Harris Charlaine - 00 Dotyk martwych

Dotyk śmierci

Książka zawiera opowiadania wydane w oryginalnej wersji angielskiej antologii „A touch of dead”. Wszystkie historie zostały przełożone na język polski przez różnych tłumaczy, podsane korekcie (Sliver_) i połączone w jedną całość w tym oto dziele. Większość tłumaczeń to tłumaczenia nieoficjalne (wyjątek: Noc Draculi).

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Kilka słów od autora Kiedy po raz pierwszy zostałam poproszona o napisanie krótkich opowiadań z Sookie Stackhouse w roli głównej, nie byłam przekonana co do słuszności tego pomysłu. Życie i historia mojej bohaterki są tak spójne, że nie byłam pewna, czy sprawiedliwe byłoby stworzyć logicznie powiązane z nim krótkie opowieści. Ciągle nie jestem do tego przekonana, jednak odważyłam się spróbować. Jedne z tych prób są bardziej udane od innych. Naprawdę ciężko było mi umieścić te opowiadania w jej realiach bez użycia jakiś spoiw. Czasem udało mi się odnieść sukces, czasem nie. W tym zbiorze, umieściłam historyjki, których napisanie było dla mnie wielką frajdą. Ciężko jednak było mi umieścić je pomiędzy poszególnymi tomami przygód Sookie niezależnie od tego w jaki sposób się do tego zabrałam. W końcu zadecydowałam o takiej kolejności występowania w życiu Sookie: „Pył wróżek” (wydane w Powers of Detection), „Noc Drakuli” (z Many Blood Return; w Polsce opowiadanie pojawiło się w Krwawych Powrotach), „Odpowiedź jednosłowna” (pochodząca z Bite), „Szczęśliwy traf” (z Unusual Suspects) i „Unikatowy prezent” (z Wolfsbane and Mistletoe). „Pył wróżek” opowiada o obdarzonym magicznymi zdolnościami rodzeństwie Claude, Claudine i Claudette. Poszukując mordercy siostry, Claude i Claudine wykorzystują dar Sookie do ustalenia winowajcy. W tej historii Claude uzyskuje także ważną posadę. Akcja „Pyłu wróżek” rozgrywa się po wydarzeniach zamieszczonych w Martwym dla świata (Dead to the Word). W „Nocy Draculi” Eric zaprasza Sookie do Fangtasji w celu obchodów urodzin Draculi, corocznego wydarzenia, które Eric bardzo przeżywa, przygotowując wszystko z dużym wyprzedzeniem. Dracula jest dla niego wzorem. Niestety, osoba podająca się za Księcia ciemności może nim tak naprawdę nie być. Eric świętuje urodziny Draculi przed właściwą akcją powieści Martwy jak zimny trup (Dead as a Doornail). Po tomie pt. „Martwy jak zimny trup”, do uszu Sookie dociera wieść o śmierci jej kuzynki Hadley. W opowiadaniu pt. „Opowieść jednosłowna” Sookie zostaje poinformowana o zgonie Hadley przez demonicznego prawnika Pana Cataliades, posiadającego wstrętnego kierowcę oraz dodatkowego pasażera w swojej limuzynie. „Szczęśliwy traf” to żartobliwa historyjka rozgrywająca się w Bon Temps po wydarzeniach zapisanych na kartach Martwych wszystkich razem (All Together Dead). Wiedźma Amelia Broadway i Sookie próbują dowiedzieć się kto sabotuje miejscowego agenta ubezpieczeniowego. Pewnej wigilijnej nocy, Sookie przyjmuje pod swój dach pewnego niespodziewanego gościa w “Unikatowym prezencie”. Czuję się opuszczona i przygnębiona, kiedy ranny wilkołak dostarcza jej pewien satysfakcjonujący prezent. Cieszę się, że w bardzo interesujący sposób spędziła święta tuż przed mrocznymi wydarzeniami rozgrywającymi się w Martwym i neobecnym (Dead and Gone). Bardzo miło spędziłam czas pisząc każdą z tych opowieści. Niektóre z nich są pogodne, a inne trochę bardziej poważne. Jednak wszystkie są małym promyczkiem ogrzewającym jakiś aspekt życia mojej bohaterki i dzieją się w czasie, którego nie uwzględniłam w żadnej z książek należących do tej serii. Mam nadzieję, że spędzicie miło czas czytając te historie, tak samo jak ja ubawiłam się pisząc je. Miłej zabawy.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

CHARLAINE HARRIS

Pył wróżek (eng. Fairy Dust)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Nie znoszę, gdy wróżki przychodzą do baru. Nie dają nawet najmniejszego napiwku – nie dlatego, że żałują, tylko po prostu o tym zapominają. Na przykład Claudine, która właśnie weszła. Sześć stóp wzrostu, wspaniałe długie, czarne włosy. Chodzące cudo. Nie wyglądała, jakby brakowało jej pieniędzy czy dobrych ubrań (działała na facetów jak lep na muchy). Ale Claudine bardzo rzadko pamiętała, aby zostawić chociaż dolara. Jeśli była pora lunchu trzeba było wziąć ze stolika miseczkę z kawałkami cytryny. Wróżki mają alergię na cytrusy, tak jak wampiry na srebro i czosnek. Kiedy Claudine weszła tego wiosennego wieczoru, miałam kiepski nastrój. Byłam zła na mojego byłego, Bill’a Compton’a, znanego jako wampir Bill; mój brat Jason po raz kolejny nie mógł mi pomóc w przesunięciu szafy; a na poczcie dostałam przypomnienie o niezapłaconym rachunku. Kiedy Claudine usiadła przy jednym z moich stolików, podeszłam do niej z nienajlepszymi przeczuciami. - Żadnych wampirów? – spytała wprost – Nawet Bill’a? Wampiry lubią wróżki jak psy kości: są dla nich jak świetne zabawki i dobre jedzenie. - Nie dziś wieczorem. – odpowiedziałam – Odbieram dla niego pocztę. – po prostu powiedzcie, że jestem naiwna. Claudine zrelaksowała się. - Kochana Sookie – powiedziała. - Czego chcesz? - Myślę, że tylko jedno z tych kiepskich piw – odparła i skrzywiła się lekko. Claudine tak naprawdę nie lubiła pić, ale za to lubiła bary. Jak wszystkie wróżki kochała zwracać na siebie uwagę i wzbudzać podziw. Mój szef Sam powiedział, że to dla nich charakterystyczne. Przyniosłam jej piwo. - Masz może minutkę? – spytała. Zmarszczyłam brew. Claudine nie wyglądała radośnie jak to zwykle bywało. - Tylko... – stolik przy drzwiach wygwizdywał i wykrzykiwał do mnie. - Mam dla ciebie pracę.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Lubiłam Claudine, ale robienie z nią interesów było ryzykiem, bo za grosz jej nie ufałam. Jednak zainteresowała mnie. Z pewnością potrzebowałam zastrzyku gotówki. - Co chcesz, żebym zrobiła? - Chciałabym, abyś posłuchała kilku ludzi. - Czy ci ludzie tego chcą? Claudine wysłała mi niewinne spojrzenie. - Co przez to rozumiesz, skarbie? Nie znosiłam takiego podejścia. - Czy oni chcą być wysłuchani? - Są gośćmi mojego brata, Claude’a. Nie wiedziałam, że Claudine ma brata. Nie wiem za dużo o wróżkach; Claudine była jedyną, którą poznałam. Jeśli ona była typową przedstawicielką swojej rasy, to nie wiem jak przetrwała pogromy. Nawet bym nie pomyślała, że północna Luizjana mogłaby być przekonana do istot pokroju wróżek. Ta część stanu miała nieco zacofane podejście, do tego była to bardzo wierząca okolica. Moje małe miasteczko Bon Temps, w miarę duże, aby posiadać własny Walmart, nie widziało wampira przez dwa lata po ogłoszeniu ich istnienia i ich zapewnień, że chcą spokojnie żyć wśród nas. Może ta zwłoka była dobra, bo lokalni mieszkańcy mogli przyzwyczaić się do tego pomysłu zanim pojawił się Bill. Miałam uczucie, że ta tolerancja wobec wampirów znikłaby, gdyby dowiedzieli się o istnieniu wilkołaków, zmiennokształtnych, czy wróżek. I kto wie czego jeszcze. - Okej, Claudine, kiedy? Głośny stolik nadal drwiąco gwizdał – Szalona Sookie! Szalona Sookie! – ludzie robili to tylko, gdy za dużo wypili. Byłam do tego przyzwyczajona, ale wciąż mnie to raniło. - O której dzisiaj kończysz? Umówiłyśmy się z Claudine, że przyjedzie po mnie do domu piętnaście minut po moim powrocie z pracy. Wyszła nie wypijając piwa do końca. I bez zostawienia napiwku. Po jej wyjściu mój szef, Sam Merlotte, kiwnął głową w stronę drzwi. - Co ta wróżka od ciebie chciała? – Sam był zmiennokształtnym. - Chce, żebym coś dla niej zrobiła. - Gdzie? - Chyba tam gdzie mieszka. Ma brata. Wiedziałeś o tym?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Chcesz, żebym z tobą poszedł? – Sam był przyjacielem. Takim przyjacielem o którym się czasem ma fantazje. Niekoniecznie grzeczne. - Dzięki, ale myślę, że poradzę sobie z Claudine. - Nie poznałaś jej brata. - Wszystko będzie okej. Jestem przyzwyczajona do nie spania w nocy. Nie tylko dlatego, że jestem kelnerką – bardzo długo spotykałam się z Bill’em. Kiedy Claudine odebrała mnie z domu, zdążyłam zmienić ciuchy z mojego standardowego stroju do pracy w barze na czarne dżinsy i zielony komplet – bluzka i sweterek (wyprzedaż w JC Penny). Noc była nieco chłodna. Rozpuściłam włosy. - Powinnaś wybrać niebieski zamiast zielonego – powiedziała Claudine – żeby pasowało do oczu. - Dzięki za radę. - Nie ma za co. – Claudine wydawała się zadowolona z siebie, że podzieliła się ze mną swoim wyczuciem stylu. Ale jej uśmiech, zwykle promienny, wydawał się podszyty smutkiem. - Co chcesz żebym wyciągnęła z tych ludzi? – spytałam. - Porozmawiamy o tym, gdy będziemy na miejscu – odparła. Nie miała zamiaru powiedzieć mi nic więcej, kiedy już jechałyśmy na wschód. Claudine jak zwykle paplała o niczym. Zaczęłam mieć przeczucie, że moja zgoda odnośnie tej pracy nie była zbyt mądra. Claudine i jej brat mieszkali w domu przypominającym wiejską posiadłość, na przedmieściach Monroe. Był tam nie tylko Walmart, ale też porządne centrum handlowe. Wróżka zapukała we frontowe drzwi w umówiony wcześniej sposób. Po minucie otworzyły się. Zrobiłam naprawdę wielkie oczy. Claudine nie wspominała, że jej brat jest jej bliźniakiem. Gdyby Claude ubrał się w ciuchy siostry mógłby ją udawać, co było nieco przerażające. Jego włosy były krótsze, ale nie za bardzo. Miał je zebrane z tyłu, blisko karku, a uszy zostawały zakryte. Miał szersze ramiona. Nie byłam w stanie zauważyć śladu po brodzie, chociaż i tak było późno w nocy. Może wróże nie mieli owłosionego ciała? Claude wyglądał jak model bielizny Calvin’a Klein’a. Gdyby tylko projektant tutaj był, z pewnością zainteresowałby się bliźniakami i zaproponował kontrakt. Odsunął się na bok, aby nas wpuścić. - To ona? – spytał Claudine. Potwierdziła kiwnięciem głowy. - Sookie, to mój brat Claude.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Miło mi cię poznać. – powiedziałam. Podałam mu rękę. Niespodziewanie ją ujął i potrząsnął. Spojrzał na siostrę. - Wygląda na bardzo ufną. - Ludzie. – powiedziała Claudine i wzruszyła ramionami. Claude poprowadził mnie przez wyglądający konwencjonalnie salon i przedpokój, do pokoju rodzinnego. Mężczyzna siedział na krześle, bo nie miał specjalnego wyboru. Został związany czymś, co wyglądało na nylonowy sznur. Był małym, brązowookim, płowym blondynem. Wyglądał na mój wiek – dwadzieścia sześć lat. - Cześć – powiedziałam, ale nie spodobała mi się piskliwość własnego głosu – dlaczego jest związany? - Bo inaczej by uciekł – odparł zaskoczony Claude. Na sekundę ukryłam twarz w dłoniach. - Słuchajcie wy dwoje. Nie mam nic przeciwko czytaniu myśli tego gościa, jeśli zrobił coś złego. Albo pomóc w wyeliminowaniu go jako podejrzanego jeśli popełnił jakieś przestępstwo przeciwko wam. Ale jeśli chcecie wiedzieć czy on was naprawdę kocha albo coś równie głupiego... Co chcecie usłyszeć? - Myślimy, że zabił naszą trzecią siostrę, Claudię. Prawie powiedziałam – To było was troje? Potem zrozumiałam, że to wcale nie była najważniejsza część zdania. - Myślicie, że zabił waszą siostrę? Claudine i Claude zgodnie pokiwali głowami. - Dzisiaj wieczorem. – powiedział Claude. - Niech wam będzie. – mruknęłam i pochyliłam się nad blondynem – Ściągam knebel. Wyglądali na niezadowolonych, ale zsunęłam chustkę tak, że była owinięta wokół jego karku. - Nie zrobiłem tego. – powiedział młody mężczyzna. - Dobrze. Czy wiesz czym jestem? - Nie, ale nie jesteś taka jak oni, prawda? Nie wiem za co uważał Claudine i Claude’a, o jakich to ich nieziemskich cechach się dowiedział. Podniosłam włosy i pokazałam okrągłe uszy, a nie spiczaste. Nadal wyglądał na niezadowolonego.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Nie jesteś wampirem? – spytał. Pokazałam mu zęby. Kły pokazują się u wampirów tylko, gdy są podekscytowane krwią, bitwą, lub seksem. Nawet jak nie były wysunięte, można było zauważyć, że są zaostrzone. Moje kły były całkiem normalne. - Jestem zwyczajnym człowiekiem. – powiedziałam – No może nie jest to tak do końca prawdą. Mogę czytać w twoich myślach. Wyglądał na przerażonego. - Czego się boisz? Jeśli nikogo nie zabiłeś, nie masz czego się bać. – mój głos był ciepły jak topiące się masło na kolbie kukurydzy. - Co oni ze mną zrobią? Co jeśli popełnisz błąd i powiesz im, że to zrobiłem? Co mają zamiar zrobić? Dobre pytanie. Spojrzałam na nich. - Zabijemy go, a potem zjemy. – odpowiedziała Claudine z zachwycającym uśmiechem. Jasnowłosy mężczyzna przyglądał się z przerażeniem w oczach to jej, to jej bratu. Wróżka mrugnęła do mnie. Wiedziałam, że Claudine mogła mówić poważnie. Nie pamiętałam, żebym widziała jak kiedykolwiek coś jadła albo nie. Weszliśmy na grząski grunt. Próbuję wspierać własną rasę jak tylko mogę. Albo chociaż wyciągać ich z kłopotów żywych. Powinnam była zgodzić się na propozycję Sam’a. - Czy ten mężczyzna jest jedynym podejrzanym? – spytałam bliźnięta (czy powinnam ich nazywać bliźniakami? Zastanowiłam się. A może było lepiej pomyśleć o nich jako o dwóch trzecich z trojaczków. Nie. Zbyt skomplikowane). - Nie. Mamy innego mężczyznę w kuchni. – powiedział Claude. - I kobietę w spiżarni. Gdyby nie okoliczności, pewnie bym się uśmiechnęła. - Dlaczego jesteście pewni, że Claudia nie żyje? - Przyszła do nas jako duch i powiedziała nam to – Claude spojrzał zaskoczony – To jest jeden z rytuałów śmierci naszej rasy. Z powrotem usiadłam na piętach próbując myśleć o zadaniu inteligentnego pytania. - Kiedy to się stało? Duch wam powiedział jakie były okoliczności jej śmierci? - Nie. – odparła Claudine. Kręciła głową tak, że jej długie czarne włosy falowały – To wygląda bardziej jak ostatnie pożegnanie.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Czy znaleźliście ciało? Wyglądali na zniesmaczonych. - My znikamy. – Claude wytłumaczył arogancko. Więc to tyle z oglądania zwłok. - Czy możecie mi powiedzieć, gdzie Claudia była, gdy zniknęła? – spytałam – Im więcej wiem, tym lepsze pytania mogę zadać. Czytanie myśli nie jest takie proste. Zadawanie odpowiednich pytań jest kluczem do znalezienia właściwych tropów. Usta mogą powiedzieć cokolwiek, ale głowa nigdy nie kłamie. Jeśli nie zadasz odpowiedniego pytania, to nie chwyci się właściwej myśli. - Claudia i Claude są tancerzami egzotycznymi w Hooligans – powiedziała dumnie Claudine, jakby mówiła, że są w drużynie olimpijskiej. Nigdy wcześniej nie spotkałam striptizerów, kobiet bądź mężczyzn. Przyznałam sama przed sobą, że byłam troszeczkę zainteresowana, aby zobaczyć rozbierającego się Claude’a. Ale skoncentrowałam się na zmarłej Claudii. - Claudia pracowała ostatniego wieczoru? - Była jej kolej do odebrania pieniędzy z kasy. To był wieczór pań w Hooligans. - Okej. Więc razem występowaliście? – powiedziałam do Claude’a. - Tak. Razem mieliśmy dwa występy na wieczorku pań. Byłem piratem. Próbowałam odepchnąć z wyobraźni ten widok. - A ten mężczyzna? – odwróciłam głowę w stronę blondyna, który o dziwo nie marudził. - Też jestem striptezerem – powiedział – Ja byłem policjantem. Okej. Po prostu zapomnij o takich widokach. - A nazywasz się...? - Barry Golarz jest moim pseudonimem artystycznym. Moje prawdziwe imię to Ben Simpson. - Barry Golarz? – byłam zmieszana. - Lubię golić ludzi. Miałam chwilę zaciemnienia. Potem poczułam jak czerwienię się, gdy zrozumiałam, że wcale nie miał na myśli zarośniętych policzków. Cóż, przynajmniej nie tych na twarzy. - A pozostałe dwie osoby? – spytałam bliźniaków.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Kobieta w spiżarni to Rita Child. Jest właścicielką Hooligans – odpowiedziała Claudine – A mężczyzna w kuchni to Jeff Puckett. Jest ochroniarzem. - Dlaczego wybraliście właśnie tą trójkę ze wszystkich zatrudnionych? - Bo mieli zatargi z Claudią. Była dynamiczną kobietą – powiedział poważnie Claude. - Dynamiczny to jest mój tyłek. – wtrącił Barry Golarz udowadniając, że takt nie jest wymagany od tancerza erotycznego – Ta kobieta to była istna diablica. - Znajomość jej charakteru nie pomoże w znalezieniu zabójcy. – zaznaczyłam, co skutecznie go zamknęło. – To tylko tłumaczy dlaczego. Mów dalej – powiedziałam do Claude’a. – Gdzie była wasza trójka? I gdzie byli ludzie, których tu przetrzymujecie? - Claudine była tutaj, gotowała dla nas kolację. Pracuje U Dillard’a w biurze obsługi klienta. – musiała być w tym świetna, jej ciągła radość pewnie mogła zaskarbić miłość każdego. – Jak powiedziałem, Claudia miała odebrać opłaty za wstęp przy wejściu. – kontynuował Claude – Barry i ja byliśmy na dwóch występach. Rita zawsze brała opłaty za pierwszy występ, żeby Claudia nie siedziała z dużą ilością pieniędzy. Zostaliśmy obrabowani kilka razy. Jeff głównie siedział za Claudią, w małej kabinie tuż za głównymi drzwiami. - Kiedy Claudia zniknęła? - Wkrótce po rozpoczęciu drugiego występu. Rita powiedziała, że wzięła pierwszy zarobek od Claudii dla jej bezpieczeństwa. I że nadal tam była, gdy odeszła. Ale Rita nienawidzi Claudii, bo chciała odejść z Hooligans do Foxes. Miałem zamiar przenieść się z nią. - Foxes to inny klub? – Claude kiwnął twierdząco głową. – Dlaczego chciałeś odejść? - Lepsze zarobki, większe garderoby. - Okej, to jest wersja Rity. A Jeff’a? - Między mną i Jeffem coś było. – powiedział Claude (moja fantazja pirackiego statku właśnie zatonęła) – Claudia powiedziała, że powinienem z nim zerwać, że mogę mieć kogoś lepszego. - I posłuchałeś jej rady na temat swojego życia uczuciowego? - Była najstarsza, o te kilka minut. – powiedział szczerze – Ale ja naprawdę go ko... bardzo lubię. - A co z tobą, Barry? - Zniszczyła mi numer. – Barry odpowiedział ponuro. - Jak to zrobiła? - Krzyknęła: „jaka szkoda, że twoja pałka nie jest większa!”, kiedy kończyłem występ.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Wyglądało na to, że Claudia sama sobie zgotowała taki los. - Okej. – powiedziałam, układając sobie plan działania. Uklękłam przed Barry’m. Położyłam dłonie na jego ramionach. Poruszył się nerwowo. – Ile masz lat? - Dwadzieścia pięć – odpowiedział, ale jego umysł pokazał mi inną odpowiedź. - Chyba to nie jest do końca zgodne z prawdą? – spytałam łagodnym głosem. Miał wspaniałą opaleniznę, prawie tak dobrą jak moja, ale pod nią zbladł. - Nie. – jego głos drżał – Mam trzydzieści. - Nie wiedziałem. – powiedział Claude, ale Claudine kazała mu się uciszyć. - Dlaczego nie lubiłeś Claudii? - Bo poniżyła mnie przed publicznością. – odpowiedział – Powiedziałem ci. Obraz z jego umysłu był zupełnie inny. - A prywatnie? Czy ona powiedziała ci coś na osobności? – cóż, czytanie umysłów nie jest jak oglądanie telewizji. Ludzie nie łączą swoich myśli tak jakby mieli opowiedzieć komuś jakąś historię. Barry wyglądał na zawstydzonego i złego. - Tak, prywatnie. Kilka razy sypialiśmy ze sobą. Pewnego dnia już nie była zainteresowana. - Powiedziała ci dlaczego? - Powiedziała, że byłem... niezadowalający. To nie były słowa, których użyła. Poczułam się zawstydzona za niego, kiedy usłyszałam właściwą kwestię w jego głowie. - Co robiłeś wieczorem pomiędzy występami, Barry? - Mieliśmy godzinę. Więc mogłem zrobić dwa golenia. - Dostałeś za to zapłatę? - No jasne – uśmiechnął się szeroko, ale nie w wesoły sposób – Myślisz, że wygoliłbym krocze nieznajomego bez zapłaty za usługę? Ale robię z tego niezłą szopkę. Zachowuję się jakby mnie to kręciło. Dostaję tysiaka za jedno golenie. - Kiedy widziałeś Claudię? - Kiedy szedłem do pierwszego zlecenia, zaraz po pierwszym występie. Ona i jej chłopak stali przy kabinie. Powiedziałem im, że tam się z nimi spotkam.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Rozmawiałeś z nią? - Nie, tylko na nią spojrzałem. – zabrzmiał smutno – Widziałem Ritę. Szła do kabiny z woreczkiem na pieniądze. Zauważyłem Jeff’a, który siedział jak zwykle na stołku na tyłach kabiny. - Potem poszedłeś, żeby zrobić to golenie? Kiwnął twierdząco głową. - Jak długo ci to zajmuje? - Zwykle trzydzieści, czterdzieści minut. Zapisanie dwóch osób było nieco ryzykowne, ale udało się. Robię to w garderobie, wtedy reszta trzyma się z dala. Był coraz bardziej zrelaksowany. Myśli w jego głowie uspokajały się i płynęły coraz łatwiej. Pierwszą osobą, którą obsłużył była kobieta tak chuda, że zastanawiał czy nie umrze w trakcie golenia. Myślała, że jest piękna i z radością pokazywała mu swoje ciało. Jej chłopak został całkowicie zepchnięty na drugi tor. Mogłam usłyszeć jak Claudine buczy pod nosem. Miałam zamknięte oczy i trzymałam dłonie na Barry’m. Widziałam drugiego klienta, faceta, widziałam jego twarz. Nieźle. To był ktoś kogo znałam, wampir o imieniu Maxwell Litton. - W barze był wampir. – powiedziałam głośno nie otwierając oczu – Barry, co on zrobił, gdy skończyłeś go golić? - Wyszedł, – odpowiedział Barry – Widziałem jak wychodził. Jestem zawsze ostrożny, żeby moi klienci nie weszli przypadkiem na zaplecze tuż za sceną. Tylko dzięki temu Rita pozwala mi golić w klubie. No jasne. Barry nie wiedział jakie wróżki mogą mieć problemy z wampirami. Niektórzy z nich nie do końca nad sobą panują, gdy są one w okolicy. Wróżki są silne, silniejsze od ludzi. Ale to wampiry są silniejsze niż cokolwiek na Ziemi. - I potem nie wróciłeś do kabiny, żeby znowu porozmawiać z Claudią? - Nie widziałem jej. - Mówi prawdę. – powiedziałam do Claudine i Claude’a – Na tyle na ile on uważa to za prawdę. – zawsze było inne pytanie, które mogłam zadać, ale najpierw słuchanie. Barry nic nie wiedział o zniknięciu Claudii. Claude zaprowadził mnie do spiżarni, gdzie czekała Rita. Łatwo było wejść do środka. Było to bardzo schludne pomieszczenie, ale z pewnością nie dla dwóch osób i jednej przywiązanej taśmą do obrotowego krzesła. Rita Child była do tego pokaźną kobietą. Wyglądała tak jak sobie wyobrażałam właścicielkę nocnego klubu – wymalowana, ufarbowana na brąz, ubrana w wyzywającą sukienkę i bieliznę, która miała nadać jej nęcące kształty.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Była też naprawdę wściekła. Chciała mnie kopnąć swoim butem na wysokim obcasie, gdy klękałam przed nią. Z pewnością trafiłby mnie w oko, gdybym w porę się nie uchyliła. Niezgrabnie upadłam na tyłek. - Nic z tego Rita. – powiedział spokojnie Claude – Nie jesteś tutaj szefem. To jest nasz dom. – pomógł mi wstać i wytarł moje pośladki bez żadnego podtekstu. - Chcemy tylko wiedzieć co się stało naszej siostrze. – powiedziała Claudine. Rita wydała kilka dźwięków przez taśmę zaklejającą jej usta. Nie wydawały się one zbyt pojednawcze. Miałam wrażenie, że w ogóle jej nie obchodziło dlaczego bliźniaki porwały ją i związały w spiżarni. Zakleili jej usta zamiast związać jakąś szmatką. Po akcji z kopnięciem, odrywanie taśmy z jej twarzy było niemałą przyjemnością. Rita wyzywała mnie odnosząc się do mojego pochodzenia i moralności. - Widzę, że znalazł swój swego. – powiedziałam, gdy zrobiła sobie przerwę na oddech – Teraz mnie posłuchaj! Nie mam zamiaru z tobą, ot tak sobie, porozmawiać. Masz się zamknąć i odpowiadać na moje pytania. Nawet nie masz pojęcia w jakie bagno wdepnęłaś. Po tym właścicielka klubu trochę się uspokoiła. Nadal wpatrywała się we mnie zmrużonymi, brązowymi oczyma. Szarpała się, bardziej naprężając sznury, ale wyglądała, jakby zrozumiała trochę więcej niż wcześniej. - Muszę cię dotknąć. – powiedziałam. Bałam się, że może mnie ugryźć, gdybym dotknęła jej nagiego ramienia, więc położyłam dłonie na przedramieniu, nieco wyżej od przywiązanych do podpórek krzesła nadgarstków. Jej umysł był wypełniony furią. Nie myślała jasno. Była bardzo zła, a jej cała mentalna energia była skoncentrowana na przeklinaniu mnie i bliźniaków. Podejrzewała, że jestem pewnego rodzaju nadprzyrodzonym zabójcą. Uznałam, że to dobrze, że trochę się mnie bała. - Kiedy tego wieczoru widziałaś Claudię? – spytałam. - Kiedy poszłam odebrać pieniądze za pierwszy występ. – warknęła. Było pewne, że to biała ręka Rity sięgała po zapięty woreczek z pieniędzmi – Podczas pierwszego występu byłam w biurze i pracowałam. Dostałam pieniądze pomiędzy występami, więc nie stracilibyśmy znów tak dużo, gdyby ktoś znowu nas okradł. - Dała ci worek z pieniędzmi, a ty odeszłaś? - Tak. Poszłam włożyć pieniądze do sejfu zanim skończył się drugi występ. Potem już jej nie widziałam. Wyglądało na to, że mówiła prawdę. W każdym razie dla mnie. Nie byłam w stanie wyłowić innej sceny z jej głowy, z udziałem Claudii. Znalazłam sporo satysfakcji z powodu jej śmierci, i ponurą determinację, żeby zatrzymać Claude’a w klubie. - Czy nadal chcesz iść do Foxes, kiedy Claudia nie żyje? – spytałam go w nadziei, że odpowiedź może pokaże coś w głowie Rity.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Claude spojrzał na mnie zdziwiony i oburzony – Nie zastanawiałem się nad tym co będzie jutro. – odpowiedział podniesionym głosem – Straciłem swoją siostrę. Umysł Rity jakby podskakiwał z radości. Źle życzyła Claude’owi. Ale od strony praktyczniej, przyciągał klientelę do Hooligans. Nawet, gdy nie występował mógł roznieść trochę swojej magii, żeby wydawano więcej pieniędzy. Claudia nie była tak chętna do korzystania ze swojej mocy, żeby Rita mogła na tym zarabiać. Claude nie zastanawiał się nad tym dwa razy. Używanie mocy, charakterystycznej dla wróżek, było bardziej kwestią ego i zwracania uwagi. Kwestie finansowe nie miały nic do tego. Dowiedziałam się tego wszystkiego z przebłysku w umyśle Rity. - Okej. – powiedziałam wstając – Skończyłam z nią. Była szczęśliwa. Wyszliśmy ze spiżarni prosto do kuchni, gdzie czekał ostatni podejrzany o morderstwo. Został ułożony pod stołem i miał przed sobą szklankę ze słomką, więc mógł z niej pić. Bycie byłym kochankiem opłacało się Jeff’owi Puckett’owi. Jego usta nie były nawet zaklejone. Spoglądałam to na Claude’a, to na Jeff’a, żeby jakoś ich rozgryźć. Jeff miał jasnobrązowe wąsy, które pilnie potrzebowały pomocy i dwudniowy zarost. Jego oczy były wąskie i orzechowe. Tyle na ile mogłam to stwierdzić to Jeff wyglądał lepiej niż wcześniej znani mi ochroniarze. Był nawet wyższy od Claude’a. Ale nie byłam pod wrażeniem i chyba po raz milionowy uznałam, że ta miłość była dziwna. Było widać, że Claude był spięty, kiedy stanął przed swoim byłym kochankiem. - Jestem tutaj, żeby dowiedzieć się co wiesz na temat śmierci Claudii – powiedziałam ze świadomością, że jeszcze nie za dużo wiedzieliśmy o okolicznościach – Jestem telepatką, i muszę cię dotknąć, kiedy będę ci zadawać pytania. Jeff pokiwał głową. Był bardzo zdenerwowany. Spojrzał na Claude’a. Stanęłam za nim, bo był wciśnięty pod stół i położyłam dłonie na jego szerokich ramionach. Przesunęłam trochę w bok kołnierzyk jego koszuli, aby mój kciuk mógł dotknąć jego karku. - Jeff, opowiedz mi co widziałeś wieczorem. – powiedziałam. - Claudia przyszła odebrać pieniądze za pierwszy występ. – odpowiedział. Jego głos był wyższy niż się spodziewałam. Nie był z tych okolic, może z Florydy? – Nie mogłem z nią wytrzymać, bo wtrącała się w moje życie prywatne. No i nie chciałem z nią być. Ale to było to co Rita kazała mi zrobić, więc to zrobiłem. Usiadłem na stołku. Widziałem jak brała pieniądze i wkładała do worka. Niektóre włożyła do kasetki, żeby móc je rozmieniać. - Czy miała kłopoty z jakimiś klientami? - Nie. To był wieczór dla pań, a one nie robiły żadnych problemów. Dopiero przy drugim wstępie musiałem jedną wyprowadzić z tyłów sceny, bo zbyt entuzjastycznie zareagowała na naszego Robotnika. Głównie tylko siedzę i patrzę.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Kiedy Claudia zniknęła? - Kiedy zabrałem tą laskę z powrotem do jej stolika, Claudii już nie było. Szukałem jej. Potem spytałem Ritę czy przypadkiem nie mówiła jej, żeby sobie zrobiła przerwę. Sprawdziłem nawet damską toaletę. Tam też jej nie było i kiedy wróciłem do kabiny, zobaczyłem jakiś błyszczący pył. - Jaki błyszczący pył? - To co zostawiamy po sobie, gdy znikamy. – mruknął Claude – Pył wróżek. Czy oni to zebrali i zatrzymali? Byłoby raczej głupio o to zapytać. - Następną rzecz jaką pamiętam to było to, że drugi występ się skończył i mieliśmy zamykać. Sprawdziłem jeszcze kulisy i właściwie każde miejsce szukając Claudii. Potem już byłem tutaj z Claude’em i Claudine. Nie wyglądał, jakby był na nich zły. - Wiesz cokolwiek o śmierci Claudii? - Nie. Chciałbym wiedzieć. Wiem, że Claude’owi jest ciężko. – jego oczy były skierowane na Claude’a, a Claude’a na niego – Rozdzieliła nas, ale już więcej się nie wtrąci. - Muszę wiedzieć. – powiedział Claude przez zaciśnięte zęby. Po raz pierwszy zastanowiłam się, co bliźniaki zrobią, jeśli nie znajdą oprawcy. Ta straszna myśl pobudziła mój mózg do cięższej pracy. - Claudine – powiedziałam. Claudine weszła z jabłkiem w dłoni. Była głodna i wyglądała na zmęczoną. Nie byłam zdziwiona. Prawdopodobnie pracowała cały dzień, a teraz była tutaj, całą noc na nogach, zasmucona i wykończona. - Czy możesz tutaj przyprowadzić Ritę? – spytałam – Claude, możesz pójść po Barry’ego? Kiedy wszyscy zebrali się w kuchni, powiedziałam: – Wszystko co widziałam i słyszałam, pokazuje że Claudia zniknęła podczas drugiego występu. – po krótkim zastanowieniu, wszyscy twierdząco pokiwali głowami. Usta Barry’ego i Rity znowu były zakneblowane. Stwierdziłam, że to dobrze. - Podczas pierwszego występu – mówiłam powoli, aby być pewną, że wszystko dobrze zrozumiałam – Claudia wzięła pieniądze. Claude był na scenie. Barry za kulisami. Nawet jeśli go nie było na scenie, nie poszedł do kabiny. Rita była w swoim biurze. Wszyscy się zgodzili. - Podczas przerwy pomiędzy występami, w klubie nie było nikogo.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Tak. – potwierdził Jeff – Barry poszedł spotkać się ze swoim klientem, a ja sprawdziłem czy już wszyscy sobie poszli. - Więc byłeś przez pewien czas poza kabiną. - E...więc, tak. Tak sądzę. Robię to tak często, że się nad tym nie zastanawiam. - Więc podczas przerwy Rita poszła do Claudii, aby wziąć pieniądze. Rita pokiwała zdecydowanie głową. - Pod koniec przerwy klienci Barry’ego już sobie poszli. – Barry potwierdził – A ty, Claude? - Podczas przerwy wyszedłem, żeby kupić coś do jedzenia. – odpowiedział – Nie mogę dużo jeść przed występem, ale musiałem coś przegryźć. Kiedy wróciłem, Barry już był i przygotowywał się do drugiego występu. Ja też zacząłem. - A ja wróciłem na miejsce. – powiedział Jeff – Claudia była przy okienku kasy, z kasetką z pieniędzmi, pieczątką i torebką. Nadal nic do mnie nie mówiła. - Ale jesteś pewien, że to była Claudia? – spytałam nagle. - To nie była Claudine, jeśli o to ci chodzi. – odpowiedział – Claudine jest tak słodka, jak Claudia złośliwa. One nawet inaczej siadają. Claudine wyglądała na zadowoloną z siebie i wyrzuciła ogryzek jabłka do śmietnika. Uśmiechnęła się do mnie. Wybaczyła mi, że pytałam się o nią. Jabłko. Claude wyglądał na zniecierpliwionego. Zaczął mówić. Podniosłam dłoń, więc przestał. - Poproszę Claudine, żeby zdjęła wasze kneble. – powiedziałam do Rity i Barry’ego – Ale nie chcę, żebyście mówili, chyba, że sama was zapytam, jasne? – obydwoje pokiwali twierdząco głowami. Claudine zdjęła kneble, a Claude spojrzał na mnie wilkiem. Myśli w mojej głowie zaczęły biec jakby w mentalnym popłochu. - Co Rita zrobiła z pieniędzmi? - Po pierwszym występie? – Jeff wyglądał na zmieszanego – No, powiedziałem ci. Wzięła je ze sobą. Dzwonek alarmowy uruchomił się w mojej głowie. Teraz wiedziałam, że jestem na dobrej drodze. - Powiedziałeś, że gdy widziałeś Claudię czekającą na pieniądze za pierwszy występ, miała wszystko gotowe?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Tak. No i? Miała stempel, kasetkę, i woreczek – odpowiedział Jeff. - Właśnie. Musiała mieć drugi woreczek na pieniądze za drugi występ. Rita wzięła ten pierwszy. Więc, kiedy Rita przyszła po pieniądze za pierwszy występ miała w drugiej ręce drugą paczkę, prawda? Jeff próbował sobie przypomnieć – Uhh, może? - Co ty na to, Rita? – spytałam – Przyniosłaś drugi worek? - Nie – odpowiedziała – Były dwie w kabinie od początku wieczoru. Po prostu wzięłam już pełną, a ona miała pustą na drugą część pieniędzy. - Barry, czy widziałeś Ritę idącą do kabiny? Blond striptizer zaczął gorączkowo myśleć. Mogłam poczuć każdy pomysł jaki pojawił mu się w głowie. - Miała już coś w ręku – powiedział wreszcie – Jestem pewien. - Nie! – wrzasnęła Rita – To już tam było! - Co jest takiego ważnego w tym worku? – spytał Jeff – To jest tylko worek, z winylu z zamkiem błyskawicznym, jaki można dostać w banku. Jak to mogło skrzywdzić Claudię? - Co jeśli w środku była starta cytryna? Obydwie wróżki skrzywiły się ze strachu. - Czy to mogło zabić Claudię? – spytałam ich. Odpowiedział mi Claude: – O tak, ona była szczególnie wrażliwa. Nawet zapach cytrusa mógł u niej powodować wymioty. Mieliśmy fatalne dni, kiedy dochodziło do prania pościeli. Okazało się, że używali tam środków o zapachu cytrusów. Claudine musiała chodzić do sklepu od kiedy tyle rzeczy miało ten okropny zapach. Rita zaczęła krzyczeć przeraźliwie jak alarm samochodowy, którego nikt nie miał zamiaru wyłączyć – Przysięgam, że tego nie zrobiłam! – powiedziała – Nie zrobiłam! Nie zrobiłam! – ale jej umysł mówił mi: – Złapana, złapana, złapana, złapana. - Zrobiłaś to. – powiedziałam. Brat i siostra stanęli przed obrotowym krzesłem na którym siedziała. - Oddaj nam bar. – powiedział Claude. - Co?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Przekaż nam bar. Zapłacimy ci za niego dolara. - Dlaczego miałabym to zrobić? Nie macie ciała! Nie możecie pójść po gliny! Co im powiecie? Jestem wróżką, mam uczulenie na cytrusy? – zaśmiała się – Kto wam uwierzy? – Wróżki? – słabo odezwał się Barry. Jeff nic nie powiedział. Nie wiedział, że trojaczki były uczulone na cytrynę. Nie wiedział, że jego kochanek był wróżem. Zaczęłam martwić się o ludzką rasę. - Barry powinien sobie pójść. – zaproponowałam. Claude się ożywił. Patrzył na Ritę jak kot obserwujący kanarka. - Do widzenia, Barry – powiedział grzecznie, kiedy go odwiązywał – Zobaczymy się jutro wieczorem w klubie. Nasza kolej zajmowania się pieniędzmi. - Uh, jasne – Barry wstał. Usta Claudine poruszały się dłuższą chwilę, a twarz Barry’ego stała się spokojna i zrelaksowana – Do zobaczenia, fajna impreza. – odpowiedział wesoło. - Miło było cię poznać, Barry – powiedziałam. - Przyjdź kiedyś zobaczyć występ. – pomachał do mnie i wyszedł z domu. Claudine odprowadziła go do drzwi wejściowych. Po chwili była już z powrotem. Claude uwolnił Jeff’a. Pocałował go i powiedział: - Wkrótce do ciebie zadzwonię – delikatnie popchnął go w stronę drzwi. Claudine użyła tego samego zaklęcia: twarz Jeff’a całkowicie straciła całe napięcie i stała się błoga. - Pa! – pożegnał się ochroniarz, zatrzaskując drzwi. - Czy na mnie też użyjesz tego zaklęcia? – spytałam nieco piskliwym tonem. - Tu są twoje pieniądze – powiedziała Claudine. Wzięła moją rękę – Dziękuję ci, Sookie. Myślę, że możesz to pamiętać. Claude? Była bardzo dobra! – poczułam się jak szczeniak po lekcji nie obsikiwania dywanów. Claude zastanowił się minutę. Pokiwał głową. Jego uwagę znów przyciągnęła Rita, która wprost umierała z paniki. Claude wyczarował kontrakt z powietrza. - Podpisz. – powiedział Ricie, a ja podałam im długopis, który leżał obok telefonu na ladzie. - Przejmujesz bar za życie swojej siostry – odpowiedziała pokazując swoje niedowierzanie akurat w momencie, który uważałam za niezbyt odpowiedni.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Jasne. Spojrzała na wróżki ze wzgardą. Jej pierścionki zabłyszczały, kiedy wzięła długopis i podpisała umowę. Wstała, poprawiła spódnicę na swoich okrągłych biodrach, pokiwała głową. - Będę już szła. – powiedziała – Mam jeszcze klub w Baton Rouge. Po prostu się tam przeniosę. - Zacznij uciekać. – powiedział Claude. - Co? - Lepiej zacznij uciekać. Jesteś winna nam pieniądze i polowanie za śmierć naszej siostry. Mamy pieniądze, albo chociaż możliwość, żeby je zarabiać. – wskazał kontrakt – Teraz musimy zapolować. - To nie fair. Nawet ja poczułam wstręt. - Nic w życiu nie jest fair – Claudine wyglądała groźnie. Nie słodko, nie jak wariatka – Jeśli uda ci się nas przechytrzyć przez rok, będziesz mogła żyć. - Rok! – Sytuacja Rity zaczęła być coraz bardziej dla niej poważna. Wyglądała na zdesperowaną. - Zaczyna się od... Teraz – Claude spojrzał znad swojego zegarka – Lepiej już idź. Zaczniemy cię szukać dopiero po czterech godzinach. - Dla zabawy. – powiedziała Claudine. - No i, Rito? – powiedział Claude, gdy Rita już była przy drzwiach. Zatrzymała się i spojrzała na niego. Claude uśmiechnął się do niej – Nie użyjemy cytryny.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Noc Draculi (eng. Dracula’s Night)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Zaproszenie znalazłam w skrzynce na listy. Jadąc do pracy, przypomniałam sobie, że nie zaglądałam do niej od kilku dni. Zatrzymałam więc samochód i wychyliłam się mocno z okna wozu. Poczta, którą otrzymywałam, zazwyczaj nie była interesująca. Przeważnie dostawałam reklamówki z Dollar General lub Wal-Martu albo złowieszcze listy dotyczące wykupienia zawczasu kwatery na cmentarzu. Kiedy zobaczyłam rachunki za prąd i kablówkę, załamałam się, ale po chwil otrzymałam małą nagrodę – ładną, ciężką, złocistą kopertę, która niewątpliwie zawierała jakieś zaproszenie. Została zaadresowana przez kogoś, kto był piekielnie dobry w kaligrafii. Wyjęłam mały nożyk z samochodowego schowka i ostrożnie rozcięłam kopertę. Rzadko dostaję tego typu korespondencję, a jeśli już się to zdarzy, to zwykle tylko przypomina zaproszenia. Ale ta była inna. Czułam, że należy do tych z górnej półki. Otwierałam ją z namaszczeniem. Ostrożnie wyjęłam złożoną we dwoje ciężką pergaminową kartkę. Kiedy ją rozkładałam, coś z niej wypadło wprost na moje kolana – był to prostokątny kawałek jedwabiu. Wzięłam go w dłonie i bez czytania przejechałam palcami po wytłoczonych literach. Zaczyna się nieźle, pomyślałam. Ociągałam się z przeczytaniem treści zaproszenia jak mogłam najdłużej. W końcu pochyliłam się nad nim, żeby zobaczyć, co ukrywa. Eric Northman oraz członkowie Fangtasia Proszą o zaszczycenie swoją osobą corocznego przyjęcia Fangtasii z okazji urodzin Pana Ciemności KSIĘCIA DRACULI Dnia 8 lutego o godzinie 22. 00 Oprawa muzyczna – Książę Śmierci Strój wieczorowy Prosimy o potwierdzenie przybycia Przeczytałam zaproszenie dwukrotnie. Po chwili raz jeszcze. Do pracy jechałam tak zamyślona, że chyba tylko brak korków na Hummingbird Road umożliwił mi dotarcie na miejsce cało i zdrowo. Skręciłam w lewo, żeby dostać się do biura, i prawie minęłam wjazd na parking. W ostatnim momencie zahamowałam i skręciłam za barem na postój zarezerwowany dla pracowników. Mój szef, Sam Merlotte, siedział za biurkiem, kiedy wślizgnęłam się do pokoju, żeby zostawić torebkę w szufladzie jego biurka. Przed chwilą musiał się czesać, bo plątanina złotoczerwonych włosów na jego głowie była potargana bardziej niż zwykle. Spojrzał znad swojego zeznania podatkowego i uśmiechnął się do mnie.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Sookie – powiedział – jak się miewasz? – Nieźle. Sezon podatkowy, co? Upewniłam się, że strój służbowy leży na mnie nienagannie, strzepnęłam jeden z moich długich blond włosów ze spodni. Zawsze kiedy się czeszę, pochylam się. Robię to po to, aby mój kucyk był idealnie upięty. – Nie rozliczasz się w tym roku u księgowej? – Stwierdziłem, że jeżeli zabiorę się do tego wystarczająco wcześnie, sam to załatwię. Mówił tak każdego roku, ale zawsze kończyło się na jego wizycie w biurze rachunkowym, które w wyniku tego musiało występować do urzędu podatkowego z wnioskiem o przedłużenie terminu składania zeznania. – Dostałeś może coś takiego? Odłożył długopis z wyraźną ulgą i wziął kartę do ręki. Rzucił okiem na tekst i powiedział: – Nie. I tak nie zapraszają zbyt wielu zmiennokształtnych. Ewentualnie jakiegoś miejscowego wodza wilkołaków albo gościa z nadprzyrodzonymi zdolnościami, który oddał im wyjątkową przysługę... Jak ty. – Nie mam nadprzyrodzonych zdolności – powiedziałam zdziwiona. – Ja mam tylko... problem. – Telepatia to coś więcej niż problem – odrzekł Sam. – Trądzik jest problemem. Nieśmiałość jest problemem. Czytanie w umysłach innych ludzi jest darem. – Albo przekleństwem – powiedziałam. Podeszłam do szuflady, żeby wrzucić torebkę, i w tym momencie Sam wstał. Jest ode mnie wyższy o jakieś trzy cale (mam 1,71 m wzrostu), ale nie oznacza to wcale, że jest jakimś wyjątkowo wielkim facetem. Wyróżnia go jedynie to, że jest potężniej zbudowany niż normalny człowiek jego wzrostu. – Wybierzesz się tam? – zapytał. – Halloween i urodziny Draculi są jedynymi świętami obchodzonymi przez wampiry. Doszły mnie słuchy, że to zarąbiste imprezy.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Jeszcze nie podjęłam decyzji – odpowiedziałam. – Jak będę miała przerwę, to zadzwonię do Pam. Pam była zastępcą Erica oraz kimś w rodzaju mojej najbliższej przyjaciółki, jedynej, jaką miałam wśród wampirów. Udało mi się ją dorwać w Fangtasii tuż po zachodzie słońca. – Czy hrabia Dracula naprawdę istniał? – zapytałam przez telefon. – Zawsze wydawało mi się, że był tworem Brama Stokera i Hollywood – dodałam zaraz po tym, jak już poinformowałam ją o otrzymaniu zaproszenia. – Tak, naprawdę istniał – powiedziała Pam. – Vlad Tepes, zwany Palownikiem. Wydaje mi się, że był władcą Księstwa Wołoskiego, którego stolica znajdowała się w Targoviste. Był bardziej dziki i żądny krwi niż jakikolwiek inny wampir. Ogromną przyjemność sprawiało mu skazywanie ludzi na śmierć na palu. Podobno mógł patrzeć na to godzinami. A musisz wiedzieć, że miało to miejsce wtedy, kiedy jeszcze był żywym człowiekiem. Przeszył mnie dreszcz. Obrzydlistwo. – Ludzie bali się go jak diabli, za to miejscowe wampiry tak bardzo go podziwiały, że naznaczyły go, kiedy umierał. I to był początek Nowej Ery. Trzeciej nocy po pogrzebie Dracula powrócił do świata żywych jako wampir. Jak by to powiedzieć? Stał się pierwszym nowoczesnym wampirem. Wcześniej wampiry były, no... dość odrażające. Żyły w zupełnej konspiracji, mieszkając w norach na cmentarzach niczym zwierzęta. Ale Vlad Dracula był władcą i nie zamierzał nosić łachmanów i żyć w jakichś jamach – w głosie Pam zabrzmiała duma. Próbowałam wyobrazić sobie Erica mieszkającego w norze i noszącego łachmany, ale nie wyszło. – Więc Stoker nie wymyślił sobie tego wszystkiego, opierając się tylko nan podaniach ludowych? – Częściowo tak. Oczywiście nie wiedział zbyt wiele o Draculi, jak go sam nazwał, bo niby skąd? Jedno spotkanie nie czyni wiosny, ale był tak podekscytowany możliwością poznania księcia, że zmyślił kilka detali, które według niego miały historii dodać odrobinę pikanterii. Dracula nie był z tego zbyt zadowolony, ale w sumie ucieszył się, bo jego imię stało się znane. Podobna sytuacja miała miejsce z Ann Rice, która również podkoloryzowała wywiad z Louisem. – Ale jego faktycznie tam nie będzie, prawda? Chyba na całym świecie wampiry będą świętować, co nie? Pam odpowiedziała bardzo ostrożnie:

