H M Ward Zranieni tom 2

H. M. WARD DAMAGED 2

Tłumacz: Nikita24 Beta: Isa Korekta całości: Kabuniu 1

Spis treści Rozdział 1 ….............................................................. 3 Rozdział 2 ….............................................................. 9 Rozdział 3 ….............................................................. 13 Rozdział 4 ….............................................................. 18 Rozdział 5 ….............................................................. 25 Rozdział 6 ….............................................................. 30 Rozdział 7 ….............................................................. 38 Rozdział 8 ….............................................................. 44 Rozdział 9 ….............................................................. 47 Rozdział 10 …............................................................ 54 Rozdział 11 …............................................................ 63 Rozdział 12 …............................................................ 74 Rozdział 13 …............................................................ 79 Rozdział 14 …............................................................ 85 Rozdział 15 …............................................................ 91 Rozdział 16 …............................................................ 94 Rozdział 17 …............................................................ 102 Rozdział 18 …............................................................ 105 Rozdział 19…............................................................. 109 Rozdział 20 …............................................................ 119 Rozdział 21 …............................................................ 125 Rozdział 22 …............................................................ 130 Rozdział 23 …............................................................ 139 Rozdział 24 …............................................................ 142 Rozdział 25 …............................................................ 147 Rozdział 26 …............................................................ 156 Rozdział 27…............................................................. 162

2

Rozdział 1 Po tym, jak Sam wyszedł, Peter złapał swoją komórkę. Jego wzrok podniósł się i spotykał mój. To tak, jakby serce utknęło mu w gardle. Myślał coś, ale nie wiem, co. Te szafirowe oczy pociemniały, gdy Peter spojrzał na telefon ułożony ostrożnie w ręce. – Pospieszmy się i wynośmy się stąd, żeby umieścić trochę przestrzeni między tobą i Deanem. Muszę zadzwonić, a potem możemy ustalić szczegóły. W porządku? - Kiedy w końcu spojrzał w górę, miałam wrażenie, że Peter czegoś mi nie mówi.

– Do kogo dzwonisz?

– Do mojego brata. Muszę go o coś zapytać. - Peter odwrócił się nagle z determinacją na twarz. Jego rysy stwardniały i już nie wyglądał, jak człowiek, którego znam.

Nie szpieguję i nie zwlekam pod drzwiami słuchając tej rozmowy telefonicznej. Jest coś między nim, a jego bratem, może stare blizny. Nie chcę czynić życia Petera trudniejszym. Może powinnam pójść? Chodzi mi o to, że to nie jest jego walka. Jest moja. Tylko dlatego, że ostatnim razem nie udało się zupełnie, nie oznacza, że pozwolę, by to gówno pokonało mnie tym razem. Zerknęłam na swoje ręce, które są pokryte strupami. Cholera. Nie wiem co robić. Spojrzałam z powrotem na pokój Petera.

Decyzja jest podjęta za mnie, gdy drzwi się otwierają i Peter wychodzi. Znać napiętą linę jego szczęki i ramion. Przesuwa szczęką z boku na bok, jakby rozmowa, którą właśnie miał, po prostu go wkurzyła. Jego oczy śmignęły z podłogi i spotkały moje. – Mój brat jest dupkiem.

Uśmiecham się do niego. – Tak jak mój.

Peter patrzy na mnie przez chwilę i wzdycha. Przebiegł rękoma przez włosy i się przeciągnął. Gniew, który tam był, zmył się, ale nie zniknął całkowicie. – Muszę ci coś

3

powiedzieć. - Sposób w jaki to powiedział, sprawił, że mój żołądek opadł. Ton, sposób, w jaki patrzył z dala ode mnie, wysłał dreszcze w dół mojego kręgosłupa. Słowa wiszą w powietrzu, jak zły omen.

Peter wziął mnie za ręce i pociągnął na kanapę. Początkowo siedzimy obok siebie a on trzyma mnie za rękę, ale to jest tak, jakby nie mógł usiedzieć w miejscu. Peter wstaje chwilę później i kroczy. Co kilka sekund próbuje mi coś powiedzieć, ale nie może dobrać odpowiednich słów. Peter wydaje rozdrażniony dźwięk z głębi gardła, gdy pracuje szczęką. Gdy się odwraca i patrzy na mnie, wiem, że coś tu jest nie w porządku.

Usta Petera są rozchylone, gdy wpatruje się we mnie. – Nie chciałem tego poruszać, nie teraz, ale musisz coś o mnie wiedzieć. - Przełyka z trudem i odwraca wzrok.

Podnoszę się z kanapy i podchodzę do niego. – Możesz mi powiedzieć wszystko. Gdy dotykam jego ramienia, Peter wzdryga się. Ruch jest tak subtelny, ale wiele mówi. To sprawia, że się denerwuję. Dlaczego on zachowuje się w ten sposób? Żartuję, próbując poprawić jego nastrój. – Nie jesteś tym, który umieścił wiewiórkę za oknem łazienki, prawda?

Peter parska zaskoczony śmiech i patrzy na mnie. Bierze mnie w ramiona i ciągnie do swojej piersi. Czuje się tak dobrze, tak bezpiecznie. Całuje czubek mojej głowy. – Czy wiesz cokolwiek o rodzinie Ferro?

Jego pytanie dezorientuje mnie, ale kiwam głową. – Tak, kto nie?

– Powiedz mi, co wiesz. - Cofam się i spoglądam na jego twarz, ale to niczego nie wyjaśnia.

Och-kej? To wygląda, jak dziwne pytanie, ale odpowiadam mu w każdym razie. – Cóż, mają więcej gotówki w kieszeniach, niż Scrooge ma w swojej skrzyni na pieniądze. Matka jest twardzielem, ojciec jest piłkarzem z nową kochanką co drugi tydzień i trzech synów najwyraźniej niepotrafiących trzymać się z dala od kłopotów.

– Najmłodszy, Jonathan, był w gazecie któregoś dnia za zrobienie czegoś głupiego,

4

ale większość ludzi o tym zapomina i są zaskoczeni jego urokiem – i jego wyglądem. Najstarszy brat, Sean, jest w separacji; przynajmniej to jest to, co pisała gazeta. To samo odnosi się do środkowego dziecka. - Nie mam pojęcia, do czego zmierza. Przestaję mówić i czekam, żeby mnie naprowadził, ale tego nie robi.

– Co jeszcze słyszałaś?

– Nic naprawdę. To samo, co prawdopodobnie słyszałeś i ty.

– Wątpię w to, ale kontynuuj.

Dałam mu dziwne spojrzenie i sięgnęłam pamięcią wstecz. – Najstarszy brat był oskarżony o zabicie żony. Był w wiadomościach przez dłuższy czas, dopóki nie uszło mu to na sucho. Po tym, jak Sean porzucił rodzinę i odszedł od całych tych pieniędzy. Gazety zaczęły nazywać to przekleństwem fortuny Ferro, czy coś takiego. Później, gdy najstarszy bart odszedł, następnym spadkobiercą był Pete Ferro. Kilka tygodni później oświadczył się swojej narzeczonej w Rockefeller Center i … – przestałam mówić. Moje oczy się rozszerzyły.

Uchwyt Petera na moich rękach wzmocnił się. – Powiedz to. Dokończ historię, Sidney.

Przełykając z trudem, kontynuuję, ponieważ to nie może być prawda, bez względu na to, jak uderzające jest podobieństwo. – I ona została zabita. Pete został pchnięty nożem w bok. Wydawał się dryfować przez chwilę, nie interesując się niczym, aż pewnego dnia zniknął. Odszedł całkowicie od fortuny Ferro.

Gdy nasze oczy blokują się, zdaję sobie sprawę, że to jest jego historia. Moja szczęka drży i nie wiem, co myśleć. Część mnie chce krzyczeć na niego, że nie powiedział mi, że jest Peterem pieprzonym Ferro, ale druga część obawia się. Bracia Ferro mają reputację, a on jest jednym z nich. Stoję tam zbyt długo i wypalam: – Jesteś Pete Ferro.

Patrzy na mnie; jego niebieskie oczy są zablokowane na moich. Peter kiwa powoli głową. Pociera kciukiem tył mojej ręki. – Tak, jestem. - Mrugam, zbyt wstrząśnięta, aby

5

mówić. – To nie jest coś, o czym rozmawiam. To część mojej przeszłości, Sidney. Gdy straciłem Ginę, oddaliłem się od wszystkiego. Sean odszedł, a moi rodzice nie są całkiem pomocni. Rozwiązaniem na wszystko mojej matki jest pójście do psychiatry. Próbowałem tego. Zdecydowałem, że najlepszym sposobem, aby uporać się z moim życiem jest zaczęcie od początku, więc tak zrobiłem. Wziąłem nazwisko Giny i skończyłem moją pracę doktorską. - Wzruszył ramionami, jakby to nie było wielką sprawą. – Potem przyjechałem tutaj i spotkałem ciebie.

– Jesteś bratem Seana Ferro? - skinął głową. Czuję się, jakbym zagubiła się we śnie, wsysana głębiej i głębiej. – Jak? Jak mogłeś? - wykrztusiłam. Nie wiem, co powiedzieć. Nie mogę powiedzieć, co ściga się przez mój umysł. Jak mogłeś pomóc zatuszować morderstwo? Jak możesz być powiązany z kimś takim? Jak możesz być Petem Ferro, graczem, który jest tak bardzo podobny do ojca?

Ludzie

mówili,

że

Peter

nie

kochał

Giny,

że

to

było

połączenie

małżeństwo/biznesowa fuzja, ale to nie prawda. Peter ją kochał. Słyszałam to w jego głosie. Ta noc go nawiedza.

– Przepraszam, że nie powiedziałem ci wcześniej. Nie chciałem, żeby mnie znaleźli. Chciałem mieć szansę, aby zacząć od początku. Możesz to zrozumieć.

– To nie jest to samo. To, co zrobiłam nie jest takie same! Uciekłam od kogoś, kto mnie krzywdził. Jak mogłeś mu pomóc? - Jak mogłeś pomóc bratu zatuszować brutalne traktowanie żony? To pytanie utkwiło mi w gardle. Nie mogłam tego wypluć, ponieważ to uderzało zbyt blisko domu. Coś zaskoczyło wewnątrz mojego umysłu. Czułam się nabrana, tak jakby mnie oszukał. Publiczne postrzeganie Petera jest niczym, w porównaniu do mężczyzny w którym się zakochałam. Jeden z nich jest fałszywy, ale nie wiem który. To sprawia, że moje serce pędzi i boję się, że go straciłam, że Peter nigdy nie był tak naprawdę mój - że mój Peter nie istnieje.

Wyszarpnęłam ręce z jego uchwytu i zaczęłam się cofać. Wyraz jego twarzy nie jest pocieszający. Peter mnie nie poprawia, co sprawia, że to jest gorsze. – Kim ty jesteś? Czy ja cię w ogóle znam?

6

– Sidney, znasz mnie-

– To, dlaczego czuję się, jakbym nie znała? Dlaczego czuję, jakbyś mnie okłamywał przez cały czas? - Łzy kują moje oczy, ale nie pozwalam im spaść. – Muszę pomyśleć. Muszę iść.

Peter rzuca się przede mnie i blokuje drzwi. – Nie mogę pozwalać ci wyjść. Nie z Deanem czekającym tam na ciebie.

– Czy naprawdę jestem bezpieczniejsza tutaj?

Peter wzdryga się, jakbym go uderzyła. Robi krok z dala od drzwi i otwiera je. – Wiesz kim jestem lepiej niż ktokolwiek inny. Nazwiska nie mają znaczenia, nie dla mnie. Jeśli myślisz, że wprowadziłem cię w błąd ze wszystkim i że okłamywałem cię od początku, wtedy przejdź przez te drzwi i nie wracaj. - Jego spojrzenie zwęża się, gdy czeka na mnie, bym podjęła decyzję.

Nie wiem co myśleć i nie mogę uwierzyć, że powiedział tak do mnie. Mówię, nie zdając sobie sprawy, co mówię. To wszystko, to pierwotny instynkt, a zaraz potem moje wnętrzności czują się, jakby kręciły się na Gravitron’nie przez dwadzieścia lat. – Nazwiska coś znaczą, Peter, inaczej nie ukryłbyś swojego przede mną. Nie jesteś człowiekiem, którym myślałam, że jesteś. Nie mogę nawet – Pokręciłam głową i przecisnęłam się obok niego.

Wyszłam za drzwi i popędziłam w dół schodami. Nie zatrzymałam się. Peter wołał za mną z półpiętra powyżej. Wskoczyłam do samochodu i dałam gazu z parkingu tak szybko, jak się dało. Musiałam pomyśleć, ale nie mogłam. Wszystko, co wiedziałam o Peterze Ferro zderzyło się ze wszystkim, co wiedziałam o Peterze Granz. Nic nie pasowało - nie ma żadnej nitki, żadnej ciągłości. Mój umysł wirował, szukając nitki – czegokolwiek - gdy złapałam coś, co Peter zrobił. Wtedy myślałam, że to było dobre, ale to pewniak z przeszłości Petera, łączący ich razem. To wyszeptane groźby do Sama i sposób, w jaki mój brat stał się biały, jak ściana. Rzeczy, które może zrobić rodzina Ferro, zrobiła, sprawiły, że moje łzy obróciły się w duży, brzydki szloch.

7

Wjechałam na parking i zacisnęłam ręce na kierownicy. Kolejny kłamca. Kolejny mężczyzna, który sprawił, że myślałam, że jest daną osobą, a potem okazuje się, że jest kimś innym. Czuję, jakby serce zostało mi wydarte z piersi. Nie mogę oddychać. Przechylam głowę do tyłu i krzyczę. Gdyby Peter powiedział jakiekolwiek inne nazwisko, byłabym głupia odchodząc - ale powiedział Ferro. Ta rodzina jest tak popaprana. To nie sprawia, że użalam się nad Peterem; to sprawia, że czuję się ograną. Wykorzystał mnie. Peter utkał sieć kłamstw a ja położyłam się w środku.

Peter okłamywał wszystkich o wszystkim. Zastanawiam się, czy Strictland wie kim on naprawdę jest, czy załapała to, gdy go zatrudniała. Nigdy nie złożyłabym tego razem. Pete Ferro, którego pamiętam z niezliczonych obserwacji był gburowaty, niegrzeczny i nie miał nic z człowieka, z którym spędziłem ostatnie trzy miesiące.

Skończyłam z tym, skończyłam z nim. Nie mogę zaakceptować cierpienia.

Nie mogę.

Nie będę.

8

Rozdział 2 Kiedy zatrzymałam się przed akademikiem, Millie stała tam z moją walizką już zapakowaną. Szła w kierunku samochodu, gdy skręciłam na przystanek. Po rzucaniu torby na tylne siedzenie, powiedziała: – Jesteś pewna, że chcesz jechać tam sama? - Niepokój pokrył jej twarz. Kiwam głową. Nie ufam sobie w mówieniu. – Mogę jechać z tobą. Muszę tylko dokończyć moją pracę semestralną i możemy jechać. Albo mogę jechać teraz i poprosić profesora o przedłużenie. Nie powinnaś prowadzić sama, nie z twoją mamą chorą.

– Jeździłam tam sama wcześniej. Dam sobie radę, Millie. Dokończ semestr i baw się dobrze z Brentem.

Usta Millie są otwarte, ale nic więcej nie mówi. Gdy zmienia temat, czuję się zaskoczona. – Gdzie jest dr. Granz?

– Nie obchodzi mnie to. - Mój chwyt zaciska się na kierownicy.

– Co powinnam mu powiedzieć, gdy przyjdzie cię szukać?

Spojrzałam na nią podejrzliwie. – Gdy przyjdzie szukać? Co sprawia, że myślisz, że on przyjdzie?

– Brent był z grupą facetów na boisku ostatniej nocy. Powiedział, że coś się zdarzyło, że dr. Granz był tam. Uniwersytet powiedział, że zerwał się do walki. - Ona przełknęła z trudem. – Plotka głosi, że byłaś powodem, za który walczyli.

Chwyciłam głowę rękoma i zamknęłam oczy. Cisnęłam na zewnątrz całe światło, akademik, hałas i próbowałam pozwolić temu spłynąć. Oczywiście, że ludzie będą tak myśleć. Wszyscy myśleli, że rżnęłam swojego nauczyciela przez cały rok. Świetnie. Mam to gdzieś.

9

– Sidney - Millie zaczęła.

Przerwałam jej i wzięłam za ręce przez okno. To jest normalny gest, coś co robię, żeby utrzymać Millie skupioną, gdy mówię coś ważnego. Nawet nie myślę o tym. – To nie było tak, okej? Wierz w co chcesz, ale tak nie było - Słowa wysychają w moim gardle, gdy Millie bierze moje nadgarstki i odwraca dłonie.

Jej oczy mają to znaczące spojrzenie, gdy patrzy na mnie. – Sidney, co się stało? To wygląda tak, jakbyś próbowała wydrapać sobie drogę przez ceglany mur.

Wyrwałam ręce i odepchnęłam włosy z twarzy. – Nic – zaciskam szczękę. Chcę odejść. Nie chcę o tym rozmawiać. Nie chcę jej nic powiedzieć. Nie ma jednego wyjaśnienia. Jedna odpowiedź powoduje dwadzieścia pytań więcej, a nie chcę, żeby wiedziała, co zrobił mi Dean.

– To nie jest nic.

– Upadłam, okej? Wczoraj wieczorem, gdy wyszłam z angielskiego, upadłam.

– A co z Granz’em? Ludzie mówią, że -

– Millie – przerwałam jej. – Muszę jechać. Zadzwonię do ciebie i zdam ci relacje, w porządku?

Kiwa głową, co sprawia, że jej blond loki podskakują tam i z powrotem. – W porządku, ale myślę, że jesteś głupia. - Zostawia to otwarte, jakbym była głupi w tak wielu sprawach.

– Również będę za tobą tęskniła. Do zobaczenia w czasie letniej sesji, w porządku? - Millie kiwa głową i odchodzi z dala od samochodu. Powinnyśmy wziąć udział razem w zajęciach na temat feminizmu tego lata. Błagałam ją, żeby wzięła to ze mną, co oznacza, że jeśli nie wrócę z moim tyłkiem na krzesło za dwadzieścia dwa dni, Millie mnie zabije.

10

– Lepiej. W innym wypadku zmienię się w feminazi i będziesz moją suką. Mrugnęła do mnie w sposób zdecydowanie południowy, który redukuje jej słowa.

To sprawia, że się śmieję. – Dobra. Zadzwonię do ciebie jak tylko ruszę.

– Dobrze, ale nie wysyłaj mi wiadomości, podczas jazdy siedemdziesiąt pięć mil na godzinę. Nie chcę mówić wszystkim w mowie pogrzebowej, że czasem zachowywałaś się naprawdę głupio. I, Sidney...

Oparłam się pokusie, by przewrócić oczami. – Tak?

– Bez względu na to, co się z tobą dzieje, zawsze będę cię wspierać. Wiesz o tym, prawda?

Aw gówno. Millie dała mi wielkie, grube oczy łani. Między moimi rękoma, moim nastrojem i pogłoskami na temat Petera, wie, że coś się dzieje. – Dobra - burknęłam. – Wsiadaj, ale jeśli poprosisz, by się wysiusiać co pięć sekund, zostawię cię na poboczu drogi. - Millie wciska się i odbija na siedzeniu. – Nie potrzebujesz ubrań?

– Pff – macha na mnie ręką i się uśmiecha. – Są już w twojej walizce. Poważnie myślałaś, że pozwolę ci zrobić to samej? Zejdź na ziemię. - Millie ciągnie swój pas bezpieczeństwa przez kolana, gdy mnie beszta.

– Przyjemne dziewięćdziesiąt nadużyć.

– Zassij to.

Jak ruszyłam, obydwie zaczęłyśmy się śmiać. Jestem tak naćpana emocjonalnie i naprawdę chcę być sama, ale Millie ma rację – nie powinnam próbować robić tego na własną rękę. Może posiadanie jej ze sobą pomoże.

11

To dziwne – kiedyś ta niewielka miejscowość była moim schronieniem, ale teraz mnie dusi. Chcę umieścić odległość między mną, a Peterem tak szybko, jak to tylko możliwe. Żołądek mi się skręca na myśl o nim. Nie mogę uwierzyć, że on jest Ferro. Nie mogę uwierzyć, że moje życie stało się takim bałaganem, tak szybko. Zobaczenie Deana było wystarczające. Nie mogę się doczekać, by uderzyć na autostradę i wydostać się z tego piekła tutaj.

12

Rozdział 3 Długa droga jest między college'em, a następnym miastem. Jestem pogrążona w myślach, gdy Millie w końcu mówi: – Więc, masz zamiar mi opowiedzieć, co się stało ostatniej nocy?

Spoglądam na nią kąta oka. – Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać.

– Okej, to powiedz mi coś innego. Co jest grane między tobą i profesorem Hottie? Chodzi mi o to, że chciałabym się dowiedzieć czegoś –

– O mój Boże! - przewróciłam oczami. Nie mogę nic na to poradzić. Ściskając kierownicę mocniej, myślę szybko. Może po prostu powinnam jej powiedzieć. To lepsze od rozmawiania o Peterze. Niech go szlag. Wciąż nie mogę uwierzyć, że mnie okłamał. Rozdrażniona, wypuściłam powietrze. – Dobra. Ostatniej nocy mój ex - dupkowaty chłopak pokazał się i próbował stąd wywlec. Upadłam i chodnik nie zgodził się z moimi dłońmi, okej?

Jej szczęka opadła. – Kurwa, nie! Nie okej. Jaki chłopak? Dlaczego przeciągnął cię przez parking? – wypluwa tonę kolejnych pytań, dopóki jej nie przerywam.

– Dean. Spotykaliśmy się w liceum. Spotykaliśmy się jest złym słowem – przełknęłam z trudem. Moje gardło jest tak napięte. Wspomnienia przychodzą pędząc z powrotem i wszystko, co mogę zrobić, to zgnieść je i zapanować nad głosem. – Zgwałcił mnie. Nie chcę o tym rozmawiać ale myślę, że powinnaś wiedzieć. - Są szanse, że Dean i Sam podążą tą samą trasą z Teksasu, chyba, że wezmą drogę przez wsie, co jest wątpliwe.

Szczęka Millie wisi otwarta. Powoli ją zamyka, jej oczy stają się szkliste i zaciska dłonie na moim ramieniu. – Sidney, nie miałam pojęcia...

Jeśli zapłacze, będę płakać. Warczę na nią niechcący. – Nie przepraszaj. Nie

13

cierpię, kiedy ludzie przepraszają. To nic nie zmienia. Dlatego nigdy o tym nie mówię, okej? - wygląda, jakbym trzepnęła ją deską, siada sztywno na miejscu, kiwając głową w ruchu.

– Przykro mi, Millie. Po prostu nie wiem, co robić. Dean był wszystkim. Myślałam, że mnie kocha. Nie wiem, co się stało. W jednej minucie wszystko było w porządku, a potem nie. To brzmi głupio, ale nie byłam nawet pewna, czy to się zdarzyło. Nie, aż do kilku razy później.

– Kiedy Dean znalazł mnie ostatniej nocy, był z moim bratem. Powiedziałam swojej rodzinie wcześniej, zanim tu przyjechałam ale mi nie uwierzyli. - Zastanawiam się, czy ona mi uwierzy. To sprawia, że zaciskam szczękę, a moje słowa się zatrzymują. Nie mogę wylewać swoich wnętrzności na ludzi, którzy nie mnie nie wierzą. Nie mogę w ogóle im ufać. Nie po tym wszystkim, co się wydarzyło. Czuję się tak, jakbym miała worek z piaskiem na piersi. Ledwo mogę oddychać.

Ona daje mi smutny uśmiech i wygląda przez okno. – W pewnym sensie wiem, co masz na myśli. To nie jest to samo, ale spotykałam się z facetem na początku, gdy znalazłam się w tym miejscu. Chciał za dużo, zbyt szybko. Nie chciałam iść dalej, ale nie pozwolił mi się zatrzymać. - Robi minę i wiem, że sobie to przypomina.

– Uch, Millie. To jest to, chyba że nie powiedziałaś mu nie.

– Powiedziałam mu nie - jest cicha ponownie.

Chcę w coś uderzyć. Nie mogę uwierzyć, że to się jej przydarzyło. Cały ten czas myślałam, że jestem sama. Ale nie rozumiem, jak ona flirtuje i zachowuje się tak, jakby to było nieistotne. Moja reakcja sprawia, że stałam się zamknięta i odpycham ludzi. Chcę ich w bezpiecznej odległości. Millie rozpływa się w uśmiechach i roztrzepanych chichotach. Zachowuje się tak, jakby nic złego nigdy się jej nie przydarzyło. Jasna cholera, byłam w błędzie. Chęć powiedzenia przepraszam uderzyła we mnie, ale nie mówię tego, ponieważ nienawidzę, gdy ludzie mówią to do mnie. – Widziałaś go ponownie?

– Nie. Nie sądził, że byłam warta wysiłku.

14

– Co za dupek. Zgłosiłaś to?

Dała mi dziwne spojrzenie. – I powiedzieć, co? Prawie uprawiałam seks z jakimś facetem, gdy zdecydował, że chce uprawiać seks ze mną? Nie, nie zgłosiłam tego. To była moja wina. Nie powinnam wychodzić z nim przede wszystkim. Oszukiwałam go.

– Millie, jesteś poważna? To nie twoja wina. Jak to ma być twoją winą?

Uśmiecha się łagodnie i zerka na mnie kątem oka. – Poważnie zadajesz mi to pytanie? Wiesz, jakie to uczucie. Logika dokładnie nie obejmuje tego i łatwiej jest przyznać, że popełniłam błąd, niż … - potrząsa głową i wygląda przez okno.

Jestem cicho przez chwilę. Wszystko między Millie, a mną zmienia się w ciągu kilku chwil. Ona rozumie to w sposób, w jaki nikt inny nie. – Wiem, co masz na myśli, ale trudniej jest przyznać się do zostania obezwładnionym w ten sposób. Kiedyś myślałam, że kobiety i mężczyźni byli równi w każdy sposób, aż do momentu, kiedy to zaczęło się dziać. Moja mama kocha Deana i patrzyła w drugą stronę. Moja cała rodzina tak zrobiła. Mój brat myślał, że po prostu próbuję zwrócić na siebie uwagę. Dziś rano Sam wydawał się faktycznie zastanawiać, czy mówiłam prawdę.

– Co sprawiło, że to zrobił?

– Peter. Peter to zrobił. On ma sposób mówienia rzeczy. - Peter Ferro, nie mój piękny Peter Granz. Peter Granz nie istnieje.

Czuję spojrzenie Millie na boku mojej twarzy i spojrzałam na nią. – Masz to, aż tak niedobrze.

– Co? - wiję się na swoim miejscu i śmieję nerwowo. – Ja nie –

– Zaprzeczaj wszystkiemu jeśli chcesz, ale masz poważne zadurzenie w profesorze Peterze. Panu Swingdance. Panu Sexybuns. - Uśmiecha się złośliwie do mnie i robi nieprzyzwoity gest.

15

– Millie! Nie mogę uwierzyć, że właśnie to zrobiłaś!

Millie śmieje się histerycznie i opiera o drzwi. – Zdajesz sobie sprawę, że nie masz gazu, prawda?

– Zamierzałam kupić trochę, gdy dotrzemy do Dallas.

– Cóż, nie będę pchała samochodu, gdy zabraknie gazu. Lepiej zatrzymaj się na następnym zjeździe. Poza tym, chcę przekąskę. Umieram z głodu. Opuściłam lunch, żeby powstrzymać mojego obłąkanego współlokatora przed samotną jazdą przecinającą kraj. Ona jest szalona. Nie masz pojęcia.

– I musisz się wysiusiać.

– I może muszę przypudrować nos. Jesteś taka prostacka, Sidney.

– Staram się.

Kręcę głową i zjeżdżam z autostrady. Nie ma zbyt wiele pomiędzy college'em, a Dallas z wyjątkiem płaskiej, martwej ziemi i rozproszonego bydła. Drzewa jadłoszynu sterczą co jakiś czas z wyschniętej ziemi, z gałęziami wyglądającymi jak zwiędłe palce. Nie ma zbyt wielu miejsc do zatrzymania, a mój zbiornik nie jest pełny, więc decyduję, że Millie ma rację i zjeżdżam. Pchanie samochodu w stu1 stopniach ciepła byłoby do dupy.

Wtaczamy się na przystanek przed stacją benzynową mającą milion lat. Pompy nie posiadają czytników kart kredytowych, więc muszę wejść do środka. – To tyle, jeśli chodzi o płacenie przy pompie - mamroczę i podążam za Millie w kierunku drzwi.

Ona skacze przede mnie i rusza prosto w kierunku łazienki. Wnętrze stacji benzynowej powinno być proste, ale to po prostu wydaje mi się brudne. Są półki z jedzeniem i maszyna z napojami gazowanymi. Stary subiekt z wąsem siedzi za kasą.

1 100 Fahrenheita to około 38C

16

Wydaje się nie mrugać. Zastanawiam się, czy on śpi z otwartymi oczami.

Gdy przechodzę w kierunku lady i podnoszę wzrok, oglądam się szybko. Jest kobieta kupująca chleb, a za nią, rząd na bok jest jedna dodatkowa osoba w sklepie. Nasze oczy się blokują i dostrzegamy się w tym samym czasie. Moje serce wali mocniej i szybciej, a żołądek przechodzi do swobodnego spadania.

W tym momencie, wszystko się zmienia.

17

Rozdział 4 Te zielone oczy używane były do prześladowania mnie za każdym razem, gdy szłam spać. Czuję, jak moje ciało sztywnieje. Pamięta, co Dean mi robił z byle powodu. Dean przesyła mi ten uśmiech, ten jeden pełen nadmiernej pewności siebie i czaru. Obchodzi wkoło przejście i idzie w moim kierunku. Jestem zamrożona w miejscu. To jakby ostatnia noc wróciła całkowicie na nowo. Szok na jego widok, ponieważ nigdy nie oczekiwałabym, że wprowadzi mnie w błąd. Nikt nigdy nie zatrzymuje się tutaj. To jest zbyt blisko miasta, ale mój brat i Dean nie wiedzieliby tego.

Mój puls wzrasta z każdym krokiem, jaki on robi w moim kierunku. Moje palce drgają przy bokach, mięśnie napinają się, gotowe do walki. Ale Dean nie chce walczyć, nie w miejscu publicznym, takim jak te. Jest zbyt wielu ludzi wokół. Wątpię, że Dean zrobi cokolwiek. Ten mężczyzna wydaje się zmieniać w potwora tylko w nocy, chociaż jestem pewna, że gdyby mógł dostać mnie teraz samą, z radością zacząłby w miejscu, w którym przerwał.

Dean zatrzymuje się przede mną. – Hej, kochanie. - Wygląda tak cholernie normalnie. Nie ma nic otynkowanego na jego twarzy, co mówi inaczej. Chcę by było. Chciałabym wiedzieć.

Ludzie mogą być dwulicowi w ten sposób. Obraz Petera błyska za moimi oczami. Pieprzyć ich. Nie potrzebuję nikogo.

Wracam do siebie. Gniew uwalnia mnie i strach opada. – Nie mów do mnie kochanie, a jeśli podejdziesz o krok bliżej –

Dean daje mi krzywy uśmiech i podchodzi bliżej. – Ty co, Sidney? No dalej. Oboje wiemy, że nie masz tego w sobie. - Jest o oddech ode mnie. Dean wsuwa rękę na moją talię i pochyla się bliżej, szepcząc mi do ucha: – Tylko poczekaj, aż dojedziemy do domu i dostanę cię samą. Nauczyłem się kilku nowych sztuczek, podczas gdy cię nie było. - Gdy się cofa, jestem zamrożona w miejscu. Moje ciało jest pokryte taflą lodowatego potu, a

18

oddech więźnie w gardle.

Ratuje mnie Millie. Podskakuje w górę za mną z torbą Doritos w jednej ręce i olbrzymią puszką herbaty w drugiej. – Przestań podrywać gorących facetów na stacji benzynowej. Już ci mówiłam, że nie lubią jazdy w bagażniku. - Spogląda w górę na Deana i trzyma jego spojrzenie, jak mówi do mnie: – Łopata będzie uderzać go w głowę, za każdym razem, jak trafisz na wybój.

Kiwam głową tak, jakby jej mowa była sensowna. Millie bierze mnie za ramię i nadal mówi, ale to spojrzenie w oczach Deana mnie przeraża. Ledwie oddycham, podczas gdy czekamy w kolejce, żeby zapłacić za smakołyki w rękach Millie. Ona pochyla się blisko mnie i śmieje się, tak jakbym powiedziała coś zabawnego. Jest zdenerwowana. Głos ma zbyt napięty. To tak, jakby zorientowała się, co się dzieje, beze mnie wypowiadającej słowo. – To on, prawda? Facet z ostatniej nocy? Twój były? - Kiwam głową i uśmiecham się do niej. Przynajmniej staram się uśmiechnąć. Czuję się, jakbym na twarzy miała tygodniową maskę, która zamieniła się w plastik. Millie śmieje się ponownie i pochyla do mnie. – Zapłaćmy za to i wynośmy się stąd w cholerę.

Kolejka poruszała się powoli, ponieważ nikt nigdy się nie śpieszy. To doprowadza mnie do szału. Ludzie zmaterializowali się, po tym jak weszłyśmy i pokonali nas w wyścigu do lady. Millie kontynuuje paplanie, ja rozglądam się wokół, szukając Sama. Nie ma po nim śladu. Zerkam wokół kątem oka, szukając Deana. Czuję jego oczy na karku, ale nie mogę go zobaczyć – nie bez odwrócenia się. Nie chcę tego robić.

W końcu nasza kolej. Millie kładzie swoje rzeczy na ladzie i Wąsaty Koleś wbija nam to na kasę. Millie płaci i udajemy się do samochodu. Zerkam przez ramię i widzę Deana patrzącego na mnie, gdy wychodzimy przez drzwi. Ma ręce w kieszeniach i stoi przed sklepem w cieniu. Macha na mnie.

– Do zobaczenia wkrótce, Sid! Nie mogę się doczekać! - Dean krzyknął, jak wsiadałam do samochodu.

Millie wreszcie zachowuje się, jakby coś było nie tak. – Uruchom samochód. Wynośmy się stąd. On cię obserwuje.

19

Wpycham kluczyki w zapłon i przekręcam. Samochód nawet nie próbuje zapalić. Zaciskam szczękę. Millie zdaje sobie sprawę z tego, w tym samym czasie co ja. – Zrobił coś z samochodem.

Próbuję uruchomić go jeszcze raz, ale nie ma mocy. Gardło mam zbyt napięte i nadal istnieje gęsia skórka na mojej skórze, mimo że dzisiaj na zewnątrz jest goręcej niż w piekle. Czuję się bezpieczniejsza wewnątrz samochodu. Nie chcę wysiadać, ale muszę zajrzeć pod maskę. Czuję się, jakbym była w transie. Świat już się nie kręci. Czas się zatrzymuje. Nie chcę się tak czuć, a jedyny sposób by sprawić, żeby to się zatrzymało, to uciec od Deana.

Kopię otwierając drzwi i wysiadam. Millie robi to samo. Szarpnięciem otwieram maskę i patrzę na akumulator. Jeden z kabli wyszedł luźno. Przewód jest odpięty i leży tam na wierzchu plastikowej obudowy akumulatora. Czuję jego oddech na szyi w tym samym czasie, jak jego głos: – Problemy z samochodem, Sid?

– Zostaw mnie w spokoju - warczę na Deana, zanim obracam się na pięcie. Podchodzę do bagażnika i chwytam narzędzia, których potrzebuję, aby ponownie podłączyć kabel. Kto robi takie rzeczy?

Dean uśmiecha się od ucha do ucha. – Mogę naprawić to dla ciebie i kupić dla was ładne dziewczęta lunch, jeśli chcesz.

– Nie. Odejdź. - Zamierzam go ignorować, ale Dean nie zostawia mnie w spokoju. Ciągle ociera się o mnie, dotyka, tak jakby to był wypadek. Podąża za mną z powrotem do maski i wpycha się w środek między mnie i Millie.

– Mamy się dobrze - Millie mówi mu. – Powinieneś być w drodze.

– Aw, jak słodko. Twój mały przyjaciel myśli, że może cię ochronić. Co się stało z nauczycielem?

20

– Spieprzaj, Dean. - Teraz jestem szalona. Nienawidzę go. Nienawidzę w nim wszystkiego, wszystkiego, co mi zrobił. Moje życie byłoby takie inne, gdyby Dean nigdy się nie zjawił. Chciałabym przejechać go samochodem, albo zresetować wszystko, ale to nie zadziała.

Dean udaje obrażonego. – Kto cię nauczył tak mówić? Takie brudne usta u takiej ładnej dziewczyny. Właśnie tak, jak lubię. - Uśmiecha się do mnie. Millie wydaje rozdrażniony dźwięk. Dean ją ignoruje. Podczas gdy jestem pod maską, Dean wsuwa rękę na moje plecy. Jego palce drażnią krawędź mojej koszulki i dotykają lekko skóry. Ten dotyk sprawia, że podskakuje.

Już nie myślę, po prostu działam. Macham pięścią przy jego twarzy i krzyczę: – Zostaw mnie w spokoju!

Dean uśmiecha się, zachowując się, jakby to była gra, dopóki cios nie ląduje na jego policzku. Gniew błyska mu w oczach. Oddaje mi z backhandu. Klucz wylatuje z mojej drugiej ręki. Millie krzyczy i mogę usłyszeć krzyk starego subiekta, ale tam nie ma żadnych słów.

Dean chwyta mój nadgarstek i zaczyna ciągnąć mnie przez parking. – Chodź, albo sprawię, że pożałujesz.

Próbuję odkleić jego palce, ale nie mogę. Opadam na ziemię z zamiarem sprawiania, by mnie ciągnął. Dżinsy ratują moją skórę przed rozdarciem przez kamienie i rozproszone odłamki. Nikt mi nie pomaga, dobrze, nikt oprócz Millie. Ona coś robi. Dean krzyczy, a potem mnie upuszcza. Nadgarstek mnie pali, w miejscu gdzie trzymał i moja ręka ma otwarte pęknięcie.

Skaczę na nogi i patrzę na czas, aby zobaczyć, jak wyrwał coś Millie i rozbił to na ziemi. Millie próbuje zabrać to z powrotem, ale kopnął ją tak mocno, że upadła. Millie krzyczy. Starzec wrzeszczy. A Dean staje przede mną, wyglądając na naprawdę wkurzonego. – Wsiadaj do pieprzonego samochodu. Natychmiast.

21

Ktoś krzyczy, że wezwał gliny. To kobieta z chlebem. Pomalutku podchodzi bliżej i bliżej, ale ona jest zbyt stara i mała, żeby coś zrobić. – Lepiej wynoś się stąd, dziecko.

Dean pluje na nią. Kobieta się cofa. Dean syczy: – Wejdź do środka i pozwól nam samym to zakończyć. To sprawa rodzinna. - Brzmi zupełnie rozsądnie, ale jego czyny nie pasują do słów. Kobieta nie rusza się.

Moje ciało jest tak napięte, że czuję jakby mięśnie zamierzały puścić. To jest nowy poziom szaleństwa, nawet dla Deana.

– Sidney, przysięgam na Boga, że sprawię, że będziesz tego żałowała. Twoja matka poprosiła nas, żeby cię przyprowadzić i zachowujesz się, jak przeklęta suka – Sięga po mnie, w momencie kiedy głos zagrzmiał za nami.

– Odejdź od niej. - Każda głowa obraca się. W połowie spodziewam się zobaczyć funkcjonariusza policji, ale to nie on. Nie ma ich tu jeszcze. To Peter i wygląda na szalenie wkurwionego. Oczy Millie rozszerzają się, a głowa lata tam i z powrotem między Peterem a Deanem. Część mnie odczuwa ulgę, że Peter się pojawił, ale druga nie wie, jak zaakceptować jego pomoc. Na szczęście dla mnie, nie muszę decydować.

Dean myśli, że Peter jest nieśmiałym profesorem z ostatniej nocy. Nie zdaje sobie sprawy, że człowiek stojący przed nim jest Ferro. Gdyby Dean wiedział to, uciekałby w drugą stronę. Ferro's są gwałtowni, a Peter miał więcej walk, niż jego bracia łącznie. Nie ma sposobu, aby być tak bogatym i nie przyciągać zainteresowania mediów, gdy przebijasz swoją drogę z Manhattanu do Fire Island. Lekkomyślne zachowanie Petera zostawiło szlak ludzi, którzy kochaliby ujrzenie, jak Ferro's upadają.

Dean staje przede mną. To zaborczy ruch. – Lepiej idź do domu i się odwal, Profesorze, albo –

Peter się nie zatrzymuje. Idzie przez zakurzony parking, prosto do Deana, odciąga ramię i robi zamach. To nie jest frajerski strzał, ale Dean się go nie spodziewa. Jego szyja przekręca się na bok od uderzenia. Peter nie kończy. To nie jest ten sam człowiek, którym był ostatniej nocy. Coś się zmieniło. Właśnie kiedy bierze kolejny zamach, Dean się rusza.

22

Biegnie jak szaleniec prosto na Petera i Dean wciska ramię w żołądek Petera. Jest oof dźwięk i obaj kontynuują. Peter okręca się szybko i udaje mu się złapać Deana za gardło. Przyciąga Deana blisko, więc wargi Petera niemal dotykają ucha Deana. Oczy Petera zamykają się na moich, jak wypowiada słowa, których nie mogę usłyszeć. Oczy Deana zwężają się w szparki, jak Peter dusi go, szepcząc groźby – prawdopodobnie te same groźby, które sprawiły, że mój brat zbladł.

Gorący wiatr smaga moje włosy na drugą stronę twarzy. Odrzucam je z powrotem, patrząc na nich dwóch. Nie mogę uwierzyć w to, co widzę. Mięśnie Petera są mocno naprężone. Koszulka przylega do jego ciała, krople potu spływają po skroniach. Spojrzenie Petera mówi mi tak dużo, ale ta jego wersja mnie przeraża. Ostatniej nocy Peter nie odpowiedział na atak. Chcę wiedzieć, dlaczego. Myślałam, że nie jest wojownikiem, ale nie teraz. Peter Ferro może ochronić siebie i każdego na kim mu zależy. Nasze spojrzenia są zablokowane. Mija tylko sekunda, ale czuję, jakby to było całe życie.

To wtedy słyszę odblokowanie broni. Odwracam się, by spojrzeć w kierunku dźwięku. Stary facet z szalonymi wąsami stoi ze śrutówką w rękach. Podnosi ją, tak aby Dean i Peter byli w jego celowniku. Stary facet pluje na ziemię, a potem rzęzi: – Zabierajcie te głupoty gdzieś indziej. Natychmiast.

Peter wygląda na wkurzonego, ale uwalnia Deana. Obydwaj robią krok od siebie, gdy jednak ich spojrzenia się spotykają to wygląda, jakby chcieli się pozabijać.

Dean cofa się z rękami w powietrzu. – Nie potrzebuję tego gówna. - Idzie przez parking i wsuwa się do ciężarówki. Uruchamia silnik i odjeżdża. Patrzę, jak odjeżdża, zastanawiając się, gdzie był mój brat w trakcie tego wszystkiego.

Peter i Millie otaczają mnie z obu stron. Spoglądają na siebie, zanim starzec upuszcza broń do boku i idzie w naszym kierunku. – Nie sprowadzajcie tu problemów ponownie. Nie jesteście tu mile widziani. Ruszajcie.

Usta Millie wiszą otwarte. – My nie –

23

Peter kręci na nią głową, próbując sprawić, by się zamknęła. Jest uprzejmy w stosunku do faceta z bronią. – Przepraszam. - Potem Peter patrzy na Millie i mówi: – Zatrzymaj się na następnym parkingu przy autostradzie. Pojadę za tobą.

Nie sprzeczam się. Po prostu łapię Millie za ramię i popycham ją do samochodu. Stary facet patrzy na mnie, jakby cały incydent był moją winą. Wina wspina się po moim gardle, bo w głębi duszy czuję się, jakby miał rację.

24

Rozdział 5 Millie spojrzała na mnie ze szczęką otwartą tak szeroko, że mogę zobaczyć jej migdałki. – Widziałaś to? Widziałaś dr. Petera Granz'e — cholernego nauczyciela angielskiego – skopującego tam tyłek? - Millie wkłada lok za ucho. Spogląda do tyłu na czarny samochód podążający za nami i macha na Petera. On nie odmachuje. Ma grymas niezadowolenia na przystojnej twarzy. – Słyszałam, że skopali mu tyłek ostatniej nocy. Czyżby? To znaczy, co to do cholery było? Wszedł w całkowity styl strażnika. Myślałam, że zamierza złamać Deana na pół.

– Peter nie odpowiedział na atak ostatniej nocy. On nie jest… – Wydałam dźwięk irytacji z głębi gardła. Znak parkingu przy autostradzie wskazuje, że to jest kilka mil dalej. Nie chcę się zatrzymywać. Nie chcę rozmawiać z Peterem.

– On nie jest, co? Powód, jasna cholera, to było tak niesamowite, że nie mogę przestać się wachlować. Facet cię ocalił! - Rzuca się w swoim miejscu i poprawia. – Nie, poczekaj! Ocalił cię dwukrotnie. Sidney –

– Millie, Peter nie jest taki, jak się wydaje –

Spogląda do tyłu. Uznanie jest wypisane przez jej twarz, jakbym trafiła na człowieka, który sprawia, że wszyscy inni ludzie wyglądają jak małpy. – Wiem...

