Hardy Kate, Carr Susanna, Williams Cathy - Lato w Rzymie

Kate Hardy Susanna Carr Cathy Williams

LATO W RZYMIE Tłumaczenie: Agnieszka Baranowska Janusz Maćczak Magdalena Kalemba

Kate Hardy

Trzy dni w Rzymie Tłumaczenie: Agnieszka Baranowska

ROZDZIAŁ PIERWSZY – Mi scusi? – Ella z trudem przypomniała sobie włoskie słówka, których uczyła się poprzedniego dnia podczas niedługiego lotu z Londynu do Rzymu. – Zapisałam się na dzisiaj na wycieczkę z przewodnikiem – dodała po angielsku, uśmiechając się przepraszająco do recepcjonistki w hotelu. – Si, signora Chandler, ze mną. Na dźwięk niskiego ciepłego głosu Ella obróciła się i oniemiała z wrażenia. Niemożliwe, żeby tak wyglądał przewodnik, nawet we Włoszech, pomyślała. Wysoki, pięknie zbudowany brunet przypominał raczej modela z reklam luksusowych samochodów: zmierzwiona gęsta czupryna kruczoczarnych włosów podtrzymywana modnymi okularami przeciwsłonecznymi, brązowe, wesołe oczy i zmysłowe usta, które w tej chwili uśmiechały się do niej serdecznie. Nieskazitelny angielski z ledwie wyczuwalnym i szalenie seksownym akcentem dodawał mu tylko uroku. Ella westchnęła ciężko. Za nic w świecie nie chciała, by uznał ją za kolejną samotną, znudzoną turystkę poszukującą wrażeń i drżącą z podniecenia na widok każdego przystojnego Włocha. Mężczyźni to kłopoty, przypomniała sobie w myślach. Wyciągnęła rękę na powitanie, uśmiechając się zdawkowo.

– Dzień dobry. Kiedy dotknął jej palców, Ella poczuła, że za chwilę ugną się pod nią kolana i padnie do stóp obcemu mężczyźnie. Weź się w garść, zganiła się w myślach. Nie rozumiała, dlaczego reaguje aż tak gwałtownie na hotelowego przewodnika. Chociaż, zreflektowała się, nie wyglądał wcale jak inni pracownicy – zamiast uniformu z plakietką miał na sobie śnieżnobiałą koszulę z podwiniętymi rękawami, szare spodnie i wygodne zamszowe mokasyny. Niewymuszony włoski styl. Julia na pewno określiłaby go jednym słowem: „Ciacho”! Ella uśmiechnęła się do swych myśli. Julia miałaby rację, ponieważ jej przewodnik okazał się najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznała. – Jest pani gotowa? – zapytał uprzejmie. Oczywiście, że nie, pomyślała w popłochu, ale na szczęście udało jej się wydobyć z siebie w miarę normalnie brzmiący głos: – Oczywiście. – Mam na imię Rico – przedstawił się. – Ella – jęknęła żałośnie w odpowiedzi. Jego imię wypowiedziane z cudownym włoskim akcentem brzmiało niczym pieszczota. – Ella – powtórzył, a jej zadrżały nogi. Pomocy, jęknęła w duchu, przecież mam dwadzieścia osiem lat, nie jestem nastolatką i wiem z doświadczenia, że czarujące typy są zazwyczaj najbardziej niebezpieczne.

– Idziemy? – Jasne. – Ruszyła pospiesznie w stronę drzwi. – To twoja pierwsza wizyta w Rzymie? – zagadnął, sunąc tuż za nią. – Co chciałabyś zobaczyć? – Największe atrakcje, fontannę di Trevi, Schody Hiszpańskie… – To może zaczniemy od Koloseum? Skinęła tylko głową. Miała ochotę się uszczypnąć. Nie dość, że w końcu znalazła się w najpiękniejszym mieście na świecie, o którym marzyła od dziecka, to jeszcze miała je zwiedzać w takim towarzystwie! – Koloseum zobaczyłam na zdjęciu, kiedy byłam małą dziewczynką, i od tamtej pory chciałam przyjechać kiedyś do Rzymu. Wydało mi się tak cudowne, że na początku nie wierzyłam, że naprawdę istnieje. – Roześmiała się na wspomnienie swego dziecięcego zachwytu. Zaraz też zarumieniła się zawstydzona swą szczerością. – To największa budowla antycznego Rzymu, która przetrwała do dzisiejszych czasów. Mimo to nadal robi wrażenie. Rico nie wydawał się ani zblazowany, ani znudzony jej uwagami, zauważyła z ulgą i nieco się rozluźniła. Opowiadał jej o historii miasta, a kiedy w końcu doszli do końca małej uliczki, stanęła nagle i zaniemówiła z zachwytu. – Rany – wykrztusiła, kiedy wreszcie odzyskała głos. – Trudno uwierzyć, że tak sobie stoi, w samym centrum

miasta, pomiędzy normalnymi domami. Z bliska Koloseum wydało jej się jeszcze bardziej niesamowite, wspanialsze niż jej wyobrażenia. – Rzym. – Rico wzruszył ramionami. – Na każdym miejscu, nawet pod na wskroś nowoczesną fasadą ukrywa się historia. Zauważyła, że tak przywykł do otaczającego go piękna, że nie robiło ono już na nim wielkiego wrażenia. Na szczęście okazał się wystarczająco taktowny, by pozwolić jej do woli nacieszyć się majestatycznym widokiem antycznych ruin i ani razu nie okazał zniecierpliwienia. Rico przyglądał się zapatrzonej na Koloseum Elli i z trudem ukrywał zachwyt – wyglądała olśniewająco. Słyszał kiedyś określenie „angielska róża” opisujące urodę Brytyjek i musiał przyznać, że Ella uosabiała jego najdoskonalszą wersję: porcelanowa, świetlista skóra, wielkie zielononiebieskie oczy i złociste, falujące kasztanowe włosy. Przypominała mu anioła Botticellego, a co zabawniejsze, kompletnie nie zdawała sobie sprawy z wrażenia, jakie robiła. Nawet się nie malowała! Zastanawiało go też, dlaczego zatrzymała się w apartamencie dla nowożeńców, mimo że podróżowała samotnie. Czyżby niedoszły małżonek uciekł sprzed ołtarza? Odrzucił ten pomysł natychmiast; nie potrafił sobie wyobrazić, że ktoś mógłby odrzucić miłość takiej kobiety. Potrząsnął głową, zaskoczony własnymi

domysłami. Ella Chandler powinna go obchodzić jedynie jako klientka hotelu, który należał do kierowanej przez niego sieci. Co jakiś czas wcielał się w rolę szeregowego pracownika, by przekonać się na własnej skórze, co można usprawnić w działaniu hotelu, tak by i klienci, i pracownicy czuli się w nim jak najlepiej. W tej chwili, jak przystało na dobrego przewodnika, powinien sprawić, by jego podopieczna, bez tracenia czasu w długiej kolejce indywidualnych turystów mogła zobaczyć miejsce, o którym marzyła od dziecka. – Nie spodziewałam się, że będę spacerować wśród gladiatorów i patrycjuszy! – Ella roześmiała się na widok mężczyzn w przebraniach, którzy chętnie pozowali do płatnych zdjęć. – Niestety, za uśmiech do obiektywu każą sobie słono płacić, a do tego potrafią zachowywać się obcesowo, konkurując o klientów. Na szczęście jesteś ze mną i nic ci nie grozi – dodał, robiąc groźną minę. – Dziękuję. Przeprowadził ją sprawnie przez tłum przy wejściu i rozpoczął opowieść o budowli. Słuchała uważnie, chętnie pozowała do zdjęć, a rozanielony uśmiech nie znikał z jej twarzy. W pewnym momencie Rico zorientował się, że pod wpływem jej entuzjazmu, sam spogląda na świetnie mu znane mury z innej perspektywy i na nowo odkrywa ich piękno. Ile to minęło, odkąd jakaś kobieta zrobiła na nim tak

piorunujące wrażenie? Zbyt wiele, pomyślał ze smutkiem. Mimo swoich zaledwie trzydziestu lat Rico nie wierzył w żadne romantyczne porywy serca. Zresztą musiał zarządzać imperium hotelowym, nie miał czasu na poważne związki. Kiedy wyszli wreszcie na zewnątrz i Ella odwróciła się, by spojrzeć po raz ostatni na miejsce, które tak ją oczarowało, Rico także nieco się rozmarzył. – To mój ulubiony widok – przyznał. – Bardzo ci dziękuję. – Hej, wykonuję tylko swoją pracę. – Skłonił się z nonszalancką galanterią. Ella wyglądała tak kusząco, że musiał sobie cały czas przypominać, kim jest. Nawet jeśli wdawał się w krótki romans, to nigdy z klientką. – Może teraz chciałabyś zobaczyć Forum? – Z trudem skupił się znowu na pracy. – Forum, na którym Marek Antoniusz wygłosił swoje słynne przemówienie? Rico nie potrafił powstrzymać uśmiechu. – Przynajmniej według Szekspira. Zobaczysz zresztą, że każdy szanujący się przewodnik czuje się w obowiązku wygłosić je dla swych podopiecznych. – Ty też? Zauważył, że gdy się uśmiechała, w jej policzkach pojawiały się urocze dołeczki. Miał ochotę ich dotknąć i sprawdzić, czy skóra Elli faktycznie była tak delikatna, na jaką wyglądała. Zaskoczony swymi myślami, milczał przez chwilę. Nigdy wcześniej nie zdarzało mu się tracić

głowy dla kobiety w pierwszej godzinie znajomości. – Jeśli sobie tego życzysz, ale może wolałabyś to zrobić sama? – zaproponował szybko, widząc, że Ella czeka na odpowiedź. – Nie wiem… – Nagram cię na wideo, żebyś się mogła pochwalić w domu – zachęcał. – O, jesteś taki miły! – zgodziła się, a jej oczy rozbłysły radością. Miły, parsknął w duchu. Jego ostatnia dziewczyna na pewno by się uśmiała. Na pożegnanie oznajmiła mu, że nie wytrzyma dłużej z mężczyzną zakochanym bezgranicznie w pracy, cyborgiem niezdolnym do żadnego kompromisu w imię utrzymania związku. Jednak dla Rica przewodnika, miłe zachowanie należałoby przecież do obowiązków zawodowych, stwierdził zadowolony. – Na tym polega moja praca – uśmiechnął się skromnie i dodał: – Chciałbym, żeby Rzym zapisał się na zawsze w twojej pamięci. Wydawało mu się, że Ella zarumieniła się lekko i pospiesznie podała mu swój aparat fotograficzny, tłumacząc, jak uruchomić funkcję kamery. Niechcący musnęła palcami jego dłoń i Rico zamarł jak porażony prądem. Jego ciało zareagowało na przelotny dotyk niezwykle mocno, krew w nim zawrzała, choć przecież nic się nie wydarzyło. Reagował jak napędzany hormonami nastolatek, a nie trzydziestoletni biznesmen.

Ściskając mocno aparat, nagrał Ellę deklamującą fragment mowy. – Świetnie ci poszło – pochwalił szczerze. – Masz bardzo ładny głos. Ella znów się zarumieniła i spuściła skromnie wzrok. – Dziękuję. Rico wpatrywał się jak urzeczony w jej zaróżowione policzki i zastanawiał się, czy potrafiłby wywołać taki sam efekt innym niż pochlebstwo sposobem. Jak wyglądała w chwilach namiętności, zastanawiał się, rozmarzony. Dosyć! Zganił się w myślach i postanowił zachowywać się profesjonalnie – w końcu tego właśnie wymagał od wszystkich pracowników swoich hoteli. Romanse personelu z gośćmi nie wchodziły w grę i podlegały surowym karom, przypomniał sobie, by zdyscyplinować rozszalałe libido. Jednak nadal nurtowało go, dlaczego właśnie przy Elli obudziły się w nim tak gwałtowne uczucia. Gdy spacerowali uliczkami w centrum, Ella zachwycała się porośniętymi bluszczem murami i roślinnością zdobiącą urokliwe zakątki Rzymu. Na pewno spodobałby jej się ogród na dachu mojego apartamentu, stwierdził z zadowoleniem. Oczyma wyobraźni ujrzał Ellę otoczoną kwiatami, stojącą pod rozgwieżdżonym niebem z głową przechyloną lekko w oczekiwaniu pocałunku. Rozchylone, pełne wargi kusiły go i przyciągały niczym magnes. Zanurzył dłonie w niesfornych kasztanowych lokach i przysunął jej twarz do swojej.

Pomocy! Potrząsnął mocno głową, by uwolnić się od erotycznych wizji i kupić się na czymś przyziemnym. – Czym się zajmujesz? – Temat pracy zawsze nakierowywał jego myśli na właściwe tory i dawał mu poczucie bezpieczeństwa. Z drugiej strony, nigdy wcześniej przy żadnej kobiecie nie miał problemu z zapanowaniem nad własnym umysłem. – Zawodowo? – Wzruszyła lekceważąco ramionami i dodała bez entuzjazmu: – Jestem księgową. – Lubisz swoją pracę? Znów wykonała ten sam gest. – To dobry fach, nie grozi mi bezrobocie. Zdziwił się. Dlaczego wybrała zawód, którego najwyraźniej nie lubiła zamiast poświecić się czemuś, co dawałoby jej prawdziwą satysfakcję? Zauważył, że zasępiła się i opuściła głowę. Może zepsuł jej humor, a może była tylko zmęczona? Zdał sobie sprawę, że od wczesnego ranka są na nogach, a Ella nie wygląda na fanatyczkę fitness i ma prawo odczuwać skutki długiego spaceru. – Czas na odpoczynek. Należy nam się przerwa na lunch – oznajmił. Wybrał małą osterię z pysznym jedzeniem i urokliwym patiem, gdzie usiedli przy małym stoliku ocienionym pnącą winoroślą. – Jak pięknie! Nie sądziłam, że w Rzymie jest tyle zieleni. – Ella wyglądała na zachwyconą. – A czego się spodziewałaś? – zapytał zaintrygowany.

– Nie wiem, wypalonych południowym słońcem ruin na obrzeżach metropolii? Zaskoczyło mnie, że historia i współczesność współistnieją tu w całkowitej harmonii i tworzą niezwykłe, wyjątkowo przyjazne, a jednocześnie zachwycające miasto. Rico zdał sobie sprawę, że mieszkając w tak niezwykłym miejscu, zobojętniał na jego urok, a przecież Ella miała rację – nie wyobrażał sobie drugiego miasta, w którym mogłoby mu się żyć lepiej. Pokazał jej zaledwie kilka atrakcji turystycznych; ciekawe, co powiedziałaby, gdyby zobaczyła jego ulubione miejsca, położone z dala od szlaków wycieczkowych? W jego głowie narodził się szalony pomysł. Im bardziej starał się go zignorować, tym bardziej go kusiło przedłużenie czasu spędzonego z Ellą. Z jej rezerwacji wynikało, że zamierzała zostać w Rzymie jeszcze przez trzy dni, a on od dawna nie miał ani jednego dnia wakacji. Wystarczyło poprosić Linę, asystentkę, by przełożyła co ważniejsze spotkania. – Zwiedzanie chyba nie uwzględnia lunchu? Oczywiście zapłacę, to nie problem. – Ella zaskoczyła go i przez chwilę nie wiedział, jak zareagować. Najwyraźniej orientowała się, że profesja przewodnika wycieczek nie należała do najhojniej wynagradzanych i pragnęła oszczędzić nowemu znajomemu wydatków. Jej dbałość o komfort innych bardzo go poruszyła, prawie tak mocno jak fakt, że kobieta chciała zapłacić jego rachunek. Nigdy wcześniej

nie otrzymał takiej propozycji! Co prawda inne kobiety znały go jako bogatego biznesmena i może dlatego oczekiwały, że będzie za wszystko płacił. Nie zamierzał zdradzać swej prawdziwej tożsamości, przynajmniej na razie, ale nie mógł też pozwolić, by kobieta kupowała mu lunch. – Nie ma mowy, posiłek wliczono w cenę wycieczki – skłamał i obdarzył Ellę najbardziej czarującym uśmiechem ze swego arsenału uwodziciela. Jednocześnie zdał sobie sprawę, że wyciągnięcie przy niej platynowej karty kredytowej nie wchodziło w grę bez natychmiastowej demaskacji, której za wszelką cenę chciał uniknąć. Świetnie czuł się jako zwykły Rico, przewodnik, któremu nikt się usłużnie nie kłania, i któremu nikt nie schlebia w nadziei na zysk. Zapragnął przekonać się, jak Ella oceni go, nie wiedząc o jego bogactwie i władzy. Dlatego musi tak pokierować płaceniem rachunku, by kelner przeprowadził transakcję przy barze, poza zasięgiem wzroku Elli, postanowił zadowolony ze swego fortelu. – Skoro tak… to dziękuję. – Ella wyglądała na zaskoczoną, ale na szczęście nie drążyła tematu. – Co polecasz? – Zależy, co lubisz. Skrzywił się, słysząc swój lubieżny głos. Powinien się opanować, żeby jej nie wystraszyć. Na szczęście jego towarzyszka z nosem utkwionym w menu zdawała się nie zauważać targających nim emocji.

– Chętnie spróbowałabym czegoś tradycyjnie rzymskiego. Szybko przejrzał kartę dań. – Może cacio e pepe? To rodzaj grubego makaronu z serem i pieprzem. – Brzmi pysznie, poproszę. – Wezmę to samo. Rico zamówił także sałatki i wypytał kelnera o wina dostępne w restauracji. – Dla mnie wystarczy kieliszek białego. – Ella wyglądała na onieśmieloną. – Nie nawykłam pić wina do lunchu. Obawiam się, że brakuje mi obycia. – To nie brak obycia, a zdrowy rozsądek – zaprzeczył szybko Rico. – Alkohol odwadnia, a dziś panuje wyjątkowy upał. Rico zamówił dwa kieliszki pinot grigio i karafkę wody mineralnej. Razem z napojami kelner przyniósł koszyk aromatycznego chleba z rozmarynem i oliwą. Jednocześnie sięgnęli po pieczywo i gdy ich dłonie się zetknęły, Rico zadrżał. Coś w Elli Chandler powodowało, że tracił rozum i siłą musiał się powstrzymać, by nie złapać jej za rękę. Chętnie pocałowałby wnętrze jej dłoni, ciepłej i delikatnej. Ona z kolei zdawała się całkowicie nieświadoma wrażenia, jakie na nim wywarła. Musiał się lepiej kontrolować, nie chciał się przecież skompromitować w jej oczach. – Pyszności. – Ella odgryzła pierwszy kawałek chleba i zmrużyła oczy, a na jej twarzy odmalowała się

zmysłowa przyjemność. Ricowi zaschło w ustach. Znów musiał się powstrzymać, by nie nachylić się nad stołem i nie scałować okruszków z jej pulchnych warg… Zachwycał go entuzjazm, z jakim oddawała się prostym przyjemnościom. Jego dziewczyny, rozpieszczone luksusem, nie potrafiły wykrzesać z siebie tylu emocji, nawet gdy fundował im bilety na ekskluzywne wydarzenia kulturalne, kupował drogą biżuterię i poił prawdziwym szampanem. – Długo już pracujesz w tym zawodzie? – zapytała. – Już jakiś czas – odpowiedział. Zależy, co zdefiniujemy jako „ten zawód”, pomyślał. Od trzech lat stał na czele sieci hoteli, ale już jako czternastolatek w wakacje, ferie i weekendy pomagał dziadkowi i zarabiał na kieszonkowe, wykonując wszystkie podstawowe prace w jego hotelach. Przeszedł długą drogę od portiera aż na sam szczyt i nawet teraz od czasu do czasu imał się różnych prac w hotelu, by nigdy nie stracić kontaktu z rzeczywistością. – Twoja rodzina mieszka w Rzymie? – Częściowo. – I w tym wypadku wszystko zależało, jak zdefiniuje się pojęcie rodziny. Rodzice Rica mieszkali w Rzymie, ale nie uważał ich wcale za swoich bliskich. Nie zasługiwali na to. Zauważył, że Ella zmarszczyła brwi, urażona jego wymijającymi odpowiedziami. – Mieszkają tu moi dziadkowie – dodał niechętnie.

Uratowali go przed rodzicami, gdy ich małżeństwo okazało się koszmarną porażką. Kochali go, choć czasami zastanawiał się, czy dziadek nie widział w nim przede wszystkim swojego następcy. W rękach ojca Rica firma rodzinna niechybnie poniosłaby klęskę, więc wychowanie Rica na skutecznego biznesmena stanowiło jedyną szansę na ocalenie budowanego z mozołem imperium. A teraz Rico spełniał marzenia dziadka, choć w skrytości ducha miał także swoje własne plany. Ekspansja poza terytorium ojczystego kraju na pewno przeraziłaby seniora rodu. Przez resztę posiłku starał się trzymać z dala od poważnych tematów i zabawiał Ellę konwersacją o Rzymie. Z przyjemnością obserwował, jak z apetytem pochłaniała makaron, nie przejmując się ilością spożywanych węglowodanów. Po lunchu postanowił wyciągnąć z rękawa kolejnego asa. Zaprowadził ją do Panteonu od tyłu i satysfakcją obserwował jej rozczarowaną minę. Niewysoki budynek porośnięty gęstym bluszczem nie robił wstrząsającego wrażenia, dopóki nie obeszli go i nie stanęli przed frontowym wejściem. – O rany! – wykrzyknęła na widok majestatycznego portyku z inskrypcją na cześć Agrypina. – Tak właśnie wyobrażałam sobie prawdziwą rzymską świątynię. – Wpatrywała się w bramę szeroko otwartymi oczyma. Kiedy zajrzeli do środka, na jej twarzy odmalował się bezgraniczny, szczery zachwyt.

– Jak oni to zbudowali? Przecież nie mieli do dyspozycji nowoczesnego sprzętu, a popatrz tylko na tę gigantyczną kopułę! Po raz kolejny Rico ze zdziwieniem odkrył, że oglądając Rzym oczyma Elli, na nowo odkrywa piękno swojego miasta. Jej entuzjazm był zaraźliwy i sprawiał, że wszystko wokół wydawało się jeszcze lepsze i godne uwagi. – Fontanna di Trevi też na pewno ci się spodoba. Już z daleka słyszeli szum spadającej kaskadą wody i popiskiwanie chlapiących się w fontannie dzieci. – Jaka wielka! Ella znów się rozpromieniała i Rico przez moment napawał się uczuciem dumy. – Niewiarygodnie błękitna woda, i te rzeźby, zachwycające! Zdołali jakoś przedostać się przez tłum turystów aż do marmurowej balustrady, na której Ella natychmiast upozowała się do zdjęcia, po czym wrzuciła do wody monetę, obiecując sobie głośno, że jeszcze kiedyś wróci do Wiecznego Miasta. – A może powinnam wrzucić trzy monety? Gdzieś czytałam… Nieważne – spłoszyła się i odwróciła tyłem. Rico wiedział dokładnie, o czym mówiła, ale udawał, że nie zrozumiał. Jedna moneta, by wrócić do Rzymu, dwie, by znaleźć tu miłość, trzy na szczęście w małżeństwie. Ciekawe, czego Ella szukała, samotnie podróżując po świecie? Romansu czy miłości?

Oczywiście, nie powinno go to obchodzić, zganił się w myślach. On w każdym razie zdecydowanie nie szukał ani miłości, ani tym bardziej nie marzył o małżeńskim szczęściu – romans to wszystko, na co mógł sobie pozwolić. Nie zamierzał powtarzać katastrofalnych błędów swoich rodziców, dlatego każdy związek kończył, zanim zdążył on wkroczyć w niebezpieczną fazę poważnych zobowiązań. – Mówi się, że woda w Trevi jest najczystsza i najsłodsza w całym Rzymie, ale osobiście nie radzę próbować. Wchodzenie do środka też nie jest zalecane. – Ostrzegł ją, widząc parę rozochoconych turystek wspinających się na murek. Ella roześmiała się serdecznie. – La Dolce Vita, prawda? Moja przyjaciółka, nauczycielka angielskiego, która uwielbia stare filmy, opowiadała mi o tym. Zdaniem Rica, Ella skąpana w spienionej wodzie wyglądałaby nawet lepiej niż Anita Ekberg. Wyobrażał sobie mokrą koszulkę przylegającą ciasno do jej apetycznych krągłości… Chyba sam powinienem wskoczyć do zimnej wody, żeby się opanować, pomyślał zrezygnowany. Oficjalny program wycieczki kończył się właśnie przy fontannie i zgodnie z zasadami powinien teraz odwieźć swą podopieczną z powrotem do hotelu. Nie potrafił się jednak zmusić, by jej to zaproponować. – Może odpoczniemy? – rzucił, zanim rozsądek

zdążył go powstrzymać. W kawiarence z widokiem na fontannę Rico zamówił dla Elli świeży sok z sycylijskich pomarańczy, a dla siebie podwójne espresso. Kiedy kawa nieco przestygła, wypił zawartość filiżanki jednym haustem. Ella posłała mu zdumione spojrzenie. – Zły nawyk, wiem – uśmiechnął się przepraszająco. – Jedyny? – mrugnęła do niego żartobliwie i Rico całkowicie stracił zdrowy rozsądek, który nakazywałby natychmiastowe zakończenie tej znajomości. – Nie, lubię też dobrze zjeść w miłym towarzystwie. Masz plany na wieczór? – Nachylił się nieco nad stolikiem i przyglądał uważnie emocjom malującym się na pięknej twarzy jego towarzyszki. – Dlaczego pytasz? – spoważniała nagle. – Chciałbym ci zaproponować wspólną kolację. Wyłącznie tradycyjne rzymskie dania – dodał dla rozładowania napiętej atmosfery. – Kolację? – upewniła się, jakby nie dowierzając, że dobrze usłyszała. Skinął głową. Znał idealne miejsce. Kolacja. Randka. Z jednej strony schlebiało jej, że tak przystojny mężczyzna chciał spędzić z nią wieczór, ale trochę się też zdenerwowała. Najchętniej uciekłaby, by nie narażać się na bolesne rozczarowanie, które niechybnie niosło ze sobą angażowanie się w związek z czarującym mężczyzną. Ledwie uwolniła się od

Michaela i naprawdę nie powinna ponownie podejmować ryzyka, że ktoś ją skrzywdzi. Z drugiej strony, kto mówił o związku? Rico zaprosił ją jedynie na kolację, a skoro los sprawił, że samotnie wyjechała na wakacje do najbardziej romantycznego miasta na świecie, mogła przynajmniej skorzystać z okazji i spędzić jeden wieczór w miłym towarzystwie. Odrobina niezobowiązującego flirtu mogła jej pomóc odzyskać wiarę w siebie, zniszczoną przez podłe zachowanie byłego narzeczonego. Musiała tylko zadać jedno, krępujące pytanie, jeśli nie chciała zachować się równie podle jak kochanka Michaela. Wzięła głęboki oddech i zapytała: – Zakładam, że nie masz żony ani narzeczonej? – Nie, nawet dziewczyny. – W porządku. Oczywiście, nie spodziewała się, żeby Rico bardzo się różnił od reszty mężczyzn, i podejrzewała, że podobnie jak jej ojciec i narzeczony nie zasługiwał na zaufanie, ale… – Czy to znaczy, że przyjmujesz moje zaproszenie? – nalegał. Spojrzała w jego ciemne, magnetyczne oczy i przypomniała sobie pusty apartament w hotelu, gdzie nikt na nią nie czekał. Powinna się zabawić, na złość Michaelowi, który podczas ostatniej awantury zapewniał ją, że żaden inny mężczyzna nigdy nie zwróci uwagi na tak nieatrakcyjną, zimną kobietę.

– Tak, dziękuję, bardzo chętnie. – Czy unikasz jakiś konkretnych produktów? Jesteś wegetarianką? – Nie. Uwielbiam jeść – wyznała, zanim zdążyła pomyśleć. – Wspaniale. Przyjdę po ciebie o ósmej. Rico, o dziwo, nie skomentował jej braku wyrafinowania ani pełnej figury – Włosi faktycznie potrafili sprawić, by kobieta czuła się przy nich wyjątkowo.

ROZDZIAŁ DRUGI Rico odwiózł Ellę do hotelu i, pożegnawszy się, przemknął przez recepcję do swojego dyrektorskiego gabinetu. Lina skończyła właśnie porządkować swoje biurko i szykowała się do wyjścia. – Wiem, że już późno, ale chciałbym cię prosić o przeniesienie wszystkich spotkań z następnych trzech dni. – Rico unikał wzroku swojej asystentki, która znała go od dziecka i natychmiast nabrała podejrzeń, słysząc tak nietypową dla niego prośbę. – Coś się stało? – Potrzebuję kilka dni wolnego. – Jesteś chory? – uśmiechnęła się z przekąsem. – Bardzo zabawne – parsknął oburzony. – Przecież nie jestem pracoholikiem! – No nie wiem, kochany, nie wiem! – Poklepała go czule po ręce. – Nie przejmuj się, o tej porze i tak nikt już nie pracuje. Zajmę się wszystkim jutro rano, dobrze? – Dziękuję. W razie czego dzwoń na komórkę. Albo lepiej wysyłaj esemesy – zreflektował się. – Nie martw się, nie będę ci przeszkadzać. Krótkie wakacje dobrze ci zrobią. Oczywiście nie powinnam pytać, jakie masz plany? – Nie. Lina potrząsnęła zrezygnowana głową.

– Przepraszam, nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. – Nie przejmuj się, znam cię nie od dzisiaj; żadnych pytań o życie osobiste, szefie! – uśmiechnęła się ciepło. – Baw się dobrze. – Postaram się – obiecał i lekkim krokiem opuścił biuro. Sam nie wiedział, czemu tak ekscytowała go wizja spędzenia czasu z przypadkową turystką z Londynu, która za trzy dni wracała do domu. Z drugiej strony, najważniejsze, że trochę się oderwie od pracy, Lina miała rację, posądzając go o pracoholizm. Ella siedziała od jakiegoś czasu przed otwartą, prawie pustą szafą i zastanawiała się, co założyć. Miała nadzieję, że Rico nie zabierze jej do eleganckiego lokalu w centrum, liczyła raczej na spokojną małą trattorię z dala od turystycznych szlaków. Sięgnęła w końcu po jedyną sukienkę, którą spakowała w ostatniej chwili. Jeśli upnę włosy, może wystarczy, stwierdziła bez przekonania, spoglądając na powiewną, kolorową sukienkę. Dokładnie o dwudziestej usłyszała pukanie do drzwi. Otworzyła z mocno bijącym sercem. – Ella, bellezza, wyglądasz cudownie. – Rico przywitał ją olśniewającym uśmiechem. Ubrany w świeżą, śnieżnobiałą koszulę i błękitne, sprane dżinsy prezentował się zabójczo i Ella na chwilę zaniemówiła z wrażenia. – Dokąd mnie zabierasz? – przemówiła w końcu. – Jeśli pozwolisz, do siebie, ugotowałem coś dla

ciebie. Znów prawie odebrało jej mowę. – Umiesz gotować? – Co w tym niezwykłego? – zdziwił się szczerze. Właściwie, to nic, pomyślała, a jednak Michael zawsze oczekiwał, że obiad zostanie mu podstawiony pod nos i do głowy by mu nie przyszło, żeby choć raz coś dla niej przygotować. – Po twojej minie widzę, że powątpiewasz w moje zdolności kulinarne. Ella zaprzeczyła odruchowo, ale bez przekonania. – Oj, Ella, bellezza, zdecydowanie nie miałaś szczęścia do mężczyzn – zażartował. Miała nadzieję, że nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo trafnie odgadł jej dotychczasowe doświadczenia. Teraz mogła jedynie postarać się zapomnieć o przeszłości i świetnie się bawić, zamiast nadal żyć w klatce kompleksów, w którą wtrącił ją były narzeczony. Wycieczka do Rzymu, sfinansowana z niespodziewanej wygranej na loterii, była właśnie taką małą zemstą na człowieku, który zawsze lekceważył jej marzenia. Rico poprowadził ją do końca korytarza i wstukał kod w mały panel umieszczony na ścianie tuż obok drzwi. Pokonali parę pięter i nagle znaleźli się na dachu, w najbardziej urokliwym ogrodzie, jaki kiedykolwiek widziała. Soczystą zieloną roślinność rozświetlały małe punktowe lampki powtykane we wszystkie zakamarki,

nawet pomiędzy liście bluszczu porastającego część ścian. – Jak tu pięknie – szepnęła. – Cieszę się, że ci się podoba. Na środku stał stół nakryty dla dwojga, ze świecami i kubełkiem, w którym chłodziło się wino. Jednak największe wrażenie zrobił na niej widok: u ich stóp, podświetlone blaskiem księżyca znajdowało się Koloseum. – Niesamowite. Czyj to ogród? – zapytała wpatrzona w roziskrzone światła Wiecznego Miasta. Rico poczuł, że wpadł w potrzask własnych kłamstw. Przewodnik zdecydowanie nie mógłby pozwolić sobie na zakup apartamentu z ogrodem na dachu w centrum miasta i Ella musiała sobie z tego zdawać sprawę, ale za wszelką cenę pragnął jeszcze przez jakiś czas pozostać po prostu sobą, a nie dziedzicem fortuny. – Pożyczyłem sobie. – Sam się zdziwił, że stosując nie całkiem poprawną konstrukcję gramatyczną, tak sprytnie uniknął kłamstwa. – Mam nadzieję, że właściciel nie ma nic przeciwko mojej obecności? – Nie żartuj, wszystko jest w porządku. Siadaj proszę. Rico odsunął ceremonialnie krzesło, nalał Elli wina i nieco teatralnie zaanonsował przystawki w nadziei, że jego gość zapomni o skrępowaniu. Bruschetta natychmiast zawładnęła uwagą Elli, która

pomrukiwała z zadowolenia, chrupiąc z apetytem podpiekany chleb z czosnkiem, oliwą i świeżymi pomidorami. Przyglądał jej się z zadowoleniem – kobiety, które znał, zazwyczaj wpadały w popłoch na widok chleba i ostentacyjnie zadowalały się kilkoma kawałeczkami pomidora. Nie znosił pretensjonalnego zachowania wychudzonych piękności, które udawały, że do życia wystarczy im szampan. Ella z identycznym entuzjazmem pochłonęła także spaghetti Alfreda, jagnięcinę z rozmarynem i duszony szpinak z czosnkiem. – Proste, typowo rzymskie jedzenie. – Rico nie krył zadowolenia, choć sam oceniał swe umiejętności najwyżej na dostateczny. – Nie bądź taki skromny. Napracowałeś się specjalnie dla mnie, naprawdę doceniam twój trud. Wszystko jest przepyszne. – Jeszcze nie jadłaś deseru. Muszę ci się przyznać, że kupiłem panna cottę w lokalnych delikatesach, bo i tak nie zrobiłbym lepszej – wyznał lekko zakłopotany. – Nie jestem krytykiem kulinarnym, tylko zwykłą, nudną księgową, więc i tak nie zauważyłabym różnicy. – Nie jesteś nudna! – zaprotestował. – Przyjemnie spędzać z tobą czas, wiesz? – Miło mi – uśmiechnęła się nieśmiało. Zakłopotana wyglądała uroczo! Rico nie mógł od niej oderwać wzroku. Kiedy skończyli deser, Ella podeszła do balustrady.

– Podoba ci się Rzym nocą? Rico stanął za nią i oparł dłonie na balustradzie, zamykając Ellę w swych ramionach, a jednak jej nie dotykając. Opowiadał jej po kolei o budynkach widocznych w dali, ale jego uwagę odciągał fiołkowy zapach perfum i widok nagiej szyi odsłoniętej dzięki upiętym do góry włosom. Pchany niekontrolowanym impulsem, nachylił się i pocałował jedwabistą skórę na jej karku. Ella zadrżała, ale nie cofnęła się. Przeciwnie oparła się o niego plecami i Rico zatracił się w dotyku jej ciepłego, miękkiego ciała. Kiedy i to przestało mu wystarczać, delikatnie obrócił Ellę i musnął wargami jej usta. Zamarł ze szczęścia, kiedy rozchyliła wargi i odwzajemniła pocałunek, najpierw nieśmiało, potem coraz goręcej. Przez cienki materiał koszuli czuł jej pełne piersi, powoli wsunął dłoń pomiędzy ich splecione ciała, by dotknąć kuszącej krągłości. Potarł twardy sutek kciukiem i z ust Elli wyrwało się westchnienie. Świadomość, że odwzajemnia jego szalone pożądanie, sprawiła mu ogromną satysfakcję i podnieciła go jeszcze bardziej. Sięgnął do suwaka na plecach jej sukienki i zapytał szeptem: – Mogę? Skinęła głową, a on natychmiast rozpiął zamek aż do końca. Drżącymi palcami zsunął ramiączka w dół i cienki materiał opadł na biodra Elli. Jednym ruchem zręcznych palców rozprawił się ze stanikiem i zamknął pełne piersi w swoich gorących dłoniach.

– Jesteś piękna – zachwycił się. – Bellezza… – Ja… Nie zdążyła nic powiedzieć, bo zamknął jej usta niecierpliwymi pocałunkami. Ella odrzuciła do tyłu głowę, a kiedy polizał jeden z twardych, ciemnoróżowych sutków i zaczął go rytmicznie ssać, wplotła palce w jego włosy, pojękując z rozkoszy. Ricowi zakręciło się w głowie – jego zmysły reagowały na każdy najsubtelniejszy nawet bodziec: jedwabisty dotyk skóry, słodki, zmysłowy zapach i przyspieszony, urywany oddech. Półnaga, rozpalona, z zaróżowioną skórą i złotymi kosmykami wzburzonych włosów wokół twarzy wyglądała jak bogini. Zapragnął zobaczyć ją w swoim łóżku, z włosami rozrzuconymi na jedwabnej pościeli. Zapatrzył się przez chwilę i niestety Ella źle odczytała tę chwilę wahania. – Rico, nie powinniśmy. Wątpliwości. Cóż, nie zamierzał jej zmuszać. Zawsze dawał kobiecie prawo, by się rozmyśliła, niezależnie od tego, jak bardzo czuł się rozczarowany. – W porządku – odpowiedział łagodnie i powoli schylił się, by podnieść koronkowy biustonosz z podłogi. – To znaczy nie tutaj – sprostowała, rumieniąc się. Znieruchomiał i spojrzał jej głęboko w oczy. – Nie rozumiem. – To mieszkanie twojego znajomego, nie wypada… Rico przeklął w duchu. Wypada, chciał krzyknąć, to

mój apartament! Teraz dopiero naprawdę pożałował, że uwikłał się w kłamstwo. Musiał mieć bardzo nieszczęśliwą minę, bo Ella pogłaskała go po policzku i nieśmiało zaproponowała: – Na szczęście, na dole, w hotelu, mam przecież pokój. Moglibyśmy tam pójść. Oczywiście, jeśli chcesz – dodała szeptem. Jak mogła w to wątpić? Rico wziął ją w ramiona i odpowiedział z przekonaniem: – Bardzo chcę. Nie pamiętał później, jak dostali się na dół do jej pokoju, ale kiedy stanęła w drzwiach sypialni, na jej twarzy malowało się pożądanie zmieszane z obawą. Ujął jej dłoń i pocałował cienką skórę na nadgarstku, pod którą wyczuł szaleńcze pulsowanie krwi. – Czego się obawiasz? Chcesz zrezygnować? – zapytał łagodnie. – Nie chcę cię rozczarować. – Nie przejmuj się, przecież nie będziesz się do niczego zmuszać… – Nie o to mi chodzi – przerwała mu. – Ja po prostu, hm, nie jestem specjalnie dobra… Zrozumiał dopiero po chwili wymownego milczenia i ogarnęła go ogromna czułość dla tej zmieszanej, pięknej istoty, która nie miała pojęcia, jak była wspaniała. Zadrżał z podniecenia na samą myśl, co mógł zrobić, by zmieniła o sobie zdanie. – Ella, bellezza, poznajmy się po prostu i cieszmy

sobą. – Przepraszam, że się tak dziwnie zachowuję, ale… – Ktoś cię chyba strasznie skrzywdził, prawda? – przerwał jej w pół słowa. – To on powinien się wstydzić, nie ty. Pocałował ją delikatnie, lekko i powoli rozpalał ogień, który sprawi, że Ella podda się i zapomni o zahamowaniach. Znów rozpiął jej sukienkę i napawał się widokiem pełnych, krągłych piersi, delikatnie pieszcząc twardniejące sutki. – Tak – wyrwało się z gardła Elli, która splotła dłonie na jego karku i przysunęła się bliżej. Rico uklęknął i zsunął sukienkę niżej, aż opadła na podłogę. Ella w sandałach na obcasie i koronkowych figach wyglądała zachwycająco i Rico poczuł falę pożądania, od której aż zakręciło mu się w głowie. – Ella, jesteś piękna. Masz skórę jak alabaster. – Jego dłonie niecierpliwie pieściły każdy centymetr obnażonego ciała, a kiedy i to nie wystarczyło, Rico zaczął całować jej nagi brzuch aż do linii wyznaczonej przez bieliznę. Wsunął dłoń między jej uda i poczuł, jak drży. – Pragnę cię, chcę cię zobaczyć, dotknąć, posmakować – błagał, zatracając się w przyjemności. – Tak – zgodziła się szeptem. Rico w sekundę uporał się z bielizną i przesunął język w dół brzucha, zostawiając wilgotny ślad wiodący ku lekko rozchylonym nogom. Oszołomiony jej smakiem,

pieścił językiem coraz mocniej i szybciej, aż palce Elli zacisnęły się na jego włosach, a z jej ust wyrwał się okrzyk rozkoszy. Ugięły się pod nią nogi, gdy drżała wstrząsana spazmami orgazmu. Rico wstał, wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Nareszcie ujrzał jej zamglone przyjemnością oczy i włosy rozrzucone w nieładzie na poduszce. Napawał się tym widokiem, gdy zauważył, że Ella przygląda mu się i marszczy nos z niezadowoleniem. – Coś nie tak? – zapytał, gładząc ją po brzuchu. – Wciąż jesteś ubrany. – Przepraszam, ale trochę mnie poniosło i nie zdążyłem się rozebrać. Możesz temu zaradzić. Rozparł się na łóżku i rozpiął pierwszy guzik koszuli, po czym ostentacyjnie czekał na jej ruch. Nieśmiało uklękła przed nim i zajęła się pozostałymi guzikami. Delikatnie pogładziła jego nagą klatkę piersiową i mruknęła. – Jak miło. Po krótkiej chwili wahania rozpięła mu spodnie i zsunęła je w dół, powoli, rozkoszując się dotykiem jego szorstkiej, ciepłej skóry. Rico przymknął oczy, modląc się, by starczyło mu sił, żeby dać Elli tyle czasu, ile potrzebowała. Najchętniej jednak posiadłby ją natychmiast. Kiedy w końcu rozebrała go całkowicie, Rico ledwie nad sobą panował. Zdołał tylko wychrypieć: – Prezerwatywa, w kieszeni. Podała mu mały pakiecik, ale nie zdołał opanować

drżenia rąk i upuścił go. Ella bez słowa rozdarła folię i powoli, z widoczną przyjemnością, naciągnęła prezerwatywę na pulsującą męskość Rica. Nie mógł już dłużej czekać, tak bardzo pragnął poczuć jej gorące, wilgotne ciało. Pociągnął ją ku sobie, a ona usiadła na nim okrakiem i z głębokim westchnieniem pozwoliła, by w nią wszedł. Rico jęknął. Ella poczuła, jak wnika w nią coraz głębiej, i zapomniała o wstydzie. Rico zachłannie pieścił jej ciało i wyglądał na zachwyconego, co stanowiło dla niej nie lada niespodziankę. Tak jak i siła, z jaką zawładnęło nią pożądanie, którego nigdy wcześniej nie doświadczyła z tak wielką intensywnością. A przecież nie tak miało być. Nastawiała się na odrobinę niewinnego flirtu, a nie wstrząsające emocje i dziwne uczucie, że w ramionach Rica znalazła swoje miejsce na ziemi. Nie chciała się znów angażować tylko po to, by później cierpieć. Ruchy bioder Rica nie pozwoliły jej jednak myśleć. Poddała się instynktowi. Pochyliła się i pocałowała go – zmysłowo, powoli, głęboko. Rico przeniósł dłonie z jej bioder do włosów i zanurzył w nich palce. – Nie przestawaj, bellezza, jesteś cudowna – wymruczał pomiędzy pocałunkami, coraz szybciej poruszając biodrami. Kiedy myślał, że za chwilę zwariuje od napięcia,

które sprawiało, że czuł się, jakby miał za moment spłonąć, oddech Elli przyspieszył, stał się urywany i płytki, a jej mięśnie zacisnęły się w spazmie rozkoszy. Odrzuciła do tyłu głowę i kilkoma mocnymi, głębokimi ruchami bioder doprowadziła go do szaleństwa. Wstrząsnął nim orgazm tak silny, że na kilkanaście sekund stracił poczucie miejsca i czasu. Jedyne co czuł to gorące ciało Elli i czysta, niezakłócona żadną myślą rozkosz. Przytulił ją mocno w obawie, że magiczna nić porozumienia bez słów pęknie nagle. Gdy ich ciała ostygły odrobinę, wymknął się do łazienki, a kiedy wrócił, Ella leżała w łóżku szczelnie przykryta kołdrą po samą szyję. – Wszystko w porządku? – zapytał i usiadł na krawędzi łóżka. Kiwnęła głową, ale unikała jego wzroku. – Ella, powiedz mi, co cię niepokoi? – Co będzie dalej? – wykrztusiła. – To zależy wyłącznie od ciebie. Pogodzę się z każdą decyzją, choć oczywiście chętnie spędziłbym z tobą jeszcze trochę czasu. – Wyjeżdżam za trzy dni. Rico lubił, gdy jego znajomości z kobietami nie trwały zbyt długo – w przeszłości zakończenie romansu zawsze okazywało się najbardziej kłopotliwe. – Tak się składa, że mam parę dni wolnego. Spojrzała na niego podejrzliwie. – W środku sezonu?

– W Rzymie sezon trwa cały rok, a ja mam prawo do urlopu, jak każdy. Chętnie pokażę ci jeszcze kilka ciekawych miejsc, oczywiście jeśli chcesz, bez zobowiązań. – Bardzo chętnie – odparła po namyśle. – Cieszę się. – Pochylił się i pocałował ją lekko, delikatnie, by nie czuła się do niczego zmuszana. – Jutro o wpół do dziewiątej? Znów skinęła głową, ale już z większym przekonaniem. – Świetnie. Do jutra. Słodkich snów. – Pocałował ją znowu, tym razem bardziej namiętnie, aż poczuł, że za chwilę nie zdoła się od niej oderwać i wyjść. Wstał szybko i uśmiechnął się do niewiarygodnie pięknej, zmysłowej kobiety, z którą miał spędzić najbliższe trzy dni. Ella wtuliła się w miękkie poduszki i zamknęła oczy. Romans. Wszystkiego mogła się spodziewać, ale nie tego. Jednak Rico sprawiał, że czuła się wyjątkowa, piękna, zmysłowa, kobieca… Wbrew temu, co wykrzyczał jej Michael, który sprawił, że straciła wiarę w swą kobiecość. Dziś, dzięki Ricowi, przekonała się, że to nie jej oziębłość doprowadziła jej byłego narzeczonego do zdrady. Kto wie, czego jeszcze się dowie o sobie podczas krótkich wakacji w Rzymie?

ROZDZIAŁ TRZECI Dwadzieścia pięć minut po godzinie ósmej rano Ella, gotowa do wyjścia, przemierzała nerwowym krokiem apartament. Tak jak się spodziewała, dokładnie o wpół do dziewiątej Rico zapukał do drzwi. Znów miał na sobie śnieżnobiałą koszulę i beżowe spodnie oraz wygodne mokasyny. Ella zauważyła mimo woli, że nawet gdy nie pracował, wyglądał stylowo i elegancko. A może postarał się specjalnie dla niej? – Wygodne buty, bardzo dobrze – pochwalił. – Gotowa na wycieczkę? – Tak. – W takim razie ruszamy. Wyprowadził ją z hotelu i choć cały czas szedł bardzo blisko, Ella walczyła z rozczarowaniem, że nie wziął jej za rękę. Może starał się zachowywać dyskretnie, żeby w hotelu nie zauważono jego zażyłości z jedną z klientek, racjonalizowała. Zapewne kierownictwo nie pochwalało romansów załogi z gośćmi. Przyszło jej do głowy, że przystojny Rico mógł mieć wprawę w ukrywaniu swoich zażyłych relacji z zagranicznymi turystkami. Odsunęła od siebie tę myśl, uznając, że nawet jeśli tak było, nie powinna się tym przejmować. Nie szukała przecież ani męża, ani nawet związku, zamierzała jedynie dobrze się bawić. Bez poczucia winy,

bez komplikacji. – Dokąd idziemy? – zapytała. – W poszukiwaniu pięknych miejsc – uśmiechnął się tajemniczo i dodał: – Miejsc trochę niezwykłych, gdzie można się dobrze bawić. – Brzmi nieźle. Kiedy znaleźli się na wysokości Koloseum, dłoń Rica musnęła jej rękę i Ella poczuła lekkie łaskotanie w brzuchu. Już po chwili ich palce splotły się. Uśmiechnęła się szeroko, niczym nastolatka, co w jej wieku wyglądało zapewne żałośnie, ale postanowiła przecież niczym się nie przejmować. Dzień zapowiadał się wspaniale: błękitne, bezchmurne niebo, słońce, piękne miasto i przystojny, czarujący mężczyzna u jej boku. Mężczyzna, który wczoraj wieczorem zaprowadził ją wprost do raju. Czy dziś mogła liczyć na to samo? Kluczyli urokliwymi uliczkami, aż doszli do porośniętego bluszczem murka, za którym rozpościerał się widok na rzekę. – Nie miałam pojęcia, że Tyber ma tak piękny, szmaragdowy kolor! – wykrzyknęła zachwycona. – Czy to Watykan? – Wskazała dachy widoczne w dali. – Tak, widać kopułę Bazyliki Świętego Piotra. Jeśli chcesz tam pójść, proponuję wczesny ranek, żeby uniknąć kolejek. Mogę zarezerwować dla nas wycieczkę z przewodnikiem. – Przecież sam jesteś przewodnikiem? – zdziwiła się. – Watykan ma swoich licencjonowanych

przewodników – wyjaśnił pospiesznie. – Może poszukamy jakiegoś miłego miejsca na lunch? – zmienił temat i poprowadził ją wzdłuż rzeki. Trastevere po drugiej stronie rzeki przywitało ją porośniętymi winoroślą domkami w ciepłym kolorze terrakoty i szafranu i wszechobecną zielenią. Lunch zjedli na małym placyku obok kościoła Santa Maria. Wino smakowało wybornie i Ella, zamiast liczyć wypite kieliszki, przeglądała się w błyszczących pożądaniem oczach Rica. – Widzę, że potrafisz docenić stare kościoły. – Zauważył zachwyt w oczach Elli, gdy po posiłku weszli do świątyni, by obejrzeć kunsztowne mozaiki. – To dobrze, bo mam dla ciebie ciekawą niespodziankę po drugiej stronie rzeki. Kościół Santa Maria z Cosmedin okazał się więcej niż tylko „ciekawy”. Wizerunek szaleńca wyrzeźbiony na portyku zahipnotyzował Ellę. Wpatrywała się w twarz z rozdziawionymi ustami ocienionymi sumiastymi wąsami i zwichrzoną brodą i zniekształconej złowrogim pęknięciem biegnącym od kącika lewego oka aż do górnej wargi. – Bocca Della Verita czyli usta prawdy – przetłumaczył. – W średniowieczu oskarżeni o kłamstwo musieli włożyć dłoń do otworu w ustach tej rzeźby. Jeśli mówiłeś prawdę, wyjmowałeś rękę w nienaruszonym stanie.

– A jeśli kłamałeś? – Usta pożerały twoją dłoń. – Poważnie? Ktoś stał z tyłu i odcinał ludziom dłonie? – Metoda przeraziła ją swym barbarzyństwem, ale znała kilka osób, którym taka kara na pewno by się należała. Na przykład ojciec – okłamał nie tylko jej matkę, ale i niezliczoną ilość kochanek, które oczarował i wykorzystał. Był jeszcze Michael. Powiedział jej, że uczy się w bibliotece uniwersyteckiej, gdy w rzeczywistości zajmował się czymś, a właściwie kimś zupełnie innym. Kolejny czarujący i zakłamany mężczyzna w jej życiu. Może zresztą sama zawiniła? Powinna uczyć się na błędach matki i nigdy nie zaufać Michaelowi. Na szczęście teraz była już mądrzejsza i wyczulona na najmniejsze, najbardziej niewinne kłamstewka. Nauczyła się także nie angażować w poważne związki z czarującymi przystojniakami, którzy potrafili zamydlić oczy pięknymi słówkami. – Myślę, że nie. Podejrzewam, że używano rzeźby jako straszaka, a przerażeni kłamcy na sam jej widok wyznawali prawdę. Ella zauważyła kolejkę roześmianych turystów, czekających, by zrobić sobie zdjęcie z ręką wsuniętą w złowrogą paszczę. Rico natychmiast zareagował: – Chcesz, to zrobię ci zdjęcie. – Wiem, że to głupie, ale… – Wcale nie, wszyscy chcą mieć pamiątkę z miejsc,

które odwiedzili. Ustawili się na końcu kolejki. Po kilku minutach oczekiwania Ella wsunęła dłoń w usta i uśmiechnęła się szeroko do obiektywu. – Może teraz ty? – zaproponowała rozbawiona. Rico zrobił niepewną minę i szybko ustąpił miejsca kolejnym chętnym. – Nie trzeba, przecież nie jestem turystą. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jej niewinna propozycja wytrąciła go z równowagi. Mam paranoję, odsunęła od siebie natrętną myśl. Przecież Rico nie ma powodu, by mnie okłamywać, nie ma nic do zyskania, bo nic nas nie łączy. Zdecydowanie powinnam przestać wszystko analizować, postanowiła. Miałam dobrze się bawić. Odwiedzili jeszcze kilka miejsc, a na koniec wspięli się schodami do parku Borghese. – Niewiarygodne, jak tu cicho i spokojnie. Nie słychać odgłosów miasta, tylko śpiew ptaków. – Nie mogła uwierzyć, że znajdują się w obrębie jednego z największych miast w Europie. – Przychodzę tu, gdy potrzebuję chwili oddechu. Chcesz się przejechać riscio? – Riscio? Rico wskazał ruchem głowy na przejeżdżający obok pojazd napędzany jak rower, ale wyposażony w wygodną kanapę dla dwojga i osłaniający od palącego słońca płócienny daszek.

– To jak tandem, ale w poprzek? – Coś w tym stylu – przytaknął. – Zobaczysz, spodoba ci się. Zaufaj mi. Ella zerknęła na parę nastolatków w szaleńczym tempie pokonujących małe rondo wokół fontanny. Zaschło jej w ustach. Obiecała sobie przecież, że nigdy nie zaufa już żadnemu mężczyźnie, zwłaszcza jeśli będzie jej obiecywał dobrą zabawę. – Ella, ze mną nic ci nie grozi. Obiecuję, a ja zawsze dotrzymuję słowa. – Pogłaskał ją lekko po policzku. Za słabo go znała, aby właściwie ocenić jego intencje, ale postanowiła zaryzykować – chodziło przecież o przejażdżkę rowerem, a nie wspólną przyszłość! Po początkowych perturbacjach, kiedy kilka razy zamykała z przerażenia oczy przekonana, że jadą po niewłaściwej stronie i błagała Rica, by zwolnił, przekonała się, że nadal z nikim się nie zderzyli i zaczęła się trochę rozluźniać. Pod koniec godzinnej przejażdżki czuła się już zupełnie pewnie i sama wyszukiwała kolejne zakamarki warte zwiedzenia. – Nie było tak źle, prawda? – zapytał zadowolony z siebie, kiedy oddali już rykszę i objęci ruszyli w stronę niewielkiego stawu ukrytego wśród bzu. Zaprowadził ją w swoje ulubione miejsce w parku. Położyli się na trawie w cieniu bzu, wciąż trzymając się za ręce. Bez pachniał oszałamiająco, a szmer wody pieścił zmysły.

Z błyszczącymi oczyma i rozwianymi włosami, zrelaksowana i radosna Ella wyglądała zjawiskowo. Rico podparł się na łokciu i skradł jej pocałunek. – Dlaczego przyjechałaś do Rzymu sama? – zapytał. – Tak wyszło – odpowiedziała szybko. – Nie mogłam wybrać innego terminu, a moja najlepsza przyjaciółka może wyjechać tylko w czasie przerwy wakacyjnej. – A twoja rodzina? Nie było chętnych? Ella posmutniała i Rico natychmiast pożałował, że zaczął ją wypytywać o sprawy prywatne. – Nie – odpowiedziała w końcu. – A twój były? – Skoro udało mu się już doprowadzić do tej rozmowy, mógł przynajmniej uzyskać odpowiedź na pytanie, które nękało go od jakiegoś czasu. – Zerwałam z nim. I nic tego nie zmieni, żadne kwiaty ani błagalne listy – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Wygląda na to, że nie wspominasz go najlepiej. Może żałuje i w ten sposób próbuje cię przeprosić. – Prawdopodobnie dowiedział się o mojej wygranej na loterii i żałuje, że nie może z niej skorzystać – parsknęła pogardliwie. – Nie są to żadne miliony, ale wystarczyło na półroczne wakacje. – Postanowiłaś wydać pieniądze na podróże? – Właściwie to zaplanowałam tylko wycieczkę do Rzymu, bo zawsze chciałam tu przyjechać. Szczególnie, żeby zobaczyć Koloseum. Dlatego wybrałam apartament dla nowożeńców, bo nie było już innych pokoi z widokiem na Koloseum. Trochę żałosne, prawda? –

uśmiechnęła się nieśmiało. – Wcale nie. Trzeba spełniać swoje marzenia i nie przejmować się tym, co o tym sądzą inni. – Taką właśnie filozofią Rico kierował się w życiu i jak dotąd nie mógł narzekać. Jego firma rosła w siłę, a nieśmiałe wzmianki babci o wnukach zbywał machnięciem dłoni. – Na pewno są jeszcze inne miejsca, które chciałabyś zobaczyć? – zapytał, aby odsunąć od siebie myśli o rodzinie. – Wiedeń, ale na razie nie wystarczy mi czasu. Kiedy wrócę do Londynu, muszę ostro wziąć się do pracy. – Ella wyglądała teraz na zdeterminowaną. – Kończą ci się wakacje? Wracasz do swojej bezpiecznej pracy? Może powinnaś zastanowić się nad zmianą, skoro masz trochę kapitału… – Tak właśnie zamierzam zrobić – uśmiechnęła się z dumą. – Mam sześć miesięcy, by założyć i rozkręcić własną firmę. Jeśli mi się powiedzie, odejdę ze starej pracy, a jeśli nie, to mam dokąd wracać. Rico musiał przyznać, że jej zdrowy rozsądek i ostrożne planowanie zrobiły na nim bardzo dobre wrażenie. Jako przedsiębiorca doceniał rozważne podejście do nowych przedsięwzięć. – Czym się będzie zajmować twoja firma? – zapytał. – Nie będziesz się śmiał? Dlaczego miałby się śmiać? Nie rozumiał, jak mogła się spodziewać, że tak ją zlekceważy. – Oczywiście, że nie.

Ella usiadła, wzięła głęboki oddech i oznajmiła: – Będę robić wypieki. – Ciastka? – Tak, babeczki, ale także torty na różne okazje. Od lat wypiekam różne ciasta dla przyjaciół i kolegów z pracy. Mówiła z wielkim entuzjazmem i od razu zorientował się, że odkryła przed nim swą największą pasję. – Dlaczego więc zostałaś księgową? – Kiedy dorastałam, w domu się nie przelewało. Wybrałam zawód, który zapewniał bezpieczeństwo finansowe. Nawet studia zrobiłam zaocznie, żeby uniknąć kredytu studenckiego. – Ale nie zarzuciłaś swojego hobby? – Zrobiłam kilka kursów, zwłaszcza ze zdobienia ciast okazjonalnych. Pokażę ci, co upiekłam dla koleżanki w zeszłym miesiącu. Wyciągnęła telefon i podsunęła mu zdjęcie tortu weselnego z wyrafinowanymi, koronkowymi ozdobami z lukru. – O rany, marnujesz się za biurkiem. To jest prawdziwe dzieło sztuki! – zachwycił się szczerze. – Dziękuję. – Ella zarumieniła się. – Masz w domu profesjonalną kuchnię? – Wynajęłam mały lokal z mieszkankiem na piętrze. Wprowadziłam się tam dwa tygodnie temu. Zrobiłam też wszystkie wymagane kursy bezpieczeństwa pracy i mam nadzieję, że sprostam kontroli. Rico pokiwał głową z aprobatą. Widać, że Ella

przemyślała wszystko bardzo dokładnie. – Masz jeszcze jakieś zdjęcia swoich ciast? – Na stronie internetowej, ale poza Anglią nie mam dostępu do sieci w telefonie. – Ja mam. Podał jej swoją komórkę i już po chwili mógł podziwiać galerię zdjęć przedstawiających prawdziwe cuda cukiernictwa. – Niesamowite! – Kiedy byłam nastolatką, nie zawsze miałam pieniądze, by kupić znajomym prezenty na urodziny, więc piekłam dla nich torty. Mama nauczyła mnie podstaw, a potem pracowałam w weekendy w lokalnej cukierni, żeby trochę dorobić i przy okazji czegoś się nauczyć. Mimo że Ella dorastała w ubogim domu, Rico miał wrażenie, że nie brakowało jej tego, co najważniejsze – miłości. Mówiąc o matce, cała się rozpromieniała, co dowodziło, że łączyła je silna więź. Zazdrościł jej. Mimo dostatku nigdy nie otrzymał od rodziców prawdziwego uczucia. Używali go jako karty przetargowej w swoich kłótniach i utarczkach. Ciekawe, jakie to uczucie dorastać w atmosferze bezwarunkowej miłości? Odsunął od siebie tę myśl i znów skupił się na Elli. – Mama cię wspiera w nowym przedsięwzięciu? Zamrugała szybko, ale jej oczy i tak wypełniły się łzami.

– Zmarła na raka piersi ponad rok temu. Gdyby żyła, zabrałabym ją do Rzymu i spełniłabym wszystkie jej zachcianki. Zauważył, że ani razu nie wspomniała o ojcu. Prawdopodobnie wiązały się z nim jakieś przykre wspomnienia, domyślił się, a może go po prostu zabrakło? Nie zamierzał jej o to dalej wypytywać – wiedział z autopsji, jak przykre może być wracanie myślami do krzywd doznanych od własnych rodziców. Objął Ellę i przytulił mocno. – Bellezza, bardzo mi przykro. – Żeby rozładować napięcie, dodał: – Z drugiej strony, cieszę się, że mam cię tylko dla siebie. Uśmiechnęła się blado, przez łzy. – Mama też wolałaby, żebym wspominając ją, nie płakała. Była bardzo dzielną i pogodną kobietą, mimo że życie jej nie oszczędzało. Wyglądało na to, że matka Elli była przeciwieństwem jego własnej – im więcej dostawała od życia, tym bardziej narzekała, stwierdził ze smutkiem. Pogłaskał złociste włosy Elli. – Twoi znajomi na pewno są zachwyceni, kiedy dostają takie wspaniałe prezenty. – On sam nigdy nie dostał nic, co wymagałoby zaangażowania i wysiłku, a nie tylko pliku banknotów. – Nie narzekają. Jedna z koleżanek zaprojektowała dla mnie stronę internetową w zamian za obietnicę upieczenia dla niej na Gwiazdkę keksu, którego nawet

teściowa nie będzie mogła skrytykować. Ucieszył się, widząc, że Ella powoli odzyskuje dobry humor. – Rodzina potrafi dopiec. – Pokiwał głową ze zrozumieniem. – Czyżbyś miał na tym polu jakieś doświadczenia? – Nie każdy ma wspaniałą, kochającą rodzinę – stwierdził ponuro. – Dobrze, że przynajmniej w pracy wszystko zależy od naszych starań i wysiłku, a nie od przypadku. – A twoje marzenia związane z pracą? Chciałbyś napisać najlepszy na świecie przewodnik po Rzymie? – Raczej nie. – Nie mógł jej przecież wyznać, że zamiast marzyć, krok po kroku realizował ambitny plan ekspansji sieci w Europie. Pierwszy zagraniczny hotel zamierzał otworzyć w Londynie, następny w Paryżu. – Pewnie coś szalonego – zgadywała dalej. – Chciałbyś zostać gwiazdą rocka? – Nie – roześmiał się serdecznie. – Niczego mi nie brakuje. – I znów mijał się z prawdą. Wyraźnie czuł, że w jego życiu czegoś brakuje, ale sam nie potrafił powiedzieć, co to może być. Poczuł się nieswojo, przecież wielu zazdrościło mu sukcesów i dostatniego życia, nie powinien więc poddawać się negatywnym myślom. Zmienił szybko temat: – Wyciągnij aparat, chyba zbliża się zachód słońca. Wracali po zmroku, oglądając te same miejsca, które w świetle latarni wyglądały jeszcze bardziej magicznie.

– Masz szczęście, że mieszkasz w takim pięknym mieście – westchnęła z zachwytem. – Wiem. – Faktycznie czuł się w tej chwili szczęśliwy, ale na pewno nie dzięki Rzymowi. To Ella, którą obejmował troskliwie ramieniem, sprawiała, że wszystko wydawało mu się lepsze. – Czas na kolację? – zapytał, zaglądając głęboko w jej lśniące oczy. – Znam przytulną knajpkę w okolicy. – Pod warunkiem, że płacimy po połowie – zastrzegła. Gdy tylko znaleźli się z powrotem sami w apartamencie Elli, wziął ją w ramiona. Kochali się pod prysznicem, gorąco i namiętnie, a potem w sypialni, powoli i czule. Przed wyjściem otulił ją ciepło kołdrą. – Dziękuję ci za wspaniały, wyjątkowy dzień – szepnęła, całując go na dobranoc. Miała rację, stwierdził z przerażeniem. Miał się jedynie dobrze bawić, a zamiast tego poznał wyjątkową kobietę, której za nic w świecie nie chciał skrzywdzić. Zasługiwała na kogoś lepszego niż on. Nie miał pojęcia o miłości, oddaniu, rodzinie, w związku z czym nie mógł dać jej tego wszystkiego, na co zasługiwała. Może to i dobrze, że już jutro spędzą swój ostatni dzień razem, stwierdził smutno. Zbliżyli się do siebie za bardzo, należało to zakończyć. – Cała przyjemność po mojej stronie, bellezza – odparł lekko. – Słodkich snów, do jutra.

ROZDZIAŁ CZWARTY Następnego dnia wcześnie rano pojechali metrem do Watykanu. Największe wrażenie zrobiła na Elli Kaplica Sykstyńska. – Nie sądziłam, że jest taka wielka. – Zadarła głowę i podziwiała błękitne sklepienie, na którym ręka Boga sięgała w kierunku Adama. Motyw uwieczniony na milionach pocztówek w rzeczywistości prezentował się o wiele bardziej imponująco. – Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś. – Ścisnęła jego dłoń, gdy wyszli z kaplicy. Kolejnym dziełem, które ją oczarowało, okazała się Pieta. – Trudno uwierzyć, że gdy ją wyrzeźbił, miał zaledwie dwadzieścia cztery lata. – Przyglądała się Jezusowi spoczywającemu na kolanach matki i kręciła z niedowierzaniem głową. – Widać, że włożył w nią całą swą pasję i talent. Ty też niedługo poświęcisz się całkowicie temu, co kochasz. – Czasami myślę, że to szaleństwo otwierać własny biznes w środku szalejącej recesji. – Moim zdaniem twój biznesplan jest solidny, a ryzyko minimalne, zwłaszcza że zdążyłaś już stworzyć bazę potencjalnych klientów. Jeśli teraz nie spróbujesz

zawalczyć o swoje marzenia, na starość będziesz żałować, że zabrakło ci odwagi. – Chyba masz rację… – zgodziła się po chwili wahania. Wyszli z powrotem na słoneczny dziedziniec i Rico pokazał Elli znikające kolumny. – Sprytny trik – pochwaliła. – Do wykorzystania w dekoracji tortu? – zapytał ze śmiechem. Wracali wąskimi, krętymi uliczkami, zatrzymując się prawie przy każdej cukierni i oglądając wystawy z pysznie wyglądającymi włoskimi wypiekami. W powietrzu unosił się aromat bzu i ukwieconych drzew pomarańczowych. Ella nie przestawała się uśmiechać i chłonęła wszystkimi zmysłami magiczną rzymską atmosferę. Kiedy przechodzili na drugą stronę rzeki, zapytała nagle: – Mogę zaprosić cię dziś na kolację? Rico zaniemówił. Pierwszy raz w życiu został zaproszony przez kobietę na kolację. Rozumiał, że prawdopodobnie chciała okazać mu wdzięczność za poświęcony jej czas, ale nie wiedział, jak się zachować w nowej dla niego sytuacji. – Przepraszam, zagalopowałam się. I tak spędziłeś ze mną masę czasu, na pewno masz plany na wieczór. – Ella, zakłopotana jego milczeniem, starała się wycofać z zaproszenia, choć widać było na jej twarzy i zawstydzenie, i rozczarowanie.

– Nie mam żadnych planów i bardzo chętnie zjem z tobą kolację – zapewnił szybko. – Ja płacę – dodała i odetchnęła z ulgą. – Dlaczego? – wymknęło mu się, zanim zdążył pomyśleć, co mówi. Naprawdę nie rozumiał, dlaczego nalegała na pokrycie rachunku. – Ty przygotowałeś dla mnie kolację, a ja nie mogę ci się odwdzięczyć tym samym. Pozwól więc, że zaproszę cię do restauracji. Najchętniej zabrałabym cię do najlepszego lokalu w mieście, ale po pierwsze nie wiem, który to, a po drugie, podejrzewam, że stolik trzeba rezerwować co najmniej z miesięcznym wyprzedzeniem. No i nie mam ze sobą wystarczająco eleganckiej sukienki – dodała z przepraszającym uśmiechem. – I musiałabyś wydać masę pieniędzy, za gwiazdki Michalin trzeba słono płacić. Wzruszyła lekceważąco ramionami. – Przecież wygrałam na loterii, pamiętasz. I prawie nic jeszcze w Rzymie nie wydałam, więc mogłabym zaszaleć. Uśmiechnął się w duchu. Może i nie przepadała za swoją dotychczasową pracą, ale mówiła jak rasowa księgowa. – Zobaczę, co się da zrobić – obiecał. – Spróbuję podzwonić po znajomych. – Dziękuję. – Chodź, napijemy się kawy, a ja przy okazji wykonam kilka telefonów.

Ella rozkoszowała się swoim cappuccino, podczas gdy on zadzwonił do pewnego dobrego znajomego, który przypadkiem był właścicielem najlepszej restauracji w Rzymie. Na szczęście Ella nie znała włoskiego na tyle dobrze, by zrozumieć ich rozmowę. Nie spodobałoby jej się, że Rico potajemnie poprosił o obniżenie jej rachunku i ustalił, że pokryje różnicę. Nie chciał, żeby rujnowała się na posiłek dla niego tylko dlatego, że tak nakazywało jej dobre wychowanie. Ucieszył się, że udało mu się przejąć kontrolę nad sytuacją i zadowolony zakończył rozmowę. – Udało się! – oznajmił tryumfalnie. – Świetnie! – ucieszyła się, ale po chwili pomarkotniała. – Co się stało? – Nie mam się w co ubrać. – Rozłożyła bezradnie ręce. Mógłbyś polecić mi jakieś sklepy? Tylko nie designerskie butiki z idiotycznie drogimi fatałaszkami – zastrzegła. Uwielbiał jej zdrowy rozsądek i brak pretensjonalnego snobizmu. Podejrzewał też, że potrafiła zrobić zakupy szybko i bez zbędnego marudzenia przy każdym wieszaku. – Jasne, chodźmy. Nie pomylił się. W dwadzieścia minut skompletowała satysfakcjonujący ją zestaw. – Nigdy wcześniej nie spotkałem kobiety, która w dwadzieścia minut wybrałaby buty i sukienkę na

wieczorne wyjście – skomentował z nieskrywanym podziwem. – Rozumiem, że to miał być komplement? – parsknęła pogardliwie, ale w jej oczach połyskiwały psotne iskierki. – Strasznie seksistowski. Rico wzruszył ramionami. – Oparty na wieloletnich obserwacjach. – Może powinieneś wybierać inne kobiety? Po tym, jak spędził z nią parę dni, zaczynał podejrzewać, że miała rację. Z drugiej strony, w przelotnych romansach merkantylne podejście jego partnerek ułatwiało bezbolesne zakończenie związku, zanim wkroczył w fazę wzajemnych pretensji i rozczarowania. Jednak Ella Chandler fascynowała go coraz bardziej i wcale nie miał ochoty się z nią rozstawać. Kiedy zdał sobie z tego sprawę, ogarnęło go przerażenie. Spacerem wrócili do hotelu. – Wpadnę po ciebie o siódmej trzydzieści. – Pożegnał ją w drzwiach pokoju i tylnymi schodami udał się na ostatnie piętro do swego apartamentu. Długo jeszcze krążył po tarasie i, spoglądając na chylące się ku zachodowi słońce, myślał o Elli. Potem wziął prysznic, założył garnitur i zjechał windą pod drzwi apartamentu dla nowożeńców. Kiedy Ella otworzyła drzwi, nie potrafił ukryć zachwytu. Wyglądała elegancko, skromnie i bardzo seksownie. Prosta czarna sukienka i szpilki sprawiały, że jej

delikatna angielska uroda błyszczała jeszcze mocniej. – Wyglądasz ślicznie. Idziemy? W restauracji upewnił się szybko, że kelner wie o jego umowie z właścicielem, i kiedy przyszło do płacenia rachunku, mógł spokojnie pozwolić, by Ella zapłaciła jedną trzecią oryginalnej ceny. – Cieszę się, że udało ci się zarezerwować stolik. Jedzenie było fantastyczne – pochwaliła. Po romantycznej kolacji miał ogromną ochotę zabrać ją do siebie i zatańczyć z nią na tarasie pod rozgwieżdżonym niebem. Musiał zadowolić się apartamentem dla nowożeńców, gdzie szybko zapomniał o całym świecie i skupił się wyłącznie na ponętnym ciele Elli. Kilka godzin później leżeli w wielkim łożu małżeńskim, wtuleni w siebie i słodko zmęczeni. – Jutro wracasz do domu. – O szesnastej. – Czyli musisz wyjechać z hotelu około pierwszej – obliczył. – Zawiozę cię na lotnisko. – Dziękuję. Jesteś pewien? Skinął głową. – Rano pokażę ci jeszcze jedną niespodziankę: fragment podziemi Rzymu. – Katakumby? – Nie, są za daleko. Koło Koloseum znajduje się stary kościół, a pod nim mieszkanie, za którego ścianą słychać przepływający Tyber. – Niesamowite – ziewnęła.

– Lepiej się wyśpij przed podróżą. – Pocałował ją na dobranoc. – Buona notte, bellezza. Długo nie mógł zasnąć. Ella wracała do Anglii, by rozpocząć nowe życie, a jego czekała angażująca ekspansja sieci w Europie. Ich ścieżki rozchodziły się nieuchronnie i bezpowrotnie, tak jak planował, tak jak być powinno. Tylko że teraz wcale nie chciał się z nią rozstawać. Sprawiała, że czuł się innym człowiekiem, lepszym, pełniejszym. Nie wiedzieć czemu, przy Elli nie czuł nękającego go od zawsze niepokoju. Chętnie poznałby ją lepiej. Musiałby wprawdzie najpierw wytłumaczyć się z niewinnego kłamstwa, dzięki któremu się poznali. Na pewno zrozumiałaby, że nie chciał jej skrzywdzić. Przecież pragnął jedynie, by poznała go jako człowieka, a nie dziedzica fortuny, bogatego playboya, z którym można się dobrze zabawić. Czy powinien spróbować? Zasnął dopiero nad ranem, gdy postanowił, że zaryzykuje. Musiał tylko znaleźć odpowiednie słowa. Po wczesnym śniadaniu Ella spakowała się i zeszła do recepcji, by poprosić o przechowanie bagażu do trzynastej. Rico już tam był, ale nie zauważył jej. Prowadził ożywioną rozmowę z kilkoma osobami z personelu, postanowiła więc mu nie przeszkadzać. Obserwowała go z boku i zauważyła coś dziwnego. Wszyscy słuchali go z ogromną atencją i kiwali posłusznie głowami, a przecież ich status się nie różnił

– wszyscy byli szeregowymi pracownikami hotelu. W pewnej chwili recepcjonistka odezwała się głośniej: – Si, signor Rossi. Ella zdziwiła się jeszcze bardziej, dlaczego recepcjonistka zwracała się do niego z takim szacunkiem, a nie normalnie, po imieniu? – Mogę w czymś pomóc? – Druga recepcjonistka zauważyła wreszcie klientkę stojącą na uboczu. – Tak. Chciałabym się wymeldować. – Ella z trudem oderwała wzrok od intrygującej sceny w głębi recepcji. Uregulowała należność i wskazując Rica, zapytała niby mimochodem: – Czy mogę zapytać, kto to? – Signor Rossi. Przystojny, prawda? – uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo. – To nasz szef. The big boss – zażartowała po angielsku. Ella poczuła, jak ziemia usuwa jej się spod nóg. Rico okłamał ją, nie był wcale przewodnikiem. Zrobiło jej się słabo. Czy nigdy nie nauczy się właściwie oceniać mężczyzn i zawsze już będzie padać ofiarą przystojnych oszustów? – pomyślała zrozpaczona. Najpierw związała się z kopią ojca, czarującym, notorycznym zdrajcą, a teraz dała się oszukać człowiekowi, z którym chciała tylko spędzić kilka upojnych nocy. Okazała się kompletną kretynką, naiwną i łatwowierną – uwierzyła, że połączyło ich coś wyjątkowego, mimo że tylko na chwilę. Jeśli jednak kłamał w kwestii swojej pracy, do czego jeszcze potrafił się posunąć? I w czym jeszcze

mijał się z prawdą? Może ma żonę, rodzinę? Przecież nigdy nie został u niej noc, przypomniała sobie, że zawsze wracał do siebie. Czyżby ktoś czekał na niego w domu? Lawina wątpliwości ruszyła i Ella zdała sobie sprawę, że Rico bezbłędnie zdołał zrobić jedyną rzecz, której nie potrafiła ani wybaczyć, ani zapomnieć. Musiała natychmiast wydostać się z hotelu i chorej sytuacji, w którą dała się uwikłać. – Czy mogłaby pani zamówić dla mnie taksówkę? Na lotnisko – zwróciła się do recepcjonistki, zdziwiona, że udało jej się wydobyć z siebie głos. – Oczywiście, na kiedy? – Jak najszybciej. – Już dzwonię. Proszę sobie wygodnie usiąść w sali obok, poinformuję panią, gdy taksówka przyjedzie. – Dziękuję. – Zerknęła po raz ostatni na Rica, mężczyznę, który sprawił, że odzyskała wiarę w siebie i okazał się kłamcą, po czym szybko wyszła z recepcji. Boże, spraw, by udało mi się jak najszybciej wydostać z tego koszmaru. Ella jechała na lotnisko zatopiona w niewesołych myślach. Próbowała zrozumieć, dlaczego Rico kłamał, choć wcale nie było to konieczne. Rozpieszczony, znudzony bogacz prawdopodobnie zabawiał się kosztem innych. Tym razem padło na nią, i musiała przyznać, okazała się wyjątkowo łatwą ofiarą. Rico, uroczy, zabawny przewodnik, który prawie znalazł drogę do jej serca, nie istniał. Pozostał tylko Rico, szef sieci hoteli,

obcy człowiek. Rico nie mógł uwierzyć, że właśnie teraz dopadł go pech. Okazało się, że w hotelu zatrzymał się jeden z tych gości, którzy wszędzie znajdą wyimaginowane niedociągnięcia, i tego ranka, po karczemnej awanturze w recepcji, zażądał rozmowy z menedżerem. Czekał teraz w swoim pokoju i Rico, który za punkt honoru stawiał sobie zadowolenie wszystkich gości, chcąc nie chcąc, musiał poświęcić kapryśnemu turyście swój czas. Czas, który miał spędzić z Ellą. Próbował zadzwonić do niej, ale nie odbierała, poprosił więc recepcjonistkę o przekazanie wiadomości o niewielkim opóźnieniu i z marsową miną udał się na górę, by dopełnić swych obowiązków. Po długiej i wyczerpującej rozmowie kłopotliwy gość pożegnał się z Rikiem, rozpromieniony i usatysfakcjonowany. W windzie Rico wziął kilka głębokich oddechów i już był gotów na spotkanie z Ellą. Długo pukał do drzwi apartamentu, ale nikt nie odpowiadał. Zaniepokojony, zjechał do recepcji, ale tam też jej nie zastał. – Gabi, przekazałaś moją wiadomość pani Chandler? – zapytał recepcjonistkę. – Przykro mi, ale nie zdążyłam. Maria wezwała dla pani Chandler taksówkę. – Wskazała koleżankę rozmawiającą z klientem. – Dokąd? – Chyba na lotnisko. Pani Chandler uregulowała

należność i wymeldowała się. – Poproś Marię, żeby do mnie przyszła na chwilę, kiedy tylko skończy rozmawiać z klientem. – Z trudem opanowywał rosnące zniecierpliwienie, dlatego postanowił jak najszybciej udać się do biura, zanim wybuchnie. – Rico? Nie wytrzymałeś pełnych trzech dni z dala od pracy? – Lina uśmiechnęła się pod nosem. – Zmieniłem zdanie – burknął i zamknął się w swoim gabinecie. Dziesięć minut później drzwi uchyliły się i sekretarka spytała, czy przyjmie Marię. – Oczywiście. – Machnął niecierpliwie dłonią, by wpuściła recepcjonistkę, która wyglądała na przerażoną. – Usiądź, proszę. – Zmusił się do uśmiechu. Przecież nic nie zawiniła. – Podobno zamówiłaś dla pani Chandler taksówkę? – Tak. – Czy zostawiła dla mnie jakąś wiadomość? – Nie. – Maria mówiła cicho, drżącym głosem. – Czy coś się stało? Jak miał jej to wytłumaczyć bez zrobienia z siebie głupca? Znów musiał uciec się do kłamstwa. – To znajoma rodziny, miałem podrzucić ją na lotnisko, ale musiałem porozmawiać z gościem, a Gabi nie zdążyła jej poinformować o opóźnieniu. Pewnie pomyślała, że o niej zapomniałem. Maria zmarszczyła brwi, jakby przejrzała go na

wylot. – Zanim zamówiłam taksówkę, pani Chandler zauważyła, jak pan rozmawia z Gabi, i zapytała, kim pan jest. Świetnie, zaplątał się w sieć własnych krętactw! Okazuje się, że jedno kłamstwo uruchamia lawinę, której ofiarą staje się przede wszystkim sam kłamca. Należało mi się, przyznał ponuro w myślach, ale brnął dalej. – Nie znamy się, nasze babcie są koleżankami. Skoro nie zostawiła żadnej wiadomości, to trudno. Widocznie uznała, że nie może czekać. Dziękuję ci. Maria poderwała się natychmiast i pospiesznie wyszła. Rico odchylił się do tyłu i splótł ręce za głową. Ella odkryła jego prawdziwą tożsamość. Dopuścił się kłamstwa, ale nie dotyczyło ono przecież niczego ważnego, zaledwie zawodu, dlaczego więc zareagowała tak ostro i wyjechała bez pożegnania? Nie rozumiał jej emocjonalnej niewspółmiernej do przewinienia reakcji. Może to i dobrze, stwierdził z niechęcią. Przynajmniej jego życie wróci do normy. Przy Elli budziły się w nim uczucia, o których istnieniu nie miał pojęcia, niezrozumiałe tęsknoty i emocje, które sprawiały, że czuł rosnący niepokój. Szalony pomysł, by spróbować zamienić krótki flirt w coś bardziej długotrwałego i znaczącego, nie miał racji bytu – zachowanie Elli dobitnie tego dowodziło. Ella Chandler nie była wcale

wyjątkowa, uległ chwilowemu złudzeniu, ale na szczęście nie zabrnął dalej, niż powinien. Czas wrócić do normalnego, ze wszechmiar satysfakcjonującego życia. Bez Elli.

