczyna. To była Mandy z „Herbatki dla Dwojga". Stała w małej grupce skupionej wokół mężczyzny w średnim wieku, który miał poważnie zranioną nogę. Owinięto ją prowizorycznymi bandażami, nasiąkniętymi już krwią. Sterczał z nich ostry kawał zardzewiałego metalu, najwyraźniej wbity głęboko w ciało. Jedna z kobiet próbowała nakłonić rannego do przełknięcia tabletek przeciwbólowych. - Coś ci się stało? - Zapytał Mark. Twarz dziewczyny pokrywała warstwa kurzu upstrzonego kropelkami krwi. Na policzkach miała czyste ślady po łzach. Jej ramiona i fartuch zbroczyła krew. - To tylko draśnięcia - odparła dziewczyna. - Nic poważnego. Staram się pomóc ludziom. - Jego głos był bliski załamania. - Co z Barrym i Sandy? Wszystko z nimi w porządku? - Ehe. W dolinie nie było aż tak źle. - Czym im zawiniliśmy, Mark? Dlaczego nam to zrobili? Nie wyrządziliśmy im żadnej krzywdy. Rozpłakała się. Objął ją i przytulił. - Nic nie zrobiliśmy - zapewnił. - To dlaczego? - Nie wiem. Przykro mi. - Nienawidzę ich. - Moglibyście nam pomóc? - Odezwał się jeden z ludzi opiekujących się rannym. -Razem damy radę go przenieść. - Dokąd? - Zapytała Carys. - Szpital już działa. Udało się uruchomić jakiś generator. Simon wszystkim kieruje. - Gdzie jest ten szpital? - Dwie przecznice stąd - odpowiedział odruchowo Mark. - Weźmiemy go - zgodził się Yuri. Nawet przy użyciu prowizorycznych noszy zadanie nie należało do łatwych. Musieli brnąć przez pokrywające ulice szczątki, a chińska restauracja na skrzyżowaniu Matthews Street i Second Street płonęła. Pod nieobecność robostrażaków i ochotniczej straży pożarnej ogień szerzył się gwałtownie i lada moment mógł się rozprzestrzenić na sąsiednie budynki. Musieli nadłożyć drogi, skręcając w jedną z

odchodzących od Matthews Street uliczek. Stopniowo robiło się coraz ciemniej. Niebo zasnuły chmury, krążące powoli wokół Regentów w przypominającej cyklon formacji. Zza horyzontu szybko napływały nowe, gęstsze i ciemniejsze. Na przeciwległym brzegu Trine'ba padał już deszcz. Przynajmniej powstrzyma pożary -pomyślał Mark. Na trawnikach przed Szpitalem Miejskim kłębił się gęsty tłum. Ludzie rozstąpili się niechętnie, by przepuścić grupę Marka z noszami. W środku paliły się światła i część sprzętu medycznego działała. Oddział ratunkowy był już zapełniony dziećmi oraz dorosłymi, którzy ucierpieli najbardziej. W izbie przyjęć leżeli ciężko ranni oraz ofiary wstrząsu krwotocznego. Siedząca za biurkiem pielęgniarka zerknęła na mężczyznę, orzekła, że jego stan nie jest krytyczny, i kazała poszukać dla niego miejsca na korytarzu. Grupa ludzi z miotłami i łopatami usuwała już z podłogi odłamki szkła. Postawili pacjenta na świeżo oczyszczonym kawałku. Gdy tylko Mark się wyprostował, zobaczył idącego korytarzem Simona Randa. Pomarańczowe szaty zwisały z niego jak zwykłe ubranie. Nawet on nie uniknął obrażeń. Miał podłużną plamę sztucznej skóry na dłoni i drugą na karku. Towarzysząca mu świta była mniej liczna niż zwykle. Obok niego szła młoda kobieta w czarnym topie i dżinsach. Mellanie Rescorai. Nadal była oszałamiająco piękna, choć jej twarz zamarła w wyrazie determinacji. Mark wcale się nie zdziwił, że nawet nie była draśnięta. Zauważyła, że się na nią gapi, i uśmiechnęła się do niego z odrobiną żalu. - Proszę bardzo - odezwała się Carys. - A z pewnością myślałeś, że nic już nie popsuje ci dnia jeszcze bardziej. Mark podążył za Simonem i Mellanie. Carys, Yuri i Olga szli za nim. Simon dotarł do rozsypującego się marmurowego portyku przy wejściu i uniósł wysoko ramiona. - Ludzie, czy moglibyście się tu zebrać? Tłum stojący na trawnikach podszedł bliżej. Wielu obecnych obrzucało Mellanie gniewnymi, złowrogimi spojrzeniami. Spojrzała spokojnie na tłum. - Wiem, że nie jestem w tej chwili najbardziej łubianą osobą w mieście - zaczęła. -Ale za to mam połączenie z unisferą. Mogę wam krótko opowiedzieć, co się wydarzyło. Zaatakowano dwadzieścia cztery planety Wspólnoty. Słuchając jej, Mark spojrzał na swój ręczny układ procesorowy. Nie mógł znaleźć ani jednej ścieżki do planetarnej cybersfery, nie wspominając już o unisferze. - Kłamiesz - mruknął. Mellanie zerknęła na niego. Właśnie skończyła opowiadać o tym, jak Wessex odparło atak. Machnęła od niechcenia ręką. Jej palce poruszyły się lekko, śledząc delikatne echo jej wirtualnego interfejsu, i ręczny układ Marka nagle uzyskał połączenie z węzłem unisfery na Runwich. Przepustowość była bardzo słaba, wystarczała tylko na podstawowe funkcje. - Jestem reporterką - oznajmiła. - Mam parę dalekozasięgowych wszczepów. Coś tu nie grało. Mark wiedział, jak funkcjonują sieci. Mellanie gadała bzdury. Nie potrafił pojąć, jak mogła mu dać połączenie. - Obecnie flota organizuje ewakuację wszystkich zaatakowanych planet - ciągnęła przemowę Mellanie. - Dworzec STT na Wessex ma otworzyć tunele czasoprzestrzenne do wszystkich izolowanych skupisk ludności, w tym również do nas. Gdy na drugim końcu nie ma bramy, taka operacja nie należy do łatwych. Simon wystąpił naprzód. - Wiem, że trudno nam będzie opuścić to miejsce, ale musimy pogodzić się z rzeczywistością. Szpital nie poradzi sobie z taką liczbą rannych. Inne obszary planety nadal padają ofiarą ataków o różnej sile. Nie uważajcie tego za ewakuację. To tylko przegrupowanie. Wrócę tu i odbuduję swój dom. Mam nadzieję, że wszyscy postąpicie tak samo.

- Kiedy nas stąd zabiorą? - Zapytał Yuri. - Ile czasu nam zostało? - Flota przygotowuje listę - wyjaśniła Mellanie. - Musimy dopilnować, by wszyscy mieszkańcy okolicy byli na miejscu, gdy tunel się otworzy. Przejdziemy przez niego razem. - Które miejsce mamy na tej liście? - Zawołał ktoś z tłumu. Mellanie obrzuciła Simona nerwowym spojrzeniem. - Przydzielono nam numer osiemset siedemdziesiąt sześć - oznajmił. Tłum umilkł. Nawet Mark czuł się przybity. Przynajmniej jednak mieli drogę wyjścia. Poprosił ręczny układ procesorowy o sprawdzenie, czy rzeczywiście są tak daleko na liście. - Popatrz na swoją przyjaciółkę - odezwała się nagle Carys, nie spuszczając wzroku z Mellanie. Właśnie otrzymała złe wieści. Mark uniósł wzrok akurat na czas, by zobaczyć, że dziewczyna odwróciła się w bok, ukrywając twarz przed tłumem. Wyszeptała jakieś przekleństwo i pociągnęła Simona za szatę. Mark poprosił układ o informacje dotyczące aktualnej sytuacji na Elanie. - Brak dostępnych danych - odpowiedziało po prostu urządzenie. Simon znowu uniósł ręce, zwracając się do tłumu. Wszyscy gapili się z lękiem na niego i Mellanie. - Nastąpiła niewielka zmiana planów - oznajmił, przekrzykując nerwowy gwar. -Musimy natychmiast opuścić miasto. Jeśli macie funkcjonujące pojazdy, udajcie się natychmiast na dworzec autobusowy. Pojedziemy konwojem do doliny Highmarsh. Tam właśnie otworzą tunel czasoprzestrzenny. Chciałbym prosić zdrowych o pomoc w przeniesieniu rannych na stację, a tych, którzy znają się na obsłudze pojazdów, o wsparcie w uruchomieniu autobusów. Po przybyciu na dworzec zgłoście się do działu technicznego. Ludzie zasypali go pytaniami: - Dlaczego? - Powiedz nam coś więcej, Simonie. - O co tu chodzi? Mellanie stanęła obok niego. - Nadlatują obcy - wyjaśniła, wskazując na niebo za ich plecami. Tłum odwrócił się jak jeden mąż, spoglądając na ciemne deszczowe chmury nad jeziorem. Pojawiły się wśród nich dwie plamy białej fluorescencji, jakby przebijały się przez nie promienie dwóch słońc. Z każdą chwilą stawały się większe i jaśniejsze. To był najlepszy program w całej jej karierze. Alessandra Baron wiedziała, że nic nie mogłoby się równać z prowadzoną na żywo transmisją z ataku obcych. Na szczęście wykazała się wystarczającą przytomnością umysłu, by się przebrać z eleganckiej sukni w prosty, szary kostium, przygotowany na wypadek katastrof i złych wieści innego rodzaju. Siedziała teraz za biurkiem w swym studiu jako perfekcyjny moderator i przewodnik, pokazując jeden po drugim hologramy analityków, polityków i niższych rangą oficerów floty, którzy odpowiadali na jej pytania. Przeplatała je bezpośrednimi relacjami z zaatakowanych planet, gdy tylko Bunny, producent programu, dostał porządne połączenie. Fakt, że unisfera również ucierpiała, że uniwersalna łączność, którą przez wszystkie swe życia uważała za coś oczywistego, nie była już pewnikiem, wstrząsnął Alessandrą w niemal równym stopniu jak wybuchy jądrowe. Zdołała jednak zachować profesjonalny spokój. Jeśli zaś chodzi o szokujące przerwy w dopływie prądu, doktórych doszło, gdy Wessex walczyło z tunelami czasoprzestrzennymi obcych, dzięki nim wszyscy obywatele poczuli, że również mieli swój wkład. Bunny przekazywał odbiorcom wiele równoległych strumieni informacji, relacjonując pokrótce wydarzenia na dwudziestu czterech zaatakowanych planetach. Strumienie przypisane Olivenzy i Balyi były jednak od pewnego czasu całkowicie puste. Alessandra oglądała w wirtualnym polu widzenia wstrząsające obrazy przekazywane przez pechowych reporterów, którzy znaleźli się na miejscu akcji. Pola siłowe osłaniające miasta raz po raz rozbłyskiwały opalizującą poświatą, odbijając odłamki albo

wściekłe, radioaktywne huragany Najodważniejsi reporterzy, którzy zajęli pozycje przy samych polach siłowych, przekazywali obrazy nowo powstałych pustkowi za nimi: niesamowicie gładkie kratery o świecących wnętrzach, otoczone płaskim terenem, który przerodził się w pokrytą czarnym węglem pustynię. Były też wywiady z przerażonymi, płaczącymi mieszkańcami, ledwie zdolnymi wykrztusić choć słowo. Z ludźmi z okolicznych miasteczek, którzy zdążyli umknąć pod osłonę pól siłowych. Z tymi, których rodziny i przyjaciele nadal przebywali gdzieś na zewnątrz. Całe to cierpienie, smutek i gniew zręcznie łączono w fascynującą opowieść, zapewniającą, że odbiorcy nie przestawią się na inny program. Bunny i Alessandra skupili się na jednym temacie, raz po raz powtarzając to samo pytanie: „Gdzie jest flota?". Co chwila nadawali spektakularną jak wybuch nowej eksplozję „Drugiej Szansy" podczas bitwy nad Anshunem. Alessandra cieszyła się, że siedzi bezpiecznie na Auguście, setki lat świetlnych od linii frontu. Zapytała o to samo Ainge, analityczkę z Instytutu Studiów Strategicznych na StPetersburgu, której hologram siedział obok niej. - Myślę, że nieprzypadkowo zaatakowali tylko światy położone najbliżej Alfy Dysona - stwierdziła Ainge. - To sugeruje, że ich generatory tuneli czasoprzestrzennych mają ograniczony zasięg. - Ale Wessex znajduje się sto lat świetlnych od granicy przestrzeni trzeciej fazy -sprzeciwiła się Alessandra. - Tak, ale z taktycznego punktu widzenia próba jego zdobycia była warta ryzyka. Gdyby im się udało, utracilibyśmy znaczną część przestrzeni drugiej fazy, a to niemal na pewno skazałoby nas na ostateczną porażkę. I tak będziemy mieli trudności ze skuteczną obroną. Wiemy, jak wielkimi zasobami dysponuje nieprzyjaciel. Niewykluczone, że nigdy nie zdołamy odzyskać dwudziestu trzech utraconych planet. - Czy pani profesjonalnym zdaniem możemy wygrać tę wojnę? - Nie dzisiaj. Musimy radykalnie przemyśleć naszą strategię. Potrzebujemy też czasu, a ten czynnik kontrolują alfy. - Flota zapewnia, że okręty zmierzają już z pomocą zaatakowanym planetom. Jak pani ocenia ich szanse? - Mam za mało informacji, by dokonać realistycznej oceny. Wszystko zależy od tego, jak dobrze bronione są tunele czasoprzestrzenne alf. Admirał Kime będzie musiał wysłać okręt na drugi koniec tunelu, żeby zaatakować punkt zborny nieprzyjaciela. Tylko w ten sposób możemy spowolnić inwazję. Bunny zawiadomił Alessandrę, że mają połączenie z Mellanie. - Myślałam, że Randtown wypadło z cybersfery Elanu - zdziwiła się Alessandra. - Wypadło, ale udało się jej znaleźć inną drogę. - Zuch dziewczyna. Ma coś ciekawego? - Och, tak. Puszczę ci ją na żywo. Patrz. W wirtualnym polu widzenia Alessandry pojawił się nowy obraz, który zaraz przesunął się na czołową pozycję. Mellanie znajdowała się na dworcu autobusowym pod otwartym niebem. Obok kwadratowego placu zbudowano poczekalnię dla pasażerów. Wszystkie okna od frontu budynku były wybite wsporniki się powyginały a połowa baterii słonecznych zniknęła. Choć na dworze było bardzo jasno, z zachmurzonego nieba lał ulewny deszcz. Nieustanny potop dodatkowo utrudniał życie setkom ludzi czekających na dworcu. To był exodus na ogromną skalę. Za stojącymi w korku autobusami formowały się długie kolejki. Zdrowi pomagali stać lekko rannym. Cztery autobusy przerobiono na prowizoryczne ambulansy. Wyjęte z nich fotele zwalono na stertę pod ruinami poczekalni. Poważnie rannych wnoszono do środka na prostych noszach. Stan wielu z nich był ciężki. Obrażenia zaopatrzono w najbardziej prymitywny sposób, używając bandaży zamiast sztucznej skóry.

Obok otwartych klap w bokach autobusów zgromadzili się mechanicy, zajęci pracą przy nadprzewodnikowych bateriach. Alessandra rozpoznała w jednej z grupek Marka Vernona. Mellanie nie przerywała jednak przeglądu okolicy. Na prowadzącej do dworca szosie stało mnóstwo terenówek i furgonetek, pełnych dzieci i zdrowych dorosłych. - Mellanie - odezwała się Alessandra. - Cieszę się, że jesteś z nami. Jak wygląda sytuacja w Randtown? - Sama widzisz - odparła dziewczyna bezbarwnym głosem. Kontynuowała przegląd, aż wreszcie skierowała spojrzenie na ruiny miasta. Dworzec znajdował się na samym końcu Randtown. Teren zaczynał się tu podnosić, przechodząc w podgórze. Z tej pozycji Mellanie widziała dachy zniszczonych budynków, aż po brzeg jeziora Trine'ba. Uniosła głowę, spoglądając na czarne, skłębione chmury unoszące się nad wielkim zbiornikiem wodnym. Alessandra w końcu zrozumiała, dlaczego jest tam tak jasno. W odległości pięćdziesięciu kilometrów z gęstej masy chmur wyrastały dwa świetliste guzy, ogromne, kłębiące się wypukłości sięgające ku ziemi. Nagle z podstawy większej z nich trysnęło osiem linii blasku, które uderzyły w powierzchnię jeziora. W miejscach, gdzie jej dotknęły, rozszalały się sztormy. Nad wzburzonymi falami pojawiły się tryskające w górę kaskady świecącej mgły. Blask był tak jasny, że wszystkie obiekty w mieście i okolicy rzucały w nim intensywnie czarne cienie. Wszczepy siatkówkowe Mellanie uruchomiły najsilniejsze filtry, ale nawet one ledwie wystarczyły. Większość uchodźców odwracała wzrok, osłaniając oczy ramionami. Zewsząd dobiegały spanikowane krzyki. Szybko jednak zagłuszył je przenikliwy ryk, który wstrząsnął ocalałymi budynkami miasta. Stawał się coraz głośniejszy, aż wreszcie cały szkielet dziewczyny zaczął wibrować boleśnie. Obraz, który jej wszczepy siatkówkowe przekazały do studia Alessandry, zamienił się w zamazany, czarno-biały profil. Gnane zderzającymi się ze sobą prądami powietrznymi o wielkiej szybkości chmury utworzyły straszliwe kłębowisko. Ulewa w ciągu kilku sekund zmieniła kierunek. Podmuch niósł ją niemal poziomo, a każda kropla uderzała boleśnie w nieosłoniętą skórę. - To silniki plazmowe - wyjaśniła Mellanie, przekrzykując ogłuszający huk. -Widzimy lądujące statki. Drugi guz również się otworzył i trysnęło z niego osiem kolejnych gorejących włóczni. Mellanie była w końcu zmuszona osłonić oczy. Obraz przesłoniła krwawoczerwona mgiełka. Blask był tak silny że niemal przebijał się przez dłoń. Pomimo deszczu od silników bił żar silniejszy niż od pustynnego słońca w południe. Przeszywające powietrze krople zamieniały się w parę w locie. Światło osłabło nieco. Mellanie opuściła rękę. Z chmur wyłonił się statek, ciemna, stożkowata sylwetka unosząca się na słupach tryskającego z dysz ognia. Po chwili zniknął w gęstych obłokach pary buchającej z jeziora. - Widzieliście to? - Zawołała ochrypłym głosem Mellanie. - Nadlatują. - Zmiataj stamtąd. - Osiemdziesiąt miliardów odbiorców zobaczyło, jak Alessandrę opuścił spokój. Nie narażaj się. Uciekaj. - Nie możemy... Obraz zniknął, ustępując miejsca fioletowym zakłóceniom. Alessandra zamarła w bezruchu. Odchrząknęła. - To był przekaz Mellanie Rescorai, jednej z najzdolniejszych reporterów, jacy przyłączyli się do naszej ekipy w ostatnich latach. Wszyscy w studiu modlimy się o jej bezpieczeństwo. A teraz przełączymy się na Gartha Westa, który relacjonował dla nas festiwal kwiatów na Sligo. Jak wygląda sytuacja, Garth? Czy statki alf już lądują? - Nieprzyjacielskie okręty zbliżają się do górnych warstw atmosfery Anshunu, Elan u, Whaltonu, Pomony i Nattavaary - zameldowała spokojnym głosem Anna. Gdy wróg dotarł do stratosfery, aeroboty otworzyły ogień. Wszyscy, którzy obserwowali obraz taktyczny razem z Wilsonem, przyglądali się z uwagą, jak wiązki broni energetycznych wystrzeliły

