Harris Charlaine - 00 - Dotyk martwych

Spis treści Okładka Karta tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja Wstęp Wróżkowy pył (fragment) Noc Drakuli Krótka odpowiedź Fart Prezent

Charlaine Harris

DOTYK MARTWYCH Przełożyli Małgorzata Strzelec Wojciech Szypuła

Wydawnictwo MAG & Wydawnictwo Nowa Proza Warszawa 2012

Tytuł oryginału: A Touch of Dead Copyright © 2009 by Charlaine Harris Copyright for the Polish translation © 2011 by Wydawnictwo M AG Redakcja: Joanna Figlewska Korekta: Urszula Okrzeja Ilustracja na okładce: Wojciech Zwoliński Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń Konwersja do formatu epub: [email protected] ISBN 978-83-7534-070-9 Wydanie II Wydawcy: Wydawnictwo M AG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax 22 813 47 43 e-mail: [email protected] www.mag.com.pl Nowa Proza sp. z o.o. ul. F. Znanieckiego 16a m. 9, 03-980 Warszawa tel. 22 251 03 71 www.nowaproza.eu

Wszystkim czytelnikom, którzy pragną Sookie do ostatniej kropli.

WSTĘP

Kiedy pierwszy raz poproszono mnie, żebym napisała opowiadanie o mojej bohaterce Sookie Stackhouse, nie byłam pewna, czy dam radę. Życie i historia Sookie są tak skomplikowane, że nie wiedziałam, czy zdołam stworzyć spójny krótki tekst, który naprawdę by ją oddał. Nadal nie jestem pewna, czy mi się udało, ale dobrze się bawiłam, próbując tego dokonać. Niektóre próby były bardziej udane od innych. Trudno było wpasować opowiadania do całokształtu historii Sookie, nie zostawiając widocznych szwów. Czasem mi się udawało, czasem nie. W tym wydaniu spróbowałam wyszlifować historię, którą najzabawniej mi się pisało, ale która nie chciała wpasować się w swoją chronologiczną niszę niezależnie od tego, jak bardzo próbowałam ją tam upchnąć („Noc Drakuli”).

Opowieści te układają się w życiu Sookie w następującej kolejności: „Wróżkowy pył” (opublikowany w „Powers of Detection”), „Noc Drakuli” (z „Many Bloody Returns”), „Krótka odpowiedź” (z „Bite”), „Fart” (z „Unusual Suspects”) i „Prezent” (z „Wolfsbane and Mistletoe”). „Wróżkowy pył” opowiada o wróżkach trojaczkach – Claudzie, Claudine i Claudette. Po tym, jak Claudette zostaje zamordowana, Claude i Claudine proszą Sookie o pomoc we wskazaniu winowajcy. Claude sporo zyskuje przy okazji tej historii, której akcja rozgrywa się po wydarzeniach przedstawionych w Martwym dla świata. W „Nocy Drakuli” Eric zaprasza Sookie do „Fangtasii” na obchody urodzin Drakuli, coroczne wydarzenie, które sprawia, że Eric niemalże wariuje z podniecenia, ponieważ Drakula jest dla niego wielkim bohaterem. Niestety, „Drakula”, który pojawia się na przyjęciu, niekoniecznie musi okazać się prawdziwy. Eric świętuje „Noc Drakuli” przed akcją powieści Martwy jak zimny trup. Po wydarzeniach powieści Martwy jak zimny trup, w opowiadaniu „Krótka odpowiedź” do Sookie dociera wieść o śmierci jej kuzynki Hadley. Sookie zostaje poinformowana o zgonie Hadley przez pana Cataliadesa, prawnika i półdemona, który ma dość obmierzłego kierowcę i nieoczekiwanego pasażera w swojej

limuzynie. „Fart” to beztroska opowieść osadzona w Bon Temps w czasach po powieści Wszyscy martwi razem. Wiedźma Amelia Broadway i Sookie postanawiają wyjaśnić, kto uwziął się na agentów ubezpieczeniowych w miasteczku. W Wigilię Bożego Narodzenia Sookie przyjmuje nieoczekiwanego gościa w „Prezencie”. Jest samotna i trochę się nad sobą użala, kiedy ranny wilkołak obdarowuje ją niezwykle przyjemnym podarkiem. Cieszę się, że przytrafiają jej się takie ciekawe święta, zanim nadejdą ponure wydarzenia przedstawione w Martwym i nieobecnym. Świetnie się bawiłam, pisząc te opowiadania. Niektóre są naprawdę beztroskie, inne nieco bardziej poważne, ale wszystkie rzucają trochę światła na rozliczne aspekty życia Sookie i okresy, których nie opisałam w powieściach. Mam nadzieję, że będziecie równie dobrze bawić się, czytając je, jak ja, kiedy je pisałam. Bawmy się! Charlaine Harris