ROZDZIAŁ PIĄTY Przez następne trzy tygodnie Ella pracowała jak szalona. Nawiązywała kontakty ze wszystkimi okolicznymi cukierniami, kawiarenkami i hurtowniami spożywczymi. Jednocześnie przygotowywała się do wielkiego otwarcia firmy. Teoretycznie późnym wieczorem, gdy padała ledwie żywa na łóżko, powinna natychmiast zapadać w głęboki sen. Niestety, wtedy właśnie jej umysł, w dzień znieczulony pracą, podsuwał jej obrazy Rica. Złościła się na samą siebie. Dlaczego nie mogła zapomnieć o oszuście, który nie wiadomo dlaczego, kłamał, chociaż wcale nie było to konieczne? Mimo to śniła o nim co noc, kiedy w końcu nad ranem zapadała w krótki, niespokojny sen. Rico myślał o niej dzień i noc. Wmawiał sobie, że to jego urażona męska duma nie daje mu spokoju – pierwszy raz w życiu kobieta zostawiła go bez pożegnania, zanim z nią zerwał. Mimo że próbował lekceważyć swoją tęsknotę, zauważył z irytacją, że nie spędzał już czasu w swym ogrodzie na dachu, gdyż kojarzył mu się wyłącznie z ich pierwszą wspólną kolacją. Musiał znaleźć sposób, by przestać o niej myśleć i skupić się na pracy. Plany ekspansji nabierały konkretnych kształtów – sprawdził wszystkie szczegóły

i stwierdził, że niewielki butikowy hotel Fontanna w Bloomsbury w Londynie zdawał się idealnie nadawać na ich pierwszą zagraniczną filię. Pozostało mu jedynie osobiście go odwiedzić i przekonać się, czy atmosfera miejsca odpowiada duchowi sieci Rossi. Czekała go więc podróż do Londynu. W Londynie mieszkała Ella. Może to znak, pomyślał. Spotkam się z nią i przekonam się, że nie ma czego żałować. Wtedy na pewno szybko o niej zapomnę, stwierdził z zadowoleniem. Julia wyjęła z dłoni Elli ulotkę i zastąpiła ją kieliszkiem wina – Nie, dziękuję – zaoponowała Ella. – Napij się. Musisz się trochę odprężyć, bo zaczynasz panikować. Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz, wszyscy przyjdą i będą zachwyceni. Julia roześmiała się i przytuliła przyjaciółkę. – Dziękuję. – Ella odstawiła wino i uściskała Julię. – Wspierasz mnie jak siostra. – Jej oczy zawilgotniały, a głos zadrżał. – No nie, za chwilę się popłaczę, a wtedy na pewno się skompromituję. – Spokojnie, przygotowałaś wszystko perfekcyjnie i nawet ty sama nie zdołasz niczego popsuć. Zmęczenie daje ci się we znaki. Łyknij jeszcze wina i ciesz się, bo dziś spełnia się twoje największe marzenie. Ella posłusznie wypiła resztę wina i otarła oczy. – Lepiej? – Lepiej – odparła Ella z dziarskim wyrazem twarzy.

– To uśmiechnij się w końcu! – Julia dała jej kuksańca w bok. Salę wypełniali szczelnie uśmiechnięci goście, którzy najwyraźniej świetnie się bawili. Babeczki przyozdobione lukrem i kremem we wszystkich kolorach tęczy znikały z tac w ekspresowym tempie, mimo że cały czas z kuchni wnoszono kolejne porcje. Dopiero po kilku minutach udało mu się ją zlokalizować – stała w odległym kącie sali, pogrążona w rozmowie. Wyglądała olśniewająco: zaróżowione policzki, ożywione oczy, promienny uśmiech. Rico poczuł przypływ pożądania. Przypomniał sobie ostatni raz, gdy to dzięki niemu na jej twarzy pojawił się rumieniec. Weź się w garść, zganił się w myślach. Od wyjazdu Elli z Rzymu nie spotykał się z żadną kobietą, więc reakcja wyposzczonego organizmu musiała być nieco przesadzona, racjonalizował niezrozumiałe pragnienie, by podejść do Elli, wziąć ją w ramiona i złożyć na jej ustach namiętny, gorący pocałunek. Potrząsnął głową i ruszył w kierunku bufetu, by filiżanką mocnej kawy zmusić umysł do posłuszeństwa i rozsądku. Do kawy dostał niewielką, kolorową babeczkę. Intensywnie czekoladowy, wytrawny i głęboki smak eksplodował w ustach Rica już przy pierwszym kęsie. Zaintrygowany poczęstował się różowym ciasteczkiem, które okazało się słodko-cierpką malinową rozkoszą. Kolejne, w kolorze brzoskwini

łączyło smakowity, delikatny krem z marakui z puszystym kokosowym biszkoptem. Niebo w gębie, westchnął w myślach. Ella posiadała rzadki talent uwodzenia smakiem. Rico, choć jeszcze przed chwilą zamierzał otrzeźwić się kawą i wyjść, zapomniał o całym świecie i wpatrywał się zauroczony w autorkę niebiańskich wypieków. Ella kątem oka dostrzegła przy bufecie znajomą sylwetkę. Świetnie, mam już przywidzenia, chyba nigdy się od niego nie uwolnię, pomyślała ze złością, nadal uśmiechając się uprzejmie do potencjalnego klienta. Musiało jej się wydawać. Przecież Rico został setki kilometrów stąd, w Rzymie, i dawno o niej zapomniał. Przez długie trzy tygodnie ani razu nie próbował się z nią skontaktować, co dowodziło niezbicie, że znudzony playboy zajął się już kolejną ofiarą. Jednak kiedy znów spojrzała w stronę bufetu, on wciąż tam był i patrzył na nią. Kidy ich spojrzenia spotkały się, uniósł filiżankę w niemym toaście i przesłał jej pocałunek. Ella stała jak sparaliżowana. Prezentował się jak zwykle nienagannie. Przypomniała sobie natychmiast przyjemność, jaką potrafiły dać te zmysłowe usta, które teraz uśmiechały się do niej bezczelnie. Nie mogła oderwać od niego wzroku i pragnęła go tak samo namiętnie jak pierwszego dnia ich znajomości, co rozzłościło ją jeszcze bardziej. Odwróciła się plecami do Rica

i skoncentrowała się na dokończeniu rozmowy z klientem, który ostatecznie zdecydował się od razu złożyć zamówienie. Dopełniła formalności i pożegnała serdecznie rozmówcę, który ruszył do bufetu, gdzie pojawiła się kolejna partia świeżych wypieków. Ella odkładała właśnie notatnik, gdy jej ciało przeszył rozkoszny prąd. – Ella, bellezza. – Niski, zmysłowy głos tuż przy uchu zelektryzował jej zmysły. – Rico. – Starała się zapanować nad drżącym głosem. – Co ty tutaj robisz? – Nie pożegnaliśmy się. Wyjechałaś bez słowa wyjaśnienia. – Och, zapewne spodziewałeś się gratulacji i bukietu kwiatów za swój popis aktorski – syknęła. – Powinniśmy porozmawiać. Michael zareagował identycznie, gdy odkryła, że ją zdradza. Zapewne Rico także wierzył, że kilkoma słodkimi słówkami namiesza jej w głowie i skłoni do przebaczenia. Obaj uważali ją za głupiutką gąskę, którą można łatwo manipulować. – Nie mam ci nic do powiedzenia – odparła, nie patrząc mu w oczy. – Wszystko w porządku? Wysoka brunetka pojawiła się nagle u boku Elli. Rico uśmiechnął się pod nosem. – W jak najlepszym – rzucił beztrosko.

– Ella? – Kobieta spojrzała na niego surowo. – Dzięki, Jul, dam sobie radę. – W razie czego, daj znać, będę w pobliżu. Rico obdarzył ją bezczelnym, szerokim uśmiechem i skinął głową. Julia parsknęła pogardliwie i oddaliła się. – Masz ochronę? – zażartował. – Nie, prawdziwą przyjaciółkę, która się o mnie troszczy. Czego chcesz? – Zamówić tort. Zmrużyła gniewnie oczy i zmierzyła go wzrokiem. – Nie mam czasu na gierki. – Nie żartuję, planuję otworzyć hotel w Londynie. Na otwarciu nie może zabraknąć tortu. – Mam ci uwierzyć na słowo? – Dlaczego nie? – Pomyślmy… Może dlatego, że już raz mnie okłamałeś? – Nie kłamałem. – Powiedziałeś mi, że jesteś przewodnikiem! – Bo tego dnia nim byłem. Co kilka miesięcy zastępuję na jeden dzień któregoś z szeregowych pracowników, żeby się przekonać, czy wszystko działa, tak jak powinno, i co można jeszcze ulepszyć. – Na jeden dzień, rozumiem, w takim razie kłamałeś dopiero drugiego dnia naszej znajomości. Rico zauważył, że niektóry goście zaczynają się im przyglądać.

– Może porozmawiamy o tym przy kolacji? – zaproponował. – Nie sądzę. – Ella… – Niespodziewanie przysunął się bliżej i musnął jej wargi w lekkim, słodkim pocałunku, który trwał zaledwie chwilę. – Widzisz, ty cała drżysz, a ja nie mogę przestać o tobie myśleć. Musimy o tym porozmawiać. Ella zamknęła oczy i opuściła ramiona. Wyglądała na zrezygnowaną. Nie chciał zachować się tak obcesowo, ale nie pozostawiła mu wyboru. – Ella, tylko kolacja i rozmowa. To wszystko, o co cię proszę. Otworzyła oczy. – Okej – zgodziła się bez entuzjazmu. – Dziękuję. Przyjadę po ciebie później. – Odetchnął z ulgą. – Przy okazji, babeczki smakują naprawdę wybornie. Zwłaszcza te czekoladowe. – Mrugnął do niej wesoło i ruszył do drzwi. Ella na chwiejnych nogach ruszyła w kierunku zaplecza. – Kto to był? – Julia natychmiast pojawiła się u jej boku. – Długa historia – odparła wymijająco. – Opowiesz mi po przyjęciu? Ella zmieszana unikała wzroku przyjaciółki. – Po przyjęciu idę na kolację z Rikiem – bąknęła

cicho. – Rico. – Julia uśmiechnęła się i skrzyżowała ramiona na piersi. – Poznałam go w Rzymie. – Sądząc po twoim zachowaniu, nie była to jedynie przelotna znajomość. I nic mi nie powiedziałaś! – W jej głosie wyraźnie słychać było żal. – To skomplikowane. – Aha. – Nie chodzi mu o pieniądze. – Ella widziała po minie przyjaciółki, że podejrzewa Rica o zakusy na jej wygraną na loterii. – O co więc mu chodzi? – Nie mam pojęcia – odpowiedziała odruchowo, ale w głębi duszy wiedziała, że nie mówi całej prawdy. Jego pocałunek mówił więcej niż tysiąc słów. Zgodziła się na kolację, musiała więc zachować zimną krew i wyplątać się z całej tej historii. – Poradzę sobie, nie martw się. – Uściskała Julię i dodała konkretnym, rozsądnym głosem twardej bizneswoman: – Wracajmy na salę. Po dwóch godzinach ostatni goście opuścili przyjęcie uśmiechnięci i najedzeni, a Ella i Julia w milczeniu zabrały się do sprzątania. W kuchni, zarówno zlew, jak i zmywarka zapełniały się w błyskawicznym tempie. Właśnie miały wracać po kolejną partię brudnych talerzy, gdy z sali dobiegł je stukot zbieranej porcelany. Ella wyszła pospiesznie z kuchni i na widok Rica

sprzątającego bufet, zamarła w pół kroku. – Co ty robisz? – wykrztusiła. – Pomagam, bellezza. – Przewrócił oczami, dając jej do zrozumienia, że pytanie nie należało do najmądrzejszych. – Im szybciej się z tym uporamy, tym wcześniej pójdziemy na kolację, prawda? Zauważyła, że mówił „my”, i zrobiło jej się ciepło na sercu. Opanuj się, zganiła się w myślach, to sztuczka, która ma ci zamącić w głowie. Wzruszyła ramionami. Z kuchni wyszła Julia i rzuciła Ricowi badawcze spojrzenie. – Postaw to w kuchni na blacie. W zmywarce brakuje już miejsca – wydała mu instrukcję i bez słowa komentarza kontynuowała sprzątanie. Rico zniknął za kuchennymi drzwiami. Po chwili usłyszały szum wody i odgłosy zmywania. Julia mruknęła z aprobatą i spojrzała na Ellę, która nadal stała nieruchomo i rozglądała się bezradnie. – Przynajmniej wie, do czego służy zmywak, w przeciwieństwie do Michaela – zażartowała Julia i wróciła do sprzątania. Pracowali w milczeniu przez następne pół godziny, a kiedy wszystko było już ogarnięte, Julia bez słowa wytarła ręce i zdjęła fartuch. – Pójdę już. Gdybyś czegoś potrzebowała, to zadzwoń – zwróciła się do Elli. – Dziękuję za pomoc. – Wyciągnęła dłoń do Rica i uścisnęła mocno jego rękę. – Pamiętaj, że Ella pracowała dziś od świtu – dodała

i wyszła. Ella machnęła lekceważąco ręką. – Nie przejmuj się, Julia trochę mi matkuje. – Widocznie jesteś dla niej ważna. To dobrze, że się o ciebie troszczy. Faktycznie, nie pomyślałem, że możesz nie mieć siły na wyjście do restauracji. Ella natychmiast skorzystała z szansy na uniknięcie konfrontacji. – Rzeczywiście jestem trochę zmęczona. – Rozumiem, odprowadzę cię na górę. Znów ją zaskoczył. Pamiętał, że mieszka nad lokalem. W milczeniu udali się na piętro. Korzystając z jej wahania, Rico po prostu wprosił się do środka. Westchnęła i bez słowa poszła do łazienki. Po kilku minutach usłyszała odgłosy krzątania się z kuchni. – Co robisz? – Spojrzała surowo na Rica, który wyjmował różne produkty z lodówki. – Założę się, że nic nie jadłaś od rana. Zgadłem? Zrobię ci omlet. Ella nie miała siły się kłócić. Posłusznie usiadła przy stole, a po chwili Rico postawił przed nią talerz z puszystym omletem i sałatką z pomidorów i rukoli. – Ty nie jesz? – zdziwiła się. – Dla mnie za wcześnie na kolację. Zresztą zaraz wychodzę, a ty musisz odpocząć. Kiedy skończyła, w milczeniu posprzątał w kuchni i zadzwonił po taksówkę. – Będzie za pięć minut.

Ella skinęła głową. Wolała się nie odzywać, w obawie, że jakiś zdradliwy chochlik w jej głowie spłata jej figla i każe jej zaproponować Ricowi, by został na noc. – Zadzwonię jutro i umówimy się na lunch albo na kolację, dobrze? Skinęła tylko głową. Nie odzywaj się! Upomniała się surowo i zacisnęła mocno zęby. – Dobranoc, bellezza. – Wierzchem dłoni pogłaskał ją delikatnie po policzku. Przymknęła oczy, by się nie rozpłakać. Zmęczenie w połączeniu z tą niespodziewaną czułością całkowicie rozstroiły ją emocjonalnie. Po raz pierwszy od trzech tygodni zasnęła, gdy tylko położyła głowę na poduszce, i spała tak mocno, że obudziło ją dopiero uporczywe dzwonienie budzika. Zdążyła wziąć prysznic i zrobić sobie kawę, gdy zadzwonił telefon. Podskoczyła na krześle. Czekała na ten moment z podnieceniem, ale i z niepokojem. Wczoraj okazało się, że zachowanie zdrowego rozsądku w obecności Rica nie jest wcale takie łatwe. – Buongiorno, Ella. – Seksowny, miękki głos, który niczym gorąca czekolada sprawiał, że wszystkie jej postanowienia traciły moc. Tylko on potrafił w sekundę zamienić ją z rozsądnej, dorosłej kobiety w targanego burzą hormonalną podlotka i łatwą ofiarę. – Witaj. – Lunch czy kolacja?

Zawahała się. – Czy to ma sens? – Moim zdaniem tak. Westchnęła. – Okej, w takim razie kolacja. – W porządku, przyjadę po ciebie o ósmej. – Rozłączył się, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Pamiętaj, że to kłamca. Przystojny, czarujący, cudowny w łóżku, ale nadal kłamca, tłumaczyła sobie jak dziecku. Nie zamierzała znów dać się zranić mężczyźnie, niezależnie od tego, jak bardzo go pragnęła. Rico należał do przeszłości i nie miała najmniejszego zamiaru znów wpuścić go do swego życia.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Przez cały pracowity dzień zerkała co chwilę na zegarek. Wskazówka nieubłaganie zbliżała się do ósemki, a jej niepokój narastał i powoli ogarniała ją panika. Pół godziny przed wyznaczonym czasem spotkania była już w domu i stała przed lustrem, zastanawiając się, co założyć. W końcu, zniecierpliwiona, włożyła garsonkę i ze złością związała ciasno włosy w surowy kok. Nie wybierała się przecież na randkę! O dwudziestej Rico zapukał do drzwi. W szarym, świetnie skrojonym garniturze z miękkiej włoskiej wełny i śnieżnobiałej koszuli wyglądał niezwykle szykownie. Wpatrywała się w uśmiechniętego, wysokiego bruneta i zastanawiała się, jak opanować swoje libido. – Ładnie wyglądasz – pochwalił, omiatając gorącym wzrokiem jej sylwetkę. Ella jęknęła w duszy, mimo że komplement od kłamcy nie powinien robić na niej najmniejszego wrażenia. – Dziękuję. Dokąd idziemy? – Do mnie, do hotelu. Nie! Jęknęła w duchu. Pamiętała świetnie ich poprzednie spotkania w pokoju hotelowym – zawsze kończyły się tak samo, w łóżku.

– Porozmawiamy i zamówimy kolację. – Nie sądzisz, że powinieneś najpierw spytać mnie o zdanie? Może wolałabym jakieś bardziej neutralne miejsce, na przykład restaurację? – Rozzłościł ją, bo od początku przejął kontrolę nad sytuacją. – W restauracji nie da się spokojnie porozmawiać, wszędzie wokół siedzą ludzie. – Wzruszył ramionami, jakby nie rozumiał jej obiekcji. – Nie myśl, że możesz mi rozkazywać. – Ella, bellezza, przecież zgodziłaś się na spotkanie. – Rico wyglądał na autentycznie skonfundowanego. – I co z tego? – parsknęła i z wysoko uniesioną głową wsiadła do taksówki czekającej na nich pod domem. Jechali w milczeniu. Po kilkunastu minutach taksówka zatrzymała się w Bloomsbury przed hotelem o wiele mówiącej nazwie Fontanna. Przed oczami stanęła jej szmaragdowa woda di Trevi. Rozmarzyła się. – Chcesz kupić ten hotel? – spytała, przyglądając się eleganckiej fasadzie niewielkiego budynku. – Być może. – Wylewny, jak zwykle – mruknęła i weszła do środka. Windą wjechali na ostatnie piętro i Ella z ulgą zorientowała się, że Rico zatrzymał się w apartamencie, a nie w zwykłym pokoju. Istniała więc szansa, że ich rozmowa odbędzie się w pomieszczeniu, w którym nie będzie łóżka, i Ella zdoła się skoncentrować. Usiadła na kanapie i rozejrzała się.

– Napijesz się czegoś? – zaproponował. – Nie, dziękuję. Poczekała, aż Rico usiądzie naprzeciwko i spokojnym, wyważonym głosem zapytała: – O czym chcesz rozmawiać? – Dlaczego wyjechałaś z Rzymu bez pożegnania? Oczywiście, próbował wzbudzić w niej poczucie winy. Znała tę metodę i nie zamierzała dać się zmanipulować. – Przecież wiesz – westchnęła ciężko. – Dlaczego nie powiedziałeś mi prawdy pierwszego dnia wieczorem, kiedy skończyłeś już pracę? Zauważyła, że zacisnął mocniej zęby. – Nie chciałem, żebyś się zmieniła – wyznał niechętnie. – Nie rozumiem. – Widziałabyś we mnie szefa sieci hoteli, a nie prawdziwego mnie. – I to by mnie zmieniło? – Nie ciebie, tylko twoje podejście do naszej znajomości – tłumaczył cierpliwie. – Polubiłaś mnie, mimo że nie miałem ci wiele do zaoferowania. – Nie wierzę własnym uszom. – Ella nie posiadała się z oburzenia. – Jak mogłeś uważać mnie za tak płytką! Nie osądzam ludzi na podstawie stanu ich konta! – Przepraszam, ale doświadczenie nauczyło mnie, że ludzie reagują na mnie w określony sposób. Chodzi mi o to, że jestem sobą. Nie umiem tego wytłumaczyć! –

Rico złapał się za głowę i z łokciami opartymi na kolanach, wpatrywał się w podłogę. – Nie wiem. To brzmi jeszcze gorzej niż moje podejrzenia. – Czyli? – Uniósł głowę. – Myślałam, że jesteś rozpieszczonym, znudzonym bogaczem, który zabawia się kosztem dziewczyny z plebsu. – Teraz chyba ja powinienem się obrazić. Może jestem rozpieszczonym bogaczem, ale nie zabawiałem się twoim kosztem, a słowa plebs wcześniej nawet nie znałem – uśmiechnął się niepewnie. Ella nie odpowiedziała, więc kontynuował: – Jak na ironię, planowałem przed twoim wyjazdem powiedzieć ci prawdę i spytać, czy byłabyś zainteresowana spotkaniem się ze mną ponownie. Spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Wiem, że nie chcesz się teraz z nikim wiązać. Uwierz mi, ja też nie mam takiego zamiaru. Jednak było nam dobrze i pomyślałem, że może przeciągniemy nieco dłużej nasz romans bez zobowiązań. Ella myślała intensywnie. Czy właśnie rozpoczął kolejną grę, czy mówił szczerze? Zastanawiała się długo. – Nie wiem, czy mogę ci zaufać. Okłamałeś mnie. Może w Rzymie czeka na ciebie rodzina? – Nie kłamałbym w tak ważnej kwestii. To zupełnie co innego. – Rico wyglądał na urażonego.

– Kłamstwo rodzi kolejne kłamstwo, aż powstaje sieć, z której potem trudno się wyplątać. I wszyscy przez to cierpią. – Ella nie zamierzała dać się nabrać. Wspomnienie Michaela wróciło niczym zły sen. Potrząsnęła głową, by otrzeźwieć, co okazało się niełatwe. – Rico usiadł tuż obok i zajrzał jej głęboko w oczy. – Ja nie jestem twoim byłym. Ella, co on ci zrobił, że tak alergicznie reagujesz na jedno niewinne nieporozumienie? – Nieporozumienie! Całe moje narzeczeństwo okazało się nieporozumieniem, właśnie dlatego, że ślepo wierzyłam w każde serwowane mi kłamstwo. – Czuła, że wzbiera w niej fala żalu tak wielka, że jeśli nie wyrzuci z siebie wszystkich pretensji, to utonie w rozpaczy. – Co się stało? – zapytał cicho i pogłaskał ją po dłoni zaciśniętej w pięść. Cofnęła rękę jak oparzona, ale słowa same się z niej wylały. – Przez trzy lata go utrzymywałam, gdy robił doktorat. Pewnego dnia postanowiłam mu zanieść lunch na uczelnię. Chciałam mu zrobić niespodziankę. Pracował bardzo dużo i rzadko się widywaliśmy w ciągu dnia. Weszłam do jego gabinetu bez pukania – umilkła. Nie wiedziała, jak ubrać w słowa jedno z najgorszych doświadczeń swojego życia. Rico nie poganiał jej. – Był zajęty, nawet bardzo, jedną ze studentek.

Rico pokiwał głową ze współczuciem, ale nic nie mówił. Znów pogłaskał ją czule po dłoni. Tym razem rozprostowała palce i nie cofnęła ręki. – Potem powiedział mi, że to moja wina. – Przełknęła głośno ślinę i trudem, jak w transie, mówiła dalej: – Nie potrafiłam go zaspokoić jako mężczyzny. Byłam zbyt oziębła. Niewystarczająco kobieca. – Przypominała sobie kolejne słowa, a każde raniło ją tak samo mocno jak wtedy, gdy usłyszała je z ust Michaela. – To akurat nie mogła być prawda! – zaoponował gorąco. – Faktycznie, trafiłaś na strasznego kłamcę. Łatwiej mu było cię obwiniać, niż przyznać się do własnej podłości. – Pocałował ją delikatnie w dłoń, którą nadal trzymał w swej ciepłej, silnej ręce. Ella z trudem powstrzymała szloch, który ją dławił. – Jesteś wspaniałą kobietą. Przecież wiesz, jak na mnie działasz. To najlepszy dowód. Skoro potrafisz tak rozpalić znudzonego, rozpieszczonego bogacza… – uśmiechnął się zmysłowo i musnął ustami czubki jej palców. – Jestem też niestety łatwowierną idiotką; uwierzyłam we wszystkie twoje kłamstwa. Mieszkanie, które podobno pożyczyłeś… – Jest moje – dokończył, spuszczając głowę. – A restauracja? – Nie, niestety nie należy do mnie – roześmiał się, ale w jego głosie słychać było napięcie. – Znam jednak właściciela, chodziliśmy razem do szkoły. Pomógł mi

zarezerwować stolik. – I obniżył ceny? Przyjrzałam się wyciągowi z karty i zastanowiło mnie, że rachunek za kolację wynosił tak niewiele. – Przyznaję się, uregulowałem część należności po kryjomu. Nie chciałem cię wykorzystywać. W końcu to jedna z najdroższych knajp w mieście – próbował się usprawiedliwić. Przynajmniej, w przeciwieństwie do Michaela, nie zależało mu na jej pieniądzach. – Nie sądzisz, że potraktowałeś mnie trochę z góry? Powiedziałam ci przecież, że stać mnie na taki wydatek. – Wiem, wiem. – Zrobił skruszoną minę. – Nie przywykłem, żeby kobiety za mnie płaciły. Trudno mi było się na to zgodzić. – Powinieneś pamiętać, że cel, nawet szlachetny, nie uświęca środków. – Wiem, przepraszam. Nie chciałem cię skrzywdzić. – Mój ojciec też tak się tłumaczył matce – burknęła pod nosem. – Widzę, że rodzaj męski poznałaś od najgorszej strony. – Można tak powiedzieć. – Chętnie przywrócę ci wiarę w mężczyzn, jeśli tylko mi na to pozwolisz. Obiecuję odtąd mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę. – Nie musisz mi nic przysięgać – żachnęła się. – Przecież umówiliśmy się na kilka wspólnych dni

w Rzymie, to wszystko, żadnych zobowiązań. – Dokładnie tak. – Co więc robisz w Londynie? – Przyjechałem w interesach. – Ale postanowiłeś zobaczyć się ze mną. Dlaczego? – Chciałem sobie coś udowodnić. Nieważne – mruknął, nie patrząc jej w oczy. Naprawdę nie lubił mówić o sobie i swoich uczuciach, zauważyła. Unikał pytań, zbywał ją ogólnikami albo po prostu nie odpowiadał wcale. – Rico, właśnie otworzyłam firmę, nie mam czasu na zagadki. Ledwie znajduję kilka godzin na sen. – Ja też. Buduję imperium. – Och, więc to jest marzenie, o którym nie chciałeś mi powiedzieć w Rzymie. Zamierzasz stworzyć dynastię? – Nie dynastię, imperium. Rodziny nie mam w planach – odpowiedział nieco za szybko. Ella zauważyła, że uderzyła w czułe miejsce. Wspominał już wcześniej o swych nie najlepszych relacjach z bliskimi, choć oczywiście nie podzielił się z nią żadnymi szczegółami. – Co takiego zrobili twoi bliscy, że zwątpiłeś w rodzinę? – zapytała bez nadziei, że uzyska konkretną odpowiedź. – Powiedzmy, że w mojej rodzinie nikt nie działał bezinteresownie. Nieważne, prawie nie utrzymujemy ze sobą kontaktów i wszyscy są zadowoleni z takiego układu. A co z twoją rodziną? – zmienił sprytnie temat. –

Opowiedziałaś mi o mamie, a co z ojcem, dziadkami? Zaprosiłaś ich na wczorajsze przyjęcie? – Mama wychowała mnie samotnie. Mam za to dobrych przyjaciół i to mi wystarcza. – Widzisz, nie różnimy się aż tak bardzo. – Znów mówił miękko i patrzył jej głęboko w oczy. Ella postanowiła mieć się na baczności, zwłaszcza że zaczynała powoli zapominać, jak bardzo była na niego zła. – O nie, pochodzimy z dwóch kompletnie różnych światów! – zawołała z przekonaniem. – Ty… – Wiem, jestem rozpieszczonym, znudzonym bogaczem – wszedł jej w słowo. – Już cię za to przeprosiłam. – Liczyłem na inny rodzaj przeprosin. – Przycisnął jej dłoń do swych ust. Zamknęła oczy i poczuła ciepłe wargi na nadgarstku. Wiedziała, że przyspieszony puls ją zdradzi. – Ella, bellezza. Pogłaskał ją po policzku. – Nie sądzisz, że i tak nie zdołamy zignorować tego, co się między nami wydarzyło? Obrysował czubkiem jej palca kontur swoich ust. Miał piękne, zmysłowe usta, które potrafiły sprawić jej niewyobrażalną przyjemność. Ssał teraz delikatnie jej palec wskazujący i Ella poczuła gorąco rozlewające się po całym ciele. – Rico! – Westchnienie wyrwało jej się z ust, mimo że

wcale tego nie chciała. Zanim zdążyła cokolwiek zrobić, już całował jej usta – mocno i namiętnie. Nie wiedziała nawet, jak to się stało, ale siedziała teraz na jego kolanach. Silne męskie dłonie błądziły po jej ciele i niecierpliwie zdejmowały z niej kolejne warstwy ubrania. Jak zahipnotyzowana równocześnie zdarła z niego koszulę i drżącymi palcami gładziła napięte, drgające mięśnie. – Masz takie delikatne ciało – szepnął, całując jej nagie piersi. – Tak, Rico, tak – zachęciła go, jęcząc z rozkoszy. W tej chwili było jej wszystko jedno, czy był kłamcą, czy nie – liczyło się tylko palące pragnienie jego dotyku. Rico, jakby czytając w jej myślach, ssał nabrzmiałe sutki i pieścił je językiem, aż palce Elli zatopione w jego włosach zacisnęły się mocno. – Nie przestawaj! – rozkazała zdławionym głosem. Jej dłonie powędrowały w dół, poprzez szerokie barki, umięśniony, twardy brzuch aż do paska spodni. Zręcznie rozpięła guzik i zamek. Rico znieruchomiał, po czym spojrzał jej głęboko w oczy. – Jesteś pewna? – Tak. W sekundę dłonie Rica znalazły się pod spódnicą Elli, pod jej bielizną, wewnątrz gorącego, wilgotnego ciała. Zacisnęła mocno mięśnie i poruszyła niecierpliwie biodrami. – Ella, proszę – jęknął.

Pragnął jej, widziała to, tak samo mocno jak ona jego. Połączyło ich pożądanie, niewytłumaczalne i nieugaszone. Wobec swych ciał obydwoje byli bezbronni i szczerzy. Wzruszona pocałowała go przeciągle i szepnęła: – Tak, Rico. Uniósł ją bez wysiłku i zaniósł do łóżka w pokoju obok. Leżała na plecach, z włosami rozrzuconymi na jedwabnej pościeli i przyglądała się półnagiemu mężczyźnie, piękniejszemu niż rzeźby Michała Anioła. – Ściągaj spodnie – zażądała i uśmiechnęła się zmysłowo. – Jeśli ty zdejmiesz spódnicę. I wszystko, co masz pod nią – odparł z błyskiem w oku. Powoli, centymetr po centymetrze zsuwała spódnicę, obserwując Rica, który stał bez ruchu. Kiedy miała na sobie już tylko koronkowe figi, zatrzymała się i rozrzuciwszy ramiona, oznajmiła: – Teraz ty. Rico w kilka sekund pozbył się reszty ubrań i Ella z trudem powstrzymała westchnienie zachwytu. Nie mogła dłużej czekać. Zerwała z bioder majtki i rozchyliła uda. Ku jej zdziwieniu, odwrócił się i podszedł do porzuconych na podłodze spodni. Zamarła. A jeśli teraz wyjdzie, jeśli bawił się nią tylko po to, by przekonać się, na ile jeszcze mu pozwoli? Pociemniało jej w oczach, a serce podeszło do gardła. Usłyszała szelest rozrywanej folii.

Ulga była tak wielka, że prawie się popłakała. Rico, nieświadom targających nią emocji, uklęknął na łóżku pomiędzy jej udami i wsunął dłonie pod pośladki, które uniosła niecierpliwie ku górze. Pochylił się i pocałował fałdy wrażliwej skóry pomiędzy jej nogami. Przesuwał powoli językiem w górę i w dół, doprowadzając ją do szaleństwa. Zacisnęła pięści na prześcieradle i oddychała ciężko. – Rico, proszę. Nie musiała mu powtarzać dwa razy. Wszedł w nią delikatnie, ale zdecydowanie podtrzymując jej biodra wysoko w górze. Wypełnił ją i poruszał się powoli, pozwalając napięciu narastać stopniowo aż do momentu, gdy Ella, rozpalona do czerwoności, zaczęła poruszać biodrami. Natychmiast zareagował na jej niemą prośbę. Kilkoma silnymi, zdecydowanymi pchnięciami doprowadził ją do szaleństwa – poczuła, że traci kontakt z rzeczywistością i poddała się potężnej fali rozkoszy. Usłyszała jeszcze, jak Rico wykrzykuje jej imię i poczuła, jak powoli osuwa się na nią bezwładne, spocone, zaspokojone ciało kochanka. Wtuleni w siebie, leżeli jeszcze przez chwilę w cudownej, ciepłej pustce, którą wypełniały tylko ich oddechy, coraz wolniejsze i głębsze. – Poczekaj chwilę. – Rico z trudem wyplątał się z jej ramion i zniknął na moment w łazience. Ella powoli i niechętnie wracała do rzeczywistości. Miała oznajmić Ricowi, że nie chce mieć z nim więcej

do czynienia, oskarżyć go o oszustwo, potępić. Zamiast tego znów mu uległa. Usiadła na łóżku i otuliła się kołdrą. Wskoczyłam mu do łóżka po pięciu minutach rozmowy, skonstatowała gorzko. – Co się stało? – Rico wrócił z łazienki i natychmiast wyczuł zmianę nastroju. – Jestem beznadziejna. Przecież mieliśmy porozmawiać. – I porozmawialiśmy, trochę. – Usiadł obok niej i przytulił ją mocno. – Przepraszam, po prostu trudno ci się oprzeć – wyznał z rozbrajającym uśmiechem. – I co teraz? – spytał. Właśnie, co dalej? Rozsądek podpowiadał jej, że nie powinna nawet rozważać dalszego ciągu tej historii.

ROZDZIAŁ SIÓDMY – Nie mam zielonego pojęcia – przyznała. – Cóż, skoro obydwoje nie mamy ani czasu, ani ochoty na związek, ale świetnie się rozumiemy… w łóżku – zawahał się, ale ponieważ nie zaoponowała, kontynuował – może spróbujemy nie zrywać kontaktu? – Co masz na myśli? – Ella przyglądała mu się podejrzliwie. – Spędzę teraz jakiś czas w Londynie. Może zechciałabyś spotkać się ze mną kilka razy? – Na seks? – wypaliła, oburzona jego sugestią. Rico skrzywił się. – Myślałem raczej o wspólnym spędzeniu czasu. Co będziemy w tym czasie robić, zależy tylko od ciebie. – Czyli jednak chodzi ci o seks. – Nie tylko! – Oczywiście nie przestawał myśleć o Elli, odkąd opuściła nagle Rzym, i, niestety, ponowne spotkanie nie ukoiło jego tęsknoty. Pragnął jej jeszcze bardziej – nie tylko jej ciała, ale i kojącej obecności. Oczywiście nie zamierzał jej się do tego przyznawać. Istniała szansa, że spędziwszy z Ellą więcej czasu, w końcu się nią znudzi i w sposób naturalny łącząca ich fascynacja wypali się. – Czego ty właściwie chcesz? – westchnęła z rezygnacją.

Nie potrafił odpowiedzieć. Jeszcze niedawno nie miałby z tym problemu. Przecież zależało mu na zbudowaniu hotelowego imperium. Jednak kiedy zdał sobie sprawę, że bardziej od zakupu londyńskiego hotelu cieszy go perspektywa spotkania z Ellą, zaniepokoił się. By zyskać na czasie, odbił piłeczkę. – A ty? – Nie odpowiada się pytaniem na pytanie. Wzruszył ramionami i milczał uparcie. – Nie wiem, czego chcę – przyznała po chwili. – Dziś miałam się z tobą pożegnać i widzisz, jak to się skończyło: leżę naga w twoim łóżku. Pokiwał głową ze zrozumieniem. Przecież jego plan wyglądał identycznie. – Żegnamy się więc? – zapytał ze ściśniętym żołądkiem. Rozum podpowiadał mu, żeby zakończyć kłopotliwy romans, ale serce nie chciało go słuchać. – Powinniśmy. – Odpowiedziała, ale bez przekonania. – Ja powinnam, przecież mnie okłamałeś. Rozumiał, że czuła się zagrożona, ale widział, że powoli zaczynała wierzyć w jego dobre intencje. – Nie chciałem, przepraszam. – Wiem. – Machnęła ręką, dając mu do zrozumienia, że nie zamierza go dręczyć wyrzutami. – Chociaż twój sposób myślenia wydaje mi się przedziwny. – Gdyby ludzie widzieli w tobie tylko potencjalną okazję do zysku, zrozumiałabyś. Przy tobie czułem się inaczej i nie chciałem tego popsuć.

Słuchała go uważnie, z lekko przechyloną głową. Wyglądała tak uroczo, że prawie uległ pokusie, by skraść jej pocałunek. Prawie. – Obiecałem ci kolację – powiedział zamiast tego. – Może zamówimy coś do pokoju? – Jasne – zgodziła się. Odetchnął z ulgą. Będzie ją miał dla siebie jeszcze przez chwilę, ucieszył się, patrząc na nagie, ponętne ciało otulone jego kołdrą. – Wybierz coś z menu. – Podał jej kartę i zniknął w łazience. Kilka minut później wyszedł spod prysznica, ubrany tylko w ręcznik zawiązany na biodrach. Serce Elli znów zabiło szybciej. Podał jej puszysty, biały szlafrok i sięgnął po słuchawkę telefonu. – Co zamówić dla ciebie? – Poproszę o łososia. A mogę wziąć też deser? – uśmiechnęła się nieśmiało. – Mają w karcie truskawki w czekoladzie… Zauważyła, że oczy Rica natychmiast pociemniały z pożądania. – Świetny pomysł – zgodził się, przeciągając powoli słowa. Ella z trudem opanowała się i nie ściągnęła z bioder Rica ręcznika. Otuliła się szczelnie szlafrokiem i czym prędzej udała się pod prysznic. Kiedy odprężona gorącą kąpielą i pachnąca cytrusowym szamponem do włosów

wróciła do salonu, Rico był już ubrany w jak zwykle nieskazitelnie białą koszulę i starannie wyprasowane spodnie. Poczuła się nieswojo w szlafroku i z mokrymi włosami. Jej ubrania leżały starannie złożone na oparciu kanapy. – Dziękuję – bąknęła zakłopotana. – Jeśli chcesz, poproszę, żeby uprasowali twój żakiet i bluzkę. – Nie trzeba. – Zrobiło jej się słabo. Wyobraziła sobie, co pomyślałaby sobie pokojówka, widząc ją w szlafroku w apartamencie przystojnego Włocha, który wkrótce mógł stać się jej pracodawcą. – Kupisz ten hotel? – zapytała, żeby zmienić temat. – Rozważam to. – Dlaczego akurat w Londynie? – W Rzymie mamy już cztery. Nie ma sensu otwierać kolejnych, dlatego ruszamy na podbój Europy. Najpierw Londyn, potem Paryż, może Wiedeń lub Barcelona. – Veni, vidi, vici! – roześmiała się, przytaczając znany okrzyk zwycięzców. – Może powinnam się do ciebie zwracać: Juliuszu? – zażartowała, ale w głębi serca podziwiała go za odwagę. – Hotel Fontanna wydaje się idealny: nieduży, przytulny, ale ze znakomitym zapleczem, w dobrej lokalizacji, wszystko się zgadza. – A jeśli mimo wszystko coś pójdzie nie po twojej myśli? – Mam plan awaryjny. Podobnie jak ty, zawsze

zabezpieczam sobie tyły – roześmiał się szczerze i mrugnął do niej porozumiewawczo. – Skoro już rozmawiamy o pracy, jak pierwszy dzień po przyjęciu inauguracyjnym? – Dobry. – Usiadła na kanapie z podwiniętymi pod siebie nogami i otuliła się szlafrokiem. – Zebrałam sporo zamówień na torty na kolejne sześć miesięcy i podpisałam umowy na dostawę babeczek do dwóch lokalnych kawiarenek – pochwaliła się. Zauważyła, że pokiwał głową z aprobatą. Zrobiło jej się miło, że człowiek, który na co dzień zarządza wielką firmą, traktuje poważnie jej cukiernicze przedsięwzięcie. – Gdybyś potrzebowała testera kremów do babeczek, zgłaszam się na ochotnika. Twoje babeczki czekoladowe nie mają sobie równych. – Dziękuję za komplement, ale jeśli poproszę cię o pomoc, musisz obiecać, że będziesz szczery. – Do bólu – obiecał. – Przecież przyrzekłem, że nigdy więcej nie skłamię, nawet w sprawie kremu. – Przybrał przesadnie poważną minę, czym rozśmieszył ją skutecznie. – Nie ubieraj się jeszcze. Chodź, usiądź ze mną na kanapie – poprosił, gdy po deserze wstała niechętnie i sięgnęła po garsonkę. Wtuliła się w jego ramiona i napawała ciepłem emanującym z silnego, męskiego ciała. – Opowiedz mi o Julii. Zaskoczył ją.

– To moja najlepsza przyjaciółka, znamy się od dzieciństwa – zaczęła ostrożnie. – Uczy angielskiego i pasjonuje ją kinematografia. Ponownie zadziwił ją dobrą pamięcią. Połechtał ją też mile fakt, że słuchał jej uważnie, zamiast tylko udawać zainteresowanie. – Jest dla mnie jak siostra – wyznała. – Nie masz rodzeństwa? – Nie. – Twoi rodzice się rozwiedli? – dociekał. Westchnęła ciężko. Skoro wymagała od niego szczerości, sama też nie powinna kłamać i unikać odpowiedzi. Postanowiła niczego nie zatajać i zobaczyć, jak Rico zareaguje. – Kiedy mama zaszła w ciążę, dowiedziała się, że mój ojciec ma już żonę i wcale nie zamierza od niej odchodzić. Jeszcze większym szokiem okazał się fakt, że oczekiwał od mojej mamy usunięcia ciąży – mówiła powoli, z trudem przywołując przykre wspomnienia. Po chwili pełnego napięcia milczenia, dodała łamiącym się głosem: – Kazał jej się mnie pozbyć… Odmówiła, więc ją porzucił. – Drań! Nie dziwię się, że masz uraz. – Okłamywał nie tylko moją mamę, ale i swoją żonę, a także wiele innych kobiet, z którymi nawiązywał romanse. – Ella nie potrafiła ukryć odrazy, z którą myślała o własnym ojcu. – Dziadkowie, rodzice mamy, niestety zareagowali bardzo źle na niechcianą ciążę

niezamężnej córki. Wyrzucili ją z domu. Rico sapnął z oburzenia, ale nie odezwał się. Ella była mu wdzięczna. Dawno już uznała, że dla własnego dobra spróbuje przebaczyć dziadkom lub chociaż ich zrozumieć. – Poradziła sobie sama, choć pracowała na trzy etaty, a i tak zawsze żyłyśmy bardzo skromnie. – Była dumna z matki i zawsze, gdy o niej mówiła, robiło jej się ciepło na sercu. – Dlatego chciała, żebyś zdobyła bezpieczny zawód – domyślił się. Pokiwała głową. – Szkoda tylko, że nie dożyła dzisiejszego dnia. Dzięki wygranej mogłabym spełnić jej marzenie o życiu w poczuciu bezpieczeństwa finansowego we własnym mieszkaniu. – Ella poczuła pieczenie pod powiekami. – Nigdy nie chciałaś się z nim skontaktować? – Nie. Uznałam, że jeśli nie chce mnie znać, nie będę się narzucać. Oczywiście zazdrościłam innym dzieciom, że mają ojców, ale mama dała mi tyle miłości, że nie mogę się skarżyć. Poza tym przyjaciele zawsze stanowili dla mnie zastępczą rodzinę. – A dziadkowie? – Zmarli, zanim dorosłam na tyle, by spróbować się z nimi skontaktować i zapytać, dlaczego nigdy nie przebaczyli córce błędu. – Nie jesteś błędem. To oni zawiedli na całej linii, nie ty!

Zdziwiło ją, że tak bardzo poruszyła go jej historia. Czyżby istniało pomiędzy nimi więcej podobieństw, niż jej się wydawało? Siedziała wtulona w jego ciepłe ramiona i czuła się zaskakująco bezpiecznie. Zanim zdołała się zreflektować, z jej ust wymknęło się pytanie: – Zobaczymy się jutro? – O której kończysz? – zapytał natychmiast. – Nie wiem, chyba późnym popołudniem. Zaczynam o szóstej rano. Muszę dostarczyć babeczki do kawiarenek jeszcze przed otwarciem. Potem zajmę się tortami na zamówienie i załatwię kilka spraw administracyjnych. – Lepiej wezwę taksówkę, skoro masz wstać jutro o tak okrutnie wczesnej godzinie. – Rico wyplątał się z jej objęć i poszedł po telefon. Ella zauważyła, że nie zadeklarował żadnej konkretnej godziny spotkania i zrobiło jej się przykro. Czyżby się pospieszyła? Najpierw okazywał jej zainteresowanie, a później odsyłał do domu. Nie potrafiła zrozumieć takiego zachowania. Sięgnęła po ubranie i wymknęła się do łazienki. Kiedy wróciła ubrana w garsonkę i gotowa do wyjścia, Rico odkładał właśnie słuchawkę. – Taksówka już czeka pod hotelem – oznajmił. – Dziękuję – odpowiedziała bez uśmiechu. Obawiała się, że jeśli coś jeszcze powie, sprowokuje Rica do reakcji, która sprawiłaby jej przykrość. Stojąc przy drzwiach, milczała.

– Idziemy? – Podszedł do niej i otworzył drzwi. – My? – nie zrozumiała. – Odwiozę cię oczywiście. – Nie trzeba. – Wzruszyła ramionami. – Ella, bellezza, co się stało? – Nic. Taksówka czeka. Wracali w milczeniu. Rico trzymał ją za rękę, ale nie odezwał się ani razu. Nie wiedziała, co o tym sądzić, postanowiła więc poczekać, aż sam przejmie inicjatywę. Gdy dojechali na miejsce, Rico odprowadził ją do drzwi i pocałował na pożegnanie. Długo i namiętnie. – Zadzwonię, jak tylko uporam się z pracą, dobrze? – zapytał z ustami przy jej uchu. Serce Elli prawie oszalało z radości. – Jasne – szepnęła. – Słodkich snów. – Pogłaskał ją po policzku i pospiesznie wsiadł do taksówki. Stała jeszcze chwilę na progu, próbując opanować rozszalałe emocje. Czy dotrzyma obietnicy? Przemknęło jej przez myśl, że nie powinna się cieszyć, przecież jutro wszystko mogło się znowu zmienić.

ROZDZIAŁ ÓSMY Następnego ranka obudziła się o piątej trzydzieści z uśmiechem na ustach, zanim jeszcze zadzwonił budzik. Zawsze marzyła o pracy na własny rachunek i wstawanie nawet wcześniej niż kiedyś w ogóle jej nie przeszkadzało. Mogła teraz pracować we własnym tempie, przy dźwiękach ulubionej muzyki i w zwykłym ubraniu, a nie w niewygodnej garsonce. Idealnie. Nucąc pod nosem, upiekła babeczki dla kawiarenek i bazy do tortów. Zawiozła kartony wypełnione ciastkami do zleceniodawców, a kiedy wróciła, zabrała się do pokrywania tortów bazową warstwą lukru. Właśnie pozmywała naczynia i odstawiła je na suszarkę, gdy zadzwonił telefon. – Cześć, skończyłem pracę i dzwonię, tak jak się umówiliśmy. Na dźwięk jego głosu serce Elli zabiło mocniej. Próbowała się uspokoić i zachowywać rozsądnie. Powinna mu powiedzieć, że jest zajęta, ale kiedy otworzyła usta, popłynęły z nich słowa, które zaskoczyły ją samą. – Może wpadniesz do mnie? – Nie będę ci przeszkadzał? – Oczywiście, że nie – odpowiedziała, zanim rozsądek zdążył ją powstrzymać.

– W takim razie do zobaczenia za kilkanaście minut. Ledwie posprzątała kuchnię, a już Rico pukał do drzwi. Od razu zauważył cukrowe róże schnące na blacie. – Niesamowite, wyglądają jak prawdziwe! – Ozdobię nimi tort weselny. – Jak zrobiłaś cieniowanie? – Namalowałam farbami spożywczymi, czasochłonne zajęcie, ale bardzo przyjemne. – Przyjemne, powiadasz? – Przysunął się bliżej i objął ją w talii. Zarumieniła się. Miała nadzieję, że nie przyszedł do niej tylko dlatego, że liczył na seks. – Widzę, że postanowiłeś przejść od razu do sedna swojej wizyty – zauważyła sucho i odsunęła się. Rico spoważniał natychmiast. – Przepraszam, nie chciałem. Źle mnie zrozumiałaś. Rzuciła mu sceptyczne, pełne powątpiewania spojrzenie. – Zacznijmy jeszcze raz. Na co masz ochotę? Nie zdołała powstrzymać uśmiechu, choć bardzo się starała. Cokolwiek powiedział, i tak brzmiało dwuznacznie. Zwłaszcza że patrząc na jego zmysłowe usta, sama miała nieprzyzwoite myśli. – Może pójdziemy na górę, do mieszkania, napijemy się kawy i zastanowimy się, jak spędzić dzisiejszy wieczór? – zaproponowała, bo zajęta fantazjowaniem o ustach Rica nie potrafiła nic wymyślić.

– W porządku. Weszli na piętro i udali się prosto do kuchni. – Co zazwyczaj robisz wieczorami? – zapytał, przyglądając się od niechcenia zdjęciom przyczepionym do lodówki kolorowymi magnesami. Ella krzątała się, przygotowując kawę. – Różnie. Czasami idę do kina albo na drinka ze znajomymi, a innym razem padam na sofę i zasypiam przy włączonym telewizorze. Przykro mi, ale nie jestem zbyt rozrywkowa. Nie przepadam za chodzeniem do klubów. – Ja też nie. – W takim razie może wybierzemy się na spacer, na przykład nad rzekę? – Przypomniała sobie ich rzymskie przechadzki i magiczną atmosferę tamtych chwil. – Bardzo chętnie – odpowiedział z entuzjazmem. – Nie znam zbyt dobrze Londynu, a wydaje mi się, że warto go lepiej poznać. Co jest tutaj największą atrakcją turystyczną? Zastanowiła się. – Może zmiana warty przed pałacem Buckingham? Tylko że trzeba wstać wcześnie, żeby zająć sobie dobre miejsca i cokolwiek zobaczyć. – W sobotę? – zasugerował. – Przykro mi, pracuję, ale w niedzielę jestem wolna. – Sześciodniowy tydzień pracy? – Rico wyglądał na szczerze zatroskanego. – Nie, ale akurat w sobotę rano muszę dostarczyć

świeże babeczki do dwóch kawiarenek. Skinął głową. – Zobaczymy więc zmianę warty w niedzielę. Cały czas unikał określenia czasu, jaki zamierzał spędzić w Londynie, co wydawało jej się dziwne. – Długo zamierzasz zostać w Londynie? – spytała w końcu. – Może. Jak zwykle wylewny, pomyślała z irytacją. Dlaczego zawsze stosował uniki i zachowywał się tajemniczo? Miała nadzieję, że nie dlatego, że miał coś do ukrycia. – Zrobimy listę miejsc do obejrzenia? Chyba chciał odwrócić jej uwagę, stwierdziła z rezygnacją. I próbował przejąć kontrolę nad sytuacją, jak zwykle. – Rico, może pozwolisz, że cię oprowadzę po moim mieście? – zapytała z kpiącym uśmieszkiem. – Chyba że jako przewodnik nie akceptujesz konkurencji? Podszedł do niej i pocałował ją w usta, lekko, jakby się z nią drażnił. Jeszcze chwila i sama rzucę się na niego jak oszalała nastolatka, pomyślała w popłochu i ze zdwojonym wigorem zajęła się przygotowywaniem kawy. – Nie wiem tylko, czy Londyn może oczarować mieszkańca Rzymu, najpiękniejszego miasta na świecie – zmartwiła się. – Na pewno może, chociaż masz rację, że żadne inne miejsce nie równa się z Rzymem. Nigdy nie chciałem

mieszkać nigdzie indziej. W zasadzie nie powinna się czuć rozczarowana, przecież nie liczyła na żaden trwały związek. Mimo to deklaracja Rica zabolała ją. Nie wiązał ani z Londynem, ani z nią żadnych planów. Tak się przecież umówiliśmy, zganiła się i postanowiła bardziej się pilnować. Emocje były zazwyczaj złym doradcą. Rozsądek, kalkulacja i zimny racjonalizm – na to stawiała w swoim nowym, niezależnym życiu. Ciesz się chwilą i nie oczekuj niczego więcej, zdawał się mówić Rico i Ella doskonale zrozumiała ostrzeżenie. – Pyszna kawa – pochwalił, wychyliwszy espresso jednym haustem. – Miło mi. – Zrobimy listę miejsc do zobaczenia? Masz tu gdzieś laptop? Ucieszona, że konkretne zadanie pozwoli jej się skoncentrować, Ella przyniosła komputer z salonu i postawiła na stole kuchennym. Rico zamiast usiąść obok, wziął ją na kolana i objął w talii. Pocałował ją w szyję i wyszczerzył zęby w bezczelnym, zadowolonym z siebie uśmiechu. – Myślałam, że naprawdę chcesz zrobić listę – upomniała go żartobliwie. – Oczywiście, ale w przyjemnych okolicznościach – odparł. Miał rację. Cudownie było czuć jego ciepłe, silne ciało tuż przy swoim, ale nie miała najmniejszego

zamiaru mu tego mówić. Wzruszyła ramionami i włączyła laptop. Skompilowali listę znanych zabytków i turystycznych atrakcji, które, miała nadzieję, spodobają się jej wymagającemu gościowi. – Wystarczy, już późno, a my planowaliśmy jeszcze spacer nad rzeką. – Rico odsunął komputer. Kiedy doszli do brzegu Tamizy, słońce chyliło się już ku zachodowi, a niebo spowijała różowa poświata. Szli niespiesznie wzdłuż rzeki aż dotarli do niewielkiego, tradycyjnego pubu. – Czasami wpadam tu na drinka z Julią. Podobno bywał tu Dickens. Jedzenie też mają niezłe, może zgłodniałeś? – Pamiętała, jak troskliwie opiekował się nią w Rzymie, robiąc częste przystanki na picie i jedzenie. – Owszem, chętnie coś zjem – zgodził się. Usiedli przy oknie z widokiem na Tamizę i spędzili miło czas, zajadając się tradycyjnymi brytyjskimi przysmakami, które dla Rica stanowiły egzotyczne wyzwanie. Wracając, przyglądali się światłom miasta rozjaśniającym nocne niebo. – To Millenium Dome. – Wskazała kopułę lśniącą złotem, ozdobioną czerwonymi i niebieskimi światłami na elementach konstrukcyjnych. – Wygląda jak tort, prawda? Rico roześmiał się i przytulając ją, skinął głową. – Londyn nocą wygląda pięknie. – Pochylił się

i pocałował ją czule w usta. – Ty też. – Dziękuję. – Była mu wdzięczna nie za słowa, ale za to, że przy nim naprawdę czuła się piękna i ważna. Słuchał jej uważnie, okazywał zainteresowanie i zadawał dociekliwe pytania, niczego nie krytykując i nie lekceważąc. Objęci doszli do drzwi jej mieszkania. – Wejdziesz na kawę? – zapytała, otwierając drzwi. – Wejdę, ale nie na kawę. – Pochylił się i pocałował ją tak namiętnie, że gdy oderwał usta od jej warg, drżała z podniecenia. Nie protestowała, kiedy wziął ją na ręce i zaniósł na górę do sypialni. Kochali się gorączkowo, intensywnie, mocno i obydwoje szczytowali równocześnie, po zaledwie kilkunastu minutach szaleńczego zbliżenia. Nigdy wcześniej nie straciła tak kompletnie poczucia rzeczywistości i nie poddała się instynktowi. Wstrząśnięta do głębi, wciąż dochodziła do siebie, gdy Rico wyszedł z łazienki kompletnie ubrany. Musiała mieć zdziwienie wypisane na twarzy, bo podszedł do niej, usiadł i pogłaskał ją delikatnie po policzku. – Nie najlepszy pomysł. Zamknęła oczy, próbując zdławić rozczarowanie. – Zobaczymy się jutro? – zapytała i natychmiast pożałowała, że nie potrafi okazać więcej nonszalancji i opanowania. – Nie, czeka mnie ciężki dzień w pracy. Umówmy się na sobotę, dobrze?

– Oczywiście – odpowiedziała szybko, ze sztuczną obojętnością, by nie pomyślał, że zaczęła mieć nadzieję na coś więcej niż tylko przelotny romans. Przecież nie chciała się uwikłać w związek, przypomniała sobie surowo. Usiadła i pożegnała go chłodno. – Cześć. – Do zobaczenia, Ella, bellezza. – Jak zwykle uśmiechnął się ciepło, i nie zważając na jej kwaśną minę, pocałował ją czule na dobranoc. Mimo że piątek upłynął jej na wytężonej pracy, z niezadowoleniem stwierdziła, że cały czas tęskniła za Rikiem i kiedy zadzwonił, jej serce zabiło żywiej. Oczywiście rozzłościła się na siebie, bo przecież niczego jej w życiu nie brakowało. Nie potrzebowała emocjonalnej huśtawki, którą mógł jej zafundować mężczyzna ewidentnie uczulony na jakąkolwiek formę emocjonalnej bliskości. Nie dało się z niego wyciągnąć nawet najbardziej niewinnej informacji na temat życia prywatnego. W sobotę zapukał do drzwi jej pracowni o ósmej trzydzieści rano i Ella próbowała ukryć, jak bardzo ucieszyła się na jego widok. – Co to? – zainteresował się samotną babeczką odłożoną na mały talerzyk. Kiedy dostrzegł swoje imię wypisane lukrem na wierzchu ciastka, roześmiał się radośnie. – Specjalnie odłożyłam jedną, żebyś nie siał spustoszenia i nie podjadał z pudeł z dostawą –

zawtórowała mu śmiechem. – Co muszę zrobić, żeby na nią zasłużyć? – Zmrużył oczy i spojrzał na nią sugestywnie. – Zawieźć mnie z tymi paczkami do dwóch kawiarenek – zasugerowała. – Awansowałem na kierowcę? Ciekawe, chętnie się podejmę, chociaż muszę zapytać, czy oprócz ciastka mogę liczyć na jakieś dodatkowe korzyści? – Objął ją w tali i zajrzał jej głęboko w oczy. – Nie ma mowy – odpowiedziała z udawanym oburzeniem. Pokiwał zrezygnowany głową. – Rozumiem, będę grzeczny. – Tak lepiej – roześmiała się i podała mu jeden z dwóch kartonów z ciastkami. Szybko uporali się z dostawami i metrem podjechali kilka stacji do placu Trafalgar. – Czy to do tej fontanny wszyscy wskakują w sylwestra o północy? – Nie wszyscy. Pewnie wydaje ci się niepozorna, ale wieczorem podświetlają ją i puszczają wodę wyjątkowo wysoko. – Bardzo pragnęła, by ujrzał Londyn jej oczami i dostrzegł jego piękno i wdzięk. Dlaczego jej na tym zależało? Zastanawiała się chwilę, ale Rico już szedł w stronę kolumny Nelsona strzeżonej przez lwy z brązu. – Imponujący pomnik – zauważył. – Możemy wejść do Galerii Narodowej, skoro już tu

jesteśmy, albo korzystając z pięknej pogody, przejść się brzegiem rzeki. Na South Bank zazwyczaj występują artyści uliczni. – Przejdźmy się. Rico przyglądał się z zainteresowaniem żywym rzeźbom, kuglarzom, żonglerom, sprzedawcom balonów i ulicznym grajkom. – Zupełnie jak przy Schodach Hiszpańskich. Nasze miasta wcale nie różnią się od siebie aż tak bardzo. Kiedy zobaczył ogromne młyńskie koło, ożywił się jeszcze bardziej. – Mamy na liście London Eye? – Oczywiście. Nie wiem tylko, czy lepiej przejechać się nim za dnia, czy wieczorem. – Możemy pójść dwa razy. W końcu jestem rozpieszczonym bogaczem. – Udawał urażonego, ale zerkał na nią z żartobliwym błyskiem w oku. – Przecież już cię przepraszałam, co najmniej dwa razy. – Liczę na dodatkowego buziaka. – Zrobił niewinną minę. Jak mogła mu się oprzeć? Potrafił zachowywać się beztrosko, zabawnie, ujmująco, i sprawiać, że czuła się pożądana i ważna. Oczywiście, obawiała się, że zbyt łatwo ulega jego czarowi i być może daje się nabrać na wyrafinowane oszustwo. Nadal mu nie ufała, choć wmawiała sobie, że nie ma to znaczenia, skoro ich romans nie potrwa długo. Nie miała jednak czasu na

dalsze rozmyślania, bo Rico już ciągnął ją w stronę fontanny zainstalowanej w chodniku. Dzieci hasały pomiędzy strumieniami wody wytryskującymi nieoczekiwanie w górę i piszczały radośnie. – Chodź, zobacz jak fajnie! – Pociągnął ją za rękę. – Nie wiem, czy jest jakaś reguła, czy działają na chybił trafił. – Przyglądała się ścianom wody, które to wznosiły się, to opadały. – Wskakujemy na trzy? – zapytał, ale nie czekał na odpowiedź. – Raz, dwa, trzy! Przemokli natychmiast. Rico uradowany przytulił ją i pocałował w mokre usta. – Włosi nie potrafią oprzeć się fontannom, prawda? – Ella wyciągnęła go spod strumienia wody i z politowaniem spojrzała na ich zamoczone ubrania. Nie potrafiła się jednak gniewać. Beztroska zabawa pozwoliła jej oderwać się od zmartwień i przestać rozmyślać o potencjalnych zagrożeniach wdawania się w romans z bałamutnym Włochem. Położyli się na trawie w parku Jubiler, by wyschnąć w popołudniowym słońcu wczesnego lata. – Lubisz chińskie jedzenie? – zapytała. – Tak. – W takim razie dzisiaj zjemy kolację w Chinatown. – Ale się rządzisz! – zażartował, łaskocząc ją. Ella zaniosła się śmiechem i zaczęła się wić, próbując wyzwolić się z żelaznego uścisku Rica. – Przygania kocioł garnkowi! – zawołała.

– Słucham? Machnęła ręką. – Zapomniałam, że to idiom, którego możesz nie znać. Mówi się, że przygania kocioł garnkowi, a sam smoli – wyjaśniła. – Czyli jestem hipokrytą, bo sam często nie pytam innych o zdanie? – Innych może pytasz, ale mnie kilka razy nie zapytałeś – wypomniała mu, ale z łagodnym uśmiechem. – Och, ty! Zaczął ją całować tak namiętnie, że zakręciło jej się w głowie. – Gdyby nie to, że wokół są ludzie, pokazałbym ci, jak potrafię się rządzić. Natychmiast pożałowała, że nie znajdują się w bardziej ustronnym miejscu. Zarumieniła się pod wpływem własnych myśli. – Uwielbiam, jak się czerwienisz, Ella, bellezza. – Odgarnął jej włosy z twarzy i popatrzył na nią z czułością. – Jesteś niezwykła, zupełnie inna niż wszystkie kobiety, które znałem. – Mam nadzieję, że to dobrze – mruknęła niepewnie, zaskoczona jego nagłym wyznaniem. – Oczywiście – odpowiedział. Sam się zdziwił, że tak świetnie bawi się w towarzystwie Elli. Zapominał o całym świecie, czuł się znowu jak dzieciak. Ella nie martwiła się ani

o fryzurę, ani o ubranie, po prostu robiła to, na co miała ochotę, i świetnie się bawiła. Pasowali do siebie, stwierdził z lekkim przerażeniem. Byłoby łatwo poddać się jej urokowi. Ale co mógł jej ofiarować w zamian? Nikt go nigdy nie kochał, ani rodzice, ani dziadkowie, nie potrafił więc odwzajemniać uczuć. Ella zasługiwała na mężczyznę, który da jej prawdziwe, szczere uczucie, takie, na jakie zasługiwała. – Wstawaj, bellezza, czas na zwiedzanie. Mamy przecież długą listę miejsc do zobaczenia. – Musiał się czymś zająć, by przestać w końcu myśleć. Najskuteczniejszy byłby namiętny seks z Ellą, ale obiecał sobie, że nie będzie jej poganiał. Po kolacji w Chinatown, przy której Ella uparła się, że zapłaci połowę rachunku, wrócili metrem do domu. Przy drzwiach Rico nawet się nie zawahał. Wszedł do środka bez zaproszenia, a na pytające spojrzenie zaskoczonej Elli odpowiedział z szerokim uśmiechem: – Obiecałaś mi ciastko. Weszli do kuchni, gdzie na stole czekała czekoladowa babeczka z kremem wiśniowym i marcepanowym nadzieniem. Rico w milczeniu pochłonął ciastko aż do ostatniego okruszka i oblizał się ze smakiem. – Chyba cię porwę, zamknę w kuchni i codziennie będę jadł twoje wypieki – mruknął. – Zmusisz mnie do pieczenia na zawołanie? – Będziesz piekła, co tylko ci się zamarzy, a ja zjem wszystko, co mi podasz. Z rozkoszą.

Nagle w kuchni zrobiło się gorąco. Rico podszedł do niej powoli i położył dłonie na jej biodrach. – W kuchni jeszcze tego nie robiliśmy, prawda? – szepnął i przyciągnął ją do siebie. Ella bezwolnie poddała się jego zręcznym dłoniom i namiętnym ustom. Kochali się najpierw niecierpliwie na stole kuchennym, stęsknieni za swoim dotykiem, a potem powoli i czule w łóżku na piętrze. Kiedy wtuleni leżeli w ciszy, odprężeni i zmęczeni, Ella, nie patrząc mu w oczy, zapytała cicho: – Zostaniesz? Chciał zostać, bardziej, niż mógł wyrazić słowami, ale wiedział, że nie powinien poddawać się tej słabości. Wspólne spanie i budzenie się rano w jednym łóżku należały do rytuałów nieodłącznie związanych z intymnością, uczuciami, miłością, a na to nie był gotowy. I nigdy nie będzie. Ella w głębi duszy na pewno marzyła o miłości i rodzinie, nie powinien jej więc zwodzić. Delikatnie wyplątał się z jej objęć i zaczął się ubierać. – Muszę jeszcze odpowiedzieć na kilka mejli, cały dzień się leniłem. – Użył pracy jako wymówki, bo nie chciał jej sprawiać przykrości, choć i tak na twarzy Elli malowało się bolesne rozczarowanie. – Jutro przyjdę z samego rana – obiecał. – Przecież idziemy na zmianę warty, prawda, pani przewodniczko? Uśmiechnęła się dzielnie.

– Pałac Buckingham znajduje się bliżej twojego hotelu, więc lepiej spotkajmy się w Fontannie – zaproponowała, jak zwykle praktyczna i rozsądna. – O której? – O dziewiątej? – Tak jest. – Zasalutował z przesadną wesołością i pożegnawszy się, wyszedł, pozostawiając po sobie pustkę. Spotkali się w recepcji. – Gotów na podbój Londynu? – Prowadź, przewodniczko! – odparł dziarsko, ciesząc się na cały dzień w towarzystwie Elli. Bardziej niż obserwowanie parady strażników królewskich w czerwonych mundurach i puchatych czapach, ekscytowało go obserwowanie przejętej miny Elli, która starała się zdobyć dla nich jak najlepsze miejsce wśród tłumu turystów. – I jak ci się podobało? – zapytała po wszystkim. – Bardzo. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem. Imponujące. – Cieszę się. Nie łatwo zrobić wrażenie na Rzymianinie. – Tobie się udało – uśmiechnął się dwuznacznie i wziął ją za rękę. – Teraz Tower, więc zachowuj się grzecznie, bo wtrącę cię do najstarszego lochu w Londynie. – Pogroziła mu żartobliwie palcem, ale zauważył, że

komplement sprawił jej przyjemność. – Kiedy byłam mała, uwielbiałam tu przychodzić z mamą i obserwować kruki. – Pokazała mu ptaki przechadzające się po dziedzińcu. – Legenda głosi, że kiedy kruki odlecą, królestwo i wieża Tower obrócą się w ruinę. Dlatego ptakom podcina się skrzydła. – Biedactwa, żyją w luksusowym więzieniu. – Przypomniał sobie złotą klatkę, w której został wychowany. Od początku postanowiono, że przejmie schedę po dziadku i nikt nigdy go nie spytał o zdanie. Skoro zmusili go do prowadzenia rodzinnej firmy, zamierzał robić to po swojemu i dlatego sukces ekspansji europejskiej tak wiele dla niego znaczył. Zamierzał pokazać rodzinie, że wart jest o wiele więcej, niż sądzili, i nie da sobą manipulować niczym bezwolna kukiełka przekazywana z rąk do rąk. – Zobacz, twoje włosy mają tak samo intensywny czarny kolor jak ich skrzydła – zauważyła i potargała mu czuprynę. Złapał ją za rękę, przyciągnął do siebie i pocałował w usta. Zarumieniona zbeształa go ze śmiechem. Zauważył też, że kiedy wspominała dzieciństwo, oczy jej błyszczały. Mimo że dorastała w biedzie, dostała od matki najcenniejszą rzecz na świecie: miłość. Spędzały wspólnie wolny czas, podczas gdy Rico samotnie przebierał w najdroższych zabawkach, które zalegały w każdym kącie jego wielkiej bawialni. W dodatku nie mógł się nikomu poskarżyć, bo wszyscy, zajęci

własnymi planami i interesami, kazali mu się cieszyć, że ma więcej szczęścia niż inne dzieci. Szczęścia, czyli pieniędzy, bo tylko to kochali jego rodzice i tylko o to martwili się dziadkowie. – Rico, co się stało? – Ella zaniepokoiła się jego milczeniem i ponurą miną. Zmusił się do uśmiechu. Jej optymizm i szczery entuzjazm za każdym razem poprawiały mu samopoczucie i sprawiały, że widmo nieszczęśliwego dzieciństwa bladło w pamięci. Świat, dzięki Elli, stawał się lepszy. I właśnie dlatego, że była wyjątkowa, powinien jak najszybciej zostawić ją w spokoju i pozwolić jej znaleźć mężczyznę, na jakiego zasługiwała. Mężczyznę, który miał serce i mógł je oddać wyjątkowej kobiecie. Fakt, że jeszcze tego nie zrobił, najlepiej świadczył o jego egoizmie i okrucieństwie. Ella doznała już wiele złego od ojca, od narzeczonego, a teraz on wykorzystywał cynicznie jej czułe, kochające serce. I nie miał pojęcia, jak to zmienić.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Zaniepokoiła się, gdy na ekranie telefonu wyświetliło się jego imię. Zazwyczaj nie dzwonił do niej w czasie pracy. Czyżby coś się stało? W popłochu i odebrała telefon. – Ella, bellezza, masz pod ręką kalendarz? – Rico nawet się nie przywitał. Zaskoczona, przytaknęła i sięgnęła po gruby diariusz. – Chciałbym się z tobą umówić na spotkanie – oznajmił z powagą. – Przecież widzimy się dziś wieczorem – nie zrozumiała. – Mówię o spotkaniu zawodowym, a nie dla przyjemności. Ella zarumieniła się na samą myśl o tym, jak kończyło się każde ich spotkanie. – Zawodowe? W jakim sensie? – Chodzi o potencjalne zamówienie na tort okazjonalny. Termin za miesiąc. Wolisz to omówić u siebie w kuchni czy u mnie w biurze? – Twoje biuro znajduje się w Rzymie – zauważyła kwaśno. – W moim londyńskim biurze – poprawił się. Był wyraźnie zakłopotany. – Kupiłeś Fontannę?! – prawie krzyknęła z wrażenia.

– Hm. Wylewny jak zawsze, westchnęła i postanowiła nie ułatwiać mu zadania. Milczała. – Otwieramy za miesiąc i potrzebujemy tortu na przyjęcie inauguracyjne. Myślisz, że zdążyłabyś coś upiec? – Zależy, o jakim rozmiarze mówimy – stwierdziła, przeglądając kalendarz. Zaśmiał się niedwuznacznie. – Rico! Mówię o torcie! – Oczywiście, bellezza, oczywiście. Chcesz wiedzieć, ilu gości planujemy zaprosić? – Tak. Dodatkowo musisz określić mniej więcej, jaki kształt i smak cię interesuje. – Przemyślę szczegóły i prześlę ci mejlem, a resztę omówimy na spotkaniu. – W porządku. Jestem wolna dzisiaj, po czwartej. – Przyjadę do ciebie, żebyś nie traciła czasu na dojazdy – zaproponował. – W porządku. Mam nadzieję, że sprostam konkurencji. Pewnie sprawdzasz też oferty innych firm cukierniczych? – Rico jako wytrawny biznesmen na pewno nie ryzykowałby kompromitacji tylko dlatego, że z nią sypiał. Mruknął coś niewyraźnie i dodał szybko: – Widzimy się o czwartej trzydzieści. Ciao – pożegnał się. Kiedy zapukał do jej drzwi, Ella miała już kilkanaście

szkiców. – Jestem pod wrażeniem – przyznał. – Poczekaj, aż je zobaczysz. Może nic ci się nie spodoba. To tylko wstępne propozycje. – Nie mogę się doczekać, pokazuj. – Rozsiadł się wygodnie przy stole kuchennym. – Mogę zrobić tort w kształcie hotelu. – Podała mu pierwszy rysunek przedstawiający replikę budynku w pomniejszeniu. – Podoba mi się. Wzniosła oczy do nieba. Miała nadzieję, że nie będzie kurtuazyjnie zachwycał się każdym projektem. – Albo w kształcie fontanny, którą macie na dziedzińcu. – Rico pokiwał z aprobatą głową, gdy położyła przed nim drugi szkic. Prosty postument, cukrowa fontanna w środku. – Krople wody z lukru można umocować na drutach – dodała. – Robi wrażenie. Swój najlepszy pomysł zachowała na koniec. – Oczywiście tort nie musi być aż tak tradycyjny. – Nie? – Na prostej bazie z ciasta można umieścić pojedyncze babeczki na kilkupiętrowej paterze, tak by tworzyły wieżę, na szczycie której znajdzie się miniatura fontanny. – Ciekawe. Na pewno chcę, by pojawił się motyw fontanny. Planuję zamówić fontannę z płynną czekoladą i drugą z szampanem. – Przyglądał się z namysłem

rysunkowi. – W takim razie chyba wieża z fontanną pasowałaby najbardziej. – Też tak myślę. A koszty? Bez słowa podała mu kartkę z kwotą. Zerknął na nią przelotnie i bez namysłu zdecydował: – Zgoda. – Umowa stoi – ucieszyła się. – Przyjęcie odbędzie się wieczorem? – Tak, najprawdopodobniej w sobotę. – Nie powiedziałeś mi, jaki smak wybrałeś – przypomniała sobie, choć siedział tak blisko i uśmiechał się tak zmysłowo, że coraz trudniej było jej się skupić na pracy. – Zgadnij. – Nie mów, że czekoladowy? Przecież zamawiasz też fontannę z czekoladą. Nie przesadzasz? – Czekolady nigdy za wiele – oznajmił z przekonaniem. – Mówisz jak dziewczyna. – Naprawdę? – Zmrużył oczy i wstał. – Chyba muszę ci udowodnić swoją męskość – zagroził żartobliwie. Wziął ją w ramiona i całował, dopóki nie straciła tchu. – Przyznaję, jesteś stuprocentowym mężczyzną – powiedziała, kiedy złapała oddech. – Wszystkie spotkania w interesach tak kończysz? – Nie, właśnie wprowadziłem nowy zwyczaj. A teraz wskakuj w najlepsze ciuchy. Musimy się pospieszyć. –

Wyjął z kieszeni dwa kartoniki i zamachał jej nimi przed nosem. – Przecież bilety na to przedstawienie wyprzedano już kilka miesięcy temu! – Czasami opłaca się być rozpieszczonym bogaczem. – Mrugnął do niej porozumiewawczo i wyszczerzył zęby w bezczelnym uśmiechu. Przez następne dwa tygodnie spotykali się codziennie po pracy. Czasami wychodzili do miasta, czasami Rico zjawiał się na progu z siatką wiktuałów i gotował dla nich kolację. Jednak każdy wieczór kończyli tak samo – kochając się namiętnie. W weekendy odwiedzali kolejne miejsca zapisane na liście londyńskich atrakcji. Ella nigdy wcześniej nie była aż tak szczęśliwa. Powoli nabierała zaufania do Rica. Dopuściła nawet do siebie myśl, że ciepły, zabawny, uważny i namiętny mężczyzna nie musi okazać się kłamcą. W niedzielę obudził ją telefonem o szóstej rano. – Wstawaj, słoneczko! – zawołał radośnie. – W niedzielę? – jęknęła z rozpaczą, przecierając zaspane oczy. – Mam dla ciebie niespodziankę, wybieramy się do miejsca, którego nie ma na naszej liście. Przygotuj paszport. – Paszport, dlaczego? – To niespodzianka. Zaufaj mi, spodoba ci się. Przyjadę po ciebie za pół godziny.

Zaintrygowana, szybko wzięła prysznic i ubrała się. Punktualnie o szóstej trzydzieści pod jej drzwiami stała taksówka, a Rico dzwonił do drzwi. – Masz paszport? – zapytał, prowadząc ją do samochodu. – Tak. Powiesz mi teraz, dokąd się wybieramy? – Na śniadanie. Taksówka zatrzymała się przy lotnisku. Ella zadarła głowę i studiowała uważnie tablicę odlotów. – Nic ci to nie da. Nie lecimy samolotem liniowym. – Masz prywatny samolot? – Ella otworzył szeroko oczy. – Nie, pożyczyłem od kolegi – uśmiechnął się, widząc, jakie na niej zrobił wrażenie. – Tak jak mieszkanie w Rzymie? – zapytała podejrzliwie. – Nie, naprawdę. Rozpieszczeni bogaci chłopcy lubią się wymieniać zabawkami. W zamian Giuseppe pojeździ sobie przez miesiąc moim samochodem. Roześmiała się. – Niech zgadnę: mówimy o włoskim sportowym wozie w kolorze czerwonym? – Jestem aż tak przewidywalny? – zmartwił się teatralnie. – Niestety – westchnęła. – Dlatego nie spodziewam się, że zdradzisz mi cel naszej wycieczki. – Nie denerwuj się. Myślę, że będziesz zadowolona.

Wiem, że wyskoczenie na jeden dzień za granicę może wydawać się nieco dekadencką rozrywką, ale… Zresztą, sama zobaczysz. – Objął ją i poprowadził w kierunku bocznych drzwi. Do końca nie potrafiła zgadnąć, dokąd zmierzają, a kiedy wylądowali na wiedeńskim lotnisku, zaniemówiła z wrażenia. Rozglądała się dookoła z otwartymi ustami i nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. – Wspomniałaś w Rzymie, że chciałabyś odwiedzić Wiedeń. – Rico zaniepokoił się jej milczeniem. – Uznałem, że to ze względu na tutejszą tradycję cukierniczą. – Tak, absolutnie. – Ella odzyskała w końcu głos. Była wyraźnie wzruszona. – Rico, to najmilsza rzecz, jaką dla mnie kiedykolwiek zrobiono. Dziękuję. – Cała przyjemność po mojej stronie – uśmiechnął się z zadowoleniem i pocałował ją lekko w policzek. Pociągiem dostali się do centrum, skąd metrem podjechali w okolice katedry. – Chodźmy. – Rico pociągnął ją za rękę. Poddała mu się, zaintrygowana i przyjemnie zaskoczona, że zaplanował dla niej wycieczkę. Zaprowadził ją do najstarszej cukierni w Wiedniu. Za szkłem wystawy pyszniło się ponad pięćdziesiąt różnych tortów i drugie tyle ciastek we wszystkich kolorach tęczy. Nie mogła od nich oderwać wzroku. – Usiądziemy? – zaproponował. Ella, ociągając się,

ruszyła za nim do części kawiarnianej na piętrze. – Popatrz na ten żyrandol! Jak tu pięknie! – Cieszę się, że ci się podoba. – Podał jej kartę. – Jak mam wybrać spośród kilkudziesięciu smaków? – zmartwiła się, ale po chwili jej twarz rozjaśnił uśmiech. – Skoro jesteśmy w Wiedniu, powinnam zamówić tort Sachera. Pocałował ją w szyję i szepnął: – Na tort pójdziemy później, w pewne specjalne miejsce, możesz więc spróbować czegoś innego. Po długim i gorączkowym namyśle Ella wybrała Esterhazytorte. – Uwielbiam tradycyjne, wielowarstwowe torty. Pracowałam kiedyś z dziewczyną z Australii, która dała mi przepis na tort Hummingbird, najlepszy jaki jadłam. – Nigdy o nim nie słyszałem. – Rodzaj ciasta z różnymi owocami tropikalnymi i kremem. Jeśli będziesz grzeczny, upiekę ci go. – Wolę być niegrzeczny… – Nachylił się i musnął ustami jej wargi. Natychmiast się zmieszała, a on, uradowany, rozsiadł się wygodnie. – Łatwo cię zawstydzić, Ella, bellezza – stwierdził zadowolony z siebie. Na szczęście kelnerka przyniosła właśnie kawę i ciastka i Ella nie musiała się silić na celną ripostę. – Hm, migdałowy biszkopt z kremem orzechowym – mruknęła, mrużąc oczy. – Pycha, spróbuj. – Podała mu

kawałek tortu na swoim widelcu wprost do ust. – Dobry, ale mój lepszy. – Nakarmił ją swoim ciastkiem. – Bardzo czekoladowy! – roześmiała się. – Ale smakowity – przyznała. Kiedy skończyli jeść, Rico zaczął się niecierpliwie kręcić. – Gotowa na kolejną atrakcję? – zapytał w końcu, gdy już uregulował rachunek. Ella zmarszczyła brwi. – To jeszcze nie wszystko? Rico uśmiechnął się tryumfalnie i poprowadził ją na zaplecze, gdzie czekał już na nich cukiernik z dwoma kompletami białych fartuchów i czapek. Ella oszalała z radości, a jej mina wynagrodziła mu po wielekroć godziny spędzone na ustalaniu planu wycieczki. W kuchni pracowało kilkunastu cukierników uwijających się przy marmurowych blatach. Najbardziej zafascynowała ją praca cukiernika malującego cukrowego konia zdobiącego wielki tort okolicznościowy. – Spójrz na grzywę, jak on osiągnął efekt falującego na wietrze włosia! – zachwycała się, zaciskając ręce w piąstki niczym mała dziewczynka. Cukiernik pokazywał Elli różne techniki malowania, a Rico, niezbyt zainteresowany tajnikami cukiernictwa, przyglądał się z przyjemnością zarumienionej, podekscytowanej Elli chłonącej każde słowo swojego

nauczyciela. Teraz nie wątpił już, że udało mu się ją zaskoczyć i sprawić jej przyjemność. Zdziwił się tylko, że sam czerpał z tego tak wielką satysfakcję. Przecież nie oczekiwała od niego niczego, a on z własnej woli spełniał jej marzenia i cieszył się, że potrafi je odgadnąć. – Niesamowite. Nie mogę uwierzyć, że zorganizowałeś dla mnie prywatne warsztaty w najlepszej cukierni w Wiedniu! Dziękuję! – Kiedy wyszli na ulicę Ella była tak podekscytowana, że prawie unosiła się nad ziemią. – Cieszę się, że ci się podobało. – Objął ją i uściskał serdecznie. Stali w pobliżu Pałacu Hofburg, zaproponował więc: – Wejdziemy do środka, jak przystało na turystów? Pokiwała żywiołowo głową i po chwili przechadzali się po królewskich pokojach. Ella zatrzymała się przed portretem Sisi w białej sukni. – Była piękna – westchnęła oczarowana urodą władczyni. Obok portretu, w gablocie, wystawiono diamentowe spinki w kształcie gwiazd, którymi Sisi przyzdabiała swe niewiarygodnie długie włosy. – Pięknie byś w nich wyglądała – zauważył. Ella pokręciła krytycznie głową. – Myślę, że pasują bardziej do ciemnych włosów. Ale to piękny wzór, wyglądałby niesamowicie na torcie – dodała.