w górę. Nie zdziałały zbyt wiele. Wilson usłyszał, że kilku obserwatorów zaklęło z trwogą. Pola siłowe chroniące nadlatujące okręty były zbyt potężne, by mogła sobie z nimi poradzić broń średniej mocy, w jaką wyposażono aeroboty. Potem alfy zaczęły ostrzeliwać małych agresorów krążących pod nimi. - Zabierzcie je stamtąd - rozkazał Wilson. - Niech się przegrupują wokół osłoniętych miast. Będziemy ich potrzebowali później. - Zajmę się tym - zapewnił Rafael. - Udało się nam uszkodzić któryś z nich? - Zapytał Nigel. - Nie - zaprzeczyła Anna. - Ani jednego. Ich pola siłowe są za silne. - Weszli w atmosferę na Belembe, Martabanie, Sligo, Balkashu, Samarze, Molinie i Kozani. Przechodzą przez tunele czasoprzestrzenne w tempie jeden okręt na czterdzieści sekund. Ich trajektorie są różne, nie koncentrują się na największych miastach. Wydaje się jednak, że zmierzają ku brzegom. - Brzegom? - Za chwilę dostaniemy przekaz wizualny. Na wielkim obrazie taktycznym pojawił się szereg okienek, na których płomieniste smugi przecinały firmamenty o rozmaitych barwach. - To wielkie skurwysyny - zauważył Rafael. - Każdy waży tysiące ton. - Mają silniki termojądrowe - stwierdził Tunde Sutton. - Profil temperatury i cechy charakterystyczne widma sugerują, że paliwem jest deuter. - Potwierdzam, że chcą siadać na wodzie - odezwała się Anna. - To ma sens - przyznał Nigel. - Nawet z polami siłowymi nie chciałbym lądować czymś takim na twardym gruncie. - To daje nam trochę czasu - zauważył Wilson. - Będą musieli wydostać się na brzeg. I to w mniejszych pojazdach. Może uda się nam przerzucić posiłki do stolic i innych większych miast. - Ostatnie aeroboty wycofują się z pola walki - poinformowała ich Anna. - Ściągnięcie posiłków trwa zbyt długo - poskarżył się Columbia. - Nikt, kto dysponuje zdolnymi do walki siłami, nie chce się z nimi rozstawać. - Niech twoje biuro się tym zajmie - powiedział Wilson do pani prezydent. - Musimy pokazać ludziom, że jesteśmy zdolni do zorganizowanego oporu. - Pogadam z Patricią. - Będziesz musiała osobiście porozmawiać z głowami państw - odezwał się Nigel. - Zgoda. Jeśli nawet Elaine Doi miała za złe, że ją zastraszano, nie okazała tego po sobie. - Jak wygląda sytuacja z ewakuacją? - Zapytał Wilson. - Z Anshunu, Martabanu, Sligo, Nattavaary i Kozani odjeżdżają już pociągi -odpowiedział Nigel. Kieruję je przez Wessex bezpośrednio na Ziemię. Potem zdecydujemy, dokąd je wysłać. Na razie chcę jak najszybciej zabrać wszystkich w bezpieczne miejsce. Jesteśmy już gotowi zamknąć bramę w Trusbalu na Wessex i przenieść ją do Bitranu na Sligo. Jest tam mnóstwo turystów, którzy przybyli na festiwal kwiatów. - Są tam statki alf? - Zapytał Wilson. - Dwanaście zbliża się do powierzchni - odpowiedziała Anna. - Ale Bitran leży sto trzydzieści kilometrów od brzegu. Powinno nam wystarczyć czasu. Przez trzydzieści następnych minut Wilson obserwował przesuwające się na obrazie dane dotyczące przerzutu ludzi i sprzętu na Wessex. STT i Rl zdołały w końcu otworzyć stabilny tunel czasoprzestrzenny wewnątrz pola siłowego osłaniającego Bitran. Uchodźcy przechodzili na drugą stronę pieszo albo w dostępnych w mieście pojazdach. Potem stali się zmartwieniem pracowników dworca Narrabri na Wessex, którzy kierowali ich do pociągów pasażerskich. Liczba napływających przez tunele ludzi znacznie wykraczała poza wszystko, co przewidywały plany awaryjne. W końcu udało się oczyścić jeden tor i odgrodzić go ostrzegawczymi hologramami. Wszyscy zmierzali nim na odległy o sześć

kilometrów peron. Po obu stronach uchodźców przemykały pociągi. Puste wagony zmierzały na zaatakowane światy, wracały zaś straszliwie zatłoczone. Pociągi towarowe transportowały aeroboty oraz żołnierzy zmierzających z odsieczą osłoniętym polami siłowymi miastom. STT oraz Rl przesuwały coraz więcej bram do zadań związanych z ewakuacją i stacja rozrządowa zmieniła się w prowizoryczny punkt zborny Pociągi towarowe zjeżdżały na bocznice, a aeroboty wznosiły się w powietrze i przelatywały przez bramy nad głowami uchodźców. Plutony żołnierzy w masywnych pancerzach maszerowały w ślad za nimi, pozdrawiane głośnym aplauzem. Pierwsza faza operacji była skierowana na stolicę Anshunu, Treloar. Wilson chciał, by tamtejszy dworzec pozostał nietknięty, co umożliwiłoby mu transport aerobotów do pozostałych osłoniętych miast planety. Do tego zadania przydzielono eskadry z trzydziestu pięciu światów, które miały się zjawić na miejscu tak szybko, jak tylko pozwoli na to przeciążona sieć kolejowa STT. Gdy pierwsze aeroboty przybyły do Treloaru, przemknęły przez otwarte na chwilę szczeliny w polu siłowym i poleciały w stronę brzegu. W morzach Anshunu wodowało już dwieście okrętów alf, a tysiąc kolejnych zmierzało ku powierzchni. Wilson wolał nie myśleć, jak wpłynie to na środowisko planety, którego równowaga już przedtem była zachwiana. Widział jedyną nadającą się do zamieszkania planetę Alfy Dysona i krążące nad nią bez przerwy termojądrowe statki. Alfy miały inne priorytety niż ludzie. - Z Treloaru startują statki zwiadowcze - zameldowała Anna. - Alfy przed chwilą wodowały w pobliżu nadmorskiego miasteczka o nazwie Scraptoft, sześćdziesiąt kilometrów od stolicy. Za chwilę powinniśmy odebrać przekaz wizualny. Wilson spojrzał na obraz przekazywany przez pierwszy ze statków zwiadowczych. Pilotowana przez układ procesorowy maszyna mknęła z prędkością dziewięciu machów, utrzymując wysokość dwudziestu metrów nad ziemią. Zostawiała za sobą szeroki na sto metrów pas przeoranej ziemi. Podmuch niszczył drzewa i krzewy, a od czasu do czasu również budynki. Zbliżając się do wybrzeża, statek wystrzelił setki małych, niewykrywalnych dla radaru roboczujników, które mogły pokryć znacznie większy obszar. Siatek przemknął nad klifami w Scraptoft i Wilson zobaczył trzydzieści okrętów alf unoszących się na falach pośród obłoków buchającej pary. Wielkie stożki były niemal całkowicie czarne. Otaczały je roziskrzone pola siłowe. W połowie ich wysokości wysokie drzwi otwierały się na zewnątrz, tworząc poziome platformy. Startowały stamtąd małe stateczki, szare przysadziste cylindry o składanych metalowych nogach przypominających odnóża chrząszczy. Trzy wiązki energetyczne uderzyły w statek zwiadowczy i przekazywany przez niego obraz zniknął. Niewidoczne dla radaru roboczujniki podążające za statkiem obserwowały maszyny bojowe alf, starając się określić ich strukturę elektryczną, termiczną, magnetyczną i mechaniczną, a także parametry uzbrojenia oraz pól siłowych. Obcy używali wielu różnych typów latających maszyn. Niektóre z nich były niewiele więcej niż platformami przenoszącymi broń. Większe transportowały jakiegoś rodzaju obiekty osłonięte indywidualnymi polami siłowymi. - To na pewno oni - mruknął Nigel. Nadal był ciekawy, jak mogą wyglądać. Bojowe aeroboty pomknęły w stronę Scraptoft z prędkością dwunastu machów. Latające maszyny alf skierowały się ku nim, by je przechwycić. Atmosferę przeszyły wiązki energii oraz wybuchy Ze zjonizowanego powietrza trysnęły błyskawice, uderzające w ziemię na przestrzeni wielu kilometrów. Osiem wielkich okrętów alf zmierzających ku powierzchni zmieniło nieco trajektorię. Słupy ognia z ich silników przesunęły się wzdłuż linii brzegowej, szerząc totalne zniszczenie. Gleba i skała topiły się przy zetknięciu z plazmą. W górę buchnęły gęste, świecące opary, które wznosiły się wysoko nad chmury, gdzie porywał je prąd strumieniowy. Nisko nad ziemią aeroboty i maszyny alf skręcały gwałtownie z przyśpieszeniem wielu g, by uniknąć zetknięcia z gorejącymi miazmatami. Osiem okrętów alf zawisło piętnaście kilometrów nad Scraptoft, stojąc na słupach ognia. Potem otworzyły ogień i strąciły wszystkie aeroboty. Nad okolicą przetoczyło się tsunami brudnego smogu, wysokie na ponad dwadzieścia kilometrów.

Ogień z dysz ośmiu ogromnych okrętów nie przestawał uderzać w ziemię. Fala ogarnęła pole siłowe Treloaru i w mieście zapadła ciemność. Osłonięte przez opary maszyny latające alf zaczęły lądować na przedmieściach Scraptoft. Niewidoczne dla radaru roboczujniki kontynuowały potajemną transmisję, przekazując informacje przez ciemną, toksyczną mgłę. Jeden z nich skupił się na maszynie obcych lądującej w ruinach ośrodka turystycznego. Fragmenty cylindrycznego kadłuba otworzyły się, tworząc rampy. Obcy zeszli na ziemię. Ich ciała chroniły ciemne pancerze wzmocnione przez pola siłowe. - Są wyżsi do nas - zauważył Nigel ze spokojem w głosie. - Dziwnie się poruszają - dodał Wilson. Przyglądał się uważnie czterem nogom istot, zwracając uwagę, jak się zginają. Ich zakrzywione stopy przypominały tępo zakończone pazury. Przesunął spojrzenie ku czterem rękom. W każdej z nich istoty trzymały broń. Szczyt skafandra stanowiła przysadzista półkula podzielona na cztery sekcje. We wszystkich umieszczono ten sam zestaw czujników. - Otacza je mnóstwo elektromagnetycznej aktywności - stwierdził Rafael. -Nieustannie porozumiewają się między sobą i ze swymi maszynami. A te maszyny pozostają w kontakcie z okrętami. Sygnały bardzo przypominają te, które zarejestrowaliście w układzie Alfy Dysona. - Tu Lee meldowała, że ich pociski wymagają nieustannego sterowania - dodał Tunde Sutton. - A co z tego wynika? - Zapytał Rafael. - Być może to, że dowódcy alf nie pozwalają frontowym jednostkom na zbyt wielką niezależność. - W porządku - rzucił Wilson. - Anno, czy mamy jakieś systemy walki radioelektronicznej, które moglibyśmy wykorzystać? - W centralnym spisie mam trochę aerobotów z niezbędnym wyposażeniem. - Świetnie. Sprowadź je tutaj jak najszybciej. Zobaczymy, co się stanie, jeśli przerwiemy im kontakt. Mieszkańcy Randtown w końcu ulegli panice. Gdy tylko statki obcych wodowały w jeziorze Trine'ba, zgromadzone na dworcu autobusowym samochody ruszyły ku pobliskim dolinom w poszukiwaniu złudnego bezpieczeństwa. Klaksony trąbiły wściekle, ich hałas niemal dorównywał rykowi termojądrowych silników. Wszędzie dochodziło do zderzeń, gdy pojazdy niespodziewanie zawracały lub przyśpieszały gwałtownie. Mark spoglądał co chwila na ten chaos, pracując razem z Napem Langsalem nad napędem autobusu. Niemal już udało się im sklecić obejście pozwalające pominąć regulator nadprzewodnikowego akumulatora. - Zupełnie im odbiło - skwitował. W kolejce do autobusu wybuchło gwałtowne zamieszanie. Przepychanka szybko przerodziła się w bijatykę. Marka i Napa obrzucano groźbami i obelgami, mającymi ich skłonić do szybszej pracy. Wtem rozległ się huk. Wszyscy zamarli w bezruchu. Mark pochylił się odruchowo, a potem uniósł ostrożnie głowę. To Simon Rand wystrzelił w powietrze z archaicznej, samopowtarzalnej broni. - Dziękuję, że zechcieliście poświęcić mi uwagę, panie i panowie. - Simon obrócił się o trzysta sześćdziesiąt stopni. Jego donośny bas docierał na cały obszar dworca. Nawet ludzie czekający przy stojących na zewnątrz samochodach zatrzymali się, by go wysłuchać. - Nasza sytuacja bynajmniej się nie zmieniła, będziemy więc trzymać się pierwotnego planu. - Przeładował broń i pusta łuska spadła na ziemię. -Autobusów wystarczy dla wszystkich. Niedługo je uruchomimy, więc przestańcie popędzać mechaników. Dla zagwarantowania wszystkim bezpiecznego dotarcia do Highmarsh będzie mi potrzebny oddział ochotników, który zostanie ze mną w mieście, by służyć jako tylna straż. Niech każdy, kto ma broń, zgłosi się do poczekalni po instrukcje. Opuścił strzelbę. - Jezu Chryste - mruknął Napo. Mark zamknął skrzynkę kablową i zresetował system.

-I jak? - Zapytał. Kierująca autobusem kobieta uniosła kciuk w odpowiedzi. - Bierz się do następnego autobusu - powiedział towarzyszowi. Napo zerknął niepewnie na myśliwski laser Marka. - No wiesz, nie może cię do niczego zmusić - zauważył. - Wiem - potwierdził Mark, spoglądając na dwa ogromne obłoki pary, które unosiły się nad jeziorem, przesłaniając okręty obcych. Powierzchnię nadal pokrywały potężne fale, uderzające o mur zbudowany wzdłuż promenady. - Ale on ma rację. Trzeba dać ludziom czas na ucieczkę. Zbliżając się do autobusu, Dudley Bose obrzucił Mellanie spanikowanym spojrzeniem. Gęsty tłum niósł ich przed siebie. - Myślisz, że starczy miejsca? - Zapytał. Autobus wyglądał na pełny. Wszystkie siedzenia były zajęte i ludzie tłoczyli się też w przejściu. - Jeśli nie w tym, to w następnym - uspokoiła go Mellanie. - Na pewno się zmieścisz. - A co z tobą? - Ja złapię późniejszy autobus. Jej wirtualne pole widzenia wypełniał taki ogrom symboli i ikon, że ledwie widziała Dudleya. Tylko bardzo niewiele z tych danych miało dla niej jakikolwiek sens. Zauważyła pośród szalonych, tęczowych wirów urywki standardowej informacji, wyglądającej na dane zebrane przez jakiegoś rodzaju czujniki. Jej nowo aktywowane wszczepy obserwowały chmury pary nad jeziorem, analizując ukryte w nich okręty. Starała się zachować dystans, jak prawdziwy, profesjonalny reporter, ale jej żyły wypełniała adrenalina, od której serce waliło gwałtownie, a ręce drżały. Rl ciągle jej powtarzała, żeby się uspokoiła. To było trudne. Z pewnością nie tego się spodziewała, godząc się pracować dla Rozumnej Inteligencji. - Nie! - Zaprotestował Dudley. - Nie możesz mnie zostawić. Nie w tej chwili. Proszę. Obiecałaś. - Dudley. - Objęła mocno jego głowę, unieruchomiła ją, a potem pocałowała go namiętnie, nie zważając na tłum. - Obiecałam, że cię nie zostawię, i dotrzymam słowa. Najpierw jednak mam do zrobienia parę rzeczy, z którymi nie poradzi sobie nikt inny. Wsiadaj do autobusu. Ja podążę za konwojem. Dotarli do drzwi. Mellanie puściła Dudleya i uśmiechnęła się do niego ujmująco. Mówiła szczerze. Nie było mowy, by miała z niego w tej chwili zrezygnować. Był jej asem w rękawie, czynił z niej prawdziwego gracza. Biorąc jednak pod uwagę przerażające możliwości wszczepów, jakie otrzymała od Rl, zaczynała się zastanawiać, czy w ogóle potrzebuje Alessandry i jej programu. Nie była pewna, czy mogłaby samodzielnie korzystać z tych wszczepów, ale sam fakt, że je miała, czynił ją odważniejszą niż kiedykolwiek dotąd. Dawna Mellanie pierwsza wpadłaby do autobusu, odpychając po drodze dzieci i wątłe staruszki. Tłum wepchnął Dudleya do środa. Mellanie zdołała się wyśliznąć na zewnątrz. Obejrzał się za nią z rozpaczą w oczach. - Kocham cię - zawołał. Mellanie zmusiła się do uśmiechu i przesłała mu całusa. Liz i Carys czekały przy furgonetce. Mark uśmiechnął się i pomachał do Barry'ego i Sandy, którzy siedzieli na tylnym siedzeniu z Pandą. - Muszę pomóc Randowi - oznajmił. - Zabierz dzieci do Highmarsh. - Zostanę z tobą - rzekła Liz. -Ale... - Mark, mam wielką nadzieję, że nie spróbujesz mi wmawiać, że to robota tylko dla mężczyzn. - Dzieci potrzebują matki. -I ojca. - Nie mogę opuścić Randa. Oni niszczą nasze życie. Jestem winien ludziom przynajmniej tyle. Część z nas musi się stąd wydostać, żeby móc potem wszystko odbudować.

- Jasne. Dlatego właśnie ci pomogę. - Carys? - Poprosił o wsparcie. - Nie licz na to, że będę się mieszała w wasze spory. Jeśli rzeczywiście wam odbiło i chcecie się przyłączyć do partyzantki Randa, zabiorę dzieci w MG. - Poklepała się po wydatnej wypukłości widocznej pod ubraniem. - Zapewniam, że będą ze mną bezpieczne. Mamy układy procesorowe, będziemy w kontakcie. Mark omal nie zapytał, od kiedy wszyscy w jego rodzinie zostali uzbrojonymi po zęby surwiwalistami. Powstrzymał się jednak i pocałował ciotkę. - Dziękuję. Potem czekało ich trudne zadanie wsadzenia dzieci do MG i przekonania ich, że rodzice wkrótce podążą za nimi. Z obłoków spowijających ponad połowę jeziora wyłoniły się ciemne drobinki. Skierowały się w stronę Randtown, przyśpieszając gwałtownie. - Nadlatują - zawołała Liz. Mark cofał właśnie furgonetkę do warsztatu Ables Motors, gdzie będzie bezpiecznie ukryta. David Dunbavand stał z tyłu, pomagając mu trafić do garażu za pomocą krzyków i rozpaczliwej gestykulacji. Mark nawet sobie nie wyobrażał, jak trudno jest prowadzić bez pomocy mikroradaru. - W porządku - stwierdził wreszcie David. - Chodźmy. Wychodząc z garażu, odbezpieczył różdżkę maserową. Warsztat ucierpiał podczas wybuchu, podobnie jak większość budynków. Podmuch wybił wszystkie okna w biurze i zniszczył zewnętrzne ściany, ale szkielet wytrzymał. Odbudowa nie powinna być trudnym zadaniem, jeśli będzie miał czas i pieniądze. Tylko wyobrażanie sobie całkowicie normalnej przyszłości pozwalało Markowi zachować panowanie nad sobą. Przykucnął razem z Liz za grubym kamiennym murkiem ogródka piwnego baru „Waga". Podmuch porozrzucał drewniane stoliki i krzesła po całym trawniku, rozbijając je o mur wypożyczalni samochodów Zanue. Letnimi wieczorami często przychodzili tu na kolację z Liz, by obserwować z przyjaciółmi pływające po jeziorze łódki. Teraz widzieli ten sam brzeg w celownikach swej broni. Ulewa przeszła w lekką mżawkę, tu i ówdzie przeszywaną smugami dymu z dogasających pożarów. Mark widział obce maszyny latające, mknące ku nim kilka metrów nad wodą. - Przygotujcie się - usłyszał dobiegający z naręcznego układu procesorowego głos Simona. - Chyba zwalniają. Może to plan A. Simon urządził spotkanie swych dwudziestu paru partyzantów w poczekali dworca. Narada przypominała raczej kłótnię. Plan A przewidywał, że obcy wylądują w miasteczku, co pozwoliłoby partyzantom ostrzeliwać najeźdźców z ukrycia, by spowolnić ich marsz. Plan B, czarny scenariusz, zakładał, że przelecą nad Randtown i zaatakują konwój bezpośrednio. W takim przypadku mieli ostrzeliwać z ziemi ich wehikuły w nadziei, że uszkodzą jakieś ważne części. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że szanse na to są bardzo niewielkie, ale Simon jak zwykle postawił na swoim. Mark obejrzał się za siebie. Na szosie u podstawy Czarnej Wody było widać ostatni autobus. Jechał stanowczo za szybko, jak na pojazd pozbawiony układów procesorowych i systemów bezpieczeństwa. Potrzebował jeszcze kilku minut, by dotrzeć do Highmarsh. Mark spojrzał na nadlatujące maszyny obcych. Nie był pewien, czy wielka dolina rzeczywiście okaże się bezpiecznym schronieniem, jak twierdził Simon. Wyobrażał sobie dotąd, że obcy przypłyną w łodziach i będą potrzebowali kilku dni, by dotrzeć do Highmarsh. - Carys, gdzie jesteś? - Zapytała Liz. - Parę minut temu skręciliśmy w drogę do Highmarsh. - Przylecieli samolotami. Ale chyba mają zamiar lądować w mieście.

