Harrison Harry Upadek z nieba

HARRY HARRISON

UPADEK Z NIEBA TYTUŁ ORYGINAŁU: SKYFALL

1987

1. Bajkonur, ZSRR - Mój Boże. Jakież to ogromne! - wyszeptał Harding. - Nigdy bym nie pomyślał, że platforma może być tak wielka... Ogromne to mało: błyszczący wieżowiec na rozległej płaszczyźnie, wieża z połyskującego metalu, przerastające wszystkie budowle z najbliższego otoczenia - statek kosmiczny. dwadzieścia tysięcy ton, które wkrótce zioną ogniem, zadrżą i uniosą się początkowo wolno, potem coraz szybciej, a w końcu przeszyją przestrzeń jak strzała. Największy statek kosmiczny. jaki człowiek kiedykolwiek wybudował lub nawet o jakim kiedykolwiek śnił. Gigantyczne były również jego poczwórne reaktory, a od platformy odstawało pięć rakiet zewnętrznych, które miały unieść główny ciężar, choć słowo to było zbyt trywialnym określeniem. Niegdyś Prometeusz wykradł bogom ogień i zaniósł go na Ziemię, a obecny PROMETEUSZ był konstrukcją, która po wyniesieniu na wysokość trzydziestu pięciu tysięcy ośmiuset sześćdziesięciu kilometrów miała rozłożyć swe srebrzyste ramiona, przechwytywać nimi energię słoneczną i przekazywać ją ludziom. Była to odpowiedź na problemy energetyczne ludzkości, ostateczne rozwiązanie, mające przynieść nieograniczony dopływ energii - na zawsze. Taki był plan... Strzelista sylwetka PROMETEUSZA zmuszała Patricka Wintera, by pamiętał o jego ogromie. Gdy jego maszyna podjechała bliżej, puścił drążek sterowy; nie czuł się jeszcze psychicznie przygotowany do pilotowania takiego ogromu i jako dobry pilot zdawał sobie z tego sprawę. - Jesteśmy na miejscu, Pułkowniku. Harding pokiwał głowa; wiedział, o czym myśli jego towarzysz, bo i sam był zafascynowany ogromem tej stalowej wieży. - Pan będzie pilotował tego potwora? Było to zarazem pytanie i stwierdzenie, a może nawet sugestia, że coś tak gigantycznego nie będzie w stanie oderwać się od Ziemi. Patrick wychwycił ten szczegół i uśmiechnął się, odpinając pasy, - Tak, będę pilotował tego potwora. *** Patrick przeszedł do salonu. gdzie skinął na niego I. J. L. Flax. Flax siedział na leżance i majstrował coś przy telefonie, który prawie zupełnie niknął w jego potężnej dłoni. W zasadzie Flax nie lubił latać ze względu na brak miejsca: miał prawie dwa metry wzrostu i nawet ze skrzyżowanymi nogami zajmował całą leżankę; łatwo się pocił i dlatego jego czaszka ciągle lśniła. - Tak, zgoda - powiedział wyraźnie, choć dawało się wyczuć obcy akcent. - Przejście niech będzie otwarte. Przypominam o konieczności zakończenia formalności. Flax rozłączył się i odłożył aparat, spoglądając w dal przez okno; Pokiwał głową, a jego mięsiste policzki zadrżały, jakby były z lodu. Patrick zawiązał krawat przed wielkim lustrem. Jak na swoje trzydzieści siedem lat wyglądał wcale nieźle, a obok Flaxa przypominał niemal Apolla mimo zbyt wysuniętej szczeki i czoła, które wykazywało tendencję do nieustannego powiększania swej powierzchni. - Kinnelly zastępca! Wszyscy pracowaliśmy z Feinbergiem, a on robi nam taki kawał.

- Dziesięć do jednego, że nie przybędzie! - powiedział Ely Bron. Ely siedział najbliżej okna ze swym długim nosem wetkniętym w książkę - to była jego normalna pozycja - i wydawało się, że nie słucha, ale posiadał zaskakującą umiejętność mówienia i czytania jednocześnie: był w stanie brać udział w kłótni i przypomnieć każde słowo z przeczytanego w tym czasie rozdziału; właśnie teraz przewrócił kolejną kartkę książki. - Kto się zakłada? - zapytał Patrick. - Feinberg musi się pojawić. - Naprawdę? - Przyjmuję zakład - zadeklarował się Flax. - Wiesz coś, o czym nam nic nie wiadomo, Ely? - Wiedzieć, zgadywać, przykładać ucho do ściany - wszystko to jest podobne do siebie... - Jeśli chcesz wyrzucić forsę przez okno, to również przyjmuję zakład - powiedział Patrick. Zapiął kurtkę mundurową i strzepnął wyimaginowany pyłek z ramienia, ozdobionego dystynkcjami majora. Prawdopodobnie będzie to wyrzucone dziesięć dolarów, ponieważ doktor Ely Bron nigdy się nie mylił i wygrywał wszystkie zakłady. Patrick bardzo się starał, by polubić swego kolegę - fizyka nuklearnego - ale czuł. że to mu się chyba nigdy nie uda. - Zaczyna się - powiedział Flax, unosząc całą swoją potężną masę. - Fanfary, honory, defilady, przemówienia, politycy... - Dzień dobry czy dobry wieczór? - zapytał Patrick, spoglądając na zegarek. - Dobryj wieczier - odpowiedział Flax. - Albo zdrastwujtie. Przez otwarte drzwi dotarły do nich pierwsze tony amerykańskiego hymnu, niestety nieco fałszywe i w zbyt szybkim tempie, przez co przypominał on raczej jakąś ludową pieśń rosyjską niż oblężenie Fortu Henry'ego. Gdy pojawili się na sali, błysnęły flesze, a komitet powitalny postąpił krok do przodu: kilka zdań powitania - bardzo krótkich, dzięki Bogu - po rosyjsku, krótkie, grzecznościowe odpowiedzi i wszyscy udali się na wódkę i kawior. Tylko ta prasa... Patrick odetchnął z ulgą widząc, że Flax bierze na siebie wszystkie pytania, przechodząc bez wahania z rosyjskiego na polski i z angielskiego na niemiecki; Ely Bron radził sobie równie dobrze z francuskim i niemieckim, które to języki opanował z pewnością w przerwie miedzy robieniem kolejnych doktoratów. Patrick dał z siebie wszystko, by opanować rosyjski język techniczny i wiedział, że wystarczy to na dowodzenie lotem kosmicznym, ale nie potrafił zmusić się do udzielania wywiadów - dla niego istniał tylko język angielski albo nic. Niestety, przez tłum przedarł się do niego jakiś niski facet; miał brudne okulary i w ogóle wyglądał raczej nędznie. - Pilkington, WORLD STAR, Londyn - przedstawił się, podsuwając mikrofon pod nos Patricka. - Major Winter, dowódca przedsięwzięcia. Mam nadzieję, że ma pan precyzyjne plany: przede wszystkim niebezpieczeństwo... - Nie sądzę, by określenie „przedsięwzięcie” było właściwe - odparł Patrick i uśmiechnął się mile. Znał ludzi w rodzaju Pilkingtona, takich samych po jednej i po drugiej stronie Atlantyku: część reporterów wyszukiwała nowe dane i fakty, ale ci pisali dla czytelników, którzy podczas czytania poruszali wargami. Od czasu do czasu przeglądał WORLD STAR i niezbyt cenił to pismo, ale zawsze pamiętał radę: „Bądź miły dla prasy”. - Operacja PROMETEUSZ jest projektem amerykańsko-radzieckim, łączącym specyficzną wiedzę i talenty obydwu narodów w sposób, który przyniesie pożytek całemu światu. - Chce pan powiedzieć, że Rosjanie są w czymś lepsi od Amerykanów? Mikrofon jeszcze się przybliżył i Patrick, zachowując swój miły uśmiech pomyślał z radością, że teraz dobierze się panu Pilkingtonowi do skóry. - Wykraczamy poza ramy rywalizacji politycznej czy narodowej. Operacja PROMETE-

USZ dostarczy czystej energii w momencie, gdy kończą się tradycyjne źródła energii na Ziemi. Pewnego dnia na pewno pozwoli nam to na dostarczenie energii wszystkim narodom Ziemi... - Ale na razie jedynie Rosjanie i Amerykanie będą z niej korzystać? - W tej chwili tylko Rosjanie i Amerykanie konstruowali i finansowali projekt, którego koszt wyniósł na razie dwadzieścia dwa miliardy dolarów. Będzie to przedsięwzięcie, które dostarczy energii dla całego globu. Pilkington wytarł dłonią usta, skrzywił się i spróbował inaczej. - A niebezpieczeństwo, które niepokoi cały świat? Ten promień, który będziecie emitować, może unicestwić całe miasta, nieprawdaż? - To nie jest tak, Mr Pilkington. Obawiam się, że nie czyta pan zbyt dokładnie swego własnego pisma - pułkownik Kuznekow opracował tę technikę i została ona sprawdzona tak dokładnie, jak tylko to możliwe. Energia słoneczna będzie wychwytywana w przestrzeni kosmicznej przy pomocy zwykłych środków technicznych, przetwarzana i emitowana na Ziemię w postaci mikrofal. Będą one odbierane na powierzchni Ziemi i przetwarzane w elektryczność. - Ale czy to promieniowanie nie może ulec zakłóceniu i na przykład zniszczyć jakiś kraj? - Przez cały czas przenikają nas i otaczają rożne formy promieniowania. Mikrofale niosą po prostu większą energię, są bardziej skoncentrowane. To prawda, że gdyby znalazł się pan na ich drodze, upiekłby się pan, ale taka możliwość jest niezwykle mało prawdopodobna. Anteny odbiorcze usytuowane są w rejonach bezludnych i izolowanych, a ponadto automatyka w razie potrzeby natychmiast przerwie emisję - Patrick rozejrzał się po sali i dostrzegł opierającą się o ścianę Nadię. - Muszę pana przeprosić, potrzebują mnie... Niech pan nie zapomni przekazać swoim czytelnikom, że instalacje w Wielkiej Brytanii są już przystosowane do dystrybucji energii elektrycznej, uzyskanej w ten sposób. Zaspokoi to całe zapotrzebowanie na energię Zjednoczonego Królestwa bez skażeń i zanieczyszczeń, jakie niesie ze sobą spalanie węgla lub ropy naftowej. Dziękuję panu. Zręcznie ominął mikrofon i zaczął torować sobie drogę w tłumie, przechwytując po drodze dwie szklaneczki wódki z jakiejś tacy. Nadia odwróciła głowę, niezapomniana twarz o mroźnych, przezroczystych, niebieskich oczach i włosach złotych jak zboże Ukrainy; była w mundurze. - Nadia... - Witam w Związku Radzieckim, majorze Winter. Przyjęła jedną ze szklaneczek i uniosła ją bez uśmiechu. - Dziękuję, majorze Kalinina. Wypił jednym haustem, nie przestając spoglądać w jej oczy. Wyraz twarzy Nadii nie zmienił się ani o jotę. - Gdy ta historia się zakończy, Nadio, chciałbym ci powiedzieć... - Będziemy mieli dość czasu na rozmowy, majorze, podczas trwania naszej misji. - Mój Boże, Nadio, pani wie, co chciałem powiedzieć! Chcę wyjaśnić... - Wiem doskonale, co pan chciał powiedzieć, majorze i nie musi pan nic tłumaczyć. Jej głos również był zimny i matowy, ale gdy się odwracała, jej spódnica zawirowała bardziej, niż mogła sobie tego życzyć. Patrick spoglądał za nią, gdy się oddalała: ciągle była kobietą i - choć nie chciała tego okazać - nie był jej obojętny. Ile to już czasu, odkąd opuścił Houston? Tylko cztery miesiące? Po tych długich miesiącach treningów do operacji PROMETEUSZ... Początkowo był tak samo rozgorączkowany jak pozostali Amerykanie, może nawet jeszcze bardziej, ponieważ miał być ko-pilotem.. Oczywiście wszyscy wiedzieli. że w rosyjskich programach kosmicznych biorą udział kobiety - Walentyna Tiereszkowa była pierwsza, a za nią poszły następne - ale PROMETEUSZ to program gigantyczny, a Rosjanie... wyzna-