– Diamenty na cieście? – zdziwił się naiwnie. – Z lukru! – Ella wzniosła oczy do nieba. – Przy użyciu odpowiednich barwników i cukru brokatowego można stworzyć jadalną replikę klejnotów. – Uwielbiam, gdy wszystko kojarzy ci się z wypiekami! – Przytulił ją i pocałował w czubek głowy. – Przecież jesteśmy w stolicy europejskiego cukiernictwa! – próbowała się usprawiedliwić. W sklepiku z muzealnymi pamiątkami Rico zauważył, że dłuższy czas przyglądała się posrebrzanej kopii biżuterii z gabloty, w której diamenty zastąpiono cyrkoniami. Mimo przystępnej ceny nie zdecydowała się na zakup. Po wizycie w muzeum przechadzali się uliczkami pełnymi sklepików i oglądali wystawy. Rico nie mógł przestać myśleć o diamentowych gwiazdkach, które tak oczarowały Ellę. – Nie nosisz biżuterii, prawda? – zapytał od niechcenia. – Pierścionki spadają podczas wyrabiania ciasta i przeszkadzają przy wałkowaniu. Czasami noszę naszyjnik, ale rzadko. Zawsze szkoda mi było pieniędzy na błyskotki. Da się przecież żyć bez nich. Jak zawsze rozsądna, pomyślał z czułością. I wtedy, kątem oka, na wystawie jednego z najdroższych sklepów jubilerskich zauważył naszyjnik z gwiazdą identyczną jak ta przy spinkach Sisi. Prawdziwe diamenty połyskiwały w słońcu. Wyobraził sobie klejnot na nagiej, smukłej szyi Elli, i zrobiło mu się gorąco.

– Czas na tort Sachera – oznajmił i zaprowadził ją do kawiarni specjalizującej się w wypieku słynnego smakołyku. – Wybaczysz mi, jeśli cię na chwilkę opuszczę? – zapytał, kiedy złożyli już zamówienie. – Oczywiście. Miał nadzieję, że siedząca tyłem do wejścia Ella, nie zorientuje się, że zamiast do toalety, wymknął się pospiesznie na zewnątrz. Pobiegł do jubilera, bez oglądania, w pośpiechu kupił naszyjnik z gwiazdą, i wcisnąwszy pudełko z klejnotem głęboko do kieszeni spodni, wrócił biegiem do kawiarni. – Bałam się, że zabłądziłeś. Kawa ci wystygła. – Ella przyglądała mu się badawczo. – Przynajmniej się nie poparzę – odparł beztrosko i wypił kawę, jak zwykle, jednym haustem. W drodze powrotnej na lotnisko Ella uparła się, by wstąpić do sklepu z czekoladkami wiedeńskimi. Przez całą drogę powrotną trzymali się za ręce. Kiedy dotarli do domu, Ella, z nieśmiałym uśmiechem, wręczyła mu niewielkie pudełko. – Dla mnie? Myślałem, że kupujesz czekoladki dla Julii. – Mam także coś dla niej, nie martw się. – Wyciągnęła z torby drugie pudełko i pomachała nim. – Wiem, że to nic wielkiego, ale chciałam ci jakoś podziękować za podarowanie mi wspaniałego dnia. Spełniłeś jedno z moich marzeń.

Rico starał się ukryć zakłopotanie i wzruszenie. Nigdy nie dostał bezinteresownego prezentu. Upominki od dziadków i rodziców zazwyczaj służyły przekupstwu. Z kolei jego dziewczyny oczekiwały, że będą obsypywane kosztownościami, ale nigdy się nie rewanżowały nawet drobiazgiem. Przypomniał sobie o naszyjniku i od razu poczuł się pewniej. – Dziękuję, sprawiłaś mi miłą niespodziankę, więc ja też mam coś dla ciebie. – Wyjął z kieszeni pudełko z naszyjnikiem i podał Elli. Serce Elli zamarło na moment. Na pewno nie pierścionek, pomyślała, kiedy ochłonęła po początkowym szoku. Pudełko było za duże. – Otwórz – zachęcił ją. Na aksamitnej poduszeczce leżała połyskująca migotliwie gwiazdka zawieszona na łańcuszku. Naszyjnik, pomyślała. Dlatego zapytał mnie o biżuterię, przypomniała sobie. Nie miała pojęcia, kiedy udało mu się go kupić, ale dokonał idealnego wyboru. Gwiazdka była zachwycająca. – Dziękuję – szepnęła i przytuliła się do niego. Stali objęci, w ciszy, ciesząc się porozumieniem bez słów. Ella uznała, że naszyjnik stanowił swego rodzaju wyznanie. Rico użył go zamiast słów, które zawsze przychodziły mu z trudem. – Nie chcę, żeby ten idealny dzień już się skończył. Zostaniesz?

Nigdy nie zostawał na noc. Nie dopuszczał do stworzenia sytuacji kojarzącej się z bliskością i intymnością wspólnego życia, choć przy Elli kilka razy prawie złamał swą zasadę. Jeden raz mógł chyba pozwolić sobie na gest, który przecież niczego nie zmienia – w końcu ustalili na początku, że nie ma mowy o jakimkolwiek poważnym zaangażowaniu. Tylko jedna noc, postanowił. – O której dokładnie wstajesz? – spytał, udając, że wizja wspólnej nocy nie robi na nim najmniejszego wrażenia. – O wpół do szóstej – odpowiedziała ostrożnie, zapewne spodziewając się odmownej odpowiedzi. – Nieludzka pora – skrzywił się. – Ale dla ciebie mogę nawet w ogóle nie spać, bellezza – spojrzał na nią lubieżnie i dodał: – Chętnie zostanę.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Pod koniec tygodnia, pod wpływem impulsu, Ella wysłała do Rica wiadomość: „Potrzebuję testera”. Odpowiedział entuzjastycznie: „Zgłaszam się! Gdzie i kiedy?”. „U mnie w kuchni, po pracy. Przyjedź głodny” – odpisała, szczęśliwa, że jej nie zbył. O szóstej przyszła kolejna wiadomość: „ Jestem w drodze. Umieram z głodu”. Uśmiechnęła się do siebie i skończyła lukrować ostatnią babeczkę. – Ależ zapach! – westchnął, gdy wpuściła go do środka. Ucałował ją na powitanie i zerknął na ciastka ustawione w rządku na blacie kuchennym. Obok zauważył miseczkę z sorbetem cytrynowym i szklankę wody z lodem. – Po co to? – zapytał. – Do oczyszczania podniebienia, żeby smaki się nie mieszały. Spróbował pierwszej babeczki. – Pycha! – zachwycił się. – Biszkopt smakuje nietypowo… – To ciasto z owocami egzotycznymi, takie jak w torcie Hummingbird, o którym ci opowiadałam. A krem? – Pomarańczowy, prawda? – Wziął drugi kęs ciasta. – Pasuje do biszkoptu. – Pokiwał głową z aprobatą.

– Na bazie serka homogenizowanego – dodała. – W porządku, zjedz trochę sorbetu i popij wodą. Posłusznie wypełnił polecenie, zerkając tęsknie na niedojedzone ciastko. – Teraz numer dwa, ta sama baza, ale inny krem. – Podała mu drugą babeczkę i niecierpliwie czekała na reakcję. – Lepsza! Limonka? Krem ma więcej wyrazu, kwaskowaty smak kontrastuje przyjemnie ze słodkim biszkoptem. – Rico rozkoszował się puszystym wypiekiem z kremową masą. – Świetnie – mruknęła pod nosem i zanotowała opinię Rica w zeszycie. Ponownie oczyścił kubki smakowe sorbetem i wodą i skosztował trzeciego ciastka. – Dobre, ale dla mnie za słodkie – ocenił. – Też mi się wydawało, że nie pasuje, ale musiałam się upewnić. Dziękuję – wyjaśniła i zamknęła zeszycik z notatkami. – To wszystko? – Rico wyglądał na rozczarowanego. – Tylko trzy? Spodziewałem się całej tacy różnokolorowych słodkości, takich jak na otwarciu twojej firmy. – Z dwukolorowym kremem? – przypomniała sobie. – Pewnie są pracochłonne i skomplikowane w przygotowaniu – zreflektował się. – Nie, przeciwnie, to dziecinnie prosta technika zdobienia. Daj mi chwilkę, a pokażę ci, jak to się robi.

Będziesz nawet sam mógł spróbować swoich sił w cukiernictwie. – Mrugnęła do niego wesoło. – Super! – ucieszył się. – Musisz zdjąć koszulę – rozkazała. – Słucham?! – osłupiał. – Ubrudzisz się barwnikami spożywczymi. Szkoda twojej eleganckiej koszuli – wyjaśniła Ella, jak zwykle praktyczna i rozsądna. Nie musiała długo go namawiać. Podał jej koszulę, a ona odwiesiła ją w bezpieczne miejsce. Kiedy wręczyła mu fartuch, skrzywił się z odrazą. – Za nic w świecie – żachnął się. – Jak sobie życzysz. – Wzruszyła ramionami. – Niezła klata, panie Rossi – zauważyła. – Może też pozbędziesz się bluzki? – zapytał z nadzieją w głosie. – W twoich snach! – Ella zabrała się energicznie do mieszania produktów. Potem kazała mu napełnić papierowe pilotki ciastem. – Całkiem dobra zabawa. – A co będziemy robić, podczas gdy ciastka się pieką? – Złapał ją w talii i przyciągnął do siebie. – Skup się. – Ze śmiechem wywinęła się z jego objęć. – Zabieramy się za krem. Kiedy upieczone ciastka ostygły, wręczyła mu pędzelek. – Teraz zdradzę ci sekret efektu cieniowania na kremie. Zanurz pędzelek w barwniku i namaluj linię

wewnątrz rękawa cukierniczego. Śmiało, maluj, tak jak ci fantazja podpowiada. – Gdyby to była czekolada… Spojrzał łakomie na jej dekolt. – Wiem, co bym pomalował. – Przypominam ci, że znajdujesz się w profesjonalnej kuchni i nie wolno ci łamać zasad higieny – roześmiała się. – Tak jest, szefowo. – Zasalutował, po czym dodał przebiegle: – Z drugiej strony, rozpieszczeni bogacze uwielbiają łamać zasady. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Może jednak skusisz się na zdjęcie bluzki? – Skup się – upomniała Rica, bo czuła, że jej własne myśli zaczynają dryfować w niebezpieczne rejony. – Dobrze, już dobrze – poddał się. – Złóż rękaw, tak żeby kolor się rozsmarował na ściankach. Rico wypełnił polecenie i spojrzał podejrzliwe na ledwie widoczny kolor. – Chyba coś zepsułem. – Nie, zobaczysz, że ci się uda. – Ella napełniła rękaw kremem. – Teraz powoli wyciskasz krem. I proszę, efekt cieniowania gotowy! Teraz twoja kolej. Przyozdobiła jedno ciastko karbowaną wstęgą białego kremu z różowym cieniowaniem i podała mu rękaw cukierniczy. – Chyba końcówka się zatkała. – Mimo że naciskał, z rękawa nie wydobyła się nawet kropla kremu.

– Spróbuj chwycić inaczej rękaw. – Stanęła za nim i położyła dłonie na jego rękach. Rico westchnął z zadowoleniem. – Może jednak zdejmiesz bluzkę? – zaproponował ponownie. – Skup się na pracy – zganiła go, ale wizja przylgnięcia nagim ciałem do jego gołych pleców sprawiła, że zapomniała na chwilę o całym świecie. – W mojej kuchni? Nie ma mowy – odpowiedziała zdecydowanie, ale mało brakowało, a spełniłaby jego życzenie. Rico zrobił nieszczęśliwą minę, ale zręcznie nałożył na ciastko idealną spiralę dwukolorowego kremu. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. – Albo już to wcześniej robiłeś, albo masz wrodzony talent! – Znam ten ruch – odpowiedział z tajemniczym uśmiechem. – Nie rozumiem… – Pozwól, że zademonstruję. – Odłożył rękaw cukierniczy. Zanim się zorientowała, podwinął do góry jej spódnicę i wsunął dłoń w majki. Kciukiem zaczął zataczać niewielkie kółka. Jęknęła z rozkoszy. – Może teraz zgodzisz się zdjąć bluzkę? Pragnę cię. – Poruszył palcem nieco szybciej i Ella była w stanie jedynie pokiwać głową. Rico jedną ręką ściągnął jej bluzkę. Ella poruszała biodrami, oddychając ciężko, a on całował ją po

piersiach. W pewnej chwili palcem rozsmarował na jej sutku odrobinę kremu, po czym zaczął go powoli, metodycznie zlizywać. Ella całkowicie straciła poczucie rzeczywistości. Usiadła na blacie, rozłożyła szeroko nogi i poddała się potężnej fali przyjemności, która wstrząsnęła jej ciałem. Złapała Rica za szyję i przylgnęła do niego, oddychając spazmatycznie. Przytulił ją mocno i czekał, aż się uspokoi, delikatnie głaszcząc po włosach. Ella, odzyskiwała powoli świadomość, gdzie jest i co się wydarzyło. Babeczki z dwukolorowym kremem już zawsze będą mi się kojarzyły z Rikiem, pomyślała. Niespiesznie zjedli resztki ciastek, karmiąc się nawzajem, i posprzątali. Postanowiła nie prosić go, by został. I tak podarował jej jeden z najpiękniejszych wieczorów w życiu. Wracając późnym wieczorem do hotelu, Rico żałował, że nie zdobył się na odwagę i nie został u Elli na noc. Pragnął zasnąć i obudzić się u jej boku, wtulony w jej boskie ciało, i rozpocząć dzień od ucałowania jej ust, zanim jeszcze się obudzi. Te marzenia wytrąciły go z równowagi. Mogły oznaczać tylko jedno – istniało poważne ryzyko, że on, Rico Rossi, biznesmen bez serca, zaczyna się zakochiwać. Zastanawiał się, jaką cenę przyjdzie mu za to zapłacić?

ROZDZIAŁ JEDENASTY Rico pracował bardzo intensywnie, starając się nie zaniedbywać hoteli we Włoszech, mimo że finalizacja zakupu Fontanny pochłaniała mnóstwo czasu i energii. Każdą wolną chwilę spędzał z Ellą, ale zawsze czuł niedosyt i denerwował się, że nie może być z nią cały dzień. Jeszcze bardziej wyprowadził go z równowagi fakt, że ilość czasu spędzonego z Ellą psuje mu humor. Nigdy nie uzależniał swojego samopoczucia od innych ludzi. Doświadczenie podpowiadało mu, że to szalenie ryzykowna strategia. W dniu inauguracji hotelu nie znalazł nawet chwili, żeby do niej zadzwonić. Przez recepcję przekazał jej klucz do swojego apartamentu, by mogła się przebrać przed przyjęciem, i oddelegował do pomocy w kuchni jednego z kucharzy zatrudnionych na co dzień w restauracji hotelowej. W środku dnia dostał wiadomość ze zdjęciem: dwukolorową piramidę ciastek z kremem z ciemnej i z białej czekolady wieńczył okrągły tort pokryty białym lukrem i ozdobiony cukrową fontanną, z której wypływały lazurowe strumyczki lukrowej wody umocowane na prawie niewidocznych drucikach. „Niesamowite! Tort jest idealny, dziękuję, bellezza„ odpisał. Na początku przyjęcia Rico udzielał wywiadów

i pozował do zdjęć z gośćmi, najchętniej z tortem w tle. Miał nadzieję, że przyjęcie przysporzy Elli nowych klientów i pozwoli jej zaprezentować swój talent wśród wpływowych ludzi. Jednak mimo że co chwilę ktoś domagał się jego uwagi, kiedy autorka spektakularnego wypieku pojawiła się na sali, zaniemówił z zachwytu i przez chwilę zapomniał, gdzie się znajduje. W czarnej prostej sukni, wysoko upiętych włosach i z połyskującą diamentową gwiazdą na szyi wyglądała zjawiskowo. Kiedy większość gości w końcu sobie poszła, natychmiast ją odnalazł. W okolicach bufetu przyglądała się resztkom tortu, który podczas przyjęcia cieszył się ogromnym powodzeniem. – Wyglądasz wspaniale. Przepraszam, że zaniedbywałem cię przez większość czasu. Nawet z tobą nie zatańczyłem. – Nie ma problemu. Pracowałeś. To zrozumiałe, że musiałeś poświęcić czas gościom. – Pogłaskała go po policzku i uraczyła promiennym, szczerym uśmiechem. Na moment zaniemówił. Jego dotychczasowe towarzyszki zazwyczaj domagały się ciągłej atencji i robiły mu karczemne awantury, gdy je choć trochę zaniedbał. – Zobacz, pochłonęli prawie cały tort – zauważyła ze zdumieniem. – Był przepyszny i prezentował się imponująco. Dziękuję. Mam nadzieję, że zdjęcie pojawi się w prasie i na stronach internetowych.

– Wystarczy, jeśli je zamieścisz z linkiem do mojej strony przy relacji z otwarcia. – Masz naturalny talent do marketingu. Myślisz o wszystkim – odparł z nieskrywanym podziwem. – Na pewno uda ci się zbudować imperium cukiernicze – zaśmiał się życzliwie. – Kto wie? – odpowiedziała uradowana. – W każdym razie bardzo się cieszę. Nie sądziłam, że wszystko ułoży się aż tak wspaniale. – Ja też nie – przyznał, choć nie był pewien, czy mówią o tym samym. – Wiesz co, mam pomysł. Sprawmy, by ten dzień na zawsze zapisał się w naszej pamięci. Porywam cię – mrugnął do niej i złapawszy za rękę, pociągnął w stronę wind. Gdy tylko drzwi się zamknęły, przycisnął ją całym ciałem do ściany i zaczął gorączkowo całować, tak że po chwili obojgu zabrakło tchu. Drzwi otworzyły się i zamknęły ponownie kilka razy, zanim się zorientował, że znajdują się na właściwym piętrze. – Przecież twój apartament jest gdzie indziej – zauważyła zaniepokojona. – Dzisiejsza noc wymaga wyjątkowej oprawy. Otworzył drzwi apartamentu dla nowożeńców i wpuścił Ellę do środka. Na stoliku, w kubełku z lodem, zgodnie z planem chłodził się szampan. Rico włączył nastrojową muzykę i skłonił się z galanterią. – Czy mogę panią prosić do tańca?

Ella z dumą obserwowała, jak brylował w towarzystwie i z naturalną elegancją radził sobie z natłokiem ludzi domagających się jego uwagi i atencji. A mimo to zaplanował ich intymne spotkanie po przyjęciu i zadbał o jego wyjątkową oprawę. Wzruszyła się. Nikt nigdy wcześniej nie sprawił, że czuła się najważniejsza na świecie. – Z przyjemnością, panie Rossi – odpowiedziała. Kiedy wtulona w jego ramiona kołysała się w takt muzyki, nagle zrozumiała, że nie ma już odwrotu. Zakochała się w Ricu Rossim, mimo że tak bardzo się przed tym wzbraniała. Nie umiała wskazać konkretnego momentu, kiedy to się stało, ale wiedziała dokładnie dlaczego. Trudno się nie zakochać w mężczyźnie o takiej sile i ambicji połączonej z poczuciem humoru i wielkim ciepłem wewnętrznym. Nigdy się nie emocjonował i nie był małostkowy. Spokojnie, dyskretnie rozwiązywał problemy. Nie obiecywał więcej, niż mógł dać, i dbał o nią jak nikt przedtem. Czy to przypadek, że zaaranżował ten wyjątkowy wieczór w apartamencie dla nowożeńców? Oczywiście, Rico, nieskory do zwierzeń i okazywania emocji, nie wspomniał ani słowem o swoich uczuciach, co przecież nie znaczyło, że ich nie miał. Nie zamierzała zmuszać go do wyznań, ale mogła okazać mu swą miłość w sposób, który go nie spłoszy. – Rico, pragnę cię – szepnęła. Użyła słów, które znał i rozumiał, choć miała ochotę powiedzieć mu, że jej

uczucia są o wiele głębsze. Zareagował tak, jak się spodziewała. Zagarnął jej usta w niecierpliwym, namiętnym pocałunku, a w niej eksplodowało pożądanie. Dziś w nocy zamierzała dać mu wszystko, całą siebie. – Też cię pragnę, bellezza. – Wziął ją na ręce i ruszył w stronę sypialni. W tej chwili Ella była pewna, że obydwoje czują dokładnie to samo. Rico postawił Ellę przy łóżku i rozpiął jej sukienkę. Pozwolił, żeby czarny jedwab opadł na podłogę. Nie mógł się doczekać, aż zobaczy ją w samym naszyjniku. Nadal nie wyznał jej, że kamienie, które wzięła za cyrkonie, były naprawdę diamentami, ale miał nadzieję, że nie uzna tego za kłamstwo. Czarna koronkowa bielizna kontrastowała pięknie z kredowobiałą, delikatną skórą Elli. – Twoje ciało, bellezza, jest absolutnie zachwycające – mówił jak w transie, zsuwając ramiączka stanika w dół. W odpowiedzi rozpięła biustonosz i rzuciła go na podłogę. – Ach! – Z gardła Rica wyrwało się jęknięcie. Ella zdjęła spinkę i rozrzuciła złociste włosy, które opadły jedwabistą kaskadą na jej nagie ramiona i piersi. – A ty wciąż ubrany? – mruknęła zmysłowo. W sekundę zrzucił wszystkie ubrania i przylgnął do

niej całym ciałem. – Widzę, że nie tracisz czasu – roześmiała się. – Za bardzo cię pragnę, nie mogę czekać – jęknął i sięgnął po prezerwatywę leżącą na nocnej szafce. Ella położyła się na łóżku i rozchyliła zachęcająco uda. Wszedł w nią jednym mocnym ruchem, zagłębił się w gorące, wilgotne ciało, poddające się z rozkoszą każdej jego pieszczocie. Pchnął mocniej, a ona jęknęła i zatopiła palce w jego włosach. Przyciągnęła jego głowę do piersi, które czekały niecierpliwie na dotyk. Ssał je i całował, aż Ella zaczęła krzyczeć z rozkoszy. Uwielbiał, kiedy traciła kontrolę i dawała swej namiętnej naturze przejąć ster. Jeszcze kilka ruchów biodrami i zacisnęła się wokół niego w spazmie spełnienia, wykrzykując jego imię. Przytrzymał ją mocno i pozwolił, żeby jej zaciskające się mięśnie doprowadziły go do eksplozji rozkoszy. Niech ta chwila trwa wiecznie, pomyślał, jeszcze zanim zatracił się całkowicie w przyjemności. Kiedy leżeli już otuleni kołdrą, wtuleni w swe rozgrzane miłością ciała, Rico zdecydował się zrobić coś, na co nigdy wcześniej sobie nie pozwolił. – Zostań na noc – poprosił. – Dobrze – odpowiedziała bez namysłu. Uradowany przytulił ją mocno. Nie zastanawiał się nad konsekwencjami, nie martwił o przyszłość – liczyło się tylko tu i teraz z Ellą, jego Ellą. – Zapomniałem o szampanie – zreflektował się. –

Poczekaj. Przyniósł do łóżka dwa kieliszki napełnione musującym winem, podał Elli i wskoczył z powrotem pod kołdrę. – Pierwszy raz piję szampana w łóżku. Czuję się jak zepsuta kobieta. – Ella roześmiała się perliście i upiła łyk złocistego płynu, który łaskotał w podniebienie. – W dodatku w pięknym apartamencie hotelowym. – Cieszę się, że ci się podoba. Dodam tylko, że w łazience znajduje się wanna z jacuzzi… – Kusisz… Dała się zaprowadzić do łazienki, gdzie mogli kochać się w spienionej wodzie. Tym razem Rico nie spieszył się. Rozkoszując się każdą sekundą, powoli doprowadził Ellę do zatracenia. Tak jak lubił. Kiedy, zaspokojona i wyczerpana, spała już słodko koło niego, Rico, pomimo zmęczenia, nie mógł zasnąć. Pierwszy raz w jego łóżku spała kobieta, którą sam poprosił o to, by została do rana. Nie potrafił nawet opisać wszystkich uczuć, które nim teraz targały, i mimo przerażenia, po raz pierwszy w życiu był niewytłumaczalnie, ekstatycznie szczęśliwy. W Londynie, w hotelu, z dala od własnego mieszkania, czuł, że znalazł swoje własne miejsce na ziemi, swój dom. Dała mu wszystko, czego nie dostał od rodziców i dziadków – poczucie bezpieczeństwa. Przy niej nie musiał uważać na każde słowo i spełniać wygórowanych wymagań. Wystarczyło, że był. Czy to mogło trwać? Czy

w pewnym momencie okaże się, że nie potrafi jej się niczym odwdzięczyć za wszystko, co od niej dostaje? Najbardziej na świecie nie chciał skrzywdzić Elli. Nigdy by sobie tego nie darował. W interesach radził sobie świetnie i nigdy nie łamał zasad. Niestety, przeczuwał, że w miłości obowiązują inne reguły. Problem w tym, że nie miał pojęcia jakie. Kiedy następnego ranka obudził się i ujrzał obok zaspane oczy Elli, jego serce ścisnął żal, że najcudowniejsza noc jego życia właśnie dobiegła końca. – Dzień dobry. – Pocałował jej ciepły od snu policzek i z zachwytem wpatrywał się w błękitne oczy pełne słońca. – Mam nadzieję, że będzie dobry – szepnęła i wtuliła się w jego ramiona. Jej miękkie, ciepłe ciało rozbudziło go natychmiast. – Bellezza… – mruknął. – Będzie fantastyczny. Kiedy nasyceni sobą, wstali w końcu z łóżka i zjedli zamówione do pokoju śniadanie, Rico zawiózł Ellę do domu, poczekał, aż się przebierze, i zaproponował spacer nad rzeką – ich mały niedzielny rytuał. Tego dnia wszystko wydawało mu się wyjątkowo piękne – rzeka, ludzie, miasto. Rozglądał się wokół i uśmiechał do przechodniów. – Masz dziś dobry humor – zauważyła Ella. – Przyjęcie się udało – wykrztusił. Nie skłamał, choć zdawał sobie sprawę, że nie powiedział prawdy. Nie znał słów, które wyrażałyby, co

czuje. – To prawda. Milczała przez chwilę, po czym, nie patrząc na niego, jakby od niechcenia, spytała: – Czy to oznacza, że wkrótce opuścisz Londyn? – Nie – zaprzeczył natychmiast. – Muszę jeszcze zorganizować szkolenia personelu i sprawdzić, czy jakość poszczególnych usług nie odbiega od naszych standardów – dodał. – Czuję, że zamierzasz wcielić się w Rica przewodnika. Zgadłam? – Uradowana, dała mu kuksańca w bok. – Pudło – roześmiał się. – Tym razem będę kelnerem. Rzuciła mu zdziwione spojrzenie, po czym zmrużyła oczy i uśmiechnęła się przebiegle. – Kiedy? – We wtorek rano. – Może wpadnę na kawę? – zastanawiała się głośno, spoglądając na niego z ukosa. – Zapraszam. Nieźle sobie radzę z pięknymi klientkami – zażartował. – A z trudnymi? – Zmarszczyła gniewnie brwi, choć jej oczy się śmiały. – Jeśli przyjdziesz, przekonasz się sama – szepnął jej do ucha. – Nie mogę się doczekać – odpowiedziała, rumieniąc się lekko.

We wtorek rano Ella dostarczyła ciastka do kawiarenek i udała się prosto do restauracji hotelu Fontanna. – Witam panią, czym mogę służyć? – Rico przywitał ją przy drzwiach. Wyglądał uroczo w stroju kelnera. Zauważyła, że mimo uniformu nadal był najprzystojniejszym mężczyzną na sali. – Poproszę o stolik z widokiem na ogród – zażądała. Zaprowadził ją do uroczego zakątka przy wielkim oknie i podał jej menu. Kiedy po kilku minutach wrócił, żeby przyjąć zamówienie, Ella zapytała z uwodzicielskim uśmiechem: – Co pan poleca? – Zależy, na co pani ma ochotę. Na coś delikatnego czy szuka pani mocnych wrażeń? – Patrzył na nią pożądliwie i uśmiechał się zmysłowo. – Rico, tak nie wolno! – roześmiała się głośno. – Wiem, ale przy tobie nie mogę się powstrzymać. Może cappuccino? – zaproponował. – I jakieś ciastko. – Nie wiem, czy nasze wypieki zadowolą tak wybredną klientkę, ale już wkrótce zamierzamy nawiązać współpracę z nową firmą cukierniczą gwarantującą najwyższą jakość. – Spojrzał na nią porozumiewawczo. Ella zaniemówiła z wrażenia. – Rico, nie musisz, naprawdę. Przyszłam tylko na kawę.

– Rozmawiałem z szefem kuchni, próbował tortu inauguracyjnego i był zachwycony. Czeka na twój telefon. – W takim razie zadzwonię i umówię się na spotkanie połączone z degustacją. Dziękuję. – Nie ma za co. Może przypadkiem będę wtedy pracował w kuchni? – Nie przesadzaj! Dostanę swoją kawę? Wygląda na to, że standardy pracy kelnerów zdecydowanie wymagają poprawy – zauważyła kąśliwie. – W porządku, w porządku. Już się robi, proszę pani. – Rico pomknął do kuchni. Przez następne pół godziny obserwowała, jak obsługuje innych klientów, z wdziękiem spełniając ich życzenia. Cztery panie w średnim wieku siedzące przy stoliku obok wydawały się szczególnie zadowolone z pracy czarującego bruneta i raczyły go zalotnymi uśmiechami, gdy tylko pojawiał się w zasięgu wzroku. Z satysfakcją obserwowała, jak taktownie radził sobie z ich rozchichotaną atencją. Jedynie smak kawy zaskoczył ją negatywnie – gorzka ciecz przyprawiła ją o mdłości. Rico natychmiast zauważył jej nietęgą minę. – Wszystko w porządku? – Tak, oczywiście, tylko wiesz… kawa smakuje jakoś dziwnie. – Przepraszam, może trzeba zmienić ekspres albo dostawcę kawy. Pozwól, że spróbuję. – Rico upił łyk kawy z jej filiżanki. Na jego twarzy odmalowało się

zdziwienie. – Bellezza, to dobre cappuccino. Ella zmieszała się. – Może to ze zmęczenia? Wypijam ostatnio tak dużo kawy, że mój organizm ma prawo się zbuntować. Przepraszam. – Przyniosę ci miętę, nie przejmuj się. Ziołowy napar poradził sobie z mdłościami i Ella westchnęła z ulgą. – Dziękuję, ale lepiej wracaj do pracy. – Zauważyła ciekawskie spojrzenia sąsiadek i poczuła się nieswojo. Rico nachylił się niespodziewanie i pocałował ją prosto w usta. Przy stoliku obok zapanowało poruszenie. – Nie wiem, czy inne klientki nie zażyczą sobie takiego samego traktowania – zażartowała. Rico wzniósł oczy do nieba, westchnął ciężko i ruszył niechętnie do pracy. Wieczorem leżeli przytuleni na sofie i odpoczywali po ciężkim dniu. – Miałeś jeszcze jakichś marudnych klientów, którym nie smakowała kawa? – zapytała, bo nadal gnębiło ją poczucie winy. – Nie, nie miałem też żadnych pięknych blondynek o przepastnych błękitnych oczach i talencie cukierniczym – zażartował. Była mu wdzięczna za to, że zawsze potrafił przywrócić właściwe proporcje każdej sytuacji. – Chociaż miałem problemy z czterema paniami, które stanowczo domagały się identycznego

traktowania wszystkich klientek. Musiałem im wytłumaczyć, że jesteś moją dziewczyną. Ella wtuliła się w jego ramiona. – A jestem? – szepnęła ledwo słyszalnie. Rico nie odpowiedział, więc dodała głośniej: – Jak oceniasz standardy pracy w hotelu po dzisiejszym dniu? – Wszystko działa bez zarzutu, muszę jedynie znaleźć nowego menedżera. Obecny stwierdził, że jestem zbyt wymagający i odszedł. Na szczęście przeczuwałem to i mam już kilku obiecujących kandydatów. – Czyli musisz zostać jeszcze trochę w Londynie? – Tak. – Nie dodał, że wymianą menedżera mógł sterować z biura w Rzymie i przedłużył swój pobyt w Anglii tylko i wyłącznie ze względu na Ellę. Wiedział też, że wymyśli kolejną wymówkę, jeśli będzie musiał, tylko po to, by zostać z nią dłużej.

ROZDZIAŁ DWUNASTY – Wpadłem zapytać, czy dasz się porwać na lunch, ale widzę, że jesteś zbyt zajęta, by zjeść coś przyzwoitego. – Zerknął z odrazą na jej talerz. – Nie, po prostu miałam ochotę na kanapkę z marmite – odpowiedziała i wgryzła się z apetytem w biały chleb przełożony czarną pastą drożdżową. – Jak możesz to jeść? – skrzywił się. – Wygląda jak odpad przemysłowy. – Cóż, w pewnym sensie masz rację. Powstaje jako efekt uboczny procesu ważenia piwa. Jest bardzo zdrowe. Anglicy dzielą się na dwie grupy: wielbicieli marmite i ludzi, którzy go nienawidzą. Ja należę do tej pierwszej grupy. – Rozumiem. Wiesz, normalnie pomyślałbym, że masz zachcianki jedzeniowe. – Nie jestem w ciąży, Rico, nie przesadzaj. – Machnęła lekceważąco dłonią, ale za chwilę pobladła i zakryła usta ręka, by zdusić jęk. Najwyraźniej coś sobie uświadomiła, bo jej oczy zrobiły się ogromne i widać w nich było przerażenie. – Boże. – Co się stało? – Spóźnia mi się – wymamrotała. – Zdarzało ci się to wcześniej? – Rico zachowywał

stoicki spokój, choć na jego twarzy odmalowało się napięcie. Potrząsnęła przecząco głową. – Dużo ostatnio pracowałam, więc rozregulował mi się organizm – próbowała zlekceważyć problem. – Zresztą, byliśmy przecież ostrożni – dodała. Jednak obydwoje wiedzieli, że nie ma stuprocentowo skutecznej antykoncepcji. Rico spojrzał na nią z powątpiewaniem. – Przesadzasz. – Wzruszyła ramionami. – Przesadzam? – Rico zacisnął mocno zęby. – Nie mam innych objawów ciąży. – A kawa? Nie smakowała ci kawa. – Rico zaczynał tracić cierpliwość. – Musisz zrobić test ciążowy – zażądał. – Myślisz, że trzymam w domu test ciążowy? – parsknęła i odstawiła ze złością talerz z niedokończoną kanapką. Nie mógł uwierzyć, że zlekceważyła dwutygodniowe opóźnienie okresu, zachcianki jedzeniowe i nagłą odrazę do kawy! – Pójdę do apteki. – Ale się na mnie uwziąłeś. – Ella obrzuciła go urażonym spojrzeniem. – Nie uwziąłem się. – Z trudem panował nad irytacją. Zachowywała się jak mała dziewczynka, która zakryła oczy i udaje, że jej nie widać. Przecież w kilka minut mogli się dowiedzieć, czy faktycznie nie ma się czym

martwić. Jeśli wynik testu okaże się negatywny, będą mogli odetchnąć z ulgą, a jeśli nie… Nie chciał o tym nawet myśleć. – Idę – oznajmił i wyszedł, nie czekając na jej reakcję. Przez całą drogę do apteki targały nim silne emocje. Przysiągł przecież sobie, że nigdy nie będzie miał dzieci – nie zamierzał narażać niewinnego malucha na los, który jemu zgotowali rodzice. Jako syn nieobecnego i beztroskiego ojca oraz leniwej i kapryśnej matki nie miał pewności, że nie powtórzy błędów swoich rodziców. Nie miał dobrych wzorców, nie zaznał miłości, więc nie potrafił kochać. Dziecko zasługiwało na stabilny dom z obydwojgiem rodziców, dom, którego on nigdy nie miał. Z drugiej strony jego rodzice pobrali się tylko dlatego, że matka zaszła w ciążę, i nigdy nie przestała winić go za swoje nieudane życie. Ella, której ojciec nie chciał nawet przyjąć do wiadomości istnienia córki, na pewno nie będzie się spieszyła do zamążpójścia. Co to dla nich oznaczało? Czy zdołają dać sobie i dziecku szansę? Ależ się wszystko pogmatwało! Kupił test i pognał z powrotem. Ella powitała go w korytarzu. Stała z ramionami skrzyżowanymi na piersi, gotowa, by się bronić. Podał jej pudełko z testem i łagodnym głosem porosił: – Ella, muszę wiedzieć. Proszę cię, zrób test. Oczekiwała ataku, więc jego błagalny ton zbił ją z tropu. – Poczekaj w salonie.

Wzięła pudełko i bez słowa pomaszerowała w stronę łazienki. Długo stamtąd nie wychodziła. Zaczynał się poważnie niepokoić. W końcu wyszła z plastikową płytką w dłoni. – Czytałam instrukcję – wyjaśniła. – Za dwie minuty poznamy wynik. – Położyła test na stole. W milczeniu wpatrywali się w okienko, w którym po dwóch minutach pojawiła się błękitna linia. – Co to znaczy? – Rico nawet nie starał się ukryć zdenerwowania. – Że test nie jest przeterminowany. – Głos Elli brzmiał spokojnie, ale zauważył, że ściska krawędź stołu tak mocno, że pobielały jej palce. Rico przestąpił z nogi na nogę. Dlaczego to tyle trwało? W okienku ukazała się druga linia. Milczeli oboje. – Ta linia jest trochę jaśniejsza… – Rico z trudem oddychał, kręciło mu się w głowie. – Jest wyraźna. Jestem w ciąży. Jak to możliwe? – Ella opadła na krzesło i ukryła twarz w dłoniach. – Dopiero co otworzyłam własną firmę, jak sobie poradzę? – mówiła płaczliwym, cienkim głosem i kiwała się automatycznie w przód i w tył. Rico poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Aborcja. – Chcesz je usunąć? – zapytał obcym głosem. – Nie wiem, nie wiem, co zrobić! – zawodziła.

Rico wiedział, że nie ma prawa wywierać na nią presji, ale na samą myśl o aborcji ogarniał go potworny smutek. Mimo że rodzice go nie kochali, okazali się na tyle wielkoduszni, że dali mu życie. Matka Elli też nie zgodziła się usunąć ciąży, mimo że podejmując tę decyzję, wszystko straciła i musiała zaczynać życie od nowa. On nie zostawiłby Elli samej. Zawsze mogłaby liczyć na jego wsparcie. Nie wiedział tylko, czy to by jej wystarczyło? Nagle Ella wyprostowała się, otarła twarz i spojrzała mu twardo w oczy. – Chyba oszalałam. Nie mogę pozbyć się dziecka, bo tak mi wygodniej. Moja matka walczyła o moje życie jak lwica i tego samego oczekiwałaby ode mnie. Nigdy nie dała mi odczuć, że skomplikowałam jej życie. Dziecko to nie błąd, tylko błogosławieństwo. Rico zachował kamienną twarz, choć akurat jego rodzice dawali mu odczuć, jak bardzo utrudnił im życie na każdym kroku. Dorastanie z poczuciem odpowiedzialności za zmarnowane życie rodziców nie należało do budujących doświadczeń. Z drugiej strony, Ella była dowodem na to, że miłość do niechcianego dziecka jest możliwa. – Czyli chcesz urodzić? – zapytał ostrożnie. – Tak, ale nie obawiaj się, nie oczekuję od ciebie niczego. – Przecież to także moje dziecko. Spojrzała na niego zdziwiona. Chyba nie spodziewała

się, że mężczyzna w takiej sytuacji marzy jedynie o pozbyciu się kłopotu. Musiał jej udowodnić, że istnieją inne możliwości. – W takim razie musimy się pobrać – oznajmił kategorycznie. – Słucham? – Musimy się pobrać – powtórzył. – Mamy dwudziesty pierwszy wiek, nikt już nie musi brać ślubu z powodu niechcianej ciąży! Przecież mówiłeś wielokrotnie, że nie zamierzasz zakładać rodziny! – Ella podniosła głos. – Sytuacja się zmieniła – odburknął. – Jak? – Jej pytanie zabrzmiało jak wyzwanie. Nie podjął go. – Chciałbym dać dziecku swoje nazwisko – odpowiedział wymijająco. Wniosła oczy do nieba i wydęła pogardliwe usta. – O rany, słyszysz jak to brzmi?! Oczywiście, że będziesz figurował w papierach jako ojciec, ale niczego więcej od ciebie nie oczekuję. Nie zamierzam złapać cię na dziecko. Rodzina to nie pułapka. Skąd wiedziała, że tak właśnie postrzegał życie rodzinne? Jego rodzice miotali się jak tygrysy w klatce, a on był ich ofiarą, nie jedyną, ale najbardziej cierpiącą. Tyle że teraz miał szansę udowodnić sobie, że nie musi powtarzać błędów własnych rodziców. Musiał jednak dostać szansę od Elli, która bez poznania prawdy mogła go nie zrozumieć. Na pewno wysłuchałaby go, jeśli

zdecydowałby się jej zwierzyć z dręczących go demonów przeszłości. Sama wykazała się niezwykłą odwagą i opowiedziała mu o swych bolesnych doświadczeniach. – Ella, nie chcę, żeby nasze dziecko dorastało tak jak ja. Moi rodzice… – zaczął i zamilkł. Wiedział jednak, że nie ma już odwrotu. Musiał zaryzykować i wszystko jej wyznać. – Moja matka zaszła w ciążę jako osiemnastolatka, z premedytacją. Chciała, żeby mój ojciec się jej oświadczył. – Twierdzisz, że zrobiłam to celowo? – Ella patrzyła na niego z oburzeniem. – Oczywiście, że nie – zaprzeczył gorąco. – W niczym nie przypominasz mojej samolubnej i wyrachowanej matki. Ella, trudno mi znaleźć odpowiednie słowa, ale próbuję coś ci wyjaśnić. – Wyjaśnić? – Wyglądała na kompletnie zdezorientowaną. – Mam nadzieję, że zachowasz to dla siebie. – Zawiodłam cię kiedyś? – Skądże. Nie potrafię się wysłowić. – Rico westchnął ciężko i ukrył twarz w dłoniach. – Nie utrzymuję kontaktów z rodzicami, wysyłam im jedynie alimenty. – Wysyłasz rodzicom alimenty? – powtórzyła za nim automatycznie, jakby nie rozumiała pojedynczych słów. – Umówiliśmy się, że będę finansował ich zachcianki,

a w zamian oni zostawią mnie w spokoju. Idealny układ dla obu stron. – Rico, ale dlaczego? – Podeszła do niego bliżej i dotknęła jego dłoni. – Nie chcieli mnie, nigdy mnie nie pokochali. Lepiej mi bez nich. Nie patrzył jej w oczy, nie zniósłby litości. Kontynuował, zmuszając się do wypowiedzenia każdego kolejnego słowa. – Życie z nimi było koszmarem. Kłócili się codziennie, najczęściej o drobiazgi. Nienawidziłem awantur do tego stopnia, że w końcu zamknąłem się w sobie i prawie przestałem się odzywać. W rezultacie nauczyciele zasugerowali umieszczenie mnie w szkole dla dzieci z problemami rozwojowymi. A ja po prostu chciałem uciec, a ponieważ nie miałem dokąd, zamknąłem się w sobie. – Och, Rico! – zawołała i przytuliła go jak małego chłopca potrzebującego opieki. – Kilkakrotnie się rozstawali, w końcu przeprowadzili rozwód, w którym oczywiście stanowiłem główną kartę przetargową – mówił dalej, a ona w milczeniu głaskała go po głowie, tak jakby próbowała ukoić ból małego chłopca. Ból, który towarzyszył mu przez całe życie. – Ojciec traktował mnie jako gwarancję stałego dopływu gotówki z majątku dziadka, który upatrzył sobie we mnie dziedzica rodzinnej fortuny. Ojciec niestety nie nadawał się na jego następcę. Wykazał się

wyjątkowym talentem do przepuszczania dowolnych sum pieniędzy na coraz to bardziej absurdalne inwestycje. – A mama? Przecież cię urodziła, musiała cię kochać! Ella wydała mu się słodka w swojej naiwności. Prawdopodobnie reagowała w sposób całkowicie naturalny dla osoby, która zaznała bezwarunkowej miłości matczynej. – Przecież zaszła w ciążę, żeby osiągnąć swój cel, a później była rozczarowana. Mieszkałem z nią przez pewien czas, ale rzadko się widywaliśmy, bo albo balowała, albo odsypiała nocne szaleństwa. Zajmowały się mną przypadkowe nianie. – Boże! – Ella przytuliła go jeszcze mocniej, a w jej oczach zalśniły łzy. – Wreszcie matka postanowiła odesłać mnie do szkoły z internatem dla dzieci specjalnej troski, żeby, jak powiedziała, w końcu mieć spokój. Skarżyła się koleżankom, że kupuje mi najdroższe zabawki, ale jestem zbyt głupi, by się nimi bawić. Nie przejmowała się, że jestem w tym samym pomieszczeniu. Chyba uważała, że jako opóźniony w rozwoju nic nie rozumiem. – Głos uwiązł mu w gardle. Ella milczała. Podejrzewał, że zabrakło jej słów, by wyrazić oburzenie. Może niepotrzebnie powiedział jej tak wiele? Może pomyśli, że naznaczony dramatycznymi doświadczeniami nie nadaje się na ojca ich dziecka? – Na szczęście wtedy wkroczyli dziadkowie i bez

trudu wywalczyli w sądzie opiekę nad wnukiem – dodał w popłochu. – Widzisz, zależało im na tobie! – krzyknęła tryumfalnie. – Zależało im na dziedzicu, bo ich syn się, niestety, nie nadawał. – Rico dawno pozbył się złudzeń co do motywacji dziadków. – W każdym razie zatrudnili armię lekarzy i psychologów, którzy po gruntownych badaniach orzekli, że umysłowo nie odbiegam od normy. I rzeczywiście wkrótce zacząłem mówić i doganiać rówieśników. Potem już tylko oczekiwali, że będę najlepszy w klasie i kiedy skończyłem czternaście lat, kazali mi zapoznawać się z tajnikami biznesu hotelarskiego. Co oznaczało zero wolnego czasu i żadnego prawa do wyboru przyszłości. I żadnych pochwał, żebym się nie rozbisurmanił. Tak mówił dziadek – roześmiał się gorzko. – Wiesz, pewnie rozpieszczali twojego ojca i uznali, że nie popełnią tego samego błędu z tobą – tłumaczyła nieporadnie. – Pewnie tak. – Rico nawet teraz, przed Ellą, nie potrafił przyznać, jak bardzo marzył, żeby dziadek choć raz go pochwalił, a babcia przytuliła. Jego dziecko będzie kochane, postanowił. – Teraz rozumiesz, dlaczego chcę, by nasze dziecko miało pełną rodzinę? – Rico, rozumiem, ale to nie wystarczy, by stworzyć szczęśliwy związek. Trzeba się jeszcze kochać –

powiedziała łagodnie, jak do dziecka. Nie chciała go urazić odmową. Wstrzymał na chwilę oddech, po czym wypuścił powoli powietrze. Poszarzał na twarzy i opuścił głowę. – Miałem nadzieję, że tej jednej jedynej rzeczy nie będziesz ode mnie wymagać. – Nie wiedział, czy potrafi kochać, i obawiał się, że w tej najważniejszej kwestii ją zawiedzie, tak jak jego zawiedli rodzice. A przecież Ella na to nie zasługiwała. Ani ona, ani ich dziecko. Wyglądał na przerażonego. Skuteczny i opanowany biznesmen, w sprawach serca wykazywał się całkowitą bezradnością. Nikt nie nauczył go miłości, ale, pomyślała z właściwym sobie optymizmem, może nie było jeszcze za późno. Mogła dać mu poczucie bezpieczeństwa, udowodnić, że ceni go za to, jakim jest człowiekiem, a nie za jego majątek. Wtedy ich małżeństwo miałoby szansę powodzenia, a dziecko dorastałoby w pełnej rodzinie. A jeśli nie potrafiłby jej pokochać i pewnego dnia ich związek okazałby się równie toksyczny jak jego rodziców? Targana skrajnymi emocjami nie czuła się na siłach podejmować decyzji. – Muszę pomyśleć, zastanowić się w spokoju. Wydawało jej się, że się żachnął. Po tym, co jej opowiedział, nie zdziwiła się, że potraktował jej słowa jako odtrącenie. Powinna obchodzić się z nim ostrożniej.

– Wielokrotnie ulegałam perswazji i pozwalałam Michaelowi sobą manipulować. Nie chcę popełniać tych samych błędów z tobą. Stawka jest zbyt wysoka – tłumaczyła łagodnie. – Potrzebuję trochę czasu, żeby wszystko sobie ułożyć w głowie. I wtedy porozmawiamy. – W porządku. – Rico znów zamknął się w sobie. – Nawet jeśli nie zgodzisz się na ślub, zawsze możesz liczyć na moje wsparcie. Niczego nie zabraknie ani tobie, ani dziecku. Wiem – uniósł dłoń i nie pozwolił sobie przerwać – mówiłaś, że niczego ode mnie nie oczekujesz, ale akurat to jedno mogę wam zapewnić. Nigdy więcej nie będziesz musiała martwić się o pieniądze. Zadzwoń, kiedy będziesz gotowa. – Odwrócił się i wyszedł bez słowa pożegnania. W pierwszej chwili chciała za nim biec, wyznać mu miłość i przyjąć oświadczyny, nawet tak mało romantyczne. Powstrzymała się jednak. Podejmowanie pochopnych decyzji w ważnych sprawach nie leżało w jej naturze. Fakt, że kochała Rica, niestety niczego jeszcze nie przesądzał. Jeśli nie potrafił lub nie chciał odwzajemnić jej uczucia, nie zamierzała iść na kompromis. Wiedziała z doświadczenia, czym kończy się związek, w którym brakuje szczerej miłości. Stała jeszcze przez jakiś czas nieruchomo na środku kuchni i próbowała ogarnąć kłębiące się w głowie myśli. Muszę stąd wyjść, postanowiła zdesperowana. Chwyciła torebkę i zatrzasnęła za sobą drzwi. Godzinę później

siedziała na trawie obok grobu matki i rozmawiała z jedyną osobą, która na pewno by ją zrozumiała. – Obiecywałam ci, że wyciągnę lekcję z twoich błędów, i zawiodłam – szeptała, a jej oczy wypełniły się łzami. – Wiem, że nie kazałabyś mi usunąć dziecka i byłabyś cudowną babcią, w przeciwieństwie do twojej matki. Rico też różni się od swojego ojca; na pewno zadbałby i o mnie, i o dziecko. Ale… – Jest jakieś ale? – usłyszała w głowie głos matki. – Nie wiem, czy on mnie kocha, mamo – wyznała przez łzy, które płynęły teraz nieskrępowanie po rozpalonych policzkach. – Nie wiem nawet, czy będzie w stanie pokochać dziecko. Przecież nie dorastał w normalnych warunkach. Z drugiej strony, chyba jestem za słaba, żeby wychować je sama. Ty sobie wspaniale poradziłaś, ale widziałam, ile cię to kosztowało wysiłku. Nie chcę rezygnować ani z dziecka, ani z kariery zawodowej, ani z miłości, ani z… Rica. To dobry człowiek, tylko trochę zagubiony. Polubiłabyś go, jestem pewna. Potrzebuje tylko odrobiny wiary w siebie, w miłość i we mnie. Musiałby mi zaufać, a tego akurat nie potrafię go nauczyć. Najpierw musiałabym sama zaufać sobie. I jemu. Siedziała i rozmyślała jeszcze przez dłuższy czas, a kiedy wstała, czuła się o wiele lepiej. Przypomniała sobie, dlaczego tak łatwo dała się oszukać Michaelowi. Matka uczyła ją ufności i wiary w człowieka. Mówiła też, że nie wolno się poddawać, a jedna porażka niczego

nie przekreśla – nie wszyscy ludzie są źli, choć wszyscy czasami błądzą. Sięgnęła po telefon. Odebrał natychmiast. – Wyjdę za ciebie – oznajmiła spokojnym głosem. – Nie ze względów finansowych – zastrzegła szybko. Rico milczał. – Niestety, pociąga to za sobą konieczność podjęcia wielu ważnych decyzji. – Postanowiła przemówić do niego językiem konkretów, który rozumiał najlepiej. Na rozmowę o uczuciach musiała jeszcze poczekać; jego ostrożna reakcja dobitnie o tym świadczyła. – Jakich? – Na przykład, gdzie zamieszkamy? – W moim hotelu. Będziesz oczywiście mogła korzystać z profesjonalnej kuchni dla potrzeb swojej firmy. – Widzisz, już podjąłeś decyzję. Jak Michael. Dlaczego nie zapytałeś mnie o zdanie? – Nie jestem jak Michael – burknął urażony. – Mam nadzieję, ale nie chcę mieszkać w hotelu, gdzie jesteś szefem, a nie mężem czy ojcem. – Ja jestem szefem, Ella. W tym jestem dobry, na tym się znam. – Nie zgadzam się na współpracę biznesową, tylko na małżeństwo. – Zaczynała wątpić, czy Rico rozumie, o co jej chodzi. – Wiem, bellezza, ale nie mam już sił. Opowiedziałem ci o sobie więcej niż komukolwiek innemu. Nie proś

o więcej – mówił zmęczonym, zrezygnowanym głosem i serce Elli ścisnęło się boleśnie. – Wprowadź się do mnie i zobaczymy, co z tego wyniknie, dobrze? – poprosiła łagodnie. Tylko miłością i cierpliwością mogła zburzyć mur, który zbudował wokół swego serca. Nie miała innego wyjścia; gdyby teraz odszedł, umarłaby z rozpaczy. – Spróbuję – obiecał, choć bez przekonania. – Musisz tylko pamiętać, że przywykłem do samotności, a w twoim mieszkanku będziemy sobie siedzieć na głowie. – Mieszkanku! Rozpieszczony bogacz. Popróbuj życia plebsu, dobrze ci to zrobi, zobaczysz! – zażartowała, choć wcale nie było jej do śmiechu. Bała się jak nigdy w życiu, ale Rico nie musiał tego wiedzieć. – Widzisz, już mną pomiatasz! – poskarżył się, ale jego głos brzmiał o wiele pewniej i weselej. – Cóż, spakuję się i wieczorem będę u ciebie. – U nas – szepnęła. Nie odpowiedział. – Do zobaczenia – powiedziała i rozłączyła się. Na policzkach poczuła wilgoć. Płakała z emocji i strachu, ale także z radości. Rico postanowił się postarać. Dla niej i dla ich dziecka.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Pozornie wszystko układało się idealnie. Kupował jej kwiaty, dopytywał się o samopoczucie i dbał o jej komfort. Jedynie na jakiekolwiek pytania o uczucia reagował alergicznie i unikał odpowiedzi. Zbywał ją, twierdząc, że „wszystko gra”, ale Ella czuła, że mur, który wokół siebie budował, z każdym dniem staje się coraz wyższy. Pewnego wieczora wrócił do domu i zapytany, jak mu minął dzień, odpowiedział jak zwykle: – Wszystko gra. – A potem dodał: – Muszę wrócić do Rzymu. Zamarła. Czy mówił o tymczasowym powrocie czy… Bała się spytać. – Jasne – odpowiedziała ostrożnie. – Na trzy lub cztery dni. Odetchnęła z ulgą. Na szczęście nie wyjeżdża na zawsze! – Okej. – Poradzisz sobie sama? – Oczywiście, jestem już dużą dziewczynką – odpowiedziała. Zastanawiała się tylko, czy powrót do rodzinnego miasta sprawi, że Rico za nią zatęskni, czy też przekona się, że jego miejsce jest w Rzymie.

Rico powinien się cieszyć, że znowu jest w domu, ale Rzym wydał mu się nagle obcy. Uczucie, że w jego życiu brakuje czegoś ważnego, powróciło ze zdwojoną siłą. Jednak teraz wiedział już doskonale, za czym tęskni. Mimo że dopiero co opuścił Londyn, już brakowało mu Elli. Rzucił się w wir pracy, by udowodnić sobie, że potrafi o niej zapomnieć. Na darmo. Wszędzie, gdzie spojrzał, widział rodziny z małymi dziećmi. W większości wyglądali na szczęśliwych i radosnych i Rico zastanawiał się, czy i do niego los mógłby się uśmiechnąć. Może wystarczyło zaufać Elli i wyznać jej miłość. Musiał tylko znaleźć odpowiednie słowa, które by ją przekonały, że mówi z głębi serca. – Skąd wiedziałeś, że Sophia jest tą jedyną? – zapytał przyjaciela podczas kolacji. Mimo że wypił już sporo wina, nie potrafił spojrzeć Giuseppe w oczy. Nigdy nie rozmawiali o uczuciach. – Nie potrafiłem sobie wyobrazić życia bez niej. Rico pokiwał głową ze zrozumieniem. Też nie mógł znieść myśli, że w jego życiu mogłoby zabraknąć Elli. Po zaledwie trzech dniach bez niej zaczynał wariować i odliczał godziny do powrotu do Londynu. – Dlaczego pytasz? Chodzi o tę Angielkę, dla której pożyczałeś samolot? Rico w końcu spojrzał przyjacielowi prosto w oczy. – Tak – przyznał. – Najwyższy czas! – roześmiał się Giuseppe. –

Chociaż widzę, że jesteś przerażony. Znali się od lat i wiedzieli o sobie bardzo dużo, więc Rico uznał, że nie ma sensu zaprzeczać. – Mam wrażenie, że straciłem kontrolę nad własnym życiem. – Brzmi znajomo. Na szczęście to mija i pozostaje tylko radość. – A jeśli coś schrzanię? – Kupisz kwiaty, przeprosisz i zapewniasz o swojej miłości. – Już kupuję – uśmiechnął się gorzko. – A co z zapewnieniami? Jak cię znam, wyznanie miłosne nie przechodzi ci przez gardło. Rico skrzywił się w odpowiedzi. – Wiedziałem! Mam nadzieję, że się przełamiesz i nie pozwolisz jej się zniechęcić? – Nie mogę. – Rico wpatrywał się w stół ponurym wzrokiem. – Dlaczego? – Będziemy mieli dziecko – wykrztusił i ku swemu zaskoczeniu poczuł, że rozpiera go duma. Nagle świat nabrał kolorów, a życie sensu. – Będę ojcem. Giuseppe otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Siedział tak przez jakiś czas, potem wypił resztę wina z kieliszka. – To musi być wyjątkowa kobieta – zauważył i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Żeby zdobyć serce takiego zatwardziałego kawalera, który nawet

przyjaciół trzyma na dystans! I nagle: zakochany po uszy! – Nie przesadzaj. – Rico machnął ręką. – Ale masz rację, jest wyjątkowa. I tak, zakochałem się w niej do szaleństwa – przyznał po raz pierwszy, także przed sobą samym. I poczuł, jak pękają niewidzialne kajdany krępujące jego duszę. Był wolny, a przeszłość nie miała już nad nim władzy. Uwierzył, że będzie w stanie zbudować normalną, pełną miłości rodzinę. Musiał jeszcze tylko kupić pierścionek zaręczynowy i naprawić to, co popsuł. Nie kontaktował się z nią od czterech dni, jeśli nie liczyć okazyjnego esemesa z zapytaniem o samopoczucie i zdrowie. Zmęczona czekaniem, aż do niej zadzwoni i porozmawia, poddała się. Musiała stawić czoło rzeczywistości – Rico nie potrafił jej pokochać. Małżeństwo z rozsądku nie mogło doprowadzić do niczego dobrego. Zdecydowała się zadzwonić i powiedzieć mu, żeby nie wracał. Nie spodziewała się, że nie odbierze telefonu. W osłupieniu wysłuchała nagrania na poczcie głosowej, ale przerażona, że zmieni zdanie, jeśli natychmiast nie powiadomi go o swojej decyzji, postanowiła zostawić wiadomość. – Przykro mi, Rico, ale nie mogę za ciebie wyjść, jeśli nie potrafisz mnie pokochać. – Rozłączyła się, zwinęła w kłębek na kanapie i kołysała się powoli,

czekając, aż ból ściskający jej serce zelżeje. Nie płakała, czasami rozpacz była tak wielka, że nawet łzy nie potrafiły jej wyrazić. Gdy tylko wysiadł z samolotu na londyńskim lotnisku, Rico włączył telefon i zobaczył, że ma wiadomość głosową. Pędząc do postoju taksówek, przycisnął telefon do ucha i włączył odtwarzanie. „Przykro mi” usłyszał i zwolnił. „Nie mogę za ciebie wyjść” – słowa Elli rozbrzmiewały w jego głowie. Rico stanął na środku chodnika sparaliżowany przerażeniem. Spóźnił się! Zniechęciła się? Zmieniła zdanie? Znienawidziła go? Zaczął znowu biec. Cokolwiek to było, musiał spróbować zawalczyć o swoją przyszłość, bo nie wyobrażał sobie życia bez Elli. Wpadł do mieszkania i rzucił torbę na podłogę. Ella stała przy blacie kuchennym nad tortem gotowym do dekorowania. – Rico, nie spodziewałam się ciebie. – Przepraszam, że nie zadzwoniłem. Postanowiłem wrócić wcześniej. – Dostałeś moją wiadomość. – Tak. – I mimo to przyjechałeś? – Tak – powtórzył. – Elokwentny jak zawsze. – Ella westchnęła ciężko i odsunęła z irytacją tort. Rico zebrał się w sobie i przemówił. – Mimo wszystko chciałbym spróbować jeszcze raz. –

Uklęknął i chrząknął zakłopotany. – Ella, czy wyjdziesz za mnie za mąż? Nie dlatego, że jesteś w ciąży, ale dlatego, że nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Kocham cię i postaram się, byś nigdy w to nie zwątpiła. – Patrzył na nią z nadzieją i strachem, a ona nie odpowiadała, nie wykonała nawet najmniejszego ruchu. – Ella, błagam, pomóż mi, co mam jeszcze powiedzieć. Przecież wiesz, że to mój pierwszy raz… Giuseppe ostrzegał mnie, że się zniechęcisz… – W oczach Rica pojawiły się łzy. Ella podeszła do niego. Rico wstał i zamrugał gwałtownie powiekami. – Powiedziałeś o mnie przyjacielowi? – zapytała słabym głosem. – I o dziecku też. To źle? Ella potrząsnęła głową i wtuliła się w jego ramiona. Rico objął ją mocno i zamknął oczy. Po jego policzku spłynęła gorąca łza. – Nie, absolutnie nie. To cudownie, Rico. – Ella, nawet Rzym bez ciebie wydawał mi się nieznośny, wszystko mnie denerwowało. Brakowało mi ciebie. W pewnym sensie zrozumiałem to dopiero dzięki naszemu dziecku, więc już wiele mu zawdzięczam. Jestem pewien, że dla was potrafię się zmienić i być dobrym ojcem i mężem. – Nie musisz się zmieniać, Rico. – Ale chcę. Żebyś mnie pokochała. – Już cię kocham, głuptasie. – Ella zmierzwiła mu

włosy i pocałowała mokry policzek. Serce pękało jej z radości i dumy. Nie pomyliła się. Rico był naprawdę wspaniałym mężczyzną. – Zatem zgadzasz się zostać moją żoną? – szepnął wzruszony. – Oczywiście. I wiem, że mnie nigdy nie zawiedziesz. – A jak nabroję, kupię kwiaty, przeproszę i zapewnię, że cię kocham. – Rico wybuchnął śmiechem, a w odpowiedzi na pytające spojrzenie Elli, dodał: – Tak mi radził Giuseppe. – Kwiaty nie robią na mnie aż takiego wrażenia. – To pewnie pierścionek też ci się nie spodoba. – Wyjął z kieszeni małe pudełeczko i otworzył je. Platynowa obrączka zdobiona diamentami połyskiwała szlachetnym blaskiem. – Wygląda podejrzanie podobnie do naszyjnika… – Chyba nie sądziłaś, że dałem ci cyrkonie? Ella pokręciła głową i uśmiechnęła się. – Jesteś niemożliwy! Wiesz, że nie chodzi mi o twoje pieniądze, prawda? Dla mnie ten pierścionek mógłby być nawet z plastiku. – Wiem, bellezza. – Wzruszony wsunął obrączkę na jej drżący palec. Ella zarzuciła mu ręce na szyję, a Rico nachylił się i pocałował ją powoli, delikatnie, z miłością. – Postaram się dać tobie i naszemu dziecku wszystko to, czego nie można kupić za pieniądze. – Wierzę ci, Rico. Teraz mogli spojrzeć w przyszłość bez strachu –

cokolwiek się stanie, zawsze będą mieli siebie, a dzięki miłości zbudują wspólne życie wolne od demonów przeszłości.

Susanna Carr

W cieniu Kapitolu Tłumaczenie: Janusz Maćczak

ROZDZIAŁ PIERWSZY Isabella Williams usłyszała warkot drogiego sportowego samochodu i odwróciła się szybko, jak tropione zwierzę, które zwietrzyło niebezpieczeństwo. Od tego gwałtownego ruchu zakręciło jej się w głowie. Ściskając w rękach tacę, usiłowała odzyskać równowagę. Warkot auta ucichł, zanim zdążyła je zobaczyć. Nieco uspokojona, wydała drżące westchnienie i otarła dłonią spocone czoło. Wyobraźnia płata jej figle. Wystarczy odgłos silnika sportowego wozu, a ona już myśli o tym mężczyźnie. To absurd przypuszczać, że Antonio Rossi w ogóle jest w tej części Rzymu, a tym bardziej, że jej szuka. Sypiała z nim zaledwie przez kilka wspaniałych wiosennych miesięcy. Z pewnością już dawno o niej zapomniał. Był ucieleśnieniem marzeń każdej kobiety i nie wątpiła, że znalazło się wiele chętnych, by ją zastąpić. Ta myśl ją zabolała i Isabella zamrugała, by powstrzymać łzy. Zerknęła na zegar i obliczyła, ile jeszcze godzin pozostało do końca jej zmiany. Zbyt wiele. Pragnęła jak najszybciej wpełznąć z powrotem do łóżka pod starą kołdrę i odciąć się od całego świata. Nie mogła sobie jednak pozwolić na wzięcie wolnego dnia.

Potrzebowała każdego euro, by przeżyć. – Isabella, twoi klienci czekają – warknął szef. Tylko kiwnęła głową, zbyt znużona, żeby zdobyć się na jakąś ciętą ripostę, i podeszła do jednego z małych stolików w ogródku kawiarni, przy którym siedziało dwoje ludzi. Mężczyzna delikatnie, niemal z szacunkiem pocałował kobietę w usta. Przez otępienie Isabelli przebiło się ukłucie zazdrości, gdy przypomniała sobie, jak to jest być uwielbianą i pożądaną. Zgarbiła się pod naporem gorzko-słodkich wspomnień. Nie odzyska już takiej miłości. Nigdy nie stanie się ponownie dla Antonia całym światem. Tęskniła do jego władczych pocałunków i czystego, płomiennego pożądania, jakie w niej rozniecały. Ale on już do niej nie wróci. Nie po tym, gdy odkrył prawdę. Serce ścisnęło jej się z żalu. Z wysiłkiem postarała się opanować. Te szalone romantyczne dni minęły i lepiej o nich zapomnieć, powiedziała sobie stanowczo. – Czy mogę już przyjąć zamówienie? – spytała po włosku. Nie władała tym językiem zbyt dobrze, mimo że w college'u wzięła kilka lekcji. Niegdyś marzyła, że opanuje biegle włoski, stanie się kobietą wytworną i wyrafinowaną i podbije Rzym. Pragnęła przygody, piękna i miłości. Przez krótką chwilę miała to wszystko, ale pozwoliła, by wyślizgnęło jej się z rąk. Teraz pracowała całymi dniami w tej podłej dziurze i była bez grosza. Ludzie ignorowali ją albo traktowali

jak śmieć. To mogła równie dobrze mieć u siebie w Stanach. Tyle zostało z jej marzeń o przemianie z Kopciuszka w królewnę. Mieszkała nad kawiarnią w pokoju bez bieżącej wody i zamka w drzwiach. Pozostały jej tylko ciężar smutku i głębokie pragnienie, aby przetrwać. Gdy przyjęła zamówienie i wróciła do kuchni, zdała sobie sprawę, że grozi jej ugrzęźnięcie tu na dobre. Musi pracować ciężej, szybciej i bystrzej, jeżeli chce w ciągu najbliższych kilku miesięcy wrócić do Ameryki. Obecnie bardziej niż kiedykolwiek potrzebowała znaleźć się w znajomym otoczeniu, podjąć pracę i dokończyć naukę w college'u. Po okresie snucia wielkich planów tęskniła teraz wyłącznie za bezpiecznym portem. Ale nie może tak dalej ciągnąć, tyrając i ledwie wiążąc koniec z końcem. Będzie tylko coraz gorzej. Ta myśl wprawiła ją w obezwładniające przygnębienie. Isabella oparła się o kuchenną ścianę. Któregoś dnia wyzwoli się z tego koszmaru. Ze znużeniem przymknęła oczy, nie zważając na gniewne ponaglenia szefa. Niebawem uzbiera dość pieniędzy na powrotny lot do Stanów. Tam zacznie od początku i może tym razem jej się uda, jeśli wyciągnie naukę ze swoich błędów. Antonio przyjrzał się niewielkiej kawiarni z ogródkiem. Po trwających cały weekend poszukiwaniach miał teraz stanąć twarzą w twarz z kobietą, która omal nie zniszczyła jego samego i jego

rodziny. Wszedł energicznym krokiem i usiadł przy wolnym stoliku. Poruszał się ze swobodnym męskim wdziękiem maskującym przepełniający go gniew. Tym razem będzie się pilnował i nie ulegnie urokowi wielkich niebieskich oczu Isabelli ani jej urody niewinnego dziewczęcia. Rozsiadł się wygodniej, włożył ciemne okulary i rozejrzał się po zardzewiałych meblach pokrytych łuszczącą się farbą. Nie spodziewał się, że odnajdzie Isabellę w takiej nędznej norze, w gorszej części Rzymu. Dlaczego osiadła pośród tego brudu i ubóstwa? To bez sensu. Przecież otworzył przed nią cały świat. Mieszkała w jego eleganckim apartamencie, sypiała z nim w jego łóżku i miała na każde zawołanie jego służbę. I rzuciła to wszystko, idąc do łóżka z jego bratem. Świadomość tego nadal go dręczyła. Ofiarował Isabelli wszystko, lecz dla niej było to za mało. Bez względu na to, jak bardzo się starał, jak ciężko pracował, nie mógł konkurować ze swoim bratem. Zawsze tak było. A jednak pół roku temu boleśnie zaskoczyło go uczynione po pijanemu wyznanie Giovanniego. Zareagował, usuwając brata i Isabellę ze swojego życia. Była to nagła i bezwzględna decyzja, ale oboje zasłużyli na coś znacznie gorszego. Spostrzegł ją teraz niosącą na tacy dwie kawy. Nawet w cienkim czarnym podkoszulku, kusej dżinsowej

spódniczce i zniszczonych pantoflach na niskim obcasie nadal wywierała na nim ogromne wrażenie. Zatrzymał spojrzenie na jej długich nogach i wspomniał, jak oplatała nimi jego biodra, kiedy się z nią kochał. Odetchnął głęboko i odepchnął od siebie ten obraz. Nie mógł pozwolić, by erotyczny czar tej dziewczyny osłabił jego czujność. Raz już popełnił ten błąd – zaufał Isabelli i dopuścił ją blisko do siebie. To się więcej nie powtórzy. Obserwował ponuro, jak obsługiwała parę przy pobliskim stoliku. Zauważył, że wygląda inaczej niż wówczas, gdy ją ostatnio widział. Wtedy spała w jego łóżku naga, zarumieniona po upojnych erotycznych igraszkach, a jej rozrzucone na poduszce długie włosy przypominały aureolę. Teraz była wychudła, blada i wymizerowana, a włosy miała niedbale związane w koński ogon. Tak, wyglądała okropnie. Przez wargi Antonia przemknął okrutny uśmiech. Miał nadzieję, że przeszła przez piekło, a on był gotowy ponownie ją tam wepchnąć. Kiedyś wierzył w jej słodycz i niewinność, lecz wszystko to okazało się kłamstwem. Jej wstydliwe uśmiechy i rumieńce rozbroiły go i uwierzył, że Isabella pragnie tylko jego. Lecz była to z jej strony jedynie gra, mająca umożliwić jej zbliżenie się do Giovanniego, dziedzica fortuny rodu Rossich. Isabella oczarowała Antonia swoją anielską urodą, lecz przez

cały czas starała się uwieść Gia. Teraz odwróciła się od tamtego stolika i ruszyła ku niemu. Z ołówkiem w ręku wbiła wzrok w notesik. – Czy mogę już przyjąć zamówienie? – spytała znudzonym tonem. – Witaj, Bella – rzekł. Nie, nie, nie! Podniosła wzrok, ujrzała Antonia i przez głowę przemknęła jej myśl o ucieczce. Zamrugała powoli. Zapewne to tylko halucynacja. Niemożliwe, by Antonio Rossi, miliarder należący do rzymskiej śmietanki towarzyskiej, siedział w tej skromnej kawiarni. Nie mógł jej jednak mylić zmysłowy dreszcz wywołany jego bliskością ani odbierająca oddech panika, która ogarnęła ją na jego widok. Czy on wie? Czy dlatego się tu znalazł? Wpatrywała się w niego, jak łania schwytana w snop promieni reflektorów samochodu. Jego elegancki czarny garnitur w prążki, podkreślający barczystą, smukłą, muskularną sylwetkę, jak również ręcznie szyta koszula i jedwabny krawat nie były w stanie zamaskować niemal zwierzęcego magnetyzmu, jakim emanował. Antonio Rossi to najpotężniejszy i najbardziej zmysłowy mężczyzna, jakiego znała – a także najbardziej bezwzględny. Ogarnął ją paraliżujący lęk. Nie potrafiła odgadnąć,

co Antonio myśli ani co za chwilę zrobi. Mogła tylko czekać na nieuchronną katastrofę. Postąpiła głupio, wiążąc się z nim. Należał do gatunku mężczyzn, przed którymi matka zawsze ją ostrzegała. Isabella była dla niego tylko zabawką, którą odrzucił, gdy już mu się znudziła. Wiedziała o tym, niemniej zawsze ją pociągał, jak płomień pociąga ćmę. Nawet teraz nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Za ciemnymi okularami nie widziała jego oczu, ale wyraz twarzy miał surowy i władczy, taki jak zapamiętała. Nie był piękny, lecz mimo to zawsze przyciągał pełne podziwu spojrzenia kobiet. Ucieknij i nie oglądaj się za siebie, pomyślała. – Antonio? – rzekła wysokim, pełnym napięcia głosem. – Co ty tu robisz? – Przyszedłem po ciebie. Zadrżała. Nie sądziła, że kiedykolwiek jeszcze go ujrzy czy usłyszy te słowa. Lecz było już za późno. Nie mogła wrócić. – Dlaczego? – Dlaczego? – powtórzył i arogancko przyjrzał się jej wymizerowanej twarzy i nędznemu ubraniu. Jej serce zaczęło bić szaleńczo. Jak wiele się dowiedział? – Musisz stąd odejść. Natychmiast – zdołała wydusić. – Nie mam ci nic do powiedzenia. Jego rysy stwardniały w grymasie niezadowolenia. Gwałtownie zdjął ciemne okulary i popatrzył na nią

gniewnie. – A może tak złożyłabyś mi kondolencje? Z napięcia ledwie oddychała. Więził ją spojrzeniem ciemnobrązowych oczu. Nigdy dotąd nie widziała w nich tyle furii i cierpienia. Chciała odwrócić wzrok, lecz nie mogła. – Dopiero niedawno dowiedziałam się o wypadku samochodowym Giovanniego. Współczuję ci z powodu utraty brata. – Cóż za pokaz żalu po śmierci byłego kochanka – rzucił zjadliwie. – To musiało być paskudne rozstanie. Co się stało? Jego także oszukałaś? Czyli on nie wie, pomyślała z ulgą i odetchnęła nieco swobodniej. – Nie miałam romansu z Giovannim – oświadczyła. W tym momencie mężczyzna przy innym stoliku odezwał się: – Signorina, zapomniała pani… – Chwileczkę – rzuciła, a potem powiedziała do Antonia: – Zaraz wrócę. Lecz gdy wchodziła do kuchni, poczuła na ramieniu jego wielką dłoń. Zatrzymał ją i odwrócił ku sobie. Omal nie osunęła się na podłogę, znużona i chora ze zdenerwowania. Musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Zapomniała już, jaki jest wysoki i silny. Dawniej czuła się przy nim spokojna i bezpieczna, natomiast teraz tylko całkowicie bezbronna.

– Szukałem cię – oznajmił. – Zaskakująco trudno było cię znaleźć. Ze strachu ogarnęły ją mdłości. Antonio ujął ją za ramiona, wbijając w nie palce niczym szpony. Poczuła się uwięziona, schwytana w pułapkę. – Co tu się dzieje, Isabella? – zabrzmiał nagle tuż obok głos szefa. – Poradzę sobie – zapewniła go, wciąż wpatrując się w Antonia. Wystarczyło, że jej dotknął, spojrzał na nią, i znów znalazła się w jego władzy – jak zawsze. Świat wokół niej zawirował i zachybotał. Była wyczerpana fizycznie i psychicznie. – Nie wiem, dlaczego zadałeś sobie trud, by mnie odszukać – rzekła ze znużeniem. Kątem oka dostrzegła, że szef przygląda się zaciekawiony temu bogatemu klientowi w jego lokalu. – Nadal uważasz, że romansowałam z Giovannim, kiedy byłam z tobą. Oczy mu pociemniały, a na twarzy odbił się gniew. – Och, wiem, że to robiłaś. Zatem nie przebaczył bratu. Ani jej. Nigdy nie przebaczy. – Wiem, że byłaś jego kochanką – ciągnął. – Z jakiego innego powodu uwzględniłby cię w testamencie? Wzdrygnęła się. To niedobrze. Uważała Giovanniego za przyjaciela. Pozwolił jej zamieszkać u siebie i pomagał. Nie zdradził jednak przed nią swego

prawdziwego charakteru, dopóki nie było już za późno. – Odejdź, Antonio. Nic o tym nie wiesz. – Nie odejdę bez ciebie. Musisz jak najszybciej podpisać kilka dokumentów w kancelarii adwokackiej. Narastała w niej panika. Nigdzie z nim nie pójdzie. – Powiedz swojej rodzinie, że nie zdołałeś mnie odnaleźć. – Cofnęła się od niego o krok i skonstatowała z ulgą, że ją puścił. – Oddaj te pieniądze na cele dobroczynne. Przyjrzał jej się z niedowierzaniem. – Nie wiesz, ile ich jest. – To bez znaczenia. Nie ufała temu darowi Giovanniego. Gdyby go przyjęła, niewątpliwie musiałaby zapłacić za to jakąś cenę. – Isabella! – krzyknął szef. – Podaj jedzenie na stół, zanim wystygnie. Odwróciła się gwałtownie i znowu zakręciło jej się w głowie. Odruchowo przytrzymała się ramienia Antonia i stłumiła jęk. Nie powinna okazać słabości. Przyjrzał jej się uważnie. – Jesteś chora? – spytał ostro. – ZZle spałam tej nocy – odrzekła szorstko. Nie chciała, by dostrzegł, jak bardzo czuje się słaba. Antonio był bystry – dzięki temu zbił majątek – i wkrótce się domyśli, co się z nią dzieje. Musiała odejść, zanim odkryje prawdę. – Obsłużę tego gościa – rzekła do niego i podniosła

tacę. – Później nikt nam nie przeszkodzi. Szybko wyszła do ogródka i podała na stół potrawy, mamrocząc przeprosiny. Potem odstawiła tacę na jeden z pustych stolików. To jej ostatnia szansa na ucieczkę. Ruszyła niedbałym krokiem po chodniku, a gdy skręciła za róg, puściła się biegiem. Miała wrażenie, że jej płuca zaraz eksplodują, lecz nie zwolniła. Dotarła do tylnych schodów i wbiegła po nich, przeskakując po dwa stopnie naraz. W pewnym momencie potknęła się, upadła i posiniaczyła sobie kolano. Znów poczuła zawrót głowy, ale wstała i wchodziła dalej, choć nogi się pod nią trzęsły. Antonio do tej pory z pewnością już się zorientował, że uciekła. Wpadła do swojego pokoju. Jej plecak leżał na twardym, nierównym materacu. Gdy sięgała po niego, usłyszała trzaśnięcie drzwi. Odwróciła się i pokój zawirował. Zobaczyła Antonia opartego o framugę. Nie wyglądał na zaskoczonego i nie był ani trochę zdyszany. Widocznie domyślił się, że zamierzała umknąć, i zjawił się tu, gdy tylko wyszła z kuchni. – Jestem rozczarowany, Bella – rzekł złowróżbnie spokojnym tonem. – Stałaś się taka przewidywalna. – Ja… ja… Urwała i zamrugała, by odegnać sprzed oczu wirujące czarne mroczki. W głowie czuła pustkę, za to ręce i nogi ciążyły jej jak z ołowiu. Nie mogła się ruszyć.

Podszedł do niej. – Nie mam czasu na twoje gierki. Idziesz ze mną, natychmiast. – Ja… – zaczęła jeszcze raz. Musiała się poruszyć. Uciec. Bezwstydnie skłamać. Ale w tym momencie zachwiała się i zemdlona osunęła się na ziemię.

ROZDZIAŁ DRUGI – Bella! – krzyknął Antonio. Chwycił ją na ręce i podniósł, zauważając mimo woli, jak bardzo jest lekka i krucha. Położył ją ostrożnie na materacu i odgarnął z jej twarzy kosmyk włosów. Leżała bezwładnie, blada, z zamkniętymi oczami. Przykucnął przy niej i rozejrzał się po tej obskurnej ciasnej klitce, ledwie mieszczącej materac i nic poza tym. Jak mogła tutaj mieszkać? I dlaczego nie wróciła do Ameryki? – Bella – powtórzył. Delikatnie poklepał ją po policzku. Mruknęła coś niezrozumiale, a potem otworzyła oczy i wymamrotała sennie: – Odejdź. Odwróciła się na bok, skuliła się i przyciągnęła kolana do piersi. – Nie – odparł. Chwycił ją za ramię i potrząsnął. Zacisnęła powieki. – Zostaw mnie w spokoju. Wolałby tak zrobić. Żałował, że w ogóle ją poznał. To było na początku marca. Wyszedł ze swojego biura wraz z asystentem i akurat sięgał do kieszeni po komórkę, gdy zobaczył młodą kobietę stojącą nieopodal na chodniku. Na jej widok zatrzymał się gwałtownie.

– Czy coś się stało, proszę pana? – zapytał go asystent. Tak! Zawirowało mu w głowie, gdy wpatrywał się w tę blondynkę ubraną z prostotą w dopasowaną skórzaną kurtkę, obcisłe dżinsy i botki do kolan. Ogarnęło go nieodparte pożądanie. Znał wiele pięknych kobiet, lecz w tej było coś odmiennego, niezwykłego. – Proszę pana? – powtórzył asystent. Antonio ledwie go usłyszał, skupiony całkowicie na tej blondynce. Odwróciła do góry nogami plan miasta i bezradnie usiłowała się zorientować, gdzie jest. Potem nagle wzruszyła ramionami, niedbale wepchnęła plan do plecaka i ruszyła naprzód. Antonio spoglądał za nią, zaintrygowany jej urodą i witalnością. Po prostu musiał ją poznać. – Odwołaj moje spotkanie – rzucił do osłupiałego asystenta i ulegając pierwotnemu instynktowi, któremu nie chciał się opierać, podążył za tą kobietą. Zerknęła przez ramię i ich spojrzenia się spotkały. Dostrzegł w jej oczach zmysłowy błysk. Zawróciła i podeszła do niego. – Mi scusi – odezwała się dźwięcznym głosem, śmiało spoglądając mu w twarz. – Mówi pan po angielsku? – Oczywiście – odrzekł, wnioskując z akcentu, że jest Amerykanką. – To świetnie. Szukam Piazza del Popolo – oznajmiła i bezwiednie oblizała czubkiem języka dolną wargę.

Zacisnął szczęki. Zapragnął poznać smak jej ust, lecz to byłoby za szybko, za wcześnie. Nie chciał jej spłoszyć. – To niedaleko – powiedział, a erotyczne napięcie wibrowało między nimi. – Mogę panią zaprowadzić. Przyglądał się zafascynowany, jak się zarumieniła. Nie usiłowała ukryć zainteresowania nim, ale wyraźnie toczyła wewnętrzną walkę. Oddychała szybko, a na jej twarzy malowała się ciekawość. Kusiło ją, by się przekonać, co się wydarzy między nimi. – Czy nie nadłoży pan przez to drogi? – spytała. – Bynajmniej – odparł. Narastało w nim podniecenie. – Tak się składa, że idę w tamtym kierunku. – Co za szczęśliwy zbieg okoliczności – rzekła z uśmiechem. – A przy okazji: mam na imię Isabella. Jeszcze tej samej nocy wziął ją do łóżka. Nie uprawiała żadnych gierek, niczego nie udawała. Okazała się kochanką niezbyt doświadczoną, ale śmiałą i namiętną. Giovanni też ją za taką uważał. Ta myśl przeszyła teraz serce Antonia niczym pchnięcie sztyletem. Wstał, zacisnął pięści i wsadził je do kieszeni. – Powiedziałaś, że nie jesteś chora. – Bo nie jestem – odrzekła słabym głosem. Isabella, jaką dawniej znał, była pełna życia i gotowa podbić świat. Ta obecna wyglądała, jakby mógł ją przewrócić silniejszy podmuch wiatru.

