Harlow Melanie Some Sort of Happy

1

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

2

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

3

Ktoś, kogo kochałam, dał mi kiedyś pudełko pełne ciemności. Lata zajęło mi zrozumienie, że to był prezent.

~ Mary Oliver

4

Rozdzia? 1 Skylar Nie jestem okropną osobą, przysięgam, ale nie wiedzielibyście o tym, gdybyście zobaczyli mnie w Uratuj Konia (Ujeżdżaj Kowboja). Och, nigdy o tym nie słyszeliście? Dobrze. To idiotyczny program telewizyjny, gdzie trzydzieści pięknych dziewczyn konkuruje o miłość seksownego farmera. By pokazać swoje oddanie, robią bardzo istotne rzeczy, jak noszenie czerwonych kowbojek z malutkimi dżinsowymi spodenkami, piszczenie dla niego na lokalnym rodeo i, oczywiście, ujeżdżanie po kolei mechanicznego byka. Ostatnie zajęcie później zostaje przerobione w zabawną #PORAŻKĘ, bo żadna z kobiet nigdy nie wytrzymuje dłużej niż dziesięć sekund, a niektóre nie wytrzymują nawet dwóch. (Jeśli musicie wiedzieć, siedem. I nie było fajnie.) - Znowu to puszczają! – Moja młodsza siostra, Natalie, wybiegła z łazienki, siadając na kanapie i szturchając mnie w ramię, gdy opadła obok mnie. Zmarszczyłam brwi. - Nat, zmuszanie mnie do oglądania siebie w Uratuj Konia być może jest wybaczalne, w zależności od tego, jak przerobili ostatnią część. Wylanie podczas tego Margarity już nie jest. – Miałam nadzieję, że tequila przyćmi wstyd przy oglądaniu siebie w telewizji, gdy byłam wstrętną suką, ale jak dotąd to się nie stało. Na swoją obronę mogę powiedzieć, że producenci kazali mi być wstrętną suką. Gdy tylko dotarłam do Montany, wzięli mnie na bok i powiedzieli: - Lubimy cię, ale chcemy, żebyś była tą szaloną, którą ludzie będą uwielbiali 5

nienawidzić, i upewnimy się, że zostaniesz dłużej w programie, jeśli będziesz w tym dobra. – Zgodziłam się po minutowym przemyśleniu tego. W końcu występowałam w tamtym programie, bo chciałam, by ludzie mnie dostrzegli. Jeśli byłabym tylko kolejną miłą dziewczyną, która odpadła po pierwszym odcinku, gdzie bym wylądowała? Jeśli wiedziałabym, że tamten sprytny montaż sprawi, że będę wyglądać jeszcze gorzej, niż grałam – wyczyn, który myślałam, że był niemożliwy – poświęciłabym tamtej decyzji więcej niż sześćdziesiąt sekund. - Och, no weź. – Natalie, zawsze zdolna do pozytywnego myślenia, poklepała mnie w głowę. – Każdy program potrzebuje jakiejś osoby do nienawidzenia i taka osoba najbardziej zapada w pamięć, prawda? Głośno wysiorbałam resztę Margarity. - Czy to miało poprawić mi humor? - Tak! Możesz wymienić nazwisko jednej miłej osoby z programu telewizyjnego? Nie – kontynuowała, nim mogłam odpowiedzieć. – Dlatego, że mili ludzie nie są fajni w telewizji. Wtulając się bardziej w kanapę, obserwowałam, jak krytykowałam czyiś ubiór na ekranie. - Oni nie sprawiają, że wyglądam na fajną. Sprawiają, że wyglądam jak paskudna dziwka. – Podniosłam telefon i sprawdziłam Twittera, mimo iż wiedziałam, że to będzie bolesne. – Taa. Tak jak myślałam. Bardzo popularne jest #skylarssie. Och, tu jest coś miłego: „Skylar Nixon nie jest nawet ładna. Jej usta wyglądają jak mój odbyt.” Natalie zabrała mi telefon i rzuciła go między nami na kanapę. - Pieprzyć to, ludzie są głupi i lubią słuchać samych siebie. Posłuchaj mnie, uczestniczyłaś w tym programie, żeby wyrobić sobie nazwisko. I to zadziałało! Miesiąc temu byłaś tylko Wiśniową Królową Piękności z Michigan. W tamtym tygodniu byłaś w US Magazine! Ja nazwałabym to sukcesem, a ty? 6

- Nie. Zrobili mi zdjęcie, gdy tankowałam, i wyszłam grubo. – Zamknęłam jedno oko i skrzywiłam się, obserwując, jak przysunęłam się do biednego, nieszczęśliwego kowboja Dexa i zaczęłam bezwstydnie flirtować. – Jezu, jestem jeszcze gorsza, niż pamiętam. Chyba nie zniosę dalszego oglądania tej katastrofy. – Wstałam z kanapy, wypijając resztę drinka. - Przegapisz ceremonię z chwytaniem na lasso! - No i dobrze. – Podeszłam do szafki w kuchni, która niestety nadal była w zasięgu słuchu telewizji. Przez ostatni miesiąc mieszkałam w małej przerobionej stodole na farmie moich rodziców i wszystko było w długim pomieszczeniu. Kuchnia znajdowała się na jednym końcu, a sypialnia na drugim. Zresztą to nie była nawet sypialnia, tylko łóżko, oddzielone od reszty cienkimi zasłonami w kolorze kości słoniowej, które dotykały podłogi. Sama to zamontowałam. Właściwie to jednym z powodów, dla których rodzice pozwolili mi się za darmo wprowadzić do jednego z ich nowych domków gościnnych, było to, że mogłam pomóc mamie w udekorowaniu ich. Nie, żebym miała stopień w projektowaniu wnętrz – albo cokolwiek podobnego. Ale lubiłam wyzwanie posiadania otwartej przestrzeni i przeobrażania jej w coś pięknego. Powinnam pójść do college'u na kierunek projektowania. Albo wypychania zwierząt. Albo podwodnego koszykarstwa. Albo pieprzonego czegokolwiek, co dałoby mi prawdziwą karierę, na której mogłabym polegać, gdy spieprzyło się to całe Zostanę Gwiazdą. Wzdychając, ociągałam się w kuchni, wkładając kilka kostek lodu do szklanki i wlewając do niej Margaritę z dużego dzbanka. Ale powróciłam do kanapy na czas, by oglądać, jak kowboj Dex daje lasso dziewczynom, które w tamtym tygodniu związały jego serce. Przewracając oczami tak mocno, że to zabolało, zdziwiłam się, że udało mi się utrzymać twarz bez wyrazu podczas tamtego nonsensu. Nie, nawet lepiej niż bez wyrazu – moja twarz była miła i 7

wdzięczna, gdy Dex podał mi tamtą linę. Biedny facet. Był uroczy, ale nudny jak flaki z olejem. Nie mieliśmy jakiejkolwiek chemii, ale jestem pewna, że producenci kazali mu przez chwilę mnie zatrzymać. Och, nie wiedzieliście, że producenci manipulują wydarzeniami w programach telewizyjnych, żeby stworzyć konflikty oraz napięcie, którego pragną dla oglądalności? Robią to. Cały czas. Oto kilka innych sekretów, które mogę wam powiedzieć, mimo że nie usłyszeliście ich ode mnie: Te programy są tanie jak diabli. Wszyscy uczestnicy „ofiarują” swój czas, a jedyne, za co ci płacą, to podróże, zakwaterowanie, posiłki i napoje. Przez te dwa miesiące, które spędziłam na planie, mogę jedynie pokazać swój dług, bo wszystkie pieniądze wydałam na ubrania, buty, włosy i makijaż. Mówiąc o napojach, uczestnicy mogą i są zachęcani do picia takiej ilości alkoholu, jakiej tylko zapragną, bo o wiele zabawniej oglądać grupę pijanych kobiet niż trzeźwych. Osoby zajmujące się programem pytali o nasze ulubione drinki podczas rozmowy o pracę i zawsze upewniali się, że w barze było wszystko. Co prowadzi mnie do ostatniego punktu. Producenci są przywódcami programu – uczestnicy są bardziej jak zabawki. Program może nie być uprzednio opracowany, ale jeśli nie mówisz rzeczy, których od ciebie chcieli, jeśli nie prowadzisz rozmów, jakich od ciebie wymagali, wyłączają kamery i mówią ci: „Porozmawiaj o tym.” Potem sprytnie to montują, wycinając to, czego nie chcą, albo łącząc słowa powiedziane w zupełnie różnych okolicznościach, by stworzyć zdanie, które nigdy nie zostało przez nikogo wypowiedziane – jest na to nawet nazwa: frankenbiting.1 Jak na przykład to – właśnie tam. - Nigdy tego nie powiedziałam – powiedziałam, siadając na kanapie i 1

Nie ma na to tłumaczenia. Jest to technika wykorzystywana w programach TV, gdzie albo zdanie jest celowo wyrwane z kontekstu, albo wykonywane jest nowe zdanie poprzez łączenie fragmentów różnych wypowiedzi.

8

krzywiąc się, gdy usłyszałam, że skomentowałam złośliwie: – Ludzie z małych miasteczek są małostkowi i głupi. Natalie sapnęła. - Łał. To całkiem okrutne. Nie powiedziałaś tego? - Nie! Można stwierdzić, że to zmontowane – widzisz sposób, w jaki zostało to odcięte od mojego wywiadu i przeszło do głosu lektora? Mój głos nawet tak nie brzmi! Ci pieprzeni producenci są tacy ohydni. Ujęcie wróciło do mnie podczas wywiadu i Boże, nienawidziłam swojej twarzy. I swojego głupiego dziewczęcego głosu. I kto mi powiedział, że żółty kolor dobrze wyglądał z odcieniem mojej skóry? - Właściwie to pochodzę z małego miasteczka – mówiłam. – Dorastałam na farmie w północnej części Michigan, ale nie mogłam się doczekać, aż się stamtąd wyniosę. Moment. Czy ja to powiedziałam? Przygryzłam wargę. Naprawdę nie mogłam sobie przypomnieć. A biorąc pod uwagę to, że ostatnio znowu wprowadziłam się do wspomnianego małego miasteczka w północnej części Michigan, to było szczególnie zawstydzające. A potem było jeszcze gorzej. - To tylko banda pijaków, wsioków i stukniętych, religijnych strzelców – usłyszałam, że powiedział mój głos, gdy pojawiły się na ekranie zdjęcia jakiejś nieznajomej, starej drogi, a następnie farmer, który jechał przez miasto traktorem. – Nigdy tam nie wrócę. - Co? – Wstałam wściekła. – Wiem, że nigdy tego nie powiedziałam! Te zdjęcia nie zostały nawet tu zrobione! - Mogą to zrobić? – zastanawiała się Natalie, w końcu brzmiąc na trochę oburzoną w moim imieniu. – Chodzi mi o to, czy mogą wziąć jakiekolwiek twoje słowa, zmieszać je i tak połączyć? To wydaje się złe. - Oczywiście, że to złe, ale tak, mogą – powiedziałam z goryczą. Mogą 9

zrobić wszystko, co zechcą, bo to ich program. – Gdy łykałam Margaritę, zabrzęczał mój telefon. Podniosłam go z kanapy i spojrzałam na ekran. Wiadomość od naszej starszej siostry, Jillian. Była lekarką i zazwyczaj nie miała czasu na telewizję, ale akurat dzisiaj musiała znaleźć czas. Szczęściara ze mnie. Co to, do diabła, było??? Nim mogłam odpowiedzieć, przyszła kolejna wiadomość, tym razem od matki. Myślałam, że to, co powiedziałaś w tamtym tygodniu, było najgorsze. Ta rzecz z mechanicznym bykiem. Moje serce zaczęło walić. Otworzyłam wiadomość od mamy i odpisałam: Też tak myślałam! Mówiłam Ci, żebyś nie oglądała tego programu, mamo. Oni wszystkim manipulują. Nigdy tego nie powiedziałam. Ale wiedziałam, że ona tego nie zrozumie. Nieważne, jak często albo jak dobrze tłumaczyłam jej sposób, w jaki działał montaż, ona nadal nie rozumiała. Telefon zawibrował mi w dłoni. - O Jezu. Teraz do mnie dzwoni – powiedziałam. - Kto? - Mama. Ogląda program, mimo że kazałam jej tego nie robić. Muszę to odebrać? Siostra wzruszyła ramionami. - Nie. Ale mieszkasz na jej posiadłości. Pewnie może zobaczyć wszystko przez okna. Schyliłam się, a następnie znowu wtopiłam się w kanapę. Normalnie nie ignorowałam matki, ale w tamtej chwili naprawdę nie chciałam się bronić albo tłumaczyć jej, jak i czemu robią montaż dla oglądalności. Odrzuciłam połączenie i rzuciłam telefon na stolik. - Możemy, proszę, przestać to oglądać? – Podniosłam pilot i wyłączyłam 10

telewizję bez czekania na jej odpowiedź. - Nie jest tak źle, Sky. – Natalie wstała z kanapy i poszła do kuchni, by napełnić szklankę. - Tak, jest, i ty o tym wiesz. Właśnie obraziłam każdego, kogo tutaj znamy. - Może nikt tego nie ogląda – powiedziała, zawsze optymistka. - Mam taką nadzieję. – Przytuliłam nogi do ciała, kładąc podbródek na kolanach. Zerkając przez okno, zauważyłam ciemność, która opadała na pagórkowaty sad, gdzie dorastałam. Wspomnienia wypełniły mój umysł… przebieganie przez rzędy pachnących, kwitnących drzew wiśni wiosną, zbieranie owoców latem, szeleszczenie suchymi, brązowymi liśćmi jesienią, rzucanie się śnieżkami z siostrami zimą. Może nie doceniałam tego wystarczająco, gdy byłam młodsza, ale uwielbiałam tam przebywać. Mimo swoich świetności, w Nowym Jorku nigdy nie czułam się jak w domu. Nawet wolałam Montanę od Manhattanu. Natalie wróciła na kanapę i oparła się na przeciwnym końcu, wyciągając nogi w moją stronę. - Dobra, jest iskierka nadziei. Zrobiłaś dokładnie to, co chciałaś – przyciągnęłaś do siebie uwagę. Zawsze byłaś w tym dobra. Czy ona chciała być złośliwa? Natalie nie była typem osoby, która coś insynuowała, tak jak ja. Jeśli miałyśmy sobie coś do powiedzenia, mówiłyśmy to. Zmierzyłam ją wzrokiem. - Co chcesz przez to dokładnie powiedzieć? - Nie rób się drażliwa. – Szturchnęła mnie stopą. – Mówię tylko, że wiesz, jak obchodzić się w tłumie. Najwidoczniej zauroczyłaś producentów, by chcieli cię zatrzymać. - Ale nie na tyle, by myśleli, że sama wygram serce kowboja – wytknęłam. Wzruszyła ramionami. - Sama powiedziałaś, że nie mieliście żadnej chemii. - Nie mieliśmy. Ale czemu ja? – lamentowałam. – Dlaczego nie mogli 11

wybrać kogoś innego do grania czarnego charakteru? - Bo nie ufali innym na tyle, by pozwolić im to właściwe zagrać. Potrzebowali kogoś, kto byłby przebiegły i manipulujący, ale również piękny i na tyle pociągający, by realistyczne było zatrzymanie cię na taki czas. Myślę, że to był komplement! Uniosłam dłoń. - Proszę cię. Każda kobieta była piękna. I nie słyszałaś? Moje usta wyglądają jak czyiś odbyt. Kopnęła mnie. - Przestań. Masz w sobie to coś – rozjaśniasz pomieszczenie, zawsze to robiłaś. – Zgarbiła się i wykrzywiła swoje ładne rysy twarzy. – Reszta z nas stoi w cieniu, czekając, aż pożywi się twoimi resztkami. Przewróciłam oczami. Natalia była idealnie urocza i wiedziała o tym. Nie chciała tego zgrywać. W czasie gdy ja uwielbiałam kosmetyki, ona zazwyczaj nie miała nic na twarzy. Ja używałam produktów do włosów i lokówki; ona pozwala swoim naturalnym falom samoistnie wysychać. Ja z łatwością – i zadowoleniem – mogłam wydać wszystko na parę Louboutinów; ona oszczędzała każdy grosz, który mogła i zawsze miała. I właśnie dlatego posiada własny biznes w wieku dwudziestu pięciu lat, a ty nadal próbujesz dać sobie radę finansowo w wieku dwudziestu siedmiu lat. Możesz być starszą siostrą, ale ona ma kawiarnię, chłopaka i mieszkanie. Co ty masz? Oparłam łokieć o tył kanapy i wsadziłam głowę w dłonie. - Boże, Nat. Naprawdę to spieprzyłam. Nie doprowadziło to do Scorsese'a 2 pukającego w moje drzwi i pewnie właśnie obraziłam każdego, kogo znamy. - Przestań być taką panikarą. Wybaczą ci, gdy błyśniesz w nich tym swoim uśmiechem królowej. - Ha. Może powinnam poszukać swojej korony i zacząć nosić ją po mieście. 2

Martin Scorsese – amerykański reżyser, scenarzysta, montażysta, aktor i producent filmowy.

12

Przypomnieć im, że kiedyś mnie lubili. - Czy to oznacza, że zostajesz tu na dobre? Podnosząc drinka, wzięłam powoli łyka. - Tak myślę, ale obiecałam mamie, że wyprowadzę się z tego domku gościnnego pod koniec miesiąca. To daje mi jakieś trzy tygodnie na znalezienie sobie mieszkania albo zamieszkanie z nimi. – Skrzywiłam się do szklanki. – Jestem takim nieudacznikiem. Wprowadzać się do rodziców w wieku dwudziestu siedmiu lat. - Nie jesteś, Sky. Ale jeśli nadal chcesz być aktorką, dlaczego nie wrócisz do Nowego Jorku i spróbujesz jeszcze raz? Dużo ludzi nie wybija się za pierwszym razem. Ile razy słyszałam to w ciągu ostatnich kilku lat? Zakręciłam lód w szklance. Czy mogłam znowu wejść na przesłuchanie w Nowym Jorku? Cała ta odmowa była taka zniechęcająca. Następnie była kwestia samego mieszkania w mieście. Nowy Jork miał szaloną energię, o każdej porze dnia, w każdym dniu tygodnia. Oczywiście w całości sobie to wyidealizowałam – życie, które sobie wyobraziłam, zawierało pójście na przesłuchanie do pracy i otrzymanie jej oraz bycie w stanie spłacać czynsz z wieloma pozostałościami na buty, fryzurę i modne kluby, gdzie stukałabym się szklankami z ludźmi z teatru, stanowiącymi elitę, którzy używali do siebie miłych zwrotów i zapraszali mnie do Hamptons na wakacje. Rzecz jasna nie tak to wyszło. Spędziłam cztery lata w Nowym Jorku, a przez ostatni rok spłacałam czynsz poprzez obsługiwanie baru oraz okłamywanie rodziców, sióstr i każdego, kto pytał o moje przesłuchania. Jak żałosne to jest? Dużo ludzi kłamie w życiorysach o swoich osiągnięciach, ale ja kłamałam o swoich porażkach, wymyślając prace, których nie dostałam. 13

Tamta reklama piwa? Chcieli kogoś młodszego. Tamten adwokacki dramat? Okazało się, że potrzebowali brunetki. Tamten serial o wampirzych nianiach? Nigdy mi nie odpowiedzieli. Spędziłam całe dzieciństwo na marzeniu o zostaniu aktorką i mówiono o mnie „bardzo prawdopodobne, że będzie sławna”, ale wyszło na to, że nie byłam w to zaangażowana. Albo może nie byłam wystarczająco dobra. W każdym razie to było bardzo przygnębiające. Gdy pojawiła się okazja w Uratuj Konia, rozmyślałam nad tym, czy by z tego nie zrezygnować, ale skoro nienawidziłam myśli o wracaniu jako porażka, pomyślałam, że po raz ostatni postaram się odnaleźć sukces. Z perspektywy czasu powinnam po prostu wygramolić się z dołu i unieść białą flagę. Albo lepiej, powiedzieć komuś, by strzelał. - Nie wiem, Nat. Ja… tak naprawdę nie lubiłam mieszkania w Nowym Jorku. – Przyznawanie się do tego, jak bardzo tęskniłam za domem, wydawało się kolejną porażką. - Cóż, a co z powrotem na statki rejsowe? Skrzywiłam się. - Nie. Dwa lata mi starczyły – zrobiłam to tylko dla doświadczenia. I pieniędzy. - Więc zostań tu – powiedziała poważnie. – Twoje korzenie tu są. Twoja rodzina tu jest. Masz nową pracę, którą lubisz, i z łatwością możesz sobie znaleźć mieszkanie. - Lubię moją pracę. – Spojrzałam znowu nad jej głową na okno. – I tęskniłam za przebywaniem tu – przyznałam. – Ale czy wszyscy nie pomyślą, że jestem wielką, grubą porażką? - Pieprzyć wszystkich! – powiedziała Natalie w swoim rzadkim wybuchu. – Zresztą co cię obchodzi, co ludzie o tobie myślą? Wzruszyłam ramionami, chcąc, by mnie to nie obchodziło. Ale obchodziło. 14

Tak bardzo, że to bolało. Za trzy tygodnie odbędzie się moje dziesięcioletnie licealne spotkanie i w obecnej sytuacji wejdę tam z całkiem nędzną historią – Przegrana Aktorka Bez Planu B. Chciałam być w stanie powiedzieć, że osiągnęłam coś w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Ale problem w tym, że tak nie było. Nie miałam kariery, męża, dzieci ani własnego domu. Inni będą mieli do pokazania zdjęcia swoich pięknych rodzin oraz osiągnięcia do opowiedzenia. A co ja miałam? Siedem sekund na mechanicznym byku. I kilka par naprawdę ładnych butów.

15

Rozdzia? 2 Skylar Następnego dnia pokazałam się w pracy w Chateau Rivard, modląc się o to, by nikt w winiarni nie oglądał wczorajszego programu. - Dzień dobry, John – zawołałam do kierownika degustacji. - Dzień dobry, Skylar. – Oglądał kieliszki do wina za długim, zaokrąglonym, drewnianym blatem do degustacji. Miał pięćdziesiąt lat, na górze był szczupły, pośrodku gruby i zbyt poważny, jeśli chodziło o wino, ale lubiłam go. W ciągu ostatniego miesiąca dużo mnie nauczył. - Daj mi sekundkę i ci pomogę. – Poszłam do pomieszczenia dla pracowników i włożyłam torebkę oraz klucze do szafki, nim do niego dołączyłam. – Ej, chciałam ci zaproponować, żebyśmy zrobili w tym miesiącu jakieś filmiki. Mam pomysł na serię klipów o degustacji, takich krótkich do naszej strony internetowej i kanału na YouTube, które uczyłyby o degustacji różnych rodzajów wina, ale nie byłyby przemądrzałe albo zbyt moralizatorskie, wiesz? Coś zabawnego i przystępnego, i moglibyśmy też uwydatnić naszą winorośl na lato. - YouTube? – John zmrużył oczy. – Mamy konto na YouTube? - Będziemy mieć. Mam nadzieję. – Uśmiechnęłam się do niego, odwijając rękawy swojej białej bluzki. Był to ciepły dzień maja, więc rano je podwinęłam, ale przypominająca jaskinię sala degustacyjna zawsze była chłodna z tymi swoimi kamiennymi ścianami i podłogą. Dla mnie była trochę zbyt ciemna, a francuskie meble z pewnością były stare i niewygodne, ale rodzina Rivardów dbała tylko o tradycję i nie była skłonna do zmian. Mimo że byłam tylko asystentką kierownika degustacji, pomyślałam, że mogłabym pomóc trochę zmodernizować to miejsce – 16

nie tylko wygląd sali degustacyjnej, ale też inne rzeczy. Przecież jeśli miałam zebrać odwagę, by poprosić o podwyżkę, żeby stać mnie było na mieszkanie, lepiej będzie, gdy udowodnię swoją wartość. – Mam też kilka pomysłów na dodatkowe wydarzenia letnie. Obgadam to z panią Rivard tak szybko, jak to możliwe. - Właściwie to chciała się z tobą zobaczyć. – John odstawił kieliszek i podniósł następny, trzymając go w przyćmionym świetle, rzucanym przez stary, brzydki, mosiężny żyrandol. – Kazała mi przysłać cię do jej biura, gdy tu przyjdziesz. - Och. – To było trochę dziwne. Zazwyczaj nie spotykałam się z nią rano, bo wtedy robiliśmy wycieczki po winnicy. – Mam na to czas? Nie jest już przypadkiem za piętnaście dziesiąta? Mamy dzisiaj dwie grupy. - Zastąpię cię. Idź. Dziwne uczucie weszło mi pod skórę. - Mówiła, o co chodzi? Pokręcił głową. - Nie. Kazała tylko cię przysłać. Spróbowałam zażartować: - Powinnam się martwić? - Nie mam pojęcia. Ale powinnaś chyba już iść. Ona nie lubi czekać. Nie, nie lubiła. Miranda Rivard była skrupulatna w wielu rzeczach – punktualności, manierach, tradycji. Była winiarzem z trzeciej generacji w rodzinie, mimo że Rivardowie długo przed tym posiadali to miejsce, i była w pełni oddana utrzymywaniu tej historii. To oddanie było fajne, kiedy chodziło o zachowanie latarni morskiej albo zabezpieczenie historycznego statusu punktu orientacyjnego dla starego domu, ale ciężkie, kiedy chodziło o przekonywanie jej, by ulepszyć winiarnię albo poszerzyć technologię. Gdy szłam do dużego holu winiarni – również przestarzałego – zastanawiałam się, dlaczego mnie wezwała. Czy to mogło być coś pozytywnego? 17

Dlaczego nie mogłam otrząsnąć się z uczucia, że chodziło o coś złego? Na końcu holu otworzyłam duże drewniane drzwi z napisem „Biura”. Pani Rivard – nie miałam odwagi nazywać ją Mirandą – była na samym końcu długiego korytarza, ale tamtego ranka pragnęłam, by było to jeszcze dalej. Szłam tak wolno, jak tylko mogłam, moje spojrzenie spoczywało na wytartym, niebieskim dywanie. Gdy dotarłam do drzwi, stałam z dłonią uniesioną do zapukania i wygłosiłam sobie krótką, podnoszącą na duchu mowę. Uspokój się. Nie ma mowy, że Miranda Rivard ogląda Uratuj Konia. To pewnie coś związanego z kontami w internecie, które zasugerowałaś. Racja. To musiało być to. Wygładzając spódnicę i prostując się, zapukałam dwa razy i czekałam. - Tak? Otworzyłam drzwi i wsadziłam do środka głowę. - John powiedział, że chciałaś mnie widzieć? - Tak, Skylar. Chciałam. Wejdź. – Wskazała na krzesła przed sobą, a mój brzuch się skręcił. Przestań. Tutaj miałaś rozmowę o pracę, więc pewnie w tym miejscu przeprowadza wszystkie spotkania z pracownikami. Po prostu zostaw otwarte drzwi. Nikogo nie wyrzucają z pracy przy otwartych drzwiach do biura. - Zamknij drzwi. Usiądź. Kurwa. Na bank mnie wyrzuci. Podeszłam do krzeseł i gapiłam się na nie, jakby może wybór konkretnego krzesła mógł wpłynąć na moją korzyść. - Siadaj, siadaj – powiedziała pani Rivard z odrobiną zniecierpliwienia. Wyglądała dokładnie tak, jak wyobrażasz sobie wiedźmę w prawdziwym życiu – ostre rysy twarzy, bystre spojrzenie, długie, chude palce – ale bez włosów w nieładzie. Jej siwy bob był idealnie prosty i dochodził jedną, błyszczącą kurtyną do jej podbródka. Zazwyczaj miała bardzo mało makijażu, ale jej skóra była całkiem 18

dobra jak na kobietę w jej wieku i chwilowo rozważyłam skomplementowanie jej. Zrezygnowałam z tego, gdy zobaczyłam krytykę w jej oczach i usta w cienkiej linii. Powoli usiadłam na krawędzi brązowego, skórzanego krzesła, desperacko chcąc zmienić nastrój tego spotkania. Przemów, nim ona to zrobi! Zacznij od czegoś pozytywnego! - Cieszę się, że chciała się pani ze mną spotkać tego ranka, pani Rivard, bo mam pomysł na serię filmików, który chciałam z panią omówić. – Spróbowałam swojego uśmiechu Wiśniowej Królowej. Porażka. - Skylar – powiedziała poważnie, splatając palce pod podbródkiem. – Boję się, że muszę podjąć ciężką decyzję. Utrzymałam makabryczny uśmiech na miejscu. - Och? - Tak. Chodzi o twoją pozycję tutaj w Chateau Rivard. Widzisz, nasza marka reprezentuje pewien wizerunek i… - Pani Rivard – wtrąciłam. – Jeśli mogłabym tylko… - Nie przerywaj – powiedziała ostro. Porażka. - Jak już mówiłam, Chateau Rivard jest bardzo poważne, jeśli chodzi o reputację. Jesteśmy najstarszą winiarnią w tej okolicy i zawsze chwalono naszą jakość, profesjonalizm i tradycję. Siedzimy w tej branży, bo wszystko mamy z wyższej półki i zaspokajamy wymagające osoby, które oczekują od naszego wina – i naszych pracowników – by byli bez zarzutu. Westchnęłam. - Jestem tu dlatego, że ktoś wniósł na mnie skargę? - Gdy przeprowadzałam z tobą rozmowę o pracę, podobał mi się twój wygląd, historia twojej rodziny, twoja rola Wiśniowej Królowej oraz entuzjazm do 19

naszego wina. - A teraz? - Teraz niestety muszę powiedzieć, że boję się, iż te początkowe wrażenia zostały przyćmione przez twoje ostatnie zachowanie w telewizji oraz późniejsza uwaga mediów. W szczególności dzisiejszy artykuł w gazecie. - Jaki artykuł? – spytałam, chwytając krzesło. Moje wcześniejsze płatki przewróciły mi się w żołądku. - Nie widziałaś go? – Uniosła cienką brew i zerknęła znacząco na gazetę na biurku. - Nie. – Panikując, chwyciłam gazetę. Moje oczy przeszukiwały nagłówki – i w końcu to znalazłam. BYŁA WIŚNIOWA KRÓLOWA BARDZIEJ KWAŚNA NIŻ SŁODKA. O Boże. Przeczytałam szybko artykuł, moje serce opadało z każdym złośliwym komentarzem i zawstydzającą przeróbką moich złych uczynków w programie. Autor wspomniał o tym, jacy wszyscy byli dumni, że zobaczyli „skarb z miasta rodzinnego” w telewizji, ale jak szybko ta duma zniknęła. Kto by pomyślał, że kiedykolwiek zobaczymy jak nasza słodka Wiśniowa Królowa pije wódkę i znacząco ujeżdża mechanicznego byka? spytał. - Co? To nie jest nawet prawda! To była tequila, a nie wódka! – powiedziałam bez zastanowienia. - Wątpię, że ten szczegół robi jakąś różnicę. – Ton pani Rivard był kpiący. Może nie, ale miałam nadzieję na więcej mylnych zdań w artykule, rzeczy, na które mogłam wskazać i powiedzieć: „To nie byłam ja! Nigdy tego nie zrobiłam! Nigdy tego nie powiedziałam!”, ale niestety wszystko, co było napisane, było jakoś pokazane na ekranie. Zakończył artykuł potępiając mnie za okropne rzeczy, które powiedziałam o tym, skąd pochodzę, gdzie moja rodzina nadal mieszkała i pracowała, i pogardził mną przez obrażanie dobrych ludzi złośliwymi, 20

niedojrzałymi słowami. Tych samych ludzi, którzy dali mi koronę Wiśniowej Królowej i szczęśliwie pozwolili mi reprezentować ich wszystkich w całym kraju. Kraju! Jako Wiśniowa Królowa, najdalej byłam w Flint, Elks Lodge! Ale nie pomogłoby mi teraz, gdybym przyjęła taktykę obronną. Jeśli chciałam zatrzymać tę pracę, musiałam przeprosić i przyznać, że moje zachowanie było niestosowne. - Pani Rivard, bardzo przepraszam za ten program. Zgadzam się, sposób, w jaki mnie przedstawili, nie jest zbyt… kuszący. - Sposób, w jaki cię przedstawili? Nie uważasz, że twoje zachowanie było… niekuszące? – Drwiła z mojego użytego słowa. - Cóż, tak i nie. To znaczy, zrobiłam i powiedziałam kilka rzeczy, których nie powinnam, ale montaż sprawia, że wygląda to jeszcze gorzej. Ludzie muszą zdać sobie z tego sprawę. Przechyliła głowę. - Postrzeganie jest rzeczywistością, Skylar. Dziwię się, że jeszcze się tego nie nauczyłaś. Porażka. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Miała rację. Cała wydawałam się trząść. - Obawiam się, że to, jak jesteś teraz postrzegana, nie jest wizerunkiem, jaki chcę u mojego pracownika. Nic nie powiedziałam, gdy wstyd z bycia zwolnioną umieścił się wokół mnie jak gruba, szara mgła. - Wyślę ci e-mailem czek za twój ostatni tydzień. Powodzenia. – Wstała i to była moja wskazówka do wyjścia. - Dziękuję – powiedziałam posępnie. - Jestem pewna, że znajdziesz inną pracę – dodała, gdy byłam przy drzwiach. – Byłaś dobrą sprzedawczynią i wiele razy wspomniano twoje nazwisko jako pozytywny aspekt naszej winiarni. Ale sugerowałabym przeprowadzenie się. 21

Ludzie w małych miasteczkach mają długą pamięć. Kiwnęłam głową i wyszłam bez nawiązywania z nią kontaktu wzrokowego, desperacko próbując powstrzymać falę łez, która z impetem zaczęła się we mnie zbierać. Nie zasługiwała na to, by widzieć mój płacz. Omijając tłum w sali degustacyjnej, szybko wpadłam do pomieszczenia dla pracowników i chwyciłam torebkę oraz klucze, a potem znowu stamtąd wypadłam bez pożegnania się z Johnem. Byłam pewna, że wiedział o zwolnieniu mnie. Jakie upokarzające było myślenie o naszej wcześniejszej rozmowie – wiedział, że idę na górę, by mnie skrytykowano, ale pozwolił mi świergotać o filmikach na YouTube! Przełykając szlochy, wsiadłam do starego, zniszczonego SUV-a mamy i odjechałam, pozwalając każdemu, kto patrzył, zauważyć rzeczywistość mojego środkowego palca za szybą od strony kierowcy. Na początku miałam wrócić do domku gościnnego i wpełznąć pod pościel, ale przejechałam drogę, która prowadziła do farmy moich rodziców, nie chcąc jeszcze tłumaczyć sytuacji mamie. Bez zastanowienia skierowałam się na północ, prosto do Lighthouse Park na krańcu półwyspu. Wróciłam kilka tygodni temu, ale jeszcze nie odwiedziłam tamtego miejsca. Mojego ulubionego miejsca w dzieciństwie. Tata zabierał mnie i moje siostry na spacer po tamtych ścieżkach, wskazując „Indiańskie Drzewa” z pniami, które setki lat temu zostały wygięte pod ekstremalnymi kątami przez rdzennych mieszkańców Ameryki, by oznaczyć szlaki turystyczne. Poszukiwaliśmy skamieniałości na plaży oraz po drodze do latarni morskiej, a on opowiadał nam o duchu Mable Day – usychającej z miłości szesnastolatki z Nowego Jorku, której bogaci rodzice odmówili poślubienia marynarza, którego spotkała tu w trakcie lata. Gdy on znowu odpłynął bez poślubienia jej, a jego statek zaginął na morzu, ona utopiła się w zatoce. Nadal mogłam usłyszeć przyciszony, pełen grozy głos mojego taty, gdy mówił ostatnie zdanie: A jeśli wsłuchasz się w nocy, możesz usłyszeć w wietrze jej płacz. To były opowieści, którymi dzieliłam się z gośćmi w sali degustacyjnej, 22

myśląc o tym, że koloryt lokalny zawsze pomagał wykonać dobrą sprzedaż – dawało im to emocjonalną inwestycję w produkt, coś, o czym mogli rozmawiać, gdy otwierali w domu butelkę. Zaparkowałam na pustym parkingu i przeszłam obok latarni morskiej, a następnie w dół po schodach na plażę, gdzie zdjęłam szpilki. Bryza od strony wody była chłodna, tak jak piasek pod moimi stopami. Ciesząc się z tego, że miałam plażę tylko dla siebie, zbliżyłam się do wody i opadłam na piasek, owijając swoją szeroką spódnicę w paski wokół nóg. Opierając się na rękach, zamknęłam oczy i uniosłam twarz w stronę słońca. No dalej, myśl. Skup się. A więc żadna praca aktorska nie urzeczywistniła się z Uratuj Konia, ale czy kiedykolwiek naprawdę myślałaś, że tak będzie? Nie. I zamiast rozważenia konsekwencji grania diabelskiej suki w telewizji, ty od razu to zrobiłaś tylko po to, by zadowolić producentów i pozostać na antenie. Twoim problemem jest to, że nigdy nie myślisz z wyprzedzeniem – chwytasz możliwości tu i tam bez pomyślenia o tym, co się stanie, gdy rzeczy nie wyjdą idealnie. Zmarszczyłam brwi. To nie było pełne werwy. Ale musiałam stawić temu czoła – wiele rzeczy w moim życiu mogło być zakończone stwierdzeniem: „Wtedy to wydawało się jak dobry pomysł.” Zjechanie na rolkach po zjeżdżali w piątej klasie. (Straciłam równowagę.) Płynięcie na nartach wodnych w stroju kąpielowym w drugiej klasie liceum. (Straciłam górę od stroju.) Picie whiskey z Tommy'm Parkerem, a następnie wejście do jego furgonetki na ognisku w ostatniej klasie liceum. (Straciłam dziewictwo.) Właściwie to nie był okropny pierwszy raz z tego, co pamiętam, mimo że to nie mówi zbyt wiele – wspomnienia z tamtego dnia są trochę mgliste. Ale Tommy po wszystkim był dla mnie miły i trzymaliśmy się ze sobą przez całe lato, nim jesienią wyjechał do college'u. Trzy lata później, gdy rywalizowałam o tytuł Wiśniowej Królowej, trochę się bałam, że on się pokaże i powie wszystkim o 23

czasie, gdy „przedstawiłam marne zachowanie” na tyle jego furgonetki, co wykluczyłoby mnie z rywalizacji. Ale tego nie zrobił – był dobrym facetem, jak większość ludzi, których tu znałam. Czułam się okropnie, że powiedziałam o nich takie złe rzeczy. A gównoburza się rozwijała. Gdy myślałam o artykule w gazecie, chciałam zrobić to, co Mable Day, i zniknąć pod wodą. Moja reputacja była zszargana. Czując łzy, położyłam się na piasku, zakrywając twarz dłońmi. Boże, zrobiłam z wszystkiego taki bałagan. Kiedyś byłam tu podziwiana i szanowana. W każdej produkcji grałam główną rolę. Machałam z ramp i piedestałów. Ludzie prosili o mój autograf. Robili sobie ze mną zdjęcia. Teraz byłam napiętnowana. Ale co mogłam zrobić, by pokazać wszystkim, że nie byłam tamtą suką z programu? Że nadal byłam tą samą dziewczyną, którą zawsze znali, tylko trochę starszą i rozsądną – okej, może nie rozsądną, ale przynajmniej próbującą nauczyć się ze swoich błędów? Podpisałam kontrakt, zakazujący mi mówienie o moim uczestnictwie w Uratuj Konia, więc to nie tak, że mogę cokolwiek wyjawić. Musi być inny sposób, by przypomnieć im, że nadal byłam tą dziewczyną, którą z dumą nazywali własną. Chwileczkę – to było to! Wrócę do korzeni poprzez skontaktowanie się z ludźmi od Wiśniowej Parady! W lipcu odbywają się wszystkie festyny i może znajdzie się dla mnie rola jako była królowa. Usiadłam z nową energią. Tak – to było idealne. Naprawię reputację poprzez wzięcie w objęcia moją społeczność, zaangażowanie i robienie dobrych uczynków. Poświęcę swój czas i energię dla potrzebujących organizacji. Będę pracować w każdym wydarzeniu na festiwalach, w jakim tylko będą mnie chcieli. Będę odwiedzać szkoły, przecinać wstęgi, całować dzieci, zbierać wiśnie. Pewnie mi nie zapłacą, ale to w porządku. Rodzice pozwolą mi z nimi zamieszkać na lato, a po festiwalu moja reputacja będzie naprawiona, pewność siebie przywrócona, znajdę 24

gdzieś pracę i zacznę oszczędzać na własne mieszkanie. Wzięłam głęboki oddech i chłodne, wilgotne powietrze mnie ożywiło. Pachniało zarówno ziemisto jak i czysto, jak las i woda, jak wakacje mojego dzieciństwa. Odrodzenie. Wstając, otarłam piasek ze spódnicy i odwróciłam się, dumna z siebie, że znalazłam rozwiązanie, niczym prawdziwa dorosła osoba. Ku mojemu zdziwieniu nie byłam już sama na plaży. Jakieś sześć metrów dalej siedział mężczyzna, ramiona owinięte miał o szeroko rozstawione kolana, a dłonie złączone między nimi. Wiedział, że tam byłam, musiał mnie widzieć, gdy przyszedł, ale nic nie powiedział, gdy zaczęłam iść w stronę schodów i nie odwróciłam wzroku od wody. Właściwie to miał ładny profil. Krótkie, ciemne włosy, silna szczęka, pokryta starannie przyciętym zarostem, ładne uszy. Brzmi dziwnie, wiem, ale mam uszy Nixonów, które za bardzo odstają, dlatego rzadko noszę związane włosy i zawsze zwracam uwagę na uszy u ludzi. Miał na sobie okulary aviatory, dżinsy i jasnobrązową kurtkę, a gdy dotarłam bliżej, dostrzegłam, że na piasku obok niego leżał gruby notatnik w staromodnym stylu z jasnoczerwoną okładką. Zaintrygowana, prawie się przywitałam, ale coś w całkowitym bezruchu jego pozycji powiedziało mi, że nie chciał, by mu przeszkadzano, więc powitanie utknęło mi w gardle. Może oglądał program, pomyślałam ponuro. Może wiedział dokładnie, kim jestem, i po prostu nie chciał ze mną rozmawiać. Mój nastrój trochę się zepsuł, gdy dotarłam do drewnianych schodów i zdałam sobie sprawę, że nie zabrałam ze sobą szpilek. Obróciłam się szybko, ale jakoś moja kostka nie otrzymała wiadomości i przewróciłam się, opadając na dłonie i kolana. Opuścił mnie lekki pisk, gdy uderzyłam w ziemię. O Boże. Proszę, oby mnie nie obserwował. Kilka sekund później usłyszałam jego głos.

25

Rozdzia? 3 Sebastian Zauważyłem ją. Oczywiście, że ją zauważyłem. Na początku myślałem, że płakała, bo leżała na plecach z dłońmi na twarzy. Mimo iż byłem rozczarowany, że nie miałem plaży dla siebie, poczułem przypływ współczucia i pomyślałem o zapytaniu, czy wszystko w porządku. Ale gdy dotarłem bliżej i zdałem sobie sprawę, że była to Skylar Nixon, zawahałem się. Skylar Nixon. Nie widziałem jej od dziesięciu lat, ale wiedziałem, że to ona. Te włosy – o takim jasnym odcieniu blondu, że były prawie srebrne na piasku. Palce zakrywały jej oczy, ale wiedziałem, że były niebieskie. Nie jasne albo ciemne, jak klejnot, ale bardziej urocze, łagodniejsze, jak wyblakły dżins. Nie wiedziałem tego dlatego, że często się w nie wpatrywałem, ale dlatego, że gapiłem się na jej zdjęcie z kroniki szkolnej każdej nocy przez rok, w czasie gdy gorączkowo onanizowałem się do fantazji o niej, siedzącej na mnie okrakiem w ciemności. Ale założyłbym się, że każdy facet w naszej klasie miał taką fantazję. Była taka piękna. Wtedy nie trzymaliśmy się w tych samych kręgach – w większości dlatego, że ona miała koronę, a ja nie, co mi nie przeszkadzało. W tamtych dniach wolałem samotność. Dążyłem do niej. O wiele łatwiej być samemu z moimi lękami, niż wszystkim je wyjaśniać. Nadal było łatwiej. Ale nie byłem już tamtym dzieciakiem i nadeszła szansa, by to udowodnić. Może to był szczęśliwy zbieg okoliczności. 26

Zacząłem iść w jej stronę i nagle przemówił głos w mojej głowie. Nie rób tego. Ona jest zbyt urocza, zbyt delikatna. Skrzywdzisz ją. W moim umyśle pojawił się niepokojący obraz Skylar nie mogącej złapać powietrza, gdy trzymałbym dłonie wokół jej szyi, oraz pytanie: Co, jeśli ją uduszę? Stałem tam, sparaliżowany, desperacko próbując odepchnąć te myśli, a potem przypomniałem sobie, że nie miałem tego robić. Musiałem odpowiedzieć. Przestań. Te lęki nie są racjonalne. Nigdy nikogo nie udusiłeś. Nie udusiłem, prawda? Mój umysł nagle zaczął przeszukiwać wspomnienia, próbując znaleźć to, w którym kogoś udusiłem. Właśnie dlatego teraz o tym myślałem, prawda? Znowu spróbowały racjonalne myśli. Nie! To jest cholernie niedorzeczne. Nigdy, kurwa, nikogo nie udusiłeś! Ale to niespokojne uczucie w żołądku już sprawiło, że na nowo rozważałem mój zamiar porozmawiania z nią. Nawet jeśli nigdy nikogo nie udusiłem, musiałem tego chcieć. Drugi głos nie chciał ucichnąć. Wiesz, co się stanie, jeśli tam podejdziesz i z nią porozmawiasz. Więc może jej nie udusisz, ale zrobisz bałagan. No idź, zacznij rozmowę. Jeśli będziesz miał szczęście, ona przypomni sobie ciebie jako klasowego świra i ucieknie jak przestraszony królik. Jeśli cię lubi, masz jeszcze większe kłopoty, bo właśnie tak to się zaczyna. I skończy się na tym, że zniszczysz jej życie, tak jak było z Dianą. Jesteś trucizną. Do tego czasu moje serce pędziło, a włosy się zjeżyły. Głos miał rację, miał całkowitą rację. Przygnębiony, oddaliłem się od niej, upewniając się, że zrobiłem parzystą ilość kroków, i usiadłem po cichu na piasku, czekając, aż ucichnie moje serce. Ale tego nie zrobiło, bo chwilę później wstała, wyczyściła się i mnie zobaczyła. 27

Rozpoznała mnie? Miałem nadzieję, że nie. Wiedziałem, że wyglądałem inaczej niż wtedy, ale i tak nie chciałem podejmować żadnego ryzyka. Nie patrz na nią. Powiedziałem to osiem razy w głowie. Kątem oka zobaczyłem, że poszła w stronę schodów i zawahała się, jakby chciała się przywitać. Wstrzymałem oddech. Policzyłem do ośmiu. Nagle odwróciła się i upadła mocno na piasek, wypuszczając mały pisk. Nim mogłem się powstrzymać, byłem na nogach, pędząc w jej stronę. - Wszystko w porządku? – spytałem, chwytając ją za łokieć, by jej pomóc. - Tak – powiedziała szybko, jej policzki uroczo się zarumieniły. – Tylko trochę ubrudzona piaskiem i bardzo zawstydzona. Dziękuję. Gdy już ustała, puściłem jej ramię i odsunąłem się, gdy pojawił mi się w głowie okropny lęk wyrządzenia jej krzywdy i został tam. Spojrzała na mnie z zaciekawieniem, jakby może próbowała mnie sobie przypomnieć. Jeśli to było możliwe, była jeszcze piękniejsza niż kiedyś. - Jestem Skylar. - Wiem, kim jesteś. – Wyszło to chłodniej, niż zamierzałem. Nie miałem tego na myśli w zły sposób, ale tak mocno próbowałem nie myśleć o zrobieniu jej krzywdy, że mój głos był napięty, a ton pochmurny. Kurwa, jestem dupkiem. Musiało ją to obrazić, bo jej twarz spochmurniała, a rumieniec się pogłębił. - Racja. Cóż, no dobra. – Bez żadnego pożegnania przeszła obok mnie, podniosła parę butów z piasku i wróciła do schodów. Szybko wsadziła stopy w szpilki i weszła po schodach zdenerwowanym marszem. Część mnie pomyślała, że mogłem przynajmniej powiedzieć jej swoje imię, przypomnieć jej, że kiedyś się znaliśmy, ale inna część czuła ulgę, że już zniknęła i nie skrzywdziłem jej. Myśl o uduszeniu jej uparcie nie chciała opuścić mojej głowy, gdy wróciłem tam, gdzie siedziałem, i opadłem na piasek, nienawidząc siebie. 28

Pieprzona cholera. Wykonałem tyle postępów w ciągu ostatniego roku i pozwoliłem widokowi nieodwzajemnionego, dziesięcioletniego zauroczenia to wszystko zniszczyć. Byłem pieprzoną katastrofą i zawsze nią będę. Chwytając notatnik, rzuciłem go w stronę wody. Dwie sekundy po usłyszeniu plusku, żałowałem tego. - Kurwa! – Wstałem i wbiegłem do wody, by wyjąć tamtą cholerną rzecz, która nie odpłynęła daleko. Woda była chłodna, ale płytka, i uratowałem dziennik, nim zostałby zatopiony, ale podczas tego przemoczyłem trampki i dolną część dżinsów. Docierając znowu na piasek, usiadłem i otworzyłem ociekający notatnik, jego strony pokryte były schludnym, małym, identycznym pismem. Na początku każda strona wyglądała tak samo. Osiem słów w jednej linii. Każdej linii. Ken, mój terapeuta, nigdy tak naprawdę nie czytał mojego dziennika, był on tylko i wyłącznie dla mnie, więc na początku powróciłem do starego nawyku, mimo że cel dziennika był taki, by pomóc mi przestać objawiać kompulsywne zachowania. Ale ostatecznie przestałem pisać w ten sposób. Przestałem robić wiele rzeczy. Właściwie to nie mogłem sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz miałem takie powikłanie jak dzisiaj. Ale to był też pierwszy raz, gdy podszedłem do kobiety, która mi się podobała, odkąd rozpadło się wszystko z Dianą. Może nic dziwnego, że tak się stało, gdy dodam do tego fakt, że była to dziewczyna, w której byłem bardzo mocno zadurzony w szkole. Sfrustrowany, upuściłem notatnik na piasek. Może to było po prostu za wcześnie. Może to była po prostu niewłaściwa kobieta. Albo może byłem z góry skazany na spędzenie życia w samotności. Moje własne cierpienie było wystarczające – dlaczego miałbym unieszczęśliwiać życie kogoś innego? Ken zawsze zachęcał mnie do tego, bym był bardziej towarzyski, ale nie 29

wróciłem tu po to, by zawierać nowe przyjaźnie albo odnowić z kimkolwiek znajomość. Wróciłem tu dla spokoju i ciszy, by zacząć od nowa i zapomnieć o Nowym Jorku oraz wszystkim, co się tam wydarzyło. Zapomnieć, że postradałem zmysły. Zapomnieć, że straciłem pracę. Zapomnieć, że straciłem jedyną kobietę, która chciała mnie pokochać. Nie, to nie tak – nie straciłem jej. Odstraszyłem ją. Zasługiwałem na samotność.

30

Rozdzia? 4 Skylar W samochodzie mamy zamknęłam drzwi i opuściłam czoło na kierownicę. Zapomnij o nim. On się nie liczy. Ale to, jak z ewidentną pogardą spojrzał na mnie przystojny nieznajomy na plaży, oraz lekceważące wypowiedzenie słów wiem, kim jesteś, naprawdę mnie zasmuciło. Jak długo będę musiała się siebie wstydzić? Nie myśl o tym. Myśl o twoim planie, by wszystko naprawić. Biorąc głęboki oddech, usiadłam prosto i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Gdy dotarłam do domku gościnnego, zrobiłam sobie kanapkę z masłem orzechowym i dżemem oraz nalałam mrożonej herbaty. Trzymając kanapkę w jednej dłoni, otworzyłam laptopa drugą. Bez problemu znalazłam informacje kontaktowe do dyrektorki marketingu parady, Joan Klein, i gdy tylko skończyłam jeść, zadzwoniłam do niej. Nie odebrała, ale zostawiłam jej wiadomość, wyjaśniając, kim byłam, i mówiąc, że chciałam poświęcić swój czas na festiwal i powiązane z nim wydarzenia. Powiedziałam jej, że jestem wolna w każdej chwili i bardzo chcę zacząć, a potem podałam swój numer telefonu. Po tym, jak przebrałam się w dżinsy i bezrękawnik, chwyciłam kosz z produktami do czyszczenia. Dam temu miejscu trochę czyszczenia i szorowania, a potem zaproszę mamę na kieliszek wina i przekażę jej kilka pomysłów odnośnie dekorowania. Pokażę jej tablicę, którą wykonałam na Pinterestcie, kilka kolorów do łazienek i zaoferuję, że sama je pomaluję – jeśli nie będę zbyt zajęta nową pracą. 31

Uśmiechnęłam się, napełniając wiaderko. Przez otwarte okno mogłam usłyszeć stare piosenki Hanka Williamsa, co oznaczało, że ojciec prawdopodobnie pracował w pobliskiej stodole z włączonym radiem. To jeszcze bardziej poprawiło mi humor i zaczęłam nucić do You Win Again, gdy sprzątałam, melodia zabrała mnie z powrotem do wakacji w trakcie szkoły, gdy Jilly, Nat i ja zbierałyśmy się z przodu jego furgonetki i po obiedzie jechaliśmy na lody, a matka krzyczała z podjazdu o pasach. Tamte wakacje zawsze tak szybko mijały – mrugnęłam i znów był wrzesień. Mrugnęłam i minęła dekada! Nie mogłam uwierzyć, że minęło dziesięć lat od mojego otrzymania dyplomu. Gdzie one uciekły? I co z następnymi dziesięcioma latami… też tak szybko przelecą? Przez chwilę próbowałam sobie wyobrazić siebie za dziesięć lat, w wieku trzydziestu siedmiu lat. Gdzie byłam? Co robiłam? Miałam jakąś karierę? Męża i rodzinę? Nie miałam pojęcia, co było trochę stresujące, więc odepchnęłam te myśli i skupiłam się na pracy. Jakieś piętnaście minut później zadzwonił mój telefon. Odłożyłam szmatkę do sprzątania i spojrzałam na ekran. Tak! To była Joan Klein. - Halo? - Halo, czy to Skylar Nixon? - Tak, to ja – wyśpiewałam. - Witam, tu Joan Klein z parady. - Witaj – powiedziałam z entuzjazmem, jakby była moją dawną przyjaciółką. – Jak się masz? - Bardzo dobrze, dziękuję. Cieszę się, że zadzwoniłaś, Skylar. Chcielibyśmy się z tobą spotkać. - Fantastycznie! – Podskoczyłam kilka razy. – Mogę się z wami spotkać w każdej chwili. - Możesz przyjść do biura dzisiaj po południu? 32

- Oczywiście, nie ma problemu. - Około piętnastej? - Będę tam. - Dziękuję. Musisz podpisać kilka dokumentów. Och, i jeśli mogłabyś przynieść ze sobą koronę, to bardzo to docenimy. - Oczywiście, że mogę. Wiem dokładnie, gdzie ona jest. – Łał, już chcieli zdjęcie! Znowu przebrałam się w poprzednie ciuchy – miałam nadzieję, że moja nowa spódnica nie była zbyt piaszczysta. - Do zobaczenia. - Do zobaczenia! Zakończyłam połączenie i przytuliłam telefon do piersi, dziękując moim szczęśliwym gwiazdom, że coś się dzisiaj udało. Decydując, że na razie nie będę myć podłogi, opuściłam domek gościnny i poszłam do domu rodziców, by wziąć koronę. Nikogo tam nie było, ale drzwi jak zwykle były otwarte, więc weszłam i pospieszyłam do półki nad kominkiem. Była tam moja korona, a obok niej zdjęcie mnie na koronacji. Podniosłam ramkę i przyjrzałam się zdjęciu – wyglądałam na taką szczęśliwą. Taką pełną nadziei. Taką pewną, że każde moje marzenie się spełni, jeśli tylko będę mocno marzyć, ciężko pracować i bardzo tego chcieć. Mój uśmiech opadł, gdy odłożyłam zdjęcie i spojrzałam na inne rzeczy, które rozłożone były na Półce Dumy rodziców. Była tam Jillian w kapeluszu i todze studenckiej, otrzymująca dyplom ze szkoły medycznej. Była tam Natalie, przecinająca wstęgę w dniu, w którym otworzyła kawiarnię. Robiąc kilka kroków do tyłu, próbowałam spojrzeć na wszystko z punktu widzenia nieznajomego. Co te rzeczy o nas mówiły? Przez chwilę wyobraziłam sobie mamę, pokazującą zdjęcia nowej koleżance. To jest Jillian, ta mądra. Jest teraz lekarką, czy to nie wspaniałe? To jest Natalie. Jest naszym małym przedsiębiorcą! 33

A to jest Skylar. Czyż nie jest ładna? Marszcząc brwi, chwyciłam koronę z półki i opuściłam dom, nim mama wróciłaby do domu i spytała, dlaczego jej potrzebowałam. *** - Przepraszam. Co powiedziałaś? – Siedziałam przed biurkiem Joan Klein, gapiąc się na nią z niedowierzaniem. – Może źle zrozumiałam. Joan, również była królowa, miała blond uczesanie, które mogłoby rozgromić lata siedemdziesiąte piąte, oraz zbyt ciemne brwi namalowane kredką. Odchrząknęła. - Pani Nixon, nasze przedsiębiorstwo myśli, że pani obecna reputacja nie pasuje do tego, co szukamy w Wiśniowej Królowej. Uważamy, że nie byłaby pani atutem w tej paradzie, a właściwie czujemy, że naruszyła pani kontrakt. - Naruszyłam kontrakt? Żartujesz? – Zamrugałam kilka razy, ale jej zaciśnięte usta nie przeobraziły się w uśmiech. - Nie. Jestem bardzo poważna. Jeśli spojrzysz na swój kontrakt, którego mam tu kopię, zobaczysz, że zgodziłaś się powstrzymać od uczestnictwa w jakimkolwiek publicznym zachowaniu, które skompromitowałoby królową lub paradę. - Ale… ale to było siedem lat temu! – wybełkotałam. - Kontrakt nie ma daty ważności. Raz królowa, zawsze pozostaje królową – powiedziała z dramatyzmem. - O mój Boże. I co teraz? - Twoja korona i tytuł zostały unieważnione i chcielibyśmy, żebyś podpisała w tym miejscu. – Umieściła przede mną inny kontrakt, strony były pełne maleńkich, czarnych liter. – Ten mówi, że rozumiesz, iż twój tytuł został zaprzepaszczony przez naruszenie przez ciebie kontraktu i już więcej nie będziesz zwracać się do siebie jako była królowa, promować się jako ona albo pojawiać się w jakichkolwiek rolach, które to oznaczają. 34

- Poważnie? Popełniłam błąd! Czy nie wszyscy popełniamy czasem błędy? - Twoje są bardzo publiczne, pani Nixon. Zbyt publiczne. - To był tylko program telewizyjny! – Ale w głowie usłyszałam głos Mirandy Rivard: Postrzeganie jest rzeczywistością, Skylar. - Grałaś tam siebie – wytknęła Joan. – Bylibyśmy wdzięczni, gdyby nie rozmawiała pani o tym z prasą ani nie wspominała o tym w mediach. Wszystko załatwimy. - Rozmawiała z prasą? Żartujesz sobie? Dlaczego chciałabym przywoływać do tego jakąkolwiek uwagę? – Podpisałam się na kontrakcie bez czytania go. Nieważne, co było tam napisane, już o to nie dbałam. - Zostaw koronę, proszę. To własność parady. Opadła mi szczęka i przytuliłam koronę do brzucha. - Nie możesz zabrać mi korony. - Tak, mogę. – Stuknęła o kontrakt długopisem. – Właśnie zgodziłaś się ją oddać. Chciałam rzucić w nią tą koroną, ale zebrałam swoją dumę i udało mi się położyć ją delikatnie na biurku – tuż po tym, jak gołymi rękami zgięłam na pół ten głupi, pieprzony, obłożony kamieniem górskim kawałek gówna.