WRÓŻKOWY PYŁ

Nie cierpię, jak do baru przychodzą wróżki. Nie dostaniesz od nich złamanego grosza napiwku – nie dlatego, że są skąpe, ale dlatego, że po prostu zapominają. Weźmy Claudine, wróżkę, która właśnie przekraczała próg. Sześć stóp wzrostu, długie czarne włosy, prześliczna; nie wyglądało na to, żeby brakowało jej kasy albo ciuchów (a urzekała facetów tak, jak arbuz przyciąga muchy). Jednakże Claudine rzadko kiedy pamiętała, żeby zostawić choć dolara. A jeśli jest pora lunchu, to musisz jeszcze zabrać ze stolika miskę z plasterkami cytryny. Wróżki są uczulone na cytryny i limonki, tak jak wampiry mają alergię na srebro i czosnek. Tamtego wiosennego wieczoru, kiedy Claudine weszła, już miałam podły nastrój. Byłam wściekła na mojego byłego chłopaka, Billa Comptona, zwanego również

Wampirem Billem; mój brat, Jason, który miał mi pomóc przenieść szafę, znowu przełożył to na inny termin, no i dostałam jeszcze pocztą zawiadomienie o podatku od nieruchomości. Kiedy więc Claudine usiadła przy jednym z moich stolików, pomaszerowałam do niej bez specjalnej radości. – Nie ma żadnych wampirów? – zapytała wprost. – Nawet Billa? Wampiry lubią wróżki tak, jak psy uwielbiają kości – świetna zabawa i świetne żarcie. – Nie dzisiaj – odpowiedziałam. – Bill jest w Nowym Orleanie. Odbieram jego pocztę. Mówcie mi: frajerka. Claudine się rozluźniła. – Najdroższa Sookie – powiedziała. – Chcesz coś? – Och, chyba wezmę to wasze ohydne piwo – odpowiedziała, krzywiąc się. Claudine nie przepadała tak naprawdę za alkoholem, za to lubiła bary. Jak większość wróżek, uwielbiała skupiać na sobie uwagę i pławić się w uwielbieniu. Mój szef Sam mówił, że to typowe dla wróżek. Przyniosłam jej piwo. – Masz chwilkę? – zapytała. Zmarszczyłam czoło. Claudine nie wyglądała na tak

radosną jak zwykle. – Tylko chwilkę. Od stolika przy drzwiach już dolatywały przywołujące mnie gwizdy i wrzaski. – Mam dla ciebie pracę. Chociaż propozycja wiązała się z Claudine, którą lubiłam, ale której nie ufałam, zainteresowała mnie. Pewnie, że przydałoby mi się nieco gotówki. – A co mam zrobić? – Potrzebuję, żebyś posłuchała paru ludzi. – A oni się na to piszą? Claudine spojrzała na mnie niewinnie. – Co masz na myśli, skarbie? Nie cierpiałam tej śpiewki. – No, czy chcą, żeby ich, ehm, słuchać? – To goście mojego brata, Claude’a. Nie wiedziałam, że Claudine ma brata. Niewiele wiem o wróżkach. Claudine to jedyna wróżka, jaką poznałam. Jeśli ona była typowa dla swojego rodzaju, nie bardzo pojmowałam, jak wróżki przetrwały wyplenienie. Zresztą i tak nie pomyślałabym, że północna Luizjana jest specjalnie gościnna dla stworzeń w rodzaju wróżek. Ta część stanu to głównie wiochy, żeby nie powiedzieć: protestancki ciemnogród. W moim małym miasteczku Bon Temps, ledwie wystarczająco dużym, żeby dorobić się własnego Wal-Marta, nie widziano wampira przez całe