Otworzyła szeroko oczy, zamrugała i odważyła się spojrzeć na niego, a potem wbiła wzrok w podłogę. Wsparła się niezgrabnie na łokciu i odgarnęła włosy z twarzy. – Byłam u lekarza. Nie jestem chora, a tylko wyczerpana. Powinnam po prostu odpowiednio się odżywiać i wysypiać. A teraz już idź – powiedziała. – Nie odejdę bez ciebie. – Musisz – nalegała. Ścisnęła głowę dłońmi. – Powiedz wszystkim, że nie udało ci się mnie znaleźć, że wróciłam do Stanów. Kusiło go, by tak zrobić. Pragnął wyjść, nie oglądając się za siebie. Wyrzucić ją na zawsze z pamięci i ze swojego świata. Wiedział jednak, że to niemożliwe. – Wybacz, ale nie jestem taki jak ty. Staram się zawsze mówić prawdę. Uniosła głowę i zmierzyła go wzrokiem. – Nigdy cię nie okłamałam. Nigdy. Odwrócił się od niej i spojrzał na zegarek. – Nie mam czasu znowu wracać do tego samego. – Wracać? – powtórzyła, gniewnie podnosząc głos. – A kiedy w ogóle o tym rozmawialiśmy? Niegdyś sądziłam, że jesteśmy razem szczęśliwi. Byliśmy ze sobą przez kilka tygodni i łączyła nas coraz silniejsza więź. Tamtej ostatniej nocy kochaliśmy się niemal do rana, a potem twój ochroniarz obudził mnie i kazał mi się wynosić. Spakowano moją torbę, a ty nie odbierałeś telefonów ode mnie. Nie powiedziałeś, dlaczego tak

postąpiłeś, i nigdy nie dałeś mi szansy porozmawiania z tobą o tym! Antonio oparł się plecami o ścianę przy drzwiach. – Nie byłem w nastroju do wysłuchiwania twoich usprawiedliwień. I tym bardziej nie jestem teraz. – Nie mam powodu się usprawiedliwiać – zripostowała i powoli podniosła się z łóżka. Poruszała się chwiejnie i niepewnie. Dumnie zadarła głowę i spojrzała mu w oczy. – Z nikim nie romansowałam. Uniósł rękę. – Dość! Nie będę o tym dyskutował. – To dla ciebie typowe – rzekła z westchnieniem. – Nie lubisz rozmawiać, zwłaszcza o kwestiach osobistych. Nigdy nie mówiłeś mi, co czujesz. Wiedziałam, o czym myślisz, tylko wtedy, gdy byliśmy w łóżku. Przed oczami stanął mu intymny i bardzo niestosowny obraz nagiej Isabelli, spełniającej ochoczo jego erotyczne zachcianki, które otwarcie wyrażał. Kiedy byli tylko we dwoje, niczego przed nią nie ukrywał. Zacisnął zęby. – Wychodzimy – oznajmił ponurym tonem i otworzył drzwi, czekając na nią. – Nie – odparła stanowczo. – Nie podpiszę żadnych dokumentów. Nie chcę pieniędzy Giovanniego. – Jestem pewien, że rzetelnie na nie zapracowałaś – rzucił zjadliwie.

Nie chciał, by się dowiedziała, o jaką sumę chodzi. Pragnął jedynie jak najszybciej zakończyć tę kłopotliwą sprawę. Ze zdeterminowaną miną podszedł do Isabelli. Szeroko otwarła oczy. – Nie waż się mnie tknąć! – zawołała. – Jak wszystko się zmienia – zauważył, chwytając ją za nadgarstek. – Pamiętam, że dawniej błagałaś, żebym cię dotykał. Isabella daremnie starała się wyswobodzić rękę. – Wydawało mi się, że nie chcesz mówić o przeszłości. Puść mnie. – Dopiero gdy wsiądziemy do mojego samochodu – powiedział. O ile nadal stoi tam, gdzie go zaparkował. To nie była najbezpieczniejsza okolica. – Nigdzie z tobą nie pojadę! – oświadczyła. Usiłowała uchwycić się framugi, lecz jej się nie udało. – Przemyśl to jeszcze – rzekł, wlokąc ją za sobą w kierunku schodów. – Arogancki i samolubny – mruknęła. – To muszą być rodzinne cechy Rossich. Jesteś taki sam jak twój brat. Usłyszawszy to, znieruchomiał, a potem powoli odwrócił się do niej. Ujrzał w jej oczach niepokój. Chciała się cofnąć, ale wciąż trzymał ją za przegub. – Nie mów tak – powiedział z groźnym spokojem. Spuściła wzrok. – Miałam tylko na myśli…

– Nie obchodzi mnie, co miałaś na myśli – przerwał jej. Jej słowa wbiły się jak szpony w otwartą żywą ranę w jego sercu, o której starał się zapomnieć. Zastanawiał się, jak często Isabella, całując go, myślała o jego bracie. Czy reagowała tak samo zmysłowo, będąc w łóżku z Giovannim? Te mroczne myśli przeszyły mu duszę. W milczeniu podszedł do Isabelli i przyparł ją do ściany. Dlaczego wolała Gia od niego? Wszyscy, których znał, dokonywali takiego wyboru, ale dlaczego ona? Myślał, że jest inna. Czy postąpiła tak dlatego, że z nich dwóch to Gio był tym przystojnym i obdarzonym charyzmą? Czy jego brat zaspokajał jej najskrytsze, najmroczniejsze erotyczne fantazje? A może naprawdę się w nim zakochała? – Antonio? – wyszeptała niepewnie. Przyjrzał się Isabelli. Jej anielska uroda i ujmująca niewinność były w istocie oszustwem i zaprowadziły go prosto do piekła, skąd być może już nigdy się nie wyrwie. Musi wyzwolić się spod jej uroku. Nie pozwoli, by ponownie go zniszczyła. Gwałtownie puścił jej rękę, jakby jej dotyk go palił, i zmierzył Isabellę ciężkim, nieruchomym spojrzeniem. – Nigdy nie porównuj mnie z moim bratem. Nigdy. Jak sparaliżowana wpatrywała się w jego brązowe oczy. Serce jej się ścisnęło. Antonio nigdy nie ujawniał myśli ani uczuć, teraz jednak odsłonił przed nią swoją

mękę. Szybko przymknął oczy, a gdy je otworzył, nie było już w nich cierpienia. Znowu w pełni się kontrolował. Za to w jej uczuciach zapanował zamęt. Antonio odwrócił się od niej. Osłabła, oparła się bezsilnie o ścianę i patrzyła, jak schodził po schodach. – Przepraszam – wyszeptała, ale się nie zatrzymał. Nie zamierzała porównywać go z bratem. Całkowicie się od siebie różnili. Giovanni miał czar i urodę gwiazdora filmowego. Był interesujący i pełen życia – ale nie tak fascynujący jak Antonio. Już w chwili, gdy poznała Antonia, wiedziała, że mu nie dorówna. Zdawała sobie sprawę, że brakuje jej wyrafinowania i erotycznego doświadczenia, by mogła zatrzymać go przy sobie. Ale to nie miało znaczenia. Pragnęła kochać się z nim – choćby tylko raz. Kiedy ujrzała go wtedy na ulicy, natychmiast przejął ją rozkoszny dreszcz, a serce zabiło jej mocno – jakby obudziła się z głębokiego snu. Wiedziała, że z pozoru sprawia wrażenie śmiałej, silnej i niezależnej. Była to jednak tylko gra, jej sposób obrony przed światem, przez który podążała samotnie. Ale kiedy ten mężczyzna na nią spojrzał, poczuła się wyzwolona, wręcz bezwstydna – i zapragnęła taką pozostać. – Mam na imię Antonio – powiedział wtedy i podał jej rękę. Zawahała się, widząc jego drogi garnitur od

modnego krawca. Sam jedwabny krawat kosztował zapewne więcej niż jej wycieczka po Włoszech. Nigdy dotąd nie znała nikogo tak bogatego. „Bądź ostrożna z bogatymi mężczyznami – zabrzmiały jej w głowie słowa matki. – Od kobiet takich jak my chcą tylko jednego”. Uśmiechnęła się. Uznała, że nie ma nic przeciwko temu, gdyż jej chodzi teraz o to samo. Podała mu dłoń, a on przytrzymał ją dłużej w swojej i poczuła, że przebiegł ją zmysłowy prąd. Jego dotknięcie przebiło się przez posępne odrętwienie, w jakim tkwiła od czasu, gdy pielęgnowała śmiertelnie chorą matkę. A gdy podniósł jej dłoń do ust, zaparło jej dech w piersi. Pojęła, że spotkanie tego mężczyzny to najlepsze, co przydarzyło jej się podczas tych wakacji. Nie spodziewała się jednak, że zakocha się w nim i odda mu się z takim szalonym zapamiętaniem. Otrząsnęła się z tych wspomnień i powróciła do teraźniejszości. Zdała sobie sprawę, że Antonio odszedł z jej plecakiem. Było tam wszystko, co posiadała: paszport i pieniądze. – Zaczekaj! – zawołała i pospieszyła za nim. Wybiegła za róg domu i zobaczyła go podążającego energicznym krokiem do następnej przecznicy. – Antonio, stój! Podszedł do swojego sportowego wozu – groźnie wyglądającej maszyny czarnej jak noc. Patrzyła ze zgrozą, jak otworzył niewielki bagażnik i wrzucił tam

jej plecak. – Oddaj mi mój plecak – zażądała, gdy dotarła do pojazdu. – Dostaniesz go, kiedy już odwiedzimy adwokatów. – Nie rozumiesz, że muszę wrócić do pracy? – spytała, wskazując kawiarnię. – To jest ważniejsze – odparł. Mówił jak ktoś, kto nigdy nie był głodny ani nie musiał się martwić o pieniądze. – Nie mogę sobie pozwolić na utratę tej pracy. Jeśli mnie wyleją, stracę też mieszkanie. Spojrzał w górę na pękniętą szybę w zardzewiałej ramie okna jej pokoju. – To będzie niewielka strata. Ujęła się pod boki. – Może dla ciebie, ale ja tylko dzięki tej pracy nie jestem bezdomna! – rzekła. Antonio zapewne nie potrafi tego pojąć, bo urodził się w zamożnej, szanowanej rodzinie. – Posłuchaj, zawrzyjmy kompromis. Pojadę z tobą do prawników po zakończeniu mojej zmiany w kawiarni. Znowu spojrzał na zegarek. – Nie. Oboje wiemy, że grasz na zwłokę i usiłujesz odwlec nieuniknione. Bardzo mnie jednak dziwi, dlaczego nie pytasz, ile pieniędzy dostaniesz. Chyba że już to wiesz. – Nie ma w tym niczego dziwnego – odparła. – Nauczyłam się, że z pieniędzmi zawsze wiążą się

zobowiązania. Nie chcę nic. Zwłaszcza gdybym musiała mieć do czynienia z tobą i twoją rodziną. Antonio zignorował tę uwagę. – Nie będę czekał, aż skończysz pracę. Poza tym testament otwarto przed trzema dniami i wkrótce jego treść dotrze do wiadomości publicznej. Spochmurniała. – I co z tego? Otworzył drzwi samochodu i usiadł za kierownicą. – Niebawem wytropią cię paparazzi. – Paparazzi? – spytała zaskoczona. – Nie wiem, czego mieliby ode mnie chcieć. – Chyba żartujesz? Kobieta, która sypiała z braćmi Rossi, a teraz odziedziczyła fortunę. – Nie musisz być taki wulgarny. – Mówię tylko prawdę – odparł niecierpliwie. – No, wsiadaj już. Zawahała się. Giovanni zostawił jej fortunę? To niemożliwe. Antonio zapewne przesadza. Gdybyż mogła przyjąć te pieniądze. Ale nawet gdyby to zrobiła, prawne i finansowe formalności potrwałaby wieki, zanim dostałaby gotówkę, której tak rozpaczliwie potrzebowała. Co się z nią stanie, jeśli pojedzie teraz i podpisze te dokumenty? Straci pracę, a tym samym lokum i środki do życia. Musiałaby znaleźć inną i ciężko tyrać, żeby uzbierać pieniądze na powrót do Kalifornii. Obawiała się, że nie zdąży, zanim odnajdą ją paparazzi. Czy

mogłaby poprosić Antonia o pomoc? Czy zdecydowałaby się upaść aż tak nisko? Dla niego cena biletu na samolot to drobiazg; przypuszczalnie ma taką sumę przy sobie w portfelu. Jednakże zwrócenie się do niego wydawało jej się niewłaściwe. Rozparł się w fotelu kierowcy i spytał: – To czego chcesz? Wzięła głęboki oddech. – Potrzebuję bilet na samolot do Los Angeles. Na dziś wieczór. Skinął głową. – Co jeszcze? Już żałowała swojej prośby. Nie chciała niczego od Antonia. Jego zjawienie się przypomniało jej o błędnych decyzjach, jakie podjęła, ponieważ była zakochana. Walczyła o niego ze względu na nich oboje, a on bez namysłu ją porzucił. Musiała z bólem przyznać, że matka miała rację. – To wszystko – odpowiedziała. Przyjrzał jej się przenikliwie. – Nie wierzę ci. – To dla mnie żadne zaskoczenie – odparła. – Ale naprawdę nie chcę niczego więcej. – Wkrótce zmienisz zdanie – powiedział i uruchomił silnik. – Może nie wyraziłam się dość jasno. Traktuję to jako pożyczkę. Zwrócę ci ją, kiedy tylko znajdę pracę w Stanach.

– Nie musisz. – Zrobię to – rzekła z uporem. – Nie mogę przyjąć od ciebie pieniędzy. – Nie dbam o pieniądze – oświadczył. – Wsiadaj. Zastanowiła się, czy to rozsądne. Ten mężczyzna jej nienawidzi, myśli, że go zdradziła. Ale, z drugiej strony, prawdopodobnie chce, żeby jak najszybciej zniknęła z Włoch i z jego życia. Nie miała więc powodów do niepokoju. Usiadła obok niego, zanim zdążyła się rozmyślić. – Nie oczekuj, że zostanę długo – uprzedziła. – Podpiszę te papiery i wyjadę. I jeśli dopisze jej szczęście, już nigdy więcej nie zobaczy Antonia.

ROZDZIAŁ TRZECI – To jest kancelaria adwokacka? – spytała nieufnie, spoglądając na stary budynek z różowo-złotą elewacją, wyblakłymi mozaikami wokół łukowych okien i kolumnami. – Nigdy jeszcze takiej nie widziałam. – A dokąd, twoim zdaniem, miałbym cię zabrać? – odparł. Weszli do mrocznego i zatęchłego wnętrza. Panowała tu nienaturalna cisza, którą zakłócił tylko odgłos ich kroków, gdy wchodzili po schodach. Nie odzywali się do siebie, co Antoniowi wydawało się trochę dziwne. Lecz w gruncie rzeczy był z tego rad. Nie chciał wspominać swobodnych rozmów, jakie niegdyś wiedli całymi nocami. Nie chciał pamiętać, jak dzwonił do Isabelli w ciągu dnia tylko po to, by usłyszeć jej głos. Był zadowolony z dzielącej ich obecnie bariery milczenia. Potrzebował jej. Recepcjonistka zaprowadziła ich do sali konferencyjnej, gdzie przy ozdobnym palisandrowym stole siedziała we władczej pozie matka Antonia ubrana w surową czerń. – Co ty tu robisz? – zapytał ją zaskoczony. – Twoja obecność nie jest konieczna. Maria Rossi spochmurniała, ujrzawszy Isabellę. – Czy to ta kobieta? – spytała.

– To Isabella Williams – powiedział Antonio oficjalnym tonem. Niechętnie przedstawił ją matce. Wcześniej miał nadzieję, że zdoła zapobiec spotkaniu się tych dwóch kobiet. Jednym lodowatym spojrzeniem Maria dała jasno poznać, co myśli o Isabelli. Wiedziała, że to właśnie przez nią jej synowie się poróżnili. Antonio w pierwszym odruchu chciał bronić byłej kochanki, lecz się zreflektował. Postąpiła źle i powinna ponieść konsekwencje. Zamieszkawszy u Giovanniego, wywołała skandal. Paparazzi wywęszyli i nagłośnili ten fakt, wskutek czego najbardziej ucierpiał jego brat. Większość osób stropiłaby się w obliczu jawnej niechęci matki Antonia. Jednak ku jego zaskoczeniu Isabella nie cofnęła się ani nie spuściła głowy zawstydzona. Stała dumnie przed tą starą damą z wyższej sfery w swoim biednym ubraniu, niezłomnie wytrzymując jej potępiające spojrzenie. Maria Rossi pierwsza odwróciła wzrok. – Nie ścierpię przebywania w jednym pokoju z tą kobietą – oznajmiła wyniośle i wyszła. – Przepraszam za zachowanie mojej matki – powiedział Antonio do Isabelli, hamując gniew. – Nie musisz – odrzekła. – Wiem, że czujesz to samo co ona. Podeszła do okna i wyjrzała na Panteon. Antonio przypuszczał jednak, że w istocie wcale go nie widzi, zatopiona we wspomnieniach. Żałował, że on nie potrafi

podobnie uciec od rzeczywistości. Zawsze działał na najwyższych obrotach: przewidywał problemy i obmyślał ich rozwiązania. Potrzebował ujścia dla swej niespożytej energii i znajdował je w pracy. Jednak pieniądze i władza, które dzięki temu zdobywał, nie miały dla niego wielkiego znaczenia. Liczyły się tylko nieustanne trudne wyzwania. Zwolnił to gorączkowe tempo życia tylko w okresie, kiedy związał się z Isabellą. Przy niej wszystko inne przestawało dla niego istnieć. Ona była jego ucieczką, lecz ostatecznie doprowadziła go do upadku. – Co powiedziałeś o mnie matce? – spytała teraz i natychmiast tego pożałowała. Wiedziała, że nie powinna się przejmować opinią Marii Rossi. Jednak ta wytworna kobieta roztaczała władczą aurę, która budziła w niej lęk. W jej obecności Isabella czuła się upokorzona. – Nigdy nie rozmawialiśmy o tobie – odrzekł sztywno. Nie zaskoczyło jej to zbytnio. Antonio rzadko wspominał komukolwiek o swoich prywatnych sprawach. Wszystko, co wiedziała o jego matce i zmarłym ojcu, pochodziło od Giovanniego. Odwróciła się od okna i podeszła do Antonia. – Ale wie, że ty i ja w przeszłości byliśmy razem? – Nie ode mnie. Jednak zapewne chciała poznać powód, dla którego jej dwaj synowie znowu przestali utrzymywać ze sobą kontakty. Giovanni niewątpliwie

wymyślił jakąś historyjkę, która przedstawiała go jako niewinną ofiarę. – Znowu? – Znużony umysł Isabelli wychwycił to słowo. – Czy już kiedyś wcześniej byliście ze sobą skłóceni? Antonio zacisnął usta. – Tak – wycedził. Brzemię jej poczucia winy trochę zelżało. Przez cały czas dręczyła się tym, że zniszczyła silną więź między obydwoma braćmi. – Ale jak to możliwe? – spytała. – Wydawaliście się tacy sobie bliscy. Wzruszył ramionami. – Gio starał się poprawić i zachowywać wobec mnie w miarę znośnie. To był jeden z niewielu okresów, kiedy potrafiliśmy się ze sobą dogadać. – Dlaczego poprzednio się z nim pogodziłeś? – zapytała. To było do niego niepodobne. Jeśli ktoś raz go zawiódł, Antonio usuwał taką osobę na zawsze ze swojego życia, nie dając jej drugiej szansy. – Sądziłem, że się zmienił. – Westchnął. – Pragnąłem, żeby tak było. Ujrzała w jego oczach żal. Chciała go pocieszyć, lecz wiedziała, że Antonio odrzuciłby każdy gest współczucia. – Ile mieliście lat, gdy po raz pierwszy się poróżniliście? – Odpowiedziałem już na wystarczająco wiele twoich

pytań – odparł zimno. – Teraz moja kolej na ich zadawanie. Dlaczego Gio uwzględnił cię w testamencie? – Nie mam pojęcia. Nie prosiłam go o to. Przypuszczała jednak, że zna odpowiedź. Giovanni uprawiał rozmaite gierki i teraz zapewne okaże się, że ona straci wszystko. – Prawnicy mówią, że zmienił swoją ostatnią wolę miesiąc temu. Isabella zbladła. To nie mógł być przypadek. – I co z tego? Antonio przyjrzał jej się uważnie. – Tylko ty znasz powód. Poza tobą nikt nie ma pojęcia, dlaczego zapisał ci miliony. – Miliony? – wyjąkała. – To jakiś absurd. – Oraz połowę udziałów w koncernie Rossi Industries – dodał. – Co takiego?! – wykrzyknęła zszokowana. – Przekazał ci połowę mojej schedy – warknął Antonio. Oszołomiona Isabella przycisnęła dłoń do ust. „Och, Giovanni, co ty narobiłeś? I dlaczego?” – Już wcześniej raz straciłem część mego dziedzictwa – oznajmił szorstko Antonio. – Nie pozwolę, by to się powtórzyło. – O czym mówisz? – spytała, lecz tak cicho, że jej nie usłyszał. – Dlaczego Gio zostawił wszystko tobie, a nie kobiecie, z którą był związany lub która coś dla niego

znaczyła? Dlaczego właśnie tobie? – Antonio… Urwała. Nie miała odwagi powiedzieć mu prawdy i stawić czoło konsekwencjom. – Czy chciał, żebym był zmuszony współpracować w rodzinnej firmie z kobietą, która mnie zdradziła? Isabella zastanowiła się, czy Giovanni mógł uczynić ten testamentowy zapis ze złośliwości, dla własnej perwersyjnej satysfakcji. To możliwe… – A może nakłoniłaś Gia do tego, uwodząc go? – ciągnął Antonio. – Przyznaję, jesteś dobra w łóżku, ale żeby aż tak dobra?! Oblała się rumieńcem. Gdybyż mogła stąd uciec! W chwili, gdy wyjawi prawdę, wszystko będzie stracone. – T-to dlatego, że jestem w ciąży – wyjąkała. Antonio wpatrzył się w nią wstrząśnięty. Skuliła się, oczekując, że jej cały świat za chwilę się zawali. Nerwowo oblizała wargi i dodała: – A ojcem jest Giovanni. Antonio zachwiał się, jakby otrzymał mocny cios. Czuł się odrętwiały, a w głowie miał zamęt. Pojął, że Isabella wciąż potrafi go zranić. Zatem ona ma urodzić dziecko jego brata. Gio o tym wiedział, lecz nie zdradził mu tego. Antonia przeszył ból. – Ale przysięgam, że nie miałam z nim romansu – szepnęła. Romans, przelotna przygoda czy tylko seks, to wszystko jedno, pomyślał. – Czyli jesteś w ciąży – wymamrotał oszołomiony. –

W którym miesiącu? – Dopiero w trzecim. – W trzecim? – wydusił, gdyż wściekłość ścisnęła mu gardło. – Antonio, musisz mi uwierzyć – rzekła błagalnie. – Przespałam się z nim tylko raz. – Tylko? – powtórzył, hamując wybuch furii. – I to ma mnie pocieszyć? – spytał zgryźliwie. Zresztą, czy mógł w to uwierzyć, skoro mieszkała u Giovanniego przez kilka tygodni? Jej twarz wykrzywił gniewny grymas. – Z iloma kobietami spałeś, odkąd się rozstaliśmy? – To bez znaczenia. One nie były powodem naszego zerwania. Wyrzuciłem cię, ponieważ sypiałaś z moim bratem. A teraz mówisz mi, że spodziewasz się jego dziecka. – To się zdarzyło tej nocy, kiedy usłyszałam, że zamierzasz poślubić inną – wyznała z wahaniem, jakby to wspomnienie wciąż ją dręczyło. – I to ma być twoje usprawiedliwienie? – rzucił z goryczą. – Nie. Po prostu próbuję ci to wyjaśnić. – Ukryła twarz w dłoniach. – Ta wiadomość mną wstrząsnęła i za dużo wypiłam. W tamtym okresie w ogóle sporo piłam i podjęłam mnóstwo błędnych decyzji, z których bynajmniej nie jestem dumna. Ale jednak przespała się z Giovannim. Antonio zastanawiał się, czy powiedziałaby mu o tym, gdyby nie

była w ciąży. – Czy zawsze po alkoholu idziesz do łóżka z pierwszym lepszym facetem? Powoli odsunęła dłonie od twarzy. – Nie jestem pewna, co się wydarzyło tamtej nocy. – Jakie to wygodne! Rzuciła mu gniewne spojrzenie. – Wiem tylko, że przeżywałam emocjonalny zamęt. Porzuciłeś mnie, nie chciałeś mnie znać, a potem dowiedziałam się, że chcesz ożenić się z inną kobietą. – I postanowiłaś się zemścić, idąc do łóżka z moim bratem? Jak mógł uważać ją za słodką i niewinną? Sądził, że ją zna, lecz w rzeczywistości nic o niej nie wiedział. – Nie miałam pojęcia, że wyrzuciłeś mnie jak śmieć, ponieważ myślałeś, że romansowałam z twoim bratem. Giovanni to wszystko uknuł! – wypaliła. – Wykorzystał mnie! – Nie wątpię, że bez trudu zwabił cię do łóżka. Dumnie uniosła głowę. – Nie jestem taka łatwa, jak myślisz. – Owszem, jesteś – rzekł z szyderczym uśmieszkiem. – Byłaś taka ze mną. Drgnęła, jakby ją uderzył. – Jak śmiesz tak mówić? – wyszeptała wstrząśnięta. – Nas łączyło coś szczególnego, wyjątkowego. To było… – Częścią twojego planu – dokończył zimno. – Tylko że zaszłaś w ciążę. Czy taki był twój zamiar, czy to był

nieoczekiwany szczęśliwy przypadek? Czy dlatego Gio cię wyrzucił? – Nie wyrzucił mnie. Odeszłam następnego ranka – wyjaśniła drżącym głosem. – Nie czułam się tam już bezpieczna, więc uciekłam. Antonio zmarszczył brwi i skrzyżował ramiona na piersi. W jej wyjaśnieniach coś się nie zgadzało. – To jak się dowiedział o twojej ciąży? – Powiedziałem mu miesiąc temu, kiedy się zorientowałam. A jego brat przed miesiącem zmienił testament. – I jak to przyjął? Isabella spochmurniała, przygarbiła się i odwróciła wzrok. – Wybuchnął śmiechem. Powiedział: „Teraz mój brat już nigdy nawet cię nie dotknie” i śmiał się jak szalony. Antonio odruchowo cofnął się o krok. Mimo wszystko poczuł się zaskoczony. Pojął, że nie zdawał sobie w pełni sprawy z głębi nienawiści, jaką żywił do niego Giovanni. – I jak widać, miał rację – dodała ze smutkiem. – Wiedział, jak zareagujesz, kiedy poznasz prawdę. – Dlatego uciekłaś przede mną z tamtej kawiarni? Nie jesteś taka, za jaką cię miałem – rzekł gorzko. – Nieprawda – odparła gniewnie. – Po prostu chcesz widzieć we mnie wyłącznie złe cechy, ponieważ tak ci jest łatwiej. Łatwiej? Czuł się, jakby rozerwano mu serce na

strzępy. Już nigdy nie odzyska dawnego spokoju. Odetchnęła drżąco. – Wiedz, że nigdy cię nie oszukałam. – Jak mogę ci uwierzyć, że nie sypiałaś z moim bratem od pierwszego dnia, kiedy cię poznałem? – Nie potrafię ci tego dowieść. Dlaczego nie możesz…? Przerwało jej dyskretne pukanie w dwuskrzydłe drzwi i do pokoju wszedł siwowłosy starzec w trzyczęściowym garniturze. Antonio powściągnął emocje i przedstawił prawnika Isabelli. Mężczyzna zaprosił ją do swojego gabinetu. Podążyła za nim w milczeniu. Kiedy mijała Antonia, chwycił ją za rękę i zatrzymał. – Jeszcze nie skończyliśmy tej rozmowy. – Owszem, skończyliśmy – odparła chłodno i wyswobodziła rękę. – Nie muszę się przed tobą usprawiedliwiać. Nie masz żadnych praw ani do mnie, ani do mojego dziecka. Wkroczyła do gabinetu, a adwokat wszedł za nią. Antonio wpatrzył się w zamknięte drzwi. Zesztywniał, gdy zaczął mu świtać pewien pomysł. – Jeszcze nie mam praw – mruknął. – Ale gdy je zyskam, zapłacisz mi za wszystko.

ROZDZIAŁ CZWARTY – Czyli zostanę babcią. – Maria Rossi westchnęła i splotła dłonie. – Dziecko Gia… Och, mam nadzieję, że będzie do niego podobne. – Cieszę się, że tak dobrze to przyjęłaś – mruknął Antonio, przechadzając się nerwowo po sali konferencyjnej. Musiał powiadomić matkę, że sytuacja uległa zmianie, gdyż to zrujnowało obmyśloną przez nich strategię. – Jednak Gio nie miał żadnego powodu uwzględniać jej w swoim testamencie – dodała z irytacją. – Jak mógł przekazać pieniądze i władzę takiej kobiecie? – Zrobił to, żeby pozbawić mnie należnej schedy. – Nie, Gio nigdy by tak nie postąpił – zaprotestowała Maria. – Ta kobieta go opętała, odebrała mu zdolność jasnego myślenia. Mogę zrozumieć, że chciał zabezpieczyć przyszłość dziecka, ale tyle pieniędzy? – Wzdrygnęła się lekko. – Nie wiemy nawet, czy rzeczywiście on jest ojcem. – Dowiemy się – odrzekł Antonio. Lecz w głębi duszy był o tym przekonany. Gio nie zaaranżowałby tego wszystkiego, gdyby nie miał absolutnej pewności. Pragnął, by jego dziecko odziedziczyło rodzinny majątek, więc powierzył Isabelli

rozporządzanie pieniędzmi i akcjami do czasu, aż ono dorośnie. – Gio sam mi powiedział, że ta Jezebel go uwiodła – ciągnęła Maria. – Obaj zresztą powinniście byli wykazać więcej rozsądku. Nie pojmuję, co takiego w niej widzieliście. Antonio mógłby z łatwością przedstawić długą listę rzeczy, które dostrzegł w Isabelli, ale zaszokowałby tym matkę. Przeczesał palcami włosy. – Nie chcę o tym mówić. – Tego pokroju dziewczyna może tylko w jeden sposób usidlić bogatego mężczyznę. Musi zajść z nim w ciążę. Walnął dłonią w blat mahoniowego stołu tak mocno, że Maria aż się wzdrygnęła. – Dosyć – rzucił. Poza tym matka nie miała racji. Isabella nawet bez uciekania się do niepożądanej ciąży owinęła go sobie wokół palca. – Uspokój się – powiedziała Maria. – Jeżeli zamierzasz przejąć pełną kontrolę nad rodzinnym majątkiem, musisz zachować opanowanie i cierpliwość. Podszedł do wysokiego okna i oparł się plecami o szybę. – Mam parę planów – przyznał, choć nie był zadowolony z żadnego z nich, obydwa bowiem wymagały, by zbliżył się do tej kobiety, która przecież go zdradziła.

– W którym jest miesiącu ciąży? – Mówi, że w trzecim. Zerwałem z nią pod koniec maja, więc wiem, że to nie moje dziecko. Opuściła Gia na początku lipca i to by się zgadzało. – Musisz coś zdecydować. – Wiem. Mam dwa wyjścia. Mógłbym ją uwieść i skłonić, aby zrezygnowała ze spadku i na zawsze opuściła Włochy. – Nie – odparła stanowczo matka. – Jej dziecko jest wszystkim, co pozostało mi po Giovannim. Antonia przeszył ból na myśl, że matka nawet po śmierci Giovanniego nadal myśli tylko o nim, natomiast jego bez żadnych skrupułów usunęła niegdyś ze swego życia, gdy najbardziej jej potrzebował. – A jakie jest drugie wyjście? – spytała. – Mogę ją poślubić i prawnie uznać dziecko za swoje. W ten sposób zdobędę całkowitą kontrolę nad majątkiem Rossich – powiedział. Jednak nigdy dotąd nie myślał o zostaniu ojcem, a ponadto widok dziecka Gia przypominałby mu nieustannie o zdradzie Isabelli. – To doskonałe rozwiązanie – zawyrokowała matka. – Nie musielibyśmy z niczego zrezygnować. Oprócz mojej wolności i spokoju ducha, pomyślał. Gdyby istniało jakieś inne wyjście, nie starałby się odszukać Isabelli. A teraz być może będzie musiał związać się z tą zdradziecką jędzą na resztę życia. – Nie uważam tego za dobry pomysł – oświadczyła

Isabella, wchodząc do apartamentu Antonia. – Zgadzam się – przyznał. – Ale paparazzi dowiedzieli się już o twoim spadku, a u mnie będziesz przed nimi najbezpieczniejsza. Zresztą to tylko na jedną noc. Skrzywiła się drwiąco. Nieraz przecież sypiała z Antoniem. Ale teraz nie zamierzała tego robić. On już jej nie pragnie. Porzucił ją i usunął ze swego życia, w którym jest już inna kobieta. Uświadomiła sobie jednak ze wstydem, że to nie powstrzymałoby jej przed rzuceniem się w jego ramiona. Pomimo wszystko wciąż tęskniła do pieszczot Antonia. Weszła do salonu, rozejrzała się i skonstatowała, że niewiele się tu zmieniło – właściwie tylko ona sama. Nie była już tamtą beztroską, spontaniczną dziewczyną, która zrezygnowała ze swych życiowych planów dla ukochanego mężczyzny. Obecnie musi mieć się na baczności i zachować ostrożność. W pomieszczeniu było cicho – żadnej muzyki, gwaru rozmów czy śmiechów. Eleganckie nowoczesne meble i ekscentryczne dzieła sztuki nie pasowały do widocznych za panoramicznymi oknami antycznych rzymskich ruin. Zawsze uważała, że ten apartament wyraża charakter Antonia – człowieka, który osiągnął wszystko własną pracą i łączy nowoczesność z tradycją. Podbił świat biznesu wyrachowaną bezwzględną strategią, lecz krył też w sobie mroczną zmysłowość.

Powściągał ją wprawdzie, jednak Isabella dostrzegała ją w jego guście artystycznym, zachowaniu i spojrzeniach. Wiedziała, że Antonio dąży do ostatecznej rozgrywki i dlatego sprowadził ją na swoje terytorium – w to miejsce, które przywoływało tyle szalonych wspomnień. Czy sądził, że ją tym zdeprymuje? A może zamierzał uwieść ją i w ten sposób wydobyć z niej prawdę? – Gospodyni przygotowała dla ciebie pokój gościnny – oznajmił. – Dziękuję. Żałowała, że tej kobiety tutaj nie ma. Nie chciała zostać sama z Antoniem. Nie ufała mu… ani sobie. Kiedy podszedł do barku, z trudem oderwała wzrok od jego smukłej, barczystej sylwetki. – Napijesz się czegoś? – zapytał i ujął kryształową karafkę, a potem znieruchomiał. – Zapomniałem, że nie możesz teraz pić alkoholu. – Nie tylko z powodu ciąży – odparła. – Rzuciłam alkohol. Nalał sobie szklaneczkę whisky. – Dlaczego? Kiedy zamieszkała u Giovanniego, brała udział w jego imprezach. Piła, aby zagłuszyć ból, zapomnieć. Nie zdawała sobie sprawy, że picie wymknęło jej się spod kontroli, dopóki któregoś ranka nie obudziła się w jego łóżku. – Pewnego wieczoru nadużyłam alkoholu i przyrzekłam sobie więcej nie pić.

– To się często zdarzało osobom, które zadawały się z Giovannim i jego przyjaciółmi. – Tak, przekonałam się o tym – przyznała gorzko, a potem zapytała: – Czy pomyślałeś choćby przez chwilę, że Giovanni mógł cię okłamać? Że mogłam być ci wierna? Zesztywniał. – Tak – odrzekł. To ją zaskoczyło. – Kiedy? Opróżnił szklaneczkę jednym haustem. – Dzień po twoim odejściu rozważyłem możliwość, że mogłem popełnić błąd. – I co? – Zebrałem trochę informacji. – Spochmurniał. – I odkryłem, że sypiałaś w tym samym czasie z nim i ze mną. Zamknęła oczy, usłyszawszy w jego głosie nieskrywane cierpienie. – To nieprawda – wyszeptała. – Przeciwnie. Wskoczyłaś do jego łóżka, zanim jeszcze opuściłaś moje. Potarła czoło. – Zamieszkałam u Giovanniego, ponieważ mnie wyrzuciłeś. Nie miałam dokąd pójść. – Akurat! – parsknął pogardliwie. – Poszłaś tam, dokąd chciałaś. Przecząco potrząsnęła głową.

– Chciałam być z tobą. – Dopóki nie poznałaś mojego brata. – Antonio podszedł do niej. – Wykorzystałaś związek ze mną, aby dotrzeć do Gia i jego pieniędzy. – Nigdy mnie to nie interesowało! – zaprzeczyła porywczo. Zabolało ją, że Antonio może tak o niej myśleć. – Sądziłem, że cię znam – powiedział z goryczą. – Wiedziałeś o mnie wszystko. W przeciwieństwie do ciebie, ja niczego nie ukrywałam. Ty nigdy o sobie nie mówiłeś. Nie wiedziałam nic o twoich obawach i nadziejach, o rodzinie. – To porozmawiajmy teraz. Powiedz mi, jak długo sypiałaś z moim bratem, będąc jeszcze związana ze mną? – Ty całkowicie mi wystarczałeś. Nie szukałam nikogo innego – odrzekła. Dostrzegła w oczach Antonia błysk zmysłowego żaru. W jej umyśle zawirował kalejdoskop obrazów – wspomnień, które niebezpiecznie było przywoływać. – Jeśli to prawda, to dlaczego po rozstaniu ze mną poszłaś do Giovanniego? Dlaczego nie wróciłaś do Kalifornii? Isabella westchnęła. Sama wielokrotnie zadawała sobie to pytanie w ciągu minionych trzech miesięcy. – Powinnam tak zrobić, ale liczyłam, że może wrócimy do siebie. Spojrzał na nią z niedowierzaniem.

– Po tym, jak sypiałaś z moim bratem? – Nie wiedziałam, że tak myślałeś! – odparła podniesionym głosem. – Dopiero trzy miesiące temu dowiedziałam się o kłamstwach Giovanniego na mój temat. – A myślałaś, że dlaczego się z tobą rozstałem? – rzucił ze zniecierpliwieniem. – Sądziłam, że poznałeś inną kobietę. Kiedy twój ochroniarz mnie wyrzucił, próbowałam się z tobą skontaktować – rzekła chłodno. – Nie odbierałeś moich telefonów, a kiedy poszłam do twojego biura, nie wpuszczono mnie tam. Nie zaprzeczał, że bezlitośnie się jej pozbył. Tylko tak mógł przetrwać ten dzień. Noce były gorsze. Nie sądził, że mężczyzna może tak mocno pragnąć kobiety, dopóki Isabella nie zniknęła z jego życia. Wzruszyła ramionami. – Zadzwoniłam więc do Giovanniego. Powiedziałam mu, co się stało, a on zaprosił mnie do siebie. – Spuściła głowę i dodała szeptem: – Uważałam go za przyjaciela. – Przy mnie zawsze bardzo dobrze się ze sobą dogadywaliście. – Giovanni z każdym potrafił się dogadać. Ale nie interesował mnie. Jedyne, co nas łączyło, to ty. Ilekroć rozmawialiśmy, to zawsze o tobie. – Ciekawe, dlaczego słysząc to, czuję zimny dreszcz? Zacisnęła usta, powstrzymując wybuch gniewu. – Nie wiedziałam, jak wyglądają relacje między

wami. A kiedy przyjęłam jego zaproszenie, sądziłam, że to potrwa tylko dzień czy dwa, zanim nie odzyskasz rozsądku. Wciąż usiłowałam skontaktować się z tobą, lecz bezskutecznie. A potem, chyba trzeciego dnia mojego pobytu u Giovanniego, powiedział mi, że zerwałeś z nim stosunki, ponieważ wziął moją stronę. – Usunąłem go z mojego życia, bo sypiał z tobą. – Jak powiedziałam, nie miałam pojęcia, że tak myślisz – wycedziła. – Nękały mnie wyrzuty sumienia, że stałam się powodem rozłamu między braćmi. – I postanowiłaś naprawić tę sytuację, mieszkając u Giovanniego? – spytał ironicznie. – Zapewnił mnie, że ta sprawa sama się ułoży, a ja mu uwierzyłam. – Isabella pokiwała głową nad własną głupotą. – I jak idiotka nadal próbowałam się z tobą porozumieć. Jednak Giovanni przekonał mnie, że nie odzyskam cię, rozpaczając dniami i nocami. Zasugerował, że powinnam zacząć bywać na imprezach i zachowywać się, jakbym się świetnie bawiła, żeby ci uświadomić, ile straciłeś, rozstając się ze mną. Udało jej się to aż nazbyt dobrze. Antonio pamiętał, jak wieczorami wracał do swojego mieszkania, wiedząc, że jej tam nie zastanie. Wiedząc, że ona jest w łóżku z innym mężczyzną. – Wychodziłaś z Giovannim każdego wieczoru. W gazetach codziennie ukazywały się wasze zdjęcia. Wyglądałaś na nich na szczęśliwą, odprężoną i bardzo seksowną.

– Wcale nie chciałam wzbudzać w tobie zazdrości. Ale ponieważ nie mogłam się z tobą spotkać ani porozmawiać przez telefon, próbowałam w ten sposób przypomnieć ci, że nadal jestem w pobliżu. – Wieszając się u ramienia Gia, ubrana w kuse sukienki. Zaczerwieniła się. – Prawdopodobnie to nie był dobry pomysł. – Sukienki, które on ci kupował. Ode mnie nigdy nie chciałaś niczego przyjąć. – Nie miałam żadnego odpowiedniego stroju na te imprezy. – Natomiast ja zabierałem cię tylko do łóżka? Podniosła głowę i popatrzyła na niego ostro. – To nieprawda! Bardzo lubiłam zwiedzać z tobą miasto. Oglądałam Rzym twoimi oczami. – Najwyraźniej to ci nie wystarczyło. – Ja ci nie wystarczyłem, pomyślał. – Wolałaś wizyty z moim bratem w nocnych klubach. – Nie lubiłam tych imprez ani spotykanych tam ludzi. Wolałam nasze wyprawy we dwoje. Antonio chciałby jej wierzyć. Kiedy się dowiedział, że Isabella studiuje historię sztuki, zaczął ją zabierać na zwiedzanie prywatnych kolekcji obrazów oraz na specjalne wycieczki z przewodnikiem. Wolał to od uroczystych kolacji i wytwornych przyjęć. Sądził, że Isabella myśli tak samo. Nigdy się nie skarżyła ani nie prosiła, żeby wybrali się gdzieś potańczyć.

– Zakładając, że cokolwiek z tego, co mówisz, jest prawdą, dlaczego opuściłaś Gia? Zacisnęła usta. – Zdałam sobie sprawę, że nie jest moim przyjacielem. Wykorzystał mnie, kiedy byłam zupełnie bezbronna. A potem dowiedziałam się o kłamstwach, jakie o mnie rozpowiadał. Nie zdradziłam cię i nie wiem, dlaczego mu uwierzyłeś. – Głos Isabelli drżał od tłumionych emocji. – W każdym razie powinieneś był powiedzieć mi o swoich podejrzeniach. Owszem, ale wówczas przyjąłby jej wersję wydarzeń, ponieważ za wszelką cenę pragnąłby jej uwierzyć. Nawet teraz przedstawione przez nią wyjaśnienia wydawały się wiarygodne, chociaż Isabella spodziewa się dziecka jego brata. Zamiast tego postąpił okrutnie i bezwzględnie: pozbył się jej. Działał jednak w obronie własnej. Isabella użyłaby swego uroku, by go przekonać, że mówi prawdę. Tak jak czyniła teraz. Nagle zapragnął zapomnieć o wszystkim, wymazać przeszłość i znów kochać się z Isabellą. Walczył z tym pragnieniem, lecz był skazany na porażkę. Czuł się upokorzony władzą, jaką ta kobieta wciąż ma nad jego zmysłami i umysłem. – Dlaczego uciekłaś na mój widok? – zapytał. – Dziwi cię to? Wiedziałam, że ponowne spotkanie z tobą rozjątrzy dawne rany.

– A dlaczego chcesz natychmiast opuścić Rzym? – Pragnę wrócić do domu do Stanów i zacząć od nowa – rzekła ze smutkiem, który głęboko go poruszył. – Chcę zapomnieć o Włoszech i wszystkim, co mnie tutaj spotkało. Jej słowa zraniły Antonia. Isabella była dla niego całym światem. Traktował ją jak królową i spełniał każde jej życzenie. Lecz to było dla niej za mało. Obecnie zaś chciała zapomnieć o nim i rozpocząć nowe życie, podczas gdy on zostanie tu, dręczony wspomnieniami. Nie, nie mógł jej na to pozwolić. Przeżyli razem niebiańskie chwile, więc teraz razem przeżyją piekło. Nie tylko on będzie cierpiał mękę. – Nie pozwolę ci odejść – oznajmił. Podszedł do niej bliżej. – Sprawię, że będziesz wciąż pamiętała naszą piękną przeszłość i pożałujesz, że ją zniszczyłaś.

ROZDZIAŁ PIĄTY Antonio pocałował ją namiętnie, zaborczo. Z początku się nie broniła. Ogarnęło ją radosne podniecenie. Jego pocałunek był magiczny, jak zawsze. Odwzajemniła go ochoczo. Serce biło jej mocno. W głębi duszy pragnęła poddać się męskiej sile i urokowi Antonia. Zarazem wiedziała, że powinna się cofnąć, powstrzymać to szaleństwo, zanim oboje osiągną punkt, z którego już nie będzie odwrotu. Ośmieliła się spojrzeć Antoniowi w oczy i ujrzała w nich błysk namiętności. Przez jej ciało przepłynęła fala pożądania, nad którym, jak wiedziała, nie zdoła zapanować. Przyciągnął ją do siebie, więżąc w muskularnych ramionach, i zanurzył dłonie w jej bujnych włosach. Jego namiętne pocałunki z łatwością złamały jej opór. Pragnęła zatracić się w nim, w jego pieszczotach – bez względu na konsekwencje. Wtuliła się w niego, nie przerywając pocałunku. Wsunęła dłoń pod jego koszulę i pieściła szeroką, owłosioną klatkę piersiową. Antonio wydał gardłowy jęk triumfu i rozkoszy. Całował ją tak namiętnie i władczo, że zabrakło jej tchu. Zapragnęła poczuć jego dłonie na całym ciele. Ocierała się o niego biodrami.

Oderwał wargi od jej ust i wymamrotał po włosku coś, czego nie zrozumiała. Odrzuciła głowę do tyłu, gdy zaczął pieścić językiem jej szyję. Jednocześnie wsunął dłonie pod jej podkoszulek i objął piersi. Serce Isabelli waliło mocno. Narastało w niej niecierpliwe pożądanie – a także kobieca duma, gdyż widziała, jak bardzo Antonio jej pragnie, chociaż starał się nad sobą zapanować. Chciała poddać się jego dzikiej, pierwotnej żądzy, raz jeszcze jej doświadczyć. Zdjęła mu krawat i cisnęła na podłogę, a potem niecierpliwie rozerwała guziki koszuli i rozchyliła ją, odsłaniając muskularny tors Antonia opalony na złocisty brąz. Przywarła do niego. Podciągnął w górę jej podkoszulek. Jęknęła, gdy jej twarde, niemal boleśnie pobudzone sutki otarły się o jego nagą, owłosioną skórę. – Wymów moje imię – rzekł chrapliwym głosem. – Anto… – zaczęła, lecz urwała, gdy uświadomiła sobie, dlaczego tego zażądał. Czyżby uważał, że ona myśli teraz o Giovannim?- Jak śmiesz? – wyszeptała i oparła dłonie o jego pierś, usiłując go odepchnąć. – Miałaś zamknięte oczy – rzucił drwiąco. – Chciałem się upewnić, czy wiesz, którego brata całujesz. Spoliczkowała go mocno, aż zapiekła ją dłoń. Przed chwilą wbrew zdrowemu rozsądkowi uległa mu, lecz on ujrzał w tym jedynie sposobność, by ją obrazić. Trzęsła się z gniewu i zacisnęła pięści. – Odsuń się ode mnie – powiedziała ostro.

Zignorował to i złapał ją za nadgarstki. Na próżno usiłowała się wyswobodzić. Była na jego łasce. Przycisnął ją do ściany. Po chwili przestała się wyrywać, gdy bliskość Antonia zmąciła jej umysł. Czuła, że jego serce łomoce równie mocno jak jej. – Kiedy mnie całowałaś, czy myślałaś o nim? – zapytał. – Nie! – zaprzeczyła gwałtownie. Czyż Antonio nie widzi, że zawsze pragnęła tylko jego? Zaczął pieścić językiem jej ucho. – Czy on całował tak jak ja? – szepnął. – Czy był równie dobry w łóżku? Oprócz pożądania ogarnęła ją teraz także wściekłość. – Jesteś wstrętny – powiedziała. Jednak czuła wstręt przede wszystkim do siebie. Jak mogła zareagować tak zmysłowo na jego pieszczoty po tym, jak wypowiedział te raniące słowa? – Czy myślałaś o mnie, gdy w ciebie wchodził? – Przestań! Antonio przytknął czoło do jej czoła. – Chcę wymazać Gia z twojej pamięci – rzekł szorstkim szeptem. – Chcę przespać się z tobą i sprawić, żebyś o nim zapomniała. – Nie pójdę z tobą do łóżka – oświadczyła, choć tego pragnęła. Och tak, pragnęła kochać się z Antoniem przez całą noc. Wiedziała jednak, że rano on ją wyrzuci i na zawsze

zrani jej serce. Nie odpowiedział, tylko zaczął pokrywać jej twarz delikatnymi pocałunkami. Zamknęła oczy. Narastało w niej rozkoszne oczekiwanie. – Mówię poważnie, Antonio – rzekła mimo to, wymawiając z naciskiem jego imię. – Nie pójdę do łóżka z kimś, kto tak źle o mnie myśli. Skrzywił usta w uśmiechu. – Bella, oboje wiemy, że pójdziesz. Miał rację, lecz jego pewność siebie ją upokorzyła. Antonio zdawał sobie sprawę z władzy, jaką nad nią sprawuje. Wystarczyło jedno dotknięcie, jeden pocałunek, a jej opór słabł i gotowa była kochać się z nim zawsze i wszędzie. I w przeszłości tak właśnie robiła. Napotkał jej spojrzenie i jego oczy zamgliło pożądanie. Znów ją pocałował, jeszcze bardziej żarliwie, i przywarł do niej. Jęknęła, gdy zalała ją fala rozkoszy. – Jesteś taka namiętna i zmysłowa – wymamrotał z wargami przy jej wargach. – Widocznie wiele się nauczyłaś w łóżku mojego brata. Gwałtownie cofnęła głowę. Mogła uniknąć jego pocałunków, ale nie jego gniewu i oskarżeń, wobec których była bezbronna. Tymczasem Antonio mówił dalej: – Mógłbym wziąć cię teraz, tutaj, ale nie jestem pewien, czyje imię wykrzyknęłabyś w ekstazie.

Isabella wzdrygnęła się. Rozpaczliwie zapragnęła wziąć odwet. Porównać go z jego bratem, zawołać imię Giovanniego. Chciała zranić Antonia równie mocno jak on ją. Lecz nie potrafiła. Wciąż go kochała i współczuła jego udręce. Wiedziała, że i tak już przysporzyła mu wielu cierpień, i nie mogła sobie tego wybaczyć. – Skończyłeś już tę demonstrację siły? – spytała łamiącym się głosem, powstrzymując łzy. – Jestem zmęczona i chcę pójść do łóżka. Sama. – Nie musisz się tym trapić, Bella. – Powoli wypuścił ją z objęć i cofnął się o krok. – W przeszłości spędziliśmy miłe chwile, ale nigdy nie interesowało mnie zadowalanie się resztkami pozostawionymi przez mojego brata. Te słowa przeszyły ją bólem. Wyrwała mu się gwałtownie. Chwiejnym, niepewnym krokiem podeszła do swojego plecaka i podniosła go. Pragnęła natychmiast opuścić ten pokój i życie Antonia. Niech myśli o niej jak najgorzej. To już teraz nie ma znaczenia. Nie czeka ich żadna wspólna przyszłość. I tak już zmarnowała zbyt wiele czasu, usiłując go odzyskać. Im mocniej czepiała się wspomnień o minionych, przeżytych razem cudownych, magicznych chwilach, tym bardziej blakły one i rozwiewały się jak mgła. – Tylko spróbuj wyjść z mieszkania, a przywlokę cię tu z powrotem – ostrzegł ją. – Nosisz w łonie dziedzica fortuny Rossich.

Jak mógł traktować ją tak okrutnie i bezwzględnie po ich pocałunkach i pieszczotach sprzed chwili? I dlaczego ona nie potrafi zdobyć się wobec niego na podobny chłód i obojętność? Odwróciła się gwałtownie i przyjrzała mu się. Miał koszulę rozpiętą na piersi i był potargany, lecz nadal zachował władczą postawę i w pełni panował nad sytuacją, podczas gdy nią wciąż targały zmienne przypływy emocji. – Kiedyś cię kochałam – rzekła gorzko. – Byłam w tobie głęboko, szaleńczo zakochana. Dlatego odłożyłam realizację własnych ambicji. Nie wydawał się zaskoczony ani poruszony jej słowami. – Nigdy cię o to nie prosiłem – odparł. – Zmieniłam moje życiowe plany, żeby móc być z tobą – mówiła dalej, idąc do drzwi. – I teraz tego żałuję. W oczach Antonia błysnął gniew. – Żałujesz tylko tego, że twoja zdrada wyszła na jaw. Nie spodziewałaś się, że Giovanni powie mi prawdę. – Żałuję, że w ogóle cię spotkałam – odparowała. Nie była pewna, czy rzeczywiście tak myśli, ale wzbierała w niej frustracja. – Byłeś największą pomyłką w moim życiu. Ale nie martw się, Antonio. Uczę się na własnych błędach i nigdy ich nie powtarzam.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Najgorsze były poranki. Isabella jęknęła, siedząc na pokrytej linoleum podłodze łazienki. Musiała wstać i się ubrać. Żałowała, że nie może zaczekać, aż ustąpią mdłości, ale nie miała czasu. Zastanawiała się z rozpaczą, jak zdoła przetrwać tę ciążę. Do licha, nie wiedziała nawet, jak przetrwa dzisiejszy ranek! W jej umyśle pojawiło się następne pytanie, którego nie umiała odepchnąć: Czy potrafi być matką? Lękała się sama stawić czoło temu wyzwaniu. Nie była gotowa na zostanie rodzicem. Samotną matką. Od dawna myślała o macierzyństwie, lecz zamierzała zdecydować się na to w odległej przyszłości. Tymczasem zaś miała kilka innych życiowych celów, które chciała osiągnąć. Przyrzekła to matce. Ze znużeniem przymknęła oczy. Gdyby jej matka żyła, zdruzgotałaby ją wiadomość o jej ciąży. Zanim Jody Williams zapadła na śmiertelną chorobę, robiła wszystko, by zapewnić córce możliwości, jakich sama w jej wieku nie miała. Isabella pamiętała litanię jej rad i ostrzeżeń. „Zanim urodzisz dziecko, ukończ college… Nigdy nie ufaj żadnemu mężczyźnie… Zabezpieczaj się”.

W owym czasie Isabella uważała ją za zgorzkniałą, choć pojmowała powody. Jody musiała wcześnie porzucić swoje marzenia, gdy jako nastolatka zaszła w ciążę i została matką. Wszyscy się wtedy od niej odwrócili, a pierwszy uczynił to ojciec dziecka. „Trzymaj się z daleka od bogatych mężczyzn – mawiała często. – Są egoistyczni i niezdolni do prawdziwych uczuć”. Isabella otarła łzę z kącika oka. Jeszcze niedawno była przekonana, że żaden mężczyzna nie odwiedzie jej od realizacji życiowych planów. Jak się okazało, była naiwna i zbyt pewna siebie. Lecz nie może nadal tego rozpamiętywać. Musi być silna, by chronić siebie i dziecko – stać się dla niego równie mocnym oparciem, jakim matka była niegdyś dla niej. Wstała powoli; nogi się pod nią trzęsły. Starała się nie zwracać uwagi na słabość i przypływy mdłości. Uchwyciła się krawędzi umywalki, spryskała twarz wodą i spojrzała w lustro. Była blada, wymizerowana i potargana, a napięcie wyostrzyło rysy. Poranne mdłości nękały ją dziś bardziej niż zwykle. Czy to z powodu braku snu? A może stresu? Dlaczego dopadło ją to akurat dzisiaj, kiedy musi być silna, by stawić czoło Antoniowi i zażądać pieniędzy na bilet lotniczy do domu? – Bella? Ogarnęła ją panika, gdy usłyszała ten głos i towarzyszące mu władcze pukanie do drzwi łazienki.

Nie! On nie może tu wejść i ujrzeć jej w takim stanie. Gdy otwierał drzwi, rzuciła się i zatrzasnęła je, lecz za późno. Zdążył zobaczyć ją ubraną tylko w figi i rozciągnięty podkoszulek, jej ziemistą cerę i sińce pod oczami. – Dlaczego chowasz się w łazience? – Jestem nieubrana. – Widywałem cię znacznie mniej ubraną – przypomniał jej. – Wyjdź. Oparła się plecami o drzwi, by z osłabienia nie osunąć się na podłogę. Bała się, że znowu zwymiotuje. – Nie. – Zamówiłem ci wizytę u lekarza. Za godzinę. – To niepotrzebne – odparła z uporem. – Niedawno badał mnie doktor i wszystko było w porządku. – Możliwe, ale nie zaszkodzi zasięgnąć drugiej opinii. Nie potrafiła odeprzeć tego argumentu, więc powiedziała: – Zaraz będę gotowa. – Musisz jeszcze zjeść śniadanie. Na samą myśl o tym żołądek podjechał jej do gardła. – Nie jestem głodna – wydusiła. – Przynajmniej zjedz suchą grzankę albo wypij cappuccino. Nic nie odpowiedziała, gdyż starała się za wszelką cenę zwalczyć mdłości. – Bella? – zawołał i nacisnął klamkę. – Dobrze – odrzekła, chcąc się go jak najszybciej

pozbyć, a gdy się oddalił, wbiegła do toalety i zwymiotowała. Nie chciała zdradzić się przed nim, jak bardzo źle się czuje. Nie była już jego kochanką. Obecnie stanowiła dla niego jedynie przeszkodę w odziedziczeniu majątku, który prawnie mu się należał. Jeżeli ujawni przed Antoniem słabość, on to wykorzysta. Muszę stąd wyjechać, pomyślała, biorąc prysznic. I zrobi to po wizycie u lekarza. Pożyczy od Antonia pieniądze na bilet, podpisze u prawników papierki i odleci do Stanów. Nie może dłużej przebywać w towarzystwie tego mężczyzny. Nawet jeśli jeszcze się nie domyślił, że ona nadal nie potrafi mu się oprzeć, wkrótce to odkryje i bezlitośnie użyje tej wiedzy przeciwko niej. Zmagając się z przypływami osłabienia, związała wciąż wilgotne włosy w koński ogon i włożyła zwykły szary podkoszulek, dżinsy i zniszczone pantofle na niskim obcasie. Przejrzała się w lustrze. Nie pojmowała, dlaczego Antonio w ogóle zwrócił na nią uwagę. Nie była piękna ani seksowna i nie miała nic do zaoferowania takiemu bogatemu światowcowi jak on. Może sypiał z nią właśnie dlatego, że tak różniła się od efektownych, wyrafinowanych kobiet, z jakimi zazwyczaj miał do czynienia. A może – co bardziej prawdopodobne – ponieważ otwarcie okazywała, jak bardzo on ją pociąga. Podniosła plecak, wyszła z łazienki… i drgnęła

zaskoczona, widząc stojącego przy drzwiach Antonia. – Masz, zjedz to – rzekł i podał jej suchą grzankę. Isabella nie miała apetytu. Dla świętego spokoju wzięła grzankę i czekała, aż Antonio sobie pójdzie. Jednak, ku jej zdziwieniu, nie ruszył się z miejsca. – Zamierzasz stać tu i patrzeć, jak jem? – spytała. – Muszę cię przypilnować, bo inaczej jej nie tkniesz. – Dlaczego tak ci na tym zależy? – Już raz musiałem cię podtrzymać, kiedy zemdlałaś – przypomniał. – Nie chcę, żeby to się powtórzyło. – Nie powtórzy się – zapewniła. Oparła się plecami o ścianę i ugryzła kawałek grzanki. Nie lubiła zależności ani zobowiązań i troska Antonia krępowała ją. – Możesz dać mi adres gabinetu tego doktora? – Nie ma potrzeby. Pojadę z tobą. – Po co? To będzie tylko zwykłe badanie i analiza krwi. Sama sobie poradzę. – Dlaczego tak się bronisz przed tym, żebym ci towarzyszył? Czyżbyś coś ukrywała? – Ależ skąd – zaprzeczyła. – Musimy przeprowadzić test DNA, by dowieść ojcostwa Giovanniego – wyjaśnił. – Laboratorium może wysłać ci wyniki. Czyżbyś się obawiał, że je sfałszuję? – Zawsze jesteś taka podejrzliwa, gdy ktoś stara ci się pomóc? – zapytał zdziwiony. – Owszem – odrzekła. Ponieważ nikt nigdy nie zaoferował jej pomocy

bezinteresownie. Kiedy ostatnio przyjęła ją od Giovanniego, stała się pionkiem w jego grze. Antonio podszedł do niej o krok bliżej. – To musisz zmienić nastawienie, bo odtąd będę ci stale towarzyszył. Powinna uznać to za groźbę, a jednak te słowa sprawiły jej przyjemność. – Oboje wiemy, że to ostatnia rzecz, jakiej byś chciał. – Urodzisz spadkobiercę fortuny Rossich. To dotyczy mnie w równym stopniu co ciebie. – Przecież uważasz moją ciążę za dowód, że cię zdradziłam. – Nie winię dziecka za grzechy rodziców. Czy uważasz, że mógłbym je źle traktować? Instynktownie wyczuwała, że nie – że Antonio uczyni wszystko, aby je chronić. Dowiedziała się jednak niedawno, że stosunki między braćmi były pełne cierpienia i zdrady. Czy Antonio zdoła oddzielić pamięć o tym od swych uczuć dla dziecka? – Nie wiem – wyznała. – Nigdy nie widziałam cię w towarzystwie dzieci. – Ani ja ciebie – zripostował. – Poznałem cię jednak na tyle, by mieć pewność, że będziesz dobrą matką. Nie potrzebuję analizy krwi, by wiedzieć, że to dziecko należy do naszej rodziny. Zaopiekuję się nim. Rodzina. Isabella pragnęła, żeby jej dziecko dorastało w atmosferze ciepła i bezwarunkowej miłości. Jednakże zaskoczyło ją podejście Antonia, tak odmienne od

postępowania ojca dziecka. Giovanni uznał je za swoje wyłącznie dlatego, by zranić tym brata. Nie miała pojęcia, co zamierza Antonio i na czym polega jego gra. Wiedziała jedynie, że nie stać jej na zapłacenie nieuniknionej ceny. – Moje dziecko nie potrzebuje finansowego wsparcia – oświadczyła. – Nie chodzi tylko o pieniądze – wyjaśnił. – Gdy dorośnie, przejmie ster imperium biznesowego Rossich. Dlatego konieczne jest, żebym od małego przygotowywał je do tego zadania. Będzie musiało uczęszczać do najlepszych szkół, nauczyć się… – Obecnie sama mogę o to zadbać – przerwała mu. – Twojemu dziecku już dopisało szczęście, że ma taką matkę – rzekł łagodnie. – Jesteś bardzo czuła i opiekuńcza. – Ale nie uważasz, że mogę zapewnić mu warunki godne dziedzica fortuny Rossich? – W każdym razie jestem w stanie ci w tym pomóc. To brzmiało zbyt pięknie, by mogło być prawdziwe. W tej propozycji musi kryć się jakiś haczyk. – Ale jak długo? Dopóki nie przestaniesz się nim interesować, gdy założysz własną rodzinę? Antonio ma już przecież narzeczoną. Myśl o tej innej kobiecie przeszyła Isabellę bólem. Wyobraziła sobie tę wyrafinowaną damę z wyższej sfery. Z pewnością jest piękna i pochodzi z szacownej włoskiej rodziny. – Stale będę się troszczył o dziecko i o ciebie. Zawsze

wypełniam swoje obowiązki. Mam zobowiązania wobec… Isabella przerwała mu, unosząc rękę. – Nie masz żadnych zobowiązań wobec mnie ani mojego dziecka. Wyłącznie ja jestem za nie odpowiedzialna i nie chcę twojej pomocy. – Tym gorzej, ponieważ już ją otrzymujesz. – To, co nazywasz pomocą, jest w istocie wtrącaniem się i narzucaniem twojej woli. Urwała, przypomniawszy sobie własne słowa wypowiedziane wczoraj: „Nie masz żadnych praw ani do mnie, ani do mojego dziecka”. Pojęła nagle, że właśnie w tym rzecz. Zamknęła oczy, gdy ją zalała fala gniewu. Och, ależ była głupia, że nie uświadomiła sobie tego wcześniej! – Pragniesz przejąć kontrolę nad władzą i pieniędzmi, które przekazał mi Giovanni – powiedziała. – Nie – wycedził przez zęby. – Obawiasz się, że roztrwonię majątek twojej rodziny? A może, że nadużyję mojej władzy? – Potrząsnęła głową. – Nie martw się. Nie zabiegałam o tego rodzaju odpowiedzialność i wcale jej nie chcę. Zależy mi wyłącznie na dobru mojego dziecka. – Skoro nie chcesz odpowiedzialności, mogę ci w tym ulżyć. Jeżeli test DNA potwierdzi ojcostwo Giovanniego, zapłacę ci olbrzymią sumę, a ty w zamian zrzekniesz się wszelkich roszczeń do imperium Rossich. Otrzymasz miliony dolarów i nie będziesz musiała

podejmować żadnych biznesowych decyzji. Isabella zauważyła, że od razu wystąpił z tą alternatywną ofertą – niemal jakby miał ją z góry przygotowaną. – Ty zaś nie będziesz już musiał troszczyć się o mnie i dziecko? – spytała podchwytliwie. Antonio zacisnął szczęki, hamując gniew. – Moje zobowiązania wobec ciebie i dziecka pozostaną bez zmian. – To kusząca propozycja – rzekła z przesadną uprzejmością – ale muszę ją przemyśleć. Odwróciła się od Antonia, tłumiąc miotające nią sprzeczne emocje. Odczuwała satysfakcję, że przeniknęła ukryty motyw postępowania Antonia, lecz zarazem jego podstępna taktyka budziła w niej gorzkie rozczarowanie. Powinna odrzucić jego ofertę. Powiedział wprawdzie, że podtrzymuje wszelkie swoje zobowiązania, ale dobrze wiedziała, że będzie je wypełniał, tylko dopóki nie zyska pełnej kontroli nad majątkiem Rossich. W chwili, gdy Antonio zdobędzie to, na czym mu zależy, usunie ją ze swego życia równie bezwzględnie jak poprzednio. Podszedł i stanął tuż za nią. Poczuła żar jego ciała i emanującą z niego władczą aurę. Wiedziała, że nie powinna wdawać się z nim w dyskusję, lecz nie potrafiła pohamować narastającego w niej gniewu. Odwróciła się powoli do Antonia i powiedziała chłodno:

– Twoje rozumienie zobowiązania jest całkiem różne od mojego. Nie potrafiłeś utrzymać związku ze mną, a mimo to mam teraz uwierzyć, że przez całe życie dotrzymasz zobowiązań wobec mojego dziecka? Zacisnął szczęki tak mocno, że na jego policzku zadrgał mięsień. – I mówisz to ty, która mnie oszukałaś i zdradziłaś? – Nie zdradziłam cię – odparła ze znużonym westchnieniem. – Zresztą to bez znaczenia. Gdyby Giovanni nie zmyślił tej historyjki, z pewnością znalazłbyś inny pretekst, by się mnie pozbyć. – To nieprawda – zaprzeczył. – Owszem, prawda. Mężczyźni twojego pokroju nie wchodzą w prawdziwe związki. Masz pieniądze, władzę i mnóstwo możliwości wyboru. Dlaczego miałbyś pozostać lojalny wobec mnie, skoro poznałbyś inną kobietę, ładniejszą i bardziej interesującą? Antonio złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. – Pragnąłem ciebie i tylko ciebie. Isabella mu wierzyła. Ale wiedziała też, że to pragnienie było jedynie przelotnym kaprysem. – A co myśli o tym twoja narzeczona? – zapytała i uwolniła rękę z jego chwytu. – Czyli o to ci chodzi? – rzucił ostro. Potarł dłonią twarz. – Zapewniam cię, Bella, że nie mam żadnej narzeczonej. Owszem, zaręczyłem się, ale jeszcze zanim cię poznałem.

Zatem był zaręczony, pomyślała. – Z tą kobietą, o której wspomniano w wiadomościach telewizyjnych? Z Aidą? Przytaknął. – Jej rodzice przyjaźnili się z moimi. To miało być od dawna zaplanowane małżeństwo. – Dlaczego zgodziłeś się na coś takiego? – spytała zaskoczona. Antonio to najbardziej zmysłowy i namiętny mężczyzna, jakiego znała. Niewątpliwie cierpiałby w takim zaaranżowanym związku. – Oboje pochodzimy z tego samego środowiska, mamy podobne zainteresowania, a to małżeństwo przyniosłoby korzyść obydwu rodzinom. Aida byłaby dobrą żoną. Isabella usiłowała nie myśleć o tym, że owa Aida niewątpliwie ma wszystko to, czego jej brakuje. – Skoro byliście taką dobraną parą, dlaczego się nie pobraliście? Antonio potarł kark i odwrócił wzrok. – Zanim ogłosiliśmy nasze zaręczyny, Aida się rozmyśliła, ponieważ zakochała się w Giovannim. – Och – westchnęła zaskoczona Isabella. – Czy z tego powodu zerwałeś stosunki z bratem? Antonio przecząco potrząsnął głową. – Dzięki Bogu, Gio nigdy się nie dowiedział o jej uczuciu. Aida kompletnie go nie interesowała. Isabella zastanowiła się, czy właśnie dlatego Antonio

tak łatwo uznał, że posłużyła się nim, by zbliżyć się do Giovanniego. Narzeczona porzuciła go dla jego brata. Niewątpliwie ciężko przyszło mu pogodzić się z zerwaniem zaręczyn, niezależnie od tego, że chodziło o zaaranżowany związek. – Współczuję ci – powiedziała. – Nie musisz. Nie kochałem Aidy. Jednakże potraktowałbym poważnie małżeństwo z nią. Potrafię dotrzymywać zobowiązań. – Odstąpił o krok od Isabelli i spojrzał na zegarek. – A teraz pozwól, że postawię sprawę jasno. Bez względu na to, czy przyjmiesz spadek, czy też zgodzisz się, żebym go od ciebie wykupił, to jednak jest dziecko Gia i zamierzam się nim opiekować. Lepiej się z tym pogódź. Antonio przeżywał udrękę. Miał wrażenie, że białe ściany gabinetu lekarskiego na niego napierają. Ręce miał zimne, czuł w piersi ucisk i pragnął wyjść z tego pomieszczenia, które wypełniał wzmocniony elektronicznie odgłos bicia serca dziecka. Stojąc przy drzwiach z ramionami skrzyżowanymi na piersi, przyglądał się Isabelli. Na jej twarzy malował się łagodny wyraz, gdy wsłuchiwała się w te dźwięki. Wprawdzie jej ciąża była nieplanowana, lecz Isabella już pokochała swoje dziecko i gorąco pragnęła je urodzić. Lekarka obsługująca aparaturę USG skinęła na niego, by podszedł bliżej. Antonio odmówił przeczącym ruchem głowy. Czuł się tu intruzem. Przyrzekł

opiekować się Isabellą i dzieckiem, lecz to nie zmieniało faktu, że jedynie zastępował swojego brata. Znowu… A Isabella jasno dała mu do zrozumienia, że nie życzy sobie, by jej towarzyszył. Trafnie odgadła motywy jego postępowania. Istotnie, chodziło mu o zdobycie nad nią kontroli. Zgodnie z jego przewidywaniem nie zamierzała zrezygnować z odziedziczonej fortuny. Pozostało mu więc jedno wyjście: małżeństwo. Może sprawić, że Isabella go pokocha, ale to nie wystarczy. Musi jej dowieść, że potrafi uznać to dziecko za swoje. – Wszystko wygląda prawidłowo, a puls pani dziecka jest mocny i miarowy – oznajmiła lekarka, wstając z krzesła. – Może się już pani ubrać i przejść do laboratorium na pobranie krwi. – Kiedy otrzymamy wyniki? – zapytał Antonio. – Powiem, żeby się pospieszyli – obiecała – ale potrwa to około tygodnia. Tydzień to zbyt długo, pomyślał Antonio. Chodzi nie tylko o prawne aspekty potwierdzenia ojcostwa Gia, lecz także o to, że to oznacza dłuższy pobyt Isabelli w jego domu. Nawet już krótkie przebywanie z nią pod jednym dachem wytrąciło go z równowagi. Podziękował lekarce, a kiedy wyszła, odwrócił się do Isabelli. Zeskoczyła ze stołu w szpitalnej koszuli. – Muszę się przebrać – oznajmiła. Wyjął z kieszeni komórkę i oparł się plecami o drzwi, zamierzając przejrzeć otrzymane esemesy, ale podniósł wzrok, usłyszawszy zniecierpliwione tupanie

jej bosej stopy. Stała wsparta pod boki. – Potrzebuję trochę prywatności. Zaskoczony uniósł brwi. I to mówi kobieta, która kiedyś urządziła dla niego pokaz striptizu tak pełen erotyzmu, że nawet teraz na to wspomnienie oblał go żar. – Chyba żartujesz? Wbiła w niego wzrok. – Możesz się przynajmniej odwrócić? – Nie. Schował komórkę i znowu skrzyżował ramiona na piersi. Powinien zachować się jak dżentelmen i wyjść, ale nie zamierzał pozwolić, by Isabella traktowała go jak kogoś obcego. Dawniej byli kochankami i nie chciał, by o tym zapomniała. – Doskonale. To potrzymaj to, gdy będę się ubierać – powiedziała i wcisnęła mu w rękę wydruk badania ultrasonograficznego. Odruchowo spojrzał na czarno-biały obraz dziecka Isabelli. Dziecka Gia! Zacisnął palce na krawędziach arkusza, przygotowując się na nieunikniony przeszywający sztych bolesnego cierpienia. Ale, o dziwo, czuł tylko ciekawość i żal, że Isabella nie spodziewa się jego dziecka. Zastanawiał się, jakim ojcem byłby Gio. Surowym, jak ich ojciec, czy obojętnym? Nie sądził, by brat

potrafił zapewnić dziecku poczucie stabilności i komfort. Giovanni wiódł zawsze życie playboya i z pewnością by się nie zmienił. Antonio natomiast był gotowy zmienić się dla tego dziecka. Na obrazie USG wydawało się takie drobne i niewinne. Mógł otoczyć je opieką i ochroną. Ale czy także miłością? Tego nie wiedział. – Czy coś się stało? – spytała łagodnie Isabella. Uświadomił sobie, że wciąż wpatruje się w zdjęcie. – Myślę, że to dziewczynka – rzekł szorstko. – Nie pytałam lekarzy o płeć dziecka. – Podeszła do krzesła, na którym leżało jej ubranie. – Interesuje mnie tylko stan jego zdrowia. Zerknął na jej nagie nogi. Pamiętał każdy centymetr ciała Isabelli, ale wiedział, że takie wspomnienia są niebezpieczne. – Czy twój asystent może kupić dla mnie bilet na samolot? – zapytała, wkładając majtki. – Bilet na samolot? – powtórzył oszołomiony. – Do Los Angeles – wyjaśniła i wciąż odwrócona plecami włożyła biustonosz. – Tak się umówiliśmy. Odchrząknął zakłopotany. – To było, jeszcze zanim się dowiedziałem, że urodzisz potomka rodu Rossich. Zerknęła na niego przez ramię. – Umowa to umowa. Mógłby się spierać, wskazywać, że zataiła istotną informację. Lecz zamiast tego przyglądał się

zafascynowany, jak wciąga dżinsy. – Może zaczekaj na rezultat testu DNA – zasugerował, choć wiedział, że dla jego własnego bezpieczeństwa byłoby lepiej, gdyby Isabella znalazła się daleko stąd. – Nie ma potrzeby – odparła, pospiesznie wkładając koszulę. – Wiem, jaki będzie wynik. – Ale nie podjęłaś jeszcze decyzji, czy przejmiesz majątek Rossich. Jeśli tak, musisz się nauczyć zasad prowadzenia interesów, a to oznacza konieczność pozostania tutaj. – I ty będziesz mnie uczył, tak? A potem także moje dziecko. Dzięki temu zachowasz wpływ na imperium biznesowe, nawet jeśli nie będziesz miał pełni formalnej władzy. Gniewnie zacisnął szczęki. – Twoje dziecko powinno dorastać tutaj, w Rzymie. Poznać swoje pochodzenie i rodzinę, a potem nauczyć się reguł kierowania rodzinną firmą. – Masz na myśli, że powinno poznać swoje dziedzictwo? – spytała w zadumie Isabella. Antonia zaskoczyła tęskna nuta w jej głosie. – To dobry argument. Muszę to przemyśleć. – Zatem przemyśl to w Rzymie – nalegał. Powoli skinęła głową. – Dobrze, zostanę do czasu nadejścia wyników testu. – Świetnie – rzekł z ulgą. Będzie więc miał tydzień, by ją uwieść. Zważywszy ich przeszłość, żywił przekonanie, że Isabella

skapituluje wcześniej. Wzięła od niego wydruk ultrasonogramu. – Przeprowadzę się do hotelu – oznajmiła. – W tej chwili nie mam pieniędzy, ale może zdołam wydębić trochę od tych adwokatów zajmujących się testamentem. Hotel? Antonio nie mógł na to pozwolić. – Nie mam nic przeciwko temu, żebyś nadal mieszkała u mnie. – Nie chcę nadużywać twojej gościnności. – To żaden kłopot. Poza tym do końca tygodnia nie będzie mnie w Rzymie. Muszę załatwić sprawy biznesowe w Paryżu – skłamał na poczekaniu. – Sama nie wiem… – rzekła z wahaniem. – Zostań. Nalegam. – Jego strategia powiedzie się tylko pod warunkiem, że Isabella pozostanie u niego, pod jego kontrolą. – Będę spokojniejszy, wiedząc, że podczas mojej nieobecności jesteś otoczona odpowiednią opieką. – Zatem zgoda, dziękuję – powiedziała z miłym uśmiechem. – Do czasu twojego powrotu z pewnością podejmę decyzję. A Antonio był zdeterminowany uczynić wszystko, by ta decyzja była po jego myśli.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Pięć dni później Isabella siedziała w salonie wspaniałej rezydencji Marii Rossi na przedmieściach Rzymu. Przycupnięta na skraju sofy, w milczeniu przyjęła od matki Antoniego herbatę w filiżance z cienkiej porcelany. Skrzywiła się, gdy filiżanka zagrzechotała na spodeczku. Nie upuść jej, strofowała siebie w duchu. Ten serwis do herbaty wyglądał, jakby kosztował więcej niż jej czesne za cały okres nauki w college'u. Dywan pod stopami także był nieprzyzwoicie drogi. Nie trzeba też być ekspertem od antyków, by się zorientować, że każdy mebel w tym salonie był wręcz bezcenny. Isabella niemal bała się poruszyć, żeby czegoś nie zniszczyć. Ona i matka Antonia uczestniczyły w osobliwym podwieczorku. Maria miała na sobie jedwabną suknię i perły, natomiast Isabella przyszła w ubraniu z dżinsu i bawełny, kupionym w tanim magazynie. Wciąż jeszcze kuliła się z zażenowania na wspomnienie pełnego dezaprobaty spojrzenia, jakim obrzucił ją kamerdyner, otwierając frontowe drzwi. Nie była pewna, jakie zasady etykiety obowiązują w tym domu podczas podwieczorku, więc zaczekała, aż Maria wypije pierwsza. Dopiero wtedy upiła drobny łyk herbaty i ostrożnie odstawiła filiżankę ze spodeczkiem

na stół. – To bardzo uprzejmie z pani strony, że zaprosiła mnie pani do siebie – powiedziała, żywiąc nadzieję, że ten podwieczorek nie przeciągnie się zbyt długo. – Zastanawiam się tylko, z jakiej okazji. – Proszę, mów mi Mario. Isabella doszła do przekonania, że ta starsza kobieta czegoś od niej chce, skoro sili się na uprzejmość. – To z pewnością musi być coś ważnego – ciągnęła. – Wiem bowiem, że jest pani w żałobie i nie przyjmuje gości. – Nie jesteś gościem – poprawiła ją Maria. – Praktycznie należysz już do rodziny. Isabella była rada, że nie trzyma już w ręce filiżanki, bo zapewne upuściłaby ją zaskoczona. Nie wiedziała, jak zareagować, więc uśmiechnęła się powściągliwie i rozejrzała się po pokoju. Wybałuszyła oczy, gdy dostrzegła na ścianie obraz, który znała z zajęć z historii sztuki. Nigdy jeszcze nie była w takiej wytwornej rezydencji – nawet kiedy dawniej obie z matką zarabiały sprzątaniem domów. Czuła się tu skrępowana i spięta. – Podobno przeprowadziłaś test DNA, żeby ustalić ojcostwo? – zagadnęła Maria. – To zwykła formalność – odrzekła Isabella. Bolało ją, że została zmuszona do poddania się temu testowi, jakby była latawicą, która nie wie, kto jest ojcem jej dziecka.

– Dostałaś już wynik? Proszę, jęknęła w myśli. Dziś rano zadzwoniono do niej z laboratorium, a godzinę później otrzymała zaproszenie do posiadłości rodziny Rossi. To nie mógł być zbieg okoliczności. Maria prawdopodobnie poznała wynik wcześniej od niej. – Tak. Ojcem jest Giovanni. Ku jej zaskoczeniu, oczy starszej kobiety zamgliły się, a na wargach pojawił się smutny uśmiech. – Szkoda, że nigdy nie zobaczy swojego dziecka. Isabella starała się pamiętać, że ta kobieta opłakuje śmierć syna. Wprawdzie Maria była wobec niej nieuprzejma i arogancka, jednak naprawdę cierpiała. Przynajmniej ma Antonia, pomyślała. W przeciwieństwie do niej, Maria Rossi nie została sama i mogła liczyć na wsparcie innych członków rodziny. Starsza kobieta odzyskała opanowanie i pokrzepiła się kolejnym łykiem herbaty. – Dowiedziałaś się czegoś jeszcze? – spytała żywo. Isabella wzruszyła ramionami. – Antonio sądzi, że to dziewczynka. – Tylko na podstawie ultrasonogramu – powiedział, wchodząc do pokoju. Serce Isabelli zatrzepotało w piersi, kiedy usłyszała jego głęboki głos. Odwróciła się szybko. Chociaż miał na sobie swobodny strój – wytarte dżinsy i koszulę z długim rękawem – w niczym nie ujęło mu to władczej

postawy. Wyglądał, jakby był panem świata. Nie wiedziała, dlaczego zareagowała tak gorąco na jego widok. Nie było go przecież zaledwie pięć dni, a przez ten czas codziennie rozmawiała z nim przez telefon. Wypytywał ją o samopoczucie i przebieg ciąży, a dziś rano odkryła, że kontaktował się z gabinetem lekarza, prosząc o radę w kwestii jej dokuczliwych porannych mdłości. Nie znała Antonia od tej strony. Poznała go jako fascynującego mężczyznę i bajecznego kochanka, ale o troskliwość i zapobiegliwość go nie podejrzewała… Przywitał się z matką, całując ją w policzek, a potem Isabella zobaczyła, że przez jego twarz przemknął cień. Domyśliła się, że wzrok Antonia padł na fotografię Giovanniego obok fotela Marii. Antonio na użytek matki i pracowników firmy demonstrował opanowanie i władczą siłę, lecz Isabella wiedziała, że w głębi duszy skrywa cierpienie. Gdyby mogła, pocieszyłaby go, ale nie był człowiekiem, który ujawnia ból i słabość. Nadal go kochała; w istocie nigdy nie przestała darzyć go miłością. Wiedziała jednak, że nic nie zmieni faktu, że on wciąż uważa ją za niewierną. – Co ty tu robisz? – wypaliła. Jego rysy złagodniały, gdy powiódł spojrzeniem od jej twarzy do zgrabnych nóg i z powrotem do oczu. – Zamierzałem zapytać cię o to samo. – Zaprosiłam ją na podwieczorek – wyjaśniła Maria.