– Nie wiesz! On nie jest. Cholera, Millie, słuchaj uważnie. - Millie odwraca się i patrzy na mnie, mam na myśli, naprawdę daje mi rzut okiem. Jestem tak zdenerwowana, że mogłabym wyrwać kierownicę rękoma. – Peter to Peter Ferro. Wiesz, co to znaczy?

Jej oczy powoli stają się tak wielkie, jak obiadowe talerze. Odwraca głowę i patrzy na człowieka podążającego za nami. – Jasna cholera.

– Widzisz to? - To jest oczywiste, gdy wiesz na co patrzeć – ciemne włosy Ferro, silna szczęka, olśniewające niebieskie oczy i te usposobienie. Wszyscy mężczyźni Ferro

25

to mają, a dzienny talk show uwielbiają zwracać na to uwagę.

Millie kiwa głową. – Wygląda, jak na zdjęciach, które widziałam. Wszyscy go widzieli. Pete Ferro jest gorący. Dlaczego udaje nauczyciela?

– Nie wiem, co on robi. Słuchaj, bez względu na to, co powie na tym postoju, nie zostawiaj mnie z nim samej. Rozumiesz? - Skinęła głową i powiedziała tak.

Kiwa głową i daje mi krzywy uśmiech. – Dobrze, ale –

– Żadnych ale. Powiedz tak. Nie obchodzi mnie, co on powie, albo to co chce, żebym zrobiła. Jeśli Peter spróbuje zostać ze mną sam na sam, powiedz nie. Nie odchodź. - Desperacja zalewa mój umysł. Peter zaoferował, że pojedzie ze mną. Chciał, abym zadzwoniła na policję. Chciał mieć pewność, że byłam bezpieczna i to jak mnie znalazł, na parkingu na odludziu z Deanem ciągnącym mnie przez asfalt.

– Dobra, dobra. Nie odejdę, o matko!. - Niegodziwy uśmiech rozszerza się na jej twarzy. – Wiesz, co mówią o Pete'u Ferro; więc czy to prawda?

Zjeżdżam z autostrady i zwalniam samochód. Jest miejsce na poboczu służące do odpoczynku, ze stołami piknikowymi i małym ceglanym budynkiem z toaletami. – Czy co jest prawdą?

Chichocze i pochyla się bliżej do mnie. Jej ręka leci na usta, jakby była zażenowana. – Jego kutas – jest tak duży, jak mówią?

– Millie! - zatrzymuję się w miejscu parkingowym i wrzucam samochód na parkowanie.

– To nie jest tak, jakbyś nie słyszała tego wcześniej. Pete Ferro, super kochanek dla supermodelek, i ich mamuś, i ich przyjaciół, i ich personelu kuchennego, i –

– Tak, rozumiem. Jest męską zdzirą.

26

– Jest postawną męską zdzirą, która załatwiła każdą kobietę od wybrzeża do wybrzeża. - Millie uśmiecha się, jak zakochana nastolatka. Spogląda do tyłu na Petera.

– Zamknij się - mówię i kopniakiem otwieram drzwi samochodowe.

Millie wyskakuje za mną. Kładzie ręce na dachu. – Oooch! Drażliwa! Chronisz jego cnotę?

Otwieram usta, ale Peter przerywa mi.

– Nie mam żadnej cnoty. - Okno Petera jest otwarte. Słyszy Millie, jak zatrzymuje się na parkingu obok nas. Wyłącza silnik i wysiada. Twarz Millie zmienia się w czerwoną, jak burak. – Powiedziała ci kim jestem? - Millie kiwa głową, ale nie patrzy na niego.

Peter przechodzi wokół samochodu i podchodzi prosto do mnie. Zatrzymuje się, jakby właśnie przypomniał sobie, co się stało, kiedy wyszłam. – Jesteś ranna?

Kręcę głową. Moje serce wali. Tracę całą wściekłość, co doprowadza mnie do szału. W głowie wrzeszczę jak lew, ale brzmię jak mysz, gdy rzeczywiście mówię. – Co tu robisz? Pojechałeś za mną?

Peter zaciska wargi, a potem uśmiecha się do mnie, tak jakby był naprawdę wściekły. – Tak, pojechałem. Nie sądziłem, że wyjedziesz beze mnie. Nie sądziłem, że odejdziesz w środku walki.

– Walka się skończyła. Powiedziałeś, że jeśli wyjdę, to mam nie wracać, więc nie wróciłam.

Peter wypuścił podmuch powietrza. Jego gniew mija i patrzy na mnie z tak dużą ilością wyrzutów sumienia w oczach, że chcę wtopić się w jego ramiona. Peter przyglądał mi się przez chwilę, a następnie powiedział do Millie: – Nie możesz pominąć egzaminów końcowych. Wracaj na uniwersytet, zanim ktoś cie obleje.

– Ale był nagły wypadek i –

27

– To się nie liczy. Nie możesz być tak miła opuszczając egzaminy końcowe. Każdy jeden profesor cię obleje. - Peter rzucił jej swoje kluczyki od samochodu. Millie je złapała. – Odprowadź z powrotem mój samochód. Zostanę z Sidney.

– Nie, nie zostaniesz. Millie jedzie ze mną, a nie ty. - Skrzyżowałam ręce na piersi. Moja głowa kołysze się z boku na bok, gdy mówię dwa ostatnie słowa. Mogłam mieszkać w Teksasie przez kilka lat, ale wciąż jestem dziewczyną z Jersey w każdym calu.

Peter uśmiecha się do mnie, a potem mówi do Millie: – Rzuć mi torbę na przednie siedzenie. - Millie robi to. Daję jej diabelskie spojrzenia. Gałki oczne spieprzają z mojej głowy, gdy wzruszam ramionami z dłońmi w górze. To jest co do cholery poza i mam na myśli, każdy tego cal.

Millie uśmiecha się promiennie do mnie. – Myślę, że to będzie dobre dla ciebie. Musisz jechać i wydaje się, że wy dwoje macie do rozwiązania jakieś problemy. - Chcę ją zabić, ale jestem zbyt wstrząśnięta jej zdradą, żeby mówić. Po prostu stoję tam z otwartymi ustami.

– A ty, - mówi do Petera i podchodzi do niego, szturchając go w pierś, – jeśli ją skrzywdzisz – jeśli położysz palec na niej – dostanę broń mojego tatusia i cię zastrzelę. To obietnica, nie groźba. - Millie jest tak mała i ładna, że to wygląda jakby groziła mu porcelanowa lalka.

Peter uśmiecha się do niej. – Dobrze. Nie chciałbym tego w jakakolwiek inny sposób.

– Cholernie proste. - Millie patrzy na mnie ponownie. Jestem na nią tak wściekła, że nie mogę mówić. Moje ręce są założone na piersi. Ona wie, jak zdradzona się czuję.

– Czasami potrzebujesz przyjaciół, Sidney. Nie możesz robić wszystkiego sama. Niech ktoś ci pomoże, dobrze? - nie odpowiadam jej. Millie uśmiecha się niezgrabnie i wsuwa do samochodu Petera, odjeżdża, zostawiając mnie w tyle.

28

Peter stoi obok. Ćwiczy szczękę, zanim mówi: – Musimy porozmawiać.

– Tu nie ma o czym rozmawiać.

29

Rozdział 6 Siedzę na miejscu dla pasażera, patrząc przez okno na nocne niebo. Czuję się, jak emocjonalny wrak. To dziwne, ale myślę, że już rozpaczam i opłakuję moją matkę. Podczas gdy siedzę, wspomnienia, które zostały utracone przez czas, pojawiają się losowo w moim umyśle. Ręka śmierci jest jedyną rzeczą zdolną je uwolnić. Widzę siebie na huśtawce i wiem, że nie mogę mieć więcej niż trzy latka. Moja mama popycha mnie, a ja próbuję obejrzeć się na nią sprawiając że moje włosy plączą się w łańcuchach. Mogę poczuć ostre szarpnięcie na skórze głowy, jakby to nadal się działo. Pamiętam łzy, które pokryły moją twarz i jak wystraszona byłam. Mama rozplątała mnie i trzymała w ramionach. To nie jest wspomnienie, które pamiętałabym normalnie, ale wynurza się teraz. Mama kochała mnie wtedy. Zastanawiam się, co powie teraz, kiedy przejdę przez drzwi.

Chłód pędzi w dół mojego kręgosłupa, sprawiając, że drżę. Jest już późno, dobrze po kolacji. Pocieram gęsią skórkę na ramionach, starając się uniknąć wzroku Petera. Nie rozmawialiśmy od czasu postoju. Czuję się tak zdradzona przez niego. To tak, jakby ktoś wywrócić mnie na drugą stronę. Nie cierpię tego, że czuję jego oczy na sobie. To sprawia, że chcę się otworzyć i powiedzieć wszystko. Chcę mojego Petera z powrotem, ale już go nie ma. W każdym razie, ten Peter nigdy nie był prawdziwy.

Po tym jak minęliśmy jeszcze parę zjazdów, Peter zjechał z drogi. Jesteśmy w małym miasteczku w Tennessee. Jest tak pagórkowato tutaj, przeciwieństwo do tego, gdzie byliśmy w Teksasie, gdzie wszystko jest tak płaskie jak patelnia. Wiercę się na moim miejscu i patrzę na niego. Peter ma to samo spojrzenie, które miał przez cały dzień. Nie mogę powiedzieć, czy jest zły czy rozdrażniony.

Nie obchodzi mnie to.

Tak, powtarzaj to sobie.

30

Peter wjechał na ciemny parking i podjechał od frontu starego hotelu znajdującego się z tyłu. Jedno żółte światło zalewa główne drzwi.

– Co robimy? - nie chcę się tu zatrzymać. Miejsce wygląda, jakby było własnością Norman'a Bates'a.

– Musimy zatrzymać się na noc, a to jest jedyne miejsce, pokazujące jakikolwiek wolny pokój - zauważa wyraz mojej twarzy i dodaje: – Nie martw się. Będzie dobrze. Zatrzymywałem się tu wcześniej. - Peter wyłącza silnik i wysiada z samochodu. Potem idzie wokół, otwiera moje drzwi i wyciąga rękę, czekając, aż wysiądę.

Naprawdę nie chcę wysiadać, ale i tak to robię, nie biorąc go za rękę. Peter kręci nieznacznie głową, a następnie rozciąga się, kiedy odwraca się ode mnie. Jego koszula unosi się i mogę zobaczyć jego piękne ciało, a także miejsce gdzie został oszpecony przez tę okropną bliznę. Skaza sprawia, że się zastanawiam. Peter może walczyć, ale nie zrobił tego wczoraj wieczorem. Zastanawiam się, czy walczył w tę noc, kiedy nóż został pchnięty w jego bok. Czuję, jakby tam było więcej historii, coś głębszego, o czym mi nie powiedział.

Peter wpycha ręce w kieszenie dżinsów i ogląda się na mnie. Ciekawość rozprzestrzenia się na jego twarzy, gdy widzi, jak gapiłam się na niego, ale nie komentuje tego. – Chodź. Weźmy pokój i zjedzmy kolację. Nie jedliśmy przez cały dzień, a jeśli mam zjeść kolejny batonik zbożowy będę –

– Zjadłeś wszystkie zbożowe batony cztery godziny temu. - To pierwsza rzecz, jaką powiedziałam do niego, odkąd wyjechaliśmy. Przekorny komentarz jest lekki. Przez chwilę tego żałuję, ale potem przepycham to. Muszę zdecydować, co z nim zrobić. Patrzę na Petera spod zasłony włosów, które ukrywały moją twarz przez cały dzień. Pieprzyć to. Milczące traktowanie nie jest warte wysiłku. Sięgam do kieszeni i skręcam włosy w kucyk. Zabłąkane loki prawdopodobnie wystają, jak rogi szatana, ale nie obchodzi mnie to.

Peter idzie naprzód i chwyta drzwi. Przytrzymuje je dla mnie i wchodzę do środka. To miejsce poważnie przyprawia mnie o gęsią skórkę. Peter podchodzi za mną do recepcji

31

i dzwoni dzwonkiem. Starsza kobieta, zgięta z wiekiem, wychodzi utykając z pokoju od tyłu. Poprawia okulary i uśmiecha się ciepło do Petera, jakby go znała.

– Peter Ferro. Nie myślałam, że zobaczę cię tu ponownie. - Jej pomarszczone wargi uśmiechają się ciepło do niego, zanim spogląda na mnie. – Ten wspaniały mężczyzna zatrzymywał się tu wcześniej. Ferro zdecydowali się zatrzymywać w moim motelu, a nie w innym miejscu wzdłuż drogi. - Promieniała z dumy, mówiąc mi to.

Peter odnalazł swój czar i podkręcił uśmiech do pełnej mocy. Wziął jej ręce i powiedział: – Ponieważ to miejsce jest najlepsze. Nie mógłbym jechać tędy i nie zatrzymać się. - Przysięgam na Boga, staruszka się zarumieniła. Peter poklepał jej rękę, zanim puścił. – Jak się masz?

Uśmiechnęła się nieśmiało i go pogoniła. – Nie masz czasu, żeby słuchać paplaniny starej kobiety. Założę się, że jesteś głodny. Oto twoja przepustka, żeby dostać obiad w restauracji. Każdy pokój jest dostępny z gorącym posiłek. A tu są klucze do pokoju. Staruszka obraca się powoli i biorąc klucz z tablicy za nią. Wyjaśnia, jak mu je podaje. – To jedyny pokój, który mi został. Przykro mi z tego powodu.

Nie nadążam, ale wydaje się, że Peter tak. – To będzie doskonałe. Dziękuję bardzo - podaje jej kartę kredytową, a ona przesuwa ją przez czytnik.

– Koniec doby jest o dziewiątej, a ponieważ ten pokój jest apartamentem dla nowożeńców, to jest dostępny ze śniadaniem do łóżka. O której godzinie chciałbyś, żeby je dostarczono?

Niemal się zadławiłam. – Co? Nie możemy się zatrzymać się w apartamencie dla nowożeńców. - Jestem teraz obok Petera przy ladzie, gotowa do skoku przez brzeg, żeby poszukać alternatywnej opcji. – Musisz mieć inny pokój.

– Przykro mi kochanie, ale nie mamy. Jest konwencja, która ma u nas wszystkie zarezerwowane. Pokój jest bardzo śliczny.

32

– Ale to jest... - Pokój do seksu! To jest dla szczęśliwych par, małżeńskich. To nie dla nas! Nie mówię nic z tego. Słowa odbijają się w mojej głowie, jak kule do kręgli miażdżąc każdą inną myśl. Instynkt każe mi zachować przestrzeń między Peterem i mną, ale nie mogę i to sprawia, że to jest gorsze.

Peter uśmiecha się do mnie. – To jest... co, Sidney? - jest oparty o ladę, ubrany w obcisłą koszulkę z leniwym, seksownym uśmieszkiem. Nienawidzę go.

– Nic.

– Nie, z pewnością pomyślałaś, że to było coś. Śmiało, powiedz nam – droczy się ze mną.

Moja twarz podgrzewa się, jak rumieniec rozchodzi się z policzka do policzka. Pieprzyć to. Mówię pierwszą rzecz, która przychodzi mi do głowy. – To jest po prostu, że jestem pewna, że to jest piękny pokój i nie chcę, żeby został zniszczony, tak jak ostatnim razem. Peter ma problemy z kontrolowaniem siebie. Kocha się, jak dzika małpa i rzeczy przejawiają tendencję do łamania się. Nie chcę zniszczyć twojego najlepszego pokoju. To wszystko.

Szelmowski uśmiech Petera rozszerzył się, jakby to stwierdzenie było prawdziwe. Miałam zamiar wprawić go w zakłopotanie, ale to oczywiście nie działało.

Stara kobieta poklepała moją rękę, odciągając moje spojrzenie od Petera. Powiedziała: – Wiem, kochanie - spojrzała w górę na Petera i mrugnęła. Dziewczęce spojrzenie na jej twarzy sugeruje, że ona dokładnie wie, co mam na myśli.

Mrugnęłam dwa razy, pewna, że źle ją usłyszałam To rozśmieszyło Petera. Złapał klucz od kobiety i powiedział: – Dziękuję, Betsy. Obiecuję, że nie połamię niczego, w czasie gdy będę się kochał, jak dzika małpa z moją przyjaciółką.

Peter pociągnął mnie przez drzwi. Gdy wychodzimy, powietrze nocne jest gęste i ciepłe. Pachnie jak wiciokrzew i jaśmin.

33

Moje usta wiszą otwarte. – Czy ty –

Peter nie przestaje iść. Kieruje się do samochodu i wyciąga nasze torby. – Czy ja co, Colleli?

– Spałeś z nią? – Spałem z wieloma osobami. - Peter niesie nasze torby do pokoju i wsuwa klucz do dziury. To prawdziwy mosiężny klucz z dużą plastikową tabliczką zawieszoną na końcu.

– Co to jest do cholery za odpowiedz? – To jedyna odpowiedź, jaką dostaniesz, odkąd wierzysz w to, co przeczytałaś w brukowcach, zamiast w to, co ci powiedziałem. - Peter wchodzi do ciemnego pokoju, obraca się i nagle zatrzymuje. Uderzam w jego klatkę piersiową, dokładnie jak upuszcza torby. Twarz

ma

tak

blisko mnie,

że mogę

czuć

jego

oddech, gdy

mówi.

– Wypieprzyłem połowę Wschodniego Wybrzeża, pamiętasz? Kobiety w tej części są bardzo zaspokojone. Mogę dodać cię później do listy, jeśli chcesz.

Gniew przepływa przeze mnie. Nie cierpię sposobu, w jaki ze mną rozmawia. Gdy mówi ostatnią część, mój temperament bierze nade mną górę. Biorę zamach i policzkuje go. Peter nawet się nie wzdryga. Łapie moją rękę i przyciska swoją na wierzchu, zanim mam czas, żeby ją oderwać. Trzyma ją tam i traci powierzchowne spojrzenie w swoich niebieskich oczach.

Panika pędzi przeze mnie. Wciąż czuję wszystko, co czułam do niego wczoraj i przedwczoraj. Wciąż chcę go dotknąć, pocałować i spróbować. Serce bije mi szybciej, gdy Peter pochyla się, zamykając przestrzeń między nami. Jego wargi utrzymują się tak blisko moich. Jeśli poruszę się najbardziej niewielką ilość, pocałujemy się. Nie oddycham, moje ciało się napina. Jego ręka, ten najmniejszy dotyk, strzela prądem przez całe moje ciało. Sposób, w jaki patrzy na mnie, sprawia, że żołądek mi się skręca. Nienawidzę sposobu, w jaki sprawia, że się czuje i kocham to w tym samym czasie. Jestem uwięziona, nie mogę

34

się ruszyć. Chwila trwa wiecznie. Myślę o zmniejszeniu dystansu; myślę o przyciśnięciu moich ust do jego i trzymaniu go ponownie w ramionach. Moje spojrzenie jest zablokowane na jego ustach i właśnie kiedy pochylam się, Peter się odsuwa. Puszcza moją rękę i cofa się. – Nie jestem jak mój ojciec – już nie. Pocałunek coś dla mnie oznacza i nie dzielę ich z kobietami takimi jak ty.

Gdyby mnie uderzył, bolałoby mniej. – Kobieta jak ja? - kiwa głową. – Co to do cholery ma znaczyć?

Peter ponownie podchodzi bliżej i obniża twarz do mojej. Mówi szybko i namiętnie. – Kobieta, która jest zaślepiona przez moje nazwisko, kobieta, która nie może mnie zobaczyć, jako nic innego jak tylko Ferro.

Walczę z nim. Sprzeczam się, ponieważ tego potrzebuję. Chcę krzyczeć i uderzać rękoma o jego pierś, więc to robię. Peter nie rusza się. Jego oczy zwęziły się w szparki, jakby mnie nienawidził. – Kurwa, okłamałeś mnie! – Wciąż jestem człowiekiem, którym byłem wczoraj i tym samym człowiekiem, jak tydzień temu. – Nie, nie jesteś! Ukryłeś największą część swojej przeszłości i nigdy nie powiedziałeś mi cholera niczego! Jesteś kłamcą, dokładnie tak jak on! - Dokładnie jak Dean. Był cały w uśmiechach i pochlebstwie, dopóki nie zmienił się do mnie. Zakres zdrady Deana dociera do mnie i dusi mnie po latach, a to odczuwam, jak taką samą przeklętą rzecz. Uderzam ponownie rękoma o jego pierś. Tym razem Peter łapie moje nadgarstki i odpycha je na bok.

Przyciska czoło do mojego i syczy: – W niczym nie jestem podobny do niego. Jak mogłaś tak powiedzieć? Po całym tym czasie, który spędziliśmy razem, jak mogłaś?

Łzy szczypią moje oczy, ale nie spadają. – Po całym tym czasie, który spędziliśmy razem, jak mogłeś nie powiedzieć mi, kim naprawdę jesteś?

35

Sfrustrowany, Peter uwalnia mnie i krzyczy: – Ponieważ gówno się dzieje, kiedy ludzie dowiadują się kim jestem! - oddycha ciężko i przesuwa rękoma przez włosy, szarpiąc mocno. Najsmutniejsze wyrażenie, jakie kiedykolwiek widziałam, mieni się przez jego oczy, gdy siada na krześle przy drzwiach i trzyma głowę między rękoma. – Cholera, Sidney, to nie chodziło o ciebie. Po prostu chciałem zacząć od początku. To nie chodziło o ciebie.

Patrzę na niego przez chwilę. Widzę sposób, w jaki chwyta swoje ciemne włosy, a następnie przesuwa ręce na kark. Wiem, że jest zraniony i nienawidzę tego, że jestem tą, która to spowodowała, ale nie mogę zostawić spraw w ten sposób. – Powiedz mi, dlaczego nie walczyłeś ostatniej nocy. Dean zasłużył na to, żeby być pobitym na miazgę, ale nie zrobiłeś tego. Dlaczego?

Peter patrzy na mnie. Jego oczy to najciemniejszy odcień niebieskiego, niemal czarny. Przyszpilają mnie w miejscu i obnażają. Czuję się bezbronna i nienawidzę tego, ale nie ruszam się. Światło z otwartych drzwi zalewa pokój. Maluje cienie na pięknej twarzy Petera, sprawiając, że wygląda na twardszego, niż jest. – Dlaczego powinienem odpowiedzieć na to? Wykorzystasz to tylko przeciwko mnie.

Opieram się pragnieniu, aby pociągnąć się za włosy i krzyczeć na niego. Biorąc głęboki oddech, udaje mi się utrzymać równy ton. – Istnieją dwie różne wersje ciebie, które nie pasują do siebie. Zastanawiam się, czy byłam z kłamcą w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Wiem, że możesz walczyć. Wiem, że wykorzystywałeś walkę przez cały czas, ale ostatniej nocy nie. To było zamierzone i chcę wiedzieć dlaczego.

Peter śmieje się tak smutno, że to łamie mi serce. Wstaje i podchodzi do mnie. Spuszczając wzrok na moją twarz, mówi: – Dałem ci szansę, żeby mnie poznać w ten sposób i ją zmarnowałaś. Nie daję drugich szans, Colleli. Nie masz już prawa pytać mnie o coś takiego. Chwyć swój portfel. Idziemy na kolację i kupujesz cokolwiek, czego ten kupon nie obejmuje.

36

Czuję się, jakby sięgnął do mojej piersi i zmiażdżył mi serce, ale nie pokazuję tego. Moja twarz jest całkowicie spokojna, zrelaksowana, tak jakby nie obchodziło mnie to. Kiwam głową i mówię: – Słusznie. Płaciłeś za gaz przez cały dzień.

Rozmowa się kończy i jesteśmy mile od miejsca, gdzie chciałabym być. W głębi duszy miałam nadzieję, że możliwe było naprawienie spraw z nim, że Peter mógł mnie przekonać, że jest taką samą osobą, którą zawsze był, ale nawet nie spróbował. Zamiast tego, nie dopuścił mnie do siebie. Nie jestem tą, która to zrobiła. Moje postanowienie, aby wypchnąć go z serca, umacnia się. Peter Ferro już nigdy więcej nie pozna żadnej części mnie.

37

Rozdział 7 Kolacja jest powolna i cicha. Do czasu, kiedy wracamy do pokoju, jestem gotowa na długi gorący prysznic. Peter otwiera drzwi i po raz pierwszy, włącza światła. Zatrzymuję się zaledwie po drugiej stronie drzwi. Peter uderza w moje plecy, niemal przewracając. Chwyta mnie za ramię tuż powyżej łokcia i przytrzymuje. – Jasna cholera. - Pokój jest... Brak mi słów. Moje zmysły są przytłoczone grubą fakturą czerwonych aksamitów i atłasów. Jest szorstki dywan z długim włosiem w kolorze różowym, który pokrywa podłogę od ściany do ściany. Jedno olbrzymie łóżko, w kształcie serca ulokowane jest pośrodku pokoju z pasującym lustrem w kształcie serca na suficie. Stoję tam z rękoma na ustach.

Peter przepycha się obok mnie. – Ona jest miłą starszą panią z interesującym gustem. - Peter usiadł ciężko na łóżku i ściąga buty. Po chwili jego oczy śmignęły na mnie. Nie ruszyłam się. – Więc to wygląda jak zestaw porno z lat siedemdziesiątych. Co w tym wielkiego?

Moje oczy rozszerzają się i patrzę na niego. – Jest słup. - Idę do przodu i wolno wyciągam rękę w kierunku mosiężnego słupa na środku pokoju. Poruszam się ostrożnie, jakby to mogło ugryźć.

Peter ma krzywy uśmieszek na twarzy. – Jesteś takim świętoszkiem.

Szarpię rękę z powrotem i odwracam się do niego. – Oszalałeś? Ten pokój sprawiłby, że osoba świętoszkowata dostałaby zawału! Przewróciłaby się na łóżku i oglądałaby swoją śmierć w lustrze na suficie. Tu jest słup! - mój głos piszczał przy ostatniej części.

38

Peter ściągnął koszulę i potrząsnął głową. Patrzyłam, jak to robił, a nie chciałam. Jego ciało jest tak piękne, że trudno odwrócić wzrok, ale zdołałam. Mój żołądek zrobił małe salto tuż zanim się obróciłam. – Więc powieś na nim pranie i przestań wariować. – Jakie małżeństwo użyłoby słupa w noc poślubną?

Uśmiechnął się. Peter odepchnął się od łóżko i podszedł do mnie. Spuścił wzrok na moją twarz. Stoi za blisko i sądząc po jego minie, robi to celowo. – Myślę, że nie wkurzałabyś się, gdybyś wcześniej widziała taniec na rurze. Wiesz, że kobieta faktycznie nie pieprzy słupa, prawda?

Moja szczęka opada. Wydałam piskliwy dźwięk i trzepnęłam go w pierś. – Tak, wiem o tym. I przypuszczam, że widziałeś wiele tańców na jednym z nich.

– Tak, ale tylko w klubach ze striptizem. - Jego oczy wchłaniają mnie. Są takie ciemne. Przytrzymuje moje spojrzenie przez chwilę i dodaje: – Co powiesz na prywatny występ? - Próbuję uderzyć go w twarz ponownie, ale Peter łapie mój nadgarstek i zatrzymuje. Zaświtało mi, że mógł zatrzymać mnie również ostatnim razem, ale tego nie zrobił. Jego oczy śmigają tam i z powrotem między moimi. – Przestań mnie bić, Colleli.

– Przestań dawać mi powód do tego, Ferro.

Spojrzenie Petera twardnieje. Puszcza mój nadgarstek, jakby był zrobiony z cierni, wskazuje na łóżko i używa surowego głosu. – Siadaj. - To nie brzmi opcjonalnie. Zastanawiam się co do cholery zamierza robić. Tym razem, nie przesłuchuję go. Po prostu podążam za jego palcem i siadam na brzegu z serca.

Peter podchodzi do słupa i chwyta go. Nie patrzy na mnie. Zamiast tego jego ciemne spojrzenie jest spuszczone, a długie rzęsy zakrywają oczy. Nie wiem, czego się spodziewać, ale zaczyna się poruszać. Czuję, że uśmiech rozprzestrzenia się na mojej twarzy. – Wiem co to taniec na rurze, Ferro.

– Aha - jest jedyną rzeczą, którą mówi. Peter porusza się wokół słupa, błyskając do mnie wyrzeźbionymi mięśniami. Przewracam oczami i zachowuję się tak, jakbym była

39

znudzona. Uśmiecha się, ale nie patrzy w górę. To sprawia, że moje serce łomocze. Ten nieśmiały uśmiech jest tym, co przyciągnęło mnie do niego przede wszystkim. To jedno ze spojrzeń, które Peter daje, sprawia, że chcę się roztopić. Początkowo jestem gotowa, by się śmiać, ale po tym, coś się zmienia. Sposób, w jaki porusza ciałem jest podniecający. Czuję gorąco, a pewne części mnie żądają uwagi. Staram się przestać patrzeć, ale nie mogę.

Gdy Peter sięga do guzika w dżinsach, zrywam się i zatrzymuję go. Moje ręce lecą do jego, zanim zdaję sobie sprawę, co robię i jak blisko jestem dotknięcia go w sposób, w jaki nie powinnam. Moje tętno wali i wszystko brzmi dużo głośniej – mój oddech, jego oddech.

Peter zastyga, gdy moje ręce lądują na jego wymodelowanym brzuchu, dokładnie na jego. Żadne z nas się nie rusza. Przez chwilę po prostu tam stoimy. Przymus, żeby owinąć ramiona wokół niego, strzela przeze mnie. Chcę czuć Petera przy sobie, ale te drzwi się zamknęły.

Przesuwam się i próbuję oderwać, ale Peter mi nie pozwala. Patrzę w górę. Błąd. Jego oczy przytrzymują mnie w miejscu, a całe powietrze opuszcza moje ciało. – Żadnego dotykania, Colleli. – Ja nie... To znaczy, nie możesz robić striptizu dla mnie. - Zdejmuję ręce i odsuwam się, oddychając z trudem.

Uśmiecha się. – Nie robiłem.

– W takim razie, co robiłeś? – Zdejmowałem moje dżinsy. Nie spaceruję wokół na komandosa. Czy ty?

Potrząsam głową. Ta myśl przeraża mnie. – Nie.

40

Peter trzyma moje spojrzenie zbyt długo. Wyraz jego twarzy mówi, że chciałby, aby sprawy mogły być takie, jak były. Gdyby mógł wejść twardo z powrotem do mojego serca, chciałby. Nie zdaje sobie sprawy, że wciąż tam jest.

Drżę i odwracam się. Nienawidzę tego pokoju.

– Możesz się pierwsza umyć. Łazienka jest za rogiem. - Wskazuje na czerwoną ścianę naprzeciwko mnie. Kiwam głową i łapię torbę.

Kiedy skręcam za róg, gapię się na olbrzymią wannę w kształcie kieliszka do szampana i idę dalej. Są tu drzwi z tyłu. Zakładam, że jest tam prysznic, ale gdy otwieram drzwi, to jest tylko toaleta. Obracam się powoli, patrzę na potworność na pośrodku pokoju.

– Peter...? – Tak?

– Chcesz, żebym się umyła w wannie do seksu?

– Jesteś w pokoju do seksu, Sidney. Pogódź się z tym.

Dobrze. Co za dupek. Szukałam, aż znalazłam wodę i ją odkręciłam. Napełniłam ogromną szklaną wannę i spojrzałam na ścianę. Z tego miejsca siedzący Peter nie będzie mógł mnie zobaczyć. Rozebrałam się szybko i weszłam do szklanej wanny. Nie jest tak głęboka, jak wygląda. Moje serce pędzi. Jeśli Peter podejdzie, dostanie więcej, niż chce zobaczyć. Nie mogłabym nic przed nim ukryć. Myję się tak szybko, jak mogę i niemal topię się próbując wyszorować włosy.

Po tym, jak wycieram się ręcznikiem, sięgam po swoją piżamę. One nie są przyjazne dla facetów. Nie spodziewałam się mieć kogokolwiek ze sobą w tej podróży i to była para, którą powiedziałam Millie, żeby spakowała. Mam znoszoną białą koszulkę bez rękawów i szorty, które są zbyt krótkie, by je nosić. Są nieco dłuższe niż moje majtki, ale tak naprawdę nie przykrywają niczego. Nie chcę być świętoszkiem, więc wciągam je na

41

siebie i przesuwam szczotką przez włosy. Stoję tam zbyt długo i patrzę na siebie. Moje cycki są bardzo widoczne. Nie mogę wyjść tam i paradować przed Peterem w ten sposób.

– Pospiesz się, Colleli. Muszę się tam dostać. - Głos Petera dochodzi zza rogu. Wiem, że stoi właśnie tam. Wyciągam ręcznik z półki i owijam nim ramiona. To nie pomaga, aby ukryć tyłek, ale to jest najlepsze, co mogę zrobić.

Próbuję szybko przejść obok niego ze spuszczoną głową i szczotką w ręku. Mokre włosy przyklejają się do mojego policzka, gdy patrzę na podłogę. Gołe kostki Petera zwracają moją uwagę. Moje spojrzenie śmiga w górę i widzę Petera stojącego tam w bokserach. Tak bardzo chcę, żeby mnie zatrzymał. Życzę sobie, aby dziś nigdy się nie wydarzyło.

– Zamierzasz nosić ręcznik do łóżka? – Tak, a jeśli spróbujesz zabrać go ze mnie, zabiję cię.

Jedna z jego brwi podnosi się. – Taka zadziorna?

– Nie. Taka poważna. Nie planowałam mieć nikogo z sobą. Zapakowałam wygodną piżamę, co oznacza, że jest stara? – I wypełniona dziurami. Och daj spokój, Sidney. To nie tak, jakbym zamierzał cię oceniać i twoją zniszczoną piżamę. - Sięga po ręcznik, ale krzyczę i odsuwam się. – Nie dotykaj mnie! - moje serce łomocze gwałtownie. Ściskam ręcznik mocniej, więc nie może go zabrać. Wiem, że reaguję przesadnie, ale nie mogę się powstrzymać. Moje uczucia powodują zwarcie i napełnia mnie strach.

Peter cofa się i podnosi ręce, dłońmi do góry. – Nie. Nie dotknę cię. Sidney, przepraszam. Nie miałem na myśli, żeby... - Jego głos jest tak cichy, tak ciepły. Zaciskam usta mocno i trzymam je w ten sposób. Obawiam się tego, co powiem. Peter zostaje tam, gdzie jest. – Nie skrzywdzę cię, Sidney. Nie ważne, co się dzieje między nami, obiecuję ci to.

42

Zerkając przez ramię, widzę jego twarz i wiem, że ma to na myśli. Moje gardło jest zbyt napięte, żeby mówić, więc kiwam głową i podchodzę do łóżka. Trzymam ręcznik wokół mnie i wspinam się pod nakrycie. Czuję się jak głupia i wystraszona. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę znowu normalna, ale chciałabym być. Mam już dosyć czucia się w ten sposób i przesadnego reagowania. Nie mogę już odczytać ludzi. Nie ufam sobie, a jeśli nie mogę zaufać sobie, to jak mogę zaufać im? Ale Peter jest w tym samym pokoju z tobą.

Ale Peter cię dotknął

Ale Peter...

To zawsze jest, ale Peter.

43

Rozdział 8 Mój umysł błądził w ciemności, odszukując wspomnienia, o których zawsze próbowałam zapomnieć. Twarz Deana nabiera ostrości. Jego żywe oczy błyszczą jak szmaragdy. Trzyma mnie za rękę i szepcze słodkie słowa do ucha. Jestem młodsza i nie boję się. Mówi wszystko, co chcę usłyszeć. Uśmiecham się i pochylam do niego.

Trawa zamienia się w dywan pod moimi stopami i jesteśmy w centrum handlowym. Moje serce bije mocniej; umysł dobrze zna te wspomnienia. Niedobrze mi, ale nie mogę tego zatrzymać. Sen trwa, a Dean trzyma mnie za rękę, tak jak robił milion razy wcześniej. Idzie w kierunku swojej furgonetki na tyłach parkingu. Podążam za nim. Ufam mu ślepo. Dostajemy się na tył i on mnie całuje. Wargi Deana nakrywają moją szyję i podążają szlakiem w dół klatki piersiowej. To sprawia, że jestem roztrzepana i zdenerwowana w tym samym czasie. Nie jestem gotowa być z nim, jeszcze nie. Chcę żeby zwolnił, ale nakłania mnie, żeby pójść dalej, mówiąc, że mnie kocha.

Słyszę jego głos, jakby był obok mojego ucha. – Kocham cię, kochanie. Po prostu chcę ci pokazać. – Dean, zwolnij - wciąż się uśmiecham, ale jestem zdenerwowana. Kocham go. Chcę być z nim, po prostu nie jestem jeszcze gotowa. Pomysł oddania mu siebie w ten sposób trochę mnie przeraża. Zostanę z nim związana do końca życia. Słowa rozbrzmiewają echem w mojej głowie jak gong, gdy Dean wyciska pocałunki na moim gardle.

44

– Zagrajmy w grę - mówi i łapie krawat, który ma w tylnej części furgonetki. Dean leży na mnie. Moja koszulka zniknęła, tak jak i jego. Jego oczy kontynuują dryfowanie po moim czarnym koronkowym staniku, zanim wracają do twarzy. – To jak gra w zaufanie, w którą graliśmy, gdy byliśmy dziećmi. Spadnę i mnie złapiesz.

– Albo cię upuszczę.

Uśmiecha się. – Dokładnie, ale bierzemy to na następny poziom. Spadniesz pierwsza, potem możesz zrobić to dla mnie.

Mój żołądek wiruje w węzłach, zarówno dobrych jak i złych. To mnie przeraża, ale kiwam głową. Dean wiąże przepaskę wokół moich oczu i świat robi się czarny. Potem czuję, jak coś sztywnego owija się wokół moich nadgarstków. – Dean, co robisz? –Tą samą rzecz zrobisz dla mnie. Zaufaj mi, kochanie.

Związuje moje nadgarstki i pociąga cały pas bezpieczeństwa z drzwi wyjściowych. Zatrzaskuje się, blokując w miejscu, trzymając mnie nieruchomo. Jestem ślepa na to, co robi, ale to dobre uczucie. Jego palce śledzą moje krzywizny, delikatnie dotykają brzucha i pną się w górę do szyi. Moje tętno bije szybciej i szybciej. Podoba mi się. Podoba mi się to, co robi i jak sprawia, że się czuję. Nie jestem pewna, jak dużo czasu upłynęło, ale zaczynają mnie boleć nadgarstki.

Podąża ustami do mojej tali i rozpina dżinsy. Sztywnieję i mówię mu, żeby się zatrzymał, ale tego nie robi. – To twoja kolej, żeby spaść, kochanie.

W tym momencie, wszystko się zmienia. Dean już mnie nie słucha. Im więcej mówię mu, żeby się zatrzymał, tym szybciej się rusza. Ściąga moje dżinsy i znikają, wraz z majtkami. Błagam go. Słowa płyną z moich ust w kółko. – Przestań - ale nie robi tego.

Dotyka mnie gdziekolwiek i w każdym miejscu. Mówi mi, że mogę to zrobić dla niego, gdy skończy. Wciąż myślę, że to się nie dzieje, że to nie może być prawdziwe, ale czuję, jak jego palce wciskają się we mnie, a następnie ostry ból między nogami. Próbuję

45

zamknąć kolana, ale zmusza je, żeby były osobno. Dżinsy Deana są rozpięte i jego twarda długość naciska na mnie.

Wycofuję się do mojego umysłu. To jedyny sposób, by uciec. Zostaję tam, na drugim końcu świata, ale to nie jest wystarczająco daleko. Dean mówi rzeczy, ale jego głos jest przytłumiony, pogrążony w ekstazie. To boli, to boli, to boli. Łzy płyną po moich policzkach i przestaję krzyczeć. Skomlę cicho czekając na koniec. Ale nie wiem, czy to się kiedyś skończy, czy będzie się powtarzać w kółko i w kółko, za każdym razem, kiedy zamknę oczy. Dean drży i wciąż się porusza. Odpoczywa tuż przy mnie, oddychając ciężko, gdy ja płaczę.

Sen się zaciera, obraz zanika, ale moje serce wciąż pędzi, jakby zamierzało wybuchnąć. Ramiona mnie oplatają i słyszę cichy głos przy uchu. Peter trzyma mnie w ramionach, mówiąc kojące słowa, których nie rejestrują. Nie jestem w pełni przytomna, ale nie śpię. Jestem schwytana pomiędzy. Mój ręcznik jest owinięty wokół mnie, ale czuję ciepłą skórę Petera na ramionach. Trzyma mnie, z twarzą schowaną w mojej szyi. Moje policzki są zimne i wilgotne, jakbym płakała wieczność. Chcę, żeby to skończył, ale nigdy tego nie robi.

Senność mnie dogania i ciągnie z powrotem. Sny wirują wokół mnie, ale tym razem mnie nie usidlają. Noc mija, a kiedy się budzę, jestem w łóżku sama. Rozciągam się i siadam, szukając Petera. Leży na plecach w nogach łóżka z poduszką pod głową, oddychając wolno, wciąż śpi. Patrzę na niego przez chwilę, zastanawiając się, czy był naprawdę obok mnie, czy to mi się przyśniło. Gdybym była odważniejsza, wstałabym i położyła obok niego, ale sprawy nie mogą być już w ten sposób - nie dla nas.

46

Rozdział 9 Peter prowadzi mój samochód, a ja wpatruję się w bok jego twarzy, zamyślona. Ignoruje mnie przez kilka mil i wreszcie mówi: – Czy mogę ci w czymś pomóc?

Mrugam kilka razy i próbuję spojrzeć w inną stronę, ale słońce jest wciąż nisko nad horyzontem i całkowicie oślepia. – Nie, próbuję tylko wypalić dziurę w boku twojej twarzy moim laserowym wzrokiem. To nie działa.

Uśmiecha się ironicznie. – Bardzo dojrzałe.

Podniosłam rękę do oka, ustawiając twarz Petera pośrodku i zwinęłam kciuk i palec wskazujący razem. – Nie, to jest dojrzałe. Ściskam twoją głową. No dalej, powiedz coś innego i zrobię to ponownie, suko. Nie boję się użyć tych szczeniąt.- Ściskam jeszcze kilka razy, podczas gdy spoglądam na niego ze złością.

Peter zwalnia samochód i zjeżdża na bok drogi, hamuje i wrzuca go na parkowanie. – Wysiadaj. – Co? - Czy on oszalał? Jesteśmy w samym środku pustkowia, tuż po wschodzie słońca na drodze, gdzie porywają obcy. – Słyszałaś mnie, Colleli. Wysiadaj. Natychmiast. - Peter kopnięciem otworzył drzwi i zatrzasnął je. Zastanawiam się, co do cholery on robi, ale nie rozumiem.

47

– To mój samochód, dupku! Nie możesz mi mówić, co mam robić! - Peter jest przy moich drzwiach. Wystraszyłam się i moje serce próbuje wyskoczyć z piersi. Szarpnięciem otwiera drzwi i praktycznie wypadam. – Tak, mogę. - Stoimy na poboczu drogi w wysokiej trawie. Insekty bzyczą wraz z czymś innym, czego nie mogę zidentyfikować.

Wstaję i piorunuję go wzrokiem. – Co robisz? Nie możesz po prostu zatrzymać samochodu i wysiąść.

Patrzy na mnie, jakbym była szalona. – Poniekąd to zrobiłem… - Podmuch ciężarówki obok nas, pochłonął resztę jego słów i zarzucił moje włosy na twarz. Usta Petera nadal się poruszały i następną rzeczą, którą słyszę jest: – ostatnia noc, więc poprowadzisz przez chwilę. - Przepchnął się obok mnie i usiadł ciężko na miejscu pasażera.

Co za dupek! Warczy na mnie, żeby wrócić do samochodu. Zaciskam zęby i śpieszę wokół od strony kierowcy. Opuszczam okno i pozwalam wiatrowi dmuchać na mnie przez chwilę. Kiedy nie mogę już tego wytrzymać, wypalam: – Po co przyszedłeś?

Peter ma ramię na twarzy i zapadł się w siedzeniu. Zerknął spod łokcia. – Słucham? – Słyszałeś mnie. Nie udawaj, że nie słyszysz. Dlaczego zawracasz sobie głowę, pokazując się, jeśli zamierzasz po prostu tam siedzieć i być wkurzonym przez dwa tysiące mil? - Nie odpowiada. Zamiast tego, Peter zakrywa twarz ponownie i zachowuje się tak, jakby szedł spać. – Hej! - trzasnęłam jego ramię. – Mówię do ciebie. – Jak myślisz, dlaczego? I przestań mnie bić. Zaskoczysz mnie i przypadkowo uderzę cię w twarz, czy coś. Teraz, przestań mówić i pozwól mi się przespać, dobrze?

Mój puls przyspieszył tempo. Może nie śniłam. – Nie spałeś dobrze w nocy?

– Nie - nie ruszył się.

48

Porzuciłam pomysł, żeby zapytać go, czy był obok mnie, ale jestem prawie pewna, że był. Jestem powodem, dlaczego nie spał w nocy. – Dziękuję - powiedziałam nie patrząc na niego. Patrzę tępo na drogę.

To sprawia, że spogląda na mnie. – Za co?

Zaciskam usta. Nie chcę tego powiedzieć. Nie chcę dziękować mu za cokolwiek, ale powinnam. Zwłaszcza za to. – Za ostatnią noc. Wiem, że mnie obudziłeś i uspokoiłeś. Po czym zachowujesz się tak, jakby to się nigdy nawet nie zdarzyło. Jestem w tym trochę beznadziejna. Więc, dziękuję.