czyli kobietę. Zagrywka polityczna, oczywiście: stara, dobra Rosja, ojczyzna równości seksualnej i rasowej, cudowny przykład dla kapitalistycznych Stanów Zjednoczonych, gdzie ponurzy rasiści biją swe żony i czarnych. Być może właśnie dlatego wybrano Nadię, choć była świetnym fachowcem, a od pierwszego spotkania w Houston Patrick znalazł się w zdecydowanej defensywie... - Ja oczeń rad wstretitsia s wami - powiedział Patrick. - Jak widzę, majorze Winter, ma pan bardzo dobry akcent i jestem pewna, że gdybyśmy porozumiewali się po rosyjsku podczas operacji, nie mielibyśmy problemów, ale niech pan nie zapomina, że ja mówię także po angielsku. - Oczywiście, pani angielski jest doskonały - stwierdził. Treningi były ciężkie, ale nie można było mieć do niej zastrzeżeń; podobnie jak Patrick była pilotem myśliwskim, zanim została pilotem w tym eksperymencie. Jednak w przeciwieństwie do niego pracowała już jako nawigator orbitalny podczas jednej z misji SOJUZ, a potem SALUT. Ale nie chodziło tylko o to - była też niezwykle piękna: jasne włosy, niebieskie oczy, zadarty nosek... Uśmiechała się niezwykle rzadko, a podczas pracy nosiła jednoczęściowy kombinezon, jednakże w niedzielę - zgodnie z regulaminem NASA w Houston była wolna i za drugim razem przyjęła zaproszenie na spotkanie u Doca Kennelly. Doc był małym, uśmiechniętym Irlandczykiem, miał żonę o małym biuście i poza tym, że lubił żarty i irlandzką whisky był jednym z najlepszych w swojej dziedzinie. Nadia być może nie przyjęłaby zaproszenia, ale nie miała okazji powiedzieć „nie”, przybyła więc na przyjęcie w rosyjskim, wełnianym mundurze tak ciężkim, że przez sam kontrast wyglądała jeszcze bardziej kobieco i pociągająco. May Kennelly rzucała jej zimne spojrzenia i szybko wycofała się do wnętrza domu. Na początku była kąpiel w basenie i tu Nadia wystąpiła w błękitnym bikini, co spotkało się z owacyjnym przyjęciem męskiej części towarzystwa; przyjęła to z rezerwą i wskoczyła do basenu. Popołudnie minęło jak sen - w mundurze Nadia zdawała się być bardziej dostępna, gotowa do rozmowy o rzeczach trywialnych, nawet do uśmiechu. Gdy Doc krzyknął: „Do jedzenia!”, Patrick pochwycił dwa kartonowe talerze i nałożył dwie duże porcje. Nadia wycierała włosy grubym ręcznikiem i w swoim bikini naprawdę stanowiła widok bardzo przyjemny dla oka. - Głodna? - zapytał. - Wygłodniała jak syberyjski wilk! - Ma pani szczęście, hamburgery Doca są bez porównania lepsze od tych kauczukowych kanapek z kantyny. Smażony filet, bermudzka cebulka z super-tajemniczą sałatką May z kapusty, białej fasolki, odrobiny czosnku i do tego wszystkiego frytki z ketchupem. Jadła z apetytem równym apetytowi Patricka. Popijając wszystko piwem. - Doskonałe! - stwierdziła, - Trochę prawdziwej, amerykańskiej kuchni w niedzielne popołudnie. Gdyby była pani teraz w Rosji, co by pani jadła? - Wszystko zależy od miejsca, w którym bym się znajdowała. Związek Radziecki jest tak wielki, wie pan i tworzy go tyle narodów... U mnie, w Leningradzie, jadłabym śledzia z czarnym chlebem i być może ogórek... To dobre na lato. A do popicia - kwas. - Kwas? - Nie wie pan? To taki napój, robiony ze starego chleba... - Nie wydaje mi się to zbyt zachęcające... - O, nie, to bardzo dobre - Jak piwo. Była to przyjemna rozmowa bez większego znaczenia, nieco zabawna. Nadia wyciągnęła się na trawie z rękoma pod głową, a Patrick - nawet, gdyby chciał - nie mógł nie zauważyć ruchu jej pięknych piersi w rytm oddechu. - Ma pani tam rodzinę? - Tak, brata i siostrę, oboje mają swoje rodziny. Gdy wrócę, będę musiała ich odwie-

dzić... - A pani nigdy nie wyszła za mąż? - Nie. Może pewnego dnia. ale dotąd byłam zbyt zajęta... Ale porozmawiajmy o panu. We wszystkich publikacjach NASA czytałam, że jest pan jedynym astronautą-kawalerem. Dlaczego? - Tak sobie. Lubię być wolny i nie chcę się wiązać, a lubię się wypuszczać... - Nie rozumiem... - To slang... Wie pani, chodzić z dziewczynami i korzystać z seksu, nie myśląc o małżeństwie... Nadia nagle wyprostowała się i rozłożyła ręcznik na ramionach, przybierając swą zimną i bierną pozę. - W ZSRR nie mówimy o tych sprawach w ten sposób. - Naprawdę7 Ale tu się tak mówi, niech pani posłucha innych. Niech się pani odpręży. Nadio, taka jest rzeczywistość... Jestem zdrowym, trzydziestosiedmioletnim mężczyzną i nie podejrzewa pani chyba, że jestem prawiczkiem? A o ile wiem, ma pani trzydzieści lat i jest tak piękna... - Proszę mi wybaczyć - powiedziała, podnosząc się szybko. - Muszę podziękować doktorowi i pani Kennelly za ich gościnność. Nie poruszali już nigdy więcej tego tematu - nie dlatego, że Nadia była nieprzyjazna bądź zachowywała większą rezerwę, ale ich wzajemne stosunki pozostawały odtąd wyłącznie na płaszczyźnie zawodowej. Jeśli zdarzyło im się rozmawiać podczas przerw w pracy na symulatorze, to były to rozmowy, jakie mogli prowadzić piloci, którzy nie znali się przed lotem - tematy trywialne i nigdy osobiste. Pracowali razem, ale to było wszystko - nie widywali się nigdy poza godzinami służbowymi z wyjątkiem przyjęć oficjalnych. Jak to pożegnalne. Przygotowania się skończyły i ekipa radziecka następnego dnia rano odleciała na Bajkonur, największy radziecki kompleks kosmiczny; Patrick nie zobaczył już potem Nadii aż do dnia dzisiejszego. *** Było gorąco; wszyscy był i w uniformach i wznosili sporo toastów. Patrick spojrzał na zegarek: druga w nocy. Czas iść. Zszedł do samochodu - nie był jeszcze na tyle pijany, by nie moc wrócić powoli szerokimi, pustymi ulicami. Podszedł do drzwi i zszedł na dół. Natknął się na dwóch Rosjan, podtrzymujących trzeciego; obrzucił ich obojętnym spojrzeniem, szukając w kieszeni kluczyków od wozu. Ktoś stał pod drzewem przy samochodach i zbliżając się spostrzegł, że była to Nadia. - Dobranoc - powiedział. - Zobaczymy się na Bajkonurze. Zrobił kilka kroków, zatrzymał się i odwrócił. - Ma pani kłopoty? - Nie... To nic... Nie chcę jechać z tymi trzema... - Rozumiem. Jeśli uda im się dotrzeć do samochodu, podniosą statystyki śmiertelnych wypadków drogowych... Mogę panią odwieźć. - Dziękuję, ale wezwałam już taksówkę. - O tej porze w sobotę ma pani nikłe szanse. Proszę wsiadać, mieszka pani jakieś sto metrów ode mnie. Zdając sobie sprawę z tego, że mimo wszystko sporo wypił, Patrick jechał powoli, skoncentrowany na prowadzeniu wozu: nie przekraczał pięćdziesiątki, zatrzymywał się na wszystkich światłach. Pomimo tego i pustych ulic oni sami także mogli zawyżyć statystyki wypadkowe, gdy jakiś samochód wypadł z wirażu i pędził na nich po lewej stronie drogi, na dodatek oślepiając światłami. Patrick zareagował z refleksem pilota - błyskawicznie skręcił w