– Powiedziała, że wyniki analizy krwi potwierdziły ojcostwo Gia. Isabella spostrzegła, że matka i syn wymienili ukradkowe spojrzenia. Czyżby naprawdę dotychczas wątpili, kto jest ojcem dziecka? Potem Maria dodała: – Miałam też nadzieję poznać jej obecne plany. Obydwoje popatrzyli wyczekująco na Isabellę, przez co jej zdenerwowanie jeszcze wzrosło. – Dzisiaj opuszczam Rzym – oznajmiła. Musiała stąd wyjechać, zanim Antonio odkryje jej słabe punkty. Zanim zacznie mówić o rodzinie i dziedzictwie i czynić kuszące obietnice, których w żadnym razie nie dotrzyma. Wyczuła rozczarowanie Marii, natomiast nie potrafiła odczytać reakcji Antonia. Czy jest zaskoczony? Czy miał nadzieję, że ona jednak zostanie? – Ale… – zaczęła jego matka, lecz Isabella powstrzymała ją, unosząc rękę. – Zamierzam często odwiedzać Rzym – zapewniła. – Chcę, by moje dziecko poznało swoją rodzinę. Jednak dla mnie najlepiej będzie, jeśli wrócę do Los Angeles i skończę studia. Maria zerknęła z ukosa na syna i powiedziała po włosku: – Porozmawiaj z nią. Zabierz ją do ogrodu i przekonaj, żeby została w Rzymie. Isabella spuściła głowę i utkwiła spojrzenie w swoich

dłoniach. Czy Maria sądzi, że ona nie rozumie ani słowa po włosku? Serce zabiło jej mocniej, gdy Antonio podszedł do niej, a potem ścisnęło się boleśnie, kiedy zobaczyła, jak bardzo jest znużony. – Bella, omówmy szczegóły twojej podróży – rzekł po angielsku. – Przejdziesz się ze mną po ogrodzie? Skinęła głową i wyszła za nim do ogrodu wielkiego niczym publiczny park, z pięknymi rzeźbami i fontannami. Zieleń nieskazitelnie utrzymanego trawnika kontrastowała z purpurą i złotem liści na wysokich drzewach. Gdy podążała za Antoniem, ogarnął ją smutek na myśl, że ostatni raz są razem sami. Zamiast zbliżyć się do niego, będzie w przyszłości musiała trzymać się na dystans. – Nie musisz udawać – odezwała się. – Zrozumiałam, co powiedziała ci matka. – Wiem – odrzekł z nikłym uśmiechem. – Ale nie chciałem odbyć tej rozmowy w jej obecności. – Nie mamy o czym rozmawiać. Nie zmienię swojej decyzji powrotu do Stanów. – Mogłabyś ukończyć studia tutaj. Przecząco potrząsnęła głową. – Za słabo znam włoski. – Tę przeszkodę możemy łatwo przezwyciężyć. Wystarczy, że wyrazisz swoje życzenia, a ja je spełnię. Wpatrzyła się w kamienne płyty pod stopami. Nikt

nigdy nie zaoferował jej takiego wsparcia w trakcie edukacji. Do wszystkiego doszła sama i była dumna ze swych osiągnięć, jednak teraz z radością przyjęłaby pomoc Antonia. Ale nie mogła mu ufać. Gdyby się zgodziła, oczekiwałby czegoś w zamian. Zapewne jej uległości i posłuszeństwa w kwestiach dotyczących fortuny Rossich. – Naprawdę doceniam twoją propozycję – odparła sztywno – ale… – Jaki jest prawdziwy powód twojego wyjazdu z Rzymu? – przerwał jej. – Nie chodzi o kontynuowanie nauki, prawda? Rok akademicki już się rozpoczął i będziesz mogła podjąć studia dopiero za parę miesięcy. Skąd więc ten pośpiech? – Zawsze kiedy podejmę jakąś decyzję, niezwłocznie wcielam ją w życie. – Nie, to nie to – odparł, zbywając jej wyjaśnienie lekceważącym machnięciem ręką. – Wyjeżdżasz z mojego powodu. – Owszem, masz rację – przyznała po krótkim wahaniu. – Chcę opuścić Rzym, ponieważ wciąż uważasz, że cię zdradziłam, chociaż nigdy nie dałam ci żadnego powodu do powątpiewania w moją wierność. Ale ty uwierzyłeś w wersję Giovanniego i nadal w nią wierzysz. Antonio zrobił krok ku niej. – Gdybym mógł cofnąć czas, postąpiłbym inaczej –

rzekł cicho. – Żałuję, że pozwoliłem, by jego oskarżenia zniszczyły nasz związek. – Zatem wierzysz mi, że byłam ci wierna? Widziała, że Antonio toczy walkę sam ze sobą. W końcu odpowiedział powoli: – Chcę ci uwierzyć. Staram się. Ale nie potrafił. Zalała ją fala gorzkiego rozczarowania. – Dlaczego tak trudno ci w to uwierzyć? Potrząsnął głową i uniósł ręce w geście frustracji. – Nie wiem. Zacisnęła usta. – Czy to dlatego, że poszłam z tobą do łóżka jeszcze tego samego dnia, kiedy się poznaliśmy? – Nie… – zaprzeczył. Wyczuła jednak jego wahanie. – Nie ośmielaj się kalać tego pięknego wspomnienia! – Wcale nie zamierzam – zapewnił pospiesznie. – Jesteś w łóżku śmiała, namiętna, pomysłowa i ufna. Chciałbym myśleć, że byłaś taka tylko ze mną. – W nikim innym nie zakochałam się tak mocno i szybko – oświadczyła stanowczo. Mówiąc to, odsłoniła się przed nim, ale chciała, by zrozumiał, jak bardzo jest dla niej ważny. – I nigdy już się tak nie zakocham. Antonio w milczącym bezruchu wpatrzył się w nią przenikliwie. – Ale to już teraz nie ma znaczenia – dodała, czując z zakłopotaniem, że na jej twarz wypełzł rumieniec. –

Z takiego bądź innego powodu nie potrafisz uwierzyć w moją wierność. Dziś wieczorem będę daleko stąd, a ty staniesz się jedynie wspomnieniem. Jej słowa wyrwały go z odrętwienia. – Bella, nie mogę… – zaczął. – Nie – przerwała mu. Pojęła, że on nie chce dać jej pieniędzy na bilet. – Nie. Obiecałeś. Spuścił wzrok i wsadził ręce w kieszenie. – Wiem. Ścisnęła dłońmi głowę, czując narastającą frustrację. – Muszę wrócić do domu. Do znajomego, przyjaznego otoczenia. Czeka mnie kilka wielkich wyzwań i chcę być na nie gotowa. – Rozumiem. Myślę, że to instynkt uwicia gniazda. Ale on powinien wystąpić dopiero w piątym miesiącu ciąży. Isabella zapomniała, co chciała jeszcze powiedzieć. Wlepiła w Antonia zdumiony wzrok. – O czym ty mówisz? – To jest w tej książce o ciąży i porodzie, którą obecnie czytam – wyjaśnił. – Czytasz książkę o ciąży? – Jego wyznanie zaskoczyło ją i oszołomiło. – Skoro więc rozumiesz, dlaczego muszę wyjechać, czemu próbujesz mnie od tego odwieść? Antonio się zawahał. – Gio pozostawił po sobie chaos – wypalił wreszcie. – To istny koszmar.

– Owszem – przyznała. Ale co to ma wspólnego z nią? Czyżby chodziło o jakiś szczegół testamentu? Ale przecież adwokaci chyba by ją o tym poinformowali? Antonio mocno zacisnął powieki i przegarnął palcami włosy. – Nieważne. Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem. Przyglądała się, jak odchodził – przygarbiony, jakby dźwigał na barkach przygniatające brzemię. Po chwili był już tylko ciemną samotną sylwetką pośród jaskrawych barw ogrodu. On nie jest naprawdę sam, powiedziała sobie. Ale w istocie kogo ma na świecie? Opłakuje brata, który jednak za życia był z nim skłócony. Matka zdaje się całkowicie na niego i nie potrafi go wesprzeć. A teraz Antonio niemal zapomniał o swojej dumie i poprosił ją, by z nim została. Ale dlaczego właśnie ją? Czy dlatego, że nie pozostał mu nikt inny? Przecież jej nie ufa, nadal podejrzewa ją o najgorsze. Do licha! Dlaczego musiał jej to zrobić? Była już tak bliska tego, by stąd wyjechać i znaleźć się z powrotem w domu. Lecz nie prosił jej, żeby poszła z nim do łóżka, tylko po prostu o wsparcie, prawda? Isabella mogła mu go udzielić. Wręcz tego pragnęła. – Antonio! – zawołała za nim. – Wystarczy, że

poprosisz. Zatrzymał się, ale się nie odwrócił. – Zrozumiem, jeśli odmówisz – odrzekł sztywno. – Nie rozstaliśmy się w przyjaźni. Isabella podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. – Czego potrzebujesz? – spytała. – Ciebie. Serce zamarło jej w piersi, a potem zaczęło bić jak szalone. Czy on prosi o coś więcej niż emocjonalne wsparcie? I dlaczego ogarnęła ją taka ekscytacja? Niespełna tydzień temu powiedziała mu, że nie pójdzie do łóżka z mężczyzną, który jej nie ufa. Lecz Antonio nie prosi jej, żeby się z nim przespała. Obdarza ją zaufaniem, prosząc o pomoc. Nerwowo przygryzła wargę. – Mógłbyś wyjaśnić to dokładniej? – Potrzebuję cię u mego boku – wyznał i spojrzał na nią. W jego oczach ujrzała wzburzenie, ale także zakłopotanie. – Tylko przez parę dni, dopóki nie poradzę sobie z kilkoma rywalami biznesowymi. Osaczają koncern Rossi Industries, licząc, że odkryją słaby punkt. Bardzo pomogłoby mi wrażenie, że oboje tworzymy wspólny front. Kiedy się z nimi uporam, odeślę cię do Stanów. Isabella wiedziała, że poradziłby sobie z wrogami bez jej pomocy. Podejrzewała, że w rzeczywistości nie chodzi o interesy ani o żądania jego matki. Antonio na

swój sposób usiłował ją odzyskać. Zaryzykował, wiedząc, że ona ma pełne prawo odmówić. – Czy nadal chcesz, żebym zatrzymała się u ciebie? – spytała spokojnie, podczas gdy jej umysł pracował gorączkowo. Czy Antonio odkrył, że to on jest jej słabym punktem? Że ona wbrew sobie nie potrafi go opuścić? – Tak – odpowiedział takim tonem, jakby to było oczywiste. – I zamieszkam w pokoju gościnnym? – upewniła się, chociaż w gruncie rzeczy wcale jej na tym tak bardzo nie zależało. – Oczywiście – odrzekł. Jednak zobaczyła w jego oczach błysk wskazujący, że bynajmniej nie zamierzał umieścić jej w pokoju gościnnym. Pragnął pociechy i wsparcia w najbardziej pierwotnej formie – kilku godzin zapomnienia, kilku zmysłowych nocy, w których mógłby się zatracić. A Isabella też tego pragnęła. Wiedziała, że wiara Antonia w nią jest krucha, a jego pobudki nie mają nic wspólnego z miłością. Mimo to gotowa była podjąć ryzyko, jeśli oznaczało spędzenie jeszcze jednej nocy z tym mężczyzną, którego nie potrafiła przestać kochać. Znużyła ją już własna ostrożność. – Dobrze, Antonio – powiedziała spokojnie, choć serce waliło jej szaleńczo. – Zostanę z tobą jeszcze przez trzy dni. Ale nic więcej nie mogę ci obiecać.

ROZDZIAŁ ÓSMY Isabella poczuła ulgę, kiedy wkrótce potem wraz z Antoniem opuściła rodzinną posiadłość rodziny Rossich. Kiedy oboje oznajmili jego matce, że Isabella przedłuży o kilka dni pobyt w Rzymie, Maria natychmiast pożegnała się z nimi z ledwie skrywanym pośpiechem. Wyglądało, jakby uzyskawszy to, na czym jej zależało, chciała jak najszybciej pozbyć się Isabelli z domu. Antonio pomógł jej wsiąść do swojego czarnego sportowego samochodu. Usiadł za kierownicą, zerknął na zegarek i oznajmił: – Muszę pojechać na jedno przyjęcie. Ogarnęło ją rozczarowanie. Wiedziała, co to oznacza. Dawniej, kiedy byli razem, musiał czasami, aczkolwiek niechętnie, uczestniczyć w tego rodzaju imprezach. Zawsze jechał na nie sam, a ona zostawała w domu i czekała na niego. Zazwyczaj była zadowolona, że nie musi mu towarzyszyć. Niekiedy jednak zastanawiała się, dlaczego nie zabiera jej ze sobą. Czyżby wstydził się pokazać z nią publicznie? Czy potrzebował jej tylko do łóżka? Teraz jednak nie była już jego kochanką i nie zamierzała na niego czekać. Postanowiła miło spędzić czas w tym pięknym, tętniącym życiem mieście.

– W porządku – odrzekła, wpatrując się w widniejący na horyzoncie zarys Rzymu ze słynną kopułą Bazyliki Świętego Piotra. – Ja też być może wrócę późno. Antonio znieruchomiał. – Dokąd się wybierasz? Isabella nie miała sprecyzowanych planów. Może pojedzie na Piazza di Spagna? Ważne, by nie musiała czekać samotnie w domu. – Zawsze chciałam zobaczyć Rzym w nocy – oświadczyła. – A nigdy dotąd nie miałam okazji. – Co noc wychodziłaś z Giovannim – mruknął ponuro. – Nie mówię o nocnych klubach. Chcę zwiedzić miasto. – Nie mogłabyś odłożyć tego do jutra? – zapytał, gdy wyjeżdżali z imponującej żelaznej bramy, odgradzającej posiadłość rodziny Rossich od reszty świata. – Obiecuję, że pokażę ci nocny Rzym. Chcę, żebyś dziś wieczorem towarzyszyła mi na tej imprezie. – Dlaczego? – spytała zaskoczona. – Dawniej nigdy nie zabierałeś mnie ze sobą. Wiedziała, dlaczego tak postępował. Obawiał się, że nie potrafiłaby się zachować w wytwornym towarzystwie i mogłaby go skompromitować. – Owszem – przyznał. – Chciałem cię mieć wyłącznie dla siebie, choć wiedziałem, że to egoistyczne. Spojrzała na niego zaskoczona. Czyli taki był powód. – Sądziłam, że się mnie wstydziłeś.

– Ależ skąd! Do licha, z radością pokazałbym cię całemu światu, ale nie chciałem, by ten świat zakłócił naszą intymną prywatność. Jednak kilka dni temu uświadomiłem sobie, jak bardzo musiałaś się przez to czuć osamotniona i izolowana. – Rozumiem – rzekła cicho, zastanawiając się, dlaczego nie powiedział jej tego wcześniej. – Chcesz pojechać ze mną na tę imprezę? – zapytał, zmieniając biegi w samochodzie. – Myślę, że ci się spodoba. Nie pojmowała, dlaczego tak mu na tym zależy, skoro ona za kilka dni opuści Rzym. Zarazem w duchu przyznawała, że jest ciekawa życia Antonia – tego, jak się zachowuje w gronie przyjaciół i znajomych. Nie pragnął nieustannie być ośrodkiem powszechnego zainteresowania, jak jego brat, ale też nie trzymał się zawsze w cieniu. Isabella chciała przyjąć jego zaproszenie, lecz jedno ją powstrzymywało. – Nie mam żadnego odpowiedniego stroju. – Nie musisz się przebierać. To niezobowiązujące przyjęcie. – Możemy inaczej rozumieć termin „niezobowiązujące” – powiedziała, przypomniawszy sobie krąg towarzyski Giovanniego. – Wyglądasz doskonale – zapewnił Antonio, obrzucając ją pełnym aprobaty spojrzeniem, pod którym zarumieniła się. – Zaufaj mi, Bella.

Isabella nie wierzyła własnym oczom. Przyglądała się Antoniowi, który grając na bramce, wyskoczył w górę i zanurkował po piłkę. Emanował energią i męską siłą. Gdy już myślała, że złapie piłkę, ta poszybowała obok niego, a on upadł na ziemię, przeturlał się i zerwał na nogi. Grupa młodych chłopców wiwatami przyjęła strzelonego gola. Nie do wiary, pomyślała Isabella. Nigdy nie sądziła, że Antoniowi sprawia przyjemność uczestniczenie w dziecięcym przyjęciu urodzinowym. Powinien wyglądać nie na miejscu pośród kolorowych baloników, papierowych czapeczek i serpentyn. A jednak dzieciaki garnęły się do niego, on zaś świetnie się z nimi dogadywał i nie odmówił, kiedy kilku chłopców poprosiło go, żeby zagrał z nimi w piłkę nożną. – Mówiłam Antoniowi tysiąc razy, żeby nie dawał Dinowi wygrywać – powiedziała matka chłopca, Fia. Stanęła obok Isabelli, trzymając na ręku malutką Giulię. – Ale to przynajmniej dopinguje mojego synka do treningów. – Może piłka nożna nie jest ulubioną dyscypliną Antonia? – Ha! W szkole był jednym z najlepszych sportowców. Piłka nożna, pływanie, narty – uprawiał wszystko. W ten sposób wyładowywał energię. – Nie miałam o tym pojęcia – przyznała Isabella, chociaż właściwie powinna się tego domyślić, widząc

sprężystą, muskularną sylwetkę Antonia i jego elastyczny sposób poruszania się, znamionujący człowieka wysportowanego. – Naprawdę? Od jak dawna go znasz? – Od kilku miesięcy, a ty? – Mój mąż zna go od czasów szkolnych, a potem przeszli razem przez wzloty i upadki. – Fia musiała podnieść głos, gdyż zmęczona Giulia zaczęła płakać. – Dlatego Antonio jest ojcem chrzestnym Dina. Traktuje to bardzo poważnie. Isabella patrzyła, jak czule zmierzwił chłopcu czuprynę. – Nigdy nie widziałam go pośród dzieci – powiedziała. – Jest przy nich zupełnie inny. – Nie inny – zaprzeczyła Fia. – Raczej… – Swobodny i rozluźniony? – Właśnie. – Fia pogładziła Giulię po plecach, lecz córeczka nadal kaprysiła. – Chyba to już jej pora snu. – Pozwól, wezmę ją na ręce – rzekł Antonio, podchodząc do nich. Isabella nie potrafiła ukryć zdziwienia, patrząc, jak kołysze dziewczynkę i przemawia do niej łagodnie. Maleńka Giulia przestała płakać i wpatrywała się w niego wielkimi oczami. – Jak ci się to udało? – spytała Isabella. Nawet po latach zarabiania jako opiekunka do dzieci nie umiałaby tak szybko uspokoić niemowlęcia. – Działam tak kojąco na wszystkie kobiety – odrzekł

z uśmiechem. Fia roześmiała się i przeszła na włoski. Mówiła szybko i Isabella z trudem śledziła przebieg rozmowy. W końcu przeniosła spojrzenie na niemowlę, które już usnęło w ramionach Antonia. Odnosił się serdecznie do dzieci i dobrze się czuł w ich towarzystwie. Dotąd nawet tego nie podejrzewała, ale teraz widząc go pośród przyjaciół i ich pociech, uświadomiła sobie, że Antonio ma zapewne wiele zalet, których jeszcze nie odkryła. Opuścili przyjęcie późną nocą, kiedy młody solenizant od kilku godzin już spał. Isabelli sprawiło przyjemność poznanie przyjaciół Antonia. Zauważyła, jak bardzo był przy nich beztroski i odprężony – całkiem inny niż w obecności matki, czy dawniej brata. Jeśli chciała go lepiej zrozumieć, powinna poznać przyczynę napięcia pomiędzy nim i jego krewnymi. Wahała się go o to zapytać, bo obawiała się zepsuć ten uroczy wieczór. Jednak zdała sobie sprawę, że nie będzie miała zbyt wielu okazji przed wylotem z Rzymu. – Antonio – zagadnęła – dlaczego miałeś takie trudne relacje z bratem? Spochmurniał. – Nie chcę o tym rozmawiać. – Wiem. Ale odnoszę wrażenie, jakby brakowało mi ważnego elementu układanki. – Gdyby znała historię obydwu braci, uniknęłaby wielu zmartwień i kłopotów, chociaż podejrzewała, że nawet bez ingerencji

Giovanniego Antonio prędzej czy później by się jej pozbył. – Co się między wami wydarzyło? Przyglądała mu się wyczekująco i z zaciekawieniem. Wiedział, że jest jej winien wyjaśnienie, gdyż ta kwestia dotyczyła nie tylko ich dwóch, lecz także Isabelli. – W młodości łączyła nas mocna więź – zaczął. Patrzył prosto przed siebie, prowadząc samochód zatłoczonymi rzymskimi ulicami. – Rodzice mieli tylko nas dwóch. Słyszałem często, jak w rozmowach z gośćmi czy krewnymi nazywali Gia spadkobiercą, a mnie rezerwą. – Och, to z pewnością nie było miłe. Takie słowa mogą wywrzeć wpływ na całe dalsze życie dziecka. – Wiedziałem, że tkwi w tym sporo prawdy – wyznał. – Rodzice kochali mnie i otaczali opieką, ale Gio był ich oczkiem w głowie. Czasami zazdrościłem mu i czułem do niego urazę, ale kiedy dorosłem, pojąłem, że z nas dwóch to ja miałem szczęście. – Jak to? – spytała zdziwiona. – Ponieważ nie wywierano na mnie presji, żebym we wszystkim przewyższał brata. Rodzice żywili wysokie oczekiwania wobec nas obydwu, ale ja byłem leniwy i roztargniony. Każdy wiedział, że Gio jest bystrzejszy, sprawniejszy i ambitniejszy ode mnie – rzekł Antonio beznamiętnym tonem. – To nieprawda – zaprzeczyła Isabella. – Wtedy to było prawdą. A przynajmniej tak uważała moja rodzina. On był pierworodnym synem, dziedzicem

fortuny, więc z definicji musiał być we wszystkim lepszy. – To nie w porządku – mruknęła. – Nie rozumiem, jak mogłeś to znosić. – Nie przejmuj się, to nie trwało długo. – Antonio zerknął na jej twarz oświetloną blaskiem mijanych ulicznych lamp. Isabella wydawała się szczerze przejęta losem tego chłopca, którym niegdyś był. – W wieku siedemnastu, osiemnastu lat przyspieszyłem tempo. – I odmieniłeś swoją sytuację? Przytaknął. – Zaczęliśmy ze sobą rywalizować. Gio potrzebował wyzwań, ale nigdy nie sądziłem, że go przyćmię. Miałem już dość wysłuchiwania: „Gdybyś tylko był bardziej podobny do swojego brata…”. Chciałem, aby kiedyś powiedziano tak do Gia. I zaczęto tak mówić, lecz nie w sposób, jakiego pragnąłem. Isabella nachyliła się bliżej. – Co się wydarzyło? Antonio z zakłopotaniem poruszył się w fotelu kierowcy. – Pewnego dnia ojciec oznajmił nam, że jego zdaniem biznesowe imperium Rossich przypadnie niewłaściwemu z braci. Westchnęła zaskoczona. – Dlaczego tak powiedział? – Myślę, że aby jeszcze bardziej zdopingować Gia. Lecz słowa ojca to mnie zmusiły do cięższej pracy.

Z pozoru triumfowałem, ale w głębi duszy byłem przerażony. – Antonio na moment przymknął oczy. Nienawidził wspomnienia tego, co wtedy czuł i jak postępował. Żałował, że nie może zapomnieć wyrazu rozpaczy na twarzy Gia. – Przestałem być tym drugim, gorszym synem, rezerwą. I nie zamierzałem pozwolić, by odebrano mi tę świeżo zdobytą dominującą pozycję. Zamilkł na chwilę, po czym podjął: – Ale ojciec w ten sposób mimo woli wykopał przepaść między mną i bratem. Nasza rywalizacja straciła dotychczasowy przyjacielski charakter. Gio dostrzegł we mnie zagrożenie. Położyła mu dłoń na ramieniu. – Czy cię skrzywdził? – Nie, nie walczyliśmy ze sobą fizycznie. A wobec innych nadal trzymaliśmy się razem. Ale nauczyłem się ukrywać przed nim moje myśli. Nie zdradzałem, czego chcę ani co jest dla mnie ważne, bo Gio starałby się to wykorzystać. – Na przykład jak? Antonio wzruszył ramionami. – Z początku to były drobiazgi. Za zaoszczędzone pieniądze kupiłem motocykl, ale już po tygodniu Gio pewnego wieczoru ukradł mi go i rozbił. Tego rodzaju sprawy. – Wcale nie uważam tego za drobiazg – oświadczyła. – Niszcząc twoją własność, postąpił bardzo źle. Dlaczego wasi rodzice nie interweniowali?

– Początkowo traktowali to jako zwykłe chłopięce spory. Później zaś uznali, że z tego wyrośniemy. – Wygląda na to, że nie chcieli wziąć strony żadnego z was albo po prostu nie mieli ochoty się tym zająć. – Prawdopodobnie. Z czasem to zaczęło eskalować. Niekiedy czułem się, jakbym popadał w paranoję. Podejrzewałem, że Gio niszczy lub kradnie moje rzeczy, lecz nie mogłem tego udowodnić. Potem zdarzyło się, że ubiegaliśmy się o to samo wyróżnienie na uniwersytecie. Wiedziałem, że zamierza wykręcić mi jakiś numer, ale nie sądziłem, że spowoduje, że zostanę wydalony ze studiów. – Sprawił, że wyrzucono cię z uczelni? – spytała drżącym głosem. – To potworne. Jak tego dopiął? – Powiedział dziekanowi, że oszukiwałem, i sfabrykował dowody – wyjaśnił Antonio spokojnym, opanowanym głosem, choć nawet teraz wezbrał w nim gniew na wspomnienie tej niesprawiedliwości. – Nie mogłeś dowieść swojej racji? I co na to wasi rodzice? Nie stanęli w twojej obronie? Znowu wzruszył ramionami. – Matka uwierzyła, że mnie wrobiono, ale nie w to, że zrobił to Gio. Nie chciała słyszeć złego słowa o pierworodnym synu i jej zdrada nadal bolała Antonia. – A ojciec? Ból Antonia jeszcze się wzmógł. – Uznał, że rzeczywiście oszukiwałem i że splamiłem

honor rodziny. Wydziedziczył mnie. – Ukarano cię, a Giovanniemu uszło na sucho? Zemściłeś się na nim? – Chciałem, ale moi przyjaciele odwiedli mnie od tego. Powiedzieli, że miałem szczęście, że wyzwoliłem się z tego toksycznego rodzinnego środowiska, i że muszę po prostu żyć dalej, gdyż inaczej ta sytuacja mnie zniszczy. Wiedziałem, że mieli rację, niemniej była to gorzka prawda. – Teraz rozumiem, dlaczego tak ciężko pracujesz – powiedziała Isabella. Pojęła, że Antonio chciał osiągnąć zawodowy sukces, bo miał coś do udowodnienia. – W końcu ojciec przyjął mnie z powrotem na łono rodziny. – Antonio uśmiechnął się nieznacznie na wspomnienie tej żenującej sceny pojednania. – Po tym jak zarobiłem mój pierwszy milion. Ojciec był bardzo dumny, że osiągnąłem to bez jego pomocy. – A Giovanni nigdy się nie przyznał? – Nie. Przez wiele lat z nim nie rozmawiałem. Dopiero prawie dwa lata temu spotkałem go na pogrzebie ojca. Wtedy szczerze poprosił mnie o przebaczenie. Wówczas Antonio był przekonany o szczerości jego intencji, obecnie jednak żywił co do tego wątpliwości. Być może pragnął uwierzyć w szczerość Gia, bo chciał odzyskać brata. – I potrafiłeś mu wybaczyć? – spytała Isabella, cofając

rękę z jego ramienia. – Nie tyle wybaczyć, co przezwyciężyć tę mroczną przeszłość – przyznał. – Sądziłem, że już przestaliśmy ze sobą rywalizować. Jednak podejrzewałem, że to zawieszenie broni między nami nie potrwa długo. Wiedziałem, że muszę mieć się na baczności. Ale popełniłem błąd. – Przerwał, niepewny czy chce wyjawić to Isabelli. W końcu się zdecydował: – Nie umiałem ukryć przed nim tego, co czułem do ciebie. – Myślisz, że Giovanni chciał mnie zdobyć, a ja nie potrafiłam mu się oprzeć? Dlatego tak łatwo mu uwierzyłeś? – To pasowało do wzorca jego postępowania. Zawsze starał się zdobyć wszystko, na czym mi zależało. Isabella odchyliła się na oparcie fotela. – Dlaczego nie powiedziałeś mi o swoich podejrzeniach? – Nie sądziłem, że to konieczne – odrzekł. Ufał Isabelli i nie przypuszczał, że ona wybierze jego brata. Jednak uwiódł ją urok Giovanniego. – Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że Giovanni mógł zniszczyć nasz związek zwykłym kłamstwem? – spytała. – Musiał jedynie wzbudzić w tobie podejrzenie, a ty od razu przestałeś mi wierzyć. – To nie było tak – zaprzeczył Antonio. Wzbierał w nim gniew. Żałował, że w ogóle jej o tym powiedział. Isabella skrzyżowała ramiona na piersi.

– Intryga twojego brata powiodła się lepiej, niż mógł się spodziewać. Dobrze znał nas oboje. Wiedział, że nie podzielisz się ze mną swymi podejrzeniami, a ja zrobię wszystko, by cię odzyskać. Ale nie martw się, nie popełnię ponownie tego błędu. Nie jest nam pisane być razem, więc nie będę już o nas walczyć. Jej słowa zraniły Antonia. Pragnął odpowiedzieć coś ironicznie, uszczypliwie, ale tym jedynie zdradziłby, jak boleśnie odczuwa ich rozstanie. Zapatrzył się przed siebie i mocniej wcisnął pedał gazu. Już dawno nauczył się, że najlepszą obroną jest milczenie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Isabella leżała bezsennie w łóżku i wpatrywała się w sufit. Martwiła się, czy słusznie postąpiła, wracając do apartamentu Antonia. Ostatnimi czasy podejmowała błędne decyzje. Jak tę dotyczącą Giovanniego. Kiedy się z nim przespała, była pijana i czuła się głęboko zraniona. Niewiele pamiętała z tamtej nocy. Wiedziała tylko, że w owym okresie szukała pocieszenia po rozstaniu z Antoniem w alkoholu, imprezowaniu z Giovannim, a w końcu w jego łóżku – czyli wszędzie tam, gdzie nie powinna. Nie mogła zmienić przeszłości, ale wiedziała, że nie popełni ponownie tamtych błędów. Nagle z korytarza dobiegł ją jakiś hałas. Uniosła głowę z poduszki i wpatrzyła się w drzwi, a serce zabiło jej mocno. Antonio. Przychodzi do niej. Nareszcie! Przepełniło ją rozkoszne oczekiwanie. Usłyszała, że wymamrotał coś po włosku i odszedł. Mocno zacisnęła usta, by powstrzymać się przed zawołaniem go. Czyli jednak uznał, że nie warto ryzykować wskrzeszania wspólnej przeszłości. Nadal jej nie ufa. Rozczarowana opadła z powrotem na poduszkę. A gdyby zaprosiła go do łóżka? Czy ostatecznie

skończyłoby się tak samo jak poprzednio? Czy żałowałaby tej decyzji? Nie, pomyślała stanowczo. Będzie żałowała, jeżeli nie da sobie jeszcze jednej szansy! – Antonio. Znieruchomiał, usłyszawszy jej cichy głos. Przez minionych kilka godzin usiłował odegnać myśli o niej, pogrążając się w pracy, jednak jego słynna zdolność koncentracji zawiodła go tej nocy. Nie potrafił skupić się na raportach finansowych i mejlach. Nie usłyszał, jak Isabella weszła do gabinetu. Dopiero kiedy wymówiła jego imię, podniósł wzrok znad laptopa i zobaczył ją. Długie jasne włosy miała w nieładzie, twarz bez makijażu, a ubrana była tylko w biały podkoszulek i figi. Wyglądała jak kuszące połączenie niewinności i rozwiązłości. Podkoszulek ledwie sięgał jej do ud, a przez cienką bawełnę prześwitywał zarys stromych piersi. Antonio mocno uchwycił się brzegu biurka. Zapragnął natychmiast zerwać z niej ten podkoszulek. Nie rób tego. To ostrzeżenie rozbrzmiało mu w głowie, gdy przeniósł spojrzenie na jej nagie długie nogi. Jego gabinet był oddalony od pokoju gościnnego. Antonio sądził, że będzie tu tej nocy bezpieczny od pokus. Nie przypuszczał, że Isabella go odnajdzie. – Tak? – odparł schrypniętym głosem. Odgarnęła pasmo włosów za ucho.

– Już późno. Istotnie, było późno – za późno, by powstrzymać bieg wydarzeń. Kiedy przed tygodniem poprosił Isabellę, by została jeszcze przez kilka dni, nie chodziło mu wyłącznie o jej emocjonalne wsparcie. Pragnął, by zajęła ponownie miejsce u jego boku – i w jego łóżku. Ale gdy spytała o pokój gościnny, zrozumiał, że nie jest jeszcze gotowa na to, by znów zostali kochankami. Nie mógł jej za to winić, po tym jak wcześniej ją potraktował. Lecz nie przestał żywić nadziei, planować, obmyślać strategii. Wiedział, że postępuje niewłaściwie. Powinien był pozbyć się Isabelli na dobre, odesłać ją do Stanów i zająć się swymi obowiązkami. Teraz, po śmierci brata, musiał uporać się z chaosem, w jakim Gio zostawił rodzinny majątek. Potrafił jednak myśleć tylko o Isabelli. – Nie powinieneś tyle pracować – powiedziała i oparła się o futrynę drzwi. Przy tym ruchu jej podkoszulek podjechał do góry, odsłaniając majtki. Antonio z wysiłkiem oderwał od niej wzrok, lecz to nie powstrzymało fali pożądania, które wzburzyło mu krew. – Muszę – odrzekł. – Może ci pomóc? – zaoferowała się. Wyobraził ją sobie zaglądającą mu przez ramię albo siedzącą na skraju biurka w kusym podkoszulku. Jej widok, delikatnie to ujmując, rozpraszałby jego uwagę!

Odrzucił jej propozycję milczącym potrząśnięciem głowy. Uświadomił sobie, że Isabella stała się jego obsesją. Rozmyślania o niej zakłócały mu codzienne życie. Wkroczyła też w jego sny. Uzależnił się od niej do tego stopnia, że wszystko inne przestało mieć dla niego znaczenie. Ta kobieta już raz go zniszczyła. Owszem, najpierw pozwoliła mu zakosztować niebiańskiej rozkoszy, lecz potem zepchnęła go do piekła zazdrości. A jednak teraz gotów był zaryzykować ponownie katastrofę dla jeszcze jednej spędzonej z nią nocy. Co w niej jest takiego, że nie potrafi się jej oprzeć? Jej kuszące kształty? Ciepły uśmiech? Pieszczoty? Nie, chodzi raczej o to, że Isabella rozświetla każdy jego dzień. Sama jej obecność przemienia ten apartament ponury jak mauzoleum w prawdziwy dom. Ale czy to wystarczy, by mógł zapomnieć, że nie była mu wierna? Że zdradziła go z jego bratem? To wspomnienie powinno, jak zawsze, przeszyć go płonącym bólem, który wypali w nim wszelkie pożądanie tej kobiety. Czekał na to z rezygnacją, lecz tym razem ból się nie pojawił. Antonio zdał sobie sprawę, że targają nim sprzeczne uczucia, bo nie jest już pewien, czy Isabella naprawdę go zdradziła. – Dlaczego tak trudno mi uwierzyć w jej wierność? – Słucham? – rzuciła zdziwiona. Do diabła! Zorientował się, że wypowiedział to na głos.

– Rozmyślałem o tym, o co mnie kiedyś spytałaś. Dlaczego nie potrafię ci uwierzyć. – Nigdy mi nie odpowiedziałeś. – Bo chyba nie znam odpowiedzi. – Nigdy też nie pytałeś mnie o moje wcześniejsze erotyczne doświadczenia. Nie pytał, bo nie chciał myśleć o niej sypiającej z kimś innym. Teraz zastanawiał się, czy skłonny był uwierzyć w zdradę Isabelli ze względu na jej zmysłowość i namiętność. Czy założył, że jest taka w łóżku z każdym mężczyzną? – W młodości zyskałam dość skandaliczną reputację, choć całkowicie niezasłużenie – powiedziała. – Wielu facetów przechwalało się, że się ze mną przespało, ale to nie była prawda. Antonio pomyślał, że piękna i seksowna Isabella przypuszczalnie była nie dość ostrożna. Rówieśniczki niewątpliwie jej zazdrościły, a kilku nastolatków być może błędnie zinterpretowało jej przyjazne uśmiechy i śmiałe zachowanie. – Wiedz, że zanim cię poznałam, miałam tylko trzech chłopaków – mówiła dalej. – I nigdy dwóch równocześnie. Powinieneś też wiedzieć, że nigdy nie miewałam przygód na jedną noc. Nie idę do łóżka z każdym. Tylko trzech? Antonio był jej wdzięczny, że nie spytała, ile on miał erotycznych partnerek! – Dzień, w którym się poznaliśmy, był dla mnie

wyjątkowy – wyznał. – Niemal zbyt doskonały. – Zbyt doskonały? – powtórzyła zdziwiona. – Czy coś takiego jest w ogóle możliwe? – Tak, bo zawsze wiedziałem, że coś tak doskonałego nie może długo trwać. – To miała być tylko przelotna przygoda – rzekła w zadumie. – A trwała dłużej, niż powinna, ponieważ… no cóż, ponieważ ja na to nastawałam. Trzymałam się tego związku nawet wtedy, gdy należało go już przerwać. – Nie, to nieprawda – zaprzeczył. Kiedy Isabella walczyła o ich związek, wiedział, że jej na nim zależy. A gdy zawiesiła dla niego swoją naukę w college'u, nie uznał tego za oczywistość. Po prostu nie przywykł, by to jego partnerki miały inicjatywę i czyniły pierwszy krok, i dlatego związek z Isabellą wydawał mu się osobliwy i jedynie tymczasowy. Jakby przeczuwał, że sam zawiedzie, a wtedy ona przestanie być wobec niego lojalna i wierna. – Może powinnaś nastawać mocniej – powiedział. – Chyba żartujesz? – odparła z nieskrywanym zdziwieniem. Nie wiedział, jak jej wytłumaczyć swoje postępowanie. Krępowało go, że miałby się przed nią odsłonić. – Nasz romans był jak szaleńczy wir. Wszystko działo się w nim szybko i gwałtownie. – I co w tym złego? – spytała z uśmiechem.

– Usiłowałem w ciągu kilku miesięcy zawrzeć w nim wszystko, bo wiedziałem, że nie przetrwa. – Zastanowił się chwilę i skorygował: – Spodziewałem się, że nie przetrwa. – Nie rozumiem – rzekła Isabella. Już się nie uśmiechała. – Dlaczego miałby nie przetrwać? Czy przewidywałeś, że cię zdradzę? – Nie, niezupełnie. Po prostu byłem pewien, że wkrótce mnie opuścisz. A ja nie mógłbym w żaden sposób cię zatrzymać. Nie interesowały cię moje pieniądze ani nie zależało ci na pozycji towarzyskiej. W łóżku było nam fantastycznie, ale nie sądziłem, że to wystarczy. – Ty mnie interesowałeś – powiedziała. – Byłeś całym moim światem. Sądziłam, że to dla ciebie oczywiste. Twój brat nigdy mnie nie obchodził. – Ale ja tego nie wiedziałem. – Westchnął ciężko i potarł czoło. Czyli Isabella była mu wierna. Za to on jej nie wierzył. – Miałaś rację. Gio musiał jedynie zasiać we mnie podejrzenie. Ja zrobiłem resztę. – Ponieważ nie sądziłeś, że ktokolwiek może być wobec ciebie lojalny. Teraz to pojmuję. Żałuję, że nie wiedziałam tego o wiele wcześniej. Powinnam się była domyślić. – Ale przecież ty byłaś wobec mnie lojalna – rzekł z naciskiem. – Zawsze brałaś moją stronę, nawet w sporach z bratem. Widziałem to, lecz mimo to ci nie ufałem. Wydawało mi się to zbyt piękne, by mogło być

prawdziwe. Nawet po wszystkich krzywdach, jakie ci wyrządziłem, nie porzuciłaś mnie. Zostałaś w Rzymie i nadal o nas walczyłaś. Ale wtedy tak tego nie postrzegał. Kiedy zamieszkała u Giovanniego, uznał to za dowód jej zdrady. – Tak, to nie był mój najlepszy pomysł – mruknęła. Antonio ledwie ją usłyszał. Zaczynał pojmować, jak bardzo się mylił. Pozwolił, by jego podejrzenia zatruły najpiękniejsze, co przydarzyło mu się w życiu. Teraz poczuł wstręt na myśl o swoim postępowaniu. To nie Isabella go zniszczyła. Sam wszystko zniszczył. Był swoim największym wrogiem. – Przepraszam cię, Isabello – powiedział. – Zachowałem się wobec ciebie niewybaczalnie. Ty w niczym nie zawiniłaś. To ja jestem wszystkiemu winien. Spojrzała na niego zaskoczona. Widocznie nie spodziewała się kiedykolwiek usłyszeć od niego przeprosin – i to jeszcze bardziej go zawstydziło. – To, co zrobiłeś, nie jest niewybaczalne – szepnęła. – Nie zasługuję na twoje przebaczenie. Ani na twoją dobroć – rzekł powoli. – Nawet teraz, po wszystkim, co powiedziałem i uczyniłem, po tym jak obiecałem ci pieniądze na bilet do Los Angeles, nadal jesteś tutaj, przy mnie, tylko dlatego, że cię o to poprosiłem. – No cóż… – Urwała i nerwowym gestem przycisnęła dłoń do piersi. – Moje pobudki wcale nie są takie czyste i niewinne.

Antonio usłyszał w jej głosie erotyczną obietnicę i serce załomotało mu szaleńczo. Powoli powiódł spojrzeniem po kuszących kształtach Isabelli. – Wiem. Wprawdzie Isabella zamierzała uwieść Antonia – tak jak robiła wcześniej dziesiątki razy – ale teraz się wahała. A jeśli on ją odepchnie, powodowany poczuciem winy? Albo prześpi się z nią, a już rano tego pożałuje i bez skrupułów wyrzuci ją z domu, tak jak poprzednio? Mógł zareagować jeszcze gorzej. Powiedziała mu prawdę o swoich przeszłych erotycznych doświadczeniach, ale czy jej uwierzył? Może uzna, że powoduje nią jedynie rozwiązłość? Może nawet pomyśli, że tak samo uwodziła Giovanniego? Przez chwilę zapragnęła uciec z powrotem do swojego bezpiecznego pokoju, jednak tak naprawdę nie zależało jej już na bezpieczeństwie. Chciała poczuć, że znowu żyje. Przeżywać miłość. Raz jeszcze kochać się z Antoniem. Zbliżyła się do niego o krok. Żałowała, że nie włożyła seksownej bielizny lub przynajmniej jakiegoś bardziej kobiecego stroju. Nie powinna próbować uwodzić takiego wyrafinowanego mężczyzny ubrana w zbyt obszerny podkoszulek. Dawniej nie dbała o to, co przy nim nosiła, ale wtedy była pewna uczuć Antonia. Zamknął laptop, ani na moment nie odrywając od niej wzroku. Wstał z krzesła i w milczeniu obszedł biurko.

Poruszał się zwinnie i bezszelestnie, niczym myśliwy osaczający swoją ofiarę. Wpatrywała się w niego z zachwytem. Był niewiarygodnie seksowny. Zadrżała na wspomnienie tego, jak czuła się zawsze w jego ramionach: przepełniona pożądaniem, a jednocześnie bezpieczna i spokojna. Kiedy się kochali, doprowadzał ją do szczytu ekstazy, potem obejmował ramieniem i przygarniał do siebie, a ona wtulona w niego spała słodko przez resztę nocy. Teraz też narastało w niej przemożne pożądanie, gdy patrzyła na jego szczupłą, ale barczystą i muskularną sylwetkę. Powoli przeniosła spojrzenie na twarz Antonia i oblał ją żar, gdy zobaczyła w jego czarnych oczach takie samo pożądanie. Pojęła, że nie musi się martwić, czy zdoła uwieść Antonia. On gotowy jest natychmiast wziąć ją do łóżka i kochać się z nią bez opamiętania. Z podniecenia zaparło jej dech i przeniknął ją dreszcz rozkosznego oczekiwania. Nagle pomyślała o swojej ciąży. Jak Antonio zareaguje na zmiany w jej ciele? Jej piersi już teraz wydawały się większe, a brzuch nie był tak płaski jak dawniej. A jeśli rano w jego łóżku obudzą ją mdłości? To zrujnowałoby wszelki erotyczny nastrój. Może podejmuje zbyt wielkie ryzyko i powinna się wycofać – pogodzić się z tym, że ich gorący romans nieodwołalnie się skończył? Uciec i zamknąć się w pokoju gościnnym?

Lecz wszystko w niej wzdragało się przed tym. Nie chciała zrezygnować z Antonia. Nadeszła pora, by śmiało uchwycić swe marzenia, zanim wyślizgną jej się z rąk. Spojrzała Antoniowi w oczy. Pragnęła go. Jeżeli odrzuci szansę, by po raz ostatni się z nim kochać, będzie żałowała do końca życia. Nie może wskrzesić tego, co niegdyś ich łączyło, ale może zakończyć ten romans w sposób, który pozostanie na zawsze szczęśliwym wspomnieniem. – Najpierw muszę cię o coś zapytać – rzekła niemal bez tchu. Musiała to wiedzieć. – Czy mi ufasz? – Tak. Odpowiedział bez chwili wahania. Dostrzegła w jego oczach szczerość. Tym jednym słowem ofiarował jej coś, czego nie spodziewała się już nigdy od niego otrzymać. Zaufanie. Niczego więcej nie potrzebowała.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Isabella od miesięcy tęskniła do Antonia. Dręczyło ją wspomnienie jego pieszczot i wiedziała, że już nigdy z żadnym innym mężczyzną nie zazna takiej rozkoszy. Sama też pragnęła znów go pieścić. Ale jeśli nie uda im się ożywić dawnej magii? Jeśli wszystko, co się niegdyś między nimi działo, zasnuł mroczny cień i już nigdy tego nie odzyskają? Ich spojrzenia się zderzyły i przeniknął ją rozkoszny dreszcz, gdyż we wzroku Antonia nie dostrzegła żadnych obaw ani wątpliwości. Wiedział, czego pragnie, i nie zamierzał dłużej czekać. Wydała ciche, stłumione westchnienie, gdy pocałował ją namiętnie. Ściągnął jej przez głowę podkoszulek i cisnął na podłogę. Widziała, że starał się panować nad sobą, by nie przestraszyć jej gwałtownością swego pożądania. Czy nie pojmował, że ona odczuwa je równie mocno? Przyciągnął ją do siebie i objął. Jęknęła cicho, gdy zsunął jej majtki. Kopnęła je, przywarła do niego i poczuła jego erekcję. Narastało w niej podniecenie. Wiedziała, że będą się kochali gwałtownie i szaleńczo. Całowali się coraz bardziej namiętnie. Czuła jego męski zapach i żar ciała. W końcu oderwała się od jego ust. Wargi miała

obrzmiałe od pocałunków, a płuca płonęły, łaknąc powietrza. Całował ją teraz w szyję, a ona chwyciła go za gęste, ciemne włosy. W tym momencie cały świat zniknął i istniał dla niej jedynie Antonio. Lecz to jej nie wystarczało. Chciała poczuć go w sobie. Położył ją na podłodze i uklęknął między jej nogami. Błądził dłońmi po całym ciele Isabelli, a ona się nie opierała. Pamiętał jej wrażliwe miejsca i pieścił je, aż pomyślała, że nie zniesie już więcej rozkoszy. Nie chciała dłużej czekać. Przebiegło ją zmysłowe drżenie. Pragnęła, by ten ukochany mężczyzna posiadł jej ciało, serce i duszę. Ssał jej sutek, a jednocześnie zanurzył palce w wilgotnym zakątku między udami. Poddańczo rozłożyła ramiona na podłodze. Pomyślała, że chyba oszaleje od niezaspokojonego pragnienia. – Jeszcze – jęknęła. Oddychała szybko. Pragnęła wszystkiego – tutaj i teraz, gdyż nie sądziła, że kiedykolwiek jeszcze dostanie następną szansę. Antonio nie odpowiedział, ale wiedziała, że jej nie odmówi. Mogłaby teraz poprosić go o wszystko, a on by jej to dał. Zawsze spełniał jej najskrytsze pragnienia. Rozsunął szerzej nogi Isabelli. Jęknęła w ekstazie, gdy poczuła w sobie jego język. Pieszczoty Antonia były tak cudowne, jak je zapamiętała. Doprowadził ją niemal do szczytu rozkoszy, a wtedy się zatrzymywał. Błagała

o zaspokojenie. Kiedy już myślała, że jej umysł rozpryśnie się na kawałki, Antonio ofiarował jej erotyczne spełnienie i Isabellę pochłonął rozpalony do białości płomień orgazmu. Drżała jeszcze od cofających się powoli fal rozkoszy, gdy wszedł w nią. Jęknęła, kiedy poczuła pierwsze mocne, gwałtowne pchnięcie. Kurczowo zacisnęła palce na jego ramionach i wbiła paznokcie w koszulę. Wtedy wycofał się niemal całkowicie. Zobaczyła jego twarz, na której malowała się czysta żądza. – Nigdy się tobą nie nasycę – rzekł gardłowo i znów wszedł w nią głęboko. Początkowo jego ruchy były powolne i miarowe, świadczące o żelaznym opanowaniu. Lecz gdy Isabella zaczęła wić się pod nim, złamał rytm i przyspieszył tempo. Chwycił ją za biodra, wbijając palce w nagą skórę, i wszedł jeszcze głębiej. Zesztywniał i zadrżał, gdy wydała triumfalny okrzyk rozkoszy. Opadł na nią. Oplotła go ramionami i poczuła na szyi jego gorący oddech. Rozpalonym ciałem Antonia wstrząsały lekkie drżenia. Uniósł głowę i spojrzał w dół na nią. – Nie zasypiaj jeszcze, Bella – rzekł. W jego oczach ujrzała erotyczną obietnicę, gdy wstał, wziął ją na ręce i wyniósł z pokoju. – Nasza noc dopiero się zaczęła. Isabella jęknęła i szeroko otworzyła oczy, wyrwawszy się z sennego koszmaru. Usiadła w łóżku i rozejrzała się w panice, gotowa do ucieczki. Serce

łomotało jej w piersi. Drżała, ale nie z zimna, gdyż skórę miała rozgrzaną i spoconą. Dopiero po kilku chwilach zorientowała się, gdzie jest. W Rzymie wstawał świt. Zobaczyła to, gdy zerknęła przez okno. Była w sypialni Antonia, nie Giovanniego. Tak, była z Antoniem. W półmroku sypialni przyjrzała mu się, śpiącemu nago. Tamto okropne z Giovannim wydarzyło się już trzy miesiące temu. Teraz to był tylko zły sen zmieszany z jeszcze gorszymi wspomnieniami. Odruchowo wyciągnęła rękę, by obudzić Antonia. Potrzebowała ukojenia w jego silnych ramionach. Lecz w ostatniej chwili powstrzymała się. Przecież nie może powiedzieć mu o tym złym śnie, w którym znów spała z Giovannim. Mógłby pomyśleć, że porównuje go z jego bratem. Poczuła lekki zawrót głowy. Powoli, ostrożnie położyła się z powrotem i oparła głowę na poduszce. Kiedy wreszcie przestanie mieć te straszne sny? Zamknęła oczy w nadziei, że nie przyśni jej się znowu to samo. Zamarła, gdy Antonio się poruszył i przygarnął ją do siebie. Pohamowała odruch, by wtulić się w niego. Wstrzymała oddech, gdy przez sen opiekuńczym gestem położył dłoń na jej brzuchu. Chyba nie dostrzegł w niej jeszcze żadnych fizycznych zmian spowodowanych ciążą. W nocy wydawał się zafascynowany jej ciałem, szczególnie

piersiami. Oblała się rumieńcem pod wpływem tych erotycznych wspomnień. Leżała bez ruchu, opierając głowę na jego piersi. Spał mocno. Jego ciepły oddech owiewał jej nagą skórę. Isabellę zalała fala czułości. Wiedziała, że nie powinna ulegać takim uczuciom, nie powinna przyzwyczajać się do niego. I tak już podjęła zbyt wielkie ryzyko – tylko po to, by raz jeszcze kochać się z Antoniem. Było warto, lecz nie wolno jej nadal postępować tak lekkomyślnie. Musi pamiętać, że realne jest jej dziecko, a Antonio to tylko fantazja. Nie chciała niczego przed nim ukrywać, ale musiała chronić siebie. Nie będzie szukała u niego emocjonalnego wsparcia, by nie narazić się na odmowę. Niebawem Antonio znudzi się nią i znajdzie odpowiednią dla siebie kobietę z towarzystwa. Kiedy to się stanie, Isabella nie będzie już mogła polegać na nim, a jedynie na sobie. Mocno zacisnęła powieki i poczuła pod nimi piekące łzy. Odetchnęła drżąco i obróciła się na drugi bok, plecami do Antonia. Pragnęła porozmawiać z nim o swojej ciąży i podzielić się marzeniami o przyszłości dziecka. Ale nie mogła. Musi przejść przez to wszystko samotnie. Powinna zacząć planować kolejne kroki. Wprawdzie przyrzekła Antoniowi, że zostanie z nim tylko przez parę dni, ale musi się z tego wycofać. Jeżeli nie będzie ostrożna, obieca mu kolejnych kilka dni, a potem

tygodni. Nie znajdzie w sobie dość siły, by z nim zerwać. Znowu będzie rozpaczliwie czepiała się tego związku i usiłowała za wszelką cenę go przedłużyć. Ostrożnie wyśliznęła się z objęć Antonia. Zadrżała z zimna. Zapragnęła ponownie przytulić się do niego. Już miała ulec tej pokusie i wrócić do łóżka, gdy nagle naszła ją fala porannych mdłości. Isabella przycisnęła dłoń do ust i pobiegła do swojego pokoju. Antonio obudził się i przeciągnął leniwie. Pomyślał z satysfakcją, że w końcu zwabił Isabellę z powrotem do swojego łóżka. Wyciągnął rękę, by przygarnąć ją do siebie. Lecz natrafił tylko na prześcieradło. Zamrugał zaskoczony. Isabelli nie było obok niego. Na poduszce wciąż widniał ślad jej głowy, ale pościel była już chłodna. Najwyraźniej opuściła łóżko kilka godzin temu. Zerwał się również i boso podszedł do drzwi. Dawniej nigdy go nie zostawiała, kiedy spał. Budziła go erotycznymi pocałunkami – albo on ją. W rekordowym tempie dotarł do pokoju gościnnego i bez pukania otworzył drzwi. Isabella spała smacznie, skulona w kłębek na swoim łóżku. – Bella. Natychmiast uniosła głowę. Włosy miała jeszcze wilgotne po prysznicu i była owinięta ręcznikiem kąpielowym. – Och, położyłam się na chwilkę i widocznie przysnęłam.

– Dlaczego śpisz tutaj, a nie ze mną? – Eee… ponieważ chciałam trochę odpocząć. Ujrzał w jej oczach błysk pożądania. Lecz to nie zmieniało faktu, że chociaż w nocy kochała się z nim, rano go zostawiła. To było do niej niepodobne. – Bella, czy traktujesz mnie jak przygodę na jedną noc? Chciałaś tylko raz się ze mną przespać, a potem odejść? Nie mógł na to pozwolić. – A jeśli tak? – spytała z lekką nutą wyzwania. Nie chciał być dla niej jednym z wielu, lecz najważniejszym człowiekiem w jej życiu. Pragnął, by przyszłe losy ich obojga nierozerwalnie się ze sobą złączyły. Gotów był uczynić wszystko, co w jego mocy, by zatrzymać ją przy sobie. – W takim razie będziesz musiała zmienić zdanie – rzekł, po czym odsunął kołdrę i wsunął się do jej łóżka.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Isabella odsunęła się szybko na drugą stronę materaca. – Antonio, nie udawaj, że to było coś więcej. – Dlaczego opuściłaś nasze łóżko? – zapytał gniewnie. – Twoje łóżko – poprawiła go, gdyż obecnie niczego już ze sobą nie dzielili. – Nasze – powtórzył z uporem. – Czyżby? Naprawdę nasze? – Obciągnęła okrywający ją ręcznik, gdy Antonio pocałował jej szyję. – Jak wiele kobiet sypiało w nim po moim odejściu? Podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. – Nawet nie próbuj w ten sposób wznosić bariery między nami. Nie pozwolę ci na to. Zacisnęła zęby. Nie miał prawa tak mówić. Obecnie nie mogła wpaść głową naprzód w szalony romans. Potrzebowała spokoju i stabilności ze względu na dziecko. Wiedziała zresztą, że ich związek nie potrwałby długo. Zbrzydnie, kiedy jej ciąża stanie się widoczna, a poza tym Antonio wkrótce zapragnie się ożenić i mieć własne dzieci. – Wyszłam, ponieważ to nie jest nasze łóżko. Nie jesteśmy już parą. Ujął ją za podbródek, tak żeby nie mogła odwrócić

wzroku, i zapytał: – Jak myślisz, dlaczego poprosiłem cię, żebyś została? – Ze względu na seks – odrzekła, gdyż wiedziała, że to prawda. – I nic więcej? – Zmagasz się z kryzysem rodzinnym. Potrzebujesz mnie więc, żeby ze mną sypiać i zapomnieć o wszystkim. – Owszem, chcę się z tobą kochać – przyznał. – Ale pragnę też od ciebie czegoś więcej. Potrzebuję cię u mego boku. Kiedy jesteś przy mnie, czuję, że mogę podbić cały świat. Isabella chciałaby w to uwierzyć, lecz nie potrafiła. Była zwykłą dziewczyną bez żadnych szczególnych przymiotów czy uzdolnień. – Ty nie potrzebujesz niczyjego wsparcia – rzekła. – Z pozoru na to wygląda, ale tak nie jest. Wiele dla mnie znaczyło, kiedy po przebudzeniu widziałem cię w moim łóżku. Kiedy dzieliłaś się ze mną swoimi uczuciami i myślami i zmieniłaś dla mnie swoje życiowe plany. – To było kiedyś – powiedziała; teraz nie mogłaby uczynić ponownie takiego poświęcenia. – A jednak opóźniłaś powrót do Los Angeles, żeby zostać u mnie – zauważył. Rozchylił ręcznik, odsłaniając jej nagie ciało. – Rozmawiałaś ze mną o swoich emocjach i przemyśleniach, nawet jeśli czasem

się z nimi nie zgadzałem. Ale kiedy się teraz obudziłem, nie znalazłem cię obok siebie w moim łóżku. – W twoim? – zakpiła, chcąc odwieść go od odkrycia prawdy, że tym razem nie dzieliła się z nim obawami i marzeniami. Niech Antonio myśli, że jest wobec niego taka sama jak dawniej. – Mówiłeś, że to nasze łóżko. Chwycił ją za ręce i unieruchomił je nad jej głową. – Zostań dłużej w Rzymie – zażądał. – Nie mogę ci tego obiecać – odparła, choć z całej duszy pragnęła się zgodzić. – Dawniej nie musiałem cię prosić, żebyś została w moim łóżku – powiedział, a potem pochylił głowę i zaczął pieścić wargami jej twardy sutek. Isabella poczuła, że jej ciało przenikają fale rozpalonej do białości rozkoszy. – Antonio! – zawołała. Usiłowała się mu wyrwać, ale nadal przyciskał jej nadgarstki do poduszki. Zajął się teraz drugą piersią, doprowadzając Isabellę niemal do szczytu ekstazy. – Proszę, Antonio… – wyjąkała między jękami rozkoszy. – Puść mnie… Teraz ja chcę cię pieścić… Podniósł głowę i ujrzała w jego oczach namiętny błysk. Pocałował ją mocno, niemal brutalnie, i puścił jej ręce. Ujęła w dłonie jego głowę i pożądliwie przyciągnęła z powrotem do swoich piersi. Leciutko ugryzł jej sutek. Jęczała, gdy niecierpliwie pieścił całe jej ciało. – Jesteś taka piękna – szepnął jak urzeczony.

Znów ją pocałował, jeszcze bardziej żarliwie, a jednocześnie wsunął dłoń między jej uda. Isabella wiła się z rozkoszy tak wielkiej, że niemal bolesnej. – Teraz, Antonio – wydyszała z ustami przy jego ustach. – Weź mnie. Wszedł w nią powoli. Zamknęła oczy i przygryzła dolną wargę, gdy poczuła go w sobie. Poruszał się miarowo, a w niej falami narastała rozkosz. Lecz gdy Isabella była już niemal u szczytu, znieruchomiał. – Dalej – przynagliła go. Ale Antonio nadal się nie poruszył. Otworzyła oczy, a on pochwycił jej spojrzenie. W jego wzroku widniało nagie, pierwotne pożądanie, potężniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. – Najpierw powiedz mi, dlaczego nie chcesz dzielić ze mną łóżka. Znowu zamknęła oczy, by ukryć ich wyraz. Czemu to dla niego takie ważne? – Co powiedziałeś? – spytała, by zyskać na czasie i wymyślić jakąś wiarygodną wymówkę. – Pozwalasz, żebym wziął cię wszędzie, nawet przy ścianie czy na podłodze. Ale nie chcesz zostać w moim łóżku. Potrząsnęła głową, unikając jego wzroku. W całym ciele czuła pulsujące boleśnie pożądanie. – To bez znaczenia – powiedziała. – Przeciwnie. Myślę, że to ma wielkie znaczenie –

odparł z determinacją w głosie. – Proszę, Antonio, nie przestawaj – wyjąkała błagalnie. – To zależy od ciebie – rzekł nieugięcie, choć jego też przepełniała płonąca żądza. – Nie potrafię powiedzieć – załkała. Drżała, rozpaczliwie, łaknąc zaspokojenia. On nie może być tak okrutny. – No to ja to powiem: ponieważ nie ufasz mi już tak jak dawniej. Ale przyrzekam ci, że już nigdy więcej nie wyrzucę cię z mojego łóżka. – Nie możesz dać mi żadnej gwarancji – wydyszała. – Bella – powiedział szorstkim, rwącym się głosem. – Obiecaj mi… – Tak, tak! – wykrzyknęła pospiesznie. – Obiecuję, że będę dzielić z tobą łóżko! Nagrodził ją, podejmując rytm głębokich pchnięć, a potem coraz bardziej go przyspieszając. Wreszcie wyprężyła się, gdy przeniknęły ją gwałtowne spazmy orgazmu. Jednocześnie Antonio odrzucił głowę do tyłu, zamknął oczy i wydał gardłowy krzyk rozkoszy, po czym osunął się na nią. Wyczerpana Isabella przywarła do niego i pogładziła go po śliskich od potu plecach. Nie wiedziała, czy podjęła słuszną decyzję. Zawsze sądziła, że uczy się na własnych błędach, ale teraz znalazła się znów w punkcie wyjścia. Może nie jest już tak naiwna jak poprzednio, lecz to niewiele pomoże, skoro wciąż beznadziejnie

kocha Antonia. Gdyby tylko miała więcej siły woli. Nie powinna była złożyć mu tej obietnicy. Nie zaprotestowała, kiedy obrócił ją na plecy i wziął na ręce. Odprężyła się i wsłuchała w mocne bicie jego serca. Powinna napawać się tą chwilą, póki trwa. Któż wie, co zdarzy się za dwa dni? – Tamto łóżko jest o wiele wygodniejsze – powiedział. Czyżby sprawdzał, czy ona dotrzyma obietnicy złożonej w gorączce namiętności? – Owszem, znacznie większe – przyznała. – Powinnaś przenieść swoje rzeczy do głównej sypialni – mówił dalej, gładząc ją po plecach. – Nie ma sensu, żebyś trzymała je tutaj. Nie zostawiał jej żadnej możliwości wycofania się. Dawał jasno do zrozumienia, że podejmą ich związek w punkcie, w którym go zerwali. – Szkoda zachodu – odparła. – Przecież za dwa dni wyjadę. Jego dłoń znieruchomiała na jej kręgosłupie. – Za dwa dni? Nie, nie, nie, pomyślała, lecz nie była jeszcze gotowa na renegocjacje. – Antonio, nie zostanę tu ani dnia dłużej. Tak uzgodniliśmy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Antonio wszedł do swojego mieszkania i usłyszał śmiech Isabelli dobiegający z sąsiedniego pokoju. Wyobraził sobie, jak odrzuciła głowę do tyłu, a jej jasne włosy spłynęły kaskadą na ramiona. Kiedy się śmiała, oddawała się temu cała i zawsze lubił wtedy na nią patrzeć. Przystanął w progu, napawając się po napiętym dniu miłą domową atmosferą. Muzyka rozbrzmiewająca z odtwarzacza MP3 Isabelli była dźwięczna, pełna energii i bardzo amerykańska. Zupełnie nie pasowała do wystroju jego apartamentu i właśnie dlatego mu się podobała. Zamknął ciężkie frontowe drzwi i usłyszał szybkie kroki Isabelli. Po chwili wpadła do pokoju, jak zawsze żywiołowa i pełna entuzjazmu. Włosy związała w koński ogon i miała na sobie jeden z jego swetrów z podwiniętymi rękawami. Był na nią za duży, ale w kolorze podkreślającym błękit jej oczu. Spojrzenie Antonia powędrowało ku jej nogom w obcisłych czarnych legginsach. Gwizdnął z aprobatą i zauważył: – Widzę, że wybrałaś się na zakupy. – Tak – powiedziała, zarzuciła mu ramiona na szyję i przytuliła się do niego.

Odruchowo przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej, a ona pocałowała go upajająco. Odwzajemnił pocałunek równie ochoczo i namiętnie. Nie widzieli się od rana i pragnął jedynie wziąć ją do łóżka i zapomnieć o całym świecie. Przypomniał sobie jednak, że teraz nie może tego zrobić, i odsunął się z ociąganiem. Miesiąc temu przyrzekł, że przestanie być samolubny, nie będzie izolował Isabelli i zatrzymywał jej wyłącznie dla siebie – i od tego czasu dotrzymywał słowa. Przedstawił ją swoim przyjaciołom i ważnym partnerom biznesowym i odkrył z przyjemnym zaskoczeniem, że nie tylko świetnie pełniła rolę pani domu, ale nawet nawiązała z nimi serdeczne stosunki. – Co dziś robiłaś? – zapytał. – Fia wpadła na lunch i zabrała mnie do kilku eleganckich sklepów. Potrzebowałam kupić parę rzeczy, żeby już nie nosić tych starych ubrań. Co o tym myślisz? – spytała i okręciła się przed nim w legginsach. Antonio zobaczył, że jej brzuch nieco wypycha obszerny sweter, i na moment serce mu zamarło. Dziecko Giovanniego. Lękał się tej chwili, gdyż nie potrafił przewidzieć swojej reakcji. Ciąża, w którą Isabella zaszła z jego bratem, stała się już zauważalna. – I jak? – wymamrotała stropiona. Zrobił krok do przodu i delikatnie położył dłoń na jej brzuchu.

– Wyglądasz pięknie. Zarumieniła się i spuściła głowę. – Jesteś pewien? Jej wstydliwa niepewność zdziwiła go, gdyż tak bardzo była do niej niepodobna. Nagle zrozumiał powód niepokoju Isabelli. Czyżby obawiała się, że widoczna ciąża uczyni ją dla niego mniej atrakcyjną? A może bała się, że ta ciąża będzie mu stale przypominać o tym, że spędziła jedną noc z jego bratem? Nie wiedział, jak ją uspokoić. To dziecko ich nie rozdzieli – wręcz przeciwnie: jeszcze bardziej zbliży. Spojrzał jej w oczy. Nic nie odpowiedziała, ale nie musiała. W tym momencie dla nich obojga było jasne, że razem podejmują tę podróż w rodzicielstwo. – Nie mogę się już doczekać narodzin dziecka – wyznał. – Ona będzie zupełnie podobna do ciebie. – To byłoby dość niefortunne w przypadku, gdyby „ona” okazała się chłopcem – odrzekła. Antonio przyglądał się jej uśmiechowi i serce zalała mu fala ciepła. Kochał Isabellę – nieodwołalnie, szaleńczo i głęboko. Pragnął być z nią już zawsze, i to nie tylko z powodu dziecka czy testamentu Gia. Pragnął dzielić z tą kobietą każdą chwilę swego życia, poczynając od teraz. Popatrzyła na niego niepewnie. – Nie powinnam przywłaszczyć sobie twojego swetra, ale jest taki miękki i miły.

– Wszystko, co moje, należy też do ciebie – powiedział szczerze. Na jej twarzy odbiło się zakłopotanie. Jeśli martwiło ją, że nie może mu się niczym zrewanżować, to ogromnie się myliła. Sprawiła, że jego apartament stał się na powrót prawdziwym domem, bo wypełniła go muzyką, kolorami i swoim śmiechem. Kiedy od niego odeszła, życie Antonia stało się puste i gorzkie. Samotne. Teraz czuł się znowu otoczony jej miłością. Zachichotała nerwowo i skubnęła kołnierzyk. – To bardzo szlachetne z twojej strony, ale ograniczę się do swetra. – Powinnaś myśleć szerzej – zachęcił ją. – Pora wprowadzić tu kilka zmian. – Rozejrzał się. – Musimy uczynić mieszkanie bezpiecznym dla niemowlęcia. I przekształcić pokój dla gości w pokój dziecinny. Nie dbaj o koszty. Liczy się tylko dobro dziecka. Isabella wpatrzyła się w niego zaskoczona. Czy naprawdę powiedział „pokój dziecinny”? Nie potrafiła sobie wyobrazić, że jej dziecko będzie dorastać tutaj. – Zostało jeszcze mnóstwo czasu do porodu – powiedziała. – Wcale nie – zaoponował. – To już za cztery miesiące, pod koniec marca, a mamy listopad. Ze zdumieniem uświadomiła sobie upływ czasu. Mieszkała u Antonia już od przeszło miesiąca. Początkowo zgodziła się przedłużyć swój pobyt tylko o kilka dni, ale zasugerował, żeby została jeszcze przez

weekend, a potem przez kolejne tygodnie. Wkrótce przestała wspominać o bilecie lotniczym do Los Angeles. Nie zdawała sobie jednak sprawy, że minął już ponad miesiąc. Pobyt u Antonia okazał się o wiele przyjemniejszy, niż się spodziewała. Więź między nimi wydawała się pod pewnymi względami silniejsza niż dawniej, gdyż Isabella teraz lepiej poznała Antonia i jego świat. Ale pora już, by wreszcie wyjechała. To, co zaczęło się jako przelotna wakacyjna przygoda, zburzyło tok jej studiów. Poza tym, wprawdzie z przykrością, ale uświadamiała sobie, że Antonio prędzej czy później zechce znaleźć odpowiednią żonę. – Z radością podjęłabym tego rodzaju przygotowania, ale nie zostanę tu aż tak długo – powiedziała. Antonio spochmurniał. – Jak to? Myślałem, że jesteś tutaj szczęśliwa. – Jestem – zapewniła go pospiesznie. – Spędziłam tu najszczęśliwsze dni w życiu. Ale i tak już ogromnie opóźniłam realizację moich życiowych planów. Muszę wrócić do domu. – Jeśli chodzi o naukę w college'u, to dyplom nie będzie ci potrzebny. Zatroszczę się o ciebie i dziecko. Lecz Isabella nie chciała być na jego utrzymaniu. Pragnęła stać się niezależna i samodzielnie przyjąć odpowiedzialność za swoje dziecko. – Obiecałam to mamie. A także samej sobie. Westchnął.

– Nie zdołam cię od tego odwieść, co? Owszem, mógłby – i właśnie to stanowiło część problemu. Objęła mocno Antonia i oparła głowę na jego ramieniu. – Będę za tobą tęskniła. – Chcę, żebyś przyleciała do Rzymu podczas wiosennej przerwy międzysemestralnej. – Nie będę mogła podróżować w tak późnym stadium ciąży – odparła. Poza tym obawiała się, że jeśli znajdzie się znowu w Rzymie, przypomni sobie wszystko, z czego zrezygnowała, i już nie wróci do college'u. – Wobec tego ja odwiedzę cię w Los Angeles i będę obecny przy narodzinach dziecka – przyrzekł. – Oczywiście – rzuciła. Jednak nie była aż tak naiwna i nie liczyła, że dotrzyma tej obietnicy. Zapomni o niej wkrótce po jej wyjeździe. – Mówię serio, Bella – zapewnił ją. – Zjawię się, kiedy tylko będziesz mnie potrzebowała.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Dziś był jej ostatni dzień pobytu u Antonia. Jeszcze nie w pełni to do niej docierało, gdy leżąc w łóżku, przyglądała się pięknemu wschodowi słońca nad Rzymem. Pragnęła zachować niezatarte wspomnienia. Zapamiętać żar i namiętność Antonia. Zakończyć ich związek czułym pocałunkiem, a potem się pożegnać. Pogładziła go po nieogolonym policzku, pochyliła głowę i lekko musnęła ustami jego wargi. Będzie jej brakowało pocałunków Antonia. Poruszył się i otworzył oczy. – Bella… – wymamrotał zaspanym głosem. Uwielbiała to, jak wymawiał jej imię. Delikatnie powiodła palcami po jego opalonej na brąz szyi. Władczo objął ją ramieniem. Ich spojrzenia się spotkały. Ze wzroku Antonia ulotniła się senność; wpatrywał się w nią z powagą. Przymknęła powieki, by nie dostrzegł smutku w jej oczach. Antonio dotknął jej podkoszulka. – Dlaczego śpisz w tym, skoro wiesz, że lubię cię w łóżku nagą? – zapytał łagodnie. – Po to, żeby dać ci przyjemność rozbierania mnie – odrzekła. Była to tylko część prawdy. Isabella wkładała na noc za duży podkoszulek, żeby ukryć ciążę.

– Tym razem chcę, żebyś sama go zdjęła. Przebiegł ją dreszcz podniecenia. Antoniowi nie chodziło jedynie o to, by się dla niego rozebrała. Pragnął, by wyraziła w ten sposób swoje uczucie do niego. Uklękła na materacu obok Antonia, ani na chwilę nie odrywając od niego wzroku. Z prowokującą powolnością ściągnęła przez głowę podkoszulek, zmysłowo kołysząc biodrami. Czuła na sobie palące spojrzenie Antonia. Nie poruszył się; w milczeniu przyglądał się jej nagości. Zapragnęła raz na zawsze rozbić to jego opanowanie. Zaczęła pieścić swoje piersi, tak jak on zwykł to robić. Przygryzła wargę i jęknęła cicho. Ogarniało ją coraz większe podniecenie, które widziała też w oczach Antonia. Przesunęła dłoń niżej, między swoje uda, ale rozmyśliła się. Zamiast tego ujęła jego twardy członek i zaczęła pieścić. Antonio jęknął, zamknął oczy i zacisnął pięści na poduszce pod głową. Isabella przyglądała się zafascynowana jego twarzy, na której malowała się niemal bolesna rozkosz. Przez muskularne ciało Antonia przebiegło drżenie. Jego szybki, urywany oddech był najsłodszą muzyką dla jej uszu. Westchnęła z rozkoszy, gdy wplótł palce w jej włosy. Potem ujął ją za ramiona i wciągnął na siebie. Chciała dać mu wszystko, czego pragnął, zaspokoić każde jego pożądanie. Żałowała, że brak jej śmiałości, by okazać mu, co do niego czuje.

Pod wpływem nagłego impulsu, którego wręcz się przelękła, przysunęła usta do jego ucha. – Kocham cię – wyszeptała z mocno bijącym sercem. Antonio nie poruszył się. Serce jej zamarło. Wymówienie tych słów sprawiło, że poczuła się bardziej naga i bezbronna, niż gdy zdjęła z siebie ubranie. Cieszyło ją, że w końcu odważyła się to wyznać, i nie chciała tego żałować, ale nie śmiała na niego spojrzeć. Drgnęła, gdy ujął jej twarz w dłonie. Odważyła się wreszcie popatrzeć w dół na Antonia, obawiając się ujrzeć w jego oczach odrzucenie lub obojętność. Lecz on pocałował ją namiętnie i ten pocałunek rozpalił jej krew. Przyciągnął ją do siebie. Zapragnęła wtopić się w niego, zespolić z nim na zawsze. Ale kiedy ją objął, zorientowała się, że Antonio chce przejąć pełnię kontroli nad tą erotyczną sytuacją. Wyślizgnęła się więc z jego ramion i zanim zdołał zaprotestować, dosiadła go. Chwycił ją za biodra, uniósł nieco i wszedł w nią. Jęknął, a ona zamknęła oczy, czując, jak gorące fale rozkoszy przenikają ją całą od czubka głowy do stóp. Szybciej zakołysała biodrami, podejmując narzucony przez niego pierwotny rytm. Napawała się tym, jak Antonio wije się pod nią z rozkoszy. Czuła, że naprawdę bierze go w posiadanie. Usiadł i popatrzył jej w oczy. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go.

– Tak bardzo cię kocham – powiedziała z ustami przy jego ustach. Jej gwałtowna namiętność dorównywała jego namiętności. Ogień pożądania buchnął w niej jasnym płomieniem. Odrzuciła głowę do tyłu, gdy przeszyła ją rozpalona do białości, oślepiająca erotyczna ekstaza spełnienia. Antonio wtulił twarz w jej piersi i wydał chrapliwy triumfalny okrzyk rozkoszy. Czas dla Isabelli stanął w miejscu. Pragnęła zatrzymać ten moment, lecz już jej się wymykał. Przywarła do Antonia, który położył ją z powrotem na materacu, wtuliła się w niego i przycisnęła twarz do jego piersi. Z zamkniętymi oczami wdychała męski zapach. Właśnie tak chciała zakończyć ich romans. Rozstać się ze swym kochankiem bez żadnych łez i dramatu. Ale musiała powiedzieć mu to jeszcze raz, nawet jeśli jego równy, miarowy oddech świadczył, że Antonio już zasypia. Musiała wypowiedzieć te słowa teraz, bo nie będzie miała kolejnej okazji. Popatrzyła na niego. Miał zamknięte oczy, a jego rysy we śnie złagodniały. – Kocham cię – wyszeptała. – Zawsze będę cię kochać. Kilka godzin później stała na balkonie apartamentu Antonia, skąd rozciągał się widok na Rzym. Mimo podmuchów zimnego listopadowego wiatru nie weszła do środka. W spokojnym refleksyjnym nastroju czekała, aż Antonio skończy rozmawiać przez telefon i wyjdzie z gabinetu. Wiedziała, że jest zapracowany, ale

żałowała, że sprawy zawodowe zabierają mu czas, który chciała mieć wyłącznie dla siebie – zwłaszcza że niebawem mieli już jechać na lotnisko. Popatrzyła na swoje ubranie. Szkoda, że nie ma na sobie eleganckiego stroju, tylko dżinsy, podkoszulek i porozciągany czarny sweter, który krył jej ciążę. W zamyśleniu potarła brzuch, zdenerwowana, ale i podekscytowana tym, że rośnie w niej dziecko. Fizyczne zmiany związane z ciążą stanowiły przypomnienie, że pora już wyjechać. I tak przecież, pragnąc nasycić się szczęściem z Antoniem, została u niego dłużej, niż powinna. Nie chciała przeciągnąć struny i zniszczyć tych pięknych wspomnień. – Bella, zmarzniesz – powiedział, wchodząc na balkon. – Co ty tu robisz? – Chciałam ostatni raz popatrzeć na Rzym – wyjaśniła. Schyliła się po plecak, żeby Antonio nie dostrzegł łez w jej oczach. Sprawdziła jeszcze raz, czy ma paszport, bilet i pieniądze. Nagle coś zwróciło jej uwagę. Wyprostowała się i spytała: – Czy to bilet pierwszej klasy? – Tak – odrzekł z roztargnieniem i odgarnął jej za ucho kosmyk włosów. Pomyślała, że ten bilet musiał kosztować kilka tysięcy dolarów. Pieniądze, których jeszcze nie miała, a potrzebowała ich dla dziecka. – Nie powinieneś był – upomniała go cicho.

Wzruszył ramionami i wziął ją za rękę. – Nie zgodziłabyś się polecieć moim prywatnym samolotem – powiedział, gładząc kciukiem wnętrze jej dłoni. – Nie mogę też przyjąć tego biletu – oświadczyła. Minie dużo czasu, zanim otrzyma pieniądze zapisane jej przez Giovanniego. W testamencie sprecyzował, że wolno jej wydać je na dziecko, ale nie na spłatę osobistego długu. – Zwrócenie ci pieniędzy za niego zajmie mi wieczność. – Nie chcę, żebyś mi zwracała. Westchnęła i oparła głowę na jego ramieniu. Kusiło ją, żeby skorzystać z uprzejmości Antonia, lecz zawarła umowę z jego bratem i zamierzała jej dotrzymać. – Ale ten bilet jest za drogi. Mocniej ścisnął jej rękę. Popatrzyła na niego, ale nie potrafiła niczego wyczytać z jego nieprzeniknionej miny. – To go nie wykorzystuj – powiedział. Zamrugała zaskoczona i posłała mu lekki uśmiech. – I co miałabym zrobić? Popłynąć wpław do Los Angeles? – spytała żartobliwym tonem. Wyprostował się. Wyczuwała w nim nerwowe napięcie. – Mogłabyś zostać. Zerknęła na niego. Nie patrzył na nią i mocno zaciskał szczęki. Gdyby go nie znała, pomyślałaby, że jest onieśmielony.

Onieśmielony? Isabelli zaświtała nikła nadzieja. Usiłowała pohamować rosnącą ekscytację. Czyżby proponował jej coś więcej niż przelotny romans? Więcej niż swoje zobowiązania wobec niej i dziecka? – Tutaj? U ciebie? – spytała ze ściśniętym gardłem. – Tak. – Zaryzykował spojrzenie na nią. – Jeśli zechcesz. Wydawał się teraz taki bezbronny. Miał zamknięte oczy. Złożył jej tę propozycję, nie mając pewności, czy ona ją przyjmie. Wiedział już, że Isabella go kocha, ale nie był pewien, czy ponownie poświęci dla niego życiowe plany. Nie powinna tego robić. Zawiesiła swoje życie, żeby móc być z Antoniem, a kiedy ją porzucił, nie zostało jej nic. Pracując w tamtej kawiarni za grosze i bez widoków na przyszłość, przyrzekła sobie, że już nigdy więcej nie znajdzie się w takiej sytuacji. Nie uzależni się od żadnego mężczyzny, a zwłaszcza nie od Antonia, który ma władzę ją zniszczyć. Dlaczego więc w ogóle zastanawia się nad jego ofertą? Czyżby przeszłość niczego jej nie nauczyła? Jednak tym razem sytuacja jest odmienna. Antoniowi nie chodzi o wakacyjną przygodę ani o przelotny romans. A może jednak nadal tylko o to? Serce ścisnął jej niepokój. Antonio poprosił ją, żeby u niego została. Pragnęła to usłyszeć, odkąd przed kilkoma miesiącami ją wyrzucił. Ale nie powiedział, że ją kocha. Nie zaproponował niczego więcej.

