Harlow Melanie 3 Some Sort of Love

1

2

Tłumaczenie : Rebirth_ ; Emilia Korekta : Rebirth_

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

3

Myślę, że z komplikacji kochania Cię nie ma końca ani powrotu. Żadnej odpowiedzi, żadnego wyjścia. A to jedyny sposób, by kochać, nieprawdaż?

~ Mary Oliver

4

Rozdział 1 Jillian Znacie ten ból brzucha, kiedy musicie wybrać się na rodzinne zebranie, gdzie wszyscy oprócz ciebie są w parze i udają, że to nic takiego, iż masz trzydzieści lat, jesteś samotna i nie masz z kim iść na jutrzejszy ślub twojej siostry, ale tak naprawdę oni wszyscy zastanawiają się, co jest z tobą nie tak, ale są zbyt uprzejmi, by zapytać? Właśnie taki ból brzucha miałam, gdy jechałam na próbną kolację do Skylar i Sebastiana. A im bliżej byłam Abelard Vineyards, winiarni, w której pracowała Skylar i gdzie miał odbyć się ślub, tym gorzej było. Bo może nie będą uprzejmi. Nie przyszłaś z nikim? Musi być ciężko znaleźć mężczyznę, gdy już dotrzesz do pewnego wieku. Więc czemu jeszcze nie wyszłaś za mąż, Jillian? Zegar tyka! Nie jesteś jedną z tych lesbijek, prawda? Pewnego dnia chyba powiem, że tak. To było bardziej interesujące od prawdy – po prostu nie znalazłam jeszcze odpowiedniego faceta i nie miałam pojęcia, gdzie szukać. Właściwie to czy było już za późno, aby znaleźć jakąś seksowną lesbijkę na jutrzejszy wieczór? To by ich zamknęło. Przestań. Po prostu przestań. Wzięłam kilka głębokich oddechów i próbowałam skupić się na ważnych 5

rzeczach. Jesteś niedorzeczna. Tu nie chodzi o ciebie. Chodzi o Skylar. To twoja siostra, kochasz ją i cieszysz się za nią. Ona zasługuje na szczęście. To, że jako pierwsza znalazła miłość swojego życia, nie oznacza, że to nigdy nie przytrafi się tobie. A teraz pogódź się ze sobą. Węzeł w moim brzuchu trochę się poluźnił. Byłam niedorzeczna, prawda? Może dzisiaj nie będzie tak źle. Nie miałam się czego wstydzić. Tak naprawdę to miałam wiele powodów do dumy – doktorat, pracę w kwitnącej klinice pediatrycznej, którą kochałam, świetny związek z rodzicami i siostrami, piękne mieszkanie z widokiem na nadbrzeże, zdrowie, ciało z metabolizmem Nixonów, ale nie uszy Nixonów, oraz pensję, która pozwalała mi na okazjonalne zaspokajanie mojego upodobania do butów i wina. Pod koniec dnia byłam dokładnie tam, gdzie chciałam być. Tylko że… byłam samotna. I zmartwiona, że zbyt długo czekałam na zrobienie priorytetu ze związku. I przestraszona, że nigdy nie spotkam kogoś, kto sprawi, że zakocham się tak mocno, jak moje siostry. Nie. Nie zaczynaj. Nie musisz pozwalać komukolwiek tego zobaczyć. Musisz po prostu stać prosto i uśmiechać się, oby z dużym kieliszkiem wina w dłoni. Ach, wino. Wino było moim przyjacielem. Wino mnie rozumiało. Wino wiedziało, że możliwe było w stu procentach cieszyć się szczęściem sióstr oraz w dziesięciu procentach zazdrościć, bo wina nie obchodziła matematyka. I wino nigdy nie pytało, dlaczego nie miałam mężczyzny w wieku trzydziestu lat. Wino i ja spędziliśmy razem dużo czasu sam na sam, przez co wino wiedziało, iż nie chodziło o to, że ja nie chciałam znaleźć miłości – oczywiście, że chciałam. Ale to było cholernie trudne! To nie tak, że rozdawali bratnie dusze na ladzie z delikatesami. Wezmę jednego wysokiego, mrocznego i przystojnego, z pewną pracą oraz dobrym poczuciem humoru – och, nie tego 15-centymetrowego, 30-centymetrowego. Dzięki.

6

Wzdychając, zajechałam pod winiarnię i zaparkowałam obok Jeepa Milesa. Z tyłu rozciągniętego budynku w stylu prowansalskim rozstawiony był już ogromny, biały namiot na przyjęcie. Próba miała zacząć się o osiemnastej, a było już kilka minut po, ale nałożyłam jeszcze szminkę i poprawiłam włosy. Jeśli miałam wejść spóźniona i sama, mogłam przynajmniej wyglądać lepiej, niż się czułam. Po ostatnim spojrzeniu na siebie w małym, prostokątnym lusterku na daszku, wzięłam kolejny głęboki oddech i powiedziałam sobie: Wszystko jest z tobą w porządku. Potem wyszeptałam to: - Wszystko jest z tobą w porządku. Potem powiedziałam głośniej: - Wszystko jest z tobą w porządku. Oprócz tego, że gadasz do siebie w samochodzie. Puknięcie w szybę sprawiło, że podskoczyłam – to była Natalie. Otworzyłam drzwi i wysiadłam, moje serce nadal waliło. - Jezu, Nat. W cholerę mnie wystraszyłaś. - Przepraszam. Wyszłam po sweterek, bo tam jest klimatyzacja i zrobiło mi się zimno. – Uniosła granatowy, rozpinany sweterek i posłała mi pytające spojrzenie. – Co ty tu robiłaś? Zamknęłam samochód i zaczęłyśmy iść żwirowym podjazdem w stronę głównego wejścia. - Ja… ćwiczyłam przemowę na jutrzejszy toast. Jesteś pewna, że ja powinnam go wygłosić? Wydaję mi się, że ty byłabyś w tym lepsza. - Trudno by było. Jesteś świadkową. - Raczej starą świadkową. Roześmiała się, szturchając mnie łokciem.

7

- Och, przestań. Nie jesteś starą świadkową. - Ktoś o tym dzisiaj zażartuje – jestem tego pewna. - To absurdalne! Jesteś młoda i piękna! - Nie jestem młoda; mam trzydzieści lat. To jakieś dziewięćdziesiąt lat w latach oceniających. - O Jezu. – Pokręciła głową, gdy wchodziłyśmy po kamiennych schodach, które prowadziły do ogromnych, podwójnych drzwi. – Jesteś wspaniała, mądra i zabawna. Nie musisz zadowalać się czymkolwiek gorszym od ideału, a ideału szuka się jakiś czas, zwłaszcza z twoim harmonogramem. Jęknęłam. - Nic nie mów. Już nawet nie wiem, gdzie szukać. - Żadnych kąsków z tamtej internetowej strony? Pokręciłam głową. - Usunęłam konto po tym, jak skontaktował się ze mną przestępca. - Och. Cóż, a co z tym chirurgiem, z którym w tamtym tygodniu się spotkałaś? - Wyszło na to, że przesadził ze stanem swojego rozwodu. W sensie, jego żona nawet o nim nie wiedziała. - Jeezu, co jest z ludźmi nie tak? - Nie wiem. – Wypuściłam powietrze, gdy dotarłyśmy na górę. – Przepraszam, że jestem tak negatywnie nastawiona, ale ostatnio sobie współczułam przez twoje zaręczyny i ciążę oraz ślub Skylar. To głupie. Zatrzymała się z ręką na drzwiach. - To nie jest głupie, Jilly. – Jej głos złagodniał. – Ja też zazdrościłam Skylar, nim pojawił się Miles. - Naprawdę? – To mnie zdziwiło, bo Natalie nie była typem zazdrośnika. – Nigdy nic nie mówiłaś.

8

Zdjęła rękę z drzwi. - Wiem, ale byłam zazdrosna. Sytuacja z Danem była taka gówniana, że patrzyłam na Skylar i Sebastiana, myśląc: „Właśnie tak powinnaś się czuć. Tak wygląda bycie zakochanym.” Nie miałam tego, a chciałam. - Ale potem to znalazłaś. - Tak, ale to nie znaczy, że ty nie znajdziesz. Miłość nie jest skończoną rzeczą we wszechświecie. To nie tak, że wyczerpują ją ludzie, którzy pierwsi się tam dostaną. Westchnęłam. - Wiem. Masz rację. Muszę przestać się porównywać i być cierpliwa. Cholernie nienawidzę tego, jak bardzo marudzę. To w ogóle nie jestem ja. - Nie uważam, że marudzisz. Myślę, że jesteś sfrustrowana i rozumiem to. Ale trzymaj się. – Uśmiechnęła się. – I dalej całuj te żaby. Jedna z nich ma być księciem, prawda? Musiałam zachichotać na jej pełen nadziei uśmiech, który błyszczał jak diament na jej palcu. Natalie zawsze była w stanie znaleźć jasną stronę w każdej sytuacji i kochałam to w niej. Otworzyłam drzwi. - Chodź, wariatko. Wejdźmy. Dzięki za tę mowę – potrzebowałam jej. *** - Dziękuję wszystkim za przybycie. – Skylar stała na przodzie sali degustacyjnej, która zmieniona została na dzisiaj w jadalnię dla pięćdziesięciu osób. Tłum ucichnął, a ja zdziwiłam się na sposób, w jaki była w stanie całkowicie zgarnąć uwagę wszystkich osób. Może chodziło o jej teatralne doświadczenie i występy na scenach, może chodziło po prostu o jej rzadkie piękno, ale jak zwykle każdego urzekła. – Jesteśmy bardzo zadowoleni, że widzimy was tu dzisiaj. Gdy zaczęła mówić o tym, co oznaczało dla nich widzenie wielu ukochanych w jednym miejscu, ja podziwiałam jej styl, który różnił się całkowicie od mojego.

9

Skylar wyglądała dobrze we wszystkim, ale dzisiaj miała na sobie zwyczajny, czarny top bez ramiączek oraz brzoskwiniową, tiulową spódniczkę, która kończyła się na kolanach. Wokół szyi miała masywny, złoty naszyjnik, a długie blond włosy opadały jej na ramiona. Pożyczyła ode mnie wspaniałą parę czarnych szpilek od Jimmy’ego Choo – buty były jedyną obsesją, którą dzieliłyśmy – ale ja nigdy nie wyglądałabym dobrze w takim stroju. Z moim wzrostem tamta bluzka wyglądałaby jak ubrana przez pomyłkę, a spódniczka zrobiłaby ze mnie wyrośniętą balerinę. Nosiłam klasyczne ubrania, jak ołówkowe spódnice, luźne bluzki i spodnie, ale Skylar wyglądała dobrze w każdym trendzie. Obok niej stał Sebastian, wyglądając wspaniale w ciemnoniebieskim garniturze, ale trochę niekomfortowo, będąc w centrum uwagi. Dostrzegłam, że Skylar trzymała go za rękę, gdy mówiła, i gula uformowała mi się w gardle. Próbowałam przesunąć ją ostatnim łykiem wina z kieliszka, ale pozostała. - Chcę podziękować mojemu przyszłemu teściowi, Denny’emu Pryce’owi, za to, że jest gospodarzem dzisiejszej kolacji. – Posłała mu buziaka, a przystojny, starszy mężczyzna uśmiechnął się do niej, widocznie oczarowany swoją nową synową. - Chcielibyśmy też wspomnieć o drużbie i świadku pana młodego, braciach Sebastiana, Malcolmie i Davidzie; o ich żonach, Kelly i Jen; naszych dziewczynkach od kwiatów, Emily i Hannah Pryce; oraz o Calebie Pryce, zajmującego się obrączkami. Młode dziewczynki zarumieniły się, a czteroletni Caleb ukłonił się, gdy tłum zaczął klaskać, ich rodzice tryskali dumą. Jak niesamowicie jest osiągnąć tyle na raz, nie tylko męża, ale też zżytą rodzinę z braćmi i bratowymi, bratanicami i bratankami, oraz kolejnego tatę. Jest taką szczęściarą. - Chcę podziękować Mii i Lucasowi Fournierom za to, że pozwolili nam urządzić tu ślub oraz wszystkie powiązane wydarzenia – kontynuowała Skylar. –

10

To jest wymarzone miejsce i jestem taka wdzięczna za wszystko, co zrobili, by stworzyć moją wizję. – Położyła dłoń nad sercem i nawiązała kontakt wzrokowy z piękną parą, właścicielami winiarni, którzy stali z tyłu. Mia posłała jej buziaka, a Lucas uśmiechnął się i kiwnął, jego ramię owinięte było wokół żony. - Chcemy również podziękować wszystkim, którzy przyjechali zza miasta, aby dzielić z nami ten weekend. Wiemy, że wszyscy jesteście zajęci i naprawdę doceniamy wysiłek, jaki włożyliście w to, by tu być. Kochamy was. – Oczy Skylar znowu przesunęły się po tłumie, ale dostrzegłam, że Sebastian był w pełni skupiony na niej. Miłość i podziw w jego spojrzeniu sprawiły, że moje gardło się zacisnęło. Skylar miała takie szczęście. Przygryzłam wargę, gdy odwróciła się do naszego rodzinnego stolika, jej niebieskie oczy błyszczały. - I na koniec chcemy podziękować moim rodzicom, Billowi i Grace Nixon, za organizację ślubu oraz dawanie nam przykładu prawdziwej, oddanej miłości i małżeństwa. Wiemy, że to nie jest łatwe, ale wy sprawiacie, że tak to wygląda. Gratuluję trzydziestu pięciu lat razem. Gdy wszyscy zaczęli klaskać, tata pocałował mamę w policzek, a gula w moim gardle powiększyła się. - Za moją młodszą siostrę i druhnę, Natalie, chcę powiedzieć, że cię kocham i nie mogłabym być szczęśliwsza za ciebie i Milesa, który przez cały czas był dla mnie jak brat. – Biorąc głęboki oddech, odwróciła się do mnie. – Za moją starszą siostrę i świadkową, Jillian, jesteś najmądrzejszą, najmilszą, najsilniejszą osobą, jaką znam. Dzięki za to, że zawsze przy mnie byłaś. Kocham cię. - Też cię kocham – wyszeptałam, moje gardło było zbyt zaciśnięte, by mówić. Skylar nie była jedyną, która miała szczęście. Wszyscy mieliśmy. Właśnie wtedy sobie przysięgłam, że przestanę porównywać się do sióstr lub kogokolwiek innego. Posłuchaj tego, co mówi Skylar. W szczęściu chodzi o

11

rodzinę, przyjaciół i wdzięczność za to, co masz, czego jest w cholerę dużo. - Unieśmy kieliszki za was wszystkich oraz za miłość, która nas zebrała. Na zdrowie! – krzyknęła szczęśliwie. Nagle przypomniałam sobie, że mój kieliszek był pusty, i moje ramiona opadły z rozczarowania. Potem pomyślałam, że i tak go uniosę, a gdy go chwyciłam, ze zdziwieniem odkryłam, że ktoś go napełnił, gdy nie patrzyłam. To wydawał się być dobry znak. Nawet uśmiechnęłam się, gdy go uniosłam. - Za miłość! Może jednak była dla mnie nadzieja.

12

Rozdział 2 Jillian Do godziny dwudziestej pierwszej następnego wieczoru całe moje pozytywne nastawienie jakoś się pomniejszyło. Wszystkie niemiłe pytania i komentarze, których nie słyszałam na próbnej kolacji, najwidoczniej zostały zachowane na główne wydarzenie. Nie masz jeszcze chłopaka? Może jesteś zbyt wybredna. Ostatnia samotna siostra Nixon, co nie? Ciężko uwierzyć, że nadal jesteś sama, Jillian. Jesteś taka śliczna! (Potem obserwowali mnie uważnie, jakby próbowali wymyślić, co było problemem, skoro nie mogło chodzić o moją twarz. Gdybym była samochodem, poprosiliby mnie o otworzenie maski, by mogli zajrzeć.) Nawet jedna babcia cioteczna, która miała dobre chęci, zaciągnęła mnie do pobliskiego stolika, bym kogoś poznała. Fakt, że był gejem i nawet był z męską osobą towarzyszącą, wydawał się nie mieć dla niej znaczenia i ciągle nalegała, byśmy zatańczyli. Biedny facet wziął mnie na parkiet, by ją zamknąć, i ruszaliśmy się niezręcznie do „Ain’t That a Kick in the Head”, gdy moje siostry zaniosły się śmiechem przy głównym stole. Po tym zdecydowałam, że ukryję się przy barze i się upiję. Chowałam się za rzędem ozdobnych drzewek z trzecim – albo może i piątym – kieliszkiem szampana, gdy dostrzegła mnie najstarsza znajoma mojej mamy, Irene Mahoney. Irene zawsze chciała dobrze, ale była kobietą, której zawsze 13

udawało się skomplementować mnie i obrazić za jednym zamachem. - Jillian! Ukrywasz się? – Położyła dłonie na swoich obszernych biodrach. - Nie, ciociu Irene. Robię sobie tylko przerwę. – Unosząc kieliszek, wypiłam resztę szampana i od razu chciałam więcej. Czemu kieliszki do szampana były takie małe? Niewłaściwe byłoby poproszenie o większy? Albo może o całą butelkę? - Cóż, powinnaś tańczyć! Tak ślicznie wyglądasz w tej sukience i nigdy nikogo nie poznasz, jeśli się tam nie pokażesz. Wiesz, co mówią, zawsze świadkowa… – Jej głos się urwał, gdy wskazała na mnie pulchnym palcem. Ścisnęłam nóżkę kieliszka tak mocno, że pomyślałam, iż pęknie, ale udało mi się uśmiechnąć. - Nie za bardzo lubię tańczyć. - Jak tam nowa praca? Twoja mama mówiła, że ją uwielbiasz. Potaknęłam z entuzjazmem. - To prawda. - A godziny są mniej wyczerpujące? Masz czas dla siebie? - Są lepsze, ale niezbyt. Ale uwielbiam poznawać rodziny. W tamtym tygodniu… - A co z własną rodziną? Nie chcesz jej mieć? Najeżyłam się. - Pewnie. Kiedyś. - Cóż, nigdy nikogo nie poznasz, jeśli będziesz się tu ukrywać z tą pochmurną miną, głuptasie. Właściwie to nie byłam pochmurna, aż tu przyszłaś. - Musisz stanąć tam, gdzie będzie cię widać. Uśmiechnij się. Wyglądaj bardziej dostępnie – doradzała mi, klepiąc mnie w ramię. – Pozwól mi znaleźć ci partnera.

14

- Nie, naprawdę. Nie chcę teraz tańczyć. - Jesteś zbyt urocza, by stać tutaj taka wolna – w sensie, taka samotna. Jesteś w wieku, w którym powinnaś przejmować inicjatywę w tych sprawach, Jillian. Musisz pozwolić mężczyznom zobaczyć twoją cenę albo zaryzykować bycie smutną i samotną na zawsze. – Chwyciła mnie za ramię i zaczęła ciągnąć w stronę namiotu. - Proszę. Nie jestem nagrodą, ciociu Irene. I nie jestem też smutna. - Oczywiście, że jesteś! Każda kobieta chce w życiu mężczyzny. Zatrzymując się z siłą, oderwałam od niej ramię. - Właściwie to ta kobieta chce się znowu napić. Przepraszam. – Odwróciłam się od niej i nagle uderzyłam w wielką, solidną ścianę. Chwila, nie – to nie była ściana. Ściany nie miały silnych rąk, które sięgały, by cię chwycić, dużych, ciemnych oczu, które były pełne troski, oraz grubej, brązowej brody, która z pewnością byłaby niczym aksamit przy twoim policzku. I udach. I nie znały też twojego imienia. - Jillian? Przez sekundę nie mogłam go sobie przypomnieć. Potem rozdziawiłam usta. O mój Boże. - Levi? - Wy dwoje się znacie? – Irene, nadal stojąc za mną, brzmiała na uradowaną. - Eee… taa. – Levi i ja spojrzeliśmy na siebie, w połowie oszołomieni, w połowie zawstydzeni. Zabrał dłonie z moich ramion, a ja od razu poczułam się wytrącona z równowagi. - My, um… – Nasz wzrok się spotkał, wymieniając ciche sformułowanie. Pieprzyliśmy się. - Poznaliśmy się. – Levi dokończył moje zdanie, jego usta się uniosły. Też się uśmiechnęłam. To, co zrobiliśmy, to uprawianie niezgrabnego,

15

szalonego seksu w akademickim schowku, w sposób, w jaki może to zrobić tylko dwójka desperacko hormonalnych (i pijanych) studentów. Do tego dnia, za każdym razem, gdy o tym myślałam, miękły mi kolana. Czy to było okropne, że nie znałam jego nazwiska? - Czyż to nie wspaniałe? – Irene spojrzała między Levim a mną, uśmiechając się z aprobatą. – I zobacz tylko, jaki jest fajny i wysoki, Jillian. Myślę, że musi mieć ponad metr osiemdziesiąt. Powinieneś poprosić ją do tańca – rozkazała mu. Oczy Leviego rozszerzyły się ze strachu, a ja uśmiechnęłam się pocieszająco. - Nie martw się o to. Nie lubię tańczyć. – Ale Irene miała rację – był fajny i wysoki. Przewyższał mnie o kilka dobrych centymetrów, a przy 176 centymetrach wzrostu i wysokich szpilkach było to całkiem imponujące. Miał na sobie czarny garnitur i białą koszulę, a supeł jego krawata był luźny i trochę chaotyczny, jakby chciał się rozebrać. Jego ciemne włosy były dłuższe na czubku i starannie zaczesane do tyłu oraz miał przedziałek na boku. Coś we mnie zawrzało – coś, czego nie czułam od długiego czasu. Przynajmniej nie przed naładowaniem Magik Mike’a. A Mike miał trzy prędkości do wyboru, siedem funkcji i obracające się kulki, więc to robiło wrażenie. - Może zamiast tego się napijemy? – spytałam. Uśmiechnął się z ulgą. - Z chęcią. - Idealnie. – Chwytając go za łokieć, pokierowałam go w stronę baru na tarasie, rzucając przez ramię uspokajający uśmiech do Irene. – Miło się z tobą rozmawiało, ciociu Irene. Ciesz się muzyką. Gdy znaleźliśmy się wystarczająco daleko od niej, puściłam ramię Leviego, ale tak naprawdę chciałam mieć jakiś powód, by dalej go trzymać. Co on tu robił? - Przepraszam, że tak na ciebie wpadłam. Jestem trochę niezdarna. No i… –

16

Uniosłam pusty kieliszek. – To nie pomaga. Roześmiał się lekko. - Nie przeszkadzało mi to. - Więc. – Próbowałam pomyśleć, gdzie zacząć, bo hej, pamiętasz ten czas, gdy pieprzyliśmy się w schowku? nie pasowało zbytnio do tej okazji. – Minęło sporo czasu. Prawie cię nie rozpoznałam. Uśmiechając się, przesuną dłonią po podbródku. - Na studiach nie miałem brody. - Podoba mi się. – Właściwie to bardzo mi się podobała. W wieku dwudziestu jeden lat był wysoki, szczupły i uroczy, z dłuższymi włosami i pewnym siebie uśmiechem, ale w wieku trzydziestu dwóch lat był wysoki, szeroki i wspaniały. Zerknęłam na ciemniejące niebo. Boże, proszę – niech będzie singlem. - Dzięki. Mojemu synowi też się podoba. Spojrzałam gniewnie na Boga. - Łał. Masz syna? - Tak. – Dotarliśmy do baru i stanęliśmy w krótkiej kolejce. – Scotty. - Ile ma lat? - Osiem. - Masz zdjęcie? Wyciągnął telefon i przeszukał kilka zdjęć, nim podał mi go. Na ekranie był uroczy, młody chłopiec, siedzący na huśtawce. Miał zmierzwione włosy, duże, brązowe oczy oraz długie kończyny ojca, kilka piegów na nosie i miał na sobie koszulkę z rysunkiem T.Rexa i napisem Scottozaur. - Jest piękny – powiedziałam, oddając mu telefon. - Dziękuję. Szybkie obliczenia powiedziały mi, że musiał się ożenić dosyć szybko po studiach. Poznałam go podczas drugiego roku na Uniwersytecie Michigan, ale

17

tylko odwiedzał tam znajomych. Nawet nie planowałam wtedy wychodzić – miałam na sobie koszulkę Harry’ego Pottera, na miłość boską, i myślę, że była w niej dziura – ale przyjaciele zaciągnęli mnie do baru, nalegając, że potrzebowałam przerwy od nauki. Od razu dostrzegłam Leviego i obserwowaliśmy się z dwóch końców pomieszczenia przez długą część wieczoru, nim w końcu do mnie podszedł i powiedział: „Fanka Harry’ego Pottera, tak? Więc jakie są szanse, że mogę wejść dzisiaj do twojej komnaty tajemnic?” Dwa drinki później całowaliśmy się, a dwa po tym pędziliśmy do mojego akademika, trzymając się za ręce, gdzie pociągnął mnie do schowka na miotły po tym, jak odkryliśmy, że moja współlokatorka spała już w moim pokoju. Przez chwilę byłam rozproszona przez wspomnienie zdyszanego chichotu, gdy słuchałam, jak otwierał prezerwatywę i nałożył ją, jego widok nie docierał do mnie w ciemności. Pamiętałam sposób, w jaki waliło moje serce, gdy zsunęłam bieliznę w dół nóg, przerażona, że obudzimy mojego RA, którego pokój znajdował się obok. Pamiętałam zapach wybielacza i Pine Solu, jego usta na moich oraz jego dłonie na moich ramionach, gdy odwrócił moje ciało w stronę ściany i podwinął moją dżinsową spódniczkę. Ale najbardziej pamiętałam sposób, w jaki do mnie szeptał, gdy wchodził we mnie znowu i znowu, i znowu, tak głęboko i mocno, że balansowało to między przyjemnością a bólem, a ręką zasłaniał mi usta, by stłumić moje okrzyki. Jesteś tak cholernie seksowna, tak mocno chcę cię wypieprzyć, o kurwa, zaraz dojdę. Okej, może niezbyt poetyckie albo twórcze, ale hej, był młody. A dla mnie, mola książkowego, który sobotnie wieczory spędzał na czytaniu podręczników z biologii i chemii albo romantycznych powieści, seks w schowku z gorącym kolesiem był całkiem erotycznym doświadczeniem. Do tamtego czasu uprawiałam tylko seks po misjonarsku w akademickich łóżkach, z dwoma innymi kolesiami, którzy nie mówili nic prócz „uuuuuuchhhhhhh” przez cały czas. A przez

18

„cały czas” mam na myśli pięć minut. Ale z Levim było inaczej. Nie, że było wolniej – właściwie to mogło być szybciej – ale to było bardziej zakazane. Bardziej nieoczekiwane. Sprośniejsze. Ostrzejsze. I podobało mi się – dziwiło mnie to, jak bardzo mi się to podobało. Tak naprawdę to nadal była jedna z moich fantazji, gdy byłam sama z Magik Mikem. Szkoda, że był żonaty. Odchrząknęłam, by oczyścić umysł. - Twoja żona tu jest? - Nie jesteśmy już razem. – Nie wyglądał ani nie brzmiał na zasmuconego tym. - Och. – Mój puls przyspieszył i wysłałam Bogowi ciche przeprosiny za poprzednie gniewne spojrzenie. – Więc powiedz mi, skąd znasz Sebastiana. Skylar jest moją siostrą. Przechylił głowę. - Serio? Przepraszam, pewnie bym to wiedział, gdybym nie spóźnił się tak bardzo, że ominęła mnie ceremonia. Nie widziałem programu ani nic. - W porządku, większość ludzi by tego nie zgadła. Nie jesteśmy podobne. – Skylar i Natalie miały blond włosy mojej mamy oraz krągłe sylwetki. Ja miałam wysoką, szczupłą sylwetkę taty i ciemne włosy, ale wszystkie miałyśmy niebieskie oczy. – I my, ee, chyba nie wymieniliśmy się nazwiskami tamtego wieczoru. Levi roześmiał się głębokim, chrapliwym dźwiękiem, który rozgrzał mnie od środka. - Chyba nie. - Jillian Nixon. – Podałam mu rękę. Chwycił ją.

19

- Levi Brooks. Miałam lekki fetysz dłoni i nie mogłam się oprzeć zerknięciu na jego. Była solidna i silna, z długimi palcami i starannie przyciętymi paznokciami. Gruby, czarny zegarek wystawał spod białego mankietu jego koszuli, co sprawiło, że moje serce pominęło kilka uderzeń. Uwielbiam ładny zegarek na mężczyźnie. Jest w tym coś klasycznego i męskiego. Jego uchwyt był mocny i dał mojej dłoni małe, czułe ściśnięcie, nim ją puścił. - Poznałem Sebastiana na siłowni parę lat temu, ale jestem też jego architektem. - Jesteś architektem? Zaprojektowałeś jego chatkę? – spytałam, będąc pod wrażeniem. – Jest piękna! - Dzięki. – Wzruszył ramionami, wsadzając ręce do kieszeni. – To był tylko zwyczajny projekt. I Sebastian dużo w niego włożył. Po prostu potrzebował kogoś, kto narysuje plan i będzie nadzorował budowanie. - Słyszałam, że jeszcze coś do niej dodają, prawda? Wiedziałam, że moja siostra nie będzie w stanie mieszkać w takiej małej przestrzeni. Levi zachichotał, a ja uniosłam brwi. - Przepraszam – powiedział. – Tylko… – Zerknął na mnie bokiem z chłopięcym uśmiechem na twarzy. – Mała przestrzeń. Moja twarz się ociepliła i też się uśmiechnęłam. - Ach. Tak. Mała przestrzeń. Grupa przed nami odeszła od baru, a Levi położył dłoń na dolnej części moich pleców, gdy przesunęliśmy się do przodu. To nie było zbyt dwuznaczne, ale i tak poczułam drżenie w brzuchu. Tak naprawdę to każda część mojego ciała wydawała się drżeć – serce, dłonie, kolana. Nawet głowa nie mówiła mi nie, a zazwyczaj potrafiła znaleźć w

20

facecie coś złego w trakcie pięciu minut. Więc miał syna, no i co? Był przystojny, mądry i zabawny, a mnie dawno ktoś tak nie pociągał. Więc cieszyłam się, że zostawił dłoń na moich plecach, gdy zamawialiśmy sobie coś do picia, a jego kciuk delikatnie pocierał podstawę mojego kręgosłupa. *** Zajęliśmy stolik w przyciemnionym kącie kamiennego tarasu winiarni, gdzie wcześniej odbywała się ceremonia. Od tamtej pory krzesła zostały zastąpione drewnianymi stolikami do kawy oraz okrągłym, szklanym stołem, który pokryty był obrusem w kolorze kości słoniowej. Światełka pozawieszane były na drzewach nad nami, a na stolikach stały małe świeczki, które migotały w ciemności. - Ciężko uwierzyć, że wcześniej na siebie nie wpadliśmy – powiedziałam, odstawiając kieliszek na stolik. – Długo tu mieszkasz? - Jakieś trzy lata. Wcześniej byłem w Charlevoix. Właśnie tam jest moja rodzina. Impulsywnie sięgnęłam w jego stronę i poprawiłam mu krawat, zacieśniając węzeł i prostując go. - Przepraszam. Nie mogłam się powstrzymać. - Był przekrzywiony? – Krzywiąc się lekko, przejął czynność, i dreszcz przeszedł mi po ramionach, gdy jego palce owinęły się wokół moich. – Byłem dzisiaj w takim pośpiechu. Moja siostra się spóźniła, a potem ciężko mi było wyjść z domu. Pamiętałem chociaż, by nałożyć spodnie? Roześmiałam się. - Tak, pamiętałeś. – Chociaż nie przeszkadzałoby mi, gdybyś je zdjął. - Och, to dobrze. – Podniósł swoją szklankę i napił się. – Więc opowiedz mi o sobie. Teraz znam twoje nazwisko, wiem, że lubiłaś Harry’ego Pottera i jesteś trochę niezdarna, gdy wypijesz szampana, ale oprócz tego nie wiem nic. Ciepło napłynęło mi do twarzy i zachichotałam.

21

- Jestem trochę niezdarna, i to nie tylko wtedy, gdy wypiję szampana. Ale oprócz tego nadal lubię Harry’ego Pottera i jestem pediatrą. Przechylił głowę. - Tak? Zawsze się zastanawiałem, czy wybrałaś się do szkoły medycznej. Wtedy to planowałaś. Uśmiechnęłam się, zadowolona, że pamiętał coś o mnie. I czy on powiedział zawsze się zastanawiałem? - Tak. Ukończyłam studia w Michigan, a potem wybrałam się do szkoły medycznej w Wayne State. Dokończyłam tam staż specjalistyczny i jakieś sześć miesięcy temu podjęłam pracę w prywatnej klinice. - W tej okolicy? Kiwnęłam głową. - Tak. W Traverse City. Jestem bardzo blisko rodziny, więc cieszyło mnie to. A teraz opowiedz mi o sobie – powiedziałam, wsadzając włosy za ucho. – Jeśli pamięć mnie nie myli, byłeś w State – ale jest duża szansa, że mnie myli, bo tamtej nocy mogliśmy skonsumować trochę płynów, gdy, um… poznaliśmy się… - Mhm. Dużo płynów z tego, co pamiętam. – Levi się roześmiał. – Czasami jestem zdumiony, że moja wątroba przetrwała studia. Okej, pomyślmy. Myślę, że poznałem cię podczas mojego ostatniego roku, gdy byłem w State, a potem skończyłem w Bostonie na studiach doktoranckich. Scotty urodził się podczas mojego ostatniego roku tam. Zamrugałam. - Łał. To musiało być trudne, próbując skończyć szkołę i dbać o żonę oraz dziecko. Zawahał się. - Tak właściwie to mama Scotty’ego i ja nigdy się nie pobraliśmy. - Nie?

22

Pokręcił głową. - Nie. Gdy dowiedziałem się o ciąży, zaoferowałem, że ją poślubię, ale ona tego nie chciała. Powiedziała, że nie mogłaby poradzić sobie ze studiami, małżeństwem i ciążą na raz. Czasami zastanawiam się, czy wiedziała wtedy, że odchodzi. - Ona odeszła? Kiwnął głową, znowu unosząc szklankę do ust. - Krótko po narodzinach Scotty’ego. Powiedziała, że nie nadaje się na matkę i popełniła błąd. - Mój Boże. – Próbowałam wyobrazić sobie, co czuł wtedy Levi, nagle sam z nowo narodzonym dzieckiem. – Więc sam go wychowujesz? - To mój syn. Dla mnie nie było wyboru. – Obrócił powoli szklankę na stoliku, patrząc na nią. – Chciała zajmować się finansami, więc wyruszyła do Nowego Jorku, a ja przeprowadziłem się z powrotem do Charlevoix, by moja rodzina mogła pomóc. Mój wujek ma firmę architektoniczną i zaproponował mi pracę. - Czy kiedykolwiek się z nią widujesz albo ona kontaktuje się z tobą? – Miałam nadzieję, że nie uważał mnie za zbyt wścibską, ale byłam go ciekawa. - Nie, i tego właśnie chciałem. Tego obydwoje chcieliśmy. – Spotkał moje oczy i uniósł swoje szerokie ramiona. – Trzeba zacząć od tego, że tamten związek nie był dobry. Ja z pewnością otrzymałem z niego najlepszą część – a właściwie jeśli o mnie chodzi, dostałem wszystko. Ona odeszła z niczym. Moje serce mocno zabiło. - Założę się, że jesteś niesamowitym ojcem. Uśmiechnął się, ale pokręcił głową. - Tak naprawdę to przez większość czasu nie mam pojęcia, co robię, i próbuję przebrnąć przez cholerny dzień. – Po kolejnym łyku whisky wyprostował

23

się i odstawił mocno szklankę. – Ale wiesz co? Rzadko kiedy wychodzę w sobotnie wieczory – tak naprawdę nawet nie pamiętam, kiedy był ostatni raz – więc porozmawiajmy o czymś zabawniejszym. – Jego oczy błysnęły. – Jak schowki na miotły. Roześmiałam się, kręcąc głową. - To było zabawne. Nadal nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam. - Masz na myśli, że nie masz w zwyczaju wabić niewinnych studentów w swoją kryjówkę tymi niebieskimi oczami, długimi nogami i seksowną koszulką Harry’ego Pottera? - Ha! Nie, z pewnością nie. I nie byłeś taki niewinny. – Wypiłam ostatki szampana, bąbelki załaskotały mnie w język. - Nie byłem? - Nie. Wiedziałeś dokładnie, co robiłeś, i zrobiłeś to całkiem dobrze. - Dziękuję. – Wyglądał na zadowolonego sobą. - I bardzo szybko. Jego twarz opadła, gdy jęknął. - Boże, nic nie mów. Pamiętam jedynie myślenie „o kurwa nie dochodź, o kurwa nie dochodź, o kurwa doszedłem.” Nie mogłam się powstrzymać od dodania: - I też coś takiego mówiłeś. - Tak? – Jęknął jeszcze głośniej i wypił resztę drinka. – Potrzebuję więcej whisky. Chcesz coś? Przygryzłam wargę i spojrzałam na pusty kieliszek. Który to już był? Czułam lekkie zawroty głowy, ale nie wiedziałam, czy od szampana, czy flirtowania. Czułam się też beztrosko. - Nie powinnam. - Czemu? Prowadzisz?

24

- Nie. - Jesteś mężatką? - Nie. - Martwisz się, że upiję cię i zaciągnę do schowka na drugą rundę? Uśmiechnęłam się z fałszywą skromnością. - Może. Pochylił się do mnie, tak blisko, że poczułam jego oddech na ustach. - To dobrze.

25

Rozdział 3 Jillian Nim Levi wrócił z kolejną rundą, na tarasie pojawili się Skylar i Sebastian. Dostrzegając, że byłam sama, Skylar pociągnęła za rękę swojego nowego męża, wyszeptała mu coś do ucha i odeszła od niego, by dołączyć do mnie przy stoliku. - Hej, tobie. – Skylar pomachała dłońmi przed twarzą, która była zarumieniona, ale oprócz tego, że zeszła jej szminka, wyglądała tak samo promiennie i nieskazitelnie, jak o piętnastej tego popołudnia. – Co robisz, ukrywając się tu sama? - Nie ukrywam się i właściwie to nie jestem sama. – Posłałam jej tajemniczy uśmiech, a ona rozszerzyła oczy. - Co to znaczy? Przez jej ramię zauważyłam, że Sebastian i Levi się witają, podając sobie dłonie i wykonując męski uścisk. Wiedziałam, że miałam tylko minutę, nim przyjdą, więc zaczęłam szybko mówić. - Okej, pamiętasz tego kolesia, o którym ci opowiadałam, tego w akademickim schowku? - Pine Sol? - Taa. On tu jest. - Pine Sol tutaj jest? – Rozdziawiła usta i obróciła głowę, by spojrzeć za siebie, gdy ją uciszałam. - Tak. Rozmawia teraz z Sebastianem. 26

Znowu się do mnie odwróciła, jej oczy były ogromne i błyszczące. - Pine Sol to Levi Brooks? Architekt? Nie wierzę! - Ćśśśśśś! – Zamachałam między nami dłońmi, by ją uciszyć. – Możesz mówić ciszej, proszę? Nie chcę, by wiedział, że opowiadałam ci o schowku. - Przepraszam, nie mogę się powstrzymać. O mój Boże, to niesamowite. Nie mogę się doczekać, aż powiem Natalie. – Pokręciła głową i okrążyła stolik, by zrobić miejsce dla facetów, którzy zmierzali w naszą stronę z drinkami. – Czekaj, on nie jest żonaty? Chyba ma dziecko. Pokręciłam głową. - Nie. Nie jest żonaty. Ale tak, ma syna. – Nie było czasu, by opowiedzieć wszystko, co mi powiedział. – Wiesz o nim coś jeszcze? - Nie bardzo – powiedziała, marszcząc brwi. – Sebastian nigdy o nikim nie plotkuje, to takie wkurzające. - Okej, teraz cicho. Idą. – Spotykając wzrok Leviego, gdy podszedł, uśmiechnęłam się, a moje serce szybciej zabiło. Postawił mojego szampana i swojego drinka Old Fashioned i obszedł stolik, by pocałować moją siostrę w policzek. - Moje gratulacje, Skylar. Pięknie wyglądasz. Posłała mu swój 10000-watowy uśmiech. - Dziękuję. Cieszę się, że tu jesteś. Widzę, że poznałeś moją starszą siostrę, Jillian. Wrócił do swojego miejsca obok mnie, stając tym razem bliżej i obracając swoje ciało w moją stronę. - Tak. Tak naprawdę to poznaliśmy się kilka lat temu. - Słyszałam. – Skylar posłała mu uśmiech, który mówił „Wiem, Co Robiliście”, a ja szturchnęłam ją łokciem. Musiała być taka oczywista? Podeszli do nas Natalie i Miles.

27

- Co się dzieje? – spytała Natalie, przyglądając się mi i Leviemu, a potem znowu mi. Skylar przesunęła się, by zrobić im miejsce między nią a Sebastianem. - Levi, to najmłodsza siostra Nixon, Natalie, i jej narzeczony, Miles Haas. Gdy Miles i Natalie witali się z Levim, a Sebastian wyjaśniał skąd się znają, Skylar i ja odbywałyśmy cichą rozmowę wyrazami twarzy i brwiami, w sposób, w jaki potrafią to robić tylko dwie siostry. Było to coś takiego: Przestań! Co? Nic nie robię. Tak, robisz, i wiesz o tym. Spokojnie, tylko się trochę bawię. On nie wie, że mi powiedziałaś. On tu stoi! Sprawiasz, że to oczywiste! A teraz przestań. Ale błysk w jej oku sprawił, że zrobiłam się nerwowa. - A więc Jillian, Sebastian właśnie mówił, że ty i Levi poznaliście się na Uniwersytecie Michigan? – Natalie brzmiała na ciekawą. - Właśnie rozmawiałyśmy o twoim pobycie w Michigan, prawda? – Skylar odwróciła się do Natalie. – Pamiętasz, Nat? Mówiła nam o tym, jakie czyste były akademiki? Jak uwielbiała sposób, w jaki pachniały Pine Solem? Gdyby to nie był dzień jej ślubu, udusiłabym ją. Nie mogłam nawet nawiązać kontaktu wzrokowego z Levim, bo byłam taka zawstydzona, ale chyba usłyszałam, jak się zaśmiał. - Pine Sol? Czy to nie był ten gorący koleś ze studiów, ten, z którym – czekaj chwilę. – Twarz Natalie skrzywiła się ze zmieszania, aż dostrzegła sposób, w jaki Skylar przechylała głowę w kierunku Leviego. – Ochhhhh. - Czy ktoś jeszcze jest cholernie zdezorientowany? – spytał Miles, rozglądając się. - Tak – powiedział Sebastian.

28

Odchrząknęłam. - A więc Nat, jak się dzisiaj czujesz? Dziecko już kopie? – Wiedziałam, że było na to za wcześnie, ale desperacko chciałam zmienić temat. Rozjaśniła się. - Jeszcze nie. - Gratuluję – powiedział Levi. – Wiecie już, co będziecie mieli? - Dziewczynkę – powiedziała Skylar z pewnością. - Myślę, że chłopca – powiedziała Natalie. - Dowiemy się w następnym miesiącu. – Miles stanął za nią i owinął ramiona wokół jej talii, która ostatnio zaczęła zanikać. Pocałował ją w ramię. – Nie mogę się doczekać. - Levi ma syna. – Uśmiechnęłam się do niego przez ramię. – Masz jakieś rady dla przyszłych rodziców? - Śpijcie. Teraz. Tyle, ile możecie. – Pokręcił głową i uśmiechnął się cierpko. – Gdy już dziecko się urodzi, sen będzie odległym wspomnieniem. A oprócz tego… – Wzruszył ramionami, a jego uśmiech złagodniał. – Pamiętajcie po prostu, że jesteście ludźmi. Będą dni, gdy będziecie myśleć: „To niesamowite, moje dziecko jest geniuszem i jestem najwspanialszym rodzicem na świecie.” oraz takie, podczas których pomyślicie: „Jebać to, moje dziecko jest wredne i musi iść, kurwa, spać.” Natalie się roześmiała. - Ile lat ma twój syn? - Osiem. Ale w zależności od humoru może się zachowywać, jakby miał dwa lata albo osiemdziesiąt. – Wypił resztę drinka i odstawił szklankę. – Mówiąc o moim małym mężczyźnie, powinienem zadzwonić do domu. Wybaczycie mi na minutę? - Oczywiście.

29

- Dzięki. Zaraz wrócę. – Położył dłoń na moich plecach, nim wyszedł przez podwójne, szklane drzwi do sali degustacyjnej. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Skylar walnęła mnie w ramię. - Nadal nie mogę uwierzyć, że to Pine Sol! - Okej, co się między wami wydarzyło? – Miles poprawił sobie okulary. – Czuję, że jest tu jakaś historia. - Jest, i spodoba ci się – powiedziała Natalie. – Posuwali się w akademickim schowku. - Który pachniał jak Pine Sol – dodała Skylar. - Boże, czy nic nie jest święte? – Wyrzuciłam dłoń w powietrze. – Nigdy więcej nic wam, paplom, nie powiem. - No co? Wszyscy jesteśmy tu rodziną. – Skylar spojrzała na mnie ze swoją niewinną miną. – I to było jakieś dziesięć lat temu. - Jedenaście. - Wszystko jedno. Porozmawiajmy o nim teraz. Jest taki seksowny! I taki brodaty! No i jest dorosły oraz odpowiedzialny. I sam. I idealny dla ciebie. – Skylar odliczała jego atrybuty na palcach. – Więc od razu powinnaś za niego wyjść i urodzić jego seksownie brodate dzieci. - Zwolnij, ciociu Irene – powiedziałam, śmiejąc się. – Jakieś półtorej godziny temu dowiedziałam się dopiero, jak ma na nazwisko. I nie urodzę niczyich brodatych dzieci. – Ale nie będę narzekać, jeśli będzie chciał później zachować pozory. - Zero z tobą zabawy. – Pokazała mi język i odwróciła się do Sebastiana. – Co o nim wiemy? Jest wystarczająco dobry dla mojej siostry? Sebastian się uśmiechnął. - Jest świetnym facetem. Jest naprawdę oddany swojemu synowi. Mądry. Utalentowany.

30

- Nie przeszkadza ci to? – spytała Skylar. – Że ma syna? Bo wydaje mi się, że mu się podobasz. - Nie wiem. To znaczy, nigdy wcześniej nie umawiałam się z kimkolwiek z dziećmi, ale… – Przygryzłam wargę. – Naprawdę myślisz, że mu się podobam? - Byłby pieprzonym głupcem, gdyby tak nie było – powiedział Miles. Posyłając mu wdzięczny uśmiech, odstawiłam kieliszek. - Dzięki. Wiecie co, myślę, że też wejdę do środka. Muszę skorzystać z łazienki. – Może Levi i ja moglibyśmy wymknąć się przez inne drzwi, gdy skończy rozmowę. Nie, żebym nie uwielbiała mojej rodziny, ale pragnęłam znowu być sama z Levim. To trzepoczące uczucie było jak narkotyk. *** Myślałam, że słyszałam jego głos w przyciemnionej sali degustacyjnej, ale poszłam prosto do schodów, udając się do pomieszczenia, w którym ubrałam się razem z siostrami. Po skorzystaniu z toalety poprawiłam włosy i makijaż, marszcząc brwi na malutkie linie wokół moich oczu, które ostatnio się pojawiły. Zbliżając się do lustra, przypatrywałam się swojej twarzy. Nie miałam już dziewiętnastu lat ani nawet dwudziestu pięciu. Czy to miało jakieś znaczenie? Co widział, gdy na mnie patrzył? Prostując się, przesunęłam dłońmi po piersiach i biodrach, drżąc lekko na myśl o jego dłoniach na mnie. Na myśl o jego ciele pod tym czarnym garniturem. Na myśl o jego ciele pode mną – i nade mną, i obok mnie, i we mnie. Jesteś tak cholernie seksowna, tak mocno chcę cię wypieprzyć, o kurwa, zaraz dojdę. Rozchyliłam usta i zamknęłam oczy, gdy przeszła przeze mnie fala podniecenia. Boże, nie uprawiałam seksu od tak długiego czasu, że to prawdopodobnie ja wybuchnęłabym dzisiaj jak armata w mniej niż trzy minuty.

31

Gdyby było jakieś dzisiaj – trochę się zapędziłam. (Na swoją obronę, mówimy tu o roku bez seksu oraz o gorącym, brodatym mężczyźnie. Myślę, że można mi wybaczyć.) Gdy schodziłam po schodach, zobaczyłam po prawej stronie stojącego Leviego, który nadal rozmawiał przez telefon. Stał twarzą do baru, plecami do mnie, i nie byłam pewna, czy powinnam na niego poczekać, czy wrócić na taras i dać mu trochę prywatności. Gdy moje szpilki zastukały w kamienną podłogę, odwrócił się i uniósł jeden palec, jakby chciał, żebym tam została, gdy on skończy rozmawiać. Usiadłam na jednej z kanap niedaleko kominka, a on zbliżył się do mnie. Gdy tylko usłyszałam jego głos, wiedziałam, że był zdenerwowany. - Wiem o tym. Ale… Ktoś mu przerwał, a on wypuścił głośno powietrze. - Ale to nie jest behawioralne. Wyjaśniałem już to. To… Znowu ktoś mu przerwał, a on zamknął oczy, wziął głęboki oddech i ścisnął grzbiet nosa. - Posłuchaj mnie. – Opuszczając rękę, odwrócił się w stronę okna, więc tylko widziałam jego profil, i przemówił cicho, ale stanowczo. – Nie obchodzi mnie to, co mówi twój kolega lekarz. On nie jest lekarzem Scotty’ego i nie wie o nim ani jednej cholernej rzeczy. Oho. Brzmiało to jak kłótnia – z siostrą? – i nie byłam pewna, czy chciał, żebym to słyszała. Patrzyłam na niego, czekając na sygnał, ale on patrzył przez duże okno, lewą rękę trzymał przy boku, zaciskając pięść i rozluźniając ją. To prawdopodobnie nie powinno mnie podniecać, ale ta dłoń wyglądała na taką solidną i silną. Założę się, że gdyby kogoś walnął, to facet szybko i mocno by poleciał. Ale coś w nim mówiło mi, że wiedział też, jak być delikatnym. Może przez sposób, w jaki błyszczały mu oczy, gdy mówił o swoim synu. Może przez

32

sposób, w jaki nazwał Scotty’ego swoim małym mężczyzną. Może przez sposób, w jaki pochylił się w moją stronę, ledwo ocierając swoimi ustami o moje… - Posłuchaj, porozmawiamy o tym kiedy indziej. – Levi znowu odwrócił się w moją stronę, a ja podskoczyłam, jakbym została przyłapana na gapieniu się na jego krocze, a nie na dłoń. - Muszę kończyć, Monica. Niedługo będę w domu. – Odsuwając trochę telefon od ucha, skrzywił się, a potem znowu przemówił: – Dobrze. Dziękuję. – Zakończył połączenie i włożył telefon do kieszeni, gdy do mnie podszedł, napięcie marszczyło jego czoło. – Przepraszam za to. - W porządku. - Moja siostra, Monica. Kocham ją, ale ma swoją opinię o tym, jak powinienem wychowywać mojego syna, i lubi mnie pouczać. Doprowadza mnie to, kurwa, do szaleństwa. - Siostry czasami to robią. – Posłałam mu pełen współczucia uśmiech. – Wszystko dobrze w domu? Odetchnął i zniknęło z jego twarzy kilka linii zmartwienia. - Tak. Scotty w końcu zasnął. Na razie. - Nie sypia dobrze? - Nie bardzo. - Próbowałeś melatoninę? - Tak. Z różnymi wynikami. – Zawahał się, nim kontynuował: – Scotty ma autyzm i rutyna jest dla niego bardzo ważna. Może być kłopotliwy w porze snu, jeśli chociażby najmniejszy szczegół jest inny. Jako lekarz mogłabym zadać dużo pytań i zaoferować rady, ale opierając się na rozmowie, którą słyszałam, on tego nie chciał. A ja nie chciałam być dzisiaj doktor Nixon. Chciałam być Jillian. A Jillian uważała, że fakt, iż sam wychowywał dziecko z autyzmem i był

33

jemu taki oddany, był w cholerę seksowny. - Więc – powiedział, podchodząc do mnie tak blisko, że czubki jego butów dotknęły moich. - Więc. Zerknął przez okno na taras. - Chcesz tam wrócić? - Nie bardzo – powiedziałam, moje tętno przyspieszyło. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu, gdy znowu spojrzał mi w oczy. - Chcesz stąd wyjść? Moje palce u stóp zamrowiły. - Taa. Chcę.

34

Rozdział 4 Levi Obserwowałem, jak wbiegła po schodach, by wziąć swoje rzeczy, i gdy tylko zniknęła z widoku, poprawiłem się w spodniach. Mój kutas obudził się do życia, gdy tylko powiedziała taa, chcę, jakby pytaniem było chcesz się rozebrać i pieprzyć?, a nie coś mniej sugestywnego. Nie, żebym nie chciał się rozebrać i pieprzyć – mam nadzieję, że wytrzymałbym trochę dłużej niż w schowku jedenaście lat temu – ale nie chciałem, by czuła, jakbym właśnie tego oczekiwał. Nie była już napaloną dziewiętnastolatką; była lekarzem, do cholery. Była piękna, mądra,

dojrzała

i wyrafinowana,

a

taka

kobieta

nie

chciała

jakiegoś

neandertalczyka, który prawdopodobnie potrzebował strzyżenia i nowej pary butów, by przyszpilił ją do ściany na pięciominutowy numerek. Taka kobieta zasługiwała na uwagę przez całą noc. Zasługiwała na kogoś, kto powoli ją rozbierze i będzie rozkoszował się każdym centymetrem skóry. Na kogoś, kto przesuwałby dłońmi po jej ciele i odkrywał, gdzie lubiła być dotykana, jak lubiła być dotykana, jakie wyszeptane słowa chciała słuchać w ciemności. Na kogoś, kto owinąłby te wspaniałe, długie nogi wokół swojej szyi i używał języka, aż błagałaby o jego kutasa, a potem użyłby swojego kutasa, aż błagałaby o litość. Kurwa. Mógłbym być tym facetem. Tylko że nie mogłem. Nie dzisiaj. Bo też nie byłem już napalonym studentem – byłem tylko napalonym, samotnym tatą, który nie posiadał tego luksusu zabrania kobiety do domu i hojnego ofiarowania jej całego czasu i uwagi w 35

sposób, w jaki tego chciałem. Gdy tylko o tym pomyślałem, poczułem się winny. Scotty był miłością mojego życia i zawsze będzie, i gdy tylko poczułem odrobinę żalu odnośnie czegoś, czego nie mogłem przez niego zrobić, ten żal od razu zostawał przygnieciony przez wstyd. On nie prosił o to, by urodzić się innym, w okropnym związku, przez matkę, która zdecydowała, że nie mogła poradzić sobie z byciem rodzicem, dla ojca, który nie był na nic z tego przygotowany. Był całkowicie niewinny i musiałem być dla niego lepszym mężczyzną. Rozpieszczasz go, zbeształa mnie dzisiaj Monica, jak zwykle. Próbowała zmusić go do umycia i uczesania jego włosów przed spaniem, co poskutkowało atakiem szału. Co prawda jego włosy były brudne i rozczochrane, ale mycie ich było taką bitwą, że pozwoliłem mu na mycie ich tylko raz w tygodniu, w niedzielę. Chciała też, żeby zmienił górę od piżamy, bo wylał na nią mleko czekoladowe. Ale w świecie Scotty’ego nie ma żadnego dopasowania koszulki w kratkę do spodni z dinozaurami. Nie ma też żadnego przebierania się w spodnie w kratkę, bo już zaplanował, że ubierze do spania dinozaury. Kratka była na dni szkolne. Pozwalasz mu rządzić w domu. To jest dziecko; ty jesteś dorosły. On tobą manipuluje. Słyszałem to od każdego z rodziny, co było dużym powodem, przez który Scotty i ja się przeprowadziliśmy. Chcieli dobrze, ale nie rozumieli, że nieelastyczność Scotty’ego nie tylko robiła z niego bachora – on doświadczał fizycznego bólu, gdy coś wydawało się dla niego „niewłaściwe”. To nie było odpuszczanie mu pewnych rzeczy; szedłem na kompromis w ten sam sposób, co inni rodzice, próbując znaleźć właściwą równowagę między byciem surowym a pełnym współczucia. Czemu nie mogli tego zrozumieć? Przesuwając ręką przez włosy, odetchnąłem i zastanowiłem się, czy powinienem poprosić Jillian o inny wieczór, gdy byłaby w domu opiekunka

36

Scotty’ego. Jeśli znowu się obudzi, a mnie nie będzie w domu, może już w ogóle nie zasnąć. Nie będziemy spali przez całą noc, jutro będzie ciężko i cały początek nowego tygodnia będzie nieciekawy. Ale ona była taka piękna. A mnie tak dawno nikt nie pociągał w ten sposób. - Kurwa – mruknąłem, sprawdzając zegarek. Co powinienem zrobić? Gdyby była inną kobietą, gdyby jej szwagier nie był moim kolegą i klientem, gdybyśmy mieszkali daleko od siebie… gdyby były inne okoliczności, chwyciłbym ją za rękę, zaciągnął do mojego samochodu i spędził następne trzydzieści minut na pieprzeniu jej na tylnym siedzeniu. Tak przyjemne byłoby przejęcie kontroli w ten sposób, stracenie kontroli w ten sposób, uwolnienie trochę tego pieprzonego napięcia. Ale czy to było sprawiedliwe wobec niej? Telefon zawibrował mi w kieszeni. - Halo? - Znowu się obudził. – Głos Monici był napięty, a w tle słyszałem znajome lamentowanie wieczornego załamania. Moja klatka piersiowa zabolała w sposób, w jaki zawsze to robiła, gdy Scotty był zły. - Cholera. Okej, już jadę. Dwadzieścia minut, okej? Góra trzydzieści. - Okej. - Powiedz mu, że może sobie pograć na swoim iPadzie. - To tylko bardziej go wzburzy. Jest zmęczony. Musi wrócić spać. Zacisnąłem pięści. - Po prostu to zrób, dobrze? To pomoże w uspokojeniu go, dopóki tam nie przyjadę. Gdy zakończyłem połączenie, usłyszałem kroki, a potem Jillian pojawiła się na górze schodów z małą walizką. Obserwowałem, jak schodziła, ciasność w mojej piersi powiększała się. Tak jak ciasność w moich spodniach. - Hej.