prawo, gdzie pomiędzy małymi domkami były trawniki i krzaki bez drzew oraz barier bądź solidnych ogrodzeń. Przelecieli przez chodnik i zaryli się w trawę, a tamten samochód popędził dalej, nawet się nie zatrzymując. - Gówno! - warknął Patrick, spoglądając za oddalającym się szybko samochodem. - Wszystko dobrze? - Teraz tak, ale jechali tak, jakby chcieli nas zabić.... Ulica byłe w dalszym ciągu cicha, w ciemnych domkach nie zapaliło się ani jedno światło, wiec chyba zgrzyt hamulców był czymś normalnym w tej okolicy. Opony wyryły głębokie bruzdy w trawniku i klombie kwiatów, - Odwiozę panią, a potem zawiadomię policję. Ubezpieczenie pokryje te zniszczenia... alkohol wyparował z niego gwałtownie i całkowicie. Podjechali pod dom Nadii i weszli do jej mieszkania. Gdy Patrick podnosił słuchawkę telefonu zastanowił się, po co zadaje sobie ten trud - ani jednej rany, samochód bez uszkodzeń.... Policja w Houston spławi go, nawet nie zadając dodatkowych pytań. Podniósł głowę: przed nim stała Nadia, trzymając w dłoni szklankę ze szkocką. - Niech panią Bóg błogosławi - powiedział, pijąc powoli; po chwili odstawił szklankę i objął ją lekko. - Włosy zjeżyły mi się na głowie... - To było niebezpieczne. - Szaleństwo! Prawdopodobnie zginęlibyśmy, a to opóźniłoby radziecko-amerykański program kosmiczny o dziesięć lat - powiedział śmiejąc się. - Bałem się... o panią, o mnie... Nie chciałbym, żeby coś się pani stało... Zabrakło mu słów i niemal bezwiednie, nieświadomie przytulił ją do siebie i pocałował z namiętnością, w której nie było nic sztucznego. Odwzajemniła pocałunek; miała gorące usta i język, nie odpychała go, gdy sunął dłonią po jej ciele. Jej bielizna nie miała w sobie nic proletariackiego: ciemne, delikatne koronki... Dywan był miękki i wszystko układało się doskonale aż do momentu, gdy Patrick nagle zorientował się, że właściwie jest sam. Nadia była tu, naga i podniecająca, ale zachowywała się tak, jakby nic nie odczuwała - jej ciało nie wykonywało żadnych ruchów, ręce leżały nieruchomo na dywanie. To, co razem próbowali osiągnąć gdzieś się ulotniło. Dotknął delikatnie jej piersi, przesunął palce poniżej jej brzucha... - Nadia... - powiedział; przez moment nie potrafił nic dodać, bowiem miała otwarte oczy, ale jakby nic nie widziała. - Jestem już zbyt stary na gwałt... Wstał, żałując tych słów już w momencie wypowiedzenia, ale było już za późno: za Nadią zatrzasnęły się drzwi jej pokoju, a koronki i pognieciona sukienka były jedynymi pamiątkami, jakie mu pozostały. Mówił do niej przez drzwi, przepraszał, starał się wytłumaczyć, ale nie odpowiadała. Sam nie bardzo wiedział, co się właściwie wydarzyło... W końcu ubrał się, zaserwował sobie jeszcze jedną porcję szkockiej, zostawił nietaktownie szklankę na barku i wyszedł wściekły; w ostatniej chwili powstrzymał się od trząśnięcia drzwiami. Potem jego złość przerodziła się w podejrzenie... *** - Reilly, zdajesz sobie sprawę, że jest dopiero dziewiąta rano i robi się tak gorąco, że można upiec jajko na oscyloskopie? - Duffy, dlaczego cię zaangażowano? - Z tego samego powodu, co i ciebie... Gdy ma się coś wspólnego z projektem C5-A, to może cię zaangażować tylko NASA, czyli banda nadętych bubków... - To cyrylica, Duffy, nie przesadzaj ze swoją niewiedzą! Ziemlja 445L, zaszyfrowany raport... Jewgienij... Odwrócił się do rosyjskiego technika, który stał obok nich na platformie i zadał pytanie

po rosyjsku. Jewgienij chrząknął, przerzucił kilka stron swojego grubego podręcznika i odszukał odpowiedni diagram. Reilly zmrużył oczy pod ostrym blaskiem słońca i odczytał głośno tłumaczenie. - Obwód rozruchowy boczny, pierwszy stopień serwo-rozłączeniowy. Duffy odkręcił nakrętkę z nierdzewnej stali, zdjął pokrywę i przyjrzał się mechanizmom dźwigni, połączonych ze zbiornikiem helu pod wysokim ciśnieniem; znalazł usterkę i usunął ją z uwagą, po czym z zadowoleniem umocował pokrywę i kiwnął głową do Jewgienija, który zanotował coś w swoim podręczniku. - W porządku - stwierdził Duffy. - Wiesz, zadaję sobie pytanie, jak taki Irlandczyk o nazwisku Reilly może używać takiego żargonu? - Mój lektor na uniwersytecie mówił mi, że to język ery kosmicznej - ten i angielski. - Prawdopodobnie miał rację... Dwa lata kułem hiszpański i nie zarobiłem na tym ani dolara. Technik rosyjski manewrował klawiszami i platforma inspekcyjna unosiła się wolno ku potężnym cylindrom dysz. Powierzchnia Ziemi znajdowała się już ponad sto metrów pod nimi i mężczyźni przypominali mrówki. Dysze silnika łączyły z kadłubem potężne dźwigary; znajdowały się tu również przewody hydrauliczne, przewody paliwowe, automatyka wszystko było niezbędne, wszystko musiało pracować niezawodnie, bowiem usterka jednego choćby elementu groziła trudnymi do przewidzenia konsekwencjami. Gdyby PROMETEUSZ wybuchł, byłaby to największa bomba atomowa, jaką kiedykolwiek udało się stworzyć człowiekowi.

2. Gregorij Dalnikow usłyszał z daleka nadjeżdżający samochód - słaby pomruk, słabszy nieco od brzęczenia pszczół, latających wokół kwiatów w otwartym oknie. Przy drodze nie było innych domów, a wielu urzędników Bajkonuru posiadało samochody; brakowało tylko brukowanych ulic i za każdym samochodem unosił się gesty tuman kurzu. Właśnie poza tym dokuczliwym kurzem samochody zupełnie nie interesowały Grigorija, nie znaczyły dla niego nic. Dokładnie nałożył konfiturę ze śliwek na kromkę chleba i napełnił szklankę herbatą. Samochód zatrzymał się przed domem i wyłączył silnik. Tutaj? Trzasnęły drzwiczki. Podniósł się i wyjrzał na zewnątrz: była to wielka, czarna Tatra, wóz prawie pancerny, stary typ z lotkami z tyłu - nie było drugiej takiej w Gwiezdnym Miasteczku. Poszedł do przedpokoju i właśnie dotknął klamki u drzwi, gdy ktoś zapukał. - Proszę, niech pan wejdzie, pułkowniku - powiedział. - Włodzimierzu proszę. Jeśli można, Grigorij. Myślę, że znamy się na tyle dobrze, że... Czyż to nie Amerykanie mawiają, że lot należy się pułkownikowi Kuznekowowi i inżynierowi Salnikowowi? - Proszę wybaczyć, Włodzimierzu... Pozwólcie do środka... - Wciąż powtarzam moim ludziom, by nic nikomu nie tłumaczyli. Pan nie należy do mojego zespołu, ale daję panu tę samą radę - gratis. Obaj mężczyźni stanowili wyraźne przeciwieństwo, nie tylko ze względu na różnicę wieku. Pułkownik Kuznekow był skałą: masywny mężczyzna około pięćdziesięciu pięciu lat, twardy i zdecydowany; Jego siwiejące włosy wyglądały, jakby były ze stali. Gregorij Salnikow był szczupłym blondynem i wyglądał na słabeusza. Poszedł do kuchni, dolał wrzącej wody do samowaru i przyniósł szklankę, podczas gdy pułkownik pozwolił sobie zasiąść w

bujanym fotelu. - Przyjechałem, by zabrać was na zebranie - stwierdził Kuznekow. - To bardzo ważne, na wysokim szczeblu - obserwuje nas przecież cały świat. Gregorij spojrzał na wiszący na ścianie zegar. - Mamy ponad godzinę czasu... - Doskonale, będziemy mogli spokojnie wypić herbatę. Kuznekow wrzucił do swojej szklanki plasterek cytryny, rozgniótł łyżeczką, ale zamiast wrzucić cukier do płynu, wziął kawałek w zęby i popijał herbatę starym sposobem; wiele rzeczy czynił w sposób tradycyjny i niektórzy ludzie byli na tyle głupi, by na tej podstawie uważać go za prymitywnego wieśniaka. - Bardzo ładnie pan mieszka, Grigorij... - Tak - wymamrotał gospodarz, rozglądając się dokoła z nagłym smutkiem. Kuznekow ze zrozumieniem pokiwał głową. - Proszę mi wybaczyć niedyskrecję, ale myślę, że jesteśmy na tyle zaprzyjaźnieni, by nie musieć wszystkiego dopowiadać do końca. Nosicie czarną opaskę na rękawie i taką samą na sercu... Wiem, że mówienie o tym sprawia wam ból, ale niektóre sprawy muszą być przedyskutowane. Ile to czasu upłynęło od tej chwili - może dwa miesiące - gdy rozbił się samolot? Ten stary Kuszin... Niektórzy uważali, że powinien odejść już dziesięć lat temu... Wasza żona i córka... Ale trzeba żyć dalej, niestety... Grigorij ciężko usiadł przy stole ze skrzyżowanymi rękami i opuszczoną głową. - Są takie chwile, gdy już na nic nie mam ochoty... - Podobnie jest z innymi... Weźmy mnie - stary ojciec rodziny, już dziadek, ale przecież nie zawsze tak było. Miałem dziesięć lat, gdy Niemcy wkroczyli do naszej wioski: czarne mundury, błyskawice na kołnierzach. Staliśmy na ich drodze, więc zmiażdżyli nas jak robaki... Ja miałem szczęście, byłem bowiem z krowami na pastwisku i nie dostrzegli mnie, choć wystrzelali krowy - pochylił się i upił łyk herbaty. - Co miałem robić? Nie było nikogo, dokoła naziści; wiec uciekłem do lasu i myślałem... Potem spotkałem Piotra, który miał takie same kłopoty, ale on już coś zrobił: miał nowiutki niemiecki karabin z pełnymi magazynkami i ocierał z krwi ostrze siekiery - wypił herbatę do końca, sapnął i odstawił szklankę. - Walczyliśmy na tyłach wroga w ruchu oporu aż do końca wojny. Miałem dziesięć lat, gdy zabiłem pierwszego człowieka... Opowiadam to jedynie dlatego, by udowodnić, że należy żyć nadal. Wiem, co czujecie, ale dalsze pozostawanie w takim stanie grozi wam usunięciem z programu PROMETEUSZ, a zastąpią was wtedy byle kim... - Wiem, staram się, ale to trudne... - Na tym świecie nic nie przychodzi łatwo, mój drogi. Musicie to przezwyciężyć dla własnego dobra i dla dobra nas wszystkich. - Tak, oczywiście. Zrobię, co będę mógł... Dziękuję... - Nie traćcie czasu na podziękowania. Wsiadajmy teraz do mojego wozu i rozpocznijcie walkę.