35

Rozdzia? 5 Sebastian Po wydarzeniu na plaży udałem się prosto na siłownię. W college'u nauczyłem się, że ćwiczenie pomagało mi skupić się na teraźniejszości i przestać „obawiać się” przyszłości. Gdy biegałem, unosiłem ciężary lub uderzałem w worek treningowy, myślałem tylko o tym, że moje ciało staje się silniejsze, mięśnie mocniej pracują, a serce szybciej uderza. Zmuszało mnie to do znajdowania się w obecnej chwili, pomagało pozbyć się napięcia i złości, które ze sobą nosiłem, oraz miało widoczne rezultaty, wyraźne przyczyny i skutki. Jednakże nawet przebiegnięcie dodatkowych kilometrów i dodanie większej ilości podnoszeń nie wystarczyło, by wyrzucić Skylar Nixon z głowy. Ale właściwie to było całkiem przyjemne. Bo zamiast niepokojących myśli, które miałem na plaży, moja głowa wypełniona była innym obrazami – przyjemnymi obrazami. Gdy zmuszałem się do maksymalnego wysiłku, myślałem o jej ciele pod moim, jej dłoniach na moich plecach, jej otwierających się ustach. Myślałem o tych niebieskich oczach, które zamykały się, gdy w nią wchodziłem, powoli i głęboko. Myślałem o cichym westchnięciu przyjemności, które usłyszałem, nim wyszeptała moje imię i przyciągnęła mnie głębiej. W domu, pod prysznicem, z powrotem wpuściłem te myśli, witałem je, gdy pozwoliłem wodzie spływać po moim ciele i chwyciłem kutasa w dłoń. O taa, onanizowanie się było kolejną czynnością, która zabierała moje wszystkie myśli. Seks też, mimo że nie uprawiałem seksu od prawie roku. Kurwa, brakowało mi tego. Ale seks z nieznajomymi nigdy mi nie odpowiadał – chociaż 36

myślę, że muszę sprawić, by mi odpowiadał, chyba że chcę spędzić życie w celibacie. Albo może seks ze znajomą… Zacisnąłem palce wokół swojego trzonu i pocierałem się długimi, mocnymi pociągnięciami, gdy wokół mnie unosiła się para. Boże, jakby to było wejść w Skylar? Powąchać jej skórę, posmakować jej ust, obserwować, jak się pode mną wygina? Czy sprawiłbym, że by doszła? Byłaby cicho czy głośno? Lubiła być na górze? Pozwoliłaby mi się związać? Pociągnąć ją za włosy? Zakopać język w jej cipce? Moja dłoń poruszała się szybciej, mocniej. - Kurwa – wyszeptałem, powtarzając to w kółko, gdy mój kutas zrobił się zupełnie twardy, a potem zaczął pulsować w mojej dłoni. Jęknąłem, gdy napięcie uwolniło się w dużych, gorących strumieniach, mięśnie moich nóg zacisnęły się i zaczęły drżeć. Jak na solówkę, to był całkiem dobry orgazm, i sprawił, że zastanowiłem się, czy może znowu powinienem spróbować z nią porozmawiać. Od razu powrócił głos. Nie bądź, kurwa, tępy. Myślisz, że onanizowanie się do jakiejś nastoletniej fantazji oznacza, że możesz sobie poradzić z przebywaniem z nią sam na sam? Nie muszę być z nią sam na sam. Mogę z nią tylko porozmawiać. Przedstawić się. Być jej przyjacielem. Nie. Nie możesz sobie ufać. Za bardzo ją pragniesz. Chciałem temu zaprzeczyć, kłócić się. Ale nie miałem żadnej broni, żadnych słów, które mógłbym rzucić w tego pieprzonego ducha, który nie chciał przestać mnie nawiedzać, przyćmiewając moją 37

każdą myśl i zamiar. Po wysuszeniu się i ubraniu, wyszorowałem kafelki i zadzwoniłem do terapeuty, by spytać, czy mógł znaleźć dla mnie jakieś miejsce tego popołudnia. *** - Miałem dzisiaj powikłanie. – Nie byłem zbytnio towarzyskim rozmówcą. - Och? – Ken, gładko wypowiadający się mężczyzna w okularach i grubej blond brodzie, skrzyżował nogi i przyglądał mi się cierpliwie. – Myślisz, że co to wywołało? Poruszyłem się niekomfortowo na kanapie w jego biurze. - Zobaczyłem kogoś z przeszłości. Dziewczynę, z którą chodziłem do szkoły. - Koleżankę? - Nie dokładnie… nie miałem w szkole przyjaciół, po części przez moje nieobliczalne zachowanie, ale też dlatego, że trzymałem to w sobie. Ludzie zazwyczaj nie wiedzieli, co sądzić na mój temat. Ale ta dziewczyna. Ona była po prostu… miła. Kilka razy zostaliśmy dobrani w parę na lekcji chemii. Miałem w zwyczaju bardzo się denerwować przed szkołą, gdy wiedziałem, że będziemy razem pracować. - Miałeś wtedy o niej jakieś myśli? Kurwa, oczywiście, że miałem. Nadal mam. - Nie obsesyjne. Tylko typowe myśli nastolatka i typowe nerwy nastolatka przy ładnej dziewczynie. Ale moje były zmieszane z tym, że wszyscy mieli mnie za wariata. Nawet ja myślałem, że byłem wariatem. Tamte lata były takim pieprzonym koszmarem – ojciec ciągał mnie po lekarzach, by dowiedzieć się, dlaczego miałem taką obsesję na punkcie zarazków, dlaczego zawsze liczyłem takie rzeczy, jak liście na drzewach, źdźbła trawy albo linie na drodze, dlaczego byłem przekonany, że jakieś okropne rzeczy przytrafią się przeze mnie ludziom, których kochałem. Robili wszystko, począwszy od stwierdzenia, że to gówno, które robiłem, było tylko wybrykami dorastającego 38

nastolatka, a skończywszy na diagnozie, że mam depresję. Kilku terapeutów było przekonanych, że sekretnie obwiniałem się o śmierć mojej matki w wypadku samochodowym, gdy miałem osiem lat (jechała odebrać mnie od kolegi), i wierzyli, że strach ze zrobienia tego wyrządził mi krzywdę, ale nie mogli powiedzieć mojemu tacie, dlaczego musiałem osiem razy włączyć i wyłączyć światło w pokoju, nim z niego wyszedłem, wyjaśnić moim nauczycielom, dlaczego musiałem osiem razy pstryknąć długopisem, nim odpowiedziałem na każde pytanie na sprawdzianie, albo sprawić, że koledzy z klasy zrozumieją, dlaczego na sali gimnastycznej chciałem grać w drugiej bazie, a nie w pierwszej lub trzeciej. Nadal mogłem sobie przypomnieć ich spojrzenia typu co-jest-kurwa, gdy próbowałem wytłumaczyć, że dwójka była dobrą liczbą, bo była parzysta, a nawet lepiej, była dzielnikiem liczby osiem, a jedynka i trójka były złymi liczbami, bo były nieparzyste. Ken poprawił okulary na nosie. - Wspomniałeś raz, że wszystko się polepszyło do czasu, gdy skończyłeś szkołę średnią. - Tak było – potwierdziłem. Do czasu ostatniego roku znaleźliśmy lekarza, który był bardzo zaznajomiony z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi, zaczęliśmy leczenie i regularnie widywałem się z terapeutą. – Wtedy miałem więcej dobrych dni niż złych, ale społeczna szkoda została już wyrządzona i stwierdziłem: pieprzyć to, zacznę od nowa w college'u. Ken przejrzał kilka stron w notatniku na swoich kolanach. - Powiedziałeś, że studenckie dni były całkiem normalne, ale zbyt dużo o nich nie rozmawialiśmy. Miałeś przyjaciół? Dziewczyny? - Taa. Zaczęcie od nowa w nowym miejscu było dobre. Myśli i natrętne nawyki nigdy w całości nie zniknęły, ale nauczyłem się z nimi funkcjonować. Czułem, że miałem nad nimi kontrolę. – Pomyślałem o Skylar i mój kark zrobił się gorący. – W przeciwieństwie do pieprzonego dzisiejszego dnia. 39

- Ale rozmawialiśmy o tym, że posiadanie kontroli nad swoimi myślami nie jest odpowiedzią. To tak naprawdę nie jest dla nikogo możliwe. Jednym z twoich głównych celów w tym momencie jest dać odejść tej nadmiernej potrzebie kontroli i nauczyć się żyć z ryzykiem i niepewnością. Naucz się pozwolić tym obsesyjnym myślom być. - Taa, wiem o tym, i gdy tu siedzę, jestem sam albo w towarzystwie nieznajomych, nie przeszkadza mi to – powiedziałem ostro. – Ale dzisiaj było inaczej. - Okej, a więc co się stało dzisiaj? Powiedziałem mu, co zdarzyło się tego ranka na plaży, obraz blond włosów Skylar na piasku, jej smukłe nogi, wychodzące spod spódnicy, nadal były świeże w moim umyśle. - I tak, próbowałem odpowiedzieć tym myślom, przekonywać siebie, być obserwatorem i w ogóle, ale nic nie działało. Nie mogłem sobie poradzić z tym tak, jak zwykle. – Wzruszyłem ze złością ramionami. – Więc zacząłem liczyć. Uciekłem od niej. Ken kiwnął powoli głową. - A potem? - Czułem się jak gówno. Byłem wściekły. Chciałem kogoś uderzyć. Myślę, że siebie. - Co zrobiłeś? - Poszedłem na siłownię. – A potem wróciłem do domu i zrobiłem sobie dobrze, myśląc o niej tak, jak robiłem to w wieku siedemnastu lat. Pewnie znowu to dzisiaj zrobię, bo dwójka jest lepszą liczbą od jedynki. - Pomogło? Prawie się uśmiechnąłem. - Taa. Trochę. Ken potarł swoją brodę i myślał przez chwilę. 40

- Myślisz, że jeśli znowu ją zobaczysz, możesz spróbować z nią porozmawiać? Splotłem palce na kolanach i gapiłem się na nie, próbując wyobrazić sobie uściśnięcie jej dłoni bez strachu. - Nie wiem. Część mnie chce. Inna część mówi: po co zapraszać kłopoty? Bardzo dobrze mi ostatnio idzie, wiesz? Przynajmniej tak było. Pracowałem nad chatką, rozwiązałem parę spraw z firmy ojca, pisałem każdego dnia, byłem aktywny… Czułem się silniejszy niż kiedykolwiek, aż ją dzisiaj zobaczyłem. Myślę, że to dlatego jestem tak cholernie zły przez ten nawrót choroby. - Jedno powikłanie nie świadczy o nawrocie. I nie niweczy twoich postępów, Sebastianie. To mógł być po prostu zły dzień. – Ken wyprostował nogi i pochylił się, opierając łokcie na kolanach. – Nie będę cię zmuszał, żebyś to zrobił, ale obydwoje wiemy, że unikanie nigdy nie jest udaną strategią, jeśli chodzi o obsesyjne myśli. To zawsze odnosi odwrotny skutek, co prowadzi do większej ilości niepokoju i cierpienia. Jeśli naprawdę chcesz ruszyć naprzód, powinieneś z nią porozmawiać. Czy to ktoś, kto twoim zdaniem może być tylko przyjacielem… czy kimś więcej? - Tylko przyjacielem – powiedziałem szybko. – Skończyłem ze związkami. - Daj sobie trochę czasu. Masz tylko dwadzieścia osiem lat, Sebastianie. Jedno złe zerwanie nie oznacza, że nigdy nie znajdziesz z kimś innym szczęścia. Szczęście. Co to, kurwa, w ogóle było? - To nie było tylko złe zerwanie – spieprzyłem szansę w każdym związku, w jakim kiedykolwiek byłem. Tylko że tym razem po raz pierwszy zniszczyłem też życie kogoś innego. - Nie zniszczyłeś jej życia. - Ona powiedziała, że tak. – Wzburzony, przesunąłem dłonią przez włosy. – Diana miała suknię ślubną, Kenie. Zostały rozesłane zaproszenia. Zapłacone zaliczki. Zarezerwowany miesiąc miodowy – oczywiście nie jej wymarzony 41

miesiąc miodowy, co było moją winą, bo odmówiłem wejścia na tamten samolot, ale to i tak miesiąc miodowy. Nigdy więcej nie powtórzę tego całego gówna, bo to wszystko będzie musiało zostać odwołane, gdy spanikuję i nawróci mi się choroba, a ona zda sobie sprawę, że nie może poślubić takiego pojeba jak ja, który nie ma – czekaj, sprawdźmy, czy dobrze to przekażę – pieprzonego pojęcia, co to znaczy kogoś kochać, bo nie może wydostać się z własnej głowy na tyle, by przełożyć czyjeś potrzeby na pierwsze miejsce, chyba że ją pieprzy. – Rzuciłem słowami Diany w Kena, jakby to on je powiedział. - Sebastianie, przestań. – Ken westchnął i wyprostował się. – Nie mówimy o oświadczeniu się tej kobiecie. Albo przespaniu się z nią. Mówimy o rozmowie. A jeśli powrócą obsesyjne myśli, nie próbuj ich wyrzucić i nie uciekaj. Masz narzędzia, którymi możesz się posługiwać. Spróbuj wyolbrzymiania albo obserwowania/czekania, o których rozmawialiśmy. Zrób to ćwiczenie z pisaniem, gdzie wyobrażasz sobie najgorsze. To kiedyś tobie pomagało. Byłem cicho przez chwilę. Kilka razy strzeliłem palcami. - Pomyślę o tym. Po skończonej sesji wyszedłem z budynku i poszedłem do Coffee Darling. Gdy zacząłem tam przychodzić w tamtym roku, musiałem przynieść własny kubek z domu, bo tak bardzo obawiałem się zakażenia. Ale pomogła mi terapia z narażaniem się i teraz czułem się o wiele lepiej, gdy wchodziłem do baru albo restauracji i używałem tego, co mi dano. Czy to uwielbiałem? Nie, i zawsze była odrobina wątpliwości na temat tego, jak czyste były naczynia, nie wspominając o kuchni, ale zazwyczaj udawało mi się z tym radzić bez zawstydzania siebie albo kogokolwiek ze mną. Długa, wąska kawiarnia była pusta, a właścicielka, Natalie, wycierała blat, ale spojrzała w górę i uśmiechnęła się do mnie, gdy wszedłem. - Hej, nieznajomy. Nie widziałam cię od jakiegoś czasu. Jak leci? - Dobrze, dzięki. – Lubiłem Natalie, po części dlatego, że dużo mówiła i 42

nigdy nie czułem, jakbym musiał coś powiedzieć, i dlatego, że zrozumiała, gdy ze wstydem przyznałem, dlaczego przyniosłem do jej kawiarni własny kubek. Nigdy nie zaczynała obronnego tłumaczenia o tym, jak czyste było jej miejsce – a było czyste, nigdy nawet się nie zawahałem przed użyciem toalety, a publiczne łazienki były dla mnie straszne – po prostu nalewała mi kawy i mówiła do mnie. Gdy skończyłem, zawsze płukała i wycierała mój kubek. Najlepsze było to, że wydawała się wiedzieć, kiedy nie chciałem, by mi przeszkadzano, i zostawiała mnie samego z moją kofeiną i notatnikiem. - Wejdź. Kuchnia jest zamknięta, ale skoro tylko pijesz kawę, to usiądź, a ja ci ją naleję. - Jesteś pewna? Jeśli masz zamknięte, to mogę… - Nie, nie, chodź usiąść. Możesz dotrzymać mi towarzystwa, gdy będę przechodzić przez procedurę zamykania. Zdejmując okulary, odłożyłem je oraz klucze na blacie, i usiadłem. Po tym, jak Natalie nalała mi kawy i zniknęła w kuchni, otworzyłem dziennik, marszcząc brwi na przemoknięte strony, i zająłem się tym, co Ken nazywał moją Hierarchią Ujawnienia. Chodziło o to, by spisać rzeczy, które mnie niepokoją, a potem ocenić je miarą SUDS3, opartą na tym, jak niekomfortowo się przez nie czułem albo jak się ich bałem. Potem musiałem stawić im czoła i nie mogłem w tym czasie liczyć, paraliżować się strachem ani powtarzać jakąkolwiek mantrę. Przejrzałem listę, strona po stronie rzeczy, do których zrobienia zmusiłem się przez ostatni rok. Niektóre związane były z moim lękiem odnośnie zarazków i zakażenia, inne z porządkowaniem i przymusowym liczeniem, a jeszcze inne związane były z przerażającymi myślami „co, jeśli”, które nie wiadomo czemu mnie torturowały, jak na przykład myślenie, że oszaleję i kogoś zadźgam, gdy będę miał w dłoni nóż kuchenny. Po łyku kawy wyjąłem z kurtki długopis i otworzyłem koniec listy. Biorąc 3

SUDS (Subjective units of distress scale) – mniej więcej jest to subiektywna skala stresu.

43

głęboki oddech, dodałem kolejną rzecz. Porozmawiać ze Skylar Nixon. Patrzyłem na słowa i próbowałem pomyśleć o ocenieniu tego zadania – jak bardzo niepokoiła mnie myśl o porozmawianiu z nią? Ale nim mogłem wymyślić liczbę, poczułem dziwne uczucie, że ktoś mnie obserwuje. Spojrzałem przez lewe ramię i była tam. Stojąc tuż przed drzwiami, taka piękna, że zaparła mi dech w piersi, i patrząca prosto na mnie.

44

Rozdzia? 6 Skylar Nasze oczy się spotkały i dreszcz przeszedł przez moje ciało. Cholera jasna. To znowu on. I jest naprawdę seksowny. Po opuszczeniu biura od parady poszłam do Coffee Darling, małej, uroczej piekarni i kawiarni Natalie. Gdy otworzyła to dwa lata temu, była tam tylko kawa i babeczki albo pączki, które robiła sama o świcie, ale niedawno zatrudniła innego cukiernika i sprzedawała też lekkie sałatki i kanapki w porze lunchu. Zamykała po ostatniej grupie, zazwyczaj przed piętnastą każdego dnia, więc zdziwiłam się, że ktoś nadal siedział przy ladzie, gdy weszłam. Spojrzał na mnie przez ramię i teraz, gdy zdjął okulary, mogłam lepiej podziwiać jego wygląd – jasnozielone oczy, mocne kości policzkowe, pełne usta. Gdy zmarszczył brwi, poczułam zawstydzenie z przewrócenia się na piasek, co było niczym w porównaniu do wstydu, który doświadczyłam, gdy powiedział wiem, kim jesteś w ten sposób i zdałam sobie sprawę, że widział mnie w Uratuj Konia. I pewnie czytał rano gazetę. Nienawidzi cię, tak jak wszyscy w tym mieście. Dobra, mogłam sobie z tym poradzić. Też krzywo na niego spojrzałam. Właśnie wtedy Natalie wyszła z kuchni i chwyciła dzbanek z kawą za ladą. - Może rozgrzewka? – spytała go. Wciąż patrzył na mnie bez odpowiadania na jej pytanie i napięcie było dla mnie zbyt duże. 45

- Do kurwy nędzy, powiedz to! – wybuchnęłam. – Tak, jestem tym, kim myślisz, że jestem. Tak, jestem tą suką z telewizji. Tak, powiedziałam gówniane rzeczy o miłych ludziach, więc przestań się na mnie gapić i powiedz mi prosto w oczy, że zasługuję na to całe gówno, które mi się dzisiaj przytrafia, włączając w to upadek na twarz! - Skylar! – Natalie zerkała w tą i z powrotem na mnie i na faceta. – Przepraszam, Sebastianie. To moja siostra, Skylar, i najwidoczniej ma bardzo zły dzień – powiedziała, posyłając mi mordercze spojrzenie. – Bo nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego miałaby tu przyjść i krzyczeć takie nieprzyzwoitości do mojego klienta. Znowu spojrzałam na faceta, ale już się na mnie nie skupiał. Szybko zamknął notatnik i wsadził go do kurtki. Od razu poczułam się winna. - Ej, nie idź. Przepraszam za to. - W porządku – powiedział cicho. – I tak skończyłem. – Wyciągnął portfel i rzucił kilka banknotów na blat. - Nie, zostań, proszę. Dopiero tu przyszedłeś. – Natalie napełniła jego kubek kawą i odstawiła dzbanek. – I zabierz pieniądze. Stawiam tę kawę. - Więc zatrzymaj je jako napiwek. Do zobaczenia. – Podniósł klucze z blatu, nałożył okulary i zaczął iść w stronę drzwi. Popędziłam za nim, niezdolna znieść myśli, że wyjdzie z myślą o mnie jako o okropnej osobie, mimo że tak się czułam. - Ej, nie wychodź przeze mnie. Naprawdę przepraszam. – Opierając się o szklane drzwi, uśmiechnęłam się. – Mogę spróbować jeszcze raz? Powoli uniósł głowę i spotkał moje oczy. Spojrzał prosto w nie, tak intensywnie, że oddech urwał mi się w piersi i poczułam w środku budujące się pragnienie. Z krótkimi włosami i aviatorami wyglądał jak pilot myśliwca albo coś. Podniecało mnie nawet uparte zaciśnięcie jego szczęki. Mrr. 46

- Jestem Skylar – powiedziałam, wyciągając dłoń. Potem zmarszczyłam nos. – Ale myślę, że już to wiesz z Uratuj Konia, prawda? Zmarszczył brwi. - Uratuj co? - Uratuj Konia. Program telewizyjny. – Fakt, że jego wyraz twarzy pozostał zmieszany, dał mi nadzieję. – Masz na myśli to, że go nie widziałeś? - Nie. Nie oglądam często telewizji. – Przerwał. – Nie pamiętasz mnie. - Nie sądzę, że się poznaliśmy. – Przechyliłam zalotnie głowę. – Zapamiętałabym cię. Z pewnością. Chociaż, chwileczkę – było w nim coś znajomego. Spotkaliśmy się już? Dlaczego nie mogłam go sobie przypomnieć? Był aktorem, którego poznałam w Nowym Jorku? I dlaczego nie uścisnął mojej dłoni, która nadal była do niego wyciągnięta? Zajęło mu to wieczność, ale w końcu po nią sięgnął. - A ty jesteś? – dociekałam. O ludzie, ten facet był olśniewający, ale trochę brak mu było manier. - Sebastian Pryce. - Miło mi cię poznać – powiedziałam, rozkoszując się przyjemnym dopasowaniem mojej dłoni w jego. – Jesteś… I wtedy to do mnie dotarło. Znałam go. A przynajmniej znałam Sebastiana Pryce'a. Przez lata chodziliśmy razem do szkoły. Ale to nie mógł być ten Sebastian… prawda? Spojrzałam na nasze dłonie. Sebastian, którego pamiętałam, nie uścisnąłby dłoni, bo zawsze panicznie bał się zarazków. Dzieci zazwyczaj drażniły go poprzez dotykanie jego rąk i mówienie: Lepiej idź umyj ręce, Sebastianie. Zaraziłem cię. I mimo że to było niedorzeczne i wszyscy wiedzieliśmy, że nikt go nie zaraził, on zawsze chodził po tym myć ręce. Raz, w piątej klasie, nasz nauczyciel odmówił, bo przygotowywaliśmy się do 47

sprawdzianu, a on całkowicie zwariował i zaczął stukać się w głowę i liczyć na głos. To było okropne. Puścił moją dłoń, gdy nadal na niego patrzyłam. Teraz to widziałam, ale mówcie o przemianie z brzydkiego kaczątka w łabędzia. Przełknęłam. - Łał. Sebastian. Wyglądasz… inaczej. - Ty wyglądasz dokładnie tak samo. Czy to był komplement? Ciężko było to stwierdzić ze sposobu, w jaki to powiedział. - Dzięki – powiedziałam niepewnie. - Nie ma za co. Łał, to było niezręczne. Jak próba flirtowania z drzewem. Nie byłam zazwyczaj cicha w towarzystwie mężczyzn, ale nie miałam pojęcia, co powiedzieć do Sebastiana Pryce'a po tych wszystkich latach. I dlaczego wydawał się taki zły? To przez to, jak był traktowany w szkole? Ja go nigdy nie drażniłam – moment, właściwie to byłam dla niego miła, prawda? Ale pewnie często się nad nim znęcano, a ja się za nim nie wstawiałam. Czy było możliwe, że miał mi to za złe? - Mogę przejść, proszę? – spytał zwięźle. – Blokujesz drzwi. - Och. Racja, przepraszam. – Zmieszana, obserwowałam, jak je otworzył i wypadł na zewnątrz, jakby palił się budynek. Czując się dziwnie, odwróciłam się do Natalie i przycisnęłam palce do skroni. - To było dziwne. - Trochę było. – Wzruszyła ramionami. – Ale on nie jest typowym facetem. Wyjrzałam znowu przez drzwi, odtwarzając w głowie to szokujące uczucie, które miałam, gdy odwrócił się, by na mnie spojrzeć. Potem dostrzegłam notatnik na chodniku – ten czerwony, który widziałam wcześniej na plaży. - Ej, upuścił coś. Wybiegając za drzwi, by go podnieść, spojrzałam na ulicę w kierunku, w 48

którym poszedł. Nie było go widać, więc zabrałam go z powrotem do sklepu. - Pewnie wróci po niego za minutę – powiedziała Natalie. – Zawsze nosi to przy sobie. - Jest rozmoczony – powiedziałam, trzymając go za róg. – Co on, do diabła, z nim robi? - Zakładam, że w nim pisze. Położyłam go na blacie obok banknotów, które zostawił, i usiadłam, przyglądając mu się z ciekawością. - Zastanawiam się, o czym pisze. - Nie mam pojęcia. A teraz powiedz mi, skąd wy się znacie. Ze szkoły? – Natalie podniosła szmatkę i zaczęła wycierać blat, przesuwając na bok notatnik. – Nie jest zbyt rozmowny, ale mówił, że tu dorastał. - Tak, nie pamiętasz go? Był w mojej klasie, więc był kilka lat przed tobą, ale wyglądał wtedy zupełnie inaczej. - Jak wyglądał? - Miał te długie, potargane włosy, za którymi się ukrywał, i ciągle nosił za duże ubrania. – Zamyśliłam się przez sekundę. – Albo przynajmniej wydawały się za duże. Może był po prostu bardzo chudy. Natalie uniosła brwi. - Już nie. Raz zdjął kurtkę i miał na sobie tę naprawdę obcisłą koszulkę. Ten facet jest teraz umięśniony – jego ramiona i klatka piersiowa są niesamowite. - Serio? – Obracając się na stołku, zerknęłam znowu na drzwi, zastanawiając się, dokąd popędził. – Czy kiedykolwiek tu z kimś przychodzi? Nie pamiętam, żeby miał znajomych w szkole. - To smutne. Zmarszczyłam brwi. - Taa, ale on był bardzo dziwny. Miał obsesję na punkcie zarazków, jakby miał zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Ludzie go przez to drażnili. 49

Kiwnęła głową. - To ma sens. Gdy pierwszy raz tu przyszedł, przyniósł własny kubek. Rozdziawiłam buzię. - Zrobił to? To dziwne. - To było dziwne – przyznała. – Ale też trochę wzruszające. I na początku powiedział, że wolał używać własnego kubka, ale po tym, jak przyszedł tu kilka razy, opowiedział mi o strachu przed zarazkami i powiedział, że nad tym pracuje. A potem, pewnego dnia, nie przyniósł kubka. - I ty, nie wiem, pogratulowałaś mu? - Nie, nawet o tym nie wspomniałam. Po prostu nalałam mu kawy i zajęłam się swoimi sprawami. Jak już powiedziałam, on nie jest rozmowny i nie chciałam go zawstydzać. I myślę… – urwała, przygryzając dolną wargę. - Co? – spytałam, nagle chcąc zdobyć o nim każdy skrawek informacji. - Nic. Nie powinnam roznosić plotek. – Skupiła się mocno na swoim czyszczeniu. Przewróciłam oczami i położyłam dłoń na jej nadgarstku, zatrzymując jej ruchy. - Nat, proszę. Komu powiem, do diabła? Nikt tu nawet ze mną nie rozmawia! Westchnęła i przestała wycierać. - Cóż, po tym, jak wyszedł stąd pewnego dnia, usłyszałam, jak kilka kobiet rozmawiało na jego temat, coś o tym, że w tamtym roku miał nerwowe załamanie i wrócił do domu, by dojść do siebie. Jedna z nich mogła być jego krewną. - Nerwowe załamanie? Naprawdę? – Moje serce zabolało trochę dla tego samotnego, sfrustrowanego dzieciaka, którym był, i dziwnego mężczyzny, którym się stał. Dawno zapomniane wspomnienia wyszły na powierzchnię – sposób, w jaki przybył do naszej szkoły w czwartej klasie i zmagał się ze znalezieniem przyjaciół. Sposób, w jaki został raz na przerwie, by pomóc mi w matematyce. Sposób, w jaki zmagał się ze spotkaniem moich oczu kilka razy, gdy zostaliśmy dobrani w parę na 50

chemii. Sposób, w jaki sam jadał lunch. Mogłam być milsza. Wtedy i teraz. Jestem okropną osobą. Jakbym potrzebowała kolejnego przypomnienia. - Tak słyszałam. Najwidoczniej był prawnikiem w Nowym Jorku i miał się ożenić. Zaintrygowana, sięgnęłam po czekoladowe ciastko na szklanej podstawce i wzięłam gryza. - Łał. Zastanawiam się, co się z nią stało. Wzruszyła ramionami i powróciła do sprzątania. - Nie wiem, ale często tu przychodzi, i z tego, co widziałam, nie ma żadnej żony ani dziewczyny. Wzięłam kolejnego gryza, próbując przypomnieć sobie jedną, prawdziwą rozmowę, jaką kiedykolwiek odbyliśmy, ale nie udało mi się. - To smutne. Pamiętam, że był bardzo mądry. Czasami pomagał mi z matematyką. I chemią. Jego rodzina nadal tu jest? Z tego, co sobie przypominam, miał kilku starszych braci. Może jedna z kobiet była jego bratową. - Myślę, że nadal są gdzieś w pobliżu, bo zrozumiałam to z tych naszych krótkich rozmów, ale i tak wydaje się dla mnie samotny. Jakby potrzebował przyjaciela, wiesz? Przygnębiona, wsadziłam resztę ciastka do buzi. - Cóż, na pewno nie chce być moim przyjacielem – wymamrotałam. – Bardzo wyraźnie to przekazał. - Myślę, że jest po prostu nieśmiały. - Myślę, że mnie nienawidzi – powiedziałam, przełykając ostatni gryz ciastka i patrząc na kolejne. – Tak jak reszta świata. - Właściwie to co się dzisiaj tobie przytrafiło? Dlaczego byłaś taka zła, gdy tu przyszłaś? Gdy ona zamiatała, ja opowiedziałam jej o wyrzuceniu z pracy, moim idealnym pomyśle, by pracować na festiwalu, oraz upokarzającym spotkaniu z Joan 51

Klein. Potem sięgnęłam po drugie ciastko. - Zabrali ci koronę? - Tak! – Znowu poczułam oburzenie. – Więc ją rozwaliłam! – Wzięłam wielkiego gryza ciastka, gdy Natalie wybuchnęła śmiechem. – To nie jest śmieszne! – krzyknęłam, okruszki wylatywały mi z ust. - Przepraszam, wiem, że nie powinnam się śmiać, ale to takie głupie. Kogo obchodzi, kto był królową wiele lat temu? To niedorzeczne. - Mnie obchodzi! – Uderzyłam się w pierś. – To była jedyna rzecz, jaką miałam, jedyne świetne osiągnięcie w moim życiu, mój obrazek na półce! A teraz tego nie ma i nie mam nic! Moje życie jest totalnym bałaganem i jestem całkowitą porażką we wszystkim, co robię! – Rzuciłam ciastko, zakryłam twarz dłońmi i w końcu poddałam się pragnieniu, by rozpłakać się jak dziecko, co sprawiło, że poczułam się ze sobą jeszcze gorzej. Natalie podeszła, by obok mnie usiąść, opierając szczotkę o ladę. - Ej – powiedziała, pocierając moje ramię. – Nie mów tak. Nie jesteś porażką. Masz wiele wspaniałych osiągnięć. Spójrz na te role, które tutaj grałaś. Mama ma albumy pełne zdjęć ciebie na scenie. Uniosłam głowę, łzy wylatywały mi z oczu. - Tak, miałam wpływy na tym niewielkim obszarze. Ale nie byłam wystarczająco dobra, by robić to naprawdę, Nat. Nawet nie lubiłam próbować. Chcesz wiedzieć, co najbardziej podobało mi się w graniu? - Co? - Opuszczanie kurtyny. Oklaski, gdy to wszystko się skończyło. – Usiadłam prosto i pociągnęłam nosem. – Spójrzmy prawdzie w oczy. Jestem płytka i zadufana w sobie. Uderzyła mnie lekko w ramię. - No weź. Każdy lubi czasem słyszeć pochwały. I dobra, może jesteś trochę zadufana w sobie, ale też ciężko pracujesz – po prostu musisz znaleźć to, co lubisz 52

robić. Jeśli nie aktorstwo, to coś innego. - Ale ja nie jestem w niczym dobra – marudziłam. – Nie jestem mądra i ambitna, jak ty i Jillian. - Przestań, jesteś. I możesz być dobra w czymkolwiek. – Owinęła ramię wokół mojej szyi i ścisnęła mnie. – Coś wymyślisz, Sky. Wszystko się ułoży. - Jak? Całe miasteczko, możliwe, że cały kraj, mnie nienawidzi, muszę wrócić do domu i spytać rodziców, czy mogę z nimi zamieszkać, bo mnie zwolniono, i właśnie spławił mnie naprawdę uroczy facet. - Mama i tata będą cię wspierać bez względu na wszystko, tak jak ja, i tak jak Jillian. Właśnie to robi rodzina. Otarłam nos. - Jestem po prostu taka spieprzona w porównaniu do was. - Co? – Odchyliła się ode mnie. – O czym ty mówisz? - Ty i Jilly wszystko zrobiłyście jak trzeba. Wasze życia są idealne. - Teraz gadasz głupoty. Nikt nie ma idealnego życia. Jillian wczoraj narzekała, że chce zacząć się umawiać, ale nie może spotkać nikogo, kto byłby wart jej czasu, i jest zakopana w pożyczkach studenckich. Prowadzenie interesu jest wyczerpujące, mam przez to dużo długów, i jeśli chcesz poznać prawdę, myślę, że Dan mnie zdradza. Sapnęłam. - Co? Nie ma mowy. Jesteście ze sobą wieczność. Wzruszyła ramionami. - To nic nie oznacza. Widziałam w jego telefonie wiadomości od jakiejś dziewczyny z jego biura, przez co zaczęłam się zastanawiać. Dan był dla mnie jak brat, bo on i Natalie byli razem od czasu szkoły średniej, ale zabiję go, jeśli ją skrzywdzi. - Musisz z nim porozmawiać. W tej chwili. - Zrobię to. Może to nic takiego. – Jej wyraz twarzy mówił inaczej. – W 53

każdym razie, mówiłyśmy o tobie. Będzie z tobą w porządku? - Taa. – Pociągnęłam nosem. – Potrzebuję chusteczki. Natalie sięgnęła po pojemnik z serwetkami i przysunęła go do mnie. - Nadal masz tu dużo dawnych znajomych. Może ich poszukasz? Cały dzień pracujesz, a wolny czas spędzasz na pracowaniu nad tymi domkami gościnnymi. Powinnaś trochę powychodzić. Biorąc serwetkę z pojemnika, wydmuchałam nos. - Nie wiem. Po tym, jak wyjechałam, kontaktowałam się tylko z kilkoma osobami. I każdy, kto tu został, jest albo w związku małżeńskim i w ciąży, albo w związku małżeńskim i z dziećmi. Ciężko to powiązać. - Cóż, więc myślę, że powinnaś znaleźć sobie nowego przyjaciela. – Rzuciła znaczące spojrzenie na drzwi. Rozważyłam to. Był uroczy, mądry i trochę społecznie dziwny. Może mogłam wydobyć go z cienia. Rozmawianie z ludźmi było jedyną rzeczą, w której byłam dobra. - Myślę, że mogłabym go spytać, czy idzie na klasowe spotkanie. - No i widzisz. – Wstała i znowu chwyciła za szczotkę, powracając do zamiatania. - Jak mogę go znaleźć? - Pewnie wróci tutaj jutro rano, szukając tego notatnika. Dziwię się, że jeszcze go tu nie ma. Pomyślałam o tym przez sekundę. - Potrzebuję pracy. Chcesz mnie zatrudnić? - Wiesz co? – Przestała zamiatać i spojrzała na mnie, opierając podbródek na uchwycie od szczotki. – Planowałam kogoś zatrudnić na pół etatu, bo zaczyna się sezon turystyczny. Nie mogę zapłacić ci tyle, co Rivardowie, i nie spodobają ci się godziny, ale praca jest twoja, jeśli chcesz. - Biorę ją. W tym momencie nawet nie obchodzi mnie to, za ile będę 54

pracować, po prostu potrzebuję czegoś do roboty, gdy będę myśleć nad swoim życiem. – Podniosłam w połowie zjedzone ciastko. – One są niesamowite. Będę puszysta, jak będę tu pracować. Natalie jęknęła. - To prawda, a ja zjadłam ich dzisiaj za dużo, więc idę później na siłownię. Chcesz iść ze mną popływać? Natalie była mistrzynią pływania w liceum. Jej definicja „pójścia popływać” nie była taka sama, jak moja, co wliczało więcej unoszenia się na wodzie niż okrążeń, najlepiej na pontonie z zimnym koktajlem z rumu i soku cytrynowego. - Nie ma mowy – powiedziałam. – Nie mam takiej formy, by z tobą pływać. Ale wejdę na rowerek, bieżnię albo coś. - Świetnie. Możesz przyjść na obiad, jeśli chcesz. Grillujemy kebaby. - Kurczak owinięty bekonem? – spytałam z nadzieją. - Tak. - Przekonana. – Czułam się trochę lepiej. Nic nie polepsza tak dnia jak bekon. – W czym mogę ci pomóc? - Może ty pozamiatasz, a ja wykonam kuchenne obowiązki? – Podała mi szczotkę, a ja zasalutowałam, biorąc ją od niej. Ale po tym, jak poszła do kuchni, zostałam na stołku ze szczotką w dłoni, patrząc na notatnik na blacie. Sebastian Pryce. Po tych wszystkich latach był seksownym, tajemniczym prawnikiem z mocnym uściskiem dłoni i tragiczną przeszłością. Czy jego zdystansowana postawa była po prostu mechanizmem obronnym? Od razu pomógł mi na plaży tego ranka, więc wiedziałam, że gdzieś pod tą lodową powłoką miał maniery. I te oczy. Gdy zdjął okulary i na mnie spojrzał, było w nich coś więcej niż gniew. Czy to był strach? Smutek? Nadal bał się odrzucenia? Położyłam dłoń na okładce notatnika. Co tam było? Przez chwilę prawo Sebastiana do prywatności walczyło z moją szaloną 55

ciekawością o niego… Jak złe byłoby zerknięcie? Bardzo złe. Ale może był tam adres albo numer telefonu? Mogłam usprawiedliwić to w ten sposób, prawda? Po prostu chcesz zajrzeć w jego sprawy. Zignorowałam to i otworzyłam pierwszą stronę. Pusta. Otworzyłam ostatnią stronę. Pusta. Cóż, cholera, pomyślałam, losowo otwierając stronę na środku. Więc zgaduję, że musisz mnie znaleźć. I mówiąc o mnie. Tam było moje nazwisko. Rozdziawiłam buzię, gdy czytałam na stronie słowa, które zbytnio nie miały dla mnie sensu.

Powstrzymać się od dokładnego rozmieszczania wieszaków w szafie. 50 Napisać mniej niż osiem słów w jednej linii. 30 Zjeść miętówkę po tym, jak spadnie na podłogę. 80 Zapiąć i rozpiąć rozporek mniej niż osiem razy. 50 Wyłączyć telewizję na losowym kanale o nieparzystej liczbie. 60 Zamknąć swoje drzwi frontowe mniej niż osiem razy. 70 Usiąść na restauracyjnym krześle, które wydaje się „niewłaściwe”. 75 Zjeść w restauracji bez przyniesienia naczyń z domu. 80 Pójść do jakiegoś szpitala i usiąść w holu. 80 Posługiwać się nożem kuchennym, gdy inni są obecni. 90 Porozmawiać ze Skylar Nixon.

56

Co to, do diabła, było? Znowu przeczytałam listę, ale ani trochę jej nie zrozumiałam. Niektóre rzeczy wydawały się być takimi, które może go denerwują, a inne były po prostu dziwnymi zachowaniami. Zapinanie i rozpinanie rozporka osiem razy? Krzesło, które wydaje się „niewłaściwe”? Dlaczego nie mógł posługiwać się nożem przy innych ludziach? Bał się noży? I szpitalne hole? Może chodziło o zarazki? I o co chodziło z liczbami? Było mi go szkoda, ale o panie… to było bardzo dziwne. Jeśli chciał ze mną porozmawiać, dlaczego nie zrobił tego dzisiaj? Miał mnóstwo okazji. Był zbyt nieśmiały? Przygryzając wargę, przerzuciłam stronę. I znowu zobaczyłam swoje imię.

Skylar myślę, że Cię kochałem nie jest najlepszym przedstawieniem po tym, jak dopiero się spotkaliśmy zdaję sobie z tego sprawę. I może ty nigdy nie będziesz wiedziała nie będziesz wiedziała nie będziesz wiedziała nie będziesz wiedziała nie będziesz wiedziała nie będziesz wiedziała nie będziesz wiedziała nie będziesz wiedziała

Może to za wcześnie (albo za późno?) by opowiedzieć Ci o moim śnie 57

Twój śmiech był delikatny

Dzisiaj, gdy Cię dotknąłem poczułem znajomy dreszcz na ramionach. Myślę, że przyszedł z przyszłości (albo z przeszłości?) z Twoją dłonią w mojej zobaczyłem naszą tragedię rozwiniętą całkiem wyraźnie

Nie mam wyboru, jak tylko utrzymać dystans ale Twoje piękno przyciąga a ziemskie ciała zawsze upadną Czytałam to w kółko i w kółko, i w kółko, ciarki przeszły mi po ramionach. Pisał poezję? Napisał to dla mnie dzisiaj? Naprawdę to do mnie czuł? Moje serce waliło. Patrzyłam na słowa, próbując je zapamiętać, bojąc się, że Natalie przyłapie mnie na węszeniu, ale desperacko pragnąc wziąć coś pięknego z tego dnia, nawet jeśli to też było smutne. Kilka sekund później ktoś tak mocno uderzył w drzwi, że sapnęłam. Odwracając się, położyłam dłoń na sercu, gdy przez szybę zobaczyłam Sebastiana. Zamknęłam notatnik. Zachowuj się naturalnie. Nic nie widziałaś. Nic nie wiesz. Ale nagle chciałam wiedzieć wszystko.

58

Rozdzia? 7 Sebastian Kurwa, przestraszyłem ją. Obserwowałem, jak Skylar obróciła się i położyła dłoń na sercu. Gdy zobaczyła, że to ja, podniosła notatnik z blatu i podeszła do drzwi. W momencie, gdy je odblokowała, otworzyłem je szybko i niegrzecznie wyrwałem notatnik z jej rąk. Byłem w całkowitym stanie paniki, odkąd zdałem sobie sprawę, że nie było go w mojej kurtce, ale poczułem jedynie odrobinę ulgi, mając go znowu w posiadaniu. Zajrzała do środka? Cholera. Chyba bym umarł. Umarł. - Hej – powiedziała żwawo, wychodząc na zewnątrz. Drzwi się za nią zamknęły. – Zastanawiałam się, czy po to wrócisz. - Taa. Przepraszam. – Nie mogłem spojrzeć jej w oczy, więc gapiłem się na jej stopy. Były małe i wąskie, i mimo że miała na sobie szpilki, nadal była dobre piętnaście centymetrów niższa ode mnie. - Nie ma sprawy, jeszcze sprzątałyśmy. Kiwnąłem głową, napięcie w moim żołądku trochę zmalało. Nie zachowywała się tak, jakby zobaczyła cokolwiek szalonego. Zaryzykowałem i na nią spojrzałem, a te niebieskie oczy znowu nakręciły moją adrenalinę. - Przepraszam, że wcześniej cię nie rozpoznałam. Mieszkasz niedaleko? – Jej ton był ożywiony i przyjazny, i oparła się o drzwi z dłońmi za plecami. Sprawiło to, że jej piersi trochę się uniosły, i spojrzałem na nie, nim mogłem się powstrzymać. Do mojej głowy wskoczyła nieproszona myśl o uduszeniu jej przez przypadek i zrobiłem krok do tyłu. 59

Cholera. Po prostu wynoś się stąd w cholerę. - Muszę iść. – Bez spotkania jej spojrzenia odwróciłem się i odliczałem chód w zestawach po osiem, gdy od niej uciekałem. Nienawidząc siebie, wróciłem do domu i posprzątałem w nim, wziąłem kolejny prysznic (podczas którego znowu sobie zwaliłem, myśląc o niej, co jedynie sprawiło, że czułem się bardziej odrażający), zjadłem obiad, gapiąc się na głupie wiadomości na kablówce, które potwierdzały moją wiarę, że świat był popieprzonym miejscem pełnym chciwości i podłości, a następnie poszedłem do łóżka. Gapiąc się na puste miejsce obok siebie, liczyłem aż do wyczerpania i zasnąłem. *** Następny dzień był lepszy, mimo że złościłem się na siebie za to, jakim byłem kutasem w stosunku do Skylar. By to wypracować, rano poszedłem na siłownię, a wczesne popołudnie spędziłem na pracowaniu przed moją chatką. Ten kawałek posiadłości na Old Mission Peninsula, który odziedziczyłem po matce, był mały, ale znajdował się wystarczająco daleko od głównej drogi i miał około sześć metrów pomostu, ale nie miał plaży. Ta ziemia znajdowała się w jej rodzinie przez około sto lat, a kiedy zmarła, ziemia została podzielona na trzy działki i oddana dla mnie i moich dwóch braci. Oni sprzedali swoje części dla przedsiębiorcy, ale ja swoją zatrzymałem i zbudowałem na niej chatkę. W poprzednie lato wykonawca zrobił konstrukcję, a ja spędziłem zimę na pracowaniu nad wnętrzem, montując drewnianą podłogę, szafki w kuchni, betonowe blaty, nowe urządzenia oraz kamienną i kafelkową łazienkę na dole. Całe mieszkanie nie miało nawet siedemdziesięciu metrów kwadratowych, ale dla mnie miało wystarczająco miejsca. Moim ostatnim projektem był odkryty prysznic. Z przygotowaną i ustawioną linią wodną zacząłem pracować nad instalowaniem słonecznego podgrzewacza 60

wody, żeby prysznice w tym miejscu były orzeźwiające, a nie w chuj zimne. Oczywiście przez cały czas wyobrażałem sobie Skylar pod prysznicem, ciepła woda spływała po jej ciele, okrywając jej krągłości, przylepiając się do skóry. O kurwa. Teraz byłem twardy. Marszcząc brwi, poprawiłem dżinsy i kontynuowałem pracę. Niech to cholera, dlaczego wokół niej panikowałem? Dlaczego nie mogłem wykonać chociaż jednej zwykłej rozmowy? Toczyłem bitwę z natrętnymi myślami przez większość życia i Ken miał rację – do poradzenia sobie z nimi miałem mnóstwo strategii. Zatem co to, kurwa, było? Chodziło o jej wygląd? O to, że czułem się winny przez sposób, w jaki kiedyś o niej myślałem? Sposób, w jaki nadal o niej myślę? Czy może wczoraj był po prostu zły dzień? To było tak, jakbym miał zbyt dużo dobrych dni i ten dupek we mnie musiał przemówić i przypomnieć mi, że nie byłem normalny. Nigdy nie będę normalny. Nieważne, ile dobrych dni będzie w moim życiu, zawsze będę musiał toczyć bitwę z popieprzoną konstrukcją w moim mózgu. Zastanawiałem się, co ona myślała. Czy w ogóle znowu ze mną porozmawia, jeśli do niej podejdę? Gdy już coś było na mojej liście, nie mogłem się poddać – i jeśli nie rozwiążę mojego problemu z nią, wciąż będzie mnie nawiedzał. To nie było duże miasto, więc na pewno będę wbiegał na nią od czasu do czasu, i nie mogłem uciekać za każdym razem, gdy to się stanie. Tutaj Ken też miał rację – unikanie nigdy nie działa, nie dla mnie. Mogłem być dupkiem, ale nie byłem cholernym tchórzem. Już nie. Gdy następnym razem ją zobaczę, postaram się bardziej.

61

Rozdzia? 8 Skylar Następnego dnia zaczęłam pracować z Natalie, a o piętnastej zabijały mnie stopy, bolała dolna część pleców i byłam wyczerpana. Moje siostry były rannymi ptaszkami, tak jak mama i tata, ale dla mnie budzenie się przed szóstą było średniowieczną torturą, a pogoda nie pomagała. Przez cały dzień było pochmurno i szaro, a przed chwilą zaczął padać deszcz. Pogoda na drzemkę. - Czy to koniec? – spytałam, gdy wyszli ostatni klienci, otwierając parasolki i odchodząc. – Jeśli nie, to myślę, że muszę zrezygnować. - To już koniec. – Natalie uśmiechnęła się do mnie przez ramię, zbierając na tacy naczynia z ich stolika. – Możemy zamykać. - Dzięki Bogu. – Krzywiąc się z każdym krokiem na obolałych nogach, poszłam do drzwi, by je zamknąć i obrócić znak na ZAMKNIĘTE. Potem opadłam na najbliższy stołek, opierając się o ladę. – Pomogę ci za sekundę. Muszę odpocząć. - Nie zamykaj oczu – ostrzegła. – Zaśniesz, znam cię. Gdy byłam zmęczona, miałam talent do zasypiania praktycznie w każdym miejscu. Moje oczy już się zamykały, gdy oparłam policzek o ramię. - Cicho. Potrzebuję tylko minutki. - Zabieram te naczynia do kuchni, a gdy będą już w zmywarce, twój odpoczynek jest skończony. - Okej. – Senna, ogrzana i ululana przez dźwięk deszczu, zaczęłam odpływać, gdy obudziło mnie kilka mocnych puknięć w szybę. – Idź sobie. Zamknięte – wymamrotałam bez podnoszenia głowy. 62

Pukanie nadal się rozlegało, stając się jeszcze głośniejsze. Co, do diabła? Czy ta osoba nie umiała czytać? - Okej, okej. – Niechętnie ześlizgnęłam się ze stołka i obróciłam, by zobaczyć przez szybę przemokniętego Sebastiana Pryce'a, a za nim padający mocno deszcz. Mój brzuch podskoczył i ruszyłam do drzwi, nieudolnie je odblokowując i otwierając. - Wejdź – powiedziałam trochę bez tchu. Jedyne, o czym mogłam myśleć, to jego słowa o mnie. Nadal mogłam zobaczyć je na stronie… Nie mam wyboru, jak tylko utrzymać dystans - Mój Boże, jesteś przemoknięty. – Spojrzałam na niego od góry do dołu, ubranego w ciemne dżinsy i jasnobrązową kurtkę, mimo że ociekała deszczem, tak jak jego włosy. – Może dać ci ręcznik albo coś? - Nie, jest w porządku. - To może kawy? – Zerknęłam za siebie, by upewnić się, że nadal mieliśmy trochę w dzbanku. - Nie, dzięki. Nie przyszedłem na kawę. Właśnie załatwiałem w mieście sprawy i zobaczyłem cię przez szybę. Nie zdawałem sobie sprawy, że tu pracujesz. Uśmiechnęłam się. Taki rozmowny dzisiaj – prawie przyjazny. - To mój pierwszy dzień. – Obniżając głos do szeptu, pochyliłam się do niego i przemówiłam zza dłoni: – Ale właśnie przyłapałeś mnie na drzemce w trakcie pracy. Uśmiechnął się do mnie, powolnym, figlarnym uśmiechem, który sprawił, że zmiękły mi kolana. - Nic nie powiem. - Dzięki. – Czekałam, aż powie mi, dlaczego tu jest, ale przez chwilę nic nie mówił, jego oczy przesuwały się po moich włosach i twarzy, ociągając się na 63

ustach. ale Twoje piękno przyciąga Oblizałam usta. - Jesteś pewny, że nie chcesz nic do picia? Gdyby kuchnia nie była zamknięta, to zaproponowałabym coś do jedzenia. - Jestem pewny. Nie jestem głodny. Przyszedłem tylko z tobą porozmawiać. a ziemskie ciała zawsze upadną - Tak? – Zabujałam się na piętach. - Tak. Jestem ci winien przeprosiny. Rumieniec ocieplił moje policzki. - Jest w porządku. - Nie, nie jest. Nie powinienem wczoraj tak wyjść. Czuję się z tym źle. - Cóż, a ja nie powinnam wpaść tutaj, drąc się jak potępieniec. Wzruszył ramionami. - Nie ma sprawy. Boże, był tak cholernie uroczy, cały przemoczony i zmieszany. - Na pewno nie nalać ci kawy? Nie chcę tak szybko wysyłać cię w ten deszcz. Posiedzę z tobą. – No dalej, rozbierzmy cię z tych mokrych ubrań. Jego usta znowu się uniosły, a moje serce potknęło się jak u nastolatki przy swoim pierwszym zauroczeniu. Uwielbiałam to, jak jedna z jego brwi unosiła się trochę wyżej niż druga, gdy się uśmiechał. - Nie, dziękuję. Powinienem iść. – Odwrócił się i otworzył drzwi, a potem spojrzał przez ramię. – Ale dobrze było cię znowu zobaczyć. Gdy wyszedł, stałam tam i przez pięć minut gapiłam się przez okno na deszcz, nagle pobudzona i bardziej ciekawa go niż kiedykolwiek. *** Coffee Darling było otwarte tylko do połowy popołudnia, więc w następnych tygodniach miałam mnóstwo czasu, by pomóc mamie dokończyć domki gościnne. 64

Wstawałam o piątej, pracowałam w sklepie, aż wyszli ostatni klienci, a potem wracałam do domu, by malować, zawieszać na okna dekoracje i osprzęt, oraz ścielić łóżka piękną pościelą w delikatnych, naturalnych kolorach. W dniach wolnych chodziłam do sklepów z antykami, by szukać starych krzeseł, które mogłam odnowić, stolików, które tata mógł pomóc mi wykończyć, albo po prostu ładnych rzeczy, które dobrze wyglądałyby na ścianach lub półkach. Wieczorami pomagałam mamie ulepszać ich stronę internetową, która była przestarzała i wymyślna. Przekonałam ją też do zatrudnienia fotografa, by zrobił kilka profesjonalnych zdjęć domków i ziemi, oraz do znalezienia grafika, by popracował nad nowym logo. Nie mogłam powiedzieć, że w jakikolwiek sposób zbliżyłam się do wymyślenia, co dalej zrobić ze swoim życiem, ale czułam się dobrze dzięki pomaganiu rodzinie, a bycie zajętą sprawiało, że łatwo było nie martwić się ciągle o przyszłość. Moim największym zmartwieniem było to cholerne spotkanie klasowe – mogłam pokazać swoją upokorzoną twarz? Wyszedł mój ostatni odcinek Uratuj Konia (nie, nie oglądałam go), ale nadal czułam zdegustowane spojrzenia i słyszałam złośliwe szepty tu i tam. Możliwe, że jeśli nie oblałabym drinkiem tej ulubienicy, Marudnej Whitney, wyszłabym na bardziej sympatyczną, ale nie mogłam już znieść jej pełnych łez furii. Poza tym, pozwoliłam jej wepchnąć mnie do basenu w wieczornej sukni i szpilkach. Oglądalność tamtego odcinka była bardzo wysoka! Jeśli miałabym chociaż z kim pójść na spotkanie. Ale moje dwie najbliższe koleżanki ze szkoły mieszkały poza miastem i nie będą uczestniczyć, a Natalie powiedziała, że pokazanie się tam z nią będzie gorsze, niż pójście samemu. Jeśli Sebastian znowu przyszedłby do mojej pracy, spytałabym go o to, ale nie zrobił tego. Spytałam o niego raz Natalie, a ona powiedziała, że taki był – mógł przychodzić każdego dnia tygodnia, a potem w ogóle nie przychodzić przez dwa. Potem tak często drażniła mnie przez przygnębiony wyraz mojej twarzy, że więcej 65

nie pytałam. Zaczęłam myśleć, że wyobraziłam sobie jego poetyckie słowa o mnie, gdy pewnego wieczoru pod koniec maja wbiegłam na niego w sklepie z narzędziami. Byłam w czwartej alejce, szukając śrub do tych fajnych żelaznych klamek, które kupiłam w starej stodole, zamienionej w sklep z antykami, i nie mogłam znaleźć odpowiedniego rozmiaru. Znowu marszcząc brwi na szeroki wybór przed sobą, zaczęłam myśleć, że zaraz poproszę o pomoc, gdy usłyszałam za sobą głos. - Skylar? Odwróciłam się i zobaczyłam go. - Och! Hej. – Nagle przypomniałam sobie, że miałam spięte włosy, i szybko pociągnęłam za gumkę, nim mógłby zauważyć moje uszy Nixonów. Wsuwając ją na nadgarstek, potrząsnęłam trochę głową, by nadać włosom objętość. - Hej. – Uśmiechnął się, a moje serce zaczęło mocno dudnić na rozciągnięcie się tych pełnych ust i wygiętą brew. Dlaczego przez tyle czasu ukrywał taką twarz? – Jak się masz? - Dobrze. Szukam właśnie śruby. – Moje oczy rozszerzyły się z paniki, gdy zdałam sobie sprawę z tego, co powiedziałam. – To znaczy śrub. Nie śruby.4 Roześmiał się na to ciepłym, szczerym chichotem, który wywołał u mnie uczucie radości. - Potrzebujesz pomocy? - Właściwie to tak. – Uniosłam jedną klamkę. – Kupiłam ten antyk, ale nie mogę znaleźć dobrego dopasowania do dziurki. Och, do kurwy nędzy. - Nie lubię, gdy coś nie pasuje do dziurki. – Z uśmiechem na twarzy Sebastian wziął ode mnie klamkę i przyjrzał się jej. – Hmm. Zobaczmy. – Szukał przez chwilę, a podczas tego ukradkowo przyglądałam mu się kątem oka. Był 4

No cóż, to w ogóle nie ma sensu, dlatego wyjaśniam: „screw” to 'śruba', ale to słowo oznacza też w języku angielskim 'rżnięcie' :D Skylar za pierwszym razem mówi to tak, że brzmi, jakby szukała jakiegoś rżnięcia :D

66

wysoki i szczupły, z fajnym, okrągłym tyłkiem, który może i obczaiłam, pochylając się lekko do tyłu, gdy on sprawdzał różne rozmiary śrub. – Aha. – Odwrócił się do mnie i podał mi jedną. – Ta powinna pasować. - Świetnie. Jeśli będę miała ich osiem, to dzisiaj skończę. - Potrzebujesz ośmiu śrub, by skończyć? – Uniósł jeszcze wyżej brew. – Tak się składa, że to moja ulubiona liczba. I z tym facetem mogłam flirtować. Przewróciłam oczami i pchnęłam go lekko w pierś, która była szeroka i twarda. Miał na sobie ciemnoszarą kurtkę, która pasowała do jego ciała o wiele lepiej niż te stare, za duże bluzy, które nosił w szkole. - Bardzo zabawne. A więc dzisiaj ze mną rozmawiasz, co? Uśmiech zniknął z jego twarzy i nagle żałowałam, że wspomniałam cokolwiek o naszym poprzednim spotkaniu. - Taa. Znowu przepraszam za… tamten dzień. Ja tylko… – Zamknął na chwilę oczy i wziął głęboki oddech, jego umięśniona klatka piersiowa unosiła się i opadała. – Nie wiem. Miałem zły dzień. - Ja też. Boże. – Wzdrygnęłam się na wspomnienia. – Okropny dzień. Spojrzał na mnie kątem oka. - Taa? - Taa. Wyrzucono mnie z pracy. Potem upadłam prosto na twarz przed tobą na plaży. A potem ludzie od Wiśniowej Parady zabrali mi koronę. – Wtedy wydawało się to jak bardzo poważna, osobista obraza – teraz brzmiało głupio, jakbym była dzieckiem, któremu zabrano zabawkę. - Dlaczego? Westchnęłam, zamykając oczy. - To długa i zawstydzająca historia. Wsadził dłonie do kieszeni. - Wszyscy takie mamy. 67

Pomyślałam o tym, co Natalie powiedziała o jego przeszłości. Sebastian Pryce i ja mamy coś wspólnego, kto by pomyślał. Dało mi to pewien pomysł. - Ej. Chcesz wymienić się długimi i zawstydzającymi historiami przy czymś mocniejszym do picia? Jego wyraz twarzy od razu przeszedł od sympatycznego do przestraszonego i zastanowiłam się, czy nie posunęłam się za daleko. - Przepraszam. – Rozejrzałam się. – Przyszedłeś tu po coś, a niedługo zamykają sklep. Nie powinnam cię zatrzymywać. To była tylko myśl. Może innym razem. - Nie, nie. W porządku. – Przerwał. – Właściwie to myślę, że to dobry pomysł. Przechyliłam głowę. - Nie brzmisz zbyt pewnie. - Jestem pewny. – Stuknął mnie w nos. Był to czuły gest, który mnie zaskoczył. – Posłuchaj. Nie każdego dnia ta Skylar Nixon gdzieś mnie zaprasza. Musisz dać mi minutę. – Uniósł ramię między nami i uszczypnął skórę na nadgarstku. - Och, przestań. – Zmieszana, opuściłam jego dłoń. – Nie bądź niemądry. Uśmiechnął się. - Ale najpierw muszę wziąć trochę krzeseł. Spotkamy się przed sklepem? - Krzeseł? Kupujesz meble w sklepie z narzędziami? - Na mój ganek. Mają kilka na wyprzedaży w tym tygodniu. - Gdzie mieszkasz? - Na Old Mission. Zbudowałem tam chatkę. - Naprawdę? Ja też mieszkam na Old Mission. To znaczy moi rodzice tam mieszkają, a ja… – Pokręciłam głową. – Nieważne. To inna zawstydzająca historia. W każdym razie, to świetnie, że zbudowałeś chatkę. Uwielbiam chatki. Mają tyle uroku. 68

Wzruszył ramionami. - Nie jestem pewny, czy można już powiedzieć, że ma urok, ale mi się podoba. - Chciałabym ją zobaczyć. Może mogę pomóc. – Spojrzał na mnie jakoś dziwnie i znowu zastanowiłam się, czy nie byłam zbyt nachalna. – Przepraszam… to była tylko myśl. Mam w zwyczaju mówić wszystko, co przyjdzie mi do głowy. Naprawdę powinnam nauczyć się myśleć przed mówieniem. - Nie, to była miła myśl. Po prostu… nie miałem zbyt wielu gości. Zdecydowałam, że skończę ten temat. - Cóż, idę zapłacić za moje śruby. – Westchnęłam, zaciskając oczy. – Nawet nie żartuj z tego, proszę… a potem spotkamy się przed sklepem. Brzmi dobrze? Potaknął, uśmiechając się. Podobało mi się to, że jego dolna warga była pełniejsza od górnej. - Brzmi dobrze. Przeszedł obok mnie, a ja udawałam, że wyliczam osiem śrub, ale tak naprawdę obserwowałam go, jak odchodził, ciesząc się uczuciem motylków w brzuchu. Podziwiałam jego zgrabny tyłek, szczupłą talię oraz szerokie ramiona. Wyobraziłam sobie, jak wyglądał nago, a uczucie w brzuchu przeniosło się niżej. Łoo, Skylar. Uspokój się. Tak, minęło trochę czasu, odkąd coś ujeżdżałaś, ale nie patrzysz na mechanicznego byka. I jeśli Natalie mówiła prawdę, on prawdopodobnie potrzebował przyjaciela. Ale i tak. Przechyliłam głowę, by mieć lepszy widok. Mogłabym wytrzymać siedem sekund na tym ciele. Mogłabym wytrzymać siedem sekund na tym ciele całą noc.