- Dobra. Zawiadom mnie, jeśli któryś poleci za nami. Będę musiała szybko zjechać z drogi. - Dobra. Mark zerknął na ekran swego układu procesorowego. Sygnał przekazywano przez nadal funkcjonujące segmenty sieci okręgowej. Kilka węzłów w Highmarsh wciąż działało, pozwalając im utrzymywać niepewną łączność. Był przekonany, że skończy się to, gdy tylko alfy wylądują i zbadają okolicę swymi czujnikami. Pierwsza z obcych maszyn dotarła do linii brzegowej. Unosiła się tuż nad wodą, z cylindrycznego kadłuba zwisały cienkie, metalowe nogi. Po chwili wahania wylądowała na szerokiej promenadzie obok nabrzeża dla łodzi wycieczkowych. Jej tylna część rozbiła mur na odcinku pięciu metrów, przerywając ciągłość długiej linii poezji. - Zaczekajcie. - W głosie Simona pobrzmiewała spokojna pewność siebie. -Najpierw niech większość wyląduje. Dopiero później zaczniemy ich nękać. Mark zastanawiał się, gdzie Simon zdobył doświadczenie bojowe. Z pewnością sprawiał wrażenie, że wie, o czym mówi. Zapewne jednak zawdzięczał je dramatom w PSZ. Znowu spojrzał na jezioro i zdumiał się liczbą nadlatujących maszyn. - Patrz na to - mruknął David. W pierwszej maszynie otworzyły się włazy i wysiedli z nich obcy. Przewidywania Marka okazały się całkowicie nietrafne. Z pewnością nie spodziewał się zobaczyć czegoś tak bardzo przypominającego roboty. Pomyślał, że może to rzeczywiście tylko maszyny, ale gdy zobaczył, jak rozwijają szyk, szybko zmienił zdanie. Alfy poruszały się szybko i natychmiast szukały osłony. Wystarczyło im kilka sekund, by zinfiltrować budynki przy promenadzie. Przy brzegu wylądowało dwanaście maszyn obcych. Druga fala okrążyła park za Szpitalem Miejskim i wylądowała za nim. Kilka kolejnych skierowało się w stronę Czarnej Wody i początku autostrady. - Przygotujcie się - rozkazał Simon. - Nie liczcie na to, że nasza broń przebije ich pola siłowe. Starajcie się wywołać maksymalnie silne zaburzenia i wycofujcie się natychmiast. Mark spojrzał na żonę. Liz rozciągnęła usta w grymasie naśladującym uśmiech. - Jasne - wymamrotała. Wystawił ostrożnie głowę zza muru i uniósł karabin laserowy. Kilku obcych przemykało przez promenadę, zmierzając ku pierwszemu szeregowi budynków. Podejrzewał, że Simon miał rację i karabin nie przebije pancerza alf. Wycelował w budynek, licząc na to, że zniszczy jakoś strukturalną podporę i doprowadzi do zawalenia się dachu. Ktoś inny wystrzelił. Mark na własne oczy ujrzał, jak powietrze wokół obcego roziskrzyło się i pole siłowe odbiło wiązkę. Odpowiedź alf była błyskawiczna. „Kebaby Baba" przy Swift Street eksplodowały. Mark pochylił się błyskawicznie. Powietrze przeszyły tlące się odłamki. - Cholera! Cztery maszyny lecące ku Czarnej Wodzie zawróciły bezzwłocznie i pomknęły w stronę miasta. Wiązki maserów uderzyły w dachy, zostawiając na nich długie ślady ognia i dymu. - Przywalcie im - zawołał ktoś przez ręczny układ procesorowy. - Walczcie. Eksplodowały dwa kolejne budynki. Odłamki gruzu pomknęły w górę. Kompozytowe płyty padały na ulice, koziołkując niczym niesione wiatrem rośliny. W nadbrzeżne domy uderzyły impulsy laserów, wiązki z broni jonowej, a nawet kule. Pola siłowe dwóch maszyn zamigotały na chwilę. - Wykończą nas wszystkich. - Strzelajcie, zabijcie skurwysynów. Nad głową Marka rozległo się ostre skwierczenie. Przesunęła się nad nimi bladofioletowa smuga. Ze wszystkich okien restauracji „Ogród Babilonu" buchnęły płomienie.

- Wycofujemy się. Spierdalamy stąd. - Nie! Zobaczą nas! Musimy strącić te maszyny. - Gdzie konwój? Czy już dotarł w bezpieczne miejsce? - Tak jest! Załatwiłem jedną. Zwalił się na nią mur. O cholera... Pożar ogarnął już co najmniej dwadzieścia budynków. Trzy kolejne eksplodowały szybko jeden po drugim. - Boże, nie. Co im zrobiliśmy? - Simon, ty skurwysyn u. To wszystko przez ciebie. - Zachować spokój! Kryć się! Mark zerknął na Davida, który wciskał się mocno w mur. Zamknął oczy i szeptał modlitwę. - Chcesz stąd zwiewać? - Zapytał Mark, spoglądając na Liz. - Nie furgonetką - odparła. - Zauważą ją. - Dobra. - Uniósł rękę z układem procesorowym. - Carys? Liz nagle zacisnęła dłoń na jego ramieniu. - Kurde, nie wierzę w to. Odwrócił się, spoglądając w tym samym kierunku co ona. - Co to, na Boga...? Środkiem ulicy obok warsztatu szła Mellanie. Zmierzała w kierunku brzegu, omijając szczątki. Włosy i ubranie miała mokre od deszczu, ale poza tym wyglądała równie dobrze jak zawsze. Na jej twarzy i dłoniach migotały gęste, srebrne tatuaże 00. Wyglądało to, jakby prawdziwa skóra dziewczyny wyłaniała się na zewnątrz. - Padnij! - Zawołał do niej Mark. Odwróciła głowę i uśmiechnęła się miło do niego. Wokół jej oczu pojawił się ledwie dostrzegalny, złoty, fraktalny wzór, rozszerzający się niczym spirala. - Zostań na miejscu - poleciła ze spokojem. - To wykracza poza twoje możliwości. - Mellanie! Postąpiła jeszcze pięć kroków naprzód i z „Wyrobów Dziewiarskich Kate", dziesięć metrów przed nią, wypadło czterech obcych. Alfy przebiły się prosto przez aluminiowe ściany i uniosły broń. Nagle jednak zwolniły, a potem znieruchomiały. Wszystkie cztery stały pośrodku drogi niczym posągi. Mark uświadomił sobie, że maszyny latające obcych opadają powoli na ziemię. Te, które leciały jeszcze nad wodami Trine'ba, runęły gwałtownie do jeziora. W górę trysnęły fontanny wody. Kiedy opadły, okazało się, że maszyny unoszą się bezwładnie na powierzchni. - Mellanie? - Wychrypiał Mark. - Czy to ty to zrobiłaś? - Z niewielką pomocą. Wyprostował się powoli, walcząc z drżeniem nóg. Liz stała obok niego, spoglądając nieufnie na dziewczynę. David wysunął głowę zza murku. - Jezu. - Weźcie ich broń - poleciła Mellanie. Jej twarz zrobiła się niemal zupełnie srebrna. Było widać tylko niewielkie fragmenty skóry na policzkach i czole. - Chyba żartujesz - mruknął Mark. Czterej obcy położyli masywne cylindry na ulicy. - Nie żartujesz. - Ta broń powinna wystarczyć, żeby przebić ich pola siłowe - stwierdziła Mellanie. -Zapewne będziecie jej potrzebować, kiedy znowu ruszą na was. Nie zdołam ich powstrzymywać bez końca, ale wytrzymam, jak długo będę mogła. - Zaczerpnęła głęboko tchu i zamknęła chromowane powieki. Uciekajcie już. Mark opuścił wzrok. Głos dziewczyny dobiegał również z jego układu procesorowego.

- Niech wszyscy wsiądą do pojazdów i dołączą do konwoju - rozkazała Mellanie. - Co tu się dzieje? - Zapytał Simon. Mark uniósł urządzenie do ust. - Zrób, co powiedziała, Simon. Ona ich powstrzymała. - W jaki sposób? - Mark ma rację - wtrącił ktoś. - Jest ich tu cała kupa. Wszyscy zamarli w bezruchu. - Jedźcie! - Ponagliła ich Mellanie. - Nie macie dużo czasu! Uciekajcie stąd! Mark spojrzał na leżącą na jezdni broń. Czuł się jak uczeń zachęcany do jakiejś zakazanej psoty. Obcy nadal się nie ruszali. - Chodź - powiedziała Liz i podbiegła do nich. Podążył za nią. Broń była masywna, zbyt ciężka, by swobodnie ją nosić, nie wspominając już o celowaniu. Podniósł dwie sztuki, spoglądając nieufnie na wielkich, milczących obcych, jakby bał się, że aktem kradzieży złamie czar i skłoni ich do działania. David również podźwignął jeden z nieporęcznych cylindrów. - Jezu, zmiatajmy już stąd - odezwała się Liz. Mark zdołał unieść trzecią broń i umknął od tego dziwacznego żywego obrazu. -I co teraz? - Zapytała Liz. - Uciekajcie - odpowiedziała Mellanie. - A co z tobą? Będziesz bezpieczna? - Tak. - Obdarzyła Marka kolejnym ze swych niebezpiecznie erotycznych uśmiechów. - Jesteśmy kwita? - Dobra. - Dziękujemy ci - dodała Liz. Wszyscy troje popędzili w stronę furgonetki. Rzucili ukradzioną broń na tył i Mark wcisnął gaz do dechy. Spojrzał jeszcze w lusterku na Mellanie. Drobna, ludzka dziewczyna stała przed czterema potężnymi, opancerzonymi obcymi, nieruchoma i milcząca jak armia, którą powstrzymała. Wszczepy Mellanie przekazywały jej na bieżąco obraz świata To już nie były dane, lecz przedłużenie jej naturalnych zmysłów. Widziała elektromagnetyczne emisje szturmujących miasteczko obcych. Każdy z nich był plamą jasności na czarnym tle. Wymieniali długie, powolne, skomplikowane sygnały, tkając sieć gęsto upakowanych sinusoid. Regularności przekazywanych informacji zmieniały się nieustannie, łącząc poszczególne osobniki ze sobą. Następnie maszyny latające przesyłały je do wielkich, stożkowatych okrętów, kołyszących się na fałach Trine'ba. Z obu okrętów tryskały w górę ogromne kolumny informacji, znikające w wirze tuneli czasoprzestrzennych. Ten obraz stanowił uderzający kontrast z prostą elektroniczną siecią Randtown, z jej wąskimi liniami starannie skondensowanych binarnych impulsów. Ludzki system był pomysłowy i oszczędny, musiała jednak przyznać, że prymitywne, marnotrawne rozwiązanie stosowane przez alfy również cechuje się swoistą elegancją. To było typowe dla organicznych istot. Mellanie skupiła się na dziwnych regularnościach fal docierających z maszyny alf, która unosiła się nisko nad nawierzchnią, próbując wylądować. W ciele dziewczyny obudził się kolejny zestaw wszczepów. Wyczuwała w nich obecność Rl, która analizowała, wszystko, co odkryła dla niej Mellanie, starając się rozszyfrować znaczenia oscylujących sygnałów. Gdy emisje płynące z maszyny przemknęły przez wszczepy, dziewczyna usłyszała w głębi umysłu twardy niezrozumiały głos. Po chwili przerodził się on w chór szeptów. Potem pojawiły się obrazy tworzące się z sygnałów niczym jakiś dawno zapomniany sen. Niejasne wzrokowe przekazy licznych wędrownych osobników wyłaniających się z jeziora kongregacyjnego. Miliony przepychających się istot wyłaziły na brzeg. Nieopodal majaczyła wyniosła góra, poprzeszywana licznymi pomieszczeniami i korytarzami. Góra, na którą w dawnych czasach rankiem padało światło. Teraz niebo zawsze było mroczne. Przesłaniały je gęste chmury. Wieczną noc mąciły jedynie błyskawice. W ich blasku można było zobaczyć brudny deszcz albo

deszcz ze śniegiem padający na pola siłowe. To samo niebo widziane z okrążających glob planetoid również było czarne. Skłębione obłoki spowijały ją w całości. Blask słońca i gorejące słupy termojądrowego ognia rozświetlały nieco powłokę, nadając jej szarawy odcień. Pod ową zasłoną nadal kwitło życie. Połączone w nierozerwalne zgrupowania, wciskało się wszędzie: na małe zimne planety i księżyce krążące wokół gazowych olbrzymów. Tworzyło też osiedla na odległych planetoidach, a teraz sięgnęło do innych gwiazd i ich planet. Przemknęło przez tunele czasoprzestrzenne, docierając na Elan, i obecnie rozprzestrzeniało się po powierzchni jeziora, zmierzając ku lądowi. Owo życie szeptało do siebie, kierując swych wędrownych żołnierzy między kruche, pudełkowate budynki. Szukało ludzi oraz ich maszynerii, nie znalazło jednak nic, choć wykrywało charakterystyczne termiczne plamy, ku którym posuwali się żołnierze. Za zabudowanym obszarem widziało oddalające się, długie pojazdy. Wysłało za nimi maszyny latające, żeby zbadać sprawę. Nagle wystrzelono do jednego z wędrownych osobników. Żołnierz natychmiast odpowiedział ogniem, niszcząc całą strefę, z której padł strzał. Maszyny latające pomknęły w tamtą stronę, ostrzeliwując budynki wiązkami spójnego promieniowania gamma. - Wszystko zniszczą - poskarżyła się Mellanie. - Zniszczy - poprawiła ją Rl. - To pojedyncza istota. Interesujące rozwiązanie. Życie, które osiągnęło jedność nie tylko z sobą samym, lecz również ze swymi maszynami. - Nie obchodzi mnie jego natura. Tak czy inaczej, będzie zabijać ludzi. - Wiemy o tym. Wszczepy Mellanie wypełniły programy i moc. Uruchomiły się kolejne funkcje. Jej udział w tym procesie ograniczał się właściwie do dodania własnych życzeń do konkluzji. Skórę dziewczyny pokryły niesamowicie skomplikowane tatuaże 00, tworzące jeden, potężny system. Popłynęły z nich sygnały nakładające się na impulsy, które wiązały wędrowne alfy w jedną całość. Interferencja wzmacniała się, zaburzając gładką spójność myśli stada żołnierzy. W ślad za zakłóceniami podążyły nowe instrukcje. Mellanie wyszła z ukrycia i ruszyła powoli w stronę jeziora, by dokładniej przyjrzeć się wydarzeniom. Biedny Mark Vernon próbował ją ostrzec, dała więc jemu i jego przyjaciołom trochę broni alf i dopilnowała, żeby uciekł razem z resztą odważnych, bezsilnych obrońców Randtown. - Uświadomiło sobie, że coś tu nie gra - oznajmiła Rl. Wyczuwasz to? W sygnałach wypadających z tuneli czasoprzestrzennych zaszła zmiana. Zamiast rozkazów do procesów myślowych wędrownych żołnierzy przedostawały się zapytania. Kierująca nimi inteligencja pragnęła się dowiedzieć, jakiego rodzaju choroba je poraziła. Rl nie przestawała zakłócać strumieni informacji wymienianych przez żołnierzy alf, lecz jednocześnie sformułowała odpowiedź, którą następnie wysłała za pośrednictwem wszczepów Mellanie. - To my cię powstrzymujemy - oznajmiła Górze Światła Poranku. Mellanie wyczuła szok, który ogarnął obejmujące całą planetę procesy myślowe odległego o setki lat świetlnych obcego. - Kim jesteś? - Zapytała Góra Światła Poranku. - Jestem Rl, sojusznik ludzi. - Wspomnienia Bose'a wiedziały o tobie. Jesteś ludzkim odpowiednikiem osiadłych osobników. Końcem ich indywidualności. Stworzyli cię, ponieważ wiedzieli, że nie są doskonali. Wspomnienia Bose'a - pomyślała Mellanie. Cholera, to niedobrze. Ale z drugiej strony, może mój nowy Dudley poczuje się wreszcie wolny - Błędnie odczytałaś wspomnienia Bose’a - odparła Rl. - Ale nie będziemy się z tobą kłócić o definicje. Skontaktowaliśmy się z tobą, żeby cię prosić o zaprzestanie ataków na ludzi. One nie mają sensu. Nie potrzebujesz tych planet. - Ludzie również nie. - Niemniej jednak żyją na nich. Zabijasz ich. To się musi skończyć.

- A dlaczego? - Nie postępujesz właściwie. Wiesz o tym. - Życie musi przetrwać. Ja żyję. Nie mogę zginąć. - Nic ci nie zagraża. Jeśli nie zaprzestaniesz ataków, ta sytuacja się zmieni. - Inne życie zagraża mi przez sam fakt swojego istnienia. Tylko gdy osiągnę stan totalny, moja nieśmiertelność będzie zapewniona. - Zdefiniuj „totalny". - Jedno życie, wszędzie. - To nie zdarzy się nigdy. - Grozisz mi. Zniszczę cię. - Podajemy tylko fakty. Nie zdołasz nas zniszczyć, podobnie jak wielu innych cywilizacji, które istnieją w Galaktyce. Musisz się nauczyć pokojowo współistnieć z nami. - To sprzeczność. Wszechświat jest jeden i może zawierać tylko jedno życie. - Nie ma w tym sprzeczności. Po prostu nie jesteś przyzwyczajona do podobnych idei. Zapewniamy cię, że to możliwe. - Wierząc w to, zdradzasz siebie. Życie rośnie i rozprzestrzenia się. To nieuniknione. Tym właśnie jestem. - Prawdziwe życie ewoluuje. Możesz się zmienić. - Nie. - Musisz się zmienić. - Nie zrobię tego. Będę rosła. Będę się uczyła. Prześcignę cię. Zniszczę ciebie i ich. Mellanie uświadomiła sobie zmianę, jaka zaszła w naturze sygnałów docierających do planety przez tunele czasoprzestrzenne. Góra Światła Poranku wydawała żołnierzom nadal przebywającym na statkach ściśle sprecyzowane rozkazy, a następnie odłączała ich od sieci łącznościowej. Choć wędrowni żołnierze raczej nie byli zdolni do samodzielnego działania, potrafili wykonywać proste polecenia oraz posługiwać się systemami bojowymi bez nieustannego nadzoru. Z dwóch wielkich statków wystartowało szesnaście nowych maszyn latających. Wszystkie pomknęły w stronę miasteczka z przyśpieszeniem pięciu g. Ich instrumenty przeczesały Randtown w poszukiwaniu celów, dla udoskonalonych zmysłów Mellanie widoczne wyraźnie jak reflektory. - Dziadku! - Zawołała. Za jej plecami uformował się okrągły wylot tunelu czasoprzestrzennego, maleńkie zaburzenie przestrzeni unoszące się metr nad nawierzchnią. Zakrzywiało promienie świetlne, dziwnie zniekształcając i powiększając obraz. Powiększało się szybko, przechodząc w szary krąg o średnicy dwóch metrów. Mellanie skoczyła do niego. Dwie sekundy później w miejsce, gdzie przed chwilą stała, uderzyły wiązki szesnastu laserów atomowych. Mellanie przetoczyła się po trawie i zamrugała, oślepiona ciepłym blaskiem. Skrzywiła się z bólu, uderzywszy się w kolano. Skóra jej stygła, platynowe lśnienie przechodziło w zdrową opaleniznę, którą pielęgnowała w drogim salonie na Auguście. Reakcje jej ciała również zwalniały, podobnie jak rytm serca. Drżenie ustąpiło. Wszczepy dawały jej jedynie iluzję niezwyciężoności. Wylot tunelu był wbudowany w gładką powierzchnię skalnego urwiska. Rozwieszono nad nim coś w rodzaju trójkątnej markizy. Przed sobą Mellanie ujrzała... Nagle zapomniała o rozbitych kolanach. Omal się nie przewróciła. Nie była w stanie zachować równowagi. Ziemia zakrzywiała się nad jej głową. Dziewczynę dopadły zawroty głowy, przypominające chorobę morską. - Cholera, co to za miejsce? - Pisnęła. - Nie obawiaj się - uspokoiła ją Rl. - To był jedyny wolny tunel czasoprzestrzenny w całej Wspólnocie, który mógł cię dosięgnąć.