37

- Hej – powiedziała. Wyglądała na zmartwioną, gdy dotarła na dół i zobaczyła mój wyraz twarzy. Postawiła walizkę. – Co jest? Wzdychając, włożyłem telefon do kieszeni. - Muszę wracać do domu. Scotty się obudził i jest zły. - Och. – Próbowała ukryć rozczarowanie, ale zobaczyłem je w jej oczach. - Naprawdę przepraszam. Wynagrodzę ci to, obiecuję. - W porządku. Rozumiem. - Mogę do ciebie zadzwonić? - Oczywiście. – Uśmiechnęła się, a jej usta wyglądały tak miękko i zachęcająco, że zbliżyłem się do niej. Jeśli ją pocałujesz, będzie ciężej odejść. Wiedziałem to, ale nie mogłem się powstrzymać. Jeden pocałunek. Tylko jeden. A potem pójdę. Zbliżyłem się jeszcze bardziej i chwyciłem jej twarz w dłonie. Jej uśmiech się powiększył. - Co robisz? - Myślę o całowaniu cię. - Przestań myśleć. Obniżyłem swoje usta do jej i pozwoliłem im tam pozostać, w całości zamierzając, by pocałunek był krótki i słodki, jako pożegnanie. Ale nie mogłem go zakończyć. Chciałem więcej – chciałem jej posmakować. Przechylając głowę, zmieniłem kąt pocałunku, otwierając jej usta swoimi i wsuwając do środka język. Opuściło ją małe westchnięcie, a mój kutas drgnął. Musisz iść, musisz iść, musisz iść. Ale jej dłonie przesuwały się w górę mojej klatki piersiowej, moje palce wsuwały się w jej miękkie, brązowe włosy, mogłem poczuć coś słodkiego i cytrusowego na jej skórze, co mieszało się ze smakiem whisky na moim języku, i o

38

Boże, chciałem go mieć wszędzie na jej ciele. Chciałem doprowadzić ją nim do orgazmu, by w kółko słuchać to małe westchnięcie. I chciałem trzymać dłonie w jej włosach w ten sam sposób, gdy byłaby na kolanach i brała mojego kutasa w usta, patrząc na mnie tymi dużymi, niebieskimi oczami. Jęcząc, zmusiłem się do oderwania od niej ust, nim całkowicie straciłbym zmysły. - Boże, chciałbym móc zostać – powiedziałem, opierając swoje czoło o jej. – Chciałbym wiele rzeczy. - Wiem. – Znowu poprawiła mi krawat. – Chciałabym zdejmować teraz z ciebie ten krawat, a nie prostować go. - Cóż za zbieg okoliczności, ja też bym tego chciał. Zaśmiała się i pocałowała mnie szybko. - Może innym razem. Lepiej już idź. Westchnąłem i owinąłem wokół niej ramiona, przyciągając ją blisko. Jej włosy też ładnie pachniały. Nabrałem powietrza, zatrzymując jej zapach w płucach, zapamiętując jej uczucie w moich ramionach, aby później wyobrażać sobie, że jest ze mną, gdy dom będzie ciemny i cichy, a ja będę sam w łóżku z kutasem w dłoni. Oczywiście, jeśli uda mi się sprawić, że dom będzie ciemny i cichy. Czasami mi się nie udawało. I nim mógł pojawić się cykl frustracji, winy i wstydu, pocałowałem ją w czubek głowy i puściłem. Wyciągając telefon z kieszeni, odblokowałem ekran i podałem go jej. - Wpiszesz swój numer, żebym mógł do ciebie zadzwonić? - Jasne. – Wpisała numer i zapisała kontakt, oddając mi telefon. – Proszę. - Dzięki. Tak bardzo się cieszę, że dzisiaj przyszedłem. Prawie tego nie zrobiłem. - Ja też się cieszę. Naprawdę dobrze było cię zobaczyć.

39

- Ciebie też. Nie miałem jeszcze okazji, by ci to powiedzieć, ale jesteś teraz jeszcze piękniejsza niż kiedyś. Uśmiechnęła się i pokręciła głową, ale mogłem stwierdzić, że było jej miło. - Przestań. - To prawda. Przysięgam. – Pocałowałem ją w policzek. – Dobranoc, Jillian. - Dobranoc. *** Gdy wjechałem do garażu dwadzieścia minut później, nie mogłem się oprzeć i wysłałem jej szybką wiadomość, mimo że w drodze do domu rozmawiałem z siostrą i wiedziałem, że nadal nie mogła uśpić Scotty’ego. To będzie pewnie długa noc, ale czułem się dziwnie optymistycznie.

Hej. Tu Pine Sol. Chciałem tylko znowu dać Ci znać, jak bardzo się cieszę, że Twój niezdarny tyłek dzisiaj na mnie wpadł. Nie mogę przestać o Tobie myśleć.

40

Rozdział 5 Jillian Tęskniłam za nim, gdy pojechał. Jak bardzo było to szalone? Spędziliśmy razem tylko parę godzin, ale gdy znowu byłam sama, wciąż o nim myślałam i chciałam, by tam był. Usiadłam i obserwowałam przez chwilę tańczących ludzi, ale w głowie ciągle odtwarzałam mój czas z nim, od niezamierzonego badania ciała do pożegnalnego pocałunku. Za każdym razem, gdy myślałam o jego ustach na moich, jego dłoniach w moich włosach, jego ciele przyciskającym się do mojego, drżałam. Kiedy znowu go zobaczę? Gdy byłam gotowa do wyjścia, Skylar powiedziała, że kierowca limuzyny zabierze mnie do domu i wróci po nich, bo nie była jeszcze gotowa na zakończenie wieczoru. Pożegnałam się i poszłam na górę po swoje rzeczy. Gdy tylko wyciągnęłam telefon z torebki, zobaczyłam wiadomość od Leviego i sapnęłam – najpierw z zawstydzenia, że skojarzył ksywkę Pine Sol, a potem z przyjemności… nie mógł przestać o mnie myśleć? W limuzynie w kółko czytałam te słowa, moje wnętrze tańczyło, aż mogłam zamknąć oczy i zobaczyć je świecące na moich powiekach. Nie mogę przestać o Tobie myśleć. Nie mogę przestać o Tobie myśleć. Nie mogę przestać o Tobie myśleć. Godzinę później, gdy sukienka wisiała w mojej szafie, a twarz była umyta, wzięłam dwa Advile, nałożyłam na siebie miękką, bawełnianą koszulkę i weszłam 41

pod chłodną pościel z telefonem w ręce. Było późno, prawie pierwsza w nocy, ale odpisałam mu.

Też nie mogę przestać o Tobie myśleć. P.S. Jestem całkowicie zawstydzona przez tę ksywkę. Siostry!

Odłożyłam telefon na szafkę i wyłączyłam lampkę. Ale nie mogłam zasnąć. Moje ciało było zmęczone, ale niespokojne, naładowane zbyt dużą ilością seksualnej energii, i mogłam jedynie myśleć o pocałunku Leviego. I jego głosie w moim uchu. I jego dłoniach na mnie. Słodki Jezu, te dłonie. Usiadałam i sięgnęłam do szuflady po Magik Mike’a. Ale nie naładowałam go. - Kurwa! – Wrzuciłam go z powrotem do szuflady i zamknęłam ją. I co teraz? Rozważałam poradzenie sobie z tym ręką, gdy mój telefon zawibrował. Jeszcze nie śpisz? Uśmiechając się, znowu go podniosłam. Nie. Sprzątasz łazienkę Pine Solem? Hahaha, nie. Późno nie śpisz. Jak tam Twój syn? Dobrze. Zasnął w moim łóżku, ale właśnie położyłem go do jego łóżka i się nie obudził. Cud.

42

Cieszę się. Twoja siostra nadal tam jest? Nie, pojechała do domu. Dobrze się dzisiaj bawiłaś? Tak. Musiałaś tańczyć? Nie, dzięki Bogu. Ciocia Irene dała mi spokój. Chce dobrze, ale doprowadza mnie do szaleństwa. Czemu? Zawsze męczy mnie o to, że jeszcze nie wyszłam za mąż, nie chcę rodziny, za dużo pracuję, zegar tyka, itd. A pracujesz za dużo? Westchnęłam i odpowiedziałam szczerze. Tak. Ale kocham to, co robię, i ciężko pracowałam, by dostać się tam, gdzie jestem. Chcesz wyjść za mąż i mieć dzieci? Wiedziałam, o co mu chodziło, ale musiałam go podrażnić. Trochę na to za wcześnie, nieprawdaż? Ha. Myślę, że właśnie przez przypadek się oświadczyłem, prawda? Ups. Nie martw się. Nie wypomnę Ci tego. Ostatecznie chcę to zrobić. Po prostu nie lubię sposobu, w jaki ludzie mnie o to męczą. Jakbym miała datę ważności albo coś. 43

Moja rodzina też mnie męczy. Próbują mówić mi, jak mam żyć i wychowywać syna, i zwracają uwagę na wszystko, co robię źle. Nawet mają mi za złe to, że nie przyjeżdżam za często. Tak! Boże, czemu ludzie nie mogą zostawić nas w spokoju? Dzisiaj mówiono mi, że nie będę młodsza, jestem zbyt wybredna i trudno przystępna. Ja raz do Ciebie zagadałem. Z Twoim niezłym tekstem Harry’ego Pottera. To było takie absurdalne. Ej, zadziałało. Prawda. Więc najwidoczniej nie jesteś taka wybredna. To sprawiło, że się uśmiechnęłam. Dzisiaj nie potrzebowałeś nawet tekstu na podryw. Wpadłam na ciebie. To prawda. Nawet mi się to podobało. Była długa przerwa, podczas której żułam wargę i rozważałam interesujące kierunki, jakie mogłaby obrać ta rozmowa. Może nie dostaliśmy drugiej rundki w schowku, ale to nie oznaczało, że nie mogliśmy się jeszcze dzisiaj zabawić. Więc. Co teraz robisz? Tylko leżę. Ja też. 44

Jesteś w łóżku? Tak. Nabrałam powietrza i poruszyłam palcami u stóp, co automatycznie robiłam, gdy byłam podekscytowana. A Ty? Też. Uśmiechnęłam się. Czuję, że powinnam zapytać, co masz na sobie. Czy to zboczone? Ha. Nie. Zwłaszcza że nie mam na sobie nic zbyt ekscytującego. Nie przebrałem się. Nadal jesteś w garniturze? Cholera, to było dla mnie wystarczająco ekscytujące. Uwielbiałam mężczyznę w garniturze i krawacie. Dodać do tego zegarek i moje majtki topniały. Położyłam się na poduszki, rozluźniając się. Zdjąłem buty i marynarkę. A krawat? Nadal go mam. Moje palce trochę się trzęsły, ale wpisałam słowa, o których myślałam. Zdejmij go. Nie odpowiedział od razu, a ja zastanawiałam się, czy posunęłam się za daleko, albo czy naprawdę to robił. To był problem, gdy nie można było zobaczyć czyjejś twarzy. Wyobraziłam sobie, że go zdejmował, jego dłonie poluźniające 45

supeł i zsuwające krawat z szyi. Mój telefon zawibrował. Zrobione. Twoja kolej. Nie mam na sobie krawata. Co masz na sobie, mądralo? Koszulkę. Bieliznę. I z przykrością stwierdzam, że w ogóle nie jest to seksowne. Zdejmij koszulkę. Moje serce zabiło szybciej, gdy odłożyłam telefon, ściągnęłam koszulkę przez głowę i znowu się położyłam. Zrobione. Rozepnij swoją koszulę. Zrobione. Zawahałam się, oddychając ciężko i zastanawiając się, co zrobić dalej. Czy to naprawdę się działo? Rozepnij pasek. Hej, to moja kolej. Mam jeszcze na sobie tylko jedną rzecz! Okej, dobra. Jesteś władcza.

46

Uśmiechnęłam się i wyobraziłam sobie jego ręce na pasku, mój brzuch się zacisnął. Rozepnij też spodnie, gdy to robisz. Okej. Zrobione. Teraz zdejmij swoją bieliznę. Zdjęłam majtki i odrzuciłam je na bok, zostawiając je pod pościelą przy stopach. Zrobione. Więc jesteś nago? Tak. Kurwa. Jesteś twardy? Żartujesz? Nie. Tak, kurwa, jestem. Chciałbym tam być. Zgięłam kolana i rozłożyłam dłoń na brzuchu. Co byś mi zrobił? Napiszę Ci. Ale najpierw napisz mi coś. Jesteś mokra? Wsunęłam lewą dłoń między nogi, rozchylając trochę kolana i wsuwając do 47

środka czubek palca. Tak. Jego następne wiadomości przychodziły jedna po drugiej, niespiesznie. Najpierw chciałbym Cię spróbować. Zakopałbym głowę w Twoich udach i lizał Cię od góry do dołu i na boki. Robiłbym to delikatnie, żebyś błagała o więcej. Robiłbym to mocno, aż trzęsłyby Ci się nogi. Pieprzyłbym Cię moim językiem. Gdy pisał, ja dotykałam się w sposób, jaki opisywał, najpierw delikatnymi pociągnięciami, małymi kółkami na łechtaczce, które sprawiały, że pulsowała, pocierając mrowiące nerwy. Potem mocniej, wsuwając w siebie palec i wyobrażając sobie uczucie jego brody przy skórze, widok jego ciemnych włosów między udami. Tak tak tak udało mi się napisać. Szumienie zamieniało się w huczenie, rozchodząc się po całym moim ciele, a ja je zachęcałam, rozchylając szerzej nogi, poruszając szybciej palcami, upuszczając telefon na łóżko i chwytając jeden sutek między palce. Zerknęłam na ekran ostatni raz. Używałbym w Tobie swoich palców, a na Twojej cipce ust, aż doszłabyś tak mocno, że nie mogłabyś oddychać. Poczułbym, jak dzieje się to na moim języku i palcach, słuchałbym, jak krzyczałabyś moje imię, obserwowałbym, jak wygięłabyś plecy z łóżka. W tym momencie przestałam czytać, bo moje oczy się zamykały, a ciało było napięte z potrzebą, aby dojść. Jego słowa i myśl o nim, robiącym to, co opisywał, zepchnęła mnie za krawędź i westchnęłam jego imię, gdy przeszedł przeze mnie orgazm w rozkosznych falach. 48

Potem leżałam tam przez chwilę, dysząca i spocona, aż uspokoiłam się na tyle, by podnieść telefon. O mój Boże O mój Boże Nie mogę Pisać. Oddychasz? Ciężko. Doszłaś? Mocno. Podobało Ci się? TAK. Moja kolej. Przewróciłam się na brzuch, uśmiechając się figlarnie. Gdybyś tu był, błagałabym Cię teraz, żebyś mnie wypieprzył. Tak? Tak. Sprawiłeś, że jest mi gorąco, jestem mokra i pragnę Cię. Czego teraz chcesz? Najpierw chcę moich dłoni na Twoim kutasie. Chcę poczuć, jaki jest duży i twardy. Chcę owinąć wokół niego palce i zastanawiać się, jak go całego w siebie 49

zmieszczę. Przypominam sobie, jak mocno pieprzyłeś mnie lata temu, tak głęboko, że aż bolało. Ale podobało mi się. Myślę o tym cały czas. Doprowadzam się do orgazmu, gdy o tym fantazjuję. Nie odpisywał. Miałam nadzieję, że miał zajęte ręce. Możesz poczuć na sobie moje dłonie? Tak. To dobrze. Teraz chcę usiąść na Tobie okrakiem i pocierać czubkiem Twojego kutasa o moją cipkę, żebyś mógł poczuć, jaka jestem mokra. O kurwa. Nie spieszę się, zsuwając się na Ciebie, centymetr po centymetrze. Biorę Cię całego, tak głęboko, że ledwo mogę oddychać. Poruszam swoimi biodrami nad Twoimi, najpierw powoli. Pochylam się, całuję Cię, smakuję siebie na Twoich ustach. Kładziesz dłonie na moim tyłku, zmuszasz mnie do szybszego poruszania się, ujeżdżania Cię mocniej. Jezu Chryste. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. To było jak reżyserowanie własnego filmu porno. Chciałabym tylko móc go zobaczyć, jego rozpiętą białą koszulę i odpięte spodnie, jego dłoń na kutasie, oczy ciemne z pożądania. Boże, mogłabym znowu dojść do samego myślenia o tym. Ale miałam misję. Teraz czas na wielki koniec. 50

Mogę poczuć, jak robisz się jeszcze twardszy i większy, uderzasz w to idealne miejsce, to, które sprawia, że całe moje ciało się zaciska, a serce wali. Krzyczę Twoje imię, gdy dochodzę na Twoim kutasie, i poruszam się jeszcze szybciej i mocniej, jest tak ciasno, mokro i gorąco, a Ty wczepiasz palce w mój tyłek i mówisz mi, że zaraz dojdziesz. A potem czuję, że robisz to głęboko we mnie i nie przestaję się poruszać, aż wyciągam z Ciebie każdą kroplę i czuję, że Twoje ciało zastyga. Okej, to musiało zadziałać, prawda? Czekałam, aż odpisze. Zajęło to minutę, a potem powoli przyszły wiadomości. Um Kurwa To było Takie seksowne. Roześmiałam się lekko. To prawda. Zaraz wrócę. Okej. Założyłam, że poszedł się trochę wyczyścić, a ja byłam spragniona, więc nałożyłam koszulkę, poszłam umyć ręce i wzięłam butelkę wody z lodówki. Kilka sekund po tym, jak wróciłam do łóżka, napisał do mnie. Hej.

51

Hej. To było niesamowite. Zgadzam się. Dziwię się, że nie obudziłem swojego dziecka. Zachichotałam. Byłeś tak głośno? Nie wiem. Może. Byłaś bardzo obrazowa w swoim opisie. To było bardzo obrazowe w mojej głowie. Przyznam, że… mogłam myśleć o tym wcześniej. Wspomniałaś o tym. To prawda. Zawahałam się. Czy kiedykolwiek o mnie myślałeś? Wiesz, że tak. Nie wiem. Napisz mi. Myślałem o pieprzeniu Cię. Często. Gdzie? Eee, tam, gdzie akurat robiłem sobie dobrze. Hahaha, nie to miałam na myśli. Chodziło mi o to, gdzie to sobie wyobrażałeś, gdzie byliśmy? 52

Nie mam pojęcia. Chyba wyobrażałem sobie tylko ciała. Westchnęłam. Jesteś takim facetem. Ale zadowolę się tym. Podoba mi się to, że myślałeś o pieprzeniu mnie. Ale teraz chcę to zrobić naprawdę. Nie w schowku. Nie przez telefon. Urwał mi się oddech. Ja też. Może najpierw powinniśmy pójść na randkę. Haha, może. Ale już pieprzyliśmy się w schowku i uprawialiśmy seks przez telefon. Racja. Ale i tak chciałbym Cię gdzieś zabrać. Całe moje ciało zamrowiło i poruszyłam palcami u stóp. Okej. Zadzwonię do Ciebie w tym tygodniu. Brzmi dobrze. Dobranoc. Dobranoc. Odłożyłam telefon i podciągnęłam pościel do podbródka, niezdolna do powstrzymania uśmiechu. Całe zmartwienie w mojej głowie i całe napięcie w

53

moim ciele zostały zastąpione czymś innym. Radością. Oczekiwaniem. Nadzieją. To wydawał się być początek czegoś.

54

Rozdział 6 Levi Odkładając telefon na bok, ułożyłem się wygodnie na łóżku i położyłem ręce za głową, krzyżując nogi w kostkach. Powinienem zdjąć spodnie i je powiesić, koszulę włożyć do kosza na pranie, sprawdzić Scotty’ego… ale przez chwilę chciałem tylko tam poleżeć i o niej pomyśleć. Nie o dzisiejszych niewielkich załamaniach przez żółtą łyżkę albo szew w jego skarpetkach, ani o tych większych przez mycie włosów i brudną piżamę. Nie o rozmowie z mamą, w której powiedziała mi, że nie byłem wystarczająco poważny w karaniu syna, gdy źle się zachowywał. Nie o kłótni z siostrą, w której powiedziała mi, że nie mogę wciąż pozwalać Scotty’emu ustalać zasady. Nie o e-mailu, który dostałem wczoraj ze szkoły, gdzie napisane było, że nadal nie mają jego nowego planu edukacyjnego, pomimo wyników badań, które dostali kilka tygodni temu. Przez chwilę od wszystkiego się odciąłem. Nie byłem niczyim synem, bratem, ojcem ani obrońcą. Byłem tylko mężczyzną, który myślał o kobiecie. Ale tylko przez chwilę. *** Obudził mnie hałas i szybko usiadłem. Czekałem w cichej ciemności. Czy naprawdę coś słyszałem? Czy głuchy odgłos był częścią snu? Mój umysł był mglisty, a głowa trochę bolała, pewnie od nagłego przebudzenia. Czekałem, drapiąc brodę i tłumiąc ziewnięcie. Potem usłyszałem to znowu. Dochodziło z dołu, prawdopodobnie Scotty próbował wziąć przekąskę z kuchni. Robił to czasami 55

w środku nocy. Podniosłem telefon i sprawdziłem godzinę – trochę po czwartej. Założę się, że Jillian śpi. Przez chwilę wyobraziłem ją sobie w łóżku, jej ciepłą i delikatną skórę pod pościelą, i wyobraziłem sobie, jak by to było przewrócić się na bok o czwartej rano i zarzucić ramię wokół jej szczupłej talii. Przyciągnąć ją bliżej. Wdychać zapach jej włosów. Zrobić się twardy przy jej tyłku. Trzask. Wzdychając, wstałem i udałem się w stronę korytarza, gdzie przyciemnione światło ukazywało schody. Skrzypiały, gdy po nich schodziłem, a dom wydawał się trochę chłodny, drewniana podłoga była zimna pod moimi stopami. Był ciepły wrzesień, ale niedługo będę musiał włączać ogrzewanie w nocy. Wszedłem do kuchni, gdzie zapalone były wszystkie światła, a Scotty otwierał i zamykał szafki. Domyśliłem się, że szukał swojej miski do płatków, bo na blacie stało już pudełko Fruity Pebbles. - Hej, kolego – powiedziałem. - Chcesz trochę płatków? – Chodziło mu o to, że on chciał płatki. Zaimki nadal sprawiały mu kłopoty i mimo że jego język oraz umiejętności komunikowania polepszyły się dzięki terapii, to często powtarzał pytania, które wcześniej słyszał. Prawie tak, jakby miał przygotowany scenariusz na konkretne sytuacje, gdy nie mógł znaleźć odpowiednich słów, by zadać pytanie albo powiedzieć to, co chciał. - Jeszcze nie jest na to pora. Zignorował mnie i nadal szukał miski w dinozaury, którą lubił używać do śniadania. Pewnie była w zmywarce, ale nie chciałem mu tego mówić. Gdy skończył przeszukiwać wszystkie szafki, których mógł sięgnąć, stanął i zaczął się wiercić, plecami do mnie. - Zjedzmy śniadanie teraz.

56

- Hej. – Podszedłem do niego i przytuliłem go od tyłu, mając nadzieję na zmniejszenie jego frustracji. – Jest dopiero czwarta rano, więc jeszcze nie jemy śniadania, okej? Znajdziemy miskę w porze śniadania. Wróć ze mną na górę. - Ale już się obudziłem, a po zjedzeniu śniadania i ubraniu się będę mógł pograć na iPadzie przed pójściem do kościoła. – Wskazał na lodówkę. Zaśmiałem się lekko. Na lodówce przyczepiona była niedzielna tabela z symbolem na każdą rzecz, którą Scotty dzisiaj zrobi. Gdy już jakaś rzecz była zrobiona, przesuwał trochę symbol, który przyczepiony był do tabeli, do kolumny, która nazwana była Zrobione. Jeśli bez kłopotu zrobi trzy rzeczy z tabeli, będzie miał piętnaście minut wolnego czasu na iPadzie. - Masz rację, taka jest kolejność rzeczy. Ale spójrz na godzinę. Ta kolejność powinna zacząć się około siódmej, żeby tata był przy zdrowych zmysłach. A teraz wróćmy na górę. Pozwolił mi poprowadzić się na górę i prawie mogłem posmakować zwycięstwo kilku dodatkowych godzin snu, ale zaczął robić się nerwowy, gdy próbowałem wejść do jego pokoju, zerkając w stronę korytarza, jakby chciał tam pobiec. - Jeszcze nie jest pora na pobudkę, Scotty – powiedziałem stanowczo. - Ale ty jesteś ubrany. – Wskazał na moje ubrania – pogniecioną, rozpiętą, białą koszulę i czarne spodnie, w których zasnąłem. - Nie bardzo, kolego. To ubrałem na wczorajsze wesele. - Spałeś w ubraniu? – Pojawił się lekki uśmiech. - Chyba tak. - Chcę mojego iPada. Westchnąłem z wyczerpania. - A może położę się z tobą w twoim łóżku? – W głowie mogłem usłyszeć głos mojej matki, która mówiła, że to wysyłało dezorientującą wiadomość. Albo

57

chcesz, żeby sam działał zgodnie z zasadami, albo nie. Pewnie miała rację, ale czasami po prostu musiałem kupić sobie trochę odpoczynku. Scotty uwielbiał być blisko mnie i zazwyczaj od razu zasypiał, gdy się obok niego kładłem. Rozważał to, wykręcając rękę w swoich włosach. - Okej. Tak. Obydwoje weszliśmy do jego podwójnego łóżka, ja na prawą stronę, a Scotty na lewą. Od razu sięgnął w moją stronę i zaczął bawić się moim płatkiem ucha, jakby było to coś ochronnego. Robił to od kiedy był małym dzieckiem, a jego terapeuta mówi, że to prawdopodobnie go uspokaja, ucisza jego umysł, żeby mógł się zrelaksować. Ale czasami robi to nawet podczas dnia, gdy się bawi – podbiega do mnie, gdy pracuję przy stole, składam pranie lub robię kolację, i pociera go przez kilka sekund, a potem znowu odbiega. Takie chwile doprowadzają mnie do śmiechu, co uwielbia, więc może robi to dla mnie tak samo jak dla siebie. Ale w sercu myślę, że to jego sposób na przekazanie mi, że mnie kocha i czuje się bezpiecznie oraz szczęśliwie. Te chwile są dla mnie cenne. W ciągu kilku minut zasnął, jego mała rączka spoczywała na moim policzku. Obserwowałem go przez chwilę, słuchając jego oddechu, uwielbiając jego spokojny wyraz twarzy. Był taką kochającą, wrażliwą duszą. Chciałem na zawsze go ochraniać, ale jednak chciałem, by inni też poznali i doświadczyli jego słodyczy. Ale wymagało to czasu i cierpliwości – kto mógł mu to dać? Kto nie będzie zwracał uwagi na jego kaprysy i pokocha osobę pod spodem? Wiedziałem, że nie mogłem ciągle podążać za nim przez kolejne dziesięć lat, zmuszając dzieci do większej wyrozumiałości, dorosłych do mniejszej ignorancji, nauczycieli do tolerancji, a lekarzy do mniejszego lekceważenia. Ostatecznie będę musiał trochę odpuścić. Ostatecznie. Wziąłem jego dłoń z mojej twarzy, pocałowałem ją i trzymałem między nami, zamykając oczy.

58

*** Scotty obudził się jakieś dwie godziny później i zostawiłem go w jego sypialni, bawiącego się dinozaurami, gdy poszedłem pod prysznic. Nie miałem wystarczająco snu na to, by dobrze się wyspać, ale miałem dobry humor, po części dzięki uroczemu, cichemu czasowi, jaki miałem z nim dzisiaj rano, a po części dzięki wspomnieniom o Jillian z poprzedniego wieczoru. Wchodząc pod wodę, nie mogłem powstrzymać się od uśmiechania, gdy myłem włosy i namydliłem się. Przy pierwszej okazji znowu przeczytam tamte wiadomości. Samo myślenie o nich sprawiło, że mój kutas zaczął nabrzmiewać. Jęcząc, spojrzałem na otwarte drzwi od łazienki, chcąc mieć pięć minut, by je zamknąć i zrobić sobie dobrze przed ubraniem się. To byłoby takie przyjemne. Ale to nigdy się nie udawało – za każdym razem, gdy próbowałem to zrobić, a Scotty nie spał, przychodził i pukał do drzwi. Jego wyczucie czasu było zadziwiające. Zaciskając zęby, skupiłem się na innych rzeczach – dzisiejszym harmonogramie, jutrzejszym spotkaniu z klientem, praniu, które musiałem zrobić. Byłem ekspertem w odzyskiwaniu kontroli nad ciałem w ten sposób. I dzisiaj będę musiał przejrzeć harmonogram na nadchodzący tydzień i weekend. Obiecałem Jillian randkę, ale musiałem upewnić się, że Sarah, opiekunka Scotty’ego, będzie mogła się nim zająć. Moja siostra nie miała nic przeciwko i mieszkała tylko czterdzieści minut drogi stąd, i chciałem, by mój syn był blisko mojej rodziny – była to jego jedyna rodzina – ale chciałem też utrzymać zdrowie psychiczne. Scotty musiał radzić sobie z wystarczającą ilością frustracji w szkole; dodatkowy stres w domu nie byłby dla niego dobry, a Monica go stresowała. Cholera, Monica mnie stresowała. Po wysuszeniu się ubrałem ciemne dżinsy i czystą, białą koszulkę, a potem poszedłem po Scotty’ego, by się umył, nim zejdziemy na śniadanie. - Chodź, kolego. Czas na prysznic.

59

- Nadal się bawię. - Jeśli chcesz ten czas z iPadem, to lepiej chodź teraz ze mną. Pomyślał o tym przez chwilę i zdecydował, że przyjdzie, biorąc mnie za rękę, gdy szliśmy do wspólnej łazienki, jedynej na drugim piętrze. Zabawne jest to, że on nigdy nie chce wejść pod prysznic, bo nienawidzi uczucia mydlenia się, ale gdy już wejdzie, uwielbia wodę. Po prostu nie chce robić rzeczy, które powinien – jeśli nie zostanę w łazience i nie zmuszę go do użycia mydła, będzie się tylko bawił, używając dłoni jako postaci, recytując zdania z filmów, seriali, reklam albo nawet scenariuszy, które zmyśla na podstawie tego, o czym akurat myśli. Czasami je śpiewa. Czasami jedyne, co słyszę, to efekty dźwiękowe. Po pięciu minutach warczenia i dźwięków zderzania, czym prawdopodobnie była walka dinozaurów, odsunąłem trochę kurtynę. - Namydliłeś się już? - Nie. - Scotty, no dalej. Miałeś już pięć minut. Zrób to teraz. Nic nie powiedział, ale kontynuował wydawanie z siebie efektów dźwiękowych, jego dłonie poruszały się przed twarzą. Westchnąłem, sięgnąłem do środka i podałem mu mydło. - Zrób to. Teraz. Byłoby szybciej i lepiej, gdybym sam to zrobił, ale powiedziałem sobie nie. Część mnie zastanawiała się, czy za osiem lat będę sprawdzał mojego szesnastoletniego syna, upewniając się, że używa mydła pod prysznicem. - Zrobione – powiedział minutę później. - Dobrze. Teraz umyjmy te włosy. – Odsunąłem kurtynę. - Nieeee – jęknął, błagając mnie tymi dużymi oczami. - Tak. Jest niedziela, znasz zasady. I musimy zrobić to teraz, jeśli chcesz

60

pograć na iPadzie przed kościołem. Spójrz na moje włosy, też są mokre, widzisz? – Przechyliłem głowę w jego stronę. – Już je myłem. Możemy razem uczesać nasze włosy. I możesz też uczesać mi brodę. Protestował trochę, ale ostatecznie poddał się i pozwolił mi je umyć. (Liczy, gdy to robię, i udało mi się wykonać to zadanie w dwadzieścia sekund.) Gdy był czysty i opłukany, wyszedł i wysuszył się, a potem poszliśmy do jego pokoju, gdzie sam się ubrał, otrzymując ode mnie tylko kilka wskazówek. - Dobra robota. – Uniosłem dłoń, a on przybił mi piątkę. Wróciliśmy do łazienki i stanęliśmy razem przed lustrem, układając włosy. Musiałem znowu zmoczyć trochę swoje, które suche opadały mi na czoło. Scotty mnie obserwował, naśladując każdy krok – trochę brylantyny na ręce, wcieranie jej, zaczesanie włosów do tyłu. Miał dużo zabawy z czesania mojej brody i użył zakraplacza, by umieścić kilka kropel olejku do brody na moją dłoń, i obserwował mnie, gdy go używałem. Dałem mu też jedną lub dwie krople, a on wtarł je w podbródek i policzki z dużym uśmiechem. W poprzednie lato na jego urodziny dałem mu jego własną, małą buteleczkę olejku do brody, taką samą, jak moja, a on przechowywał ją jak skarb. Gdy skończyliśmy, pochyliłem się, jakbym chciał przyjrzeć się jego brodzie, a on zarzucił ramiona wokół mojej szyi. Uśmiechając się, owinąłem ramiona wokół jego pleców i uniosłem go. Nigdy nie kwestionowałem tych nieoczekiwanych pokazów czułości – po prostu trzymałem jego małe ciało przy moim, w ciszy przepraszając za wszystko, co robiłem źle, za wszystko, co chciałem mu dać, a nie mogłem. *** - Dobra robota dzisiaj rano – powiedziałem mu, gdy jechaliśmy do St. Mary. – Jeśli wszystko dzisiaj pójdzie dobrze w kościele, wybierzemy się do parku, okej? Wydawał się tym zadowolony, ale wiedziałem, że jeśli udamy się do parku i

61

będzie tam dużo osób, będzie trzymał się z boku, nie chcąc podejść do grupy dzieci. Jego niepokój odnośnie tłumów był dużym powodem, dla którego chodziliśmy do kościoła. Nie byłem zbyt religijny i miałem dużo uprzedzeń do katolickiego kościoła, ale niedziele były okazją dla Scotty’ego, by był wśród ludzi w kontrolowanym środowisku, które nie stanie się dla niego zbyt głośne, chaotyczne lub przytłaczające. Kościół, który wybrałem, miał program o nazwie Ministerstwo Wolontariuszy dla dzieci ze specjalnymi potrzebami, przypisując im wyszkolonych nastolatków lub studentów, którzy pomagali im uczestniczyć w grupowych aktywnościach, powiązanych z lekcjami na konkretny dzień. Przy drzwiach stał wolontariusz Scotty’ego, by nas powitać, uczeń ostatniej klasy liceum o imieniu Elliot, który świetnie sobie z nim radził. - Hej. Jak leci, Scotty? - Hej, Elliot – powiedziałem, mówiąc jego imię specjalnie, by Scotty mógł je usłyszeć i może użyć przy witaniu. Pomimo jego niesamowitej pamięci do faktów, nie radził sobie dobrze z imionami, mimo że znał Elliota od miesięcy. Wysunąłem też rękę w stronę Elliota w geście powitania, żeby Scotty zobaczył, jak się z kimś witałem, ale nie naśladował mnie dzisiaj. - Chcesz pograć we Wchodzenie na Drabinę? – powiedział Scotty zamiast powitania. Prawdopodobnie było to pytanie, które zadał mu Elliot w poprzednią niedzielę. - Pewnie, możemy dzisiaj w to pograć. Gotowy do wejścia? Scotty kiwnął głową, a ja kucnąłem, by nawiązać z nim kontakt wzrokowy, z czym nie zawsze czuł się swobodnie, nawet ze mną. Raz powiedział mi, że to tak, jakby światło było dla niego zbyt jasne, gdy patrzy komuś prosto w oczy. To po prostu „wydaje się niewłaściwe”. Nigdy nie naciskam i czasami robi to sam, ale czasem to inicjuję, by zobaczyć, czy odpowie. Dzisiaj spotkał mój wzrok na chwilę, nim spojrzał na bok.

62

- Zobaczymy się po mszy, okej? – Potarłem jego płatek ucha, a on się uśmiechnął. - Okej. Biorąc go za ramię, Elliot kiwnął do mnie i poprowadził Scotty’ego wzdłuż korytarza, w stronę klas. Udałem się do środka i wybrałem rząd niedaleko końca, który nie był zbyt zatłoczony. Wyciągając telefon z kieszeni, upewniłem się, że był wyłączony dźwięk, i nie mogłem oprzeć się zerknięciu na wiadomości Jillian z ostatniego wieczoru. Spojrzałem przez oba ramiona, nim wcisnąłem jej imię, czując ciepło na twarzy. Przesuwając wiadomości, poczułem ciepło w innych miejscach i krocze moich spodni zrobiło się ciasne. Jezu, odłóż telefon, nim uderzy w ciebie piorun. Pewnie pójdziesz do piekła. Gdy zabrzmiały pierwsze dźwięki mszy, włożyłem telefon z powrotem do kieszeni i wstałem, próbując ukradkiem poprawić spodnie. Ale to nie pomogło. Całe nabożeństwo spędziłem na myśleniu o pieprzeniu Jillian w każdej możliwej pozycji (i w niektórych niemożliwych), i modliłem się jedynie o to, by nikt nie dostrzegł mojej masywnej erekcji. O taa. Z pewnością pójdę do piekła. Ale to może być tego warte.

63

Rozdział 7 Jillian W niedzielę spałam do dziewiątej – to był dla mnie wielki luksus – i pojechałam na brunch do domu Natalie i Milesa. Potem odwiozłam Skylar i Sebastiana na lotnisko, skąd polecieli do Detroit, a potem polecą na tydzień do Cancun. Przyznam, poczułam ukłucie zazdrości, gdy odlatywali, ale kto by nie poczuł? Obwiniałam o to fakt, że od dawna nie miałam urlopu, i obiecałam sobie, że w następnym roku gdzieś wyruszę, nawet jeśli będzie to weekend w spa z siostrami. Gdy dotarłam do domu, zrobiłam pranie, powypełniałam papiery, pouczyłam się na zadania i testy, które musiałam zrobić, by utrzymać certyfikaty, a potem przeszłam się po sąsiedztwie. Ilość razy, gdy w ciągu dnia myślałam o Levim Brooksie: około bilion. Ilość razy, gdy czytałam nasze wiadomości: przynajmniej sto. Ilość razy, gdy zrobiłam sobie dobrze pod prysznicem po spacerze, myśląc o nim: tylko raz. Ale był to dobry raz – cieszyłam się, że okno od łazienki było zamknięte. Potem nakładałam piżamę, gdy usłyszałam, że mój telefon zawibrował na szafce. Zerknęłam na niego – dzwoni Levi Brooks. Założyłam koszulkę i odebrałam. - Halo? - Hej. 64

- Hej. Jak się masz? - Dobrze. A ty? - Dobrze. Właśnie wyszłam spod prysznica. – Dzięki za orgazm. Wskoczyłam na łóżko i skrzyżowałam nogi, które odziane były w niebieskoróżowe, flanelowe spodnie. – Byłam trochę spocona po spacerze. - Masz psa? - Nie, jestem tu tylko ja. A ty? Pies? Kot? Duża świnia? - Nie. Tylko 8-letni chłopiec i 32-letni mężczyzna. To wystarczająco zwierzyny na jeden dom. Roześmiałam się. - Może i masz rację. - Jak ci minął dzień? - Dobrze. Rano jadłam brunch z rodziną u Natalie. Zabrałam Skylar i Sebastiana na lotnisko. Popracowałam po południu. A tobie? - Właściwie to bardzo dobrze. Kościół, a potem park, gdzie było tylko jedno załamanie przez syrenę karetki, i nawet bawił się na huśtawce z innymi dziećmi. Potem kilka spraw do załatwienia. Ale jestem dzisiaj zmęczony. Wczoraj trochę późno poszedłem spać. Uśmiechnęłam się. - Powiedziałabym, że mi przykro, ale… - Nie waż się. A więc jakie masz plany na ten tydzień? - To, co zwykle. Praca. - Jesteś zajęta w piątek wieczorem? Moje serce zabiło mocno. - Chyba nie. - Mogę zabrać cię na drinka? - Bardzo chętnie.

65

- Czy osiemnasta w Low Barze będzie w porządku? Chciałbym mieć też czas na kolację, ale lubię być tu w porze snu. - Rozumiem. - Mam po ciebie zajechać? - Właściwie to chyba spotkamy się na miejscu. Nie wychodzę za dużo z biura przed tym czasem. Chyba że byłbyś w stanie zamiast tego spotkać się w sobotę wieczorem? Był cicho przez chwilę. - Pewnie nie. Scotty i ja w soboty oglądamy wieczorem filmy, a ostatnio przez wesele mnie to ominęło. Przepraszam. - W porządku. W piątek będzie dobrze. - Okej. Dzięki. – Trochę ciszy. – Dzisiaj dużo o tobie myślałem. Opadłam na plecy i uśmiechnęłam się do sufitu. - Tak? - Taa. Czytałem w kościele nasze wiadomości. Wybuchnęłam śmiechem. - Dziwię się, że nie stanąłeś w płomieniach. - Ja też. Za każdym razem, gdy słyszałem słowo Boże, wyobrażałem sobie, że je krzyczysz. Sapiąc, położyłam dłoń na brzuchu, który wydawał się koziołkować. - Jesteś taki zły. - Wiem. Bo wtedy myślałem o wszystkich rzeczach, które mógłbym zrobić, by sprawić, żebyś to krzyczała. Minęła chwila, nim znowu mogłam mówić. - Tak? - Taa. Msza skończyła się dzisiaj za szybko. Wypuściłam powoli powietrze, moje oczy przesunęły się do szuflady w

66

nocnej szafce. Musiałam naładować Magik Mike’a w tej, kurwa, chwili. Boże, uwielbiałam sposób, w jaki mówił. Gdybym tylko mogła to nagrać! - Cisza. Zaskoczyłem cię? Mówiłem, że jestem zwierzęciem. Zaśmiałam się cicho. - Um, nie. Myślałam tylko o tym, że chciałabym jakoś nagrać tę rozmowę, żebym mogła później słuchać, jak mówisz do mnie w ten sposób, gdy byłabym tylko ja i Magik Mike. - Kim, do diabła, jest Magik Mike? Moja twarz się rozgrzała. Czy naprawdę przyznałam się, że mam wibrator? Czym innym było uczucie zrelaksowania z kimś, a czym innym za dużo informacji. Co, jeśli go odrzuciłam? - To, ee… zabawka. - Zabawka? - Tak. – Westchnęłam. Równie dobrze możesz już to powiedzieć, Nixon. – Dla dorosłych. Roześmiał się, tym głębokim, chrapliwym dźwiękiem, który roztopił moje wnętrze. I majtki. - Chciałbym móc przyjechać i pobawić się z tobą. - Cóż, ale wtedy nie potrzebowałabym zabawki, głuptasie. - O nie, zrobiłbym z tej zabawki dobry użytek na tobie. Rozdziawiłam usta. Słodki Jezu. - Tak? - Z pewnością. I nie byłoby ani jednej rzeczy, którą mogłabyś na to poradzić. - Czemu nie? - Bo najpierw przywiązałbym cię do łóżka. - O Boże. – Zawachlowałam się, gdy ciepło przeszło przez moje ciało, mrowiąc mi skórę.

67

- Widzisz? Działa. Tylko że wyobrażałem to sobie głośniej. - Byłoby głośniej. Uwierz mi. Wypuścił powietrze. - Nie chcę już kończyć, ale tak będzie lepiej. Przerwa Scotty’ego na iPada już się prawie skończyła i czas wracać do matematyki. - Ach, matematyka. Nie tęsknię za nią. Jak mu idzie? - W porządku. Tak naprawdę jest całkiem dobry z matematyki, tylko ma kłopoty ze wskazówkami. Jeśli problem ma więcej niż jeden krok, to jest trudne. Nienawidzi też pisania, bo nie ma zbyt dobrych zdolności motorycznych. Robi się sfrustrowany i źle się z tym czuje. Moje serce trochę zabolało. - Musisz być taki cierpliwy. - Próbuję. Czasami potrzebuję tych przerw tak bardzo, jak on. - Założę się. Lubi szkołę? - W tamtym roku lubił. Miał bardzo wyrozumiałą nauczycielkę, dzięki której czuł się bezpieczny i zdolny. Ten rok miał ciężki początek. - A co z kolegami w szkole? Znowu westchnął. - Nie ma zbyt wielu. Scotty ma problem z nawiązywaniem kontaktów z innymi dziećmi w jego wieku. Chce tego, ale kilka rzeczy sprawia, że to trudne. Nie rozumie przestrzeni osobistej, slangu i sarkazmu, nie lubi, gdy dzieciaki nie lubią bawić się w jego gry albo łamią zasady. Lepiej radzi sobie z młodszymi dziećmi, ale martwię się, że będą się przez to z niego wyśmiewać, gdy zrobi się starszy. - Biedactwo. - I ciągle martwi się o rzeczy, których inne dzieciaki nie rozumieją. Przewróciłam się na bok i wsparłam głowę na ręce.

68

- O co się martwi? - Boże, czasami lista się nie kończy. O pogodę, plan lekcji, naukę w szkole. Tłumy. Burze. Ciemność. Głośne odgłosy. Mycie i czesanie jego włosów. Gorące jedzenie. - Łał. – Chciałam spytać, czy Scotty’emu zdiagnozowano zaburzenia lękowe albo nawet OCD, ale chciałam też zachować zwyczajną, przyjacielską rozmowę. Ciekawił mnie jego syn, a moimi naturalnymi instynktami była pomoc, ale nie byłam jego lekarzem i nie chciałam się tak zachowywać. W większości słuchałam tylko Leviego, by dać mu szansę do wygadania się bez przygniatania go. - No i są też jego obsesyjne zainteresowania. - Czyli? - Na przykład statystyki baseballu. - Cóż, to całkiem normalne w jego wieku, prawda? - Nie. Gdy typowy dzieciak z drugiej klasy chce rozmawiać o baseballu, to chce streścić niesamowitą wygraną z poprzedniego wieczoru albo może wymienić swoich ulubionych graczy. Scotty chce wyrecytować listę średnich ilości uderzeń w karierze MLB, jakieś pięćdziesiąt z nich, razem z latami, ilością meczy, odbiciami piłki, uderzeniami, obiegami i liczbami asyst ofensywnych. - Łał. Pamięta to wszystko? - Całkowicie. I najlepsi 8-letni fani mogą znać takie nazwiska jak Ty Cobb albo Joe Jackson, ale nawet ich nie obchodzi to, co wydarzyło się w baseballu w 1915. W St. Louis. We wtorek. Zaśmiałam się. - Czym jeszcze się interesuje? - Dinozaurami i Franzem Lisztem. Znowu się zaśmiałam. Nie mogłam nic na to poradzić. - Baseball i dinozaury rozumiem. Ale Franz Liszt? Kompozytor?

69

Levi też się zaśmiał. - Tak. Uwielbia klasyczną muzykę. Przeszedł przez fazę Mozarta, potem Bacha, Vivaldiego. Teraz jest Liszt. - Zabrałeś go na symfonię? - Jeszcze nie. Chcę, ale boję się – po pierwsze, o poziom głośności, a po drugie, o tłum. To samo z meczem Tigerów. - Cóż, brzmi jak bardzo mądry, interesujący, urozmaicony dzieciak. - Taki jest. Chciałbym, by więcej ludzi znało go tak jak ja. Martwię się, że to się nigdy nie stanie. Coś ścisnęło mnie za serce. - Brzmi to tak, jakbyś ty też miał wiele zmartwień. - Wydaje mi się, że tak, ale który rodzic nie ma? I może po prostu sprawiam, że brzmi to gorzej, niż jest w rzeczywistości. Mamy też dużo dobrych dni, wliczając w to dzisiaj. W każdym razie, lepiej jak znowu skupi się na matematyce. - Oczywiście. Przepraszam, że zatrzymałam cię tymi wszystkimi pytaniami. - Nie, cieszę się, że to zrobiłaś. Dzięki za pytania. I za słuchanie. - Zawsze. Nie mogę się doczekać piątku. - Ja też. I Jillian… – Westchnął. – Przepraszam, jeśli za bardzo się podekscytowałem odnośnie seksu. Nie powinienem chyba tego wszystkiego do ciebie mówić. - Czemu nie? - Nie wiem. Minęło tyle czasu, odkąd mówiłem w ten sposób do kobiety, że nawet nie pamiętam, co robię. Jestem jak pieprzony nastolatek. Pomyślisz sobie, że ani trochę nie różnię się od tego dupka, który nie mógł wytrzymać pięciu minut w schowku. Roześmiałam się. - Wątpię. W ogóle tak nie myślę. Myślę, że jesteś taki jak ja. Bardzo

70

skupiony na jednej części swojego życia. Tak skupiony, że inne części wydają się jak mięśnie, których nie używaliśmy od jakiegoś czasu. - Dokładnie. Ale obiecuję, że nauczyłem się kilku rzeczy od czasu schowka. - Zgadnij co? – wyszeptałam. – Ja też. Jęknął. - Okej, teraz naprawdę idę. Bo nigdy tego nie zrobię. - Dobranoc, Levi. - Dobranoc. Zakończyłam połączenie i odłożyłam telefon. Randka. Randka! Taka, której naprawdę nie mogłam się doczekać – kiedy ostatnio to się zdarzyło? Zmarszczyłam brwi, myśląc o kilku ostatnich randkach, na których byłam. Nawet nie goliłam na nie nóg, ale dla Leviego… Znowu podnosząc telefon, zrobiłam notatkę, by zadzwonić we wtorek do salonu i umówić się na depilację. Pełną brazylijską. Nie robiłam niczego w połowie.

71

Rozdział 8 Levi Oczywiście, że byłem cholernie spóźniony. Przez cały tydzień nie mogłem się doczekać, aż ją zobaczę, i byłem cholernie spóźniony, a trzeba zacząć od tego, że nie mieliśmy dużo czasu do wykorzystania. Ale spotkanie z klientem się przedłużyło, przez co spóźniłem się na przystanek autobusowy, by odebrać Scotty’ego, przez co on spóźnił się na terapię na basenie i stracił całe poczucie równowagi na dzień, i nawet Sarah z trudem go uspokajała. Gdy wychodziłem, trzymał się mocno mojej talii, a ja czułem się jak największy dupek na świecie, bo myślałem: Puść, czempionie, tatuś chce iść zaliczyć. Nie, żebym był pewien, że zaliczę. Właściwie to gdy pędziłem w stronę Low Baru i mój kutas unosił się na samą myśl o wejściu w nią, kazałem sobie się uspokoić, do cholery. Może chce się trochę poznać, nim się rozbierzemy, co jest całkowicie normalne i to pewnie dobry pomysł, więc nie rzucaj się na nią jak byk na czerwoną płachtę. Bądź cholernym dżentelmenem. Możesz to zrobić? Mogłem to zrobić. Mogłem być dżentelmenem. Dżentelmenem z erekcją, ale dżentelmenem. Zaparkowałem z boku ulicy i chwyciłem kurtkę z siedzenia pasażera, poprawiając się w spodniach, nim zamknąłem drzwi i zablokowałem samochód. Idąc szybko obok budynku, nakładałem kurtkę i miałem nadzieję, że nie siedziała tam za długo, chociaż sprawiała wrażenie osoby punktualnej. 72

Przed drzwiami kusiło mnie, by się zatrzymać, odetchnąć, przesunąć dłonią przez włosy, poprawić mankiety i wejść cały opanowany i zwyczajny, niczym twardziel. Ale to nie byłem ja. Otworzyłem drzwi i popędziłem w dół do ciemnego, intymnego baru, zatrzymując się tylko na chwilę, by przyzwyczaić oczy do blasku świec. Gdy tylko ją zobaczyłem, stojącą za stołkiem przy barze i zawieszającą na niego kurtkę, zacząłem iść w jej stronę. - Jillian. Spojrzała w górę i uśmiechnęła się. Boże, była tak cholernie piękna. Naprawdę tu na mnie czekała? - Hej, tobie. - Hej. Bardzo przepraszam za spóźnienie. Przedłużyło mi się popołudniowe spotkanie, co wytrąciło z równowagi cały dzień dla Scotty’ego i… – Pokręciłem głową. – W każdym razie, przepraszam. - Przestań przepraszać. Jesteś tu. Ja też dopiero tu przyszłam. Owinąłem ręką jej talię i przyciągnąłem ją, przyciskając usta do jej policzka. - Jestem tu. A ty jesteś piękna. - Dziękuję. – Usiadła, a ja spojrzałem na jej nogi, gdy je skrzyżowała. Miała na sobie obcisłą, szarą sukienkę z krótkimi rękawami, która kończyła się w okolicy kolan, czarne szpilki i naszyjnik z pereł. Krągłości Jillian były delikatne, ale sukienka ukazywała każdą z nich, a te nogi błagały o to, by zarzucić je na moje ramiona. Spokojnie, jaskiniowcu. Usiądź. Zamów drinka. Powiedz coś. Bądź miły. Usiadłem obok niej, a ona przesunęła w moją stronę menu z drinkami. - Jeszcze nic nie zamówiłam, ale już to przejrzałam. - Jesteś o wiele milsza niż ja – powiedziałem, wkładając klucze i telefon do

73

kieszeni. – Ja pewnie wypiłbym już dwa drinki i narzekał barmanowi na ludzi, którzy nie okazują szacunku. Roześmiała się. - Naprawdę nic się nie stało. Zawołałem barmana i wskazałem dla Jillian, by zamówiła pierwsza. - Poproszę gin Blue Coat. Chciałabym go z limonką oraz odrobiną bardzo wytrawnego wermutu. Zamówiłem sobie Sazeraca i odwróciłem się do niej. - Nigdy nie słyszałem, żeby kobieta była tak specyficzna co do swojego martini. Wzruszyła ramionami. - Wiem, czego chcę. - Podoba mi się to w tobie. Jesteś wymagająca. - Niektórzy mogą nawet powiedzieć, że wybredna. Uśmiechnąłem się. - Więc fakt, że w ogóle tu jesteś, potraktuję jako komplement. Opowiedz mi o swoim tygodniu. Usiadła prosto, złączając dłonie wokół kolan. - Był dobry. Chciałabym więcej ćwiczyć, ale ciężko jest zmusić się do wstania o piątek i pójścia na siłownię, a gdy kończę pracę około siódmej albo ósmej, jestem zazwyczaj zbyt zmęczona. I pragnę kieliszka wina. – Zmarszczyła nos. – Nie jestem zbyt zdyscyplinowana. - Jesteś lekarzem, który pracuje długie godziny. Myślę, że do tego potrzeba dyscypliny. - Dzięki. A jak tobie minął tydzień? - Całkiem dobrze. Był zajęty. Pracuję nad wakacyjnym domkiem w Harbor Springs, więc musiałem w jeden dzień pojechać tam i wrócić, co było trochę

74

gorączkowe. - Uwielbiam tamto miejsce. Gdy byłam młodsza, ciągle jeździliśmy tam na narty. Kiwnąłem głową. - My też. Każdego roku powtarzam sobie, że znowu to zrobię, i nigdy tego nie robię. Położyła dłoń na moim ramieniu. - Robię to samo. - Taa? Powinniśmy obiecać sobie, że wybierzemy się tam razem. I pilnować się nawzajem. - Umowa stoi. – Wysunęła w moją stronę małego palca u ręki, a ja na niego patrzyłem. – No dalej, daj mi swój mały palec. Śmiejąc się, zaczepiłem swój o jej. - Co to, obietnica małego palca? - Tak – powiedziała z powagą. – Właśnie tak siostry Nixon pieczętują umowy i traktujemy to bardzo, bardzo poważnie. - Masz moje słowo. Wybierzemy się na narty. – Ścisnąłem jej mały palec swoim – nie za mocno, bo prawdopodobnie mógłbym złamać jej delikatnie kości – i pozwoliłem sobie na chwilową fantazję o obściskiwaniu się z nią w jacuzzi, gdy padałby śnieg. Potem znowu musiałem poprawić spodnie. Napiła się martini. - Jak minął tydzień dla Scotty’ego? Zrobił tę pracę domową z matematyki? Jęknąłem. - Ledwo. Praca domowa zawsze jest ciężka. Ale myślę, że też miał dobry tydzień. W szkole było jedno wydarzenie, gdy zdenerwował się i rzucił ołówkiem, ale nic poważnego.

75

- To dobrze. - Rzecz w tym, że teraz dostrzega różnice między sobą a innymi dziećmi, jeśli chodzi o naukę. Porównuje się do innych i widzi, że nie może poradzić sobie z normalnymi rzeczami, z którymi oni radzą sobie bez przeszkód. - Biedactwo. Jakieś wieści odnośnie planu edukacyjnego? Zacisnąłem szczękę. - Nie. A dzwoniłem każdego dnia przez dwa tygodnie. Zaczynam myśleć, że muszę po prostu tam pojechać i zachowywać się jak dupek, aż odpowiedzą mi, dlaczego to tak długo zajmuje. Znowu napiła się drinka. - Powiedzieli ci dlaczego jest opóźnienie? - Powiedziano mi, że to „sprawy administracyjne”, co myślę, że jest kodem na bzdury. I nie chcę zachowywać się jak kretyn, ale… – Wzruszyłem ramionami. – Muszę. Jestem jedynym żołnierzem, jakiego ma. Nie będzie o siebie walczył. Po prostu się podda. Odstawiła szklankę i poklepała mnie w ramię. - Robisz to, co właściwe. Przynajmniej ja tak myślę. - Dzięki. Okej, wystarczy o tym. Powiedz mi coś fajnego, co robiłaś w tym tygodniu. Przechyliła głowę i zaczęła żuć dolną wargę, gdy myślała. - Och! Uczęszczałam na warsztatach z języka migowego. Mamy kilku pacjentów i rodziców w klinice, którzy tego używają, więc zdecydowałam, że nauczę się podstaw. - Ach tak? Znam trochę język migowy. To była część terapii mowy Scotty’ego, gdy był młodszy. – Odstawiłem drinka i pokazałem kilka słów, które zapamiętałem. Były to podstawy: proszę, więcej, bawić się, zabawka, tata. – Wiesz, co mówię?

76

Wyglądała na uroczo zbitą z tropu. - Nie – przyznała, śmiejąc się lekko. – Nie mam pojęcia. - To dobrze, bo to takie sprośne. Piszcząc, chwyciła moje dłonie i obniżyła je między nami. - Więc cicho. Co, jeśli ktoś tutaj zna język migowy? - Wtedy będą wiedzieć, co chciałbym teraz tobie zrobić. Rozdziawiła usta. Nasze oczy pozostały złączone. - Na przykład? – wyszeptała. - Jesteś pewna, że chcesz to usłyszeć? Nabrała powietrza. - Może mógłbyś mi to wyszeptać. Pochyliłem się w jej stronę i przyłożyłem usta do jej ucha. - Chcę posadzić cię na tym barze, zarzucić sobie twoje nogi na ramiona i zakopać język w twojej cipce. Sapnęła i położyła dłoń na brzuchu. To by było na tyle, jeśli chodziło o bycie dżentelmenem. - Potem chcę posadzić cię sobie na kolanach i obserwować, jak zsuwasz się na mojego kutasa. Wtedy wypuściła z siebie mały dźwięk, coś pomiędzy westchnięciem a piśnięciem. - Chciałbym, abyś tak mocno doszła, że zapomniałabyś, jak oddychać. Chciałabyś tego? – Otarłem ustami o jej gardło, tuż pod uchem. - Tak – wyszeptała. - Kurwa, dobrze pachniesz – powiedziałem, wdychając słodki zapach jej włosów i szyi. Zerkając w dół, zauważyłem, że jej klatka piersiowa szybko unosiła się i opadała, a piersi napinały się przy materiale sukienki. Zobaczyłem, że poruszyła dłońmi na kolanach. I zobaczyłem te perły na jej gardle, wyobraziłem

77

sobie, że ma je na sobie – i tylko je – gdy w nią wchodzę. O kurwa. Mój kutas jest teraz taki twardy. Usiadłem prosto i spojrzałem na nią. - Będę szczery, Jillian. Chciałbym mieć z tobą całą noc, ale nie mam. Mam może tylko kolejną godzinę. Byłbym zadowolony, gdybym mógł spędzić wieczór tutaj, rozmawiając z tobą, jeśli tego chcesz, ale… - Chcę ciebie. – Pochyliła się i wyszeptała mi do ucha: – Chcę ciebie w tej chwili. Do czasu, gdy powiedziała chwili, wyciągałem już portfel i rzuciłem pieniądze na bar. Wstała i zarzuciła kurtkę przez ramię, a ja chwyciłem jej dłoń, gdy pędziliśmy przez bar, za drzwi i na chodnik. - Zaparkowałam tam – powiedziała bez tchu. - Ja po drugiej stronie. Podała mi adres, a ja chwyciłem jej głowę w obie ręce, całując ją mocno, nim odwróciłem się, by pobiec do samochodu. Nie żartuję, biegłem. To była pewnie najbardziej niefajna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem, ale jebać to, chciałem zrobić wszystko właściwie, a do tego potrzeba było czasu. Miałem może z godzinę i nie miałem zamiaru marnować cennej minuty na spacer do samochodu. To była jedna minuta więcej. Mogłem w trakcie niej doprowadzić ją do krzyku i zamierzałem jej użyć.