3. - Panie prezydencie, oto panie i panowie z Rady Rządu z Topeka, Kansas. Prezydent Bandin pokiwał swą ciężką głową jak papież podczas udzielania błogosławieństwa. Nie wstał, ale obserwował delegację nieco z góry dzięki temu, że jego potężne biurko i fotel znajdowały się na małym podwyższeniu; Jego skrzyżowane nogi nie pasowały

do powagi na jego obliczu, ale nikt z przybyłych nie zwrócił na to uwagi, bowiem panowała teraz ceremonialna cisza Pokoju Owalnego - było to serce Ameryki i znajdował się tu szef państwa. - To dla mnie wielka przyjemność przyjmować tak ważne osobistości naszego wielkiego Middle West. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo cenię sobie wysiłki państwa, ale domyślam się, że przyczyna wizyty państwa jest nieco inna... Prezydent Bandin odczekał chwilę i pochylił nieco głowę na bok, jakby czekając na ich prośby. Charley Dragoni, sekretarz prezydenta, musnął dłonią szefa delegacji, dając mu znak głową. Tamten postąpił krok do przodu i powiedział: - Panie prezydencie. Ja... to znaczy my... Dziękujemy panu, że zechciał pan nas dziś przyjąć. To wielki dla nas honor, proszę mi wierzyć. Przyczyna naszej wizyty nie jest istotnie związana z nazwą naszej organizacji, wie pan... - Przejdź do rzeczy - wtrąciła starsza kobieta, stojąca tuż za nim. Rzecznik zająknął się i zaczął mówić nieco szybciej. - Chodzi o ceny zboża... Na sprzedaży zboża do Rosji robi się fortuny, więc niektórzy z nas chcieliby otrzymać kredyty bankowe na ziarno. Jest to potrzebne producentom indywidualnym... - Panie i panowie, znam wasz problem - przerwał mu prezydent. - Znam go dobrze i, by być szczerym, jest to dla mnie poważny kłopot w dzień i w nocy. Nawet tutaj, na tym biurku jego ciężka dłoń spoczęła na opasłym dossier - mam ostatnie studium na ten temat i pierwszy projekt mojego planu poprawienia sytuacji. Jeśli ludzie, tworzący zyski nie są doceniani, nie przynoszą zysków... Wy, którzy własnymi rękoma pracujecie na ziemi, a nie spekulanci! Jesteście sercem i duszą naszego wielkiego narodu, a wasze zbiory krwią, która nas żywi. Wasz głos będzie wysłuchany... Dziękuję wam za przybycie. Po tych słowach i ostatnim kiwnięciu głowa Charley Dragoni zaczął dyskretnie kierować delegację do drzwi. Jakiś starszy człowiek, znajdujący się teraz najbliżej biurka, nie mógł powstrzymać rozpierających go emocji. - Panie prezydencie, musze panu powiedzieć prawdę! - powiedział ochrypłym głosem. Nie głosowałem na pana podczas ostatnich wyborów, ale to, że mogłem pana osobiście spotkać i rozmawiać z panem, wiele we mnie zmieniło. Oddam na pana swój głos i na pewno uczyni to samo moja rodzina i przyjaciele! - Dziękuję Panu. Doceniam pańska szczerość i wiem, że jest to wolny wybór w wolnym społeczeństwie - prezydent zastanawiał się przez sekundę, potem wyciągnął ze swego krawata spinkę, ozdobioną pieczęcią prezydencką. - Pańska szczerość mnie wzruszyła. Proszę, niech to będzie pamiątką naszego spotkania - to ostatnia, jaką posiadam... Dragoni wziął spinkę, by dać ją roztrzęsionemu delegatowi. Wszyscy wyszli, mamrocząc podziękowania, a Dragoni zamknął drzwi za ostatnim. - Czy to już koniec na dzisiaj, Dragoni? Mam nadzieję, że tak... Bandin ciężko oparł się o fotel i rozpiął kołnierzyk, podczas gdy jego sekretarz przeglądał kartę. - Tak, panie prezydencie, oni byli ostatni przed południem. O czwartej ma pan przyjąć delegację portorykańskich parlamentarzystów. - Jeszcze tamci? Stają się gorsi od Murzynów! Rozpiął marynarkę i Dragoni podszedł, by ją powiesić. - I nie trać tam czasu! - krzyknął do niego Bandin. Polecenie było jasne i Dragoni szybko podszedł do ukrytego barku, by powrócić z burbonem z wodą. Bandin popijał powoli, mlasnął z zadowoleniem językiem, a potem wyjął z szuflady spinkę z pieczęcią prezydencką i pieczołowicie wpiął ją w krawat. Otworzył grube dossier i wyjął kartkę, którą podał sekretarzowi. - Ten, który jest podkreślony na czerwono... Czwarty na Santa Anita, zarabia tysiące

dolarów... I ekspert od PROMETEUSZA? - Tak, panie prezydencie. Mieliśmy problemy z doktorem Kennelly, ale już posłuchał głosu rozsądku. To pilny przypadek, a on jest funkcjonariuszem rządu. - I ten głupiec Polyarni dopuścił, by wsadzili nam dziewczynę-kosmonautkę! Po tych wszystkich pięknych dyskusjach, dłoniach złączonych nad morzem, kooperacji i tym podobnych... I ten uśmiech na plakacie, który ma być wypuszczony w ostatniej chwili... Ale uważajcie trochę na tych naszych kumpli z Kominternu gdy odkryją, co mamy na naszym plakacie. Ach, dałbym sto tysięcy dolarów jakiemuś cwaniakowi z CIA, gdyby był w stanie zainstalować mikrofon na Kremlu, kiedy będą o tym mówić! - Mówi pan poważnie, panie prezydencie? - Nie ma pan poczucia humoru. Dragoni. Niech mi pan jeszcze raz napełni tę szklankę...

4. I. L. J. Flax pomyślał, że to, co naprawdę ludzi interesuje, to ich własny kawałek Wszechświata. - Chyba wszyscy rozumiecie doskonale, że to stąd przez czterdzieści pięć minut będę asystował przy pierwszej konferencji prasowej PROMETEUSZA? Powiedział to po angielsku do Vandelfta, który kierował ekipą techniczną, a potem odwrócił się i powtórzył to samo po rosyjsku do Głuszka, odpowiednika Vandelfta ze strony radzieckiej. Jeden pochodził z Syberii, drugi z Nebraski, ale ich podobieństwo było uderzające: okulary w złotych oprawkach, rzadkie włosy, palce pożółkłe od tytoniu, ubranie pobrudzone tuszem... - Wiem, Flax - odparł Vandelft, uderzając nerwowo palcami w swój blok. - Wystarczyłby kwadrans czy dziesięć minut... Po co konferencja prasowa, skoro ostatnie próby nie zostały jeszcze zakończone? Nigdy nie wystartują na czas, jeśli nie przestaną nam robić na przekór... - Nie ma obaw - odpowiedział Głuszko. - To Amerykanie przerwali prace. My jesteśmy gotowi kontynuować je nawet zaraz. - Dobra, zgoda, za połączenie i pokój. Proszę nie zapominać, że to jest nasz wspólny projekt i raczej działajmy zgodnie. Flax powtórzył to jeszcze po rosyjsku i wyszedł. Vandelft siadł za kierownicą jednego z tych małych samochodzików do golfa, których personel NASA używał do poruszania się po terenie swej potężnej bazy; po chwili Flax usadowił się koło niego. Rosjanie pogardzali tym środkiem transportu i Głuszko wsiadł na swój rower. - Trudno się przyzwyczaić - mruknął do siebie Flax. - Ale już za dwa dni będę na orbicie. Daleko od Pszczyny... Flax rzadko myślał o swoim rodzinnym mieście, ponieważ zamieszkał w Ameryce w wieku lat jedenastu, ale Polska była jego ziemią ojczystą. Polska niemiecka, prawdę mówiąc i obydwoje jego rodzice brani byli za Niemców, choć jego rodzina żyła tam od pokoleń. Ojciec Flaxa był dyrektorem szkoły, człowiekiem oczytanym, który kształcił swego syna tak dobrze, jak tylko potrafił. W domu mówiło się po niemiecku i po rosyjsku, na ulicy i w szkole po polsku, wiec młody Flax władał tymi trzema językami od dziecka. Potem wyemigrował do Stanów Zjednoczonych; zamknięty w sobie i nieco otyły zawsze miał niewielu kolegów i dziewczyn, a swoje wysiłki koncentrował na studiach inżynieryjnych w uniwersytecie Columbia. Wyczuł swoją szansę, gdy po raz pierwszy powstały kursy elektroniki, dziedziny tak nowej, że nie było nawet podręczników; specjalizował się w systemach radarowych.