Peter odsunął ramiona. Jest cicho przez długi czas. Niechlujne linie jego policzków i włosy są bałaganem. Wygląda teraz bardziej, jak Pete Ferro na zdjęciach w gazetach. – Sidney, ja … - jego głos się urywa, gdy siada na miejscu. – Lepiej zmień pas.

Jest stado ptaków na autostradzie. Siedzą tam wygrzewając się na słońcu, jakby były gwiazdami filmowymi. Macham na niego ręką, niezainteresowana. – One się ruszą.

Peter wpatruje się w ptaki, gdy mówi. – Zachowywałem się, jakby to nigdy się nie zdarzyło, ponieważ nie chciałem byś myślała, że próbowałem cię wykorzystać. - Jego ręce unoszą się do deski rozdzielczej i porusza się na siedzeniu. – Możesz chcieć zwolnić i zjechać na pobocze.

– Boisz się, że uderzę w ptaka? Wiesz jak trudno jest trafić w ptaka, mniejsza o to całe stado?

– Tak, cóż, jestem całkiem pewny, że możesz to zrobić. – Co to znaczy? - prostuję się na fotelu i rzucam okiem na niego.

– Naprawdę muszę to wyjaśniać po ataku wiewiórki? Poważnie, Sidney, zjedź. Jedna z tych rzeczy wygląda jak indyk. - Peter napiął się i kontynuuje patrzenie między mną, a drogą.

49

– Nie ma żadnych indyków wygrzewających się na słońcu na autostradzie. Właśnie kiedy to mówię, stado ptactwa startuje, właśnie tak jak myślałam, z wyjątkiem jednego olbrzymiego ptaka, który decyduje się na spacer po pasie. – Uch, Sidney?

– Dlaczego on nie leci? - Ptak jest wielki, jak wózek na zakupy i wydaje się całkowicie szczęśliwy, siedząc na moim pasie. Co do cholery! Jestem prawie na nim do czasu, gdy zdaję sobie sprawę, że nie zamierza odlecieć. Hamuję ostro i gwałtownie skręcam samochodem, ale cholerny ptak idzie dalej. To piszczy, jak kot w prasie do śmieci, gdy samochód niemal go rozjeżdża. Omijam ptaka i gwałtownie skręcam na pobocze, gdy wpadamy w poślizg na postoju. Z walącym sercem, odwracam się i patrzę na tego cholernego ptaka. Peter daje mi spojrzenie, które mówi – a nie mówiłem. Wskazuję palcem na niego i mówię: – Ani słowa.

Uśmiecha się. – Nic nie mówiłem. – Kto spodziewa się zobaczyć przeklętego indyka na środku autostrady?

– Uch, ja. Mówiłem ci: 'Hej Sidney, jest indyk na środku autostrady’.

Spoglądam z powrotem na tą rzecz i zwierzę jest nadal na pasie, jakby było całkowicie bezpieczne. Jeśli to byłoby później w ciągu dnia, bryzgałby teraz. – Co do cholery jest z nim nie tak? – Musi być jednym z tych samobójczych indyków, o których zawsze czytam.

Ignorując Petera, kopniakiem otworzyłam drzwi i poszłam z powrotem do miejsca, gdzie obłąkany ptak wciąż radośnie gulgotał na lewym pasie. – Hej indyk, indyk. Zejdź z drogi debilu. - Wydaję dźwięki, jakbym wołała kota.

Peter idzie za mną. – Co robisz?

50

Wstaję i indyk patrzy na mnie, ale gruby ptak nie rusza się. – Cholera, on jest głupi. Nie mogę go tam zostawić. Przynieś coś z samochodu, żeby zdjąć go z drogi.

– Jak co? Nie zapakowałaś żadnego jedzenia i wątpię, żeby chciał Red Bull’a.

– Nie wiem. Idź coś znaleźć. Peter znika i grzebie w bagażniku. Wraca z czymś w ręku. Naprawdę nie mogę zobaczyć co to jest, przez sposób, w jaki to trzyma. Peter zatrzymuje się przede mną. – Chcesz żebym uratował indyka, prawda? – Mogę to zrobić.

Unosi rękę i idzie na autostradę. Wciąż patrzę w dół drogi, czekając na oznaki życia. Peter powoli porusza się w kierunku ptaka, a kiedy jest o krok, rzuca na niego coś różowego. Moja twarz chrzęści się w tym samym czasie, gdy zdaję sobie sprawę co ma mój stanik. Pasek ląduje na głowie ptaka. Peter szarpie i ptak do niego podchodzi. Peter podnosi bestię i trzyma pod ramieniem, podczas gdy owija drugi koniec stanika wokół ptaka. To przytrzymuje jego dziób zamknięty w większej części, więc ta rzecz nie może nas podziobać.

Gdy Peter podaje mi indyka, to wygląda tak, jakby zwierzę miało na sobie różowy wyściełany stanik push-up. – Oto twój ptak. Przy okazji, ładny stanik.

Marszczę brwi. Stanik wygląda lepiej na indyku. Jak rozmawiamy, przejeżdża kilka samochodów. – Co mu się stało? - patrzę na to, ale nie mogę powiedzieć. Nie drgnął, gdy go dotknęłam, jakby jego skrzydła bolały. – Czy indyki powinny latać? – Nie wydaje mi się, ale nie jestem pewny. Nie interesuję się żywym inwentarzem.

– Cóż, dobrze jest wiedzieć, że nie zerżnąłeś wszystkiego na dwóch nogach. Peter mamrocze coś, ale go ignoruję. – On nie wygląda jak indyk, oprócz tej indyczej rzeczy tutaj – wskazuję na czerwony guzek zwisający z dzioba.

51

– Indycza rzecz? - daję Peterowi spojrzenie i wracam do samochodu z ptakiem w ramionach. – Gdzie to niesiesz? – Do weterynarza. Powinien odlecieć.

– Sidney - Peter łapie mój łokieć i odwraca mnie. – Nie możesz wieźć tego z nami.

– Czemu nie? – To dziki ptak. Jeśli zdejmie ten stanik, wydziobie nasze gałki oczne.

– Nie mogłeś zdjąć mojego stanika, więc nie sądzę, że on zdejmie. Zapnę go na tylnym siedzeniu. Będzie dobrze.

Peter podąża za mną. – Zdjąłem twój stanik, w większości. – W większości się nie liczy – mówię, jak schylam się do samochodu i umieszczam ptaka na tylnym siedzeniu. Jak na dzikie zwierzę, on naprawdę nie wydaje się zwracać uwagi na samochód, albo bycie trzymanym. Może jest czyimś zwierzątkiem. – Myślisz, że jest indykiem? Chodzi mi o to, że jest naprawdę ciemny. Jego pióra są tak brązowe, że prawie czarne.

Peter wzdycha. – Jestem nauczycielem angielskiego, Sidney. To nie jest kruk, czy albatros. Poza tym, zgadywałbym.

Śmieję się lekko. – Ach, znane ptaki w literaturze. – Coś w tym stylu. - Peter patrzy na ptaka. – Naprawdę zamierzamy jechać do Jersey z ptakiem noszącym stanik na tylnym siedzeniu? – Tak, znam tam kogoś, kto załata go za darmo.

Peter wsuwa się na swoje miejsce i łapie nasadę nosa palcami. – Wspaniale. Teraz jest świetny czas, żeby zostać filantropem.

52

Zatrzaskuję jego drzwi i pochylam się do otwartego okna. Peter spogląda na mnie. – Kto powiedział, że nie byłam wcześniej? Prawie miałam seks z litości z tobą. Mowa o zgarnianiu padliny z drogi. Mrugam do niego i obchodzę wkoło samochód.

Gdy wsiadam, Peter patrzy na mnie. – Jakie to pochlebne.

– Jestem pełna pochlebstw.

– A ja pełny rycerskości. Uratowałem dla ciebie indyka, ty szalona osobo.

Spojrzałam we wsteczne lusterko. Mój indyk patrzył przez okno i nosił mój najlepszy stanik. Zaczęłam się śmiać i nie mogłam przestać. Za każdym razem, kiedy tam spojrzałam, obraz uderza mnie mocno, jakbym nigdy nie widziała tego wcześniej. Mam indyka robiącego buduarowe pozy na tylnym siedzeniu.

53

Rozdział 10 Peter nie opuścił swojego krzesła. Zamiast tego siedział tam na miejscu pasażera z oczami przeważnie zamkniętymi. Mogę dostrzec, że wciąż są otwarte, ponieważ jego rzęsy drgają co jakiś czas, gdy mruga. Jest dobrze w drugim dniu i słońce zachodzi. Jestem tak zmęczona i wiem, że Peter jest wyczerpany, ponieważ nie mógł spać z indykiem za głową.

– Nie pogryzie cię.

Peter trzyma oczy tak jakby zamknięte, z ramionami na piersi, gdy odpowiada. – To bardzo pocieszające, ale wolałbym tego nie ryzykować. – Zaczynam myśleć, że masz fobię na ptaki. - Kącik ust Petera drga tak jakby chciał się roześmiać, ale to powstrzymuje. Indyk przesuwa się na tylnym siedzeniu i osiada ponownie. Peter ma otwarte oczy, dopóki zwierzę nie przestaje się ruszać. – Czy Big Bird2 wywoływał u ciebie koszmary albo coś?

– Albo coś - mówi i zamyka oczy, gdy ptak nieruchomieje.

Co do cholery to ma znaczyć? Zerkam na Petera. Deska rozdzielcza roztacza łagodną łunę na niego i ukazuje wyrazistość jego pięknie wyrzeźbionych ramion i twarzy.

2

Big Bird – chodzi o tego ogromnego, żółtego ptaka z Ulicy Sezamkowej

54

Dół mojego żołądka wypełnia się żalem i nie mam pojęcia, jak się tego pozbyć. Decyduję się przycisnąć go trochę, ale wątpię, że odpowie. – Więc, co sprawiło, że zdecydowałeś się zostać nauczycielem angielskiego?

Peter podnosi głowę i patrzy na mnie kątem oka, jakby to było głupie pytanie. – Lubię czytać. – Wow, co za niezwykle głęboka i skomplikowana odpowiedź. Dziękuję za rzucanie światła na tę decyzję. Myślę, że będę nauczycielem, kiedy otrzymam dyplom, więc będę mogła być taka, jak ty. Zmieniłeś moje życie. - Dokuczam mu i właściwie aż do tej ostatniej uwagi, moje słowa są lekkie i zabawne, ale ostatnie cztery słowa są prawdziwe. Nie zdaję sobie z tego sprawy, dopóki nie wypadają z moich ust i napełniają powietrze, jak kawałki ołowiu.

Peter patrzy na mnie leniwie spod ciemnych rzęs i potrząsa głową. – Niezłe Sidney, naprawdę niezłe. – Siedzieliśmy obok siebie przez dwa dni i prawie nic nie mówiłeś.

– Ani ty. Jedyny raz, kiedy mówiłaś do mnie w ten sposób był kiedy zabieraliśmy twojego pasażera. - Peter szturcha kciukiem za nami.

Zażenowanie skrada się w górę mojego kręgosłupa. Czuję się, jakby ręka była na mojej szczęce, zmuszając ją do otwarcia i mówienia. – Już nie wiem, jak z tobą rozmawiać.

Peter prostuje się trochę. – Zdajesz sobie sprawę co zrobiłaś, prawda? Zerkam na niego szybko i zastanawiam się, gdzie on z tym idzie. – Niewiarygodne. Nie wiesz, co?

– Zatem poinformuj mnie, mężczyzno-nauczycielu. Powiedz mi, co zrobiłam, że było to tak potwornie złe. - Moje ręce chwytają mocniej kierownicę. Dlatego nie rozmawialiśmy przez dwa dni. To dlatego, że za każdym razem, kiedy otwieram swoje usta kłócimy się, a mam dość kłótni.

55

– Zaatakowałaś mnie. Gdy tylko powiedziałem ci moje nazwisko, zachowałaś się jak jedna z nich. - Peter patrzy prosto przed siebie i zaciska szczękę. Wiem, że chce powiedzieć więcej, ale nie mówi.

Trzymam oczy na ciemnej drodze, wpatrując się w powiększające się białe przerywane linie. – Nie. Nie skłamałeś im, kimkolwiek oni są.

Peter kuli się. – Niezła gramatyka.

– Pieprz się, Ferro. Okłamałeś mnie, okłamywałeś mnie w dużym stopniu. Udawałeś kogoś innego od pierwszego dnia i nigdy nie poinformowałeś mnie, aż było trzeba.

– To nie prawda.

– Psh, prawda. Jeśli mój brat nie pokazałby się z Deanem, nie powiedziałbyś mi wcale. Dowiedziałabym się i później poczułabym się po prostu jak głupia i wykorzystana, gdyby jakiś reporter zorientował się kim jesteś. Po tym wszystkim, co zdarzyło się między nami – Zacisnęłam wargi i zablokowałam szczękę. Przestań gadać. Wiem, że powiem rzeczy, których nie powinnam mówić, rzeczy, których pożałuję.

Peter wzdycha i odchyla głowę na siedzeniu. – Powiedziałbym ci, Sidney. Chciałem ci powiedzieć, ale to nie jest łatwe do powiedzenia. Ty z wszystkich ludzi powinnaś zdawać sobie z tego sprawę. – Tak, wiem. Rozumiem to, ale rzecz w tym, że powiedziałam ci, co o mi się przytrafiło. Powiedziałam ci wszystko z tego. Ty powiedziałeś mi tylko połowę. Jeśli nie ufasz mi – – To nie to.

– To co to jest? O mój Boże, powiedz coś! Po prostu siedzisz tam dumając cały dzień, jak niezadowolona supermodelka. Co do cholery jest nie tak z tobą? Wystarczy powiedzieć cokolwiek, to co musisz powiedzieć! - Jestem tak wściekła na niego. Nie

56

wylałam moich wnętrzności do nikogo, w taki sposób, jak zrobiłam z nim, a Peter powstrzymał się. Nie mogę tego znieść. Nie mogę znieść myśli, że znał mnie na wylot, a ja nawet nie znałam jego przeklętego nazwiska. – Nie mogę, Sidney! Po prostu nie mogę! - krzyczy teraz, jego ręce latają, jakby nie wiedziały, gdzie się udać. – Schrzaniłem, wiem o tym. Nic, co powiem, nie naprawi tego. Nic, co zrobię, nie pokaże ci, jak bardzo mi przykro. Straciłem cię, ale siedzisz właśnie obok mnie! - chwyta deskę rozdzielczą i odwraca się, żeby spojrzeć na mnie. – Zniszczyłaś mnie. Myślałem, że mogę sobie z tym poradzić, myślałem, że mogę –

Tyrada Petera zostaje przerwana. Zerka za nas w tym samym czasie, co sygnały błyskowe migają w moim lusterku wstecznym. Peter patrzy na mnie i zjeżdża w dół na swoim miejscu z ręką na twarzy. – Cholera. Jak szybko jechałaś?

Przecinam go złym spojrzeniem, gdy zjeżdżam na pobocze. Nie mam pojęcia. Chcę krzyczeć i walnąć pięścią. Jest milion uczuć, które walczą, żeby się uwolnić wewnątrz mnie. Zamykam szczękę, kiedy zatrzymuję samochód i zjeżdżam na bok na trawę na poboczu drogi. Obniżam okno i siedzę z rękoma na szczycie kierownicy, gdzie policjant może je zobaczyć.

To wymaga czasu, żeby podszedł. To policjant stanowy. To starszy facet, chudy z wyblakłą skórą i kanciastymi rysami. Pochyla się i zagląda do samochodu. – Licencja i rejestracja proszę… - Mężczyzna mruga, jakby jego oczy były zepsute, a następnie wskazuje końcem pióra na tylne siedzenie. – Co wy dwoje robicie z tym zwierzęciem?

O mój Boże. Zapomniałam o ptaku. – Biorę go do weterynarza. Jest ranny.

Mężczyzna patrzy na mnie, jakbym była szalona. Potem jego spojrzenie przesuwa się do Petera. – Proszę pana, co robisz z tym ptakiem?

– To co ona powiedziała. To nie może latać i przechadzał się tam i z powrotem na autostradzie. Moja przyjaciółka nie chciała, żeby to stało się zwierzęciem rozjechanym przez pojazd.

57

Oficer daje mi dziwne spojrzenie, jak podaję mu dokumenty. Patrzy na nie i mówi: – Niewielu ludzi uratowałoby ptaka w ten sposób, pani Colleli.

– Wiem. Poprosiliby o widelec i zjedliby go.

Twarz policjanta zazgrzytała i pochyla się do przodu. Patrzy na ptaka jeszcze raz. – Nikt nie zjada tych rzeczy. One są żyjącymi pojemnikami śmieci na zwierzęta rozjechane przez pojazdy.

– Co masz na myśli? To indyk.

Mężczyzna prostuje się i śmieje, jakby grubym głośnym gromkim śmiechem. Peter zerka na ptaka, a następnie z powrotem na mnie. Wzrusza ramionami. Policjant wciąż się uśmiecha, gdy pochyla się ponownie. – To sęp, sępnik różowogłowy. - Stara się nie śmiać, ale widzę, że chce. – Czy możesz mi powiedzieć, dlaczego on ma na sobie biustonosz, panienko?

– Mój przyjaciel boi się ptaków i nie miałam nic innego, żeby go związać.

Brwi mężczyzny podnoszą się do kapelusza. Mówi do Petera. – Czy to prawda, proszę pana? – Tak - Peter daje mi spojrzenie. Oczy oficera zwężają się, jak patrzy na Petera. – Jak masz na nazwisko, synu?

Peter odchyla się do tyłu na swoim miejscu, jakby go to nie obchodziło. -- Dr. Peter Granz.

Mężczyzna nadal się wpatruje, jakby próbował umieścić twarz Petera. – I nie wiedziałeś jaki typ zwierzęcia to był, człowiek z twoim wykształceniem?

– Naprawdę nie mogę odwieść tej kobiety od zrobienia czegoś, od momentu, kiedy jej umysł ustawi się na to.

58

Oficer spogląda na mnie, a następnie z powrotem na Petera. – Cóż, wiem, co masz na myśli. - Jest cichy ponownie, a następnie wzdryga się, jakby ktoś rozchlapał wodę na jego twarzy. Uznanie rośnie wraz z jego uśmiechem. – Jesteś bardzo podobny do kogoś… jesteś Pete Ferro, prawda? - Peter uśmiecha się i kiwa głową. – No cóż, dlaczego nie powiedziałeś mi tego? - Policjant nadal rozmawia, a ja siedzę tam i słucham. Peterowi wyraźnie nie w smak uwaga, ale uśmiecha się, tak czy inaczej. Rozmawia z mężczyzną, w ten sam sposób, jak z kimkolwiek innym. To jasne, że policjant jest trochę zafascynowany sławnymi ludźmi.

Gdy policjant jest w końcu gotowy, żeby nas zostawić, dostaję ostrzeżenie i powiedział, bym zwolniła. – Upewnij się, że ona to zrobi, panie Ferro.

Peter uśmiecha się i macha ręką. – Zrobię to.

Wrzucam bieg w aucie i odjeżdżam, przyspieszając powoli. Peter garbi się z powrotem na miejscu i przyciska kciuki do skroni. Patrzę na niego kątem oka i mówię: – Zupełnie zapomniałam o indyku.

Peter spogląda na mnie. Ma ciemne kręgi pod oczami. Wyraz twarzy ma wyczerpany, pokonany i całkowicie zestresowany – ale gdy patrzy na mnie uśmiecha się ironicznie, potem ironiczny uśmiech zamienia się w prawdziwy uśmiech i on się śmieje. – Ocaliłaś sępa.

Peter zaczyna się śmiać i nie mogę milczeć. Chichoty wybuchają wewnątrz mnie. Jestem zbyt zmęczona i zbyt zestresowana, a to wydaje się takie zabawne.

– A ty włożyłeś mu różowy biustonosz. - Ledwie mogę powiedzieć słowa. Łzy zamazują moje widzenie i boli mnie brzuch do czasu gdy przestaję się śmiać. – Boże, musiał pomyśleć, że jesteśmy stuknięci.

– Pomyślał, że ty jesteś stuknięta Colleli, nie ja. – Ludzie zawsze zachowują się w ten sposób wokół ciebie?

59

– Jak? Fałszywie? - Kiwam głową. To było, jakby oficer przemienił się w lśniącą wersję siebie. Jego słowa były podekscytowane i pełne pochlebstw. To było jak natychmiastowa ściana i nie było sposobu, by mogło się uspokoić, jak tylko wystrzeliło. – Tak, przez większość czasu. Miałem niechlujny wygląd, gdy byłem młodszy. Tak właśnie większość ludzi mnie pamięta. Jeśli zostanę oczyszczony, mogę wyglądać jak Ferro, ale zazwyczaj nie pytają mnie wprost w ten sposób.

Kiwam głową, myśląc. Zerkając na niego, mówię: – Nie ufasz też nikomu, prawda? Peter jest z powrotem w swojej obronnej nie-obchodzi-mnie-to pozie z ramionami na piersi. To jest zamknięte, odpieprz się, stanowisko. – Nie za bardzo, nie.

Śmiech odszedł. Został wyssany z samochodu i na jego miejsce jest to puste, beznadziejne uczucie. Utrzymując oczy na drodze, zaczynam głośno rozważać. – Jesteśmy tak emocjonalnie popaprani Peter i to nie jest sprawiedliwe. Ale życie nie jest sprawiedliwe, prawda? Nie można zrobić czegoś ponownie, bez względu na to, jak bardzo tego pragniesz.

Peter patrzy na mnie w ciemnościach. Mogę czuć jego oczy na boku twarzy, chociaż nie odwracam się, żeby spojrzeć na niego. – Idź do przodu, Sidney. Patrzenie na przeszłość tylko ciągnie cię do niej z powrotem. – Tak, ale nie możesz się z niej nauczyć, jeśli się nie oglądasz.

– Nauczyłaś się wszystkiego, co musisz wiedzieć.

Uśmiecham się ironicznie do niego. – Nie, nie nauczyłam. Jak możesz tak myśleć? Popełniłam błąd z Deanem i zrobiłam tą samą cholerną rzecz z tobą. Nie mogę oceniać charakterów, wcale. Pomyliłam się zupełnie co do was obu.

Moje słowa uderzają Petera mocno. Równie dobrze mogłam machnąć łomem w jego brzuch. Nie patrzy na mnie. – To jest to co myślisz, że jesteśmy tacy sami?

60

– Takie samo oszustwo w sercu, co nie? - Poważnie pytam, ponieważ silna część mojego umysłu mówi tak, ale tam jest miejsce z cichszym głosem, który mówi, że Peter wcale nie jest taki sam. – Może. Kłamstwo jest kłamstwem. - Peter sztywnieje i się zamyka.

Chciałabym, żeby tego nie powiedział. – Może. Może nie. Dlaczego to zrobiłeś?

Spojrzenie Petera tnie mnie. To jest tak ostre, tak gorzkie, że chcę odwrócić wzrok. – Nie chciałem, żebyś wiedziała. Masz rację, okej? Obydwaj ci skłamaliśmy, obydwaj wzięliśmy rzeczy, których nie powinniśmy mieć i żadnemu z nas nie jest przykro z tego powodu.

Mrugam powoli, jakby właśnie tego nie powiedział. Nie mogę oddychać. To tak, jakby jego słowa były pięścią, która strzeliła prosto w mój brzuch. Jest zjazd tuż przede mną. Niemal go mijam, ale decyduję się wysiąść w ostatniej sekundzie. Peter nie mówi nic, gdy nagle zmieniam pas.

Zatrzymujemy się przed motelem i zatrzymuję się pod daszkiem. Pieprzyć to. Żałuję, że nie zostawiłam Petera w Teksasie. Otwieram drzwi i idę do środka i załatwiam nam pokój. Peter nie idzie za mną.

Gdy wracam z kluczem do pokoju, widzę, jak potrząsa głową i kończy rozmowę telefoniczną. Przebiega palcami przez swoje ciemne włosy i patrzy na pana Indyka. Wślizguję się do samochodu i spoglądam do tyłu na ptaka. – Tak jakby go rozwiązałeś. Ptak wciąż ma na sobie stanik, ale jego dziób jest wolny. – Tak, chciał rozmawiać.

Patrzę na Petera przez chwilę, zastanawiając się, co mogłoby prawdopodobnie dziać się w jego głowie, dlaczego on jest tutaj i czego chce ode mnie. – Dlaczego upierasz się, żeby ze mną jechać?

Peter patrzy na mnie, jakby był zmęczony pytaniami. – Już ci mówiłem.

61

– Mówienie, że już wiesz, nie jest powodem. Powiedz mi. Po prostu to powiedz.

Peter kręci głową i uśmiecha się. – Dobrze. Chcesz robić wszystko na własną rękę, ale nie możesz. Gdy jesteś wokół tego faceta, Deana, to jakby twój mózg się wyłączał. Wciągasz się w swoją przeszłość, zanim zdążysz mrugnąć. Czytałem twój wiersz, widzę to na twojej twarzy i wiem, co może się zdarzyć, jeśli dostanie cię samą. On nie dostanie cię samej. - Wzrok Petera zamyka się na moim, jego słowa palą z intensywnością. Muszę przełknąć, ale nie mogę.

– Chodzi o rycerskość. - Kiedyś zwykłam dokuczać mu z tego powodu, ale nie teraz.

– Coś w tym stylu.

Moje serce jest w gardle. Patrzymy na siebie zbyt długo i nasze spojrzenia się stapiają. Żadne z nas nie może odwrócić wzroku. To tak, jakbyśmy oboje się zgubili, dryfowali bez celu, zostali spaleni przez życie i wszystko, co się nam zdarzyło. Gdy moje tętno huczy w uszach, jak bliźniacze bębny, odwracam wzrok. Mam wrażenie, jakby gumka recepturka była na mojej głowę i ciągnęła mnie z powrotem, ale odmawiam obrócenia się.

Parkuję samochód. Gdy Peter obraca się i wychodzi, idę za nim do pokoju w motelu. Jest tu małe podwójne łóżko, żadnego włochatego dywanu, żadnej perwersyjnej erotycznej wanny. To jest właśnie zwyczajny stary pokój w motelu.

62

Rozdział 11

Telefon Petera dzwoni i on znika na zewnątrz, podczas gdy ja biorę prysznic. Gdy wychodzę, trzymam kurczowo ręcznik wokół ramion, aby ukryć przezroczystą górę od piżamy. Moje włosy wciąż ociekają jakbym właśnie wypełzła z rynsztoka, splątanym wyglądem. Muszę czekać na Petera, żeby skoczył pod prysznic, więc mogę wyszczotkować plątaninę.

Wzrok Petera śmignął w górę, gdy wszedł do środka. Widzi mnie, stojącą tam i wyglądającą, jak zmokła kura. – Rozwiązałem sępa i umieściłem go w dole w trawie przy samochodzie. Ponieważ jest okaleczony, nie sądzę, że pójdzie gdziekolwiek. – Ale co, jeśli złapie go kot?

Peter podniósł na mnie brew. – Myślę, że to kot musi być jedynym zaniepokojonym w tym scenariuszu. On będzie w porządku. Przeżył dotąd samodzielnie. - Peter odchrząka, gdy podchodzi do łóżka i grzebie w swojej torbie. Wyciąga parę spodni dresowych i patrzy na mnie przez ramię. – Mój brat oddzwonił. Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli weźmiemy objazd przez Nowy Jork? Muszę coś od niego dostać.

– Jaka część Nowego Jorku? Co potrzebujesz dostać? - siadam na wiklinowym krześle przy drzwiach.

– Miasto, więc nie jest to zbyt daleko z drogi, ale prawdopodobnie doda dzień do naszej podróży. - Peter zrzuca koszulę, jak mówi i wrzuca ją do torby. Gdy nic nie mówię, ogląda się na mnie. Moje oczy są zablokowane na jego mięśniach brzucha. Każdy z nich jest wyraźnie określany, jakby Peter robił tysiąc brzuszków codziennie. – Moje oczy są tu w górze, Sidney.

63

Płoszę się i mrugam, ponieważ moja twarz płonie z szybko rozprzestrzeniającego się rumieńca. Kąciki ust Petera podnoszą się w górę. Nie cierpię tego uśmiechu. To sprawia, że chcę robić głupie rzeczy. Peter podchodzi do mnie tym pewnym siebie dumnym krokiem i zatrzymuje się. Jego buty niemal dotykają moich palców u nogi. Zgina się w pasie i obniża twarz do mojej. Ten ruch sprawia, że się denerwuję. Próbuję siedzieć spokojnie na krześle, jakby nie obchodziło mnie to, co robi, ale nie mogę okłamać nawet siebie – jestem przyciągana do Petera na cielesnym poziomie. To nigdy się nie wyłącza i jest denerwujące jak diabli. Przełykam z trudem, zastanawiając się, czy zamierza mnie pocałować. Jego wargi są o oddech ode mnie i wciąż ma ten seksowny uśmieszek.

– Tak? - udaje mi się powiedzieć. Dzięki Bogu, mój głos wyszedł. Czuję, jakbym wydawała chrapliwy dyszący dźwięk i to jest to.

Wzrok Petera obniża się do moich warg, gdzie utrzymuje się zbyt długo. Napięcie między nami sprawia, że chcę chichotać albo coś walnąć. Energia buduje się w moim ciele, podczas gdy żołądek się zwija. Chcę się pochylić i go pocałować. Chcę jego ramion wokół mnie. Chcę przebiec palcami po zagłębieniach i krzywych jego piersi, ale tego nie robię. Po prostu siedzę tam i podnoszę na niego brew, czekając na niego, żeby coś zrobił albo powiedział. – Hmm? Och, nic. Po prostu pomyślałem, że to będzie łatwiejsze dla ciebie, żeby nie traktować mnie jak mężczyznę cukierka, jeśli moje oczy będą bliżej. - Peter miga szelmowskim uśmiechem przede mną.

Moje wargi wykrzywiają się w O, a następnie żartobliwy uśmiech. – Osioł.

Peter nie rusza się. Zostaje tam, a kiedy mówi, jego wargi niemal ocierają się o moje. – Pożeracz wzrokiem.

– Arogant. – Namolna.

– Głupek.

64

– Gap.

– Osioł.

Uśmiecha się. – Miły powrót i już użyłaś tego jednego. – Zamknij się.

– Zmuś mnie. - Peter wygląda tak doskonale, tak całkowicie zapraszająco do całowania. – Zmuś mnie, Sidney. - Jego głos opada do szeptu, który jest ledwie oddechem, gdy to mówi. Jego szafirowe oczy suną do moich warg, zanim wracają do mojej twarzy. Stoi tam, obserwując mnie spod tych ciemnych rzęs.

Moje wargi mrowią, chcąc jego dotyku, podczas gdy serce pędzi coraz szybciej i szybciej. Nagle, nie mam słów i nie pamiętam, jak rozmawiać. Gorąco skrada się powoli przez moje ciało, jakby ktoś naciągnął na mnie koc, po wyjęciu go z piekarnika. Moje palce drżą, gdy myślę o prześliźnięciu nimi przez jego włosy. O Boże, dlaczego mi to robi? To tortura mieć go tak blisko i nie dotykać.

Dwóch może grać w tę grę. Podnoszę rękę do jego policzka, a on zastyga w bezruchu. Tak szybko, jak moja dłoń dotyka skóry Petera, to ten zbyt pewne siebie wyraz znika z jego oczu. Powoli podążam ręką do jego szyi. Żadne z nas nie oddycha, jak opuszki moich palców podróżują z jego karku do jego policzka i w dół do szczęki. Pochylam się, tak jakbym miała zamiar go pocałować. W ostatniej sekundzie odpycham jego twarz na bok, ręką która jest na jego szczęce i przechodzę obok niego z uśmiechem zadowolenia na twarzy.

Myślę, że to jest to. W konkursie drażnienia jestem zdecydowanym zwycięzcą, ale Peter łapie mnie za nadgarstek. Zatrzymuje mnie łagodnie. Ten pewny siebie uśmiech zsuwa się z mojej twarzy, gdy odwracam się do niego. Peter chwyta moją twarz jedną ręką na każdym policzku i pochyla głowę. Całe moje ciało drży, czekając na ten pocałunek. Nasze oczy są zablokowane razem, każde z nas ośmielając drugiego. Peter wypuszcza

65

urywany oddech i wciąga powietrze jeszcze raz powoli. Czuję ciepłe powietrze na swojej twarzy.

Ostatnim razem, kiedy byliśmy w ten sposób, idea bycia z nim mnie przerażała, ale teraz jestem ciekawa, czy mogę to zrobić, czy to by mi się podobało. Moje ciało nuci, ale nikt się nie rusza. To tak, jakby była szklana ściana między nami i żadne z nas nie mogło jej rozbić. Wargi Petera po prostu pozostają naprzeciwko moich, rozdzielone tak nieznacznie. Kiedy jego rzęsy obniżają się, jego spojrzenie jest wyjątkowo skupione na moich ustach. Moje powieki czują się ciężkie, kiedy delikatnie mnie dotyka. Ręce Petera wracają do moich włosów i w dół szyi do ramion. Podnosi jedną rękę i pieści mój policzek ponownie.

Drżę cała, podczas gdy to robi. Nie wiem, czego chcę. Z jakiegoś powodu, wciąż mu ufam – ale nie. Czuję się, jakby dwie kobiety żyły w mojej głowie. Jedna jest dotykowozagłodzona, a druga jest zbyt niezależna, by pragnąć kogokolwiek, z jakiegokolwiek powodu. Ona walczy ze mną, dziko rzucając każdy obraz, każde nierozważne wspomnienie na mnie, ale nie mogę się ruszyć. Nie chcę się wyrwać, więc zostaję, ciesząc się jego dotykiem i uczuciem jego oddechu na skórze.

Peter mruga powoli. Za każdym razem, gdy ustami się zbliżają, myślę, że zamierza mnie pocałować, ale tego nie robi. Moje serce wali mocniej w piersi, sprawiając, że czuję się bardziej szalona niż przed chwilą. Ręką głaszcze mój policzek ponownie i trzymam ręcznik wiszący na moich ramionach mocniej.

Tym razem, gdy rzęsy Petera opadają, zamyka odległość. Jego wargi ocierają się o moje tak lekko, że odczuwam to, jak wiatr. Napinam się, jak to robi, ale Peter nie pogłębia pocałunku. Zamiast tego, wycofuje się i patrzy w moje oczy. Wyraz jego twarzy sprawia, że zaciskam razem kolana, aby zatrzymać prąd, który pulsuje przez moje ciało. On sprawia, że chcę rzeczy, których nigdy nie chciałam.

To uczucie, jakbym szła na dno, ale nie czuję się wystraszona, nie tym razem. Robię coś szalonego i nachylam się. Ocieram moją dolną wargę o jego i drżę, jak to robię. Ręce Petera są na mojej szyi ponownie, bawiąc się brzegiem ręcznika. Patrzy na mnie

66

przez chwilę i powoli pochyla się do przodu. Gdy jego usta dotykają boku mojej twarzy, oddycham głęboko i zamykam oczy.

Pocałunek Petera jest tak delikatny, tak miękki, że to sprawia, że chcę więcej. Mrugam powoli, jakbym była w półśnie. Czuję się, jakbym się unosiła i nie przeszkadza mi to tak bardzo. To przerażające, ale strach nie dławi mnie w sposób, jaki robi to zazwyczaj. Nie myślę o niczym. Odpycham myśli, ponieważ nic nie jest już takie samo. Sposób w jaki Peter mnie dotyka, nie jest taki, jak Dean … On nie jest podobny do Dean'a.

Ta myśl uwalnia mnie. Unoszę się na palcach i biorę jego policzek w jedną rękę, gdy przyciskam razem nasze wargi. Mój pocałunek nie jest delikatny, tak jak jego. Jest zapierający dech i wymagający. Dłonie Petera obejmują moją twarz, jak pogłębia pocałunek. Tracę siebie dla błogiej chwili. Nie ma żadnych myśli, żadnych obaw. Jest tylko Peter i jego ciepłe, miękkie usta, które całują mnie tak doskonale, że słabną mi kolana.

Kiedy się cofa, Peter nierówno oddycha. Czoło przyciska do mojego, gdy patrzy na mnie spod rzęs. Również oddycham zbyt ciężko, a im bardziej próbuję to kontrolować, to jest tym gorzej.

Oczy Petera opadają do miejsca, gdzie trzymam ręcznik wokół ramion. Obserwuje mnie, kiedy opuszcza rękę i chwyta moją. Myślę, że zamierza zabrać go i napinam się, ale nie robi tego. Zamiast tego, Peter trzyma go mocno i mówi mi: – Puść. Będę trzymać go dla ciebie.

Jego słowa uderzają mnie tak mocno, że moja szczęka zaczyna drżeć. Łzy kłują moje oczy, gdy staram się nie płakać. Chciałam sięgnąć w górę i trzymać jego policzek w ręku i przebiec palcami przez jego włosy, ale nie mogłam zrobić nic z tego, jeśli trzymam ręcznik.

Peter zdaje sobie sprawę, co jego słowa mi robią. Pochyla się i całuje delikatnie mój policzek. Pocałunek daje mi odwagę. Jestem tak zdenerwowana, że umieszczam ręcznik niżej, chcę go upuścić, ale oferta jest zbyt duża, żeby ją zignorować.

67

Chciałam dotknąć jego twarzy, ale gdy wypuszczam ręcznik i przytrzymuje go w miejscu dla mnie, moje ręce suną w dół do jego piersi. Przeciągam palcami po wzmocnionych mięśniach, czując go pod palcami. Zanim sunę rękoma w dół jego brzucha, pocieram kciukiem po sutku, czując naprężony kawałek skóry pod ręką.

Peter oddycha głęboko, ale się nie rusza. Mruga powoli i kontynuuje przyglądanie się, jak moje ręce suną dalej na południe. Czuję każdy napięty mięsień jego brzucha, aż jestem zatrzymana przez pasek dżinsów. Podążam kciukami wzdłuż jego brzucha i wokół jego pleców. Czuję bliznę na jego boku, jak opuszek mojego palca przesuwa się nad nią. Zastanawiam się, co on czuje w pamięci, gdy dotykam tego miejsca. Blizny nie goją się nigdy i za każdym razem, gdy jedna zostaje dotknięta, wspomnienia, które ją zrobiły, błyskają do życia. Jestem taka, ale to jest tak różne od wszystkiego, co robiłam z Deanem, że nie ma tu żadnych wspomnień do przypomnienia, żadnych blizn wrażliwych na dotyk, aby próbować i tłumić. To jest dla mnie nowe.

Oczy Petera zamykają się, jak moja ręka przesuwa się na jego talię. Wiem, że pamięć miga za jego oczami, ponieważ staje się sztywny w moich ramionach. Chcę sprawić to lepszym; chcę żeby wybaczył sobie to, co się zdarzyło. Gdy ponownie otwiera oczy, blokują się z moimi i jego smutek nie jest już ukryty. W jego oczach obija się tak wiele żalu, że trudno jest utrzymać jego spojrzenie. Już dłużej nie mrugam i nie oddycham.

Wrażliwość na jego twarzy sprawia, że to robię. Podnoszę rękę do miejsca, gdzie trzyma ręcznik. Biorę jego rękę w moją i ją odciągam. Moje serce bije mocniej, ale nie puszczam go. Peter nie patrzy, gdy ręcznik zsuwa się z moich ramion i upada za mną. Nie mogę ukryć dreszczy, które przeze mnie strzelają. Czuję się przed nim naga, chociaż nie jestem. Peter ma na sobie mniej ubrań niż ja, ale czuję się tak obnażona. Gdyby nie zareagował w ten sposób, gdy dotknęłam jego blizny, nie mogłabym tego zrobić.

Ale zrobiłam i teraz stoję tam w wytartej koszulce z sutkami w pełnej uwadze. Nie chcę, żeby patrzał, ale pragnę go. Jak oddycham, moja pierś ociera się o jego. Kontakt bez ręcznika, strzela przeze mnie, jak błyskawica. Mój oddech został schwytany w gardle, a kiedy patrzę w górę na niego, Peter wygląda na tak samo oniemiałego.

68

Jego głowa pochyla się ponownie i całuje mnie tym razem mocniej. Jego ręce są na mojej twarzy, a następnie w moich włosach. One suną na ramiona i w dół pleców, ślizgając się po tkaninie, gdy język robi nikczemne rzeczy w moich ustach. Uścisk w moim żołądku spada do szybu windy i jeszcze nie dotarł do dna. Nie mogę oddychać, jak normalna osoba. Brzmię, jakbym biegła w maratonie, chociaż nie zrobiłam kroku.

Peter przerywa pocałunek. Między oddechami przyciska łagodnie i delikatnie swoje wargi do boków mojej twarzy. Ręce pozostawia na mojej koszulce. Nie unosi rąbka i nie wsuwa rąk pod nią. Zamiast tego, przyciska ciało do mojego, całując mnie nieprzytomnie.

Trzymam się go mocno, wbijając paznokcie w jego plecy, więc nie znikną. Peter popycha moją twarz na bok, jak sunie gorącymi pocałunkami w dół gardła. Głowa mi opada i zamykam oczy, czując każdy pocałunek, jak jego wargi przyciskają się do mnie w kółko. Kiedy się zatrzymuje, patrzę na niego.

Wargi Petera są rozchylone i oddycha ciężko. – Powinniśmy przestać.

Kiwam głową. – Powinniśmy. - To coś, co wiem w mojej głowie, ale moje ciało nie chce przyznać się do tego.

Peter podejmuje decyzję za nas i się cofa. Przebiega rękoma przez swoje włosy tak jakby to była tortura, by przestać mnie dotykać. Gdy patrzy na mnie przez ramię jego oczy skupiają wzrok na mojej klatce piersiowej.

Stoję tam, na baczność i pozwalam mu patrzyć. Wiem, że może dostrzec zarys moich pobudzonych piersi i jasnych odcień skóry przez koszulkę. Nerwy wirują w moim żołądku, ale nie ruszam się. Peter nie odwraca wzroku. Jego oczy zostają przyklejone do moich piersi.

Po chwili, radzę sobie. – Moje oczy są tutaj w górze, Profesorze.

Peter podnosi wzrok powoli i spotyka mój, jak grzeszny uśmiech rozprzestrzenia się na jego twarzy. – Powiedz to jeszcze raz.

69

Kącik moich ust szarpie się w górę, jak leniwie wskazuję w kierunku mojej twarzy. – Moje oczy są tutaj w górze. Peter podchodzi do mnie, ale nie dotyka mnie tym razem. Zatrzymuje się w zasięgu ręki. Dołeczek ujawnia się na jego policzku i mam szalone pragnienie, by go polizać. Moje oczy trzepoczą z dala od tego miejsca i blokują się z jego. – Nie, drugą część. Nazwij mnie ponownie profesorem. - Peter wygląda na pełnego nadziei, bardziej jak człowiek, którego spotkałam w Teksasie. Spojrzenie, jakie mi daje jest takie, jak jedno, które miał, gdy tańczyliśmy.

Nie mogę nic na to poradzić, ale uśmiecham się dziewczęco. Patrzę w górę spod rzęs i szepczę: – Zatańcz ze mną, Profesorze.

Uśmiech Petera się rozszerza. Wyciąga jedną rękę i biorę ją, podczas gdy drugą rękę wsuwa wokół mojej talii. Gdyby był kimś innym, martwiłabym się o jego buty miażdżące moje palce u nogi, ale Peter nigdy mnie nie nadepnie. Kroczymy rockowo kilka razy, zanim kręci mną daleko. Gdy obraca mnie z powrotem, wiruję do jego klatki piersiowej, gdzie trzyma mnie mocno w ramionach. Moje ręce wślizgują się wokół jego pasa i ponad blizną. Patrzę, jak oczy Petera napełniają się wspomnieniami, których nie może kontrolować. Uśmiech przygasa tak jak gwiazda w świetle słonecznym, dopóki całkowicie nie znika.

Peter mruga kilka razy, jakby budził się ze snu. Uwalnia mnie i się odwraca. Gdy łapie swoje spodnie z łóżka, pochyla się i podnosi mój ręcznik. Peter odwraca się do mnie i umieszcza go na moich ramionach i trzyma go mocno z przodu, aż go biorę.

Daje mi smutny uśmiech i mówi: – Dziękuję.

Kiwam głową powoli, nie rozumiejąc. Odczuwam to, jak odrzucenie, ale w głębi umysłu wiem, że to coś więcej niż to. On utknął, uwięziony w przeszłości tak bardzo, jak ja, a może bardziej.

– Wiem, że nie ma żadnej przyszłości dla nas - mówi. – Schrzaniłem sprawy tak poważnie w przeszłości i rozumiem to, ale naprawdę potrzebuję dobrego przyjaciela teraz

70

i wiem, że ty również potrzebujesz. To – oddycha głęboko i wskazuje między nami – nie może się powtórzyć. Wiem to, ale – Przerywam mu. Podchodzę do niego i całuję go w policzek, zanim mówię: – Peter, shhhhh. Jestem co najmniej twoim przyjacielem. Co najwyżej, dlaczego po prostu nie poczekamy i zobaczymy?

Patrzy na mnie, jakbym była iluzją. Jego oczy są takie szerokie, takie wrażliwe. – Nie jestem człowiekiem, którym byłem wcześniej. Nie jestem już Pete'm Ferro. - Jego oczy obniżają się do blizny, która owija się wokół jego boku. – Nie rozumiesz – zmieniła mnie w sposób, w jaki nigdy nie pomyślałem, że jest możliwe. Zaprzestałem walk, przestałem robić całe gówno, z którego byłem znany. Znalezienie właściwej osoby jest rodzajem rzeczy, że masz tylko jedną szansę i spieprzyłem to. Straciłem ją. – Moje życie zmieniło się tej noc i bez względu na to, co robię, nie mogę osiągnąć spraw z powrotem w sposób, w jaki były. Potem spotkałem ciebie i pomyślałem, że jestem w błędzie. - Patrzy na mnie, wyglądając na całkowicie przegranego. – Gdy zobaczyłem Dean'a, coś pękło. Gdyby ten stary facet nie wyciągnął swojej broni, Sidney, nie wiem co mógłbym zrobić. Nie mogę powiedzieć, czy byłbym usprawiedliwiony czy nie, ale za każdym razem, gdy widzę, że facet jest jak... - Mocno ściska dłonie i połyka cokolwiek, co miał zamiar powiedzieć.

