Han Jenny Do wszystkich chlopcow ktorych

Jenny Han Do wszystkich chłopców, których kochałam Tłumaczenie: Aleksandra Kamińska

Lubię gromadzić skarby. Nie chodzi bynajmniej o żadne drogocenne przedmioty ze złota czy z diamentów. Nic z tych rzeczy. Ot, takie tam, zupełnie niepotrzebne drobiazgi, klasyczne „przydasie”: miniaturowe porcelanowe dzwoneczki, które można

kupić w sklepach z pamiątkami, foremki do wykrawania ciastek, których nigdy nie używam (po co komuś ciastka w kształcie stopy?), wstążki do włosów i… listy miłosne. Te ostatnie są tak naprawdę najcenniejszymi eksponatami mojej kolekcji. Listy miłosne trzymam w kartonowym pudle na kapelusze, które mama kupiła mi kiedyś na targu staroci. Nie są to przelane na papier wyznania od wielbicieli (nikt nigdy nie napisał dla mnie czegoś takiego), tylko listy miłosne mojego autorstwa, których adresatami są wszyscy chłopcy, w których swojego czasu byłam zakochana. W sumie pięć. Pisząc je, za każdym razem powielałam ten sam schemat, bez cienia zażenowania opisując szczegółowo wszystkie swoje

myśli, obserwacje i uczucia. To, czego nigdy nie ośmieliłabym się powiedzieć na głos, jakby adresat nie miał nigdy poznać treści tej korespondencji. Bo nie miał. Na koniec zaklejałam kopertę, adresowałam ją i wkładałam do pudła na kapelusze. Tak naprawdę moje listy miłosne nie były więc typowymi listami miłosnymi, pisałam je bowiem wtedy, gdy zaczynałam czuć, że już nie chcę być zakochana. W ten sposób zamykałam pewien etap mojego życia, ponieważ gdy list był gotowy, cała moja namiętność zostawała na papierze, a w środku byłam już całkiem pusta. Jedząc rano płatki z mlekiem, nie zastanawiałam się, czy on woli czekoladowe, czy te z miodem. Nucąc pod nosem miłosną piosenkę, nie śpiewałam jej w myślach dla niego. Jeśli

miłość porównać do opętania, to moje listy byłyby jak egzorcyzmy, które przynajmniej miały

uwalniały

mnie

od

męki.

A

uwolnić.

rozdział pierwszy Josh jest chłopakiem Margot, ale tak naprawdę kocha się w nim cała moja rodzina. Trudno nawet określić, kto najbardziej. Zanim Josh został chłopakiem Margot, był po prostu Joshem. Od zawsze kręcił się w pobliżu. Mówię tak, chociaż to nie do

końca prawda, ponieważ przeprowadził się do naszej okolicy dopiero siedem lat temu, ale nie pamiętam już, jak było, kiedy go nie było, więc wydaje mi się, że jest z nami od zawsze. Mój tata kocha Josha, ponieważ Josh jest mężczyzną, a mój tata żyje jak w haremie, otoczony wyłącznie przez kobiety. Dosłownie. Cały dzień ma do czynienia z samymi dziewczynami. Nie dość, że jest ginekologiem-położnikiem, to w dodatku los obdarzył go trzema córkami, więc gdziekolwiek się obróci, wszędzie widzi kobiety. Tata lubi Josha również za to, że Josh uwielbia komiksy i chodzi z nim na ryby. Pamiętam, że kiedyś zabrał na wędkowanie nas, czyli córki, i

źle się to skończyło. Ja się rozryczałam, kiedy zamulona woda nalała mi się do butów, Margot zaczęła płakać, bo zamoczyła książkę, a Kitty − jak to małe dziecko − płakała praktycznie przez cały czas. Kitty uwielbia Josha za to, że w nieskończoność gra z nią w karty i nigdy mu się ta zabawa nie nudzi, a przynajmniej bardzo dobrze udaje, że go nie nudzi. Przy każdym rozdaniu zakładają się. Kitty zwykle wymyśla coś w stylu „gdy wygram, musisz mi przygotować kanapkę z masłem orzechowym z chrupkami, ale bez chrupek”. Jeśli w domu nie ma masła, a Kitty go ogrywa, oczywiście

Josh idzie do sklepu i kupuje masło orzechowe z chrupkami. Cały on. Gdyby ktoś zapytał mnie, dlaczego Margot kocha Josha, odpowiedziałabym, że chyba dlatego, że po prostu wszyscy go uwielbiają. Tamtego wieczoru siedzieliśmy w salonie. Po całym dywanie walały się kawałki papieru i ścinki po naklejkach z psami, którymi Kitty uzupełniała wielką wyklejankę. Pochłonięta zabawą nuciła pod nosem i mruczała do siebie. W pewnej chwili usłyszeliśmy, jak mówi, że jeśli tatuś zapyta ją, co chce dostać na Gwiazdkę, to odpowie, żeby wybrał jednego z tych piesków i to absolutnie wystarczy.

Margot i Josh siedzieli na kanapie. Ja oglądałam telewizję z poziomu podłogi. Josh zrobił wielką michę popcornu, do której co chwilę sięgałam. W telewizji leciała reklama perfum. Na filmie rozpromieniona dziewczyna w zwiewnej letniej sukience biegła ulicami Paryża. Pomyślałam, że oddałabym wszystko, żeby nią w tej chwili być. To podsunęło mi pewną genialną myśl. Gwałtownie zerwałam się z podłogi, przez co kawałek popcornu wpadł mi w złą dziurkę, zakrztusiłam się i zaczęłam kasłać. − Margot – wydusiłam w końcu. – Spotkajmy się podczas ferii wiosennych w Paryżu! Oczami wyobraźni już widziałam siebie przemierzającą w

podskokach paryskie ulice, z porcją pistacjowych lodów w jednej i malinowych w drugiej dłoni. − Myślisz, że tata ci pozwoli? – powiedziała wyraźnie podekscytowana moim pomysłem. − Pewnie, przecież Paryż to oaza kultury. Musi się zgodzić. Jej obawy nie były bezpodstawne − jeszcze nigdzie sama nie leciałam. Co więcej nigdy nawet nie byłam za granicą. Od razu zaczęłam się zastanawiać, czy Margot odbierze mnie z lotniska, czy też sama będę musiała znaleźć hostel? Josh najwyraźniej dostrzegł w moich oczach cień niepokoju. − Nie martw się. Jeśli ja z tobą polecę, tata na pewno się

zgodzi – powiedział. − Właśnie! – podchwyciłam z entuzjazmem. – Możemy się zatrzymać w jakimś hostelu. Przez cały pobyt będziemy się żywić ciastkami i serem. − Możemy pójść na grób Jima Morrisona – dorzucił Josh. − Albo do perfumerii i kupić sobie perfumy robione na zamówienie – powiedziałam. Josh prychnął. − Myślę, że perfumy na zamówienie będą kosztować tyle, co tygodniowy nocleg w hostelu – odparł, po czym szturchnął Margot i dodał: − Twoja siostra ma wielkopańskie zapędy. − Jest najbardziej elegancka z nas wszystkich – stwierdziła Margot.

− A ja? – zapytała Kitty. − Co ty? – fuknęłam. – Ty jesteś najmniej elegancką Songówką. Co wieczór muszę cię błagać, żebyś przed snem umyła chociaż nogi, nie mówiąc o prysznicu. − Nie o tym mówię – odparowała Kitty, czerwieniąc się jak burak. – Chodziło mi o Paryż. − Jesteś za mała odpowiedziałam,

na

mieszkanie

w

hostelu –

a żeby podkreślić słuszność swoich słów, lekceważąco machnęłam ręką. Mimo że Kitty ma dziewięć lat i jest już całkiem dużą dziewczynką, podpełzła na czworaka do Margot i zrobiła coś, co zupełnie nie przystoi dziewięcioletnim dziewczynkom, czyli

wdrapała się jej na kolana. − Margot, ja też będę mogła z wami pojechać, prawda? – zapytała przymilnie. − Myślę, że to świetny plan na rodzinne wakacje – odpowiedziała Margot, całując ją w policzek. – Wszyscy pojadą. I ty, i Lara Jean, i tata. Słysząc to, zamarłam, ponieważ zupełnie nie takie paryskie wakacje miałam na myśli. Po chwili dostrzegłam jednak, że Josh macha do mnie ponad głową Kitty i bezgłośnie mówi „porozmawiamy potem”, na co z ulgą odpowiedziałam dyskretnym uniesieniem kciuków. Późnym wieczorem, kiedy Josh dawno poszedł do swojego

domu, a Kitty i tata położyli się spać, przeniosłyśmy się z Margot do kuchni. Moja siostra włączyła laptop i zajęła się swoimi sprawami, a ja wzięłam się za pieczenie ciasteczek dla Kitty (biszkoptowych kuleczek obtoczonych w cynamonie i cukrze), aby wkupić się ponownie w jej łaski. Wcześniej, kiedy poszłam jej powiedzieć dobranoc, odwróciła się do mnie plecami. Wciąż uważała, że knuję przeciwko niej, żeby nie pojechała do Paryża. Stwierdziłam, przygotowanie

że

świetnym

pomysłem

będzie

słodkości i postawienie talerzyka na jej nocnym stoliku, tak żeby obudził ją zapach świeżo upieczonych ciastek. Margot przez cały czas była dziwnie cicha. W końcu

spojrzała na mnie znad monitora i wypaliła: − Dzisiaj po kolacji zerwałam z Joshem. Byłam tak zaskoczona jej wyznaniem, że upuściłam kuleczkę ciasta do cukiernicy. − Wiesz, myślę, że po prostu nadszedł czas i musiałam to zrobić – dodała Margot. Kiedy na nią spojrzałam, na jej twarzy nie zauważyłam cienia rozpaczy: żadnych zaczerwienionych oczu ani śladów łez. Mówiła spokojnie i zachowywała się całkiem normalnie. Ktoś, kto jej nie znał, stwierdziłby, że wszystko jest w najlepszym porządku. Tyle że Margot zawsze wyglądała normalnie, nawet jak nic nie było w porządku.

− Nie rozumiem, dlaczego podjęłaś taką decyzję – powiedziałam. – To, że idziesz na studia, wcale nie oznacza, że musicie się rozstać. − Wyjeżdżam do Szkocji, a nie na uniwersytet w Wirginii. St Andrews jest prawie sześć i pół tysiąca kilometrów stąd. Czy taki związek miałby sens? – odparła Margot, poprawiając okulary. − Czy miałby sens? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Oczywiście, że tak. Nie mówimy o kimś przypadkowym, tylko o Joshu. O Joshu! Chłopaku, który kocha cię tak jak jeszcze żaden facet nigdy nie kochał żadnej kobiety. Margot skrzywiła dramatyzuję,

się.

Najwyraźniej

uważała,

że

ale tak nie było. Josh naprawdę kochał Margot do szaleństwa. I nigdy w życiu nie spojrzałby na inną dziewczynę. − Wiesz, co kiedyś powiedziała mi mama? – odezwała się Margot. − Co? – zapytałam, natychmiast zapominając o temacie naszej rozmowy. Zawsze tak było. Nieważne, co akurat robiłam. Nieważne, czy się kłóciłyśmy, czy za chwilę miałam wpaść pod samochód. Kiedy Margot wspominała o mamie, wszystko inne przestawało mnie interesować. Chciałam dzielić z siostrą każde najdrobniejsze wspomnienie o mamie. I tak byłam w lepszej sytuacji niż Kitty, która − gdyby nie my − nie wiedziałaby o niej niczego. Tysiąc razy opowiadałyśmy jej te same historie, aż w

końcu, kiedy mówiła o mamie, rozpoczynała od słów „A pamiętacie…”, jakby osobiście uczestniczyła w wydarzeniu, które zaraz miała przytoczyć. − Powiedziała, żebym idąc na studia, postarała się być jak czysta karta i nie ciągnęła za sobą przeszłości. Powiedziała, że nie chce, żebym spędzała czas, wisząc na telefonie z chłopakiem i płacząc mu przez słuchawkę, bo wtedy będę do wszystkiego negatywnie nastawiona, zamiast cieszyć się tym, co przyniesie nowy etap w moim życiu. Wychodziło na to, że Margot traktowała Szkocję jak nowy etap w życiu. Byłam tak zatopiona w myślach, że bezwiednie wsunęłam do ust przygotowaną właśnie cukrowocynamonową

kulkę. − Nie powinnaś jeść surowego ciasta – zganiła mnie Margot. − Josh nigdy by cię nie zostawił – powiedziałam, zupełnie ignorując jej słowa. – Zawsze chciał wszystko z tobą dzielić. Jest wyjątkowy. Pamiętasz, jak startowałaś w wyborach na przewodniczącą prowadzeniem

szkolnego

samorządu?

Zajął

się

twojego sztabu. Zawsze ci we wszystkim kibicował! Na te słowa kąciki ust Margot wyraźnie zadrżały i nieco opadły. Podeszłam do siostry i objęłam ją za szyję. − Nic mi nie jest – powiedziała z uśmiechem, przytulając się do mnie, ale wiedziałam, że to nieprawda. − Jeszcze nie jest za późno – stwierdziłam. – Nawet teraz możesz do niego pójść i powiedzieć, że jednak zmieniłaś

zdanie. − Nie, Laro Jean – oznajmiła Margot, kręcąc głową. – To już skończone – dodała, a kiedy zwolniłam uścisk, zamknęła laptop i zapytała: − Kiedy będzie gotowa pierwsza partia ciasteczek? Jestem głodna. Spojrzałam na minutnik na lodówce. − Jeszcze cztery minuty – odparłam. – Nieważne, co mówisz. Nic nie jest skończone. Za bardzo go kochasz. − Laro Jean… − powiedziała tym swoim spokojnym głosem i pokręciła głową, jakbym była maluchem, który nie chce czegoś pojąć, a ona − dojrzałym, cierpliwym rodzicem. Kiedy jednak podsunęłam jej pod nos cynamonowe

kuleczki, otworzyła buzię i połknęła je z lubością, jakby wciąż była małym dzieckiem. − Zobaczysz, że mam rację. Ani się obejrzysz, a znowu będziecie razem – powiedziałam, ale wcale nie byłam tego pewna. Margot nie należy do osób, które z minuty na minutę zmieniają zdanie. Jeśli już podejmie decyzję, to koniec. Nie ma rozkminiania, rozpaczy, żałoby. Klamka zapada i cześć. Myśl o tym, że chciałabym być do niej pod tym względem podobna, pojawiała się w mojej głowie milion razy. Nigdy jednak nie byłam tak konsekwentna, jak moja siostra, choć bardzo chciałam. Kiedy skończyłam piec ciasteczka, umyłam naczynia i

zaniosłam talerzyk z cynamonowymi kuleczkami do pokoju Kitty, a potem poszłam do swojej sypialni. Zanim włączyłam lampkę, podeszłam do okna. W pokoju Josha świeciło się światło.

rozdział drugi Następnego ranka spotkałyśmy się w kuchni. Margot jak zwykle parzyła kawę, a ja zajęłam się przygotowaniem śniadania. − Zdajesz sobie sprawę, że tata i Kitty będą wściekli, kiedy się dowiedzą? – powiedziałam, nasypując chrupki do

miseczki. Nieco wcześniej, kiedy spotkałyśmy się z Kitty w łazience na wspólnym szorowaniu zębów, w pierwszej chwili chciałam jej wszystko wyznać, ale okazało się, że chociaż ciasteczka zniknęły z talerza (wiem, bo sprawdziłam, zostały same okruszki) mała była na mnie nadal zła, więc ostatecznie nic nie powiedziałam. Margot westchnęła. − Uważasz, że powinnam być z Joshem ze względu na tatę i Kitty? − Nie, po prostu stwierdzam fakt. − I tak nie odwiedzałby was już tak często, skoro mnie nie będzie. Spojrzałam na nią zdziwiona. Miałam zupełnie inne zdanie

na ten temat. Przecież przychodził do nas bardzo często, zanim zostali parą. Dlaczego teraz miałoby się to zmienić? − Mylisz się. On naprawdę uwielbia Kitty. Margot włączyła ekspres. Przygotowanie porannej kawy należało do jej obowiązków. Za sześć dni miała jednak wyjechać, więc obserwowałam ją, wiedząc, że za niecały tydzień przejmę jej rolę domowego baristy. − Zastanawiam się, czy w ogóle im o tym mówić – powiedziała Margot wciąż odwrócona do mnie plecami. − Yy… No wiesz, Gogo… Myślę, że i tak się zorientują, choćby po tym, że nie będzie Josha na lotnisku – stwierdziłam. – Ile wlewasz wody do ekspresu? I ile kawy wsypujesz?

− Zapiszę ci wszystko w notesie – odparła Margot. Na blacie przy lodówce leży zawsze nasz rodzinny notes, w którym zapisujemy Oczywiście to

wszystkie

istotne

informacje.

pomysł Margot. Znajdowały się w nim ważne numery telefonów, tygodniowy plan wizyt pacjentek taty oraz plan zajęć Kitty. − Pamiętaj też o numerze nowej pralni. − Już wpisałam – odparła Margot, krojąc i wrzucając do swoich płatków plasterki banana. Każdy plasterek był takiej samej grubości. – A Josh i tak nie pojawiłby się na lotnisku. Wiesz, że nie znoszę pożegnań – dodała i podkreśliła wagę swoich słów odpowiednią miną. Tak, wiedziałam.

Chociaż Margot od zawsze planowała wyjazd na studia, kiedy zdecydowała się na uniwersytet w Szkocji, poczułam się zdradzona. Nieważne, że jej wyfrunięcie z domu było absolutnie przewidywalnym etapem w naszym rodzinnym życiu i prędzej czy później musiało nadejść. Nie pomagała mi również świadomość, że Margot − od zawsze zafascynowana geografią, podróżami i mapami − z pewnością wybierze kierunek związany ze swoimi zainteresowaniami, na przykład antropologię, i to na uczelni znajdującej się bardzo daleko od domu. I tak się wściekłam. Nadal byłam na nią zła, chociaż zdążyłam się oswoić z myślą

o jej wyjeździe z domu. Oczywiście, że była to naturalna kolej rzeczy, ale nie mogłam się pogodzić z faktem, że zamieszka tak daleko. W końcu przysięgałyśmy sobie, że zawsze będziemy trzymać się razem – najstarsza Margot, ja i najmłodsza Kitty. Kitty tak naprawdę ma na imię Katherine, ale nigdy jej tak nie nazywamy. Czasami mówimy do niej Kitten-Kociaczek. To ja tak ją nazywałam, kiedy się urodziła, bo wyglądała jak malutki, chudziutki, łysy kotek. W swoim siostrzanym gronie nazywamy się Songówkami. Song to panieńskie nazwisko mamy. Dopóki mama, czyli Eva Song, żyła, byłyśmy we cztery. Tata nazywał mamę Evie, my –

mamą, a wszyscy inni Evą. Po tacie nosimy nazwisko Covey, ale mama zawsze mówiła, że nigdy nie przestała się czuć Songówną, dlatego stwierdziłyśmy z Margot, że my również nigdy nie przestaniemy. Poza tym wszystkie trzy mamy drugie nazwisko Song, a w naszych żyłach płynie więcej koreańskiej krwi Songów, niż białej Conveyów, przynajmniej moim i

co

widać

po

wyglądzie;

Margot, ponieważ Kitty wdała się w tatę i jego rodzinę. Kitty ma włosy w kolorze jasnego brązu. Wszyscy mówią, że ja jestem najbardziej podobna do mamy, ale uważam, że to nieprawda, bo najbardziej podobna jest Margot. Ma tak samo wystające kości policzkowe i ciemne oczy

jak mama. Od śmierci mamy minęło już sześć lat. Czasami wydaje mi się, jakby jeszcze wczoraj z nami była, a kiedy indziej zastanawiam się, czy naprawdę istniała i nie jest tylko moim marzeniem sennym. Tamtego ranka mama sprzątała. Cały dom lśnił, a świeżo umyta podłoga pachniała cytrynową świeżością. Kiedy zadzwonił telefon w kuchni, mama pobiegła odebrać, ale poślizgnęła się, przewróciła, uderzyła głową o podłogę i straciła przytomność. Po chwili jednak ocknęła się i wszystko wydawało się w porządku. Lekarze powiedzielie, że to się nazywa chwilowe odzyskanie świadomości. Niedługo potem mama powiedziała, że boli

ją głowa, więc zdrzemnie się na kanapie. Nigdy już się nie obudziła. To Margot ją znalazła. Miała wtedy dwanaście lat, ale poradziła sobie ze wszystkim – zadzwoniła po pogotowie, a potem do taty. Kazała mi przypilnować Kitty, która miała wtedy zaledwie trzy latka. Wzięłam małą i włączyłam jej bajkę w telewizji. Nic więcej nie zrobiłam. Wszystkim zajęła się Margot. Nie wiem, jak bym się zachowała, gdyby Margot nie było wtedy w domu. Jest ode mnie starsza tylko o dwa lata, ale jestem w nią wpatrzona jak w obrazek. Siostra jest dla mnie absolutnym wzorem.

Kiedy ktoś dowiadywał się, że tata został sam z trzema dziewczynkami, zwykle kręcił z niedowierzaniem głową i pytał, jak poradził sobie w tej sytuacji. Jak ogarnął wszystko? Odpowiedź brzmi: bo miał Margot. To ona przejęła domowe obowiązki. Ona organizowała nasze życie i dbała o najdrobniejsze szczegóły. Margot jest dobrą i poukładaną dziewczyną, a ja i Kitty staramy się ją naśladować. Nigdy nikogo nie okłamałam, nigdy się nie upiłam ani nie zapaliłam papierosa. Nigdy nawet nie miałam chłopaka. Czasami drażnimy się z tatą, mówiąc mu, jakie ma szczęście, że wszystkie jesteśmy takie grzeczne, ale prawda jest taka, że to my mamy

szczęście, bo nasz tata jest świetnym ojcem. I bardzo się stara. Nie zawsze nas rozumie, ale mimo wszystko nie poddaje się, nie odpuszcza i to jest najważniejsze. A my, trzy Songówki, zawarłyśmy niepisany milczący pakt, że będziemy się starały odciążyć go na wszelkie możliwe sposoby. No, może nie niejednokrotnie

do

końca

milczący,

ponieważ

Margot uciszała nas, kiedy za bardzo się rozbrykałyśmy, mówiąc „Bądźcie ciszej, tata uciął sobie drzemkę przed dyżurem w szpitalu” albo „Nie zawracajcie tym głowy tacie, spróbujcie same sobie z tym poradzić”. Kiedyś zapytałam Margot, jak jej zdaniem wyglądałoby nasze życie, gdyby mama nie umarła. Czy wtedy spędzałybyśmy

więcej czasu z naszą obchodziłybyśmy także

koreańską

rodziną

i

ich święta, a nie tylko Święto Dziękczynienia albo Nowy Rok? Margot przerwała moje dywagacje, mówiąc, że nie ma sensu się nad tym zastanawiać. Nasze życie wygląda, tak jak wygląda, i szkoda czasu na myślenie o tym, co by było gdyby. Powiedziała też, że na takie pytanie nie ma odpowiedzi. Staram się patrzeć na wszystko jak ona, ale nie przychodzi mi to łatwo. Wciąż spędzam całe godziny na rozmyślaniu, co by było, gdyby życie potoczyło się inaczej. Tata i Kitty weszli do kuchni jednocześnie. Margot nalała mu filiżankę czarnej kawy, a ja zajęłam się

śniadaniem dla Kitty. Gdy dolałam mleka do chrupek i postawiłam przed nią jej miseczkę, ostentacyjnie odwróciła głowę i wstała, żeby wyciągnąć jogurt z lodówki, a potem poszła do salonu i usiadła przed telewizorem. Wyglądało na to, że nadal jest wściekła. − Dziewczynki, wybieram się dzisiaj po pracy do sklepu, więc przygotujcie listę zakupów – powiedział tata, biorąc łyk kawy. – Kupię steki na kolację, zrobimy grilla. Czy mam wziąć porcję więcej, dla Josha? – zapytał. Spojrzałam na Margot. Otworzyła usta, po czym zawahała się i zamknęła je, aby ostatecznie wydusić: − Nie, nie trzeba, tato. Kup tylko dla nas.

Posłałam jej pełne wyrzutu spojrzenie, ale zignorowała mnie. Nigdy nie podejrzewałabym jej o tchórzostwo. Po chwili jednak stwierdziłam, że jeśli w grę wchodzą sprawy sercowe, nigdy nie można być pewnym, jak ktoś się zachowa.

rozdział trzeci Nadeszły ostatnie dni lata i ostatnie dni pobytu Margot w domu. Pomyślałam, że jej zerwanie z Joshem miało również pozytywne strony, ponieważ dzięki temu mogłyśmy

spędzić więcej czasu razem. Jestem pewna, że Margot również o tym myślała i dlatego zerwała z Joshem na kilka dni przed wyjazdem, a nie w ostatniej chwili. Ubiegłego roku Josh wprost zakochał się w bieganiu i od tamtej pory regularnie trenuje. Kiedy z naszego podjazdu wyjechałyśmy na główną ulicę, zobaczyłyśmy go na ścieżce. Kitty zawołała do niego, ale okna w samochodzie były zamknięte, więc nie zareagował. Mimo to miałam wrażenie, że tylko udawał. − Zawróć – powiedziała Kitty do Margot. – Może będzie chciał z nami pojechać. − Dzisiaj jest dzień Songówek, Kitty – powiedziałam.

Cały ranek spędziłyśmy w drogerii, kupując ostatnie niezbędne rzeczy, które miały się przydać Margot podczas lotu. Były to między innymi słodkie przekąski, dezodorant w sztyfcie i gumki do włosów. Pozwoliłyśmy Kitty pchać sklepowy wózek, ponieważ zawsze miała z tego niesamowity ubaw – najpierw rozpędzała się na początku alejki, a potem wskakiwała na tylną oś i jechała jak na rydwanie. Margot pozwalała jej powtórzyć ten manewr tylko pozostałych

kilka

razy,

żeby nie

denerwować

klientów. Po powrocie do domu zdążyłyśmy tylko zjeść sałatkę z kurczakiem i zielonymi winogronami i już trzeba było wychodzić,

żeby zawieźć Kitty na zawody pływackie. Spakowałyśmy do torby kanapki z serem i szynką, sałatkę owocową oraz laptop Margot. Zawody trwały bardzo długo, często kończyły się późnym wieczorem, więc postanowiłyśmy

żeby

nam

się

nie

dłużyło,

obejrzeć film. Zabrałyśmy również transparent z napisem „Brawo, Kitty!” ozdobiony wizerunkiem psa. Okazało się, że tata nie przyjdzie, ponieważ właśnie odbierał poród. Co prawda wszystko odbyło się bez komplikacji, ale na zawody nie zdążył. Później się dowiedziałam, że urodziła się dziewczynka. Dostała imiona Patricia Rose, po obu swoich babciach. Tata zawsze prosił

pacjentki, aby zdradziły mu, jak będzie się nazywało dziecko, ponieważ pierwsze, o co go pytałam, kiedy wracał do domu, to właśnie imiona maluchów. Kitty dwukrotnie wygrała i raz zajęła drugie miejsce. Po zawodach − z głową owiniętą ręcznikiem i medalami zawieszonymi na uszach jak kolczyki − wskoczyła na tylne siedzenie samochodu. zwycięstwami, że

Była

tak

podekscytowana

dopiero w drodze do domu przypomniała sobie o Joshu. − Ej! A może zaprosimy Josha? – zaproponowała. Znowu zobaczyłam wahanie na twarzy Margot, więc odpowiedziałam za nią. − Josh musiał dzisiaj iść do pracy w księgarni, ale bardzo żałował, że się nie spotkacie.

Przynajmniej w kłamstwach byłam lepsza od siostry. Margot złapała mnie za rękę i lekko ścisnęła w geście wdzięczności. Kitty wydęła dolną wargę i powiedziała: − To ostatnia szansa na wspólne spotkanie. Poza tym Josh obiecał, że przyjdzie na zawody. − Ale w ostatniej chwili okazało się, że nie może – odparłam. – Jego koledze z pracy coś wypadło i musiał wziąć za niego zmianę. Wciąż naburmuszona Kitty kiwnęła głową na znak, że rozumie. Chociaż była mała, doskonale wiedziała, jak to bywa z nagłymi zmianami w pracy. − Chodźmy na mrożony krem1 – wtrąciła nagle Margot. Kitty szybko się rozpromieniła i natychmiast zapomniała o

Joshu. − Hura! Ja chcę w rożku! Będę mogła zjeść dwie porcje? Miętowy i orzechowy. Albo nie. Tęczowy sorbet z podwójną bitą śmietaną. Albo nie… − Nie zjesz dwóch porcji w wafelku – przerwałam jej. – W kubeczku tak, ale w wafelku nie dasz rady. − Dam, dzisiaj dam. Jestem potwornie głodna. − Dobrze, ale pamiętaj, że nikt nie będzie po tobie dojadał – powiedziałam, udając, że grożę Kitty palcem, na co ona przewróciła oczami i zachichotała. Sama miałam jak zwykle ochotę na krem wiśniowy z kawałkami czekolady. Margot zajęła kolejkę do okienka.

− Założę się, że w Szkocji nie mają mrożonego kremu. − Pewnie nie – odparła. − A więc nie będziesz miała okazji go jeść aż do Święta Dziękczynienia – dodałam. − Do Gwiazdki – poprawiła mnie Margot, patrząc przed siebie. – Na Święto Dziękczynienia nie będzie mi się opłacało przylatywać. To tylko jeden dzień. Pamiętasz? − No, to Święto Dziękczynienia będzie do kitu – stwierdziła Kitty. Nic nie powiedziałam. Jeszcze nigdy nie obchodziliśmy Święta Dziękczynienia bez Margot. To ona zawsze przygotowywała indyka, zapiekankę z brokułami i duszoną cebulkę. Do moich zadań należało pieczenie ciast (dyniowego i

orzechowego) oraz purée z ziemniaków. Z kolei Kitty była naszym testerem i zajmowała się przygotowaniem stołu. Nawet nie wiedziałam, jak się piecze indyka, a na kolację zawsze przychodziły obie nasze babcie. Margot była ulubienicą babci Covey, która zawsze powtarzała, że Kitty ją męczy, a ja ciągle bujam w obłokach. Pod wpływem tych wszystkich myśli wpadłam w panikę. Zaczęło mi być duszno i przestałam mieć ochotę na mrożony krem wiśniowy z kawałkami czekolady. W ogóle nie byłam w stanie wyobrazić sobie Święta Dziękczynienia bez Margot. Tak naprawdę to nie mogłam sobie wyobrazić ani jednego dnia bez niej.

Zdarza się, że siostry nie żyją ze sobą w zgodzie, ale Margot była dla mnie najbliższą osobą na świecie. Jak my sobie bez niej poradzimy?

rozdział czwarty Moja wieloletnia koleżanka Chris pali jak smok, umawia się z chłopakami, których ledwo zna, i już dwukrotnie była zawieszona w prawach ucznia. Kiedyś nawet zwołano radę szkolną w sprawie jej wagarowania. Zanim poznałam Chris, nie wiedziałam, co to wagary. I nie mówię tu o jednodniowej

nieobecności, ale takiej długiej, w wyniku której popada się w kłopoty z prawem. Różnimy się do tego stopnia, iż jestem pewna, że gdybyśmy poznały się teraz, nie zaprzyjaźniłabym się z nią. Ale kiedyś było inaczej. Jeszcze w szóstej klasie Chris była domatorką, wielbicielką wieczorów

piżamowych

imprez

i

całonocnych

filmowych. Za to w ósmej, kiedy tylko mój tata szedł spać, wymykała się na spotkania z chłopakami, których poznała na przykład w centrum handlowym, a którzy potem, zanim zrobiło się jasno, odwozili ją z powrotem pod drzwi naszego domu. Oczywiście ja czuwałam przerażona, że zanim zdąży wrócić, tata się obudzi i zauważy jej nieobecność. Na szczęście nigdy

tak się nie stało. Chris nie należy do osób, z którymi codziennie jada się obiad, a wieczorami plotkuje przez telefon. Jest jak kotdachowiec, który przychodzi i znika, kiedy mu się podoba. Nie przywiązuje się ani do osób, ani do miejsc. Bywało, że widywałyśmy się codziennie, a potem nie spotykałyśmy się w ogóle przez parę tygodni. Chris i Margot się nie znoszą. Chris uważa, że Margot jest sztywna, trzyma mnie pod pantoflem i ciągle kontroluje. Z kolei moja siostra twierdzi, że Chris jest dwulicowa i mnie wykorzystuje. Ja uważam, że każda z nich ma trochę racji, ale dla mnie liczy się przede wszystkim to, że rozumiemy się z moją

przyjaciółką bez słów. W drodze do domu zadzwoniła do mnie Chris. Powiedziała, że jej mama zachowała się jak ostatnia suka i się pokłóciły, więc wpadnie do nas na trochę. Na końcu zapytała, czy mamy coś do jedzenia. Akurat siedziałyśmy razem z Chris w salonie, dojadając resztki wczorajszych klusek, kiedy wróciła Margot. Musiała zawieźć Kitty na grilla zorganizowanego dla drużyny pływackiej. − O, cześć! – powiedziała. A kiedy spostrzegła stojącą na stoliku, bez podkładki, puszkę coca-coli, którą piła Chris, zaraz dodała: − Mogłabyś użyć podkładki? − Rany, czy twoja siostra musi być taką suką? –

powiedziała do mnie Chris, gdy tylko Margot poszła na górę. − Dzisiaj wszyscy są dla ciebie sukami – odparłam, podsuwając podkładkę pod puszkę. − Bo są – stwierdziła Chris, przewracając oczami. – A twoja siostra mogłaby wyciągnąć w końcu ten kij z tyłka. − Słyszałam to! – krzyknęła z góry Margot. − I bardzo dobrze! – odkrzyknęła Chris, po czym włożyła do ust ostatni klusek. − Za chwilę Margot wyjeżdża – oznajmiłam, wzdychając. Chris prychnęła. − Rozumiem, że w związku z tym drogi Josh będzie co wieczór palił dla niej świeczkę w oknie? – powiedziała ironicznie.

Zawahałam się. Nie byłam pewna, czy informacja o rozstaniu Margot z Joshem nadal miała status tajemnicy, ale z pewnością moja siostra nie chciałaby, aby Chris wiedziała cokolwiek o jej osobistych sprawach. − No, nie wiem – skwitowałam ostatecznie. − Jak to? Nie mów, rzuciła go? – zapytała Chris. Z ociąganiem kiwnęłam głową i szybko dodałam: − Tylko ani słowa na ten temat przy Margot. Wciąż jest smutna z tego powodu. − Margot? Smutna? – powiedziała Chris, oglądając swoje paznokcie. – Margot w odróżnieniu od nas wszystkich jest pozbawiona ludzkich uczuć. − Nie znasz jej – odparłam. – Poza tym nie wszyscy muszą

być tacy, jak ty – dodałam. Chris wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Miała duże i ostro zakończone trójki, dlatego zawsze, kiedy tak się uśmiechała, wyglądała trochę drapieżnie. − To prawda – stwierdziła. Chris jest ekstrawertyczką. Emocje po prostu w niej buzują, a co nosi w sercu, natychmiast ma na języku. Jest bardzo ekspresyjna i głośna. Jednym słowem wciąż się wydziera, a to dlatego, że − jak sama twierdzi − trzeba dawać upust emocjom, aby nie osłabły. nawrzeszczała na

Pamiętam,

jak

pewnego

razu

kobietę, która niechcący nadepnęła jej na stopę. Jej emocjom zdecydowanie nie groziło osłabnięcie.

− Nie mogę uwierzyć, że za kilka dni Margot już z nami nie będzie – powiedziałam, czując, że się rozklejam. − Przecież ona nie umiera. Przestań się mazać – stwierdziła Chris, zaciskając ściągacz swoich czerwonych spodenek. Były tak krótkie, że kiedy usiadła, widać jej było bieliznę, oczywiście dopasowaną kolorem do szortów. – Poza tym uważam, że dla ciebie to dobrze − kontynuowała Chris. − Najwyższa pora, żebyś zaczęła sama o sobie decydować, zamiast ciągle słuchać tego, co powie królowa Margot. Jesteś w klasie maturalnej, suko. To czas na szaleństwa, zabawy, całowanie się z chłopakami. Pożyj trochę! − Ale ja żyję – odparłam.

− Jasne, w domu opieki – prychnęła Chris, na co posłałam jej mordercze spojrzenie. Kiedy Margot zrobiła prawo jazdy, zgłosiła się jako wolontariuszka do spokojnej starości.

Belleview,

pobliskiego

domu

Do jej obowiązków należało organizowanie mieszkańcom czasu wolnego w godzinach popołudniowych. Często jej w tym pomagałam. Przygotowywałyśmy przekąski i drinki, a Margot zasiadała do pianina, ale tylko czasami, ponieważ zwykle robiła to Stormy, tamtejsza diwa, wiodąca prym wśród pensjonariuszy. Bardzo lubiłam słuchać snutych przez nią opowieści. Lubiłam również spędzać czas z panną Mary, która z powodu demencji

gubiła się w opowiadaniach, ale za to genialnie robiła na drutach, a ja z przyjemnością uczyłam się od niej. Wiedziałam, że ostatnio w Belleview pojawili się nowi wolontariusze, co bardzo mnie ucieszyło, ponieważ w większości mieszkańcy domu opieki byli samotni i nikt ich nie odwiedzał. Dlatego każdy człowiek z zewnątrz był na wagę złota. Sama miałam zamiar wrócić tam w najbliższym czasie i bardzo mi się nie podobało, że Chris robiła sobie z tego żarty. − Ludzie, którzy tam mieszkają, przeżyli więcej niż my wszyscy razem wzięci – powiedziałam. – Na przykład Stormy udzielała się w walczących w

organizacji

działającej

na rzecz

Wietnamie i ich rodzin! Codziennie dostawała setki listów od

zakochanych w niej żołnierzy. Pewien weteran, który w walce stracił nogę, wysłał jej nawet pierścionek z brylantem. − Zatrzymała go? – zapytała nagle z nieukrywanym zainteresowaniem Chris. − Tak. Uważałam wprawdzie, że Stormy nie powinna była tego robić, skoro nie zamierzała wyjść za tego człowieka za mąż, ale pierścionek był naprawdę piękny. Kiedyś mi go pokazała. Był to cudowny klejnot z bardzo rzadkim różowym diamentem. Z pewnością warty mnóstwa pieniędzy. − Ta cała Stormy to jakaś niezła numerantka – skomentowała Chris. − Mogłabyś kiedyś tam ze mną pójść – zaproponowałam.

− Pan Perelli uwielbia tańczyć i zawsze wyciąga na parkiet nowe dziewczyny. Nauczyłby cię fokstrota. Chris zrobiła taką minę, jakbym zaproponowała jej wycieczkę na miejskie śmietnisko. − Nie, dzięki. Lepiej, żebym to ja ciebie zabrała na tańce – odparła. – Teraz, kiedy twoja siostra wyjeżdża – dodała i, wskazała głową w stronę pokoju Margot na górze − będziemy mogły naprawdę zaszaleć. Wiesz, że uwielbiam się bawić. To prawda. Chris zawsze lubiła zabawę. Czasami poświęcała na to za dużo czasu, ale bez wątpienia bawiła się świetnie.

rozdział piąty Ostatniego wieczoru przed wyjazdem razem z Kitty pomagałyśmy Margot w pakowaniu. Kitty zajęła się kosmetykami i przyborami do kąpieli, które troskliwie układała w świeżo kupionym pudełku, a Margot przeglądała swoją najodpowiedniejszą

garderobę,

żeby

wybrać

kurtkę. − Jak myślisz, powinnam wziąć dodatkowo puchówkę czy tylko płaszczyk? – zapytała.

− Tylko płaszczyk. Zawsze będziesz mogła założyć coś jeszcze pod spód, żeby ci było ciepło – odparłam z poziomu jej łóżka, z którego dyrygowałam procedurą pakowania. – Kitty, upewnij się, że butelka z balsamem jest porządnie dokręcona. − Oczywiście, że jest. Przecież dopiero go kupiłyśmy – warknęła Kitty, ale sprawdziła nakrętkę. − W Szkocji robi się zimno o wiele wcześniej niż tutaj – powiedziała Margot, składając płaszcz i kładąc go na stercie rzeczy obok walizki. – Chyba jednak wezmę też puchówkę. − Po co mnie pytasz, skoro już i tak podjęłaś decyzję – odparłam. – Poza tym przecież przyjedziesz na Boże Narodzenie, prawda? Wtedy ją zabierzesz. Chyba że już zdążyłaś zmienić

zdanie? − Nie, nic się nie zmieniło, przyjadę. Ale mogę zmienić zdanie, jeśli nie przestaniesz być wredna. Bagaż Margot był naprawdę skromny. Moja siostra nigdy nie potrzebowała wiele do szczęścia. Gdybym to ja wyjeżdżała, pewnie spakowałabym cały swój pokój, ale Margot zachowała umiar. W jej sypialni praktycznie niczego nie ubyło. Margot usiadła obok mnie. Po chwili również Kitty wspięła się na łóżko i przycupnęła w nogach. − Teraz wszystko będzie inaczej – powiedziałam. − Wcale nie – zaprotestowała Margot. – Przecież zawsze będziemy Songówkami, prawda?

W progu pokoju stanął tata. Drzwi były otwarte i doskonale go widziałyśmy, mimo to grzecznie zapukał. − Zacznę pakować rzeczy do samochodu – powiedział, po czym wziął z łóżka jedną walizkę i zszedł na dół. Kiedy wrócił po następną, a my nadal trwałyśmy w tych samych pozycjach, rzucił sucho: − Ależ nie, nie wstawajcie. Nie róbcie sobie kłopotu, żeby mi pomóc. − Nie martw się, nie mamy zamiaru – odparłyśmy razem. Kilka tygodni temu tacie włączyła się opcja wiosennych porządków, chociaż do wiosny było jeszcze daleko. Z zapałem wysprzątał cały dom, zbędnych rzeczy,

pozbywając

się

wszystkich

na przykład wypiekacza do chleba, którego nigdy nie używałyśmy, płyt kompaktowych, starych koców czy też maszyny do pisania należącej do mamy. Zamierzał wszystko przekazać jakiejś organizacji charytatywnej. Psychiatra powiązałby zapewne tę nagłą aktywność z wyjazdem Margot na studia, ale ja nie umiałam tego w żaden sposób wytłumaczyć. Cokolwiek to znaczyło, zachowanie taty ostatnio było naprawdę irytujące. Już dwa razy musiałam go odganiać od mojej kolekcji szklanych jednorożców. − Na pewno przyjedziesz na Gwiazdkę? – zapytałam Margot, kładąc jej głowę na kolanach. − Na pewno.

− Szkoda, że nie mogę pojechać z tobą. Jesteś o wiele fajniejsza od Lary Jean – wtrąciła Kitty. W odpowiedzi uszczypnęłam ją w rękę. – No, widzisz? – dodała płaczliwym głosem. − Lara Jean będzie dla ciebie miła, jeśli będziesz grzeczna. Poza tym musicie obie zadbać o tatę. Przypilnujcie go, żeby nie brał za dużo sobotnich dyżurów. Pamiętajcie też, żeby w przyszłym miesiącu oddał samochód do przeglądu. I pamiętajcie o filtrach do kawy, o których bez przerwy zapominacie. − Tak jest, sierżancie! – odpowiedziałyśmy z Kitty. Wpatrywałam się w twarz Margot, próbując dostrzec cień smutku, strachu czy niepokoju przed wyjazdem tak daleko od

domu. Szukałam jakiejś oznaki, że będzie za nami tęskniła tak bardzo, jak my za nią, ale niczego takiego nie zobaczyłam. Tamtej nocy wszystkie trzy spałyśmy w pokoju Margot. Kitty jak zwykle zasnęła pierwsza. Ja leżałam cicho, wpatrując się w ciemności. Nie mogłam znieść myśli, że kiedy jutro wejdę do sypialni Margot, jej tu nie będzie. Chyba najbardziej w życiu nienawidziłam zmian. W pewnej chwili w ciemnościach usłyszałam szept mojej siostry. − Laro… Czy kiedykolwiek byłaś zakochana? Ale, tak naprawdę? Zbiła mnie z tropu tym pytaniem. Nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Zanim zdążyłam coś wymyślić, Margot odezwała

się znowu. − Szkoda, że nie zakochałam się więcej niż jeden raz. Myślę, że w liceum powinno się przeżyć miłość przynajmniej dwa razy – powiedziała tęsknym tonem, po czym westchnęła cicho i zasnęła. Cała Margot. W jednej chwili była przytomna, a zaraz potem westchnęła i zasnęła. Kiedy obudziłam się w środku nocy, jej strona łóżka była pusta. Leżała tam zwinięta w kłębek Kitty. W pokoju było ciemno jak w grobie. Tylko księżyc niemrawo przeświecał przez grube zasłony. Wstałam ostrożnie, podeszłam do okna i wyjrzałam przez uchyloną zasłonę. Na podjeździe przed naszym domem

zobaczyłam Margot i Josha. Josh płakał. Margot wpatrywała się w księżyc. Nie dotykali się. Stali daleko od siebie, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że moja siostra nie zmieniła zdania. Powoli opuściłam zasłonę i wróciłam do łóżka. W tym czasie Kitty zdążyła już przewędrować na środek łóżka, więc delikatnie przesunęłam ją na brzeg, żeby zrobić miejsce dla Margot. Żałowałam, że przed chwilą byłam świadkiem sceny przed naszym domem. To był bardzo intymny moment, tylko dla nich dwojga, i taki powinien pozostać. Gdybym mogłam cofnąć czas, nie wyjrzałabym przez okno. Wślizgnęłam się na swoje miejsce do łóżka i zamknęłam oczy, ale nie mogłam zasnąć. Zastanawiałam się, jak to

jest mieć chłopaka, który z tęsknoty i miłości do mnie tak by płakał. I to nie byle jakiego chłopaka, ale Josha. Naszego Josha. Miałam odpowiedź na wcześniejsze pytanie Margot. Tak, byłam kiedyś naprawdę zakochana. Jeden jedyny raz. W Joshu.

rozdział szósty Oto historia związku Margot i Josha. Byliśmy z Joshem w bibliotece. Oboje mieliśmy przerwę w lekcjach i Josh pomagał mi w matematyce, z którą świetnie sobie

radził. Razem pochylaliśmy się nad moim zeszytem. Był tak blisko, że czułam zapach mydła, którego używał. − Potrzebuję twojej rady – powiedział nagle. – Ktoś mi się podoba. W pierwszej chwili pomyślałam, że chodzi o mnie. To znaczy miałam nadzieję, że chodzi o mnie. Był początek roku szkolnego. Przez cały sierpień widywaliśmy się codziennie.

praktycznie

Często pływaliśmy, więc zdążyłam się bardzo ładnie opalić przez ten miesiąc. Niekiedy spędzaliśmy czas w towarzystwie Margot, ale najczęściej byliśmy sami, ponieważ moja siostra trzy dni w tygodniu miała praktyki na plantacji Montpellier. Przez tę

jedną, jedyną sekundę myślałam, że zaraz usłyszę swoje imię. Jednak gdy zobaczyłam, że Josh się rumieni i odwraca głowę, już wiedziałam, że nie o mnie mówił. W myślach wymieniałam nazwiska wszystkich dziewczyn, z którymi znał się Josh, starając się zgadnąć, o którą chodzi. Lista nie była długa, ponieważ Josh nie kolegował się z wieloma osobami. Miał tylko dwóch przyjaciół − Jerseya Mike’a, który w połowie szkoły przeprowadził się do naszej okolicy z New Jersey, oraz Bena. I to wszystko. Najpierw pomyślałam o Ashley z drużyny siatkarskiej, ponieważ Josh powiedział kiedyś, że jest najładniejszą dziewczyną

ze swojego rocznika. Sama byłam sobie winna, bo wymusiłam na nim, aby wymienił wszystkie najpiękniejsze uczennice z danego roku. Jeśli chodzi o mój rocznik, to najładniejsza wydawała mu się Genevieve. Mimo że nie było w tym nic zaskakującego, to poczułam w sercu małe ukłucie. Drugą dziewczyną, która przyszła mi na myśl, była Jodie, koleżanka Josha z pracy. Josh bardzo często podkreślał, jaka jest mądra i wykształcona, ponieważ przez jakiś czas studiowała w Indiach, a teraz jest buddystką. A co ze mną? Przecież byłam półKoreanką. To ja nauczyłam go posługiwać się pałeczkami. To w moim domu po raz pierwszy w życiu jadł kimchi2. Kiedy w końcu zdecydowałam, że po prostu zapytam, o

kogo mu chodzi, podeszła do nas bibliotekarka i zwróciła nam uwagę, żebyśmy byli ciszej, więc wróciliśmy do matematyki. Josh nie powiedział już ani słowa, a ja nie ciągnęłam tematu. Chyba tak naprawdę nie chciałam wiedzieć, skoro nie dotyczyło to mnie. Nawet do głowy mi nie przyszło, że Josh mówił o Margot. Nie to, żebym uważała, że moja siostra nie może się podobać chłopakom. Po prostu wcześniej umawiała się na randki ze specyficznymi facetami, zwykle kolegami z laboratorium albo społecznikami. W sumie nic dziwnego, że Josh się nią zainteresował, skoro był takim samym mądrym i lubiącym naukę

typem jak tamci. Gdybym miała opisać Josha, powiedziałabym, że niczym się nie wyróżnia. Wygląda jak typowy informatyk, a komiksy nazywa powieściami w obrazkach. Ma jasnobrązowe włosy i zielone oczy z brązowymi plamkami na tęczówce. Jest szczupły, ale wysportowany i silny. Wiem to, bo gdy skręciłam sobie kostkę na treningu baseballu, niósł mnie na plecach całą drogę do domu. Jest też piegusem, przez co wygląda na mniej niż swoje siedemnaście lat. Ma poważną twarz, a na lewym policzku − dołeczek, który bardzo lubię. Zaskoczyło mnie, że Margot też była nim zainteresowana. To

było zupełnie niepodobne do niej. Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby moja siostra mówiła, że podoba się jej jakiś chłopak. To ja byłam zawsze dziewczyną”, jak

tą

„szczebioczącą,

rozmarzoną

mówiła babcia, mama taty. Ale nie Margot. Ona była ponad tym. Żyła w innej, wyższej rzeczywistości, gdzie w ogóle nie mówiło się o chłopakach, makijażu czy ciuchach. Wszystko wydarzyło się zupełnie niespodziewanie. Tamtego chłodnego październikowego dnia Margot jak zwykle wróciła ze szkoły późnym wieczorem. Po lekcjach pracowała nad jakimś projektem. Była akurat pora kolacji. Przygotowałam kurczaka w parmezanie z makaronem w sosie pomidorowym.

Kiedy Margot weszła do kuchni, zauważyłam, że oczy jej błyszczą. Miała rozwiane włosy i

zaróżowione

od

chłodu policzki,

ciepły szalik na szyi. Kitty siedziała przy kuchennym stole i odrabiała lekcje, tata był w drodze do domu, a ja kończyłam podgrzewać sos. − Muszę ci coś powiedzieć – oświadczyła Margot, ściągając szalik. − Co? – zapytałyśmy z Kitty jednocześnie. − Podobam się przykładając

Joshowi

– powiedziała

Margot,

dłonie do policzków. Zamarłam, ale po chwili doszłam do siebie i pozwoliłam, aby drewniana łyżka znowu zanurzyła się w sosie.

− Joshowi? Naszemu Joshowi? – zapytałam, nie patrząc jej w oczy. Nie mogłam tego zrobić. Bałam się, że dostrzegłaby w nich prawdę. − Tak. Czekał na mnie po szkole, żeby mi powiedzieć, że… Że jestem dziewczyną jego marzeń. Niesamowite, prawda? – powiedziała Margot, uśmiechając się niepewnie. − O rany! − odparłam. Bardzo chciałam, żeby zabrzmiało to radośnie, ale nie wiem, czy mi się udało. W sercu czułam rozpacz. I zazdrość. Zazdrość tak ogromną i intensywną, że myślałam, iż zaraz się nią uduszę.

Jednak zebrałam się w sobie, przywołałam na usta wymuszony uśmiech i spróbowałam jeszcze raz: − O rany, Margot! − O rany! – zawtórowała mi Kitty. – Czy to znaczy, że jesteście teraz parą? Margot odczekała chwilę. − Cóż… Chyba tak – powiedziała w końcu, po czym uśmiechnęła się promiennie. Jej spojrzenie było słodkie i miękkie jak płynny miód. Dopiero wówczas zdałam sobie sprawę, że Margot odwzajemniała uczucia Josha. W nocy napisałam do niego list. Zaczynał się od słów „Drogi Joshu…”. I płakałam.

Płakałam za tym, co się skończyło, zanim się zaczęło. Płakałam nie dlatego, że Josh wybrał Margot, ale ponieważ to ona wybrała jego. I tyle. Wypłakałam z siebie wszystko, potem przelałam swoje uczucia na papier i odłożyłam do pudełka na kapelusze. Od tamtej pory ani razu nie myślałam o Joshu jak o potencjalnym chłopaku. On i Margot byli dla siebie stworzeni. Josh i Margot równa się WNM. Wielka Nieśmiertelna Miłość. Kiedy Margot wróciła do pokoju, nadal nie spałam, ale zamknęłam oczy i udawałam. Kitty przytuliła się do mnie przez sen.

W pewnej chwili usłyszałam dziwny dźwięk, więc niepostrzeżenie spojrzałam na siostrę. Leżała rytmicznie

uniosłam

lekko

odwrócona

jedną

plecami.

powiekę Jej

i

ramiona

podrygiwały. Margot płakała. Ale przecież Margot nigdy nie płakała. Kiedy zobaczyłam, jak rozpacza po Joshu, upewniłam się, że to nie jest koniec ich historii.

rozdział siódmy

Następnego dnia odwieźliśmy Margot na lotnisko. Kiedy załadowaliśmy wszystkie walizki na wózek bagażowy, Kitty wspięła się na górę i zaczęła tańczyć, ale po chwili tata ściągnął ją na dół. Margot nalegała, żebyśmy dalej jej nie odprowadzali. − Pozwól chociaż podejść z tobą do odprawy – poprosił tata, z trudem manewrując wózkiem. – Chcę zobaczyć, że bezpiecznie przechodzisz przez kontrolę. − Dam sobie radę – odparła. – Przecież nie pierwszy raz lecę i wiem, co mam robić – dodała, po czym wspięła się na palce, aby uścisnąć tatę. – Zadzwonię, gdy tylko dotrę na miejsce. − Masz dzwonić codziennie – wyszeptałam. Poczułam, jak w gardle rośnie mi wielka gula, aż w końcu z

oczu pociekły łzy. Nie chciałam płakać, ponieważ wiedziałam, że Margot powstrzyma się od łez, a głupio jest ryczeć samemu, ale nie dałam rady. − Nie waż się o nas zapomnieć – powiedziała Kitty groźnym tonem. − Jak bym mogła – odpowiedziała z uśmiechem Margot, po czym jeszcze raz uścisnęła nas wszystkich po kolei, a mnie na samym końcu. Trzymałam ją mocno, nie chciałam puścić. Wciąż czekałam na jakiś znak, że będzie za nami tęskniła. W końcu Margot

roześmiała się i wtedy pozwoliłam jej wysunąć się z moich objęć. − Cześć, Gogo – powiedziałam, ocierając łzy brzegiem koszulki. Patrzyliśmy, jak znika w głębi lotniska, popychając przed sobą wózek z bagażem. Rozpłakałam się na dobre. Koszulka już nie wystarczała, musiałam pomagać sobie wierzchem dłoni. Tata objął mnie i Kitty. − Poczekamy, aż minie bramki.

Margot przeszła przez odprawę bagażową i szklane drzwi. Odwróciła się, odnalazła nas wzrokiem i pomachała, a potem ruszyła w kierunku odprawy celnej. Myśleliśmy, że jeszcze raz się odwróci, ale tego nie zrobiła. Już teraz wydawała się taka odległa. Niezwyciężona Margot, zawsze dzielna. Pomyślałam, że kiedy ja będę wyjeżdżać, na pewno nie będę się trzymać tak dzielnie, jak moja siostra. Ale kto by jej dorównał? Płakałam całą drogę do domu. Kitty mówiła, że zachowuję się gorzej niż dziecko, ale potem wychyliła się do przodu z tylnego siedzenia i ścisnęła mnie za rękę. Jej również było smutno. Chociaż Margot nigdy nie hałasowała, kiedy tym razem weszliśmy do domu, panowała w nim dziwna cisza. I

niesamowita pustka. Zaczęłam się zastanawiać, co będzie, kiedy za dwa lata ja wyjadę na studia. Co wtedy zrobią tata i Kitty? Nie byłam w stanie znieść myśli, że codziennie będą wracać do smutnego domu, w którym nie ma nas obu. Może po prostu wybiorę uczelnię w pobliżu, żebym chociaż przez pierwszy semestr nie musiała mieszkać w kampusie. Tak, to bardzo dobry pomysł. rozdział ósmy Po południu zadzwoniła Chris. Zaproponowała, żebyśmy spotkały się w centrum handlowym. Powiedziała, że chce kupić skórzaną kurtkę i potrzebuje podpowiedzi. Ucieszyłam się, że tak bardzo liczy się z moim zdaniem. Poza tym nie chciałam

siedzieć w domu i rozmyślać o wyjeździe Margot, ale bałam się samotnej podróży do centrum. Byłam jeszcze niedoświadczonym kierowcą, więc poprosiłam Chris, żeby po prostu przesłała mi swoje zdjęcie w tej kurtce. − O, nie – odparła moja przyjaciółka. – Zbieraj się i natychmiast przyjeżdżaj. Nigdy w życiu nie nauczysz się dobrze prowadzić, jeśli nie będziesz jeździć. No więc wsiadłam do samochodu Margot i pojechałam. Tak naprawdę nie chodzi o to, że źle prowadzę, tylko nie jestem zbyt pewna siebie. Mimo wielu godzin spędzonych za kierownicą pod okiem taty lub Margot najzwyczajniej w

świecie boję się jeździć sama. A już najbardziej przeraża mnie zmiana pasa. Nie cierpię patrzeć w boczne lusterko, bo obawiam się, że przegapię coś na jezdni przede mną. Dlatego nie jeżdżę zbyt szybko. Najgorsze jest to, że bardzo często gubię się w mieście. Trafiam bez problemu tylko do szkoły i pobliskiego sklepu. Nigdy

wcześniej nie jechałam sama drogą do centrum, zawsze

prowadziła Margot. Teraz jednak musiałam ze wszystkim radzić sobie sama, ponieważ do moich obowiązków należało również odwożenie Kitty w różne miejsca. Szczerze mówiąc, mała miała o wiele lepszą orientację w terenie niż ja i poprowadzić. Nie

bez problemu potrafiłaby mnie

chciałam jednak, aby to robiła – w końcu to ja byłam starszą siostrą. Chciałam zapewnić jej takie samo poczucie bezpieczeństwa, jakie odczuwałam, jadąc z Margot. Kitty miała spokojnie siedzieć na tylnym siedzeniu i o nic się nie martwić. To ja byłam za nią odpowiedzialna. Oczywiście mogłam włączyć GPS, ale trochę mi było głupio

korzystać z nawigacji na drodze, którą pokonywałam już setki razy. Powinnam znać tę trasę na pamięć. Niestety przy każdym zakręcie i znaku informacyjnym serce mi zamierało i zastanawiałam się, czy na pewno dobrze skręciłam. Czy to właściwy zjazd z autostrady? W prawo czy w lewo? Na północ czy na południe? Nigdy wcześniej nie zwracałam uwagi na znaki. Na szczęście tamtego dnia nie szło mi tak źle. Postanowiłam dodać sobie animuszu. Włączyłam muzykę i nuciłam pod nosem. Prowadziłam jedną ręką. Okazało się, że całkiem nieźle to działa − im bardziej udawałam pewniaka, tym lepiej mi się

jechało. Poczułam się tak świetnie, że zamiast pojechać autostradą, wybrałam drogę na skróty. Kiedy skręcałam, zaczęłam się zastanawiać, czy to dobra decyzja. Po kilku minutach okazało się, że nie bardzo. Przestałam rozpoznawać okolicę. Szybko zdałam sobie sprawę, że pomyliłam kierunki i zamiast pojechać w prawo, skręciłam w lewo. Zaczęłam panikować, ale zebrałam się w sobie, opanowałam nerwy i zawróciłam, żeby po własnych śladach dojechać do skrzyżowania. W myślach wciąż powtarzałam sobie, że dam radę. W pewnej chwili zobaczyłam znak stopu oraz znak

informujący o skrzyżowaniu, ale ponieważ w pobliżu nie widziałam żadnego samochodu, nawet nie zwolniłam. Nadjeżdżający z prawej strony samochód najpierw poczułam, a dopiero potem zobaczyłam. Krzyknęłam, a po chwili wyczułam w ustach metaliczny smak. Czyżbym krwawiła? A może odgryzłam sobie język? Nie, nadal tam był, ale za to serce mało nie wyskoczyło mi z piersi i cała zlałam się potem. Na trzęsących nogach wysiadłam z samochodu, żeby ocenić zniszczenia. Próbowałam wziąć kilka głębokich oddechów, ale nie byłam w stanie. Ten drugi kierowca zdążył już wysiąść i z założonymi rękami oglądał swoje auto. Był starszy od taty, miał siwe włosy i szorty z czerwonym homarem. Jego samochód nie był w

ogóle uszkodzony, za to mój miał z boku wielkie wgniecenie. − Nie widziałaś znaku stopu? – zapytał mężczyzna. – A może akurat pisałaś esemesa? Nie mogłam wydobyć głosu, więc tylko pokręciłam głową. Byle się nie rozpłakać. Jeśli się rozpłaczę… Tamten kierowca wyczuł chyba mój nastrój, ponieważ jego twarz nagle straciła surowy wyraz i odezwał się o wiele łagodniejszym tonem. − Wygląda na to, że z moim samochodem wszystko w porządku. Nic ci się nie stało? Znowu pokręciłam głową. − Przepraszam – wydusiłam w końcu.

− Dzieciaki muszą bardziej uważać – powiedział tamten, jakby w ogóle nie słyszał mojego jęknięcia. − Naprawdę bardzo, bardzo pana przepraszam – powiedziałam głośniej, mimo że czułam w gardle coraz większą gulę. Mężczyzna zamruczał. − Powinnaś powiadomić kogoś, co się stało, i poprosić, żeby ktoś po ciebie przyjechał. Chcesz, żebym z tobą poczekał? − Nie, dziękuję bardzo – odparłam natychmiast. A jeśli to jakiś szaleniec? Seryjny morderca? Albo zboczeniec? Nie chciałam sama z nim zostać. Mężczyzna wsiadł do samochodu i odjechał. Gdy tylko jego auto zniknęło na horyzoncie, stwierdziłam, że

jednak powinnam była zadzwonić po policję. Czy nie tak powinno się zrobić, jeśli zdarzy się wypadek? Podczas kursu na prawo jazdy sto razy powtarzali nam, żeby zawsze wzywać policję. Popełniłam kolejny błąd. Usiadłam na krawężniku i wpatrywałam się w samochód Margot. Wystarczyły dwie godziny, żebym go rozbiła. Objęłam kolana ramionami i schowałam głowę tak nisko, że zaczął mnie boleć kark. Rozpłakałam się. Pomyślałam, że tata na pewno nie będzie zachwycony. Ani Margot. Z pewnością oboje stwierdzą, że nie powinnam jeździć sama, i niestety będą mieli rację. Prowadzenie samochodu to ogromna odpowiedzialność. Może po prostu nie jestem jeszcze gotowa? Może nigdy nie będę?

Może będę musiała zawsze jeździć w towarzystwie taty lub siostry, bo jestem beznadziejna. W końcu postanowiłam Wyciągnęłam

do

kogoś

zadzwonić.

komórkę i wybrałam numer Josha. − Cześć, Josh, czy mógłbyś mi pppomóc? Głos mi drżał i zaczęłam się jąkać. Było mi wstyd, ponieważ na pewno to usłyszał. Nie inaczej, nie byłby przecież Joshem, gdyby od razu się nie zorientował, że coś jest nie tak. − Co się stało? – zapytał wyraźnie zaniepokojony. − Właśnie miałam wypadek. Nawet nie wiem, gdzie jestem.

Czy możesz po mnie przyjechać? Znowu ten jękliwy ton. − Czy coś ci się stało? – dopytywał się. − Nie, wszystko w porządku. Ja tylko… − urwałam. Wiedziałam, że jeszcze jedno słowo i po prostu rozpłaczę się na dobre. − Znajdź tabliczkę z nazwą ulicy i powiedz, jakie sklepy widzisz w pobliżu. Rozejrzałam się. Na pobliskim budynku dostrzegłam to, co kazał mi znaleźć Josh. − Falstone – powiedziałam. – Jestem na Falstone Road 8109. − Już po ciebie jadę. Może wolisz, żebym się nie rozłączał? − Nie, nie ma problemu – powiedziałam, po czym sama

się rozłączyłam i zaczęłam płakać. Nie wiem, ile czasu tak siedziałam, kiedy obok zatrzymał się samochód. Gdy podniosłam głowę, zobaczyłam czarne audi Petera Kavinskiego. Jedna z przyciemnianych szyb zjechała w dół i usłyszałam jego głos: − Wszystko w porządku? Kiwnęłam głową, po czym gestem dałam do zrozumienia, żeby odjechał. Szyba powędrowała w górę, silnik zaryczał i już myślałam, że mam go z głowy, ale nie – Peter podjechał do krawężnika, zaparkował, wysiadł i zaczął oglądać mój samochód. − No, nieźle go załatwiłaś – powiedział w końcu. –

Wzięłaś numer ubezpieczenia od kierowcy? − Nie, z jego samochodem było wszystko w porządku – odparłam, ocierając policzki dłonią. – To moja wina. − Masz wykupione ubezpieczenie z holowaniem? Kiwnęłam głową. − I dzwoniłaś już po nich? − Nie, ale ktoś po mnie jedzie. − Jak długo tak tu płaczesz? – zapytał Peter, siadając obok mnie na krawężniku. − Nie płaczę – odparłam. Odwróciłam głowę i wytarłam twarz dłońmi. Kiedyś kumplowałam się z Peterem Kavinskim, ale wtedy nazywaliśmy go Peterem K. Tworzyliśmy w gimnazjum jedną

paczkę. Oprócz Petera należeli do niej: John Ambrose McClaren oraz Trevor Pike, a także Genevieve, ja, Allie Feldman z sąsiedniej ulicy i czasami Chris. Gdy byliśmy młodsi, Genevieve mieszkała dwie ulice dalej. To niesamowite, jak dzieciństwo zależy w dużej mierze od tego, kto jest twoim sąsiadem w każdym tego słowa znaczeniu. Na przykład o tym, przyjacielem,

kto

zostanie

twoim najlepszym

często decyduje to, jak blisko znajdują się wasze domy, a to, z kim będziesz siedzieć na lekcjach muzyki, zależy od kolejności nazwisk na liście w dzienniku. Właściwie to wszystko kwestia przypadku. W siódmej klasie Genevieve przeprowadziła się do innej

dzielnicy, ale jeszcze przez jakiś czas pozostawałyśmy w bardzo bliskich relacjach. Nadal przyjeżdżała do nas, żebyśmy mogli się spotkać, ale już było inaczej. Genevieve zupełnie zniknęła z towarzystwa, kiedy poszliśmy do liceum. Wciąż kolegowała się z chłopakami z paczki, ale dziewczyny poszły w odstawkę. Allie i ja przyjaźniłyśmy się do ubiegłego roku, kiedy to Allie też się przeprowadziła. Gdy z naszej paczki na dobre zniknęła Genevieve, miałam wrażenie, że w tej naszej przyjaźni z Allie jest coś żałosnego. Byłyśmy jak dwie lekko podeschłe kromki chleba próbujące udawać świeżą kanapkę. Od dawna się nie kumplujemy, ani ja i Genevieve, ani ja i

Peter. Dlatego, kiedy tak siedzieliśmy razem na krawężniku, poczułam się dziwnie. Zupełnie, jakbym cofnęła się do czasów gimnazjum i nic między nami się nie zmieniło. W pewnej chwili w jego kieszeni zadzwonił telefon. − Muszę już iść – powiedział. − Gdzie jechałeś? − Do Gen. − To leć, bo jak znam Genevieve, będzie wściekła, jeśli się spóźnisz. Peter prychnął lekceważąco, ale dość nerwowo zerwał się z miejsca. Widząc jego reakcję, pomyślałam: „Jak to jest, kiedy ma się nad chłopakiem taką władzę?”. Chyba nie chciałabym być w

podobnej sytuacji. Wyłączność na czyjeś serce to ogromna odpowiedzialność. Peter już miał wsiąść do samochodu, ale zawahał się, odwrócił i zapytał: − Chcesz, żebym zadzwonił po pomoc drogową? − Nie, dam sobie radę. Dziękuję, że się zatrzymałeś. To bardzo miło z twojej strony. Peter się uśmiechnął. dzieciństwa

Jeszcze z czasów

naszego

pamiętałam, że zawsze lubił pomagać innym. − Lepiej się czujesz? – zapytał. Kiwnęłam głową. Naprawdę było mi lepiej. − To dobrze – dodał. Patrząc na niego, stwierdziłam, że ma urodę amanta z zamierzchłych czasów. Był tak przystojny, że gdyby był odważnym żołnierzem

walczącym podczas II wojny światowej, z pewnością niejedna dziewczyna zgodziłaby się czekać na niego całe lata, aż wróci z frontu. Świetnie wyglądałby również w starej corvetcie z opuszczonym dachem. Widzę w wyobraźni, jak prowadzi ją nonszalancko jedną ręką, pędząc po dziewczynę, którą obiecał zabrać na tańce. Peter miał w sobie coś z dawnego dżentelmena, dzięki czemu podobał się wielu dziewczynom. To właśnie z nim przeżyłam swój pierwszy pocałunek. Zdawało mi się, jakby to było całe wieki temu, choć tak naprawdę minęły zaledwie cztery lata. Minutę później zjawił się Josh. Pisałam akurat esemesa do

Chris, że jednak nie dam rady przyjechać. − Trochę to trwało – powiedziałam, wstając z krawężnika. − Podałaś mi adres 8109, a to jest 8901! − Nieprawda, na pewno powiedziałam 8901. − Nie, 8109, na sto procent. A w ogóle, dlaczego nie odbierałaś telefonu? – zapytał Josh, wysiadając z samochodu i zerkając w stronę mojego auta. – O, jasna cholera! Wezwałaś już pomoc drogową? − Nie. Mógłbyś po nich zadzwonić? Oczywiście zadzwonił, a potem wsiedliśmy do jego auta i czekaliśmy. Odruchowo chciałam usiąść na tylnym siedzeniu, ale przypomniałam sobie, że Margot nie ma z nami. Wiele razy

jechałam samochodem Josha, lecz jeszcze nigdy nie siedziałam obok kierowcy. − Zdajesz sobie sprawę, że Margot cię zamorduje? – Bardziej stwierdził, niż zapytał Josh. − Margot w ogóle o tym się nie dowie. Nie waż się wspominać jej o wypadku – rzuciłam i obróciłam głowę w jego kierunku tak szybko, że poczułam na twarzy tylko smagnięcie grzywki. − A niby kiedy miałbym jej o tym powiedzieć? Przecież zerwaliśmy ze sobą. Już zapomniałaś? − Nie znoszę, kiedy ludzie zamiast odpowiedzieć twierdząco albo przecząco, mówią: „A niby komu miałbym

powiedzieć?”. − Nie powiedziałem: „A niby komu”! − Po prostu przytaknij albo zaprzecz, to wystarczy. Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie. − Nic nie powiem Margot – odparł w końcu. – Obiecuję. Okej? − Okej. Zapanowało milczenie. Żadne z nas więcej się nie odezwało. Jedynym towarzyszącym nam dźwiękiem był cichy szum klimatyzacji w samochodzie. Na myśl o tym, co powiem tacie, poczułam skurcz w żołądku. Zaczęłam się zastanawiać, jak to zrobić. Może powinnam uderzyć w płacz, żeby zrobiło mu się mnie żal? Albo użyć fortelu z dobrą i złą wiadomością? Dobrą wiadomością byłoby to, że nic mi

się nie stało, a złą, że samochód jest zmasakrowany. No, może jednak „zmasakrowany” to przesada. Z zamyślenia wyrwał mnie głos Josha. − Czy mam rozumieć, że w związku z tym, że rozstaliśmy się z Margot, ty również nie będziesz ze mną rozmawiać? – zażartował gorzko. Nie wiem, czy istnieje wyrażenie „gorzko zażartować”, ale tak to właśnie zabrzmiało. − Nie bądź idiotą – powiedziałam, patrząc na niego ze zdziwieniem. – Oczywiście, że będę z tobą rozmawiać, ale nie przy ludziach – dodałam. Zawsze lubiłam się z nim drażnić, zgrywając upierdliwą młodszą siostrę. Zachowywałam się jak Kitty. Zupełnie

jakby dzieliło nas kilka lat różnicy, a nie tylko rok. Josh nie zrozumiał jednak mojego dowcipu i przybrał żałosną minę. – To był żart, głupku! – powiedziałam, stukając czołem o jego głowę. − Uprzedziła cię, że ma zamiar to zrobić? Chodzi mi o to, czy planowała to wcześniej? – zapytał niespodziewanie, a kiedy nie odpowiedziałam, dodał: − No, nie udawaj. Przecież wiem, że mówicie sobie wszystko. − Wcale nie. A przynajmniej nie tym razem. Serio. Nie miałam pojęcia, przysięgam – powiedziałam w końcu, kładąc dłoń

na sercu. Uwierzył. − A więc możliwe, że jeszcze zmieni zdanie, prawda? – zapytał, przygryzając dolną wargę. Nie wiedziałam, czy większym okrucieństwem z mojej strony byłaby odpowiedź twierdząca, czy przecząca, ponieważ w obu wypadkach sprawiłabym mu ból. Chociaż byłam pewna prawie na sto procent, że do siebie wrócą, zawsze pozostawał ta jedna setna niepewności, a nie chciałam na próżno rozpalać jego nadziei. Postanowiłam więc milczeć. Josh głośno przełknął ślinę. − Nie. Masz rację. Przecież wiadomo, że kiedy Margot podejmie decyzje, nie ma odwrotu – powiedział.