78

Rozdział 9 Jillian Sposób, w jaki Levi pobiegł ulicą, przypomniał mi o sposobie, w jaki razem z siostrami biegłyśmy po schodach rano w Boże Narodzenie, by zobaczyć, czy był już Mikołaj. Zachichotałam, gdy pognałam do samochodu tak szybko, jak tylko mogłam bez potykania się na chodniku w szpilkach. Byłam tak samo niecierpliwa jak on, ale podrapane kolana nie były seksowne. Mimo że bardzo szybko jechałam do domu, Levi musiał jechać jeszcze szybciej, bo czarne Audi SUV było już zaparkowane przed moim budynkiem, gdy podjechałam, i wyskoczył z niego sekundę później. Decydując, że nie będę kłopotać się z garażem, zaparkowałam obok niego, a Levi podszedł otworzyć mi drzwi. Gdy tylko stanęłam, chwycił mnie, uderzając swoimi ustami w moje, a jego dłonie wsunęły się w moje włosy. Popychając mnie na samochód, przycisnął do mnie dolną część swojego ciała i przez sukienkę poczułam wybrzuszenie w jego spodniach, gdy jego język pocierał wnętrze moich ust, a to sprawiło, że chciałam owinąć wokół niego nogi. - Do środka – wyszeptałam. – Bo inaczej damy moim sąsiadom pokaz, którego nie oczekują i na który nie zasługują. Przy drzwiach stał za mną, kiedy próbowałam je otworzyć, całując mój kark i rozpinając mi sukienkę, gdy moje trzęsące się palce desperacko próbowały wsadzić klucz. Gdy go przekręciłam i otworzyły się drzwi, weszłam do ciemnego korytarza i odwróciłam się, upuszczając wszystko, co trzymałam, i zarzucając 79

ramiona wokół jego szyi. Nasze usta się złączyły, gorące i niecierpliwe, a języki spotkały się między rozchylonymi wargami. Zamknął za sobą drzwi i poruszał się do przodu. - Dokąd – warknął. - Tędy. – Bez przerywania pocałunku szłam tyłem przez korytarz, do mojej sypialni. Po drodze Levi pozbył się swojej ciemnobrązowej kurtki i butów, a ja skopałam szpilki. W pokoju, gdzie okna były zasłonięte, a lampka przy łóżku lekko świeciła, zdjął mi sukienkę przez głowę i rzucił ją na moją szafkę. Jego oczy, czarne jak noc i na tyle wygłodniałe, by wywołać u mnie dreszcze, przesunęły się po całym moim ciele. Moja szafa była konserwatywna, ale miałam małą kolekcję wytwornej, prowokacyjnej, francuskiej bielizny – jeden z moich ulubionych, małych sekretów – a pod sukienkę ubrałam piękny, czarny, koronkowy stanik i pasujące majtki. - Jezu, miałaś to w pracy? Uśmiechnęłam się. - Tak, ale tam miałam na sobie sukienkę. Przesunął dłońmi po moich ramionach, sprawiając, że całe moje ciało zadrżało. - Zimno? - Nie. Jestem tylko niecierpliwa. – Przesunęłam dłonie w górę jego koszuli i zaczęłam rozpinać guziki. - Jillian, poczekaj. – Chwycił moje dłonie, przyszpilając je sobie do piersi. – Chcę tego tak mocno, ale nie chcę… – Przerwał, jego twarz była niepewna. – Czuję, że zawsze cię pospieszam. Kazałem sobie nie zachowywać się dzisiaj jak pieprzony jaskiniowiec i tylko zabrać cię na dobrego drinka, a teraz stoję tu w twojej sypialni i zrywam z ciebie ubrania. - Nie pospieszasz mnie. – Unosząc się na palcach u stóp, pocałowałam go

80

lekko, moje ciało pragnęło jego dotyku. - Chcę tego tak mocno jak ty, Levi. Może bardziej. - To niemożliwe. – Puszczając moje dłonie, Levi zsunął jedno ramiączko stanika i pocałował moje nagie ramię, drugą rękę przesuwając po moim boku, przez biodro, a potem w górę uda. – Ledwo mogłem skupić się w pracy. Jeśli zobaczysz wakacyjny domek w Petoskey, który będzie wyglądał jak erekcja, będziesz wiedziała, że właśnie nad nim pracowałem w tym tygodniu. Śmiejąc się lekko, przesunęłam dłoń na jego plecy, a drugiej pozwoliłam zsunąć się na przód jego dżinsów, przez ciasne, twarde wybrzuszenie, które prawie rozrywało rozporek. - Zabawne, też przez cały tydzień myślałam o erekcji. Założę się, że o tej samej. Jęknął, gdy wsunął palce pod koronkę moich majtek i poczuł, jaka byłam mokra. - Cholernie uwielbiam koronkę – wyszeptał. – Prawie chcę ją zostawić. - Więc ją zostaw. - Następnym razem. – Pochylił się, by zsunąć mi majtki w dół nóg. – Tym razem chcę cię widzieć. Już dwa razy sprawiłaś, że doszedłem bez widzenia twojego nagiego ciała… i wiesz tylko o tych dwóch razach. Ale perły… – Wyprostował się i dotknął mój naszyjnik. – Perły mogą zostać. Wyszłam z majtek, gdy sięgnął za mnie, odpinając mi stanik jedną ręką. Pozwoliłam mu opaść, gdy jego dłoń znowu wsunęła się między moje nogi. Jego dłonie, jego dłonie… Nie mogłam przestać o nich myśleć. Ale nie tylko jego dłoni chciałam. Musiałam go rozebrać – jak on, do diabła, wciąż mnie rozpraszał? Znowu zaczęłam rozpinać mu guziki od koszuli, gdy jego usta uderzyły w moje, a jego palce pocierały moją łechtaczkę. Ale sekundy później moje dłonie się

81

zatrzymały, gdy wsunął we mnie jeden palec. Poruszyłam biodrami, próbując zachęcić go do dania mi więcej, ale zamiast wsunąć go głębiej, pocierał wilgoć po mojej łechtaczce w mocnych, małych kółkach, jego druga dłoń przesuwała się po moim karku, a potem chwyciła w pięść moje włosy. Gdy zacieśnił uchwyt, przez mój skalp przeszło ukłucie, idealnie kontrastując z przyjemnością, którą dawał mi między nogami. Wsunął we mnie dwa palce, powoli, z łatwością. Moje dłonie chwyciły przód jego koszuli. Zaczął szeptać przy moich ustach. - Jest tyle rzeczy, które chcę tobie zrobić. Chcę doprowadzić cię do orgazmu właśnie tak, tylko moją dłonią. - Tak… – Stojąc na palcach u stóp, ujeżdżałam jego rękę, gdy budowało się we mnie nagromadzone pożądanie, chcąc się uwolnić. Byłam już tak blisko… - Levi – powiedziałam cicho, w połowie błaganiem. Jak żałosne było to, że byłam już bliska orgazmu? Nawet nie zdjęłam mu koszuli! Ale to nie była moja wina – wiedział dokładnie, jak mnie dotykać, co mówić, jak poruszać dłońmi, ustami i językiem po mojej skórze… to w ogóle nie przypominało pierwszego razu. - Potem chcę cię na tym łóżku, żebym mógł położyć na tobie swoje usta. – Pocałował mnie znowu, leniwie i z pasją, jego język pocierał mój i myślałam o tym utalentowanym języku na innych częściach mojego ciała. Jego palce pracowały szybciej i zamknęłam oczy, poddając się temu, poddając się jemu. Moje nogi się napięły, a pięści zacieśniły w jego koszuli. – A potem chcę w tobie mojego kutasa – wyszeptał. – Chcę tego wszystkiego. Jęknęłam, gdy jego usta przesunęły się w dół mojej szyi. - Levi. Doprowadzisz mnie do orgazmu, właśnie tak, tak, tak… – Moje całe ciało się zatrzęsło, gdy ogarnął mnie orgazm, a on wsunął palce jeszcze głębiej, gdy moje wnętrze zaciskało się wokół nich. Kiedy tylko ugięły mi się nogi, złapał mnie za kolanami i pod ramionami,

82

rzucając mnie na łóżko. Wsparłam się na łokciach, oddychając ciężko, gdy obserwowałam, jak jego dłonie dokończyły rozpinanie koszuli i zdjęły ją. Moje palce u stóp poruszyły się, a brzuch zacisnął, gdy zdjął koszulkę przez głowę. O Boże, Boże, uwielbiałam to, że miał ciało prawdziwego mężczyzny, i nie chodzi mi tu o bardzo wyrzeźbione, jak u kulturysty, dopracowane do perfekcji, jak u aktora, albo błyszczące i gładkie, jak na okładce czasopisma. Chodzi mi o prawdziwe ciało, z mięsem na kościach, włosami na klatce piersiowej i blizną po jednej stronie brzucha. Chciałam zbadać każdy centymetr tego ciała dłońmi, ustami i językiem. Ile jeszcze zostało nam czasu? Wyciągnął portfel z tylnej kieszeni i wyjął z niego prezerwatywę, rzucając ją na łóżko. Potem zdjął resztę ubrań i rozciągnął się nade mną, a ja przesunęłam dłońmi po jego gorącej, nagiej skórze. Uderzył swoimi ustami w moje, umieszczając biodra między moimi udami. Poczułam jego długiego, grubego kutasa między nami i położyłam dłonie na jego umięśnionym tyłku, przyciągając go bliżej. - Powiedz mi, że możemy to zrobić jeszcze raz – powiedział, jego usta były gorące na mojej skórze, gdy całował mnie w dół ciała. – Dzisiaj nie dostanę wystarczająco. - Możemy to zrobić jeszcze raz. – Wygięłam plecy i wsunęłam palce w jego włosy, gdy wziął w usta twardego, mrowiącego sutka, drażniąc go językiem. - I jeszcze raz, i jeszcze raz. - Obiecujesz? – Jedna dłoń wsunęła się między moje nogi, gdzie byłam mokra, ciepła i pragnąca. - Obiecuję. O Boże, Levi. Pragnę cię tak mocno. – Poruszał się niżej, całując mój pępek, rozchylając mi uda. Znowu wsparłam się na łokciach. – Nie, przestań! Nie musisz tego robić. Już doprowadziłeś mnie raz do orgazmu, a nie mamy czasu na zabawianie się.

83

- Jillian. – Spojrzał na mnie z miejsca między moimi nogami z poważnym wyrazem twarzy. – Czy wyglądam jak mężczyzna, który się zabawia? - Nie, ale… - To dobrze. Bo tak się składa, że traktuję to bardzo… – Pocałował wnętrze mojego uda. – Bardzo… – Jego zęby uszczypnęły drugie. – Poważnie. – Obniżył głowę i poczułam jego brodę przy miękkiej, wrażliwej skórze. - Ale Levi, jeśli chcesz… Znowu na mnie spojrzał. - Jedyne, czego teraz chcę, to doprowadzić cię do orgazmu językiem. Mówisz mi, że tego nie chcesz? – Uniósł brew, a ja posłałam mu bezradne spojrzenie. - Chcę, oczywiście, że chcę, ale to jest kolejna rzecz dla mnie i… - Nie jest. To w ogóle nie jest dla ciebie, więc możesz się po prostu odpieprzyć, gdy ja będę to robił dla siebie. Uśmiechając się, opuściłam głowę na poduszkę, podskakując, gdy jego język przesunął się po moim miękkim, mokrym złączeniu, jego gorąca przyjemność mnie zaskoczyła. - O Boże… to jest… zbyt dobre, by… się z tobą sprzeczać. Roześmiał się i zrobił to znowu, wydając z tyłu gardła niskie mruknięcie. Potem zrobił to trzeci raz, długim, powolnym pociągnięciem, sprawiając, że się zatrzęsłam, w końcu ociągając się na górze i pocierając łechtaczkę miękką, płaską stroną języka, nim okrążył twardy guzek. - Nigdy nie powinnaś się ze mną sprzeczać, gdy tego chcę, Jillian, nawet jeśli chcę tego cały czas, bo smakujesz… tak… cholernie… dobrze. – Przerywał między słowami, by lizać, ssać, podgryzać i drażnić, i zniknęła ze mnie każda myśl protestu, gdy znów podsycił we mnie ogień, a moja dolna część ciała napinała się z każdą minutą.

84

Zobaczyłam czerwień za zamkniętymi oczami. - Levi... zaraz znowu dojdę – wyszeptałam. - Tak, kurwa, dojdziesz. Chcę to poczuć, właśnie tu… – Znowu wsunął we mnie te długie palce, przyciskając miejsce, przez które uniosłam biodra z łóżka, desperacko pragnąc więcej. – I tu. – Zassał łechtaczkę do ust, a ja chwyciłam jego głowę, trzymając go przy sobie, gdy poruszałam biodrami. Uczucie jego ust na mnie było wystarczająco gorące, ale gdy tylko spojrzałam w dół i zobaczyłam jego twarz zakopaną w mojej cipce, jakby ciągle było mu mało, wybuchnęłam, moja głowa opadła, plecy wygięły się z łóżka, usta otworzyły w cichym krzyku, a palce u stóp podwinęły się. Wypuścił długi, niski jęk, gdy moje ciało drżało i pulsowało przy jego języku i wokół palców. Gdy drżenie w końcu ustało, zabrał ze mnie usta i powoli wspiął się na moje ciało. - Jesteś niesamowity – powiedziałam bez tchu, sięgając w dół, by chwycić go pod ramionami i przyciągnąć go szybciej. – Ale jestem chciwa. Nadal chcę więcej. - Taa? – Klękając, podniósł prezerwatywę z łóżka, rozerwał opakowanie i nałożył ją. – Czego teraz chcesz? Moje mięśnie zacisnęły się na widok jego grubej, twardej długości, pragnące i puste. - Chcę cię poczuć. Każdy centymetr ciebie. Głęboko. Wsparł się nade mną jednym ramieniem i umieścił swojego kutasa między moimi nogami, torturując mnie tylko czubkiem. - Każdy centymetr? Jestem dla ciebie teraz tak cholernie twardy, że nie jestem pewny, czy twoje słodkie, małe ciało może wziąć mnie tak głęboko. Owinęłam ramiona wokół jego szyi, a nogi wokół jego bioder. - Sprawdź mnie. Dał mi kilka centymetrów, uśmiechając się lekko.

85

- Tak? - Głębiej. Dał mi trochę więcej. - A teraz? Mimo że czułam, jakbym tylko tyle mogła wytrzymać, rozchyliłam kolana i próbowałam poruszyć się pod nim. - Głębiej, Levi. Chcę, żeby bolało. - Och, kurwa. – Nagle wszedł we mnie tak głęboko i mocno, że oczy wywróciły mi się do tyłu, a stopy opadły na łóżko, moje ciało walczyło z ostrym ukłuciem bólu. Ale został tam, zakopany całkowicie, z ustami obok mojego ucha. – Nie powinnaś tego do mnie mówić. Stracę kontrolę. - Chcę tego. – Odpychając na bok dyskomfort, przesunęłam dłońmi po jego plecach i chwyciłam jego tyłek, słowa wypadały z moich ust bezwstydnie, gdy zaczął się we mnie ruszać. – Chcę, żebyś stracił kontrolę. Chcę, żebyś pieprzył mnie, jakbyś nie mógł się powstrzymać. - Jezu Chryste – warknął, biorąc moją głowę w dłonie i chwytając w pięści moje włosy, gdy wjeżdżał we mnie. – Te niesamowite usta, mówiące te sprośne słowa. Doprowadzasz mnie do szaleństwa. - To dobrze. – Wczepiłam paznokcie w jego skórę, wyzywając go do stracenia tego ostatniego kawałka kontroli, mimo że sapnęłam na ukłucie bólu, które przechodziło przeze mnie za każdym razem, gdy uderzał w najgłębsze miejsce w moim ciele. – Nie przestawaj. - Nigdy. Będę cię pieprzyć tak głęboko i mocno, jak tylko chcesz. – Jego ciemne oczy złączyły się z moimi. – Nawet sprawię, że będzie bolało, by było to o wiele przyjemniejsze, gdy znowu dojdziesz. - Tak – błagałam, skręcając się z bólu i przyjemności. – Ale chcę, żebyś ty też doszedł.

86

- Ostatni raz ci mówię, że tu nie chodzi o to, czego chcesz ode mnie, Jillian Nixon. – Mówił mi prosto do ucha, jego głos był niski i chrapliwy. – Chodzi o to, czego ja chcę od ciebie, a teraz chcę poczuć, jak ta słodka, mała cipka dochodzi na moim kutasie. Znowu doprowadzał mnie do szaleństwa, słowami i ciałem, a ja w kółko krzyczałam, gdy moje ciało zaczęło się wokół jego zaciskać, moje palce mocno wbijały się w jego tyłek. - Tak – wysyczał, zaciskając szczękę. Zamknął oczy, a ja obserwowałam, jak jego piękna twarz skrzywiła się chwilowo z udręki, a potem pojawiła się na niej przyjemność, gdy jego ciało uwolniło napięcie w rytmicznych pchnięciach. Opuścił twarz w moją szyję i pocałował mnie, jego broda łaskotała moją skórę. Owinęłam wokół niego nogi i westchnęłam, pragnąc, byśmy mogli się w siebie wtopić. By nasz czas się nie kończył. By został i moglibyśmy zrobić to jeszcze raz, z szybką przerwą na jakieś niezdrowe jedzenie i może butelkę wina. Byśmy mogli tak zasnąć, a on zostałby nawet na noc. Ale wiedziałam lepiej, by nawet o to nie prosić.

87

Rozdział 10 Levi Serce biło mi mocno w piersi, ale nie tylko od wysiłku. Od poczucia się żywym – cholernie parując tym. Czułem, jakbym mógł wspiąć się na górę, przepłynąć ocean i pokonać smoka. Uderzył we mnie fakt, jak pusty był seks przez ostatnie kilka lat. Samo uwolnienie napięcia i nic więcej. Żadnego pragnienia, by pochłonąć ciało kobiety w sposób, w jaki chciałem to zrobić z Jillian, pragnienia, by zadowolić ją dla własnej satysfakcji, jak i jej, nie tylko po to, by upewnić się, że jesteśmy kwita. Tak naprawdę to miałem nadzieję, że nie byliśmy kwita. Miałem nadzieję, że było trzy do jednego… ale czy mogłem poprosić ją bez brzmienia jak egoistyczny dupek? Westchnęła, a ja uwielbiałem uczucie jej unoszącej się i opadającej klatki piersiowej pode mną. - Mimo że schowek był bardzo fajny, to było o wiele, wiele lepsze – powiedziała. - O wiele lepsze. – Moje usta otarły się o te perły wokół jej szyi, a to sprawiło, że do mojego kutasa znowu pognała krew. Kurwa. Która była godzina? - Trzy razy lepsze. Uniosłem głowę i spojrzałem na nią. - Naprawdę? Trzy razy? Przechyliła głowę z nieśmiałym uśmiechem na ustach. - Nie mogłeś tego stwierdzić? 88

- Miałem nadzieję. Czy to… czy to zawsze się dzieje? - Nie. Może dwa tu i tam, ale szczerze, to pewnie przez to, że całkiem dobrze znam własne ciało. Wiem, jak sobie pomagać. Ale dzisiaj… – Zadrżała uroczo. – To byłeś tylko ty. - To dobrze. – Pocałowałem ją, wysyłając kolejną porcję odnowionego pożądania między nogi, gdzie nadal byliśmy połączeni. – Tak się martwiłem, że nie będę miał wystarczająco czasu, by o ciebie zadbać. Śmiejąc się cicho, pokręciła głową. - Miałeś godzinę. Potrzebowałeś tylko pięciu minut, przynajmniej na to pierwsze. Następne zajęło ci może z piętnaście. - To nadal nie było wystarczająco. Chcę więcej. Zawahała się. - Możesz zostać, jeśli chcesz. Zamknąłem oczy, odpychając frustrację. - Chciałbym. Ale nie mogę. - To w porządku, Levi. Naprawdę. – Ścisnęła mnie swoimi długimi, pociągającymi nogami. – Możemy znowu gdzieś wyjść, wiesz. To była tylko nasza pierwsza randka. - Ale taka się nie wydawała, prawda? - Nie, nie wydawała się. Pocałowałem ją w czoło. - Daj mi minutę, okej? - Pewnie. Wstałem i poszedłem do łazienki, zdejmując prezerwatywę i owijając ją w chusteczkę, wyrzucając to do kosza i myjąc ręce. W lustrze zobaczyłem, w jakim bałaganie były moje włosy, i próbowałem je trochę przygładzić, bo inaczej opiekunka będzie bardzo wyraźnie wiedziała, co robiłem.

89

Gdy znowu wszedłem do pokoju, nadal leżała na łóżku z pościelą podciągniętą do talii. - Jestem leniwa – powiedziała, wyglądając na winną. - Jesteś do tego upoważniona. – Musiałem na nią chwilę popatrzeć. Na jej zaróżowione policzki, skórę błyszczącą w świetle lampki, brązowe włosy rozrzucone na białej poduszce. – Chciałbym móc być leniwy z tobą. Odsunęła pościel. - Możesz. Wahałem się mniej niż trzy sekundy, nim wróciłem do łóżka obok niej. - Nie mogę się tobie oprzeć. Ale za dziesięć minut musisz mnie wykopać. - Okej. – Położyła policzek na moim ramieniu, a dłoń na piersi. – Przepraszam. Nie powinnam próbować cię kusić. Pocałowałem ją w czubek głowy. - Nie przepraszaj. Będzie dobrze. Jeśli będzie jakieś załamanie, poradzę sobie z nim i będę pamiętał, że to uczucie było tego warte. - Awww. – Pocałowała moją klatkę piersiową i zarzuciła swoją nogę na moją. Mogłem poczuć wilgoć na jej udach i mój kutas drgnął. Kurwa. Tylko nie kładź na nim dłoni. Nie jestem pewny, czy mam tyle siły, by odmówić. Ale nie dotknęła mnie tam. Zamiast tego przesuwała palcami po mojej piersi. Przez chwilę chciałem mieć takie ciało jak Sebastian – wypchane mięśniami, zaznaczone liniami. Byłem wysportowany, ale nie miałem takich mięśni brzucha i ramion jak on. - Uwielbiam twoje ciało – powiedziała, jakby mogła czytać mi w myślach. Roześmiałem się lekko. - Właśnie myślałem o tym, że chciałbym mieć trochę więcej czasu na siłownię.

90

- Co? – Podniosła głowę i zmarszczyła brwi. – Nie bądź niedorzeczny. – Znowu się kładąc, przesunęła dłonią przez moją klatkę piersiową i przytuliła mnie mocno. – Jesteś idealny. Jesteś prawdziwy. - No cóż, dziękuję. Ty też jesteś idealna, ale tak naprawdę jesteś nierealna. Zbyt piękna. Prychnęła. - Proszę cię. Myślę, że nierealne byłyby większe piersi i lepszy tyłek. Gdybym nie była taka wysoka, mogłabym nosić te same ubrania, co w czasach szkolnych. - Zamknij się. – Znowu pocałowałem ją w głowę. – Masz piękne ciało. Idealne nogi, idealny tyłek, idealne piersi i – nie myśl sobie, że jestem dziwny, ale cholernie uwielbiam twoją szyję i ramiona. Ten naszyjnik doprowadzał mnie do szaleństwa za pierwszym razem, gdy go na tobie zobaczyłem na weselu, a potem dzisiaj... Prawie straciłem kontrolę w barze. – Dotknąłem pereł na jej szyi, a potem przesunąłem dłonią po jej ramieniu. – A twoja skóra jest jak niebo. Tak w ogóle to czym ją, do diabła, smarujesz, że jest niczym jedwab? I pachnie tak dobrze – jak grejpfrut albo coś, ale tak słodko. Roześmiała się. - Dzięki. To pewnie olejek aromatyczny. Mam alergię na większość perfum. Nabrałem mocno powietrza. - Boże, uwielbiam go. Jej palce znalazły moją bliznę i prześledziły ją. - Skąd ją masz? - Od niefortunnego spotkania z płotem z drucianej siatki. Próbowałem przez niego przejść i zaczepiłem się sznurówką. Drut wbił mi się w bok. Skrzywiła się. - Ałć.

91

- Taa, i złamałem nadgarstek, gdy spadłem na drugą stronę. - Jezu. Jesteś szczególnie podatny na wypadki? - Już nie. Jako dziecko byłem głupim ryzykantem, ale odkąd stałem się tatą, te dni są skończone. Teraz muszę obserwować mojego ryzykanta w parku. - A jest nim? Ryzykantem? - Tak i nie. – Potarłem jej plecy, myśląc o tym. – Jest agresywny na niektóre sposoby i bawi się tak brutalnie, jak inni chłopcy, ale dołączenie do innych dzieci zajmuje mu trochę czasu. I nie czuje też bólu tak jak większość ludzi. Więc martwię się, że zrani się i nie będzie nawet o tym wiedział. Poklepała mnie w bok. - Powinnam pozwolić ci pojechać do niego do domu. Ścisnąłem ją. Tak dobrze było ją czuć w moich ramionach. Kiedy ostatnio chciałem trzymać kobietę przez całą noc? - Chciałbym móc zostać. - Innym razem. – Usiadła i spojrzała na mnie, uśmiechając się krzywo. – Możesz chcieć poprawić sobie włosy, nim pójdziesz. Zmarszczyłem brwi. - Myślałem, że to zrobiłem. - Pomyśl jeszcze raz. Zaatakowałem ją, chwytając ją za ramiona i rzucając na plecy. Z jej głową na krawędzi łóżka, chwyciłem jej nadgarstki w ręce i przyszpiliłem je nad nią. Moje włosy opadły do przodu, sprawiając, że się uśmiechnęła. - Bądź grzeczną, małą dziewczynką. - Bo co? - Bo wezmę prześcieradło i cię zwiążę, a potem będę torturował cię językiem. Zachichotała.

92

- To nie brzmi jak tortura. Pocałowałem jej zadowolony z siebie, mały uśmiech. - Poczekaj tylko. *** Gdy się ubierałem, Jillian korzystała z łazienki, a potem narzuciła na siebie koszulkę i bieliznę. - Daj mi jeszcze dwie minuty – powiedziała, wyjmując z szuflady niebieskie spodnie od piżamy. – Chcę dać ci do domu trochę zupy. Podążyłem za nią do kuchni, która była na drugim piętrze jej domu w centrum miasta. Była to długa, wąska przestrzeń ze zwyczajnymi, klonowymi szafkami, urządzeniami ze stali nierdzewnej oraz beżowymi, marmurowymi blatami. Dwa zdjęcia w ramkach stały na blacie obok stelaża na butelki z winem, gdzie było osiem butelek czerwonego wina. Na jednym zdjęciu miała na sobie biały fartuch i stetoskop wokół szyi, trzymając dyplom w otoczeniu całej rodziny. Na drugim zdjęciu było bliskie ujęcie Jillian z ramionami wokół każdej siostry, zrobione, gdy były dziećmi. Podniosłem je. - Spójrz na to, jakie jesteście urocze. - Dzięki. – Wyciągnęła plastikowe pudełko i pasującą przykrywkę z szafki na dole, i duży, niebieski garnek z lodówki. – Myślę, że mam na nim z dziesięć lat. Myślałyśmy, że jesteśmy takie fajne, bo zjadłyśmy czerwone lody na patyku, dzięki którym wyglądałyśmy, jakbyśmy miały na sobie czerwoną szminkę. - Jesteś blisko z rodziną. - Bardzo. A ty? – Nalała zupy z garnka do pojemnika. - Też. Dużo mi pomogli, gdy Scotty był małym dzieckiem. Przygarnęli nas. Dali mi wiele rad. Możesz sobie wyobrazić, że nie miałem o tym pojęcia. - Wielu facetów w twoim wieku miałoby tak samo.

93

- Taa. – Odstawiłem zdjęcie. – Ale całe te rady zaczęły robić się zbyt przytłaczające, zwłaszcza po zdiagnozowaniu autyzmu. - Dlatego się tutaj przeprowadziłeś? – Wstawiła garnek z powrotem do lodówki i zamknęła pudełko. - To jeden z powodów. Czułem też, jakby nadszedł czas, żebyśmy radzili sobie sami. Scotty miał właśnie zacząć chodzić do przedszkola, więc pomyślałem, że to będzie dobry czas. Ale przeprowadzka była dla niego ciężka – nowy pokój w nowym domu, żadnych dziadków obok, nowa okolica, nowa szkoła… nie lubi zmian. - Cóż, cieszę się, że się przeprowadziłeś. – Podeszła do mnie i podała mi zupę. – Mam nadzieję, że lubisz dynię. - Lubię. - Zrobiłam ją wczoraj. To przepis Natalie. Uczy mnie gotować – powiedziała nieśmiało. - Czemu wyglądasz przez to na zawstydzoną? Wyrzuciła ręce w górę. - Nie wiem. Bo mam trzydzieści lat i już powinnam to umieć? - Jebać to. Nie ma ostatecznego terminu na naukę nowych rzeczy. - Prawda. - Ja uwielbiam gotować, wiesz. Rozszerzyła oczy. - Naprawdę? - Tak. Czy to cię dziwi? – Szturchnąłem ją w bok, a ona zachichotała. - Nie wiem. Może. - Mój tata był kucharzem w moim domu, gdy dorastałem, więc to nigdy nie wydawało się dla mnie dziwne. No i bez innego rodzica w domu ja sam muszę kłaść posiłki na stole.

94

- Czy tyle wystarczy? – Zerknęła na zupę, zmartwiona. – Powinnam dać ci więcej dla Scotty’ego. - To dużo. Jestem pewien, że już jadł. Jego kolacja jest równo o osiemnastej, bo inaczej kończy się świat. – Pocałowałem ją w policzek. – Dziękuję. Następnym razem coś ci ugotuję. - Brzmi dobrze. – Owinęła ramiona wokół mojej szyi. – Było fajnie. Mam nadzieję, że nie będziesz zbyt późno w domu. - Z radością zniosę konsekwencje, jeśli tak będzie. – Owijając wolne ramię wokół jej talii, przytuliłem ją, wdychając jej zapach seksu i cytrusów. – Zadzwonię do ciebie w tym tygodniu. - Okej. Odprowadziła mnie do drzwi i po jeszcze jednym pocałunku zmusiłem się do odjechania. W trakcie piętnastominutowej jazdy do domu myślałem tylko o niej, każdy mój zmysł bombardowany był wspomnieniami. Nadal mogłem poczuć jej miękkość, posmakować jej słodkości, poczuć jej skórę. Nadal mogłem zobaczyć jej zamykające się oczy, wyginające plecy, palce chwytające moją koszulę. Mogłem usłyszeć jej ciche westchnięcia oraz głośne okrzyki, moje imię błaganiem na jej ustach. Kurwa. Moje jądra bolały, a kutas nie rozumiał, że nie będzie dzisiaj powtórki. Poruszyłem się niekomfortowo na siedzeniu, próbując się poprawić. Ale nie chodziło tylko o to, że chciałem uprawiać z nią więcej seksu – mimo że chciałem. (Nawet nie dotarliśmy do drugiej pozycji na mojej kościelnej liście.) To uczucie leżenia obok niej po wszystkim, rozmawianie, śmianie się i dotykanie… tego też chciałem. Nigdy z nikim tego nie miałem, a z nią było to takie łatwe. I chciałem więcej o niej usłyszeć – co tak naprawdę wiedziałem? Wiedziałem, jak lubiła pić martini. Znałem nazwę jej wibratora. To, że była

95

uczulona na perfumy. Piła szampana na weselach. Nosiła w cholerę seksowną bieliznę pod ubraniami. Lubiła czerwone wino i lizaki, zupę z dyni i flanelową piżamę, czarną koronkę i perły. Ale jaka była jej ulubiona piosenka? Ulubiony kolor? Ulubiony film? Spała na brzuchu czy na plecach? Lubiła e-booki czy książki w miękkiej okładce? Piasek czy śnieg? Spanie do późna czy wczesne budzenie się? Potem były trudniejsze pytania. Czego ze mną szukała? Nie umawiałem się z nikim od lat, bo nie byłem dobry w równoważeniu potrzeb Scotty’ego z potrzebami innych, nawet własnymi. Było okazjonalne, przyjacielskie pieprzenie z kobietą, która pracowała nad projektowaniem w firmie mojego wujka, ale Alison była starsza, rozwiedziona i nie szukała niczego więcej ode mnie, czyli praktycznie tylko połączenia z innym człowiekiem. (Przez jakieś dwadzieścia minut.) Ale gdy było po wszystkim, to było po wszystkim. Nigdy nie myślałem o niej później i wątpiłem, że ona myślała o mnie. Z pewnością gówno obchodził mnie jej ulubiony kolor. A seks był tylko funkcjonalny. Był prawie jak czyszczenie pieca albo coś – od czasu do czasu musiałeś to zrobić, ale gdy już to zrobiłeś, nie myślałeś o tym aż do zimy. Z Jillian było o wiele inaczej. Chciałem, by potrzebowała mnie na więcej niż tylko seks. Chciałem ją uszczęśliwiać i nie tylko fizycznie. Chciałem robić dla niej rzeczy i z nią. Chciałem jej w swoim życiu. Ale jak mogłem to zrobić? Widzenie się z nią w trakcie tygodnia byłoby niemożliwe z naszymi harmonogramami. W weekendy nadrabiałem rzeczy związane z pracą, obowiązki domowe i znajdowałem czas na wypady ze Scotty’m, które uspołeczniały go w sytuacjach poza klasą. Sobotnie wieczory były naszymi filmowymi wieczorami. Gdzie zmieściłby się czas z Jillian? Czy sprawiedliwe było same zaczynanie czegoś

96

z nią, wiedząc, że prawdopodobnie skończę jako rozczarowanie? Jaka kobieta chce zakochać się w kimś, kto nigdy nie postawi jej na pierwszym miejscu, nigdy nie będzie z nią mieszkał, nigdy nie obieca jej tych wszystkich rzeczy, których w końcu zechce – męża, dom, rodzinę? Bo nie mogłem. Nie byłem na tyle wolny, by obiecywać takie rzeczy. Ale po raz pierwszy w ciągu ośmiu lat chciałem być. *** Byłem trochę później, niż obiecałem, ale Scotty nie wydawał się mieć mi tego za złe i z radością uściskał mnie na powitanie, a Sarah na pożegnanie. Gdy podgrzewałem zupę od Jillian, wrócił do ustawiania swoich dinozaurów na dywaniku w pokoju rodzinnym. Gdy jadłem – zupa była wyśmienita – próbowałem wciągnąć go w rozmowę, pytając o jego czas z Sarah, o dzisiejszą terapię pływacką, o jego dinozaury. Ale mimo że wydawał z siebie dźwięki, gdy się bawił, to w dużym stopniu ignorował moje próby rozmowy, a raz powiedział mi, że jest zbyt zajęty, by rozmawiać. Gdy skończyłem jeść, poszliśmy na górę i przygotowaliśmy go do spania, nakładając mu spodnie z dinozaurami, myjąc zęby, czytając opowieść, włączając przyciemnione światło oraz wyłączając górne światło w takiej kolejności. Nawet nasze modlitwy musiały być odmawiane w pewny sposób. Lista ludzi i rzeczy, za które jesteśmy wdzięczni, nazwane musiały być w takiej samej kolejności każdego wieczoru. Więc gdy dodałem coś nowego – „Jestem wdzięczy za zawieranie nowych przyjaźni” – on się na mnie zezłościł i kazał mi zacząć od nowa. - Nie. Nie zaczynam od nowa, Scotty. Modlitwy są po to, by przekazać, jak się czujesz pod koniec dnia. Nie muszą każdego wieczoru być takie same. - Ale powiedziałeś ją źle – nalegał, i mimo że leżał, mogłem zobaczyć poruszenie w jego ciele, gdy zaczął przesuwać się z boku na bok, przykładając dłonie do uszu.

97

- To nie jest złe, kolego. To tylko coś, co dodałem. Możemy być wdzięczni za nowe rzeczy, nie sądzisz? - Zacznij od nowa, zacznij od nowa – powtarzał, i wyczułem zbliżające się załamanie. – Musisz zacząć od nowa, bo nie będzie właściwie. Zacznij od nowa, zacznij od nowa, zacznij od nowa. Westchnąłem, zamykając na sekundę oczy. To była jedna z tych chwil, gdy chciałem być stanowczy. Chciałem powiedzieć: Nie, nie muszę zaczynać od nowa. Jeśli chcę być, kurwa, wdzięczny za nowego przyjaciela, powinieneś pozwolić mi to powiedzieć i przestać się tak zachowywać. Kocham cię i wiem, że radzisz sobie najlepiej jak potrafisz, ale przestań. Po prostu przestań. Zaczął płakać, a ja nie powiedziałem nic, tylko odsunąłem pościel i wszedłem obok niego do łóżka. Może jego dzień był trudniejszy, niż myślałem. Może jego zmysły były już przytłoczone. Może ta mała zmiana w modlitwie brzmiała dla niego jak lawina, gdy ja słyszałem tylko małą kulkę spadającą po schodach. Nie wiedziałem. Bo nie mógł mi powiedzieć, a ja poczułem się zawstydzony sobą przez to, że chciałem, by był kimś innym niż jest, chociażby na chwilę. Po prostu zostaw na dzisiaj modlitwę taką, jaka jest. Może jutro będziesz mógł porozmawiać z nim o dodaniu nowych rzeczy, za które można być wdzięcznym, gdy nie będziesz próbował uspokoić go na tyle, by zasnął. Owinąłem wokół niego ramiona, próbując uciszyć jego niespokojne ciało. - Hej, hej. Już w porządku. Przepraszam, zacznę od nowa. Powiedzmy ją razem. Czy postępowałem właściwie? Kto to, do diabła, wiedział? Może powinienem nalegać, by był bardziej elastyczny. Krytykowałem się dziesięć pieprzonych razy w ciągu dnia. To był kolejny powód, przez który przebywanie w łóżku Jillian było takie

98

przyjemne. Żadnych złych myśli i zawahań. Czułem się pewniejszy siebie, bardziej zrelaksowany, bardziej sobą, niż czułem się od wielu lat. To było tak, jakby jakaś część mnie była tak uciszona przez tyle czasu – ta część, która była tylko mężczyzną z własnymi potrzebami, pragnieniami i zainteresowaniami, poza byciem ojcem Scotty’ego – że zapomniałem, iż ona w ogóle istniała (poza okazjonalnym czyszczeniem pieca). Ale nagle on miał głos. Czy samolubne było słuchanie go? Złożyłem synowi obietnicę i zamierzałem ją dotrzymać. Wiedziałem, że to było właściwe. Ale przebywanie z Jillian też wydawało się właściwe. Nie mogłem odejść.

99

Rozdział 11 Jillian Po tym, jak pojechał Levi, zjadłam trochę zupy, nalałam wina i z głupkowatym uśmiechem na twarzy patrzyłam na tę samą stronę w książce, którą czytałam od godziny. W końcu przestałam czytać i weszłam do łóżka, które nadal pachniało jak Levi i seks. Leżałam na swojej stronie, przytulając drugą poduszkę i wdychając jego zapach, mój brzuch zatrzepotał, jakbym na kolację przełknęła stado gołębi. Chwila po chwili na nowo przeżywałam godzinę, którą tu spędziliśmy, rozkoszując się każdym pocałunkiem i pieszczotą, każdym westchnięciem i jękiem, każdym sprośnym słowem z jego ust i pchnięciem jego kutasa we mnie. Jutro będę obolała. Nie obchodziło mnie to. Kładąc się na plecy, uśmiechałam się do sufitu i zastanawiałam się, kiedy znowu będziemy mogli to zrobić. Nadal tam leżałam, myśląc o wszystkich rzeczach, które chciałam mu zrobić, gdy znowu się spotkamy, kiedy usłyszałam wibracje telefonu. Zerknęłam na telefon i zobaczyłam, że było po północy. Przekręcając się na bok, podniosłam telefon z nadzieją, że to on. To był on. Wyjdź już z mojej głowy. Próbuję zasnąć. Uśmiechnęłam się. Ja też.

100

Przepraszam, że tak szybko musiałem wyjść. Nie przepraszaj. Rano będę wystarczająco obolała. Czy to źle, że jestem z tego dumny? Nie. Możesz być dumny. Chcę znowu Cię zobaczyć. Poruszyłam palcami u stóp pod pościelą. Kiedy? W następny weekend? Chcesz przyjść na kolację? Tak. Dziękuję za zupę. Zjadłem wszystko i wylizałem miskę. To mnie nie dziwi. Lubisz lizać rzeczy. Rzeczy, które są przepyszne. Uśmiechnęłam się. Będę tu miała dla Ciebie coś przepysznego, obiecuję. Wiem o tym. I robię się twardy przez samo myślenie o tym. Ale to moja kolej na zrobienie kolacji. Przyniosę ją. Okej. Kiedy? W piątek? Przepraszam, że nie wcześniej. Nie przepraszaj. Podczas tygodnia też mam dużo pracy. Nie przeszkadza mi bycie Twoją Piątkową Dziewczyną. Ale zastanawiałam się, ile będzie miał czasu. Jak tam Scotty? 101

Całkiem dobrze. Myślę, że dał mi dodatkową godzinę policyjną. Roześmiałam się. Jak miło z jego strony. Hej. Jaki jest Twój ulubiony film? Wszechczasów? Zawrót głowy. Fanka Hitchcocka, tak? TAK. A Twój? Skazani na Shawshank. Nigdy go nie widziałam. Co? Potrzebujemy filmowej randki. Potrzebowaliśmy randek każdego rodzaju. Umowa stoi. Ulubiony kolor? Niebieski. Jak Twoje oczy. Moje usta się uniosły. Haha. Nieźle. Dziękuję. Teraz Ty. Czerwony. Ale nie wiśniowy. Głębszy. Lubisz głębiej. Podoba mi się to w Tobie. Sapnęłam. Jesteś taki niedobry. Wiem. O kurwa, poczekaj. 102

Nie było go kilka minut i domyśliłam się, że zawołał go Scotty. Jego następna wiadomość potwierdziła to. Hej, przepraszam. Muszę iść. Scotty wstał. Byłam rozczarowana, ale rozumiałam. W porządku. Pogadamy niedługo. Dobranoc. Dobranoc. Odłożyłam telefon i znowu położyłam się na boku, mając nadzieję, że ze Scotty’m wszystko w porządku. Czy Levi kiedykolwiek przespał całą noc? Bycie samotnym rodzicem musiało być wystarczająco ciężkie bez wrzucania do tego dodatkowych problemów, z którymi sobie radził. I był taki oddany swojemu synowi. Na pewno spotykanie się na randki będzie przez to trudne, jeśli właśnie to robiliśmy – nawet nie byłam jeszcze pewna. Ale przez to był dla mnie jeszcze bardziej pociągający. Nie tylko był wspaniały i dobry w łóżku, ale miał też ogromne serce. Było w nim miejsce dla mnie? *** Zadzwonił do mnie w sobotę wieczorem. - Hej. - Hej. - Jak tam moja Piątkowa Dziewczyna? Uśmiechnęłam się. - Dobrze. Właśnie sobie czytam. - O czym?

103

- Tak właściwie to o autyzmie. - Och, naprawdę? - Tak. To bardzo interesujące. Genetyczne połączenia, które wynajdują, oraz co tomografia mózgu pokazuje o spójności neurologicznej. - Taa, kiedyś czytałem te rzeczy, ale nie były dla mnie zbyt pomocne. - Nie? - Nie. To interesujące, ale jest w tym oddzielenie, wiesz? Cieszę się, że czynią postępy w pojmowaniu, jak autyzm wygląda w mózgu, ale to nie pomaga mi radzić sobie z załamaniami na kuchennej podłodze. - Prawda – przyznałam. – Co ci pomaga? Westchnął ciężko. - Whisky. Zaśmiałam się i zamknęłam stronę na laptopie. - Jak ci minął dzień? - Dobrze. Jestem na przerwie od pracy domowej i patrzę na kalendarz na ten tydzień. Piątek nadal dla ciebie pasuje? - Tak. Właściwie to idealnie. - To dobrze. Zrobię zakupy i wpadnę około osiemnastej. - Ja załatwię whisky. - Nie potrzebuję z tobą whisky. Tylko sposobu, by zatrzymać czas. Uśmiechnęłam się, ale poczułam się też trochę smutna. - Chciałabym móc to dla ciebie zrobić. Do zobaczenia w piątek. *** We wtorek wieczorem spotkałam się na drinki z Natalie i Skylar w Trattoria Stella. Były już tam, gdy przyszłam, Natalie piła wodę z cytryną, a Skylar nadal oglądała listę win. - No hej, pani Pryce – powiedziałam żartobliwie, przytulając ją. – Wyglądasz

104

na opaloną i żywą. Dobrze się bawiłaś na miesiącu miodowym? - Tak. – Jej oczy błyszczały. – Było niesamowicie. Plaża, słońce, morze, jedzenie, seks – wszystko. - Na to wygląda. – Podekscytowana, że w ogóle nie czułam się zazdrosna, zdjęłam płaszcz i powiesiłam go na krześle. – A jak ty się czujesz, Nat? - Dobrze. Jestem zmęczona, ale co to za nowość? – Napiła się przez słomkę. – A teraz opowiedz Skylar o twojej randce. Skylar, siedząca między nami, spojrzała na mnie i uniosła brew. - O twojej randce? - Z Pine Solem – kontynuowała Natalie, nim mogłam cokolwiek powiedzieć. – I uprawiali seks. Tym razem nie w schowku. - Jezu, Natalie. Myślałam, że chciałaś, bym to ja jej o tym opowiedziała. - A ja myślałam, że już nigdy więcej nie powiesz nam sekretów. – Skylar wyglądała na zadowoloną z siebie, stukając mnie w ramię. – Wiedziałam, że nie będziesz mogła się powstrzymać. - Miałaś rację. To było zbyt dobre, by trzymać to w sobie. Sapnęła. - Chcę szczegółów. Jest taki duży, na jakiego wygląda? Roześmiałam się, patrząc przez ramię, by upewnić się, że nikt tego nie słyszał. - Uspokój się. Najpierw zamówmy wino. – Obniżyłam głos, gdy przeglądałam listę przed nią. – Ale tak, do cholery, jest. - Ach! Nie mogę się uspokoić. To zbyt ekscytujące! – Walnęła mnie kilka razy w nogę. - To prawda – przyznałam. – Też jestem podekscytowana. Zamówiłyśmy po kieliszku pinot noir, na które Natalie spojrzała z tęsknotą, a ja opowiedziałam Skylar o randce.

105

- Miałam trzy orgazmy. Nawet nie żartuję. - Trzy? – Skylar rozszerzyła oczy. – W trakcie godziny? Nawet ja jestem pod wrażeniem. - To było bardzo imponujące. - A potem co? – spytała żywo. – Został na noc? - Nie. Nie może tego robić przez syna. - W sensie nigdy? – Przerwała z kieliszkiem w połowie drogi do ust. Wzruszyłam ramionami. - Nie jestem pewna. Jeszcze tak naprawdę nie rozmawialiśmy o tym, czym to jest. To znaczy, może zostawanie na noc nie jest czymś, o czym on myśli. Moje siostry patrzyły na mnie przez chwilę. - Co masz na myśli? – spytała Natalie. – Myślisz, że chce tylko przyjaźni? - Właśnie powiedziałam, że nie wiem. – Wzięłam dużego łyka wina i wyznałam prawdę. – I trochę boję się zapytać. - Czemu? - Bo boję się odpowiedzi – powiedziałam cicho, patrząc na kieliszek. – Naprawdę go lubię. - Myślę, że nie dzwoniłby do ciebie, nie pisałby i nie robiłby planów, jeśli nie byłby zainteresowany tobą w sposób coś-więcej-niż-przyjaciele – powiedziała Skylar, brzmiąc pewnie. – Jeśli chciałby tylko koleżanki do pieprzenia, to nie robiłby tego wszystkiego. Dostałabyś wiadomość o drugiej w nocy o treści: „Hej, mogę wpaść?” - Ale i tak powinnaś z nim o tym porozmawiać. – Natalie też brzmiała na pewną. – Jeśli tego nie zrobisz, a obydwoje macie różne wyobrażenia o tym, co robicie, mogą zostać zranione uczucia. Westchnęłam. - Wiem. Powinniśmy porozmawiać. Prawda jest taka, że nie jestem pewna,

106

czy w jego życiu jest miejsce na dziewczynę, a co dopiero cokolwiek poważniejszego. - Czemu nie? – spytała Skylar. – Mnóstwo samotnych rodziców umawia się i bierze ślub. - Tak, ale jego sytuacja jest trochę inna. Jego syn, Scotty, ma autyzm, i rutyna jest dla niego bardzo ważna. Levi jest bardzo wrażliwy na ten temat. - Autyzm – powiedziała Skylar, marszcząc brwi. – Okej, dasz mi to spojrzenie Jesteś Głupia, a Ja Jestem Lekarzem, ale czy wtedy się nie mówi? Właśnie przypomniał mi się jeden autystyczny chłopak w mojej klasie, który zbyt dużo nie mówił, jeśli w ogóle. I nie nawiązywał z nikim kontaktu wzrokowego. - Żadnego lekarskiego spojrzenia – powiedziałam, unosząc ręce. – To sprawiedliwe pytanie. Autyzm u każdego jest inny, ale nie, to nie oznacza, że nie mówisz. Czasami występuje opóźnienie w mowie, a niektóre dzieciaki są niewerbalne, ale jest też mnóstwo dzieci z autyzmem, które są bardzo towarzyskie i rozgadane. Niektóre nie lubią kontaktu wzrokowego, a innym on nie przeszkadza. - Więc co to jest? – spytała Natalie. - Cóż, to stan neurologiczny, charakteryzujący się wieloma innymi rzeczami, w zależności od stopnia. Często występują problemy z interakcją społeczną i zrozumieniem. Niektóre dzieci mogą mieć problemy z czuciem. Niektóre zmagają się z powtarzającymi się zachowaniami. Niektóre mają stany lękowe i/lub OCD. – Pokręciłam głową. – A niektóre mogą nie mieć nic z tych rzeczy. To naprawdę złożone. - Może jest jak Sebastian – powiedziała z nadzieją Skylar. – Też miał problemy w dzieciństwie, ale terapia bardzo pomogła. - Nie mam pewności, jaki on jest, ale z tego, co mówił Levi, Scotty łatwo czuje się przytłoczony. Potrzebuje monotonii, by czuć spokój. - Biedactwo – powiedziała Natalie. – I biedny Levi. To musi być takie

107

trudne, bycie samotnym rodzicem dziecka z takimi problemami. Potaknęłam. - Myślę, że to trudne. A on jest takim dobrym ojcem. Całkowicie oddanym swojemu synowi. Skylar westchnęła i spojrzała gdzieś daleko. - To takie seksowne. Czemu to musi być takie seksowne? To sprawia, że wszystko jest trudne. - To prawda – zgodziłam się. – Ale pokazuje to, że w przeciwieństwie do innych seksownych facetów, których poznałam, on naprawdę jest odpowiedzialny i bezinteresowny. Wie, jak o kogoś dbać. - Cóż, z pewnością wie, jak dbać o ciebie. – Skylar znowu na mnie spojrzała i poruszyła brwiami. – Więc co myślisz? Co, jeśli chce się tylko przyjaźnić? Uniosłam ramiona. - Więc myślę, że będę jego przyjaciółką. Ale nie sądzę, że będę dalej z nim sypiać. To byłoby zbyt dezorientujące. Chociaż… – Zamknęłam oczy, znowu czując jego dłonie na moim ciele. – To byłoby bardzo trudne. Tylko o tym myślę. - Ha! Ty seksoholiku! – Skylar uderzyła mnie w ramię. – Witaj w klubie. - Szczerze, to naprawdę niedorzeczne, jak często myślę o seksie z nim – powiedziałam. – Nigdy wcześniej się tak nie czułam. - To dobry znak – powiedziała Natalie. – I nie musisz czuć się przez to taka winna. To naprawdę w porządku, nawet jeśli zostaniecie tylko przyjaciółmi przez jakiś czas. Nie trzeba nazywać rzeczy. Mówię tylko, że dobrze jest mieć takie samo zdanie. Zgadzałam się z Natalie, że Levi i ja powinniśmy porozmawiać, ale też nie chciałam przerywać zaklęcia, pod którym się znajdowaliśmy. To uczucie, to niesamowite pragnienie i wiedza, że też mnie pragniono, wydawały się magiczne. Ale nie chciałam jeszcze zaglądać za kurtynę.

108

Rozdział 12 Levi Byłem u Jillian z zakupami piętnaście po osiemnastej i stałem tam, czekając, aż otworzy drzwi, moje serce biło szybciej. Cholernie za nią tęskniłem. Nie rozmawialiśmy zbyt dużo w trakcie tygodnia, raz w niedzielę i raz w środę, i zawsze zadziwiało mnie, jak szybko mijał czas, gdy rozmawialiśmy przez telefon. Pół godziny wydawało się jak trzy minuty. Poza tym było tylko kilka krótkich wiadomości, raz wczoraj, by zapytać, czy jadła czerwone mięso (jadła), i dzisiaj, by upewnić się, że miała kilka składników, których potrzebowałem. Ale ciągle o niej myślałem, próbując pogodzić moje uczucia do niej z obowiązkami jako ojciec. Byłoby o wiele łatwiej, gdybym chciał tylko seksu – ale tak nie było. Chciałem więcej. A ona? Gdy otworzyła drzwi, zdałem sobie sprawę, że wstrzymywałem oddech. Albo może jej widok zaparł mi dech w piersi. - Hej – powiedziała, dając mi szybki pocałunek, nim sięgnęła po jedną z toreb. – Pomogę ci. – Nadal była ubrana w ciuchy z pracy, wąską, czarną spódnicę, kremową bluzkę i czarne szpilki. - Poradzę sobie. – Trzymałem obie torby i zamknąłem za sobą drzwi. – Ale możesz znowu mnie pocałować. Uśmiechnęła się i zbliżyła, kładąc dłonie po obu stronach mojej twarzy i przyciskając swoje usta do moich. Na początku jej pocałunek był delikatny i słodki, ale potem poczułem jej język, przesuwający się po mojej dolnej wardze, jej 109

rozchylające się usta, przechylającą głowę, dłonie wsuwające w moje włosy. Krótko po tym jej ciało było przyciśnięte do mojego, a jej ramiona były owinięte wokół mojej szyi. - Przepraszam – powiedziała bez tchu. – Trochę mnie ponosi. - Nie narzekam – powiedziałem. – Ale obiecałem, że dla ciebie ugotuję, a za pięć sekund nie będzie mnie obchodziła kolacja, więc jeśli jesteś głodna… - Och, jestem głodna. – Przesunęła dłoń na przód moich spodni i potarła mojego fiuta, który szybko zamieniał się w stal. – Właściwie to jestem wygłodniała. - Jillian… - Ćśśśśś. – Położyła palec na moich ustach. – Tym razem ja ustalam zasady. Upuściłem torby z zakupami, pchnąłem ją na ścianę i przyszpiliłem jej nadgarstki nad głową. - Nie sądzę. - Uwielbiam, gdy jesteś ze mną ostry – wyszeptała, jakby wyznawała sekret. – Zawsze to o tobie pamiętałam. - A i tak próbujesz ustalać zasady. – Mój spokojny, cichy głos był całkowitym kontrastem do gwałtownego przepływu krwi w moich żyłach. – Dlaczego tak jest? Dyszała, jej klatka piersiowa szybko unosiła się i opadała. - By cię sprowokować. I zadziałało. Zamknąłem ją pocałunkiem, uderzając swoimi ustami w jej i wyciągając jej bluzkę ze spódnicy. Jęknęła, gdy przesunąłem dłońmi w górę jej klatki piersiowej, zakrywając jej obie piersi, a potem pocierając kciukami sutki. Mogłem poczuć koronkę i zastanawiałem się, jak wyglądała. - Zdejmij bluzkę. Chcę cię zobaczyć. - Z tyłu na górze jest guzik.

110

Znalazłem go i odpiąłem, unosząc jej bluzkę przez głowę i pozwalając jej opaść. - Podoba ci się? – spytała, jej dłoń znowu pocierała mojego kutasa. - Tak, kurwa, podoba mi się. – Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo brakowało mi patrzenia na ładne, kobiece rzeczy na ciele kobiety – albo może po prosu uwielbiałem widzieć je na Jillian. Tym razem stanik miała biały i prawie całkowicie przezroczysty, prócz kilku małych kwiatków albo czegoś wyszytego na nim nitką. Jej różowe sutki sterczały za materiałem, błagając, by je polizać, ssać i gryźć. Uszczypnąłem je, ciesząc się małym sapnięciem przyjemności z jej ust oraz sposobem, w jaki jej dłoń zatrzymała się na moim kutasie. - Tym razem go zostaw – powiedziałem jej, zerkając w dół. – Szpilki też. - Zostawię cokolwiek zechcesz. – Jej dłonie przesunęły się do mojego paska i szybko go rozpięły, a potem opadła na kolana i ściągnęła mi spodnie na tyle, by uwolnić mojego kutasa. Chwyciła go w dłoń i przesunęła w stronę swoich ust, zatrzymując się, by na mnie spojrzeć, i z pewnością mogłem stwierdzić, że po raz pierwszy w życiu kusiło mnie, by zrobić zdjęcie kutasa. Ogólnie nie uważałem, że zasługiwały one na portrety, ale mój wyglądał cholernie fantastycznie obok jej twarzy. Przepraszam, czy to było niemiłe? Mówiłem, że jestem jaskiniowcem. Pochylając się do przodu, wsparłem się dłonią na ścianie za nią. Mogłem poczuć na sobie jej oddech i prawie drżałem z oczekiwania. Kobieta nie robiła mi loda od cholernie długiego czasu – Alison i ja nie wymienialiśmy się takimi przysługami – a fakt, że to była Jillian, światła były włączone i mogłem wszystko obserwować, sprawił, że mój kutas drgnął w jej dłoni, jakby sam miał zrobić sobie dobrze, jeśli nie zacznie. Jęknąłem na jej pierwsze, długie pociągnięcie języka po mojej długości, moja druga dłoń zwinęła się w pięść z boku, gdy zrobiła to znowu i

111

znowu. Warknąłem, gdy wzięła czubek w usta, ale nie zamknęła ich, tylko je tam utrzymywała, dręcząc mnie. Znowu go wyjęła i spojrzała a mnie z szelmowskim błyskiem w oku. - Zabijasz mnie – powiedziałem jej. - Tak. – Potarła czubkiem swoją szczękę, podbródek i policzek. – Podoba ci się to? - Tak. Uwielbiam na to patrzeć, ale przyjechałem tu, by zrobić ci kolację jak miły facet, a teraz chcę tylko wypieprzyć twoje usta moim kutasem, a potem twoją cipkę językiem. Zaśmiała się i okrążyła czubek językiem. - Umowa stoi. Jęknąłem, gdy zamknęła usta wokół czubka i zassała parę razy, nim przesunęła usta tak daleko po mojej długości, jak tylko mogła. Trzymała mnie tak przez sekundę, nim wyciągnęła go, a potem znowu wzięła, tym razem jeszcze głębiej. Poczułem, jak czubek uderzył w tył jej gardła i zaczęła poruszać ręką przy podstawie. - Och, kurwa – jęknąłem, moje słownictwo nagle ograniczyło się do jednego słowa. – Kurwa. – Wsunąłem palce w jej włosy i trzymałem się w jej ustach, gdy poruszałem biodrami w małych, gwałtownych pchnięciach. Przez sekundę zastanawiałem się, jak mogła w ogóle oddychać, ale ta myśl zniknęła, gdy zaczęła wydawać z siebie małe dźwięki, jakby nie miała dosyć, a moje maniery odeszły tam, gdzie słownictwo. Chwyciłem jej głowę dłońmi i w cholerę zwalczałem orgazm, który groził zadławieniem jej. Ale i tak wchodziłem w jej usta, uderzając w to miejsce w jej gardle, słuchając jej sapnięć i jęków, tak mocno pragnąc dojść w jej ustach, że moje ciało paliło. Jeszcze nie, jeszcze nie, błagałem się. Jeszcze trochę. Zamknij oczy czy coś – spraw, by to trwało!