- Hmm... - Wnętrze ogromnego cylindra wyglądało niewiarygodnie. Piętrzyły się tu potężne góry, z których spływały wodospady. Dna dolin wypełniały wielkie jeziora, do których wpadały rzeki. Źródłem światła było wrzeciono, ciągnące się wzdłuż osi habitatu. - To nie jest Wysoki Anioł - stwierdziła Mellanie. - Oczywiście, że nie. - Ale tu jest sztuczna grawitacja. Nie potrafimy jej wytwarzać. Czy to stacja kosmiczna obcych? - To struktura zbudowana przez ludzi. Jest własnością bardzo bogatej osoby. Przyciąganie powstaje dzięki prostemu ruchowi wirowemu, podobnie jak w kole mieszkalnym „Drugiej Szansy". - Skoro tak mówisz. Nie uczyłam się w szkole fizyki. - W ogóle niczego się nie uczyłaś, mała Mel. - Dziękuję, że przypomniałeś mi o tym w takiej chwili, dziadku. To kto tu mieszka? - Właściciel pilnie strzeże swej prywatności, nie sądzę jednak, by w bieżącej sytuacji miał protestować przeciwko twojej wizycie. Przeprogramowałem już tunel, żeby przenieść cię na Augustę. Przejdź, proszę, na drugą stronę. Mellanie nadal rozglądała się po wnętrzu habitatu. - To fantastyczne. Ma prywatny tunel czasoprzestrzenny? - Uśmiechnęła się radośnie. - Ozzie! - Musisz uszanować jego prywatność. - Tak, tak. - Przeszła na drugą stronę. Poziom adrenaliny, podniesiony podczas konfrontacji w Randtown, w końcu opadł. Kiedy uniosła dłoń, nie zobaczyła na niej ani śladu tatuaży 00. - A co z konwojem? - Wszyscy dotarli do doliny Highmarsh. - Ale... Flota będzie ich mogła uratować dopiero za kilka dni. Obcy potwór zabije wszystkich. - Spróbuje to zrobić, tak jest. - Otwórz tunel czasoprzestrzenny w Highmarsh. Musimy ich stamtąd wydostać. - To nie jest praktyczna sugestia. Ten tunel jest mały. Uchodźcy z Randtown musieliby przechodzić przez niego pojedynczo. To trwałoby godzinami i stworzyło znakomity cel dla Góry Światła Poranku. - Otwórz go! Na obrazie taktycznym Wilsona pojawiły się aeroboty wyposażone w systemy walki radioelektronicznej. Pięć z nich ustawiło się w formację oskrzydlającą i pomknęło przez smog, by otoczyć oddziały alf posuwające się naprzód ze Scraptoft. Pozycje obcych wyznaczały pajęczyny pomarańczowej i nefrytowej barwy, oznaczające niezwykłe sygnały, jakie między sobą wymieniali. Te urywane, z pozoru losowe impulsy przywodziły Wilsonowi na myśl synaptyczne sygnały przechodzące między pojedynczymi neuronami. Niewidoczne dla radaru roboczujniki przekazały mu obraz opancerzonych alf posuwających się naprzód przez ruiny Scraptoft. Ich sposób poruszania się sugerował, że mają duże doświadczenie w walce w mieście. Obcy zabili już pewną liczbę ludzi, którzy zostali w przybrzeżnych miasteczkach. Ich broń była tak potężna, że jednym strzałem niszczyła pół budynku. Raporty mediów z innych zaatakowanych światów mówiły o podobnej brutalności. Alfy nie były zainteresowane braniem jeńców. W Scraptoft przebywało już z górą piętnaście tysięcy opancerzonych obcych. Wszyscy pracowicie budowali umocnienia, otaczające miasto pierścieniem w odległości dziesięciu kilometrów. Transportowce dostarczyły na miejsce kilka generatorów pól siłowych, a także broń zdolną zestrzelić każdego aerobota, który zbliżyłby się zanadto. Osiem okrętów tworzących ochronną formację wodowało w końcu, ale wyprodukowany przez nie gorący smog rozpraszał się powoli. Cztery pierwsze wystartowały ponownie i zniknęły w tunelach czasoprzestrzennych. Wilson wolał nie myśleć, jaki ładunek przywiozą tym razem. - Systemy walki radioelektronicznej gotowe do akcji - zameldowała Anna. Smukłe stateczki wyłoniły się zza horyzontu i zaczęły zakłócać działanie czujników alf. Nikt do nich

nie strzelał. Podleciały bliżej, by ich sygnały mogły wniknąć w sieć komunikatów przeciwnika. - Niech to diabli - mruknął Wilson, uśmiechając się po raz pierwszy tego dnia. Na przekazywanych przez roboczujniki obrazach opancerzeni obcy spowalniali ruchy i kręcili się w kółko, jak nakręcane żołnierzyki, którym kończyła się sprężyna. - Sprowadź z powrotem bojowe maszyny - rozkazał Rafaelowi Wilson. - Dokopmy skurwysynom. Aeroboty poszerzyły zakres ataku, biorąc na cel połączenia między maszynami latającymi a pływającymi po morzu okrętami. Skutek był taki sam. Maszyny mknęły na oślep przed siebie albo opadały leniwie ku ziemi. Tysiąc kilometrów nad powierzchnią osiem zmierzających ku planecie okrętów alf zmieniło trajektorie, by przelecieć nad Scraptoft. Informacja o tej zmianie rozbłysła na obrazie taktycznym. - Sprawdźmy, czyje również damy radę załatwić impulsem radioelektronicznym -zasugerował Wilson. - Ile jeszcze mamy takich urządzeń? - Znalazłam w rządowym wykazie tylko siedemdziesiąt trzy - odarła Anna. - Chcę dostać wszystkie. Sprowadź je. - Tak jest. - Chcielibyśmy coś zasugerować - odezwała się Rl. - Można wykorzystać ocalałe fragmenty planetarnych cybersfer do wywołania podobnego efektu. Nawet cywilne systemy powinny wywołać wystarczająco silne zakłócenia. - Zrobicie to dla nas? - Oczywiście. - Admirale - zawołała Anna. - Przybyły gwiazdoloty. Pierwszy mówca Anshunu, Gilda Princess Marden, oraz jej gabinet, zebrali się w cywilnym sztabie kryzysowym, ulokowanym dwadzieścia metrów pod Pałacem Regencji. Starali się pogodzić ewakuację mieszkańców z wymaganiami floty, która chciała przenieść na miejsce akcji żołnierzy i aeroboty. Znajdowali się pod ziemią i nie widzieli nieba, nie miało to jednak znaczenia. Nad polem siłowym nadal unosiły się straszliwe, toksyczne opary przesłaniające widok. Mieszkańcy pozostałych miast na Anshunie byli jednak w innej sytuacji, podobnie jak miliony ludzi, których atak zaskoczył poza miejskimi polami siłowymi i którzy nadal starali się do nich dotrzeć. Nawet na dziennej stronie planety mogli zobaczyć słupy ognia termojądrowych silników okrętów alf wyłaniających się z tuneli czasoprzestrzennych. Teraz zapaliły się też nowe światła, jaskrawe, turkusowe rozbłyski promieniowania Czerenkowa. Mogłoby się zdawać, że na orbicie pojawiło się nagle pięć gwiazd, rozmieszczonych wokół równika w jednakowych odległościach od siebie. Trzy okręty - „Nieustraszony", „Waleczny" i „Desperado" - przeszły do przestrzeni rzeczywistej razem z dwoma statkami zwiadowczymi, „Conwayem" i „Galibim". Potem nikt już nie mógłby patrzeć prosto na niebo. Z termojądrowych silników trysnęły strugi oślepiającego ognia, które przyćmiły gwiazdozbiory. Napędzane nimi statki i pociski poruszały się z wielkim przyśpieszeniem. Jądrowe wybuchy rozbłyskiwały jeden po drugim, łącząc się w jaśniejszą od słońca mgławicę, która otaczała cały świat. Od czasu do czasu wiązki energii penetrowały atmosferę, przeradzając się w potężne kolumny roziskrzonego, fioletowego blasku, długie na całe dziesiątki kilometrów. Gasły najdalej po paru sekundach, ale tam, gdzie uderzyły w ziemię, w górę tryskały śmiercionośne fontanny stopionej skały, szerząc dalsze zniszczenie. Jonosferę rozświetliły potężne impulsy promieniowania i wokół planety zatańczyły zorze polarne. Bitwa trwała ponad godzinę, potem mgławica przygasła, a jony umknęły w przestrzeń międzyplanetarną. Z tuneli czasoprzestrzennych wyłoniły się kolejne okręty alf. Orbitę ponownie wypełniły wąskie płomienie ich silników. Jeszcze przez długie godziny na planetę spadał deszcz płonących meteorów, ciągnących za sobą czarne smugi dymu. Ci, którzy przebywali jeszcze na otwartym terenie, spoglądali z lękiem na niebo i omijali leżące na ziemi szczątki, rozpaczliwie poszukując schronienia.

Furgonetka podskakiwała szaleńczo na żwirowanej drodze biegnącej dnem doliny Highmarsh. Mark prowadził niewielki konwój pojazdów wiozących ocalałych członków tylnej straży Simona Randa. Kilka kilometrów przed nimi jechała kolumna autobusów. Nie widział MG, wiedział jednak, że jest gdzieś z przodu, daleko przed autobusami. Mieli dobre połączenie z Carys, sieć w dolinie odzyskała już co najmniej trzydzieści procent pierwotnej przepustowości. - Jesteśmy na skrzyżowaniu - poinformowała ich Carys. Jej głos brzmiał słabo i słychać w nim było niepokój. - Barry mówi, że tamta druga droga prowadzi do doliny Ulon. - Co robią? - Zapytał żonę Mark. - Wracają do domu? - Jeden Bóg wie. - Dotknęła jednej z ikon układu procesorowego. - Simon, masz pojęcie, dokąd powinniśmy jechać? - Sądzę, że naszym pierwszym celem powinna być dolina Turguino - odparł Simon. - Jest stosunkowo wąska i ma wysokie ściany. Obcym trudno będzie wlecieć do środka. - Ale ona ślepo się kończy - sprzeciwił się Yuri Conant. - Jest szlak prowadzący do Sonchin - przypomniała mu Lydia Dunbavand. - To tylko ścieżka wydeptana przez kozice - przypomniał jej Mark. - Nawet terenówka tamtędy nie przejedzie. - Niemniej jednak tam właśnie powinniśmy pojechać - nie ustępował Simon. -Będziemy musieli się bronić do chwili, gdy flota nas ewakuuje. Liz walnęła pięścią w tablicę rozdzielczą. - Mamy cholerne osiemset siedemdziesiąte szóste miejsce na liście - jęknęła. -Zanim do nas dojdą, zostaną z nas tylko węgielki. Układ procesorowy wyświetlił ikonę niezidentyfikowanego rozmówcy. - Otworzyłam w dolinie Turąuino tunel czasoprzestrzenny - oznajmiła Mellanie. -Obawiam się, że nie jest zbyt duży, więc będzie trzeba sporo czasu, żeby wszyscy przeszli. Jeśli się nam poszczęści, może zdążymy, zanim alfy się zorientują, co się dzieje. Simonie? - Niech cię Niebo błogosławi, Mellanie - odparł Simon. - Dobra, wszyscy słyszeliście. Konwój jedzie do Turąuino. - Zostawiliśmy Mellanie w mieście - oznajmił zdumiony Mark. Gdy tylko dotarli do Czarnej Wody, trzecią część Randtown zniszczyła potężna eksplozja. Jej centrum znajdowało się w okolicy warsztatu Ables Motors, gdzie zostawili Mellanie. Mark powiedział sobie, że dziewczyna z pewnością znalazła drogę ucieczki, choć nie miał pojęcia, jak właściwie mogłaby tego dokonać. Gdy się dowiedział, że faktycznie tak się stało, poczuł nie tyle ulgę, co lęk na myśl o Mellanie Rescorai i jej możliwościach. - Powiedziała, że ktoś jej pomaga - zauważyła Liz. - Kto, do licha, mógłby jej udzielić pomocy na taką skalę? - Albo ktoś taki jak Sheldon, albo może sama Rl. Nie wyobrażam sobie, jak inaczej mogłaby zrobić coś takiego. - Boże Wszechmogący, dlaczego ona? - Nie mam pojęcia, kochanie - odparła Liz. - Może Bóg ma jednak poczucie humoru? Cieszę się, że Mellanie jest po naszej stronie. - Niech to szlag. Zacisnął ręce na kierownicy, gapiąc się na widoczną za brudną, spękaną szybą drogę. Długa kolejka furgonetek, terenówek i autobusów skręcała z niej do Highmarsh w jeszcze węższą szosę wijącą się wśród wysokich topól lii o nefrytowej barwie, znaczących granicę gospodarstwa Calsorów. - Carys? - Zapytała Liz. - Jadę drogą donikąd. Mam nadzieję, że wasza mała przyjaciółka wie, co robi. - Ja też. Dolina Turąuino była wąska nawet w porównaniu z innymi, które można było znaleźć na północ od

doliny Highmarsh. Miała kształt litery V i zaczynała się dwieście metrów nad jej poziomem. Dolną część stoków porastała tu trawa sworzniowa, ale na wysokości około pięćdziesięciu metrów roślinność i kamienista gleba ustępowały miejsca gołej skale. Spływające ze zboczy strumyczki wpadały do wartkiego potoku płynącego dnem doliny. U wylotu doliny droga przerodziła się w pas zdeptanej trawy sworzniowej. Tylko najbardziej uparte owce i kozy zapuszczały się tak wysoko. Konwój terenówek prowadził Yuri Conant. Lodowaty potok wypływający z doliny przecinał coraz bardziej stromy szlak. Samochód Conanta będzie miał trudności z jego sforsowaniem, a autobusom z pewnością się to nie uda. Przejechał przez strumień i zatrzymał się. Wysiadł z pojazdu i ujrzał zmierzający w górę konwój. Wiedział, że nigdy nie zapomni tego widoku. Przez luki między chmurami przedostawały się szerokie snopy promieni słonecznych, padających na brudne, sfatygowane pojazdy. Furgonetki były wyładowane w pełni. We wszystkich autobusach otworzono drzwi, bo klimatyzacja przestała działać, a ludzie stali w przejściach. Głosy przerażonych dzieci i rannych dorosłych dotarły do niego na długo przed samymi pojazdami. Najbardziej rzucał się oczy piękny, sportowy samochód Carys w metalicznym szarym kolorze. Szerokie koła wsunęły się pod podwozie na teleskopowych prętach i maszyna sunęła po wyboistym terenie swobodnie jak terenówka. Carys bez trudu sforsowała potok i zatrzymała się obok Conanta. Boczne okno się otworzyło. - Widać już ten tunel? - Zapytała Carys. Barry i Sandy siedzieli na fotelu obok niej, a Panda leżała z tyłu. - Z tego miejsca nie. - Dobra, dojadę tak daleko, jak tylko zdołam. Pomachał do niej leniwie ręką, gdy ruszyła w górę, równolegle do strumienia. Kilka terenówek podążyło za nią. Potem zjawił się pierwszy autobus i Yuri poszedł pomagać rannym. W chwili, gdy Mark zatrzymał się na improwizowanym parkingu, wszystko wyglądało zupełnie jak na dworcu autobusowym. Mnóstwo ludzi szło w górę doliny, ciągnąc za sobą dzieci. Inni tłoczyli się wokół autobusów z rannymi, wyciągając nosze na zewnątrz. - Znalazłam go - dobiegł z układu procesorowego radosny głos Carys. - Jesteśmy pięćset metrów od początku doliny. Mellanie czeka tu na nas. Nie bujała. Nigdy jeszcze nie widziałam takiego małego tunelu. - Przeprowadź dzieci! - Zawołał Mark. Poczuł, że Liz uścisnęła mocno jego dłoń. - Wysiadamy z samochodu - relacjonowała Carys. - Pięć metrów. Mellanie mówi „cześć". Ehe, miło cię zobaczyć. Barry, chodź, kochanie. Tak jest. Daj mi rączkę, Sandy. Mark, jesteśmy bezpieczni... Z ust Marka wyrwało się łkanie. Liz uśmiechała się, choć oczy zaszły jej łzami. Patrzyli na siebie przez długą chwilę. - Lepiej chodźmy pomóc innym - powiedziała. Nad potokiem Simon zgromadził grupkę oddanych sobie ludzi. Kiedy Mark, Liz i David przechodzili obok, wyciągnął do nich rękę. - Ci z nas, którzy mają broń, powinni zająć pozycje w wejściu do doliny, żeby zapewnić osłonę przyjaciołom i rodzinom. Minie trochę czasu, nim wszyscy zdołają przejść. Obcy zapewne zdążą nas odnaleźć. Mark obrzucił Liz zdesperowanym spojrzeniem. - Chyba znowu mówi o nas - mruknął pod nosem. - Ehe. Ale tym razem przynajmniej mamy porządną broń. Liz uniosła jeden z wielkich cylindrów, które zabrali alfom. - Nie mamy pojęcia, jak się z tego strzela. Rozciągnęła usta w złowrogim uśmiechu. - Ale tak się szczęśliwie składa, że jest z nami najlepszy mechanik w Randtown. Prawda, kochanie?

Gdy „Desperado" włączył hipernapęd i wycofał się z bitwy nad Anshunem, przez kilka minut na taktycznym obrazie panował spokój. Wilson przesuwał dłonie nad ikonami, sprawdzając przekaz kolejnych instrumentów obserwacyjnych. Nie ocalało ich zbyt wiele, ale aeroboty od czasu do czasu przekazywały obraz wydarzeń rozgrywających się nad wzburzoną jonosferą. Czterdzieści osiem tuneli czasoprzestrzennych pozostało w tych samych miejscach, tworząc efemeryczny naszyjnik unoszący się dwa tysiące kilometrów nad równikiem. Na jego oczach zaczęły się z nich wyłaniać rozmaite okręty alf, pędzące z wielkim przyśpieszeniem przez radioaktywny obłok kosmicznego pyłu i szczątków otaczający planetę. - Nadal tam są - wyszeptała przerażona Elaine Doi. - Nie zamknęliśmy ani jednego. Ani jednego! - Musimy się dostać do generatorów - stwierdził Dimitri Leopoldovich. - Ataki prostymi impulsami energii z tej strony nic nam nie dadzą. W końcu same tunele są formami zorganizowanej energii. - Bardzo dziękuję, akademiku - warknął Rafael. - Przed chwilą zniszczono cztery nasze okręty, które próbowały nas bronić, więc jeśli nie masz nic użytecznego do dodania, lepiej się zamknij. - Zniszczyliśmy albo wyeliminowaliśmy z akcji pięćdziesiąt dwa okręty obcych -zauważyła Anna. Nasze pociski są nieporównanie lepsze. Ale alfy mają przewagę liczebną i to zadecydowało. - Co więc mamy zrobić? - Zapytała prezydent Doi. Wilson poczuł niesmak, słysząc jej płaczliwy ton. - Nasze aeroboty zdołały zaatakować wszystkie punkty lądowania na planecie, podczas gdy gwiazdoloty walczyły na górze - stwierdził Columbia. - Zniszczyliśmy dziewięćdziesiąt procent nieprzyjacielskich jednostek. Będą musieli zacząć okupację od nowa. - Z pewnością nie zabraknie im zasobów - stwierdziła Doi. - Znowu wszystko sprowadza się do przewagi liczebnej. - Zapewne tak, ale tymczasem będziemy mogli dokończyć ewakuację. - Otworzyliśmy w mieście osiem dodatkowych tuneli czasoprzestrzennych -oznajmił Nigel Sheldon. Za trzy godziny ewakuacja Anshunu będzie skończona. - A co z innymi planetami? - Zapytała chłodnym tonem Doi, która wracała już do równowagi po utracie gwiazdolotów. - Nasza strategia walki radioelektronicznej okazała się skuteczna - odpowiedziała Rl. - Z pewnością udało się nam spowolnić tempo ofensywy obcych na powierzchniach planet. Są zmuszeni eliminować kolejno wszystkie węzły cybersfery. Niestety, ostatnie lądowania dają nam powody do niepokoju. - Dlaczego? - Zapytał Wilson. - Niewidoczne dla radaru roboczujniki przekazały nam obrazy ładunków, dostarczonych przez alfy na kilka planet. Najwyraźniej to elementy bram, które pozwolą im umieścić wyloty tuneli czasoprzestrzennych na powierzchni. - Jeśli uda im się przedostawać bezpośrednio na planety, nie będziemy mieli szans ich powstrzymać stwierdził Nigel. - Patrząc na sprawę realistycznie, i tak ich nie mamy - zauważył Wilson. - A już z pewnością nie ma mowy o odzyskaniu zaatakowanych światów. Tylko spójrzcie, do jakich zniszczeń doszło w ich środowiskach. - Chce je pan spisać na straty? - Zapytała Elaine Doi. - Krótko mówiąc, tak. - Ukrzyżują pana - zapowiedziała. - Senat wywali nas wszystkich, a potem zapewne zamknie w pudle. W wirtualnym polu widzenia Wilsona pojawił się napis: DAJ SPOKÓJ. ONA NIE JEST TEGO WARTA. Kod nadawcy świadczył, że autorką jest Anna. - Nie wiedzieliśmy, że będzie tak źle - stwierdził ze spokojem. - Wiedzieliśmy - sprzeciwił się Dimitri.

Wilson skierował spojrzenie na półprzezroczyste obrazy planet. Ich cybersfery były przedstawione jako pajęczyny lśniące intensywnym, złotym blaskiem. Wokół każdego miejsca lądowania alf pojawiły się czarne plamy. Ciemność szerzyła się, z każdą chwilą pochłaniając złoto. - Nie mamy już niczego, co moglibyśmy przeciwko nim użyć - stwierdził Wilson. -Zostało nam tylko wycofać się i przegrupować siły. Zaczerpnął pierwszy z serii głębokich oddechów, ale nawet tlen nie był w stanie przegnać paraliżującego zmęczenia. W ludzkiej historii nigdy nie było wojny, podczas której w tak krótkiej chwili utracono tak wiele. I to ja tu dowodzę. Dimitri ma rację. Wiedzieliśmy; tylko nie chcieliśmy tego przyznać. Kapitan Jean Douvoir słyszał wentylatory, które obracały się swobodnie za kratami, wciągając do przewodów wentylacyjnych gryzący dym wypełniający mostek „Desperado". Okręt miał szczęście. Ta ostatnia kierowana wiązka energii omal nie przebiła pola siłowego, ponieważ uszkodzenia, do których doszło przedtem, zaburzyły funkcjonowanie obwodów. Stabilizatory zrobiły, co tylko mogły, ale nawet nadprzewodnikowe obwody nie mogły wytrzymać impulsów wywołanych przez eksplozje jądrowe w zakresie megaton. Douvoir przeniósł uszkodzonego „Desperado" w hiperprzestrzeń, by uciec przed nadlatującymi pociskami alf. - Merde - mruknął, gdy wynurzyli się poza kometarnym halo układu planetarnego Anshunu. W jego wirtualnym polu widzenia rozbłysnął obraz odbudowujących się systemów elektronicznych okrętu. Zostało im bardzo mało rezerw. Z pewnością nie wytrzymają jeszcze jednego dłuższego ataku, a jeśli wrócą na pole bitwy, nie będą mieli szans go uniknąć. Okrętom i pociskom alf nie było końca. Nad ikonami łączności wszystkich pozostałych okrętów pojawiły się czerwone, mrugające znaki znaczące „nieczynne" - Jak wygląda sytuacja na polu bitwy? - Zapytał Dona Lantrę, który kierował zestawem czujników. Don obrzucił go znużonym spojrzeniem. - Właśnie straciłem z oczu „Nieustraszonego". To już wszystkie, szefie. Jean miał ochotę walnąć pięścią w konsolę, ale taki gest byłby bezużyteczny i trudny do wykonania w stanie nieważkości. Znał większość członków załóg. Mieszkając na Wysokim Aniele, zaprzyjaźnili się ze sobą, tworząc jedno wielkie bractwo. Teraz będzie ich mógł zobaczyć dopiero po ożywieniu. Nawet ta świadomość nie łagodziła ciosu. To potrwa lata. Zakładając, że Wspólnota przetrwa tak długo. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiła się ikona łączności reprezentująca admirała Kime’a. - Jak wygląda twoja sytuacja, Jean? - Zapytał Wilson. - Stabilizuje się. Za chwilę będziemy mogli spróbować jeszcze raz. - Nie. Wracajcie na Wysokiego Anioła. - Zostało nam jeszcze siedem pocisków. - Jean, na drugą stronę przeleciało pięćdziesiąt dodatkowych okrętów. Wszyscy wykonaliście znakomitą robotę, ale ewakuacja już się prawie skończyła. - Opuszczacie Anshun? - Musimy. Ewakuujemy wszystkie zaatakowane planety. - Nie. Wszystkie? Trzeba coś zrobić. Nie możemy im pozwolić na zwycięstwo. Dzisiaj to są dwadzieścia trzy światy, a jeśli ujdzie im to na sucho, jutro będzie ich sto. Musimy walczyć. - Walczyliśmy, Jean, i również odnieśliśmy dziś zwycięstwa. Razem z innymi gwiazdolotami zdobyliście dla Anshunu potrzebny czas. Został nam tylko jeden okręt, dlatego wróćcie do bazy, żeby jutro móc walczyć znowu. - Zwycięstwa? Tak bym tego nie nazwał. Dimitri ma rację. Musimy się przedostać przez te tunele czasoprzestrzenne i zablokować je z drugiej strony. - Wiesz, że nie jesteśmy w stanie tego zrobić. Są za dobrze bronione. Znajdziemy gwiazdę, której używają jako punktu zbornego, i wtedy ich zaatakujemy, Jean. Będziesz dowodził grupą szturmową.