69

Rozdzia? 9 Sebastian Fakt, że znowu wpadłem na Skylar w dobry dzień, był największą łaską, jaką otrzymałem od bardzo dawna. To nie tak, że nie było natrętnych myśli, ale nie wydawały się takie ogromne lub nieodparte. Byłem w stanie świadomie upchnąć je w części mózgu, w której stworzyłem folder „Pieprz Się, Nie Dbam o To”, i być sobą. W trakcie dobrych dni mogłem to zrobić. Rozmawianie z nią wydawało się takie łatwe i była tak uroczo zawstydzona swoimi nieumyślnymi, sprośnymi komentarzami. Ale poczułem mimowolne szarpnięcie w spodniach, gdy położyła dłoń na mojej piersi, i zająknąłem się, gdy wspomniała moje zachowanie sprzed dwóch tygodni. Nie miałem żadnego porządnego wytłumaczenia. Prawda była taka, że od tamtego czasu myślałem o niej każdego dnia. A potem oto była ona. Zagadując mnie. Zapraszając mnie gdzieś. Wyrażając zainteresowanie tym, gdzie mieszkałem. Chcąc wpaść i zobaczyć to miejsce. I bardzo dobrze sobie poradziłem. Mogłem się nie zgodzić. Mogłem wrócić do domu, wykreślić Skylar Nixon z listy, nazwać dzisiejszy dzień jednym z najlepszych i pozwolić sobie na uroczyste piwo na jednym z nowych krzeseł, a następnie bardzo możliwe, że uroczyste onanizowanie się do wspomnienia jej tyłka w leginsach. (Dwa razy, oczywiście.) Ale prawdą było to, że nie chciałem być sam. Czy złe było skorzystanie z jej oferty dla odrobiny towarzystwa? Czy to było zbyt mylące? Była ładna i urocza, ale umawianie się nie wchodziło w grę. Zasługiwała na kogoś lepszego ode mnie. I nie mogłem też patrzeć na nią jak na 70

przyjaciółkę od seksu. Była na to za dobra. Uspokój się, dupku. Zaprosiła cię na zwykłe spotkanie, to wszystko. Więc gdy wybrałem krzesła i zapłaciłem za nie, stwierdziłem, że nie poznam jej w sposób, w jaki chciałem to zrobić w szkole, oraz nie pozwolę mojemu pociągowi do niej ani irracjonalnemu strachowi skrzywdzenia jej wejść mi w drogę. Pohamuję swoje wewnętrzne przymusy i będę cieszył się chwilą. Dla kogoś takiego jak ja to było cholernie trudne zadanie. Ale dzisiaj był dobry dzień. *** Podjechała obok mnie, gdy wsadzałem do furgonetki ciężkie pudełka z krzesłami. - I co o tym myślisz? – spytała przez otwartą szybę starego Forda Explorera. To mnie zaskoczyło – wyobrażałem sobie taką dziewczynę w bardziej krzykliwym samochodzie. Chociaż jej ubranie też mnie dzisiaj zaskoczyło. Nie mogłem sobie przypomnieć, żebym kiedykolwiek widział Skylar Nixon w dresach. Ale dobrze na niej wyglądały. Była niska, ale seksowna, nie taka chuda, jak dużo pięknych kobiet w Nowym Jorku. Skylar wyglądała jak dziewczyna, z którą mogłeś pójść na pieszą wycieczkę, ale potem mogłeś zabrać ją na lody i może zamówiłaby podwójne. Dało mi to pewien pomysł. - Ej, jadłaś kolację? – Zbliżała się szósta, a ja jeszcze nie jadłem. Restauracja zawsze była ryzykowna, ale jeśli kiedykolwiek miałem w niej zjeść, to powinno być w taki dzień jak dzisiaj. - Nie. – Zerknęła na plastikową torbę na siedzeniu. – Próbowałam najpierw wykonać ten ostatni obowiązek, ale już mnie on nie obchodzi. - Chciałabyś może razem coś zjeść? Uśmiechnęła się. - Pewnie. Gdzie? - Na co masz ochotę? 71

Pomyślała przez sekundę. - Nie odmówiłabym cheeseburgera. - To może Sleder's? – zasugerowałem. – Spotkajmy się tam? - Okej. Albo moglibyśmy pojechać razem – powiedziała ze wzruszeniem ramion. – Pojadę z tobą, a potem możesz mnie tu podrzucić. - No dobra. – Powiedziałem to, ale włoski na moim karku stanęły, gdy podszedłem do strony pasażera, by otworzyć jej drzwi. - Dzięki. – Weszła do środka, a ja zamknąłem drzwi, moje serce zaczęło zbyt mocno uderzać. Może to był błąd. Teraz będziesz z nią sam na sam w twoim samochodzie i… Nie. Nie. To dobry dzień. Proszę, nie niszcz tego, błagałem głos. Proszę, pozwól mi cieszyć się jej towarzystwem bez komplikacji. Jeden wieczór. Tylko o to proszę. Jeden normalny wieczór ze znajomą, pierwszy od roku. Usiadłem za kierownicą i zamknąłem drzwi, czując napięcie w barkach, ramionach i szczęce. Wkładając kluczyk do stacyjki, położyłem dłonie na kierownicy i chwyciłem ją mocno. Kurwa. - Hej. – Położyła dłoń na moim ramieniu, a ja nie mogłem nawet na nią spojrzeć. – Hej. Spójrz na mnie. Niechętnie spotkałem jej oczy. Ich kolor wyglądał jeszcze bardziej uroczo w delikatnym, różowym świetle zachodu. Napiąłem palce na kierownicy. Moje opanowanie znikało i ona o tym wiedziała. Przestraszysz ją. Przestań, do cholery. Ale jak mogłem wyjaśnić moje nieobliczalne zachowanie bez wystraszenia jej? Nim mogłem wymyślić, co powiedzieć, ona znowu przemówiła. - W ogóle cię nie znam, Sebastianie. I może dziewczyny nie powinny wskakiwać do furgonetek z nieznajomymi mężczyznami, którzy mogliby okazać się seryjnymi zabójcami. Ale wiesz co? Potrzebuję miłego wypadu z przyjacielem. I z jakiegoś powodu ci ufam. Jakoś mam przeczucie, że to ja sprawiam, iż tobie jest niekomfortowo. 72

Cholera, była intuicyjna. I była gadułą, jak jej siostra. Przez sekundę chciałem się uśmiechnąć – jak te dwie kiedykolwiek ze sobą rozmawiały bez przegadania się? Odchrząknąłem. - Taa. - Byłoby lepiej, gdybym sama pojechała do Sleder's? – Zabrała dłoń z mojego ramienia i położyła ją na klamce. – Naprawdę mi to nie przeszkadza. Nie powinnam była zakładać, że mogę pojechać z tobą. - Nie – powiedziałem, zbyt szybko i głośno. Po głębokim oddechu odwróciłem w jej stronę górną część ciała. Lepiej powiedzieć jej w dobry dzień. Wyjdzie to wyraźniej. – Zostań, proszę. Będę szczery, Skylar. I jeśli będziesz chciała sama pojechać po tym, jak ci powiem, albo w ogóle nie będziesz chciała zjeść ze mną kolacji i wrócisz do domu, zrozumiem. – Trochę umrę w środku, ale zrozumiem. - Okej. – Położyła dłonie na kolanach i spojrzała na mnie oczekująco. Jej zaufanie do mnie było takie ujmujące, że nagle nie mogłem się oprzeć małemu żartowi. - Naprawdę jestem seryjnym zabójcą. Przez sekundę jej twarz zbladła, ale szybko doszła do siebie i uderzyła mnie w ramię. - Ty głupku! No dalej. Porozmawiaj ze mną. Wiem, że w szkole nie przyjaźniliśmy się ani nic, ale przynajmniej znaliśmy się długi czas. Czwarta klasa, prawda? Przybyłeś w środku roku. Miała rację. Wprowadziliśmy się tu z Chicago, by być bliżej rodziny mojego taty po tym, jak zmarła moja mama. - Pamiętasz to? - Tak. I pamiętam, że byłeś bardzo dobry z matematyki i raz zostałeś na przerwie, by pomóc mi z mnożeniem. - Tak? – Jasna cholera, jak mogłem o tym zapomnieć? Byłem dotknięty, że 73

coś o mnie pamiętała – coś pozytywnego i nie dziwnego. Napięcie między moimi barkami trochę zeszło. – Okej, nie jestem seryjnym zabójcą. Ale czasami myślę, że mogę być. - Co? – Spojrzała na mnie dziwnie, a potem zerknęła za szybę, jakby rozważała ucieczkę. Nie, żebym ją winił. Zawahałem się… czy powiedzenie jej o tym było właściwą rzeczą? Jeśli ucieknie, to czy nie będę czuł się gorzej? Przestań się, kurwa, zastanawiać. Po prostu jej powiedz. - To takie zakłócenie w moim mózgu – powiedziałem w końcu. – Pojawia się tam strach ze zrobienia komuś krzywdy i nie chce odejść. Czytałem, że niektórzy okazjonalnie mają takie myśli, chwilowe obrazy zrobienia czegoś zupełnie nie na miejscu, czegoś agresywnego i okropnego, ale potem przechodzi to tak szybko, jak się pojawiło. Nie u mnie. Gdy taka myśl wejdzie do mojego mózgu, zostaje tam na stałe i nie mogę nic zrobić ani powiedzieć, by się tego pozbyć. - Na przykład jaki rodzaj krzywdy? – spytała ostrożnie. Nie mogłem jej powiedzieć o uduszeniu jej – po prostu nie mogłem. - To zazwyczaj coś konkretnego – powiedziałem, pocierając kark. – Na przykład nigdy nie podnosiłem w kuchni noży, gdy ktokolwiek był w pobliżu, bo bałem się, że postradam zmysły i kogoś zadźgam. Właściwie to kazałem mojemu ojcowi pochować ostre noże i używam tylko plastikowych. Rozdziawiła buzię. - Co? Ale wiesz, że nikogo byś nie zadźgał. - To nie ma znaczenia. Czuję, że odkąd ta myśl tam jest, to musi oznaczać, że naprawdę chcę to zrobić i nie jestem osobą, za jaką się uważałem. – Przygotowałem się, czekając, aż powie: Ja też uważałam cię za inną osobę, więc spierdalam stąd. - To okropne – powiedziała cicho. – Zawsze tak czułeś? - Zaczęło się to, gdy byłem w wieku około ośmiu lat, ale tak naprawdę zdiagnozowano mnie, gdy byłem nastolatkiem. I wszystko, co kiedyś miałem w 74

zwyczaju robić, co czasami nadal robię, liczenie, obsesja na punkcie pewnych liczb – jakoś mój mózg myśli, że to pomaga. Zmniejsza to na jakiś czas mój niepokój i sprawia, że czuję się bezpiecznie. Sprawia, że czuję, iż inni są bezpieczni. Pokiwała powoli głową, pojmując to wszystko. - A ta… rzecz z zarazkami? Mycie rąk? A więc pamięta to. - To też jest powiązane. To są widoczne, nałogowe aspekty zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, takie, na których ludzie się skupiają, ale dla mnie, przynajmniej w tym czasie, najgorsze są obsesyjne myśli. Zazwyczaj jestem w stanie poradzić sobie z innymi rzeczami. - Nie możesz po prostu… – Machnęła dłonią. – Wyrzucić ich z głowy? W sensie, pomyśleć o czymś innym? Ja tak robię. Pokręciłem głową. - Chciałbym móc to robić, ale nie tylko jest to dla mnie niemożliwe, ale im bardziej staram się to robić, tym gorsze się to staje. - Boże, Sebastian, nie miałam pojęcia. Pewnie bardzo ciężko ci z tym żyć. - To prawda. – Zadziwiająco łatwo było się przed nią otworzyć. W ciągu ostatnich kilku lat rozmawiałem w ten sposób tylko z terapeutami. To pewne jak diabli, że nigdy nie rozmawiałem w ten sposób z kobietą na randce. Ale to było dobre uczucie. – Znasz ten głos w twojej głowie, który zna twoje najgłębsze lęki i obawy, dokładnie wie, jak sprawić, żebyś w siebie zwątpiła, i nie chce zostawić cię w spokoju, aż jesteś na skraju takiego załamania, że nie możesz nawet funkcjonować? - Taa – powiedziała cicho. – Nienawidzę tego głosu. Przyglądałem jej się przez chwilę. - Co mówi twój? Westchnęła. - Że jestem głupia. Że jestem porażką. Że nigdy nie odniosę takiego sukcesu, 75

jak moje siostry, i powinnam po prostu przestać próbować. Jej szczerość mnie zaskoczyła, tak samo jak jej wątpliwości co do siebie. Na zewnątrz Skylar Nixon wydawała się mieć wszystko. Ale wiedziałem lepiej niż ktokolwiek, że nigdy nie możesz stwierdzić, z jakimi demonami ktoś walczy. - I wiesz, że to nie jest prawda. Ale ciężko go zignorować, prawda? Dla mnie to niemożliwe. Nauczyłem się akceptować go jako część mnie, bez bycia jego ofiarą i poświęcania dla niego całego życia. – Albo gorzej, życia kogoś innego, pomyślałem, słysząc dźwięki udręczonych szlochów Diany za zamkniętymi drzwiami od sypialni. Przechyliła z zaciekawieniem głowę. - Jak ty to robisz? Leki? Znowu skupiłem się na kobiecie przede mną. - To jest część tego, ale leki tego nie leczą. Myślę, że większą pomocą jest terapia, przynajmniej dla mnie. – Wziąłem głęboki oddech i wypuściłem go. – Mam dobre i złe dni. Dzisiaj jest dobry. Uśmiechnęła się. - Też tak myślę. *** To mógł być dobry dzień, ale wejście do restauracji ze Skylar nadal mnie denerwowało. Siedzieliśmy przy stoliku dla czterech osób, a ona usiadła na sąsiednim krześle, co sprawiło, że była bliżej mnie, niż gdyby usiadła naprzeciwko. Ludzie się na nas gapili i pewnie zastanawiali się, co taka dziewczyna robiła z takim dziwakiem. Nie byłem głupi – wiedziałem, że rozeszły się plotki po moim powrocie z Nowego Jorku, zwłaszcza dlatego, że jedna z moich bratowych była paplą, ale przyzwyczaiłem się do nie dbania o to, co myślą ludzie. Za to Skylar trzymała głowę w dół, a włosy zakrywały jej twarz. Wstydziła się, że ją ze mną widziano? Jeśli tak, to dlaczego zasugerowała to spotkanie? To był błąd. - Wszystko w porządku? – spytała, jej oczy były zmartwione. – Przepraszam, 76

że ludzie się na nas gapią – powiedziała. – To moja wina i pewnie czujesz się przez to dziwnie. - Twoja wina? Ja myślę, że to moja wina. Rozszerzyła oczy. - Twoja? Dlaczego miałaby być twoja? To ja zrobiłam z siebie idiotkę w telewizji. Mój Boże, pijana ujeżdżałam mechanicznego byka przez siedem sekund. - Kurwa – powiedziałem z poważną miną. – To okropna liczba. Wyglądała na zmieszaną, ale potem zrozumiała. - Och, ha ha ha. – Uderzyła mnie w ramię. – Cieszę się, że moje upokorzenie jest takie zabawne. Śmiejąc się trochę na jej zarumienioną twarz, zapewniłem ją, że nigdy nie słyszałem o tym programie, a zresztą i tak by mnie nie obchodził, tak samo jak to, co inni ludzie mogą tu o niej szeptać. - Dziękuję. Chciałabym, aby było więcej ludzi, których by to nie obchodziło. Z każdego kąta pomieszczenia dostaję gniewne spojrzenia. – Odsunęliśmy się, gdy kelner umieścił przed nami dwa talerze i ostrzegł nas, że są gorące. - Sama wiesz, kim jesteś – powiedziałem, gdy znowu byliśmy sami. – Pierdol ich. Uśmiechnęła się smutno. - Chciałabym mieć takie podejście. Wiem, że nie powinno mnie obchodzić to, co myślą ludzie, ale łatwiej powiedzieć, niż zrobić. - Taa. Znam to uczucie. Posłała mi sympatyczny uśmiech i podniosła cheeseburgera. - A więc miałeś dzisiaj dobry dzień. Opowiedz mi o nim. Gdy jedliśmy, opowiedziałem jej o tym, jak tego ranka powiesiłem hamak między dwoma brzozami, a po południu się na nim zdrzemnąłem. - Uwielbiam drzemki – powiedziała z entuzjazmem, przeżuwając frytkę. – Jakikolwiek dzień z drzemką od razu jest lepszy. 77

- Zgadzam się. – Przez chwilę wyobraziłem sobie nas leżących na hamaku. Skylar na mnie z głową na mojej piersi, jej gołe stopy splecione z moimi oraz zasłaniający nas cień liści od popołudniowego słońca. Bawiłbym się jej włosami, a ona by cicho westchnęła i poczułbym, jak jej ciało wtapia się w moje. Moglibyśmy zasnąć do dźwięku ptaków, wiatru, wody i… Kurwa. Chciałbym, żeby wszystko było inaczej. Podniosłem piwo i wziąłem długiego łyka. Nie było sensu tak myśleć. Byłem tym, kim byłem. - A ty miałaś dobry dzień? - Chyba tak. Rano pracowałam, a potem poszłam na zakupy po coś na spotkanie. - Jakie spotkanie? - Nasze. Naszej dziesięcioletniej szkoły. Jest w tę sobotę. Miałam cię zapytać, czy idziesz. – Podniosła kieliszek z winem. - Ee, nie. Nie ma, kurwa, mowy. – Wziąłem kolejnego łyka i pokręciłem głową, odstawiając butelkę. – Nie będzie tam nikogo, kogo chciałbym zobaczyć. - Och. – Jej mina zrzedła, co próbowała ukryć poprzez wzięcie długiego łyka wina. Kilku długich łyków. - Pozwól, że to przeformułuję – powiedziałem, czując się źle, że zraniłem jej uczucia. – Patrzę teraz na jedyną osobę, którą chciałbym zobaczyć. Jej oczy się rozświetliły, a policzki zaróżowiły. - Dziękuję. - Ale nie ma tam nikogo, kto chciałby mnie zobaczyć. - Nieprawda – powiedziała, odstawiając pusty kieliszek. – Ja bym chciała. - Dzięki, ale wolałbym się, kurwa, zastrzelić, niż tam pójść. Westchnęła. - Też tak się teraz czuję, gdy o tym myślę. Wiem, że każdy tam będzie pieprzył o mnie głupoty, udając przede mną uprzejmość. 78

- Więc nie idź. - Muszę iść. - Dlaczego? - Bo jeśli nie pójdę, to każdy będzie pieprzył o mnie głupoty. Zmarszczyłem brwi. - Czekaj, właśnie powiedziałaś, że będą pieprzyć o tobie głupoty, gdy tam pójdziesz. - Taa, ale to będzie gorsze, gdy tam nie pójdę – powiedziała z jakimś rodzajem zaskakującej kobiecej logiki. – Więc muszę iść i ty też powinieneś. Właściwie to powinniśmy pójść razem. Prawie się zadławiłem. - Co? - Powinniśmy pójść razem. – Oparła łokcie na stole, pochylając się w moją stronę, jej oczy szelmowsko błyszczały. – A potem moglibyśmy dać im temat do gadania. Też się pochyliłem. Nie mogłem się oprzeć. - Taa? Na przykład jaki? - Na przykład taki. I bez żadnego ostrzeżenia mnie pocałowała. Umieściła te miękkie, różowe usta na moich i zostawiła je tam na sekundę, podczas której byłem zbyt zszokowany, by się poruszyć. Mój kutas drgnął i odsunąłem się. Potem odchyliła się z przerażonym wyrazem twarzy. - O Boże. Tak bardzo przepraszam.

79

Rozdzia? 10 Skylar Cholera jasna. Co ja właśnie zrobiłam? Pocałowałam go. Pocałowałam go. Pocałowałam Sebastiana Pryce'a. Próbowałam odczytać jego wyraz twarzy, ale nie mogłam. Mogłam tylko stwierdzić, że było to coś pomiędzy „Jezu Chryste, dlaczego, do diabła, ona to zrobiła?” i „Cholera, przerzućmy ten stół z drogi i zróbmy to”. Minęła wieczność. Wymarło kilka gatunków ptaków. Przesunęły się kontynenty. - Powiedz coś – błagałam. – Czuję się teraz okropnie. Nie powinnam była tego robić. Mogę obwiniać wino? – Tak. To było to. Zrzuć winę na Pinot. Ale czy to było przez wino? Może to było coś innego. Nie byłam ekspertem z matematyki, ale to było upajające równanie: Seksowny Facet z Tajemniczą Przeszłością + Używanie Miłych Słów x Rycerskość na Plaży / Jego Rezerwa w Kawiarni (Odporność na Moją Twarz i Próbę Flirtowania) + Insynuacja w Sklepie z Narzędziami x Szczere Wyznanie o Zmaganiach z Zaburzeniami –> Ciekawość + Podniecenie (Motylki w Brzuchu + Przyspieszony Puls) = POCAŁUNKOWYATAK Prawda? Albo może za dużo o tym myślałam? Może wyraźną, szaloną prawdą było to, że Sebastian Pryce naprawdę mi się podobał. Ale był pewnie jednym z tych cichych, udręczonych geniuszów, którzy nie startowali do takich dziewczyn jak ja. Chodził do szkoły prawniczej, na miłość boską! Pisał poezję! 80

Jego usta lekko się uniosły. Te ciepłe usta, które tak dobrze było czuć. - Ach. Pewnie. Jest w porządku. Nie czuj się okropnie, naprawdę. Po prostu mnie zaskoczyłaś. – Poruszył się na krześle. - Mogę to stwierdzić. – Sięgnęłam po kieliszek, ale był pusty. Rozejrzałam się szalenie, szukając naszego kelnera. Kelner! To nagły wypadek! - Hej. – Położył palce na moim nadgarstku. – Jest w porządku. - Jesteś pewny? Jego morskie oczy były przejrzyste, a głos delikatny. - Jestem pewny. Nie chcę, żebyś źle się czuła. - Okej. – Skoro dzisiaj bardzo chętnie udzielał o wszystkim informacji, miałam po części nadzieję, że rozwinie swoje uczucia, ale to było wszystko, co powiedział. Przez resztę wieczoru. W sensie, całkowicie się wyłączył. Nie w zły sposób albo coś, ale przestał mówić. Żadnych żartów, uśmiechów, opowieści. Czuł się niespokojnie? Był zły? Zdezorientowany? Przestraszony? Jakakolwiek była przyczyna, czułam się taka zawstydzona i zmieszana, że mówiłam o wszystkim i o niczym, by wypełnić ciszę. Dokończyliśmy posiłek – zdecydowałam, że nie będę piła drugiego kieliszka wina, zwłaszcza, że on wypił tylko jedno piwo – i odwiózł mnie do mojego samochodu. Przez całą drogę świergotałam o przypadkowych bzdurach, a gdy wjechaliśmy na parking sklepu z narzędziami, spojrzałam na niego i dostrzegłam, że trochę się śmiał. - Co? – spytałam. - Ty. Czy ty kiedykolwiek przestajesz mówić? Położyłam dłonie na twarzy. - Nie. To znaczy tak, ale nie. Nie kiedy się denerwuję. – Moja twarz była gorąca pod palcami. 81

- Dlaczego się denerwujesz? - Bo tak! Zrobiłam z siebie kretynkę przez to, że pocałowałam cię w restauracji! A ty jesteś mądry, cichy i tajemniczy, a ja jestem po prostu… – Wyrzuciłam dłonie w górę. – Mało subtelna i głupia. - Tak właśnie myślisz? – Zaparkował i odwrócił się w moją stronę. - Tak. – Odwróciłam się do niego. – Bo zanim to zrobiłam, wszystko wydawało się być w porządku. A potem ty tak jakby… się wyłączyłeś. Kiwając powoli głową, potarł kark. - Taa. Myślę, że tak. - Dlaczego? Jesteś zły? Spojrzał na mnie dziwnie. - Czemu miałbym być zły? - Nie wiem! Zazwyczaj potrafię całkiem dobrze odczytać ludzi, ale twoja twarz była całkowicie beznamiętna. Jak pieprzony kamień. I nic nie mówiłeś, więc czułam się bardzo niezręcznie i próbowałam mówić za nas obojga. Uśmiechnął się. - Dobrze ci to wyszło. Gapiłam się na niego bezradnie, w końcu nie mając słów. - Okej, posłuchaj. – Położył łokieć na tyle swojego siedzenia i oparł głowę o palce. Jego wyraz twarzy był bardziej zrelaksowany, nawet rozbawiony. – Przepraszam, że się wyłączyłem. Próbowałem przetworzyć kilka rzeczy. - Na przykład? - Na przykład, dlaczego to zrobiłaś. - Zrobiłam to, bo chciałam to zrobić. Jak ty się z tym czujesz? Bądź szczery. Uśmiechnął się leniwie i poczułam szalone pragnienie przesunięcia po jego ustach językiem. - Dobrze. Gapiłam się na niego. 82

- To wszystko? Dobrze? Byłeś cicho przez całe półtorej godziny i to wszystko, co dostaję? Dobrze? - Mhm. – Jego oczy świeciły w ciemności i miałam nadzieję, że mnie nimi rozbierał. - Och, to jest takie podłe. - Przepraszam. Niewiele mówię. - Jak prawnik może niewiele mówić? Minęła chwila. - Mówiłem ci, że byłem prawnikiem? O kurwa. Kurwa, kurwa, kurwa. - Ee, musiałeś, prawda? - Nie sądzę, że to zrobiłem. Nie wydawał się zły, ale w jego głosie było coś, czego nie było wcześniej. Może rezerwa. Zdecydowałam, że będę szczera. Jeśli mieliśmy być przyjaciółmi, czułam, jakbym była mu winna prawdę o tym, co słyszałam. Przecież on był dzisiaj ze mną bardziej niż szczery. No i ta cisza mnie zabijała. - Okej, nie bądź zły. Natalie wspomniała, że usłyszała, jak rozmawiały o tobie jakieś kobiety. Powiedziała mi, że przypadkiem podsłuchała, że byłeś prawnikiem w Nowym Jorku. - Coś jeszcze? – Jego głos był napięty. Nabrałam powietrza. - Tak. Było jeszcze coś o tym, że miałeś jakieś… załamanie w tamtym roku. – Zdecydowałam, że pominę część z narzeczoną. Powoli kiwnął głową, coś, co zaczęłam rozpoznawać jako muszę to przyswoić, więc nie pytaj teraz. Ale to byłam ja, więc spytałam. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie. 83

- Och. Okej. – Nie wiedząc, co powiedzieć, i bojąc się, że ze bardzo będę naciskać, sięgnęłam po klamkę. – I tak powinnam już iść. Dzięki za kolację. Dobrze się bawiłam. – Otworzyłam drzwi, a on chwycił moje ramię. - Hej. Spojrzałam znowu na niego. - Chodź tu. – Przyciągnął mnie do siebie, a ja zamknęłam drzwi. – Przepraszam. Po prostu nie chcę teraz o tym mówić. - W porządku – powiedziałam, wzruszając ramionami. – Twoja przeszłość to nie moja sprawa. Nie powinnam była o to pytać. - Skylar. – Biorąc moją dłoń w swoją, delikatnie przesunął kciukiem po moich palcach. – Dzisiaj powiedziałem tobie więcej niż komukolwiek, nie licząc rozmów z terapeutą w ciągu ostatniego roku. I nie pamiętam, kiedy ostatnio ktoś pocałował mnie z zaskoczenia. Moje serce pędziło z zadowolenia – nie pragnienia, pożądania albo sympatii, tylko z zadowolenia. To, że trochę się dla mnie otworzył, miało dla mnie znaczenie, zwłaszcza dlatego, że zbudował wokół siebie takie ochronne ściany. Nie, żebym go winiła. Im więcej myślałam o tym, jaka musiała być dla niego szkoła, tym gorzej się czułam. Jak okropnie jest tak żyć, być takim samotnym? - Cieszę się, że to zrobiłeś – powiedziałam cicho. – Lubię cię słuchać i z tobą rozmawiać. I cię całować. – Uniosłam ramiona. – Lubię cię, Sebastianie. Chcę ciebie lepiej poznać. Jego oczy opadły na nasze dłonie. - Nie łatwo jest mnie poznać. Uniosłam jego podbródek, zmuszając go do spojrzenia mi w oczy. - Chcę spróbować.

84

Rozdzia? 11 Sebastian Wysiadła z furgonetki i zamknęła drzwi bez kolejnego słowa. Żałując, że nie miałem odwagi ją pocałować, obserwowałem, jak otworzyła drzwi do swojego samochodu, wsiadła i odjechała. Z naszej dwójki to ona była tą odważną. Na tyle odważną, by gdzieś mnie zaprosić, na tyle odważną, by mieć do mnie zaufanie, będąc ze mną sam na sam, na tyle odważną, by pocałować mnie tylko dlatego, że tego chciała. To sprawiło, że się uśmiechnąłem. Zrobiłam to, bo chciałam to zrobić. Nadal mogłem usłyszeć jej głos, szczery i miły. I nadal mogłem zobaczyć wyraz w jej oczach, gdy pochyliła się w moją stronę, wyzywająco i seksownie. Potem jej usta na moich… Jęknąłem na głos i odpaliłem samochód. Nie miała pojęcia, co mi zrobiła. Oczywiście, że nie mogłem po tym mówić. Byłem zbyt zajęty próbami poprawienia bokserek i nie myślenia o swoim fiucie. Ale oczywiście skoro próbowałem o tym nie myśleć, to było wszystko, o czym mogłem myśleć. Nie mogła tego stwierdzić? Może nie, skoro myślała, że byłem zły, bo mnie pocałowała. Zły, do kurwy nędzy. Jedyne, na co byłem zły, to nie odwzajemnienie jej pocałunku. Nie powiedziałem jej, jak bardzo mi się to podobało, jak bardzo chciałem to znowu zrobić, nim wyszła z furgonetki, ile razy wyobrażałem sobie całowanie jej, kiedy ledwo wiedziała, że istniałem – i jak o wiele lepsza była prawdziwa rzecz. Zajęło mi to trochę poważnego męstwa, by nie krzyknąć: „RACHUNEK, PROSZĘ”, chwycić ją za rękę i wybiec stamtąd, aby zabrać ją z powrotem do chatki i odpowiednio ją pocałować. Hojnie. Dokładnie. 85

Ile minęło czasu, odkąd miałem pod sobą wyciągniętą kobietę, jęczącą z przyjemności, gdy pochłaniałem każdy centymetr jej skóry? A skóra Skylar wyglądała tak przepysznie. Mógłbym się założyć, że pod językiem byłoby ją czuć jak atłas. Smakowałaby jak wiśnie i waniliowe lody. Kurwa, znowu byłem twardy. I wiedziała o mnie kilka rzeczy. Wiedziała o Nowym Jorku, a przynajmniej o tym, co istotne, i nadal zaprosiła mnie na wspólne wyjście. Gdy jechałem długą, ciemną drogą w centrum półwyspu, a jej SUV jechał przede mną, przyłapałem się na ponownym marzeniu, żeby wszystko było inaczej. Nie, żebym ja był inny. Żebym miał dla niej coś do zaoferowania. Pewnie, byłyby dobre dni, jak dzisiaj. I przez jakiś czas może te dobre dni przeważyłyby nad złymi albo może stwierdziłaby, że dobre dni są warte złych. Ale to nie trwałoby wiecznie. Więc kiedy Skylar skręciła na drogę, która prowadziła do farmy jej rodziców, nie podążyłem za nią tak, jak chciałem. Nie zatrzymałem się obok niej w ciemności, wysiadając z furgonetki i czekając, aż spyta mnie, co tam robiłem. Nie podszedłem do niej, zderzając swoje usta z jej bez żadnego słowa. Nie trzymałem jej ciała blisko siebie, zażarcie szepcząc, jak wiele dla mnie znaczyło to, że chciała spróbować. Ale chciałem. Tak bardzo, że to bolało. *** Gdy dotarłem do domu, chatka wydawała się szczególnie ciemna i pusta. Nie chciało mi się oglądać bezsensownej telewizji, a internet by mnie tylko zdołował, więc wziąłem książkę, którą ostatnio dał mi tata, usiadłem na kanapie i próbowałem czytać. Ale nie mogłem skupić się na historii – cisza mnie dzisiaj dusiła. Zarzucając kurtkę, wyszedłem na zewnątrz i wyciągnąłem krzesła z tyłu furgonetki. Ale gdy już zaniosłem pudełka na ganek, nie chciało mi się ich składać. Zamiast tego zostawiłem je tam i przeszedłem się po pomoście, wdzięczny za 86

nocny hałas świerszczy i sów oraz wody, pluskającej delikatnie o kamienny brzeg. Co robiła teraz Skylar? Spała? Oglądała telewizję? Lubiła czytać w nocy, jak ja? Może poczuła się pracowita, gdy wróciła do domu, i montowała klamki do kuchennych szafek. Chciałbym tam być, by jej pomóc. Powinienem to zaoferować. Nawet nie miałem jej numeru telefonu. Dlaczego o niego nie poprosiłem? Po paru minutach wróciłem do środka i opadłem na kanapę, czując się tak samotnie i smutno, że zrobiłem coś, czego nie robiłem od miesięcy. Podniosłem telefon i zadzwoniłem do Diany. Jak zwykle włączyła się poczta. - Tu Diana. Zostaw wiadomość, a ja oddzwonię tak szybko, jak to możliwe. - Hej… to ja. – Zamknąłem oczy. – Wiem, że minęło trochę czasu. Ale myślałem o tobie i pomyślałem, że zadzwonię. Myślę, że nadal nie jesteś gotowa, by ze mną porozmawiać, i to w porządku. Chciałem tylko dać ci znać, że o tobie myślałem i mam nadzieję, że wszystko się tobie układa. I… przepraszam. Wiem, że powiedziałem to z milion razy, ale naprawdę przepraszam. Chciałbym cofnąć się w czasie i zrobić to wszystko inaczej. Tak czy siak, dobranoc. Zakończyłem połączenie, czując się tak, jak zawsze się czułem po telefonie do Diany, czyli z mieszaniną winy oraz obrzydzenia do siebie. Powinienem usunąć jej numer i przestać jej przeszkadzać. Miałem to właśnie zrobić, gdy telefon zawibrował w mojej dłoni. To był numer Diany. Kurwa. Nigdy tak naprawdę nie oddzwoniła. I teraz co? Krzywiąc się, odebrałem. Przynajmniej tyle byłem jej winien. - Diana? Długa przerwa. - Hej. - Jak się masz? - Dobrze. Ja… właśnie odsłuchałam twoją wiadomość. 87

Zamknąłem oczy. - Taa. Przepraszam za to. Nie powinienem do ciebie dzwonić. - Nie, nie powinieneś. – Westchnęła. – Ale chyba jeśli naprawdę chciałabym, żebyś przestał, to do tej pory zmieniłabym numer. - Często się zastanawiałem, dlaczego jeszcze tego nie zrobiłaś. - Nie wiem. Muszę lubić przypomnienie, że dobrze sobie radzisz. – Przerwała. – Prawda? Odpowiedziałem w połowie szczerze. - W większości. A ty? - U mnie w porządku. - Nadal w Nowym Jorku? - Tak. – Znowu była cicho i martwiłem się, że płakała. Cholera jasna, czy nie sprawiłem tej kobiecie wystarczającej ilości bólu? – Dlaczego dzisiaj zadzwoniłeś? – spytała w końcu i usłyszałem wysiłek w jej głosie. By się ukarać. - Chyba po to, by przeprosić. - Możesz przestać to robić. Dostałam wszystkie twoje wiadomości. - Czy to oznacza, że mi wybaczasz? Nie odpowiedziała od razu. - Za co, Sebastianie? Coś skręciło mnie w brzuchu. Za oświadczanie się, gdy nie byłem pewny. Odcięcie się od ciebie. Odmawianie seksu. Nie znajdowanie czasu na terapię. Nie branie leków. Przesadzanie z alkoholem. Spóźnianie się na wszystko. Okłamywanie cię. Odwołanie ślubu. Złamanie twojego serca. Lista była taka długa, że nie mogłem nawet zacząć. - Czy moje przebaczenie jeszcze się liczy? Przełknąłem. - Tak. 88

- Dlaczego? - Dlaczego? – powtórzyłem, mimo że to było sprawiedliwe pytanie. Przecież między Dianą a mną wszystko było skończone. Ale nienawidziłem myśli, że przez resztę swojego życia będzie mnie nienawidzić. Zasługiwałem na to, ale w głębi duszy czułem, że jeśli powiedziałaby mi, że była w stanie dać temu odejść i ruszyć dalej, że była znowu szczęśliwa pomimo bólu, który wywołałem, to może oznaczałoby to, że ja też zasługiwałem na jakieś szczęście. Że nie musiałem się karać przez resztę życia. – Nie wiem. Po prostu to wydaje się jak właściwa prośba. - Boże, Sebastianie. Te przeprosiny były do bani. Skrzywiłem się, ale też trochę się uśmiechnąłem. Przypomniało mi to o czymś, co powiedziałaby Skylar. - Taa. Znasz mnie. Nie jestem świetny w słowach. - To nie jest prawda. Po prostu nie ufasz sobie na tyle, by powiedzieć to, o czym myślisz. Znowu pomyślałem o Skylar. - Myślę, że masz rację. Może powinienem nad tym popracować. - Chodzisz na terapię? - Tak. - Dobrze. I wróciłeś do Michigan? - Tak. Zbudowałem chatkę na mojej posiadłości. Tam, gdzie chciałem kiedyś przekonać cię na biwakowanie, pamiętasz? - O Boże. Tamto doświadczenie nadal mnie nawiedza. Wyobraziłem sobie jej trzęsące się ramiona. - Tak, miastowa dziewczyno. Nienawidziłaś tego. - Cóż, to już nie ma znaczenia. Teraz możesz biwakować w lesie tyle, ile chcesz. Ja będę tutaj w moim mieszkaniu, przed którym jest portier. A jeśli zachce mi się polecieć do Rzymu albo Paryża na romantyczne wakacje z chłopakiem, będę mogła to zrobić. 89

To było to – wbicie mi noża w plecy za to, że bałem się latać. Nigdy nie przegapiła okazji. - Brzmi idealnie dla ciebie. - To prawda. – Była cicho przez chwilę. – Umawiasz się z kimś? Przerwałem na chwilę. - Nie. - Skąd to zawahanie? - Nie wiem. Dziwnie o tym z tobą rozmawiać. I właściwie to z nikim się nie umawiam. Ostatnio kogoś spotkałem, ale… - Kim ona jest? – spytała szybko. - Nie znasz jej. To ktoś, z kim chodziłem do szkoły. - Och. Jest stamtąd? - Taa. – Na wszelki wypadek, gdyby Diana znała Skylar z tamtego programu telewizyjnego, zdecydowałem, że zmienię temat. – W każdym razie, to nic takiego. Ledwo ją znam. – Rozmowa zaczęła być trochę dziwna, więc zdecydowałem ją zakończyć. – Cóż, dzięki za oddzwonienie do mnie. Doceniam to. I… dobrze było z tobą porozmawiać. – To była prawda. Jej niski głos nie miał nade mną takiej mocy, jak kiedyś, ale czułem ulgę, że w końcu byliśmy w stanie odbyć normalną rozmowę. I cieszyłem się, że chyba dobrze sobie radziła. Może nie wyrządziłem nieodwracalnej krzywdy. Ale ona się nie rozłączyła. - Mogę cię o coś spytać, Sebastianie? O cholera. - Okej. - Czemu mi się oświadczyłeś? Mogliśmy po prostu ze sobą zerwać, jeśli wystarczająco mnie nie kochałeś. Zamknąłem oczy i ścisnąłem grzbiet nosa. Kurwa. Nigdy nie powinienem był tego do niej mówić. 90

- Mówiłem ci. Próbowałem być osobą, jaką chciałaś, bym był. - Więc to moja wina. – W jej głosie słychać było lekką złość. - Nie. Nic z tego nie było twoją winą. To też ci mówiłem. Biorę całą winę na siebie. - Kochałam cię. Chciałam poradzić sobie z całym twoim gównem. A ty zrezygnowałeś ze mnie. Z nas. Upokorzyłeś mnie. - Wiem. – Ta myśl mnie nawiedzała. Diana mnie kochała, nawet z wszystkimi dziwnymi wybrykami. Co, jeśli nigdy nie będę już tego miał? Nawet jeśli nie byłem szaleńczo w niej zakochany, to może powinienem bardziej się postarać, by to wyszło. – Zasługiwałaś na coś lepszego. - To prawda, do cholery – powiedziała z goryczą. – Mieliśmy zaplanowane idealne wesele, Sebastianie. Idealnie życie. Nie, nie mieliśmy. Nie dla mnie. Tamte życie w Nowym Jorku… Tygodnie po osiemdziesiąt godzin pracy, zarwane

noce, monotonna, brudna robota,

niedorzeczne ostateczne terminy, ciągła presja płacenia za rachunki, zmuszająca do rywalizacji śmietanka towarzyska, presja do ciągłego pracowania, zarabiana więcej, posiadania więcej. Ty to wszystko kochałaś. Ale mnie to rozrywało na strzępy. - Powinienem kończyć. – Zakończyłem połączenie bez kolejnego słowa i poszedłem do łóżka, zły, że w ogóle do niej zadzwoniłem. Czego, do diabła, oczekiwałem? Sześć miesięcy przed weselem odwołałem je i powiedziałem jej, że nie była tą jedyną – dlaczego miałaby mi wybaczyć? Czasami zastanawiałem się, czy nie podjąłem złej decyzji… może kochałem ją wystarczająco i o tym nie wiedziałem. Może wtedy powinienem bardziej się starać żyć ze zwątpieniem. Może powinienem być teraz jej mężem. Ale to nie Diany mi brakowało, gdy tamtej nocy położyłem się do łóżka. To nie jej ciała chciałem obok mojego, gdy przesuwałem siebie twardego i spuchniętego przez pięść. To nie o jej uśmiechu, głosie, śmiechu, oczach i ustach 91

myślałem w chwili dręczącej, wspaniałej ulgi. Tylko Skylar. I mimo iż wiedziałem, że nie byłem dla niej dobry, wiedziałem też, że chciałem ją zbyt mocno, by trzymać się z daleka.

92

Rozdzia? 12 Skylar Następny dzień miałam wolny od Coffee Darling i poszłam do łóżka, rozkoszując się myślą o wyspaniu się. Ale, kto by pomyślał, moje ciało przyzwyczaiło się już do wczesnego wstawania i o godzinie szóstej moje oczy były otwarte i nie chciały się już zamknąć. No cóż. Przerzuciłam nogi przez łóżko. Może potem się zdrzemnę. Równie dobrze mogę wstać i zrobić kilka rzeczy. Do dziewiątej przykręciłam wszystkie klamki – śmiejąc się do siebie, gdy przypomniałam sobie wszystkie żarty z poprzedniego wieczoru – obkleiłam i zagruntowałam łazienkę, myśląc w tym czasie o Sebastianie jakieś milion razy. Pomimo trochę niezręcznego zakończenia, nasza spontaniczna randka była zabawna. Poza byciem przystojnym, Sebastian był świetnym słuchaczem i mnie rozśmieszał. Bardzo podobało mi się to, jak otwarcie mówił o swoich zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych, jak szczerze i nazbyt skromnie opowiadał mi, jak to jest. Bolało mnie serce przez to, jak ciężko musiało mu być przez te wszystkie lata, zanim zaczął się leczyć, zwłaszcza bez wsparcia przyjaciół. I za każdym razem, gdy myślałam o tych pięknych, smutnych słowach, które o mnie napisał, miałam dreszcze. Powiedział, że nie jest łatwo go poznać, a ja miałam na myśli to, gdy powiedziałam, że chcę spróbować. Pozwoli mi? Gdy wysychała farba do gruntowania, zdecydowałam, że zacznę odnawiać stary regał na książki, który znalazłam na strychu rodziców. Mama pomogła mi 93

wynieść go na podjazd, gdzie położyłam na ziemi gazety. Przesunęła po nim dłonią, gdzie znajdowało się kilka wyżłobień. - O rany, jest dosyć zniszczony. Należał do twojego dziadka. Nazywa się regałem prawników. - Naprawdę? – powiedziałam, nadstawiając uszy na słowo prawnik. – Usunę warstwę lakieru i pomaluję go na biało. - Byłoby fajnie. Byłby zadowolony, że będziesz go używać. - Nie zatrzymam go, mamo. To do domku gościnnego. – Podniosłam puszkę farby oraz środek do usuwania starych powłok, który kupiłam, i zaczęłam czytać instrukcję obsługi z tyłu. - Nie, powinnaś go wziąć, gdy się wyprowadzisz. Czy coś sobie wyobraziłam, czy podkreśliła słowa wyprowadzisz się? Robiła jakąś aluzję? Moje oczy wędrowały po słowach na puszce bez czytania ich. - Gdzie zamieszkasz? – kontynuowała bezceremonialnie. - Jeszcze nie zdecydowałam. – W końcu spojrzałam w górę. – Nie wiedziałam, że tak szybko zostanę wyrzucona. - Kochanie, nie wyrzucam cię. – Jej głos był kojący, ale pewny. – Zawsze jesteś tu mile widziana. - Ale? – Potrząsnęłam puszką. Gwałtownie. - Cóż, nie uważasz, że powinnaś mieć plan? - Strategię wyjścia? Pracuję nad nią. – Otworzyłam puszkę, mając nadzieję, że zostawi mnie samą do pracy. Gdy tego nie zrobiła, zaczęłam rozpylanie. Kątem oka zobaczyłam, że skrzyżowała ramiona. Była drobna i krągła, jak Natalie i ja, aczkolwiek z kilkoma wałeczkami pośrodku. Tylko Jillian miała wysoką, szczupłą posturę i ciemne włosy naszego taty. - Wracasz do Nowego Jorku? - Jeszcze nie wiem, mamo. Właśnie powiedziałam, że nie mam planu. – Próbowałam nie brzmieć na taką zirytowaną, jak się czułam. 94

- Cóż, masz wymyślony jakiś termin? Na posiadanie planu? – naciskała. Przestałam rozpylać i spojrzałam na nią. - Potrzebuję go? Jeśli nie jestem mile widziana w twoim domu, to powiedz. - Sky, nie bądź niemądra. Powiedziałam, że jesteś mile widziana. Moje dzieci zawsze są mile widziane. Próbuję tylko pomóc ci myśleć z wyprzedzeniem. Nie chcesz zawsze mieszkać z rodzicami. Zdałam sobie sprawę, że miała też na myśli nie chcę, by moja dorosła córka zawsze ze mną mieszkała. Ona i tata byli pewnie przyzwyczajeni do prywatności i ustalonego porządku. Jakby tego było mało, ciągnęła dalej. - A co z pracą? To fajnie, że pracujesz z siostrą, ale czy naprawdę chcesz to robić, pracować w kawiarni? – Uniosła dłonie. – Jeśli tak, to w porządku, ale… - Rozumiem, mamo. – Odwróciłam się z powrotem do regału. – Wymyślę plan. - Okej. – Posłała mi swój własny oszałamiający uśmiech królowej piękności. – Kolacja jest o osiemnastej trzydzieści, nie zapomnij. Robię smażonego kurczaka – powiedziała dumnie. – Nat, Dan i Jilly też przychodzą. Czyż nie będzie fajnie? – Poklepała mnie w ramię i wróciła do domu. Pewnie. Kolejna rodzinna uroczystość, na której wszyscy możemy porównywać siostry Nixon. Która z nich nie jest taka jak reszta? Zazwyczaj nie mogłam się doczekać rodzinnych kolacji, ale słowa matki mocno mnie zabolały. Przez ostatnie parę tygodni wykonałam całkiem dobrą pracę w unikaniu trudnych pytań, ale najwidoczniej nie mogłam tego robić bez końca. Jeśli miałabym tylko jakiś rodzaj powołania, jak Jillian do bycia lekarką, albo marzenie, które było osiągalne poprzez ciężką pracę i poświęcenie, jak sklep Natalie. Gdy zdrapywałam stary lakier, próbowałam pomyśleć o pracach, do których chętnie chodziłabym każdego dnia, coś, czym bym się ekscytowała. Mama miała rację, że kawiarnia nie była na liście. I tak bardzo, jak kochałam farmę, rolnictwo 95

też nie było dla mnie. Lubiłam pracę u Rivardów, ale nie było mowy, że ją odzyskam. Byłam zbyt zawstydzona, by w ogóle o to spytać. Ale może coś takiego… coś zabawnego, co pozwalałoby mi na pracę z ludźmi oraz kreatywność i spontaniczność. Chryste. To najbardziej niejasny cholerny opis pracy. Jesteś do bani. To prawda. Byłam do bani. Do czasu, gdy zdjęłam warstwę lakieru, zjadłam szybki lunch i podłączyłam piaskownicę mojego taty do przedłużacza, byłam przekonana, że nigdy nie będę szczęśliwa i powinnam po prostu stawić czoła temu, że byłam 27-letnią ofiarą losu z ładną buzią i niczym więcej. I nawet to nie będzie trwać wiecznie. Niedługo stuknie trzydziestka, potem czterdziestka, pięćdziesiątka, sześćdziesiątka… dekady robiących się zmarszczek, łamiących się kości i zwisającej skóry. Ale czy w ogóle będzie ktoś, kto będzie o to dbał? Moja romantyczna historia była tak samo gówniana, jak historia mojej pracy – nie byłam nawet pewna, czy kiedykolwiek byłam zakochana. Nadal o tym rozmyślałam, gdy godzinę później na podjazd wjechała furgonetka Sebastiana. Od razu poprawił mi się humor. - Hej – powiedziałam, mówiąc sobie, by iść, a nie biec w jego stronę, gdy wysiadł. To nie tak, że oferował kamizelkę ratunkową dla mojego tonącego tyłka. – Co tutaj robisz? Zamknął drzwi i oparł się o nie z dłońmi w kieszeniach. Okulary na jego twarzy ukrywały mu oczy, ale uśmiechał się. - Przyjechałem się z tobą zobaczyć. Moje wnętrze zrobiło krótki taniec szczęścia. - Jak mnie znalazłeś? - Byłem w kawiarni. Twoja siostra powiedziała, że to twój wolny dzień i możesz być tutaj. – Zerknął tam, gdzie pracowałam. – Przeszkadzam? - Ani trochę. Właściwie to potrzebuję rozproszenia uwagi. – Takiego, które 96

dzieje się bez spodni. - Pokażesz mi nad czym pracujesz? - Pewnie. – Próbując utrzymać czyste myśli, poprowadziłam go do regału i wyjaśniłam, co robiłam. – To był regał mojego dziadka. - Jeszcze lepiej. Masz z nim jakieś połączenie. - Tak. – Złączyłam dłonie i zabujałam się na piętach. – Co masz dzisiaj w planach? Wzruszył ramionami, opuszczając na chwilę oczy do ziemi. - Miałem jechać do miasta po kilka rzeczy, ale to taki ładny dzień i pomyślałem, że złożę te krzesła, które ostatnio kupiłem, a potem posiedzę na ganku. - Brzmi fajnie. Rzeczywiście dzisiaj jest ładny dzień, podobno ma dojść do dwudziestu czterech stopni. Możesz w to uwierzyć? W maju? – Zaproś mnie. Zaproś mnie. Zaproś mnie. Przesunął dłonią po swoich krótkich włosach. - Wspomniałaś, że chciałabyś zobaczyć chatkę. Pomyślałem, że może… - Z przyjemnością! Daj mi tylko minutę, okej? – Odwracając się, poszłam odłączyć przedłużacz, gdy nagle spanikowałam. Znowu się do niego odwróciłam, łapiąc dolną wargę zębami. – Czekaj. Chciałeś mnie zapytać, czy chcę wpaść, prawda? Roześmiał się, a jego twarz się rozjaśniła. Wyglądał zupełnie inaczej, gdy się uśmiechał! - Tak. - Uff. Okej, dobrze. – Odłożyłam narzędzia, a Sebastian pomógł mi wstawić regał do domku gościnnego, gdzie szybko pobiegłam przeczesać włosy i użyć płynu do płukania ust. Nie, żebym planowała znowu zaatakować go pocałunkiem. Ale może przejmie inicjatywę – ja tylko zrobię co w mojej mocy, by delikatnie dać mu znać, 97

że byłam zainteresowana. - Podoba mi się twój dom – powiedział, gdy wyszłam z łazienki. - Dzięki. Technicznie to dom moich rodziców. – Przypominając sobie rozmowę z mamą, zmarszczyłam brwi. - Nie lubisz w nim mieszkać? - Nie, nie o to chodzi. Ja tylko nie… wiesz co? – Westchnęłam, kręcąc głową. – Nie rozmawiajmy o tym. Rozdziawił buzię. - Ty nie chcesz o czymś rozmawiać? Uderzyłam go lekko w ramię. - Ha ha. Nie, nie chcę. Więc chodźmy, chcę zobaczyć twoje mieszkanie. - Twoje jest fajniejsze – powiedział, gdy wyszliśmy na zewnątrz. – Moje będzie bardzo obnażone dla twoich oczu. Chciałabym, żeby twój tyłek był obnażony dla moich oczu, pomyślałam, podążając za nim do jego furgonetki. - Hej, chcesz, żebym pojechała sama? Wtedy nie będziesz musiał mnie odwozić. Otworzył dla mnie drzwi od strony pasażera. - Nie przeszkadza mi odwiezienie cię. - Okej. Dzięki. – Weszłam do samochodu, czując, jak jego dłoń otarła się o moje plecy. Moje całe ciało zadrżało z podekscytowania i czułam się jak dziecko, które właśnie dowiedziało się, że na jeden dzień odwołali zajęcia w szkole. Między nami była jakaś nowa energia – nie mogłam dokładnie stwierdzić, co to było, ale pomyślałam, że musiało to mieć coś wspólnego z jego zachowaniem… był o wiele bardziej zrelaksowany niż wczoraj pod koniec naszej randki. Czy to oznaczało, że chciał zobaczyć, jak to może się rozwinąć? Powiedziałam mu, by przejechał długą, szeroką drogą wokół sadu, nim wróci na główną drogę, i wskazywałam swoje ulubione miejsca na farmie – najlepsze 98

drzewa do wspinania się, najlepsze przyciemnione miejsce do czytania, idealne miejsca na kryjówkę. - Musiało ci tego brakować, gdy się przeprowadziłaś – powiedział, wjeżdżając na główną drogę. – Brzmi, jakbyś naprawdę to uwielbiała. - Taa, bo tak jest. I brakowało mi tego. - Myślisz, że zostaniesz tu na dobre? - Prawdopodobnie – powiedziałam, patrząc na znajomy krajobraz – wzgórza, sady, stare, czerwone stodoły ze schodzącą farbą, nowy budynek z kamienia i cegły. – A ty? - Zostaję. Przynajmniej taki jest plan. Spytałam go, czy lubił życie w Nowym Jorku, i obydwoje się zgodziliśmy, że w pewnych aspektach był świetny, a w innych trudny. Zwierzył się, że tempo życia dużego miasta oraz wymogi jego pracy prawdopodobnie przyczyniły się do nawrotu. - Uwielbiam przebywać na świeżym powietrzu – powiedział, trochę tęsknie. – Piesze wycieczki, łowienie ryb, biwakowanie. I nie miałem szansy zbyt często robić tych rzeczy. No i moja była dziewczyna tego nie lubiła. Zdziwiłam się, że o niej wspomniał. - Miastowa dziewczyna, co? – zapytałam, całkowicie ciekawa. - Taa. – Kątem oka zobaczyłam, że potarł palcem zarost pod dolną wargą. Po chwili kontynuował: – Właściwie to była moją narzeczoną. Zaryzykowałam spojrzenie na niego. - Łał. A więc to było dosyć poważne? - Takie się wydawało. Przez jakiś czas. - Co się stało? Wzruszył ramionami. - Nie chcę o tym rozmawiać. - Przepraszam. – To ty o tym wspomniałeś. Czując się niesprawiedliwie 99

ukarana, znowu spojrzałam na krajobraz. Minutę później usłyszałam, że westchnął. - Przepraszam. Spojrzałam na niego, ale nic nie powiedziałam. Chwilę później przemówił. - Okłamałem ją. - Z czym? - Ze straceniem pracy. Zwolnili mnie z firmy przez ciągłe spóźnianie się, nieodpowiedzialne zachowanie, a potem była sytuacja, gdy uderzyłem kilka razy starszego partnera za nazwanie mnie pojebem, gdy ominąłem ważny ostateczny termin. - Oj. – Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. To znaczy, też mnie zwolniono, ale jego doświadczenie brzmiało gorzej. – Czy to… przez OCD5? - Taa. Byłem naprawdę zestresowany praktycznie wszystkim w swoim życiu oraz kierunkiem, jaki obrało. To wszystko wydawało się być poza kontrolą. – Pokręcił głową. – W każdym razie, nie powiedziałem jej od razu o zwolnieniu, a ona dowiedziała się tydzień później. - Była zła? Roześmiał się z goryczą. - Taa. Powiedziała mi, że mnie kocha, ale lepiej, żebym wziął się w garść przed ślubem. Potem powiedziałem jej, że nie byłem pewny, czy była tą jedyną, a ona oszalała. - Ałć. – Chociaż w tajemnicy się z tego cieszyłam. Czy to było niemiłe z mojej strony? Zmarszczył brwi. - Właściwie to powiedziałem, że nie byłem nawet pewny, czy wierzyłem w samo pojęcie tej jedynej, ale nawet jeśli by tak było, to nie byłem pewny, czy to była ona. 5

Skrót od zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.

100

- Podwójne ałć. I pierścionek nadal był wtedy na jej palcu? - Dopóki go nie zdjęła i rzuciła nim we mnie. - Jaki był jej cel? To wywołało u niego lekki uśmiech. - Gówniany. - Zatem zgaduję, że to nie było wam przeznaczone – powiedziałam, próbując myśleć pozytywnie. - Nie, nie było. Czasami dziwię się, że tyle wytrzymała. Zastanawiałam się, co miał przez to na myśli. - Przez OCD, tak? - Taa. – Jego głos spochmurniał. – Ale były też inne problemy. Powiedziano mi, że niezbyt dobrze się komunikuję. Słyszałem też, że jestem uparty, nieprzewidywalny i jestem prawdziwym kutasem, gdy tego chcę. Uniosłam brwi. - Łał. To niezła lista. I mimo tego zgodziła się, gdy się oświadczyłeś, co? – Czując, że tamtej chwili przydałoby się trochę beztroski, pochyliłam się i uderzyłam go w nogę. – Musisz być świetny w łóżku. Jego ramiona się rozluźniły i uśmiechnął się. - Ta lista nie była cała od niej – powiedział, skręcając na żwirową drogę, która przechodziła przez las. – Ale gdy o tym pomyślę, to nigdy nie narzekano na moją sprawność seksualną. - Dobrze wiedzieć. – Chciałam dalej flirtować, ale wtedy pojawiła się na widoku chatka i sapnęłam. – Sebastianie, jest piękna! - Dzięki. – Zaparkował na żwirowym podjeździe, który robił pętlę przed domem, a ja wysiadłam i zamknęłam za sobą drzwi. Było tak cicho, słyszałam jedynie ptaki i poruszający liśćmi na drzewach wiatr. - O mój Boże! – pisnęłam, splatając dłonie pod podbródkiem. – Spójrz na swój uroczy ganek! – Dwa drewniane, bujane krzesła skierowane były w stronę 101

lasu. Dwa, pomyślałam. Czy ostatecznie myślał, że będzie z kimś dzielił to miejsce? Czy po prostu naprawdę nienawidził jedynki? - Taa, lubię siedzieć tu rano, obserwować wschód słońca i pić kawę. – Wszedł po schodach i otworzył frontowe drzwi. - Wschód słońca? – Skrzywiłam się, podążając za nim do środka. – Ja jestem bardziej dziewczyną zachodu słońca. Słońce za wcześnie dla mnie wschodzi. Roześmiał się. - Więc spodoba ci się ganek z tyłu. Można oglądać stamtąd zachód słońca nad zatoką. - Idealnie. Pokaż mi. Najpierw oprowadził mnie po chatce, przepraszając za mało mebli i dekoracji. Prawda, była trochę skąpa, ale miała proste, męskie piękno, które potrzebowało tylko odrobiny kobiecej kompozycji i koloru. Podobało mi się wszystko, co do tej pory zrobił, od podłogi i blatów po łazienkę. I całe miejsce pachniało niesamowicie – jak cytryna, cedr i fala. Pewnie ciągle je sprzątał przez swoje OCD. Czy to źle, że to mnie trochę podniecało? - Wykonałeś świetną robotę, Sebastianie. Powinieneś być naprawdę dumny. Co jest tam? – Wskazałam na drabinę, która oparta była o ścianę między kuchnią a łazienką. – Sypialnia? - Zwykłe poddasze. Ale jest przytulne. Trzeba uważać tam na głowę przez pochyłe ściany – cóż, ja muszę – dokuczył, patrząc na mnie w dół. – Jest tam fajne, duże okno w dachu. Zaczęłam się wspinać, patrząc przez ramię. - Mogę wejść?

102

Rozdzia? 13 Sebastian Dobry pieprzony Boże. Wspinała się po drabinie do mojej sypialni, a jej tyłek był tuż przed moją twarzą. Mój kutas zaczął sztywnieć. Słodki Jezu, czy mógłbym, proszę, przeżyć dziesięć minut bez dostawania przy niej wzwodu? W nocy ledwo spałem, bo nie mogłem przestać o niej myśleć, obudziłem się tego ranka (twardy) nadal o niej myśląc, i mimo że powiedziałem sobie milion razy, by jej dzisiaj nie szukać, nie byłem w stanie się oprzeć. Po prostu chcę przy niej być, powiedziałem temu fataliście we mnie, nim mógłby zacząć być chamski. Nie dotknę jej. Po prostu lubię widzieć jej uśmiech, słyszeć jej świergocący głos, rozśmieszać ją. - Idź – powiedziałem jej. – Ja tu poczekam. Spojrzała na mnie figlarnie, sprawiając, że moje serce pompowało mocniej. - Ty też możesz wejść, głupku. Nie sądzę, że będziesz czegokolwiek próbował. Och, nie? Powinnaś poczuć teraz mojego kutasa. - Jest tam dosyć ciasno. - Nie jest ciasno, jest przytulnie – powiedziała, docierając na górę. – Chodź tu. – Weszła dalej na poddasze, więc nie mogłem już jej zobaczyć, i szybko się poprawiłem, nim wspiąłem się za nią. Gdy dotarłem na górę, stała przed dużym, pochyłym oknem naprzeciwko mojego łóżka. 103

- Masz tu rodzinę kardynałów – powiedziała. - Wiem. Rano są hałaśliwe. – Stanąłem obok niej i wyjrzałem przez okno. Cholera jasna, mogłem ją poczuć. W większości był to środek do usuwania powłok, ale była tam też odrobina czegoś słodkiego i kwiatowego – w cholerę podobało mi się to, że była dziewczęca oraz kobieca, ale nie bała się pracy ręcznej. - Myślałam, że wstajesz przed słońcem, panie kawa-na-ganku-przed-świtem. – Szturchnęła mnie w żebra, wysyłając wstrząs przez moje żyły, który wydawał się trafić prosto do mojego fiuta, a ta część mojego ciała nie potrzebowała w tamtej chwili żadnej zachęty. Odsunąłem się od niej trochę, a ona zachichotała. – Co, masz gilgotki? Hm? Hm? – Zaczęła w kółko mnie szturchać, w żebra, brzuch i klatkę piersiową. - Cholera jasna, Skylar, przestań. – Próbowałem się odsunąć, ale ona za mną podążyła, wszędzie mnie szturchając. – Przestań mnie dotykać. - Wiem, nie potrafię utrzymać rąk przy sobie, prawda? – Przestała i uniosła dłonie. – Ale są czyste, przysięgam. - Nie o to mi chodziło – powiedziałem ostro. Wiedziałem, że żartowała, ale jej komentarz był dobrym przypomnieniem, że dziewczyny takie jak ona nie pasowały do takich dziwaków jak ja. Nie potrzebowałem do tego głosu. - Okej, okej. Spokojnie. – Opuściła ręce, a światło opuściło jej oczy. – Przepraszam. Tylko sobie z tobą pogrywałam. Przyjaciele to robią, wiesz. - Wiem, co robią przyjaciele – powiedziałem ze złością. – Miałem wcześniej przyjaciół, Skylar, nie jestem już całkowicie popieprzonym nieudacznikiem, pomimo tego, co możesz pamiętać. – Ale mój ton nie był ani odrobinę przyjazny i nienawidziłem siebie za to. To nie na nią byłem zły. Ale i tak mówiłem dalej. – Chociaż w sumie nie pamiętałaś nawet mojej twarzy, więc pewnie nie przypominasz sobie o mnie niczego innego. Nie istnieję dla ludzi takich jak ty, prawda? Kręcąc głową, odsunęła się ode mnie. 104

- Jezu, potrafisz znikąd stać się dupkiem. - Dodam to do listy. Zeszła po drabinie bez patrzenia na mnie. Pozwoliłem jej odejść, opadając na łóżko. Rozchylając kolana, oparłem łokcie na nogach i schowałem twarz w dłoniach. Kurwa. KURWA. Nagle stałem się dupkiem. Ale ona nie rozumiała, jak to jest pragnąć kogoś tak mocno i panicznie bać się ją dotknąć. Jak miałem poradzić sobie z moimi uczuciami do niej, jeśli nie mogłem nawet poradzić sobie z myślami we własnej głowie? Moje serce kazało mi za nią iść, ale głowa mi, kurwa, nie pozwalała. Ale ona tego nie wiedziała. Wiedziała tylko, że w jednej minucie byłem idealnie przyjazny, a w drugiej byłem kretynem. Usłyszałem otwarcie i zamknięcie frontowych drzwi i pomyślałem, że nie obwiniałbym jej, gdyby odjechała w furgonetce. Wlokąc stopy po drabinie, zszedłem po niej i poszedłem jej poszukać. Nie była na ganku ani w furgonetce, a ja stałem przez sekundę bez ruchu, pocierając dłońmi twarz, przygnieciony winą i żalem. Co ja zrobiłem? Gdzie ona poszła? Może słyszałem tylne drzwi? Obszedłem chatkę i rozejrzałem się. Nie była na ganku ani na tylnych schodach i nie widziałem jej też na pomoście. Marszcząc brwi, odwróciłem się i spojrzałem znowu na podjazd, który przechodził przez las. Miałem nadzieję, że nie uciekła pieszo. O Boże. Co ja zrobiłem? Miałem właśnie wsiąść do furgonetki i ją poszukać, gdy usłyszałem jej głos. - Jestem tutaj. Na hamaku. Obmyła mnie ulga. Spojrzałem w lewo i zobaczyłem ją siedzącą na hamaku. Powoli do niej podszedłem. Moje klatka piersiowa bolała, gdy zobaczyłem zbolały wyraz jej twarzy. - Hej. - Hej – odpowiedziała bezbarwnym głosem, patrząc na ganek. Szturchnąłem jej tenisówkę. 105

- Jest tu miejsce dla dwóch osób? - Zejdę. – Zaczęła wstawać, ale położyłem dłoń na jej ramieniu. - Nie, nie schodź. Mogę z tobą posiedzieć? Wzruszyła ramionami, ale usiadła i pozwoliła mi obniżyć się na grube, tkane liny obok niej. Moje serce zabiło szybciej na jej bliskość, ciepło jej nogi przy mojej oraz zapach jej włosów. Tak bardzo chciałem ją dotknąć, trzymać ją blisko i przeprosić, poprosić o kolejną szansę. Ale nie mogłem. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, a ja czekałem, aż głos w mojej głowie zacznie od okropnego nieszczęścia, które mogłoby się jej przytrafić od dzielenia ze mną hamaku. Ale słyszałem jedynie ptaki i wodę. Przeproś, dupku. Zraniłeś jej uczucia. - Przepraszam, Skylar. – Przesunąłem dłonie po swoich nogach, by jej nie dotykać. – Nie powinienem był tak wybuchnąć. - Wszystko jedno. Jest w porządku. – Jej głos był pusty. Nadal na mnie nie patrzyła. - Nie, nie jest. – Zdecydowałem wtedy powiedzieć jej prawdę. Albo to, albo na zawsze zostawić ją w spokoju, a nie mogłem znieść tej myśli. – Jestem zły na siebie i wyżyłem się na tobie. - Na co jesteś zły? - Na wiele rzeczy, ale najbardziej na to, że nie ufam sobie wokół ciebie. – Zacisnąłem palce w pięści. - Co? To głupie. – Jej głos trochę pojaśniał. - Ale to prawda. W każdym razie to moja prawda. I sprawia, że cię odpycham. - Nie liczy się to, że ja ci ufam? - To nie tak, że to się nie liczy, Skylar. Liczy się i doceniam to. – Ciepła bryza powiała z wody i zamknąłem na sekundę oczy. – To, co zrobiłaś na górze, ten żart… to jest tak naprawdę dla mnie dobre. 106

- Tak? - Tak. Ken, mój terapeuta, stanąłby po twojej stronie i kazałby mi się rozweselić. Zmarszczyła brwi. - To nie brzmi zbyt miło. Nie możesz nic poradzić na to, jaki jesteś. Teraz mnie broniła. Cholernie urocze. - Nie, nie mogę. Ale chciałbym. Chciałbym być inny. – Spojrzałem na nią, a te szerokie, niebieskie oczy wyciągnęły ze mnie kolejną prawdę. – Zwłaszcza, gdy dotyczy to ciebie. Pokręciła głową. - Nie chcę, żebyś był inny, Sebastianie. Lubię cię, mimo że jesteś humorzasty jak diabli. Roześmiałem się – to był najtrafniejszy opis mnie, jaki kiedykolwiek słyszałem. - I rozumiem, że potrzebujesz czasu, by czuć się przy mnie komfortowo. - Dziękuję. – Odważyłem się położyć dłoń na jej udzie. Jej skóra była ciepła i gładka. Spojrzała na moją dłoń na jej nodze, zaczęła coś mówić, ale przestała. - Co? – spytałem. - Zastanawiam się tylko… – Poruszyła się, patrząc na mnie spod rzęs. – To znaczy… Boże, to takie zawstydzające. Myślę, że zastanawiam się, czy ja ci się w ogóle podobam. Część mnie mówi, by z tobą nie flirtować, bo potrzebujesz teraz przyjaciółki, a inna część mówi, że nic nie mogę na to poradzić, bo naprawdę cię lubię. Chryste, ona mówiła poważnie? Myślała, że nie chciałem jej w ten sposób? - Cóż, część mnie mówi, że wczoraj drugą połowę kolacji spędziłem na tym, by próbować nie myśleć o pieprzeniu cię. I zawiodłem. Czy to odpowiada na twoje pytanie? 107

Sapnęła, otwierając buzię. W jej oczach tańczył zszokowany zachwyt i chciałbym móc kontynuować, powiedzieć jej wszystkie rzeczy, które chciałem jej zrobić, tylko po to, by utrzymać ten szczęśliwy, zaskoczony wyraz na jej twarzy. - Ale masz rację, potrzebuję czasu. - Okej – powiedziała w końcu. Siedzieliśmy tam przez kilka minut w ciszy, a ja powoli bujałem hamak. Ostatecznie jej głowa pochyliła się w moją stronę i oparła ją o moje ramię, sprawiając, że się uśmiechnąłem. Z tym mogłem sobie poradzić. To był taki rodzaj czystego, spokojnego momentu, którego desperacko potrzebowałem, by poczuć się jak ja. Ogarnęło mnie uczucie spokoju i nabrałem głęboko powietrza, pozwalając leśnemu zapachowi wypełnić moje płuca. Oddech Skylar też był głęboki i równy, i chwilę później zdałem sobie sprawę, że zasnęła. Testując się, zbliżyłem usta do jej głowy i delikatnie przycisnąłem je do jej włosów. Żadnego głosu. Tylko cisza i spokój. Wypełniony wdzięcznością, powąchałem słodki, kwiatowy zapach jej szamponu, nim zamknąłem oczy. Może i nie była to moja fantazja drzemki, jaką wczoraj miałem, ale to był cholernie dobry początek. Może była dla mnie nadzieja. Nadzieja dla nas.