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Niektórzy wierzą, że każdego roku zawsze gdzieś się niespodziewanie pojawia, ale szansa jest tak nikła, jak wygranie w lotto. Ale i tak część w to wierzy. Usłyszałam głos Erica w tle: – Pam, z kim rozmawiasz? – Okej – powiedziała Pam. Słowo to zabrzmiało bardzo amerykańsko przy jej brytyjskim akcencie. – Muszę lecieć, Sookie. Do zobaczenia. Kiedy wkładałam telefon do torebki, odezwał się Sam: – Sookie, jeśli pójdziesz na to przyjęcie, to miej oczy dookoła głowy. Wampiry czasem zapominają się w Noc Draculi i za bardzo je ponosi. – Dzięki, Sam – powiedziałam. – Będę uważać. Nie musiał mi tego mówić. Nieważne, ile wampirów to twoi znajomi, i tak musisz się mieć na baczności. Wprawdzie od kiedy Japończycy wymyślili syntetyczną krew, jeden z problemów współistnienia został rozwiązany, ale ostrożności nigdy za wiele. Syntetyk pozwolił nieumarłym wyjść z ukrycia i zająć należne im miejsce w amerykańskim społeczeństwie. Brytyjskie i wschodnioeuropejskie też radzą sobie całkiem dobrze od Wielkiego Wyjścia – czyli dnia, w którym przez starannie wyselekcjonowanych przedstawicieli ogłosiły światu swą obecność. Jednakże te z Południowej Ameryki, jak i krajów muzułmańskich, chociaż jest ich obecnie niewiele, żałowały tej decyzji. Mieszkające w niegościnnych dla nich zakątkach świata, próbowały emigrować do krajów bardziej przyjaznych. Z tego powodu Kongres uchwalił kilka ustaw, próbując ograniczyć możliwość ubiegania się o azyl polityczny. To z kolei spowodowało wzrost liczby wampirów, które próbowały przedostać się przez zieloną granicę. Większość z nich szukała szczęścia w Luizjanie, która była najbardziej tolerancyjna. Wolałam myśleć o wampirach, niż słuchać myśli współobywateli. Oczywiście chodziłam od stolika do stolika i wykonywałam swoją pracę ze szczerym uśmiechem, bo lubiłam duże napiwki. Ale dziś nie byłam w stanie włożyć w nią zbyt wiele serca. Był ciepły lutowy dzień, około dziesięciu stopni, i myśli ludzi krążyły już wokół wiosny. Staram się nie słuchać, ale jestem jak odbiornik radiowy, który odbiera wiele sygnałów. Niekiedy jestem w stanie dość dobrze kontrolować swój dar, ale nie zawsze. Dziś wyłapywałam zaledwie fragmenty myśli. Hoyt Fortenberry, najlepszy kumpel mojego brata, myślał o planach swojej matki, która chciała dosadzić jeszcze dziesięć krzaków róż w już i tak zarośniętym ogrodzie. Siedząc z posępną miną, zastanawiał się, ile czasu mu to zajmie. Arlene, moja przyjaciółka i zarazem druga kelnerka, rozważała, czy jest w stanie sprawić, aby jej najnowszy chłopak się oświadczył. Ten problem pojawiał się za każdym razem, kiedy poznawała kogoś nowego. Podczas gdy mechanicznie wycierałam plamy po rozlanych napojach i roznosiłam udka kurczaków (była pora kolacji, więc i tłok spory), moje myśli krążyły wokół tego, jak zdobyć kreację na przyjęcie.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Miałam jeszcze moją starą suknię ze studniówki (ręczna robota ciotki Lindy), ale, niestety, była już strasznie niemodna. Mam dwadzieścia sześć lat i do tej pory nie byłam niczyją druhną, więc nie dorobiłam się odpowiedniego stroju, który mógłby teraz się przydać. Nikt z moich przyjaciół nie brał jeszcze ślubu, z wyjątkiem Arlene, która wychodziła za mąż tak wiele razy, że nigdy nie pomyślała o posiadaniu świadków. Zaś te ciuchy, które kupowałam specjalnie na różnego rodzaju wampirze imprezy, zazwyczaj ulegały zniszczeniu, niekiedy w bardzo nieprzyjemny sposób. Zwykle zaopatrywałam się w kreacje w sklepie mojej przyjaciółki Tary, ale ona zamykała przed osiemnastą. Tak więc po pracy pojechałam do centrum handlowego Pecanland w Monero. Poszczęściło mi się. U Dillarda znalazłam suknię, która tak mi się podobała, że kupiłabym ją nawet wtedy, gdyby nie była przeceniona. A ponieważ cenę obniżono ze stu pięćdziesięciu dolarów na dwadzieścia pięć, zakup uznałam za ogromny sukces. Kiecka była wściekle różowa, z cekinami na górze i szyfonem na dole. Bez żadnych pasków. Zwyczajnie prosta. Dobrałam do niej srebrne szpilki, również z wyprzedaży, i uznałam, że jeśli rozpuszczę włosy i ozdobię uszy perłowymi kolczykami po babci, będę wyglądać szałowo. Najważniejsza rzecz była załatwiona. Wysłałam jeszcze uprzejme potwierdzenie przybycia i byłam gotowa. Trzy noce później, z suknią w pokrowcu, zastukałam do tylnych drzwi Fangtasii. – Nie wyglądasz zbyt szykownie – stwierdziła Pam, wpuszczając mnie do środka. – Nie chciałam pognieść sukni – wyjaśniłam, idąc w stronę łazienki. W drzwiach nie było zamka, więc Pam stała na zewnątrz, pilnując, aby nikt nie wszedł. Uśmiechnęła się z aprobatą, kiedy wyszłam. – Nieźle, Sookie – oceniła. Sama ubrana była w smoking uszyty ze srebrnej lamy. Wyglądała zjawiskowo. – Eric będzie zachwycony – powiedziała. Zaczerwieniłam się. Erica i mnie kiedyś coś łączyło, ale po przebytej amnezji nie jest tego świadomy. – Jakby mnie obchodziło, co on sądzi – rzuciłam. Pam uśmiechnęła się złośliwie. – Oczywiście – powiedziała. – Jesteście sobie zupełnie obojętni. Starałam się wyglądać po prostu tak, jakbym przyjęła jej słowa za dobrą monetę, nie zauważając nutki sarkazmu. Ku mojemu zdziwieniu Pam cmoknęła mnie w policzek. – Dzięki, że przyszłaś – dodała. – Może go trochę ożywisz. Jest nie do zniesienia od kilku dni. – Dlaczego? – zapytałam, chociaż tak naprawdę to nie chciałam wiedzieć.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Czy kiedykolwiek widziałaś It’s a Great Pumpkin1, Charlie Brown? Zamurowało mnie. – Jasne – powiedziałam. – A ty? – O, tak – odrzekła Pam spokojnie. – Wiele razy. Dała mi chwilę, żeby ta odpowiedź do mnie dotarła. – Przed Nocą Draculi zawsze się to powtarza. Eric każdego roku wyobraża sobie, że to właśnie na jego przyjęciu zjawi się Książę. Denerwuje się i dokładnie wszystko planuje. Zamawia nawet dwukrotnie zaproszenia w drukarni, żeby mieć pewność, że będą na czas. Teraz, kiedy ten wieczór już nadszedł, jest właśnie w takim stanie jak Linus. – Aha, przypadek wielkiego fana, któremu odbija? – Zawsze znajdziesz odpowiednie słowa – powiedziała Pam z podziwem. Stałyśmy przed biurem Erica i obydwie słyszałyśmy, jak w środku darł się na kogoś. – Nie jest zadowolony z barmana. Poza tym wydaje mu się, że jest za mało butelek krwi, którą, według wywiadu w „American Vampire”, Książę lubi najbardziej. Próbowałam usilnie wyobrazić sobie Vlada Palownika podczas pogawędki z reporterem. Raczej nie chciałabym być tą osobą, która trzyma notatnik i ołówek. – A jaki to gatunek? – zapytałam, próbując podtrzymać rozmowę. – Mówi się, że Książę Ciemności preferuje szlachetną krew. – Hmmm... Czemu nie jestem zdziwiona? Szlachetna krew była niezmiernie rzadkim gatunkiem. Do tej pory myślałam, że jej istnienie jest tylko legendą. Składa się po części z syntetyku i krwi prawdziwej, i to błękitnej. Jeżeli wyobrażacie sobie wampiry urządzające zasadzkę na księcia Williama, to się mylicie. Jest wielu przedstawicieli uboższej szlachty, którzy są szczęśliwi, mogąc oddać nieco płynów ustrojowych za astronomiczną sumę. – Po długich korowodach udało nam się załatwić dwie butelki. – Pam była przygnębiona. – Kosztowały nas o wiele więcej, niż mogliśmy zapłacić. Nigdy nie sądziłam, że mój stwórca jest tak nierozsądny. Ale w tym roku posunął się stanowczo za daleko. Zamówiony przez niego gatunek psuje się szybko ze względu na proporcje. A do tego Eric martwi się teraz o to, że dwie butelki nie wystarczą. Jest tyle legend dotyczących Draculi. Ponoć on będzie pił tylko szlachetną krew albo... prawdziwą. – Prawdziwą? Ale to jest wbrew prawu! Chyba że dawca wyrazi zgodę. 1