Patrzę na niego, ponieważ nie mogę odwrócić wzroku. Odczuwam to, jak moment, gdzie wszystko ugina się do punktu, w którym zamierza pęknąć. Wiem co ma na myśli; wiem to zbyt dobrze. Boję się go dotknąć, boję się zrobić krok w przód, ale poradzę sobie. Moja ręką wsuwa się na jego przedramię. Mięśnie są mocno napięte, jakby miały się zerwać w każdej chwili. Peter drga, gdy moja skóra styka się z jego. Patrzy w dół na moją rękę, a następnie w górę na twarz. – Nie jesteś już Pete'm Ferro. Rozumiem to. Nie jestem tą samą Sidney, która chodziła po Jersey wiele lat temu. To, co zostało nam zabrane, nie wróci, Peter. To po prostu zniknęło. To jak ziemia po pożarze, zwęglona, czarna jak smoła i jałowa.

Potrząsa głową. – Nie, nie dla ciebie. Jakoś wycofałaś się z tego w przeważającej części. Widzę to w twoich oczach.

71

– Noszę ręcznik do łóżka, Peter. - Daję mu smutny uśmiech. – Wiem, że jestem psychiczna. Zaakceptowałam to. Ufam ci i wciąż nie mogę upuścić tej rzeczy. - Podciągam ręcznik mocniej wokół ramion. – Zrobiłaś to wcześniej.

– To było co innego - odwracam wzrok. Uczucia pędzą przeze mnie z intensywnością, która sprawia, że chcę uciec do lasu i mieszkać z moim indykiem. Odsuwam się od niego, ale Peter chwyta mnie za rękę. Połączenie się nie zrywa. Tak długo, jak mnie dotyka, to czuję, jakby mógł widzieć w mojej głowie i to przeraża mnie bardziej niż cokolwiek. Są tam potwory, wspomnienia, których nie chcę pamiętać.

– Dlaczego? - jego głos jest tak delikatny i życzliwy. To jak kaszmir, delikatny i kuszący. Jeśli mu odpowiem, ten głos obieca zbyt wiele rzeczy, o których myślałam, że nigdy nie będę mieć. Moje dolna warga drży mimowolnie. Wzrok Petera skupia się na niewielkich drganiach i podnosi rękę i przyciska palec do moich ust. Jego oczy śmigają między jego palcem, a moimi oczami. – Powiedz mi. - Jego palec ześlizguje się, pozostawiając moje usta otwarte i sapiące, tak jakby nie było tu powietrza. – Ja … - nie mogę tego powiedzieć.

Chcę mu powiedzieć, ale nie mogę. Zamykam oczy i patrzę w dół, ale Peter nie pozwala mi zostać w ten sposób. Jego ręka wsuwa się pod moją brodą, i przechyla moją głowę do tyłu. Nasze oczy spotykają się i reszta świata znika.

Chcę być odważna tym razem. Chcę to powiedzieć i zobaczyć, co się stanie. Potraktowałam go tak źle i był tak wściekły na mnie. Strach kontynuuje popychanie słów w głąb mojego gardła, ale powstają ponownie, buntując się, jakby miały swój własny umysł. Czuję zdanie na języku, a następnie na moich ustach. – To było inne wcześniej – mogłam upuścić ręcznik – ponieważ myślałam o czymś, o czymś o czym nie powinnam. - Moje wargi rozchylają się, jak stoję tam, próbując znaleźć odpowiednie słowa. – Zatraciłam się w chwili.

72

Ktoś zassał całe powietrze z pokoju, ponieważ nie mogłam oddychać. Czuję się, jak ryba na haczyku z ręką Petera unoszącą moją brodę. Nie uwalnia mnie; nie bierze słów i nie odrzuca mnie. Zamiast tego pochyla się zapraszająco blisko i szepczę: – Och? Co myślałaś, że to sprawiło, że czułaś się wystarczająco bezpiecznie, aby zaufać mi w ten sposób?

Mam węzeł w gardle, którego nie mogę przełknąć. Ma mnie na szypułce, zwisającą z końca ładnego różowego sznurka i to jest wszystko, co mogę zrobić, aby się nie cofnąć. Ta rozmowa przeraża mnie, ale również pobudza. Ręka ma ciepłą, łagodną, ale stanowczą. Przenosi się z mojej brody do policzka. Pochylam się do jego dotyku i zamykam oczy. – Przez chwilę wszystko było w porządku, jakby rzeczy nigdy się nie zdarzyły. Wydawało się, że złapałeś dziewczynę, którą byłam i wyciągnąłeś ją z powrotem. Ona nie boi się ciebie i wciąż jest tutaj, pragnąc rzeczy, których zwykle nie chcę.

– Powiedz mi czego chciałaś, Sidney. - Oczy Petera przeszukują moje, szukając, posiadając beznadziejną nadzieję.

Moja szczęka wisi otwarty, ale żaden hałas nie wychodzi. To brzmiało tak inaczej w mojej głowie. Powiedzenie tego głośno, utrwala myśl i sprawia, że jest prawdziwa. Peter muska wargami mój policzek i się wycofuje. Jego oczy suną do moich warg, jakby myślał o pocałowaniu mnie ponownie. Chcę być odważna, więc powiem to i mówię mu: – Chciałam ciebie.

Nieśmiały uśmiech sunie przez jego usta. – Jakbyś pragnęła mnie, chciałaś mnie?

Rumieniec maluje moją twarz na czerwono. Czuję palenie pełznące przez policzki i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Próbuję odwrócić wzrok, ale mi nie pozwala. Palec Petera jest pod moją brodą ponownie, odchylając głowę z powrotem tak, że nasze spojrzenia się spotykają. – Może.

– Gdy mówisz może, to zazwyczaj oznacza tak.

Uśmiecham się. – Może.

73

Rozdział 12 Reszta nocy mija wolno. Kręcę się i wiercę na materacu, ale nie mogę zmusić ciała, aby się uspokoiło. Posiadanie Petera w nogach łóżka, sprawia że tracę rozum. Chcę jego ramion wokół mnie, ale obawiam się, że popadnę w szaleństwo i powiem mu, żeby się odczepił, jeśli źle mnie dotknie. Przewracam się na plecy i naciągam poduszkę na twarz. Ręcznik jest bryłą pod moimi plecami, cały przesunął się w górę i jest strasznie niewygodny. Duszę się poduszką, gdy czuję, że jest odciągana.

Peter patrzy na mnie, tymi wspaniałymi oczami. – Niespokojna noc? – Może. - Oboje śmiejemy się cicho. Cholera. Nie miałam pojęcia, że to robię. Notuję sobie w pamięci, żeby przestać mówić może, kiedy myślę tak.

Peter oferuje swoją rękę. Biorę ją, a on wyciąga mnie z łóżka. Próbuję sięgnąć po ręcznik, ale Peter zamyka oczy. – Zostaw go. Nie będę patrzyć. - Wyciąga otwarte ramiona. – Zatańcz ze mną.

Chowam pasmo włosów za ucho. – Peter, ja — – Powiedziałaś może. Może oznacza tak. Ale będziesz musiała poprowadzić, skoro nie mogę otworzyć oczu. - Patrząc na Petera, podejmuję decyzję. Ma nagą pierś i nosi parę szarych spodni dresowych. Ledwie mogę go zobaczyć w ciemności. Latarnia roztacza żółtą poświatę przez szparę w zasłonach. Oświetla jego wzmocnione ciało i rozłożone ramiona.

Wchodzę w przestrzeń i biorę jego ręce. Kładę jedną na mojej talii i wsuwam moją dłoń w drugą. Nasze palce splatają się razem i zaczynamy wolny rockowy krok. Moje serce wali, chociaż robiliśmy to milion razy. Dawniej Peter był moim nauczycielem i moim szefem. Teraz jest pół nagi z zamkniętymi oczami. Jak znaleźliśmy się w tym miejscu? Nigdy nie pomyślałabym, że to tu skończymy, gdy po raz pierwszy go spotkałam, w noc w restauracji.

74

Właśnie kiedy się uspokajam, coś skrobie w drzwi. To brzmi jak gwóźdź wolno przeciągnięty przez metal. Oczy Petera otwierają się gwałtownie, jak lgnę do niego. Zapominam o ręczniku i mojej znoszonej piżamie. Ten dźwięk jest po prostu zły, jak nóż sprężynowy przeciągany przez metal – albo jak nóż Dean'a. Spoglądam w górę na niego, właśnie kiedy Peter spuszcza wzrok na mnie. Żadne z nas nie mówi nic i następnie dźwięk nadchodzi ponownie.

Peter uwalnia mnie, zostawiając w nogach łóżka. Przyciska palec do ust i czeka na mnie, aż kiwnę głową, zanim odchodzi, żeby popatrzeć przez szparę w zasłonach. Peter stoi tam przez chwilę, uważając, żeby nie dotknąć materiału. Wraca cicho z powrotem do mnie i szepcze: – Nic nie widzę. Może poszli. - Ale właśnie kiedy to mówi, okropny dźwięk nadchodzi ponownie. Jest głośniejszy i dłuższy tym razem.

Mój umysł bawi się ze mną, wpędzając mnie w przeszłość. Błyski srebra migają za moimi oczami. Przylegam do Petera. – To nóż, nóż Dean'a...

Peter trzyma mnie mocno. Mogę powiedzieć, że nie chce odejść, ale dźwięk nadchodzi jeszcze raz. Może rzeźbi coś na drzwiach. Może skończy i odejdzie. Peter szepcze uspokajające słowa do moich uszu, ale nigdy nie zabiera wzroku z drzwi. Skanduję odejdź w kółko w mojej głowie, jakby to faktycznie mogło coś zrobić.

Ręce Petera stanowczo przyciskają mnie do piersi. Patrzymy na drzwi, czekając na to, aż gwałtownie się otworzą, ale cisza wypełnia nasze uszy. Przełykając z trudem, patrzę w górę na niego, gotowa by mówić, gdy coś wali w drzwi i w tym samym czasie terkocze gałka, jakby ktoś próbował je otworzyć. Jak oszalała, rozglądam się wokół pokoju, szukając czegoś, co by nas obroniło, ale nie mam nic. Moje tętno ryczy w uszach, więc kiedy Peter puszcza mnie i idzie w kierunku drzwi, boję się paranoicznie.

Peter jest wściekły z testosteronem płynącym przez niego w miażdżących falach. Blizna na jego boku miga czystą bielą, gdy przechodzi przez pas światła na podłodze. To miga przez jego ciało, jak skaner w sklepie spożywczym. Zanim mogę coś powiedzieć, Peter ciska otwartymi drzwiami. Uderzają w ścianę tak mocno, że gałka wybija ziejącą dziurę.

75

Peter wychodzi na zewnątrz. – Wychodź, ty skurwysynu, i załatwimy to teraz! Pięści ma naprężone przy bokach, jak idzie dalej na parking, boso. Światła w pokoju obok nas włączają się gwałtownie. Widzę złotą poświatę na ziemi pod ich oknem, wylewającą się na parking.

Chcę, żeby Peter wrócił. Nie mogę go stracić. Nie mogę. Gnam za nim, gdy coś wypada, jak strzała zza krzaka obok drzwi. To wali prosto we mnie, przeciągając po mojej bosej nodze pazurami.

Krzyczę i cofam się, próbując uciec od tego, zanim zdaję sobie sprawę, co się dzieje. Peter pędzi do mnie i zatrzymuje się. Szeroki uśmiech wybucha na jego twarzy i niepokój rozwiewa się. Wciąż przesuwam się do tyłu, jakbym była atakowana, gdy w końcu zatrzymuję się i patrzę na rzecz, siedzącą na moich nogach. Mój sępnik różowogłowy ogląda się, jakbym była szalona, zanim odchodzi. On skrobał swoim dziobkiem w metalowe drzwi, robiąc okropny hałas, a następnie wśliznął się do pokoju.

Z walącym sercem, patrzę na Petera. – Co do kurwy?

Peter ma ramiona złożone na jego szerokiej piersi. – No cóż, wydaje się, że ten duży ptak drapieżny nie chce spać na parkingu.

Gapię się, wciąż w to nie wierząc. Dlaczego? – Dlaczego to gówno przydarza się mi? - Dźgam kciukiem na ludzi obserwujących nas w pokoju obok. – To nie przydarza się im.

Peter kiwa głową i macha na nich z uśmiechem, który próbuje ukryć ręką. Ludzie znikają z powrotem w swoim pokoju. – Cóż, na początek, nie wzięli kulawego ptaka z autostrady i nie pozwolili mu nosić stanik przez cały dzień. Jeśli jeździłabyś, jak normalny człowiek, nie mielibyśmy tej rozmowy. - Peter jest tak bliski roześmiania, że nie może utrzymać powagi. – Przy okazji, następnym razem, gdy ratuję cię przed olbrzymim kurczakiem, zostań w środku.

Peter kładzie rękę na moim ramieniu i prowadzi z powrotem do środka, zamykając za nami drzwi. – Zamierzałeś walczyć z czymkolwiek, co tam było, prawda? - Kiwa głową.

76

– Co sprawia, że człowiek zamienia się w pacyfistę, a następnie ponownie w człowieka, którym był kiedyś?

– Nóż w boku zmienia faceta. - Peter rozgląda się za indykiem. Jest pod zlewem, czyszcząc piórka. – Uch, Sidney. Nie śpię na podłodze z tą rzeczą w pokoju. Nawet nie jestem pewien, czy mogę spać z tą rzeczą w pokoju.

– Zatem wyrzuć go na zewnątrz.

Peter patrzy na zwierzę, a potem na mnie. Śmieje się i potrząsa głową. – Nie, dziękuję. Poza tym, on po prostu zrobi to jeszcze raz.

– Kot prawdopodobnie próbował go zjeść.

Peter wypuszcza głośny śmiech. – Prawdopodobnie zjadł kota i psa, który go gonił. Teraz, jest gotowy do łóżka. Jeśli spojrzysz naprawdę blisko w jego dziób, - Peter wskazał, więc pochylam się do przodu, żeby zobaczyć to, co widzi, – możesz zobaczyć biały czubek ogona kota.

Klepię jego ramię i śmieję się. – Jesteś idiotą. – Zamierzasz zaprosić mnie do łóżka.

Moja twarz gaśnie. – Słucham?

– Nie ułożę się na łyżeczkę z sępem. Bóg wie, co zrobiłby z moimi małymi kawałkami.

Uśmiech skrada się na moją twarz. – One są małe? Nie taki rodzaj rzeczy dziewczyna lubi słyszeć.

77

Peter siada obok mnie. – Zdajesz sobie sprawę, że odpowiedź na ten komentarz jest taki, że powinnaś przyjść i zobaczyć na własne oczy, prawda? Czy naprawdę chcesz mi to powiedzieć?

Próbuję się nie uśmiechnąć. Próbuję wyglądać poważnie, ale kąciki moich ust drgają. – Może.

Peter śmieje się i sięga po mnie. Jego palce delikatnie łaskoczą moje boki i opadam z powrotem na łóżko z Peterem pochylającym się nade mną. – Czy mogę spać z tobą, panno Colleli?

– To raczej do przodu, Dr. Granz.

– Będę trzymał ręce przy siebie. Obiecuję. – Będziesz trzymał wszystko przy siebie. - Patrzy na mnie, zdezorientowany. Wyjaśniam: – Kiedy byłam młodsza i po raz pierwszy usłyszałem o seksie, myślałam, że to brzmiało obrzydliwie. Nie mogłam sobie wyobrazić, dlaczego ktoś kiedykolwiek mógłby zrobiłby coś takiego, kiedykolwiek. Ale dzieci są naprawdę słodkie i skądś pochodzą, więc to musi się zdarzyć samodzielnie. – Samodzielnie? - Peter daje mi zdezorientowane spojrzenie.

– Taa, tak jakby on – wskazuję w kierunku jego pakietu – wymyka się w środku nocy, gdy oni oboje śpią i robi czyn samodzielnie.

Peter wypuszcza głośny śmiech i przytula mnie mocno. – Będę trzymał go w moich spodniach, Colleli.

78

Rozdział 13

Rano, gdy Peter załadowuje samochód, zamykam rachunek za pokój. Mrugam na niego kilka razy, gdy ptak wychodzi z szafy lub gdziekolwiek spał i wskakuje do samochodu. Myślę, że wybrał mnie, ale tak naprawdę nie jestem pewna.

Składam górę strony z powrotem i patrzę na Petera. – Jest tu opłata 250 dolarów za coś. Czy zamawiałeś pakiet z porno po tym, jak zasnęłam?

– Nie i za tę cenę mógłbym dostać dziwkę. Pokaż mi to. - Peter zatrzaskuje bagażnik i wyciąga rękę.

Umieszczam papier w jego uchwycie. – Tak, może dziwkę z drewnianą nogą.

Nie patrzy na mnie. – Byłaś jedyną mającą piracką dziwkę, nie ja. Przepaska na oko cię podnieca.

Moja szczęka opadła otwarta i gapiłam się na niego. – Jak mogłeś to powiedzieć?

– Ponieważ to prawda. Przyznaj się, podoba ci się pomysł faceta ubranego w piracką koszulę z krzepkimi przedramionami, z zapachem morza na jego skórze.

Nic nie mówię. Peter patrzy na mnie i upuszcza papier do jego boku. – Właśnie opisałeś połowę facetów z Jersey. Cholera, Peter, mam lepszy gust niż to. – Naprawdę? - kiwam głową. Zerka na samochód, a następnie stuka palcami w rachunek. – Jesteś pewna? Chodzi mi o to, że masz ulubionego sępa.

– On jest indykiem. Jest po prostu błędnie rozumiany, to wszystko.

79

– Zamierzał zjeść twoją twarz w środku nocy, a 250 dolców jest opłatą za sprzątanie, ponieważ ten hotel powinien być bez zwierząt.

Wydymam wargi, niewiele o tym myśląc. – On nie jest zwierzęciem. On jest ofiarą wypadku. Coś zepsuło jego skrzydła.

– Zajmę się tym, a potem możemy jechać. - Peter zaczyna iść w kierunku frontu motelu. Zatrzymuje się, gdy wołam za nim.

– Może masz rację. Chciałabym cię w pirackiej koszuli.

Peter odwraca się z kpiarskim uśmiechem na ustach. – Oooch, świntuszysz do mnie, kochanie. – Może.

Peter przyciska rękę do serca i udaje, że traci grunt pod nogami. – Nie tutaj, na parkingu. Jak mogę się kontrolować, gdy masz usta jak to?

– To są usta, na które musisz uważać. - Mrugam po tym, jak to powiedziałam, nie zdając sobie sprawy, jak brudne to zabrzmiało.

– Sidney, proszę! Zamierzasz sprawić, że się zarumienię. - Peter mruga do mnie i biegnie resztę drogi do frontu.

Wspinam się do samochodu i patrzę do tyłu na ptaka. – Zamierzasz być wrzodem na tyłku, nie? - Ptak ma głowę obróconą do tyłu ze swoim dziobem pod skrzydłem. To wygląda źle. Głowa powinna być twarzą w przód. – Potrzebujesz imienia. Zobaczmy...

Peter wraca do samochodu i szybko wsuwa się na siedzenie kierowcy. To jest naprawdę słodkie ze sposobem, w jaki odbija się na siedzeniu i uśmiecha promiennie do mnie. Ciemne włosy spadają do przodu na jego oczy, sprawiając, że wydają się bardziej niebieskie niż kamienie szlachetne. Zapominam o czym myślałam i gubię się w tej chwili.

80

Peter uśmiecha się do mnie. – Pożeracz wzrokiem

Uśmiecham się mocno i odwracam wzrok. – Lubisz to. – Nie powiedziałem, że nie. Tak naprawdę, możesz pieścić mnie oczami, kiedy tylko zechcesz.

Parskam śmiechem i usadawiam się wygodnie na siedzeniu, później wyciągam nogi i kładę je na desce rozdzielczej. – Wow, co za linia podrywu.

– Nie potrzebuję linii podrywu. Już cię mam, a jeśli pamięć mnie nie myli, jesteś tą, która przyszła do mnie. - Peter wycofuje samochód z parkingu i kieruje się na autostradę.

– Mmm, tak powiedziałeś. Więc wróćmy do tego dnia, to była normalna rzecz dla ciebie, żeby zabrać do domu przypadkową dziewczynę, która usiadła przy twoim stole?

Speszone spojrzenie przemyka przez jego twarz i znika w mgnieniu oka. – Może. – Więc gazety mówią, że byłeś playboyem, te sprawozdania były...? - Łowię, próbując zrozumieć jego przeszłość. Chcę wiedzieć o nim więcej. Dłubię palcem punkt na moich dżinsach i spoglądam na niego kątem oka. – To mało powiedziane. Ja uch... - Wypuszcza podmuch powietrza i spogląda na mnie. – O co konkretnie pytasz? - Peter wygląda na zdenerwowanego i chwyta mocniej kierownicę.

– Plotka głosi, że przez moment zadawałeś ciosy lub pieprzyłeś każdego, na kogo się natknąłeś.

– Tłukłem facetów i pieprzyłem kobiety, nie na odwrót. Powiedz mi, że to nie jest to, o co pytasz – nie jestem bi i nie biję pań. - Szybko rzuca na mnie okiem, a następnie odwraca wzrok na drogę.

81

– Dobrze wiedzieć. - Milknę, próbując zrozumieć, co o nim myślę i jak to pasuje do tego, co już wiem. – Co z tobą?

– Co ze mną?

– Te same pytanie – masz jakiekolwiek biseksualne skłonności lub tłuczesz przypadkowe kobiety? Mógłbym wejść na pokład z dwiema, wiesz.

Kąciki moich ust się uniosły. – Jesteś tak głupi. – Nie odpowiedziałaś, panno Colleli.

Wzruszyłam ramionami. – Do momentu, kiedy cię spotkałam, myślałem, że jestem zepsuta. Pomysł bycia z kimkolwiek w ten sposób nie był atrakcyjny. – A teraz?

– Teraz, mogę porzucić pomysł bycia trochę w pobliżu, może. - Zaciskam zęby i psychicznie rugam siebie, jak moja twarz staje się gorąca. Pochylam się i wciskam twarz w kolana. – Mówiłem ci, że lubisz do mnie przychodzić. Myślę, że powinniśmy rozegrać to w ten sposób. - Spoglądam na niego, kochając to, że nie skomentował mojej czerwonej twarzy. – Nie będę się z tobą kochał. Jesteś tą, która zdecyduje, o tej rzeczy, a ja pójdę w twoje ślady, okej? - Złapał mnie za rękę i ścisnął ją. – Myślenie o tym nie jest złe, wiesz. To oznacza, że idziesz do przodu.

Mój nastrój flaczeje jak balon. Spoglądam przez okno po tym, jak zabieram rękę. – Nie, nie jestem. Jestem po prostu zmęczona czekaniem, żeby przez to przejść.

– Sidney, jesteś dalej w dół drogi, niż ja. Niedługo stracę cię z oczu. Myślę, że masz rację: naprawdę nie zapominamy tego, co się zdarzyło, ale akceptujemy to i uczymy się z

82

tym żyć. Nie zrobiłem tego jeszcze, w ogóle, ale ty zrobiłaś i jesteś. Chciałbym... - jego głos urywa się. Gdy spoglądam na niego, zauważam jak napięta jest jego szczęka, jakby ją zablokował, żeby powstrzymać od mówienia. – Powiedz mi - mówię łagodnie i sięgam po jego rękę. Jego dłoń jest gorąca, ale skóra na grzbiecie jest zimna w dotyku. Splatam jego palce z moimi, żałując, że nie mogę usunąć bólu.

Uśmiecha się smutno. – Czasami czuję, jakbym stał na brzegu psychicznego urwiska. Moje palce są na krawędzi i najmniejszy wiatr wybije mnie z równowagi. Wiem, że spadnę, ale nie mogę się cofnąć. To jest moje życie. Takie jest życie mojego brata, z wyjątkiem tego, że on przeszedł nad krawędzią. Nie chcę skończyć w ten sposób. Jeśli stoję tam, wiem, że spadnę, ale najwyraźniej nie potrafię się cofnąć. - Oddycha powoli i wypuszcza drżący oddech, nie patrząc na mnie.

Drzewa pędzą za oknem, gdy indyk szeleści na tylnym siedzeniu. Zwierzę hałasuje i wraca spać. – Tak, wiem, co masz na myśli. Przez pierwsze parę lat, czułam się, jakbym wpadła do wąwozu. Mój żołądek był w gardle przez cały czas. Martwiłam się o to, co się mi przydarzy, gdy uderzę w dno. – Myślałaś, że uderzasz w dno? - kiwam głową. – Co tam było?

Myślę o tym przez chwilę i uśmiecham się do niego. – Ty tam byłeś. Ta noc w restauracji, to było dno mojego szybu. To skończyło się swobodnym spadaniem i wszystko się przesunęło. - Peter kiwa głową, ale nic nie mówi. – Nie możesz kontrolować wszystkiego; wziąć tego od kogoś, kto wie. Puść trochę i zobacz, gdzie skończysz. To może nie być takie złe.

Peter ściska moją rękę i podnosi ją do warg. – Nie zasługuję na ciebie.

– Nie sądziłam, że szczęście było w kartach dla mnie, ale potem spotkałam ciebie. Zasługujesz na wytchnienie od wszystkiego, co zrobiłeś, co zżera cię od środka. Przestań myśleć tak dużo i zobacz, gdzie życie cię zabierze. Kto wie, może skończysz w samochodzie z szaloną dziewczyną i sępem noszącym ubrania przeciwnej płci. - Peter

83

uśmiecha się ciepło. Przesuwam się na środkowe miejsce i opieram głowę na jego ramieniu.

84

Rozdział 14 Kiedy trafiliśmy do Pennsylvanii, Peter zatrzymuje się po gaz. Biegnę do damskiej toalety, podczas gdy on tankuje, a w drodze powrotnej, wpadam na mojego bliźniaka – tak, dosłownie na niego wpadam. Sam idzie przede mną i uderzam w jego szczupłe ciało. Patrzę w górę, gotowa przeprosić, ale wtedy widzę, kto to jest. – Więc przyjeżdżasz. - Włosy Sam'a są ukryte pod czapką z daszkiem. Ma na sobie starą koszulkę od biegania z liceum i dżinsy. Wygląda tak samo jak wtedy, kiedy opuściłam dom. Ramiona Sam'a lekko opadają do przodu ze zmęczenia. Spogląda w kierunku zamkniętej lodówki w tylnej części sklepu, gdzie plecami do mnie stoi Dean.

Kontynuuję poruszanie się w kierunku drzwi. Nie pozwolę na kolejną sprzeczkę w sklepiku. – Oczywiście, że przyjeżdżam. - Przedzieram się do przodu sklepu i pcham na zewnątrz. Drzwi włączają dzwonek, który sprawia, że moją krew przebiega chłód. Czuję oczy Dean'a na mnie. Dryfują one po moich plecach, jak zimny pazur, ale się nie zatrzymuję. Wsiadaj do samochodu. Wsiadaj do samochodu. Wsiadaj do samochodu.

–Ten facet jest z tobą? - Sam rozgląda się za Peter'em i widzi go stojącego obok mojego samochodu, tankującego. – Oczywiście. Zobaczymy się w domu.

Sam kiwa głową. Jego wzrok się zwęża, gdy patrzy na Peter'a. – Nie lubię go, Sid. Wydaje się trochę nieobecny, jakby mógł pęknąć i wpaść w szał czy coś.

– Zatem go nie wkurzaj. - Kończę mówić, gdy docieram do samochodu. Peter patrzy w górę i gniew błyska w jego oczach, gdy widzi Sam'a. – Dalej, wynośmy się stąd. Wsuwam się szybko na swoje miejsce i zaciągam pas bezpieczeństwa przez kolana. Nie muszę nic mówić Peter'owi. Bierze mój sygnał i odjeżdża, ale dopiero gdy zmusza obydwu mężczyzn do odwrócenia wzroku. Zastanawiam się, czy Peter jest niezrównoważony, ale

85

odsuwam tą myśl. Wszyscy jesteśmy niestabilni do pewnego stopnia. Posiadanie kogoś uważającego na mnie nie jest czymś złym.

Po tym, jak jesteśmy w drodze, Peter pyta: – Dotknął cię? – Nie, nie bardzo. Wpadłam na Sam'a. Dean nic nie powiedział. Tylko obserwował mnie jak lizus. - Dreszcze przebiegły po mojej skórze. Wygładziłam je z ręki, ale to trochę potrwa, zanim odejdą. Rzucam okiem do tyłu na indyka i zastanawiam się, czy on nie żyje. – On nie rusza się dużo, prawda?

Peter spogląda w lustro. – Tylko w nocy, gdy właśnie mam zamiar się z tobą kochać. To tak, jakbyśmy mieli przyzwoitkę. - Peter wydaje się napięty, jakby miał ciekły niepokój płynący w żyłach zamiast krwi. – Idziemy na kolację z moim bratem dziś wieczorem, jeśli to w porządku. Potrzebuję jego pomocy z czymś.

Kiwam głową, nie bardzo rozumiejąc, dlaczego jest zdenerwowany. Wciąż oglądam się za nas, zastanawiając się jak daleko są Dean i Sam. – Który to brat?

– Sean, najstarszy. Mój młodszy brat jest wolnym duchem, lecz Sean bardziej twardo stąpa po ziemi. Zajmował się gównem, dlatego chcę z nim porozmawiać. - Peter wygląda dobrze, ale jego głos jest trochę zbyt napięty, a ręce są na godzinie dziesiątej i drugiej na kierownicy. Robi to jedynie, gdy jest wkurzony albo się martwi. – O czym chcesz z nim porozmawiać?

– O tobie i o mnie. Nie chcę dzielić twojego bólu z nikim i może nie będę musiał, ale Sean jest trochę nieprzewidywalny. Muszę wiedzieć, czy mogę wspominać co się stało z tobą i twoją rodziną – i Dean'em. – Ufasz mu, nawet po tym, jak zabił swoją żonę?

– Tak, ale muszę powiedzieć, że nie wiem, co się zdarzyło tamtej nocy. Nikt nie wie. Sean nigdy o tym nie mówił, ale nie sądzę, żeby ją zabił. Był tak podekscytowany na myśl o dziecku. To po prostu nie ma jakiegokolwiek sensu. - Jest cichy przez moment, myśląc.

86

Zastanawiam się, co zmusiłoby kogoś do zabicia. Nienawidzę Dean'a, ale nie chcę go zabić, nie gdy jestem racjonalna albo obudzona w każdym razie. Ale gdyby Dean został potrącony prze ciężarówkę, nie straciłabym jakiegokolwiek snu przez to. Zastanawiam się, czy to jest to samo i przypuszczam, że na jakimś poziomie jest.

Spoglądam na Peter'a. – Powiedz cokolwiek chcesz. Po prostu nie chcę całej historii umieszczonej rano w Internecie. I nie chcę też słuchać tego, gdy będziesz mu mówił. Powiedz mi, żebym poszła do baru czy coś. – Żołądek przewraca mi się wewnątrz. Nienawidzę tego pomysłu, ale jeśli Peter czuje, że potrzebuje swojego brata, to myślę, że to będzie dla niego dobre.

Bycie odciętą od rodziny uwolniło mnie w pewien sposób, ale żałuję tego. Nie chciałam by rzeczy do końca zostały w ten sposób, ale nie miałam pojęcia, jak to naprawić. To jest szansa dla Peter'a, żeby poprawić stosunki z bratem. Chcę zachęcić go do tego, chociaż imię Sean Ferro wysyła lód w dół mojego kręgosłupa.

Docieramy do Nowego Jorku dość późno. Peter dzwoni do brata, kiedy dostajemy się do hotelu. Bierzemy prysznic i ubieramy się szybko. Kiedy używam kredki do oczu, widzę Peter'a chodzącego za mną. Ma ręcznik wokół bioder, a jego włosy są wilgotne i potargane. Z miejsca gdzie stoję, nie może mnie zobaczyć, chyba że spojrzy w lustro. Ściana poza łazienką ciągnie się do pokoju, dając złudzenie prywatności. Zastygam i zastanawiam się, czy widział, jak się wcześniej przebierałam. Nie pamiętam, gdzie stał, ale nie sądzę, że to było tutaj.

Moje oczy rzucają szybkie spojrzenie w kierunku ruchu i dostrzegam, że Peter upuszcza ręcznik. Stoi plecami do mnie, zupełnie nagi. Kredka do oczu wisi w powietrzu, jak mrugam szybko, zapamiętując go. Ciało Petera jest doskonałe, z wyjątkiem tej blizny

87

przy jego talii. Blizna jest cienką białą linią, która ciągnie się w dół i owija wokół jego boku. Jego plecy to same mięśnie, ale wiedziałam to wcześniej.

W to w co się wpatruję – od czego nie mogę oderwać oczu – to jego idealny tyłek. On jest cały z napiętych mięśni, każdy jego kawałek i tyłek nie jest żadnym wyjątkiem. Moje usta są szeroko otwarte, gdy się gapię, zastanawiając się, co to byłoby jakbym miała to nagie ciało przesuwające się po moim z moimi paznokciami szczypiącymi ten doskonały tyłek. Nie ma racjonalnej myśli w mojej głowie. Po prostu gapię się, myśląc o czuciu każdego cala z niego pode mną, zastanawiając się, jak to by wyglądało. To było wtedy, gdy pochylił się, aby złapać bokserki i niemal umarłam. Oddech utknął w moim gardle, jak zmieniłam pozycję przed lustrem, żeby mieć lepszy widok. To właśnie wtedy udaje mi się wbić kredkę w oko.

Peter obrócił się, żeby zobaczyć, co się stało, myśląc, że nie mogę zobaczyć jego wspaniałego nagiego ciała. Ściskam oko, żeby je zamknąć i mamroczę przekleństwa. Gdy patrzę w górę, mogę zobaczyć jego piękne niebieskie oczy w lustrze, zablokowane z moimi i szelmowski uśmiech rozprzestrzeniający się na jego twarzy. – Obserwowałaś mnie, panno Colleli?

– Nie, właśnie myślałam o tej pirackiej rzeczy, o której mówiłeś wczoraj wieczorem, więc ja— Co ja do cholery mówię?

– Więc dźgnęłaś się w oko? - podchodzi do mnie, co czyni mnie tak zdenerwowaną, że nie mogę wstać. Serce mi wali, gdy nerwowa energia pędzi w górę i w dół moich ramion. Ciskam ołówek na ladę i mrugam raz za razem, próbując nie patrzeć na niego. Nigdy wcześniej nie interesowało mnie jakiekolwiek patrzenie na nagiego mężczyznę. Nigdy nie widziałam, czym było całe to zamieszanie. Mam na myśli, że to nie jest tak, że cała ta owłosiona powierzchnia pakietu była atrakcyjna, ale o mój Boże – na Peter'e jest to całkowicie... Pomysł ten odbił się rykoszetem daleko z mojego umysłu i jednocześnie odbił się w milionie kierunkach. Chcę dotknąć i przesunąć ręką po jego brzuchu, moje wargi mrowią, jak myślę o całowaniu go poniżej pasa, a mój język – to jest tak, jakbym zwariowała. Zupełnie obce myśli wirują przeze mnie i zdzierają rzeczy, które nałożyłam, nigdy nie zrobiłam tej listy.

88

Zanim zdaję sobie sprawę, że przeszedł przez pokój, Peter jest za mną. Podchodzi blisko moich pleców i patrzy przez moje ramię na nas w lustrze. Jedno z moich oczu ma całkiem dużą czarną linię ponad nim, jako że poruszyłam twarzą po tym, jak się dźgnęłam. Wyglądam śmiesznie, ale i tak nie obchodzi mnie to. Jego naga bliskość strzela napięciem przez każdy kawałek mnie.

– Obserwowałaś mnie, Colleli.

– Jesteś miły dla oka, Granz. - Mówię to zbyt śmiało, jak gdybym patrzyła na nagich mężczyzn przez cały czas. Następnie, wskazuję na moje czerwone oko i mówię: – Mam nadzieję, że masz coś dla piratów. Jestem całkiem pewna, że ja — mimowolnie hałas wyłania się z mojego gardła, jak Peter kładzie ręce na mojej talii. Jestem tak bardzo nerwowa, tak wypełniona pożądaniem, że nie mogę myśleć. Patrzymy na siebie w lustrze.

Oczy Petera są tak ciemne. Jego głos jest głębszy niż zwykle, gdy mówi. – Odwróć się, Sidney.

Kręcę głową, chociaż, chcę się obrócić i spojrzeć. Tak okłamuję siebie. Chcę więcej. Czuję to, płynące przeze mnie. Nie chcę patrzeć; chcę dotykać i robić rzeczy, o których nigdy nie pomyślałam, że zrobię. Seks oralny nie brzmi tak źle w tej chwili i zastanawiam się nad tym przez chwilę. Przedtem, nie byłam zainteresowana niczym, a pomysł siedzenia na twarzy jakiegoś faceta albo klęczenia i ssania jego... Nie mogę nawet dokończyć myśli. Moje wargi drgają, jak to rozważam, co sprawia, że seksowny uśmiech na twarzy Petera jaśnieje.

Peter waha się, ale potem powoli opuszcza wargi do mojej szyi. Jego usta muskają mnie lekko, gdy ręce suną ku moim ramionom. Dotyk jest delikatny, ale stanowczy. Moja głowa przechyla się na bok i zamykam oczy. Peter odsuwa się, ale nie puszcza moich ramion. Spoglądam na niego w lustrze. Jedyna rzecz, którą mogę zobaczyć to jego pierś. – Lepiej ubierzmy się i zejdźmy na dół. - Próbuję skinąć, ale głowa w rzeczywistości mi się nie rusza. Mój Boże, złamał mnie. Nie mogłabym teraz utworzyć spójnego zdania, gdybym chciała.

89

Próbuję, a mój język plącze się w moich ustach. – Oni pomyślą, że nie dojdziemy.

Usta Petera drgają. – Jak na kogoś, kto nigdy się nie kochał, używasz dużo dwuznacznych wyrażeń. - Mruga do mnie, zanim całuje mój policzek i przechodzi przez pokoju. Dreszcz pieści moją skórę na plecach, przebiegając wzdłuż kręgosłupa i lądując między nogami z mrowieniem, które nie chce się zatrzymać.

To, co powiedział nie rejestruje się początkowo, a kiedy to robi wzruszam ramionami i uśmiecham się. – Poczekaj, żeby zobaczyć, jak dużo będę się popisywać fachowym słownictwem po tym, jak będziemy razem.

– Obiecujesz?

Nie ma może tym razem. Patrzę na niego w lustrze i kiwam głową. – Tak.

90

Rozdział 15 Peter bierze mnie za rękę, gdy wchodzimy do windy. Nerwy fruwają przez mój żołądek. Ten hotel jest bardziej ekskluzywny, niż jakiekolwiek miejsce, w którym kiedykolwiek przebywałam. To onieśmielające i sprawia, że czuję, jakby moja czarna sukienka była poniżej normy. Peter ma na sobie garnitur, który ze sobą miał. Jedyny powodem, że mam czarną sukienkę jest, że przewidywałam, iż będzie mi potrzebna na pogrzeb mojej matki; w przeciwnym razie nie bylibyśmy w stanie dostać się do restauracji tutaj. Nie spakowałam żadnych sukni koktajlowych. Brat Petera wybrał ten hotel, ponieważ przebywał tutaj.

Peter wyjaśnia: – Sean jest w mieście dla biznesu, ale został dłużej niż zwykle. Nienawidzi Nowego Jorku. Facet pojawia się raz w roku i wyjeżdża tak szybko, jak tylko może. - Spogląda na swój zegarek. Zaczynam myśleć, że Peter celowo to opóźnia, co jest dla mnie w porządku.

Gdy opuszczamy windę, mogę zobaczyć elegancką restaurację przed nami. Waham się. Moje stopy zwalniają, a Peter zatrzymuje się i spogląda na mnie. Nienawidzę stwierdzać oczywistego, ale ktoś musi to powiedzieć. – Nie możemy sobie na to pozwolić, Peter. Hotel kosztował małą fortunę. Jak rzekomo zapłacimy również za kolację?

– Jestem Ferro, Sidney. Mamy głębokie kieszenie.

– Ale odszedłeś – te pieniądze nie są już twoje. Majątek jest twojego młodszego brata.

Poklepuje moją rękę. – Mam wystarczająco by przetrwać chwilę, więc nie martw się o to.

Drażnię się. – Co, masz gdzieś fundusz powierniczy, o którym nie wiem? - Kiwa głową, jakby to było nic. – Jesteś bogaty bez bycia spadkobiercą?

91

– Próbowałem oddzielić się od nazwiska Ferro i dać sobie radę samodzielnie.

– I spieprzyłam to. - Spuszczam wzrok na podłogę, ponieważ dławi mnie poczucie winy. Zrujnowałam jego życie.

Peter podnosi moją brodę i patrzy mi w oczy. – Jesteś dokładnie tym, czego szukałem. To nie była izolacja, czy nawet odejście od mojej rodzinny – to byłaś ty. Potrzebowałem ciebie. Spaliłbym fundusz powierniczy i odszedł natychmiast, jeśli to jest to, czego potrzeba, by pokazać ci ile dla mnie znaczysz. - Peter patrzy na hostessę, która uśmiecha się do nas z drugiej strony sali, a następnie z powrotem na windę. – Dalej, chodźmy. Zapomnij o tym. Nie potrzebuję Seana do tego. Peter zaczyna odchodzić.

Nie mogę pojąć, co przechodzi przez jego umysł, ale starał się o to spotkanie z Seanem wiele razy. Odejście teraz byłoby głupie. Nawet nie wiem, co Peter ma nadzieję zyskać przez to spotkanie. Wątpię, że to będzie święto-przytulania. Nie ruszam się. Zatrzymuje się i patrzy na mnie. – Pieniądze nie mają znaczenie dla ciebie, prawda?

– Zawsze mogę zarobić więcej. Są inne rzeczy, które są cenniejsze. Tych strzegę moim życiem.

Sposób, w jaki na mnie patrzy, mówi wszystko. On ma na myśli mnie – to, że chce mnie chronić i opiekować się mną. To spotkanie z jego bratem ma coś wspólnego z ochroną mnie, przynajmniej tak to wygląda. – Sidney, mam wystarczająco, żeby poradzić sobie z tym. Dalej, wynośmy się stąd.

Kręcę głową i oglądam się na hostessę. – Nie, to jest to, co chciałeś zrobić. Już narobiłam bałaganu w twoim życiu. Nie chcę robić tego ponownie.

Peter uśmiecha się do mnie. – Nie zdajesz sobie sprawy, jak dużo jesteś warta, jak niezwykle doskonała jesteś. Uratowałaś mnie, Sidney. Nigdy nie spłacę tego długu. Nie spieprzyłaś mojego życia. Wzięłaś złamanego człowieka i go ożywiłaś. Nikt inny nie mógł tego zrobić. To byłaś ty, to zawsze byłaś ty, odkąd zobaczyłem cię pierwszy raz, jak weszłaś do tej małej restauracji w Teksasie i obeszłaś dokoła podłogę. Nie masz pojęcia, jak szczęśliwy się czułem, że usiadłaś przy moim stole. Jesteś niesamowitą kobietą.

92

Jestem beznadziejna w odbieraniu komplementów, a to jest najdłuższy, najbardziej niesamowity komplement, jaki kiedykolwiek dostałam. Chcę odwrócić wzrok, ale Peter pochyla się i całuje mnie. To sprawia, że łatwiej mi zaakceptować jego słowa. Czuję, jakby wszystko co zrobiłam, było wzięte od niego, a ja nie daję mu nic w zamian, ale może nie jest tak dokładnie. Pozwalam myśli odpocząć. Zajmę się tym później. – Kocham cię.

Całuje mnie w czoło i mówi: – Ja też cię kocham. Jesteś gotowa? - Kiwam głową i idziemy się spotkać z najbardziej szalonym Ferro z nich wszystkich – z Sean'em.