Później systematycznie pogłębiał wiedzę. Kiedy powołano do życia NASA, wstąpił tam jako jeden z pierwszych, a jego wiedza techniczna i lingwistyczna wprowadziła go na sam szczyt, gdy ściągnięto niemieckich naukowców, specjalistów rakietowych, tuż sprzed nosa Rosjan. Potem był już tylko ciągły postęp, a niektórzy mawiali nawet, że Flax jest wcieleniem MISSION CONTROL i nie mylili się zbytnio. Obecne, amerykańsko-radzieckie przedsięwzięcie stanowiło szczyt jego kariery zawodowej. Ekspresowa winda wwiozła ich do wnętrza wieży - znaleźli się w komfortowych, klimatyzowanych pomieszczeniach PROMETHEUS ASSEMBLY BUILDING. PAB był pięciopiętrowym budynkiem bez fundamentów, umiejscowionym na szczycie wieży, otaczającej całą strukturę statku kosmicznego. Nie tylko potężne silniki, ale i sam moduł załogowy były zbyt potężne, by móc składać je w normalnym hangarze montażowym, ale były też zbyt masywne, by można je było przetransportować po zmontowaniu, więc wszystkie prace prowadzono tutaj. Tylko zasadniczy element projektu PROMETEUSZ nie był traktowany beztrosko: powstał w centrum kosmicznym na Cap Canaveral, w sterylnych warunkach i pod ścisłą kontrolą, a po rozmontowaniu przetransportowano poszczególne części do ZSRR na pokładach eskadry specjalnie zmodyfikowanych C5-A. Technicy rozstąpili się, by przepuścić trójkę mężczyzn przez komorę wejściową. Flax, idący na czele przecisnął się przez wejście i znalazł się w kabinie pilotów. Jak wszystkie tego typu kabiny, wydawała się być przepełniona najróżniejszymi urządzeniami. Jurij Gagarin leciał w Kosmos niemalże jako pasażer - w jego kabinie było tylko trochę najniezbędniejszej aparatury, tu natomiast wzajemnie ze sobą współpracujące systemy szły w setki, a każdy demonstrował swoją niezbędność dziesiątkami przełączników, kontrolek i klawiszy tak, że wolne miejsce dawały tylko fotele pilotów. - Spójrzcie! - wykrzyknął Vandelft. - Spójrzcie, jak Rosjanie to wszystko niechlujnie zrobili! - Co niechlujnie? - jęknął Głuszko. - Panowie, panowie! - Powiedział Flax, unosząc ręce. - Proszę was. To problem do przedyskutowania, a teraz, jeśli można, cisza. Dużo wcześniej zaproponował kompromis, który zadowolił obie strony, choć nie było to łatwe. Pod każdą kontrolką, dźwignią czy wskaźnikiem znajdowała się tabliczka z opisem; terminy takie, jak PDI, ABORT czy PCS nie mają żadnego znaczenia dla profana, ale dla pilota są bardzo istotne, więc obok każdego angielskiego skrótu znajdował się opis w cyrylicy. - To my zbudowaliśmy ten statek czy Rosjanie? Wszystko po rosyjsku! - zaprotestował Vandelft. - To niezbędne! - warknął Głuszko. - Opisy muszą być także po rosyjsku. Wy robicie zresztą podobnie - moi technicy muszą weryfikować schematy, bo są tylko po angielsku! Uniósł demonstracyjnie jakiś kawałek papieru. - Myślę, że to to samo! - powiedział Flax, podnosząc dłoń, by powstrzymać protesty Vandelfta. - Możemy przecież pójść na kompromis: wasze opisy pozostaną tam, gdzie pracowali wasi technicy, a później usuniemy wszystkie. To, co tutaj, na Ziemi jest potrzebne, będzie zbędne podczas lotu. Głuszko, proszę mnie posłuchać... Jeśli wasz pilot uzna, że opisy mu się przydadzą, to je zostawi. Podobnie jak nasz - przedyskutują to miedzy sobą. OK? Zaakceptowali kompromis. Flax zerknął na zegarek: było już późno. *** Rozpoczęli bez niego. Sala była wypełniona dziennikarzami i fotografami, oświetlona wielkimi, telewizyjnymi reflektorami. Dzięki temu podium wydawało się jeszcze bardziej zaciemnione, gdy przedstawiciele władz obydwu narodów pojawiły się na sali; przedstawiciele NASA przemieszali się z ludźmi z KREP - Komitetu Radzieckiego Eksploatacji Przestrzeni.

Astronauci niemal ginęli w tym tłumie; widać było wolne miejsce, zarezerwowane dla Flaxa. Był wściekły na siebie, że przyszedł za późno, odetchnął więc głęboko i ruszył naprzód, gdy naraz ktoś zagrodził mu przejście - był to jakiś kapitan z MP z dwoma sierżantami po bokach, wszyscy trzej uzbrojeni. - Top secret, proszę pana, z sali szyfrów. Czy może pan mi okazać swoją kartę identyfikacyjną? - Co takiego, kapitanie? Pan mnie nie poznaje? Oficer był jednak niewzruszony i Flax wyciągnął kartę z kieszeni i podał mu ją. Kapitan obejrzał kartę uważnie. Jakby nigdy czegoś podobnego nie widział i skinął głową. - Sierżancie, proszę zanotować numer, datę i godzinę. Flax był zaniepokojony; sierżant potrzebował nieco czasu, by dokładnie wypełnić polecenie, ale wreszcie skończył i uwolniony Flax przeszedł szybko przez salę, nieco zażenowany ciekawymi spojrzeniami ludzi, którzy mu się przypatrywali. Na podwyższeniu ktoś kontynuował swą przemowę monotonnym głosem. Flax szybko wskoczył na podium i zajął swoje miejsce; Ely Bron, w doskonale skrojonym garniturze, pochylił się w jego stronę i szepnął: - Mam nadzieję, że była warta zachodu. Flax. Poznaj mnie z nią, gdy będziesz miał dość. - Zamknij się, Ely! - wycedził przez zęby. Przemawiający Rosjanin usiadł, a zastąpił go przedstawiciel NASA, który powiedział niemal dokładnie to samo tyle, że po angielsku. Flax otarł czoło tak dyskretnie, jak tylko potrafił i wyciągnął z kieszeni kopertę z napisem TOP SECRET, którą otrzymał od kapitana MP; był przekonany, że jej zawartość jest na pewno ciekawsza niż oficjalne przemówienia. Otworzył kopertę i odczekał, aż kamera głównego planu zatrzyma się na mówcy i będzie mógł przeczytać wiadomość, gdy tymczasem Ely szturchnął go łokciem. - Obudź się, Flax, teraz ty! Ruszaj się, stary! Flax podszedł powoli do mikrofonu i uniósł go nieco; błysnęły flesze, kamery skierowały się na niego i teraz już obserwował go cały świat, odchrząknął więc i zaczął mówić: - Będąc odpowiedzialny za kontrolę techniczną misji muszę stwierdzić, że udało nam się zgrać wyposażenie PROMETEUSZA z aparaturą na Ziemi oraz obsługą techniczną i połączyć wszystko w jedną, funkcjonalną całość. Jestem tu dziś, by przedstawić astronautów, którzy wezmą udział w tym locie, ale przedtem odczytam komunikat, który otrzymałem z Centrum Kosmicznego w Houston. Jak wszyscy widzą, koło mnie siedzi pięć osób, choć powinno być sześć. Otóż doktor Kennelly, który miał wziąć udział w tej misji zachorował nagle... To nic poważnego, jego życiu nic nie zagraża - po prostu wczoraj musiano usunąć mu wyrostek robaczkowy; wystąpiły pewne komplikacje i dlatego jego rekonwalescencja nieco się przedłuży. W związku z tym NASA wyznaczyła innego lekarza misji... Jak wszystkim wiadomo, każdy uczestnik projektu PROMETEUSZ ma dublerów, ponieważ nie można dopuścić, by na przykład zły stan zdrowia jednej osoby mógł opóźnić realizację operacji. Odczytam teraz treść komunikatu, który przed chwilą otrzymałem... - Flax rozłożył kartkę. Początek to opinia lekarska na temat stanu zdrowia doktora Kennelly, o czym już mówiłem... Lekarzem misji PROMETEUSZ mianowano doktor C. Samuel z Centrum Badań Medycznych w Houston. Doktor Samuel ma trzydzieści dwa lata, studia ukończyła na uniwersytecie Johna Kopalinsa w Baltimore, Maryland... Głośne szepty przedstawicieli prasy naruszyły trwającą do tej pory ciszę. Wszyscy, którzy władali językiem angielskim pojęli już sens jego oświadczenia, a po tłumaczeniu przeznaczonym głównie dla Rosjan - szepty nasiliły się. Flax podniósł głowę i czekał, aż wszyscy się uciszą. - Ely, słyszałeś to? - zapytał zdenerwowany Patrick. - To polityka, polityka... - Ale to niemożliwe! Kobieta-kosmonauta, gdy tylko Doc Kennelly zachorował!

Musieli chyba szukać jej po wszystkich laboratoriach NASA! Przecież nie uda się jej tak szybko przygotować do lotu... Knocą PROMETEUSZA dla swoich gierek politycznych! - Jeśli państwo już pozwolą... - odezwał się Flax. - Doktor Samuel pracowała w John Hopkins Hospital. Wszystkie szczegóły jej biografii znajdują się w tym komunikacie i zostaną udostępnione prasie bezpośrednio po zakończeniu konferencji... Doktor Samuel urodziła się w Missisipi, ale mieszkała potem w Detroit. Przed praca w szpitalu uzyskała dyplom w Instytucie Tuskegee... Dziennikarze notowali gorączkowo. Ely siedział nieruchomo, Patrick zacisnął zęby, a siedząca obok niego Nadia pochyliła głowę. - Dlaczego pan tak mówi? Uważa pan, że w tym locie nie ma już miejsca dla następnej kobiety? - Polityka... Mają rozrywkę, bawiąc się w politykę! - A więc? Jeśli posiada kwalifikacje, to doskonale... - Pani nie rozumie ich brudnej gry: Rosjanie mają kobietę w załodze, więc oni też chcą mieć. Tylko, że to wszystko przeciąga realizację... - Dlaczego jest pan taki wściekły? - Dlaczego? Czy pani nie rozumie? Nie słyszała pani nazwy tego instytutu? Tuskegee? - Tak, oczywiście, ale nie wiem o nim nic więcej... - A ja wiem. To czarny college, uczą się tam w zasadzie sami czarni... Niech pani teraz sama powie, czy zastąpienie Amerykanina irlandzkiego pochodzenia przez Murzynkę nie jest polityką, co?