dwa lata po tym, jak ujawniły swoje istnienie i zamiar pokojowej współegzystencji z nami. Może dobrze, że tak się to odwlekło, bo miejscowi zdążyli przywyknąć do idei, zanim zjawił się Bill. Miałam jednak przeczucie, że ta poprawna politycznie tolerancja dla wampirów zniknęłaby, gdyby moi współmieszkańcy dowiedzieli się o łakach, zmiennokształtnych i wróżkach. I kto wie, o czym jeszcze. – W porządku, Claudine. Kiedy? Hałaśliwy stolik już ryczał: – Walnięta Sookie! Walnięta Sookie! Ludzie robili tak tylko wtedy, kiedy za dużo wypili. Przywykłam do tego, ale nadal mnie to bolało. – Kiedy dzisiaj kończysz? Ustaliłyśmy, że Claudine podjedzie po mnie do domu po tym, jak skończę pracę. Wyszła, nie dopiwszy piwa. I nie zostawiwszy napiwku. Mój szef, Sam Merlotte, skinął w stronę drzwi, przez które właśnie wyszła. – Czego chciała wróżka? Sam był zmiennokształtnym. – Chce, żebym coś dla niej zrobiła. – Gdzie? – Chyba tam, gdzie mieszka. Ma brata, wiedziałeś? – Chcesz, żebym z tobą pojechał? Sam jest przyjacielem, ale takim, o którym czasem

snuje się fantazje. Dozwolone od lat osiemnastu. – Dzięki, ale chyba dam sobie radę z Claudine. – Nie poznałaś jej brata. – Nic mi nie będzie. Przywykłam do zarywania nocy, nie tylko z tego powodu, że jestem kelnerką, ale też dlatego, że długo spotykałam się z Billem. Zanim Claudine przyjechała do mojego starego domu w lesie, zdążyłam przebrać się z mundurka kelnerki w czarne dżinsy i szarozielony bliźniak (z wyprzedaży w JCPenney), ponieważ noc była chłodna. Rozpuściłam włosy. – Powinnaś nosić niebieski zamiast zielonego – powiedziała Claudine – pod kolor twoich oczu. – Dzięki za poradę stylistyczną. – Nie ma za co. Wyglądało na to, że Claudine naprawdę cieszy się, mogąc podzielić się ze mną swoim wyczuciem stylu. Jednakże jej uśmiech, zwykle tak promienny, wydawał się zabarwiony smutkiem. – Czego mam się dowiedzieć od tych ludzi? – Porozmawiamy o tym, jak już będziemy na miejscu – odparła i nie odezwała się już ani słowem, kiedy jechałyśmy na wschód. Zwykle Claudine cały czas paple. Zaczynałam czuć, że to nie było zbyt mądre z mojej strony zgodzić się na tę

robotę. Claudine i jej brat mieszkali w ogromnym domu w stylu rancza na przedmieściach Monroe, miasteczka, które miało nie tylko Wal-Mart, ale całe centrum handlowe. Zapukała do frontowych drzwi w umówiony sposób. Po minucie drzwi się otworzyły. Zrobiłam wielkie oczy. Claudine nie wspomniała, że ma brata bliźniaka. Gdyby Claude włożył ubrania siostry, można by go z nią pomylić; to było upiorne. Włosy miał krótsze od Claudine, chociaż niewiele. Spiął je na karku, ale zakrył uszy. Miał szersze ramiona, za to nie zauważyłam śladu zarostu, nawet o tak później porze. Może wróżki płci męskiej nie mają żadnych włosów na ciele? Claude wyglądał jak model bielizny od Calvina Kleina. Właściwie, gdyby projektant znalazł się tutaj, z miejsca podpisałby z bliźniakiem kontrakt. I na dodatek by go obślinił. Claude odsunął się, żeby nas wpuścić. – To ona? – zapytał. Claudine skinęła głową. – Sookie, to mój brat, Claude. – Miło mi – powiedziałam. Wyciągnęłam rękę. Nieco zaskoczony uścisnął moją dłoń. Spojrzał na siostrę. – Jest bardzo ufna.

– Ludzie – powiedziała Claudine i wzruszyła ramionami. Claude poprowadził mnie przez bardzo konwencjonalny salon i wyłożonym boazerią korytarzem do pokoju dziennego. Siedział tam na krześle mężczyzna – siedział, bo nie miał innego wyjścia. Był przywiązany do krzesła czymś, co wyglądało jako nylonowy sznurek. Był niskim, napakowanym blondynem o piwnych oczach. Wyglądał na mojego rówieśnika, dwudziestosześciolatka. – Ej – powiedziałam, ale nie podobało mi się, jak piskliwie zabrzmiał mój głos. – Dlaczego ten gość jest związany? – Bo w przeciwnym wypadku by uciekł – odpowiedział Claude. Ukryłam na chwilę twarz w dłoniach. – Posłuchajcie, wy dwoje, nie mam nic przeciwko temu, żeby zajrzeć do tego gościa, jeśli zrobił coś złego albo jeśli chcecie go sprzątnąć jako podejrzanego za zbrodnię, jakiej dokonał przeciwko wam. Ale jeśli chcecie się tylko dowiedzieć, czy naprawdę was kocha albo coś równie głupiego... O co wam tak naprawdę chodzi? – Myślimy, że zabił naszą siostrę, Claudette. Prawie mi się wyrwało: „To was jest trójka?”, ale wtedy zdałam sobie sprawę, że to nie jest najważniejsze pytanie.