„Błagam, tylko nie zacznij płakać”, pomyślałam. − Nigdy nie mów nigdy – odparłam i oparłam głowę na jego ramieniu. Josh nie skomentował. Wpatrywał się w wielki dąb rosnący przy drodze, po którym skakała wiewiórka. Przez dłuższą chwilę podziwialiśmy jej zwinność. − O której ląduje samolot Margot? – odezwał się w końcu. − Za dobrych kilka godzin. − Czy… czy przyjedzie na Święto Dziękczynienia? − Nie. W tym dniu nie mają tam wolnego. To Szkocja, Josh. W Szkocji nie obchodzi się amerykańskich świąt – odparłam. Próbowałam powiedzieć to żartobliwym tonem, ale mi nie

wyszło. − Racja – skwitował. − Ale przyjedzie na Boże Narodzenie – dodałam szybko, po czym oboje westchnęliśmy. − Czy mogę nadal was odwiedzać? – zapytał Josh. − Żeby spotkać się ze mną i z Kitty? − I z waszym tatą. − Nigdzie się nie wybieramy. − To dobrze. Nie chciałbym stracić również was. Kiedy to powiedział, moje serce na chwilę się zatrzymało, przestałam oddychać i zakręciło mi się w głowie. A potem ta chwila minęła tak samo szybko, jak nadeszła. Dziwne uczucie drżenia w piersi zanikło, a na ulicy zobaczyłam

holownik.

rozdział dziewiąty Tata nie zareagował tak źle, jak się spodziewałam. Ostatecznie zdecydowałam się na wersję z dobrą i złą wiadomością, a kiedy skończyłam opowiadać, jedynie westchnął i powiedział: − Najważniejsze, że nic ci się nie stało. Oczywiście samochód wymagał naprawy. Musieliśmy czekać na część, którą trzeba było zamówić aż w

Indianie czy też Idaho. Do tego czasu w razie konieczności tata miał się podzielić swoim samochodem ze mną. Do szkoły musiałam jednak jeździć autobusem albo prosić Josha o podwiezienie. Planowałam oczywiście to drugie. Wieczorem, zadzwoniła

kiedy oglądałyśmy z Kitty telewizję,

Margot. Od razu zawołałam tatę i zaczęła się wojna o słuchawkę. Każdy chciał jak najdłużej porozmawiać z Margot. − Margot, nie zgadniesz, co się dzisiaj stało – odezwała się nagle Kitty. Nerwowo pokręciłam samochodzie”,

głową.

„Nie

mów

jej

o

powiedziałam bezgłośnie, posyłając Kitty znaczące spojrzenie.

− Lara Jean… − zaczęła Kitty wyraźnie rozbawiona moją miną. – Lara Jean pokłóciła się dzisiaj z tatą. Naprawdę. Była dla mnie wredna, więc tata jej powiedział, żeby przestała, i zaczęli się kłócić. − To nieprawda, Gogo! – wykrzyczałam, wyrywając słuchawkę Kitty. – Mała jak zwykle drażni się ze mną. − Co jedliście na kolację? Zrobiłaś kurczaka, którego odmroziłam przedwczoraj? – zapytała Margot. Z powodu dzielącej nas odległości jej głos był zniekształcony, jakby mówiła z ustami zasłoniętymi chusteczką. W ogólnym rozgardiaszu musiałam się bardzo dobrze wsłuchiwać, żeby ją zrozumieć. − Tak, ale nie zawracaj sobie głowy takimi drobiazgami –

przekonywałam ją, po raz kolejny podkręcając głośność w słuchawce. – Lepiej powiedz, co u ciebie. Urządziłaś się już? Jaki pokój dostałaś? Jest duży? I jak twoja współlokatorka? − Bardzo fajna. Przyjechała z Londynu. Mówi z takim eleganckim akcentem. Nazywa się Penelope Saint GeorgeDixon. − O, kurde, imię też ma bardzo eleganckie – stwierdziłam. – A pokój? − Identyczny jak ten w akademiku na uniwerku w Wirginii, tylko trochę bardziej w stylu vintage. − Która jest teraz godzina w Szkocji? − Za chwilę będzie północ. U nas jest pięć godzin do przodu. Pamiętasz? U nas? Minął zaledwie jeden dzień, a Margot już mówiła o

Szkocji jak o domu. − Tęsknimy za tobą – powiedziałam. − Ja za wami też. Po kolacji napisałam do Chris. Zapytałam, czy ma ochotę wpaść, ale nie odpisała. Pewnie umówiła się z którymś ze swoich chłopaków. Postanowiłam, że w tej sytuacji zajmę się pracą nad pamiątkowym albumem. Myślałam, że uda mi się skończyć go dla Margot, zanim wyjedzie, ale każdy, kto kiedykolwiek robił coś podobnego, dobrze wie, że nie od razu Rzym zbudowano. Nad albumem tego typu można spędzić rok albo i więcej. Włączyłam ulubioną muzykę i rozłożyłam wszystkie

niezbędne akcesoria w półkolu na podłodze: całą gamę papierowych serduszek, arkusze kolorowego papieru, zdjęcia wycięte z gazet, klej i rolki różnokolorowej taśmy samoprzylepnej, a także pamiątki (na przykład bilety na musical Wicked, który widziałyśmy w Nowym Jorku, paragony i zdjęcia oraz wstążki, naklejki, charmsy i inne ozdóbki). Dobrze wykonany pamiątkowy album musi być gruby, odpowiednią fakturę

okładka

powinna

mieć

i nie może się do końca zamykać. Teraz pracowałam nad stroną poświęconą Joshowi i Margot. Nie obchodziło mnie w ogóle, co mówiła siostra – byłam pewna, że ona i Josh i tak do siebie wrócą. Poza tym, nawet jeśli nie miało to nastąpić szybko, Margot i tak nie mogła wykreślić go ze swojej przeszłości. Większą część ostatniego roku spędzili razem

zarówno w szkole, jak i prywatnie. W tej kwestii jedynym ustępstwem z mojej strony było to, że samoprzylepną taśmę w serduszka, której początkowo zamierzałam użyć do ozdobienia tej strony, postanowiłam zastąpić taśmą ze wzorkiem w szkocką kratę. Kiedy jednak na próbę przyłożyłam ją do zdjęcia, stwierdziłam, że zupełnie nie pasuje kolorystycznie, więc wróciłam do taśmy w serduszka. Kiwając się w rytm muzyki, zrobiłam z niej piękną ramkę wokół zdjęcia Margot i Josha z balu maturalnego. Byłam zachwycona efektem i stwierdziłam, że moja siostra też będzie. Właśnie ostrożnie przyklejałam płatek róży z bukieciku,

który Margot miała ze sobą na balu, kiedy tata zajrzał do pokoju. − Masz na dzisiaj jakieś plany? – zapytał. − Tak, to – odpowiedziałam, wskazując na album. – Jeśli będę systematycznie nad nim pracować, powinien być gotowy na Gwiazdkę. − Aha… − odparł tata, ale nie ruszył się z miejsca, tylko oparł o framugę i przez chwilę obserwował mnie przy pracy. – Wiesz – odezwał się w końcu – postanowiłem obejrzeć dzisiaj ten dokument Kena Burnsa, więc jeśli masz ochotę, zapraszam. − Może się skuszę – odparłam, ale tak naprawdę chciałam być po prostu miła. Targanie tego całego majdanu z albumem na

dół i rozkładanie go od nowa pochłonęłoby zbyt dużo czasu. Poza tym nie chciałam wybijać się z rytmu, ponieważ dobrze mi szło. – Może zacznij beze mnie, a ja potem dojdę, dobrze? – zaproponowałam. − No, dobra – stwierdził. – W takim razie zostawiam cię z tym wszystkim – dodał i wyszedł. Pracowałam praktycznie cały wieczór. Udało mi się skończyć stronę Josha i Margot; byłam zadowolona z efektu. Potem zabrałam się za strony z siostrami. Najpierw wykleiłam tło papierem w kwiaty, a potem dokleiłam zdjęcie, które dawno temu zrobiła nam mama. Na zdjęciu stałyśmy pod dębem rosnącym przy naszym domu, ubrane w eleganckie stroje do kościoła.

Wszystkie trzy miałyśmy na sobie białe sukienki, a we włosach różowe kokardy. Najfajniejsze są nasze miny: ja i Margot uśmiechamy się słodko, a Kitty dłubie w nosie. Patrząc na fotografię, uśmiechnęłam się do siebie. Wiedziałam, że Kitty dostanie szału, kiedy zobaczy, że wybrałam właśnie to zdjęcie. Nie mogłam się już doczekać.

rozdział dziesiąty

Margot powiedziała, że klasa maturalna to najważniejszy i najbardziej pracowity czas w życiu ucznia. I niezmiernie dla uczniów ważny. Tak ważny, że wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Postanowiłam więc wykorzystać ostatnie dni przed rozpoczęciem nauki na czytanie. Wzięłam pod pachę zakupiony na wyprzedaży w bibliotece stary egzemplarz brytyjskiej powieści kryminalno-romantycznej usiadłam na

z

lat

osiemdziesiątych

i

schodach przed domem. W kulminacyjnym momencie − kiedy Cressida uwodziła Nigela, aby zdobyć tajne kody − na podjeździe przed swoim domem pojawił się Josh, który − jak się okazało chwilę

później − wyszedł po pocztę do skrzynki. Na mój widok pomachał wesoło. Stwierdziłam, że skoro przywitał się na odległość, pewnie już do mnie nie podejdzie, ale na szczęście moje obawy okazały się niesłuszne i po chwili zobaczyłam, że zmierza w moim kierunku. Serce natychmiast zaczęło mi szybciej bić. Aby ukryć drżenie rąk, wcisnęłam dłonie pod uda. − Cześć, ładne śpiochy – powiedział, patrząc na mój jasnoniebieski strój w słoneczniki, który też kupiłam na wyprzedaży. − To nie śpiochy, tylko kombinezon – odparłam, wracając do

lektury i starając się niepostrzeżenie zasłonić okładkę. Tego jeszcze brakowało, żeby Josh zepsuł mi piękne popołudnie, kpiąc, że czytam tandetną literaturę. Czułam jednak, że nie zamierza tak szybko odejść i uporczywie na mnie patrzy. − No, co? – spytałam w końcu, podnosząc głowę. Tak jak się spodziewałam, wciąż stał nade mną z założonymi rękami. − Chcesz iść dzisiaj do kina? Grają film Pixara, więc będziemy mogli zabrać Kitty. − Jasne. Wyślij mi esa, o której – odpowiedziałam, odwracając stronę książki. Nigel akurat dobierał się do bluzki Cressidy, a ona się zastanawiała, kiedy zacznie działać pigułka nasenna, którą

wrzuciła mu do wina. Jednocześnie miała nadzieję, że środek nie zadziała zbyt szybko, ponieważ okazało się, że Nigel świetnie całował. Josh pochylił się i zajrzał mi przez ramię. Trzepnęłam go w rękę, ale zdążył przeczytać kilka zdań. − „Serce Cressidy zabiło przeciągnął

szybciej,

kiedy Nigel

dłonią po jej opiętym pończochą udzie” – zacytował. – Co ty czytasz, na litość boską? − Oj, przymknij się – odparowałam, czując, że się rumienię. Josh się roześmiał. − Okej, w takim razie zostawiam cię z Cressidą i Noelem. − Nigelem, jeśli chodzi o ścisłość! – krzyknęłam za nim. Kitty była zachwycona perspektywą spędzenia wieczoru z

Joshem. Kiedy tłumaczył popcorn, jak

dziewczynie sprzedającej

ma lać masło do torebki („trochę na dno, trochę w środek i trochę na wierzch”), obie z Kitty kiwałyśmy głowami z aprobatą. Moja najmłodsza siostra siedziała między nami, a podczas najzabawniejszych scen śmiała się tak bardzo, że zadzierała nogi do góry. Ponieważ Kitty mało waży, przy każdym takim ataku śmiechu jej siedzenie się składało. Uśmiechaliśmy się wtedy z Joshem do siebie ponad jej głową. Gdy chodziliśmy do kina z Margot, to ona zawsze siadała w środku, tak żeby móc rozmawiać i ze mną, i z Joshem. Nie chciała,

abym poczuła się przez nią odtrącona tylko dlatego, że miała chłopaka. Pod tym względem zachowywała się tak ostrożnie, że zaczęłam się nawet zastanawiać, czy nie domyśla się prawdy o moich uczuciach, ale ostatecznie stwierdziłam, że nie, ponieważ gdyby coś podejrzewała, po prostu spytałaby mnie o to. Nie lubiła niedomówień ani kłamstw. Była dobrą, troskliwą siostrą. Najlepszą, jaką mogłabym sobie wymarzyć. Bywały jednak chwile, gdy czułam się samotna, ale nie jako dziewczyna, tylko koleżanka. Josh i ja przyjaźniliśmy się praktycznie od samego początku znajomości. Czasami jednak, kiedy obejmował Margot w kolejce do kasy albo kiedy rozmawiali

ze sobą półsłówkami w samochodzie, czułam się trochę jak małe dziecko niedopuszczone do dyskusji dorosłych. Siedząc na tylnym siedzeniu, marzyłam wtedy, żeby też mieć kogoś do poszeptania. Teraz, kiedy w końcu zajęłam fotel pasażera z przodu, dziwnie się poczułam. Widok różnił się nieznacznie od tego z tyłu. Tak naprawdę niewiele się zmieniło, ale było fajniej. Cudowne uczucie. Chris zadzwoniła wieczorem. Akurat malowałam sobie paznokcie u stóp różowymi lakierami w różnych odcieniach. W tle jej słuchawki panował taki hałas, że moja przyjaciółka musiała krzyczeć.

− Zgadnij, co się stało! − Co? Bardzo źle cię słyszę! – odkrzyknęłam, ozdabiając paznokieć wściekle różowym kolorem o nazwie „Walnij Mnie z Całych Sił”. − Poczekaj – powiedziała Chris. Po chwili usłyszałam, jak przechodzi do innego pomieszczenia i zrobiło się znacznie ciszej. – Teraz lepiej? − Tak, zdecydowanie. − Zgadnij, kto z kim się rozstał. − Kto? – zapytałam i sięgnęłam po buteleczkę z lakierem w mlecznym odcieniu czerwonego.

różu,

− Gen i Kavinsky! Rzuciła go.

zabarwionym

kroplą

− Wow! Dlaczego? – zapytałam, robiąc wielkie oczy. − Chyba w pracy poznała jakiegoś gościa z uniwerku w Wirginii. Dam sobie Kavinskiego cały

głowę

uciąć,

że

zdradzała

czas – odparła przekonanym tonem Chris. W tej samej chwili usłyszałam, że ktoś zawołał ją po imieniu. – Muszę już iść. Teraz moja kolej. Gramy w bule – dodała, po czym jak zwykle rozłączyła się bez pożegnania. Tak naprawdę poznałam Chris właśnie dzięki Genevieve. Chris jest jej kuzynką. Ich mamy to rodzone siostry. Ale dziewczyny nigdy nie przepadały za sobą. Ciągle się kłóciły. Pamiętam, jak się żarły o to, czyja Barbie upoluje Kena, bo Ken był tylko jeden. Nawet nie próbowałam się wtrącać do ich batalii,

chociaż Ken był mój. A raczej Margot. W szkole mało kto wiedział, że Chris i Gen były spokrewnione, tym bardziej że nie były do siebie podobne. Gen, mała i drobna, z blond włosami o maślanym odcieniu, bardzo się różniła od wysokiej i postawnej Chris. Chris również była blondynką, ale farbowaną. Tylko ja dostrzegam między nimi podobieństwo. W pierwszej klasie Chris dawała czadu. Chodziła na wszystkie imprezy, upijała się i umawiała ze starszymi chłopakami. Któregoś razu jeden koleś z drużyny lacrossa3 rozpowiedział, że uprawiała z nim seks w męskiej szatni, chociaż to nie była prawda.

Genevieve kazała Peterowi postraszyć tego chłopaka, że skopie mu tyłek, jeśli nie odwoła swoich słów. Moim zdaniem ładnie się wtedy zachowała, ale Chris twierdziła, że Gen nie miała czystych intencji i zrobiła to dlatego, żeby nie wyszło, że jest spokrewniona z puszczalską. Od tamtej pory Chris odcięła się od nas i spędzała czas z uczniami z innej szkoły.

rozdział jedenasty Wniedzielę tata zrobił lasagne. Zawsze dodawał do niej salsę

z czarną fasolą, żeby potrawa była ostrzejsza. Takie połączenie może się wydawać ohydne, ale w rzeczywistości smakuje bardzo dobrze, a fasoli w ogóle się nie czuje. Przyszedł też Josh, więc tata był zachwycony, że ma do pomocy trzy pary rąk. Kiedy w trakcie rozmowy przy kolacji ktoś rzucił imię Margot, Josh momentalnie zesztywniał, aż zrobiło mi się go żal. Kitty też musiała to zauważyć, ponieważ natychmiast zmieniła temat i zaczęła dopytywać o deser. Po obiedzie zjedliśmy ciasto orzechowe, które upiekłam po południu. Tata gotował, więc na nas spadł obowiązek pozmywania naczyń po kolacji. Niestety podczas przygotowywania lasagne

zwykle używał wszystkich dostępnych w kuchni naczyń, więc za każdym razem było to najgorsze zmywanie, jakie można sobie wyobrazić, ale pyszna kolacja rekompensowała wysiłek. W końcu zrelaksowani usiedliśmy przed telewizorem. Była niedziela, ale nie cieszyliśmy się nią jak zwykle, ponieważ następnego dnia wypadało Święto Pracy obchodzone zawsze w pierwszy poniedziałek września, a to oznaczało, że we wtorek zaczyna się szkoła. Kitty zajęła się ponownie wyklejanką z psami. − Który najbardziej ci się podoba? – zagadnął ją Josh. − Akita – odpowiedziała natychmiast.

− A wolałabyś suczkę czy psa? − Psa. − Wiesz, jak byś go nazwała? Kitty zawahała się, a ja wiedziałam dlaczego. Pochyliłam się w jej stronę i połaskotałam w stopę. − A ja wieem – powiedziałam, śpiewnie modulując głos. − Cicho! – zapiszczała Kitty. Oczywiście nasze przekomarzanki wzbudziły w Joshu ciekawość. − Ej, to powiedz, jak wiesz. Kitty rzuciła mi pełne nienawiści spojrzenie. − Nieważne – odparłam. Może i Kitty była dzieckiem, ale nie należało z nią zadzierać. Josh pociągnął mnie za kucyk i powiedział:

− No, dalej, Laro Jean! Teraz to już musisz powiedzieć. Oparłam się na łokciu i zaczęłam chichotać, kiedy Kitty próbowała zasłonić mi usta ręką. − Dałaby mu imię pewnego chłopca, który bardzo się jej podoba – wydusiłam z rączką Kitty na ustach. − Zamknij się, natychmiast! – krzyknęła Kitty i chciała mnie kopnąć, ale niefortunnie stanęła jedną nogą na wyklejance i kiedy machnęła drugą nogą, rozdarła swój kolaż. Wydała z siebie zduszony krzyk, po czym opadła na kolana, aby ocenić szkodę. Spostrzegłam, że zrobiła się cała czerwona i powstrzymywała łzy. Było mi głupio. Szybko podniosłam wyklejankę i przymierzyłam oddarte

fragmenty. Chciałam zobaczyć, czy da się je ładnie skleić, ale Kitty wyrwała mi kolaż z rąk i podała go Joshowi. − Josh, napraw. Lara Jean wszystko zepsuła. − Kitty, ja tylko zażartowałam – powiedziałam przepraszającym tonem. Nie miałam zamiaru zdradzić jej sekretu, nigdy bym tego nie zrobiła bez jej zgody, ale Kitty nie zwracała uwagi na moje słowa. Josh wygładził pognieciony arkusz za pomocą podkładki pod szklankę i z precyzją chirurga zabrał się do sklejania obu fragmentów. − Phi, to pestka. Da się naprawić – stwierdził. Klasnęłam w ręce i spojrzałam na Kitty, ale mała w ogóle na

mnie nie patrzyła. Wiedziałam, że na to zasłużyłam, ponieważ tym chłopcem, o którym mówiłam, był Josh. Kiedy reanimacja się udała, Kitty delikatnie wzięła naprawiony kolaż. − Idę dokończyć na górze. Dobranoc, Josh – powiedziała zimno. − Cześć, Kitty – odparł. − Dobranoc – rzuciłam cicho, ale mała nie odpowiedziała i wbiegła po schodach na górę. Gdy usłyszeliśmy, jak zamyka za sobą drzwi sypialni, Josh powiedział: − Chyba narobiłaś sobie poważnych kłopotów. − Wiem – odparłam. Czułam nieprzyjemny ucisk w żołądku. Dlaczego tak się

zachowałam? Po co zaczęłam się z nią drażnić? To nie było w porządku. Margot nigdy tak się nie zachowała w stosunku do mnie. Starsze siostry nie powinny w ten sposób traktować młodszego rodzeństwa. Zwłaszcza że byłam już na tyle dorosła, żeby zdawać sobie sprawę, jaką sprawiam jej przykrość. − Kto jest tym dzieciakiem, o którym mówiłaś? − Kolega ze szkoły. − Czy ona nie jest przypadkiem za mała na to, żeby się zakochiwać? – zapytał z westchnieniem Josh. – Chyba jeszcze trochę na to za wcześnie. − Ja też zakochiwałam się w chłopcach, kiedy miałam dziewięć lat – powiedziałam.

Nie mogłam jednak przestać myśleć o Kitty. Zaczęłam się zastanawiać, co zrobić, żeby ją udobruchać. Cynamonowe ciasteczka już by chyba nie pomogły. − W kim? – zapytał Josh. − Co w kim? Może uda mi się namówić tatę, żeby kupił jej szczeniaka? − W kim się zakochałaś po raz pierwszy? − Hm. Tak naprawdę? W przedszkolu zakochiwałam się kilka razy, ale żadna z tych miłości nie była prawdziwa. − Tak. − Cóż… Chyba w Peterze Kavinskim – powiedziałam. − W Kavinskim? – zapytał zdziwiony Josh. – Serio? Ale on

jest taki nijaki! Spodziewałbym się, że zainteresujesz się kimś bardziej… Nie wiem, jak to nazwać… Bardziej wyszukaną osobowością. Peter Kavinsky jest pospolity. Jak typowy bohater filmu dla nastolatków. − Chciałeś wiedzieć, to ci powiedziałam. − O rany! – jęknął Josh, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Po prostu, o rany! − Kiedyś był zupełnie inny. To znaczy, nie zmienił się całkiem, ale pod pewnymi powiedziałam.

względami

bardzo –

Josh nadal patrzył na mnie z niedowierzaniem, więc dodałam szybko: − Jesteś facetem, więc nie zrozumiesz, o czym mówię.

− Masz rację! Zupełnie tego nie rozumiem! − Ej, przecież sam podkochiwałeś się w pannie Rothschild! − Wtedy była jeszcze całkiem ładna – odpowiedział Josh, czerwieniąc się jak burak. − Aha, jasne. Przepiękna – oznajmiłam z przekąsem. Nasza sąsiadka z naprzeciwka, panna Rothschild, zawsze pieliła swój ogródek w króciutkich szortach i skąpej górze od bikini. Przed domem Josha zbierali się wówczas wszyscy jego koledzy, oczywiście pod pretekstem wspólnej zabawy. − No tak, ale panna Rothschild nie była moją pierwszą miłością. − Naprawdę? − Naprawdę. Ty nią byłaś.

Słowa Josha wprawiły mnie w takie osłupienie, że przez kilka sekund nie byłam w stanie wydusić słowa, a kiedy doszłam do siebie, udało mi się wyartykułować tylko jakiś dziwaczny dźwięk wyrażający krańcowe zdumienie. − Hę? − Kiedy się tutaj przeprowadziliśmy i zanim poznałem twoje prawdziwe oblicze… − zaczął Josh, za co natychmiast kopnęłam go w łydkę. – Auć! − jęknął. – Miałem wtedy dwanaście

lat, a ty jedenaście. Pozwoliłem ci jeździć na swoim skuterze, pamiętasz? Moim wychuchanym skarbie. Odkładałem na niego przez dwa lata, a mimo to pozwoliłem ci się przejechać. − Myślałam, że po prostu już taki jesteś, że lubisz się dzielić. − Rozbiłaś mój skuter i obtarłaś sobie cały bok przy upadku. Pamiętasz? − Tak. Pamiętam, jak płakałeś. − Nie płakałem, tylko się wściekłem. Nie bez przyczyny. Właśnie wtedy skończyła się moja miłość do ciebie – dodał Josh, po czym wstał i skierował się w stronę drzwi. Odprowadziłam go do przedpokoju.

Zanim wyszedł, odwrócił się w moją stronę. − Nie wiem, co bym zrobił bez ciebie teraz, kiedy… kiedy Margot mnie rzuciła – powiedział. Na jego piegowatych policzkach wykwitł rumieniec. – Radzę sobie tylko dzięki tobie – stwierdził, patrząc mi prosto w oczy. I przez to jedno spojrzenie w jednej chwili wszystko wróciło. Przypomniałam sobie każdą spędzoną z nim chwilę. A potem Josh mocno mnie przytulił i zniknął w ciemnościach. Jeszcze przez jakiś czas nie byłam w stanie ruszyć się z miejsca. W mojej głowie zaczęła kiełkować myśl, nad którą nie byłam w stanie zapanować. „Gdybyś był mój, nigdy w życiu bym cię nie zostawiła.

Nigdy”. rozdział dwunasty Poznaliśmy Josha podczas dziecięcego pikniku zorganizowanego w ogrodzie na tyłach naszego domu. Miałam jedenaście lat i byłam zdecydowanie za stara na tego typu dziecinadę. Margot miała dwanaście lat, więc już czuła się prawie dorosła, ale dała się namówić na zabawę ze względu na Kitty. Mama nie żyła od roku i Margot próbowała ją we wszystkim zastąpić. O pikniku przeczytałam w książce i chciałam spróbować, jak to jest. Przygotowałyśmy prawdziwą herbatę i babeczki. Wyniosłyśmy do ogrodu sprany błękitny kocyk w

wiewiórki, który należał kiedyś do Margot, i rozłożyłyśmy na nim poczęstunek. Herbatę podawałam w plastikowych filiżankach, które też były starą zabawką Margot. Na moją prośbę w pobliskiej cukierni tata kupił babeczki posypane kolorowymi granulkami. Oprócz tego każda z nas miała do towarzystwa własnego misia. − Podczas pikniku musisz mieć nakrycie głowy – stwierdziłam i tak długo wierciłam Margot dziurę w brzuchu, że w końcu zgodziła się założyć stary kapelusz mamy. Kitty dostała czapeczkę z daszkiem, a ja wcisnęłam na głowę wełniany kapelusz babci, ozdabiając go wcześniej na czubku

plastikowym kwiatem. Kiedy wlewałam do filiżanek letnią herbatę z termosu,

zobaczyłam Josha, który wspiął się na płot oddzielający nasze domy i zaczął się nam przyglądać z zaciekawieniem. Miesiąc wcześniej widziałyśmy, jak do domu obok ktoś się wprowadził. Liczyłyśmy na nowe koleżanki, ale kiedy zobaczyłyśmy, że panowie od przeprowadzek wyjmują z samochodu chłopięcy rowerek, straciłyśmy zainteresowanie sąsiadami.

Josh usiadł na płocie, ale nie odezwał się słowem. Margot zesztywniała i zrobiła się czerwona na twarzy, mimo to nie zdjęła kapelusza. Milczenie, jak można było się spodziewać, przerwała Kitty. − Cześć! – krzyknęła. − Cześć! – odkrzyknął nieznajomy. Miał gęste, potargane włosy, które ciągle odruchowo odgarniał z czoła, i był ubrany w czerwoną koszulę z wielką dziurą na ramieniu. − Jak masz na imię? – zapytała Kitty. − Josh. − Zapraszamy do zabawy, Josh. I tyle. Oczywiście nie miałam wówczas pojęcia, że nieznajomy

chłopiec odegra w naszym życiu tak ważną rolę, ale gdybym wiedziała, czy mogłabym wpłynąć na bieg wydarzeń? Widocznie miało być tak, jak się stało. Josh i ja nie mieliśmy nigdy zostać parą. Ale może? Gdyby… rozdział trzynasty Myślałam, że to, co czułam do Josha, dawno minęło. Pisząc do niego list i żegnając się z nim w ten sposób, naprawdę chciałam przestać go kochać. Serio. Szczerze mówiąc, nie było to trudne. Na pewno bardzo pomogła mi myśl o Margot oraz świadomość, że moja siostra odwzajemnia jego uczucia i bardzo jej zależy na Joshu. Jak mogłabym wkroczyć między nią a jej

pierwszą miłość? Kiedy zmarła mama, Margot poświęciła się dla dobra naszej rodziny. Zawsze, ale to zawsze liczyło się dla niej przede wszystkim dobro moje i Kitty. Siebie stawiała na końcu. Rezygnując z miłości do Josha, odwdzięczałam się jej za to, co dla nas robiła przez wszystkie lata. Częściowo spłacałam dług. Tym razem liczyło się jej szczęście. Teraz jednak, siedząc na kanapie w domu, zaledwie kilkanaście metrów od Josha, podczas gdy moja siostra znajdowała się ponad sześć i pół tysiąca kilometrów stąd, nie mogłam się powstrzymać od myśli, że ja też miałam do niego prawo. To ja pierwsza się w nim zakochałam. Josh był mój. Gdybyśmy byli

parą, wyjeżdżając, spakowałabym go razem z dobytkiem do walizki i zabrała ze sobą albo bym nie wyjechała. Nigdy w życiu bym go nie zostawiła. Nigdy. Nic nie byłoby ważniejsze niż on.

Miałam świadomość, że czując to, co czułam, i myśląc to, co myślałam, byłam skrajnie nielojalna wobec Margot. Więcej – to była zdrada. Choć nikt o tym nie wiedział, czułam się obrzydliwie. Wystarczył zaledwie tydzień nieobecności Margot, a ja

już kopałam pod nią dołki. Szybko mi poszło. Najgorsze było to, że chodziło o moją siostrę. Dopuściłam się najbardziej zdradzieckiej ze wszystkich zdrad. Zaczęłam się zastanawiać, co zrobić z tym wszystkim. Co zrobić ze swoimi uczuciami? Stwierdziłam, że jest na to tylko jeden sposób – muszę napisać do Josha jeszcze jeden list. Rodzaj postscriptum, które może zająć nawet sto stron. Nieważne, będę pisać tak długo, aż wszystkie, ale pozakumpelskie,

to

absolutnie

wszystkie

uczucia

które kiedykolwiek do niego żywiłam, znikną. Raz na zawsze zamknę ten rozdział i nie będę do niego wracać.

Poszłam do swojej sypialni, wzięłam pióro − takie ze szlachetnym atramentem, którego używałam do notowania najważniejszych rzeczy − otworzyłam notes i zaczęłam pisać. PS Wciąż cię kocham. Wciąż cię kocham i na tym właśnie polega mój problem. Nie ukrywam, że jest to dla mnie spora niespodzianka. Przysięgam, nie zdawałam sobie z tego sprawy. Przez cały ten czas myślałam, że już dawno mam to za sobą. Jak mogłoby być inaczej, skoro twoją prawdziwą miłością jest Margot. To zawsze była Margot… Gdy skończyłam, włożyłam list do pamiętnika, a nie jak zwykle do pudełka na kapelusze. Miałam przeczucie, że to nie koniec i że mam mu jeszcze do powiedzenia o wiele więcej. Ale nie teraz. Najpierw musiałam to wszystko na spokojnie

przemyśleć. rozdział czternasty Oaferze z Kitty przypomniałam sobie dopiero rano, kiedy ją zobaczyłam. Nadal była na mnie wściekła. Przez Josha zupełnie o niej zapomniałam. Kitty ignorowała mnie przez cały ranek, a kiedy zapytałam, czy chce, żebyśmy pojechały do sklepu po szkolne przybory, warknęła: − A czym? Przecież rozbiłaś samochód Margot. Zabolało. − Poczekamy, aż tata wróci, i pożyczymy jego samochód – powiedziałam, po czym odwróciłam się i odeszłam kawałek, a

kiedy znalazłam się poza zasięgiem jej ramion i nóg, dodałam: − Nie musisz być taka zgryźliwa, Katherine. Kitty znowu zareagowała stłumionym warknięciem. Właśnie o to mi chodziło. Wolałam, żeby wykrzyczała złość, niż tłumiła gniew i cierpiała w milczeniu. Niestety moje zwycięstwo ogłosiłam przedwcześnie, ponieważ po chwili rzuciła: − Nie odzywam się do ciebie. Dobrze wiesz, co zrobiłaś, więc nie próbuj teraz wkupić się moje łaski. – Po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku schodów. Poszłam za nią i próbowałam sprowokować ją do rozmowy, ale nie dała się namówić. Zostałam chłodno odprawiona i musiałam pogodzić się z porażką. Wróciłam do swojego pokoju,

włączyłam muzykę i właśnie zaczęłam szykować rzeczy do szkoły na następny dzień, kiedy dostałam esemesa od Josha. Na widok jego imienia na wyświetlaczu po plecach przeszedł mi przyjemny dreszcz, ale sekundę później przypomniałam sobie o postanowieniu. Josh nie należy do mnie, tylko do Margot. To, że zerwali ze sobą, nie ma znaczenia. Był jej pierwszą miłością i już na zawsze będzie należał do niej. Masz ochotę na przejażdżkę rowerem ścieżką wokół parku?

Margot bardzo lubiła jeździć na rowerze. Tak samo, jak wspinać się i chodzić po górach. Z kolei ja − wręcz przeciwnie, a Josh o tym wiedział. Nie miałam nawet roweru, a rower Margot był dla mnie za duży. Pod względem figury zdecydowanie bliżej było mi do drobnej Kitty niż wyrośniętej Margot. Odpisałam, że nie mogę, ponieważ muszę pomóc tacie w ogrodzie. Było w tym trochę prawdy, ponieważ tata rzeczywiście poprosił mnie o pomoc przy przesadzaniu kwiatów. Zgodziłam się pod warunkiem, że nie będzie mnie pytał o radę, co, gdzie i jak posadzić. A co będziecie robić?

No i co miałam mu odpisać? Nie mogłam skłamać, ponieważ w każdej chwili mógł wyjrzeć przez okno swojego pokoju i zobaczyć, co rzeczywiście robię. Standardowe prace porządkowe, odpisałam, starając się, aby moja odpowiedź była bardzo ogólnikowa, w przeciwnym razie natychmiast zjawiłby się z łopatą albo grabiami, potem został na kolację i znowu spędzilibyśmy razem całe popołudnie. Josh powiedział, że trzyma się dzięki mnie. Dzięki mnie! Nie chciałam, żeby coś się zmieniło między nami. Zależało mi, aby pomóc mu przetrwać ciężki czas, chciałam zaopiekować się nim do powrotu Margot, ale było to dla mnie trudne. Bardzo trudne.

Trudniejsze niż się spodziewałam.

rozdział piętnasty Obudziłam się szczęśliwa. Zawsze lubiłam pierwszy dzień szkoły, ponieważ oznaczał początek czegoś nowego. Nie przepadałam za zakończeniami. Początki zdecydowanie bardziej mnie cieszyły. Miałam tak świetny humor, że zanim tata i Kitty skończyli się myć, zdążyłam przygotować dla małej całą furę jej ulubionych

naleśników z krojonymi bananami. Kiedy żyła mama, zawsze świętowałyśmy pierwszy dzień szkoły pysznym i obfitym śniadaniem. Po jej śmierci ten zwyczaj przejęła Margot, a teraz nadeszła moja kolej. Naleśniki wyszły trochę omletowate. Nie były tak cieniutkie i puszyste, jak te, które smażyła Margot. A kawa?… Cóż… Powinna być ciemniejsza niż kakao, prawda? Tata zbiegł na dół z radosnym okrzykiem: − Czuję kawę! Nalał sobie filiżankę, a kiedy upił pierwszy łyk, spojrzał na mnie i uniósł oba kciuki do góry, ale widziałam, że udawał. Pieczenie ciast wychodziło mi o wiele lepiej niż gotowanie i parzenie kawy.

− Wyglądasz jak wieśniara – powiedziała na mój widok Kitty. Najwyraźniej złość jeszcze jej nie przeszła. − Dziękuję − odparłam. Miałam na sobie sprane ogrodniczki i wydekoltowaną bluzeczkę. Rzeczywiście stylistyka trochę wiejska, ale moim zdaniem urocza. Pasowały do niej brązowe botki w stylu wojskowym, których Margot nie zabrała do Szkocji. Były na mnie o pół numeru za duże, ale wystarczyło założyć grube skarpety i problem z głowy. − Zapleciesz mi warkocz? – zapytałam Kitty. − Nie zasługujesz na to – odparła mała, oblizując widelec. –

Poza tym warkocz do tej stylizacji to już przesada. Moja młodsza siostra pomimo młodego wieku ma świetne wyczucie stylu. − Zgadzam się – powiedział nagle tata, nie unosząc oczu znad gazety. Włożyłam swój talerz do zlewu i postawiłam na stole papierową torebkę z drugim śniadaniem dla Kitty. − Udanego pierwszego dnia w szkole – powiedział wesoło tata, nadstawiając policzek do ucałowania. Pochyliłam się, aby dać mu całusa. Chciałam też cmoknąć Kitty, ale odwróciła policzek. − Włożyłam ci do torebki same twoje przysmaki: sok jabłkowy, kanapkę z serem brie, bekonowe chipsy i tęczowe ciasteczka – powiedziałam przymilnym tonem.

Nie chciałam, żebyśmy rozpoczynały nowy rok szkolny pokłócone. − Dziękuję – mruknęła. Bez ostrzeżenia rzuciłam się na nią i zanim zdążyła zareagować, uścisnęłam ją tak mocno, aż jęknęła, a potem wzięłam z blatu moją nową torbę szkolną w kwiaty i ruszyłam w kierunku drzwi. Był pierwszy dzień nowego roku szkolnego, a ja miałam przeczucie, że to będzie naprawdę szczęśliwy rok. Josh czekał na mnie w samochodzie, więc szybko dobiegłam do niego i wsiadłam. − Nie spóźniłaś się – powiedział, unosząc dłoń do piątki, a kiedy nasze ręce głośno plasnęły, dodał: − Pięknie.

− No, osiem na dziesięć punktów za tę pionę – stwierdziłam. Po chwili już byliśmy w drodze. Kiedy minęliśmy basen, a potem restaurację U Wendy, Josh zapytał: − Czy Kitty już ci wybaczyła? − Nie do końca, ale mam nadzieję, że wkrótce tak się stanie. − Potrafi być naprawdę uparta. Nie znam drugiej osoby, która żywiłaby urazę tak długo – odparł Josh, co potwierdziłam kiwnięciem głowy. Nie lubiłam się długo gniewać, za to Kitty była zacięta. − Zrobiłam jej pyszne drugie śniadanie, więc może to w końcu zadziała.

− Dobra z ciebie siostra. − Tak dobra, jak Margot? – zapytałam, po czym oboje jednocześnie odpowiedzieliśmy: − Nikt nie jest tak dobry, jak Margot.

rozdział szesnasty Szybko przyzwyczaiłam się do szkolnego trybu życia. W ciągu paru pierwszych dni w szkole panuje zwykle mały rozgardiasz. Wszyscy wypożyczają potrzebne podręczniki i słowniki, ustalają plany zajęć, miotają się między klasami,

zastanawiając się, w której sali i z kim przyjdzie im siedzieć podczas kolejnej lekcji. Dopiero kiedy emocje opadną i wszyscy się już zorganizują, zaczyna się nauka. Była piękna pogoda, więc na pierwszą lekcję WF trener White zabrał nas na boisko. Biegnąc po bieżni obok Chris, wysłuchiwałam jej relacji z ostatniej imprezy, na której była w weekend. − Prawie pobiłam się z tą laską, która ciągle wszystkim wmawia, że doczepiam sobie sztuczne pasma. Nie moja wina, że mam tak piękne naturalne włosy – nawijała Chris. Gdy kończyłyśmy trzecie okrążenie, zauważyłam, że Peter Kavinsky wciąż się na mnie gapi. Na początku sądziłam, że tylko

mi się wydawało, ale już trzeci raz przyłapałam go na spojrzeniu. Peter grał z chłopakami we frisbee. Kiedy ich mijałyśmy, podbiegł do nas i zapytał: − Możemy chwilę porozmawiać? Chris odezwała się pierwsza. − Z kim chcesz rozmawiać? Z nią czy ze mną? − Z Larą Jean. Chris objęła mnie i powiedziała: − No dalej, nie krępuj się, słuchamy. − Chcę porozmawiać z nią sam na sam – odparł Peter. − No dobra – rzuciła Chris i odeszła na bok. Kilka kroków od nas obejrzała się. „O co mu chodzi?”, spytała spojrzeniem. „Nie mam pojęcia”, odpowiedziałam

wzruszeniem ramion. − Chciałem tylko, żebyś wiedziała – Peter ściszył głos – że nie mam żadnej choroby wenerycznej. Co? − Nigdy nie powiedziałam, że masz – odparłam szczerze zdumiona. − I że zawsze zżeram ostatni kawałek pizzy. To też nie jest prawda – dodał. Wyraźnie usłyszałam wściekłość w jego głosie. − O czym ty mówisz? − Tak napisałaś w swoim liście. Że jestem egoistą, który umawia się z dziewczynami i zaraża je syfilisem. Pamiętasz? − W jakim liście? Nigdy w życiu nie napisałam do ciebie żadnego listu!

Zaraz, chwileczkę. Błąd. Napisałam. Milion lat temu, ale to niemożliwe, żeby mówił o tym liście. − Owszem, napisałaś. Ja byłem odbiorcą, a ty nadawcą. O, Boże! Nie, nie. To niemożliwe. To nie dzieje się naprawdę. Chyba śnię. Tak, tak, na pewno. Jestem w swojej sypialni, śpię i śni mi się Peter Kavinsky. Patrzy na mnie wściekłym wzrokiem, dlatego zamknęłam oczy. Czy to sen, czy jawa? − Laro Jean? Niestety kiedy otworzyłam oczy, nic się nie zmieniło. To jednak nie był sen, tylko koszmar na jawie. Peter Kavinsky nadal stał przede mną, trzymając list. Od razu rozpoznałam kopertę i mój charakter pisma.

− Skąd? Skąd to masz? − Dostałem wczoraj pocztą – odpowiedział Peter. Po czym westchnął i dodał: − Słuchaj, nic się nie stało. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz wszystkim rozpowiadała… − Dostałeś pocztą? Gdzie? Do domu? − No tak. Zrobiło mi się słabo. Naprawdę myślałam, że zaraz zemdleję. Szczerze mówiąc, bardzo na to liczyłam, ponieważ był to jedyny sposób, aby wybrnąć z sytuacji, w której niespodziewanie się znalazłam. Zupełnie jak w filmach: dziewczyna mdleje i rozpoczyna się jatka. Ponieważ ona leży i nie uczestniczy w walce, unika koszmaru, a kiedy budzi się w szpitalu, ma na ciele tylko kilka zadrapań. W tej chwili marzyłam, żeby być bohaterką takiego

scenariusza. Zamiast tego poczułam jednak, że zlewa mnie zimny pot. − Powinieneś wiedzieć, że napisałam ten list bardzo dawno temu. − Okej. − Naprawdę całe wieki temu. Tak dawno, że nie pamiętam, co tam napisałam przypominając

–

powiedziałam,

natychmiast

sobie fragment: Z bliska nie jesteś już taki przystojny. – Serio. To było jeszcze w gimnazjum. Nie mam pojęcia, kto ci go wysłał. Czy mogę zobaczyć ten list? – Wyciągnęłam rękę, próbując zachować pozory absolutnego spokoju. Peter zawahał się, po czym uśmiechnął się zabójczo. − Nie. Chcę go zatrzymać. Nigdy nie dostałem takiego

listu. Ze zwinnością atakującego węża wyrwałam mu kopertę. Zaśmiał się i podniósł obie ręce do góry w geście poddania. − No dobra, nie ma problemu, weź go. Rany… − Dzięki – powiedziałam. Czułam, że zaczynają drżeć mi ręce, i chciałam odejść, ale wtedy odezwał się Peter. − Poczekaj. Słuchaj, naprawdę nie wiedziałem, że kradnę ci pierwszy pocałunek. To znaczy, nie chciałem… Teraz to ja zaczęłam się śmiać. Nerwowym, udawanym śmiechem, który − sama to słyszałam − brzmiał sztucznie. Kątem oka zauważyłam, że zaczęli się nam przyglądać inni uczniowie.

− Przeprosiny przyjęte. To stare dzieje – powiedziałam szybko i uciekłam. Biegłam tak prędko, jak jeszcze nigdy w życiu. Zatrzymałam się dopiero przed drzwiami do przebieralni. Jak to możliwe? Osunęłam się na podłogę. Śniło mi się kiedyś, że przyszłam do szkoły goła na egzamin, do którego w ogóle nie byłam przygotowana. Egzamin był z wykładów, na które nie chodziłam, i miałam go pisać z grupą zupełnie mi nieznanych uczniów, a dodatkowo w tym czasie ktoś próbował mnie zabić. Wydawało mi się, że ten sen trwał w nieskończoność, a ja nie mogłam się obudzić. Teraz czułam się podobnie.

Nie wiedziałam, co robić. Wyciągnęłam list z koperty i zaczęłam czytać. Drogi Peterze K. Po pierwsze, nie mam zamiaru nazywać Cię Kavinskim. Pewnie myślisz, że to takie super przedstawiać się po nazwisku, ale jeśli chcesz wiedzieć, to Kavinsky kojarzy mi się od razu ze starcem z długą, białą brodą. Czy kiedy mnie całowałeś, wiedziałeś, że się w Tobie zakocham? Czasami myślę, że wiedziałeś. Nawet jestem tego

pewna. Dlaczego? Ponieważ uważasz, że WSZYSCY Cię kochają, Peter. Tego właśnie w Tobie nie znoszę. Nie znoszę, bo to prawda, a ja kocham Cię najbardziej. To znaczy kochałam. Ale z tym już koniec. Moim zdaniem masz same wady. Oto najgorsze z nich: • Bekasz i nigdy nie przepraszasz. Zapewne wydaje Ci

się, że wszystkim bardzo się to podoba. A jeśli nie, to udajesz, że Cię to nie obchodzi. Właśnie, że bardzo Cię obchodzi! Nieustannie zastanawiasz się nad tym, co ludzie o Tobie myślą. • Zawsze zjadasz ostatni kawałek pizzy. Nigdy nie pytasz, czy ktoś inny miałby ochotę. To niegrzeczne. • Zawsze musisz być we wszystkim najlepszy. Czasami mógłbyś dać szansę innym chłopakom. Nigdy tego nie robisz. Nie rozumiem, dlaczego mnie pocałowałeś. Przecież oboje wiemy, że podoba Ci się Gen. Gen też wie, że Ci się podoba. Mimo to pocałowałeś mnie. Pocałowałeś, ponieważ nadarzyła się okazja. Naprawdę chciałabym wiedzieć, dlaczego to zrobiłeś. Mój

pierwszy pocałunek miał być czymś wyjątkowym. Czytałam, co powinnam wtedy poczuć: motyle w brzuchu, fajerwerki i anielskie chóry. Tyle że ja nic takiego nie poczułam ani nie usłyszałam. Przez Ciebie był to pocałunek tak zwyczajny, jak tylko można to sobie wyobrazić. Najgorsze jest to, że przez ten głupi, nic nieznaczący pocałunek zacząłeś mi się podobać, chociaż nigdy wcześniej nie patrzyłam na Ciebie jak na ewentualnego chłopaka. Nawet przez myśl mi to nie przeszło. Gen zawsze mówi, że jesteś najprzystojniejszy z naszego rocznika, i absolutnie ma rację, bo jesteś, tyle że nigdy mnie nie pociągałeś. W końcu wokół jest mnóstwo ładnych ludzi, co wcale nie czyni ich interesującymi, intrygującymi czy też fajnymi. Może właśnie dlatego mnie pocałowałeś – żeby zdobyć nade

mną władzę. Żeby zmusić mnie do zainteresowania się Tobą. Podziałało. Ta twoja mała sztuczka sprawiła, że dopiero w tamtej chwili tak naprawdę Cię zobaczyłam. Z bliska Twoja twarz wydała mi się piękna. Ilu pięknych chłopaków można zobaczyć w życiu? Ja widziałam tylko jednego. Ciebie. Myślę, że ma to związek z Twoimi rzęsami nieprzyzwoicie

–

są

naprawdę

długie.

Wręcz

długie. Nie zasługujesz na to, ale niech Ci będzie – wymienię również wszystkie cechy, które w Tobie lubię(-łam): • Pamiętam, że podczas zajęć praktycznych z fizyki zgodziłeś się być w parze z Jeffreyem Suttlemanem, chociaż nikt inny nie chciał, bo Jeffrey śmierdzi. Od tamtej pory wszyscy zaczęliśmy patrzeć na niego łaskawszym okiem. • Nadal uczęszczasz na zajęcia chóru, chociaż inni

chłopcy przenieśli się do orkiestry albo szkolnego zespołu. Czasami nawet śpiewasz solówki. I nie wstydzisz się tańczyć, co wychodzi Ci bardzo dobrze. • Ostatni wśród chłopców z naszego rocznika zacząłeś rosnąć, a teraz jesteś najwyższy ze wszystkich. Uważam, że zasłużyłeś, żeby być najwyższy, chociaż kiedy byłeś jeszcze niski, dziewczyny i tak Cię uwielbiały, a chłopcy zawsze wybierali Cię do swoich drużyn, kiedy chcieli zagrać w koszykówkę. • Od chwili, gdy mnie pocałowałeś, aż do tej pory, czyli do przełomu siódmej i ósmej klasy, byłam w Tobie zadurzona. Ciężko znosiłam widok Ciebie i Gen trzymających się za ręce, gdy szliście w kierunku przystanku autobusowego. Jestem pewna, że dzięki Tobie Gen czuła się jak ktoś wyjątkowy. Masz do tego talent.

Sprawiasz, że ludzie czują się wyróżnieni. Czy wiesz, jak to jest, kiedy ktoś podoba Ci się tak bardzo, że nie jesteś w stanie tego znieść, a jednocześnie masz pewność, że twoje uczucia nie zostaną odwzajemnione? Pewnie nie. Ludzie Twojego pokroju nie mają takich problemów. Odkąd Gen się wyprowadziła, było mi trochę łatwiej. Przynajmniej nie musiałam wysłuchiwać w nieskończoność jej zwierzeń. Teraz, kiedy rok się kończy, jestem z Ciebie wyleczona. Uodporniłam się na Ciebie. Stwierdzam z całą pewnością i nie bez dumy, że jestem jedyną dziewczyną w szkole zupełnie uodpornioną na urok Petera Kavinskiego. A to wszystko dlatego, że w siódmej i częściowo w ósmej klasie miałam Cię w nadmiarze. Na szczęście nie muszę się już martwić, że znowu złapiesz mnie w swoje sidła. Co za ulga! Założę się, że gdybym miała Cię jeszcze kiedyś

pocałować, to raczej ja bym coś od Ciebie złapała. I nie byłaby to miłość, ale choroba weneryczna! Lara Jean Song

rozdział siedemnasty Gdybym mogła zakopać się w jamie z gwarancją spokojnego życia w podziemiach do końca świata, właśnie teraz bym to zrobiła. Dlaczego w ogóle wspominałam o tym pocałunku? Po co to zrobiłam?

Pamiętałam jak dziś, że to wydarzyło się w piwnicy domu Johna Ambrose’a McClarena. Pachniało tam pleśnią i środkami do prania. Miałam na sobie białe szorty i wiązaną na szyi bluzkę w niebiesko-białe paski, którą podkradłam z szafy Margot. Po raz pierwszy w życiu założyłam też stanik bez ramiączek. Pożyczyłam go od Chris i ciągle poprawiałam, bo czułam się w nim bardzo nieswojo. To było nasze pierwsze babsko-męskie wieczorne spotkanie weekendowe. Też wydawało mi się dziwne, ponieważ nie spotkaliśmy się w żadnym konkretnym celu. Zwykle, kiedy szliśmy po lekcjach do domu Allie, byliśmy na sto procent pewni,

że zastaniemy tam całą bandę kolegów jej brata bliźniaka. Tak samo, kiedy wybieraliśmy się do centrum handlowego, wiadomo było, że spotkamy tam chłopaków. Tym razem wszystko wyglądało jakoś inaczej. Opracowaliśmy misterny plan obejmujący dojazd do domu Johna, stanik bez ramiączek i piwnicę tylko dla nas. Rodzice Johna wyszli. Miał nas pilnować jego starszy brat, ale John zapłacił mu dziesięć dolców, żeby dał nam spokój i nie wychodził ze swojego pokoju. Nie robiliśmy niczego niewłaściwego. Żadnych gier w butelkę ani podobnych przystępowałyśmy z

zabaw,

do

których

nie

dziewczynami bez podstawowych narzędzi, czyli gumy do żucia i

błyszczyka. Chłopcy grali na konsoli, a my trochę ich obserwowałyśmy, trochę plotkowałyśmy i bawiłyśmy się swoimi telefonami. A potem nagle zaczęli się pojawiać rodzice i kolejni uczestnicy imprezy wychodzili. Nasz misterny plan stracił sens. Byłam zawiedziona. Nie dlatego, że ktoś konkretny mi się podobał i nic z tego nie wyszło, ale dlatego że uwielbiam dramaty i romanse i miałam nadzieję na scenę jak z dziewiętnastowiecznej powieści. Sama jednak nie chciałabym wziąć w niej udziału. Mimo to coś się wydarzyło. I to ja byłam bohaterką tego wydarzenia. W końcu zostaliśmy z Peterem sami. Już tylko my czekaliśmy na rodziców. Siedzieliśmy na kanapie. Peter bawił się telefonem, a ja pisałam rozpaczliwego

esemesa do taty: „Gdzie jesteś?”. − Twoje włosy pachną kokosem – powiedział niespodziewanie Peter. − Naprawdę? Czujesz to z takiej odległości? – zapytałam zdziwiona, bo siedzieliśmy dość daleko od siebie. − Taa… − potwierdził, przysuwając się bliżej i wąchając powietrze. – Ten zapach przywodzi mi na myśl Hawaje. − Dzięki – powiedziałam. Nie byłam pewna, czy to miał być komplement, ale stwierdziłam, że za coś takiego trzeba podziękować. szamponami:

–

Ostatnio

eksperymentowałam

z

kokosowym i mojej młodszej siostry, żeby sprawdzić, po którym włosy będą bardziej miękkie. I wtedy Peter Kavinsky pochylił się w moją stronę i mnie

pocałował, a ja zamarłam. Nigdy wcześniej nie widziałam w Peterze chłopaka z krwi i kości. Zawsze wydawał mi się jakiś taki za ładny, za gładki, zupełnie nie w moim typie, ale od tamtej chwili myślałam o nim nieustannie przez kilka kolejnych miesięcy. A jeśli Peter to dopiero początek? Jeśli… jeśli pozostałe listy również zostały wysłane? Ten do Johna Ambrose’a McClarena, ten do Kenny’ego z obozu i Lucasa Krapfa? I do Josha. O, Chryste! Do Josha! Zerwałam się z podłogi i puściłam biegiem. Musiałam

natychmiast sprawdzić zawartość mojego tajnego schowka w pudle na kapelusze i odnaleźć te listy. Kiedy znalazłam się z powrotem na boisku, Chris już nie było. Uznałam, że pali na tyłach budynku szkoły. Kiedy zobaczyłam trenera, podeszłam do niego i zapytałam: − Czy mogę iść do pielęgniarki? Źle się czuję. − Jasne – odparł, nie przerywając rozmowy, którą prowadził przez telefon. Gdy tylko zniknęłam mu z oczu, znowu puściłam się biegiem. To była ostatnia lekcja dzisiejszego dnia, a do domu miałam kilka kilometrów, więc popędziłam, ile sił w nogach. Chyba jeszcze nigdy w życiu tak szybko nie biegłam i pewnie

nigdy już nie pobiegnę. Parę razy musiałam się zatrzymać, żeby ochłonąć, bo z wysiłku chciało mi się wymiotować. A potem przypominałam sobie o listach, o tym, co w nich napisałam, o Joshu i biegłam dalej. Kiedy w końcu dotarłam do domu, pędem wbiegłam na górę, do swojego pokoju, i dopadłam do szafy, gdzie było schowane pudło, ale okazało się, że zniknęło. Nie było go ani na najwyższej półce, na której zwykle stało, ani na podłodze, ani za stertą gier planszowych ułożonych w kącie jedna na drugiej. Po prostu zapadło się pod ziemię. Na kolanach zagłębiłam się w czeluście szafy i zaczęłam przerzucać góry swetrów oraz pudełek z butami i akcesoriami. Zaglądałam nawet w miejsca najbardziej

nieprawdopodobne, w których moje wielkie pudło na kapelusze z pewnością nie zmieściłoby się ze względu na wielkość, ale nie przyniosło to Zrezygnowana

żadnego

skutku.

Pudło

przepadło.

rzuciłam się na podłogę. Nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Poczułam się nagle jak bohaterka filmowego horroru. Mój telefon zawibrował i na ekranie pojawiła się ikonka nowej wiadomości. To był Josh. Gdzie jesteś? Wróciłaś z Chris? Nie odpowiedziałam. Zamiast tego wyłączyłam komórkę, zeszłam na dół i wybrałam stacjonarny numer Margot. Z każdym problemem szłam zawsze w pierwszej kolejności do niej.

Stwierdziłam, że pominę Josha i skupię się na Peterze. Margot na pewno będzie wiedziała, co robić. Margot zawsze wiedziała, co robić. Szykowałam się, żeby z miejsca wykrzyknąć: „Gogo, strasznie za tobą tęsknię i w ogóle wszystko tutaj bez ciebie się pokiełbasiło”, ale kiedy wreszcie moja siostra odebrała telefon, odezwała się tak rozleniwionym głosem, że byłam pewna, iż ją obudziłam. − Spałaś? – zapytałam. − Nie, tylko leżałam – skłamała. − Owszem, spałaś! Ależ Gogo, przecież u was nie ma nawet dziesiątej, prawda? obliczeniach?

A

może

pomyliłam

się

w

− Nie, masz rację. Po prostu jestem zmęczona. Od piątej jestem na nogach, bo… − zaczęła, ale urwała nagle i zapytała: − Co się stało? Chociaż w pierwszym odruchu pomyślałam o Margot, kiedy miałam jej wyjawić, z czym dzwonię, zawahałam się. Może lepiej nie obarczać jej swoimi problemami? W końcu dopiero zaczęła studia. Jej marzenia się spełniły. Właśnie po to tak ciężko pracowała przez ostatnie kilka lat. Powinna się bawić i nie myśleć o tym, co się dzieje w domu. Poza tym, co tak naprawdę miałam jej powiedzieć? Że napisałam kilka listów miłosnych, które ktoś niespodziewanie wysłał, w tym jeden do jej chłopaka? − Nic – odparłam, robiąc dokładnie to, co zrobiłaby w

podobnej sytuacji Margot. − Przecież słyszę. Gadaj, co się stało – rzuciła moja siostra, lekko ziewając. − Śpij dalej, Gogo – powiedziałam. − Dobra – odparła Margot i rozłączyłyśmy się. Wyciągnęłam z zamrażalnika deser lodowy i zaczęłam go jeść prosto z pudełka. Po chwili poszłam z powrotem do pokoju, położyłam się na łóżku i wyjadłam cały deser, aż do ostatniej łyżeczki, jakby to było lekarstwo ratujące życie.

rozdział osiemnasty Później, kiedy się obudziłam, przy moim łóżku stała Kitty. − Pobrudziłaś pościel lodami – wytknęła mi z miejsca. − To akurat najmniejszy z moich aktualnych problemów – warknęłam, przewracając się na bok. − Tata pyta, czy na kolację chcesz kurczaka, czy hamburgery? Ja wolę kurczaka. Ta informacja natychmiast postawiła mnie na nogi. Skoro tata był w domu, to może coś się za chwilę wyjaśni! Może w tej fazie porządkowania przełożył moje pudło w

bezpieczne miejsce, a ten list do Petera to tylko wypadek przy pracy? Zerwałam się z łóżka i z bijącym sercem popędziłam na dół. Tata siedział w gabinecie. Na nosie miał okulary i przeglądał album Audubona4. − Tato, czy widziałeś gdzieś moje pudło na kapelusze? – wyrzuciłam z siebie jednym tchem. Tata podniósł głowę i spojrzał na mnie, ale po oczach poznałam, że jego myśli wciąż krążą wokół twórczości Audubona. − Jakie pudło? − Pudło na kapelusze, które dała mi mama! − Ach, to… − odparł, po czym zdjął okulary i dodał: − Nie

jestem pewien, ale mogło podzielić los twoich wrotek. − Co ty mówisz? Co to znaczy? − Wywiozłem do kontenera pomocy społecznej. Najprawdopodobniej – stwierdził z wahaniem. A kiedy zobaczył, jak nadymam się ze złości, szybko dorzucił: − Przecież te wrotki od dawna były za małe i tylko zajmowały miejsce. − Były różowe, vintage i trzymałam je dla Kitty… − powiedziałam, osuwając się na podłogę. – Zresztą nie o to chodzi. Nie obchodzą mnie wrotki, tylko pudło na kapelusze. Tato, nie masz pojęcia, co zrobiłeś. Tata podszedł do mnie i próbował mnie podnieść, ale specjalnie mu w tej czynności nie pomagałam. Po chwili

zrezygnował, a ja upadłam na plecy, jak rybka wyrzucona z akwarium. − Nie jestem pewien, czy rzeczywiście je oddałem. Chodź, rozejrzyjmy się po domu. Dobrze? Nie panikuj na zapas. − Ale pudło mogło być tylko w jednym miejscu, a nie ma go tam. Zniknęło. − W takim razie jutro w drodze do pracy zajrzę do kontenera – zaproponował, siadając obok mnie na podłodze. Patrzył na mnie tym swoim sympatyczno-współczującym spojrzeniem zdumienie, że

wyrażającym

jednocześnie

skrajne

pochodną jego zrównoważonego i zdroworozsądkowego DNA może być tak zwariowana córka.

− Za późno. Za późno. Teraz nie ma już sensu tego robić. − A co takiego ważnego było w tym pudle? Nagle poczułam, jak całe pudełko deseru lodowego podchodzi mi do gardła. Drugi raz tego dnia myślałam, że zaraz zwymiotuję. − Zaledwie wszystko. Tata zrobił smutną minę. − Nie wiedziałem, że dała ci je mama i było takie ważne – powiedział, po czym wstał i ruszył w kierunku kuchni. – Hej, a może masz ochotę przed kolacją na deser lodowy na poprawienie humoru? – zapytał, jakbym nie była prawie dorosłą siedemnastolatką, tylko małą dziewczynką jak Kitty, której w

chwili rozpaczy pomoże deser zjedzony przed kolacją. Stwierdziłam, że to pytanie nie zasługuje nawet na odpowiedź, więc leżałam w milczeniu. Poza tym i tak nie było sensu wstawać, ponieważ żadnego deseru już nie było, o czym tata miał się zaraz dowiedzieć. Nawet nie czytającego

próbowałam

wyobrazić

sobie

Josha

mój list. Nie! Nie chciałam nawet o tym myśleć. To straszne. Właśnie zmywałam naczynia po kolacji (był kurczak, jak

chciała Kitty), kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Tata poszedł otworzyć i po chwili usłyszałam w korytarzu głos Josha: − Dobry wieczór, panie Covey. Jest może Lara Jean? O nie, tylko nie to! Nie, nie, nie! Nie mogłam teraz widzieć się z Joshem. Kiedyś oczywiście będę musiała stawić czoło temu koszmarowi, ale nie dzisiaj. W tym momencie nie dam rady. Odłożyłam talerz do zlewu i wybiegłam przez tylne drzwi. W ogrodzie skierowałam się w stronę posesji Pearce’ów. Po drewnianej drabinie weszłam na drzewo i schowałam się w dziecinnym domku Carolyn Pearce. Nie byłam w środku od czasu gimnazjum. Wtedy często się tu ukrywaliśmy: Chris, Gene- vieve,

ja i czasami chłopaki. Przylgnęłam twarzą do drewnianej ściany i przez szparę między deskami zobaczyłam, jak Josh wraca do swojego domu. Gdy się upewniłam, że wszedł do środka, zeszłam z drzewa i wróciłam do siebie. Tamtego dnia dużo się nabiegałam, ale dopiero wówczas poczułam, że jestem naprawdę wykończona. rozdział dziewiętnasty Następnego ranka obudziłam się w świetnym nastroju i z gotowym planem: od tej pory już do końca świata będę unikać Josha. Proste. A jeśli nie do końca świata, to przynajmniej do czasu, gdy wszystko się uspokoi, a Josh zapomni o moim liście. W

sumie nadal istniała maleńka szansa, że go nie dostał. Może ten, kto wysłał list do Petera, nie wrzucił do skrzynki reszty korespondencji? Nigdy nic nie wiadomo. Mama zawsze powtarzała, że mój wieczny optymizm to wspaniała cecha. Co prawda zarówno Chris, jak i Margot zawsze twierdziły, że to okropnie irytujące, ale moim zdaniem odrobina optymizmu jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Kiedy zeszłam na dół, tata i Kitty jedli już w kuchni tosty. Przygotowałam sobie płatki z mlekiem i usiadłam przy stole. − W drodze do pracy zatrzymam się przy kontenerze – powtórzył znad gazety tata to, co mówił poprzedniego wieczoru. –

Jestem pewien, że pudło na kapelusze się znajdzie. − Zginęło twoje pudełko? – zapytała Kitty. – To od mamy? Nie przerywając jedzenia, kiwnęłam głową. Myślami byłam już gdzie indziej. Jeśli nie chcę wpaść na Josha, powinnam szybko się zebrać do szkoły. − A co w nim było? – drążyła Kitty.

− Moje prywatne rzeczy. Bardzo dla mnie ważne. − Będziesz zła na tatę, jeśli pudło się nie znajdzie? – zapytała

Kitty. I sama sobie od razu odpowiedziała: – Wątpię, ponieważ nigdy się na nikogo zbyt długo nie złościsz. Miała rację – nigdy nie trzymałam w sobie urazy zbyt długo. − Co takiego mogło być w tym pudełku? – zapytał tata Kitty, zerkając ponad gazetą. Kitty wzruszyła ramionami. − Może francuskie berety – stwierdziła pytająco z ustami pełnymi tostowego ciasta. − Nie, nie chodzi o żadne berety – odparłam, rzucając im obojgu nienawistne spojrzenie. – A teraz przepraszam. Nie chcę się spóźnić do szkoły, więc muszę już iść. − Nie za wcześnie? − Jadę dzisiaj autobusem – powiedziałam. Sądziłam, że tak będzie do czasu, gdy odbierzemy

samochód Margot z naprawy, ale o tym moja rodzina nie musiała wiedzieć. rozdział dwudziesty Od zawsze fascynowało mnie znaczenie przypadku w ludzkim życiu. Ciekawe, że te niezbyt szczęśliwe zbiegi okoliczności zawsze następują po sobie lawinowo. To jak katastrofa kolejowa oglądana w zwolnionym tempie – zanim do niej dojdzie, musi się wydarzyć kilka mniej groźnych zdarzeń, których efekty po skumulowaniu nabierają mocy bomby atomowej. Gdyby kierowca autobusu nie miał problemów z wyjechaniem ze ślepej uliczki, przez co droga do szkoły zajęła mi

cztery minuty więcej niż zwykle, nie wpadłabym na Josha. Gdyby samochód Josha normalnie zapalił i Josh nie musiałby prosić taty o podwiezienie, nie przechodziłby akurat w tamtej chwili obok mojej szafki. A gdyby pani Wooten nie zatrzymała Petera w sekretariacie, nie szedłby wtedy korytarzem. Jednym słowem – gdyby przez te kilka minut wydarzenia potoczyły się inaczej, nie doszłoby do tego wszystkiego. Niestety nie potoczyły się inaczej. Już od kilku chwil mocowałam się z szafką. Kiedy w końcu zamek zaskoczył i udało mi się ją otworzyć, zupełnie niespodziewanie wyrósł obok mnie Josh. − Laro Jean… – zaczął. Od razu zauważyłam na jego twarzy ten specyficzny zdumienie i

grymas

wyrażający

jednocześnie

niedowierzanie. – Chciałem o tym z tobą porozmawiać wczoraj wieczorem, ale nikt nie wiedział, gdzie jesteś… − powiedział i wyciągnął z kieszeni mój list. – Nic nie rozumiem. Co to ma znaczyć? − Nie wiem… − Słyszałam swój głos jakby z bardzo daleka. Miałam wrażenie, że nie jestem w swoim ciele, ale obserwuję całą scenę gdzieś z wysoka.

− Jest od ciebie, tak? − O rany! – Wzięłam głęboki oddech i wyrwałam list z ręki Josha. Resztką woli powstrzymałam się, aby nie porwać go od razu na strzępy. – Skąd to masz? − Przyszedł pocztą – odparł Josh, wkładając ręce do kieszeni. − Kiedy go napisałaś? − Chyba całe wieki temu – odpowiedziałam. Udało mi się roześmiać. – Nawet już nie pamiętam kiedy. Może to było w gimnazjum. Świetnie ci idzie. Tak trzymać! − Dobrze… Ale wspominasz tam o wyprawie do kina z Margot, Mike’em i Benem, a to wcale nie było tak dawno. − To prawda – powiedziałam i zagryzłam dolną wargę. –

Rocznikowo rzeczywiście to niezbyt odległy czas, ale biorąc pod uwagę, ile od tamtej wyprawy się wydarzyło, mam wrażenie, że minęły całe wieki. Czułam, że jestem na granicy łez. Wiedziałam, że jeśli pozwolę sobie na sekundkę dekoncentracji, jeśli tylko się zawaham, nie uda mi się powstrzymać od płaczu, a wtedy, o ile to w ogóle możliwe, będzie jeszcze gorzej. Muszę zachowywać się naturalnie, jakby się nic niestało. Łzy wszystko zepsują. Josh wpatrywał się we mnie tak intensywnie, że musiałam odwrócić wzrok. − A więc… Czy ty coś czujesz?… To znaczy, czy czułaś coś do mnie? Czy…

− Jasne, pewnie. Wtedy, gdy to pisałam, byłam w tobie zadurzona, ale to było, zanim zaczęliście się spotykać z Margot. Milion lat temu. − Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? No, bo widzisz… Boże, sam już nie wiem… – Josh zaczął się jąkać, a ja dostrzegłam jego oczach coś więcej niż tylko zagubienie. – To jakieś wariactwo. Jestem w szoku! Kiedy tak na mnie patrzył, myślami wróciłam do pewnego dnia z przeszłości. Miałam wtedy czternaście lat, Josh piętnaście i właśnie skądś wracaliśmy. Josh wpatrywał się we mnie tak samo mocno i byłam pewna, że zaraz mnie pocałuje. Poczułam się nieswojo, więc

sprowokowałam przepychankę. Nastrój prysł i Josh nigdy więcej tak na mnie nie spojrzał. Do teraz. „Nie, błagam…”, pomyślałam. Cokolwiek chodziło mu po głowie, cokolwiek chciał mi powiedzieć, nie chciałam tego usłyszeć. Stwierdziłam, że jestem w stanie zrobić wszystko, absolutnie wszystko, byle tylko nie wypowiedział tych słów. Zanim więc zdążył ponownie się odezwać, wypaliłam: − Spotykam się z kimś. Joshowi opadła szczęka. − Co? – zapytał z niedowierzaniem. Jakie co? Skąd to zdziwienie? − Tak. Spotykam się z kimś, kto bardzo, bardzo mi się

podoba, więc w ogóle nie przejmuj się tym listem – powiedziałam i lekceważąco machnęłam kopertą, jakby jej zawartość nie stanowiła dla mnie żadnej wartości i jakbym swojego czasu nie przelała do listu zawartości całego mojego serca. – Kiedy go pisałam, naprawdę byłam nieźle zakręcona – dodałam, wpychając list do kieszeni. – Nie mam pojęcia, jakim cudem znalazł się na poczcie. Serio, nie ma o czym mówić, więc błagam cię, ani słowa Margot. Dobrze? Josh kiwnął głową, ale niezbyt pewnie. Wolałabym usłyszeć odpowiedź głośno i wyraźnie. − Obiecujesz? Przysięgasz? Na swoje życie? – zapytałam.

Gdyby Margot kiedykolwiek się o tym dowiedziała… Chyba nie chciałabym dłużej żyć. − Dobrze, przysięgam, chociaż nie wiem po co, bo odkąd Margot wyjechała, nie rozmawialiśmy ani razu. − Świetnie. Dziękuję – odparłam z ulgą i już miałam odejść, ale Josh mnie zatrzymał. − Kim jest ten chłopak? − Który? − Ten, z którym się spotykasz? Kiedy się zastanawiałam, co powiedzieć, na horyzoncie pojawił się Peter. Piękny, zjawiskowy, ciemnowłosy Peter Kavinsky. Prezentował się tak cudnie, że kiedy wyłonił się zza

rogu, zdziwiłam się, że nie zaśpiewały chóry anielskie. − To Peter Kavinsky – rzuciłam. W tym momencie zadzwonił dzwonek. – Muszę lecieć. Porozmawiamy później, Josh! − Poczekaj! – zawołał za mną, ale udałam, że go nie słyszę. Podbiegłam do Petera i wprost rzuciłam się na niego. Owinęłam ręce wokół jego szyi, a nogi wokół bioder. Nie mam pojęcia, skąd wiedziałam, jak to zrobić. Nigdy w życiu tak się nie zachowywałam. Czułam się, jakbyśmy byli bohaterami filmu. Brakowało tylko muzyki i romantycznego szumu fal rozbijających się o brzeg. Może zaskoczonego, ale i

tylko mina

Petera, zupełnie

rozbawionego (Peter zawsze był w dobrym nastroju), nie pasowała do tego obrazka.

− Laro Jean, co… − zaczął i uniósł w zdziwieniu brwi, ale zamiast odpowiedzieć, pocałowałam go. Najpierw pomyślałam, że nasze usta świetnie się dopasowały, jakbym wciąż pamiętała układ jego warg. Potem miałam nadzieję, że Josh widział moją akcję. Jeśli nie, wszystko na nic. Serce biło mi tak mocno, że w ogóle nie zastanawiałam się, co robię, ale wystarczyły trzy sekundy, żeby Peter, bożyszcze wszystkich dziewczyn, odwzajemnił mój pocałunek. Nie miałam doświadczenia w całowaniu. Do tej pory robiłam to tylko z Peterem oraz Johnem Ambrosem McClarenem, kuzynem Allie Feldman. Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam, że Peter

patrzy na mnie, ale nic w jego spojrzeniu nie wskazywało na to, że zrobiłam coś nie tak. − Dziękuję – powiedziałam uprzejmym tonem. − Nie ma za co – odparł. Zeskoczyłam z Petera i uciekłam do klasy. Zanim moje serce odzyskało normalny rytm, minęły prawie dwie lekcje. Pocałowałam Petera Kavinskiego. Na środku korytarza. W obecności wszystkich. Na oczach Josha. Oczywiście nie planowałam akcji z Peterem wcześniej. To było takie „oczywiście” wypowiedziane tonem Margot. Gdybym zaplanowała, co zrobię, kiedy natknę się na Josha, wymyśliłabym jakiegoś

nieistniejącego

faceta.