112

Ale nie mogłem oderwać od niej wzroku. Te szpilki, ta spódnica, białe paski jej stanika, ciemne włosy przechodzące przez moje palce, jej usta ssące mnie. Jezu Chryste, muszę ją ostrzec, pomyślałem, gdy moje jądra się zacisnęły. Wiedziała, że byłem blisko i odsunęła się tylko na sekundę. - Zrób to – wychrypiała. – Chcę tego. Nie miałem słów, nawet kurwa mnie opuściło. Mogłem jedynie warknąć niczym bestia, którą się czułem, gdy zacisnąłem dłonie wokół jej głowy i pieprzyłem jej gorące, głodne usta, aż doszedłem, mój kutas ruszał się gwałtownie i pulsował w środku. Jakby to nie było wystarczająco, połknęła wszystko i lizała mnie, jakby nie chciała zmarnować ani kropli i jakbym był najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek smakowała. Opadłem przed nią na kolana i chwyciłem jej twarz w dłonie. - Jesteś pewna, że to było w porządku? Uśmiechnęła się. - Tak. Ale mam nadzieję, że było lepiej niż w porządku. - O mój Boże. – Jęknąłem i przytuliłem ją, zakopując twarz w jej włosach. – Żartujesz sobie? To było cholernie niesamowite. Zastanawiam się, czy to był sen. Zachichotała i owinęła ramiona wokół mojej talii. - Nie. Tylko piątek. - Piątki są niesamowite. - Zgadzam się. - Chcę, żeby każdy dzień był piątkiem. Uderzyła mnie w tyłek. - Niech cię nie ponosi. A teraz, co przyniosłeś mi do jedzenia? - O nie. – Wstałem, ciągnąc ją na nogi. – Mieliśmy umowę. - Co?

113

Podciągnąłem spodnie na tyle, by móc iść, i podniosłem Jillian, na wypadek gdyby próbowała się kłócić. - Zawarliśmy umowę, pamiętasz? I zamierzam zrealizować swoją część. Uderzyła mnie w pierś, gdy niosłem ją do sypialni. - Później możesz realizować co tylko chcesz. Najpierw zjedzmy kolację. - Nie ma, kurwa, mowy. – Rzuciłem ją na łóżko i szybko zapiąłem spodnie. – Chcę coś lepszego od kolacji. Nie mając ochoty na cierpliwość, uniosłem jej spódnicę do talii, rozchyliłem jej kolana i klęknąłem między nimi. Miała na sobie przezroczyste, białe majtki, pasujące do stanika, i nie mogłem się oprzeć, by je zostawić. Umieściłem usta między jej udami, pozwalając jej poczuć mój oddech na skórze, tak jak ona zrobiła to mi. Napłynęła mi ślinka do ust. Sięgnąłem w górę, by dotknąć jej piersi, sprawiając, że jej sutki zrobiły się sztywnymi, różowymi punktami przez cienki materiał, szczypiąc je delikatnie. Wydała z siebie mały dźwięk frustracji. - Mocniej. Zrobiłem to, co kazała, wynagrodzony jej usatysfakcjonowanym jękiem. Utrzymując tam palce, położyłem na niej usta, chłonąc ją przez przezroczyste majtki. Gdy były całkowicie przemoczone, zerwałem je z niej po nogach. Wyciągnęła z nich jedną stopę i zostawiła je wiszące na drugiej kostce. - Masz rację, to lepsze od kolacji. - O wiele lepsze. – Przesunąłem językiem przez jej środek i zawirowałem nim po łechtaczce. – Gorętsze. Słodsze. – Przesunąłem językiem znowu od dołu do góry, poruszając nim na boki, nim wessałem jej łechtaczkę. – Smaczniejsze. Jillian uniosła kolana, pozostawiając pięty w górze. Chwyciłem jej kostki, poruszając językiem po jej cipce. - Tak – wydyszała, unosząc biodra. – Jesteś taki dobry.

114

- Chcesz dojść? – spytałem ją. - Tak. Chcę, żebyś mnie wypieprzył. Mój kutas znowu był twardy i mógłbym to zrobić, ale chciałem czegoś innego. Ułożyłem się na łóżku obok niej i przerzuciłem ją na siebie tak, że jej kolana były po obu stronach mojej klatki piersiowej. Spojrzała na mnie w dół. - Chcesz, żebym była na górze? - Taa. Na mojej twarzy. - Co? – Próbowała przesunąć się w dół, ale pchnąłem ją do tyłu i owinąłem ramionami jej uda, więc siedziała okrakiem na mojej twarzy, ciasno. Sapnęła, próbując ze mnie zejść. - Nie będziesz w stanie oddychać! Ale moje ramiona ją przyszpilały, więc nie było nic, co mogła zrobić, i opadła do przodu, opierając się dłońmi nad moją głową. Chwilę później mój język w nią wchodził, a po kilku sekundach zaczęła się przy mnie poruszać, niezdolna się powstrzymać. Poluźniając uchwyt, położyłem dłonie na jej tyłku, a ona zakręciła biodrami. Kurwa, sposób, w jaki się ruszała, w jaki smakowała, w jaki nabierała powietrza – nie mogłem dostać wystarczająco. Potem usiadła prosto i chwyciła piersi w dłonie, bawiąc się sutkami, szczypiąc je w taki sam sposób, co ja. Spojrzała na mnie w dół, jej usta były rozchylone, a oczy szerokie z pożądania. To była najgorętsza, cholerna rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. Jęknąłem, a ona zaczęła poruszać się szybciej, ujeżdżając mocno moje usta, oddech wychodził z niej w udręczonych okrzykach. - Boże, Levi… nie przestawaj… właśnie tam… tak, tak, tak… Znieruchomiała, a ja przyciągnąłem ją mocniej do twarzy, dewastując ją ustami. Krzyczała długo i głośno, gdy jej łechtaczka pulsowała przy moim języku, i nie przestawałem, aż mnie o to błagała.

115

- Proszę! Litości! – powiedziała, w połowie się śmiejąc, w połowie poważna. Opadła do przodu, podtrzymując się dłońmi nad moją głową. – Już więcej nie zniosę. Pomogłem jej przesunąć się po moim ciele i usiadłem, trzymając ją na kolanach, jej kolana znajdowały się po obu moich stronach. Jej włosy były rozczochrane, policzki zaróżowione i nie mogła złapać oddechu. - W porządku? - Tak. Tak myślę. – Zadrżała. – To było intensywne. - To dobrze. Przycisnęła do mnie usta. Potem zachichotała. - Twoja twarz pachnie jak mój olejek eteryczny. - Cholernie go uwielbiam. Ciągle mi go mało. Przechylając głowę do mojego ramienia, zakopała twarz w mojej szyi. - Znam to uczucie.

116

Rozdział 13 Jillian Narzuciłam na siebie dżinsy i koszulkę, i spotkałam się z nim w kuchni, gdzie rozpakowywał zakupy. To takie miłe, widzenie go w domu w mojej kuchni. Moja historia romantyczna zawierała kilka przelotnych związków, jedną przedłużoną katastrofę i okazjonalne, jednonocne spiknięcie, ale nigdy z nikim nie mieszkałam ani nie było mi z nikim na tyle wygodnie, by zostawał dużo razy w moim mieszkaniu. Obserwowanie, jak Levi pracował w mojej kuchni, sprawiało mi przyjemność. - Mam nadzieję, że nie ma tu żadnych lodów – powiedziałam, zaglądając do papierowej torby. Levi wyciągnął bagietkę. - Nie. Lubię lody w rożku, ale nie lubią się z brodą. - Nigdy o tym nie myślałam. Mógłbyś jeść je w misce – zasugerowałam, chwytając butelkę whisky, którą kupiłam na dzisiaj, i odrywając zabezpieczenie. - Jaki jest sens lodów w misce? – Położył na blacie pakunek w białym papierze. – To nudne. Ale zjem je z ciastem. - Jakie lubisz ciasto? - Jillianowe. – Uśmiechnął się do mnie przez ramię. – Ale oprócz tego nie jestem wybredny. - Cóż, już dostałeś swoją część Jillianowego ciasta na wieczór, ale mam… - Nieprawda – powiedział, wyciągając opakowanie boczku, torebkę zieleniny 117

i jakieś inne warzywa. – Mój apetyt na Jillianowe ciasto nigdy się nie kończy i bardzo dobrze komponuje się z owiniętym bekonem stekiem. Ale mów dalej. Uśmiechnęłam się i wyjęłam dwie szklanki z szafki. - Miałam zamiar powiedzieć, że mama dała mi w tym tygodniu ciasto wiśniowe. Ciągle je piecze. Mówiłam ci, że dorastałam na wiśniowej farmie? - Nie. Naprawdę? - Tak, na Old Mission. Niedaleko Abelard Vineyards. - Chciałbym ją kiedyś zobaczyć. – Włożył kilka rzeczy do lodówki. Moje serce zatrzepotało. - Pewnie. Moglibyśmy zabrać Scotty’ego, jeśli chcesz. Zamknął lodówkę, ale nie odwrócił się od niej, a mój umysł zaczął trochę szaleć. O cholera. Powiedziałam coś złego. Za szybko się posuwam. On nie chce, żebym poznała jego syna. Po prostu chce, żeby to było zwyczajne. Przyjazne. Nieromantyczne. Więc co tu robił z bekonem i stekiem? To nie było coś takiego, jak przyjście z pizzą i sześciopakiem. Bekon i stek brzmiały romantycznie. Bekon i stek brzmiały poważnie. Bekon i stek mówiły para. Odwrócił się i spojrzał na mnie. - Chcesz poznać Scotty’ego? - Oczywiście, że tak. – Wykręciłam razem dłonie. – Jeśli tego chcesz. Podszedł do mnie, a mój brzuch się zacisnął. W ogóle nie mogłam odczytać jego wyrazu twarzy. - Jillian. Chcę, żebyś poznała Scotty’ego. - Czuję, jakby było tu „ale”. Zacisnął szczękę i przesunął dłonią przez włosy. - Chciałbym, żeby nie było. Chcę, żeby to było o wiele prostsze niż jest.

118

- Porozmawiaj ze mną. – Oparłam się o szafkę, moje dłonie chwyciły brzeg, czując się nieprzygotowana na to, co nadchodziło. – Mogę to znieść, Levi. Jestem dużą dziewczynką. Jeśli chcesz utrzymać swojego syna z dala od nas, to powiedz. To znaczy, nawet tak naprawdę nie wiem, czym „my” jesteśmy. Sięgnął po moje dłonie i trzymał je między nami, patrząc na nie. - Ja też nie. Ale przez cały tydzień o tym myślałem i wiem, czym chciałbym, żebyśmy byli. - Czyli? Jego oczy spotkały moje. - Chcę, żebyśmy byli razem. - W sensie… romantycznie? - Tak. Wypełniło mnie ciepło i uniosłam się na palcach u stóp. - Ja też tego chcę. - Ale Jillian. – Ścisnął moje dłonie. – Muszę być szczery… Jestem naprawdę gównianym chłopakiem. - Czemu tak mówisz? - Bo nie mogę dać ci tego, na co zasługujesz. - Czyli czego? - Całego mnie. – Wzruszył ramionami, jakby miał mnóstwo cegieł na barkach. – Nie mogę dać ci całego mnie. - Bo masz syna? Potaknął, jego ciemne oczy były smutne. - Zasługujesz na kogoś z większą ilością czasu dla ciebie. Na kogoś, kto może zrobić z ciebie pierwszy priorytet. Na kogoś, kto może zaoferować ci wszystkie rzeczy, których chcesz w życiu. Gula uformowała się w moim gardle i przełknęłam mocno, gdy wsiąkała

119

rzeczywistość tego, co mówił. Moje spojrzenie opadło na nasze dłonie. Jego dłonie. Były takie duże w porównaniu do moich. Uwielbiałam to, jak moje w nich pasowały – czułam się dzięki temu ciepła i chroniona. Uwielbiałam to, że był ze mną szczery i nie próbował mnie zwodzić tylko dlatego, że seks był dobry. Uwielbiałam jego poczucie humoru, sprośne usta i troskę o bycie dżentelmenem. I być może było to płytkie i seksistowskie, ale uwielbiałam to, jaki był wysoki oraz sposób, w jaki mnie nosił i posługiwał się moim ciałem – czułam się dzięki temu piękna, kobieca i wielbiona. I uwielbiałam sposób, w jaki kochał syna całym swoim sercem – nawet jeśli oznaczało to, że było go mniej dla mnie. Ale czy byłam w stanie się dla tego poświęcić? Znowu spotkałam jego oczy. - Levi, nie będę kłamać i mówić, że to łatwa decyzja, bo wiem, co mi mówisz. I unikałam tej rozmowy, bo to jest z tobą takie dobre. Takie łatwe. - To prawda. – Znowu ścisnął moje dłonie. – Uczucia, które do ciebie mam… – Pokręcił głową. – To szalone. Czuję, jakbym znał cię o wiele dłużej niż tylko ostatnie parę tygodni, i dziesięć razy w ciągu dnia łapię się na tym, że gapię się w przestrzeń, zatracony w myślach o tobie. I nie chcę tego niszczyć, ale nie chcę, żebyś mnie nienawidziła, gdy cię rozczaruję. Bo zrobię to. Pokręciłam głową. - Levi, przestań. Nigdy nie mogłabym nienawidzić cię za stawianie syna na pierwszym miejscu. Rozumiem. On potrzebuje, żebyś to robił. - To prawda. – Jego oczy błyszczały. – Ale co z tobą? Jestem w tym zły, Jillian. W równowadze. Boję się, że to spieprzę. Moje serce zabolało. - Jesteś dla siebie taki surowy, Levi. Skąd wiesz, co się stanie, jeśli nie spróbujemy? - Myślę, że nie wiem na pewno. Wiem tylko, że zasługujesz na więcej, niż

120

mogę ci dać, i ostatecznie zdasz sobie z tego sprawę. Ale i tak nie chcę tego zakończyć. – Pocałował moje dłonie. – Jestem samolubny. - Nie jesteś samolubny. Ja też nie chcę tego zakończyć. – Potrzebując poczuć wokół mnie jego ramiona, wysunęłam swoje dłonie z jego i owinęłam je wokół jego talii. Owinął mnie w swoim ciepłym, twardym uścisku, a ja położyłam policzek na jego piersi. – Chcę tego, Levi. - Ja też tego chcę. Uwielbiałam sposób, w jaki mogłam poczuć wibracje jego niskiego, cichego głosu w jego piersi. - Więc spróbujmy. Ja też zmagam się z równowagą, między pracą a życiem osobistym. Może możemy pomóc sobie nawzajem. Pogłaskał moje włosy. - Czy kiedykolwiek będziemy się widzieć? - Oczywiście, że tak. Nie potrzebuję całego twojego czasu, a ty nie potrzebujesz mojego. Chodzi o jakość, a nie ilość. I nie muszę też być twoim pierwszym priorytetem. Jesteś ojcem i wiem, że to jest na pierwszym miejscu. Ale Levi… – Znowu robiąc się nerwowa, odsunęłam się, by spotkać jego spojrzenie. Nie chciałam zadawać tego pytania, ale musiałam. Gdybym miała dwadzieścia lat i nie znałabym siebie tak dobrze, pragnąc tylko dobrego czasu, wszystko byłoby inaczej, ale miałam trzydzieści lat, byłam samoświadoma i chciałam czegoś więcej. Chciałam historii miłosnej. Ze szczęśliwym zakończeniem. - Muszę poczuć, jakby była możliwość przyszłości dla nas, przynajmniej gdzieś na końcu drogi – powiedziałam, zmuszając się do odwagi i powiedzenia następnej części. – Jeśli naprawdę czujesz, że nigdy tam nie dojdziemy, nawet nie spiesząc się, muszę wiedzieć teraz. Nie przeszkadza mi sama przyjaźń, ale z tym, co do ciebie czuję, nie mogę… Nie mogłabym… dalej robić tego, co robimy. – Zakocham się w tobie. A ty złamiesz mi serce.

121

Nabrał powietrza. - Jillian, rok temu powiedziałbym, że nie ma mowy. Myślałem, że stawianie Scotty’ego na pierwszym miejscu oznaczało, że muszę poświęcać te rzeczy, więc nigdy nawet tego nie rozważałem. Gdy kiedykolwiek czułem się samotny, mówiłem sobie, że to była cena, jaką musiałem zapłacić, by być dla niego dobrym ojcem. Ale teraz… - Teraz? – powtórzyłam, czując, jakbym zwisała nad przepaścią. - Teraz jesteś ty. – Chwycił moją twarz w dłonie i pocałował mnie. – Bez składania specyficznych obietnic, chcę zobaczyć, dokąd to nas zaprowadzi – jeśli możesz ze mną wytrzymać… z nami. Jesteśmy tak jakby umową wiązaną. Ulga i sympatia do niego sprawiły, że się uśmiechnęłam. - Spróbuję. Róbmy wszystko wolno – jeden krok na raz. – Uśmiechnęłam się do niego. – Żebyśmy nie stracili naszej równowagi. Znowu mnie pocałował i przyciągnął do siebie. - Nie zasługuję na ciebie, Piątkowa Dziewczyno. Ale chcę. *** Gdy Levi robił kolację, ja robiłam dwa drinki Old Fashioned. - Lubisz te whisky? – spytałam, pokazując mu butelkę. – Mój kolega w sklepie monopolowym powiedział, że jest niesamowite. Spojrzał znad blachy owiniętego boczkiem steku. Podwinął rękawy koszuli, co oznaczało, że widziałam jego zegarek, co oznaczało, że mogłam się trochę ślinić. - Journeyman? Uwielbiam. Chciałbym odwiedzić kiedyś tę destylarnię. - Powinniśmy kiedyś tam pojechać – powiedziałam, wsypując trochę cukru na dno każdej szklanki. – Sprawdzałam ją i jedzie się do niej cały czas prosto drogą 94. Potem możemy pojechać do Chicago! - To przed czy po naszej wycieczce na narty?

122

- Hmm, mamy wiele dużych planów, prawda? – Zmoczyłam cukier gorzką nalewką i odrobiną wody sodowej, pomieszałam, a potem włożyłam kostki lodu. – Może powinniśmy zacząć od czegoś mniejszego. - Dzisiaj myślałem o tym samym – powiedział, wkładając blachę z owiniętymi bekonem kawałkami steku do piekarnika. – Chciałbym spędzić gdzieś z tobą noc. Wlałam whisky do szklanek, gdy mój brzuch zatrzepotał. - W sensie nocowanie? - Tak, nocowanie. – Zamknął piekarnik i odwrócił się, śmiejąc. – Chociaż nigdy tego tak nie nazywałem. Podałam mu drinka. - Bardzo bym tego chciała. Jest tu nieustające zaproszenie, kiedy tylko uda ci się to załatwić. - Dzięki. – Wziął łyka i uniósł brwi. – To idealne. Mój Boże – jest piękna, mądra i robi odpowiednie drinki? – Uderzył się dłonią w pierś. – Zakochałem się. Wiedziałam, że się tylko drażnił, ale moje serce się zatrzymało i prawie upuściłam szklankę. - Cieszę się, że ci smakuje. Przyznam, że musiałam sprawdzić, jak to się robi – powiedziałam, mając nadzieję, że nie zauważy, jaka skołowana byłam przez jego słowa. – Czy to oszukiwanie? - Ani trochę. – Zbliżył się i pocałował mnie w czoło. – Jesteś bardzo dobrą uczennicą. - Zwłaszcza gdy tematem jesteś ty. Zgadnij, co jeszcze zrobiłam? - Co? – Wziął kolejnego łyka i oblizał usta. - Wypożyczyłam Skazanych na Shawshank, żebyśmy mogli odbyć naszą filmową randkę. - Tak? – Odstawił szklankę i otworzył torebkę z zieleniną. – Hej, możesz

123

wyjąć dla mnie dwa talerze? - Myślę, że mam ten film na dwadzieścia cztery godziny – powiedziałam, sięgając po dwa talerze z szafki. – Ale jeśli nie obejrzymy dzisiaj, zawsze możemy wypożyczyć go innym razem. - Może będziemy musieli to zrobić. – Wziął ode mnie talerze i postawił je. – Bo jest już po dziewiętnastej, opiekunce powiedziałem, że będę koło dwudziestej trzeciej, a chcę dać ci jeszcze przynajmniej dwa orgazmy, nim pójdę. Zachichotałam. - Rozpieścisz mnie. Podniósł znowu drinka, stuknął nim w mój i wziął łyka. - Tak mocno, jak tylko to, kurwa, możliwe.

124

Rozdział 14 Levi - Pomogę ci z naczyniami – powiedziałem, przynosząc do zlewu nasze talerze i sztućce. Ledwo został okruszek – apetyt Jillian przy stole był tak duży, jak w sypialni, co uważałem za zachwycająco seksowne. To było prawie zabawne, gdy obserwowałem, jak chłonęła wszystko z talerza, biorąc pod uwagę to, jaka była szczupła. - Nie waż się. – Wlała resztę wina do naszych kieliszków. – Ugotowałeś cały posiłek. Przynajmniej mogę zająć się naczyniami. Roześmiałem się. - Przywykłem do robienia obydwu rzeczy. - Wielka szkoda. Potem się nimi zajmę. Chodź usiądź ze mną na naszą filmową randkę. – Postawiła kieliszki na stoliku, wyłączyła światło i usiadła na kanapie, wsadzając pod siebie nogi. Wiedziałem, co się wydarzy, jeśli usiądziemy na tej kanapie w ciemności, i nie zawierało to Tima Robbinsa oraz Morgana Freemana. Ale była taka podekscytowana obejrzeniem ze mną mojego ulubionego filmu, że pomyślałem, iż zrobię to dla niej. Wytrzymaliśmy dziesięć minut. Wtedy moja dłoń była pod jej koszulką, jej dłoń na moich spodniach, nasze języki splątane, ja byłem twardy, ona była mokra, i jedyne więzienie, które nas obchodziło, to nasze ubrania. Uwolniliśmy się z niego o wiele szybciej niż Andy i 125

Red, zrzucając koszulki, ściągając spodnie i rzucając bieliznę na podłogę. Najpierw doprowadziłem ją do orgazmu palcami, mimo że błagała mnie, bym ją wypieprzył, bo nie mogłem dostać wystarczająco dźwięków, które z siebie wydawała, sposobu, w jaki poruszała się przy mojej dłoni, kształtu jej ust, gdy doszła. A to było coś, co mogłem jej dać… było tyle rzeczy, których nie mogłem. Gdy skończył się jej orgazm, odepchnęła moją rękę, dysząca z rozszerzonymi oczami. Wyjąłem prezerwatywę ze spodni, a ona wzięła ją ode mnie, otwierając opakowanie i wsuwając prezerwatywę na moją erekcję zwinnymi palcami. Kurwa, to było seksowne. Wszystko w niej było seksowne – sposób, w jaki usiadła na mnie okrakiem i powoli na mnie opadła, jakby chciała rozkoszować się każdym centymetrem. Sposób, w jaki wzięła mnie tak głęboko, że wyraz jej twarzy był mieszaniną zachwytu i bólu. Sposób, w jaki poruszała biodrami, w rytmicznych, falistych ruchach, które sprawiały, że zwalczałem chęć dojścia w minutę. Sposób, w jaki akceptowała mnie za to, kim byłem, nie oceniała mnie za moje błędy i wierzyła, że mogłem ją uszczęśliwiać. Nadal nie wiedziałem, jak to zrobimy, a strach z rozczarowania jej przygryzał krawędzie mojej rozkoszy. Ale zamierzałem postarać się bardziej niż kiedykolwiek, by to wyszło. - O Boże – wyszeptała, jej oczy były na moich, a ręce chwytały moje ramiona. Wiedziałem, że dojdzie, bo zmienił się jej oddech oraz sposób, w jaki się poruszała, mocno i szybko, i nie mogłem już dłużej się wstrzymywać. Gdy tylko krzyknęła, zamykając oczy, a jej cipka zaciskała się wokół mojego kutasa, doszedłem długo, mocno i głęboko, moje palce wczepiały się w jej uda, gdy w nią wchodziłem, a oddech wychodził ze mnie w chrapliwych, prymitywnych dźwiękach.

126

Po wszystkim owinąłem wokół niej ramiona i trzymałem ją blisko, dreszcz przeszedł przez moje ciało. Zakopując twarz w jej szyi, wdychając ją, rozłożyłem dłonie na jej plecach, czując kości i mięśnie pod jej jedwabną skórą. Gdzieś pod tym wszystkim jej serce biło mocno i szybko przy mojej piersi, i poczułem potężną chęć, by posiąść je i ochronić, zaoferować moje w zamian. Chciałem coś do niej powiedzieć, coś, co przekazałoby jej, jaki byłem wdzięczny, jaki porwany, jak piękna była w moich ramionach. Chciałem tam zostać i trzymać ją w ten sposób, aż ten nienasycony głód znów by we mnie zapłonął, a potem chciałem zabrać ją do łóżka i wypełnić jej ciało moim, zatracić się w niej. Chciałem składać obietnice i je dotrzymywać. Ale nie mogłem. - Jillian – wyszeptałem. - Wiem – powiedziała cicho, głaszcząc moje włosy. – Wiem. *** - Monica, mogę z tobą o czymś porozmawiać? – Razem z siostrą siedzieliśmy w salonie u rodziców, pijąc piwo i obserwując, jak nasze dzieci oraz jej mąż Kyle bawią się w grę planszową na podłodze. Jej córki – Emerson i Zoe, w wieku dziewięciu i sześciu lat – dobrze radziły sobie ze Scotty’m i rozumiały, że lubił bawić się w gry dokładnie z zasadami, bez żadnych odchyleń. Nie było żadnego pozwalania Zoe wygrać tylko dlatego, że była najmłodsza, oraz nie było poprawek, jeśli nie trafiłeś na to, co chciałeś. - Pewnie. Co tam? - Chciałem poprosić cię o przysługę. W trakcie godzinnej drogi do Charlevoix myślałem tylko o Jillian, zwłaszcza o pewnym zadaniu – jak i kiedy powinienem przedstawić ją Scotty’emu? Szalałem na jej punkcie, ale może po prostu byłem szalony. Czy ona w ogóle zdawała sobie sprawę, w co się pakowała? Moje życie (moje dziecko) nie było łatwe. I nie

127

chciałem dezorientować Scotty’ego przez przyprowadzenie jej do naszego życia, a potem tłumaczenie jej nieobecności, gdyby nie miała tych samych uczuć, co ja, albo gdyby zdecydowała, że byliśmy zbyt trudni do zniesienia. Ona i ja potrzebowaliśmy więcej czasu razem, ale jak mogłem to załatwić? Randki w piątki wieczorem były fajne, ale widzenie się z nią raz w tygodniu przez kilka godzin nie wystarczyło, by dobrze się poznać – zwłaszcza że połowę tego czasu spędzaliśmy nadzy i spoceni. Nie, potrzebowaliśmy prawdziwego czasu razem. A żeby to zrobić, musiałem przyzwyczaić Scotty’ego do zostawania gdzieś na noc beze mnie albo do zostawania na noc w naszym domu, gdy mnie nie będzie. Nie mogłem prosić Sarah o zostanie na noc, więc zostawali moi rodzice lub siostra. Wielką niewiadomą było to, którzy z nich mniej stresowaliby Scotty’ego, skoro żadne z nich tak naprawdę nie rozumiało sposobu, w jaki działał jego umysł. Moja matka prawdopodobnie mogłaby zostać z nim u mnie w domu, co byłoby lepsze, niż zmuszanie go do spania w obcym łóżku, ale zdecydowałem się na siostrę. Po pierwsze, nie byłem pewny, jak mama zareagowałaby na to, że zostawiam syna, by spędzić noc z kobietą, z którą umawiam się tylko od paru tygodni, i nie chciałem dodawać do tego dodatkowego poczucia winy. Po drugie, czułem się bardziej komfortowo rozmawiając o tym z siostrą – też mogła strać się krytyczna, ale przynajmniej byłoby to mniej zawstydzające. - Pytaj. - Myślisz, że Scotty mógłby zostać u ciebie na noc w jakiś weekend? Myślała przez chwilę, pijąc piwo. - Myślisz, że by to zrobił? Zmarszczyłem brwi. - Szczerze, nie wiem. To mogłoby być… trudne, bo nie spodobałoby mu się nie spanie w jego zwyczajnym łóżku i pokoju, ale może jeśli wzięlibyśmy kilka rzeczy z domu, to poradziłby sobie z tym. – Próbowałem nie myśleć o tym, jaki

128

stawał się nerwowy przez samo dodawanie czegoś nowego do modlitw przed snem. Poczułem winę – czy to było zbyt samolubne? - Z pewnością mogę spróbować. Musisz wyjechać do pracy? - Nie. – Potarłem dłonią kark, próbując zetrzeć uczucie, że robiłem coś złego. – Prawda jest taka, że… poznałem kogoś. Uniosła brwi. - Naprawdę? - Taa. Parę tygodni temu na weselu. Uderzyła mnie w ramię. - Nic nie mówiłeś, ty duży kretynie! Mogłam zostać dłużej tamtego wieczoru. - Cóż, jak pamiętasz, była to ciężka noc dla Scotty’ego i nie czułem się dobrze z tym, że byłem tak daleko od domu, gdy był zły. - On już nie jest dzieckiem, Levi. I musi przyzwyczaić się do robienia rzeczy bez ciebie, rzeczy, które są dla niego nowe oraz rzeczy, które nie są częścią jego rutyny albo coś. To dla jego dobra oraz twojego. Mój brzuch się zacisnął. Nie rozmawiaj teraz o tym. Przynajmniej wspierała fakt, że z kimś się umawiałem. - W każdym razie, sobotnia noc byłaby świetna. Mógłbym przywieźć go po południu i przyjechać po niego rano oraz oczywiście przez cały czas się z tobą kontaktować. Przewróciła oczami. - Spokojnie. Mam dwójkę dzieci. Jak na razie żadnego z nich nie zabiłam. - Wiem, ale Scotty jest inny, i jeśli zacznie się załamywać, od razu chcę o tym wiedzieć. - Dobrze. A teraz opowiedz mi o dziewczynie. – Jej oczy rozbłysły. Wziąłem łyka piwa.

129

- Ma na imię Jillian. Jest pediatrą. - Naprawdę? Ile ma lat? - Trzydzieści. Właściwie to poznałem ją lata temu. – Opowiedziałem o moim pierwszym spotkaniu z Jillian, pomijając pieprzenie w schowku. Monica była tym zachwycona. - Jak fajnie, że wpadłeś na nią po tym czasie! I nigdy nie wyszła za mąż? - Nie. - Wie o Scotty’m? Zmarszczyłem brwi. - Oczywiście, że wie. I chce go poznać, ale… Muszę ją lepiej poznać. A to ciężkie, kiedy mogę się z nią widywać tylko na parę godzin w piątki wieczorem. - Myślę, że to świetne, Levi. – Poklepała mnie w nogę. – I nie musisz czuć się z tego powodu winny. - Nie czuję się – skłamałem, unosząc butelkę piwa, żebym nie musiał patrzeć jej w oczy. - Tak, czujesz. Widzę to. I jesteś okropnym kłamcą. Ale my myślimy, że to czas, byś w końcu wyszedł do ludzi. Fakt, że masz syna, nie oznacza, że musisz być sam przez resztę życia. Nadal jesteś człowiekiem. - Kto to „my”? Ty i mama? – Byłem zirytowany, a ona o tym wiedziała. Zawsze myślały, że wiedzą lepiej. I idealna Monica, która robiła w życiu wszystko prawidłowo i nigdy nie dała rodzicom powodu do zmartwień, nie miała pojęcia, jak to było być mną. - Tata też – powiedziała obronnie. – Nie musisz się przez to złościć. Chcemy tylko widzieć cię szczęśliwego. - Jestem szczęśliwy. – Wypiłem resztę piwa. – Bycie dobrym ojcem sprawia, że jestem szczęśliwy. - Ale to nie może spełniać każdej twojej potrzeby – sprzeczała się. – W życiu

130

jest więcej niż tylko bycie rodzicem. Kyle i ja kochamy dziewczynki całym sercem, ale oszalelibyśmy, gdybyśmy raz na jakiś czas nie mogli od tego uciec. Zrobić czegoś tylko dla nas. To zdrowe. – Bawiła się etykietą na butelce. – Jest szansa, że to prowadzi do czegoś poważnego? Wzruszyłem ramionami, zerkając na podłogę. - Zbyt wcześnie, by stwierdzić. - Kłamca. – Uśmiechnęła się. – Znam cię. Nie prosiłbyś mnie o opiekę nad Scotty’m przez noc, gdybyś nie myślał, że ta kobieta jest kimś wyjątkowym. Wypuszczając powietrze, spojrzałem na dzieci. - Tak. Jest wyjątkowa. I dobra, w porządku… mam przeczucie co do nas. Ale moja sytuacja nie jest łatwa, więc zgodziliśmy się zwolnić. - Nie jest łatwa, ale nie jest też taka trudna, jaką ją robisz. – Szturchnęła moją nogę stopą. – Więc idź. Zabaw się. I nie czuj się z tym źle. - Dzięki. – Może byłem zbyt defensywny. Miałem tendencję do obracania wszystkiego, co powiedzą, w atak. – Która noc ci odpowiada? Wzruszyła ramionami. - Obojętnie. Dzisiaj, jeśli chcesz. Moje serce zabiło szybciej na myśl o spędzeniu dzisiejszej nocy z Jillian, ale kazałem sobie być bardziej ostrożnym. Wczoraj wieczorem nie było mnie w domu w porze snu, a zmiana rutyny w drugą noc była proszeniem o kłopoty. - Nie, dzisiaj nie będzie dobrze. Ale może w następny weekend? - Jasne. Muszę spojrzeć na kalendarz, gdy wrócę do domu, ale raczej nic wtedy nie mam. - Świetnie. – Spojrzałem na Scotty’ego, który mówił Zoe, że nie ma wyłożonych pieniędzy we właściwy sposób. – Porozmawiam z nim o tym. Jeśli będzie miał dobry tydzień w szkole, to wtedy to zaplanujemy. ***

131

Później wieczorem, po tym, jak Scotty i ja obejrzeliśmy Park Jurajski po raz dziesiąty tego roku i położyłem go do łóżka, napisałem do Jillian. Hej. Nie śpisz? Hej, Tobie. Nie. Jestem w domu Natalie i malujemy. Cóż, Natalie i Sebastian malują. Skylar i ja pijemy. Uśmiechnąłem się. Zadzwoń do mnie, gdy będziesz miała minutę. Mój telefon zawibrował chwilę później. - To było szybkie. Naprawdę nie lubisz malować, co? Roześmiała się. - To wina Milesa. Zrobił tego drinka o nazwie Penincillin i jest zbyt dobry. Piję już trzeciego. - Co w nim jest? - Szkocka, cytryna, miód i imbir. Jest przepyszny. Będę musiała ci go przyrządzić. - Tak, proszę. Sebastian też tam jest? - Tak. On jedyny maluje obok Natalie. Uśmiechnąłem się, wyobrażając sobie tę sytuację i chcąc móc tam być. - Oczywiście, że tak. Mieli fajną podróż? Czknęła, a ja zaśmiałem się cicho. - Tak. Mieli. Chciałabym móc wybrać się do Meksyku na tydzień. - Ja też. Wsadźmy to po nartach i Chicago. - Tak! Świetny pomysł. I tak łatwo możemy go osiągnąć z tym naszym wolnym czasem. – Kolejne czknięcie i jakiś śmiech w tle, a potem krzyczenie, którego nie mogłem zrozumieć. - Brzmi, jakby było tam zabawnie. 132

- Bo jest. Chciałabym, żebyś tu był. - Właśnie myślałem o tym samym. Obniżyła głos. - Wczoraj wieczorem było naprawdę fajnie. Cieszę się, że porozmawialiśmy. - Ja też. Zgadnij co? Czkawka. - Co? - Spytałem siostrę, czy zajmie się Scotty’m przez noc w następną sobotę. - Tak? - Tak, i powiedziała, że to zrobi. - O mój Boże, to świetnie! - Co jest świetne? – Usłyszałem czyiś krzyk, może Skylar. A potem: – Spójrzcie wszyscy na czerwoną twarz Jilly! To od szkockiej czy rozmowy? Z kim rozmawiasz, Jillian? - O mój Boże. Moje siostry są takie wkurzające. Poczekaj, pójdę do łazienki. – Minutę później usłyszałem trzask, prawdopodobnie zamknięcie drzwi. – Już – powiedziała. – Teraz mogę rozmawiać. - Czym cię wkurzają? - Drażnią mnie tobą. Najwidoczniej przez patrzenie na mnie dzisiaj mogą stwierdzić, co wczoraj robiłam. Rozśmiałem się. - Naprawdę. - Tak. Jestem promienna, powiedziały. Najwidoczniej zaliczyłam. - Cóż, to dobrze. Mam nadzieję. - Tak. To bardzo dobrze. A więc powiedz mi o sobocie. Możesz zostać? - Będziemy mieli całą noc. Usłyszałem jej długi pisk, a potem czknięcie.

133

- Jestem podekscytowana! - Ja też. Co chciałabyś porobić? - Hmmm. Wyjść na kolację? Obejrzeć film? Nie obejrzałam Shawshank. Uśmiechnąłem się, ale wspomnienia o wszystkim, co robiliśmy na kanapie, sprawiły, że mój fiut zaczął sztywnieć. - Moglibyśmy spróbować jeszcze raz. – Moje palce unosiły się niedaleko zamka. - Tym razem mogłabym być dobrą dziewczynką – powiedziała zalotnie. – Utrzymać ręce przy sobie. - Jillian Nixon, nie waż się, do cholery. Zaśmiała się gardłowo. - Znasz mnie lepiej. Byłem zadowolony, wiedząc, że to prawda.

134

Rozdział 15 Jillian Rozmawialiśmy lub pisaliśmy każdego dnia tego tygodnia, a moje oczekiwanie robiło się tak intensywne, że można by pomyśleć, iż w sobotę wychodzę za mąż. Gdy czekałam, aż Levi przyjedzie po mnie na kolację o dziewiętnastej, motylki w moim brzuchu były takie rozgorączkowane, że mogłam odlecieć. I nigdy nie byłam dziewczyną, która zastanawiała się nad tym, co ubierze – wiedziałam, co pasowało do mojego ciała, a co nie – ale przez cały dzień wybierałam strój. Nawet skonsultowałam się z siostrami. - Coś seksownego – powiedziała Skylar. – Chcesz go znokautować, gdy tylko cię zobaczy. - Coś uroczego – poradziła Natalie. – Chcesz, by zobaczył cię jako coś więcej niż przelotny związek. Wyszło na to, że zdecydowałam się na po trochę z każdej opcji, do czarnej, ołówkowej spódnicy dobierając miękki, szary top i świetną parę szpilek w moim ulubionym odcieniu czerwieni. Byłam gotowa dziesięć minut wcześniej i stałam, wyglądając przez okno w sypialni, czekając na jego samochód. Już wszystko przygotowałam w sypialni – świece na szafce, czystą pościel na łóżku i prezerwatywy w szufladzie. Gdy zobaczyłam jego podjeżdżający samochód, moje serce zaczęło walić. Bez czekania, aż zapuka, wyszłam za drzwi i spotkaliśmy się na chodniku. - Hej – powiedziałam, spijając go w ciemnych dżinsach, białej koszuli oraz 135

szarej kurtce. Pocałował mnie, wysyłając dreszcze przez mój kręgosłup, i odsunął się. - Chcę cię zbesztać za to, że nie pozwoliłaś mi odpowiednio po ciebie przyjść, ale wyglądałaś tak dobrze, gdy wybiegłaś, by mnie przywitać, że nie mogę nawet tego zrobić. Twoje nogi mnie zabijają. Uśmiechnęłam się. - To dobrze. Zdecydowaliśmy się na sushi w Red Ginger, restauracji, którą obydwoje lubiliśmy, i pojechaliśmy tam razem w jego samochodzie. - Nadal nie mogę uwierzyć, że w ciągu ostatnich trzech lat nigdy na siebie nie wpadliśmy – dziwiłam się w trakcie jazdy. – Zwłaszcza że lubimy dużo tych samych miejsc. - Nie wychodzę zbyt często. Scotty nie lubi gorącego jedzenia ani siedzieć bez ruchu przez długi czas, więc jedzenie w restauracjach jest lekkim wyzwaniem. - Aha. – Myślałam przez chwilę. – Właściwie to ja też nie, chyba że jestem z siostrami albo coś. - Co zazwyczaj robisz na kolację? Wspomniałaś, że za dużo nie gotujesz. - Wstyd mi to przyznać, ale często jem jedzenie na wynos albo resztki jedzenia z pojemników. - Niech zgadnę... stojąc przy szafce w kuchni. Ukryłam twarz. - Winna. Czasami docieram do kanapy. – Uniosłam jeden palec. – Ale zawsze nalewam wino do prawdziwego kieliszka. To jest dla mnie konieczność. Roześmiał się. - Oczywiście, że tak. - Chcę częściej gotować. Moja mama i Natalie są w tym takie dobre. Czasami przynoszą mi coś, co nazywają „posiłkami z litości”, bo mi współczują.

136

Zerknął na mnie. - Czemu mają ci współczuć? - Częste, samotne jedzenie kolacji o późnej porze brzmi dla nich smutno, tak myślę? – Wzruszyłam ramionami. – Ale to zawsze była dla mnie norma. Podniósł moją dłoń i pocałował ją. - Chciałbym to zmienić. Spojrzałam na niego z rozchylonymi ustami. Jak to było możliwe, że był tak seksowny i uroczy w tym samym czasie? Czy zazwyczaj jedno nie pojawiało się kosztem drugiego? Nigdy nie poznałam faceta, który byłby taki dobry w obydwu. Umawiałam się z seksownymi facetami, którzy nie potrafili wymówić monogamii, a co dopiero trzymać się jej, i umawiałam się z uroczymi facetami, którym brakowało sprośnej gadki i seksualnego ciepła, którego chciałam. Nic dziwnego, że się w nim zakochiwałam. Nie pozwól mi uderzyć w ziemię, pomyślałam, patrząc na nasze dłonie, które spoczywały na jego kolanach. Złap mnie. Proszę. *** Tamtego wieczoru, po tym, jak połowa martini z trawą cytrynową dała mi dodatkowej odwagi, spytałam o jego romantyczną historię. Nie chciałam być wścibska, ale nie mogłam zrozumieć, jak jakakolwiek kobieta, zorientowana na karierę lub nie, mogła porzucić takiego faceta jak Levi – a co dopiero własnego syna. Ja też byłam poświęcona pracy, ale nie mogłam tego zrozumieć, bo to była dla mnie zbyt wygórowana cena. - Jak długo umawiałeś się z mamą Scotty’ego? – Próbowałam brzmieć zwyczajnie, ale mój brzuch się skręcał. - Około sześć miesięcy, nim zaszła w ciążę, więc razem około dwa lata. - To był twój najdłuższy związek? Napił się swojego Manhattana i mrugnął do mnie.

137

- Czy to przesłuchanie? Zawstydzona, opuściłam oczy na talerz. - Nie, oczywiście, że nie. Jestem tylko ciekawa. - Jill, tylko się drażnię. – Jego palce dotknęły mojego nadgarstka; skrót mojego imienia ścisnął mi serce. – Tak, był. Przed poznaniem Tary miałem jeden związek na studiach, który trwał jakieś osiem miesięcy. - Co się z nią stało? - Pojechała do domu na wakacje i zeszła się z byłym chłopakiem. - Musiało boleć. Wzruszył ramionami. - Właściwie to zbytnio mnie to nie obchodziło. Była zazdrosna i doprowadzała mnie do szaleństwa ciągłymi pytaniami i oskarżeniami. I zawsze błagała mnie, bym mówił jej, że ją kocham. - Ach. – Podniosłam drinka. – I robiłeś to? - Czy jej mówiłem? Tak. – Westchnął i wziął kolejnego łyka. – Ale tak naprawdę jej nie kochałem. I jestem takim słabym kłamcą, że pewnie to wiedziała. - Czemu jej to mówiłeś, skoro to nie była prawda? - Miałem dziewiętnaście lat oraz wrażliwość emocjonalną kamienia; była ładna i lubiła uprawiać seks. Myślałem, że powinienem mówić jej to, co chciała usłyszeć, i nie sądziłem, że ma to jakieś większe znaczenie. – Skrzywił się, zamykając oczy. – Boże, naprawdę byłem dupkiem. Jestem jeszcze większym dupkiem przez to, że o tym mówię, prawda? - Nie oceniam – powiedziałam szczerze, odstawiając szklankę. – Zresztą kto jest emocjonalnie wrażliwy w wieku dziewiętnastu lat? Ja na pewno nie byłam. - Może i nie, ale byłaś w cholerę zabawowa. – Jego błyszczące oczy złapały moje nad krawędzią szklanki, a moje majtki trochę stopniały. Podczas jedzenia sushi i kraba w cieście dzieliliśmy się ulubionymi

138

wspomnieniami z dzieciństwa i dowiedziałam się, że Levi dorastał w zżytej rodzinie, która wierzyła w silną miłość, łatwe wybaczanie i wyrażanie swoich myśli. - Brzmi jak moja rodzina – powiedziałam. – Nie trzymamy w sobie wiele. - Czasami chciałbym, żeby trochę w sobie trzymali – przyznał. – Wiem, że chcą dobrze i jestem pewny, że wszyscy są lepszymi rodzicami niż ja, ale staram się jak tylko mogę. I znam Scotty’ego lepiej od nich. - Wykonujesz wspaniałą robotę. – Sięgnęłam do niego i dotknęłam jego rękawa. – Wiem o tym. Posłał mi uśmiech, który ogrzał mnie od środka. - Dzięki. - Denerwujesz się co do dzisiaj? Chodzi mi o to, że będzie z dala od domu? - Tak. – Nabrał powietrza. – Ale nie zamierzam o tym zbyt dużo myśleć. Wydawał się w porządku, gdy wychodziłem, i przez tydzień o tym marzyłem. – Przerwał. – Właściwie to przez jedenaście lat. - Ha! – Wsadziłam kawałek sushi do buzi. – Kłamca. - Wiedziałabyś, gdybym kłamał. Uwierz mi. – Podniósł kraba w cieście. – A więc opowiedz mi o twojej rodzinie. Nawet nie muszę pytać, czy jesteś zżyta z siostrami. A co z rodzicami? - Tak. Wszyscy są obrzydliwie blisko, ale podobnie do twojej rodziny jesteśmy ze sobą bardzo otwarci, a to może denerwować. Jeśli nigdy więcej nie usłyszę znowu „za dużo pracujesz”, to będzie za wcześnie. Uśmiechnął się. - Postaram się to zapamiętać. Podczas jedzenia skalnika i grillowanego tuńczyka dzieliliśmy się pierwszymi razami i ulubionymi rzeczami, i dowiedziałam się, że pierwszy pocałunek przeżył w wieku czternastu lat (dwa lata przed moim), stracił

139

dziewictwo w wieku szesnastu lat (również dwa lata przede mną), a jego ulubioną rzeczą na całym świecie było to, gdy syn pocierał mu płatek ucha. - To takie urocze – powiedziałam. – Jak mały znak. - To jest urocze. I wiem, że jest szczęśliwy, gdy to robi, co sprawia, że czuję się bardzo dobrze. – Ugryzł tuńczyka. – A ty? Co sprawia, że dobrze się czujesz? - Hmmm. Uwielbiam śmianie się z siostrami. Uwielbiam leżenie z dobrą książką i kieliszkiem wina. – Pochyliłam się w jego stronę i obniżyłam głos. – I czuję się całkiem cholernie dobrze, gdy jestem z tobą nago. Uśmiechnął się i też się pochylił. - Więc przez całą noc będziesz czuła się zajebiście. Rachunek, proszę. Podczas kawy z likierem opisywaliśmy wymarzone wakacje (obydwoje nie mogliśmy zdecydować się, czy lepiej w górach, czy na plaży) oraz idealny dzień. - Hmmm, żadnego harmonogramu. Z pewnością spałbym do późna – powiedział, unosząc kubek do ust. – Potem zrobiłbym duże śniadanie dla siebie i Scotty’ego, i może zabrał go na popołudniowy mecz piłki. Jedlibyśmy dużo niezdrowego jedzenia, krzyczelibyśmy na drużyny i przepłacalibyśmy za pamiątki. Potem może drzemka. Potem przyrządziłbym kolację – włoskie jedzenie, bo spaghetti i pulpety to jego ulubione. Zimne, oczywiście. Po tym zabrałbym Scotty’ego na symfonię. I nie byłoby łez, załamań ani frustracji. Słuchając, gdy mówił o idealnych rzeczach i dniu, mogłam zobaczyć, co miał na myśli odnośnie równowagi – wszystko miało związek z jego synem. - A co z tobą? – spytałam. – Czy ty lubisz klasyczną muzykę? - Tak – powiedział, odstawiając kubek. – Nie wiedziałem o niej zbyt dużo, dopóki Scotty się nią nie zainteresował. Ale czasami włączam ją podczas pracy albo w samochodzie. - Jaki jest twój ulubiony posiłek?

140

- Oprócz Jillianowego ciasta? Moje policzki się ociepliły. - Tak. Oprócz tego. - Lubię czerwone mięso. Może smażony antrykot z pieczonymi ziemniakami. - Zapamiętam to. – Mimo że musiałabym się nauczyć, jak smażyć stek. Ale pieczone ziemniaki brzmiały łatwo. – A co z idealnym dniem, który byłby tylko dla ciebie? Nadal wybrałbyś się na mecz i symfonię? - Tylko dla mnie? Wtedy nie. Obudziłbym się z tobą i nigdy nie wyszlibyśmy z łóżka. Roześmiałam się, moje serce szaleńczo trzepotało. - To brzmi miło. - A ty? Idealny dzień? - Och, podoba mi się ten, który opisałeś, gdzie nie musimy wychodzić z łóżka. Chociaż zgłodnielibyśmy. - Cóż, ja przez cały dzień jadłbym Jillianowe ciasto. Pokręciłam głową. - Jesteś maniakiem. Ale lubię to. - To dobrze. - Okej, ostatnie pytanie. Gdybyś miał milion dolarów, co byś z nim zrobił? - Milion dolarów – zastanawiał się, patrząc w kubek. – Szczerze, nie wiem. Rzeczy, które najbardziej chcę, nie są do kupienia. Nie odpowiedział od razu i wszystkie dźwięki w restauracji wydawały się odpłynąć, gdy myślał. - W większości chciałbym przestać czuć się winny. - Czemu czujesz się winny? - Z różnych powodów. Ale najczęściej myślę o obietnicach, które złożyłem

141

Scotty’emu, gdy Tara odeszła. Moje gardło się zacisnęło i przełknęłam ciężko. - Możesz mi o tym opowiedzieć? Bawił się uchwytem kubka, gdy mówił. - Gdy ona się wyprowadzała, ja zabrałem Scotty’ego do parku i trzymałem go tam, bujając się na huśtawce, co zawsze go uspokajało. Powiedziałem mu, że od teraz będziemy tylko ja i on, i mimo że czasami będzie ciężko, to będzie w porządku. Obiecałem się nim zajmować, być najlepszym tatą, dawać mu wszystko, co mogę. I obiecałem sobie, że jakoś odrobię za to, że ja… – Ucichnął i wziął kolejnego łyka kawy. - Ty co? Postawił znowu kubek, nadal na niego patrząc. - Że sprowadziłem dziecko do spieprzonego związku, że nie byłem wystarczający, by jego matka została, że byłem wszystkim, co miał. Wzięłam głęboki oddech, niezbyt pewna, czy nie zacznę za niego płakać tam przy stoliku. - I każdego pieprzonego dnia próbuję spełniać oczekiwania. Zachowywać się co do niego właściwie. Być każdym, o kogo dbam. Ale czuję, jakby to nie było wystarczająco. – Wziął głęboki oddech i wypuścił go, w końcu spotykając moje spojrzenie. – Chciałbym być kimś więcej, niż jestem. - Levi. – Sięgnęłam przez stolik i chwyciłam jego rękę. – Jesteś wystarczający. Uśmiechnął się, ale mogłam stwierdzić, że mi nie wierzył, i zerknął na nasze dłonie. - Nie jestem, ale ty sprawiasz, że tak się czuję. Boże, chciałam przejść przez stolik i usiąść mu na kolanach. - Wiem, jak to jest czuć, jakbyś nie był wystarczający – powiedziałam cicho,

142

nadal zwalczając łzy. – Ale jesteś. Obiecuję ci. Ze mną jesteś. Kiwnął głową, jego oczy znowu spotkały moje. - Z tobą jestem. Atmosfera się zmieniła, żartobliwy ton naszej rozmowy został zastąpiony cichą intensywnością. Ścisnął moją dłoń i zastanawiałam się, czy pragnął mnie tak bardzo, jak ja pragnęłam go – potrzebowałam go. A moja potrzeba była teraz inna. Nie tylko fizyczna – wtedy zdałam sobie sprawę, że sprawiał, iż czułam, jakbym była wystarczająca, jakbym zasługiwała na niego, na miłość. Sposób, w jaki mnie chciał, dzielił się swoimi sekretami ze mną, chciał zmienić niektóre rzeczy w swoim życiu, by ze mną być… dla mnie spędzał noc z dala od syna po raz pierwszy od lat. Jak mogłam pokazać mu, co to oznaczało? Jak mogłam sprawić, że zobaczy to, co ja – tego wspaniałego, hojnego mężczyznę, który tak bardzo chciał robić właściwe rzeczy ludziom, których kochał? Musiałam sprawić, by wiedział, że jest więcej niż wystarczający. Musiałam pokazać mu miłość i sprawić, by poczuł, jakby na nią zasługiwał – bo tak było. - Chodźmy – wyszeptałam. Jego ciemne oczy miały w sobie ogień. - Właśnie myślałem o tym samym.

143

Rozdział 16 Jillian Mam długie nogi, ale ledwo mogłam nadążyć za Levim, gdy ciągnął mnie przez restaurację, za drzwi i wzdłuż ulicy. Jechał do domu z jedną dłonią na kierownicy, a drugą na wnętrzu mojego uda, a ja pocierałam go przez dżinsy, ledwo będąc w stanie siedzieć nieruchomo, bo każda komórka w moim ciele emitowała pożądaniem. Jazda trwała wieczność, każdy znak stopu był męczarnią, a czerwone światło piekłem. W końcu dotarliśmy do mojego budynku i obydwoje odpięliśmy pasy, wyskoczyliśmy z samochodu i popędziliśmy chodnikiem w pięć sekund. Gdy otwierałam drzwi, Levi stał za mną i wsunął ramiona wokół mojej talii, jedną dłonią przykrywając pierś, a drugą wsuwając pod rąbek mojej spódnicy. Jego usta były gorące na mojej szyi, gdy przyciągnął mnie do siebie, a jego kutas był twardy przy mojej kości ogonowej. - O Boże – wydyszałam, gdy jego palce przesunęły moje majtki na bok i weszły we mnie. – Nie mogę się skupić. Nie mogę otworzyć drzwi. - Zrób to – rozkazał – albo wypieprzę cię tutaj przy twoich drzwiach i nie będzie mnie obchodziło, kto zobaczy. W końcu wsadziłam odpowiedni klucz i udało mi się go przekręcić. Gdy tylko byliśmy na korytarzu, Levi pchnął mnie na drzwi, podciągając moją spódnicę do talii. Moja torebka i klucze spadły na podłogę, tak samo jak jego kurtka. Zderzył swoje usta z moimi, gdy jego dłoń wsunęła się do moich czarnych, koronkowych 144

majtek, a moje palce szybko rozrywały guziki jego koszuli. - Cholernie uwielbiam to, jaka jesteś mokra – powiedział, wsuwając we mnie jeden palec, a potem drugi. Wepchnął je głęboko. – Chcę tutaj mojego fiuta. Chcę zakopać się w tobie tak głęboko, że będzie bolało, tak jak lubisz. - Chcę tego – wysyczałam, wyciągając mu koszulę ze spodni i odpinając pasek. – Teraz. – Ale zanim mogłam rozpiąć mu spodnie i położyć na nim dłonie, opadł na kolana i przyłożył usta do mojej cipki przez koronkę, a ja chwyciłam w pięści jego włosy. Gdy moje majtki były całkiem przemoczone, ściągnął je w dół moich nóg i przez stopy. Potem znowu położył na mnie usta, płaska część jego języka pocierała moją łechtaczkę, gdy wsunął we mnie palce. - Levi, proszę – błagałam. – Chcę ciebie we mnie. Chcę twojego kutasa. - Nie, dopóki nie dojdziesz w ten sposób. – Poczułam jego oddech na mnie, a potem kilka lekkich liźnięć czubkiem języka. – Potem możesz mieć tyle kutasa, ile tylko chcesz. Dwie minuty później krzyczałam jego imię, moje dłonie chwytały jego włosy, głowa walnęła o drzwi, a łechtaczka pulsowała przy jego języku. Ledwo miałam czas, by złapać oddech, nim wstał i ściągnął mi koszulkę przez głowę, sięgnął za mnie i rozpiął mi stanik, a potem zsunął mi go po ramionach. Zostawił czerwone szpilki. Nasze usta były gorące i dyszące przy sobie, gdy zrywaliśmy z niego ubrania, aż mój korytarz był pokryty każdym kawałkiem, który dzisiaj miał na sobie. Obserwowałam, jak nakładał prezerwatywę, nim odwróciłam się i wsparłam obie dłonie na drzwiach. - Właśnie tak – wyszeptałam. – Jak za pierwszym razem. Stał za mną, drażniąc mój tyłek czubkiem fiuta. - Jedyne, co będzie jak za pierwszym razem, to sposób, w jaki stoimy.