– Myślicie, że zamordował waszą siostrę. Claudine i Claude zgodnie skinęli głowami. – Tej nocy – dodał Claude. – W porządku – mruknęłam i pochyliłam się nad blondynem. – Wyjmuję mu knebel. Mimo że nie wyglądali na zadowolonych, zsunęłam mu chusteczkę na szyję. Młody mężczyzna powiedział: – Ja tego nie zrobiłem. – Dobrze. Wiesz, czym jestem? – Nie. Nie jesteś tym, czym oni, prawda? Nie wiem, za kogo brał Claude’a i Claudine, jakimi przymiotami nie z tego świata go zaskoczyli. Uniosłam włosy, żeby pokazać, że uszy mam zaokrąglone, nie spiczaste, ale nadal nie wyglądał na usatysfakcjonowanego. – Nie jesteś wampirem? Pokazałam mu zęby. Kły wydłużają się tylko wtedy, kiedy wampiry podniecają się krwią, walką albo seksem, ale pozostają wyjątkowo ostre nawet kiedy są małe. Ja miałam całkiem zwyczajne kły. – Jestem po prostu zwykłym człowiekiem – powiedziałam. – To znaczy, nie tak do końca. Potrafię czytać w myślach. Przeraził się. – Czego się boisz? Jeżeli nikogo nie zabiłeś, nie masz się czego bać.

Starałam się mówić głosem ciepłym jak masło roztapiające się na gorącej kolbie kukurydzy. – Co oni mi zrobią? A jeśli się pomylisz i powiesz im, że to zrobiłem? Co oni wtedy zrobią? Dobre pytanie. Spojrzałam na tamtą dwójkę. – Zabijemy go i zjemy – powiedziała Claudine ze zniewalającym uśmiechem. Kiedy blondyn oderwał od niej wzrok i spojrzał na Claude’a oczami wielkimi ze strachu, mrugnęła do mnie porozumiewawczo. Z tego, co wiedziałam, Claudine mogła mówić serio. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek widziałam, żeby coś jadła. Wkroczyliśmy na niebezpieczne tereny. Starałam się wspierać moją rasę, kiedy tylko mogłam. A przynajmniej wyciągać jej przedstawicieli z opałów. Żywych. Powinnam była przyjąć propozycję Sama. – Czy ten mężczyzna jest jedynym podejrzanym? – zapytałam bliźniaków. (Zastanawiałam się, czy powinnam nazywać ich bliźniakami. Bardziej na miejscu byłoby myśleć o nich jak o dwóch trzecich trojaczków. E tam, to zbyt skomplikowane). – Nie, mamy jeszcze drugiego w kuchni – odpowiedział Claude. – I kobietę w spiżarni.

W innej sytuacji uśmiechnęłabym się. – Skąd pewność, że Claudette nie żyje? – Przyszła do nas jako duch i nam powiedziała – odparł Claude. – To pośmiertny rytuał naszej rasy. Przysiadłam na piętach, próbując wymyślić inteligentne pytanie. – Kiedy to się dzieje, duch mówi wam o okolicznościach śmierci? – Nie. – Claudine pokręciła głową i jej długie czarne włosy zafalowały. – To bardziej przypomina ostateczne pożegnanie. – Znaleźliście ciało? Byli wyraźnie zdegustowani. – My gaśniemy – wyjaśnił Claude wyniosłym tonem. To tyle, jeśli idzie o zbadanie ciała. – Możecie mi powiedzieć, gdzie Claudette była, kiedy, ehm, zgasła? – zapytałam. – Im więcej wiem, tym lepsze pytania mogę zadać. Czytanie w myślach nie jest takie proste. Zadanie właściwego pytania jest kluczowe dla wywołania odpowiedniej myśli. Usta mogą mówić cokolwiek. Jeżeli jednak nie zadasz właściwego pytania, odpowiednia myśl nigdy nie wyskoczy. – Claudette i Claude są tancerzami egzotycznymi w „Hooligans” – oznajmiła z dumą Claudine, jakby właśnie powiedziała, że należą do drużyny olimpijskiej.