108

Rozdzia? 14 Skylar Obudziłam się z poczuciem komfortu. Obok mnie Sebastian oddychał powoli i równo, więc pomyślałam, że też zasnął. Było coś miłego w zasypianiu obok kogoś, kogo się lubiło – było to intymne bez żadnej seksualności, czego właśnie potrzebowaliśmy. Cóż, czego on potrzebował. Ja z chęcią pozwoliłabym rzeczom stać się seksownymi tam na hamaku. Rozgrzałam się, gdy pomyślałam o sposobie, w jaki powiedział, że chciał mnie do siebie wpuścić, i roztopiłam się, gdy przypomniałam sobie, jak powiedział, że cały wieczór myślał o pieprzeniu mnie. Tak szybko mógł przejść od jednego zaskoczenia do drugiego. Jaki by był jako kochanek? Uroczy i czuły? Ostry i wymagający? I to ciało. Mój Boże. Skręciło mnie w brzuchu, gdy pozwoliłam oczom przesunąć się po jego mięśniach brzucha, kroczu i nogach, a między nogami zamrowiło mnie ciepło. Mogłabym się przeciągnąć i otrzeć dłonią tamto miejsce… Przestań. Właśnie zgodziłaś się dać mu trochę czasu, a minęło chyba z dwadzieścia minut. Racja. Pewnie miał na myśli więcej czasu. Właśnie wtedy jego dłoń szarpnęła się na mojej nodze, a oddech się zmienił. - Mmm. Zasnąłem? - Tak. Ale nie dziwię ci się. Tu jest tak cicho i spokojnie, że też zasnęłam. Właściwie to mogłabym wrócić do spania. – Zamknęłam oczy, nie chcąc, by się jeszcze ruszał. Przeciągnął jeden palec w górę mojego uda, wywołując po drodze 109

ciarki. Boże, tak bardzo chciałam na sobie jego rąk. Ile będę musiała czekać? Poklepał mnie w kolano i wstał. - Idę poskładać te krzesła. Wzdychając, obserwowałam, jak podchodził do dwóch dużych pudeł na ganku. Potem położyłam się na boku, wsadzając dłonie pod twarz. Zgaduję, że będę musiała jeszcze trochę poczekać, chociaż mogłabym o wiele gorzej spędzić popołudnie, niż oglądając Sebastiana wykonującego fizyczną robotę na świeżym powietrzu i jego napinające się mięśnie ramion. Marzycielsko obserwowałam, jak kończył pierwsze krzesło, gdy spytał, czy nie śpię. - Nie, tylko podziwiam widok. Posłał w moją stronę szybki uśmiech, odkładając wiertarkę. - Wczoraj powiedziałaś coś, co mnie ciekawi. - Co to było? - Wspomniałaś, że głos w twojej głowie mówi ci, że jesteś porażką. - Och, to. – Zmarszczyłam brwi. – Taa, robi to. Cały czas. Zaczął pracować nad drugim krzesłem. - Dlaczego? Pomiędzy krótkimi dźwiękami wiercenia otworzyłam się o tym, jaka czuję się zagubiona w tym momencie życia, jaka byłam zawstydzona, że nie udało mi się z aktorstwem, i jak sukcesy moich sióstr sprawiły, że czuję się jeszcze gorzej. - Czuję się okropnie, gdy to mówię – przyznałam. – Jestem z nich taka dumna i szczęśliwa, że są dobre w tym, co robią. To nie tak, że zazdroszczę im sukcesu. Po prostu czuję się źle, że mi go brakuje. - Ale jeśli biznes Natalie by nie wyszedł, to nazwałabyś ją porażką? - Nie, oczywiście, że nie. - A więc? Zmarszczyłam brwi. - To co innego. To był biznes. Moja porażka wydaje się bardziej osobista. 110

Ale nadal była całkowicie publiczna. Dodać do tego, że wyrzucono mnie z jedynej pracy, jaką kiedykolwiek naprawdę lubiłam, oraz fakt, że tego ranka matka kazała mi zacząć, kurwa, żyć! – Frustracja zacieśniła mi gardło i zmusiłam się do nie rozpłakania i zniszczenia tego miłego popołudnia. - Twoja matka ci to powiedziała? – Sebastian wstał i spojrzał na mnie z troską. Zacisnęłam mocno oczy, by nie wypuścić łez. - Nie powiedziała tego w ten sposób. Po prostu naciskała na mnie odnośnie znalezienia prawdziwej pracy. Wie, że pracowanie dla Natalie jest krótkotrwałe. Ale nie jestem wystarczająco dobra w niczym, by łatwo znaleźć nową pracę. Nie mam dyplomu uczelni wyższej ani nic interesującego czy wyjątkowego do CV. - To nieprawda – powiedział stanowczo. – Mogłabyś być dobra w czymkolwiek. Po prostu musisz zdecydować, co chcesz robić. - I jak mam to zrobić? – wybuchnęłam, siadając szybko i prawie przewracając się tyłem z hamaku. – Czuję, jakbym parodiowała jakąś wersję siebie przez tak długi czas, że nawet już nie wiem, kim jestem! – Ku mojemu przerażeniu wybuchnęłam łzami i byłam taka zawstydzona, że wyskoczyłam z hamaku i pobiegłam w stronę pomostu, gdzie zakryłam twarz dłońmi i zaczęłam łkać. Usłyszałam za sobą kroki, a potem poczułam na ramieniu dłoń Sebastiana, gdy mnie do siebie obrócił. - Hej. Chodź tu. Jego klatka piersiowa była ciepła i twarda, a ja opadłam na niego, płacząc w dłonie. Pocierał mi plecy i drżące ramiona, delikatnie mnie uciszając. - A myślałem, że to z moim niepokojem będę musiał się dzisiaj zmagać – powiedział po kilku minutach. – Ale ty jesteś bałaganem. W połowie się zaśmiałam, w połowie załkałam. - Dzięki. - Ile z tego jest przez to głupie spotkanie w sobotę? 111

- Nie wiem. Myślę, że trochę. – Wzięłam kilka urywanych oddechów, próbując się uspokoić. - Powinnaś to olać. Myślę, że czujesz się przez to gorzej. - Wiem. Ale muszę iść. Powiedziałam, że pomogę z dekoracjami. – Spojrzałam na niego pełnymi łez oczami. – Pójdziesz ze mną? Proszę? Tylko jako przyjaciele – powiedziałam szybko. – Niczego nie będę próbować. Uśmiechnął się, ale pokręcił głową. - Naprawdę nie mogę, Skylar. To by było bezcelowe i tylko pogłębiłoby bolesne wspomnienia. W szkole średniej nic nie było dla mnie dobre. Kiwając smutno głową, otarłam oczy i pociągnęłam nosem. - Rozumiem. - Potrzebujesz chusteczki? - Taa. - Chodź. Znajdziemy jakąś w domu, a potem, gdy dokończę krzesła, zrobimy coś zabawnego. Jak to brzmi? - Dobrze. – Znowu pociągnęłam nosem, zastanawiając się, co dla niego było zabawą. Algebra? Sudoku? – Co będziemy robić? - Nie wiem. Chcesz pójść kupić kajak? Nie mogłam nic poradzić na uśmiechnięcie się. To było takie przypadkowe. - Kajak? - Taa, od dawna jeden chciałem. Albo może łódź wiosłową. Możesz pomóc mi zdecydować. - Dobrze. - Potem przyniesiemy to tutaj i zabierzemy na wodę, jeśli będzie wystarczająco spokojna. Jak to brzmi? - Dobrze. - Umiesz wiosłować? Kiwnęłam głową. 112

- Właściwie to jestem w tym dobra. Szturchnął mnie łokciem, gdy szliśmy w stronę chatki. - A powiedziałaś, że nie masz nic do CV. Roześmiałam się, mój humor od razu się polepszył. *** W sklepie sportowym porównywaliśmy ceny kajaków i łódek, ale Sebastian wydawał się mniej zmartwiony ceną niż kupieniem idealniej łódki. Kupił piękną, drewnianą łódź, parę wioseł oraz kotwicę, a suma tego była taka wysoka, że zastanowiłam się, skąd ma pieniądze. Mówił, że pracował na pół etatu dla swojego ojca, ale czy starczyło to na życie, zbudowanie i umeblowanie tamtej chatki oraz kupowanie takich luksusów jak łódź? Gdy wszystko było już zapakowane do furgonetki i byliśmy w drodze do chatki, musiałam zapytać. - A więc może to nie moja sprawa i możesz mi powiedzieć, żebym się odczepiła, ale jak się utrzymujesz bez posiadania pełnoetatowej pracy? – spytałam, ssąc miodowy patyk, który kupił mi przy ladzie. Nigdy nie mogłam im się oprzeć. - Mam dochody z pewnej inwestycji. – Przesunął dłonią po zaroście na szczęce, nim kontynuował: – Rodzina mojej matki miała pieniądze. Stare pieniądze. Ojca one nie interesowały, więc po jej śmierci on i jej rodzice podzielili spadek na jej każde dziecko. Wydałem z niego na szkołę prawniczą i odbudowanie chatki, ale resztę zainwestowałem. Nie lubię dotykać tych pieniędzy, ale użyłem ich trochę, by przeżyć przez ostatni rok. - Och. – Zastanawiałam się, czy śmierć jego matki była zbyt bolesna, by chciał o niej rozmawiać. – Byłeś blisko z mamą? Kiwnął głową, nim wziął głęboki oddech. - Miałem tylko osiem lat, gdy zmarła. Tak bolesny, jak był dla mnie ten ostatni rok, nawet nie równał się z tą stratą. Nic nigdy nie będzie się z nią równało. – Jego głos lekko się złamał, tak jak moje serce. - Dobrze, że jedziemy, bo naprawdę chcę cię teraz przytulić, a nie mogę. 113

Posłał mi groźne spojrzenie. - Zostań w tym pasie. Mrugnęłam do niego. - Na razie. Jechaliśmy w ciszy przez kilka minut, a gdy przejeżdżaliśmy obok Chateau Rivard, nie mogłam się powstrzymać i znowu pokazałam Mirandzie Rivard środkowego palca, mimo że nie mogła go zobaczyć. Sebastian się roześmiał. - Przepraszam – powiedziałam, mimo że nie było mi w ogóle przykro. - W porządku. Ja zrobiłem o wiele gorszą rzecz po tym, jak mnie wyrzucili. - Najgorsze było to, że naprawdę lubiłam tamtą pracę. Wykonywanie degustacji, oprowadzanie wycieczek po zamku i winnicy, opowiadanie ludziom o winach i okolicy. Miałam też kilka pomysłów do tamtego miejsca. Zerknął na mnie. - Jakie pomysły? - Związane z projektowaniem. Chciałam trochę zmodernizować tamto miejsce, lecz się sprzeciwiali, a nie było mnie tam na tyle, by ich przekonać. - To może spodobałoby ci się coś związanego z marketingiem albo stosunkami publicznymi. - Może. – Zbudowała się we mnie odrobina nadziei, ale marketing i stosunki publiczne brzmiały jak coś, do czego potrzebny był jakiś stopień. – Ale nie mam żadnego wymaganego doświadczenia ani umiejętności. Wiem tylko, co dobrze wygląda. Albo przynajmniej, co myślę, że dobrze wygląda. - Skylar, każdy, kto cię poznaje, wie, że masz dobry gust. Myślę, że byłabyś świetna w takiej pracy. Musisz tylko z przekonaniem się wypromować i znaleźć właściwą pracę. Poczułam w środku zadowolenie na jego komplementy oraz wiarę we mnie. Sama chciałabym ją mieć. - Dzięki. Pomyślę o tym. 114

Gdy dotarliśmy do chatki, pociągnęliśmy łódź do wody. Było późne popołudnie, ale słońce nadal było wysoko na niebie, a powietrze było gorące i spokojne, z lekką bryzą od zatoki. Otarłam ramieniem pot z czoła, gdy Sebastian przywiązywał łódź do pomostu. - Szkoda, że nie wzięłam stroju kąpielowego. Woda wygląda świetnie. Spojrzał na mnie z wątpliwym uśmiechem. - Pływałabyś? Jest ciepło, ale woda nadal jest zimna. Uniosłam podbródek. - Jestem odważnym, małym opiekaczem. Ej, masz może krem do opalania? Wyprostował się. - Tak. W łazience, dolna szuflada po prawej. - Dzięki. – W środku zwalczyłam chęć przeszukania wszystkich łazienkowych szafek Sebastiana, by nauczyć się o nim czegoś więcej. Otworzyłam tylko dolną szufladę, która była bardzo schludna i zawierała krem do opalania, krem do golenia, maszynki i mydło. Używając lustra nad umywalką, nałożyłam trochę kremu na twarz, ręce i nogi, a następnie zabrałam go ze sobą na zewnątrz, by zaoferować trochę dla Sebastiana. O kurwa. Zdjął koszulkę. Mój brzuch zrobił kilka razy salto, gdy podeszłam do pomostu, gdzie wkładał wiosła do łodzi. Natalie nie przesadzała; Sebastian był wyrzeźbiony. Był wysoki i szczupły, więc to nie był wstrętny rodzaj wyrzeźbienia, ale krzywizny i linie na jego ciele sprawiły, że szybciej oddychałam. Jego skóra była tak samo piękna, jak rysy jego twarzy – złota i gładka. - Chcesz trochę tego? – spytałam, unosząc krem do opalania. Albo trochę tego? pomyślałam, pohamowując chęć poklepania się w tyłek. - Nie. Nie przeszkadza mi słońce. - Sebastian! Masz świetną skórę. Powinieneś być dla niej milszy. Proszę, pozwól mi. – Hahaha, kurwa, geniusz! Ukrywając uśmiech, otworzyłam krem i 115

nałożyłam go trochę na dłoń. – Odwróć się. Westchnął, ale zrobił to, co chciałam, i położyłam dłonie na jego plecach. Przygryzając wargę, powoli wcierałam krem w jego skórę, przesuwając dłonie po jego szerokich ramionach i wzdłuż karku. Trzymałam się dosyć daleko od paska jego wyblakłych, czerwonych spodenek, ale dostrzegłam wystające spod nich niebieskie bokserki. Mój brzuch się zacisnął. - Okej. Przód. Powoli się do mnie odwrócił i przysięgam, miałam właśnie zaoferować mu tubkę kremu, by zrobił to sam, ale połączenie jego twarzy, tych okularów, pokrytej zarostem

szczęki,

wyrzeźbionej

klatki

piersiowej

i

tego

kaloryfera

–

KALORYFERA – obezwładniło mnie. Prawie jęknęłam na głos, wyobrażając sobie, jak te mięśnie napinałyby się, gdyby się nade mną poruszał. Arghhhhh, nie dotykaj go, Skylar. On tego nie chce. Ale… ale kaloryfer. Racja. Jeśli powie nie, to nie. - Chcesz, żebym to zrobiła? – spytałam żywo. Zawahał się. - Okej. KURWA. Próbując kontrolować mój przyspieszony puls, wycisnęłam trochę kremu na dłonie i potarłam je. Potem położyłam je na jego piersi. I zostawiłam je tam. Oniemiała, gapiłam się na swoje dłonie na jego ciepłej od słońca skórze. Części i kawałki mnie zacieśniały się i mrowiły. - Myślę, że powinnaś to wetrzeć. – Jego głos był rozbawiony. Kochanie, wetrę w ciebie wszystko, co będziesz chciał. Powoli zaczęłam wykonywać dłońmi leniwe kółka na jego spektakularnej klatce piersiowej. Gdy wszystko wchłonęło, przesunęłam dłonie niżej bez silenia 116

się na nakładanie kremu. Twarde brzegi mięśni brzucha falowały pod moimi palcami, a ja przesuwałam je w tą i z powrotem po wgłębieniach. Tak. Obmacywałam jego wgłębienia. - Łał. – Mój głos był chrapliwy, więc przełknęłam. – Musisz robić dużo brzuszków. Zachichotał, a mięśnie skurczyły się pod moimi dłońmi, wysyłając czyste pożądanie przez moje żyły. O Boże. Gdyby to był jakikolwiek inny facet, wsunęłabym dłoń między jego nogi w tamtej chwili i miejscu. Ale Sebastian był inny i nie chciałam tego niszczyć przez zbyt szybkie działanie. Ostatnio, gdy byłam przy nim wylewna, spanikował. Ale teraz stał nieruchomo. Może zbyt nieruchomo. Spojrzałam na niego. - Tak jest w porządku?

117

Rozdzia? 15 Sebastian Czy tak było w porządku? Twoje dłonie są milimetry od mojego unoszącego się kutasa. Twoje sutki są twarde – mogę je zobaczyć przez twoją koszulkę. Patrzysz na mnie z taką uroczą troską, ale widzę też to, jak mnie pragniesz, i kurwa, też pragnę cię w ten sposób. Ale coś we mnie nie pozwala mi cię dotknąć. Odchrząknąłem i odsunąłem się. - Jest w porządku. Płyniemy? Spochmurniała, ale kiwnęła głową. Po wejściu na łódź chwyciłem dłoń Skylar i pomogłem jej wejść, ale dostrzegłem, że puściła mnie, gdy tylko stanęła na dwóch nogach. Usiadła z przodu, owijając ramiona wokół nóg, okulary przeciwsłoneczne zasłaniały jej oczy. Po odwiązaniu liny odepchnąłem łódź od pomostu i podniosłem wiosła, znowu zły na siebie. Wiedziałem, że miała nadzieję, iż przez kilka minut będę, kurwa, normalny i przynajmniej ją pocałuję albo coś, ale nie mogłem. Nie, żebym nie chciał – mój Boże, miałem szczęście, że nie doszedłem w spodniach, gdy położyła na mnie dłonie. Każdy męski instynkt w moim ciele krzyczał na mnie, żebym rzucił ją tam na łódź i plądrował to seksowne, małe ciało, aż błagałaby o litość. Czy byłem szalony, że tego nie zrobiłem? Chciała tego, prawda? Minęło tyle czasu… a ja pragnąłem ją tak cholernie mocno. Gdy obserwowałem, jak odrzuciła głowę do tyłu, unosząc twarz do słońca i 118

eksponując bladą skórę szyi, czekałem, aż pojawi się głos. Ale tego nie zrobił. Zdumiony, pozwoliłem spojrzeniu powędrować od jej szyi w dół, do ramion i dłoni, które były skrzyżowane przed jej goleniami. Zdjęła tenisówki, a paznokcie u stóp miała pomalowane na jasnoniebiesko. Nogi przytulone miała do piersi, ale pamiętałem, że jej sutki były twarde kilka minut temu, i zastanawiałem się, czy nadal tak było. Jaki miały kolor? Bladoróżowy? Czy może ciemniejszy, jak róża? Jak byłoby je czuć pod palcami, między wargami, przy języku? Kurwa, byłem taki twardy i tak bardzo chciałem ją dotknąć. Mogłem być delikatny, prawda? Warto było spróbować. Ona była warta wszystkiego. - Twoje place u stóp pasują do twoich oczu – powiedziałem, mając nadzieję, że się uśmiechnie. Jej usta się uniosły, ale nic nie powiedziała. - Skylar, byłaś cicho przez całe pięć minut. Myślę, że to rekord. - Ha ha. Przestałem wiosłować i pozwoliłem nam dryfować. W takie środowe popołudnie nie było zbyt wiele łodzi nad zatoką i żadna nie zmierzała w naszym kierunku. Zrzuciłem kotwicę do wody i upewniłem się, że byliśmy przywiązani. Skylar nadal nic nie powiedziała, ale przynajmniej otworzyła oczy i na mnie patrzyła. - Wszystko w porządku? Uniosła ramiona. - Jestem tylko zawstydzona. Ciągle cię dotykam i to jest złe. - Nie. Nie jest. - Robisz się wtedy taki nerwowy. - Wiem, ale nie dlatego, że to mi się nie podoba. Przeraża mnie to, jak bardzo mi się to podoba. 119

Nic nie powiedziała i znowu odrzuciła głowę do tyłu, a potem przesunęła się, aż leżała na plecach. Ostrożnie położyłem się na boku i wyciągnąłem się obok niej, opierając głowę na dłoni. - Hej. – Stuknąłem ją w nos. Zignorowała mnie, co sprawiło, że się uśmiechnąłem. - Nadal myślisz o pływaniu? - Może. Jeśli zrobi mi się na tyle gorąco. – Złożyła dłonie na brzuchu. - To zaproszenie? Pokazała mi język. Uśmiechając się, zdjąłem jej okulary i przyglądałem jej się przez kolejną minutę, doceniając nieskazitelną symetrię jej twarzy. Cholernie uwielbiałem symetrię. Jej różowe wargi trochę się wydęły, a ja odłożyłem jej okulary, nim przesunąłem palcem przez jej usta. Mój dotyk ją zaskoczył, jej usta lekko się rozchyliły, a oddech był ciepły i szybki przy mojej dłoni. Niedługo po tym nie mogłem się powstrzymać – pochyliłem się i przycisnąłem do niej usta. Pozwoliła mi się pocałować, ale właściwie nie odwzajemniła pocałunku, a jej dłonie pozostały na brzuchu. Uniosłem głowę i znowu na nią spojrzałem. Mała, uparta trzpiotko. Poddaj mi się. Pocałowałem każdą jej powiekę oraz czubek nosa. Potem obniżyłem usta do jej czoła i zostawiłem je tam. Powrócił głos. Naprawdę myślisz, że powinieneś to zrobić? Tak. Zamknij się, do cholery, i odejdź. Albo nie. Ale chcę wiedzieć, jak to jest całować tę kobietę, dotykać ją i czuć, jak ona dotyka mnie. Więc albo możesz zostać i oglądać, albo możesz w tym momencie wypierdalać. Dumny z siebie, pocałowałem jeszcze raz jej usta, a ona otworzyła oczy. - Sebastian – wyszeptała. – Co robisz? 120

- Ignoruję głos w mojej głowie, który mówi, żebym cię nie dotykał. Sięgnęła w górę i chwyciła moją twarz dłońmi. - To dobrze. Moje usta zamknęły się na jej, a ona przekręciła się na bok, przysuwając dolną część swojego ciała do mojego. Spokojnie, spokojnie, powiedziałem sobie, gdy szerzej rozchyliła wargi, a ja wsunąłem między nie język. Smakowała słodko, jak mięta i miód, gdy leniwie pocierałem jej język swoim. Moje dłonie chciały badać jej ciało, wsunąć się pod jej ubrania, poczuć jej nagą skórę, ale nie pozwoliłem sobie jeszcze na taką przyjemność. Minęło tyle czasu, a mój kutas boleśnie pragnął w nią wejść, ale chciałem zwolnić, zrobić to właściwie. Lecz ona tego nie ułatwiała – nie ze sposobem, w jaki całowała, figlarnie i łagodnie w jednej chwili, zachłannie ssąc mój język w drugiej. Nie ze sposobem, w jaki przesuwała paznokcie przez moje włosy i trzymała moją głowę w dłoniach. Nie ze sposobem, w jaki przycisnęła swoje seksowne, małe ciało bliżej mojego, zarzucając jedną nogę na moje biodro. Moja erekcja napięła się przy spodenkach i położyłem dłoń na jej tyłku, by przyciągnąć ją bliżej, ocierając kutasem to słodkie miejsce między jej nogami. Jęknęła, gdy pocałowałem ją w gardło, robiąc kółka językiem na jej skórze. - Mmmm. To takie dobre uczucie – powiedziała cicho, przesuwając dłonią po moim ramieniu. – Zaskoczyłeś mnie. Zakopałem twarz w jej szyi, wdychając jej zapach. - Taa? - Taa. W dobrym sensie. – Chwyciła moją szczękę, przyciągając znowu do siebie moje usta. Gdy pocałunek się pogłębił, wsunęła między nas dłoń i potarła mojego

kutasa

przez

spodenki…

przyjemnymi,

delikatnymi,

powolnymi

pociągnięciami, które sprawiły, że wczepiłem palce w jej plecy i dyszałem przy jej ustach. Zakręciłem biodrami, pchając w jej dłoń, i wsunąłem dłoń pod jej koszulkę. 121

Oszalałeś, kurwa? Nie możesz jej tak dotykać. Nie będziesz w stanie przestać. Już i tak jesteś taki twardy, że to boli. Minie kolejna minuta i stracisz całkowicie kontrolę, a ona będzie przy tobie bezsilna. I jesteście tutaj całkiem sami na wodzie. Nikt nie usłyszy jej krzyków. - Skylar – powiedziałem, opierając swoje czoło o jej. – Może powinniśmy przestać. - Chcesz teraz przestać? – Przycisnęła się mocniej do mojej erekcji. – Mogę pomyśleć o czymś o wiele fajniejszym. Jęknąłem. - Wiem, ale… po prostu poczekaj. – Usiadłem, ciężko oddychając. - Okeeeej – powiedziała, wyraźnie zdezorientowana. Nałożyłem okulary i przeszedłem na drugi koniec łódki, by usiąść na ławce. Ale najpierw musiałem się poprawić. Roześmiała się. - Powiedziałabym, że mi przykro, ale wiesz, że tak nie jest. - Wiem. Mi też nie jest przykro. Ja tylko… – Przesunąłem dłonią przez włosy i zdecydowałem, że będę szczery. Spieprzyłem z Dianą przez ukrywanie tego gówna. – Głos mi mówi, że cię skrzywdzę. Wyglądała na zaskoczoną, jej brwi się uniosły. - Tak? Teraz? Powiedz mu, żeby się odpieprzył. – Pochyliła się w spiskowy sposób i wyszeptała: – Zresztą lubię to trochę ostro. - Na miłość boską, Skylar. Nie mów do mnie takich rzeczy – wybuchnąłem. – W ogóle mnie nie znasz. - Próbuję, Sebastianie! Co, do diabła? – krzyknęła, wyrzucając ręce w górę. – Posłuchaj, jeśli mamy być przyjaciółmi, a ja mam ci pomóc przejść przez jakikolwiek problem, który przy mnie masz, to powinieneś przyzwyczaić się do tego, jak rozmawiam. Mówiłam ci, jestem bardzo otwartą osobą. Mówię to, co przychodzi mi do głowy. A teraz powiedz mi, co jest, kurwa, w twojej głowie? 122

- Powiedziałem ci już. Skrzywdzę cię, do cholery. - Jak? Słowa utknęły mi w gardle, ale w końcu wyrzuciłem z siebie popieprzoną prawdę. - Uduszę cię. Opadła jej szczęka i dotknęła palcami swoje gardło. - Udusisz mnie? Kiwnąłem ze złością głową. - Tak. Wiem, że to irracjonalne i głupie, i wiem, że tego nie rozumiesz, ale to dla mnie prawdziwe. Zamiast upewnienia mnie, że byłem niedorzeczny, podeszła do mnie i uklękła między moimi stopami. - Sebastianie – powiedziała stanowczo. – Połóż na mnie swoje dłonie. - Co? - Wokół mojej szyi. Zrób to. - Nie! – Chwyciłem krawędź ławki, a ona chwyciła moje nadgarstki. - No dalej, złap mnie za gardło – powiedziała, jej głos stawał się głośniejszy, gdy się ze mną siłowała. – Uduś mnie, jeśli zamierzasz to zrobić! - Możesz, kurwa, przestać? – krzyknąłem na nią, unosząc dłonie w powietrze. – Odejdź ode mnie! - Nie! – Wstała i ciągle mnie chwytała, przez co łódka zaczęła się niebezpiecznie kołysać, i w końcu zrobiłem to, czego chciała, owijając dłonie wokół jej szyi, bo inaczej by nas przewróciła. Opadła znowu na kolana, jej palce zacieśniły się na moich nadgarstkach, przytrzymując je przy niej. Poczułem w środku mdłości. - Właśnie tego chcesz? Żebym cię skrzywdził? - Nie skrzywdzisz mnie. – W kontraście do mojego spanikowanego krzyczenia, ona mówiła cicho, trochę bez tchu, a w jej oczach nie widziałem 123

strachu. – Nie skrzywdzisz mnie. Zatrzymaliśmy się w tamtej chwili, ciężko oddychając. Moje serce pędziło, przez ciało przepływała adrenalina, a dłonie się trzęsły. Desperacko zwalczałem chęć liczenia, gdy wciągałem i wydychałem powoli powietrze, próbując uspokoić mój wyczerpany system nerwowy. Ale gdy mijały sekundy i nie zrobiłem nic agresywnego, zdałem sobie sprawę, że miała rację – nie zamierzałem jej skrzywdzić. Moje ciało się rozluźniło, a oddech spowolnił. - Już – powiedziała cicho. – Widzisz? – Odsunęła moje dłonie, a ja znowu chwyciłem palcami krawędź ławki. Zbliżyła się do mnie jeszcze bardziej, opierając ramiona na moich udach. – A teraz powiedz mi, co jeszcze mam zrobić, żebyśmy mogli wrócić do tego, co robiliśmy. - Nic nie możesz zrobić – powiedziałem z goryczą. – Taki już jestem. – Spojrzałem na wodę, niezdolny poradzić sobie ze zranionym wyrazem jej twarzy. Ty pieprzony tchórzu. - Nie wierzę w to. - Cóż, ale to prawda. – Cholernie się nienawidziłem, więc oczywiście wyładowałem to na niej. – Myślisz, że to pierwszy raz, gdy coś takiego mi się przydarzyło? Wiem, dokąd to zmierza, Skylar. – Zmusiłem się do spojrzenia na nią. Chciałem, by ten dupek w mojej głowie zobaczył dokładnie to, z czego rezygnował. – Uprawiamy seks, bo się lubimy, czujemy do siebie pociąg i myślimy, że to wystarczy. Ale potem to, kim jesteśmy, nie jest dokładnie tym, za kogo ma nas ta druga osoba, więc nic nie wychodzi i sześć miesięcy później kończymy na rozczarowaniu siebie nawzajem i obwinianiu się za to, co powinniśmy przyznać na początku – że to nie powinno się wydarzyć. Usiadła, jej tyłek dotknął dna łódki. - Jasna cholera, Sebastian. - Co? - Zabijasz mnie. Ja nawet nie wiem, gdzie będę mieszkać w następnym 124

tygodniu, a ty jesteś w stanie wyobrazić sobie dokładnie to, co stanie się za sześć miesięcy, jeśli zrobię ci dobrze ręką na tej łódce. Zamierzała zrobić mi dobrze ręką. Kurwa. - Właśnie to stało się z twoją byłą? Wypuściłem powietrze. - Tak jakby. – Wiatr stał się silniejszy, a ja przez chwilę słuchałem fal, uderzających w bok łódki. Ten dźwięk mnie uspokoił. – Przepraszam. Łatwo panikuję. Kiwnęła głową. - Zaczynam to dostrzegać. Cóż, to by było na tyle. Zdawała sobie sprawę z tego, jaki byłem trudny, jak frustrujące było dostanie się do mnie, i przez to mnie opuści. To nic, czego nie oczekiwałem… to zdarzało się wcześniej wiele razy z dziewczynami nie tak pięknymi jak Skylar. Więc jej następne słowa mnie zaskoczyły. - Wiesz, czego potrzebujemy? Smażonego kurczaka. Przychodzisz na kolację do domu moich rodziców. Uderzyły we mnie mdłości. Obcy ludzie. Stół z kolacją. Nowa sytuacja. - Nie sądzę, że to dobry pomysł. - Cóż, a ja tak. Przyjdziesz i wynagrodzisz mi bycie kretynem, gdy wszystko, co staram się zrobić, to trochę się zabawić. – Znowu przytuliła kolana, unosząc twarz do słońca. Światło grało z jej włosami, ujawniając pasma srebra i złota. Wyglądały tak miękko i ciepło, i zastanawiałam się, czy kiedykolwiek dostanę kolejną szansę, by przesunąć przez nie dłońmi. - Która godzina? – spytała nagle. Wyciągnąłem telefon z kieszeni. - Zbliża się osiemnasta. - Kolacja jest o osiemnastej trzydzieści, więc powinniśmy wrócić. Zmarszczyłem brwi. 125

- Skylar, nie jest mi z tym całkiem wygodnie. Nie mam nic do twojej rodziny, po prostu nie lubię sytuacji, gdy nikogo nie znam. - Znasz mnie. I będzie tam Natalie ze swoim chłopakiem, Danem. Możesz go poznać, tak samo jak naszą starszą siostrę Jillian i moich rodziców. I nie używamy ostrych noży do kurczaka, więc nie musisz się martwić o zadźganie kogoś. Ale jeśli to zrobisz, zadźgaj Dana. Natalie myśli, że może ją zdradzać. - To nie jest śmieszne. Obniżyła podbródek i spojrzała na mnie. - Tak, jest. Nikogo nie zadźgasz. Musisz tylko trochę się rozluźnić, Sebastianie. Pomogę ci. – Oparła się na dłoniach i wyciągnęła stopy w moją stronę, stukając w moją kostkę palcami u stóp. – Pomyśl o tym, jaki dumny będzie twój terapeuta, gdy tam pójdziesz. - Będzie – przyznałem. – Powiedział mi, że powinienem z tobą porozmawiać. - Och? A to dlaczego? Wypuściłem powoli powietrze, denerwując się na myśl o podzieleniu się z nią tym, ale czując, jakbym był jej winien coś dobrego. - Bo tamtego dnia, gdy zobaczyłem cię na plaży, pojawiło się dużo… uczuć, które spowodowały powikłanie. - Jakich uczuć? Kurwa, to było zawstydzające. - Starych. Kiedyś… podkochiwałem się w tobie. W szkole. Rozjaśniła się. - Tak? - Taa. Jak każdy inny chłopak – powiedziałem pod nosem. – Nie miałem szans. - Przestań. – Kopnęła mnie lekko. – Nigdy nic o tym nie powiedziałeś. - Jak miałem to zrobić? Cały czas byłaś otoczona. A ja byłem tak cholernie 126

dziwny i nieśmiały. - Byłeś nieśmiały. Nadal jesteś nieśmiały. Tak jakby. Moja twarz się rozpaliła. - Taa. Myślę, że tak. Nic nie mówiła przez minutę albo dwie, tylko patrzyła na wodę. Miałem właśnie zacząć płynąć z powrotem, gdy zadała mi pytanie, które mnie zaskoczyło. - Dlaczego ja? - Co? - Dlaczego podkochiwałeś się we mnie? Bo myślałeś, że byłam ładna? Musiałem o tym pomyśleć. Oczywiście, że myślałem, iż była ładna – każdy tak myślał. Ale to nie było wszystko. - Nie chodziło tylko o twój wygląd – powiedziałem. – Byłem wtedy obserwatorem, a nie uczestnikiem, więc dostrzegałem dużo rzeczy. Zauważyłem, że byłaś dla wszystkich miła, nie znęcałaś się nad słabszymi ani nie odcinałaś nikogo od siebie, ciągle się uśmiechałaś i mówiłaś ludziom miłe rzeczy. Lubiłem to, że nie wstydziłaś się podnieść ręki w klasie, by przyznać, że czegoś nie rozumiałaś. Lubiłem to, że czasami prosiłaś mnie o pomoc. – Przerwałem, by nabrać powietrza. - Łał. To chyba największa ilość słów, jaką na raz do mnie powiedziałeś. – Uśmiech rozjaśnił jej twarz. – I jest mi naprawdę miło. Ten uśmiech. Był jak narkotyk – chciałem powiedzieć i zrobić cokolwiek, by go tam utrzymać. - Więc tak, Ken – mój terapeuta – powiedział mi, że jeśli rozmawianie z tobą było strachem, to powinienem go pokonać. Spotkała moje oczy. - I zrobiłeś to. - Tak. - Więc teraz – powiedziała – pokonasz kurczaka, sałatkę ziemniaczaną i 127

ciasto wiśniowe z rodziną Nixonów. Biorąc wiosła, pokręciłem głową. - Jesteś o wiele bardziej władcza niż wtedy. - Nie jestem władcza – powiedziała z oburzeniem. – Po prostu jestem dobra w dostrzeganiu, co powinno być zrobione. – Skrzywiła się. – Chyba że chodzi o mnie. Wtedy jestem okropna. Zacząłem kierować nas w stronę brzegu. - Pomogę ci. Może pomożemy sobie nawzajem.

128

Rozdzia? 16 Skylar Obserwowałam, jak Sebastian kierował nas w kierunku chatki, mięśnie na jego piersi i ramionach ciężko pracowały. Mimo że nasza krótka, romantyczna chwila była trochę frustrująca, to, co stało się później, było dla nas dobre. Szczerze, nie byłam pewna, dlaczego tak się zachowałam, nalegając, by chwycił mnie za gardło – to mogłoby odnieść straszny skutek. Ale byłam taka pewna, że mnie nie skrzywdzi, i chciałam, by o tym wiedział. I może to nie rozwiązało w całości problemu, ale czułam, jakbyśmy przynajmniej coś osiągnęli. Był taki inny – z większością facetów byłoby zupełnie inaczej. Byliby chętni na seks, a potem, gdy spytałabyś o ich uczucia, byliby cicho. Sebastian też miał te ciche chwile oraz chwile, kiedy wybuchał, ale czułam, jakbym lepiej go rozumiała. Po prostu był dla siebie taki surowy. Żebym tylko mogła sprawić, by był surowy dla mnie. Powstrzymując uśmiech, przypomniałam sobie, jak cudownie się czułam, gdy pozwolił sobie rozluźnić się ze mną na kilka minut na dnie łódki. Pewnie za szybko zadziałałam z tą ręką, ale nie mogłam się powstrzymać – i było go tak dobrze czuć pod spodenkami. Był gruby, długi i twardy. Pożądanie zamrowiło mnie między nogami i ścisnęłam uda. Cholera. Sebastian potrzebował czasu, by rozpracować to, co zajmowało jego całe myśli, gdy chodziło o dotykanie mnie, i chciałam być dla niego cierpliwa, ale o panie, musiałam uwolnić trochę frustracji. Ta myśl sprawiła, że zastanowiłam się nad tym, co robił, by rozładować takie napięcie, i od razu wyobraziłam go sobie nago, leżąc w tamtym łóżku na poddaszu 129

i robiąc sobie dobrze, gdy mięśnie jego ramion ciężko pracowały, a mięśnie brzucha się napinały. O cholera. Lepiej w tej chwili odwróć od niego wzrok. Może wyjmę dzisiaj wibrator. Z tym, jak się teraz czułam, nie zajmie mi to więcej niż minutę. *** Gdy Sebastian się mył, ja siedziałam na ganku i naprawdę próbowałam nie myśleć o nim pod prysznicem. Okej, próbowałam do pewnego stopnia. Po około piętnastu minutach wyszedł na ganek ubrany w spodnie w kolorze khaki i dopasowaną, granatową koszulę z podwiniętymi rękawami. - Tak jest w porządku? - Oczywiście. Wyglądasz świetnie. - Nie miałem czasu na ogolenie się. – Potarł swój podbródek. – Przepraszam. - Przestań. Podoba mi się zarost. I jesteśmy bardzo zwyczajni, obiecuję. Napisałam mamie, że przyprowadzę na kolację przyjaciela, i była zachwycona. Ale lepiej się pośpieszmy, żebym miała czas się przebrać. Równo o szóstej trzydzieści zatrzymaliśmy się między dużym domem a moim domkiem gościnnym. Sebastian czekał w salonie, gdy ja ukradkiem wyjęłam parę czystych majtek z szuflady i przeszukałam zwyczajne sukienki, które wisiały na wieszaku pod półką w kącie. - To twoja szafa? Bardzo sprytnie – powiedział. - W takim małym miejscu trzeba użyć każdego centymetra przestrzeni. Okej, zaraz wrócę. – Chwyciłam luźną sukienkę na ramiączka z dużym dekoltem i poszłam do łazienki. Wrzucając do kosza spodenki, majtki, skarpetki i koszulkę, spięłam spinką włosy i szybko wzięłam prysznic, a potem nałożyłam nowe majtki i sukienkę. Cholera, była zbyt seksowna? Dekolt był nisko i nie nosiłam z tą sukienką stanika, ale nie była ona obcisła ani krótka, a ładny kwiatowy wzór dawał 130

jej trochę niewinności. Użyłam dezodorantu, rozpuściłam włosy i prysnęłam się perfumą za każdym uchem. Szybkie przeciągnięcie różowego błyszczyka było jedynym makijażem, na jaki miałam czas. - Okej, ubrana – powiedziałam, rozsuwając odnowione drzwi od stodoły, które teraz służyły jako drzwi do łazienki. – Jeszcze buty i możemy iść. Sebastian stał przy oknie z dłońmi w kieszeniach. Odwrócił się do mnie, a jego oczy powędrowały po moim ciele. Mięsień w jego szczęce drgnął i odchrząknął. - Doczepiłaś klamki. Podobają mi się. - Mi też. – Pospieszyłam do szuflad w kącie, pod którymi miałam buty, i wyciągnęłam jasnobrązowe sandały. – Właściwie to podoba mi się to całe miejsce. Chciałabym, żeby mama nie wyrzucała mnie z niego w następnym tygodniu. Jest wynajęte na lato – dodałam, widząc pytanie na jego twarzy. Wsadziłam stopy do sandałów i zapięłam paski. Kiwnął ze zrozumieniem. - Więc musisz znaleźć mieszkanie? - Tak. – Chwyciłam telefon ze stolika i poprowadziłam nas na zewnątrz, zamykając za nim drzwi. – Ale zanim to się stanie, muszę znaleźć lepiej płatną pracę. Pracowanie dla Natalie jest fajne, ale nie zapłaci za mój czynsz. Sebastian był cicho, gdy zmierzaliśmy przez podjazd w stronę domu moich rodziców, i szedł trochę powoli i sztywno, jak więzień zmierzający pod gilotynę. - Hej. – Chwyciłam jego dłoń. – Nie martw się, okej? Spojrzał w dół na nasze dłonie, jego usta zrobiły ponurą linię. - Denerwujesz się? - Trochę. - Wiesz, co robiłam, gdy denerwowałam się przed przesłuchaniami? - Co? - Wyobrażałam sobie najgorsze, co mogłoby się stać. Jak zapomnienie tekstu 131

albo przewrócenie się na twarz. Posikanie się. Te rzeczy i tak mnie nie zabijały. Przestał iść, nim dotarliśmy na ganek. - Tylko że jak ja wyobrażam sobie najgorsze, co mogłoby się dzisiaj wydarzyć, Skylar, to nie jest posikanie się. To zadźganie kogoś. Odwróciłam się do niego. - Kogo? - Nie wiem. Tego, kto jest najbliżej. – Jego zmartwiony wyraz twarzy był poważny i chciałam go przytulić, powiedzieć mu, że nie musi iść na kolację, jeśli nie chce, upewnić, że rozumiałam. Ale jakoś pomyślałam, że nie tego potrzebował. - Cóż, więc przypomnij mi, żebym nie siedziała obok ciebie. – Zaczęłam wchodzić po schodach. – Chodź. Zróbmy to. *** Moja rodzina serdecznie powitała Sebastiana, a Natalie posłała mi zadowolony z siebie uśmiech za jego plecami, gdy uścisnął dłoń naszego ojca. - Rozumiem, że wszystko idzie dobrze – wyszeptała po drodze, by usiąść przy długim, zabytkowym stole w jadalni, który był już zastawiony tacami i miskami pełnymi jedzenia. Wzruszyłam ramionami. - Jest w porządku. - Chcę usłyszeć szczegóły! - Jutro w pracy – obiecałam. - Sebastianie, może usiądziesz obok Skylar? – zasugerowała mama, wysuwając dla niego krzesło, na którym zazwyczaj siedziała. Posłałam jej wdzięczne spojrzenie. Natalie usiadła po drugiej stronie Sebastiana, a Dan obok niej. Zastanawiałam się, czy mówiła mu o wiadomościach. O tym też będziemy musiały jutro porozmawiać. - Sebastianie, masz starszego brata? – spytała Jillian, która siedziała 132

naprzeciw niego. – Chodziłam do szkoły z Malcolmem Prycem. Potaknął. - Tak, to mój brat. Jest ode mnie trzy lata starszy. - Nadal tu mieszka? - W Traverse City. Też jest prawnikiem w firmie mojego ojca. Okej, jak na razie było dobrze. Nie był zbyt zrelaksowany, ale jego głos brzmiał normalnie. Jillian podniosła miskę z sałatą. - Och, jesteś prawnikiem? - Tak. – Przełknął, być może przygotowując się na więcej pytań o jego przeszłość, a ja położyłam dłoń na jego nodze, by przypomnieć mu, że miał przyjaciela przy stole. Nie zamierzałam pozwolić rozmowie pójść w kierunku, który go zawstydzi. Może i nie miałam żadnego stopnia, ale byłam mistrzynią w manipulowaniu tłumem. Poklepał moją dłoń, a ja się do niego uśmiechnęłam. Nagle poczułam na sobie oczy mamy i mogłam sobie tylko wyobrazić, jaka była zadowolona – nie tylko przyprowadziłam na kolację przystojnego przyjaciela, ale był też prawnikiem. Wyobraźcie sobie, że Skylar zrobiła coś właściwego! Marszcząc brwi, podniosłam kieliszek z winem i wzięłam dużego łyka. Reszta posiłku poszła gładko i mimo że Sebastian pozostał trochę spięty, odpowiadał grzecznie na pytania i chwalił jedzenie mamy. Raz się skrzywiłam, gdy Dan spytał go, dlaczego przeprowadził się tu z Nowego Jorku, ale on zwyczajnie odpowiedział, że brakowało mu tego miejsca i chciał być bliżej rodziny. Moje ramiona opadły z ulgi i znowu położyłam dłoń na jego nodze pod stołem. Znowu przykrył ją swoją i tym razem ją tam zostawił. Nasze oczy spotkały się w lustrze nad kredensem naprzeciwko nas i coś w spojrzeniu, które między sobą wymieniliśmy, sprawiło, że moje majtki zrobiły się trochę mokre. Może tylko zwodził mnie blask świec, ale podobał mi się ogień w jego oczach, które wyglądały o wiele ciemniej w przyciemnionym pomieszczeniu. 133

Po kawie i deserze moje siostry i ja pomogłyśmy mamie uprzątnąć stół, a potem zagoniły mnie z powrotem do salonu, gdzie Sebastian siedział z Danem i moim ojcem, rozmawiając o braku umiejętności na boisku Tigerów. Wstał, gdy weszłam. - Powinienem już iść. - Odprowadzę cię – powiedziałam, mając nadzieję, że nasz wieczór jeszcze się nie skończył, ale nie wiedząc, jak go kontynuować. Sebastian podziękował moim rodzicom za kolację i uścisnął każdemu dłoń – zastanawiałam się, czy uściski dłoni nadal mu przeszkadzały – i wyszliśmy na zewnątrz. Słońce zachodziło, okalając farmę pięknym bursztynowym światłem. Rzędy drzew wiśni kwitnęły na wzgórzach, a ja wdychałam obficie powietrze, które było o wiele chłodniejsze niż w dzień. - I co, była to męczarnia? – spytałam, gdy szliśmy w stronę jego furgonetki, owijając wokół siebie ramiona, by trochę się ocieplić. - Tak. Szturchnęłam go łokciem, a on zrobił to samo. - Twoja rodzina jest bardzo miła. - Wiem, dzięki. Przepraszam za te wszystkie pytania. Czasami potrafią się bardzo narzucać. Uśmiechnął się lekko. - Nic się nie stało. To nie było nic, z czym nie mógłbym sobie dzisiaj poradzić. - Cieszę się. Dotarliśmy do jego furgonetki, a on wyjął z kieszeni klucze. Część mnie chciała zaprosić go do mojego domku gościnnego na piwo, ale inna część powiedziała, że to nie byłoby mądre. Może na dzisiaj wystarczyło, że spędziliśmy razem trochę czasu, całowaliśmy się i zjadł kolację z moją rodziną. - Cóż, dobranoc. Dzięki za przyjście. – Unosząc się na palcach, położyłam 134

dłonie na jego piersi i pocałowałam go w policzek. On pocałował mój, a potem przyciągnął mnie blisko, by mnie przytulić. Trzymałam go mocno, zarzucając ramiona wokół jego szyi. Nasze klatki piersiowe były do siebie przyciśnięte. Mogłam poczuć czysty, męski zapach jego skóry, oraz to, jak jego oddech zaczął przyspieszać, wzniecając szumienie w moim ciele. Moje myśli powędrowały do mojego wibratora. - To najbardziej szalona rzecz – powiedział mi do ucha, jego głos był niski i chrapliwy. - Jaka? - Nie chcę cię zostawiać. Moje serce prawie się otworzyło z pragnienia. - O Boże, ja też tego nie chcę, ale ten dom jest tuż obok moich rodziców i… - Jedź ze mną do domu. – Puścił mnie lekko, utrzymując ramiona wokół mojej talii i patrząc na mnie. Znowu zobaczyłam ten ogień w jego oczach, który widziałam w lustrze, i czułam ciepło bijące od jego ciała. – Daj mi kolejną szansę, żebym wynagrodził ci to popołudnie. - Tak – powiedziałam bez wahania. – Tylko daj mi sekundę. - Skylar, poczekaj. – Chwycił moje ramię, a ja zmartwiłam się, że zmienił zdanie. Jego twarz była poważna. - Pragnę cię tak mocno, że ledwo mogę oddychać, ale muszę być szczery. Nie szukam… - Ćśś. - Położyłam palec na jego ustach. – O nic nie proszę, Sebastianie. Chcę tylko z tobą być. Wbiegłam do domu z pędzącym sercem i pociągnęłam Natalie na bok. - Możesz przynieść mój telefon z kuchni? Jeśli mama o coś spyta, powiedz jej, że Sebastian i ja chcieliśmy się przejechać. - Ojeeeej – powiedziała, jej głos się uniósł, jakbym była złapana na robieniu 135

czegoś niegrzecznego. – Wszystko powiem. Uderzyłam ją w ramię. - Cicho! Po prostu go przynieś, proszę. Śmiejąc się, weszła do kuchni, gdzie mama puszczała głośno Pavarottiego i wkładała naczynia do zmywarki. Nie, żeby obchodziło ją to, co robiłam – pewnie była szczęśliwa – ale nie chciałam dzisiaj żadnych pytań. Chwilę później Natalie wróciła z moim telefonem. - Masz. Baw się dobrze. Jutro szczegóły – powiedziała z powagą. - Obiecuję. – Przesunęłam się w stronę drzwi. - I nie spóźnij się do pracy! Wyszłam szybko na zewnątrz, gdzie Sebastian czekał na mnie przy otwartych drzwiach od strony pasażera. - Wszystko w porządku? – spytał, pomagając mi wsiąść. Uśmiechnęłam się do niego. - Tak. Wszystko jest idealne. - Dobrze. A teraz zapnij pas. Planuję szybko jechać.

136

Rozdzia? 17 Sebastian Jechałem szybko do chatki z jedną dłonią na kierownicy, a drugą na kolanie Skylar. Trzymała ją obiema dłońmi, prawie jak dziecko, które trzymało sznurek balonu z helem. Wiedziałem dlaczego – bała się, że zmienię zdanie. Ale chciałem Skylar w swoim łóżku bardziej, niż kiedykolwiek chciałem tam jakąkolwiek kobietę. Może to przez dziesięcioletnie podkochiwanie się w niej, może przez sposób, w jaki wciąż mnie dotykała podczas kolacji, może przez zapach jej włosów, gdy ją przytulałem, albo uczucie jej piersi przy mojej klatce. Może to była jej chęć do bycia cierpliwą, ale również popychania mnie do zrobienia rzeczy, które wahałem się zrobić. Nadal nie mogłem przestać myśleć o tym, jak zmusiła mnie do chwycenia jej gardła tego popołudnia. Co ją naszło do zrobienia tego? Dlaczego ufała mi bardziej, niż ja ufałem sobie? Co we mnie widziała? Cokolwiek to było, uciszyła we mnie głos. Wiedziałem, że nie będzie trwało to wiecznie, ale podczas kolacji nie miałem ani jednej natrętnej myśli, chyba że liczy się myślenie o pieprzeniu Skylar językiem, gdy jej rodzice siedzieli przy stole. To trochę przeszkadzało. Ale nie przestraszyło mnie – tak naprawdę to, gdy przytulałem ją na pożegnanie, jedynym moim strachem było: „Co, jeśli nie dotknę jej dzisiaj, a jutro znowu będę więźniem swoich myśli?” Nie mogłem zmarnować tej szansy. Marzyłem o niej zbyt długo i miałem dosyć bycia tak cholernie samotnym. Pragnąłem jej. Potrzebowałem jej. Dzisiaj. Teraz. Położyłem dłoń na jej nagiej nodze, tuż nad kolanem, kusząc głos, by kazał 137

mi przestać. Nic. Przesunąłem ją wyżej, słysząc, jak urwał jej się oddech. Ale w głowie wyśmienita cisza. Rozchyliła kolana, zapraszając mnie, a ja przesunąłem dłoń do środka jej uda, pod sukienkę. Skóra była tam gładka pod moimi palcami i kreśliłem tam mały wzór spirali, przenosząc się w stronę jej cipki. - Zamierzam cię tu pocałować – powiedziałem jej, nie odrywając wzroku od drogi. – I tu. – Otarłem palcami krocze jej majtek, a ona jeszcze szerzej rozchyliła nogi. – A zwłaszcza tu. – Wsuwając palce pod materiał, drażniłem jej wejście. Jęknęła cicho, gdy robiłem palcami kółka na gorącym, małym punkcie. – Chcę poczuć, jak twoja łechtaczka twardnieje przy moim języku. - O Boże – sapnęła, unosząc biodra w stronę mojej dłoni. To było tak cholernie seksowne, że prawie zjechałem na pobocze. Ale nie chciałem tego pospieszać. Marzyłem o niej przez dziesięć pieprzonych lat. Pierwszy raz musiał być idealny, powolny, zmysłowy i romantyczny. Świece, wino i miękka, czysta pościel. Jeśli uda mi się dotrzeć do domu. - Uwielbiam to, że już jesteś mokra – powiedziałem, wsuwając w nią jednego palca, a drugą dłonią mocno trzymając kierownicę. - Byłam mokra, odkąd zdjąłeś koszulkę na pomoście – wydyszała. – Boże, to takie przyjemne. Chcę więcej. – Chwyciła mój nadgarstek i wsunęła mojego palca głębiej, sprawiając, że prawie zjechałem z drogi. Oddychając ciężko, poruszałem w niej palcem, gdy ona cicho jęczała, i wyobrażałem sobie, że to mój kutas przesuwa się między tymi miękkimi, dopasowanymi, aksamitnymi ścianami. Nabrzmiał mi w spodniach, napierając na rozporek. - Mój kutas jest teraz taki twardy – powiedziałem jej, próbując utrzymać głos 138

opanowany, gdy wcisnąłem mocniej stopą pedał gazu. – Chcę cię nim pieprzyć. Chcę go tutaj. – Wsadziłem w nią dwa palce. - Sebastian – sapnęła, poruszając się przy mojej dłoni. – Tak bardzo cię pragnę. Chcę moich dłoni na twoim kutasie i chcę go poczuć w sobie. Pospiesz się. Rozdziawiłem usta. Jezu Chryste. Nigdy nie byłem z kobietą, która mówiła w ten sposób. A fakt, że była to Skylar, sprawił, że omal nie wyskoczyłem ze skóry. Okej, pieprzyć świece i wino. Skręciłem z głównej drogi na mój podjazd, opony zapiszczały, żwir się rozsypał, i przejechałem piętnaście metrów przez las w stronę chatki, a następnie gwałtownie zahamowałem. Nim całkowicie zatrzymałem samochód, ona zdejmowała już buty. Rozpiąłem pasek i dżinsy, zsuwając je na tyle, by uwolnić kutasa. - Cholera, nie mam… - Nie obchodzi mnie to. – Z oczami na mojej erekcji zsunęła z siebie majtki. – Jestem na pigułce. - Więc chodź tu. – Sięgnąłem po nią, przerzucając ją na moje kolana. Sięgając pod jej sukienkę, chwyciłem w dłoń kutasa, gdy siadła na mnie okrakiem i umieściła czubek między swoimi nogami. Przez sekundę miałem przebłysk zwątpienia. Nie natrętną myśl, ale tylko zmartwienie. Jest taka mała. - Ani mi się, kurwa, waż. – Obniżając się, wzięła mnie głęboko, powoli, przesuwając się do końca w dół, utrzymując na mnie oczy i ściskając mnie za ramiona. – Chcę tego, Sebastianie. Chcę tego tak mocno. Cholernie tego potrzebuję. Daj mi to. Ona, wypowiadająca moje imię, gdy sunęła po najwrażliwszej części mojego ciała, sprawiła, że cały się rozgrzałem. Z jej ciasną, mokrą cipką, pokrywającą mojego kutasa, jakakolwiek myśl o powrocie została porzucona. Moje ciało przejęło kontrolę, szarpiąc w dół ramiączka jej sukienki i chwytając w dłonie jej 139

piersi. Były idealne – nie za duże, ale okrągłe, jędrne i kremowe, ze sterczącymi, małymi, jasnoróżowymi czubkami. - Tak – wydyszała, gdy zassałem jeden sutek, a jej biodra zaczęły poruszać się nad moimi. – O Boże, to takie dobre. O kurwa. To potencjalnie mogło się skończyć niedorzecznie, tragicznie szybko. Była zbyt piękna, zbyt ciepła, zbyt mokra, zbyt nieustraszona. I sposób, w jaki na mnie patrzyła. Jakby mój kutas był najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek w sobie czuła, jakby nie mogła dostać go wystarczająco, ale i tak to było za dużo, jakby chciała tego tak bardzo, jak ja. Czy to było w ogóle możliwe? Wsunąłem dłonie pod jej sukienkę, zbliżając ją do siebie, gdy pieściłem jej sutek językiem i wbijałem się w nią. - Tak, tak – wymruczała, kołysząc się przy mnie, jej palce wczepiały się w moje ramiona. – Uwielbiam twoje usta na mnie, twoje ciało jest takie gorące, twoja twarz jest taka piękna, a twój kutas jest taki duży… - Kurwa – wysyczałem, wsysając powietrze między zębami. – Cholera jasna, Skylar. Chciałem się nie spieszyć, dać ci wszystko, czego chcesz. Ale jak będziesz się tak poruszać i mówić, nie będę w stanie wytrzymać. - Dostaję wszystko, czego chcę. – Falując przy mnie biodrami, wygięła plecy i poruszyła biodrami w jakimś sprytnym kobiecym manewrze, który sprawił, że jęknąłem. – Właśnie teraz. Właśnie tutaj. Właśnie tam… kurwa, tak, właśnie tam. - Taa? Chcesz tego tam? – Uniosłem dolną część ciała, by wejść w nią głębiej, a ona krzyknęła, jej oczy się zamknęły, a ruchy stały się krótkie, ale szybkie i gorączkowe. Kurwa, była taka piękna, gdy dochodziła. Jej głowa odrzucona była do tyłu, usta otwarte, a cipka zaciskała się wokół mnie w ciasnych, mocnych skurczach. Ciepło przeszło przez moje ramiona i nogi, zbierając się w pachwinie, gdy chwyciłem jej biodra i poruszałem nią w górę i w dół po moim kutasie, moje oczy 140

skupione były na jej idealnych piersiach, gdy podskakiwały przede mną. Boże, była taka mokra i ciasna. Dźwięki, które wydawała, były takie seksowne. To było o wiele lepsze od moich fantazji, bo była tutaj, a ja dochodziłem w niej w tej. kurwa. chwili. Warknąłem, moje ciało przejęło kontrolę, gdy uderzył we mnie orgazm, ale ona wciąż się poruszała, przesuwając się po moim trzonie i krzycząc za każdym razem, gdy jej tyłek uderzył w moje uda, biorąc każdą moją kroplę. Gdy przestałem się ruszać, przesunęła dłońmi przez moje włosy, po ramionach, piersi, na końcu chwytając moją głowę w ramiona i przyciągając ją do swojej klatki piersiowej. Położyłem policzek na jej piersiach i słuchałem bicia jej serca, zamykając oczy i dziękując jakimkolwiek istniejącym bogom za pozwolenie mi tego mieć, nawet jeśli tylko na jedną noc. - Pospieszyłam cię? – spytała bez tchu, jej usta były przy moim czole. - Nie. – Przesunąłem dłonie po tyle jej sukienki i owinąłem wokół niej ramiona. – Uwierz mi, cieszę się, że tyle wytrzymałem. Roześmiała się. - Lubię słuchać, gdy się cieszysz. Więc zostań ze mną, pomyślałem. Zostań ze mną.

141

Rozdzia? 18 Skylar Cholera jasna, kim był ten facet? Był taki inny. Taki zrelaksowany i nieobawiający się. Zastanawiałam się, czy to pomagało w złagodzeniu stresu – sam seks – czy po prostu chodziło o przełamanie bariery – seks ze mną. Ale nie odważyłam się o to spytać. Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby, prawda? Weszliśmy do chatki i umyliśmy się, Sebastian zaoferował mi pierwszej łazienkę. - W lewej dolnej szufladzie są czyste myjki, ręczniki są pod zlewem, a mydło pod prysznicem. Użyj czego tylko chcesz. Czułam się całkiem mokra i klejąca, więc zdecydowałam, że wezmę szybki prysznic. Powiesiłam sukienkę i majtki na drzwiach i umyłam się mydłem, które niesamowicie pachniało i wyglądało, jakby w środku był plaster miodu. Po wysuszeniu się miękkim, granatowym ręcznikiem powiesiłam go i znowu ubrałam moje majtki i sukienkę. Gdy wyszłam z łazienki, Sebastian przyszedł boso z ganku. - Pomyślałem, że moglibyśmy poleżeć na hamaku. Jest chłodno, ale niebo jest czyste. Dobra noc do oglądania gwiazd. - Widziałam gwiazdy dwadzieścia minut temu w twojej furgonetce – powiedziałam mu z uśmiechem. – Prosto przez dach. Odwzajemnił uśmiech, nim wyciągnął gruby, szary koc ze starej skrzyni, która służyła jako stolik. - Weźmiemy ten koc, ale jeśli będzie ci za zimno, to mi powiedz. 142

- Okej. – Podniosłam zdjęcie ze stolika. – Kto to? – spytałam, odwracając je, żeby mógł zobaczyć zdjęcie dwóch uśmiechających się dziewczynek, jedna z nich nie miała przednich zębów. - Emily i Hannah. Moje bratanice. Dały mi to na święta. – Wyłączył lampkę w salonie, gdy odstawiłam zdjęcie. - Aha. Mieszkają tu? Kiwnął głową i wyłączył światło w kuchni. - Malcolm i jego rodzina mieszkają w Traverse. - Założę się, że cieszą się z twojego powrotu. Otworzył przesuwane drzwi i czekał, aż przez nie przejdę, a potem wsadził koc pod ramię i podążył za mną. - Taa, to prawda. Ale martwią się, że mieszkam tu sam. Jakbym był dzieckiem. Doprowadza mnie to do szaleństwa. Zadrżałam, gdy szłam w stronę hamaku, moja skóra pokryła się gęsią skórką na chłodnym powietrzu. - Odczuwasz samotność przez to, że mieszkasz sam? - Czasami. Nie dzisiaj. – Usiadł na hamaku i wyciągnął się. – I to wszystko, co się teraz dla mnie liczy. Chodź tu. Uśmiechając się, zdjęłam buty i ostrożnie weszłam na hamak, przytulając się do jego ciepłego, twardego ciała. Razem rozłożyliśmy koc na nasze stopy i nogi, a on podciągnął mi go do ramienia. - Ciepło? – spytał. - Tak, dziękuję. – Wsunęłam mu rękę pod koszulkę, kładąc ją na brzuchu i korzystając z okazji, by znowu poczuć jego mięśnie. – Co to za mydło w twojej łazience? Jest świetne. - Robi je moja bratowa. Żona Malcolma. - Naprawdę? - Taa, robi dużo rzeczy z miodem. Jej rodzina ma pszczoły. 143

- Fajnie. Muszę się dowiedzieć, gdzie to kupić. Może moja mama zamieści kilka produktów w domkach gościnnych. Chcę, żeby miała wszystkie miejscowe rzeczy. Ścisnął mnie. - To świetny pomysł. Spytałam więcej o jego rodzinę, a Sebastian wyrecytował mi imiona wszystkich swoich pięciu bratanic i bratanków. - Jestem pod wrażeniem – powiedziałam. – Znasz też daty ich urodzin? - Tak. I jakby o tym pomyśleć, znam też daty urodzin moich braci, ich żon i taty, może nawet twoją. Uniosłam głowę i spojrzałam na niego. - No nie gadaj. Serio? Zmrużył oczy. - Masz urodziny w zimę, prawda? W grudniu? Może dwudziesty pierwszy? Sapnęłam. - Tak! Skąd to wiesz? - Mam dobrą pamięć, zwłaszcza jeśli chodzi o liczby. – Uniósł usta po jednej stronie. – Chcesz, żebym wyrecytował ci dwutysięczny ułamek dziesiętny liczby pi? Podnieciłoby cię to? - Możliwe – powiedziałam, żartując tylko w połowie. – Boże, naprawdę masz coś do liczb, prawda? Ale jak zapamiętałeś moje urodziny? Wzruszył ramionami. - Pewnie data była gdzieś zapisana i ją zobaczyłem, chociaż to nieparzysta liczba, a nie lubię ich. Powinnaś mieć parzyste urodziny. - Co? Zachichotał. - Nic. Taki żart. Uwielbiałam słuchać, jak się śmiał. Kładąc znowu głowę na jego piersi, 144

wtuliłam się w niego bardziej. - To takie miłe. Cieszę się, że mnie tu zaprosiłeś. Pocałował mnie w czubek głowy i uniósł dłoń do moich włosów, zawijając jeden długi, falowany kosmyk wokół palców. - Nie byłem pewny, czy chciałabyś tu przyjść. Chciałam na niego spojrzeć, ale uwielbiałam jego dłoń w moich włosach tak bardzo, że zostałam na miejscu. - Czemu nie? Byłam tu prawie cały dzień. - Wiem, ale… wysyłałem dużo dezorientujących sygnałów. - To prawda – zgodziłam się. – Ale biorąc pod uwagę, że lubię twoje towarzystwo i nie mam lepszych ofert w tych dniach, to dajesz radę. Pociągnął mnie za włosy, sprawiając, że pisnęłam. - Bardzo śmieszne. Zachichotałam, unosząc głowę, by na niego spojrzeć. - Droczę się. Chcę tu być. Potrzebowałam tego. - Czego? - Po prostu… tego. – Nawet nie byłam pewna, co miałam na myśli, ale coś w przebywaniu tam w jego ramionach, czując się chcianą, piękną, wolną i seksowną – dało mi nadzieję. Czułam się bardzo źle ze sobą przez tak długi czas, że zapomniałam, iż możliwe było czuć się tak dobrze oraz czuć taką ekscytację do życia i jego zawiłości. Może to była tylko fizyczna rzecz między nami, ale wystarczyła, a jeśli zaspokajała też jego potrzebę, to jeszcze lepiej. Pocałowaliśmy się, powoli i leniwie, jego język rozchylił mi wargi. Po chwili jedna z jego rąk przeniosła się do mojej piersi, ściskając ją lekko, a ja przesunęłam rękę między jego nogi, pocierając go tak, jak wcześniej na łodzi, czując, że ożywił się pod moją dłonią. - Też się cieszę, że tu jesteś – wyszeptał przy moich ustach. – W przeciwnym razie byłbym teraz na górze w łóżku, robiąc sobie dobrze do myśli o tobie. 145

Moje mięśnie zacieśniły się na ten obraz i przycisnęłam dłoń do jego erekcji. - Właśnie wsadziłeś bardzo sprośną myśl do mojej głowy. - Jaką? – Jego palce drażniły mojego sutka przez cienki materiał sukienki, sprawiając, że obydwa zesztywniały i mrowiły. - Chcę na to patrzeć. Zastygł. - Tak? Przygryzłam wargę. - Przepraszam, czy to zbyt sprośne? Nigdy wcześniej nie obserwowałam, jak ktoś to robi. Po prostu myślę, że obserwowanie ciebie byłoby seksowne. Ale to pewnie zbyt sprośne. - Nie. Nie. Po prostu mnie zaskoczyłaś. – Znowu mnie pocałował, tym razem głębiej, jego język był bardziej wymagający, przesuwając się między moimi wargami z umiejętnością, która rozpoczęła mrowienie między moimi nogami. – Chcesz iść na górę? – spytał, jego głos był niski i figlarny. - Tak. Wstał i chwycił mnie za ramię, pomagając mi wstać. Poszłam po buty, ale szarpnął mnie w stronę chatki. - Zostaw je. – Pociągnął mnie mocno przez ganek i drzwi. Minutę później bez tchu wspinałam się po drabinie na poddasze. Gdy dotarłam na górę, byłam zdziwiona, że było tam bardzo jasno – blask księżyca oświetlał cały pokój srebrem. Sebastian podszedł do mnie od tyłu i uniósł moją sukienkę za brzeg, a ja podniosłam ręce. Zdjął mi ją przez głowę, a gdy się do niego odwróciłam, przekładał ją na prawą stronę, jakby miał zamiar ją powiesić albo coś. - Serio, Sebastianie? – Chwyciłam ją i rzuciłam na podłogę. - To ładna sukienka. - O Boże. Jesteś taki uroczy. Ale pieprzyć sukienkę. I pieprzyć twoją koszulę. – Zaczęłam rozpinać mu koszulę, moje palce drżały z potrzeby dotknięcia 146

go. Pomógł mi z tym i zdjęłam mu ją po ramionach, rzucając ją obok sukienki. Chwytając swoją białą koszulkę przy szyi, zdjął ją, dodając ją do sterty ubrań na podłodze. Od razu zarzuciłam wokół niego ramiona, przyciskając piersi do jego ciepłej, nagiej klatki i przysuwając swoje usta do jego. Owinął ramiona wokół moich pleców i podniósł mnie, a ja instynktownie owinęłam nogami jego szczupłą talię. Jego umięśniony tors był gorący i twardy przy moich udach. - Twoje ciało jest niesamowite – wydyszałam, gdy przeniósł dłonie pod mój tyłek. – Cały dzień umierałam z potrzeby położenia na nim rąk. - Ja byłem dla ciebie twardy przez dwa dni – powiedział, jego palce uciskały moje ciało. – A obydwoje wiemy, że dwójka jest lepsza od jedynki, więc wygrałem. Odwracając nas w stronę łóżka, uklęknął na materacu, kładąc mnie delikatnie na plecy, nim ściągnął mi przemoczone majtki po nogach. Oparłam się na łokciach, podekscytowana obserwowaniem, jak zdejmuje spodnie i zaczyna pokaz. Ale po zdjęciu butów zbliżył się do mnie, obniżając usta do mojej piersi. - Ej. – Poruszyłam się niecierpliwie. – Powiedziałeś, że mogę patrzeć. - Bo możesz. Możesz patrzeć, jak robię to. – Zrobił swoim językiem kółko wokół jednego twardego sutka, nim wessał go mocno do buzi. – Możesz patrzeć, jak robię to. – Przesunął język prosto na południe, sprawiając, że moja łechtaczka zamrowiła. – I możesz patrzeć, jak robię to. Rozchylając mi nogi, zakopał język w mojej cipce, pocierając ją przez środek i ociągając się na górze, a następnie powtarzając ruch. - O Boże… – To było tak cholernie dobre uczucie, a obserwowanie go było takie seksowne, że nie mogłam nawet zaprotestować. Otworzyłam buzię, gdy powoli okrążał łechtaczkę językiem, sprawiając, że moje palce u stóp się podwinęły, a ręce chwytały mocno jego białą pościel. Potem wessał ją do ust, ocierając o nią językiem. - Smakujesz jeszcze lepiej, niż to sobie wyobrażałem, Skylar Nixon. – Uniósł 147

na sekundę głowę. – A wyobrażałem to sobie dużo razy. Więc musisz pozwolić mi to mieć. – Znowu opuszczając do mnie usta, rozchylił mi szerzej uda, pracując językiem, ustami i zębami, aż cały pokój się kręcił i ledwo mogłam oddychać. - Kurwa, Sebastian – dyszałam. – Jesteś wspaniały. Sprawisz, że dojdę tak mocno. - Dobrze. Pozwól mi to poczuć. Sapnęłam, gdy poczułam w sobie jeden palec. Potem dwa. Jego palce i język pracowały jakimś rodzajem magii, która sprawiła, że uniosłam plecy z łóżka. - O Boże! Co ty mi robisz? – Opuszczając głowę, chwyciłam w pięści jego pościel i skręcałam się pod jego zwinnym językiem i palcami. Właściwie to skręcanie się nawet tego nie opisywało. Rzucałam się, jęczałam, przeklinałam i chwyciłam jego głowę, poruszając biodrami przy jego zachłannych ustach, aż eksplodowałam w rozgorączkowanym wybuchu białego, gorącego szaleństwa, krzycząc z każdym rytmicznym pulsowaniem wokół jego palców i przy języku. Kiedy moje ciało przestało się skręcać, wyprostował się i odpiął swój pasek. - Nadal chcesz patrzeć? - Tak, kurwa, chcę. – Dysząc, oparłam się na łokciach, obserwując, jak zszedł z łóżka i rozebrał się do końca. Blask księżyca opadał na jego ramiona i włosy, ukazując potężne, męskie linie ciała. Jego przód był w cieniu, ale mogłam zobaczyć jego poważny wyraz twarzy, płaski, twardy brzuch i w pełni twardego kutasa. Wyróżniał się na jego ciele, gdy szedł w moją stronę, a ja prawie się na niego rzuciłam z otwartą buzią. Znowu uklęknął na łóżku z rozszerzonymi nogami i chwycił się w rękę. Powoli zaczął przesuwać dłonią po swojej grubej, twardej długości. Ciężko oddychałam, serce waliło mi w piersi. - Boże. Mogłabym patrzeć na ciebie cały dzień. - Nadal cię czuję. – Jego głos był niski i chrapliwy. – Jesteś na moim języku, 148

jak miód. - O Boże. – Znowu wznieciło się we mnie pragnienie. Usiadłam, rozchylając kolana i przesuwając jedną dłoń między nogi. – Jestem taka mokra. Sprawiłeś, że jestem przemoknięta. - Tak – wysyczał, zaciskając szczękę. Jego ręka poruszała się szybciej. – Przemocz całe swoje palce. Pozwól mi popatrzeć. Bez odrywania oczu od jego ciała pocierałam łechtaczkę mocnymi, ciągłymi kółkami, rozchylając kolana i wyginając plecy. Drugi orgazm zbudował się jeszcze szybciej niż pierwszy, rozpędzając się w minutę. - Chryste – wyszeptałam, poruszając szybciej palcami, obserwując, jak mięśnie na brzuchu, przedramieniu i ramieniu Sebastiana napinają się. – Sprawisz, że znowu dojdę. I nawet mnie nie dotykasz. Kilka sekund później jego ciało znajdowało się nade mną, a jego kutas z łatwością wchodził w moje śliskie, mokre wnętrze. - Nie mogę tego znieść, jesteś zbyt piękna – wyszeptał, wchodząc głęboko. – I myślałem o tym tyle razy – nie mogę mieć cię w swoim łóżku i nie być w tobie. - Chcę ciebie w sobie. – Chwytałam jego plecy, ramiona i tyłek, wczepiając palce w jego skórę i przyciągając go bliżej. – Czuć cię tam tak dobrze. – I tak było – tak dobrze, że zaczynałam panikować, iż to był najlepszy seks, jaki kiedykolwiek będę miała i nigdy więcej się tak nie poczuję. Co, jeśli to było jednorazowe? Co, jeśli jutro głos w jego głowie powie mu, że udusi mnie we śnie, gdy zostanę na noc? Sięgnął za mnie, unosząc moje biodra, by mógł pocierać moją łechtaczkę twardą podstawą swojego kutasa, gdy we mnie wchodził. Byłam zdumiona i przerażona jego umiejętnościami, rozmiarem i sposobem, w jaki dokładnie wiedział, co potrzebowałam poczuć. Głęboko we mnie coś zaczęło się zaciskać. Zbyt głęboko. Tak głęboko. O Jezu. O nie. 149

Proszę, proszę, nie pozwól Sebastianowi Pryce'owi posiadać tego jednego kutasa, który potrafi dosięgnąć Tego Miejsca. Ale tak było. Czubek kutasa Sebastiana uderzał w To Miejsce, niezbadany, nieznany, nieosiągalny obszar dla wszystkich poprzednich posiadaczy kutasów, którzy próbowali wspiąć się na szczyt. Tak nie mogło być. Nie! Nie! Nie! - Tak, tak, tak – dyszałam przy jego szyi, moje całe ciało przejęło władzę, a paznokcie wczepiły się w jego skórę. Jasna cholera, Sebastian… Jesteś taki wspaniały, hojny, twardy i kurwa… – O Boże, jesteś idealny. Nie przestawaj, nie przestawaj, nie przestawaj! - Nigdy – warknął, wbijając się we mnie mocniej. – Dojdź dla mnie jeszcze raz, pozwól mi cię poczuć. Drugi orgazm uderzył we mnie mocno i opuściłam głowę na bok, rozchylając usta i sapiąc, gdy moje mięśnie w kółko się wokół niego zaciskały. Doszedł, nim mój orgazm się skończył, pulsując we mnie długo i głęboko, gdy nade mną zesztywniał. Moje dłonie czuły napinanie się mięśni jego tyłka, co wywołało nową falę skurczów w dolnej części mojego ciała, i przetrwałam je na długim, rozkosznym westchnięciu. Perfekcja.