Na

pewno

nie

wybrałabym Petera K., bo był to chyba najgorszy z możliwych wyborów. Przecież to Peter Kavinsky! Na litość peterską! Wszyscy znali Petera Kavinskiego. To przecież ten Kavinsky, z duetu Gen i Kavinsky. Co z tego, że zerwali – wszyscy w szkole nadal uważali ich za parę. Resztę dnia spędziłam w ukryciu. Nawet obiad zjadłam w łazience. Na ostatniej lekcji znowu był WF, niestety razem z klasą Petera. Trener White tym razem zabrał nas na siłownię. Peter i jego koledzy już umieli korzystać z przyrządów, więc zostawili mniej zaawansowanych uczniów i zaczęli ćwiczyć sami, dlatego nie musiałam z nim rozmawiać.

W pewnym momencie Peter przyłapał mnie, jak się na niego gapię, i puścił do mnie oko. Znowu wstyd. Po zajęciach postanowiłam poczekać na Petera pod drzwiami męskiej przebieralni. Tylko jak mam zacząć rozmowę? Jak mu to wszystko wyjaśnić? Ostatecznie uznałam, że najlepiej obrócić wszystko w żart. Peter wyszedł z szatni ostatni. Włosy miał jeszcze mokre po prysznicu. Dziwne, że chłopcy zawsze brali prysznic w szkole, a dziewczyny nigdy. Zastanawiałam się, czy w męskiej łazience są oddzielne kabiny, czy jedno duże pomieszczenie z rzędem

sitek i zero prywatności. − Cześć – powiedział Peter, ale nie zatrzymał się. − Słuchaj, wracając do dzisiejszego poranka… − zaczęłam, chociaż zwracałam się do jego pleców. Mimo to zgodnie z planem zaczęłam się śmiać. Peter odwrócił się i spojrzał na mnie. − A tak, właśnie. O co ci wtedy chodziło? − To tylko głupi dowcip – odparłam. Peter skrzyżował ręce i zapytał: − Czy to miało coś wspólnego z listem, który do mnie wysłałaś? − Nie. To znaczy tak. Pośrednio. − Słuchaj – zaczął Peter. – Jesteś na swój dziwaczny

sposób urocza, ale dopiero zerwałem z Gen i naprawdę nie czuję się na siłach, żeby z kimś teraz być, więc… Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam – Peter Kavinsky dawał mi kosza! Z wrażenia opadła mi szczęka. Ale zaraz… Przecież on nawet mi się nie podobał, więc dlaczego w ogóle odbierałam to jako kosz?! I co to znaczy „na swój dziwaczny sposób”? Jaki „dziwaczny”? To brzmiało jak potwarz! − To znaczy… Bardzo mi pochlebiasz… – kontynuował Peter. – To miłe, że ciągle ci się podobam. Chciałbym, żebyś to wiedziała. Tego już było za wiele. Zdecydowanie przegiął.

− Wcale mi się nie podobasz – powiedziałam. – Dlatego nie bardzo rozumiem, jak może ci to pochlebiać. Teraz Peter wyglądał na zaskoczonego. Szybko się rozejrzał, czy ktoś przypadkiem nie kręci się w pobliżu i nie słyszy naszej rozmowy, a potem się pochylił i wyszeptał: − W takim razie dlaczego mnie pocałowałaś? − Bo mi się nie podobasz – odparłam, jakby to było oczywiste. – Widzisz, to nie ja wysłałam te listy. Nie wiem, kto to zrobił, ale na pewno nie ja. − Zaraz, zaraz… Jak to listy? To ilu nas w sumie jest? − Pięciu. W tym ktoś, na kim naprawdę mi zależy. − Czyli kto? – wtrącił gwałtownie Peter. − Nie twoja sprawa – odparłam, bo to było zbyt osobiste.

− Ej, chyba mam prawo wiedzieć, skoro wciągnęłaś mnie w tę aferę, no nie? − Dobrze – powiedziałam po chwili wahania. – Chodzi o Josha Sandersona. − Czy on przypadkiem nie chodzi z twoją siostrą? W odpowiedzi skinęłam głową. Nie spodziewałam się, że Peter w ogóle wie o Joshu i Margot. − Chodził, ale zerwali. Nie chcę, żeby się dowiedział, co do niego czuję… Chyba nie muszę wyjaśniać dlaczego, więc… Powiedziałam mu, że jesteśmy parą. − Czyli wykorzystałaś mnie jako zasłonę dymną? − Nie do końca. A raczej absolutnie do końca.

− Ale z ciebie numerantka. Najpierw urocza na swój dziwaczny sposób, a teraz numerantka? Wiem, co to znaczy. − No cóż, dzięki za pomoc, Peter. Na razie – powiedziałam, posyłając mu triumfalny uśmiech, po czym obróciłam się na pięcie i chciałam odejść, ale Peter złapał mnie za rękę. − Poczekaj. A więc Sanderson myśli, że jestem twoim chłopakiem, tak? Co zamierzasz mu powiedzieć? Próbowałam wyzwolić się z uścisku Petera, ale kiepsko mi szło. − Akurat tego jeszcze nie przemyślałam, ale coś wykombinuję. Wiesz, coś w moim stylu – dziwacznego. Peter spojrzał na mnie, a potem roześmiał się głośno.

− Naprawdę niezła z ciebie numerantka.

rozdział dwudziesty pierwszy Na wyświetlaczu mojego telefonu pojawiło się imię „Chris”. − Czy to prawda, Laro Jean? – zapytała, wydmuchując dym z papierosa. − Ale co? Zawsze, kiedy bolał mnie brzuch, mama radziła mi położyć się na łóżku właśnie na brzuchu. Zwykle mi to pomagało, ale

najwyraźniej ta metoda nie zawsze się sprawdzała, ponieważ dzisiaj leżałam na brzuchu bardzo długo, a ból w ogóle nie chciał ustąpić. − Podbiegłaś do Kavinskiego, wskoczyłaś mu na biodra i szaleńczo go pocałowałaś? Zamknęłam oczy odpowiedzieć,

i

jęknęłam.

Bardzo

chciałam

że to nieprawda, ponieważ ja tak się nie zachowuję, tym razem jednak było inaczej. Może to nie do końca nie w moim stylu? Ale przecież miałam wytłumaczenie! Chciałam wyznać Chris całą prawdę, ale sytuacja była okropnie żenująca. − Tak. Podbiegłam do Kavinskiego, wskoczyłam na niego i

pocałowałam. Szaleńczo. − A niech to – westchnęła Chris. − No, wiem. − Co ty sobie, do cholery, myślałaś? − Szczerze? Nie mam pojęcia. Po prostu to zrobiłam. − Kurde, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że drzemie w tobie potwór. Jestem pod wrażeniem. − Dzięki. − Wiesz, że Gen ci tego nie daruje? Zerwała z Peterem, ale nadal uważa go za swoją własność. − Wiem – odparłam i poczułam, jak mój żołądek zaciska się w kolejnym skurczu. − Zrobię, co w mojej mocy, żeby cię przed nią ochronić, ale

sama wiesz, jaka jest Gen. Lepiej miej się na baczności – ostrzegła mnie Chris i się rozłączyła. Po rozmowie z Chris poczułam się jeszcze gorzej. Gdyby była tu Margot… Z pewnością najpierw wytknęłaby mi bezsens tych listów, potem objechałaby mnie za kłamstwo, ale na końcu pomogłaby znaleźć wyjście z sytuacji. Niestety nie dość, że Margot wyjechała do Szkocji, to jeszcze w tym przypadku była ostatnią osobą, z którą powinnam się podzielić problemami. Nigdy, ale to przenigdy nie mogła się dowiedzieć, co czułam do Josha. Po jakimś czasie wstałam w końcu z łóżka i powlokłam się do sypialni Kitty. Moja młodsza siostra przekopywała się akurat przez swoje szuflady z bielizną i, nie podnosząc głowy, zapytała:

− Nie wiedziałaś gdzieś mojej piżamy w serduszka? − Wczoraj ją uprałam, wisi w suszarni – odpowiedziałam. – Masz ochotę obejrzeć wieczorem jakiś film i zagrać w Uno? − Nie mogę. Idę do Alicji Bernard na urodziny. Zapisałam to w notesie. − Kto to jest Alicja Bernard? – zapytałam, kładąc się na niepościelonym łóżku Kitty. − Nowa koleżanka z klasy. Zaprosiła na urodziny wszystkie dziewczyny. Jej mama zrobi nam na śniadanie francuskie naleśniki. Wiesz, co to jest? − Tak. − Jadłaś kiedyś? Słyszałam, że robi się je na słono albo słodko.

− To prawda. Ja jadłam na słodko, z nutellą i truskawkami. Kiedyś pojechaliśmy z Margot i Joshem do muzeum Edgara Allana Poego w Richmond. Jedliśmy francuskie naleśniki na słodko w tamtejszej kawiarni. − Może mama Alicji zrobi takie same – powiedziała Kitty z zachwytem, po czym pobiegła do suszarni po piżamę. Wzięłam jej pluszową świnkę i mocno przytuliłam. Wychodziło na to, że nawet moja dziewięcioletnia siostra ma plany na piątkowy wieczór. Gdyby Margot była w domu, z pewnością wybrałybyśmy się z Joshem do kina albo Belleview. Z kolei, gdyby w domu był tata, może zebrałabym się na odwagę,

pożyczyła od niego samochód i sama bym gdzieś pojechała albo poprosiła go o podwiezienie. Niestety to również nie wchodziło w grę. Kiedy Kitty już wyszła, postanowiłam zrobić porządek ze swoimi butami. Co prawda było jeszcze za wcześnie na pochowanie letniego obuwia i wyciągnięcie zimowego, ale skoro nie miałam nic innego do roboty, postanowiłam wykorzystać wolny czas. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie zabrać się również za ubrania, ale to jednak o wiele poważniejsze wyzwanie, więc po uporządkowaniu butów wzięłam się za napisanie listu do Margot. Wyciągnęłam papeterię, którą babcia kupiła mi w Korei.

Kartki były bladoniebieskie, otoczone na brzegach wzorkiem z puchatymi owieczkami. Pisałam o szkole, nowym nauczycielu Kitty, lawendowej spódnicy, którą zamówiłam przez internet w Japonii i którą z pewnością będzie chciała ode mnie pożyczyć, ale poza tym nie wspomniałam o żadnych istotnych sprawach: że bardzo za nią tęsknię, że bez niej nic już nie jest takie samo, że właśnie zdałam sobie sprawę, jak smutny będzie ten rok. Bez Margot i Josha zostałam zupełnie sama. Oczywiście miałam jeszcze Chris, ale na nią nie zawsze mogłam liczyć. Szkoda, że wcześniej nie postarałam się o więcej prawdziwych przyjaciół. Gdybym miała liczniejszą grupę bliskich znajomych, nie

musiałabym całować korytarza, żeby

Petera

na

środku szkolnego

wmówić Joshowi, że Peter jest moim chłopakiem.

rozdział dwudziesty drugi Wsobotę rano obudził mnie warkot kosiarki do trawy. Nie mogłam potem zasnąć, więc leżałam w łóżku i rozglądałam się po pokoju. Pomyślałam, że przydałby się remont. Może szybkie malowanie? Ale na jaki kolor? Lawendowy? Pastelowy róż? A

może bardziej wyrazisty, na przykład turkusowy? A gdyby tak pomalować ściany pomarańczowo, a

na

różne

kolory:

jedną

na

drugą na łososiowo? Muszę to jeszcze przemyśleć. Ostatecznie jednak stwierdziłam, że powinnam z decyzją poczekać na przyjazd Margot, chociażby dlatego, że nie miałam przecież żadnego doświadczenia w malowaniu. Margot jako wolontariuszka malowała kiedyś ściany w budynku pewnej organizacji społecznej, więc doskonale będzie wiedziała, od czego zacząć. W soboty na śniadanie zwykle przyrządzałyśmy coś pysznego, na przykład naleśniki albo omlet z mrożonymi tartymi

ziemniakami i brokułami, ale skoro nie było ani Margot, ani Kitty, zjadłam płatki z mlekiem. Komu by się chciało smażyć naleśniki dla jednej osoby. Sądząc po odgłosach dochodzących z zewnątrz, tata nie spał od dłuższego czasu. Nie miałam ochoty na prace ogrodowe, więc zajęłam się porządkami w domu i wysprzątałam cały parter. Nawet wypolerowałam blaty stołów. Nie pomogło mi to zapomnieć o tym, co się wydarzyło w szkole. Ciągle wracałam myślami do Petera i tej żenującej sytuacji. Głowa mi parowała, ale nie wymyśliłam żadnego sensownego rozwiązania. Kiedy Kitty wróciła od koleżanki, zabrałam się za prasowanie. Mała pacnęła brzuchem na kanapę i zapytała: − Co wczoraj robiłaś?

− Nic. Zostałam w domu. − I co robiłaś? − Porządki w szafie. Kiedy wypowiedziałam to głośno, zdałam sobie sprawę, jak smutno spędziłam piątkowy wieczór, więc szybko zmieniłam temat. − Co z francuskimi naleśnikami? Mama Alicji zrobiła je na słodko czy na słono? − I takie, i takie. Najpierw zjadłyśmy te z serem i szynką, a potem z nutellą. Dlaczego my nigdy nie kupujemy nutelli? − Ponieważ Margot ma uczulenie na orzechy i drapie ją w gardle. − A teraz, gdy nie ma Margot?

− Dobrze, poproszę tatę, żeby kupił nutellę. Tylko będziemy musiały zjeść cały słoik, zanim Margot wpadnie na święta. − Żaden problem – odparła Kitty. − W skali od jednego do dziesięciu − jak bardzo brakuje ci Margot? − Na sześć i pół – powiedziała Kitty po chwili wahania. − Tak mało? − To dlatego, że byłam bardzo zajęta i nie miałam czasu zatęsknić – odparła Kitty, po czym przekręciła się na plecy i uniosła nogi. – Może gdybyś się czymś zajęła, też nie tęskniłabyś za nią tak bardzo. W odpowiedzi rzuciłam w nią skarpetkami zwiniętymi w

kulkę, a Kitty zaczęła chichotać. Kiedy tata wszedł do domu, siedziałam na niej i gilgotałam ją pod pachami. − Poczta do ciebie. Jakiś zwrot – powiedział tata, podając mi kopertę. Natychmiast rozpoznałam swój charakter pisma. Zerwałam się z kanapy i wyrwałam mu kopertę z ręki. To był list do Kenny’ego. − Kim jest Kenny? – zapytał tata. − Chłopak, którego dawno temu poznałam na obozie – odparłam, rozrywając kopertę. Drogi Kenny, dziś jest ostatni dzień obozu i pewnie nigdy więcej się

nie zobaczymy. Pamiętasz, jak pierwszego dnia podczas zajęć z łucznictwa bałam się strzelać, a Ty opowiedziałeś dowcip o płotkach? Ze śmiechu prawie posikałam się w majtki. Dowcip o płotkach… Czy dowcip o płotkach mógł być aż tak śmieszny? Naprawdę strasznie się bałam, ale dzięki Tobie poczułam się lepiej. Gdyby nie Ty, chyba nie zostałabym do końca turnusu. Dziękuję. Uważam, że jesteś świetnym pływakiem, i bardzo lubię, kiedy się śmiejesz. Marzyłam, żebyś w tamtą noc przy ognisku całował mnie, a nie Blaire H. Trzymaj się, Kenny. Życzę ci udanych pozostałych dni

wakacji i powodzenia w życiu. Z wyrazami miłości Lara Jean Kiedy skończyłam czytać, z sentymentem przycisnęłam kartkę do piersi. To był pierwszy list miłosny, jaki napisałam. Cieszyłam się, że go odzyskałam. Chociaż nie stałoby się nic złego, gdyby Kenny Donati się dowiedział, że tamtego lata pomógł na obozie dwóm osobom – nie tylko tonącemu chłopcu, którego uratował, ale też dwunastoletniej Larze Jean Song Covey.

rozdział dwudziesty trzeci Wdni wolne od pracy tata często gotuje koreańskie jedzenie. Czasem jedzie do sklepu z koreańską żywnością i kupuje gotowe półprodukty, na przykład sosy i marynowane mięso. Innym razem dzwoni do naszej babci z prośbą o przepisy i stara się przyrządzić coś tradycyjnego od początku do końca sam. I właśnie to jego staranie najbardziej się liczy. Nigdy o tym nie mówi, ale wiem, że trudzi się ze względu na nas, żebyśmy nie straciły kontaktu z kulturą ojczyzny naszej mamy. Kuchnia jest najlepszym

sposobem na podtrzymanie tradycji. Po śmierci mamy tata próbował organizować nam zabawy z rówieśnikami koreańskiego pochodzenia, ale te spotkania wychodziły sztucznie. Co prawda po jednym zadurzyłam się kiedyś na krótko w Edwardzie Kimie, ale na szczęście nie przerodziło się to w prawdziwe uczucie. Na szczęście − ponieważ do niego też napisałabym list i teraz musiałabym unikać kolejnej osoby. Tym razem tata przygotował bossam, czyli plastry łopatki wieprzowej zawijane w liście sałaty. Poprzedniego wieczoru natarł mięso cukrem i solą, a potem cały dzień piekł w piekarniku. Kitty i ja ciągle zaglądałyśmy do środka – pachniało naprawdę smakowicie.

Kiedy mięso było gotowe, tata zaprosił nas do pięknie nakrytego stołu. Stała na nim srebrna misa ze świeżo umytymi liśćmi sałaty maślanej, na których wciąż połyskiwały krople wody. Obok, w salaterce z ciętego szkła, stało kimchi, które tata kupił w sklepie z orientalną żywnością, oraz dwie miseczki − jedna z pastą pieprzową, a druga z sosem sojowym z posiekaną szalotką oraz imbirem. Zanim usiedliśmy, tata wyciągnął telefon i zrobił kilka zdjęć. − Wyślę je Margot, żeby zobaczyła, jak pięknie wygląda stół – powiedział. − Która jest tam teraz godzina? – zapytałam. To był bardzo leniwy dzień. Zegar pokazywał prawie szóstą

po południu, a ja nadal chodziłam w piżamie. Nawet kiedy już przyszłam do stołu, nie myślałam o etykiecie, tylko usiadłam na krześle w kucki i objęłam kolana ramionami. − Jedenasta w nocy, ale Margot na pewno jeszcze nie śpi – powiedział tata. – Dlaczego nie zaprosisz Josha? Przygotowałem tyle jedzenia, że sami nie damy rady zjeść. − Pewnie jest zajęty – odparłam szybko. Nadal nie wymyśliłam, co mu powiem, gdy się spotkamy. − Może najpierw zapytaj? Josh uwielbia koreańskie jedzenie – powiedział tata i przesunął półmisek z mięsem na środek stołu. – Tylko szybko, zanim moje bossam wystygnie!

Nie miałam wyjścia. Wzięłam swój telefon i udawałam, że piszę esemesa. Głupio mi było oszukiwać tatę, ale pocieszałam się myślą, że gdyby znał okoliczności, na pewno by mnie zrozumiał. − Nie pojmuję, dlaczego wciąż do siebie piszecie, zamiast po prostu zadzwonić. Wówczas od razu znałabyś odpowiedź, zamiast bez sensu czekać. − Jesteś okropnie staroświecki, tato – odparłam, po czym spojrzałam na telefon, niby odczytując wiadomość, i dodałam: − Josh nie może przyjść. Jemy. Kitty! Kolacja! − Idę! – odkrzyknęła mała ze swojego pokoju. − Może wpadnie później. Coś mu zostawimy. − Tato, Josh też ma swoje życie. Po co miałby

przychodzić, skoro nie ma Margot? Tym bardziej że już nie są razem. − Jak to nie są razem? – zapytał tata ze zdziwieniem. Wyglądało na to, że Margot nie powiedziała tacie prawdy. Myślałam, że skoro Josh nie pojawił się na lotnisku, tata sam się domyślił. Czasem ojcowie bywają tacy niedomyślni. Nie mają uszu i oczu? − Po prostu nie są – powiedziałam. – A ja nie jestem nią, tylko Larą Jean. Margot, dla której Josh tu przychodził, studiuje w Szkocji. Pamiętasz? − Dobrze, już dobrze. Nie miałem pojęcia, ale zrozumiałem aluzję. Wiem, jestem zupełnie niezorientowany, lecz nie musisz mnie aż tak dręczyć – odparł tata, drapiąc się po policzku.

– Rany! Ani słowem się nie zająknęła… − Mniam, mniam – powiedziała Kitty, która w tym momencie pojawiła się przy stole. Zajęła swoje zwykłe miejsce i od razu sięgnęła po półmisek z mięsem. − Kitty, najpierw modlitwa – upomniał ją tata. Modliliśmy się przed posiłkami tylko wtedy, gdy jedliśmy w jadalni. A jedliśmy w jadalni w Święto Dziękczynienia, Boże Narodzenie i zawsze, kiedy tata gotował koreańskie potrawy. Gdy byłyśmy małe, mama zabierała nas w niedziele do kościoła. Po jej śmierci tata próbował podtrzymać tę tradycję, ale często

miał w weekendy zmiany w szpitalu, więc chodziliśmy na msze coraz rzadziej. − Panie Boże, dziękujemy ci za te dary, którymi tak hojnie nas obdarzyłeś. Dziękuję za moje piękne córki i proszę, miej w opiece Margot. W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen. − Amen – powtórzyłyśmy. − Wygląda stwierdził

smakowicie, prawda, dziewczynki?

–

tata z uśmiechem, kładąc na talerz liść, na którym następnie ułożył mięso, ryż i kimchi. – Kitty, poradzisz sobie? Musisz to zrobić tak, jakbyś szykowała tortillę. Kitty kiwnęła głową, po czym powtórzyła ruchy taty. Po pierwszym kęsie o mało wszystkiego nie wyplułam.

Mięso było tak strasznie słone, że prawie łzy pociekły mi z oczu, ale udałam, że mi smakuje, i zaczęłam powoli jeść. Kitty rzuciła mi ponad stołem spojrzenie pełne cierpienia, ale wzrokiem dałam jej do zrozumienia, żeby milczała. Tata jeszcze nie ruszył swojej porcji. Zamiast tego robił zdjęcia talerza. − Bardzo dobre, tato. Jak w restauracji – powiedziałam. − Dziękuję. Wygląda dokładnie tak samo, jak na zdjęciu w przepisie. Nie mogę uwierzyć, że udało mi się tak pięknie przypiec mięso – odparł tata, po czym w końcu ugryzł kawałek i zamarł. – Nie wydaje wam się przypadkiem trochę zbyt słone? − Nie – powiedziałam. Tata ugryzł kolejny kęs i stwierdził:

− Jest naprawdę słone. Kitty, a ty jak uważasz? − Nie, bardzo dobre, tato – odparła Kitty, sięgając po wodę, a ja ukradkiem podniosłam do góry kciuk w geście aprobaty. − Hm… Nie, jest zdecydowanie przesolone – stwierdził tata, przełykając bossam bez gryzienia. – Dziwne, bo zrobiłem dokładnie tak, jak było w przepisie. A może do nacierania użyłem złego rodzaju soli? Laro Jean, spróbuj jeszcze raz. Zakryłam usta sałatą i wzięłam malutkiego gryza: − Mm… − Może w środku będzie lepsze – myślał głośno tata. W tym momencie zawibrował mój telefon. Wracałem z biegania i zobaczyłem, że w jadalni świeci się

światło. To był Josh. Zdziwiłam się, że nie wyczułam w jego wiadomości nic nienormalnego. Jakby wczorajszy dzień w ogóle się nie wydarzył. Jecie koreańskie jedzenie??? To nieprawdopodobne, ale Josh szóstym zmysłem wyczuwał, kiedy tata gotował, i zawsze przychodził, gdy tylko siadaliśmy do stołu. Uwielbiał koreańskie potrawy. Gdy odwiedzała nas babcia, nie odstępował jej na krok. Oglądali nawet razem koreańskie melodramaty. Babcia traktowała go jak wnuka, kroiła mu jabłka na kawałki i obierała ze skórki mandarynki.

Babcia zawsze wolała chłopców niż dziewczynki. Kiedy o tym pomyślałam, zdałam sobie sprawę, że wszystkie kobiety w naszej rodzinie kochały Josha. Z wyjątkiem mamy, która nie zdążyła go poznać, ale jestem pewna, że z nią byłoby tak samo. Na pewno pokochałaby każdego, kto pokochał Margot. Kitty wyciągnęła głowę w moją stronę. − Czy to Josh? Przyjdzie? − Nie – odparłam szybko i odłożyłam telefon na stół, ale po chwili znowu zawibrował. Mogę wpaść? − Pisze, że chciałby wpaść! – wykrzyknęła Kitty. − Zaproś go. Chciałbym usłyszeć jego opinię na temat tego bossam.

− Słuchaj, tato, Josh już nie jest członkiem naszej rodziny. Odkąd on i Margot nie są już… − urwałam. Czy Kitty nadal nie wiedziała o ich rozstaniu? I czy powinnam to wciąż trzymać w sekrecie? − Teraz, kiedy Margot wyjechała tak daleko… − Wiem, że zerwali ze sobą – przerwała mi Kitty, zawijając sam ryż w kolejny liść sałaty. – Margot powiedziała mi, kiedy rozmawiałyśmy na Skypie. Zobaczyłam, jak tata ze smutną miną wpycha sobie sałatę do ust. − Nie rozumiem, dlaczego nie możemy się przyjaźnić jak dawniej – kontynuowała Kitty z pełną buzią. – Przecież wszyscy go lubimy, prawda? Tato? Prawda?

− Prawda – odpowiedział tata. – Poza tym jeśli chodzi o relacje międzyludzkie, to nic nigdy nie jest pewne do końca. Możliwe, że jeszcze do siebie wrócą albo po prostu zostaną przyjaciółmi. Kto Uważam, że nie

wie,

co

przyniesie

przyszłość?

powinniśmy pochopnie wykluczać Josha z naszej rodziny. Kiedy kończyliśmy kolację, dostałam kolejnego esemesa. Dobra, już nieważne. Jedliśmy tę przesoloną wieprzowinę do końca weekendu. Następnego dnia tata zrobił smażony ryż i wkroił do niego resztę mięsa, stwierdzając, że potraktujemy je jak bekon. Na kolację zmiksowałam to mięso do makaronu z serem. Smakowało jak

pomyje i skończyło się na tym, że wyrzuciłam z siebie całą zawartość żołądka w toalecie. − Szkoda, że nie mamy psa… − powtarzała Kitty. W końcu przyrządziłam normalny makaron. Po kolacji wzięłam Słodką Sadie na spacer. Tak nazywamy z Kitty labradorkę naszych sąsiadów. Shahsowie poprosili mnie, żebym się nią zajęła, ponieważ pojechali wieczorem do miasta. Normalnie Kitty błagałaby mnie, żebym wzięła ją ze sobą, ale w telewizji był film, na który polowała od dłuższego czasu, więc poszłam sama. Kiedy skręciłam z psem w pobliski zaułek, wpadłam na Josha, który właśnie wracał z biegania. Przykucnął,

aby pogłaskać Sadie, i zapytał: − Jak tam z Kavinskim? „Dziwne, że o to pytasz, Josh, bo wszystko skończone. Akurat rano, kiedy rozmawialiśmy przez Skype’a, strasznie się pokłóciliśmy (to tak na wszelki wypadek, gdybyś zauważył, że przez cały weekend nie wychodziłam z domu) i zerwaliśmy ze sobą. Jestem zdruzgotana, ponieważ kochałam się w nim od siódmej klasy, ale cóż… C’est la vie”, stwierdziłam w myślach. − Zerwaliśmy ze sobą dzisiaj rano – powiedziałam w końcu i zagryzłam usta, starając się przybrać smutny wyraz twarzy. – Jest mi ciężko. Zwłaszcza że tak długo o nim marzyłam, a kiedy

wreszcie odwzajemnił moje uczucia… Widocznie tak miało być. Myślę, że jeszcze nie pogodził się z rozstaniem z Gen. Chyba wciąż coś do niej czuje, więc w jego sercu nie ma dla mnie miejsca. − Kiedy dzisiaj spotkaliśmy się w McCallsie, mówił zupełnie co innego – odparł Josh i rzucił mi wesołe spojrzenie. Peter w księgarni? Niemożliwe. To zupełnie nie w jego stylu. − A co mówił? – zapytałam, starając się, aby mój głos brzmiał normalnie, chociaż serce biło mi bardzo mocno. Josh wciąż ją głaskał, ale nie odpowiadał. − Co powiedział? – powtórzyłam. Tym razem nie udało mi

się ukryć emocji. Wzdrygnęłam się na dźwięk własnego piskliwego tonu. – Co dokładnie mówił? − Kiedy zapytałem go, od kiedy jesteście razem, powiedział, że od niedawna. I że bardzo mu się podobasz. Że co? Moja twarz najwyraźniej wyrażała krańcowe zdumienie, bo kiedy Josh spojrzał na mnie, natychmiast wstał i dodał: − Tak, ja też byłem zdziwiony. − Jak to zdziwiony? Zdziwiło cię, że mu się podobam? − Trochę. W ogóle do siebie nie pasujecie. W życiu bym nie powiedział, że będzie chciał z tobą być. To znaczy… − dodał szybko, kiedy posłałam mu mordercze spojrzenie. – Chodzi mi o

to, że nie jesteś taka… No wiesz… − Jaka nie jestem? Taka ładna jak Genevieve? − Nie! Nie to miałem na myśli. Chciałem powiedzieć, że jesteś słodką, niewinną, ciepłą dziewczyną, która lubi spędzać czas w domu z rodziną i… Nie wiem. Nie widzę w tym Kavinskiego. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, mój telefon zawibrował w kieszeni. − Właśnie dzwoni – poinformowałam Josha. – Wygląda na to, że jednak podobają mu się zapyziałe domatorki. − Nie powiedziałem, że jesteś zapyziałą domatorką! Stwierdziłem, że lubisz spędzać czas w domu. − Na razie, Josh – odparłam i ruszyłam dalej, ciągnąc za sobą biedną Sadie. – Cześć, Peter.

rozdział dwudziesty czwarty Na chemii Peter zajmował ławkę przede mną. Podczas lekcji postanowiłam napisać do niego liścik. Dlaczego powiedziałeś Joshowi, że… Zawahałam się. …że coś między nami jest? Kiedy skończyłam, kopnęłam w jego krzesło, a gdy się odwrócił, podałam mu karteczkę. Pochylił się nad nią, a po chwili sięgnął po długopis i zaczął

odpisywać. Następnie złożył liścik i rzucił mi na blat, nawet na mnie nie patrząc. Coś między nami jest? Ha, ha. Nagle poczułam taką złość, że kiedy przycisnęłam ołówek do papieru, złamałam grafit. Odpowiedz, proszę, na moje pytanie. Porozmawiamy później, odpisał. Fuknęłam zniecierpliwiona, a Matt, mój kolega z ławki, rzucił mi rozbawione spojrzenie. Po lekcji Peter wyszedł z klasy w towarzystwie kolegów, ale po chwili, gdy pakowałam zeszyty do plecaka, wrócił. Sam.

− Dobrze, pogadajmy – powiedział i usiadł na ławce. Zebrałam do końca swoje rzeczy, odchrząknęłam i zapytałam cicho: − Dlaczego powiedziałeś Joshowi, że… − urwałam. O mały włos znowu nie wypowiedziałam: coś między nami jest. − …że jesteśmy razem. − Nie wiem, dlaczego się tak wściekasz. Zrobiłem ci przysługę. Przecież równie dobrze mogłem cię wydać i wyjawić twój plan. Miał rację. Rzeczywiście mógł tak zrobić. − Dlaczego więc tego nie zrobiłeś? − Dziękujesz w bardzo dziwny sposób, choć nie ma za co. − Dziękuję – odpowiedziałam odruchowo. Po chwili dotarło

do mnie, że nie mam mu za co dziękować. – Doceniam, że pozwoliłeś mi się pocałować, ale… − Nie ma za co – powtórzył Peter. Ach!!! Jakiż on był nieznośny. Natychmiast postanowiłam przy pierwszej możliwej okazji utrzeć mu nosa. − To naprawdę… bardzo miłe z twojej strony, ale już wyjaśniłam Joshowi, że między nami nic nie będzie, ponieważ Genevieve nadal trzyma cię na smyczy. Nie musisz już udawać. − Nikt mnie nie trzyma na żadnej smyczy – powiedział Peter i posłał mi spojrzenie pełne złości. − Czyżby? Jesteście razem od siódmej klasy. Praktycznie stałeś się jej własnością.

− Nie masz pojęcia, o czym mówisz – wysyczał Peter. − W ubiegłym roku krążyła plotka, że zmusiła cię, żebyś w ramach prezentu urodzinowego dla niej wytatuował sobie na pośladku jej inicjały. To prawda? – Udawałam, że chcę mu podciągnąć koszulkę, którą miał na sobie. Peter warknął i zeskoczył z ławki. Zaczęłam chichotać. − A więc to prawda! − Nie! – krzyknął. – I nie jesteśmy już razem, więc czy mogłabyś, z łaski swojej, przestać pieprzyć te bzdury? Zerwaliśmy. To koniec. Nic mnie już z nią nie łączy. − Zaraz, zaraz. Zerwaliśmy? Czy to przypadkiem nie ona zerwała z tobą? − To była wspólna decyzja – odparł Peter, patrząc na mnie

spode łba. − Jestem pewna, że wkrótce znowu będziecie razem. Przecież już wcześniej się rozstawaliście, prawda? Tylko po to, żeby chwilę później do siebie wrócić. Pewnie dlatego, że wspólnie przeżyliście swój pierwszy raz. Założę się, że właśnie z tego powodu tak trudno jest się wam rozstać. Słyszałam, że tak to zwykle działa, zwłaszcza w przypadku facetów. Peterowi opadła szczęka. − Skąd o tym wiesz? – zapytał zszokowany. − Wszyscy o tym wiedzą. Zrobiliście to w pierwszej klasie liceum, w piwnicy jej domu, prawda? Peter kiwnął głową.

− Widzisz? Nawet ja o tym wiem, a jestem nikim. Nawet jeśli nie wrócicie do siebie, prawdopodobne, i tak

co

jest

raczej

mało

żadna inna dziewczyna się z tobą nie umówi. Pamiętasz, co się przydarzyło Jamili Singh? To było rok temu. Peter i Genevieve rozstali się na miesiąc. W tym czasie Kavinsky zaczął się spotykać z Jamilą Singh. Jamila była bardzo ładna, może nawet ładniejsza niż Gen, a już na pewno bardziej ponętna. Miała długie, kręcone, czarne włosy, wąską talię i apetyczny tyłek. Randkowanie z Peterem, delikatnie mówiąc, nie wyszło jej na dobre. Genevieve nie tylko postarała się o to, aby od Jamili

odwrócili się wszyscy znajomi, ale jeszcze rozpuściła plotkę, że jej rodzina trzyma w domu niewolnika z Indonezji, choć tak naprawdę chłopak był jej kuzynem i u nich mieszkał. Dam sobie rękę uciąć, że plotka o tym, że Jamila myje włosy tylko raz na miesiąc, była również sprawką Gen. To jednak nie wszystko. Pewnego dnia rodzice Jamili dostali anonimowego e-maila, w którym ktoś poinformował ich, że córka sypia z Peterem. W efekcie zabrali Jamilę z naszego liceum i umieścili w szkole prywatnej, a Gen i Peter wrócili do siebie jeszcze przed końcem semestru. − Gen mówi, że nie miała z tym nic wspólnego – powiedział Peter.

− Błagam cię… I ja, i ty znamy ją wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, jaka jest prawda. Przynajmniej kiedyś dobrze ją znałam, ale ludzie się raczej nie zmieniają, a przynajmniej nie tak gruntownie. − Przecież kiedyś byłyście najlepszymi przyjaciółkami – powiedział Peter po chwili milczenia. − Przyjaciółkami, zgadza się, ale nie najlepszymi – odparłam. Zaraz… Dlaczego znowu rozmawialiśmy o mnie? – Wszyscy wiedzą, że to Genevieve wysłała tego e-maila do rodziców Jamili. Nie trzeba być detektywem, aby się domyślić, że zrobiła to z zazdrości. Jamila była najładniejszą dziewczyną w naszym roczniku, a Gen od zawsze − okropną zazdrośnicą. Pamiętam, jak

kiedyś tata kupił mi… − urwałam nagle. Peter patrzył na mnie tak dziwnie, że zaczęłam czuć się nieswojo. – No co? − Pociągnijmy to jeszcze jakiś czas. − Co mamy pociągnąć? − No… Niech ludzie myślą, że jesteśmy parą. Zaraz… Czy ja się przesłyszałam? − Genevieve szaleje z niepewności. Niech się jeszcze trochę pomęczy, dobra? Wszystko idealnie się składa. Kiedy zaczniesz się ze mną umawiać, Gen na pewno zrozumie, że to naprawdę koniec. Będziesz takim włącznikiem gastrofazy. Wiesz, co to jest gastrofaza? − Pewnie, że wiem − odparłam, chociaż nie miała pojęcia, o

czym mówił. Postanowiłam przy pierwszej lepszej okazji zapytać o to Chris. Peter podszedł do mnie, a ja odruchowo zrobiłam krok do tyłu. Roześmiał się, przechylił głowę na bok i położył mi ręce na ramionach. − A więc uruchom moją gastrofazę? − Przykro mi, Peter – powiedziałam, śmiejąc się nerwowo. – Nie jestem tobą zainteresowana. − Wiem. Właśnie o to chodzi. Ja też nie jestem tobą zainteresowany. W ogóle – odparł, po czym wzdrygnął się lekko. – A więc? Wchodzisz w to? Ruchem ramion zrzuciłam jego dłonie.

− Halo? Czy przypadkiem przed chwilą nie wspomniałam o tym, że Gen jest gotowa wykończyć każdą dziewczynę, która się do ciebie zbliży? − Gen tylko dużo gada. Tak naprawdę nigdy by nikogo nie skrzywdziła. Po prostu nie znasz jej tak dobrze, jak ja – oznajmił Peter. Nie odpowiedziałam, a on najwyraźniej uznał to za dobry znak, ponieważ po chwili dodał: − Ty też na tym skorzystasz. Jeszcze niedawno martwiłaś się, że się skompromitujesz w oczach Josha. To zaoszczędzi ci większego upokorzenia, czyli bycia z nim. Po co ci związek z Joshem, skoro możesz być ze mną? Przynajmniej na niby. To tylko

interesy, nic więcej. Przecież się we mnie nie zakochasz. − Peter, ale ja nie chcę być twoją dziewczyną nawet na niby, a co dopiero naprawdę – odparłam słodkim głosem. Kiedy to powiedziałam, patrząc w tę jego piękną twarz, odczułam ogromną satysfakcję. − Dlaczego? – zapytał. − Czytałeś mój list. Nie jesteś w moim typie. Nikt nigdy nie uwierzy, że mogłabym się zadurzyć w kimś takim jak ty. − Jak wolisz. Chciałem tylko wyświadczyć nam obojgu przysługę – powiedział, a potem wzruszył ramionami i rzucił znudzone spojrzenie gdzieś w przestrzeń za moimi plecami, jakby miał już dosyć tej rozmowy. – Josh na pewno by to łyknął – dodał.

I to podziałało. − Dobra, zróbmy to. Kilka godzin później, kiedy leżałam już w łóżku, moje myśli wciąż krążyły wokół naszej rozmowy. Ciekawiło mnie, jaka będzie reakcja innych, gdy zobaczą mnie na korytarzu idącą za rękę z Peterem Kavinskim.

rozdział dwudziesty piąty Następnego ranka spotkałam go na przystanku.

− Cześć. Naprawdę codziennie przyjeżdżasz do szkoły autobusem? − Przecież mój samochód jest w warsztacie. Miałam wypadek. Pamiętasz? Peter westchnął, jakby to, że jeżdżę autobusem, uwłaczało jego godności, po czym złapał mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę szkoły. Po raz pierwszy w życiu przekroczyłam próg naszego liceum, trzymając za rękę chłopaka. Pomyślałam, że powinnam zapamiętać tę wyjątkową chwilę i intensywnie ją przeżywać, ale nie czułam nic, ponieważ wszystko było grą. Naprawdę. Serce nawet mi nie zadrżało. Gdy

zobaczyła

nas

Emily

Nussbaum,

najlepsza

przyjaciółka Gen, niemal padła trupem na miejscu. Uparcie gapiła się na nas, dopóki jej nie minęliśmy. W pewnej chwili pomyślałam, że zaraz pstryknie fotkę, żeby wysłać ją do Genevieve. Peter zatrzymywał się po drodze przy znajomych, a ja się uśmiechałam, jakby w tym, że jesteśmy razem, nie było nic dziwnego. Poczułam, że poci mi się ręka, więc spróbowałam uwolnić dłoń z uścisku Petera, ale on tylko jeszcze wzmocnił chwyt. − Masz strasznie gorącą rękę – syknęłam do niego. − Nie, to ty masz gorącą – odparł przez zaciśnięte zęby. Pomyślałam, że Genevieve z pewnością nie miała takiego

problemu i jej ręce nigdy się nie pociły. Zapewne nawet po kilku dniach w ciągłym uścisku nie zmieniłyby temperatury. Kiedy w końcu doszliśmy do mojej szafki, bałam się, że zostawię na podręcznikach mokre plamy. Gdy zamykałam drzwiczki, Peter niespodziewanie pochylił się w moją stronę, żeby mnie pocałować. Zaskoczona wykonałam głową jakiś dziwny ruch i uderzyliśmy się czołami. − Auć! – jęknął Peter i z wściekłym wyrazem twarzy zaczął rozcierać swoje czoło. − Zaskoczyłeś mnie! Nie rób tak więcej – powiedziałam. Naprawdę nieźle się walnęliśmy. Gdybym teraz spojrzała w górę, nad swoją głową zobaczyłabym latające w kółko ćwierkające

ptaszki, jak w kreskówce. − Ciszej, głupku – wysyczał Peter. − Nie nazywaj mnie głupkiem, głupku – odsyczałam. Peter westchnął z irytacją. Już miałam na niego warknąć, żeby przestał stroić fochy, kiedy kątem oka zobaczyłam na końcu korytarza Genevieve. − Muszę lecieć – rzuciłam i podreptałam w przeciwnym kierunku. − Poczekaj! – zawołał za mną Peter, ale nie zatrzymałam się. Kilka godzin później leżałam na łóżku z twarzą wciśniętą w poduszkę. Chciałam zapomnieć o tej niefortunnej próbie pocałunku. Niestety bez skutku.

Przyłożyłam rękę do czoła i pomyślałam, że nie dam rady. Wszystko było takie… Całowanie, spocone dłonie, spojrzenia ludzi wokół nas… To ponad moje siły. Będę musiała powiedzieć Peterowi, że zmieniłam zdanie i wycofuję się z naszej umowy. Nie mogłam tego ciągnąć. Nie miałam numeru telefonu Petera, a nie chciałam pisać do niego emaila, co oznaczało, że będę musiała odwiedzić go w domu. Pomyślałam, że to dziwne, ale wciąż pamiętałam, gdzie on mieszka. Biegnąc po schodach, minęłam Kitty, która szła do swojej sypialni z talerzykiem herbatników w jednej ręce i szklanką mleka w drugiej.

− Pożyczam twój rower! – krzyknęłam w locie. – Niedługo wrócę! − Tylko uważaj, żeby nic się z nim nie stało! – zawołała za mną Kitty. Założyłam kask, wskoczyłam na rower i na pełnym gazie wyjechałam z garażu. Pedałowałam, ile sił w nogach. Rower był już za mały, ale tylko trochę, ponieważ byłam niewiele wyższa od Kitty. Peter mieszkał dwie dzielnice dalej, więc założyłam, że droga do niego nie powinna mi zająć dłużej niż dwadzieścia minut. Kiedy dotarłam na miejsce, na podjeździe nie zobaczyłam ani jednego samochodu. Najwyraźniej nikogo nie było w domu.

Zrobiło mi się niedobrze. Co teraz? Miałam usiąść na schodkach prowadzących do drzwi i filować na niego jak jakaś zwariowana maniaczka? A co, jeśli to jego mama wróci pierwsza? Ostatecznie postanowiłam przynajmniej chwilę odpocząć. Ze zmęczenia brakowało mi tchu. Byłam cała spocona, łącznie z głową. Próbowałam przeczesać włosy palcami, ale nic z tego. Właśnie miałam zamiar napisać do Chris i poprosić ją, żeby po mnie przyjechała, kiedy usłyszałam warkot silnika i na ulicy zobaczyłam samochód Petera. Z wrażenia upuściłam telefon. − Proszę, proszę. powiedział,

Moja czarująca dziewczyna –

gdy wysiadał. − Możemy chwilę porozmawiać? Peter niespiesznie wyciągnął z wnętrza audi swój plecak, zarzucił go na ramię, zatrzasnął drzwi i ruszył w moją stronę. Kiedy rozsiadł się jak udzielny książę na najwyższym stopniu schodów, stanęłam przed nim. Poczułam się jak poddany na audiencji, z kaskiem w jednej dłoni i telefonem w drugiej. − Co jest? – zapytał. – Niech zgadnę – przyjechałaś, żeby powiedzieć mi, że się wycofujesz? Jego pewność siebie dodała mi odwagi. Nie zamierzałam dać mu satysfakcji. − Postanowiłam, że powinniśmy omówić plan działania,

zanim ludzie zaczną odpowiedziałam i

zadawać

nam

pytania

–

usiadłam obok. − Aha. – Był trochę zaskoczony. – Całkiem sensowna myśl. Zacznijmy od tego, jak to się stało, że jesteśmy razem. Uderzyłam dłońmi w kolana i wyrecytowałam jak z karabinu maszynowego. − W zeszłym tygodniu, kiedy miałam wypadek, akurat przejeżdżałeś obok i zatrzymałeś się, żeby mi pomóc. Zaczekałeś ze mną na holownik, a potem odwiozłeś mnie do domu. Trochę się denerwowałeś sytuacją, ponieważ już od gimnazjum coś do mnie czułeś. Kiedyś cię pocałowałam, a że był to twój pierwszy

pocałunek, to teraz, kiedy nadarzyła się okazja… − Ty mnie pocałowałaś? – wtrącił Peter. – Chyba raczej na odwrót. Będzie brzmiało bardziej wiarygodnie. Zignorowałam jego uwagę i brnęłam dalej. − …kiedy nadarzyła się okazja, stwierdziłeś, że to twoja wielka szansa i nie możesz jej zmarnować, więc zaprosiłeś mnie na randkę. Od tamtej pory się spotykamy. − Nie sądzę, żeby Gen to kupiła. – Pokręcił głową. − Peter. – Starałam się zapanować nad głosem. – Najbardziej wiarygodne kłamstwo to takie, które zawiera ziarno prawdy. Prawdą jest, że miałam wypadek. Prawdą jest, że akurat tamtędy przejeżdżałeś i się zatrzymałeś, żeby mi pomóc. Również to, że się całowaliśmy w gimnazjum, jest prawdą.

− Nie o to chodzi. − A o co? − Tamtego dnia widziałem się z Gen. − Dobrze. – Westchnęłam. – Oszczędź mi szczegółów. To niczego nie zmienia. wiarygodna. W

Moja

historyjka

jest nadal

takim razie po tej akcji z wypadkiem nie mogłeś o mnie zapomnieć i kiedy tylko Genevieve cię rzuciła… To znaczy, kiedy zerwaliście, zaprosiłeś mnie na randkę, okej? Skoro ustaliliśmy wstęp, chciałabym również ustalić żelazne zasady. − Jakie? Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam: − Na przykład takie, że nie chcę, żebyś jeszcze kiedyś próbował mnie pocałować.

− Ja też nie mam na to ochoty. – Skrzywił się Peter. – Poza tym czoło nadal mnie boli. Chyba będę miał siniaka. Zobacz – dodał i podniósł grzywkę. – Jest? − Nie, ale łysiejesz. − Słucham?! Wiedziałam, że to go ruszy – był przewrażliwiony na punkcie swojego wyglądu. − Spokojnie, żartowałam. Masz kartkę i długopis? − Chcesz to zapisać? − Tak będzie łatwiej wszystko zapamiętać. Peter przewrócił oczami, ale sięgnął do plecaka i podał mi notes. Na samej górze czystej kartki napisałam „Umowa”. Potem

pod jedynką zanotowałam „Żadnego całowania”. − Czy ludzie to łykną, skoro nie będziemy się migdalić publicznie? − Związek nie polega tylko na migdaleniu się. Jest mnóstwo sposobów na okazanie uczuć bez używania ust – powiedziałam. Peter się uśmiechnął. Byłam pewna, że zaraz rzuci żarcik, więc szybko dodałam: − Ani innych części ciała. − Pamiętaj, że muszę dbać o swoją reputację. Nikt z moich znajomych nie uwierzy, że nagle przy tobie stałem się mnichem. Może chociaż będę mógł od czasu do czasu włożyć rękę do tylnej kieszeni twoich spodni. Zaufaj mi. To oczywiście będzie

pełna profeska. Nie skomentowałam, chociaż miałam ochotę powiedzieć mu, że zdecydowanie za bardzo przejmuje się opinią innych. Zamiast tego kiwnęłam głową i zapisałam „Peter może od czasu do czasu włożyć rękę do tylnej kieszeni spodni Lary Jean”. − Ale nie ma mowy o całowaniu. – Nie podniosłam głowy, żeby nie zobaczył rumieńca zażenowania na mojej twarzy. − Sama zaczęłaś – powiedział. – I pamiętaj, że nie mam choroby wenerycznej, więc nie musisz się niczego obawiać. − Wcale nie uważam, że ją masz. − Chodzi o to, że… Nigdy

w życiu nie miałam chłopaka. Nigdy nie byłam na prawdziwej randce. Nigdy nie szłam korytarzem, trzymając chłopaka za rękę. To wszystko jest dla mnie zupełnie nowe, dlatego przepraszam za ten wypadek dzisiaj rano. Po prostu… chciałabym to wszystko przeżywać naprawdę, ale nie z tobą. Peter milczał przez chwilę. − Hm. No dobrze – zgodził się w końcu. – W takim razie darujmy sobie pewne rzeczy. − Serio? − Tak. Proszę, proszę. Kto by się tego spodziewał? − Nie mam zamiaru za ciebie nigdzie płacić. Chciałbym, żebyś to też przeżyła z kimś, z kim będzie cię łączyło

prawdziwe uczucie. Uśmiech natychmiast spełzł mi z twarzy. − Nie mówiłam, że masz za coś płacić! − Nie będę też odprowadzał cię do klasy ani kupował ci kwiatów. − Rozumiem. Wyglądało na to, że Petera bardziej obchodził stan jego portfela niż moich uczuć. Ale z niego sknera. − Co lubiła Genevieve, kiedy byliście razem? – zapytałam. Byłam pewna, że odpowie żartem, ale zaskoczył mnie. − Zawsze mnie męczyła, żebym pisał do niej liściki – wyznał, wpatrując się w jakiś punkt przed nim. − Liściki?

− Tak. W trakcie lekcji w szkole. Nie rozumiałem, dlaczego nie wystarczy jej szybszy i wygodniejszy esemes. Ja doskonale rozumiałam. Genevieve zależalo na prawdziwych, pisanych odręcznie liścikach, ponieważ zawsze będzie mogła do nich wrócić, na przykład w chwilach kryzysu. Takie listy są prawdziwym dowodem, że komuś naprawdę na niej zależy, że ktoś o niej myśli. − Będę pisał do ciebie liściki – oświadczył nagle Peter. – To doprowadzi ją do szału. Natychmiast zapisałam „Peter codziennie będzie pisał liściki do Lary Jean”.

− Zanotuj też, że czasami będziesz ze mną chodziła na imprezy – powiedział Peter i zajrzał mi przez ramię. – I że nie będę musiał oglądać z tobą romantycznych komedii. − Czy ktoś mówił o romantycznych komediach? Nie wszystkie dziewczyny je lubią. − Założę się, że ty lubisz. Wkurzyło mnie, że tak dobrze mnie wyczuwał. I że miał rację. Żeby nie pozostać dłużną, zapisałam również „Żadnych kretyńskich filmów akcji”. − W takim razie, co nam zostaje? – zapytał Peter. − Filmy o superbohaterach, horrory, seriale, dokumenty, filmy zagraniczne… Peter się skrzywił, po czym wyjął mi z ręki notatnik i długopis i dopisał „Żadnych filmów zagranicznych” oraz „Lara

Jean wrzuci na tapetę swojego telefonu zdjęcie Petera”. − Dopisz „I vice versa” – zażądałam, po czym wyciągnęłam komórkę i dodałam: − Uśmiech. Uśmiechnął się, a ja znowu pomyślałam, że jest niemożliwie przystojny. Po chwili wyciągnął swój telefon, ale go powstrzymałam. − Nie teraz, proszę. Wyglądam fatalnie. − To prawda – odparł, a ja ostatkiem sił powstrzymałam się, żeby go nie szturchnąć. − Czy mógłbyś również dopisać, że żadnemu z nas nie wolno wyjawić naszego sekretu? − To pierwsza zasada „Podziemnego kręgu”5 – potwierdził

Peter. − Nie widziałam tego filmu.

− Nie dziwię się – odparł. Pokazałam mu język, notując w głowie, żeby zobaczyć Podziemny krąg. Peter zapisał, o co go prosiłam. Gdy skończył, zabrałam mu długopis i podwójną linią podkreśliłam „pod żadnym pozorem”. − A co z datą końcową? – zapytałam. − Jak to?

− Do kiedy będziemy to ciągnąć? Dwa tygodnie? Miesiąc? Dwa? − Dopóki będzie warto – odparł Peter. − Ale… Nie uważasz, że powinniśmy określić termin? − Wyluzuj, Laro Jean. Życie nie polega na ciągłym planowaniu. Po prostu daj się porwać i niech wszystko toczy się własnym rytmem. − Słowa mądrości powiedziałam z

wielkiego

Kavinskiego

–

westchnieniem. – Dobra, ale nie dłużej niż do Bożego Narodzenia. Moja siostra przyjeżdża na święta, a ona zawsze wie, kiedy kłamię. − Spoko, do tego czasu będzie po wszystkim – stwierdził Peter.

− Świetnie – odparłam, po czym oboje złożyliśmy oficjalne podpisy, aby uprawomocnić naszą umowę. Byłam zbyt dumna, żeby zniżyć się do prośby o odwiezienie do domu, a Peter sam tego nie zaproponował, więc założyłam kask i wsiadłam na rower. W połowie drogi zorientowałam się, że nawet nie wymieniliśmy numerów telefonów. Nie znałam numeru własnego chłopaka! rozdział dwudziesty szósty Na lekcjach literatury mieliśmy przerabiać Szklaną menażerię Tennesseego Williamsa. Wybrałam się więc do księgarni McCallsa, żeby kupić książkę.

Rozglądając się po półkach w poszukiwaniu tytułu, niepostrzeżenie skanowałam otoczenie, aby namierzyć Josha. Kiedy zawarłam układ z Peterem, mogłam oficjalnie mówić, że jesteśmy parą. Postanowiłam dać domatorce, z

Joshowi

nauczkę

za

słowa

o

którą nikt nie chce się umówić. Dostrzegłam go w dziale literatury faktu. Był zajęty układaniem na półkach nowych książek, więc nie zauważył, kiedy ukradkiem podeszłam do niego od tyłu. − Buu! – krzyknęłam, a Josh podskoczył i upuścił książkę na podłogę. − O mało co nie dostałem przez ciebie zawału!

− O to właśnie chodziło, Josh – powiedziałam ze śmiechem, zadowolona z przerażenia na jego twarzy. Okropnie mnie bawiło straszenie ludzi. − Świetny żart. Czy szukasz czegoś konkretnego? – zapytał Josh. Podniosłam rękę, w której trzymałam książkę Williamsa, i pomachałam mu nią przed nosem.

− W tym roku mam zajęcia z panem Radnorem. Też do niego chodziłeś?

− Tak. Jest świetnym nauczycielem. Wymagającym, ale sprawiedliwym. Mogę ci pożyczyć notatki, które robiłem podczas jego zajęć. − Dzięki. Wiesz, jednak nie rozstaliśmy się z Peterem. To było tylko chwilowe nieporozumienie. − Ach tak… − odparł Josh, układając książki w stosik. − Tak. Widzieliśmy się wczoraj i pogadaliśmy. Rozmawialiśmy kilka dobrych godzin. Uwielbiam te nasze niekończące się dyskusje. Naprawdę się wkręciłam. Josh nieznacznie zmarszczył czoło. − A o czym tak rozmawiacie? − O wszystkim. O filmach, książkach i różnych takich. − Hm. Nigdy bym nie podejrzewał, że on lubi czytać – skomentował Josh, spoglądając gdzieś ponad moim ramieniem. –

Słuchaj, wygląda na to, że muszę pomóc Janice przy kasie. Kiedy już znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz, podejdź do mnie. Dam ci pracowniczy rabat. Szczerze mówiąc, nie na taką reakcję z jego strony liczyłam. Miałam się rozgadać o Peterze i o mnie, a nie powiedziałam praktycznie nic. − Dobra – odpowiedziałam rozczarowana, ale chyba mnie już nie usłyszał. Teraz, kiedy Josh wiedział, że nic do niego nie czuję, bo jestem z Peterem, wszystko powinno wrócić do normy, jakby nigdy nie czytał mojego listu.

rozdział dwudziesty siódmy Gdy cię nie było, dzwoniła Margot – oznajmił tata przy kolacji. Jedliśmy sałatkę, a Kitty − płatki z mlekiem. Miałam przygotować pierś z kurczaka, ale rano zapomniałam wyjąć mięso z zamrażalnika, więc musieliśmy się zadowolić mieszanką świeżych warzyw z sosem balsamicznym. Tata wkroił do swojej porcji dwa jajka gotowane na twardo, a ja upiekłam sobie tost. To ci wyżerka! Sałatka i płatki z mlekiem. Chyba będę musiała wybrać się wreszcie na zakupy. Odkąd Margot wyjechała, rozmawiałam z nią zaledwie dwa razy, w tym raz przez Skype’a, ale wówczas tata i Kitty stali obok, więc nie mogłam zapytać jej o wiele spraw, na

przykład jak spędza czas, co ciekawego się przydarzyło, odkąd mieszka w Szkocji, albo czy poznała fajnych ludzi. Podobno w pubach w Wielkiej Brytanii pije się absynt, dlatego byłam bardzo ciekawa, czy miała już okazję go spróbować. Pisałam do niej często, ale do tej pory odpowiedziała mi Domyślałam się,

na

zaledwie

jednego

e-maila.

że jest zajęta, mimo wszystko mogłaby znaleźć czas, żeby codziennie napisać chociaż krótką wiadomość. Przecież mogło mi się coś stać, a ona by nawet o tym nie wiedziała. − Co mówiła? – zapytałam, krojąc marchewkę do swojej sałatki.

− Zastanawia się nad wstąpieniem do drużyny shinty – odpowiedział tata, wycierając sos z policzka. − Co to jest shinty? – zagadnęła Kitty, ale ja też nie wiedziałam, więc tylko wzruszyłam ramionami. − Dyscyplina sportu, którą uprawia się w Szkocji. Trochę podobna do hokeja na trawie – wyjaśnił tata. – Wynaleziono ją jeszcze w średniowieczu. Wywodzi się z treningów dla początkujących rycerzy. W ten sposób uczono władania mieczem. Ale nuda. Zanim tata zdążył się zagłębić w monolog na

temat tradycji średniowiecznej Szkocji, powiedziałam: − Wyślijmy Gogo paczkę! Włożymy do niej wszystkie rzeczy, których na pewno nie można dostać w Szkocji. − Tak! – podchwyciła Kitty. − Pomyślmy, co to może być – kontynuowałam. – Niech każdy z nas rzuci pomysł. Tata popukał palcami w policzek i powiedział: − Żelki witaminowe. I advil6. Wzięła ze sobą tylko małą buteleczkę, a wiecie, że gdy dopada ją migrena, jest ledwo żywa, więc musi mieć lekarstwo. − Zgadza się – przytaknęłam. – A ty? – zapytałam Kitty. − Mam coś, co mogłabym jej wysłać. Pójść po to? − Pewnie – odpowiedzieliśmy z tatą.

Kitty wróciła parę chwil później z rysunkiem, na którym Margot głaskała psa jej ulubionej rasy akita. Zaczęłam się śmiać. − Co cię tak bawi? – zapytała naburmuszona Kitty. − Nic, nic – odparłam. − Podoba się wam? Myślicie, że jest na tyle ładny, żeby go powiesić na ścianie? − Pewnie – odparłam. − Nie zbywaj mnie, tylko popatrz na niego jeszcze raz i powiedz prawdę. Mogę się bardziej postarać. Jeśli nie będzie dość dobry, nie spodoba się Margot. − Kitty, jest naprawdę super. Dlaczego myślisz, że cię okłamuję?

− Nie jestem pewna, czy czegoś nie brakuje na rysunku. − To już kwestia inwencji twórczej artysty – powiedział tata. − A pies? Co o nim myślisz? – zwróciła się do niego Kitty. – Jest słodki, prawda? Tata wziął ode mnie rysunek i przyjrzał się z bliska. − To bez wątpienia bardzo ładny pies. Zadowolona Kitty usiadła z powrotem na krześle i zabrała się za dokończenie płatków. Z całych sił powstrzymywała uśmiech. Wiedziałam dlaczego. Kitty właśnie zaczęła wojnę podjazdową o psa. W ten sposób starała się zaszczepić w głowie taty pozytywne skojarzenia. Była naprawdę niezmordowana. − Co jeszcze włożymy do paczki? – drążyła.

− Tampony, ponieważ nie wiem, czy w Szkocji można kupić te, których używa Margot, flanelową piżamę, ciasteczka Girl Scout7… − Ciekawe, gdzie je dostaniesz? Można je kupić tylko latem – powiedział tata. − Mam ukrytą paczkę miętowych w zamrażalniku – odparłam. − A przed kim ja ukrywasz? – zapytał z przekąsem. Uwielbiał miętowe ciasteczka. Na sam dźwięk nazwy zamieniał się w ciasteczkowego potwora. − Wyślę jej też paczkę kulkopisów, które tak lubi. – Wymieniałam dalej, udając, że nie słyszę złośliwości taty. – I… I to chyba tyle.

− Nie zapomnij o jej ulubionych brązowych butach. Prosiła, żebyśmy je wysłali. − Naprawdę? Kiedy? Miałam nadzieję, że o nich zapomniała na dobre. − Wczoraj wysłała mi e-maila. − Poszukam ich. − Czy przypadkiem nie chodziłaś w nich w ostatni weekend? – zapytał tata. − Są w twojej szafie – wtrąciła Kitty. − Dobra, dobra – powiedziałam, podnosząc obie ręce w geście poddania. − Jeśli uda się wam przygotować paczkę jeszcze dzisiaj, mogę ją wysłać w drodze do pracy – zaproponował.

Pokręciłam głową i powiedziałam: − Chciałabym jeszcze wrzucić do niej szalik, który robię dla Margot, a do jutra go nie skończę. Potrzebuję może tygodnia albo dwóch. − Daj sobie spokój z drutami, bo zupełnie ci nie to wychodzi – skwitowała Kitty, siorbiąc mleko z miseczki. Zamierzałam się odgryźć, ale ostatecznie stwierdziłam, że ma rację. Jeśli będziemy czekać z wysyłką paczki, aż skończę szalik, możemy nie zdążyć, zanim Margot skończy studia. − Dobrze, wyślemy paczkę bez szalika. Co nie znaczy, że rzucam robienie na drutach. Podaruję ci ten szalik w prezencie na Gwiazdkę, Kitty. Jest w twoim ulubionym różowym

kolorze – powiedziałam ze złośliwym uśmiechem. − O nie! To już lepiej daj go Margot – odparła Kitty z przerażoną miną. Chociaż był dopiero wrzesień, późnym wieczorem Kitty wsunęła pod moje drzwi liścik do Świętego Mikołaja. Na samej górze grubymi „Szczeniaczek”.

drukowanymi

literami

napisała

Wśród pozostałych propozycji znalazły się mrówcza farma, deskorolka i telewizor do sypialni. Telewizor odpadał, ale farma mrówek to całkiem niezły pomysł. Postanowiłam też porozmawiać z tatą o szczeniaku. Kitty o tym nie mówiła, ale wiedziałam, że bardzo tęskni za Margot. Tak naprawdę siostra była dla

niej jak mama, której nigdy nie znała. Wyjazd Margot musiał być ciężkim przeżyciem. Powinnam zawsze o tym pamiętać, poświęcać jej więcej czasu, lepiej się nią zajmować, być blisko i wykazywać w stosunku do niej więcej cierpliwości. Bardzo mnie teraz potrzebowała. Poszłam do pokoju Kitty i położyłam się na jej łóżku. Chociaż Kitty zgasiła lampę zaledwie przed chwilą, już prawie zasnęła. − A może kotek? – wyszeptałam jej do ucha. Kitty natychmiast oprzytomniała i szeroko otworzyła oczy. − Nie ma mowy.

− Nie uważasz, że kot bardziej pasowałby do naszej rodziny? Taki niezdarny szaro-biały kociaczek z puszystym ogonem. Nazywałby się Książę. Albo nie! Lepiej Gandalf Szary. Czy to nie urocze? Z kolei kotkę mogłybyśmy nazwać Agata lub Tilly. Albo Szefowa. Zależy od tego, jaki miałaby charakter. − Daj spokój – mruknęła Kitty. – Nie chcę żadnego kota. Są okropne i interesowne. − Gdzie się tego nauczyłaś? – zapytałam szczerze zdumiona słowami siostry. − Z programu telewizyjnego. − Przy szczeniaku jest mnóstwo roboty. Kto będzie go karmił, wychodził z nim na spacery i szkolił?

− Oczywiście ja. Wszystkim się zajmę. Jestem odpowiedzialna i nie mam zamiaru zrzucać na kogoś swoich obowiązków. Z rozkoszą wtuliłam twarz w jej włosy. Uwielbiałam ich zapach po kąpieli. − Doprawdy? Nigdy nie zmywasz po sobie naczyń i nie sprzątasz w pokoju. A pranie? Czy kiedykolwiek pomogłaś wieszać albo składać pranie? Skoro nie obchodzą cię podstawowe sprawy domowe, jak możesz wziąć odpowiedzialność za żywą istotę? − W takim razie od dzisiaj zacznę ci pomagać! – wykrzyknęła Kitty. − Pożyjemy, zobaczymy.

− Jeśli się zajmę pracami domowymi, pomożesz mi przekonać tatę, żeby kupił pieska? − Jeśli rzeczywiście będziesz pomagać, to tak – odparłam. – Ale musisz mi udowodnić, że jesteś już wystarczająco dorosła – dodałam. Zawsze uważałam, że Margot za bardzo rozpieszcza Kitty. Miała już prawie dziesięć lat i powinna więcej pomagać w domu. – Będziesz opróżniać raz w tygodniu wszystkie śmietniki na piętrze. I pomożesz mi przy praniu. − Czy dostanę za to więcej kieszonkowego? – zapytała Kitty. − Nie. Nagrodą będzie to, że pomogę ci przekonać tatę do zakupu psa. A bonusem będzie to, że przestaniesz

wreszcie zachowywać się jak dziecko. A tak w ogóle to dzisiaj śpię z tobą – dodałam, ugniatając sobie poduszkę. − O nie! Sama zachowujesz się jak dziecko! – krzyknęła Kitty i odepchnęła mnie nogą, tak że prawie zleciałam z łóżka. − Tylko jedną noc! − Zawsze zabierasz mi całą kołdrę – jęknęła Kitty i znowu próbowała mnie zepchnąć, ale trzymałam się całym ciałem i udawałam, że zasnęłam. Wkrótce faktycznie obie zasnęłyśmy. Kiedy w zadzwonił

niedzielę wieczorem odrabiałam lekcje,

mój telefon. wyświetlił.

Nie

rozpoznałam numeru, który się

− Halo? − Cześć. Co robisz? − Yy… Przepraszam, ale kto mówi? − Peter! − O kurczę… Skąd masz mój numer? – zapytałam. − Nie twoja sprawa – odparł, po czym zapadła niezręczna cisza. Wydawało mi się, że te kilka sekund wlokło się w nieskończoność, aż w końcu udało mi się wykrztusić: − Czego chcesz? Peter się roześmiał. − Ale z ciebie dzikus. Twój samochód jest w warsztacie, tak? Może przyjadę po ciebie jutro i razem pojedziemy do szkoły? − Dobrze.

− Siódma trzydzieści? − Okej… − To na razie – rzuciłam i się rozłączyłam.

rozdział dwudziesty ósmy Następnego ranka obudziłam Kitty trochę wcześniej. Chciałam, żeby zaplotła mi włosy. − Zostaw mnie w spokoju – jęczała. – Jeszcze śpię. − Kitty… Zapleciesz mi koronę? Proooszę… − Nie. Co najwyżej francuski warkocz – odparła mała, po czym na wpół śpiąca zabrała się do pracy.

Kiedy skończyła, wróciła do łóżka, a ja otworzyłam szafę. Skoro jestem z Peterem, powinnam lepiej się ubierać. Najpierw przymierzyłam sukienkę w groszki z bufiastymi rękawami i legginsy, ale stwierdziłam, że to nie najlepszy pomysł. Mój ukochany sweterek z małymi guzełkami również nie prezentował się najlepiej. Nagle wszystkie moje ulubione ubrania wydawały mi się zbyt dziecinne. Ostatecznie zdecydowałam się na cukierkową sukienkę w kwiatki, którą zamówiłam przez internet z Japonii, i kozaki. Podobał mi się styl londyńskiej ulicy z lat siedemdziesiątych. Kiedy zbiegłam na dół o siódmej dwadzieścia pięć, Kitty

siedziała przy stole gotowa do wyjścia. Na kolanach trzymała swoją dżinsową kurteczkę. − Dlaczego już zeszłaś? – zapytałam, ponieważ do odjazdu jej autobusu zostało jeszcze dużo czasu. − Przecież jadę dzisiaj na wycieczkę. Pamiętasz? Muszę być wcześniej w szkole. Podeszłam do lodówki i spojrzałam na zawieszony na drzwiach kalendarz. Jasne. Pod dzisiejszą datą było zapisane „Wycieczka Kitty”. Moim charakterem pisma. Cholibka. Umawiałyśmy się, że odwiozę ją do szkoły tego dnia, ale to było jeszcze przed wypadkiem. Tata miał nocną zmianę i nie zdążył jeszcze wrócić do

domu, więc zostałyśmy bez samochodu. − A może mogłaby przyjechać po ciebie mama którejś koleżanki z basenu? − Trochę za późno. Autobus odjeżdża za piętnaście minut – powiedziała Kitty. W jej oczach zobaczyłam strach, a policzki zaczęły drżeć. – Nie mogę się spóźnić! − Dobrze, spokojnie. Nie denerwuj się. Ktoś po mnie przyjedzie, więc poprosimy go, żeby cię podrzucił. Nie martw się – powiedziałam, starając się uspokoić Kitty, po czym z patery z owocami wzięłam zielonkawego banana i dodałam: − Poczekajmy na zewnątrz.

− Kto ma po ciebie przyjechać? − Pośpiesz się. Usiadłyśmy z Kitty na ganku i podzieliłyśmy się bananem. Od żółtych przejrzałych bananów z brązowymi plamkami, którymi zwykle zajadała się Margot, zawsze wolałyśmy te zielonkawe, nie do końca dojrzałe. Natomiast Margot zjadała te zupełnie już zbrązowiałe i bardzo miękkie. Nie mogłam na to patrzeć. Chociaż był jeszcze wrzesień i teoretycznie wciąż trwało kalendarzowe lato, w powietrzu wyczuwało się wyraźny chłód. Tego roku Kitty zamierzała nosić krótkie spodenki aż do października, ale o tej porze dnia nie obyło się bez rozcierania kolan, żeby trochę je rozgrzać.

Kiedy o siódmej trzydzieści nadal nie było Petera, zaczęłam się niepokoić, ale nie chciałam denerwować Kitty, więc nie powiedziałam słowa. Stwierdziłam, że jeśli Peter nie zjawi się w ciągu dwóch minut, poproszę Josha, żeby odwiózł małą. Na progu domu naprzeciwko Rothschild,

pojawiła

się

pani

nasza sąsiadka. W jednej ręce trzymała wielki termiczny kubek z kawą. Skierowała się w stronę samochodu. Kiedy nas zobaczyła, wesoło pomachała na powitanie. − Dzień dobry, pani Rothschild – powiedziałyśmy zgodnie, po czym szturchnęłam Kitty łokciem i dodałam: − A teraz

odliczamy: pięć, cztery, trzy… − Niech to szlag! – krzyknęła pani Rothschild, oblewając się kawą. Zdarzało jej się to przynajmniej dwa razy w tygodniu. Zawsze się zastanawiałam, dlaczego nasza sąsiadka nie stara się w żaden sposób unikać tej wciąż powtarzającej się sytuacji. Mogła przecież iść wolniej albo użyć wieczka do kubka, albo po prostu nie nalewać kawy po sam brzeg. Gdy po raz tysięczny analizowałam zachowanie pani Rothschild, zza zakrętu wyłoniło się lśniące czarne audi Petera. W porannym świetle prezentowało się jeszcze lepiej niż zwykle.

− Idziemy, Kitty – powiedziałam. − Kto to jest? – wyszeptała mała. Kiedy podeszłam do auta, jedna z szyb zjechała w dół. − Podrzucisz moją siostrę do szkoły? Musi być dzisiaj wcześnie, bo jedzie z klasą na wycieczkę – zapytałam przez okno. − Nie mogłaś mi o tym powiedzieć wczoraj? – Peter był wyraźnie poirytowany. − Wczoraj jeszcze o tym nie wiedziałam. Czułam, jak stojąca za mną Kitty zaczyna nerwowo przestępować z nogi na nogę. − To dwuosobowy samochód – powiedziała Peter, jakbym tego wcześniej nie zauważyła. − Wiem. Wezmę Kitty na kolana. Pasa wystarczy, aby objąć

nas obie. Gdyby tata usłyszał, co zamierzałam zrobić, wściekłby się, ale oczywiście nie miałam zamiaru mu o tym mówić. Kitty raczej też nie. − Genialny plan, po prostu genialny. I bardzo bezpieczny – odparł z sarkazmem Peter. − To tylko trzy kilometry! − Dobrze, wsiadajcie – zgodził się w końcu. Otworzyłam drzwi, usiadłam i położyłam swoją torbę na podłodze. − Wskakuj, Kitty – powiedziałam, rozsuwając nogi, aby zrobić małej miejsce na środku siedzenia. Objęłam ją mocno i zapięłam nas obie pasem. – Tylko ani słowa tacie – dodałam.