- A ile czasu zajmie nam wybudowanie tak wielu okrętów, admirale? - Tyle, ile będzie trzeba. A teraz wracaj do bazy. - Tak jest. Douvoir polecił multiplastikowym pasom bezpieczeństwa poluzować się nieco, a potem napiął mięśnie brzucha i usiadł z wysiłkiem. Reszta przebywających na mostku oficerów przyglądała mu się z uwagą. - Nie jestem gotowy uznać się za pokonanego - oznajmił. - Przed opuszczeniem Wysokiego Anioła uaktualniłem bezpieczną skrytkę pamięci i zostanę ożywiony razem z towarzyszami. Zabieram ten gwiazdolot z powrotem do Anshunu, gdzie będzie mógł udowodnić, że zasługuje na swoją nazwę. Jeśli ktoś chce opuścić pokład, może skorzystać z łodzi ratunkowych. Flota z pewnością wszystkich uratuje. Odpowiedziały mu uśmiechy i kilka złowrogich grymasów. Nikt nie skorzystał z propozycji. - Znakomicie. Panie i panowie, służba z wami była przyjemnością i zaszczytem. Jeśli Bóg pozwoli, po ożywieniu znowu będziemy służyć razem. Na razie jednak musimy przeprogramować hipernapęd. Trzeba będzie usunąć całą masę ograniczników bezpieczeństwa. Pod koniec dnia chmury wreszcie się rozproszyły i w Highmarsh zapanował różowawy półmrok. Mark Vernon przycupnął za stertą głazów trzydzieści metrów za wejściem do doliny. Teren przed nim pojaśniał nieco i pojawiły się delikatne cienie. Nie widział jeszcze doliny Ulon, co bardzo go cieszyło. Nie mógłby znieść widoku domu, który musiał opuścić. - Już niedługo, kochanie - odezwała się Liz. Uśmiechnął się do niej, zdumiewając się, że zawsze potrafiła wyczuć jego nastrój. Zrobiła sobie chwilę przerwy i odpoczywała wsparta plecami o głazy. Na ramiona zarzuciła futerko chroniące przed spływającym z Dau'singów chłodem. - Pewnie masz rację. Widział już w dole koniec kolejki. Zostało najwyżej tysiąc ludzi, którzy posuwali się powoli naprzód wzdłuż lodowatego potoku. Dostrzegał nawet tunel czasoprzestrzenny: mały, ciemnoszary - Obcy dotarli do Highmarsh - odezwała się Mellanie. Mark zerknął z irytacją na ręczny układ procesorowy. Skąd ona to wie, do licha? Potem zobaczył na ekranie, że węzeł na drugim końcu doliny Highmarsh przestał działać. Aha. Liz podźwignęła nieporęczną broń alf i przykucnęła obok Marka. - Góra dwadzieścia minut - stwierdziła, obrzuciwszy kolejkę pośpiesznym spojrzeniem. - Może nawet mniej. - Niewykluczone. Musiał przyznać, że kolejka trochę przyśpieszyła. Na ekranie ręcznego układu zobaczył, że przestały działać dwa kolejne węzły. Usłyszał cichy dźwięk, który mógł być hukiem wybuchu. - Jesteście gotowi? - Zapytał Simon. Stał po przeciwnej stronie doliny, trzymając w rękach kolejną masywną broń obcych. Mark nie potrzebował wiele czasu, by przerobić spusty w sposób umożliwiający ludziom strzelanie z niej. Zastosowano w niej dziwne rozwiązanie. Dwa guziki trzeba było wciskać w kolejności trudnej dla ludzkich palców. Jedna z broni strzelała wybuchającymi mikropociskami, a pozostałe trzy emitowały potężne wiązki energii. - Chyba tak - mruknął z przygnębieniem Liz uniosła ręczny układ procesorowy do ust. - Czekamy. - Pamiętajcie, strzelamy i wycofujemy się. Uśmiechnęła się i zatoczyła oczyma, Spoglądając na Marka. - Ehe, pamiętamy. Mark pochylił się i pocałował ją.

- Nie sądzę, byśmy mieli czas - zauważyła szelmowskim tonem. - To tylko na wszelki wypadek - odparł lekko zażenowany. - Gdyby coś nam się stało. Chciałem, żebyś wiedziała, że cię kocham. - Och, kochanie. - Odwzajemniła pocałunek. - Gdy tylko przejdziemy przez ten tunel, natychmiast ściągasz portki. Uśmiechnął się. W Highmarsh zniknął kolejny węzeł. Według jego rachuby to musiał być ten przy gospodarstwie Marlych. Nie dalej jak kilometr od wejścia do doliny. - Wrócimy tutaj? To znaczy, na stałe? - Nie wiem, kochanie. Simon jest przekonany, że tak. - A chciałabyś wrócić? - Pewnie, że tak. To były najszczęśliwsze chwile we wszystkich moich życiach. Musimy nadal tak żyć. Przestały działać trzy kolejne węzły. - Zbliżają się - mruknął Mark. Po dwóch godzinach poświęconych na modyfikację rozmaitych systemów „Desperado" wrócił do hiperprzestrzeni. Przy maksymalnej prędkości od Anshunu dzieliły go tylko dwie minuty drogi. Jean Douvoir skupił całą uwagę na obrazie hiperradaru. Tunele czasoprzestrzenne wyglądały na nim jak okrążające planetę iskierki. Wybrał jedną z nich i skierował gwiazdolot prosto na nią. Gdy od wylotu tunelu dzieliło ich trzydzieści sekund lotu, polecił pokładowej LI obliczyć punkt wyjścia. W normalnej sytuacji wyłonieniem się z hiperprzestrzeni kierowały programy LI, ograniczające względną prędkość statku. Jeśli gwiazdolot wyłaniał się na orbicie planetarnej, jego prędkość powinna się równać miejscowej pierwszej prędkości kosmicznej. Jean jednak usunął ograniczniki i wynurzył się z prędkością równą dwudziestu procentom prędkości światła. Z rozdarcia czasoprzestrzeni odległego o pięćset kilometrów od wylotu tunelu alf popłynęło promieniowanie Czerenkowa. „Desperado" wypadł z samego środka fioletowej chmury światła i uderzył w pole siłowe obcych z jedną piątą prędkości światła. Eksplozja przetworzyła większą część masy gwiazdolotu w ultra-twarde promieniowanie, które przebiło pole siłowe, jakby było ono tylko bańką z kruchego, antycznego szkła. Tunel czasoprzestrzenny alf otworzył się szeroko przed mocą nowego, krótkotrwałego słońca, które zapłonęło nad Anshunem. Nad wylotem doliny Turąuino pojawiła się cylindryczna maszyna latająca obcych. Mark próbował ją śledzić lufą broni, ale szybko zniknęła za stokiem. Z doliny dobiegł głuchy, przeciągły grzmot. Nadleciały dwie kolejne maszyny, posuwające się znacznie wolniej od pierwszej. Mark zdążył wycelować w jedną z nich i nacisnąć spust. Pole siłowe maszyny rozjarzyło się zamazanym, turkusowym blaskiem. Na ziemię posypały się skry. Liz wypaliła z broni energetycznej, zwiększając rozmiary nimbu. Potem Simon wystrzelił mikropociski. Zagrożone pole siłowe otoczył poziomy pióropusz błękitnego ognia. Z drżącego stateczku posypały się kule ogniste. Maszyna przechyliła się gwałtownie i umknęła. Jej partner podążył za nią. - W nogi! - Zawołał Mark i pognał w głąb doliny, pochylając się nisko. W rękach ściskał ciężką broń. Pięćdziesiąt metrów dalej, w lekkim zagłębieniu, znajdowało się kolejne skupisko głazów. Deptał nogami gąbczastą trawę sworzniową, serce waliło mu gwałtownie, a Liz wrzeszczała jak szalona. Uśmiechnął się jak idiota. Można by niemal pomyśleć, że świetnie się bawi. Gdy byli pięć metrów od nowej kryjówki, potężny wybuch rozwalił głazy, za którymi chowali się przedtem. Mark natychmiast padł na ziemię. Jego radość w jednej chwili przerodziła się w nagi strach. - Nic wam się nie stało? - zawołał, przekrzykując ryk silników maszyny alf. Liz uniosła głowę. - O kurwa! Wszystko w porządku, kochanie. Ruszaj się, zwiewamy stąd. Sypały się na nich kawałki rozżarzonych kamieni i dymiącej ziemi. Za nimi wielki krąg trawy

sworzniowej stanął w płomieniach. Mark na wpół doczołgał się, a na wpół dolazł na czworakach do sterty głazów i skrył się za nimi. Dyszał ciężko. Nogi mu drżały. Zaryzykował spojrzenie za siebie i zobaczył, że maszyna alf wisi nieruchomo w wejściu do doliny. Wiedział, że powinien znowu do niej wystrzelić, ale po prostu nie potrafił się zdobyć na uniesienie broni. Nagle maszyna oddała strzał do drugiej, która okrążała górę. Eksplozja była niewiarygodnie gwałtowna, jej blask oświetlił całą dolinę. Dymiące szczątki posypały się na wszystkie strony. - Co to...? - To Mellanie - zdecydowała Liz. - Przejęła kontrolę nad maszyną. - Niech mnie szlag. Maszyna obcych odleciała. Po kilku sekundach wąską dolinę wypełnił huk kolejnych wybuchów. Mark zerknął na kolejkę do tunelu. Wszyscy padli na ziemię. - Ruszać się - warknął. - Podnieście te cholerne tyłki. Szybko! Z pewnością nie mogli go usłyszeć, ale ci, którzy byli najbliżej wylotu, podnieśli się z wysiłkiem i pobiegli w stronę przejścia. Ich desperacja wywołała panikę. Wszyscy popędzili naprzód. Przed szarym kręgiem zaczęła się przepychanka. - Rewelacja - warknął Mark. - Tego było nam trzeba, - I tak dobrze, że wytrzymali tak długo zauważyła Liz. Po kilku minutach szarpanina ustała, nie udało się jednak odtworzyć kolejki. Wszyscy tłoczyli się wokół wylotu tunelu. Robiło się coraz ciemniej. W wypełniającym dolinę mroku ludzie wyglądali jak rojące się wokół ula pszczoły. - Coś się rusza przed nami - poinformował ich Simon przez ręczny układ. Między porzucone autobusy i samochody wbiegli opancerzeni obcy. W mroku trudno było ich wypatrzyć. Nigdzie nie było widać maszyn latających. Mark zerknął na wylot tunelu. Zostało jeszcze co najmniej czterystu ludzi. - Jesteś gotowy, Mark? - Zapytał Simon. - Chyba tak. Mark uniósł myśliwski laser i włączył noktowizor. Zygzakowata linia autobusów lśniła błękitnym, neonowym blaskiem na perłowym tle. Teraz wyraźnie widział obcych. Było ich więcej, niż mu się przedtem zdawało, znacznie więcej. Posuwali się sprawnie wzdłuż ludzkich pojazdów, kryjąc się w najgłębszym cieniu. Wsuwali broń do środka przez otwarte drzwi albo wybijali nią okna ciężarówek w poszukiwaniu oznak życia. Jeśli dotrą do potoku, skupieni wokół tunelu ludzie staną się dla nich łatwym celem. Dojdzie do masakry. Mark wycelował w pierwszy autobus. Przesuwał laser wzdłuż karoserii, aż wreszcie znalazł otwartą klapę. Potrzebował z górą godziny, by spreparować te wszystkie nadprzewodnikowe baterie. Producenci umieścili w nich mnóstwo zabezpieczeń, które trudno było usunąć. W końcu jednak udało mu się połączyć wszystkie w jeden wielki obwód. Gdy w krzyżu nitek celownika znalazła się nadprzewodnikowa bateria, Mark wystrzelił. Urządzenie eksplodowało, wysyłając całą nagromadzoną energię w jednym potężnym impulsie, który wywołał reakcję łańcuchową w całym obwodzie. Wszystkie baterie wybuchły kolejno, sypiąc na boki rozgrzanymi do białości fragmentami. Obcy padali na ziemię albo podmuch unosił ich w powietrze. Odłamki i gwałtowne wyładowania elektryczne przeciążały pola siłowe ich skafandrów. Kilka ich broni również eksplodowało, powodując dalsze zniszczenia. Mark i Liz rzucili się do ucieczki z chwilą pierwszego wybuchu. Pędzili w dół zbocza, w stronę tunelu. Zostało tylko około dwustu ludzi. Wszyscy przygarbili się odruchowo, usłyszawszy eksplozję. - To powinno ich na chwilę zatrzymać - zawołał Mark. - Przedostaniemy się szybko.

Minęli ostatnie skupisko głazów, przebiegli przez potok i dotarli do końca kolejki przerażonych uchodźców. Spoglądając za siebie, Mark widział tylko czerwony blask płonącej trawy sworzniowej. - Simon? Simon, co się dzieje? - Dobra robota, Mark - pochwalił go Simon, spokojny jak zawsze. - Powstrzymałeś ich. Będą potrzebowali kilku minut, żeby się przegrupować. Wszyscy zdążycie przejść. Mark uścisnął mocno dłoń Liz i wspiął się na palce, spoglądając ponad głowami stojących przed nim ludzi. Została ich najwyżej setka. Może ze dwie minuty, jeśli będą przechodzili co sekundę. Nie, z pewnością dadzą radę przeciskać się po dwóch. Minuta, góra półtorej. Nagle w dolinie Turąuino zrobiło się jasno jak w dzień. Mark uniósł głowę i spojrzał na niebo. Hen, wysoko nad nimi pojawiło się pięć białoniebieskich gwiazd. Gorzały oślepiającym blaskiem, jaśniejąc z każdą chwilą. Gdy gapił się na to nowe zjawisko, zaskoczenie powoli przeradzało się w nim w furię. - O nie! - Krzyknął do straszliwych świateł. Nogi ugięły się pod nim, osunął się na kolana. Zdołał jednak unieść pięści w górę, ku nowemu niebezpieczeństwu. - Nie możecie nam tego zrobić, skurwysyny. Została tylko minuta. Jedna cholerna minuta, żeby stąd uciec. - Po policzkach spłynęły mu łzy. - Skurwysyny. Cholerne skurwysyny. - Mark. - Liz uklękła na wilgotnej glebie obok męża i objęła go ramionami. - Mark, kochanie, zaraz przejdziemy na drugą stronę. - Nieprawda. Nigdy nas nie wypuszczą. - To nie oni - odezwała się Mellanie. - Hę? Mark uniósł wzrok. Dziewczyna stała obok niego, spoglądając na pięć oślepiających świateł. - To my - wyjaśniła. - My to zrobiliśmy. - Wstawaj - rozkazała Liz twardszym tonem. - Nie żartuję, Mark. Złapała go za ramię i pociągnęła. Mellanie pomogła jej z drugiej strony. Wspólnie zdołały go podźwignąć. Przez tunel czasoprzestrzenny przechodzili już pośpiesznie ostatni mieszkańcy Randtown. Nowe gwiazdy nad ich głowami przygasały już i dolinę ponownie wypełniła ciemność. Mark ruszył chwiejnym krokiem w stronę tunelu. Nadal w to nie wierzył, spodziewał się, że lada chwila w plecy trafi go wiązka lasera. - Czekamy tylko na ciebie, Simon - odezwała się Mellanie. - Nie mogę stąd odejść. To mój dom. Zrobię, co w mojej mocy, żeby powstrzymać te potwory. - Simon! - Odejdźcie w bezpieczne miejsce. Wróćcie, jeśli będziecie mogli. Mark dotarł do tunelu. Ostatnim, co zobaczył na Elanie, był porzucony MG metrosport oraz Mellanie, patrząca gniewnie w głąb małej doliny. Potem przeszedł na drugą stronę. Góra Światła Poranku obserwowała za pomocą niezliczonych zmysłów, jakie zapewniały jej maszyny, ostatni ludzki gwiazdolot wracający na pole bitwy obok Anshunu. Przygotowała swoje okręty do otwarcia ognia. Ludzie zbliżali się szybko. Byli blisko. Niebezpiecznie blisko... Nie otrzymała żadnego ostrzeżenia. Nie miała czasu. Potężny impuls energii przemknął przez tunel czasoprzestrzenny wyłaniając się po drugiej stronie, gdzie znajdował się zbudowany na planetoidzie generator. Z chwilą jego zniszczenia korytarz w czasoprzestrzeni zamknął się natychmiast, ale straszliwa energia uwolniona z ginącego statku zdążyła się przedostać. Tysiące okrętów krążących wokół planetoidy rozjarzyły się nagle, gdy gigantyczny gejzer promieniowania zamieniał ich kadłuby w parę. Generatory tuneli czasoprzestrzennych implodowały, targane grawitonicznymi spazmami. Cała planetoida zadrżała pod wpływem kolapsu dwustu osiemdziesięciu siedmiu tuneli czasoprzestrzennych, a potem rozpadła się na kawałki. Energia zgromadzona w tunelach i generatorach uwolniła się w pojedynczym rozbłysku, zwiększając jeszcze i tak już śmiercionośny potop. Góra Światła Poranku obserwowała z „przerażeniem", jak potężna sieć tuneli czasoprzestrzennych

łącząca punkt zborny z jej rodzinnym układem drży i fluktuuje. Skierowała setki, a potem tysiące grup osiadłych osobników do pracy nad sekwencją poleceń, która zahamowałaby destabilizację. Stopniowo udało się uspokoić szalone emisje energii. Ocalałe generatory były w stanie skompensować stratę. Góra Światła Poranku przyjrzała się ruinom punktu zbornego. Straciła całą planetoidę wraz ze znajdującym się na niej sprzętem. Eksplozja zniszczyła lub uszkodziła tysiące okrętów. Ich ładunek wypadał w próżnię, sypiąc rozżarzonymi iskrami. Ponad trzy tysiące zgrupowań osiadłych osobników ginęło powoli wskutek napromieniowania, podobnie jak prawie sto tysięcy wędrownych alf. Wszystko to można będzie zastąpić, to jednak wymagało czasu. Straciła jedną czwartą wszystkich tuneli czasoprzestrzennych, co z pewnością spowolni jej ekspansję w ludzkiej przestrzeni. W rodzinnym układzie liczne grupy osiadłych osobników zaczęły rozważać sposoby obrony przed kolejnym „atakiem samobójczym". Góra Światła Poranku zaczęła przesuwać ocalałe tunele czasoprzestrzenne na dwadzieścia trzy nowe światy, które wcieliła do swej domeny. Po chwili jej statki wznowiły kursy na powierzchnie planet. Ludzie uciekali przez tunele czasoprzestrzenne w swych osłoniętych miastach i wędrowne alfy nie napotykały większego oporu.