150

Rozdzia? 19 Sebastian Perfekcja. Każdy moment. Od przedniego siedzenia mojej furgonetki (kto by zgadł, że Skylar Nixon miała sprośne usta?) do hamaku (jej włosy przelewały się przez moje palce jak ciekłe złoto), kończąc na mojej sypialni (lepsze niż każda fantazja, jaką kiedykolwiek o niej miałem, i z pewnością lepsze niż każda rzeczywistość, jakiej kiedykolwiek doświadczyłem), każda sekunda ze Skylar była idealna. Byłem w stanie pozostać w chwili, odkąd zgodziła się wrócić ze mną do domu, taki skupiony na niej, że w mojej głowie nie było miejsca na cokolwiek innego. Było to wystarczające, by sprawić, że wymówiłem do siebie te dwa małe słowa, najstraszniejsze dwa słowa, jakie znałem… Co, jeśli? Tylko że tym razem te słowa nie przeraziły mnie dlatego, że bałem się spowodować jakąś krzywdę – pytaniem nie było: Co, jeśli ją skrzywdzę? Pytaniem było: Co, jeśli mogę dać jej szczęście? I to było cholernie przerażające. Jak ona to zrobiła? Leżałem teraz na niej, nasze ciała nadal były złączone, oddech zsynchronizowany, skóra śliska, i zastanawiałem się, jakie rzuciła na mnie zaklęcie, bym po jedynie dwóch dniach myślał, że może być moja, a ja mogę być jej i możemy mieć to małe miejsce w lesie nad wodą, gdzie nikt by nam nie przeszkadzał. Gdzie byśmy się kochali, poznawali, ranili, wybaczali i odnajdywali łaskę w naszych ciałach i duszach. Z pewnością musiało być coś magicznego w dzisiejszym dniu – jakiś rodzaj czarów, które odejdą, gdy wzejdzie słońce. 151

Bo wiedziałem lepiej niż ktokolwiek, że to uczucie nigdy nie trwa, nie dla takich ludzi, jak ja. To iluzja, która sprawia, że czujesz się dobrze przez jakiś czas, ale upadek jest o wiele gorszy, gdy zdajesz sobie sprawę, że to był tylko żart. Widzisz, jak mogłoby być? Widzisz, czego nie możesz mieć? Skylar poruszyła się pode mną, a ja niechętnie się z niej zsunąłem, rozciągając się na plecach i kładąc dłonie pod głowę. Splotłem palce, odmawiając sobie dotykania jej w sposób, w jaki chciałem. Oczekując, że wyjdzie z łóżka, byłem zdziwiony, gdy odwróciła się do mnie i położyła policzek na moim ramieniu. Chciałem ją tylko potrzymać, ale nie mogłem – musiałem przygotować się na nieuniknione zderzenie, które nadchodziło po takiej euforii. Zamknąłem oczy, nabrałem powietrza i wypuściłem je, desperacko próbując nie myśleć o tym, jaka będzie zraniona, gdy znowu ją odepchnę. Leżała obok mnie przez minutę, nim szturchnęła mnie w bok. - Hej. - Co? - O czym myślisz? O tym, że chciałbym, by dzisiaj trwało wiecznie. Że wiedziałem, jak kochać kogoś bez rozczarowania tej osoby. Że wierzyłem w szczęśliwe zakończenia. - O niczym. Jestem zmęczony. – Jej rozczarowane „och” zmiękczyło mi serce, ale wlałem w nie żelazo. – Powinienem zabrać cię do domu. Usiadła powoli i spojrzała na mnie z niedowierzaniem. - To wszystko? - Co wszystko? – Jakbym nie wiedział. - To wszystko na dzisiaj? Nie chcę cię zostawiać, jedź ze mną do domu, cieszę się, że tu jesteś… i po wszystkim, co dzisiaj zrobiliśmy, jedyne, co mi mówisz, to „powinienem zabrać cię do domu”? – Rzuciła we mnie moimi słowami. - Taa. Tak myślę. – Poruszyłem się niekomfortowo. – Oczekiwałaś czegoś innego? 152

- O mój Boże. Wszystko jedno. Dobra. – Wstała z łóżka i podniosła majtki z podłogi, wchodząc w nie, nim narzuciła sukienkę przez głowę. Widok jej krągłych piersi i bioder przy oknie sprawił, że zacisnąłem szczękę. – Twoja pościel jest pobrudzona – powiedziała, układając te jedwabne włosy, które uwielbiałem. – Masz dodatkowy zestaw do spania? - Mam siedem dodatkowych zestawów. Przestała się ruszać i spojrzała na mnie. - Masz osiem zestawów pościeli? – Potem wyrzuciła ręce w górę. – O czym ja myślę? Oczywiście, że masz. Potrzebujesz pomocy w zdjęciu pościeli? - Nie. – Myślała, że nie chciałem spać z jej miodowym zapachem? Wiedziałem, że to było moje mydło, którego użyła, ale cholera, nigdy nie pachniało tak dobrze na mnie. - Dobra. Spotkamy się w samochodzie. – Poszła do drabiny i zeszła na dół. Kurwa. KURWA. - Skylar, poczekaj. – Wstałem, przesuwając dłonią przez włosy. – Nie idź. - Za późno, dupku. – Dalej schodziła po drabinie, a potem zeskoczyła na podłogę. - Kurwa! – Uderzyłem pięścią w materac, mocno. Potem zrobiłem to znowu i znowu. Wiedziałem, że nie powinienem wyładowywać na niej frustracji, ale jeśli nie wzmocnie swojego serca przeciw temu „co, jeśli”, to mnie wciągnie. Ona mnie wciągnie. Znowu zostałem oszukany przez myślenie, że byłem zdolny do bycia osobą, na jaką zasługiwała taka kobieta, do kochania ją tak, jak tego potrzebowała. I wiedziałem – wiedziałem – że nie byłem. Więc pieprzyć duże, smutne zakończenie. Mogłem zakończyć to krwawienie u źródła i to zrobiłem. Zły i smutny, zarzuciłem na siebie ubrania i pobiegłem do furgonetki, gdzie czekała na siedzeniu pasażera ze skrzyżowanymi ramionami i zaciśniętymi nogami. Wiedziałem, że była naprawdę zła, bo to był pierwszy raz, gdy była całkowicie 153

cicho przez więcej niż pięć minut. Byliśmy prawie na farmie jej rodziców, gdy w końcu nie wytrzymała. - Przepraszam – powiedziała krótko, jej głos był chłodny. Zerknąłem na nią, ale nie zmieniła pozycji. - Za co przepraszasz? - Za myślenie, że mogłam to zrobić. To zbyt frustrujące. Ty jesteś zbyt frustrujący. Za szybko jesteś gorący, a potem zimny. Zacisnąłem usta, patrząc przed siebie. - Właśnie o to mi chodzi! – Spojrzała na mnie gniewnie, ale utrzymywałem spojrzenie na drodze. – Jeśli po prostu powiesz mi, co się dzieje w twojej głowie, to może będę mogła pomóc! – wybuchnęła. Boże, doprowadzała mnie do szału – jak mogłem jej wytłumaczyć, że musiałem utrzymać od niej dystans dla naszego dobra? - Wcześniej mi powiedziałeś, że chciałeś mnie do siebie wpuścić. Bym dała ci czas, żebyś to zrobił. – Jej głos trochę złagodniał. – I chciałam. Miałam chęć to zrobić. To ty poprosiłeś o więcej. Miała rację. Poczułem, że skruszyło się trochę twardości, i dalej walczyłem. - Posłuchaj, to właśnie ja. To jest coś, co robię. I jeśli to dla ciebie zbyt frustrujące, to lepiej teraz to zakończyć. - Co zakończyć? Nigdy nie zaczęliśmy. – Znowu odwróciła wzrok. Kilka minut później wjechałem na podjazd jej rodziców. Położyła dłoń na klamce, nim zaparkowałem. - Jeśli chciałeś tylko zaliczyć, Sebastianie, mogłeś powiedzieć – powiedziała z goryczą. – Jesteś świetnym numerkiem. Potem wyskoczyła, zatrzasnęła drzwi i poszła ze złością w stronę swojego małego domku. Gdy zniknęła w środku bez wyjęcia klucza, zdałem sobie sprawę, że nawet nie zamknęła dzisiaj drzwi. Niech to cholera, Skylar! Powinnaś zamykać swoje drzwi! Zaciekła potrzeba chronienia jej warczała na mnie i przygryzała mnie 154

pod skórą, a ja uderzyłem mocno dwa razy w kierownicę, zwalczając pragnienie upewnienia się, że teraz były zabezpieczone. Pragnienie wygrało. Wściekły podszedłem do jej drzwi i chwyciłem za klamkę. Zamknięte. - Pierdol się! – Usłyszałem ze środka jej krzyk. – Idź sobie! Z powrotem w furgonetce wrzuciłem wsteczny i wyjechałem stamtąd. *** Gdy dotarłem do domu, było po północy. Poszedłem prosto na poddasze, gdzie nadal było ją czuć. Po rozebraniu się położyłem się na brzuchu na pościeli, gdzie zaoferowała się dla mnie bez żadnych pytań. Zamknąłem oczy i pojawiła się… zmysłowa i bezwstydna, gdy ujeżdżała mnie w samochodzie, drżąca i słodka, gdy leżała ze mną na hamaku, w chuj seksowna, gdy leżała pode mną na łóżku. Zraniona i zła w drodze do domu. Jęcząc, uderzyłem dwa razy w poduszkę i przewróciłem się na plecy, patrząc na pochyły sufit, gdy moje myśli stały się urażone. Czy ona naprawdę myślała, że wykorzystałem ją tylko dla seksu? Jak mogła, kiedy wyznałem jej, co do niej czułem dziesięć lat temu? Kiedy powiedziałem jej dzisiaj, że chciałem ją do siebie wpuścić, ale potrzebowałem czasu? Czy ona myślała, że nie miałem na myśli tych rzeczy? Kobieta mówiła, że rozumiała, co znaczyło danie trochę czasu facetowi, a potem chciała znać jego uczucia w każdej chwili. Czego ona, kurwa, ode mnie oczekiwała? Zanim rzeczy między nami stały się fizyczne, powiedziałem jej, że byłem zły w związkach i nie byłem nimi zainteresowany. Co jeszcze miałem jej powiedzieć? Jeśli nie chciała już ze mną przebywać, w porządku. Dobrze. Nie potrzebowałem jej. Nie potrzebowałem nikogo. Lepiej być samotnym niż wiecznym rozczarowaniem dla kogoś. Przynajmniej myślała, że byłem świetnym numerkiem.

155

Rozdzia? 20 Skylar - Łał. Marnie wyglądasz. Późna noc? – Brwi Natalie uniosły się znacząco. - Tak jakby. – Ospale ustawiałam kubki na kawę za ladą. Ledwo spałam i byłam tak zmęczona, gdy zadzwonił budzik, że prawie wzięłam sobie wolne. - Dobrze się bawiłaś? – ciągnęła Natalie, wkładając babeczki do oszklonej szafki. - Tak. – Westchnęłam. – A potem nie. Potrzebuję kawy. - Zrób sobie. – Kiwnęła w stronę czajnika. – Czemu nie? Robiłyśmy to, co zazwyczaj z rana, a w międzyczasie opowiedziałam jej, czego nauczyłam się o Sebastianie przez ostatnie parę dni – o jego OCD, strachu skrzywdzenia ludzi, przeszłości, chatce, rodzinie, awersji do związków, podkochiwaniu się we mnie w szkole… o wszystkim, co wiedziałam. Powiedziałam jej nawet o zajrzeniu do jego notatnika. Sapnęła. - Co? To straszne! Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś! Skrzywiłam się. - Wiem. Nie powinnam. Ale byłam taka ciekawa, a on ze mną nie rozmawiał! Nadal tego nie robi. Wyglądała na zmieszaną. - Co masz na myśli? Właśnie powiedziałaś mi o nim mnóstwo informacji. Nie powiedział ci tego wszystkiego? Opuściłam głowę. - Cóż, taa, mówi mi takie rzeczy. Ale nie… – Przerwałam. Rozmawiał ze 156

mną, nie chodziło zbytnio o to. – Okej, to nie tak, że nie mówi, bo właśnie to robi. Mówi te urocze, szalone rzeczy, a potem coś się dzieje, wariuje i zamienia się w dupka. Jest zbyt gorący i zimny. - Co się dzieje? – spytała, jej brwi się uniosły. Westchnęłam. Oczywiście, że skupiła się na tej części. - Seks. Sapnęła. - Uprawialiście seks? - Taa. I był niesamowity – powiedziałam ze smutkiem. – Najlepszy, jaki kiedykolwiek miałam. - Łał. – Zaczęli przychodzić pierwsi klienci, więc musiałyśmy wziąć się za robotę, ale ustaliłyśmy, że wieczorem pójdziemy coś wypić, by porozmawiać, i napisałam do Jillian, by też do nas dołączyła. Przez cały poranek i popołudnie myślałam o tym, co się stało, a gdy zamknęliśmy kawiarnię, musiałam przyznać, że wczoraj było więcej dobrych momentów niż złych. Czy za szybko na niego naskoczyłam? Jedyne, co zrobił, to zasugerowanie, że zawiezie mnie do domu. Ale nie. Nie. Mogłam stwierdzić, że coś się w nim zmieniło po tym ostatnim razie w jego pokoju. Nie uważałam tak naprawdę, że wykorzystał mnie dla seksu – powiedziałam to do niego tylko po to, by go zranić. Ale coś przyczyniło się do jego zamknięcia się w sobie pod koniec wieczoru. Facet, który odwiózł mnie do domu, nie był tym samym facetem, z którym leżałam na hamaku. Więc kim on był? I jak mogłam odzyskać tamtego? *** Po zamknięciu wróciłam do domu i zdrzemnęłam się. Gdy się obudziłam, czułam się bardziej wypoczęta, ale nie rozumiałam lepiej motywów Sebastiana do odsunięcia mnie od siebie. Może moje siostry będą miały jakieś spostrzeżenia. 157

O dziewiętnastej spotkałyśmy się w Trattoria Stella i usiadłyśmy przy barze, Jillian i Natalie otaczały mnie z obu stron. - Co tam nowego? – Jillian zdjęła kurtkę. Wyglądała profesjonalnie i dojrzale w swoich spodniach biurowych, czółenkach i jedwabnej bluzce bez rękawów, a ja od razu poczułam się obok niej dziecinnie w porwanych dżinsach i sandałach. Przestań być głupia. Nie chodzi o ubrania. - Skylar uprawiała wczoraj niesamowity seks – oświadczyła bez tchu Natalie, opierając łokcie na barze. – I opowie nam o tym. - Niesamowity seks. Jak to jest? – spytała tęsknie Jillian, podnosząc listę z winami. - Też nie wiem – odpowiedziała Natalie. - Czemu? – Spojrzałam na nią. – Wiadomości? Natalie wzruszyła ramionami, jej usta ułożyły się w cienką linię. - Mówi, że to nic takiego. Mamy chyba tylko suchy okres. - Wszystko wydawało się układać na wczorajszej kolacji – powiedziała Jillian. – I mówiąc o kolacji. – Szturchnęła mnie łokciem. – Zakładam, że niesamowity seks był z Sebastianem, tym facetem, którego przyprowadziłaś do rodziców? Potaknęłam posępnie. - Nie wydajesz się zbyt szczęśliwa tym faktem. – Jillian przechyliła głowę. – Co jest? Zamówiłyśmy wino i trochę zakąsek, i w trakcie jedzenia oraz picia opowiedziałam Jillian historię, którą powiedziałam tego popołudnia dla Natalie. - OCD jest naprawdę ciężkie. Mam z tym kilku pacjentów. – Jillian zamieszała resztką chardonnay w kieliszku. – I nigdy tak naprawdę się z tego nie wychodzi. - Wiem. Powiedział mi to samo. – Wzięłam gryza kalmara i nawet go nie poczułam. – Ale czy to OCD sprawia, że jest taki humorzasty? W jednej sekundzie 158

jest uroczy, rozmowny i roześmiany, a w następnej jest totalnym kretynem. Jilly wzruszyła ramionami. - Możliwe. Obsesyjne impulsy mogą pojawić się w każdej chwili lub mogą być tam przez cały czas. Jeśli zmaga się z czymś w swojej głowie, to może nie być w stanie tego po prostu zignorować i dalej sobie trajkotać. Może ucichanie jest jedną z jego strategii radzenia sobie z tymi myślami, zamiast próby zakopania ich albo unikania. - Taa. – Odłożyłam widelec, czując się pełna, mimo że ledwo zjadłam. – Myślę, że ma to sens. - Mówił coś o swojej narzeczonej? – spytała Natalie. - Nie za dużo. – Nie chciałam paplać o szczegółach ich rozstania – właściwie to chciałam je chronić. - Może mu po niej nie przeszło? – zasugerowała Jillian. - Nie, nie sądzę, że o to chodzi. – Nagle chciałam tylko wrócić do domu i położyć się do łóżka. - Może zadzwoni, żeby cię przeprosić – powiedziała Natalie, jej niebieskie oczy były szerokie i pełne współczucia. - Nawet nie ma mojego numeru. I już przeprosił. – Moje gardło wydawało się ciasne, co sprawiło, że się zdenerwowałam. Czemu miałabym przez niego płakać? – Po prostu nie powiedział nic innego. - Cóż, co chciałaś, żeby powiedział? – Jillian spojrzała na mnie, jakbym była trochę szalona. – To była wasza pierwsza randka, prawda? Może oczekujesz zbyt wiele. - Zapomnij o tym – powiedziałam ze złością. – To najwidoczniej nic nie znaczyło. – Czułam się źle, że byłam taka drażliwa, gdy siostry chciały jedynie pomóc, ale z każdą kolejną minutą czułam się bardziej przygnębiona. Bez zabawnej odmiany, jaką był Sebastian, wróciłam tam, gdzie zaczęłam.

159

Rozdzia? 21 Sebastian Dzień po tym, jak spałem ze Skylar, miałem spotkanie z Kenem, na które wcale się nie cieszyłem. Właściwie to prawie je odwołałem, ale potem przypomniałem sobie, jak łatwo jest powrócić do dawnych nałogów, gdy się taki stawałem. Kiedyś unikałem terapii przez coś, z czym nie chciałem się zmagać, ale to jedynie sprawiało, że to – i wszystko inne w moim życiu – było gorsze. Więc po wędrówce na Old Mission Point Park i szybkiej wizycie na siłowni, wziąłem prysznic, ubrałem się i udałem do jego biura. - Przespałem się z kimś wczoraj – ogłosiłem, siadając na kanapie w jego biurze. Ken, który nawet jeszcze nie usiadł, wyglądał na trochę zaskoczonego moim wyborem rozpoczęcia rozmowy, ale szybko się pozbierał, siadając na skórzanym krześle. - Och? - Tak. Z tą dziewczyną – kobietą – o której wspominałem parę tygodni temu. W której podkochiwałem się w szkole. – Patrzyłem na swoje dżinsy, starszą parę, którą prałem tyle razy, że dżins wyblaknął do tego niebieskiego koloru, który uwielbiałem. Przewrócił kartkę na swoim notatniku. - Tą, do której miałeś znowu podejść, bo miałeś przez nią powikłanie? - Tak. Podszedłem do niej następnego dnia. – Nadal mogłem zobaczyć szczęśliwe zdziwienie na jej twarzy, gdy podbiegła do drzwi, by wpuścić mój ociekający, mokry tyłek. 160

- Zakładam, że poszło dobrze. – Ton Kena był rozbawiony. - Taa. – Zmarszczyłem brwi. – Zbyt dobrze. - Dlaczego? - Wyszedłem z nią we wtorek wieczorem, potem spędziłem z nią prawie cały dzień, a potem, ostatniej nocy my… – Potarłem zarost na szczęce, nadal czując jej gładkie udo przy policzku. – No wiesz. Utrzymywał twarz bez wyrazu. - Mów dalej. - Na początku miałem kłopoty z myślami o skrzywdzeniu jej i nie mogę powiedzieć, że one całkowicie odeszły. Ale na przestrzeni dnia zostały zastąpione tą… nie wiem. Chęcią. - Chęcią do czego? - Chęcią do bycia kimś innym. – Do bycia facetem, który może dotykać ją każdego dnia bez strachu. Do bycia facetem, który może wsiąść do samolotu i polecieć z nią do jakiegoś romantycznego miejsca. Do bycia facetem, którego umysł nie wmawia mu rzeczy, które serce wie, że nie są prawdą. – Do zmienienia się. Uniósł ramiona. - Brzmi, jakby lubiła to, kim jesteś. Czy ona wie o… - Tak – przerwałem mu. – Od razu powiedziałem jej o moich lękach i dlaczego sprawiają, że ciężko jest być blisko mnie. – Westchnąłem, zamykając na sekundę oczy. – Powiedziała, że chce spróbować. - Dobrze. – Oparł się na krześle i poprawił okulary na nosie. – Więc dlaczego chcesz być kimś innym? - Chcę być kimś, kto sprawi, że będzie szczęśliwa – powiedziałem, krzyżując ramiona z frustracji i zwijając dłonie w pięści. – A nie mogę, bo mój umysł mi nie pozwala. - W twoim umyśle jest więcej niż tylko OCD – przypomniał mi Ken. – O 161

wiele więcej. Przyglądałem się swoim nogom, widząc ją, jak siedzi na nich okrakiem. Kurwa. Zamknąłem znowu oczy, ale tam też była. - Nie jestem dla niej odpowiedni. Ona zasługuje na kogoś lepszego lub przynajmniej normalnego i szybko zda sobie z tego sprawę. Mogłaby mieć każdego. Dlaczego miałaby chcieć mnie? Ken oparł kostkę jednej nogi o kolano drugiej. - Więc pozwól jej podjąć tę decyzję. Swoją drogą, strach przed intymnością nie ma nic związanego z OCD. Tak samo jak strach przed przywiązaniem. Nie ma powodu, dla którego nie możesz dać temu szansy, Sebastianie. - Tak, jest – powiedziałem, poirytowany nim. Ken pewnie był w małżeństwie z trójką dzieci i myślał, że to wszystko jest tak cholernie łatwe, gdy spotykasz kogoś, z kim chciałbyś być. – Moje całe istnienie jest powodem. Całe to gówno w mojej głowie. Ona mówi, że mnie lubi, ale mówi też, że frustruję ją i dezorientuję. To gówno nie odchodzi. - Dezorientują ją twoje myśli? Wewnętrzne przymusy? - Nie. To znaczy, to pewnie ostatecznie do niej dojdzie, ale teraz chodzi o moje nastroje. Moją ciszę. Gdy tylko wyczuję, że usypiam swoją czujność, wycofuję się i ją odpycham. Ale muszę, bo wiem, jak to się skończy. Ken zmarszczył brwi i odłożył notatnik, by skrzyżować ramiona, tak jak ja. - Nie jestem pewny, czy rozumiem. Boisz się fizycznego skrzywdzenia jej? To dlatego ją odpychasz? Czy boisz się emocjonalnego przywiązania do niej? To są dwie, bardzo różne rzeczy. Ustalmy, z którą się zmagasz. Zawahałem się. Pewna część mnie nie chciała przyznać Kenowi, że bałem się o siebie – że widziałem, jak zakochuję się w Skylar, jak już jestem w połowie w niej zakochany, ale nie jestem w stanie sprawić, by to wyszło, po czym stracenie jej mnie zniszczy. - Co się stanie, gdy będę miał zły dzień? – spytałem. – Gdy po raz dziesiąty 162

sprawię, że stracimy rezerwację w restauracji, bo znowu będę musiał sprawdzić, czy zamknąłem drzwi, a będziemy w połowie drogi? Co się stanie, gdy poprosi mnie, żebym pokroił indyka w Święto Dziękczynienia, a ja nie będę mógł podnieść pieprzonego noża, bo będę myślał, że kogoś zadźgam? Co się stanie, gdy będzie musiała gdzieś polecieć, a to będzie nieparzysty dzień i uklęknę na kolana na lotnisku, błagając ją, by nie wsiadała do samolotu? - Nie wiem, Sebastianie. Bo to jest tylko snucie domysłów przez strach. To nie jest prawdziwe. No i masz swoje sposoby na dawanie sobie rady z tymi rzeczami. - Cóż, ja wiem, co się stanie. – Patrzyłem Kenowi prosto w oczy. – Doprowadzę ją do szału. Ona odejdzie. - Ale nie to stało się z twoim ostatnim związkiem, prawda? – naciskał. – Ty wszystko zakończyłeś. Zdałeś sobie sprawę, że tak naprawdę nie chciałeś poślubić Diany. To oznacza, że twoje wątpliwości nie były zgodne z twoimi prawdziwymi uczuciami. To nie jest OCD, Sebastianie. To powstrzymywanie się od popełnienia błędu. – Uniósł dłonie. – Może źle to wszystko widzisz, ale to zupełnie inna sprawa. Opuściłem znowu wzrok na nogi, przemawiając trochę ciszej. - To pod koniec nie wyjdzie. Nie wiem, jak sprawić, żeby to wyszło. Ona odejdzie, Kenie. Wiem, że to zrobi. - I potem znowu będziesz sam – powiedział Ken. – Prawdopodobnie na zawsze. - Dokładnie. - Bo jesteś okropną osobą, która nie zasługuje na szczęście. Potaknąłem. Ten facet znał mnie już zbyt dobrze. To było irytujące jak diabli. - Gówno prawda, Sebastianie. - Co? 163

Wzruszył ramionami. - Gówno prawda. Jeśli naprawdę byś wierzył, że jesteś okropną osobą, to nie byłbyś tutaj mówiąc o niej. Już byś się poddał i gdzieś zaszył, by być samotnym i nieszczęśliwym do końca życia. I wiesz, jak sprawić, żeby to wyszło – po prostu się boisz. Przełknąłem, niepewny, czy powinienem powiedzieć Kenowi, by się odpieprzył czy mówił dalej. - Prawda jest taka, że już pozwalasz winie z przeszłości oraz strachowi o przyszłość zatruć potencjał tego związku, mimo że naprawdę lubisz tę kobietę, a ona lubi ciebie. – Znowu poprawił okulary i pochylił się do przodu, kładąc łokcie na kolanach. – Ale musisz być gotów spróbować, Sebastianie. Musisz być gotów zawieść. A to wymaga odwagi. Rozplotłem ramiona. Czy on nazywał mnie tchórzem? - Jestem odważny – powiedziałem obronnie. – Po prostu próbuję wszystko przemyśleć. Nie chcę popełnić tych samych błędów, które popełniłem wcześniej, Kenie. Ta dziewczyna jest dla mnie… wyjątkowa. Ona jest inna. – Nabrałem powietrza. – Jest idealna. Ken pokręcił głową. - Nikt nie jest idealny. Ani ona, ani ty, ani ja… Nawet nie sądzę, że to wszystko pochodzi od OCD. Myślę, że w większości to jest tylko mężczyzna, który boi się pozwolić sobie być emocjonalnie wrażliwym dla kobiety, o którą się troszczy. – Uśmiechnął się cierpko. – Najstarsza historia w książce. *** Później tamtego popołudnia wypłynąłem łódką na zatokę i myślałem o tym, co powiedział Ken. Miał rację? Czy w drogę podjęcia ryzyka tak naprawdę wchodziło mi to zwyczajne stare obawianie się odrzucenia, a nie moje OCD? Zresztą skąd on mógł to wiedzieć? Nie słyszał głosu w mojej głowie, który sprawiał, że wątpiłem we wszystko. Boże, czego bym nie oddał za jakieś pieprzone 164

przekonanie o czymś. Prawdą było to, że nie chciałem być odcięty i nieszczęśliwy do końca życia. Może myślałem, że mógłbym być sam, ale to było zanim wiedziałem, jak to jest być ze Skylar i czuć takie połączenie z kimś. I to nie było wszystko seksualne – cóż, było bardzo seksualne – ale było też emocjonalne. Sprawiła, że chciałem dzielić się z nią rzeczami, o których nigdy nie mówiłem poza terapią. Sprawiła, że chciałem zmienić sposób, w jaki żyłem swoim życiem. Sprawiła, że chciałem na nią zasługiwać albo przynajmniej się starać. Ale już spieprzyłem… Wybaczyłaby mi, gdybym znowu przeprosił? Prawdopodobnie. Właśnie taką była osobą. Ale może nie chcieć podjąć ze mną kolejnej szansy bez jakiegoś zapewnienia, że nie będę dalej tego robił. I jak ja, kurwa, miałem zaoferować jej takie zapewnienie, skoro sam żadnego nie miałem? Jedyne, co mogłem zrobić, to bardziej się starać, i gdy wiosłowałem mocno w stronę chatki, aż bolały mnie mięśnie, przysiągłem sobie, że tak zrobię. *** Następnego dnia większość ranka spędziłem w firmie ojca, nadrabiając akta, które mi przydzielił, a po południu zastępowałem przy biurku Lorenę, jego asystentkę, która musiała odebrać chore dziecko ze szkoły. Tata zasugerował, że zadzwoni po pracownika tymczasowego, ale zapewniłem go, że sobie poradzę. Większość czasu spędziłem na myśleniu o rzeczach, które mógłbym zrobić dla Skylar, oraz jak mógłbym wynagrodzić jej bycie takim kutasem. Nadal się z nią nie skontaktowałem, ale miałem pewien pomysł. Około piętnastej do biura przyszła para, której nigdy wcześniej nie widziałem. Ona była niska, ale zgrabna, jak Skylar, z okrągłą głową falowanych, jasnobrązowych włosów i przyjaznym uśmiechem. On był ciemnowłosy i wyższy od swojej żony – dostrzegłem, że obydwoje mieli obrączki – ale nie był zbyt wysokim facetem. Zastanawiałem się, czy była w ciąży, bo gdy tylko weszli do lobby, ona opadła na krzesło i położyła dłonie na brzuchu. 165

- Uff – powiedziała, zamykając oczy. - Wszystko w porządku? – spytał facet, kładąc dłoń pod jej podbródkiem. – Mogę zawieźć cię do domu, Mia. Nie musisz być na tym spotkaniu. - Jestem tylko trochę zamroczona. Już i tak tu jesteśmy, więc załatwmy to. Wyprostował się i podszedł do mnie. - Hej. Mamy wizytę z Malcomem Prycem na piętnastą trzydzieści. Lucas Fournier. Dostrzegłem, że miał lekki akcent. - Oczywiście. Dam mu znać, że tu jesteście. – Ale po szperaniu przez jakiś czas ze skomplikowanym telefonem na biurku Loreny, próbując użyć interkomu, poddałem się. – Dobra, zapomnijmy o tej rzeczy. Po prostu pójdę tam i mu powiem. - Dzięki. – Uśmiechnął się, ale szybko skierował uwagę z powrotem do żony. Poszedłem na korytarz i zapukałem do otwartych drzwi Malcolma. - Twoi klienci tu są. Fournier? - Och, racja. Kurwa. – Odepchnął się od biurka, które było zabałaganione. Jego zdezorganizowanie doprowadzało mnie do szaleństwa. Jak on, do diabła, mógł cokolwiek znaleźć w tej stercie gówna? – Potrzebuję kilku minut. Spotkam się z nimi w sali konferencyjnej. Możesz ich wprowadzić? - Pewnie. - Świetnie, dzięki. – Wstał i poprawił krawat, a następnie zaczął zbierać jakieś papiery. Lucas Fournier siedział obok swojej żony, trzymając ją za rękę. - Malcolm zaraz przyjdzie – powiedziałem im. – W międzyczasie zaprowadzę was do sali konferencyjnej. Jestem Sebastian, brat Malcolma. - Miło mi cię poznać. – Lucas wstał i uścisnął mi dłoń, nim pomógł powoli wstać swojej żonie. – To moja żona, Mia. 166

- Hej. – Też uścisnęła moją dłoń. – Przepraszam, że jestem trochę zielonkawa na twarzy. Ciąża mnie zabija. - Och. – Nie wiedziałem, co powiedzieć. – Gratulacje? – spróbowałem. Uśmiechnęła się. - Dokładnie. - Tędy, proszę. – Wprowadziłem ich do sali, a następnie dałem im po butelce wody z lodówki, która stała w kuchni naprzeciwko korytarza. - Dziękuję – powiedziała Mia z wdzięcznością, odkręcając butelkę i wypijając duszkiem wodę. – Ciągle jestem taka spragniona. - Bo za dużo pracujesz – zbeształ ją mąż, ale zrobił to łagodnie. – Musisz zatrudnić kogoś do pomocy. - Tak, wiem. Zrobię to. Ale jeszcze nie znalazłam zaufanej osoby i lubię, gdy coś jest zrobione w konkretny sposób. – Znowu napiła się wody i pewnie nie zauważyła, że przewrócił oczami. - Tak, wiem. Ale powiedziałaś, że zatrudnisz kogoś do końca miesiąca, a jeśli tego nie zrobisz, ja to zrobię. - Czym się zajmujecie? – spytałem, w większości z grzeczności. - Jesteśmy właścicielami Abelard Vineyards – odpowiedział, wyciągając portfel i podając mi wizytówkę. - Och, fajnie. – Patrzyłem na wizytówkę, mój umysł pracował. – Słyszałem o tym. Kilka lat temu przejęliście winiarnię, prawda? - Tak, i kupiliśmy do niej sąsiadującą nieruchomość, właśnie dlatego tu jesteśmy. Jest spór z sąsiadującą farmą o granicę nieruchomości, a my już zasadziliśmy tamten obszar. – Lucas zerknął na żonę. – Powiększamy też salę degustacyjną i harmonogram wydarzeń na lato, dlatego musimy zatrudnić więcej pracowników. Ona go zignorowała. - Mogę skorzystać z łazienki? 167

- Pewnie. – Wskazałem za siebie. – Jest na końcu korytarza po lewej. - Dzięki. – Spojrzała na Lucasa. – Zaraz wrócę. Obserwował, jak odchodziła, kręcąc głową. - Była właśnie w łazience u lekarza. To szalone. Nie miałem pieprzonego pojęcia, co na to odpowiedzieć. Jaki mógłby być stosowny komentarz o pęcherzu jego żony? Na szczęście mnie uratował. - To nasze trzecie, więc można by pomyśleć, że powinienem to wszystko pamiętać. - Łał. Trzecie. – Nigdy nie wyobrażałem sobie siebie z dziećmi, a Diana żadnych nie chciała, więc nie mogłem nawet sobie wyobrazić życia z jednym, a co dopiero z trzema. - Taa, właśnie dlatego potrzebuje asystentki. Ale jest tak cholernie uparta. – Pokręcił głową. - Jakiego rodzaju pomocy potrzebuje twoja żona? Znam osobę, która była asystentką kierownika degustacji u Rivardów, ale chciała tam robić więcej. - Naprawdę? – Lucas wyglądał na zainteresowanego. – Co teraz robi? - Obecnie pracuje w Coffee Darling. To kawiarnia jej siostry. Ale wiem, że chciałaby robić coś innego. Kiwnął głową. - Znam to miejsce. Mają dobre croissanty. – Wyciągając znowu portfel, dał mi kolejną wizytówkę. – To wizytówka Mii. Przekaż ją dla niej, żeby zadzwoniła do Mii, by umówić się na spotkanie. – Uśmiechnął się cierpko. – Chociaż ostatnio moja żona jest taka wybredna i humorzasta, że prawie nie chcę wysyłać twojej znajomej do legowiska lwa. - Ona dobrze sobie radzi z humorzastymi osobami – zapewniłem go. – I myślę, że twoja żona polubi Skylar – jest piękna i mądra, i naprawdę ciężko pracuje. Lucas się uśmiechnął. 168

- Czy ma na nazwisko Pryce? - Ee. Nie. – Moje uszy paliły. – Nixon. - Cóż, to na co czekasz, Pryce? Poślub tę dziewczynę. – Jego uśmiech się poszerzył, nim napił się wody. Potarłem kark, który nagle też wydawał się palić. - Taa, prawdopodobnie jest na to za wcześnie. Byliśmy tylko na jednej randce. Mia wróciła do sali, a jego oczy rozświetliły się na jej widok. - Czasami wystarczy tylko tyle – powiedział.

169

Rozdzia? 22 Skylar W sobotę przed Memorial Day6, która była również dniem spotkania klasowego, wyszłam wcześniej z pracy i przeniosłam swoje rzeczy do domu rodziców. W swoim starym pokoju podłączyłam laptopa i telefon, wsadziłam kilka pudełek pod łóżko, powiesiłam sukienki, spódniczki, bluzki i płaszcze w szafie, a pod to wszystko powkładałam pudełka z butami. Do szuflad w moich starych szafkach powkładałam bieliznę, skarpetki, piżamy, spodenki i bluzki, ubrania do ćwiczeń i parę strojów do kąpieli. Próbowałam nie czuć się zbyt przygnębiona tym, że musiałam mieszkać z rodzicami, ale było to trudne. Każdy hałas, który usłyszałam, od uderzeń szafek do skrzypienia sprężyn w moim starym łóżku, przypominał mi o tym, że byłam z powrotem tam, gdzie zaczęłam dziesięć lat temu. Nie zmienił się nawet zapach domu – środków czyszczących do mebli i ciasta. Zawsze było ciasto w piekarniku, bo mama sprzedawała je na małej farmie koło drogi. Gdy wszystko było przeniesione i odpakowane, wróciłam do domku gościnnego i pomogłam mamie go posprzątać. Chwaliła wszystko, co w nim zrobiłam, od kolorów farby i pościeli do małych drobiazgów, jak klamki, i podziękowała mi za ciężką pracę. Mogłam stwierdzić, że podejrzewała, iż coś było ze mną nie tak, bo dziwnie na mnie zerkała. To było spojrzenie, które dawała nam w dzieciństwie przed sprawdzeniem, czy mieliśmy gorączkę. - Wszystko w porządku? – spytała po tym, jak westchnęłam po raz tysięczny, 6

Amerykańskie święto państwowe, obchodzone w ostatni poniedziałek maja. Upamiętnia obywateli USA, którzy zginęli w trakcie odbywania służby wojskowej.

170

zerkając na mnie z okna, które myła. - Tak. – Nadal wycierałam blaty. Była cicho przez minutę, słychać było tylko poruszanie ścierką. - Sebastian jest fajny. Idzie dzisiaj z tobą na spotkanie? - Nie. - Czemu nie? Myślałam, że skończyliście szkołę w tym samym roku. - Bo tak było. On nie chce iść. – Skończyłam wycierać blaty i przeniosłam się do kuchenki, której nawet nie używałam, bo nie umiałam gotować. Kolejna dorosła umiejętność, której mi brakowało. - Och. A Dani i Kristen? - Nie mogły przyjechać. Termin Dani wypada za jakieś dwa tygodnie, a Kristen odwiedzili teściowie czy coś. - Więc idziesz sama? - Chyba tak. Przestała robić to, co robiła, i przyszła do kuchni. - Nie brzmisz na zbyt podekscytowaną. - Bo nie jestem. - Więc po co w ogóle iść? Wzruszyłam ramionami. - Może nie pójdę. - Skylar. W końcu się odwróciłam i spojrzałam na nią. - Co ci jest? – Zmarszczyła brew. – Nie zachowujesz się jak ty. Wypuszczając powietrze, oparłam się o kuchenkę. - Po prostu próbuję zrozumieć kilka rzeczy i to mnie stresuje. Nie chcę iść na to spotkanie, bo wstydzę się swojego udziału w Uratuj Konia i tej całej rzeczy ze stratą korony, a nie zrobiłam nic innego, o czym warto by było rozmawiać. - Zrobiłaś dużo rzeczy! – Uniosła jedną rękę. – Podróżowałaś, mieszkałaś w 171

Nowym Jorku, byłaś w telewizji… ile osób może to powiedzieć? - Nie wiem. To nie wydaje się jak wiele w porównaniu do tego, co powiedziałam, że zrobię. – Rzuciłam szmatkę na blat. – Albo w porównaniu do tego, co zrobiły Nat i Jilly. Czuję się po prostu jak kretynka, okej? Właśnie to mi jest. - Skylar Elizabeth Nixon, posłuchaj mnie – powiedziała tak poważnie, że musiałam na nią spojrzeć. – Nie wychowałam żadnych kretynek, a co ważniejsze, nie wychowałam swojej dziewczynki, by mówiła o sobie w ten sposób. Wybrałaś się do Nowego Jorku, by dogonić marzenie, ale to się nie wydarzyło, no i co z tego. Wiesz, co zawsze mówię o porażce. - Buduje ona charakter – wymamrotałam. - To prawda. Porażka buduje charakter, a charakter jest tym, czego w tej chwili potrzebujesz. Charakteru i pewności siebie. To nic wielkiego! Myślisz, że jesteś pierwszą dziewczyną z małego miasteczka, która chciała być sławna, ale została rozczarowana rzeczywistością po tym, jak starała się doprowadzić do tego na tym świecie? - Nie – powiedziałam przez zaciśnięte zęby. - Oczywiście, że nie, bo nie jesteś głupia. Przez całe twoje życie każdy ci mówił, jaka jesteś wyjątkowa – ale prawdą jest to, że jesteś jak my wszyscy, kochanie. To oznacza, że czasami dostaniesz to, czego chcesz, a czasami nie. Czasami dostaniesz to tylko po to, by zrozumieć, że to nie jest takie, jakie myślałaś, że będzie. To wszystko jest częścią podróży. Rozumiesz? - Tak – powiedziałam, mimo że część mnie chciała powiedzieć: Co masz na myśli mówiąc, że nie jestem wyjątkowa? Czy matka powinna mówić takie rzeczy? - Dobrze. Możesz wejść dzisiaj na to spotkanie i być dumna z tego, kim jesteś, Skylar. Jesteś piękną dziewczyną z wspaniałym, dużym sercem i masą potencjału. Dobry Boże, gdybyśmy wszyscy mieli odpowiedzi w wieku dwudziestu siedmiu lat, życie byłoby całkiem nudne, nie sądzisz? 172

Uniosłam górną wargę. - Nienawidzę nudy. Roześmiała się, podchodząc do mnie, by mnie przytulić. Pozwoliłam jej, owijając ramiona wokół jej puszystego ciała i wdychając komfort zapachu ciasta i płynu do szyb. - Zawsze tak było. Idź się dzisiaj zabaw. Jutro możesz pomyśleć o możliwościach życia. *** Spotkanie odbywało się w centrum miasta w The Corner Loft. Przygotowałam się w swojej starej sypialni, czując się trochę tak, jakbym szła na bal, tylko że bez osoby towarzyszącej. W duchu bycia bardziej odpowiedzialną zdecydowałam, że nie założę tego, co kupiłam specjalnie na spotkanie, a zamiast tego założę coś, co już posiadam – dopasowaną czarną sukienkę z krótkimi ramiączkami, która sięgała mi do połowy uda. Była bardziej elegancka niż sukienki, które zakładałam zazwyczaj na takie imprezy, ale nie czułam się zbyt wesoło. Dla mnie i tak chodziło o buty, więc ubrałam czarne szpilki Louboutin z paskami i atłasową kokardą z tyłu. Zamówiłam Uber do centrum miasta, przybywając wcześniej, tak jak obiecałam, by pomóc z dekoracjami. Komitet już tam był, umieszczając nazwiska na stołach, ustawiając automat fotograficzny i testując na dużym ekranie montaż zdjęć. Jennifer Krege, szefowa komitetu, powitała mnie ciepło. Nie byłyśmy ze sobą blisko, ale pamiętałam ją jako towarzyskiego człowieka sukcesu. - Pięknie wyglądasz – powiedziała. – Ani trochę się nie zmieniłaś. - Dzięki. Ty też pięknie wyglądasz. – Była w ciąży, ale wyglądała uroczo w swojej sukience i sandałach, i byłam zazdrosna o to, jak ładnie jej było w upięciu włosów Audrey Hepburn. Moje uszy sprawiały, że wyglądałam jak głupek, gdy tego próbowałam. – W czym mogę pomóc? 173

Powiedziała mi, żebym poustawiała świece, a gdy to zrobiłam, poprosiła o pomoc w przeniesieniu kilku stolików, by zrobić miejsce na tańce. Inni członkowie komitetu też się ze mną przywitali i mimo iż nikt nie piszczał z radości, że mnie widzi, to nikt też nie był dla mnie niemiły. Zaczęłam myśleć, że może wieczór będzie dobry. Rozluźniłam się jeszcze bardziej po paru lampkach wina i nawet udało mi się powspominać z osobami z klasy różne występy szkolne, ulubionych nauczycieli, podróże chóru, parady i ogniska. Może w rozmowie byłam trochę ostrożna, żeby utrzymać rozmowę skupioną na przeszłości, ale inne osoby wydawały się być bardziej zainteresowane wspominaniem starych dni, niż rozmawianiem o swoim obecnym życiu. Tylko kilka osób zapytało o Uratuj Konia, a kiedy wyznałam, że prawie wszystko, co widzieli, było ustawione, powiedzieli (na szczęście), że właśnie tak myśleli, skoro nigdy nie byłam taka w szkole, i zaczęliśmy rozmawiać o czymś innym. (Tylko jeden świr spytał o mechanicznego byka, ale po tym szybko poszłam do damskiej łazienki.) Gdy mijał wieczór, zdałam sobie sprawę, że właściwie to z przyjemnością słuchałam o różnych ścieżkach moich kolegów z klasy i nie zazdrościłam im szczęśliwych małżeństw, uroczych dzieci ani osobistego życia. Tak naprawdę byłam szczerze szczęśliwa za nich. Było nawet parę rozwodów, nieudanych początków i jedna plotka o pikantnej zdradzie, więc nie czułam się całkowicie okropnie przez swoje błędy albo brak kierunku. Gdy ludzie pytali o to, co teraz robiłam, zwyczajnie mówiłam, że przeprowadziłam się do Nowego Jorku na jakiś czas, ale brakowało mi domu i rodziny, więc pracowałam dla Natalie oraz na farmie, myśląc o tym, co dalej. Daleko od bycia krytycznymi, niektóre z moich koleżanek, które były w związku małżeńskim i miały dzieci, zazdrościły mi, że miałam tyle czasu dla siebie i tyle możliwych dróg przed sobą. Uśmiechałam się i przytakiwałam, ale w środku myślałam, że fajnie byłoby dawać komuś trochę swojego czasu. Sprawiło to, że 174

pomyślałam o Sebastianie i zastanawiałam się, co dzisiaj robił. Nie odzywał się, odkąd wyszłam z jego furgonetki trzy dni temu. - W sensie, serio, mogłabyś wziąć sobie jutro wolny dzień i pojechać do Rio albo coś, i nikt by ci nawet nie przeszkadzał – mówiła do mnie Katelyn Witzke, mimo że jej oczy przeszukiwały salę za mną. – Ooch! Tam jest Sam Schatko. Źle wygląda. Słyszałaś o jego żonie? Słyszałam, że posuwa jego szefa. Możesz to sobie wyobrazić? - Nie. Nie słyszałam o tym – mruknęłam. Katelyn i ja przebywałyśmy w tej samej popularnej grupie, ale pamiętam, że nawet wtedy zawsze o kimś plotkowała. Nie lubiłam wtedy tego, a teraz było to dla mnie jeszcze bardziej nieznośne. - W każdym razie, w domu nie mogę nawet iść do łazienki bez podążających za mną chłopców. Branie samej prysznica brzmi jak niebo. I mówiąc o niebie, co to za bóg? - Co? - Tamten facet za tobą. Jest cudowny. Chodził do naszej szkoły? Zdezorientowana zerknęłam za ramię i zobaczyłam Sebastiana idącego przez tłum, patrzącego prosto na mnie. Urwał mi się oddech – wyglądał jak bóg. Cudowny, poważny i w pełni skupiony na mnie. Mając na sobie granatowy garnitur i białą koszulę bez krawata, sprawiał, że obracała się każda kobieca głowa, gdy przechodził przez salę. Mój brzuch szaleńczo się zaciskał. Chwila, byłam na niego zła. Zmrużyłam oczy. Ale gdy był bliżej i zobaczyłam niekomfortowy, prawie zbolały wyraz na jego twarzy, wiedziałam, że nie miałabym serca, by go olać, gdy stanie obok mnie. Ale i tak minęły trzy dni. Mogłam sprawić, że będzie się pocił jeszcze przez pięć minut. Odwróciłam się do Katelyn. - Wiesz, kto to jest? – wyszeptała, gapiąc się przez moje ramię, jej ciemne oczy były jak spodki. - Mmhm. – Nonszalancko uniosłam lampkę wina do ust, próbując nie 175

zdradzić uderzania w mojej piersi. Chwilę później poczułam ciepło jego ciała przy plecach. - Hej. – Jego głos był niski w moim uchu. Dreszcz przeszedł mi po kręgosłupie. Spojrzałam na niego przez ramię. Potem czekałam. Na przeprosiny. Na jak się masz. Na miło cię widzieć. Cokolwiek, co pokazałoby, że wiedział, iż zranił moje uczucia i czuł się z tym źle. Mijały sekundy, a on pozostał cicho, więc spojrzałam znowu na Katelyn, która stała tam z rozdziawioną buzią. - Przepraszam. Co mówiłaś? Potem to poczułam – jego czoło opadające lekko na tył mojej głowy i zostające tam. Coś ścisnęło mnie za serce, ale odmówiłam poddania się. Potem poczułam dłoń na biodrze, usłyszałam, jak wyszeptał moje imię, i wiedziałam, że przegrałam. Katelyn była pozytywnie zaskoczona. - Czy… czy to twój mąż, Skylar? - Nie. To jest Sebastian Pryce. Sebastianie, pamiętasz Katelyn Witzke, która kiedyś była Katelyn Ellis? – Nie poruszył się. – Przywitaj się z miłą damą, Sebastianie – powiedziałam stanowczo. Wzdychając, wyszedł zza moich pleców i podał jej rękę. - Cześć. - Hej – powiedziała niepewnie Katelyn, biorąc jego dłoń. Mogłam stwierdzić, że ciężko jej było go sobie przypomnieć, tak jak mi, i mogłam również stwierdzić, kiedy załapała, bo zamrugała, znowu rozdziawiając buzię. – Czekaj chwilę… nie jesteś tym Sebastianem Prycem z naszej klasy, prawda? Kiwnął głową, z każdą minutą wyglądając na bardziej zawstydzonego. Niezdolna gniewać się na niego, gdy wydawał się taki zbolały, chwyciłam go za rękę. 176

- Sebastian wprowadził się tu jakiś rok temu i wpadliśmy na siebie w Coffee Darling. Jest teraz prawnikiem. - Och – powiedziała, nieco dochodząc do siebie. – W jakiej firmie? - Mojego ojca. Czekała, aż rozwinie, ale tego nie zrobił, a ja myślałam, co mogę zrobić, by przerwać niezręczną ciszę. - Hej, mógłbyś przynieść mi trochę wina, Sebastianie? – spytałam go. – Już wypiłam. - Pewnie. – Wziął ode mnie kieliszek. – A potem może porozmawiamy? - Okej. Spojrzał na Katelyn. - Przynieść ci coś? - Nie, dzięki. – Uniosła w połowie pełny kieliszek. – Jeszcze mam. – Gdy tylko był poza zasięgiem słuchu, rzuciła się na mnie. – O mój Boże! Czy to naprawdę Sebastian Pryce? Ten szalony? Umawiacie się? Jest taki seksowny! Czy on jest teraz tak jakby normalny? Rozdrażniona przez słowo szalony, marszczyłam brwi, nim dotarła do słowa normalny. - Nie mów tak o nim. Nie był szalony, był tylko… nieśmiały. I trochę niespokojny. Odsunęła się ode mnie, krzywiąc się. - Myślimy o tej samej osobie? Był całkowicie stuknięty. Pamiętasz te wszystkie dziwne rzeczy, które robił? Ta rzecz z myciem rąk i sposób, w jaki układał wszystkie swoje ołówki i długopisy na ławce, żeby miały między sobą taką samą odległość? Albo to, że nie chciał siedzieć w nieparzystym rzędzie w klasie? Pamiętam tę wielką kłótnię, w którą wdał się z panem Parlatto, bo nie chciał usiąść w pierwszym rzędzie. – Uniosła wino do ust, a jej oczy rozbłysły na obietnicę nowej plotki. – Był totalnym świrem. 177

Do tego czasu byłam wściekła, a moje dłonie zwinęły się w pięści po bokach. - Pamiętam, że zawsze się z niego naśmiewano, bo był trochę inny – powiedziałam ze złością. – I teraz rozumiem, jak musiało mu być ciężko przejść przez szkołę bez przyjaciół. Chciałabym okazać mu wtedy więcej współczucia, coś, czego wszyscy powinniśmy więcej używać. Przepraszam. Znalazłam Sebastiana przy barze, zbywającego zaloty pijanej Cassie Callahan, naszej królowej balu i głównej cheerleaderki. Dziewczyna, która pewnie nie poświęciłaby mu ani jednej chwili dziesięć lat temu. Rozpaliło się we mnie zażarte, terytorialne pragnienie. - Gotowy, żeby iść? Potrzebuję podwózki do domu. - Taa – powiedział. – Nie chcesz wina? - Nie. Już mi wystarczy. – Bez słowa do nikogo chwyciłam Sebastiana za rękę i przeciągnęłam go przez tłum, bardzo świadoma wszystkich spojrzeń. Na korytarzu Sebastian przytrzymał mi płaszcz, który założyłam, a potem dał kobiecie napiwek w postaci dwóch dolarów, nim znowu chwycił mnie za rękę. Moje serce uderzało mocno, gdy schodziliśmy po schodach, i desperacko chciałam go pocałować, owinąć wokół niego ręce i nogi, przykryć jego ciało swoim i ochronić go – co było idiotyczne. Byłam od niego niższa, nawet w szpilkach. A on był dorosłym, wspaniałym, silnym mężczyzną, a nie źle zrozumianym dzieckiem, którym był kiedyś… ale i tak. Coś we mnie chciało po prostu dorwać go samego i potrzymać, szeptać do niego, wziąć go w siebie i sprawić, aby dobrze się czuł. Przyszedł tu dla mnie, mimo iż nie chciał. Mimo iż wiedział, że ludzie będą plotkować i się zastanawiać. Nie odzywaliśmy się do siebie, aż dotarliśmy na pusty chodnik. - Cholera jasna – powiedział, pocierając kark, gdy przeszliśmy za róg. Jego furgonetka zaparkowana była na ulicy za kilkoma samochodami. – Jak wytrzymałaś tam tak długo? 178

Nie odpowiedziałam. Zamiast tego ustałam przed nim i zarzuciłam ręce wokół jego szyi, całując go mocno, moje stopy uniosły się z ziemi. Jego ramiona owinęły się wokół moich pleców. - Tak w ogóle to co tutaj robisz? – wyszeptałam przy jego ustach. - Przyszedłem dla ciebie. Wdzięczność sprawiła, że przez moje ciało przeszło mrowienie, ale chciałam więcej. - Dlaczego? - Bo jest mi przykro. – Postawił mnie i spojrzał mi w oczy. – Bo nie chodziło tylko o seks, a potraktowałem cię tak, jakby chodziło. To był błąd. – Obniżając swoje usta do moich, pocałował mnie, nim wyszeptał mi do ucha: – Daj mi kolejną szansę. Proszę. - O Boże, Sebastian. – Biorąc jego twarz w dłonie, uniosłam się na czubkach palców i spojrzałam na niego. – Nawet nie czuję, że mam wybór. Chcę ciebie zbyt mocno. Wypuścił powietrze, jego oddech był ciepły na moich ustach. - Jedź ze mną do domu. Zostań na noc. Pocałowałam go w usta. - Tak. – Pocałowałam go w szczękę. – Tak. – Pocałowałam go w gardło. – Tak.

179

Rozdzia? 23 Sebastian Udało mi się dojechać do domu, ale nie wiem jak, skoro od momentu, gdy wsadziłem kluczyk do stacyjki, Skylar odpięła mi pasek, spodnie, i włożyła dłoń w moje bokserki. - Przesuń siedzenie do tyłu – powiedziała, wyciągając mojego kutasa i przesuwając go przez palce. Zrobiłem to, co kazała, rozglądając się, by się upewnić, że na widoku nie było żadnej policji. - A teraz jedź – zażądała. – Bo inaczej przestanę. Jęcząc, odpaliłem samochód i próbowałem skoncentrować się na pasach, światłach, znakach i ruchu, a nie na jej dłoni, która poruszała się po moim trzonie, albo na jej kciuku, który robił kółka na czubku, albo na sposobie, w jaki obserwowała to, co robiła, gdy krótki jęk uciekł z jej ust. A mówiąc o jej ustach. Gdy wjechałem na ciemną, cichą drogę, odpięła swój pas i pochyliła się w moją stronę. - Teraz ostrożnie – wyszeptała. Nim mogłem ją zatrzymać, odrzuciła włosy do tyłu, chwyciła mojego kutasa i obniżyła głowę. Następne, co poczułem, to jej język, owijający się wokół czubka, jakby był rożkiem i nie chciała zmarnować ani kropli. O kurwa, o kurwa, teraz wyobrażałem ją sobie z moją spermą spływającą z tych ponętnych, różowych ust, jak topniejące lody waniliowe. Wymamrotałem coś niezrozumiałego, ale chciałem powiedzieć: Nie mogę jechać, nie mogę jechać. Potem było jeszcze gorzej – lepiej? – gdy wzięła w usta tylko czubek i zassała, najpierw delikatnie, a potem mocno, jej palce ciasno 180

owinęły się wokół podstawy. Mięśnie moich nóg się zacisnęły. - Jezu, Skylar. Łagodnie. – Próbowałem rozluźnić mięśnie, które chciały się napiąć i pchnąć głębiej w jej usta. Zabrała ode mnie usta i zachichotała. - Nie, twardo. I myślę, że robi się jeszcze bardziej twardo. - O kurwa. Kuuuurwa – jęknąłem, gdy przesunęła usta do palców, owijając mojego kutasa w gorącym, mokrym niebie. Utrzymywała go tam, połowę mając w buzi, a drugą połowę w dłoni, i poruszała się z obu stron, ssąc, aż byłem pewien, że stracę kontrolę nad furgonetką, orgazmem i zmysłami. - Mmmmm. – Znowu uniosła głowę. – Mogę cię posmakować – wyszeptała. – Uwielbiam to. Mięsień w mojej szczęce drgnął. - Jesteś bardzo niegrzeczną dziewczynką. - Wiem. – Pocierała czubek językiem, a ja znowu przekląłem, sprawiając, że się roześmiała. Boże, ten śmiech. Nigdy mi się nie znudzi. Potem popełniłem błąd poprzez zerknięcie w dół na te blond włosy. Najpierw widziałem ją od tyłu, gdy tylko wszedłem do sali. Nienawidziłem każdego kroku, który musiałem pokonać, by do niej dotrzeć, czując na sobie oczy każdej osoby, ale skupiłem się na tych włosach, krągłościach w jej obcisłej, czarnej sukience, i alabastrowych nogach, które były owinięte wokół mojego ciała kilka nocy temu. Gdy dotarłem na tyle blisko, by zobaczyć jej nogi, krew spłynęła do mojej pachwiny na widok kokardek nad jej szpilkami. To było złe, prawda? Że poszedłem tam, by przeprosić, pokazać jej, że chciałem tam dla niej być, postarać się być taką osobą, na jaką zasługuje – a potem jedyne, o czym myślałem, to pieprzenie jej tylko w tych butach? A to się stanie tylko wtedy, gdy wytrzymam. 181

- Poczekaj – błagałem ją, gdy poczułem, że zbliżam się do punktu bez powrotu. Dojeżdżaliśmy do chatki, ale ledwo mogłem utrzymać nogę na gazie. – Nie chcę jeszcze dochodzić. Po prostu poczekaj. - Nie. Czekam – powiedziała mała złośnica, biorąc mnie całego. Mój kutas uderzył w tył jej gardła, a moje nogi się napięły. Kurwa,

musiałem się

zatrzymać.