145

Wszystko inne będzie o wiele, wiele lepsze. A teraz rozłóż dla mnie swoje wspaniałe nogi i pozwól mi pokazać jak. Rozchyliłam dla niego szerzej nogi i wstrzymałam oddech, gdy wszedł we mnie, tak głęboko, że ustałam na palcach u stóp. - Tak – wyszeptałam, gdy sięgnął wokół mnie i pocierał moją łechtaczkę palcami, niezbyt mocno lub szybko, ale w równych, rytmicznych kółkach, które sprawiły, że westchnęłam. Jego druga dłoń przesunęła się po moim brzuchu, by zakryć jedną pierś, mój sutek był twardy przy jego dłoni. - Cholernie uwielbiam, gdy błagasz o mojego kutasa. To sprawia, że ta chwila, gdy po raz pierwszy w ciebie wchodzę, jest o wiele słodsza. – Zakopany głęboko, utrzymywał się tam i całował mój kark, wysyłając dreszcze po moim kręgosłupie. Jego usta przesunęły się w dół jednego ramienia, a ja odwróciłam głowę, by spotkać jego usta moimi. Nasz pocałunek był powolny i zmysłowy, nasze usta miękkie, języki poszukujące. Zaczął się we mnie kołysać, powoli i głęboko, jego palce między moimi nogami poruszały się trochę szybciej, przyciskając trochę mocniej. - Chcę tego przez cały pieprzony czas, Jillian. Chcę na tobie moich ust, moich rąk. Chcę mojego kutasa w tobie, doprowadzającego cię do orgazmu. To sprawia, że czuję się tak cholernie dobrze. - Uwielbiam to – powiedziałam na wydechu. – Uwielbiam to, co mi robisz. – I uwielbiam to, że bycie we mnie jest twoim wytchnieniem od wszystkiego, twoim sanktuarium. Drażnił palcami mojego sutka, wysyłając pożądanie prosto do mojego rdzenia i poczułam, jak zrobił się we mnie jeszcze grubszy. - Kurwa, robię się dla ciebie taki twardy. - Czuję to – powiedziałam, krzywiąc się trochę, gdy wchodził mocniej, głębiej. – I myślę o tym… cały czas.

146

- Cały czas myślisz o moim twardym kutasie? – Przestał się ruszać na sekundę. – Cholera jasna, to takie gorące. Roześmiałam się, trochę nieprzytomnie, a potem sapnęłam, gdy znowu we mnie wszedł z jeszcze większą siłą. - Tak. Myślę o tym, jaki jesteś duży, gruby i twardy. Myślę o tym, jak mnie pieprzysz, jak szybko sprawiasz, że dochodzę, i muszę się dotykać, ale chcę tylko prawdziwej rzeczy. - A ja myślę o tej słodkiej, małej cipce – wyszeptał, pocierając moją łechtaczkę jeszcze mocniej. – O sposobie, w jaki smakuje, w jaki ją czuć, w jaki robisz się dla mnie taka mokra. Każdego wieczoru, gdy jestem sam w łóżku, chcę wypieprzyć cię tak mocno, że to boli. Pieprzę swoją dłoń, by uwolnić napięcie, ale to nie jest wystarczająco dobre. Myślenie o nim, robiącym sobie dobrze w łóżku do myśli o mnie, było takie gorące, że prawie wybuchnęłam. Odsunęłam dłonie od drzwi i sięgnęłam do tyłu, chwytając jego szyję. - Właśnie tego chcę. Jesteś wszystkim, czego chcę. Jego usta były obok mojego ucha, gdy wchodził we mnie głęboko. - Dojdź dla mnie, kochana. Pozwól mi to poczuć. O Boże, Levi. Nazywaj mnie kochaną, a zrobię wszystko, co powiesz. Orgazm jest ostatnią rzeczą na tej liście. Ale skoro poprosiłeś… Trzymając się jego szyi ze wszystkich sił, wygięłam plecy, gdy mnie pieprzył, krzycząc, gdy doszłam, moje nogi były drżące i słabe, a wnętrze pulsowało wokół niego. Po wszystkim opadłam na drzwi, rozkładając dłonie nad głową, a on chwycił moje biodra, trzymając mnie mocno, gdy wjeżdżał we mnie mocno i szybko. - Boże, uwielbiam twoje plecy – powiedział, jego głos był chrapliwy. –

147

Uwielbiam twoje ramiona, szyję i tyłek. Uwielbiam twoje nogi… o kurwa. – Jęknął, gdy przysunęłam razem stopy, robiąc się dla niego ciaśniejsza. – Nie masz pojęcia, co mi robisz. Tracę pieprzone zmysły. Gdybyś wiedziała… gdybyś wiedziała… – Jego słowa zamieniły się w krótkie, chrapliwe oddechy, które pasowały do zaciekłości jego ruchów. Jego palce wczepiły się w moje biodra, gdy zaczął jęczeć, jego ciało zesztywniało, a kutas pulsował we mnie. - Tak. Dojdź dla mnie, kochany – wydyszałam przez ramię, powtarzając jego słowa, by wiedział, że czułam to samo, co on, że nie był szalony i nie był sam. By wiedział, że był wystarczający. *** Levi korzystał z łazienki obok mojej sypialni, a ja zarzuciłam na siebie jego białą koszulę i poszłam do kuchni po wodę. Koszula pachniała nim, co wysłało dreszcz po moim kręgosłupie, i wsadziłam twarz w kołnierzyk, wdychając jego zapach. Gdy tam byłam, posprzątałam trochę w gościnnej łazience i zastanawiałam się, czy będzie chciał pójść na górę i obejrzeć film albo coś, czy będzie chciał iść do łóżka. Była dopiero dziesiąta trzydzieści, z czego cieszyłam się i byłam smutna – oznaczało to, że nadal mieliśmy jakieś dwanaście godzin, ale oznaczało to również, że tylko mieliśmy jakieś dwanaście godzin. Nasza wspólna noc ledwo się zaczęła i już było mi smutno, że musiała się skończyć. Kiedy znowu będziemy mogli to zrobić? Za kolejny tydzień? Dłużej? Pewnie tak często nie mógł prosić siostry o wzięcie Scotty’ego na noc. Trudności w umawianiu się z samotnym ojcem nagle były jeszcze bardziej prawdziwe. Nie pytaj. Nie mów nic. On wystarczająco źle się z tym czuje. Pomyśli, że cię rozczarowuje. Levi wszedł po schodach tylko w spodniach, gdy wyciągałam dwie butelki

148

wody z lodówki. Jego naga klatka piersiowa, zmierzwione włosy i przystojna twarz sprawiły, że motylki w moim brzuchu znowu zaczęły latać, i uśmiechnęłam się, podając mu wodę. - Lubię widzieć cię tutaj. Uśmiechnął się. - Lubię widzieć cię w mojej koszuli. - Uwielbiam ją. Pachnie tobą. – Znowu powąchałam kołnierzyk. – Czy to byłoby zbyt młodociane z mojej strony, gdybym zapytała cię, czy mogę ją zatrzymać do spania? Roześmiał się, gdy otworzył butelkę wody. - Więc ja zatrzymuję twoją bieliznę, która leży gdzieś tam na podłodze. Zachichotałam i wypiłam połowę butelki wody. - Co chciałbyś porobić? Obejrzeć film albo coś? - Wszystko mi pasuje. – Wypił tyle samo wody, co ja. - Sprawdzałeś, co u siostry? Wszystko w porządku? - Tak, i nie dostałem odpowiedzi. Zakładam, że wszystko dobrze. – Zmartwienie zmarszczyło jego czoło. – To był trochę… ciężki tydzień w szkole. - Przykro mi to słyszeć. – Nie wyglądał na zadowolonego faktem, że jego siostra nie dała mu znać, jak mają się sprawy. – Jeśli chcesz do niej zadzwonić, to w porządku. Zakręcił butelkę i odstawił ją. - Chodź tu. – Też odstawiłam butelkę, a on przyciągnął mnie blisko, owijając wokół mnie ramiona i opierając się o szafkę. – Część mnie chce do niej zadzwonić, ale inna część mówi, by zostawić go w spokoju. Gdyby był jakiś problem, ona by zadzwoniła. Chcę, żeby dzisiaj chodziło tylko o ciebie. Przytuliłam jego tors, przyciskając się blisko. Będąc boso, czubek mojej głowy spoczywał pod jego podbródkiem.

149

- Tu nie chodzi tylko o mnie. Tu chodzi o nas. Pocałował moją głowę. - Chodzi o nas. Potrzebujemy tego. Z jednym światłem nad kuchenką kuchnia była ciemna i intymna, jedynym dźwiękiem był szum lodówki. Zostaliśmy przez chwilę w przytulnym uścisku, nie ruszając się. Nie mogłam przestać myśleć o tym, co powiedział mi w restauracji – o tym, że czuje się winny, o obietnicach, które złożył synowi, o uczuciu, jakby nie był wystarczający. Mimo że byłam przez to smutna, cieszyłam się, że otworzył się dla mnie w ten sposób, że ufał mi ze swoimi uczuciami. Pomogło mi to o wiele lepiej go zrozumieć, zwłaszcza jego niechęć przed wejściem w związek. Każdy czas i uwaga nie poświęcona jego synowi musiała wydawać się jak zdrada. Ale musiał wiedzieć, że tak nie było, prawda? W przeciwnym razie jak sprawimy, że to zadziała? Przycisnęłam usta do jego piersi, chcąc móc wszystko dla niego polepszyć. - Hej – powiedział. Odsunęłam się trochę i spojrzałam na niego. - Co? - Jestem szalony? Uśmiechnęłam się. - Nie sądzę. Czemu? - Bo stoję u ciebie w kuchni i myślę o szalonych rzeczach. - Na przykład? - Na przykład jak bardzo uwielbiałem robienie dla ciebie kolacji tamtego wieczoru. I co mógłbym zrobić ci na śniadanie rano. I kiedy mogę zobaczyć cię w mojej kuchni. I kiedy możemy spędzić razem kolejną noc. Kiedy możemy spędzić razem dwie noce?

150

Zachichotałam, ściskając go mocno. On czuje to samo! - Jeszcze nie spędziliśmy razem jednej nocy. - Wiem, dlatego mówię ci, że to szalone.. Ale wiem też, że jedna noc z tobą nie wystarczy. – Pocałował mnie lekko. – Chcę wszystkie twoje noce, Jillian. - Możesz je mieć – wyszeptałam, mój puls pędził. - Ale nie mogę. Nie mogę. I to mnie denerwuje. – Zamknął oczy. – I właśnie tu dopada mnie poczucie winy. - Ćśśś. – Przesuwając dłońmi po jego skórze, przyciskałam pocałunki wszędzie, gdzie mogły dotrzeć moje usta – na jego ustach, szczęce, policzku, gardle i klatce piersiowej. – Żadnego poczucia winy. Nie martwmy się niczym poza byciem tutaj razem dzisiaj, okej? – Spojrzałam na niego, mój oddech się urwał. – Właśnie to mamy i to wszystko, czego potrzebuję. Chwycił moją twarz w dłonie. - Jesteś taka piękna. I urocza. Mogłabyś mieć o wiele więcej, niż mogę ci dać. - Koniec z tym. Chcę tylko ciebie, Levi. – Moja dłoń przesunęła się na przód jego spodni. – Powiedz mi, że cię mam. - Masz mnie. – Uderzył swoimi ustami w moje tak mocno, że nasze zęby się zderzyły, a jego język wsunął się do środka. Jego dłonie przesunęły się do moich włosów, a oddech był chrapliwy i ciężki. Odwracając nas tak, że moje plecy były przy szafce, położył dłonie na mojej talii i posadził mnie na nią. Rozchyliłam kolana i sięgnęłam po guzik jego spodni, gdy całował gorącą, rozpalającą ścieżkę w dół mojej szyi. Gdy rozpięłam mu spodnie, zsunęłam je i sięgnęłam do środka po jego kutasa. Wyskoczył, jakbym nacisnęła przycisk, robiąc się gorący, twardy i gruby w mojej dłoni. Przesuwałam twarde ciało przez palce, gdy rozpiął koszulę, którą miałam na sobie, i położył dłonie po obu stronach mojej klatki piersiowej, jego kciuki ocierały się o sutki. Stwardniały i zamrowiły na jego

151

dotyk, a on jęknął przy moim gardle, gdy drażniłam główkę jego fiuta palcami. Jak to było możliwe, że już pragnęłam, by znowu mnie wypełnił? - We mnie – wydyszałam. - Muszę pójść do kurtki po prezerwatywę. Portfel mam w kieszeni. – Jego oddech łaskotał moją szyję. - Nie! Uniósł głowę i spojrzał na mnie. - Co? - Nie idź – powiedziałam, pocierając go delikatnie, desperacko pragnąc poczuć tę gorącą, jedwabną skórę we mnie bez niczego między nami. Może nie mogłam dać mu wszystkich moich nocy, ale mogłam dać mu to. – Biorę tabletki. Jest w porządku. Zawahał się. - Jesteś pewna, że im ufasz? Rozumiałam jego zmartwienie o ryzyko – już radził sobie z jedną zaskakującą ciążą w życiu. Ale regularnie brałam moje tabletki. - Tak. Obiecuję, że to bezpieczne. Chcę poczuć cię w ten sposób. Chcę być tak blisko ciebie. Pozwól mi. - Ja też tego chcę. – Sięgnął między moje nogi i jęknął, gdy z łatwością wsunął we mnie palec. – Chcę tego tak cholernie mocno. Chwilę później przysuwał mnie bliżej krawędzi blatu i umieszczał czubek fiuta między moimi nogami. Najpierw trochę mnie drażnił, przesuwając nim po mnie, pocierając łechtaczkę. Obydwoje patrzyliśmy, gdy wsuwał się we mnie. - O kurwa – wyszeptał, zamykając oczy. Nie mogłam mówić, byłam tak zauroczona widokiem jego ciała wsuwającego się we mnie, myślą, że nie było między nami nic. Przesuwając dłońmi po jego piersi, splotłam je na jego karku, a nasze usta złączyły się.

152

Przesunął dłonie do mojego tyłka i trzymał mnie mocno, gdy poruszał się do środka i na zewnątrz, rytm był powolny i stabilny, tarcie gorące i ciasne. Przeniósł jedną dłoń między nas, kciukiem pocierając moją łechtaczkę. - To takie przyjemne – wyszeptałam przy jego ustach, pragnienie ściskało mój brzuch. – Wiesz dokładnie, jak mnie dotykać. Wiesz, czego chce moje ciało. Wchodził we mnie szybciej i mocniej, a ja owinęłam go nogami, zwijając palce u stóp, gdy doszłam. Krzyczałam w kółko jego imię, wiercąc się i uczepiając go, jakbym się topiła, a on był suchym lądem. Wsuwając dłonie pod mój tyłek, uniósł mnie z blatu i poruszał mną w górę i w dół po swoim długim, twardym trzonie. Krzyczałam jego imię za każdym razem, gdy opuszczał mnie w dół, jego kutas docierał głęboko. Odwrócił się i przyłożył moje plecy do lodówki, wbijając się we mnie tak mocno, że cała rzecz się trzęsła. Potem jakoś wsunął ramiona pod moje nogi, więc moje kolana były zarzucone przez jego łokcie, a moje ciało szeroko dla niego otwarte. - Dojdę w tobie tak cholernie mocno – warknął. - Tak! – wydyszałam, czując się dziko na tę myśl, wybuchając pragnieniem, by coś w nim uśmierzyć. – Chcę tego, chcę wszystkiego. Daj mi to. Z ostatnim brutalnym pchnięciem jęknął długo i głośno, zakopując się we mnie głęboko, gdy jego kutas w kółko pulsował. Trzymałam się jego szyi, a nasze usta ledwo się dotykały, dzieląc oddech. *** Zdecydowaliśmy się na prysznic, nie dlatego, że czuliśmy się brudni, ale zdaliśmy sobie sprawę, że prawdopodobnie potrzebowaliśmy przerwy od seksu, ale nadal chcieliśmy być nadzy i dotykać się. Prysznic był dobrą wymówką. Levi zarzucił na siebie koszulkę i pobiegł do samochodu po torbę, którą spakował, gdy ja odkręciłam wodę. Dołączył do mnie kilka minut później. Myliśmy sobie włosy – musiałam stanąć na palcach u stóp, by to zrobić –

153

namydlaliśmy się i prawdopodobnie dotykaliśmy wzajemnie każdego centymetra skóry, ale niekoniecznie seksualnie. To było urocze, czułe i romantyczne, gdy klęknął przede mną, gdy jego dłonie przesuwały się po moich kończynach, gdy jego usta otarły się o tył moich kolan, każdy krąg mojego kręgosłupa, mój kark. - Śpiewasz podczas prysznica? – spytałam go, gdy spłukiwał mi włosy. - Zazwyczaj nie. – Uśmiechnął się cierpko. – Scotty nie lubi hałasu. Za każdym razem, gdy próbuję to zrobić, on błaga mnie, bym przestał. Roześmiałam się. - Serio? W końcu znalazłam coś, w czym nie jesteś dobry? - Tak. Mogę zaoferować wiele rzeczy, ale dźwięk nie jest jedną z nich. Myślę, że płakał ostatnim razem, gdy mu śpiewałem. Nienawidzi też, gdy myję mu włosy. - W tym wiem, że jesteś dobry. – Uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy, gdy jego palce pocierały mój skalp. – Możesz myć mi włosy, kiedy tylko chcesz. Jeśli będę płakać, to dlatego, że to takie przyjemne. Wysuszyliśmy się, powiesiliśmy ręczniki i wyjęłam z szuflady grzebień z szeroko rozstawionymi zębami. - Chcesz też uczesać mi włosy? - Pewnie. Odwróciłam się twarzą do lustra, a on stanął za mną, cierpliwie czesząc moje ciemne włosy do ramion. - Taki delikatny – powiedziałam. Złapał moje spojrzenie w lustrze i uniósł jedną brew, znowu wywołując to trzepotanie. - Gdy muszę. O cholera. Przypomnienie o tym, że był ostry, czasami zmieniało trzepotanie w pragnienie. Wierciłam się, gdy kończył, podziwiając jego silne, umięśnione ciało

154

w lustrze. Gdy w końcu odłożył grzebień, odwróciłam się do niego. - Gotowy do łóżka? - Tak. Muszę jeszcze tylko umyć zęby. - Ja też. I wziąć tabletkę. Rozszerzył oczy. - Tak. Proszę, weź tę tabletkę. Wyciągnęłam pudełko z kosmetyczki i uniosłam je. - Bez obaw. Hej, to trochę jak małe wakacje. Pocałował czubek mojej głowy. - Dokładnie tak. Dokończyliśmy przygotowywać się do łóżka, a ja zapaliłam świeczki w pokoju, gdy po raz ostatni sprawdził telefon. Uwielbiałam to, że czuł się na tyle komfortowo, by chodzić przede mną nago. Uwielbiałam to, że szliśmy razem do łóżka. Uwielbiałam wszystko w dzisiejszym dniu. - Wszystko dobrze? – spytałam, wkładając do szuflady zapalniczkę. - Chyba tak. Nic nie napisała. – Wyglądał na trochę zmartwionego, ale wzruszył ramionami. Przesunęłam dłońmi po jego ramionach i uniosłam się na palcach u stóp, by wyszeptać mu do ucha. - Chcesz poprzytulać się ze mną nago? Wydał z siebie dźwięk, który był w połowie śmiechem, w połowie jękiem, i poczułam, że jego kutas drgnął przy moim udzie, gdy przyciągnął mnie blisko, prowadząc mnie tyłem do łóżka. - Tak, chcę poprzytulać się z tobą nago. Chcę robić z tobą nago wszystko. Przez cały czas. Pocałował mnie, podnosząc mnie i wchodząc na łóżko. Splotłam ramiona za jego szyją, gdy wsunęliśmy się między pościel, całując się i trzymając, a on

155

przewrócił się, bym była na górze. - Mmmm – mruknęłam, kładąc nogi po obu stronach jego bioder. – Nigdy nie będę chciała, byś wychodził. - Chciałbym nie musieć tego robić. – Jego głos był poważny. O kurwa. Nie powinnam tego mówić, nawet żeby go podrażnić. Teraz czuje się źle. - Nie myślmy o tym. Nadal mamy całą noc. – Usiadłam, gdy chwycił moje dłonie, całując je, nim splótł nasze palce na swojej piersi. - Nie szukałem tego – powiedział cicho, blask świec odbijał się w jego oczach. - Czego? - Zakochania się. Urwał mi się oddech i nie mogłam się ruszyć, mówić ani nawet mrugnąć. Utrzymywał nasze dłonie splecione, skupiając się na nich, gdy kontynuował. - To nie było coś, czego myślałem, że chciałem, potrzebowałem albo zasługiwałem na to. - Levi – wyszeptałam, moje serce bolało dla niego. – Każdy zasługuje na miłość. - Nie chciałem mojego syna – kontynuował, nim mogłabym powiedzieć coś jeszcze. – Nie chciałem być ojcem. Był cicho przez sekundę i prawie zaczęłam go bronić, ale coś kazało mi zostać cicho i słuchać. Obnażył swoje ciało; teraz obnażał serce i duszę, a ja chciałam ich tak bardzo, jak jego ciała. - Zanim się urodził, chciałem, by w ogóle nie istniał. Myślałem, że był błędem i powiedziałem Tarze, że będę ją wspierał, jeśli zdecyduje się na przerwanie ciąży. – Przełknął ciężko. – Każdego dnia jest mi za to przykro. Każdego dnia.

156

Moje gardło ścisnęło się tak mocno, że nie mogłam przemówić, nawet jeśli bym chciała. Właśnie dlatego, pomyślałam. Właśnie stąd pochodzi poczucie winy i jest zakorzenione tak głęboko, tak nierozerwalnie splecione z jego miłością do syna. - Kiedy się urodził i zobaczyłem go po raz pierwszy, zostałem pochłonięty tym potężnym pragnieniem, by go chronić, tą ogarniającą miłością, której nigdy wcześniej do nikogo ani niczego nie czułem. Ale do tego dochodził ten… wstyd, że go nie chciałem. – Spojrzał na mnie. – Nigdy wcześniej nikomu tego nie mówiłem. Nienawidzę tych słów. - Ale to już nie jesteś ty. Byłeś taki młody, Levi. I to było takie nieoczekiwane. Każdy potrzebowałby czasu, by do tego przywyknąć. To wszystko się zmieniło, gdy go zobaczyłeś, prawda? Potaknął. - Trzymałem go w ramionach i płakałem, przepraszając w ciszy, w kółko i w kółko. Przysięgałem, że będę dobrym ojcem. - I jesteś, kochany – wyszeptałam zaciekle. – Jesteś. - Próbuję. – Znowu spotkał moje spojrzenie. – I próbuję też być kimś, na kogo zasługujesz. Ale martwię się, że nie mogę być obiema osobami. - Levi, przestań. Możesz kochać naszą dwójkę, obiecuję. Nie musisz wybierać. – Pochyliłam się i pocałowałam go, najpierw powoli, czując, jak jego kutas zaczął nabrzmiewać między moimi nogami. Zakręciłam na nim biodrami, pocierając jego język swoim, czując jego ręce przesuwające się po moich plecach. – Mówiłam ci – jesteś wystarczający… chociaż wydaje mi się, że ja nie mogę dostać wystarczająco. – Usiadłam i włożyłam palce do ust, a jego szczęka opadła, gdy sięgnęłam między nogi i potarłam się. - Jezu Chryste. – Jego oczy były szerokie, a kutas drgnął pode mną. Nachyliłam się nad nim, a on wziął siebie w dłoń, umieszczając czubek

157

między moimi nogami. Obniżyłam się powoli, rozkoszując się każdym centymetrem gorącej, nagiej skóry wsuwającej się we mnie. Gdy spoczęłam na jego biodrach, a moje ciało było nim wypełnione, wsparłam dłonie nad jego barkami i pochyliłam się, by potrzeć swoimi ustami o jego, czując, że robił się we mnie jeszcze większy i twardszy. - Posłuchaj mnie – powiedziałam. – Tak, to nas zaskoczyło. Tak, sytuacja jest ciężka. Tak, moglibyśmy się rozejść. Ale nie chcę, Levi. Kocham cię. A jeśli ty kochasz mnie, to sprawmy, by to się udało. - Kocham cię. To wiem. Ale nie wiem, kiedy znowu będę mógł to zrobić – powiedział, pocierając dłońmi moje plecy. – Zostać tak z tobą. A to mnie zabija. Zaczęłam się nad nim poruszać, szepcząc mu do ucha: - Więc sprawmy, by każda sekunda się liczyła.

158

Rozdział 17 Levi Powiedziałem jej, a ona nadal mnie chciała. Powiedziałem jej wszystko – i była tu, mówiąc, że mnie kocha, biorąc mnie w siebie, owijając mnie w swojej miękkości. Skąd wiedziała dokładnie, czego potrzebowałem? Jak to było możliwe, że chciała mi to dać? Ta piękna kobieta, która kochała jak anioł i pieprzyła jak gwiazda porno… co ja kiedykolwiek zrobiłem, by na to zasłużyć? Przestań to, kurwa, kwestionować. Do cholery jasnej, ona ujeżdża twojego kutasa jak Calamity Jane po kokainie – po prostu się tym rozkoszuj! I wtedy zabrzmiał mój telefon. Nie. O kurwa. Proszę, nie. Jillian przestała się ruszać, jej dłonie opadły stamtąd, gdzie trzymała swoje włosy na czubku głowy. Oddychając szybko, spojrzała na szafkę, gdzie położyłem telefon. Wibrował, a ekran był podświetlony. Spojrzała na mnie. - Chcesz odebrać? Nie, nie chcę odebrać. Chcę, żebyś dalej mnie tak pieprzyła. To najlepsza rzecz, na jaką kiedykolwiek patrzyłem, i miałem właśnie wypełnić twoje ciało jak pękający wał przeciwpowodziowy. - Daj mi sekundę. Przerzuciła nade mną nogi i wyjęła mojego fiuta, który od razu był zimny i zły na mnie. Podszedłem do szafki i sprawdziłem telefon – to była moja siostra. 159

Mój brzuch się zacisnął. - Halo? - Hej. Tak bardzo przepraszam, że dzwonię. - W porządku, co jest? – Ale w tle mogłem usłyszeć, co było – ogromne załamanie. - To Scotty. Jest zły przez lampkę ścienną. - O kurwa. – Oparłem czoło na dłoniach. Jak mogłem zapomnieć o spakowaniu lampki ściennej1? I jeszcze po ciężkim tygodniu. Pieprzony idiota! - Mówi, że musi ją mieć do spania? Przełknąłem, tak zły na siebie, że chciałem uderzyć swoje odbicie w lustrze nad szafką Jillian. - To prawda. - Próbowałam wszystkiego – innych lampek, zostawienia światła na korytarzu, nawet światła w sypialni, ale nic nie było dobre. Właśnie to jest problem z ciągłym pozwalaniem mu, by był taki szczegółowy odnośnie rzeczy. Mój temperament zapłonął, ale wziąłem głęboki oddech i policzyłem do pięciu. - Nie mówmy teraz o tym. Spał w ogóle? - Nie sądzę. Ale zaczął się załamywać dopiero koło dwudziestej drugiej albo coś. Chwyciłem zegarek. - Dwudziestej drugiej! Monica, jest trzydzieści minut po północy! Czemu do mnie nie zadzwoniłaś? – Boże, byłem dupkiem. Wiedziałem, czemu do mnie nie zadzwoniła. - Bo próbowałam pozwolić ci mieć noc dla siebie, Levi! Przepraszam! 1

Chodzi o coś takiego:

160

Wypuściłem powietrze, zamykając oczy. - Nie, przepraszam. Doceniam, że próbowałaś pomóc. – I czy naprawdę byłoby lepiej, gdyby zadzwoniła wcześniej? Ominęłaby mnie połowa czasu, jaki spędziłem z Jillian. Może nie uprawialibyśmy seksu w kuchni ani nie bylibyśmy razem pod prysznicem. Może nie powiedziałaby mi, że mnie kocha. - Nie zamierzałam w ogóle dzwonić, ale powiedziałeś, że jeśli będzie naprawdę źle, to chcesz wiedzieć. - Nie, zrobiłaś to, co słuszne. – Odłożyłem zegarek i chwyciłem grzbiet nosa. – Może rozmawiać? - Nie wiem. Spróbuję. Hej, Scotty? Rozmawiam z twoim tatą. Chcesz z nim porozmawiać? Chodź, lepiej się poczujesz. Chcesz się przywitać? Wziąłem głęboki oddech, wyobrażając to sobie. Scotty zwinięty w kulkę gdzieś w kącie, z rękami na uszach, płacząc żałośnie, bujając się w tył i w przód. Nie złość się. To nie jego wina. Tylko twoja – to ty zapomniałeś lampki, dupku. Byłeś taki podekscytowany całonocnym świętem pieprzenia, że zapomniałeś jednej z niezbędnych rzeczy, których potrzebuje do snu. I jeśli masz być ze sobą naprawdę szczery, przyznasz, że po takim ciężkim tygodniu w szkole noc u Monici nie była właściwą decyzją. - Nie chce rozmawiać – powiedziała Monica. – Przepraszam. - W porządku. Przyjadę po niego. - Okej – powiedziała. – Chciałabym wiedzieć, jak lepiej sobie z tym poradzić, ale jest tak późno, dziewczynki próbują zasnąć i musimy wcześnie wstać do kościoła… - Monica, w porządku. Wiem. Będę tam jak najszybciej. – Rozejrzałem się, szukając torby. – Powiedz mu, że jestem w drodze i będzie mógł spać dzisiaj we własnym łóżku. - Dobrze. Do zobaczenia.

161

- Pa. – Zakończyłem połączenie, położyłem telefon na szafce i potarłem twarz. – Kurwa. - Złe wieści? Odwróciłem się i zobaczyłem ją siedzącą na łóżku z ramionami owiniętymi wokół kolan. - Taa. Zapomniałem, kurwa, spakować cholernej lampki ściennej. Potrzebuje jej do snu. Kiwnęła głową. - Biedactwo. - Jillian. – Westchnąłem. Nie miałem nawet czasu, by zakończyć to, co zaczęliśmy, a zresztą mój kutas był już w połowie opuszczony. – Przepraszam. - W porządku, Levi. - Nie, nie jest w porządku. Ale nie ma nic, co mogę z tym zrobić. – Dostrzegłem torbę niedaleko łóżka i chwyciłem trochę ubrań, narzucając je na siebie ze złością. – I jestem zły, więc czuję się jeszcze gorzej. - To w porządku czuć złość. - Wcale nie. - Jesteś zły na Scotty’ego? Czy na siebie? Przerwałem, zapinając koszulę. - I to, i to – przyznałem. – I czuję się jak największy dupek na świecie przez mówienie tego, ale jestem zły na nas obu. - Nie jesteś dupkiem. Jesteś człowiekiem. Nałożyłem skarpetki i buty, pochylając się, by je zawiązać. - Cóż, czuję się jak dupek, bo mimo że część mnie wie, że to ja zasługuję na całą winę przez to i powinienem go przytulić, pocieszyć i powiedzieć, że to moja wina, to jest inna część mnie, która mówi: dlaczego nie możesz po prostu, kurwa, zasnąć przy świetle na korytarzu? – Wyprostowałem się i pokręciłem głową. – Ale

162

wiem, czemu nie może. – Poszukałem mojego płaszcza. – I jestem sfrustrowany, bo nie mogę nic z tym zrobić. - Cóż, może mógłbyś spróbować przez jakiś czas zostawiać włączone światło na korytarzu i lampkę ścienną? Potem zostawiać jedno lub drugie? Żeby przyzwyczaił się do innych rzeczy? - Może – powiedziałem chłodno. Nie wiedziałem, czemu jej komentarz mnie trochę najeżył. Próbowała tylko pomóc. I była pediatrą, do cholery jasnej. To nie tak, że nie miała pojęcia o dzieciach. Ale zawsze irytowało mnie, gdy ludzie nieznający Scotty’ego próbowali dawać mi rady. – Ale wątpię, że to by zadziałało. On naprawdę ma swoje przyzwyczajenia. - Okej – powiedziała na luzie. – Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałam. Nie zdałem sobie sprawy, że to było widoczne. Teraz czułem się jak jeszcze większy kutas. - Nie zdenerwowałaś. Przepraszam. – Łagodząc swój ton, przerzuciłem torbę przez ramię i podszedłem do strony łóżka, na której siedziała. – Jestem tylko sfrustrowany. Z wielu powodów. Kiwnęła powoli głową. - Rozumiem. - Jillian. – Odkładając torbę, usiadłem przy jej stopach i położyłem na nich dłonie. Były chłodne, a ja chciałem jedynie znowu się rozebrać, owinąć się w niej i zakryć nas pościelą. Ale to nie było możliwe. – Tak cholernie mocno chciałem się z tobą obudzić. - Ja też – powiedziała. – Następnym razem. - Następnym razem. – Czy tak jak ja zastanawiała się, kiedy to będzie? I czy w ogóle doprowadzimy to do końca? Chciałem powiedzieć obiecuję, ale nie mogłem. Nigdy nie będę w stanie niczego jej obiecać. Waga tej rzeczywistości sprawiła, że moje kończyny zrobiły się ciężkie, a klatka piersiowa bolała.

163

- Lepiej już idź. – Wsadziła włosy za uszy i posłała mi mały uśmiech. – On na ciebie czeka. Potrzebuje swojego tatusia. Kiwnąłem głową i powiedziałem to, co musiałem, mimo że z trudem wyrywałem surowe słowa z gardła. - Jillian. Chcę, żebyś trochę o tym pomyślała. Takie rzeczy… będą się dziać. Nie mogę ci obiecać, że tak nie będzie, i nie mogę im zapobiec. - Nie musisz… - Posłuchaj mnie. Proszę. Kocham cię, ale całkowicie zrozumiem, jeśli nie będziesz tego rano chciała. Patrzyła na mnie przez chwilę, a potem uklękła. Owijając wokół mnie ramiona, położyła głowę na moim barku. - Też cię kocham. I ja łatwo się nie poddaję, Levi. Pocałowałem ją w czubek głowy, miłość i wdzięczność za nią nabrzmiewała w mojej piersi. - Cieszę się, że to słyszę. Zadzwonię do ciebie jutro, okej? Usiadła. - Odprowadzę cię. Po nałożeniu szlafroka odprowadziła mnie do drzwi, przytuliła i pocałowała w policzek. Gdy próbowałem pocałować ją w usta i ociągać się tam, delikatnie mnie odsunęła i roześmiała się. - Lepiej już idź. Bo nigdy nie pozwolę ci odejść. Po ostatnim pocałowaniu jej czoła wyszedłem za drzwi. W drodze do domu siostry wciąż o niej myślałem, o wszystkim, co zrobiliśmy, powiedzieliśmy i o wszystkim, co czułem. Mimo że nasz wieczór był niesamowity, to nie chciałem, by nasz związek był tylko takimi krótkimi, intensywnymi spotkaniami. Chciałem więcej, ale nie wiedziałem, jak to zdobyć. Tak, wiesz – musisz przestać próbować być dwoma osobami. Nie możesz być

164

tu tatą, a tam Levim i oczekiwać, że wszyscy będą szczęśliwi. Przez cały czas będziesz po prostu czuł się bardziej winny. Musisz wprowadzić ją do swojego życia, do życia Scotty’ego. Musisz ją wpuścić. Potarłem dłonią brodę, zastanawiając się, czy to naprawdę była odpowiedź. Nie było za wcześnie, by przedstawić ją synowi? Co, jeśli go pozna i stwierdzi, że on jest zbyt dużym wyzwaniem? Co, jeśli go nie zrozumie? Co, jeśli zobaczy sposób, w jaki muszę żyć, i zda sobie sprawę, że nie poradzi sobie z tym? Albo pomyśli, że źle się nim zajmuję, tak jak czasami mówiła moja rodzina? Jest za wcześnie. Powinienem poczekać. I czy było za wcześnie, by tak bardzo ją kochać? Był jakiś harmonogram do tych rzeczy? Byłem przyzwyczajony do robienia wszystkiego w pewien sposób – moje życie w pracy i domu było zarządzane kalendarzem, planami, listami, wykresami, ostatecznymi terminami i rutynami. Byłem architektem, na miłość boską. Nie budujesz domu bez niezawodnego projektu. Ale… wyzwalające było posiadanie tych innych dziejących się rzeczy w moim życiu, czegoś impulsywnego i zdumiewającego, czegoś instynktownego i niepowstrzymanego. Gdy z nią byłem, czułem się taki żywy. Ale też było to przerażające. Nigdy wcześniej nie byłem taki zakochany. Bez doświadczenia, rozsądku albo planu, który mnie poprowadzi, jak mogłem wiedzieć, czy postępowałem właściwie co do syna? Albo Jillian? Po prostu czułem się na swój sposób. To było straszne w chuj. *** Scotty spał przez chwilę w drodze do domu, ale obudził się, gdy zatrzymał się samochód, i nie chciał wrócić spać w łóżku, mimo że były tam jego wszystkie rzeczy. Za bardzo się pobudził, by się uspokoić, i musiałem położyć się z nim w moim łóżku, z ramionami owiniętymi wokół niego jak wokół dziecka, by tylko

165

przestał się ruszać. Gdy jego ciało i umysł w końcu się uspokoiły, bawił się moim uchem, gdy odpływał, a ja znowu poczułem się źle przez złość o dzisiaj. Nie prosił mnie o wiele i na tyle sposobów się zmagał, by poczuć się ze sobą dobrze. Szkoła w tym tygodniu nie poszła dobrze… podczas sprawdzianu z matematyki znowu rzucił ołówkiem, nie chciał zrobić zadania z pisania po tym, jak sfrustrował się poprawkami, dwa razy płakał i raz się odciął. I naprawdę się posikał we wtorek rano (w dniu sprawdzianu), by spóźnić się na autobus, ale wyczyściłem go i zawiozłem do szkoły. Wydawał się wystarczająco zadowolony podczas pływackiej terapii i piątkowej kolacji, więc miałem nadzieję, że sobotnia noc będzie w porządku, ale myliłem się. Powinieneś to odwołać. Powiedziałeś, że zrobisz to tylko wtedy, gdy będzie miał dobry tydzień, a w sercu wiedziałeś, że tak nie było. Przekonałeś się, że będzie z nim w porządku, byleby tylko dostać to, czego chciałeś, a to jest cholernie samolubne i wredne. Kurwa! Mój brzuch się skręcił. Czy byłem wredny przez to, że kazałem mu spać poza domem, by obudzić się z Jillian? Czy dostałem nauczkę, że to się nie wydarzy? Może to wszechświat kazał mi być wdzięcznym za to, co miałem, i nie szukać niczego innego. Miałem nadzieję, że nie… kochałem ją. Potrzebowałem jej. Ale może to też było samolubne.

166

Rozdział 18 Jillian Wróciłam do łóżka, tęskniąc za ciepłem ciała Leviego obok mnie, dźwiękiem jego głosu w moim uchu, uczuciem jego ust na mojej skórze. Jego zapach trzymał się mojej pościeli, więc też to zrobiłam, zbierając ją w ramionach i przytulając ją, jakby mogła to oddać. To był słaby zamiennik. Starałam się jak tylko mogłam, by nie czuć złości przez fakt, że musiał wyjść, ale to było trudne. Byłam taka podekscytowana przez myśl o spędzeniu z nim całej nocy. To nie tak, że byłam na kogoś zła – całkowicie rozumiałam i nie obwiniałam Scotty’ego, Leviego ani jego siostry – więc może nie czułam złości. Może to było zwyczajne, stare rozczarowanie. Smutek. Trochę zazdrości o każdą dziewczynę, która mogła spędzać noce w ramionach osoby, którą kocha. Ja chciałam tylko jednej nocy. Jednej. Przestań być samolubna. Więc nie dostałaś dokładnie tego, co chciałaś. I co? Mieliście razem o wiele więcej czasu niż zwykle, i tak jak powiedziałaś – chodzi o jakość, a nie ilość. Pomyśl o wszystkich rzeczach, które ci powiedział, o tym, że otworzył serce. To jest czegoś warte. To jest warte wszystkiego, prawda? Chciałam, by tak było i wierzyłam, że mnie kochał, ale nie mogłam pozbyć się tego strachu, że stwierdzi, iż nie jestem warta zachodu, by spróbować ułożyć wszystko w swoim życiu tak, aby mnie do niego wpasować. Jak już powiedział, nie szukał miłości, nie potrzebował jej ani nie chciał. Czemu miałam myśleć, że będę 167

wystarczyć, by to zmienić? Spałam niespokojnie i obudziłam się do dźwięku deszczu uderzającego w okno. Na zegarze była ósma trzydzieści, więc próbowałam znowu zasnąć, ale nie mogłam. W końcu poddałam się i zrobiłam kawę, decydując, że zacznę dzień. Około dziewiątej trzydzieści siedziałam przy kuchennej wyspie z otwartym laptopem, gdy zadzwonił mój telefon. - Halo? - Dzień dobry, piękna. - Dzień dobry. – Słyszenie jego głosu mnie ogrzało i musiałam się uśmiechnąć. – Jak się masz? - Jestem zmęczony. A ty? - Dobrze, jestem trochę zmęczona. Jak Scotty? - To była ciężka noc. Ale wstał o szóstej trzydzieści, jakby nic się nie stało. - Łał. Wcześnie. Wczoraj tyle jeździłeś, nic dziwnego, że jesteś zmęczony. - A czego ja wczoraj nie robiłem? Roześmiałam się. - Dokładnie. - Tęsknię za tobą. - Ja też za tobą tęsknię. – Moje oczy przesunęły się do lodówki i ścisnęło mnie w brzuchu. – Wybieracie się do kościoła? - O tak. Nie zmieniamy harmonogramu tylko dlatego, że tatuś nie pospał. Mógłby skończyć się świat. - Biedny tatuś. Może potem będziesz mógł się zdrzemnąć. Westchnął. - Spróbuję. Ale jest jeszcze praca domowa, pranie i inne rzeczy. - Chciałabym móc ci pomóc. – Rozejrzałam się po mieszkaniu, które było pięknie umeblowane i zawsze czyste, ale często wydawało się puste i zbyt ciche w

168

weekendy. - Ja też. Co dzisiaj robisz? - Jakieś tam obowiązki. Trochę papierkowej roboty. Może zakupy. Później kolacja u rodziców. - Ze wszystkimi? - Tak. – Chciałabym, żebyś ty też mógł przyjść. - Przywitaj wszystkich ode mnie. - Może w jedną z tych niedziel będziesz mógł do nas dołączyć. Ty i Scotty. - Może. – Ale nie brzmiał na pełnego nadziei. – Lepiej już wyprowadzę nas za drzwi. Nie chcę spóźnić się na mszę. – Obniżył głos. – Wystarczająco złe jest to, że pokazuję się tam po wszystkim, co wczoraj tobie zrobiłem. Roześmiałam się. - Właśnie patrzę na lodówkę. - Jest w niej wgniecenie? - Pewnie kilka. Jęknął. - Lepiej już pójdę, bo wejdę do kościoła z bardzo dużą erekcją. - Jest duża. Nawet większa niż Magik Mike. Roześmiał się. - Właśnie polepszyłaś mój dzień. - To dobrze. Rozłączyłam się, czując się lepiej *** - Umieram – powiedziała Skylar, opadając na kanapę obok mnie. Zdjęła płaszcz i położyła torebkę na podłodze. – Muszę usłyszeć o wczorajszej nocy. - Obiecałam Natalie, że na nią poczekam. - Gdzie ona jest?

169

- W kuchni, pomaga mamie. Wchodziłaś tam w ogóle i przywitałaś się? - Nie. Natalie! – krzyknęła Skylar. Wzdychając, zamknęłam gazetę, którą przeglądałam, i odłożyłam ją. - Gdzie Sebastian? - Razem z Milesem pomagają tacie przenieść trochę sprzętu do stodoły. Natalie pojawiła się w przejściu do pokoju rodzinnego. - Co? - Chodź tu – powiedziała Skylar. – Chcę usłyszeć o nocy Jilly, a ona nie powie mi bez ciebie. Twarz Natalie wyrażała ból. - Okej, daj mi minutę. Muszę włożyć ziemniaki do piekarnika. – Wróciła do kuchni, krzycząc przez ramię: – Nie zaczynaj beze mnie! - A więc było niesamowicie? – Skylar uniosła swoje wypielęgnowane brwi. Westchnęłam w odpowiedzi. - Wiedziałam! – pisnęła, klaszcząc. – Przysięgam na Boga, gdy tylko was razem zobaczyłam… - Hej, obiecałaś! – Natalie podbiegła do nas i usiadła na podłodze przed nami. - Spokojnie, spytałam ją tylko, czy było niesamowicie, a ona zrobiła to. – Skylar powtórzyła moje usychające z miłości westchnięcie, sprawiając, że było o wiele bardziej dramatyczne, prawie tragiczne. Natalie roześmiała się i spojrzała na mnie. - Aż tak dobrze, co? - Taa. To znaczy, zawsze jest dobrze, ale wczoraj było inaczej. - Co było inne? – Chciała wiedzieć Skylar. - Dużo rozmawialiśmy. Naprawdę się przede mną otworzył. Skylar rozmarzyła się i opadła do tyłu.

170

- Uwielbiam, gdy ci wielcy i silni robią się rozgadani i bezbronni. To takie seksowne. - Takie było – powiedziałam. – Ale było też trochę smutne. - Czemu było smutne? – spytała Natalie. - On jest po prostu dla siebie taki surowy – powiedziałam, próbując nie przekazać tego, co Levi powiedział mi w zaufaniu. – Odnośnie wszystkich rzeczy. Czuje się źle, że nie może częściej się ze mną widywać. Zastanawia się, czy podejmuje właściwe decyzje odnośnie Scotty’ego. Żałuje różnych rzeczy z przeszłości. Jest przekonany, że nie uda mu się zrównoważyć bycia ojcem i chłopakiem, i myśli, że zasługuję na więcej, niż może mi dać. - Łał. Co powiedziałaś? – Skylar pochyliła się do przodu. - Powiedziałam, że go chcę i rozumiem, że nie mogę być jego pierwszym priorytetem. Powiedziałam mu, że mogę być cierpliwa i możemy zwolnić. - A on co powiedział? – Natalie była urzeczona. - Powiedział, że mnie kocha. Skylar pisnęła i odchyliła się, unosząc stopy, a szczęka Natalie praktycznie uderzyła w podłogę. - To by było na tyle ze zwalniania! - O mój Boże, umieram. – Skylar znowu usiadła. – A potem co? - Powiedziałam mu, że czuję to samo, a potem było więcej seksu. – Przerwałam. – Tym razem w łóżku. - A gdzie było wcześniej? – spytała Natalie. - Uch, w korytarzu przy drzwiach. W kuchni. - W kuchni? – Skylar zamrugała. Potaknęłam. - Na blacie i przy lodówce. Zaczęła się wachlować.

171

- O mój Boże. To niesamowicie gorące. - Tak… dopóki nie musiał wyjść w środku sypialnianego wydarzenia, by pojechać po syna. Jej ręka zatrzymała się w połowie wachlowania. - Co? Wzruszyłam ramionami. - Zadzwoniła jego siostra. Scotty nie spał i chciał wrócić do domu. - Więc wyszedł? - Musiał. To nie tak, że Scotty był trudny bez powodu. Był naprawdę zły. - A co z tobą? – spytała Natalie. – Byłaś zła? - Tak, ale potem zdałam sobie sprawę, że byłam samolubna. Wiedziałam, że w umawianiu się na całą noc była szansa, że to się może wydarzyć. I mieliśmy niesamowity wieczór… tylko że skończyło się to szybciej, niż tego chcieliśmy. Był tak samo zły jak ja. Może bardziej. - Łał. – Natalie oparła się do tyłu na dłoniach. – To ciężkie. W sensie, to ciągle może się dziać. Kiwnęłam głową, czując, że mój dobry humor trochę zanikał. - To prawda. - A więc teraz co? – spytała Skylar, krzyżując ręce. – Jaki jest następny krok? Będziecie dalej chodzić na randki raz w tygodniu? – Jej wyraz twarzy powiedział mi, co o tym myślała. - Nie wiem – przyznałam. – Nie robiliśmy innych planów. To trudne, bo bycie z dala od domu jest dla niego ciężkie. - A więc powinnaś się tam wybrać. Posiedzieć z nim u niego w domu. Poznać Scotty’ego – powiedziała stanowczo Skylar. Uniosłam ramiona. - Zaoferowałam to, więc zobaczymy. Myślę, że denerwuje się tym. Ja się tym

172

denerwuję. - Oczywiście, że tak – powiedziała Natalie. – To więcej presji niż poznanie czyichś rodziców. To jest osoba, z którą będziesz musiała żyć, jeśli wszystko wyjdzie. To wiele do rozważenia. Uniosłam dłonie. - Powoli. Nie zapeszaj. Mamy do siebie silne uczucia, ale minął dopiero miesiąc. I myślę, że w zwalnianiu są zalety. – Głęboki oddech. – Chcę tylko poruszać się naprzód. Jakoś. *** Później tamtego wieczoru, tak późno, że byłam już w łóżku i zgasiłam światło, znowu do mnie zadzwonił. - Halo? - Hej. – Jego głos był niski i przyciszony. - Hej. - Obudziłem cię? - Nie. Leżę w łóżku, ale jeszcze nie spałam. - Rozmyślasz? - Taa. - O czym? - O tobie. O ostatnim wieczorze. Szczerze, przez cały dzień ciężko było myśleć o czymś innym. - Tak bardzo mi przykro, że tak się skończył. - Nie o to mi chodziło, głuptasie. – Przewróciłam się na bok. – Myślałam o tym w dobry sposób. - Wiem. I tak przepraszam. - Przestań przepraszać. Jedna przerwana noc nie jest końcem świata. To był pech. Możemy trochę poczekać i znowu spróbować.

173

- Jasne. Też o tym dzisiaj myślałem… i to naprawdę była moja wina. - Co? - Załamanie. Nie tylko zapomniałem o lampce, ale miał naprawdę ciężki tydzień w szkole. Powinienem wiedzieć, że schodzenie z rutyny było złym pomysłem. - Znowu matematyka? - I inne rzeczy, ale tak – bardzo się martwił sprawdzianami z matematyki, mimo że można mu je czytać i ma sporo dodatkowego czasu. - Też zawsze denerwowałam się sprawdzianami z matematyki. Nie to, że mój niepokój jest podobny do Scotty’ego – powiedziałam szybko – ale pamiętam te nerwy. I wiesz, co zrobił mój tata? - Co? Roześmiałam się na wspomnienie, o którym nie myślałam od lat. - Dał mi kamień szczęścia. - Co? - Kamień szczęścia – a przynajmniej twierdził, że przynosił szczęście. To był ten kamień z Petoskey, który znalazł na plaży. Wypolerował go dla mnie, a ja trzymałam go w kieszeni, a potem wyjmowałam i kładłam na stoliku podczas sprawdzianu. Albo trzymałam w lewej dłoni. - Ile miałaś lat? - Byłam może w drugiej albo trzeciej klasie? - Próbuję wyobrazić sobie ciebie w wieku Scotty’ego. Jak wyglądałaś? Zachichotałam. - Wysoka. Chuda. Zawsze miałam rozwiązanego buta. - Uroczo. A więc kamień działał? - Tak. Całkowicie wierzyłam, że przynosił szczęście i pamiętam, że czułam się o wiele pewniej podczas sprawdzianów, gdy trzymałam go w dłoni. Masz jakieś

174

kamienie szczęścia w pobliżu? Roześmiał się cicho. - Muszę poszukać. Wszystkiego warto spróbować. - Zgadzam się. I naprawdę, nie czuj się źle odnośnie wczoraj. Jeśli będziesz o tym myślał, myśl o dobrych częściach. - Było ich dużo. - To prawda. – Całe moje ciało zamrowiło i przytuliłam kolana do piersi. - Mogę zobaczyć się z tobą w ten weekend? - Oczywiście. – Skrzyżowałam palce i kostki. Zaproś mnie do siebie. Pozwól mi poznać twojego syna. - Muszę skontaktować się z opiekunką, ale piątek pasuje? - Jasne. Właściwie to moje urodziny. - No wypierdalaj. Serio? Roześmiałam się. - Tak. Z pewnością nie wymyśliłabym urodzin. Kto chce się starzeć? - Musimy świętować. Chcę zabrać cię w miłe miejsce. Jesteś pewna, że piątkowy wieczór jest wolny? Twoja rodzina nie chce cię w twoje urodziny? - W sobotę świętuję z rodziną. Piątek jest twój, jeśli chcesz. Tak naprawdę to wzięłam sobie cały dzień wolny. - Naprawdę? - Tak. – Nabrałam powietrza. – Wiesz, jeśli nie uda ci się załatwić opiekunki, mogłabym przyjść do ciebie albo coś… – urwałam, mając nadzieję, że załapie. - Może. Zobaczymy. W ten sposób nie będzie to zbytnio randka. A przez to mam na myśli, że nie będzie żadnego urodzinowego seksu. Byłbym wtedy bardzo, bardzo smutny. A to nie są nawet moje urodziny. Musiałam się zaśmiać. - Okej, cóż, daj mi znać. Chciałam tylko, byś wiedział, że bardzo mi to

175

pasuje. - Wiem i doceniam to. – Przerwał. – Kocham cię. Przytuliłam kolana. - Też cię kocham. - Dobranoc. - Dobranoc. Odłożyłam telefon na szafkę i zwinęłam się pod pościelą. Byłam trochę rozczarowana, że nie zaoferował jeszcze przedstawienia mnie Scotty’emu, ale musiałam mu zaufać, że wybierze odpowiedni czas. Tak, byliśmy zakochani, ale nadal wydawało się to młode i kruche. Może więcej czasu było najlepszym wyjściem.

176

Rozdział 19 Levi Następnego dnia w pracy miałem nieoczekiwanego gościa. - Puk, puk, kochanie. Ale tak naprawdę nie pukała. Od razu weszła. - Mamo. Hej. Co tutaj robisz? - Robiłam zakupy w tej okolicy i pomyślałam, że wpadnę. – Wsadziła swojego siwego boba za ucho. Gdy doszła do trzydziestki, zrobiła się całkiem siwa, więc teraz każdego dnia oczekiwałem, że obudzę się z brodą i głową pełną siwizny, ale jak na razie było tylko kilka kosmyków tu i tam. - Wejdź. – Wskazałem na krzesła przed moim biurkiem. Odkąd odszedłem z firmy wujka, pracowałem na siebie i wynająłem biuro w budynku w centrum miasta. W teorii praca w domu brzmiała dobrze, ale robiłem to przez jakiś czas i stwierdziłem, że ciężko odciąć dom od pracy – było o wiele łatwiej robić rzeczy w obydwu środowiskach, gdy nie byłem kuszony do unikania pracy w jednym, by zrobić obowiązki drugiej. - Właściwie to zastanawiałam się, czy masz czas na lunch. – Uniosła na mnie brwi z nadzieją. Zmarszczyłem brwi na pracę na biurku i potarłem kark. - Nie wiem, mamo. Mam dużo rzeczy do zrobienia przed spotkaniem w szkole Scotty’ego o czternastej. - Och? Odnośnie planu nauczania? 177

- Tak. Pośród innych rzeczy. - Cóż, zjedzmy coś szybko i możesz mi poopowiadać co i jak. Chcę wiedzieć, co u niego słychać, a nie mieliśmy szansy, by porozmawiać. Teraz jesteś taki zajęty. Cholerna Matczyna Wina. Nie ma nic gorszego. - Wiem, mamo. Przepraszam, po prostu nie mam dużo wolnego czasu. - Nie obwiniam cię, kochanie – powiedziała pogodnie. – Chcę jedynie wiedzieć, jak sobie radzisz. Zwalczyłem jęk budujący się w moim brzuchu i zmieniłem go w rozdrażnione westchnięcie. - Wolałbym, żebyś najpierw zadzwoniła. Mógłbym zaplanować z tobą lunch. - Odmówiłbyś mi. Znam cię. – Wygięła na mnie brew, a potem uśmiechnęła się przymilająco. – No dalej. Rozwesel swoją starą matkę. Nie będę tutaj wiecznie, wiesz. Przewróciłem oczami. Może i skończyła sześćdziesiąt lat, ale była tak zdrowa i aktywna, jak ktoś w połowie jej wieku. - Okej. Szybki lunch. Rozjaśniła się. - Dziękuję. Idziemy teraz czy musisz coś dokończyć? - Możemy iść teraz. – Zamknąłem laptopa. – Zajdę też po pranie. - Mogłam to za ciebie dzisiaj zrobić. – Mówiła to z uprzejmości, ale jakoś poczułem to jako kolejne zbesztanie – że powinienem powiedzieć jej, iż mam pranie, po które trzeba zajść. - Nie wiedziałem, że przyjdziesz, mamo. Pamiętasz? - Wiem, ale jeśli potrzebujesz w domu pomocy, ja z chęcią to zrobię – powiedziała, wychodząc z mojego biura i idąc przez lobby, które dzieliłem z księgowym i prawnikiem. – Nie jest to daleko i chciałabym częściej widywać

178

ciebie i Scotty’ego. Zamknąłem drzwi do biura i podążyłem za nią, biorąc głębokie oddechy. Ona nie mówi tego, by cię skrytykować. Zwyczajnie oferuje pomoc. - Wiem i doceniam to. Dam ci znać, jeśli będę czegoś potrzebował. Poszliśmy do niedalekiej restauracji i usiedliśmy przy małym stoliku obok okna. Po przejrzeniu menu zamówiłem kanapkę z grillowanym kurczakiem, a ona kanapkę Reuben. Po tym, jak dostaliśmy moją mrożoną herbatę i jej dietetyczną Colę, położyła łokcie na stoliku i oparła podbródek na dłoniach. - Więc powiedz mi, co nowego. Jak Scotty? Na urodzinowej kolacji wydawał się bardzo pochłonięty swoją elektroniką. - Swoim iPadem. Zarabia przerwy z nim, gdy zrobi to, co powinien. - Nie sądzisz, że tak po prostu powinien robić to, co musi? Jeśli nadal będziesz to robił, nie będzie oczekiwał nagrody za dobre zachowanie? Zesztywniałem. - Jeśli w tym lunchu chodzi o krytykowanie mojego rodzicielstwa, to kończymy. Uniosła dłonie. - Nie, nie. Przepraszam. Ty wiesz najlepiej. - To prawda. - Martwię się tylko, że jak zrobi się starszy, to stanie się dla niego trudniejsze. Szkoła oraz jego rówieśnicy nie będą traktować go jak dziecko. - Ja nie traktuję go jak dziecko, mamo. Traktuję go tak, jak musi być traktowany, żeby przeszedł przez dzień i czuł się ze sobą dobrze. - Okej, kochanie, nie złość się. Bez widzenia się z waszą dwójką każdego dnia, tak jak do tego przywykłam, nie znam sytuacji. Opowiedz mi o programie nauczania. Opowiedziałem jej o szkole, a ona wydawała się szczerze zmartwiona.