93

Rozdział 16

Peter mija hostessę i mówi, że spotykamy się z kimś. Ona proponuje, że nas odprowadzi, ale Peter już idzie na przełaj przez niesamowity pokój. Nie jestem pewna, gdzie idzie, aż Peter zwalnia i podchodzi do stołu. Peter przecina restaurację z boku i podchodzi do człowieka, który jest plecami do nas. Peter musiał okrążyć granicę, aż mógł dostrzec swojego brata. Nie mogę zobaczyć Sean'a i jestem zdenerwowana. Nie mogę sobie wyobrazić, jak on musi być podobny do Petera, ale wygląda na niewzruszonego. Na przeciwko Sean'a siedzi kobieta. Widzę ją doskonale. Jest pochylona do przodu, z ciemnymi włosami rozlewającymi się na ramiona, mówi coś do Seana, gdy spogląda w górę. Przestaje mówić i patrzy na Petera, gdy podchodzimy. Peter jest przede mną, jak podchodzimy do ich stołu. Uchwyt na mojej ręce zaciska się trochę, a następnie zwalnia. Zatrzymuję się krok z tyłu, gdy Peter wita się z bratem. Zastanawiam się, jacy byliby w dzieciństwie, gdyby wiedzieli, jak tragiczne miały zamiar być ich życia. Żadne dziecko nie myśli, że coś takiego jak to, może się zdarzyć. Przyszłość jest zawsze świetlana; dopóki nie dostaniesz się tam i zdajesz sobie sprawę, że nie jest. Sean przedstawia brata kobiecie przy stole. – To jest Pete Ferro. Peter koryguje: – Tak naprawdę, opuściłem część Ferro. Jestem dr. Peter Granz. Głos Seana jest głębszym i bardziej znużonym dźwiękiem. – Wziąłeś jej nazwisko? Peter kiwa głową. – Czułem, że to właściwe po tym wszystkim, co się stało. Peter zmienił nazwisko na jej, po jej śmierci. To tak tragiczne i piękne, że muszę walczyć z awwwhhh, które chce wypełznąć z mojego gardła. Zastanawiam się, co to mu robi. Słuchanie jej nazwiska codziennie musi przypominać Peterowi o życiu, które prześliznęło mu się między palcami. Mówią jeszcze kilka rzeczy, zanim Peter ogląda się na mnie i ciągnie mnie do przodu. Trzymałam się na uboczu jak strachajło. Kobieta naprzeciwko Seana

94

obserwowała mnie, ale nic do mnie nie powiedziała. Jest uprzejma i pyta, czy mężczyźni są bliźniakami. Wygląda jak modelka. Jej włosy nie mają loków, a jej makijaż wygląda tak, jakby został namalowany przez da Vinci. – To jest Sidney Colleli. Sean wstaje i odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. W tym momencie dostrzegam uderzające podobieństwo między mężczyznami Ferro. Wyglądają jak kserokopie, ale oczy Seana są inne, twardsze. Skłania do mnie głowę. – Dobry wieczór, panno Colleli. – Proszę, mów mi Sidney. – Bardzo dobrze, Sidney. - Peter wyciąga krzesło obok Seana i moje serce gwałtownie zwalnia. Nawet jeśli Peter nie myśli, że Sean jest stuknięty, nie jestem gotowa, aby oddychać spokojnie wokół niego. Siadam na krześle, a następnie siada Sean. Peter zajmuje miejsce naprzeciwko mnie i uśmiecha się. To jest spojrzenie, które mówi nie martw się. Sean miga na mnie i mówi: – To jest Avery Stanz, moja... - Zastanawiam się, dlaczego on się waha. Patrzę na kobietę i rozbawiony uśmiech iskrzy się w kącikach jej ust. – Twoja, co? - mówi, jak pochyla się do przodu i mruga na niego rzęsami. Sean zawęża spojrzenie. Nie mogę powiedzieć, czy oni dokuczają sobie albo czy mają związek, który jest w dziwnym środkowym miejscu, gdzie nikt nie chce być tą pierwszą osobą, która nazwie to, czym to jest - randką. Sean nadal patrzy na nią bez słowa. Przesuwam się na swoim miejscu i patrzę na Peter'a. Daje mi spojrzenie, które mówi, że nie ma pojęcia. Avery uśmiecha się ironicznie i robi prezentację za niego. – Jestem Avery Stanz, jego ulubiona dziewczyna na telefon. - Mruga do Sean'a, w tym samym czasie moja twarz płonie czerwienią. Przez chwilę myślę, że mu dokucza, ale spojrzenie na jego twarzy mówi inaczej. Sean odchyla się do tyłu w swoim krześle i kręci głową. Uśmiecha się, ale nie mogę powiedzieć, czy chce ją udusić, czy przytulić. – Powiedziałem zbyt wolno. Teraz oboje wiecie, jak mam popieprzone sprawy i dlaczego nie opuściłem jeszcze Nowego Jorku.

95

Jestem pewien, że zauważyłeś zmianę wzoru, Pete. Każdy inny zauważył. - Oczy Sean'a przesuwają się z powrotem w stronę Avery, gdy mówi. Spojrzenie, które jej daje jest tak intensywne, że nie mogę patrzeć. Peter patrzy na Seana, ale nic nie mówi. Cisza doprowadza mnie do szaleństwa, więc mówię bez zastanowienia. – Naprawdę? Tak jakby sypiasz z mężczyznami dla pieniędzy? Doskonale różowe usta Avery przechodzą ze wstydliwego, seksownego uśmiechu w duży pełen uśmiech. Śmieje się i spogląda na mnie tak, jakby nie zauważyła mnie wcześniej. – Ach, no to ruszamy. Sidney mój rodzaj dziewczyny – – Nie sypiam z dziewczynami - piszczę, co sprawia, że Avery zaczyna się śmiać. Podnosi swoją serwetkę do ust, aby stłumić dźwięk, ponieważ jest zbyt głośna dla restauracji. Ludzie patrzą się na nas. Jestem całkiem pewna, że moja twarz się zapaliła, ponieważ nie ma sposobu, aby rumieniec mógł sprawić, że to piekło tak dotkliwie, tak długo. – O mój Boże, ona rumieni się, również! - Avery upuszcza serwetkę i uśmiecha się do mnie. Sean tłumaczy: – Avery rumieni się nienormalną ilość dla kogoś w jej zawodzie i ma skłonność do mówienia wszystkiego, jakakolwiek przypadkowa myśl przeleci przez jej umysł. Ona myśli, że jesteś jej zaginioną siostrą sądząc po minie. - Sean krzywi się po tym, jak słyszę przepychankę pod stołem. Myślę, że kopnęła Sean'a. – Zamknij się! Odstraszysz ją - Avery droczy się. Pochylam się do przodu i podnoszę rękę, tak jakbym była w szkole. – Możemy przestać mówić o mnie, tak jakby mnie tu nie było? Peter próbuje się nie śmiać i miga jasnoniebieskimi oczami na mnie, gdy zakrywa usta ręką, aby ukryć rosnący uśmiech na ustach. – O mój Boże. Kocham ją. - Avery wstaje i wygładza sukienkę, zanim podchodzi do mnie. – Wy faceci porozmawiajcie o nudnym męskich rzeczach. Idziemy do baru, aby

96

lepiej się poznać. - Avery dotyka mnie lekko, gdy jednak nie wstaję, łączy swoje ramię z moim i mnie ciągnie. – Um, nie sypiam z dziewczynami. – Tak, załapałam to kochanie – ciągle się ze mnie śmieje. – Chodź. Zostawmy chłopców samych, żeby mogli porozmawiać. Och. Teraz czuję się głupia – cóż, głupsza. Avery trzyma mnie pod rękę, jak przechodzimy przez salę w kierunku baru. Stary facet kiwa na nią i zastanawiam się, czy oni się znają. Kilka głów płci męskiej obraca się, gdy przechodzimy obok. Moja sukienka jest dużo bardziej konserwatywna niż jej, więc przypuszczam, że patrzą na nią. Umarłabym, by mieć jej ciało. To są wszystkie krzywizny na wszystkich właściwych miejscach. Pochyla się i mówi: – Chodzenie w ten sposób, umieszcza różne pomysły w umysłach ludzi. Spojrzenia, które dostajemy są dla obu z nas. Czekaj, aż usiądziemy. Jakiś gorący facet poprosi o twój numer w ciągu pięciu minut - mruga do mnie dokładnie wtedy, gdy dostajemy się do baru. Jest mi szalenie niewygodnie, ale próbuję się odprężyć. Ta laska jest po prostu osobą z dziwną pracą. Wygląda na miłą, naprawdę. Nigdy bym nie pomyślała, że była prostytutką, gdyby mi nie powiedziała. Zaciskam usta. Nie mam pojęcia, o czym rozmawiać. Avery wybiera za mnie. – Więc przyjechaliście z Teksasu? - barman śpieszy się do nas i Avery zamawia dwa mocne drinki. Kiwając głową, mówię: – Tak, ale ja nie piję mocnych drinków. Śmieje się. – Ani ja. Podrapię mój język, jak kot w ciągu sekundy. Oglądaj i zobacz. Nie mogę odczytać tej kobiety. Nie mogę powiedzieć, czy ona żartuje sobie ze mnie, czy jest poważna. Barman stawia dwa maleńkie kieliszki złocistożółtego płynu. Ona chwyta jeden z baru. Właśnie kiedy podnoszę mój, brzęka nimi razem i mówi: – Gratulacje. Teraz jest nas dwie, aby wypieprzyć braci Ferro. - Wypija szybko, zanim mogę przemówić i następnie robi najzabawniejszą minę, jaką kiedykolwiek wdziałam. Najwyraźniej nie kłamała o nie piciu mocnych trunków.

97

Nie mogę powstrzymać się od śmiechu. Otworzyła swoje usta i wachluje się gorączkowo. Właśnie kiedy mam zamiar wypić, mężczyzna siada obok mnie. – Hej, piękna, mogę postawić ci drinka? - Obracam się i patrzę na niego. Jasna cholera, on jest gorący. Facet wygląda, jak z reklamy GQ, wraz z niesamowitymi oczami i nasłonecznioną skórą. Mrugam w szoku i nie potrafię odpowiedzieć. On patrzy na Avery. – Przepraszam. Czy wy dwie jesteście razem? Avery daje mu spojrzenie tymi ciemnymi oczami i pochyla się do mnie, kładąc rękę na moim ramieniu. – Tak, i kupuję jej drinki dziś wieczorem. A sio. Mężczyzna uśmiecha się do nas z wyrazem czystego uznania zaprawionego żądzą. – Moje przeprosiny. Cieszcie się swoim wieczorem. - Zsuwa się ze stołka i idzie spacerkiem wstydu z baru. Gapię się na nią. – Dlaczego tak powiedziałaś? – Ponieważ myślisz, że jesteś pieprzonym samotnikiem, a nie jesteś. Teraz już wiesz. Gorący faceci pragną cię, nawet w tej dziwacznej rzeczy, którą nosisz. - Stuka w bar i kiwa głową na barmana. On przynosi Avery kolejnego drinka, ale ona nie pije go od razu. – To nie jest dziwaczne! Myślałam, że wyglądam uroczo. - Spuszczam wzrok na moją sukienkę. Czy jest taka zła? – Wyglądasz jak belferka. To klasyczna nie-patrz-na-mnie długa czarna sukienka. Po łacinie, to się nazywa guyus replantunus3. - Łapie moją długą spódnicę i wymachuje nią tam i z powrotem. – Co to jest? Spódnica kija od miotły? Nie pokazują kolan w Teksasie, czy to jest niezgodne z prawem? Zerkam na jej spódnicę. Nie jest wąska, ale jest znacznie krótsza. Mogę zobaczyć jej kształtne uda, zatem może i każda inna osoba w pokoju. Zauważa, jak patrzę i

3

Coś w rodzaju: przesadzać chłopaków.

98

uśmiecha się ironicznie. – Nie sypiam z kobietami, jeżeli wciąż się tego obawiasz. Tak naprawdę, nie robiłam tego bardzo długo, a Sean Ferro było moim pierwszym klientem. – Nie ma mowy, naprawdę? - moje palce stukają w brzeg kieliszka, jak rozmawiamy. Avery kiwa głową. – Jak wylądowałaś z bratem? - spogląda za nas. Możemy widzieć obydwóch stąd. Rozmawiają z lustrzanym wyrazem twarzy. To jest trochę szalone, jak bardzo są do siebie podobni. Uśmiecham się ironicznie, ponieważ to było takie niepodobne do mnie. – Podeszłam do niego na parkingu i zaproponowałam, że się z nim prześpię. To było poniekąd przypadkowe. Próbowałam czegoś nowego - nie mogę na nią spojrzeć. – Wygląda na to, że się udało. – Właściwie, to wyrzucił mnie tej pierwszej nocy. - Pieprzyć to. Wypiję drinka. Podnoszę szklankę do warg i pozwalam cieczy zalać usta, ale zbyt wolno. Zaczyna palić, zanim udaje mi się opróżnić kieliszek. Avery śmieje się. – Ja pierdolę, jesteś bardziej szalona, niż ja. Przełknij to, zanim wypali dziurę w twojej twarzy! - ona jest zbyt głośno. Każdy odwraca się, aby na nas spojrzeć. Czuję zbyt wiele oczu na boku mojej twarzy i panikuję. Nie mogę przełknąć alkoholu. To było zbyt wiele i moje oczy pieką, jakby mózg płonął. Zaczynam piszczeć i wachluję twarz, tak jakby to pomagało. Avery krzyczy, żebym to połknęła, ale teraz nie mogę. Mam zbyt wiele cieczy w ustach i jestem całkiem pewna, że mój język ma miotające płomienie na końcu. Rozglądam się gorączkowo, próbując wymyślić, jak to wypluć, ale nie ma gdzie. Sposób, aby być z klasą. Jest kilku facetów siedzących kilka stołków dalej, pijąc. Ten najbliższy ma wysoką szklankę. Avery sięga po nią, pozbywa się zawartości w otworze odpływowym po drugiej stronie baru i trzaska nią przede mną. Wypluwam to do szklanki tak szybko, jak to tylko możliwe, podczas gdy Avery śmieje się histerycznie.

99

– O mój Boże, jesteś zupełnie jak ja! Nie jestem tego pewna, ale nie mogę mówić. Wachluję moje otwarte usta, jak ludzie wpatrują się we mnie z oceniającym wyrazem twarzy. Avery pochyla się w moim kierunku, śmiejąc się i mówi, żebym nie drapała języka, ponieważ to sprawi, że będzie tylko gorzej. Oczy mi łzawią i łzy mkną w dół mojej twarzy. Barman strzela Avery spojrzeniem i stawia szklankę wody przede mną. Avery sięga do swojego portfela i wsuwa mu duży napiwek. Wszystko jest wybaczone i on faktycznie się do niej uśmiecha. – To była najzabawniejsza rzecz, jaką widziałam przez obłędny kawał czasu. Wiesza się na moim ramieniu, a następnie patrzy na mnie. Jej małe palce delikatnie wycierają moje łzy, nie niszcząc makijażu. – Proszę bardzo. Jak nowa. – To było takie obrzydliwe. Nie mogę uwierzyć, że to wyplułam. - Zaczynam chichotać i nie mogę się zatrzymać. Avery chichocze ze mną. Czuję się, jakbym znała ją wiecznie. To jest naprawdę dziwne i dezorientujące, jak na mnie. Nie dogaduję się dobrze z wieloma ludźmi. Stukam w jej ramię kilka razy i daję sobie radę z powiedzeniem, całkowicie prosto w twarz: – To było złe. Naprawdę. Ty dziwaczko. Avery parska głośno śmiechem i zakrywa usta rękoma. Niepohamowane chichoty wybuchają w nas obu i wypełniają bar. Nie mogę oddychać i jestem całkiem blisko spadnięcia ze stołka. Facet próbuje uderzać do nas, ale żadna z nas nie może przestać śmiać się na wystarczająco długo, żeby spojrzeć na niego. Chwilę później, czuję jego rękę na ramieniu. Uśmiech zrywa się z mojej twarzy, jak obracam się do osoby, gotowa do ciosu pięścią. Już złożyłam pięść, gdy Avery dotyka mojej ręki. To nie jest przypadkowy facet. Sean stoi tam patrząc o wiele za poważnie. Jego ciemnoniebieskie oczy przesuwają się między Avery, a mną. – Panie - wygina ciemną brew na mnie, jakby mnie nie pochwalał. – Kolacja jest na stole - wyciąga swój łokieć do mnie. Waham się, ponieważ nie chcę go przyjąć. Moja skóra wciąż jest pokryta gęsią skórką od pierwszego razu, kiedy mnie dotknął. Avery pochyla się i odpycha jego ramię. – Będziemy tam. Daj nam chwilę. - Sean wygląda na rozdrażnionego, ale się oddala. Jego postawa jest tak doskonała. Nosi się inaczej niż Peter, ale ich pewny siebie krok jest taki sam. Avery wyciąga mnie z moich myśli. – Jesteś w porządku?

100

– Tak, jestem w porządku. - Nie jestem. Jestem zbyt nerwowa dla normalnej osoby i ona to zauważyła. Avery daje mi znaczące spojrzenie. – Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała kogoś do rozmowy, przeszłam przez piekło i z powrotem. Znam rzeczy, nawet jeśli wydaję się być idiotką przez większość czasu. Doceniam ten gest i uśmiecham się do niej. Spojrzenie, które mi daje, oznacza, że wie, co zdarzyło się na jakimś poziomie. Widzę to w jej oczach. Kiwam głową i wkładam włosy za ucho, zrywając kontakt wzrokowy. – Właściwie mogę mieć pytanie albo dwa do ciebie. – Mówię, co myślę, a ona odpowiada na moje pytania bez osądu.

101

Rozdział 17

– Peter powiedział mi, że byłaś jego studentką. - Sean daje mi ostre spojrzenie, które mówi, że jestem pozbawiona moralności. – Tak, Peter był również moim szefem - grzebię w jedzeniu. Peter zamówił dla mnie, podczas gdy byłyśmy przy barze. Jedzenie jest dobre, ale czuję, jakbym była osądzana i nienawidzę tego. Szczególnie przez niego. Sean mnie wkurza. On ma tę wyniosłą posturę i nie mogę znieść, gdy ludzie myślą, że są lepsi od wszystkich innych. Może nie powinnam tego mówić, ale to robię. Odkładam widelec i patrzę na niego. – Słuchaj, jeśli chcesz rzucać kamieniami, prawdopodobnie nie powinieneś kupować swojej randki. – O cholera - Avery uśmiecha się i spuszcza wzrok na swoją sałatkę. Oczy Sean'a świdrują moje. Nie spuszczam wzrok. On jest kopią Peter'a z twardszymi krawędziami. – Myślisz, że cię osądzam? – Tak. – Nie osądzałem - mówi, wciąż wpatrując się we mnie, tak jakby nie miał w ogóle manier. – To dlaczego to poruszasz? Peter obserwuje nas, ale nie interweniuje. Zamiast tego odchyla się do tyłu na krześle, składa palce razem i stuka nimi lekko, obserwując brata. – Ponieważ pomyślałem, że to ciekawe. - Sean przecina spojrzeniem na brata. – Czy ona zawsze jest tak antagonistyczna? – Tylko wtedy, gdy ją wkurzysz. - Peter uśmiecha się do mnie i wznawia jedzenie kolacji. Jego oczy śmigają w górę z rozbawieniem, po tym jak gryzie kawałek.

102

– To było niegrzeczne pytanie - mówię, wciąż piorunując go wzrokiem. Może powinnam odpuścić. Sean prostuje się na krześle. – Bardzo dobrze. Zatem zwrot będzie fair play, więc zapytaj o coś równie chamskiego. – Chamskiego? – To oznacza niegrzecznego – – Wiem, co to oznacza. Świetnie, mam pytanie. Dlaczego ciągle dzwonisz do Avery? Dlaczego nie spotkasz się z nią po prostu, jak normalny człowiek? Sean brzmi całkowicie dostojnie, gdy mówi: – Ponieważ nie jestem normalną osobą. Daję mu minę, która mówi, że myślę, że jego odpowiedź jest gówniana. Avery pochyla się do przodu i opiera łokieć na stole, jak wpatruje się w niego. – Sean, powiedziałeś jej, żeby cię zapytała. Powiedz jej, co chcesz. - Oni są najdziwniejszą parą, jaką kiedykolwiek widziałam. Ona jest taka jasna, a on tak ciemny. Zastanawiam się, czy jest więcej w obydwóch z nich. Tam musi być gdzieś jakiś wspólny wątek. Sean odchyla się do tyłu na krześle i patrzy na mnie. – Nie lubię cię. – Nie obchodzi mnie to. - Jasna cholera, to było tępe. Kto do cholery mówi rzeczy, takie jak ta? Peter staje się wzburzony, ale kręcę nieznacznie głową. Nie potrzebuję, żeby mnie ratował, nie od tego faceta. Sean wydaje niezadowolony dźwięk z głębi gardła. – Poprosiłem ją, żeby była moją kochanką. – Jakie pochlebne. - Spoglądam na Avery i mogę powiedzieć, że moja instynktowna reakcja jest prawidłowa – to nie jest pochlebne wcale. – To nie jest? - ton Seana brzmi szczerze, ale on nie może być. Zerkam na Avery. – On jest poważny?

103

Avery przytakuje. – Sto procent. - Jej głos szarpie się nieznacznie, jakby to powodowało ból, że nie poprosił o więcej. Słyszę to i zastanawiam się, czy Sean wie. Nie wydaje mi się, ale z drugiej strony myślę, że zachowuje się celowo jak dupek. – No cóż, powodzenia z tym, Sean. - Nie mam tego na myśli, ale robię minę, gdy patrzę na Petera. Sean nie pozwala się temu prześliznąć. – Myślisz, że to jest niewłaściwe? Naprawdę, po zerżnięciu swojego profesora i przełożonego, naprawdę myślisz, że masz prawo mnie osądzać? – Sean - Avery ostrzega i zerka na Peter'a. – Wystarczy - Peter beszta. To ucisza Sean'a, ale ja wpatruję się, wypalając dziurę w czole Sean'a. On spogląda na mnie. – Myślisz, że chcę pieniędzy jego rodziny, prawda? Myślisz, że nie jestem wystarczająco dobra dla niego, że jestem jakimiś białym-śmieciem poszukiwaczem złota. Czyż nie mam racji? - Moja szczęka się zaciska, gdy mówię. Widzę to w jego oczach, zanim ma szansę na odpowiedz, więc mu przerywam. – Nie potrzebuję jego cholernych pieniędzy. Mogę dostać własne. Zawsze tak robiłam i zawsze będę. Ty z drugiej strony umrzesz nieszczęśliwy i samotny. W ciągu pięciu sekund odkąd cię poznałam, mogłam zobaczyć, że Avery zasługuje na znacznie więcej, więcej niż kiedykolwiek mógłbyś jej dać. Gonisz sen. Obudź się. - Warczę ostatnie dwa słowa na niego, jak moje dłonie uderzają w stół. Sztućce się trzęsą. Spoglądam na Petera. – Przykro mi, Peter. Nie jestem pewna, dlaczego przyszliśmy tu dziś wieczorem. Peter oddycha powoli i zerka na Sean'a. Jest ostrzeżenie w jego oczach. Początkowo myślę, że Peter powie Sean'owi, żeby się wycofał, ale to nie jest to. Sean przewraca oczami, jakby ten duży dramat, wywoływał u niego zgagę. Stuka końcówką swojego noża w stół, zanim podnosi go i używa, jak wskazówki, wskazując na brata. – Ponieważ Peter chce, żebym pojechał z waszą dwójką.

104

Rozdział 18

– Peter chce, żebyś zrobił co? - Przysięgam na Boga, że sęp musiał zjeść mój mózg, kiedy spałam ostatniej nocy, ponieważ nie ma żadnej możliwości do cholery, że Sean właśnie to powiedział. Peter nie powiedział mi czego chciał i dlaczego potrzebował Seana, ale nie podoba mi się to, głównie dlatego, że Sean nienawidzi mojej odwagi bez wyraźnego powodu. To jest wystarczająco trudne w obliczu tego, czemu muszę stawić czoła. Nie chcę tam Sean'a, miażdżącego mnie również. Peter pochyla się i bierze mnie za rękę. – To tylko na dzień lub dwa. Nawet nie musisz z nim rozmawiać. - Sean nie rusza się, ale sposób, w jaki patrzy na nas, mówi wszystko. On myśli, że jestem złymi wieściami dla jego młodszego brata. Wzrok Sean'a wraca do talerza. Jego wargi rozchylają się, jak przecina swój stek. Peter obraca się gwałtownie i odcina Sean'a, zanim może przemówić. – Zamknij się i jedz swoją kolację. Avery grzebie w swoim jedzeniu i je powoli. Nie znała ich planu również, w oparciu o spojrzenie na jej twarzy. – Jak długo cię nie będzie? - to podchwytliwe pytanie. Avery nie pyta o daty, pomimo że to jest częścią tego. Ona pyta Sean'a o coś innego. Zastanawiam się, czy on zauważy. Głos Sean'a przygasa, ale nie patrzy na nią. – Tylko kilka dni. Ona kiwa głową. – Co z dzisiejszym wieczorem? I jutrem? – To twoja decyzja - Sean odpowiada, brzmiąc tak, jakby nie mogło go to obchodzić mniej. Avery delikatnie odkłada widelec, a następnie umieszcza swoją serwetkę na stole. Wstaje i uśmiecha się do Peter'a i mnie. – Miło było was poznać. - Odwraca się do Sean'a i daje mu spojrzenie, które mogłoby wykastrować innego człowieka. Jej głos jest zimny i całkowicie obojętny. – Rób, co chcesz.

105

Avery odchodzi, ale nie wiem dlaczego. Odczuwa się to, jakby mieli poufną rozmowę, mimo że byli przed nami. Sean powiedział coś niewłaściwego. On nie goni za nią, a Avery nie zwalnia, również nie ogląda się. Wie, że Sean nie popędzi za nią. Krępująca cisza wypełnia stół. Peter jest oparty na jednym ramieniu, patrząc na brata z uśmiechem na twarzy. Sean podnosi swoje ciemne spojrzenie i zauważa rozbawienie Peter'a. – Co? - Sean warczy. – Lubisz ją, bardzo. – To nie jest twoja sprawa. - Sean popija trochę tego obrzydliwego bursztynowego płynu ze swojego kieliszka. – Oczywiście, że nie. Po prostu stwierdzam oczywisty fakt. - Wzrok Peter'a podąża za Avery. – To interesujące; to wszystko. Kobieta najwyraźniej doprowadziła cię na kolana, ale jesteś zbyt dumny, żeby za nią gonić. Szkoda, że jest towarem używanym, co? - Zanim mogę skarcić Peter'a za powiedzenie czegoś takiego, Sean rzuca się do pozycji pionowej i łapie Peter'a za gardło. Sean syczy coś, ale Peter śmieje się na groźby. Peter odrywa ręce brata i wypala: – Jesteś popieprzony. Wszyscy patrzą na nas. Sean siada ponownie, gdy Peter uśmiecha się nadal, jakby to było zabawne. Kopię Peter'a pod stołem, próbując go powstrzymać. Sean wysyła szalony klimat w ogromnych falach, a ja nie chcę, żeby zabił nas na parkingu. Peter kręci głową i spycha włosy z oczu. – Więc wiesz? Sean ćwiczy szczękę, zanim pociąga łyka z kieliszka. – Oczywiście, że wiem. – On wie, co? - przerywam i patrzę pomiędzy nimi. Gdy Sean nie odpowiada, Peter mówi żartobliwym tonem: – On ją kocha. – To dlaczego pozwalasz jej odejść jak burza? - Sean patrzy na mnie z jadem w oczach. Nie podoba mu się to, ale nie mam pojęcia, co on uzna za nieprzyjemną część. Pieprzyć to. Avery była miła, a ten facet najwyraźniej potrzebuje kopniaka w dupę. – Potrzebujesz podręcznika czy coś? Avery wiedziała, że nie pójdziesz za nią, gdy odchodziła. Chciała, żebyś powiedział, że jej chcesz. Chciała pójść z tobą. Po co do

106

cholery siedzisz tu, jeśli ją kochasz? Jak uszkodzony jesteś? - nie rozumiem go wcale. Ta zimna pewność siebie pokrywająca twarz Sean'a jest irytująca, zwłaszcza jeżeli on naprawdę ją kocha. Sean trzyma się w ryzach i grzebie wszelkie emocje, które mogą grać na jego twarzy. Peter nie jest podobny do Sean'a. Oni mogą wyglądać tak samo, ale nie są. Peter wciąż ma jasność w sobie. Żartuje, uśmiecha się i drażni. Sean miał całe światło wyssane z niego dawno temu. Człowiek jest burzą czekającą, aby kogoś zabić. – Dlaczego miałbym ją ścigać? - pyta bezdusznie. Sposób w jaki siedzi na swoim miejscu i nie kłopocze się, aby spojrzeć na mnie mówi, że mogłoby obchodzić go mniej co myślę, ale z drugiej strony, ludzie tacy jak Sean nie rzucają słów na wiatr. – Co, potrzebujesz lekcji, czy coś? Jeśli ją kochasz, nie możesz pozwolić jej myśleć, że cie nie obchodzi. I dlaczego do cholery dzielisz ją z innymi mężczyznami? Albo kobiety albo kozy? Czy co do cholery ona robi? Dlaczego jeszcze jej nie uratowałeś? Na co czekasz, na zaproszenie? Spojrzenie Petera śmiga między mną, a jego bratem. Gdy Sean patrzy w jego stronę, Peter uśmiecha się miło, tak jakbym nie policzkowała słownie jego brata. Sean pyta Peter'a: – A twoja opinia jest...? – Moja opinia jest taka, że wielki Sean Ferro upadł. Jesteś kutasem, jeśli pozwolisz jej uciec. Ona wydaje się tolerować ciebie z jakichkolwiek powodów, a ty pozwalasz jej odejść. - Peter podnosi koszyk na chleb i odrywa kawałek bułki, następnie wrzuca ją do ust. – Nikt cię nie toleruje, chyba że są krwią lub opłaceni. – Ona jest opłacona - Sean mówi szorstkim głosem. – To więcej niż to, ślepy chłopcze. Otwórz oczy. - Jak on może tego nie widzieć? Sean obraca się i patrzy na mnie. – Chcesz, żeby Avery pojechała z nami? Wzruszam ramionami i patrzę na Petera. – To nie tak, że zaprosiłam ciebie. Och, i siedzę obok kierowcy. Nie będę siedziała obok indyka.

107

Sean gapi się na mnie. Czuję jego oczy na boku mojej twarzy. – Co? - Nie oferuję wyjaśnienia, chociaż czuję się źle związku z indykiem. Sean spogląda na brata. Peter dalej rozbawiony, olbrzymi uśmiech, który sprawia, że jego oczy błyszczą. – Och, ona jest poważna. Ma ulubionego sępa, którego zdaje się nazwa ''indykiem''. To nie jest bardzo dobre imię, Sidney. I, miałbym ochotę dodać przednie siedzenie. Ten łajdak wydziobie ci oczy, jeśli zapadniesz w sen.

108

Rozdział 19

Peter i ja jesteśmy w windzie. Zostawiliśmy Sean’a siedzącego przy stole samotnie. Ten mężczyzna mnie niepokoi. Zastanawiam się, czy to jest to, co znajduje się na dnie klifu dla Peter’a. Gdy Peter pierwszy raz powiedział mi o Seanie, powiedział, że jego brat był popaprany. Zaciskam chwyt na jego ręce i opieram się na nim. – Byłeś taki? – Co, jak Sean? - Kiwam głową. Węzły związują się w moim żołądku. Jestem trochę wystraszona tym, co Peter powie. Opuszczamy windę na naszym piętrze i idziemy korytarzem. Peter potrząsa głową. – Nie, przynajmniej nie sądzę. Seana nie jest typem faceta, który nosi serce na dłoni. – To niedopowiedzenie. Cholera, a myślałam, że miałeś nie po kolei w głowie. Zdaję sobie sprawę z tego, co powiedziałam po tym jak to mówię i uśmiecham się dziwacznie, ponieważ nie mogę zebrać słów i połknąć ich z powrotem. Peter zatrzymuje mnie, zanim dostajemy się do pokoju. Łapie mnie w pasie i kładzie rękę z boku mojej głowy, tak że opieram się plecami o ścianę. Patrzę w dół na moją sukienkę, zastanawiając się, czy naprawdę mam na sobie coś, co zostało wykonane dla starszych pań. Spódnica kija od miotły dla babć z grubymi kostkami. Nie pamiętam, dlaczego kupiłam tą sukienkę. Uśmieszek zapala się na twarzy Peter'a. Wkłada pasmo włosów za moje ucho, mówiąc: – Myślałaś, że mam nie po kolei w głowie? Ja? Zdajesz sobie sprawę, że również jesteś w tym związku, prawda? – Tak, ale ja i ty jesteśmy tak samo zwariowani, gdzie Sean jest super zwariowany. - Zerkam w górę na Peter'a. – On jest trochę dziwaczny. Dlaczego chcesz, żeby jechał? – Ponieważ jest trochę dziwaczny i potrzebuję jego pomocy. Dean nie będzie zadzierać z tobą po tym. Nikt nie będzie. - Peter całuje moje czoło i chwyta mnie za rękę. Idziemy do pokoju w ciszy. Nie wiem, co on planuje zrobić Dean'owi. Nie ma nic do zrobienia.

109

– Peter, co zamierzasz zrobić? - Nie podoba mi się ton jego głosu, ale jednocześnie kocham to. Nienawidzę tego, że Dean zrobił to, co zrobił i nic mu się nie stało. Odwrócił moją własną cholerną rodzinę przeciwko mnie. Straciłam przez niego wszystko. Gdy Peter nic nie mówi, łapię jego ramię i odwracam go. Te żywe niebieskie oczy spoglądają na mnie. – Czy zamierzasz go skrzywdzić? – Mam zamiar się upewnić, że on więcej ciebie nie skrzywdzi. Nie martw się, Sidney. Idź do domu, porozmawiaj z matką i sprawdź, czy możesz pogodzić się z rodziną. To właśnie przyszliśmy zrobić. Pozwól mi poradzić sobie z Sean'em i Dean'em. – Co z Sam'em? – Co z nim? – Brzmisz tak, jakbyś planował coś zrobić. - Moje spojrzenie przesuwa się między jego oczy, szukając prawdy. – Nie krzywdź Sam'a. – Sam powinien cię chronić. – Sam jest dupkiem, wiem to, ale – Peter całuje czubek mojej głowy. – Uspokój się. Nie skrzywdzę go, jeśli on nie skrzywdzi ciebie. Jeśli będzie tam stał i nic nie zrobi ponownie, podczas gdy Dean będzie spuszczał ci łomot, to wtedy będzie miał problem. – Sam'a tam nie było. – To nie ma powodu do zmartwienia. Kiwam powoli głową. Posiadanie kogoś, kto uważa na mnie jest inne. Nie wiem, co zrobić z uczuciami, które rosną wewnątrz mnie. Połowa mnie mówi, że powinnam być w stanie zadbać o siebie, ale druga część wie, że potrzebuję pomocy. Zmieniałam się w nieśmiałą dziewczynę którą byłam, kiedy Dean krzywdził mnie tamtej nocy. Ona pojawia się na nowo nie ważne, jak daleko przeszłam. Czasami myślę, że mój umysł pęknie, że będę dźwigać więcej żalu i bólu niż mogę tolerować. Nadzieja w Bogu, że nigdy nie zostanę pchnięta tak daleko. To bardzo oczywiste, że Sean był pchnięty obok granic jego

110

wytrzymałości. Pomysł życia ze zniszczonym umysłem, którego nie można naprawić, przeraża mnie. Nie chcę takiego życia. Peter otwiera drzwi i wchodzimy do pokoju. Jest mały, ale elegancki. Łóżko wygląda tak, jakby było wykonane z puszystej białej owcy. Pieprzyć was, małe owieczki! Nie mogę się doczekać, żeby na nie wskoczyć i wszystkie jego chmurne dobroci. Wezgłowie jest wyłożone puszystymi białymi poduszkami. One wyglądają tak miękko i doskonale. Peter zdejmuje marynarkę i podchodzi, żeby usiąść na łóżku. Znam jego wzór teraz. Rozbierze się i weźmie prysznic. Motyle w moim brzuchu wirują, jak wir. Kładę rękę na ramieniu Peter'a i zatrzymuję go. – Zaczekaj sekundę. - Peter ogląda się na mnie. – Co to jest? – Ja… - Jestem w tym beznadziejna. Jestem psychiczna. Kocham cię. Chodź ze mną, bo cię kocham. – Jestem w tym beznadziejna. - O mój Boże, mój mózg mnie nie słucha. Spuszczam wzrok, a kiedy zerkam ponownie w górę, Peter ma zaciekawiony wyraz twarzy, bez wątpienia spowodowany przez moją nagłą nieśmiałość. – Podobał mi się sposób, w jaki poradziłaś sobie sama z Sean'em. - Kiwam głową. Nie chcę rozmawiać o Seanie. Chcę rozmawiać o Peterze. Chcę zrobić coś z Peter'em, zanim stracę odwagę, ale nie wiem, gdzie zacząć. To tak, jakby mógł to wyczuć. Peter jest całkowicie miękkimi uśmiechami i miłymi słowami. Przechyla moją brodę, tak abym spotkała jego wzrok. – O czym myślisz w tej twojej pięknej głowie? – Chcę spróbować czegoś z tobą, ale nie wiem, jak daleko mogę się posunąć.Czuję się dziwnie mówiąc to. W mojej głowie trwa bunt i jest coraz silniejszy każdego dnia. Im więcej czasu spędzam z Peter'em, tym bardziej chcę być z nim, ale to nie jest takie proste. Spodziewam się, że się wyłączę, gdy spróbuję przeć do przodu. Pierwszy raz, kiedy próbowałam być z Peter'em, był najdalej jak dostałam się z kimkolwiek i nawet wtedy, spodziewałam się głównie odlotu. Zostanie dotkniętą w ten sposób, jest jak głaskanie jego blizny. Nie ma sposobu, żeby zapomnieć, co mi się przydarzyło. Mam tylko nadzieję, że pewnego dnia będę mogła odepchnąć to w przeszłość, że to nie będzie już dyktować mojego życia. Chcę tego z Peter'em, ale nie wiem, co to mi zrobi. Więc kończę pytając: – Czy to w porządku?

111

– Nigdy nie musisz mnie o to pytać, w porządku? Idziemy i zatrzymujemy się, kiedy i gdzie chcesz. Nie będę naciskał cię wcale, więc musisz podjąć tu inicjatywę. - Daje mi ten chłopięcy uśmiech, który kocham tak bardzo. Odwracam wzrok. Podjąć inicjatywę? Nie mogę tego zrobić. – Nie wiem jak. Peter sięga po mnie, a następnie podnosi moje ręce do warg, całując moje opuszki palców. – To powiedz mi, czego chcesz i urzeczywistnię to. Moje serce zatrzepotało na jego pocałunki, na jego słowa. Może uda mi się to zrobić. Powtarzam rzeczy, które Avery wspomniała przy barze, rzeczy, które mogę zrobić, które nie były rzeczami związanymi z seksem, które sprawią, że poczuję się wystarczająco bezpieczna, aby być z Peter'em, gdybym chciała kontynuować. Wzrok Peter'a ciemnieje, jak mówię rzeczy jedna po drugiej. – Mogę to zrobić. To brzmi rzeczywiście doskonale. – Czy to nie rozdrażni cię tylko do tego stopnia, że będziesz musiał zamiar zatrudnić prostytutkę? Śmieje się. – Nie, nic nie mogłoby sprawić, że cię zostawię. A bycie z tobą w ten sposób, brzmi doskonale. Nie wiem, czy zauważyłaś, czy nie, ale jestem trochę nieufny i ostrożny. Kompletnie wariowałem w tę pierwszą noc, kiedy byliśmy na kawie i nie mogłem tego ukryć. To nie zniknęło. Emocje... czuje się jakbym zdradzał, oszukiwał chociaż wiem, że to nie jest to. Wolniej jest dobre dla mnie, obiecuję. Wierzę mu. Każde słowo, które mówi przyciąga mnie bliżej i bliżej. Peter pochyla się i lekko ociera usta o moje. – Poczekaj tutaj. Zaraz będę z powrotem. - Kiwam głową. Moje serce wali i czuję się oszalała, tak jakbym musiała biec. Potrząsam ramionami i kopię nogami, ale to nie pomaga, więc zwiększam wysiłek. Wykopuję nogę mocno za siebie, trzymam ją i potrząsam. Nerwowa energia jest wyczerpana, więc robię to ponownie z drugą nogą. Odwracam się, więc nie kopię kredensu lub nie uderzam w lustro i pracuję również ramionami. Próbuję być szybka, ale najwyraźniej to trwa zbyt długo.

112

Peter widzi mnie. – Robisz hokus pokus? - Opiera się o drzwi łazienki z ramionami skrzyżowanymi na piersi, tak jakby stał tam cały czas. Jak to jest, że nigdy nie złapałam go, jak robił coś głupawego? Czując się głupio, odpowiadam: – Może. On uśmiecha się i przechodzi przez pokój. Woda płynie w łazience. Peter wyłącza lampy, więc tylko smuga białego światła z łazienki rozświetla pokój. Potem powoli do mnie podchodzi, przedstawiając się w skrócie doskonale i zatrzymuje się, gdy jesteśmy palcem u nogi do palca u nogi. Obejmując moją twarz, Peter ciągnie mnie do pocałunku. To buduje się powoli, stając się głębsze i silniejsze. Gdy się cofa, oboje jesteśmy zdyszani. Peter spuszcza wzrok na moją czarną sukienkę, a potem jego oczy śmigają do moich. Sięga po moje ręce i kładzie je na swojej piersi, prowadząc do guzików. Podniecenie strzela przeze mnie do wybuchu. Staram się nie uśmiechać, ale nie mogę nic na to poradzić i kąciki moich ust podnoszą się. Najpierw zdejmuję jego krawat, a następnie zaczynam rozpinać guziki. Wsuwam je przez maleńkie otwory jeden po drugim i przesuwam z przodu otwartą koszulę. Jest biały podkoszulek po drodze. Zerkam w dół na jego spodnie, na pasek i przełykam z trudem. Sięgam po niego, pociągam za pasek i go odpinam. Nie myślę o niepokoju strzelającym przez moje żyły, czy o sposobie, w jaki mój żołądek skręca się w precla. Widziałam go nagiego wcześniej. To nie jest nowe, ale ostatnim razem rozebrał siebie samego. Sprawy się zmieniają, gdy jestem jedyną szarpiącą jego ubrania. Przełykając lęk, rozpinam jego spodnie. Zdejmuje koszulę i rzucam ją na podłogę. Następnie, przesuwam ręce w górę po skórze i zdejmuję podkoszulek przez jego głowę. Peter oddycha ciężko, obserwując mnie. Moje ręce podróżują po jego piersi, czując twarde mięśnie poniżej. Pochylam się powoli, próbując nie myśleć o tym, co dalej albo jak daleko pójdę i przyciskam wargi do jego piersi. Avery powiedziała mi, abym nie myślała z wyprzedzeniem, ponieważ to tylko mnie przerazi. Ma w tym rację. Moment zaufania mija, gdy robię cokolwiek, co czuję, jakbym chciała zrobić. Peter zasysa gwałtowny wdech powietrza, jak przewleka palce przez moje włosy, kiedy przesuwam ręce na jego brzuch z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Gdy się odsuwam, nie mam odwagi, żeby spojrzeć na niego, chociaż mogę poczuć jego oczy na mnie.

113

Wznoszenie i opadanie jego piersi jest hipnotyzujące. Moje oczy pozostają zablokowane na miejscu, jak wdycham powoli. Zapach Peter'a wypełnia moją głowę. To stało się znajomym zapachem. Kojarzy mi się z uśmiechami, potem i tańcem. Rozkładam ręce tuż nad jego sercem i pochylam się blisko. Nic mnie nie rozprasza. Nie ma żadnych dalekich myśli czających się z tyłu mojego umysłu. Czuję się bezpieczna. Wiem, że on mnie nie skrzywdzi. Wiem, że mogę zatrzymać to teraz i Peter wciąż będzie mnie kochał. Napięcie przebiega przez jego ciało, ale to nie tylko pragnienie. To coś więcej niż to. Część Peter'a powstrzymuje się, ponieważ boi się również, ale z innych powodów. Zabija mnie, słyszenie bólu w jego głosie, gdy mówi o Ginie. Zmieniła go z lekkomyślnego chłopca w nietkniętą wersję człowieka stojącego przede mną. Czasami życie może tak zrobić, zmienić człowieka. Zastanawiam się, jakie zmiany spowodowałam w nim i mam nadzieję, że są dobre. Czuję ciepło piersi Peter'a pod moimi rękami. Jego oczy są na mojej twarzy – mogę poczuć je tam, pieszczące mnie – ale nie patrzę w górę. Gdy zerkam w jego stronę, całe powietrze ucieka z moich płuc. Spojrzenie Peter'a jest głębokie i ciemne ze śladami wyrzutów sumienia. Ostatnim razem, gdy zrobiliśmy coś takiego, to nie poszło nigdzie. Spałam obok niego i dosłownie poszliśmy spać. Wcześniej, odepchnął mnie. Ale teraz, nie sądzę, że to zrobi. Myślę, że chce więcej. Pamiętając, aby oddychać, zasysam drżący oddech i wkładam kosmyk włosów za ucho. – Czy jest tak, jak powinno być? Jego głos jest głęboki i bogaty. – To zależy. Jak się czujesz? – Zdenerwowana, podekscytowana, szczęśliwa... Peter uśmiecha się i kiwa głową. – Gdy znajdujesz właściwą osobę, tak – to jest takie uczucie. - Bierze głęboki oddech, próbując odzyskać równowagę, zanim bierze mnie za rękę i umieszcza ją na swoim sercu. Bije szybko i mocno. – Czujesz to? Nawet nie zrobiliśmy nic jeszcze, a tak właśnie reaguję na ciebie. Obserwuję go przez chwilę, zastanawiając się, czy nic mu nie jest. Leniwy uśmiech podkreśla wargi Peter'a, a jego ciemne włosy opadają na oczy. Podnosząc rękę, dotykam jedwabistych kosmyków i je odpycham. Bliźniacze baseny czystego błękitu badają moją

114

twarz, ucząc się krągłości moich policzków i odczytują kształt moich warg. Peter wciąga i wypuszcza nerwowe westchnienie, jak przebiega rękoma przez włosy. Reaguję bez zastanowienia. Mogę powiedzieć, że Peter jest emocjonalnie okaleczony. To nie jest coś, co mogę zmienić, ale wydaje się, jakbyśmy oboje tego potrzebowali. Jeśli uda nam się ominąć tą częścią, to będzie lepiej. Biorąc ręce Peter'a w moje, ciągnę go do łazienki, gdzie woda wciąż płynie. Wkrótce wanna będzie napełniona. Moje ręce znajdują jego talię. Pochylam się do niego i wsuwam dłonie na jego krzyż, podczas gdy zahaczam kciuki o krawędź jego spodni. Zsuwam je i odkładam na bok, potem robię to samo ze skarpetkami, po tym jak zdejmuję każdą ze stopy. Peter ma na sobie niebieskie bokserki, które są tego samego koloru, co jego oczy. To sprawia, że się uśmiecham. Zastanawiam się, czy zrobił to celowo. Gdy kończę, Peter stoi tam, ubrany w tyle co nic, a ja jestem wciąż kompletnie ubrana. Peter zgodził się pozwolić mi zrobić to w ten sposób – oboje pomyśleliśmy, że będzie lepiej, jeśli będę jedyna kontrolująca. Sięgam w górę za siebie i czuję zamek błyskawiczny sukienki między palcami. Pociągam go w dół powoli i pozwalam ubraniu spaść z przodu. Oczy Petera obserwują, jak materiał zsuwa się, ukazując czarny stanik pod spodem. Zsuwam sukienką po moich biodrach i pozwalam jej osunąć się na podłogę. Pochylam się i zsuwam pończochy. Wątpię, żeby to było sugestywne, ale kiedy wstaję, wyraz twarzy Peter'a mówi, że to było więcej niż seksowne. Jego oczy łakomie mnie wchłaniają, ale on nie rusza do przodu i nie dotyka mnie, jeszcze. Jestem o krok od niego, gdy spuszczam wzrok na mój stanik. Zapięcie jest z przodu. Moje serce wali, jakby miało wybuchnąć, ale zdejmuję go i rzucam materiał na podłogę. Peter oddycha niepewnie i mruga raz – z trudem – jakby śnił. Moje oczy wlepiają się w jego bokserki i oczywistą atrakcyjność. Przełykam z trudem i podchodzę do niego. Moje sutki ocierają się o jego pierś, a on zasysa. To tak, jak tej nocy w restauracji, ale więcej, o mój Boże, to jest więcej. Trzymam się go mocno, zanim cofam się i opuszczam wzrok do jego bokserek. Schodząc na kolana, klękam przed nim i wsuwam palce za jego pas. Zdejmuję tę część garderoby i sapię – nie mogę nic na to poradzić. On jest doskonały i tuż przede mną. Moje usta chcą go tam całować, ale ja nie. Ja chcę, żeby rzeczy ruszyły powoli. Nie chcę, żeby żadne z nas się zablokowało.