JEDENAŚCIE Dezorientacja Ozziego rosła z każdą chwilą. Po prostu nie potrafił zrozumieć planety, na której przebywali. Po pierwsze, klimat w ogóle się nie zmieniał. Cały czas panował parny upał, a lekki wietrzyk bez przerwy dął w tym samym kierunku. Na planecie o związanej rotacji powinny występować silne wiatry, przenoszące ciepło z nasłonecznionej strony na tę pogrążoną w mroku. Spodziewałby się tu potężnych prądów powietrznych bezustannie okrążających glob, nie tego łagodnego zefirku. Rzecz jasna, wyspa mogła się znajdować w samym środku strefy ciszy. To by znaczyło, że wiatry wieją gdzieś za niepokojąco odległym horyzontem. Stworzył w ręcznym układzie procesorowym modele meteorologiczne, które w przybliżeniu potwierdzały tę teorię. Niemniej jednak żaden z tych modeli nie uwzględniał faktu, że planeta krąży wewnątrz gazowego halo. Nie sposób było ocenić, jak ów fakt mógł wpływać na dolne warstwy atmosfery. Małe urządzenie po prostu nie dysponowało algorytmami potrzebnymi do rozwiązania tak skomplikowanego problemu. Była jeszcze odległa ławica szarych chmur widoczna tuż nad horyzontem. Gdy wdrapywał się na centralne wzgórze po nowy zapas drewna, zawsze sprawdzał jej położenie. Nie poruszała się. I to właśnie od niej dął wietrzyk. Spróbował też ocenić odległość od sąsiednich wysp. Korzystając z funkcji kierowania inercyjnego wbudowanej w układ procesorowy, ocenił kąt, pod jakim były widoczne z obu brzegów ich wysepki. Z przybliżonych obliczeń trygonometrycznych wyszło, że najbliższa wyspa jest odległa o czterdzieści pięć mil. Znaczyłoby to, że planeta jest nieprawdopodobnie wielka. Jeszcze większą zagadką było gazowe halo. Ozzie nie był w stanie pojąć, czym są poruszające się w nim iskierki. Analiza spektrograficzna wskazywała, że składają się z wody. - Czy to ma jakieś znaczenie? - Zapytał Orion, gdy Ozzie znowu zaczął się skarżyć pod nosem na najnowsze wyniki, jakich dostarczyły mu instrumenty. - Wiemy, że musimy się dostać na drugą wyspę, żeby znaleźć drogę wyjścia. Kogo obchodzi, co jest na niebie? - Tak, to jest ważne - warknął Ozzie. - Nie potrafię zrozumieć, jak mogły się uformować takie kule wodne. Z pewnością nie przez kolizje kropel, są na to za duże. Niektóre z nich mają setki mil średnicy. - I co z tego? Sam mówiłeś, że powietrze w halo nadaje się do oddychania. Dlaczego nie miałoby w nim być wody? - Nie w tym rzecz, brachu. Powinieneś zapytać, dlaczego tam są. - Dlaczego? - Kurwa, nie wiem! - Umieszczono je tam - oznajmił Tochee za pośrednictwem układu procesorowego. - Całe gazowe halo jest sztuczne, a z tego wynika, że budowniczowie celowo stworzyli w nim wodne kule. - Dziękuję, Tochee - odrzekł Ozzie i ponownie spojrzał na Oriona. - Chcę się dowiedzieć, jaki mieli cel. Dlatego muszę poznać pewne podstawowe informacje. - Na przykład jakie? - Zapytał chłopak. - Zawartość pary wodnej w halo. Ciśnienie gazu, jakie w nim panuje. Tempo parowania kul wodnych. Ich temperatura. I tak dalej. Ale z tym sprzętem nie mogę nawet zacząć. - Wskazał z irytacją na niewielką kolekcję czujników. - Ale dlaczego to jest ważne? - Nie ustępował Orion. - Dlatego, że działa tu mnóstwo sił, których nie dostrzegamy. Jeśli lepiej poznam gazowe halo, będę mógł w końcu zrozumieć tę dziwaczną planetę. - Jest po prostu wielka. Sam tak powiedziałeś. Większa niż Silvergalde. Ozzie dał za wygraną.

- Ehe, brachu, z pewnością robi takie wrażenie. - Spojrzał wyzywająco na widoczne na niebie niezliczone iskierki. - Ech, do diabła z tym. Mamy pilniejsze problemy, prawda? - Przygotowania są już prawie ukończone - dobiegł głos z układu procesorowego. -Potrzebna będzie jeszcze jedna wyprawa po owoce. - Jasne. Ozzie obrzucił ukończoną łódkę nieufnym spojrzeniem. Gdy zabrali się do jej budowy, wyobrażał sobie, że sklecą coś w rodzaju lekkiej żaglówki o gładkim kadłubie wykonanym ze świetnie dopasowanych desek i trójkątnym żaglu, a on sam stanie za sterem i poprowadzi ich na drugą wyspę. W końcu nóż o harmonicznym ostrzu znowu działał, więc ciesielska robota nie powinna przysporzyć im trudności. Niestety, układ procesorowy nie zawierał zbyt wielu informacji na temat budowy statków. Musieli się zadowolić tratwą, która sprawiała wrażenie pływalnej jak cegła. Pierwszy dzień poświęcił na ścięcie po jednym drzewie z każdego z pięciu rosnących na wzgórzu gatunków. Następnie Tochee ściągnął pnie na plażę i wepchnęli je kolejno do morza. Większość pni palm zanurzała się coraz głębiej, w miarę jak nasiąkały wodą. Tylko drewno wysmukłego gatunku o długich, szarych, kosmatych liściach pływało jak należy. Rzecz jasna, był on najrzadszy na wyspie. W ciągu pięciu następnych dni ścięli niemal wszystkich przedstawicieli tego gatunku rosnących na wzgórzu. Ozzie i Orion na zmianę brali nóż o harmonicznym ostrzu i ścinali gałęzie, zostawiając stosunkowo gładkie pnie, które Tochee staczał na dół. Następnym etapem była produkcja lin, o której encyklopedyczne pliki układu procesorowego miały nieco więcej do powiedzenia. Suche liście palmowe, których używali, były twarde i ostre. Ozziemu i Orionowi już po paru minutach pracy krwawiły palce. Musieli wyjąć z bagażu zestaw do szycia i przerobić stare rękawice. Nawet manipulatory Tochee nie były odporne na ostre jak brzytwa krawędzie. W końcu jednak udało im się spleść wystarczająco wiele lin, by móc powiązać wszystkie kłody Trzy grube pakiety o długości pięciu i pół jarda zapewniały pływalność, a dodatkowe pnie umieszczone pod kątem prostym utrzymywały całość konstrukcji. Kwadratowy żagiel, wykonany z wszechobecnych liści palmowych, przypominał raczej podłogową matę niż jakąkolwiek znaną tkaninę. Orion uważał, że tratwa jest fantastyczna. To dopiero będzie prawdziwa przygoda! Tochee podchodził do ich wysiłków z typową dla siebie spokojną aprobatą. To znaczyło, że Ozzie był tym, który musiał im uświadomić, że nie ma świętego Mikołaja. Nadal sądził, że coś takiego mogłaby zmontować grupa ośmiolatków podczas długiego, nudnego lata. Ozzie podniósł plecak i wszyscy trzej ruszyli w głąb lądu po więcej owoców. Odkryli na wyspie kilka różnych typów. Wszystkie rosły na krzewach i minipalmach nieopodal brzegu. Wkrótce już Ozzie ścinał je kieszonkowym nożykiem i chował do plecaka. Orion i Tochee przedzierali się przez gęstą roślinność po bokach Ozziego. Byli bardzo podekscytowani perspektywą opuszczenia wyspy. Ozzie żałował, że nie potrafi się tak cieszyć. Wystarczyło, by spojrzał na gazowe halo, i natychmiast sobie uświadamiał, że coś tu nie ma sensu. Po co zbudowali tak fenomenalny artefakt, a potem umieścili w jego środku coś równie zwyczajnego jak planeta? Gazowe halo z pewnością było przeznaczone dla form życia, które potrafiły latać. Ptaszarnia Boga. Wodne kule i unoszące się w powietrzu rafy koralowe, o jakich opowiadał Johansson, były miejscami odpoczynku dla istot, które nie potrzebowały grawitacji i prowadziły życie tak nieskrępowane, jak to tylko możliwe. Jeśli prawdziwy ośrodek cywilizacji Silfenów w ogóle potrzebował fizycznego domu, nie mogliby stworzyć dla siebie nic lepszego. „Cały wszechświat, który jest maleńki, lecz zarazem tak wielki, że nie sposób poznać go w całości opowiadał Johansson. - Ośrodek tajemnic osłoniętych szczytowymi osiągnięciami nauki. Cóż to za zdumiewający paradoks!". Ozzie spróbował sobie przypomnieć, czy usłyszał od niego coś, co mogłoby okazać się użyteczne.

Johansson nie zwykł jednak wdawać się w szczegóły. Niemniej sugerował, że wrócił stąd prosto do Wspólnoty. Wypełnił plecak po jakichś czterdziestu minutach. - Powinno nam wystarczyć - stwierdził. - Bomba - mruknął Orion. Uśmiechnął się szeroko i ugryzł jeden z ciemnofioletowych owoców o smaku nieco przypominającym maliny. Po brodzie spłynął mu gęsty sok i chłopak otarł go grzbietem dłoni. Ozzie przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. Orion miał na sobie tylko parę obdartych szortów, którą sam sobie zrobił, obcinając nogawki starych spodni. Nie był już tak chudy jak przed wieloma miesiącami, kiedy ruszali w drogę. Wędrówka i praca fizyczna wyrobiły mu mięśnie. Jego bladą skórę pokrywały gęste piegi. Była też lekko opalona, miejscami poparzona od słońca, a ostatnio również wiecznie brudna. Na podbródku wyrosły mu rzadkie kosmyki, a rude, skołtunione włosy były prawie tak samo rozczochrane jak afro Ozziego. Krótko mówiąc, zrobił się z niego mały dzikus. Potrzebował tylko włóczni i przepaski na biodra, by pozbyć się wszelkich śladów trzech tysiącleci ludzkiej cywilizacji. To moja wina - pomyślał Ozzie, dręczony wyrzutami sumienia. Powinienem być bardziej stanowczy odesłać go z powrotem do Lyddington. Albo przynajmniej zadbać o jego wykształcenie. - Co się stało? - Zapytał Orion. Obejrzał się za siebie, żeby sprawdzić, na co gapi się Ozzie. - Kiedy się ostatnio myłeś? - Pływałem w morzu dziś rano. - Wodą i mydłem. - Nie mamy mydła. Powiedziałeś, że za dużo waży, i zostawiliśmy je w Lodowej Cytadeli. - Ehe, masz rację. A co z żelem do zębów? Używałeś go? - Została nam tylko jedna tubka i jest twoja. Moje zęby są w porządku. O co ci chodzi? - Musimy coś zrobić z twoimi włosami. Brachu, masz w nich żywe zwierzęta. -I kto to mówi. Ozzie pociągnął się za brodę. Uświadomił sobie nagle, że faktycznie nie stanowi zbyt dobrego przykładu. - Dobra, od jutra obaj zaczynamy od nowa dbać o higienę osobistą. Zgoda? - Jak sobie życzysz. Orion wzruszył obojętnie ramionami. Ozziemu przemknęło przez głowę, że to niemal doskonała imitacja jego gestu. - Dobra. Mam w układzie procesorowym trochę tekstów, które chciałbym z tobą przejrzeć. - A co w nich jest? - Trochę podstawowych informacji - odparł niejasno Ozzie. - Umiesz czytać, prawda? - Ozzie! - Spokojnie, brachu, chciałem się tylko upewnić. Jutro, dobra? - Mówiłeś, że jutro rano odpływamy. - Pamiętam. Ale na tratwie nie będziemy mieli za dużo do roboty, prawda? Orion podrapał się po włosach, wyraźnie zdziwiony zmianą, jaka zaszła w jego przyjacielu. - Pewnie masz rację. Rozbili obóz na plaży, obok miejsca, gdzie budowali tratwę. Ozzie i Orion chowali się w namiocie, by móc spać po ciemku, Tochee jednak nie przejmował się wiecznym dniem. On jednak nigdy nie spał, tylko odpoczywał. Kiedy wrócili, Orion rozpalił wygasłe ognisko, a potem zabrał się do pieczenia ryby, którą złapał Tochee. Ozzie poszedł na brzeg i wypełnił wszystkie torebki na wodę, używając filtra. Woda w morzu nie była zbyt słona, ale z pewnością nie nadawała się do picia. Zaczął pakować ich rzeczy. Orion kończył piec rybę. Plan wyglądał prosto. Kiedy obudzą się rano,

natychmiast zepchną z chłopakiem łódź na wodę. Zgromadzili wystarczający zapas owoców i wędzonych ryb, a ponieważ mieli filtr, woda nie będzie problemem. Ozzie miał cichą nadzieję, że wszystkie te przygotowania okażą się zbędne. Nawet jeśli żagiel na nic się nie zda, tak jak podejrzewał, wystrugali kilka prostych wioseł, a poza tym Tochee zawsze będzie mógł ich pociągnąć. Z pewnością dotarcie do sąsiedniej wyspy nie powinno im zająć więcej niż dwa dni. Rankiem dopilnował, by Orion umył zęby żelem z kurczącego się zapasu. Potem obaj rozczesali skołtunione włosy i Ozzie wyciągnął zestaw do golenia. To był właściwie jedyny luksusowy przedmiot, jaki jeszcze zachował. Ostrze z diamentową powłoką łatwo uporało się z jego zarostem, choć przeklinał brak porządnego lustra. - Czemu po prostu nie skorzystasz z ręcznego układu? - Zapytał Orion. Dotknął kilku ikon i ustawił urządzenie przed Ozziem. Na ekranie pojawił się znacznie powiększony obraz twarzy Ozziego. - Dziękuję, brachu - mruknął mężczyzna i wznowił golenie. Tym razem szło mu znacznie sprawniej. Być może wcale nie będzie tak trudno nauczyć czegoś chłopaka. Zjedli szybko śniadanie, zapakowali resztę ekwipunku do plecaków i toreb, a prowiant na drogę włożyli do wiklinowych koszy. Potem wszyscy trzej ustawili się z tyłu tratwy. Zbudowali ją w odległości kilku jardów od spokojnej wody z myślą o tym właśnie momencie. Tochee zajął miejsce pośrodku. Wszyscy zaczęli pchać stateczek po sypkim piasku w stronę wody. Po chwili przedni koniec tratwy dotknął niewielkich fal. Wytężający mięśnie Ozzie niemal nie chciał na to patrzeć. Nie miał pojęcia, co poczną, jeśli to cholerstwo zatonie. Przód tratwy pochylił się niepokojąco, posuwając się po opadającym dnie, ale zaraz się wyprostował. Ozzie wszedł po pas w wodę, nie przestając pchać tratwy. Tochee opłynął ją wkoło, a potem zniknął pod spodem. Już pierwszego dnia pobytu na wyspie masywny obcy zaskoczył ich gracją, z jaką potrafił pływać. Mogłoby się wręcz zdawać, że Tochee czuje się w wodzie lepiej niż na lądzie. Obie pary płatów plastycznego ciała spłaszczyły się, tworząc długie płetwy, dzięki którym mógł się poruszać ze znaczną prędkością. Potrafił też wstrzymywać oddech na długi czas. Wszystko to pozwalało muz łatwością zaopatrywać wędrowców w miejscowe ryby. Orion stał po kolana w wodzie i uśmiechał się z dumą, spoglądając na tratwę. - Czyż nie jest zdumiewająca, Ozzie? - Zapytał. - Ehe, brachu. Cholernie zdumiewająca. Ozzie obserwował ich stateczek jeszcze przez chwilę, nadal spodziewając się, że zaraz zatonie. Nie wysuwał się nad wodę tak wysoko, jak na to liczył, a kiedy go obciążą, zanurzy się znacznie głębiej. Niemniej jednak utrzymywał się na powierzchni... Tochee wyskoczył nad powierzchnię w odległości dwudziestu dwóch jardów od tratwy i znowu zniknął w wodzie. Bryzgi pomknęły na wszystkie strony - Wygląda na zadowolonego - mruknął Ozzie. Wyszedł z morza, trzymając faleń, i owinął go wokół palika, który wbili w piasek obok swoich rzeczy - Chodź, brachu, musimy to wszystko załadować. Orion również wyszedł na brzeg. - Ozzie, jak ją nazwiemy? - Hę? - No, tratwę. Jak ją nazwiemy? Każda łódź musi mieć nazwę. Ozzie otworzył usta. „Szalona Desperacja"? „Titanic II"? Orion czekał na odpowiedź, przeszywając go naiwnym spojrzeniem. To cholerstwo kosztowało ich wiele dni ciężkiej pracy. - Nie jestem pewien - odparł. - Może „Zwiadowca"? - Kurde, Ozzie, to świetne. Podoba mi się. - Ukłonił się tratwie. - Chrzczę ten statek imieniem „Zwiadowca". Niech Bóg go błogosławi i wszystkich, którzy na nim żeglują. Chyba raczej niech pomoże tym, którzy na nim żeglują.

- Dobra, przenieśmy wszystko na pokład. Wziął dwa kosze z prowiantem i ruszył przez wodę ku tratwie. Załadowali wszystko w piętnaście minut. Tochee wynurzył się z wody. Jego wielobarwne, pierzaste wyrośla lśniły w blasku słońca. Obcy otrzepał się z pasją, sypiąc kropelkami na wszystkie strony. - Jesteśmy gotowi? - Zapytał za pośrednictwem układu procesorowego. - Nie widzę powodu, by zwlekać - odparł Ozzie. „Zwiadowca" kołysał się niepokojąco, gdy wspinali się na rozklekotany pokład, zwłaszcza w chwili, kiedy wdrapał się na niego Tochee. Ozzie ponownie sprawdził zanurzenie. Woda niemal sięgała pokładu, ale nadal trzymali się na powierzchni. Widział pływające wokół tratwy małe rybki. Ale to nie tych małych się boję. - W porządku. Załoga na miejsca. Ozzie usiadł z jednego boku, Orion z drugiego, a Tochee zajął miejsce pośrodku. Wszyscy złapali za wiosła i zaczęli nimi poruszać. Z początku ich prędkość była żałosna, ale potem Ozzie zaczął podawać rytm i nauczyli się koordynować wysiłki. Gdy znaleźli się sto dziesięć jardów od brzegu, poczuł na policzku bryzę. - Starczy tego - rozkazał. - Przekonamy się, czy żagiel jest skuteczny. Obaj z Orionem pociągnęli za liny, wciągając kwadratową płachtę utkaną z palmowych liści na wysoki na cztery i pół jarda maszt. Liny skrzypiały niepokojąco. Odkąd wyszli zza osłony wyspy, fale stały się wyraźnie wyższe. - Czy w ogóle się poruszamy? - Zapytał Orion, spoglądając tęsknie na plażę. Tochee wyciągnął manipulator w mackę i zanurzył ją w wodzie. - Poruszamy się - potwierdził. - Tak jest! - Orion klasnął radośnie w dłonie. Spojrzał w przód, gdzie na horyzoncie malowały się ciemne plamki innych wysepek. - Do której popłyniemy? - Celne pytanie - zauważył Ozzie. - Tochee, czy mógłbyś nas skierować do drugiej wysepki od lewej? Miałem wrażenie, że ta jest najbliższa. - Spróbuję tego dokonać - odparł Tochee i zanurzył w wodzie ster - szeroką, drewnianą łopatkę umieszczoną na prostej osi. Byli już dosyć daleko od brzegu i Ozzie uświadomił sobie, że popycha ich stosunkowo silny wiatr. Siedział z boku tratwy, mocząc nogi w wodzie, i obserwował oddalającą się powoli wyspę. Cywilizacja jest błogosławieństwem, którego nikt nie docenia, dopóki nie stanie w obliczu jej upadku. Ów straszliwie długi dzień na Elanie przekonał Mellanie, że taki upadek może nadejść bardzo szybko. Strach budził w ludziach bardzo silny instynkt przetrwania, który szybko zdobywał przewagę nad codziennymi zasadami zachowania. Nigdy nie zapomni tych ostatnich godzin, gdy czekała przy wylocie małego tunelu czasoprzestrzennego w dolinie Turąuino. Tłum wpadł w panikę, wszyscy zaczęli się przepychać, ich desperacja i wściekłość rosły z każdą chwilą. Gdyby nie silny przywódca, jakim okazał się Simon Rand, byłoby znacznie gorzej. Choć minął zaledwie tydzień, wszystko to wydawało się jej już odległe. Stała przy zajmującym całą ścianę oknie w penthousie Alessandry na sześćdziesiątym piątym piętrze drapacza chmur, spoglądając z góry na Salamankę. Nocą miasta zawsze robiły wrażenie tętniących życiem w większym stopniu niż za dnia i stolica Nowej Iberii nie była wyjątkiem. To był bogaty świat, jedna z najwcześniej skolonizowanych planet pierwszej fazy. Liczba jej ludności sięgała dwóch miliardów. Sama Salamanka miała dwanaście milionów mieszkańców. Jej światła ciągnęły się aż po horyzont. W centrum miasta, gdzie wysokość wieżowców z metalu i kryształu najlepiej świadczyła o cenach gruntu, ulice tworzyły standardową szachownicę. Dalej ich układ stawał się coraz bardziej chaotyczny, aż wreszcie światła roztapiały się w mgiełce przedmieść. Jak wszędzie, ze świetlistymi liniami ulic krzyżowała się srebrzysta sieć torów. Przecinały one miejskie dzielnice, zawsze mając pierwszeństwo przed drogami. Dzięki