W jednym z odcinków kreskówki Peanuts występuje Linus van Pelt, który każdego roku czeka na pojawienie się Wielkiej Dyni w Halloween. Dynia ta nigdy się nie pojawia i za każdym razem Linus czuje się upokorzony, ale niezłomnie sobie obiecuje, że za rok znów będzie czekał.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Każdy wampir, który napił się ludzkiej krwi wbrew woli człowieka, podlegał karze śmierci. W takiej sytuacji miał do wyboru dwie opcje pożegnania się ze światem: wbicie kołka w serce lub wystawienie na światło słoneczne. Egzekucję zwykle wykonuje inny nieumarły, który jest opłacany przez państwo. Zawsze uważałam, że ten, kto posuwa się do zdobycia siłą ludzkiej krwi, zasługuje na śmierć. Poza tym było wystarczająco dużo szaleńców, którzy dobrowolnie stawali się dawcami. – I żadne dziecię nocy nie może podnieść ręki na Draculę – powiedziała nagle Pam, jakby czytała moje myśli. – Oczywiście, że nie zamierzamy atakować naszego Księcia – dodała gorliwie. Jasne, pomyślałam. – Jest otaczany taką czcią, że każdy wampir, który spróbowałby go zaatakować, musiałby skończyć na słońcu. Mamy również obowiązek wspomagać Pana finansowo. Zastanawiałam się chwilę, czy muszą mu również czyścić kły. Drzwi od biura otworzyły się tak gwałtownie, że odbiły się od ściany i zamknęły z hukiem. Ponownie zostały pchnięte, ale tym razem łagodniej, i wyszedł przez nie Eric. Nie mogłam się na niego nie gapić. Wyglądał tak apetycznie, że miałam ochotę go zjeść. Był wysoki i dobrze zbudowany. Jego szyty na miarę smoking leżał na nim równie dobrze jak na Jamesie Bondzie. Czarny materiał bez ani jednego pyłku, śnieżnobiała koszula i ręcznie zawiązana muszka były szczytem elegancji. Obrazu idealnego mężczyzny dopełniały kaskady pięknych blond włosów, które opadały mu na plecy. – James Bond – wyszeptałam. Oczy Erica płonęły pełne podniecenia. Bez słowa złapał mnie i odchylił do tyłu, tak jakbyśmy właśnie tańczyli, po czym złożył na moich ustach namiętny pocałunek. O rany, o rany, o rany! Kiedy zaczęłam drżeć, przywrócił mnie do pionu. Jego zabójczy uśmiech odsłonił połyskujące kły. Eric był wyraźnie z siebie zadowolony. – Tobie też cześć – powiedziałam zgryźliwie, kiedy byłam już pewna, że znowu oddycham. – Moja smakowita przyjaciółka – wymruczał i ukłonił się. Nie jestem pewna, czy mogłabym zostać nazwana przyjaciółką, i musiałam uwierzyć mu na słowo, że byłam smaczna. – Jaki jest program na dzisiejszy wieczór? – zapytałam, mając nadzieję, że mój gospodarz szybko się uspokoi. – Będziemy tańczyć, pić krew, oglądać występy i czekać na przybycie Księcia – powiedział. – Tak się cieszę, że jesteś tu dziś wieczór. Mamy wielu specjalnych gości, ale ty będziesz jedyną telepatką. – Okej – powiedziałam słabo.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Wyglądasz wyjątkowo ślicznie tego wieczoru – orzekł Lyle, który stał tuż obok. Nawet go nie zauważyłam. Nie miał nabytej przez tysiące lat prezencji Erica. Był drobny i miał włosy jak szczotka. No i był gościem z Aleksandrii, odwiedzającym słynną Fangtasię. Miał zamiar otworzyć u siebie podobny bar dla wampirów. Lyle niósł małą chłodziarkę, uważając, aby jej nie przechylić. – Szlachetna krew? – powiedziała Pam neutralnym głosem. – Mogę zobaczyć? – zapytałam. Eric podniósł wieko i pokazał mi zawartość – dwie niebieskie butelki (założyłam, że to od błękitnej krwi) ozdobione rysunkiem tiary i dwoma słowami Szlachetna Krew napisanymi gotykiem. – Bardzo ładne – powiedziałam od niechcenia, jakby nie robiło to na mnie żadnego wrażenia. – Będzie bardzo zadowolony – oznajmił Eric. Nigdy nie słyszałam w jego głosie tyle szczęścia. – Mówisz tak, jakbyś wiedział, że on, to znaczy Dracula, się pojawi – powiedziałam. Ponieważ hall zaczął zapełniać się gośćmi, przerwaliśmy na moment rozmowę i przeszliśmy do otwartej dla wszystkich części klubu. – Udało mi się odbyć biznesową rozmowę z doradcą finansowym księcia – odpowiedział po chwili Eric. – Udało mi się nader mocno wyrazić, jak bardzo obecność Pana będzie zaszczytem dla mnie i dla mojego lokalu. Pam przewróciła oczami. Przekupiłeś go. Stąd to podniecenie i zakup szlachetnej krwi. Nigdy nie podejrzewałam, że Eric może otaczać wręcz kultem kogoś innego niż samego siebie. Nie przypuszczałam również, że wydałby kiedykolwiek tyle pieniędzy na coś takiego. Był szarmancki i przedsiębiorczy, dbał o swoich pracowników, ale pierwsze miejsce na liście osób podziwianych przez Erica zajmował on sam. Własne powodzenie było dla niego najważniejsze. – Droga Sookie, wyglądasz na niespecjalnie podekscytowaną – powiedziała Pam z sarkazmem, szczerząc się do mnie. Uwielbiała dogryzać, a dziś trafiła na podatny grunt. Stała z miną niewiniątka, podczas gdy Eric spojrzał na mnie z wyrzutem. – Nie wierzysz, że tak się stanie, Sookie? – zapytał. Stojący za nim Lyle przewrócił oczami. Wyraźnie miał dość fantazji gospodarza. I pomyśleć, że chciałam tylko przyjść na przyjęcie w ładnej sukni i dobrze się bawić, a stałam się uczestnikiem jakiejś poważnej dyskusji. – Przecież niedługo się dowiemy, nieprawdaż? – powiedziałam pogodnie i Eric wydał się tym usatysfakcjonowany. – Klub wygląda świetnie.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Fangtasia była najbardziej typowym lokalem, jaki moglibyście sobie wyobrazić. Betonowe podłogi, krzesła i stoły wykonane z metalu, a na ścianie wielki szaro-czerwony neon. Nie mogłam uwierzyć, że klub aż tak bardzo się zmienił. Z sufitu zwisały białe sztandary z godłem przedstawiającym czerwonego niedźwiedzia stojącego na tylnych łapach i z przednią uniesioną, jakby gotową do uderzenia. – To jest replika osobistej flagi hrabiego – powiedziała Pam, zauważając moje pytające spojrzenie. – Eric zapłacił historykowi w LSU, aby ją odszukał. – Wyraz jej twarzy mówił, że ktoś tu nieźle zarobił. W centralnym punkcie parkietu stał tron na małym podeście. Po dokładniejszych oględzinach stwierdziłam, że wypożyczono go z teatru. Został wprawdzie pokryty nowym czerwonym suknem dla wygody książęcego tyłka i stał dokładnie pośrodku ciemnoczerwonego dywanu, ale z bliska nie prezentował się już tak okazale. Wszystkie stoły, nakryte białymi lub ciemnoczerwonymi obrusami, ozdobione zostały skomplikowanymi kompozycjami kwiatowymi. Kiedy uważnie przyjrzałam się bukietom, wybuchnęłam śmiechem. Pomiędzy plątaniną goździków i liści umieszczono miniaturowe trumny oraz sporej wielkości paliki. Ten rodzaj poczucia humoru wyraźnie wskazywał na Erica. Zamiast WDED-u, wampirzej stacji radiowej, z głośników dobiegała bardzo emocjonalna muzyka smyczkowa, która była zarówno skoczna, jak i płaczliwa. – Muzyka z Transylwanii – powiedział Lyle. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. – Później DJ Książę Śmierci zabierze nas w muzyczną podróż. – Lyle wyglądał tak, jakby wolał zjeść ślimaki. Przy jednej ze ścian wypatrzyłam mały bufet z zakąskami dla tych, którzy posilali się bardziej stałym pokarmem, i fontannę krwi dla tych, którzy woleli coś płynnego. W fontannie krew spływała kaskadami do wielkiej misy z mlecznobiałego szkła. Dookoła ustawione były kryształowe czary. Musiało to sporo kosztować. – Czadowo – powiedziałam cicho, gdy Eric i Lyle podeszli do baru. Pam przytaknęła. – Trochę wydaliśmy – dodała. Pomieszczenie było oczywiście pełne wampirów. Rozpoznałam kilkoro z nich: Indira, Clancy, Maxwell Lee i Bill Compton, mój były. No i jeszcze przynajmniej z dwudziestu innych, mieszkających w Piątym Obszarze, którego zwierzchnikiem był Eric. Spotkałam ich może raz czy dwa razy w życiu. Reszta, na czele z barmanem, była mi nieznana, ale rotacja barmanów w Fangtasii była dość duża, więc nie widziałam w tym nic dziwnego. Było również kilku przedstawicieli luizjańskiej społeczności istot nadnaturalnych, którzy nie zaliczali się ani do ludzi, ani do wampirów, między innymi pułkownik Flood, przywódca stada wilkołaków z Shreveport oraz Calvin Morris, szef panterołaków, zamieszkujących okolice Hot Shot.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Pułkownik Flood, emerytowany pilot, siedział sztywno w fotelu, odziany w równie sztywny garnitur, podczas gdy Calvin, ubrany w strój wieczorowy własnego pomysłu–- kraciastą koszulę, jeansy, buty z cholewami i czarny kowbojski kapelusz – czuł się najwyraźniej swobodniej. Gdy mnie zauważył, kiwnął głową z podziwem. Skinięcie głowy pułkownika Flooda było nieco chłodniejsze, ale i tak miłe. Eric zaprosił również niskiego, barczystego mężczyznę, który bardzo przypominał mi jednego goblina, którego kiedyś znałam. Byłam pewna, że ten gość jest jednym z członków tej rasy. Gobliny są drażliwe i strasznie silne, a kiedy są wściekłe, ich dotyk parzy. Postanowiłam więc trzymać się od niego z daleka. Był pochłonięty rozmową z jakąś kobietą, ubraną w zbieraninę liści i winorośli, której obecnością nie chciałam zawracać sobie głowy. Żadnych wróżek oczywiście nie było, gdyż są one tak toksyczne dla wampirów jak „woda z cukrem dla kolibrów”. Za barem stał najnowszy nabytek ekipy Fangtasii, niski, krzepki mężczyzna z ciemnymi kręconymi włosami. Miał rzucający się w oczy nos i ogromne oczy. Ponadto, przygotowując zamówione drinki, co chwila wybuchał gromkim śmiechem. – Kto to jest? – spytałam Pam, wskazując na bar. – I co to za towarzystwo przy kontuarze? Czy rewir Erica się rozszerzył? – Jak nakazuje protokół, jeśli podróżujesz w Noc Draculi, powinieneś się zgłosić do biura najbliższego szeryfa i razem z nim świętować. Dlatego są tu wampiry, których wcześniej nie znałaś. Natomiast nowy barman to Milos Griesniki, świeżo przybyły imigrant ze Starych Krajów. Jest obrzydliwy – odpowiedziała. Spojrzałam na Pam. – Jak to? – zapytałam. – Typ donosiciela, który dodatkowo za bardzo lubi wtykać nos w nie swoje sprawy. Nigdy nie słyszałam, żeby Pam wyrażała tak zdecydowaną opinię o kimkolwiek, więc zaczęłam mu się przyglądać z zaciekawieniem. – Stara się wywęszyć, ile pieniędzy ma Eric, ile zarabia na barze i ile płaci naszym ludzkim kelnerkom. – A propos. Gdzie one są? Obsługa lokalu i reszta wampiromaniaków była zawsze widoczna, zwłaszcza że ubierali się na czarno i bielili twarze. Wyglądali prawie tak, jak prawdziwe wampiry. – Jest dla nich dziś zbyt niebezpiecznie – powiedziała Pam. – Indira i Clancy obsługują gości. Indira miała na sobie przepiękne sari. Zwykle nosiła jakieś jeansy i T-shirty, więc teraz naprawdę była wystrojona. Czerwonowłosy i niebieskooki Clancy także wyglądał wyjątkowo. Ubrany był w garnitur, a zamiast krawata miał apaszkę zawiązaną w nonszalancki węzeł. Kiedy zauważył mój wzrok, zaprezentował się w całej okazałości, domagając się wyrażenia podziwu. Uśmiechnęłam się i pokiwałam głową z aprobatą, choć wolałam Clancy’ego w zwykłych ciuchach i tych jego glanach. Eric krążył pomiędzy stolikami, witając się z gośćmi.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Część przytulał, części się kłaniał, a z resztą rozmawiał, zachowując się raczej jak starszy brat niż gospodarz. Nie wiedziałam, czy uznać to za coś słodkiego, czy irytującego. Stwierdziłam, że jedno i drugie równocześnie. Wreszcie odkryłam jakąś słabą stronę Erica! Porozmawiałam kilka minut z pułkownikiem Floodem i Calvinem. Pułkownik był jak zwykle miły i na dystans. Niezbyt przejmował się niewilkołakami, zwłaszcza odkąd przeszedł na emeryturę i prawie w ogóle nie miał styczności z ludźmi. Calvin natomiast pochwalił się, że sam położył dach w swoim domu, oraz zaprosił mnie na ryby, kiedy będzie cieplej. Uśmiechnęłam się do niego, ale do niczego się nie zobowiązałam. Propozycja mogłaby być interesująca dla mojej babci, która namiętnie wędkowała. Nie podzielałam tej pasji, znam inne zajęcia, przy których wolę się nudzić. Postanowiłam zobaczyć, jak Pam wypełniała obowiązki zastępcy. Upewniała się, czy wszystkie przyjezdne wampiry były zadowolone, i ostro strofowała nowego barmana, kiedy pomylił zamówienie. Milos Griesniki w odpowiedzi zawył, co sprawiło, że ciarki przeszły mi po plecach. Ale Pam doskonale radziła sobie sama, więc nie było powodu do obaw. Clancy, który zarządzał klubem w ostatnim miesiącu, sprawdzał, czy na stolikach nie było brudnych szklanek i czy popielniczki są opróżniane. Kiedy DJ Książę Śmierci przejął pałeczkę, muzyka zmieniła się na bardziej skoczną i część wampirów udała się na parkiet, oddając się pląsom z taką namiętnością, jaką tylko nieumarli potrafili okazać. Calvin zatańczył ze mną kilka razy, ale nasze umiejętności miały się nijak do popisów wampirzych tancerzy. Eric poprosił mnie do typowej pościelówy, ale jego myśli wyraźnie krążyły wokół tego, co mogła przynieść noc. – Cóż za noc – wyszeptał. – Nie będzie nic innego, tylko ja i ty. Kiedy piosenka się skończyła, podeszłam do stolika, aby ochłodzić się drinkiem z dużą ilością lodu. Przed północą wampiry zaczęły się zbierać w okolicach fontanny z krwią, napełniając kryształowe puchary. Reszta gości również się podniosła, a kiedy i ja wybrałam sobie odpowiedni punkt obserwacyjny, gospodarz przyjęcia pojawił się z gongiem i zaczął weń uderzać. Gdyby był człowiekiem, powiedziałabym, że jest rozpalony do czerwoności z podniecenia, ale ponieważ był wampirem, to tylko jego oczy płonęły. Wyglądał zarówno pięknie, jak i strasznie. Kiedy rozbrzmiał ostatni gong, Eric podniósł swój puchar i rzekł: – W tym pamiętnym dniu stoimy pełni szacunku i mamy nadzieję, że Książę Ciemności zaszczyci nas swoją obecnością. O Książę! Ukaż się nam! – Mój wierny synu, objawię się! Milos Griesniki wykuśtykał zza baru, zdejmując smoking, pod którym miał obcisły trykot zrobiony z jakiegoś czarnego materiału. Czegoś takiego spodziewałabym się ewentualnie na dziewczynie, która wybiera się na studniówkę i nie ma pieniędzy, a próbuje wyglądać nietypowo i zarazem seksownie. Jednak barman, ze względu na krępą sylwetkę, ciemne włosy i wąsy, wyglądał raczej jak jakiś akrobata z podrzędnego cyrku.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Wszędzie było słychać ciche szmery. Calvin powiedział: – O kurwa! Pułkownik Flood przytaknął. Barman skłonił się dystyngowanie przed Erikiem, który odpowiedział nieco mniej zręcznym ukłonem, jako że obiekt jego hołdu był znacznie niższy. – Panie – powiedział Eric – jestem uradowany, że zaszczyciłeś nas... Że tutaj jesteś... W ten dzień, w te wszystkie dni... Nie posiadam się z rado... – Cholerny pozer – mruknęła Pam do mojego ucha. Nawet nie zauważyłam, że pojawiła się obok podczas tego całego gwaru, jaki wypełnił salę po nieoczekiwanym entree barmana. – Tak sądzisz? Oglądałam spektakl w wykonaniu dystyngowanego i pewnego siebie Erica, który właśnie zaczynał klękać. Dracula uciszył Erica w pół słowa skinieniem dłoni. Reszta wampirów też zamilkła. – Jako że jestem tu incognito od tygodnia – powiedział twardym, lecz niedrażniącym uszu akcentem – i spodobało mi się to miejsce, postanowiłem zostać tu przez rok. Przyjmę twoją daninę, lecz kiedy będę tutaj mieszkał, pragnę żyć na takim poziomie, do jakiego przywykłem. Szlachetna krew jest dobra jako namiastka, ale ja, Dracula, nie uznaję tego nowoczesnego nawyku picia erzaców. Będę potrzebował jednej kobiety dziennie. Ta będzie dobra na początek. Wskazał na mnie. Pułkownik Flood i Calvin od razu przysunęli się bliżej. Byłam im wdzięczna za ten gest. Wampiry wydawały się zakłopotane, co dziwnie wyglądało na ich nie całkiem żywych obliczach. Bill zbladł jak wyssana dziewica. Eric podążył oczami za palcem Vlada Tepesa, wiedząc już, na kogo ten wskazuje, a potem jego wzrok powrócił do Księcia. Nie byłam w stanie nic wyczytać z twarzy gospodarza i poczułam strach. Co by zrobił Charlie Brown, gdyby wiedział, że Wielka Dynia chciała zjeść małą rudą dziewczynkę? – Jeśli chodzi o moje potrzeby finansowe, to nakładam dziesięcinę na twój klub. Domagam się też domu o wysokim standardzie oraz służby. Twoja zastępczyni albo manager klubu będą odpowiedni. Pam warknęła, sprawiając, że włosy zjeżyły mi się na karku. Clancy wyglądał natomiast tak, jakby ktoś skopał jednego z jego psów. Zastępczyni Erica, schowana za moimi plecami, zaczęła grzebać w wiązance, która znajdowała się na stole. Po chwili poczułam, że wpycha coś do mojej dłoni. Spojrzałam w dół. – Ty jesteś tym człowiekiem – wyszeptała.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Chodź, dziewczyno – powiedział Dracula, kiwając na mnie palcem. – Jestem głodny. Podejdź do mnie i dostąp zaszczytu przed wszystkimi zgromadzonymi. Pomimo że zarówno pułkownik Flood, jak i Calvin jednocześnie złapali mnie za ręce, uwolniłam się z ich uścisku i powiedziałam, patrząc na nich: – To nie jest warte waszego życia. Zabiją was, jeśli będziecie próbowali walczyć. Nie martwcie się. Chciałam, by zabrzmiało to pewnie. Nie wiem, co dokładnie zrozumieli, ale chyba uznali, że mam jakiś plan. Starałam się iść w stronę barmana tak, jakbym była zahipnotyzowana. Dracula nie wiedział, że hipnoza na mnie nie działa, najwyraźniej nie dopuszczał do siebie nawet cienia takiej możliwości. – Panie, jak uciekłeś ze swojego grobowca w Targoviste? – zapytałam, starając się mówić tak, jakbym była pod jego wpływem. Trzymałam ręce wzdłuż ciała w taki sposób, że różowy szyfon zasłaniał moje dłonie. – Wielu zadawało mi już to pytanie – powiedział Pan Ciemności, pochylając swoją głowę z gracją. Eric wyprostował się gwałtownie, marszcząc równocześnie czoło. – Ale ta historia musi poczekać, moja piękna. Cieszę się, że pozostawiłaś swoją szyję odsłoniętą dziś wieczór. Podejdź bliżej...

ARGH...!

– To za nieciekawą konwersację – powiedziałam drżącym głosem, próbując wbić palik głębiej. – A to za moje zażenowanie – powiedział Eric, wieńcząc dzieło uderzeniem pięści. Książę gapił się na nas z trwogą, gdy kołek zniknął w jego klatce piersiowej. – Jak śmiałeś... Jak śmiałeś – wycharczał niski wampir. – Zostaniesz stracony. – Nie wydaje mi się – powiedziałam. Hrabia zbladł, a jego oczy zrobiły się puste. Płatki skóry zaczęły odpadać z jego kurczącego się ciała. Samozwańczy Dracula upadł na podłogę, a ja rozejrzałam się niepewnie dookoła. Tylko obecność Erica i jego współudział powstrzymywały zgromadzone wampiry przed rzuceniem się na mnie. Najbardziej niebezpieczne były te przyjezdne. Te, które mnie znały, zawahałyby się. – On nie był Draculą! – powiedziałam najgłośniej i najwyraźniej jak potrafiłam. – On był oszustem!