5. Cottenham New Town, Anglia - Włącz telewizor, kochanie, a ja pozmywam naczynia - powiedziała Irene, sprzątając ze stołu. - Dobrze. Henry Lewis wstał od stołu i przeszedł do salonu. Telewizor był stary i trzeba było poczekać, aż się rozgrzeje. Jego ulubiony fotel stał już na wprost małego ekranu, a na stoliku leżała paczka WOOOBINES-ów; zapalił jednego i włączył odbiornik. Powinni teraz nadawać retransmisję meczu Leeds United, który opuścił z powodu wizyty u matki. Ekran rozjaśnił się i Henry wyciągnął rękę, by przełączyć go na kanał ITV - jakiś facet o twarzy buldoga mówił coś w obcym języku, a czyjś głos tłumaczył to na angielski. Zirytowany wcisnął klawisz BBC-1 i zobaczył to samo; BBC-2 i otrzymał to, na co zasłużył: zobaczył trzech mężczyzn, którzy siedzieli na ławce i grali na trąbkach. Poszedł do hallu, zrzucił kapcie i włożył buty; biorąc marynarkę i czapkę krzyknął do żony: - W telewizji chyba poszaleli! Idę się przejść! Był przyjemny, letni wieczór. Na końcu alei skręcił w New Town Road i ruszył wzdłuż szeregu nowoczesnych budynków; nie lubił ich - raczej jaskinie niż to. Dotarł do King's Arms, ale nie wszedł - nic, tylko plastyk i kwaśne piwo. Stare miasto było stąd tylko dziesięć minut drogi, ale to kosztowało nieco wysiłku. Głowna droga dochodziła do autostrady fabrycznej i zdominowała prawie połowę miasteczka - wokoło były tylko parcele - ale to, co pozostało w głębi doliny było drogie jego sercu: nieliczne knajpki, dwa lub trzy butiki i stary, drewniany budynek „Horse z Groom”, prawdziwy pub. Henry pochylił głowę i pchnął drzwi.

- Cześć, Henry - powiedział właściciel, podchodząc do lady. - Cześć, George. Henry oparł łokcie na ciemnym drewnie 1 spojrzał na George'a, który podał mu kwartę angielskiego piwa. Lewis pił powoli i mlasnął językiem z zadowoleniem; George pokiwał głową. - To z najlepszej beczki... - Nienajgorsze, ale nie na czasie... - Coś nie tak? - Mówiłeś o tym - ci szaleńcy z telewizji... - Mówią o tych rakietach... - Rakietach! To dlatego dziś wieczorem to nadali zamiast piłki nożnej! Jankesi, Rosjanie i jeszcze rakiety! Tamci robią na tych głupstwach pieniądze, a my nie mamy w tym żadnego udziału! - Nie ma środków! Ci głupi politycy znaleźliby je, gdyby chcieli! - Masz rację, George - nudni politycy i piwo pełne wody! Ale tymczasem daj mi drugi kufel...

6. - Mówię ci. Flax, rzucę to wszystko! - Patrick, zastanów się! Nie urodziłeś się wczoraj! Wiesz, że w polityce trzeba akceptować kompromisy i tą drogą kroczy NASA, chyba nie potrzebuję ci tego tłumaczyć... Stali przy grubych, szklanych drzwiach i patrzyli na zachodzące słońce, kulę ognia na horyzoncie. Na zewnątrz wciąż jeszcze było gorąco. Przed drzwiami stali dwaj MP, Amerykanin i Rosjanin, a poza nimi była tylko pusta droga. - Mówiłeś, że ona przyjedzie - powiedział Patrick. - Samolot wylądował i podjechał tam samochód. Znasz powolność Rosjan... - Ely wiedział, że coś się wydarzyło... Przypominasz sobie tamten zakład? Wiedział lub odgadł... Ale kto mógłby przypuścić, że wytną nam taki numer? Nie, nie oni, to zbyt poważne dla tych cwaniaków z NASA, czuję tu rękę samego Bandina... - To nie numer, Pat, ona jest wykwalifikowanym lekarzem... - Na świecie jest mnóstwo lekarzy, ale niewielu może latać w Kosmos. Wiesz, jak to określał Bandin, gdy był jeszcze w senacie? Elastyczność. I on jest teraz elastyczny - nieważne, czy chodzi o głosy, czy o dolary... - Nie jest złym prezydentem... - Ale nie jest też zbyt dobrym. Spójrz tylko, ryzykuje przyszłość całego projektu PROMETEUSZ, ale zdobędzie wszystkie głosy kobiet i czarnych! - Uspokój się, Patrick i zastanów - powtórzył Flax, biorąc go za ramię. - Zobacz, ile czasu mamy do czynienia z tym programem kosmicznym... Dziewięć lat? To cała twoja kariera, a ten lot to jej szczyt - to wielkie przedsięwzięcie, a ty jesteś pilotem, jeśli zrobisz jakieś głupstwo, przepadniesz z kretesem: właściciele gazet są po stronie Bandina, a pismacy są na jego usługach i nikt nawet nie kiwnie palcem, by ci pomóc. A PROMETEUSZ i tak wystartuje, choćby z innym pilotem - twój dubler też jest dobrym pilotem, nieprawdaż? A w końcu wyjdzie na to, że to ty rozbijasz projekt... - To ohydne. Flax... Gdy ciebie słucham, to widzę, co jest czarne, a co białe, ale ta polityka jest po prostu ohydna!

- Słuchaj, Patrick, wiesz przecież, że wszystko jest polityką. Przypomnij sobie stare historie science-fiction z rakietami, wystrzeliwanymi na Księżyc: budował je albo jakiś przemysłowiec w swojej fabryce, albo bogaty szaleniec w ogrodzie. - Jest samochód... - Uwierz mi. Sowieci mają potężne rakiety, a my mamy technologię. Sami - ani my, ani oni - nie zrealizujemy tego projektu przez najbliższe dziesięć lat. I jeszcze coś - sukces tej współpracy będzie przykładem najbardziej twórczej polityki w dziejach ludzkości. Nie można tego zaprzepaścić... Oczywiście, Bandin na tym skorzysta, ale co z tego? Jeśli to będzie sukces, to będzie to sukces nas wszystkich. Przed budynek zajechał czarny Lincoln Continental; wysiedli z niego jakiś pułkownik oraz jeden z attache ambasady, a potem się odwrócili, by pomoc wyjść trzeciemu pasażerowi. Patrick obserwował tę scenę, tłumiąc w sobie wątpliwości i gniew - sam jeszcze nie wiedział, co powinien zrobić. Z samochodu wysiadła dziewczyna i ruszyła do wejścia. Była tu: dość niska (sięgała obydwu towarzyszącym jej mężczyznom zaledwie do ramion), ciemna skóra, krótko przycięte, starannie uczesane włosy, delikatne rysy twarzy, piękne nogi, wdzięczne ruchy... Przy powitaniu nastąpiło jak zwykle małe zamieszanie. - Przykro mi, że została pani skierowana do pracy z nami tak nagle, pani doktor... - Coretta, Jeśli można, doktorze Flax. - Tak samo i ja, Coretto, wszyscy nazywają mnie po prostu Flax. Niestety, musimy udzielić wywiadu... Jest tu Jeden z reporterów NEWSWEEK i chce zrobić od ręki artykuł do wydania specjalnego - nazywa się Redditch, to jeden z asów. Zadawał pytania już wszystkim z nas. I czeka tylko na panią. Jeśli więc nie jest pani zbyt zmęczona... - Nie, lot był bardzo spokojny. Chętnie z nim porozmawiam. - Doskonale, proszę tędy. Patrick, ty znasz drogę... To nie przypadek, że okna sali konferencyjnej wychodziły wprost na PROMETEUSZA. Statek kosmiczny był stąd doskonale widoczny na tle czerwonych, wieczornych zórz i Coretta zatrzymała się, z zachwytem klasnąwszy w dłonie. - O, Boże! To naprawdę to, naprawdę! - Tak, właśnie. Czy mogłaby pani to jeszcze raz powtórzyć? - zapytał niski mężczyzna, stojący przy barze ze szklaneczką w dłoni; miał wyłupiaste oczy i nos jak kartofel, ale oczy były ruchliwe i nic nie mogło ujść ich uwadze, - Doktor Samuel, Mr Redditch z NEWSWEEK - przedstawił ich sobie Flax. - Napije się pani czegoś? - Burbon, ale niezbyt mocny. - Przyniosę - zaproponował Patrick. Bar był doskonale zaopatrzony, a dla prasy serwowano najlepsze alkohole. Patrick zadysponował CHIVAS REGAL z wodą sodową dla siebie i JACK DANIELS GREEN LABEL dla dziewczyny. Wszyscy siedzieli już wokół niskiego stołu, na którym reporter położył swój magnetofon; Flax pokręcił głową, gdy Patrick wyciągnął szklankę w jego kierunku, więc postawił naczynia na stole. - Mam nadzieję, że rozumiecie wszyscy, iż nie jestem dokumentalistą - oświadczył Redditch. - Nasi technicy dostarczyli już cyfr i grafików i - jeśli o to chodzi - zupełnie nam to wystarczy. Mnie interesują sprawy osobiste, ulubione lektury i to wszystko, co nie wiąże się z techniką. Zgoda? -Oczywiście, będziemy szczęśliwi, jeśli będziemy mogli panu pomóc - zapewnił go Flax. - Dobrze. Zaczniemy od pani, Coretto, ponieważ jest pani nowa i tylko z panią jeszcze nie rozmawiałem. Czy mogłaby pani powiedzieć mi coś o sobie? - Nie bardzo mogę coś dodać do informacji, jakie zapewne już pan posiada. - Jestem pewny, że pani życie było o wiele bardziej interesujące niż to, co podano w