115

Po tym jak wstaję i się cofam, zaczepiam kciuki o moje dopasowane majtki i zsuwam je po biodrach. Skopuje je, rzucając ja na stos odrzuconej odzieży. Zanim mogę pomyśleć o byciu tam nago i wariowaniu, biorę Peter'a za rękę i prowadzę go do łazienki. Wanna jest pełna i bąbelki leją się na podłogę. Pokój ma lekki zapach wanilii i lawendy. Wanna jest jak mały basen, jest tak duża. Możemy tam oboje unosić się na plecach w tym samym czasie. Jest ustawiona w rogu dużego pokoju. Peter wchodzi pierwszy i część, która sprawia, że jestem nerwowa znika pod powierzchnią wodny. Wchodzę za nim. Avery powiedziała, że to będzie łatwiejsze, niż wskoczenie prosto do łóżka i to da nam obojgu miejsce, gdzie możemy odłożyć bycie razem, jeśli to musi poczekać. To była dobra rada. Moje nerwy znikają tak szybko, jak ciepła woda połyka moje nieprzyzwoite części. Gdy patrzę na Peter'a, wszystko co widzę to nagie ramiona i niegodziwy uśmiech. To sprawia, że chcę całować te usta. Początkowo, po prostu siedzę obok Peter'a, ale odczuwam to, jak byśmy czekali na autobus, więc pytam: – Będziesz mnie trzymał? – Oczywiście. Trzyma dla mnie otwarte ramiona i sadowię się plecami do jego piersi, twarzą z dala od niego. Peter owija ramiona wokół mojej tali, tuż poniżej piersi. Uścisk odczuwam dobrze. Przechylam głowę z powrotem na jego ramię. – Lubię to. – Cieszę się. Ja też. – To nie jest zbyt szybkie? Peter kręci głową. – Nie, to jest doskonałe. Zostajemy trochę w ten sposób, a następnie wszystko zmienia się samo. Dalsze siedzenie nie jest już spokojne. Pragnienie obrócenia się i stanięcia naprzeciw niego strzela przeze mnie i nie zatrzymuje się. Podaję mu mydło, myśląc, że to będzie dobre rozproszenie uwagi, ale jak ręce Petera przesuwają się na moją szyję i ramiona i w dół moich pleców, chcę więcej. Ten niewinny mały pomysł sprawia, że jestem wystarczająco

116

gorąca, żeby zagotować wodę, a z tego, co czuję, Peter jest podniecony, również. Biorę od niego mydło i odkładam je na bok, zanim odwracam się, aby stanąć naprzeciw niego. – Czy mogę? - naprawdę nie wiem o co proszę, ale Peter kiwa głową. Kładę ręce na jego ramionach i przysuwam się do niego. Moje tętno wali coraz mocniej i mocniej, jak rozdzielam nogi i czuję, jak woda przesuwa się pode mną. Opuszczam się powoli na jego kolana, uważając, aby zachować jego twardą długość pode mną. Jeśli Peter przechyli swoje biodra, będziemy robić dużo więcej niż przytulanie. Owijam ramiona wokół niego i przyciskam moje nagie ciało do jego. Zamykam oczy i zostaję tam, słuchając dźwięku jego bicia serca. Drżenie napełnia mnie, sprawiając, że jest mi gorąco w dziwnych miejscach. Pragnienie otarcia się o niego trawi mnie. Próbuję to odsunąć od siebie, ale pragnienie nie chce obumrzeć. Podnoszę głowę i przyciskam wargi do podstawy jego szyi. Daję mu jeden malutki pocałunek, a potem następny. Ręce Petera pozostają na moich plecach. Nie obniżają się zbyt nisko, czy idą tam, gdzie nie powinny. Czuję, jak jego uścisk się wzmacnia, gdy kontynuuję pocałunki. Sunę językiem w górę jego szyi, kierując się instynktem i wszystkimi pomysłami, które wpadają mi do głowy. Piękne usta Peter'a są rozchylone, jakby chciał coś powiedzieć. Gdy sięga po mnie, ciągnie moje usta w dół na jego. Moje piersi ślizgają się po jego piersi, jak staram się zbliżyć do niego. Pożądanie pędzi przeze mnie tak głośno, że nie mogę już tego zignorować. Pragnę go. Potrzebuję go. Pocałunki stają się gorętsze, jak walczę z uczuciami, które mam, ale one połykają mnie całą. Sapię i podnoszę się trochę z wody. Mój głos jest szeptem: – Czy mogę? - moje palce plączą się w ciemnych włosach Peter'a. Zakręcają się one wokół karku, wilgotne od kąpieli. Jego oczy są zablokowane na moich. Przełyka z trudem, ale nie mówi tak. Jego ręce są wciąż na mojej nagiej skórze, trzymając mnie tam. Jest odległe spojrzenie w jego oczach, jakby był gdzieś indziej, ale wiem, że nie jest. Waham się. Nie chcę go naciskać, jeśli nie jest gotowy. Nie mogę sobie wyobrazić, co dzieje się teraz w jego głowie. – Jest w porządku. Możemy poczekać. Peter uśmiecha się do mnie. To najcieplejszy, najbardziej oszałamiający uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałam na jego twarzy. Rękami znajdują mają talię. – Kochaj się ze mną, Sidney. Jestem twój. Zawsze będę twój.

117

Uścisk na mojej talii wzrasta. Pochylam się do niego, przesuwając się po piersi, jak nasze biodra się ustawiają. Czuję Petera pode mną, jak zsuwam się w doskonałe miejsce. Peter zamyka oczy i jęczy moje imię. Jego ręce naciskają moje biodra, przechylając je, co sprawia, że ruch który czuje jest boski. Już nie wiem, co robię. Nie mam żadnego planu i nie zamierzam się zatrzymać. Robię wszystko, co czuje, co jest właściwe, cokolwiek sprawia, że Peter jęczy i zamyka oczy. Wyraz jego twarzy jest doskonały – to rozkosz, pożądanie i miłość, wszystko zlewające się razem. Podnoszę się z nim znowu i znowu. Za każdym razem pyszne ciepło buduje się we mnie. Rytm naszych ciał kołyszących się razem, staje się szybszy i bardziej stały. Oboje wspinamy się wyżej i wyżej, zatraceni w żądzy. Właśnie kiedy się rozpadam, Peter odnajduje swoje uwolnienie i nieruchomieje. Zsuwam się na jego pierś i trzymam się mocno. Po kilku chwilach, wszystko zaczyna docierać do świadomości. Kochałam się z Peter'em. Miałam seks bez wariowania. Miękki uśmiech rozprzestrzenia się na moich ustach i przytulam go mocniej.

118

Rozdział 20

Następnego ranka, miałam szeroki uśmiech na twarzy, którego nie mogłam ukryć. Gdy się przewracam i zerkam na Peter'a, jest już przytomny z takim samym wyrazem twarzy. – Jak się masz? - jego głowa wciąż jest na poduszce, a dolna część ciała zaplątana w pościelach. – Naprawdę dobrze. - Mam na sobie piżamę, bo jestem psychiczna i nie mogę spać nago. Walczę z pragnieniem, aby podciągnąć koce pod brodę. Część mojego mózgu piszczy, jak dwunastoletnia dziewczyna, jestem w łóżku z gorącym facetem! Próbuję przestać się uśmiechać, ale nie mogę, więc ciągnę pościel w górę, żeby zakryć mój durny uśmiech. Ręka Peter'a unosi się i mnie zatrzymuje. – Nie sądzę. Chcę zobaczyć ten uśmiech zadowolenia na tych ustach. - Patrzy na mnie przez chwilę, a następnie odrzuca włosy z mojej twarzy. – Boże, jesteś piękna. To czyni uśmiech jeszcze gorszym i rumienię się, gdy większość z ostatniej nocy wraca do mnie. Peter lubi to. Trzyma mnie w ramionach, szepcząc mi słodkie słowa do ucha, aż ktoś puka do drzwi. Zerkam na niego, zastanawiając się, kto waliłby do drzwi o tak wczesnej porze. To ledwie wschód słońca. Peter wstaje, wciąga bokserki i cicho przechodzi przez pokój do drzwi. Wygląda przez wizjer i wzdycha. – To Sean. - Szarpię koce ponad głowę i ukrywam się. Nienawidzę Sean'a. Nie, nienawidzę Dean'a; nie cierpię Sean'a. Myślę. Może muszę zrobić listę, czy coś. Peter chichocze gdy widzi, jak zrobiłam nura pod pościel i otwiera drzwi. Mogę usłyszeć ich głosy z pod koca nad moją głową. – Dzień dobry, Pete. Nastąpiła zmiana w dzisiejszym planie podróży. Musimy wstąpić najpierw do mamy. Jonatan coś zrobił i ona jest wściekła. Wiedziałem, że nie powinienem zostawać w tym mieście. I, tak bardzo jak

119

chciałbym pojechać z tobą i Sidney, wezmę mój motor. Zobaczymy się tam na lunchu. Nie jedz beze mnie. – Słyszę hałas, jakby Sean poklepał Peter'a w ramię w męskim uścisku. Peter mówi: – Wystraszony ptaka? – Gdzie jest bestia? – W schronisku na dolnym piętrze. Musiałem zapłacić im dwa razy tyle, żeby go wzięli - Peter wyjaśnia. Cisza i Sean dodaje: – I wykorzystałeś swoje stare nazwisko. – Może. - To sprawia, że się uśmiecham. Peter właśnie powiedział to w sposób, w jaki ja bym to zrobiła. – Mogłeś do mnie zadzwonić, wiesz - mówi Sean. – Zniknięcie w ten sposób sprawiło, że mama jest bardziej neurotyczna niż normalnie. Kazała mi cię wyśledzić. Zawsze cię znajdę, Peter. Znalazłem cię. Zostawiłem cię w spokoju, ponieważ pomyślałem, że robisz to, co potrzebujesz zrobić, żeby poradzić sobie ze swoim życiem, ale muszę cię o to zapytać – jak dużo znaczy dla ciebie ta dziewczyna? Ona jest warta ryzyka? Głos Peter'a jest surowy. – Odpowiedziałem już na to wczoraj wieczorem. Albo mi pomożesz, albo nie, ale nie siedź bezczynnie, badając moje motywy. Znasz już moje intencje. Poprzestań na tym. - Głos Peter'a spada do syczącego szeptu. Jego ton jest szorstki, a poza tym rozdrażniony. Nie wiem, o czym rozmawiali wczoraj wieczorem, ale to boleśnie oczywiste, że Sean nie lubi mnie w ogóle. – Dobrze. To jest po prostu dziwne wyczucie czasu, to wszystko. W końcu zbierasz się do kupy i pieprzysz pierwszy kawałek dupy, który mruga na ciebie oczami – Jest głośny trzask, jakby coś trzasnęło w otwarte drzwi. Odrzuciłam koce i usiadłam, żeby zobaczyć, co się stało. Peter ma Sean'a przyciśniętego do ściany i dwaj faceci wyglądają, jakby zamierzali pozabijać się nawzajem. Peter syczy groźby, gdy ja rzucam się przez pokój. Sean odpowiada, równie zdenerwowany, ale nic z tego nie ma dla mnie sensu.

120

Odciągam Peter'a i powtarzam jego imię zbyt wiele razy, bym mogła zliczyć. – Puść go, Peter. Zatrzymaj to. Peter cofa się i napina ręce kilkakrotnie. Kroczy w szybkim kółku, nie spuszczając wzroku z Sean'a. Sean ma zadowolony z siebie wyraz twarzy. – Nie rozumujesz logicznie, Pete. Jestem wściekła. Sean nie może tu przychodzić i robić takiego gówna. Peter był w porządku, ale gdy Sean miesza się dodatkowo, Peter staje się wściekły. Podchodzę do Seana. – Jeśli on nie rozumuje logicznie, to twoja wina, ty nieczuły draniu. Peter przeszedł wystarczająco. Pomóż mu, albo zostaw go w spokoju. Przestań mu chrzanić bez żadnego cholernego powodu! - Nie krzyczę. Głos wychodzący z moich ust jest niskim tonem, jakiego używała moja mama na mnie i Sam'a, gdy zrobiliśmy coś okropnego. Sean spogląda na mnie; jego oczy zauważają starą odzież i moje włosy, zanim zerka na brudną pościel. – Jest powód, panienko. - Przewraca oczami, jakby zapomniał mojego imienia i to nie miało znaczenia. – Widzisz, są ludzie, którzy są toksyczni, ludzie, którzy trują innych. Nie pozwolę, żebyś zrobiła to jemu. Pete przeszedł przez wystarczająco, więcej niż mogłabyś– Coś w moim mózgu pęka. Jestem na tyle blisko, żeby to zrobić, więc to robię. Odpycham obiema dłońmi pierś Sean'a i krzyczę w jego twarz, zanim może skończyć swoje zdanie. – Myślisz, że nie mam! Myślisz, że to jest pieprzona gra? No cóż, nie jest! I tak, wiem, czym są toksyczni ludzie, ponieważ rozmawiam z jednym teraz! - popycham go ponownie, ale łajdak się nie rusza. – Nie mogę cię znieść. – Uczucie jest odwzajemnione. – Dlaczego? Chodzi mi o to, że mam dość powodów, żeby nienawidzić ciebie, ale ty nie masz nic na mnie. – Chcesz więcej niż Peter może dać. Sprowadziłaś go tutaj, żeby zapytał mnie– – Sean, przestań mówić! - Peter krzyczy, więc nie mogę usłyszeć jego brata. – Przestań! Nie prosiła, żeby tu przyjeżdżać. Nawet nie wiedziała, kim do cholery byłem, aż

121

do dnia wyjazdu. Ona nie chce być Ferro. Mam szczęście, że mnie nie zostawiła, kiedy się dowiedziała, więc przestań pieprzyć! W tym momencie, otworzyły się drzwi windy w dole korytarza i ochroniarz szedł szybko w naszym kierunku. Spojrzenie Seana przecięło szybko moje. – Nie wiedziałaś kim był? Spiorunowałam go wzrokiem i złożyłam ramiona na piersi. – Pieprz się. Uśmiechnął się ironicznie. – Wszystko w swoim czasie, moja droga. – Przysięgam na Boga, Sean – Peter ostrzega, właśnie kiedy strażnik jest przy nas. – Czy jest tu problem? - Mężczyzna jest starszy i wygląda na naprawdę zirytowanego. – Ponieważ mogę sprawić wszystkiego rodzaju problemy, jeśli wy faceci nie macie żadnych, rozumiecie co mówię? - Peter i Sean po prostu tam stoją. Ochroniarz patrzy na mnie. – Wszystko w porządku, panienko? – Nie, ten dupek nam przeszkadza – wskazuję na Sean'a. Jego oczy się rozszerzają, zanim się zwężają, tak jakby mnie nienawidzi. Nie obchodzi mnie to. – Czy może pan go usunąć? Ochroniarz mówi: – Chodź – do Sean'a i próbuje go wyprowadzić. Sean piorunuje mnie wzrokiem, ale ma uśmieszek na ustach, tak jakby szanował mnie za jakiś pokrętny powód. – Zadrzyj z nim, a złamię twój cholerny kark. – Panie Ferro, proszę nie grozić innym gościom – strażnik mówi, ciągnąc Sean'a w kierunku drzwi. Przekabacam strażnika i krzyczę do pleców Sean'a: – Śmiało i spróbuj! - Do czasu, gdy Sean jest w dole korytarza, kipię. Moje ręce są zaciśnięte w pięści przy moich bokach, a moja szczęka jest zaciśnięta. Zatrzaskuję drzwi i się odwracam. Peter jest za mną, opierając się o ścianę z ramionami złożonymi na piersi. Obserwuje mnie uważnie.

122

– Próbujesz chronić mnie przed Sean'em? - Jakbym próbowała go chronić przed jego własną emocjonalnie popapraną rodziną? Peter daje mi spojrzenie, które mówi, że tak myśli. – Prawda? - pytam, a on kiwa głową. – Nie wiem, co do cholery robię. On sprawia, że jestem tak zła i nie słucha żadnej cholernej rzeczy, którą mówię. To tak, jakby myślał, że jest o wiele lepszy ode mnie, ponieważ jest cholernym Ferro. Peter daje mi krzywy uśmiech i odpycha się od ściany. – On myśli, że jest lepszy od wszystkich, ponieważ on jest Sean'em. Nikt więcej w mojej rodzinie nie jest taki, tylko on. – Nikt więcej nie będzie się martwić, że lecę na twoje pieniądze? Kręci głową. – Nie, poszukiwaczki złota lecą teraz na Jonatan'a. Sean i ja jesteśmy drugimi. Cóż, ja jestem w każdym razie. Sean stworzył własną fortunę, robiąc Bóg-wie-co. Jest inteligentny, bezwzględny i ambitny, więc to oczywiste, że zarobił własną fortunę. Jestem średnim bratem – facetem ze złamanym sercem, który jest całkiem spłukany. – Całkiem spłukany? Myślałam, że masz fundusz powierniczy? – Mam. To bogaci ludzie mówią, że Pete Ferro jest kretynem i odszedł od wielomiliardowego imperium. Mój fundusz powierniczy w porównaniu jest marnym groszem, ale wystarczy dla mnie i ciebie. Nie mogę kupić ci rezydencję– – Nie chcę rezydencji. Chcę tylko, żebyś był szczęśliwy, Peter. - Mój mózg zaczyna ponownie pracować i przypominam sobie coś, co powiedział Sean. – Dlaczego Sean pomyślał, że czegoś chcę? – Sean zawsze myśli, że każdy czegoś chce. Po prostu ciesz się, że nie jedzie z nami. Chodź. Chodźmy stąd. Załatwię ci śniadanie i możemy udać się do mojej mamy i zobaczyć, co zrobił Jon. To niedaleko stąd. Możemy dostać się do domu twoich rodziców na kolację - przerywa i kręci głową. – Może powinniśmy porzucić Sean'a i skierować się do twojego domu już teraz. Peter tak mocno próbuje dbać o mnie i uwielbiam go za to. Z jakiegoś powodu rzeczy z Sean'em odczuwam, jak wszystko albo nic. Peter chce pomocy brata, gdy wrócę do domu, a ja chcę, żeby Dean trzymał się z dala ode mnie. Musi być powód, dlaczego

123

Sean robi objazd do domu ich mamy, ale nie mam pojęcia, co to jest. Tak czy inaczej, Peter potrzebuje Sean'a. – Nie, wszystko w porządku i tak musielibyśmy się zatrzymać i zjeść lunch. Jeśli chcesz zobaczyć Jon'a, możemy jechać. Szczerze mówiąc, nie spieszy mi się do tego, co czeka na mnie w domu. Dodanie kilka dodatkowych godzin do podróży, może mi pomóc, poradzić sobie z tym trochę lepiej. Peter przyciska swoje czoło do mojego. – Pomogę ci przejść przez wszystko, co stoi przed nami.

124

Rozdział 21

Posiadłość

zapiera

dech

w

piersiach

z

wypielęgnowanymi

terenami

rozprzestrzeniającymi się we wszystkich kierunkach. Stara kamienna rezydencja umiejscowiona jest pośrodku własności i rozciąga się tak długo, jak blok miejski. Dom położony jest między drzewami i musimy przejechać długi kręty podjazd, aby dojechać do frontowych drzwi. Przypuszczam, że to dlatego, żeby domu nie może było zobaczyć z drogi. Przejechałabym obok niego, gdyby Peter nie powiedział mi, gdzie skręcić. Jestem zaznajomiona z tą częścią Long Island, ale nie miałam pojęcia, że były tutaj takie domy. Myślałam, że większość rezydencji była nowoczesna i na południowym brzegu. Najwyraźniej są bogaci ludzie, którzy wolą drugą stronę wyspy ze skałami i wzgórzami. Indyk zauważył, że stanęliśmy i wyciągnął szyję, żeby spojrzeć przez okno. – Co zamierzamy z nim zrobić? - wskazuję kciukiem na sępa na tylnym siedzeniu, gdy wyłączam silnik. Peter wydaje się nerwowy, ale ukrywa swoje obawy szybko i przechodzi wokół, żeby otworzyć moje drzwi. Jesteśmy na okrągłym podjeździe przed ogromnymi drewnianymi drzwiami, które tworzą u góry łuk. To wygląda jak zamek. Okej, zamierzam się po prostu do tego przyznać. Nie miałam pojęcia, że to było życie Peter'a. On wydaje się normalny, a ludzie, którzy tu mieszkają nie mogą być przeciętni. Wszystko w powierzchowności tego domu jest nadmierne. To sprawia, że myślę

o

mieszkańcach,

jak

o

członkach

rodziny

królewskiej,

a

nieobytych

przedsiębiorcach. Zerkam na Peter'a. Nie mam pojęcia, jak jego rodzina zarabia pieniądze, czy skąd pochodzi. Są ludzie, którzy urodzili się w pokoleniu bogactwa. To musi być sytuacja Petera, ponieważ nie przypominam sobie, żebym słyszała coś konkretnego. On pochodzi ze starych pieniędzy i jest w moim gównianym małym samochodzie z drapieżnym ptakiem na tylnym siedzeniu.

125

Nerwy biegną przez moje ciało tak szybko, że ledwie mogę stać nieruchomo. To efekt Chihuahua. Te bardzo nerwowe małe psy zawsze drżą. Peter oferuje swoją dłoń i wyciąga mnie z samochodu. Zostawia otwarte drzwi, a indyk zeskakuje z tylnego siedzenia i się oddala. Peter uśmiecha się do ptaka. – Baw się dobrze - mówi do zwierzęcia. Mężczyzna pojawia się znikąd i wślizguje do mojego samochodu. Peter zostawił kluczyki w stacyjce. – Hej! Co ty – mój głos jest zbyt wysoki i spanikowany. Facet zatrzaskuje drzwi i zaczyna odjeżdżać. Próbuję rzucić się za nim z dala od Petera, ale on mnie powstrzymuje. – Sidney, on tu pracuje. Zabiera twój samochód do garażu. Nie jesteś w dzielnicy. Uspokój się. - Peter ma ten wszystko wiedzący uśmieszek na twarzy, jakby zdawał sobie sprawę, że miałam szczery zamiar gonić samochód. Kiwam głową i pocieram ramiona moimi rękoma. – Przepraszam, nie miałam pojęcia. Nie miałam pojęcia o czymkolwiek z tego. Co twoja matka powie o tobie i mnie? Czy powinniśmy tu być? Peter pochyla się i całuje czubek mojego nosa. – Pomyśli, że jesteś niesamowita, ponieważ jesteś. Martwi mnie to, co ty o nich pomyślisz. - Zanim Peter może wejść w szczegóły, męski głos krzyczy na niego. – Peter! Czy to ty? Jasna cholera! - Mężczyzna rusza w naszym kierunku z bocznego trawnika. Jego spacer zamienia się w sprint, a następnie w pełny bieg. Gdy się zbliża, patrzę dwa razy, aby się upewnić, że naprawdę widziałam poprawnie. Ciemne włosy, jasne niebieskie oczy i taka sama budowa ciała, jak Peter'a i Sean'a. W przeciwieństwie do Sean'a albo Peter'a, ten facet promieniuje radością – pełna moc w watach z niczym, co by ją powstrzymywało. Ten człowiek wygląda, jakby mógł łatwo zbiec na plażę i nigdy się nie wysilić. Każdy jego kawałek jest wzmocniony, a bieganie w ten sposób nie peszy go wcale. Spodziewam się, że zatrzyma się, gdy jest o stopę od nas, ale nie robi tego. Peter został ugotowany i przyciąga mężczyznę do uścisku. To dużo klepania po plecach i masa pytań. – Gdzie byłeś? Czy wszystko w porządku? Co ty tu robisz? - mężczyzna cofa się i ogląda Peter'a. Radość jest namalowana na jego twarzy i nie może przestać uśmiechać

126

się promiennie. Peter ma ten połowiczny uśmieszek, który nosi, gdy jest podekscytowany i zdenerwowany. – Cholera, dobrze cię widzieć, ponownie! – Ciebie również, Jonathan. Urosłeś. Chodzi mi o to, spójrz na siebie. Jonathan uśmiechnął się, ukazując dołeczek, który doskonale dorównywał, temu u Peter'a. Jego jedwabiste kasztanowe włosy są nieco dłuższe niż Peter'a i delikatnie zakręcone na końcach, nadając mu ten seksowny łóżkowy wygląd, za który supermodelki mogłyby zabić. Rzecz, która jest najbardziej w nim uderzająca, to nie niesamowite włosy, rzeźbione rysy, czy jego promienne niebieskie spojrzenie – to ten uśmiech. Jest prawie kpiący i sprawia, że chcę rozmawiać z nim więcej, by dowiedzieć się, co powoduje, że ten seksowny uśmieszek pojawia się na jego pięknej twarzy. Po chwili, Jonatan patrzy na mnie. Odsuwa włosy ze swoich oczu i naprawdę widzi mnie po raz pierwszy. Zerka pomiędzy Peter'a i mnie, szybko dodając rzeczy razem. – Gdzie moje maniery? Jonathan Ferro. Jestem młodszym bratem tego faceta. - Wyciąga rękę, więc robię tak samo, spodziewając się solidnego potrząśnięcia, ale Jonathan bierze moją dłoń, podnosi ją do ust i całuje wierzch ręki. Gdy zasysam oddech, moje ciało sztywnieje. Stoję tam w szoku, myśląc, że bogaci ludzie są dziwni, Peter śmieje się i poklepuje swojego brata. – Skończ to, Jon! Zamierzasz ją wkurzyć. Jon uśmiecha się do mnie, patrząc w górę spod ciemnych rzęs i rumieni się nieznacznie. – Po prostu ci dokuczam. Wiec, Pete, kim jest ta piękna kobieta? - wkłada ręce pod ramiona, po złożeniu ich na piersi. Spoglądam między nimi dwoma. Wyglądają bardzo podobnie, ale oczy się różnią. Pomimo że są w takim samym kolorze, Jon nie ma tego nawiedzonego spojrzenia, które noszą Peter i Sean. Peter ciągnie mnie przed siebie i zawija ramiona wokół mnie, czyniąc to niezwykle wyraźnym, że się nie przyjaźnimy, jesteśmy czymś więcej niż to. – To jest Sidney Colleli. Wybieramy się zobaczyć jej rodzinę w Jersey. Jon mruga i uśmiech opada z jego twarzy. – Wzięliście ślub czy coś? Bo mama nie da swojego błogosławieństwa po–

127

Peter przerywa swojemu młodszemu bratu. – Nie, nie jesteśmy zaręczeni ani nic w tym stylu. - Peter brzmi tęsknie, a nie jak przerażony, co dobrze wróży. Zdobył kilka punktów za nie wariowanie. – Tak naprawdę, mama Sidney jest umierająca. Spotykamy się z Sean'em tu na lunchu. – Och, współczuję, Sidney. To kiepsko. - Jonatan bierze długi, powolny oddech i patrzy na Peter'a. – Chcesz swój tytuł z powrotem? Peter śmieje się, jakby to było najzabawniejsza rzecz, jaką słyszał kiedykolwiek. – Cholera nie. Zatrzymaj go. – Czy mama wie, że przychodzisz? Peter potrząsa głową. – Nie, nie byłem pewien, czy będę musiał skierować się tędy, więc nic nie powiedziałem. Jon daje swojemu bratu zachwycony uśmiech. – Cóż, nie mogłeś wybrać lepszego dnia, żeby zatrzymać się na lunch. Tata ma trofeum numer czterdzieści siedem tutaj, a jeśli Sean przychodzi – fajerwerki, bracie. To będzie niesamowite! Chodź. Zerkam na Petera, zastanawiając się, co Jon miał na myśli, ale facet już wystartował. – Czy on biega wszędzie? Peter kiwa głową. – Dość dużo. To był mój młodszy brat, idiota – to tak nazywa go mój ojciec. – Miło. - Tak naprawdę, to absolutnie nie jest miłe. – Tak. Jon poniekąd zdobył za to reputację, ach, jak moglibyśmy powiedzieć, impulsywność. Jeśli widzi coś, czego chce, dostaje to. Nie ma w ogóle przezorności czy przynajmniej my żadnej nie widzieliśmy. Nadal zachowuje się jak dziecko, żyjąc życiem szybkim i trudnym. Pragnie każdej pięknej kobiety, która przecina mu drogę. Gdybym nie stał tutaj, dowalałby się do ciebie z imponująco szerokim wyborem pochlebstwa. Jest dobry w tym, co jest powodem, dlaczego ciągle ładuje się w kłopoty. Miałem nadzieję, że Jon ustatkuje się trochę, kiedy wyjechałem i przyjmie na siebie pewne obowiązki, ale najwyraźniej nie. Sean chce nauczyć go trochę rozumu. Tym razem, Jon musiał zrobić coś bardziej szalonego niż zwykle.

128

Wciąż łapię się na fakcie, że cechy braci Ferro są tak uderzająco podobne. To tak, jakby trzech z nich wyszło z tej samej formy. – Ile lat ma Jon? Wy faceci wyglądacie jak trojaczki. To trochę dziwaczne. Peter daje mi nieśmiały uśmiech. – Tak, dostaliśmy tego dużo. Sean jest trochę starszy, około roku, a Jon jest około czterech lat młodszy. Właśnie rozpoczął college, gdy wyjechałem, więc to czyni z niego juniora następnej jesieni, zakładając, że poszedł na zajęcia. Uśmiecham się ironicznie i spoglądam na niego, jak podchodzimy do tych masywnych frontowych drzwi. Peter splata palce z moimi. Kontynuuję rozmowę, chociaż nerwy napełniają mój żołądek. – Założę się, że zawsze szedłeś na zajęcia, prawda? – Jestem świętoszkiem rodziny. Sean czarną owcą – albo złożył w ofierze czarną owcę, gdy sprzedał duszę – a Jon jest Jon'em. To całkiem dużo podsumowuje. – Jesteś bratem na prostej drodze? Mój Boże, kto by pomyślał? Peter śmieje się i ściska mocno moją rękę. – To wszystko to porównania, kochanie. W porównaniu do Sean'a, jestem rozsądny i grzeczny. W porównaniu do Jon'a jestem odpowiedzialny i opanowany. W porównaniu do ciebie, cóż, nic nie można porównać z tobą, więc po prostu powiedzmy, że jestem szczęściarzem i przy tym zostańmy. - Pochyla się i daje mi całusa w policzek.

129

Rozdział 22

Siedzę przy długim stole z obrusem w jasnych kolorach. Na środku jest ogromny bukiet w każdym odcieniu różu, jaki możesz sobie wyobrazić. Długie kryształowe łodygi ułożone są z dala od stołu, więc nie blokują naszej linii wzroku. Jaskrawo kolorowe róże są centralnym punktem z małymi kryształami opadającymi po bokach – albo może to są diamenty. Sztućce są w dopasowanym bladym odcieniu złota. Szturcham nóż palcem, zastanawiając się, jak ciężki jest. Peter siedzi naprzeciwko mnie, a ja tuż obok mojej ulubionej osoby ponownie – Sean'a Ferro. Gdy podnosi swoją serwetkę, Sean mówi cicho, aby nikt oprócz mnie nie mógł usłyszeć jego słów. – Oceniasz, czy zmieści się do twojej torebki? – Ugryź mnie. – Będę miał strażników poddających cię rewizji osobistej w drodze do wyjścia, jeśli którykolwiek ze sztućców zniknie. Co za kutas. To tak, jakby próbował wywołać bójkę ze mną celowo. Kieruję mój przytyk z komentarzem, który powinien go uciszać. – Widzę, że narobiłeś bigosu z Avery. Gładki ruch, Ferro. - Nie nazywam go po imieniu w twarz. Odczuwam to jako zbyt intymne, jak gdybym naprawdę go lubiła czy coś. Uśmiecham się do Peter'a, który piorunuje wzrokiem Sean'a. Sean wygląda na absolutnie grzecznego, ale wszyscy wiedzą, że to fasada. Głos Sean'a jest bezbarwny. – Musiała pracować. Mrugam na niego, wstrząśnięta. Praca oznacza więcej klientów, co oznacza, że jest teraz z innym facetem. Avery nie chciała innego faceta; chciała Sean'a. Nie powinnam tego mówić, ale nie mogę nic na to poradzić. – Co zrobiłeś? - ledwie znam Avery, ale czuję tak źle dla niej. Sean nie sili się, żeby mi odpowiedzieć, nie że myślałam, że będzie. – Ona zasługuje na coś lepszego.

130

– Zgadzam się. - Jedno słowo Seana wymierza cios i nie mam żadnej ostrej riposty. Nie patrzy na mnie do końca posiłku. Ten mężczyzna jest zagadką z domieszką psychola. Ferro mają tradycję wymagającą, aby wszystkie dzieci siadały pierwsze, przed ich rodzicami. Peter powiedział mi, że to powinno promować jedność rodziny, czy coś takiego. Jestem zaskoczona, że Sean jest tu z nami. Był takim draniem, że nie mogę wyobrazić go sobie, uginającego na czyjeś życzenie. Jonathan pochyla się do przodu z obydwoma łokciami na stole i wygląda na całkowicie znudzonego. Może to dziecko jest, jak bardzo nerwowy owczarek i woli bieganie od siedzenia. Zastanawiam się, jaka jest jego historia, co ten facet zrobił, żeby wkurzyć całą rodzinę, ponieważ Jon wydaje się całkowicie spokojny, biorąc pod uwagę, że jego matka zamierza udusić go w każdej chwili. Potem znowu, przygnębiony, emocjonalnie odłączony, rzecz wydaje się być cechą Ferro. Wszyscy trzej mają to do pewnego stopnia, nawet Peter. Co do Jon'a i Sean'a, to tu podobieństwa się zatrzymują – cóż, oprócz pieczęci złamanego serca przyklejonej do ich czół. Zastanawiam się, czy Sean otrzymał gorące powitanie, jak Peter. Jeśli tak, nie widziałam tego. Kilka chwil po tym, jak siadamy, patriarcha wchodzi do pokoju. Pan Ferro ma za sobą swoje najlepsze lata, ze srebrzystymi włosami i szerokim uśmiechem na twarzy. Wysportowany nie jest dobrym słowem, żeby go opisać, ale nie ma też nadwagi. Czyniąc sprawy bardziej interesującymi, ma kobietę na ramieniu, która jest blisko mojego wieku. Ma na sobie przylegającą srebrną sukienkę, która opada szalenie nisko, pokazując bardzo duży dekolt. Uśmiecha się do chłopców i macha czubkami palców do wszystkich z wyjątkiem mnie. Jonathan odzwierciedlił jej machnięcie i mrugnął, ale inni faceci zignorowali ją, jakby miała zniknąć już w tym tygodniu. Obserwuję, jak Jon wyprostował się, gdy jego ojciec wszedł do pokoju. Początkowo myślę, że to z szacunku, ale sposób w jaki świecą się oczy Jon'a, gdy widzi kochankę sprawia, że się zastanawiam, czy najmłodszy Ferro jest na tyle szalony, aby ukraść dziewczynę ojca. Cholera, a ja myślałam, że moja rodzina jest popaprana. Gdzie jest pani Ferro, i dlaczego godzi się na te gówno? Chciałabym zadać to pytanie, ale nie robię tego. Zamiast, siedzę spokojnie z uprzejmym uśmiechem na twarzy i zastanawiam się, dlaczego Peter tu wrócił.

131

Kiedy pan Ferro siada i dostrzega Sean'a, jest zaskoczony, ale gdy zerka na Peter'a, jest ogłuszony. Jego wstrząśnięte rysy natychmiast zmieniają się w szeroki uśmiech. Pan Ferro wstaje, odchodzi od Boobie Barbie i obchodzi stół. Jak tylko Peter wstaje, pan Ferro daje mu uścisk, podobny do tego, który Jon dał wcześniej. – Pete! Jak dobrze cię widzieć! Jego tata wystrzeliwuje więcej pytań niż Jon. Peter w rzeczywistości nie odpowiada na żadne z nich. Zamiast tego, po prostu się uśmiecha i kiwa głową. Gdy jego ojciec zerka na mnie, Peter bierze to jako wskazówkę do przedstawienia. – Tato, to jest Sidney Colleli. - Peter unosi rękę w moim kierunku. Sean całkowicie ignoruje przedstawienie i wciąż stuka w ekran swojego telefonu. Wyjął go, jak tylko usiadł. Zerkam szybko na Jon'a i dostaję kokieteryjne kiwnięcie głową, wraz z czarującym uśmiechem. Pan Ferro ma minę, jakby był pod wrażeniem. – Więc jesteś kobietą, która sprowadziła mojego syna z powrotem do świata żywych? - mówi to tak, jakbym zrobiła coś cudownego, jakby Peter był sześć stóp pod ziemią. Wszyscy patrzą na mnie, włącznie z Sean'em. Czy Peter naprawdę tak daleko odszedł? Nie wyglądało na to, gdy go poznałam. Wiedziałam, że był skrzywdzony, ale nie rozumiem wstrząsu na wszystkich twarzach, że widzą Petera tutaj i szczęśliwego. – On jest dobrym człowiekiem. Sean brzmi na znudzonego, jakby moje słowa sprawiły, że się przewrócił i przeszedł w stan śpiączki. – Oczywiście, że jest. On jest Ferro. – I ty! - pan Ferro daje Sean'owi poważne spojrzenie. – Przegapiłeś urodziny twojej matki i każde większe święto pomiędzy. – Moje przeprosiny - Sean odpowiada, brzmiąc zupełnie obojętnie. – Pracowałem. Sean ma na sobie czarny sweter, który wygląda, jakby był zrobiony z jedwabiu i ciemne dżinsy. Ma buty na stopach, a włosy ma rozczochrane bardziej niż zwykle. To silny kontrast pomiędzy garniturem, który nosił wczoraj wieczorem.

132

Jego ojciec oczywiście jest rozdrażniony przez Sean'a. Właśnie ma coś powiedzieć, gdy przerywa mu inny głos. – Coś takiego. Obydwaj moi marnotrawni synowie wrócili – pojawia się starsza kobieta o złotych włosach. Są one skrócone i zwężają się do jej głowy w modnym stylu. Zimne głębie jej oczu sprawiają, że wydaje się bezduszna. Nie ma światła na jej twarzy. Może adoptowała Jonathan'a, ponieważ on wciąż uśmiecha się do kochanki, jakby zamierzał dowalać się do niej po lunchu. Pani Ferro podchodzi do Peter'a powoli, oceniając go. Chabrowo- niebieski garnitur sprawia, że wydaje się królewska i całkowicie właściwa. Głos pana Ferro jest uprzejmy, ale jest w nim dużo napięcia, jakby była tu dekada niewypowiedzianych słów i zmartwień. – Constance. Pani Ferro pochyla głowę, ale to wszystko. Przechodzi obok Peter'a bez drugiego spojrzenia i zajmuje miejsce na czele stołu. Pan Ferro siedzi wciśnięty pomiędzy żoną i jego ślicznotką. Wszyscy z nich zachowują się tak, jakby to było zupełnie normalne. Moja matka dźgnęłaby tatę widelcem do sałatek, gdyby ją zdradzał, nie wspominając już o paradowaniu z jakąś seksbombą i przyprowadzeniu jej na lunch do naszego domu. Co do cholery? Zerkam na Sean'a, ale nawet on tego nie komentuje. O mój Boże, jeśli to jest normalne, to nic dziwnego, że oni są tak emocjonalnie popaprani. Napięcie jest tak gęste, że mnie dusi. Pani Ferro patrzy na mnie, po umieszczeniu serwetki na kolanach. – Kim jesteś? Zerkam na Peter'a. Jego matka jest przerażającą kobietą. Jej pytanie brzmi bardziej jak zachęta do wyjścia. – Jestem dziewczyną Petera. - Mogę tak powiedzieć, prawda? To brzmi głupio, ale przypuszczam, że to prawda. Peter przedstawia mnie i jest wyjątkowo cichy. Jego matka patrzy pytająco z drugiej strony stołu. – Przypuszczam zatem, że jesteś tu, aby się wytłumaczyć. Spoglądam na Peter'a, a następnie na Sean'a. Jon uśmiecha się, jakby to wszystko było szalenie ekscytujące. Kręcę głową i poprawiam ją. – Nie, nie jestem. Tak naprawdę wybieramy się, żeby zobaczyć moją matkę.

133

– Ach, więc odwiedzasz matki innych ludzi, tylko nie twoją własną? - jej słowa są ostre, jak pinezka. Peter nie patrzy na nią. Boże, nic dziwnego, dlaczego zarówno Sean jak i Peter uciekli szybko i daleko. Ta kobieta jest potworna. Jest emocjonalną czarną dziurą i każdy, kto siedzi obok niej będzie wyssany jak gąbka. Zerkam na pana Ferro, zastanawiając się, czy to dlatego, przywiązał się do gorącej laski. Nie mogę zostawić tego w spokoju. Wiem, że powinnam – mama Peter'a ma pełne prawo być zmartwioną, że jej syn uciekł – ale nie w ten sposób. – Moja mama umiera, pani Ferro. Peter nie pozwoliłby mi jechać samej. Pani Ferro wstaje. Bez wyjaśnienia, odchodzi od stołu i nie ogląda się. Peter mówi mi, że zaraz będzie z powrotem i podąża za nią. Sean uśmiecha się ironicznie. – Brawo. Wkurzyłaś ją w mniej niż pięć minut. Nie sądzę, bym sprawił, że opuściła pokój tak szybko. I pomyśleć, że zmarnowałem cały ten czas, wymyślając złośliwe uwagi dla wieku czterdzieści siedem. Najwyraźniej po prostu potrzebowaliśmy ciebie. – Powiedziała to, jakbyśmy robili przejażdżkę do Atlantic City. Dzieją się tu inne rzeczy. - Moje gardło jest ściśnięte. Nie będę mu się tłumaczyć. – Przepraszam - wstaję i oddalam się od stołu. Zawracam w dole korytarza i idę dalej i nie mam pojęcia, dokąd idę. Odgłos kroków pędzi za mną. Pojawia się Jonathan, oddychając trochę zbyt mocno, jakby biegł za mną. – Uratowałaś mi tam dupę. Chciała mnie opieprzyć, odkąd wróciłem do domu. Hej, jesteś w porządku? Kiwam głową, chociaż nie jestem. Do wieczora, będę w domu, kłócąc się z moją własną matką. – Mam się dobrze. – Chodź. Peter jest w tym kierunku. - Jon wyjaśnia, że lunch prawdopodobnie wyglądał naprawdę dziwnie, ponieważ jego ojciec przyprowadził swoją kochankę. – Robi to, żeby wkurzyć mamę, ale kobieta nigdy nie reaguje. Jest tak, jakby była martwa w środku. Tata z drugiej strony potrzebuje zabawki. Nie tworzę wymówek dla niego. Chodzi mi o to, że jeśli facet bierze ślub to powinien sobie z tym poradzić. Dlatego nigdy nie wypowiem jakichkolwiek ślubów, jak ten. - Fizycznie drży, jakby małżeństwo było losem gorszym od śmierci. – To staje się szczególnie interesujące koło wakacji. Staram się

134

trzymać z daleka od tego miejsca, ale jestem pewny, że słyszałaś, ponieważ moje czyny poprzedzają mnie – jestem lekkomyślnym synem. - Zerka na mnie i uśmiecha się. – Tak naprawdę, wcale nie jestem lekkomyślny, ale nikt z nich tego nie pozna, ponieważ wszyscy są martwi wewnątrz. Wiem, że spotkałaś Sean'a — dobry przykład. Facet jest wampirem, wysysającym dusze z Kalifornii do Wyspy Nowego Jorku. - Uśmiecha się i śpiewa parę ostatnich słów. – Myślę, że wampiry wysysają krew. – Bez różnicy. Jest bez serca i zimny, plus piosenka sprawia, że brzmi jak hipisowski wampir, co jest zabawne. Dzieje się tam pewne porównanie. - Próbuje sprawić, że się uśmiechnę, ale moje wnętrzności są już skręcone w węzły. Oferuję nerwowy uśmiech, gdy skręcamy w kolejny korytarz. – Więc twoi rodzice – oni nie są rozwiedzeni? – R słowo, nie. Mama nie chciała. Ona po prostu toleruje jakiekolwiek gówno mój tata ciągnie i nic nie mówi. Tata ma więcej pieniędzy, jeśli zostanie z mamą. Tak długo, jak kochanki to nie obchodzi, rzeczy są całkiem ciche. Bez Sean'a i Pete'a, nie ma tu wiele do roboty. – Przestań wylewać interes rodzinny do nieznajomej, Jon. - Sean podchodzi do nas szybko. – Sean, przestań być dupkiem. Widziałeś sposób w jaki Pete patrzy na nią– – Widziałem. Idź skończyć lunch. - Sean wpatruje się w swojego brata, aż Jon kręci głową i odwraca się. Przyglądam się, jak Jon idzie korytarzem. Jego chód jest tak podobny do Peter'a, ale również inny. Sean woła za nim. – Tak przy okazji, słyszałem, co zrobiłeś. Porozmawiam z tobą później. Jon odwraca się z szerokim uśmiechem na twarzy. – To nie jest otwarte na dyskusję, bracie. To ostateczna decyzja. - Jon śmieje się i odchodzi pośpiesznie, zanim Sean może powiedzieć coś jeszcze.