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Zabić ją! – powiedziała chuda wampirzyca z krótkimi brązowymi włosami. – Zabić morderczynię – powtórzyła z ostrym akcentem, który zabrzmiał jak rosyjski. Byłam już zmęczona tą nową grupą wampirów. Też coś, morderczynię! Przyganiał kocioł garnkowi, pomyślałam. – Czy rzeczywiście sądzicie, że ten wsiok był Księciem Ciemności? – mówiąc to, wskazywałam równocześnie na skurczone ciało, które trzymało się tylko dzięki trykotowi. – On nie żyje. Kto zabije Draculę, musi umrzeć – powiedziała cicho Indira. Ale w jej głosie nie było chęci ataku. – Wampir, który zabije Draculę, musi umrzeć – poprawiła ją Pam. – Sookie nie jest wampirem, a to nie był Dracula. – Ona zabiła kogoś, kto podszywał się pod naszego stwórcę – powiedział Eric tak głośno, żeby słyszał go cały klub. – Milos nie był prawdziwym Draculą. Sam bym go zadźgał, gdybym był przy zdrowych zmysłach. Obejmowałam Erica ramieniem i czułam, że się trzęsie. – Skąd to wiesz? Jak człowiek, przebywając kilka chwil w jego obecności, mógł stwierdzić, czy jest to prawdziwy Dracula, czy nie? Sprawiał wrażenie prawdziwego – te słowa padły z ust barczystego wampira mówiącego z francuskim akcentem. – Vlad Tepes był pochowany w klasztorze w Snagov – powiedziała spokojnie Pam i wszyscy na nią skierowali swoją uwagę. – Sookie zapytała go, jak uciekł ze swojego grobowca z Targoviste. To ich uciszyło, przynajmniej na chwilę. Zaświtała mi nadzieja, że jednak przeżyję dzisiejszą noc. – Rekompensata musi zostać uczyniona jego stwórcy – zauważył wysoki wampir. Uspokoił się w ostatnich kilku minutach. – Jeżeli będziemy w stanie zidentyfikować jego stwórcę, to oczywiste – powiedział Eric. – Poszukam w mojej bazie danych – zaproponował Bill. Stał przez cały wieczór w cieniu, skąd przyglądał się przyjęciu. Teraz wyszedł z cienia, a jego ciemne oczy odszukały mnie tak, jak reflektor z policyjnego helikoptera szukający zbiegów. Wszystkie wampiry rozglądały się dookoła. Nikt nie podszedł bliżej, aby domagać się rekompensaty za zniszczenie Milosa.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Nie zapominajmy – powiedział gładko Eric – że to wydarzenie powinno pozostać tajemnicą, dopóki nie będziemy znali więcej szczegółów. Uśmiechnął się delikatnie, pokazując cały zestaw kłów. – Co się dzieje w Shreveport, zostaje w Shreveport – dodał. Dało się słyszeć pomruk aprobaty. – Co wy na to, drodzy goście? – Eric zapytał gości, którzy nie byli wampirami. Pułkownik Flood odpowiedział: – Sprawy wampirów nie są sprawami stada. Nie obchodzi nas, czy zabijacie się nawzajem. Nie wtykamy nosa w wasze sprawy. Calvin rzucił: – Panterołaków też to nie obchodzi. – Ja już nic nie pamiętam – powiedział goblin, a towarzysząca mu nadal kobieta, ubrana w zbieraninę liści i winorośli, przytaknęła i wybuchnęła śmiechem. Inne niewampiry również zgodziły się z goblinem. Nikt nie nagabywał mnie o odpowiedź. Wszyscy uznali moje milczenie za aprobatę. Pam odciągnęła mnie na bok i otarła się o moją nogę. Spojrzałam w dół i zobaczyłam dużą plamę świeżej krwi na sukni. Szlag! Nie będę mogła jej już założyć. – Szkoda, wyglądasz tak dobrze w różowym – powiedziała Pam. Już chciałam ofiarować jej tę suknię, ale stwierdziłam, że tego nie zrobię. Pomyślałam, że zaniosę ją do domu i spalę. Wampirza krew na mojej sukni? Nie była to pamiątka, którą chciałabym powiesić w swojej szafie. Jeśli życie mnie czegoś nauczyło, to tego, żeby pozbywać się wszystkiego, co miało kontakt z krwią nieumarłych. – To, co zrobiłaś, było bardzo odważne – powiedziała Pam. – On zamierzał mnie ugryźć – odparłam. – Na śmierć. – Jednakże... Nie podobało mi się wyrachowanie w jej wzroku. – Dziękuję, że pomogłaś Ericowi wtedy, kiedy ja nie mogłam – dodała Pam. – Mój stwórca jest bardzo naiwny, jeśli chodzi o Księcia. – Zrobiłam to, bo on chciał wyssać moją krew – odpowiedziałam. – Szukałaś trochę na temat Vlada Tepesa? – Tak. Poszłam do biblioteki, po tym jak mi powiedziałaś o prawdziwym Draculi, i poszukałam w Google.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Oczy Pam błysnęły. – Legenda mówi, że prawdziwemu Vladowi III odcięto głowę przed pochowaniem go. – To jest jedna z teorii – powiedziałam. – Ale ty wiesz, że żaden wampir nie przeżyje odcięcia głowy. – Nie sądzę, że mógłby. – Czyli wiesz, że to wszystko może być jedną wielką bzdurą? – Pam – powiedziałam trochę zszokowana – mogłoby być. Ale również mogłoby nie być. Przecież Eric mówił, że rozmawiał z kimś, kto był przedstawicielem biznesowym prawdziwego Draculi. – A ty wiedziałaś, że Milos nie był prawdziwym Draculą od momentu, kiedy się ukazał. Wzruszyłam ramionami. Pam pokiwała głową. – Jesteś zbyt miękka, Sookie Stackhouse. Pewnego dnia cię to zgubi. – Nie wydaje mi się – powiedziałam. Patrzyłam na Erica, na jego opadające złote włosy, gdy nachylał się nad znikającymi resztkami samozwańczego Księcia Ciemności. Przez chwilę czułam tysiące lat przygniatające go do ziemi. Nagle zobaczyłam w jego oczach taką nadzieję, jaką mają dzieci na Gwiazdkę. – Może w przyszłym roku? – powiedział.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Odpowiedź jednosłowna (eng. One Word Answer)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Około północy, wampir Bubba i ja odgarnialiśmy ścinki z mojego świeżo przyciętego żywopłotu, gdy zatrzymał się przy nas długi, czarny samochód. Cieszyłam się łagodnym zapachem ściętych krzewów, pieśni świerszczy i żab świętujących wiosnę. Wszystko ucichło wraz z pojawieniem się czarnej limuzyny. Bubba natychmiast zniknął, ponieważ nie rozpoznał samochodu. Odkąd stał się wampirem, był nieśmiały. Oparłam się o swoje grabie, starając się nadać sobie nonszalancki wygląd. W rzeczywistości wcale nie byłam zrelaksowana. Mieszkam dość daleko od centrum miasteczka i trzeba się dobrze postarać, żeby do mnie trafić. Na drodze należącej do gminy nie ma żadnego znaku z napisem „dom Stackhouse’ów” wskazującego na mój podjazd. Mój dom jest niewidoczny od ulicy, ponieważ droga dojazdowa wije się przez las by wyłonić się na polanie, na której serce domu stoi od 160 lat. Nie miewam zbyt często gości i nie pamiętam, bym kiedykolwiek wcześniej widziała limuzynę. Przez parę minut nikt nie wyszedł z długiego, czarnego samochodu. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam była schować się jak Bubba. Oczywiście miałam włączone na zewnątrz światła, gdyż nie potrafiłam widzieć w ciemności tak jak Bubba, jednak szyby limuzyny były mocno przyciemnione. Ogromnie mnie kusiło by walnąć w błyszczący zderzak grabiami, aby sprawdzić co się stanie. Na szczęście, kiedy dalej o tym myślałam, drzwi się otworzyły. Wielki pan wynurzył się tyłu limuzyny. Miał około metr osiemdziesiąt wzrostu a jego ciało składało się z krągłości. Największą z krągłości stanowił brzuch. Nad nim znajdowała się okrągła głowa, prawie całkowicie łysa z wyjątkiem frędzli czarnych włosów okalających ją zaraz powyżej uszu. Jego małe oczka również były okrągłe i tak samo czarne, tak jak włosy i ubranie. Jego koszula była lśniąco biała, lecz krawat był czarny i bez żadnego wzorku. Wyglądał jak kierownik domu pogrzebowego dla kryminalnych szaleńców. - Niewielu ludzi wykonuje prace w ogródku o północy. – skomentował zaskakująco melodyjnym głosem. Prawdziwa odpowiedź – że lubiłam grabić, gdy miałam z kim porozmawiać, a tej nocy towarzyszył mi Bubba, który nie mógł wychodzić na słońce – powinna zostać przemilczana. Po prostu skinęłam głową. Nie można było nie zgodzić się z jego stwierdzeniem. - Czy jest pani kobietą znaną jako Sookie Stackhouse? – zapytał pokaźnych rozmiarów pan. Powiedział to tak, jakby często zwracał się do istot, które nie były mężczyznami ani kobietami, lecz czymś całkowicie innym. - Tak, proszę pana, to ja. – odpowiedziałam uprzejmie. Moja babcia, świeć Panie nad jej duszą, wychowała mnie dobrze, jednak nie wychowała idiotki. Nie miałam zamiaru go zapraszać do środka. Zastanawiałam się czemu nie wyszedł kierowca. - W takim razie mam dla pani spadek.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Spadek oznaczał, że ktoś umarł. Nie został mi nikt oprócz mojego brata Jasona, a on przesiadywał w Merlotte’s ze swoją dziewczyną Crystal. Przynajmniej tam był, kiedy skończyłam pracę kelnerki kilka godzin temu. Drobne, nocne stworzenia zaczynały znowu wydawać dźwięki, uznając, że duże nocne stworzenia nie będą atakować. - Spadek od kogo? – zapytałam. Co odróżnia mnie od innych ludzi to, że jestem telepatką. Wampiry, których umysły są zwyczajnie cichymi dziurami w moim świecie przesyconym hałasem kakofonii ludzkich mózgów, są dla mnie kojącymi towarzyszami. Stąd lubię paplaninę Bubby. Teraz musiałam rozgrzać swój dar. To nie była zwykła wizyta. Otworzyłam umysł na swojego gościa. Podczas gdy wielki, krągły pan wzdragał się na moje niegramatyczne pytanie, usiłowałam zajrzeć do jego głowy. Zamiast potoku myśli i obrazów (zwyczajowa transmisja u ludzi), jego myśli dotarły do mnie w salwach zakłóceń. Był jakimś rodzajem nadnaturalnej istoty. - Po kim – poprawiłam się, a on uśmiechnął się do mnie. Jego zęby były bardzo ostre. - Pamięta pani swoją kuzynkę Hadley? Nic nie mogło zaskoczyć mnie bardziej niż to pytanie. Oparłam grabie o drzewo mimozy i potrząsnęłam plastikową torbą na śmieci, którą już wypełniliśmy. Spięłam górną część gumką i dopiero przemówiłam. Miałam tylko nadzieję, że mój głos nie będzie zdławiony, gdy mu odpowiem. – Tak, pamiętam. – pomimo, że zabrzmiałam chrapliwie, moje słowa były wyraźne. Hadley Delahoussaye, moja jedyna kuzynka przepadła w półświatku narkotyków i prostytucji lata temu. Trzymałam w albumie jej zdjęcie ze szkoły średniej. To było ostatnie zdjęcie jakie zrobiła, ponieważ tego samego roku uciekła do Nowego Orleanu, żeby zacząć zarabiać na życie umysłem i ciałem. Moja ciocia Linda, jej matka, umarła na raka w drugim roku od czasu wyjazdu Hadley. - Czy Hadley dalej żyje? – wypowiedziałam, ledwo będąc w stanie wydobyć z siebie słowa. - Niestety nie. – powiedział duży mężczyzna, w roztargnieniu polerując swoje czarnooprawione okulary białą, czystą chusteczką. Jego czarne buty błyszczały jak lustra. – Obawiam się, że pani kuzynka Hadley nie żyje. Wydawał się rozkoszować samym mówieniem. Był człowiekiem – czy czymkolwiek – który napawał się brzmieniem swojego głosu. Poza nieufnością i dezorientacją jaką czułam odnośnie tego całego, dziwacznego epizodu, czułam też ostre ukłucie żalu. Hadley była fajna jako dziecko i oczywiście spędzałyśmy ze sobą dużo czasu. Jako że byłam dziwnym dzieciakiem, Hadley i mój brat Jason byli jedynymi dziećmi, z którymi mogłam się najczęściej bawić. Kiedy Hadley dojrzała, ten obrazek się zmienił, jednak miałam parę dobrych wspomnień po swojej kuzynce. - Co jej się stało? – starałam się utrzymać równy głos, ale wiedziałam, że taki nie był. - Była zamieszana w Niefortunny Incydent – powiedział.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Był to eufemizm na mord wampirów. Jeśli pojawiał się w reportażach w gazetach, najczęściej oznaczało to, że jakiś wampir nie był w stanie powstrzymać swojej żądzy krwi i zaatakował człowieka. – Zabił ją wampir? – byłam zszokowana. - Ach, niezupełnie. Pani kuzynka Hadley była wampirem. Została przebita kołkiem. To były tak złe i zaskakujące wiadomości, że nie byłam w stanie ich ogarnąć. Wyciągnęłam rękę by zasygnalizować, że nie powinien nic mówić przez chwilę, podczas gdy ja kawałek po kawałku absorbowałam to, co powiedział. - Jak się pan nazywa? – spytałam. - Cataliades – odrzekł. Powtórzyłam to sobie kilka razy, gdyż nigdy wcześniej nie słyszałam takiego nazwiska. Akcent na tal, powiedziałam sobie. I długie e. - Skąd pan pochodzi? - Od wielu lat moim domem jest Nowy Orlean. Nowy Orlean leżał na drugim końcu stanu Luizjana od mojego małego miasteczka, Bon Temps. Północna Luizjana jest całkiem inna od południowej Luizjany na parę zasadniczych sposobów – to protestanckie Południe bez ikry Nowego Orleanu, to starsza siostra, która została w domu i zajmowała się farmą, podczas gdy młodsza poszła na imprezę. Ma jednak kilka cech wspólnych z południową częścią: złe drogi, skorumpowanych polityków oraz masę czarnych i białych ludzi, którzy żyją tuż na granicy ubóstwa. - Kto pana przywiózł? – zapytałam, znacząco patrząc na przód samochodu. - Waldo, – zawołał pan Cataliades – pani chce cię zobaczyć. Po tym jak zobaczyłam Waldo, gdy wyszedł z limuzyny, żałowałam, że wyraziłam zainteresowanie. Waldo był wampirem, jak już wcześniej ustaliłam w swojej głowie identyfikując typową sygnaturę wampirzego umysłu, którą „widzę” w mózgu jak negatyw fotografii. Większość wampirów jest atrakcyjna albo niezwykle utalentowana w taki czy inny sposób. Naturalnie, gdy wampir przemienia człowieka, to najprawdopodobniej, że wybierze człowieka, który przyciągnął go swoją urodą albo jakąś użyteczną umiejętnością. Nie miałam pojęcia kto do diabła przemienił Waldo, jednak doszłam do wniosku, że był to ktoś obłąkany. Waldo miał długie, delikatne, białe włosy niemal tego samego koloru, co jego skóra. Miał nie więcej niż metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, lecz wyglądał na wyższego, ponieważ był bardzo chudy. W świetle, które umocowałam na elektrycznym słupie, jego oczy były czerwone. Twarz wampira była trupioblada, z lekkim zielonkawym odcieniem, a jego skóra pomarszczona. Nigdy wcześniej nie widziałam wampira, który nie został przemieniony w kwiecie wieku. - Waldo, – rzekłam, kłaniając się. Całe szczęście, że miałam długi trening w utrzymywaniu miłego wyrazu twarzy – czy coś ci przynieść? Myślę, że mam trochę butelkowanej krwi. A pan, panie Cataliades? Piwo? Napój gazowany?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Duży mężczyzna wzdrygnął się i starał się to ukryć wdzięcznym półukłonem. - Jest dla mnie za gorąco na kawę i alkohol, ale może później się czymś poczęstuję. – Było może z siedemnaście stopni, ale widziałam, że pan Cataliades naprawdę się pocił. – Możemy wejść do środka? – zapytał. - Przykro mi – powiedziałam bez cienia przeprosin w głosie – nie sądzę. Miałam nadzieję, że Bubba był na tyle rozsądny, żeby pobiec przez małą dolinkę między nieruchomościami moimi a mojego najbliższego sąsiada, by przyprowadzić mojego byłego kochanka, Billa Comptona, znanego mieszkańcom Bon Temps jako Wampir Bill. - W takim razie zajmiemy się naszą sprawą w pani ogródku. – odrzekł zimno pan Cataliades. On i Waldo obeszli limuzynę. Czułam się nieswojo kiedy już nas nie dzieliła, lecz utrzymali dystans. - Panno Stackhouse, jest pani jedynym spadkobiercą po swojej kuzynce. Zrozumiałam co powiedział, ale nie dowierzałam. – Nie mój brat Jason? – Jason i Hadley, oboje trzy lata starsi ode mnie, byli wspaniałymi kumplami. - Nie. W tym dokumencie Hadley napisała, że raz prosiła Jasona Stackhouse’a o pomoc, gdy była w bardzo złej sytuacji finansowej. Zignorował jej prośbę, tak więc ona ignoruje jego. - Kiedy Hadley przebito kołkiem? – Bardzo mocno się koncentrowałam, by nie odebrać żadnych obrazów. Skoro Hadley była ode mnie starsza o trzy lata, miała zaledwie dwadzieścia dziewięć lat gdy umarła. Była moim fizycznym przeciwieństwem niemal pod każdym względem. Ja byłam krzepka i z włosami blond, ona chuda i ciemna. Ja silna, ona słabowita. Miała duże, brązowe oczy okolone grubymi rzęsami, moje są niebieskie. A teraz ten dziwny mężczyzna mówił mi, że zamknęła te oczy na zawsze. - Miesiąc temu. – Pan Cataliades musiał się zastanowić. – Umarła jakoś miesiąc temu. - I dopiero teraz mi pan o tym mówi? - Okoliczności nie pozwalały. Rozważyłam to. - Umarła w Nowym Orleanie? - Tak. Była nieodłączną służącą królowej. – powiedział to tak, jakby mówił mi, że weszła w spółkę z jakąś wielką firmą prawniczą albo zdołała założyć własną działalność. - Królowej Luizjany. – wymówiłam ostrożnie. - Wiedziałem, że pani zrozumie. – rzekł uśmiechając się do mnie promiennie – „To jest kobieta, która zna wampiry, z którymi trzyma” powiedziałem do siebie, gdy panią poznałem. - Zna tego wampira. – wypowiedział Bill, zjawiając się u mego boku w ten swój niepokojący sposób. Błysk niezadowolenia przeszył twarz pana Cataliadesa niczym błyskawica niebo.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- A pan jest…? – zapytał z zimną kurtuazją. - Jestem Bill Compton, mieszkaniec tej gminy i przyjaciel panny Stackhouse. – odparł złowrogo – Podobnie jak pan, jestem pracownikiem królowej. Królowa zatrudniła Billa pragnąc komputerowej bazy danych o wampirach, nad którą pracował. Z jakiegoś powodu wydawało mi się, że pan Cataliades świadczył bardziej osobiste usługi. Wyglądał na kogoś, kto wiedział gdzie pochowano wszystkie ciała, a Waldo, jakby to on je tam umieścił. Bubba stał zaraz za Billem, a kiedy wyszedł z jego cienia, wampir Waldo po raz pierwszy pokazał jakąś emocję. Był to pełen szacunku podziw. - O mój Boże! Czy to El… - palnął pan Cataliades. - Tak. - powiedział Bill. Rzucił dwóm nieznajomym znaczące spojrzenie. – To jest Bubba. Przeszłość wytrąca go z równowagi. Poczekał, aż pokiwali głową ze zrozumieniem. Wtedy spojrzał w dół, na mnie. Jego ciemnobrązowe oczy były czarne w ostrym cieniu rzucanym przez światła w górze. Jego skóra miała bladą poświatę, która mówiła wampir. – Sookie, co się stało? Podałam mu skróconą wersję wiadomości pana Cataliadesa. Odkąd Bill i ja zerwaliśmy ze sobą gdy mnie zdradził, staraliśmy się nawiązać jakieś inne normalne relacje. Okazał się przyjacielem, na którym można polegać i byłam wdzięczna za jego obecność. - Czy królowa wydała rozkaz uśmiercenia Hadley? – Bill spytał moich gości. Pan Cataliades sprawiał dobre wrażenie kogoś zaszokowanego. – Och, nie! – wykrzyknął. Jej Wysokość nigdy nie przyczyniłaby się do śmierci kogoś, kogo tak bardzo kochała. Okej, kolejny szok. – Uhm, jaki rodzaj kochanej osoby… jak droga była królowej moja kuzynka? – zapytałam. Chciałam się upewnić, że odpowiednio zinterpretowałam sugestię. Pan Cataliades posłał mi staroświeckie spojrzenie. – Była jej naprawdę droga. – odparł. Okej, zrozumiałam. Każde wampirze terytorium miało króla albo królową i wraz z tym tytułem przychodziła władza. Jednak królowa Luizjany miała ekstra status, gdyż zajmowała Nowy Orlean, który w Stanach Zjednoczonych cieszył się największą popularnością wśród nieumarłych. Ponieważ wampirza turystyka tak bardzo przyczyniała się do dochodów miasta, nawet mieszkańcy Nowego Orleanu nieoficjalnie dawali posłuch żądaniom i życzeniom królowej. – Skoro Hadley była tak wielką faworytką królowej, to kto był na tyle głupi, żeby ją przebić kołkiem? – zapytałam. - Bractwo Słońca – odpowiedział Waldo, a ja podskoczyłam. Wampir milczał tak długo, że założyłam, że nigdy się nie odezwie. Jego głos był równie skrzypliwy i osobliwy jak jego wygląd. – Czy dobrze znasz miasto? Pokręciłam głową. Byłam tam tylko raz na szkolnej wycieczce.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Być może jesteś obeznana z cmentarzami zwanymi Miastami Umarłych? Przytaknęłam. Bill powiedział „Tak”, a Bubba wymamrotał „aha”. Kilka cmentarzy w Nowym Orleanie posiadało nadziemne krypty, jako że poziom wód gruntowych w południowej Luizjanie był zbyt wysoko by pozwolić na zwyczajne, podziemne pochówki. Krypty wyglądają jak małe, białe domki, czasami dekorowane i rzeźbione, tak więc te bardzo stare cmentarze są nazywane Miastami Umarłych. Historyczne nekropolie są fascynujące i czasami niebezpieczne. W Miastach Umarłych żyją drapieżniki, których należy się bać, a turyści są pouczani aby odwiedzać je w dużych, kierowanych grupach i opuszczać je pod koniec dnia. - Hadley i ja zaraz po wstaniu wyruszyliśmy do St. Louis Numer Jeden, aby dokonać rytuału. – Twarz Waldo była całkiem bez wyrazu. Myśl, że ten mężczyzna był wybrany jako towarzysz mojej kuzynki, choćby nawet na wieczorną wycieczkę, była najzwyczajniej niewiarygodna. - Wyskoczyli zza grobów wokół nas. Fanatycy Bractwa byli uzbrojeni w święcone przedmioty, kołki i czosnek – zwyczajowe przybory. Byli tak głupi, żeby zabrać ze sobą złote krzyże. Bractwo, pomimo dowodów, wierzyło, że wszystkie wampiry mogą być powstrzymane przez święcone przedmioty. Takie przedmioty działały na bardzo stare wampiry, takie które wychowano na pobożnych wiernych. Nowsze wampiry mogły ucierpieć od krzyży jedynie, gdy były ze srebra. Srebro paliłoby każdego wampira. A drewniany krzyż mógłby mieć wpływ na wampira – gdyby był wbity w jego serce. - Walczyliśmy dzielnie, Hadley i ja, jednak ostatecznie było ich zbyt wielu i zabili Hadley. Ja uciekłem z paroma poważnymi ranami od noża. - Jego biała jak ściana twarz wyglądała na pełniejszą żalu niż smutku. Starałam się nie myśleć o Cioci Lindzie i o tym, co by miała do powiedzenia na temat swojej córki zostającej wampirem. Ciocia Linda byłaby jeszcze bardziej wstrząśnięta okolicznościami śmierci Hadley: przez zabójstwo, na znanym cmentarzu pachnącym gotycką atmosferą, w towarzystwie tej groteskowej istoty. Oczywiście, wszystkie te egzotyczne atrybuty nie przytłoczyłyby jej tak jak nagi fakt, że Hadley została zamordowana. Ja byłam bardziej zdystansowana. Dawno temu spisałam Hadley na straty. Nigdy nie sądziłam, że ją jeszcze kiedyś zobaczę, tak więc zostało we mnie mało miejsca na rozmyślanie o innych rzeczach. Jednak z bólem zastanawiałam się, dlaczego nie przyjechała nas odwiedzić. Będąc młodym wampirem mogła się bać, że jej żądza krwi ukazałaby się w żenującym momencie i pragnęłaby przyssać się do kogoś nieodpowiedniego. Mogła być zszokowana zmianą w swoim charakterze. Bill powtarzał mi w kółko, że wampiry nie były ludźmi, że podchodziły emocjonalnie do innych rzeczy niż ludzie. Ich apetyt i potrzeba utrzymania tajemnicy nieodwracalnie ukształtowały starsze wampiry. Jednak Hadley nigdy nie obowiązywały tamte prawa. Została przemieniona w wampira po Wielkim Ujawnieniu, gdy wampiry wyjawiły swe istnienie światu. I dojrzała Hadley, za którą nie przepadałam, nie zostałaby złapana martwa bądź żywa z kimś takim jak Waldo. Hadley była popularna w liceum i z pewnością była wtedy wystarczająco ludzka by paść ofiarą wszystkich stereotypów dotyczących nastolatek. Dla dzieci nie cieszących się popularnością była wredna, albo je po prostu ignorowała.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Jej życie zostało całkowicie pochłonięte przez ubrania, makijaż i jej własną uroczą osóbkę. Była cheerleaderką, zanim zaczęła przestawiać się na gotycki image. - Mówiłeś, że byliście oboje na cmentarzu by odprawić rytuał. Jaki rytuału? – spytałam Waldo, żeby tylko zyskać na czasie i pomyśleć. - Hadley na pewno nie była też czarownicą. Natknęłam się wcześniej na wiedźmę wilkołaka, lecz nigdy na wampira rzucającego zaklęcia. - Wśród wampirów z Nowego Orleanu istnieją pewne tradycje. – powiedział ostrożnie pan Cataliades – Jedną z nich jest to, że krew umarłych potrafi wskrzesić martwych, przynajmniej tymczasowo. Dla celów konwersacyjnych, rozumie pani. Pan Cataliades z pewnością nigdy nie rzucał słów od niechcenia. Musiałam się zastanawiać nad każdym zdaniem, jakie wyszło z jego ust. – Hadley chciała porozmawiać z kimś nieżyjącym? – zapytałam, jak już przetrawiłam jego najnowszą sensację. - Tak – odrzekł Waldo, znowu dokładając swoje trzy grosze. – Chciała porozmawiać z Marie Laveau. - Królową voodoo? Dlaczego? – Nie dało się mieszkać w Luizjanie i nie znać legend o Marie Laveau, kobiecie której magiczna moc fascynowała i czarnych i białych ludzi, w czasach gdy czarne kobiety nie miały żadnych praw. - Hadley myślała, że była z nią spokrewniona. – Waldo wydawał się kpić. Okej, teraz wiedziałam, że to wszystko zmyślał. - Przecież Marie Laveau była Afroamerykanką, a moja rodzina jest biała – zwróciłam uwagę. - To byłoby od strony jej ojca. – Waldo powiedział spokojnie. Mąż Cioci Lindy, Carey Delahoussaye, pochodził z Nowego Orleanu i był z pochodzenia Francuzem. Jego rodzina mieszkała tam przez parę pokoleń. Przechwalał się tym tak długo, aż moja rodzina miała serdecznie dosyć. Zastanawiałam się, czy Wujek Carey zdawał sobie sprawę z tego, że jego kreolska krew została w przeszłości wzbogacona o odrobinę afroamerykańskiego DNA. Pamiętałam Wujka Careya tylko z dzieciństwa, ale doszłam do wniosku, że ta wiedza byłaby jego najściślej chronionym sekretem. Za to Hadley uznałaby, że pochodzenie od cieszącej się złą sławą Marie Laveau było naprawdę „cool”. Zaczęłam bardziej dowierzać Waldo. Nie byłam w stanie sobie wyobrazić skąd Hadley mogła zdobyć taką informację. Oczywiście także nie mogłam wyobrazić jej sobie jako miłośniczki kobiet, lecz najwyraźniej to był jej wybór. Moja kuzynka Hadley, cheerleaderka, stała się wampirem lesbijką praktykującą voodoo. Kto by pomyślał. Czułam, że zostałam zalana wiadomościami, których nie miałam czasu zaabsorbować, mimo to zależało mi by usłyszeć całą historię. Wskazałam ręką na wychudzonego wampira by kontynuował. - Nakreśliliśmy trzy X-y na grobie – powiedział Waldo - Tak jak robią ludzie. Wyznawcy voodoo wierzą, że zapewnia to spełnienie ich życzeń. Wtedy Hadley nacięcięła sobie skórę i pozwoliła krwi skapać na kamień, a potem wypowiedziała magiczne słowa.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Abrakadabra, proszę i dziękuję – wymówiłam automatycznie, a Waldo spojrzał na mnie piorunującym wzrokiem. - Nie powinnaś się nabijać – odrzekł. Nie licząc kilku godnych uwagi wyjątków, wampiry nie są znane z poczucia humoru, a Waldo zdecydowanie był poważnym gościem. Jego oczy z czerwonymi obwódkami patrzyły na mnie uporczywie. - Czy to jest naprawdę tradycją, Bill? – spytałam. Nie obchodziło mnie już czy ci dwaj Orleańczycy wiedzieli, że im nie ufałam. - Tak. – odpowiedział Bill. Nigdy tego nie próbowałem, bo uważam że martwych powinno się zostawić w spokoju. Ale widziałem jak ktoś to robił. - Czy to działa? – byłam zaskoczona. - Tak. Czasami. - Czy zadziałało to w przypadku Hadley? – zapytałam Waldo. Wampir przeszył mnie wzrokiem. – Nie, – wysyczał – jej intencje nie były wystarczająco czyste. - A ci fanatycy, tak po prostu chowali się między grobami, czekając by na was naskoczyć? - Tak. - powiedział Waldo. – Już mówiłem. - A ty, z całym tym wampirzym słuchem i węchem, nie wiedziałeś, że na cmentarzu byli wokół was ludzie? – Bubba stojący z mojej lewej poruszył się. Nawet tak ciemny wampir, jak zbyt pospiesznie zwerbowany Bubba, rozumiał sens mojego pytania. - Być może wiedziałem, że byli tam ludzie, – Waldo odpowiedział wyniośle – ale tamte cmentarze są w nocy popularne wśród kryminalistów i dziwek. Nie mogłem rozróżnić kto robił hałas. - Waldo i Hadley byli faworytami królowej, – pan Cataliades rzekł pouczająco. Jego ton sugerował, że każdy z faworytów królowej był bez zarzutu. Ale nie to mówiły jego słowa. Spojrzałam na niego w zamyśleniu. W tym samym momencie poczułam, jak Bill wierci się obok mnie. Chyba nie byliśmy bratnimi duszami skoro nasz związek nie wypalił, lecz w dziwnych sytuacjach wydawaliśmy się myśleć podobnie, a to był właśnie jeden z takich momentów. Pragnęłam choć raz móc odczytać myśli Billa, pomimo że jednym z powodów dlaczego Bill był wspaniałym kochankiem było to, że nie mogłam tego zrobić. Telepaci nie mają łatwego życia jeśli chodzi o romanse. Prawdę mówiąc, pan Cataliades był jedynym obecnym, którego mózg byłam zdolna zeskanować, a on sam nie był zbyt ludzki. Myślałam o tym by zapytać go czym był, ale wydawało się to dość niegrzeczne. Zamiast tego, zapytałam Bubby czy mógłby zorganizować parę składanych krzeseł ogrodowych, żebyśmy mogli usiąść. Podczas gdy było to załatwiane, weszłam do domu i podgrzałam TrueBlood dla trójki wampirów i Mountain Dew dla pana Cataliadesa, który wyraził swój zachwyt propozycją.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Kiedy byłam w środku, stojąc naprzeciw mikrofali i wpatrując się w nią, jakby była jakąś wyrocznią, przyszło mi do głowy, aby zamknąć drzwi i pozwolić im robić co chcą. Miałam złowieszcze przeczucie, że wszystko zmierzało w złym kierunku i kusiło mnie by pozwolić sprawom potoczyć się beze mnie. Ale Hadley była moją kuzynką. Pod wpływem impulsu, ściągnęłam ze ściany jej zdjęcie, by mu się przyjrzeć uważniej. Wszystkie obrazy jakie powiesiła moja babcia znajdowały się nadal na swoim miejscu. Pomimo jej śmierci, wciąż uważałam, ze dom należy do niej. Pierwsza fotografia przedstawiała Hadley w wieku sześciu lat, z jednym przednim zębem. Trzymała wielki obrazek ze smokiem. Powiesiłam ją z powrotem obok drugiej z Hadley w wieku dziesięciu lat, wychudzoną i z warkoczem, obejmującą Jasona i mnie. Obok wisiało zdjęcie zrobione przez reportera gazety gminnej, kiedy Hadley została koronowana na Miss Nastolatek Bon Temps. W wieku piętnastu lat była promiennie uśmiechnięta w pożyczonej białej sukni ozdobionej cekinami, skrzącej się koronie na głowie i z kwiatami w rękach. Ostatnie zdjęcie zostało zrobione, gdy była w trzeciej klasie liceum. Do tego czasu Hadley zaczęła brać narkotyki i była całkiem gotycka: ostry makijaż oczu, czarne włosy, karmazynowe usta. Wujek Carey zostawił Ciocię Lindę kilka lat przed tym wcieleniem i wrócił do swojej dumnej rodziny z Nowego Orleanu. Ciocia Linda zaczęła źle się czuć jeszcze zanim i Hadley ją opuściła. Parę miesięcy po ucieczce Hadley, udało nam się namówić siostrę taty by wreszcie poszła do lekarza i wtedy wykryto u niej raka. Na przestrzeni lat od tamtych wydarzeń często zastanawiałam się, czy Hadley kiedykolwiek dowiedziała się, że jej matka była chora. Robiło mi to różnicę – jeśli wiedziała, a nie wróciła – to jedna para kaloszy, a jeśli nigdy nie wiedziała - to inna. Teraz gdy wiedziałam, że przeszła na drugą stronę i stała się żyjącym zmarłym, miałam nową opcję. Może wiedziała, ale jej to po prostu nie obchodziło. Zastanawiałam się kto mógł powiedzieć Hadley, że prawdopodobnie pochodzi od Marie Laveau. Musiał to być ktoś, kto zrobił dosyć rozeznania by brzmieć przekonująco, ktoś kto przestudiował ją wystarczająco, by wiedzieć jak bardzo ucieszyłaby ją sensacyjność bycia spokrewnioną z kobietą tak znaną. Zaniosłam napoje na zewnątrz na tacy i usiedliśmy w kole na moich starych składanych krzesłach. Było to cudaczne zgromadzenie: dziwny pan Cataliades, telepatka i trzy wampiry – chociaż jeden z nich był tak ogłupiały jak tylko się da, nadal będąc nieumarłym. Kiedy usiadłam, pan Cataliades podał mi plik papierów, a ja uważnie im się przyjrzałam. Światło na zewnątrz było wystarczająco dobre by grabić, ale nie na tyle by czytać. Wzrok Billa był dwudziestokrotnie lepszy niż mój, tak więc podałam mu papiery. - Twoja kuzynka zostawiła ci trochę pieniędzy oraz zawartość jej mieszkania. – powiedział Bill. – Jesteś także wykonawcą jej testamentu. Wzruszyłam ramionami. – Okej. – rzekłam. Wiedziałam, że Hadley nie mogła wiele posiadać. Wampiry są całkiem dobre w gromadzeniu oszczędności, ale Hadley była wampirem tylko przez kilka lat. Pan Cataliades uniósł swoje prawie niewidoczne brwi. – Nie wygląda pani na podekscytowaną.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Trochę bardziej interesuje mnie jak Hadley spotkał koniec. Waldo wyglądał na urażonego. – Opisałem ci okoliczności. Czy chcesz drobiazgowej relacji z walki? Była nieprzyjemna, zapewniam cię. Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę. – Co ci się stało? – zapytałam. To było bardzo nieuprzejme pytać kogoś co do licha sprawiło, że wygląda tak dziwnie, jednak zdrowy rozsądek mówił mi, że było za tym coś więcej. Miałam obowiązek wobec swojej kuzynki, obowiązek na który nie wpłynął żaden spadek jaki otrzymałam. Może właśnie dlatego Hadley zostawiła mi coś w testamencie. Wiedziała, że będę zadawała pytania, a mój brat (niech go Bóg kocha) nie. Wściekłość przemknęła po rysach Waldo, a potem zniknęła jakby wymazał ją jakąś gumką do usuwania emocji. Linie na jego białej jak ściana skórze złagodniały, a oczy uspokoiły się. – Kiedy byłem człowiekiem, byłem albinosem. – Waldo powiedział sztywno, a ja poczułam automatyczny wstręt do siebie za niewybaczalną ciekawość na temat czyjejś ułomności. Akurat kiedy miałam przeprosić, pan Cataliades interweniował po raz kolejny. - I oczywiście – duży mężczyzna powiedział gładko – został ukarany przez królową. Tym razem Waldo nie powściągnął swojego spojrzenia. – Tak. – powiedział wreszcie. – Królowa zanurzyła mnie w zbiorniku na parę lat. - Zbiorniku z czym? – nie mogłam się połapać. - Roztworem soli. – odrzekł bardzo cicho Bill. – Słyszałem o tej karze. Dlatego jest pomarszczony, jak widzisz. Waldo udał, że nie słyszał z boku Billa, ale Bubba otworzył usta. – Serio jesteś trochę pomarszczony facet, ale nie martw się. Laski lubią facetów, którzy są inni. Bubba był miłym wampirem i kierował się najlepszymi intencjami. Starałam się sobie wyobrazić bycie kilka lat w zbiorniku z wodą morską. Potem jednak wolałam sobie tego nie wyobrażać. Zastanawiałam się tylko co takiego zrobił Waldo, by zasłużyć sobie na taką karę. – I ty byłeś faworytem? – spytałam. Waldo skinął głową z pewnym dostojeństwem. – Mam ten zaszczyt. Miałam nadzieję, że nigdy nie otrzymam takiego zaszczytu. – I Hadley tak samo? Twarz Waldo pozostała spokojna, jednak zadrgał mu mięsień w szczęce. - Przez pewien czas. Pan Cataliades powiedział: - Królowa była zadowolona z jej entuzjazmu i dziecinnych zwyczajów. Hadley była tylko jedną z szeregu faworytów. Ostatecznie jej względy przypadłyby komuś innemu, a Hadley musiałaby wyrobić sobie pozycję w innym miejscu w orszaku królowej. Waldo wyglądał na dość zadowolonego z tego i przytaknął. – Taki jest schemat.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Nie wiem dlaczego niby miało mnie to obchodzić. Bill poruszył się minimalnie i natychmiast znieruchomiał. Dostrzegłam to kątem oka i zrozumiałam, że nie chciał bym nic mówiła. Phi! I tak nie miałam zamiaru. Pan Cataliades powiedział: - Oczywiście, twoja kuzynka była trochę inna niż jej poprzednicy. Co powiesz, Waldo? - Nie. – odrzekł Waldo. – Z czasem byłoby tak jak wcześniej. – Wyglądało na to, że przygryzł wargi by się nie odezwać, co nie jest zbyt mądrym posunięciem dla wampira. Powoli uformowała się czerwona kropla krwi. – Królowa znudziłaby się nią. Jestem pewien. Chodziło o dziewczyny młodość, fakt że była jedną z nowych wampirów i nigdy nie poznała mroku. Powiedz to królowej gdy wrócisz do Nowego Orleanu, Cataliades. Gdybyś przez całą drogę nie miał zasuniętej w środku szyby to mógłbym to z tobą przedyskutować jak jechałem. Nie musisz mnie unikać jakbym był trędowaty. Pan Cataliades wzruszył ramionami. – Nie chciałem twojego towarzystwa – powiedział. Teraz nigdy się nie dowiemy jak długo Hadley panowałaby jako faworytka, czyż nie, Waldo? Coś tu się działo i byliśmy popychani i popędzani w pewnym kierunku przez pana Cataliadesa, towarzysza Waldo. Zastanawiałam się czemu. Przez moment mogłam podążać jego śladem. – Hadley była bardzo ładna. – powiedziałam. – Może królowa ofiarowałaby jej stałą pozycję. - Ładne dziewczyny zalewają rynek. – odparł Waldo. – Głupi ludzie. Nie zdają sobie sprawy, co nasza królowa może im zrobić. - Jeśli chce. – wymamrotał Bill. – Jeśli ta Hadley miała smykałkę do radowania królowej i urok Sookie, wtedy mogłaby być szczęśliwa i uprzywilejowana przez wiele lat. - I pewnie wyleciałbyś na zbity pysk, Waldo – powiedziałam prozaicznie. – Powiedz mi, czy na tym cmentarzu naprawdę byli fanatycy? Czy może jeden chudy, biały, pomarszczony fanatyk, pełen zazdrości i desperacji? Nagle wszyscy wstaliśmy, wszyscy poza panem Cataliadesem, który sięgał ręką do teczki. Waldo zamienił się przed moimi oczami w coś jeszcze mniej ludzkiego. Jego kły się wyłoniły, a oczy jarzyły się czerwono. Stał się jeszcze chudszy, jego ciało wygięło się. Obok mnie, Bill i Bubba także się zmienili. Nie chciałam patrzeć na nich, gdy byli źli. Oglądanie moich przyjaciół, gdy tak się przeistaczają było nawet gorsze niż widzieć, jak robią to moi wrogowie. Włączony tryb walki jest po prostu straszny. - Nie masz prawa oskarżać sługi królowej. – wymówił, a w zasadzie wysyczał Waldo. Wtedy pan Cataliades okazał się zdolny do paru niespodzianek, tak jakbym akurat w to wątpiła. Poruszając się szybko i lekko, powstał ze składanego krzesła i zarzucił srebrne lasso wokół głowy Waldo, które było wystarczająco duże w obwodzie by otoczyć ramiona wampira. Z wdziękiem jaki mnie zaskoczył, ściągnął je mocno w krytycznym momencie, przyciskając ramiona Waldo do jego boków.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Sądziłam, że Waldo wścieknie się, ale wampir zaskoczył mnie i stał spokojnie. – Zginiesz za to. – powiedział do dużego, krągłego mężczyzny, a pan Cataliades uśmiechnął się do niego. - Nie wydaje mi się. – odrzekł. – Proszę, panno Stackhouse. Rzucił coś w moją stronę i szybciej niż zdołałam to dostrzec, Bill wyciągnął rękę by to przechwycić. Obydwoje patrzyliśmy na przedmiot jaki Bill trzymał w ręce. Był to wypolerowany, ostry i zrobiony z twardego drewna kołek. - O co tu chodzi? – zapytałam pana Cataliadesa, przybliżając się do długiej, czarnej limuzyny. - Moja droga panno Stackhouse, królowa chciała żeby miała pani przyjemność zrobić to sama. Waldo, który spoglądał na wszystkich obecnych na polance dość wyzywająco, wydawał się stracić pewność siebie, gdy usłyszał co powiedział pan Cataliades. - Ona wie. – wymówił wampir albinos i wydawał się zrozpaczony. Przynajmniej tylko w taki sposób potrafię opisać brzmienie jego głosu. Zadrżałam. Kochał swoją królową, naprawdę ją kochał. - Tak. – odrzekł duży mężczyzna, niemal łagodnie. Posłała Valentine i Charity na cmentarz natychmiast, gdy przypędziłeś z wieściami. Nie znaleźli żadnych śladów ludzkiego ataku na tym co pozostało z Hadley. Jedynie twój zapach, Waldo. - Wysłała mnie tutaj z tobą . – wymówił Waldo, prawie szepcząc. - Nasza królowa chciała, by krewna Hadley miała prawo do egzekucji. – powiedział pan Cataliades. Podeszłam do Waldo tak blisko jak tylko zdołałam. Srebro osłabiło wampira, mimo to miałam wrażenie, że nie szamotałby się nawet gdyby łańcuch był zrobiony z metalu, który wampiry tolerują. Część ognia wygasła w Waldo, jednak jego górna warga cofnęła się odsłaniając kły, gdy przyłożyłam czubek kołka do jego serca. Pomyślałam o Hadley i zastanawiałam się, czy zrobiłaby to, gdyby była na moim miejscu. - Czy umie pan prowadzić limuzynę, panie Cataliades? – spytałam. - Tak, proszę pani, potrafię. - Czy mógłby pan samodzielnie wrócić do Nowego Orleanu? - Taki cały czas był mój plan. Naciskałam kołek, aż w końcu miałam pewność, że go to bolało. Jego oczy były zamknięte. Już wcześniej przebiłam kołkiem wampira, lecz zrobiłam to by uratować życie swoje i Billa. Waldo był żałosnym stworzeniem. Nie było w tym wampirze nic romantycznego ani dramatycznego. Był najzwyczajniej bezwzględny. Byłam pewna, że wyrządziłby najwyższą szkodę, gdyby sytuacja tego wymagała. I byłam pewna, że zabił moją kuzynkę Hadley.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Bill powiedział: - Zrobię to za ciebie, Sookie. – Jego głos był jak zwykle łagodny i zimny, a jego ręka na moim ramieniu chłodna. - Mogę pomóc. – zaoferował Bubba. – Zrobiłabyś to dla mnie, panno Sookie. - Twoja kuzynka była suką i kurwą. – niespodziewanie odezwał się Waldo. Napotkałam jego czerwone oczy. - Przypuszczam, że była. – odparłam. – Chyba po prostu nie potrafię cię zabić. – Moja trzymająca kołek ręka, opadła przy mym boku. - Musisz mnie zabić. – powiedział Waldo z arogancką pewnością. – Królowa wysłała mnie tutaj by mnie zabito. - Będę musiała po prostu odesłać cię z powrotem do królowej. – rzekłam. – Nie mogę tego zrobić. - Każ swojemu dziwkarzowi to zrobić, jest strasznie chętny. Bill w sekundę zaczął wyglądać bardziej wampirzo, po czym wyszarpnął kołek z moich palców. - Stara się popełnić samobójstwo rękami kogo innego, Bill. – powiedziałam. Zarówno Bill, jak i Bubba wyglądali na zdziwionych. Okrągła twarz pana Cataliadesa była niezgłębiona. - Chce nas wystarczająco wkurzyć albo wystraszyć, byśmy go zabili, bo sam nie jest w stanie się zabić. – odrzekłam. Jest pewien, że królowa zrobi mu coś znacznie gorszego, niż ja. I ma rację. - Królowa starała się ofiarować pani prezent zemsty. – powiedział pan Cataliades. – Nie przyjmie go pani? Może być z pani niezadowolona, jeśli przyśle go pani z powrotem. - To jest jej problem. – odparłam. – Prawda? - Myślę, że to naprawdę może być twój problem. – wypowiedział cicho Bill. - Po prostu świetnie. – rzekłam. – Ty… - urwałam i powiedziałam sobie by nie być głupią. – Panie Cataliades, był pan bardzo uprzejmy przyprowadzając tutaj Waldo i bardzo sprytny nakierowując mnie na prawdę. Wzięłam głęboki oddech i zastanowiłam się. – Doceniam to, że zabrał pan dokumenty, które przejrzę w spokojniejszym momencie. Myślałam, że omówiłam wszystko. – Gdyby był pan teraz tak dobry i otworzył bagażnik poprosiłabym Billa i Bubbę, by go do niego włożyli. Gwałtownie odwróciłam głowę w stronę związanego srebrem wampira, stojącego cicho niecały jard ode mnie. W tym momencie, gdy wszyscy myśleliśmy o czymś innym, Waldo rzucił się na mnie z szczęką otwartą szeroko jak u węża i z w pełni wysuniętymi kłami. Sama rzuciłam się w tył, jednak wiedziałam, że to nie wystarczy. Te kły rozerwałyby moje gardło i wykrwawiłabym się w swoim własnym ogródku.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Jednak Bubba i Bill nie byli związani żadnym srebrem, i z szybkością przerażającą samą w sobie chwycili starego wampira i powalili na ziemię. Szybciej niż w mgnieniu oka, ramię Billa uniosło się i opadło, a czerwone oczy Waldo patrzyły w dół z głęboką satysfakcją na kołek wbity w jego pierś. Sekundę później te oczy zapadły się, a jego chude ciało poczęło się natychmiast dezintegrować. Prawdziwie martwego wampira nigdy nie trzeba chować. Przez dłuższą chwilę pozostaliśmy nieruchomi w dramatycznym napięciu. Pan Cataliades stał, ja siedziałam na tyłku na ziemi, a Bubba i Bill klęczeli przy czymś co zostało z Waldo. Wtedy drzwi limuzyny się otworzyły i zanim pan Cataliades zdążył rzucić się z pomocą, z pojazdu wyszła królowa Luizjany. Była oczywiście piękna, ale nie tak jak księżniczka z bajki. Nie wiem czego się spodziewałam, ale taka nie była. Podczas gdy Bill i Bubba zgramolili się z ziemi i głęboko ukłonili, ja badawczo rzuciłam na nią okiem. Miała na sobie ciemnogranatowy strój i wysokie obcasy. Jej włosy miały głęboki, czerwonawy odcień brązu. Oczywiście była jasna jak mleko, ale jej oczy były duże i niemal równie brązowe jak jej włosy. Miała pomalowane na czerwono paznokcie i jakoś wydawało się to bardzo dziwne. Nie nosiła żadnej biżuterii. Teraz wiedziałam dlaczego przez całą podróż na północ pan Cataliades miał zasuniętą przyciemnianą szybę w limuzynie. Byłam też pewna, że królowa miała różne sposoby by zamaskować swoją obecność przed wzrokiem i innymi zmysłami Waldo. - Witam. – powiedziałam niepewnie. – Jestem… - Wiem, kim jesteś. – odparła. Miała ledwo słyszalny akcent; myślałam że mógł to być francuski. – Bill, Bubba. Oookej. Tyle jeśli chodzi o grzeczną pogawędkę. Odetchnęłam ciężko i zamknęłam się. Nie było sensu nic mówić, zanim nie wytłumaczy swojej obecności. Bill i Bubba stali wyprostowani. Bubba się uśmiechał. Bill nie. Królowa obejrzała mnie od stóp do głów w sposób, jaki był dla mnie jawnie nieuprzejmy. Jako że była królową, była starym wampirem, a te najstarsze, szukające władzy w wampirzej infrastrukturze, były jednymi z najstraszniejszych. Minęło tak dużo czasu odkąd była człowiekiem, że mogło w niej zostać niewiele wspomnień człowieczeństwa. - Nie rozumiem o co to całe zamieszanie. – powiedziała wzruszając ramionami. Moje usta zadrgały. Nie mogłam nic na to poradzić. Na mojej twarzy zagościł uśmiech od ucha do ucha, który starałam się zakryć ręką. Królowa przyglądała mi się pytająco. - Uśmiecha się, gdy jest zdenerwowana. – odrzekł Bill. Tak było, ale nie dlatego się teraz uśmiechałam. - Zamierzałaś odesłać do mnie Waldo bym go torturowała i zabiła. – królowa odezwała się do mnie. Jej twarz była całkiem bez wyrazu. Nie byłam w stanie stwierdzić, czy pochwalała to czy nie, czy uważała że jestem sprytna czy głupia.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Tak. – odparłam. Najkrótsza odpowiedź była zdecydowanie najlepsza. - Zmusił cię. - Aha. - Zbyt się mnie bał by zaryzykować powrót do Nowego Orleanu z mym przyjacielem panem Cataliadesem. - Tak. – robiłam się dobra w odpowiadaniu jednym słowem. - Zastanawiam się, czy tego wszystkiego nie zaplanowałaś. „Tak” nie byłoby tutaj dobrą odpowiedzią. Trwałam w ciszy. - Dowiem się. – powiedziała z całkowitą pewnością w głosie. – Spotkamy się znowu, Sookie Stackhouse. Lubiłam twoją kuzynkę, ale była wystarczająco głupia, by iść na cmentarz sama ze swoim najzacieklejszym wrogiem. Zbyt polegała na ochronnej mocy mojego imienia. - Czy Waldo kiedykolwiek powiedział pani, czy Marie Laveau rzeczywiście powstała? – zapytałam, zbyt ogarnięta ciekawością by pozostawić pytanie bez odpowiedzi. Wracała do samochodu, gdy to mówiłam i zatrzymała się z jedną stopą wewnątrz limuzyny, a drugą w ogródku. Każda inna osoba wyglądałaby niezgrabnie, lecz nie królowa Luizjany. - Interesujące. – odrzekła. – W zasadzie to nie, nie powiedział. Kiedy przyjedziesz do Nowego Orleanu, ty i Bill możecie powtórzyć eksperyment. Zaczęłam zwracać uwagę, że w przeciwieństwie do Hadley nie byłam martwa, jednak miałam na tyle rozsądku by się zamknąć. Mogła rozkazać by zamieniono mnie w wampira i bałam się, naprawdę się bałam, że Bill i Bubba przytrzymaliby mnie i uczynili nim. Było to zbyt okropne by o tym myśleć, więc tylko uśmiechnęłam się do niej. Kiedy królowa usadowiła się w limuzynie, pan Cataliades skłonił się przede mną. – Było mi miło, panno Stackhouse. Jeśli ma pani jakieś pytania odnośnie majątku swojej kuzynki, proszę zadzwonić do mnie pod numer na mojej wizytówce. Jest przypięta do papierów. - Dzięki. – powiedziałam, nie ufając sobie na tyle by więcej się odzywać. Poza tym, jednosłowne odpowiedzi nigdy nie zaszkodzą. Waldo prawie całkiem się zdezintegrował. Części po nim pozostaną jeszcze chwilę w moim ogródku. Ohyda. – Gdzie jest Waldo? – Leży po całym moim ogródku. – mogłam odpowiedzieć każdemu, kto by zapytał. Ta noc to było dla mnie zdecydowanie zbyt wiele. Limuzyna opuściła moje podwórko z cichym warkotem. Bill przyłożył swoją dłoń do mojego policzka, ale się o nią nie oparłam. Byłam mu wdzięczna za przybycie i mu to powiedziałam. - Nie powinnaś być w niebezpieczeństwie. – odparł. Bill miał zwyczaj używać słowa, które zmieniało znaczenie jego zdań, sprawiało że były niejednoznaczne i niepokojące. Jego ciemne oczy były jak bezdenne jeziora. Nie sądziłam, bym kiedykolwiek go zrozumiała.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Czy poradziłem sobie dobrze, panno Sookie? – spytał Bubba. - Byłeś świetny, Bubba. – powiedziałam. – Postąpiłeś słusznie i nawet nie musiałam ci nic mówić. - Cały czas wiedziałaś, że była w limuzynie. – rzekł Bubba. – Prawda, panno Sookie? Bill popatrzył na mnie z zaskoczeniem. Nie odwzajemniłam spojrzenia. – Tak, Bubba. – odpowiedziałam łagodnie. – Wiedziałam. Zanim wyszedł Waldo, przysłuchiwałam się używając mego innego zmysłu i odnalazłam dwa puste miejsca w limuzynie. – Co mogło tylko oznaczać dwa wampiry. Tak więc wiedziałam, że pan Cataliades miał towarzysza z tyłu limuzyny. - Ale odegraliśmy to tak, jakby jej tam nie było. – wydawało się, że Bill nie był w stanie tego pojąć. Być może myślał, że niczego się nie nauczyłam odkąd go poznałam. – Czy wiedziałaś zawczasu, że Waldo będzie starał się coś ci zrobić? - Podejrzewałam, że będzie próbował. Nie chciał wracać do jej łask. - Więc. – Bill złapał mnie za ramiona i spojrzał na mnie. – Od początku starałaś się upewnić, że umrze czy starałaś się odesłać go do królowej? - Tak. – odpowiedziałam. Jednosłowne odpowiedzi nigdy nie zaszkodzą.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Szczęśliwy traf (eng. Lucky)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Amelia Brodway i ja malowałyśmy sobie nawzajem paznokcie u stóp, kiedy mój agent ubezpieczeniowy zapukał do frontowych drzwi. Wybrałam Niewinny róż2, natomiast moja przyjaciółka opowiedziała się za Dzikim winem3. Amelia właśnie skończyła malować moje paznokcie, a mnie pozostały jeszcze trzy palce jej lewej stopy, gdy Greg Aubert nam przerwał. Amelia mieszkała ze mną już przeszło miesiąc. Powiem wam, że miło było dzielić z kimś mój stary dom. Amelia to wiedźma pochodząca z Nowego Orleanu. Mieszkała ze mną, ponieważ w sprawach magicznych często zdarzały jej się wpadki i nie chciała aby jej, znający się na magii, pobratymcy dowiedzieli się o tym. Poza tym z powodu zniszczeń, jakie wywołał Huraganu Katrina4 nie miała gdzie się podziać, no przynajmniej przez jakiś czas. Moje małe rodzinne miasteczko Bon Temps było przepełnione uchodźcami. Greg Aubert był w moim domu już wcześniej, kiedy pożar, jaki w nim wybuchł, spowodował wiele zniszczeń. Tak daleko jak tylko sięgam pamięciom nie wydaje mi się, żebym potrzebowała usług ubezpieczyciela, no aż do tamtego momentu. Przyznaję, byłam bardzo ciekawa celu jego wizyty. Amelia wejrzała na Grega i uznawszy najwyraźniej jego blond włosy oraz bezobwódkowe okulary za mało interesujące, powróciła do malowania swojego małego palca. W tym samym czasie wskazałam naszemu gościowi krzesło z szerokim oparciem5. - Greg, to jest moja przyjaciółka Amelia Broadway – powiedziałam. – Amelia, to Greg Aubert. Amelia spojrzała na Grega z większym zainteresowaniem. Powiedziałam jej, że Greg pod pewnymi względami jest jej kolegą po fachu. Mama Grega była czarownicą, a on stwierdził, że czary mogą być bardzo przydatne do ochrony dorobku swoich klientów. Samochód nie został ubezpieczony w agencji Grega bez rzucenia na niego zaklęcia. Byłam jedyną osobą w Bon Temps, która wiedziała o jego drobnym talencie. Magia nie była mile widziana w naszym pobożnym miasteczku. Greg zawsze dawał klientom szczęśliwą króliczą łapkę do przechowywania w nowych pojazdach lub domach. 2