W oczach stanęły jej palące łzy. – Chciałabym, ale nie mogę – odrzekła łamiącym się głosem. Antonio otworzył oczy. – Dlaczego? – wydusił. Pogładziła go po policzku. Och, jak bardzo żałowała, że musi mu odmówić. – To dość skomplikowane. Wpatrzył się w nią. – Według mnie całkiem proste. Chcę być z tobą, a ty ze mną. Poprzednio to nie wystarczyło. A teraz trzeba jeszcze wziąć pod uwagę dziecko. Musiała zyskać pewność, że Antonio zamierza zostać z nią bez względu na wszystko. – Nie powinieneś podejmować takiej ważnej decyzji, kiedy jesteś jeszcze w żałobie – powiedziała. – Myślisz, że robię to, ponieważ po śmierci brata czuję się samotny? – spytał z irytacją. – No… owszem, uważam to za możliwe – odrzekła, choć miała nadzieję, że tak nie jest. Pragnęła wierzyć, że ich oboje łączy mocna, głęboka więź, lecz nie była tego pewna. Nie zamierzała zostać z Antoniem, a potem odkryć, że podjął tę decyzję, ponieważ był pogrążony w smutku po stracie brata. – Nie usiłuję wypełnić pustki w swoim życiu – oświadczył. – Po prostu uświadomiłem sobie, że pragnę spędzić je z tobą. Isabella znieruchomiała. Czy naprawdę tak

powiedział, czy tylko uległa złudzeniu, ponieważ chciała to usłyszeć? – Co mówisz? – Kocham cię, Isabello. – Ujął jej rękę i ucałował wnętrze dłoni. – Chcę być z tobą na zawsze. Westchnęła drżąco. Antonio ją kocha! Zapragnęła rzucić mu się w ramiona, lecz coś ją powstrzymywało. Lękała się uwierzyć w jego słowa. Obawiała się odkryć, że on pojmuje miłość inaczej niż ona. – Muszę się nad tym zastanowić. Podszedł bliżej z drapieżnym błyskiem w oczach. Nie podobała mu się jej odpowiedź i zamierzał skłonić ją, by zmieniła zdanie. – Nad czym chcesz się zastanawiać? A jeśli już, to dlaczego w Los Angeles, a nie tutaj? – Ja… ja po prostu… W tym momencie rozległo się dyskretne pukanie do drzwi balkonu. Isabella odwróciła się i zobaczyła Martinę. – Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała gospodyni – ale przyszła pańska matka. Antonio zamknął oczy i westchnął z irytacją. Zaraz jednak się opanował. – Dlaczego się tu zjawiła? – rzuciła Isabella. Od tamtego podwieczorku nie rozmawiała z matką Antonia. Trudno przypuścić, by Maria Rossi chciała odprowadzić ją na lotnisko. – Nie wiem – odparł i niechętnie odsunął się od

Isabelli. – Zaraz wrócę. Patrzyła za nim, kiedy wychodził. Antonio kocha ją i chce, żeby u niego została. Ale jako kto? Jego dziewczyna? Kochanka? Żona? I czy pokocha jej dziecko? W głębi duszy wiedziała, że będzie kochającym ojcem. Stanowczym, ale łagodnym. Antonio obdarzy swoje dzieci bezwarunkową miłością, lecz czy pokocha w ten sposób również jej dziecko? Tak, była tego pewna. Nie wiedziała, jak w ogóle mogła w to wątpić. Poczuła się, jakby zdjęto jej z ramion wielki ciężar. Gotowa była zaryzykować i oznajmić Antoniowi, że u niego zostanie. Wiedziała, że stworzą rodzinę. Nie musi się jej oświadczyć. Owszem, chciałaby, ale nie potrzebowała tego, by podjąć decyzję. Antonio kocha ją i troszczy się o jej dziecko. Dowodził tego każdego dnia. Być może oboje mają przed sobą cudowną wspólną przyszłość, pomyślała. Podniosła plecak i ruszyła do drzwi balkonu. Będzie śmiało żyła i kochała, nie dbając o gwarancje bezpieczeństwa. Weszła do salonu, lecz nie zastała tam ani Antonia, ani Marii Rossi. Usłyszała ich głosy dobiegające z gabinetu i zawahała się. Właściwie nie chciała spotkać się z Marią. Ta kobieta ją onieśmielała. Ale była matką Antonia i przyszłą babką jej dziecka. Isabella zacisnęła zęby, wyprostowała się i ruszyła w kierunku gabinetu. – Dlaczego ona wyjeżdża? – usłyszała zza drzwi

Marię pytającą syna po włosku. – Miałeś ją przekonać, żeby została. – Jeszcze nie wyjechała – odparł. – Poza tym zawsze może wrócić. – Owszem, powiedziała, że będzie nas odwiedzać z dzieckiem, ale to nic pewnego. Isabella już miała wejść do gabinetu, ale zastygła bez ruchu, usłyszawszy następne słowa Marii. – Miałeś ją poślubić i adoptować dziecko, żebyśmy mogli zyskać pełną kontrolę nad akcjami koncernu Rossi Industries – rzekła ostro. – Co się więc stało? Isabellę przeniknął na wskroś lodowaty dreszcz. Antonio mówił, że jej pragnie, że ją kocha, że chce zaopiekować się dzieckiem. A wszystko to były kłamstwa! – Ożenię się z nią – zapewnił matkę. Jego pewność siebie upokorzyła Isabellę. Nie miał cienia wątpliwości, że przyjmie jego oświadczyny. Do licha, rzeczywiście zgodziłaby się – i to z pożałowania godnym entuzjazmem. Kochała go i miała już ponownie porzucić wszystko, by z nim zostać. – I adoptujesz dziecko? – spytała Maria. Isabella jęknęła cicho, gdy ból przeszył jej serce. Drżącą dłonią zasłoniła sobie usta. Jak Antonio mógł uknuć taki diabelski plan? A ona niemal się na to nabrała! Powinna wiedzieć, że Antonio nigdy naprawdę nie zaakceptuje dziecka swojego brata. Chodzi mu tylko

o zdobycie pełnego formalnego prawa do opieki nad nim. Nogi się pod nią ugięły i musiała wesprzeć się ręką o ścianę. Jego plan by się udał. Gdyby poślubiła Antonia, chciałaby, żeby adoptował jej dziecko. Wręcz zachęcałaby go do tego! A ten zimny, nieczuły drań wykorzystałby to, by je jej odebrać. Isabella nie zamierzała do tego dopuścić. Ochroni swoje dziecko przed rodziną Rossich. Dumnie uniosła głowę, wzięła głęboki oddech i wkroczyła do gabinetu, gotowa do walki.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Kiedy Antonio zobaczył wchodzącą do gabinetu Isabellę, ogarnął go niepokój. Była blada i poruszała się sztywno, a w jej oczach dostrzegł urazę i cierpienie. Domyślił się, że usłyszała wypowiedziane przez niego przed chwilą te przeklęte słowa. Antonio szczycił się swoją bystrością umysłu i szybkością reakcji, jednak w tym momencie sparaliżowała go panika, a w głowie poczuł pustkę. Wiedział, że nie zdoła w żaden sposób naprawić tej sytuacji. Jego matka na widok Isabelli jak gdyby nigdy nic przywołała na twarz uprzejmy uśmiech. Nie wydawała się ani trochę zakłopotana. W swym kręgu towarzyskim przez lata przywykła do intryg i obmów. – Witaj, Isabello – odezwała się po angielsku. – Chciałam zobaczyć się z tobą przed twoim odlotem do Ameryki. Mam nadzieję, że wkrótce wrócisz. – Nie zamierzam wrócić – odparła Isabella po włosku. – Nie dam wam okazji odebrania mi dziecka. Maria wzdrygnęła się i poczerwieniała. – Powiedziałeś, że ona nie zna włoskiego – rzekła z wyrzutem do syna. – Nic takiego nie mówiłem – odparł Antonio. Był zrozpaczony. Jak teraz zdoła przekonać Isabellę,

że porzucił swe podstępne plany? Czy ona mu uwierzy, że szczerze pragnął ją poślubić i adoptować jej dziecko? Nie, nigdy nie ufała jego pobudkom. I wcale jej się nie dziwił. – Isabello… – zaczęła Maria, lecz urwała, gdy Isabella wbiła w nią twarde spojrzenie. – Matko, myślę, że będzie najlepiej, jeśli wyjdziesz – powiedział Antonio. – Bella i ja musimy porozmawiać. Maria popatrzyła niepewnie najpierw na pałającą gniewem Isabellę, a potem z powrotem na niego. Przygarbiła się, wzięła z biurka torebkę i wyszła z gabinetu, omijając szerokim łukiem Isabellę. W chwili, gdy oboje usłyszeli trzaśnięcie frontowych drzwi, Isabella zrobiła krok ku Antoniowi. – Czy cokolwiek z tego, co nas łączyło, było prawdą? Czy też wszystko to kłamstwa? – spytała ostro. Nadal widział w jej oczach ból, teraz jednak zmieszany z wściekłością. Zapragnął objąć ją, przytulić i ukoić jej cierpienie. Rozumiał, jak się czuła. Jeszcze niedawno sam zmagał się z tym samym dręczącym pytaniem, kiedy myślał, że nie była mu wierna. – Wciąż uważasz, że cię zdradziłam – powiedziała i jej oczy się zwęziły. – Niedawno powiedziałeś, że mi wierzysz. Dlatego ponownie się do ciebie zbliżyłam. – Wierzę ci – rzekł. Wiedział, że jest niewinna, lecz wznowił ich związek pod fałszywym pretekstem. Teraz Isabella już nigdy mu nie przebaczy, a on do końca życia będzie żałował, że

zrujnował ich drugą szansę na szczęście. – Nie sądzę – odparła. – Gotów jesteś twierdzić cokolwiek, żeby tylko dostać to, czego chcesz. Posunąłbyś się do poślubienia mnie, żeby odzyskać kontrolę nad rodzinną fortuną. Och, powiedziałbyś nawet, że mnie kochasz, chociaż nie możesz znieść mojego widoku. – To nieprawda. – Antonio podszedł i stanął tuż przed nią. – Ja rzeczywiście cię kocham. Nie możesz w to wątpić. Dowodziłem tego każdego dnia, odkąd ponownie się zeszliśmy. – Nie, dowiodłeś jedynie, że jesteś bardzo dobrym aktorem. Udawałeś, że ci na mnie zależy, podczas gdy w istocie chodziło ci tylko o własne interesy. Powiedziałeś, że dasz mi, czegokolwiek zapragnę, ale kiedy dostałbyś już to, o co ci naprawdę chodziło, natychmiast z powrotem odebrałbyś mi wszystko. Antonio zachwiał się jak od mocnego ciosu. Jak mogła tak mówić? Czy aż tak źle o nim myśli? – Dobrze wiesz, że nigdy bym tak nie postąpił. – Wcale nie wiem. Myślałam, że cię znam, ale najwidoczniej się myliłam. – Z odrazą potrząsnęła głową. – Wzruszyło mnie, gdy w końcu otworzyłeś się przede mną, ale teraz widzę, że to był tylko element planu. Czy te historie, które mi o sobie opowiedziałeś, w ogóle są prawdziwe? – Oczywiście! – wykrzyknął. Jej oskarżenia zabolały go. Powierzył Isabelli te wspomnienia, wiedząc, że

może jej zaufać. – Powiedziałem ci o sprawach, o których nie mówiłem nikomu innemu. Lecz Isabella puściła to zapewnienie mimo uszu. – Istota twojego planu była doprawdy genialna – rzekła. – Udowadniałeś mi, że będziesz dobrym ojcem dla mojego dziecka. I wszystko to tylko na pokaz. – Wcale nie – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Włączyłeś nawet w tę intrygę swoich nieświadomych niczego przyjaciół, żeby mi zademonstrować, jak bardzo lubisz dzieci. A ja się na to nabrałam! – To nieprawda – powtórzył z uporem. – Nie udawałem niczego przed przyjaciółmi. Uwielbiam ich dzieci i nie masz prawa tego kwestionować. Dumnie uniosła głowę. – A ty nie miałeś prawa mnie uwodzić – warknęła i jej oczy błysnęły gniewnie. – Wmawiać mi, że pragniesz dostać drugą szansę. Wiedziałam, że chcesz zyskać kontrolę nad prawomocnym spadkiem mojego dziecka, ale nie sądziłam, że spróbujesz mi je odebrać. – Wcale nie miałem takiego zamiaru – zaprzeczył chłodno. Chciał, żeby jego słowa przebiły się przez chaos jej emocji. – Nigdy nie rozdzieliłbym cię z dzieckiem. – Słyszałam, co powiedziała twoja matka. – Właśnie. Ona, nie ja. – To jaki był twój plan? – spytała Isabella, ujmując się pod boki. – Wiem, że jakiś miałeś już w momencie, gdy

odszukałeś mnie w kawiarni. Antonio nie mógł temu zaprzeczyć. Isabella dobrze go znała. Poznała nie tylko jego zalety, lecz również wady, i mimo to nadal go kochała. On zaś raz już zniszczył tę miłość. A jednak Isabella wróciła do niego. Lecz teraz sytuacja wygląda inaczej. Nie ma już żadnej nadziei. Kusiło go, by skłamać. Powinien tak zrobić, jeśli chce ocalić to, co ich łączyło. Ale nie potrafił. Pora, by się przyznał, że istotnie miał plan. Isabella zasługuje na to, żeby poznać prawdę i zrozumieć, do czego był zdolny. – Nie wiedziałem, dlaczego Gio uwzględnił cię w testamencie – zaczął. – Sądziłem, że po to, żeby przypomnieć, co mi ukradł: ciebie i należną mi schedę. Nie zamierzałem na to pozwolić i obmyśliłem plan odebrania ci władzy, którą od niego otrzymałaś. Isabella skrzyżowała ramiona na piersi i rzuciła mu gniewne spojrzenie. – Tego już sama się domyśliłam. Na czym polegał twój plan? Antonio z poczuciem winy odwrócił wzrok. Może lepiej nie mówić jej wszystkiego? – O mój Boże – wyszeptała wstrząśnięta i cofnęła się o krok, gdyż nagle pojęła zamysł Antonia. – Zamierzałeś uwieść mnie i skłonić, żebym zrezygnowała z prawa mojego dziecka do fortuny rodu Rossich. To dlatego chciał, żeby ich związek trwał dłużej niż

przygoda na jedną noc. Dlatego nalegał, żeby dzieliła z nim łóżko, a nie dlatego że tak przemożnie jej pragnął. Udawał emocjonalne zaangażowanie, aby dopiąć swych celów. Zbladła na wspomnienie tego, jak ufna i szczera była w ramionach Antonia. – Giovanni powiedział, że nie będziesz chciał mnie więcej nawet dotknąć, kiedy się dowiesz, że zaszłam z nim w ciążę – rzekła łamiącym się głosem. – Myślałam, że to prawda, dopóki mnie nie pocałowałeś… – Zawsze cię pragnąłem – wyznał. – Nawet kiedy sądziłem, że sypiasz z moim bratem, nie potrafiłem przestać cię pożądać. Jego szorstki ton ujawniał, jak bardzo Antonio uwielbiał władzę, którą Isabella nad nim miała, a zarazem jak ogromnie cierpiał z tego powodu. Znała to uczucie. Antonio też był jej słabością. Tyle tylko, że on wykorzystał to przeciwko niej. – Wiedziałem od początku, że nie przystaniesz na żaden finansowy układ – powiedział. – Nie sypiałem z tobą po to, by zyskać kontrolę nad rodzinnym majątkiem, lecz dlatego, że cię pożądałem. Pomimo przepełniających ją gniewu i bólu Isabella chciała mu uwierzyć. I właśnie to budziło w niej lęk. Desperacko pragnęła wierzyć, że ich związek był równie cudownie prosty, piękny i prawdziwy jak na początku.

Ból przeniknął ją na wskroś i ugięły się pod nią nogi. Nie chciała jednak zdradzić się przed tym mężczyzną ze swoją słabością, gdyż posłużyłby się tym przeciwko niej – tak jak wcześniej wykorzystał jej namiętność do niego, by zwabić ją do łóżka. – Musiałeś zatem rozpocząć realizację planu awaryjnego – powiedziała schrypniętym głosem. – Postanowiłeś się ze mną ożenić. To byłoby dla ciebie bardzo trudne zrezygnować z wolności, w dodatku dla kogoś tak niewiele znaczącego jak ja. – Nigdy tak o tobie nie myślałem – zaprotestował. – Nie. Widziałeś we mnie kobietę mającą urodzić dziedzica rodu Rossich. Tylko dlatego rozważałeś ewentualność poślubienia mnie. Z pewnością nie myślałeś o tym przed naszym poprzednim rozstaniem. Antonio z desperacją przegarnął palcami włosy. – Przyznaję, że powód, dla którego wznowiłem nasz związek, nie był uczciwy. Ale to się zmieniło. Ja się zmieniłem. – Jakie to przekonujące! – parsknęła. Chwycił ją za ramiona i siłą odwrócił ku sobie. Spojrzała mu śmiało w oczy. Nie bała się i nie zamierzała się wycofać. Nic, co Antonio powie lub zrobi, już jej bardziej nie zrani. – Chcę być z tobą już na zawsze, Bella – oświadczył. – Kiedy zjawiłaś się ponownie w moim życiu, zrozumiałem, że nie mogę pozwolić ci odejść. Nie chodzi o pieniądze ani o dziecko, lecz o nas!

Isabella położyła dłonie na jego piersi i odepchnęła go, a on odsunął się z ociąganiem. – Musisz mi uwierzyć – rzekł błagalnie. – Nie wiem, jak mam ci dowieść, że mówię szczerze. W jaki sposób mogę ci okazać, jak bardzo cię kocham? – Nie możesz – odparła. To koniec. Nie ma sensu dłużej tego przeciągać. Odwróciła się i ruszyła do drzwi. Musi stąd wyjść, zanim wynajdzie powód, by zostać. – Nie pozwolę ci znowu zniknąć z mojego życia – rzucił ostrzegawczo. – Owszem, będziesz musiał – odparła szorstko. Nie odważyła się odwrócić i spojrzeć mu w twarz. – Poprzednio mnie wyrzuciłeś. Tym razem uniknę tego i sama odejdę. Usłyszała, że podążył za nią. Chciała wyjść stąd jak najszybciej, zanim jej determinacja osłabnie. Zanim pozwoli sobie uwierzyć w jego zapewnienia. Podniosła plecak i zarzuciła na ramię. – Jesteśmy sobie przeznaczeni – powiedział. – Nie możesz mnie porzucić. – Wkrótce ten romans stanie się tylko mglistym, odległym wspomnieniem – rzekła i gwałtownym szarpnięciem otworzyła drzwi. – Zapominasz o czymś – rzucił. – Oboje wspólnie sprawujemy władzę nad biznesowym imperium Rossich. To oznacza, że będziemy musieli współpracować i pozostawać ze sobą w stałym kontakcie.

Isabella znieruchomiała z ręką na klamce. To prawda. Musiałaby codziennie mieć z nim do czynienia i przyglądać się, jak wiedzie nowe życie, podczas gdy jej znowu legło w gruzach. – Przekażę ci pełnomocnictwo, czy jak to się nazywa – odparła bez namysłu. – Będziesz mógł podejmować wszystkie decyzje bez omawiania ich ze mną. – Nie zgadzam się – rzekł. Położył dłoń na jej ramieniu i odwrócił ją do siebie. – Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Dlaczego, skoro on mógł się jej pozbyć i uczyniłby to ponownie? – pomyślała. – Nie chcę mieć nic wspólnego z tobą ani z koncernem Rossi Industries – powiedziała. – Jesteś teraz na mnie zła… – Zła? Powiedz raczej: cholernie wściekła! – Ale wkrótce uświadomisz sobie, że wszystko, co nas łączyło, było prawdziwe. Że nie udawałem i jestem szczerze oddany tobie i dziecku. – Wykluczone – odparła stanowczo. W przeszłości wielokrotnie ryzykowała i obracało się to zawsze przeciwko niej. Nie może powtórzyć tego błędu i raz jeszcze zaufać Antoniowi. Istnieje tylko jeden sposób, w jaki mogłaby ochronić dziecko. Na myśl o tym serce załomotało jej w piersi. To zwariowany pomysł, lecz tylko tak uwolni się na zawsze od Antonia. – Zrezygnuję z praw mojego dziecka do majątku

Rossich – oznajmiła. – Nie chcę udziałów w firmie ani niczego. Wszystko będzie twoje. Wytrzeszczył oczy i zacisnął dłoń na jej ramieniu. – Oszalałaś? Wyrwała mu się. – Kiedy wrócę do Los Angeles, polecę jakiemuś prawnikowi, by przygotował stosowne dokumenty. Wszystkie pieniądze i akcje przypadną tobie. – Nie możesz tego zrobić. – Owszem, mogę – odparła wyzywająco. Im dłużej o tym myślała, tym mocniej utwierdzała się w przekonaniu, że to słuszna decyzja. Tylko w ten sposób odzyska wolność. – Nie możesz odrzucić fortuny. A co z dzieckiem? Te pieniądze mu się należą. – Nie chcę, żeby wiedziało cokolwiek o spadku i o swojej rodzinie. Muszę uchronić je przed staniem się kimś takim jak Giovanni czy ty. W oczach Antonia błysnął gniew. – Bella, nie pozwolę ci na to. Popełniasz wielki błąd. – Dlaczego próbujesz mnie od tego odwieść? – spytała już na progu. – Dostaniesz wszystko, czego chciałeś, i nawet nie będziesz musiał się poświęcić i mnie poślubić. – Nie wszystko – zaprzeczył. – Chcę ciebie. – Nie martw się – rzuciła, wychodząc. – Jestem pewna, że ten kaprys wkrótce ci minie.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Cztery miesiące później Isabella przystanęła i uchwyciła się poręczy przy ścianie. Drżała, a jej czoło zrosił pot. Zanadto się forsowała, ale była zdecydowana szybko dojść do siebie po cesarskim cięciu. Ostatecznie za parę godzin ma wrócić sama z niemowlęciem do domu, więc musi być w stanie się ruszać. Rozejrzała się po zatłoczonym oddziale położniczym i zorientowała się, że jej pokój znajduje się na końcu korytarza. Kusiło ją, by się poddać i poprosić o fotel na kółkach, ale była twarda. W przeszłości wiele razy tylko dzięki temu przetrwała. Po powrocie do Kalifornii przezwyciężyła chęć skulenia się w kąciku i szlochania. Musiała żyć dalej i zatroszczyć się o dziecko. Nie było to łatwe, ale obecnie miała maleńkie mieszkanko, kilkoro przyjaciół i pracę w galerii malarstwa. Wkrótce wróci do college'u i dokończy studia z historii sztuki. Gdyby tylko potrafiła wymazać z pamięci Antonia i przestać o nim śnić. Te sny przypominały jej o wszystkim, co straciła i czego już nigdy nie odzyska. Pewnego dnia w końcu zapełni tę pustkę w sobie, ale do tego czasu musi przestać rozmyślać o przeszłości

i skoncentrować się na przyszłości. Kiedy krańcowo wyczerpana weszła do swojego szpitalnego pokoju, pragnęła tylko położyć się z powrotem do łóżka i odpocząć. Dlatego nie zauważyła, że ma gościa. – Bella. Tylko jeden człowiek tak ją nazywał. Podniosła wzrok i wskutek owego zbyt gwałtownego ruchu zakręciło jej się w głowie, tak że niemal straciła równowagę. Wsparła się ręką o ścianę i zobaczyła Antonia stojącego przy oknie. Serce zabiło jej boleśnie w piersi. Pomyślała, że uległa złudzeniu, i zamrugała, ale wciąż go widziała. Wpatrzyła się w niego chciwie. Wyglądał dokładnie tak jak wtedy, gdy się z nim rozstała. Władczy, surowy i niewiarygodnie seksowny. Marsowa mina i nienagannie uszyty garnitur czyniły go jeszcze bardziej onieśmielającym. Wiedziała, że ona wygląda okropnie – potargana, w obszernej szpitalnej koszuli. – Co ty tu robisz? – spytała słabym głosem. – Przyjechałem do ciebie. Te słowa nadal przyprawiały ją o dreszcz podniecenia. Ale nie potrzebowała takich doznań. Nie potrzebowała Antonia w swoim życiu. – Musisz wyjść – powiedziała i powoli, nieporadnie ruszyła w kierunku łóżka. Zorientował się, jak bardzo jest osłabiona, i w jednej

chwili znalazł się przy niej. – Pomogę ci – zaofiarował się i delikatnie otoczył ramieniem jej plecy. Nie potrzebowała jego uprzejmości. Chciała strząsnąć jego rękę, ale ostatecznie pozwoliła, by poprowadził ją do łóżka. Wyczuwała, że Antonio ma ochotę wziąć ją na ręce i zanieść. Kiedy wreszcie dotarła do łóżka, westchnęła z głęboką ulgą. Położyła się, syknęła z bólu i naciągnęła na siebie kołdrę. – A teraz mów, po co się tu zjawiłeś. – Widziałem twoją córeczkę – rzekł cicho. – Jest piękna. Widział już Chiarę? Zesztywniała, odruchowo chcąc chronić dziecko. – Podobna do ojca. Skinął głową. – Owszem. Ale także do ciebie. Isabella zerknęła na Antonia, lecz nie dostrzegła na jego twarzy ani śladu niechęci, jakby wcale nie kłopotało go ojcostwo Gia. Jak to możliwe? Przymknęła oczy. – Antonio, naprawdę nie jestem jeszcze gotowa na przyjmowanie wizyt. – Nie byłaś gotowa przez cztery miesiące – zauważył z przekąsem. Nie zamierzała go za to przepraszać. Gdy pierwszy raz zadzwonił, rozpoznała numer na wyświetlaczu

i odrzuciła połączenie. Spędziła wtedy resztę dnia na przemian we łzach i w porywach gniewu. Lecz wiedziała też, że pragnie porozmawiać z Antoniem, podtrzymać ich znajomość – i to ją przerażało. – Byłam zajęta – odparła. – Moje życie ogromnie się zmieniło. – Próbowałem się z tobą skontaktować. – Tak, wiem. Zablokowała jego telefony i esemesy, usuwała mejle, nie otwierając ich. Wszelkie kwestie związane ze spadkiem dziecka kierowała bezpośrednio do adwokata, na którego ledwie ją było stać. Chciała przekazać Antoniowi wszystkie udziały w koncernie Rossi Industries, ale odmówił ich przyjęcia. Nadal postępował tak, jakby potrzebował jej zgody do podjęcia każdej biznesowej decyzji. Nie była pewna, dlaczego tak robił. Nie musiał się z nią konsultować ani dalej udawać, że kocha ją i dziecko. Skoro więc miał wszystko, czego chciał, dlaczego się tu zjawił? Akurat dzisiaj, kiedy urodziła Chiarę? Nie chciała rozmawiać z nim o dziecku. – Nie mam jeszcze pieniędzy, żeby zwrócić ci za bilet – powiedziała pospiesznie. – Musimy ustalić spłatę w ratach. To trochę potrwa, ponieważ… – Nie chcę twoich pieniędzy. To był prezent – przerwał jej zirytowany. – Jestem tu, ponieważ dowiedziałem się, że będziesz rodzić. Niestety, nie zdążyłem w porę. W przeciwnym razie umieściłbym cię

w lepszym szpitalu. Otworzyła oczy i rozejrzała się po czystym pokoju. Był lepszy, niż się spodziewała. Czego więcej mogłaby chcieć? – Tutaj jest mi dobrze. Zresztą nie będę tu długo. Za parę godzin odeślą mnie do domu. W jego czarnych oczach błysnęło oburzenie. – To niedopuszczalne! Przecież ledwie chodzisz. Zaraz porozmawiam z lekarzami. – Zaczekaj chwilę. Skąd się dowiedziałeś, że mam już rodzić? Kazałeś mnie śledzić? – Oczywiście. Martwiłem się o ciebie. Pamiętałem ten twój obskurny pokój nad kawiarnią. – Wstrząsnął się z obrzydzenia. – Nie chciałem, żebyś znowu trafiła w podobne miejsce. – Nie lubię być śledzona – oznajmiła chłodno. – I sama potrafię o siebie zadbać. Nie potrzebuję twojej pomocy. – To dlaczego w szpitalnym formularzu podałaś moje nazwisko jako osoby, którą należy powiadomić w razie nagłego wypadku? Dlaczego uczyniłaś mnie prawnym opiekunem Chiary, gdyby coś ci się stało? Wzdrygnęła się. Zanim się na to zdecydowała, długo biła się z myślami. Mogła umieścić nazwisko którejś z przyjaciółek, lecz w końcu uznała, że chce, by w razie czego to Antonio zaopiekował się Chiarą. – Wiesz o tym? – Tak – potwierdził i w jego oczach zamigotał

triumfalny błysk. – W głębi duszy jesteś pewna, że zawsze zająłbym się tobą i Chiarą. Że traktowałbym ją jak swoją córkę. – Nie przywiązuj do tego wielkiej wagi. Musiałam po prostu wpisać czyjeś nazwisko. – I wybrałaś moje. Ponieważ wiedziałaś, że chcę ci pomóc. – Nie, nie wiedziałam, że pomógłbyś mi, chyba że oczekiwałbyś czegoś w zamian. Nie potrafię się domyślić twojego ukrytego motywu, ale wiem, że masz jakiś. Antonio westchnął. – Wstydzę się tego, że kiedyś czyniłem ci obietnice, których nie zamierzałem dotrzymać. Ale to się zmieniło, odkąd do mnie wróciłaś. Uwierzyłem, że to nasza druga szansa. Nie chodziło mi o zdobycie nad tobą władzy, lecz o wskrzeszenie tego, co nas łączyło. – I kiedyż to dokonała się w tobie ta wielka zmiana? – spytała z szyderczym powątpiewaniem. – Kiedy pokazałaś mi sonogram – wyjaśnił i na to wspomnienie głos załamał mu się ze wzruszenia. – Zobaczyłem to niemowlę i nie ujrzałem w nim przeszkody w objęciu majątku rodziny Rossich ani dowodu zdrady, tylko małe, niewinne dziecko będące częścią ciebie. Isabella spojrzała na Antonia. Poruszyła ją szczerość w jego głosie. Pragnęła mu uwierzyć, ale jeśli to kolejna oszukańcza gra?

Odchrząknął z zakłopotaniem i potarł kark. – Kiedy się dowiedziałem, dokąd wyjechałaś, usiłowałem się z tobą skontaktować. – Ujął ją za rękę. – Teraz wiem, jak się czułaś, kiedy cię porzuciłem. Byłem zrozpaczony, że odmawiasz rozmowy ze mną. – Nadal nie chcę z tobą rozmawiać – podkreśliła i wbrew sobie wyswobodziła rękę. – Rozumiem, ale musiałem przyjechać. Nie chciałem, żebyś przechodziła przez to samotnie. – Nie byłam sama. Mam przyjaciół. – Wiem. – Uśmiechnął się lekko. – Otoczyli cię ochronnym, opiekuńczym kręgiem. Moi ochroniarze mogliby się sporo od nich nauczyć. – Posłuchaj, zważywszy naszą przeszłość, będzie lepiej, jeśli nie przyjmę twojej pomocy. – Nie zgadzam się z tym. Jeżeli nie pozwolisz mi być przy tobie, będę ci pomagał z oddali. Chcę umożliwić ci ukończenie college'u. Będę wspierał realizację twoich marzeń i planów życiowych. Nie pytam cię o pozwolenie, Bella. Będę to robił, ponieważ właśnie tego chcę. Isabella stłumiła kiełkującą w niej nadzieję. – A co z Chiarą? – Chcę zabrać ciebie i Chiarę z powrotem do Rzymu – oznajmił. Zmarszczyła brwi. – Po co? – Żebyśmy mogli stać się rodziną. – Pochylił się nad

nią. – Przez te trzy miesiące przeżyłem piekło, wiedząc, że znów cię straciłem. Rodzina, pomyślała Isabella. Znowu wypowiedział to słowo, jakby znał jej najgłębsze pragnienie. – Nie możesz oczekiwać, że znów zmienię całe swoje życie, żebyśmy nawiązali kolejny romans – odparła. – Moja sytuacja się zmieniła. Mam dziecko, o którym muszę myśleć. – Powiedziałem: rodzina. Chcę, żebyśmy się pobrali. Zaskoczona Isabella szeroko otwarła oczy. Serce załomotało jej w piersi. – Nie musisz się ze mną żenić. Zaoferowałam ci pełną kontrolę nad koncernem Rossich. – Kocham cię – wyznał. – I wiem, że odwzajemniasz moje uczucie. – Ja… ja… – zająknęła się. Nie mogła temu zaprzeczyć. Kochała Antonia i pragnęła być z nim, ale miłość to nie wszystko. – Wyjdź za mnie, Bella – poprosił. – Chcę już zawsze być z tobą i Chiarą. Odetchnęła powoli i odwróciła wzrok. On z pewnością ma jakiś inny, ukryty powód. W przeciwnym razie dlaczego miałby chcieć pojąć ją za żonę? – Nie – wyszeptała. Antonio zamarł. – Jak to? – Przykro mi, ale nie poślubię cię.

Cofnął się. Powiedziała: nie. To słowo przeszyło Antonia jak pchnięcie nożem. Ogarnęła go rozpacz. Czy nieodwołalnie zrujnował szansę na ich szczęście? Nie, nie pogodzi się z tym. Kochają się, więc przezwyciężą ten kryzys. Potrzebuje Isabelli. Bez niej jego życie jest puste i ponure. Powinienem był przyjechać do niej wcześniej, pomyślał z żalem. Musiał jednak zostać w Rzymie i opanować finansowy chaos sprokurowany przez brata. Gio nie tylko ugrzązł w długach, ale naraził cały majątek rodziny Rossich. Gdyby nie interwencja Antonia, Chiara niczego by nie odziedziczyła. Antonio poczynił również poważne zmiany w swoim życiu. Znacząco ograniczył czas przeznaczony na pracę, by móc skupić się na życiu rodzinnym. Nabył też dom nadający się idealnie dla rodziny z dziećmi. Lecz Isabella mu odmówiła. Nie chciała się z nim związać. Nagle przyszła mu do głowy straszna myśl i z lęku zamarło mu serce. – Czy chcesz być ze mną? – zapytał. – Tak, ale to niemożliwe – odrzekła, ocierając łzy z oczu. Zalała go fala ulgi. – Oczywiście, że możliwe. Możemy się pobrać. Nie pragnę nikogo oprócz ciebie. – Nie ufam ci – odparła. – Mówisz wszystko, co chciałabym usłyszeć, ale robiłeś tak już przedtem

i okazało się to kłamstwem. Chodziło ci tylko o pieniądze. – Nie kłamałem – zaprotestował, zraniony jej oskarżeniem. – Czego jeszcze teraz chcesz? Próbowałam zrezygnować z moich udziałów w imperium biznesowym Rossich, ale nie zgodziłeś się podpisać stosownych dokumentów. Po prostu przyjmij to wszystko. – Nie chcę. Chcę ciebie. – To bez sensu. Nie byłabym dla ciebie odpowiednią żoną. Nie pochodzę z twojej sfery, nie mam… – Chcę cię za żonę – powtórzył z uporem. – Jesteś szlachetna, czuła, śmiała i pełna fantazji. Umiesz żarliwie kochać i być głęboko lojalna. – To nic szczególnego. – Nawet nie masz pojęcia, jakie to rzadkie cechy. – Zaczął przechadzać się po pokoju. – Poznałem w młodości, co to znaczy dorastać jako outsider. Nie dopuszczę, by coś takiego spotkało Chiarę. Nie będzie musiała zasłużyć na moją miłość. Już ją ma. – Jak to możliwe? Przecież uważasz, że jest owocem zdrady. – Nie przeczę, że z początku tak myślałem. – Przetarł dłonią twarz. – I to mnie dręczyło. Ale teraz nie dbam o to, że Chiara jest dzieckiem Giovanniego. To twoja córka i pragnę wychowywać ją wraz z tobą. – To niczego nie zmieni – odparła powoli Isabella.

Jednak wydawała się zaskoczona. – Nie poślubię cię. – Nie przestanę cię prosić – ostrzegł, niezdolny ukryć frustracji. – Czuję się z tobą związany, nawet jeśli się nie pobierzemy. – A jeżeli wciąż będę odmawiać? – To w żaden sposób nie wpłynie na moje uczucie do ciebie. Zawsze będę otaczał najtroskliwszą opieką ciebie i Chiarę. Nigdy w to nie zwątp. Nie wiedział, jak ma dowieść swej miłości. Wiedział jedynie, że pragnie, by Isabella powróciła do niego. – Proszę, zaufaj mi – powiedział i znów wziął ją za rękę. Tym razem jej nie cofnęła. – Niegdyś robiłaś wszystko, by uratować nasz związek, a obecnie ja uczynię to samo dla ciebie i Chiary. – Teraz tak mówisz, ale… – Będę ci to udowadniał każdego dnia – przyrzekł. – Poczynając od dzisiaj. Zabiorę cię do mojego apartamentu w hotelu i zaopiekuję się tobą i dzieckiem. Zacisnęła usta, rozważając jego propozycję. – Sama nie wiem… Nie było to jeszcze wyrażenie zgody, niemniej Antonio uśmiechnął się triumfalnie. – Ale nie poślubię cię – uprzedziła go. – Poślubisz. – Podniósł jej dłoń do ust. – Poślubisz mnie, kiedy już mi zaufasz.

EPILOG Isabella obudziła się i odruchowo wyciągnęła rękę, szukając obok siebie Antonia, lecz natrafiła tylko na jeszcze ciepłą pościel. Powoli otworzyła oczy i skupiła spojrzenie na swojej dłoni. Diamenty w pierścionku ślubnym zalśniły w przyćmionym świetle sypialni. Wsparła się na łokciu i zerknęła na zegar na nocnym stoliku. Była dopiero trzecia nad ranem. Za odsłoniętymi oknami jarzyły się na horyzoncie światła Rzymu. – Antonio – zawołała cicho, zaspanym głosem. Kiedy nie usłyszała odpowiedzi, wstała z łóżka. Podniosła leżącą na podłodze kusą atłasową nocną koszulkę i narzuciła na siebie. Boso, na palcach wyszła z sypialni i przystanęła za progiem, gdy z pokoju dziecinnego dobiegł przytłumiony szept Antonia. Przebiegł ją dreszcz niepokoju. Czyżby nie usłyszała płaczu Chiary? Podeszła do drzwi, zajrzała do środka i zaparło jej dech w piersi na widok Antonia, który ubrany w spodnie od pidżamy kołysał w ramionach niemowlę. Mająca zaledwie roczek Chiara już dawno owinęła sobie wokół palca tego władczego mężczyznę. – Chiara, posłuchaj tatusia – rzekł czule. – Umówiliśmy się, że uśniesz, kiedy wzejdzie księżyc.

Isabella oparła się o framugę i przyglądała się swojemu mężowi i swojemu dziecku. Nie była zaskoczona. Od chwili, gdy wraz z Chiarą opuściła szpital, Antonio nabrał zwyczaju rozmów z jej córeczką. Zachęcał ją, żeby bawiła się zabawkami, czytał jej na głos gazetę, jakby to była książeczka z bajkami, i uspokajał ją łagodnie, kiedy krzyczała podczas kąpieli. – A członkowie rodziny Rossich zawsze dotrzymują obietnic – wymamrotał, gładząc plecki Chiary. Dziewczynka westchnęła i przytuliła się do jego muskularnej piersi. – Pamiętaj – powiedział cicho, kładąc Chiarę do kołyski – mamusia tobie poświęca pełną uwagę przez cały dzień, a mnie w nocy. – Czy pomyślałeś kiedykolwiek – spytała szeptem Isabella, wchodząc do pokoju – że Chiara budzi się w środku nocy po to, żebyś ty poświęcał jej pełną uwagę? – Zatem bystre z niej dziecko – zawyrokował, otulając ją kołderką. Isabellę zachwycały cierpliwość i czułość, jakie Antonio okazywał Chiarze. Zawsze ją wychwalał, bez względu na to, czy odnosiła sukcesy, czy przytrafiały jej się drobne niepowodzenia. Był najlepszym ojcem pod słońcem. Teraz odwrócił się do Isabelli z miną wyrażającą udawane niezadowolenie. – Czy masz na sobie koszulkę, którą wcześniej tej

nocy już z ciebie zdjąłem? – Owszem – przyznała z uśmiechem, czując rosnące erotyczne podniecenie. – Pomyślałam, że na naszą noc poślubną powinnam włożyć coś wyjątkowego, ale ty ją ze mnie zdarłeś. – A teraz znowu ją włożyłaś – rzucił z żartobliwym wyrzutem. – Powinienem cię za to ukarać. – Najpierw musisz mnie złapać – powiedziała ze śmiechem i wybiegła z pokoju. Antonio dogonił ją dopiero na końcu korytarza, objął z tyłu w pasie i przytulił. – Mam cię – szepnął jej triumfalnie do ucha, ściągając z jej ramion ramiączka nocnej koszulki. – I już nie puszczę. Dostrzegła w tych słowach głębokie znaczenie. Koszulka zsunęła się na podłogę, a Isabella zarzuciła Antoniowi ramiona na szyję i odrzekła: – Ja też cię nie puszczę. Możesz być tego pewien.

Cathy Williams

Rzymskie noce Tłumaczenie: Magdalena Kalemba

ROZDZIAŁ PIERWSZY Wygodnie usadowiony w swoim czarnym mercedesie Cristiano De Angelis obserwował hałas i zgiełk upalnej ulicy zza ciemnych okularów. Samochód stał w olbrzymim korku. Ta dzielnica Rzymu była mu tak dobrze znana jak jego własny penthouse w Londynie, w którym mieszkał przez większą część roku. Cristiano tylko od czasu do czasu odwiedzał rodzinę we Włoszech. Tutaj dorastał, chodził do szkoły i cieszył się beztroskim życiem członka elity społeczeństwa włoskiego. Ale naprawdę rozwinął skrzydła, gdy wyjechał do Anglii i zaczął tam studia. We Włoszech czuł się jak u siebie w domu, jednak choć był tu dopiero od tygodnia, zaczynał odczuwać klaustrofobię. Z chęcią wróciłby już do Londynu, do anonimowości ulic tamtego miasta. Zmarszczył brwi, przywołując w myślach rozmowę, jaką właśnie odbył z matką i dziadkiem, którzy sprzysięgli się, by na ostatnim lunchu przypomnieć mu o upływającym czasie i o tym, jak bardzo chcą już słyszeć gonienie bosych stóp małego De Angelisa w tym wielkim domu rodzinnym, z którym Cristiana łączyło tyle wspomnień. To był zdwojony atak, wykonany z wojskową precyzją. Matka siedziała u jego boku i, załamując ręce,

mówiła o tym, jak bardzo się martwi, czy Cristiano w ogóle kiedykolwiek się ustatkuje i będzie szczęśliwy. Siedzący naprzeciw niego dziadek wywoływał u wnuczka poczucie winy, narzekając na pogarszające się zdrowie i podeszły wiek, co najmniej jakby był stuletnim zgrzybiałym starcem, a nie zażywnym siedemdziesięcioośmioletnim mężczyzną, który nadal był w stanie rozstawiać wszystkich po kątach, nawet nie podnosząc głosu. – Jest pewna bardzo miła dziewczyna… – zaczęła matka, badając, czy ta uwaga może paść na podatny grunt, czy też lepiej w ogóle nie zaczynać tematu. Cristiano rzucił jej ostre spojrzenie i matka umilkła. Skończyło się na tym, że Cristiano przyznał, że owszem, pewnego dnia poślubi odpowiednią kobietę, ale jeszcze nie nadeszła właściwa pora. Był w tej kwestii stanowczy, jednak choć na twarzach matki i dziadka pojawiło się rozczarowanie, wiedział, że ta para tak łatwo nie odpuści. Jakiekolwiek zawahanie z jego strony i natychmiast przedstawiliby mu listę kandydatek, które wybrała dla niego rodzina. Półuśmiech gorzkiego rozbawienia zaigrał na wargach Cristiana. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i założył je sobie za koszulę. Patrzył na tłumy kupujących, które ciągnęły wzdłuż sklepów eleganckiej ulicy Rzymu, jakby w życiu nie słyszeli o takim zjawisku jak „kryzys ekonomiczny”. Nie pozostawiając sobie chwili do namysłu, żeby

przypadkiem nie zmienić zdania, zastukał w szybę dzielącą go od kierowcy, po czym pochylił się, by powiedzieć Enricowi, że może go tutaj zostawić. – Odprowadź samochód do domu – polecił kierowcy, z niechęcią myśląc o tym, że za chwilę narazi się na ukrop, jaki panował na rzymskich ulicach latem. Jeśli jednak nie chciał następnej godziny spędzić w korku, nie miał wyboru. Jakkolwiek w klimatyzowanym samochodzie było przyjemnie, Cristiano nie miał czasu. – Muszę dostarczyć tę przesyłkę od matki. Będzie szybciej, jak pójdę piechotą na skróty. Wrócę taksówką. – Ależ, proszę pana, słońce… Enrico, który był szoferem w rodzinie, odkąd Cristiano pamiętał, wyglądał na przerażonego myślą, że jego pasażer wysiądzie w największy upał i będzie się samotnie włóczył ulicami Rzymu. Cristiano uśmiechnął się. – Nie martw się, nie zemdleję, Enrico – zapewnił szofera. – Spójrz na ten tłum. Nie widać, by ktoś mdlał. – Ależ proszę pana, to głównie kobiety. One zostały stworzone tak, by móc robić zakupy bez względu na okoliczności. Cristiano uśmiechnął się, po czym wysiadł z samochodu, z powrotem nakładając na nos ciemne okulary. Był świadom, że przechodzące obok kobiety patrzą na niego, jednak ignorował ów fakt. Był niemal pewien, że gdyby zwolnił kroku, nie minęłaby chwila, a podeszłaby do niego jakaś długonoga ciemnowłosa

włoska piękność. Choć nie mieszkał już w mieście, jego twarz była dobrze znana w kręgach rzymskiej arystokracji. Jego wizyty w Rzymie rzadko kiedy nie obfitowały w zaproszenia od kobiet, które szukały jego towarzystwa. Zwykle jednak ich starania były bezskuteczne. Choć matka oskarżała go, że jest wręcz przeciwnie, Cristiano był niezwykle wybrednym i wytrawnym myśliwym. Ponownie pomyślał o projektach matki, by go z kimś zeswatać. Cristiano nigdy nie był w żadnym poważnym związku z kobietą. Nie miał też nic przeciwko instytucji małżeństwa jako takiej. Wprawdzie – mimo lekceważenia, jakie okazał temu tematowi w obecności matki i dziadka – nie wyobrażał sobie życia bez dzieci, jednak uważał, że na to jeszcze jest czas. Przychodziła mu do głowy tylko jedna przyczyna faktu, że nigdy poważnie nie zaangażował się w żaden związek. Było nią szczęśliwe pożycie małżeńskie jego rodziców. Rodzice przyjaźnili się od dziecka, byli dobrani pod każdym względem i wszystko między nimi odbyło się zgodnie z tradycją. Zaręczyli się, pobrali i – niczym w bajkach – żyli długo i szczęśliwie. Póki pięć lat temu jego ojciec nie umarł. Jego matka nadal ubierała się na czarno i zawsze miała przy sobie zdjęcie ojca. Często mówiła o nim tak, jakby nadal żył. W epoce szybkich rozwodów, kobiet polujących na fortuny i pustych lal jakie Cristiano miał szanse na porównywalnie udane małżeństwo?

Dwadzieścia minut później stanął przed kamienicą, a właściwie pałacem, gdzie zgodnie z instrukcjami matki miała mieszkać kobieta, której miał wręczyć orchideę. Miało to być podziękowanie za ogromny wkład pracy w fundację charytatywną, w której jego matka działała. Kwiat był niezwykle delikatny, a ponieważ matka wyjeżdżała do posiadłości rodzinnej na wieś, orchidea nie mogła czekać, aż ona wróci. Matka nie potrafiła w takich sprawach zaufać żadnej firmie kurierskiej. Cristiano wiedział, że gdyby osobiście nie zawiózł rośliny, matka pojechałaby sama. Prywatnie Cristiano podejrzewał, że chciała go w ten iście niewinny sposób ukarać za brak entuzjazmu wobec przygotowanej przez nią listy kandydatek. Wprawdzie zaczęła mówić o zaledwie jednej, ale Cristiano był domyślny. Uznał, że dostarczenie przesyłki stanowi niewielką cenę za możliwość ucieczki z tego lunchu. A spacer ulicami Rzymu wcale nie był nieprzyjemny. Cristiano uświadomił sobie, że bardzo rzadko w ogóle spacerował. W pełni wykorzystywał komfort płynący z posiadania szofera w Londynie, poza tym chodzenie dla samego chodzenia to czasochłonna sprawa, a akurat czego jak czego, ale czasu ciągle mu brakowało. Portier wskazał mu windę. Apartament znajdował się na drugim piętrze. Nawet ubrany w codzienne, zwyczajne ciuchy Cristiano emanował bogactwem, władzą i pewnością siebie, które robiły wrażenie, gdziekolwiek się pojawił. Nie pamiętał, by gdzieś

żądano od niego dowodu czy też robiono trudności z wpuszczeniem. Po prostu budził w ludziach zaufanie. Zamiast jechać windą, Cristiano postanowił pójść schodami. Kamienne stopnie pokryte były ciemnozielonym dywanem, a na ścianach wyłożonych marmurem wisiały ozdobne kinkiety. Stanął przed drzwiami mieszkania i zadzwonił. Potem znowu, i jeszcze raz. Nikt nie otwierał. Komórka jego matki również milczała. Co, u diabła, miał robić, z cholernie drogą i delikatną rośliną, kiedy w pałacu najwidoczniej nie było żywego ducha? Zanim wróci do domu, roślinka wyzionie ducha. W domu musiała być przecież przynajmniej służba. Przeklinając pod nosem, że dał się wmanewrować w tę skazaną na porażkę misję, Cristiano zaczął głośno łomotać w drzwi. Hałas rozległ się echem w pustym korytarzu. Jednak w końcu w tej leniwej ciszy letniego popołudnia usłyszał za ozdobnymi drewnianymi drzwiami tupot bosych stóp. W normalnych okolicznościach, słysząc ten absurdalnie głośny hałas i niegrzeczne dobijanie się, Bethany pobiegłaby do drzwi i powiedziała uparciuchowi do słuchu, ale tak się składało, że okoliczności nie były normalne. Zerknęła na swój ubiór i poczuła, jak strużka zimnego potu spływa jej po plecach. Sukienka, która musiała kosztować właścicielkę tyle co niewielki samochód, wspaniale podkreślała jej kształty, spływała

majestatycznie aż do kostek. Była jeszcze piękniejsza niż na wieszaku, na którym wisiała piętnaście minut temu. O, Boże, czemu, ach, czemu, zdecydowała się ją przymierzyć właśnie w tej chwili? Co ją napadło? Dzielnie walczyła z pokusą przez ostatnie trzy dni, więc dlaczego akurat teraz? Wróciła z zalanych słońcem ulic miasta, zrobiła sobie wspaniałą aromatyczną kąpiel w cudownej wysadzanej marmurem łazience, przeszła do przebieralni, która była trzy razy większa od pokoju, który wynajmowała przy uniwersytecie, i – stojąc w samej bieliźnie – zaczęła oglądać kreacje, sukienki, kostiumy i szale. Zatrzymała się przy tej jednej sukience i po prostu nie potrafiła jej się oprzeć. Zignorowała dzwonek do drzwi, jednak człowiek stojący za nimi nie dawał za wygraną. Najwidoczniej wiedział, że ktoś jest w środku. Na pewno nie była to Amy, ponieważ wyjechała do Florencji ze swoim chłopakiem. Z pewnością nie żaden komiwojażer, bo nie wpuściliby go przez portiernię. A więc… sąsiad albo, jeszcze gorzej, przyjaciel. Gdy walenie w drzwi rozległo się z nową siłą, Bethany przymknęła oczy sparaliżowana strachem. Nie chciała wpędzić Amy w kłopoty, a to ona powinna tu być. Za chwilę zjawi się wściekły policjant i Bethany trafi do więzienia za nielegalne wtargnięcie. A najgorsze w tym wszystkim było to, że zaciął się zamek w sukience i choć rozpaczliwie próbowała, nie mogła się od niej uwolnić.

Stanęła tuż przy drzwiach i otworzyła je bardzo, bardzo powoli, pilnując, by nie było jej widać. Jednym spojrzeniem zlustrowała intruza. Jej wzrok prześlizgnął się po drogich kremowych spodniach, markowej koszuli w paski podkreślającej dyskretnie umięśnioną klatkę piersiową, opalonych ramionach, drogim złotym zegarku, aż sięgnął twarzy o najpiękniejszych rysach, jakie kiedykolwiek widziała u mężczyzny. Stojący w drzwiach nieznajomy był tak niewiarygodnie przystojny, że Bethany przez dłuższą chwilę nie mogła złapać tchu. Nagle uświadomiła sobie, gdzie się znajduje. W mieszkaniu, które do niej nie należy, a ona stoi tu w ciuchach, które nie są jej ciuchami. – Tak? W czym mogę panu pomóc? – Nie chciała się gapić, ale po prostu nie mogła przestać. Nie chodziło wyłącznie o jego wzrost, nieziemski uśmiech, kruczoczarne kręcone włosy czy perfekcyjne, ostre rysy twarzy. To, że mężczyzna roztaczał wokół siebie atmosferę władzy i bogactwa i na pierwszy rzut oka było widać, że pochodzi z arystokracji, to było jedno. Ale było w nim również coś tak zniewalająco seksownego, że Bethany usłyszała, jak wali jej serce. Cristiano spodziewał się, że otworzy mu podstarzała wdowa. Piękna delikatna dziewczyna z burzą rudych loków sięgających niemal do pasa, z ogromnymi zielonymi oczami i wydatnymi różowymi ustami zaskoczyła go. Poza tym trochę dziwnie się

zachowywała. – Ukrywasz się? – zapytał, z satysfakcją odnotowując szkarłatny rumieniec, który pokrył policzki dziewczyny. Wyglądała teraz jeszcze bardziej uroczo. – Ukrywam? Nie, skądże. – Trzeba przyznać, że choć się zmieszała, nie reagowała na niego tak jak inne kobiety: nie trzepotała rzęsami, nie robiła słodkich min. Była bardzo naturalna. Nienaturalne było jednak to, że Cristiano widział jedynie jej twarz, bo resztę ukrywała za drzwiami. Bethany wysunęła się odrobinę bardziej, uważając, by nie odsłonić sukienki. Najwidoczniej mężczyzna nie był żadnym przyjacielem domu i nie wiedział, że ona nie jest Amelią Doni, właścicielką mieszkania. Jednak nawet nieznajomy mógł się domyślić, że bajecznie droga sukienka od jednego z najlepszych projektantów w mieście nie należy do dwudziestojednoletniej dziewczyny o rudych lokach. – Jestem tylko trochę zdziwiona. Nie spodziewałam się… gościa… Przepraszam, nie wiem, jak panu na imię. – Cristiano De Angelis. – Czekał, aż dziewczyna skinie ze zrozumieniem głową, ponieważ kobieta, która miała mieszkanie w palazzo w tej dzielnicy z pewnością słyszała o rodzinie De Angelis. Zastanawiał się, jak to możliwe, że jej wcześniej nie poznał na żadnym z przyjęć charytatywnych, na które zabierała go rodzina, ilekroć przyjeżdżał do Rzymu. Tę twarz z pewnością by zapamiętał. Nie miała typowo włoskiej urody, choć

płynnie mówiła po włosku. Wyglądała… Nagle dotarło do niego, dlaczego jeszcze się nie poznali, i uśmiechnął się, przechodząc z włoskiego na angielski. – A teraz, kiedy już się przedstawiłem, może zechciałabyś mi powiedzieć, czy dobrze trafiłem… signora Doni? – Przepraszam. Nie powiedział mi pan, czemu zawdzięczam tę wizytę. Cristiano wyjął zza pazuchy orchideę, o której istnieniu na moment zapomniał. – Od mojej matki. Bethany zamrugała powiekami ze zdziwieniem i zdała sobie sprawę, że mężczyzna nie ma pojęcia, kim ona jest. Był posłańcem i nie wiedział, jak wygląda Amelia Doni. A więc nie podejrzewa, że to nie jest dom Bethany i że ona myszkuje tu, przymierzając najlepsze ciuchy gospodyni. Odrobinę się rozluźniła i wzięła od niego roślinkę. – Świetnie. Dzięki. Świetnie? Dzięki? Czy nie powinna zaprosić go do środka? A przynajmniej okazać odrobinę zainteresowania, pytając, kim on jest i za co daje jej prezent? – Może zaprosisz mnie do środka? – rzucił Cristiano. – Właśnie spędziłem niemal pół godziny na palącym słońcu, żeby móc ci dać ten prezent. Napiłbym się czegoś zimnego. To niewiarygodne, ale dziewczyna naprawdę jakiś

czas zastanawiała się, czy go wpuścić, czy nie. – Może o mnie nie słyszałaś, ale pozwól, że cię zapewnię, że De Angelisowie to dobrze znana rodzina w Rzymie. Nie masz się co obawiać o swoje życie lub własność – zażartował. Dziewczyna obrzuciła go podejrzliwym spojrzeniem. Cristiano przez chwilę miał ochotę się roześmiać. Kiedy ostatni raz w Rzymie komukolwiek się przedstawiał i mówił o swoim pochodzeniu? Nie potrafił sobie przypomnieć. – Nie obawiam się. – Oddychała trochę swobodniej. – Tylko zawsze mi mówiono, żebym nie rozmawiała z nieznajomymi. – Przedstawiłem się. Już nie jestem nieznajomym. Znasz także moją matkę, choćby wyłącznie powierzchownie… – Uśmiechnął się i Bethany poczuła, jak miękną jej nogi. Na skórze pojawiła się gęsia skórka i nagle zaschło jej w gardle. To stanowiło dla Bethany zupełną nowość. Zawsze czuła się swobodnie przy chłopcach czy mężczyznach. Nie miała problemu z nawiązywaniem z nimi koleżeńskich kontaktów, nie zdarzało jej się odczuwać skrępowania. Była gdzieś pomiędzy nieprzeciętnie zdolną starszą siostrą, a młodszą o niezwykłej urodzie, z powodu której, odkąd mała skończyła jedenaście lat, chłopcy walili do nich drzwiami i oknami. Bethany była zadowolona z tego stanu rzeczy. Uważała, że jest dość ładna, ale nie na tyle, by konkurować z królową balu

i oganiać się od tłumu adoratorów; zdolna, ale nie na tyle, by tonąć w książkach. Ze swojej komfortowej wycofanej pozycji mogła obserwować Shanię, otoczoną książkami z najwyższych półek i intelektualnie rozwiniętymi chłopcami, i Melanie, spotykająca się to z tym atrakcyjnym facetem, to z innym, bo zmieniała ich jak inne kobiety zmieniają rękawiczki. Bethany spędzała czas z chłopcami z obydwu grup, nie mając jednakże pokusy, by stanowić konkurencję dla którejkolwiek z sióstr. Dlatego fakt, że ten obcy przystojny mężczyzna tak na nią podziałał, trochę zbił ją z pantałyku. – W porządku, w takim razie możesz wejść na chwilę – powiedziała bez przekonania. – Strasznie gorąco dzisiaj. Zaraz przyniosę ci szklankę wody. Otworzyła drzwi i przepuściła go. Zerknęła nerwowo na swoje bose stopy. Teraz wydawało jej się to skrajnie nieodpowiednie – właścicielka apartamentu w takiej sukience na pewno nie chodziłaby boso. – Ładne mieszkanie – pochwalił Cristiano. On sam wychowywał się w pałacu. Bogactwo innych nigdy mu nie imponowało, ale to wnętrze rzeczywiście było piękne. – Jak długo tu mieszkasz? Zwrócił się z powrotem ku niej i jej widok sprawił, że osłupiał. Jej oczy miały najgłębszą barwę zieleni, jaką kiedykolwiek widział, i doskonale pasowały do rudych loków i śnieżnobiałej delikatnej karnacji. Dziewczyna nie miała makijażu, a piegi dodawały jej świeżości i młodzieńczości. Dzięki nim, a także dzięki swojemu

spojrzeniu nie była to kolejna katalogowa piękność. Nie miał pojęcia, dlaczego tak bardzo chciała się ukryć za drzwiami. Jej ciało było nieziemskie. Smukła, lecz z pięknymi piersiami, gibka i bardzo młodzieńcza. Sądząc po sukience, miała świetny gust. – Jak długo tu mieszkam? – powtórzyła Bethany. – Niedługo. – Dosłownie. – Jeśli zechciałbyś… hmm… zostać tutaj – plątała się. – Zaraz przyjdę. – Zdaje się, że szykowałaś się do wyjścia. Przyszedłem nie w porę? – Spojrzał na nią błyszczącymi z podziwu oczami i z ciekawością wywołaną jej niecodziennym zachowaniem. Ta dziewczyna zaczynała go intrygować. Zwykle to on musiał dawać kobiecie do zrozumienia, że nie jest zainteresowany nową znajomością. I choć starał się być w tych sprawach dżentelmenem, czasem musiał to zrobić bardzo dosadnie. Od dawna nie zdarzyło mu się, żeby chemia zadziałała tak jak w przypadku tej dziewczyny. Czy ona również to czuła? – Jakbym się szykowała do wyjścia? – powtórzyła Bethany z roztargnieniem. – Nie, nigdzie nie wychodzę. – Całym wysiłkiem woli oderwała od niego wzrok, po czym skierowała się do kuchni. – Zawsze jesteś taka nerwowa? Bethany sięgała właśnie do lodówki po wodę mineralną, kiedy drgnęła, słysząc jego głos tuż za sobą. Nie wiedziała, że poszedł za nią do kuchni. Jego ruchy przypominały ruchy drapieżnego zwierzęcia. A ona

czuła się jak ofiara. I cholernie jej się to podobało. – Czy mógłbyś się tak za mną nie skradać? – spytała drżącym głosem. – Proszę. Woda – stwierdziła tonem mówiącym, że najlepiej by zrobił, gdyby już sobie poszedł. Podała mu szklankę, po czym założyła ręce na piersiach. – Czy ma pani jakieś pierwsze imię, panno Doni? – Wyciągnięcie z młodej kobiety jakiejkolwiek informacji było niczym wyrywanie zęba. Jego własne śnieżnobiałe zęby zaczynały zgrzytać z tłumionej irytacji i zarazem dziwnego podniecenia. – Przypuszczam, że tak właśnie powinienem się do pani zwracać? Nie dostrzegłem obrączki, więc zakładam, że… – urwał. Bethany patrzyła na niego swymi wielkimi oczami i milczała. Dlaczego miałaby się przed nim tłumaczyć, wyjawiać kim jest? Ostatecznie mężczyzna jedynie dostarczał pani domu roślinę. Gdyby się dowiedział, kim Bethany jest naprawdę… Myśl o konsekwencjach sprawiła, że zrobiło jej się odrobinę słabo. Pilnowanie domu to była praca chrześniaczki właścicielki domu, która była przyjaciółką Amy. Bethany nie wiedziała, czemu dokładnie przyjaciółka zleciła funkcję Amy, jednak Amy przekazała ją Bethany, ponieważ, odkąd zaczęła się spotykać z nowym chłopakiem, nie cieszyła ją perspektywa przebywania w Rzymie przez całe lato. Bethany nie posiadała się z radości. Mogła podreperować znajomość włoskiego w najpiękniejszym mieście na świecie i, co najważniejsze, miała mieszkanie

za darmo. I to jakie mieszkanie! Bethany była pewna, że nigdy w życiu nie będzie mieszkała w takim przepychu i luksusie. W dodatku miała dostać wynagrodzenie! Zdradzenie, kim jest i jak się nazywa, byłoby pierwszym krokiem ku kompletnej katastrofie. Przede wszystkim zaś byłoby to ściągnięcie kłopotów na Amy i jej przyjaciółkę. Bethany przymknęła oczy i oparła się o kuchenną marmurową ladę. – Dobrze się czujesz? Bethany otworzyła oczy. Mężczyzna stał tuż przed nią i wpatrywał się w nią palącym spojrzeniem. Serce zaczęło jej bić gwałtownie i nie mogła złapać tchu. – Tak, wszystko w porządku – powiedziała, starając się zachować spokojny ton głosu. Wyprostowała się. – Nie wygląda mi na to. Jesteś strasznie blada. Może to z powodu tego upału. Włoskie kobiety są przyzwyczajone do upału, jaki w Rzymie panuje w lecie, ale ty nie jesteś Włoszką, prawda? Choć świetnie mówisz po włosku. Czy to – rozejrzał się po wnętrzu doskonale wyposażonej ogromnej kuchni – letnia rezydencja? Bethany przyglądała mu się bez słowa. Czy ludzie naprawdę mają letnie rezydencje, które tak wyglądają? Wszędzie marmury? Na ścianach obrazy, które kosztują majątek? Wyściełane meble, perskie dywany, bibliotekę? – Ja osobiście mam kilka. – Naprawdę? – zapytała takim tonem, jakby się

chętnie dowiedziała gdzie, ale była zbyt dobrze wychowana, by zapytać. Gotowa była podtrzymywać konwersację, byleby nie zadawał więcej pytań. Cristiano na moment spuścił z niej wzrok i napił się wody. Wzruszył ramionami. – Tutaj. W Paryżu. W Nowym Jorku. Na Barbados. Rzecz jasna, mieszkania w Paryżu i w Nowym Jorku są częściej używane, bo podróżuję tam w interesach. To wygodniejsze niż rezerwowanie hotelu, a przy tym znakomita lokata kapitału. – Odstawił pustą szklankę na ladę. – A więc twoje imię brzmi… – Amelia – odpowiedziała Bethany drżącym głosem, krzyżując za plecami palce. – I gdzie pani aktualnie mieszka na stałe, panno Amelio Doni? – W Londynie. – Nie jesteś zbyt otwartą osobą, nieprawdaż? – Jeśli wypiłeś już wodę… Dziewczynie najwyraźniej nie schlebiało jego zainteresowanie. Zdawało mu się nawet, że z każdą minutą coraz bardziej chciała się go pozbyć z mieszkania. Im mniej okazywała zainteresowania, tym bardziej Cristiano był zdeterminowany, by jakoś się przedrzeć przez niewidzialny mur, którym się otoczyła. Postanowił jej przypomnieć, że grzeczność wymaga okazania mu wdzięczności, jeśli nie sympatii. – W każdym razie moja matka przesyła podziękowania wraz z orchideą za twoją pracę na rzecz

fundacji charytatywnej. – Oboje spojrzeli na roślinkę, która została pozostawiona w korytarzu. – Przyniosłaby ci roślinę osobiście, ale wyjechała na wieś. – Ach tak, wyjechała na wieś – powtórzyła za nim, zdając sobie sprawę, że mężczyzna uzna ją chyba za umysłowo upośledzoną. – Mamy dom na wsi – ciągnął Cristiano, rozbawiony jej totalnym brakiem zainteresowania tym, co mówi, i usilnym podtrzymywaniem zamierającej rozmowy. – Tam jest o wiele chłodniej niż w mieście. – Tak, tak, domyślam się. Proszę jej podziękować za… hmm… roślinkę. – Co robiłaś dla fundacji? – Och, cóż… właściwie, nie lubię się przechwalać. Poza tym żyję dniem dzisiejszym, a nie przeszłością… – Uwielbiam taki typ kobiety. Wracam do Londynu dopiero jutro. Zjedz dzisiaj ze mną kolację. – Co takiego? Nie! Nie, nie, nie…! – Bethany nagle uświadomiła sobie z przerażeniem, że pragnie przyjąć jego zaproszenie. Nie miała pojęcia, czy było tak dlatego, że znalazła się we Włoszech i została wyrwana z rodzinnego kraju, ale jej odczucia i myśli były zupełnie dla niej nietypowe. – Musisz już iść – powiedziała nagląco. – Dlaczego? Spodziewasz się kogoś? Mężczyzny? Jesteś z kimś związana? – Nie. – Zaczęła iść w stronę drzwi. Kłamanie nigdy dobrze jej nie szło i wiedziała, że nie minie wiele czasu,

a się zdradzi. – A więc? Nie jesteś z nikim związana, na nikogo nie czekasz, dlaczego więc nie chcesz się ze mną umówić na kolację? – Po prostu… sądzę, że to trochę niegrzeczne z twojej strony nachodzić mnie znienacka, a potem zapraszać na kolację… – Nie schlebia ci to? – Nie znam cię… – Kolacja to doskonała okazja, by to naprawić. – Dopiero teraz Cristiano zauważył, że panna Doni tak sprytnie manewrowała, że bezwiednie znalazł się tuż przy drzwiach, a jej drobna blada dłoń spoczywała już na klamce. Z niedowierzaniem patrzył, jak ją przekręca. Dosłownie pokazano mu drzwi! – Nie sądzę, ale dziękuję za propozycję. I… za roślinkę. Zaopiekuję się nią, choć nie mam ręki do kwiatów. – Ciekawe. Ja także nie. – Oparł się niezręcznie plecami o drzwi, nie pozwalając jej ich otworzyć. – Mamy już przynajmniej jedną cechę wspólną. – Sądzisz, że to dużo? – zapytała, nerwowo zerkając na drzwi. – Jak można tak wpadać do domów nieznajomych i zapraszać ich na obiad? Nie uważasz, że to dziwne? W końcu – pociągnęła łyk zimnej wody – nie znasz mnie od maleńkości. Dobry Boże, mogłabym być kimkolwiek! – Owszem – przyznał Cristiano rozsądnie – mogłabyś

być kimkolwiek. Morderczynią, psychopatką… – Posłał jej jeden ze swoich uwodzicielskich uśmiechów. – Albo mogłabyś chcieć mnie wykorzystać materialnie. Jednakże masz przecież referencje, znasz moją matkę, udzielałaś się charytatywnie. Nie wspominając już o tak gustownym mieszkaniu. – Rozejrzał się wokoło. – Morderczynie nie udzielają się charytatywnie, więc moje lęki zostały zażegnane. – W jego oczach igrało rozbawienie. Poczucie winy ścisnęło serce Bethany. Referencje? Znajomość z jego matką? Mieszkanie? – No i musisz przecież coś jeść. – Właściwie… nie lubię jadać na mieście. Wolę sama przygotowywać sobie posiłki. Tyle tu świeżych składników. – Dobrze. W takim razie przyjdę tutaj. – Ależ to niemożliwe. – Spojrzała w tę niebezpiecznie przystojną twarz. Jego spojrzenie wyrażało determinację i zaciekawienie. I wyzwanie. Pierwsza spuściła wzrok. – Dlaczego chcesz mnie zabrać na kolację? Czy twoja matka cię o to prosiła? – Nie, skąd to pytanie? – Cristiano zmarszczył brwi, przypomniawszy sobie o rozmowie podczas lunchu. – Moja matka nie wtrąca się w moje życie osobiste. – A może to był sprytny zabieg matki, która chciała ich z sobą poznać? Niewiele powiedziała o osobie, której miał doręczyć przesyłkę, ale słusznie zrobiła, bo jej pochwały z pewnością by go odstraszyły. Odsunął się

od drzwi i zbliżył do dziewczyny. Miała niesamowitą karnację i piękną skórę. Zupełnie inną od ognistych brunetek, z którymi do tej pory się spotykał. – Wszystkie matki mają wpływ na życie swoich dzieci – powiedziała Bethany bezwiednie, myśląc o własnej. Przysyłała jej żywność aż z Irlandii, obawiając się, by jej córka nie umarła tu z głodu. – Muszę cię ostrzec. Zwykle dostaję to, czego chcę – rzucił. Nie miał pojęcia, dlaczego ta młoda kobieta opiera się i jest niechętna czemuś tak niewinnemu jak kolacja we dwoje. Jakiekolwiek miała powody, te ogromne zielone oczy intrygowały go. Oczywiście, istniała możliwość, że dziewczyna jedynie odgrywa trudno dostępną, lecz szczerze w to wątpił. Na jej twarzy odbijała się gra emocji. Nie widział tak ekspresyjnej twarzy od… nie pamiętał od kiedy. – A chcesz kolacji. Ze mną. Zanim jutro wyjedziesz. – Nareszcie! – Posłał jej kolejny zwalający z nóg uśmiech. – A więc ustalone. Przyjadę po ciebie dzisiaj o ósmej. – Złapał ją z zaskoczenia, ujął jej dłoń i pocałował na pożegnanie gestem, który wydawał się tak rdzennie włoski, a który sprawił, że zadrżała. – Zdaje się, że tak. Ale muszę wrócić do domu wcześnie – zapowiedziała niespokojnie. – Musisz wrócić do domu przed północą, bo inaczej zmienisz się w żabę? – zaśmiał się. Bethany zaczerwieniła się. Naprawdę nie potrafiła stwierdzić, co ją skłoniło do przyjęcia zaproszenia –

jego determinacja i upór, czy też zainteresowanie, jakie w niej budził. Czuła ekscytację i strach, jakby się angażowała w fascynującą nieprzewidywalną przygodę. Kiedy Cristiano zniknął za drzwiami, Bethany drżała jak w gorączce i uśmiechała się do siebie. Dopiero kiedy zerknęła w lustro w korytarzu, dotarła do niej cała groza sytuacji. Natychmiast wykręciła numer Amy. Powstrzymała westchnięcie zniecierpliwienia, a w końcu prawdziwej frustracji, kiedy Amy, nie dopuszczając jej do głosu, zaczęła opowiadać, jak piękna jest Florencja i co widzieli, a czego jeszcze nie zdążyli, bo nie chciało im się wychodzić z łóżka. Bethany czekała, aż przyjaciółka będzie musiała zaczerpnąć tchu. – Mały problem po tej stronie – wyrzuciła z siebie. Powiewna sukienka nadal była na niej, stanowiąc dowód, że to wszystko jej się nie przyśniło. – O, Boże! Powiedz, że mieszkanie się nie spaliło! – Nie, wszystko jest na swoim miejscu. Ale był tu jeden gość… i zaraz ci opowiem… – Bethany starała się w miarę jasno opowiedzieć przyjaciółce o wszystkim, ale odrobinę się plątała, bo niewiarygodnie przystojny książę z bajki nadal stał jej przed oczami. Patrzył na nią wzrokiem kompletnie nieprzypominającym spojrzeń chłopców, którzy czasem odprowadzali ją do domu. Ten mężczyzna był seksowny, drapieżny i stanowił pokusę… Pokusę nie do odparcia.

– A więc idziesz z nim na kolację… O, Boże, pozwól mi pomyśleć… okej… Może to i lepiej. – Dlaczego? Pół godziny później Bethany powiesiła suknię na wieszaku. Myślała o tym, jak jedno kłamstwo pociąga za sobą kolejne. Catrina, ukochana i hołubiona chrześniaczka Amelii Doni, właścicielki apartamentu przebywającej na rejsie na drugiej półkuli, była w Londynie. Na odwyku. W wielkiej tajemnicy i w obawie, by rzecz się nie wydała przed matką chrzestną. Dlatego też prośba o sprawowanie opieki nad mieszkaniem została skierowana do Amy, wraz z usilną prośbą o zachowanie tajemnicy. Ale Amy, jak to Amy – miłość uderzyła jej do głowy i misja opieki nad mieszkaniem szybko zeszła na dalszy plan. Na szczęście na podorędziu była Bethany, samodzielna dziewczyna, na której można było polegać. Typ osoby, która lubi zaczytywać się włoskimi książkami w nocy i uważa, że trzy kieliszki wina wieczorem i przechadzka po włoskim mieście to wszystko, czego można zapragnąć na wakacjach. Bethany patrzyła na wiszącą sukienkę i zastanawiała się, gdzie się podziała panna Wcielony Rozsądek. Najodważniejszą rzeczą, jaką zrobiła od lat, było przymierzenie tej sukni. Zazwyczaj bowiem naprawdę lubiła zaszyć się z dobrą książką na większość wieczorów. Czasem tylko wprowadzała drobną zmianę i zaszywała się z dobrą książką oraz kubkiem gorącej

czekolady. Jednak teraz przyjęła zaproszenie od przystojnego, niewiarygodnie seksownego nieznajomego rzymskiego arystokraty. Co więcej, to miała być znajomość na jedną noc, i jeden jedyny raz będzie się zachowywała inaczej niż zwykle, jak kompletnie inna osoba – bajecznie bogata, chodząca na randki z niewiarygodnie bogatymi mężczyznami, jadająca w najdroższych restauracjach. Bo w sumie, czemu nie? Bethany pomoże w ten sposób Amy, bo nikt, a najmniej Catrina lecząca się w londyńskiej klinice, nie chciałby, żeby włoski multimilioner zaczął zadawać pytania i węszyć. Bethany zadrżała z radości i ekscytacji, po czym ruszyła do swojej walizki. Oczywiście nie zamierzała wkładać niczego, co należałoby do pani Doni. Nie była aż tak nieodpowiedzialna. Po prostu będzie się kilka godzin dobrze bawić. Nikomu nie stanie się krzywda.

ROZDZIAŁ DRUGI – A więc… Opowiedz mi coś o sobie. To pytanie było nieuniknione, jednak Bethany ścisnął strach. Po pierwszej fali euforii, jaka ogarnęła ją na myśl o tym, że przez jedną noc będzie się mogła stać kimś zupełnie innym, uzmysłowiła sobie z przerażeniem konsekwencje swojej decyzji. Spędzi kilka godzin z nieziemsko seksownym facetem i podczas tych kilku godzin będzie udawać i kłamać. Zdała sobie sprawę, że facet taki jak on – elegancki, o wyrafinowanym guście i książęcych manierach – w normalnych okolicznościach nigdy nawet nie spojrzałby na dziewczynę taką jak ona. W rzeczywistości w normalnych okolicznościach nigdy by się nie poznali. Bethany szukała w myślach czegoś, co byłoby enigmatyczne i nie skłaniałoby do drążenia tematu. W końcu wybąkała, że jest wolnym duchem. – Co przez to rozumiesz? – Cristiano spojrzał na nią z ciekawością. Dziewczyna go intrygowała i był tą randką podekscytowany, co nie zdarzyło mu się od bardzo dawna. Nie rozczarowała go, a wręcz przeciwnie. Kiedy drzwi windy się otworzyły i Amelia Doni ukazała się w całej okazałości, dosłownie zaparło mu dech

w piersiach. Z pewnością mogła sobie pozwolić na każdą biżuterię, jednak nie miała na sobie pereł, małej czarnej i szpilek – zestawu, który na pierwszą randkę wkładały aż do znudzenia z nim niemal wszystkie dziewczyny. Zamiast tego włożyła dżinsy podkreślające jej długie szczupłe nogi, seksowny czarny top i kaszmirowy szal. Mokasyny dopełniały całości, która była niesamowita. Purpurowy szal podkreślał zieleń jej oczu i fakt, że można było go zdjąć, był niezwykle seksowny. Cristianowi bardzo się to podobało. A to, że stawiała na wygodę i swobodny ubiór, świadczyło o tym, że jest pewna siebie i że nie zamierza się specjalnie starać, by mu zaimponować. – Co to znaczy? – Naturalne ciepło Bethany znalazło ujście w uśmiechu. Teraz, kiedy już rozmawiała, a nie paplała jak nastolatka, mogła się zacząć rozluźniać i czerpać przyjemność z całej tej gry. – Brzmi to, jakbyś całe życie przeżył w jakiejś bańce. – W bańce… – Cristiano spojrzał na nią z namysłem. – Zdaje się, że rzeczywiście żyłem pod kloszem. Kiedy pochodzisz z bogatego domu, to naturalne, że taki jest efekt. Oczekuje się po tobie takiego, a nie innego życia, postępowania… Bethany mogła sobie to zaledwie wyobrażać. – Na przykład? – Wiesz, o czym mówię. Konkretny styl życia, zamknięte środowisko, do którego przywykasz, bardziej lub mniej, od maleńkości. Konwenanse, do których

musisz się dostosować, czy ci się to podoba, czy nie. Przyjęcia, w których musisz uczestniczyć. Bethany pomyślała o tym, jak sama była wychowywana. Dom był zawsze pełen przyjaciół i rodziny, odwiedzających siostry chłopaków, do tego dwa psy i trzy koty – radosny chaos, w którym dorastała, do którego była przyzwyczajona. Dostosowanie się do czegokolwiek nie było mile widziane w jej rodzinie. – Ja jestem raczej buntowniczką – powiedziała szczerze. – Nigdy nie wychowywano mnie w ten sposób, bym spełniała cudze oczekiwania. – Może w twoim kraju jest trochę inaczej – odrzekł Cristiano. – Tutaj, we Włoszech, zawsze wiedziałem, jaka przyszłość mnie czeka. Wyszli z budynku w ciepły, lecz na szczęście nieupalny rzymski wieczór. – Tu musiało być trudne. – Trudne? Dlaczego? – Zadziwiało go, że jakakolwiek kobieta mogła pomyśleć czy zauważyć, że w jego życiu są też trudności. Nawet najbogatszym kobietom, z którymi się umawiał, imponowała jego władza i przywileje. Wiele by oddały, by móc za niego wyjść i pomnożyć w ten sposób swój majątek, a potem już zawsze żyć na wysokim poziomie. – Odkąd to jest trudno mieć świat u swoich stóp? – zapytał prowokująco. – Nikt nie ma świata u swoich stóp! – Bethany

roześmiała się, jakby rozmawiała z dzieckiem. Szli w kierunku limuzyny, którą kierowca zaparkował w jedynym wolnym miejscu na ulicy kilkaset metrów dalej. – Byłabyś zdziwiona – powiedział tonem, w którym kryło się przekonanie, że on, Cristiano De Angelis, dostaje w życiu dokładnie to, czego chce. Jego głos był tak seksowny, że Bethany zadrżała. – Myślisz, że masz świat u swoich stóp, bo wszyscy wokół ciebie tańczą, jak im zagrasz i nigdy nie kwestionują twojego zdania – wytknęła mu. – Sądzę, że w tym właśnie kryje się zguba związana z posiadaniem zbyt wielu pieniędzy. Teraz Cristiano był rozbawiony. – Zbyt wielu pieniędzy? Nie sądzę, bym kiedykolwiek przedtem słyszał to wyrażenie u kobiety. Skąd takie przemyślenia u tak młodej dziewczyny? – zastanowił się. Co za szczęście, że nie była to kolejna nudna potakująca mu kobieta. Ten wieczór zapowiadał się naprawdę ciekawie. Spojrzał na nią w taki sposób, że Bethany odgadła, o czym Cristiano myśli. – Z jakimi kobietami się zwykle umawiasz? – zapytała, starając się otwarcie mu nie przyglądać, wyraźnie jednak była zafascynowana egzotycznym dla niej człowiekiem kroczącym niespiesznie u jej boku. Cristiano przystanął i sięgnął po jeden z jej kasztanowych kędziorów. Miała włosy delikatne jak jedwab.

– Zawsze z brunetkami – szepnął. – Ale właśnie zacząłem się zastanawiać dlaczego. Czy to naturalna barwa? – Oczywiście, że tak – oburzyła się, udając zaangażowanie w rozmowę, podczas gdy jedyne, o czym mogła myśleć, to fakt, że przystojny Włoch dotyka jej włosów. Poczuła silny zapach wody kolońskiej, od którego zakręciło jej się w głowie. – Nie wszystkie kobiety mają kolor włosów z saszetki! – Ale większość. – Innymi słowy spotykasz się z brunetkami, które farbują włosy. Jej zielone oczy były teraz wielkie i błyszczały. Cristiano miał nieziemską ochotę pocałować ją już teraz. Nie walczyć dłużej z pożądaniem, które wypełniało całe jego ciało. To było do niego kompletnie niepodobne. Zawsze trzymał emocje – i pożądanie – na wodzy. Jak on wytrzyma cały wieczór? A może znacznie dłużej? Niechętnie puścił pukiel, nie chcąc dłużej narażać się na pokusę. – Mają też inne cechy charakterystyczne. Długie nogi. Harmonijne rysy twarzy. Odpowiednie pochodzenie. – Gdy wymienił ostatnią cechę, napotkał jej pytający wzrok. – To ważne – przyznał. – Życie jest wystarczająco stresujące i nie mam ochoty się zastanawiać, czy kobieta, z którą sypiam, jest bardziej zainteresowana moim kontem w banku niż moim towarzystwem.

Bethany na moment zrobiło się gorąco, lecz szybko uspokoiła wyrzut sumienia – jej na pewno nie chodziło o pieniądze. – Może jesteś trochę niepewny siebie. Cristiano spojrzał na nią ze zdumieniem. – Skąd! Brak pewności siebie nigdy nie był moim problemem – rzucił. – I, proszę, nie mów tylko, że zamierzasz przez cały wieczór przeprowadzać psychoanalizę mojej osoby. – Gdzie będziemy jeść? – Bethany zmieniła temat i kiedy podał nazwę lokalu słynnego w całym Rzymie z niebotycznych cen, szyku i sławnych osobistości, które tam bywają, Bethany ze zgrozą zerknęła na swój ubiór. Dżinsy i płaskie obcasy to jedno. Domyślała się, że oczy wszystkich zwrócone będą na towarzyszkę słynnego bogatego kawalera. A co, jeśli Cristiano zacznie ją komuś przedstawiać? Światek najwyższych kręgów arystokracji zwykle był dość wąski. Nawet w Rzymie. Cristiano również poszedł za jej wzrokiem. – Wyglądasz czarująco. – Nie na tyle, by pójść do takiej restauracji – zauważyła Bethany, która w duchu przeklinała samą siebie za przyjęcie zaproszenia. To się nie mogło udać. – Nie martw się. Bardzo dobrze się znamy z właścicielem. Gdybym mu powiedział, że przyjdę z kobietą ubraną w worek na ziemniaki, okiem by nie mrugnął. Lubię w ten sposób wystawiać ludzi na próbę. Bethany bynajmniej nie była rozbawiona.