135

Jego stalowe spojrzenie tnie do mnie. – Mam to, czego Peter potrzebował. Nie ma sensu zwlekać. Ruszajmy. Zastanawiam się, czego potrzebowali, ale nie pytam. Tylko kiwam głową i idę z nim do przodu budynku. Gdy wychodzimy, indyk czeka na mnie, siedząc na dolnej części ogrodzenia. Mój samochód został przyprowadzony i jest na środku podjazdu. – Czy ty mnie wyrzucasz? Sean śmieje się lekko. – Nie, sprawiam, że odejście będzie dla ciebie łatwiejsze. Jest różnica. – Nie, nie ma i jesteś dupkiem. – To kwestia perspektywy. Ruszaj. Peter i ja wkrótce przyjdziemy. On chce, żebym odeszła bez Petera? Sean otwiera drzwi od strony kierowcy. Indyk wskakuje na tylne siedzenie i w swoim zwykłym miejscu. – Tak, nie wyjadę bez niego. Sean wygląda na wzburzonego. – Może mógłbym cię przekonać? – Co to do cholery ma znaczyć? – To oznacza, że mogę dać ci wszystko, czego może chciałabyś, żebyś odjechała teraz i nigdy nie wracała. Podaj swoją cenę - głos Sean'a jest zupełnie obojętny. Sięga do tylnej kieszeni i wyciąga książeczkę czekową. Nic nie mówię. Sean bazgrze coś i wydziera czek i wręcz mi go. Rozkładam czek i mrugam dwa razy na kwotę. Ja pierdole, to dużo pieniędzy. Mogłabym kupić wyspę z tym czekiem i każdy drobiazg, jaki bym chciała. Wszystko, co mam zrobić to wsiąść do samochodu i odjechać. To jest to, czego chce Sean. Biorę czek i uśmiecham się do niego. Wsuwam się na przednie siedzenie mojego samochodu i jestem pewna, że Sean myśli, że zamierzam odjechać, gdy uruchamiam samochód. – Grzeczna dziewczynka - mówi Sean, jakby był ze mnie zadowolony. Boże, on jest takim aroganckim kutasem. Podchodzi do samochodu, żeby zamknąć drzwi, ale moja stopa wciąż wystaje. Zapalniczka w końcu wyskakuje. Biorę ją i wysiadam z samochodu.

136

– Oto o co myślę o twojej ofercie. - Dotykam zapalniczką do krawędzi czeku. Mam nadzieję, że to się zapali i spali, ale to sprawia, że czek ledwie dymi. Przytykam zapalniczkę do papieru w kółko, ale nie staje w płomieniach. To po prostu robi małe kółka na czeku. – Bardzo ładnie. Idź dalej i udekoruj również drugą stronę, tak żeby pasowało. Banku nie będzie to obchodziło. Cholerstwo nie chce załapać. Wydaję rozdrażniony dźwięk z głębi gardła i rzucam zapalniczkę na ziemi. Rozdzierając czek do milion kawałków, syczę okropne rzeczy do Sean'a, a następnie rzucam kawałkami papieru w jego twarz. – Nie załatwisz mnie. Mogę robić, co chcę i chcę Peter'a, więc poradź sobie z tym. Sean pstryka kawałek papieru ze swojego swetra, ale nie reaguje. – Już przesłałem pieniądze na twoje konto. Czek był eksponatem. Wsiądź do samochodu i odjedź. Patrzę na niego w szoku. On nie może tego zrobić! Czy może? – Co złego jest z tobą? Nie chcesz, żeby Peter był szczęśliwy? – Tak, chcę, bardzo. Na podstawie wszystkiego, co mi powiedział, masz własne gówno, żeby sobie z nim poradzić i nie chcę, żeby on był jakąkolwiek częścią tego. Najlepsza rzecz, którą możesz zrobić dla mojego brata, to wsiąść do samochodu, odjechać i nigdy się nie oglądać. – Nie ważne, jakie jest jego nazwisko, Pete zawsze będzie Ferro. On zawsze miał więcej gówna, niż mógł sobie poradzić i naprawdę nie może dźwigać więcej. Mówię ci rzeczy, które już wiesz. Jeśli pieniądze nie przemawiają do ciebie, w takim razie może nie powinnaś myśleć o sobie wcale. – Co jest najlepsze dla Peter'a? Ciągnięcie go z tobą sprawia, że on się cofa. Nie powinien być tutaj. To miejsce jest toksyczne; nasza cała pojebana rodzina jest trucizną. Peter wie to, ale wrócił dla ciebie – zrobił wszystko dla ciebie, a ty zaprowadziłaś go prosto do piekła.

137

Słowa Sean'a są urywane. Wygłasza je z większą pasją, niż myślałam, że to możliwe. Nie ma wątpliwości w mojej głowie, że Sean chroni brata, że wie lepiej niż ktokolwiek inny, jaki rodzaj osobistych demonów czai się w tym domu, w tym miejscu. Chcę powiedzieć, że nie wiedziałam, że nie jestem samolubna, ale jestem. Wsuwam się do samochodu i pozwalam Sean'owi zamknąć drzwi. Okno jest opuszczone. Sean pochyla się, mówiąc: – Robisz właściwą rzecz. Nie mogę na niego patrzyć. Ściskając mocno kierownicę, syczę: – Zabierz pieniądze z mojego konta. Jeśli zostawisz choć jednego grosza, wrócę i wepchnę go w twoją dupę. Wargi Seana drgają, jakby chciał się uśmiechnąć. – Bardzo dobrze. Do czasu gdy będziesz w domu, fundusze znikną. Odejście. Słowo dzwoni mi w uszach. Peter odejdzie również. Bez wątpienia Sean powie mu coś, co powstrzyma go przed szukaniem mnie. Odjeżdżam wolno z sercem w gardle. Nie miałam pojęcia, co Peter przeszedł, a sprowadzenie go tutaj było najgorszą rzeczą, którą mogłam zrobić.

138

Rozdział 23

Zatrzymuję się przed moim domem rodzinnym po zmroku. Wygląda właśnie tak, jak pamiętam – duży trawiasty trawnik i ogrody przepełnione kwiatami. Myślałam, że będę miała dom taki jak ten pewnego dnia. Teraz nie wiem, co będę mieć. Mój telefon milczał, odkąd opuściłam rezydencję Ferro. Myślałam, że Peter do mnie zadzwoni. Myślałam, że przyjedzie za mną. Nie mogę znieść myśli, że nie zobaczę go ponownie. Zastanawiam się, co Sean mu powiedział i nie mogę nic na to poradzić, ale zastanawiam się, gdzie on teraz jest i co robi. Wyłączam silnik i otwieram drzwi. Ja i indyk idziemy środkiem chodnika do domu. Dzwonię do drzwi. Nie mieszkam tu już. To nie jest mój dom, a ci ludzie są mi obcy. Mój ojciec otwiera drzwi, ubrany w jego normalny nocny strój – dżinsy i starą koszulkę. Ma paczkę chipsów w jednej ręce. Tak naprawdę nie patrzy w górę, aż mówię. – Cześć, tato. Rozpoznanie strzela przez jego twarz, jednocześnie spogląda w górę. Wpatruje się we mnie, jakbym była duchem. – Sidney. - Tata nie mówi nic innego. Mogę powiedzieć, że bitwa toczy się wewnątrz jego umysłu. Jest szczęśliwy, że mnie widzi, ale zdradzony, że odeszłam. Skrępowanie pochłania mnie. Wiem, że odejście było właściwą rzeczą, którą zrobiłam, ale wciąż – żal mi, że przysporzyłam im bólu. – Sam mi powiedział, że mama jest chora. Kiwa głową i otwiera drzwi, żeby mnie wpuścić. – Tak, jest. Sprawy były trudne. Pytała o ciebie. Kiwam głową i wchodzę do środka. Dom jest pełen ludzi, rodziny, sąsiadów i ludzi z przeszłości. Większość z nich piorunuje mnie wzrokiem. Oni nie wiedzą, co się zdarzyło, po prostu wiedzą, że uciekłam i złamałam serca rodziców. Nie powściągają swojego zniesmaczenia, jak tata prowadzi mnie do środka.

139

– Moje dziecko przyszło do domu! Ponownie jesteśmy razem. - Szczypie mój policzek tak mocno, że to boli. Uśmiecham się do niego i próbuję się nie oderwać. Jego uczucia przewracają się, jakby zdecydował się to odpuścić. Tata promienieje i chodzi wokół, pokazując mnie, w sposób taki jak kiedyś. Mówi ludziom, którzy już mnie znają, że jestem jego córką, że jego mała dziewczynka wróciła do domu. Jest tak podekscytowany, widząc mnie. Nie pyta, gdzie byłam, lub dlaczego mu nie powiedziałam. Łzy szczypią moje oczy, ale mrugam, odganiając je. Odejście w ten sposób, strasznie go bolało. Mogę zobaczyć to na ich twarzach i słyszę to w jego głosie. Tata brzmi na dumnego ze mnie, co całkowicie mnie zabija. Odeszłam z dobrego powodu. Odeszłam, ponieważ nikt mi nie uwierzył. Odeszłam, ponieważ lubili Dean'a bardziej niż mnie. Tata obchodzi ze mną dokoła pokoju, śmiejąc się głośno i promieniejąc. Jestem uprzejma i uśmiechnięta, chociaż mogę powiedzieć, że nikt nie chce mnie tutaj. To wtedy widzę Sam'a opartego o poręcz, która prowadzi na górę do sypialni. Jego ramiona są złożone na piersi. Zerka za mnie, szukając Peter'a, ale Peter'a nie ma. Sam podchodzi do nas. – Mówiłem ci, że ją znajdę i sprowadzę z powrotem. Miło cię widzieć, sis. - Sam pochyla się i daje mi szybki uścisk. Wszyscy myślą, że jest wspaniały, że sprowadził do domu swoją krnąbrną siostrę. Jeśli zaczną wiwatować, nie będę w stanie tego wytrzymać. Patrzę na tatę. – Co się dzieje z mamą? Mogę ją zobaczyć? Tata chwyta mnie za rękę i wciąga do kuchni. Jest mniej ludzi w tym pokoju. Moja ciotka robi coś na kuchence. Jest niezliczona ilość potraw zakrytych folią aluminiową na stole kuchennym. Kolekcja mamy 'pocałuj kucharza' jest wciąż wystawiona w tym pokoju. Wszędzie gdzie się obracam, jest kolejna tablica lub lalka lub fartuch, który mówi POCAŁUJ KUCHARZA. Tata przechodzi na drugi koniec jadalni i wyciąga dla mnie krzesło. – Jadłaś? Beth, przygotuj jej talerz.

140

Macham na ciocię Beth i mówię nie, ale oboje mnie ignorują. Moment później ciocia Beth stawia papierowy talerz przepełniony jedzeniem przede mną. – Jedz. Jesteś zbyt chuda. - Daje mi spojrzenie dezaprobaty i odwraca się do kuchenki. – Tato, co się dzieje z mamą? – Dostała raka, dziewczynko. To podkradło się do nas. Pewnego dnia była w porządku, a następnie nie była. Robiliśmy chemię przez chwilę, ale to posunęło się za daleko. Ona już żyje dłużej, niż oczekiwali. - Wypowiada słowa ze stoickim spokojem, jakby mówił je milion razy wcześniej. – Dlaczego nie jest w szpitalu? – Znasz swoją matkę. Chciała być w domu. Mamy tu wszystko, czego potrzebuje. Jedyne czego nam brakowało, to ty. Będzie szczęśliwa, widząc cię. Kiwam głową wolno, pozwalając wszystkiemu dotrzeć do świadomości. Wiedziałam, że Sam mówił, że jest umierająca, ale nie zdawałam sobie sprawy, że jest z nią tak źle. Mój żołądek zaczyna szwankować. Rzucam się z mojego krzesła i pędzę do łazienki i mam suche torsje, aż moje czoło jest zlane potem. Wszystko zderza się ze mną w bezlitosnych falach. Wyrzuty sumienia tak głębokie, że nie mogę pojąć bólu, straconego czasu, nienawiści oraz faktu, że nie wybaczyłam jej wybuchu na mnie. W głębi mojego umysłu zawsze myślałam, że będzie czas, żeby załagodzić rzeczy. To nie była świadoma myśl, ale była tam. Teraz, nie ma czasu. Straciłam tę szansę i nigdy nie dostanę jej z powrotem.

141

Rozdział 24

Jestem zdrętwiała wewnątrz i na zewnątrz, wpatrując się w przestrzeń. Kilka godzin minęło, wróciłam do domu i to jest zbyt wiele. Moje emocje są przeciążone i powodują zwarcie. Jedyną dobrą rzeczą, która się zdarzyła jest to, że Dean się nie pokazał.

Sam znajduje mnie siedzącą na zewnątrz samotnie. – Hej, Sid.

Biorę łyk mojego napoju. Żołądek wciąż mam skłonny do mdłości. Jest późno. Większość ludzi w moim domu wyszła. Będą wracać codziennie, do czasu gdy mama odejdzie, przynosząc jedzenie i dotrzymując mojemu ojcu towarzystwa.

– Chciałem powiedzieć przepraszam za to co działo się w Teksasie. Powinienem wiedzieć, że wrócisz. Martwiłem się o tatę – o to, co stałoby się z nim, gdybyś nie dotarła, żeby się pożegnać. Uśmiechał się zbyt wiele ostatnio, jakby tracił rozum. Codziennie mama wymyka się dalej. Budzi się mniej i ledwie już rozmawia. Jedyna rzecz, jaką chciał jej dać, zanim umrze, to ty.

– W każdym razie, przepraszam. Załatwiłem to źle i nie powinienem zabierać Dean'a.

Mój brat rzadko przeprasza. Moje oczy są zmęczone, więc kiedy zerkam na niego, powoduje to ból głowy. – Gdzie on jest, w każdym razie? - nie widziałam go w środku i myśl, że miałabym wpaść na niego w każdej chwili sprawia, że jestem nerwowa.

Sam patrzy na mnie, jakby to, o co pytam, nie miało sensu. – Gdzie jest kto? Dean? - Kiwam głową. – On już nie przychodzi. Tak naprawdę, po tym jak odeszłaś, mama powiedziała Dean'owi, że pochowa go w ogrodzie i użyje patelni, którą go zabije, jako jego nagrobka. To było nawet intensywne.

142

Patrzę na niego w szoku. Cały ten czas myślałam, że Dean był w moim domu z moją rodziną. Odeszłam, ponieważ uwierzyli jemu, a nie mi. Sam nie zdaje sobie sprawy z wagi jego słów. Może być moim bliźniakiem, ale nie ma między nami połączenia. Współodczuwanie nie płynie przez jakieś więzi w stylu bliźniaków.

Sam patrzy na mnie z lekko zdziwionym wyrazem twarzy. – Co?

– Wiesz dlaczego?

Sam wzrusza ramionami. – Nie mam pojęcia. Straciła panowanie, kiedy odeszłaś. Może po prostu wyładowywała się na Deanie. Nie wiem.

– Ale wciąż kręciłeś się koło niego?

– Tak, on nic nie zrobił. Jest dobrym facetem, Sid.

Nie będę z nim o tym rozmawiać, więc nie odpowiadam. Wznawiam moje puste spojrzenie, aż Sam wstaje i odchodzi. Dean jest jego najlepszym przyjacielem i zawsze będzie. To sprawia, że się zastanawiam, czy Sam w ogóle się o mnie troszczy. Czasami myślę, że musi, gdy jednak mówi takie rzeczy – to już nie wiem.

Mój tata wychodzi na zewnątrz i woła moje imię. To ożywia wspomnienia o zabawie na dworze po ciemku i tatą stojącym pod drzwiami i wołającym nas. W ciepłe noce, jak ta, moja mama zrobiłaby krówki, więc bycie wołanym nie było takie złe. Zawsze potwornie lubiłam słodycze.

– Idę - mówię i wstaję z ławki. Byłam na zewnątrz myśląc, zastanawiając się, czy to właściwe czy złe i czekając, aż moja matka się obudzi. Powiedzieli mi, że jak jej leki przeciwbólowe przestaną działać, to się obudzi. Jest tak wiele rzeczy, które mam jej do powiedzenia, ale nie ustaliłam jeszcze czegokolwiek.

– Obudziła się i pyta o ciebie. - Tata uśmiecha się do mnie smutno. – Powiedziałem jej, że jesteś tutaj i uśmiechnęła się. Nie uśmiechnęła się od wieków, Sid. Idź na górę.

143

Zanim odchodzę, zarzucam ramiona wokół niego. Tata przytula mnie, a następnie przegania, każąc iść na górę. Wspinam się po schodach i kieruję do sypialni rodziców. Biegałam tym korytarzem, jako dziecko. Jeśli budził mnie koszmar, biegłam do ich pokój, a oni mnie chronili. Ale teraz wszystko jest odwrócone. Moja mama jest niszczona przez jej własne ciało i nikt nie może jej uratować.

Zatrzymuję się przed drzwiami i sięgam do gałki, ignorując wzburzenie w żołądku. Moja matka nie śpi, może po raz ostatni. Muszę powiedzieć to, po co przyszłam tutaj, żeby powiedzieć.

Wchodzę do jej starej sypialni, ale nie wygląda tak samo. Łóżko jest szpitalne z kroplówkami kapiącymi u góry nad nią. Mama leży na plecach z ciężkimi powiekami. Wąski niebieski koc przykrywa jej nogi i zatrzymuje się na piersi, ale ramiona ma na wierzchu. Gdy podchodzę bliżej, mogę zobaczyć, co zrobił jej rak, jak drastycznie ją postarzał. Ona wygląda staro i wątle. Jej dawniej pełna energii twarz jest ziemista i zapadnięta. Ciemne włosy, które spływały wzdłuż ramion, zniknęły. Wcześniej ludzie mówili, że wyglądamy podobnie. Podobieństwo prawie zniknęło.

Ona mnie nie widzi. Zaciskam wargi i przechodzę bliżej. – Mamo?

Moja matka patrzy prosto przed siebie, gdy jednak słyszy mój głos, jej oczy poruszają się, szukając mnie. Wchodzę w jej pole widzenia i bolesny uśmiech pojawia się na jej twarzy. Jest tak lekki i szybko gaśnie. – Sidney. Wróciłaś do domu.

Podnosi palce, jakby sięgała do mnie. Biorę ją za rękę. – Jestem w domu, mamo. Moje gardło zaciska się tak mocno, że nie mogę mówić. Wizja zaciera się łzami.

Jej głos jest tak słaby – ledwie szept – ale mówi do mnie. Opowiada mi o swoich ogrodach i pyta, czy żarówki są zapalone. Już dawno minął mróz, ale nie wydaje się, żeby zdawała sobie z tego sprawę. Słucham jej głosu i przeklinam siebie za to, że nie wróciłam do domu wcześniej. Unikałam tego, ponieważ myślałam, że nic nie zostało tutaj. Nie wiedziałam, co się stało po tym, jak odeszłam, nie wiedziałam, że odwróciła się od Dean'a.

144

Klękam przy jej łóżka i rozmawiam o wszystkim i niczym, aż nadchodzi czas na jej leki. Rozmowa schodzi na Peter'a.

– Kochasz go? - kiwam głową powoli. – Zatem nie pozwól mu odejść. - Kaszle, a jej ciało sztywnieje z bólu. Chciałabym, żeby to się nie działo, ale nie mogę tego zatrzymać. Nikt nie może. Zamierzam stracić ją na dobre.

– Chcesz, żebym sprowadziła pomoc?

– Nie - chwyta moją rękę mocniej. – Muszę coś powiedzieć. Po tym, jak odeszłaś, znalazłam twoje książki. Przeczytałam je. Chciałam wiedzieć, co zrobiłam, że było to tak okropne, że zniknęłaś w ten sposób. - Jest tak słaba. Jej słowa wychodzą w płytkich podmuchach powietrza, jakby nie mogła oddychać.

– Przeczytałaś moje dzienniki? - miałam kilka pamiętników, kiedy tu mieszkałam. W noc, kiedy odeszłam, zostawiłam je. Nie było sposobu, żeby wymknąć się i wziąć wszystko ze sobą.

Ona kiwa głową nieznacznie. – Chciałam to naprawić, ale wtedy było już za późno. Nie wiedziałam. Nie potrafiłam tego dostrzec. Nie ma powodu, żebyś mi wybaczyła i nie mogę prosić cię o to. Chciałam ci powiedzieć, że jest mi przykro, że cię wypędziłam, tak mi przykro, kochanie.

– Wierzysz mi? - mój głos łamał się z szoku. Żal zalewał moją pierś, topiąc mnie w wyrzutach sumienia.

– Tak, ale jestem za późno. Żałuję, że – jej głos nagle cichnie, kiedy napina się z bólu. Kiedy przechodzi, udaje jej się powiedzieć: – Przepraszam. - Mamrocze słowa, jak jej oczy się zamykają. Uścisk na mojej ręce rozluźnia się. Ona ledwo oddycha.

– Nie jesteś zbyt późno, mamo. Kocham cię tak bardzo. Tak mi przykro - mój głos drży, jak wypowiadam słowa i w głębi duszy wiem, że nie usłyszę jej głosu ponownie. Nie będzie już więcej rozmów, więcej śmiechu czy łez. To jest to.

145

Wracam na moją huśtawkę i przeczekuję noc.

Tuż przed wschodem słońca słyszę to – głos mojego ojca. On płacze żałośnie i coś rozbija się na podłodze w domu. Siedzę tam, niezdolna do myślenia. Szok zalewa mnie na okrągło. Moje zmysły się wyłączają i umierają we mnie. Jakoś ruszam z huśtawki na zewnątrz z powrotem do schodów, gdzie widzę płaczącego ojca. Siadam obok niego. Żadne z nas nic nie mówi. Po kilku minutach, bierze głęboki oddech i ociera łzy. Chwyta mocno moje ramię i mnie przytula.

Sam stoi u dołu schodów, patrząc w górę na nas z świecącą upiorną bielą na twarzy. Na minutę, Sam zapomina o wszystkim innym i wspina się po schodach, żeby usiąść z nami.

146

Rozdział 25

Myślałam, że będę opłakiwać matkę, ale nie, nie podoba mi się to. Spędziłam większość dnia z tyłu na huśtawce, wpatrując się w przestrzeń. Ciotka Beth próbowała mnie zmobilizować i pchnęła kilka talerzy z jedzeniem w moje ręce. Nie zjadłam żadnego z nich. Kiedy postawiłam je na ziemi, mój indyk włóczył się po drugiej stronie i znalazł mnie. Zjadł całe jedzenie i próbował również zjeść talerz.

Chwyciłam talerz szybko i umieściłam go poza jego zasięgiem. – Muszę zaprowadzić cię do weterynarza, żebyś mógł ponownie latać. Chodzenie musi być do dupy. Jak tylko cię naprawimy, założę się, że udasz się do Turnpike, żeby spędzić czas z innymi sępami. - Nie żebym kiedykolwiek jakiegokolwiek tam widziała.

Ciotka Beth woła mnie z tyłu domu. Sprawiam, że indyk zwiewa. Ciotka Beth już dzisiaj raz zagroziła, że go nafaszeruje. Płakała i gotowała bez przerwy wraz z innymi kobietami z mojej rodzinny – cóż, wszystkimi oprócz mnie. W przeważającej części, zostawiły mnie w spokoju.

– Sidney, nie mamy mąki - wyjaśnia, otrzepując dłonie o fartuch, który moja matka nosiła tak wiele razy. Zerkam na jej buty. Są białe, jakby upuściła torbę. Mąka przylega do jej spodni. Ona niemal rozpada się na kawałki, gdy próbuje wyjaśnić, co się stało.

Uśmiecham się do niej, żeby powstrzymać łzy. – Z przyjemnością kupię więcej, ciociu Beth. Czy chcesz coś jeszcze przy okazji?

– Nie, kochanie, tylko worek mąki. Próbujemy przygotować wszystko na jutro wyciera ręce o fartuch, a następnie mnie przytula. – Cieszę się, że wróciłaś.

Uśmiechnęłam się i skinęłam głową. To jest to, co robię, gdy ludzie to mówią, częściowo dlatego, że nie wiem, co jeszcze powiedzieć, lecz także dlatego, że nie zostaję. Nigdy nie miałam zamiar tu zostać. Wróciłam do domu, żeby pochować matkę. Po tym,

147

wracam z powrotem do Teksasu. Nie powiedziałam jeszcze nikomu. Myślę, że to zabije mojego ojca, ale nie mogę tu zostać. Żal dusi mnie i im dłużej zostanę, tym będzie gorzej.

Ciotka Beth prowadzi mnie do kuchni. – Och, weź moją furgonetkę. Blokuję cię rzuca mi swoje klucze. Łapię je i kieruję się na zewnątrz. Ciotka Beth ma trzy dziewczynki i minivana, który pachnie, jak SweeTarts4. Jadę do sklepu spożywczego kilka przecznic dalej, mając nadzieję, że nie wpadnę na nikogo, kogo znam. Parkuję jej vana daleko samotnie, ponieważ ona oszaleje, jeśli ktoś zadrapie drzwi, zanim skieruję się do sklepu. Znajduję to, co chciała i łapię kilka innych rzeczy, zanim kieruję się na zewnątrz. Kiedy ładuję ostatnią torbę na tyły furgonetki, stają mi włosy na karku. Obracam się gwałtownie, spodziewając się zobaczyć kogoś, obserwującego mnie, ale nikogo tam nie ma.

Wystraszona, wspinam się do vana i jadę do domu, myśląc o mordercy z siekierą, ukrywającym się pod rządem siedzeń. Ciągle spoglądam do tyłu, ale nikogo tam nie ma. Uczucie bycia obserwowaną wciąż nie znika.

Kiedy docieram do domu, ciotka Beth wybiega na zewnątrz, żeby złapać torby i znika w środku. Zamykam klapę tylną i odwracam się. Dean stoi tuż przede mną. Nasze ciała ocierają się, a kiedy idę, żeby przejść obok, Dean łapie mnie za nadgarstek.

– Zaczekaj. Próbowałem z tobą porozmawiać.

– Nie mam ci nic do powiedzenia - wyszarpuję rękę i odwracam się, gotowa, aby wejść do środka.

– Przykro mi z powodu twojej mamy.

4

SweeTarts – to cukierki:)

148

Nienawidzę go. Nienawidzę tego, że to mówi, że myśli, że ma prawo być tutaj. Obracając się powoli, piorunuję go wzrokiem z każdą złośliwą myślą w mojej głowie, wyraźnie widoczną na mojej twarzy. One zaczynają mieszać mi w głowie. – Idź do diabła.

Dean uśmiecha się, jakby to było zabawne. – Uwielbiam tą nową ciebie. Kręgosłup jest bardzo twarzowy, Sidney. To sprawia, że twoje piersi wydają się większe, niż są. Twój nowy chłopak nauczył cię stać w ten sposób?

Gniew buduje się we mnie, a kiedy wspomina o Peterze, ledwie mogę utrzymać mój temperament. Nie odpowiadam. Zamiast tego, słucham pacyfistycznego boku mojego mózgu, który każe mi odejść.

– Poważnie? Przychodzę, żeby złożyć ci moje kondolencje i nie zapraszasz mnie do środka? Co do kurwy, Sid?

– Moja matka zagroziła, że pochowa cię w ogrodzie. Nie jesteś mile widziany w tym domu.

Ma czelność się roześmiać. – Tak, pamiętam to. Najwyraźniej ci uwierzyła, tylko trochę za późno. Życie jest okrutne, prawda? Nie przyjeżdżałaś do domu przez cały ten czas, ponieważ ci nie uwierzyła, ale okazuje się, że tak naprawdę to zrobiła. Taka strata. Cmoka, jakby cała ta sytuacja była niewdzięczna, jakby to w ogóle nie miało znaczenia. Furia pędzi przez moje żyły tak szybko, że chcę go zmiażdżyć. Chcę sprawić, że przestanie mówić i skrzywdzić go tak, jak on skrzywdził mnie. Nie mogę odsunąć tej myśli. Buduje się większa i jaśniejsza wewnątrz mnie, gdy Dean stoi tam tak, jakbym była żałosna.

Dean zauważa zmianę, ale nie wie, jak głęboko ta nić szaleństwa idzie. Podchodzi i staje za mną i delikatnie wsuwa rękę wokół mojej talii, jakbyśmy byli kochankami. – A co powiesz na to, żebyśmy zrobili rzeczy w taki sposób, jak kiedyś. Mam ten sam nóż w kieszeni. Czujesz go, prawda kochanie? - przylega do mojej nogi, abym poczuła, jak jest podniecony wraz z nożem w kieszeni.

149

Pokręcana myśl formuje się w mojej głowie i nie mogę pozwolić jej odejść. Ciągnie mnie dalej, buduje się szybko, stając się ciemniejsza, jak rośnie. Mówię nie i próbuję się odwrócić, ale wiem, czego on chce. Lubi walkę, lubi mnie wystraszoną. Gram rolę i Dean trzyma mnie mocniej. Tym razem pozwalam mu zaciągać mnie do jego furgonetki. Popycha mnie na boczne drzwi i przyciska ciało do mojego. – Wiesz, że tego chcesz.

– Zatem chodźmy. - Wpatruję się w jego twarz bez mrugnięcia okiem. Mam na myśli każde słowo, które wypowiadam. Chce go samego. Teraz.

Wyraz twarzy Dean'a zmienia się. Żądza wypełnia jego oczy, kiedy przylega swoimi biodrami do moich. Ten ruch sprawia, że chcę mi się wymiotować i czołgać z powrotem w głąb siebie, ale nie robię tego. Pamiętam błyski srebra. Pamiętam ból, ale przede wszystkim wciąż czuję wyrzuty sumienia z utraty mojej matki z tak żywą intensywnością i to wszystko jest jego winą. Dean zrobił to mi, zrobił to jej. Ukradł mi wszystko.

Mój kark wciąż szczypie, jakby ktoś obserwował. Rozglądam się szybko wokół, ale nikogo nie widzę. Ulica jest pusta i ciemna z wyjątkiem słupa telefonicznego po drugiej stronie ulicy i jego żółtej żarówki. Przypuszczam, że to moja reakcja na Dean'a; w końcu, bycie samą z nim ostatnim razem zniszczyło mnie. Moje ciało pamięta każdy szczegół, ale zamiast czuć, że to pędzi z powrotem, nie czuję nic. To tak, jakby coś w mojej głowie przestało działać. Ta racjonalna część mojego umysłu zerwała się i odtoczyła. Jedyna rzecz jaka pozostała, to myśl, która ciągle stawała się ciemniejsza i ciemniejsza.

Wsunęłam się do jego furgonetki i Dean ruszył. Chociaż prowadził, sięgnął i umieścił rękę pomiędzy moimi udami. Cała krew oczywiście opuściła jego głowę, ponieważ nie zauważył sposobu w jaki patrzę, sposobu w jaki reaguję na jego dotyk, jakby tego nawet tam nie było. Pustka wypełnia mnie, pochłaniając moje myśli i spychając wszelkie pozory logiki, która próbują wybuchnąć. Moja matka nie żyje i mężczyzna siedzący obok mnie, zniszczył wszelkie relacje, jakie z nią miałam. Mogłam wrócić do domu. Wróciłabym,

gdybym wiedziała. Cicha wściekłość

gotuje

się we

mnie.

Rozdrobnione myśli latają przez mój umysł, jak czarownica złapana w cyklonie. Są tam, a potem znikają z piorunem. Konsekwencje nie mają znaczenia; nic się teraz nie liczy. Straciłam wszystko. Moja dusza pełzła w górę wewnątrz ciała i umiera.

150

Dean zjeżdża z drogi i wjeżdża na ciemny parking. Na samym końcu jest stary plac zabaw, który jest opuszczony w przeważającej części i wygląda dokładnie tak, jak pamiętam. Nocne powietrze jest lepkie i praktycznie przylega do mnie, gdy idę do naszego miejsca z Dean'em, podążającym za mną. To jest miejsce, w którym pocałował mnie po raz pierwszy, zanim jego pocałunki zmieniły się w coś innego. Jest tu betonowa ściana blokująca widok z parkingu. Jesteśmy sami, otoczeni przez wysokie, ciemne drzewa i atramentowe cienie.

Kiedy dajemy nura za ścianę, Dean obmacuje mnie, wciskając rękę pod moją koszulę i ściskając mocno moje piersi. Jest zachłanny, a nie chcę, żeby mnie dotykał, ale nie mogę tego dosięgnąć – jeszcze nie. Moje serce wali mocniej. Walczę, aby zachować czujność, ale mój umysł zamyka się, wpada w przerażające wspomnienia, które płoną w moim mózgu. Wspomnienia powstają, jak trupy i żądają mojej uwagi, ale im nie ulegam.

Dean stworzył mnie taką, jaką jestem, czym jestem. Hartuję moją reakcję i zamykam umysł. Tym razem ja go tu przyprowadziłam, nie odwrotnie. Upewnię się, że nigdy nie zapomni mnie, w ten sam sposób, w jaki ja nigdy nie zapomnę jego, ale tym razem nie będę podbojem. Patrzę tępo, jak Dean przypiera mnie do ściany. Beton wbija mi się w łokcie. Ręce Deana są wszędzie – na mojej tali, pod koszulą, na mojej szyi. Czubkiem palca śledzi bliznę pod moim naszyjnikiem, przywołując scenę do życia w moim umyśle. Stare uczucia pluskają przez mój umysł, oblewając mnie i przetaczając natychmiast. Jestem nietypowo nieruchoma i całkowicie cicho, ale nie zauważa tego. Mówi mi rzeczy, które są odrażające. Oddychając ciężko, Dean przyciska mnie mocno do ściany i przylega biodrami do moich, wpychając się we mnie przez dżinsy. – Wiem jak bardzo chcesz mojego kutasa, Sid i zamierzam dać ci go – w kółko – aż będziesz mnie błagała, żebym przestał. Lubisz to w ten sposób; wiem, że tak. Powiedz mi, kochanie. Powiedz mi, jak bardzo chcesz go ssać.

Deana jest tak silny. Ledwie mogę się poruszyć, a w tym samym momencie, jak jego spodnie opadną, zrobi wszystko, co powiedział i jeszcze trochę. Nie mogę już czekać. Wciskam moje piersi w jego ręce i sięgam w dół i wsuwam rękę do jego kieszeni. Dean wydaje zaskoczony dźwięk, jakby nigdy nie pomyślał, że złapię go w ten sposób. Dotkniecie jego kutasa było wypadkiem i zamaskowało to, po co sięgałam naprawdę – jego nóż. Moje palce owijają się wokół rękojeści i wyciągam go z jego kieszeni.

151

Cofam się i otwieram ostrze. – Przypominasz sobie to? - przyciskam go blisko jego twarzy.

Oczy Deana się rozszerzają, próbuje się cofnąć i podchodzi pod ścianę. Nie ma dokąd pójść. – Taaa, chcesz, abym użyła go na tobie?

Śmieję się, ale nie ma w tym radości. – Pamiętam wszystkie razy, kiedy użyłeś go na mnie, wszystkie rzeczy, które zrobiłeś. Mam tak wiele blizn przez ciebie, że nie mogę myśleć logicznie. Nikt nie uratował mnie przed tobą i jeszcze, jesteś tutaj w dzień, kiedy moja matka umarła, mówiąc mi, że to moja własna cholerna wina, że zostałam zgwałcona, i że to moja wina, że nigdy mi nie wierzyła.

– Och czekaj, uwierzyła mi – i wiesz – to jest zabawne. Podobnie jak ha-ha zabawnie, jak tragicznie ironiczne. - Dotykam nożem jego gardła, jak mówię, wciskając końcówkę w jego szyję głębiej i głębiej. Ostatni sznurek, który trzymał mnie razem, rozwiązał się i powiewa na wietrze. Nikt nie będzie mnie ratował. To tak, jak ostatnim razem, i nie będę już miała tego mężczyzny czekającego na mnie w cieniu.

Dean klnie na mnie, grożąc każdym rodzajem rzeczy, ale nie może się poruszyć z nożem, będącym tam gdzie jest, bez poderżnięcia gardła. Obracam czubek i obserwuję kroplę czerwieni cieknącą w dół jego szyi. Moje oczy śmigają do jego. Czuję napięcie w ramieniu, potrzebę, aby uwolnić energię i strach, wewnątrz mnie.

To wtedy, słyszę jego głos. Porusza się przez cienie ku mnie. Początkowo myślę, że mam halucynacje, potem naprawdę widzę Peter'a. Jego ciemne włosy wpadają w oczy, a twarz jest posępna. Kopnie kamień, jak mówi. – Tak bardzo, jak myślę, że powinnaś się cofnąć i poderżnąć mu gardło, znam cię. Wiem, co się stanie po tym, jak to zrobisz, kiedy to się skończy - Peter podchodzi bliżej.

Nie mogę się ruszyć. Chwytam nóż mocniej, myśląc, że Peter będzie próbował mi go zabrać. Nie zastanawiam się, dlaczego on jest tutaj, czy jak mnie znalazł. Widzę błysk srebra i myślę, że ostrze jest na mnie. Zachowuję się, jakbym była atakowana i nie mogę się zatrzymać. Nie chcę się zatrzymać. – Użył tego na mnie, to jest to samo ostrze. Okaleczył mnie wewnątrz i na zewnątrz.

152

– Wiem, że to zrobił. - Peter jest obok mnie, ale nie dotyka mojego ramienia. Patrzy na mnie spod tych ciemnych rzęs. – Więc na co czekasz?

– Co jest kurwa, człowieku? - Dean wygląda na przerażonego. Przekręcam ostrze jeszcze raz, a Dean się napina, próbując wcisnąć ciało w ścianę. Patrzę, jak cięcie się pogłębia, ale to nie robi nic, żebym poczuła się lepiej.

– Kiedy to się skończy, - Peter pyta – co zrobisz? Po tym, jak cała krew wypłynie z jego ciała, po jego śmierci na twoich oczach, co zrobisz?

Dźwięk mojego oddechu wypełnia mi głowę. Czuję, jakbym była w kontroli, ale nie jestem. Nie mogę myśleć; nie mogę mrugać. Nie znam odpowiedzi na pytanie Peter'a, ale nie mogę opuścić ramienia. Jestem zablokowana w miejscu, wpatrując się w mężczyznę, który zrujnował mi życie.

– Znam nazwisko człowieka, który zabił Ginę. Wiem gdzie mieszka i wiem dokładnie, co bym mu zrobił. To dałoby mi ogromną ilość przyjemności, żeby przyglądać się, jak światło gaśnie w jego oczach.

– Więc dlaczego czegoś z tym nie zrobiłeś?

– Ponieważ już zrobiłem. Kiedyś stałem tam, gdzie jesteś teraz, ale nie zatrzymałem się. Muszę ci powiedzieć, że zrobienie tego, zatrzyma cię uwięzioną w twojej przeszłości do końca twojego życia. Ten człowiek zrujnuje cię w każdy możliwy sposób i dzień w dzień będziesz to pamiętać. Nawet po tym, jak będzie martwy, będzie cię prześladował. Jeśli popchniesz ten nóż w jego gardło i zakończysz jego żałosne życie, on wygra. Będzie cię posiadał, do czasu aż weźmiesz swój ostatni oddech. Czy tego chcesz?

Jego słowa uderzyły mnie mocno. Obrócił emocje skręcone głęboko we mnie, próbujące uciec z pudełka, do którego je wsadziłam. – Muszę to skończyć. Nie mogę mieć go– - oddech Peter'a jest na mojej szyi. Jego ręka jest obok mnie i powoli wsuwa się na moje ramię.

153

– Zatem pozwól zrobić to mi. Pozwól mi zająć się tym dla ciebie. Nigdy nie zobaczysz go ponownie. Obiecuję. Daj mi nóż - Peter wsuwa rękę na moją, jak mówi i zamyka dłoń. Wycofuje się nieznacznie i nóż odsuwa się od szyi Dean'a. On wdycha ostro.

Peter trzyma mnie w ramionach i całuje moją twarz, podczas gdy utrzymuje ostrze noża osiągalne. Pudełko pęka i się otwiera, a uczucia gwałtownie uderzają we mnie, tak mocno, że drżę. – Przykro mi, Peter.

Dean krztusi się i przyciska palce do swojej szyi. Odsuwa je przykryte krwią. Zaczyna krzyczeć: – Ty szalona suko, zamierzam sprawić, że ty–

Szczęka Peter'a napina się, zanim to robi. Jego pięść leci w górę i uderza Dean'a tak mocno, że zgina się, żeby złapać powietrze. Peter puszcza mnie i uderza drugą pięścią w brzuch Dean'a. Potem uderza pięścią w plecy Dean'a. Ciosy trafiają mocniej i mocniej, aż Dean jest na kolanach i krew przesiąka przez jego koszulę.

– Wystarczy – mówi głos i pojawia się Sean. Jego ręka jest w kieszeni. Oczy Sean'a śmigają do mnie i kiwa głową, jakby dawał mi swoją aprobatę czy coś.

Peter jest bez tchu. Ociera pot z czoła i mówi: – Powiedz mu, czego może oczekiwać, jeśli zadrze z Sidney ponownie. Upewnij się, że on wie dokładnie, co mam na myśli. - Napięcie Petera jest wyraźne. Każdy jego kawałek jest napięty, jakby zamierzał pęknąć.

Wszystko dzieje się tak szybko. Odczuwam to, jakbym była ogłuszona i nie mogę zrobić nic, tylko mrugać. Kiedy stałam się taka? Co popchnęło mnie tak daleko, że naprawdę kogoś skrzywdziłam? Część mnie jest zniesmaczona, ale druga połowa jest tak uszkodzona, że mam nadzieję, że Sean przestraszy Dean'a ogromnie. Chcę, żeby ten mężczyzna cierpiał za wszystko, co mi zrobił – za wszystko, co zabrał. Ten drań ukradł mi życie i prawie straciłam to całkowicie. Gdyby Peter nie przyszedł, kiedy to zrobił...

154

Dreszcz pędzi przeze mnie i rzeczywistość dogania mój mózg. Cienka warstwa potu pokrywa moją skórę. Moja twarz jest tak cholernie gorąca, ale ramiona są zamrożone. Zanim mogę pomyśleć, jestem zmuszona zgiąć się w pasie, gdy organizm próbuje wydalić zawartość żołądka, ale nie ma tam nic, więc wymiotuję na sucho. Peter trzyma moje plecy i mówi do mnie cicho. Jego słowa płyną przez moje uszy, ale nie rozumiem go. Prawie zabiłam Dean'a. Ta myśl uderza mnie mocno i nie mogę przestać się trząść.

– Zajmę się tym. Zabierz ją stąd. - Sean chwyta Dean'a za kark i ciągnie go do lasu. Panika strzela przeze mnie. Nie mogę być za to odpowiedzialna. Źli ludzie są stworzeni przez decyzje takie jak ta. Nie mogę na to pozwolić, bez względu na to, jak daleko byłam.

– Czekaj – wyrzucam z siebie, ale Sean nie zatrzymuje się. Peter odciąga mnie i muszę walczyć z pragnieniem, żeby się obejrzeć. – Nie możesz go zabić. Nie możesz!

– On nie zabije dupka. Ja bym to zrobił, gdybym przyszedł sam. Dlatego Sean nalegał na bycie tu dzisiaj, teraz. On zna mnie lepiej niż chciałbym przyznać. Sean po prostu przypomni temu kawałkowi gówna, że złe czyny nie uchodzą bezkarnie. Sean jest trochę bardziej emocjonalnie obojętny niż ja. Zabiłbym go niechcący. - Patrzy na swoje ręce, jakby tam było coś, co wie o sobie, jakby zabił wcześniej.

Szloch kipi w moim gardle i drżę. Kręcę głową i owijam ramiona wokół mojej talii. Peter prowadzi mnie do czarnego sportowego samochodu. To Sean'a i motocykl jest również Sean'a. Wsuwam się na miejsce i pozwalam, aby strach dławił mnie w ciszy.