Zjeżdżając

na

pobocze,

mocno

zahamowałem, mój oddech był szybki, a serce uderzało dziko w piersi. Proszę, żeby tylko nie przejeżdżała tu dzisiaj policja – przynajmniej nie przez następne trzydzieści sekund, bo tylko tyle miałem, nim… - Jezu. Skylar. – Wyłączając silnik i światła, chwyciłem jej włosy w pięści. - Tak – wyszeptała, szarpiąc mnie mocno, ciasno i szybko dłonią. Mogłem poczuć jej oddech, drażniący mnie, a to sprawiło, że zechciałem podrażnić trochę ją. Zacisnąłem palce w jej włosach, nie ciągnąc zbyt mocno, ale nie pozwalając jej też powrócić do mnie ustami. Sapnęła. - Och, jesteś taki podły. Pozwól mi. Proszę. Chcę cię tylko posmakować. – Spojrzała na mnie tymi dużymi, łagodnymi oczami, i przysięgam na pieprzonego Boga, prawie to straciłem tam na jej twarzy. - Jesteś bardzo niegrzeczną dziewczynką, Skylar Nixon. Jej usta uniosły się w szelmowskim uśmiechu. - Zagrajmy w grę. O Jezu. - Jaką grę? - Coś takiego małego, o czym myślałam. – Polizała mnie, a ja jej pozwoliłem. – Udawajmy, że znowu jesteśmy w szkole i omijamy lekcje. Zamknąłem oczy, zmuszając się do tego, by za szybko nie dojść, ale fakt, że chciała pozwolić sobie na małą fantazję, przekonał mnie. 182

- I nigdy wcześniej nie robiłam nikomu loda. Jesteś pierwszy, Sebastianie. – Jej głos się zmienił. Był wyższy, bardziej dziewczęcy. - Taa? – udało mi się wydusić, rozluźniając uchwyt na jej włosach. - Tak. – Uniosła nogi w ten sposób, że klęczała na siedzeniu pasażera. – Powiedz mi, co mam zrobić, żebyś doszedł. - Uch, samo słyszenie jak to mówisz sprawiłoby, że bym doszedł. Posłała mi sprośne spojrzenie, a potem wydęła usta. - No dalej. Zabaw się ze mną. – Sprośny, mały uśmieszek rozciągnął jej usta. – Chcę cię tylko zadowolić. Gdy znowu obniżyła do mnie usta, wypinając tyłek, położyłem na nim dłoń, a ona wzięła mnie znowu głęboko, powoli, przesuwając w kółko wargami, językiem i zębami po moim kutasie. - Jasna cholera, Skylar Nixon. Jeśli to jest twoja pierwsza laska, to jesteś cholernym geniuszem. Zachichotała, wyciągając mnie z ust. - Podoba ci się? Oblizałem usta i ścisnąłem jej idealny tyłek. - Taa. - Widziałeś mnie w szkole? – Wygięła plecy i spojrzała na mnie spod rzęs. – Ja cię widziałam. - Każdego dnia – warknąłem. – I każdego dnia chciałem ciebie właśnie tak. Na kolanach dla mnie. - Naprawdę? – Uśmiechnęła się nieśmiało. – Powiedz mi, co mam robić. Nabrałem powietrza. - Weź mojego kutasa w swoje usta – powiedziałem jej. (Gdzieś w mojej głowie był chudy, dziwny nastolatek, który krzyczał: O mój Boże, właśnie kazałeś Skylar Nixon wziąć twojego kutasa do ust!) – Tak, właśnie tak. – Wzięła mnie między wargi i powtórzyła powolne ruchy głową oraz mocne ściśnięcia dłonią. – 183

To takie dobre uczucie, gdy bierzesz mojego kutasa tak głęboko. Uwielbiam na nim twój język. – Zatrzymała się z czubkiem uderzającym w jej gardło, a ja jęknąłem, unosząc biodra. - Tak, tak… – wyszeptałem. – Tak, kurwa, właśnie tak. Jesteś taka piękna i myślałem o tym tyle razy… – Poluźniłem jeszcze bardziej uchwyt na jej włosach, a ona zaczęła poruszać szybciej głową i ręką, sprawiając, że dolna część mojego ciała zamrowiła, zaciskała się i paliła. O kurwa, byłem blisko – naprawdę chciała tego w ten sposób? - Sprawisz, że dojdę w twoich ustach… jesteś tego pewna? – W odpowiedzi zaczęła pracować jeszcze mocniej, jęcząc, ssąc i poruszając dłonią ciasnymi, mocnymi pociągnięciami, utrzymując mnie głęboko w buzi. O Boże, o Boże, o Boże – tak, kurwa! Uderzyłem ją mocno w tyłek i zostawiłem tam dłoń, gdy przeszedł przeze mnie orgazm i doszedłem w jej ustach, mój kutas mocno pulsował, a oddech opuszczał mnie w głośnych, niezrozumiałych warknięciach. Gdy było po wszystkim, przełknęła i wyprostowała się, ocierając usta tyłem dłoni. - Było dobrze? – spytała z niewinnymi, rozszerzonymi oczami i pełnymi, nabrzmiałymi ustami. - Uhng. – Tak, właśnie to powiedziałem. Uhng. Uśmiechnęła się lekko. - Mam nadzieję. Mi się podobało. Może pozwolisz mi to kiedyś powtórzyć. - Może. – Chwytając jej szczękę, przyciągnąłem jej twarz do swojej. – Jesteś. Bardzo. Niegrzeczna. Jej oczy błysnęły niebieskim ogniem. - Byłam niegrzeczna, prawda? Pocałowałem ją. - Tak. - To była twoja wina. Mając na sobie ten garnitur i zaskakując mnie w taki 184

sposób. – Zapięła pas, gdy ja zapiąłem spodnie, i gdy jechaliśmy do chatki, wciąż patrzyłem na jej nogi… i buty. Dało mi to pomysł, coś, czego zawsze chciałem spróbować, ale nigdy nie miałem do tego odwagi przez to, kim byłem. Ale Skylar była inna. Ona mnie rozumiała.

185

Rozdzia? 24 Skylar - Jesteś głodna? – spytał, gdy byliśmy w środku. - Trochę. – Zdjęłam płaszcz, odkładając go i torebkę na kanapę. Nie miałam pojęcia, czy byłam głodna – mój żołądek robił różne rodzaje akrobacji, odkąd wszedł na tamto spotkanie. Poszedł do kuchni, włączył światło i zaczął przeglądać lodówkę. - Zjesz, gdy coś przyrządzę? - Pewnie. Gotujesz? – Zdziwiona, podeszłam do małej kuchennej wyspy i usiadłam na stołku. - Tak. – Po umyciu rąk wyciągnął pudełko z jajkami i zielony pieprz. – Jesteś pod wrażeniem? Kiwnęłam głową. - Z pewnością. - To dobrze. – Wyciągnął z lodówki dwa małe pomidory, torebkę poszatkowanej mozzarelli i opakowanie bekonu. – A ty gotujesz? Zacisnęłam usta. - Jestem bardziej pomocnikiem szefa kuchni. Uśmiechnął się i chwycił mleko, masło i torebkę bazylii, nim zamknął lodówkę. - Możesz pomóc. - Okej. – Podekscytowana, dołączyłam do niego w kuchni, myjąc ręce nad zlewem. – Co mam zrobić? - Możesz posiekać bazylię i pokroić pomidory? 186

- Pewnie. Nóż? – Rozejrzałam się po kuchni, ale żadnego nie zauważyłam. - Są w szafce nad lodówką. Dam ci jeden. - Dlaczego, do diabła, one tam są? - Bez powodu. – Otworzył szafkę i zobaczyłam tam cały stojak. Kłamca. - Ej – powiedziałam. – Weź cały stojak. Zastygł. - Mówię poważnie. Weź cały. Uścisnął na sekundę grzbiet nosa, ale potem sięgnął w górę i uniósł stojak, stawiając go na blacie. Obydwoje na niego patrzyliśmy. Wyciągnęłam największy nóż, jaki miał. - Weź go. Krzywiąc się, wziął go ode mnie i trzymał w dłoni. - Zamierzasz mnie zadźgać? - Nie. - Dobrze. Zamierzasz kiedykolwiek kogoś zadźgać? - Nie. – Patrzył na ostrze. – Nie, nie zamierzam. - Więc dlaczego, do cholery, trzymasz tam swoje noże? Wzruszył ramionami. - Stary nawyk. - Cóż, zerwij z nim. Jeśli kiedykolwiek znowu przyjdę tu gotować, muszę być w stanie sięgnąć różnych rzeczy. Jestem niska. Podał mi nóż, biorąc głęboki oddech. - Masz rację. Przeniosę je. - Dziękuję. – Znalazłam deskę do krojenia i zabrałam się do roboty, gdy on roztapiał masło na patelni. - Czy kiedykolwiek ktoś ci powiedział, że byłabyś dobrą terapeutką? – 187

spytał. Roześmiałam się. - Nie. Ale cieszę się, że tak uważasz. - Lubisz szampana? – Otworzył lodówkę i wyjął zieloną butelkę z długą szyjką. – Mój brat i bratowa dali mi go, gdy skończyłem chatkę, i nigdy go nie otworzyłem. - Uwielbiam – zapewniłam go. – Otwieraj. *** Sebastian nie miał stołu w jadalni, więc jedliśmy omlety z warzywami i piliśmy szampana siedząc obok siebie przy kuchennej wyspie, między nami paliła się cytrynowa świeczka. - To pachnie tak dobrze. Muszę załatwić informacje o twojej bratowej – powiedziałam między gryzami. – Nie pozwól mi zapomnieć. - Wczoraj się z nią widziałem. Dała mi kilka próbek i wizytówkę dla ciebie. Och – powiedział, jakby właśnie sobie coś przypomniał. – Mam dla ciebie coś jeszcze. – Odłożył widelec, wstał i sięgnął po portfel, który leżał na blacie. – Proszę – powiedział, podając mi wizytówkę. - Co to? – Wzięłam ją od niego i przeczytałam: – Abelard Vineyards, Mia Fournier. - Wczoraj w biurze poznałem ją i jej męża. Mój brat, Malcolm, pomaga im rozstrzygnąć spór o granicę posiadłości. – Znowu usiadł i zaczął jeść. – Od paru lat są nowymi właścicielami winiarni i poszerzają działalność. Ona jest w ciąży i szuka asystentki. Kogoś, kto pomoże z salą degustacyjną i wydarzeniami. – Zerknął na mnie. – Pomyślałem o tobie. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Dziękuję. To takie miłe. - Powiedział, że jest wybredna, ale wiem, że cię polubi. Moje serce lekko opadło. 188

- Wybredna? Założę się, że chce kogoś z dyplomem uczelni wyższej. Albo z większą ilością doświadczenia. – Odłożyłam wizytówkę i podniosłam szampana. - Jej mąż nie powiedział nic takiego. Powiedział tylko, że jest wybredna odnośnie tego, kto tam pracuje. Powinnaś do niej zadzwonić. Przygryzłam wargę, czując bąbelki na języku. - Tak myślisz? Sebastian znowu odłożył widelec, chwycił mnie za kark i przyciągnął do siebie, całując mocno moje usta. - Wiem to. Kto by cię nie uwielbiał? Poczułam ciepło. - To brzmi idealnie. Pomyślę o tym. *** Gdy skończyliśmy jeść, wlaliśmy resztę szampana do kieliszków i wyszliśmy na ganek. Tym razem dzieliliśmy jedno z krzeseł Sebastiana, gdy siedziałam na jego kolanach. - Zimno ci? – spytał mnie i uwielbiałam sposób, w jaki jego czoło zmarszczyło się z troską. – Przepraszam. Jestem w garniturze, ale ty masz odkryte ramiona i nogi. - Jest w porządku. Dam ci znać, gdy zrobi mi się zimno. – Pocałowałam go w czoło, moja prawa ręka była zarzucona wokół jego barków, a lewa trzymała kieliszek. Byliśmy cicho przez chwilę i to była komfortowa cisza. Nawet nie ja ją przerwałam. - Cieszę się, że tu jesteś – powiedział. – Myślałem, że może zbyt mocno ostatnio spieprzyłem. - Byłam trochę zaskoczona – przyznałam. Wzięłam łyka szampana. – Możesz mi powiedzieć, co się stało? Nie odezwał się od razu, a ja nie nalegałam. 189

- Spanikowałem. Spojrzałam na niego. - Czemu? - Bo… robisz dla mnie coś, czego nie oczekiwałem. Coś, czego nawet nie rozumiem. – Odwrócił wzrok od wody i spojrzał na moje nogi. – Przepraszam, wiem, że jestem ci winien lepsze wyjaśnienie – zaczął, ale uciszyłam go pocałunkiem. - Wiesz co? Nie, teraz nie. – Znowu go pocałowałam. – Naprawdę nie. Wiem, co masz na myśli. – I szczerze, sama tak naprawdę nie rozumiałam, co się między nami działo. I to pewne jak diabli, że tego nie oczekiwałam. Może jutro porozmawiamy. Dzisiaj chciałam tylko z nim być. - Czy wiesz – wyszeptał – ile nocy o tobie śniłem? Pokręciłam głową, mój puls przyspieszył. - Niezliczoną ilość. I w niezliczonej ilości snów nie byłaś taka piękna, jak jesteś w prawdziwym życiu, i nie chodzi mi tylko o twoją twarz. Uśmiechnęłam się. - Podobało ci się, gdy zrobiłam ci dobrze. Jęknął. - Tak, kurwa, podobało się. Ale lubię w tobie o wiele więcej niż to. Sprawiasz, że chcę robić rzeczy, których myślałem, że nigdy więcej nie zrobię. Podejmować ryzyko. - Jaki rodzaj ryzyka? - By być blisko kogoś. To nigdy nie jest dla mnie łatwe, ale ty sprawiasz, że jednak jest. I za każdym razem, gdy z tobą jestem, robi się łatwiej. Po głębokim oddechu spytałam: - Więc dzisiaj w samochodzie… żadnych złych myśli? Pokręcił głową. - Ani jednej. Udało ci się w całości zamknąć mój mózg – przynajmniej tę 190

część. - Myślałeś czymś innym? – spytałam żartobliwie. - To najbardziej cholernie niesamowita rzecz. W ogóle nie myślałem. Tylko czułem. – Potem pocałował mnie znowu i znowu, i znowu, jego język rozchylił mi usta, a dłoń powędrowała od nogi do mojej talii. – Nie masz pojęcia, jakie to dla mnie jest – samo czucie. To niebo. – Położył dłoń na mojej twarzy i wyznaczył pocałunkami ścieżkę od policzka do ucha, by wyszeptać: – Jesteś aniołem. Uśmiechnęłam się na jego urocze słowa, mrowienie między nogami, sposób, w jaki mogłam poczuć go twardniejącego pode mną. - Aniołem, tak? – Zamknęłam oczy, gdy jego usta powędrowały po moim gardle, a dłoń przyciskała jego drugą stronę. Jego ciepły, mokry język na mojej skórze wysyłał pożądanie wprost do mojego sedna. - Tak – powiedział, jego głos był niski i chrapliwy. – Ale ten mały anioł musi odpowiedzieć za swoje wcześniejsze nieposłuszeństwo. Moje serce zatrzymało się na chwilę, a potem zaczęło pędzić. - Musi? - Musi. – Wsunął ramię pod moje kolana i wstał, niosąc mnie przez drzwi. – I lepiej, żeby tym razem nie pyskowała. Roześmiałam się, mimo że w moim brzuchu zaczęło tworzyć się zabawne łaskotanie, które było podobne do strachu. - Gdzie mnie zabierasz? - Ćśś. To moja kolej, by się zabawić. – Wszedł po schodach, otworzył drzwi i postawił mnie na nogi w chatce. – Żadnych pytań. Idź na poddasze i poczekaj na mnie. Nie rozbieraj się i nie zdejmuj swoich butów. – Jego jasne oczy wydawały się ciemne i błyszczące w ciemności. - Okej – wyszeptałam, zastanawiając się, co planował ze mną tam zrobić. – Powinnam się bać? – To był żart… tak jakby. - Powinnaś o tym pomyśleć, zanim próbowałaś sprawić, żebyśmy zjechali 191

dzisiaj z drogi. – Pochylił się z jedną ręką na framudze. – I zanim wspomniałaś, że lubisz to trochę ostro. Rozdziawiłam usta, gdy zamknął drzwi i odszedł. O mój Boże, gdzie on, do diabła, szedł? I co planował? To był facet, który od czasu do czasu miał w głowie brutalne obrazy… czy kiedykolwiek zlewały się z jego fantazjami? Przygryzłam knykieć, wahając się tylko sekundę, nim pognałam do drabiny. Moje serce uderzało mocno, gdy ostrożnie wchodziłam w szpilkach po drabinie, zastanawiając się, czy złe było podniecanie się przez fakt, że nie miałam stu procentowej pewności, czy bycie przedmiotem czyichś fantazji było w całości bezpieczne. Ufałam Sebastianowi… ale i tak. Co on mi zrobi?

192

Rozdzia? 25 Sebastian Pospieszyłem przez ciemność do mojej szopy na narzędzia, gdzie wiedziałem, że miałem trochę grubej, bawełnianej liny, która została mi z naciągania hamaku. Moje serce biło szybko z nerwów i podekscytowania. Chciałem, żeby to wyszło, ale miałem również nadzieję, że mój mózg się nie potknie. Pozwolenie sobie na fantazję ze skrępowaniem Skylar Nixon nie było na mojej liście rzeczy do zrobienia, ale to z pewnością było coś, co sobie wyobrażałem, i nigdy nie myślałem, że będę miał odwagę spróbować. To było ryzyko, ale robiłem się lepszy w podejmowaniu ich. Po zebraniu kieliszków z ganku poszedłem na około do drzwi, wyłącznie po to, by Skylar dłużej czekała i się zastanawiała. Była tak cholernie urocza, a wyraz jej twarzy, gdy kazałem jej iść na górę i na mnie czekać, był bezcenny. Cholernie uwielbiałem to, że lubiła sprośnie mówić, fantazjować na głos, bawić się trochę. Nigdy wcześniej nie byłem z kimś takim i nigdy nie czułem się z nikim na tyle komfortowo, by pokazać tę stronę siebie. Zważywszy na moje zmagania z winą i wstydem, zawsze tak bardzo się martwiłem, że pomyślą, iż byłem seksualnie dziwny albo perwersyjny. Chociaż czułem się teraz trochę perwersyjnie, wchodząc przez drzwi z liną w dłoni, stawiając kieliszki na stole i wyłączając wszystkie światła. Dlaczego w ogóle miałem tę fantazję, to pragnienie do sprawienia, że będzie bezbronna dla celów przyjemności? Nie myśl, kurwa, o tym za dużo, Pryce. Po prostu to zrób. Wspiąłem się powoli po drabinie, przeciągając stan niepewności. Gdy 193

dotarłem na górę, znalazłem ją siedzącą skromnie na krawędzi łóżka z dłońmi na kolanach, złączonymi nogami i stopami płasko na podłodze. Nie włączyła światła, a przez to, że noc już zapadała, księżyc nie zapewniał zbyt wiele oświetlenia. Ale i tak jej oczy przesunęły się do liny w mojej dłoni i usłyszałem, jak urwał jej się oddech. Ale nie pytała. Boże, była tak cholernie idealna. Moje serce pędziło, a krocze spodni było gorące i ciasne. Położyłem linę na stoliku nocnym i zdjąłem kurtkę, rzucając ją obok niej na łóżku. - Mówiłem ci, jak bardzo podobały mi się dzisiaj twoje buty? – powiedziałem, zdejmując spinki od mankietów. Po włożeniu ich do kieszeni podwinąłem rękawy, zwalczając chęć do zerwania z niej tej czarnej sukienki, uniesienia jej nóg w górę i wypieprzenia jej w zapomnienie z dłońmi owiniętymi wokół jej kostek. Pokręciła głową. - Uwielbiam je. – Zbliżając się do niej, włączyłem lampkę obok łóżka. - Dziękuję. – Spojrzała na mnie, jej oczy były szerokie i ufające, ale tylko trochę zmartwione. - Denerwujesz się, aniele? Zerknęła na linę na stoliku. - Może trochę. Grała czy mówiła poważnie? Przecież była aktorką. Może wiedziała, jakie gorące było granie niewinnej. W każdym razie, jej odpowiedź sprawiła, że mój fiut stał się jeszcze twardszy. Uniosłem jej podbródek. - Wstań. Wstała i spojrzała na mnie przez rzęsy. - Odwróć się. Pokazała mi swoje plecy, a ja przesunąłem na bok jej włosy i powoli 194

rozpiąłem jej sukienkę. Gdy ją rozchyliłem, pojawiła się czarna koronka i przestałem oddychać. - Co to jest? - To gorset. - Z paskami? - Tak. Utrzymuje wszystko wygładzone i na miejscu pod taką dopasowaną sukienką… no i lubię ładną bieliznę. – Wyszła z sukienki i położyła ją na łóżku. Moje nogi prawie się poddały – pod gorsetem, który zakrywał plecy, miała pasujące czarne stringi. Pozwoliłem oczom wędrować od jej długich blond włosów do łączenia gorsetu, idealnych krągłości jej tyłka, smukłych nóg i tych pieprz-mniejestem-urocza szpilek. Jezu. Nie obchodzi mnie, co ktokolwiek mówi, ŻADEN MĘŻCZYZNA nie jest na tyle dobry, by na to zasłużyć. Ale skoro tam byłem. Zbliżyłem się do niej i pocałowałem jej plecy, pocierając ustami jej skórę. Jej perfuma była lekko kwiatowa, lekko słodka, jak kwitnąca pomarańcza, i zaciągnąłem się nią, biorąc jej zapach do głowy i piersi. - Pachniesz na tyle dobrze, by cię zjeść – powiedziałem, przesuwając dłońmi od jej ramion do palców. – Ale najpierw… – Przerywając, by chwycić linę ze stolika, przeniosłem jej ręce do tyłu i skrzyżowałem nadgarstki. Gdy owijałem wokół nich linę, mówiłem do niej niskim, łagodnym głosem. – Jesteś taka piękna, aniele. Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek poznałem. Taki rodzaj piękna ma dziwną moc nad mężczyznami – sprawia, że czujemy się silni, ale słabi. Opiekuńczy, ale bezbronni. – Oddychała szybciej, jej pierś unosiła się i opadała. Dokończyłem węzeł i odwróciłem ją do siebie. – Czy to ma jakiś sens? Przełknęła. - Nie wiem. Wsunąłem palce w jej włosy i obniżyłem do niej usta, smakując ją językiem. Byłem przez to spragniony. Opadłem przed nią na kolana, tak jak powinni to robić 195

wszyscy mężczyźni. - Rozchyl nogi. Zrobiła to, a ja pocałowałem każde jej udo, przesuwając moją szorstką szczęką przez jej delikatną skórę. - Musisz pozostać na stojąco. To moja zasada. – Potem położyłem usta na tej czarnej koronce, zamykając je na jej cipce, a ręce przesuwając w górę jej nóg. Zaskomlała, a jej nogi się zatrzęsły. - O Boże, o Boże. Twoje usta… Przesunąłem językiem ten mały kawałek koronki, utrzymując dłonie na jej tyłku. Smakowała jak miód i pomarańcze i nie miałem tego dosyć. Zakopując twarz między jej nogi, wsunąłem w nią język, a potem przeciągnąłem nim po środku, w końcu przesuwając koronkę dłonią, by dostać się do łechtaczki. Gdy tylko ją polizałem, jej kolana lekko się ugięły. Owinąłem ramiona wokół jej ud, by ją przytrzymać, gdy jęczała i przeklinała. - Wystarczy, proszę – błagała. – Nie mogę już ustać. - Dojdź dla mnie, a pozwolę ci się położyć – wyszeptałem. - Nie wiem, czy mogę, stojąc w ten sposób. Moje nogi… – Jej ton był błagający, zdesperowany. - Chcesz dojść. Wiem, że chcesz. No dalej, aniele. – Zrobiłem kółko językiem na jej łechtaczce, wsysając ją do ust. Robiłem wszystkie rzeczy, które sprawiały, że dyszała, wzdychała i jęczała, wsuwając w nią dwa palce i zginając je tak, jak to lubiła. Wiedza o jej ciele i umyśle mnie upajała. Wiem, co sprawia, że dochodzi. I sprawiłem, że doszła, jej cipka zaciskała się wokół moich palców, a głos wydobywał się w falach pasujących do rytmicznych skurczy. Gdy jej nogi w końcu się poddały, przerzuciłem ją na brzuch w ten sposób, że górna część jej ciała leżała na łóżku, a związane nadgarstki znajdowały się na dole pleców. Jej smukłe ramiona były blade przy czarnym, satynowym gorsecie. Boże, jej tyłek jest cały mój. I 196

kurwa, te nogi. Te buty. - Nie ruszaj się – powiedziałem, zrywając z niej mokrą bieliznę. Potem wstałem i odpiąłem pasek, a następnie rozpiąłem spodnie. - Tak – dyszała. – Chcę tego. - Tak co? Czego dokładnie chcesz, aniele? – O Jezu, pewnie trafię do piekła za związanie Skylar Nixon i sprawianie, by błagała mnie, żebym ją przeleciał. Ale w tej chwili wieczne potępienie mojej duszy wydawało się całkiem sprawiedliwą ceną. - Chcę ciebie, Sebastianie – powiedziała bez tchu. – Chcę, żebyś mnie przeleciał. Mocno. - Mocno? – Wziąłem kutasa w dłoń, pocierając go, gdy patrzyłem na nią, pochyloną nad moim łóżkiem ze związanymi rękami, rozprostowanymi nogami, rozchylonymi stopami. Drażniłem jej cipkę czubkiem, rozsmarowując wilgoć od przodu do tyłu i przesuwając go przez jej pośladki. - Tak. – Jej oczy były zamknięte, a usta otwarte. - Przeproś. - Co? – Otworzyła oczy. - Przeproś – warknąłem, wchodząc w nią. – Za bycie taką piękną. Za sprawienie, że tak bardzo cię pragnę. Za złamanie mnie. Za sprawienie, że jestem dla ciebie tak cholernie twardy przez cały czas. – Słowa wychodziły z moich ust, gdy chwyciłem jej biodra i powoli wchodziłem w nią i wychodziłem. – Od chwili, gdy znowu cię zobaczyłem, wiedziałem, że możesz mnie zniszczyć. Wiedziałem, że powinienem trzymać się od ciebie z daleka, ale nie mogłem. Nie mogę. Jedyne, co mogę, to sprawić, że będziesz moja. - Nie jest mi przykro – powiedziała chrapliwie, jej związane dłonie zacisnęły się w pięści, gdy jej cipka zaciskała się wokół mojego kutasa. – Nigdy nie przeproszę. Nigdy. - A więc chcesz tego? – Pociągnąłem ją na siebie, powoli, ale nie delikatnie. 197

Obserwowałem zauroczony, jak znikam w jej ciele. - Tak – powiedziała. – Tak, chcę tego. Chcę cię złamać. Chcę być twoja. Chcę ciebie w sobie. – Jej głos ucichnął do szeptu. – Chcę wszystkiego. - Kurwa. Kurwa. – To było za dużo – to wszystko. Lina wokół jej nadgarstków, jej blada skóra i kształtne ciało. Jej słowa i pamięć o niej, możliwość nas. Trzymałem jej biodra i pieprzyłem ją szybko, mocno i głęboko, i nic – nic – w całym moim życiu nigdy nie było takie dobre. Siła, moc i niezniszczalna pewność, że mogę zrobić wszystko, wypełniła moje żyły. Gdy sięgnąłem granicy wytrzymałości, moje całe ciało się napięło, a potem w niej wybuchnąłem, jedyne, o czym mogłem myśleć, to zabranie jej do siebie, zamykając ją moimi kośćmi i otaczając moim poszarpanym, nieidealnym sercem. Moja. *** Później, gdy odwiązałem jej nadgarstki i pocałowałem czerwone ślady na jej skórze, rozebraliśmy się i wsunęliśmy pod chłodną, białą pościel w moim łóżku, owijając się mocno ramionami. Ona zasnęła pierwsza, a ja leżałem tam i głaskałem jej włosy, ignorując duchy, które próbowały wypełnić moją głowę karzącymi lękami, zamiast tego wypełniając ją zapachem jej skóry, delikatnością oddechu, wagą jej głowy na mojej piersi. Potem zamknąłem oczy i trzymałem ją, odpływając do snu. Rano obudziłem się pierwszy, leżąc plecami do niej, jedno z jej ramion zarzucone było wokół mojego torsu. Podniosłem jej dłoń i pocałowałem ją, nim wyszedłem z łóżka i nałożyłem dżinsy oraz koszulkę. Delikatne, złote, poranne słońce dopiero co zaczynało pojawiać się na niebie, i uśmiechnąłem się na sposób, w jaki opadało na jej rysy. Mogłem się przyzwyczaić do widzenia pierwszego światła dnia na jej twarzy. Przypomniało mi to o wierszu Roberta Frosta, który lubiłem, o ulotnym pięknie początku różnych rzeczy. 198

Czy to był nasz początek? Zawsze będziemy pamiętać pierwszą noc, którą razem spędziliśmy? Pierwszy poranek tutaj w chatce? Nie bądź tak cholernie melodramatyczny, wtrącił się głos. Nie masz pojęcia, co ona czuje. Myślisz, że rzeczy, które tobie powiedziała, gdy miałeś ją związaną i bezbronną, były prawdziwe? To była pieprzona gra. Kurwa. To była tak jakby gra, ale nie wyczułem w niej żadnej winy ani pretensji. Wydawało się, że mówiła prawdę. Chciałem, by to była prawda. Czy to mogło między nami się udać? Nigdy nie byłem niczego pewny, ale coś kusiło mnie, by myśleć, że może, tylko może, Skylar Nixon mogła być tą jedną kobietą, która była na tyle silna, urocza i wyrozumiała, by być ze mną. Ta myśl była równocześnie przerażająca i piękna. Powoli zszedłem po drabinie, skorzystałem z łazienki, wstawiłem kawę i zabrałem notatnik na ganek. Czułem się wypoczęty, ale w trakcie nocy budziłem się kilka razy ze słowami w mojej głowie i chciałem zobaczyć, czy uda mi się spisać je sensownie na papierze. Czasami pozwolenie głosowi pojawić się na kartkach demistyfikowało to – zmniejszało jego obcość w moim umyśle. To były moje myśli, moje słowa, moje uczucia, i to ja je posiadałem. Nie byłem ich ofiarą. Wyciągając długopis z notatnika, patrzyłem przez kilka minut na las, pozwalając słowom się usnuć.

Skylar

Opadasz powoli jak śnieg moja

Ja jestem pod Tobą (opadam mocno, jak skała)

199

więc Cię złapię na moim języku topisz się tam jak smutek moja

Związałem ci ręce (moja) próżna, wyśmienita próba by Cię złamać moja

Odłamki kości i duszy moja pokryły dzisiejszego ranka podłogę w sypialni przeszedłem wokół nich ostrożnie bojąc się zranienia moja ale myślę, że Ty jesteś odważna

Zbierzesz je wszystkie i spróbujesz wygładzić ich ostre krawędzie moja z nieustraszonym, bezgranicznym wdziękiem Twojego nierozsądnego serca

moja

200

Rozdzia? 26 Skylar Zgaduję, że nie żartował o wschodzie słońca. Miałam dzień wolny, więc wstanie o świcie nie było moim planem, ale kiedy obudziłam się i byłam sama w łóżku Sebastiana, od razu za nim zatęskniłam. Cholera, ostatnia noc była niesamowita. Od zrobienia mu loda w samochodzie – nawet nie wiem, co mnie naszło, nigdy wcześniej tego nie robiłam – do seksu w jego sypialni i rzeczy, które powiedział… mój umysł się obracał. Jezu, naprawdę mnie związał? Sebastian Pryce, który tak bardzo bał się skrzywdzenia ludzi, że trzymał ostre noże ukryte nad lodówką, miał związane moje ręce liną za plecami? Dostrzegając linę na podłodze, uniosłam pościel do ust i zachichotałam. Boże. Był taki sprzeczny. Ale uwielbiałam to, że czuł się ze mną na tyle dobrze, by to zrobić. Uwielbiałam rzeczy, które w tym czasie mówił. Nadal mogłam usłyszeć jego niski, intensywny głos. Przeproś… Za złamanie mnie… Jedyne, co mogę, to sprawić, że będziesz moja. Każda sekunda była idealna. Miałam na myśli to, co powiedziałam – nigdy nie przeproszę za pragnienie go – ale nie widziałam tego jako złamanie go. A jeśli chodzi o bycie jego… mój brzuch zacisnął się na to. Co miał przez to na myśli? W sensie jego jego? Na zawsze jego? Czy to było tylko przez świetny seks? Może był facetem, który mówił w ciemności rzeczy, których nie powtórzy w świetle. Chciałam o tym porozmawiać, ale to pewnie byłoby jak wyciąganie zęba. Wyciągając prześcieradło z idealnie założonych rogów, owinęłam nim siebie i udało mi się zejść po drabinie bez poślizgnięcia. 201

Zapach świeżo zrobionej kawy wypełnił moją głowę, gdy tylko zaczęłam się przechadzać. Nie widziałam go w kuchni ani salonie, ale dostrzegłam otwarte drzwi frontowe. Przez drzwi z siatką słyszałam poranny śpiew ptaków i przypomniałam sobie, że lubił obserwować wschód słońca z ganku. Odłożyłam na bok prześcieradło i poszłam do łazienki, gdzie znalazłam nową szczoteczkę do zębów i myjkę, wyłożone specjalnie dla mnie. Boże. On jest najsłodszym gorącymi-zimnym dupkiem na świecie. To mogłoby być między nami naprawdę dobre… czy on spróbuje? Po użyciu łazienki, umyciu zębów i zmyciu tego, co zostało z makijażu, nalałam dwa kubki kawy z pełnego dzbanka i poszłam do drzwi, trzymając ciasno prześcieradło pod pachami. - Hej – powiedziałam przez drzwi z siatką. Siedział tam i pisał, podskakując na dźwięk mojego głosu. – Przepraszam, nie chciałam ci przeszkadzać. - Nie, jest w porządku. – Szybko zamknął notatnik, wsadził w niego długopis i położył na podłodze, nim wstał. – Nie oczekiwałem ciebie tak wcześnie. Poczekaj, otworzę ci drzwi. - Dzięki – powiedziałam. – Łał, tu jest tak pięknie. Otworzył drzwi i wziął ode mnie kubki. - Podoba mi się twój strój. - Nie jesteś zły, że wyciągnęłam prześcieradło z łóżka? – Przeszłam obok niego na ganek i wzięłam od niego jeden kubek. - Ee, nie. – Pozwolił drzwiom się zamknąć i uniósł kawę do ust. – Jestem szczegółowy, ale nie całkowicie nienormalny. – Przerwał. – Zazwyczaj. Uśmiechając się, podeszłam do krzesła, usiadłam i rozejrzałam się. - Zatem to jest wschód słońca. Sebastian się roześmiał. - To jest wschód słońca. Kiedykolwiek go widziałaś? - Tak. Ale nie po nocnym śnie. Bary w Nowym Jorku są otwarte do późna, jak wiesz, więc gdy pracowałam do zamknięcia, słońce czasem wschodziło w tym 202

czasie. Ale nie wyglądało w ten sposób. Albo brzmiało w ten sposób. – Nabrałam powietrza, zapach kawy pomieszany był ze świeżym, leśnym powietrzem. – Albo pachniało w ten sposób. Kiwając głową, usiadł na drugim krześle, a ja próbowałam – naprawdę próbowałam – nie zaatakować go od razu osobistymi pytaniami. Ale było tyle rzeczy, które chciałam o nim wiedzieć! Wszystko od „Co lubisz jeść na śniadanie?”, „O czym piszesz w tym notatniku?”, „Co miałeś na myśli ostatniej nocy, gdy powiedziałeś, że chcesz, bym była twoja?” do „Jesteś gotowy na kolejną rundkę?” Ale nie chciałam za szybko go wystraszyć i zresztą fajnie się zwyczajnie tam siedziało. Mogłam się do tego przyzwyczaić. Łoo. Powoli. Gdzieś we mnie przemówił nagle rozsądek. Właśnie spędziliście razem pierwszą wspólną noc, więc nie przywiązuj się do niego, tego albo czegokolwiek innego. Już ci powiedział, że przeprowadził się tu, by się wydostać, i nie chce poważnego związku, więc nie myśl, że jedna noc świetnego seksu zmieni jego zdanie. Nie jesteś wyjątkowym płatkiem śniegu. Uniosłam kubek do ust. - Ej. Nie ma marszczenia brwi o wschodzie słońca. Wzięłam łyka i uśmiechnęłam się do niego. - Przepraszam. Nie chciałam. Po prostu za mocno myślałam. - O czym? Wdech. Wydech. - O ostatniej nocy. Ciemny wyraz przeszedł przez jego twarz i wyjrzał na drzewa. - To było dla ciebie za dużo. - Nie! Nie, w ogóle. Podobało mi się. - Tak? Na ganku było chłodno, ale moje ciało się ociepliło. 203

- Właściwie to bardzo. – Opuściłam oczy do kawy. – Nigdy wcześniej tego nie robiłam. - Ja też nie. Spojrzałam na niego zdziwiona. - Nie? Mój Boże, dokładnie wiedziałeś, co robiłeś! Wydawałeś się taki pewny siebie. - Wiem, jak zrobić dobry węzeł. I z pewnością myślałem dużo razy o robieniu tego. – Oderwał ode mnie wzrok na sekundę. – Po prostu nigdy nie spotkałem kogoś, z kim czułbym się na tyle dobrze, by to zrobić. - Nawet z twoją narzeczoną? – Nie mogłam się oprzeć. - Zwłaszcza nie z nią. O mój Boże, co to znaczyło? Próbowałam ułożyć to w głowie, gdy sięgnął i pociągnął za prześcieradło. - Ej. Przestań analizować. Ostatnia noc była fajna. Zostawmy to tak. Co? Czy on, kurwa, żartował? Nie mogłam zostawić tego na fajnej! Co z tymi wszystkimi rzeczami, które powiedzieliśmy? Czy one nic nie znaczyły? - Ale… - Żadnych ale. Chodź tu. Wstałam, trochę sfrustrowana, z kawą, prześcieradłem i w ogóle, i podeszłam do jego krzesła, gdzie rozłożył ramiona i wskazał mi, bym usiadła mu na kolanach. Jego klatka piersiowa była ciepła, a ja oparłam się o nią, próbując nie czuć rozczarowania przez to, że nie powie mi nic innego. A potem notatnik przy naszych stopach przyciągnął mój wzrok. - Jesteś też pisarzem? – odważyłam się zapytać. - Nie. Nie bardzo. - Dostrzegłam, że często nosisz ze sobą notatnik. Zawahał się. - To część mojej terapii. 204

- Och. – Przerwałam, by napić się kawy, chcąc móc zobaczyć jego twarz. Mogłam dalej pytać czy za bardzo naciskałam? – Coś jak dziennik? - Tak jakby. I to było na tyle. Rozmawialiśmy trochę o spotkaniu klasowym i pracy w winiarni, do której chciał, bym aplikowała, ale nic więcej osobistego. Gdy nasze kubki były puste, Sebastian zaoferował ponowne napełnienie ich, a ja wstałam. Pocałował mnie w policzek. - Bez makijażu jesteś jeszcze piękniejsza. Wiesz o tym? Zarumieniłam się. - Dziękuję. Doceniam rzeczy, które zostawiłeś mi w łazience. Robisz to dla wszystkich swoich randek? - Przestań. Nigdy nie miałem tu kobiety, Skylar. Jesteś pierwsza. Gdy obserwowałam, jak wchodził do środka, myśl o innej kobiecie tu z nim poraziła mnie taką gwałtowną zazdrością, że odebrało mi dech w piersi. Cholera. Naprawdę go lubiłam. Chciałam, żeby coś z tego było. Dlaczego nie chciał ze mną porozmawiać? Spojrzałam znowu na notatnik, gdy ogarnęła mnie potężna chęć zajrzenia do środka. Nie. Nie rób tego. Ale gdy usłyszałam otwarcie i zamknięcie drzwi od łazienki, zadziałałam bez wahania. Chciałam wiedzieć – czy czuł cokolwiek podobnego do tego, co ja? Może po prostu bał się mi powiedzieć? Siadając, przerzuciłam szybko strony do ostatniej, by zobaczyć, co napisał. Moje serce dziko uderzało, gdy zobaczyłam swoje imię.

Skylar

Opadasz powoli jak śnieg

205

moja Szybko przeczytałam słowa, gęsia skórka pokryła moje ciało, a gdy nie usłyszałam znowu otwarcia drzwi, przeczytałam to raz jeszcze, tym razem przyswajając słowa. Łzy wypełniły moje oczy – chciałam zebrać jego złamane kawałki. Ale co miał na myśli poprzez moje „nierozsądne” serce? Myślał, że byłam głupia przez myślenie, że to wyjdzie? Przerzuciłam kilka stron, a słowo całuję przyciągnęło mój wzrok. Gdy zaczęłam czytać, mój brzuch się skręcił.

Całuję ją. Jesteśmy na kanapie, a ona siedzi obok mnie. Moje dłonie są w jej włosach i dociera do mnie, że mogę zechcieć położyć dłonie na jej szyi i ścisnąć jej gardło, odcinając jej powietrze. Jestem słaby i poddam się tej chęci. Odsuwam się od pocałunku, a ona się do mnie uśmiecha. Owijam dłonie wokół jej gardła i obserwuję, jak zdezorientowanie pojawia się na jej twarzy, jej niebieskie oczy rozszerzają się ze zmartwienia. Jest bezbronna, bezsilna i ufająca. Niezdolny kontrolować impulsu, ściskam mocno, aż nie może oddychać. Jej blada skóra staje się fioletowa, gdy stara się nabrać powietrza, a jej oczy są przerażone. W jednej chwili to skończone. Pozbawiłem życia tę piękną istotę i zasługuję przez to na śmierć. Drzwi się otworzyły. - Co, do kurwy? Podskoczyłam, moja twarz zaczęła palić, a skóra mrowić ze wstydu. - O Boże, Sebastian. Przepraszam, ja… - Cholera jasna, Skylar. To jest osobiste. – Postawił kubki na drewnianej podłodze tak mocno, że kawa wylała się za brzegi, i podniósł notatnik, który nadal 206

otwarty był na stronie, którą przeczytałam. Gdy na nią zerknął, jego skóra pociemniała. – Kurwa. Kurwa! - Przepraszam – powiedziałam, gdy wylały się moje łzy. – Chciałam tylko wiedzieć, co czujesz, a ty mi nic nie mówiłeś. Ale… o co chodziło z tym uduszeniem kogoś? – Te słowa… o co, do diabła, chodziło? To była jakaś fantazja? Czy terapia? Zatrzasnął notatnik i spojrzał na mnie. Nigdy nie widziałam w jego oczach takiego gniewu. - Musiałaś zobaczyć, czy jestem takim potworem, za jakiego się uważam? Dostałaś swoją pieprzoną odpowiedź, prawda? - Przepraszam cię. Nie uważam, że jesteś potworem. – Podciągnęłam prześcieradło i otarłam łzy, które spływały po moich policzkach. - Tak, uważasz. Mogę to zobaczyć na twojej twarzy. - Nie. To było takie niewłaściwe, że tam zajrzałam, Sebastianie, i nigdy więcej tego nie zrobię. Proszę, powiedz, że mi wybaczasz. Zamknął oczy i głośno nabrał powietrza, a następnie je wypuścił. - Powiedz coś! Otworzył oczy i spojrzał na mnie z powagą. - Zapytam cię o coś i chcę prawdy. Zajrzałaś tam za pierwszym razem? Wtedy, gdy zostawiłem go w kawiarni? O kurwa. To było naprawdę do bani. Nawet nie miałam na sobie ubrań – nie miałam w ogóle zbroi. Biorąc głęboki oddech, kiwnęłam głową. - Taa. Zajrzałam. - Co widziałaś? Przełknęłam. - Zobaczyłem listę rzeczy z liczbami i że napisane było „Porozmawiać ze Skylar Nixon”. - Coś jeszcze? – Chłodna furia w jego głosie sprawiła, że znowu zaczęły 207

lecieć mi łzy. - Tak. Zobaczyłam wiersz, który musiałeś o mnie napisać w dniu, gdy zobaczyliśmy się na plaży. Był taki piękny, Sebastianie. Tak bardzo mnie do ciebie ciągnęło po przeczytaniu go. Roześmiał się gorzko. - Serio. - Tak! Przynajmniej jestem szczera! - Przyłapano cię. Musisz być teraz szczera. Przygryzłam wargę, rozdarta pomiędzy chęcią otrzymania odpowiedzi a wiedzą, że powinnam się zamknąć. - O co chodziło z tym uduszeniem kobiety? To była terapia? To było o mnie? - Odpieprz się. Nie wszystko w moim życiu jest związane z tobą. – Odwrócił się i wpadł do chatki, zostawiając mnie, bym łkała niekontrolowanie na ganku. Boże, dlaczego musiałam wtrącać się w nie swoje sprawy? Dlaczego po prostu nie spytałam go o to, co chciałam wiedzieć? Dlaczego nie mogliśmy sprawić, żeby to zadziałało, i czy to w ogóle warte było próbowania? Jeśli nasz początek miał tyle przeszkód, to może powinniśmy o tym po prostu zapomnieć? Opadłam na schodki i płakałam w swoje ramiona.

208

Rozdzia? 27 Sebastian Na poddaszu rzuciłem ten pieprzony notatnik na podłogę i usiadłem na krawędzi łóżka. Byłem zły jak cholera i przerażony. Skylar widziała naprawdę popieprzone rzeczy, które napisałem – rzeczy, którymi nie chciałem jeszcze się z nią dzielić, więc naskoczyłem na nią. Lista była jedną rzeczą, ostatecznie pewnie bym o niej z nią porozmawiał, ale te rzeczy o niej… Boże. Widziała zadanie, które zalecił mi Ken, gdzie wyobrażałem sobie najgorsze – napisałem to tamtej nocy, gdy widziałem ją na plaży, by zmniejszyć oddziaływanie tej myśli, mieć nad nią kontrolę. Napisałem w szczegółach uduszenie jej – mój Boże, co musiała sobie pomyśleć? Pewnie dzwoniła teraz na policję! Zresztą to była tylko kwestia czasu. Zacisnąłem mocno oczy. Może to była prawda. Ale i tak okrutnie ją potraktowałem. Jakbym sam nie wiedział, jak to jest coś schrzanić i tego żałować. Przeprosiła oraz poprosiła o moje wybaczenie. Byłem potworem. Ostrzegałeś ją. Nie może zaprzeczyć, że tego nie zrobiłeś. - No i co teraz, dupku? – mruknąłem, pocierając twarz dłońmi. Z dołu usłyszałem zamknięcie drzwi, a chwilę później zauważyłem jej blond włosy na drabinie. Dotarła na górę, poprawiła prześcieradło i stanęła prosto. Jej twarz była przemoczona łzami, a oczy czerwone, ale uniesienie podbródka wyzywające. - Posłuchaj mnie – ogłosiła. – Nie pozwolę nam tego zepsuć. - Czego zepsuć? 209

- Naszego początku. Nie obchodzi mnie to, co napisałeś w tamtym notatniku, nie jesteś potworem i nigdy tak nie pomyślę. Więc jeśli przez to teraz taki jesteś, to miejmy to za sobą. Byłem zbyt zszokowany, by cokolwiek powiedzieć. - I to całkowicie złe z mojej strony, że zajrzałam do twojego notatnika. Przepraszam. – Uniosła ramiona. – Chciałam wiedzieć, co czujesz. Zakochuję się w tobie. - Sebastian. – Podeszła do mnie, a ja skupiłem się na prześcieradle owiniętym wokół jej ciała. – Co czujesz? - Nie wiem – powiedziałem żałośnie. Patrzyłem na jej gołe stopy obok moich. - Tak, wiesz. Boisz się. Ja też. – Położyła dłoń pod moim podbródkiem i zmusiła mnie do spotkania jej oczu. – Byłam tam ostatniej nocy, pamiętasz? Słyszałam to, co mówiłeś. Odpowiadałam ci na to i miałam to na myśli. W końcu na nią spojrzałem. - Ja też miałem te rzeczy na myśli. - Okej. – Potarła moje ramię. – Więc mamy coś, o co warto walczyć, coś młodego i trochę chwiejącego się na nogach, ale może stać się silniejsze. - Co, jeśli to za dużo roboty? – wypaliłem, nienawidząc siebie za brzmienie jak tchórz. - Dla kogo? - Dla nas obojga. Co, jeśli ciągle będę coś pieprzył, a ty będziesz miała dosyć wybaczania mi? - Hej. – Uklękła przede mną. – Nie chcę, żebyś był kimkolwiek innym od tego, kim jesteś teraz. Nie wiem, jak inaczej ci to powiedzieć. I posłuchaj, to ja dzisiaj spieprzyłam i potrzebowałam wybaczenia, prawda? - Chyba tak. - I nigdy więcej tego nie zrobię. Twój notatnik to twoja sprawa. Twoja 210

terapia to twoja sprawa. Zaglądanie do niego było złe. – Zawahała się. – Nawet jeśli twoje słowa o mnie wywołały u mnie gęsią skórkę. Roześmiałem się, zawstydzony, ale zadowolony. - Tak? - Tak. – Spojrzała na mnie szerokimi, przeszukującymi oczami, a ja poczułem, że mój kutas zaczął sztywnieć. – Ale co miałeś na myśli pisząc, że mam nierozsądne serce? Myślisz, że jestem głupcem? Czasami myślę, że nie jestem dla ciebie wystarczająco bystra. Moja klatka piersiowa poddała się. - Skylar. Nie chodziło mi o to. – Pochylając się, chwyciłem jej twarz w obie dłonie i pocałowałem ją delikatnie, a potem sięgnąłem po prześcieradło, które było wokół niej owinięte. Wstała i pozwoliła mu opaść, a ja chwyciłem ją pod ramionami, kładąc ją na łóżko. Wyciągnąłem się nad nią, przykrywając jej nagie ciało moim ubranym i odsuwając jej włosy z twarzy. - Myślę, że nie jestem dla ciebie wystarczająco dobry, wiesz o tym. Będę cię frustrował i dezorientował, tak jak powiedziałaś. Może to OCD, może po prostu jestem trudny – nie mam pieprzonego pojęcia. Ale nie będę zasługiwał na wszystkie szansy, które będziesz musiała mi dawać. Owinęła wokół mnie nogi i chwyciła moją twarz dłońmi. - Ale będę ci je dawać. A jeśli to sprawia, że jestem głupcem, cóż… – Uśmiechnęła się. – Przynajmniej będę twoim głupcem. Zakopałem twarz w jej szyi, niezbyt pewny, czy się nie rozpłaczę. - Moja – powiedziałem chrapliwie, całując ją w dół klatki piersiowej. - Twoja – wyszeptała, wyginając plecy, gdy wziąłem w usta czubek jej piersi. – Twoja – zaskomlała kilka minut później, gdy polizałem dwa palce i zatoczyłem nimi kółko po jej łechtaczce, a następnie wsadziłem je w nią. – Twoja – krzyknęła kilka minut później, gdy doprowadziłem ją ręką do orgazmu, moje zęby przygryzały jeden sutek. 211

Nienawidziłem zabierać ust od jej skóry chociażby na chwilę, ale jakoś udało jej się ściągnąć mi koszulkę i rozpiąć dżinsy. Po zdjęciu ich znowu umieściłem się między jej nogami, przesuwając kutasem po jej łechtaczce. Wczepiła pięty w moje nogi i chwyciła mnie za plecy. - We mnie. Proszę. Już mi cię tam brakuje. Innym razem mógłbym ją podrażnić, sprawić, by trochę poczekała, ale tego ranka chciałem zrobić to, o co prosiła. Nasze usta były przy sobie otwarte, gorące i dyszące, gdy wsunąłem się w nią i zacząłem się ruszać, najpierw powoli, rozkoszując się każdym milimetrem wilgotnego, ciasnego tarcia. Zwijała się i wyginała pode mną, chwytając obiema dłońmi mój tyłek, wciągając mnie głęboko i sapiąc z bólu, gdy uderzyłem zbyt głęboko. - Za mocno? Nie chcę cię zranić – wyszeptałem, ale moje biodra poruszały się mocniej i szybciej, biorąc rozkazy od jej dłoni. - Nie zranisz, nie zranisz – powiedziała, jej oczy błyszczały i były dzikie. – Uwielbiam to tak głęboko. Nie masz pojęcia, jakie to dobre uczucie. Prawie się roześmiałem. - Mam, przyrzekam. - O Boże. – Uniosła głowę, zakopując ją w mojej szyi, liżąc moje gardło, unosząc biodra, by spotkać moje pchnięcia, i doprowadzając mnie do szaleństwa. – Sprawiasz, że tak łatwo dochodzę, to jak pieprzona magia. - Tak. Dojdź ze mną – warknąłem jej do ucha, czując się niezwyciężony. – Dojdź mocno na moim kutasie, pozwól mi to poczuć. - Tak! – Doszła i wczepiła we mnie paznokcie, trzymając się mocno, a dolna część jej ciała znieruchomiała, gdy wchodziłem w nią w kółko i w kółko. Potem zakopałem się tak daleko, jak mogłem, dochodząc długo i mocno, i nadal czułem, że chciałem z niej więcej, chciałem dać jej więcej siebie. Już mi cię tam brakuje, powiedziała, a nawet w niej jeszcze nie byłem. Ale dokładnie wiedziałem, o co jej chodziło. 212

Nawet gdy trzymałem blisko jej drżące ciało, opłakiwałem jej nieuniknioną utratę. Wszystko, co złote, trwa krótko.

213

Rozdzia? 28 Skylar - Halo? - Dzień dobry, dzwonię do Mii Fournier. – Próbowałam brzmieć na mniej zdenerwowaną, niż się czułam. Sebastian i Natalie zachęcali mnie, bym zadzwoniła w poniedziałek, ale nabranie do tego odwagi zajęło mi jeszcze trzy dni. Chciałam być przygotowana, gdyby spytała mnie o doświadczenie, stopień, dlaczego Rivardowie mnie zwolnili, albo nawet o Uratuj Konia, gdyby to oglądała. - Tu Mia. Wzięłam głęboki oddech. - Z tej strony Skylar Nixon. Dostałam twoją wizytówkę od mojego znajomego, Sebastiana Pryce'a, i… - Och, w firmie prawniczej! Tak! Lucas wspomniał, że możesz zadzwonić. Uśmiechnęłam się, czując ulgę, że wiedziała, kim byłam. - Tak. Rozumiem, że szukasz asystentki? - Owszem. Jesteś zainteresowana? - Tak – powiedziałam, przygryzając język, nim dodałabym ale nie jestem pewna, czy mam odpowiednie kwalifikacje. - Świetnie. Możesz przyjść na rozmowę w następnym tygodniu? Powiedziałam, że mogę, i umówiłyśmy się w winiarni Abelard na dziewiątą we wtorek. Będę musiała się upewnić, że wezmę sobie wolne od Coffee Darling, ale skoro Natalie była taka wspierająca, to nie sądzę, że będzie miała coś przeciwko. Poszłam tamtej nocy do łóżka, szczęśliwa, ale niespokojna, robiąc na 214

telefonie listę rzeczy, które musiałam zrobić – wydrukować CV, przygotować ubranie, poszukać informacji o Abelard Vineyards. Marszcząc brwi, próbowałam pomyśleć o czymś, co mogłam zapomnieć. - Przestań się martwić. Ona cię pokocha. – Sebastian uniósł pościel i wszedł do swojego łóżka, gdzie siedziałam ze skrzyżowanymi nogami i telefonem na kolanach. Nie spojrzałam w górę. - Może. Zobaczymy. - Przestań. – Chwycił mój telefon i schował go za plecami. - Ej! – Uniosłam się na kolanach i próbowałam mu go zabrać. - Wystarczy – powiedział, trzymając go z dala ode mnie. – Musisz za wcześnie wstać, żeby to teraz robić. - No weź, oddaj. Potrzebuję go. – Wykonałam kilka bezowocnych prób odebrania go, a on się roześmiał. - Nie potrzebujesz. Musisz się rozluźnić, widzę to na twojej twarzy. Nie zmuszaj mnie, żebym cię związał. Usiadłam znowu, wzdychając. - Jesteś cholernie urocza, gdy udajesz, że się na mnie złościsz. – Położył mój telefon na stoliku i zaatakował mnie, rzucając mnie na plecy. Teraz, gdy spędziliśmy razem tyle czasu, wiedziałam, dlaczego jego ciało było takie seksowne – każdego pieprzonego dnia chodził na siłownię! W porównaniu do niego byłam ślimakiem. Dużo też pracował w firmie prawniczej. Pracował każdego dnia tego tygodnia, a potem ćwiczył. Widzieliśmy się dopiero podczas kolacji albo później, dlatego tyle razy spędzałam u niego noc. Nie chodziło wcale o to, że tak bardzo za nim tęskniłam przez te dwie noce, które spędziliśmy oddzielnie, iż ledwo mogłam spać. Nie. Nie ma mowy. Pisnęłam, gdy wylądowałam, szarpiąc się z nim, ale śmiejąc się, gdy przyszpilił mi nadgarstki do łóżka obok moich barków. 215

- To w ogóle nie była sprawiedliwa walka. - Nie. – Pocałował mnie, jego usta i język były delikatnym kontrastem do mocnej siły jego dłoni, trzymających moje nadgarstki. – Moja bratowa chce cię poznać. - Och? – Mały dreszcz przeszedł przez moje ciało. - Tak. Przyszła dzisiaj po południu do firmy. – Znowu mnie pocałował, najpierw w usta, potem w szyję i klatkę piersiową przez jego koszulkę, którą wzięłam do spania. – Spytała, czy chciałbym przyprowadzić cię do ich domu na kolację. - I co powiedziałeś? Ledwo odsunął ode mnie usta. - Powiedziałem, że nie, do cholery, masz okropne maniery przy stole. Przewróciłam oczami i pchnęłam go nogami. - Jesteś taki wredny. Zejdź ze mnie. - Okej. – Przesunął się na plecy, ciągnąc mnie na siebie i trzymając moje nadgarstki nad swoją głową. – Lepiej? - Mmmmm. – Byłam na niego zła? Zapomniałam. Przeciągnęłam nogi po obu stronach jego bioder i umieściłam swoje usta na jego. Gdy pocałunek się pogłębił, poruszyłam biodrami po jego twardniejącym kutasie, czując pożądanie w moim sednie. Boże, zaczynałam myśleć, że byłam uzależniona od seksu przez to, że robiliśmy to prawie każdego wieczoru w tym tygodniu. Ostatniej nocy spałam sama w swoim starym łóżku i byłam bez niego taka samotna, że musiałam zrobić sobie dobrze palcami, jak wypełniona pożądaniem nastolatka, a i tak nie czułam się usatysfakcjonowana. Regularnie brałam pigułki, ale mimo tego zastanawiałam się, czy jakikolwiek środek antykoncepcyjny byłby na tyle silny, by odeprzeć jego szalenie mądrą, bardzo mocną spermę. I cholera jasna, co ja bym wtedy zrobiła? - Zaraz wrócę – wyszeptałam. 216

Nie zatrzymał mnie od pójścia do drabiny, co oznaczało, że pewnie wiedział, co musiałam zrobić. Pigułki miałam w torebce, która była na dole, więc minęło parę minut, nim znowu weszłam na górę. Lampka nadal się paliła, a widok Sebastiana bez koszulki, czekającego na mnie w łóżku, na plecach, z pościelą podciągniętą do bioder, gdzie widoczny był kształt jego kutasa, sprawił, że prawie się potknęłam. Uśmiechając się, wskoczyłam na niego, znowu siadając na nim okrakiem i kładąc dłonie na jego ciepłej, twardej klatce. Chwycił brzeg koszulki, którą miałam na sobie. - Nie, żebym nie uwielbiał widoku ciebie w moich ubraniach, ale jeszcze bardziej uwielbiam widzieć cię nago. Z radością zdjęłam koszulkę i odrzuciłam ją na bok, zostawiając między nami tylko majtki. Odkryłam, że Sebastian zawsze spał nago. Nie narzekałam. Jego dłonie przeniosły się do mojego tyłka, gdy pochyliłam się, by go pocałować, a moje piersi otarły się o jego klatkę. Jęknął, jego język głaskał mnie między wargami, a biodra się uniosły. Poruszyłam nad nim ciałem, przesuwając łechtaczką przez jego grubego, twardego kutasa, czując, że moja bielizna robiła się mokra. - Zdejmij je. – Jego głos był niski i poważny. Uśmiechnęłam się do niego. - Niecierpliwy. - Dla ciebie tak. Przygryzłam wargę. - Tęskniłeś za mną ostatniej nocy? - Tak mocno, że ledwo mogłem to znieść. Kręcąc głową, powiedziałam: - Ja też. Co się z nami dzieje? To dlatego, że seks jest taki dobry? – Potem 217

spanikowałam. – To znaczy, dla mnie jest dobry… Mam nadzieję, że dla ciebie też. Dał mi lekkiego klapsa. - Przestań. Dla mnie jest niesamowity i wiesz o tym. Ciągle mi mało. To znowu przykleiło uśmiech do mojej twarzy i przerzuciłam jedną nogę, by zdjąć majtki. Byłam taka zniecierpliwiona, by poczuć, jak jego kutas uderza w To Miejsce, że zostawiłam je wiszące wokół jednej kostki, gdy znowu usiadłam na nim okrakiem. Ale on miał inny pomysł. Przesuwając się w dół łóżka, aż głowę miał między moimi udami, spojrzał na mnie. - Miałem w zwyczaju leżeć w nocy i myśleć o robieniu tego tobie. – Pocałował wewnętrzną część mojego uda, a potem drugiego, pocierając szorstkim policzkiem po wrażliwej skórze, nim przeciągnął językiem po moim sednie. Zadrżałam, opadając, by chwycić drewniane wezgłowie. - O Boże, Sebastian. Twój język jest… – Ale nie mogłam nawet znaleźć słowa. Światło i kolory tańczyły za moimi zamkniętymi powiekami, gdy odchyliłam głowę, falując biodrami nad jego ustami. Chwycił ramionami moje nogi, przyciągając mnie bliżej swojej twarzy, a gdy spojrzałam w dół, prawie to straciłam na widok jego wspaniałych, zielonych oczu między moimi nogami. - Kurwa – wydyszałam, gdy pracował na mojej łechtaczce czubkiem języka. – Nie znałam tego nawet na tyle, by sobie to wyobrażać. Nie miałam pojęcia, że możliwe jest czuć się tak dobrze. – To była prawda – byłam z kilkoma naprawdę przystojnymi facetami, ale jakoś bycie niesamowicie przystojnym nie równało się z posiadaniem takiej wprawy w łóżku. Natalie i ja miałyśmy teorię, że mniej atrakcyjni kolesie byli lepszymi kochankami, bo musieli pracować na to ciężej. Raz wyznała, że Dan miał trochę małego kutasa, ale całkiem sprawne dłonie. Jednakże Sebastian miał wszystko. Wszystko. Włączając jego język zakopany w mojej cipce. 218

A kiedy napięcie w moim rdzeniu przemieniło się w wir zbyt potężny do pomieszczenia go w moim ciele, on jęknął razem ze mną, gdy wyjeżdżałam nad nim swój orgazm, falując niepohamowanie przy jego twarzy. Gdy skończyły się spazmy, przesunęłam się w dół jego ciała, przygotowując się, by wziąć go w usta, ale on zwinnie przerzucił mnie na plecy i przyszpilił mi nadgarstki nad głową. W świetle lampki mogłam zobaczyć jego błyszczące usta i podbródek, a moje wnętrze się zacisnęło. Pocałował mnie mocno i głęboko, jego usta rozchylone były nad moimi. Smakowałam siebie, go, nas i seks, i było to ciepłe oraz słodkie, gdy rozchyliłam dla niego nogi, desperacko potrzebując, by we mnie wszedł i doprowadził nas do kolejnego szaleństwa. Wsunął się z łatwością, a ja uniosłam biodra, by wziąć go głęboko. Gdy był we mnie zakopany, przerwał i spojrzał na mnie, i myślałam, że coś powie, ale tego nie zrobił. Po prostu utrzymywał na mnie spojrzenie i zaczął się ruszać, jego biodra poruszały się nad moimi niczym oceaniczne fale. Uniosłam się pod nim, przyciskając się do niego piersią i unosząc biodra. - Tak bardzo za tobą tęskniłam ostatniej nocy – wyszeptałam. Każde zakończenie nerwowe w moim ciele płonęło. – Dotykałam się i myślałam o tobie. - Ja robiłem to samo – powiedział, mięśnie w jego ramionach się napięły, gdy podparł się nade mną. – Dwa razy. Uśmiechnęłam się, rozkosznie szczęśliwa. - Wygrałeś. *** Spędziłam weekend na pracowaniu dla Natalie i przygotowywaniu się na rozmowę o pracę. W sobotę po pracy poszłam do mieszkania Jillian, a ona pomogła mi napisać CV i wydrukować je. Nie byłam nawet pewna, czy Mia Fournier o nie poprosi, i zresztą nie było jakoś specjalnie imponujące, ale przynajmniej miałam na nim trochę referencji, opis mojej edukacji i ostatnie pięć lat mojego życia. Trochę smutne było to, że potrzebowałam do tego tylko połowy strony. 219

- Jesteś pewna, że powinnam wspomnieć Mirandę Rivard? – Skrzywiłam się, gdy zobaczyłam jej nazwisko na kopii, którą wydrukowałyśmy. - Powiedziała, że to w porządku, prawda? – Jillian postawiła dla mnie kubek herbaty. - Taa. Chyba tak. – Zadzwoniłam do niej dzień wcześniej, by poprosić ją o pozwolenie, a ona powiedziała, że to w porządku i będzie szczera o mojej dobrej pracy oraz powodzie, przez który mnie zwolniła. Nie podobało mi się to drugie, ale musiałam wspomnieć o kimś z Chateau Rivard, jeśli chciałam napisać w CV o mojej pracy tam, mimo że krótkiej. – Co o tym myślisz? Jillian zajrzała przez moje ramię, pijąc herbatę. - Powiększmy trochę twoje nazwisko i przesuńmy tutaj twoje informacje kontaktowe. – Wskazała inne miejsce na kartce. - Okej. – To był mały szczegół, nawet błahy, ale wszystko w sposobie, w jaki się zaprezentuję, będzie ważne, wiedziałam o tym. Po zrobieniu zasugerowanych zmian, znowu je wydrukowałam. – Teraz jak wygląda? Podniosła je z drukarki i przeglądała, gdy wstałam, by wziąć miód z szafki. Dodałam go trochę do herbaty i pomieszałam ją, a potem oblizałam łyżkę. O Jezu. Mój język był obolały. Zaśmiałam się cicho do siebie, odwracając się plecami do Jillian, gdy przypominałam sobie spektakularną zmianę oralnych przyjemności, którą wykonałam wczoraj wieczorem na łodzi, którą wypłynęliśmy na nocny kurs. Gdy się odwróciłam, Jillian patrzyła na mnie śmiesznie. - Co? - Z czego tam się śmiejesz? - Z niczego. – Opuściłam oczy do herbaty i szybko usiadłam. - To nie jest twarz, która nic nie oznacza. To jest twarz zrobiłam-cośsprośnego. Zaufaj mi, jestem starszą siostrą. Wiem, co to za twarz. Uśmiechnęłam się, unosząc herbatę do ust. - Winna. 220

- A więc? - Mam dzisiaj bardzo obolałe mięśnie języka. Ciemne brwi Jillian się uniosły. - Tak? A jak tam jego język? - Będę zdziwiona, jeśli będzie mógł normalnie mówić. Ja ledwo mogę chodzić. - O mój Boże – jęknęła, wachlując się. – Jesteś taką szczęściarą. Cholera. - Wiem. – Podniosłam CV. – Zatem to wygląda dobrze, tak? – To nie tak, że nie chciałam jej wszystkiego mówić, ale czułam, że musiałam chronić to, co mieliśmy z Sebastianem. To było takie nowe i wydawało się takie kruche. - Tak. Jest w porządku. Chcę usłyszeć więcej o tym facecie. – Wsparła podbródek o rękę i spojrzała na mnie marzycielsko. – Muszę odczuwać za kogoś. - Jill. Przestań. Jesteś piękna. Jesteś lekarką. Gdzie są ci wszyscy przystojni lekarze, których widzę w serialach? Przewróciła oczami. - Zamożni. Albo pieprzą pielęgniarki. Albo pieprzą każdego, kogo tylko chcą, bo są zbyt zajęci, by być w związku. – Wzdychając, znowu usiadła prosto. – I myślę, że ja też. Tylko czasami to staje się takie samotne. - Więc przeleć dla zabawy jakiegoś seksownego lekarza. - Jakiś rok albo dwa lata temu bym to zrobiła. Ale teraz myślę, że czekam na coś lepszego. A co z tobą? Myślisz, że to zmierza w jakimś kierunku? Wzruszyłam ramionami, ale nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Nie wiem. Wydaje się to możliwe. - Możliwe? Jest tam długoterminowy potencjał? – Uniosła kubek do ust. Przewróciłam oczami. - Jillian, minęło dopiero jakieś dziesięć dni. Nawet nie wiem, co on myśli o długoterminowym związku dla siebie. I… powiedział kiedyś coś o tym, że nie wierzy w tą jedyną. 221

Zmarszczyła brwi. - Tą jedyną? - Taa, wiesz. Jedyną. W myśl, że gdzieś tam jest dla ciebie idealna osoba i musisz ją odnaleźć. - Aa, bratnia dusza – powiedziała. – To bardzo romantyczna myśl. Ale też nie jestem pewna, czy prawdziwa. Rozglądając się po jej czystym, nowoczesnym mieszkaniu, zastanowiłam się, czy kiedykolwiek wyobrażała sobie mieszkanie tam z kimś innym, czy wolała mieszkać sama. - Ja nie wiem, w co wierzę. Ale wiem, że wysyła mi mieszane sygnały… Gdy pierwszy raz mówił o swojej chatce, myślałam, że naprawdę cieszył się samotnością, ale teraz zawsze chce, żebym tam spała, nawet jeśli muszę wstać bardzo wcześnie do pracy, a on musi mnie zawieźć. - A więc brzmi to tak, jakby też bardzo cię lubił. - Też tak myślę. Mam nadzieję. - Brzmi to też tak, jakbyś potrzebowała własnego samochodu. Jęknęłam, odrzucając głowę do tyłu. - Tak. Samochodu. Mieszkania. Pracy. Dorosłych rzeczy. - Cóż, proszę bardzo. – Położyła przede mną CV. – Krok pierwszy. Idź po nią. Wzięłam głęboki oddech. - Myślisz, że dam radę? - Wiem, że dasz radę. – Uniosła herbatę obiema dłońmi. – Co jest z tą niepewnością? Niby od kiedy brakuje ci pewności siebie? Zacisnęłam oczy. - Odkąd mama powiedziała mi, że nie jestem wyjątkowym płatkiem śniegu. Jillian zakrztusiła się herbatą. - Co? 222

- Nie śmiej się! Wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale w tamtym tygodniu mama dała mi tę mowę podnoszącą na duchu – zrobiłam w powietrzu cudzysłów – gdy wyprowadziłam się z domku gościnnego, praktycznie mówiąc mi, że muszę przestać jęczeć, wyjść i zacząć żyć, bo przez lata wszystko było mi podawane na tacy i ciągle chwalono mój wygląd. Jillian wzruszyła ramionami. - Trochę w tym prawdy. - Dzięki – powiedziałam bez emocji. – Jeeezu, i co się dziwić, że lubię przebywać z Sebastianem. Zawsze mi mówi, jaka jestem wspaniała i piękna. - I jesteś. – Jillian poklepała mnie w dłoń. – Ale musisz też zapracować na to, czego chcesz. Nic nie przychodzi za darmo.