W oryginale Roses on Ice W oryginale Mad Burgundy Cherry Glace ***Nazwy kolorów lakierów do paznokci zaczerpnięte z katalogu. 4 Huragan Katrina – jeden z trzydziestu najbardziej morderczych huraganów, jakie kiedykolwiek nawiedziły Stany Zjednoczone. Wśród zarejestrowanych atlantyckich cyklonów był to szósty pod względem siły wiatru.. Największe zniszczenia cyklon ten spowodował w Nowym Orleanie, w stanie Luizjana. System przeciwpowodziowy w mieście okazał się nieszczelny w ponad pięćdziesięciu miejscach – prawie każdy wał przeciwpowodziowy w mieście został ostatecznie zniszczony przez burzę. Zalane zostało 80% miasta. W wyniku huraganu zginęło 1836 osób, a 705 zostało uznane za zaginione. (źródło: wikipedia) 5 Eng. Wingback chair, czyli krzesło posiadające “skrzydła”, szerokie oparcie oraz podłokietniki, zapewniające podpór dla głowy oraz ramion osoby na nim siedzącej. Zostały one zaprojektowane aby zatrzymać ciepło płynące od kominka. (źródło: wikipedia) 3

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Po udzieleniu zaprzeczającej odpowiedzi na moje uprzejme pytanie czy nie chciałby mrożonej herbaty albo wody albo coli usiadł na samej krawędzi krzesła. Usiadłam na brzegu tapczanu. Amelia zajęła miejsce na jego drugim końcu. - Kiedy podjeżdżałem poczułem otoczkę czarów ochronnych - Greg powiedział do Amelii. - Naprawdę robi wrażenie. Naprawdę starał się utrzymać swój wzrok z dala od mocno wyciętego dekoltu mojej bluzki Nałożyłabym biustonosz, jeżeli wiedziałabym, że będziemy miały gości. Amelia próbowała wyglądać na nieporuszoną i pewnie wzruszyłaby ramionami, jeżeli nie trzymałaby buteleczki z odżywką do paznokci. Amelia, opalona i wysportowana, z krótkimi, połyskującymi, brązowymi włosami, jest nie tylko zadowolona ze swojego wyglądu, ale także naprawdę dumna ze swoich umiejętności magicznych. - Nic specjalnego - powiedziała, z nieprzekonującą skromnością. Uśmiechnęła się jednak do Grega. - Co mogę zrobić dzisiaj dla ciebie, Greg? - Spytałam. Byłam zobowiązana do pójścia, do pracy za godzinę i musiałam związać moje długie włosy w kitkę. - Potrzebuję twojej pomocy - powiedział, zmuszając swoje oczy do spojrzenia na moją twarz. Nie okazałam żadnego zażenowania spowodowanego tym ruchem. - W porządku, jak mogę Ci pomóc? – Skoro on mógł być bezpośredni, więc i ja mogłam. - Ktoś sabotuje moją agencję – powiedział. Powiedział to w sposób bardzo zaciekły, to też zrozumiałam, że Greg był już naprawdę blisko załamania nerwowego. Nie był on takim samym nadajnikiem fal myślowych jak Amelia - mogłam przeczytać większość myśli Amelii tak wyraźnie jakby sama o nich mówiła - ale mogłam łatwo wyczytać jego wewnętrzne zamierzenia. - Powiedz nam o tym - powiedziałam, ponieważ Amelia nie mogła słyszeć myśli Grega. - Och, dzięki - powiedział, jak gdybym zgodziła się coś zrobić. Otworzyłam usta, aby wyprostować tą myśl, ale on już zaczął swoją opowieść. - W zeszłym tygodniu wszedłem do mojego biura i zauważyłem, że ktoś przeszukiwał akta. - Nadal Marge Barker pracuje dla ciebie?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Pokiwał głową. Zabłąkana wiązka światła słonecznego przejrzała się w jego szkłach. Był wrzesień i nadal było bardzo ciepło w północnej części Luizjany. Greg wyjął śnieżno białą chusteczkę i potarł nią swoje czoło. - Moja żona, Christy, ona wpada trzy razy w tygodniu na pół dnia, a Marge pracuje na pełen etat. Christy, żona Grega, była w takim samym stopniu słodka jak Marge zgorzkniała. - W jaki sposób się dowiedziałeś, że ktoś grzebał w archiwum? - Spytała Amelia. Zakręciła buteleczkę odżywki do paznokci i odstawiła ją na stoliczku do kawy. Greg wziął głęboki oddech. - Przez kilka tygodni przeczuwałem, że ktoś włamuje się regularnie do mojego biura w nocy. Ale nic nie zginęło. Nic nie było poprzestawiane. Moje czary ochronne wskazywały na to, że wszystko jest w porządku. Ale dwa dni temu, wszedłem do biura i zauważyłem, że jedna z szuflad w archiwum jest otwarta. Oczywiście, zamykamy je na klucz na noc - powiedział. Mamy jeden z tych systemów, który zamyka wszystko po wprowadzeniu odpowiedniego hasła. Teraz prawie wszystkie dokumenty mojego klienta są zagrożone. Przecież każdego dnia, ostatnią rzeczą, jaka moja pracownica wykonuje po południu jest obejście całego biura i zamkniecie wszystkich pokoi. Co, jeżeli ktoś podejrzewa… co tak naprawdę robię? Wiedziałam jak bardzo ta myśl przerażała agenta ubezpieczeniowego. - Czy spytałeś Marge, czy aby na pewno zamknęła ten gabinet? - Oczywiście, spytałem. Bardzo się oburzyła - znasz Marge - i powiedziała, definitywnie zrobił wszystko jak należy. Moja żona pracowała tamtego popołudnia, ale nie mogła sobie przypomnieć, czy widziała jak Marge zamyka na klucz gabinety albo tego nie robi. I Terry Belleleur wpadł w ostatniej minucie, chcąc sprawdzić ponownie ubezpieczeniu dla jego przeklętego psa. On mógł widzieć, jak Marge zamyka drzwi. Greg wyglądał na tak zirytowanego, że postanowiłam sobie bronić Terriego. - Greg, Terry nie jest taki, przecież wiesz - powiedziałam, próbując powiedzieć to bardzo delikatnie. - Został zepsuty walką za nasz kraj i powinniśmy mu czasem odpuszczać niektóre zachowania. Greg wyglądał jakby miał chęć jeszcze trochę pozrzędzić. Jednak po chwili odprężył się. - Wiem, Sookie – powiedział. - On tylko zrobił tyle szumu wokół tej sprawy z psem. - Jaka to sprawa? - Spytała Amelia. Jeżeli ja mam momenty ciekawości to Amelia ma z pewnością nagłe pragnienie wiedzy. Ona chce wiedzieć wszystko o każdym. To ona powinna zostać telepatka, nie ja. Mogłaby wtedy właściwie cieszyć się tym darem, zamiast uważać go za kalectwo. - Terry Belleleur jest kuzynem Andiego - powiedziałam.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Wiedziałam, że Amelia spotkała Andiego, policyjnego detektywa, w Merlotte. - Przychodzi po zamknięciu i czyści bar. Czasami jest zmiennikiem Sama. Być może nie było go tam przez te kilka wieczorów, gdy ty też tam przebywałaś. Amelia pojawiała się w Merlotte od czasu do czasu. - Terry walczył w Wietnamie, gdzie został schwytany i to były dla niego bardzo ciężkie czasy. Pozostały mu blizny nie tylko zewnętrzne, ale także wewnętrzne. Historia o psach jest taka: Terry uwielbia psy myśliwskie, więc kupił sobie drogie psy rasy Catahoula6, a one się rozmnażały. Jego aktualna suka oszczeniła się. I teraz siedzi jak na szpilkach, ażeby coś nie stało się jej lub jej dzieciom. - Mówisz, że Terry jest trochę rozchwiany emocjonalnie? - Ma swoje złe dni - powiedziałam. - Czasami jednak jest miły. - Och - powiedziała Amelia, równie dobrze ponad jej głową mogłaby pęknąć żarówka. - To ten facet z długimi siwiejącymi kasztanowymi włosami, z lekka wyłysiały na przedzie? Z bliznami na policzku? Jeżdżący dużą ciężarówką? - To on - powiedziałam. Amelia zwróciła się do Grega: - Powiedziałeś, że przynajmniej od kilka tygodni czułeś, że ktoś był w budynku po jego zamknięciu. To nie mogła być twoja żoną, albo ta Marge? - Moja żona jest ze mną każdego wieczora chyba, że musimy zawieść gdzieś dzieci. I nie wyobrażam sobie powodu, dla którego Marge czułaby przymus powrotu na miejsce pracy nocą. Przebywa tam prawie przez cały czas, każdego dnia i często nie zwraca uwagi na własne potrzeby. Cóż, czary ochraniające budynek dla mnie wydają się w porządku. Ale i tak co jakiś czas rzucam je jeszcze raz. - Porozmawiajmy o twoich czarach - powiedziała Amelia zabierając się do swojej ulubionej części rozmów. Ona i Greg mówili o czarach przez kilka minut, słuchałam ich zawzięcie, ale nie rozumiałam. Nie mogłam nawet zrozumieć ich myśli. W końcu Amelia powiedziała: - Czego chcesz, Greg? Chciałam powiedzieć, dlaczego przyszedłeś z tym do nas?

6

Catahoula Leopard Dog - jedna z ras psów, należąca do grupy psów użytkowych. Jest zarówno psem gończym, jak i pasterskim i obronnym. (źródło: wikipedia)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Właściwie to on przyszedł z tym do mnie, ale to był pewien rodzaj uprzejmości aby użyć słowa ”nas”. Greg spojrzał na Amelię, potem na mnie i powiedział: - Chciałbym aby Sookie dowiedziała się kto przeglądał moje akta i dlaczego. Ciężko pracowałem na to, aby stać się najlepszym sprzedawcą ubezpieczeń Pelican State w północnej Luizjanie i nie chcę aby mój biznes teraz podupadł. Mój syn miał pójść do Rhodes College7 w Memphis i nie jest on taki tani. - Dlaczego przychodzisz do mnie zamiast iść na policję? - Nie chcę aby ktoś jeszcze dowiedział się kim jestem – powiedział wstydliwie, ale stanowczo. - I to mogłoby wyjść na jaw, jeżeli policja zaczęłaby przyglądać się mojej pracy. No i dodatkowo, Sookie, wypłaciłem tobie naprawdę wysokie odszkodowanie za zniszczenie twojej kuchni. Moja kuchnia spaliła się, przy pomocy podpalacza, jakiś kilka miesięcy temu. Dopiero, co zakończyłam jej odbudowę. - Greg, to należało do twoich obowiązków - powiedziałam. – Naprawdę, nie widzę powodu, dla którego miałaby okazać swoją wdzięczność. - No cóż, są pewne nieścisłości, co do podpaleń - powiedział. - Mógłbym powiedzieć w biurze, że zrobiłaś to sama. - Nie zrobisz tego - powiedziałam spokojnie, chociaż znałam taką stronę Grega, której wcale nie lubiłam. Nos Amelii niebezpiecznie się zmarszczył, co świadczyło, że była zniesmaczona. Ale mogłam powiedzieć, że Greg był zawstydzony faktem użycia środków ostatecznych. - Nie - powiedział, patrząc w na swoje ręce. - Domyślam się, że nie zrobiłbym tego. Przepraszam, Sookie. Jestem przerażony, bo ktoś może powiedzieć całemu miastu, co takiego naprawdę robię, że ludzie, których ubezpieczam są takimi... szczęściarzami. Czy mogłabyś zobaczyć, co możesz odkryć? - Przyprowadź swoją rodzinę dzisiaj wieczorem na kolację do baru, daj mi szansę ich sobie obejrzeć – powiedziałam. - To jest prawdziwy powód, dla którego chcesz abym to ja się tym zajęła, tak? Podejrzewasz, że twoja rodzina mogła być w to zamieszana. Albo twój personel. On pokiwał głową, wyglądał jak kupka nieszczęścia. - Spróbuję wpaść do twojego biura jutro, aby porozmawiać z Marge. Powiem, że chciałeś, abym wpadła. - Ok, przeprowadzam rozmowy telefoniczne czasami, aby prosić ludzi, żeby weszli do mnie.powiedział. - Marge uwierzy w to. 7