− Serio? – skomentowała zjadliwie mała. − Cześć. Jak masz na imię? – zapytał Peter. Kitty jak zwykle nie odpowiedziała od razu. Zawsze, kiedy kogoś poznawała, zastanawiała się, czy się przedstawić jako Kitty, czy Katherine. − Katherine – powiedziała w końcu. − Chyba wszyscy nazywają cię Kitty, prawda? − Wszyscy znajomi. Ale dla ciebie jestem Katherine – odparła. W oczach Petera mignął błysk rozbawienia. − Twarda z ciebie sztuka – powiedział. Kitty nie odezwała się już ani słowem, ale widziałam, że obserwuje Petera kątem oka. Na wszystkich działał tak samo. To znaczy na wszystkie dziewczyny. Kobiety też.

Kiedy ruszyliśmy, przez chwilę panowało milczenie, które w końcu przerwała moja siostra. − Kim jesteś? Spojrzałam na Petera, ale nie odwrócił wzroku od przedniej szyby. − Mam na imię Peter i jestem… Hm… Chłopakiem twojej siostry. Nigdy nie ustaliśmy, czy w naszą intrygę wciągamy również rodziny, więc na słowa Petera opadła mi szczęka. Wydawało mi się, że nasza umowa przeznaczona była jedynie dla kolegów ze szkoły. Kitty zdębiała, a po chwili odwróciła się, spojrzała mi prostu

w oczy i zapiszczała: − To twój chłopak? Od kiedy? − Od ubiegłego tygodnia – odparłam. Przynajmniej to było prawda. Tak jakby. − Dlaczego nic nie powiedziałaś? Nie zająknęłaś się cholernym słowem! − Nie przeklinaj – upomniałam Kitty odruchowo. − Ani jednym cholernym słowem – powtórzyła, kompletnie ignorując moją uwagę i kręcąc głową z dezaprobatą. Peter parsknął, ale rzuciłam mu nienawistne spojrzenie, więc natychmiast umilkł. − Wiesz, to wszystko wydarzyło się tak niespodziewanie − odezwał się Peter. − Praktycznie nikomu nie zdążyliśmy o

tym powiedzieć i… − Czy ja mówiłam do ciebie? Raczej nie. Rozmawiam z moją siostrą – warknęła Kitty. W pierwszej chwili oczy Petera rozszerzyły się, ale sekundę później skrajne zdumienie zastąpił wesoły błysk w oku. Resztką woli powstrzymywał się, aby nie wybuchnąć śmiechem. − Czy Margot o tym wie? – zapytała Kitty. − Jeszcze nie i nie waż się pisnąć choćby słówka. Chcę jej to sama przekazać. − Mm – odparła Kitty wyraźnie zadowolona, że chociaż raz usłyszała nowinę wcześniej niż Margot.

Dojechaliśmy do szkoły. Całe szczęście autobus wciąż stał na parkingu przed wejściem. Przed drzwiami zgromadziły się już dzieci. Poczułam, jak opada ze mnie napięcie. Kitty wyplątała się z pasa i moich objęć i pomknęła w stronę kolegów. − Miłej zabawy na wycieczce! – krzyknęłam za nią. Kitty obróciła się na pięcie i rzuciła mi ostre spojrzenie, po czym wskazała groźnie palcem w moim kierunku. − Kiedy się spotkamy w domu, masz mi wszystko opowiedzieć! – krzyknęła, po czym pognała do autobusu. − Nie przypominam sobie, żebyśmy ustalili coś o wciąganiu w nasz układ rodziny – powiedziałam do Petera, zapinając z powrotem pas.

− I tak by się zorientowała. Trudno żeby nie, skoro będę po ciebie przyjeżdżał lub cię odwoził. − Nie musiałeś mówić, że jesteś moim chłopakiem. Wystarczyłoby, że kolegą – odparłam. Podjeżdżaliśmy do szkoły, co oznaczało, że za chwilę znowu znajdę się pod obstrzałem tysiąca spojrzeń, więc nerwowo ścisnęłam warkocz i dodałam: − Rozmawiałeś już z Genevieve? − Nie – odparł chłodno Peter. − W ogóle cię o nas nie zagadnęła? − Nie, ale jestem pewien, że niedługo to zrobi. Peter wjechał na parking i zgrabnie zaparkował na wolnym miejscu. Gdy już wysiedliśmy i skierowaliśmy się do

wejścia, poczułam, jak jego palce oplatają moją dłoń. Myślałam, że znowu odprowadzi mnie do tej części korytarza, w której znajdowała się moja szafka, ale ruszyliśmy w odwrotnym kierunku. − Gdzie idziemy? – zapytałam. − Do kafejki zaprotestować,

–

odparł

Peter.

Zanim zdążyłam

dodał: − Musimy trochę więcej się pokazywać, a tam będzie tłum. Wiedziałam, że na pewno nie będzie tam Josha – kafejka była miejscem spotkań szkolnej elity – ale z pewnością spotkamy tam Genevieve. Kiedy weszliśmy do środka, zobaczyłam ją przy stoliku. Siedziała jak królowa otoczona przez swoich dworzan – Emily

Nussbaum oraz Gabe’a i Darrella ze szkolnej drużyny lacrossowej. Jedli śniadanie i pili kawę. Szóstym zmysłem musiała wyczuć w pobliżu obecność Petera, ponieważ z miejsca zlustrowała nas wzrokiem. Mimowolnie zwolniłam, ale Peter udawał, że nic go nie obchodzi spojrzenie Genevieve. Bez wahania skierował się w stronę jej stolika. Natomiast ja nie wytrzymałam napięcia iw ostatniej chwili stchórzyłam. − Usiądźmy tam – powiedziałam, ciągnąc go za rękę i wskazując stolik w innej części sali. − Dlaczego? − Proszę. To świństwo afiszować się z nową dziewczyną przy

stoliku, przy którym siedzi była laska. Zwłaszcza że zerwaliście tak niedawno. Z tamtego miejsca też będziemy dobrze widoczni. Dzięki temu Genevieve będzie miała zagwozdkę i więcej czasu na przemyślenie sytuacji. Oczywiście przerażona.

nie

wspomniałam,

jak bardzo

byłam

Kiedy pociągnęłam go w stronę wybranego stolika, Peter pomachał swoim znajomym i wzruszył ramionami w wymownym geście bezsilności. Usiadłam, a on usadowił się obok i przyciągnął moje krzesło do siebie. − Naprawdę, aż tak się jej boisz? – zapytał, unosząc brwi. − Wcale nie. A właśnie, że tak.

− W końcu i tak będziesz musiała stawić jej czoło – powiedział, po czym chwycił mnie za rękę i zaczął gładzić wnętrze mojej dłoni. − Przestań – odparłam. – Przerażasz mnie. − Dziewczyny uwielbiają, kiedy tak robię – powiedział z miną smutnego psiaka. − Nie dziewczyny, tylko Genevieve, a to różnica. Teraz tak sobie myślę, że tak naprawdę wcale nie jesteś super doświadczony w kwestiach damsko-męskich. Przecież od zawsze byłeś z jedną dziewczyną – odpowiedziałam, wyrywając dłoń z jego uścisku. – Wszyscy sądzą, że z ciebie taki ogier, ale przecież byłeś tylko z Genevieve i przez chwilę z Jamilą.

− Okej. Zrozumiałem. Przestań. Patrzą na nas. − Kto patrzy? Tamci? − Wszyscy. Potargałam włosy ręką, a kiedy grzywka zasłoniła mi twarz, ukradkiem rozejrzałam się po sali. Peter miał rację. Wszyscy się na nas gapili. Tylko że w odróżnieniu od niego nie byłam przyzwyczajona do takiego zainteresowania. Czułam, jakbym nałożyła zupełnie nowy, jeszcze niesprany sweter, którego twarde włókna drażnią mi skórę. W tej samej chwili spotkałam się wzrokiem z Genevieve. Jej oczy mówiły „Znam cię”. Choć trwało to zaledwie sekundę, bo zaraz odwróciła głowę i wyszeptała coś do Emily,

zamieniłam się w leżącego na półmisku kurczaka, który zaraz zostanie zjedzony żywcem, a jego kości zostaną przeżute i wyplute. Po chwili zobaczyłam na twarzy Genevieve pozorowany uśmiech. Przeszedł mnie dreszcz. Szczerze mówiąc, Gen przerażała mnie już wtedy, gdy byłyśmy dziećmi. Pamiętam, jak pewnego razu bawiłyśmy się u niej, kiedy zadzwoniła Margot. Poprosiła, żebym przyszła do powiedziała jej, że

domu

na

obiad.

Genevieve

mnie u niej nie ma, i nie pozwoliła mi wyjść, ponieważ chciała się bawić domkiem dla lalek. Zatarasowała drzwi, aż w końcu musiałam poprosić o pomoc jej mamę. Spojrzałam na zegar na ścianie. Wskazywał pięć po ósmej,

co oznaczało, że za chwilę rozlegnie się dzwonek na pierwszą lekcję. − Powinniśmy już iść – powiedziałam do Petera. Nie dałam po sobie poznać, że uginają się pode mną kolana. – Jesteś gotowy? − Tak, jasne – odparł Peter, wyraźnie rozkojarzony. Gapił się na stolik, przy którym siedzieli jego znajomi, ale wstał, położył mi dłoń na karku i miękkim ruchem popchnął mnie w stronę drzwi. – Uśmiech – wyszeptał mi do ucha, po czym jeszcze raz pomachał swojej paczce, a ja wyszczerzyłam do nich zęby. Muszę przyznać, że to miłe uczucie, kiedy jest się holowaną w tłumie przez chłopaka. Ktoś się o mnie troszczył. Było trochę

jak we śnie. Wszystko wokół zdało mi się nieco odległe i nierealistyczne. Identyczne uczucie towarzyszyło mi, kiedy w sylwestra wypiłyśmy z Margot po lampce szampana. Wcześniej byłam dla większości z tych tłoczących się w kafejce ludzi niewidzialna, przezroczysta. Po prostu jedna z wielu. Teraz, kiedy wszyscy uznali mnie za dziewczynę Petera Kavinskiego, nagle zostałam dostrzeżona. Z pewnością dużo osób zaczęło się zastanawiać, co takiego Peter we mnie zobaczył, czego oni wcześniej nie widzieli? Czym się wyróżniałam? Co czyniło mnie wyjątkową? Co więcej – ja również zaczęłam się nad tym zastanawiać. Wcześniej byłam cichą myszką. Teraz, dzięki układowi z

Peterem, stałam się tajemnicza. Peter miał trening lacrossa, więc wróciłam do domu autobusem. Jak zwykle zajęłam miejsce z przodu i na tym skończyła się codzienna rutyna. Na ogół nikt mnie nie zaczepiał, jednak dzisiaj było inaczej. Oczywiście nie mam na myśli szkolnych gwiazd, autobusami, za to

ponieważ

one

rzadko

jeżdżą

większość tak zwanych normalnych uczniów była mną bardzo zainteresowana. − Co jest między tobą a Kavinskim? – zapytała Manda, dziewczyna z pierwszej klasy, ale udałam, że tego w ogóle nie słyszałam. Zamiast tego wcisnęłam się w siedzenie i zabrałam za

czytanie liściku, który Peter zostawił w mojej szafce. Droga Laro Jean, świetnie się dzisiaj spisałaś. Peter Kiedy w końcu dojechałam do domu, byłam wycieńczona. Natychmiast pomaszerowałam do przebrałam się

swojej

sypialni,

w piżamę i rozpuściłam warkocz. Gdy moje włosy swobodnie opadły na ramiona, poczułam ulgę, a skóra głowy zaczęła przyjemnie mrowić. Wślizgnęłam się pod kołdrę. Leżałam i gapiłam się w okno, aż na zewnątrz zaczęło się ściemniać. Mój telefon wciąż wibrował. Byłam pewna, że to Chris, ale nie chciało mi się odbierać. I tak nie czułam się na siłach, żeby jej teraz cokolwiek wyjaśniać. Nie chciało mi się nawet unieść głowy.

Życie tajemniczej dziewczyny okazało się bardzo trudne. − Jesteś chora? – zapytała Kitty. – Dlaczego leżysz w łóżku? Zupełnie jak mama Brielle, ale ona miała raka. − Potrzebuję ciszy – odparłam i zamknęłam oczy. – Ciszy i spokoju. − No dobrze… Ale co będziemy dzisiaj jedli na kolację? Natychmiast oprzytomniałam. O kurczę, racja. Był poniedziałek, a w poniedziałki przypadał mój kolacyjny dyżur. Do diaska! Margot, gdzie jesteś? Skoro na dworze było już ciemno, oznaczało to, że raczej nie zdążę niczego rozmrozić. Przyszło mi do głowy, że może nadarza się świetna okazja, żeby zapoczątkować nową tradycję − poniedziałki z pizzą.

− Masz jakieś pieniądze? – zapytałam Kitty. Obie co tydzień dostawałyśmy od taty kieszonkowe – ja dwadzieścia dolarów, a Kitty pięć, ale to ona zawsze miała więcej pieniędzy. Gromadziła wiewiórka

wszystko

jak

zapobiegliwa

orzechy na zimę. Nie miałam pojęcia, gdzie trzyma kasę, ponieważ gdy sięgała do swojej skarbonki, zawsze zamykała drzwi do swojej sypialni. Nigdy nie odmawiała pożyczki, ale liczyła sobie lichwiarski procent. Margot mogła korzystać z karty kredytowej taty, kiedy robiła zakupy lub tankowała samochód, ale gdy wyjechała, zabrała kartę. Uznałam, że teraz, kiedy zostałyśmy z Kitty same i to ja przejęłam obowiązki najstarszej siostry, też

powinnam poprosić tatę, żeby mi wyrobił taką kartę. − Po co ci pieniądze? − Zamówię pizzę na kolację. Kitty otworzyła usta, bo chciała zapewne wynegocjować odpowiedni procent od pożyczki, ale zanim zdążyła wypowiedzieć słowo, dodałam: − Tata odda ci wszystko, jak wróci do domu, więc nawet nie próbuj. Ty też będziesz jadła, prawda? Dwadzieścia dolców powinno wystarczyć. Kitty skrzyżowała ręce. − Dam ci pieniądze, ale najpierw musisz mi opowiedzieć o swoim chłopaku. − O, matko! Co chcesz wiedzieć? – jęknęłam.

− Chcę wiedzieć, jak to się stało, że jesteście razem. − Znamy się jeszcze z gimnazjum. Nie pamiętasz go? Czasami bawiliśmy się w nadrzewnym domku Pearce’ów – powiedziałam, ale po minie Kitty wywnioskowałam, że nie ma pojęcia, o czym mówię. – Nieważne. Pamiętasz ten dzień, kiedy miałam wypadek? – Mała kiwnęła głową. – Peter akurat tamtędy przejeżdżał i zatrzymał się, żeby mi pomóc. I w ten sposób na nowo nawiązaliśmy dokończyłam.

kontakt.

Przeznaczenie

–

Pomyślałam, że w sumie dobrze, że Kitty zmusiła mnie do opowiedzenia tej historii. Wymyśloną naprędce bajeczkę mogłam sprzedać również Chris.

− I to wszystko? Nic więcej? − Jak to nic? Przecież to całkiem ładna historia. Mamy dramatyczny wypadek, a do tego wątek dziecięcej przyjaźni i odnowienia kontaktów po latach, w kryzysowej sytuacji. Kitty skomentowała „Hmm”,

moją

odpowiedź

wymownym

ale nie ciągnęła tematu. Zamówiłyśmy pizzę z grzybami i pepperoni, a kiedy zaproponowałam kupowali pizzę

tacie,

żebyśmy

co

poniedziałek

na kolację, skwapliwie przystał na moją propozycję. Zapewne nie zapomniał jeszcze weekendowej przygody z bossam i makaronem z serem. Cieszyłam się, że przez większą część kolacji Kitty nawijała

o wycieczce. Dzięki temu mogłam się skupić na beznamiętnym przeżuwaniu. Nadal czułam zmęczenie wydarzeniami w szkole i konieczność prowadzenia rozmowy przy stole byłaby dla mnie udręką. Kiedy Kitty przerwała swój monolog, żeby ugryźć w końcu kawałek pizzy, tata zwrócił się w moją stronę i zapytał: − A tobie jak minął dzień? Wydarzyło się coś interesującego? − Raczej nie – odparłam, przełykając kolejny kęs. Po kolacji stwierdziłam, że mam ochotę na kąpiel z pianą. Nalałam wody do wanny i na tak długo zniknęłam w łazience, że Kitty dwukrotnie dobijała się do drzwi, żeby sprawdzić, czy

przypadkiem nie zasnęłam. Nie ukrywam, że w pewnej chwili nieomal tak się stało. Właśnie zamierzałam się zdrzemnąć, kiedy zabuczał mój telefon. Zignorowałam nieustępliwie się

wibracje,

ale

ktoś

dobijał, że odebrałam. To była Chris. − Czy to prawda? – wykrzyknęła. − Tak – odparłam, odsuwając komórkę od ucha. − O jasna! Opowiadaj. − Jutro, Chris. Dobrze? Jutro na pewno ci wszystko opowiem. Dobranoc. − Poczekaj… − Dobranoc!

tak

rozdział dwudziesty dziewiąty Wpiątek po raz pierwszy w życiu poszłam na mecz futbolu. Nigdy wcześniej nie interesowałam się tą dyscypliną sportu i szczerze mówiąc, nic się pod tym względem nie zmieniło, ale Peter wybierał się na mecz w towarzystwie znajomych, więc poszłam z nim. Siedziałam wysoko na trybunach i stwierdziłam, że to naprawdę nic ciekawego. Było bardzo dużo przerw i zapasów na

boisku, ale poza tym nic się specjalnie nie działo. Wyglądało to zupełnie inaczej niż mecze, które miałam okazję oglądać na filmach albo w telewizji. Około dziewiątej ziewnięcia

trzydzieści,

podczas

kolejnego

skrywanego w połach płaszcza, kiedy − jak mi się zdawało − gra miała się już ku końcowi, Peter tak niespodziewanie mnie objął, że prawie się zadławiłam śliną. Na boisku, pomponami

wśród

skaczących

i

wymachujących

cheerleaderek, zobaczyłam rozradowaną Genevieve. W pewnej chwili musiała nas zauważyć, ponieważ na sekundę zamarła i miałam wrażenie, jakby z jej oczu posypały się iskry. Sekundę

później znowu podskakiwała z koleżankami z drużyny. Zerknęłam na Petera. Na jego twarzy dostrzegłam uśmiech pełen satysfakcji. Kiedy Genevieve zbiegła z boiska, natychmiast opuścił rękę. − U Eli zbiera się dzisiaj spora banda. Masz ochotę pójść? Nie miałam pojęcia, kim jest Eli, więc ziewnęłam ostentacyjnie i odparłam: − Jestem naprawdę zmęczona. Dzięki za propozycję, ale nie. Mógłbyś mnie podrzucić do domu? Peter się nie upierał. Kiedy przejeżdżaliśmy obok restauracji, powiedział: − Zgłodniałem. Masz ochotę coś przekąsić czy jesteś zbyt

zmęczona? – zapytał. − Jasne, bardzo chętnie – odparłam, udając, że nie słyszałam złośliwego tonu w jego głosie. Peter zaparkował i weszliśmy do restauracji. Usiedliśmy przy barze pod oknem. Kiedy wpadaliśmy tu z Joshem i Margot, zawsze wybieraliśmy stolik blisko szafy grającej, żeby puszczać ulubioną muzykę. Dziwnie się czułam bez ich towarzystwa w tym miejscu. Wiązało się z nim tyle wspomnień i zwyczajów. Oprócz stolika przy szafie, zawsze zamawialiśmy to samo: dwie grillowane kanapki z serem i zupę pomidorową. Kanapki kroiliśmy na kawałki i maczaliśmy w zupie. Na deser zawsze zamawialiśmy

gofr z bitą śmietaną, który zjadałam na spółkę z Joshem. Margot wolała pudding z tapioki. Obsługiwała nas Kelly, studentka. Nie widziałam jej przez całe lato, ale najwyraźniej wróciła już z wakacji. Stawiając przed nami szklanki z wodą, łypnęła na Petera, po czym zwróciła się do mnie: − Gdzie twoi przyjaciele? − Margot wyjechała do Szkocji, a Josh… nie przyszedł – odparłam, na co Peter zrobił obrażoną minę. Jak zwykle zdecydowałam się na kanapkę, tym razem w zestawie z frytkami, i napój wiśniowy. Peter zamówił naleśniki z jagodami, bekonem i jajkiem sadzonym. Kiedy Kelly przyjęła od nas zamówienie i poszła do kuchni,

zapytałam: − Dlaczego tak nie lubisz Josha? − Skąd ten wniosek? Przecież w ogóle go nie znam, to jak go mogę nie lubić? − Jestem pewna, że właśnie tak jest. − Dobrze, powiem. Raz, w siódmej klasie przyłapał mnie na zrzynaniu i wydał nauczycielowi. Peter i ściąganie? − Jak to na zrzynaniu? Spisałeś od kogoś pracę domową? − Nie, ściągałem na teście z hiszpańskiego. Zapisałem odpowiedzi w kalkulatorze, a on to zauważył i mnie wsypał. Wyobrażasz sobie? Kto tak robi? Próbowałam dostrzec na twarzy Petera choćby cień

zażenowania sytuacją, ale bezskutecznie. − Skąd to oburzenie? Przecież to ty ściągałeś? − To było w siódmej klasie. − Nadal ci się to zdarza? − Nie. Raczej nie. Okej, czasami. Możesz przestać tak na mnie patrzeć? − Jak? − Takim karcącym wzrokiem. I tak jedyne, co się dla mnie liczy, to lacrosse. Dzięki temu mam stypendium, więc jakie to ma znaczenie, czy ściągam, czy nie? − Słuchaj… − powiedziałam, ściszając głos. – Czy ty w ogóle umiesz czytać? Peter wybuchnął śmiechem. − Jezu! Laro Jean… Czy musisz się wszędzie doszukiwać

sekretów? Po prostu jestem leniwy – dodał, ponownie parskając śmiechem. – Czy umiem czytać? Przecież zostawiłem ci mnóstwo liścików! Jesteś niemożliwa. − To wcale nie było zabawne. – Czułam, jak twarz oblewa mi rumieniec. – Czy dla ciebie wszystko musi być żartem? − Nie wszystko, ale często. − Może to kwestia twojego charakteru, nad którym zdecydowanie powinieneś popracować. Nie wszystko jest żartem. Niektóre rzeczy trzeba traktować serio. I wybacz, jeśli moje słowa brzmią oskarżycielsko. − Owszem, brzmią. W ogóle taka jesteś. Ciągle wszystko i wszystkich oceniasz. charakteru, nad

Moim

zdaniem

to

kwestia

którym powinnaś popracować. Czasami warto odpuścić, wyluzować się i po prostu dobrze się bawić. Właśnie zamierzałam wymienić całą listę rzeczy, które sprawiają mi przyjemność: jazda na rowerze (tak naprawdę jej nienawidziłam), pieczenie ciast, czytanie, nawet robienie na drutach (z ujawnienia tego zrezygnowałam, ponieważ na pewno Peter zacząłby się ze mnie nabijać), kiedy pojawiła się Kelly z naszym zamówieniem. Natychmiast wgryzłam się w swoją ciepłą kanapkę. − A więc kto jeszcze? – zapytał Peter, podkradając mi frytkę. − Kto jeszcze co? − Kto jeszcze dostał list?

− To prywatna sprawa, nie powiem ci – odparłam i pokręciłam głową z dezaprobatą, jakby Peter popełnił straszną gafę. − No co? – zapytał, widząc moją reakcję. – Po prostu jestem ciekaw – dodał, podbierając kolejną frytkę. – Dawaj, nie ma się czego wstydzić. Możesz mi powiedzieć. Oczywiście to ja jestem numerem jeden, ale chciałbym wiedzieć, kim są pozostali łamacze serc. Był tak pewny siebie, że sprawiał wrażenie, jakby go to w ogóle nie obchodziło osobiście, tylko z powodu zwykłej ciekawości. Stwierdziłam, że jeśli tak bardzo chce wiedzieć, po prostu mu powiem, a co mi tam.

− Josh, wiesz… − Jasne. − Kenny. − Kenny? Jaki Kenny? − Chłopak, którego poznałam na obozie sportowym. – Oparłam łokcie na blacie i podparłam twarz dłonią. – Był najlepszym pływakiem. Uratował tonącego kolegę. Zanim ratownicy zorientowali się, że dzieje się coś złego, Kenny był już na środku jeziora. − Jak zareagował na list? − Nie dostał go. List wrócił do mnie. − Okej. Kto jest następny? − Lucas Krapf – powiedziałam, po czym ponownie wgryzłam się w kanapkę.

− Lucas jest gejem. − Wcale nie! − Dziewczyno, ogarnij się. Jest. Wczoraj w szkole miał na szyi apaszkę. − Jestem pewna, że to tylko prowokacja. Poza tym nie każdy, kto nosi apaszkę, musi być gejem – odparłam i posłałam mu wymowne spojrzenie mówiące: „Ty homofobie!”. − Ej, przestań tak patrzeć. Mój ukochany wujek jest najbardziej gejowatym gejem świata. Jestem pewien, że gdybym pokazał Eddiemu zdjęcie Lucasa i zapytał o jego orientację, wujek nie zawahałby się ani przez sekundę z odpowiedzią. − To, że Lucas interesuje się modą, wcale nie znaczy, że jest

gejem – nie dawałam za wygraną. Peter chciał coś powiedzieć, ale powstrzymałam go gestem. – To jedynie czyni go prawdziwym światowcem na tle tej całej podmiejskiej szarzyzny. Jestem pewna, że spokojnie dostanie się na Uniwersytet Nowojorski albo do jakiejś innej uczelni w mieście. Ma aparycję aktora. Mógłby występować w telewizji. Szczupły, o wyrazistych, ale łagodnych rysach… Wygląda jak… jak anioł. − I co ten anioł powiedział na twój list? − Nic… Lucas jest dżentelmenem i na pewno nie chciał mnie zawstydzać. – „W odróżnieniu od niektórych”, mówiło moje spojrzenie.

− Już dobra, dobra – stwierdził Peter. – Nieważne, mam to gdzieś – dodał, przeciągając się. – To już czterech. A piąty? − John Ambrose McClaren – odparłam zdziwiona, że tak skrupulatnie wszystkich liczył. − McClaren? – Zdziwił się Peter. – Kiedy ci się podobał? − W ósmej klasie, tuż przed tym, zanim się przeprowadził. Pewnego razu podczas lekcji WF… Zostaliśmy oboje, żeby pozbierać piłki z boiska. W tym czasie zaczął padać deszcz. To chyba jedno z najbardziej romantycznych wspomnień mojego życia. − O co wam chodzi z tym deszczem, dziewczyny? − Nie wiem. Może w deszczu wszystko nabiera

dramatyzmu. − Coś się wtedy między wami wydarzyło czy tylko zbieraliście piłki? W deszczu. − I tak byś nie zrozumiał – odparłam. Tacy jak on nigdy nie rozumieli. Peter znowu zrobił głupią minę i zapytał: − Czy list do Johna była zaadresowany na jego stary adres? − Chyba tak. Do tej pory nie ma odpowiedzi – powiedziałam, upijając łyk wody. − Czy mi się wydaje, czy w twoim głosie słyszę smutek? − Wcale nie! – zaprotestowałam, chociaż naprawdę było inaczej. Spośród wszystkich moich chłopców najbardziej zależało mi

właśnie na Johnie McClarenie. Było w nim coś wyjątkowo uroczego. Jakaś obietnica, że może kiedyś, pewnego dnia… John Ambrose McClaren był tym utraconym. – Myślę, że albo nie dostał mojego listu, albo dostał, ale… Często zastanawiam się, jaki teraz jest, chociaż na pewno dużo się nie zmienił − dodałam. − Wiesz? Gdy teraz o tym myślę, przypominam sobie, że kiedyś coś o tobie przebąkiwał. Taak… Na pewno. Powiedział, że jego zdaniem jesteś najładniejszą dziewczyną z naszego rocznika i że żałuje, że przed przeprowadzką nie poprosił cię o chodzenie. Wydawało mi się, że cały świat wokół mnie stanął. I moje ciało też. Miałam wrażenie, że przestałam oddychać.

− Serio? – wyszeptałam w końcu. − Rany, ale z ciebie naiwniara! – powiedział Peter i parsknął śmiechem. − To było naprawdę wredne! – wykrzyknęłam. – Dlaczego to powiedziałeś? – rozczarowania w

Poczułam

nieprzyjemny

skurcz

dole brzucha. − Przepraszam – odpowiedział Peter, przestając się śmiać. – Żartowałem… − Ale z ciebie palant – warknęłam, nachyliłam się przez stół i uderzyłam go pięścią w ramię. − Au! To bolało – jęknął Peter, pocierając ramię. − I bardzo dobrze. Zasłużyłeś.

− Przepraszam – powiedział, chociaż w jego oczach wciąż czaił się uśmiech. – Ej, daj spokój. Nie bądź na mnie zła – dodał, kiedy odwróciłam głowę. – Kto wie? Może naprawdę mu się podobałaś? Możemy do niego zadzwonić i zapytać. − Masz jego numer? – zapytałam i wbiłam wzrok w twarz Petera. – Masz telefon do Johna Ambrose’a McClarena? − Pewnie. Dzwonimy. – Wyciągnął komórkę z kieszeni. − Nie! − krzyknęłam, próbując zabrać mu telefon, ale Peter był szybszy. Uniósł rękę i trzymał ją tak wysoko, że nie mogłam dosięgnąć jego dłoni. – Ani się waż! − Dlaczego? interesowało,

Przecież

przed

co u niego słychać? W milczeniu pokręciłam głową.

chwilą

bardzo

cię

− Czego się tak boisz? Że cię nie pamięta? – zapytał Peter. Nagle coś zmieniło się w jego twarzy. W jego oczach dostrzegłam, że odkrył moją tajemnicę. – A może, że cię pamięta? Znowu pokręciłam głową. − Ależ tak. Właśnie o to chodzi, prawda? – Wyciągnął się na krześle i założył ręce za głowę. Nie podobało mi się jego spojrzenie. Miał taki wyraz twarzy, jakby mnie rozgryzł. − Daj mi telefon – powiedziałam w końcu, wyciągając dłoń w jego stronę. − Zadzwonisz do niego? Teraz? – zapytał zdumiony. Ucieszyłam się, że udało mi się go zaskoczyć. Poczułam, że

znowu szala zwycięstwa przechyliła się na moją stronę. Stwierdziłam, że zaskakiwanie Petera zaczynało mi się podobać. Mogłabym to potraktować jako nowe hobby. – Dawaj telefon! – powiedziałam rozkazującym tonem. Kiedy Peter podał mi komórkę, przepisałam numer Johna do mojego telefonu i dodałam: − Zadzwonię do niego, kiedy poczuję, że jestem na to gotowa, a nie dlatego, że ty tak chcesz. W oczach Petera dostrzegłam podziw. Oczywiście nie miałam zamiaru nigdy dzwonić do Johna, ale Peter nie musiał o tym wiedzieć. Leżąc w łóżku tamtej nocy, wciąż myślałam o Johnie. Zabawnie było analizować przeszłość na zasadzie „a co, jeśli”.

Trochę strasznie, ale i zabawnie. Pomyślałam, że to tak, jakby w zabitych do tej pory na głucho drzwiach pojawiła się szczelina. A co, jeśli? Ciekawe, jakby to było, gdybyśmy byli razem… Ja i John Ambrose McClaren. Widziałam to oczami wyobraźni.

rozdział trzydziesty Wsobotę miałam w końcu okazję porozmawiać dłużej z Margot. U nas było popołudnie, a w Szkocji już wieczór. − Załatwiłaś sobie wiosenne praktyki?

− Jeszcze nie. − Myślałam, że postarasz się o staż w Montpelier – powiedziała Margot z westchnieniem. – Podobno poszukują kogoś do archiwum. Jak chcesz, mogę zadzwonić do Donny. Margot pracowała w Montpelier przez dwa lata z rzędu i bardzo lubiła swoje zajęcia. Kiedy znaleziono fragmenty talerza z porcelanowej zastawy Dolley Madison, żony Jamesa Madisona, jednego z amerykańskich prezydentów, wyznaczono ją do wyszukania ważnych informacji w archiwum. Narobiono wokół tego tyle szumu, jakby odkryto co najmniej złoże diamentów albo szkielet dinozaura, choć w rzeczywistości chodziło zaledwie o porcelanowy talerzyk. Oczywiście Margot świetnie się

spisała i od tamtej pory była ulubienicą całego personelu Montpelier. Kiedy odchodziła, dostała w prezencie specjalną pamiątkową tabliczkę, którą tata powiesił w salonie. − Montpelier jest za daleko – powiedziałam. − To może szpital? Mogłabyś się zabierać z tatą. Odpadłby problem dojazdów. − Wiesz, że nie lubię szpitali. − W takim razie biblioteka. Biblioteki lubisz! − Już złożyłam podanie – skłamałam. − Czyżby? − Dobrze, nie złożyłam, ale zamierzam to zrobić. − Dlaczego muszę cię do tego nakłaniać? Powinnaś sama

chcieć zrobić coś ze swoim życiem, przejąć inicjatywę. Pamiętaj, że nie zawsze będę obok, żeby cię do czegoś zmobilizować. − Wiem o tym. − Chodzi mi o to, Laro Jean, że ten rok jest bardzo ważny. Zdajesz sobie z tego sprawę? Od twoich wyników zależy wszystko. Już nie będzie można niczego powtórzyć ani naprawić. Jesteś w klasie maturalnej. Nagle poczułam, jak wzbiera we mnie panika, a do oczu napływają łzy. Wiedziałam, że jeśli usłyszę jeszcze jedno pytanie, wybuchnę płaczem. − Halo? Jesteś tam? − Jestem – odpowiedziałam cieniutkim głosem. Byłam pewna, że Margot rozpozna ten ton. − Słuchaj – powiedziała po dłuższej przerwie. – Masz

jeszcze mnóstwo czasu. Po prostu nie chcę, żebyś za długo z tym zwlekała, ponieważ inni zajmą najlepsze miejsca i wówczas zostanie ci mniej możliwości do wyboru. Martwię się o ciebie, nic więcej. Wszystko się na pewno ułoży. Będzie dobrze. − Okej – wydusiłam, chociaż nawet wypowiedzenie tego krótkiego słowa wymagało nadludzkiego wysiłku. − A w ogóle co słychać? Rozpoczynałam naszą rozmowę z nadzieją, że opowiem jej wszystko o Peterze i o tym, co się działo ostatnio w moim życiu, a skończyło się na tym, że cieszyła mnie myśl o dzielącej nas odległości. Dzięki temu Margot nie widziała, co wyprawiam.

− Wszystko w porządku. − Co u Josha? Rozmawiałaś z nim ostatnio? − Nie mieliśmy okazji – odparłam zgodnie z prawdą. Rzeczywiście, obecnie tak pochłaniała mnie afera z Peterem, że nie miałam kiedy pogadać z Joshem.

rozdział trzydziesty pierwszy Siedząc na schodkach przed domem, robiłam na drutach szalik dla Margot, a Kitty popijała swój ulubiony koreański jogurt.

Każda z nas na kogoś czekała. Ja na Petera, a moja siostra na tatę, który tego dnia miał ją podrzucić do szkoły. Pani Rothschield musiała być chora albo spóźniona do pracy bardziej niż zwykle, ponieważ jeszcze nie wyszła z domu. Obydwie z Kitty z napięciem obserwowałyśmy drzwi jej domu, kiedy nagle zza zakrętu wyłonił się wolno jadący minivan. Chwilę później zatrzymał się przed naszym domem. Okazało się, że to Peter. Peter Kavinsky w złocistym minivanie. − Wsiadacie czy nie? – zawołał przez okno. − Dlaczego przyjechałeś tym czymś? – zapytała Kitty. − Nieważne, Katherine. Po prostu wsiadajcie. Zdziwione spojrzałyśmy na siebie. − Ja też? – spytała Kitty. W odpowiedzi wzruszyłam ramionami, po czym wstałam,

wsunęłam przez próg głowę do domu i krzyknęłam: − Tato, Kitty pojedzie ze mną! − Dobrze! – odkrzyknął tata. W tej samej chwili otworzyły się drzwi domu pani Rothschield i wyłoniła się z nich nasza sąsiadka w swoim granatowym uniformie, teczką w jednej i nieodłączną kawą w drugiej dłoni. Bez słowa spojrzałyśmy na siebie z Kitty i z uśmiechem chochlika zaczęłyśmy standardowe odliczanie. − Pięć, cztery, trzy… − A niech to! Chichocząc, pobiegłyśmy do samochodu Petera. Kitty wdrapała się na tylne siedzenie, a ja zajęłam miejsce obok kierowcy.

− Z czego się tak śmiejecie? – zapytał. W tej chwili otworzyły się drzwi sąsiedniego domu i na progu pojawił się Josh. Przez chwilę bez słowa patrzył w naszym kierunku, aż w końcu uniósł dłoń i pomachał nam na powitanie. Odpowiedziałam podobnym gestem, a Kitty wychyliła się przez okno i krzyknęła: − Cześć, Josh! − Siemano – powiedział Peter, wychylając się przez moje okno. − Cześć – odparł Josh, wsiadając do auta. Peter porozumiewawczo pacnął mnie w bok i zaczął wycofywać z podjazdu. − No dobra, mówcie, z czego się tak śmiałyście.

− Pani Rothschild wybiegając z domu, notorycznie oblewa się kawą. Taka sama sytuacja powtarza się przynajmniej dwa razy w tygodniu – odparłam, zapinając pas. − To najbardziej zabawny widok na świecie – dodała Kitty. − Ale z was sadystki – skomentował Peter i parsknął śmiechem. − Co to znaczy sadystka? – Kitty wcisnęła głowę między nasze siedzenia. − Zapnij pas. Odepchnęłam ją na tylne siedzenie. − To osoba, której czyjeś cierpienie sprawia radość. − Aha – skomentowała Kitty. – Sadystka, sadystka… − powtarzała pod nosem. − Nie ucz jej takich dziwactw – powiedziałam do Petera.

− Ale ja lubię dziwactwa – wtrąciła się Kitty. − Widzisz? Mała lubi dziwactwa. – Peter spojrzał na mnie, po czym nie odwracając się, uniósł dłoń do piątki, co Kitty ochoczo podchwyciła i mocno przybiła dłoń. – Ej, nie wiem, co tam popijasz, ale daj łyka. − Już prawie nic nie zostało, ale jeśli chcesz, możesz wypić do końca. Kitty podała Peterowi kubek z jogurtem. Peter jednym haustem wlał sobie resztkę jogurtu do gardła. − Ale dobre – stwierdził. − To jogurt ze sklepu z koreańską żywnością – powiedziała

Kitty. – Można go włożyć do zamrażalnika. Kiedy podmarznie, jest jak lody albo mrożony krem. − Dla mnie bomba. Laro Jean, czy mogłabyś jutro rano poczęstować mnie koreańskim jogurtem? W ramach zapłaty za świadczone usługi – powiedział Peter. − Chodziło mi o podwożenie do szkoły! Rany! − dodał szybko, kiedy rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. − Ja ci jeden przyniosę, Peter – wtrąciła Kitty. − Swój człowiek – odparł. − Pod warunkiem, że jutro znowu podrzucisz mnie do szkoły – dodała moja siostra, na co Peter wybuchnął śmiechem.

rozdział trzydziesty drugi Podczas przerwy przed czwartą lekcją stwierdziłam, że moja fryzura wymaga drobnych poprawek, więc poszłam do swojej szafki, żeby skorzystać z zawieszonego na jej drzwiczkach lusterka. Właśnie usiłowałam poprawić włosy, który wysunęły się z korony misternie zaplecionej przez Kitty, kiedy nagle ktoś wypowiedział moje imię. − Lara Jean?

− Tak? – odparłam. Kiedy odwróciłam twarz od lusterka, zobaczyłam Lucasa Krapfa. Miał na sobie sweter w serek, w pięknym błękitnym odcieniu, oraz spodnie w kolorze khaki. − Dostałem to jakiś czas temu… Nie chciałem ci nic mówić, ale potem stwierdziłem, że może chciałabyś go odzyskać – powiedział i podał mi różową kopertę. To był mój list. A więc korespondencja dotarła również do Lucasa. Wzięłam kopertę, wrzuciłam do szafki, zrobiłam do siebie minę w lusterku, po czym zamknęłam drzwiczki. − Pewnie się zastanawiałeś, o co w tym chodzi – zaczęłam. – Więc… Cóż, napisałam go bardzo dawno temu i…

− Nie musisz się tłumaczyć – przerwał Lucas. − Naprawdę? Nie jesteś ani trochę ciekaw? − Nie. Ale chcę, żebyś wiedziała, że sprawił mi ogromną przyjemność. Czułem się naprawdę zaszczycony, kiedy go czytałem. Poczułam, jak schodzi ze mnie napięcie. Ramiona mi opadły i z westchnieniem ulgi oparłam się plecami o szafkę. Dlaczego tylko od Lucasa usłyszałam te właściwe słowa? Dlaczego tylko on wiedział, jak się zachować? − Cały problem polega na tym, że… − ciągnął Lucas, wykrzywiając usta ni to w grymasie, ni w uśmiechu. – Hm, cóż… Wiesz, że jestem gejem, prawda? – dodał półszeptem.

− Jasne – odpowiedziałam natychmiast, starając się ukryć pobrzmiewającą w moim głosie nutę rozczarowania. – Pewnie, że wiem. A więc Peter miał rację. − Jesteś urocza – powiedział Lucas z uśmiechem. – Słuchaj, czy mógłbym cię prosić, żebyś nikomu o tym nie mówiła? To znaczy, niby wszyscy wiedzą, ale oficjalnie nigdy się do tego publicznie nie przyznałem… Wiesz, o co chodzi? − Oczywiście, nie ma sprawy – odparłam konspiracyjnym szeptem. − Moja mama o tym wie, ale tata nie do końca. Jeszcze mu o tym nie powiedziałem.

− Kumam. − Po prostu nie komentuję tego, co mówią o mnie ludzie. Niech sobie myślą, co chcą. Nie uważam, żebym był im winien jakiekolwiek wyjaśnienia. Rozumiesz, o co mi chodzi, prawda? Jestem pewien, że tak. Założę się, że z racji tego, iż w twoich żyłach płynie mieszana krew, ludzie ciągle cię pytają o twoje pochodzenie. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałam, ale teraz, kiedy Lucas zwrócił mi na to uwagę, stwierdziłam, że było dokładnie tak, jak mówił! On znajdował się w identycznym położeniu. − Masz rację – powiedziałam. – Zawsze się zastanawiam,

jakie to ma znaczenie. − Właśnie. W jednej chwili połączyła nas nić wręcz namacalnego porozumienia. Uśmiechnęliśmy się do siebie i ramię w ramię ruszyliśmy korytarzem. mandaryńskiego, a

Lucas

miał

teraz

lekcje

ja szłam na francuski. Kiedy zagadnął mnie o Petera, bliskość, która tak niespodziewanie się między nami wytworzyła, spowodowała, iż w pierwszej chwili nieomal wyznałam mu prawdę, ale potem przypomniałam sobie o przyrzeczeniu, że absolutnie nikt nie może się dowiedzieć o naszym pakcie z Peterem. Nie chciałam go łamać, więc na pytanie Lucasa tylko

wzruszyłam ramionami i tajemniczo się uśmiechnęłam. Drogi Lucasie, jeszcze nigdy w życiu nie spotkałam tak dobrze wychowanego chłopca. Brakuje Ci tylko brytyjskiego akcentu. Kiedy na ostatniej szkolnej imprezie zobaczyłam Cię w krawacie, pomyślałam, że fantastycznie do Ciebie pasuje i że powinieneś zawsze go nosić. Ach, Lucasie… Tak bardzo chciałabym wiedzieć, jaki typ dziewczyn Ci się podoba. Jak dotąd chyba jeszcze z nikim Cię nie widziałam, więc nie mam pojęcia… Chyba że masz dziewczynę w innej szkole. Jesteś bardzo tajemniczy. Tak naprawdę nic o Tobie nie wiem. Moje informacje na Twój temat ograniczają się tylko do tego, że zawsze jesz na lunch kanapkę z kurczakiem i jesteś członkiem szkolnej drużyny golfistów, ale to przecież

zupełne błahostki. Jedynym znaczącym faktem jest to, że świetnie piszesz, co dla mnie jest jednoznaczne z tym, że nosisz w sobie ogromny ładunek emocji. Na przykład opowiadanie, które napisałeś ostatnio… To o zatrutej studni, w którym narratorem jest sześcioletni chłopiec. Co

za niezwykła wrażliwość! Jakże niezwykła przenikliwość postaci! Mam wrażenie, że dzięki niemu nieco lepiej Cię poznałam, ale to wciąż za mało, a bardzo bym chciała

wiedzieć więcej. Uważam, że jesteś absolutnie wyjątkową osobą, z pewnością najbardziej niezwykłą postacią w naszej szkole. Pragnęłabym, aby inni też się na Tobie poznali. A może lepiej nie… W końcu to całkiem przyjemne wiedzieć o czymś, o kim nie wie nikt inny. Z wyrazami miłości Lara Jean rozdział trzydziesty trzeci Po szkole wpadła do mnie Chris. Mama zrobiła jej awanturę, ponieważ nie wróciła na noc do domu, więc postanowiła przeczekać u mnie, aż jej mama wyjdzie na spotkanie klubu

książki. Siedziałyśmy w moim pokoju, wcinając ulubione chrupki Kitty. Zakodowałam sobie w myślach, żeby je odkupić, bo nie chciałam w marudzenia

poniedziałek

słuchać

denerwującego

małej. − Dobra – powiedziała Chris, wpychając sobie całą garść chrupek do buzi. – Masz mi natychmiast powiedzieć, jak daleko już między wami zaszło. Zakrztusiłam się z wrażenia. − Nic nie zaszło! – odparłam, kiedy udało mi się złapać oddech. – I nie mam zamiaru zmieniać tego stanu rzeczy w najbliższym czasie. − Serio? Nawet nie dobierał się do twojego stanika? Żadnego

macanka? − Nie! Mówiłam ci, że ani ja, ani moja siostra takie nie jesteśmy. − Chyba żartujesz, Laro Jean – parsknęła Chris. – Naprawdę myślisz, że Margot i Josh do tej pory nie uprawiali seksu? Aleś ty naiwna.

− Wcale nie. Ja po prostu wiem, że to się nie wydarzyło. − A skąd niby ta pewność? Jestem bardzo ciekawa. − Nie powiem ci. Gdybym to zrobiła, moja przyjaciółka by mnie wyśmiała.

Chris miała tylko młodszego brata, więc nie rozumiała, jak to jest między siostrami. Jeszcze w gimnazjum zawarłyśmy z Margot umowę, że nie pójdziemy z nikim do łóżka aż do ślubu. Chyba że połączy nas z kimś naprawdę głębokie uczucie; ale i tak dopiero po ukończeniu dwudziestego pierwszego roku życia. Margot może i przeżyła taką miłość, ale ani nie wyszła za mąż, ani nie ukończyła dwudziestu jeden lat, i na pewno nie złamałaby danego słowa. Taka umowa między siostrami to nie byle co. − Weź, muszę wiedzieć. − Nie powiem ci, bo będziesz się z tego nabijać. − Dobra – powiedziała Chris trochę zła. – Ale i tak nie uwierzę, że do tej pory się nie bzyknęli. Wiedziałam, że Chris próbuje mnie sprowokować. Uwielbiała to robić, ale nie miałam zamiaru dać jej satysfakcji.

− Mogłabyś przestać o tym mówić? Wiesz, że tego nie lubię – powiedziałam spokojnie. Chris wyciągnęła ze swojej torby niezmywalny flamaster, którym zaczęła malować sobie paznokcie. − Przestań być taką panikarą. Mówię serio. Ubzdurałaś sobie, że pierwszy raz to wielkie wydarzenie w życiu, a tak naprawdę to żadne halo. − Wiesz, że możesz sobie zniszczyć paznokieć? − powiedziałam, kompletnie ignorując jej słowa. Chris spojrzała na mnie i pokręciła głową, co miało znaczyć, że moje podejście do tych spraw jest absolutnie beznadziejne. A ja zaczęłam się zastanawiać, jakie to uczucie być już po…

rozdział trzydziesty czwarty Uważasz, że każda para, która ze sobą chodzi, musi uprawiać seks? – zapytałam Petera. Siedzieliśmy na podłodze w szkolnej bibliotece, w dziale encyklopedycznym, do którego nikt zwykle nie zaglądał, tym bardziej po lekcjach. Byliśmy sami. Zajęcia dawno się skończyły, ale my zostaliśmy, żeby odrobić prace domowe. Peter miał bardzo słabe oceny z chemii, więc postanowiłam pomóc mu w nauce. Peter uniósł głowę znad książki i spojrzał na mnie lekko zaciekawiony. − To zależy od tego, jak długo się spotykają – stwierdził. − Długo. Na przykład dwa lata.

− W jakim są wieku? W naszym? − Mniej więcej. − To pewnie tak, ale stuprocentowej pewności nigdy nie ma. Wszystko zależy od konkretnych ludzi. Ale raczej tak. − A jeśli nie chodzi o przeciętną parę, tylko o jakieś wyjątkowe osoby? − O kim rozmawiamy? − To tajemnica – powiedziałam. – Chris uważa, że nie ma szans, żeby jakaś para tego nie robiła. Jej zdaniem to raczej niemożliwe. − Chris? Dlaczego w ogóle pytasz o zdanie akurat ją? Ta

laska to kompletne dno. − Nieprawda! − Litości… – Peter spojrzał na mnie znacząco. – Już w pierwszej klasie zdarzało jej się upić drinkami z puszki, a raz wspięła się na dach domu Tylera Boylana i zrobiła striptiz. − Byłeś tam? Widziałeś to? − Na własne oczy. I jak na prawdziwego dżentelmena przystało wyławiałem jej ubrania z basenu. − O kurczę – powiedziałam, ze zdziwienia nadymając

policzki. – Chris nigdy mi o tym nie wspominała, więc nie będę tego komentować. Poza tym czy tych drinków nie wycofano ze sprzedaży? − Nie, nadal można je kupić, tyle że teraz robią je zdecydowanie słabsze, ale jeśli zmieszasz je z napojem energetyzującym, efekt będzie taki sam. O czym wy właściwie ze sobą rozmawiacie? Przecież jesteście tak różne. Nic was nie łączy. − A nas? – odgryzłam się. Peter się roześmiał. − Punkt dla ciebie – powiedział, po czym zmienił pozycję i nagle jego głowa znalazła się na moich kolanach. Zamarłam.

− Jesteś dzisiaj w bardzo dziwnym humorze. – Starałam się, aby mój głos brzmiał normalnie. − Czyli w jakim? – zapytał, unosząc brwi. Wiedziałam, że Peter uwielbia słuchać o sobie. Zwykle mi to nie przeszkadzało, ale dzisiaj nie miałam ochoty łechtać jego ego. I tak na co dzień miał wokół siebie wystarczająco dużo wielbicieli, którzy utwierdzali go w przekonaniu, jaki to jest cudowny. − W okropnym – odpowiedziałam, na co Peter roześmiał się głośno. − Jestem śpiący. Opowiedz mi bajeczkę na dobranoc, Covey – poprosił i zamknął oczy. − Przestań próbować ze mną tych swoich zalotnych gadek. − Wcale tego nie robię – zaprotestował.

− Owszem, robisz. Flirtujesz ze mną. Zresztą jak z każdą dziewczyną. To silniejsze od ciebie. − Z tobą nigdy nie flirtowałem – powiedział Peter, po czym wstał i ponownie oparł się o regał, a ja pożałowałam swoich słów.

rozdział trzydziesty piąty Podczas lekcji francuskiego jak zwykle gapiłam się przez okno. Zdziwiłam się, widząc Josha idącego w kierunku trybun szkolnego stadionu. Trzymał tacę z jedzeniem. Ale

dlaczego był sam? Przecież miał kolegów z kółka wielbicieli komiksów i Jerseya Mike’a… Po chwili zastanowienia doszłam do wniosku, że ich kontakty musiały w ciągu ostatniego roku ulec lekkiemu rozluźnieniu – przecież Josh cały wolny czas spędzał z Margot i ze mną. Byliśmy jak nierozłączne trio, ale teraz Josh został sam. Częściowo winna temu była Margot, kiedy zdecydowała się tak daleko wyjechać na studia, ale ja też przyłożyłam do tego rękę. Gdyby nie moje uczucia do Josha, nie musiałabym odgrywać przedstawienia z Peterem i moglibyśmy dalej po prostu normalnie się przyjaźnić.

Może właśnie dlatego mama radziła Margot, żeby nie zabierała ze sobą na studia bagażu w postaci chłopaka? Kiedy się zakochasz, jedynym twoim pragnieniem jest ciągłe przebywanie z ukochaną osobą. Wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Potem, kiedy dojdzie do zerwania, okazuje się, że nie masz już również przyjaciół. W każdym razie, siedząc na szczycie szkolnych trybun z kanapką w ręku, Josh wyglądał na bardzo samotnego. Ponieważ Peter miał dziś mecz i wcześniej wyszedł ze szkoły, wróciłam do domu autobusem. Właśnie wyjmowałam pocztę ze skrzynki, kiedy Josh podjechał pod swój dom.

− Cześć! – zawołał i podbiegł do mnie. – Widziałem cię w autobusie. Machałem, ale jak zwykle tak się zamyśliłaś, że na nic nie zwracałaś uwagi. Jak długo jeszcze twój samochód będzie w warsztacie? − Nie wiem, ciągle przekładają termin odbioru. Czekają na część, którą musieli zamówić w Indianie. − Pewnie w głębi duszy się cieszysz? − Wcale nie! Dlaczego? − Daj spokój, przecież wiem, że nie znosisz prowadzić. Cieszysz się, bo teraz masz wymówkę, żeby tego nie robić. Chciałam znowu zaprotestować, ale stwierdziłam, że to przecież bez sensu – Josh za dobrze mnie znał.

− Może masz trochę racji – powiedziałam. − Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć, gdybyś potrzebowała podwiezienia? Kiwnęłam głową. Oczywiście, że o tym wiedziałam. Nie miałam zamiaru prosić go o pomoc ze względu na siebie, ale gdyby chodziło o Kitty, byłby pierwszą osobą, do której bym się zwróciła. − Wiem, że teraz masz Kavinskiego, ale w razie czego pamiętaj, że mieszkam zaledwie kilka metrów stąd. O wiele wygodniej byłoby, gdybym to ja podwoził cię do szkoły. I bardziej ekologicznie. Mniej spalin i tak dalej… − powiedział Josh. − Stał i drapał się w po głowie. − Muszę ci coś powiedzieć… Hm, czuję się trochę dziwnie, wracając do tego tematu… Ale

przecież zawsze bez problemu rozmawialiśmy o wszystkim. − Pod tym względem nic się nie zmieniło – powiedziałam. Chyba jeszcze nigdy wcześniej tak nie okłamałam Josha. Łgałam w żywe oczy. To było nawet gorsze od historii o mojej siostrze bliźniaczce białaczkę, którą

Marceli,

rzekomo

zmarłej

na

mu wmówiłam, gdy byliśmy dziećmi. Josh przestał w nią wierzyć dopiero niedawno. − Dobrze, mam wrażenie, że… Mam wrażenie, że unikasz mnie, odkąd… − jąkał się, a ja wiedziałam, co się za chwilę stanie, czułam to. Zażenowana, opuściłam głowę. − Odkąd Margot ze mną zerwała… Co? Naprawdę myślał, że unikam go ze względu na

Margot? Czy mój list nie zrobił na nim żadnego wrażenia? − Nie unikam cię. Po prostu mam mnóstwo zajęć. – Mówiąc to, starałam się zachować kamienną twarz. − I Kavinskiego. Wiem. Tylko że znamy się od bardzo dawna i zawsze byliśmy chciałbym stracić

najlepszymi

przyjaciółmi.

Nie

również ciebie, Laro Jean. To „również” było jak ostatnia kropla goryczy w dzbanie. Nagle wszystko się skończyło. Gdyby nie owo „również”, wypowiedziane przez Josha zdanie miałoby zupełnie inny sens. Odnosiłoby się tylko do mnie i do niego. Tymczasem wychodziło na to, że w jego świadomości nigdy nie funkcjonowaliśmy jako

duet. Był on, ja… i Margot. − Twój list… − kontynuował Josh, ale dla mnie nie miało to już żadnego znaczenia. Nie chciałam rozmawiać o liście. − Zawsze będę twoją przyjaciółką, Joshy – wtrąciłam, zanim zdążył dokończyć myśl. A potem się uśmiechnęłam, choć ten uśmiech bardzo dużo mnie kosztował. Wiedziałam jednak, że nie mam wyjścia, ponieważ jeśli się nie uśmiechnę, to zacznę płakać. − Okej. Super. W takim razie… Czy możemy od czasu do czasu się spotkać? − Jasne. − Czyli mogę cię jutro podrzucić do szkoły? – zapytał Josh.

− Jasne. Czy właśnie o to mi chodziło? Czy chciałam spotykać się z Joshem bez widma listu wiszącego nam nad głowami jak chmura gradowa? Czy chodziło mi o to, żebyśmy się znowu normalnie przyjaźnili? Po kolacji dałam Kitty lekcję prania. Oczywiście początkowo mocno protestowała, ale przypomniałam jej, że miałyśmy się dzielić obowiązkami, więc musi się z tym pogodzić. − Kiedy usłyszysz pikanie, a światełko zgaśnie, oznacza to, że suszenie się najszybciej wyjąć

skończyło.

Musisz wówczas

jak

rzeczy i rozwiesić je, bo inaczej okropnie się pogną. Ku zdziwieniu mojemu i taty, szybko się okazało, że Kitty bardzo polubiła swoje nowe obowiązki. Zwłaszcza że składanie wysuszonych ubrań może się odbywać przed telewizorem, dzięki czemu Kitty nie traciła ulubionych programów i łączyła przyjemne z pożytecznym. − Następnym razem pokażę ci, jak się prasuje. − Prasuje? Czy ja wyglądam na Kopciuszka? − Na pewno świetnie ci pójdzie – powiedziałam, kompletnie ignorując jej uwagę. – Przecież jesteś bardzo dokładna, lubisz symetrię i równe brzegi. Jestem przekonana, że będziesz to robić lepiej ode mnie.

Podziałało. − Może masz rację. W końcu twoje rzeczy i tak zawsze wyglądają jak wyciągnięte psu z gardła. Kiedy skończyłam pokaz prania, poszłyśmy obie umyć się przed spaniem. Wcześniej dzieliłyśmy łazienkę z Margot, która miała tylko dla siebie lewą umywalkę, podczas gdy ja i Kitty zawsze walczyłyśmy o prawą. Teraz każda miała swoją. Nałożyłam na twarz maskę z aloesem, a Kitty zajęła się myciem zębów. − Myślisz, że gdybym poprosiła Petera, to zabrałby nas jutro w drodze do szkoły do McDonalda? – zapytała nagle Kitty. − Nie chcę żebyś nadużywała uprzejmości Petera i za bardzo

się do niego przyzwyczajała – odparłam, nakładając na buzię kolejną porcję maski. – Od jutra znowu jeździsz autobusem, zgoda? − Ale dlaczego?! − Dlatego. Poza tym jutro Peter po mnie nie przyjeżdża, bo jadę do szkoły z Joshem. − Peter nie będzie z tego powodu zły? Maska zdążyła już zaschnąć na mojej twarzy, więc nie bardzo mogłam mówić, mimo wszystko udało mi się wycedzić: − Nie, Peter nie jest typem zazdrośnika. − A kto jest? Nie umiałam odpowiedzieć na to pytanie. Właśnie, kto był zazdrośnikiem? Wciąż się nad tym głowiłam, kiedy Kitty

spojrzała na mnie, po czym zachichotała i powiedziała: − Wyglądasz jak zombi. Zasłoniłam jej wycharczałam

buzię

ręką,

a

kiedy

odskoczyła,

jak zombi: − Chcę zjeść twój mózg. Kitty wybiegła z łazienki z piskiem. Gdy wróciłam do swojej sypialni, wzięłam telefon i napisałam Peterowi esemesa, że jutro nie potrzebuję podwiezienia. Nie wspomniałam jednak o Joshu.

rozdział trzydziesty szósty Wszkolnej szafce znalazłam kolejny liścik od Petera. Pytał, czy mam ochotę coś zjeść po szkole. Pod pytaniem narysował dwa kwadraciki. Przy jednym napisał „tak”, a przy drugim „nie”. Zaznaczyłam „tak” i wrzuciłam karteczkę do jego szafki. Po lekcjach spotkaliśmy się przy jego samochodzie i razem z całą bandą Zamówiłam

lacrossowców

poszliśmy do

knajpki.

koktajl z truskawkami, kiwi, ananasem i posypką. Peter

zdecydował się na wersję o smaku cytrynowym, z kruszonymi ciasteczkami. Kiedy wyciągnęłam portfel, żeby zapłacić, złapał mnie za rękę, mrugnął do mnie i powiedział: − Ja stawiam. − Przecież powiedziałeś, że nie masz zamiaru wydawać na mnie pieniędzy – wypomniałam Peterowi jego słowa nie bez złośliwości. − To ze względu na chłopaków. Nie chcę wyjść przed nimi na sknerusa – wyszeptał, po czym objął mnie i już normalnym głosem dodał: − Moja dziewczyna nie będzie sama za siebie płaciła. Zrobiłam głupią minę, ale nie odmówiłam sobie darmowego

deseru. Jeszcze nigdy w życiu żaden chłopak za mnie nie zapłacił. Stwierdziłam, że to bardzo miłe uczucie i mogłabym się do tego spokojnie przyzwyczaić. Z niepokojem rozglądałam się za Genevieve, ale się nie pojawiła. Myślę, że Peter też miał nadzieję, że w końcu się zjawi, ponieważ co chwila zerkał w stronę drzwi. Jeśli chodzi o Genevieve, w każdej chwili spodziewałam się wybuchu, tym bardziej że do tej pory zachowywała niepokojący spokój w stosunku do zaistniałej sytuacji. W porze lunchu przestała przychodzić do szkolnej kafejki. Jadła poza kampusem w towarzystwie Emily Nussbaum, a kiedy mijałyśmy się na korytarzu, za każdym razem uśmiechała się do mnie. Nigdy jednak

nie był to szeroki uśmiech. Ograniczała się do nieznacznego rozciągnięcia ust, co mnie przerażało. Nieustannie spodziewałam się ataku i wciąż się zastanawiałam, czy spotka mnie ten sam los, co Jamilę Singh. Chłopcy złączyli kilka stolików, żebyśmy wszyscy mogli usiąść razem, przez co praktycznie opanowaliśmy całą kafejkę. Było zupełnie jak w szkole podczas lunchu – tłoczno i gwarno – a głównym tematem rozmowy stał się najbliższy piątkowy mecz naszej szkolnej drużyny futbolowej. Nie wiem, czy w trakcie całego pobytu w knajpce wypowiedziałam więcej niż dwa słowa. Nie miałam nic do powiedzenia o sporcie, więc skoncentrowałam się na

koktajlu. Cieszyłam się, że nie spędzam tego popołudnia jak zazwyczaj, czyli na porządkowaniu szafy albo oglądaniu z tatą golfa w telewizji. − Laro Jean – odezwał się Gabe, kiedy szliśmy do samochodów. – Czy zauważyłaś, że kiedy szybko wypowie się twoje imiona, wychodzi Large. Duża. Posłuchaj: Larajean. − Larajean. Larajean… – powtórzyłam. – Wydaje mi się, że raczej Largy. Większa, nie Duża. Gabe przytaknął i powiedział: − Od dzisiaj będę do ciebie mówił Duża. To zabawne, bo przecież jesteś taka maleńka. Fajnie, nie? Zupełnie jakby jakiś mięśniak miał ksywkę Mały.

− Jak chcesz – odparłam. − Jest taka mała. Mogłaby zostać nasza maskotką – powiedział Gabe, zwracając się do Darrella. − Ej! Aż taka mała nie jestem – zaprotestowałam. − Ile masz wzrostu? – zapytał Darrell. − Metr pięćdziesiąt pięć – odparłam, chociaż tak naprawdę było to ledwo ponad półtora metra. − Jesteś taka malutka, że mógłbym cię schować w kieszeni – stwierdził Gabe, kiedy wyrzucał do kosza plastikową łyżeczkę. Wszyscy się roześmiali, tylko Peter miał dziwną minę. A potem, zupełnie niespodziewanie Gabe podniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię.

− Gabe, puszczaj! – krzyknęłam, machając w powietrzu nogami i tłukąc go w klatkę piersiową. Oczywiście nie tylko nie zareagował na moje protesty, ale jeszcze zaczął biegać ze mną w kółko, wywołując tym ogólną wesołość. − Chyba cię adoptuję, Duża! Zostaniesz moim pupilem i zamieszkasz w klatce dla chomika. − Postaw mnie! – wydusiłam. Kręciło mi się w głowie i śmiałam się tak bardzo, że brakowało mi tchu. − Stary, zostaw ją w spokoju – odezwał się Peter, ale zauważyłam, że też się śmiał. Gabe dopadł w końcu do czyjejś furgonetki i wsadził mnie na pakę.

− Ej, zdejmij mnie stąd! – krzyknęłam, ale Gabe ani myślał mi pomagać. Odszedł parę metrów od samochodu i nadal zanosił się od śmiechu. Po chwili wszyscy zaczęli wsiadać do swoich aut, a ja stałam na pace furgonetki. − Cześć, Duża! – krzyczeli po kolei. W końcu Peter podszedł do mnie i wyciągnął ręce, żebym mogła zejść. − Ale masz zwariowanych kumpli – powiedziałam i zeskoczyłam na ziemię. − Lubią cię – stwierdził. − Naprawdę? − Pewnie. Nie znosili, kiedy Gen gdzieś z nami szła, ale nie

mają nic przeciwko twojemu towarzystwu. Chodź, Duża, odwiozę cię do domu – powiedział, po czym objął mnie i poszliśmy tak do jego samochodu. Opuściłam głowę, ale kiedy włosy opadły mi na twarz, nie odgarnęłam ich – nie chciałam, żeby Peter zauważył, że mimowolnie się uśmiechnęłam. Naprawdę fajnie było mieć świadomość przynależności do jakiejś grupy.

rozdział trzydziesty siódmy

Obiecałam Kitty, że na spotkanie rady rodziców upiekę sześć tuzinów babeczek. I tylko dlatego, że przez ostatnie dwa lata tak samo robiła Margot. Nie chciałam, żeby ktoś zarzucił Kitty, że jej rodzina za mało angażuje się w życie szkolnej społeczności. Co prawda Margot piekła zwykle murzynka, ale ja stwierdziłam, że babeczki będą fajniejsze. Specjalnie dokupiłam kilka rodzajów błękitnej posypki i paczkę malusieńkich flag z napisem „Akademia Blue Mountain”, czyli Niebieska Góra. Chciałam na szczycie każdej babeczki umieścić jedną flagę. Sądziłam, że Kitty z chęcią pomoże mi przy dekorowaniu. W trakcie pracy doszłam do wniosku, że Margot wybrała

lepiej – wystarczyło wlać ciasto do brytfanki, upiec, a potem pokroić. Natomiast przy babeczkach było mnóstwo roboty: musiałam ponad siedemdziesiąt razy odmierzyć idealną porcję ciastka, po upieczeniu poczekać, aż babeczki wystygną, a potem mozolić się z lukrowaniem i posypywaniem. Właśnie odmierzałam ósmą zadzwonił

szklankę

mąki,

dzwonek do drzwi. − Kitty! Otwórz! Znowu dzwonek. − Kitty! − Nie mogę! Jestem w trakcie bardzo ważnego eksperymentu!

kiedy

Nie mogłam liczyć na wsparcie, więc pobiegłam otworzyć. Nawet nie spojrzałam przez wizjer, kto przyszedł. A był to Peter. Peter Kavinsky. − Masz całą buzię w mące – powiedział. Uśmiechał się i delikatnie ścierał biały pył z mojej twarzy. Odsunęłam się i zaczęłam wycierać policzki fartuchem. − Co ty tu robisz? – zapytałam. − Przecież idziemy na mecz. Nie czytałaś mojego wczorajszego liściku? − O kurczę, miałam klasówkę i zapomniałam – powiedziałam, a kiedy zobaczyłam, że Peter marszczy czoło, dodałam szybko: − I tak nie mogłabym pójść, bo muszę upiec na jutro siedemdziesiąt dwie babeczki.

− W piątkowy wieczór? − Tak. − Czy to na kiermasz organizowany przez radę rodziców? – zapytał Peter. Wyminął mnie i zaczął ściągać buty: − U was się chodzi na bosaka, prawda? − Tak – odparłam zaskoczona, że o tym pamięta. – Czy twoja mama też coś szykuje? − Ryżowe kule – odpowiedział, a ja zanotowałam w głowie kolejny pomysł praktyczniejszy od babeczek. − Przykro mi, że trudziłeś się nadaremnie. Możemy pójść na mecz w następny piątek – powiedziałam. Byłam pewna, że w tym momencie Peter zacznie z powrotem

wkładać buty. Jednak ku mojemu ogromnemu zdziwieniu, nie zrobił tego, tylko pomaszerował do kuchni i rozsiadł się na krześle. − Twój dom wygląda dokładnie tak, jak go zapamiętałem – stwierdził, rozglądając się. – Słodkie – dodał i wskazał na zdjęcie, na którym razem z Margot, jeszcze jako małe dzieciaki, pluskamy się w wannie. Poczułam, jak na policzki wypływa mi rumieniec. Szybko podeszłam do zdjęcia i odwróciłam je do ściany. − A kiedy byłeś w moim domu? − W siódmej klasie. Kiedy najpierw poszliśmy wszyscy do parku, a potem wpadliśmy do ciebie. Dziwnie było widzieć w naszej kuchni innego chłopaka niż

Josh. Nie wiadomo dlaczego, nagle zaczęłam się denerwować. − Jak długo zajmie ci pieczenie? – zapytał Peter z rękami w kieszeniach spodni. − Kilka godzin – odpowiedziałam. Znowu sięgnęłam po szklankę. Niestety zdążyłam zapomnieć, ile mąki już odmierzyłam. − Czy możemy po prostu pójść do sklepu i kupić babeczki? − jęknął Peter. − Myślisz, że którakolwiek z mam tak by zrobiła? – zaczęłam, odmierzając na nowo mąkę, która już była w misce. – Ja też nie zrobię tego Kitty. − Skoro robisz to dla niej, dlaczego ci nie pomaga? – zapytał

Peter, po czym wstał, podszedł do mnie, objął mnie w talii i zaczął odwiązywać fartuch. – Gdzie ten dzieciak? − Co… ty robisz? − Mam zamiar ci pomóc, więc potrzebny mi będzie fartuch – stwierdził, jakby była to najoczywistsza rzecz na świecie. – Nie mam zamiaru ubabrać sobie ubrania. − Na pewno nie zdążymy skończyć przed meczem. − To pójdziemy tylko na pomeczową imprezę – odparł Peter. – Nie… – dodał z niedowierzaniem. – O tym też nie przeczytałaś? Rany, dlaczego w ogóle mnie to nie dziwi? − Miałam dzisiaj mnóstwo zajęć – powiedziałam skruszona. Było mi głupio. Peter bez zarzutu wywiązywał się z naszej

umowy. Zostawiał mi liściki w szafce, a ja nie poświęciłam zaledwie paru chwil na ich przeczytanie. – Nie wiem, czy będę mogła tak późno pójść na imprezę. − Czy twój tata jest w domu? Zapytam go. − Nie, jeszcze nie wrócił ze szpitala. Poza tym nie mogę zostawić Kitty samej – dodałam, ponownie sięgając po szklankę. − A o której zwykle wraca? − Różnie. Czasami bardzo późno – odparłam, choć wiedziałam, że może się zjawić w ciągu godziny. Ale Petera już pewnie wtedy nie będzie. – Idź sam. Nie chcę cię zatrzymywać. − Covey, potrzebuję cię. Gen jeszcze ani razu nie zająknęła się na nasz temat, a przecież chodzi o to, żeby w końcu

jakoś zareagowała. Poza tym jest szansa, że przyjdzie na imprezę z tym… Z tym dupkiem, z którym zaczęła się ostatnio spotykać. – Peter wysunął dolną wargę w geście udawanego smutku. – Przecież pomagam ci z Joshem. − Tak, ale ja naprawdę muszę upiec te babeczki. − To ci pomogę, tylko daj mi fartuch. Zaczęłam grzebać w kuchennych szufladach. W końcu udało mi się znaleźć fartuch z idealnie pasującym do sytuacji rysunkiem… babeczki. − Chcę założyć ten, który masz na sobie – powiedział na widok tego drugiego fartucha. − Ale ten jest mój – odparłam. Bardzo lubiłam swój fartuch

w biało-czerwoną kratkę i z brązowymi niedźwiadkami. Babcia przywiozła mi go z Korei. – Zawsze piekę właśnie w nim. Weź ten. Peter wolno pokręcił głową i wyciągnął rękę. − Daj mi swój. Jesteś mi coś winna za to, że nie przeczytałaś liściku. Rozwiązałam tasiemki i podałam mu swój fartuch, po czym wróciłam do przesypywania mąki. − Jesteś jeszcze większym dzieciakiem niż Kitty – stwierdziłam poważnie. − Nie gadaj tyle, tylko powiedz, co mam robić. − W ogóle masz o tym pojęcie? Składników wystarczy na dokładnie sześć tuzinów babeczek, więc jeśli coś zepsujesz…

− Znam się na pieczeniu! − Dobrze. W takim razie wrzuć te kostki masła do miski i zmiksuj na gładką masę. − A potem? − Jak skończysz, to ci powiem, co dalej. Peter skrzywił się, ale posłusznie zajął się miksowaniem masła. − Tak spędzasz piątkowe wieczory? – zapytał. – W domu, w piżamie, zajmując się pieczeniem ciasta? − Robię też inne rzeczy – odparłam, związując włosy w ciasny kucyk. − Na przykład? − Jezu, nie wiem! Co to, przesłuchanie? Przestań, Peter! – Dmuchnięciem odgarnęłam pasma włosów opadające mi

na oczy. W kuchni zaczynało się robić naprawdę gorąco. Właściwie to powinnam wyłączyć pojawienie się

piekarnik,

ponieważ

nagłe

Petera opóźniło przygotowanie ciasta. Jak tak dalej pójdzie, pieczenie zajmie mi całą noc. – Przez ciebie pogubiłam się w odmierzaniu mąki i muszę zacząć od początku. − Poczekaj, ja to zrobię. Peter stanął za mną. − Nie, nie, sama sobie poradzę – odparłam. Uciekłam z zasięgu jego ramion. Peter pokręcił głową, ale się nie poddał, sięgnął w stronę mojej dłoni, żeby odebrać mi szklankę. Zaczęliśmy się siłować, w efekcie tuman

białego pyłu wzbił się w powietrze, obsypując nas od stóp do głów. – Peter! – krzyknęłam. Nie odpowiedział. Śmiał się tak bardzo, że nie był w stanie wydusić słowa. − A jak się okaże, że nie mam więcej mąki… − Skrzyżowałam ręce i przybrałam groźną minę. − Wyglądasz jak babcia – wydusił w końcu Peter, nie przestając się śmiać. − A ty jak dziadek – odgryzłam się, wsypując mąkę z miski z powrotem do torby. − Serio. Jesteś mega podobna do mojej babci – powtórzył Peter. – Nie przeklinasz, lubisz piec ciasta, w piątkowe wieczory

nigdzie nie wychodzisz. Randkuję z własną babcią! Ohyda. Jedna szklanka… Druga… − Nie zawsze siedzę w domu. Trzecia… − Nigdy nie spotkaliśmy się na żadnej imprezie. A przecież kiedyś ciągle gdzieś chodziliśmy. Dlaczego nagle przestałaś się bawić? Czwarta…− Właściwie nie wiem. W gimnazjum było jakoś inaczej. Co tak naprawdę miałam mu powiedzieć? Że w pewnej chwili Genevieve stwierdziła, że nie jestem fajna i mnie olała? Dlaczego sam na to nie wpadł?