Nigdy wcześniej nie poznałam striptizera. Złapałam się na tym, że miałabym bardziej niż tylko trochę ochotę zobaczyć, jak Claude się rozbiera, ale zmusiłam się do skupienia na zmarłej Claudette. – Więc Claudette pracowała zeszłej nocy? – Miała zbierać kasę przy wejściu. To był wieczór dla pań. – Aha. W porządku. Więc, ehm, występowałeś? – zapytałam Claude’a. – Tak. Dajemy dwa pokazy w wieczory dla pań. Byłem piratem. Starałam się zdusić obraz, jaki pojawił mi się w głowie. – A ten mężczyzna? – Skinęłam głową w stronę blondyna, który był naprawdę świetny, jeśli idzie o powstrzymywanie się od błagania i proszenia. – Ja też jestem striptizerem – odpowiedział. – Byłem policjantem. W porządku. Po prostu upchnij całą wyobraźnię do pudła i dobrze na nim usiądź, Sookie. – Nazywasz się? – Barry Cyrulik to mój sceniczny pseudonim. Naprawdę nazywam się Ben Simpson. – Barry Cyrulik? – Lubię golić ludzi. Przez chwilę miałam pustkę w głowie, a potem

poczułam, jak rumieniec zalewa mi policzki, i zdałam sobie sprawę, że nie chodzi mu o zarost na policzkach. – A pozostałe dwie osoby to kto? – zapytałam bliźniąt. – Kobieta w spiżarni to Rita Child. Właścicielka „Hooligans” – wyjaśniła Claudine. – A mężczyzna w kuchni to Jeff Puckett. Wykidajło. – Dlaczego wybraliście tę trójkę ze wszystkich pracowników klubu? – Bo mieli na pieńku z Claudette. To była bardzo dynamiczna kobieta – odpowiedział z powagą Claude. – Dynamiczna, dobre sobie – odezwał się Barry Cyrulik, udowadniając, że takt nie jest niezbędny do pracy striptizera. – Ta kobieta to był diabeł wcielony. – Jej charakter nie jest istotny dla ustalenia, kto ją zabił – zauważyłam, i to zamknęło mu usta. – Wskazuje tylko motyw. Kontynuuj, proszę – powiedziałam do Claude’a. – Gdzie była wasza trójka? I gdzie byli ludzie, których tu trzymacie? – Claudine była tutaj, przygotowywała dla nas kolację. Pracuje w obsłudze klienta w „Dillard’s”. Na pewno była w tym świetna; jej niesłabnąca radość mogła każdego spacyfikować. – Jak już mówiłem, Claudette miała pobierać opłaty za wstęp przy wejściu – ciągnął Claude. – Barry i ja występowaliśmy. Rita zawsze odkłada do sejfu wpływy za pierwszy występ, żeby Claudette nie musiała siedzieć

z kupą kasy. Parę razy nas obrabowano. Jeff przez większość czasu siedział za Claudette, w małej budce tuż za głównym wejściem. – Kiedy Claudette zniknęła? – Zaraz po tym, jak zaczął się drugi występ. Rita mówi, że zabrała wpływy z pierwszego i zaniosła do sejfu, i że Claudette jeszcze tam była, kiedy ona wychodziła. Ale Rita jej nienawidzi, bo Claudette zamierzała odejść z „Hooligans” do „Foxes”, a ja poszedłbym z nią. – „Foxes” to drugi klub? Claude pokiwał głową. – Dlaczego odchodziliście? – Lepsza płaca, większe garderoby. – W porządku, to byłby motyw Rity. A co z Jeffem? – Mnie i Jeffa coś łączyło – przyznał Claude. (Moja piracka fantazja zatonęła). – Claudette powiedziała mi, żebym z nim zerwał, bo mogę znaleźć sobie kogoś lepszego. – A ty posłuchałeś jej rady na temat twojego życia miłosnego? – Była z nas najstarsza, o dobre kilka minut – odpowiedział po prostu. – Ale ja go ko... bardzo go lubię. – A co z tobą, Barry? – Zniszczyła mój numer – odparł ponuro Barry. – W jaki sposób? – Wrzasnęła: „Szkoda, że twoja pałka nie jest