Rodzaj uczelni.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Co ja mogę zrobić? - Powiedziała Amelia. - No cóż, możesz iść z nią? - Powiedział Greg. - Sookie może robić rzeczy, których ty nie potrafisz i vice versa. Być może we dwie... - W porządku - odpowiedziała Amelia, dając Greg próbkę obszernego i oślepiającego uśmiechu. Jej tata musiał drogo zapłacić za tak doskonały biały uśmiech Amelii Broadway, wiedźmy i kelnerki. Kot Bob dopiero teraz wszedł do pokoju, jak gdyby zbyt późno uświadomił sobie, że mamy gościa. Wskoczył na krzesło po prawej stronie Grega i zlustrował go starannie. Greg popatrzył w dół na Boba także bardzo uważnie. - Zrobiłaś coś czego nie powinnaś, Amelio? - Nie ma nic nadzwyczajnego w Bobie - powiedziała Amelia, co nie było prawdą. Wzięła na ręce czarnobiałego kota i powąchała jego miękkie futerko. - Jest tylko dużym kotem. Nieprawdaż, Bob? Złagodniała trochę, kiedy Greg zamknął ten temat. Wstał zamierzając ku wyjściu. - Jestem Ci wdzięczny za wszystko co możesz zrobić aby mi pomóc - powiedział. Nagle powrócił do swojego profesjonalizmu i ciągnął dalej – Tutaj masz dodatkową szczęśliwą króliczą łapkę - pogrzebał w kieszeni, w końcu wręczając mi kupkę fałszywego futra. - Dziękuję - powiedziałam i zadecydowałam położyć ją w mojej sypialni. Mogłabym użyć trochę szczęścia w tym kierunku. Gdy Greg wyszedł, wcisnęłam się w moje ubranie do pracy (czarne szorty i białą koszulkę z nadrukiem MERLOTTE'S wyhaftowanym na lewej piersi), wyszczotkowałam długie blond włosy i spięłam je w koński ogon, i wyszłam do baru, zakładając odkryte sandałki, aby pokazać moje piękne paznokcie u stóp. Amelia, która nie pracowała dzisiejszej nocy, powiedziała, że mogłaby rozejrzeć się wokół agencji ubezpieczeniowej. - Bądź ostrożna - powiedziałam. - Jeżeli ktoś naprawdę grasuje wokoło biura, nie możesz wpaść w jego sidła. - To on wpadnie w moją potężną magiczną pułapkę - powiedziała, tylko w połowie żartując. Amelia miała wygórowaną opinię o posiadanych przez nią zdolnościach, co prowadziło do takich pomyłek jak ta z Bobem. Wtedy była młodą, szczupłą wiedźmą, przystojną na swój sposób. Bob był ofiarą jednej z mniej pomyślnych prób użycia zaawansowanej magii, kiedy spędzał z nią noc. - Poza tym, kto chciałby włamać się do agencji ubezpieczeniowej? - Powiedziała szybko, zauważając wątpliwość pojawiającą się na mojej twarzy. - Ta cała sprawa jest śmieszna. Chcę, chociaż skontrolować zaklęcia Grega, i sprawdzić, czy ktoś przy nich nie majstrował.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Możesz to zrobić? - Tak, podstawowe umiejętności. Ku mojej uldze w barze było tej nocy spokojnie. Była środa, kiedy nigdy nie ma dużego ruchu w porze kolacyjnej, ponieważ większość mieszkańców Bon Temps w środę wieczorem udawało się do kościoła. Sam Merlotte, mój szef, był zajęty zliczaniem skrzynek piwa, znajdujących się w magazynie, kiedy dotarłam tam; to mówiło mi, że nie ma jeszcze dużego tłumu. Kelnerki będące na swojej zmianie przygotowywały dla siebie drinki. Zostawiłam swój portfel w szufladzie w biurku Sama, którą on zawsze pozostawiał pustą specjalnie dla nas, potem wróciłam do baru, aby przejąć swoje stoliki. Kobieta, którą zmieniałam, Katrina ledwie przeze mnie znana, pomachała mi i wyszła. Po godzinie, Greg Aubert przyszedł wraz z rodziną tak jak obiecał. W Merlotte mogłeś usiąść gdzie tylko chciałeś, więc ukradkiem wskazałam głową stolik w mojej sekcji. Tata, mama i dwa nastolatki - mała rodzinka. Żona Grega, Christy, miała średniej długości włosy podobnie jak Greg i także nosiła okulary. Była w podeszłym wieku, nigdy nie wydawała się wyglądać wyjątkowo w jakikolwiek sposób. Mały Greg ( w taki sposób go nazywali) był około trzech cali wyższy od swojego ojca, około trzydzieści funtów cięższy i około dziesięciu punktów IQ inteligentniejszy. Tak jest, chodząca najmądrzejsza encyklopedia. Jak większość dziewiętnastolatków był niemy na wołanie świata. Lindsay, ich córka, miała związane rozjaśnione włosy z pojedynczymi pasemkami, co nie za bardzo do niej pasowało, no przynajmniej były zbyt krótkie. Ledwo mogła się doczekać czasu wyrwania się stąd, aby spotkać się ze swoim Niedozwolonym Chłopakiem i poznać jego pobratymców. Kiedy przyjęłam ich zamówienie, odkryłam, że: a) Lindsay błędnie myślała, że wygląda jak Christina Aguilera, b) Mały Greg myślał, że on nigdy nie wejdzie do branży ubezpieczeniowej, ponieważ to było takie nudne, c) Christy myślała, że Greg zaczął się interesować inną kobietą, ponieważ ostatnio był nieobecny. Możesz sobie wyobrazić, jak słowa ludzi pochodzące z ich umysłów różnią się od tego co usłyszę bezpośrednio z ich ust, to wyjaśnia sztuczny uśmiech, który często pojawia się na mojej twarzy - uśmiech, który pozwala myśleć innym, że jestem nieszkodliwą wariatką. Po tym jak przyniosłam im napoje wróciłam, aby zrealizować dalsza część ich zamówienia dotycząca posiłku, miotałam się studiując rodzinę Aubert. Wydawali się tak typowi, że Az mnie to zabolało. Mały Greg głównie myślał o swojej dziewczynie i dowiedziałam się więcej niż chciałam wiedzieć. Greg martwił się. Christy myślała o suszarce w ich pralni, zastanawiając się, czy już nadszedł czas, aby nabyć nowszy model. Widzisz? Myśli większości ludzi są właśnie takie jak te. Christy stawiała na szali zalety Marge Barker (efektywność, lojalność) przeciw faktowi, że za bardzo nie polubiła tej kobiety.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Lindsay myślała o swoim sekretnym chłopaku. Jak wszystkie nastoletnie dziewczyny, była przekonana, że jej rodzice byli najnudniejszymi ludźmi we wszechświecie i mieli gdzieś jej problemy. Nie rozumieli niczego. Sama Lindsay nie rozumiała, dlaczego Dustin nie weźmie jej na spotkanie z jego „braćmi”, dlaczego nie pokaże jej, gdzie mieszka. Ale Dustin wiedział jak wrażliwa jest jej dusza, jak naprawdę zafascynowana nim była, i że mogła nie zrozumieć jego trybu życia. Jakbym dostawała dolara za każdym razem, gdy wyłapuje takie myśli z mózgu nastolatki byłabym tak bogata jak John Edward8, duchowny. Usłyszałam dzwonek w okienku usługowym i pobiegłam, aby przejąć zamówienie rodziny Aubert od naszego aktualnego kucharza. Wzięłam w ręce talerze i zaniosłam je do ich stolika. Musiałam ścierpieć pełen skan mojego ciała, jaki dokonał Mały Greg, ale to była norma. Faceci nie mogą nic na to poradzić. Lindsay nie interesowała się mną zupełnie. Zastanawiała się, dlaczego Dustin jest tak skryty, co do jego dziennych zajęć. On nie powinien przypadkiem uczęszczać do jakiejś szkoły? W porządku, teraz zmierzaliśmy we właściwym kierunku. Ale potem Lindsay zaczęła myśleć o jej D9 z algebry i o tym, ze dostanie zakaz wychodzenia gdziekolwiek, kiedy jej rodzice się o tym dowiedzą, a wtedy ona nie mogłaby zobaczyć Dustina nawet na chwilę chyba, że udałoby się jej wyjść oknem jej sypialni o drugiej nad ranem. Poważnie rozważała taka możliwość. Lindsay sprawiła, że poczułam się smutna i stara. I bardzo inteligentna. Po pewnym czasie rodzina Aubert zapłaciła rachunek i wyszła, byłam zmęczona wszystkim ich sprawami, a moja głowa została całkowicie wyczerpana (niesamowite uczucie i tego po prostu nie można opisać). Praca nie paliła mi się w rękach przez resztę nocy, byłam zadowolona z moich umalowanych paznokci, kiedy wychodziłam z baru. - Pst - powiedział głos za mną, kiedy otwierałam drzwi od mojego samochodu. Z przytłumionym wrzaskiem, wymachiwałam kluczami w mojej dłoni gotowa do ataku.. - To ja - powiedziała Amelia radośnie. - Cholera, Amelia, nie podkradaj się do mnie w tym sposób! – Ponownie obróciłam się w stronę auta. - Przepraszam - powiedziała, ale ona nie wyglądała na bardzo zmartwioną. - Hej - kontynuowała - Byłam koło agencji ubezpieczeń. I zgadnij, co tam znalazłam?

8

John Edward Taylor, O.M.I. (ur. 15 listopada 1914 r. w East Saint Louis, zm. 9 września 1976 r. w Sztokholmie) – amerykański duchowny katolicki, biskup ordynariusz sztokholmski od 1962 r. 9 Oceny w Wielkiej Brytanii określane są pierwszymi literami alfabetu: A, B, C, D (kolejność od najlepszego stopnia do najgorszego).

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Co? - Mój brak entuzjazmu wydawał się nie ujść jej uwadze. - Jesteś zmęczona albo coś? - Spytała. - Tylko miałam wieczór podsłuchiwania najbardziej typowej rodzina na świecie - powiedziałam - Greg jest zmartwiony, Christy jest zmartwiona, Małemu Gregowi rosną rogi, a Lindsay zajmuje się swoją tajną miłością. - Wiem - powiedziała Amelia. - I jest coś jeszcze. - Jej ukochany może być wampem. - Och – zatrzymała się. - Już wiesz? - Nie na pewno. Mam jednak inną fascynującą rewelacje. Wiem, że on rozumie Lindsay jak nikt inny wcześniej w jej całym życiu, tylko on mógłby być tym Jedynym i ona rozważa możliwość uprawiania sexu z nim. - Cóż, wiem, gdzie on mieszka. Jedzmy tam. Ty prowadzisz; ja muszę przygotować jakieś zaklęcie na tę okazję. Wsiedliśmy do samochodu Amelii. Usiadłam na miejscu kierowcy. Amelia zaczęła szperać w swoim portfelu, wypełniało go wiele paczek Ziploc. Były pełne magii, gotowej do użycia, to zioła i jakieś inne składniki. Skrzydła nietoperza to wszystko, co jeszcze rozpoznałam. - Mieszka sam w dużym domu, z tabliczką Na sprzedaż ustawioną przed nim. Żadnych mebli. Wygląda na osiemnaście lat. - Amelia wskazała na dom, który był zaciemniony i odizolowany. - Mmm. - Nasze oczy spotkały się. - Co o tym myślisz? - Spytała Amelia. - Wampir, to prawie pewnie. - Mógłby nim być. Ale, dlaczego jakiś podejrzany wampir byłby w Bon Temps? Dlaczego żaden inny wampir nie wie o nim? – Nie było nic dziwnego w byciu wampirem w dzisiejszej Ameryce, ale wampy nadal trzymały się na uboczu. Kontrolowali siebie nawzajem rygorystycznie. - Skąd wiesz, że nie wiedzą? Pewnie zostali poinformowani. Dobre pytanie. Czy tutejsze wampiry były zobowiązane, aby powiedzieć mi coś ta ten temat? To nie było tak abym była z jakimś wampirzym komitecie powitalnym albo czymkolwiek takim. - Amelia, śledziłaś wampira? To było niezbyt mądre.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- To nie tak, nie wiedziałam, że on może posiadać kły, kiedy zaczęłam. Tylko poszłam za nim, kiedy zauważyłam jak kręcił się wokół domu Aubertów. - Uważam, że jest w połowie drogi do uwiedzenia Lindsay - powiedziałem. - Lepiej zadzwonię. - Ale czy to ma cokolwiek wspólnego z biznesem Grega? - Nie wiem. Gdzie jest ten chłopiec teraz? - Jest w domu Lindsay. Właśnie zaparkował przed nim. Domyślam się, że czeka, aż ona wyjdzie. - Cholera – Przesunęłam się w dół ulicy, odchodząc od rancza Aubertów. Otworzyłam moją komórkę, aby zadzwonić do Fangtasji. Być może to nie jest najlepszy znak, kiedy numer do baru dla wampirów jest na twojej liście szybkiego wyboru numerów. - Fangtasia, bar z kłem - powiedział nieznany mi głos. Gdy Bon Temps i cały teren przyległy do miasteczka został napełniony ludzkimi uciekinierami, do wampirzej społeczności w Shreveport przybyło wiele wampirów. - Z tej strony Sookie Stackhouse. Muszę porozmawiać z Ericem. - powiedziałam. - Och, nasza telepatka. Przepraszam, panno Stackhouse. Erica i Pam aktualnie nie ma. - Być może możesz powiedzieć mi, czy jakiś nowy wampir zatrzymał się w moim mieście, w Bon Temps? - Pozwól mi spytać. Powrócił po kilku minutach. - Clancy mówi, że nie. Clancy to tak jakby trzeci, co do ważności wampir w Fangtasji, a ja nie byłam jego ulubioną osobą. Zauważ, że nawet nie padło pytanie, na co mi ta wiedza. Przeprosiłam nieznajomego wampira za kłopot i odłożyłam słuchawkę. Zabito mi ćwieka. Pam, prawa ręka Erica, była pewnym rodzajem mojego przyjaciela, a Eric był, czasami, czegoś więcej. Skoro ich tam nie było musiałam zadzwonić do naszego miejscowego wampira, Billa Comptona. Westchnęłam. - Będę musiała zadzwonić do Billa – powiedziałam, a Amelia znała wystarczającą część mojej historii, aby zrozumieć dlaczego ten pomysł był tak traumatyczny. Porzuciłam swoją dumę i wykręciłam numer Billa. - Tak? - Spytał chłodny głos. Chwała Bogu. Bałam się, że odbierze jego nowa dziewczyna, Selah.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Bill, tu Sookie. Eric i Pam są nieosiągalni, a ja mam problem. - Jaki? - Bill zawsze był mężczyzną przechodzący od razu do rzeczy. - Jest młody człowiek w mieście i myślimy, że jest wampirem. Czy spotkałeś już go? - Tutaj, w Bon Temps? - Bill wyraźnie był zaskoczony i zdenerwował się. To wystarczająca odpowiedź na moje pytanie. - Tak i Clancy twierdzi, że oni nie rejestrowali jakiegoś nowego wampira w Bon Temps. Więc pomyślałam, że być może, spotkałeś już go? - Nie, co prawdopodobnie oznacza, że uważa, aby nie wejść mi w drogę. Gdzie jesteś? - Zaparkowałyśmy przed domem Aubertów. On jest zainteresowany ich córką, nastolatką. Stoimy przed domem na sprzedaż na przeciwko, pośrodku domów na Hargrove. - Będę tam najszybciej jak się da. Nie zbliżaj się do niego. Jak gdyby zamierzała. - On myśli, że jestem kompletną idiotką - zaczęłam się i Amelia już przyjęła "Wielce oburzoną na mnie" minę, kiedy drzwi kierowcy zostały otworzone i biała ręka złapała moje ramię. Krzyczałam, ale inna ręka zasłoniła moje usta. - Zamknij się, daj pomyśleć - powiedział głos, który był nawet zimniejszy niż Billa. - Jesteś tą osobą, która mnie śledzi przez całą noc? Wtedy zrozumiałam, że on nie zdawał sobie sprawy, że Amelia siedziała wcześniej na siedzeniu pasażera. To dobrze. Nie mogłam mówić, więc pokiwałam głową nieznacznie. - Dlaczego? - Warknął. - Czego chcesz ode mnie? - Potrząsnął mną jak bym byłam szmacianą lalką i poczułam się jakby wszystkie mojego kości zostały rozczłonkowane. Wtedy Amelia doskoczyła z innej strony samochodu i rzuciła się na nas, podrzucając zawartości Ziploc na jego głowie. Oczywiście, nie miałem zielonego pojęcia o omawianej przez nią magii, ale jej efekt był dramatyczny. Po ataku zdziwienia, wampir zamarzł. Problem był taki, że zamarzł ze mną przylegającą plecami do jego piersi w nierozerwalnym uchwycie. Byłam przyciśnięta do niego, jego lewa ręka nadal zatykała mi usta, prawa była owinięta wokół mojej tali. Dotychczas, dochodzeniowy zespół: Sookie Stackhouse, telepatka, i Amelia Broadway, wiedźma, nie wykonał najlepszej roboty. - Nieźle, nie? - Powiedziała Amelia. Zdołałam tylko poruszyć głową na cal.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Tak, jeżeli mogłabym oddychać - powiedziałam. Żałowałam, że zmarnowałam oddech mówiąc. Wtedy Bill podbiegł do nas, analizując zastały stan rzeczy. - Ty głupia kobieto, złapałaś Sookie w pułapkę - powiedział Bill. – Cofnij zaklęcie. Pod latarnią uliczną, Amelia wyglądała ponuro. Odwoływanie zaklęć nie było jej profesją, uświadomiłam sobie z niepokojem. Nie mogłam już nic zrobić, więc czekałam, a ona pracowała nad przeciwzaklęciem. - Jeżeli to nie zadziała, będę potrzebował tylko chwili aby złamać jego rękę - powiedział Bill do mnie. Pokiwałam głową... dobrze, ruszyłam moją głową na ułamek cala... ponieważ to było wszystko, co mogłam zrobić. Zaczęło brakować mi powietrza. Nagle usłyszałam ciche pstryknięcie! Zaczerpnęłam powietrza, a młody wampir wypuścił mnie próbując chwycić Billa – którego już nie było w tamtym miejscu. Bill stał za nim, chwycił jedną z rąk chłopaka ciągnąc go w górę i potem na dół. Młody wampir wrzasnął i pozwolił pociągnąć się ku ziemi. Zastanawiałam się, czy ktoś właśnie nie dzwoni na policję. Narobiliśmy dużo hałasu, poza tym z pewnością to było zbyt dużo ruchu jak na pierwszą w nocy. Ale żadne światła się nie zapaliły. - Teraz, porozmawiamy – Bill był stanowczy, domyślam się, że chłopak był przyzwyczajony do takiego traktowania. - O co ci chodzi? - spytał. Miał najeżone brązowe włosy i szczupłą budowę ciała, parę diamentowych ćwieków w nosie. - Ta kobieta śledzi mnie. Muszę wiedzieć, kim jest. Bill popatrzył na mnie pytająco. Wskazałam głową na Amelię. - Nawet nie uchwyciłeś właściwej kobiety - powiedział Bill. W jego tonie rozpoznałam jakiś rodzaj rozczarowania tym dzieciakiem. - Dlaczego przyjechałeś do Bon Temps?" - Uciekałem przed huraganem Katrina - powiedział chłopiec. - Mój stwórca został przebity kołkiem przez człowieka kiedy skończyły nam się zasoby butelkowanego substytutu krwi tuż po zalaniu miasta. Ukradłem samochód, kiedy byłem na obrzeżach Nowego Orleanu, zmieniłem tablice rejestracyjne i wydostałem się z miasta. Dotarłem tutaj za dnia. Znalazłem pusty dom z na sprzedaż, bez okien i łazienki, więc się wprowadziłem. Spotykam się z miejscową dziewczyną. Biorę łyk krwi każdej nocy. Nie jest wielkim mędrcem - szydził. - Co chciałaś wiedzieć? - spytał mnie Bill. - Czy w nocy wchodziłeś do biura jej ojca? - Spytałam. - Tak, raz albo dwa - uśmiechnął się głupio. - Biuro jej ojca zaopatrzone jest w tapczan. Chciałam spoliczkować go, być może zupełnie przypadkiem, trafiając w biżuterię w jego nosie.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Jak długo jesteś wampirem? - Spytał Bill. - Ach... być może dwa miesiące. W porządku, to wiele wyjaśniało. - Więc dlatego nie wiedział, że powinien zameldować o swoim przyjeździe Ericowi. Także dlatego nie wie, że to co robi jest głupie i prowadzi do jego zakołkowania. - To tylko licha wymówka głupoty - powiedział Bill. - Czy przeszedłeś przez archiwum? - Spytałam go, wyglądał na oszołomionego. - Co? - Czy przeszedłeś przez archiwum w agencji ubezpieczeń? - Uh, nie. Dlaczego miałbym to zrobić? Tylko bajerowałem dziewczynę, aby upić łyczek krwi? Byłem naprawdę ostrożny aby nie wziąć zbyt dużo. Nie mam pieniędzy, aby kupić sobie sztuczną krew. - Och, jesteś tak głupi. - Amelia miała dosyć tego dzieciaka. - Na miłość Boską, naucz się czegoś na temat własnego położenia. Wampiry mające kłopoty finansowe mogą wezwać pomoc tak samo jak potrzebujący ludzie. Po prostu prosisz Czerwony Krzyż o trochę syntetycznej krwi, a oni wydzielają ci działkę. - Albo mogłeś dowiedzieć się kto jest szeryfem danego obszaru - powiedział Bill. - Eric nigdy nie zostawiłby wampira w potrzebie. Co, jeżeli ktoś przyłapał ciebie na gryzieniu tej dziewczyny? Ona nie jest pełnoletnia, zgadza się? ”Charytatywny” dar krwi dla wampira. - Tak - powiedziałam, kiedy Dustin wyglądał na skonsternowanego. - To jest Lindsay, córka Grega Auberta, mojego agenta ubezpieczeniowego. On chciał odkryć kto był w jego biurze w nocy. Poprosił nas o przysługę, abyśmy to zbadały. - Sam powinien zajmować się swoja brudna robotą - powiedział Bill całkiem spokojnie. Ale jego ręce zacisnęły się w pięści - Posłuchaj, chłopcze, jaki się nazywasz? - Dustin. Nawet podał Lindsay prawdziwe imię. - Dobrze, Dustin, dzisiaj wieczorem pojedziemy do Fangtasji, baru w Shreveport, którego Eric Northman używa jako centrali. Będzie tam z tobą rozmawiał i zdecyduje co z tobą zrobić. - Jestem wolnym wampirem. Chodzę, gdzie chcę. - Nie na terenie Obszaru Piątego. Pojedziesz do Erica, szeryfa tego obszaru.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Bill wyprowadził młodego wampira prosto w ciemna noc, prawdopodobnie aby załadować go do samochodu i dowieźć do Shreveport. - Przepraszam, Sookie - powiedziała Amelia - Przynajmniej powstrzymałaś go od skręcania mi karku - powiedziałam, próbując zawrzeć w tym jakąś mądrość. - Ale nadal mamy nasz oryginalny problem. To nie Dustin przeszedł przez archiwum, chociaż domyślam się, że to Dustin i Lindsay wchodzili do agencji w nocy, która przełamało ochronę. Jak oni obeszli jego zaklęcia? - Gdy Greg powiedział mi o swoich czarach zrozumiałam, że nie odziedziczył wiele po matce. Lindsay jest członkiem rodziny. Zaklęcie Grega chroniły biuro przed obcymi, co robi wielka różnicę - powiedziała Amelia. - Czasami na wampiry nie dzieła magia stworzona z myślą o ludziach. Pomimo wszystko oni nie żyją. Moje "zamarzające" zaklęcie było specyficzne. - Kto jeszcze mógł przejść przez magiczną barierę i uknuć tą intrygę? - Magiczne Próżnie10 - powiedziała. - Co? - Istnieją ludzie, którzy nie mogą zostać wykryci przez magię - powiedziała Amelia. Występują rzadko, ale istnieją. Wcześniej poznałam tylko jednego. - Jak można ich dostrzec? Czy wydzielają rodzaj specjalnych wibracji albo czegoś innego? - Tylko bardzo doświadczone wiedźmy mogą wyczuć Próżnie, bez rzucenia czarów jest to niemożliwe. - wyjaśniła mi Amelia. - Greg prawdopodobnie nigdy nie spotkał żadnego. - Pójdźmy zobaczyć się z Terrym - zasugerowałam. - Nie kładzie się spać przez całą noc. Ujadanie psa ogłosiło nasze przybycie do przyczepy Terrego. Terry mieszkał w środku małego lasku. Lubił samotność przez większość swojego czasu, a jego potrzeby przebywania wśród ludzi ograniczały się do kontaktów towarzyskich w barze, w którym pracował jako barman. - To będzie Annie - powiedziałam, ponieważ szczekanie stało się bardziej intensywne. – Jest już czwartą. - Żoną? Czy suczką? - Psem. Specyficznej rasy, Catahoula. Poprzedni, którego miał został potrącony przez ciężarówkę, kolejny został otruty, a jeszcze jeden został ugryziony przez węża. - Ojej, a to pech. 10

Eng. Magical nulls

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Tak, chyba że to nie jest kwestia szczęścia. Być może ktoś się do tego przyczynia. - W jakim celu hoduje się Catahoulas? - Polowań. Życia stadnego. Nie zadawaj takich pytań przy Terrym, bo zacznie opowiadać historię tej rasy, błagam cię. Drzwi przyczepy Terrego otworzyły się i Annie wybiegła nam naprzeciw aby odkryć czy przybyli goście są przyjaciółmi czy wrogami. Nieustannie szczekała, a my pozostałyśmy w miejscu, w końcu przypomniała sobie, że mnie zna. Annie ważyła około pięćdziesiąt funtów, zgadywałam, pies o dużych rozmiarach. Catahoulas nie są piękne chyba, że kochasz tę rasę. Annie posiadała kilka od odcieni brązu i czerwieni, jedno ramię miało jednolity kolor, choć jej łapy były w innym odcieniu, jej grzbiet pokryty był plamkami. - Sookie, przyszłaś wybrać szczeniaka? – zapytał Terry. - Annie, pozwolić im wejść. Annie posłusznie cofnęła się, bacznie nas obserwując jako, że zaczęłyśmy zbliżać się do przyczepy. - Przyszłam je zobaczyć - powiedziałam. - Przyprowadziłam moja przyjaciółkę Amelię. Ona kocha psy. Amelia chciała przywalić mi tylnia część głowy, ponieważ ona definitywnie była osobą preferującą koty. Szczeniaki Annie i sama Annie sprawiły, że mała przyczepa stała się całkiem zatłoczona psami, chociaż zapach nie był nieprzyjemny. Annie była czujna, kiedy spoglądałyśmy na trzy jej szczenięta, które Terry nadal posiadał. Pokryte bliznami ręce Terry były delikatne dla jego pupilków. Annie trafiła na kilku różnych samców na swojej niezaplanowanej wycieczce, to też szczeniaki były rozmaite. Były godne podziwu. Szczeniaki po prostu takie są. Ale te były szczególne. Podniosłam kupkę krótkiego czerwonawego futerka z białym pyszczkiem i poczułam jak szczeniak przytula się do mnie wciskając nos pomiędzy moje palce. Ojej, to było takie słodkie. - Terry – powiedziałam. - Czy boisz się o Annie? - Tak - powiedział. Odkąd on sam był osobą spoza normy społecznej, stał się bardzo tolerancyjny co do dziwactw innych ludzi. - Myślałem o rzeczach, które przytrafiły się moim psom i zacząłem się zastanawiać, czy ktoś ich wszystkich nie spowodował. - Czy ubezpieczałeś wszystkie swoje psy u Grega Auberta? - Naw, Diane w Liberty South ubezpieczyła wcześniejsze moje psy. I zobacz co się im przytrafiło? Zdecydowałem zmienić agencję, no a każdy mówi przecież, że Greg jest najszczęśliwszym sukinsynem w sektorze Renard. Szczeniak ponownie zaczął podgryzać moje palce. Uch. Amelia rozglądała się dookoła siebie, patrząc na obskurną przyczepę. Była wystarczająco czysta, ale rozmieszczenie mebli ograniczało się do samego ułatwienia ich używalności, z resztą tak samo jak meble. - Więc, czy przeszedłeś przez archiwum w biurze Grega Auberta?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Nie, dlaczego miałbym to zrobić? Fakt, nie mogłam wymyślić powodu. Na szczęście, Terry nie wydawał się zainteresowany, dlaczego chciałam to wiedzieć. - Sookie – powiedział. - Jeżeli ktoś w barze pomyśli o moich psach, cokolwiek się o nich dowiesz, powiesz mi? Terry wiedział o mnie. To było jeden z tych sekretów społecznych, o którym każdy wie, ale nigdy o tym nie dyskutuje. Dopóki mnie nie potrzebuje. - Tak Terry, powiem. - To była obietnica. Uścisnęłam jego rękę. Niechętnie położyłam szczeniaka w jego zaimprowizowanym legowisku, a Annie sprawdziła go z niepokojem aby upewnić się, że wszystko było w całkowitym porządku. Odeszłyśmy nie będąc przez te wizytę ani trochę mądrzejsze. - Chyba musimy zawrócić - powiedziała Amelia. - Nie sądzisz aby ktoś z rodziny zrobił to, wampirzyc chłopak został oczyszczony i Terry, ostatnia osoba na scenie, nie zrobił tego. Gdzie będziemy szukać dalej? - Nie znasz jakiegoś zaklęcia, które dałoby nam wskazówkę? - Spytałam. Wyobraziłam sobie nas rozsypujące magiczny kurz w archiwum celu ujawnienia odcisków palców. - Ech, Żadnego. -Wiec znajdźmy jakąś poszlakę aby posunąć się na przód. Jak to robią w powieści kryminalnej. Oni po prostu rozmawiają o sprawie i czynią postępy. - Jestem odważną. Nie poddaję się. Wróciłyśmy do domu i usiadłyśmy naprzeciwko siebie przy kuchennym stole. Amelia zaparzyła filiżankę herbaty dla siebie, a ja dostałam colę bez kofeiny. - Greg jest przerażony, że ktoś był w archiwum w jego biurze. Rozwiązaliśmy zagadkę dotyczącą włamań do biura. To była jego córka i jej chłopak. Więc zostało tylko archiwum. Teraz, kto interesowałby się klientami Grega? - Powiedziałam - Zawsze jest szansa, że jakiś klient uważa, że Greg nie wypłacił wystarczająco wysokiego odszkodowania, albo być może sądzi, że Greg oszukuje klientów. - Amelia wzięła łyk herbaty. - Ale, dlaczego wszedł do archiwum? Dlaczego tylko nie wniósł skargi do biura kontroli agentów ubezpieczeń, albo cokolwiek innego?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- W porządku. Wtedy... jedynym rozwiązaniem jest innym agentem ubezpieczenia. Ktoś, kto zastanawia się dlaczego Greg ma takie zjawiskowe szczęście w stosunku do tego co ubezpiecza. Ktoś, kto nie wierzy, że tak po prostu trafia albo iż to zasługa szczęśliwej króliczej łapki. To było takie proste kiedy pomyślałeś o tym, kiedy uprzątnąłeś umysłowe rumowisko. Byłam pewna, że sprawca musiał być kimś z tego samym biznesu. Znałam trzech innych agentów ubezpieczeniowych w Bon Temps, ale sprawdziłam w książce telefonicznej aby nabrać pewności. - Możemy chodzić od agenta do agenta, rozpoczynając od miejscowych - powiedziała Amelia. - Jestem stosunkowo nowa w mieście, więc mogę powiedzieć ich, że chcę wykupić jakieś ubezpieczenie. - Pójdę z tobą i prześwietlę ich. - Podczas rozmowy, wspomnę o Agencji Auberta, więc będą myśleli o właściwej rzeczy. Amelia zadała wystarczająco dużo pytań aby zrozumieć jak działała moja telepatia. Pokiwałam głową. - Pierwsza konfrontacja jutro rano. Poszłyśmy tej nocy spać z miłą gotowością do działania. Plany był piękną rzeczą. Stackhouse i Broadway wyruszają do boju. Kolejny dzień nie zaczął się dokładnie tak jak zaplanowałyśmy. Z powodu jednej rzeczy, pogoda zdecydowanie się popsuła. Było chłodno. Padał deszcz. Odłożyłam moje szorty i top ze smutkiem, wiedząc, że prawdopodobnie nie będę ich nosiła przez kilka miesięcy. Pierwszym agentem była Diane Porchia, uważana za łagodnego urzędnika. Alma Dean zmiękła się jak zderzak kiedy nalegałyśmy na widzenie z faktycznym agentem. Amelia, z jej jasnym uśmiechem i cudownymi zębami, po prostu obudziła ciepło w sercu Pani Dean na tyle, że wywołała Diane z jej gabinetu. W średnim wieku agentka, okrągła kobietka w zielonym kostiumie, wyszła aby uścisnąć nasze dłonie. - Jeżdżę z moją przyjaciółką Amelią do wszystkich agentów w mieście, rozpoczynając od Grega Auberta. – Powiedziałam. Słuchałam tak uważnie jak tylko mogłam do skutku i wszystko co dostałam było profesjonalną duma... i nutką desperacji. Porchia Diane była przerażona liczbą wniosków o wypłacenie ubezpieczenia, z którymi ostatnio musiała się zmierzyć. Była ona anormalnie wysoka. Myślała tylko o handlu. Amelia pomachała mi ręką. Diane Porchia nie była Magiczną Próżnią. - Aubert Greg sądzi, że on ktoś włamał się do jego biura w nocy - powiedziała Amelia. - Do nas także - powiedziała Diane, wydając się naprawdę zaskoczona. - Ale nic nie zostało skradzione. – Wróciła do siebie i do sedna spotkania

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Nasze oferty są bardzo konkurencyjne dla czegokolwiek co Greg może wam zaoferować. Spójrz na zadośćuczynienie jakie wypłacamy, myślę, że będziesz zadowolona. Krótko po tym, gdy nasze głowy były zapełnione danymi liczbowymi, byłyśmy w drodze do Bailey Smitha. Bailey był wysokim kolegą z klasy mojego brata Jasona i musiałyśmy spędzić tam trochę więcej czasu przeznaczając go na pytania typu: Czym on/ona teraz się zajmuje? Ale skutek był taki sam. Tylko Bailey był zainteresowany skupieniem na sobie uwagi Amelii i być może chciał aby wyszła z nim na drinka, jeżeli mógłby wymyślić takie miejsce aby jego żona nie usłyszała o tym. On także miał włamanie do biura. W jego przypadku, zostało rozbite okno. Ale nic nie zabrano. I usłyszałam bezpośrednio od jego mózgu, że biznes się nie kręcił. Zmierzał do plajty. U Johna Roberta Briscoe miałyśmy problem innego rodzaju. On nie chciał nas widzieć. Jego pracownica, Sally Lundy, była jak anioł z ciężkim mieczem czuwającym u wejścia do jego prywatnego gabinetu. Miałyśmy jednak swój moment kiedy wszedł klient, mała starsza kobieta, która doświadczyła kolizji miesiąc temu. - Nie wiem jak to mogło się stać, ale tuż po podpisaniu umowy z Johnem Robertem, miałem wypadek. Minął miesiąc i mam kolejny – powiedziała staruszka. - Proszę za mną, Pani Hanson. - Sally posłała nam nieufne spojrzenie i zaprowadziła drobną kobietę do wewnętrzna sanktuarium. Minęła niespełna minuta po ich odejściu, ku mojemu zaskoczeniu i konsternacji, Amelia przejrzała tylko stos ulotek. Sally wróciła za swoje biurko. Postanowiłyśmy wyjść. - Wrócimy później. Mamy teraz zaplanowaną inną rozmowę - powiedziałam. - Oni wszyscy są zawaleni prośbami o wypłatę pieniędzy - powiedziała Amelia, kiedy minęłyśmy drzwi. - Każdy z nich. Zdjęła kaptur z głowy, kiedy deszcz przestał w końcu padać. - Cos jest nie tak. John Robert został poszkodowany nawet bardziej niż Diane albo Bailey. Gapiłyśmy się na siebie. W końcu ubrałam w słowa to o czym obie myślałyśmy. - Czy Greg martwił się zwiększającym bilansem roszczeń o odszkodowania bardziej niż udziałem magii w jego szczęściu? - Nigdy nie słyszałam o takiej rzeczy - powiedziała Amelia. Ale obie wiedziałyśmy, że Greg nieświadomie odwrócił kosmiczny porządek wszechświata. - Nie było żadnej Próżni w jednej z tych agencji - powiedziała Amelia. – Może nim być John Robert albo jego pracownica. Nie zdołałam sprawdzić żadnego z nich. - Będzie lada chwila jadł lunch - powiedziałam, spoglądając na mój zegarek.- Sally będzie tam także. Podejdę od tyłu, gdzie parkują i zatrzymam ich. Musisz być bardzo blisko? - Jeżeli będę miała jeden ze swoich magicznych pakiecików, to będzie prostsze - powiedziała.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Wskoczyła do samochodu i otworzyła jeden z nich, chowając portfel. Rozglądałam się dookoła tylniej części budynku, nie tylko przyglądając się głównej ulicy ale także otoczeniu. Zdołałam zobaczyć Johna Roberta jak wychodził ze swojego gabinetu aby pójść na lunch. Jego samochód był brudny. Jego ubrania pogniecione. Nagle stoczył się w dół. Znałam go z widzenia, ale nigdy nie rozmawialiśmy. - Pan Briscoe – powiedziałam, a on pokiwał głową potakująco. Wydawał się być zdezorientowany. Nagle jego twarz pojaśniała i z trudem się uśmiechnął. - Sookie Stackhouse, tak? Dziewczyno, wieki cię nie widziałem. - Domyślam się, że nie przychodzisz często do Merlotte. - Nie, wieczorem wracam prosto do domu, do żony i dzieci. - zgodził się. – Dostarczamy sobie wystarczająco dużo rozrywki. - Czy kiedykolwiek byłeś w biurze Grega Auberta? - Spytałam, próbując być delikatna. Gapił się na mnie przez dłuższą chwilę. - Nie, dlaczego miałbym? I mogłam stwierdzić, wnikając bezpośrednio w jego głowę, że on kompletnie nie wiedział o czym mówię. Ale przyszła tam Sally Lundy, para praktycznie wychodziła jej uszami, na widok mnie rozmawiającej z jej szefem, kiedy ona robiła wszystko co w jej mocy aby go ochronić i nie dopuścić do tej rozmowy. - Sally - powiedział John Robert, złagodniał gdy zobaczył swoją pracownicę. - Ta młoda dama chce wiedzieć czy ostatnio byłem w biurze Grega. - Wiem czego chce - powiedziała Sally i nawet Johna Roberta zaskoczył jad w jej głosie. Wtedy dostałam to imię, na które czekałam. - To ty - powiedziałam. – Ty to zrobiłaś, Pani Lundy. Dlaczego? Jeżeli nie wiedziałam, że miałam osłonę to byłabym przerażona. Mówiąc o osłonie... - Po co to robię? - zaskrzeczała. – Jeszcze masz czelność pytać mnie o to? John Robert nie mógł wyglądać na bardziej przerażonego, kiedy ona pokazała swoją złą naturę. - Sally - powiedział z niepokojem. - Sally, być może powinnaś usiąść. - Nie widzisz tego! - wrzasnęła.- Nie widzisz tego, że Greg Aubert zbratał się z diabłem! Diane i Bailey płyną na tej samej łodzi, na którą jesteśmy i ona tonie! Czy wiesz z jaką ilością roszczeń musiał wypłacić w zeszłym tygodniu? Trzema! Czy wiesz ile nowych umów podpisał? Trzydzieści!