– No wiesz! – oburzyła się. – To, że masz pewne przywileje, nie oznacza, że słuszne jest, by z nich korzystać i dostarczać sobie rozrywki kosztem innych. – Dlaczego? – Ważny jest szacunek do innych ludzi – powiedziała, powtarzając słowa, które często słyszała w domu, ona i jej siostry. Cristiano patrzył na nią, jakby na jego oczach Bethany zmieniała się w stworzenie z innej planety. Spłonęła rumieńcem. Kolejna rzecz, która nie przytrafiała się kobietom z jego sfery. – Dobra partia, a do tego z zasadami – szepnął, uśmiechając się pod nosem. Jego uśmiech sprawił, że serce zaczęło jej bić gwałtownie. – Podobasz mi się. Rzadko kiedy mam okazję poznać kobietę, która głośno mówi, jakim hołduje zasadom. – Prawdę mówiąc, kobiety, z którymi się umawiał, nie interesowały się niczym, co wykraczało poza ich orbitę. A ich zasady? Zmieniały się w zależności od sytuacji. – Nie jestem dobrą partią – sprostowała Bethany. – Nie? Jesteś właścicielką ogromnej luksusowej letniej rezydencji w centrum Rzymu. Udzielasz się charytatywnie. Masz znacznie mniej niż trzydzieści lat. Może cię rozczaruję, ale to oznacza, że ni mniej, ni więcej, tylko jesteś dobrą partią. Nawiasem mówiąc, skąd pochodzisz? – Och, z pewnością nie słyszałeś o tym miejscu. To niewielka miejscowość w Irlandii…

– Mała miejscowość, ale założę się, że stoi tam ogromna posiadłość licząca co najmniej kilkaset lat? – Owszem – bąknęła. Lata temu jej matka sprzątała w tej rezydencji, żeby mieć dla dzieci dodatek do pensji na święta. Bethany była tam tylko raz, ale na zawsze zapamiętała wijące się korytarze, pięknie utrzymany park i zdobienia na sufitach. – Masz włoskie pochodzenie? Po kim? Bethany nie dawała się zbić z tropu jego pytaniami. – Zawsze wypytujesz w ten sposób osoby, z którymi pierwszy raz umawiasz się na kolację? – Nie – przyznał. – Ale zwykle nie muszę także od nich wyciągać tego rodzaju informacji. Większość kobiet uwielbia opowiadać o sobie. – Chodzi ci o to, że starają ci się zaimponować. – Rzeczywiście. Usiłowałem być skromny, ale najwyraźniej tego rodzaju przedstawienia nie robią na tobie wrażenia. – Cristiano uśmiechnął się, pokazując białe zęby. – A ty? Nie próbujesz mi zaimponować? – szepnął. – Czemu miałabym to robić? – Poczucie zagrożenia ścisnęło jej serce. Cristiano ją pociągał jak żaden chłopiec czy mężczyzna do tej pory. Nie chodziło tylko o to, że spędzała wieczór z nieznajomym. Miała wrażenie, jakby jakaś siła pchała ją prosto w jego ramiona. – Ja dziko pragnę zaimponować tobie. – I dowiedzieć

się o tobie więcej, dodał w myślach. Dziwne, bo poznanie jej lepiej nie stanowiło jego celu, kiedy zapraszał ją na tę kolację. Sądził, że po prostu miło spędzi wieczór. I to wszystko. Wiedział, że na tym jednym wieczorze musi się skończyć. Ale ta dziewczyna intrygowała go i zaskakiwała. Wieczór jeszcze nie minął, a on już zaczynał żałować, że jutro wyjeżdża. Bethany widziała, że choć Cristiano wyraźnie z nią flirtował, nie naruszał jej prywatnej przestrzeni. Oparł się swobodnie o drzwi limuzyny, rozprostowując długie nogi. Nie zgodziłaby się spędzić z nim tego wieczoru, gdyby w jakikolwiek sposób dał jej do zrozumienia, że chce z nią spędzić również noc. Ale w całym jego zachowaniu było coś tak silnie erotycznego, że Bethany kręciło się w głowie. Na szczęście świadomość tego, że gdyby tylko Cristino wiedział, kim ona jest naprawdę, stałby się odpychający, trochę ją otrzeźwiła. – Moglibyśmy pójść piechotą – zaproponowała. – Rzym jest pełen ciekawych zakątków i niesamowitych widoków. A potem moglibyśmy wstąpić do jakiegoś zwykłego, miłego lokalu. Na przykład pizzerii. Tak się składa, że znam świetne miejsce niedaleko od Koloseum. – Jasne. Czemu nie? Nie jadłem w tej części miasta, odkąd skończyłem liceum. Chyba wiem, o którym lokalu mówisz. Biało-czerwone baldachimy na zewnątrz? W środku ciemno, na stolikach świece

w pustych butelkach po winie, styl lat sześćdziesiątych? Gruby właściciel z niesamowitymi wąsami? – Musiał trochę schudnąć – roześmiała się Bethany – ale tak, nadal ma ogromne wąsy. Chodziłeś tam? Z przyjaciółmi? – Zanim zaczęło się prawdziwe życie – westchnął Cristiano. – Co masz na myśli, mówiąc o prawdziwym życiu? – Uniwersytet, a następnie przejęcie funkcji po moim ojcu. Pizzerie nie pasują do spadkobiercy imperium i potomka rzymskiej arystokracji. – A więc teraz chodzisz jedynie do najdroższych restauracji. – Gdzie pizzy nigdy nie ma w menu. – Biedny Cristiano. – Bethany zaśmiała się i ich spojrzenia się spotkały. Widziała pożądanie w jego czarnych ogromnych oczach. – Tak, jestem skazany na życie bez pizzy – odrzekł, nie spuszczając z niej oczu. – Nic dziwnego, że mnie żałujesz. Dobra, zawrzyjmy układ. Pójdziemy na pizzę, ale darujemy sobie łazęgę po mieście. Enrico zarabia o wiele za dużo, żeby nic nie robić. – Kto to jest Enrico? – Szofer mojej matki. Nie mów tylko, że nie masz własnego w Londynie. – Kilku – odrzekła Bethany, mając na myśli niezliczoną ilość kierowców środków transportu publicznego, jakie kursowały między jej mieszkaniem

a uniwersytetem. – Dobrze. Kiedy Bethany wślizgnęła się na tylne siedzenie limuzyny, poczuła się jak księżniczka. Księżniczka, której ubrania nie pasowały do skórzanych foteli, szampana z truskawkami, który chłodził się w lodówce, i uprzejmego szofera. Z kieliszkiem szampana w dłoni patrzyła, jak ludzie z zewnątrz bezskutecznie próbują zajrzeć do środka, kto też tam jedzie. Gładziła skórzane obicie foteli i nie dziwiła się już, że ten mężczyzna miał wrażenie, że ma świat u swoich stóp. Na szczęście szybko udało im się znaleźć stolik, mimo że pizzeria była zatłoczona. Bethany zauważyła, że kobiety odprowadzają go wzrokiem, zapewne zastanawiając się, kim jest ten przystojniak i dlaczego właśnie ona ma szczęście spędzać z nim wieczór. Cristiano zdawał się tego wszystkiego nie zauważać. Skomentował tylko wystrój pizzerii, z niejakim zdumieniem stwierdzając, że właściciel nie zmienił w nim nic od dwóch dekad. Bethany nazwała go snobem. – Ja? Snobem? Cristiano tylko udawał, że się zdziwił. Śmiała się, gdy to powiedziała, a jej zielone oczy błyszczały. Ta dziewczyna z pewnością miała w zanadrzu jeszcze inne, bynajmniej nie pochlebne określenia jego osoby. – Tak, ty! – Kelner przyniósł im butelkę wina i Bethany opróżniła już jeden kieliszek. – Przychodzą tu tłumy, bo jedzenie jest pyszne, naturalne i niewyszukane. – I jadłoby się tu jeszcze lepiej, gdyby wystrój

wnętrza nie był taki przaśny. – Lubisz pałacowy wystrój i kłaniających się na każdym kroku kelnerów, ale to nie znaczy, że wszyscy podzielają twoje gusta. Tak się składa, że ja wolę takie miejsca… – Powiem ci w sekrecie, że chodzi mi wyłącznie o wystrój. Też nie lubię uniżoności kelnerów w drogich restauracjach i tego, że podają mikroskopijną porcję na ogromnym talerzu, ale do wszystkiego można się przyzwyczaić – wyznał. Bethany wiedziała, że Cristiano mówi szczerze. Rzeczywiście, chyba nie był snobem, po prostu nie był przyzwyczajony do jadania na ceracie. – Okej. Chodzisz czasem coś zjeść gdziekolwiek, gdzie nie jest drogo? – Masz na myśli te obrzydliwe fast foody, gdzie ludzie jedzą mięso w bułce, a sos ścieka im po twarzy? Nie. – A do kina? Cristiano zmarszczył brwi. – Ostatnio nie – przyznał, ze zdziwieniem konstatując, że upłynęły lata, odkąd ostatni raz był w kinie. Chyba na studiach. – Ale chodzisz do teatru? Do opery? – W porządku. – Uniósł ręce na znak poddania się. – Jestem strasznym snobem. Kelner przyniósł każdemu z nich spaghetti w półmiskach. I choć jedzenie było pyszne, a porcja ogromna, byli tak pochłonięci rozmową, że prawie nie

jedli. Kolacja trwała bardzo długo. Potem Cristiano zabrał Bethany na kawę i deser do jednej z pobliskich kawiarni. Śmiali się i żartowali. Cristiano od dawna nie bawił się tak dobrze. I od dawien dawna nie prowadził z nikim tak ożywczej i ciekawej rozmowy. Rozmawiali o wszystkim. Często Bethany miała zaskakująco odmienne zdanie niż on, ale zawsze popierała je argumentami. Nie mógł oderwać wzroku od tej pięknej dziewczyny i czuł, że narasta w nim pragnienie, by spędzić z nią noc. Jednak Bethany, choć Cristiano widział, że ją pociąga, trzymała się od niego na dystans. Nie był pewien, czy w ogóle będzie mógł ją choćby pocałować. Kiedy wyszli z kawiarni i stanęli przy murze, z którego rozpościerał się widok na pięknie oświetlone nocą miasto, Bethany przypomniała mu o czekającym na nich kierowcy. – A więc… – zaczął, zwracając się do niej i wpatrując w nią intensywnie. – Skończyliśmy rozmowę umożliwiającą dogłębne zbadanie naszych dusz? Możemy przejść do czegoś lżejszego? Albo, jeśli to nam się nie uda, może po prostu zrobimy krok dalej? – Jasne. Gdzie masz ochotę jeszcze się wybrać? Nie znam żadnych klubów w Rzymie. – I z pewnością nie starczyłoby mi forsy, żeby je poznać, nawet gdybym tu była bardzo długo, dodała w myślach. – Myślałem o odrobinę bardziej przytulnym miejscu. Moje mieszkanie jest o dziesięć minut drogi stąd.

Cristiano patrzył na nią w taki sposób, że nie pozostawiało to najmniejszych wątpliwości, do czego zmierza. Serce biło jej jak oszalałe. Romans na jedną noc. Jej siostry byłyby w szoku. Gdyby jej przyjaciele ją teraz zobaczyli, pomyśleliby, że porwał ją kosmita, przybrał jej fizjonomię, ale zachowuje się zupełnie inaczej niż znana im Bethany. Kiedy patrzyła mu w oczy, gdy wolno zbliżał wargi do jej warg, pomyślała, że obraz jej samej, jaki miała do tej pory, załamał się. Zachowywała się jak zupełnie inna kobieta. Była inną osobą, a mimo to czuła się bardziej naturalnie niż kiedykolwiek. Cristiano sprawił, że czuła się seksowna, pociągająca i zabawna. Gdy ich usta połączyły się w namiętnym pocałunku, położyła ręce na jego szerokich barkach, a potem wsunęła palce w jego kruczoczarne włosy. Jego wargi były tak zmysłowe, tak delikatne, a jednocześnie namiętne, że Bethany pomyślała o sobie i o nim w łóżku. To się musiało stać. Nie potrafiła z tym walczyć. Cristiano niechętnie odsunął się od niej odrobinę, przerywając pocałunek, po czym ujął jej dłonie. – Mogę powiedzieć Enricowi, żeby cię odwiózł do twojego mieszkania – powiedział, nie chcąc, by dziewczyna zrobiła coś, czego miałaby potem żałować. Prawdę mówiąc, nie wyglądało na to, by zdarzało jej się przespać z dopiero co poznanym facetem. – Byłbyś zły?

– Skąd. Potrzebowałbym tylko zimnego prysznica. Bethany oczyma wyobraźni zobaczyła go pod prysznicem. Jego potężne, muskularne ciało, piękna twarz, na którą padają krople wody, zamknięte oczy ocienione rzęsami. Trawiła ją taka gorączka, że wiedziała, że jeśli wygra walkę ze sobą i nic się między nimi nie zdarzy, nie zmruży oka, przez całą noc marząc o nim. Cristiano nakazał sobie spokój. Choć trawiło go pożądanie, pierwszy raz miał do czynienia z sytuacją, w której kobieta naprawdę zastanawiała się, czy spędzić z nim resztę nocy, czy nie. Inne co najwyżej udawały, że się zastanawiają – czuł to bardzo dobrze. Może to sprzeczne z jej zasadami? – Nie chcesz się wcześniej położyć? – zapytała prowokacyjnie, grając na zwłokę. Cristiano roześmiał się. – Nigdy się wcześnie nie kładę. Tak się składa, że potrzebuję bardzo mało snu. Bethany zaczerwieniła się. Oczyma wyobraźni widziała, jak kochają się całą noc, jak światło poranka zastaje ich na wielkim egipskim łożu pokrytym pościelą prosto z Egiptu. Działo się z nią coś dziwnego. W ciągu kilku godzin z niewinnej dziewczyny zmieniła się w pełną erotyzmu powabną kobietę i podobało jej się to. Zwłaszcza że to się działo pierwszy raz w jej życiu. Siedzieli już w limuzynie, gdy Bethany przerwała pełną napięcia ciszę.

– Jest tylko jedna mała sprawa… Cristiano czuł, jak serce zaczyna mu bić gwałtownie. Niepewność dosłownie go zabijała, a emocje odbierały mu dech. Czy sprawiało to subtelne piękno Irlandki, czy też to, że im lepiej ją poznawał, tym bardziej był nią zauroczony, tak czy inaczej, emocje, jakich doznawał, zadziwiały go. Nie sądził, że jest jeszcze zdolny do tak intensywnego przeżywania randki. – Zamieniam się w słuch. Ten wieczór zdawał się być pełen pierwszych razów. Pierwszy raz zabrał dziewczynę ze swojej sfery na randkę do takiego lokalu. Pierwszy raz tak zwyczajnie wsuwał spaghetti na pierwszej randce. I pierwszy raz serce waliło mu jak młotem z obawy, czy nie dostanie kosza. – Nie jestem… hmm… no wiesz… najbardziej doświadczoną kobietą na świecie. Cristiano pochylił się ku niej. – Nie bardzo rozumiem. – Czego nie rozumiesz? – Bethany była tak skrępowana, że niemal chowała się w swoim kącie limuzyny. – Nie rozumiem, co chcesz mi powiedzieć – przyznał. – To dlatego, że nie słuchasz uważnie. – Zawstydzenie sprawiało, że jej głos odrobinę drżał. – Okej. Wiem, że wyrobiłeś sobie określone zdanie na mój temat. – Zawahała się. Zastanowiła się przez chwilę, czy nie powiedzieć mu

całej prawdy. Od przebrania się w cudze ciuchy począwszy. Co by zrobił? Śmiałby się? Wybaczyłby jej? Nie. Byłby przerażony i niepewny, czy aby na pewno teraz Bethany mówi mu prawdę. Może chciała go wykorzystać? Okraść? Cały nastrój diabli by wzięli. Nie miała na to ochoty. Pragnęła go. Bethany wzięła głęboki oddech. Kawa na ławę. – Chodzi o to, że jestem dziewicą.

ROZDZIAŁ TRZECI „Jestem dziewicą”. Najprawdopodobniej jedyne prawdziwe zdanie, które padło tamtego wieczoru z jej ust. Amelia Doni vel Bethany Maguire zrobiła z niego kompletnego durnia. Cristiano zaparkował wypożyczonym w Limerick landroverem, spoglądając zimnym spojrzeniem na domek na końcu drogi pośród wzgórz. Wyglądał jak żywcem przeniesiony z pocztówki. Minęło pięć miesięcy, odkąd dziewczyna, którą poznał w Rzymie, zniknęła z jego mieszkania bez pożegnania, i pięć tygodni, odkąd dowiedział się, że wszystko, co mówiła, to stek kłamstw. Amelia Doni nie była piękną, młodą dziewczyną z rudymi lokami i zielonymi oczami, której towarzystwo oraz drobne złośliwostki okazały się dla niego tak uzależniające, że Cristiano pierwszy raz w życiu zachował się nieodpowiedzialnie i nie wrócił do pracy w Londynie. Oszalał do tego stopnia, że odwołał powrotny lot do Anglii i zabrał nowo poznaną dziewczynę na dwa tygodnie na Barbados. Amelia Doni, na którą przez przypadek wpadł na świątecznym przyjęciu w domu swojej matki, była blondynką po czterdziestce, która – jak zdołał wyłowić z potoku słów, którymi go zarzuciła – była na dalekim rejsie, gdyż dochodziła do siebie po

nieudanym romansie. Była typową dla swojej klasy bogatą panią mówiącą głównie o pieniądzach, nieruchomościach i podróżach. Cristiano po dwóch minutach rozmowy z nią nudził się jak mops. Tydzień zajęło mu zgłębienie całej sprawy i przy współpracy włoskiej pięknej chrześniaczki pani Doni wytropienie adresu, pod którym aktualnie znajdowała się Bethany Maguire. Kilka następnych tygodni tłumaczył sobie, że spotkanie z nią jest bezcelowe i że to zwykła oszustka. W końcu zdał sobie sprawę, że nie zazna spokoju, póki nie stanie z nią twarzą w twarz i nie da upustu wściekłości, która dosłownie zżerała go od środka. Nie miał pojęcia, na co liczył, w ten sposób ją zaskakując po kilku miesiącach niewidzenia się. To było zupełnie nie w jego stylu, zawsze trzymał emocje na wodzy i działał celowo. Ale też nigdy żadna kobieta nie potraktowała go w ten sposób – i nie chodzi tylko o to, że go oszukała – zostawiła go samego w łóżku i wyjechała bez słowa pożegnania. Przy wyłączonym silniku w samochodzie zaczynało się robić zimno, a blade styczniowe słońce lada chwila miało zniknąć za horyzontem. Było już szaro. Miał jeszcze czas, żeby wrócić do hotelu, coś zjeść, a następnie z samego rana lecieć do Londynu. Ale w ten sposób nigdy nie pozbędzie się owych dziwnych, toksycznych uczuć, które wypełniały go od kilku miesięcy.

Wysiadł z samochodu i zaczął iść w kierunku domu. Miejscowość wyglądała jak wyjęta z bajki dla dzieci. Zupełnie nie w jego guście. Przy przysadzistych domkach wzdłuż drogi były zagrody dla owiec. Niemal czekał na to, kiedy za zakrętem pojawi się kurza chatka. Dom na końcu drogi nie stanowił wyjątku. Drzewa w otaczającym go ogrodzie były pozbawione liści, jednak Cristiano potrafił sobie wyobrazić, jak tu wszystko wygląda latem. Jabłka wiszące na jabłoniach, członkowie rodziny Bethany rozmawiający z sąsiadami, oparci o niski kamienny murek, wszędzie klomby kwiatów, biegające psy. Jakoś go to nie wzruszało. Niemal jęknął, widząc to wszystko z bliska. Zignorował dzwonek i mocno załomotał w drzwi. Bethany wyjmowała właśnie z lodówki produkty do obiadu, który obiecała zrobić rodzicom. Przeklinała pod nosem, bo zostawiła wszystko na ostatnią chwilę. Spędziwszy ostatnie dwa lata w Londynie, zdążyła się już odzwyczaić od stylu życia w małej irlandzkiej miejscowości, w której dorastała. Wszyscy się tu znali. Ludzie przystawali i pozdrawiali się nawzajem. Gawędzili. O tej porze roku wspólne picie gorącej herbaty było ulubionym pretekstem do odwiedzin. Przez pierwsze miesiące, odkąd wróciła z Londynu, ciągle ktoś wpadał. Teraz było trochę lepiej, ale widać, że nawet dzisiaj trafił się sąsiad, który pewnie będzie obrażony, że Bethany nie ma czasu z nim posiedzieć nad herbatką i ciasteczkami.

Zastanowiła się, czy może udawać, że jej nie ma, schować się pod ladą kuchni i przeczekać, aż pole będzie wolne, ale doszła do wniosku, że niemal wszyscy we wsi wiedzą o akcji charytatywnej organizowanej przez jej rodziców i o tym, że jej tam nie ma z powodu złego samopoczucia tego poranka. Tak właśnie jest w tej wsi i zawsze było, pomyślała, z westchnieniem wspominając anonimowość w Londynie. Położyła warzywa na kuchennym blacie i pospieszyła otworzyć. Kiedy drzwi się otwarły i ujrzała mężczyznę stojącego w progu, osłupiała. Zimny lód ścisnął jej serce. Mrugnęła kilka razy, sądząc, że ma halucynacje, ale kiedy ponownie otworzyła oczy, przekonała się, że Cristiano De Angelis stał tam nadal i że nie było to szaleństwo jej wyobraźni. – Ty?! – dobyło się z jej zaciśniętego gardła. Ledwo rozpoznała w tym pisku swój własny głos. – Co ty tu robisz? Zachwiała się odrobinę. – Chyba nie zamierzasz zemdleć – stwierdził chłodno Cristiano, po czym otworzył sobie drzwi szerzej i wszedł do środka, mijając ją bez słowa. Bethany pod wpływem szoku chwilę łapała oddech. Jej oczy były ogromne i naprawdę wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć. Bardzo dobrze, pomyślał Cristiano. Bethany usłyszała, jak drzwi za nią zamykają się z trzaskiem. Próbowała zebrać myśli, lecz nadal była jak

w transie. – Cristiano – powiedziała w końcu. – Co za niespodzianka. Miała miękkie kolana. Tylko ściana, o którą się opierała, powstrzymywała ją przed upadkiem. – Życie jest ich pełne. Jak się przekonałem z pierwszej ręki – powiedział lodowatym tonem. – Co ty tu robisz? – powtórzyła, nie będąc w stanie wymyślić nic innego. – Och, przejeżdżałem tędy i postanowiłem, że wpadnę, Amelio… Ale ty nie nazywasz się Amelia, czyż nie, Bethany? – Słabo się czuję. Naprawdę. – Przyłożyła rękę do czoła i oddychała głęboko. – Chyba zwymiotuję. – Ależ nie krępuj się. Będę czekał dokładnie w tym samym miejscu, kiedy już dojdziesz do siebie. – Zbliżył się do niej. – Jak… jak mnie znalazłeś? – No, no. Czy to nie odrobinę niegrzeczne z twojej strony? Nie zaproponujesz mi nawet filiżanki kawy? Będziemy rozmawiać o starych dobrych czasach w korytarzu? – W jego głosie czaiła się groźba. Cristiano czuł, jak narasta w nim złość. Gratulował sobie jednak, że nie pokazuje jej po sobie otwarcie. – Po tym jak przebyłem tak długą drogę, żeby się z tobą zobaczyć? Bethany myślała gorączkowo, co zrobić, byle prędzej się go pozbyć. Rodzice mieli wrócić za godzinę.

Musiała go spławić do tego czasu. Musi się szybko otrząsnąć z szoku, dać mu tę cholerną kawę, przeprosić go i pożegnać jak najszybciej. Nie mogła, po prostu nie mogła pozwolić, żeby Cristiano spotkał się z jej rodzicami. Poczuła kolejną falę mdłości, ale pokonała ją i chrząknęła. – Okej. Przyniosę ci filiżankę kawy, ale jeśli przyszedłeś po to, żeby usłyszeć ode mnie przeprosiny, to oszczędzę ci wysiłku. Przepraszam. Zadowolony? – Daleko do tego, żebym był zadowolony. Zacznijmy od kawy, a potem utniemy sobie pogawędkę o wszystkim. Nawiasem mówiąc, wiesz, że podszywanie się pod innego człowieka to wykroczenie przeciwko prawu? Bethany zbladła i Cristiano posłał jej okrutny uśmiech. – Co jeszcze wyczyniałaś w mieszkaniu Amelii Doni? Poza przymierzaniem jej kreacji? Ile rzeczy wyniosłaś z jej mieszkania? Z tego, co pamiętam, w mieszkaniu było mnóstwo wartościowych przedmiotów. – Jak śmiesz? – Brzydko z mojej strony, prawda? Ale ja na twoim miejscu dwa razy bym się zastanowił, zanim oceniałbym moralność kogokolwiek. – Spodziewał się, że kiedy Bethany zobaczy go na progu swego domu, wpadnie w popłoch. Spodziewał się, że zajmie pozycję defensywną. Ale nie spodziewał się wywołać u niej

takiej paniki. Ale ta młoda kobieta nieustannie go zaskakiwała i zdecydowanie nie należało wierzyć żadnemu jej słowu czy zapewnieniu. Bethany czuła się jak mysz schwytana w pułapkę. Cristiano niemal dosłownie krążył wokół niej jak rozjuszony drapieżnik. Kiedy go opuszczała – co zresztą wynikało tylko z tchórzostwa – sądziła, że jest to ostateczne rozstanie. Ostatnie, czego się spodziewała, to że taki facet jak Cristiano De Angelis będzie próbował ją odnaleźć. Przypuszczała, że jego miłość własna i zraniona duma mu na to nie pozwolą. Nie miała pojęcia, jak zareaguje mężczyzna, widząc, że dziewczyna, która go porzuciła, przytyła o jakieś, nie przymierzając, sześć kilogramów. – Próbuję tylko powiedzieć, że nie jestem złodziejką. – Ciekawe, dlaczego trudno mi uwierzyć we wszystko, co masz do powiedzenia. Nie wiedziała, co odpowiedzieć i zapadła niezręczna cisza. Bethany zasłużyła na jego gniew i zamierzała dotrwać do końca rozmowy z uniesioną głową. Wtedy Cristiano odjedzie, a jej życie wróci do normalności. – Kawa… Zrobię ci filiżankę. Jeśli zechciałbyś poczekać w salonie. – Wskazała mu pokój drżącą ręką. – I spuścić cię z oka? Nie ma mowy. Skąd mam wiedzieć, czy znowu nie uciekniesz. Tym razem przez okno. Jesteś w tym niezła. Przeszła do kuchni, lecz nawet kiedy go nie widziała, była doskonale świadoma jego obecności. Stał tuż za

nią. Czuła jego zapach, wyczuwała gorąco jego ciała. Cristiano nie dawał jej nawet na chwilę odetchnąć. Wziąć się w garść. Trzęsącymi rękoma zaparzyła świeżej kawy i nalała mu do filiżanki. – Miły domek – powiedział lekkim tonem, który ani na moment jej nie zmylił. Nadal był wściekły. Może nawet bardziej niż wcześniej. Po prostu się z nią bawił jak kot z myszką. – Zabawne, ale mówiłaś, że mieszkasz w Londynie. – Mieszkałam. Podała mu kawę, a kiedy usiadł na sofie w salonie, zajęła miejsce naprzeciwko, jednak najdalej od niego, jak to tylko było możliwe. Mężczyzna mierzący ją zimnym spojrzeniem tylko z wyglądu przypominał tego czarującego, seksownego i zabawnego, którego poznała w Rzymie. Mężczyznę, któremu udało się sprawić, by postąpiła wbrew wszelkiemu rozsądkowi i by jedna noc zmieniła się w upojne dwa tygodnie na egzotycznej wyspie. Gdzieś z tyłu głowy kołatały jej się jego słowa, że podszywanie się pod kogoś to wykroczenie. Czy to była prawda? Nie mogła nawet myśleć o tym bez drżenia, więc wolała skoncentrować się na aktualnej sytuacji, choć była ona upokarzająca. Oczywiście zasłużyła sobie na to. Przez tamte dwa tygodnie na wyspie wiele razy chciała mu wyznać prawdę, ale ilekroć była o krok od zrobienia tego, tchórzyła. Nie chciała, by ich romans się skończył.

Zbywała śmiechem pytania Cristiana dotyczące jej życia – zapewne musiała mu się wydawać niezwykle tajemniczą osobą, prawda była jednak taka, że świetnie sobie radziła, stosując uniki i igrając z ogniem. Nie poznawała sama siebie. Sama przed sobą nie chciała się przyznać do prawdy, że Cristiano skradł jej serce i gdyby po dwóch tygodniach zaproponował jej kolejną noc na Barbados, a potem znowu kolejną, zgodziłaby się. Jednak kara, jaką za to wszystko otrzymała, była straszna. Cristiano tak głęboko zapadł w jej duszę, że od tamtych dwóch tygodni nie było dnia ani nocy, żeby o nim nie myślała, żeby za nim nie tęskniła. Świadomość, że nigdy nie będzie go mieć, rozdzierała jej serce. – Przestań patrzeć na mnie w ten sposób – szepnęła z odcieniem buntu w głosie. – Niby jak? Jak mam patrzeć na kłamczuchę, oszustkę i złodziejkę? – Powiedziałam ci, że nie ukradłam niczego Amelii Doni! – Ale mnie nieźle wykorzystałaś, co? Gdyby policzyć te wszystkie kolacje, ubrania, bilet pierwszej klasy na drugi koniec świata… – Nie rozumiesz… – W takim razie mnie oświeć. – Pochylił się do przodu i Bethany instynktownie się cofnęła. Jej wzrok spoczął na zegarze w salonie. Nerwowo zwilżyła suche wargi.

– Zamierzałam ci powiedzieć. – Piekło wybrukowane jest dobrymi intencjami – przytoczył stare powiedzenie lodowatym tonem. – Czy możesz mnie oświecić, w którym momencie zmieniłaś plany? Kiedy stwierdziłaś, że będzie o wiele zabawniej, jeśli skorzystasz z mojej hojności? Czy seks w zamian za pokrycie wszystkich wydatków nie jest sprzeczny z twoimi zasadami? – wycedził. – Nie bądź wulgarny! – Kiedy postanowiłaś wyjechać z Londynu? – Słucham? – Na jej twarzy odbiła się konfuzja. Do czego on zmierzał? Najwyraźniej chciał ją zapędzić w kozi róg, żeby nie miała czasu się bronić i wymyślić skutecznej strategii obronnej. – Londyn. Kiedy zdecydowałaś się go opuścić? Zostawić studia? Przylecieć do tej dziury? Doszłaś do wniosku, że Londyn jest za mały dla nas dwojga? Nie chciałaś wpaść na mnie na ulicy? Bethany pobladła, czując, że znowu zaczyna się wikłać. Nie mogła mu powiedzieć dlaczego. Jeśli sam się nie domyślił, nie było jeszcze za późno. – Jak… jak mnie znalazłeś, Cristiano? – Musiała się najpierw tego dowiedzieć, sprawdzić, ile wie. – I dlaczego w ogóle ci na tym zależało? Cristiano wzruszył ramionami. Każdy jego gest miał w sobie godność i dostojeństwo. Musiała przyznać, że Cristiano wściekły, zimny jak lód i oschły, nadal ją pociągał. Mężczyzna, który powiedział jej kiedyś, że

nigdy z żadną kobietą nie czuł się tak jak z nią, teraz nią pogardzał, a ona nadal czuła wobec niego pożądanie silniejsze niż wszystko, co do tej pory przeżyła. – Dobre pytanie. Nie zależało mi. Zostawiłaś mnie w środku nocy po dwóch tygodniach egzotycznych wakacji, ale jestem facetem, który radzi sobie z uszczerbkiem na własnej dumie. – Nie zamierzał jej schlebiać, wyznając, że wspomnienie o niej prześladowało go przez wszystkie te miesiące, że nie mógł się od niej uwolnić. Sam nie chciał się do tego przed sobą przyznać, ale objawy były oczywiste. Dekoncentrował się w pracy, nie interesowały go inne kobiety. Wolał tłumaczyć to sobie porażką, jaką odniósł w Rzymie. Tylko głupiec wskoczyłby drugi raz do tego samej wody, po tym, jak został zaatakowany przez rekina. Lepiej, żeby Bethany sądziła, że o wściekłość przyprawiło go jedynie jej oszustwo. Ostatnie, czego potrzebował, to litość. Od jakiejkolwiek kobiety. Zwłaszcza od niej. Poza tym był niemal pewien, że gdyby nie wytrąciło go z równowagi odkrycie jej oszustwa, w ciągu kilku miesięcy by o niej zapomniał. – Łatwo przyszło, łatwo poszło – podsumował. – Ale jest różnica pomiędzy tym, że jakaś kobieta wystawia mnie do wiatru, a tym, że robi ze mnie durnia. Cóż Bethany mogła na to odpowiedzieć? Najwyraźniej jej przeprosiny mu nie wystarczały. Nagle przyszło jej na myśl, że może Cristiano nie przyjechał tu po to, by uzyskać od niej wyjaśnienia, lecz by

odzyskać pieniądze, jakie na nią wydał. Tak, płacił za posiłki i za garderobę. Gdyby wzięła na Barbados swoje własne ubrania, Cristiano wszystkiego by się domyślił. Więc powiedziała mu, że w całym tym pośpiechu wzięła tylko kilka rzeczy i Cristiano zaproponował jej na Barbados zakupy. Miała wyrzuty sumienia, że w ten sposób go wykorzystuje, z drugiej jednak strony wiedziała, że to dla niego niewielki wydatek. Oczywiście, gdy tylko wróciła do Londynu, zapakowała wszystkie te rzeczy do torby i oddała na cele charytatywne, bo poczucie winy nie pozwoliłoby jej ich używać. Ale Cristiano i tak nigdy by w to nie uwierzył. Seks w zamian za pokrycie wszystkich wydatków – brzmiało jej w głowie. – Tak się składa, że wpadłem na prawdziwą Amelię Doni – ciągnął Cristiano. – Wyobraź sobie moje zdziwienie, kiedy mi ją przedstawiono w domu mojej matki. – Co jej powiedziałeś? – Bethany natychmiast pomyślała o Amy i jej przyjaciółce, która była na najlepszej drodze, by wyzdrowieć. – Nic. Rzecz jasna. Nie tłumaczę się przed nikim. Ale moi ludzie zbadali sprawę i wszystkiego się dowiedzieli. – Twoi ludzie? – Zdziwiłabyś się, jak potrafią być skuteczni. Prawdziwi łowcy głów. – Amy poprosiła mnie, żebym zaopiekowała się mieszkaniem – wyjaśniała mu Bethany. – Catrina

poprosiła ją, bo była w Londynie… – W ośrodku odwykowym. Tak, wiem. – Nie chciała, żeby jej matka chrzestna się o tym dowiedziała. Słuchaj, nikomu nie stała się krzywda. – Naprawdę sądzisz, że troszczę się o losy jakiejś panienki z problemami? – warknął urażony, że Bethany tak gładko przechodzi nad tym, co zrobiła jemu. – Nie, ale próbuję ci tylko powiedzieć, że… no cóż… – Przejdźmy do sedna. Dlaczego mi nie powiedziałaś, kim jesteś, kiedy zjawiłem się w mieszkaniu? Jej kłamstwo urosło w jego głowie do niebotycznych rozmiarów i kiedy myślał o tym, jak łatwo dał się przez nią nabrać, czuł wściekłość. Był jak nastolatek, któremu królowa balu wmówiła, że jest dla niej całym światem, podczas gdy za jego plecami spotykała się z setkami innych chłopców. – Zastałeś mnie w złym momencie – szepnęła Bethany żałośnie. – Rzecz w tym, że ja… – urwała bezradnie. – Pozwól, że ci pomogę. Udawałaś wielką damę? W pożyczonych ciuchach? Odgrywałaś przedstawienie? – Nie rób tego! – Czego mam nie robić? Ach tak, zapomniałem, że masz problem z mówieniem prawdy. – Wałęsałam się po mieście na słońcu, a potem wróciłam do mieszkania, zrobiłam sobie kąpiel i pomyślałam, że mogłoby być zabawnie przymierzyć kilka sukienek z garderoby. Nigdy nie miałam na sobie nic drogiego. Coś mnie podkusiło. Nigdy nie zrobiłeś

czegoś, czego nie powinieneś? – Może to dziwne, ale potrafię rozróżnić dobro od zła! – Wtedy nie wydawało mi się to niczym złym! – niemal krzyknęła Bethany. Czy naprawdę tak trudno było ją zrozumieć? – Nie spodziewałam się, że ktoś przyjdzie – dodała usprawiedliwiająco. – A ty się wprosiłeś… – Nawet nie próbuj zwalać części winy na mnie! – Nie robię tego! – zaprzeczyła Bethany gwałtownie. O rany, ta rozmowa szła coraz gorzej, a jej rodzice lada chwila przyjdą. Bethany nerwowo zerknęła na zegarek. – Wybierasz się gdzieś? – warknął Cristiano, bacznie ją obserwując. – Kolejna gorąca randka z nowym facetem, który ma cię za kogoś zupełnie innego? Bethany zignorowała jego zjadliwy komentarz. – Słuchaj, próbuję ci tylko wyjaśnić. Nie chciałam wsypać koleżanki. Nie powinnam była być w tych ciuchach, w ogóle nie powinnam była znaleźć się w tym mieszkaniu! – A więc to dlatego, że jesteś taką altruistką i z troski o innych przez dwa tygodnie udawałaś przede mną kogoś innego… – Nie miałam pojęcia, że tak się to wszystko skończy – usiłowała się bronić Bethany. – To znaczy, w łóżku? – Tak. – Ale w żadnym momencie w ciągu tych dwóch

tygodni nie przyszło ci do głowy, że mam prawo znać tożsamość osoby, z którą dzielę łóżko i mieszkanie? – Przepraszam… Miałeś do tego prawo. Po prostu bałam się, że… – Że możesz raz na zawsze stracić coś, w czym dopiero co zasmakowałaś? Życie na wysokim poziomie? – Nie! Ja taka nie jestem! – Może jestem uprzedzony, ale ciężko mi w to uwierzyć – żachnął się, coraz bardziej zły. Bethany ze zgrozą spojrzała na jego filiżankę. Minęło już czterdzieści minut, a on upił zaledwie kilka łyków. Jej ręce drżały z emocji. Chciało jej się płakać. – Dlaczego nie powiedziałaś mi prawdy, gdy wakacje dobiegły końca? Gdy mnie już do cna wykorzystałaś? Po co ta cała scena zniknięcia? Bethany otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz szybko z powrotem je zamknęła. Jak mogła mu powiedzieć, że wyznałaby mu wszystko, gdyby rzeczywiście ten romans nic dla niej nie znaczył? Gdyby była w stanie potraktować tę sprawę jak rozrywkę, dobrą zabawę, powiedziałaby mu o wszystkim, ponieważ jego reakcja nie mogłaby jej dotknąć. Ale ona zakochała się w nim jak smarkula i strasznie się bała odrzucenia i gniewu Cristiana. Więc postanowiła uciec. Dosłownie. Tuż po powrocie do Rzymu poszli na kolację i Cristiano, gładząc jej dłoń spoczywającą na stoliku, mówił, że chce się z nią spotykać w Londynie. Żartował nawet, że

ją tam odnajdzie, nawet jeśli ona nie będzie tego chciała. Tej samej nocy Bethany spakowała rzeczy i tuż przed północą wybyła. Nie zostawiła mu nawet kartki. Cristiano czuł, jak w obliczu jej milczenia, narasta w nim gniew. – Powiedz mi w takim razie, pytam z ciekawości. Ile w tym całym udawaniu było ciebie? Wszystko było udawane? – Byłam sobą. Nie udawałam kogoś innego. – Ach, a więc jesteś kłamliwa z natury? Bo nieźle ci szło, a wszystko, co mi powiedziałaś, to wierutne kłamstwa. A więc na serio jesteś słodką, niewinną, bezpretensjonalną dziewczyną, z poczuciem humoru? Trudno mi w to uwierzyć… – Och, ta rozmowa zmierza donikąd. – To był koszmar. Bethany przez myśl nie przeszło, że Cristiano wytropi ją w tym przez wszystkich zapomnianym zakątku Europy. Miała już dosyć tych wszystkich kłamstw i nie mogła się z tego wyplątać. Łzy miała tuż tuż pod powiekami, jednak walczyła ze sobą, by się nie rozpłakać. Na domiar złego jej rodzice… Zaraz tu będą. – Dlaczego ciągle patrzysz na zegarek? – zapytał nagle Cristiano. – Robisz to czwarty raz w przeciągu kwadransa. Cristiano zastanowił się, czy aby sugerując wcześniej, że Bethany ma umówioną schadzkę, nie odgadł prawdy. Po kobietach, zwłaszcza pięknych, można się było wszystkiego spodziewać. Cristiano z wściekłością

wyobraził sobie jakiegoś miejscowego lowelasa, który pewnie już czekał na rudowłosą piękność i w przeciwieństwie do niego – śmiesznego, żałosnego milionera, który dostał jedynie mieszankę gry aktorskiej i kłamstw – miał to szczęście, że znał Bethany taką, jaką jest. – Naprawdę? Nie zdawałam sobie z tego sprawy. – Cristiano wzdrygnął się. Bethany znowu kłamała. Czym on sobie zasłużył na takie traktowanie? – Czyżby? – warknął, wstając i idąc do kuchni. Wskazał na rozłożone na stole warzywa i paczki. – A dla kogo to jedzenie? Zabawiasz się tutaj, co? Czy to dla niego rzuciłaś studia i tu utknęłaś? Czy on wie o nas? Cristiano czuł, że złość sprawia, że zaczyna widzieć na czerwono. Przed jego oczyma przewijały się nader dosadne obrazki Bethany w łóżku z innym facetem, którego całowała i pieściła tak jak jego na Barbados. – O czym ty mówisz? Bethany patrzyła na niego z przerażeniem. W jego głosie była taka złość, że przez chwilę zastanawiała się, czy nie dyktowała jej zazdrość. To przecież niemożliwe, pomyślała natychmiast. Cristiano najwyraźniej nią pogardzał, nie mógł być o nią zazdrosny. – Ciekawe, co twój chłopak powiedziałby o kobiecie, która miewa przygody z bogatymi nieznajomymi… A może podzieliłaś się z nim doświadczeniem, jakie zyskałaś w moim łóżku? Chyba że twoja satysfakcja

w łóżku i pożądanie wobec mnie też były udawane – wyrzucał z siebie. – A może opowiedziałaś mu o wszystkim, ze szczegółami, i razem śmialiście się z mojej naiwności? Zwykle daleki od kompleksów w relacjach damskomęskich, jeśli chodziło o Bethany, Cristiano niczego nie był pewien. – Nie bądź śmieszny! Twarz Bethany poczerwieniała ze złości na jego oskarżenia. Były absurdalne i pozbawione choćby cienia zasadności. Gdy się poznali, była dziewicą, lecz w trakcie tych dwóch tygodni Cristiano sprawił, że namiętność pozbawiła ją zahamowań. Poznawała jego ciało, centymetr po centymetrze. I choć nikt nigdy nie wywołał w niej pożądania ani namiętności, nie miała cienia wątpliwości, że to, co do niego czuje, wykracza daleko poza sferę seksualną. – Ja? Śmieszny? Dlaczego rzuciłaś studia i tu przyjechałaś, jeśli nie dla faceta? Na chwilę zapadła między nimi niezręczna cisza. – Nie wszystko, co robi kobieta, musi być ze względu na faceta – odpowiedziała cicho. – Słuchaj, jeśli już musisz wiedzieć: obiecałam rodzicom, że coś dla nich ugotuję. Niedługo wracają. Jestem pewna, że nie chciałbyś, by cię tu zastali. Cristianowi nawet nie drgnęła powieka i nie ruszył się z miejsca. Nie miała pojęcia, czy uwierzył w choć jedno słowo, jakie dzisiaj padło z jej ust. Tak czy inaczej, to

już nie miało znaczenia, ponieważ rozległ się odgłos otwieranych drzwi. – Kochanie! Jesteśmy!

ROZDZIAŁ CZWARTY Przez kilka sekund Bethany zastanawiała się gorączkowo, czy nie mogłaby gdzieś Cristiana ukryć. Wepchnąć go do szafy albo szybko wyprowadzić tylnym wyjściem do ogrodu i zamknąć w garażu. Ale Cristiano wstał, posłał jej groźne spojrzenie mówiące „nawet o tym nie myśl” i już wiedziała, że to się nie może udać. Jej matka już z korytarza opowiadała o aukcji na rzecz sierot w Afryce i o tym, że pada śnieg i jest zimno. Dopiero w progu salonu urwała w pół zdania. Bethany nie miała żadnych wątpliwości dlaczego. – Mamo… Tato… – Odwróciła się, a Cristiano przeszedł obok niej z gracją dzikiego kota. A więc przynajmniej w tym jednym nie kłamała, pomyślał Cristiano, wyciągając rękę najpierw do jej matki, potem ojca. Nie miał pojęcia, czemu w takim razie zwyczajnie nie powiedziała mu, że niedługo wrócą jej rodzice. W czym cały problem? Na pierwszy rzut oka zwyczajni, sympatyczni ludzi po pięćdziesiątce. Prawdę mówiąc, zupełnie nie wyglądali na rodziców oszustki i kłamczuchy. – Jestem… – Wiemy, kim jesteś, synu, i cieszę się, że nareszcie mogę cię poznać. Czyż nie, Eileen? Ona też się cieszy –

powiedział John Maguire i zerknął na matkę Bethany, która nie wiedzieć czemu, miała łzy w oczach. – Powie ci to sama, jak tylko przestanie się na ciebie gapić jak sroka w gnat. – John poklepał Cristiana przyjaźnie po ramieniu. – Poza tym rzadko w tych stronach można zobaczyć, hmm… Włocha. To zaczynało być naprawdę ciekawe. A więc Bethany opowiedziała o nim rodzicom? Sprawiali wrażenie, jakby go dobrze znali z opowieści. Wreszcie matka Bethany odzyskała głos. – Kochanie, mówiłaś, że Cristiano jest zabójczy, ale nie wspominałaś, że jest takim dżentelmenem! – Zabójczy? – Cristiano rzucił Bethany spojrzenie, które jej rodzicom mogło się wydawać niewinne, ale ona widziała, że kryło się w nim tyle pytań, że zrobiło jej się gorąco. Co on musiał sobie myśleć? Jej matka czerwieniła się jak nastolatka i zwracała się do niego, jakby był jej odnalezionym po latach synem. – Obawiam się, że nie zdążyłam zabrać się za obiad – próbowała odwrócić uwagę wszystkich od Cristiana. Jej rodzice natychmiast zasypali ją gradem „nieważne”, „doskonale rozumiemy” i tak dalej. – Powinnaś była do nas zadzwonić, kochanie. – Eileen wygładziła beżową spódnicę i jeszcze raz nieśmiało zerknęła na Cristiana. – Wrócilibyśmy szybciej – paplała. – Ależ, co ja mówię! – zreflektowała się i zachichotała. – Wy na pewno macie sobie mnóstwo do powiedzenia. Bethany, zostań tu z Cristianem… jakież to

piękne imię… albo zabierz Cristiana do bawialni… Nikt wam tam nie będzie przeszkadzał. John, kochanie, czy mógłbyś napalić w kominku dla naszych gołąbków? I… – Dobry pomysł – podchwycił John. – I nie martw się o jedzenie, Beth. Zaraz coś z mamą przyszykujemy. – John zwrócił się do Cristiana poufale. – Mówiłem tyle razy tej młodej damie… – Tato! Proszę. Jestem pewna, że Cristiano nie chce słuchać tych nudnych historii… – Nudnych historii? Powiem ci, John, że co do twojej córki jedno jest pewne: słowo nuda zupełnie do niej nie pasuje. Nieprawdaż, Bethany? – Jego głos był miękki jak jedwab, ale równocześnie ostry jak nóż przecinający papier. A może tylko jej się tak wydawało? – Przejdziemy do bawialni. Przy obiedzie… – zająknęła się. – Będziemy mogli lepiej się poznać! – Jej ojciec dosłownie promieniał. Bethany posłała mu słaby uśmiech. – A ja przygotuję nam wszystkim coś do jedzenia – świergotała mama. – Jednak – zerknęła na Cristiana – nie spodziewaj się niczego niezwykłego, młody człowieku. To będzie zwykły obiad, nic specjalnego. Cristiano natychmiast zaproponował, że weźmie ich wszystkich na kolację do hotelu, czym zyskał sobie dodatkowe punkty. Rodzice powiedzieli jednak, że za oknem jest straszna śnieżyca i że lepiej dzisiaj zostać w domu.

– W takim razie nie mógłbym marzyć o czymś lepszym niż prosty posiłek. Córka na pewno wam mówiła, że jestem człowiekiem o niezbyt wyrafinowanych upodobaniach. John poklepał go przyjaźnie po plecach. – Zdaje się, że kiedy podejmuje się takie ryzyko jak wy, chłopaki, takie rzeczy przestają być ważne, co? Byle zaspokoić głód. Bethany zapadła się w sobie. Czy mogło być jeszcze gorzej? Cristiano uśmiechnął się do Johna, nic nie odpowiadając. Póki nie poznał tej kobiety, jego życie upływało spokojnie. Praca. Kobiety. Wszystko na swoim miejscu. Zawsze wierzył, że dzięki kontrolowaniu swojego otoczenia i panowaniu nad emocjami jest w stanie poradzić sobie z każdą niespodzianką, którą przyniesie mu los. Nigdy nie miał okazji zweryfikować swoich przekonań. Aż do tej pory. Miał wrażenie, że stąpa po ruchomych piaskach. Ryzyko? Jasne, że je podejmował w pracy, ale z jakichś powodów był przekonany, że ojciec Bethany zupełnie nie mówi o ryzyku związanym z finansami i giełdą. A więc o czym, do diabła, mówił? Obrócił się do Bethany, która chrząknęła zażenowana. Powinien być na nią w tej chwili jeszcze bardziej wściekły. Jednak kiedy na nią spojrzał, jedyne o czym mógł myśleć, to jak pięknie w tej chwili wygląda. Rude włosy opadały jej na ramiona i choć była zawstydzona,

spojrzenie miała dumne i harde. Zawsze miała uniesioną głowę – dosłownie i w przenośni. I choć w tej sytuacji powinno go to złościć, nie mógł jej nie podziwiać. Na jej twarzy malowały się różne emocje, przede wszystkim zaś upór i determinacja. Dopiero teraz zauważył, że przez ten okres niewidzenia się jeszcze bardziej wypiękniała. Doprawdy wiele kobiet z arystokratycznych kręgów pozazdrościłoby jej klasy. Bethany nie miała o tym pojęcia, ale tam na Barbados Cristiano również zachowywał się jak inny człowiek. Pierwszy raz w życiu zdarzyło mu się tak głęboko przeżywać wzajemną bliskość, intymność, seks. Pierwszy raz pozwolił, by wszelkie granice, jakie sobie do tej pory wyznaczał w obcowaniu z kobietami, przestały go dotyczyć. Nie był pewien, jak udało się to osiągnąć dziewczynie, o której sądził, że nazywa się Amelia Doni, ale kiedy już się to stało, nie miał najmniejszej ochoty się z nią rozstawać. Kiedy wrócili do Rzymu, kompletnie nie był przygotowany na jej zniknięcie z jego życia. Teraz, kiedy ją znowu ujrzał i z nią rozmawiał, boleśnie przypominał sobie, dlaczego tak bardzo jej pragnął. Gdy tylko uprzytomnił sobie, o czym myśli, miał ochotę kopnąć się w kostkę. Co się z nim dzieje, co diabła? Straszny niepokój ogarnął jego serce i nie chciał go już opuścić. O co w tym wszystkim chodzi? W co ona go wplątała? I jak on mógł dać się jej w ten sposób omotać wokół palca? Stoi tu jak baran

i podziwia jej piękność. W takiej chwili. Bez słowa poszedł za nią po schodach. Weszli do dużego pokoju, w którym stał fortepian i biblioteka. Było w nim mnóstwo zdjęć rodzinnych. Ten dom coraz bardziej mu się podobał. Był stosunkowo duży i było w nim jakieś rodzinne ciepło. Kiedy już zamknęły się za nimi drzwi, zapadło pełne napięcia milczenie. Bethany usiadła na sofie. Najwyraźniej nie wiedziała, od czego zacząć. – Muszę ci powiedzieć jedną czy dwie rzeczy, zanim mama i ojciec poproszą nas na dół na kolację – powiedziała Bethany. Cristiano nie usiadł. Stanął pod oknem i patrzył na nią chłodno. – Przede wszystkim, jeśli można, czy możesz mi wyjaśnić, skąd twoi rodzice wiedzą, kim jestem? – Powiedziałam im o tobie. – Ach tak. A co dokładnie im powiedziałaś? Naprawdę chętnie bym się dowiedział. – Jego wzrok krążył spokojnie od jej zaróżowionej twarzy przez jej jakby odrobinę większe niż wcześniej piersi, aż po skrzyżowane długie nogi. Nawet kiedy były ukryte pod dżinsami, widać było, że są zdumiewająco długie i zgrabne. Poza tym Cristiano miał dobrą pamięć. Wiedział, jakie ciało kryje się pod tym luźnym pulowerem. – Powiedziałam im, że… poznaliśmy się… we Włoszech.

– A więc wiedzą, że byłaś we Włoszech. Obiecujący początek. Wiedzieli, że masz się opiekować mieszkaniem obrzydliwie bogatej Włoszki, pod którą postanowiłaś się podszyć? – Jasne, że wiedzieli, że mam się opiekować mieszkaniem! – Daruj sobie obłudne oburzenie, Bethany. Nie jest ci z nim do twarzy. A więc zakładam, że nie zająknęłaś się o tym, jaki teatr odegrałaś jako panna Amelia Doni? Bethany czuła, jak pocą jej się dłonie. – Nie – przyznała. – Tak też sądziłem. Wątpię, by twoi rodzice uznali tę historię za zabawną anegdotę. A więc co dokładnie im o mnie powiedziałaś? – Jasne. Już do tego przechodzę. – Bethany chrząknęła nerwowo. – Wiem, że dziwisz się, że w ogóle o tobie wspomniałam, biorąc pod uwagę, jak skończyła się ta historia. – Łagodnie to ujmujesz, nie sądzisz? Wiedziała, że tym sarkastycznym tonem Cristiano maskuje zdenerwowanie. – To bardzo dobrzy ludzie. Mocno wierzą w silne uczucia w relacjach… – Najwyraźniej tego po nich nie odziedziczyłaś. – Nie zamierzasz mi tego ułatwiać, co? – A dlaczego miałbym? – Nie sądzę, by to był dobry moment na kłótnie. – Jej wzrok powędrował na drzwi. Wiedziała, że rodzice

potrafili być niezmiernie dyskretni i że choćby pożerała ich ciekawość, dadzą jej czas na spokojną rozmowę z Cristianem. Słabo jej się robiło, gdy myślała o tym, jak wszystkich oszukała i okłamała. – Słuchaj, powiedziałam im, że byłeś w Afryce. – Co takiego? W Afryce? – Cristiano aż podskoczył. – Bethany, zdążyłem się już domyślić, że jesteś kompulsywną kłamczuchą, ale po co, do cholery, wysłałaś mnie do Afryki? – Chodziło o to, żebyś mógł zniknąć – tłumaczyła niejasno Bethany, czując, że pęka jej głowa. Nie była w stanie, po prostu nie była w stanie mu tego powiedzieć. – Żebym. Mógł. Zniknąć. Bethany, nic z tego nie rozumiem. A ty chyba wcale nie chcesz mi niczego wyjaśnić. – Jego złość zmieniła się w zniechęcenie. – Jedno jest pewne, jeśli nie możesz się powstrzymać od kłamania, chyba powinnaś zasięgnąć porady specjalisty. – Cristiano skierował się w stronę drzwi. Bethany mogłaby pozwolić mu odejść. Co jednak powiedzieliby jej rodzice? Jak by im to wytłumaczyła? Zresztą, to akurat było mniej ważne. Teraz, kiedy go znowu ujrzała, nie zniosłaby myśli, że miałaby go już nigdy więcej nie zobaczyć. – Zaczekaj. – Chwyciła go za ręce i zatrzymała, stając z nim twarzą w twarz. – Powiedziałam im, że jesteś w Afryce Środkowej i angażujesz się tam w misje charytatywne w przerwach od swojej normalnej pracy.

Mogłam im powiedzieć, że jesteś w Nowym Jorku, w Nowej Zelandii czy gdziekolwiek, ale to tylko jeszcze bardziej skomplikowałoby sprawy. – Zaczerpnęła tchu. Powiedzenie mu prawdy przychodziło jej z wielkim trudem. Nie patrzyła mu w twarz. Nie zniosłaby jego spojrzenia. – Gdybyś był, dajmy na to, w Kongo czy w Stanach, nasz związek mógłby dalej trwać. Zaręczona para znalazłaby sposób, by mieć z sobą kontakt. – Zaręczona para? Bethany skinęła głową i wyciągnęła rękę, pokazując mu skromny i nierzucający się w oczy pierścionek zaręczynowy. – Rzecz jasna, nie jest prawdziwy, ale chciałam pokazać coś rodzicom. Cristiano patrzył na nią bardziej zdumiony niż kiedykolwiek w życiu. W jego oczach pojawiła się niepewność, jakby strach. – Myślisz, że jestem wariatką, co? – Wariatką? Mało powiedziane. – Dobra. Wysłuchaj mnie do końca. – Usłyszała kroki rodziców na schodach i ze strachu żołądek podszedł jej do gardła. Teraz albo nigdy. – Musiałam sprzedać im te niewinne kłamstwa… Cristiano nie wierzył własnym uszom. – Niewinne kłamstwa? Proszę, zrób coś dla mnie i zdefiniuj duże kłamstwo! – Bo, jak mówiłam, rodzice są dość konserwatywni i byliby srogo rozczarowani, gdyby wiedzieli, że ich

córka miała romans trwający dwa tygodnie z facetem z zagranicy, po czym przyjechała do domu, spodziewając się dziecka.

ROZDZIAŁ PIĄTY Cristiano dopiero teraz zrozumiał, co to znaczy być w szoku. Patrzył na nią w osłupieniu i czuł, jak z jego twarzy odpływają wszystkie kolory. Bethany pomyślała, że Cristiano wygląda jak człowiek, który właśnie wyskoczył z samolotu i uświadomił sobie, że zapomniał spadochronu. Rozumiała jego szok. Z beztroskiego singla stał się nagle – bez swojej wiedzy – zaręczonym mężczyzną, któremu za kilka miesięcy urodzi się dziecko. A wszystko to w przeciągu kilku godzin. Co gorsza, przypadek związywał Cristiana z kobietą, którą postrzegał jako oszustkę i kłamczuchę. Czy mogło być gorzej? W tym momencie zjawili się rodzice, prosząc ich do jadalni na kolację. Bethany odczuła ulgę. Zwykle nie znosiła opowiadań rodziców o jej dzieciństwie. Doskonale wiedziała, że zasypią Cristiana anegdotami o swoich trzech córeczkach, o tym, jak dorastały, a ich rodzice musieli zaciskać pasa, bo pieniędzy nie było zbyt wiele, a także o domowym zwierzyńcu, z którym były nieustanne kłopoty. Ale wolała wszystko niż rozmowę w cztery oczy z Cristianem. Liczyła, że przynajmniej odrobinę oswoi się z myślą o dziecku. Okazało się jednak, że matka miała jeszcze coś do przygotowania, a ojciec zaproponował Cristianowi

drinka. I wcale nie był w nastroju do opowiadania o domu. Najwyraźniej był mocno zaciekawiony młodym mężczyzną, za którego jego córka miała wyjść za mąż, i chciał go lepiej poznać. – Afryka… – zaczął, rozparłszy się wygodnie na sofie naprzeciwko Cristiana. – Nigdy tam nie byłem. To musiało być dla ciebie ogromne doświadczenie życiowe. Dobrze mieć świadomość, że są jeszcze na tym świecie ludzie, którym na czymś zależy, synu. Bethany jęknęła w duchu. Ze wstydu najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Jej ojciec przechylił głowę na bok i patrzył na Cristiana z pełnym sympatii zainteresowaniem. Bethany chrząknęła. – Cristiano… – Uśmiechnęła się do ojca słabo. – On… hmm… nie bardzo lubi rozmawiać o tym, co dobrego robi w Afryce… i innych miejscach… Wiesz, jest bardzo skromny. – Na moment zapadła cisza, która chyba nie tylko Bethany wydała się zupełnie nienaturalna i krępująca. Na szczęście rodzice myśleli, że ona i Cristiano są szczęśliwie zaręczeni, więc Bethany wślizgnęła się na miejsce na sofie tuż przy rzekomym narzeczonym. O, ironio, zapewne gdyby byli sami, Cristiano udusiłby ją w tym momencie gołymi rękami. Ponieważ jednak byli na widoku, Cristiano sięgnął po jej dłoń i zakrył swoją, ściskając ją odrobinę za mocno, by mógł to być gest czułości. – To bardzo miłe z twojej strony, Bethany… –

zwrócił się do niej i z satysfakcją zauważył, że Bethany jest zdenerwowana niczym kot balansujący na cienkim rozgrzanym dachu. Bez wątpienia jej biedny ojciec interpretował jej rumieniec i drżenie jako oznaki radości z niespodziewanego przybycia narzeczonego, ale Cristiano wiedział lepiej. – Pamiętasz wszystkie te zdjęcia, które ci pokazywałem…? – Zdjęcia? – Spojrzała na niego, bezskutecznie usiłując wyswobodzić rękę z jego uścisku. – Tak… Wiesz, te z mojego albumu o Afryce. – A, tak. – Może ty opowiesz co nieco ojcu o tym, co ja tam robię? – Znowu ścisnął jej dłoń i poczuł, jak Bethany wbija mu w ciało paznokcie, wobec czego zwolnił uścisk. Jednak nie minęła chwila, a położył rękę na jej udzie. Rzucił jej spojrzenie mówiące, jak dużą przyjemność sprawi mu przysłuchiwanie się temu, jak będzie próbowała wyjść z tych wszystkich kłamstw z twarzą. Bethany widziała to wszystko w jego oczach. Dostrzegła też, że jego pozornie serdeczny uśmiech bynajmniej nie ma stanowić dla niej pokrzepienia. Wzięła głęboki oddech, skrzyżowała palce za plecami i zaczęła opowiadać o ośrodku pomocy budowanym w Afryce. Wszystko, o czym mówiła, w stu procentach zostało wzięte z jakiegoś programu telewizyjnego, który niedawno oglądała. – Należą ci się oklaski – powiedział Cristiano, kręcąc

głową z podziwem, gdy skończyła, po czym zwrócił się do Johna: – Twoja córka ma talent do opowiadania. Mogłaby sprzedawać śnieg Eskimosom.... czyż nie, kochanie? Bethany zmusiła się do odpowiedzenia uśmiechem na uśmiech. Chciała zrobić wszystko, by przynajmniej w obecności rodziców sprawiać wrażenie jeśli nie oczarowanej, to przynajmniej zadowolonej z pojawienia się narzeczonego w domu. Swoją drogą, gdyby przypatrywała się temu z zewnątrz, zapewne wybuchłaby histerycznym śmiechem. Sytuacja jednak nie wydawała się aż tak zabawna, ponieważ była w samym jej środku. – To chyba przesada – mruknęła w odpowiedzi na komentarz Cristiana, jednak ten nie dał się zbić z pantałyku. – Musisz wiedzieć – zwrócił się do Johna, nie odrywając ręki od jej nogi – że kiedy Bethany opisała mi wasz dom tutaj, w Irlandii, mówiła o nim tak pięknie i z taką kwiecistą przesadą, że niemal odniosłem wrażenie, że to pałac! – Co, jak widzisz, jest dalekie od prawdy! – John potrząsnął głową i spojrzał na córkę z czułością. – Ale masz rację. Kiedy Bethany mówi o czymś z uczuciem czy zaangażowaniem, robi to tak pięknie… Zaraz zmyje mi głowę za to, co powiem, ale musisz wiedzieć, że zawsze była najlepsza w klasie z angielskiego. – Chętnie w to wierzę. – Ale teraz, w wyniku okoliczności…

Na szczęście z kuchni dobiegł odgłos wołania matki Bethany. Ojciec skierował się na dół. Cristiano uszczypnął idącą przed nim Bethany i zachichotał. – Przestań! – szepnęła gwałtownie. – Przestać… co? – Przestań mnie dotykać! – Ależ dlaczego? – Jego głos był ostry jak brzytwa. – Mam przecież grać rolę szczęśliwego narzeczonego. Z pewnością trochę dotykania jest wskazane? Nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ weszli do jadalni, gdzie czekali już na nich mama z ojcem. Oboje promienieli. – Zrobiłam kurczaka zapiekanego w warzywach – powiedziała Eileen, uśmiechając się. – Powiedz mi, co sądzisz, Cristiano. Jadalnia była bardzo skromna, podobnie jak sama kolacja, i Bethany z niedowierzaniem słuchała komplementów Cristiana na temat wspaniałej kuchni pani domu i tego, że od razu poczuł się tu jak u siebie. Gdyby rodzice zobaczyli dom Cristiana, wzięliby rzekomy zachwyt przyszłego zięcia za ironię, pomyślała zgryźliwie Bethany. Nigdy jeszcze nie czuła takiej pokusy, by sięgnąć po jakiś alkohol, jak wtedy, kiedy matka zaczęła wypytywać ich, gdzie i jak się poznali. Żadne próby ściągnięcia rozmowy na bardziej neutralny grunt nie przyniosły rezultatu. Bethany była jedynie wdzięczna, że ojciec nie wracał do pytań dotyczących wspaniałych czynów Cristiana

w najciemniejszym zakątku Afryki. Co początkowo wydawało jej się świetnym sposobem na oszczędzenie rodzicom rozczarowania i bólu związanych z faktem, że ich córka zjawia się w progu samotna i w ciąży, obróciło się przeciwko niej. Jeszcze gorszy był fakt, że Cristiano najwyraźniej ich oczarował. Wyciągał zabawne anegdoty niczym króliki z kapelusza. Kolacja minęła jak z bicza strzelił. Przynajmniej rodzicom, bo dla Bethany to były istne katusze. Z ulgą zabrała się do zmywania talerzy. – Teraz rozumiesz, co miałam na myśli, mówiąc, że Cristiano jest zabójczy – rzuciła do matki, siląc się na naturalny głos. – Och, kochanie. Tak się cieszę z twojego szczęścia. Oczywiście, straszna szkoda, że musisz przerwać studia, ale on wydaje się tak czarującym mężczyzną. Nie sądzę, by miał cokolwiek przeciwko temu, żebyś wróciła później na płatne studia, prawda? Bethany oparła się o kuchenną ladę, nadstawiając uszu. Nadal było słychać przytłumione męskie głosy w salonie. – Cóż, to ja zaczynam mieć wątpliwości, czy mi się to uda… – O czym ty mówisz? – Eileen przerwała mycie talerzy, patrząc na córkę z niepokojem. – Chodzi mi o to… – Bethany zrobiło się gorąco na myśl o tym, że znowu będzie musiała skłamać. Nie zamierzała wracać do Londynu, nie chciała być tam

samotną matką, która z ogromnym wysiłkiem godzi wychowanie dziecka z pracą i płatnymi studiami. Poza tym z jej możliwościami finansowymi i przy pełnoetatowej opiece nad dzieckiem nie byłoby to możliwe, z tego akurat bardzo dobrze zdawała sobie sprawę. Nie chciała jednak martwić matki. – Nic. Masz rację, dyplom w garści zawsze się przyda. – Nie zapominaj tylko, że masz teraz inne obowiązki, skarbie. Bethany skrzywiła się. – Raczej niemożliwe byłoby zapomnieć. W rzeczywistości Bethany pogodziła się już z faktem, że będzie miała dziecko, choć na początku był to dla niej straszny szok. Jednak w miarę upływu czasu wszystko schodziło na dalszy plan i wydawało jej się mniej ważne – mieszkanie, studia, życiowe plany. – Uprzedziłam ojca, by nie wspominał nic o dziecku – paplała Eileen radośnie niczym królik, który wpadł na grządkę z marchewką. – Pomyślałam, że na pewno będziesz chciała powiedzieć o tym Cristianowi osobiście, a nie byłam pewna, czy już to zrobiłaś. – Dzięki, mamo. – Nie wydajesz się tak uradowana przyjazdem Cristiana, jak się spodziewałam, Beth – powiedziała z niepokojem matka, przyglądając się córce uważniej. – Wiem, że się obawiałaś, czy Cristiano nie utknie przy budowie tego ośrodka na pół roku… – Ale oto jestem!

Z progu dobiegł ich głos Cristiana. Podszedł do Bethany i objął ją ramieniem, przyciągając do siebie. Bethany niechętnie również objęła go w pasie. Przez koszulę czuła gorąco jego potężnego ciała i serce zaczęło jej bić mocniej. – I, jak już wspominałem Johnowi w jadalni, mam bardzo dobre wieści, kochanie. – Jakie? – zapytała słabo Bethany, czując na sobie wzrok matki i ojca, który stanął tuż za Cristianem. Niemal słyszała, jak matka wstrzymuje oddech. – To był ostatni projekt, w którym uczestniczyłem. Bethany miała mętlik w głowie. Matka klasnęła w dłonie, mówiąc, że właśnie o tym rozmawiały i że martwiły ją te wyjazdy Cristiana. – Hurra! – wykrzyknęła Bethany, starając się wlać w swój głos entuzjazm, choć Cristiano właśnie zniszczył ostatnie możliwe usprawiedliwienie swojej przyszłej nieobecności w życiu jej i dziecka. – Właśnie tak – ciągnął Cristiano, żeby Bethany nie miała wątpliwości, do czego zmierza. – Moje priorytety są tutaj. Czyż nie, kochanie? Zostanę z tobą i… naszym dzieckiem. Nagle świat nabrał różowych barw. A przynajmniej jeśli chodziło o rodziców. Matka ledwo mogła powściągnąć wybuch entuzjazmu. Podeszła do Bethany, a potem do Cristiana i przytuliła ich. Wszyscy gadali jeden przez drugiego i śmiali się radośnie. Bethany doznała przykrego uczucia, że kompletnie przestała

panować nad sytuacją. Czy naprawdę wierzyła, że zdoła się pozbyć Cristiana? Wiedziała, że jej nie kocha. Ostatnie, czego chciała, to żeby się czuł przez jej ciążę złapany w pułapkę. Związany z kobietą, którą gardził, którą uważał za oszustkę. Której tak naprawdę nie znał. Czy to mogło być spełnieniem jej marzeń? Która kobieta cieszyłaby się z takiej sytuacji? Zwłaszcza że ona go kochała. – Nie byłem pewien, czy Beth wam o tym wspominała. – Byliśmy w szoku, gdy się dowiedzieliśmy… – Ale teraz, kiedy nareszcie cię poznaliśmy, muszę przyznać, że nawet nie marzyliśmy o takim zięciu… – Tato! – Oczywiście, nie chcemy was popędzać – powiedziała szybko Eileen. – Musicie nam wybaczyć, jesteśmy trochę staroświeccy w takich kwestiach. – Tak się składa, że moja matka również. Dopiero gdy rodzice Bethany wszystko potwierdzili oraz gdy, obejmując ją w pasie, wyczuł, że jej figura mocno się zmieniła, Cristiano naprawdę uwierzył w realność ciąży Bethany. I choć miał wrażenie, że w jego życiu powstał niesamowity bałagan, myśl, że będzie miał dziecko, nie wywoływała u niego paniki. Wręcz przeciwnie. Próbował sobie wyobrazić, jak zareagują jego matka i dziadek i na moment potrafił nawet zrozumieć, dlaczego Bethany wymyśliła kłamstwo o jego pracy w Afryce. Jego matka byłaby

zdruzgotana, gdyby zjawił się w domu z niemowlęciem bez kobiety u swego boku. – Będziesz nam musiał opowiedzieć o swojej rodzinie. Bethany była bardzo tajemnicza. „Wasza córka jest tajemnicza w wielu kwestiach”, miał ochotę odpowiedzieć Cristiano, ale ugryzł się w język. – Teraz jednak – powiedział John, mrugając do żony porozumiewawczo – zostawimy was samych. – Może jesteśmy odrobinę staroświeccy – powiedziała z uśmiechem Eileen – ale nie na tyle, by oczekiwać, że będziecie spali w oddzielnych sypialniach. – Ależ mamo! – pisnęła Bethany, zaskoczona. – Nigdy nie pozwalałaś zostawać na noc chłopakom Shanie czy Melanie! – Trochę inna sytuacja, nie sądzisz, skarbie? – No tak – wyjąkała Bethany – ale to nie jest powód… Nie chciałabym, żebyście z naszego powodu zmieniali zasady panujące w domu… – Dzięki Bogu, że dawno już pozbyliśmy się pojedynczego łóżka z twojego pokoju! O rany, pamiętasz, jaka byłaś zła, że wyrzuciliśmy też tę szufladę pod łóżkiem? – Eileen zwróciła się do Cristiana. – Miała tam całą kolekcję naklejek, które zbierała, odkąd była małym szkrabem aż do końca szkoły podstawowej. Możesz w to uwierzyć? Bethany czuła, jak rumieni się aż po korzonki włosów. Czy matka naprawdę sądziła, że Cristiano też

uważa to za słodkie? Jej kochana matka nie miała pojęcia, że zabójczy, uroczy i skłonny do poświęceń na rzecz biednych narzeczony córki nie ma najmniejszej ochoty dzielić z nią łóżka. W tym momencie rad by ją raczej udusić własnymi rękoma. Tymczasem raczono go opowieściami, jaka Bethany była słodka w dzieciństwie. Rodzice Bethany oddalili się, chichocąc między sobą i wymieniając się znaczącymi spojrzeniami. Bethany i Cristiano zostali sami i zapadła długa krępująca cisza. – A więc… – Cristiano natychmiast zwolnił uścisk i stanął naprzeciw niej. – Od czego by tu zacząć? – Możemy zacząć od tego, że na pewno nie będę z tobą spała w jednym pokoju. A tym bardziej w jednym łóżku. – Przychodzi mi na myśl lepszy początek. – Podszedł do kuchennych drzwi i zamknął je, po czym z powrotem stanął przed nią. – Na przykład, czy celowo zaszłaś w ciążę? Bethany zdębiała na tę zniewagę. Jej dłonie zacisnęły się w pięści. – To najbardziej idiotyczne pytanie, jakie słyszałam! – W takim razie wiele głupoty tego świata cię ominęło – uciął Cristiano. – Być może chciałaś w jakiś sposób przeniknąć do mojego życia… – Przeniknąć do twojego życia? To ty pojawiłeś się w progu mojego domu, nie pamiętasz? – Ciężko mówić o twoim domu. – W porządku. W ogóle domu. – Gwałtownym gestem

odgarnęła włosy z czoła. – Wślizgnąwszy się do mojego łóżka, uznałaś, że jestem wymarzoną partią, a jaki jest lepszy sposób na zatrzymanie mężczyzny niż zajście w ciążę? Bethany głośno się roześmiała. – Sądzisz, że to zaplanowałam? Naprawdę uważasz, że chciałam rzucić studia, zrezygnować z niezależności, żeby móc urodzić twoje dziecko? Cała się trzęsła. Była na skraju płaczu i śmiechu równocześnie. Po całym tym nerwowym popołudniu była na krawędzi załamania nerwowego. Niemal nie było jeszcze widać ciąży, ale przez kilka ostatnich miesięcy myślała o niej w każdej minucie. Do tej pory żyła z dnia na dzień, nie miała dalekosiężnych planów. Zawaliło się jej marzenie o opuszczeniu rodzinnej miejscowości i osiedleniu się na stałe w Londynie. Z lękiem myślała o przyszłości – co będzie za sześć miesięcy, gdzie będzie mieszkała, jak sobie poradzi sama z dzieckiem i pracą? Mogłaby zostać na stałe u rodziców, obciążać ich problemami z dzieckiem, nadal spać w swoim dziecinnym pokoju, ale dokąd to prowadziło? To, że Cristiano miał czelność stać przed nią i pytać, czy to wszystko zaplanowała, to było po prostu za wiele. – Naprawdę sobie wyobrażasz, że jesteś dla mnie wymarzoną partią? – Stanęła kilkanaście centymetrów od niego, by dobrze ją słyszał i by to do niego dotarło. – Jesteś arogancki, okrutny i straszny snob! – Stukała

mu palcem w pierś. – Naprawdę sądzisz, że mogłabym zrezygnować z własnej przyszłości, żeby gonić jakiegoś faceta, który mnie szczerze nie znosi i który uważa, że jestem tanią kłamczuchą? – Wierzchem dłoni otarła z policzka łzę. – Czy masz mnie za aż tak głupią i… zdesperowaną? – Uspokój się. Zaczynasz histeryzować. – Cristiano zmarszczył brwi, po czym ujął jej palce, a potem dłonie w swoje i spojrzał na nią poważnie. – Nie powinnaś się denerwować w twoim stanie. – To ty sprawiasz, że zaczynam histeryzować! – krzyknęła. Jej zielone oczy ciskały błyskawice. Jeszcze bardziej niż cała sytuacja złościło ją to, jak reaguje na jego bliskość. Wystarczyło, że jej dotknął, a po jej ciele, niezależnie od nastroju, przebiegał ciepły prąd i robiło jej się gorąco. – Nie widać, żebyś była w ciąży. – Co takiego? – Nie powinnaś być grubsza? Bethany była zbita z tropu tak nagłą zmianą tematu. – Po niektórych kobietach widać ciążę dopiero w późnym okresie. Ja do nich należę. Dlaczego zmieniasz temat? – Przepraszam, nie chciałem cię urazić tamtym pytaniem o to, czy to zaplanowałaś. – Cristiano westchnął ciężko. – Dlaczego od razu się ze mną nie skontaktowałaś?

– Z tego samego powodu, dla którego wtedy… uciekłam. Nie byłam bogatą obytą w świecie kobietą, za którą mnie miałeś. Byłam nikim, dziewczyną, za którą byś się nie obejrzał w normalnych okolicznościach. – To akurat nie jest prawda. Nie deprecjonuj się tak. – Cristiano uśmiechnął się lekko, po czym spoważniał. – Miałem prawo wiedzieć. Jeśli w grę wchodzi dziecko, wszystkie inne sprawy schodzą na bok. – Cristiano czuł, że mimowolnie przyjmuje ton defensywny. Nie miał pojęcia, kiedy Bethany znowu przejęła kontrolę nad rozmową. – Czy miałaś zamiar kiedykolwiek się ze mną w tej sprawie skontaktować? Bethany spojrzała w bok, zaczerwieniwszy się. Gdy postawił sprawę w ten sposób, wychodziło na to, że jest nieodpowiedzialną egoistką, ale jeszcze do dzisiejszego ranka na samą myśl o zadzwonieniu do niego drętwiała. – Pewnie skontaktowałabym się z tobą po urodzeniu – powiedziała niepewnie. Cristiano to zmilczał. Nie było sensu jej atakować. Jednak jego umysł przedstawił mu już scenariusz, że jego dziecko dorasta bez niego, jest pasierbem lub pasierbicą jakiegoś faceta. Że on, Cristiano, kompletnie nie wie o jego istnieniu. Już sama myśl doprowadzała go do szału. Zdał sobie również sprawę, że zaczyna rozumieć, dlaczego Bethany uwikłała się w te kłamstwa. Nie usprawiedliwiał tego, ale też nie oceniał jej równie surowo jak na samym początku. Oszustwo w Rzymie,

a potem jego konsekwencje, ze względu na które dzisiaj tu przyjechał, bardzo zbladły w obliczu nowej, zaskakującej rzeczywistości. – Dziwię się, że mnie nie uśmierciłaś – uśmiechnął się. – No, rzeczywiście, mogło być gorzej – mruknęła. – Wyjaśnienie nagłego zjawienia się narzeczonego było wystarczającym koszmarem. Ale wyjaśnienie jego powrotu z zaświatów przekroczyłoby nawet moje możliwości. Oboje zaczęli się śmiać. Kiedy jedno przestawało, patrzyło na drugie i znowu zaczynało. Bethany czuła, że brakuje jej tchu. Zdaje się, że była to swego rodzaju reakcja nerwowa – rozładowanie napięcia. W końcu umilkli i Bethany zdała sobie sprawę, jak blisko siebie stoją. Cofnęła się o kilka kroków i oznajmiła że idzie się położyć. – Nawiasem mówiąc, gdzie są twoje ciuchy? – zapytała. Na szczęście rodzice nie zauważyli braku walizki. – W hotelu kilka kilometrów stąd. – Ach, tak. – Zaproponowałaby, żeby tam wrócił, ale co by w ten sposób osiągnęła? Rodzice nabraliby podejrzeń. – A więc nie masz z sobą nic do przebrania. Cóż, to, w czym będziesz spał, nie bardzo mnie interesuje. Cristiano cmoknął z niedowierzaniem. – Czyżby? Nie mów mi, że masz aż tak krótką pamięć.

ROZDZIAŁ SZÓSTY – Co ty tu robisz? Bethany stanęła w progu, patrząc na niego ze złością. – Rozkoszuję się twoim wygodnym materacem – odpowiedział, leniwie się przeciągając. – O wiele wygodniejszy niż ten w hotelu, co kolejny raz dowodzi, że pieniądze nie są w stanie zapewnić najlepszego standardu. – Cóż, skoro się już nacieszyłeś, to możesz wstać i zacząć sobie szykować posłanie na podłodze. – To, że nagle znaleźli się w tak intymnej sytuacji, złościło ją. Podała mu piżamę. – Piżama ojca. Włóż ją. W łazience. – Po co? Przecież już mnie widziałaś nago. – To było wtedy, a teraz jest teraz. – Nie ma mowy, Bethany. Po pierwsze, zawsze śpię nago. Po drugie, nie śpię na podłodze. – W takim razie ja będę spała na podłodze – powiedziała ze złością. – Wykluczone. Jesteś w ciąży. Oboje będziemy spali w łóżku. – Cristiano spojrzał na jej minę. – No dobra. Jedno ustępstwo. Piżama. Wskakuj do łóżka. Ale jeśli zobaczę, że coś w nocy kombinujesz i przemykasz się do innego pokoju, nie będę zadowolony. – Naturalnie to właśnie twoje zadowolenie jest zawsze najważniejsze!

Na jego wargach pojawił się zmysłowy, dwuznaczny uśmiech. W jego oczach zapaliły się błyski. – A więc już coś uzgodniliśmy. Dobry początek. Gdy weszła do łóżka, Cristiano zgasił światło i włożył piżamę. Bethany nic nie widziała w ciemnościach, ale sama myśl, że Cristiano jest nagi, sprawiała, że serce biło jej jak szalone. Obróciła się do niego plecami, lecz jej oczy był otwarte. Kwadrans później również. – Wiem, że nie śpisz – rzucił Cristiano. – Dobrze, że pogodziłaś się z faktem, że nie będziemy spali na ziemi niczym nastolatkowie po koncercie rockowym, ale te poduszki też nie są potrzebne. – Rzucił na ziemię kilka poduszek, z których Bethany zrobiła przegrodę między nimi. – Teraz dużo lepiej. – Przewrócił się na bok i Bethany zobaczyła w półmroku nagą skórę jego ramion. Aż podskoczyła. – Gdzie piżama taty? – Na podłodze. Tylko nie uciekaj z łóżka z wrzaskiem. Mam bokserki. Bethany czuła, jak wszystkie jej mięśnie spinają się. W co ona się wpakowała? Cristiano leżał obok niej prawie nagi. Sama wystawiała się na taką próbę. Gdyby mogła, gotowa była wszystko odkręcić, byle nie skazywać się na to upokarzające pożądanie. – Zdajesz sobie sprawę, że musimy porozmawiać? – powiedział cicho i przesunął dłonią po jej ramieniu. – To nie jest dobre miejsce na rozmowę.