179

- Zesikał się? Specjalnie? - Tak. Mając nadzieję, że opóźni to pójście do szkoły, by nie był na sprawdzianie z matematyki. - Och, biedactwo. Mam nadzieję, że nie zrobi tego w szkole. Dzieciaki byłyby takie okrutne. - Też się o to martwię – przyznałem. – Ale nie mogę kontrolować tego, jak inni ludzie na niego reagują. Próbuję mu pomóc, uzgadniając niektóre rzeczy w szkole, ale to trudne zadanie. I nienawidzę tych spotkań. - Dlaczego? - Bo uwaga zawsze skupia się na tym, co robi, albo co robi źle. Dlaczego nie mogą wymyślić sposobu na pomaganie mu w nauce, opierając to na tym, co robi dobrze? Czemu zmuszają go do rozwiązywania sprawdzianów w ten sam sposób, co każde inne dziecko, kiedy neurologicznie on nie jest jak one? - Co by pomogło? - Więcej czasu. Oddzielna sala bez hałasów lub rozproszeń przy sprawdzianie. Pozwolenie na dawanie werbalnych odpowiedzi. - Myślałam, że chciałeś go w normalnej sali. - Bo tak jest. Mówię o posiadaniu bezpiecznego miejsca w szkole, gdzie może pójść, jeśli tego potrzebuje. Może jakiś pomocnik na przynajmniej część dnia. - Rozumiem. – Uniosła ramiona. – To brzmi rozsądnie. - Można by tak pomyśleć. Nasze kanapki przybyły, a ona czekała, aż kelner doleje nam picia i pójdzie, nim znowu przemówiła. - Okej, już tego nie zniosę. Opowiedz mi o niej. Przez sekundę byłem zaskoczony. Ale jedno spojrzenie na jej niecierpliwy wyraz twarzy i zrozumiałem. Pieprzona Monica. Podniosłem jedną połowę

180

kanapki. - Nazywa się Jillian Nixon. Jest pediatrą. - Jest spokrewniona z Dalem i Bunny Nixon? - Nie mam pojęcia. Ale nie sądzę. Dorastała na wiśniowej farmie na Old Mission. - Hm. Zatem może to inna rodzina. Myślę, że Dale pochodził z południa Stanów. – Wyglądała na trochę rozczarowaną, a potem machnęła ręką, nim podniosła kanapkę. – Och, cóż. Więc powiedz mi więcej. Monica wspomniała, że spotkałeś ją na weselu? - Tak. – Dałem jej ocenzurowaną wersję naszego spotkania jedenaście lat temu i powiedziałem jej, że wpadliśmy na siebie – tak jakby dosłownie – na weselu Sebastiana. - Tego prawnika? - Tak. Jego żona jest siostrą Jillian. - Jak fajnie. – Uśmiechnęła się i przyłożyła serwetkę do ust. – Więc widujesz się z nią od miesiąca? - Jakoś tak. - I jak wszystko idzie? - Idzie dobrze. Nic więcej nie powiedziałem, a ona westchnęła dramatycznie. - Na miłość boską, Levi. Zabijasz mnie. - Niby czemu? - Bo to pierwsza kobieta, o której mówisz od lat, tak bardzo się za ciebie cieszę, a ty nie dajesz mi więcej niż jej dane i dwu słowne odpowiedzi. Przełknąłem gryza. - To nowe. - Kolejne dwa słowa. Mogę przynajmniej dostać cztery, proszę?

181

Biorąc kolejnego gryza, przeżuwałem, myśląc. - Przyznam, że bardzo ją lubię. Widzisz, to nawet pięć. Kolejne westchnięcie. Odłożyła swoją kanapkę ze zranionym wyrazem twarzy. - Karzesz mnie. Rozumiem to. - Naprawdę rozumiesz? – Haha, kolejne dwa słowa. Trochę lubiłem tę zabawę. - Tak. Wyprowadziłeś się, bo za bardzo się wtrącałam w twoje sprawy, jak to powiedziała Monica, a teraz całkowicie mnie odciąłeś. Naprawdę jestem taka zła? Wsadziłem do ust ostatniego gryza kanapki i pomyślałem, jak na to odpowiedzieć. - Czasami. - To dlatego się wyprowadziłeś? - Monica tak powiedziała? - Tylko dlatego, że jęczałam jej, bo nigdy cię nie widuję. Powiedziała, że jesteś zajęty i z kimś się spotykasz. Byłam zdziwiona, że nie miałam o tym pojęcia. I zraniona. Chcę być w twoim życiu, Levi. I w życiu Scotty’ego. - Wiem, mamo. A ja chcę, żebyś w nim była. Ale musisz przestać mówić mi, że wszystko robię źle. Położyła dłoń na piersi. - Nigdy nie powiedziałam, że wszystko robisz źle! - Cóż, właśnie tak się czuję. Posłuchaj, wiem, że myślisz, iż nawaliłem i zrobiłem komuś dziecko. - Levi! – Usiadła prosto, zszokowana, może nawet zraniona. – Nigdy tego tobie nie powiedziałam. - Zgaduję, że wtedy tak czułem. Jakby Monica wszystko robiła dobrze – studia, małżeństwo, dzieci – a ja byłem pierdołą.

182

- To nie są moje słowa. – Skrzyżowała ramiona i uniosła podbródek. – Moje wnuki są światełkiem w moim życiu i każdemu z nich przeznaczone było wejść na ten świat i być przeze mnie kochanym, bez względu na to, czy byli niespodzianką, czy nie. A twój tata i ja nie wychowaliśmy pierdół. Musiałem się uśmiechnąć na użycie przez nią tego słowa, ale było to krótkie. - Tak często mnie krytykowałaś, gdy Scotty stał się starszy, że tak się czułem. Jakbyś myślała, że nie mogłem być na tyle dorosły lub mądry, by samemu poradzić sobie z wychowaniem dziecka. - Ani razu tak nie pomyślałam. Każdy rodzic krytykuje umiejętności rodzicielskie swoich dzieci! To nasze prawo jako dziadków! Rozważałem to. - Może wtedy byłem nazbyt wrażliwy. Już i tak czułem się wystarczająco źle, że Scotty będzie dorastał bez matki, a gdy dorastał i było wyraźne, że nie był zwyczajnym dzieckiem, czułem się jeszcze mniej pewny siebie. Moja mama pochyliła się i przemówiła ciszej. - Mogłam to zobaczyć, Levi. Więc próbowałam pomóc najlepiej jak mogłam. Udało mi się wychować dwie piękne, mądre, niesamowite osoby. Myślałam, że miałam coś tobie do zaoferowania. - Miałaś – powiedziałem. – Zaoferowałaś mi i Scotty’emu dom oraz pomogłaś mi zająć się nim, gdy był małym dzieckiem. Potrzebowałem tego i jestem bardzo wdzięczny. Ale dotarłem do miejsca, w którym naprawdę chciałem znaleźć własną drogę, a nie mogłem tego zrobić mieszkając w twoim domu. Jej ramiona trochę opadły. - Rozumiem cię. Ciężko jest nie być matką dla dziecka tylko dlatego, że jest dorosłe, zwłaszcza gdy mieszka z tobą. Widziałam, że ci ciężko, i nie mogłam się oprzeć, by spróbować to wszystko polepszyć. - Nie możesz. – Mój ton był stanowczy.

183

- Z powrotem dwa słowa, co? Uśmiechnąłem się lekko. - Widziałam to – drażniła mnie. Wzdychając, znowu usiadła prosto. – Okej. Więc żadnego więcej krytykowania. Będę słuchać, gdy będziesz chciał porozmawiać, postaram się pozwolić ci robić wszystko na swój sposób i nie powiem ani słowa, nawet jeśli nie będę się zgadzać. - Dziękuję. Doceniam to. - A w zamian – kontynuowała gładko – proszę, powiedz mi więcej o Jillian. Monica powiedziała, że nie poznała Scotty’ego? - Jeszcze nie. – Skupiłem się na drugiej połowie kanapki. - Myślę, że to rozsądne, naprawdę. Spojrzałem na nią, by zobaczyć, czy sobie żartowała, ale wyglądała na poważną. - Myślę, że wasza dwójka potrzebuje czasu, by się poznać, nim wprowadzisz ją do jego życia. - Zgadzam się. - Nie chcesz zbyt szybko jej przedstawiać i dezorientować Scotty’ego tym, kim ona jest, zwłaszcza jeśli to nie wyjdzie. I dla jej dobra nie chcesz sprawiać, by wyglądało to tak, jakbyś zwyczajnie szukał zastąpienia matki. - Ona nigdy by tak nie pomyślała. I to nie mogłoby być dalsze od prawdy. - No i potrzebujecie czasu sam na sam. Romantycznego czasu – powiedziała autorytatywnie. – To, że jedno z was ma dziecko, nie musi oznaczać, że nie powinieneś traktować jej tak, jakbyś starał się o jej rękę. Prawie się roześmiałem. Tak, dokładnie to robiłem przy jej lodówce w sobotę wieczorem. Traktowałem ją tak, jakbym starał się o jej rękę. - Co to było z tą obietnicą, że nie będziesz się wtrącać? Jej twarz zrobiła się bez wyrazu, gdy podniosła Colę.

184

- Nigdy nie powiedziałam nic o nie wtrącaniu się. Żadna matka o zdrowych zmysłach nigdy nie obiecałaby, że nie będzie się wtrącać. Obiecałam, że nie będę tyle krytykować. - Och. - Zresztą mam nadzieję, że spodoba ci się to wtrącanie, bo chcę coś dla ciebie zrobić. - Czyli co? Uśmiechnęła się. - Co ty na to, żebym przyjechała razem z tatą i została ze Scotty’m na weekend? Albo chociaż na noc? Nie złość się, ale Monica powiedziała mi, co wydarzyło się w sobotę. Czułam się przez to okropnie. Jęknąłem, odkładając kanapkę. - Pieprzona Monica. - Cóż, wiesz, że ona nie potrafi trzymać sekretów, kochanie. Ty nie umiesz kłamać, a ona zachować sekretu. Zawsze tacy byliście. Napiłem się mrożonej herbaty, zastanawiając się, czy było za wcześnie na whisky. - W każdym razie – kontynuowała żywo. – Co myślisz o mojej ofercie? Obiecuję, że będę robić wszystko tak jak będziesz chciał. Scotty może trzymać się regularnej rutyny w swoim środowisku, twój tata i ja spędzimy z nim trochę czasu, a ty możesz pobyć sam z twoją dziewczyną. Moją dziewczyną. Jillian by się to spodobało. Powinienem to zrobić? Boże, kusiło mnie. Jeśli miała na myśli to, co mówiła, i będzie trzymała się rutyny Scotty’ego bez żadnych „ulepszeń” ani niespodzianek, to może będzie z nim w porządku. Przebywanie u Monici było zmianą rutyny i środowiska. To ma szansę pójść o wiele lepiej. Może spróbuję to na noc, a jeśli pójdzie dobrze, to ewentualnie będziemy mogli robić weekendy.

185

- Okej, mamo. Skorzystam z twojej oferty. Klasnęła. - Dobrze! - Ale musisz robić dokładnie tak jak powiedziałaś. Podążać za rutyną. I zadzwonić do mnie przy pierwszym znaku załamania. Uniosła trzy palce. - Słowo harcerza. - W takim wypadku, który weekend byś chciała? - Jestem cała twoja. - W piątek byłoby świetnie. To jej urodziny. - Jak fajnie! Zabierz ją w jakieś wspaniałe miejsce. Może Chateau Grand Traverse. Albo do jednej z nowych winiarni! Moglibyście zjeść kolację w jednej z tych sal degustacyjnych. – Dostrzegła mój wyraz twarzy. – Czy to przewrócenie oczami oznacza, że się wtrącam? - Tak. Poradzę sobie ze szczegółami randki, jeśli ty poradzisz sobie ze Scotty’m. - Dam radę. - To dobrze. Jeśli przyjedziecie wczesnym popołudniem, to moglibyście zabrać go na terapię pływacką po szkole. On naprawdę to uwielbia. Jej oczy zaszły mgłą. - Och, z wielką chęcią. Jestem taka szczęśliwa, Levi. To idealne. Nic nie było idealne, ale cała noc z Jillian brzmiała całkiem blisko tego. Nie mogłem się doczekać, aż jej powiem.

186

Rozdział 20 Jillian Gdy sprawdziłam telefon w poniedziałek po pracy, dostrzegłam, że dzwonił do mnie Levi. Nie zostawił wiadomości głosowej, ale napisał: Zadzwoń do mnie, gdy będziesz miała chwilę. Dobre wieści. Jaki rodzaj dobrych wieści? zastanawiałam się. Może rozmawiał z opiekunką i była dostępna w piątek. Byłabym z tego zadowolona, ale część mnie trochę miała nadzieję, że nie będzie mogła pilnować Scotty’ego i Levi poprosi mnie, bym przyszła do niego, zamiast odwoływać randkę. Nie potrzebowałam nic wymyślnego w urodziny, a poznanie jego syna byłoby wspaniałym prezentem. Ale nie chciałam na niego naciskać. Zadzwoniłam do niego w drodze do domu. - Hej, tobie – powiedział, gdy odebrałam. - Hej. - Jak minął ci dzień? - Dobrze. A tobie? - Dobrze. Miałem lunch z mamą. - Och, tak? Zaplanowany? - Nie, zostałem wciągnięty w zasadzkę. Udawała, że się za mną stęskniła i powiedziała, że chce spędzić ze mną trochę czasu, ale tak naprawdę usłyszała o tobie od mojej siostry i chciała trochę informacji. Roześmiałam się. 187

- To brzmi jak coś, co zrobiłaby moja mama. Albo siostry. Jak poszło? - Właściwie to dobrze. Na początku próbowałem się z tego wywinąć, ale wprawiła mnie w poczucie winy, więc poszedłem, a gdy już tam byliśmy, powiedziałem jej kilka rzeczy, które powinienem powiedzieć dawno temu. - Naprawdę? Na przykład co? - Nic ważnego i wstrząsającego, ale dałem jej znać, że nie podobało mi się jej krytykowanie moich rodzicielskich wyborów. I z chęcią spędzę z nią więcej czasu, jeśli przestanie to robić. - Dobrze dla ciebie. Ciężko jest postawić się rodzicom, nawet jako dorosła osoba. - Taa, myślę, że mnie zrozumiała. I szczerze, wiele z tego, co odbierałem jako krytykę albo potępienie, mogło być po prostu zwyczajną radą mamy, co do której byłem bardzo wrażliwy, bo i tak czułem, jakbym nie miał pojęcia, co robię. - To możliwe. - Zawsze czułem, jakbym dorastając był złym dzieckiem, bo Monica była taka idealna i nigdy nie było z nią kłopotów, więc gdy zrobiłem Tarze dziecko, tak jakby założyłem, że rozumieli to jako moją największą porażkę. Mimo że brzmiało to niedorzecznie, wyrażenie zrobiłem Tarze dziecko wysłało przeze mnie tak potężną zazdrość, że moje serce przyspieszyło. Gdy powiedział, że Tara zaszła w ciążę, chyba nie zareagowałam w ten sposób, ale jakoś to, co powiedział teraz, sprawiło, że pomyślałam o nim uprawiającym z nią seks. Tworzącym w niej dziecko. Obserwującym, jak dziecko w niej rośnie. Obecnym przy jego narodzinach. Doświadczającym wszystkich tych wspaniałych i przygnębiających rzeczy, których doświadczają rodzice – pierwszy płacz dziecka, zmienianie pieluch, karmienie go, kąpanie, zabieranie na badania kontrolne. Za każdym razem widziałam w klinice nowych rodziców z zaczerwienionymi oczami. On już to wszystko z kimś przeżył. To nie tak, że wcześniej o tym nie wiedziałam,

188

ale i tak poczułam ból. Próbowałam oczyścić umysł. - Łał. Powiedziałeś jej to? - Właściwie to tak. A ona przysięgła, że to nie była prawda. - To dobrze. - Obiecała też, że będzie mniej krytykować, a więcej słuchać, i zaoferowała, że przyjedzie do mnie z tatą i zostaną na noc ze Scotty’m, żebyśmy mogli pobyć sami. - Naprawdę? - Tak. Nazwała to traktowaniem cię tak, jakbym starał się o rękę. Skrzywiłam się. - O Boże. To zawstydzające. - O czym ty, do diabła, mówisz? - To dziwne, że twoja mama wie, iż uprawialiśmy seks! - Cóż, biorąc pod uwagę to, że mam syna, jestem całkiem pewny, że już o tym wiedziała. - Mówię o mnie. Ty nie możesz zrobić nic złego, jesteś jej synem, ale ja nie chcę, by myślała, że jestem rozwiązła, nim w ogóle mnie pozna. - Ale po tym, jak cię pozna, to będzie w porządku? Jęknęłam. - Nie. - Posłuchaj, przestań się martwić. Ona cię pokocha, gdy cię pozna. Zaufaj mi. Zastanawiałam się, kiedy to się stanie. - Okej. - A więc porozmawiajmy o twoich urodzinach. Mogę zajechać po ciebie wcześniej? Koło czternastej?

189

- Uch, pewnie. Jaki jest plan? - To niespodzianka. - Naprawdę? - Tak. Spakuj torbę. Moje serce znowu szybciej zabiło, tym razem z dobrego powodu. - Okej. Co mam założyć? - Zawsze wyglądasz wspaniale. Cokolwiek chcesz – ale jeśli będzie to pokazywało twoje nogi, szyję lub ramiona, to ostrzegam, że nie będę w stanie trzymać rąk z dala od ciebie. Uśmiechnęłam się. - Zrozumiałam. Nie mogę się doczekać. *** W piątek rano pozwoliłam sobie na masaż i zabieg kosmetyczny twarzy, nim udałam się do domu, by wziąć prysznic i spakować się na noc. Nadal nie miałam pojęcia, gdzie się wybieraliśmy albo co robiliśmy, ale tak naprawdę nie obchodziło mnie to – cieszyłam się, że w końcu będziemy mieli naszą wspólną noc. Z tyłu umysłu był strach, że dostanie telefon i będzie musiał wrócić do domu, ale nie było sensu się nad tym rozwodzić. Częścią kochania go było zaakceptowanie, że najpierw zawsze będzie ojcem, i mogłam to zrobić. To sprawiało, że posiadanie całej jego uwagi było o wiele lepsze, gdy ją miałam. Dzień był słoneczny, ale chłodny, więc ubrałam dopasowane dżinsy, buty i luźny sweter, który Skylar podarowała mi na Święta w tamtym roku. Był miękki i kremowy oraz opadał mi z jednego ramienia, co pomyślałam, że spodoba się Leviemu. Pod spodem miałam halkę na ramiączkach, ale żadnego stanika, coś, co mogłam zrobić, a moje obdarowane siostry nie. To był mały gratis i nie nadrabiał za odmówienie mi ich pełnych kształtów, ale to nadal był gratis. Na wypadek, gdybym potrzebowała na dzisiaj coś bardziej eleganckiego,

190

spakowałam do torby dopasowaną sukienkę, parę szpilek oraz rozkosznie seksowny stanik i majtki w kasztanowym kolorze. Na jutro spakowałam koszulkę, którą mogłam nosić z dżinsami, dodatkowe skarpetki i bieliznę. Tak, byłam skautką. W końcu wrzuciłam do środka szczotkę i kosmetyczkę, upewniając się i sprawdzając, że miałam w środku tabletki antykoncepcyjne. Gdy czekałam na Leviego, zastanawiałam się, czy Tara brała tabletki. Nigdy nie powiedział dokładnie, jak wydarzyła się ciąża. Natalie przez przypadek zaszła w ciążę, bo pokręciła coś z tabletkami, więc wiedziałam, że było to możliwe. Czy to było coś, o co zwyczajnie mogłam zapytać? Nie byłam pewna. Wydawał się otwarty odnośnie przeszłości, ale nie chciałam, by myślał, że obsesyjnie się nad tym zastanawiałam. Bo tak nie było. Pięć po czternastej usłyszałam puknięcie i zarzuciłam torbę na ramię. Gdy otworzyłam drzwi, jego widok sprawił, że przez chwilę byłam bez tchu. Boże, uwielbiałam to uczucie. To była jedna z najlepszych części odnośnie zakochiwania się. Też miał dżinsy oraz dopasowaną, granatową koszulę i jasnobrązową kurtkę. - Hej, wszystkiego najlepszego. – Pocałował mnie i chwycił w ramiona, unosząc mnie z podłogi. – Mmmm, nawet pachniesz jak ciasto. Uśmiechnęłam się, zakopując twarz w jego szyi. - Dzięki. - Mogę dostać kawałek? - Teraz? – Roześmiałam się, gdy mnie postawił. - Chyba mogę poczekać. – Westchnął. – Ale nie będzie to łatwe. – Podnosząc torbę, którą upuściłam obok stóp, chwycił mnie za rękę i poprowadził do samochodu. Otworzył dla mnie drzwi od strony pasażera, potem położył torbę z tyłu. Zdjęłam płaszcz i rzuciłam go na tylne siedzenie, a on zrobił to samo z kurtką,

191

nim wsiadł za kierownicę. - Jestem taka ciekawa – powiedziałam. – Co robimy? Posłał mi zakrzywiony uśmiech i poklepał mnie w kolano. - To moja siostra nie potrafi utrzymać sekretów. - Nawet nie dasz mi wskazówki? – spytałam, gdy zapiął pas i odpalił samochód. - Nie. – Wyjechał z zaparkowanego miejsca i ruszył do przodu. – Ale pozwolę ci wybierać muzykę. Spojrzałam na radio satelitarne. - Więc będę torturować cię przez całą jazdę tam, dokądkolwiek jedziemy. - Czym? - Hitami lat dziewięćdziesiątych. – Wcisnęłam kilka przycisków i zwiększyłam głośność. – I mam nadzieję, że przez cały czas będą lecieć Spice Girls! Jęknął, gdy urządzałam sobie małą imprezę na przednim siedzeniu, tańcząc i śpiewając, jakbym znowu miała dwanaście lat. Gdy skończyła się piosenka, zrobiło mi się go żal i ściszyłam. - Nadal żadnej wskazówki? – Zmierzaliśmy na południe od miasta; tylko to mogłam stwierdzić. Pokręcił głową. - Nie. Położyłam dłoń na jego udzie i przesunęłam ją do góry. - Proszę? Uśmiechnął się, ale nic nie powiedział. Potarłam dłonią krocze jego dżinsów. - Proooooooszę. Będę dla ciebie taka dobra, gdy będziesz jechał. Zerknął na mnie.

192

- Jaka dobra? - Taka dobra. – Potarłam go mocniej przez dżins, który był ciasny przy wybrzuszeniu w jego spodniach. - Hmmmmm. To bardzo kusząca oferta. - Prawda? To będzie takie przyjemne – zachęcałam. – I minęło tyle czasu – prawie cały tydzień – odkąd dotykałam cię w ten sposób. Jęknął. - Nawet nic nie mów. - Musiałeś robić to sam? – spytałam melodyjnie. Przesunęłam guzik jego dżinsów przez dziurkę. Zerknął na mnie i pokręcił głową, jakby nie mógł we mnie uwierzyć, i powolny uśmiech uniósł jego usta. - Jesteś taka zła. - Robiłeś to? - Taa. Robiłem. Każdego wieczoru. Zachichotałam, rozpinając rozporek. - Jesteś gorszy ode mnie. Ja robiłam to tylko dwa razy. - Po sobotnim wieczorze miałem dużo materiału, z którym mogłem pracować. O kurwa – wydyszał, gdy wsunęłam dłoń w jego bokserki. – Nie powinnaś nawet mówić do mnie takich rzeczy, gdy prowadzę, a co dopiero dotykać mojego fiuta w ten sposób. - Czemu nie? – Uwolniłam jego powiększającą się erekcję ze spodni i przesunęłam palcami po czubku. – Czyż nie jest przyjemnie? - Jest zbyt przyjemnie. Zatrzymałam rękę. - Chcesz, żebym przestała? Wziął głęboki oddech i wypuścił powietrze, gdy wjechaliśmy na autostradę.

193

- Nie, kurwa. Powiedz mi o tym, co robiłaś. To będzie dla mnie dobre ćwiczenie kontroli. - Cóż, raz byłam pod prysznicem. - Taa? - Tak. – Nadal drażniłam główkę jego kutasa, mój dotyk był delikatny i żartobliwy. – I nie planowałam tego robić, bo był to poranek przed pracą, ale potem przypomniałam sobie ciebie pod moim prysznicem i wyobrażałam sobie twoje ciało z wodą spływającą po twoich ramionach, klatce piersiowej i torsie. Wyobrażałam sobie dotykanie twojej mokrej skóry, a ciebie dotykającego mojej, i nim to zauważyłam, miałam dłoń między nogami. Levi wziął kolejny głęboki, głęboki oddech. - Myślałam o obserwowaniu twojego twardniejącego kutasa, jaki byłby gorący. Wyobrażałam sobie, że robi się większy i grubszy, wyobrażałam sobie, jak czułabym go w pięści, w buzi, wsuwającego się we mnie. Sięgnął do mnie i przesunął dłonią po wnętrzu mojego uda. - Boże, chciałbym, byś miała na sobie spódnicę. Chcę teraz poczuć twoją cipkę tak cholernie mocno. - Jestem mokra, tak jak pod prysznicem. – Mój głos był zdyszany i cichy. Jego kutas był gorący i twardy w mojej dłoni. – Mówiłam sobie, że nie mam czasu na zabawianie się, ale nie mogłam przestać. - Cholera jasna. – Pochylając się lekko w moją stronę, odpiął guzik i rozpiął mi spodnie. – Nie obchodzi mnie, kto zobaczy. Muszę cię dotknąć. W innych okolicznościach pewnie zapięłabym spodnie i skrzyżowała nogi. Byłam trochę odważna w łóżku, ale publiczny seks mnie nie kręcił. Ale kurwa – to były moje urodziny. A Levi nie był zwyczajnym mężczyzną. No i siedzieliśmy wysoko w SUV-ie, szyby były trochę przyciemnione, a ta

194

część autostrady nie była taka zatłoczona o czternastej trzydzieści. Więc zamiast się sprzeciwić, zsunęłam je trochę, zadziwiając siebie – i w cholerę szokując Leviego. - O Boże. O Jezu. – Jęknął, wsuwając między moje nogi palce i znajdując mnie ciepłą i mokrą, tak jak mówił. – Mów dalej. Znowu położyłam dłoń na jego dżinsach. - Zaczęłam fantazjować, że moje palce to czubek twojego kutasa i chciałeś doprowadzić mnie tak do orgazmu – pocierając o mnie tylko czubkiem. Gdy mówiłam, on używał na mnie palców, jak ja pod prysznicem, prawdopodobnie nie z taką sztuką, jak by chciał, ale nie miał zbyt wiele miejsca na finezję z moimi dżinsami na kolanach, a jego dłonią pod tym kątem. Ale i tak. Poczułam budujący się orgazm i próbowałam poruszać biodrami, by dać mu lepszy dostęp. Jeśli były jakieś obawy o znajdowanie się na drodze, od razu odpłynęły. - Wciąż mówiłam nie, powinnaś przestać, spóźnisz się do pracy, ale ty wciąż pocierałeś mnie mocniej i szybciej. Powiedziałeś, że nie przestaniesz, dopóki nie dojdę, i nawet jeśli miałbyś zatrzymać mnie pod prysznicem przez cały dzień, nie obchodziłoby cię to. - Nie, kurwa, nie obchodziłoby. - I było tak bardzo, bardzo dobrze… – Było tak dobrze, że nie mogłam już nawet mówić. Owinęłam dłoń wokół jego kutasa i ścisnęłam, mój oddech wychodził w urywanych, szybkich wydechach, a biodra ruszały się przy jego palcach. – Levi, tak, tak, tak… Jęknęłam głośno, gdy moja łechtaczka pulsowała przy jego palcach, całkowicie nieświadoma otoczenia. Gdy w końcu otworzyłam oczy i chwyciłam jego nadgarstek, powstrzymując go od dotykania moich wrażliwych nerwów, sapnęłam.

195

- O Boże. Jesteśmy w samochodzie. - Tak, jesteśmy. I to była najlepsza, cholerna rzecz, która kiedykolwiek zdarzyła się w moim samochodzie. Rozejrzałam się i nie zobaczyłam żadnych gapiów ani nie usłyszałam syren, więc pomyślałam, że było dobrze… i mogłam kontynuować. Zabierając od niego rękę na tyle, by podciągnąć sobie dżinsy, przesunęłam ciało w jego stronę. - Chcesz usłyszeć o drugim razie? - Uch. Taa. – Napiął dłonie na kierownicy. – Ale jestem teraz tak cholernie twardy, że boję się, iż dojdę na ubrania. Więc musisz być delikatna. Uśmiechnęłam się. - Nie spakowałeś innych ubrań? - Żadnej dodatkowej koszuli. - Nie przeszkadzałoby mi, gdybyś miał na sobie dwa razy tę samą rzecz – wyszeptałam, przesuwając dłonią po jego grubym, gorącym trzonie. – I nie powiem nikomu dlaczego. Zamknął na ułamek sekundy oczy i pokręcił głową. - Jezu Chryste. Okej, możesz mówić, ale ja nie mogę dojść. - Skoro tak mówisz – powiedziałam, zaczynając od lekkich, powolnych ruchów, które sprawiły, że jęknął. Kilka kropel płynnego pożądania zmoczyło moje palce. - Kurwa, kurwa. Co ty mi robisz? - Powiem ci dokładnie. – Wsadzając pod siebie jedną nogę, dawałam mu powolne, stałe pociągnięcia. – Gdy robiłam sobie dobrze drugi raz tego tygodnia, byłam w łóżku. I myślałam o byciu na tobie. Jaki byłeś twardy. Mogłam poczuć to między nogami i chciałam to we mnie. – Okrążyłam czubek jego kutasa kciukiem, a potem powoli przeciągnęłam dłoń w dół. – Wsunęłam twojego kutasa łatwo i wolno, właśnie tak. Byłam dla ciebie taka mokra. Pragnęłam, byś mnie wypełnił.

196

Szczęka Leviego była mocno zaciśnięta. - Mogę sobie ciebie wyobrazić – powiedział z cichą intensywnością. – Tak cholernie seksowne. - Wzięłam cię tak głęboko, że bolało – zawsze trochę boli – ale uwielbiam to. Uwielbiam sposób, w jaki moje ciało ciasno cię owija, każdy centymetr ciebie. – Ściskając trochę mocniej, przesunęłam dłoń w górę i w dół po jego trzonie, chcąc móc położyć też na nim usta. Właściwie to chciałam usiąść na nim okrakiem i dokończyć to, co ostatnio zaczęliśmy, ale nie sądziłam, że byłoby to bezpieczne w poruszającym się samochodzie po US-131. Ręczna robótka musiała wystarczyć. W każdym razie na teraz. - I tak bardzo mi ciebie brakowało, że musiałam wyjąć wibrator. - Taa? - Mmhm. Byłam mokra od samego myślenia o tobie, więc wsunęłam go w siebie i udawałam, że to ty. - Czekaj, czekaj. Ujeżdżałaś go tak, jak ujeżdżałaś mnie? Potrzebuję cały obraz. Uśmiechnęłam się. Był takim mężczyzną, chcąc całkowitej wizualizacji. - Tak. Było to trochę trudne, ale uklękłam i umieściłam go między nogami, a potem opadłam na niego, tak jak zrobiłam to, gdy ty tam byłeś. Na środku łóżka. - Było przyjemnie? – spytał między dyszeniem. - Nawet nie zbliżyło się do prawdziwej rzeczy, ale tak, było. – Przyspieszyłam i zacisnęłam bardziej dłoń. – Pamiętałam sposób, w jaki było cię czuć, gdy przesuwałam się w górę i w dół po twoim kutasie, był taki gorący, twardy i mokry od mojej cipki. - O Boże – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Całkowicie to zrobisz, prawda? - Chcesz, żebym przestała, kochany? Zrobię to. Możemy ocalić twoją ładną

197

koszulę. Albo – zasugerowałam, robiąc mu dobrze jeszcze mocniej – możesz na nią całą dojść. Przemoczyć ją, tak jak chciałam, żebyś przemoczył mnie, tak jak przemoczyłam zabawkę. Doszłam tak mocno do myśli o pieprzeniu twojego kutasa, ujeżdżałam go i krzyczałam twoje imię, ja… - Kurwa! – Kutas Leviego pulsował w mojej dłoni, a on wybuchnął na swoją granatową koszulę – i mam na myśli to, że wybuchnął, grube strumienie strzelały aż do jego ramienia. Orgazm był poważną rzeczą, ale zachciało mi się śmiać, gdy przestał bezcześcić swoją biedną koszulę. O Boże. Spójrzcie na niego. Oddychając ciężko, Levi spojrzał w dół, by sprawdzić szkody. - Łał. To, ee… - Imponujące. – Zabrałam od niego rękę i przygryzłam wargę. – Masz tu jakieś serwetki? Zerknął na mnie. - Śmiejesz się ze mnie? Próbowałam utrzymać powagę na twarzy. Próbowałam na osiemdziesiąt procent, może nawet dziewięćdziesiąt. - Nie. - Chryste, jesteś tak samo marnym kłamcą jak ja. – Skrzywił się, ale też trochę się zaśmiał. – Sprawdź schowek. Może coś tam jest. Otworzyłam go. Mapy. Pokrowiec na okulary. Plastikowy dinozaur. - Nie. Żadnych serwetek. - Kuuuurwa. – Levi spojrzał na koszulę, a jego przerażony wyraz twarzy był taki zabawny, że zaczęłam chichotać. - Dzięki wielkie – powiedział cierpko. – To wszystko twoja wina, wiesz. Ja tu zabieram cię na miły, szykowny wypad, traktuję cię, jakbym starał się o rękę, a ty wywołujesz duży bałagan. Czy jest ci chociaż trochę przykro?

198

- Nie. O mój Boże, ta koszula… – Położyłam dłonie na brzuchu, który bolał od śmiechu. – To jest wszędzie. Było jak dynamit albo coś. - To wszystko ty. - Um, nie jestem pewna, czy chcę być obwiniana o pobrudzoną koszulę. Posłał mi groźne spojrzenie. - Szukasz przedwczesnych, urodzinowych klapsów, dziewczynko? Sapnęłam. - Nie zrobiłbyś tego. Uśmiechnął się i skupił na drodze.

199

Rozdział 21 Levi Wyraz jej twarzy, gdy zagroziłem, że dam jej klapsy, był komiczny – po części przestraszony, po części zaintrygowany, po części zastanawiający się, czy tylko się z nią drażniłem. Nie robiłem tego. Miałem na dzisiaj plany. Ale cholera jasna. Co miałem założyć? Miałem kilka dodatkowych koszulek w torbie, które w sumie byłyby dobre do jedzenia i drinków w Destylarni Journeyman, ale ona tego nie wiedziała. Zdecydowałem, że trochę się z nią pobawię. - Potrzebuję nowej koszuli. Musimy znaleźć miejsce, w którym będę mógł ją kupić. - Serio? Przeszukam torebkę. Może mam kilka chusteczek. – Podniosła torebkę z podłogi i położyła ją na kolanach. - Chusteczki? Potrzebuję przemysłowego odkurzacza do tej koszuli. Pieprzyć chusteczki. - Och, no weź. Mam. – Wyjęła małe, dziewczęce opakowanie chusteczek Kleenex z torebki i wyciągnęła jedną, potrząsając nią. – Pozwól, że spróbuję. - Sam mogę to zrobić. – Sięgnąłem po chusteczkę, ale odsunęła ją. - Ja to zrobię. To była moja wina, tak jak powiedziałeś. Przygryzła wargę, jakby mocno się skupiała, ale wycieranie spermy z mojej koszuli jedną chusteczką było jak próba pochłonięcia całego jeziora Michigan 200

jedną kulką z bawełny. - Może potrzebuję dwóch – powiedziała, jej wyraz twarzy był tak uroczo poważny, że chciałem się cholernie zatrzymać tylko po to, by się z nią obściskiwać. Powiedzieć jej, że kochałem jej twarz. Powiedzieć jej, jak cholernie szczęśliwy byłem w tej chwili, ze zrujnowaną koszulą i w ogóle. Kiedy ostatnio wygłupiałem się tak z kobietą? - Zapomnij, kochanie. Kupię nową koszulę. Jest w porządku. Jestem pewny, że miejsce, do którego jedziemy, nie jest takie eleganckie. - Och. Okej. – Wytarła jeszcze kilka razy moją koszulę czystą chusteczką, ale w końcu się poddała. – Czuję się teraz źle. - Nie, nie czuj się źle. Żartujesz sobie? – Wziąłem jej dłoń i pocałowałem ją, a potem położyłem na kolanach. – To było niesamowite. Po paru metrach zobaczyłem to, czego szukałem – znak stacji benzynowej, która obsługiwała kierowców ciężarówek oraz podróżnych. - Zatankuję. Wyjechałem z autostrady i zatrzymałem się na stacji. Nim wysiadłem z samochodu, zdjąłem niebieską koszulę i wrzuciłem ją na tylne siedzenie, ciesząc się, że miałem pod spodem koszulkę bez dziur ani plam. Miałem ich mnóstwo, ale odkąd widywałem się z Jillian, zainwestowałem w nowe. Nosiła taką piękną bieliznę, że pomyślałem, iż przynajmniej mogłem nosić koszulki bez żółtych pach. Spójrzcie na to, już mniej jaskiniowca. Mama nazwałaby ją dobrym wpływem. Lubiłem to. Po zatankowaniu wsadziłem głowę do samochodu, starając się utrzymać twarz bez wyrazu. - Pójdę szybko do sklepu i zobaczę, czy mają jakieś koszule. Chcesz coś? - Nie. – Przechyliła głowę, zaciskając usta. – Będziesz szukał koszuli na stacji benzynowej? Nie chcesz poszukać lepszego sklepu? – Spojrzała przez

201

ramiona, jakby może za stacją Quick Save BP ukrywał się Nordstrom. - Nie. W porządku. Jestem pewny, że coś tam jest. Pięć minut później wyszedłem ze sklepu, mając na sobie jasnoniebieską koszulkę z napisem MOTHER TRUCKER2. Jillian gapiła się, gdy dotarłem do samochodu. - To jest koszulka, którą kupiłeś na dzisiaj? - Taa. Podoba ci się? Jak dla twardziela, prawda? Kusiła mnie też inna z napisem: „Moja Dziewczyna Jest Bardziej Nieczysta Od Mojej Ciężarówki”, ale pomyślałem, że to może nie być dostatecznie ładne tam, gdzie się wybieramy. - Um, to zabawne. – Przez całą drogę do autostrady żuła swoją wargę. – Czy… czy miejsce, do którego jedziemy, jest naprawdę eleganckie? Czuję się źle odnośnie twojej koszuli. - Zgaduję, że się dowiesz. – Nie mogłem nawet spotkać jej zmartwionych oczu. Mogłem stwierdzić, że pomyślała, iż naprawdę byłem jaskiniowcem i zamierzałem wejść do eleganckiej restauracji z koszulką z napisem MOTHER TRUCKER, ale uwielbiałem wyraz jej twarzy zbyt mocno, by powiedzieć prawdę. Uwielbiałem w niej wszystko. *** Zobaczyła znak, nim tam dotarliśmy. Od razu się tego domyśliłem, bo sapnęła, klasnęła i tupnęła nogami. - Journeyman! Uśmiechnąłem się. - Zgadłaś. - Uwielbiam to! Jestem podekscytowana! – Uderzyła mnie w ramię. – Powinieneś mi powiedzieć! - Lubię niespodzianki. Nie robię ich zbyt często. 2

Zostawiłam po angielsku, bo w żaden sposób nie miałoby to sensu. Jest tu nawiązanie do słowa „motherfucker” czyli „skurwysyn”, a „trucker” oznacza kierowcę ciężarówki :D

202

Wjechaliśmy na parking kilka minut po osiemnastej, a Jillian podskakiwała na przednim siedzeniu jak – cóż, jak urodzinowa dziewczyna. Myślę, że cieszyła się, gdy zarzuciłem kurtkę na moją nową koszulkę, mimo że była zbyt miła, by to powiedzieć. Poszliśmy do destylarni, podziwiając klonowe podłogi dawnej fabryki z XIX wieku, mosiężne elementy, wyposażenie ze stali nierdzewnej i dębu oraz pasję i precyzję, z jaką twórcy stworzyli swój produkt. Później siedzieliśmy przy betonowym barze, smakując whisky, i dziwiliśmy się, że pierwszy właściciel tej fabryki, który zarobił fortunę dzięki produkcji gorsetów z fiszbinami, był prohibicjonistą. Unieśliśmy w górę szklanki. - Za EK Warrena, nierozważnego głupca – powiedziałem. – Chociaż myślę, że dobrze wyglądałabyś w gorsecie. Roześmiała się i napiliśmy się drinka. - Ach, pyszne – powiedziała. – Podoba mi się ten napis. „Wolę byś czyimś łykiem whisky niż filiżanką herbaty każdego.” Spojrzałem tam, gdzie wskazywała. - Też mi się to podoba. – Całując ją w ramię, dodałem: – Jesteś moim łykiem whisky, filiżanką herbaty, kawałkiem ciasta i łyżką lodów. Posłała mi fałszywie skromny uśmiech. - Myślałam, że nie jesz lodów. Wyszeptałem jej do ucha: - Jem, jeśli są twoje. Wyraz jej twarzy był lepszy od miliona dolarów. Uszczęśliwianie jej było tak cholernie przyjemne. *** Dzieliliśmy się chrupiącym boczkiem, talerzem pieczonych warzyw oraz grillowanym kurczakiem z whisky, i wypiliśmy trochę więcej whisky, niż

203

powinniśmy. Za każdym razem, gdy spojrzała na moją koszulkę, wybuchała śmiechem, a ja groziłem, że założę ją, gdy pierwszy raz poznam jej rodziców – albo jeszcze lepiej, kupię tę o nieczystej dziewczynie. - Jestem nieczysta – wyszeptała, gdy szliśmy przez parking, ręka w rękę. – Nie mogę uwierzyć, że zrobiłam to w samochodzie. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. - To dobrze. – Zaprowadziłem ją do samochodu od strony pasażera i pchnąłem ją na niego. – Samochodowa dziewica. Podoba mi się to. – W końcu ją pocałowałem. Czułem, jakbym czekał cały dzień. - Samochodowa dziewica – powiedziała, jej dłonie przesunęły się po mojej piersi i wsunęły pod kurtkę. – Ale nie schowkowa dziewica. - Nie. – Całowałem ją w dół szyi. – Zadbałem o to, gdy miałem okazję. - Robiłeś to kiedyś w schowku z kimś innym? Uniosłem głowę i zastanawiałem się. - Nie wiesz? - Przez wiele lat nie byłem grzeczną bądź odpowiedzialną osobą, Jillian. Jeśli chcesz prawdziwej odpowiedzi, muszę pomyśleć. Pokręciła głową. - Okej, zapomnij. Bardziej podobało mi się to, co robiłeś wcześniej. - Mi też. – Znowu położyłem na jej gardle usta i język, smakując jej słodkość – dzisiaj wanilię. I coś kwiatowego. Lawendę? – Pachniesz tak cholernie dobrze. Muszę położyć usta na całej tobie. - Nie sprzeciwiam się. Gdzie dzisiaj zostajemy? - W pensjonacie. Nie jest daleko. - W pensjonacie! – Chwyciła moją twarz w dłonie i pocałowała mnie. – Jesteś taki romantyczny, że nie mogę tego znieść. Jedźmy. ***

204

Podjechaliśmy pod pensjonat, duży, wiktoriański budynek z XIX wieku, który nazwany był Noc Do Zapamiętania. Jillian zachichotała na znak, który wisiał z przodu. - Podoba mi się nazwa. - Dlatego go wybrałem. Wyszła z samochodu i podziwiała dom, gdy ja poszedłem do tyłu i wyjąłem nasze torby. - Jest piękny – powiedziała. – Myślisz, że kiedy został zbudowany? Studiowałem go przez chwilę. Było ciemno, ale dobrze widziałem linie i materiały. - Prawdopodobnie w latach siedemdziesiątych XIX wieku. – Moja wiedza o architekturze historycznej nie była taka obszerna, ale przez obszar, w którym mieszkałem i pracowałem, miałem trochę znajomości z różnymi wiktoriańskimi stylami. Ten był inspirowany stylem francuskim, z mansardą i okiennicami, a jego cegły pomalowane były na jasnożółto. - Podoba mi się. – Zarzuciła wokół mnie ramiona. – To takie miłe, Levi. Nikt nigdy nie podarował mi takiej świetnej urodzinowej niespodzianki. Pocałowałem ją w czubek głowy. - Wejdźmy. Właściciele domu, Bob i Jenny, para w wieku emerytalnym, z pasującymi ciałami w kształcie gruszki i serdecznymi uśmiechami, powitała nas przy drzwiach, jakby na nas czekali. To była pierwsza wskazówka, że to może nie być tak prywatne, jak bym chciał. Byliśmy tu, wchodząc do tego uroczego, starego domu, po którym właściciele uprzejmie nas oprowadzali, zapraszając nas, by posiedzieć na zabytkowych meblach, wpić syrop owocowy w salonie albo napić się herbaty z babcinej porcelany, a ja myślałem tylko o zabraniu Jillian na górę i dawaniu jej klapsów, nim wypieprzyłbym ją.

205

Najwidoczniej nie przemyślałem tego do końca. Pokazano nam nasz pokój, który był duży z wysokim sufitem, kominkiem i antycznym, dużym łóżkiem. Jillian obróciła się z dużym uśmiechem na twarzy, a ja byłem zadowolony, że wybrałem to miejsce. Mam nadzieję, że macie zatyczki do uszu, Bobie i Jenny. Bo inaczej nie będziecie spać całą noc. Po tym, jak wyszli, zamknąłem drzwi na klucz i zdjąłem kurtkę oraz koszulkę kierowcy ciężarówki. Jillian wzięła swoją torbę, poszła do prywatnej sypialni i wyszła pięć minut później w najseksowniejszej, cholernej bieliźnie, jaką kiedykolwiek widziałem. Była ciemnoczerwona, koronkowa, przezroczysta z paskami i sprawiła, że byłem całkowicie oniemiały. - Podoba ci się? – spytała z dłońmi za plecami. - Cholernie ją uwielbiam. To nawet nie są moje urodziny. – Podszedłem do niej i przesunąłem dłońmi po jej ramionach, w górę klatki piersiowej, pocierając kciukami jej sutki. Stwardniały, a ja pocierałem je lekko. Jillian zamknęła oczy i zachwiała się w moją stronę. Obniżyłem usta do miejsca, w którym ledwo dotykały jej ust, ale nie pocałowałem jej. - Drażnisz się ze mną – wyszeptała. Uśmiechnąłem się. - Gotowa na prezent? Kiwnęła głową. - Pewnie. Wyciągnąłem go z torby i podałem jej. Wzięła go do łóżka, które zaskrzypiało, gdy usiadła. Patrząc na mnie z obawą, podskoczyła na nim kilka razy, a skrzypienie było jeszcze głośniejsze. - Cholera jasna, Levi – wyszeptała. Uśmiechnąłem się. - Hej. Co możemy zrobić? To stare łóżko. Otwórz swój prezent.

206

Zaczęła odwijać prezent i nagle poczułem się nerwowo. - To nic wielkiego. - Przestań. Nie musiałeś mi nic dawać – zaaranżowałeś dla mnie tę całą noc. – Zdjęła wieczko i sapnęła, gdy zobaczyła oprawione w ramkę zdjęcie. – O mój Boże. - Podoba ci się? - Bardzo. – Wyciągnęła je z pudełka i podniosła. – Nawet nie widziałam jeszcze zdjęć z wesela – skąd je masz? Na zdjęciu była Jillian z siostrami, Skylar pośrodku. Było to nieoficjalne zdjęcie zrobione jakoś po ceremonii. Było zrobione z bliska, a one pochylały się do siebie, ramionami owijając się wokół talii, z pasującymi niebieskimi oczami i dużymi uśmiechami. - W tym tygodniu skontaktowałem się z Sebastianem, a on skontaktował mnie ze Skylar. Właśnie dostała cyfrowe zdjęcia i wysłała mi to. Pomyślałem, że postawisz je na swoim blacie. - Tak! – Położyła dłoń nad sercem. – To idealne, bo nie mam żadnego nowego. I jest piękne – zobacz, jakie byłyśmy szczęśliwe. - Wyglądasz na szczęśliwą. I wiem, jak ważna jest dla ciebie rodzina. - To prawda. – Spojrzała na mnie. – Ty też jesteś dla mnie ważny, Levi. Bardzo ci dziękuję za zrobienie dla mnie tego wszystkiego. – Odłożyła zdjęcie na bok i wstała, owijając wokół mnie ramiona. – Jestem dzisiaj taka szczęśliwa. Uśmiechnąłem się i przytuliłem ją, chcąc móc uszczęśliwiać ją cały czas. Tutaj, w tym pięknym pokoju, gdzie byliśmy tylko my, to prawie wydawało się możliwe. Ale to nie było prawdziwe życie – wszystko zostało zaplanowane i zaaranżowane, począwszy od wycieczki po destylarni, przez rezerwację w pensjonacie i opiekę nad dzieckiem. Gdybym teraz ją poprosił, by ze mną uciekła, pewnie by się zgodziła, bo myślałaby, że tak będzie zawsze. Ale nie mogło być…

207

ja nie mogłem. Nie wiedziała, z czego rezygnowała, by ze mną być. Jej dłonie przesuwały się po moich plecach, a usta były przy gardle. - Tak bardzo cię kocham – wyszeptała. Wsunąłem palce w jej włosy i pocałowałem ją łapczywie, zaborczo. Zdjęła mi koszulkę przez głowę i odpięła mi dżinsy, ale ja nie mogłem jeszcze zmusić się do zdjęcia jej pięknej bielizny. Gdy byłem całkiem nagi, chwyciłem ją za kolanami i ramionami, kładąc ją na łóżku i wyciągając się nad nią. Skrzypnęło pod naszą wagą, a ona się uśmiechnęła. - O rany. - Nie obchodzi mnie to – powiedziałem, całując ją w dół ciała. – Nie pozwólmy im spać całą noc. Planowałem dawać jej klapsy, drażnić ją, dręczyć – sprawić, by „zapłaciła” za bycie taką niegrzeczną dziewczynką w samochodzie. Ale teraz tego nie chciałem. Zwyczajnie chciałem ją czcić, wielbić, poświęcić się w całości dla jej przyjemności w łóżku, w sposób, w jaki nie mogłem w prawdziwym życiu. Gdy wyjedziemy stąd jutro, nie będę mógł dać jej całego mnie. Ale dzisiaj mogłem. I miałem w dupie hałas. Wzdychała i jęczała, gdy ją rozbierałem, a potem pochłaniałem jej piersi. Gdy jeden twardy sutek był pod moim językiem lub między moimi zębami, drugi był między moimi palcami. Wyginała się i dyszała, skomląc, gdy pieprzyłem ją palcami, potem językiem, a następnie używałem ich na niej w tym samym czasie, moje usta ssały zachłannie jej łechtaczkę, gdy jej cipka zaciskała się i pulsowała. Krzyknęła, gdy wsunąłem w nią kutasa, moje imię było na jej ustach, moje włosy w jej dłoniach, a ciało wchodziło w nią z głębokimi, potężnymi posunięciami. Ale nic nie było głośniejsze od tego pieprzonego łóżka – jęczało, piszczało i skrzypiało, głośniej i szybciej, idealnie dopasowując się do rytmu moich bioder,

208

gdy budował się impet. W końcu zrobiło się rozkosznie ciche, gdy doszliśmy razem, orgazm sparaliżował każdy mięsień w moim ciele, a moja świadomość skupiła się tylko na pulsie, który dzieliliśmy między sobą. Gdyby nas tak nie poniosło, prawdopodobnie byśmy się roześmiali. Zamiast tego płakała, łzy wylatywały z kącików jej oczu, gdy uczepiła się mnie, jej dłonie przyciągały mnie bliżej, jakbym wciąż był za daleko. I rozumiałem jej łzy, bo zwalczałem mocno własne. Otarłem palcami jej skronie, pocałowałem je, smakowałem słonej słodkości jej łez. Opierając czoło o jej, wyszeptałem jej imię jak modlitwę, desperacko pragnąc mieć to, mieć ją, każdego dnia mojego życia. Ale coś we mnie nie wierzyło, że było to możliwe.

209

Rozdział 22 Jillian Przeszliśmy od łóżka – które krzyczało głośniej ode mnie – do krzesła obok kominka, a następnie dywaniku na podłodze, i dopiero gdy na zegarze była trzecia trzydzieści, wróciliśmy do łóżka, szczęśliwi i wyczerpani, śmiejąc się, że inni pewnie też przez nas nie spali. - Żadnych więcej pensjonatów dla nas – powiedział Levi, przyciągając mnie do piersi, wsadzając swoje kolana w moje. Zachichotałam. - Przynajmniej do czasu, gdy będziemy starzy i nie będzie już obchodził nas seks. - Ugryź się w język. Nigdy nie będę zbyt stary, by nie obchodził mnie seks z tobą. Gdy będę miał dziewięćdziesiąt lat, a ty nadal będziesz w pobliżu, będę próbował dostać się do twoich spodni. - Oczywiście, że będę w pobliżu. – Wtuliłam się w niego, próbując nie zbijać z tropu moich uczuć przez ten komentarz. On się drażni. To był żart. - To dobrze. – Pocałował mnie jeszcze raz w głowę i zasnęliśmy, nasze oddechy się zsynchronizowały, tak jak chciałabym, by zrobiły to nasze życia. *** Obudziliśmy się tak późno, że ominęło nas śniadanie, ale nie obchodziło mnie to. Obudzenie się obok Leviego było wspanialsze, niż myślałam. Leżał na plecach z ramionami wokół mnie, a ja wtulona byłam w jego bok, z nogą 210

zarzuconą na niego, jedną dłonią na jego brzuchu i policzkiem przyciśniętym do jego piersi. Czułam się ciepła i spokojna. Szczęśliwa. Kochana. - Zresztą chyba lepiej, że nie musimy stawać twarzą w twarz z nikim na dole – powiedział. Zacisnęłam oczy. - Nawet nie musielibyśmy się przedstawiać. Wszyscy znają nasze imiona, bo słyszeli, jak całą noc je krzyczeliśmy. - Całkowicie. – Jego dłonie pocierały moje plecy. – I będą źli, bo nie wyspali się. Wtuliłam się w niego bardziej. - Nigdy stąd nie wychodźmy. To jest jak sen. - Też nie chcę wracać jeszcze do prawdziwego życia. - Może pozwolą nam zostać cały dzień. Westchnął. - Chciałbym móc to zrobić. - Hej. – Uniosłam głowę i spojrzałam na niego. – Możemy mieć to uczucie w prawdziwym życiu, wiesz. W tym pokoju nie ma nic magicznego. - Nie? Tak się wydaje. - Nie. Magią jesteśmy my razem i wszędzie możemy to mieć. - Masz rację, przepraszam. Jestem zrzędliwy przez wszystko, co muszę dzisiaj zrobić. Wracaj tu. Przyciągnął mnie w dół, a ja znowu się do niego przytuliłam. - Może pozwolisz mi dzisiaj tobie pomóc? – spytałam. – Z chęcią coś dla ciebie zrobię. - Brzmisz jak moja mama. Zmarszczyłam nos. - Fuj. To nie jest romantyczne.

211

- Przepraszam. Nie chodziło mi o to, że mi ją przypominasz, tylko że ona zawsze chce coś dla mnie robić. Myśli, że jestem niekompetentny albo coś. Znowu usiadłam. - To nie to samo, Levi. Nie chcę czegoś dla ciebie robić – i może ona też nie – dlatego, że moim zdaniem nie jesteś w stanie sam tego zrobić. Próbuję ci pomóc. Zaakceptowanie pomocy od kogoś, kto się o ciebie troszczy, nie oznacza, że nie mógłbyś sam tego zrobić; oznacza to, że jesteś w stanie pozwolić komuś dzielić brzemię, bo tego chce. - Nie chcę cię niczym obciążać, Jillian. Wystarczająco złe jest to, że mogę widywać się z tobą tylko raz w tygodniu. Nie będę cię prosił, żebyś robiła moje pieprzone pranie. Gapiłam się na niego. - Nie rozumiem. Nigdy nie wpuścisz mnie do swojego normalnego, codziennego życia, bo uważasz, że nie będzie to dla mnie romantyczne? Mam trzydzieści jeden lat, Levi. Rozumiem, że w życiu nie ma samego słońca i tęczy. W związkach nie zawsze jest whisky i seks. Są dobre chwile i złe. Piękne rzeczy i brzydkie rzeczy. Antrykoty i hamburgery. Nie ma w tym „albo”, „lub”. Nie oczekuję, że przez cały czas będziesz idealny. - Ćśśś, hej, chodź tu. Nie złość się. – Jego ton był skruszony i znowu po mnie sięgnął, przyciągając mnie. – Wiem, co mówisz. Obiecuję, że wiem. Ja tylko… – Ścisnął moje ramię. – Ja tylko chcę tego jeszcze trochę, okej? Chcę, żebyśmy byli tylko my, whisky i seks. Piękne rzeczy. Mówiliśmy, że zwolnimy, prawda? Od razu poczułam się źle za naciskanie. - Przepraszam. – Znowu zarzuciłam na niego nogę. – Wiem, że rozmawialiśmy o zwolnieniu. Po prostu cię kocham i chcę być blisko. - Ja też. – Jego głos stał się chrapliwy, dłoń przykryła moją pierś, a kutas zrobił się twardy przy moim udzie. – Co sądzisz o byciu blisko pod prysznicem,

212

zanim się ubierzemy? Wsunęłam dłoń między jego nogi. - Jestem za. *** - Boże, nie mogłam nawet spojrzeć Bobowi w oczy przy recepcji – powiedziałam, gdy jechaliśmy do Traverse City. – A twarz Jenny była taka czerwona! - Wiem. – Levi się roześmiał, gdy zjechał na lewy pas. – Z pewnością daliśmy im noc do zapamiętania. Jęknęłam, przykładając dłonie do moich gorących policzków. - Myślę, że miałeś rację. Od teraz hotele. - Definitywnie. – Levi poklepał mnie w nogę i zostawił tam rękę, prowadząc drugą. Wyjrzałam przez szybę na mijaną scenerię, szczęśliwa, że spędziliśmy razem taką świetną noc, i wdzięczna za wszystkie urodzinowe niespodzianki, ale coś skubało krawędzie mojego zadowolenia. Czułam się bliżej niego niż kiedykolwiek wcześniej, ale nadal czułam ten opór z jego strony, by naprawdę mnie wpuścić. Mimo że wiedziałam, iż zgodziliśmy się zwolnić, ciężko było nie czuć lekkiego zranienia przez to, że nie chciał jeszcze, bym poznała jego rodzinę. Zwłaszcza syna. Rozumiałam, że musiał być ostrożny, ale z tego, co powiedział rano, wydawało się, że chciał trzymać mnie z dala od swojego domowego życia dla dającej się przewidzieć przyszłości, gdy cieszyliśmy się pięknymi rzeczami. Ale jak długo? I cieszyłam się, że porozmawiał z mamą i Scotty nie miał problemów w nocy, ale prowadzenie dwóch żyć było dla niego łatwiejsze – jedno, kiedy był ze mną i jedno, kiedy był tatą. Chciałam znać jego obie strony.