komunikatach. Kobieta, która osiąga sukces w dziedzinie zdominowanej przez mężczyzn, a w dodatku ciemnoskóra, musi z pewnością interesować naszych czytelników. Musiała pani na pewno pokonać wiele trudności... - Nie sądzę - odparła spokojnie. - Ameryka to kraj cywilizowany i gdy ma się talent, można dorównać mężczyźnie bez specjalnego kłopotu. Kolor skory nie ma tu żadnego znaczenia. - Naprawdę? - z powątpiewaniem zapytał Redditch, notując coś pospiesznie. - Mogę być szczery, Coretto? Zbyt długo jestem dziennikarzem, by dało się mnie zbyć jakimś banałem. Wyraz twarzy Coretty nie zmienił się, choć głos był lodowaty. - Mówię prawdę, nie banały. Redditch uniósł ręce. - Zgoda, bez urazy. Pani będzie mówiła, co pani chce, a ja będę notował - powiedział i przerzucił komunikaty NASA. - Wspomniano tu o pani małżeństwie i rozwodzie... - Widzę, że dobrze zna pan swój zawód - odparła powoli i upiła łyk ze szklanki. - Moje małżeństwo trwało krócej niż rok... Stary kolega ze studiów... To był błąd nas obojga, a że nie mieliśmy dzieci, rozwiedliśmy się i nadal spotykamy się od czasu do czasu. Chce pan znać daty? - Nie, dziękuję... A teraz inne pytanie. Jeśli pani pozwoli: czy sądzi pani, że istnieją jakieś polityczne przyczyny, dla których właśnie panią wybrano do tego lotu? To było najpoważniejsze pytanie, jakie przygotował Redditch - wszystkie inne niemal nie miały znaczenia. Patrick nawet nie drgnął, ale dostrzegł katem oka. Jak Flax się czerwieni; ani jeden, ani drugi nie powiedzieli ani słowa. - Nie przypuszczam - odpowiedziała spokojnie. - W NASA nie jestem od dziś - już od pięciu lat zajmuje się badaniami kosmicznymi. Zawsze chciałam kontynuować swoją specjalność tam, gdzie powinno się to odbywać, czyli w Kosmosie. Jestem pewna, że pomógł mi w tym mój wiek - wielu moich kolegów jest już zbyt starych lub nie posiadają takiej odporności fizycznej jak ja, co jest niezbędne podczas długiego lotu kosmicznego. Miałam też zapewne nieco szczęścia... Cieszę się, że mogę brać udział w takim przedsięwzięciu. Patrick pomyślał, że dziewczyna dobrze to rozegrała. Redditch nie rezygnował, zadał jeszcze dwa lub trzy pytania na ten temat, choć uśmiech Coretty był coraz bardziej znaczący, gdy na nie odpowiadała, a dziennikarz kręcił głową. Flax wstał, poszedł do baru i wziął sobie szklankę wody. Wreszcie Redditch zmienił kasetę w magnetofonie i zwrócił się do Patricka: - Teraz pytanie za sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów... Do czego, pańskim zdaniem, służy PROMETEUSZ? - Zanim odpowiem pozwoli pan, że zrobię mały kurs historii? - Wszystko, co pan chce, mam cały dzień. Tylko bez techniki... - Dobrze. Najpierw niech pan pomyśli o niedostatku energii... Nie o polityce, Arabach, kompaniach naftowych, tylko sama rzeczywistość: spadek zużycia, bo za dwa czy trzy lata wyczerpiemy zasoby ropy naftowej. Będziemy zmuszeni coś przedsięwziąć i tym czymś będzie PROMETEUSZ. Energię zużywają nie samochody czy samoloty, ale przede wszystkim przemysł i dlatego mamy ten projekt. - Doskonale, jasne jak kropla wody. A potem? - OK. Z drugiej strony mamy po prostu energię słoneczną. - Dobrze... A ropa? A węgiel? Cóż one znaczą wobec Słońca? - Wszystko: węgiel i ropa zawierają energię słoneczną, zgromadzoną przez rośliny miliony lat temu. Słońce ogrzewa naszą atmosferę, tworzy wiatry... Jednakże to wszystko pośrednio energia słoneczna, a teraz nadszedł czas, by wykorzystać ją bezpośrednio - to właśnie PROMETEUSZ. - Świetnie! - stwierdził dziennikarz. - Jedyne, co trzeba zrobić, by zrealizować ten

projekt, to wyłożyć miliardy dolarów. Czy te pieniądze nie mogłyby zostać spożytkowane w lepszy sposób na Ziemi? Na przykład do budowy elektrowni słonecznych na pustyniach? - Nie. Zasadniczą przeszkodą jest atmosfera, a ponadto Słońce nie świeci w nocy dopływ energii nie byłby stały, konstrukcje byłyby drogie i skomplikowane. PROMETEUSZ dostarczy energii w ilości, która wystarczy dla wszystkich. - Jak? - Proszę spojrzeć w okno... To największy statek kosmiczny, jaki zbudowano dotychczas, pierwszy z pięćdziesięciu. Żyjemy w świecie przeludnionym, potrzebujemy coraz więcej energii. - Wydaje mi się to zbyt kosztowne... - I tak jest - zapewnił go Patrick. - Ale po starcie szybko zwróci swój koszt, dostarczy mnóstwo energii, a to wystarczy, by sfinansować kolejne starty oraz koszt budowy generatorów. Gdy statek znajdzie się już na orbicie, przekazywanie energii jest już proste. - Proste, ale nie powiedział pan, w jaki sposób energia będzie przekazywana na Ziemię. Czy to nie będzie nam zagrażać? Patrick uśmiechnął się. - To przesąd! Promieniami śmierci może być każdy rodzaj energii, każdy rodzaj promieniowania, ale tylko wtedy, gdy niesie wystarczającą energię. Gdy płynie pan statkiem, radar pomaga odnaleźć drogę; gdyby ustawić potężne radary, ugotuje się pan jak jajko w ich promieniowaniu - to kwestia mocy i natężenia pola. Energia będzie przechwytywana w przestrzeni, przekształcona w promieniowanie mikrofalowe i przesłana na Ziemię, gdzie dwie stacje odbiorcze - jedna na Syberii, druga w stanie Waszyngton - przechwycą ją. Uzyskana w ten sposób elektryczność zaspokoi potrzeby prawie całej Syberii i pięciu stanów zachodnich. Bezpłatna energia z Kosmosu... Redditch wyciągnął rękę i zatrzymał magnetofon. - To logiczne i chyba wystarczy... Dziękuję. Mam nadzieję, że złapię jeszcze samolot. Wymienili słowa pożegnania i dziennikarz wyszedł. - Teraz mogę się napić - oświadczył Flax, wstając z fotela i kierując się do baru. - Chce pani też, Coretto? - Tak, proszę. Siedziała z rękoma na kolanach. Patrick spojrzał na nią zastanawiając się, jak może być tak spokojna. - Przybywa pani z Houston - powiedział. - Są jakieś wiadomości o Docu Kennelly? - Nic poza tym, co już wiecie. Operacja się udała i rokowania są pomyślne... - Dziwny zbieg okoliczności, nie uważa pani? - Jaki zbieg okoliczności? - Że zachorował akurat teraz... A co się stało z jego dublerem, Feinbergiem? Czy jeden Żyd nie wystarczy... - Patrick! - przerwał mu Flax. - Mógłbyś się zamknąć i pozwolić Corettcie odpocząć! - Nie, pozwól mi dokończyć. Flax! Wyjaśnijmy to sobie! Nie wiem zresztą, co stało się z doktorem Feinbergiem - nikt nie zadał sobie trudu, by mi coś o tym powiedzieć. Zostałam skierowana do pracy nad programem z priorytetem „ultra-secret” siedem tygodni temu, a zaledwie dwa dni temu poinformowano mnie, że odlatuję na PROMETEUSZU. To wszystko, co wiem! Patrick uśmiechnął się gorzko. - To wszystko, co i my wiemy... Siedem tygodni... Ten świntuch Bandin planował to od samego początku! Ciekawe, czy Doc miał naprawdę atak wyrostka... Pewnie go przycisnęli... - Wystarczy! - warknął Flax. - Idź do pokoju, Patrick! Za dużo wypiłeś, idź spać! - Nie! - wtrąciła się Coretta. - Jeśli już to rozpoczęliśmy, to doprowadźmy to do końca! Wyprostowała się, zwrócona ku Patrickowi, po raz pierwszy tracąc spokój; była wście-