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Robert Johna dosłownie zatoczył się kiedy usłyszał te liczby. Nagle doszedł do siebie na tyle aby powiedzieć: - Sally, nie możemy podawać dzikich oskarżeń przeciw Gregowi. On jest dobrym człowiekiem. Nigdy nie... Greg, co prawda, był dobry, ale jednocześnie ślepy. Sally zdecydowała, że nadszedł najwyższy czas aby kopnąć mnie w goleń i byłam naprawdę zadowolona, że na ten dzień założyłam dżinsy zamiast szortów. W porządku, jeżeli masz zamiar kiedykolwiek zadziałać to teraz, Amelio - pomyślałam. John Robert wymachiwał rękami i wrzeszczał na Sally - chociaż zauważyłam, że nie zrobił niczego aby ją powstrzymać - i Sally wrzeszczała nie oszczędzając płuc i dając upust jej uczuciom do Grega Auberta i tej suki Marge, która pracowała dla niego. Miała dużo do powiedzenia o Marge. Nie pozostawiła na nich suchej nitki. Trzymałem Sally na odległość ramion, byłam pewna, że moje nogi będą jutro nieźle posiniaczone. W końcu, Amelia pokazała się, dysząc i kaszląc. Była potargana. - Przepraszam – wysapała – Nie uwierzysz, ale moja stopa utknęła między siedzeniem, a wejściem do auta, udało mi się uwolnić, ale moje klucze wpadły pod samochód... w każdym bądź razie, Congelo11! Stopa Sally zatrzymała w wymachu, więc ona stała teraz na jednej chudej nodze. John Robert wzniósł obie ręce w powietrze, w geście rozpaczy. Dotknęłam jego ręki i on czuł tak twardy jak zamarznięty wampir miał innego nocny. Przynajmniej teraz nikt mnie nie trzymał. - I co teraz? - Spytałam. - Myślałam, że wiesz! - powiedziała. - Mamy zmienić ich myśli na temat Grega i jego szczęścia! - Problem jest taki, że Greg zużył całe szczęście wokół - powiedziałam. - Zauważ jakie problemy miałaś tutaj tylko wychodząc z samochodu. Wyglądała na mocno zamyśloną. - Tak, musimy pogawędzić sobie z Gregiem - powiedziała. - Ale koniec końców, wyjaśniłyśmy tę sprawę. Wyciągając prawą rękę w kierunku zamarzniętych ludzi, powiedziała: - Ach, amicus cum Greg Aubert12. Nie wyglądali trochę bardziej przyjaźnie nastawionych, ale być może zmiana nastąpiła w ich sercach.

11 12

Conegeal! – Zamarznij! Amicable cum… – Nastawiony przyjaźnie do…

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

– Regelo!13 - powiedziała Amelia i stopa Sally mocno opadła na ziemię. Starsza kobieta przechyliła się trochę więc podtrzymałam ją. - Uważaj, panno Sally - powiedziałam, spodziewając się, że mnie ponownie nie kopnie. - Straciła pani równowagę. Ona popatrzyła na mnie z zaskoczeniem. - Co ty ponownie tutaj robisz? Dobre pytanie. - Amelia i ja tylko przechodziłyśmy przez parking idąc do McDonalds - powiedziałam, wskazując przez złoty łuk na ulicę. - Nie wiedziałyśmy, że masz tak wysokie krzaki dookoła tylniej części budynku. Więc wracamy na parking przed budynkiem po nasz samochód i objedziemy go wkoło. - Tak byłoby najlepiej - powiedział John Robert. - W ten sposób nie musielibyśmy martwić się, że coś mogłoby się zdarzyć twojemu samochodowi, kiedy będzie zaparkowane na naszym parkingu. - Ponownie się zasępił. - Z pewnością coś w niego uderzy lub zmiażdży jego maskę. Może po prostu zadzwonię do sympatycznego Grega Auberta i zapytam go czy ma jakiś pomysł na przełamanie mojego pecha. - Pewnie, że tak - powiedziałam. - Greg ucieszyłby się rozmawiając z tobą. Da tobie dużo szczęśliwych króliczych łapek. - Tak ten Greg z pewnością jest miły - zgodziła się ze mną Sally Lundy. Odwróciła się idąc w stronę agencji, trochę oszołomiona, ale nie w takim stopni aby nie mogła tego znieść. Amelia i ja pojechałyśmy do biura Stan Pelikana. Obie rozmyślałyśmy o całej sprawie. Greg tam był, więc usiadłyśmy radośnie po tej stronie biurka przeznaczonej dla klientów. - Greg, musisz przestać używać tak często czarów - powiedziałam i wyjaśniłam dlaczego. Greg wyglądał na przestraszonego i rozgniewanego. - Ale jestem najlepszym agentem w Luizjanie. Mam niewiarygodne wyniki. - Nie mogę sprawić abyś zmienił cokolwiek, ale wysysasz całe szczęście z gminy Renard - powiedziałam. – Musisz go trochę zostawić dla innych ludzi. Diane i Bailey są tak bardzo zadłużeni, że myślą o zmianie profesji. John Robert Briscoe jest prawie w stanie popełnić samobójstwo.

13

Regency - Regeneracja

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Skoro spełniłyśmy prośbę Grega, wyjaśniłyśmy mu sytuację, przeraził się. - Zmodyfikuję moje zaklęcia - powiedział. – Przyjmę na siebie trochę nieszczęść. Tylko nie mogę uwierzyć, że zużywałem przydział szczęścia innych ludzi. - Nadal nie wyglądał na szczęśliwego, ale ostatecznie zrzekł się odrobiny magii. – A ci ludzie w moim biurze w nocy? - spytał Greg cicho. - Nie niepokój się o tym - powiedziałam. – Już załatwiłyśmy to. Przynajmniej, miałam nadzieję, że tak było. Tylko tyle, ponieważ Bill zabrał młodego wampira do Shreveport aby spotkał się z Ericem, co nie znaczyło, że on tutaj nie wróci. Ale być może para znalazłaby sobie inne miejsce do swoich szczegółowych badań. - Dziękuję - powiedział Greg i uścisnął nam dłonie. Faktycznie, Greg wypisał nam również czek, co było miłe, chociaż my zapewniłyśmy go, że to nie jest konieczne. Amelia wyglądała na dumną i szczęśliwą. Sama byłam w skowronkach. Rozwiązałyśmy kilka problemów tego świata i pewne rzeczy działy się lepiej dzięki nam. - Byliśmy oficerami śledczymi - powiedziałam kiedy jechaliśmy już do domu. - Oczywiście - powiedziała Amelia. - Nie byliśmy tylko w tym dobre. Miałyśmy dużo szczęścia.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Unikatowy prezent (eng. Gift Wrap)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Była Wigilia Bożego Narodzenia, a ja zostałam sama z własnymi myślami. Czy to brzmi dość smutno i patetycznie abyś mógł powiedzieć:„Biedna Sookie Stackhouse!”? Nie powinieneś tego robić. Jestem przepełniona ogromnym współczuciem do samej siebie i im więcej myślę o mojej samotności w tak szczególnym okresie jakim są święta tym częściej moje oczy wypełniają się łzami, a mój podbródek zaczyna niebezpiecznie drgać. Większość ludzi spędza teraz czas razem z rodziną. Tak się składa, że mam brata, ale aktualnie nie rozmawiamy ze sobą. Niedawno odkryłam, że mam także pradziadka. Nie wierzę jednak, że on zdawałby sobie kiedykolwiek sprawę z tego, że są święta (Nie z powodu swojego wieku, daleko jeszcze mu do starości w pełnym rozumieniu tego słowa, ale dlatego iż nie jest chrześcijaninem). Tak samo reszta, bliżsi jak i dalsi członkowie mojej rodzinki wyjechali. W ten sposób moje święta nie będą w jakikolwiek sposób mogły nabrać miłej i rodzinnej atmosfery. Oczywiście mam także przyjaciół, ale wygląda na to, że mają już swoje własne plany. Amelia Broadway, wiedźma mieszkająca na najwyższym piętrze mojego domu pojechała do Nowego Orleanu aby spędzić Boże Narodzenie ze swoim ojcem. Mój przyjaciel i jednocześnie pracodawca, Sam Merlotte, wyjechał do Texasu aby złożyć wizytę swojej mamie, ojczymowi i rodzeństwu. Moi przyjaciele z czasów dzieciństwa, Tara i JB, zamierzają spędzić te święta z rodziną mężczyzny, dodatkowo to będą ich pierwsze wspólne święta odkąd są małżeństwem. Kto pakowałby się w ich dopiero, co uwite gniazdko? Mam także innych przyjaciół… przyjaciół wystarczająco mi bliskich, że jeśli spojrzę na nich oczami skarconego psiaka, gdy oni będą rozprawiali o swoich planach świątecznych to w dobroci swojego serca automatycznie załączą moje nazwisko na listę gości obecnych na Bożonarodzeniowej Wieczerzy. W swojej skłonności do używania perwersji, nie chciałam, aby się nade mną litowano. Sądziłam, że chcę sama mieć nad sobą kontrolę. Mimo, że Sam posiadał zastępczego barmana to bar Merlotte’s w samą Wigilie Bożego Narodzenia zamknięto o drugiej po południu, a w pierwszy dzień świąt miał pozostać zamknięty aż do czternastej. W ten sposób nie miałam niczego do zrobienia, co mogłoby przerwać tą cudowną i bezustanną część mojej niedoli. Pranie było już zrobione, dom posprzątany, a świąteczne ozdoby wykonane przez moją babcię, które odziedziczyłam po niej wraz z domem, zawiesiłam jakiś tydzień temu. Otwarcie pudełek z tymi drobiazgami sprawiło, że bardzo za nią zatęskniłam, czując w sercu ostry ból. Pomimo iż umarła prawie dwa lata temu cały czas pragnęłam rozmowy z nią. Babcia nie tylko była zabawna, ale także była naprawdę przenikliwa i zawsze dawała dobre rady, – jeśli tak powiedziała to naprawdę to było ci potrzebne. Opiekowała się mną od siódmego roku życia i była naprawdę ważną dla mnie osobą. Tak bardzo się ucieszyła, kiedy zaczęłam się umawiać na randki z wampirem Billem Camptonem. Pragnęła abym w końcu poznała jakiegoś miłego adoratora, wtedy Bill zawitał do Bon Temps, miejsca mojego zamieszkania. Kiedy jesteś telepata, tak jak ja, ciężko ci jest być w stałym związku. Jestem pewna, że nie wiesz, dlaczego tak się dzieje. Ludzie myślą o wszelkiego rodzaju sprawach, o których nie chcą, aby dowiedzieli się ich bliscy i przyjaciele, a co dopiero kobieta, z którą umówili się na spotkanie. Natomiast mózgi wampirów są dla mnie cudowną, cichą przestrzenią. Towarzystwo wilkołaków jest prawie tak samo przyjemne. Jednak w zetknięciu z tymi stworzeniami otrzymuję sporą dawkę emocji i czasem fragmenty myśli należące do lepiej znanych przeze mnie znajomych.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Naturalnie zanim przedstawiłam mojej babci Billa, sama byłam pod wrażeniem jego “umiejętności” (odporności na mój dar). Był środek dnia i Bill z pewnością spał gdzieś w swoim domu, położonym w lesie na południe od mojego domu, naprzeciwko cmentarza. Zerwałam z Billem, ale byłam pewna, że przybiegłby do mnie w mgnieniu oka jeśli tylko bym go zawołała – po zapadnięciu zmroku oczywiście. Tak jakbym chciała żeby przyszedł. On lub ktokolwiek inny. Jednak złapałam samą siebie na wpatrywaniu się uparcie w telefon za każdym razem, kiedy go mijałam. Musiałam wyjść z domu lub zadzwonić do kogokolwiek. Potrzebowałam mieć jakąś robotę do wykonania. Jakiś projekt, zadanie, po prostu coś, czym mogłabym się zająć. Postanowiłam pójść do lóżka. Nie mogłam jednak zasnąć i budziłam się na około trzydzieści sekund w małych odstępach godzinowych. Odkąd pracowałam na drugą zmianę w Merlotte nie miałam kłopotów z zasypianiem. Zawsze po powrocie do domu zapadałam w głęboki sen. Nagle usłyszałam jakiś drażniący moje ucho dźwięk.- Na pewno dochodzi on z lasu - pomyślałam. Dźwięk jednak nie powtórzył się. Normalnie na powrót zakopałabym się w cieplutkim łóżku i spróbowała odprężyć. Teraz jednak postanowiłam sprawdzić, skąd dochodzi ten dziwny chałas. Wyjrzałam przez kuchenne okno. Nie znalazłam jednak nic zaskakującego. Wszystko znajdowało się na swoim miejscu, żadnych niespotykanych stworzeń. „Las jest ośnieżony, ciemny i głęboki „– powiedziałam, próbując przypomnieć sobie Mroźny wiersz, którego musieliśmy nauczyć się na pamięć w szkole średniej. A może to jednak było „śliczny, ciemny i głęboki”? Oczywiście, wiele drzew nie było ośnieżonych, jak to zazwyczaj działo się w Luizjanie, a spoglądanie na nie przysparzało raczej ciarki przebiegające po plecach niż jakieś miłe wrażenia. Jednak było zimno (temperatura mogła wynosić około trzydziestu osiem stopni Fahrenheita). A las był definitywnie bardzo ciemny i głęboki. Więc nałożyłam na nogi moje wiązane buty, których używałam w pracy i które kupiłam wiele lat przed tym jak razem z moim bratem Jasonem wybierałam się na polowanie. Wciągnęłam na siebie mój najcięższy płaszcz, nie dbałam o niego bardziej niż o pękatą pikowaną kurtkę. Był jasnoróżowy. Także miał kilka lat, ale tutaj gdzie mieszkam nie często muszę go zakładać, dlatego wcale nie wygląda na zbytnio używany. Mam dwadzieścia siedem lat i jestem już zdecydowanie daleko po blado różowym okresie, jaki przechodzą małe dziewczynki. Zebrałam wszystkie moje włosy i schowałam je pod robioną na drutach czapką i wciągnęłam na ręce rękawiczki, które znalazłam wepchnięte do jednej z kieszeni mojego płaszcza. Nie zakładałam go od bardzo długiego czasu, więc byłam zaskoczona, kiedy w kieszeniach oprócz rękawiczek znalazłam kilka dolarów, jakieś kawałki biletu oraz przepis na mały bożonarodzeniowy prezent dla Herveaux Alcidea, wilkołaka, z którym przez krótki czas się umawiałam. Kieszenie są jak małe kapsuły czasu. Od momentu, kiedy kupiłam Alcidowi książkę sudoku, jego ojciec umarł w wykonując pracę na rzecz zmiennokształtnych. Po serii gwałtownych wydarzeń, sam Alcide zrzekł się stanowiska przywódcy stada. Dużo myślałam na tym jak aktualnie miały się sprawy w Shreveport. Nie rozmawiałam z żadnym wilkołakiem od przeszło dwóch miesięcy. Tak naprawdę, straciłam jakikolwiek kontakt z tego typu istotami od ostatniej pełni księżyca. Czy to była ostatnia noc? O mój Boże, teraz rozmyślałam o Billu i Alcidzie. Jak nie podejmę szybko jakiegoś działania to zacznę wspominać swój ostatni związek z Quinnem. Najprawdopodobniej nadszedł już czas, aby się przeprowadzić. Moja rodzina żyła w tej okolicy przez ponad sto pięćdziesiąt lat. Mój dobrze przystosowany do otaczających go warunków dom leży w samym środku lasu poza drogą Hummingbird, na obrzeżach małego miasteczka Bon Temps, w Parafii Renard. Drzewa są gęstsze na wschód od tylniej części domu, w końcu nie były one wycinane od dobrych pięćdziesięciu lat. Na południowej stronie, po której leży cmentarz są jednak cieńsze.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Posesja ciągnie się dalej i w jej tylniej części znajduje się mały strumień. Jednak od wielu lat tam nie zachodziłam. Jestem bardzo zapracowaną i ciągle czymś zajętą babką. Moje życie wypełniają takie czynności jak: roznoszenie drinków w barze, telepatowanie (czy w ogóle istnieje taki czasownik?) dla wampirów, niechętnie uczestnictwo w walkach wampirów i wilkołaków o władzę oraz innych magicznych i doczesnych sprawach tego rodzaju. Cudownie się czułam znajdując się na zewnątrz, w lesie. Pomimo tego, że powietrze było surowe i mroźne to dobrze było móc używać mięśni. Minęło trzydzieści minut od momentu, kiedy wyszłam z domu i zaczęłam się przedzierać przez ten gąszcz, ale nigdzie nie znalazłam śladu tego czegoś, co mogłoby wydać taki dźwięk. Oczywiście mieszka tutaj dość liczna grupka zwierząt, które są dość często spotykane w północnej Luizjanie, ale większość z nich jest bardzo spokojna i nieśmiała, np. oposy, szopy pracz, jelenie. Są także osobniki nieznacznie mniej spokojne, ale nadal nieśmiałe, takie jak kojoty i lisy. Mamy jednak kilka straszniejszych stworzeń. W barze, przysłuchuje się historiom myśliwych prawie przez cały czas. Para bardziej zapalonych sportowców zauważyło czarnego niedźwiedzia około dwie od mojego domu. Nawet Terry Bellefleur przysięgał, że zobaczył panterę mniej niż dwa lata temu. Większość chciwych myśliwych miała okazję spotkać zdziczałe świnie z ostrymi kłami. Oczywiście, nie oczekiwałam spotkać czegokolwiek takiego. Wrzuciłam jednak komórkę do mojej kieszeni, tak na wszelki wypadek, chociaż nie sadziłam, że mogłam mieć zasięg w lesie. Przez cały czas torowałam sobie drogę przez gęsty las do strumienia. Było mi ciepło wewnątrz grubego płaszcza. Musiałam odsapnąć przez minutę lub dwie. Kucnęłam aby zbadać miękkie podłoże wypłukiwane przez wodę. Strumień nigdy nie były duży. Po ostatnim deszczu wody było na tyle dużo, że poziom strumyka sięgał odpowiednio do jego brzegów. Chociaż nie jestem znawcą natury to mogłam śmiało powiedzieć, że niedawno były tutaj jelenie, szopy pracze i być może jeden pies. Albo dwa, trzy psy. To nie oznaczało nic dobrego. Poczułam narastający w moim sercu niepokój. Stadko psów zawsze potencjalnie było niebezpieczne. Nie byłam na tyle utalentowana, aby powiedzieć na ile świeże to były ślady, ale nie wydawało mi się, że mogły być pozostawione wcześniej niż jakiś dzień temu. Wtedy usłyszałam hałas dobiegający z krzaków po mojej lewej stronie. Zamarłam. Byłam zbyt przerażona, aby spojrzeć w tamtym kierunku. Delikatnie wysunęłam telefon z kieszeni i spojrzałam na mały ekran, na którym aktualnie widniał napis „BRAK SYGNAŁU”. Cholerapomyślałam. Dźwięk się powtórzył. Ustaliłam, że był to jęk. Czy wydobywał się z ust człowieka czy zwierzęcia, nie byłam w stanie określić. Powoli uniosłam głowę, włożyłam komórką na powrót do kieszeni i bardzo ostrożnie podniosłam się z półprzysiadu. Nic nie zdarzyło się. Żadnych więcej dźwięków. Zawstydziłam się swojego zdenerwowania i spojrzałam na krzak znajdujący się po mojej lewej stronie. Przedarłam się przez niego. Za nim na ziemi leżał człowiek na zimnym i mokrym błocie. Był zupełnie nagi, a na jego ciele było mnóstwo zakrzepniętej krwi. Zbliżyłam się do niego ostrożnie, ponieważ nawet nadzy, krwawiący i ubłoceni ludzie mogą być bardzo niebezpieczni, czasem nawet nadzwyczajnie dzicy. - Oh – powiedziałam, formułując wstępną zaczepkę pozostawiającą wiele do życzenia. - Oh, czy potrzebujesz pomocy? – To zdanie plasowało się w rankingu na najgłupszy początek rozmowy na miejscu równym pytaniu „Jak się czujesz?” Otworzył oczy. Były śniade, dzikie i zaokrąglone, bardzo podobne do sowich.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Odejdź - powiedział szybko. - Oni mogą wrócić. - Więc lepiej będzie jak się pospieszymy – Odpowiedziałam. Nie miałam zamiaru zostawiać rannego człowieka samotnie w lesie, kiedy cokolwiek mogło go jeszcze bardziej zranić. - Jaki ciężkie są twoje obrażenia? - Nie, uciekaj – powiedział. – Niewiele czasu zostało do zapadnięcia zmroku. Wyciągnął rękę aby chwycić moją kostkę. Zdecydowanie chciał zwrócić moją uwagę. Naprawdę ciężko było mi skupić się na tym, co do mnie mówił, rozpraszała mnie jego nagość. Śmiało skupiłam moje spojrzenie ponad jego klatką piersiową. Była pokryta niezbyt gęsto przez warstwę brązowych włosów. Przemierzałam wzrokiem tą przestrzeń jego ciała. Wiem, że nie powinnam tak na niego patrzeć. To było po prostu nie w porządku. - Chodź - powiedziałam, klękając obok obcego człowieka. Obecność rozmaitych śladów, różnego rodzaju, odciśniętych w błocie i znajdujących wokół jego ciała, wskazywała na wzmożoną aktywność różnorakich stworzeń poruszających się dookoła nieznajomego. - Jak długo tutaj byłeś? - Zapytałam - Kilka godzin - odpowiedział, z trudem łapiąc oddech jako, że spróbował się podeprzeć na jednym łokciu. - W tym zimnie?! Święty Jezu! – Krzyknęłam Nic dziwnego, że jego skóra była już lekko niebieskawa. - Muszę zabrać cię do środka. – Powiedziałam – I to już. Rozejrzałam się zaczynając od krwi na jego lewym ramieniu kończąc na reszcie jego, próbując znaleźć inne zranienia. To była pomyłka. Reszta jego ciała, pomimo iż wyraźnie zabłoconego, okrwawionego i skostniałego z zimna, była naprawdę… Boże, co jest ze mną nie tak? Byłam tutaj, spoglądając na kompletnie nagiego i bardzo przystojnego nieznajomego z żądzą, kiedy on był przestraszony i został dotkliwie zraniony. - Tutaj - Powiedziałam, starając się aby mój głos zabrzmiał stanowczo, pewnie i neutralnie. - Podeprzyj się swoją zdrową ręką na moim ramieniu i postaraj się uklęknąć. Kiedy będziesz mógł całkiem wstać to zaczniemy się poruszać na przód. – Nakazałam mu. Miał stłuczenia na całym ciele, ale na szczęście nie posiadał innych zranień, prócz tego na ręce, które obejmowałyby naruszenia skóry. Protestował jeszcze trochę, ale niebo stawało się coraz ciemniejsze.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Musimy ruszać - Wyjaśniłam. - Nie chcemy być tutaj dłużej niż musimy. Nadchodzi ta część doby, w której lepiej będzie dla ciebie abyś się znalazł w ciepłym domu. W końcu przestał się opierać i pokiwał głową zgadzając się ze mną. Kosztowało to nas sporo wysiłku, ale w końcu udało mi się postawić go na nogi. Skrzywiłam się na widok jego zadrapań. - Tutaj idziemy - Wskazałam. Zrobił jeden krok do przodu i skrzywił się z bólu. - Jakie jest twoje imię? - Zagadnęłam, próbując odwrócić jego uwagę od bólu jaki sprawiał mu każdy krok. - Preston - Odpowiedział - Preston Pardloe. - Skąd jesteś Preston? Poruszaliśmy się teraz trochę szybciej, co było bardzo dobre. Las stawał się coraz ciemniejszy. - Pochodzę z Baton Rouge – Odpowiedział. Ton jego głos wyrażał lekkie zdziwienie. - W jaki sposób znalazłeś się na terenie mojej własności? - No cóż… Nagle zdałam sobie sprawę na czym polega jego problem - Jesteś wilkołakiem? – Zapytałam. Wyczułam, że ponownie się zrelaksował. Znałam odpowiedź na to pytanie z jego myśli, ale nie chciałam go przestraszyć przez mówienie o moim małym kalectwie. Preston miał, w jaki sposób mogę to opisać, wygładzony, grubszy wzór mózgu niż jakikolwiek inny wilkołak, którego poznałam. W końcu każdy umysł ma swoją własną budowę. - Tak. – Odpowiedział. – Wiedziałaś to zanim odpowiedziałem. - Acha. – Potwierdziłam. - Wiedziałam Wiedziałam o wiele więcej niż chciałabym wiedzieć. Wampiry wstąpiły w ludzką społeczność wraz z wyprodukowaniem japońskiego specyfiku - syntetycznej krwi, która może podtrzymać ich przy życiu.