155

Rozdział 26

Następnego dnia Peter stoi obok mnie, gdy kładę różę na trumnie matki. Zostajemy tam, aż wszyscy odchodzą. Sam siedzi po jednej mojej stronie, a tata po drugiej. Spojrzenie taty jest obojętne. Nie płakał od poranka, kiedy umarła. Uśmiecha się do mnie, gdy mnie widzi i mówi, że wyglądam jak ona. Jego słowa mnie prześladują. Za każdym razem, kiedy patrzę w lustro, aby wyszczotkować włosy albo upewnić się, że nie rozmazałam makijażu po twarzy od płaczu, widzę twarz mojej matki. Zdjęcia z nią są rozmieszczone po całym domu. Te, gdzie ona jest w moim wieku, denerwują mnie najbardziej. Nie mam pojęcia, jakie było jej życie. Przeszłam z bycia dzieckiem do bycia osobą dorosłą i odeszłam, nie wiedząc tak naprawdę, kim była.

Myślę o mamie często i żałuję, że nie miałam więcej odwagi, aby wrócić wcześniej, ale oglądanie się wstecz, nie pomoże mi iść do przodu. Peter ciągle mi to powtarza. Opłakiwanie zmarłych jest potrzebne. Szlochanie jest potrzebne, ale jest punkt, gdy łzy stają się uśmiechami i wspomnienia nie są wypełnione bólem. Mam nadzieję, że ten dzień nadejdzie niebawem, ale do tej pory nie nadszedł.

Jedziemy z powrotem do domu samochodem Sean'a. Peter pożyczył go, aż skierujemy się do domu do Teksasu. Poprawiam się na moim miejscu. Gdy mówię, nie patrzę na Peter'a. – Nie bałeś się, że stracę samokontrolę?

Nie rozmawialiśmy o tym, co zrobiłam Dean'owi, ale myśli przechodzą przez mój umysł. Peter patrzy na mnie. Czuję jego spojrzenie na boku twarzy. – Nie, przeszłaś przez wiele, Sidney. I kiepska ocena sytuacji z jego strony, zrobiła z niego chodzący cel.

– Rzeczy, które powiedziałeś mi tamtej nocny – skąd wiedziałeś, co się dzieje w mojej głowie?

Peter nie odpowiada od razu. Chwyta kierownicę mocniej i koncentruje się na drodze. Jazda powrotna z cmentarza jest długa, a Peter bierze mniej bezpośrednią trasę, żebyśmy mogli porozmawiać. – Wiem, ponieważ miałem taką samą okazję. W noc, kiedy

156

Gina została zabita, natarłem na jednego z facetów i pchnąłem go jego własnym nożem. Nie mogłem przestać. Nie mogłem myśleć. To był instynkt. Te wspomnienie jest tam w głębi mojego umysłu. Wciąż mogę poczuć ostrze w ręce i czuć, jak przedziera się przez jego ciało. To maskuje i obezwładnia każdy dobry uczynek, jaki kiedykolwiek zrobiłem. Przestałem walczyć dla niej. Zmieniłem to kim byłem, ale w głębi duszy wciąż byłem tym samym człowiekiem. Zabiłbym jeszcze raz, jeśli to by ją przywróciło.

– To dlatego Sean cię odesłał. Wiedział, że stracę nerwy, jeśli zostanę popchnięty zbyt daleko, skoro straciłem je już raz przedtem. Nie wiedziałem co się stało. Po tym jak odeszłaś, zapytałem Sean'a, ale dał mi historię i uwierzyłem w to. Powiedział, że potrzebujesz trochę czasu w samotności, co wydawało się nie właściwe.

– Potem Sean powiedział mi mnóstwo bzdur o tym, jak zażądałaś od niego pieniędzy – nawet pokazał mi twoje konto z całą gotówką, którą przesłał. Zrobił brudny strzał. Ktoś zrobił mi to wcześniej i wiedział, że to mnie przyhamuje. Sean bawił się mną. Przepraszam, że zwątpiłem w ciebie. Przepraszam, że to zajęło mi tyle czasu, by dostać się tutaj.

– Pojechałem za tobą wczoraj wieczorem do sklepu spożywczego, a potem do parku. Nie rozumiałem, dlaczego pojechałaś z Dean'em po tym, jak walczyłaś piekielnie ostatnim razem, kiedy czegoś próbował. Dlatego śledziłem cię i najwyraźniej Sean podążył za mną, żeby się upewnić, że nie umieszczę faceta w ziemi.

– Tak więc odpowiadając na twoje pytanie, wiedziałem jakbyś się czuła, jeżeli pchnęłabyś go nożem, ponieważ to zrobiłem. Nie chciałem, żebyś czuła się w ten sposób, nigdy. Chcę, żeby ten duch odszedł, ale najlepsze, co mogę zrobić, to pozbyć się go na chwilę. Kocham cię, Sidney. Chciałbym móc zrobić więcej. Chciałbym móc sprawić, żeby to wszystko zniknęło.

Nie wiem, co powiedzieć. – Zabiłeś kogoś?

Peter kiwa głową i żal przebiega przez jego twarz. – To była samoobrona, ale morderstwo jest morderstwem. Facet wykrwawił się i zmarł w drodze do szpitala. Umarł

157

przeze mnie. Bez względu na to, co zrobię, to zawsze tam jest. Dlatego wiedziałem, co myślałaś w tę noc, ponieważ sam myślałem w ten sam sposób.

– Nie wzięłam pieniędzy od Sean'a. Tak naprawdę, powiedziałam mu–

Peter uśmiecha się do mnie. – Wiem. Powiedział mi w drodze tutaj, że powiedziałaś, że wpakujesz jakąkolwiek dodatkową gotówkę w jego tyłek. On jest pewnego rodzaju kutasem. Wpierdolę mu później, jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej żartuje, trochę, może.

– Przynajmniej ktoś uważa na ciebie.

– Taaa, tak przypuszczam. - Peter wjeżdża na moją ulicę i zjeżdża na postój przed domem moich rodziców. Światła są włączone i wiem, że jest przepełniony ludźmi i jedzeniem. – Czy musimy wchodzić od razu?

Peter kręci głową i wyłącza silnik. – Nie, nie musimy. Chodźmy na spacer po osiedlu. Chodź. Świeże powietrze pomoże.

Peter obchodzi wokół i wyciąga mnie z samochodu. Zaczynamy iść i jego telefon dzwoni. Ktoś wysłał mu wiadomość. – Kto to?

– Jonatan - Peter trzyma mnie za rękę, patrząc prosto przed siebie, jak to mówi.

– Naprawdę? Czego chce?

– No cóż, chce żebym wyjechał z tego miejsca, w Islip i zobaczył, dlaczego mama chce go zabić. Chce również, żebym został w pobliżu. Wścibski dzieciak dowiedział się, że jestem obecnie bez pracodawcy i proponuje dziwaczne oferty pracy.

– Naprawdę? - Peter kiwa głową z niewielkim uśmiechem na twarzy. – Co mu powiedziałeś?

158

Peter kopie kamień swoim butem. – Powiedziałem mu, że nie jestem zainteresowany. Chcę, żebyś się nie spieszyła i spędziła tyle czasu, ile potrzebujesz ze swoją rodziną. Jon zawsze może znaleźć kogoś innego, żeby naprawił jego najnowszy i największy błąd.

– Peter… - zatrzymuję się i patrzę na niego. – Nie możesz mówić takich rzeczy. Nie masz żadnej pracy i żadnych pieniędzy.

Wzrusza ramionami. – Mam wystarczająco, żeby przetrwać. Poza tym, to nie jest tak, że zostawię cię teraz – jesteś moja, ciało, umysł i dusza.

Martwię się o niego i widać to na mojej twarzy. Może on jest, jak jego młodszy brat, chodzi nieco z głową w chmurach. Ludzie potrzebują pieniędzy, żeby żyć, a Peter nie wydaje się śpieszyć, żeby zapewnić sobie inną pracę. Po tym, w jaki sposób opuścił uniwersytet, nie jestem nawet pewna, czy może być zatrudniony gdzieś indziej. Mogę wyobrazić sobie ręce Peter'a wypełnione formularzami o pracę: POWÓD, DLACZEGO ZOSTAWIŁEM OSTATNIĄ PRACĘ: Sypiałem z moją studentką.

Technicznie, nie byłam studentką Peter'a, gdy ze mną spał – chyba że być dosłownym i ktoś liczyłby sen – ale wygląda to tak obciążającą. Były plotki krążące wokół o naszej dwójki, zanim cokolwiek się zdarzyło. Uśmiecham się, powracając myślami. Nie miałam pojęcia, że lubił mnie tak bardzo.

Peter ściska moją rękę. – O czym myślisz w tym twoim pięknym umyśle?

– O tym, jak się spotkaliśmy i że nie miałam pojęcia, że sprawy skończą się tutaj. Cieszę się, że tak. Nie zamieniłabym ani sekundy z tych minionych miesięcy.

Peter uniósł moją rękę do swoich ust i uśmiechnął się do mnie. – Tak samo. I tak się cieszę, że w końcu dałaś mi trochę kawy, ponieważ byłem poważnie wysuszony i nie miałem o tym pojęcia. Jak nikt - uśmiecha się do mnie. – Więc, co teraz? Kierujemy się z

159

powrotem do Teksasu, czy zostajemy z ludem Jersey? - Peter obraca się i nadal spacerujemy i wychodzimy zza rogu. Kierujemy się ponownie do mojego domu. Mogę stąd zobaczyć światło na ganku, wraz z całą masą samochodów zaparkowanych w górę i w dół ulicy, jak sznurek mrówek wędrownych.

– Lud Jersey? Kto mówi w ten sposób? Jesteś z Long Island – i nie myśl, że nie zauważyłam, tego całego ''Jestem z Connecticut'', ty kłamco, bo zauważyłam. Powinieneś mieć gdzieś tam wstrętny akcent, panie nowojorczyku, wraz z wrodzoną pogardą na cokolwiek, co robi wrażenie i pochodzi z Jersey, tak jak ja.

– Nie kłamałem. Przyjechałem do Teksasu przez Connecticut.

– Bez różnicy, łgarzu.

– Nie całkiem, kawowa dziewczyno. - Peter zatrzymuje mnie kilka domów dalej i patrzy mi w oczy z seksownym uśmiechem na twarzy. – I zauważyłem, że uniknęłaś mojego pytania, co sprawia, że myślę, że jeszcze nie zadecydowałaś.

– Naprawdę nie wiem, co robić. - Zawijam włosy za ucho i biorę głęboki oddech, żeby się uspokoić. Emocjonalnie, czuję się tak silna, jak mokra chusteczka. – Zmarnowałam tak dużo czasu. Wciąż mam jednego z rodziców i brzydką przyrodnią siostrę z tyłu. Czuję się tak, jakbym nie powinna uciekać tym razem. Może mogę naprawić sprawy albo po prostu zacząć od początku.

– Zaczekaj sekundę. Czy brzydką przyrodnią siostrą jest pan Indyk, czy Sam? Ponieważ mogę dostrzec, że tytuł pasuje do jednego z nich całkiem dobrze.

– Przestań pleść bzdury o panu Indyku. - Oczywiście miałam na myśli Sam'a. On jest takim kretynem, ale wciąż jest krwią. Nie chcę spisać go na straty ponownie, nie, dopóki nie spróbuję naprawić najpierw sytuacji. Spoglądam na dom, a potem z powrotem na Peter'a. – Więc, kiedy słyszałeś jego imię?

160

– Sam'a? Po prostu powiedziałaś to, a ja to zrozumiałem. Kopciuszek, brzydka przyrodnia siostra, zazdrosny brat. Rozumiem to - Peter stuka palcem w swoją skroń. – Zapominasz, jak mądry jestem.

Zaśmiałam się i palnęłam go. – Nie to! Ptak. Skąd wiesz, że go nazwałam?

– Och - Peter bierze mnie za rękę i zaczyna znów iść. – Słyszałem, jak mówiłaś do niego, gdy cię znalazłem. To było tuż przed tym, jak wyszła twoja ciotka i poprosiła cię, żebyś pojechała do sklepu. Chciałem podbiec do ciebie i trzymać cię w ramionach, ale usłyszałem, co się stało i złożyłem kawałki razem. Pokazanie się zbyt późno było świństwem z mojej strony i nie miałem pewności, czy chcesz mnie wokół. Gdy dałaś swój obiad sępowi, nazwałaś go panem indykiem. Pomyślałem, że to słodkie. Powinniśmy mu kupić muchę, czy coś.

– Nie słuchajmy więcej Sean'a, na przykład nigdy, w porządku?

– To najbardziej błyskotliwy pomysł, jaki kiedykolwiek słyszałem. Zgadzam się.

161

Rozdział 27 Stukając szybko kciukiem po ekranie, odpowiedziałam Millie na wiadomość i położyłam telefon na stole. Kilka dni minęło, ale nie wyruszyłam jeszcze z powrotem. Millie przeliczyła i zdałam sobie sprawę, że zostawiłam sobie naprawdę mało czasu. Powiedziałam jej, żeby się nie martwiła i odłożyłam słuchawkę. Po prostu nie chciałam jeszcze zostawiać taty. On lubi mieć mnie wokół. Jedyny czas, kiedy się uśmiecha jest wtedy, gdy wchodzi do pokoju i mnie widzi. Ma zawsze zaskoczoną twarz, jakby zapomniał, że wróciłam.

Peter spogląda na mnie. Tata pozwolił mu przespać się na kanapie, co bardzo pomogło. Jeśli nie mogę spać, schodzę na dół i siadam z Peter'em na kanapie. On mnie przytula i oglądamy telewizję aż do świtu. Udaje mi się w tym czasie przysnąć na kilka godzin. Ciągle przypominam sobie, że czas zmniejszy imadło na moim sercu, że w końcu zdejmie zacisk i ponownie będę szczęśliwa.

Peter grzebie w swoich naleśnikach. Ciotka Beth wciąż dla nas gotuje. Początkowo myślałam, że jest tu dla taty, ale myślę, że jest tu dla siebie. Mama i ciotka były dobrymi przyjaciółkami i mogę powiedzieć, że ciotka czuje się lepiej, gdy gotuje w kuchni. Nie zamierzam stać się gruba – dobrze, pan Indyk będzie chorobliwie otyły. Ptak zjada wszystko, czego nie skończę, i naprawdę lubi bekon. Myślę o wyjęciu funta5 surowego bekonu z paczki i zrzuceniu go z dachu, żeby rozbryzgał się o patio. To będzie jak za dawnych czasów dla ptaka, minus samochody ciężarowe.

– Przestań gromadzić bekon dla tej bestii - Peter sięga i kradnie pasek ode mnie.

– Jest jeszcze dużo bekonu, kochanie! - ciocia Beth krzyczy z kuchni.

Łapię pasek z dala, właśnie wtedy, gdy Peter zamierza go zjeść i gryzie powietrze. Śmieję się i wyrzucam go przez tylne drzwi dla pana Indyka. – Zdobądź swój własny.

5

1 funt = 0,45 kg

162

– Właśnie tego nie zrobiłaś - Peter mówi mrugając w szoku. Ma ciemne, potargane włosy, dwudniowy zarost na pięknej twarzy i błysk radości w oczach. Ciemna koszulka przylega do jego piersi i sprawia, że jego oczy wydają się bardziej niebieskie niż to możliwe. Bez ostrzeżenia, Peter pochyla się do mnie i łaskocze moje boki.

Prawie wyskoczyłam z miejsca, próbując uniknąć jego rąk, ale ciocia Beth jest tutaj. Pacnęła go grzbietem łopatki. – Nic z tego przy stole, młody człowieku.

Śmieję się, ponieważ on jest doktorem, a moja ciotka zrugała go, jak dziecko. To jest histeryczne, a Peter nie ma pojęcia, co z tym zrobić. W końcu przełyka swój uśmiech i mówi: – Przepraszam, proszę pani. To się już nie powtórzy.

– Proszę pani? - ciocia Beth piorunuje go wzrokiem. – Jak stara myślisz, że jestem?

Wskazuję na Peter'a i się śmieję. – No dalej, Dr. Granz, pocałuj ją w tyłek i powiedz przepraszam.

Wygląda na zdezorientowanego. Ten zwrot jest pełny szacunku w Teksasie, ale tu kobiety zachowują się tak, jakby to oznaczało, że są stare i niedołężne. Nadal podśmiewuję się z niego i również dostaję klapsa łopatką.

Ciotka Beth kręci na mnie głową. – Maniery przy stole, Sidney. I przestań karmić to coś. Nigdy nie odejdzie, jeśli codziennie będziesz dawać mu bekon.

– Nigdy nie wyjadę, jeśli będziesz codziennie karmić mnie bekonem - Peter mówi do cioci Beth.

To była właściwa rzecz do powiedzenia, ponieważ się uśmiechnęła promiennie. – Och, przestań. - Potem wzięła jego talerz i powiedziała: – Dam ci trochę więcej.

Peter porusza brwiami w górę i w dół po tym, jak składa ramiona na piersi. Odchyla do tyłu swoje krzesło, więc jest ono na dwóch nogach i daje mi najbardziej arogancki uśmieszek, jaki kiedykolwiek widziałam. – Lubi mnie bardziej niż indyka.

163

– Wszyscy lubią cię bardziej niż indyka.

– Co z tobą?

– W tej chwili, czy w ogóle? - nie patrzę na niego. Biorę kęs babeczki, albo planuję to, ale Peter wytrąca ją z moich rąk i smakołyk ląduje na moim talerzu.

Robię obrót w zwolnionym tempie i widzę Peter'a, wyglądającego na zadowolonego z siebie. – Jesteś do bani.

– Lubisz to.

Moja szczęka wpada w zaskoczony uśmiech i popycham jego ramiona. Krzesło się spod niego wymyka, i Peter przewraca się na podłogę. Ciocia Beth wybiera ten moment, żeby pojawić się w drzwiach. – Dość tego. Jeśli wy dwoje chcecie zachować się jak dzieci, to wyjdźcie na dwór. - Kładzie bekon na talerzu Petera, podnosi go i wpycha w jego ręce, zanim klaszcze na nas. – No dalej. Weźcie swoje rzeczy i zjedzcie w ogrodzie. Precz!

Próbując powstrzymać się od śmiechu, łapię mój talerz i wychodzę przez drzwi, podczas gdy gryzę się w język. Peter podąża za mną z zszokowanym wyrazem twarzy. Gdy jesteśmy na huśtawce, siada obok mnie i mówi: – Wyrzuciła nas.

Zaczynam śmiać się głośno i popycham jego ramię. – Jesteś taką dupą.

– Sidney, skup się na czymś poza moim tyłkiem. Myślę, że właśnie wkurzyliśmy twoją ciotkę. Wygnała nas do ogrodu z ptakiem. - Pan Indyk wybrał ten moment, aby powoli przejść do przodu, patrząc na jedzenie. Rzucam mu bekon Petera.

– Och, nie zrobiłaś tego.

– Sądzę, że zrobiłam. Co zamierzasz z tym zrobić, profesorze? - przechylam głowę na bok i składam ramiona na piersi.

164

Peter śmieje się i rzuca się na mnie. Mój talerz jedzenia leci z połową tego upadającą na mnie, a resztą spadającą na ziemię pod huśtawkę. – Jesteś do bani!

– Już to mówiłaś - Peter odpycha mnie, tak że leżę na plecach na huśtawce, a on pochyla się nade mną. Nie unieruchamia moich nadgarstków, więc nie panikuję. A do tego, żółtko skapuje z mojego czoła, jakbym została postrzelona w głowę przez kurczaka. Peter zanurza palec w żółtej mazi i sunie nim po moich policzkach i robi serce.

Piszczę, kopię i się śmieję. Udaje mi się go zepchnąć i Peter spada z huśtawki. Staczam się i ląduję na nim. Łapiąc upuszczone jedzenie, biorę trochę jajecznicy i próbuję wpakować ją w jego usta – trawę i wszystko razem. – Zjedz to, Ferro. No dalej, otwórz szeroko.

Strasznie nikczemny uśmiech pojawia się na jego twarzy, co sprawia, że nieruchomieję. – Sidney, proszę, to nie jest jeszcze czas na kawę. - Zaczyna śmiejąc się tak mocno, że całe jego ciało zaczyna się trząść ze mną na górze.

– Powiedz to jeszcze raz. Wyzywam cię.

– Mów sprośnie do mnie– - Peter nie kończy zdania, ponieważ wrzucam jajka w jego usta. Uśmiecha się do mnie. Zamiast wypluć upuszczone jedzenie, żuje je i mówi: – To jest trochę chrupkie.

– Hej! - tata krzyczy z ganku. – Złaź z niego. Nie sprawiaj, bym wziął węża, Sid!

Moja twarz zmienia kolor na czerwonego buraka i zsuwam się z Peter'a, siadając ciężko obok niego. Peter nie może przestać się uśmiechać. Spogląda na mojego tatę i macha. Mój ojciec kręci głową. – Nie chcesz być na mojej liście, chłopcze. To kończy się z łopatą i długą jazdą samochodem, jeśli wiesz, co mam na myśli. Zrób jej brzuch i zrujnuję ci życie, dziecko - tata wchodzi do środka, nie czekając na odpowiedź.

Peter i ja patrzymy na siebie i oboje zaczynamy się śmiać, jak szaleni. Po kilku minutach Peter z powrotem kładzie się na trawniku i mówi: – Nie zrobiłem ci dziecka,

165

prawda? Gwoli wyjaśnienia, muszę wiedzieć tego typu rzeczy, żebym mógł kupić tobie i dziecku dom i uciekać jak diabli, kiedy twój ojciec się dowie.

– Nie jestem w ciąży, Peter. Biorę pigułki antykoncepcyjne. Byłam na nich, odkąd rzeczy stały się z dupkiem. - Przyciągam kolana do piersi i owijam ramiona wokół kostek. – Więc, czy chcesz standardowo dwójkę dzieci, mały domek, i całą to rzecz z płotem?

– Może - uśmiecha się tak mocno, że wiem, że droczy się ze mną i że ma na myśli cholerne tak. – A ty?

– Może. To prawdopodobnie zależy o tego, kto zrobiłby mi dziecko i kupił dom, wiesz. Małe rzeczy, takie jak te.

– Ja - głos Petera jest śmiertelnie poważny. – Co, gdybym był tym, który trzymałby cię w ramionach w nocy, każdej nocy? Co jeśli byłbym ojcem twoich dzieci? I zastępczym rodzicem dla twojego sępa? Co byś myślała o tym?

Stukam palcem w usta, jakbym rozważała tą myśl. – Czy byłyby tańce?

Kiwa głową. – Zawsze. Byłby bekon?

Śmieję się. – Oczywiście. Co to za amerykański sen bez bekonu?

– Będziesz musiała obiecać, że będziesz mnie kochać z oponkami, bo gotowanie twojej ciotki i ogromna ilość bekonu skończą się pulchnymi kształtami. - Peter wkłada ręce za głowę. Nie ma w nim nic pulchnego, on je, jak sęp.

– Jeśli tylko obiecasz kochać mnie wiecznie i dasz mi dożywotni zapas kawy. Okazało się, że naprawdę podoba mi się kawa - mrugam do niego i nie mogę już powstrzymać uśmiechu. Rozprzestrzenia się on na mojej twarzy i wsiąka we mnie. – Parę ostatnich dni było tak ciężkich i tak cudownych, również. Nie chcę, żebyś wyjeżdżał, ale wiem, że musisz. Rzeczy nie mogą zostać w ten sposób na zawsze.

166

– Kto mówi, że nie mogą? - Peter patrzy na jedzenie na ziemi. Pan Indyk wrócił i dziobie kawałek kiełbasy przez jajka i pozostałości babeczki. Peter gramoli się do rozwalonego jedzenia, przeganiając ptaka. Podnosi babeczkę, którą próbowałam zjeść kilkakrotnie i ją otrzepuje. – Planowałem tę całą romantyczną rzecz, ale pozwól, że cię o to zapytam – wyjdziesz za mnie?

Myślę, że on żartuje. Zawijam włosy za ucho i dokuczam mu. – Też lubisz kawę, przyznaj to.

Peter podchodzi do mnie na kolanach i podaje mi babeczkę. – Uwielbiam kawę. Kocham cię.

Biorę babeczkę i patrzę na to. – Co?

– Wiem, że oboje nie możemy zjeść jedzenia, które spadło na ziemię, ale co powiesz na poszukanie niespodzianki w środku?

– Co ty mówisz? - śmieję się i patrzę na niego. Co on zrobił? Zaczynam rozkładać babeczkę na części, aż coś mocno uderza w mój palec. Po otrzepaniu okruchów, jestem wrobiona w trzymanie pierścionka z brylantem między palcami. Patrzę na pierścionek, a następnie z powrotem w górę na Peter'a. – Naprawdę mnie pytasz?

– Tak, chcę spędzić resztę mojego życia sprawiając, że będziesz szczęśliwa. Wyjdziesz za mnie, Sidney?

Moja twarz zaskrzypiała w najgorszy wyraz, jaki mogę sobie wyobrazić. Śmiech i łzy zatarły się razem i beczę jak owca. Peter uśmiecha się niepewnie, czekając na moją odpowiedź, ale nie mogę mówić. Zarzucam ramiona wokół jego szyi, praktycznie go przewracając i potrząsam głową. – Tak, tak!

Peter podnosi mnie i kręci wokół. Obydwoje wrzeszczymy i śmiejemy się, aż mnie stawia. Potem Peter wrzeszczy do tylnych drzwi: – Powiedziała tak! Możecie teraz wyjść!

167

Spoglądam na niego, zaskoczona, a potem na drzwi. Moja ciotka pędzi ku nam z płaczliwym uśmiechem na twarzy i łopatką wciąż w ręku. Przytula nas oboje w tym samym czasie i panuje bałagan z niespójnego bełkotu.

Kiedy się rozdzielamy, tatuś stoi tam, wyglądając srogo. – Miałem na myśli to, co powiedziałem. Zaopiekuj się nią.

– Zrobię to, proszę pana - Peter potrząsa dłonią taty, zanim odwraca się do mnie i przytula tak mocno, że moja głowa wyskakuje.

Sam jest za nimi, wyglądając dziwnie. Dąsa się dzisiaj, ponieważ Dean zdecydował się przenieść ni z tego, ni z owego. Tak jakby facet spakował swoje rzeczy i uciekł. Gdy Sam mi to powiedział, byłam tak zadowolona, że miałam trudności z ukryciem tego. Nie ma żadnej szansy, że ponownie zobaczę Dean'a. Po tym, jak Sean i Peter skończyli z nim, Dean uciekł z podkulonym ogonem. Dean nie powiedział nic Sam'owi, tylko że ma dość tej cholernej dziury i musi wyjechać do jakiegoś lepszego miejsca.

Sam próbuje udać szczęśliwego. – Gratulacje, Sid. Cieszę się razem z tobą – przytula mnie szybko, a następnie podchodzi do Peter'a. – Nie zmuszaj mnie do skopania ci tyłka, jeśli będziesz się nad nią znęcał.

Patrzę, by zobaczyć reakcję Peter'a i mam nadzieję, że nie strąci głowy Sam'a z ramion. Sam zawsze mówi niewłaściwe rzeczy i teraz nie jest żadnym wyjątkiem. Peter posyła mojemu bratu krzywy uśmiech i wciąga go w niedźwiedzi uśmiech, jak ten, który mój tata właśnie dał mi. – Nie myśl o tym, dzieciaku. I zawsze chciałem krzepkiego młodszego brata takiego jak ty! - Sam odrywa się z zabawnym wyrazem twarzy, podczas gdy reszta z nas się śmieje. Sam w końcu uśmiecha się i oferuje rękę Peter'owi. Potrząsają rękoma i pochylają się, mówiąc więcej rzeczy, których nie mogę usłyszeć.

– Wiedziałem, że chciała twoich pieniędzy, Pete. Dlaczego jeszcze powiedziałaby tak? - obracam się szybko na pięcie. Sean stoi za wszystkimi, wyglądając na zadowolonego z siebie. Ma tę skórzaną kurtkę i buty motocyklisty, i wygląda bardzo przerażająco z kaskiem pod pachą. Jestem pewna, że mój tata cieszy się, że wybrałam Peter'a, a nie Sean'a.

168

– Osioł! - Peter mówi dumnie. – Przyjechałeś! - Petera ma brata w ramionach w dwie sekundy. Poklepują się po plecach, a następnie po twarzy, jakby robili to odkąd byli dziećmi.

– Oczywiście, że przyjechałem. Gdy powiedziałeś, że zamierzasz dać jej pierścionek, chciałem się upewnić, że nie zje go przez przypadek. Kto wkłada pierścionek do babeczki? - Sean kręci głową w dezaprobacie, jakby to był głupi sposób, żeby się oświadczyć.

– Czy ty kiedykolwiek jesteś uprzejmy? - pytam i składam ramiona na piersi, piorunując go wzrokiem.

– Poważnie zadajesz mi to pytanie? - Sean próbuje ukryć uśmiech, jak podchodzi do mnie i podaje mi małe pudełko. – Proszę.

Rozglądam się. – Jeśli serce pana Indyka jest tutaj na poduszce–

– Po prostu otwórz pudełko, mądralo - Sean odwraca się, ale wrogie spojrzenie, jakie dostaje od taty i cioci Beth sprawia, że odwraca się ponownie.

Odrywam papier, żeby odsłonić małe czarne pudełko. Szczerze mówiąc, boję się je otworzyć. Zerkam na Peter'a. – Czy wiesz, co to jest? - kręci głową i podchodzi bliżej.

– Ludzie zwykle znajdują odpowiedź na ten rodzaj pytania, usuwając pokrywę. Spojrzenie Seana łapie moje. Jego wyraz twarzy prawie rzuca mi wyzwanie, żebym otworzyła pudełko, które powoduje, że całkowicie wariuję. Rozglądam się wokół za moim indykiem, poważnie zaniepokojona tym razem. – Na miłość boską - Sean sięga do przodu i podnosi przykrywkę. Wewnątrz małego pudełeczka znajduje się poduszka. Przywiązana do poduszki jest mała kokardka, która przytrzymuje na miejscu mosiężny klucz.

Rozwiązuję kokardkę i podnoszę klucz. – Co to jest?

– Mały domek z białym płotem, minus dwoje dzieci, ponieważ nie zrobię tego z tobą. - Rozdrażniony ton Seana sprawia, że Peter sięga i trzaska brata w potylicę.

169

Wpatruję się klucz. – Kupiłeś nam dom?

– Tak, pomyślałem, że ci się spodoba. - Kręcę głową i próbuję podać mu klucz, ale Sean cofa się, mówiąc: – Żadnych zwrotów, Sidney.

– Dobrze - nie wiem, co powiedzieć lub o co zapytać. Prezent jest zbyt wielki i niezwykle

niespodziewany.

Myślę

o

stu

powodach,

dlaczego

nie

mogę

tego

zaakceptować, ale coś w sposobie, w jaki stoi Sean, daje mi znać, jak trudne jest to dla niego, że naprawdę próbuje załagodzić sytuację, ale wie, że jest całkowicie do niczego. Cała sytuacja jest niezręczna. Sean był kutasem od pierwszego dnia. Nie wiem, co zrobić z tą wersją brata Peter'a.

Przełykam niewygodę i pytam: – Gdzie to jest?

– Daleko stąd, co najmniej cztery, pięć przecznic tą drogą - Sean pokazuje i kąciki jego warg drżą, jakby chciał się śmiać. – Słyszałem, że drugie szanse są trudne do zdobycia i chciałem się upewnić, że wy dostaniecie swoją.

– Kupiłeś nam dom? - Peter w końcu mówi i brzmi na wstrząśniętego, jak ja.

– Dlaczego wszyscy patrzą na mnie, jakbym był szalony? Gdzie zamierzaliście mieszkać? Potrzebowaliście domu, prawda? - Sean patrzy na ciocię Beth dla potwierdzenia, spodziewając się, że ona się zgodzi.

Jej brwi wznosiły się stopniowo pod kręcone włosy. Ona używa tonu, żeby dać Sean'owi znać, że kupił złą rzecz, ale jest łagodna w stosunku do niego, jakby miał pięć lat. – Prezenty zaręczynowe są zazwyczaj słoikami ciasteczek, kochany. Coś małego. Dom nie jest mały.

To rozśmiesza wszystkich. Sean uśmiecha się złośliwie i pozwala śmiechowi przeminąć. – Dobrze, kupię im większy dom w prezencie ślubnym.

170

– Nie, nie! Jeden dom jest aż za dość. - Stoję przed Seanem, patrząc w górę na jego twarz. Przez chwilę myślę, że widzę, co Avery w nim widzi kiedy patrzy na niego, ale potem mury wzrastają i to znika. – Myślałam, że mnie nie lubisz.

– Nigdy tego nie powiedziałem - Sean odpowiada.

– Uch, tak, powiedziałeś. Powiedziałeś w pewnym momencie coś jak ''Nienawidzę cię''.

Wzrusza ramionami, jakby to nie miało znaczenia. – Tak, cóż, okazuje się, że byłem przekorny. Masz większy kręgosłup, niż większość mężczyzn, co jest czymś co podziwiam.

– Podziwiasz mnie?

– Tego nie powiedziałem - Sean uśmiecha się i odwraca się od nas. Mówi przez ramię, gdy odchodzi. – Opiekuj się nią, Peter. Będę w mieście jeszcze przez kilka tygodni, próbując zakończyć sprawy i uratować Jonathan'a przed sobą. Ten dzieciak zamierza się wyrzec, przy prędkości z jaką idzie, a ja nie chcę, żeby próbowali przerzucić całą rzecz spadkobiercy z powrotem w moja stronę. W każdym razie, przyjeżdżaj w odwiedziny, kiedy tylko chcesz i zabierz narzeczoną.

Sean znika z boku domu. Po chwili słyszymy, jak silnik motocykla zwiększa obroty, kiedy odjeżdża. Do tego momentu, wszyscy wpatrywali się w siebie, jakby Sean był jakimś rodzajem obłąkanego Świętego Mikołaja.

Wypuszczam oddech. – No cóż, to było nieoczekiwane i trochę dziwne.

– Bardzo. Sean nienawidzi wszystkich, ale przekonałaś go. - Peter szczypie mnie w policzek i śmieje się, jak go odtrącam. Tworzenie miłej atmosfery z Sean'em jest zbyt dziwne.

– Prawdopodobnie kupił nam chałupę z przybudówką.

171

Tata odzywa się po raz pierwszy w czasie tej rozmowy. – Ostatnio jak sprawdzałem, nie było żadnych domów w stylu włóczęgi po drugiej stronie na Sycamore. Myślę, że facet naprawdę kupił wam dom.

Peter bierze mnie za rękę i przyciska ją do ust. – Chcesz iść zobaczyć swój nowy dom, przyszła pani Granz?

– Całkowicie. Muszę go zobaczyć, żeby w to uwierzyć. Jeśli Sean mnie lubi, cała moja teoria o osi zła poniekąd została usmażona, skoro Sean był suwerenem. To sprawia, że zastanawiam się, dlaczego Sean wzniósł tyle kolczastych ścian wokół siebie. To tak, jakby nie chciał, aby ktokolwiek uznał go za wartego uwagi, nieważne, że się zbliży.

Cała rodzina podąża za nami, gdy jedziemy pod adres z wewnętrznej strony pudełka. Sean miał to napisane na wieczku w ozdobnym skrypcie. Gdy je otworzyłam, nie zdawałam sobie sprawy, co to było. Myślałam, że to był sklep, gdzie kupił klucz, a nie adres naszego nowego domu.

Gdy Peter i ja zatrzymujemy się przed domem, to jest tak słodkie, że nie mogę powstrzymać mojego podniecenia. Jest trochę jak w Cape Cod, pomalowany na szaro i biało,

z

dużym

niebieskim

łukiem

na

drzwiach.

Frontowy

dziedziniec

został

wypielęgnowany z ogrodami kwiatowymi, takimi jakie miała moja matka. Stokrotki, niecierpki i duże bujne rośliny z rodziny liliowatych są wszędzie. To wygląda, jakby Sean dokładnie skopiował jej ogrody i umieścił tutaj. Zaciskam usta tak mocno jak mogę, bojąc się, że mogę zacząć płakać.

Peter wyciąga mnie z samochodu i idzie ze mną ręka w rękę w górę chodnika z płytek do frontowych drzwi. – Klucz, pani Granz. - Podaję go Peter'owi, a on otwiera drzwi.

Zerkam do tyłu na kwiaty i świeżą farbę. – Jak on to zrobił, tak szybko?

Peter wzrusza ramionami. – To Sean. Jak on robi cokolwiek? - Peter bierze mnie za rękę i kładzie ją wokół swojej szyi, zanim mnie podnosi. Krzyczę, gdy to robi.

172

– Co robisz?

– No cóż, to będzie nasz dom. Muszę przenieść cię przez próg. A może wolałbyś przenieść mnie? - Peter uśmiecha się do mnie.

– Przeniosę cię w dniu naszego ślubu.

– Stoi - Peter wnosi mnie do środka i zatrzymuje się. Dom jest piękny i w pełni umeblowany. Moja szczęka opada i nie ma sposobu, żeby obejrzeć to wszystko wystarczająco szybko. – Wow - Peter obraca się powoli, wciąż mnie trzymając. Jest tu nowa kuchnia, udekorowana urządzeniami ze stali nierdzewnej, blaty z granitu i najbardziej uroczy zestaw bistro, jaki kiedykolwiek widziałam. Ciemne podłogi z tego pokoju przepływają do salonu, gdzie stoimy. Jest tu puszysta biała kanapa, wbudowana biblioteczka, kominek narożnikowy i ogromny telewizor. Mój tata pomrukuje z aprobatą i znajduje miejsce na kanapie.

Peter obraca się ponownie i stoi przodem do wąskich schodów, które prowadzą do sypialń na piętrze. – Chcesz iść to sprawdzić?

– Cholera, tak. Po obejrzeniu tego, chcę wbiec po schodach. - Peter stawia mnie i wchodzi ze mną po schodach. Jest mała łazienka na korytarzu i śliczna druga sypialnia, w komplecie z łóżkiem, stolikiem nocnym i wygodnym krzesłem. – Jest taka ładna.

Peter otwiera drzwi do głównej sypialni i mówi: – Pokochasz ją. - Podchodzę za nim i próbuję zerknąć, ale Peter przyciąga drzwi tak, że nic nie widzę. – Gdy rozmawiałem z Sean'em, wspomniałem o kilku rzeczach. Nie kazałem mu robić, czegokolwiek z tego. Wykombinował to samodzielnie.

Śmieję się nerwowo. – Okej, teraz mnie przerażasz. - Peter uśmiecha się łagodnie i otwiera drzwi. Stoję zamrożona w drzwiach. – O mój Boże, to jest piękne. - Wszędzie, gdzie spojrzę jest doskonały. Pokój jest w stonowanym kolorze, bardzo bladym niebieskim, z dużymi grubymi białymi listwami. Ciemna podłoga jest barwiona z połyskiem i jest tak błyszcząca, że mogę zobaczyć swoje odbicie. Duże łóżko jest przy ścianie z

173

wyściełanym wezgłowiem, które ma drobne klejnoty ułożone w pęki. Puchowa biała narzuta jest na wierzchu i zwiewny materiał płynie od sufitu do podłogi, spowijając wezgłowie łóżka. W rogu jest zabytkowy gramofon. Podchodzę do niego wolno, myśląc, że jest to reprodukcja starych Victrola, gdy jednak staję nad nim, mam spóźniony refleks. Celuję w gramofon. – O mój Boże! To jest prawdziwe!

Peter chodzi wokół szafy – przynajmniej myślałam, że to szafa, ale jego głos wraca echem. – Odczytaj wytwórnię płytową.

Spoglądam na czarną płytę i piszczę. – To Benny Goodman! Jak udało mu się znaleźć takie rzeczy? - Włączam odtwarzacz, uważając, żeby nie porysować płyty i słyszę jedną z moich ulubionych piosenek. – O mój Boże, Peter. Czy to może być doskonalsze?

– Nie wiem. Nie widziałaś jeszcze tego pokoju - wystawia głowę i mówi: – Chodź, popatrz.

Przechodzę przez małe drzwi, myśląc, że to jest magazynek albo coś, a potem się gapię. Poddasze zostało przekształcone w masywną główną łazienkę. Biała na szponiastych nogach wanna została ulokowana pod świetlikiem. Białe szafki wisiały w szeregu na ścianie z dużymi lustrami wyśrodkowanymi nad kutymi miedzianymi zlewami. Maleńkie bladoniebieskie szklane płytki błyszczały w obrębie nisz ściennych, i piękny olbrzymi prysznic był umiejscowiony w rogu łazienki. Stoję tam, wpatrując się.

– Kiedy miał czas, żeby to zrobić?

Peter wchodzi za mną i owija ramiona wokół mojej talii. – Oczywistą odpowiedzią jest, że zaczął w tę noc, kiedy cię poznał, ale to wydaje się niewiarygodne, w oparciu o sposób, w jaki się zachował.

– Tylko trochę, taa.

174

– Powiedziałem mu, że chcę się z tobą ożenić, że byłaś tą jedyną. Wiedział od tamtej nocy, że myślę o tobie poważnie - Peter odwraca mnie w ramionach. – To zaskakujący prezent.

Kiwam głową i się uśmiecham. – To oznacza, że nie muszę zostawiać taty i że ja, i ty możemy mieć nowy początek, ale co z pracą?

Peter uwalnia mnie i wyciąga telefon z tylnej kieszeni. Stuka w ekran, jak mówi. – Ponieważ będziemy dzielić konto, powinnaś znać naszą sytuację finansową. Proszę, – podaje mi swój telefon – spójrz.

Biorę go i spoglądam w dół na ekran. Mrugam kilka razy, myśląc, że źle widzę. Gdy zerkam w górę, Peter uśmiecha się. – Powiedziałeś, że jesteś spłukany. - Nie rozumiem. On jest nadziany. Peter nie musi pracować, jeśli nie chce, kiedykolwiek. Jest więcej pieniędzy na jego koncie, niż to, co Sean zaproponował mi wcześniej, przy rezydencji Ferro.

– Powiedziałem, że nie jestem spadkobiercą i że jestem z tym w porządku, i jestem. Zainwestowałem mój fundusz powierniczy i dobrze sobie radziłem. Żyłem z mojej pensji, więc to ciągle rosło. Nie jestem tak bogaty, jak Sean albo Jon, ale jestem daleki od spłukania. - Peter uśmiecha się do mnie. – Mówiłem ci, że zaopiekuję się tobą. Naprawdę myślałaś, że nie mam nic?

Kiwam głową i wsuwam moje gałki oczne z powrotem do twarzy. – No cóż, taa. Twój salon był pełen mebli z obłupanej płyty. Wyglądało to bardziej,

jak pokój w

akademiku, niż w domu profesora.

Wzrusza ramionami. – To nie był dla mnie dom, więc nie wydałem dużo, żeby to zorganizować. Nie było żadnego powodu do tego, dopóki nie spotkałem ciebie.

– Więc nie musisz pracować? - Peter kręci głową. – Ale założę się, że chcesz nauczać.

Kiwa głową i podchodzi do mnie. – Tak, lubiłem być w klasie.

175

– Będziemy musieli coś z tym zrobić.

– Właściwie - Peter mówi i zerka na mnie spod tych ciemnych rzęs – już zrobiłem. Pamiętasz, jak wspomniałem, że Jon jest impulsywny? No cóż, kupił coś tu w okolicy kilka lat temu.

– Co kupił?

– Szkołę prywatną. Próbował zaimponować gorącej dziewczynie.

– Naprawdę? - Nie mogę sobie wyobrazić, jak to miało pomóc Jon'owi zaimponować dziewczynie, ale to brzmi właściwie na podstawie tego, co Sean i Peter powiedzieli o najmłodszym Ferro.

Peter śmieje się i mówi: – Jonathan Ferro Prep jest około godzinę drogi stąd i potrzebuje anglisty.

– Czyżby, Profesorze?

Kiwa głową. – Po tym, jak moja matka odeszła rozwścieczona, Jon powiedział, że zrobi mnie królem, jeśli pomogę mu zająć się mamą i jego najnowszą inwestycją. Kiedy zdałem sobie sprawę, gdzie znajdowała się ta szkoła, zgodziłem się. Jedyny szkopuł w moim przebiegłym planie generalnym był taki, że co jeśli będziesz chciała wrócić do Teksasu, albo powiesz nie, kiedy ci się oświadczę. Zupełnie nie myślałem, że indyk zamierza zjeść twój pierścionek, przy okazji... mówiąc o grubym ptaku, chodź tutaj. - Peter podchodzi do okna i odsłania zasłonę. – Sprawdź to.

Spoglądam w dół i widzę ogromną grzędę tuż obok patio z dużym czarnym ptakiem, siedzącym na niej. – Aw, Sean dostarczył pana Indyka po tym jak wyjechaliśmy.

– Więc, – Peter odwraca mnie do siebie – zostajemy tutaj, czy przeprowadzamy się z powrotem do Teksasu?

176

– To brzmi, jakby to był czas, żeby zacząć od początku i to jest idealne miejsce, idealny dom, z idealnym przyszłym mężem.

Peter bierze mnie w ramiona i pochyla głowę, przyciskając wargi do moich. Gdy się odsuwa, mówi: – Kocham cię, Sidney Colleli.

– Ja też cię kocham, Peterze Granz. Teraz, daj mi trochę tej kawy, o której zawsze mówisz.

177

To tłumaczenie w całości należy do autora książki jako jego prawa autorskie. Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji

twórczości

tłumaczenie

nie

materialnych,

a

danego służy

co

za

autora.

Ponadto

uzyskiwaniu tym

idzie

każda

to

korzyści osoba

wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo!

178