większa!”, kiedy już kończyłem. Wyglądało na to, że Claudette z całego serca pragnęła śmierci. – W porządku – powiedziałam, ustalając sobie plan działania. Przyklękłam przed Barrym. Położyłam mu rękę na ramieniu. Wzdrygnął się. – Ile masz lat? – Dwadzieścia pięć – odpowiedział, ale jego umysł podał mi inną odpowiedź. – Kłamiesz, prawda? – zapytałam łagodnie. Miał prześliczną opaleniznę, prawie tak ładną jak moja, ale pobladł pod nią. – Tak – odpowiedział zduszonym głosem. – Mam trzydzieści lat. – Nie miałem pojęcia – powiedział Claude, a Claudine kazała mu być cicho. – A dlaczego nie lubiłeś Claudette? – Obraziła mnie na oczach publiczności. Już ci mówiłem. Obraz w jego umyśle był inny. – A na osobności? Powiedziała ci coś na osobności? W końcu czytanie w umysłach to nie oglądanie telewizji. Ludzie nie wiążą rzeczy w głowach tak, jak opowiadaliby historię drugiej osobie. Barry wyglądał na zakłopotanego i jeszcze bardziej

rozzłoszczonego. – Tak, na osobności też. Przez pewien czas sypialiśmy ze sobą, a potem pewnego dnia straciła zainteresowanie. – Powiedziała ci, dlaczego? – Powiedziała mi, że jestem... niewystarczający. Nie takiego słowa użyła. Zakłopotałam się, gdy usłyszałam prawdziwe słowa w jego głowie. – Co robiłeś między występami, Barry? – Mieliśmy godzinę. Mogłem zmieścić w tym czasie dwa golenia. – Dostajesz za to pieniądze? – Pewnie. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu, ale nie było w tym wesołości. – Myślisz, że goliłbym komuś obcemu krocze, gdybym nie dostawał za to kasy? Zrobiłem z tego prawdziwy rytuał. Zachowuję się, jakby to mnie kręciło. Dostaję stówę za numer. – Kiedy widziałeś Claudette? – Gdy wyszedłem po pierwszego klienta, zaraz po pierwszym występie. Ona i jej chłopak stali przy budce. Powiedziałem już tej dwójce, że tam ich spotkałem. – Rozmawiałeś z Claudette? – Nie, tylko na nią popatrzyłem. – W jego głosie brzmiał smutek. – Widziałem Ritę, szła do budki z woreczkiem na pieniądze. Widziałem też Jeffa, siedział na stoliku w głębi budki, tam gdzie zwykle. – A potem poszedłeś na golenie?

Skinął głową. – Ile czasu to trwa? – Zwykle około trzydziestu, czterdziestu pięciu minut, więc zapisanie dwóch klientów było trochę ryzykowne, ale się udało. Robię to w garderobie, a chłopaki nam nie przeszkadzają. Zaczynał się rozluźniać, a myśli w jego głowie uspokajały się i płynęły swobodniej. Pierwszą klientką tego wieczoru była kobieta chuda jak szkielet – była tak wychudzona, że Barry zastanawiał się, czy nie umrze mu w trakcie golenia. Uważała, że jest piękna, i najwyraźniej sprawiało jej przyjemność pokazywanie mu swojego ciała. Jej chłopaka strasznie kręcił taki układ. Słyszałam Claudine brzęczącą w tle, ale nie otwierałam oczu i trzymałam ręce na Barrym, widząc jego drugiego „klienta”, faceta. I nagle zobaczyłam jego twarz. O, rety. To był ktoś, kogo znałam – wampir Maxwell Lee. – W barze był wampir – powiedziałam, nie otwierając oczu. – Barry, co zrobił, kiedy skończyłeś go golić? – Wyszedł. Widziałem, jak wychodzi tylnymi drzwiami. Zawsze pilnuję, żeby klienci opuszczali kulisy. Tylko pod tym warunkiem Rita pozwala mi zajmować się goleniem w klubie. Oczywiście, Barry nie wiedział, jaki kłopot mają wróżki z wampirami. Niektóre wampiry panują nad sobą mniej niż inne, gdy w grę wchodzą wróżki. Wróżki były