To likwiduje potrzebę zabijania ludzi w celu przetrwania. Jednak inne stworzenia nocy nie podjęły jeszcze tak olbrzymiego krok w celu uwiarygodnienia własnego istnienia.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Z jakiej jesteś paczki? - Spytałam, kiedy odzyskaliśmy równowagę po tym jak potknęliśmy się o leżącą gałąź. Opierał się na mnie ciężko. Bałam się, że w końcu upadniemy na ziemię. Musieliśmy podnieś tempo naszego pochodu. Wydawało mi się, że poruszał się z większą łatwością teraz, kiedy jego mięśnie się trochę rozgrzały. - Deer Killer, pochodzącej z południa Baton Rouge. – Odpowiedział. - W jaki sposób znalazłeś się na terenie mojej własności? – Powtórzyłam pytanie. - Ten las jest twój? Przepraszam, że naruszyliśmy twoje terytorium. - Powiedział. Zatrzymał oddech kiedy pomagałam mu przejść obok jakiegoś diabelskiego krzaka. Jeden z cierni przywarł do mojego różowego płaszczu i wyciągnęłam go z trudnością. - To jest najmniejsze z moich zmartwień - Westchnęłam – Kto cię zaatakował? - Klan Sharp Claw z Monero. Nie znałam żadnego wilkołaka z Monroe. - Dlaczego byłeś tutaj? - Spytałam, uważając iż prędzej czy później będzie musiał odpowiedzieć na to pytanie jeśli się nie poddam i dalej będę dociekać prawdy. - Mieliśmy poznać się na neutralnej ziemi – Odpowiedział w końcu, a jego twarz naprężyła się z bólu. – Panterołak pochodzący stad zaoferował, że ta ziemia będzie odpowiednim miejscem na spotkanie naszych zwaśnionych klanów w celu wyjaśnienia sporu. Mój brat zaoferował moją ziemię jako miejsce gdzie wilkołaki mogłyby podzielić się terytorium?! Obcy człowiek i ja posuwaliśmy się na przód w ciszy, kiedy Ja ciągle myślałam o nieodpowiedzialnym czynie Jasona. Mój brat, Jason, był prawdziwym panterołakiem, chociaż on stał się nim przez ugryzienie. Jego żona była urodzonym panterołakiem, zostało to jej przekazane przez przodków. O czym Jason myślał, kiedy zorganizował takie niebezpieczne zebranie blisko mojego domu? Z pewnością nie troszczył się o to, że może coś mi się stać. Przyznaję, nie byliśmy w najlepszych stosunkach. Bolesne jednak było dla mnie myślenie, że chciał aby stała mi się krzywda. Jakby już nie przysporzył mi wystarczająco dużo problemów. Syk bólu skupił moją uwagę na powrót na moim towarzyszu. Próbując skuteczniej mu pomóc, owinęłam swoją rękę dookoła jego talii, a on przełożył rękę przez moje ramię. Byliśmy w stanie iść efektywniej w ten sposób. Pięć minut później, zobaczyłam światło, które zostawiłam na ganku z tyłu domu. - Dzięki Bogu – Powiedziałam. Zaczęliśmy poruszać się szybciej i dotarliśmy do domu tuż przed zapadnięciem zmroku. Przez sekundę, mój towarzysz wygiął się w łuk i napiął mięśnie, ale nie przemienił się. Poczułam ulgę. Pokonując schody zamieniliśmy się na próbę miejscami. Ostatecznie wciągnęłam Prestona do domu i posadziłam na kuchennym stole. Przyglądałam mu się z niepokojem. Nie po raz pierwszy przyprowadziłam krwawiącego i nagiego mężczyznę do mojej kuchni, to dość osobliwe.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Znalazłam wampira Erica w bardzo podobnych okolicznościach. Może to jakieś fatum zawisło nade mną? Oczywiście, nie miałam czasu, aby nad tym rozmyślać, ponieważ ten człowiek potrzebował pomocy. Próbowałam ocenić rozległość jego obrażeń w lepszym świetle kuchennym, ale był aż tak brudny, że ciężko mi zrobić to wystarczająco dokładnie. - Myślisz, że byłbyś w stanie wziąć prysznic? - Spytałam, mając nadzieję, że nie daje mu do zrozumienia iż okropnie śmierdzi. Właściwie, to on wydzielał dość niezwykły zapach, który nie był ani trochę nieprzyjemny. - Myślę, że mógłbym pozostać w pionie, wystarczająco długo - odpowiedział krótko. - W porządku, zaczekaj tutaj chwileczkę - powiedziałam. Przyniosłam stary koc zdjęty z tapczanu z pokoju dziennego i otuliłam go nim ostrożnie. Teraz łatwiej było mi się skoncentrować. Pobiegłam do łazienki aby odkręcić kurki z wodą. Wychyliłam się aby sprawdzić temperaturę strumienia wody. Poczekałam aż stała się gorąca i wyciągnęłam dwa świeże ręczniki. Amelia zostawiła szampon i żel pod prysznic na półce wiszącej od jego strony. Było tam także wystarczająco dużo mydła. Włożyłam rękę pod wody. Była już odpowiednio gorąca. - W porządku! - Zawołałam. – Idę już po Ciebie! Mój niespodziewany gość wyglądał na zaskoczonego kiedy wróciłam do kuchni. - Gdzie mnie zabierasz? - Spytał, a ja zastanowiłam się, czy nie otrzymała jakiegoś uderzenia w głowę. - Pod prysznic, nie słyszysz szumu wody? - Powiedziałam, starając się aby mój głos brzmiał spokojnie. – Przez ten brud nie widzę dokładnie twoich ran. Znów poruszaliśmy się razem, a ja zauważyłam, że szło mu się teraz lepiej, jak gdyby ciepło i gładkość podłogi wpłynęła na odprężenie jego mięśni. Niestety koc pozostał na krześle. Najwyraźniej nie miał żadnych problemów ze swoją nagością, z resztą jak większość wilkołaków, które poznałam. W porządku, to chyba było dobre? Jego myśli były nieprzeniknione dla mnie, ale uchwyciłam błyski niepokoju. Nagle mocniej się o mnie oparł i zatoczyłam się do ściany. - Przepraszam - powiedział, łapiąc oddech. - Tylko poczułem straszny ból w nodze. - Żaden problem - odpowiedziałam. - Prawdopodobnie twoje mięśnie się rozciągnęły. Dotarliśmy do małej łazienki, która była bardzo staromodna. Moja własna łazienka, położona blisko mojej sypialni była nowocześniejsza, ale ta była zbyt osobista. Preston nie zwrócił szczególnej uwagi na dachówkę w czarno-białą szachownicę. Z ogromną gorliwością, spoglądał jak gorąca woda spływa do brodzika prysznica opryskując ścianę. - Ach, chcesz bym zostawiła ciebie na chwilę samego zanim pomogę ci wejść pod prysznic? Spytałam, wskazując lekkim skinieniem głowy na kibel.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Spojrzał na mnie beznamiętnie. - Och – odrzekł w końcu pojmując co chciałam mu przekazać. – Nie ma takiej potrzeby. Podeszliśmy więc do prysznica od strony, gdzie znajdował się jeden stopień. Niezgrabnie, z pewnymi trudnościami, Preston przełożył jedną nogę na drugą stronę. Popchnęłam go lekko na tyle, że teraz był w stanie włożyć także drugą i znalazł się całkowicie pod prysznicem. Upewniłam się, że może stanąć o własnych siłach i zasunęłam zasłonę. -Przepraszam - powiedział i zatrzymałam się na chwilę. Znajdował się pod strumieniem gorącej wody, jego włosy otaczały całą głowę, woda spływała po jego piersiach biegnąc dalej na jego... W porządku, ciepło promieniowało z każdej cząstki jego ciała. - Tak? – Starałam się aby mój głos nie brzmiał tak jakbym się dławiła. - Jak masz na imię? - Och! Przepraszam, że do tej pory ci się nie przedstawiłam – wyrzuciłam z siebie szybko. - Jestem Sookie. Sookie Stackhouse. - Ponownie przełknęłam ślinę. - Tu jest mydło i szampon. Jak będę wychodzić to drzwi od łazienki pozostawię otwarte, w porządku? Zawołaj mnie kiedy skończysz to pomogę ci stamtąd wyjść. - Dzięki – powiedział. – Krzyknę, jak tylko będę cię potrzebować. Podciągnęłam zasłonę prysznicową, starając się nie żałować tego ruchu. Po sprawdzeniu czy czyste ręczniki były tam, gdzie Preston mógłby łatwo do nich dotrzeć, wróciłam do kuchni. Zastanawiałam się, czy będzie pił kawę, albo gorącą czekoladę, albo herbatę? Albo być może alkohol? Miałam jakiś Burbon i było także kilka piw w lodówce. Mogłam zapytać. Zupa, pewnie chciałby zjeść jakąś zupę. Nie miałam co prawda zupy domowej roboty, ale miałam jakąś kupną. Postawiłam garnek z zupą na piecu. Przygotowałam kawę, jednocześnie zagotowując jakąś wodę w przypadku gdyby on wybrał czekoladę albo herbatę. Praktycznie tryskałam różnymi pomysłami. Kiedy Preston wyszedł z łazienki, od pasa w dół owinięty był dużym niebieskim ręcznikiem Amelii. Uwierz mi, nigdy nie wyglądał tak dobrze. Preston ułożył drugi ręcznik dookoła swojej szyi, aby zatrzymywał wodę kąpiącą z jego włosów. Ręcznik przykrywał także ranę na ramieniu mężczyzny. Krzywił się lekko idąc boso. Jego stopy musiały być bardzo obolałe. Dostałam męskie skarpety przez pomyłkę na mojej ostatniej podróży do Wal-Mart, więc wyciągnęłam je z mojej szuflady i wręczyłam je Prestonowi. Przyjrzał się im bardzo podejrzliwie co wprawiło mnie w zakłopotanie. - Potrzebujesz skarpetek - powiedziałam, zastanawiając się czy zatrzymał się, ponieważ myślał iż założy coś co należy do jakiegoś innego mężczyzny. - Są moje – wyjaśniłam uspokajająco - Twoje stopy muszą być obolałe. - Tak - powiedział Preston i bardzo powoli schylił się zabierając do ich zakładania.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Potrzebujesz pomocy? Nalewałam zupę do miski. - Nie, dziękuję – odpowiedział. Jego twarz schowała się w grubych ciemnych włosach gdy zadawał kolejne pytanie: - Co tak cudownie pachnie? - Odgrzewam dla ciebie zupę - odpowiedziałam. - Chcesz kawę, albo herbatę, albo… - Herbatę, poproszę – odrzekł, przerywając moją wyliczankę. Zazwyczaj nie piłam herbaty, dlatego miałam nadzieję, że Amelia kupiła jakąś. Przeglądałam jej zapasy, spodziewając się iż nie znajdę takiej mieszanki, która przekształciłyby go w żabę albo cokolwiek innego. Magia Amelii miała nieprzewidywalne skutki. Czy mogłam mieć pewność, że pudełeczko oznaczone napisem LIPTON było w porządku? Maczałam torebkę herbaty we wrzątku i modliłam się w duchu o to aby była to herbata. Preston zjadł zupę bardzo ostrożnie. Być może była jeszcze zbyt gorąco. Spijał płyn z łyżeczki tak łapczywie, jakby nigdy wcześniej nie jadł zupy. Być może jego mama zawsze podawała mu obiad domowej roboty. Czułam się trochę zakłopotana. Gapiłam się na niego, ponieważ aktualnie nie miałam nic lepszego do roboty. Wtedy on zerknął ku górze i nasze oczy się spotkały. Hola! Sprawy szły zbyt szybko na przód.. - W jaki sposób zostałeś zraniony? – Spytałam. – Walczyliście? Dlaczego twój klan cię zostawił? - Tak, walczyliśmy – odpowiedział – Negocjacje nie wchodziły w grę. Spojrzał na mnie niepewnie. Był przygnębiony. - Tak się jakoś zdarzyło, że w ciemności pozostawili mnie. - Czy wrócą po ciebie? Skończył jeść zupę, a ja położyłam przed nim kubek z herbatą. - Albo oni, albo ci z Monero. – Rzekł ponuro. To nie oznaczało nic dobrego. Wręcz przeciwnie wyglądało bardzo niedobrze. - Ok, lepiej pokaż mi teraz swoje rany – powiedziałam. Im szybciej poznam stan jego zdrowia, tym szybciej będę wiedziała jak mu pomóc. Preston usunął ręcznik, umożliwiając mi dostęp do rany. Już prawie całkowicie była wyleczona.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Kiedy zostałeś zraniony? – Spytałam. - Tuż przed świtem. - Jego ogromne śniade oczy spotkały moje. - Leżałem tam przez wiele godzin. - Ale… - nagle uświadomiłam sobie, że przyniesienie obcego człowieka do własnego mieszkania nie było całkiem mądrym posunięciem. Wiedziałam także, że nie powinnam pokazywać Prestonowi, że mam wątpliwości co do wiarygodności jego słów. Rana była brzydka i postrzępiona kiedy znalazłam go w lesie. Nawet teraz, pomimo że znalazł się w ciepłym domu, ozdrowienie nie było kwestią kilku minut. Wilkołaki regenerowały się szybko, ale nie natychmiast. - Co się dzieje, Sookie?- Zapytał. Dość ciężko było mi myśleć o czymkolwiek, kiedy jego długie mokre włosy rozłożone były na jego piersiach, a niebieski ręcznik opuszczony był naprawdę nisko. - Naprawdę jesteś wilkołakiem? – wyrzuciłam z siebie to pytanie cofając się od niego o kilka kroków. Sposób, w jaki docierały do mnie jego myśli nawet przypominał ten występujący u wilkołaków. W owym przyćmionym i przerywanym przekazie znajdowałam coś bliskiego. Pardloe Preston wyglądał na całkowicie przerażonego. - Czym według ciebie mógłbym jeszcze być? – Zapytał wyciągając rękę. Futro zaczęło pokrywać jego ciało od ramienia po same stopy, a jego paznokcie wyostrzyły się. Przemiana nie wymagała od niego bardo dużego wysiłku i nie towarzyszył jej ogromny hałas. Po raz pierwszy spotkałam się z czymś takim, pomimo iż oglądałam już tego typu rzeczy kilka razy. - Musisz być jakimś rodzajem wspaniałego wilkołaka - powiedziałam. - Moja rodzina jest bardzo utalentowana – odrzekł z dumą. Wstał, a jego ręcznik ześlizgnął się na podłogę. - Nie żartuj sobie ze mnie – powiedziałam lekko stłumionym głosem. Poczułam, że się rumienię. Na zewnątrz rozległo się ogłuszające wycie. Nie ma nic bardziej niesamowitego, szczególnie słyszanego w ciemną, zimną noc, rozchodzącego się na terenie twojej posiadłości niż ten dźwięk. No cóż, sprawia, że wszystkie włosy na twoim ciele stają dęba. Zerknęłam na wilczą rękę Prestona aby sprawdzić czy wycie miało na niego taki sam wpływ jak na mnie. Wtedy zauważyłam, że jego ręka nabrała już ludzkiego kształtu. - Wrócili po mnie - powiedział. - Twoi? - Wyszeptałam, spodziewając się, że jego rodzina wróciła aby go odzyskać. - Nie – jego twarz była ponura. - Sharp Claus.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Zadzwoń po swoich ludzi. Niech po ciebie przyjadą. - Nie zostawili mnie tutaj bez powodu – wyglądał na upokorzonego. – Nie chciałem mówić o tym wcześniej, ale byłaś dla mnie taka miła. Coraz mniej mi się to wszystko podobało. - A jaki był ten powód? - Byłem zapłatą za obrazę. - Wytłumacz mi to maksymalnie w dwudziestu słowach. Spuścił głowę wbijając wzrok w podłogę. Chyba liczył ilość słów swojej odpowiedzi. Ten gość był jedyny w swoim rodzaju. - Siostra przywódcy stada pragnęła mnie, a ja jej nie, dlatego uznała iż ją znieważyłem, tortury były karą. - Dlaczego twój przywódca zgodził się na coś takiego? - Mam nadal liczyć swoje słowa? Potrząsnęłam głowę. Chyba mówił całkiem poważnie. A może po prostu miał dziwne poczucie humoru. - Nie jestem ulubieńcem przywódcy, dlatego też uwierzył w moją winę. Sam bardzo chętnie wziąłby siostrę lidera Sharp Claw. To byłoby bardzo dobre dla naszych interesów. W taki oto sposób zostałem wystawiony przez własne stado. Mogłabym pewnie uwierzyć w to, że siostra przywódcy pożądała go. Reszta tej historii też nie była oburzająca, jeżeli miało się już jakieś obycie z wilkołakami. Pewnie, na zewnątrz wyglądają jak zwykli śmiertelnicy, ale wśród członków stada zachowują się inaczej. - W takim razie te wilki są tutaj po to aby się do ciebie dobrać? Skinął głową posępnie. Nie miałam serca aby nakazać mu ponownie owinąć się ręcznikiem.

Wzięłam głęboki oddech, odwróciłam się i zdecydowałam, że lepiej będzie jeśli uzbroję się w dubeltówkę. Wycia rozbrzmiewały, jeden za drugim. Z szafy wyciągnęłam dubeltówkę. Sharp Claws z pewnością dotrą po naszych śladach do mojego domu. Nie było żadnego sposobu abym mogła go ukryć i powiedzieć, że już sobie poszedł. A może jednak był? Jeżeli oni jeszcze tu nie dotarli… - Musisz wejść do wampirzego schowka - powiedziałam. Preston oderwał wzrok od tylnich drzwi. Jego oczy rozszerzyły się kiedy spostrzegł w moich dłoniach dubeltówkę.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

- Znajduje się on w pokoju gościnnym. Wampirza kryjówka była pamiątką po moim związku z Billem Comptonem. Uważaliśmy, że w moim domu powinno być jakieś światłoszczelne miejsce, na wypadek gdyby on nie zdążył wrócić do swojego mieszkania przed zapadnięciem zmroku. Kiedy wilkołak nie poruszył się, chwyciłam jego rękę i popchnęłam go w kierunku końca korytarza. Pokazałam mu klapę na dnie szafy. Preston zaczął protestować – każdy wilkołak wolałby raczej walczyć niż uciekać – ale ja natychmiast wepchnęłam go do środka i zasunęłam klapę nakładając na nią buty i inne rupiecie. Starałam się aby wyglądało to bardzo realistycznie. Ktoś mocno uderzył w przednie drzwi. Sprawdziłam czy dubeltówka jest załadowana i gotowa do wystrzału. Dopiero po upewnieniu się wkroczyłam do pokoju. Czułam jak mój puls przyspiesza galopując około stu mil na minutę. Wilkołaki zazwyczaj wybierają pracę fizyczną w swoim ludzkim życiu, czasem niektórzy z nich wykorzystują zdobyte w społeczeństwie ludzkim stanowiska także w swoim drugim życiu. Patrząc przez wizjer zauważyłam, że wilkołak stojący przy moich drzwiach spokojnie mógłby być zapaśnikiem. Był ogromny. Jego włosy zwisały w mocno utłuszczonych falach ciągnąc się do ramion. Miał krótko przystrzyżoną brodę i wąsy. Ubrany był w skórzany kaftan, skórzane spodnie i buty. Właściwie miał też skórzane pasy związane dookoła jego przedramion i nadgarstków. Wyglądał jak ktoś z okładki fetyszowskiego14 czasopisma. - Czego chcesz? – Krzyknęłam przez drzwi. - Wpuść mnie do środka – odpowiedział zaskakująco wysokim tonem, co zabrzmiało tak jakby chciał powiedzieć „Mała różowa świnio, pozwól mi wejść”. - Dlaczego miałabym to zrobić? - Ponieważ wyłamiemy drzwi, jeśli będziemy musieli. Nie zamierzamy z tobą dyskutować. Bardzo dobrze wiemy, że to jest twoja ziemia, a twój brat wyjawił nam, że wiesz o nas wszystko. Ale tropimy pewnego faceta i musimy się dowiedzieć czy nie ma go obecnie w twoim domu. - Był tutaj jakiś facet, podszedł pod moje tylnie drzwi – wyjaśniłam. – Wykonał jeden telefon i ktoś przyszedł i zabrał go stąd. - Nie było go tutaj – oznajmił inny wysoki wilkołak.. - Przecież mówię wam, że widziałam go pod moimi tylnymi drzwiami. – Odwarknęłam. Umyślnie nakierowałam ich na zapach Prestona aby uwierzyli w moją wersję wydarzeń - Mmmmm.

14

Fetyszyzm to uchylenie seksualne wyrażające się w potrzebie seksualnej (popędzie płciowym) ukierunkowanej na jakiś przedmiot nieożywiony, na rzecz, często na część garderoby, np. na bieliznę. W polskim piśmiennictwie wyróżnia się fetyszyzm duży i mały. Duży to taki, w którym rzecz sama jest obiektem seksualnego pożądania. Mały to taki, w którym obiektem pożądania jest osoba mająca jakąś specyficzną cechę bądź rzecz. Np. kobieta garbata (fetyszyzm deformacyjny), albo mająca na sobie czarną bieliznę (fetyszyzm czarnej bielizny) itp.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Przycisnęłam mocniej moje ucho do drzwi, ledwo słysząc to co mężczyzna mówił do swoich towarzyszy. - Sprawdzić to – rozkazał dużej ciemnej formie, która oddaliła się szybko. - Nadal chciałbym wejść i sprawdzić twoje mieszkanie – powiedział mój niechciany gość. Jeżeli on wciąż tam jest, mogłabyś być w niebezpieczeństwie. Powinien mówić tak od samego początku aby przekonać mnie, że pragnie zapewnić mi bezpieczeństwo. - W porządku, ale tylko ty - powiedziałam. - Pamiętaj, że jestem przyjaciółką wilkołaków z Shreveport, i jeżeli cokolwiek mi się stanie, będziesz musiał odpowiadać za to przed nimi. Zadzwoń do Alcidea Herveaux jeżeli mi nie wierzysz. - Oooo, ale się boję – zakpił Człowiek Góra. Jednak kiedy otworzyłam frontowe drzwi, a on przyjrzał się dubeltówce w mojej dłoni, wyglądał już trochę mniej pewnie. Punkt dla mnie. Powoli odsuwałam się od drzwi pozwalając mu wejść, nieustannie trzymałam broń wycelowaną prosto w jego kierunku. A co, musiałam pokazać tej przerośniętej kupie sadła, że wiem jak należy prowadzić tego typu interesy. Jego nos pracował przez cały czas podczas gdy on przemierzał moje mieszkanie. Jego węch nie był bardzo dokładny w ludzkiej formie. Miałam zamiar go poinformować, że jeśli zapoczątkuje proces przemiany, zastrzelę go. Człowiek Góra wszedł na górne piętro. Dało się słyszeć jak otwierał po kolei wszystkie szafy i zaglądał pod łóżka. Pofatygował się nawet na strych. Usłyszałam skrzypienie, jakie wydają drzwi do niego prowadzące, gdy wprawia się je w ruch. Wtedy zszedł po schodach na dół stukając dużymi starymi butami. Mogłam stwierdzić, że był bardzo niezadowolony ze swoich poszukiwań, ponieważ gniewnie prychał. Podniosłam dubeltówkę, starałam się trzymać ją równo. Nagle ponownie zarzucił głową i ryknął. Cofnęłam się i to było wszystko co mogłam zrobić w celu utrzymania się na nogach. Moje ręce były zmęczone nieustannym trzymaniem broni w gotowości. Patrzył na mnie z wyższością. - Coś przed nami ukrywasz, kobieto. Jeżeli odkryję co to takiego, wrócę. - Sprawdziłeś i nie ma go tutaj. Nadszedł najwyższy czas abyś sobie poszedł. Na miłość boską jest wigilia. Idź do domu i przygotuj jakieś podarunki dla bliskich. Rzucił ostatnie spojrzenie na mój pokój i poszedł. Nie mogłam w to uwierzyć. Mój mały blef zadziałał. Opuściłam pistolet i odstawiłam go ostrożnie do szafy. Moje ramiona drżały. Zamknęłam za nim drzwi na klucz. Preston pojawił się w korytarzu. Jego jedynym odzieniem były podarowane mu przeze mnie skarpety. Jego twarz wyrażała zaniepokojenie. - Zatrzymaj się – powiedziałam zanim wkroczył do pokoju gościnnego. Zasłony były odsłonięte. Przeszłam dookoła wszystkich okien aby je zaciągnąć. W swój specyficzny sposób zabrałam się za sprawdzenie terenu aby upewnić się, że dookoła domu nie ma już nikogo. Nie odebrałam żadnych myśli, czy wrażeń emocjonalnych.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Nie byłam pewna na jakiej maksymalnej odległości moja telepatia działa, ale przynajmniej wiedziałem, że członkowie klanu Sharp Claws odeszli. Kiedy odwróciłam się aby dokończyć przeszukiwanie otoczenia Preston był tuz za mną. Owinął ręce dookoła mojej tali i zaczął mnie całować. Próbowałam się wyzwolić, ale udało mi się tylko powiedzieć: - Naprawdę nie powinniśmy… - Znalazłaś mnie pod drzewkiem w samą wigilie, więc możemy udawać, że jestem twoim prezentem gwiazdkowym – wyszeptał prosto do mojego ucha. – Możemy także udać, że stoimy właśnie pod jemiołom. Dość łatwo było mi przyjąć obie te rzeczy. Kilka razy, przez wiele godzin.  Kiedy obudziłam się rankiem byłam tak odprężona jak tylko dziewczyna może być. Potrzebowałam chwili aby zorientować się, że Presto odszedł. Wtedy poczułam w sercu lekkie ukucie. Jednocześnie odetchnęłam lekko. Mimo wszystko nie znałam tego faceta. Nawet kiedy staliśmy się sobie bardziej bliscy Nie wyobrażałam sobie jak mógłby przebiegać mój dzień sam na sam z nim. Zostawił mi notatkę w kuchni. „Sookie, jesteś niesamowita. Uratowałaś moje życie i dałaś mi najlepszą wigilię jaką kiedykolwiek miałem. Nie chcę sprawić tobie jeszcze więcej kłopotów. Nigdy nie zapomnę jaka byłaś wspaniała na wszelki możliwy sposób.” – Napisał. Czułam się przygnębiona i jednocześnie szczęśliwa. Było Boże Narodzenie. Zawiesiłam lampki na choinkę i usiadłam na starym tapczanie z owiniętym dookoła mnie kocem, który nadal pachniał słabo moim gościem. Zaparzyłam sobie duży kubek kawy. Miałam jakiś bananowo-orzechowy chleb do zjedzenia na śniadanie. I oczywiście miałam prezenty do rozpakowania. Po południu, telefon zaczął dzwonić. Dzwonił Sam, Amelia, a nawet Jason tylko po to aby powiedzieć mi "Wesołych świąt, siostrzyczko.” I odłożyć słuchawkę zanim mogłabym oskarżyć go o bezprawne pożyczanie mojej ziemi na potrzeby Wilkołaków. Rozważając satysfakcjonujący rezultat mojej wczorajszej przygody, zdecydowałam wybaczyć i zapomnieć przynajmniej to jedno z jego przewinień. Włożyłam pierś indyka do piekarnika, i wyciągnęłam rondel niezbędny do ugotowania ziemniaków. Potem otworzyłam puszkę sosu żurawinowego, wyjęłam brokuły i ser. Z tych składników przygotowałam farsz do chleba kukurydzianego. Kiedy upłynęło około trzydzieści minut od momentu, gdy rozpoczęłam przygotowywać mój nieco uproszczony Obiad Bożonarodzeniowy, zadzwonił dzwonek. Miałam na sobie nowe bladoniebieskie spodnie i top z weluru15, prezent od Amelii. Poczułam się okropnie niezręcznie. Podeszłam do drzwi. Jakie było moje zdziwienie kiedy na progu domu ujrzałam mojego pradziadka. Nazywa się Niall Brigant i jest czarodziejskim księciem. To dość niewiarygodne, ale właśnie tak jest. Poznałam go jakieś kilka tygodni temu i nie mogłam powiedzieć, że znaliśmy się naprawdę dobrze, ale w końcu należał do rodziny. Ma około sześciu stóp wzrostu i prawie zawsze ma na sobie czarny garnitur, pod który wkłada białą koszulkę i czarny krawat. Ma złociste, porównywalne do barwy kukurydzy, włosy, które są dłuższe od moich. Wydają się unosić dookoła jego głowy, w przypadku najdrobniejszego nawet wiatru. 15

Welur, welwet, sztruks, aksamit – tkaniny z grupy tkanin z okrywą włókienną (włosową). Noszą ogólną nazwę – plusz. Różne nazwy poszczególnych typów tkanin wynikają z różnych technik wytwarzania lub drobnych różnic w wyglądzie, jednak cechą wspólną wszystkich tych tkanin jest puszysta okrywa włókienna.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Och, tak, mój pradziadek ma tysiąc lat. Albo coś około tego. Domyślałam się, że nie łatwo było mu przystosowywać się do ciągle zmieniających się trendów przez te wszystkie lata. Niall uśmiechnął się do mnie. Kiedy to zrobił uwydatniły się wszystkie małe zmarszczki dookoła jego ust i oczu, co jakoś dodało mu tylko uroku. Moje zdumienie spotęgowała obecność małego pakunku w jego dłoni. - Proszę wejdź, pradziadku - powiedziałam. - Jak miło jest cię znowu zobaczyć! Może zechciałbyś zjeść ze mną Bożonarodzeniowy Obiad? - Tak - odpowiedział. - Właśnie dlatego przyszedłem. Chociaż… - dodał - nie zostałem zaproszony. - Och - powiedziałam, czując się paradoksalnie źle wychowana. – Wydawało mi się, że nie będziesz zainteresowany przyjściem tutaj. Mam na myśli to, że nie jesteś przecież… Zawahałam się, nie chcąc być niedelikatna. - Chrześcijaninem – spokojnie dokończył za mnie. - Faktycznie nie jestem, ale wiem, że ty kochasz Boże Narodzenie i pomyślałem, że miło by było jeśli zechciałbym je spędzić z tobą. - Super. – Ucieszyłam się. Właściwie to przygotowałam prezent i dla niego, zamierzając dać go mu gdy tylko będę miała okazje go zobaczyć. Złapanie gdzieś Nialla praktycznie graniczyło z cudem, więc mogłam spokojnie stwierdzić, że jestem ogromną szczęściarą. Pradziadek podarował mi naszyjniki z opali, a ja dałam mu nowy krawat (w końcu musiał założyć jakiś odmienny od tego czarnego) i Proporzec16 Mudbugs Shreveport (w lokalnym kolorze). Kiedy jedzenie było już gotowe zjedliśmy je ze smakiem. Niall uważał, że mam dobrą rękę do kuchni, ponieważ wszystko bardzo mu smakowało. To było wspaniałe Boże Narodzenie. Sookie Stackhouse wiedziała, że Preston przebywał aktualnie w lesie. Przyglądał się on Sookie i jej pradziadkowi poruszającym się po pokoju gościnnym. - Ona naprawdę jest śliczna i słodka jako miód – powiedział do swojego towarzysza, którym był niezdarny wilkołak przeszukujący wcześniej dom Sookie. - Musiałem jednak użyć trochę magii aby ją przekonać co do wiarygodności moich słów. - W jaki sposób Niall namówił ciebie aby to zrobić? - Spytał wilkołak. On naprawdę nim był, w przeciwieństwie do Prestona, który był wróżem, który potrafił się przemieniać. - Och, pomógł mi wydostać się z jakiegoś dołu - powiedział Preston. – Powiedźmy, że to była obejmuje wzajemne interesy w moim magicznym świecie i w takiej formie to zostawmy. Niall powiedział, że chciałby aby Boże Narodzenie tego człowieka było bardzo szczęśliwe. Została na świąteczny czas zupełnie sama pomimo iż zasłużyła sobie na to aby ta wigilia była dla niej niezapomniana. 16

Proporzec - rodzaj flagi i bandery, zwany także banderą bukszprytową, używany w marynarce wojennej ale też w organizacjach takich jak harcerstwo.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Spojrzał raczej smutno, gdy sylwetka Sookie mignęła w oknie. - Niall wymyślił całą tą historię w taki sposób aby pasowała do jej realiów. Ona pokłóciła się ze swoim bratem, więc najlepiej było powiedzieć, że to on był tą osobą, która ”wypożyczyła” komuś jej las. Uwielbia pomagać ludziom, więc zraniłem się w ramię, pragnie także chronić ludzi, dlatego pojawiłeś się ty – osoba prześladująca mnie. Przez bardzo długi czas nie uprawiała z nikim sexu, to też moim zadaniem było uwieść ją. - Westchnął Preston. Chciałbym zrobić to jeszcze raz. To było takie cudowne. Oczywiście, jeżeli lubisz ludzi. Niestety Niall powiedział, że dalsza znajomość nie wchodzi w grę, a jego słowa są prawem. - Myślisz, że naprawdę zrobił to wszystko dla niej? - Nie mam pojęcia. A w jaki sposób on zwerbował ciebie i Curta do tej roboty? - Och, Pracujemy dla niego. Jesteśmy jego kurierami. On wiedział, że lubujemy się w tego typu przedstawieniach. – Odpowiedział z fałszywą skromnością. - Więc dostałem rolę dużego groźnego bydlaka, Curt miał być innym draniem. - Wykonałeś kawał dobrej roboty – powiedział żywo wróż. - Dobrze, wracam do siebie. Do zobaczenia wkrótce, Ralph. - Cześć - powiedział Ralph gdy Preston znajdował się już poza zasięgiem jego wzroku. - Jak oni to robią? – zadumał się wilkołak i ruszył ciężko przez las do czekającego na niego motocykla i kumpla Curta. Miał pełną kieszeń gotówki, która była zapłata za utrzymanie milczenia. W tym samym czasie, wewnątrz starego domu, Brigant Niall – Książe wróżek, kochający pradziadek, usłyszał słaby dźwięku świadczący o teleportacji Prestona oraz głośny odgłos, jaki wydawały buciory Ralpha. Wiedział, że było to słyszalne tylko dla jego uszu. Uśmiechnął się do swojej ukochanej wnuczki. Może i nie rozumiał samego sensu istnienia Świąt Bożego Narodzenia, ale wiedział, że był to szczególny czas gdy ludzie przyjmowali gości i obdarowywali się prezentami. Po prostu spędzali je wraz ze swoimi rodzinami. Gdy tak patrzył na szczęśliwą twarz Sookie wiedział, że dał jej unikatowe wspomnienie. - Wesołych świąt, Sookie - powiedział i pocałował ją w policzek.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)