213

Dlaczego nie chciał mi na to pozwolić? *** W trakcie tygodni prowadzących do Święta Dziękczynienia znowu stałam się Piątkową Dziewczyną Leviego i mieliśmy razem naszą jedną, niesamowitą noc – dwa razy był w stanie u mnie zostać – a od soboty do czwartku tęskniłam za nim i pragnęłam, by był gotów zrobić następny krok. Moje uczucia do niego robiły się silniejsze i każdego dnia mówił, że mnie kocha. Wierzyłam mu, ale również robiłam się coraz bardziej nerwowa przez to, że gdy nasze uczucia rosły, nasz poziom przywiązania jakoś był nieruchomy. Zawsze byliśmy sami i raz spotkaliśmy się na kolację ze Skylar i Sebastianem, ale jeszcze nie przestawił mnie synowi, a gdy zapraszałam go na niedzielną kolację do domu moich rodziców, zawsze miał jakiś powód, dla którego to nie wyjdzie. Więcej niż raz zaoferowałam, że przyjadę do niego do domu w piątek wieczorem, ale nigdy tego nie chciał, a jego powód zazwyczaj był seksualny. - Wiem, to całkowicie samolubne z mojej strony – powiedział dzisiaj w moim łóżku. – Ale nie mogę znieść myśli, by czekać kolejny tydzień bez bycia tak blisko ciebie. Bez położenia na tobie ust. Bez doprowadzania cię do orgazmu. – Potem przeniósł się w dół mojego ciała i zakopał twarz między moimi nogami, sprawiając, że niemożliwe było sprzeczanie się z nim. Wiem. To było samolubne z mojej strony. Bo chciałam seksu każdego tygodnia. Pragnęłam go. Uwielbiałam nasze rozmowy przez telefon i wiadomości – nigdy nie byłam emocjonalnie potrzebująca albo przylepna, a moja praca utrzymywała mnie taką zajętą w trakcie tygodnia, że dni mijały szybko. Ale musiało być coś więcej, prawda? Może byłam jedyną, która tego chciała. Może on nie widział dla nas takiej samej przyszłości, co ja. Zdecydowałam, że zapytam. Gdy nakładał dżinsy i koszulkę, leżałam na boku i patrzyłam na niego, ręce

214

wsadzone miałam pod głowę. - Hej. Spojrzał na mnie. - Hej. – Potem podszedł i pocałował mnie w ramię. – Wyglądasz zbyt dobrze leżąc tu. To kusi mnie, by zostać. - Miałam nadzieję, że o tym porozmawiamy. - Przepraszam, że moja mama nie mogła zrobić nocki w ten weekend. Też miałem na to nadzieję. - Nie o to mi chodziło. Zerknął na mnie, nim nałożył sweter i usiadł, by ubrać skarpetki i buty. Bądź odważna. Bądź odważna. Bądź odważna. - Czuję, jakbyś nie chciał, bym poznała Scotty’ego. Usiadł prosto. - To niedorzeczne. Wiesz, że tego chcę. - To już dwa miesiące, Levi. Kiedy? - Niedługo. Nie chcę tego pospieszać, Jill. Miał tyle problemów ze szkołą tej jesieni, a potem ze mną z dala od domu na noc… – Przesunął ręką przez włosy. – No i lubię utrzymywać nasz wspólny czas tak jakby święty. Prywatny. Romantyczny. A ty nie? - Oczywiście, że tak. – Zmarszczyłam brwi. Ciężko było się z nim sprzeczać. – Ale bycie ojcem jest taką dużą częścią twojej tożsamości. I słyszę, że dużo o tym mówisz, ale czuję, jakbym nie miała pozwolenia na wejście do tej dużej części twojego życia. Chcę tylko wiedzieć czemu… czy to dlatego, że twoim zdaniem to nie potrwa długo? I nie chcesz przedstawiać mnie Scotty’emu, bo planujesz mnie zostawić, gdy seks się znudzi albo coś? - Oczywiście, że nie. – Od razu przyciągnął mnie do siebie, zbierając mnie w ramionach. – Tak bardzo cię kocham. I przepraszam, jeśli zraniłem twoje uczucia

215

przez nie przedstawienie cię Scotty’emu. Ja tylko… to wielka sprawa, Jillian. To nie jest coś, co traktuję lekko. - Całkowicie to rozumiem – powiedziałam, zwalczając łzy. – Ale ty nie jesteś czymś, co ja traktuję lekko. Tęsknię za tobą, gdy jesteśmy z dala od siebie przez cały tydzień. Wypuścił powietrze, opierając podbródek na mojej głowie. - Jakoś, w mojej głowie, łatwiej mi zrównoważyć bycie dobrym ojcem i bycie w związku z tobą, jeśli utrzymuję to oddzielone. Nie ma żadnego zamętu dla mnie, dla Scotty’ego albo dla ciebie. Gdy jestem z nim w domu, jestem tatą, a gdy jestem z tobą, mogę się całkowicie tobie poświęcić. To dla mnie wytchnienie. Kiwnęłam głową. Czy już tego nie wiedziałam? Czy w prawdzie nie czerpałam przyjemności z myśli, że jestem jego wytchnieniem, jego ucieczką od wszystkiego, co sprawia, że nie czuje się wystarczający? Teraz coś do tego dodawałam i może mnie przez to zostawi. Nie rujnuj tego swoją głupią niepewnością. On cię kocha, a ty kochasz go. Niech na razie to wystarczy. - Rozumiem. – Pociągnęłam nosem. Wzięłam drżący oddech. – Postaram się być bardziej cierpliwa. Pocałował mnie w głowę. - A ja pomyślę więcej o przedstawieniu cię. Pocałowaliśmy się leniwie, jego ramiona były owinięte wokół mnie, i rozpłynęło się trochę napięcia, strachu oraz pytań bez odpowiedzi. Ale trochę zostało. *** W Święto Dziękczynienia, które spędzałam w domu rodziców z rodziną, a on spędzał w Charlevoix ze swoją, moje siostry chciały wiedzieć, jak się układa. Nasza trójka stała w kuchni, Natalie przyrządzała nadzienie, Skylar obierała

216

ziemniaki, a ja odcinałam końcówki fasoli szparagowej. Nasza mama wcześniej włożyła indyka do piekarnika i poszła wziąć prysznic, a nasz tata oglądał piłkę nożną w pokoju rodzinnym z Milesem i Sebastianem. - W porządku – powiedziałam, zmuszając się do zwyczajnego tonu. – Jest dzisiaj u mamy w domu. - Nie ma jeszcze żadnych planów, by poznać jego syna? – spytała Natalie. Ostatnie badania ultradźwiękami pokazały, że urodzi syna, i obydwoje z Milesem byli bardzo szczęśliwi. Skylar nadal nalegała, że to może być dziewczynka i nie chciała wierzyć, że mogła się mylić. - Nic konkretnego – przyznałam. – Ale ciągle mu mówię, że bym chciała. Wymieniły spojrzenie. - Co? – powiedziałam, patrząc między nimi. Skylar odchrząknęła. - Mamy tylko nadzieję, że nie zostaniesz zraniona. On wydaje się naprawdę być tobą zainteresowany i to wyraźne, że ty nim też, ale to wydaje się, jakby prosił cię o bycie jego dodatkiem do dania głównego. Moje policzki paliły. - To nie jest prawda. Nie masz pojęcia, jak to jest być nim i równoważyć bycie samotnym ojcem na pełnym etacie, pracować na pełen etat i mieć związek. Uniosła obie ręce. - Masz rację. Nie mam. - On stara się jak tylko może – powiedziałam ostro. - Spokojnie – powiedziała Natalie. – Skylar nie atakowała Leviego. Uważamy, że jest świetny. Wspomniałyśmy tylko, że się martwimy, bo nie możemy wyobrazić sobie bycia w związku z kimś, kogo kochasz, gdy widujesz tę osobę tylko raz w tygodniu. - To trudne – przyznałam. – Nie uwielbiam tej części. – I wiedziałam, że nie

217

powinnam na nie naskakiwać za zauważanie tych samych rzeczy, co ja, i zadawanie tych samych pytań. Ale nie mogłam nic poradzić na bronienie go. - Najważniejsze jest to, że się komunikujecie – powiedziała Skylar. – Pieprzyć to, co mówimy my albo ktokolwiek inny. Przepraszam, jeśli zraniłam twoje uczucia. Jej przeprosiny były tym, co wywołało łzy. - W porządku. Prawda jest taka, że chcę więcej, niż on mi daje, ale czuję, jakbym nie mogła o to prosić. - Dlaczego nie? – Natalie była oburzona. - Bo boję się, że odejdzie. – Wylały się łzy. – Gdy pierwszy raz się zeszliśmy, jakieś dwa miesiące temu albo coś, zgodziliśmy się, że zwolnimy i będziemy ostrożni. Powiedziałam, że rozumiałam, iż nie jestem jego pierwszym priorytetem, a on ostrzegł mnie, że nigdy nie będzie mógł dać mi całego siebie. Nadal to rozumiem. - Ale co? – Skylar potarła moje ramię. – Czuję, że jest tu jakieś ale. - To zabrzmiało sprośnie – wyszeptała Natalie.3 Zaśmiałam się smutno, chwytając chusteczkę z pudełka na blacie. - Tym ale jest to, że ja chcę więcej. Czuję się dobrze nie mając wszystkiego, ale chcę więcej, niż on mi daje. - Myślisz, że jest w stanie dać więcej? – spytała Skylar. - Tak – powiedziałam stanowczo, wycierając nos. – Ale jest uparty. I przekonany, że musi równoważyć rzeczy w ten dokładny sposób, ze mną po jednej stronie, a synem po drugiej. Myślę, że czuje się w ten sposób bezpieczniej. - Nie rozumiem – powiedziała Skylar. – Bezpieczniej jak? Zawahałam się. Nie chciałam łamać zaufania Leviego poprzez ujawnianie rzeczy, które mi powiedział, ale potrzebowałam też rady. 3

„ale” po ang. to „but”, a „butt” to „tyłek”, w zdaniu użyte było jeszcze „coming”, co można rozumieć jako „dochodzić”, więc biorąc pod uwagę siostry Nixon, to wszystko jest tu możliwe :D

218

- Myślę, że się boi. Gdy pierwszy raz powiedział, że mnie kocha, przyznał, że bał się, iż nie będzie mógł kochać nas obojga wystarczająco. Jakby miał tylko określoną ilość miłości do podarowania, a przez ofiarowanie części mi, oznacza to mniej dla syna. Może myśli, że jeśli naprawdę mnie wpuści, będzie złym ojcem. - To niedorzeczne. – Natalie położyła dłoń na brzuchu. – Pokazywanie synowi, że kogoś kocha i pozwala sobie być kochanym, jest wspaniałą rzeczą. - To prawda – zgodziłam się. – Ale bardzo się obwinia za to, że nie chciał dziecka, zanim urodził się jego syn. Część niego nadal czuje, jakby musiał to rekompensować. - Ale gdzie zostawia to ciebie? – naciskała Skylar. Westchnęłam. - Zostawia to mnie zastanawiającą się nad tym, nad czym zastanawiałam się na początku. Czy w jego życiu jest dla mnie miejsce, czy nie? Ale… boję się zapytać. Teraz go kocham. Co, jeśli odpowiedzią jest nie? - Okej, wiem, że jestem tu najmłodszą siostrą – powiedziała Natalie – ale muszę powiedzieć z doświadczenia, że trwanie w związku, w którym nie jesteś szczęśliwa, tylko dlatego, że boisz się, co się stanie, jeśli zadasz trudne pytania, jest złym pomysłem. - Popieram to. – Skylar uniosła dłoń. – Dodam jeszcze, że muszą być tam szczere odpowiedzi. Gdyby Sebastian był ze mną szczery o nawrocie, gdy się zaczął, zamiast czekać do punktu krytycznego, ominęłoby nas sporo bólu. Wrzuciłam chusteczkę do śmietnika i umyłam ręce. - Więc myślicie, że powinnam powiedzieć coś więcej? - Tak – powiedziały razem. - Ale co? Już mówiłam, że chcę poznać jego syna i jestem gotowa. To Levi nie jest. Mam powiedzieć zrób to, bo inaczej coś tam? – Jęcząc, wsadziłam czoło w dłonie. – Nie chcę stawiać żadnego ultimatum. To w ogóle do mnie nie podobne.

219

- Nie uważam, że musisz powiedzieć to w ten sposób – powiedziała Natalie. – Ale uważam, że jesteś warta więcej, niż dostajesz. Chciałabym, żebyś w to wierzyła. - Ja też – powiedziała Skylar. Kiwnęłam głową, znowu czując łzy. Miałam decyzję do podjęcia. Czy mogłam być pewna tego, co teraz z nim miałam, i wierzyć, że z czasem przeobrazi się to w coś więcej? Czy powinnam poprosić o więcej, wierząc, że byłam tego warta, i zaryzykować stracenie go?

220

Rozdział 23 Levi Martwiłem się przez całe Święto Dziękczynienia. Przyjechałem do rodziców z ciastem, które dała mi Jillian. Było to wiśniowe ciasto, które upiekła jej mama. - Jak miło – powiedziała moja mama, wyjmując je z pudełka i pochylając się, by je powąchać. Miałem chęć zrobić to samo, myśląc, że będzie pachniało jak Jillian. Jezu. Byłem porąbany. - Kiedy poznamy sławną Jillian? – spytała moja mama, kładąc ciasto na blacie. – Mogłeś ją dzisiaj przyprowadzić, wiesz. Zaprosiłeś ją, tak jak prosiłam? - Ona jest ze swoją rodziną – powiedziałem, unikając pytania. Później przy stole martwiłem się tak bardzo, że ledwo mogłem jeść. Jillian robiła się niespokojna. Czułem to. I miała do tego pełne prawo. Utrzymywanie ją z dala od Scotty’ego było złe z mojej strony. Tyle razy chciałem wspomnieć jej imię Scotty’emu, żeby przyprowadzanie jej do naszego życia jako kogoś, kto był dla mnie ważny, ale całkowicie nieznany dla niego, nie było zbyt dużym szokiem. Stopniowe podejście byłoby lepsze. A ona byłaby co do niego taka świetna, prawda? Rozumiała jego umysł, wybryki i słodkość bardziej niż ktokolwiek, nie tylko dlatego, że mnie kochała i rozumiała, ale dlatego, że była pediatrą, co oznaczało, że poświęciła lata życia pomaganiu dzieciom lepiej się poczuć. O co więcej mogłem prosić? 221

Miała całkowitą rację o pomyśle z kamieniem szczęścia. Po czwartkowej porażce na sprawdzianie z matematyki, gdzie zesikał się, by wyjść ze szkoły, nabyłem dla niego w sklepie upominkowym satynowy, gładki kamień z Petoskey, i gdy czuł zdenerwowanie na sprawdzianie albo zadaniu, wyjmował go i trzymał w dłoni albo kładł na stoliku, gdzie mógł go widzieć. Gdy podziękowałem jej za pomysł i powiedziałem, że była wspaniała, zarumieniła się i powiedziała, jak bardzo się cieszy, że mogła pomóc. Więc dlaczego, kurwa, tak bardzo bałem się postawić ostatni krok i wpuścić ją do swojego życia? Robiłem tysiąc wymówek w głowie – było za wcześnie, to nie byłoby właściwe dla Scotty’ego, ucierpi na tym nasz samotny czas, mówiła, że chciała go poznać, bo próbowała być miła, moja rodzina mnie skrytykuje, Scotty może źle się zachować… Ale prawda była taka, że się bałem. I nienawidziłem siebie za to. Ale nie mogłem zrozumieć faktu, że tak bardzo mnie chciała. Że chciała zostać, gdy zobaczy, że czasami ledwo sobie radziłem. Że chciała dla mnie kochać dziecko, które nie było jej, gdy nie byłem wystarczający, by sprawić, żeby została jego własna matka. Nie kochałem Tary, więc jej odejście mnie nie zraniło, ale jej porzucenie Scotty’ego zostawiło u mnie blizny w inny sposób. W ciągu ostatnich ośmiu lat były momenty, gdy potrzebował ojca oraz matki, gdy ja potrzebowałem kogoś, z kim mogłem dzielić piękny, bolesny honor z przedstawiania go dla tego świata, kogoś, kto rozumiał moje obwinianie się, kiedy rzeczy nie układały się dla niego dobrze, oraz kto rozumiał sposób, w jaki potrafił złamać mi serce i znowu je złożyć. Nie spodziewałem się, że tak mocno zakocham się w Jillian. Co, jeśli Scotty

222

ją polubi, a ona go nie? Co, jeśli polubi go, ale nie będzie mogła poradzić sobie ze sposobem, w jaki musimy żyć? Co, jeśli wpuszczenie jej do środka oznaczało tylko ujawnienie jej wszystkich moich słabości? Co, jeśli odejdzie? Co wtedy? Gdy Tara odeszła, było ciężko, ale to mnie nie złamało. Wyłącznie troszczyłem się o syna. Jeśli Jillian by odeszła, to by mnie złamało. I może zasługiwałbym na to za moje braki. I nie mogłem wiecznie tego odkładać. Ale musiałem się jeszcze ochronić przez jakiś czas.

223

Rozdział 24 Jillian Tydzień po Święcie Dziękczynienia Levi i ja umówiliśmy się, by zrobić świąteczne zakupy w centrum handlowym i zjeść kolację. Wiedziałam, że pytanie nie miało sensu, ale i tak je zadałam. - Scotty też chce przyjść? Moglibyśmy pójść później na włoskie jedzenie. - Nie. Nie radzi sobie dobrze w centrum handlowym. Zbyt wiele dźwięków, zapachów, hałasów. To dla niego przytłaczające. - Okej. Tydzień po tym Scotty był chory, a Levi uważał, że opuszczenie go nie byłoby właściwe. - Biedactwo – powiedziałam. – Co ma? - Myślę, że tylko wirusa. Byliśmy rano u lekarza. Jest dosyć zbolały. - Może przyniosę wam kolację? Nie muszę zostawać. Mogę zobaczyć się z tobą przez minutę i przynieść ci coś do jedzenia, żebyś nie musiał gotować. - To miłe, że oferujesz, ale nie. Nie chciałbym, żebyś się zaraziła. - Jestem pediatrą, Levi. Ciągle przebywam blisko chorych dzieci. - Wiem, ale to w porządku. Jeśli jutro przyjedzie moja mama, może pójdziemy na kawę albo coś. Mój brzuch się zacisnął. - Pewnie. Cokolwiek chcesz. Rozłączyliśmy się, a ja byłam taka nabuzowana, że wybrałam się na siłownię 224

i weszłam na bieżnię, idąc szybko i mocno przez czterdzieści minut, prychając i wypuszczając głośno powietrze, gdy wrzał we mnie gniew. To nie było w porządku. Akceptowanie, że nie jest się głównym priorytetem w jego życiu, to jedno; ale akceptowanie, że jest się traktowaną, jakbym była niepoważna, nieistotna, dobra do pośmiania się i bzykania, ale nie niezbędna, to co innego. To nie było proszenie o wiele. Wyraźnie to widziałam. Nie prosiłam o pierścionek. Nie prosiłam o wspólne mieszkanie. Nawet nie prosiłam o obietnicę, że te rzeczy się wydarzą. Prosiłam o szansę. Prosiłam o otrzymanie szansy, by kochać ich obu. Odmawianie mi tego w tym momencie było niesprawiedliwe. Moje siostry miały rację. Levi miał rację. Zasługiwałam na więcej. Kochałam go całym sercem, ale nie mogłam czuć, jakby to – jakbym ja nie była wystarczająca. On, ze wszystkich ludzi, musiał to zrozumieć. *** Napisał do mnie następnego ranka. Była sobota, pierwszy tydzień grudnia, a ja spędzałam ranek na pracach domowych.

Hej, piękna. Tęsknię za Tobą. Ja też za Tobą tęsknię. Jak tam Scotty? W porządku. Nadal ma gorączkę. Bardzo przepraszam za wczoraj. Rozumiem. Mama powiedziała, że może później wpaść. Mogę się z Tobą zobaczyć? Tak. Chciałabym porozmawiać. Odpisanie zajęło mu jakiś czas. Wiedziałam, że tak będzie. Denerwował się? 225

Okej. Mam przyjechać? Cóż, to nie tak, że pozwalasz mi przyjechać do siebie do domu. Pewnie. O której? Około 17? Pasuje. Dobrze. Nie mogę się doczekać, aż Cię zobaczę. Kocham Cię. Też Cię kocham. Przez resztę dnia szorowałam toalety, umywalki, kafelki pod prysznicem i kuchenną podłogę. Odkurzyłam, zamiotłam korytarz na dole i umyłam okna oraz lustra. Zmieniłam pościel, umyłam ręczniki i zapłaciłam rachunki. Przez cały czas, gdy pracowałam, myślałam o tym, co mu powiem, i jaka może być jego reakcja. Zacznie się bronić? Stanie się zły? Smutny? Przyzna, że mam rację, ale nie ustąpi? Będzie próbował przekonać mnie uroczą gadką do dłuższego poczekania? Położy na mnie te dłonie w sposób, który odsunie wszystkie moje ostrożnie zebrane argumenty, sprawiając, że będę całkowicie bezbronna? Może powinnam go związać. Włożyć mu torbę na głowę. Wsadzić go do szafy i rozmawiać z nim przez zamknięte drzwi. Jeśli go zobaczę, usłyszę jego głos, poczuję jego dotyk, stanięcie w swojej obronie będzie trudniejsze. Ale musiałam. Gdy byłam pod prysznicem, wiedziałam już dokładnie, co chcę mu powiedzieć. Nie będę go oskarżać ani krytykować. Nie będę krzyczeć ani płakać. Spokojnie, ale stanowczo, wytłumaczę, dlaczego czuję, jakby był już dla nas czas, żebyśmy postawili kolejny krok, powiem mu, jak bardzo go kocham, i poproszę o szansę, by kochać też Scotty’ego. 226

Zobaczy, że jestem poważna, rozumiałam i nie oczekiwałam, iż będzie idealny, ale sprawiedliwy. Nie potrzebowałam wszystkiego, ale potrzebowałam więcej. I byłam tego warta. Rzecz jasna nie poszło dokładnie tak jak planowałam. *** Zapukał dwadzieścia po siedemnastej, a ja otworzyłam drzwi wietrznej, chłodnej pogodzie i przeprosinom. - Hej, przepraszam za spóźnienie. – Przytulił mnie. – Miałem kłopoty z wyjściem za drzwi. - Nic nie szkodzi. – Owinęłam wokół niego ramiona i staliśmy tak przez minutę, klatka przy klatce, moja głowa pod jego podbródkiem. To było takie przyjemne, że moja determinacja trochę odpłynęła. - Boże, tęskniłem za tobą wczoraj. – Pocałował mnie w głowę. – Tęskniłem za tobą przez cały tydzień. - Ja też, Levi. – Odsunęłam się. – Dlatego chcę porozmawiać. Chodź na górę. Kiwnął głową, ale mogłam zobaczyć w nim niepokój. Poprowadziłam go na górę i weszliśmy do kuchni. - Podać ci coś? – spytałam. – Drinka? Może kawy? Coś do jedzenia? - Nie, dzięki. – Zdjął płaszcz i zawiesił go na krześle. – Wszystko w porządku? Sprawiasz, że się denerwuję. Po drugiej stronie kuchennej wyspy – co nie było niezamierzone – nabrałam powietrza. - Nie wiem, czy wszystko w porządku. Ty musisz mi powiedzieć. - Co masz na myśli? Wsadziłam włosy za uszy. - Przez ostatni miesiąc prosiłam cię, by poznać Scotty’ego, a ty to odkładałeś. Zaczynam czuć, jakbyś to opóźniał, bo nie masz do nas tych samych

227

uczuć, co ja. - To nieprawda – powiedział, okrążając wyspę i chwytając moje dłonie. – Jillian, kocham cię. Szaleję na twoim punkcie. Wiesz o tym. Po prostu chcę ciebie całą dla siebie przez jakiś czas. Łzy wypełniły moje oczy i wiedziałam, że mój plan, by pozostać spokojną i racjonalną, był daremny. - Wiem, że mnie kochasz, Levi. Gdyby tak nie było, to byłoby o wiele prostsze. Moglibyśmy to zakończyć, a ja wyleczyłabym swoje złamane serce. - Jill… - Myślę, że mnie kochasz, ale się po prostu boisz. Zmarszczył brwi. - O czym ty mówisz? - Używasz syna jako wymówki, by nie wpuścić mnie do swojego życia, bo się boisz. Puścił moje dłonie. - Co, do cholery, Jillian? Powiedziałem ci, dlaczego jeszcze cię nie przedstawiłem. - Wiem. I te powody przez jakiś czas miały sens. Ale jeśli naprawdę czujesz do mnie to, co twierdzisz – jeśli naprawdę mnie kochasz – wpuścisz mnie też do jego życia, bo on jest dla ciebie wszystkim. Dasz mi szansę, żebym pokochała was obu. - Mówiłaś, że rozumiesz – powiedział, jego szczęka się zacisnęła, a palce napięły. – Od początku wiedziałaś, że muszę przekładać jego potrzeby na początek. - Przestań go obwiniać! – krzyknęłam. – Tu nie chodzi o potrzeby Scotty’ego i ty o tym wiesz! Chodzi o niechęć do wpuszczenia mnie, ponieważ boisz się czegoś – nie wiem nawet czego! Myślisz, że nie byłabym z nim cierpliwa? Myślisz, że mogę przestać cię kochać, jeśli zobaczę, że popełnisz błąd? Myślisz, że będę

228

próbowała być jego matką? Albo twoją matką? – Położyłam dłoń na piersi. – Nie jestem zainteresowana krytykowaniem cię albo ocenianiem za rodzicielskie wybory, które podejmujesz. Chcę być częścią twojego życia na prawdziwym poziomie, nie tylko jako romantyczny przerywnik. Levi pozwolił mi skończyć, ale mogłam zobaczyć, że jego dłonie zwijały się w pięści po bokach, tak jak robiły to, gdy czuł się atakowany i przyjmował pozycję obronną. Te pieprzone dłonie – nie mogłam nawet na nie patrzeć. Zawsze udawało im się mnie podniecić, a to była ostatnia rzecz, którą musiałam czuć w tamtej chwili. - Mówiłem ci – powiedział gorzko. – Mówiłem ci od początku, że nie mogę być tym, czego chcesz. Mówiłem ci, że nie mogę dać ci całego mnie. - Nie potrzebuję całego ciebie w ten sposób – powiedziałam, ocierając oczy. Boże, czy on nie słuchał? – Nie potrzebuję całego twojego czasu, uwagi albo miłości. Ale chcę zobaczyć całego ciebie. Chcę znać całego ciebie. Chcę kochać całego ciebie. Czemu nie chcesz mi pozwolić? - Nie wiem, okej? Nie wiem, kurwa! – Pokręcił głową, zamykając oczy. – Wiedziałem to. Wiedziałem, że nie będę potrafił sprawić, by to zadziałało. Mówiłem ci, że jestem zły w równoważeniu rzeczy. - Nie potrzebujesz lepszej równowagi! – Wyrzuciłam ręce w górę. – Nie rozumiesz? Musisz przestać być jedną osobą tu, a drugą tam! Musisz tylko być jednym mężczyzną, jednym, całym mężczyzną, i zdać sobie sprawę, że masz w sobie wystarczająco miłości, by kochać nas oboje. To nie jest gra o sumie zerowej! Szukał słów i wycofał się znowu do zwątpienia w siebie. - Jillian, kocham cię. Kocham cię bardziej, niż kiedykolwiek kochałem jakąkolwiek kobietę, ale nie wiem, jak zrobić to, o co prosisz. Wiedziałem, że będę dla ciebie rozczarowaniem. Zawsze mówiłem, że zasługujesz na więcej, niż mogę ci dać.

229

Pokręciłam głową. - Nie zasługuję na więcej, niż możesz mi dać, Levi. Zasługuję na więcej, niż chcesz mi dać. I wiesz co? Parę miesięcy temu może zadowalałoby mnie życie w ten sposób, kochanie cię z zewnątrz. Zaglądanie do środka. Ale dałeś mi posmak, jak to jest czuć się godną miłości, wystarczającą. Chcę tego więcej. Westchnął, jego ciemne oczy były smutne, ale uniósł uparcie podbródek. - Więc to tyle? Odchodzisz? Moje gardło się zacisnęło, gdy postawił wokół siebie ściany. - Jeśli muszę. Wpuść mnie, Levi. Wpuść mnie albo pozwól mi odejść. Oddech opuścił go we wkurzonym prychnięciu. - Zawsze wiedziałem, że odejdziesz. Skrzyżowałam ramiona i zmusiłam go do pokazania kart. - Zmuszasz mnie teraz do odejścia, bo boisz się, że odejdę później? – A potem to zrozumiałam, źródło strachu. Boże, czemu nie widziałam tego wcześniej? – Nie jestem Tarą, Levi. Przestań pozwalać strachowi o przyszłość i winie z przeszłości zapobiegać twojemu szczęściu. Robiłeś to wystarczająco długo! Zareagował, jakbym go uderzyła, jego oczy błysnęły gniewem, usta zacisnęły się w cienką linię, a plecy wyprostowały – i wiedziałam, że trafiłam w czuły punkt. O kurwa. Nie powinnam tego mówić. - Powiedz coś! – krzyknęłam, moje serce pędziło. Tracę go. Tracę go. Ale nic nie powiedział. Odsunął się ode mnie, chwycił płaszcz z krzesła i poszedł w stronę schodów. Kilka sekund później usłyszałam trzaśnięcie drzwi. - Pieprz się, ty tchórzu! – krzyknęłam, moje dłonie także zacisnęły się w pięści. Stałam tam, wściekła przez chwilę, a potem wybuchnęłam łzami, łkając w ręce, gdy opierałam się o szafkę, tuż obok zdjęcia moich sióstr i mnie, które dał mi na urodziny.

230

Jak one to robiły? Jak rozumiały miłość i sprawiły, że działała? Czy spieprzyłam? Powinnam być bardziej wyrozumiała? Bardziej cierpliwa? Bardziej elastyczna? Zbiegłam po schodach do sypialni i rzuciłam się na łóżko, łkając w poduszkę przez godzinę. Gdy całkowicie się wypłakałam, wydmuchałam nos i wkropiłam krople do oczu. Potem podniosłam telefon i zadzwoniłam do Skylar. - Halo? - Hej. Jesteś zajęta? - Jillian? Co się stało? Gdzie jesteś? Wzięłam drżący oddech. - Jestem w domu. Ale muszę porozmawiać. - Poczekaj, zaraz do ciebie oddzwonię. Rozłączyłyśmy się i zadzwoniłam do Natalie. - Mogę przyjechać? – spytałam ją. - Oczywiście! Wszystko w porządku? - Nie. Będę za dziesięć minut. Do czasu, gdy oddzwoniła Skylar, wychodziłam za drzwi. - Musiałam pogadać z Mią i zobaczyć, czy mogę wyjść trochę wcześniej – powiedziała bez tchu, jakby gdzieś pędziła. – Powiedziała, że to w porządku. Będę za dwadzieścia minut. - Jedź do Natalie – powiedziałam jej. – Potrzebuję was dwóch. - Zrobione. Do zobaczenia. Rozłączyłam się, biorąc uspokajające oddechy i mówiąc sobie, że będzie ze mną w porządku, nawet jeśli straciłam Leviego. Nadal miałam rodzinę. Nadal miałam miłość.

231

Rozdział 25 Jillian W trakcie dziesięciominutowej jazdy do uroczego domu Natalie i Milesa, razem z białym ogrodzeniem, pokojem dla dzieci i znakiem wiszącym na drzwiach frontowych, na którym napisane było „Tutaj Żyje Miłość”, powtarzałam sobie, że postąpiłam właściwie. Przez cały czas zwalczałam łzy, ale gdy tylko zobaczyłam ten pieprzony znak, załamałam się. Natalie otworzyła drzwi, by znaleźć mnie zawodzącą na jej ganku, i rozchyliła ramiona. Weszłam w nie, płacząc w jej ramię, jakbym chociaż raz to ja była młodszą siostrą i potrzebowała pocieszenia. Pojawił się Miles i zamknął za mną drzwi, a potem potarł moje plecy. - Może drinka, Jilly? - Okej. – Pociągnęłam nosem, unosząc głowę. – Masz whisky? - Z pewnością. Z kostkami lodu? - Idealnie. – Westchnęłam, moje ramiona uwolniły trochę napięcia. – Potrzebuję chusteczki. Weszliśmy do kuchni, która pachniała przepysznie, jak wtedy, gdy mama robiła domowej roboty kurczaka z jarzynami w cieście. To był zapach, który przypominał mi o domu, rodzinie i szczęściu. Czy kiedykolwiek będę miała te rzeczy? Wydmuchałam nos, zmuszając się do tego, by nie rozpłakać się znowu przez pieprzonego kurczaka z jarzynami w cieście. Miles chwilę później przyniósł mi whisky, a Natalie potarła moje ramię. 232

- Wyglądasz okropnie. Twoje oczy są całe spuchnięte. - Wiem. Czuję się okropnie. - Pójdziemy do pokoju dziennego? Kiwnęłam głową. - Okej. Skylar już jedzie. - To dobrze. Miles, sprawdzisz ciasto i zobaczysz, czy skórka jest już złotobrązowa? Jeśli tak, to wyjmij je i wyłącz piekarnik, proszę. - Jasna sprawa. - Dzięki, kochanie. Nie będę zazdrosna, myślałam. Nie będę, nie będę, nie będę. To tylko zły wieczór. W pokoju rodzinnym opadłam na kanapę, a Natalie usiadła obok mnie. Nie mogłam się oprzeć i położyłam dłoń na jej brzuchu. Był twardy i okrągły, rozmiaru połowy piłki do koszykówki. - Jak się czujesz? - Dobrze. Dzisiaj dużo się tam porusza. - Taa? – To trochę mnie rozweseliło i zostawiłam tam dłoń. Wzięłam łyka whisky. Kilka sekund później poczułam to – małe uderzenie życia w niej. Uśmiechnęłam się. – Awww. Tu jest. Hej, dziecinko. Też się uśmiechnęła. - Też mówi cześć. - Macie już jakieś ulubione imiona? Przewróciła oczami. - Cóż, ja mam ulubione i Miles ma ulubione, ale jeśli pytasz, czy zgadzamy się co do jakichś imion, to odpowiedzią jest nie. Roześmiałam się, znowu pociągając nosem. - Jakie ci się podobają?

233

- Mi podoba się James, Alexander albo Colin. - A Milesowi? - Milesowi podoba się Gotham, Optimus i Huck. - Huck? – Prawie zakrztusiłam się whisky. - O tak – powiedziała z poważną miną. – Skrót od Huckleberry. - Miles chce nazwać syna Huckleberry Haas? – Pokręciłam głową, śmiejąc się. – To komiczne. I trochę straszne. - Żartujesz? To całkowicie straszne, a on w jakiś sposób myśli, że Gotham Haas to miły kompromis. - O Boże. – Uniosłam szklankę do ust, gdy usłyszałam, jak Miles witał Skylar w kuchni. Właśnie tego potrzebuję – trochę whisky, trochę śmiechu, trochę siostrzanego uczucia. - Hej. – Skylar weszła do pokoju i opadła obok mnie, kładąc dłoń na moim ramieniu. – Jak się czujesz? - W porządku. Ale… – Pokręciłam głową, zwalczając łzy. – Myślę, że zerwałam wszystko z Levim. - Myślisz? – Skylar uniosła brwi. - Taa. Zdecydowałam, że postąpię właściwie i będę szczera. Spytam, dlaczego się wstrzymuje. Powiem, że chcę i zasługuję na więcej. - Nie zgodził się? - Nie – powiedziałam, moje oczy wypełniły się łzami. – Nie zgodził. Praktycznie powiedział tylko „wiedziałem, że to się stanie” i wyszedł. - Co? – pisnęła Natalie. – Co za dupek. - Wiem, ale… powiedział też, że mnie kocha. Powiedział, że nigdy nie kochał żadnej kobiety tak, jak kocha mnie. - Więc w czym problem? – Skylar skrzyżowała ręce. – Nie rozumiem tego. - Powiedział też, że nie wie, jak być czymś, czego chcę. Powiedział, że wie,

234

iż zasługuję na więcej. - Zmuszając cię do podjęcia decyzji, by to zakończyć, żeby mógł powiedzieć: „Widzisz? Mówiłem, że odejdziesz.” – Skylar chrząknęła. – Pasywnoagresywne bzdury. Sebastian próbował zrobić to samo. Bał się przede mną otworzyć, by nie zostać zranionym, więc zbudował wokół siebie te ściany upartego oporu i nie chciał mnie wpuścić, aż to ja musiałam być tą, która powie: „Kocham cię, ale nie mogę tego robić.” - Tak! – wykrzyczałam, unosząc dłoń. – Właśnie tak. Spytałam go wprost, czy zmuszał mnie do odejścia, żeby mógł uniknąć bólu porzucenia później, skoro był taki pewny, że właśnie to się wydarzy. - Boże, to takie smutne – powiedziała cicho Natalie. – To znaczy, nie sądzę, że ma rację, ale to naprawdę smutne czuć, jakby nie zasługiwało się na miłość. Tak bardzo się bać, żeby to odpychać. - To jest smutne. – Głos Skylar był cichy i położyła dłoń na moim ramieniu. – Ale muszę to powiedzieć, i ty też to powiedziałaś, Jilly. Postąpiłaś właściwie. Gula w moim gardle powiększyła się. - Nie jestem tego taka pewna. Ja… – Przełykając ciężko, przyznałam to, co mnie naprawdę przerażało. – Uderzyłam go tam, gdzie bolało najbardziej. Przez cały czas czułam, jakby to poczucie winy, zwątpienie do samego siebie, unosiło się od miłości do jego dziecka, ale myślę, że jest tego głębsze źródło. Myślę, że gdy porzuciła ich matka jego syna, obwiniał siebie. W sensie, jeśli byłby lepszym mężczyzną, ona może by została. – Zacisnęłam oczy. – Powiedział mi to, kurwa, prawie tymi samymi słowami, gdy pierwszy raz wyznał mi miłość. Ale nie zdawałam sobie sprawy – bo nie był w niej zakochany – jak duża była ta rana. A potem sprawiłam, że dzisiaj krwawiła. - Co? Jak? – spytała Natalie. - Oskarżyłam go o to, że boi się przyszłości ze mną, ponieważ boi się, że

235

zostawię ich jak ona. - Oooch. – Skylar się skrzywiła. – To musiało być ciężkie. - Było. Myślę, że przez to właśnie wyszedł. Natalie położyła dłoń na moim kolanie. - Ale nie dlatego, że to nie była prawda, Jilly. Dlatego, że była. - Zgadzam się – powiedziała Skylar. – Musiałaś użyć ciężkich słów. Jeśli Levi jest uparty, tak jak był Sebastian, to oni muszą to słyszeć w ten sposób. Muszą stawiać czoła swoim obawom. Muszą z nimi żyć. - Mogę coś powiedzieć? – Wszystkie odwróciłyśmy się na dźwięk głosu Milesa z wejścia do pokoju dziennego. - Pewnie – powiedziałam. – Wejdź. Wszedł i opadł na podłodze przy stopach Natalie, stawiając drinka na końcu stolika. - Nigdy nie miałem w życiu rzeczy, z którymi muszą radzić sobie Sebastian albo Levi. Żadnego OCD ani niepokoju, żadnego dziecka. – Zerknął na brzuch Natalie. – Ale miałem w cholerę trudny czas zastanawiając się, jak mógłbym zmienić moje życie, by być z Natalie. Myślałem, że nie było sposobu, bym to zrobił. Myślałem, że nie byłem w stanie tego zrobić. Mimo że ją kochałem, a ona o tym wiedziała, nadal musiałem usłyszeć od niej te trudne słowa, które mówiły mi, że nie wystarczy tylko kogoś kochać. Musisz na to zapracować. Musisz pozwolić temu trochę cię zniszczyć. Pociągnęłam nosem. - Z pewnością to dzisiaj zrobiliśmy. Przynajmniej ja. - Więc daj mu trochę czasu. Poważnie – powiedział, poprawiając okulary. – Myślę, że potrzebuje czasu, by to do niego dotarło. Zda sobie sprawę, że jego życie jest lepsze z tobą w nim, i zrobi wszystko, co w jego mocy, by cię odzyskać. - Jezu, Miles – powiedziała cierpko Skylar. – Od kiedy stałeś się takim

236

ekspertem? - Od kiedy twoja siostra mnie nauczała. – Pokręcił głową. – Nigdy wcześniej żadna kobieta mnie nie odrzuciła ani nie kazała mi czekać, ale ten czas pomiędzy powiedzeniem Natalie, że ją kocham, a jej zaakceptowaniem moich oświadczyn, był najdłuższymi, jakimiś pięcioma minutami w moim życiu. Natalie rzuciła w niego poduszką. - Dzięki – powiedziałam, biorąc głęboki oddech. – Myślę, że postąpiłam właściwie. Boje się tylko, że odchodzę od miłości mojego życia. - Och, skarbie. – Skylar owinęła wokół mnie ramiona i oparła głowę na moim barku. – Czasami musimy.

237

Rozdział 26 Levi Wyszedłem z domu Jillian zły jak cholera i przestraszony jak diabli. Przez ciężkie stąpanie moich stóp na chodniku można by pomyśleć, że miałem pojęcie o tym, co robiłem, ale tak nie było. Boże, czemu musiałem być tak cholernie uparty? Czemu nie mogłem po prostu jej przyznać, że tak, bałem się, oczywiście, że się bałem. Czemu nie mogłem jej po prostu powiedzieć, że miała rację, że chciałem jej w swoim życiu i życiu Scotty’ego, że chciałem zbudować razem życie? Czemu musiałem być takim cholernym, obronnym dupkiem tylko dlatego, że do mnie dotarła? Nie powinienem się z tego cieszyć? Nie powinienem czuć się dobrze, że na tej planecie był inny człowiek, który znał sposób, w jaki działał mój umysł, a i tak nadal mnie kochał? Który tolerował moje sprośne żarty, nawyki jaskiniowca i nienasycony apetyt seksualny? Który znał mężczyznę, którym byłem, wiedział, że nie byłem mężczyzną, którym chciałbym być, i powiedział mi, że byłem wystarczający? Co, do cholery, było ze mną nie tak? Wsiadłem do samochodu i uderzyłem mocno kierownicę. Dwa razy. Potem jeszcze trzy. Kurwa! Kurwa! Kurwa! Powinienem tam wrócić? Przeprosić? Dać jej szansę, by kochała nas obu, tak jak powiedziała? Moje oczy zaszły łzami i zacisnąłem je. Prawdopodobnie mogła kochać nas obu. Miała w sobie tyle miłości. Sięgnąłem po klamkę. 238

Mój telefon zawibrował na siedzeniu obok mnie i spojrzałem na niego ze zdziwieniem. Nawet nie zdałem sobie sprawy, że go przy sobie nie miałem, bo tak bardzo chciałem ją zobaczyć. Gdy go podniosłem, od razu zauważyłem, że miałem nieodebrane połączenie i trzy wiadomości. Scotty wydaje się jakiś nieswój. Dałam mu Motrin, ale możesz zadzwonić? Podniosła mu się gorączka. 39,4. Proszę, zadzwoń albo przyjedź do domu. Motrin nie działa. Gorączka wzrosła do 40,2. Upuszczając telefon, odpaliłem samochód i wyrwałem z parkingu, aż zapiszczały opony. Gdy tylko wjechałem na drogę, podniosłem go, włączyłem pocztę głosową i usłyszałem głos matki. - Levi, Scotty miał atak. Zadzwoniłam na 911 i karetka zabiera go do szpitala. Nie panikuj, wszystko wydaje się być z nim w porządku, ale jest senny. Proszę, zadzwoń, gdy to odsłuchasz, albo przyjedź do szpitala. Szkoda, że nie dałeś mi numeru Jillian. Moje serce waliło, adrenalina przepływała przez żyły. Mój syn, mój syn, mój syn. Mocno wcisnąłem gaz, zignorowałem znak stopu i przez całą drogę do szpitala pędziłem jak szaleniec. Zaparkowałem na parkingu nagłych wypadków i pobiegłem do lobby. Jeśli cokolwiek mu się stanie, to twoja wina! krzyknął głos we mnie. Twoja głowa nie jest we właściwym miejscu i nie była od tygodni! Przy recepcji pokazałem dowód i dostałem lokalizację Scotty’ego. Pielęgniarka szybko poprowadziła mnie przez dwie pary automatycznych drzwi i wprowadziła do długiej, prostokątnej sali, w której łóżka pacjentów pooddzielane były kurtynami. Scotty był w ostatnim po lewej stronie, leżąc na plecach, śpiąc głośno i wyglądając blado, ale oddychając. - Scotty – wychrypiałem, moje gardło było szorstkie i zaciśnięte. - Wszystko z nim w porządku – powiedziała moja matka, która siedziała na krześle obok niego. 239

Nie wierzyłem jej. Chciałem zrzucić pościel i zbadać każdy jego centymetr. Obudzić go i samemu zobaczyć, że mógł się skupić, rozmawiać, uśmiechać, śmiać, bawić się dinozaurami, słuchać muzyki i mówić mi setki nieprzydatnych statystyk baseballu. Właściwie to siedziałbym i godzinami słuchał, jak o nich mówi. Chciałem usłyszeć, jak prosi o swoją żółtą łyżkę, iPada, piżamę w dinozaury. Chciałem, by potarł moje ucho, wywołał mój uśmiech, potrzymał moją dłoń. Chciałem, by mi wybaczył. By powiedział, że wszystko z nim w porządku. By powiedział, że wszystko z nami w porządku. Mama mówiła moje imię, ale nie odpowiedziałem jej. Opadłem na łóżko i wyciągnąłem się na boku, owijając wokół niego ramię – uważając, by zbyt mocno go nie trzymać – i pozwoliłem łzom w ciszy spaść, czując się winny za wszystko. *** Trzymali Scotty’ego na obserwacji przez kilka godzin, a potem nas wypuścili. Wydawał się być sobą, był tylko zmęczony i mniej rozmowny niż zwykle, nie był głodny ani spragniony i nie pytał o nic. Gdy dotarliśmy do domu, pomogłem mu ubrać się w piżamę i położyłem go do łóżka, leżąc z nim, aż zasnął, bawiąc się jego uchem. Przestraszyłeś mnie, Scotty. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby cokolwiek ci się stało, i tak bardzo mi przykro, że to się tobie przytrafiło, i jestem na siebie taki zły, że mnie tu nie było. Nie powinienem w ogóle wychodzić, gdy byłeś chory. Byłem samolubny, myśląc o sobie, przekładając moje uczucia nad twoje. Ostatnio tak dobrze sobie radziłeś, o wiele lepiej w szkole, a widzenie cię zadowolonego sprawia, że jestem szczęśliwy. Jesteś dla mnie najważniejszą rzeczą na świecie i muszę skupić się na tobie, a nie na sobie. Jesteś tym, co się liczy, i tak bardzo cię kocham. Z uporem wypchnąłem Jillian z myśli, mimo że umierałem z chęci zadzwonienia do niej, odkąd lekarze powiedzieli, że Scotty miał drgawki gorączkowe. Z tego, co dowiedziałem się w szpitalu, taki rodzaj ataku nie był

240

długoterminowo szkodliwy i prawdopodobnie będzie musiał tylko odpocząć i otrzymywać zwyczajną opiekę. Ale czy to była prawda? Nie mówili mi wszystkiego? Jillian byłaby szczera – była w tym dobra. I była dobra w pocieszaniu mnie. Ale nie zadzwoniłem do niej. Zamiast tego poszedłem na dół, gdzie moja mama robiła nam kolację, mimo że nie byłem głodny. - Śpi? – spytała, zerkając na mnie. - Tak. – Westchnąłem i opadłem na krzesło przy wyspie, pocierając dłonią brodę. Jillian, chciałbym, byś tu była. Gdy tylko to pomyślałem, byłem na siebie zły. - A ty jak się czujesz? - Nędznie. - Czemu? - Bo nie było mnie tu – powiedziałem ostro, wyładowując na niej swój gniew. – Nie chcesz mnie przez to zbesztać? - Czemu miałabym to robić? - Bo mój syn był chory, a ja zostawiłem go tu, by zobaczyć się z dziewczyną. Nawet w wiadomości głosowej powiedziałaś, że powinienem dać ci numer Jillian. I powinienem. Powinienem też wziąć ze sobą mój telefon do jej domu. Właściwie to nie powinienem nawet być z dala od domu! Ale spieprzyłem. Znowu. A moje dziecko miało atak. Przestała robić to, co robiła, i położyła swoją dłoń na mojej. - Levi, kochanie, jesteś dla siebie zbyt surowy. Scotty miałby atak nawet wtedy, gdybyś tu był. Miał wysoką gorączkę. I nawet jeśli dałbyś mi numer Jillian, to nie sądzę, że szybciej dotarłbyś do szpitala. Przybyłeś tylko jakieś dwadzieścia minut po nas.

241

Zacisnąłem zęby. - I tak powinienem tu być. Dobry ojciec by tu był. - Na miłość boską, Levi – powiedziała, wracając do smażenia. – Bycie dobrym ojcem nie oznacza nie robienie nic dla siebie. Czego uczysz Scotty’ego w ten sposób? Że bycie dobrym rodzicem oznacza poświęcanie własnego szczęścia dla czyjegoś szczęścia? Że nie można mieć życia osobistego? Że nie można być całą osobą z własnymi potrzebami? - Cóż, a tak nie jest? – spytałem, czując, jakbym wrócił tam, gdzie z nią zacząłem, i wszystko, co robiłem, było złe. - Nie – powiedziała stanowczo. – Bycie dobrym ojcem nie przychodzi kosztem bycia szczęśliwą, zrównoważoną osobą. - Cóż, nie wiem, jak to robić – powiedziałem z goryczą. – Nigdy tego nie robiłem. - Bzdura – powiedziała. Nawet na mnie nie spojrzała. – Jesteś po prostu uparty jak osioł i nie chcesz, by ktokolwiek ci pomógł. Mówiłeś, że masz dziewczynę? – kontynuowała, nim mogłem zacząć się sprzeczać. – Gdzie ona jest? Kim ona jest? Nie tylko nie mam jej numeru, ale nie wiem ani jednej cholernej rzeczy o niej. Czy ona w ogóle istnieje? – Spojrzała na mnie przez ramię, unosząc brew. – Jesteś gejem? - Do cholery jasnej, mamo. Wyrzuciła w górę jedną rękę, a drugą poruszała patelnią. - Co? Nie ma w tym nic złego. Syn Betsy Hillerman jest gejem, wiesz. Ten przystojny. Dermatolog. Mogłabym was zapoznać. - Mamo. Nie jestem gejem. - Cóż, nie możesz mnie obwiniać o zastanawianie się. Masz trzydzieści dwa lata, Levi. I od narodzin Scotty’ego nie miałeś żadnego towarzystwa, o którym mówiłeś. To nie jest zdrowe. Albo jesteś gejem, nie jesteś człowiekiem albo jesteś

242

samotny i cierpisz, i wmawiasz sobie, że na to nie zasługujesz. – Znowu na mnie spojrzała. – I myślę, że obydwoje wiemy, które to. Potarłem oczy, nagle wyczerpany. - Poddaję się. Nie wiem, co robić. - Cóż, ja też nie – powiedziała, zakręcając ogień pod patelnią. – Ale jeśli chcesz numer geja dermatologa, to daj mi znać. Jest bardzo przystojny. Westchnąłem. Ciężko. - Wspominałaś już. *** Później tamtego wieczoru, po wielu kłótniach ze sobą, zadzwoniłem do niej. W połowie oczekiwałem, że włączy się poczta – gdybym był nią, nie chciałbym ze sobą rozmawiać – ale odebrała. To dlatego, że nie jest pieprzonym tchórzem, tak jak ty. - Hej – powiedziałem. - Hej. - Naprawdę przepraszam za dzisiaj. Nic. - Czuję się źle z tym, że tak wyszedłem. Nic. Możesz ją o to obwiniać? Nie dodajesz niczego nowego do rozmowy. Nie oferujesz jej nic. Powiedz jej, co się z tobą dzieje. I bądź szczery, dupku. - Ja… to był ciężki wieczór. Scotty miał atak, gdy u ciebie byłem. Sapnęła. - O mój Boże! Wszystko z nim w porządku? - Tak. - Drgawki gorączkowe? - Tak.

243

- Pojechał na pogotowie? - Tak. Mama nie mogła się do mnie dodzwonić, bo zostawiłem telefon w samochodzie, i nie miała twojego numeru – przez co czułem się bardzo winny – ale zadzwoniła na pogotowie. Gdy wsiadłem do samochodu, usłyszałem wiadomość. - Tak bardzo mi przykro, Levi. To może być przerażające. - Było. Ale teraz jest w domu i śpi. - To dobrze. Cisza. Otworzyłem usta. Cisza. Zamknąłem oczy. Cisza. Zacisnąłem pięść. - Cóż, powinnam kończyć – powiedziała sztywno. – Z przykrością usłyszałam o ataku i dziękuję, że zadzwoniłeś. - Jillian, poczekaj. – Wziąłem głęboki oddech. – Przepraszam. Czułem się tak okropnie, gdy dzisiaj od ciebie wyszedłem, a potem wydarzyła się ta rzecz ze Scotty’m, a przez to zacząłem jeszcze bardziej wszystko kwestionować. Ja tylko… potrzebuję trochę czasu, by pomyśleć, okej? Już za tobą tęsknię i wiem, że pewnie już za bardzo wszystko spieprzyłem, ale czy to byłoby za wiele prosić o trochę czasu? Muszę się upewnić, że moja głowa znajduje się na swoim miejscu. - Nie wiem, Levi. Chcę się zgodzić, ale nie czuję, że jesteś gotów odłożyć swoje obawy na bok. Łatwiej jest odłożyć mnie na bok. I czuję, że potrzebujesz trochę czasu tylko po to, by dłużej pławić się w swojej winie. Karcić się. Boże, za dobrze mnie znała. Za dobrze. Wzięła moją ciszę jako potwierdzenie, że miała rację. - Do widzenia, Levi.

244

- Jillian, poczekaj… Kocham cię. Wstrzymałem oddech. - Ja też cię kocham – powiedziała, i mogłem stwierdzić, że płakała. – Gdyby tak nie było, to by tak nie bolało. Ale czas nie zrobi tu żadnej różnicy. Skończyłam z czekaniem na zewnątrz. Nie przychodziło mi na myśl nic do powiedzenia. I rozłączyła się.