– Nie…? Sądziłem, że wszystkie pary rozmawiają w łóżku. – Nie jesteśmy parą. – W takim razie powiedz mi, na czym stoimy. I nie zapominaj, że jesteśmy zaręczeni. Cristiano obrócił Bethany do siebie i oparł głowę na łokciu, patrząc na nią. Teraz, kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności, wyraźnie widziała jego twarz i jeszcze dotkliwiej odczuwała tortury związane z tym, że niemal nagi patrzył na nią pożądliwie i znajdował się zaledwie centymetry od niej. – Wolałabym, żebyś mi o tym ciągle nie przypominał – szepnęła. – Dobrze, w takim razie zmienię temat. Jak zmieniło się twoje ciało? – Słucham? – Twoje ciało – mruknął Cristiano. – Chciałbym dotknąć twojego brzucha. Chcę poczuć moje dziecko. – Sięgnął pod kołdrę i wsunął dłoń pod jej koszulę. – Chyba przyznasz, że mam prawo… Ostatecznie, niedługo będę tatą, właśnie wróciłem z głębi Afryki… – Jego ciepła, duża dłoń spoczęła na jej brzuchu i zaczęła go delikatnie dotykać. Bethany wstrzymała oddech. – Doskonale to ukrywasz – powiedział Cristiano, kolejny raz dziwiąc się, że nie zauważył jej ciąży na pierwszy rzut oka. Nie potrafił nazwać uczucia, które go ogarnęło, kiedy dotykał jej wyraźnie zaokrąglonego brzucha. Jego

dziecko. Bethany spodziewa się jego dziecka. I nagle stało się to dla niego oczywiste. Bethany nigdy nie była dla niego tylko przygodą, romansem trwającym dwa tygodnie. Nie miał najmniejszego zamiaru jej tego mówić, ale skontaktowałby się z nią tak czy inaczej – czy odkryłby jej oszustwo, czy nie. Jedyne, co nie pozwalało mu tego zrobić wcześniej, to zwykła duma. Najgorsze było to, że również teraz czuł się w tym wszystkim niejako niepotrzebny. Bethany dawała mu to do zrozumienia. – Więc skoro już wróciłem z tej Afryki i nie nabawiłem się malarii, nie umarłem z głodu i nie zadźgali mnie dzidami, co zamierzasz ze mną zrobić? – zapytał, odsuwając rękę i wpatrując się w nią. Tak jak się spodziewał, zapadło milczenie. Czuł, że Bethany zaczyna się denerwować. – Na szczęście jestem gotów zachować się jak należy. Bethany zdziwiona podciągnęła się na łóżku do pozycji półleżącej. – Zachować się jak należy? Co masz na myśli? – Spodziewasz się mojego dziecka, a ja jestem honorowym mężczyzną, który poważnie traktuje swoje obowiązki. Naturalnie, chcę się z tobą ożenić. – Ożenić się ze mną? Czyś ty kompletnie zwariował? – Bethany roześmiała się. Czy on naprawdę oczekiwał, że rzuci mu się za to na szyję, bo jest honorowym mężczyzną? Zaskoczony jej reakcją, Cristiano włączył lampkę

nocną. Światło w pełni ukazało niezadowolenie, jakie odbiło się na jego twarzy. – O co ci chodzi? Najwyraźniej w głowie Cristiana nie mieściło się, by jakakolwiek kobieta, zwłaszcza ta, która spodziewa się jego dziecka, nie chciała wyjść za niego za mąż. – Mówię… – Bethany usiadła, ponieważ nagle wydało jej się idiotyczne, by kontynuować tę rozmowę w pozycji niemal horyzontalnej – …że za ciebie nie wyjdę. To nie dziewiętnasty wiek, Cristiano! – Cóż, niby nie dziewiętnasty, ale blisko, skoro ze względu na rodziców wymyślasz narzeczonego, żeby móc wrócić do domu w ciąży. – Nie docierało do niego, że mogłaby mu dać kosza. Taki jak on jest jeden na milion! – Wymyślanie wyobrażonego narzeczonego jest dalekie od pójścia do ołtarza z mężczyzną, który mnie nawet nie lubi! – Nie ma sensu angażować w to emocji. – Co ty mówisz? Tu chodzi wyłącznie o emocje! – warknęła ściszonym głosem, po czym spojrzała z niepokojem na drzwi. Wolno policzyła do dziesięciu, żeby się uspokoić. – Okej. Powiem jasno. Nie zamierzam za ciebie wyjść, Cristiano. Nigdy. Wystarczająco głupi z naszej strony był brak ostrożności, ale jeszcze głupsze byłoby poświęcenie całego życia dla dobra dziecka. Cristiano, wyraźnie zdenerwowany, wstał z łóżka

i stanął do niej plecami, patrząc przez okno w ciemną noc. Jego potężne, niemal nagie ciało przyciągało Bethany jak magnes. Miała ochotę objąć go w pasie i przytulić się do niego. – Nie wiem, dlaczego cię to martwi – powiedziała już innym tonem. – Większość kobiet przyjęłaby twoją propozycję, lecz zastanów się, co dalej. Byłbyś uwięziony w małżeństwie, które prędzej czy później stałoby się dla ciebie klatką… Dla ciebie i dla mnie… – Cristiano był mężczyzną o silnym libido i nietrudno było się domyślić, że wkrótce pojawiłaby się w tym układzie trzecia osoba. Nie żywił wobec niej żadnych uczuć, a Bethany znała siebie na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie zniosłaby obojętności mężczyzny, na którym jej zależało. Byłaby dla niego jedynie matką jego dziecka, zasługiwałaby na szacunek, i to wszystko. Cristiano westchnął ciężko. – Co wobec tego proponujesz? Dwie godziny później Bethany wsłuchiwała się w jego głęboki, miarowy oddech. Myślała z niepokojem, że wprawdzie odrzuciła jego propozycję małżeństwa, ale nie miała pojęcia, co dalej. Zaproponowała mu, by został tutaj jeden, dwa dni, a później żeby wrócił do swoich interesów, jednak Cristiano z oburzeniem odrzucił ten plan. Najgorsze jednak było to, że ona również nie chciała, by jechał. Nie chciała, by znikał z jej życia.

Teraz, kiedy Cristiano tak głęboko spał, mogła bezkarnie na niego patrzeć. Ostre rysy twarzy złagodniały, a przymknięte powieki nadawały mu wyraz spokoju i beztroski. Miała ochotę dotknąć jego warg, policzków, gęstych włosów. Był najbardziej pociągającym mężczyzną, jakiego widziała. I nie chodziło wyłącznie o to, że miał nieziemski wygląd. Było coś magnetycznego w nim samym, coś, co sprawiało, że Bethany wiedziała, że ten mężczyzna jest daleko poza jej zasięgiem. Nagle Cristiano otworzył oczy. W jednej chwili spał głęboko, w następnej był w pełni przytomny i patrzył na nią intensywnie. Bethany wydała z siebie lekki okrzyk zaskoczenia, po czym spróbowała się odsunąć na swoją połowę łóżka, ale Cristiano był szybszy. Przyciągnął ją do siebie. – Nie śpisz! – szepnęła oskarżycielsko i Cristiano uśmiechnął się szeroko. Objął ją i pogłaskał po jedwabistych włosach. Bethany zadrżała w jego ramionach. Czuł na swojej skórze jej gorący oddech. Bethany przylgnęła do niego cały ciałem i Crstiano zdał sobie sprawę, że wstrzymuje oddech, nie chcąc zepsuć tej chwili. Ich chwile intymności były dla niego magiczne, jej bliskość wywoływała w nim uczucia, jakich nigdy wcześniej nie zaznał. – Tęskniłem za tobą – wyznał. Słowa z trudem wydobywały się z jego ust. – Odeszłaś, a ja nie mogłem

przestać o tobie myśleć. Jego dłonie dotykały jej – najpierw brzucha, potem ramion, piersi. Westchnęła, a po całym jej ciele rozlała się rozkosz. – Tysiące razy myślałem o tym, by cię dotykać. Twoje piersi są większe niż wtedy. – Cristiano – jęknęła. Jego słowa sprawiły, że serce zaczęło jej bić jak szalone. Crstiano zaczął wodzić palcami i językiem po jej piersiach, najpierw ostrożnie i delikatnie, potem coraz namiętniej. – Chcę cię zobaczyć. – Rozbierał ją i Bethany nie opierała się. Pragnęła tylko, by nie przestawał. Nie wstydziła się przed nim nagości. – W ciąży jesteś niesamowicie seksowna – szepnął, rozchylając jej uda. Jednym ruchem zdjął bokserki. Zastanawiał się, jak mógł się łudzić, że uda mu się wrócić do normalności po powrocie do Londynu. Myślał o niej od miesięcy i nie mógł się nią nacieszyć. Co takiego było w tej kobiecie? Sprawiała, że tracił nad sobą kontrolę i że nawet już z tym nie walczył… To był najlepszy seks w jego życiu. Nie mógł za to ręczyć, ale najprawdopodobniej w jej także. Cristiano oddychał głęboko, czując, jak satysfakcja rozlewa się po całym jego potężnym ciele. Co najmniej kwadrans leżeli wtuleni w siebie bez słowa.

– To był błąd. Jej słowa wdarły się do jego świadomości z pewnym opóźnieniem, burząc dobry nastrój. Może się przesłyszał. – O czym ty mówisz? – Nie powinniśmy byli tego robić. Teraz będę musiała wziąć prysznic w lodowatej wodzie, bo centralne ogrzewanie jest wyłączone. – Zrobiła ruch, jakby chciała wstać z łóżka, ale Cristiano zatrzymał ją. – Nie tak szybko – powiedział przez zęby. – Co, u diabła, masz na myśli, mówiąc, że nie powinniśmy byli tego robić? Sądziłem, że dziesięć minut temu oboje byliśmy szczęśliwi. – Nie twierdzę, że mnie nie pociągasz – szepnęła Bethany, nie patrząc mu w oczy. – Ale to nic nie znaczy. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz. – Nie udawaj, że znasz mnie lepiej niż ja samą siebie – powiedziała gwałtownie, wstydząc się, z jaką łatwością wpadła w jego ramiona. Kiedy chodziło o niego, opuszczał ją cały zdrowy rozsądek i Bethany czuła się jak na emocjonalnej huśtawce. Huśtawce, przez którą znalazła się w ogromnych kłopotach. – Ależ ja znam cię lepiej niż ty sama siebie – powiedział Cristiano ze zdumiewającą butą. – Wiem na przykład, że nie masz pojęcia, jak się odnaleźć w tej sytuacji. – Jak śmiesz? – Muszę teraz myśleć za nas oboje – powiedział

spokojnie, ignorując jej złość. – Wysłuchałem twoich niedorzecznych pomysłów, a teraz ty się połóż i posłuchaj głosu rozumu i zdrowego rozsądku. – Nie wierzę własnym uszom. – Cóż, to zacznij wierzyć. Powiem jasno. Jesteś w ciąży i czy ci się to podoba, czy nie, nie zamierzam działać według twojego scenariusza i znikać z życia twojego i dziecka. Nie będę udawał, że jestem na misji w Afganistanie ani gdziekolwiek indziej. Zamierzam zaopiekować się swoją kobietą, która jest w ciąży, a potem także dzieckiem. Nie musisz od razu godzić się na ślub. Ale nie mogę się spodziewać, że kiedykolwiek się na niego zgodzisz, jeśli zachowam się teraz jak ostatni drań i jak gdyby nigdy nic wrócę bez ciebie do Londynu. – Ujął ją za podbródek, zmuszając, by spojrzała mu w oczy. – Pogódź się z tym albo nigdzie nie zajdziemy. – Okej. A więc może nie musisz znikać. Będziesz mógł częściowo być obecny… – Och, jakież to wspaniałomyślne z twojej strony – powiedział Cristiano sarkastycznie. – Proponujesz, bym odwiedzał was tu raz w miesiącu? – To nie byłoby takie złe. Londyn nie jest tak daleko… – To mi nie wystarczy – uciął. – Mieszkam w Londynie i ty również będziesz w Londynie, czy ci się to podoba, czy nie. – Z gniewem przesunął dłonią po włosach. Na czym polegał problem? Dlaczego musiał

z nią walczyć o każdy krok w kierunku, by byli razem? – A więc chcesz przez wspólne mieszkanie wymusić na mnie, bym oddała ci rękę? – Zaproponowałem ci małżeństwo, a ty dałaś mi kosza, choć z mojego punktu widzenia to najrozsądniejsze, co możemy zrobić. Pragniemy się nawzajem. – Uważasz, że dobry seks i poczucie obowiązku wystarczą, by wziąć ślub? – Bethany czuła, jak coś łapie ją za gardło i sprawia, że lada chwila łzy zaczną płynąć jej po policzkach. – A więc gdybyś, dajmy na to, przez przypadek zrobił dziecko innej kobiecie, twoje rozwiązanie byłoby takie samo? Małżeństwo z rozsądku dla dobra dziecka? Bethany przygryzła wargę. Jej sytuacja była żałosna. Praktycznie domagała się od niego, by powiedział, że to w niej jest coś wyjątkowego, że chodzi mu o nią, a nie o dziecko. Cristiano powinien odczuwać ulgę, że Bethany nie przyjmuje jego propozycji. Dla niego oznaczałoby to pożegnanie się z wolnością i niezależnością. W końcu by ją za to znienawidził. O ile już teraz jej nie nienawidził. Może gdyby go nie kochała, łatwiej by jej przyszło pogodzić się z małżeństwem bez miłości. Ale ona go kochała. Oddać swoją rękę mężczyźnie, którego się kocha, jakby to było nic więcej jak tylko transakcja finansowa, to jak sypać sól na otwartą ranę. – To hipotetyczne pytanie. Nie zamierzam na nie

odpowiadać – odrzekł wymijająco Cristiano. Ale zostało zadane. I chociaż nieczęsto zdarzało mu się przeprowadzać dogłębną introspekcję, niepomiernie zdziwiło go to, do czego doszedł po głębszym zastanowieniu się nad sprawą. Gdyby chodziło o którąkolwiek z jego byłych kobiet, nie zaproponowałby małżeństwa. Uczestniczenie w życiu dziecka – tak, pokrycie wszelkich możliwych kosztów – owszem. Ale to wszystko. A przecież także z tymi kobietami łączył go nieraz świetny seks. Dlaczego z Bethany było inaczej? Nie miał na to odpowiedzi. To była zupełnie wyjątkowa sytuacja. I wyjątkowa dziewczyna. Koniec tematu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY – Odśnieżyć podjazd… Posypać solą alejki… Porąbać drwa… Kupić mleko i chleb w sklepie na rogu ulicy… – Cristiano oparł się o framugę drzwi i zerknął na nią podejrzliwie. – Jesteś pewna, że to wszystko? Na pewno są jeszcze jakieś zajęcia poza domem, które możesz mi zlecić. Po olbrzymim śniadaniu we czworo rodzice Bethany poszli do pracy, a oni zostali sami w pustym domu. Na zewnątrz szalała nawałnica i wszystko było pokryte mokrym śniegiem. Bethany podeszła do niego, zerknęła mu przez ramię na listę, po czym spokojnie wróciła do swoich zajęć w kuchni. – Nie. To wszystko na tę chwilę – powiedziała z ledwie dostrzegalnym uśmieszkiem. – A co? Obawiasz się, że obrazek mężczyzny idealnego, jaki wytworzyłeś, może ulec małemu nadszarpnięciu? Bethany z niejakim zdumieniem przyglądała się, jak Cristiano owija sobie jej rodziców wokół palca. Mimo protestów Eileen Cristiano pomógł jej przy śniadaniu, zabawiając ją ciekawą rozmową, a potem zmywając wszystkie talerze. Z ojcem wdał się w rozmowę o irlandzkiej polityce, wyścigach konnych i gospodarce Wielkiej Brytanii – a więc o wszystkim, o czym

staruszek nie miał z kim w domu pogadać. – Chyba powinienem potraktować to jako komplement – powiedział z seksownym uśmiechem. W jego oczach zapaliły się znajome ogniki i Bethany odwróciła wzrok. Mimo że w obecności rodziców Cristiano niemal ją ignorował, wolała, kiedy staruszkowie byli w domu. W przeciwnym razie atmosfera robiła się pełna napięcia. Seksualnego napięcia. Ponieważ chwilowo samochód Cristiana został odcięty od świata i zasypany górą śniegu, nie mógł pojechać do hotelu, by wziąć swoje rzeczy. Bethany wzięła trochę starych rzeczy ojca i oto Cristiano paradował w zielonym swetrze z przykrótkimi rękawami i w za szerokich i za krótkich sztruksach. Jednak choć ten ubiór powinien zredukować seksapil Włocha do zera, na co Bethany w skrytości liczyła, zupełnie tak nie było. Wyglądał, jakby nowoczesny projektant mody uszył dla swojego modela jeden z tych świetnie skrojonych strojów o zawadiackim, niechlujnym wyglądzie. Kiedy szykował się do wyjścia do ogrodu, zabierając szuflę do śniegu, podała mu kombinezon ojca i czapkę. – Nie chciałabym, żebyś się zaziębił – powiedziała ze sztuczną uprzejmością. – My tu na wsi ubieramy się ciepło. Nie ma czasu na głupie designerskie zachcianki… – To zrozumiałe – powiedział, biorąc od niej

kombinezon i jednocześnie przyciągając ją do siebie. – Wiem wszystko o tym, jak nieprzydatne są rzeczy od projektantów, spędziwszy taki kawał czasu w Afryce Środkowej. Bethany wyswobodziła się z jego uścisku i odsunęła się od niego, po czym skrzyżowała ręce na piersiach. – Wiem, że pewnie w całym swoim życiu nie przepracowałeś fizycznie ani jednego dnia… – zaczęła, ale Cristiano nie pozwolił jej dokończyć zdania. – A twoje przypuszczenia opierają się… na czym właściwie? – Jesteś człowiekiem firmy, Cirstiano – powiedziała. – Siedzisz za biurkiem… – Każdego lata, gdy byłem na studiach, pracowałem na budowie – poinformował ją. – W liceum w wakacje pracowałem na wsi w posiadłości rodziców. Zawsze uważałem, że praca fizyczna pomaga zachować zdrowe ciało i sprawia, że mózg funkcjonuje lepiej. Więc zrób coś dla mnie i przestań mnie szufladkować. – Cristiano szybko przebrał się w kombinezon i zakasał rękawy. – Kiedy skończę z tą robotą, pomogę twojemu ojcu z bydłem. A ty bądź grzeczną dziewczynką i wypierz mi i ładnie wyprasuj moje wczorajsze ubranie. – Jak śmiesz…? – Co? – Cristiano posłał jej szeroki uśmiech, stojąc już w progu domu. – Szufladkować cię? Bethany włożyła płaszcz i wyszła przed dom,

szukając Cristiana. Obiad był już niemal gotowy, zmierzchało się, a rodzice dawno wrócili do domu. Cristiano jednak nadal pracował w obejściu jak szalony. Nie tylko zrobił wszystko, co widniało na liście, ale wiele, wiele więcej. Bóg jeden wie, jak w tak krótkim czasie nauczył się obsługiwać piłę mechaniczną, ale udało mu się narąbać tyle drew, by starczyło co najmniej na kilka bardzo mroźnych tygodni, a choć cały dzień nieprzerwanie sypał gęsty śnieg, Cristiano odśnieżył podjazd, zrobił wygodne alejki w całym obejściu i uporządkował siano w stodole. Tam też go zastała. Cristiano zmarszczył brwi, patrząc na górę drew w stodole. Kilka godzin spędzonych na mrozie dobrze mu zrobiło. Podobało mu się wyzwanie, jakie rzucała człowiekowi ziemia i bydło. Inaczej niż w biurze, szybko widać było efekty ciężkiej pracy. Zawsze lepiej mu się myślało podczas wysiłku fizycznego, zwłaszcza kiedy była to praca ciężka i celowa. W Londynie, kiedy miał podjąć jakąś trudną decyzję, szedł na siłownię albo na basen i wyciskał z siebie siódme poty. Ale rąbanie drew, poganianie bydła czy odgarnianie śniegu nie mogło się z tym równać. Widział już niemal siebie jako gospodarza ziemskiego – on i Bethany, kilkoro dzieci, pies i życie zgodnie z naturą… Gdy o tym pomyślał, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Wspólne śniadania i kolacje pełne radosnego gwaru i przekomarzań…

Kiedy jednak ujrzał ją w progu stodoły, stojącą z miną pitbulla, z determinacją w oczach, pomyślał, że zakończenie tego popołudnia nie będzie takie miłe. – Nie musisz niczego udowadniać – powiedziała chłodno. Cristiano pokręcił głową z niedowierzaniem. A więc nie przyszła po to, by mu powiedzieć, że już się za nim stęskniła i chętnie pogawędziłaby z nim nad gorącą herbatą, jak sobie roił. Jeśli liczył na to, że razem pośmialiby się z jego przygód podczas zmagań z zimą w obejściu, to się przeliczył. – Nie będzie żadnego ślubu – powiedziała. Nic nie odpowiedział. Jego taktyka przyniosła porażkę. Spokojem niczego nie osiągał. Przypominaniem jej, że dziecko powinno mieć przy sobie dwoje rodziców, także nie. Jego praca w obejściu zdawała się robić wrażenie wyłącznie na jej rodzicach, którzy po powrocie rozpływali się z podziwu nad „swoim przyszłym zięciem”. Bethany nadal pozostawała zimna jak lód. Jednak Cristiano nie zamierzał stać bezczynnie i zostawiać jej tutaj, by mogła w najlepsze szukać tego właściwego faceta. Poza tym zdawało się, że działa na nią tylko jedna metoda. Odłożył drwa na stos, po czym podszedł do niej powoli. Na jej włosach i rzęsach topniały maleńkie śniegowe gwiazdki. Z zaróżowionymi policzkami, w czerwonej czapce i rękawiczkach wyglądała

przepięknie. Odgarnął jej włosy i dotknął szyi. – Co robisz? – zapytała. W jej głosie słychać było lekką panikę. – Nie walczę z tobą. Najwidoczniej Bethany podjęła heroiczną walkę ze swoimi uczuciami, ale Cristiano doskonale wiedział, co ona czuje. Pocałował ją w usta i Bethany zatonęła w tym pocałunku. Rozpiął jej płaszczyk i wsunął pod niego ręce, objąwszy w pasie. Bethany odchyliła głowę, umożliwiając mu pogłębienie pocałunku. Cristiano pachniał po męsku – drewnem, mrozem i wysiłkiem. Bethany przymknęła oczy, wdychając zapach z lubością. Chciała się cofnąć, ale nie miała dokąd – Cristiano przycisnął ją do drzwi stodoły. Wisiał nad nią niczym jastrząb nad swoją ofiarą, a jej się to bardzo podobało. Wsunął ręce pod jej koszulę i zaczął delikatnie drażnić jej piersi. Bethany jęknęła z rozkoszy. Nie chciała, by przerywał. Chciała się z nim kochać tutaj i teraz. Z niechęcią pomyślała o rodzicach, którzy czekali na nich z kolacją. Ich języki zetknęły się w szaleńczym namiętnym pocałunku. Bethany zaczęła rozpinać mu kombinezon. Ile mieli na sobie warstw ubrań? Przecież to szaleństwo. Jednak póki Cristiano stał tak blisko niej jak w tej chwili i czuła jego narastające podniecenie, jej logiczne myślenie i rozsądek były wyłączone. – Nie mogę przestać myśleć o tobie nagiej, czekającej na mnie. Spalam się przez ciebie z pożądania… –

Drżącymi rękami zrzucił z niej płaszczyk i czapkę, rozpiął koszulę i zaczął całować jej piersi. W ciszy stodoły słychać było tylko ich westchnienia. Na dworze robiło się coraz ciemniej, a oni zachowywali się jak para nastolatków. I choć Bethany drętwiała na samą myśl, że rodzice mogliby ich tu przyłapać, to było to diabelnie podniecające. Tylko ten jeden ostatni raz, myślała. Jednak Cristiano przerwał pocałunek i nastawił uszu. – Co to było? – Drzwi szopy. Nienawidzę cię za to, ale nie przestawaj… Muszę cię mieć całego – jęknęła. – Nie tutaj – szepnął chrapliwie. Jego usta były wilgotne od pocałunków, a włosy zmierzwione. Oczy płonęły mu dziwnym blaskiem. – Chodźmy do domu. Bethany nawet się nie siliła na odpowiedź. W jej ruchach była stanowczość, o którą by jej nie podejrzewał. Przyciskając koszulę do piersi, pociągnęła drzwi stodoły i z głuchym trzaskiem zamknęła ją od środka na skobel. W stodole zapanował półmrok. Ich oczy patrzyły na siebie w ciemnościach. Jej spojrzenie rzucało mu wyzwanie. Niczym pociągani niewidzialną siłą jednocześnie ruszyli ku sobie.

ROZDZIAŁ ÓSMY Cristiano nigdy nie poświęcał swojego cennego czasu na czynności, które wydawały mu się idiotyczne, jak na przykład kupowanie kobiecie prezentów. Po pierwsze, nie miał czasu na wałęsanie się po sklepach i oglądanie biżuterii. Po drugie, nie potrafił sobie wyobrazić równie wyjaławiającego i bezproduktywnego spędzania czasu i to tylko po to, by zadowolić kobietę. Wystarczało mu przekonanie płynące z jego olbrzymiego ego, że jego kobieta i tak jest zadowolona, mając takiego faceta jak on. Asystentka zajmowała się drobnymi prezentami dla jego kochanek. Kobieta kupująca prezent kobiecie. To miało sens. A jednak od sześciu tygodni Cristiano to lubił. Uwielbiał od czasu do czasu kupić Bethany coś, co by sprawiło, że się uśmiechnie. Na początku popełnił błąd – kupił jej drogą biżuterię, którą uwielbiały wszystkie kobiety, ale nie ona. Uprzejmie przyjęła prezent, a następnego dnia dowiedział się, że równie uprzejmie oddała go do sklepu. – Mogę się założyć, że właśnie takie prezenty kupowałeś swoim dotychczasowym dziewczynom – zauważyła zjadliwie. – Ciekawe, dlaczego bogaci faceci sądzą, że nie muszą mieć fantazji. Tak więc Cristiano, który zawsze podejmował

wyzwania, stał się mężczyzną z fantazją. Zabrał Bethany na najlepsze przedstawienie teatralne, w antykwariacie znalazł pierwsze wydanie książki słynnego włoskiego autora. Choć na niego licząca ponad pięćset stron książka działała niczym środek nasenny, Bethany była wniebowzięta i miło było widzieć jej uśmiech znad lektury. Jednak nic, dosłownie nic, nie było w stanie przekonać Bethany, że powinni wziąć ślub. Ba, Bethany nadal się upierała, że się do niego nie wprowadzi, mimo że spędzali z sobą niemal każdy wieczór i większą część nocy. Cristiano nie potrafił tego zrozumieć. Skoro on był gotów zdobyć się na to poświęcenie, to dlaczego ona tak się upierała przy odmowie? Żadne prośby i groźby nie pomagały, więc Cristiano w końcu doszedł do wniosku, że z Bethany trzeba działać nie wprost. Nigdy wcześniej nie musiał zabiegać o względy kobiety, więc był tym bardziej zdziwiony, kiedy jego starania natrafiały na mur. Drogie kolacje na mieście jej nie imponowały. Przekonał się, że wtedy w Rzymie nie kłamała – naprawdę wolała jadać w domu. A kuchnia, jak mu powiedziała, to strefa współpracy kobiety i mężczyzny. Kupiła mu książkę kucharską i choć Cristiano sam nie mógł w to uwierzyć, od czasu do czasu, niezdarnie, ale przyrządzał kolacje, zastanawiając się, co powiedziałaby na ten widok jego matka. Kiedy podzielił się nowinami z rodziną, pominął tego rodzaju szczegóły. I kilka innych. Zatuszował sprawę

niezgody Bethany na ślub i powiedział tylko, że uroczystość odbędzie się w najbliższym czasie. Dopiero w następnej rozmowie telefonicznej z matką wspomniał, że Bethany wolałaby pójść do ołtarza po urodzeniu dziecka, kiedy już odzyska figurę, co spotkało się z pełnym zrozumieniem ze strony jego matki. Czuł się usprawiedliwiony, pozwalając sobie na to drobne kłamstwo. W porównaniu do kłamstw, jakimi raczyła swoją rodzinę Bethany, to była fraszka. Cristiano sam przed sobą musiał się przyznać, że niezwykle przejął się ciążą Bethany i że to na owym fakcie koncentrował się najbardziej. Jak inaczej wytłumaczyłby sobie to, że ta młoda dziewczyna o włosach koloru marchewki owinęła go sobie wokół małego palca? Cierpliwie znosił jej fochy, biegał dla niej na zakupy. Opiekował się nią, a nawet chodził z nią do lekarza. Był zafascynowany tym, w jakim tempie rośnie jej brzuch, i ruchami dziecka. Myślał o niej, gdy jej z nim nie było. I coraz bardziej i bardziej przeszkadzał mu absurd tego, że nie mieszkali razem. Cristiano zadzwonił do jej drzwi. Choć wynajął dla niej apartament niedaleko swojego, to oddzielne mieszkanie i składanie sobie nawzajem wizyt nieustannie budziło jego gniew. Wiedział, że Bethany uwielbia z nim sypiać – takiej przyjemności nie da się udawać. W pewnym momencie przestał ciągle podnosić ten temat i żądać od niej racjonalnych argumentów. Ale pytania nieustannie krążyły mu po głowie. Czy w ten

sposób Bethany zostawiała sobie jeszcze jakieś opcje? Czy wmawiała sobie, że jeszcze nie jest z nim na tyle silnie związana, by nie móc odejść do innego? Czy liczyła na to, że będzie z nim tylko do pewnego czasu, a po urodzeniu dziecka zacznie polować na Tego Jedynego? Owe myśli tak go zirytowały, że dopiero po minucie uświadomił sobie, że po serii dzwonków Bethany nadal nie otwiera, a przecież po dziewiętnastej rzadko kiedy wychodziła sama z domu. Ostatnie dwa dni był na wyjeździe służbowym, lecz dzwonił do niej kilka razy dziennie na telefon komórkowy, który jej kupił. Jechał prosto z lotniska i Bethany wiedziała, że Cristiano ma przyjść. Więc gdzież ona, u diabła, jest? Coraz bardziej zdenerwowany, jeszcze kilka razy nacisnął dzwonek, po czym wyjął z kieszeni telefon komórkowy i zadzwonił. Po kilku sygnałach bez odzewu połączenie zostało zerwane. Cristiano zaklął pod nosem. A co, jeśli jej się coś stało? A on nie miał nawet kluczy do tego przeklętego mieszkania! Niepokój i złe przeczucia zaczynały go dosłownie zżerać. Przez moment rozważał wyważenie drzwi i kto wie, czy by się na to nie zdecydował, gdyby nie wiedział, że to drzwi antywłamaniowe i że nie miałby szans ich sforsować. Ponownie wybrał jej numer i z niecierpliwością czekał na odpowiedź. Po kilku sygnałach w słuchawce rozległ się głos, który ledwo poznał.

– Gdzie jesteś? – niemalże krzyknął. – Tutaj – powiedziała Bethany zmienionym głosem. Dzwonek jej nie obudził, ale komórka owszem. Bethany zaświeciła lampkę nocną i spojrzała na zegarek. Zdała sobie sprawę, że przespała prawie cały dzień i część wieczoru. – Co to znaczy tutaj? – W mieszkaniu. – Dlaczego nie otwierasz? I dlaczego masz taki głos? Zdawał sobie sprawę, że zachowuje się irracjonalnie, zasypując ją przez telefon pytaniami, skoro Bethany zaraz otworzy, ale zżerał go niepokój. Gdy otworzyła drzwi i ją ujrzał, serce mu się ścisnęło i dopiero wtedy wpadł w panikę. – Niezbyt dobrze się czuję – stwierdziła to, co było oczywiste, po czym obróciła się i skierowała z powrotem do sypialni. Cristiano wziął walizkę i ruszył za nią. Czuł, jak zimny pot ścieka mu po plecach. – Muszę się wyspać. – Bethany rzuciła się na łóżko i zwinęła w kłębek. Zza kołdry wystawały tylko jej rude włosy. – Zapomnij o śnie. Musi cię zbadać lekarz. – Cristiano natychmiast wystukał numer telefonu. Delikatnie odsunął kołdrę i położył jej rękę na czole. – Masz gorączkę. Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? – Zaczął coś szybko mówić do telefonu po włosku, po czym rzucił słuchawkę i skupił się na niej.

– Wczoraj wieczorem wydawało się, że wszystko jest w porządku – powiedział z pretensją w głosie. Bethany spojrzała na niego złowrogo. – Nie potrzebuję lekarza, Cristiano. – Pozwól, że ja o tym zdecyduję. – To tylko przeziębienie. Nie potrwa dłużej niż dobę. – Jęknęła i usiłowała znowu zagrzebać się pod kołdrą, ale Cristiano jej na to nie pozwolił. Wpatrywał się w nią z niepokojem. Wziął ją za rękę i gładził. – Muszę tylko odpocząć. Wczoraj czułam się dobrze. Dopiero dzisiaj rano obudziłam się ze strasznym bólem głowy… – Rozmawialiśmy dzisiaj rano i nic nie powiedziałaś. – Byłeś w Nowym Jorku, Cristiano. Co byś na to poradził? Nie jesteś Supermanem. Nie przefrunąłbyś nad Atlantykiem. – Bethany, widząc, jak się zmartwił, patrzyła na niego z wdzięcznością. – Nie o to chodzi. Powinnaś mnie informować, jeśli cokolwiek jest nie tak. – Myśl o tym, że Bethany cały dzień była sama w mieszkaniu, że źle się czuła, że mogłaby zemdleć i nikt by jej nie pomógł, sprawiała, że miał gęsią skórkę. – Jesteś w ciąży! – powiedział, stukając nerwowo w telefon. Co z tym facetem? Przecież Cristiano mu powiedział, żeby był zaraz. Spojrzenie Bethany stało się zimne jak lód. No tak, to oczywiste, że się martwił. Przecież spodziewała się jego dziecka! Nosiła jego skarb! W ciągu ostatnich tygodni zyskała złudne poczucie bezpieczeństwa. Prawie udało mu się ją przekonać, że naprawdę chodzi mu o nią. Lecz

to, że Cristiano ma prawo o wszystkim wiedzieć, bo Bethany jest w ciąży, przypomniało jej, że De Angelis zawsze działał celowo, a tym razem jego celem było, żeby poddała się jego woli i zgodziła na jego scenariusz. To pewnie dlatego, a nie z powodu uczuć Cristiano w zasadniczych kwestiach nie sprzeciwiał się jej woli, robił zakupy, kupował jej drobne podarki i na nic nie narzekał. Ale przede wszystkim był w pobliżu. Mogła się założyć, że dawniej zostawał w pracy do późna. Teraz przychodził do niej regularnie w każdy wieczór, wyłączając krótkie okresy, kiedy wyjeżdżał służbowo, ale wtedy do niej dzwonił. Starał się nawet zorganizować jej rozrywkę i musiała przyznać, że świetnie mu to wychodziło. W jego towarzystwie, niezależnie od tego, czy byli w teatrze, w operze, w kinie, czy po prostu siedzieli w domu i oglądali filmy na DVD, Bethany świetnie się bawiła. Niemal udało mu się ją przekonać. Bethany całym wysiłkiem woli starała się nie okazywać rozczarowania i złości, lecz milczała zajadle. Ależ była naiwna! Wszystko, co robił i mówił, było powodowane sytuacją, w jakiej się znaleźli, a nie miłością do niej. Spojrzała na niego spod rzęs. Jego widok dosłownie zapierał jej dech w piersiach. Wstyd jej było się do tego przyznać, ale szalała za nim. Doprowadzał ją do szaleństwa. – Widzę, że muszę odłożyć wyjazdy służbowe, póki

dziecko się nie urodzi. – Cristiano nigdy nie przypuszczał, że nadejdzie kiedyś dzień, kiedy jego praca zejdzie na dalszy plan i najważniejsza w życiu stanie się kobieta, ale stało się to zupełnie naturalnie i niewymuszenie. Po prostu Bethany tak go absorbowała, że i tak nie potrafiłby się skupić na pracy dłużej, niż musiał, a na wyjazdach tęsknił za nią i nieustannie o niej myślał. Poza tym najwyraźniej w niektórych kwestiach Bethany była tak uparta, że Cristianowi opadały ręce. – Nie wygłupiaj się – skwitowała jego uwagę. – Wcale się nie wygłupiam, Bethany – powiedział, wstając. – Staram się być rozsądny. Jedno z nas musi. Bethany westchnęła ciężko, po czym ziewnęła. – I naturalnie ta rola przypada tobie. Wrócił do niej do łóżka i usiadł na jego krawędzi. Pogłaskał ją po policzku. – Chwila poza krajem i zobacz, co się dzieje. Bethany nie miała zamiaru dać się zwieść jego czułości. – Przeziębiłabym się, czy byś został w kraju, czy nie. Chyba się zaraziłam od tej dziewczynki w supermarkecie. Pamiętasz? Zagadnęłam ją, kiedy robiliśmy zakupy kilka dni temu. Pociągała nosem. Zdarza się. – Powinnaś unikać ludzi, którzy przenoszą zarazki! – Co proponujesz? Chcesz mnie tu zamknąć na najbliższych kilka miesięcy?

Cristiano już miał jej odpowiedzieć, że to nie taki głupi pomysł, kiedy rozległ się dzwonek u drzwi. Przedstawił Bethany swojego dobrego kolegę, Giorgia Tommassa, lekarza, faceta przed czterdziestą, który był od zawsze znajomym rodziny De Angelis. Natychmiast z nietajoną irytacją zaczął go wypytywać, skąd wypływa spóźnienie. – Nie zwracaj na niego uwagi – powiedziała Bethany, uśmiechając się do Giorgia słabo. – Nareszcie, kobieta, która jest w stanie przeciwstawić się mojemu aroganckiemu kumplowi – rzucił Giorgio z zadowoleniem, po czym usiadł przy chorej. – Teraz posłucham dziecka, żeby się upewnić, że wszystko gra. Niczym na posterunku Cristiano stanął w progu, bacznie obserwując ich podczas badania. Mówili do siebie przyciszonymi głosami, tak że nic nie słyszał, widział tylko, że lekarz żartuje z Bethany, bo oboje się uśmiechali. Natychmiast podszedł do łóżka. – No i? Jaka diagnoza? – Dziecko ma się dobrze, Cristiano. – Tommasso uśmiechnął się i poklepał przyjaźnie kolegę po ramieniu. – Nie ma co wpadać w panikę. – Chyba mylisz zwykłą troskę z paniką – wycedził Cristiano. To było oczywiste, że Bethany, choć przeziębiona i w zaawansowanej ciąży, była w stanie oczarować każdego faceta. Zwłaszcza tego bawidamka Giorgia, który teraz uśmiechał się jeszcze szerzej. Co, u diabła,

było tak komiczne? – Tak, pewnie to ja się mylę. – Wyraźnie walczył ze sobą, żeby się w głos nie roześmiać, po czym skierował się w stronę drzwi. – Bethany jest zwyczajnie przeziębiona, ma stan podgorączkowy. Kilka dni będzie senna i może się czuć trochę gorzej, ale jest bardzo młoda, ma silny organizm i szybko wyzdrowieje. Ma dobry puls, a serce dziecka bije bardzo mocno. Dałem jej lekarstwa, które nie zaszkodzą dziecku. Nie ma się czym martwić. Potrafisz ugotować zupę? Cristiano odrzekł, że z pewnością sobie poradzi, bo szkoli się w kuchni, na co Giorgio tylko zabawnie uniósł brwi. – Chyba się nie oprę pokusie, by powtórzyć to twojej matce, Cristiano. – Chichocząc, Giorgio zniknął za drzwiami. – A nie mówiłam? – Bethany usiadła na łóżku. – Zwykłe przeziębienie. Kilka dni spędzę w łóżku, a potem wszystko wróci do normy. Cristiano nie odpowiedział. Po prostu zaczął pakować jej rzeczy. Przez chwilę Bethany przyglądała mu się zdumiona. To była albo rzecz lekarstw, które podał jej Giorgio, albo gorączki, ale jak zahipnotyzowana patrzyła, jak Cristiano otwiera walizkę, potem szafę i wkłada do niej rzeczy. – Co ty robisz? – zapytała w końcu. – A na co ci to wygląda? – Cristiano nawet nie obejrzał się na nią przez ramię. Siódmym zmysłem

musiał wyczuć jej poruszenie się na łóżku. – Nawet nie myśl o wstawaniu. Masz siedzieć w łóżku. – Nie możesz tak po prostu pakować moich rzeczy! – Nie? To patrz uważnie. Spakował część jej bielizny, ubrań, po czym skierował się do łazienki, by wziąć przybory toaletowe. Bethany ze zgrozą patrzyła, jak jednym ruchem ręki zgarnia wszystko, co stało na buduarze – wszystkie jej cenne drobiazgi znalazły się w jednej przegrodzie walizki. Dopiero kiedy wykonał zadanie, obrócił się do niej. – A teraz posłuchaj mnie uważnie – powiedział głosem twardym niczym stal. – Próbowałem się dostosować do twoich zasad, ale to nie działa. Po pierwsze, czy ci się to podoba, czy nie, nie jesteś tutaj w stanie sama o siebie zadbać. Ledwo zdołałaś otworzyć mi drzwi. Co by było, gdybyś zemdlała albo się przewróciła? Pomyśl o konsekwencjach. – Ja nigdy bym… Nigdy dotąd nie mdlałam… – I nigdy wcześniej nie była w ciąży. Bethany zaczęła protestować, ale zbladła na myśl o scenariuszu, który przed nią roztoczył. Cristiano nie miał nawet kluczy do drzwi. Nie chciała mu dać, bo upierała się przy swojej niezależności. Ale gdyby rzeczywiście coś się stało? Była tak zajęta walką o niezależność i samodzielność, że ryzykowała życie dziecka. Czy naprawdę tylko chroniła samą siebie, czy karała go, bo jej nie kochał?

– Po drugie, po dzisiejszym dniu straciłaś moje zaufanie. Gdybyś do mnie zadzwoniła i powiedziała mi, że coś jest nie tak, nie przyleciałbym może w dwie godziny z Nowego Jorku, ale przysłałabym Giorgia, który posiedziałby tu do mojego powrotu. – Odetchnął głębiej. – Czy wyrażam się jasno? Rozumiesz, co chcę powiedzieć? Bethany nic nie odpowiedziała. Miał rację i nie znosiła go za to. Cristiano zadzwonił po kierowcę. – Mój kierowca będzie tu za godzinę. Powinnaś wziąć ciepłą kąpiel. Lepiej się poczujesz. – Nie chcę się kąpać. – I możesz przestać się dąsać. To niczego nie zmieni. – Skierował się do łazienki i zaczął lać wodę do wanny. Wrócił po kilku minutach. Bezceremonialnie wziął ją w ramiona, ignorując jej wściekłe protesty, i przeniósł do łazienki. Lubiła duże łazienki. Niemal całe życie musiała dzielić się jedną małą łazienką z siostrami. Dlatego właśnie wynajął jej apartament z absurdalnie ogromną łazienką. Posadził ją na krześle, które wniósł do łazienki specjalnie w tym celu. – Chyba gorączka ci spada, ale wciąż jesteś strasznie blada. Zostanę przy tobie, kiedy będziesz się kąpać. Bethany jęknęła. Głowa jej pękała, była obolała i nie chciało jej się z nim kłócić. Zwłaszcza że wiedziała, że to by nic nie dało. Zaczęła rozpinać guziki koszuli i zsuwać spodnie. Poczuła przyjemny lawendowy

zapach, a w łazience było ciepło i miło, ale nie zamierzała przyznawać mu racji. W duchu pomyślała jednak, że rzeczywiście potrzebowała ciepłej kąpieli. Nie powinna się przed nim wstydzić swojego ciała, zwłaszcza że był z nim doskonale obznajomiony. Jednak kiedy podtrzymując ją delikatnie, pomagał jej wejść do wanny, a jego wzrok ślizgał się po jej ciele, miała świadomość tego, jak wielkie stały się jej piersi i jak widoczny ma już brzuch. Wślizgnęła się do niezwykle przyjemnej ciepłej wody i z zamkniętymi oczami oparła głowę o wezgłowie, ani na chwilę nie zapominając o jego obecności. Cristiano przysunął sobie krzesło do wanny i czuła na sobie jego wzrok. Zdumiewające – ten facet tak na nią działał, że podniecał ją sam jego wzrok na jej nagim ciele, sama obecność. – Wszystko już jest dobrze – poinformowała go. – Dzięki, ale wolę być przy tobie. – Pierwszy raz tego wieczoru nie zwrócił się do niej jak opiekun do chorej. W jego głosie wibrował erotyzm. Bethany nie otwierała oczu i Cristiano mógł bezkarnie na nią patrzeć. Wyglądała pięknie. Duży brzuch sterczał ponad wodą, pośród piany widać było niewiarygodnie seksowne piersi. Uśmiechała się lekko, choć z pewnością nie była tego świadoma. Na jej twarzy widać było czystą przyjemność. Cristiano podwinął rękawy koszuli, wziął gąbkę i zaczął delikatnie namydlać jej mokrą, lśniącą skórę. Bethany jęknęła,

otworzyła oczy i podciągnęła się do pozycji siedzącej. – Lepiej, żebyś tego nie robił – powiedziała, a w jej oczach zapaliły się znajome ogniki. – Lepiej się ciesz, póki możesz – powiedział, nie przerywając delikatnego masażu. – Gdy zrobię to następnym razem, to będzie tylko wstęp. Potem cię wezmę. – To… to najbardziej bezczelna uwaga, jaką słyszałam w życiu… – zawołała ze złością. Jego palce zaczęły muskać jej sutki. Zadrżała. – Naprawdę? – mruknął Cristiano, niechętnie przechodząc do namydlania innych części ciała. – Nie lubisz, kiedy się ciebie bierze w opiekę? – Jego głos był słodki jak miód, chrapliwy z pożądania i tak bardzo wibrujący, że miała wrażenie, że te wibracje muskają jej skórę. – Może się mylę, ale czy nie jest to marzenie większości kobiet? – Nie mam pojęcia, jakie są marzenia innych kobiet. Znam tylko swoje i uwierz mi, że to do nich nie należy – warknęła, po czym zanurzyła się pod wodę, by spłukać z siebie pianę. Sięgnęła po ręcznik, lecz Cristiano rozłożył go, czekając na nią. Kiedy wstała, opatulił ją nim i przytulił mocno do siebie. Oczy Bethany zaszły łzami. Skąd on w każdej chwili wiedział, czego ona potrzebuje? Dlaczego tolerował jej złość i humory? Nie zasługuję na tego mężczyznę, myślała, pociągając nosem. Cristiano przytulał ją mocno do siebie i gładził po plecach uspokajająco.

Bethany czuła się jak w bajce, jednak do szczęścia potrzebowała czegoś, czego on nie był w stanie jej dać. A to bolało. – Nie przeszkadza ci, że nie jesteś spełnieniem moich marzeń? – Może to dziecinne, ale Bethany chciała go zranić, tak jak on ranił ją, ciągle przypominając o przyczynie, dla której z nią jest – o dziecku. – Nie. Wystarcza mi, że ty, wy, jesteście spełnieniem moich – odrzekł żartobliwie i pocałował ją w czoło. Cristiano nie widział, że tym jednym zdaniem sprawił, że łza, która była tuż tuż pod jej powieką, spłynęła wolno po policzku.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY – Musimy porozmawiać – powiedziała następnego ranka, kiedy obudziła się w jego łóżku. Cristiano wziął urlop z pracy i nie zamierzał zostawiać Bethany, póki nie wyzdrowieje. – To chyba najbardziej złowrogie wyrażenie w języku angielskim – zauważył ponuro Cristiano. Jego ręka spoczywała na jej dłoni, kiedy Bethany obudziła się w jego mieszkaniu po kilku godzinach męczącego snu, w trakcie którego trawiła ją gorączka i trochę majaczyła. – Sądzę, że ta rozmowa nie będzie dla ciebie przykra… Kiedy jechała do jego mieszkania, kiedy budziła się ze snu, a on czuwał nad nią i głaskał ją po głowie, Bethany dręczyło pytanie, które od jakiegoś czasu nie dawało jej spokoju. Czy jej rozwiązanie sytuacji było w jakikolwiek sposób lepsze od jego? Cristiano proponował jej, by dziecko wychowywało się pod opieką dwojga rodziców. Oferował dla niego stały dom. Jak nieustannie jej przypominał, było im ze sobą bardzo dobrze w łóżku. Jak długo to potrwa, nie miała pojęcia, ale czy nie lepiej ze względu na dziecko zapomnieć o dumie i przyjąć to, co jej oferował, niż domagać się czegoś, czego nie mógł jej dać?

Kiedy znalazła się u niego w mieszkaniu, z miejsca poczuła się jak w domu i wszystkie te pytania krążyły po jej głowie, nie pozwalając na spokojny sen. Razem z nimi pojawiła się myśl o jej rodzicach, którzy nie posiadaliby się z radości, gdyby poślubiła mężczyznę, którego traktowali już niemal jak syna. Jej siostry, które poznały Cristiana i zostały przez niego totalnie oczarowane, nie mogły zrozumieć tego, że Bethany odwleka ślub i nieustannie dopytywały się o to, kiedy ten fakt nastąpi, bo chciały być druhnami. Zdawało się, że ta decyzja uszczęśliwiłaby tylu ludzi, że utworzyliby oni szczęśliwy korowód. Tylko ona byłaby z tego ogólnego szczęścia wyłączona. Rozejrzała się po ogromnej sypialni. Wielkie okna zasłaniały story, które skutecznie oddzielały pokój od reszty świata. Punktem centralnym sypialni było drewniane łóżko ręcznej roboty, ponieważ Cristiano chciał mieć większe od wymiarowych. I choć powinna się w nim czuć jak Calineczka, Bethany rozkosznie wyciągnęła się pod satynową pościelą. Było jej tu dobrze. Dopiero teraz dostrzegła stojące na stoliku pod oknem zasuszone kwiaty. A więc zachował je, pomyślała z uśmiechem. Widok kwiatów przyciągnął jej uwagę i pozwolił skupić rozproszone myśli. Długo walczyła o niezależność. Uparcie odmawiała zgody na małżeństwo z rozsądku, nie chciała się dać zastraszyć tradycji, ulegać presji. Od pewnego czasu

Cristiano przestał o tym wspominać i w sumie powinna być zadowolona, że odniosła zwycięstwo. Jednak kiedy go nie było, tęskniła za nim, choć wolałaby umrzeć, niż się do tego przyznać. Wczoraj, kiedy zaczęła się kiepsko czuć, tęskniła za jego obecnością, za poczuciem bezpieczeństwa, które zawsze miała w jego ramionach. Jej uczucia były absurdalne, bo tak się składało, że ich relacja była jak stąpanie po cienkiej linie. Kiedy myślała o małżeństwie, o codziennej intymności z nim, o relacji, jaka nawiąże się między nimi, kiedy pojawi się dziecko, ogarniała ją panika. Miała jednak nadzieję, że nawet jeśli jej nie kocha, to w jego stosunku do niej jest cień romantyzmu. Świadczyły o tym kwiaty… Kilka tygodni temu, kiedy pierwszy raz odwiedziła jego mieszkanie, wydało jej się trochę zbyt męskie. Brakowało w nim kobiecej ręki – ozdób, dywaników, serwetek, czosnku w kuchni i świeżych kwiatów. Powiedziała mu, że widać, że to mieszkanie samca alfa, i że warto byłoby odrobinę je ozdobić. Podarowała mu więc bukiet herbacianych róż. – A więc… – zaczął Cristiano, by jej przypomnieć, że czeka, aż coś powie. – Zasuszyłeś moje kwiaty. Cristiano podążył wzrokiem za jej spojrzeniem i natychmiast spojrzał w bok, jakby go na czymś przyłapała. – Nie pamiętam, żeby jakakolwiek kobieta dała mi kiedyś kwiaty – powiedział, wzruszając ramionami.

– Ale mogę się założyć, że ty dawałeś mnóstwo bukietów róż kobietom. Ponownie wzruszył ramionami. Tak jakby to w ogóle nie był dla niego temat. Ona spalała się z zazdrości i obawy, że prędzej czy później Cristiano znowu zacznie się umawiać na randki, a on zbywał to wzruszeniem ramion. – To o tym chciałaś rozmawiać? Bo jeśli tak, to z pewnością może to zaczekać. – Chciałam… Chciałam ci podziękować za opiekę nade mną. Jeśli byłam niewdzięczna… – To jest ci bardzo przykro? Przeprosiny przyjęte. Nie chciał prowadzić z nią teraz trudnych rozmów. Miała podkrążone oczy i nadal wyglądała blado, a na jej twarzy widać było wyraźne oznaki zmęczenia. – Czy nie powinieneś pójść do pracy? Nie chcę, żebyś przeze mnie coś zawalał… Znowu to robiła. Za wszelką cenę próbowała się go pozbyć, chociaż on nie dość, że był jej potrzebny, to jeszcze był gotów spełnić każde jej życzenie. – Nie. Chcę być przy tobie – powiedział stanowczo. – Powinnaś teraz odpoczywać – dodał cieplejszym tonem. – Zamówię jakieś jedzenie. Na co masz ochotę? – Czy w ten sposób chcesz mi przypomnieć, jak bardzo jesteś mi niezbędny, Cristiano? Teraz wyglądał na odrobinę dotkniętego. Puścił jej dłoń i wstał. – Staram się tylko jak najlepiej wypełniać swoją rolę.

Jestem głodny. A ty nawet jeśli nie jesteś – uznał za stosowne jej wytknąć – powinnaś coś zjeść. Pewnie ledwo co jadłaś, kiedy mnie nie było. Na co masz ochotę? Na chińszczyznę? Włoską kuchnię? Albo mogę posłać mojego kierowcę na zakupy do supermarketu? Tak, to jest dobry pomysł. Nie powinnaś jeść tłustego jedzenia na wynos. Co powiesz na zupę i świeży chleb? – Nie musisz tego robić. – Czego? – zapytał Cristiano, sporządzając listę i krzątając się między kuchnią a sypialnią. – Posyłać po jedzenie. Cokolwiek jest w twojej lodówce, dla mnie będzie okej. – O nie. Musisz się zdrowo odżywiać, a mnie nie było przez dwa dni i zawartość lodówki jest już nieświeża. I znowu to samo, pomyślała ze smutkiem Bethany. We wszystkim chodzi o dziecko. – Właściwie chciałam ci powiedzieć… – W jej głosie było coś, co kazało mu zawrócić i na chwilę przestać się krzątać. – Masz rację i nie musisz mi udowadniać, że dobrze jest mieć cię obok siebie, gdy się jest w moim stanie. To oczywiste. – Westchnęła. Ciężko jej przychodziło wypowiedzenie tego, chciała mu powiedzieć. – Zrozumiałam to już. Małżeństwo to rozsądna decyzja, więc jeśli twoja propozycja jest nadal aktualna… Cristiano szeroko otworzył oczy ze zdumienia. Miał wrażenie, że śni. Choć skrycie miał nadzieję, że po ostatnich wypadkach Bethany zmieni zdanie co do

małżeństwa, nie sądził, że to nastąpi tak gładko. – Innymi słowy… – Bethany wzruszyła ramionami – …wygrałeś. Nazywała go zwycięzcą, ale dla Cristiana nie była to ani konkurencja, ani gra. Rozstrzygała się jedna z najważniejszych spraw w jego życiu. – Cieszę się. – Rzeczywiście powinien się cieszyć. Nie lubił dwuznacznych sytuacji i nie wyobrażał sobie, by Bethany nie została jego żoną. Ślub z nią wydawał mu się najnaturalniejszy na świecie. Ale coś w jej głosie i zachowaniu nie pozwalało mu na tę radość. Podszedł do niej. – Bardzo się cieszę – powtórzył, chcąc przekonać bardziej samego siebie niż ją. – Dziwię się, że nie słyszę od ciebie czegoś w rodzaju „wiedziałem, że w końcu pójdziesz po rozum do głowy”. – Wiedziałem, że w końcu pójdziesz po rozum do głowy. – Cristiano wyszczerzył zęby w uśmiechu. Jak na kogoś, kto widział tysiące powodów, dla których Bethany powinna za niego wyjść, Cristiano był jednak dziwnie zmieszany jej nagłą zmianą zdania. Wiedział, że powinien odłożyć tę rozmowę na później, kiedy Bethany będzie się czuła lepiej, ale usiadł na łóżku i zmarszczywszy brwi, przyjrzał jej się uważniej. – Dlaczego zmieniałaś zdanie? – Czy to ważne? – Może nie aż tak bardzo, ale czy nie mogłabyś zaspokoić mojej ciekawości?

Bethany wzruszyła ramionami. Teraz ona mogła mu pokazać, że jest w stanie ustosunkować się do łączących ich relacji równie trzeźwo i chłodno, jak on. – Może zdałam sobie sprawę, że jestem bardziej bezbronna, niż chciałabym się do tego przyznać. Może po prostu osiągnęłam punkt, kiedy czas odłożyć na bok irracjonalne marzenia. Jestem w ciąży, na dobre i na złe. Ty w sposób honorowy zaproponowałeś mi małżeństwo. To najrozsądniejszy krok, więc… Powtarzała tylko, co sobie przemyślała, słowo w słowo, jednak jego ogarniał coraz większy niepokój. – Wszystko to prawda. – Jego głos był chłodny jak stal. – Zastanawiałem się tylko, co się stało z twoim romantyzmem i z obawą, że poślubisz niewłaściwego faceta. Do tej pory nie pozwalało ci to przystać na moją propozycję. – Niewłaściwego faceta. Nigdy jeszcze żadne słowa nie brzmiały w jego ustach tak gorzko. Starał się mówić swobodnie, jakby nie przykładał do tematu zbyt dużej wagi, jednak ręce mu drżały. Co próbował osiągnąć? Nagle uzmysłowił sobie, że próbuje wyciągnąć ją na zwierzenia, że chciałby od niej usłyszeć, że jej na nim zależy i że nie chce nikogo szukać, bo on jest tym właściwym facetem. Bethany przygryzła wargę. Cristiano powiedział, że się cieszy, ale to były tylko słowa. Może się wahał? Może sam doszedł w międzyczasie do wniosku, że ślub z nią to nie jest najlepszy pomysł? Ostatnie, czego chciała, to trzymać go za słowo. Jeśli chciał się

wycofać, łatwo może to zrobić. – Nie myślałam praktycznie. Jeśli nadal jesteś zainteresowany małżeństwem, to jestem gotowa na nie przystać, ale pod kilkoma warunkami. Jest gotowa przystać na to małżeństwo? Pod kilkoma warunkami? Ktoś mógłby pomyśleć, że Cristiano grozi jej torturami, a nie proponuje życie, w którym będzie miała wszystko, czego zapragnie. – I jakież to warunki? – nastroszył się. – Zdaję sobie sprawę, że to będzie małżeństwo z rozsądku, ale… ale… – Naciągnęła na siebie kołdrę po samą szyję, po czym nerwowo zacisnęła dłonie spoczywające na kołdrze. Starała się zachowywać rozsądnie. W końcu byli dorosłymi ludźmi. Wyprostowała się. – Nie zamierzam tolerować skoków w bok, kiedy tylko stwierdzisz, że znudziło ci się udawanie szczęśliwej rodzinki. Cristiano odskoczył jak oparzony. Jego spojrzenie stało się zimne jak lód. Stanął przy oknie, by nie widziała złości, jaka malowała się na jego twarzy. – Za kogo ty mnie masz? – zapytał ostro. – Za ostatniego łajdaka? – Nie uważam, że jesteś łajdakiem – odrzekła z godnością Bethany. – Po prostu jesteś mężczyzną, który ma… potrzeby… i kiedy się mną znudzisz, możesz mieć pokusę… – W takim razie musisz dopilnować, by życie z tobą nigdy nie stało się nudne, nieprawdaż? – To była bardzo

łagodna wymówka, zważywszy na to, jak go potraktowała. Nie tego oczekiwał, marząc, by wszystko między nimi w końcu wyszło na prostą. – Czy to groźba? – zapytała wściekle Bethany. – Mam spełniać wszystkie twoje zachcianki, bo inaczej znajdziesz sobie kogoś innego? – Wkładasz mi w usta coś, czego nie powiedziałem. – Cóż, przepraszam. Próbuję tylko ustalić zasady, które dotyczą reszty mojego życia. – Nie ustalasz zasad. Ubezpieczasz się na wypadek porażki. – Ja tego tak nie widzę i jeśli nie zgodzimy się co do tego drobiazgu, to pewnie lepiej, żebyśmy po prostu ustalili, kto będzie miał prawo do opieki nad dzieckiem i jak się nią podzielimy. Cristiano zastanawiał się, jak ona to robiła, że mówiła właśnie to, czego on bardzo nie chciał usłyszeć. Samo wyrażenie „prawo do opieki nad dzieckiem” wywoływało u niego gęsią skórkę i wściekłość. – Weźmiemy ślub – powiedział twardo. – Nie zamierzam cię zdradzać i ty także nie będziesz tego robić. Co więcej, zrobisz wszystko, by to małżeństwo się udało. Nie będę tolerował żadnego fałszu ani udawania. Bethany wiedziała, że w tym momencie waha się jej los. Teraz albo nigdy. Jeśli się zgodzi, jej los jest przesądzony. Jeśli stawi opór, Cristiano już nigdy nie będzie jej przekonywał, by razem szli przez życie.

Będzie się nią opiekował do rozwiązania, a potem się odsunie. Nie od dziecka, ale od niej. Sama myśl o tym, że Cristiano mógłby być z inną kobietą, że adorowałby ją i całował tak jak ją, budziła jej gniew. I nie mogła zamykać oczu na to, jak wiele kobiet oddałoby wszystko, żeby się z nim umówić. Bethany skinęła głową i nic nie odpowiedziała. Kiedy w końcu na niego spojrzała, wydawał się już bardziej zrelaksowany. Wyciągnął telefon komórkowy, wystukał numer i podał jej aparat. – Twoi rodzice. Najwyższy czas, by się z nimi podzielić dobrymi wiadomościami. Potem zadzwonię do mojej matki. – Tak szybko? – zapytała drżącym głosem. Mimo wszystko była mile podekscytowana. Ręce odrobinę jej drżały, gdy wzięła od niego telefon. Kwadrans później zwróciła mu go. Cristiano nadal był w sypialni. Stał na rozstawionych nogach, z rękoma na piersi, jakby pilnował, by w ostatniej chwili nie stchórzyła. Spojrzał na nią i jęknął w duchu. Postępowała zgodnie z jego życzeniami, ale wkradło się między nich napięcie, którego nie było, odkąd Bethany przeprowadziła się z powrotem do Londynu. Teraz jakby się poddała, pogodziła z tym, co nieuniknione, a to odbierało mu całą radość. Przez niego została zmuszona do porzucenia romantycznych marzeń. To, że mogą być razem szczęśliwi, zdawało się w ogóle nie

pojawiać na jej horyzoncie i nie było istotne, że wcześniej było im ze sobą bardzo dobrze – w łóżku i poza nim. – Nie ma co robić tak nieszczęśliwej miny na perspektywę poślubienia mnie. Zapewnię ci wszystko, czego będziesz potrzebować. – Wiem. – Cristiano sądził, że dobrze zna jej potrzeby. Ale podczas gdy małżeństwo powinno być radosnym byciem z ukochaną osobą, on oferował jej spełnienie potrzeb. Tak bardzo nienawidziła siebie za to, że go kocha, że gotowa była poświęcić wszelkie zasady, jakim dotąd hołdowała. Zawsze wyobrażała sobie, ba, była tego pewna, że jeśli wyjdzie za mąż, to zrobi to z miłości. Wyobraziła sobie, jak by to wyglądało, gdyby się nie zgodziła na ślub. Widywałaby Cristiana w wyznaczone dni, obserwowałaby go z uwieszoną na jego ramieniu kobietą, a z czasem może zobaczyłaby, jak zakłada rodzinę, ma jeszcze inne dzieci… Ona zawsze będzie mu wierna. Nie ma wyboru, bo jest więźniem swoich uczuć. Natomiast jeśli on jej nie kocha, tylko małżeństwo mogłoby go powstrzymać od niewierności. Bethany wiedziała, że skazuje samą siebie na życie w niepewności. Jak wielu mężczyzn z libido tak silnym jak Cristiano, z jego zamożnością i zabójczym wyglądem, który sprawiał, że jedno magnetyczne spojrzenie wystarczyło, by każdej kobiecie miękły nogi, byłoby wiernym żonie wybranej mu przez los? Pragnął jej teraz, teraz uważał, że jej ciąża jest seksowna, ale

„teraz” to mniej niż mrugnięcie okiem. I oto stał przed nią, marszcząc brwi i rozkazując jej, by była szczęśliwa! Najgorsze było to, że miała do siebie pretensje, bo to ona była przyczyną owego zmarszczenia brwi. – Byłaś szczęśliwa. – Dla Cristiana było to niezaprzeczalne. Bethany zaczerwieniła się, bo owszem, była szczęśliwa. Szczęśliwa w bańce mydlanej, którą stworzyli po powrocie z Irlandii. Miała sto procent uwagi Cristiana. Lecz teraz, po podjęciu decyzji, zamiast odczuwać spokój, miała mętlik w głowie. I w sercu. – Co się zmieniło? – zapytał. Nie potrafił odgadnąć przyczyny nagłej zmiany jej nastroju. Przyjmując jego oświadczyny, wyglądała, jakby połknęła gorzką pigułkę. – Nic – szepnęła. Położyła się i przymknęła oczy. Nie mogła na niego patrzeć. Sam jego widok rozdzierał jej serce. Po chwili zmusiła się, by otworzyć oczy i uśmiechnęła się niepewnie. – Co z tą zupą i chlebem, o których mówiłeś?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Bethany piła bezkofeinową kawę i patrzyła leniwie na londyńczyków przemierzających szybkim krokiem ulice miasta. Był piątek. Pora lunchu. Bethany starała się jak najwięcej spacerować, choć w ostatnich dniach przemierzała już tylko dystans dzielący mieszkanie od parku i ulubionej kawiarni, w której piła kawę i jadała lunche. Nie było tutaj słychać hałasu miasta, a z pierwszego piętra widać było chodzących po ulicy ludzi. Mogła spokojnie rozmyślać o zbliżającym się ślubie, który miał się odbyć trzy miesiące po urodzinach dziecka. Cristiano, który działał z prędkością światła, i chyba cały czas się obawiał, że Bethany się rozmyśli, sugerował, by wzięli ślub, jak tylko załatwią potrzebne formalności. Bethany stanęła jednak okoniem. Zamierzała wziąć ślub jeden raz w życiu i nie chciała niczego przyspieszać – nawet jeśli miał to być ślub z rozsądku. Chciała udawać sama przed sobą, że to ma być naprawdę. To chyba nie zbrodnia? Para stojąca przed jednym ze sklepów kłóciła się żywiołowo i Bethany patrzyła na ich pełne złości gesty. Przestała walczyć z uczuciami, jakie żywiła do Cristiana. A ponieważ Cristiano miał w naturze to, że koncentrował się na jednym celu, Bethany czuła się

całkowicie otoczona jego troską i najczęściej była po prostu szczęśliwa. Był jej niezbędny. Oboje to czuli. Był opiekuńczy, czuły i wspierał ją, choć ani razu nie powiedział, że ją kocha. Bethany nigdy też o to nie prosiła. Sama również nie mówiła mu o swoich uczuciach, lecz po cichu miała nadzieję, że któregoś dnia Cristiano zda sobie sprawę z tego, co do niej czuje. Cały zewnętrzny świat był przekonany, że łączy ich ogromne uczucie. W weekend spędzony niedawno w domu jej rodziców, Cristiano był ucieleśnieniem zakochanego i oddanego narzeczonego i Bethany była pewna, że podczas wizyty u jego krewnych, która miała się odbyć za dwa tygodnie, będzie tak samo. Najlepsze jednak było to, że w jego zachowaniu w ogóle nie było fałszywych nut. Niczego nie udawał, a mimo to wszyscy brali go za szczęśliwie zakochanego. W czym w takim razie tkwił problem? Czy tylko w słowach? Kłócąca się para zniknęła za rogiem ulicy i Bethany pomyślała o serii zamkniętych spotkań, w jakich miał dzisiaj uczestniczyć Cristiano. Powiedział jej, że wróci późno, bo grafik ma napięty do granic możliwości. Uśmiechnęła się. Sama myśl o nim sprawiała, że czuła się jak nastolatka. Nałożyła sobie na talerz makaron i nagle zmartwiała. W jednym z przechodniów rozpoznała Cristiana. Był ubrany we włoski garnitur, stał z ręką w kieszeni spodni, szukając drobnych. Coś mówił, a stojąca tuż obok niego blondynka śmiała się. W charakterystycznym dla siebie geście koncentrował

sto procent uwagi na mówiącej. Nie mogło być mowy o pomyłce. To był Cristiano. Serce zaczęło walić Bethany jak szalone i poczuła mdłości. Przyjrzała się kobiecie. Świetny makijaż, harmonijne rysy twarzy, drogie ciuchy. Niemal czuła unoszący się wokół niej zapach drogich perfum. Cristiano miał mieć dzisiaj cały dzień konferencję. Pamiętała dokładnie, jak całując ją na dobranoc w czoło, mówił, że dzisiaj będą negocjowane bardzo ważne sprawy. Czy to była ta bardzo ważna sprawa? Jeśli tak, zapomniał dodać, że ma długie nogi i blond włosy. Potwór, którego tak się obawiała, chwycił ją za gardło. Wszystko jasne – kiedy Cristiano dopiął swego i Bethany zgodziła się na ślub, przypomniał sobie, że świat jest pełen kobiet. Czy ta dziewczyna pracowała dla niego? Z nim? To nie miało znaczenia. Okłamał ją, mówiąc, że nie będzie miał nawet przerwy na lunch i Bethany wiedziała, co to oznacza. Następnych kilka godzin spędziła na skraju załamania nerwowego. O dwudziestej drugiej usłyszała chrobot otwieranych drzwi. Ściągając krawat, Cristiano wszedł do sypialni, po czym natychmiast podszedł do niej, jakby kompletnie nic się nie stało, jakby zwyczajnie spędził kolejny dzień w biurze. Posłał jej jeden z tych seksownych uśmiechów, które sprawiały, że ciarki przebiegały jej po plecach. – Nie śpisz jeszcze – zauważył.

Położył się w ubraniu na łóżku tuż przy niej, po czym odsuwając książkę z jej komicznie sterczącego brzucha, przyciągnął ją do siebie, by pocałować w usta. Pachniał tak po męsku, tak po swojemu – wodą kolońską, kawą – że niemal odwzajemniła pocałunek. – Jak ci minął dzień? – Pracowicie. Idę wziąć prysznic. Nie ruszaj się. Będę za kwadrans. Nie zamknął drzwi od łazienki i widziała, jak się rozbiera, po czym słyszała, jak bierze prysznic. Z westchnieniem położyła się na boku, jedynej komfortowej pozycji, i z napięciem czekała na niego, wpatrując się martwo w jeden punkt. Z ręcznikiem owiniętym na biodrach Cristiano wyszedł z łazienki. Przystanął w progu, patrząc na nią z niepokojem. Potrafił wyczuć jej nastrój. Intuicja podpowiadała mu, że coś jest nie tak. Przeszedł po pokoju, by znaleźć się w zasięgu jej wzroku. Bethany miała kilka godzin, żeby przemyśleć, jak się uporać z tą sytuacją. Rozważała opcję, by nic nie powiedzieć, ale odrzuciła ją, bo niepewność zjadłaby ją żywcem. Ale nie zamierzała histeryzować. Cristiano nie robił dramatów. Bethany uniosła się ponownie do pozycji siedzącej. – Jadłeś coś? – zapytała, nie mogąc oderwać oczu od jego potężnego, boskiego ciała, podczas gdy Cristino wciągał bokserki. – Na konferencji były kanapki. – Spojrzał na nią

podejrzliwie. – O coś ci chodzi. Może powiedz mi od razu, zamiast owijać w bawełnę? – Jak spędziłeś dzień? Cristiano potrząsnął niecierpliwie głową. Miała pretensję, że wyjątkowo musiał zostać dłużej w pracy? – Pracowałem. Tym się właśnie zajmuję. Siedziałem naprzeciw śmiertelnie nudnych ludzi wbitych w garnitury, sprawdzałem dokumenty, negocjowałem umowę, dopisywaliśmy klauzule. W międzyczasie trzymałem oko na kursie na giełdzie. O dwudziestej trzydzieści jedna z sekretarek wyszła kupić nam kanapki. Zjadłem dwie. Wróciłem do domu. Wczoraj, kiedy zasypiałaś, byłaś wesoła. Nie spodziewałem cię zastać nie w humorze. – To nie jest kwestia moich humorów. Usiłuję się dowiedzieć, jak spędziłeś dzień. – Właśnie się dowiedziałaś. Chyba że chcesz, żebym się rozwodził nad nudnymi szczegółami. – Może tylko nad jednym – odrzekła Bethany, biorąc głęboki oddech. Cristiano westchnął i spojrzał na nią bez gniewu. Nie miał pojęcia, do czego Bethany zmierza, ale był gotów znieść nawet najgorsze jej humory. W końcu nosiła jego dziecko i będzie jego żoną. – Nie mogę się już doczekać. – Co robiłeś w porze lunchu w towarzystwie innej kobiety? I nie próbuj zaprzeczać. Widziałam cię.

Cristiano osłupiał. Ze względu na jej ciążę naprawdę starał się panować nad sobą, ale jeszcze nikt nigdy go nie śledził. – Nie muszę niczemu zaprzeczać – odpowiedział. Przez całe dotychczasowe życie nie musiał się nikomu z niczego tłumaczyć. Owszem, spotykał się wcześniej z wieloma kobietami, ale zawsze wiedział, że kiedy natrafi na tę właściwą, łatwo z nich zrezygnuje. I nie mylił się. Koniec tematu. Jeśli teraz wyraźnie nie da Bethany do zrozumienia, że nie zamierza się przed nią z takich rzeczy tłumaczyć, ich życie szybko zamieni się w piekło. – Cristiano, to wszystko, ty sam, to dla mnie za dużo – szepnęła Bethany. – To po prostu za dużo. – Jak mam to rozumieć? – To znaczy, że nie mogę za ciebie wyjść. – To śmieszne. – Starał się, by jego głos był stonowany. – Naprawdę nie powinnaś się denerwować w tym stadium ciąży. – Będę się denerwowała, jeśli będę tego chciała! – Wszystkie emocje, jakie kłębiły się w niej od kilku godzin, znalazły teraz ujście. Cristiano zacisnął szczęki. – Czy tak właśnie będzie, Bethany? Mam cię przekonywać do tego małżeństwa za każdym razem, kiedy zmienisz zdanie albo kiedy najdzie cię gorszy nastrój? – Nie naszedł mnie gorszy nastrój, Cristiano! Proszę

cię tylko, żebyś mi wyjaśnił, dlaczego skłamałeś, kiedy mówiłeś, co dzisiaj robiłeś. Czy proszę o tak wiele? – To dla mnie znak, że mi nie ufasz – powiedział Cristiano cicho. – Oskarżasz mnie, że mam romans, a tak nie jest. Nie wiem, co jeszcze można na ten temat powiedzieć. A więc dlaczego, zastanawiała się Bethany, Cristiano nie powie jej, co to za kobieta i dlaczego wyszedł z nią w porze lunchu? Jeśli to było tak niewinne, to po co ta tajemniczość? Może rzeczywiście nie miał romansu, ale może bawiła go ta myśl? Flirtował z tą kobietą? Tymczasem Bethany nie chciała, by choć spojrzał na inną kobietę. – W porządku – wyszeptała. Nagle poczuła się bardzo zmęczona. – Jest późno – powiedział szorstko. – Chodźmy spać. Ta propozycja brzmiała, jakby mieli pójść spać razem, ale oboje wiedzieli, że tej nocy, choć w jednym łóżku, będą spali osobno. Głowa Bethany pękała od nadmiaru myśli. Ciągle miała przed oczami scenę, którą widziała tego dnia na ulicy. Towarzyszka Cristiana sprawiała wrażenie niezwykle rozbawionej. Albo Cristiano powiedział właśnie najśmieszniejszy żart na świecie, albo… No właśnie. Ta kobieta po prostu marzyła o tym, żeby się z nim przespać. A on z tą swoją swobodną pozą niczym model na okładce magazynu… – Pójdę do gabinetu popracować. Zostawię cię, żebyś mogła się uspokoić.

– Nie mów mi, co mam robić – warknęła. – Nie chcę się uspokajać. Chcę porozmawiać. – Albo mi ufasz, albo nie. Owszem, poznałem kobietę w porze lunchu. Nie, nie sypiam z nią i ani przez moment nie miałem na to ochoty. Spróbuj zasnąć. I nie martw się, kiedy po obudzeniu nie zastaniesz mnie w łóżku. Może prześpię się w gabinecie. Jak tylko wyszedł, Bethany zaczęła płakać. Czy pomyliła się co do niego? Żądała wyjaśnień, czy ktoś mógł ją za to winić? Odparła pokusę, by pójść za nim do gabinetu. Miała jeszcze resztki dumy. Cały czas widziała oczyma wyobraźni Cristiana i tę kobietę. Tę i setki innych. W przyszłości. Oprócz tego, że dręczyły ją te wizje, do serca wkradła się niepewność. Czy kiedykolwiek Cristiano ją okłamał? Nigdy. Cristiano wiódł życie według żelaznych zasad. Niejeden raz miała okazję się o tym przekonać. Nie znosił oszustwa, kłamstwa i udawania. I nagle miałby robić coś takiego za jej plecami? A mimo to ona nie wahała się go o to oskarżyć. W końcu zasnęła, choć poczucie winy nie pozwalało jej spać spokojnie. Obudziła się o siódmej trzydzieści, żeby się przekonać, że jego część łóżka została nietknięta. Ogarnęła ją panika. Przespała całą noc, a on może w tym czasie podjął jakieś nieodwołalne decyzję. Przypomniała sobie, że powiedziała mu wczoraj, że nie może za niego wyjść.

Zaczęła go szukać we wszystkich pokojach. Wszystkie łóżka były zaścielone. Czy to możliwe, że nie spał w domu? Dopiero zapach kawy ściągnął ją do kuchni. – Już nie śpisz – zauważył z uśmiechem. – Zrobię dla nas śniadanie. Ulga, jakiej doznała na jego widok, sprawiła, że zrobiło jej się odrobinę słabo. Usiadła przy kuchennym stole. Cristiano wyglądał niesamowicie. W samych dżinsach, z rozczochranymi włosami i boso, patrzył na nią wzrokiem, w którym nie było ani cienia gniewu czy pretensji. – Dlaczego? – Nie jesteś głodna? – Dlaczego się na mnie nie gniewasz? Co robiłeś całą noc? – Nie wiedziała, jak mogłaby inaczej zadać ostatnie pytanie, choć brzmiało idiotycznie. Cristiano odstawił filiżankę z kawą i podszedł do niej. Przykucnął obok i wziął ją za ręce. – Okej, to odłóżmy śniadanie na później. Co robiłem? Pracowałem. Tutaj i, by uprzedzić twoje następne pytanie, sam. – Czy on czasem odrobinę się z niej nie śmiał? Jego usta drżały. – Nie wyglądasz, jakbyś nie zmrużył oka – zauważyła. – Dobrze się maskuję – odrzekł. – Dlaczego się nie gniewam? Jako jedyna kobieta na świecie masz prawo pytać mnie, co robiłem w towarzystwie innej kobiety. Pogłaskał ją delikatnie po włosach. – Cristiano, ja ci ufam. Naprawdę. Ja po prostu… –

Bethany zaczerwieniła się po same uszy i urwała bezradnie. – Byłaś zazdrosna. – Przez chwilę zapadła między nimi cisza. Patrzyli sobie w oczy. – Ja też byłbym zazdrosny o ciebie – przyznał z trudem. – Naprawdę? – Do diabła, tak. – To dlatego, że jesteś facetem, który traktuje kobiety jak swoją własność – powiedziała bezwiednie. Wolała w ten sposób wyjaśnić to, co powiedział, aniżeli przywiązywać do tego zbyt dużą wagę. – Nie mogłabyś być dalsza od prawdy. – Cristiano westchnął ciężko, jakby już od dawna przygotowywał sobie to, co chciał powiedzieć. – Nie będę udawał, że nie miałem wielu kobiet. I nigdy żadnej nie pozwoliłem dyktować mi warunków. – Nie dykto… – Zaczekaj. Wysłuchaj mnie do końca. – Zamierzał powiedzieć jej wszystko. Nie spał całą noc i wszystko dokładnie sobie przemyślał. Jak mógł być tak głupi, by wcześniej tego nie rozumieć? – Zawsze wiodłem życie na moich warunkach. Kobiety miały wybór: albo się do tego dostosowały, albo odchodziły. Moje zasady były proste. Praca zawsze na pierwszym miejscu. Żadnych scen. Żadnej zaborczości, żadnych oczekiwań, długofalowych planów. Nie czarowałem ich, że mogę dać im więcej. Bethany zamarła. Czy chodziło mu o to, że ona

również jest na tej liście? Że powinna się stosować do reguł? Jeśli tak, to złamała już szereg z nich. Na chwilę zapadło milczenie. – Okej – powiedziała niepewnie. – Więc może złamałam jedną czy dwie z twoich reguł… – Zapomniałaś o kolejnej: nie przerywać, kiedy druga osoba mówi. A zwłaszcza kiedy zbiera się i zastanawia, jak powiedzieć to, co chce powiedzieć. – Cristiano uśmiechnął się. – To znaczy…? – Bethany była w stanie wydać z siebie zaledwie szept. – To znaczy… – Cristiano patrzył jej głęboko w oczy. Działo się w nim coś niezwykłego. Strach mieszał się z uczuciem tkliwości, był przekonany, że znalazł się tam, gdzie zawsze chciał się znaleźć. Te wszystkie uczucia dosłownie pozbawiały go tchu. – To znaczy… że możesz łamać każdą zasadę z mojego notesu. O ile się nie mylę, już złamałaś chyba wszystkie. – Nie musisz mi mówić takich rzeczy. – Słucham? – Wiem, że nie chcesz mnie przygnębiać, bo jestem w ciąży, ale to nie znaczy, że musisz… musisz… Cristiano posłał jej jeden z najbardziej ciepłych i zachwyconych uśmiechów, po czym pocałował ją delikatnie w usta. – Jesteś piękna. Mówiłem ci to już? Sprawiłaś, że straciłem głowę, odkąd pierwszy raz cię ujrzałem. Nawet wtedy, kiedy ponury niczym gradowa chmura

przyleciałem do Irlandii, nie mogłem ci się oprzeć. Bethany przymknęła oczy. To nagłe otwarte mówienie Cristiana o jego emocjach było dla niej niesamowitym przeżyciem. Nie chciała, by ta chwila kiedykolwiek się skończyła. Mocno ściskała jego ręce, lecz nic nie mówiła, wiedząc, że to nie wszystko. – Pragnąłem cię jak nigdy nikogo dotąd. Pragnąłem cię od samego początku. Kiedy mi powiedziałaś w Irlandii, że jesteś w ciąży, powinienem był się przestraszyć. Nigdy poważnie nie myślałem o rodzinie, dziecku, ustabilizowanym życiu. Ale stało się inaczej. Od razu wiedziałem, że chcę zostać w życiu twoim i dziecka na zawsze. – Cristiano odetchnął głęboko. Jego dłonie drżały odrobinę. – Nigdy nikomu do tej pory tego nie mówiłem, ale tobie mówię: kocham cię. Sądzę, że zakochałem się w tobie już wtedy na Barbados, ale skąd, u diabła, mogłem wiedzieć, że to, co mnie wtedy dopadło, to miłość? Nigdy wcześniej się tak nie czułem i, prawdę mówiąc, nie miałem pojęcia, że miłość może być tak okrutna, trudna i sprawiać takie katusze. Wolałem o tym myśleć jak o szalonym pożądaniu, które sprawiło, że tęskniłem za tobą każdego dnia i każdej nocy. Potem, kiedy powiedziałaś mi o dziecku, wolałem to nazywać odpowiedzialnością, obowiązkiem. Nadawałem temu różne nazwy, ale nigdy właściwej. – Kochasz mnie? – Nie bądź w takim szoku – powiedział Cristiano obronnym tonem. – Wszystko, co robiłem przez ostatnie

miesiące, dowodzi tego. To była prawda. Bethany zarzuciła mu ręce na szyję i powiedziałaby mu po tysiąckroć, że go kocha, gdyby jej ze śmiechem nie powstrzymał. – Przepraszam, że nie powiedziałem ci, kim jest Anita – powiedział w końcu. – Czułeś się zapędzony w kozi róg – odparła Bethany, chichocząc. – Nie chciałam być jędzą. Samo jakoś tak wyszło. – Masz prawo być jędzą. Martwiłbym się jak cholera, gdybyś zobaczyła mnie z inną kobietą i w żaden sposób nie zareagowała. Bo gdybym ja zobaczył ciebie sam na sam z jakimś facetem, chyba rozkwasiłbym mu nos. Bethany czuła się, jakby się z radości unosiła nad ziemią. Dowiedziała się, że Anita jest koordynatorem akcji charytatywnej w Afryce Środkowej. – Jestem teraz zaangażowany w budowanie sieci ośrodków zdrowia w Afryce. – Uśmiechnął się, widząc jej zaskoczenie. – Nie bądź taka zdziwiona. Uznałem, że nie dorastam do twojego ideału mężczyzny i chciałem coś zrobić, żeby się do niego zbliżyć. Możesz wybrać, w który projekt się zaangażujemy. To miała być niespodzianka. I przy okazji, nie masz się czego obawiać ze strony Anity. To lesbijka. Córeczka Cristiana i Bethany urodziła się dwa tygodnie później bez żadnych problemów. Helena Grace była urocza – miała rude włoski po mamie i ogromne

ciemne oczy ocienione gęstymi rzęsami po ojcu. Cristiano ze śmiechem przyznał, że drugi raz w życiu się zakochał. Dziadkowie w Irlandii i babcia w Rzymie byli dosłownie wniebowzięci, a mała stała się oczkiem w głowie całej rodziny. Z dzieckiem słodko śpiącym między nimi, z zaciśniętymi piąstkami, Cristiano i Bethany przyciszonymi głosami rozmawiali o opuszczeniu Londynu i przeprowadzce w spokojniejsze okolice miasta. – Nigdy nie sądziłem – szeptał Cristiano, patrząc to na Bethany, to na małą – że dożyję dnia, kiedy będę chciał uciec od zgiełku Londynu. To wszystko twoja wina, kochanie… Bethany była szczęśliwa, że może wziąć na siebie tę winę.

Tytuł oryginału: The Hidden Heart of Rico Rossi Her Shameful Secret The Italian's One-Night Love-Child Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2012 Harlequin Mills & Boon Limited, 2011 Harlequin Mills & Boon Limited, 2010 Opracowanie graficzne okładki: Kuba Magierowski Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla Korekta: Jolanta Nowak

© 2012 by Pamela Brooks © 2011 by Susanna Carr © 2009 by Cathy Williams © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2012, 2013, 2014, 2015 Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie. Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek

podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce: iStock. Wszystkie prawa zastrzeżone. HarperCollins Polska sp. z o.o. 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25 www.harlequin.pl ISBN 978-83-276-1398-1 Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com

Table of Contents Strona tytułowa Trzy dni w Rzymie Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty W cieniu Kapitolu Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty

Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Epilog Rzymskie noce Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Strona redakcyjna

Table of Contents Strona tytułowa Trzy dni w Rzymie Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty W cieniu Kapitolu Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty

Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Epilog Rzymskie noce Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Strona redakcyjna