− Zawsze się zastanawiałem, dlaczego tak nagle zerwałaś z nami kontakt. To już szósta czy dopiero piąta? − Peter! Przez ciebie znowu się pogubiłam! − Co ja na to poradzę, że tak działam na kobiety. Podniosłam oczy do góry, a Peter się uśmiechnął i chciał coś dodać, ale zanim zdążył coś powiedzieć, wrzasnęłam w kierunku schodów: − Kitty! Natychmiast zejdź na dół! − Pracuję nad… − Przyszedł Peter! Wiedziałam, że to podziała. Tak jak się spodziewałam, Kitty zjawiła się w kuchni jakieś

pięć sekund później. Wpadła jak burza, po czym, nagle onieśmielona, stanęła jak wryta na progu. − Po co przyjechałeś? − Żeby zabrać Larę Jean. Dlaczego jej nie pomagasz? − Robię eksperyment. Chcesz mi pomóc? − Pewnie, że chce – odpowiedziałam za Petera. – Nie mogę się przez ciebie skupić. Idź z Kitty – poprosiłam go. − Nie wiem, Katherine, czy chcesz, żebym ci pomagał. Widzisz, moja obecność rozprasza kobiety. Przeze mnie gubią się w obliczeniach. – Peter puścił oko do Kitty, co ja skomentowałam westchnieniem zniecierpliwienia. – A może jednak to ty nam pomożesz? – dodał. − Nuuda! – krzyknęła Kitty i pognała z powrotem do

swojej sypialni. − W takim razie nawet nie myśl o tym, że potem pozwolę ci dekorować babeczki! – krzyknęłam za nią. – Nie zasłużyłaś na to! Kiedy ubijałam masło, a Peter wbijał jajka do miski, wrócił tata. − Czyj samochód stoi na podjeździe? – zawołał jeszcze z przedpokoju. Kiedy wszedł do kuchni i zobaczył Petera, zatrzymał się na progu zupełnie jak Kitty. W ręku trzymał torbę wypełnioną zakupami ze sklepu z orientalną żywnością. − O, witam – powiedział zaskoczony.

− Cześć, tato – odparłam, jakby obecność Petera w naszym domu nie była niczym nadzwyczajnym. – Chyba jesteś zmęczony, prawda? − Dzień dobry, doktorze Covey – powiedział Peter, odruchowo prostując plecy. − Ojej, to ty, cześć – odparł tata. Postawił torbę na blacie, po czym odchrząknął i dodał: – Miło cię widzieć. Peter, prawda? − Owszem. − Stary znajomy – powiedział tata. – Co robicie, dzieciaki? − Piekę babeczki na kiermasz w szkole Kitty, a Peter mi pomaga. − Jesteś głodny? Kupiłem mnóstwo żarcia. Krewetki lo mein,

kurczak kung pao… − Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chciałbym zabrać Larę Jean na urodzinową imprezę do naszego kolegi. Obiecuję, że odwiozę ją o przyzwoitej porze. − Mówiłam ci, że muszę się zająć babeczkami – wtrąciłam, zanim tata zdążył cokolwiek odpowiedzieć. − Dokończymy pieczenie razem z Kitty – powiedział tata. – Idźcie na imprezę. − Naprawdę nie trzeba, tato. – Poczułam dziwny skurcz w brzuchu. – Poza tym to ja jestem mistrzem dekorowania ciast w tym domu. − Damy sobie radę z Kitty. Leć się przebrać. Sami

dokończymy babeczki. Chciałam coś powiedzieć, ale nie wiedziałam co, więc ostatecznie zamilkłam. − Dobrze – bąknęłam w końcu, nie ruszyłam się jednak z miejsca. Bałam się zostawiać tatę i Petera samych. − Słyszałaś, mamy błogosławieństwo twojego taty – powiedział Peter, uśmiechając się szeroko. Popatrzyłam na niego z lękiem. Przestraszyłam się, że tata potraktuje tę poufałość jako wyraz arogancji, ale nic na to nie wskazywało. Z pewnością każda dziewczyna ma ulubione ciuchy, w których zawsze czuje się dobrze. Nosi je wówczas tak często, że w pewnej chwili zaczynają wyglądać jak łachy, a nie ubrania. Kiedy

otworzyłam swoją szafę i zlustrowałam jej zawartość, stwierdziłam, że mam w niej same łachy. Moją frustrację pogłębiała świadomość, że Gen będzie wyglądać bosko. Gen zawsze wyglądała bosko, więc ja również powinnam się postarać. Przecież gdyby Peterowi nie zależało na tej imprezie, nie naciskałby, żebyśmy poszli. Założyłam dżinsy i zaczęłam szukać odpowiedniej bluzki. Przymierzyłam brzoskwiniowy top z falbankami, który nagle zaczął mi się wydawać zbyt oficjalny, oraz tunikę z rysunkiem pingwina z przodu − ale ta wydała mi się zbyt dziecinna. Właśnie wbijałam się w szare szorty i czarne zakolanówki, kiedy ktoś zapukał do pokoju. Spanikowana zasłoniłam się tuniką.

− Laro Jean? To był Peter. − Tak? − Gotowa? − Prawie! Idź… Poczekaj na mnie na dole, zaraz zejdę. − Zobaczę, co robi mała. − Westchnął głośno. Kiedy się upewniłam, że Peter odszedł spod drzwi mojej sypialni, rzuciłam tunikę na łóżko i sięgnęłam po kremową bluzeczkę w kropki. Pasowała do szortów i zakolanówek. Ale czy nie wyglądałam zakolanówek powinnam założyć mówiła, że taki

zbyt

słodko?

A

podkolanówki?

może

zamiast

Margot

zawsze

zestaw jest bardzo chic, a skoro kojarzył jej się z paryską elegancją, to chyba dobrze. Był jednocześnie szykowny i

romantyczny. Pomyślałam, że może przydałby się jeszcze beret, ale kiedy założyłam go na głowę, odwidziało mi się. Nie. Beret to już zdecydowana przesada. Szkoda, że miałam tak mało czasu. Zawsze lubiłam na spokojnie dobierać stroje. Chociaż gdybym wiedziała o imprezie wcześniej, to pewnie bym się wymigała. Co innego koktajl po szkole, a co innego impreza u kolegi Petera, tym bardziej że będzie tam Genevieve. Szybko obleciałam pokój w poszukiwaniu zakolanówek i truskawkowego błyszczyka do ust. Przy okazji stwierdziłam, że moja sypialnia wymagała gruntownych porządków. Panował w niej taki bałagan, że już niczego nie mogłam znaleźć.

Kiedy pobiegłam do pokoju Margot, żeby odnaleźć wielki sweter po dziadku, minęłam sypialnię Kitty. Moja siostra i Peter leżeli na podłodze i coś kombinowali przy jej dziecięcym zestawie laboratoryjnym. W szufladzie, w której Margot trzymała zwykle cieplejsze ubrania, leżały teraz koszulki i krótkie spodenki. Większość rzeczy zabrała do Szkocji. Nigdzie nie mogłam znaleźć swetra dziadka, za to na dnie szuflady leżała koperta. Był w niej list od Josha. Wiedziałam, że nie powinnam tego robić, ale po chwili wahania powoli, wręcz z namaszczeniem, otworzyłam kopertę i rozwinęłam kartkę. Kochana Margot, powiedziałaś, że musimy się rozstać, ponieważ nie

chcesz zaczynać studiów z bagażem w postaci chłopaka. Pragniesz wolności i nie chcesz, aby cokolwiek Cię ograniczało, ale oboje wiemy, że wcale nie o to chodzi. Zerwałaś ze mną, ponieważ po tym, jak się kochaliśmy, przestraszyłaś się bliskości i tego, że się ze mną za bardzo zwiążesz. W tym momencie przestałam czytać. A więc Chris miała rację – Margot i Josh uprawiali seks. Okazało się, że wszystko wyglądało zupełnie inaczej, niż mi się do tej pory wydawało. Myślałam, że znam swoją siostrę, ale wychodziło na to, że nie znam jej wcale. − Laro Jean! Jesteś już gotowa? – zawołał Peter. Z ociąganiem złożyłam list i z powrotem wsadziłam go do koperty, a potem odłożyłam dokładnie w to samo miejsce.

− Tak, już idę!

rozdział trzydziesty ósmy Steve Bledell, u którego odbywała się impreza, należał do szkolnej drużyny futbolowej i był jedną ze szkolnych gwiazd. Niewątpliwie również dlatego, że jego ojczym był na tyle bogaty, żeby mieć samolot. − Gotowa? – zapytał Peter. − Średnio – odpowiedziałam, wycierając spocone ręce w nogawki szortów.

Żałowałam, że przed wyjściem nie miałam więcej czasu, żeby zrobić porządek z włosami. − Omówmy strategię działania. Jedyne, co musisz robić, to sprawiać wrażenie we mnie zakochanej, a to przecież nic trudnego. − Jesteś największym zadufkiem, jakiego znam – powiedziałam i wzniosłam oczy do nieba. Peter się uśmiechnął i wzruszył ramionami, po czym wyciągnął rękę w kierunku drzwi wejściowych. W ostatniej chwili zawahał się. − Jeszcze moment. – Ściągnął mi z włosów frotkę i rzucił na ziemię. − Ej! – zaprotestowałam. − Tak wyglądasz o wiele lepiej, zaufaj mi – powiedział,

przeczesując mi włosy palcami. Odruchowo odepchnęłam jego dłoń. Peter wyciągnął z kieszeni telefon i niespodziewanie strzelił mi fotkę. − To na wypadek, gdyby Gen dobrała się do mojego telefonu – wyjaśnił, kiedy spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Ustawił sobie moje zdjęcie jako tło wyświetlacza. − Możemy zrobić jeszcze jedno? – zapytałam, kiedy zobaczyłam fotkę. Miałam na niej okropną fryzurę. − Nie, to jest fajne. Ładnie na nim wyszłaś – odparł. Natychmiast odczepnego,

pomyślałam,

że

powiedział

tak

na

ale i tak zrobiło mi się miło. Nie ukrywam, że świadomość, iż przychodzę na imprezę w

towarzystwie poczuciem

Petera,

napawała

mnie

specyficznym

dumy. Był tu ze mną. A może bliższe prawdy było stwierdzenie, że to ja byłam z nim? Zobaczyłam Genevieve, gdy tylko weszliśmy do środka. Siedziała na kanapie w otoczeniu swojej świty. Wszyscy trzymali szklanki z czerwonym napojem. Nic nie wskazywało na to, że przyszła z chłopakiem. Na mój widok nachyliła się w kierunku Emily i coś wyszeptała. − Czeeeść, Laro Jean – zawołała Emily w moją stronę. – Chodź i usiądź z nami. Przekonana, że Peter idzie za mną, ruszyłam w ich kierunku. Jednak okazało się, że Kavinsky zatrzymał się, aby z kimś

się przywitać. Rzuciłam mu przerażone spojrzenie, na co on tylko zachęcająco skinął ręką i bezgłośnie dał do zrozumienia, żebym na niego nie czekała. Te kilka metrów dzielące mnie od kanapy, na której siedziały bezlitośnie lustrujące mnie dziewczyny, wydały mi się odległością na miarę kontynentu. − Cześć – powiedziałam. Od razu zganiłam się w duchu za brak kontroli nad głosem, który wydał mi się zbyt piskliwy i dziecięcy. Na kanapie nie było już miejsca, więc przycupnęłam na bocznym oparciu jak ptaszek

na linii wysokiego napięcia. Spojrzałam na Petera, który właśnie przemierzał pokój w towarzystwie kolegów z drużyny lacrosse’a. Pomyślałam, że Peter Kavinsky ma fajne życie. Był taki wyluzowany i pewny siebie. Ewidentnie cieszyła go świadomość, że wszyscy na niego czekali i dopóki się nie zjawi, impreza tak naprawdę się nie rozpocznie. Rozejrzałam się po pokoju. W drugim końcu dostrzegłam Gabe’a i Darrella. Pomachali do mnie wesoło, ale nie podeszli do nas. Wyglądało na to, że wszyscy w napięciu oczekiwali, jak zachowa się Genevieve. Bardzo szybko pożałowałam, że zgodziłam się pójść na tę imprezę.

− Wszystkie umieramy z ciekawości, jak naprawdę jest z tobą i Kavinskim – wyszeptała Emily, nachylając się w moją stronę. Wiedziałam, że to Gen kazała jej to powiedzieć, chociaż nie zdradziła się żadnym gestem. Siedziała jak gdyby nigdy nic, sącząc powoli swój drink. Zaczęłam się zastanawiać, czy jest już pijana. Dochodziły mnie słuchy, że miała mocną głowę. Z braku doświadczenia nie wiedziałam, co w jej przypadku znaczy „mocna głowa”, ale ludzie plotkowali o jej możliwościach nie od dzisiaj. − Peter na pewno już wszystko wam powiedział – wydukałam, nerwowo oblizując usta.

Emily machnęła lekceważąco ręką, jakby słowa Petera nie były dla nich wiarygodne. − Ale my chcemy usłyszeć twoją wersję – powiedziała. – To zupełna niespodzianka. Jak do tego doszło, że jesteście razem? – Nachyliła się w moją stronę z udawaną poufałością. Zawahałam się i mimowolnie zerknęłam na Genevieve. − Nie przejmuj się, Laro Jean – powiedziała Gen, uśmiechając się z rezerwą. – Nic nas już nie łączy. Nie wiem, czy Peter ci mówił, ale to ja z nim zerwałam, więc naprawdę nie ma żadnego problemu. − Mówił. – Skinęłam głową. Oczywiście nic podobnego nie miało miejsca, ale i tak znałam prawdę.

− To kiedy się spiknęliście? – zapytała Gen pozornie obojętnym tonem, ale wiedziałam, że to tylko gra i tak naprawdę próbuje mnie podejść. − Całkiem niedawno – odparłam. − To znaczy? – Nie dawała za wygraną. − Tuż przed powiedziałam.

rozpoczęciem

roku

szkolnego

–

Taką wersję uzgodniliśmy z Peterem. Oczy Genevieve rozbłysły. Serce mi zamarło. Natychmiast się zorientowałam, że popełniłam błąd, ale było już za późno. Niestety nie ustrzegłam się przed jej urokiem i straciłam czujność. Genevieve była osobą, o której zainteresowanie wszyscy

zabiegali. Każdy chciał, żeby go polubiła. Wszyscy wiedzieli i widzieli, jak potrafiła być okrutna, ale kiedy skupiała na kimś uwagę, każdemu zależało, żeby ta chwila trwała wiecznie. Bez wątpienia istotnym czynnikiem była jej uroda, ale nie jedynym i najważniejszym. Myślę, że przede wszystkim chodziło o jej szczerość. Wystarczyło spojrzeć na jej twarz, żeby od razu się zorientować, co myślała, a po kilku sekundach usłyszeć to z jej ust. Genevieve zawsze otwarcie i bez zastanowienia mówiła to, co myśli. Wreszcie zrozumiałam, dlaczego Peter od tak dawna był pod jej urokiem.

− Aha – powiedziała w końcu, po czym rozmowa natychmiast zeszła na temat koncertu, który dziewczyny bardzo chciały zobaczyć. Przysłuchiwałam się ich szczebiotaniu w milczeniu. Byłam szczęśliwa, że nie muszę mówić nic więcej. Zaczęłam się zastanawiać, jak tata radzi sobie z babeczkami. Miałam nadzieję, że nie potrzyma ich zbyt długo w piekarniku. Nie było nic gorszego niż babeczka wysuszona na wiór. Kiedy dziewczyny zaczęły rozmawiać kostiumów

o wyborze

na najbliższą imprezę z okazji Halloween, wstałam i poszłam do łazienki. Gdy wróciłam, Peter siedział w skórzanym fotelu,

popijając piwo i rozmawiając z Gabem. Nigdzie w pobliżu nie widziałam wolnego krzesła. Moje miejsca na oparciu kanapy również było już zajęte. Zupełnie nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Po chwili zastanowienia postanowiłam zebrać się na odwagę i zrobić dokładnie to, czego się oczekuje od zakochanej dziewczyny. Tak na Ruszyłam więc

pewno zrobiłaby Genevieve.

dziarsko w stronę Petera i jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie, usiadłam mu na kolanach. − O, hej – powiedział kompletnie zdumiony Peter, krztusząc się z zaskoczenia piwem. − Hej – odparłam, delikatnie szczypiąc go w nos, tak jak

zrobiła bohaterka starego filmu, który kiedyś widziałam. Peter poruszył się niespokojnie na fotelu i rzucił mi rozbawione spojrzenie, jakby zaraz miał wybuchnąć śmiechem. Poczułam się nieswojo. Wydawało mi się, że łagodne uszczypnięcie w nos jest bardzo romantyczne. Czyżbym się myliła? Sekundę wściekłe

później

kątem oka

pochwyciłam

spojrzenie Genevieve, która nachyliła się w stronę Emily, znowu coś do niej wyszeptała, po czym wstała i wyszła z pokoju. A więc sukces! Jakiś czas później postanowiłam rozejrzeć się za czymś do picia. Nalałam sobie szklankę coli i sącząc płyn małymi łyczkami, obserwowałam z daleka rozmawiających w kuchni Petera

i Genevieve. Gen mówiła coś cichym, ale wyraźnie stanowczym tonem. W pewnej chwili złapała Petera za ramię. On próbował się wyrwać, ale Genevieve nie dawała za wygraną. Byłam tak zafascynowana rozgrywającą się na moich oczach sceną, że nie zauważyłam Lucasa Krapfa, który wyrósł przy mnie jak spod ziemi, po czym delikatnie stuknął swoją butelką piwa w moją szklankę. − Cześć, Laro Jean – powiedział. − O, cześć! – odparłam zachwycona widokiem przyjaznej znajomej twarzy.

− O co tamci się kłócą? − A kto to może wiedzieć. – Uśmiechnęłam się tajemniczo. Miałam nadzieję, że kłócą się o mnie, ponieważ oznaczało to, że nasz plan podziałał. Peter będzie zadowolony. Lucas przywołał mnie palcem, a kiedy przybliżyłam twarz do jego ust, wyszeptał: − Kiedy dwoje ludzi się kłóci, to nie jest dobry znak, Laro Jean. To znaczy, że komuś z tej pary wciąż zależy. Hm. Genevieve na pewno na nim zależało, Peterowi na niej pewnie też. Lucas delikatnie poklepał mnie po skroni i dodał: − Bądź ostrożna. − Oczywiście – odparłam.

W tej samej chwili Peter wypadł z kuchni jak burza. − Idziemy? – rzucił w przelocie, nie czekając na moją odpowiedź i kierując się w stronę drzwi. Spojrzałam na Lucasa i wzruszyłam ramionami. − Do zobaczenia w poniedziałek, Lucas – powiedziałam, po czym ruszyłam za Peterem. Dopiero teraz zauważyłam, jak bardzo jest zły. Z wściekłością wepchnął kluczyki do stacyjki i je szybko przekręcił. − Boże, ona doprowadza mnie do szału! – wykrzyknął. Był tak nabuzowany, że zupełnie nie panował nad sobą. – Co ty jej powiedziałaś?! − wykrzyknął. − Zapytała, kiedy zaczęliśmy się spotykać. Powiedziałam, że kilka tygodni temu, przed rozpoczęciem roku szkolnego.

Peter jęknął. − Przecież wpadliśmy na siebie dopiero w ostatni weekend wakacji. − Tak, ale już wtedy nie byliście razem. − Niby tak… − przyznał Peter. – Nieważne. Co było, to było. Z westchnieniem ulgi sięgnęłam po pas, zapięłam go, po czym ściągnęłam buty i podwinęłam nogi na siedzeniu. − O co się kłóciliście? – zapytałam. − Nie zawracaj sobie tym głowy – odparł Peter. – A tak w ogóle to świetnie się dzisiaj spisałaś. Genevieve mało nie pękła z zazdrości. − Hura – powiedziałam radośnie. − Powinnam się cieszyć, że jeszcze żyję.

Przez jakiś czas jechaliśmy w milczeniu, aż w końcu zapytałam go: − Peter… skąd wiedziałeś, że to, co czujesz do Genevieve, to miłość? − Chryste, Laro Jean. Dlaczego ciągle zadajesz takie dziwne pytania? − Bo jestem z natury ciekawska. – Odchyliłam osłonę przeciwsłoneczną z ukrytym lusterkiem. – A ty powinieneś się zastanowić, dlaczego boisz się tych dziwnych pytań – dodałam, poprawiając włosy. − Wcale się nie boję! − To dlaczego po prostu nie odpowiesz? Peter zamilkł. Nie odzywał się tak długo, że byłam pewna,

iż nie pociągnie tematu. − Nie wiem, czy w ogóle kiedykolwiek kochałem Genevieve. Skąd niby miałbym to siedemnaście lat.

wiedzieć?

Mam dopiero

− Siedemnaście to nie tak mało. Sto lat temu młodzi w naszym wieku zakładali rodziny. − Tak, ale to było przed wynalezieniem elektryczności i internetu. Sto lat temu osiemnastoletni chłopcy walczyli też na wojnie i bagnetami zabijali innych osiemnastoletnich chłopców, a zanim w ogóle osiągnęli nasz wiek, mieli już za sobą doświadczenia życiowe, o jakich nam się nawet nie śniło. A co my dzisiaj wiemy o życiu i miłości?

Nigdy wcześniej nie słyszałam z ust Petera takich słów. Mówił, jakby naprawdę zastanawiał się poważnie nad życiem. Pomyślałam jednak, że to tylko pokłosie jego niedawnej kłótni z Gen. Zwinęłam włosy w koczek i podpięłam je spinką. − Po pierwsze mówisz jak mój dziadek – powiedziałam. – A po drugie robisz uniki, żeby tylko nie odpowiedzieć na moje pytanie. − Odpowiedziałem ci, tylko nie spodobało ci się to, co usłyszałaś – odparł Peter. W tej chwili znaleźliśmy się pod moim domem. Peter zatrzymał się i wyłączył silnik. Zawsze tak robił, kiedy chciał

jeszcze porozmawiać, więc nie ruszałam się z miejsca i czekałam, co powie. Bezczynność i panująca między nami cisza sprawiły, że poczułam się nieswojo, więc sięgnęłam po torebkę i mimo że w oknach na piętrze mojego domu wciąż świeciło się światło, zaczęłam szukać w niej kluczy. Nagle przyszło mi do głowy, że zupełnie niezamierzenie znalazłam się w sytuacji, której pozazdrościłaby mi niejedna dziewczyna w szkole – jak gdyby nigdy nic siedziałam w czarnym audi Petera Kavinskiego. Czy nie o tym marzyła większość z nich? Peter oparł głowę o siedzenie i zamknął oczy. − Wiesz, że kiedy ludzie się kłócą, oznacza to, że wciąż

im na sobie zależy – powiedziałam, ale Peter milczał. – A to oznacza, że nie jesteś obojętny Genevieve – dodałam. Spodziewałam się, że w tym momencie zaprzeczy, ale nie zrobił tego. − Wiem, ale chciałbym, żeby było inaczej – stwierdził w końcu. – Nie chcę być czyjąś własnością. Nie chcę do kogokolwiek należeć. Słysząc naszą rozmowę, Margot zapewne stwierdziłaby, że należy do siebie samej, Kitty, że do nikogo, a ja, że chyba do sióstr i taty, chociaż może nie zawsze. Dopiero w tamtej chwili, gdy zaczęłam się nad tym zastanawiać, zdałam sobie sprawę, że zawsze chciałam do kogoś należeć − ale tak naprawdę, całym sercem. Być czyjąś i czuć, że ktoś jest mój.

− A więc dlatego to wszystko robisz – stwierdziłam po chwili milczenia, choć tak naprawdę znałam odpowiedź. – Chcesz udowodnić, że do niej nie należysz i nie jesteś jej własnością. Myślisz, że w ogóle jest jakaś różnica między należeniem do kogoś a byciem czyjąś własnością? − Oczywiście. To pierwsze robisz z wyboru, w drugim twoje zdanie nie ma znaczenia. − Musisz ją naprawdę kochać, skoro tak zaprzątasz sobie tym głowę. − Jesteś niepoprawną marzycielką. – Peter prychnął lekko zniecierpliwiony.

− Dziękuję – odparłam, chociaż wiedziałam, że to był komplement, bo chciałam go sprowokować. Kiedy znowu się odezwał, wiedziałam, że mi się udało. − Co ty możesz wiedzieć o miłości, Laro Jean? Przecież nawet nigdy nie miałaś chłopaka – powiedział z kwaśną miną. W pierwszej chwili miałam ochotę skłamać. Wymyślić kogoś z obozu, z innego miasta, skądkolwiek. Na końcu języka miałam jego imię (Clint), ale w ostatniej chwili stwierdziłam, że to nie ma najmniejszego sensu, a w dodatku byłoby upokarzające, ponieważ Peter od razu zorientowałby się, że kłamię. Poza tym wcześniej sama mu powiedziałam, że nigdy nie miałam chłopaka, ale nawet gdybym tego nie zrobiła, i tak bardziej żałosne wydawało mi się

opowiadanie o jakimś wyimaginowanym ukochanym niż przyznanie mu racji. − To prawda, nie miałam chłopaka, ale znam całe mnóstwo dziewczyn, które ich miały, a nigdy w życiu nie były zakochane. A ja byłam – oznajmiłam. To właśnie był mój powód uczestnictwa w tej farsie. − Niby w kim? – zapytał Peter z drwiną w głosie. – W Joshu Sandersonie? Tym ośle? − Josh nie jest osłem. Nie masz prawa tak mówić, bo w ogóle go nie znasz. − Naprawdę nie trzeba być geniuszem, żeby zauważyć, że to idiota.

− Sugerujesz, że moja siostra jest ślepa albo głupia? – Czułam rosnącą irytację. Stwierdziłam, że jeśli powie choćby jedno złe słowo na Margot, zerwę naszą umowę. Nie jestem aż tak zdesperowana. Tymczasem Peter roześmiał się i powiedział: − Nie, ale ty jesteś! − Zmieniłam zdanie. Ty nikogo w życiu nie kochałeś, z wyjątkiem siebie – rzuciłam, po czym szarpnęłam za klamkę, żeby wysiąść, ale okazało się, że drzwi są zablokowane. − Laro Jean, to był tylko żart. Daj spokój. − Do zobaczenia w poniedziałek. − Poczekaj. Czekaj! Powiedz, jak to możliwe, że nigdy w życiu się z nikim nie spotykałaś? – zapytał.

− Nie wiem – odparłam, wzruszając ramionami. – Chyba dlatego, że nikt nigdy nie chciał się ze mną spotykać. − Bzdura. Wiem, że Martinez chciał, ale mu odmówiłaś. − O co wam, chłopakom, chodzi z tym mówieniem do siebie po nazwisku? – zapytałam zdziwiona, że wiedział o Martinezie. – To ma być… − urwałam, szukając odpowiedniego słowa. – To ma być fajne czy szpanerskie? − Nie zmieniaj tematu. − Odmówiłam odpowiedziałam,

mu,

ponieważ

się

bałam

–

patrząc w okno i bezmyślnie kreśląc na szybie literę „M” jak Martinez. − Bałaś się Tommy’ego? – zapytał Peter, specjalnie

akcentując imię Martineza. − Nie, lubię Tommy’ego. Nie o to chodzi. Po prostu, kiedy to się dzieje… Kiedy to się dzieje naprawdę, zaczynam się bać. Kiedy sytuacja wykracza poza sferę moich marzeń… Kiedy nie są to już tylko kłębiące się w mojej głowie myśli i wyobrażenia, ale człowiek z krwi i kości, który ma wobec mnie oczekiwania i pragnienia, wtedy zaczyna Odwróciłam głowę

mnie

to

przerażać.

–

w stronę Petera. Zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, jak na mnie patrzy. Słuchał mnie. Miał taką minę, jakby naprawdę był zainteresowany tym, co mówię. – Dlatego nawet kiedy ktoś mi się podobał… Nawet kiedy się w nim zakochałam, zawsze

ostatecznie wybierałam siostry, ponieważ uważałam, że moje miejsce jest przy nich. Należę do nich. − Poczekaj. A teraz? – zapytał Peter, kiedy skończyłam długi wywód. − Teraz? Teraz już mi się tak nie podobasz, więc… − Bardzo dobrze – wtrącił. – Nie zakochuj się we mnie znowu. Nie zniosę kolejnej zadurzonej we mnie dziewczyny. To zbyt wyczerpujące. − Ale jesteś wybuchając

napuszony

–

powiedziałam,

nagle

śmiechem. − Żartowałem – dodał od razu Peter, ale ja wiedziałam, że nie

żartował. – Powiedz, dlaczego ci się podobałem? – zapytał, uśmiechając się i znowu przyjmując postawę czarusia. − Szczerze? Nie potrafię ci na to odpowiedzieć. Uśmiech Petera nieco przygasł, ale tylko na sekundę, choć Kavinsky nie wydawał się już tak pewny siebie. − Napisałaś, że sprawiam, iż ludzie zaczynają się dzięki mnie czuć wyjątkowi. I że… dobrze tańczę i że zgodziłem się być w parze z Jeffreyem Suttlemanem! − Jejku, nauczyłeś się tego listu na pamięć? – zapytałam nie bez złośliwości. Kiedy uśmiech zupełnie znikł z twarzy Petera, poczułam satysfakcję. Wreszcie udało mi się mu dogryźć, ale chwilę później

zrobiło mi się głupio, ponieważ zdałam sobie sprawę, że zupełnie bez powodu zabawiłam się jego kosztem i zraniłam jego uczucia. Co się ze mną działo? Dlaczego wciąż dążyłam do tego, żeby sprawić mu ból? Chcąc zatuszować efekt moich słów, szybko dodałam: − Tak serio to naprawdę wtedy miałeś coś w sobie. Gdyby sądzić po wyrazie jego twarzy, ostatnie zdanie zamiast pomóc, tylko pogorszyło sytuację. Peter zrobił dziwny grymas, ale nie miałam już kompletnie żadnego pomysłu, jak mogłabym naprawić swoją gafę, więc otworzyłam drzwi i rzuciłam: − Dzięki za podwiezienie.

Po wejściu do domu pierwsze kroki skierowałam do kuchni. Wszystkie babeczki stały pięknie zapakowane w pudełka. Co prawda dekoracja nie wyglądała idealnie i tata z Kitty przesadzili z posypką, ale ogólnie babeczki prezentowały się dobrze. Odetchnęłam z ulgą. Bez względu na to, co się stało dzisiejszego wieczoru, Kitty przynajmniej nie będzie musiała się wstydzić. Od: Margot Covey [email protected] Do: Lara Jean Covey [email protected] Jak tam w szkole? Zapisałaś się na wiosenne praktyki? Myślę, że powinnaś się zastanowić nad Lit Magiem albo Model UN. Nie zapomnij, że w tym tygodniu jest koreańskie

Święto Dziękczynienia. Zadzwoń do babci, bo będzie wściekła! Tęsknię za Wami. PS Błagam, wyślij mi moje ulubione herbatniki! Brakuje mi naszych zabaw z maczaniem ciastek w mleku. Kocham, M. Od: Lara Jean Covey [email protected] Do: Margot Covey [email protected] W szkole wszystko w porządku. Nie jestem na żadnych praktykach, ale pomyślę o tym. Już wcześniej wpisałam sobie do notesu, że mam zadzwonić do babci. Nie martw się, wszystko jest oczywiście pod kontrolą! Buziaki

rozdział trzydziesty dziewiąty Mama Petera ma sklep z antykami. Nazywa się Linden & White i mieści się w pięknej starej kamienicy. Pani Kavinsky sprzedaje w nim głównie meble, ale w sklepie można również kupić biżuterię. Wszystkie klejnoty są wyeksponowane w szkatułkach najbardziej

uporządkowanych

według

epok.

Mnie

podoba się biżuteria z pierwszej dekady dwudziestego wieku, szczególnie piękny złoty medalion w kształcie serca, z

maleńkim diamencikiem na samym środku, który, gdy odbija światło, wygląda jak eksplodująca gwiazda. Medalion kosztuje czterysta dolarów. Sklep pani Kavinsky znajduje się tuż obok księgarni McCalls, dlatego zawsze, gdy wpadam po jakąś książkę, zaglądam do sklepu mamy Petera, żeby na niego popatrzeć. Za każdym razem spodziewam się, że już nie zobaczę medalionu, ale on wciąż tam jest. Nikt go nie kupuje. Kiedyś wpadłyśmy na pomysł kupienia mamie w prezencie na Dzień Matki złotej broszki w kształcie koniczynki. Piękna ozdoba pochodziła z lat czterdziestych. Razem z Margot przez

miesiąc, co sobotę, sprzedawałyśmy lemoniadę, aby uzbierać na nią pieniądze. Udało nam się zgromadzić szesnaście dolarów. Pamiętam, jakie byłyśmy dumne, kiedy wręczałyśmy tacie nasze oszczędności z przekonaniem, że to większa część kwoty niezbędnej do zakupu broszki, a tata po prostu tylko trochę się dorzuci. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że prezent dla mamy musiał kosztować o wiele więcej, jednak nigdy nie zapytałam ile. I może dobrze. Broszka była ulubioną ozdobą mamy, więc kiedy umarła, pochowaliśmy ją razem z nią. Gdy stałam nad gablotką, kolejny raz podziwiając złoty medalion, z zaplecza nagle wyszedł Peter.

– O, cześć – powiedział zdziwiony. – Cześć. A co ty tu robisz? – Yyy… To sklep mojej mamy. Pamiętasz? – odparł, patrząc na mnie tak, jak zwykle patrzy się na niezbyt mądre osoby. – Oczywiście, że pamiętam, ale nigdy wcześniej cię tu nie widziałam. Pracujesz tu? – Nie, chciałem tylko coś podrzucić mamie. A teraz okazuje się, że jutro muszę pojechać do Huntsburgha po komplet krzeseł – powiedział, robiąc kwaśną minę. – W obie strony to ponad dwie godziny drogi. Na samą myśl o tym robię się zły. Współczująco pokiwałam głową i odsunęłam się od gablotki, udając, że zainteresował mnie czarno-różowy globus. Wiedziałam,

że podoba się Margot. Z pewnością ucieszyłaby się, gdyby dostała go na Gwiazdkę. Lekko nim zakręciłam. – Ile to kosztuje? – zapytałam. – Nie wiem. Zobacz na metce – powiedział Peter, opierając się na ladzie. – Powinnaś ze mną pojechać. – Gdzie? – No po te krzesła. – Przed chwilą powiedziałeś, że robisz się zły na samą myśl o podróży, a ja nie wiem, czy mam ochotę spędzić sobotni poranek w towarzystwie wkurzonego gbura. – No tak, ale będę w trochę lepszym humorze, jeśli wybierzesz się ze mną. – Rany, dzięki.

– Nie ma za co – powiedział Peter. „Nie ma za co” było jego ulubionym powiedzonkiem. Ciągle w ten sposób ripostował. Miałam ochotę mu uświadomić, że to akurat nie było „dziękuję” wymagające uprzejmego „nie ma za co”, ale dałam sobie spokój. – No to jedziesz czy jak? – zapytał po chwili. – Czy jak. – No weź! Przecież ludzie wyprzedają cały dom. Właściciel od lat był obłożnie chory, więc wszystkie jego rzeczy mają przynajmniej jakieś pięćdziesiąt lat. Założę się, że znalazłabyś tam kilka interesujących okazów dla siebie. Lubisz starocia, prawda? – Tak – przyznałam zdziwiona, że o tym wiedział. –

Szczerze mówiąc, zawsze chciałam pojechać na taką domową aukcję. Jak on umarł? Właściciel. To znaczy, ile czasu leżał w domu, zanim go znaleziono? – Boże, jesteś naprawdę szurnięta – odparł Peter, wzdrygając się. – Nie znałem cię od tej strony. – Mam całkiem sporo stron – powiedziałam, pochylając się w jego kierunku. – No? To jak umarł? – Wcale nie umarł, wariatko. Jest po prostu leciwy i rodzina załatwiła mu miejsce w domu opieki. No to co? Jestem po ciebie jutro o siódmej, tak? – O siódmej?! Nie wspominałeś o konieczności zrywania

się o tej porze w sobotę! – Przykro mi, ale musimy tam być jak najwcześniej, zanim zgarną nam sprzed nosa najlepsze kąski. Wieczorem zabrałam się za przygotowanie kanapek na drogę, z pieczenią, serem i pomidorem. Moje posmarowałam dodatkowo majonezem, a te dla Petera musztardą. On nie lubił majonezu. To zabawne, że nawet w udawanym związku można było tyle się dowiedzieć o tej drugiej osobie. W pewnej chwili do kuchni niepostrzeżenie wślizgnęła się Kitty i próbowała zwinąć jedną kanapkę, ale przyłapałam ją i

pacnęłam w rękę. – To nie dla ciebie. – A dla kogo? – Dla mnie i dla Petera. Na drogę. Kitty wspięła się na stołek i z zainteresowaniem przyglądała moim zabiegom z kanapkami. – Lubię Petera. Jest zupełnie inny niż Josh, ale i tak go lubię – powiedziała w końcu. – Co masz na myśli? – zapytałam. – Czy ja wiem… Jest bardzo zabawny, ciągle żartuje i się śmieje. Musisz być w nim naprawdę zakochana, skoro szykujesz dla niego kanapki. Kiedy Margot i Josh zaczęli być razem, Margot

ciągle szykowała dla niego makaron cztery sery, bo to jego ulubione danie. A jakie jest ulubione danie Petera? – No… Nie wiem. On właściwie lubi wszystko. – Jesteś jego dziewczyną, więc powinnaś wiedzieć takie rzeczy – skwitowała Kitty, patrząc na mnie z ukosa. – Wiem, że nie lubi majonezu. – Majonez jest ohydny. Josh też go nie lubi. Rzeczywiście. Josh naprawdę nie lubił majonezu, ale dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. – Kitty, tęsknisz za nim? Mała pokiwała głową. – Chciałabym, żeby do nas przychodził tak jak dawniej – powiedziała. Miała tak żałosną minę, że chciałam ją przytulić, ale już po chwili przybrała swoją standardową, buntowniczą pozę z

rękami na biodrach i dodała: – Tylko nie zużyj całego mięsa, bo nic nie zostanie na przyszły tydzień i nie będę miała co zjeść na obiad. – Oj, cicho bądź. Jeśli nawet zużyję, to mogę zrobić sałatkę z tuńczykiem. – Już ja cię przypilnuję – odparła Kitty, po czym wybiegła z kuchni. – Już ja cię przypilnuję? – mruknęłam pod nosem. – Skąd ona bierze te teksty? Warowałam przy oknie od siódmej trzydzieści. Na stole leżała torba z kanapkami i mój aparat, który postanowiłam ze sobą zabrać na wypadek, gdyby trafiło się coś okropnego albo fajnego

warte uwiecznienia. Lubiłam fotografować ruiny, stare, szare domy jak z horrorów, z wielkimi bramami wjazdowymi i stawami albo żywopłotami w formie labiryntu. Minivan mamy Petera pojawił się na naszym podjeździe za piętnaście siódma. Byłam trochę zła, że Peter znowu się spóźnił. Wskoczyłam do środka, ale zanim zdążyłam to jakoś skomentować, Peter zawołał: – Przepraszam! Naprawdę bardzo, bardzo mi przykro. Ale zobacz, co dla ciebie mam! – Podał mi jeszcze ciepłego pączka. – Zatrzymałem się specjalnie w cukierni. Jest z czekoladą. Oderwałam kawałeczek pączka i włożyłam go do ust. – Mmm… Pycha!

– A więc dobrze, że się spóźniłem? – zapytał Peter, wycofując samochód. W odpowiedzi pokiwałam z zapałem głową i wgryzłam się w aromatyczną bułę. – Bardzo dobrze – dodałam z buzią pełną drożdżowego ciasta. – Masz może wodę? – zapytałam. Peter podał mi do połowy opróżnioną butelkę, z której pociągnęłam solidny łyk. – To najlepszy pączek, jakiego jadłam. – Super – powiedział Peter, zerkając na mnie. – Masz całą buzię w lukrze! – dodał, wybuchając śmiechem, a kiedy wytarłam usta serwetką, dorzucił: – Policzki też. – No już dobra, dobra – odparłam. Po chwili ciszy poczułam się nieswojo.

– Mogę włączyć jakąś muzykę? – zapytałam, wyciągając telefon. – Wiesz co, a moglibyśmy jeszcze przez chwilę posiedzieć w ciszy? Zanim kofeina zacznie działać, muzyka mnie drażni. – Yyy… No jasne – odparłam, zastanawiając się, czy „posiedzieć w ciszy” odnosiło się również do mojego gadania. Gdybym wiedziała, że podczas naszej wyprawy nie będę się mogła odzywać, odmówiłabym współuczestnictwa. Twarz Petera wyrażała kompletny spokój. Zupełnie jakby nie prowadził samochodu, tylko łódkę odbijającą się leniwie od fal spokojnego morza. Tyle że jego mina była absolutnym przeciwieństwem prędkości, z jaką się poruszaliśmy.

Peter prowadził jak wariat. Po dziesięciu sekundach nie wytrzymałam. – Czy ja też mam się nie odzywać? – Nie, chodziło mi tylko o muzykę. Możesz gadać, ile dusza zapragnie. – Okej – odparłam, milknąc. Nie wiem dlaczego, ale zwykle dzieje się tak, że kiedy ktoś daje nam pełną swobodę gadania, nagle okazuje się, że nie mamy nic do powiedzenia. – Ej, jaka jest twoja ulubiona potrawa? – rzuciłam w końcu. – Wszystko, co da się zjeść. – No dobra, ale co ci najbardziej smakuje? Makaron z serem… Smażony kurczak… A może stek lub pizza? – Wszystko, co wymieniłaś, lubię tak samo.

Westchnęłam niecierpliwie. Jak można nie umieć się określić w kwestii ulubionego jedzenia? Peter spapugował moje westchnienie i roześmiał się, po czym dodał: – No dobra. Bardzo lubię cynamonowe tosty. To jest moje ulubione żarcie. – Cynamonowe tosty? Naprawdę smakują ci bardziej niż paluszki krabowe albo cheeseburger? – Tak. – Bardziej niż jedzenie z grilla? Peter zawahał się, ale w końcu powiedział: – Tak! I przestań podawać w wątpliwość mój wybór. Obstaję przy tym, co powiedziałem.

– No dobra – odparłam, wzruszając ramionami. Odczekałam chwilę z nadzieją, że zapyta, jakie jest moje ulubione jedzenie, ale tak się nie stało, więc w końcu sama przerwałam ciszę. – A ja najbardziej lubię ciasto. – Jakie ciasto? – Wszystko jedno jakie. Każde. – Przed chwilą opieprzyłaś mnie za to, że nie jestem w stanie się określić – odciął się Peter. – Bardzo trudno jest mi wybrać coś konkretnego! No bo wiesz, na przykład ciasto kokosowe, takie z lukrem, który wygląda jak śnieg – uwielbiam je. Ale tak samo lubię sernik, ciasto cytrynowe i marchewkowe. Smakuje mi również tort z

kremem i ciasto czekoladowe z polewą czekoladową… Jadłeś kiedyś ciasto na oliwie z oliwek? – Nie. Co to za wynalazek? – Jest naprawdę dobre, bardzo wilgotne w środku. Pycha! Zrobię ci takie. – Przez ciebie staję się głodny – jęknął Peter. – Powinienem był kupić więcej pączków. Natychmiast sięgnęłam do brązowej torby i wyciągnęłam z niej zawiniętą w papier kanapkę z literą „P”. Wcześniej w domu opisałam każdą paczuszkę, żeby bez rozwijania papieru wiedzieć, która jest dla kogo.

– Chcesz kanapkę? – zapytałam. – Zrobiłaś mi kanapki? – Dla siebie też. A skoro robiłam dla siebie, to chyba trochę niegrzecznie by było nie zrobić dla ciebie i ostentacyjnie obżerać się na twoich oczach. Peter wziął ode mnie kanapkę i zaczął jeść. – Bardzo dobra – stwierdził. – Co to za musztarda? – Piwna. Tata zamawia ją w jakimś katalogu. Bardzo lubi gotować, więc kulinarnymi.

interesuje

się

różnymi

nowinkami

– A ty nie jesz? – Nie, zjem później. W połowie drogi trafiliśmy na korek. Peter robił, co mógł, żeby jak najszybciej z niego wyjechać i ciągle zerkał na zegarek. – Dlaczego się tak spieszymy? – zapytałam.

– Z powodu Epsteinów – odparł, niecierpliwie bębniąc palcami w kierownicę. – Kim są Epsteinowie? – Takie małżeństwo, które prowadzi antykwariat w Charlottesville. Ostatnio Phil przyjechał na aukcję pięć minut przede mną i sprzątnął mi wszystko sprzed nosa. Dzisiaj będzie to samo. – Kurczę, nie miałam pojęcia, że to taka agresywna branża. Peter uśmiechnął się protekcjonalnie i powiedział: – Chyba każda branża jest w jakimś stopniu agresywna, prawda? Przewróciłam oczami i spojrzałam za okno. Cały on, zawsze

i wszędzie pewny siebie i mający coś do powiedzenia. Gdy staliśmy na światłach, Peter nagle podskoczył w fotelu i wykrzyknął: – O cholera! Epsteinowie! – Gdzie?! Gdzie?! – krzyknęłam lekko nieprzytomna, niespodziewanie wyrwana z drzemki. – Tam, w tym czerwonym SUV-ie, dwa samochody przed nami, na prawym pasie. Wychyliłam się przez okno, ale nie zobaczyłam twarzy, tylko dwie siwe głowy. Z tej odległości trudno było ocenić, czy mieli sześćdziesiąt, czy siedemdziesiąt lat. Kiedy tylko włączyło się zielone, Peter wcisnął gaz do dechy i ruszył z piskiem opon.

– Dawaj! – krzyknęłam. Udało nam się minąć SUV-a. Byłam tak podekscytowana, że niewiele myśląc, wystawiłam głowę przez okno, i nie zważając na wiatr wyczyniający jakieś koszmarne tańce w moich włosach, wrzasnęłam: – Hurrraaa!!! – Jesteś nienormalna – powiedział Peter, łapiąc mnie za tył bluzki i wciągając do środka. Kiedy na niego spojrzałam, zobaczyłam, że miał taką samą minę, jak tego dnia, gdy pocałowałam go na środku szkolnego korytarza, jakby chciał powiedzieć: „Jesteś inna, niż mi się do tej pory wydawało”. Kiedy dojechaliśmy pod właściwy adres, pod domem stało już kilka samochodów. Z zaciekawieniem wystawiłam głowę przez

okno. Spodziewałam się mrocznego dworzyszcza z zardzewiałą bramą strzeżoną przez gargulce, ale moim oczom ukazała się całkiem zwyczajna budowla. Musiałam mieć bardzo zawiedzioną minę, ponieważ parkując naszego minivana, Peter powiedział: – Nie oceniaj wyprzedaży po fasadzie domu. Nie raz znajdowałem prawdziwe skarby w zupełnie niepozornych lokalizacjach i historycznych

kompletne

śmieci

w

teoretycznie

pałacach. Wyskoczyłam z samochodu i przykucnęłam, aby zawiązać sznurówkę. – Szybciej, Laro Jean, Epsteinowie będą tu dosłownie za chwilę! – powiedział Peter, po czym złapał mnie za rękę i

razem popędziliśmy w stronę drzwi wejściowych. Trudno było mi za nim nadążyć, więc mocno się zasapałam. Kiedy tylko weszliśmy do środka, Peter od razu podszedł do człowieka w garniturze, a ja wykorzystałam ten moment na złapanie oddechu. Po domu krążyło już kilka osób. Na samym środku pokoju stał wielki stół zastawiony porcelanową i szklaną zastawą oraz podeszłam

różnymi

drobiazgami.

Zaciekawiona

bliżej i zaczęłam oglądać wystawione przedmioty. Spodobała mi się biała sosjerka w pączki róż, ale nigdzie nie było widać metki z ceną. Pewnie była bardzo droga. Nie wiedziałam, czy mogę jej dotknąć, więc w końcu dałam sobie spokój.

W pokoju stał również wielki kosz ze starymi gadżetami bożonarodzeniowymi: reniferami

plastikowymi

Mikołajami,

Rudolfami oraz bombkami. Właśnie lustrowałam jego zawartość, kiedy obok mnie pojawił się uśmiechnięty Peter. – Misja wykonana – powiedział, po czym skinął głową w kierunku pary starszych ludzi, którzy właśnie oglądali drewniany kredens. – Epsteinowie – wyszeptał. – Masz te krzesła? – zawołał pan Epstein pozornie normalnym głosem. W jego postawie wyczuwało się jednak lekką irytację. – Zna pan odpowiedź – oznajmił Peter. – Powodzenia następnym razem – dodał, po czym zwrócił się do mnie: – Znalazłaś coś ciekawego?

– Całkiem sporo rzeczy – odparłam, wskazując na jaskraworóżowego renifera. Był cały ze szkła, a zamiast nosa miał zamontowaną niebieską żaróweczkę. – Wspaniale by się prezentował na mojej toaletce. Zapytasz tego pana, ile kosztuje? – Nie, ale sama możesz to zrobić. To będzie świetna lekcja negocjacji – powiedział Peter, po czym złapał mnie za rękę i poszliśmy w stronę stolika, przy którym prowadzący aukcję mężczyzna w garniturze uzupełniał jakieś dokumenty. Wyglądał bardzo dostojnie i najwyraźniej pochłaniała go praca. Nie chciałam mu przeszkadzać. Poczułam się okropnie onieśmielona i zaczęłam się zastanawiać, czy ten cały renifer jest mi naprawdę potrzebny do szczęścia, ale Peter

posłał mi znaczące spojrzenie, więc w końcu zebrałam się na odwagę, odchrząknęłam i zapytałam: – Bardzo pana przepraszam, ile kosztuje ten renifer? – Niestety nie mogę go sprzedać oddzielnie. To element zestawu. – Zestawu? – No tak, do sprzedania jest cały zestaw, czyli zaprzęg, w którym jest kilka reniferów oraz inne ozdoby. Kosztuje siedemdziesiąt pięć dolarów. W końcu jest vintage – powiedział mężczyzna, po czym wrócił do wypełniania papierów. – No cóż, dziękuję bardzo – odparłam i już zaczęłam się wycofywać, ale Peter przytrzymał mnie i uśmiechając się przymilnie do człowieka w garniturze, zapytał:

– A czy mógłby go pan dorzucić jako gratis do tych krzeseł? – Nie chciałbym zdekompletować całego zestawu – odparł tamten. Peter znowu na mnie spojrzał, dając mi do zrozumienia wzrokiem, że skoro mi zależy na reniferze, powinnam wkroczyć do akcji. Ja odpowiedziałam spojrzeniem mówiącym, że aż tak bardzo mi nie zależy, ale Peter pokręcił głową i znowu popchnął mnie w stronę kontuaru. – Proszę, niech pan się zgodzi. Zapłacę za niego dziesięć dolarów. Nikt nie zauważy, że brakuje jednego renifera. Poza tym proszę spojrzeć – jedno kopytko jest trochę ukruszone – powiedziałam, podsuwając mu pod nos różowego

rogacza. – No dobra, niech go pani weźmie – burknął mężczyzna, a kiedy rozpromieniona wyciągnęłam portfel, znacząco machnął ręką, dając mi do zrozumienia, że nie chce pieniędzy. – Dziękuję! Bardzo panu dziękuję – powiedziałam, przyciskając renifera do piersi. No cóż, okazało się, że targowanie się nie jest aż tak trudne, jak mi się wydawało. Peter mrugnął do mnie, po czym zwrócił się ponownie do mężczyzny za ladą: – Podjadę trochę bliżej, żeby łatwiej było zapakować krzesła. Razem wyszli na zewnątrz, a ja zostałam w środku i znowu

zaczęłam się przyciągnęły

rozglądać.

Mój

wzrok

tym razem

zdjęcia wiszące na ścianie. Zaciekawiło mnie, czy też są na sprzedaż. Niektóre z nich wyglądały na bardzo stare. Na jednym zobaczyłam dziewczynkę w białej koronkowej sukience do komunii. Uśmiechała się, ale w jej oku dostrzegłam taki sam figlarny błysk, jaki niekiedy widywałam u Kitty. – To moja córka Patricia – powiedział nagle ktoś za moimi plecami. Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam starszego mężczyznę w niebieskim swetrze i spranych dżinsach. Opierał się o balustradę schodów i patrzył wprost na mnie. Wyglądał bardzo

krucho. Jego skóra była blada i cienka jak bibułka. – Mieszka w Ohio. Jest księgową – dodał, nie spuszczając ze mnie wzroku. Wpatrywał się we mnie tak, jak zwykle patrzy się na osobę, którą skądś się zna, ale trudno sobie przypomnieć skąd. A może kogoś mu przypominałam? – Ma pan piękny dom – powiedziałam, chociaż nie było to do końca zgodne z prawdą. Dom był stary i zaniedbany. Zdecydowanie przydałoby się mu porządne sprzątanie, ale wszystkie zgromadzone w nim przedmioty ogromnie mi się podobały. – Nie zostało w nim nic poza ścianami. Wszystkie moje

rzeczy zostały wyprzedane. Wiesz, niestety nie mogę ich ze sobą zabrać. – Mówi pan zabrać. W sensie – na drugą stronę? Kiedy pan umrze? – zapytałam. – Nie, do domu opieki. Ups. – No tak – powiedziałam i zaśmiałam się nerwowo. Zawsze tak reagowałam, kiedy strzeliłam jakąś gafę. – Co tam masz? – zapytał mężczyzna. – To – odparłam, pokazując renifera. – Ten pan w garniturze mi go dał. Chce go pan z powrotem? Dostałam go za darmo. Jest jednym z elementów zestawu.

Mężczyzna uśmiechał się, przez co zmarszczki na jego twarzy jeszcze bardziej się pogłębiły. – To był ulubiony renifer Patty. – W takim razie może ona chciałaby go zatrzymać? – zapytałam, wyciągając w stronę mężczyzny rękę, w której miałam swoją zdobycz. – Nie, weź go. Jest twój. Patty nawet nie pofatygowała się, żeby pomóc mi w przeprowadzce, więc… Może coś jeszcze ci się podoba? Mam cały kufer pełen jej starych ubrań. O kurczę. A więc trafiłam na jakiś rodzinny dramat. Lepiej trzymać się z daleka od takich sytuacji. Ale te ubrania vintage! Nie mogłam się oprzeć pokusie. Kiedy Peter w końcu mnie odnalazł, siedziałam po turecku w

pokoju muzycznym, przekopując się z zapałem przez stos ciuchów, które pan Clark dał mi do przejrzenia. On sam zdrzemnął się na stojącej nieopodal kanapie. Zdążyłam już wyszukać rewelacyjną sukienkę mini w kolorze pudrowego różu, na punkcie której z miejsca zwariowałam, oraz zapinaną od góry do dołu na maleńkie guziczki i przewiązywaną w talii koszulkę bez rękawów w stokrotki. – Patrz, Peter! – powiedziałam, pokazując mu sukienkę. – Pan Clark pozwolił mi wziąć trochę ubrań. – Kto to jest pan Clark? – zapytał Peter, a jego głos zadudnił w pustym pokoju.

Przyłożyłam palec do ust i wskazałam śpiącego staruszka. – Lepiej zmywajmy się stąd, zanim gość od aukcji zorientuje się, że pan Clark rozdaje rzeczy za darmo. – Do widzenia, panie Clark – powiedziałam cicho, wstając z podłogi. Nie chciałam go budzić. Nieco wcześniej, kiedy opowiadał mi o swoim rozwodzie, był bardzo przybity. Pan Clark otworzył oczy i zapytał: – To twój facet? – Nie do końca – odparłam. W tej samej chwili Peter objął mnie i powiedział: – Tak, proszę pana, jestem jej chłopakiem. Nie podobał mi się jego ton, kiedy to mówił. Jakby trochę się

nabijał ze mnie i starszego człowieka. – Dziękuję za ubrania – powiedziałam. Pan Clark podniósł się powoli do pozycji siedzącej, po czym wyciągnął ramię w stronę mojej dłoni, a kiedy mu ją podałam, pocałował mnie w rękę. Dotyk jego ust był jak muśnięcie skrzydeł ćmy. – Nie ma za co, Patty. Podniosłam rzeczy, które dla siebie wybrałam, i ruszyłam z Peterem w kierunku drzwi. W progu jeszcze raz się odwróciłam i pomachałam naszemu gospodarzowi na pożegnanie. Kiedy tylko wyszliśmy na zewnątrz, Peter zapytał mnie, kim jest Patty, ale

udałam, że tego nie słyszałam. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo byłam podekscytowana, a przez to zmęczona wydarzeniami tego dnia, dopóki nie obudziłam się na podjeździe własnego domu. Musiałam zasnąć jakieś dwie sekundy po tym, jak ruszyliśmy, ponieważ w ogóle nie pamiętałam drogi powrotnej. – Jesteśmy na miejscu, Laro Jean – powiedział Peter. Kiedy otworzyłam oczy, nadal ściskałam w rękach sukienkę i koszulę. Niebieskonosy renifer leżał na moich kolanach. Patrząc na te rzeczy, znowu poczułam radość. Zupełnie jak złodziej, któremu właśnie udało się obrabować bank i umknąć przed pościgiem. – Dziękuję ci za dzisiejszy dzień, Peter.

– To ja dziękuję, że ze mną pojechałaś – odparł. – Ach tak, zupełnie bym zapomniał – moja mama zaprasza cię do nas jutro na kolację. – Powiedziałeś o nas mamie? – zapytałam z wyrzutem, kiedy udało mi się już pozbierać szczękę z podłogi. – Przecież Kitty też o nas wie. Poza tym jestem bardzo blisko z mamą. Mam tylko ją i mojego brata Owena. Jeśli nie chcesz przyjść, to nie przychodź. Moja mama najwyżej pomyśli, że jesteś źle wychowana. – Nie chodzi o to, że nie chcę. Po prostu im więcej osób o tym wie, tym trudniej wiarygodność. Nie

będzie

nam

zachować

można okłamywać naraz tylu ludzi. Prędzej czy później ktoś coś zauważy. Im będzie ich mniej, tym lepiej. – Taka jesteś dobra w teorii kłamstwa? – Kiedy byłam mała, ciągle ściemniałam. Oczywiście wówczas wcale nie uważałam tego za kłamstwo. Traktowałam to raczej jako zabawę w udawanie. Kiedyś powiedziałam Kitty, że jest adoptowana, a jej prawdziwi rodzice byli akrobatami w cyrku. To właśnie dlatego tak się zaangażowała w sport.

rozdział czterdziesty Zupełnie nie wiedziałam, co mam na siebie włożyć. Po pierwsze mama Petera ubierała się do pracy bardzo elegancko, a po drugie nie chciałam przy pierwszym oficjalnym spotkaniu wypaść jak łachmyta i sprowokować ją tym samym do myślenia o tym, jak wiele brakuje mi do Genevieve. Tak naprawdę to w ogóle nie chciałam jej oficjalnie poznawać, ale skoro już miało do tego dojść, zależało mi, żeby mnie polubiła.

Przejrzałam całą swoją szafę, a potem ubrania Margot i w końcu zdecydowałam się na kremowy sweterek i bluzkę z kołnierzykiem oraz sztruksową spódnicę w kolorze musztardowym. baleriny.

Do kompletu dobrałam rajstopy i

Postanowiłam również się umalować, ale ponieważ zupełnie nie miałam wprawy, skończyło się na zmyciu całej twarzy i rozpoczęciu wszystkiego od początku, tym razem już tylko w wersji z odrobiną różu na policzkach i pomalowanymi rzęsami. Na koniec poszłam zaprezentować się Kitty. – Wyglądasz jak w mundurku – skwitowała. – Czyli ładnie? – Czyli jak pracownica jakiegoś eleganckiego sklepu. Zanim Peter po mnie przyjechał, zdążyłam jeszcze na

wszelki wypadek sprawdzić w internecie, którym widelcem co się je. Siedząc w kuchni Petera, czułam się dziwnie, jakbym nagle zaczęła żyć nie własnym, ale czyimś życiem. Okazało się, że jego mama zrobiła pizzę, więc kwestię doboru odpowiedniego widelca miałam z głowy. Dom Petera wyglądał w środku całkiem normalnie i był bardzo przytulny. W kuchni dominował wzór w czerwonobiałą kratkę, na blacie stała prawdziwa ubijaczka do masła, a na ścianach wisiały zdjęcia Petera i jego brata, oprawione w eleganckie ramki.

Do pizzy mama Petera przygotowała całą gamę dodatków – kiełbasę pepperoni, bekon, grzyby, karczochy, oliwki kalamata, świeżo startą mozzarellę i czosnek. Była też bardzo miła. Podczas kolacji ciągle dokładała mi sałatki i chociaż nie miałam już siły jeść, głupio mi było odmówić, więc bez grymaszenia wcinałam kolejne porcje. Kiedy w pewnej chwili spotkałyśmy się oczami, uśmiechnęła się do mnie ciepło. Teraz już wiedziałam, po kim Peter odziedziczył tę magiczną zdolność czarowania uśmiechem. Okazało się, że Owen, brat Petera, ma dwanaście lat i wygląda jak jego miniaturka, chociaż nie był tak wygadany i

ewidentnie nie odziedziczył po bracie stylu bycia i łatwości w nawiązywaniu kontaktów. Nagle chwycił jeszcze gorący kawałek pizzy i wsadził go do buzi. Po chwili szeroko otworzył usta i podjął próbę ostudzenia go wydychanym powietrzem, ale widocznie nie podziałało, więc sięgnął po serwetkę, najwyraźniej z zamiarem wyplucia go. – Ani się waż, Owen. Mamy gościa – powiedziała pani Kavinsky. – Przestań – mruknął. – Peter mówił, że masz dwie siostry – zagadnęła, tym razem zwracając się do mnie z miłym uśmiechem. – Na pewno twoja mama bardzo się z tego cieszy. – Mama Lary Jean zmarła parę lat temu – powiedział

Peter, zanim zdążyłam otworzyć usta. Mama Petera wyraźnie się zawstydziła, tym bardziej że ton jego głosu wskazywał na to, iż nie powinna to być dla niej nowina. – Ojej, bardzo przepraszam. Rzeczywiście teraz sobie wszystko przypominam. – To prawda. Mama zawsze bardzo cieszyła się, że ma nas aż trzy – powiedziałam szybko, aby rozładować napięcie. – Podobno kiedy miała się urodzić Kitty, podejrzewano, że będzie to chłopiec. Mama, przyzwyczajona do dziewczynek, trochę się denerwowała, czy poradzi sobie z synem, więc bardzo się ucieszyła, kiedy

okazało się, że jednak będzie miała trzecią córkę. Podobnie jak ja i moja siostra Margot co wieczór modliłyśmy się, żeby urodziła nam się siostra, a nie braciszek. – Ej, a co jest złego w chłopakach? – oburzył się Peter. Pani Kavinsky znowu się uśmiechnęła. – Jesteście dzikusami – odparła, nakładając Owenowi kolejny kawałek pizzy. – Żywe srebra. Jestem pewna, że Lara Jean i jej siostry są jak aniołki. Peter parsknął śmiechem. – No cóż, może nie odnosi się to zbytnio do Kitty, ale ja i Margot byłyśmy grzeczne. – Mamo! – jęknął Owen, kiedy pani Kavinsky zaczęła wycierać mu z twarzy sos pomidorowy. Gdy wstała, aby wyjąć z piekarnika kolejną pizzę, Peter

powiedział cicho: – Widzisz, jak go niańczy? – Ciebie jeszcze bardziej – odgryzł się Owen. – Peter nie umie nawet zrobić zupki z proszku. – A ty potrafisz? – zapytałam ze śmiechem. – No pewnie! Od lat sam sobie robię jedzenie – powiedział Owen. – Ja też lubię gotować. Powinniśmy razem dać Peterowi parę lekcji. Owen spojrzał na mnie, po czym niespodziewanie zmienił temat. – Malujesz się jeszcze bardziej niż Genevieve. To było jak policzek, tym bardziej że zaledwie musnęłam policzki różem!

Genevieve codziennie używała korektora i fluidu, a ponadto malowała oczy, rzęsy i usta! – Zamknij się, Owen – warknął Peter. Mały zaczął chichotać. Kiedy mu się przyjrzałam, zdałam sobie sprawę, że był zaledwie kilka lat starszy od Kitty. Pochyliłam się w jego stronę, aby mógł lepiej przyjrzeć się mojej twarzy, po czym wskazałam na nią ręką i powiedziałam: – Po prostu mam taką cerę, ale dziękuję za komplement, Owen. – Nie ma za co – odpowiedział tak jak brat. *** – Peter? – zagadnęłam w drodze do domu. – Słucham? – Już nic.

– No co? Po prostu to powiedz. – Hm… Twoi rodzice są rozwiedzeni, tak? – Taaa. – Często widujesz się z tatą? – Niezbyt. – Aha. Tak tylko pytam, z ciekawości. Peter spojrzał na mnie wyczekująco. – No co? – W końcu nie wytrzymałam. – Szykuję się na kolejne pytanie. Nigdy nie zadajesz ich pojedynczo. – No dobrze. Brakuje ci go? – Kogo? – Taty! – A no tak. Sam nie wiem. Chyba bardziej tęsknię za czasami, gdy byliśmy razem niż konkretnie za nim –

powiedział. – Brakuje mi tego, jak wyglądało nasze życie. Byliśmy jak jedna wielka zgrana drużyna. Przychodził na każdy mecz lacrosse’a. No i… – urwał. – No i zawsze się o wszystko troszczył. – W końcu od tego są ojcowie – wtrąciłam. – Teraz troszczy się o swoją nową rodzinę – powiedział Peter, ale w jego głosie nie wyczułam goryczy. Po prostu stwierdzał fakt. – A ty? Tęsknisz za mamą? – Czasami, kiedy dłużej o tym myślę. Wiesz, czego mi najbardziej brakuje? Kąpieli. Bardzo lubiłam, kiedy myła mi włosy. Nie uważasz, że to najlepsze uczucie na świecie? Kiedy ktoś myje ci włosy. No wiesz, ciepła woda, piana i delikatny dotyk czyichś palców na twojej głowie.

Uwielbiam to. – To prawda. – Bywa, że przez dłuższy czas w ogóle o niej nie pamiętam, a potem nagle zaczynam się zastanawiać, co by teraz o mnie myślała, gdyby żyła. Wiesz, znała mnie, kiedy byłam dzieckiem. Ciekawa jestem, czy by mnie poznała, gdybyśmy spotkały się na ulicy? – No pewnie, że tak. W końcu mama to mama. – No tak, ale przecież bardzo się zmieniłam – stwierdziłam. Na twarzy Petera na ułamek sekundy pojawił się dziwny grymas. Chyba pożałował tego, co wcześniej powiedział o tacie. W końcu on przynajmniej żył. Spojrzał na mnie, jakby nagle zrobiło

mu się mnie żal, więc natychmiast się wyprostowałam i żartobliwym tonem dodałam: – Jestem już taka dorosła. – Czyżby? – odparł, uśmiechając się. – No pewnie. I bardzo wytworna. Kiedy podjechaliśmy pod mój dom i jedną nogą byłam już poza samochodem, Peter powiedział: – Moja mama cię polubiła. Zrobiło mi się bardzo przyjemnie. Zawsze zależało mi na tym, żeby mamy moich znajomych mnie lubiły. W czasach, gdy jeszcze przyjaźniłam się z Genevieve i chodziłam do niej do domu, najbardziej cieszyły mnie chwile spędzone z jej mamą. Wendy była niezwykle elegancką kobietą. Nawet kiedy siedziała w

domu, zakładała eleganckie spodnie, jedwabne bluzki i biżuterię. Włosy też miała zawsze pięknie ułożone. Genevieve ma włosy po mamie. Są tak samo gładkie i proste. Nie odziedziczyła natomiast jej perfekcyjnego nosa, chociaż moim zdaniem to lekkie zaokrąglenie na czubku nosa Gen tylko dodaje jej uroku. – A tak w ogóle to wcale nie malujesz się więcej niż Genevieve – dodał. – Ona zawsze brudziła mi białe koszulki swoim bronzerem. Pomyślałam, że jak na kogoś, kogo już nie obchodzi Genevieve, Peter bardzo często ją wspominał. Ale nie tylko on – ja też. Genevieve była ciągle obecna. Ta dziewczyna w jakiś sposób

emanowała sobą na odległość.

rozdział czterdziesty pierwszy Na chemii Peter napisał do mnie liścik. Mogę wpaść do ciebie wieczorem i pouczyć się z tobą do klasówki? Po chwili zastanowienia odpisałam: Nie przypominam sobie, żeby to było w umowie. Kiedy Peter przeczytał odpowiedź, odwrócił się i spojrzał na mnie smutnym wzrokiem. Uśmiechnęłam się i bezgłośnie

powiedziałam: „Żartowałam”. Przy kolacji poinformowałam moją rodzinę o wieczornym gościu, naszych planach edukacyjnych i konieczności zwolnienia dla nas kuchni. – Tylko zostawcie otwarte drzwi – zażartował tata. Nie mieliśmy drzwi do kuchni. – Tato – jęknęłam, a Kitty mi zawtórowała. – Czy chodzicie ze sobą? – dopytywał się. – Tak jakby – odparłam dyplomatycznie. Po kolacji umyłyśmy z Kitty naczynia, a ja zajęłam się przygotowaniem stołu do nauki. Na środku położyłam swój podręcznik i notatnik, upstrzone rzędem kolorowych zakładek, miskę z popcornem i talerz z czekoladowymi babeczkami z

dodatkiem masła orzechowego, które upiekłam po południu. Pozwoliłam Kitty podkraść dwie. Peter powiedział, że będzie około ósmej. Kiedy minęła ustalona godzina, przez pierwsze kilka minut nie przejmowałam się jego nieobecnością, ponieważ zawsze się spóźniał, ale po jakimś czasie zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle przyjdzie. W końcu zdecydowałam się wysłać mu wiadomość, ale nie odpisał. W przerwie reklamowej do kuchni weszła Kitty i wysępiła kolejną babeczkę. – Peter nie przyjdzie? – zapytała. Udałam, że nauka pochłania mnie tak bardzo, że nie słyszę

jej pytania. Około dziesiątej dostałam wiadomość: Przepraszam, coś mi wypadło. Nie mogę dzisiaj przyjść. Nie napisał, gdzie ani z kim jest, ale tak naprawdę nie musiał tego robić. Wiedziałam, że spotkał się z Genevieve. Już podczas przerwy obiadowej był bardzo roztargniony i ciągle z kimś esemesował, a później widziałam ich razem przed przebieralnią dla dziewczyn. Nie zauważyli mnie. Tylko rozmawiali, ale w przypadku Genevieve to nigdy nie kończy się na samej rozmowie. Znowu trzymała go za rękę, a on w pewnej chwili odgarnął opadające jej na twarz pasmo włosów. Może i nie byłam jego

prawdziwą dziewczyną, ale mimo wszystko dotknęło mnie to, co zobaczyłam. Próbowałam się uczyć, ale trudno się skoncentrować, kiedy ktoś zrani twoje uczucia. Zaczęłam sobie wmawiać, że wyszło tak przez to, że za bardzo się postarałam – zrobiłam babeczki iw ogóle… Kurczę, przecież to bardzo niegrzecznie tak najpierw się umawiać, a potem nie przyjść. Czyżby Peter był aż takim ignorantem, aby o tym nie wiedzieć? A co, jeśli to ja bym się tak zachowała? Jak by się wtedy czuł? Poza tym skoro ciągle wraca do Genevieve, to po co w ogóle ta szopka? A ja? Tak naprawdę dlaczego ciągle w tym tkwię? Moje relacje z Joshem bardzo się poprawiły, praktycznie

wróciły do normy. Właściwie to mogłabym w każdej chwili wycofać się z tego układu. Kiedy obudziłam się następnego ranka, wciąż czułam złość. Zadzwoniłam do Josha, żeby zapytać, czy mogę się z nim zabrać do szkoły. Przeszło mi przez myśl, że skoro nie widzieliśmy się tak długo, może w ogóle nie odebrać ode mnie telefonu, ale niepotrzebnie się martwiłam – Josh odebrał i powiedział, że nie ma żadnego problemu. Zastanawiałam się, jaką minę zrobi Peter, kiedy po mnie przyjedzie i okaże się, że nie ma mnie w domu. W połowie drogi zaczęłam mieć wyrzuty sumienia. Może jednak Peter miał jakiś naprawdę ważny powód i dlatego nie

przyszedł? Może wcale nie był z Genevieve, a ja, zakładając najgorsze, profilaktycznie postąpiłam wobec niego podle? W pewnej chwili zauważyłam, że Josh przygląda mi się podejrzliwie. – Co się stało? – zapytał. – Nic. – Pokłóciłaś się z Kavinskim? – Nie. Josh westchnął. – Po prostu uważaj, dobrze? – powiedział mentorskim tonem starszego brata, czym kompletnie wyprowadził mnie z równowagi. – Nie chciałbym patrzeć, jak cierpisz przez jakiegoś faceta. – Josh! On mnie nie skrzywdzi. Rany…

– To cymbał. Przepraszam, że to mówię, ale taka jest prawda. Wszyscy chłopcy z drużyny lacrossowej uważają się za gwiazdy. Facetom takim, jak Kavinsky, zależy tylko na jednym, a kiedy to dostaną, tracą zainteresowanie. – Peter taki nie jest. Byli z Genevieve prawie cztery lata! – Zaufaj mi. Wiem, co mówię. Nie miałaś zbyt dużo doświadczeń z chłopakami. – Skąd wiesz? Josh spojrzał na mnie znacząco i powiedział: – Po prostu wiem. – Nie bądź taki pewny siebie. Resztę drogi nie odzywaliśmy się do siebie. Stwierdziłam, że właściwie to przecież nie ma dramatu –

kiedy Peter dowie się, że mnie nie ma w domu, po prostu odjedzie i tyle. Wielkie rzeczy. Nadrobi niecałe pięć minut drogi i to wszystko. Pięć minut! Ja wczoraj czekałam na niego dwie cholerne godziny. Zaraz po wejściu do szkoły rozdzieliliśmy się z Joshem. Idąc korytarzem, niepostrzeżenie przewijających

lustrowałam

twarze

się uczniów w poszukiwaniu Petera, ale nigdzie go nie zobaczyłam. Nie spotkałam go ani przy jego, ani przy swojej szafce, chociaż przeczekałam przy niej aż do dzwonka, przez co musiałam pędzić do klasy na złamanie karku, żeby się nie spóźnić. Kiedy pan Schuller sprawdzał listę, w drzwiach do klasy

pojawił się Peter. Był zły. Gestem dał mi do zrozumienia, żebym wyszła. Przełknęłam ślinę i spojrzałam na swoje notatki, udając, że go nie widzę, ale kiedy wysyczał moje imię, nie miałam już wyjścia. – Panie Schuller, czy mogę wyjść do łazienki? – Miałaś na to czas przed lekcją – burknął, ale ostatecznie przytaknął i pozwolił mi wyjść. Wypadłam na korytarz i szybko odepchnęłam Petera od drzwi, żeby pan Schuller go nie zauważył. – Co się z tobą stało dzisiaj rano? – zapytał wyraźnie poirytowany. – A co się z tobą stało wczoraj wieczorem? – odcięłam się. Skrzyżowałam ramiona i starałam się przybrać groźną postawę. Było to bardzo trudne przy moim wzroście, tym

bardziej że Peter był bardzo wysoki. Peter prychnął jak wściekły kot. – Przynajmniej wysłałem ci wiadomość, że nie przyjdę! Dzwoniłem do ciebie chyba z siedemnaście razy! Wyłączyłaś telefon? – Wiesz, że w szkole nie wolno używać telefonów! Peter prychnął ponownie. – Laro Jean, czekałem pod twoim domem przez dwadzieścia minut. O kurde. – No cóż, przykro mi. – Jak się dostałaś do szkoły? Sanderson cię przywiózł?