223

Rozdzia? 29 Skylar Później, przez tamten wieczór i całą niedzielę, spędziłam całkiem sporą ilość czasu na wyszukiwaniu Abelard Vineyards, a wskutek tego Fournierów. W zakładce „O właścicielach” na ich stronie odkryłam, że spotkali się, gdy ona spędzała wakacje w Paryżu, i pobrali się w Prowansji. Było nawet zdjęcie z wesela, a ja sapnęłam, gdy je zobaczyłam. - Jaka piękna para! – Odwróciłam laptopa w stronę kuchni, by Sebastian mógł zobaczyć zdjęcie. Robił nam kolację, gdy ja robiłam notatki o winiarni. – To ona? Ta kobieta, którą poznałeś? - To ona – potwierdził, wracając do krojenia ziemniaków. - Spójrz, pobrali się w willi jego rodziny. Czy to nie romantyczne? Willa – powiedziałam z rozmarzeniem. - Może powinnaś zacząć od mieszkania – drażnił się, wrzucając ziemniaki na blachę do pieczenia. - Hahaha. Nie chodzi mi nawet o mieszkanie w niej – samo odwiedzenie takiego miejsca byłoby wspaniałe. – Kliknęłam na zdjęcie, by je powiększyć. – Zawsze chciałam odwiedzić Francję. Byłeś tam kiedykolwiek? - Nie. To wymagałoby wejścia do samolotu. Spojrzałam na niego, zdziwiona. - Nie latasz? Pokręcił głową. - Nigdy. - Jak przedostawałeś się do Nowego Jorku i z powrotem? 224

- Nie przemieszczałem się w tą i z powrotem zbyt często, ale gdy to robiłem, to jechałem. – Włożył blachę do piekarnika i ustawił czas. - Och. – Patrzyłam przez minutę na zdjęcie, tak naprawdę go nie widząc. Byłam tym trochę przybita. – Boisz się latać? Czy po prostu tego nie lubisz? - Nie lubię. Ogólnie mówiąc, wszystkie formy transportu sprawiają, że jestem niespokojny. Zbyt wiele możliwości tragedii. Ale przy jeździe samochodem przynajmniej mam trochę kontroli. W moim życiu jest wystarczająco niepokoju bez dodawania do tego samolotów. – Jego ruchy stały się sztywne, a głos brzmiał na gniewny, więc zdecydowałam, że odpuszczę. - Rozumiem. Okej, jest tu napisane, że otrzymała stopień magistra w Michigan State i przez lata prowadziła biznes od planowania wydarzeń w Detroit. A on był profesorem w Nowym Jorku. Magister – rozmyślałam. – I wyszła za profesora. Założę się, że chce kogoś bardziej wykształconego ode mnie. - Przestań. Albo nie dostaniesz dzisiaj mięsa. – Spojrzał na mnie przez ramię z groźbą, gdy przewracał steki w marynacie. Uniosłam dłonie. - To poważna groźba. Przestaję. - Powiedz mi, co jeszcze jest napisane. – Wrzucił kawałki ziemniaków do jakiejś oliwy. - Okej, spójrzmy. Jest tu kilka wycinków prasowych o winiarni. – Przeczytałam na głos fragmenty wywiadów, kliknęłam w linki do pełnych artykułów i zrobiłam dużo notatek. Najwidoczniej Lucas Fournier zakupił ziemię od hodowcy, który próbował rozwinąć scenerię czerwonego wina w Północnym Michigan, co nie udało się tak, jak z białym winem. W szczególności był zainteresowany robieniem wina z gamay i pinot noir, więc wyszukałam te winogrona. Przeczytałam również, że Lucas Fournier otworzył bar z Absyntem w Detroit, i przeczytałam wywiad, w którym mówił o byciu nowoczesnym bez poświęcania autentyczności. O chęci podejmowania ryzyka. O ufaniu swojemu 225

przeczuciu, gdy zdrowy rozsądek mówi ci inaczej. Nim się obejrzałam, minęła godzina i Sebastian spytał, czy byłam gotowa jeść. - Tak, przepraszam – powiedziałam, zsuwając się ze stołka. – Co mogę wziąć na zewnątrz? – Mieliśmy jeść na ganku, przy małym zestawie do kolacji, który kupił w sklepie z antykami w ten weekend. - Wszystko jest gotowe. – Otworzył dla mnie drzwi, a ja wyszłam na zewnątrz, sapiąc, gdy zobaczyłam mały kącik pod drzewem na rogu ganku. Położył jasnoniebieski obrus na okrągłym stole, udekorował go świecami i powiesił światełka na gałęziach, które znajdowały się nad tym wszystkim. – To nie willa we Francji, ale mam nadzieję, że ci się podoba. - O mój Boże! Jest idealnie! – Klasnęłam i uśmiechnęłam się do niego. – Bardzo ci dziękuję za przygotowanie kolacji. Przepraszam, że nie byłam dzisiaj lepszym towarzystwem. - Cieszę się tylko, że tu jesteś. Wiem, że twój umysł jest gdzie indziej. – Wyciągnął mi krzesło, a ja usiadłam. - Dużo się nauczyłam. Wiedziałeś, że w 1395 książę Burgundii zakazał uprawy winogrona gamay w swoim królestwie, bo zbyt dobrze konkurowało z pinot noir, które było jego ulubionym? Nazwał je diabelską, nielojalną rośliną. – Roześmiałam się, rozkładając serwetkę na kolanach. – Trochę to zabawne, że Lucas Fournier posiada te dwie odmiany. - Nie wiedziałem tego – powiedział Sebastian, siadając naprzeciwko mnie. – Powiedz mi więcej, skoro pijemy dzisiaj ulubione wino księcia. Właściwie to Abelard Pinot Noir. Moje serce zatrzepotało, gdy nalewał. Uwielbiałam sposób, w jaki blask świec grał z zielenią jego oczu. Uwielbiałam to, że zwyczajnie przyrządził dla nas steki, ziemniaki i sałatki oraz ustawił to piękne, romantyczne miejsce. Uwielbiałam to, że zachęcał mnie do zdobycia tej pracy, odnośnie której byłam teraz bardziej 226

podekscytowana, bo wiedziałam, że młodzi właściciele myśleli naprzód. Uwielbiałam sposób, w jaki mnie dotykał, jakby nadal nie mógł uwierzyć, że tam byłam, i mogłabym zniknąć w każdej chwili. Uwielbiałam nawet to, że patrzył na mnie czasem ze smutkiem w oczach, bo wiedziałam, że to oznaczało, iż zmagał się z jakimiś rzeczami w swoim umyśle, ale pozwalał sercu wygrać. Przez cały tydzień nie miał żadnych epizodów. A przynajmniej do żadnych się nie przyznawał. Ale przestałam próbować zgadywać każdy wyraz jego twarzy, każdą ciszę, w jaką wpadał, każde nerwowo wypowiedziane słowo, które było odpowiedzią na pytanie, na które chciałam otrzymać coś bardziej rozwiniętego. Akceptowałam go za to, kim był, i jak bardzo się starał. Za szansę, którą ze mną podejmował. Wiedziałam, jakie to było dla niego trudne, i kochałam go za to. Cholera jasna, co? Słyszeliście mnie. Kocham go za to. Tylko trochę. Zamknijcie się i pozwólcie mi to robić. Podniosłam widelec, opuszczając oczy na talerz. To było w porządku, prawda? Przyznanie sobie, że się w kimś zakochało? To znaczy, to nie musiało być nic poważnego. To było tylko uczucie. Właściwie to miłe uczucie. Miłe, głębokie uczucie. Kto nie zakochałby się mocno i szybko w kimś takim jak Sebastian? I Bóg wie, że lubiłam rzeczy głęboko, mocno i szybko. Zdusiłam śmiech, zapychając buzię ziemniakami, a Sebastian spojrzał na mnie trochę śmiesznie, ale nic nie powiedział, co sprawiło jedynie, że moje uczucia przybrały na sile. Ale nic mu nie powiem. Jezu Chryste, mogłam sobie tylko wyobrazić, co by zrobił, gdybym powiedziała mu, że go kocham. Nie miałam z tego powodu kompleksów – pochodziłam ze świata teatru, gdzie każdy kochał każdego, głośno i dumnie (oczywiście można było w tamtym świecie kogoś nienawidzić i nadal głośno i dumnie ich kochać, ale to inna sprawa) – ale czułam, że Sebastian nie był 227

osobą, która beztrosko używała lub słyszała takie słowo. - A więc co twoim zdaniem powinnam ubrać na rozmowę? – spytałam z udawaną powagą. – Spódnicę w granatowo-białe paski czy czarną sukienkę? To życie albo śmierć, więc dobrze się zastanów. Naprawdę chcę dostać tę pracę. - Hmm. – Ukroił kawałek steku i przeżuwał, myśląc. – Z wiadomych powodów mam słabość do czarnej sukienki, ale lubię też spódnicę w paski. Miałaś ją tamtego dnia, gdy widziałem cię na plaży. Opadła mi szczęka. - Zapamiętałeś to? - Oczywiście, że tak. Z białą bluzką i boso. - Cóż, właściwie to miałam buty, ale nie wtedy, gdy jadłam przed tobą piasek. Boże, to było takie zawstydzające. Chciałabym cofnąć się w czasie i to odkręcić. - Nie waż się. – Podniósł kieliszek z winem. – Gdybyś się nie przewróciła, nigdy bym się do ciebie nie odezwał. - Nigdy? – spytałam z niedowierzaniem. – No weź. Odezwałbyś się. Później przyszedłeś do kawiarni. Pokręcił głową. - Przyszedłem do kawiarni, bo wróciłem z biura mojego terapeuty. A poprosiłem terapeutę o nagłe spotkanie, bo na ciebie wpadłem. Odłożyłam widelec. - Zatem mówisz, że gdybym nie przewróciła się na plaży, ty byś się do mnie nie odezwał, nie potrzebowałbyś tamtego spotkania i nie byłoby cię potem w kawiarni? - Dokładnie. Napiłam się wina i pozwoliłam smakom mieszać się na moim języku. - Myślisz, że ostatecznie byśmy się odnaleźli? Wzruszył ramionami. 228

- Ciężko stwierdzić. Pewnie starałbym się ciebie unikać. - Czemu? – Odstawiłam kieliszek. – Myślałam, że zawsze mnie lubiłeś. - Bałem się. To potężne. - Taa. Chyba tak. – Ale nienawidziłam myśli, że byliśmy blisko minięcia się. W moim umyśle przeznaczone nam było się spotkać. Przeznaczenie też było potężne, prawda? – A więc może… to dobrze, że mnie zwolniono? To znaczy, właśnie to zaprowadziło mnie na plażę. - Może. Mój umysł już pracował do tyłu. Jeśli między Sebastianem a mną było coś naprawdę poważnego, to nie tylko dobrze, że mnie zwolniono, ale też dobrze, że wzięłam udział w Uratuj Konia, znienawidziłam Nowy Jork i nie wyszła moja aktorska kariera. Nie tylko to, ale też dobrze, że on nie poślubił tej laleczki na Manhattanie. Boże – Sebastian mógł być teraz w związku małżeńskim! Jedząc kolację w jakimś nowojorskim mieszkaniu z inną kobietą naprzeciwko siebie! Z kimś, kto w ogóle go nie rozumiał. Po raz pierwszy poczułam się wdzięczna za gówniane decyzje, które podjęłam w ostatnim roku, bo wszystkie poprowadziły mnie do tego stolika, tego mężczyzny i tego momentu. Zachęciło mnie to trochę – może gdzieś głęboko we mnie była kobieta, która wiedziała, czego chciała, a co więcej, wiedziała, co zrobić, aby to otrzymać. *** Wtorkowy ranek był pogodny. Dobry znak, pomyślałam. Idąc za radą Sebastiana oraz tym, że myślałam, iż przyniesie mi to szczęście, ubrałam spódnicę w paski, tym razem dopasowując do niej jasnoróżową bluzkę. W oparciu o ich stronę oraz ubrania, które widziałam na zdjęciach, Mia Fournier wyglądała jak kobieta, która doceniała kolor. W poniedziałek spałam w domu, bo chciałam się wyspać i wyglądać na odświeżoną, a Sebastian i ja mieliśmy w zwyczaju późno chodzić spać, gdy 229

byliśmy razem. Mama kazała mi zjeść śniadanie (ciastko z wiśnią, które zjadłam na stojąco i pochylając się nad talerzem, by nie pobrudzić bluzki) i życzyła mi powodzenia, nim wyszła. Gdy myłam zęby, dostałam SMS-a od Natalie. Połamania nogi tego ranka! Kocham Cię! Gdy już prawie wyszłam, odpisałam podziękowanie i dostrzegłam, że miałam też wiadomość od Sebastiana. Nie potrzebujesz dzisiaj szczęścia, ale założę się, że z Tobą jest. Daj mi znać, jak poszło. Myślę o Tobie. Uśmiechnęłam się, zamykając za sobą drzwi. Po raz pierwszy od tygodni czułam szczęście, ale również pewność siebie. Abelard Vineyards – nazwane po średniowiecznym, francuskim erudycie, który przeżył tragiczny, ale namiętny romans ze swoją młodą studentką, nauczyłam się tego z wywiadu z Fournierami – znajdowało się jedynie dziesięć minut dalej od farmy moich rodziców, jakoś pośrodku niej i chatki Sebastiana. Gdy jechałam wysadzanym drzewami podjazdem, moje serce zaczęło walić. Miejsce było całkowicie zachwycające. Styl architektoniczny był francuski, ale zamiast ciemnego, uroczystego, fałszywego zamku, który był w rodzinie Rivardów, Fournierowie zbudowali willę w stylu prowansalskim, z jasnego kamienia i z pochylonym dachem, pokrytym wyblakłymi, czerwonymi dachówkami, a okiennice pomalowane były na jasnoniebiesko. Było to luksusowe bez przesady. Autentyczne, ale nie nudne. Żwirowy podjazd zakręcał przed głównym budynkiem, a ja podążyłam za znakami na parking dla gości. Gdy wysiadłam z samochodu i rozejrzałam się, zobaczyłam, że winnica rozciągała się za budynkami, po lewej stała duża czerwona stodoła, a przede mną był znak, który wskazywał salę degustacyjną. Skoro miałam spotkać się z Mią Fournier w sali degustacyjnej, podążyłam za znakiem wzdłuż wąskiej, żwirowej ścieżki wokół willi, podziwiając kwiaty i zioła, które zasadzone były przy drodze. 230

Z tyłu znajdował się duży ganek ze stolikami i krzesłami, gdzie mogli usiąść goście i obserwować zachód słońca nad falistym polem. Wzniesienie kamiennego budynku było przykrytym, wykafelkowanym obszarem z wbudowanymi, zdobionymi ławkami i długimi stołami do pikniku po obu stronach podwójnych drzwi. Po drugich stronach stołów, na których znajdowały się urocze, malutkie ozdobne drzewka w glinowych doniczkach, stało sześć krzeseł. Było tam zachwycająco i już chciałam tej pracy tak mocno, że mogłam to posmakować. Szklane drzwi do sali degustacyjnej były już lekko uchylone, wpuszczając dużo naturalnego światła i świeżej bryzy. Gdy weszłam do środka, od razu dostrzegłam sposób, w jaki sufit i pokaźne okna również wpuszczały dużo naturalnego światła, a kolory na ścianach z jasnego kamienia były odbite na neutralnych kanapach i krzesłach, które stały na ogromnym obszarze do siedzenia przed kominkiem po drugiej stronie pomieszczenia. Podłoga wyłożona była drewnem o średniej tonacji, tak samo jak duże stoliki do kawy i kilka niskich stolików. Jedynym jasnym miejscem koloru była ogromna kwiatowa dekoracja na środku stołu – było tam prawdopodobnie z tuzin róż w różnych odcieniach. Chyba założyłam odpowiedni strój, pomyślałam z uśmiechem. - Cześć! Ty musisz być Skylar. Odwróciłam się i zobaczyłam drobną kobietę o okrągłych kształtach z długimi, falowanymi, brązowymi włosami, idącą w moją stronę z drugiej strony sali, gdzie drewniany bar ze stołkami zajmował całą długość ściany. Uśmiechnęłam się, idąc w jej stronę. - Tak. Dzień dobry. - Dzień dobry. – Spotkałyśmy się na środku sali, a ona podała mi rękę. – Jestem Mia. Witam w Abelard. Chwyciłam jej dłoń i spotkałam jej oczy, dostrzegając, że byłyśmy prawie tego samego wzrostu, mimo że ja miałam szpilki, a ona buty na płaskim obcasie. - Bardzo miło mi cię poznać. To miejsce jest wspaniałe. Zakochałam się. 231

- Dzięki. Przeszliśmy długą drogę, by tu dotrzeć, ale jesteśmy z niego zadowoleni. Mogę ci coś zaoferować? Kawę albo herbatę? Kieliszek wina? – Roześmiała się, kładąc dłoń na lekko zaokrąglonym brzuchu. – Nie mogę do ciebie dołączyć, ale nigdy nie jest za wcześnie na wino. - Gratulacje. Sebastian wspomniał, że spodziewacie się dziecka. To wspaniałe. - Tak, to nasze trzecie. Myślałam, że skończyliśmy na dwóch, ale mój mąż miał inne plany. – Przewróciła oczami. – Gdy pierwszy raz się spotkaliśmy, nawet nie chciał dzieci. Teraz chce całą gromadę! Roześmiałam się, zastanawiając się, ile miała lat. Była promiennie piękna z gładką skórą, jedynie malutkie linie śmiechu wokół jej oczu wskazywały na to, że się starzała. Zastanawiałam się, jak to było być taką szczęśliwą, na jaką wyglądała. - Tak czy siak. – Machnęła ręką. – Podać ci coś? - Nie, dziękuję. Z chęcią napiłabym się wina, ale powinnam dokończyć rozmowę, nim sobie na nie pozwolę. Uśmiechnęła się i zaczęła iść w stronę kanap. - Usiądźmy tutaj. Miałam zrobić to w swoim biurze, ale jest taki piękny poranek. – Usiadła na jednym końcu dużej kanapy, a ja wybrałam sąsiadujące z nią krzesło. - To prawda. Uwielbiam sposób, w jaki to zaprojektowaliście, by wasi goście mieli ten wspaniały widok, nawet gdy są w środku. I to powietrze! – Nabrałam powietrza, czując zapach pól na zewnątrz. – To tak, jakbyście sprawili, że widok i zapach ziemi, na której zasadzone są winogrona, jest częścią degustacyjnego doświadczenia. Uderzacie we wszystkie zmysły. - O Boże, mój mąż cię pokocha. – Uśmiechnęła się, opierając się o kanapę. – Zatem opowiedz mi o sobie. Nabierając powietrza, zaczęłam od moich korzeni na Old Mission i dorastania tam. Opowiedziałam krótko o występowaniu na statkach rejsowych i 232

pobycie w Nowym Jorku, ale podkreśliłam, że naprawdę tęskniłam za domem i rodziną, i zdecydowałam, że wrócę tej wiosny. - Tak naprawdę nie lubiłam mieszkania w dużym mieście – przyznałam. – Może zakupy, ale oprócz tego wolę życie tutaj. - Zgadzam się. – Kiwnęła głową. – Lucas, mój mąż, mieszkał w Nowym Jorku, gdy zaczęliśmy się umawiać, ale kiedy zdecydowaliśmy, że zamieszkamy razem, bardzo się cieszyłam, że wybraliśmy Detroit. To miasto zabawy, ale jest mniej zatłoczone i maniackie niż Nowy Jork. - Tak, czytałam, że otworzył tam bar z Absyntem. Zielona Godzina? Uniosła brwi. - Widzę, że odrobiłaś pracę domową. Uniosłam ramiona, czując rumieniec. - Pomyślałam, że tak będzie lepiej. Prowadzicie tu całkiem imponującą działalność. Jeśli chcę być twoją asystentką, to muszę znać istotę sprawy. Roześmiała się. - Dzięki. Zatem czego jeszcze się nauczyłaś? - Cóż, wiem, że przez lata prowadziłaś biznes od planowania wydarzeń w Detroit, więc pomyślałam, że chciałabyś rozwinąć tutaj harmonogram wydarzeń… może zacząć promować Abelard jako miejsce na wesele? Być może prowadzić małe firmowe wydarzenia? Wyglądała na rozbawioną. - Mów dalej. - Wyszukałam informacji o pinot noir i gamay, winogronach, z których twój mąż robi wina, i nauczyłam się trochę o tym, dlaczego powinny dobrze sobie radzić nawet w takim chłodnym klimacie jak nasz. Oraz jak nasze położenie imituje warunki uprawy w innych częściach świata, gdzie te winogrona bardzo dobrze się rozwijają. Wiem to po części dlatego, że dorastałam na farmie z wiśniami – przyznałam. – Wiśnie też dobrze sobie tu radzą z wielu podobnych powodów – 233

dzięki glebie, pagórkowatym rejonie i otaczającej nas wodzie. - Boże. Naprawdę odrobiłaś pracę domową. – Przechyliła głowę i skrzyżowała ramiona. – I pracowałaś u Rivardów? Poruszyłam się, zmieszana. Wiedziałam, że to nadejdzie i przećwiczyłam, jak sobie z tym poradzić, ale i tak było to zawstydzające. - Tak, przez około miesiąc. Naprawdę lubiłam tamtą pracę i dużo się tam nauczyłam, ale pani Rivard miała problem z moim występem w programie telewizyjnym, który przedstawił mnie jako czarny charakter. – Proszę, proszę, obyś nie oglądała tego programu. - Poważnie? – Zamrugała. – W jakim programie? Skrzywiłam się. - Uratuj Konia (Ujeżdżaj Kowboja). Mia wybuchnęła śmiechem i klasnęła dłońmi. - O mój Boże, to zabawne. Łał. – Chichocząc, wsadziła jedną nogę pod siebie i mrugnęła do mnie. – A więc zrobiłaś to? Ujeżdżałaś kowboja? - Nie. – Pokręciłam głową. – Ujeżdżałam jedynie mechanicznego byka i wytrzymałam tylko siedem sekund. Posłała mi współczujące spojrzenie. - Ałć. - Taa. Całe doświadczenie było całkiem zawstydzające i chciałabym o nim zapomnieć. Spytałam panią Rivard, czy mogłabym nawiązać o niej w CV, a ona się zgodziła. Nie sądzę, że miała jakiekolwiek problemy z moją pracą tam – to zwyczajnie była kwestia mojego wizerunku w programie, który nie pasował do jej idei dobrego pracownika. – Wyjęłam CV z torby i podałam jej. – Są tu jej informacje kontaktowe, jeśli chciałabyś. - Dziękuję. – Przeglądała przez chwilę moje CV. – Och, byłaś Wiśniową Królową. Westchnęłam, czując, że powinnam być szczera. 234

- Tak, byłam, ale kazali mi tego nie ogłaszać. Wpisałam to w moje CV, bo to coś, z czego jestem dumna, ale po wyjściu tamtego programu efektywnie zdetronizowali mnie za złe zachowanie. - Naprawdę? – Rozszerzyła oczy. – Co ty, do cholery, zrobiłaś w tym programie? - Po prostu nie byłam sobą – powiedziałam. – Zachowywałam się w określony sposób, bo producenci chcieli dużych wyników oglądalności i pomyśleli, że dostanę więcej uwagi, jeśli będę grać przebiegłą i wredną. - Podziałało? Wzruszyłam ramionami. - Przez jakiś czas. Ale obróciło się przeciw mojemu życiu. Nie powinnam była tego robić, ale… człowiek uczy się przez całe życie. Na błędach. Kiwnęła głową. - Zgadzam się. Wszyscy popełniamy błędy. - Tu jesteś. – Głęboki głos doszedł z odległego końca sali, a ja spojrzałam tam, by zobaczyć niesamowicie atrakcyjnego mężczyznę, idącego w naszą stronę. Myślę, że na chwilę rozdziawiłam usta, nim przypomniałam sobie, by je zamknąć. Mia spojrzała na niego przez ramię. - Tak, zdecydowałam, że posiedzę tutaj. Nie chciałam znowu wchodzić po tych schodach i tego ranka jest tak pięknie. Dotarł do tyłu kanapy i położył dłoń na jej ramieniu. - Wszystko w porządku? - Tak. – Poklepała go w dłoń i wskazała na mnie. – To jest Skylar Nixon, przyjaciółka Sebastiana Pryce'a. Skylar, to mój mąż, Lucas. Wstałam, a ona sięgnął nad głową Mii, by uścisnąć moją dłoń. Miał ciemne oczy i włosy, trochę długie i zmierzwione, oraz fantastyczny uśmiech. Chryste, jak wyglądały ich dzieci? - Bardzo miło mi cię poznać – powiedziałam. – Macie tu piękne miejsce. 235

- Nasza mała Prowansja. – Zerknął na Mię. – Moja rodzina ma tam winiarnię i próbowaliśmy stworzyć tu trochę tamtej magii. - Och, założę się, że ona wszystko o tym wie. – Oczy Mii zamigotały. – Przeprowadziła trochę wyszukiwań. - Och? – Lucas na mnie spojrzał. - Tak. – Uśmiechnęłam się. – Znam położenie, wiem, że uprawialiście głównie grenache i pobraliście się tam. - Widzisz? – Mia zerknęła w górę na męża i wskazała na mnie. – Właśnie tego potrzebuję. Kogoś, kto tak wygląda, i jest na tyle inteligentny, by przygotować się na rozmowę o pracę. - Dziękuję. – Zabujałam się na palcach u stóp, byłam taka szczęśliwa. - Zatem wygląda na to, że idzie dobrze. Zostawię cię z tym. Skylar, bardzo miło było cię poznać, a ty – pochylił się, by ją pocałować, trzymając dłoń w jej włosach – nie przepracowuj się. - Dobrze. – Sięgnęła w górę i dotknęła jego pokrytego zarostem policzka, a we mnie coś się lekko skręciło. Mieli w sobie taką lekkość, można było stwierdzić, że byli blisko i bardzo się kochali. Zastanawiałam się, jak się poznali, i zdecydowałam, że jeśli dostanę pracę i się zaprzyjaźnimy, spytam o to. Lucas machnął do mnie jeszcze raz, nim wyszedł przez szklane drzwi. - No cóż – powiedziała Mia, wstając. – Myślę, że powinnam zadzwonić do twoich referencji, ale jeśli nie odkryję, że kradłaś za plecami Rivardów, to chciałabym dać temu szansę. Praca obejmuje towarzyszenie mi na przeróżnych stanowiskach – od prowadzenia wycieczek, planowania wydarzeń, obsadę stanowiska w sali degustacyjnej do pomagania z marketingiem i promocją reputacji. Jestem bardzo praktyczna i sama cię do tego wyszkolę, ale Lucas będzie musiał trochę cię nauczyć o tutejszych winach i osobach, które je robią. - Brzmi świetnie. - Na początku płacimy osiemnaście za godzinę, ale po trzech miesiącach 236

możemy podnieść tę liczbę i nawet rozważyć pensję. W tym tygodniu zadzwonię do twoich referencji i potwierdzę to z tobą po tym, jak z nimi porozmawiam. – Skrzywiła się. – Nie, żebym nie mogła się doczekać rozmawiania z tamtym starym babsztylem Mirandą Rivard, ale to zrobię. Roześmiałam się. - Dziękuję. Wyprowadziła mnie na zewnątrz, machając do kogoś, kto podlewał kwietniki. - Kiedy mogłabyś zacząć? - Teraz pracuję dla siostry, ale powiedziała, że w ciągu tygodnia może znaleźć kogoś, kto mnie zastąpi. - A więc poniedziałek? – spytała z nadzieją Mia. – Przepraszam, że pospieszam, ale chcę, żebyś czuła się tutaj tak komfortowo, jak to możliwe, nim urodzę to dziecko, czyli jesienią. - Nie ma problemu – upewniłam ją. – Poniedziałek będzie w porządku. - Świetnie. – Podała mi rękę, a ja ją wzięłam. – Bardzo mi miło, że cię poznałam, Skylar. Cieszę się, że Sebastian cię do mnie przysłał. Mam przeczucie, że to się świetnie uda. Uśmiechnęłam się. - Ja też. *** Później wieczorem zadzwoniła Mia Fournier i powiedziała, że praca jest moja, jeśli ją chcę. Powiedziała, że Miranda Rivard chwaliła moją etykę pracy, osiągnięcia i nastawienie, i przyznała nawet, że trochę żałowała, że mnie zwolniła. Gdy Mia to usłyszała, zdecydowała, że od razu mnie zatrudni, a ja spytałam, czy mogłabym przyjść w piątek i wypełnić papiery. Byłam u Natalie, gdy dostałam telefon, i obydwie podskakiwałyśmy i piszczałyśmy, gdy się rozłączyłam. Następnego dnia na oknie Coffee Darling 237

pojawiło się ogłoszenie, że szukają pracownika, i do piątkowego wieczoru zatrudniła już studenta, który był w domu na lato. Sebastian się za mnie cieszył, a następnie zabrał mnie na kolację do Mission Table. Gdy pokazał się u moich rodziców, powitał mnie z gratulacyjnym bukietem miodowych patyków, związanych razem jasnoróżową wstążką. Zarzuciłam wokół niego ramiona, a on mnie uniósł, śmiejąc się w moje włosy. Jeśli by mnie puścił, przysięgam, że uniosłabym się w powietrze. Tamtego wieczoru na kolacji opowiadałam swoje plany na lato, a on słuchał z uwagą. - Będę wypruwać sobie flaki, by udowodnić, że jestem warta tamtej pracy, i mam nadzieję, że wynegocjuję podwyżkę po trzech miesiącach. Myślę, że do tamtego czasu będę miała zaoszczędzone wystarczająco pieniędzy oraz zapewnione dochody, by stać mnie było na fajne mieszkanie i może kupienie albo wypożyczenie samochodu. Myślałam też o wynajęciu od mamy domku gościnnego jesienią, gdy skończy się sezon turystyczny. Wtedy będę mogła dalej oszczędzać i może kupić coś w następnym roku. - Brzmi fajnie. Nagle zdałam sobie sprawę, że tylko ja mówiłam. Spojrzałam na niego ostrożnie. - Jesteś dzisiaj bardzo cichy. - Naprawdę? - Tak. Co jest? Posłał mi lekki uśmiech. - Nic. Myślę, że miałem ciężki dzień. Ale czuję się lepiej, gdy widzę ciebie taką szczęśliwą. Cieszę się, że dostałaś tę pracę. - Tak. Bardzo ci dziękuję. To dzięki tobie, wiesz. Odrzucił ten pomysł machnięciem ręki. - Nie. 238

- Tak! Jestem taka wdzięczna. I później planuję ci pokazać, jaka jestem wdzięczna. – Zakręciłam sugestywnie językiem wokół przegrzebka na końcu mojego widelca. - W takim wypadku zbiorę za to laury. Uśmiechnęłam się, szczęśliwa. - Dobrze.

239

Rozdzia? 30 Sebastian Każdego dnia tamtego tygodnia była pierwszą rzeczą, o której myślałem rano, i ostatnią, o której myślałem przed zaśnięciem, niezależnie od tego, czy była przy mnie czy nie. I gdy mijały tygodnie, chciałem mieć ją obok siebie coraz bardziej. Tęskniłem za nią, gdy nie było jej obok – za jej uśmiechem, śmiechem, zapachem, głosem, pocałunkiem i dotykiem. W czerwcu zacząłem pracować na pełen etat w firmie mojego ojca i dobrze mi szło. Ilość pracy można było opanować i była wystarczająco ambitna, by była interesująca, ale nie przytłaczająca; przez większość poranków przed pracą chodziłem na siłownię i czułem się fizycznie tak dobrze, albo i lepiej, niż czułem się od lat; i utrzymywałem tygodniowe spotkania z Kenem, czasami chodząc w ostatniej chwili na wizytę w trakcie lunchu, gdy czułem, jakby głos sprawiał, że słabła moja wiara w siebie, pracę lub związek. Emocjonalnie czułem się bardziej stabilny niż kiedykolwiek. Obsesyjne myśli nie wchodziły mi w drogę bycia blisko Skylar, a ona miała swój sposób na otwieranie mnie bez bycia zbyt natarczywą. Była taka szczera o sobie, taka akceptująca w stosunku do mnie, że mówiłem jej o rzeczach, którymi nigdy się z nikim nie dzieliłem – moich ulubionych dziecięcych wspomnieniach o mamie, miłości do poezji, zwłaszcza o naturze, i że czasami zazdrościłem braciom ich szczęśliwych małżeństw i rodzin, mimo że nigdy nie byłem pewny, czy sam tego chciałem. Pewnego gorącego wieczoru w lipcu powiedziałem jej, że to była bardziej zazdrość o ich wiarę w siebie – sposób, w jaki byli w stanie podjąć decyzję o wzięciu ślubu albo posiadaniu dzieci bez całego zastanawiania się. 240

- Wiem, co masz na myśli – powiedziała, ssąc miodowy patyk. Teraz trzymałem ich zapas w domu. Leżeliśmy na przeciwnych końcach hamaku, nasze ciała były obok siebie. – Te rzeczy na zawsze też mnie przerażają. Zachichotałem. - Rzeczy na zawsze? - Taa. Małżeństwo, rodzina. To znaczy, lubię myśl o rodzinie, ale nie jestem pewna, czy byłabym dobrą matką. Natalie na pewno chce dzieci i myślę, że Jillian też – ale gdy ja o tym pomyślę, wydaje się, że jest to coś bardzo odległego. Rzeczy na zawsze robią prawdziwi dorośli. – Roześmiała się cicho. – Jeszcze nie jestem jedną z nich. Może po załatwieniu sobie samochodu taka się poczuję. Byliśmy cicho przez minutę, a ja wsadziłem dłonie pod głowę, mając nadzieję, że brzmię zwyczajnie. - A co z małżeństwem? W ogóle o tym myślisz? – Ku mojemu zdziwieniu sam ostatnio trochę o tym myślałem, wyobrażając sobie, jak to by było być jej mężem, kontrastując spokojne życie, które tu wiedliśmy, z gorączkowym, głośnym życiem, któremu prawie się oddałem w Nowym Jorku. Jak mogłem kiedykolwiek myśleć, że to byłoby dla mnie właściwe? - Wszystkie dziewczyny myślą o tym w pewnym momencie. – Wzruszyła ramionami. – Zakładam, że nie jestem wyjątkiem. A ty? - Nie – skłamałem. Nie wydawała się zbytnio zaciekawiona tym pomysłem, więc pomyślałem, że lepiej nie brzmieć zbyt entuzjastycznie. Może myślała o nas jako o czymś tylko na teraz, aż pojawi się coś prawdziwego? Ta myśl mnie zdruzgotała, nie, żebym ją winił. Mogła znaleźć sobie kogoś o wiele lepszego. – Byłbym okropnym mężem. Wyjęła patyk z buzi i wskazała nim mnie. - Miałam ci to powiedzieć. To znaczy, nie umiesz gotować, twój dom jest obrzydliwy, a twój kutas jest po prostu nudny. Rzuciłem się na nią, a ona pisnęła, zeskakując z hamaku i sprawiając, że 241

zacząłem gonić ją po pomoście, gdzie przerzuciłem ją przez ramię i zaniosłem do chatki. Śmiała się i piszczała, uderzając w moje plecy w daremnym wysiłku, by uciec. - Cofam to, cofam to. Miałam powiedzieć, że twój kutas jest wspaniały. - Za późno, aniele. Uciekłaś ode mnie. Wiesz, co to oznacza. – W salonie rzuciłem ją na kanapę, gdzie uśmiechnęła się do mnie bez tchu. - Ale nie masz liny. - Nie – powiedziałem, odpinając pasek i wysuwając go. – Ale to da radę. Opadła jej szczęka. - Tak? - Mhm. Wstań. Biedny, mały aniołek. Chyba trzęsły jej się nogi, gdy stanęła nago na końcu kanapy, a ja związałem jej kostki i pochyliłem ją przez oparcie. Moje to robiły. Trzęsły się z pożądania, gdy wsunąłem palce w jej cipkę, a potem w jej usta, słuchając, jak je ssała. Trzęsły się z podziwu, gdy chwyciłem jej włosy w pięść i drażniłem jej ciasny, mały tyłek czubkiem penisa, zdziwiony przez sposób, w jaki pozwalała mi się bezcześcić. Trzęsły się z euforii, gdy pieprzyłem ją przy ścianie, jedną ręką pocierając jej łechtaczkę, gdy dochodziła i w kółko krzyczała moje imię. Boże, kocham ją, pomyślałem, gdy wypełniałem jej ciało i rozmył mi się wzrok. Jestem w niej taki zakochany, że nie widzę. Jest cholernie idealna. Właściwie to całe moje życie było całkiem cholernie blisko do bycia idealnym. Nigdy nie byłem szczęśliwszy. I nigdy nie byłem mniej pewny, że mogę się tego trzymać.

242

Rozdzia? 31 Skylar - No weź – powiedziałam, wydymając usta. – Spójrz na kartkę. Zgadłam? Był późny sierpień, a my siedzieliśmy na kocu na pomoście z butelką Abelard Pinot Gris, a Sebastian miał mnie przepytywać o degustacyjnych specyfikacjach. Ostatnio Mia i Lucas spytali mnie, czy byłabym zainteresowana przedstawianiem ich win

na

Środkowym Zachodzie,

spotykając

się

z

dystrybutorami, handlowcami i sommelierami, bo Mia będzie zbyt zajęta trójką dzieci, by podróżować. Uwielbiałam ten pomysł, ale wiedziałam, że muszę się jeszcze dużo nauczyć o winach w Abelard i ogólnie o przemyśle, nim przyjmę tę rolę. - Tak, zgadłaś. – Sebastian odstawił na bok kieliszek i segregator. – Ale na dzisiaj lekcje skończone. - Muszę się tego nauczyć do weekendu – jęczałam. – Powiedziałeś, że pomożesz. - Wiem. – Zabrał ode mnie kieliszek i postawił go obok palących się świec. – I to zrobię. Pomogę ci się zrelaksować. - Och? – Oparłam się do tyłu na dłoniach, wyciągając w jego stronę nogi. Figlarny błysk w jego oczach sprawił, że coś się we mnie zacisnęło. Lato mijało w szczęśliwej zawierusze pracy, wina i świetnego seksu… Było to jak dotąd z pewnością moje najlepsze lato. Uwielbiałam pracę w Abelard, uwielbiałam pracowanie dla Fournierów i z każdym dniem byłam coraz bardziej pewna, że wykonywałam dobrą robotę. Mia była wymagającą szefową, ale sprawiedliwą, pomocną i taką zorganizowaną, że byłam całkowicie zdumiona. Jeśli 243

popełniłam błąd lub błędnie przekazałam informację, ona to rozumiała i od razu mnie chwaliła, gdy zrobiłam coś dobrze albo przejęłam nad czymś inicjatywę. Miała własne pomysły o tym, jak coś powinno być zrobione, ale po tym, jak lepiej się poznałyśmy, chciała też słuchać o moich pomysłach i zachęcała mnie do odważnego wyrażania swojej opinii. Funkcjonowałam jako jej osobista asystentka i asystentka kierownika degustacji, a pomysły, które miałam dla Rivardów, były dobrze przyjmowane w Abelard. Lucas uwielbiał pomysł o stworzeniu konta na YouTube, by zamieszczać informacyjne filmiki o ich winach, i pomyślał, że będę idealnie pasować przed kamerą. Razem z głównym facetem od robienia win, Gabrielem Allardem z Francji, Lucas i ja zaplanowaliśmy serię filmików, by współpracowały z wydarzeniami, które zaplanowała Mia. Często zostawałam do późna, ucząc się o winach, i zabierałam do domu tonę książek o winogronach, glebach i procesie tworzenia win. Przez większość nocy zasypiałam z książką na piersi albo nadal otwartym laptopem obok. Często byłam w łóżku Sebastiana. Widywaliśmy się trzy albo cztery noce w tygodniu, a w trakcie moich wolnych dni, które miałam w każdym tygodniu, Sebastian próbował wcześniej wracać do domu i wyruszaliśmy na piesze wycieczki do parku, pływaliśmy albo wypływaliśmy gdzieś łódką. Kiedy martwiłam się na głos o tym, że naruszam samotność, której podobno tak pragnął, gdy po raz pierwszy się spotkaliśmy, on uciszał mnie pocałunkiem albo kładł dłoń na moich ustach, a raz po prostu podniósł mnie z łódki i wrzucił do wody. Powoli otwierał się o swojej przeszłości, o ciężkim dzieciństwie i ostatnich dziesięciu latach. Bardzo mocno starałam się nie wtrącać, ale zjadałam każde słowo, które mówił, i każde wspomnienie, którym się dzielił. Stopniowo jego humory zaczęły mieć dla mnie więcej sensu i wiedziałam, kiedy mogłam zadać kolejne pytanie, zażartować, a kiedy po prostu się zamknąć i go pocałować, 244

przytulić, albo słuchać w ciszy. Przyzwyczaiłam się do jego cichych nastrojów, okazjonalnego pokazu temperamentu oraz piekielnej małomówności o swoich uczuciach, a w zamian on znosił moją okazjonalną niepewność odnośnie pracy, osiem milionów produktów w jego łazience i bezustanne gadanie o odmianach wina, rocznikach, kwasowości, owocach, mineralności i warunkach – chociaż powiedział, że jeśli jeszcze raz wspomnę do niego o „kwiatowej nucie”, zabroni mi pić wino w jego obecności. - Tak. Relaksowanie się jest bardzo ważne przy smakowaniu wina. – Okrążył moje kostki swoimi długimi palcami i rozsunął je, nim położył się na brzuchu między moimi nogami. Potem poruszył się w górę, aż jego głowa była pod moją spódniczką. – Unieś biodra. Uśmiechając się, zrobiłam to, co kazał, i pozwoliłam mu zsunąć mi majtki, a potem sapnęłam, gdy jeszcze bardziej rozchylił mi uda i przesunął językiem po łechtaczce. - Mmmmm. – Zrobił to jeszcze raz. – Absokurwalutnie rozkoszne dla podniebienia. Wybuchnęłam śmiechem, opadając na łokcie i zginając kolana. - Tak? - Tak. – Kręcił kółka językiem i rozkoszował się. – Boże, ten rocznik jest wyśmienity. Lekki i odświeżający z fantastycznym zestawieniem owoców i zbalansowaną kwasowością. - O Jezu. – Zakryłam dłońmi usta, kładąc się całkowicie i śmiejąc się oraz jęcząc w tym samym czasie. Zassał moją łechtaczkę do ust i skubnął ją, sprawiając, że moje nogi zamrowiły aż do palców u stóp, które zwinęły się w koc. - Mmm, tak. Nieporównywalny smak i znakomity aromat. Treściwe i przepyszne. – Wsunął we mnie z łatwością dwa palce. - Myślałam, że powiedziałeś, iż jest lekkie – wydyszałam, jeszcze bardziej 245

rozchylając nogi, gdy moje dłonie poszukały jego głowę. - To wszystko, co lubię. Czy muszę wspominać o wytwornej kwiatowej nucie? I utrzymującym się zakończeniu, cóż… to nie do opisania – drażnił, gdy poruszał we mnie palcami głęboko i wolno, a moje ciało wygięło się z pomostu. Gdy znowu położył na mnie usta, doszłam tak mocno, że krzyknęłam o wiele za głośno, mój głos odbił się od wody. Znowu zakryłam usta, ale Sebastian tylko się roześmiał, zlizując wszystko, aż nie zostało ani kropli. - O Jezu, jestem tak głośno – wyszeptałam, zawstydzona. – Co, jeśli ktoś słyszał? - Naprawdę mnie to, kurwa, nie obchodzi. – Sebastian uklęknął i rozpiął spodnie. – Więc chodź tu i usiądź na moim kutasie. Potrzymam dłoń na twoich ustach, jeśli chcesz. Usiadłam, rozkoszując się przez chwilę widokiem jego na kolanach, twardego i czekającego na mnie, jego oczy były ciemne i błyszczały w świetle świec. Uwielbiałam sposób, w jaki wyglądały jego przedramiona, gdy zapinał swoje koszule. Wchodząc mu na kolana, położyłam dłonie na jego ramionach i powoli na niego opadłam, ciesząc się każdym wilgotnym, ciepłym centymetrem, wchodząc głębiej i głębiej. Gdy mój tyłek spoczął na jego udach, a jego kutas był tak głęboko, że poczułam cholernie dobre ukłucie bólu, owinęłam ramiona wokół jego szyi. Zostaliśmy tak przez chwilę, patrząc na siebie z rozchylonymi ustami i łączącym się oddechem. Luźny, żartobliwy humor z wcześniej zniknął, a zastąpiło go coś cięższego. Przesunęłam dłońmi przez jego włosy, patrząc z niezwykłym niedowierzaniem na tego mężczyznę, który był taki piękny, mądry i silny, ale nadal miał w swoich oczach smutek, ten obecny strach, że nie był dla mnie wystarczająco dobry. Moje serce waliło tak mocno, że odbijało się echem w mojej głowie. Czułam się taka pełna, tak wyśmienicie pełna jego, że wiedziałam, iż wybuchnę w tamtej chwili – nie orgazmem, ale emocjonalnym uwolnieniem. 246

- Jestem w tobie taka zakochana – wyszeptałam, zaczynając poruszać biodrami. – Jestem w tobie taka zakochana, Sebastianie. – Moje oczy wypełniły się łzami, mimo iż czułam się szczęśliwa, że mu to powiedziałam. Nie dbałam o to, czy odpowie mi czy nie – czułam to i chciałam, by o tym wiedział. - Skylar. – Ścisnął mnie mocno, zakopując twarz w moją szyję. – Jesteś wszystkim, czego pragnę. O czym marzę. Myślę, że zawsze cię kochałem. Wylały się łzy, mimo że się uśmiechnęłam. - Naprawdę? Zawsze? - Tak. – Użył rąk, by poruszać moim ciałem przy swoim w wolnym, falistym rytmie, który sprawił, że mięśnie w moim sednie znowu się zwijały. – Bo nie mogę sobie przypomnieć, jak to jest cię nie kochać. Nie pragnąć. Nie tęsknić za tobą. Słowa, których użył, by opisać swoje uczucia, złamały mi serce. - Nie musisz tęsknić, kochanie. Jestem tu. – Pokryłam jego czoło pocałunkami, odsuwając jego głowę, by zmusić go do spojrzenia na mnie. – Jestem tu i nie odchodzę. - Zrobisz to – powiedział, ten niewytłumaczalny smutek znowu był w jego oczach. – Powinnaś. Powinienem dla ciebie cierpieć. - Ćśś. – Pocałowałam go, nim mógł powiedzieć cokolwiek innego, wsuwając język między jego rozchylone usta i owijając wokół niego nogi. Wyprostował się tak, że podstawa jego kutasa uderzała w moją łechtaczkę, i chwycił mój tyłek mocno dłońmi, poruszając mnie przy sobie. - O Boże – wydyszałam przy jego ustach. – Jest tak dobrze, tak cholernie dobrze. Jęknął i wszedł we mnie mocno i głęboko ostatni raz, używając rąk, by poruszać mnie nad sobą, gdy razem doszliśmy, a nasze ciała w tym samym czasie pulsowały w niesamowitej uldze. Po wszystkim ukrył twarz w mojej piersi, a kiedy mały szloch sprawił, że drgnęły mu ramiona, moje gardło się zacisnęło. Czemu był taki przekonany, że go 247

zostawię? Czemu myślał, że musiał dla mnie cierpieć? To przez to, że w przeszłości nikt nie był wystarczająco wyrozumiały? Czy nikt nie starał się wystarczająco mocno zburzyć jego ścian? Odetnie mnie od siebie, wycofa się w odosobnienie, by się chronić? - Kochanie – uspokajałam go, gdy jego łzy moczyły mi bluzkę. Przesunęłam dłońmi po jego ramionach i plecach, całując czubek jego głowy. – Nigdy nie będziesz dla mnie cierpiał. Nie pozwolę ci. - Nie składaj tej obietnicy. Pożałujesz jej. - Nie, nie pożałuję. O co chodzi? Co się stało? - Kurwa. Przepraszam. – Szybko otarł swoje oczy. - Sebastian. Porozmawiaj ze mną. - To nic takiego. Chyba po prostu nie zdawałem sobie sprawy, że trzymałem w sobie tyle napięcia. – Skupił się na wyjściu ze mnie, a gdy to zrobił, usiadłam i przysunęłam do siebie nogi, zakrywając się spódniczką. - Och. – No cóż, to był zawód. Naprawdę teraz się ode mnie odcinał? Po tym, co sobie właśnie powiedzieliśmy? - Przepraszam za twoją spódniczkę. Zapłacę za pranie. Gapiłam się na niego, mrugając. - Moją spódniczkę? - Taa. Przeze mnie jest… ubrudzona. – Wstał i zapiął spodnie. - Jezu Chryste, Sebastian. – Wstałam, czując ciepło spływające po mojej nodze. – Nie obchodzi mnie ta cholerna spódniczka. Obchodzi mnie to, że odcinasz się ode mnie tuż po tym, jak powiedziałam ci, że cię kocham. - Wcale nie. – Powiedział to bez patrzenia na mnie. - Tak. Dlaczego? Był cicho przez chwilę, patrząc się na wodę, a ja rozpoznałam uparte zaciśnięcie jego szczęki. Nie zamierzał rozmawiać. - Dobra. Bądź uparty. – Zamiast próbować z nim porozmawiać, pochyliłam 248

się, by podnieść buty oraz segregator, a potem zeszłam z pomostu i poszłam do chatki. W łazience wyczyściłam się mokrą szmatką, zwalczając łzy, gdy spojrzałam na siebie w lustrze nad umywalką. To jest on. Właśnie z tym będziesz musiała mieć do czynienia za każdym razem, gdy twój związek dojdzie do punktu, który go przerazi. Ale jakie to będą punkty? Ostatniej nocy powiedział, że nie chce tych rzeczy na zawsze – pobrania się, posiadania dzieci. Zbyłam to, a potem rozproszyliśmy się seksem – niesamowitym, pociągającym za włosy, uderzającym w ścianę, krzyczącym imiona seksem – ale potem, gdy leżeliśmy obok siebie w łóżku, poczułam smutek, bo była możliwość, że on nie chciał tych rzeczy na zawsze ze mną. Może po prostu bał się takiego zobowiązania – wielu facetów tak miało. Albo może martwił się o przekazanie swojego OCD dzieciom, gdyby jakieś miał. Może bał się, że dźgnie mnie nożem do ciasta na naszym weselu. Ale kto to, kurwa, wie, skoro on ze mną nie rozmawia! Rozbrzmiało ciche puknięcie w drzwi. - Za sekundę – powiedziałam. – W sumie to wejdź. Nie obchodzi mnie to. Otworzyły się drzwi i w lustrze za mną pojawił się poniewierany Sebastian. Spotkałam jego skruszone oczy, nim opłukałam szmatkę w umywalce. Stanął obok mnie, biorąc ode mnie szmatkę. Bez słowa ją wycisnął i opadł na kolana, odwracając mnie w swoją stronę. Potem delikatnie przesunął chłodną, wilgotną szmatką po wnętrzu mojej nogi. Westchnęłam. - Już to zrobiłam – powiedziałam, mimo iż to było takie urocze, że chciał to zrobić, więc nie protestowałam, gdy wstał, opłukał ją i znowu wycisnął, klękając, by wyczyścić drugą nogę, a potem z czułością umył miejsce między nimi. Spojrzał na mnie. - Kocham cię. Bardziej, niż kiedykolwiek kogoś kochałem. 249

Chwyciłam jego szczękę dłonią. - Więc wpuść mnie do środka i pozwól mi zostać. - Chcę tego. – Strach w jego oczach złamał mi serce. – Będę próbował.

250

Rozdzia? 32 Sebastian Zacząłem podupadać od tamtej nocy, gdy Skylar powiedziała, że mnie kocha. Wiedziałem, że tak będzie. To było popieprzone, to też wiedziałem. Bo powiedziałem prawdę – kochałem ją bardziej, niż kiedykolwiek mogłem kogoś kochać. Moje serce znało prawdę, ale to było tak, jakby głowa nie chciała współpracować. Nie chciała wierzyć w przyszłość z nią. Nie chciała pozwolić mi czuć się pewnym w wiedzy, że była ze mną szczęśliwa. Nie miała ze sobą ubrań do pracy na następny dzień, więc musiałem zabrać ją tamtej nocy do domu. W połowie podjazdu musiałem zawrócić i sprawdzić zamki w drzwiach chatki. Za drugim razem wjechaliśmy na drogę i znowu się cofnąłem, by je sprawdzić. W okolicy jednej czwartej drogi na farmę poczułem potrzebę zawrócenia i sprawdzenia ich jeszcze raz, i prawie to zrobiłem. Byłem taki wzburzony, że trzęsły mi się ręce. - Hej. – Skylar położyła trzy palce na moim nadgarstku. – Przestań. Zamknąłeś drzwi. Widziałam to. Przełknąłem. - Okej. - Co się z tobą dzieje? Porozmawiaj ze mną. - To nic. - Czy to… przez to, co powiedziałam? Może to było zbyt wiele. – Zmartwienie w jej głosie było jak cios w brzuch. - Nie, Skylar. – Zerknąłem na nią i zauważyłem, że żuła dolną wargę. 251

Wziąłem jej dłoń i pocałowałem ją. – Bardzo się cieszę, że powiedziałaś do mnie te słowa, i miałem na myśli to, co tobie powiedziałem. Właśnie dlatego liczyłem linie na środku drogi. Dlatego upewniłem się, że pocałowałem ją na pożegnanie osiem razy oraz powiedziałem jej dwa razy, że ją kocham, modląc się, by nie załapała tego, co robiłem. I dlatego liczyłem, gdy myłem zęby, upewniłem się, że skończyłem czytać książkę na parzystej stronie, oraz wyłączyłem lampkę w pokoju osiem razy. W ciemności położyłem głowę na poduszce i martwiłem się z intensywnością podobną do bólu. Kochałem ją, a ona kochała mnie. Teraz moją odpowiedzialnością było ją chronić. Chronić. Chronić. Chronić. Chronić. Chronić. Chronić. Chronić. *** Trzy dni później widziałem się z Kenem, a on od razu wiedział, że coś ze mną nie tak. - Jak się mają sprawy? – spytał, obserwując mnie ostrożnie z krzesła. - Dobrze. – Wszystkie moje odpowiedzi były krótkie i nic nie oferowałem. Gdy spytał o Skylar, powiedziałem mu, że rzeczy były komfortowe, mimo że przy mówieniu tych słów osiem razy stuknąłem się w nogę, a potem opuściłem głowę i osiem razy mrugnąłem. Byłem pewny, że Ken wiedział, iż nie byłem sobą, przynajmniej nie tym, kim byłem przez ostatnie parę miesięcy, ale nie naciskał. 252

Gdy opuściłem budynek, upewniłem się, że postawiłem parzystą ilość kroków w drodze do samochodu. Nienawidziłem tego, co robiłem, czułem się chory, gorszący i odrażający, ale nie mogłem przestać. Skylar była dla mnie ostrzejsza niż Ken. - Co się z tobą dzieje? – wyszeptała dwa tygodnie później, gdy przyłapała mnie na przestawianiu rzeczy w domu mojego brata. Próbowałem się upewnić, że dwa widelce były w tej samej odległości od siebie, a ten bliżej talerza też leżał od niego w tej samej odległości. To samo z łyżką i nożem do masła po drugiej stronie. - Nic. – Posłałem jej uśmiech, gdy sięgnęła i chwyciła moją dłoń pod stołem. - Denerwujesz się czymś? – W przeciwieństwie do mnie wydawała się opanowana i spokojna, mimo że dzisiaj po raz pierwszy poznawała moją rodzinę. - Nie. – Pochylając się w jej stronę, pocałowałem ją w policzek, by ją w tym upewnić. Ostatnie, czego chciałem, to aby myślała, że miałem jakiś problem z przyprowadzeniem jej do mojej rodziny. Nie miałem – właściwie to był mój pomysł. Cóż, mój i mojej bratowej. Ona i Skylar już się poznały, bo Skylar zorganizowała spotkanie Kelly i pani Nixon odnośnie zaopatrzenia domków gościnnych różnymi produktami. Skylar zorganizowała również spotkanie z Mią Fournier, więc Abelard teraz posiadał oraz sprzedawał miodowe produkty Kelly. Kelly uwielbiała Skylar i zachęcała mnie do przyprowadzenia ją na kolację, by poznała resztę rodziny. Mój ojciec był tam ze swoją długoterminową dziewczyną, brat David ze swoją żoną Jen, a moje bratanice i bratankowie siedzieli przy stole dla dzieci w kuchni. Skylar była jak zawsze sobą, piękną, rozluźnioną i towarzyską, i niesamowite było widzieć ją pasującą do mojej rodziny. Diana była w Michigan dwa razy w trakcie naszego dwuletniego związku i ani razu nie czułem się tak rozluźniony i dumny jak dziś. Właściwie to trochę cieszyłem się z tego, jak moi bracia byli pod wrażeniem, gdy ją zobaczyli. Mój ojciec, który poznał ją raz w firmie, wciąż między nami patrzył z zaciekawionym wyrazem twarzy. 253

Zastanawiałem się, czy myślał: Jak, do diabła, facet taki jak ty poznał taką dziewczynę? Praktycznie to samo myślałem, gdy na nią patrzyłem. - Twoja rodzina jest wspaniała – powiedziała później Skylar, gdy odwoziłem ją do domu. - Uwielbiają cię. – Próbowałem brzmieć na zrelaksowanego, ale byłem okropnie spięty za kierownicą. Ostatnio miałem obsesje, że będzie miała wypadek samochodowy. W tamtym tygodniu zakupiła własny samochód, małego Mini Coopera, i byłem przerażony, że on jej nie ochroni. Był taki mały. Nawet w furgonetce bałem się o wypadek. Potem czułem się okropnie przez samo posiadanie tych myśli, bo mózg mnie przekonywał, że mogę spowodować wypadek przez samo myślenie o tym. - Kocham cię. – Sięgnęła w moją stronę i potarła moją nogę. – Jesteś pewny, że wszystko w porządku? Ostatnio wydajesz się rozkojarzony. - Jest w porządku. Jestem tylko zmęczony. – W mojej głowie krzyczało na mnie kilka głosów. Jeden ostrzegał, że przez odcinanie jej unikałem problemu z nawrotem i przyczynianiem się do upadku związku, jeśli nie upadku mnie. Inny trajkotał z wesołością a-nie-mówiłem, znajdując rozkosz w obserwowaniu, jak to pieprzę, tak jak przewidział. Ostatni błagał, bym robił to, co robiłem, bo to był jedyny sposób, by upewnić się, że nie stanie jej się krzywda. - Wydaje mi się, że jesteś bardziej niż zmęczony. – Jej ton był ostrożny. – Ja… dostrzegłam parę rzeczy w trakcie ostatnich tygodni i martwię się. - Och? Na przykład? Nabrała powietrza. - Na przykład sprawdzanie zamków. Najeżyłem się trochę. - Zawsze to robiłem. - A gniazdka elektryczne? - Mieszkam w chatce. Martwię się o pożar. 254

- A odłożenie noży z powrotem nad lodówkę? Miałem nadzieję, że tego nie zauważy. - Zrobiłem to tylko po to, by wytrzeć kurz z blatu. Mam kurz w domu. Nie powiedziała nic więcej, aż zatrzymaliśmy się u jej rodziców. Po święcie pracy przeprowadziła się do domku gościnnego, w którym mieszkała w maju, a ja spędziłem tam parę nocy, mimo że czułem się o wiele wygodniej w chatce. Przebywanie z nią w moim łóżku było jedynym miejscem, w którym czułem się całkowicie zrelaksowany w swoim ciele – i w jej. - Chcesz wejść? Mam pracę jutro rano, ale chciałabym, byś został na noc. – Wzięła moją dłoń w swoje dwie. – Jeśli jesteś zmęczony, możemy od razu iść spać, obiecuję. Wysiliłem się na uśmiech. - To rzadko nam się zdarza. - Wiem. – Posłała mi figlarny uśmiech. – Ale lubię to. - Może weźmiesz swoje rzeczy i pojedziesz ze mną do chatki? Rozważała to przez chwilę. - Ale rano będę potrzebowała samochodu. - Zawiozę cię do pracy i odbiorę – powiedziałem szybko. – Jutro sobota. Nie pracuję. - Nie, to głupie. Wezmę ubrania do pracy i spotkamy się w chatce. – Pochyliła się i szybko mnie pocałowała, a zanim wyszła z samochodu, chwyciłem ją i pocałowałem jeszcze raz. Uśmiechnęła się. - Wiem, wiem. Dwójka jest lepsza od jedynki. - Przyłapany. – Roześmiałem się lekko, ale w środku byłem śmiertelnie poważny. Niczego nie można było robić w nieparzystych liczbach. Niczego.

255

Rozdzia? 33 Sebastian Gdy mijała jesień, każdego dnia zakochiwałem się coraz bardziej w Skylar i wiedziałem, że jeśli mógłbym sobie, kurwa, pozwolić na bycie czegoś pewnym, to byłoby to, że ona i ja należeliśmy do siebie. Ale dręczyło mnie uczucie nieuchronnie zbliżającego się fatum oraz irracjonalny strach, że ja będę jego przyczyną. Robiłem wszystko, by ukryć swój niepokój przed Skylar, ale nie wszystkie nałogowe zachowania były łatwe do ukrycia. Wiedziała, że coś było ze mną nie tak, ale gdy pytała, czy wszystko ze mną w porządku, kłamałem i mówiłem, że stresowałem się pracą, byłem zmęczony lub za mało jadłem. Albo mi wierzyła, albo udawała, chcąc pewnie dać mi przestrzeń, bym sam to naprawił, co sprawiało, że czułem jeszcze większą winę. Nie wierz mi, chciałem jej powiedzieć.