245

Rozdział 27 Levi Byłem w nędznym stanie. Jedzenie smakowało okropnie. Sen był jeszcze bardziej nieosiągalny. Wskazówki zegara ociągały się. Zaraziłem się wirusem Scotty’ego i kichałem, kaszlałem oraz pociągałem nosem przez cały czas, czując, jakbym na to zasługiwał. Mama przyniosła mi zupę i pomagała ze Scotty’m, gdy ja leżałem na kanapie, oglądając okropną telewizję i dumając nad moim godnym pożałowania istnieniem. Nawet gdy znowu byłem fizycznie zdrowy, czułem się chory. Obolały, ospały, bez motywacji do zrobienia czegokolwiek dla siebie. Dla dobra Scotty’ego utrzymywałem dzienną rutynę, ale nie mogłem zmusić się do zrobienia czegoś dodatkowego. Nie chodziłem na siłownię, nie dzwoniłem do Jillian, nawet nie nosiłem nowych koszulek. Nosiłem te brzydkie, szare, brudne i mówiłem sobie niedorzeczne, użalające się nad sobą rzeczy, jak teraz twoje ubrania pasują do twojej duszy. Nawet Scotty wiedział, że coś było nie tak, a to jest dziecko, które zmaga się z afektywnymi sygnałami. Dwa tygodnie po tym, jak ostatni raz rozmawiałem z Jillian, Scotty i ja leżeliśmy na podłodze z poduszkami, oglądając „Odlot”, jeden z jego ulubionych filmów, gdy pochylił się i potarł moje ucho. Poruszony przez gest, chwyciłem jego rękę i pocałowałem ją. - Musisz się uśmiechać – powiedział. – Czemu się nie uśmiechasz? Moje gardło się zacisnęło. 246

- Jestem smutny, Scotty. - Bo Ellie umarła? - Nie, bo straciłem przyjaciółkę. Ona… ona jest moją Ellie. Nie umarła, ale czuję, jakbym ją stracił. - Ale tam jest przygoda! Dzicz trzeba zwiedzić! To sprawiło, że się uśmiechnąłem, nawet jeśli trochę smutno, bo wiedziałem, że zwyczajnie powtarzał te słowa dla zabawy. Scotty rozumiał, że tak jak Carlowi w filmie, kogoś mi brakowało, a naśladowanie tekstów Russella było jego sposobem na przekazanie mi, że rozumiał i chciał, bym lepiej się poczuł. To mógł być też jego sposób na powiedzenie mi, bym poszedł ją znaleźć. - Dzięki, Scotty. Chcę zwiedzić dzicz. Ale to może być przerażające. - Co może być przerażające? Wziąłem głęboki oddech. - Miłość. Kochać kogoś tak, jak kochali się Carl i Ellie. Musisz być odważny. - Dochodzimy do miłości nie przez znajdowanie perfekcyjnej osoby, ale przez uczenie się widzenia nieperfekcyjnej osoby w perfekcyjny sposób – zacytował. Uśmiechnąłem się, tym razem szczerze. - Dzięki, kolego. Postaram się to zapamiętać. Tamtego wieczoru poszedłem do łóżka z tymi słowami nadal w myślach. To było prawie tak, jakby Scotty mówił mi, że nie chodziło o odwagę… chodziło o akceptację. Moje dziecko, cholerny geniusz. *** Następnego wtorkowego ranka zadzwoniła do mnie mama, by powiedzieć, że przyjedzie i chce zobaczyć Scotty’ego, jeśli jest wolny po szkole. Powiedziałem

247

jej, że może zabrać go na terapię i zrobić mu kolację, jeśli chce, a ona skorzystała z okazji. - Dzięki – powiedziałem. – To da mi trochę czasu, by pójść na siłownię i może nadrobić z przyjacielem. – Czułem się dużo lepiej z pozwalaniem jej pomagać i nie czułem tego jako krytyki mojego rodzicielstwa. - Jak miło. Z Jillian? – spytała niedyskretnie. - Nie. Z męskim przyjacielem. Przez chwilę nic nie mówiła. - Tylko z przyjacielem, mamo. Nie jestem gejem. - Okej, okej – powiedziała żwawo. – Wiesz, że i tak by mnie to nie obchodziło, interesuje mnie tylko twoje życie. Chcę, żebyś był szczęśliwy. Zamknąłem oczy. - Tak, mamo. Wiem. Gdy się rozłączyliśmy, napisałem do Sebastiana. Możemy pójść na piwo po pracy? Pewnie. Gdzie i o której? Jolly Pumpkin o dziewiętnastej pasuje? Do zobaczenia. *** Napisałem do Sebastiana, bo potrzebowałem rady, a on był najbliższym przyjacielem, jakiego ostatnio miałem. No i był mężem siostry Jillian i może będzie miał jakieś spostrzeżenia na temat tego, co mógłbym zrobić, by wszystko naprawić. Był tam, gdy przybyłem, siedząc przy barze z narzeczonym Natalie Nixon, Milesem, a ja uścisnąłem im dłonie, nim usiadłem obok Sebastiana. - Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, iż do was dołączyłem – powiedział Miles. – Musiałem wyrwać się z domu. Pracowanie z domu może być trochę 248

przytłaczające. - Rozumiem cię. Też przez jakiś czas to robiłem. – Zamówiłem piwo i zdjąłem płaszcz. - A więc co nowego? – spytałem Sebastiana. – Nie rozmawiałem z tobą przez parę tygodni. Jeszcze raz dzięki za skontaktowanie mnie ze Skylar odnośnie zdjęcia. Było idealne. - Nie ma za co. Słyszałem, że bardzo jej się spodobało. - To prawda. - Cieszę się. Jillian to świetna dziewczyna. - Tak, ale… – Westchnąłem, przesuwając dłonią po brodzie. – Spieprzyłem. Żaden z nich nic nie powiedział, gdy postawiono przed nami piwa. Gdy barman odszedł, Sebastian spytał: - Jak to? Opowiedziałem podstawy tego, co się stało, i zadziwiło mnie to, ile przejrzystości pochodziło od opowiedzenia historii komuś innemu. Gdy wylewały się słowa, to było prawie tak, jakbym był w stanie zrobić krok w tył, zobaczyć sytuację z jej punktu widzenia, albo nawet osoby postronnej, lepiej zrozumieć mój strach i defensywność oraz zobaczyć je z jakiejś perspektywy. - Łał – powiedział Sebastian, biorąc łyk piwa. – Więc nie zgodziła się na podarowanie tobie więcej czasu? To nie brzmi jak ona. - Myślę, że to przez sposób, w jaki o to poprosiłem. Nie była przekonana, że skorzystam z czasu, by cokolwiek rozpracować. Ale zrobiłem to… Po prostu nie wiem, co teraz robić. – Zamknąłem oczy i odetchnąłem. – Potrzebuję rady. Sebastian się wzdrygnął. - O Jezu. Jestem ostatnią osobą, która powinna dawać związkowe rady. - Czemu? Ty i Skylar macie wspaniały związek. - Taa, ale to dzięki niej. Próbowałem sabotować to z tysiąc razy, nim zdałem

249

sobie sprawę, jakie miałem szczęście, że rozumiała mnie i akceptowała, i że musiałem przestać próbować ją odpychać. - Czemu próbowałeś ją odpychać? – spytałem. - Ze strachu. To oczywiste. - Ja robiłem to samo – wtrącił Miles. – Byłem takim kutasem dla Natalie po tym, jak zdałem sobie sprawę, że coś do niej czułem. Tylko dlatego, że było to prostsze od stawienia czoła uczuciom i przewrócenia do góry nogami mojego życia. Kiwnąłem głową, rozumiejąc. - Dokładnie tak. I mam tak cholernie dosyć bania się. Kocham ją. Chcę jej w moim życiu. W życiu Scotty’ego. - Więc idź po nią – powiedział Sebastian. - Nawet nie wiem, czy mnie przyjmie. Może przegapiłem szansę. Powiedziała, że skończyła z czekaniem. Przesunął ręką przez włosy. - Taa, Skylar też czasami mówi mi te bzdury. Robią tak dlatego, że musimy to usłyszeć, by przestać się opierdalać i zebrać się do kupy. - Zgadzam się – powiedział Miles. – Właściwie to wiem na pewno, że Jillian cholernie za tobą szaleje. Nie powinienem tego mówić, ale przyszła do nas w sobotni wieczór i była bałaganem. - Kurwa. – Potarłem kark. – Tego dnia się pokłóciliśmy. Wytknęła mi moje bzdury, a ja byłem upartym dupkiem. - Taa, przyznała, że była ostra. Cholernie to przeżywała. Ale kocha cię. I chce cię, uwierz mi. Ale nie na żadnych warunkach – wyraźnie to powiedziała. Chce prawdziwej rzeczy. - Zasługuje na to. – Skrzywiłem się. – Więc co mam teraz robić? - Coś, co pokaże jej, że wiedziałeś, iż się myliłeś, jesteś gotów dać jej to,

250

czego chce, i rozumiesz, co jest dla niej ważne – powiedział Miles. – Potem musisz wymyślić jakiś zajebisty sposób, by to zrobić. Zaimponuj jej. - Skąd to wszystko wiesz? – Pokręciłem głową. – Jesteś jak ekspert. Uśmiechnął się i napił się piwa. - Bo też musiałem to zrobić. Pomyślałem o tym przez minutę i wziąłem kilka łyków piwa. - Jej praca jest dla niej ważna, ale myślę, że rodzina jest najbliższą rzeczą jej sercu. - Myślę, że masz rację – powiedział Sebastian. – Nixonowie są zżytym gronem. Ale są też wspaniali. Pokochasz ich. Rozgrzałem się od środka, gdy pomyślałem o Nixonach wpuszczających mnie i Scotty’ego do ich klanu. To byłoby dobre dla nas obojga. Nagle miało to więcej sensu, jej pragnienie bycia wewnątrz mojego życia. Gdy pochodzisz z tak zżytej rodziny, chcesz tego dla siebie. - Macie jakieś pomysły na zajebisty sposób, by jej zaimponować? Sebastian był cicho. - Właściwie – powiedział Miles, a jego oczy się rozświetliły – ja mam pomysł. Tak się składa, że wiem, iż cała rodzina Nixonów będzie na imprezie w Abelard Vineyards w Wigilię. I nikt o tym nie wie, ale wydarzy się coś cholernie świetnego. Myślę, że dużo by dla niej znaczyło, gdybyś tam był. - Naprawdę? – Sebastian spojrzał na Milesa. - Naprawdę. – Miles posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. – Ale nie możesz pisnąć ani słowa. Natalie by mnie cholernie zabiła. - Nic nie powiem. - Wigilia, tak? – W głowie pojawił mi się pomysł. – Myślę, że mógłbym tam być. - To dobrze. – Miles uniósł piwo. – Na zdrowie, bracia.

251

Rozdział 28 Levi Wigilia była za pięć dni, ale nie było mowy, że mógłbym czekać tak długo, nim skontaktowałbym się z Jillian. Po pierwsze, tęskniłem za nią zbyt cholernie mocno, a cierpliwość, jeśli chodziło o nią, nigdy nie była moją zaletą; a po drugie, nie chciałem, żeby dalej cierpiała. Jeśli czuła się w połowie tak źle jak ja, ledwo przechodziła przez dzień. Zadzwoniłem do niej dzień po tym, jak spotkałem się w barze z Sebastianem i Milesem. Włączyła się poczta. - Hej, piękna. Bardzo za tobą tęsknię i mam nadzieję, że wszystko u ciebie w porządku. Wiem, że nie zachowywałem się dobrze i nie zasługuję na kolejną szansę, ale jeśli mogłabyś spotkać się ze mną w tym tygodniu na kawę, drinka albo kolację – cokolwiek – to chciałbym się z tobą zobaczyć. Daj mi znać. Zakończyłem połączenie, czując, jakbym nie powiedział właściwych rzeczy, by ją przekonać, ale co mogłem zrobić? Nie byłem poetą, nie miałem ładnego głosu do śpiewania, żadnych magicznych słów – byłem tylko niedoskonałym facetem, mającym nadzieję, że idealna dziewczyna go pokocha. Oddzwoniła do mnie wieczorem po pracy. - Hej – powiedziała, gdy odebrałem. – Dostałam twoją wiadomość. - Hej. – Dźwięk jej głosu sprawił, że serce szybciej mi zabiło. – Bardzo się cieszę, że zadzwoniłaś. - Nie zamierzałam. 252

- Nie obwiniałbym cię za to. – Postawiłem dla Scotty’ego na wyspie talerz (zimnego) kurczaka, mrożonego groszku, ciepłą – nie gorącą – bułeczkę i kawałek melona. – Chodź zjeść – zawołałem do niego, gdzie bawił się na dywanie w pokoju rodzinnym. - Och, jecie kolację? – powiedziała. – To zadzwoń później. - Nie! To znaczy tak, oczywiście, że zadzwonię, jeśli chcesz, ale myślałaś o moim zaproszeniu? - Ja… nadal myślę. Mój nastrój trochę się pogorszył. - Rozumiem. Jest coś, co mogę powiedzieć, by przekonać cię do zgodzenia się? Powiem to. - Nie wiem. Tęsknię za tobą i chcę się z tobą zobaczyć, ale… co jest inne tym razem, Levi? - Wszystko – obiecałem. Nagle doszło do mnie, że moje zaproszenie na poczcie głosowej nie wyraziło tego jasno. Po prostu zaprosiłem ją tak, jak miałem w zwyczaju. – Właściwie to chcę poprawić moje wcześniejsze zaproszenie. Zamiast kawy albo drinka, może przyjedziesz w piątek wieczorem na kolację? - Do twojego domu? - Tak. Chcę przedstawić się Scotty’emu. Westchnęła. - Levi, wiesz, że bardzo bym tego chciała, ale nie robię tego, jeśli po prostu myślisz, że chcę to usłyszeć. - Nie jest tak – powiedziałem. – Właściwie to nie jest w ogóle dla ciebie, to dla mnie. Wiesz, jaki jestem samolubny. – Usłyszałem jej śmiech i uśmiechnąłem się. - Okej, więc… okej. Przyjadę w piątek. - Świetnie. Mówiłem trochę o tobie.

253

- Mówiłeś? Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej na szok w jej głosie. - Taa. Wyglądał na trochę zmartwionego, gdy powiedziałem, że jesteś lekarką – nie uwielbia badań kontrolnych – więc nie ubieraj białego płaszcza. Roześmiała się. - Upewnię się, by go zostawić. Mam coś przynieść? - Nie. Tylko swoje towarzystwo. - O której? - Osiemnasta pasuje? - Tak, przyjadę od razu po pracy. - Idealnie. Nie mogę się doczekać, aż cię zobaczę. - Ja też. Tęsknię za tobą. I nie mogę się doczekać, aż poznam Scotty’ego. Rozłączyliśmy się, a ja poczułem się lepiej, niż czułem się od miesiąca. Mogłem to zrobić. Spojrzałem na Scotty’ego, który ostrożnie nakładał swój mrożony groszek na żółtą łyżkę, trochę kulek spadło na talerz, i poczułem też przypływ miłości do niego. Żaden z nas nie był idealny, ale próbowaliśmy. Czasami to wszystko, co można zrobić. *** Zadzwoniłem też tamtego wieczoru do mamy. Jak podejrzewałem, nie został dobrze przyjęty fakt, że nie będę w ich domu na Wigilię, aż wspomniałem o czymś większym niż tylko Święta. - Rozumiem, że musisz jej wszystko wynagrodzić, ale czemu to musi być w Wigilię? To dla rodziny. - O to chodzi, mamo. - Ale ci ludzie nie są twoją rodziną. - Ale mam nadzieję, że będą. Sapnęła.

254

- Co? Co to znaczy? - To znaczy, że traktuję ją poważnie i muszę jej pokazać, że chcę, by była w moim życiu, a ja chcę być w jej. - Cóż, a co ze Scotty’m? Może przywieziesz go tu, by spędził z nami noc, gdy ty pójdziesz na imprezę, a później możesz tu przyjechać, by nocować, i oboje obudzicie się w Boże Narodzenie. Tak jak zawsze! – powiedziała radośnie, jakby znalazła idealne rozwiązanie. - Nie, mamo. Nie chcę, by było jak zawsze. Chcę robić nowe tradycje. Chcę być ze Scotty’m i Jillian w Wigilię, i obudzić się ze Scotty’m w naszym domu. Westchnęła, głośnym, dramatycznym Westchnięciem Mamy. - Dobra – powiedziała. – Rozumiem. Ale i tak przyjedziecie na brunch w Boże Narodzenie, prawda? - Będziemy tam. Będzie w porządku, jak przyprowadzę Jillian? - Oczywiście! – Od razu się rozweseliła. – Z wielką chęcią ją poznamy! - Dobrze. Do zobaczenia. *** Podczas dni prowadzących do piątku mówiłem Scotty’emu o Jillian. Słuchał, tak myślę, ale gdy o nią pytał, odnosił się do niej jako Ellie, mimo że dużo razy przypominałem mu, iż ma na imię Jillian. To było trochę urocze i takie w stylu Scotty’ego, więc po jakimś czasie przestałem go poprawiać i pomyślałem, że z czasem sam to poprawi – albo może i nie. Może przez resztę życia będzie nazywał ją Ellie. Jakoś wiedziałem, że jej nie będzie to przeszkadzać, bo oznaczało to, że Scotty wiedział, iż się kochaliśmy. Byleby tylko nie zaczął mówić na mnie Carl.

255

Rozdział 29 Jillian Nie byłam taka zdenerwowana od czasu moich egzaminów. Wchodząc po schodach do domu Leviego moje kolana drżały, ręce się trzęsły, a brzuch obracał się jak ryba w wodzie. Przy drzwiach stanęłam na sekundę, oddychając powoli i głęboko. Licząc do trzech, zapukałam. Levi otworzył drzwi i ledwo miałam szansę na niego spojrzeć, nim chwycił mnie i przyciągnął do swojej piersi, przytulając mnie tak mocno, że ledwo mogłam oddychać. - Tak dobrze cię widzieć – powiedział mi do ucha. – Tak bardzo za tobą tęskniłem. - Ja też za tobą tęskniłam. – Owinęłam ramiona wokół jego talii i wdychałam go. To było takie przyjemne. Czy naprawdę był gotów ruszyć naprzód i zepchnąć na bok obawy? Boże, miałam nadzieję. Wiedziałam, że nie będzie to łatwe, ale musiałam tylko usłyszeć, że chciał spróbować. - Zamarzasz – powiedział, pocierając dłońmi moje plecy. - Jest całkiem zimno. Myślę, że niedługo spadnie też śnieg. Ale wszystko w porządku. Uwolnił mnie, całując mnie mocno w usta, nim chwycił mnie za rękę. - Wejdź. Jest tam ktoś, kogo chcę, żebyś poznała. Moje serce waliło w piersi, gdy poprowadził mnie od wejścia przez małą jadalnię do pokoju rodzinnego, który łączył się z kuchnią. Jak na dom faceta, był 256

ładnie udekorowany – dzieła sztuki na ścianach, piękne, granitowe blaty i błyszcząca, drewniana podłoga, tkaniny i kolory farb, które pasowały do siebie w ciepłych, neutralnych odcieniach. Nie wiem, czemu to mnie zdziwiło, skoro był architektem i miał oko do projektowania, ale zawsze mówił o sobie jako o jaskiniowcu. Jaki jaskiniowiec rzucał poduszki na kanapę i stawiał świeczki na stole? - Hej, Scotty. Chodź tu. – Levi trzymał moją rękę, gdy Scotty wstał z podłogi, gdzie się bawił, i podszedł do nas. Moje serce zabolało i ścisnęłam dłoń Leviego. Był taki uroczy. Duże, ciemne oczy ojca, te same grube, zmierzwione, brązowe włosy, te urocze uszy, które trochę odstawały. Niezbyt spotykał moje spojrzenie, ale to było w porządku. - Cześć – powiedział, wysuwając rękę. - Cześć. – Puściłam dłoń Leviego i chwyciłam tę jego syna, pochylając się. – Jestem Jillian. Miło mi cię poznać, Scotty. - Miło mi cię poznać, Scotty – powtórzył. Levi i ja wymieniliśmy uśmiech. - Słyszałam, że lubisz baseball. Ja też. - Babe Ruth uderzył 60 piłek w 1927 – powiedział mi, wsuwając rękę we włosy. - Łał – powiedziałam. – Imponujące. Jest twoim ulubionym graczem? - Kogo lubisz z Tigerów, Scotty? – zasugerował Levi. – Czyje uderzenia piłki chcemy zobaczyć w Comerica Park? - Miguel Cabrera ma w swojej karierze 408 uderzeń – powiedział Scotty. - Ja lubię Martineza – powiedziałam mu. - J.D. Martinez. 85 uderzeń piłek w karierze, 38 w ostatnim sezonie. - Znasz się na rzeczy. – Uśmiechnęłam się do niego. – Bardzo imponujące. - Co ty na to, Scotty? – spytał Levi.

257

- Co ty na to, Scotty? – powtórzył. - Mówi się dziękuję. – Głos Leviego był stanowczy, ale uprzejmy. - Dziękuję. - Nie ma za co. – Spotkałam oczy Leviego i zobaczyłam, że błyszczały. - Dać ci coś do picia, Jillian? - Cokolwiek masz. - Mogę dostać mojego iPada? – spytał Scotty z nadzieją. - Pewnie, kolego. – Levi zmierzwił mu włosy. – Idź odznaczyć terapię pływacką na tabeli, a potem weź iPada. Levi nalał nam wina i usiadłam przy wyspie, gdy robił kolację. Obserwowanie go w kuchni, radzącego sobie z kilkoma zadaniami na raz, tak bardzo mnie podnieciło, że musiałam skrzyżować nogi. Odłóż na bok te myśli, powiedziałam sobie. Nie po to tu jesteś i to się dzisiaj nie wydarzy. Ale część mnie rozumiała, dlaczego Levi zawsze chciał spotykać się u mnie – gdy mieliśmy w tygodniu tylko jeden dzień, by się zobaczyć, chcieliśmy robić coś więcej, niż tylko patrzeć. Ale to był inny wieczór. Taki, dzięki któremu czułam się dobrze w inny sposób – czułam się częścią czegoś. Czułam miłość między Levim a jego synem. Czułam wysiłek, który wkładał Levi w pokazanie mi, że w jego życiu było dla mnie miejsce. Miejsce na miłość, którą dzieliliśmy. I czułam jeszcze więcej szacunku i podziwu dla niego jako ojca, lepiej rozumiałam wagę, którą czuł przez bycie jedynym rodzicem Scotty’ego, jak i również radość, którą mu to sprawiało. Gdy skończyliśmy jeść, nalegałam, że pomogę mu z naczyniami, a gdy były załadowane, a jedzenie odłożone, Levi powiedział Scotty’emu, że może się jeszcze pobawić, gdy on pokaże mi dom. Moje serce biło szybciej na myśl o przebywaniu z nim sam na sam, mimo że

258

wiedziałam, iż nie mogliśmy uprawiać seksu. I właśnie dlatego odebrało mi dech w piersi, gdy Levi zamknął za nami drzwi do swojej sypialni i uwięził mnie przy nich, uderzając swoimi ustami w moje. Przestałam oddychać i odwzajemniłam pocałunek, moje ciało wyciągało się przy jego. - Chcę ciebie teraz tak cholernie mocno – wyszeptał. – Nie masz pojęcia. - Uch, tak, mam – powiedziałam, gdy wsunął jedno udo między moje nogi. – Uwierz mi. - Przepraszam, że musimy czekać. - W porządku, naprawdę. - Boże, Jillian. – Pokręcił głową, jego spojrzenie było poważne. – Powiedz mi, że wszystko z nami w porządku. Powiedz mi, że nie spieprzyłem tego. Tak bardzo przepraszam. - Wszystko z nami w porządku – powiedziałam. – Właśnie tego chciałam. Wiedzieć, jak to jest być tu z tobą. Pozwolił moim ramionom opaść i przytulił mnie. - Uwielbiam cię tu ze mną. Z nami. Myślałem, że bycie dobrym ojcem oznaczało, iż muszę odrzucać tę część siebie, ale to nie była prawda. Musiałem ją zaakceptować, bez strachu ani zastrzeżeń. Chcę, by Scotty zobaczył, jak wygląda miłość, każdy rodzaj miłości. Złączyłam dłonie za jego plecami. - Scotty jest taki uroczy. - To prawda. Ma też bardzo dobry dzień. Właściwie to miał dobry tydzień. Robi się trudniej. Uderzyłam go lekko w tyłek. - Taki pesymista.

259

- Mówię poważnie. Musisz to wiedzieć. - Wiem. Drażnię się z tobą. I to w porządku – wszyscy mamy dobre i złe dni. Nic i nikt nie jest idealny. - Kocham cię. – Pocałował mnie w głowę. - Ja też cię kocham. *** Gdy zbliżyła się dwudziesta pierwsza, zobaczyłam, że Scotty robił się zmęczony, i wiedziałam, jak ważne było to, by chodził do łóżka o regularnej porze. Levi pomógł mi założyć płaszcz, narzucił też swój i odprowadził mnie do samochodu. Zaczynał padać śnieg. - A więc co robisz w Święta? – spytał. – Jeździsz do mamy? - Zazwyczaj – powiedziałam, trzęsąc się. – Ooch, ale zimno. Ale w tym roku w Wigilię wybieramy się na imprezę do winiarni, gdzie pracuje Skylar, a potem do mojej mamy na Boże Narodzenie. A ty? Jedziesz do Charlevoix? Kiwnął głową i owinął wokół mnie ramiona, by było mi cieplej. - Tak – powiedział, całując czubek mojego nosa. – I jesteś zaproszona tam na brunch w poranek Bożonarodzeniowy. - Naprawdę? Roześmiał się. - Uwielbiam to, jak cię to rozwesela. - Cóż, to dla mnie ekscytujące, poznanie twojej rodziny. Chcę też, żebyś poznał moją. Ty i Scotty. - To byłoby miłe – powiedział. - Czy… czy mógłbyś wpaść do winiarni w Wigilię? – spytałam pełna nadziei. – Zobaczenie się z tobą w ten wieczór byłoby takie miłe. - Chciałbym móc – powiedział. – Ale myślę, że mama by mnie zabiła. A teraz lepiej już idź, nim się odmrozisz.

260

- Okej. – Próbowałam nie czuć się zbyt rozczarowana. Zaproszenie na brunch w Boże Narodzenie było niesamowite i nie mogłam się doczekać, aż powiem siostrom. Pocałowaliśmy się na pożegnanie, a on otworzył mi drzwi. - Jedź ostrożnie, okej? Porozmawiamy jutro. - Dobrze. Kocham cię. Uśmiechnął się. - Też cię kocham *** Życie zrobiło się trochę gorączkowe przed Świętami i nie mieliśmy szansy znowu się zobaczyć, nim musiał pojechać do Charlevoix, mimo że rozmawialiśmy codziennie. Zadzwonił do mnie w drodze. - Szykujesz się na imprezę? – spytał. - Tak – powiedziałam, szukając kolczyków do sukienki. – Chciałabym, żebyś szedł ze mną. – To były nasze pierwsze Święta jako para i musieliśmy spędzić je oddzielnie. Próbowałam nie czuć się przez to smutna. - Wiem. Przepraszam. Moja mama bardzo nalega, że Wigilia jest dla rodziny. To sprawiło, że moje serce trochę zabolało. - Rozumiem. - Cóż, słuchaj. Lepiej już kończę. Droga nie jest świetna i robi się ciemno. Dobrze się dzisiaj baw i zadzwoń do mnie rano, gdy będziesz wyjeżdżać. Masz wskazówki i adres, prawda? - Tak. Jedź ostrożnie, proszę – błagałam, martwiąc się o niego na ciemnej, śnieżnej drodze. - Dobrze. Kocham cię. Wesołych Świąt. - Też cię kocham. Wesołych Świąt. Rozłączyłam się i dokończyłam się przygotowywać, próbując skupić się na

261

wszystkich dobrych rzeczach w moim życiu, a nie na tym, jak bardzo będę dzisiaj za nim tęsknić. Ale było to trudne. Wigilia była dla rodziny, nalegała jego matka. Nie chodziło o to, że się nie zgadzałam i mocno kochałam moją rodzinę. Ale chciałam go w niej. Czy to było szalone?

262

Rozdział 30 Levi Odłożyłem telefon i uśmiechnąłem się. Niewinne kłamstwo odnośnie dzisiaj nie było łatwe, skoro byłem w tym taki kiepski, ale za każdym razem, gdy pomyślałem o jej twarzy, gdy zobaczy Scotty’ego i mnie na dzisiejszej imprezie, dawało mi to siłę do dalszego udawania. Przynajmniej nie mogła widzieć dzisiaj mojej twarzy, pomyślałem, która w ogóle nie była bez wyrazu podczas naszej rozmowy. To było o wiele trudniejsze ostatniego wieczoru, gdy osobiście musiałem odrzucić jej zaproszenie. Poczułem ukłucie winy na myśl o tym, co powiedziałem odnośnie rodziny, ale zdecydowałem, że sprawi to, iż będzie o wiele szczęśliwsza, gdy zobaczy, że dla mnie rodzina zawierała wszystkich, których najbardziej kochałem – a to oznaczało ją. Nuciłem świąteczną piosenkę, gdy poszedłem po Scotty’ego do pokoju, by zaprowadzić go do łazienki. - Gotowy, kolego? - Tak – powiedział, kładąc dłonie na uszach. – Ale tato. Przestań śpiewać. Uśmiechnąłem się. - Nie ma sprawy. *** - Gdzie jedziesz? – spytał, gdy jechałem przez śnieżną i ciemną autostradę obok półwyspu Old Mission. 263

- Jedziemy na imprezę świąteczną. - Do babci? - Nie, do nowego miejsca. - Jest zamieć śnieżna. – Strach sprawił, że jego głos trochę się trząsł. - Nie martw się, jadę ostrożnie i wolno, widzisz? Nie jest źle. I będą tam smakołyki. – Dwa razy pytałem Sebastiana, czy to będzie w porządku, że będę tam ze Scotty’m, a on powiedział, że Skylar była podekscytowana i nie powie ani słowa do Jillian. Spytałem też, ile będzie tam osób, i mimo że nie był pewny, powiedział, że nie powinno być więcej niż trzydzieści. Miles kazał mu dać mi znać, że powinienem być przed dwudziestą, więc próbowałem zostawić dodatkową ilość czasu na jazdę, wiedząc, że droga będzie wolna. Za pięć dwudziesta podjechaliśmy pod winiarnię i poczułem się niezmiernie dumny z tego, że byłem na czas. Z szybkim dziękuję ci, Boże za pozwolenie Scotty’emu mieć dzisiaj dobry dzień, wysiadłem z samochodu, wziąłem Scotty’ego za rękę i ruszyłem w górę schodów.

264

Rozdział 31 Jillian Winiarnia wyglądała pięknie, sala degustacyjna przystrojona była świecami, białymi światełkami i ostrokrzewami, w każdym sklepionym przejściu wisiała jemioła, a w rogu stała ogromna choinka, ozdobiona bombkami w stylu francuskim i kolorowymi światełkami, a na czubku miała figurę heraldyczną w kształcie stylizowanego kwiatu lilii. Z ukrytych głośników grały instrumentalne wersje kolęd, wino przepływało, a jedzenie było przepyszne. Zamiast stolików i krzeseł, które stały na próbnej kolacji, sala wypełniona była przytulnymi kanapami oraz krzesłami w gawędziarskim ustawieniu, by zachęcić do przyłączenia się i nawiązania rozmowy, ale dostrzegłam, że miejsce przed kominkiem zostało oczyszczone. Może nie chcieli, by ktokolwiek siedział blisko ognia, który skwierczał i trzaskał, dając sali ciepły blask. Lista gości była zażyła: tylko moja rodzina, Fournierowie, rodziny kilku pracowników Abelard oraz dwie rodziny, które odwiedziły Fournierów na Święta. Rozmawiałam z jedną z żon, miłą kobietą o jasnorudych włosach i nieskazitelnej, porcelanowej skórze, która miała na imię Erin. Powiedziała mi, że dorastała naprzeciwko Mii Fournier i pozostały najlepszymi przyjaciółkami. Trzecia z ich trójki, olśniewająca brunetka o imieniu Coco, także była na imprezie. Prawie cały wieczór ganiała za trzema młodymi synami z ciemnymi oczami i figlarnymi uśmiechami. - Coco była współlokatorką Mii na studiach – powiedziała Erin, biorąc łyka 265

wody. Była w ciąży z drugim dzieckiem; jej przystojny mąż Charlie, policjant, chodził dookoła, trzymając na biodrze ich uroczą, jednoroczną córkę o blond włosach. – Nasza trójka jest bardzo blisko, więc miło jest spędzić tu razem czas. - Jak często ją widujesz? – spytałam. Nie mogłam wyobrazić sobie wyprowadzenia z dala od sióstr. Uśmiechnęła się. - Nie tak często, jak byśmy chciały, ale to może się zmienić. Mąż Coco, Nick, otwiera tu restaurację. – Wskazała na atrakcyjnego, ciemnowłosego faceta, który rozmawiał z Natalie i Milesem. - Naprawdę? To świetnie. - A ty? Jesteś mężatką? Po raz pierwszy to pytanie w ogóle mi nie przeszkadzało. - Jeszcze nie. Umawiam się z kimś – powiedziałam nieśmiało, patrząc do kieliszka. – Ale nie mógł tu dzisiaj być. - Och, to wielka szkoda. - Taa, ma ośmioletniego syna i zawsze na Święta wybierają się do dziadków. - Całkowicie to rozumiem – powiedziała Erin. – Charlie też ma córkę z poprzedniego małżeństwa. - Naprawdę? – Usiadłam prosto. – Czy… ciężko było to pogodzić? W sensie, gdy się pobraliście? - Cóż, tak i nie. Jego córka Madison jest wspaniała, ale nadal musimy postępować wolno i upewniać się, że ze wszystkim jej wygodnie. Mamy szczęście, że Charlie jest w dobrych stosunkach z matką Madison. To sprawia, że jest łatwiej. - Założę się. Myślę, że tu mam szczęście, bo w obrazku w ogóle nie znajduje się matka. Levi jest samotnym tatą na pełnym etacie. - To może sprawiać, że jest trochę łatwiej – powiedziała Erin. – Przynajmniej politycznie. – Uśmiechnęła się smutno. – Ale wyobrażam sobie, że przez to

266

znalezienie czasu sam na sam jest trudne. Odwzajemniłam uśmiech. - Uch, taa. Trochę. - Ale wiesz co? Skoro wprowadza cię do swojego życia oraz do życia jego syna, to oznacza, że uważa, iż jesteś naprawdę wyjątkowa. Musi być poważny na twój temat. Zarumieniłam się, moje oczy znowu opadły. - Mam nadzieję. Chciałabym, by tu dzisiaj był. - Widzę to. A potem wydarzyła się najbardziej niesamowita rzecz. Spojrzałam w górę i przez ramię Erin zobaczyłam go idącego w moją stronę. W czarnym garniturze. Wysoki i wspaniały, trzymający dłoń Scotty’ego, z lekkim uśmiechem na ustach. Zobaczyłam go… czy to było prawdziwe? - O mój Boże. On tu jest. On tu jest. Erin spojrzała przez ramię, a potem znowu na mnie. - W czarnym garniturze? Z brodą i szerokimi ramionami? Zamrugałam. - Taa. To szalone. Ale to on i jego syn. Dotknęła mojego ramienia. - Uwielbiam to. Wesołych Świąt. - Wesołych Świąt – powiedziałam, spotykając jej oczy, nadal oszołomiona. Co on tu robił? Odstawiłam kieliszek na pobliskim stoliku i zaczęłam iść w jego stronę, i spotkaliśmy się w połowie drogi. Chwyciłam jego wolną dłoń i zarzuciłam rękę wokół jego szyi, a on mnie uniósł. Jego pierś zatrzęsła się ze śmiechem przy mojej. - Hej, piękna. - Hej – powiedziałam, gdy łzy zebrały mi się w oczach. – O mój Boże, co ty

267

tu robisz? – Uwolniłam go i odsunęłam się, by powitać chłopca przy jego boku. – Hej, Scotty. Jak się masz? - Jak się masz? – spytał, nie do końca spotykając moje oczy. - Przyszliśmy się z tobą zobaczyć – powiedział Levi, ściskając moją dłoń. – Wyglądasz olśniewająco. - Dziękuję. Wy też świetnie wyglądacie. – Spojrzałam na ojca i syna w pasujących czarnych garniturach, białych koszulach i ciemnych krawatach, i uśmiechnęłam się. – Tworzycie niezłą parę. - Dzięki. - Ale co z twoją mamą? Co z twoją rodziną? Pochylił się i pocałował mnie w policzek. - Ty jesteś dla mnie rodziną i właśnie tu chcę być. Znowu mocno go przytuliłam. - Tak bardzo cię kocham – wyszeptałam. - Ja też cię kocham – powiedział. – To jest wszystko, czego chcę. Byłam taka szczęśliwa, że nie wiedziałam nawet, co ze sobą zrobić. - Jesteście głodni? Spragnieni? Musisz poznać moich rodziców! Nie jest tu za głośno? – Zerknęłam na Scotty’ego. Właśnie wtedy muzyka ucichła i z przodu sali zabrzmiał damski głos. - Czy mogę prosić o uwagę, proszę. Levi i ja odwróciliśmy się w stronę kominka i zobaczyliśmy, że Mia Fournier mówiła do sali. - Bardzo się cieszymy, że wszyscy tu jesteście. Dzielenie Świąt z ludźmi, których się kocha, znaczy bardzo dużo. - Dobrze mówi! – krzyknął ktoś, a ja poczułam kolejne pociągnięcie mojej dłoni. - Dzisiaj jest dodatkowo wyjątkowy wieczór – kontynuowała Mia, jej oczy

268

błyszczały. – Coś zaraz się wydarzy, coś, co przypomni nam, że poza wszystkimi prezentami, światełkami, śniegiem, jedzeniem i winem, to jest sezon o miłości. Na początku myślałam, że wzniesie toast, więc zdziwiłam się, gdy powiedziała: - Czy Jillian Nixon i Skylar Pryce mogą wystąpić na przód, proszę? - Co jest… – mruknęłam, zerkając na Leviego. - Idź – powiedział, jego oczy błyszczały, jakby znał jakiś sekret. Zdezorientowana, podeszłam do kominka w tym samym czasie, co Skylar, która wyglądała na równie zmieszaną. Mia uśmiechnęła się do nas, nim sięgnęła do pudełka, którego nie dostrzegłam u jej stóp. Wyciągnęła dwa małe bukiety białych piwonii oraz rośliny wiecznie zielonej i podała je nam. Wymieniłyśmy oszołomione spojrzenie i od razu przeszukałyśmy tłum, by znaleźć Natalie. Nigdzie jej nie było. - Nie zrobiłaby tego – powiedziała Skylar. - Nie mogłaby – powiedziałam. - Zrobiła to. – Mia się uśmiechnęła. Skylar i ja miałyśmy kolejną z tych rozmów oczami. OMG, jak ona śmiała? Wiem! Jak mogła trzymać to w sekrecie? Jestem na nią taka zła. TAKA zła. Ale yay! Yay! Jutro ją zabijemy. Teraz będziemy szczęśliwe. TAKIE szczęśliwe. Mia umieściła nas tam, gdzie chciała, a przez tłum przeszło pomrukiwanie. Skylar i ja, mimo że brzmiało to próżno, szybko oceniłyśmy swoje stroje. Gdy się dzisiaj ubierałyśmy, myślałyśmy, że to tylko świąteczna impreza, ale teraz był to

269

ślub naszej młodszej siostry. Skylar wyglądała niesamowicie, oczywiście – miała czarną koktajlową sukienkę bez ramiączek, duży, złoty naszyjnik i czerwone czółenka. Ja miałam szmaragdowo zieloną sukienkę, perły i czarne szpilki z paskami. Posłałyśmy sobie kiwnięcie aprobaty. - Okej – powiedziała głośno Mia, znowu zwracając się do sali. – Czy możemy również prosić tu panią i pana Nixon? Pojawili się moi zdumieni rodzice, a Mia umieściła ich przed tłumem. - Idealnie. Spojrzeli na mnie i Skylar z pytającymi spojrzeniami, a my wzruszyłyśmy ramionami. - Teraz, jeśli mogę prosić wszystkich o zrobienie tutaj małej ścieżki, odsunięcie się trochę do tyłu, to możemy to zrobić. – Spojrzała przez ramię. – Nick? Światło się przyciemniło, więc sala świeciła złotym ciepłem świec, a ciemnowłosy mężczyzna Erin wskazał na coś, gdy ich przyjaciel, mąż Coco, wystąpił z tłumu i stanął przed kominkiem, trzymając skórzane portfolio. A więc był wyświęcony czy coś? Dostrzegłam, że Sebastian również wystąpił, stając obok mnie i Skylar, składając razem dłonie przed sobą. Zerknęłam na Skylar, która posyłała mu spojrzenie, mówiące „jeśli o tym wiedziałeś i mi nie powiedziałeś, to już nie żyjesz”. Ale zanim mogła zacząć go napastować, muzyka znowu rozbrzmiała „Young at Heart” Franka Sinatry, co było weselną piosenką naszych rodziców. Moja mama już ocierała oczy, gdy pojawili się Natalie i Miles, ręka w rękę, idąc ścieżką, którą stworzyli goście. Moje gardło się zacisnęło i chwyciłyśmy się ze Skylar. Jak tego nie zauważyłyśmy? Natalie miała na sobie krótką, koktajlową sukienkę ciążową w kształcie A w

270

kolorze kości słoniowej i związaną w kokardę na lewym ramieniu. Miała spięte włosy, jej skóra była promienna i miała na twarzy uśmiech, który rywalizował ze wszystkimi światełkami w sali. Miles wyglądał przystojnie w swoim ciemnym garniturze, ale oprócz tego wyglądał na szalenie zakochanego w naszej siostrze. Nagle zdałam sobie sprawę, że jego rodziny tu nie było, i było mi go szkoda – wiedziałam, że nie byli zbyt blisko i może nie przeszkadzało mu to, że jego rodzice nie zobaczą, jak się żeni. Chociaż może ich zaprosił, a oni nie zechcieli przyjechać. Miles i Natalie dotarli na przód, a ona spojrzała na mnie i Skylar z pełnym winy, ale szczęśliwym uśmiechem. Do moich oczu napłynęły łzy i uśmiechnęłam się. Nick zaczął ceremonię, a ja poszukałam w tłumie Leviego – był taki wysoki, że bez problemu go znalazłam, stojącego trochę z boku i wskazującego różne rzeczy Scotty’emu. Biedne dziecko myślało, że przychodzi na imprezę, i musiało znieść ślub, pomyślałam. Upewnię się, by dać mu coś słodkiego, gdy tylko to się skończy. Nadal nie mogłam uwierzyć, że tu był, i zamrugałam kilka razy, by upewnić się, że nie zniknie z mieniących się cieni. Ale stał tam – wysoki, silny i piękny, trzymając syna za rękę i złączając swoje oczy z moimi, bez słów mówiąc mi, że od teraz będziemy razem dzielić jedno życie, świętować piękne momenty, jak ten, i wspierać się, gdy będzie ciężko. Bo nie chodziło o bycie idealnym, nie chodziło o posiadanie idealnej historii miłosnej i nie liczyło się to, że dotarcie tam, gdzie chcieliśmy iść, może zająć nam trochę więcej czasu. Dotrzemy tam. Nadal na siebie patrząc, uniósł dłoń do swojego ucha i potarł je – ich mały znak na kocham cię. Urwał mi się oddech, moje oczy wypełniły łzami, a całe ciało zaszumiało z przekonaniem, że znalazłam – my znaleźliśmy – miejsce, do którego należeliśmy. *** Przedstawiłam Leviego i Scotty’ego rodzicom, którzy nalegali, by przyszli

271

na jutrzejszą kolację. - Dziękuję – powiedział. – Scotty spędzi noc u dziadków, ale gdy odwiozę cię po brunchu, to może będę mógł zostać na kolację, a może nawet na noc. Uśmiechnęłam się. - Oczywiście. Jakkolwiek zadziała. Scotty i mój tata rozmawiali przez jakiś czas o statystykach baseballu, a Levi roześmiał się, że w końcu, w końcu, Scotty znalazł bratnią duszę, kogoś, kto tak samo jak on doceniał historię tej gry. Gdy Scotty się zmęczył, odprowadziłam ich do drzwi, gdzie Levi pocałował mnie na dobranoc i przyciągnął blisko. - Jeśli Scotty jutro będzie miał dobry humor u moich rodziców, przyjadę i spędzę noc z tobą. Moje serce biło mocno przy jego. - Bardzo bym tego chciała. Minęło tyle czasu. Jęknął. - Uwierz mi. Wiem. Pochyliłam się, by zmierzwić Scotty’emu włosy i się pożegnać, a on przez sekundę nawiązał kontakt wzrokowy, nim powiedział: - Ty i ja, jesteśmy teraz w klubie. Uśmiechnęłam się, ale spojrzałam na Leviego, lekko zdezorientowana. Levi też się taki wydawał przez chwilę, ale potem zrozumiał. - To z filmu „Odlot”, który lubi. – Jego głos trochę się załamał. – Postać, która to mówi, nazywa się Ellie, i myślę, że kojarzy ją z tobą, bo mówiłem o tobie, gdy ostatnio to oglądaliśmy. - O mój Boże, tak! Uwielbiam ten film! – Poruszona, pochyliłam się znowu do Scotty’ego. – Masz całkowitą rację, jesteśmy. Jesteśmy teraz w klubie. – Wysunęłam pięść, a on przybił mi żółwika z uśmiechem.

272

Gdy znowu spojrzałam na Leviego, chciał coś powiedzieć, ale pokręcił tylko głową, i zdałam sobie sprawę, że za bardzo się wzruszył, by coś powiedzieć. Chwyciłam jego twarz w dłonie – nigdy nie znudzi mi się uczucie tej brody przy dłoniach – i pocałowałam go raz jeszcze. - Kocham cię. Zobaczymy się rano. Kiwnął głową i wyszeptał: - Ja też cię kocham. Nie masz nawet pojęcia.

273

Rozdział 32 Levi W poranek Bożego Narodzenia zaprosiłem Jillian na kawę i razem patrzyliśmy, jak Scotty otwierał prezenty od Mikołaja. Zazwyczaj robił to u moich rodziców, więc to był pierwszy raz dla mnie i Scotty’ego u nas w domu, z naszą rodziną. Z Jillian było to takie idealne, że czułem w kościach, iż właśnie tak będą wyglądały Bożonarodzeniowe poranki przez resztę mojego życia. Przyniosła dla mnie kilka prezentów – dużą butelkę szkockiej, nową, granatową koszulę, oraz parę spinek do mankietów z herbem Slytherinu. - By ci przypominały – powiedziała, jej oczy błyszczały szelmowsko. Pocałowałem ją w policzek i przygryzłem jej płatek ucha, nim wyszeptałem: - Jakbym kiedykolwiek mógł zapomnieć. Dla niej zakupiłem kartę podarunkową do spa, które lubiła, co mogła otworzyć przed Scotty’m, oraz bieliznę z La Perla w jej ulubionym odcieniu czerwieni, czego już nie mogła. Więc gdy Scotty bawił się swoimi nowymi klockami Lego, ja zaciągnąłem ją do sypialni, posadziłem ją na łóżku i z radością obserwowałem, jak rozdziawiła usta, a jej policzki zaróżowiły się, gdy odpakowała prezent. - Jest niesamowity – mruknęła, unosząc stanik. – Znakomity. - Nie mogę się doczekać, aż cię w tym zobaczę. – Ale lepiej, jak przestanę o tym myśleć, bo inaczej... kurwa, za późno. - Chcesz, żebym teraz to nałożyła? – spytała figlarnie. – Mogłabym mieć to 274

dzisiaj pod ubraniem. Podskoczyłem i poprawiłem się w spodniach. - Próbujesz mnie zabić? Musimy jechać na brunch do domu moich rodziców! Nie byłbym nawet w stanie siedzieć obok ciebie przy stole, gdybym wiedział, że masz to pod spodem. Roześmiała się. - Okej, okej. Zachowam to na później. - Tylko że teraz jestem twardy. Kurwa. – Odwróciłem się od niej i podszedłem do okna, śpiewając w głowie waleczną piosenkę Michigan State, co zawsze było moim trikiem na pozbycie się niechcianej erekcji. - Co robisz? - Ćśś. Nic nie mów. - Czemu? - Bo próbuję pozbyć się mojego wzwodu, a słyszenie twojego głosu daje mu pomysły. - Mogłabym pomóc ci się go pozbyć – powiedziała słodko. - Ach! Przestań! – Położyłem dłonie na uszach. – Dajesz mu nadzieję! Zaśmiała się gardłowo. - Chodź tu i pozwól mi położyć na tobie usta. Dojdziesz tak szybko, że nie spóźnimy się, i połknę każdą ostatnią kroplę, żebyś nie musiał nawet zmieniać koszuli. - Jillian. – Ostrzeżenie. - O co chodzi? – Włożyła palec do ust i wyciągnęła go powoli. – Nie chcesz tego? I właśnie tak, dzieci, zaczęła się tradycja Bożonarodzeniowego Loda. *** Później tamtego ranka pojechaliśmy do Charlevoix, mrugając na cały ten

275

jasny, biały śnieg, który spadł przez noc. W domu rodziców przedstawiłem wszystkim Jillian, obserwując z dumą, jak oczarowała ich wszystkich swoją dobrocią, inteligencją, uśmiechem. Z uwagą słuchała zawstydzających opowieści, które mama i siostra o mnie opowiadały, śmiała się i gruchała nad moimi zdjęciami jako dziecko, a potem nad zdjęciami Scotty’ego, z łatwością odpowiedziała na tysiące pytań o swojej rodzinie, edukacji, pracy i zainteresowaniach, oraz pochwaliła posiłek. Monica i moja mama bezustannie szturchały się łokciami, przez cały dzień kiwając na siebie z „wiedziałam” w oczach, jakby wszystko zaplanowały. Scotty wydawał się mieć dobry dzień, więc spytałem mamę, czy to byłoby w porządku, gdybym został w Traverse City na noc, kiedy odwiozę Jillian. - Oczywiście – wyszeptała, klepiąc mnie po plecach. – Scotty i ja będziemy się świetnie bawić. Wszystko zaplanowaliśmy. - Jesteś pewna? - Tak. Musisz spędzić z nią trochę czasu. Taka kobieta trafia się raz na milion, Levi. – Odwróciła mnie i wypchnęła z kuchni. – Idź. Zrób mi kolejnego wnuka. - Jezu, mamo. – Pokręciłem głową, ciesząc się, że Jillian tego nie słyszała. Nie chciałem, by czuła jakąkolwiek presję ze strony mojej rodziny – dostawała jej wystarczająco od własnej. Pożegnaliśmy się i pojechaliśmy do mojego domu, a Jillian przez całą drogę mówiła o tym, jak wspaniała była moja rodzina. - Pokochali cię – powiedziałem jej. - Tak myślisz? – Wykręciła razem dłonie na kolanach. - Wiem to. Mama ciągle mi powtarzała, jaka jesteś urocza i mądra. O wiele za dobra dla mnie. – Wziąłem jej dłoń i pocałowałem ją. - Nie powiedziała tego. – Jillian roześmiała się i trzymała dłoń na mojej

276

nodze. – Ale cieszę się, że mnie dzisiaj zaprosiła. Z przyjemnością patrzyłam, gdzie dorastałeś, i słuchałam o twoich nastoletnich wygłupach. Jęknąłem. - Możesz już o nich zapomnieć. - A zdjęcia ciebie ze Scotty’m jako niemowlęciem są takie urocze. – Westchnęła. – Uwielbiam to, że jesteś tatą. To tak cholernie seksowne. - Tak? - Tak. A myślisz, że czemu nie mogłam się przy tobie kontrolować rano? - Uch, myślę, że to mi brak było dzisiaj kontroli. Ale planuję ci to dzisiaj wynagrodzić – wielokrotnie. - Nie ma co wynagradzać. – Ścisnęła moje udo. – Było mi przyjemnie. *** Pojechaliśmy do domu jej rodziców, gdzie była moja kolej na słuchanie opowieści o mądrej, władczej, starszej siostrze Jillian, oraz przeglądanie albumów jej jako uroczego dziecka, dziecka z przerwą między zębami i ładnej nastolatki z zabójczymi nogami i wielkim uśmiechem. Nixonowie byli ciepli i serdeczni, zadając wiele pytań o mojego syna, biznes i rodzinę, i mogłem zobaczyć, skąd Jillian ma niebieskie oczy, umysł, ciekawość oraz poczucie humoru. Natalie i Milesowi oberwało się trochę za trzymanie ślubu w sekrecie, ale drażnienie było pogodne i tylko wzruszyli ramionami, wyjaśniając, że podjęli decyzję o wzięciu ślubu, nim narodzi się dziecko, a Wigilia wydawała się dobrym wieczorem do ogłoszenia tego, skoro cała rodzina była zebrana w jednym miejscu. Około dwudziestej drugiej pojechaliśmy do mojego domu, gdzie stał samochód Jillian. - Spotkamy się u mnie? – spytała, odpinając pas. - Chciałabyś wejść? Zostać dzisiaj u mnie? Spojrzała na mnie.

277

- Z wielką chęcią. - Czemu wyglądasz na taką zdziwioną? - Nie wiem. – Pomyślała przez sekundę. – Chyba myślę o tym jako o twoim domu ze Scotty’m. To dziwne zostać na noc. Znowu chwyciłem jej dłoń. - Kocham cię, Jillian. I chcę spędzić z tobą życie. Nie mówię, że musimy wszystko pospieszać, ale nie lubię być z dala od ciebie tak często. Nie chcę już, żebyś była moją Piątkową Dziewczyną – chcę czegoś więcej. - Ja też – wyszeptała, jej oczy błyszczały w ciemności. Pochyliłem się do niej, całując ją w usta. - Więc wejdźmy i zobaczmy, jak to będzie. *** Oczywiście było cholernie niesamowicie. Być z nią nago w łóżku, gdzie o niej myślałem, rozmawiałem z nią, śniłem o niej przez tyle nocy. Gdzie udzielałem sobie nagany za bycie takim upartym i przestraszonym. Gdzie torturowałem się, wierząc, że nigdy nie będę jej miał. Owinąć się wokół niej i poczuć ją owiniętą wokół mnie, ze splecionymi kończynami niczym winorośl. Poczuć się wolny, by ją kochać i akceptować jej miłość, bez winy, bez zastrzeżeń, bez końca. Składać obietnice. - Spędź ze mną wieczność – wyszeptałem, zakopany w niej głęboko. – Sprawię, że będziesz szczęśliwa. - Tak. – Trzymała moją twarz w dłoniach, jej oczy błyszczały w ciemności. – Tak. Spoglądając na nią w dół, na nasze połączone ciała, poczułem euforię ponad miarę, coś o wiele więcej od wyłącznie fizycznego – coś bezgranicznego,

278

nieskończonego, niezgłębionego, coś, co sprawiło, że pokój się obracał, moje oczy zaszły łzami, a serce waliło. Coś, co sprawiło, że wszystkie moje kawałki złączyły się w idealnej, rozkosznej harmonii. Po raz pierwszy w moim życiu poczułem się kompletny.

279

Epilog Jillian - On jest taki piękny, ludzie. Gratulacje. – Pochyliłam się, by pocałować Natalie w policzek, a potem przytuliłam Milesa, który stał z boku, zamroczony i szczęśliwy. Wczoraj o dwudziestej, w środku mojej kolacji z okazji zaręczyn, Natalie zaczęła rodzić. Dwanaście godzin później urodziła zdrowego chłopca bez komplikacji, pomimo tego, że urodziła dwa tygodnie wcześniej. - Dzięki. Zamierzasz go kiedykolwiek oddać, mamo? – zawołała Natalie do naszej matki, która siedziała przy oknie z dzieckiem, nasz tata stał obok niej. - Nigdy. – Nawet nie spojrzała znad uroczej twarzy małego dziecka. – O Boże, właśnie westchnął i otworzył oczy. Jest cudowny. Natalie i ja wymieniłyśmy spojrzenie, a potem chwyciła moją dłoń. - Jillian, bardzo cię przepraszam za imprezę. Czuję, jakbyśmy ukradli wam uwagę. - Nie bądź głupia! Sprawiłaś, że będzie to bardziej pamiętne. Levi i ja jesteśmy uradowani. Wyglądała, jakby mi nie wierzyła. - Jesteś pewna? Ścisnęłam jej dłoń. - Tak. Jest teraz na dole, poszedł po kawę. - Powiedz mu, żeby tu przyszedł! – powiedziała. - Jesteś pewna? Mamy ze sobą Scotty’ego, a Levi nie był pewien, czy 280

chciałabyś tu tłum ludzi. Klasnęła. - Wszyscy są rodziną. No i muszę usłyszeć, jak poszło. Pokaż mi jeszcze raz pierścionek. Roześmiałam się. - Widziałaś go – powiedziałam, ale i tak pokazałam jej dłoń. Westchnęła i pomachała rękami przed twarzą, gdy zebrały jej się łzy. - Przepraszam. Jestem teraz rozemocjonowana. Ale jest taki piękny. Tak bardzo się za was cieszę. - Dzięki. Ja też się cieszę. – Po wysłaniu numeru sali dla Leviego spojrzałam znowu na pierścionek, oślepiona przez jego blask, ale jeszcze bardziej przez to, co reprezentował – przyszłość z Levim. Zaskoczył mnie oświadczynami w poprzedni weekend, który spędziliśmy zwinięci w romantycznej chatce w lesie, chcąc pójść na narty, ale nie udało nam się wyjść poza przytulne, małe miejsce. (W każdym razie, taki był cel obietnicy małego palca, prawda?) W naszą pierwszą noc tam, przed huczącym ogniem, pomiędzy łykami whisky oraz po rundzie pociągającego-za-włosy, podwijającego-palce-u-stóp, trzęsącego-chatką seksu Levi klęknął przede mną z pierścionkiem i spytał, czy będę jego żoną. Powiedział, że nie oczekiwał, iż będę matką Scotty’ego, ale będzie zaszczycony

i

szczęśliwy,

jeśli

pomogę

mu

wychowywać

go

pośród

jakiegokolwiek dziecka, które będziemy mieli. Kiwnęłam głową i płakałam, moje serce było zbyt pełne, by mówić, gdy wsunął pierścionek na mój palec. Później, gdy leżeliśmy w łóżku, odzyskując siły po rundzie drugiej, pokazał mi list, który napisał dla mnie Scotty. Napisany był ołówkiem na papierze w linie, i było tam kilka dziur, gdzie zbyt gwałtownie wycierał błędy. Napisane było tam: Droga Jillian, mam nadzieję, że się zgodzisz. Sprawiasz, że tata się uśmiecha.

281

Lubię Cię. Podpisany był: Scotty Brooks. Położyłam dłoń na sercu, znowu szlochając. - O mój Boże, on jest taki uroczy. Więc wie o tym? Levi potaknął. - Tak. I rozumie, że oznacza to, iż wszyscy będziemy mieszkali razem i może kiedyś kupimy większy dom. - Więc najpierw będziemy mieszkać w twoim domu? - Mam taką nadzieję. I mam nadzieję, że od razu się wprowadzisz… ostatnie parę miesięcy z tobą były najszczęśliwsze w moim życiu, Jill. Dni, w ciągu których cię nie widuję, zawsze są… jakieś mniejsze. – Odsunął mi włosy z twarzy. – Tamten dzień, gdy wpadłaś na mnie na weselu siostry, był najszczęśliwszym dniem mojego życia. Trochę jeszcze popłakałam i zgodziłam się wprowadzić, gdy tylko będę mogła, a gdy wróciliśmy, zadzwoniłam do mojego agenta nieruchomości, by wystawił moje mieszkanie na sprzedaż. - Możemy wejść? – Skylar pojawiła się w przejściu do sali, a za nią byli Sebastian, Levi i Scotty. - Pewnie – powiedziała Natalie, wskazując wszystkim, by weszli. – To duża sala. Miles podszedł, by uścisnąć facetom dłonie, wliczając w to Scotty’ego. - Dzięki za przyjście – powiedział. Sebastian poklepał go w plecy. - Jestem za was taki szczęśliwy. Gratulacje. - Jak się wszyscy czują? – spytał Levi, patrząc od Natalie do dziecka. Scotty trzymał dłoń Leviego, ale z ciekawością patrzył w stronę dziecka. - Wspaniale – powiedział Miles z uśmiechem. – Nigdy nie czułem się lepiej. Natalie przewróciła oczami.

282

- Wszyscy dobrze się czujemy. Jestem wyczerpana, ale czuję dużo adrenaliny. – Odwróciła się do Skylar. – Sprawdziłaś kawiarnię, tak? Wszystko było w porządku? Skylar się roześmiała. - Tak, szaleńcu. Wszystko dobrze w pracy. Jezu, dopiero co urodziłaś. Rozluźnij się trochę. – Podeszła do Sebastiana i chwyciła go za rękę. Razem podeszli powoli do moich rodziców i spojrzeli na dziecko. - A więc jak się nazywa? – spytał Levi. - Gotham – ogłosił Miles. Natalie spiorunowała go wzrokiem. - Nadal się zastanawiamy. - Racja, więc równie dobrze na razie wszyscy możemy mówić na niego Gotham – powiedział Miles, jakby miało to idealny sens. - Pozwól mi go teraz potrzymać. – Nasz tata sięgnął w stronę mamy i wziął od niej dziecko. – Potrzebuję teraz tego. – Gdy trzymał dziecko w ramionach, spojrzał w górę. – Hej, Scotty, podejdź tu i zobacz mojego nowego wnuka. Czyż nie jest mały? Scotty spojrzał na Leviego, który zachęcił go kiwnięciem. - W porządku. Idź go zobaczyć. Właśnie taki mały kiedyś byłeś. Scotty włożył jedną dłoń we włosy, gdy podszedł do okna, a mój tata obrócił ciało w jego stronę, by Scotty mógł zobaczyć dziecko. Moje serce mocno uderzało z miłością i wdzięcznością do taty, który był taki dobry dla Scotty’ego przez ostatnie parę miesięcy. Moja mama wydęła usta. - Niech lepiej ktoś da nam drugiego wnuka, i to niedługo – powiedziała, patrząc na mnie i Skylar. – Bo będą kłopoty. Jedno dziecko zwyczajnie nie wystarcza.

283

- Nie patrz na mnie. – Roześmiałam się, unosząc dłonie. – Tydzień temu dopiero się zaręczyłam. Skylar odchrząknęła. - Właściwie… Wszystkie głowy odwróciły się w jej stronę. - Właściwie to ja będę miała drugiego wnuka. – Uśmiechnęła się przebiegle. – I trzeciego. Szczęki opadły. Oczy się rozszerzyły. Mijały ciche sekundy. - Bliźniaki? – udało mi się w końcu powiedzieć. Skylar spojrzała na Sebastiana, który wyglądał, jakby miał nadzieję, że ziemia się rozstąpi i go wchłonie. - Tak – powiedziała, chichocząc lekko. – W tym tygodniu zostało to potwierdzone przez ultradźwięki. - Bliźniaki? – Nasza mama nadal na nią patrzyła, jedna z jej dłoni przysuwała się do serca. - Bliźniaki – potwierdziła znowu, unosząc się na palcach u stóp. - Zgaduję, że presja zeszła, co? – wyszeptał mi Levi do ucha. Uśmiechnęłam się do niego i odszeptałam: - Dzięki Bogu. Teraz możemy się nie spieszyć. - Nie mogę w to uwierzyć – powiedziała Natalie, kręcąc głową z dużym uśmiechem na twarzy. – Bliźniaki! - Gratulacje – powiedział Miles, opadając na łóżko obok Natalie. – I Sebastian, bycie tatą to najlepsze uczucie na świecie. Nigdy nie sądziłem, że to powiem, ale tak jest. - Popieram – powiedział Levi. - I ja też – dodał mój tata. - Bliźniaki – powiedziała znowu mama, jej oczy błyszczały. – Nie mogę w to

284

uwierzyć. - Cóż, znacie Sebastiana – powiedziała Skylar, szturchając męża łokciem w bok. – Dwójka zawsze jest lepsza od jedynki. Uśmiechając się, oparłam się o klatkę piersiową Leviego, czując jego owijające się wokół mnie ramiona. Byłam otoczona miłością, śmiechem oraz trzema pokoleniami rodziny. To było dokładne miejsce, w którym chciałam być, teraz i na zawsze.

Koniec

285