– Tak. Peter westchnął. – Słuchaj, skoro wczorajszego

tak się

wkurzyłaś

z

powodu

wieczoru, trzeba było zadzwonić i mi to powiedzieć, zamiast odpieprzać jakieś sceny z samego rana. – A jakie sceny ty odpieprzałeś wczoraj wieczorem? Kącik ust Petera zadrżał wesoło. – Czy ty właśnie powiedziałaś „odpieprzałeś”? Dziwnie to brzmi w twoich ustach. – No? To gdzie wczoraj byłeś? – zapytałam, ignorując jego ostatnie słowa. – Z Genevieve? Nie miałam odwagi zapytać o to, co najbardziej mnie interesowało, czyli czy wrócili do siebie.

Po chwili wahania Peter odpowiedział. – Potrzebowała mnie. No nie. Jak on mógł być takim idiotą? Nie mogłam na niego patrzeć. Dlaczego ona wciąż miała na niego taki wpływ? Czy chodziło o przywiązanie i te wszystkie lata, które spędzili razem? A może o seks? Nie byłam w stanie tego zrozumieć. To rozczarowujące, że pod pewnymi względami faceci w ogóle nie umieją nad sobą panować. – Peter, jeśli będziesz na każde jej skinienie, to wszystko w ogóle nie ma sensu. – Kurczę, Covey, daj spokój! Powiedziałem, że mi przykro. Nie wkurzaj się na mnie.

– Ani słowem się nie zająknąłeś, że ci przykro. Kiedy to niby powiedziałeś? – Przepraszam – powiedział ze skruchą. – Nie chcę, żebyś więcej spotykał się z Genevieve. Jak myślisz, jak ja przez to wyglądam? – Nie proś mnie o to. Nie mogę jej odmówić, kiedy mnie potrzebuje. – Ale do czego cię potrzebuje, skoro ma nowego chłopaka? – zapytałam. Peter pożałowałam

skrzywił

się,

a

ja

natychmiast

swoich słów. – Przepraszam. – W porządku. Nie oczekuję, że to zrozumiesz, ale Gen i ja po prostu się rozumiemy.

Byłam pewna, że Peter o tym nie wiedział, ale za każdym razem, gdy mówił o Genevieve, jego twarz łagodniała i przybierała specyficzny wyraz, ni to czuły, ni to wyrażający zniecierpliwienie. I coś jeszcze. Miłość. Peter mógł zaprzeczać, ile mu się żywnie podobało, ale to nie miało żadnego znaczenia – wciąż ją kochał. Westchnęłam. – Zajrzałeś chociaż do książki? – zapytałam. Peter pokręcił głową. – Dobrze, podczas obiadu dam ci swoje notatki do przejrzenia – dodałam, po czym odwróciłam się na pięcie i weszłam z powrotem do klasy. W końcu zaczęło do mnie docierać, o co w tym wszystkim chodziło, dlaczego Peter zaproponował ten układ,

dlaczego wybrał akurat mnie i spędzał ze mną czas. Nie chodziło o to, żeby zapomnieć o Genevieve, ale żeby o niej nie zapomnieć. Byłam jej substytutem, zamiennikiem. Moim zadaniem było grzanie miejsca, które niegdyś zajmowała, po to, żeby pewnego dnia mogła znowu na nie wrócić. Kiedy w końcu to zrozumiałam, wszystko inne też zaczęło mieć sens.

rozdział czterdziesty drugi

Rodzice Josha bardzo często się kłócą. Nie wiem, może to jest normalne. Nie mnie to oceniać, ponieważ od paru dobrych lat wychowywałam się w niepełnej rodzinie, ale szczerze mówiąc, nie pamiętam, żeby moi rodzice tyle się kłócili, kiedy jeszcze żyła mama. Nasze domy stoją na tyle blisko, że czasami, gdy mam otwarte okno, wszystko słyszę. Zarzewiem ich kłótni jest zwykle jakaś błahostka, na przykład fakt, że pani Sanderson nie domknęła drzwi w samochodzie, przez co rozładował się akumulator, ale potem rozpętuje się huragan wzajemnych oskarżeń i wszystko zwykle kończy się na tym, że pan Sanderson pracuje za dużo, jest

całkowicie skupiony na sobie i za mało uwagi poświęca rodzinie. Kiedy jest naprawdę źle, Josh przychodzi do nas. Gdy byliśmy młodsi, zwykle, nie wiem, jakim cudem, wymykał się w piżamie, z poduszką pod pachą i siedział u nas, dopóki jego mama po niego nie przyszła. Nigdy jednak o tym nie rozmawialiśmy. No, może Josh poruszał ten temat z Margot, ale nigdy ze mną. Pamiętam tylko, jak jeden jedyny raz powiedział, że chciałby, aby jego rodzice się rozwiedli i żeby był już spokój. Jak do tej pory jego życzenie jednak się nie spełniło. Wieczorem znowu ich usłyszałam. Już raz, po wyjeździe Margot, była awantura, ale tym razem zapowiadało się na prawdziwy tajfun. Było na tyle źle, że zdecydowałam się

zamknąć okno i przenieść z nauką na dół. Zapaliłam światło w salonie, żeby Josh wiedział, że w razie czego może przyjść. Pół godziny później rozległo się pukanie do drzwi. Opatulona w swój ulubiony błękitny kocyk poszłam otworzyć. – Cześć. Mogę u was trochę posiedzieć? – zapytał Josh z nieśmiałym uśmiechem. – No pewnie – odparłam, otwierając szerzej drzwi, po czym odwróciłam się i poszłam z powrotem do salonu. – Nie zapomnij o zasuwie. Josh rozsiadł się przed telewizorem, a ja wróciłam do nauki i pracy domowej. Właśnie zgłębiałam kolejne fascynujące wątki

naszej historii, kiedy nagle zapytał: – Zagrasz w wiosennym przedstawieniu? Wczoraj ogłosili, że w tym roku będziemy wystawiać Arkadię. – Nie – odpowiedziałam, odkładając zakreślacz. – Dlaczego miałabym w niej grać? Nie znosiłam publicznych wystąpień i bycia w centrum uwagi. Josh o tym wiedział. – No może dlatego, że to twoja ulubiona sztuka? Myślę, że byłabyś świetna w roli Thomasiny. – Dzięki, ale nie. – Dlaczego? Dobrze by to wyglądało w podaniu na studia. – Ale nie wybieram się na żaden kierunek artystyczny. – Nic by się nie stało, gdybyś raz na jakiś czas wyszła ze swojej skorupki – powiedział Josh, przeciągając się. –

Zaryzykuj. Popatrz, gdzie dzięki temu dotarła Margot. – Nie jestem Margot. – Nie mówię, że masz się przenosić na drugi koniec świata. Wiem, że nigdy byś tego nie zrobiła. W takim razie może uczniowska rada szkoły? W końcu uwielbiasz oceniać ludzi! – zażartował Josh, na co zrobiłam do niego minę. – Albo uczniowski ONZ? Jestem pewien, że by ci się podobało. No wiesz… Chodzi mi o to, że mogłabyś spędzać czas, nie tylko grając w szachy z Kitty albo rozbijając się autem Kavinskiego. Słowa Josha sprawiły, że moja ręka dzierżąca zakreślacz zatrzymała się w połowie zdania. Czyżby mój świat był

naprawdę tak ograniczony, jak mówił Josh? Ale jakim prawem tak mówił? Jak wyglądało jego życie? – Josh – zaczęłam, ale jego imię było jedynym wypowiedzianym przeze mnie słowem, ponieważ nie wiedziałam, jak sformułować to, co chciałam powiedzieć. Zamiast tego rzuciłam w niego zakreślaczem i trafiłam w czoło. – Ej! Mogłaś trafić w oko! – I bardzo dobrze. Zasłużyłeś na to. – No już dobra, dobra. Nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało. Chodziło mi o to, że powinnaś dać ludziom szansę na to, żeby cię poznali. Gdyby wiedzieli, jaka jesteś, pokochaliby cię –

powiedział pewnym głosem. „Łamiesz mi serce, Josh. I w dodatku kłamiesz. Kłamiesz, ponieważ znasz mnie, znasz mnie jak nikt inny, a mimo to mnie nie kochasz”.

rozdział czterdziesty trzeci Dziewczyny pochodzenia azjatyckiego nie mają zbyt dużego wyboru, jeśli chodzi o strój na Halloween. Pamiętam, jak pewnego

razu przebrałam się za Velmę z filmu o Scooby-Doo, a ludzie i tak pytali, czy jestem mangą. A przecież nawet założyłam perukę! Jestem więc skazana na postaci związane z kulturą azjatycką. Margot nigdy nie przebierała się za konkretną postać, tylko za jakiś obiekt albo ideę. W ubiegłym roku wystąpiła jako „formalne przeprosiny”. Miała na sobie koszulę nocną do kostek, którą kupiłyśmy w ciuchlandzie za dziesięć dolarów, a wokół szyi wykaligrafowany napis „Przepraszam”. Dzięki temu przebraniu zdobyła drugą halloweenowych

nagrodę

w

szkolnym

konkursie

kostiumów. Pierwsza trafiła do chłopaka przebranego za Obcego w

stylu rasta. Kitty zdecydowała się na strój wojownika ninja, co pasowało do mojej teorii kostiumu w duchu kultury wschodniej. Z kolei ja zdecydowałam się na postać Cho Chang z Harry’ego Pottera. Szarfę domu Krukonów i szatę kupiłam na Ebayu, a krawat pożyczyłam od taty. Udało mi się również przygotować różdżkę. Wiedziałam, że nie wygram żadnego konkursu, ale przynajmniej ludzie będą wiedzieli, kim jestem. Nie chciałam znowu odpowiadać na pytanie, za kogo się przebrałam. Czekałam na Petera przed domem i właśnie walczyłam z podkolanówkami, które ciągle mi zjeżdżały, kiedy ktoś wykrzyczał moje imię.

– Lara Jean! – Josh! – odkrzyknęłam automatycznie. To była taka nasza zabawa. Kiedy w końcu podniosłam głowę, zobaczyłam stojącego przy samochodzie Josha przebranego za… Harry’ego Pottera. Miał na sobie czarną pelerynę, okulary i namalowany znak błyskawicy na czole, a w ręku dzierżył różdżkę. Na swój widok wybuchnęliśmy śmiechem. Przecież każde z nas miało tyle możliwości, a oboje, zupełnie tego ze sobą nie uzgadniając, wybraliśmy postaci z tej samej książki. – Chłopaki z klubu komiksowego idą przebrani za różne postaci z gatunku fantasy – powiedział Josh. – Na początku

miałem się przebrać za Khala Drogo z Gry o tron. No wiesz, górną częścią ciała trochę go przypominam, ale… – dodał, ale nie pozwoliłam mu skończyć, ponieważ zaczęłam się histerycznie śmiać. Próbowałam sobie makijażem

wyobrazić,

jak

wyglądałby

z

na oczach, warkoczykami i nagim torsem, i o mało nie pękłam z uciechy. Nie powiedziałabym, że Josh był kościsty, ale… – Ej! Przestań się śmiać! – krzyknął. – To wcale nie jest aż tak śmieszne – dodał, po czym zabrzęczał kluczykami i zapytał: – Potrzebujesz podwózki, Cho? Spojrzałam na telefon. Peter spóźniał się pięć minut, ale nie było w tym nic dziwnego. Oczywiście nie narzekałam na

jego spóźnienia, w końcu jazda samochodem była lepsza niż autobusem, ale gdybym pojechała z Joshem, zdążyłabym spokojnie wziąć swoje rzeczy z szafki, zrobić siku, kupić napój… Ale Peter pewnie był już niedaleko. Poza tym ostatnim razem, gdy pojechałam z Joshem, pokłóciliśmy się, więc w końcu odparłam: – Dzięki, ale poczekam na Petera. – Aha, no tak – skwitował Josh, po czym otworzył drzwi i już miał wsiąść do samochodu, kiedy krzyknęłam: – Expelliarmus! Josh obrócił się kilka razy wokół własnej osi, po czym zawołał:

– Finite! A potem uśmiechnęliśmy się do siebie jak dwa głupki. Kiedy Josh odjechał, usiadłam na schodach przed domem, podkuliłam wspólnego

kolana

i

zaczęłam

wspominać

czasy

czytania Harry’ego Pottera. Ja byłam wówczas w szóstej klasie, a Josh w siódmej. Oczywiście Margot zdążyła już przeczytać wszystkie trzy dostępne wówczas części i niecierpliwiła się, kiedy ją dogonimy, żeby w końcu wymienić opinie. Im dłużej czekałam na Petera, tym bardziej głupio się czułam. Kilka razy wkładałam i zdejmowałam strój – poliester nie przepuszcza powietrza i jest niemiły w dotyku. Kiedy w końcu się zjawił, wsiadłam bez słowa do samochodu. Na mój widok Peter wyraźnie się zdziwił.

– Wyglądasz seksownie – stwierdził z niedowierzaniem w głosie, jakby to było coś zupełnie nieprawdopodobnego. – Za kogo się przebrałaś? Za jakąś postać anime? – Nie – warknęłam. – Za Cho Chang – odparłam, a kiedy wciąż nie dostrzegłam na jego twarzy zrozumienia, dodałam: – Z Harry’ego Pottera. – A no tak! Fajnie. – Gdzie twój kostium? – zapytałam, patrząc na Petera, który miał na sobie zupełnie normalne ubranie. – Przebieramy się z chłopakami na miejscu. Zrobimy lepsze wrażenie, jeśli pojawimy się wszyscy razem, w tym samym momencie.

Czułam, że bardzo chciał, abym drążyła temat i dopytywała, za kogo się przebierają, ale specjalnie tego nie zrobiłam. Siedziałam w milczeniu i patrzyłam przez okno. Liczyłam na to, że w końcu dostrzeże, że coś jest nie tak, i zapyta, co się stało, ale nie wiem, czy w ogóle zauważył, że jestem wściekła. W końcu jednak nie wytrzymałam. – Bardzo bym chciała, żebyś w końcu przestał się spóźniać. – Jejku, przepraszam. przebranie.

Musiałem

ogarnąć

swoje

– Dzisiaj chodzi o kostium, ale normalnie i tak ciągle się spóźniasz. – Nie spóźniam się! – Wczoraj też się spóźniłeś i przedwczoraj, i w czwartek tak

samo – powiedziałam, nie odwracając wzroku od szyby i patrząc na spadające z drzew jesienne liście. – Jeśli wciąż masz zamiar się spóźniać, to rezygnuję z twojej uprzejmości w kwestii podwózek. – Świetnie – odparł. Czułam w jego głosie złość i wiedziałam, że taksuje mnie wściekłym spojrzeniem. – To daje mi dodatkowe pięć minut każdego ranka na sen. Dla mnie nie ma problemu. – I bardzo dobrze. Podczas konkursu zajęłyśmy z Chris miejsca na balkonie szkolnej sali teatralnej. Moja przyjaciółka przebrała się za Courtney Love. Miała na sobie różową halkę i dziurawe podkolanówki, a twarz ozdobiła niechlujnym makijażem oczu. – Powinnaś zejść na dół i wziąć udział w konkursie –

powiedziałam. – Jestem pewna, że coś byś wygrała. – Ludzie nawet nie wiedzą, kim jest Courtney Love – odparła Chris, chociaż widziałam, że mimo wszystko miałaby na to ochotę. Peter i jego koledzy przebrali się za superbohaterów. Jeden był Batmanem, drugi Supermanem, trzeci Iron Manem, czwarty Hulkiem. Widać było, że każdy z nich bardzo się postarał. Peter, a jakże by inaczej, przebrał się za sekretne wcielenie Petera Parkera, czyli Spidermana. Jego kostium był dopracowany w każdym szczególe – oprócz kombinezonu miał też maskę, rękawiczki i buty. Widać było, że na scenie jest w swoim żywiole. Kiedy jego koledzy symulowali walkę, Peter próbował wspiąć się na kolumnę, ale pan Yelznik kazał mu zejść. Ucieszyłam się, kiedy

chłopcy zwyciężyli w drużynowego.

kategorii

najlepszego

przebrania

Genevieve przebrała się za Kobietę Kota. Miała na sobie legginsy ze sztucznej skóry, top bez ramiączek i kocie uszy. Zaczęłam się zastanawiać, czy Peter wtajemniczył ją w plany swoje i chłopaków i z tego względu wybrała właśnie ten kostium, czy też sama wpadła na ten pomysł. Kiedy weszła na scenę, jako jedna z nominowanych w kategorii najlepszego przebrania uczniów młodszych klas, wszyscy zgromadzeni na widowni chłopcy zaczęli gwizdać. – No rzeczywiście, wielkie mi halo – mruknęła Chris, ale

zabrzmiało to dosyć tęsknie. Oczywiście Gen zwyciężyła. Kiedy spojrzałam na Petera, zobaczyłam, że gwiżdże i tupie razem z resztą chłopaków. Po wszystkim poszłam do swojej szafki po podręcznik do chemii. Chwilę później pojawił się Peter. – Cześć – powiedział, opierając się o szafkę obok. – Cześć – odparłam. Peter milczał, więc kiedy znalazłam książkę i zamknęłam szafkę, postanowiłam sama go zagadnąć. – Gratuluję wygranej. – I to wszystko, co masz mi do powiedzenia? – A co jeszcze miałabym powiedzieć? W tej samej chwili zza rogu wyłonił się Josh w towarzystwie Jersey Mike’a w stroju hobbita.

Minęli nas, po czym Josh nagle się odwrócił, wycelował we mnie różdżkę i wykrzyknął: – Expelliarmus! – Avada Kedavra! – krzyknęłam, odruchowo wyciągając dłoń w obronnym geście. Josh skulił się i przycisnął dłonie do piersi w udawanym geście bólu. – Ostro! – powiedział, znikając za rogiem z przyjacielem. – Yyy… Nie uważasz, że to trochę dziwne, że moja dziewczyna ma kostium idealnie dopasowany do kostiumu innego faceta? – zapytał Peter. W odpowiedzi przewróciłam oczami. Wciąż byłam na niego wściekła.

– Przepraszam, ale nie jestem w stanie prowadzić poważnej konwersacji z osobą ubraną od stóp do głów w lateks. – Mówię serio! – powiedział Peter, ale podciągnął dolną część maski, tak że teraz widziałam jego usta i kawałek nosa. – Jak ja wyglądam w tym momencie? – Po pierwsze tego nie planowaliśmy, a po drugie nikogo nie obchodzi mój kostium! Nikt nawet nie zwraca na niego uwagi. – Nieprawda. Ludzie zwracają uwagę. I ja też. – Przykro mi. Przykro mi, że przypadkowo wyszło, jak wyszło. – Wątpię, żeby to był przypadek – mruknął Peter. – No to co mam zrobić? W przerwie obiadowej skoczyć do

sklepu z kostiumami i wypożyczyć strój Mary Jane? – Mogłabyś? Byłoby super – powiedział Peter łagodnym głosem. – Nie, nie mogłabym. A wiesz dlaczego? Dlatego że jestem Azjatką i bez względu na to, co na siebie włożę, ludzie będą myśleli, że jestem przebrana za mangę – powiedziałam, podając mu różdżkę. – Potrzymaj to chwilę – dodałam, schylając się, aby znowu poprawić niesforne podkolanówki. – Gdybyś powiedziała mi wcześniej, przebrałbym się za jakąś postać z książki. – Jasne, do twojego dzisiejszego nastroju świetnie pasowałoby przebranie za Jęczącą Martę. Peter zamrugał wyraźnie zdezorientowany.

– Poczekaj… Nie mów, że nie czytałeś Harry’ego Pottera? – Przeczytałem tylko dwie pierwsze części. – No to powinieneś kojarzyć Jęczącą Martę! – To było naprawdę bardzo dawno temu. Czy to jedna z postaci z tych magicznych obrazów? – Nie! Poza tym jakim cudem po przeczytaniu Komnaty Tajemnic nie miałeś ochoty dowiedzieć się, co było dalej? Trzecia część jest najlepsza z całej serii. Absolutnie odlotowa! Czy ty nie masz duszy? – Bardzo przepraszam, że nie przeczytałem Harry’ego Pottera! – krzyknął Peter. – Przepraszam, że mam życie i nie należę do klubu Wielbicieli Final Fantasy czy jak tam się te matoły nazwały… W tym momencie wyrwałam mu różdżkę z ręki, wycelowałam w jego twarz i krzyknęłam: – Silencio!

Peter skrzyżował ramiona na piersi i uśmiechnął się trochę niemrawo. – Nie wiem, jakim zaklęciem mnie właśnie potraktowałaś, ale nie zadziałało, więc wróć lepiej do Hogwartu – powiedział ewidentnie dumny ze swojej riposty, przede wszystkim ze względu na odniesienie do Hogwartu, a było w tym coś uroczego. Błyskawicznym ruchem ściągnęłam mu maskę, zatykając jednocześnie usta drugą dłonią. – Silencio! – powtórzyłam. – Co? Co takiego? – zapytałam, kiedy zaczął coś bełkotać. – Nie słyszę cię, Peterze Parker. Peter wziął mnie w objęcia i zaczął łaskotać. Śmiałam się tak bardzo, że prawie upuściłam różdżkę. W końcu udało mi

się uwolnić i odskoczyć na pewną odległość, ale Peter zasymulował, że strzela mi w nogi kulą pajęczej sieci. Chichocząc jak opętana, rzuciłam się do ucieczki wzdłuż korytarza, klucząc między grupkami uczniów. Jakiś nauczyciel krzyknął za nami, żebyśmy zwolnili. Posłuchaliśmy, ale za rogiem znowu rzuciłam się do ucieczki, i wznowiliśmy gonitwę. Peter ścigał mnie aż do klasy, w której mieliśmy zaraz lekcję chemii. Kiedy w końcu dopadłam do swojego miejsca, byłam ledwo żywa. Peter usiadł na swoim krześle, po czy odwrócił się i znowu udał, że strzela we mnie pajęczyną, więc ponownie zaczęłam

chichotać. Pan Meyers spojrzał na nas groźnym wzrokiem i kazał nam się uspokoić. Kiwnęłam głową, ale kiedy tylko odwrócił się do tablicy, zasłoniłam usta rozbawienie.

peleryną,

aby ukryć

Chciałam być zła na Petera, ale nie potrafiłam. W połowie zajęć dostałam od niego liścik. Jutro będę punktualnie. Kiedy go przeczytałam, mimowolnie się uśmiechnęłam. Włożyłam go do podręcznika od francuskiego, żeby kartka się nie pogięła. Chciałam go zachować na pamiątkę, aby kiedyś, kiedy to wszystko się skończy, móc sobie przypomnieć, jak to było być dziewczyną Petera Kavinskiego.

Nawet tą udawaną.

rozdział czterdziesty czwarty Kiedy zatrzymaliśmy się na naszym podjeździe, z domu wypadła Kitty. – Spiderman! – krzyknęła, podbiegając do samochodu. Wciąż była w swoim stroju wojownika ninja, chociaż zdjęła już maskę. – Wejdziesz do środka? – zapytała. – Peter nie może zostać – powiedziałam za niego. – Musi iść na trening.

Peter codziennie miał godzinny trening lacrosse’a i nie odpuszczał żadnego z nich. – Trening? – zapytała Kitty. – Mogę zostać na chwilę, jeśli chcesz – odparł Peter, gasząc silnik. Usiedliśmy w salonie. Nalałam nam mrożonej herbaty, a na stole postawiłam kończyliśmy.

miskę

chipsów,

które

właśnie

– Pokażmy mu taniec! – Nie, Kitty. Nasza rodzinna, rytualna wersja tańca narodziła się kilka lat temu, pewnego letniego wieczoru na plaży. Obie z Margot bardzo się nudziłyśmy. Żeby wyjaśnić, co to za taniec, wystarczy

nadmienić, że żadna z nas nie grzeszyła talentem z choreografii. W oczach Petera natychmiast dostrzegłam znajomy błysk. Zawsze był chętny do udziału lub oglądania czegoś, z czego będzie można się potem pośmiać, szczególnie, jeśli dotyczyło to mnie. – Chcę zobaczyć ten taniec! – oświadczył. – Zapomnij – odparłam. – No weź! Proszę, proszę, prooooszęęę!!! – Bez szans, Peter. Nie myśl, że to na mnie zadziała. – Co takiego miałoby zadziałać? – To – powiedziałam, wskazując palcem na jego twarz. – Ta mina. Jestem absolutnie uodporniona na twój urok. Czy zapomniałeś?

Peter uniósł brwi w geście podchwyconego wyzwania. – A na wyzwania? Wyzywasz mnie? Jeśli tak, to cię ostrzegam, że nie chcesz ze mną zaczynać. Wgniotę cię w ziemię, Covey – powiedział. Nie spuszczał ze mnie wzroku tak długo, aż w końcu przestałam się uśmiechać, a na moje policzki wykwitł rumieniec emocji. – Nie daj się prosić, Laro Jean! Krzyk Kitty wyrwał mnie z tej hipnozy. Zupełnie zapomniałam, że wciąż tu z nami była. – Kitty – muzyka. Peter wyzwał nas na taneczny pojedynek. Kitty zapiszczała z uciechy i podbiegła do wieży, a ja przesunęłam stolik pod ścianę. Zajęłyśmy miejsce przed

kominkiem, plecami do siebie, ze spuszczonymi głowami i z rękami złączonymi na plecach. Kiedy rozbrzmiały basy, podskokiem odwróciłyśmy się do siebie. Najpierw wymach biodrami, potem obrót i w końcu wślizg na kolanach. Następnie wymyślony przez Margot bieg w miejscu, po czym chwila przerwy w muzyce, podczas której zamarłyśmy w pozach, a potem znowu szaleństwo – kaczuszki i kolejny wślizg. Nie wiedziałam, co dalej, ale kątem oka zerknęłam na Kitty. No tak – obłąkańcze drgawki, klaskanie i w końcu efektowny finisz z rękami skrzyżowanymi na piersiach i groźnymi

minami. Peter dosłownie pokładał się ze śmiechu, jednocześnie próbując klaskać i tupać nogami w aplauzie. Kiedy udało mi się odzyskać oddech, zdołałam wydusić: – No dobra, teraz twoja kolej, Kavinsky. – Nie ma mowy – odpowiedział, ledwo dysząc. – Po tym, co widziałem, nie mam szans! Kitty, nauczysz mnie tego numeru z ruchami robota? Nagle onieśmielona Kitty przysiadła na rękach, spuściła oczy i pokręciła głową. – No proooszęęę… – nie ustępował Peter. W końcu mu się udało. Myślę, że tak naprawdę Kitty chodziło właśnie o to, żeby

ją prosił. Przez całe popołudnie obserwowałam popisy mojej siostry ninja i mojego niby-chłopaka Spidermana. Na początku się śmiałam, ale potem nagle przyszła mi do głowy myśl, że niepotrzebnie stwarzam sytuacje, poprzez które Kitty nawiązuje z Peterem coraz bliższą więź i przywiązuje się do niego. Już teraz patrzyła na niego z uwielbieniem graniczącym z czcią. Nie mogłam na to pozwolić. Co będzie, kiedy to wszystko się skończy? Gdy zbliżała się godzina treningu, odprowadziłam Petera do samochodu.

Zanim wsiadł, powiedziałam: – Myślę, że nie powinieneś już przychodzić do nas do domu. Kitty będzie się czuła zagubiona. – Zagubiona? Nie rozumiem. – No… kiedy… kiedy to wszystko się skończy, będzie za tobą tęskniła – wydusiłam w końcu. – No przecież i tak będziemy się widywali – odparł Peter, sprzedając mi delikatnego kuksańca w brzuch. – Chciałbym niekiedy spędzić z nią trochę czasu. Nie byłam w stanie zapomnieć o tym, jaki był w stosunku do niej miły, cierpliwy i uroczy. Wspięłam się na palce i pocałowałam go w policzek. Odsunął głowę i spojrzał na mnie zdziwiony.

– A to za co? – zapytał. – Za to, że byłeś taki miły dla Kitty – odparłam, czując, jak moje policzki płoną. A potem machnęłam ręką na pożegnanie i szybko uciekłam do domu.

rozdział czterdziesty piąty Wiedziałam, że jeśli nie zrobię zakupów, na kolację znowu będziemy jedli jajecznicę.

Naprawiony samochód Margot już od jakiegoś czasu stał na podjeździe, więc mogłam pojechać do sklepu w każdej chwili i bardzo tego chciałam. Tylko jak to zrobić, aby obyło się bez konieczności prowadzenia? Już przed wypadkiem bardzo denerwowałam się za kierownicą, a tamto zdarzenie tylko wszystko pogorszyło. Poza tym po co się zmuszać? A jeśli zrobię komuś krzywdę? A jeśli będzie to Kitty? Jednak zdobycie prawa jazdy nie powinno być takie łatwe. Przecież samochód może się stać naprawdę niepowołanych

niebezpiecznym

narzędziem,

a

w

rękach – najgorszą bronią. Jednocześnie sklep jest zaledwie dziesięć minut od naszego domu i żeby tam dojechać, nie

muszę wjeżdżać na autostradę. Naprawdę miałam już dosyć smażonych jajek. Poza tym jeśli Peter i Genevieve się zejdą, skończą się podwózki. I co wtedy? Muszę zacząć radzić sobie sama. Nie mogę wciąż liczyć na to, że w każdej sytuacji ktoś mi pomoże. – Jedziemy do sklepu, Kitty – powiedziałam. Moja młodsza siostra leżała rozciągnięta na kanapie i oglądała telewizję, podpierając głowę na rękach. Dopiero teraz zauważyłam, jaka jest długa. Ostatnio rosła jak na drożdżach. Zapewne wkrótce będzie wyższa ode mnie. – Nie chce mi się. Chcę obejrzeć ten program – odparła Kitty,

nawet nie odwracając głowy w moją stronę. – Jeśli ze mną pojedziesz, pozwolę ci wybrać lody. W tej kwestii Kitty nigdy nie trzeba było długo namawiać. Jechałyśmy tak wolno, że w końcu Kitty zaczęła zwracać na to uwagę. – Wiesz, że za zbyt małą prędkość też można dostać mandat? – Kto ci to powiedział? – Nikt, po prostu wiem, że tak jest. Założę się, że będę sto razy lepszym kierowcą niż ty. – Z pewnością – odparłam, mocniej zaciskając dłonie na kierownicy. Wstrętny bachor. Mogłam się założyć, że Kitty będzie jednym z tych szalonych kierowców, którym niestraszna jest żadna

prędkość, a inni, gorsi, nie mają prawa bytu na drodze, co wcale nie znaczy, że będzie jeździła źle. Wręcz przeciwnie. Poza tym lepszy pirat drogowy niż niedzielny kierowca, w dodatku przestraszony. – Ja się nie boję. W odróżnieniu od ciebie. – Widzę, że jesteś bardzo pewna siebie – odparłam, poprawiając lusterko. – Po prostu stwierdzam fakt. – Czy tam coś jedzie, czy mogę zmienić pas? Kitty odwróciła głowę i spojrzała przez tylną szybę. – Możesz, ale szybko – powiedziała Kitty. – Ile mam czasu? – Już za późno. Poczekaj… Teraz! No dawaj! Kiedy znalazłyśmy się na lewym pasie, spojrzałam w

lusterko i powiedziałam: – Dobra robota, Kitty. Jesteś jak druga para moich oczu i nie przestawaj nią być! W trakcie zakupów wciąż myślałam o drodze powrotnej. Nawet gdy zastanawiałyśmy się, czy wybrać zielony groszek, czy zucchini do kolacji, na samą myśl o konieczności ponownej jazdy byłam podenerwowana. W dziale z nabiałem Kitty nie wytrzymała. – Możesz się pospieszyć? Nie chciałabym przegapić kolejnego programu! Aby ją obłaskawić, powiedziałam: – Idź i wybierz jakieś lody. Kitty natychmiast zniknęła w alejce z mrożonkami.

W drodze do domu kurczowo trzymałam się prawego pasa. Przed nami żółwim tempem jechała jakaś starsza pani, co bardzo mi odpowiadało, więc przykleiłam się do niej z zamiarem niezmieniania pasa, dopóki się da, chociaż Kitty mnie o to błagała. Zignorowałam ją i dalej jechałam po swojemu. Tak ściskałam kierownicę, że aż zbielały mi knykcie. – Lody się rozpuszczą, a ja przegapię wszystkie swoje programy. Czy mogłybyśmy zmienić pas i wyprzedzić ten samochód? – Kitty! Pozwolisz mi jechać czy nie? – No to w końcu jedź! – odgryzła się mała. Przechyliłam się w jej stronę, żeby pacnąć ją w czoło, ale uciekła mi, przytulając się do szyby.

– Nie dosięgniesz mnie! – krzyknęła, chichocząc. – Przestań się ze mną drażnić i znowu bądź moimi dodatkowymi oczami. Nagle zobaczyłam, że od prawej strony zbliża się samochód. Najwyraźniej właśnie przerażeniem zdałam

zjechał

z

autostrady.

Z

sobie sprawę, że najprawdopodobniej za chwilę wskoczy na mój pas. Musiałam szybko coś zrobić. Błyskawicznie rzuciłam okiem w bok (chociaż nienawidzę tego robić, ponieważ za każdym razem, gdy w trakcie jazdy muszę oderwać wzrok od tego, co dzieje się z przodu, wpadam w panikę), aby zobaczyć, czy w martwym punkcie wstrzymałam

nie

mam

żadnego

samochodu,

oddech i odbiłam na lewo. Nic się nie stało, więc po paru sekundach z ulgą wypuściłam powietrze z płuc. Przez całą drogę serce waliło mi jak młotem, ale udało się dojechać do domu. spowodowałam

Nikogo

nie

zabiłam,

nie

żadnego wypadku i nikt na mnie nie trąbił – tylko to się liczyło. W dodatku lody przetrwały drogę powrotną w całkiem dobrym stanie.

Stwierdziłam, że z pewnością kolejnym razem będzie lepiej. Chyba. Taką przynajmniej miałam nadzieję. Nie mogę się

jednak poddawać. To niedopuszczalne, żeby Kitty miała mnie za taką lebiegę. W końcu byłam starszą siostrą, powinnam być dla niej przykładem, tak jak Margot była dla mnie. Jednak jak Kitty miała brać ze mnie przykład, skoro byłam taka słaba? Wieczorem przygotowałam dla siebie i małej lunch na następny dzień. Postanowiłam zrobić danie, które mama zawsze nam przyrządzała, kiedy jechałyśmy na piknik do winnicy w Keswick. Pokroiłam w kostkę marchewkę i cebulkę i usmażyłam ją na oleju sezamowym z odrobiną octu. Następnie dodałam ryż, a kiedy wszystko było gotowe, uformowałam małe kulki, po czym

każdą z nich owinęłam w tofu. Kuleczki ryżu wyglądały jak małe piłeczki w torebkach z tofu. Chociaż nie miałam maminego przepisu, smakowo wyszło tak, jak miało wyjść. Kiedy skończyłam, wspięłam się na drabinę w poszukiwaniu specjalnych pudełek z przegródkami, w które mama zawsze pakowała ryżowotofowe kieszonki. W końcu udało mi się je znaleźć, chociaż były wciśnięte na sam tył. Nie miałam pewności, czy Kitty będzie pamiętać kuleczki, ale miałam nadzieję, że jej serce tak. rozdział czterdziesty szósty Podczas obiadu Peter i jego koledzy wciągali ryżowe kulki,

aż im się uszy trzęsły. Ja zjadłam tylko trzy. – Ale to dobre – powtarzał co chwila Peter. Gdy w pudełku została tylko jedna jedyna kieszonka, Peter odruchowo sięgnął po nią, ale w ostatniej chwili się zawahał. Jego ręka zatrzymała się w połowie drogi, a oczy strzeliły w moją stronę. Spojrzał, czy zauważyłam, a ja wiedziałam, o czym myślał – o ostatnich kawałkach pizzy. – Proszę, częstuj się – powiedziałam. – Nie, dziękuję, już się najadłem. – No weź. – Nie chcę! Delikatnie wzięłam kulkę w palce i trzymając parę centymetrów od twarzy Petera, poprosiłam: – Powiedz „Aaa…”.

– Nie. Nie dam ci tej satysfakcji, żebyś potem nie mówiła, że miałaś rację. Darrell ryknął śmiechem. – Zazdroszczę dziewczynę,

ci,

Kavinsky.

Chciałabym

mieć

która by mnie karmiła. Laro Jean, jeśli on nie chce, to ja jestem chętny – powiedział, otwierając szeroko usta i pochylając się w moją stronę.

Peter go odepchnął.

– Wynocha, jest moja! – powiedział, po czym otworzył buzię, a ja włożyłam mu ryżową kulkę. – Pyszota! – stwierdził z pełnymi ustami, jednocześnie zamykając oczy. Wyglądało to uroczo, więc uśmiechnęłam się i na sekundę, na jedną krótką chwilkę naprawdę zapomniałam, że jedynie udawaliśmy. Kiedy Peter przełknął jedzenie, popatrzył na mnie z zainteresowaniem i zapytał: – Co się stało? Dlaczego jesteś smutna? – Nie jestem smutna, tylko głodna, bo zjedliście cały mój obiad – odparłam, po czym zrobiłam zeza, żeby wiedział, że to tylko żart, ale i tak zerwał się z krzesła.

– Przyniosę ci kanapkę. – Nie trzeba – odpowiedziałam, łapiąc go za rękaw i ciągnąc do dołu, aby z powrotem usiadł. – Na pewno? – zapytał i usiadł dopiero wówczas, gdy skinęłam głową. – Ale jak będziesz później głodna, to powiedz. Zatrzymamy się gdzieś w drodze ze szkoły. – No właśnie, a propos – przypomniało mi się. – Mój samochód jest gotowy, więc nie będę już potrzebowała twojej pomocy w kwestii podwózki. – Tak? – zapytał, odchylając się do tyłu. – Ale dla mnie to naprawdę żaden problem, że po ciebie przyjeżdżam. Wiem, że nie znosisz prowadzić. – I nigdy się nie nauczę, jeśli nie będę ćwiczyć –

powiedziałam. Poczułam się, jakbym nagle zmieniła się w Margot. Margot Najlepszą. – Poza tym dzięki temu zyskasz te swoje dodatkowe pięć minut snu rano. – To prawda – odparł Peter z uśmiechem. rozdział czterdziesty siódmy Wsobotę postanowiłam zorganizować wirtualną kolację. Na środku stołu ułożyłam stosik z książek i postawiłam na nim laptop. Razem z tatą i Kitty usiedliśmy naprzeciwko, każde z talerzykiem gorącej pizzy. U nas była co prawda dopiero pora obiadu, ale Margot jadła już kolację. Zasiadła przy swoim biurku w piżamie, z miseczką

wypełnioną sałatką. – Znowu jecie pizzę? – zapytała, patrząc z wyrzutem na mnie i na tatę. – Kitty nie urośnie, jeśli wyeliminujecie z jej jadłospisu zieleninę. – Wyluzuj się, Gogo, to pizza z papryką – powiedziałam, na co wszyscy zaczęli się śmiać. – Na kolację poinformował ją

będzie

sałatka

ze

szpinakiem –

tata. – Czy mogłabym dostać swoją porcję szpinaku w formie koktajlu? W ten sposób przetworzony szpinak zachowuje najwięcej wartości odżywczych. – Skąd ty wiesz takie rzeczy? – zapytała Margot. – Peter mi powiedział. Moja ręka z kawałkiem pizzy zatrzymała się w połowie

drogi do ust.

– Jaki Peter? – Chłopak Lary Jean. Oczy Margot rozszerzyły się ze zdumienia. – Zaraz… Z kim się spotyka Lara Jean? – zapytała. – Z Peterem Kavinskim – zaćwierkała Kitty. Kiedy spojrzałam na Kitty, z moich oczu wystrzeliły gromy. „Dzięki, że wszystko wypaplałaś”, mówił mój wzrok.

„Powinnaś był sama jej to powiedzieć milion lat temu”, mówiło spojrzenie Kitty. – Coś takiego? Jak to się stało? – zapytała Margot, patrząc to na mnie, to na Kitty. – Nooo… – zaczęłam z ociąganiem. – Po prostu jakoś się stało. – Serio? Nie robicie sobie ze mnie żartów? Jakim cudem zainteresowałaś się kimś takim jak Peter Kavinsky? On jest taki… – powiedziała Margot, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Wiesz, że Josh przyłapał go kiedyś na ściąganiu na klasówce? – Peter oszukuje w szkole? – wtrącił się tata. – Zrobił to raz i to w siódmej klasie! – odparłam, patrząc na niego. – Jakie to teraz ma znaczenie? Poza tym to nie była

klasówka, tylko kartkówka. – Uważam, że to nie jest chłopak dla ciebie. Cała drużyna lacrosse to gamonie. Z ledwością prześlizgują się z klasy do klasy. – Peter nie jest taki jak tamci – odparłam. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego Margot nie mogła po prostu zaakceptować mojego szczęścia, tylko wszystko krytykowała. Ja się cieszyłam, kiedy zaczęła być z Joshem. To znaczy udawałam, że się cieszyłam, z wiadomych względów, ale mimo wszystko próbowałam. Poza tym złościło mnie, że mówiła te wszystkie rzeczy przy tacie i Kitty. – Gdybyś z nim porozmawiała, gdybyś dała mu szansę, sama byś się o tym przekonała – tłumaczyłam.

Nie rozumiałam, dlaczego bronię Petera i całej tej sytuacji, skoro i tak nie miało to potrwać zbyt długo. Jednak zależało mi, żeby Margot dobrze o nim myślała, bo Peter był dobrym człowiekiem. Moja siostra posłała mi jednak pełne niedowierzania spojrzenie i zapytała: – A co z Genevieve? – Zerwali ze sobą kilka miesięcy temu? – Peter i Genevieve byli parą? – zapytał ze zdziwieniem tata. – Oj, nieważne, tato – odparłam. Margot w milczeniu żuła swoją sałatkę. Miałam nadzieję, że jest po temacie, ale niestety się przeliczyłam. – Chyba nie jest zbyt bystry, prawda? To znaczy nie za

dobrze radzi sobie w szkole? – Czy każdy musi być najlepszy i od razu mieć stypendium? Poza tym są różne rodzaje inteligencji, wiesz? A Peter ma bardzo wysokie IQ emocjonalne – powiedziałam. Mina Margot sprawiała, że zaczęłam mieć wyrzuty sumienia z powodu swojego „wyboru”, przez co robiłam się coraz bardziej zła. Nie, nie zła – wściekła. Jakim prawem mówiła to wszystko i w ogóle wtrącała się w nieswoje sprawy? Tym bardziej że nawet jej tu nie było? Bardziej liczyła się dla mnie ocena Kitty, a wiedziałam, jakie jest zdanie małej o Peterze.

– Kitty, lubisz Petera? – zapytałam, choć oczywiście znałam odpowiedź. Kitty natychmiast się ożywiła, ewidentnie zachwycona faktem, że została przeze mnie zaproszona do rozmowy na dorosłe, dziewczyńskie tematy. – Tak – odparła z uśmiechem. – Jak to? Kitty, poznałaś go? – zdziwiła się Margot. – Oczywiście. Bardzo często do nas przychodzi. I podwozi nas do szkoły. – Swoim dwuosobowym autem? – zgromiła mnie wzrokiem Margot. – Nie, minivanem swojej mamy! – odpowiedziała Kitty, po

czym ze wzrokiem niewiniątka dodała: – Ale chciałabym, żeby kiedyś przewiózł mnie swoim autem. Jeszcze nigdy w życiu nie siedziałam w takim samochodzie. – A więc już nie jeździ swoim audi? – zwróciła się do mnie Margot. – Kiedy zabiera nas obie, to nie – powiedziałam. – Hm… – skwitowała Margot, a ja, widząc jej minę, zapragnęłam nagle zakończyć połączenie.

rozdział czterdziesty ósmy Po szkole dostałam esemesa od Josha. Ty, ja i kolacja jak za starych dobrych czasów? W starych dobrych czasach byłaby z nami Margot, ale najwyraźniej nadeszły nowe. I w sumie bardzo dobrze. Nowe jest dobre. Okej, ale pod warunkiem, że zamówię dla siebie dodatkową porcję sera, bo zawsze wyżerasz więcej, niż ci się należy. Umowa stoi. Usiedliśmy na swoim standardowym miejscu, blisko szafy grającej. Szafa co chwilę się zawieszała, ale nie miało to żadnego znaczenia. Zaczęłam się zastanawiać, co robi Margot. W Szkocji był

już wieczór. Może akurat razem z koleżankami szykowały się do wyjścia na imprezę? powiedziała, że

Podczas

jednej

z rozmów

tamtejsze puby są bardzo duże, a większość Szkotów w trakcie jednego wieczoru odwiedza kilka z nich, oczywiście w każdym pijąc co nieco. Margot nie przepadała za alkoholem. Nigdy nie widziałam jej pijanej. Miałam nadzieję, że tam w końcu się przełamała. W ręku miałam ćwierćdolarówkę. To też był element tradycji – Josh zawsze dawał mi monetę do szafy grającej. W samochodzie

przechowywał pełno drobniaków na opłaty autostradowe. Z kolei ja nienawidziłam miedziaków, więc rzadko je miałam. Nie mogłam się zdecydować, którą piosenkę puścić, ale w końcu wybrałam Video Killed the Radio Star, którą bardzo lubiła Margot. Dzięki temu poczułam się trochę tak, jakby była z nami. – Wiedziałem, że puścisz właśnie to – powiedział Josh z uśmiechem. – Nie mogłeś tego wiedzieć, bo nawet ja sama tego nie wiedziałam – odparłam, biorąc do ręki menu, chociaż znałam je na pamięć. – Po co w ogóle zaglądasz do menu, skoro i tak wiemy, co zamówimy – zapytał Josh, nie przestając się uśmiechać. – Ponieważ może w ostatniej chwili zmienię zdanie i na przykład zamówię tuńczyka albo burgera z kurczakiem

albo sałatkę. Wiesz, lubię poznawać nowe rzeczy. – Jasne – odparł Josh, ale wiedziałam, że dokucza mi tylko dla śmiechu. – Poproszę pomidorową

kanapkę

z grillowanym serem, zupę

i czekoladowy koktajl – powiedział, kiedy podeszła kelnerka, po czym spojrzał na mnie wyczekująco. W jego kącikach ust czaił się uśmiech. – Yyy… – zaczęłam, wciąż przeglądając menu, chociaż tak naprawdę wcale nie miałam ochoty ani na tuńczyka, ani na burgera, ani na sałatkę. W końcu się poddałam. – Też poproszę kanapkę z serem. I napój wiśniowy – powiedziałam. – Ani słowa –

dodałam, kiedy kelnerka odeszła zrealizować nasze zamówienie. – Nawet nie miałem zamiaru nic powiedzieć. Na chwilę zapadła cisza. – Rozmawiałeś ostatnio z Margot? – zapytałam w końcu. – Jak tam sprawy z Kavinskim? – zawtórował mi w tym samym momencie Josh. Odpowiedział pierwszy. Uśmiech natychmiast znikł z jego twarzy. – Tak, czasami rozmawiamy na czacie. Myślę… Myślę, że Margot bardzo tęskni za domem. – Wczoraj wieczorem z nią rozmawiałam i nic na to nie wskazywało – odparłam z lekkim rozbawieniem. – Zachowywała się całkiem Rodzynkowym

normalnie.

Opowiedziała

nam

o

Weekendzie. Coraz bardziej mi się podoba to Saint Andrews. – Jakim znowu Rodzynkowym Weekendzie? – Nie jestem pewna na sto procent, ale chyba ma to jakiś związek z wypiciem dużej ilości alkoholu i gadaniem po łacinie. Jakaś szkocka tradycja. – Zrobiłabyś to? – zapytał Josh. – Ty też wyjechałabyś tak daleko? – Pewnie nie – odparłam z westchnieniem. – To bardziej w stylu Margot, a ja nią nie jestem. Ale fajnie byłoby ją tam odwiedzić. Mam nadzieję, że tata pozwoli mi do niej polecieć na wiosnę. – Jestem pewien, że bardzo by się ucieszyła. Jak myślisz? Nasze plany wspólnej wycieczki do Paryża są już raczej

nieaktualne, co? – zapytał, śmiejąc się wymuszenie. – No dobra, ale jak tam z Kavinskim? Zanim zdążyłam odpowiedzieć, pojawiła się kelnerka z naszym zamówieniem. Josh postawił miskę z zupą na środku stołu. – Chcesz pierwszy łyk? – zapytał, wyciągając do mnie rękę, w której trzymał szklankę z koktajlem. Skinęłam głową i pochyliłam się nad stołem. – Pyyycha – powiedziałam, odchylając się z powrotem na oparciu. – To miał być łyk? Chyba łyczysko – skwitował. – Dlaczego nigdy nie weźmiesz całej porcji? – Po co, skoro wiem, że wypijemy twoją na spółkę? – odparłam, odrywając kawałek grillowanego sera i

zanurzając go w zupie. – No to co chciałaś powiedzieć? – zapytał, a kiedy spojrzałam na niego zdziwiona, dodał: – O Kavinskim. Miałam nadzieję, że już o tym zapomniał. Nie chciałam go okłamywać. – Wszystko dobrze – odparłam, ale widząc jego pytające spojrzenie, szybko dodałam: – Jest naprawdę uroczy. Josh parsknął. – Nie jest taki, jak myślisz. Ludzie zbyt szybko go oceniają, a jest zupełnie inny, niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Sama się dziwiłam własnym słowom, ale to była najszczersza prawda. Peter nie był taki, za jakiego go uważano. No dobrze,

może za mało poważnie podchodził do życia, czasem zachowywał się okropnie i ciągle się spóźniał, ale miał w sobie mnóstwo dobra i cechy, których nikt by się po nim nie spodziewał. – Jest zupełnie inny – powtórzyłam. Josh rzucił mi pełne wątpliwości spojrzenie, po czym zanurzył połowę swojej kanapki w zupie. – Już to mówiłaś. – Bo to prawda – powiedziałam. Wzruszył ramionami, jakby mi nie wierzył. – Szkoda, że nie widziałeś, jak Kitty się przy nim zachowuje. Ma fizia na jego punkcie! Dopóki nie wypowiedziałam tych słów na głos, nie zdawałam sobie sprawy, że w rzeczywistości miałam tylko jeden

cel – zranić Josha. – Mam nadzieję, że za bardzo się do niego nie przywiąże – stwierdził Josh, odrywając duży kawałek grillowanego sera. Mimo iż sama miewałam podobne myśli, chociaż zapewne z innych względów niż Josh, zabolało mnie to, co powiedział. Dopiero w tamtej chwili tak naprawdę poczułam, jak dużo się zmieniło między nami. Josh siedział zdołowany i w ogóle się nie odzywał, a ja trawiłam swój ból. Oboje udawaliśmy, że jest tak jak dawniej, ale było to tylko udawanie. Jak mogłoby być tak samo bez Margot? To ona stanowiła opokę naszego trio. – Ej, nie chciałem tego powiedzieć. To było wredne –

stwierdził nagle Josh. – Chyba… No nie wiem… Może po prostu jestem zazdrosny, ale jakoś nie przywykłem do dzielenia się Songówkami. Atmosfera zdecydowanie zelżała, kiedy wypowiedział te słowa. Znowu poczułam, że jestem pełna ciepłych uczuć w stosunku do niego. Nie powiedziałam jednak tego, co myślałam, czyli że choć on nie był przyzwyczajony do dzielenia się nami, to my przyzwyczaiłyśmy się do dzielenia się nim. Zamiast tego odparłam: – Wiesz, że Kitty i tak najbardziej na świecie kocha ciebie. – W końcu kto nauczył ją charchać… – powiedział Josh z

uśmiechem. – Nie można tak po prostu zapomnieć o kimś, kto uczy cię tak bezcennych rzeczy – dodał, pociągając koktajl. – W Bess będzie w ten weekend maraton Władcy Pierścieni. Masz ochotę pójść? – Przecież to dziewięć godzin filmu! – Tak, dziewięć godzin genialnego filmu. – To prawda – zgodziłam się. – No dobra, chętnie bym poszła, ale muszę najpierw obgadać to z Peterem. Też wspominał coś o kinie i… – Nie ma sprawy – przerwał mi Josh. – Mogę pójść z Lucasem. A może zabiorę Kitty? Chyba już najwyższa pora, żeby poznała genialnego pana Tolkiena.

Zamilkłam. Zaczęłam się zastanawiać, jak to naprawdę wyglądało. Czy funkcjonowałyśmy

w

jego

umyśle

ja

i

Kitty

zamiennie? A ja i Margot? Kiedy jedliśmy gofry, do knajpki weszła Genevieve. Prowadziła za rękę małe dziecko, zapewne swojego braciszka. To znaczy nie rodzonego. Gen była jedynaczką, ale zarazem przewodniczącą Rodzeństwo, w

szkolnego

programu

Młodsze

ramach którego starsi uczniowie co któryś weekend zajmowali się dzieciakami z podstawówki – organizowali im dzień, zabawy, zabierali do kina. Skuliłam się w krześle, ale Gen i tak mnie wypatrzyła. Spojrzała najpierw na mnie, a potem na Josha, po czym pomachała

mi na przywitanie. Nie wiedziałam, jak się zachować, więc odmachałam. Coś w jej uśmiechu sprawiło, że zaczęłam się czuć nieswojo. Zadowolona mina Genevieve oznaczała, że coś jest nie tak. Podczas kolacji dostałam esemesa. Skoro już koniecznie musisz się spotykać z Sandersonem, to czy mogłabyś miejsca?

wybierać

jakieś

bardziej

ustronne

Schowałam telefon pod stołem i kilkakrotnie przeczytałam wiadomość od Petera. Czy to możliwe, że był zazdrosny, czy też martwił się o swój wizerunek ze względu na Genevieve? – Co tam ciągle czytasz? – zapytała Kitty.

– Nic – odparłam, odkładając telefon i nie podnosząc głowy. – Założę się, że chodzi o jakąś wiadomość od Petera – powiedziała Kitty do taty. – Lubię go – stwierdził nagle tata, smarując bułkę masłem. – Naprawdę? – zapytałam. Tata kiwnął głową. – To dobry dzieciak. I naprawdę jest tobą zafascynowany, Laro Jean. – Zafascynowany? Mną? – Zamieniłaś się w papugę? – wtrąciła Kitty. – Co to znaczy „zafascynowany”? – zapytała, patrząc na tatę. – To samo, co „oczarowany” – odparł tata. – Zadurzony. – Co to znaczy „zadurzony”? Tata się roześmiał, po czym wepchnął bułkę w otwarte

usta Kitty. – To znaczy, że Lara Jean bardzo mu się podoba. – No na pewno – stwierdziła Kitty z pełną buzią. – Bardzo często na ciebie patrzy. Wtedy, gdy tego nie widzisz. Patrzy tak, jakby chciał się upewnić, czy miło spędzasz czas w jego towarzystwie. – Naprawdę? – zapytałam, czując, że robi mi się gorąco. Mimowolnie zaczęłam się uśmiechać. – Cieszę się, że jesteś szczęśliwa. Swojego czasu martwiłem się, że Margot wzięła sobie na głowę za dużo obowiązków, i w domu, i w szkole, i przez to nie doświadczy tego, czego w tym

wieku powinno się doświadczać. Ale wiesz, jaka jest Margot – chodząca ambicja – powiedział tata, po czym wyciągnął rękę i uścisnął moją dłoń. – Patrząc na ciebie, obserwując, jak zmieniło się twoje życie, kiedy zaczęłaś w końcu wychodzić na imprezy i nawiązywać nowe przyjaźnie, twój staruszek czuje się bardzo, ale to bardzo szczęśliwy. Poczułam, jak w gardle rośnie mi wielka gula. Gdyby tylko to wszystko nie było udawane… – Tylko nie płacz, tato – powiedziała Kitty, na co tata kiwnął głową i przytulił ją do siebie. – Możesz mi coś obiecać, Kitty? – zapytał.

– Co? – Że nigdy nie dorośniesz. – Dobrze, jeśli kupisz mi szczeniaczka – odparła natychmiast mała. Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Naprawdę uwielbiałam Kitty za to, jaka była. Za to, że tak wytrwale, niezmordowanie i śmiało dążyła do swoich celów. W tamtej chwili podjęłam solenne postanowienie pomóc jej i porozmawiać z tatą. Wiedziałam, że jeśli obie go przyciśniemy, na pewno się zgodzi. upragnionego

Kitty

dostanie

szczeniaczka. Już moja w tym głowa.

na

Gwiazdkę

rozdział czterdziesty dziewiąty Następnego wieczoru kilka godzin uczyliśmy się z Peterem w kawiarni. To znaczy ja się uczyłam, a on nieustannie odchodził od naszego stolika i zagadywał znajomych ze szkoły. W drodze do domu zapytał: – Zapisałaś się na wyjazd na narty? – Nie, jestem fatalną narciarką. Na wyjazd jechała tylko ekipa Petera i im podobni, fajni ludzie. Co prawda zastanawiałam się nad tym, czy nie przycisnąć

Chris, ale w końcu doszłam do wniosku, że nie ma sensu, bo mnie na pewno wyśmieje. Chris nigdy nie jeździła na szkolne wyjazdy. – Przecież nie musisz jeździć na nartach, możesz na snowboardzie tak jak ja. – Ja i snowboard? – zapytałam, posyłając mu znaczące spojrzenie. – Wyobrażasz to sobie? – Nauczę cię. No weź, będzie superzabawa – powiedział Peter, łapiąc mnie za rękę. – Proszę, Laro Jean. Proszę? Zaszalej trochę na sportowo. Obiecuję, że będziemy genialnie się bawić. Peter zupełnie mnie zaskoczył tym pytaniem. Wyjazd na narty był zwykle organizowany dopiero po feriach zimowych, a to oznaczało, że chce jeszcze długo ciągnąć sprawę między nami. Z

jakiegoś powodu świadomość tego sprawiła, że odczułam ulgę. – Słuchaj, jeśli nie odpowiadają ci ani narty, ani snowboard, to może zachęci cię informacja o tym, że w domkach, w których mieszkamy, są kominek i wygodne fotele. – Peter się nie poddawał. – Miałabyś całe godziny na czytanie. A w tamtejszej kawiarni serwują najlepszą czekoladę na świecie. Obiecuję zafundować ci filiżankę – dodał, ściskając lekko moją rękę. – No dobra, przekonałeś mnie – powiedziałam. – Ale módl się, aby ta czekolada była tak dobra, jak mówisz. – Kupię ci jej tyle, ile będziesz chciała. – No to zacznij oszczędzać – odparłam. Peter parsknął

śmiechem. – No co? – Nic – powiedział. Kiedy Peter wysadził mnie pod domem i odjechał, okazało się, że zostawiłam w samochodzie swoją torbę. Tata i Kitty byli na zebraniu w szkole, więc nie miałam jak dostać się do domu. Przez chwilę na ślepo grzebałam pod jedną z desek tarasu w poszukiwaniu zapasowych kluczy, zanim przypomniałam sobie, że po tym, jak ostatnio z niej korzystałam, zapomniałam ją tu z powrotem odłożyć i teraz klucze leżały w domu w jednej z szafek w suszarni. Nie mogłam więc ani dostać się do domu, ani zadzwonić do kogoś z prośbą o pomoc. W pewnej chwili przypomniałam sobie, że jeszcze jedna para

kluczy jest u Josha. Parę razy, kiedy wyjeżdżaliśmy na wakacje, tata prosił go, aby zaopiekował się jego ogrodem i zostawił mu zapasowy komplet. Na podjeździe znalazłam niewielki kamyk, po czym obeszłam dom Josha i stanęłam pod oknem jego pokoju. Za pierwszym razem nie trafiłam, więc znalazłam drugi i ponownie wycelowałam w okno. Tym razem się udało, chociaż kamień ledwo musnął szybę. Dopiero po trzecim trafieniu w oknie pojawił się Josh. – Cześć, Kavinsky już pojechał? – Tak – odparłam zaskoczona. – Zostawiłam w jego samochodzie torbę. Możesz mi zrzucić klucze?

Josh westchnął, jakby moja prośba wymagała nie wiadomo jakiego wysiłku, po czym powiedział: – Poczekaj chwilę. Czekałam, ale długo się nie pojawiał się w oknie. W końcu wyszedł do mnie. Miał na sobie bluzę z kapturem i spodnie od dresu. Margot bardzo lubiła tę bluzę. Kiedy zaczęli się spotykać, ciągle w niej chodziła. Wyciągnęłam rękę, a Josh podał mi klucze. – Dzięki, Joshy – powiedziałam, po czym odwróciłam się na pięcie i chciałam odejść, ale powstrzymał mnie jego głos. – Poczekaj chwilę. Słuchaj, martwię się o ciebie. – Co? Dlaczego się martwisz?

Josh westchnął i poprawił okulary. – Ta cała sprawa z Kavinskim… – Nie, Josh, tylko znowu nie to… – On tylko udaje. Nie zasługuje na ciebie. Ty jesteś… Jesteś taka niewinna, zupełnie inna niż reszta dziewczyn. A on jest typowym facetem. Nie ufaj mu. – Myślę, że jednak znam go lepiej niż ty. – Po prostu troszczę się o ciebie – powiedział Josh, po czym odchrząknął i dodał: – Jesteś dla mnie jak siostra. – To nieprawda – odparłam. Chciałam go uderzyć. Josh miał dziwny wyraz twarzy. Wiedziałam, o czym myślał, bo ja myślałam dokładnie o tym samym.

W tej samej chwili mrok ulicy rozświetliły mocne światła nadjeżdżającego samochodu. To był Peter. Wrócił. Oddałam Joshowi klucze i biegiem ruszyłam w stronę domu. – Dzięki, Joshy! – krzyknęłam przez ramię. Kiedy podeszłam do audi od strony kierowcy, szyba zaczęła się opuszczać. – Zapomniałaś torby – powiedział Peter, rzucając okiem w stronę domu Josha. – Tak, wiem – odparłam, lekko dysząc. – Bardzo dziękuję, że wróciłeś. – Czy on ciągle tam sterczy? – Nie wiem. Przed chwilą na pewno jeszcze był.

– No to na wszelki wypadek… – Peter wychylił głowę i pocałował mnie prosto w usta. Naprawdę pocałował. Pewnie i po męsku. Zamurowało mnie. – Dobranoc, Laro Jean – powiedział, uśmiechając się do mnie, po czym wycofał samochód z naszego podjazdu i zniknął w ciemnościach. Nie było już nawet widać świateł jego samochodu, a ja wciąż stałam przed domem, przyciskając palce jednej dłoni do ust. Peter Kavinsky właśnie mnie pocałował. Pocałował. A mnie bardzo się to podobało. Bardzo. Naprawdę. I on też mi się podobał. I też bardzo. I też naprawdę. Kiedy następnego dnia zobaczyłam go w szkole, serce

zaczęło mi bić jak szalone i tak głośno, że jego uderzenia odbijały się echem w moich uszach. Peter jeszcze mnie nie zauważył, więc szybko schowałam zapamiętałe

głowę

do

szafki,

pozorując

poszukiwania kolejnych podręczników. – Nie będę cię więcej całował, Covey, nie martw się o to – powiedział na dzień dobry. – Chciałem cię tylko uspokoić. Aha. Czyli to by było na tyle. To, czy Peter mi się podoba, czy nie, nie ma najmniejszego znaczenia, ponieważ on najwyraźniej nie odwzajemnia moich uczuć. To bardzo dziwne i niefajne rozczarować się z powodu czegoś, na czym nam zależy, chociaż dopiero chwilę wcześniej zdaliśmy sobie sprawę, że tak jest.

Żeby tylko nie dostrzegł wyrazu rozczarowania na mojej twarzy. – Nie martwię się – powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. – Owszem, martwisz. Spójrz na siebie. Jesteś spięta jak spinka – odparł ze śmiechem, a ja zaczęłam walczyć z mięśniami własnej twarzy, aby w końcu się rozluźniły i nadały jej spokojny wyraz. – To się już nie powtórzy – powiedział ponownie. – Zrobiłem to tylko ze względu na Sandersona. – Świetnie. – No to świetnie – zawtórował mi, po czym chwycił mnie za rękę, zamknął drzwi mojej szafki i jak gdyby nic, jakbyśmy byli prawdziwą zakochaną parą, poprowadził mnie w stronę

klasy. Chociaż… w jaki sposób miałam rozróżnić, co jest prawdziwe, a co nie? Wyglądało na to, że jestem jedyną osobą, która ma z tym problem.

rozdział pięćdziesiąty Tata był zachwycony, kiedy poprosiłam go o podpisanie zgody na zimowy wyjazd. – Ach, to cudownie. Peter cię przekonał, żebyś pojechała? Kiedy miałaś dziesięć lat, wywróciłaś się i nie mogłaś się

podnieść. Od tej pory nie chciałaś słyszeć o nartach. – Tak, pamiętam – odparłam. To było koszmarne. Buty przymarzły mi wtedy do nart. Wydawało mi się, że w oczekiwaniu na pomoc leżę na śniegu całą wieczność. – A może po Bożym Narodzeniu pojechalibyśmy wszyscy do Wintergreen? Peter też – zaproponował tata, oddając mi podpisany formularz. A więc to tak. Pogrążał mnie mój własny ojciec marzyciel. – Mogłabyś wziąć kombinezon Margot. I jej rękawiczki. Nie miałam zamiaru mówić mu, że większą część wyjazdu zamierzam spędzić w nie na stoku, ale w domku, przed kominkiem, z filiżanką pysznej czekolady w jednej dłoni i

książką w drugiej. Dobrym pomysłem byłoby też chyba zabranie drutów i włóczki. Kiedy wieczorem rozmawiałam z Margot i powiedziałam jej o wszystkim, zdziwiona zapytała: – Jak to? Przecież ty nienawidzisz nart. – Będę jeździć na snowboardzie. – Tylko… uważaj na siebie – powiedziała z wahaniem w głosie Margot. Myślałam, że boi się, żebym za bardzo się nie poobijała, ale kiedy następnego wieczoru wpadła do mnie Chris, żeby pożyczyć sukienkę, podsunęła mi całkiem inną myśl.

– Wiesz, że na wyjeździe zimowym wszyscy się bzykają? Ten wyjazd to jedna wielka, w dodatku sankcjonowana przez szkołę bzykalnia. – Co? – To właśnie na wyjeździe w pierwszej klasie straciłam dziewictwo. – Myślałam, że straciłaś je w męskiej przebieralni! – A, no tak. Nieważne. Chodzi o to, że na wyjeździe uprawiałam seks. – Ale przecież tam są nauczyciele! – stwierdziłam. – Jak ludzie mogą uprawiać seks, mając za ścianą swoich opiekunów? – Oni są starzy i wcześnie chodzą spać – uświadomiła mnie Chris. – A wtedy wszyscy się wymykają. Poza tym na zewnątrz

przy domku jest wielki basen z gorącą wodą. Wiedziałaś o tym? – Nie, Peter mi nic nie mówił – odparłam. Co z tego? Po prostu nie wezmę kostiumu ani szlafroka i tyle. Przecież nie zmuszą mnie, żebym weszła do basenu, jeśli nie będę chciała. – Na moim wyjeździe ludzie siedzieli w nim na waleta. Na waleta?! – Jak to? – zapytałam, a oczy o mało nie wyszły mi z orbit. – Na golasa? – Dziewczyny pozdejmowały góry od kostiumów. Przygotuj się na to, że tym razem może być podobnie – powiedziała Chris. – W ubiegłym roku podobno pan Dunham poszedł do basenu razem

z uczniami. To akurat trochę dziwne. – To jakieś dzikusy – wymamrotałam. – Raczej dzikuski. Głównie dziewczynom odwala. Nie martwiłam się o to, że Peter będzie próbował ze mną jakichś numerów. Wiedziałam, że tego nie zrobi, ponieważ w ogóle nie rozpatrywał naszej relacji w tych kategoriach. Martwiło mnie co innego, a mianowicie to, że ludzie będą od nas tego oczekiwali. Czy żeby uwiarygodnić naszą relację, będę musiała nocami przemykać chyłkiem do jego pokoju, udając, że coś między nami było? Nie chciałam narobić sobie kłopotów, ale już nie raz się przekonałam, że Peter jest w stanie namówić mnie do robienia

rzeczy, na które wcześniej nie miałam ochoty. – Błagam cię, jedź z nami – powiedziałam do Chris, łapiąc ją za rękę. – Proszę! – Wiesz, że nie jeżdżę na szkolne wyjazdy – odparła, kręcąc głową. – Kiedyś jeździłaś! – Kiedyś. W pierwszej klasie. Ale już nie jeżdżę. – Ale ja cię potrzebuję! – krzyknęłam, w desperacji miażdżąc jej dłoń. – Pamiętasz, jak w ubiegłym roku kryłam cię, kiedy pojechałaś do Coachelli? Przez cały weekend niby cię odwiedzałam, żeby twoja mama myślała, że jesteś w domu. Nie zapominaj, co dla ciebie robiłam! Teraz ja potrzebuję twojej

pomocy. Niewzruszona Chris wyplątała się z kleszczy moich dłoni i pomaszerowała do lustra, aby skontrolować stan swojej skóry na twarzy. – Kavinsky nie będzie na ciebie naciskał w kwestii seksu, jeśli nie będziesz chciała. Poza faktem, że spotykał się z tą diablicą, jest całkiem normalny. Powiedziałabym nawet, że to bardzo przyzwoity gość. – Jak to przyzwoity? Co masz na myśli? Że nie zależy mu na seksie? – O Boże, nie o to chodzi. Ciągle bzykali się z Gen. Brała pigułki na długo przede mną. Szkoda, że w naszej rodzinie wszyscy uznają ją za takiego aniołka – powiedziała Chris,

biorąc się za jakiegoś pryszcza na policzku. – Ściemniara. Powinnam wysłać anonimowy donos do naszej babci. Oczywiście nie zrobię tego, bo nie jestem taką żmiją, jak Gen. Pamiętasz, jak kiedyś powiedziała babci, że chodzę do szkoły na bani? – zapytała, wcale nie czekając na odpowiedź. Kiedy Chris zaczynała monolog na temat Gen, nie można było jej zatrzymać. – Babcia chciała przeznaczyć oszczędności, które odkładała dla mnie na studia, na odwyk! Z mojego powodu zorganizowano naradę rodzinną! Bardzo się cieszę, że ukradłaś jej Kavinskiego. – Wcale nie ukradłam. Już ze sobą nie byli, kiedy to się

zaczęło! – Jasne. Tak sobie to tłumacz – prychnęła Chris. – Gen też jedzie na narty. Jest przewodniczącą klasy, więc zajmuje się organizacją wszystkiego. Miej się na baczności i nigdy nie chodź sama na narty. – Chris, błagam cię, jedź z nami – jęknęłam. – Jeśli pojedziesz, doprowadzisz ją tym do spazmów – dodałam, chwytając się ostatniej deski ratunku. – Skoro to organizuje, zapewne uważa, że to jej wyjazd, więc będzie bardzo niezadowolona, kiedy ty się tam pojawisz. Usta Chris rozciągnęły się w uśmiechu. – Wiesz, jak mnie podejść – powiedziała. – Myślisz, że tego syfa można już wycisnąć?

rozdział pięćdziesiąty pierwszy W Święto Dziękczynienia tata zostawił mnie z indykiem, a sam pojechał po naszą babcię od strony mamy. Druga babcia spędzała święto z rodziną swojego faceta, co wcale mnie nie martwiło, ponieważ wiedziałam, że z jej ust nie padłoby ani jedno miłe słowo na temat jedzenia. Postanowiłam zaserwować wymyślone przeze mnie danie, czyli zielony groszek z dodatkiem skórki pomarańczy i kopru.

Kitty, nasz oficjalny domowy tester, stwierdziła, że całość smakuje jak pomarańczowa marynata. – Dlaczego nie możemy zrobić po prostu zapiekanki z zielonego groszku z podsmażaną cebulką? – zapytała, przebierając w różnokolorowych zamierzała

indyczych

piórkach,

którymi

ozdobić stół. – Ponieważ staram się być kreatywna i chcę zrobić coś nowego – odparłam, wlewając sos do rondla. – A co z zapiekanką z brokułami? Wszyscy ją bardzo lubią – nie poddawała się Kitty. – A widzisz tu jakieś brokuły? Jedyną zieleniną w tym daniu będzie groszek. – A tłuczone ziemniaki? Zrobisz je, prawda?