Nie

pozwól mi cię odcinać. Nie bierz mojej ciszy za odpowiedź. Nie pozwól mi tego zniszczyć strachem. W trakcie złych dni czułem, że każdy krok, który biorę, może natrafić na drut, każda drastyczna myśl się spełni, a każda minuta była sześćdziesięcioma sekundami bliżej do stracenia jej. Oczywiście, że ją stracisz, kpił głos. Niby kiedy byłeś w stanie utrzymać coś dobrego? Ale były też dobre dni. Gdy Mia Fournier w połowie października urodziła dziecko, Skylar dostała awans, podwyżkę i pudełko wizytówek Abelard Vineyards, na których napisane było Skylar Nixon, Reprezentant Marki. Następnego dnia wysłałem jej do pracy tuzin róż, a wieczorem powiedziałem jej, że jestem z niej bardzo dumny. Spytała, 256

czy mogła otrzymać nagrodę, a ja powiedziałem, że oczywiście. Ta psotna mała istota spytała, czy weźmiemy razem prysznic, podczas którego błagała, bym zrobił sobie przed nią dobrze i doszedł na jej piersi. Co zrobiłem. Później zawiązałem jej oczy i bez końca torturowałem ją językiem przez to, że była taką sprośną dziewczynką, gdy miała związane ręce, a ciało wyciągnięte na podłodze w sypialni. W takich dniach czułem się jak bóg. Mogłem robić wszystko tak długo, jak ją miałem. Pewnego chłodnego wieczoru położyliśmy na pomoście śpiwór i spędziliśmy tam całą noc, szepcząc do siebie, całując się i kochając, aż wzeszło słońce i w końcu poszliśmy do chatki, a potem godzinami spaliśmy w moim łóżku. Byłem tak blisko poproszenia jej, by się do mnie wprowadziła, ale tak bardzo się bałem – jeśli byłaby tam cały czas, o wiele ciężej byłoby ukryć przed nią moje rytuały. Ale Boże, jak ja ją kochałem. Szalenie. Z pasją. Chciałem jej ze sobą przez cały czas. Pragnąłem jej każdym włóknem mojego istnienia. Tamtej nocy na pomoście bez wątpienia wiedziałem, że chciałem spędzić z nią resztę życia. W końcu jakieś pieprzone przekonanie. W listopadzie zacząłem fantazjować o oświadczeniu się. Tak powinieneś się czuć, gdy pytasz kobietę o to, czy zostanie twoją żoną – szalenie zakochany, gdzie przez każdą żyłę w twoim ciele przepływa gorąca krew, gdy jesteście razem, a każde uderzenie serca jest eksplozją. Ale im więcej o tym myślałem, im bliżej znajdowałem się spytania jej, czy chciała na zawsze ze mną być, tym bardziej krucha wydawała się w moich oczach, tym więcej obsesyjnych myśli krążyło mi w głowie i tym mniej czułem, że byłem dla niej dobry. Nie byłaby ze mną szczęśliwa, prawda? Nie mogła być. Byłem kłamcą. Byłem tchórzem. Byłem podły, związując ją i pieprząc tylko po to, by czuła się bezbronna oraz wrażliwa. Ale nie mogłem przestać. 257

Torturowały mnie strach, wina i wstyd, a im więcej z tym walczyłem, tym gorzej się czułem w swojej skórze. Moje życie stało się maskaradą. Ukrywałem nawrót przed Kenem poprzez odwoływanie spotkań przez cztery tygodnie. Byłem w stanie ukryć to w pracy, bo ojciec pozwalał mi pracować we własnych godzinach – nigdy nie miało znaczenia to, czy się spóźniłem. Przestałem pisać w notatniku, by to przed sobą ukryć, i desperacko próbowałem ukryć to przed Skylar – ale ostatecznie stało się to niemożliwe. - Co jest z tobą? – spytała pewnego zimnego, deszczowego, listopadowego wieczoru, gdy po raz drugi wracałem w stronę chatki, by sprawdzić zamki i gniazdka. Byliśmy w drodze, by spotkać się z Fournierami na kolację, i już byliśmy spóźnieni, ale tego popołudnia zrobiłem zupę na kuchence, był nieparzysty dzień i mimo że pamiętałem wyłączenie palnika, to nie ufałem sobie. Co, jeśli to wspomnienie było z innego dnia, a palnik nadal się palił? Wymyśliłem coś o zapomnieniu portfela, a potem o potrzebie jednego z moich leków, ale to były cienkie wymówki i ona o tym wiedziała. – A jeśli powiesz, że „nic”, wychodzę z tego samochodu. Zbyt długo to znosiłam. Zacisnąłem usta, pozostając cicho. Gdy zatrzymałem się przed chatką, powiedziałem jej, by poczekała w furgonetce. Biegnąc przez deszcz, wszedłem do środka i zacząłem sprawdzać urządzenia, a gdy się odwróciłem, ona tam stała ze skrzyżowanymi ramionami. - Sebastian. Przestań. - Nie mogę, kurwa – wypaliłem, chwytając krawędź blatu. Nie sprawdziłeś tostera. - Powiedz mi, co się dzieje. Już od tygodni dziwnie się zachowujesz i nie rozmawiasz ze mną. Nie wiem, co robić, gdy mnie tak odcinasz. Czuję się bezradna! – Miała na sobie dopasowany czarny płaszcz i nową parę wysokich szpilek w lamparcie cętki. Nawet wkurzona była piękna. Zbyt piękna dla ciebie. Odwracając głowę, patrzyłem przez okno. Nie mogłem na nią patrzeć. Ty 258

pieprzony tchórzu. - Boże, to tak, jakbyś był dwiema osobami – powiedziała, zaczynając płakać. – Jedna zabiera mnie do łóżka każdej nocy, mówi takie urocze rzeczy i sprawia, że czuję się taka pełna nadziei, dobra i bezpieczna, a ta druga jest po prostu… - Szalona? – dokończyłem, patrząc na nią bokiem. – Mówiłem ci. - Dezorientująca – powiedziała, kręcąc głową. – Nie mam pojęcia, co się z tobą dzieje, ale jeśli nie zdecydujesz się mnie do siebie wpuścić, to nie mogę ci pomóc! Pomóż mi. Zostań ze mną. Nie odchodź. Ale nic nie powiedziałem. - Boże, jesteś taki irytujący! – Wyrzuciła ręce w górę. – Dlaczego ze mną nie porozmawiasz? Zachowujesz się, jakbyś chciał, żebym cię zostawiła! Przełknąłem, gdy część mnie desperacko chciała opaść na kolana i błagać, by została, a druga z niecierpliwością czekała, aż to się zakończy. Zawsze wiedziałeś, że odejdzie, prawda? Przynajmniej będzie to na twoich warunkach. - Chryste, właśnie o to chodzi, prawda? Robisz to wszystko, by mnie od siebie odsunąć, żebyś po wszystkim mógł się nienawidzić. – Pokręciła głową. – Czemu uważasz, że nie zasługujesz na szczęście? - Bo nie zasługuję! – wybuchnąłem w końcu. – Jestem nienormalny, Skylar. Jestem popieprzony. – Prawda wgryzała mi się boleśnie w żołądek i nie czułem żadnej ulgi, że ją powiedziałem. Łzy wyleciały jej z oczu. - Boże. Z taką determinacją karzesz się za coś, nad czym nie masz kontroli, że nie myślisz logicznie – powiedziała. – Chodziłeś na terapię? Znowu odwróciłem wzrok. - Spójrz na mnie. Chodziłeś? Niechętnie, z zawstydzeniem, moje oczy spotkały jej. - Nie. Otarła łzy i położyła obie dłonie nad sercem. 259

- Nie wiesz, co to mi robi. Kocham cię, Sebastianie, tak mocno, że zabija mnie patrzenie na twoje cierpienie. Chcę sprawić, by było ci lepiej, a to, że nie mogę, łamie mi serce. I chcę życia z tobą, ale nie mogę być jedyną, która tego chce. - To jest życie ze mną, nie rozumiesz tego? – powiedziałem, chowając się za złością. – Właśnie tym jestem. - Gówno prawda. Nie jesteś tym i wiesz o tym. – Wskazała na mnie palcem. – Nie jesteś dupkiem ani dziwakiem i nie jesteś potworem. – Zrobiła krok w moją stronę, a widzenie nowych łez w jej oczach zacisnęło mi klatkę. – Jesteś pięknym, błyskotliwym, skomplikowanym mężczyzną, Sebastianie Pryce'u. I ubóstwiam cię. Ale jeśli chcesz cierpieć tutaj sam ze swoją udręczoną duszą, bo z jakiegoś popieprzonego powodu myślisz, że na to zasługujesz, to w porządku. Wybierz cierpienie ode mnie. Ale ja nie mogę na to patrzeć. To mnie zniszczy. Odwróciła się i wyszła, a ja obserwowałem przez okno, jak chwyciła torebkę z mojej furgonetki i wsiadła do swojego samochodu, nawet nie próbując zakryć się przed ulewą. Zamiast odjechania, siedziała przez kilka minut i płakała, co było jeszcze gorsze, a moje dłonie tak mocno chwyciły blat, że myślałem, iż pęknie. Ostatecznie odjechała, a ja byłem na siebie taki zły, że prawie uderzyłem pięścią w kuchenne okno. Rozległy się we mnie głosy. Jedź ją odzyskać, ty dupku. Pozwól jej odejść. Lepiej jej bez ciebie. Kochasz ją. Będziesz bez niej nieszczęśliwy. No i co? To lepsze, niż sprawianie, że ona będzie nieszczęśliwa. Takie kobiety nie muszą dawać drugich szans, wiesz. Pozbieraj się, kurwa, i jedź za nią. Chciałem wyrwać sobie włosy. Wygrzebać oczy. Oderwać skórę od kości. Chciałem ukarać moje ciało, skarcić umysł za to, co przez niego myślałem i czułem. Mimo że rano byłem na siłowni, wróciłem tam i ćwiczyłem do 260

wyczerpania. Potem pojechałem do chatki, gdzie wszystko przypominało mi o Skylar. Ganek. Kanapa. Prysznic. Kuchnia. Sypialnia. Zrobiłem kanapkę, ale nie mogłem nawet jeść, bo widziałem w spiżarni miodowe patyki obok masła orzechowego. Myśl o niej, dającej miodowe pocałunki dla innego faceta, przecięła mi klatkę na pół. Stałem, patrząc przez szklane drzwi na przemoczony deszczem ganek, przypominając sobie wieczór tamtej wiosny, gdy kupiłem krzesła, a następnego dnia patrzyła, jak je składałem. Hamak był złożony, ale nadal mogłem ją na nim zobaczyć, poczuć sposób, w jaki czułem jej ciało, gdy na nim leżeliśmy. Spojrzałem na pomost, gdzie po raz pierwszy powiedziała, że mnie kocha. Kurwa, czemu nie mogłem być po prostu normalny? Każdy inny facet kupiłby już pierścionek i się oświadczył. Taka kobieta była jedna na milion. Zawibrował mi telefon i wyciągnąłem go z kieszeni. To był numer Skylar. Dzięki Bogu. Nawet się nie wahałem, nim odebrałem. Nawet jeśli chciała na mnie krzyczeć, przynajmniej usłyszę jej głos. - Kurwa. Jestem takim dupkiem – powiedziałem chrapliwie. - Co? Sebastian? Moje serce się zatrzymało. Głos był znajomy, ale to nie była Skylar. - Tak. Kto mówi? - Natalie. Mgła przesłoniła mi wzrok i przytrzymałem się dłonią blatu. Czemu Natalie używała telefonu Skylar, by do mnie zadzwonić? Była taka zła, że nie chciała nawet mnie słyszeć? Czy coś jej się stało? - Co się dzieje? Ze Skylar wszystko w porządku? - Tak. Ale miała wypadek. - O mój Boże. – Pomieszczenie zaczęło się obracać i przez sekundę pomyślałem, że zwymiotuję. Ja to wywołałem. Ja to wywołałem. Tym razem to prawdziwe. – Wypadek samochodowy? - Nie. Poślizgnęła się i spadła na jakiś mokrych schodach z cementu przed 261

restauracją. Złamała nadgarstek i dosyć mocno uderzyła się w głowę, ale teraz jest w porządku. - Jezu. – Chwyciłem w pięść włosy i pociągnąłem za nie. A więc to nie był wypadek samochodowy, ale to nadal twoja wina. Poszła sama do restauracji, a ty powinieneś z nią być. – Gdzie ona jest? - Jest w szpitalu Munson. Ale nie chce cię widzieć. - Co? Czemu? – Wiesz czemu, ty głupi pojebie. - Nie wiem. Nie rozwinęła tego, jest wyczerpana i jest na lekach przeciwbólowych, ale gdy spytałam, czy mam do ciebie zadzwonić, powiedziała, że nie, nie chce cię widzieć, a jeśli do ciebie zadzwonię, to nigdy więcej się do mnie nie odezwie. - Pieprzyć to. Jadę tam. – Zacząłem szukać kluczy. Nienawidziłem szpitali bardziej od nieparzystych liczb, ale nic nie mogło mnie przed nią zatrzymać. - Nie! Proszę, nie. – Jej ton był zdesperowany. – Posłuchaj, zadzwoniłam do ciebie, bo wiedziałam, że chciałbyś wiedzieć, i zgaduję, że ostatecznie będzie ze mną rozmawiać po tym, jak powiem jej, że to zrobiłam, ale naprawdę – ma teraz wystarczająco mocny ból głowy. Cokolwiek się między wami dzieje, będziecie musieli rozwiązać to innym razem. Moje gardło było tak ściśnięte, że nie wiedziałem, czy mogę mówić. - Okej. Dzięki. Rozłączyliśmy się, a ja rozważałem następny ruch przez mniej niż dwie sekundy. Skylar była ranna. Musiałem być blisko niej. Pomimo deszczu jechałem szybko, modląc się, by Natalie mówiła prawdę i obrażenia Skylar nie były gorsze. W Munson zaparkowałem i pospieszyłem do lobby bez żadnego wahania przed drzwiami. Rozglądając się szalenie, dostrzegłem biuro informacyjne i podbiegłem do niego. Gdy już dostałem informacje o sali Skylar, udałem się do 262

windy, mój brzuch skręcał się trochę od zapachu szpitalnych korytarzy. Zapomnij o tym. To nie ma znaczenia. Jedyne, co się liczy, to ona. Zmusiłem się do nabrania powietrza. Znowu i znowu, i znowu. Po minucie otworzyły się drzwi do windy i wyszła Natalie. - Sebastian. – Rozszerzyła oczy. – Co ty tu robisz? Wyprostowałem się. - Musisz mi pozwolić się z nią zobaczyć. - W końcu śpi. Proszę, nie idź tam teraz. Moja postawa lekko opadła. - Jesteś pewna, że z nią wszystko w porządku? - Tak. – Spojrzała na mnie, żując dolną wargę. – Okropnie wyglądasz. Co się z wami dzieje? - Spieprzyłem. – Zamknąłem oczy i wypuściłem mocno powietrze, nie będąc pewny, dlaczego właśnie powiedziałem to do siostry Skylar, ale dziwnie czując ulgę, że to zrobiłem. – Spieprzyłem, a teraz ona jest ranna i to moja wina. - Co? Poślizgnęła się i upadła, Sebastianie. Miała na sobie niedorzecznie wysokie szpilki i padało. Jakim cudem to twoja wina? Zebrały mi się łzy i przycisnąłem kciuk oraz dwa palce do oczu, zawstydzony. - Po prostu. Wiem to. - Dobry Boże. Chodź. – Chwyciła mnie za łokieć i odwróciła. – Chodźmy napić się kawy. Nie będzie taka dobra jak moja, ale może da radę ją wypić. – Pozwoliłem jej pokierować mnie wzdłuż korytarza, a potem do stolika w prawie pustej kafeterii. Przybity, opadłem na krzesło. – Nie ruszaj się – powiedziała. Siedziałem z głową w dłoniach, a parę minut później wróciła z dwoma białymi kubkami kawy i postawiła je na stoliku. Boże, mogłem wypić ze szpitalnego kubka? Moja skóra zamrowiła. - Dzięki. 263

- Nie ma za co. – Usiadła naprzeciw mnie. – A teraz mów. Co się stało? Wzruszyłem ramionami i gapiłem się na kawę. Gdzie w ogóle zacząć? Była cicho przez minutę i mogłem poczuć na sobie jej oczy. - Mam nadzieję, że nie pomyślisz, iż zdradziła twoje zaufanie, ale Skylar wspomniała mi o twoim OCD. - Domyśliłem się. Wiem, że jesteście blisko. Podniosła kawę i podmuchała ją. - Czy to ma cokolwiek z tym wspólnego? Westchnąłem, czując się całkowicie pokonany. - Tak. Więcej ciszy. - Masz terapeutę? - Tak. Ale nie byłem z nim szczery odnośnie mojego związku ze Skylar. I unikałem go przez miesiąc. - Dlaczego? Wypuściłem powietrze. - Bo gdy powiedziała, że mnie kocha, nawróciła mi się choroba i zbyt mocno bałem się to przyznać. Przechyliła głowę. - Czego się bałeś? Nie kochasz jej? Spotkałem jej oczy. - Oczywiście, że ją kocham. Posłuchaj, nie mogę nawet wytłumaczyć mojego spieprzonego umysłu, ale powiem tylko, że myślałem, iż ochraniałem ją poprzez nie mówienie niczego. Poprzez robienie różnych rzeczy. – Dobrze pomyślane, dupku. Kiwając powoli głową, napiła się kawy. - A teraz? Możesz z nim teraz porozmawiać? - Nie wiem. Nie wiem, czy on może mi pomóc. – Przełknąłem gulę w moim 264

gardle, tak bardzo mając dosyć tego głosu w mojej głowie, że chciałem krzyczeć. Dlaczego on nie zostawi mnie, kurwa, w spokoju? – Nie wiem, czy ktokolwiek może mi pomóc. - Przykro mi. – Pochyliła się, kładąc łokcie na stoliku. – Bo Skylar jest w tobie szalenie zakochana, wiesz. Każde słowo z jej ust jest twoim imieniem. I nie sądzę, że da ci odejść. - Ja też ją kocham. Ale ona już mnie zostawiła i dobrze, że to zrobiła. - Kto tak powiedział? Głos w mojej głowie. - Ja. - Masz rację. To popieprzone. – Brzmiała tak podobnie do Skylar, że spojrzałem szybko w górę. – Przepraszam, jeśli to brutalne, ale zgadzam się z tobą. Jestem pierwszą osobą, która powie, że Sky jest świetną partią, ale jest też niesforna. Kiedykolwiek próbowałeś dzielić z nią sypialnię? Matko, jest takim flejtuchem. Wszędzie jest to gówno od makijażu i włosów. A jej kolekcja butów – dobry Boże! Te pudełka! Powodzenia dla mężczyzny, który będzie potrzebował jakiegokolwiek miejsca w szafie w jej domu. Moje usta lekko się uniosły. - Taa. Ma dużo butów. - Zabiera też dużo kołdry. Dostrzegłeś to kiedykolwiek? Dostrzegłem, ale nie przeszkadzało mi to. Mógłbym mieć temperaturę ciała poniżej zera, niż pozwoliłbym, by było jej zimno w nocy. - I jest ładna i w ogóle, ale widziałeś jej śmieszne, małe uszy? Odchodzą od jej głowy jak u małpki. Uśmiechnąłem się na wspomnienie – Skylar wynurzająca się z rękami na uszach po tym, jak wskoczyliśmy razem pierwszy raz do wody. Ja oczywiście myślałem, że były urocze, ale ona ich nienawidziła. - Taa. Ale właściwie to mi się podobają. 265

- A co z tym, że ma taką obsesję na punkcie wina? Nigdy nie myślałam, że znudzi mi się wino, ale Jezu, jeśli nadal będę musiała słuchać o winoroślach, warunkach klimatycznych i smaku owoców na podniebieniu, to chyba ją uduszę. Wyprostowałem się, czując potrzebę bronienia jej. - Jest oddana swojej nowej pracy. Kocham to w niej. - Zatem sugeruję, byś bardziej się postarał odrzucić uczucie, że na nią nie zasługujesz, bo uwierz mi, ona chce tylko ciebie, a mężczyzna, który może sobie poradzić z jej bałaganem, szafą, zabieraniem kołdry, owocami-na-podniebieniu oraz uszami Nixonów… – Wzruszyła ramionami. – Wydaje mi się, że może wam się udać. Przygnębiony, opadłem znowu na krzesło i przyglądałem się Natalie. - Jej wady są takie małe w porównaniu do moich. Moje doprowadzają nas obojga do szaleństwa i pewnie będą do końca życia. Przechyliła głowę. - Może. Dowiesz się tylko wtedy, gdy spróbujesz. Ale nikt nie jest idealny, Sebastianie. Odpuść sobie. Siedziałem tam przez minutę, moje dłonie były na stoliku, i zastanawiałem się, co dalej. - Ona nawet ze mną nie porozmawia. Zacisnęła usta. - Jest uparta. Oczywiście, że chce się z tobą zobaczyć, ale tego nie powie. Jej dokładne słowa brzmiały: „Aż zbierze się do kupy. A ja nie mogę być tą, która to za niego zrobi.” Zmarszczyłem brwi. Miała rację – musiałem sam to naprawić, jeśli mogłem. Ale martwiłem się o nią. - Co z jej obrażeniami? Nie są poważne? - Nie. Jak już mówiłam, złamany nadgarstek i uderzenie w głowę, to wszystko. Przez to, że chwilowo straciła przytomność, trzymają ją pod obserwacją, 266

ale wszystko wydaje się w porządku. Myśl o jej złamanym delikatnym nadgarstku i uderzeniu w głowę rozwścieczyła mnie i zasmuciła. Chciałbym, by był jakiś sposób, żebym zniósł to wszystko za nią. - Boli ją? Jej nowe ubezpieczenie to pokryje? Dopiero w tamtym miesiącu dostała świadczenie – martwiłem się. Natalie odstawiła kubek. - Taa, czekamy na wieści. Nasi rodzice będą chyba musieli jej pomóc. Moja dłoń wystrzeliła i chwyciła jej ramię. - Proszę, pozwól mi za to zapłacić. Chcę tego. Chcę o nią zadbać. Zawsze. Zawsze. Zawsze. Zawsze. Zawsze. Zawsze. Zawsze. Zawsze. Nawet nie czułem się źle, że to wyliczałem. Powtarzałbym to w nieskończoność, ale Natalie pokręciła głową. - Ona ci na to nie pozwoli. Położyłem łokcie na stole i zakopałem twarz w dłoniach. Miałem tyle roboty. Tyle gruntu do odzyskania. Natalie dotknęła mój nadgarstek. - Idź zobaczyć się z terapeutą, Sebastianie. I spróbuj jeszcze raz. Ona jest tego warta. - Jest tego warta. – Spojrzałem na Natalie, całkowicie pewny tego, co mówiłem. – Ona jest tą jedyną.

267

Rozdzia? 34 Skylar Obudziłam się do widoku Natalie, która czytała gazetę na krześle obok mojego łóżka. - Hej – powiedziałam chrapliwie. - Hej. Obudziłaś się. – Odłożyła gazetę. – Jak się czujesz? Skrzywiłam się, próbując przesunąć się na łóżku. - Nie byłam taka obolała od spadnięcia z mechanicznego byka. Boli mnie nadgarstek. – Uniosłam ostrożnie lewe ramię. – Boże, jestem taką niezdarą. To naprawdę do bani. Natalie kiwnęła głową ze współczuciem. - Jak tam twoja głowa? - Boli. Ale nadal jest. – Próbowałam poruszyć szyją, która była sztywna jak diabli. – Dlaczego nie jesteś w pracy? - Michael za mnie otworzył. - Rozmawiałaś z Mią? - Tak. Ona i Lucas bardzo się o ciebie martwią i powiedzieli, żebyś nie zawracała sobie głowy winiarnią. Nie zdziwiłabym się, gdyby Mia dzisiaj tu wpadła albo jutro do twojego domu, jeśli cię stąd wypuszczą. Chce cię zobaczyć. Kiwnęłam głową, ale to bolało, więc po prostu leżałam i jęknęłam. - Uuuuugh, dlaczego musiałam założyć te cholernie drogie buty? Natalie zaśmiała się smutno. - To był chyba cholernie drogi upadek. Myślisz, że twoje ubezpieczenie to pokryje? 268

Jęknęłam. - Mam nadzieję. - Jeśli nie, mama i tata ci pomogą. Mama wpadnie tu na chwilę. – Była cicho przez sekundę, bawiąc się brzegiem swojej bluzy. – Sebastian był tu wczoraj. Na dźwięk jego imienia urwał mi się oddech. - Tak? Nienawidzi szpitali! – Przez chwilę było mi smutno, że byłam taka stanowcza z Natalie, gdy powiedziałam, że nie chcę go widzieć. Pewnie ciężko mu było przejść przez te drzwi, ale to zrobił. Może jest nadzieja. - Zaoferował, że zapłaci za twoją wizytę w szpitalu. - Nie. Nie chcę jego jałmużny. – Oferta była urocza i taka w jego stylu, ale nigdy bym z niej nie skorzystała. Z tego, co wiedziałam, w tej chwili nie byliśmy razem. Ta myśl sprawiła, że zabolało mnie gardło. Klatka piersiowa. Serce. Wszystko. - Był bardzo zmartwiony. Chciał cię zobaczyć. Ostrożnie odwróciłam głowę, by spojrzeć na siostrę. Z jej głosu mogłam stwierdzić, że było coś więcej. - Co jeszcze powiedział? Wzruszyła ramionami. - Niewiele. Tylko że nawalił. Wydawał się przyznać ci rację odnośnie tego, by zebrał się do kupy. - Naprawdę? Rozmawiał z tobą o tym? – Zamykając oczy, wypuściłam powietrze, bojąc się pozwolić sobie być zbyt optymistyczną, ale zastanawiając się, czy może rzeczy, które wczoraj do niego powiedziałam, jakoś do niego dotarły. Prawdą było to, że nie chciałam żyć bez niego i zrobiłabym wszystko, by mu pomóc – ale on musiał mi pozwolić. - Myślę, że zamierzał porozmawiać ze swoim terapeutą. Powiedział, że to zrobi. - Tak? Dzięki Bogu. – Ulga zabrała trochę mojego bólu, przynajmniej 269

emocjonalnego. Pójście na terapię było najlepszym pierwszym krokiem. Moje oczy wypełniły się łzami. – On jest dla siebie taki surowy. I ja byłam dla niego surowa. Ale kocham go – a on nie rozumie, jakie frustrujące jest dla mnie obserwowanie go zmagającego się ze sobą i niewiedza, co jest w jego głowie. - Nie wiem, co jest w jego głowie, Skylar. Ale wiem, co jest w jego sercu – ty. Moje gardło całkowicie się zacisnęło, a głowa zaczęła pulsować z potrzebą rozpłakania się. Zamknęłam oczy, a łzy spłynęły po moich policzkach. - Źle, że wyszłam? O Boże, jestem okropna. Powinnam była z nim zostać. Wtedy bym się nie poślizgnęła. To znak, że jestem okropną osobą. Natalie wstała, wzięła chusteczkę ze stolika obok łóżka i oczyściła moje policzki. - Przestań. Nie uważam, że źle zrobiłaś wychodząc. Moim zdaniem potrzebował takiej pobudki. A kochanie kogoś nie oznacza, że musisz kochać wszystko, co robią. Ale oznacza, że trochę częściej i łatwiej im wybaczasz. Pociągnęłam nosem. - Raz powiedziałam mu, że dałabym mu wszystkie szanse, jakich będzie potrzebował, a on nazwał mnie głupcem. - Dla miłości wszyscy jesteśmy głupcami, czyż nie? – Jej głos był smutny. Spojrzałam na nią. - Z Danem nic się nie poprawiło? – Ostatnio słyszałam, że przyznał się do flirtu w biurze, ale nic więcej. - Nie wiem. Myślę, że poprawiło. Twierdzi, że tamten przelotny związek, czy co to tam było, jest już skończony i błagał o kolejną szansę, a my mamy wiele historii. Nie chcę tego po prostu wyrzucać. – Usiadła na krawędzi łóżka i żuła przez chwilę wargę. – Ale nie chcę też, by historia była jedynym powodem, dla którego dam mu kolejną szansę. Gdy widzę, jak mówisz o Sebastianie, gdy słyszałam, jak on mówił o tobie, gdy widziałam wyraz jego twarzy, kiedy 270

powiedział, że jesteś tą jedyną, ja… - Czekaj, co? Co powiedział? – Nie chciałam się wtrącać do myśli Natalie i bardzo dbałam o jej uczucia, ale nie mogłam po prostu dać przejść tej rzeczy o tej jedynej. Czy ja w ogóle dobrze ją usłyszałam? Moja głowa była taka zamglona. - Powiedział, że jesteś tą jedyną. – Na jej twarzy pojawiło się zmartwienie. Położyła dłonie na głowie. – O nie, mam nadzieję, że właśnie nie zniszczyłam czegoś, co miało być naprawdę miłym momentem między wami. Nigdy tego tobie nie powiedział? - Nie – powiedziałam powoli, moje serce mocno uderzało. Czy ta jedyna nie była rzeczą na zawsze? – On nie wierzy w tą jedyną. No i to nieparzysta liczba. On ich nienawidzi. - Co? – Opuściła dłonie, zdezorientowana. - Nieważne. To jedno z dziwactw, które sprawiają, że Sebastian jest tym, kim jest. – Ale wtedy uważałam, że jego dziwactwa z liczbami były tak jakby ujmujące. – Więc naprawdę tak powiedział? Potaknęła. - Tak. Z pewnością powiedział: „Ona jest tą jedyną.” Ale nie możesz mu powiedzieć, że ja to tobie powiedziałam! – Jej oczy były rozszerzone i spanikowane. - Nie martw się. Nie zrobię tego. – Zacisnęłam usta. – Ale lepiej, żeby to, kurwa, do mnie powiedział. Albo będę tą jedyną, która odeszła. – W środku moje serce się o siebie potykało – jedyna! Jedyna! Jedyna! Natalie się roześmiała. - Jakoś w to wątpię. Daj mu trochę czasu, siostrzyczko. On chce wszystko naprawić. Do sali weszła pielęgniarka, by sprawdzić mój stan, więc Natalie zeszła z łóżka. - Nie wychodź, Nat. Chcę wysłuchać resztę tego, co mówiłaś o Danie. 271

- Właściwie to nie ma tu nic więcej do powiedzenia. Myślę, że po prostu zazdroszczę tego, co ty i Sebastian do siebie czujecie. Ale wszystkie związki wymagają pracy, wiem to. Może po prostu musimy ciężej popracować. – Zakończyła temat swojego związku wzruszeniem ramion i uśmiechem, który nie sięgał jej oczu, a potem znowu usiadła na krześle. Gdybym nie była taka wyczerpana, nalegałabym, by powiedziała coś więcej, ale między lekami i bólem byłam wykończona. Położyłam się i pozwoliłam pielęgniarce mnie badać. Na początku miałam zamknięte oczy, ale przysięgam, mogłam poczuć jej spojrzenie. Gdy otworzyłam jedno oko, jej spojrzenie zostało potwierdzone. - Czy ty jesteś… – zaczęła z wahaniem – może… z tego programu? O Boże. Serio? Po tym wszystkim fanka Uratuj Konia? Zacisnęłam na sekundę oczy. - Tak. - Tak myślałam! – Jej reakcja była taka pełna radości, że pomyślałam, iż na pewno pomyliła mnie z inną uczestniczką. - Jestem Skylar Nixon – powiedziałam, jakby nie umiała czytać z karty na drzwiach. - Wiem! – Zabujała się szczęśliwie na piętach. – Razem z przyjaciółką uwielbiałyśmy cię tam! Byłaś w tym jedyną zabawną rzeczą! Tamten moment, gdy wylałaś drinka na Marudną Whitney? Bezcenny! Zamrugałam. Czy to było na poważnie? Czy po prostu to był mój umysł na lekach? - Serio? - Tak. – Uśmiechając się, skończyła mierzyć mi ciśnienie krwi. – Byłyśmy takie smutne, gdy odeszłaś. - Ale byłam taka okropna. Wzruszyła ramionami. 272

- Ale fajnie się to oglądało. Kto chce oglądać grupę ludzi, którzy są dla siebie mili? - Właśnie to jej mówiłam – wtrąciła Natalie. Wzdychając, pokręciłam głową. - Wszystko jedno. Cieszę się tylko, że mam to za sobą. Ale dzięki. – Posłałam młodej pielęgniarce uśmiech. – Doceniam to. Po południu stwierdzono, że można mnie wypisać i wysłano mnie do domu z dużą ilością leków przeciwbólowych i instrukcjami, bym się nie przemęczała. Mama zabrała mnie z powrotem do swojego domu i nalegała, bym tam została, mimo że desperacko pragnęłam czasu tylko dla siebie. Ale przyznaję, miło było, gdy ktoś się o mnie martwił i opiekował się mną. Zrobiła mi spaghetti i pulpety, które zjadłam z tacy, leżąc w przytulnym miejscu na kanapie. Jillian przyszła z miodowymi

patykami,

czekoladowymi

ciasteczkami

i

moim

ulubionym

szamponem oraz odżywką, po kolacji pomogła mi umyć i wysuszyć włosy, a potem pomasowała mi stopy, gdy jadłam słodkości i oglądałam z tatą mecz. Tylko raz sprawdziłam telefon i zobaczyłam wiadomości od Mii i Kelly Pryce, która musiała usłyszeć o moim wypadku od Sebastiana, ale od niego nic nie było. Rozczarowana, odłożyłam telefon i próbowałam cieszyć się czasem z rodziną, pomimo bolącej głowy i obolałego ramienia. Ale nim zapadłam tamtej nocy w głęboki sen w moim starym łóżku, martwiłam się, że zmienił co do mnie zdanie i wrócił do myślenia, iż nad związkiem trzeba było za bardzo pracować, nawet jeśli byłam tą jedyną.

273

Rozdzia? 35 Sebastian - Okłamywałem cię. Ken przyjął moją charakterystyczną szczerość ze spokojem, obserwując mnie w ciszy i czekając, aż będę kontynuował. Jeśli był zaniepokojony, nie pokazał tego po sobie, a jego wyraz twarzy nie zdradził żadnego zdziwienia na to, co ogłosiłem. Musiał wiedzieć, że coś było nie tak – nigdy wcześniej nie poprosiłem go o spotkanie w sobotę. - I odwoływałem wszystkie spotkania z ostatniego miesiąca, by uniknąć stawienia czoła prawdzie. – Usadowiony na krawędzi kanapy, przesunąłem dłońmi po nogach, nie chcąc tego wyznawać, ale wiedząc, że to musi być zrobione. - Martwiłem się o to. – Spojrzał na mnie ze skupieniem. – Miałeś nawrót? - Tak. Od miesięcy powracałem do dawnych nałogów. Sięgnął po notatnik i włączył długopis. - Natrętne myśli? - Tak. I rytuały. I niepokój, najgorszy niepokój, jaki kiedykolwiek czułem. Napisał coś i przewrócił kilka kartek. - Powiedziałeś od miesięcy? I kiedy to się zaczęło? - Dwudziestego piątego sierpnia. Ken spojrzał w górę. - Co to wywołało? - Skylar powiedziała, że mnie kocha. – Przez sekundę obwiniałem Skylar o to, że po raz pierwszy wyznała mi miłość nieparzystego dnia. Nie wiedziała, że nic dobrego nie przytrafiało mi się w nieparzyste dni? 274

- I co było dla ciebie w tym traumatycznego? Patrzyłem się na dłonie na moich nogach. - Ciężar tego. Odpowiedzialność. Znowu coś zapisał. - Opowiedz mi o odpowiedzialności za kochanie kogoś. Boże, czy on w ogóle mnie nie rozumiał? - Nie chodzi o odpowiedzialność za kochanie kogoś. Kochanie jej jest łatwe. Nie wymaga wysiłku. – Nabrałem powietrza i próbowałem ułożyć w słowa to, co czułem. – To odpowiedzialność, która nadchodzi razem z pozwoleniem komuś ciebie kochać. Oznacza to, że jesteś zobowiązany do tej miłości. Musisz podtrzymywać tę miłość. - Musisz zasłużyć sobie na tę miłość. Aha. Czyli mnie rozumiał. - Tak – powiedziałem cicho. – I nieważne, ile moje serce do niej czuje, moja głowa wciąż mnie przekonuje, że jestem z góry skazany na rozczarowanie ją, albo i gorzej. - Rozczarujesz ją, Sebastianie. To ludzka natura. W każdym bliskim związku jest ból i rozczarowanie. – Odłożył notatnik. – Ale jest również wybaczenie. Odkupienie. Nikt nie oczekuje, że będziesz idealny. - Oprócz mnie. - Musisz odpuścić, Sebastianie. Wszyscy wiemy, jak to jest chcieć być dla kogoś lepszą osobą, ale celowanie w perfekcję jest błędem. – Poruszył się na krześle, siadając prościej. – Przypomnij sobie nasze pierwsze spotkania. Nadałeś sobie cele. Zrobiłeś postęp. Teraz, gdy się zakochałeś, trochę się zmieniło, ale nie ma powodu, dla którego nie możemy zmodyfikować tych celów i terapii, by ci pomóc.

Bardzo

dobrze

odpowiadasz

na

terapię,

Sebastianie.

Jesteś

zdyscyplinowany, surowy dla siebie i zdeterminowany. Użyjmy tych cech, by pomóc ci wrócić na właściwą ścieżkę. 275

Kiwnąłem głową, z zadowoleniem słuchając o jego wierze we mnie. - A teraz opowiedz mi, co się działo w ciągu ostatniego miesiąca. Opierając się na kanapie, opisałem mu w szczegółach ostatnie kilka miesięcy, wyjaśniając, jak zakochiwanie się w Skylar spowodowało błędne rozumowanie w moim umyśle, który przekonywał mnie, że rytuały ją ochronią. - Zamiast tego ją odpychały – powiedziałem. – Oskarżyła mnie o celowe robienie tego i zastanawiam się, czy nie miała racji. Może nie robiłem tego, by ją ochronić – może robiłem to, by odeszła, żeby to było mniej bolesne. Miałem nad tym kontrolę, wiesz? Ken kiwnął głową. - Wtedy byłbyś sam z wyboru, a nie porzucony. - Właśnie. – Wypuściłem powietrze, zamykając na chwilę oczy. – Wiesz, wczoraj całą noc zastanawiałem się, czy tamci psychiatrzy mieli rację o moich problemach, które zostały wywołane śmiercią mojej matki. Czy w głębi duszy po prostu boję się zostać sam? Czy izolowałem się w szkole, bo bałem się poznawać przyjaciół? Czy wybrałem Dianę, bo podświadomie wiedziałem, że nigdy nie będzie żadnego niebezpieczeństwa związanego ze straceniem dla niej całego serca? I czy moje uczucia do Skylar wywołały ten nawrót, bo zawsze przechodziłem obok tego niebezpieczeństwa? - To są dobre, introspektywne pytania, Sebastianie. Westchnąłem, pocierając kark. - Ale potem zastanawiam się, czy to wszystko bzdury i to po prostu neurologiczne, a nie psychologiczne. Ken potaknął. - Również ważne pytanie. Przyszpiliłem go spojrzeniem. - Potrzebuję odpowiedzi, Kenie. Potrzebuję pomocy. Nie chcę jej stracić. Powiedz mi, co mam robić. 276

*** Razem z Kenem przedyskutowaliśmy strategie wrócenia na ścieżkę, niektóre z nich były dla mnie dobre w przeszłości, a niektóre nowe. Powiedział mi, bym umówił się ze swoim lekarzem i zmienił kilka leków oraz kazał mi wspomnieć, by leczono mnie z depresji jak i również lęku. Obiecałem, że to zrobię, i miałem to na myśli. Potem spytał, jak poważnie myślałem o Skylar. - Bardzo poważnie – powiedziałem. – W tym wszystkim jedyne, co do czego nie mam wątpliwości, to moje uczucia do niej. Ken uśmiechnął się. - Idealnie. Więc przyprowadź ją tu i porozmawiamy o tym, co ona może zrobić, by pomóc. Czując się optymistycznie, opuściłem jego biuro, unosząc kołnierz płaszcza przeciw zimnie. Umierałem z chęci pobiegnięcia do Skylar, przeproszenia i powiedzenia, że robiłem wszystko, co możliwe, by szybciej wydobrzeć, ale pomyślałem, że lepiej będzie spędzić trochę czasu nad poważnym rozmyślaniem o sobie, ustawianiem sobie nowych celów oraz rozważaniem najlepszego sposobu do pokazania jej, że chciałem spędzić z nią życie, jeśli da mi kolejną szansę. Gdy wróciłem do chatki, napisałem jej wiadomość. Tęsknię za Tobą i myślę o Tobie w każdej minucie. Jeśli przez jakiś czas jestem cicho, to nie po to, by Cię odtrącić. To po to, by wydobrzeć na tyle, aby Cię wpuścić i nigdy nie dać odejść. Kocham Cię. Zawsze będę Cię kochał.

277

Rozdzia? 36 Skylar Prawie zabiło mnie nie dzwonienie do niego następnego tygodnia, ale wiedziałam, że potrzebował czasu, by wszystko rozpracować. Odpowiedziałam na jego wiadomość zwyczajnym też cię kocham i czekałam, aż do mnie przyjdzie. Okropnie za nim tęskniłam, ale cieszyłam się też, że bierze to na poważnie. Gdyby od razu do mnie pospieszył, mogłabym pomyśleć, że nie przemyślał wystarczająco tego, co chciał od przyszłości. Ja wiedziałam, czego chciałam. W końcu. W trakcie dni, w których Sebastian nad sobą pracował, ja też to robiłam, zastanawiając się nad tym, co osiągnęłam tego lata i gdzie zmierzałam. Czułam się dumna z kierunku, jaki obrało moje życie: miałam pracę, którą kochałam, i byłam w niej dobra; miałam duże plany na przyszłość, by z zaoszczędzonych pieniędzy kupić własne mieszkanie, tak jak zrobiły to moje siostry; opłaciłam rodzicom czynsz, mimo iż powiedzieli, że tego nie chcą, oraz każdego miesiąca na czas płaciłam za samochód, a i tak nadal zostawało mi trochę pieniędzy na jakieś fajne buty. (Uwaga dla siebie: Nie noś szpilek w lamparcie cętki, gdy pada deszcz.) Może i nie miałam pierścionka ani dzieci, tak jak niektórzy w moim wieku, ale szaleńczo się zakochałam… to był dobry początek, prawda? Ale im więcej dni mijało bez żadnego słowa od niego, tym bardziej się martwiłam, że zmienił co do mnie zdanie. W wiadomości napisał, że zawsze będzie mnie kochał, a w moim umyśle zaczęłam słyszeć jakieś końcowe, tragiczne dzwonienie do tych słów… Jakbyśmy może nie otrzymali naszego szczęśliwego zakończenia, ale zawsze będziemy mieli nasze ostatnie lato. Każdej nocy szłam sama do łóżka, gdzie 278

martwiłam się, modliłam, miałam nadzieję i tęskniłam za nim. Proszę, nie pozwól mi tęsknić za nim wieczność. Proszę, nie pozwól mi niczego żałować. Proszę, przyprowadź go do mnie z powrotem. A potem, pewnego zimnego wieczoru we wczesnym grudniu, wróciłam z pracy do domu i znalazłam kopertę z moim imieniem, która wsadzona była w drzwi od domku gościnnego. Pismo było Sebastiana. Zdziwiona, rozejrzałam się, ale nikogo nie zauważyłam i słyszałam tylko wiatr, który poruszał sadem. Z atramentowego nieba zaczęły spadać płatki śniegu, gdy wyciągnęłam kopertę z drzwi i pospieszyłam do środka, kopniakiem zamykając za sobą drzwi. Bez zdejmowania płaszcza rzuciłam rękawiczki na blat i wsunęłam palec pod zamknięcie koperty. W środku były dwa złożone kawałki papieru z notatnika. Otworzyłam je trzęsącymi się dłońmi. Po lewej stronie były frędzle, jakby napisał to w swoim notatniku i wyrwał kartki. Ta na górze była listem.

Moja słodka Skylar, Przepraszam, że ten list nie jest na ładniejszym papierze – zasługujesz na piękne rzeczy i obiecuję Ci je dawać. Ale myślę, że ten papier do mnie pasuje. Trochę szorstki na krawędziach, ale słowa płyną z głębi serca. Dziękuję, że dałaś mi czas i przestrzeń, których potrzebowałem do wyzdrowienia. Obiecuję Ci, że mądrze to wykorzystałem. Nie było dnia (i z pewnością nie nocy), gdy za Tobą nie tęskniłem, ale problemy, nad którymi pracowałem, oznaczały, że musiałem w pełni skupić się na sobie. Na umyśle, duszy i ciele, czyli coś, czego nigdy nie chciałem robić, gdy byłaś przy mnie. (O wiele lepiej jest się skupiać na Twoim ciele.) Podczas ostatniego miesiąca dużo się o sobie nauczyłem i czuję się silniejszy niż kiedykolwiek. Na tyle silny, by przyznać, jak złe było odcinanie się od Ciebie. Na tyle silny, by zobaczyć, jak bardzo pozwoliłem sobie być ofiarą mojego zwątpienia i 279

strachu. Na tyle silny, by zdać sobie sprawę, co muszę zrobić. Proszę, czy mogę dostać kolejną szansę? Ta chatka, to serce, to życie wydaje się bez Ciebie puste.

Kocham, Sebastian

P.S. Napisałem coś dla Ciebie. Słowa się rozmywały, gdy oczy wypełniły mi się łzami, i pociągnęłam nosem, wsadzając list pod drugą kartkę.

Skylar Mój umysł wciąż tyka z wątpliwościami tyk czy zamknąłem drzwi tyk czy wyłączyłem piekarnik tyk czy sprawdziłem gniazdka tyk czy ustałem na pęknięciu tyk czy umyłem ręce wystarczającą ilość razy tyk czy wyłączyłem światła tyk czy szedłem prostą linią tyk czy zrobiłem właściwą liczbę kroków tyk czy wyłączyłem telewizję na parzystym kanale tyk czy zamknąłem książkę na parzystej stronie tyk czy odpaliłem samochód o parzystej minucie tyk co, jeśli nie co, jeśli nie co, jeśli nie nie wiem

Ale wiem

280

że miałaś na sobie szary sweter i suchego liścia we włosach gdy mieliśmy sprawdzian z chemii nim się zaczął, odwróciłaś się i spytałaś: „Czy wodorotlenek sodu jest kwasem czy raczej zasadą?”

To był pierwszy raz, gdy kiedykolwiek coś do mnie wyszeptałaś. (Podobało mi się, że było to osiem słów.)

Nie wiem, czemu osiem jest lepsze niż siedem, dziewięć albo dwadzieścia jeden. Nie wiem, ile razy Ci mówiłem że Cię kocham ale wiem, że ta liczba jest niewłaściwa bo to nie wystarczająco

Twoja miłość może nigdy nie uciszyć tykania ale wymieniłbym ciszę za Twój śmiech spokój za Twoje awantury i za Twoje wariactwo piękny chaos gwiazd Kartki trzęsły mi się w dłoniach, gdy łzy opadły mi z rzęs. Musiałam go zobaczyć. Dzisiaj. Wsuwając list i wiersz z powrotem do koperty, wsadziłam ją do torebki i wybiegłam za drzwi, zamykając je z trzaskiem za sobą. ***

281

Jazda do chatki nigdy nie wydawała się taka niekończąca, nawet pierwszego wieczoru, gdy byliśmy razem, a dłoń Sebastiana przesuwała się po moim udzie. Na myśl o jego dotyku każdy mięsień w dolnej części mojego ciała się zacisnął. Minęło tyle czasu. Tęsknił za moim ciałem tak bardzo, jak ja za jego? Śnieg padał trochę mocniej, gdy jechałam autostradą, i zmusiłam się do zwolnienia i bezpiecznej jazdy. Gdy podjechałam pod chatkę, moje serce dziko uderzało. Światła były włączone – to musiało oznaczać, że był w domu, prawda? Sebastian nigdy przenigdy nie zostawiłby domu bez wyłączenia świateł. Prawie się roześmiałam, gdy wbiegałam po schodkach, próbując nie poślizgnąć się na śniegu. Otworzył drzwi, nim mogłabym zapukać, a mój oddech urwał się na jego widok. Był u fryzjera i miał na sobie dżinsy oraz jasnoniebieski sweter. Jego zarost był krótki i równo przycięty i wyglądał na wypoczętego, zdrowego i wspaniałego. Z walącym sercem zarzuciłam wokół niego ramiona, a on się roześmiał, ściskając mnie mocno i unosząc. - Hej – powiedział, jego głos przytłumiony był przez moje włosy. – Dostałaś mój list. - Tak. Bardzo ci dziękuję. Kocham twoje słowa. Kocham cię. – Wdychałam jego zapach – na jego skórze był dym i drewno, jakby rozpalał ogień. – Boże, tęskniłam za tobą. - Ja też za tobą tęskniłem. Miałem nadzieję, że przyjdziesz, ale nie chciałem naciskać. To, że byłem gotowy, nie oznaczało, że ty też. – Odsunął się na tyle, by mnie pocałować, a uczucie jego ust na moich było takie wspaniałe, że nie wiedziałam, czy moje stopy były na ziemi czy nie. Gdy pocałunek się pogłębił, wycofał się do chatki, gdzie mogłam usłyszeć ogień w kominku, i zamknął za mną drzwi. - Jestem gotowa. Jestem taka gotowa. – Dysząc, uwolniłam go z mojego mocnego uścisku i zaczęłam odpinać swój płaszcz. – A teraz zdejmij ubrania. 282

Uśmiechnął się. - Zamierzałem powiedzieć, żebyśmy najpierw porozmawiali, ale… – Rozszerzył oczy i przesunął je w dół mojego ciała, gdy odrzuciłam płaszcz i stałam tylko w jedwabnej bluzce, ołówkowej spódnicy oraz szpilkach. – Pieprzyć rozmawianie. Ubrania schodziły z nas jedno po drugim i rzucane były na bok, a następnie opadliśmy nadzy na dywanik przed kominkiem. Położyłam się, gdy Sebastian klęknął między moimi udami. - Co chcesz jako pierwsze? – spytał, jego głos był niski i figlarny. – Mój język? Moje palce? Mojego kutasa? – Zaczął się głaskać, przesuwając erekcję przez palce. – Za czym najbardziej tęskniłaś? - O Boże, za wszystkim – wydyszałam. – Tęskniłam za słyszeniem cię, widzeniem i czuciem – każdej części ciebie. - Którą część chcesz pierwszą? Musisz mi powiedzieć albo nie pozwolę ci tego mieć. – Potarł czubkiem kutasa moje udo. Gahhhhhh, był taki seksowny! Przez resztę naszego życia jego szybkie zmiany humoru mogą doprowadzać mnie do szaleństwa poza sypialnią, ale w niej był niczym płonąca benzyna. - Twojego kutasa – udało mi się powiedzieć, gdy ogień syczał i iskrzył. – Daj mi swojego kutasa. - Dobra dziewczynka. Będę delikatny – powiedział, dając mi tylko czubek, a potem rozsmarowując wilgoć po mojej cipce. Zatrzymał się i spotkał moje spojrzenie. – Na początku. Moje serce mocno uderzało, gdy wsunął się we mnie, a potem znowu wysunął, drażniąc mnie poprzez dawanie mi za każdym razem trochę więcej, ale nie wystarczająco. Pomiędzy każdym torturującym pchnięciem bawił się moimi sutkami, liżąc, ssąc i przygryzając je, zmieniając je w twarde, małe czubki, które mrowiły z pożądaniem. 283

- Kurwa. Gdybym nie dochodziła do siebie po złamanym nadgarstku, byłabym teraz z tobą ostra – dyszałam, moja zdrowa dłoń chwytała dywanik, a zranione ramię leżało nad głową. – Zbiła twój tyłek za torturowanie mnie. Wsunął się trochę głębiej. - Biedactwo. - Proszę – błagałam, przysuwając zdrową dłoń do jego tyłka. – Potrzebuję cię tam. Potrzebuję cię w sobie. Całego. W końcu wsunął się do końca, tak głęboko, że prawie rozpłakałam się z ulgi. - Tak? - Tak, tak… – Wciągnęłam go w siebie, rozchylając kolana. Boże, to było tak, jakby był stworzony dla mojego ciała. Każdy jego gorący, gruby centymetr wypełniał mnie z taką perfekcją, że nie mogłam nawet oddychać. Jego biodra zaczęły przyspieszać, wchodząc we mnie mocno i głęboko, a moje mięśnie zaczęły się zaciskać. – Zaraz dojdę – wyszeptałam. – Tak mocno, tak mocno. Dojdź ze mną. Dojdź we mnie… – Jęknęłam, gdy uderzył we mnie orgazm, a on warknął nisko i długo, falując przy mnie biodrami, jego kutas pulsował, gdy moje mięśnie się wokół niego zaciskały. Opadł na mnie, przyciskając usta do mojego spoconego czoła. - Boże, czuć cię tak dobrze – wyszeptałam, zamykając oczy. – Powiedz, że z tobą wszystko w porządku. - Wszystko w porządku. – Uniósł głowę i spojrzał na mnie. – Ale wcześniej tak nie było. I muszę przeprosić za to, że nie byłem z tobą szczery. To był błąd. - Przeprosiny przyjęte. Uśmiechnął się. - Jesteś dla mnie zbyt łagodna. - Kocham cię. I powiedziałam ci kiedyś, że dam ci wszystkie szanse, jakich będziesz potrzebował. – Nabrałam powietrza. – Możesz… powiedzieć mi, co się stało? 284

- Tak. – Przewrócił się na bok i oparł głowę o rękę. Gdy mówił, bawił się moimi włosami, przeplatając je przez palce. - Gdy po raz pierwszy znowu cię zobaczyłem, myślałem, że radziłem sobie całkiem dobrze. Przekonałem się, że samotne życie było jedynym sposobem, w jaki zaznawałem spokój, a spokój wydawał się właściwym celem. Ale potem pojawiłaś się ty. – Uśmiechnął się. – Piękna jak zawsze, a to, co kiedyś do ciebie czułem, wróciło tak, jakby nigdy nie odeszło. Zarumieniłam się. - Dobrze to ukryłeś, przynajmniej na początku. - Musiałem. Przerażałaś mnie. Po raz pierwszy od lat czułem się silny, akceptujący to, że będę żył sam, a potem przede mną pojawia się ten piękny anioł – całujący mnie. Dotykający mnie. Akceptujący mnie. – Pokręcił głowę. – Zacząłem się zastanawiać, co, jeśli… - Ja też – powiedziałam. – Nie tylko ty. - I seks. – Wypuścił powietrze, zamykając oczy. – Pieprzony seks. - Wiem – wyszeptałam, gorąco przeszło przez moją skórę. – Mnie też przerażało to, jaki był dobry. - Gdy byłem z tobą, mogłem być sobą, nie bojąc się niczego. Było tak niesamowicie. Po tym to była ciągła bitwa między moim sercem a głową – serce mówiło mi, że zawsze przeznaczone mi było być z tobą, a głowa nie chciała pozwolić mi uwierzyć, że byłem tego wart. Zawsze przynosiłem kobietom tylko ból i nie byłem pewny, czy byłem w stanie cię do siebie wpuścić. - Ale zrobiłeś to – powiedziałam cicho. – Czułam to. Kiwnął głową. - Zrobiłem. Ale im bardziej cię kochałem, tym bardziej bałem się cię stracić – kiedy byłem w stanie trzymać się szczęścia? Nie wiedziałem, jak to się stanie, ale w moim umyśle zawsze wiedziałem, że odejdziesz albo coś ci się stanie, i to będzie moja wina. 285

- Och, Sebastian. Szkoda, że nic nie powiedziałeś. - Nie mogłem. Zwłaszcza nie wtedy, gdy powiedziałaś, że mnie kochasz. Potem czułem tę potrzebę, by chronić cię jeszcze bardziej, ale tak naprawdę potrzebowałaś ochrony przede mną. Zacząłem podejmować stałe rytuały, przestałem chodzić na terapię. Moje serce dla niego bolało. - Widziałam, jak to się działo. Ale nie wiedziałam, co z tym zrobić. I niektóre dni były dobre. - To prawda. – Spojrzał na moje włosy, przesuwające się przez jego palce. – I powinienem porozmawiać z tobą w taki dzień – po prostu za bardzo się bałem. Ale najbardziej pokręconą rzeczą jest to, że miałaś rację, wiesz. - O czym? - Że podświadomie wiedziałem, iż odpychałem cię swoim zachowaniem, i nadal to robiłem, bo przynajmniej byłbym przygotowany. Nie doświadczyłbym kolejnej nagłej, szokującej straty i nie czułbym się porzucony. - Kolejnej straty? – Potem uderzyło to we mnie. – Twoja mama. - Może. – Wciąż patrzył na swoją dłoń, a w świetle kominka jego zielone oczy błyszczały. – Nadal nad tym pracuję. Nie sądzę, że to wywołało moje OCD, ale terapia pomaga mi zobaczyć, jak mój strach o stratę i porzucenie wywołał u mnie wiele niepokoju i rozpaczy, i może to objawia się w niektórych zachowaniach z OCD. Kto wie? – Westchnął. – Tak wiele, jak nauka nauczyła nas o umyśle, niektóre rzeczy nadal są zagadką. Ale nie sądzę, że dziecko, które nagle i tragicznie traci mamę, pozostaje nieporuszone – a gdy patrzę na sposób, w jaki wybrałem izolację oraz emocjonalny dystans od ludzi, to ma sens. I pewnie brzmi to szalenie, ale czułem, jakbym zasługiwał na samotność. Jak kara. Czy to była pokuta za śmierć mamy, brutalne myśli, chłodne traktowanie kobiet, zerwanie z Dianą… w mojej głowie zawsze było coś, za co musiałem zadośćuczynić. Ale nie chcę być już sam. Chcę być z tobą. 286

Moje gardło się zacisnęło i zarzuciłam ramiona wokół jego szyi, przyciskając do niego ciało. - Nie jesteś – łkałam. – Kocham cię i nie pozwolę ci być samotnym. Zasługujesz na szczęście, Sebastianie. Zebrał mnie w swoich ramionach, kładąc się i pozwalając mi płakać przy swojej piersi. - Dziękuję. Nie powiem, że nie będzie potknięć, i od razu ci powiem, że będą dobre dni oraz złe, ale obiecuję, że będę z tobą o tym rozmawiał. Kiwając głową, szlochałam przez dobre dziesięć minut, gdy głaskał mi włosy i pocierał plecy. Nawet nie wiedziałam, dlaczego tak mocno płakałam – z ulgi? Ze smutku dla dziecka, którym był? Dla mężczyzny, którym był teraz? Kładąc policzek na jego piersi, słuchałam bicia jego serca i przysięgłam, że nigdy więcej nie zazna samotności. - Pójdziesz ze mną na terapię? – spytał Sebastian, gdy ucichły moje łkania. - Oczywiście – powiedziałam, unosząc głowę, by się do niego uśmiechnąć. – Z przyjemnością. - Dobrze. – Otarł mi kciukiem łzę pod jednym okiem. – Bo to jest dla mnie to, Skylar. Jesteś miłością mojego życia. - Naprawdę? - Tak. Prawie wszystkie moje dni spędziłem na byciu zdominowanym przez wątpliwość, niezdolny sobie zaufać – torturowany przez to, co mówił mój umysł, a serce wiedziało. Ale po raz pierwszy czuję – wiem – że to właściwe. Jesteś tą jedyną. – Uśmiechnął się. – I to jedyny czas, gdy jedynka kiedykolwiek będzie brzmiała dla mnie dobrze. Roześmiałam się. - Chcę być tą jedyną. - Tak? – Uniósł brew. – Bo wiesz, co oznacza bycie moją jedyną. - Powiedz mi. 287

- To oznacza bycie tą jedyną, którą będę całował na powitanie i dobranoc – dwa razy. – Uśmiechnął się. – To oznacza bycie tą jedyną, która będzie musiała trzymać mnie za rękę, gdy polecimy do naszej willi we Francji. – Na moje sapnięcie jego uśmiech się poszerzył. – To oznacza rzeczy na zawsze, Skylar. - Chcę je mieć. – Uniosłam się i przycisnęłam pocałunek do jego ust. – Chcę je wszystkie. Przesunął mnie znowu na plecy i spojrzał na mnie. - Więc ze mną zamieszkaj. Moje serce się zatrzymało. - Co? - Zostań tu. Mieszkaj ze mną. - Mówisz poważnie? - Tak. Jestem tego pewny na sto procent, a sto procent jest dobrą liczbą. Roześmiałam się cicho, gdy łzy znowu wypełniły moje oczy. - Ciągle doprowadzasz mnie dzisiaj do płaczu. O co z tym chodzi? - Nie chcę, żebyś płakała. Kiedykolwiek. – Pocałował moje powieki. - To łzy szczęścia, Sebastianie. Oczywiście, że z tobą zamieszkam. - Dobrze. – Przesunął się niżej, by położyć głowę na mojej piersi, i leżeliśmy razem, ogień ocieplał naszą skórę, a nasze oddechy były wolne i głębokie. – Łzy szczęścia są dobre, mogę sobie z nimi poradzić. A jeśli będą łzy smutku, to też sobie z nimi poradzę. Zatroszczę się o ciebie, Skylar. - A ja zatroszczę się o ciebie. – Zamknęłam oczy i nabrałam powietrza, uwielbiając wagę jego głowy na mojej piersi, ciepło jego skóry przy mojej i obietnicę nadziei w powietrzu. – Zawsze.

288

Epilog Skylar - Gotowy? - Chyba. – Jego wyraz twarzy powiedział mi, że to było kłamstwo, ale zaplanowałam dużo czasu na jego nerwy w dzisiejszym planie podróży. Po mieszkaniu z nim przez ostatnie dwa miesiące wiedziałam, aby wyznaczać dużo dodatkowego czasu na prawie wszystko, co robiliśmy poza domem. O wiele lepiej radził sobie ze sprawdzaniem, ale dzisiaj było dla niego coś nowego. - Chodź. Dasz sobie radę. – Pociągnęłam go za rękę, ale się nie ruszył. – To nie tak, że już wchodzimy do samolotu, Sebastianie. To wejście na lotnisko. – Gdy mówiłam, chwyciłam go za łokieć i delikatnie pociągnęłam przez automatyczne drzwi. – Są tu mili ludzie, którzy spojrzą na nasze karty pokładowe i powiedzą nam, do jakiej bramki mamy iść, inni mili ludzie dadzą nam kawę i życzą miłego lotu, a potem jeszcze więcej miłych ludzi pokaże nam, jak używać pasów bezpieczeństwa, i podziękują za to, że z nimi dziś lecimy. Gdy skończyłam uspokajającą, małą przemowę, byliśmy w terminale. - Widzisz? Jesteś tu i wszystko jest w porządku – powiedziałam zwycięsko. - A teraz co? – spytał drżącym głosem. - Teraz się odprawimy i znajdziemy naszą bramkę. Nie mamy nawet żadnego bagażu do odprawienia, więc będzie fajnie i łatwo. Okej? Nabrał głęboko powietrza. - Okej. - Dobrze. Bo ten walentynkowy wypad był twoim pomysłem i za niego zapłaciłeś, więc byłoby cholernie szkoda, gdybym dała twój bilet komuś innemu. 289

- Ani mi się waż. – Chwycił mnie wokół talii i ścisnął. – Powiedz mi jeszcze raz, ile trwa ten lot? Pocałowałam go w policzek. - Godzinę i dziesięć minut, i przez cały czas będę do ciebie mówić. Trochę koloru powróciło na jego twarz, gdy się uśmiechnął. - Nie wątpię w to. Wyciągnęłam nasze karty pokładowe, które wydrukowałam w pracy, i stanęliśmy do kolejki. Sebastian wydawał się bardziej zrelaksowany, aż powiedziano nam, że nasz samolot odlatuje z bramki numer trzy. - Przestań się martwić – powiedziałam mu, chwytając znowu jego dłoń. – Numer bramki nie ma znaczenia. Znaleźliśmy bramkę numer trzy, chwyciliśmy kubki kawy po pięć dolarów i wybraliśmy siedzenia obok okna. Pogoda była ponura i tak bardzo nie mogłam się doczekać, aż odlecimy. Nie, żeby pogoda w Chicago była lepsza, ale fajnie będzie zameldować się razem w luksusowym hotelu, zrobić zakupy w Magnificent Mile, zjeść kolację w wyśmienitej francuskiej restauracji albo może w przytulnym włoskim miejscu. Szczerze, nie obchodziło mnie to, co będziemy robić – liczyło się tylko to, że będziemy tam razem. Nasze pierwsze wakacje. - Hej. – Położyłam głowę na jego ramieniu. – Dziękuję ci za to. Wiem, że nie chciałeś zbytnio tego robić. - Ten samolot wydaje się mały. Jesteś pewna, że ma przepisową wielkość? – Zmrużył oczy przez okno, jego prawe kolano wciąż podskakiwało. Westchnęłam. - Tak, najdroższy. - Pokaż mi jeszcze raz karty pokładowe. - Nie – powiedziałam, czule, ale stanowczo. – Spojrzałeś na nie jakieś sto razy. Już wiesz, że jesteśmy w parzystym rzędzie. Rząd drugi, pierwsza klasa. Zmarszczył brwi. - Jesteś pewna? 290

- Sam zarezerwowałeś bilety, Sebastianie. Teraz porozmawiajmy o tym, co będziemy robić w ten weekend. Może masaż? – Próbowałam rozproszyć go od jego własnych myśli, ale nie było to łatwe. Gdy próbował odtworzyć swoje kroki na asfalcie, bo za pierwszym razem nie wydawały się właściwe, chwyciłam jego dłoń i nie puszczałam. Gdy wyjął broszurę, która wyjaśniała, jak przebiega wodowanie, zabrałam ją od niego i wsadziłam do kieszeni swojego siedzenia. Gdy z ostrożnością spojrzał na oparcie, gdzie znajdowały się nasze tace, machnęłam paczką antybakteryjnych chusteczek. - O wszystkim pomyślałam. Rozejrzał się. - W tej części siedzi jedenaście osób. Ktoś musi usiąść na tamtym pustym miejscu. Wyciągnęłam lalkę Barbie z torebki, którą znalazłam na poddaszu u mamy. - Teraz jest dwanaście. Fajny, parzysty tuzin. – Wsadziłam jej nogi w tylną kieszeń siedzenia przed nim. - Och, na miłość boską. – Chwycił lalkę i wrzucił ją z powrotem do mojej torby. – Nie jestem taki zdesperowany. – Uśmiechając się, oparł się na siedzeniu, mimo że wciąż zaciskał palce na kolanach. - Hej. Będzie w porządku. – Zatrzymałam jego dłoń, umieszczając na niej swoją. – Powiedz to. - Będzie w porządku – powtórzył cicho z zamkniętymi oczami. Pocałowałam go w policzek. - A teraz powiedzmy to razem osiem razy. Otworzył oczy i uśmiechnął się do mnie szczerze. - Boże, jesteś urocza. Nie musimy tego robić. - Jesteś pewny? Nie przeszkadza mi to, jeśli dzięki temu lepiej się poczujesz. Wiem, że robisz to dla mnie. 291

- Robię to dla nas. – Uniósł moją dłoń do ust. – I jedyne, czego potrzebuję, by czuć się dobrze, to ty obok mnie. Motylki zatrzepotały mi w brzuchu. - Zawsze będziesz mnie miał. - Powiedz to jeszcze raz, szybko. – Uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Dwójka nadal jest lepsza od jedynki. - Zawsze będziesz mnie miał. – Stuknęłam go w nogę. – Jeeezu, Sebastianie, jeśli kiedykolwiek będziemy mieli dzieci, za każdym razem będziesz chciał bliźnięta – drażniłam się. - Zabawne, że to mówisz. – Chwycił moją dłoń i nagle byłam bardzo świadoma, że bawił się moim serdecznym palcem. – Myślałem o tym. O rodzinie. - Taa? – Przełknęłam mocno. – Ja też. – Przebywanie wokół szczęśliwej rodziny Fournierów przez ostatnie kilka miesięcy naprawdę na mnie wpłynęło. Chciałam tego z Sebastianem i myślałam, że mogłam być gotowa na następny krok, ale nie chciałam go pospieszać. - Może w ten weekend porozmawiamy trochę o przyszłości? – spytał. Kiwnęłam głową, oniemiała przez całkowitą zmianę kierunku tej rozmowy. - Z chęcią. Bawił się moimi wszystkimi palcami. - Wiesz, to jest pierwszy raz w moim życiu, gdy myślenie o przyszłości nie sprawia, że się jej obawiam. Będziemy razem szczęśliwi, prawda? Uśmiechnęłam się, ściskając jego dłoń. - Powiedz to jeszcze raz, szybko. Pochylając się do mnie, przycisnął swoje usta do moich, nim wyszeptał: - Wyjdź za mnie.

Koniec 292