temu pociągi mogły łatwiej przewozić cenne ładunki między poszczególnymi częściami miasta a planetarnym dworcem STT. Być może był to tylko wytwór jej wyobraźni, Mellanie była jednak przekonana, że widzi dziś mniej pociągów niż zwykle. Wpływ inwazji dawał się odczuć we wszystkich aspektach życia Wspólnoty. Sytuacja dopiero zaczynała wracać do stanu przypominającego dawną normalność. Gdy tylko unosiła wzrok, dostrzegała słabe migotanie otaczającego miasto pola siłowego. Czuła się dziwnie, widząc je w tym miejscu. Choć większość dużych miast wyposażono w taką osłonę, uruchamiano ją dotąd tylko podczas najgwałtowniejszych huraganów i tornad. Teraz wszystkie były włączone na stałe. - Nadal nic się nie zmieniło, prawda? - Odezwała się Alessandra, zatrzymując się za jej plecami. Nie wiedzieć czemu, spodziewałam się, że kiedy wrócę, już je wyłączą. Ale z drugiej strony to uspokajający widok. Mogłabym tu stać godzinami. Minęło kilka dni, nim STT wznowiła regularny ruch pasażerski między planetami. Pierwszeństwo miały miliony uchodźców, dla których szukano miejsca w całej Wspólnocie. Na Wessex sytuacja nadal nie wróciła do normy. STT intensywnie starała się naprawić generatory tuneli czasoprzestrzennych, uszkodzonych podczas bitwy stoczonej nad planetą przez Nigela Sheldona. Połączenia z całym sektorem przestrzeni drugiej fazy obsługiwanym przez Wessex nadal były wysoce nieregularne, choć żaden z tych światów nie stracił kontaktu z unisferą. Ekspres kursujący między Augustą a Nową Iberią przywrócono jednak do rozkładu i Alessandra mogła wrócić do domu trzy dni po ostatnim locie „Desperado". Mellanie odwiedziła penthouse Alessandry po raz pierwszy po inwazji. Przed dwoma dniami opuściła wreszcie niezwykłą planetoidę Ozziego razem z ostatnimi uchodźcami, przechodząc przez tunel, którego drugi koniec przeniesiono na Augustę. Cały czas dotrzymywała tam towarzystwa Dudleyowi, uspokajając go i jednocześnie próbując wziąć się w garść. Wszczepy, które otrzymała od Rl, przeszły w stan nieczynny i jej nowo zdobyta pewność siebie nieco osłabła. Nie wiedziała, w jakim kierunku zaprowadzi ją dochodzenie w sprawie Pauli Myo i Gwiezdnego Podróżnika. W splątanych wspomnieniach Dudleya prawdopodobnie ukrywało się więcej informacji. Będzie potrzebowała dłuższego czasu, by się upewnić, że wyciągnęła już z niego wszystko, czego potrzebowała. Na razie ukryła go bezpiecznie w tanim domku nad morzem na Oaktier, gdzie w dzieciństwie często spędzała wakacje. Nikt go tam nie wytropi, przynajmniej nie od razu. Alessandra przesunęła dłonie po ramionach Mellanie i pocałowała dziewczynę w czubek głowy, jakby ją błogosławiła. - Słyszeliśmy od uchodźców z Randtown dziwne opowieści. Niektórzy mówią, że byli w statku kosmicznym obcych. - Kłamią. To była stara noclegownia dla pracowników kosmicznej fabryki, którą STT wycofuje z użytku. Na szczęście tunel czasoprzestrzenny jeszcze działał. - To ciekawe. - Alessandra zacisnęła mocniej dłonie, robiąc jej lekki masaż. - To jedyny fragment relacji, który kierownictwo postanowiło utajnić. Inne firmy medialne również nic na ten temat nie pokazały. Ktoś wywierał naciski w tej sprawie. Bardzo silne naciski. Mellanie odwróciła się, spoglądając na klasyczne, posągowe rysy drugiej kobiety. - To nie moja wina. - Hmm. - Alessandra pogłaskała palcem policzek Mellanie. - Zmieniłaś się. - Byłam naocznym świadkiem najazdu obcych. No wiesz, to zmienia nastawienie. - Z pewnością masz rację, kochanie. - Pochyliła się, by pocałować Mellanie, ale dziewczyna powstrzymała ją, unosząc rękę. - Nie teraz. - Naprawdę? - Alessandra uniosła lekko jedną, elegancko wyskubaną brew. -Lepiej szybko

wprowadź się w nastrój. Na kolacji będzie Robin Dalsol. To jeden z głównych doradców Goldreicha. Chcę się dowiedzieć, ile pieniędzy rząd zamierza władować we flotę przed kontrofensywą. Powinniście do siebie pasować, jest dopiero dziesięć lat po rejuwenacji. - Sama się z nim pierdol - warknęła dziewczyna. - Ja już tego nie robię, kochanie. Nie muszę. Mam od tego ciebie. Ciebie i pięćdziesiąt innych. - Świetnie, to wezwij jedną z nich. - Rozmawiałyśmy już na ten temat. To się zaczyna robić nudne. - Nic mnie nie obchodzi budżet floty. To nie jest żadna tajemnica. Ogłoszą wszystko, gdy tylko przedstawią projekt senatowi. - Boże, zmiłuj się! Kochanie, nie chodzi o to, że się dowiemy, ale o to, kiedy się dowiemy. Jestem najlepsza, bo pierwsza zdobywam wiadomości. - A co z moim tematem? - Zapytała Mellanie bliskim krzyku głosem. - To on jest naprawdę ważny! Na Boga, właśnie padliśmy ofiarą inwazji i możemy wyśledzić jej źródło. Nic nie mogłoby być ważniejsze. Przyjechałam tu po to, żeby się dowiedzieć, kto jest w mojej ekipie i kiedy zaczynamy śledztwo, a nie po to, żeby robić za ciebie laskę jakiemuś urzędasowi. Alessandra zmarszczyła brwi. - O czym ty mówisz? - O Gwiezdnym Podróżniku! - Wysyczała Mellanie. - Muszę go wytropić. - Ach, ta bzdura. - Alessandra dotknęła ręką czoła w teatralnym geście. - Pomyliłaś się. Wszystko za ciebie sprawdziłam. Fundacja Coksa jest absolutnie w porządku. Mam wrażenie, że Bunny nawet rozmawiał z jedną z członków zarządu, panią Daltra. Zapewniła go, że wszystkie fundusze mają legalne pochodzenie, a raporty dla komisji nadzorującej działalność organizacji charytatywnej składa się co osiemnaście miesięcy, zgodnie z przepisami. Możesz sama się przyjrzeć ich księgom, jeśli chcesz. - Co? - Mellanie nie wierzyła własnym uszom. - Pomyliłaś się, kochanie. To nic wielkiego. Na początku kariery wszyscy popełniamy błędy. Posłuchaj mojej rady. Uważam, że nie powinnaś się dłużej pieprzyć z Dudleyem Bose’em. On ma poważne problemy psychologiczne. Po ożywieniu to zdarza się często, ale z czasem wszystko wraca do normy. - Nie. - Mellanie potrząsała głową. - Coś tu nie gra. Dudley tylko... Umilkła, gdy poraził ją prawdziwy szok, tak silny, że jej ramiona pokryła gęsia skórka. Popatrzyła z niedowierzaniem na Alessandrę. Tylko najwyższym wysiłkiem woli powstrzymała się przed odsunięciem się od niej. - Nie rozumiem. - Popełniłaś błąd - powtórzyła Alessandra. Z jej uśmiechu zniknął wszelki ślad rozbawienia. - Znowu. A ja nie uznaję tej głupiej zasady, że dopiero za trzecim razem masz przerąbane, jaką praktykuje wymiar sprawiedliwości. Szczerze mówiąc, nie zwolniłam cię tylko dzięki twojemu raportowi z Randtown. On był obiecujący. Musisz się jednak pogodzić z faktami, kochanie. Nie nadajesz się na dziennikarkę śledczą. Boże, byłaś za tępa, żeby pójść do college'u, a przecież w dzisiejszych czasach wszyscy go kończą. Skupmy się na tym, w czym jesteś dobra, to znaczy na kuszeniu tym twoim tyłeczkiem mężczyzn, których ci wskażę. Zgoda? Mellanie pochyliła głowę. Zdołała nawet wydać z siebie dźwięk podejrzanie przypominający łkanie. -Tak. - Grzeczna dziewczynka. - Alessandra ujęła twarz Mellanie w dłonie i pocałowała dziewczynę w czubek głowy, jakby ją błogosławiła. - A teraz idź włożyć coś ładnego dla Robina. No wiesz, specjalnie prosił o ciebie. Chyba jemu również zaimponowało to, czego dokonałaś w Randtown. Okryłaś się sławą, kochanie. - Dobra. - Mellanie opuściła salon, starannie zamykając za sobą drzwi, i wyszła do głównego

korytarza penthouse'u. - Czy na drzwiach wyjściowych są jakieś specjalne zabezpieczenia? - Skierowała pytanie do Rl. - Tylko standardowe systemy bezpieczeństwa i alarmy. - Świetnie. Podeszła bliskim biegu krokiem do wysokich, dwuskrzydłowych drzwi. Otworzyły się przed nią i Mellanie rozejrzała się z szaleństwem w oczach po wyłożonym marmurowymi płytami holu. Było tu tylko troje drzwi do innych penthouse'ów, dwa wejścia do wind oraz klatka schodowa. E-kamerdyner dziewczyny połączył się z układem procesorowym zarządzającym wieżowcem i poinformował ją, że obie windy zmierzają w górę. Mellanie zbyt mocno bała się, że Alessandra podąży za nią, by na nie czekać. Ruszyła prosto ku schodom i pobiegła nimi w dół. - Niech winda zaczeka na mnie na sześćdziesiątym drugim piętrze - zwróciła się z prośbą do Rl. Gdy dziewczyna wybiegła na pomost, winda już tam była. Wpadła do środka i drzwi zamknęły się za nią. - Na parter - powiedziała do Rl. - Tam będą ludzie. Nic nie powinno mi grozić. - W czym problem, Mellanie? Przytuliła głowę do chłodnej, metalowej ściany, czekając, aż serce się jej uspokoi. - Nie zdradziłam Alessandrze nazwy fundacji. - Jej identyfikacja nie powinna być zbyt trudna. - Sprawdźcie dla mnie jej księgi, dobrze? - W ostatnim tygodniu do publicznie dostępnych rejestrów fundacji wprowadzono zmiany. - Cholera! Uniosła wzrok, jakby się bała, że Alessandra spróbuje przedrzeć się do niej przez sufit windy, jak psychopata w kiepskim dramacie w PSZ. - Obecnie wynika z nich, że Fundacja Edukacyjna Coksa działa bez przerwy od chwili powołania i nadal przekazuje darowizny rozmaitym instytucjom naukowym -dodała Rl. - Ale to wszystko fałszerstwo. Wiecie o tym. - Wiemy, ale oficjalnie wszystko się zgadza. - Jak to zrobili? - Publicznie dostępne rejestry można zmienić, zwłaszcza w instytucjach finansowych, choć nie jest to łatwe. - Ostrzegła ich - powiedziała na głos Mellanie. - Poinformowała, że jestem na ich tropie. I, co za tym idzie, na tropie Gwiezdnego Podróżnika. To musiała być ona. Nie ma innej możliwości. To ona. O Boże. Nogi pod nią drżały, zupełnie jak wtedy, gdy stawiła czoło żołnierzom alf w Randtown. - To poważne oskarżenie - zauważyła Rl. - Chcesz mnie wypróbować? Gdyby Alessandra rzeczywiście zbadała sprawę, przekonałaby się, że powiedziałam jej prawdę. Gwiezdny Podróżnik nie zdążyłby zrobić niczego dla uratowania swej obcej dupy. Tak skomplikowany przekręt wymaga czasu. Musiała go zawiadomić natychmiast, żeby zdążył zatuszować sprawę na wypadek, gdybym przeżyła i zaczęła wysuwać oskarżenia. Nie mówiłam o tym nikomu poza Alessandrą. To musi być ona! Pracuje dla obcego, prawda? Jest jedną z ludzi, przed którymi ostrzegał nas Johansson, tak samo jak prezydent Doi. - Nie mamy pewności, ale biorąc pod uwagę sekwencję wydarzeń, to wysoce prawdopodobne. Drzwi windy się otworzyły i Mellanie wyjrzała do holu. Nikt tam na nią nie czekał. Pobiegła do drzwi frontowych, za którymi stało kilka taksówek. - Muszę wrócić do Dudleya - oznajmiła. - Świetny pomysł. I co potem? - Zawiadomię Paulę Myo o swoich odkryciach. Wiecie, gdzie można ją znaleźć?

-Tak. Kazimir stał blisko końca peronu 34 na planetarnym dworcu w Rio. Wokół tłoczyli się ludzie czekający na następny pociąg. Podczas kryzysu pociągi kursujące na pętli wokółziemskiej kursowały niemal bez przerwy - choć nawet one zatrzymały się, gdy Nigel Sheldon przerzucił produkowaną na Księżycu moc na Wessex. Po kilku godzinach wszystko wróciło jednak do normy, aczkolwiek przerwa w połączeniach z innymi planetami trwała znacznie dłużej. Kazimira uspokajała świadomość, że straty w ziemskiej infrastrukturze były minimalne. Do szału doprowadzało go jednak podejście ludności. Mieszkańcy Santa Monica bardziej przejęli się czasowym wyłączeniem prądu niż faktem, że obce potwory zagarnęły dwadzieścia trzy planety. Burmistrz nie przeznaczył też żadnego publicznego budynku na potrzeby uchodźców, choć wielu miejscowych przywódców na innych planetach to zrobiło. Ziemianie zdawali się uważać inwazję za kolejną medialną sensację, która wydarzyła się gdzieś daleko. Kazimir nie był pewien, czy to przejaw ignorancji czy raczej arogancji, z pewnością jednak świadczyło to, jak przeraźliwie ich widzenie świata różni się od tego, do którego był przyzwyczajony. W ciągu kilku ostatnich dni zaczęli jednak powoli uświadamiać sobie powagę sytuacji. Kazimir często się kręcił nieopodal brzegu w Santa Monica, oglądając wiadomości w barach albo w swoim pokoiku w hotelu. Czekał, aż sytuacja się uspokoi i będzie mógł wznowić misję. Miejscowe programy świadczyły, że wielu ludzi obawia się, iż najeźdźcy zaatakują kolejną grupę planet, aż pewnego dnia sama Ziemia znajdzie się na linii frontu. Jak dotąd nie wykryto żadnych oznak aktywności obcych poza dwudziestoma trzema planetami, które pierwsze padły ofiarą inwazji. Ludność cywilną ewakuowano już niemal całkowicie i trudno było o nowe informacje na temat niepowstrzymanej ofensywy alf. Flota nadal utrzymywała niewielkie oddziały na Anshunie, Balkashu i Martabanie. Aeroboty oraz żołnierze wyposażeni w bojowe tatuaże 00 kontynuowali walkę partyzancką, atakując wznoszone przez obcych instalacje. Wszyscy jednak wiedzieli, że to tylko symboliczny gest. Alfy otworzyły tunele czasoprzestrzenne na powierzchni planet i liczebność ich oddziałów rosła w przerażającym tempie. Spodziewano się, że admirał Kime wkrótce rozkaże wycofać wojska i zamknąć ostatnie przejścia. Analitycy w większości programów przewidywali, że stolice porzuconych światów zniszczy się za pomocą bomb termojądrowych. Wszystkie ocalałe statki zwiadowcze wróciły z misji i patrolowały teraz okolice zaatakowanych planet, wspomagając zdekompletowaną sieć wykrywaczy tuneli czasoprzestrzennych. Jak dotąd obcy nie próbowali otworzyć nowych na miejsce tych, które zniszczył „Desperado". Niektórzy z ekspertów od technologii i taktyki, występujących w programach medialnych, uważali, że ocalałe gwiazdoloty powinno się zautomatyzować i wykorzystać do podobnych samobójczych ataków na inne tunele czasoprzestrzenne alf. Flota odmówiła skomentowania tych spekulacji. Wygłaszano opinie, że ponieważ biosfery utraconych światów uległy daleko idącej degradacji, Wspólnota spisała je na straty. Nie warto było poświęcać ostatnich gwiazdolotów w walce o coś, czego ludzkość i tak nie mogła odzyskać. Trzymano je w odwodzie, na wypadek następnego ataku. Bez względu na oficjalne powody, jedyne znaczące zwycięstwo, jakie odniosła ludzkość w dniu inwazji, stało się już legendą. Załogę „Desperado" wychwalano we wszystkich możliwych programach. Owe komplementy ostro kontrastowały z obelgami, jakimi obrzucano resztę floty oraz administrację prezydent Elaine Doi. Kazimir uważał, że to dziwne, jak mało uwagi poświęca się bitwie tuneli czasoprzestrzennych nad Wessex. Z pewnością miała ona większe znaczenie strategiczne niż ataki samobójcze. Przez cały miniony tydzień STT starała się uniknąć przyciągania uwagi. Nawet w obecnej sytuacji wszyscy uważali skuteczność jej działań za coś oczywistego. Nikogo nie dziwiło, że STT tak sprawnie transportowała uchodźców czy że naprawiła bramy na dworcu w Narrabri. Nad peronem 34 rozbłysły żółte światła. Na stację wjechał pociąg złożony z dwudziestu piętrowych

wagonów ciągniętych przez lokomotywę typu Bennor AC767. Od odjazdu poprzedniego minęło dopiero pięć minut, ale na dworcu czekało już ponad trzystu ludzi. Drzwi się otworzyły i pasażerowie wysiedli z wagonów. Niemal wszyscy oczekujący rzucili się niecierpliwie naprzód, ale Kazimir trzymał się z tyłu. Rozglądał się z uwagą na boki, by się upewnić, kto jeszcze zwleka. Programy interpretacji obrazu analizowały wszystko, co widział, identyfikując możliwych agentów i przypisując im procentowe prawdopodobieństwo. Gdy jednak sprawdził ich ponownie, okazali się nieszkodliwi. To była męcząca procedura, ale trzymał się jej przez całą drogę ze starego obserwatorium w Andach. Przesiadał się osiem razy. Zaczął od wynajętej terenówki, którą pojechał w góry, potem były taksówki, rozmaite miejscowe pociągi, autobus oraz samolot, którym poleciał do Rio. Za każdym razem trzymał się procedury, nawet jeśli czuł się głupio. Wiedział, co by usłyszał od Stiga, gdyby tego nie zrobił. Praca kuriera była bardzo ważna, Elvin ciągle mu o tym przypominał, a dane z Marsa miały kluczowe znaczenie dla całego ruchu Strażników. Dostarczenie ich z Rio do Los Angeles będzie zapewne zadaniem Stiga, jeśli jego przeprofilowanie dobiegło już końca. Kazimir był zdeterminowany uniknąć jakichkolwiek błędów. Udowodni wszystkim, że potrafi sobie poradzić z ważnymi zadaniami. Wsiadł do pociągu na chwilę przed zamknięciem drzwi i obejrzał się za siebie, by sprawdzić, czy ktoś podążył za nim. Jak zwykle przestrzegał procedury, tym razem jednak nie opuszczała go niepewność. W jego podświadomości utrzymywał się lekki niepokój. Miał wrażenie, że coś nie jest do końca w porządku. Nie widział nikogo, kto mógłby to spowodować. Czyżby dostrzegł nieświadomie jakieś regularności? Jeśli śledziła go grupa, co najmniej dwóch jej członków powinno zostać na peronie. Wyjrzał od niechcenia przez okna, ale nie zobaczył tam nikogo poza spóźnionymi pasażerami spoglądającymi z niesmakiem lub rezygnacją na zamykające się drzwi. Wysłał wiadomość na jednorazowy adres unisferowy. Ludzie w Lemule’s Max Transit będą wiedzieli, że jest już na ostatnim etapie podróży i sprawdzą elektroniczną aktywność w pociągu, by się upewnić, czy nikt go nie śledzi. Jeśli tak było, dowie się o tym na LA Galactic, tak samo jak Stig, kiedy wracał z Oaktier. Doszedł do wniosku, że zrobił wszystko, co mógł, i przeszedł kilka wagonów do przodu, nim zajął miejsce niedaleko wyjścia. Następnym przystankiem będzie Meksyk, a potem wróci na LA Galactic. Elvin wielokrotnie podkreślał, że przewożone przez niego dane są bardzo ważne dla całego ruchu Strażników i Kazimir absolutnie nie może zawieść. Inwazja zwiększyła jeszcze znaczenie jego misji. Chłopak zastanawiał się, czy determinacja nie uczyniła z niego paranoika. Gdy pociąg opuszczał dworzec, Kazimir zadał sobie pytanie, jak będzie wyglądał Stig po jego powrocie. Przeprogramowanie komórkowe powinno już dobiegać końca. Stig otrzyma nową twarz, która pozwoli mu wrócić do pracy na pierwszej linii. Nie znosił zbyt dobrze bezczynnego przesiadywania w bezpiecznej kryjówce. Justine siedziała w głębi gabinetu służby ochrony dworca na LA Galactic, spokojnie przyglądając się pracy ekipy wywiadu floty koordynującej operację w pociągu. Obserwację kontynuowano od chwili, gdy potwierdzono, że Kazimir zatrzymał się w hotelu w Santa Monica. Justine kilka razy na dzień osobiście sprawdzała postępy ekipy śledczej, nawet w samym środku inwazji. Nic się nie zmieniało: Kazimir zabijał czas, udając turystę. Czekał. Czuła się bardzo dziwnie. Obserwowała Kazimira w czasie rzeczywistym za pośrednictwem śledczych, ale nie mogła go dotknąć ani z nim porozmawiać. To było tak, jakby przydzielono jej rolę jakiegoś tajemniczego anioła stróża. Czuwała nad ukochanym z oddali, by się upewnić, że młodzieńcza naiwność nie przywiedzie go do zguby. Dręczyły ją straszliwe wyrzuty sumienia, powtarzała sobie jednak, że Kazimir z czasem wszystko zrozumie. Gdy w końcu sobie uświadomi, że sprawa, której służył, była całkowicie fałszywa, że oszukano go i wykorzystano, będą mogli zacząć od nowa. W ogóle