Tłuczone ziemniaki. Zupełnie o nich zapomniałam! Zajrzałam do spiżarki. Mleko było, masło też, nawet szczypiorek do posypania, ale ziemniaków ani śladu. – Zadzwoń do taty i poproś go, żeby w drodze powrotnej kupił kartofle. – Nie mogę uwierzyć, że o nich zapomniałaś – powiedziała Kitty, kręcąc głową. – Zajmij się dekorowaniem stołu, dobrze? – odparłam, rzucając jej wściekłe spojrzenie. – Nie. Gdybym nie zapytała, kolacja byłaby zupełnie do kitu. Powinnaś mi podziękować – stwierdziła Kitty, po czym wstała i

poszła do telefonu, żeby zadzwonić do taty. – Powiedz tacie, że te indyki wyglądają raczej na pawie – więcej tu piór niż mięsa! Kitty zbyła mnie milczeniem, a ja postanowiłam sama spróbować groszku. pomarańczowa

Rzeczywiście

smakował

jak

marynata. Po pierwsze źle ułożyłam drób w piekarniku. Po drugie – przejęta wykładem Kitty przesuszyłam

na

temat

salmonelli

–

mięso, ponieważ piekłam je za długo. Ziemniaki wyszły nieźle, chociaż od czasu do czasu można było trafić na jakąś grudkę, bo za szybko wyjęłam je z wody. Za to Kitty bardzo ładnie udekorowała stół w jadalni. Widząc, że babcia zjadła wielką porcję mojego groszku, posłałam Kitty triumfalne spojrzenie.

Przez krótki czas po śmierci mamy babcia mieszkała z nami. Powstał nawet plan, że wprowadzi się do nas na stałe. Martwiła się, że tata sam sobie nie poradzi. Kiedy zagadnęła go przy deserze, wymieniłyśmy z Kitty porozumiewawcze spojrzenia – wiedziałyśmy, jakie będzie następne pytanie. – Powiedz mi, Danny, jak tam twoje sprawy sercowe? Spotykasz się z kimś? – Yyy… – zająknął się tata, czerwieniejąc jak burak. – Nie bardzo mam kiedy. Praca zupełnie mnie pochłania. Babcia cmoknęła z dezaprobatą. – Niedobrze, żeby mężczyzna był sam, Danny.

– Przecież mam dziewczynki – odparł tata, udając, że w ogóle nie zrozumiał, do czego pije babcia. – Wiesz, że nie o takie towarzystwo mi chodzi – powiedziała, mierząc go zimnym spojrzeniem. Podczas zmywania babcia zagadnęła mnie w kuchni. – Czy miałabyś coś przeciwko temu, gdyby tata znalazł sobie dziewczynę? Wiele razy rozmawiałyśmy Niejednokrotnie zastanawiałyśmy ewentualnie

się,

jaką

o

tym

kobietę

z

Margot.

chciałybyśmy

widzieć u jego boku. Na pewno powinna mieć poczucie humoru i być po prostu dobrym człowiekiem, ale to raczej oczywiste. Powinna również mieć rękę do Kitty, być konsekwentna,

ale jednocześnie wyrozumiała, stanowczością nie

tak

stłamsić wyjątkowych najważniejsze, aby

cech

nie próbowała podkreślała, że

matkować.

nam

jej

aby

przesadną

charakteru. Margot

Ale

zawsze

Kitty jak najbardziej potrzebuje matczynej opieki, ale my jesteśmy już na to za duże. Byłam pewna, że z całej naszej trójki najbardziej krytyczna w stosunku do potencjalnej partnerki taty byłaby właśnie Margot. Nie bez znaczenia pozostawał fakt, że najlepiej pamiętała mamę i była w stosunku do niej absolutnie lojalna. Bardzo dbała o to, abyśmy nigdy nie zapomniały o mamie. Nie chodziło o to, że mi

na tym nie zależało, ale z biegiem lat coraz częściej łapałam się na tym, że w sumie fajnie byłoby, gdyby w naszym domu pojawiła się jakaś kobieta. Ktoś starszy i doświadczony. Ktoś, z kim mogłabym porozmawiać o kobiecych sprawach i kogo mogłabym się poradzić chociażby w kwestii tego, jak się malować albo jak, wykorzystując wrodzony kobiecy urok, wymigać się od mandatu. Takie tam różne przydatne w życiu drobiazgi. Od śmierci mamy nie pojawił się jednak nikt taki. Tata, owszem, niekiedy umawiał się na randki, ale do tej pory z żadną kobietą nie związał się na tyle poważnie, żeby ją nam przedstawić. Z jednej strony czułam z tego powodu ulgę, ponieważ bałam się, jak by to wszystko ułożyło się między nami a nią, ale z drugiej strony, szczególnie ostatnio, kiedy nieuchronnie

zbliżał się nowy etap w moim życiu i wciąż nachodziły mnie myśli o tym, jak tata i Kitty poradzą sobie, kiedy wyjadę na studia, coraz częściej wracałam do tego tematu. Poza tym za kilka lat i Kitty wyfrunie z rodzinnego gniazda. I co wtedy? Nie chciałam, żeby tata został sam. – Nie, nie miałabym odpowiedziałam z

nic

przeciwko

temu

–

przekonaniem. – Mądra dziewczynka – powiedziała babcia, kiwając głową z aprobatą.

rozdział pięćdziesiąty drugi Wraz z początkiem grudnia w naszym domu zaczyna się szaleństwo wypieków. Wyciągamy wszystkie książki kucharskie mamy i stare numery kulinarnych magazynów, rozkładamy je na podłodze w salonie i puszczamy płytę Charliego Browna z bożonarodzeniowymi piosenkami. Nie wiem, kto to wymyślił, ale zazwyczaj w naszym domu obowiązuje całkowity zakaz muzyki świątecznej aż do pierwszego grudnia i od lat tego przestrzegamy.

Kiedy wszystko jest już przygotowane, kładziemy się na podłodze i zaczynamy wybierać przepisy. Zadaniem Kitty jest spisanie agendy z naszego ciastkowego zebrania. Kitty zapisuje, które ciastka na pewno zrobimy, a nad którymi możemy się zastanowić. Zawsze staramy się przygotowywać kilka rodzajów wedle preferencji każdego z nas. Co roku na liście jest kilka pozycji obowiązkowych, na przykład orzechowe księżyce dla taty, które zajmują honorowe miejsce. Trzeba też przygotować trochę ciasteczek cukrowych będących nieodłącznym elementem świątecznej tradycji prezentowej w przypadku, gdy wybieramy się do kogoś w gości, ciasteczka w cukrze dla Kitty, z melasą dla

Margot i z czekoladowymi dropsami dla mnie. Z kolei Josh uwielbia te z białą czekoladą i żurawiną. W tym roku postanowiłam, że zdecydowanie powinnyśmy wypróbować kilka nowych przepisów. Oczywiście nie ma mowy o diametralnej zmianie całego ciasteczkowego jadłospisu, ale przydałby się powiew świeżego powietrza. W tym roku miałyśmy dodatkowe ręce do pracy, ponieważ przyłączył się do nas Peter. Przyjechał razem ze mną zaraz po szkole, żeby pouczyć się chemii, i w końcu został na ciasteczkowej naradzie. Tata poszedł do kuchni, włączył radio i wziął na swoje barki obowiązek przygotowania dla nas obiadu na następny dzień. – Tylko nie kanapka z indykiem, błagam! – krzyknęłam.

Peter delikatnie szturchnął mnie nogą, a kiedy na niego spojrzałam, dał mi do zrozumienia, żebym nie marudziła. „Jesteście rozpuszczone”, wskazując na

powiedział

bezgłośnie,

mnie i Kitty. – No i co z tego, że marudzę – oznajmiłam szeptem. – Poza tym nie wtrącaj się – przecież tobie obiad codziennie szykuje mama. – Ja też mam już dosyć! – odkrzyknął tata. – Ale tyle jeszcze zostało… Co mam z tym zrobić? Wyrzucić? – Dokładnie tak – zamruczałam, patrząc na Kitty. Wiedziałam, że mała absolutnie mnie popiera. Tata miał hopla na punkcie niemarnowania jedzenia. Zaczęłam się zastanawiać, czy zauważyłby, gdybym

dzisiejszej nocy po kryjomu wślizgnęła się do kuchni i wyrzuciła resztki mięsa. Pewnie tak. – Gdybyśmy mieli psa, problem by się sam rozwiązał – stwierdziła głośno Kitty, puszczając do mnie oko. – Jakiego psa chciałabyś mieć? – zapytał Peter. – Po co zaczynasz ten temat? – powiedziałam, ale Peter zbył mnie machnięciem ręki. – Akitę – odparła natychmiast Kitty. – Rudą z ogonem w odcieniu cynamonowym. Albo owczarka niemieckiego. Wyszkoliłabym go na asystenta osoby niewidomej. – Przecież nie jesteś niewidoma – zdziwił się Peter. – Ale kiedyś mogę być – odparła Kitty. Peter z uśmiechem pokręcił głową.

– Ta mała jest niemożliwa. Nie mam z nią szans – powiedział, ponownie szturchając mnie w stopę. – Szkoda wysiłku – potwierdziłam, po czym podniosłam jeden z magazynów kulinarnych, odwróciłam go, tak aby Kitty zobaczyła zdjęcie, i zapytałam: – Co powiesz na ciasteczka lodowe? Kitty zapisała je na swojej liście ewentualnych pozycji do sprawdzenia. – Ej, a to? – zapytał Peter, podsuwając mi książkę i wskazując na przepis na ciasteczka keksowe. – Żartujesz? – odparłam zdziwiona. – To żart, tak? Keks? Ohyda. – Trzeba po prostu umieć je robić. Wtedy są bardzo dobre.

Moja cioteczna babcia Trish zawsze kładła na wierzch kulkę lodów i były pyszne. – Wszystko jest pyszne, jeśli położysz na tym kulkę lodów – wtrąciła Kitty. – Nie mam z nią szans – stwierdził ponownie Peter, wymieniając ze mną uśmiech ponad głową Kitty. – Punkt dla ciebie, ale ja nie mówię o zwykłym keksie wypełnionym całą masą obrzydliwych owoców kandyzowanych

nafaszerowanych

chemią,

albo zalanych obślizgłą galaretką. Chodzi o ciastka z prawdziwymi bakaliami – orzechami, suszonymi wiśniami, jagodami i różnymi innymi. Ciocia chyba miała na nie nawet jakąś nazwę… Zdaje się,

że Bożonarodzeniowe Wspomnienie. – Uwielbiam tę historię! – krzyknęłam. – To moje ulubione opowiadanie. Bardzo smutne, ale świetnie napisane – dodałam, ale widząc zdziwiony wzrok Kitty i Petera, stwierdziłam, że potrzebne będą szersze wyjaśnienia. – Bożonarodzeniowe Wspomnienie to opowiadanie Trumana Capote. Jego bohaterem jest chłopiec o imieniu Buddy i pewna pani, jego krewna, która go wychowywała. Każdego roku odkładali wspólnie pieniądze, aby w święta zrobić ciastka z bakaliami i wysłać je w prezencie przyjaciołom albo na przykład prezydentowi. – Dlaczego mówisz, że jest smutne? – zapytała Kitty. – Ponieważ chłopiec i ta pani bardzo się kochają, są

najlepszymi przyjaciółmi, a pod koniec opowiadania zostają rozdzieleni. Jego rodzina uznaje, że kobieta źle się nim opiekowała, i chociaż jest w tym trochę racji, to tak naprawdę nie ma to żadnego znaczenia, ponieważ Buddy i jego krewna są bratnimi duszami. W końcu ona umiera, a chłopiec nie ma nawet szansy, żeby się z nią pożegnać. W dodatku to historia oparta na faktach. – To dołujące – stwierdził Peter. – Dobra, zapomnijcie o tych ciastkach z bakaliami – dodał, a Kitty wykreśliła je ze swojej listy. Kiedy przeglądałam kolejny numer jednego z magazynów, zadzwonił dzwonek u drzwi. Kitty zerwała się i popędziła do

przedpokoju. – Sprawdź, kto to, zanim otworzysz! – krzyknęłam za nią, bo zawsze o tym zapominała. – To Josh! – usłyszałam jej radosny pisk. Peter gwałtownie odwrócił głowę w moim kierunku. – Przyszedł do Kitty – powiedziałam. – Jasne – mruknął. Kiedy Josh wszedł do salonu, Kitty wisiała mu na szyi jak mała małpka. – Cześć – powiedział, patrząc na Petera. – Siema, stary. Proszę, siadaj – odparł Peter przyjaznym głosem. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Przed chwilą jeszcze był nachmurzony, a teraz tryskał entuzjazmem. Trudno jest

nadążyć za facetami. – Przyniosłem oddać wasze naczynie na zapiekankę – powiedział Josh, unosząc plastikową torbę. – Czy to Josh? – zawołał z kuchni tata. – Josh, masz ochotę na kanapkę z indykiem? Byłam pewna, że odmówi. Z pewnością od Święta Dziękczynienia indyk był stałym elementem jadłospisu również w jego domu, ale ku mojemu zdziwieniu przystał na propozycję taty. – Pewnie, bardzo chętnie! – odpowiedział, przekręcając wiszącą na nim Kitty tak, aby znalazła się z przodu, i siadając na kanapie. – Ciasteczkowa narada? – zapytał, patrząc na mnie. – Ciasteczkowa narada – potwierdziłam.

– Ale zrobicie moje ulubione? – zapytał, posyłając mi spojrzenie smutnego szczeniaka. To było tak bardzo nie w jego stylu, że zawsze parskałam śmiechem na ten widok. – Ale z ciebie głupek – odparłam, kręcąc głową. – A jakie lubisz najbardziej? – zapytał Peter. – Bo dziewczyny już chyba zamknęły listę. – Jestem pewien, że moje ulubione ciastka się na niej znalazły. Przysłuchując się tej krótkiej wymianie zdań, spoglądałam to na jednego, to na drugiego. Nie byłam pewna, czy to żarty, czy jakaś utajniona próba sił pod pozorem uprzejmości. Peter wyciągnął rękę i połaskotał Kitty po piętach. – Przeczytaj nam listę, Katherine.

Kitty zachichotała, po czym przewertowała swój notatnik do początku i wyrecytowała: – Ciastka z M&M’s-ami – tak, ciastka cappuccino – może, mrożone – może, ciastka z bakaliami – absolutnie nie… – Zaraz, zaraz, chyba ja też mam tu coś do powiedzenia – wtrącił Peter. – A wy tak od razu zrezygnowałyście z mojego pomysłu na ciastka z bakaliami. – Przecież jakieś pięć sekund temu powiedziałeś, żebyśmy o nich zapomniały! – przypomniałam mu. – Owszem, ale chciałbym, żebyśmy jeszcze raz przegłosowali tę kwestię – odparł. – Przykro mi, ale przegrałeś, bo ja i Kitty obydwie głosujemy na „nie” – powiedziałam. – A to oznacza dwa przeciwko

jednemu. – Ja głosuję „za” – powiedział niespodziewanie tata, na chwilę wsadzając głowę do pokoju. – Dziękuję, doktorze Covey! – zawołał Peter. – Widzisz? Wiedziałem, że wasz tata mnie poprze – powiedział, przyciągając mnie do siebie. – Jesteś beznadziejnym lizusem – odparłam, wybuchając śmiechem. W tej samej chwili mój wzrok padł na Josha. Patrzył na nas jakoś tak dziwnie, z lekkim, ale smutnym uśmiechem, jak zazwyczaj patrzą osoby wyobcowane. Pożałowałam, że na niego spojrzałam. Odsunęłam się od Petera i zaczęłam znowu wertować

książki. – Lista jest wciąż otwarta – powiedziałam do Josha. – Ciasteczkowa rada weźmie pod uwagę pana prośbę o ciastka z białą czekoladą i żurawiną. – Jestem ogromnie wdzięczny radzie – odparł Josh. – Boże Narodzenie bez żurawinowych w

waszych

ciastek

czekoladowo-

ogóle nie ma racji bytu. – Ej, Josh, ty też jesteś beznadziejnym lizusem – podchwyciła Kitty, ale już po chwili zwijała się ze śmiechu od gilgotek, które jej zafundował. Po wyjściu Josha Kitty poszła na górę oglądać telewizję, a ja zajęłam się ogarnianiem salonu.

Peter siedział na kanapie i mnie obserwował. Myślałam, że też zaraz wyjdzie, ale najwyraźniej się na to nie zanosiło. – Pamiętasz, jak w Halloween przebrałaś się za Cho Chang, a Sanderson za Harry’ego Pottera? – zagadnął nagle. – Jestem przekonany, że to nie był przypadek. Dam sobie głowę uciąć, że wypytał Kitty o twoje kostiumowe plany i dopasował się do ciebie. Jest w ciebie wpatrzony jak w obrazek. – Nieprawda, wcale nie jest – odparłam po chwili, gdy już otrząsnęłam się z pierwszego szoku. – Kocha moją siostrę. Zawsze ją kochał i zawsze będzie.

– Sama zobaczysz. Gdyby tylko dowiedział się, że ze sobą nie jesteśmy, odegrałby jakąś melodramatyczną scenkę i wyznał ci miłość wierszem albo coś takiego. Mówię ci. A wiem, co mówię, bo znam się na facetach. Niezbyt czułym gestem wyrwałam Peterowi spod pleców poduszkę i położyłam ją na oparciu. – Niedługo ferie i przyjedzie moja siostra. Założę się o milion dolców, że nie minie dzień, a znowu będą razem. Peter wyciągnął rękę, ale kiedy przypieczętowaliśmy nasz zakład uściskiem dłoni, nie puścił, tylko przyciągnął mnie do siebie. Usiadłam obok niego tak, że dotykaliśmy się nogami. W jego oczach zobaczyłam coś tak dziwnego, że od razu pomyślałam,

że chyba zaraz mnie pocałuje. Poczułam strach, ale też ekscytację. Niestety w tej samej chwili na schodach rozległ się tupot małych stópek Kitty i niezwykła chwila uleciała.

rozdział pięćdziesiąty trzeci Czy moglibyśmy ubrać choinkę już w ten weekend? – zapytała Kitty. Tata powoli podniósł głowę znad miseczki z owsianką (fuj!) i powiedział:

– Dlaczego nie. – Margot może być zła, że na nią nie poczekaliśmy – wtrąciłam, chociaż tak naprawdę sama bardzo chciałam, żeby już była choinka. Zapach cukru, masła i pieczonych ciastek wypełniający cały dom wspaniale komponował się z bożonarodzeniowymi melodiami i ciepłym światłem choinkowych lampek, tworząc niepowtarzalną i cudowną świąteczną atmosferę, którą uwielbiałam. – Brielle’owie ubrali swoje drzewko następnego dnia po Święcie Dziękczynienia – powiedziała Kitty. – W takim razie do dzieła – stwierdziłam. – Tato? Możemy? – No skoro Brielle’owie już mają choinkę…

Pojechaliśmy po drzewko do szkółki oddalonej aż godzinę drogi od nas. Już nie raz kupowaliśmy tam choinkę. Kitty upierała się, żebyśmy obejrzeli wszystkie, które były w ofercie, żeby na pewno wybrać to najładniejsze. Spodobała mi się rozłożysta jodła balsamiczna, ponieważ miała najbardziej wonne igliwie, ale Kitty stwierdziła, że jest za mała. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na jodłę olbrzymią i rzeczywiście był to doskonały wybór – przez całą drogę do domu w samochodzie pachniało choinką. Ten zapach niezmiennie kojarzył mi się ze świątecznym porankiem. Kiedy wypakowywaliśmy drzewko, Josh wybiegł z domu, żeby nam pomóc. Razem z tatą wnieśli je do domu. Josh pilnował,

aby się nie przechyliło, kiedy tata dokręcał śruby w stojaku. Miałam wrażenie, że chciał zostać, aby razem z nami ubrać choinkę. W tej chwili od razu pomyślałam o tym, co powiedział Peter. – Jeszcze trochę komenderowała

na

lewo,

bo

krzywo

stoi

–

Kitty. Przyniosłam pudełka ze światełkami i z ozdobami i zaczęłam je sortować. Moim ulubionym elementem choinkowej dekoracji była niebieska gwiazda z ciasta solnego, którą zrobiłam jeszcze w przedszkolu. Lubiłam ją tak bardzo ze względu na to, że miała trochę nadgryzione jedno ramię, ponieważ kiedyś dla żartu

powiedziałam Kitty, że jest z ciasta, a mała wgryzła się w nią natychmiast jak Ciasteczkowy Potwór. – Które lampki w tym roku wybieramy? Kolorowe czy białe? – zapytałam. – Białe – powiedziała Kitty. – Są bardziej eleganckie. – Ale za to kolorowe są bardziej finezyjne – stwierdził Josh. – No… bardziej nostalgiczne. – Finezyjne? Josh, litości… – odparłam, przewracając oczami. Zaczęliśmy się sprzeczać. W końcu tata postanowił interweniować i zadecydował, że powiesimy i te kolorowe, i te białe. Wtedy pomyślałam, że skoro jesteśmy w stanie się

przekomarzać jak za starych dobrych czasów, to między mną a Joshem wszystko się unormowało. Peter nie miał racji – Josh nic do mnie nie czuł. Choinka była tak wielka, że niemal dotykała sufitu. Okazało się, że nie wystarczyło lampek, żeby udekorować ją w całości, więc tata wsiadł w samochód i pojechał do sklepu po nowy komplet. Josh wziął Kitty na barana, aby mogła przymocować gwiazdę na czubku. – Bardzo się cieszę, że w tym roku kupiliśmy takie wielkie drzewko – wyznałam, opadając z westchnieniem na

kanapę i nie odrywając wzroku od pięknej jodły. Nic nie mogło wprawić mnie w lepszy nastrój niż choinka rozświetlona lampkami. Jakiś czas później tata pojechał do szpitala, a Kitty poszła do sąsiadów na pieczenie s’morów8. Zostaliśmy z Joshem sami i zajęliśmy się uprzątnięciem całego bałaganu. Kiedy pakowałam haczyki na bombki do odpowiednich torebek, Josh wziął pudełka z ozdobami, które nie zmieściły się na choince, i chciał je wynieść, ale po drodze zawadził o gałąź. Jedna z bombek zachwiała się, a potem osunęła i roztrzaskała na podłodze w drobny mak. Josh wydał z siebie zduszony jęk. – Jooosh. Zrobiłam tę bombkę własnoręcznie na

zetpetach. – Przepraszam. – No trudno, nic się nie stało. I tak mi nie wyszła. Użyłam za dużej ilości piórek. Rozbita bombka była z przezroczystego szkła. Ozdabiało się ją, wrzucając do środka różne drobiazgi. Kiedy ją robiłam, zdecydowałam się na białe pióra i białe cekiny. Poszłam do kuchni przynieść szczotkę i zmiotkę, a kiedy wróciłam, Josh niespodziewanie powiedział: – Zdajesz sobie sprawę z tego, że przy Kavinskim zachowujesz się zupełnie inaczej niż zwykle? – Nie – odparłam, podnosząc głowę znad szklanego bałaganu.

– Jesteś zupełnie inna. Jak nie ty. Zachowujesz się… tak jak zachowują się wszystkie inne dziewczyny, kiedy tylko na horyzoncie pojawi się Kavinsky. To nie w twoim stylu. – Zachowuję się tak samo, jak zwykle – odparłam ze złością. – Ale co ty o tym wiesz, Josh? Przecież od dłuższego czasu praktycznie w ogóle się nie widujemy – dodałam, schylając się, aby podnieść ostatnie kawałki szkła, które przeoczyłam, zamiatając podłogę. – Uważaj – powiedział Josh. – Poczekaj, ja to zrobię – dodał, schylając się po kolejny kawałek. – Auć! – To lepiej ty uważaj – stwierdziłam. – Leci ci krew? – zapytałam, zaglądając mu przez ramię.

– Nie, wszystko w porządku – odparł. – Wiesz, czego w tym wszystkim nie rozumiem? – Czego? – Dlaczego nic nigdy nie powiedziałaś – stwierdził, czerwieniejąc, ale nie spuścił wzroku z mojej twarzy. – Przez cały ten czas czułaś do mnie to, co czułaś, i nie zająknęłaś się ani słowem. Słysząc te słowa, zesztywniałam. Nie spodziewałam się tej rozmowy i w ogóle nie byłam na nią przygotowana. Przełknęłam ślinę i wydusiłam: – Byłeś z Margot. – Ale nie od zawsze. Według tego, co napisałaś, spodobałem ci się na długo przed tym, zanim cokolwiek zaczęło łączyć

mnie z Margot. Dlaczego po prostu mi o tym nie powiedziałaś? – A jakie to ma w tej chwili znaczenie? – Ma. Powinnaś była mi powiedzieć. Powinnaś była chociaż dać mi szansę. – To niczego by nie zmieniło! – Zapewniam cię, że to zmieniłoby wszystko – odparł, robiąc krok w moją stronę. Wlepiłam w niego wzrok. Po co w ogóle o tym mówił, szczególnie teraz, kiedy wszystko między nami wróciło do normy? – Gadasz głupoty. Nigdy nic do mnie w tym sensie nie czułeś, więc przestań opowiadać, że było inaczej. W dodatku teraz, kiedy w końcu się z kimś związałam.

– Nie wmawiaj mi, co czułem, a czego nie, bo nie masz o tym pojęcia – powiedział Josh. – Owszem, mam. Znam cię lepiej niż ktokolwiek inny. A wiesz dlaczego? Bo jesteś przewidywalny. Jestem w stanie przewidzieć każde twoje posunięcie. Każde. A teraz mówisz to wszystko, bo jesteś zazdrosny. I to nie o mnie. Nie obchodzi cię tak naprawdę, z kim się spotykam. Jesteś zazdrosny o to, że Peter zajął twoje miejsce i Kitty lubi go bardziej od ciebie. Twarz Josha pociemniała. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. – Dobra! Świetnie! – krzyknął w końcu. – Jestem zazdrosny! Zadowolona?

A potem niespodziewanie przyciągnął

złapał

mnie

za

szyję,

do siebie i pocałował. Naprawdę pocałował. W usta. Jego oczy od początku były zamknięte, ale moje oczy w końcu też się zamknęły i przez chwilę, przez jedną krótką chwilę, odwzajemniłam jego pocałunek. Oprzytomniałam kilka sekund później i odepchnęłam go od siebie. – A to? To też przewidziałaś? – zapytał z triumfem w głosie. Nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa. W końcu rzuciłam szczotkę i pobiegłam na górę. Wpadłam do swojej sypialni i zamknęłam drzwi na zamek. Josh właśnie mnie pocałował. W moim własnym domu. Na

kilka tygodni przed tym, jak moja siostra przyjeżdża na święta. A w dodatku przed chwilą zdradziłam swojego udawanego chłopaka.

rozdział pięćdziesiąty czwarty Jakiś czas temu, zupełnie tego nie planując, stworzyliśmy z Lucasem pewien rytuał. Otóż codziennie po trzeciej lekcji Lucas czekał na mnie przy mojej szafce i razem szliśmy do wschodniego skrzydła na kolejne zajęcia.

Tego dnia Lucas miał na sobie koszulkę w serek i wąski krawat. Trzymał wielką torbę chipsów. Kiedy wepchnął do buzi pełną garść, chmura pomarańczowego pyłu opadła mu na pierś. Przy okazji ubrudził też twarz. – Słuchaj, muszę ci coś powiedzieć – stwierdził Lucas. – Nie mogę uwierzyć, że swojego czasu uważałam cię za tak schludnego – oznajmiłam ze śmiechem, zdmuchując okruszki z jego koszulki. – Co takiego chciałeś mi powiedzieć? – zapytałam, kradnąc mu z torby kilka odpowiedział,

chipsów.

Kiedy nie

dodałam: – Lucas, nienawidzę, kiedy ktoś mówi coś takiego, a potem nie chce dokończyć. Albo jak powie, że ma do

opowiedzenia coś śmiesznego. Kurczę, niech najpierw opowie historię i pozwoli mi ocenić, czy jest śmieszna, czy nie! Lucas zlizał okruszki z ust. – Wiesz, że mieszkam niedaleko Genevieve, prawda? – zapytał, a kiedy skinęłam głową, dodał: – Wczoraj widziałem, jak wychodził od niej Kavinsky. – Aha – odparłam. – Nie mówię, że to coś znaczy, ale biorąc pod uwagę sagę Gen–Kavinsky… Uznałem, że powinnaś o tym wiedzieć. Nie miałam zamiaru mówić Peterowi o tym, co wydarzyło się między mną a Joshem. Naprawdę nie miałam, ale kiedy razem z Lucasem wyszliśmy zza rogu korytarza i zobaczyłam go znowu

w towarzystwie Genevieve, zmieniłam zdanie. Lucas spojrzał na mnie i uśmiechnął się współczująco. Udałam, że tego nie zauważyłam. Na chemii napisałam liścik do Petera. Miałeś rację co do Josha. Puknęłam go palcem w plecy i podałam mu złożoną karteczkę. Kiedy przeczytał, co napisałam, wyprostował się, a po chwili zaczął coś skrobać na papierze. Jakieś szczegóły? Po chwili wahania napisałam: Pocałował mnie. Peter przeczytał moją odpowiedź i momentalnie się spiął. Może to niegodne, ale nie powiem, że nie odczułam lekkiej

satysfakcji. W pewien sposób odwdzięczyłam mu się za tajne spotkanie z Genevieve. Myślałam, że coś odpisze, ale tak się nie stało. Za to gdy tylko zadzwonił dzwonek, odwrócił się do mnie i wysyczał: – Jak to, do cholery? Kiedy to się wydarzyło? – Josh przyszedł pomóc nam obsadzić i ubrać choinkę. – I co? Pocałował cię przy Kitty? – Nie! Kiedy zostaliśmy sami. Peter był naprawdę powiedziałam

zły.

Zaczęłam żałować,

że

mu o tej sytuacji. – Co on sobie myśli, do cholery? Że może tak po prostu pocałować moją dziewczynę? To jakiś pieprzony żart. Powiem mu

coś. – Co? Nawet o tym nie myśl. – Nie mogę tego tak zostawić. – Ani się waż, Peter. Mówię serio – powiedziałam, wstając i pakując książki do plecaka. Peter przez chwilę patrzył na mnie w milczeniu. – Odwzajemniłaś ten pocałunek? – zapytał w końcu. – A jakie to ma znaczenie? Peter nie spuszczał ze mnie oka. Nagle coś do niego dotarło. – Jesteś na mnie o coś zła? – Nie – odparłam. – Ale będę, jeśli coś powiesz Joshowi. – Świetnie. – Świetnie!

rozdział pięćdziesiąty piąty Od czasu incydentu z pocałunkiem nie widziałam się z Joshem, ale kiedy wieczorem wróciłam z biblioteki, zastałam go siedzącego na schodkach do naszego domu. W oknie świeciło się światło, a więc tata był w domu. Kitty też, bo w jej sypialni również było jasno. Nie miałam jak się wymigać od tej rozmowy. – Cześć. Możemy porozmawiać? – zagadnął. Usiadłam obok niego i wlepiłam wzrok przez siebie.

Pani Rothschild też już ubrała choinkę. Zawsze stawiała ją tak blisko okna, żeby z ulicy widać było drzewko z kolorowymi światełkami. – Musimy się zastanowić, co dalej, zanim wróci Margot. To, co się stało, to moja wina, więc uważam, że ja powinienem jej o tym powiedzieć. – Oszalałeś? – zapytałam, patrząc na niego z niedowierzaniem. – Powiedzieć jej? Margot nigdy nie może się o niczym dowiedzieć. Tym bardziej że to nic wielkiego. – Nie chcę nic przed nią ukrywać. – Trzeba było o tym pomyśleć, zanim mnie pocałowałeś! – wysyczałam. – A jeśli już ktoś miałby jej o tym powiedzieć, to ja.

To moja siostra. Ty byłeś tylko jej chłopakiem. Właśnie – byłeś, więc… Na twarzy Josha pojawił się grymas bólu. – Nigdy nie byłem tylko chłopakiem Margot – wtrącił. – Ja też nie jestem w stanie do końca tego pojąć, ale odkąd dostałem ten list… Nieważne, zapomnij o tym. – Po prostu to powiedz. – Odkąd dostałem ten list, wszystko się między nami zepsuło. To nie w porządku. Musisz powiedzieć mi wszystko, co chciałaś kiedyś wszystkiego w

wyznać.

Poukładanie

sobie

tego

głowie to już mój problem. Całkiem mnie tym zaskoczyłaś i nie

dając szansy, z miejsca odtrąciłaś. Zaczęłaś spotykać się z Kavinskim i przestałaś być moją przyjaciółką – wyrzucił z siebie jednym tchem. – Odkąd dostałem ten list… Nie mogę przestać o tobie myśleć. Spodziewałam się usłyszeć różne rzeczy, ale na pewno nie coś takiego. Absolutnie nie coś takiego. – Josh… – zaczęłam, ale nie pozwolił mi dojść do słowa. – Wiem, że nie chcesz tego słuchać, ale pozwól mi, bo muszę to z siebie wyrzucić, dobrze? – powiedział, a kiedy skinęłam głową, dodał: – Nie mogę znieść, że jesteś z Kavinskim. Stać cię na kogoś lepszego. Przepraszam, że tak mówię, ale to prawda. W moich oczach żaden facet nie będzie nigdy dla ciebie

wystarczająco dobry. A już na pewno nie ja. – Josh przechylił głowę i popatrzył na mnie. – Pamiętam, jak pewnego razu wracaliśmy od kogoś na piechotę do domu, chyba od Mike’a… Od razu wiedziałam, do czego chce nawiązać. To było bardzo gorące i suche lato. Byłam strasznie zła, bo starszy brat Mike’a, Jimmy, obiecał nas odwieźć do domu, ale w pewnym momencie gdzieś wyszedł i bardzo długo nie wracał, więc zdecydowaliśmy się iść na piechotę. Miałam na nogach espadryle, które poobcierały mi nogi, a Josh ciągle mnie poganiał. – Byliśmy sami. Miałaś tę beżową, zamszową bluzkę, którą bardzo lubiłaś, z frędzelkami. Sięgała ci do połowy brzucha.

– Wiem którą. Tę w stylu strojów Cher z lat siedemdziesiątych – wtrąciłam. Uwielbiałam ją. – Prawie cię wtedy pocałowałem. Bardzo chciałem to zrobić. To był impuls. Nagle poczułem, że muszę to zrobić. Chciałem zobaczyć, jak to jest. – I? – zapytałam, czując, jak zamiera mi serce. – I… nie wiem. Po prostu o tym zapomniałem. – Przykro mi, że dostałeś ten list – powiedziałam, wypuszczając powietrze z płuc. – Nigdy nie miałeś go przeczytać. Napisałam go dla siebie. – Może to było przeznaczenie. Może właśnie tak miało się stać, ponieważ… Ponieważ mieliśmy być razem.

– Nieprawda – powiedziałam, wyrzucając z siebie pierwsze słowa, jakie przyszły mi na myśl, a po chwili zdając sobie sprawę, że oto przypadkowo znalazłam w końcu odpowiedź na swoje rozterki. Zrozumiałam, że nie kocham Josha i prawdopodobnie nigdy nie kochałam. Był tuż obok, na wyciągnięcie ręki, wystarczyło sięgnąć. Mogłam go pocałować, jeśli chciałam, mógł być mój. Ale ja wcale tego nie pragnęłam, ponieważ moje serce należało do kogoś innego. To bardzo dziwne uczucie, kiedy przez długi czas niesamowicie się czegoś albo kogoś pragnie, a potem, w jednej chwili to pragnienie znika.

– Nie możesz powiedzieć Margot o tym, co się stało – stwierdziłam, wciskając ręce do kieszeni kurtki. – Musisz mi obiecać, że tego nie zrobisz. Po dłuższej chwili w końcu skinął głową. – Mieliście ostatnio kontakt ze sobą? – zapytałam. – Tak. Zadzwoniła do mnie parę dni temu. Powiedziała, że chciałaby się ze mną spotkać, kiedy będzie w domu. Chciałaby, żebyśmy pojechali razem do Waszyngtonu zobaczyć muzeum Smithsonian i na kolację do Chinatown. – Świetnie. I to właśnie zrobisz – powiedziałam, klepiąc go w kolano. – Josh, musimy się zachowywać, jak gdyby nigdy nic. Jakby nic się nie stało. Jeśli się postaramy, wszystko

będzie dobrze. Powtórzyłam to zdanie w myślach. „Wszystko będzie

dobrze”. rozdział pięćdziesiąty szósty Po zajęciach ruszyłam na poszukiwanie Petera. Znalazłam go w siłowni. Stwierdziłam, że lepiej porozmawiać tutaj niż w samochodzie. przejażdżek.

Będzie

mi

brakowało

tych naszych

Zaczynałam się już do nich przyzwyczajać. Będzie mi też brakowało bycia czyjąś dziewczyną, choćby udawaną. A właściwie nie czyjąś – Petera. Polubiłam też Darrella, Gabe’a i innych chłopaków z drużyny. Byli dobrymi ludźmi. Ich też będzie mi brakowało. W siłowni nie było nikogo, poza Peterem. Ćwiczył na ławce ze sztangą. Na mój widok uśmiechnął się. – Śledzisz mnie? – zapytał, ścierając brzegiem koszulki pot z czoła. – Nie, przyszłam z tobą zerwać – powiedziałam, czując w sercu ból. – To znaczy zerwać na niby. – Poczekaj. Jak to? – odparł zaskoczony Peter.

– Nie ma sensu dalej tego ciągnąć. Masz to, co chciałeś, prawda? Wyszedłeś ze swojej sytuacji z twarzą. Ja też. Rozmawiałam z Joshem. Wszystko sobie wyjaśniliśmy i znowu jest między nami okej. Moja siostra wkrótce przyjeżdża na święta. Misja wykonana. – No cóż, chyba tak – przyznał, powoli kiwając głową. – No to super – powiedziałam z uśmiechem, chociaż w

środku wszystko we mnie wyło. Wyciągnęłam z torby nasz kontrakt. – Jesteśmy kwita. Obie strony bez zarzutu

wywiązały się ze swoich zobowiązań i niniejsza umowa wygasa. – Nosiłaś to ze sobą? – Oczywiście. Kitty lubi grzebać w nie swoich rzeczach. Na pewno w trymiga by to znalazła. Już miałam zamiar podrzeć kartkę, kiedy nagle Peter złapał mnie za rękę. – Poczekaj, a zimowy wyjazd? – Co z nim? – Chyba nie zmieniłaś zdania? Jedziemy razem, prawda? W ogóle nad tym się nie zastanawiałam. Zdecydowałam się pojechać tylko ze względu na Petera. W obecnej sytuacji nie pozostawało mi nic innego, jak się wycofać. Nie chciałam

być świadkiem radosnego pojednania Petera i Genevieve. Niech to się odbędzie tak, jakby po prostu jakimś magicznym sposobem zeszli się na wyjeździe i wrócili z niego jako para. Wszystko będzie jak dawniej, a te ostatnie kilka miesięcy wykasuję z pamięci, jakby się nigdy nie wydarzyły albo były tylko snem. – Nie jadę, Peter. – No co ty?! Chyba mnie nie wystawisz? Załatwiliśmy już przecież zgody rodziców i wpłaciliśmy zaliczki. Jedźmy razem w ramach uczczenia wspólnego sukcesu. Jedziesz i już – powiedział Peter, nie dopuszczając mnie do słowa. – Zabieraj tę umowę – dodał, wyjmując mi z rąk kartkę i wkładając z powrotem do torby.

Dlaczego zawsze było mi tak trudno mu odmówić? To właśnie na tym polega zakochanie? rozdział pięćdziesiąty siódmy Ten pomysł przyszedł mi do głowy na szkolnym apelu, podczas którego ogłoszono, że w najbliższy weekend w naszej szkole odbędzie się posiedzenie uczniowskiego ONZ. Pamiętałam, że przewodniczącym rady był John Ambrose McClaren. Zaczęłam się zastanawiać, czy w swojej szkole też pełni tę funkcję. – Czy John Ambrose McClaren jest nadal w uczniowskim ONZ? – zapytałam Petera podczas przerwy obiadowej, zanim do naszego stolika dosiadła się cała reszta. – A skąd mam niby wiedzieć? – odparł z rozbawieniem.

– Tak tylko pytam. – Dlaczego cię to interesuje? – Postanowiłam, że pójdę na posiedzenie w najbliższy weekend. Mam przeczucie, że go tam spotkam. – Serio? – zapytał Peter, wybuchając śmiechem. – A jeśli tak, to co masz zamiar zrobić? – Jeszcze tego nie przemyślałam. Może do niego podejdę i się przypomnę, a może nie. Jestem ciekawa, czy się zmienił. – Mogę pokazać ci jego zdjęcie w internecie. – Nie, to byłoby za łatwe – odparłam. – Chcę go zobaczyć na żywo. Chcę zafundować sobie niespodziankę. – Tylko nie proś, żebym poszedł z tobą. Nie mam zamiaru marnować soboty na posiedzenie uczniowskiego ONZ.

– Nawet mi to przez myśl nie przeszło – odparłam. – Jak to? – zapytał Peter, posyłając mi urażone spojrzenie. – Chcę pójść sama. – Niezła jesteś. Ciało jeszcze nawet nie wystygło – stwierdził Peter. – Co? – No niezła z ciebie graczka. Jeszcze nawet oficjalnie ze sobą nie zerwaliśmy, a ty już rozglądasz się za innymi facetami. Gdyby

nie fakt, że mi zaimponowałaś, czułbym się zraniony – powiedział Peter, na co ja mimowolnie się uśmiechnęłam. W ósmej klasie całowałam się z Johnem McClarenem na imprezie. Nie był to jednak taki prawdziwy, romantyczny pocałunek. Po prostu graliśmy w butelkę i kiedy przyszła kolej Johna, wypadło na mnie. Pamiętam, że wtedy bardzo tego chciałam. Kiedy zakręcił butelką, wstrzymałam oddech i modliłam się, żeby wypadło na mnie. I wypadło! Co prawda szyjka wskazywała między mną a Angie Powell, ale tamtego dnia szczęście mi dopisywało i wszyscy zgodnie stwierdzili, że jednak butelka zatrzymała się na mojej części podłogi. John był mój. Starałam się zachować kamienną twarz, żeby nikt się nie

zorientował, jak Wypełzliśmy z

bardzo

ucieszył

mnie

werdykt.

Johnem na kolanach na środek kółka i na oczach kolegów cmoknęliśmy się w usta. Wszyscy jęknęli rozczarowani, a John zrobił się czerwony jak burak. Ja też byłam zawiedziona. Chyba oczekiwałam zdecydowanie

czegoś

więcej

–

prawdziwego,

bardziej namiętnego pocałunku, ale niestety nie było mi dane go posmakować. No cóż, może teraz nadarzy się okazja. Może dzięki temu zapomnę o Peterze. rozdział pięćdziesiąty ósmy Wsobotę, w drodze do szkoły, cały czas zastanawiałam się, co

powiem

Johnowi,

jeśli

go

spotkam.

Może

niepotrzebnie tyle kombinowałam i wystarczyłoby zwykłe: „Cześć, John, jak się masz? Jestem Lara Jean”. Ostatni raz widzieliśmy podstawowej i

się

pod

koniec

szkoły

byłam ciekawa, czy John mnie rozpozna. A co, jeśli nie? W szkole szybko przeskanowałam wzrokiem stół cateringowy w holu i ku swojej wielkiej radości przy jednym z talerzy znalazłam nazwisko Johna. Miał uczestniczyć w Zgromadzeniu Ogólnym jako przedstawiciel Chin. Zgromadzenie obradowało w audytorium. Każdy z delegatów miał własny stolik i krzesło. Na scenie stało podium, z

którego dziewczyna w czarnym kostiumie wygłaszała właśnie mowę na temat zakazu Chciałam

rozpowszechniania

broni

jądrowej.

niepostrzeżenie wślizgnąć się gdzieś na tył sali i przycupnąć w kącie, ale nigdzie nie było wolnych miejsc, więc stanęłam pod ścianą z rękami skrzyżowanymi na piersiach i zaczęłam rozglądać się po sali w poszukiwaniu Johna. Nie byłam jednak w stanie niczego ustalić, ponieważ w audytorium zebrało się mnóstwo ludzi, a w dodatku twarze wszystkich zwrócone były w kierunku

sceny i prelegentki. W pewnej chwili jakiś chłopak w garniturze odwrócił się w moją stronę. – Jesteś asystentem? – zapytał szeptem, po czym podał mi kartkę. Zdołałam jedynie odpowiedzieć „Yyy…” i wlepiłam w niego oczy. Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi, ale po chwili dostrzegłam dziewczynę, która bez przerwy krążyła po sali i

przekazywała uczestników

różnym

ludziom

kartki

od

innych

zgromadzenia. Chłopak wcisnął mi złożoną kartkę zaadresowaną „Od: Francja Do: Brazylia”, po czym odwrócił się i zaczął coś skrobać w notesie. Wyglądało na to, że właśnie zostałam asystentem. Stoły poszczególnych krajów nie zostały ustawione w porządku alfabetycznym, więc zaczęłam krążyć po sali w poszukiwaniu Brazylii. Po drodze zebrałam niezły plik nowych liścików i chodziłam po sali. W pewnej chwili zobaczyłam kolejną, wyciągniętą w moim kierunku rękę z kartką złożoną na pół. Kiedy podeszłam, chłopak na chwilę uniósł głowę i…

O mój Boże! To był John Ambrose McClaren, reprezentant Chińskiej Republiki Ludowej we własnej osobie. Miał jasne, ładnie ostrzyżone włosy. Ubrany był w eleganckie spodnie khaki, błękitną koszulę i granatowy sweter. Był bardzo skupiony i miał niezwykle poważną minę, jakby całe to zgromadzenie było światowym wydarzeniem. Wyglądał dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam, że powinien teraz wyglądać. John trzymał rękę w górze, a sam coś notował. Kiedy podeszłam i chwyciłam kartkę, spojrzał na mnie i zamrugał. – Lara Jean? – wyszeptał. – Cześć – odparłam.

Po kilku chwilach John zamrugał znowu i w końcu puścił kartkę, a ja szybko odeszłam. Miał ładny charakter pisma. Doręczyłam jego notatkę adresatowi, czyli Stanom Zjednoczonym, po czym wyszłam z sali, kompletnie ignorując machającą do mnie Wielką Brytanię. A więc w końcu, po tylu latach, udało nam się spotkać. I John mnie rozpoznał. Nie zawahał się nawet przez sekundę – od razu wiedział, kim jestem. Przed obiadem dostałam esemesa od Petera. Spotkałaś McClarena? Odpisałam, że tak, ale w końcu nie wysłałam tej wiadomości.

Wykasowałam ją i napisałam, że nie, nie spotkałam. Sama nie potrafię wyjaśnić, dlaczego to zrobiłam. Chyba chciałam zachować to dla siebie i w samotności cieszyć się świadomością, że jednak mnie pamiętał. To mi absolutnie wystarczało. E.H.

rozdział pięćdziesiąty dziewiąty Całą rodzina pojechaliśmy na lotnisko odebrać Margot. Kitty przygotowała wielką tablicę z napisem „Witaj w domu,

Gogo”. Kiedy w końcu wypatrzyłam siostrę w tłumie, w pierwszej chwili jej nie poznałam. Nowa fryzura na boba bardzo ją odmieniła. Margot pomachała do nas, na co Kitty rzuciła tablicę na ziemię i pognała w kierunku wyjścia z sali przylotów. Przez kilka chwil były tylko uściski i radosne okrzyki. Tata bardzo się wzruszył. – No i jak? – zapytała Margot. Wiedziałam, że chodzi jej o fryzurę. – Postarzyłaś się – odparłam. Margot uśmiechnęła się. Oczywiście nie była to prawda, wręcz przeciwnie, ale wiedziałam, że Margot nie chciała tego usłyszeć. W drodze do domu na prośbę Margot zatrzymaliśmy się w

barze Clouds na cheesburgera. – Ale mi tego brakowało – powiedziała. Nie była głodna, chodziło jej o sam smak, więc po kilku gryzach oddała kanapkę Kitty. Nie mogłam się doczekać, kiedy pokażemy jej nasze wypieki, ale gdy zaciągnęłam ją do salonu, na widok świątecznych pudełek z ciastkami stanęła jak wryta. – Nie poczekaliście na mnie z ciasteczkową naradą? – zapytała urażonym tonem. Zrobiło mi się trochę głupio, ale szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że będzie miała coś przeciwko temu. Jejku, przecież była w Szkocji, gdzie zajmowały ją o wiele ciekawsze sprawy niż pieczenie ciastek.

– No tak. Musieliśmy. Jutro koniec zajęć w szkole. Gdybyśmy czekali na ciebie, nie zdążylibyśmy ze wszystkim. Zamroziłam jednak część ciasta, żebyś mogła upiec z nami ciasteczka dla sąsiadów – odparłam. Otworzyłam wielkie niebieskie pudełko i pokazałam jej ułożone równiutko ciastka. Byłam bardzo dumna z tego, że wszystkie wyszły takiej samej wielkości. – W tym roku postanowiliśmy zrobić kilka nowych rodzajów. Spróbuj tych z masą pomarańczową. Są pyszne. Margot zlustrowała zawartość pudełka. – Nie zrobiliście ciastek z melasą? – zapytała. – W tym roku nie. Zdecydowaliśmy się na te z pomarańczą. Dobre, prawda?

– Mmm… – zamruczała w odpowiedzi, wcinając ciastko. – Kitty je wybrała. – Kiedy ubraliście choinkę? – zapytała Margot, zaglądając do salonu. – Kitty nie mogła się doczekać – odparłam. Zabrzmiało to trochę jak usprawiedliwienie, ale przecież nie kłamałam. – Fajnie, że będziemy mogli cieszyć się nią tak długo. – Ale kiedy ją ubraliście? – Kilka tygodni temu. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego moja siostra była w złym humorze. – Czyli dawno. Pewnie do świąt wyschnie – stwierdziła Margot, po czym podeszła do choinki i przewiesiła jedną z ozdób na inną gałązkę.

– Codziennie dolewam do stojaka wody z napojem gazowanym, jak radziła babcia. Miałam poczucie, jakby ta niepozornie normalna rozmowa nabrała znamion kłótni, a przecież my nigdy się nie kłóciłyśmy. W końcu Margot ziewnęła, przeciągnęła się i oznajmiła: – Muszę się chwilę przespać. Zmiana czasu mnie wymęczyła. Zwykle, kiedy długo się kogoś nie widzi, gromadzi się w pamięci wszystkie informacje, którymi chce się podzielić z daną osobą. Niestety z czasem robi się ich tak dużo, że w końcu jedna po drugiej zaczynają umykać jak ziarenka piasku. To niemożliwe, aby je wszystkie przychodzi

zapamiętać.

Ostatecznie,

kiedy

wyczekiwane spotkanie, najważniejsze

i

tak porusza

się

tylko

tematy, a tymi drobniejszymi nie zawraca się już głowy. Tyle że to właśnie z drobnostek składa się życie. Na przykład kilka tygodni temu Kitty upuściła na podłogę w kuchni skórę od banana, a tata się na niej poślizgnął, zupełnie jak w filmowej komedii. Bardzo długo zaśmiewałyśmy się z Kitty do łez, a później nie mogłyśmy się uspokoić. Powinnam była od razu napisać o tym Margot. Powinnam była zrobić zdjęcie skórki i je wysłać. Teraz stwierdziłam, że nie ma już sensu jej o tym mówić. Poza tym nie było jej przy tym, więc pewnie ta sytuacja nie wydałaby jej się tak śmieszna, jak nam. Czy to właśnie w taki sposób rozluźniają się łączące nas z

bliskimi osobami i bardzo silne więzi? Nie spodziewałam się, że coś takiego może się wydarzyć również między siostrami. W przypadku obcych, niespokrewnionych osób – jak najbardziej, ale nie w przypadku najbliższej rodziny. Zanim Margot wyjechała, byłyśmy tak blisko, że niemal czytałyśmy sobie w myślach. Znałam ją na wylot. Teraz nie wiedziałam o niej nic. Nie wiedziałam, jaki ma widok z okna. Nie wiedziałam, czy nadal wstaje trochę wcześniej, niż musi, żeby zjeść porządne śniadanie, czy może teraz, na studiach, jej zwyczaje się zmieniły. Może Margot baluje do późna, a potem odsypia. Nie wiedziałam też, czy

jej zdaniem fajniejsi są faceci w Szkocji, czy w Stanach, ani czy współlokatorka chrapie. Wiedziałam tylko tyle, że podoba się jej na studiach i raz była w Londynie. Czyli praktycznie nic. To działało również w drugą stronę. Nie powiedziałam jej przecież o wielu ważnych sprawach. Nie wspomniałam o tym, że jakimś cudem powiedziałam

moje

listy

zostały

wysłane.

Nie

również prawdy o mnie i Peterze. Ani o mnie i Joshu. Ciekawiło mnie, czy Margot też to tak odbierała. Czy wyczuwała dystans, jaki się między nami wytworzył. O ile w ogóle zauważyła, że tak się stało. Na kolację tata zrobił spaghetti. Kitty zjadła swoją porcję,

zagryzając ją kiszonym ogórkiem i popijając szklanką mleka. Brzmi okropnie, ale kiedy sama spróbowałam tego połączenia, okazało się, że smakowo wszystko bardzo do siebie pasuje. – Co kupisz Peterowi na Gwiazdkę? – zapytała mnie Kitty, nakładając sobie dodatkową porcję makaronu. Odruchowo zerknęłam na Margot. Patrzyła na mnie. – Jeszcze nie wiem. Nie myślałam o tym. – Czy mogłabym pojechać razem z tobą i pomóc ci coś wybrać? – Oczywiście, o ile w ogóle zdecyduję się coś mu kupić. – Musisz mu coś kupić. Przecież to twój chłopak. – Nadal nie mogę uwierzyć, że spotykasz się z Peterem Kavinskim – wtrąciła nagle Margot.

Nie powiedziała tego normalnym tonem, ale z wyrzutem, tak jakbym robiła coś złego. – Mogłabyś… przestać? – odparłam. – Przepraszam, ale nie podoba mi się ten chłopak. – Tobie nie musi, wystarczy, że mi się podoba. W tym momencie tata klasnął w dłonie i wstał. – Na deser mamy trzy rodzaje lodów: czekoladowe, karmelowe i truskawkowe. Same twoje ulubione smaki Margot – powiedział. – Kitty, przyszykuj miseczki – dodał, zbierając naczynia. Kiedy razem wyszli do kuchni, Margot spojrzała przez okno w kierunku domu Josha. – Josh chce się ze mną później spotkać – oznajmiła. –

Mam nadzieję, że po takim czasie w końcu dotarło do niego, że nie jesteśmy już razem i podczas mojego pobytu nie będzie do nas codziennie przychodził. Powinien się ogarnąć. To było naprawdę podłe. Przecież sama do niego zadzwoniła! – Jeśli myślisz, że Josh cały ten czas wył do księżyca z tęsknoty za tobą, to grubo się mylisz – odparłam. – I dotarło do niego, że nie jesteście razem. Margot posłała mi zdumione spojrzenie. – No cóż, mam nadzieję, że to prawda.

rozdział sześćdziesiąty Powinniśmy zorganizować w tym roku Fortepianową Imprezę – stwierdziła Margot. Każdego roku w okolicach świąt Bożego Narodzenia mama organizowała przyjęcie, które nazywała Fortepianową Imprezą. Przygotowywała tony jedzenia i zapraszała mnóstwo znajomych, a my z Margot, ubrane odpowiadałyśmy za

w

identyczne

sukienki,

oprawę muzyczną, czyli cały wieczór grałyśmy na pianinie i

śpiewałyśmy wchodzili i

bożonarodzeniowe

piosenki.

Goście

wychodzili, czasem przyłączając się do nas, a czasem tylko przysłuchując. Co jakiś czas zmieniałyśmy się z Margot przy pianinie. Od zawsze nie znosiłam publicznych wystąpień. Na lekcjach gry na pianinie w swojej grupie wiekowej byłam najgorsza, podczas gdy Margot oczywiście najlepsza. Inne dzieci od dawna grały już Liszta, a ja wciąż musiałam ćwiczyć Dla Elizy. To było upokarzające. Fortepianowych Imprez również nie znosiłam. Zawsze błagałam mamę, żeby nie kazała mi grać. W ostatnie wspólne święta mama kupiła nam aksamitne czerwone sukienki. Były piękne i bardzo mi się podobały,

ale mimo to rzuciłam sukienkę na podłogę i powiedziałam, że jej nie założę. Nie chciałam znowu grać na pianinie w towarzystwie Margot. Zaczęłam wrzeszczeć, a potem uciekłam do swojego pokoju, zatrzasnęłam drzwi i nie chciałam wyjść. Mama próbowała mnie przekonać, żebym ją wpuściła, ale byłam nieugięta. Po jakimś czasie dała sobie spokój i już drugi raz nie wróciła. Kiedy schodzili się goście, Margot zaczęła grać sama. Siedziałam w swojej sypialni, płakałam i myślałam o pysznym jedzeniu, które przygotowali rodzice, o tym, że na pewno nic dla mnie nie zostanie i że po tym, jak się zachowałam, mama nie zechce mnie widzieć.

Po jej śmierci ani razu nie urządziliśmy Fortepianowej Imprezy. – Mówisz serio? – zapytałam. – No pewnie. Będzie super – odpowiedziała Margot. – Wszystkim się zajmę. Nie będziesz musiała niczego robić. – Wiesz, że nie znoszę grać na pianinie. – No to nie graj. Kitty nerwowo wodziła oczami, patrząc to na mnie, to na Margot. – Mogę zrobić mały pokaz taekwondo – wyjąkała, zagryzając wargę. Margot przytuliła ją. – To świetny pomysł. Ja będę grała na pianinie, ty zrobisz pokaz taekwondo, a Lara Jean będzie tylko…

– Patrzyła – dokończyłam. – Chciałam powiedzieć zajmowała się gośćmi, ale jak nie, to nie – powiedziała Margot. Nie odpowiedziałam. Wieczorem usiadłyśmy na kanapie przed telewizorem. Po jakimś czasie Kitty zwinęła się w kłębuszek jak kot i zasnęła. Margot chciała ją obudzić i nakazać iść do łóżka, ale powiedziałam, żeby ją zostawiła, i przykryłam Kitty kocem. – Pomożesz mi przekonać tatę, że kupił Kitty na Gwiazdkę szczeniaczka? – zapytałam. – Ze szczeniakami jest mnóstwo kłopotu – jęknęła Margot. – Trzeba wypuszczać je milion razy dziennie na siku i wciąż linieją.

Nie będziesz mogła już nigdy w życiu założyć czarnych spodni. Poza tym, kto będzie go karmił, zajmował się nim i wychodził na spacery? – Kitty. A ja jej pomogę. – Kitty jeszcze nie dorosła do takiej odpowiedzialności – stwierdziła Margot, a jej wzrok mówił, że ja też. – Kitty bardzo się zmieniła, odkąd wyjechałaś – odparłam. „I ja też”, dodałam w myślach. – Wiesz, że teraz sama szykuje sobie obiad? I robi pranie? Nie muszę też przypominać jej o innych obowiązkach domowych, bo sama o nich pamięta. – Serio? No to jestem pod wrażeniem. Kurczę, wystarczyłoby: „Świetna robota, siostrzyczko”.

Tylko tyle, nic wielkiego. Krótki dowód wdzięczności za to, że po jej wyjeździe staram się jak mogę, aby rodzina normalnie funkcjonowała. Ale nie. Raczej nie było szans na podobne słowa z ust Margot.

rozdział sześćdziesiąty pierwszy Wdzień wycieczki na narty tata podwiózł mnie do szkoły o szóstej trzydzieści. Na dworze było jeszcze ciemno. Zdawało mi się, że z każdym dniem słońcu było coraz trudniej podnieść się

znad horyzontu. Zanim wysiadłam z samochodu, tata wyciągnął z kieszeni jasnoróżową czapkę z wielkim pomponem i włożył mi ją na głowę. – Znalazłem ją w szafie w korytarzu. Należała do mamy. Mama świetnie jeździła na nartach – powiedział. – Wiem, pamiętam. – Obiecaj mi, że chociaż raz pójdziesz na stok. – Obiecuję. – Bardzo się cieszę, że zdecydowałaś się pojechać. Dobrze, że próbujesz nowych rzeczy. W odpowiedzi uśmiechnęłam się niewyraźnie. Gdyby tylko tata wiedział, co się dzieje na wyjazdach, z pewnością nie byłby już taki zadowolony.

W pewnej chwili namierzyłam Petera i jego kolegów, którzy kręcili się przy autokarze. – Dzięki za podwiezienie, tato. Do zobaczenia jutro wieczorem – powiedziałam. Dałam tacie buziaka i schyliłam się po torbę. – Zapnij kurtkę – zawołał, kiedy zamykałam drzwi. Zapięłam i pomachałam mu na pożegnanie. Kiedy odwróciłam się w stronę autokaru, zobaczyłam, że Peter rozmawia z Genevieve. Musiał powiedzieć coś zabawnego, bo Gen zaczęła się śmiać. Kiedy mnie zauważył, pomachał do mnie i przywołał gestem. Genevieve odeszła ze wzrokiem wlepionym w kartkę, którą trzymała. Gdy podeszłam, Peter zdjął mi z ramienia torbę i postawił

obok swojej. – Włożę je do luku – powiedział. – Strasznie zimno – odparłam, szczękając zębami. Peter przyciągnął mnie do siebie i przytulił. – Rozgrzeję cię. Podniosłam głowę i posłałam mu kpiące spojrzenie, ale nie patrzył na mnie, tylko na Genevieve. Wtulił twarz w moją szyję, a kiedy odsunęłam głowę, zapytał: – Co z tobą? – Nic – odparłam. Pani Davenport i trener White przeglądali bagaże. Pani Davenport lustrowała zawartość toreb damskiej części grupy, a trener White – męskiej.

– Czego oni szukają? – zapytałam Petera. – Alkoholu – powiedział. Natychmiast wyciągnęłam telefon i napisałam esemesa do Chris: „Nie bierz ze sobą alko! Sprawdzają torby”. Chris nie kolejną

odpowiedziała.

Zaniepokojona

wysłałam

wiadomość: „Wstałaś??? Pobudka!!!”. W tym samym momencie na parking wjechał samochód jej mamy. Po chwili wysiadła z niego Chris. Wyglądała, jakby jeszcze spała. Co za ulga! Teraz Peter może sobie do woli rozmawiać z Genevieve. Usiądę z Chris. Będziemy gadać i wcinać przekąski, które zapakowałam truskawkowe,

na

drogę.

Wzięłam

żelki

orzeszki w polewie wasabi, które Chris bardzo lubiła, i

paluszki. – Chris też jedzie? – jęknął Peter. Nie skomentowałam i pomachałam do mojej przyjaciółki. Genevieve stała przy wejściu do autokaru. Na podkładce miała listę uczestników wyjazdu. Kiedy zobaczyła Chris, zmarszczyła czoło, podeszła do niej i powiedziała: – Chris, nie zgłaszałaś chęci uczestnictwa w wycieczce. Nie ma cię na liście. Podbiegłam do nich i stanęłam obok Chris. – Na ogłoszeniu, które wczoraj widziałam w szkole, było napisane, że zostało jeszcze kilka wolnych miejsc. – Owszem, ale i tak trzeba się było wpisywać na listę. Przykro mi, ale ona nie może jechać, jeśli się nie zgłosiła i nie

wpłaciła zaliczki. – O co chodzi? – zapytał Peter, podchodząc do nas. – Chris nie zapisała się na wyjazd, więc niestety nie może pojechać. Przez cały ten czas Chris nie odezwała się ani słowem. Stała tylko i uśmiechała się ironicznie. – Gen, daj spokój – powiedział Peter, przewracając oczami. – Co z tego, że się nie zapisała? Policzki Genevieve zapłonęły gniewem. – To nie ja ustalam zasady, Peter! Może powinna w ogóle pojechać za darmo? Nie uważasz, że to nie w porządku w stosunku do innych? – Rozmawiałam z Davenport i powiedziała mi, że nie ma

żadnego problemu – odezwała się w końcu Chris. – Masz pecha, Gen – dodała, posyłając jej złośliwego buziaka. – Dobra, nieważne. Mam to gdzieś – odparła Genevieve, po czym odwróciła się na pięcie i poszła w stronę pani Davenport. Uśmiechnięta od ucha do ucha Chris odprowadziła ją wzrokiem. Sprzedałam jej kuksańca w bok i wyszeptałam: – Dlaczego od razu tego nie powiedziałaś? – Przecież tak było zabawniej – odparła Chris, obejmując mnie. – To będzie bardzo interesujący weekend. – Mam nadzieję, że nie spakowałaś żadnego alkoholu – zapytałam szeptem. – Sprawdzają torby. – Nie martw się, wszystko pod kontrolą – powiedziała, a widząc moje pełne wątpliwości spojrzenie, wyszeptała: –

Na samym dnie torby mam butelkę po szamponie wypełnioną po brzegi tequilą. – Ale wyszorowałaś ją porządnie? Przecież możesz się rozchorować! – zapytałam, mając już przed oczami wizję Chris i całej reszty, bąbelkami, a

pociągających

tequilę

z

mydlanymi

potem leżących w szpitalu. – Ach… – powiedziała Chris, czochrając moje włosy. Kiedy wsiedliśmy do autokaru, Peter zdecydował się na siedzenie mniej więcej pośrodku korytarzyka, a ja ruszyłam dalej. – Ej! Nie siedzisz ze mną? – zapytał, łapiąc mnie za rękę. – Usiądę z Chris – odpowiedziałam, robiąc krok, ale Peter

przytrzymał mnie i nie pozwolił się ruszyć. – Chyba żartujesz? Musisz ze mną usiąść – powiedział, rozglądając się, czy w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby nas podsłuchać. – Jesteś moją dziewczyną. – Przecież wkrótce przypomniałam

mamy

się

rozstać,

tak?

–

mu, wyrywając rękę. – Już teraz możemy zacząć demonstrować, że coś między nami się psuje. Będzie wyglądało bardziej realistycznie. Kiedy klapnęłam na przyjaciółka

miejsce

obok

Chris,

moja

pokręciła głową. – No co? Przecież nie mogłam cię zostawić samej. W końcu jedziesz ze względu na mnie – powiedziałam, otwierając plecak i

wyjmując przekąski. – Widzisz? Wzięłam same twoje ulubione rzeczy. Na co masz ochotę? Żelki czy paluszki? – Ledwo świta – odparła Chris. – Daj żelki. – Bierz, ile tylko chcesz – oznajmiłam z uśmiechem, rozrywając torebkę. Uśmiech znikł z mojej twarzy kilka sekund później, kiedy do autobusu weszła Genevieve i usiadła na fotelu obok Petera. – Sama jesteś sobie winna – stwierdziła Chris, widząc moją minę. – Zrobiłam to dla ciebie! Ale sama nie byłam pewna, czy to prawda. Może byłam już po prostu tym wszystkim zmęczona i tyle.

– Doceniam, że stawiasz mnie na pierwszym miejscu, ale gdybym była tobą, uważałabym na moją jadowitą kuzynkę – odparła Chris, przeciągając się. Włożyłam żelka do ust i zaczęłam go gryźć. Miałam tak ściśnięte gardło, że ciężko było mi przełykać. Genevieve szeptała coś do Petera, a Chris zasnęła w ciągu sekundy, z głową na moim ramieniu. Domek wyglądał dokładnie tak, jak go opisywał Peter. Był w nim wielki kominek, niedźwiedzich skór

mnóstwo

kobierczyków

z

i zakamarków. Na dworze drobnymi płateczkami padał śnieg. Chris była w bardzo dobrym nastroju. Obudziła się w połowie

drogi i zaczęła flirtować z Charliem Blanchardem, który obiecał zabrać ją na czarną trasę. Dodatkowo trafił nam się dwuosobowy pokój, co bardzo nas ucieszyło. Reszta dziewczyn zarezerwowała sobie trójki. Chris poszła jeździć razem z Charliem na snowboardzie. Zachęcała, żebym wybrała się z nimi, ale odmówiłam. Kiedyś z Margot wspólnie zjeżdżałyśmy na nartach i snowboardzie. Każda z nas robiła to w innym tempie, więc skończyło się na tym, że ciągle czekałyśmy na siebie na dole i zmarnowałyśmy praktycznie cały dzień. Pewnie gdyby Peter chciał mnie ze sobą zabrać, to bym poszła, ale nie zaproponował mi wspólnej jazdy. Zrobiłam się

głodna, więc wróciłam do domku coś zjeść. W środku była pani Davenport. Jadła zupę, jednocześnie przetrząsając swój bagaż w poszukiwaniu telefonu. Pani Davenport jest młodą osobą, ale wygląda bardzo poważnie. Myślę, że nie bez znaczenia jest jej dość korpulentna figura. Nie jest mężatką, ale Chris powiedziała mi, że widziała, jak pani Davenport kłóciła się kiedyś przed restauracją z jakimś facetem, więc pewnie ma chłopaka. Kiedy zobaczyła, że sama jem kanapkę przy kominku, przywołała mnie do siebie machnięciem ręki. Zabrałam talerzyk i usiadłam przy stole naprzeciwko niej. Co prawda nie miałam

ochoty na towarzystwo, ponieważ planowałam trochę poczytać, ale raczej musiałam to zrobić. – Czy pani cały czas powinna być w domku? – zagadnęłam. – Szkoda byłoby nie skorzystać z okazji na odrobinę śniegowego szaleństwa. – Niestety przydzielono mi opiekę nad domkiem. Stok obstawia trener White – powiedziała pani Davenport. – To trochę nie w porządku. – Nie przeszkadza mi to – odpowiedziała. – Szczerze mówiąc, lubię tu siedzieć, bo jest cicho i spokojnie. Poza tym gdyby coś się stało, jestem na miejscu – dodała. – A ty? Dlaczego nie jesteś na stoku razem ze wszystkimi?

– Nie umiem za dobrze jeździć na nartach – odparłam z lekkim zażenowaniem. – Naprawdę? Słyszałam, że Kavinsky świetnie jeździ na snowboardzie. Powinnaś poprosić go, żeby cię pouczył. Przecież jesteście parą, prawda? Pani Davenport uwielbiała szkolne dramaty. Twierdziła, że chce o wszystkim wiedzieć, żeby trzymać rękę na pulsie, ale w rzeczywistości po prostu lubiła plotkować. Poza tym wiedziałam, że jest blisko z Genevieve. Kiedy w autokarze obserwowałam Gen i Petera, serce ściskało mi się z bólu. Skoro nasza umowa nadal obowiązywała, dlaczego miałam pozwolić jej zabrać mi go nawet na ułamek

sekundy przed jej wygaśnięciem? – Tak – odpowiedziałam. – Jesteśmy razem – dodałam, wstając. – Wie pani co? Chyba jednak pójdę na ten stok.

rozdział sześćdziesiąty drugi Odziana w różowy kombinezon narciarski Margot, czapkę z pomponem i kurtkę, czułam się, jakby mnie ktoś napompował. Kiedy wpinałam narty, minęła mnie grupka dziewczyn ze szkoły, ubranych w ładne, przypominające

obcisłe

stroje

do

jeżdżenia,

kostiumy do aerobiku. Nawet nie wiedziałam, że takie robią. Zawsze wydawało mi się, że lubię narty, ale za każdym razem, gdy wyjeżdżałam gdzieś pojeździć, przypominało mi się, że tak naprawdę tego nienawidzę. Wszyscy inni jeździli na czarnej trasie, tylko ja jedyna na zielonej. Zielona trasa pełniła jednocześnie funkcję oślej łączki. Cały czas jechałam „pługiem”, w dodatku co chwila mijały mnie małe dzieci, przez co wciąż się stresowałam, że we mnie wjadą. Oczywiście dzieciaki jeździły jak zawodowi narciarze, większość z nich nie używała nawet kijków. Kitty też ich nie używała i jeździła tak dobrze, że spokojnie poradziłaby sobie nawet na czarnej trasie. Oboje z tatą

uwielbiali narty, podobnie jak Margot, tyle że ona w pewnym momencie przerzuciła się na snowboard. Rozglądałam się za Peterem, ale nigdzie go nie było. Powoli zaczynałam tracić dobry humor. Już przymierzałam się trudniejszej

do

wypróbowania

jakiejś

trasy, kiedy w końcu go dostrzegłam. Szedł z kolegami. Wszyscy trzymali pod pachami swoje deski. Nie dostrzegłam w grupie Genevieve. Na jego widok poczułam ulgę. – Peter! – zawołałam. Odwrócił głowę i spojrzał w moim kierunku, ale się nie zatrzymał. Dziwne.

Byłam pewna, że mnie rozpoznał. Po kolacji Chris znowu poszła na stok. Powiedziała, że jest kompletnie uzależniona od adrenaliny towarzyszącej jeździe. W drodze do pokoju natknęłam się na Petera. Był w spodenkach kąpielowych Towarzyszyli mu

i

bluzie

z

kapturem.

Gabe i Darrell. Obaj mieli ręczniki przewieszone na szyi. – Cześć, Duża – powiedział Gabe i lekko smagnął mnie ręcznikiem. – Gdzie się podziewałaś przez cały dzień? – Tu i tam – odparłam, po czym spojrzałam na Petera. W ogóle na mnie nie patrzył. – Widziałam was na stoku. – To dlaczego nas nie zawołałaś? – zapytał Darrell. – Chciałem ci pokazać, jak świetnie wychodzi mi trik „ollie”. – Zawołałam Petera, ale chyba mnie nie usłyszał –

powiedziałam uszczypliwym tonem. – Nie, nie usłyszałem – odparł zimnym tonem, w końcu patrząc mi w oczy. To było zupełnie do niego niepodobne. Na widok jego miny natychmiast przestałam się uśmiechać. Gabe i Darrell wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Będziemy w gorącym basenie – powiedział w końcu Gabe i odeszli. Przez jakiś czas panowało milczenie. – Jesteś na mnie zły? – zapytałam w końcu. – A dlaczego niby miałbym być na ciebie zły? – odparł, po czym znowu zapadła cisza. – Słuchaj, w końcu to ty namówiłeś mnie na ten wyjazd –

powiedziałam, milczenie. –

ponownie

przerywając

krepujące

Mógłbyś chociaż ze mną pogadać. – A ty mogłabyś chociaż usiąść ze mną w autobusie! – Naprawdę o to chodzi? Aż tak cię to rozzłościło? – Kiedy z kimś jesteś, obowiązują pewne oczywiste i niepisane zasady. Jedną z nich jest wspólne siedzenie w autokarze, w drodze na wycieczkę. – Nie bardzo rozumiem, o co ta cała awantura – stwierdziłam rozczarowana. Czy to możliwe, żeby taka błahostka rozwścieczyła go do tego stopnia? – Nieważne – stwierdził i już chciał odejść, ale złapałam go za rękaw bluzy.