silne, silniejsze od ludzi, ale wampiry to najsilniejsze istoty na świecie. – I nie poszedłeś z powrotem do budki, żeby pogadać z Claudette? – Nie widziałem jej więcej. – Mówi prawdę – powiedziałam do Claudine i Claude’a. Zawsze mogłam zadać jeszcze inne pytania, ale przy pierwszym „przesłuchaniu” Barry nic nie wiedział o zniknięciu Claudette. Claude zaprowadził mnie do spiżarni, gdzie czekała Rita Child. Było to osobne pomieszczenie, bardzo schludne, ale nie pomyślane dla dwóch osób, zwłaszcza gdy jedna z nich siedzi na biurowym krześle na kółkach przyklejona do niego taśmą izolacyjną. Poza tym, Rita Child była pokaźną kobietą. Wyglądała dokładnie tak, jak wyobrażałam sobie właścicielkę klubu ze striptizem – wymalowana, farbowana brunetka upchnięta w wyzywającą sukienkę i najnowocześniejszą bieliznę, która ją ściskała i wypychała, nadając prowokacyjne kształty. Poza tym była wściekła jak furia. Próbowała mnie kopnąć i straciłabym oko przez jej wysoki obcas, gdybym nie szarpnęła się do tyłu, kiedy przed nią klękałam. Z wdziękiem hipopotama wylądowałam na zadku. – Żadnych takich, Rita – rzucił spokojnie Claude. – Tu

nie jesteś szefową. To nasz dom. Pomógł mi wstać i beznamiętnie otrzepał moje pośladki. – Chcemy się tylko dowiedzieć, co się stało z naszą siostrą – powiedziała Claudine. Rita wydała z siebie jakiś dźwięk przez knebel – dźwięk, który nie brzmiał pojednawczo. Odniosłam wrażenie, że ma w głębokim poważaniu powody, dla których bliźnięta porwały ją i związały w spiżarni. Usta zaklejono jej taśmą, zamiast posłużyć się kneblem z materiału, więc po numerze z kopaniem z przyjemnością zerwałam taśmę. Rita posłała w moim kierunku kilka epitetów odnoszących się do mojego pochodzenia i zasad moralnych. – Przyganiał kocioł garnkowi – powiedziałam, kiedy zrobiła sobie przerwę na złapanie oddechu. – A teraz uważaj! Nie będę wysłuchiwała takich rzeczy od ciebie. Masz się zamknąć i odpowiedzieć na moje pytania. Najwyraźniej nie ogarnęłaś jeszcze sytuacji, w której się znalazłaś. Trochę się uspokoiła. Nadal piorunowała mnie wzrokiem, mrużąc ciemne oczy i szarpiąc się w pętach, ale najwyraźniej zaczynała co nieco rozumieć. – Zaraz cię dotknę – uprzedziłam. Bałam się, że może mnie ugryźć, jeśli dotknę jej

nagiego ramienia, więc położyłam rękę na jej przedramieniu tuż nad nadgarstkiem, który miała przymocowany do podłokietnika krzesła. Jej głowa była kłębowiskiem furii. Rita nie myślała jasno, bo była za bardzo rozeźlona i całą umysłową energię skierowała na przeklinanie bliźniaków, a teraz także mnie. Podejrzewała, że jestem jakimś nadnaturalnym zabójcą, więc uznałam, że nie zaszkodzi, jeśli rzeczywiście przez chwilę będzie się mnie bała. – Kiedy widziałaś Claudette tej nocy? – zapytałam. – Kiedy poszłam po pieniądze z pierwszego numeru – warknęła i rzeczywiście, zobaczyłam wyciągniętą dłoń Rity i smukłą, białą rękę umieszczającą w niej zamknięty, winylowy worek na pieniądze. – Kiedy trwał, pracowałam u siebie w biurze. Ale chodzę po pieniądze w przerwie, żebyśmy nie stracili za dużo, gdyby nas obrobili. – Dała ci torbę z pieniędzmi i wyszłaś? – Aha. Poszłam schować gotówkę w sejfie, zanim skończy się drugi występ. Więcej jej nie widziałam. Miałam wrażenie, że Rita mówi prawdę. Nie zobaczyłam w jej głowie żadnej więcej wizji z Claudette. Dostrzegłam jednak mnóstwo zadowolenia z powodu jej śmierci i ponurą determinację, żeby zatrzymać Claude’a w klubie. – Nadal wybierasz się do „Foxes”, teraz, kiedy nie ma