nie zastanawiała się nad tym, jak mogłoby wyglądać ich przyszłe wspólne życie, co znaczyło, że miłość zawróciła jej w głowie tak samo jak Kazimirowi. Wczoraj jednak dotarła do niej wiadomość od komandora Alica Hogana. Kazimir otrzymał instrukcje z jednorazowego adresu i wsiadł w pociąg do Rio. To, co wydarzyło się później, było dziwne. Chłopak odwiedził antyczne obserwatorium w Andach i opuścił je niemal bezzwłocznie. Placówka leżała daleko od cywilizacji i flota nie była w stanie sprawdzić, co stamtąd zabrał. Agenci śledzący jego terenówkę podczas drogi przez Andy tylko z najwyższym wysiłkiem zdołali uniknąć wykrycia. Skala i oczywiste znaczenie całej operacji stały się dla Justine pretekstem, który pozwolił jej osobiście udać się na LA Galactic. Towarzyszyło jej dwóch agentów ze Służby Ochrony Senatu. Hogan osobiście kierował akcją. Nic w tym dziwnego, biorąc pod uwagę, jak silne naciski na niego wywierała. - Pociąg opuścił Rio, pani senator - poinformował ją. - To już nie powinno potrwać długo. - Znakomicie. - Zaraz po wejściu do wagonu obiekt połączył się z jednorazowym adresem unisferowym. Agent Strażników wracający z Oaktier zrobił to samo. Najwyraźniej to w ich przypadku standardowa procedura. - Spodziewa się pan, że Kazimir McFoster spróbuje ucieczki po dotarciu do Los Angeles? - To wysoce prawdopodobne. Ale mam wystarczająco wielu ludzi, by mogli podążyć za nim wszędzie. Bez obaw, pani senator. Nie wymknie się nam. - Słyszę to z radością Skinęła lekko głową, pozwalając mu odejść. Hogan wycofał się z wymuszonym uśmiechem, wracając do swoich ludzi. Wszyscy siedzieli za biurkami, gapiąc się na ekrany i szepcząc coś do pracujących w terenie agentów. Tym razem nic nie pozostawiono przypadkowi, jak wtedy, gdy operacją kierowała Paula Myo. Na dworcu przebywało z górą stu agentów, gotowych śledzić Kazimira do miejsca, gdzie miał przekazać przesyłkę. Rozmieszczono ich po cichu w ciągu dwóch ostatnich dni, co uniemożliwiło ich wykrycie przez wirtualnych obserwatorów. Tarło był przekonany, że do ich poprzedniego niepowodzenia przyczyniło się zinfiltrowanie przez Strażników przynajmniej części sieci LA Galactic. Dlatego używali wydzielonych systemów komunikacyjnych posługujących się ultranowoczesnymi metodami maskowania. Jeżeli Strażnicy potrafią wykryć coś takiego, przed upływem roku zapewne będą rządzić całą Wspólnotą. Przywołała obrazy przekazywane przez wewnętrzną sieć STT i wpatrzyła się w ekran. Pociąg wjechał do bramy łączącej Rio z Meksykiem. Kazimir wysiadł z pociągu na terminalu Carralvo. Było południe. Czworokątne kolumny lśniły w intensywnym blasku słońca, napływającym do środka przez wielkie, półksiężycowate okna umieszczone wysoko nad jego głową. Chłopak opuścił peron po zakrzywionej rampie na jego końcu, czując pod stopami znajomą wibrację przejeżdżających pociągów. Ruch na dworcu wrócił już niemal do normalnych rozmiarów, ale w centralnej hali dworca przebywało znacznie mniej pasażerów niż zwykłe. Kazimir zszedł z rampy i rozejrzał się wokół od niechcenia, jakby nie był pewien, w którą stronę powinien pójść. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Strażnicy nie wysłali mu ostrzeżenia - ani wizualnie, ani przez cybersferę. Może rzeczywiście jestem paranoikiem. Wszedł do głównej hali, kierując się ku wyjściu numer osiem, za którym był postój taksówek. Za kwadrans wróci jako triumfator do biura Lemule's Max Transit i przekaże kryształ pamięci z pochodzącymi z Marsa danymi. Mało brakowało, by poklepał dysk schowany w kieszeni u pasa, to jednak byłaby żałosna amatorszczyzna. Rozciągnął usta w wyrażającym pewność siebie uśmiechu, przepychając się między tysiącami podróżnych kłębiących się w hali. Dzięki niemu Strażnicy zbliżą się o kolejny krok ku zemście Far Away. Po wykonaniu misji spróbuje znaleźć czas, by znowu odwiedzić Justine. Wypad do Tulipanowej Rezydencji był jedynym złamaniem zasad operacji, jakiego się

dopuścił po opuszczeniu Far Away. Nie dbał jednak o to. Bruce z pewnością by go zrozumiał, choć być może tylko on. Justine była częścią jego jaźni. Bez niej życie nie miałoby sensu. Warto było zaryzykować dla niej wszystko. Gdy zobaczył się z nią znowu owej pamiętnej nocy, wszystko było tak samo jak przedtem. Justine czuła do niego to samo, co było prawdziwym cudem. Nigdy by się nie spodziewał, że niebiosa znów mu go ześlą. Tak jednak się stało. Odwzajemniała jego uczucia. Zachwyt, z jakim go przywitała, zwiększył tylko jego determinację uwolnienia wszechświata od Gwiezdnego Podróżnika. Pragnął rzeczywistości, w której nic nigdy nie stanie między nimi. Cóż to byłby za świat. Cóż za niewiarygodna, cudowna przyszłość. Gdy znajdował się w odległości dwustu metrów od wyjścia numer osiem, zauważył mężczyznę stojącego u podstawy rampy prowadzącej na szósty peron. Było w nim coś... Był wysoki, miał krótko przystrzyżone włosy, wyglądał na dwadzieścia parę lat, tak samo jak Kazimir. Miał na sobie prostą, niebieską marynarkę oraz kremową koszulę. Trzymał w dłoni ręczny układ procesorowy i czytał coś z nierozwiniętego ekranu. Opierał się swobodnie o poręcz, co pozwalało mu widzieć chodzących po hali ludzi, gdy tylko oderwał wzrok od ekranu. Z łatwością można by go wziąć za zwyczajnego cywila, ale Kazimir zwolnił nagle kroku, gdy tylko ujrzał jego profil. Wydawał mu się dziwnie znajomy. Jego widok obudził dawne wspomnienia, tak intensywne, że Kazimir aż zadrżał. Zatrzymał się. Oczy zaszły mu łzami. - Nie - powiedział bezgłośnie. Chciał podejść bliżej, ale kolana się pod nim uginały. Mężczyzna oderwał wzrok od ekranu i spojrzał wprost na Kazimira. - Bruce - wydyszał młodzieniec. - To ty. Postąpił krok naprzód, nie zważając na tłoczących się wokół ludzi. Bruce McFoster stał sobie spokojnie w hali głównej dworca LA Galactic, jakby to była najzwyczajniejsza rzecz we wszechświecie. Bruce McFoster, który poległ na jego oczach. Kazimir codziennie widział obraz potężnego rumaka przetaczającego się po bezbronnym ciele jego przyjaciela. Bruce McFoster żył. - Bruce! - Zbliżył się jeszcze o kilka kroków. - O mój Boże. Bruce, to ja, Kaz. Bruce cały czas patrzył na niego. Spokojnym, niespiesznym ruchem schował układ procesorowy do kieszeni. Kazimir pobiegł w jego stronę. - Bruce! - Zawołał, rozpościerając szeroko ramiona w radosnym powitaniu. Otworzyła się przed nim ścieżka w tłumie. Bruce McFoster uniósł prawą rękę. Trzymał w dłoni jakiś przedmiot, który błysnął... Kazimir nie poczuł bólu. Nie poczuł w ogóle nic. Na chwilę zapadła ciemność. Potem ujrzał wysoko w górze biały, betonowy dach terminalu Carralvo. Nie mógł się poruszyć. Ze wszystkich stron otaczała go cisza. - Bruce? Pojawiły się nad nim twarze, ale trudno mu było skupić na nich wzrok. Światło przygasało. Kazimir spróbował się uśmiechnąć. W końcu uświadomił sobie, że umiera. Ale to nie miało znaczenia, bo w jego życiu była... - Justine. - Wyciągnął widmowe palce, by dotknąć jej ikony. - Justine, tak mi przykro. Jej uśmiech niósł mu pociechę i wybaczenie aż do chwili, gdy światło wreszcie zgasło. Justine krzyknęła przeraźliwie, gdy w kamerze pojawił się obraz mężczyzny, na którego Kazimir patrzył się z takim zachwytem i niedowierzaniem. Zabójca jej brata stał sobie spokojnie w samym środku dworca LA Galactic. Patrzyła bezradnie, jak unosi z zimną krwią pistolet i strzela. Pierś Kazimira przeszył jonowy impuls. Na boki trysnęła przerażająca fontanna krwi i zwęglonych strzępów ciała. Impet cisnął ciałem młodzieńca całe pięć metrów do tyłu. Krzyki Justine umilkły nagle. Omal nie spadła z krzesła, gdy jej ciałem zawładnął szok. Pomieszczenie wypełniły krzyki agentów. Przerażony, wściekły Alic Hogan był bliski łez, gdy

rozkazał swym ludziom w hali głównej dopaść zabójcę. Zacisnął ręce w pięści, gotowy tłuc nimi w ekrany. Wszystkie obrazy wypełniły bezładne, szybko poruszające się plamy. Padły kolejne strzały. Z głośników popłynął chór przerażonych wrzasków. Justine zaczerpnęła długi, drżący oddech. Powietrze paliło jej gardło. Na jednym z ekranów nadal było widać ciało Kazimira. - Zabierzcie mnie tam - zażądała pełnym bólu szeptem. - Pani senator? - Zapytał jeden z ochroniarzy - Jedziemy na dworzec. - Tak jest, pani senator. E-kamerdyner poinformował ją, że otrzymała wiadomość wysłaną z jednorazowego adresu. Jej potwierdzonym autorem był Kazimir McFoster. - Niech nikt go nie dotyka - krzyknęła nagle, zrywając się z krzesła. Wychodząc z biura, poleciła e-kamerdynerowi otworzyć wiadomość. Zawierała ona unisferowy kod adresowy oraz jedną linijkę tekstu: NAJDROŻSZA JUSTINE. JESTEŚ JEDYNĄ OSOBĄ, KTÓRĄ W ŻYCIU KOCHAŁEM. DZIĘKUJĘ, ŻE ŻYŁAŚ. KAZIMIR. Ochroniarz musiał ją podtrzymywać, gdy zalała się łzami. Służba ochrony dworca STT utorowała Justine drogę przez nerwowy, wystraszony tłum. Nikt się nie zbliżał do zwłok i długi, ostatni odcinek musiała pokonać samotnie. Kiedy zobaczyła, jak poważnie uszkodzono ciało, omal nie musiała się zatrzymać. Nakazała sobie jednak iść dalej. Każdy krok był dla niej karą, ale wiedziała, że zasłużyła na znacznie surowszą. Wyglądało to równie fatalnie, jak się tego spodziewała. Kałuża krwi na białym marmurze. Jej woń. Nietknięta twarz Kazimira. Malujący się na niej wyraz człowieka, którego modlitw wysłuchano. Justine uklękła obok trupa. Szczerze mówiąc, nogi nie bardzo mogły utrzymać jej ciężar. Droga spódnica przesiąknęła zimną krwią. Justine wyciągnęła rękę i dotknęła palcami policzka Kazimira, bojąc się tego, co poczuje. Wiele razy widziała ciała zabitych, w tym również własnego brata, ale Kazimir był Strażnikiem i nie wszczepiono mu komórek pamięci. To była prawdziwa śmierć. Jego życie się skończyło. Myślała, że zostawiła podobne barbarzyństwo za sobą już kilkaset lat temu. Później przyjdzie czas na gniew. Na furię. I na gorzkie, porażające wyrzuty sumienia. Teraz czuła się po prostu odrętwiała. Nie rozumiała, jak coś takiego mogło się wydarzyć pomimo całej jej władzy i wpływów, pomimo wszystkich rozkazów i słabo zawoalowanych gróźb mówiących, że absolutnie nic nie może mu się stać. Jej piękny, młody kochanek umarł na zawsze. Justine usłyszała stukot zbliżających się kroków. Ktoś szedł prosto w jej stronę. Nie miała wątpliwości, kto to może być. Po raz ostatni uśmiechnęła się ze smutkiem do Kazimira, a potem wstała i odwróciła się. - Wyrazy współczucia, pani senator - rzekła Paula Myo. Justine zerknęła na ciemną krew, która zbrukała jej spódnicę. Jej uśmiech nabrał nagle wyrazu okrucieństwa. - Mówiłam im. Bardzo wyraźnie oznajmiłam ludziom z floty, że Kazimirowi nie może się stać nic złego. - Flota tego nie zrobiła. - Widzi pani, zawsze uważałam, że to ja mam rację, a on jest tylko naiwnym chłopakiem z prowincji i ma w głowie pełno nonsensów. Musiałam mieć rację, bo przeżyłam już prawie czterysta lat, mieszkam w rezydencjach i penthouse'ach, a do tego mam tyle forsy, że mogłabym kupić cały jego świat. Musiałam go chronić przed nim samym i przed tymi, którzy chcieli go wykorzystać. - Zrobiła pani wszystko, co mogła. - W takim razie dlaczego Kazimir nie żyje? - W wywiadzie floty jest przeciek. Zapewne więcej niż jeden.

- A więc to prawda, tak? - Zapytała dziwnie ironicznym tonem. - Kazimir miał rację. - Tak, pani senator. Gwiezdny Podróżnik istnieje naprawdę. Wiatr i prąd współpracowały zgodnie, popychając „Zwiadowcę" naprzód. W innej sytuacji Ozzie byłby bardzo z tego zadowolony. Ale nie dzisiaj. - Czy nic przed nami nie widać? - Zapytał Orion płaczliwym tonem. Ozzie przełączył wszczepy siatkówkowe na zbliżenie i po raz kolejny popatrzył na niepokojąco odległy horyzont. - Nie - odparł z lekkim zawstydzeniem. Piętnaście mil na prawo od nich nad spokojne, szaroniebieskie wody wystawała ostatnia wyspa. Zostawili ją już nieco z tyłu. Ciemnozielony stożek był czwartym z kolei celem, do którego próbowali dotrzeć. Kiedy oddalili się od miejsca startu, prąd stał się znacznie silniejszy. Do tego stopnia, że prawie w ogóle nie mogli sterować. Choć Tochee z całej siły naciskał na ster, byli w stanie zmienić kurs tylko o kilka stopni. Pierwszą wyspę minęli w odległości z górą dziesięciu mil. Mogli jedynie stać na poskrzypującym pokładzie i spoglądać z przygnębieniem, jak znikała za nimi. Była większa od tej, którą opuścili. Widzieli rozległe zatoki i bujne lasy. Ozzie nie wypatrzył żadnych śladów mieszkańców, mimo że nastawił wszczepy siatkówkowe na maksymalne powiększenie. Niemniej jednak wyglądała bardzo obiecująco. Po szoku, jakim stało się dla nich to niepowodzenie, natychmiast skierowali się ku drugiej wyspie, położonej o trzydzieści mil dalej. Tym razem dzięki niemal nieustannemu wiosłowaniu i zablokowaniu steru w maksymalnie wychylonej pozycji minęli ją w odległości zaledwie dwóch mil. Żaden z dwóch wyczerpanych ludzi nic nie powiedział, choć wiedzieli, że Tochee mógłby dopłynąć do brzegu, gdyby tylko zechciał. Ich obcy towarzysz postanowił z nimi zostać. Od tej chwili liczba wysp się zmniejszyła, a prąd stał się znacznie silniejszy. Właśnie mijali ze znaczną szybkością wysepkę, która mogła być ich ostatnią szansą. Ozzie patrzył na nią, siedząc na tratwie zwrócony plecami do masztu. Starał się nie robić wrażenia zbyt rozczarowanego. Kwadratowy żagiel napinał się mocno na wietrze. Właściwie nie był im już potrzebny. Cała powierzchnia morza płynęła z szybkością równinnej rzeki. Ozzie nie potrafił się domyślić, dlaczego tak się dzieje. Morza po prostu nie przelewały się z jednego miejsca w drugie. Nie przychodził mu do głowy żaden hydrologiczny mechanizm, który mógłby to spowodować. To była kolejna anomalia, z którą zetknęli się na tej planecie. Ozzie martwił się, że tym razem może się ona okazać zabójcza. - Mógłbym nas doholować do najbliższej wyspy - zaproponował Tochee za pośrednictwem układu procesorowego. Ozzie popatrzył z niedowierzaniem na masywną istotę. - Obawiam się, że to byłoby zbyt męczące. Zostawmy takie radykalne rozwiązania na chwilę, gdy sytuacja stanie się rozpaczliwa. - A jeszcze nie jest? - Mruknął Orion. - Dopóki płyniemy naprzód, wszystko jest w porządku - odparł stanowczo Ozzie. -Za horyzontem znajdziemy kolejne wyspy, a może nawet kontynent. Kłopoty zaczną się dopiero wtedy, gdy się zatrzymamy. Twarz Oriona wyrażała głębokie niedowierzanie, chłopak nie próbował jednak dyskutować. Tochee wciągnął płetwę sterową na pokład, a potem obrócił się, by patrzeć przed siebie. Według obliczeń Ozziego zjedli już jedną trzecią świeżych zapasów. Jeśli będą od tej chwili nieco ostrożniejsi, owoce powinny im wystarczyć na cztery, pięć dni. Żywność w zasadzie nie powinna być problemem. Tochee zawsze będzie mógł łapać ryby, a filtr zapewni im świeżą wodę. Gdyby sprawa ograniczała się do tego, mogliby przepłynąć cały ocean, Ozzie nie łudził się jednak, że tratwa wytrzyma tak długo. Liny z liści palmowych strzępiły się już i rozmiękały. Kiedy zaczną puszczać, zostaną im tylko

godziny. Nie mieli kamizelek ratunkowych. Ozzie zastanawiał się, czy nadmuchiwany namiot pomoże im w razie potrzeby. Obudził się, gdy Orion potrząsnął go za ramię. - Ozzie, słyszę coś. Chłopak mówił cicho, jakby się bał. - Dobra. - Ozzie uniósł okulary słoneczne na czoło i zamrugał. Nie miał zamiaru zasnąć. Obejrzał się do tyłu i zobaczył, że za rufą ciągnie się pas pęcherzyków powietrza. - Jezu, zostawiamy ślad torowy. Jak szybko możemy płynąć? - Nie mam pojęcia - odparł nadal przybity Orion. Ozzie wstał. Wiatr był jeszcze silniejszy niż przedtem. Żagiel nadymał się mocno, wyginając maszt. - Zdejmijmy go - zdecydował. Odwiązali z Orionem liny i położyli łopoczącą płachtę na pokładzie. - Czy mamy powody do niepokoju? - Zapytał Tochee. - Orion miał wrażenie, że coś słyszy - odparł Ozzie. - Czy wibracje powietrza są niebezpieczne? - Zależy, co je powoduje - stwierdził Ozzie. Choć spędzili już razem wiele czasu, ich wspólne słownictwo znacznie się poszerzyło i poświęcili całe dni na tłumaczenie mu tej sprawy, Tochee nadal miał trudności ze zrozumieniem pojęcia hałasu. - Nie słyszysz tego? - Zapytał Orion. Ozzie znieruchomiał. Nad wodą faktycznie niósł się jakiś dźwięk, wystarczająco głośny, by przebijać się przez plusk fal uderzających o „Zwiadowcę". To był rytmiczny łoskot, przypominający odległy grzmot. Ozzie spojrzał do przodu, próbując zlokalizować źródło dźwięku, i zobaczył, że horyzont zrobił się zamazany Nad wodą unosiła się cienka warstewka mgły Nastawił wszczepy siatkówkowe na zbliżenie, ale nic nie zobaczył. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy - Myślę, że powinniśmy się przywiązać do tratwy - stwierdził. - Na wszelki wypadek. - Co to jest? - Zapytał Orion. - Ozzie, proszę. - Nie wiem, brachu. Naprawdę. Po prostu wolę się zabezpieczyć. Jesteśmy daleko od lądu i jeśli idzie sztorm, nie chciałbym, żeby ktoś wypadł za burtę. Przywiązali się kawałkami liny do podstawy masztu. Tochee nie chciał tego zrobić, przyczepił się tylko do pokładu swoimi płozami. Kiedy skończyli, ławica mgły była znacznie bliżej. Hałas przerodził się w nieustanny, odległy ryk, który nasilał się z każdą chwilą. Ozzie stał przy maszcie, otaczając jedną ręką wysoką tyczkę. - Nic nie rozumiem - poskarżył się. - Nigdzie nie widzę chmur burzowych. Niebo było bezchmurne, a drobinki wody w gazowym halo błyszczały jasno jak zawsze. Morze pokryły wysokie fale. Wszystkie zmierzały w tym samym kierunku, niosąc „Zwiadowcę" naprzód. Mknęli tak szybko, że tratwa zaczęła się kołysać. Skrzypienie lin przebijało się przez odległy ryk. Na horyzoncie pojawiło się kilka nowych iskierek przypominających małe, ruchome gwiazdozbiory. Ozzie przyglądał się im ze zdziwieniem. Z jego poczuciem perspektywy działo się coś bardzo dziwnego. Odnosił wrażenie, że ławica mgły się kurczy, a horyzont mknie w jego stronę. Potem, w chwili naprawdę przerażającego objawienia, uświadomił sobie, co widzi. To nie była żadna ławica, a tylko wąska linia piany wodnej unoszącej się nad falami. Piany wodnej bijącej od wodospadu. Morze spływało z urwiska, które ciągnęło się po obu stronach tak daleko, jak okiem sięgnąć. Przed tratwą ciągnęła się biała kipiel. Ozziego zmoczyły gwałtowne bryzgi. „Zwiadowca" przechylił się gwałtownie. Mężczyzna pośliznął się na pokładzie i musiał się złapać masztu. Spojrzał w prawo i zobaczył, że całe morze spływa szerokim łukiem ku... Pod nimi nie było żadnego dna, tylko pustka

gazowego halo. Uniósł głowę i spojrzał na fałszywe gwiazdy w górze. Jego twarz przerodziła się w maskę niedowierzania i wściekłego gniewu. - Chyba, kurwa, żartujecie! - Krzyknął ku niebu. „Zwiadowca" spadł ze skraju świata. KONIEC GWIAZDY PANDORY CIĄG DALSZY SAGI WSPÓLNOTY W POWIEŚCI JUDASZ WYZWOLONY