Nie chciałam się z nim kłócić. Chciałam, żeby było miło i fajnie, tak jak to do tej pory między nami bywało. Skoro to wszystko miało się wkrótce skończyć, chciałam, żebyśmy mogli się przyjaźnić. – Daj spokój, nie bądź zły. Nie zdawałam sobie sprawy, że to dla ciebie takie ważne. Obiecuję, że w drodze powrotnej usiądę z tobą, dobrze? Peter nadal był naburmuszony, ale jego głos nie brzmiał już tak lodowato. – Czy przynajmniej wkurzyłem?

rozumiesz,

dlaczego

się

tak

– Tak – powiedziałam, zapalczywie kiwając głową. – Wiedz, że straciłaś okazję na zjedzenie pączka z czekoladą.

– Skąd je wykombinowałeś? Przecież otwierają dopiero o wpół do ósmej! – Wczoraj wieczorem po nie pojechałem. Kupiłem je specjalnie dla nas, żebyśmy mogli razem je zjeść w autokarze. Kurczę! To było naprawdę urocze. – Zostawiłeś coś dla mnie? – Nie – odparł, ale w jego oczach już czaił się uśmiech. Wyglądał słodko. – Ty poczwaro – powiedziałam z czułością, pociągając go lekko za sznurki od kaptura. Peter nie spuszczał ze mnie wzroku. Widziałam, że coś w sobie dusi. – Chcesz usłyszeć coś zabawnego? – zapytał w końcu. – Co takiego?

– Chyba zaczynasz mi się coraz bardziej podobać. Jak zwykle w sytuacjach kompletnego zaskoczenia roześmiałam się nerwowo. Nie chciałam tego, ale nie byłam w stanie przestać. – To rzeczywiście bardzo śmieszne. – Ale ja wcale nie żartowałem. Zakręciło mi się w głowie. Czy to działo się naprawdę? – Ale… Przecież ty ciągle kochasz Genevieve? – Dlaczego wciąż o niej mówisz? – zapytał Peter, kręcąc głową. – Staram się porozmawiać o nas, a ty zaczynasz gadać o Gen. Tak, zgoda, sporo razem przeżyliśmy i zawsze będę się o nią troszczył, ale teraz… Teraz zależy mi na tobie – dodał, sam ewidentnie nieco zaskoczony tą konkluzją.

W domku zaczęło robić się coraz bardziej tłoczno. Coraz więcej ludzi kręciło się po korytarzu. Jakiś chłopak ze szkoły mijając nas, klepnął Petera przyjaźnie w plecy. – Siemka, stary – powiedział Peter, a kiedy chłopak zniknął, spojrzał z powrotem na mnie i zapytał: – No? I co ty na to? W jego oczach dostrzegłam iskierki nadziei. Peter chciał, żebym powiedziała „tak”. Sama chciałam to powiedzieć, ale jednocześnie nie mogłam być z chłopakiem, którego serce należało do kogoś innego. Chciałam w końcu być dla kogoś numerem jeden. – Wydaje ci się, że ci się podobam, ale tak nie jest. Gdyby tak

było, nie zależałoby ci na Gen. – To, co łączy mnie z Gen, to zupełnie co innego niż to, co czuję do ciebie. – Jak to możliwe, skoro to wszystko wydarzyło się właśnie z jej powodu? – Jesteś niesprawiedliwa – stwierdził. – Przecież oboje zaczynaliśmy to wszystko ze względu na kogoś. Tobie chodziło o Sandersona. – Ale już mi nie chodzi – powiedziałam, głośno przełykając ślinę. – Za to ty wciąż kochasz Genevieve – dodałam. Peter z frustracją przeczesał włosy. – Boże, taki z ciebie ekspert w sprawach sercowych? W twoim życiu było pięciu chłopaków. Jeden jest gejem,

drugi mieszka w Indianie czy też Montanie, McClaren zdążył się wyprowadzić, zanim do czegokolwiek między wami doszło, a czwarty jest facetem twojej siostry. No i na końcu ja. Hm… Pomyślmy, co nas wszystkich łączy? Jest jakiś wspólny punkt zaczepienia? – To nie w porządku – powiedziałam, czując, że robię się czerwona jak burak. – Zależy ci tylko na chłopakach, którzy z jakiegoś względu są dla ciebie poza zasięgiem. A wiesz, dlaczego to robisz? Dlatego, że się boisz – powiedział Peter, przybliżając się do mnie. – Czego się tak boisz? – Niczego się nie boję – odparłam hardo, robiąc krok w tył i opierając się o ścianę.

– No jasne, ni cholery się nie boisz. To pewnie dlatego tworzysz sobie wyidealizowane

w

głowie

jakieś

fantastyczne,

wizje, zamiast związać się z prawdziwą osobą. – Mówisz tak, bo jesteś wściekły, że nie umarłam ze szczęścia na wieść o tym, że podobam się wielkiemu Peterowi Kavinskiemu. Twoje ego naprawdę jest niezmierzone. – Przepraszam, że nie pojawiłem się pod twoimi drzwiami z bukietem kwiatów i nie wyznałem dozgonnej miłości – powiedział Peter, mierząc mnie wściekłym wzrokiem. – Ale wiesz co? To jest prawdziwy świat i prawdziwe życie, a nie jakaś cholerna bajka. Dorośnij. Tego już było za wiele. Nie chciałam dłużej słuchać tych

bzdur. Odwróciłam się na pięcie i odeszłam. – Przyjemnej kąpieli! – rzuciłam przez ramię. – Nigdy nie jest nieprzyjemna! – zawołał za mną Peter. Nie byłam w stanie zapanować nad własnym ciałem. Cała się trzęsłam. Czy to prawda? Czy Peter miał rację? Kiedy wróciłam do pokoju, od razu przebrałam się w piżamę, a na nogi założyłam grube skarpety. Nawet nie poszłam się umyć. Zgasiłam światło i zakopałam się pod kołdrą, ale nie byłam w stanie zasnąć. Za każdym razem, gdy zamykałam oczy, widziałam twarz Petera. Jak śmiał powiedzieć, że powinnam dorosnąć? A on co,

taki niby dojrzały? Czy Peter miał rację w tym, co mówił? Czy rzeczywiście na obiekty swoich uczuć zawsze wybierałam chłopców, których nigdy nie mogłam mieć? On sam był zawsze poza moim zasięgiem. Wiedziałam, że nigdy nie będzie mój. A dzisiaj wyznał, że mu się podobam. Że zależy mu na mnie. Wyznał to, o czym marzyłam. Dlaczego więc, kiedy miałam szansę, nie powiedziałam mu, że mnie również na nim zależy? Bo zależało. Oczywiście, że zależało. Której by nie zależało? Która dziewczyna nie zakochałaby się w Peterze Kavinskim, najprzystojniejszym z przystojnych?

Teraz, kiedy naprawdę go poznałam, wiedziałam, że jego uroda nie ogranicza się tylko do ładnej twarzy. Nie chciałam się dłużej bać. Chciałam być odważna. Chciałam… zacząć żyć. Chciałam się zakochać i być kochaną. Wstałam, narzuciłam na siebie swoją puchówkę, do kieszeni wsunęłam kartę do pokoju i wyszłam. Lepiej zrobić to od razu, zanim stracę odwagę i znowu zacznę się z tego wycofywać. Niewiele myśląc, skierowałam swoje kroki w stronę gorącego basenu.

rozdział sześćdziesiąty trzeci Gorący basen zbudowano na drewnianej platformie, w lesie za domkiem. Po drodze natknęłam się na kilka osób, które z mokrymi głowami pędziły do swoich pokoi, aby zdążyć przed godziną ustaloną przez opiekunów, czyli przed jedenastą. Była dziesiąta trzydzieści, więc nie zostało mi wiele czasu. Miałam nadzieję, że Peter wciąż tam jest. Oby, bo jeśli nie, to nie wiedziałam,

czy

potem

znowu

nie

stchórzę.

Przyspieszyłam i po chwili go zobaczyłam. Siedział w basenie sam. Miał zamknięte oczy. – Cześć – powiedziałam, a mój głos odbił się echem po lesie. Peter natychmiast otworzył oczy i z niepokojem spojrzał, czy nikt za mną nie idzie. – Co tu robisz? – zapytał. – Przyszłam do ciebie. W zetknięciu z powietrzem mój oddech zamieniał się w białe obłoczki. Zaczęłam ściągać buty i skarpetki. Z nerwów trzęsły mi się ręce. – Yyy… Co ty robisz? – zapytał Peter, patrząc na mnie jak na

wariatkę. – Tak jak obiecywałam, mam zamiar zanurzyć stopy – odparłam. Trzęsąc się, rozpięłam kurtkę i położyłam ją na ławce. Zanurzyłam stopy w wodzie i usiadłam na krawędzi parującego basenu. Woda była cieplejsza niż w wannie, ale nie parzyła. Przyjemne uczucie. Peter obserwował mnie z niepokojem. Moje serce waliło jak oszalałe, dlatego z trudnością patrzyłam Peterowi w oczy. Chyba jeszcze nigdy tak się nie bałam. – To, co wcześniej powiedziałeś… Zaskoczyłeś mnie, więc nie wiedziałam, jak się zachować ani co odpowiedzieć, ale… mnie też na tobie zależy – odezwałam się drżącym głosem. Zabrzmiało

to bełkotliwie i bardzo niepewnie, a nie chciałam, żeby Peter odebrał to jako wahanie, więc zebrałam się w sobie i mocny głosem powtórzyłam: – Zależy mi na tobie. Peter mrugnął. Nagle jego twarz przybrała zupełnie inny wyraz. W jednej chwili jakby odmłodniał o kilka lat. – Nigdy nie zrozumiem dziewczyn. Czasami mi się wydaje, że już was rozgryzłem, a potem… potem… – Potem co? – zapytałam, wstrzymując oddech w oczekiwaniu na to, co powie. Byłam ledwo żywa z nerwów. Co chwila przełykałam ślinę, a każde przełknięcie dudniło mi w uszach. Podobnie jak każdy oddech i uderzenie serca.

Peter patrzył na mnie, jakby widział mnie po raz pierwszy w życiu. – …potem sam już nie wiem – powiedział w końcu. Na dźwięk tych słów – „nie wiem” – serce stanęło mi w miejscu. Czyżbym aż tak nabroiła? Czyżbym zawaliła sprawę do tego stopnia, że sam już nie wiedział, co myśleć? Nie. To nie mogło się tak skończyć. Nie teraz, kiedy w końcu znalazłam w sobie dość odwagi. Nie mogłam na to pozwolić. W chwili, gdy przesuwałam się w stronę Petera, moje serce biło z prędkością stu tysięcy uderzeń na minutę. W końcu pochyliłam się i przytknęłam usta do jego ust. W pierwszej chwili zareagował całkowitym

zaskoczeniem, wyczuwałam to w napięciu jego ciała, ale później odwzajemnił mój pocałunek, delikatnie i miękko. Moje początkowe zdenerwowanie zniknęło, gdy dotknął z tyłu mojej głowy, wplatając dłoń we włosy. Dobrze, że siedziałam, bo ugięłyby się pode mną kolana. Peter wciągnął mnie do basenu. Moja piżama zaczęła natychmiast nasiąkać ciepłą wodą, ale w ogóle nie zwracałam na to uwagi. Nie przypuszczałam, że pocałunek może być czymś tak cudownym. Trzymałam ręce blisko ciała, aby woda nie uniosła zbyt wysoko dolnej części mojej koszulki. Dotykając rękami mojej twarzy, Peter wyszeptał:

– Wszystko w porządku? Jego głos brzmiał zupełnie inaczej niż zwykle. Nie był ani przymilny, ani znudzony czy rozbawiony, ale niepewny, zaniepokojony i w pewien specyficzny sposób delikatny. Kiedy spojrzałam w jego oczy wiedziałam, że w tamtym momencie był gotów zrobić dla mnie wszystko, o co bym poprosiła. To było bardzo dziwne, wręcz przytłaczające uczucie. Zarzuciłam mu ręce na szyję. Jego skóra pachniała chlorem. Ten zapach kojarzył mi się z basenem, latem i wakacjami. Nie, nie było jak w filmie – było sto razy lepiej, bo to wszystko działo się naprawdę. – Jeszcze raz dotknij moich włosów – powiedziałam, a kąciki

jego ust lekko się uniosły. Przysunęłam się do niego i znowu pocałowałam. Kiedy poczułam jego palce w swoich włosach, zrobiło mi się tak przyjemnie, że nie byłam w stanie racjonalnie myśleć. Nawet w salonie fryzjerskim nikt nigdy nie wprowadził mnie w stan tak wszechogarniającej błogości. Moja ręka powędrowała w dół jego pleców, wzdłuż kręgosłupa. Peter zadrżał lekko i jeszcze mocniej przyciągnął mnie do siebie. Po raz pierwszy w życiu dotykałam męskich pleców. Były takie silne i solidne. Między kolejnymi pocałunkami Peter powiedział: – Jest już po jedenastej. Powinniśmy wracać. – Nie chcę wracać – odparłam.

Nie liczyło się dla mnie nic innego, jak tylko ta chwila, tu i teraz, z Peterem. – Ja też nie, ale nie chciałbym, żebyś miała przeze mnie kłopoty – odparł. Jego troska naprawdę mnie wzruszyła. Wierzchem dłoni dotknęłam policzka Petera. Miał niesamowicie gładką i miękką skórę. Mogłabym patrzeć na jego piękną twarz godzinami. Kiedy wynurzyłam się z wody, natychmiast zrobiło mi się zimno. Zaczęłam wyżymać piżamę, a Peter wyskoczył z basenu, wziął ręcznik i okrył moje ramiona, po czym podał mi rękę przy wychodzeniu. Kiedy wycierał mi ręce i nogi, z zimna szczękałam

zębami. Usiadłam, żeby założyć skarpetki i buty, a Peter opatulił mnie kurtką i zapiął suwak. A potem pobiegliśmy do domku. Zanim rozeszliśmy się do swoich pokojów, znowu go pocałowałam. Miałam wrażenie, że unoszę się kilka centymetrów nad ziemią.

rozdział sześćdziesiąty czwarty Następnego ranka zobaczyłam Petera przy autokarze w otoczeniu kolegów z drużyny. Z początku nie wiedziałam, jak się

zachować. Byłam onieśmielona i zdenerwowana. Na mój widok twarz Petera się rozpromieniła. – Chodź tu – powiedział, a kiedy podeszłam, wziął ode mnie bagaż i zarzucił sobie na ramię. – Siedzisz ze mną, prawda? – wyszeptał mi do ucha. Kiwnęłam głową. Kiedy weszliśmy do autokaru, ktoś zagwizdał. Miałam wrażenie, że wszyscy się na nas gapili. Na początku myślałam, że to tylko moja wybujała wyobraźnia, ale po chwili zobaczyłam, że Genevieve patrzy wprost na mnie, a potem szepcze coś do ucha Emily Nussbaum. Przeszedł mnie dreszcz. – Genevieve się na mnie gapi – szepnęłam do Petera.

– To dlatego, że jesteś taka urocza – odparł, kładąc mi rękę na ramieniu. Kiedy dał mi buziaka w policzek, zapomniałam o Gen. Usiedliśmy z tyłu razem z Gabem i resztą chłopaków z drużyny. Gestem dałam znać Chris, żeby się do nas przysiadła, ale wolała zostać z Charliem Blanchardem. Nie miałyśmy kiedy porozmawiać o ubiegłej nocy, ponieważ gdy wróciłam do pokoju, Chris już spała, a rano zaspałyśmy, więc też nie starczyło czasu. Zdecydowałam, że później jej wszystko opowiem. Na razie fajnie się czułam ze świadomością, że tylko ja i Peter wiemy, co się wydarzyło.

W drodze jedliśmy paluszki i graliśmy w Uno. Po godzinie zatrzymaliśmy się w przydrożnym barze na śniadanie. Zjadłam bułeczkę cynamonową. Cały czas trzymaliśmy się z Peterem za ręce pod stołem. Kiedy poszłam do łazienki, zastałam w niej Genevieve. Byłyśmy tylko we dwie. Gen właśnie malowała usta malutkim pędzelkiem. Weszłam do kabiny z nadzieją, że kiedy z niej wyjdę, Gen już nie będzie. Niestety przeliczyłam się. – Wiesz, że kiedy byłyśmy dziećmi, chciałam być tobą? – zagadnęła, gdy myłam ręce. – Chciałam, żeby twój tata był moim tatą, a Margot i Kitty moimi siostrami. Uwielbiałam do was przychodzić. Zawsze marzyłam o tym, żebyś zaprosiła mnie na

noc. Nienawidziłam zostawać ze swoim tatą. – Nie wiedziałam o tym – odparłam, ale cały czas miałam się na baczności. – Z kolei ja bardzo lubiłam przychodzić do ciebie. Twoja mama była zawsze taka miła. – Bardzo cię lubiła – powiedziała Genevieve. Postanowiłam zebrać się na odwagę i zapytać o to, co nurtowało mnie od lat. – W takim razie dlaczego kiedyś przestałaś się ze mną kolegować? – Naprawdę nie wiesz? – zapytała Gen, mrużąc oczy. – Nie. – Kiedy byłyśmy w siódmej klasie, pewnego dnia pocałowałaś Petera. W moim domu. Wiedziałaś, że mi się podoba,

a mimo to go pocałowałaś. Zawsze czułam, że ta twoja anielska dobroć jest udawana. Nie dziwię się, że przyjaźnisz się z moją kuzynką. Chociaż Chris przynajmniej nie kryje się z tym, że jest puszczalska, i nie udaje. – O czym ty mówisz? – zapytałam zaniepokojona, coraz bardziej sztywniejąc. Genevieve zaczęła się radośnie śmiać. Na dźwięk tego śmiechu przeszedł mnie dreszcz, ponieważ mógł on oznaczać tylko jedno – już po mnie. Przygotowałam się na to, że teraz nastąpi uderzenie, ale i tak nie spodziewałam się usłyszeć tego, co usłyszałam.

– Mówię o tym, że wczoraj w nocy uprawiałaś seks z Peterem w gorącym basenie. Osłupiałam. Nie wiem, czy na sekundę nie straciłam nawet świadomości. Czułam, jak uginają się pode mną nogi. Bardzo chciałam, żeby jakimś cudownym sposobem pojawił się ktoś z solami trzeźwiącymi, bo myślałam, że zaraz zemdleję. – Kto ci to powiedział? – zapytałam dławiącym się głosem. – Kto rozpowiada takie rzeczy? – Wszyscy o tym mówią – odparła Gen, przechylając głowę na bok. – Ale… ale my nie… – Przepraszam, ale moim zdaniem to obrzydliwe. No wiesz,

seks w gorącym basenie, w publicznym gorącym basenie, jest po prostu… – przerwała mi Genevieve. – Mogę sobie tylko wyobrazić, co tam teraz pływa. Do tego basenu przychodzą rodziny z dziećmi. Może nawet w tej chwili któraś zażywa kąpieli. – Tylko się całowaliśmy. Nie wiem, dlaczego ludzie mówią coś takiego – powiedziałam, czując napływające do oczu łzy. – Yyy… No bo Peter im powiedział, że to zrobiliście – odparła Gen. W ułamku sekundy zrobiło mi się zimno. To nie mogła być prawda. – Wszyscy chłopcy uważają go teraz za Boga, bo przeleciał słodką Larę Jean Covey w gorącym basenie. A tak w ogóle do twojej wiadomości – Peter spotykał się z tobą

tylko po to, żebym była zazdrosna. Nie mógł przeżyć, że rzuciłam go dla starszego chłopaka. Wykorzystywał cię. Przynajmniej mu się opłaciło. Peter kocha mnie i nigdy nie będzie bardziej kochał żadnej innej dziewczyny – dodała. Nie wiem, co zobaczyła na mojej twarzy, ale najwyraźniej ją to usatysfakcjonowało, ponieważ się uśmiechnęła. – Teraz, kiedy skończyłam z Blakiem… No cóż, zobaczymy jak będzie, prawda? Stałam otępiała i milcząca. Genevieve poprawiła włosy. – Ale nie martw się. Jestem pewna, że teraz, kiedy jesteś już oficjalnie puszczalską, będziesz miała całe mnóstwo

chętnych na randki. Nocne randki. W tym momencie nie wytrzymałam i uciekłam z łazienki. Nie zatrzymałam się jednak przy stoliku, tylko pognałam prosto do autokaru i się rozpłakałam.

rozdział sześćdziesiąty piąty Wszyscy zaczęli wracać na swoje miejsca. Czułam, że się na mnie gapili, więc nie odwracałam wzroku od okna. Przeciągnęłam

palcem po zimnej szybie, zostawiając na niej cienki ślad. Chris wślizgnęła się na miejsce obok mnie i powiedziała cichym głosem: – Wrony właśnie mi coś wykrakały. – Co? Że uprawialiśmy z Peterem seks w gorącym basenie? – Tak. Dobrze się czujesz? Wciąż czułam ucisk w piersiach. Wiedziałam, że wystarczy jeden za głęboki oddech i się rozpłaczę. Zamknęłam oczy. – To nieprawda. Kto ci to powiedział? – Charlie. W tym momencie do autokaru wszedł Peter. – Ej, dlaczego nie wróciłaś do stolika? Wszystko w porządku? – zapytał, przyglądając mi się z niepokojem. – Wszyscy gadają o tym, jak to wczoraj uprawialiśmy

seks w basenie – odparłam cichym głosem. Peter jęknął. – Powinni się zająć własnymi sprawami – stwierdził, ale wydawało się, że wcale nie był zaskoczony tą informacją. – A więc wiedziałeś? – Paru chłopaków pytało mnie o to dziś rano. – Ale… Skąd w ogóle ten pomysł? – zapytałam. Zrobiło mi się niedobrze. – Nie wiem, może ktoś nas widział. Ale właściwie, jakie to ma znaczenie. Przecież to nieprawda. Zagryzłam usta. Nie mogłam znowu zacząć płakać. Wiedziałam, że jeśli pozwolę sobie na choćby jedną łzę, nie będę w stanie

przestać i przeryczę całą drogę do domu. Wszyscy to zobaczą, a nie chciałam, żeby tak się stało. Zawiesiłam wzrok gdzieś ponad ramieniem Petera. – Nie rozumiem, dlaczego wściekasz się na mnie? – zapytał Peter. Za jego plecami utworzył się już mały korek. – Przepuść innych – powiedziałam. – Chris, czy mógłbym odzyskać swoje miejsce? – zapytał Peter. Chris spojrzała na mnie, a kiedy pokręciłam głową, powiedziała dobitnie: – Teraz to moje miejsce, Kavinsky. – Daj spokój – zwrócił się do mnie Peter, dotykając

mojego ramienia. Kiedy się od niego odsunęłam, spojrzał na mnie zszokowany. Ludzie zaczęli zerkać w naszą stronę i coś szeptać. Peter obejrzał się i poczerwieniał. W końcu ruszył dalej korytarzykiem. – Wszystko okej? – zapytała Chris. – Nie za bardzo – odparłam. Czułam, że zaczynają puchnąć mi oczy. – To niesprawiedliwe, ale niestety w tej kwestii bycie chłopakiem jest łatwiejsze – stwierdziła z westchnieniem Chris. – Jestem pewna, że wszyscy mu gratulowali i poklepywali go po plecach.

– Myślisz, że to on rozpowiedział tę plotkę? – zapytałam, pociągając nosem. – Nie. Ale nie zrobił nic, żeby ludzie przestali gadać, kiedy do niego dotarła. Wiesz, o co mi chodzi – powiedziała, a kiedy pokręciłam głową, dodała: – Chodzi o to, że zapytany z pewnością zaprzeczył, ale z tym swoim bezczelnym uśmieszkiem na twarzy. Tacy właśnie są faceci w typie Petera. Uwielbiają pozować na mężczyzn i mieć wokół siebie stadko wpatrzonych wielbicieli. Martwią się bardziej o własną reputację niż naszą – stwierdziła z wyraźnie wyczuwalną goryczą w głosie. – Ale co się stało, to się

nie odstanie. Trzymaj głowę wysoko i udawaj, że cię to nie obchodzi. Nic innego ci nie pozostało, dzieciaku – powiedziała Chris, głaszcząc mnie po włosach. Kiwnęłam głową na znak, że zrozumiałam. Genevieve weszła do autokaru ostatnia. Na jej widok wyprostowałam się i wytarłam oczy. Nie poszła prosto na swoje miejsce, tylko zatrzymała się przy fotelu Betty Morgan. Szepnęła jej coś do ucha. Betty skomentowała to głośnym, przeciągłym „ach” i popatrzyła na mnie. O mój Boże. Patrzyłyśmy z Chris, jak Genevieve wędruje od fotela do fotela. Za każdym razem cały rytuał się powtarzał.

– A to suka – powiedziała Chris. Łzy znowu zaczęły palić mi oczy. – Idę spać – wydukałam. Położyłam głowę na ramieniu Chris i rozpłakałam się, a przyjaciółka mnie objęła.

rozdział sześćdziesiąty szósty Pod szkołą czekały na mnie Margot i Kitty. Oczywiście, gdy tylko wsiadłam do samochodu, zaczęły wypytywać mnie o wyjazd. Starałam się zachować pozory entuzjazmu. Wymyśliłam

nawet historyjkę o zjeździe niebieską trasą. – Czy wszystko okej? – zapytała łagodnie Margot. – Tak. Jestem po prostu zmęczona. Gadałyśmy z Chris do późna. – Kiedy dojedziemy do domu, powinnaś się zdrzemnąć. Gdy mój telefon zawibrował, spodziewałam się, że to Peter. Możemy porozmawiać? Natychmiast skasowałam wiadomość. – Najlepiej by było, gdybym przespała całe ferie świąteczne. Dzięki Bogu i wszystkim świętym za ferie świąteczne. Będę miała dziesięć dni na oswojenie się z sytuacją oraz na to, żeby odpowiednio się nastawić i móc stawić czoła całej

szkole. A może w ogóle tam nie wrócę? Może poproszę tatę, żeby uczył mnie w domu? Kiedy tata i Kitty poszli spać, razem z Margot wzięłyśmy się za pakowanie prezentów. Po jakimś czasie Margot powróciła do tematu Fortepianowej Imprezy. Stwierdziła, że lepiej będzie zorganizować ją dzień po świętach. Miałam cichą nadzieję, że zapomniała o swoich planach, ale niestety jej pamięć była zabójczo niezawodna. – To będzie impreza poświąteczno-przednoworoczna – oznajmiła Margot, zawiązując wstążkę na jednym z prezentów, który tata kupił dla Kitty.

– Jest za późno – powiedziałam znudzona, ostrożnie tnąc papier w galopujące koniki. Bardzo się starałam, aby nie zużyć go więcej, niż trzeba. Chciałam wykorzystać kawałek do pamiątkowego albumu dla Margot. Był prawie gotowy. – Nikt nie przyjdzie. – Owszem, przyjdzie! Nie organizowaliśmy przyjęcia od wieków, a zawsze przychodziło mnóstwo ludzi – odparła Margot, po czym wstała i zaczęła ściągać z półki książki kucharskie mamy. – Musisz być taką pesymistką? Ze względu na Kitty powinnyśmy zrobić wszystko, aby wskrzesić tę tradycję. – Znajdź przepis na kurczaka po śródziemnomorsku, którego robiła mama. Tego z dipem miodowo-jogurtowym –

powiedziałam, odcinając kawałek zielonej wstążki. Może przyjęcie to w sumie nie był taki zły pomysł? Miałabym czym zająć myśli. – Świetny pomysł! A pamiętasz ten dip z kawiorem? Wszyscy go uwielbiali. Musimy go przygotować. Jak myślisz, lepsze będą serowe paluszki czy ser w cieście francuskim? – W cieście. Margot była tak podekscytowana wizją przyjęcia, że pomimo kiepskiego nastroju nie miałam serca jej tego psuć. Przyniosła z kuchni długopis i kartkę i zaczęła spisywać kulinarne pomysły. – Czyli tak: kurczak, dip z kawiorem, ser w cieście, poncz… Powinnyśmy

upiec

ciasteczka

albo

zrobić

ciasto

czekoladowe. Zaprosimy wszystkich sąsiadów – Josha z rodzicami, Shahsów, panią Rothschild. Kogo ze swoich znajomych chciałabyś zaprosić? Chris? – Chris wyjeżdża do krewnych w Boca Raton. – A Petera? Razem z mamą i bratem. Peter chyba ma młodszego brata, prawda? Naprawdę się starała. – Daj sobie spokój z Peterem. Margot zmarszczyła czoło i popatrzyła na mnie. – Czy na wyjeździe coś się wydarzyło? – Nie, nic – odparłam nieco zbyt szybko, aby brzmiało wiarygodnie.

– No to dlaczego nie chcesz go zaprosić? Chciałabym go lepiej poznać. – Peter chyba też wyjeżdża – powiedziałam. Dałabym sobie uciąć rękę, że Margot mi nie uwierzyła, ale nie naciskała. Jeszcze tego samego wieczoru wysłała zaproszenia emailem i od razu dostała pięć potwierdzeń. Ciocia D., koleżanka mamy, napisała, że nie może się doczekać, aby usłyszeć, jak Margot wykonuje razem z tatą Baby It’s Cold Outside! Deana Martina. Była to kolejna z imprezowych tradycji. Tata i Margot śpiewali właśnie te piosenkę, a ja Santa Baby. Zwykle wykonywałam ją, leżąc na pianinie, w szpilkach mamy na nogach i lisie babci na

szyi, ale w tym roku nie miałam zamiaru robić z siebie idiotki. Następnego dnia Margot nalegała, żebym razem z nią i Kitty wybrała się do sąsiadów z cukrowymi ciasteczkami, ale wymigałam się najsmutniejszych

zmęczeniem.

Przy

dźwiękach

piosenek ze ścieżki dźwiękowej do filmu Dirty Dancing kończyłam album dla Margot. W nadziei, że Peter znowu do mnie napisze, ciągle sprawdzałam telefon, ale nie odzywał się. Dostałam za to wiadomość od Josha. Słyszałem, co się stało. Jak się trzymasz? A więc nawet Josh wiedział? Przecież był o rok wyżej. Czyli rozniosło się już po całej szkole. To nieprawda.

Nie musiałaś tego pisać. Nie wierzyłem nawet przez sekundę. Od chwili przyjazdu Margot spotkała się z Joshem tylko raz. Nie pojechali jednak na wycieczkę do Waszyngtonu, o której mi mówił. Stwierdziłam, że najlepiej będzie, jeśli usunę ich stronę z albumu dla siostry. To samo powinnam zrobić z liścikiem od Petera. Zaboli, ale jeśli go sobie zostawię, będzie bolało jeszcze bardziej. Wykasuję też jego zdjęcie z telefonu i jego numer. Może dzięki temu uda mi się wyrzucić go z mojego życia i będzie tak, jakby to wszystko w ogóle się nie wydarzyło. Wtedy nie będzie mi tak źle.

rozdział sześćdziesiąty siódmy Wświąteczny wszystkich

poranek

Kitty

tradycyjnie

obudziła

przed świtem, a tata tradycyjnie zrobił gofry. Jadaliśmy je tylko w Boże Narodzenie, ponieważ zgodnie stwierdziliśmy, że czyszczenie opiekacza zdejmowanie z

i

ciągłe

odkładanie

go

i

najwyższej półki kredensu jest po prostu bardzo kłopotliwe. Poza tym w ten sposób gofry zyskiwały status dania specjalnego. Aby wydłużyć do granic możliwości najprzyjemniejszy

moment świątecznego poranka, każde z nas po kolei rozpakowywało po jednym prezencie. Kiedy przyszła kolej Margot, była zachwycona szalikiem i albumem. – To prezent marzeń – powiedziała, przyciskając go do piersi, a ja poczułam, jak całe napięcie wyczuwalne między nami od dnia jej przyjazdu po prostu znika. Margot podarowała mi różowy kaszmirowy sweter. Natychmiast go przymierzyłam, wciągając na piżamę. Był bardzo elegancki i delikatny w dotyku. Kitty dostała zestaw do malowania i rysowania, w którym były pastele, akwarele i specjalne markery. Odwdzięczyła się Margot skarpetkami w małpki. Ode mnie dostała koszyk

do roweru i farmę mrówek. Sama sprezentowała mi książkowy kurs robienia na drutach. – Żebyś była w tym coraz lepsza – oznajmiła. We trzy zrzuciłyśmy się na prezent dla taty – gruby sweter w stylu norweskich rybaków. Był nieco za duży, ale tata się upierał, że właśnie taki mu się podoba. Margot dostała od niego bajerancki czytnik do e-książek, Kitty kask rowerowy (z napisem Katherine, a nie Kitty), a ja voucher na zakupy w Linden & White. – Chciałem kupić ten naszyjnik, który tak bardzo ci się podobał, ale niestety już go nie było. Jednak pomyślałem, że na pewno znajdziesz tam coś równie ładnego – powiedział

tata. Zerwałam się i rzuciłam tacie na szyję. O mało nie popłakałam się ze wzruszenia. Oprócz tego tata, Święty Mikołaj, przyniósł mi mnóstwo bezużytecznych drobiazgów, cukierków-

na

przykład

woreczek

węgielków czy pistolet wodny nabijany znikającym tuszem, ale też praktycznie skarpetki sportowe, tusz do drukarki i moje ukochane długopisy. Najwyraźniej Mikołaj zaopatrywał się też w supermarketach. Kitty była rozczarowana brakiem szczeniaczka, ale nie powiedziała ani słowa. – Pamiętaj, że masz jeszcze urodziny – wyszeptałam, tuląc ją mocno.

Gdy tata poszedł sprawdzić, co z goframi, ktoś zadzwonił do drzwi. – Kitty, czy mogłabyś otworzyć? – zawołał. Kitty pobiegła otworzyć, a chwilę później usłyszeliśmy pisk radości. Pognałyśmy z Margot do przedpokoju. Na wycieraczce stał koszyk, w którym siedział brązowobiały szczeniak z kokardą na szyi. Wszystkie zaczęłyśmy skakać i piszczeć z radości. Kitty wzięła pieska na ręce i pobiegła do salonu, gdzie czekał na nią uśmiechnięty tata. – Tato! Tato! Tato! Dziękuję! Dziękuję! Okazało się, że tata ubiegłego wieczoru pojechał do

schroniska, a pani Rothschild zgodziła się przechować szczeniaczka. Nie minęło parę chwil, a on zdążył już obsiusiać całą naszą kuchnię. Szczeniak był mieszanką psa gończego z beaglem. Kitty stwierdziła, że bije na głowę nawet akitę i owczarka niemieckiego. Nazwała go Rzygacz, ponieważ według słów taty pierwsze, co zrobił w samochodzie, to właśnie zwymiotował. Nigdy w życiu nie widziałam Kitty tak szczęśliwej. Zaimponowała mi również cierpliwością. Przez cały dzień bez marudzenia wyprowadzała go na spacer i uczyła różnych sztuczek. Jej oczy błyszczały z radości. Patrząc na nią, pomyślałam, jak to by było fajnie znowu być małą dziewczynką.

Wówczas wystarczyłby prezent w postaci szczeniaka, żeby zniknęły wszystkie moje problemy.

rozdział sześćdziesiąty ósmy Wdniu przyjęcia zeszłam na dół po dziesiątej, aby stwierdzić, że praca wre najwyraźniej od bladego świtu. W kuchni zarządzała Margot, a tata jej pomagał – kroił cebulę, seler i zmywał garnki. – Laro Jean, sprzątnij łazienkę na dole. Kitty, ty odpowiadasz

za dekoracje – powiedziała na dzień dobry Margot. – Czy możemy chociaż zjeść śniadanie? – zapytałam. – Tak, ale szybko – odparła Margot, wracając do zagniatania ciasta. – Ale ja nie chciałam tego przyjęcia – szepnęłam do Kitty. – A muszę szorować kibelek. Dlaczego ty dostałaś fajną robotę? – Ponieważ jestem najmłodsza – odparła mała, wspinając się na stołek. – Ej, łazienka i tak prosi się o sprzątanie! – wtrąciła się Margot. – Poza tym gra jest warta świeczki. Tak dawno nie urządzaliśmy Fortepianowej Imprezy – dodała, wkładając ciasto do piekarnika. – Tato, będę cię prosić, żebyś niedługo

pojechał do sklepu, bo skończyła się śmietana. Będziemy też potrzebowali duży worek lodu. – Tak jest, kapitanie – odparł tata. Jedyny niezaangażowany przez Margot do pracy był Rzygacz drzemiący pod choinką. Założyłam krawat w czerwono-zieloną ukośną kratkę, białą koszulę zapinaną na guziki i spódnicę w szkocką kratę. Przeczytałam na jakimś blogu modowym, że mieszanie różnych kratek jest w modzie. Poszłam do Kitty błagać ją, żeby zaplotła mi koronę. Na mój widok mała się skrzywiła. – Nie wyglądasz zbyt seksownie. – Słucham? Nie miałam zamiaru wyglądać seksownie,

tylko odświętnie. – A wyglądasz jak szkocki kelner albo barman z Brooklynu. – Co ty możesz wiedzieć o barmanach z Brooklynu? – Przecież oglądam HBO – odparła, mierząc mnie spojrzeniem pełnym politowania. Kurczę, chyba będziemy musieli założyć w telewizorze rodzicielską blokadę. Kitty podeszła do mojej szafy i wyciągnęła z niej czerwoną sukienkę z wełnianą górą i rozkloszowanym dołem. – Załóż to. Jest odświętne, ale nieprzesadzone. – Dobra, ale i tak przypnę moją broszkę z puszką na cukierki. – Dobra, przypnij. Ale nie związuj włosów. A już na pewno

zapomnij o koronie – stwierdziła Kitty, a kiedy zrobiłam smutną minkę, pokręciła głową i dodała: – Podwiniemy końce, żeby nadać fryzurze kształt, ale nie będziemy ich zaplatać. Podłączyłam lokówkę do kontaktu i usiadłam na podłodze, z Rzygaczem na kolanach. Kitty kłapnęła na łóżku i zaczęła rozdzielać poszczególne pasma włosów, nawijając je na wałek jak profesjonalistka. – Czy Josh przyjdzie? – zapytała. – Nie jestem pewna – odparłam. – A Peter? – Nie. – Dlaczego? – Nie może przyjść.

Margot akompaniowała pianina,

naszemu nauczycielowi

od

panu Choi, który śpiewał Blue Christmas. Na drugim końcu pokoju tata pokazywał Shahsom nowego kaktusa, a Josh w towarzystwie Kitty i paru innych dzieciaków uczyli Rzygacza komendy „siad”. Właśnie omawiałam z ciocią D. jej rozwód, popijając żurawinowo-imbirowy poncz, kiedy do pokoju wszedł Peter. Miał na sobie ciemnozielony sweter, spod którego wystawała biała, elegancka koszula z kołnierzykiem. W ręku trzymał pudełko z ciastkami. Na jego widok nieomal się zachłysnęłam. W tym samym momencie zobaczyła go Kitty.

– Jesteś! – krzyknęła radośnie, rzucając się w jego stronę. Peter odstawił pudełko, wziął Kitty na ręce i wykonał z nią kilka piruetów. W końcu postawił ją na podłodze, a wtedy mała wzięła go za rękę i podprowadziła do stołu, przy którym z zapałem przestawiałam talerze z ciastkami. – Zobacz, co przyniósł Peter! – powiedziała Kitty, popychając go do przodu. – Proszę – powiedział, podając mi pudełko. – Ciastka z bakaliami od mamy. – Co ty tu robisz? – szepnęłam. – Mała mnie zaprosiła – odparł, wskazując głową na Kitty, która zdążyła już profilaktycznie się oddalić. Josh patrzył na nas z kamienną twarzą. – Musimy porozmawiać.

– Nie, nie musimy – odparłam. Peter złapał mnie za rękę i wyprowadził do kuchni. Próbowałam się wyrwać, ale nie dawał za wygraną. – Wyjdź stąd – powiedziałam, kiedy znaleźliśmy się w kuchni. – Nie, dopóki mi nie powiesz, dlaczego jesteś na mnie zła. – Dlatego! Wszyscy plotkują o tym, jak to niby uprawialiśmy seks w basenie. Mają mnie za puszczalską, a ciebie w ogóle to nie obchodzi. – Powiedziałem chłopakom, że to nieprawda. – Czyżby? całowaliśmy,

Powiedziałeś

„Chłopaki,

tylko

się

nic więcej” czy może tylko „Chłopaki, nie uprawialiśmy seksu”, po czym porozumiewawczo do nich mrugnąłeś?

– Chciałbym, żebyś w końcu zaczęła trochę bardziej we mnie wierzyć. – Jesteś śmieciem – odezwał się ktoś nagle. Na progu kuchni stał Josh, rzucając Peterowi wściekłe spojrzenie. – To przez ciebie ludzie gadają bzdury o Larze Jean. Ona nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. – Ciszej, Josh – wyszeptałam, zerkając z niepokojem w stronę salonu. Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko działo się naprawdę. Nie teraz. Nie na Fortepianowej Imprezie, w obecności wszystkich znajomych. – Josh, rozmawiam z moją dziewczyną – powiedział Peter

przez zaciśnięte zęby. – To prywatna rozmowa, więc może idź pograć w jakąś grę na komputerze albo sprawdź, czy w telewizji nie puszczają maratonu Władcy Pierścieni, dobra? – Pierdol się, Kavinsky – odparł Josh. Z moich ust wydobyło się westchnienie zgrozy. – Laro Jean – dodał, zwracając się do mnie – właśnie o to mi chodziło. Przed czymś takim próbowałem cię uchronić. On nie jest ciebie wart. Ciągnie cię ze sobą w dół. Peter zesztywniał. – Daj sobie spokój, dobra? – powiedział. – Już jej na tobie nie zależy. To koniec. Pogódź się z tym. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz – odparł Josh.

– Nie obchodzi mnie to, ale ona powiedziała mi o tym, co się między wami wydarzyło. Spróbuj jeszcze raz ją pocałować, a skopię ci tyłek. Josh parsknął śmiechem. – Śmiało, próbuj. Zaczęłam panikować i właśnie wtedy zobaczyłam Margot. Stała zaledwie kilka kroków za Joshem, przyciskając dłoń do ust w geście skrajnego zdumienia. Zapadła cisza, a cały świat stanął w miejscu. Margot wszystko usłyszała. – Przesłyszałam się, tak? Proszę, powiedz mi, że to nieprawda. – Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wiedziałam co. – Jak mogłaś? – spytała z wyrzutem.

W jej oczach dostrzegłam nieprawdopodobny ból. Chciałam umrzeć. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie. – Margot… – zaczął Josh, ale nie dała mu dojść do słowa. – Wyjdź stąd – powiedziała łamiącym się głosem. – Jesteś moją siostrą – dodała, zwracając się do mnie. – Ufałam ci jak nikomu innemu na świecie. – Gogo, poczekaj… – zaczęłam, ale już jej nie było. Usłyszałam tylko pospieszne kroki na schodach, a potem trzask zamykanych drzwi sypialni. Rozpłakałam się. – Tak bardzo mi przykro – powiedział Josh. – To wszystko moja wina – stwierdził i wyszedł tylnymi drzwiami.

Peter chciał mnie objąć, ale powstrzymałam go ruchem ręki. – Czy mogę… Czy mogę cię prosić, żebyś wyszedł? Patrzył na mnie z niedowierzaniem i bólem w oczach. – Oczywiście – powiedział w końcu, po czym odwrócił się na pięcie i zniknął. Uciekłam do łazienki i rozpłakałam się na dobre. W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi. – Chwileczkę! – zawołałam. – Och, przepraszam, kochanie – powiedziała pani Shah. Wstałam i przemyłam twarz zimną wodą, ale moje oczy nadal były czerwone i spuchnięte. Zmoczyłam mały ręcznik i zrobiłam sobie kompres na buzię. Mama zawsze tak robiła, kiedy

byłam chora – kładła mi na czoło lodowaty kompres, a kiedy ocieplał się pod wpływem żaru bijącego z mojego ciała, zmieniała go na nowy. Bardzo chciałam, żeby w tamtej chwili przy mnie była. Gdy wróciłam do salonu, przy pianinie siedział pan Choi i grał Have Yourself a Merry Little Christmas. Tata siedział na kanapie w towarzystwie pani Rothschild, która właśnie krztusiła się szampanem. Tata patrzył na nią z lekkim zdziwieniem. Gdy tylko mnie zobaczył, zerwał się na równe nogi, podszedł i zapytał: – Dzięki Bogu, że jesteś. Gdzie Margot? Została nam jeszcze

jedna piosenka do zagrania. – Margot nie najlepiej się czuje – odparłam. – Hm. Pójdę zobaczyć, co jej jest. – Chyba chce być sama, tato. – Pokłócili się z Joshem? – zapytał, marszcząc czoło. – Widziałem, jak wychodził. – Chyba tak – odparłam, przełykając ślinę. – Pójdę z nią porozmawiać. – Jesteś dobrą siostrą, kochanie – powiedział tata, klepiąc mnie po ramieniu.

– Dziękuję, tato – odparłam, siląc się na uśmiech. Poszłam na górę i zapukałam do drzwi. – Margot, czy mogę wejść? – Cisza. – Margot, proszę, pozwól mi wszystko wyjaśnić. – Nadal cisza. – Tak bardzo, bardzo mi przykro. Proszę, porozmawiajmy. W końcu usiadłam na podłodze i się rozpłakałam. Moja siostra doskonale wiedziała, jak mnie zranić. Jej milczenie i oziębłość były najgorszą karą. rozdział sześćdziesiąty dziewiąty Zanim zmarła mama, byłyśmy z Margot najgorszymi wrogami. Bez przerwy się kłóciłyśmy, głównie z tego powodu, że ciągle brałam bez pozwolenia jej rzeczy. Rochelle była ukochaną i jedyną lalką mojej siostry.

Miała ciemne, lśniące włosy i, tak jak Margot, nosiła okulary. Dostała ją od rodziców na siódme urodziny. Pamiętam, że niejednokrotnie prosiłam ją, żeby dała mi chociaż na chwilę potrzymać Rochelle, ale nigdy nie chciała się zgodzić. Pewnego razu, kiedy z powodu przeziębienia zostałam w domu i nie poszłam do szkoły, zakradłam się do jej sypialni i bawiłam Rochelle przez całe popołudnie. Udawałam, że jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. W pewnej chwili doszłam do wniosku, że twarz Rochelle jest trochę niewyraźna i lepiej by wyglądała z pomalowanymi ustami. Dzięki temu będzie jeszcze piękniejsza, co na pewno bardzo ucieszy

Margot. Wzięłam pomalowałam usta

z

łazienki

szminkę

mamy

i

Rochelle. Natychmiast zorientowałam się, że nie był to najlepszy pomysł, ponieważ wyjechałam poza krawędzie jej warg, przez co zaczęła wyglądać jak klaun, a nie elegantka. Do powrotu Margot schowałam ją pod kocem. Kiedy usłyszała, co się stało, zaczęła strasznie krzyczeć. Po śmierci mamy porozumienia.

musiałyśmy

jakoś

dojść

do

Zaczął obowiązywać nowy podział obowiązków. Ze względu na

Kitty zawiesiłyśmy topór wojenny. Mama zawsze nam powtarzała, żebyśmy opiekowały się sobą nawzajem i tak właśnie robiłyśmy. Kiedy żyła, robiłyśmy to pod przymusem, ale kiedy jej zabrakło, już z własnej nieprzymuszonej woli. Mijały dni, a sytuacja się nie poprawiała. Margot omijała mnie wzrokiem i odzywała się do mnie jedynie w ostateczności. Kitty obserwowała Niewtajemniczony

to

wszystko

z

niepokojem.

w aferę tata wciąż dopytywał, o co chodzi, ale nie naciskał w kwestii wysondowania prawdy. Między nami nagle wyrósł mur. Czułam, że z każdym dniem coraz bardziej się od siebie oddalamy. Siostry zawsze się kłócą i godzą, taka już jest siostrzana natura, ale zawsze w końcu potrafią jakoś dojść do porozumienia. Zaczęłam się jednak bać, że tym razem może się nam nie udać. rozdział siedemdziesiąty Padał śnieg. Trawnik przed domem zaczynał coraz bardziej przypominać pole bawełny. Miałam nadzieję, że będzie padało non stop. A najlepiej, jakby była zamieć. W pewnej chwili usłyszałam pukanie do drzwi.

– Proszę – powiedziałam, unosząc głowę z poduszki. Do pokoju wszedł tata i usiadł przy moim biurku. Jak zwykle w sytuacjach, kiedy czuł się niekomfortowo, nerwowo drapał się po policzku. – Musimy porozmawiać – powiedział w końcu. Usiadłam na łóżku i objęłam kolana rękami. W żołądku poczułam nieprzyjemny skurcz. – Margot ci powiedziała? Tata odchrząknął. – Tak – odparł. Nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. – To dziwne. Nigdy nie rozmawiałem o tym z Margot, więc… – ciągnął, ponownie odchrząkując. – A wydawałoby się, że skoro jestem

profesjonalistą, to powinno mi być łatwiej. Powiem tylko, że moim zdaniem jesteś za młoda, żeby uprawiać seks. Uważam, że to jeszcze nie czas – dodał takim tonem, jakby miał się zaraz rozpłakać. – Czy Peter… czy Peter w jakiś sposób cię zmusił? – Tato, ale my nie uprawialiśmy seksu – powiedziałam, czując, że się rumienię.

Kiwnął głową, ale chyba mi nie uwierzył. – Jestem twoim tatą, więc oczywiście najchętniej

poradziłbym ci, żebyś poczekała z tym do pięćdziesiątki, ale… Nie chciałbym, żeby coś ci się stało. W poniedziałek umówię cię na wizytę u doktor Hudecz. – Nie pójdę na żadną wizytę, ponieważ nic się nie stało! – krzyknęłam i rozpłakałam się. – Nie uprawiałam seksu! – mówiłam przez łzy. – Ani w gorącym basenie, ani nigdzie indziej. Ktoś rozpuścił plotkę. Musisz mi uwierzyć. – Wiem, że nie jest łatwo rozmawiać o takich sprawach z ojcem. Żałuję, że nie ma z nami mamy. Z nią byłoby ci łatwiej przez to przejść. – Ja też żałuję, że jej nie ma, ponieważ ona na pewno by mi uwierzyła.

Łzy płynęły mi po policzkach. To, że mnóstwo obcych ludzi miało o mnie teraz złe mniemanie, absolutnie wystarczało. Nie spodziewałam się, że mój tata i moja siostra uwierzą w te bzdury. – Przepraszam, kochanie – powiedział tata i przytulił mnie mocno. – Przepraszam. Oczywiście, że ci wierzę. Skoro mówisz, że nic nie zaszło, to nie zaszło. Po prostu nie chciałbym, żebyś zbyt szybko wkraczała w dorosłe życie. Patrząc na ciebie, wciąż widzę małą dziewczynkę pokroju Kitty. Wciąż jesteś moją małą córeczką, Laro Jean. Jeszcze mocniej wtuliłam się w ramiona taty. Było to moim zdaniem najbezpieczniejsze miejsce na świecie.

– Wszystko się poplątało – powiedziałam. – Ty mi już nie ufasz, mój związek z Peterem się rozpadł, a Margot mnie nienawidzi. – Ależ ufam ci. Oczywiście, że ci ufam. Między tobą a Margot prędzej czy później wszystko jak zwykle się ułoży. Po prostu martwiła się o ciebie, dlatego przyszła z tym do mnie. Nie, nieprawda. Specjalnie to zrobiła. To jej wina, że tata źle teraz o mnie myślał. W końcu delikatnie odsunął mnie od siebie, wytarł dłońmi łzy i zapytał: – Bardzo ci zależy na Peterze, prawda? – Nie – chlipnęłam. – A może tak. Już sama nie wiem. – Wszystko się ułoży – powiedział tata, głaszcząc mnie po

głowie. Kiedy dochodzi do kłótni między siostrami, wygląda to zupełnie inaczej niż podczas awantur z innymi osobami. Podczas siostrzanych kłótni często padają bardzo poważne, bolesne, ostateczne słowa, których nie można później cofnąć. Siostry mówią je mimowolnie, w ataku furii, która wypełnia je od czubków głowy po koniuszki palców u stóp. Ta wściekłość potrafi zupełnie zaślepić. Gdy tylko tata zszedł na dół i poszedł do swojego gabinetu, popędziłam do pokoju Margot. Bez pukania otworzyłam drzwi i wpadłam do środka. – Możesz być na mnie zła, ale nie miałaś prawa

powiedzieć o wszystkim tacie bez porozmawiania ze mną! – Nie zrobiłam tego złośliwie – odparła Margot. Jej głos był napięty jak struna. – Ale najwyraźniej straciłaś zdolność rozsądnego myślenia i nie wiesz, co robisz, a nie chciałabym, żebyś powiększyła jakieś smutne, patologiczne statystyki. Bardzo się zmieniłaś – ciągnęła lodowatym tonem. – Zupełnie cię nie poznaję. – Masz rację! Skoro uwierzyłaś, że mogłam uprawiać seks podczas szkolnego wyjazdu, publicznie, w gorącym basenie, to rzeczywiście zupełnie mnie nie znasz! To, że ty przespałaś się z Joshem, nie oznacza, że ja to samo zrobię z Peterem.

Margot ze świstem wciągnęła powietrze. – Ciszej – wysyczała. Ucieszyłam się, że udało mi się trafić w czuły punkt. Zraniłam ją. – Dlaczego mam być ciszej? Skoro tata zawiódł się na mnie, niech dowie się od razu, co robi druga córeczka! – krzyknęłam, po czym odwróciłam się na pięcie i poszłam do swojego pokoju. Margot rzuciła się za mną. – Wracaj tu! – wrzasnęła.

– Nie! Wynocha! – krzyknęłam, starając się zatrzasnąć za sobą drzwi, ale Margot zablokowała je nogą. Naparłam na nie, ale była ode mnie silniejsza. W końcu udało jej się wejść. Zamknęła za sobą drzwi i ruszyła w moją stronę. Cofnęłam się. Teraz ona była górą. Poczułam, że moja odwaga słabnie. – Skąd wiesz, że spałam z Joshem? Powiedział ci, kiedy knuliście za moimi plecami? – Nigdy nie knuliśmy za twoimi plecami! To nie tak. – W takim razie jak? – zapytała. Z mojego gardła mimowolnie wyrwał się szloch. – Pierwsza się w nim zakochałam. W wakacje po ósmej klasie. Myślałam… Myślałam, że odwzajemnia moje

uczucia. A potem ty wróciłaś ze szkoły i oznajmiłaś, że jesteście razem, więc nic nie powiedziałam. Zagryzłam zęby i napisałam pożegnalny list. – Naprawdę sądzisz, że będę cię teraz żałować? – zapytała kpiącym tonem Margot. – Nie. Próbuję tylko wyjaśnić, jak to wyglądało. Potem przestałam go kochać, przysięgam. Już nigdy nie spojrzałam na niego tak jak wcześniej. Ale zrozumiałam, że w

kiedy wyjechałaś,

głębi serca nadal coś czułam. A potem jakimś cudem mój list trafił na pocztę i… rozdział siedemdziesiąty pierwszy Apotem Josh o wszystkim się dowiedział, więc dla

niepoznaki zaczęłam spotykać się z Peterem i… – Przestań – przerwała mi Margot. – Nie chcę tego słuchać. W ogóle nie rozumiem, o czym mówisz. – Nie masz pojęcia, jaką masz nade mną władzę – powiedziałam trzęsącym się głosem. – Jak bardzo liczę się z twoim zdaniem. Jesteś dla mnie wzorem. Twarz Margot wykrzywił grymas. Ostatnim wysiłkiem woli powstrzymała łzy. – Wiesz, co zawsze powtarzała mi mama? Dbaj o siostry. I to właśnie robiłam. najważniejsze, ty i

Dla

mnie

zawsze

byłyście

Kitty. Masz pojęcie, jak trudno mi było znieść dzielącą nas odległość? Jaka się czułam samotna? Przez cały czas

myślałam tylko o tym, żeby wrócić do domu. Ale nie mogłam tego zrobić. Musiałam być silna. Musiałam… Musiałam dawać dobry przykład. Nie było miejsca na słabość. Muszę być silna dla was, żebyście i wy stały się silne, bo… Bo mama nie może was tego nauczyć. – Wiem – powiedziałam, ocierając łzy płynące strugami po moich policzkach. – Nie musisz mi tego mówić, Gogo. Wiem, ile dla nas poświęciłaś. – Tylko, że kiedy wyjechałam, to nagle okazało się, że poradziłaś sobie o wiele lepiej, niż się spodziewałam. Nie byłam

tak niezbędna, jak mi się wydawało – mówiła dalej Margot łamiącym się głosem. – To dlatego, że wszystkiego mnie nauczyłaś! – krzyknęłam, a twarz Margot wykrzywił spazm. – Przepraszam – łkałam. – Tak bardzo mi przykro. – Potrzebowałam cię, Laro Jean. A potem obie, w tym samym czasie, postąpiłyśmy krok do przodu i padłyśmy sobie w objęcia. Płakałyśmy, ale wraz ze łzami

uchodziło z nas napięcie. Poczułam nieprawdopodobną ulgę. Byłyśmy siostrami i bez względu na to, co byśmy powiedziały albo zrobiły, nic nie mogło zniszczyć łączącej nas więzi. – Dziewczynki, wszystko w porządku? – rozległ się zza drzwi zaniepokojony głos taty. Spojrzałyśmy na siebie i odpowiedziałyśmy jednocześnie: – Wszystko w porządku, tato. rozdział siedemdziesiąty drugi Sylwestra zawsze spędzaliśmy w domu, wspólnie, całą rodziną. Robiliśmy popcorn, popijaliśmy cydr, a o północy wychodziliśmy odpalić sztuczne ognie. W tym roku koledzy Margot z liceum zorganizowali wyjazd

w góry. Początkowo powiedziała, że

Margot nie chciała jechać;

wolałaby zostać z nami, ale zmusiłyśmy ją i w końcu się zdecydowała. Miałam nadzieję, że Josh też pojedzie. Może dzięki temu będą mieli szansę spokojnie porozmawiać i kto wie, co się stanie. W końcu był sylwester – noc początków. Tatę wypchnęłyśmy na imprezę organizowaną przez jego kolegę z pracy. Kitty starannie wyprasowała mu ulubioną koszulę i dobrała do niej elegancki krawat. Babcia chyba miała rację – samotność nikomu nie służyła. – Dlaczego jesteś ciągle smutna? – zapytała w pewnej chwili Kitty, kiedy zostałyśmy same. Siedziałyśmy w kuchni, szykując

popcornową wyżerkę pogodziłyście się z

na

wieczór.

–

Przecież

Margot, więc o co chodzi? Już miałam zaprzeczyć, powiedzieć, że wcale nie jestem smutna, ale w końcu westchnęłam i odparłam: – Nie wiem, Kitty. – Jak to nie wiesz? – zapytała mała, pakując do ust pełną

garść prażonej kukurydzy. – Czasami tak jest, że jest ci smutno, ale nie umiesz wytłumaczyć dlaczego.

– Może masz PMS? W myślach odliczyłam, ile czasu minęło od mojego ostatniego okresu. – Nie. To nie PMS. To, że dziewczyna jest smutna, wcale nie musi od razu oznaczać, że ma PMS. – No to o co chodzi? – Nie wiem! Może o to, że za kimś tęsknię. – Za Peterem czy za Joshem? – Za Peterem – odparłam po chwili wahania. Mimo wszystko za Peterem. – No to do niego zadzwoń – powiedziała Kitty. – Nie mogę. – Dlaczego? Nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć.

Czułam się zażenowana, ale chciałam być dla małej wzorem. Kitty z niecierpliwością czekała na moją odpowiedź. Kiedy na nią spojrzałam, nie mogłam nie wyznać jej prawdy. – Kitty, to wszystko było udawane. Tak naprawdę nigdy nie byliśmy parą, a Peterowi nigdy na mnie nie zależało. – Jak to udawane? – zapytała mała, marszcząc czoło. – Wszystko zaczęło się od tych listów. Pamiętasz, jak zniknęło moje pudło na kapelusze? W środku schowałam listy. Po jednym do każdego z chłopców, w którym kiedyś byłam zakochana. Były przeznaczone tylko dla moich oczu, nigdy nie planowałam ich wysyłać, ale jakimś cudem trafiły na pocztę i zaczął się ten cały bałagan. Josh i Peter też je dostali. To

było takie upokarzające… zdecydowaliśmy, że zaczniemy

Razem

z

Peterem

udawać parę. Dzięki temu ja mogłam wyjść z twarzą z tej historii z Joshem. Z kolei jemu zależało, żeby wzbudzić zazdrość w byłej dziewczynie, ale nagle wszystko wymknęło się spod kontroli. – Laro Jean – powiedziała Kitty, nerwowo przygryzając wargę. – Jeśli coś ci powiem, to obiecasz, że się na mnie wściekniesz? Nie będziesz na mnie zła? – A o co chodzi? Powiedz. – Najpierw obiecaj. – Dobrze, obiecuję – stwierdziłam, chociaż narastał we mnie niepokój. – To ja wysłałam te listy – wypaliła w końcu Kitty. – Co?! – wrzasnęłam.

– Obiecałaś, że nie będziesz wściekła! – Co?! – powtórzyłam. – Kitty, jak mogłaś mi to zrobić? – Byłam na ciebie zła – odparła mała, opuszczając głowę. – Dokuczałaś mi w sprawie Josha. Chciałaś przy nim powiedzieć, że nazwę psa jego imieniem. Strasznie się na ciebie wściekłam, więc kiedy poszłaś spać, wślizgnęłam się do twojego pokoju, wykradłam pudło na kapelusze, przeczytałam wszystkie listy, a potem je wysłałam. Od razu tego pożałowałam, ale było już za późno. Nie mogłam nic zrobić. – Skąd w ogóle o nich wiedziałaś? – Czasami, kiedy nie ma cię w domu, grzebię w twoich rzeczach – wyznała Kitty, zezując w moją stronę.

W pierwszej chwili miałam ochotę na nią nawrzeszczeć, ale potem przypomniałam sobie, jak znalazłam list Josha do Margot, więc zagryzłam wargi. – Kitty, czy masz w ogóle pojęcie, jakiego narobiłaś bałaganu? Jak mogłaś postąpić wobec mnie tak podle? – Przepraszam – wyszeptała mała, a z oka popłynęła jej wielka łza. Chciałam ją przytulić, uspokoić, ale wciąż byłam na nią wściekła. – Już dobrze – powiedziałam głosem, który bynajmniej nie wskazywał, żeby tak istotnie było. Gdyby nie Kitty, wydarzenia ostatnich kilku miesięcy w ogóle nie miałyby miejsca. Mała zerwała się z krzesła i pobiegła na górę.

Pewnie musiała się wypłakać w samotności. Wiedziałam, że powinnam jej wybaczyć. Nadszedł czas, kiedy to ja powinnam stać się dla kogoś wzorem postępowania. W końcu byłam starszą siostrą. Kiedy chciałam pójść na górę, Kitty niespodziewanie wbiegła z powrotem do kuchni. W rękach miała moje zaginione pudło na kapelusze.

rozdział siedemdziesiąty trzeci Kiedy Kitty nie było jeszcze na świecie, mama zawsze kupowała mnie i Margot te same rzeczy, tylko że w różnych, ulubionych dla każdej z nas kolorach – niebieskim dla Margot i różowym dla przytulanki i

mnie.

Miałyśmy identyczne

koszyczki na święconkę. sprawiedliwie i po

Wszystko

kocyki,

musiało

być

równo. Nawet jedzenie – tyle samo marchewki, tyle samo frytek, takie same gumki do ścierania czy identyczna ilość szklanych kulek. Tylko, że ja zawsze gubiłam swoje gumki i wcześniej kończyłam frytki, a wówczas żebrałam u Margot. Zdarzało się, że mama zmuszała siostrę, żeby się ze mną podzieliła, co

oczywiście było w stosunku do niej niesprawiedliwe, ponieważ w pewnym sensie była karana za to, że wolniej jadła i była bardziej porządna, jeśli chodzi o traktowanie przedmiotów. Kiedy urodziła się Kitty, mama przydzieliła jej kolor żółty, ale o ile łatwo było znaleźć takie same rzeczy w dwóch kolorach, o tyle w trzech stanowiło już spore wyzwanie. Na szczęście dzieląca nas różnica wieku sprawiła, że nie chciałyśmy już takich samych zabawek, jakie mama kupowała dla Kitty. Pudło na kapelusze było chyba jedynym prezentem od mamy, który dostałam tylko ja. Nie musiałam z nikim się nim dzielić. Było moje i tylko moje.

Kiedy otworzyłam je za pierwszym razem, spodziewałam się, że w środku będzie kapelusz, ale ono było zupełnie puste. – To pudło na twoje skarby – powiedziała poważnie mama. – Możesz tu schować wszystkie najcenniejsze, najbardziej sekretne rzeczy. – Na przykład co? – zapytałam. – Wszystko, co się zmieści. Wszystko, co będziesz chciała zachować tylko dla siebie. *** – Naprawdę bardzo mi przykro – wystękała Kitty. Policzki wciąż lekko jej drżały. Nie byłam w stanie się na nią złościć. Nie, kiedy zobaczyłam

jej minę. A skoro nie mogłam się wściekać, to przytuliłam siostrę. – Już dobrze, nic się nie stało – powiedziałam, a Kitty wtuliła się we mnie jak małe dziecko. – Jeśli chcesz, możesz zatrzymać to pudło. I włożyć tam wszystkie swoje skarby. – Nie – powiedziała Kitty, kręcąc głową. – Jest twoje. Nie chcę go. Ale włożyłam tam coś dla ciebie – dodała. Gdy otworzyłam pudło, zobaczyłam w środku cały stos karteczek. Mnóstwo liścików. Od Petera. To były listy, które całkiem niedawno wyrzuciłam. – Znalazłam je, kiedy opróżniałam twój kosz na śmieci – powiedziała Kitty. – Przeczytałam tylko kilka. Słowo. A potem schowałam je, ponieważ uznałam, że to coś naprawdę

ważnego, wyjątkowego. Dotknęłam jednego z listów. Peter złożył go w samolocik. – Kitty, wiesz, że ja i Peter nie będziemy parą, prawda? Mała wzięła ze stołu miskę popcornu. – Po prostu je przeczytaj – powiedziała, po czym pomaszerowała do salonu i włączyła telewizor. Wzięłam pudło i poszłam do swojej sypialni, a tam usiadłam na podłodze i rozłożyłam wokół siebie wszystkie karteczki. Większość z nich zawierała zupełnie nieistotne treści. Czekaj na mnie po lekcjach przy swojej szafce. Pożyczysz mi notatki z wczorajszej lekcji chemii? Na widok listu, który dostałam w Halloween, tego z

rysunkiem pajęczej sieci, uśmiechnęłam się pod nosem. Mogłabyś dzisiaj Chciałbym

wrócić

do

domu

autobusem?

zrobić niespodziankę Kitty i odebrać ją ze szkoły – wiem, że chciała mnie przedstawić swoim kolegom i pokazać im mój samochód. Dziękuję, że pojechałaś ze mną w weekend na tą wyprzedaż. Świetnie się z Tobą bawiłem. Mam u Ciebie dług. Nie zapomnij o koreańskim jogurcie dla mnie! Kiedy przeczytałam jeden z ostatnich listów, zaczęłam się głośno śmiać: Jeśli upieczesz żurawinowo-czekoladowe ciastka dla Josha, a nie zrobisz tych z bakaliami, to z nami koniec.

Jeden z listów czytałam wiele razy: Bardzo ładnie dzisiaj wyglądasz. Podobasz mi się w niebieskim. Pasuje ci. Do tamtej chwili wydawało mi się, że nigdy w życiu nie dostałam listu wiadomości od

miłosnego.

Tymczasem

czytając

Petera, zdałam sobie sprawę, że jak najbardziej dostałam i to całe mnóstwo. Nagle uświadomiłam sobie, że przed Peterem w moim życiu tak naprawdę nie liczył się żaden inny chłopak. Wszyscy pozostali, ci, którzy przewijali się przez nie w przeszłości, pojawili się tylko po to, żeby przygotować mnie na spotkanie z nim, po latach. W końcu zrozumiałam, na czym polega różnica między wzdychaniem do kogoś a miłością. Między kochaniem wyobrażenia a żywego człowieka. Kiedy jesteś z kimś blisko,

widzisz go takim, jaki naprawdę jest, i to działa w obie strony, ponieważ ty też pokazujesz swoje prawdziwe oblicze. Tak było z Peterem. Zobaczył zobaczyłam jego.

moją

prawdziwą

twarz,

a

ja

Miłość jest przerażająca, bo przynosi zmiany. Nie jest też wieczna i niesie ze sobą duże ryzyko. Tyle że ja nie chciałam się już więcej bać. Chciałam być odważna jak Margot. Wyciągnęłam moje specjalne pióro, ulubioną papeterię i zaczęłam pisać. Ale nie, nie list pożegnalny. Miłosny. Kochany Peterze… 1 Rodzaj lodów z dodatkiem jajek; popularne lokalnie w Stanach Zjednoczonych (przyp. red.). 2 Tradycyjna ostra koreańska przystawka z kiszonych (lub

fermentowanych) warzyw: kapusty pekińskiej, cebuli, papryczek chili, imbiru, czosnku (przyp. red.). 3 Gra sportowa indiańskiego pochodzenia, uważana za pierwowzór hokeja międzynarodowym przyjęła się dzięki sklasykowali

na

lodzie.

W

sporcie

kanadyjskim Francuzom, który

ostatecznie obowiązujące zasady (przyp. red.). 4 John James Audubon (1785−1851) – amerykański ornitolog i malarz. Autor słynnego albumu ornitologicznego The Birds of America (przyp. red.). 5 Thriller w reżyserii Davida Finchera z 2000 r. (przyp. red.). 6 Lek przeciwbólowy i przeciwgorączkowy; ibuprofen (przyp. red.).

7 Ciasteczka robione przez amerykańskie harcerki, które zbierają fundusze na działalność swoich zastępów (przyp. tłum.). 8 S’more to słodka kanapka zrobiona z dwóch herbatników, zwykle owsianych, między które wkłada się różne dodatki, tradycyjnie czekoladę i pianki (przyp. red.).

Document Outline rozdział_pierwszy rozdział_drugi rozdział_trzeci rozdział_czwarty rozdział_piąty rozdział_szósty rozdział_siódmy rozdział_ósmy rozdział_dziewiąty rozdział_dziesiąty rozdział_jedenasty rozdział_dwunasty rozdział_trzynasty rozdział_czternasty rozdział_piętnasty rozdział_szesnasty rozdział_siedemnasty rozdział_osiemnasty rozdział_dziewiętnasty rozdział_dwudziesty rozdział_dwudziesty_pierwszy rozdział_dwudziesty_drugi rozdział_dwudziesty_trzeci rozdział_dwudziesty_czwarty

rozdział_dwudziesty_piąty rozdział_dwudziesty_szósty rozdział_dwudziesty_siódmy rozdział_dwudziesty_ósmy rozdział_dwudziesty_dziewiąty rozdział_trzydziesty rozdział_trzydziesty_pierwszy rozdział_trzydziesty_drugi rozdział_trzydziesty_trzeci rozdział_trzydziesty_czwarty rozdział_trzydziesty_piąty rozdział_trzydziesty_szósty rozdział_trzydziesty_siódmy rozdział_trzydziesty_ósmy rozdział_trzydziesty_dziewiąty rozdział_czterdziesty rozdział_czterdziesty_pierwszy rozdział_czterdziesty_drugi rozdział_czterdziesty_trzeci rozdział_czterdziesty_czwarty rozdział_czterdziesty_piąty rozdział_czterdziesty_szósty rozdział_czterdziesty_siódmy rozdział_czterdziesty_ósmy rozdział_czterdziesty_dziewiąty rozdział_pięćdziesiąty rozdział_pięćdziesiąty_pierwszy

rozdział_pięćdziesiąty_drugi rozdział_pięćdziesiąty_trzeci rozdział_pięćdziesiąty_czwarty rozdział_pięćdziesiąty_piąty rozdział_pięćdziesiąty_szósty rozdział_pięćdziesiąty_siódmy rozdział_pięćdziesiąty_ósmy rozdział_pięćdziesiąty_dziewiąty rozdział_sześćdziesiąty rozdział_sześćdziesiąty_pierwszy rozdział_sześćdziesiąty_drugi rozdział_sześćdziesiąty_trzeci rozdział_sześćdziesiąty_czwarty rozdział_sześćdziesiąty_piąty rozdział_sześćdziesiąty_szósty rozdział_sześćdziesiąty_siódmy rozdział_sześćdziesiąty_ósmy rozdział_sześćdziesiąty_dziewiąty rozdział_siedemdziesiąty rozdział_siedemdziesiąty_pierwszy rozdział_siedemdziesiąty_drugi rozdział_siedemdziesiąty_trzeci

Table of Contents rozdział_pierwszy rozdział_drugi rozdział_trzeci rozdział_czwarty rozdział_piąty rozdział_szósty rozdział_siódmy rozdział_ósmy rozdział_dziewiąty rozdział_dziesiąty rozdział_jedenasty rozdział_dwunasty rozdział_trzynasty rozdział_czternasty rozdział_piętnasty rozdział_szesnasty rozdział_siedemnasty rozdział_osiemnasty rozdział_dziewiętnasty rozdział_dwudziesty rozdział_dwudziesty_pierwszy rozdział_dwudziesty_drugi rozdział_dwudziesty_trzeci rozdział_dwudziesty_czwarty rozdział_dwudziesty_piąty

rozdział_dwudziesty_szósty rozdział_dwudziesty_siódmy rozdział_dwudziesty_ósmy rozdział_dwudziesty_dziewiąty rozdział_trzydziesty rozdział_trzydziesty_pierwszy rozdział_trzydziesty_drugi rozdział_trzydziesty_trzeci rozdział_trzydziesty_czwarty rozdział_trzydziesty_piąty rozdział_trzydziesty_szósty rozdział_trzydziesty_siódmy rozdział_trzydziesty_ósmy rozdział_trzydziesty_dziewiąty rozdział_czterdziesty rozdział_czterdziesty_pierwszy rozdział_czterdziesty_drugi rozdział_czterdziesty_trzeci rozdział_czterdziesty_czwarty rozdział_czterdziesty_piąty rozdział_czterdziesty_szósty rozdział_czterdziesty_siódmy rozdział_czterdziesty_ósmy rozdział_czterdziesty_dziewiąty rozdział_pięćdziesiąty