już Claudette? – zapytałam go, żeby sprowokować w głowie Rity reakcję, która mogłaby coś zdradzić. Claude spojrzał na mnie z góry, zaskoczony i zdegustowany. – Nie miałem czasu, żeby zastanowić się nad tym, co przyniesie jutro – warknął. – Właśnie straciłem siostrę. Umysł Rity podskoczył z radości – jeśli można tak to ująć. Okropnie się zabujała w Claudzie. A patrząc od strony praktycznej, Claude był wielkim magnesem dla „Hooligans”, bo nawet kiedy miał wolne, potrafił roztaczać magię, która sprawiała, że tłumy dużo wydawały. Claudette nie była taka chętna do wykorzystywania swoich mocy dla zysków Rity, ale Claude nawet się nad tym nie zastanawiał. Posługiwanie się wrodzonymi umiejętnościami, żeby przyciągać ludzi, którzy będą go podziwiać – to wypływało z ego Claude’a i miało niewiele wspólnego z ekonomią. To wszystko zebrałam od Rity w jednym przebłysku. – W porządku – powiedziałam, wstając. – Skończyłam z nią. Była szczęśliwa. Wyszliśmy ze spiżarni do kuchni, gdzie czekał ostatni kandydat na mordercę. Wepchnięto go pod stół, a przed nim stała szklanka ze słomką, żeby mógł się pochylić i napić. Jeffowi Pucketttowi popłacił fakt, że był dawnym kochankiem Claude’a. Nie miał nawet zaklejonych ust.

Popatrzyłam na Claude’a, a potem na Jeffa, próbując ich rozgryźć. Jeff miał jasne wąsy, które prosiły się o przystrzyżenie, i dwudniowy zarost na policzkach. Oczy miał wąskie, piwne. Na ile potrafiłam to ocenić, był w lepszej formie niż większość wykidajłów, których znałam, i nawet był wyższy od Claude’a. Mimo to, nie zrobił na mnie wrażenia i pomyślałam chyba po raz milionowy, że miłość bywa dziwna. Widać było, że Claude zebrał się w sobie, kiedy przyszło mu stawić czoło byłemu kochankowi. – Jestem tu, żeby się dowiedzieć, co wiesz o śmierci Claudette – powiedziałam od razu, bo przesłuchiwaliśmy Ritę, znajdując się dosłownie tuż za rogiem. – Jestem telepatką, zaraz cię dotknę i zadam kilka pytań. Jeff skinął głową. Był bardzo spięty. Nie odrywał oczu od Claude’a. Stanęłam za nim, bo dalej tkwił pod stołem, i położyłam ręce na jego szerokich ramionach. Odciągnęłam mu T-shirt, tylko odrobinę, żeby kciukiem dotknąć szyi. – Jeff, powiedz mi, co widziałeś dziś w nocy – poprosiłam. – Claudette przyszła zbierać pieniądze za pierwszy numer – powiedział. Głos miał wyższy niż się spodziewałam. I nie pochodził z tych okolic. Może jest z Florydy, pomyślałam. – Nie mogłem jej znieść, bo nabruździła mi w życiu

prywatnym, więc nie chciałem z nią siedzieć. Ale Rita mi kazała, więc siedziałem. Siedziałem na stołku i patrzyłem, jak Claudette zbiera pieniądze i chowa je do torby. Trochę zostawiła w szufladzie, żeby mieć do wydawania reszty. – Ktoś z klientów sprawiał jej kłopoty? – Nie. To był wieczór dla pań, a kobiety nigdy nie rozrabiają przy wejściu. Narozrabiały za to przy drugim numerze. Musiałem wyciągnąć zza kulis jedną panienkę, która za bardzo napaliła się na „budowlańca”, ale przez większość czasu siedziałem na stołku i patrzyłem. – A kiedy Claudette zniknęła? – Gdy wróciłem po tym, jak odstawiłem panienkę z powrotem do jej stolika, Claudette już nie było. Rozejrzałem się za nią, poszedłem zapytać Ritę, czy Claudette powiedziała jej, że robi sobie przerwę. Sprawdziłem nawet w damskiej toalecie. Dopiero gdy wróciłem do budki, zauważyłem ten mieniący się proszek. – Jaki mieniący się proszek? – Tyle z nas zostaje, kiedy gaśniemy – mruknął Claude. – Wróżkowy pył. Zmietli go i zachowali? Pewnie nie wypadało pytać. – I zanim się zorientowałem, skończyła się druga tura i klub już zamykano, więc zajrzałem za kulisy i wszędzie szukałem jakiegoś śladu Claudette, a potem znalazłem się tutaj z Claudem i Claudine.

Pełną wersję tej książki znajdziesz w sklepie internetowym ksiazki.pl pod adresem: http://ksiazki.pl/index.php? eID=evo_data&action=redirect&code=8e708a296a5