kła. - To, co myślicie, jest jasne! Ten świntuch; Bandin, jak powiedziałeś, bawi się w politykę, wcisnęli więc kobietę do programu kosmicznego! Jednej kobiecie przeciwstawiono drugą, w dodatku jeszcze czarną! Dla polityki... Czy to jest możliwe? Czy Kennelly jest aż tak chory, by nie mógł wziąć udziału w locie kosmicznym? A dlaczego nie skorzystać z okazji i nie wcisnąć tej małej Samuel do załogi PROMETEUSZA? Tak myślicie? - w gniewie pochyliła się ku niemu tak, że poczuł na policzku jej oddech; Patrick nic nie odpowiedział, tylko wolno pokiwał głową, a Coretta głośno wciągnęła powietrze. - Chce pan, żebym panu powiedziała, panie pilocie... Myślę to samo! Polityka, czuć to Waszyngtonem! Ale może chcielibyście usłyszeć coś innego? Dla mnie nie jest ważne, co zadecydowało, że znalazłam się w załodze PROMETEUSZA! Nie będę też robiła żadnych demonstracji rasowych. Jakby sobie tego życzył Redditch! Odstawiła szklankę na blat stołu tak gwałtownie, że naczynie się przewróciło i burbon rozlał się po błyszczącej powierzchni. *** - Reilly, to wszystko to jakiś koszmarny bałagan w instalacji! Jeżeli mi ktoś tego nie przetłumaczy, to nie zrozumiem ani słowa! - Nauczę cię, Duffy - dziesięć dolarów lekcja. Bardzo szybko będziesz mówił po rosyjsku tak, jakbyś się tam urodził i dostaniesz pięćdziesiąt dolarów więcej tygodniowo. Jak ja, bowiem będziesz władał dwoma językami. - Nie ja, mówię tylko po angielsku. Teraz powiedz mi, co znaczą te wygibusy na widełkach? - Pompa paliwa, wspomagająca zbiornik <23> i <104> w sektorze <16>B przy normalnym ciśnieniu „off 734LV”. - Bardzo dziękuję - teraz, kiedy już to wiem, czuję się lepiej. Schemat sekcji rozłożono na ziemi; miał dwa metry na dwa, a tworzące go linie były w sześciu kolorach. Duffy wymamrotał coś pod nosem, zmrużył oczy, oznaczył na diagramie swoje położenie i wyprostował się, by rozmasować sobie plecy. - Sprawdzają ten obwód - powiedział wskazując otwartą skrzynkę, z której zwisały przewody. - To połączenie kontrolne pomiędzy kabiną pilotów i komputerem oraz między przekaźnikami a silnikami. - Ciągle coś sprawdzają i sprawdzają... Widziałeś dokumentację? - No, tak... Reilly wzruszył ramionami i zajął się podręcznym wskaźnikiem, obserwując jego wskazania i porównując je z cyframi na schemacie. - Trzeba mieć wiarę, chłopcze. Musimy uznać ich zasługi - te wielkie maszyny naprawdę mają latać. To potęga! Potężne silniki, wysokoenergetyczne paliwo, wielostopniowe zabezpieczenia - jeśli jakaś pompa lub silnik ulegną awarii, inne przejmą te funkcje. To musi się udać, nie ma wątpliwości. - A jeśli tak się nie stanie? - Zabezpieczenia zadziałają na pewno, nie ma wątpliwości. Wiesz, jeden z satelitów w 1968 roku przekazał zdjęcia jednego z ich statków na polu startowym; zdjęcia z dnia następnego pokazały, że zniknął i statek, i otaczające pole startowe zabudowania w promieniu około dwóch kilometrów... Musiał eksplodować podczas startu. No, ale to był jeden z ich pierwszych modeli... - To ty to powiedziałeś... - To wiadomość oficjalna. Ten typ dopracowali po jakichś dwóch lub trzech latach i wciąż go udoskonalają.

7. - A zatem rozpoczęliśmy nasze małe wakacje, nieprawdaż? - powiedział pułkownik Kuznekow, uśmiechając się do pięciu pozostałych osób. Ciężkie drzwi zamknęły się za nim. - Nie wydaje mi się, byśmy mogli nazwać to wakacjami - odparł Ely Bron. - Ależ możemy, doktorze Bron - upierał się Kuznekow. - Osiemdziesiąt sześć godzin spokoju, zanim wszystko zostanie zapięte na ostatni guzik. Przez ten czas technicy będą spływać potem, by wszystko dobrze poszło, a cóż my mamy w tym czasie do roboty? Zamknęli nas w tym wspaniałym, sterylnym budynku; mamy kucharzy, którzy przygotowują nam posiłki i obsługę, która zadba o nasze ubrania i łóżka, ale mamy też mało pracy wyjąwszy pilotów, którzy niemal cały czas doskonalą swe umiejętności teoretycznie. Cóż, mamy więc czas, by poznać się bliżej bez towarzystwa polityków, publiczności, dziennikarzy i innych niedogodności. Teraz, by móc z nami rozmawiać, musieliby użyć telefonu, a jest mało prawdopodobne, by im to umożliwiono... W tej samej chwili zadzwonił telefon; zapadła martwa cisza, a potem wszyscy wybuchneli śmiechem. - Kto to może być? - zdziwił się Patrick, wyciągając dłoń do aparatu. Gdy wcisnął klawisz, zapłonął ekran - nie był to zwykły telefon, a raczej zamknięty obwód telewizyjny. Fotel dla rozmawiającego ustawiono przed przymocowanym do podłoża aparatem z kamerą na górze, a ekran znajdował się na wprost twarzy, ukazując obraz interlokutora: był to I. L. J. Flax. - Co się stało7 - zapytał Patrick. - Jeszcze nas nawet nie zamknęli, a ty już nas niepokoisz! - Przykro mi. Jakaś reporterka chce zrobić wywiad z Corettą - miała być wczoraj, ale były kłopoty z połączeniami lotniczymi. - Kto to jest? - zapytała Coretta. - Dziewczyna, nazwisko Smith. Mówi, że obiecała jeJ pani wywiad dla Pisma BLACK WOMAN... Wszyscy przysłuchiwali się rozmowie, ale nikt nie patrzył na Corettę; wahała się przez chwilę, a potem odpowiedziała: - Musi zaczekać, w tej chwili nie mam czasu. - Potem z nią porozmawiasz - doradził Ely. - Chciałabym... Połączę się, gdy będę mogła z nią porozmawiać. Pułkownik Kuznekow ma rację, musimy się przede wszystkim poznać; tworzymy jedną ekipę i trzeba dobrze się rozumieć, by móc działać razem. - Nadia i ja jesteśmy pilotami i potrafimy już pracować razem - powiedział Patrick. - Na razie ja dowodzę i tak musi zostać, dopóki nie znajdziemy się na orbicie, a wtedy dowodzenie przejmie pułkownik. - Niezupełnie, Patrick... Odpowiadam za generator i urządzenia towarzyszące, potrzebuję ludzi silnych i przyzwyczajonych do pracy w przestrzeni kosmicznej - podczas tych prac muszę wydawać rozkazy, ale jeśli chodzi o resztę: bezpieczeństwo, łączność i cała reszta, pan musi rozkazywać. - To logiczne. Pat - powiedział Ely, przewracając stronę czytanej książki. - Jesteś dowódcą tego statku i musisz nim pozostać z Nadią jako zastępcą. Silniki atomowe to moja sprawa, ale na orbicie zostaną wyłączone i będę pracował przy generatorze słonecznym pułkownika. - Każdy z nas ma swoje zadania - powiedział Rosjanin. - Patrick i Nadia wprowadzą nas na orbitę, a następnie zadbają o zapewnienie bezpieczeństwa podczas całej operacji. Ja zajmę

się głownie centralą generatora, natomiast za instalacje odpowiedzialny będzie Grigorij. Grigorij potwierdził jego słowa kiwnięciem głowy. - Podczas montażu generatora zainstaluję na PROMETEUSZU antenę emitora; początkowo dyfuzja będzie powolna, ale to wystarczy do rozpoczęcia realizacji programu. Początkowo emisja odbywać się będzie na częstotliwości 3,3 GHz, potem nastawimy antenę na stacje odbiorcze na Ziemi. Wszystko jest już przetestowane i funkcjonuje bez zastrzeżeń. - I dobrze, brawo! - zawołała Coretta. - Zostaję tylko ja i nie mam nic do roboty poza włóczeniem się za wami! Ale chciałabym przypomnieć, że urządzenia nie były testowane w przestrzeni kosmicznej i nie możemy przewidzieć, jak wasze organizmy zareagują na stan nieważkości przez tak długi czas. W zasadzie całe nasze zadanie sprowadza się do czuwania nad tym, by wszystko funkcjonowało prawidłowo, a ja będę czuwała nad wami i podawała wam aspirynę. Coretta uderzyła we właściwą strunę - każdy streścił swoje zadania. Patrick pomyślał, że to dobry moment, by wprowadzić nieco mniej sztywną atmosferę; powinni nauczyć się współżyć ze sobą, zanim zaczną razem pracować. - A Jeśli chodzi o trunki... - powiedział z namysłem. - Wiem, co lubią Amerykanie, a pan, pułkowniku? - Piję tylko wódkę, koniak, piwo, kwas i wino, ale podczas wojny polubiłem sznaps i szkocką. - Nietrudno będzie pana zadowolić. Grigorij? - Proszę o szklaneczkę wina, ale gotów jestem spróbować wszystkiego. - Chwileczkę! - zaprotestował Patrick. - Jestem dowódcą tej kompanii i mam chyba prawo wybrać pierwszą butelkę! To będzie coś dla nas: stary, dobry burbon! Pan też go polubi, a potem spróbujemy czegoś innego. Patrick rozdał szklanki i puścił w koło butelkę. Nadia podziękowała skinieniem słowy, ale nie podniosła oczu, zatopiona w rozmowie z Grigorijem. Była nadal pociągająca i posiadała słowiański humor, ale ten inżynier o smutnych oczach musiał w niej chyba wzbudzać uczucia macierzyńskie; ujęła go pocieszająco za rękę. Patrick pomyślał, że mimo wszystko będą chyba stanowili zgrany zespół, a jego stosunki z Nadią jakoś się ułożą: ona pozostanie pilotem, a on dowódcą statku. Nalał sobie jeszcze whisky. To, co się stało, było już przeszłością, chwilą zapomnienia - są przecież na świecie inne kobiety, nawet na pokładzie statku, bo przecież lepiej rozumie się z Corettą... - Słuchaj; Patrick! - powiedział Ely. - Wiesz, że nasz przyjaciel pułkownik stworzył wraz z Patsajewem nadprzewodnikowy kabel, który jest już układany na Alasce? - Nie wiedziałem o tym. Może to dlatego, że nie mam zbyt wielkiego zasobu wiedzy na temat nadprzewodników. - To jedno z największych odkryć współczesnej fizyki. To także świadczy o tym, jakimi idiotami są nasi chłopcy z CIA - raport o pułkowniku liczył piętnaście stron i było tam nawet imię jego psa, a ani słowa na temat jego prawdziwej pracy! Wyobraź sobie, że pułkownik nie wie, iż mamy grube na parę centymetrów raporty o każdym członku ekipy! - Czy macie wątpliwości na temat tego, że mamy coś podobnego o was? - zdziwił się Kuznekow, pociągnął łyk wódki i z aprobatą pokiwał głową. - Tak, to pewne - przyznał Patrick i uśmiechnął się niespodziewanie dla samego siebie. Tak, tak właśnie pracują chłopcy z bezpieczeństwa... Ale w gruncie rzeczy nie ma to znaczenia, bowiem PROMETEUSZ jest przecież wspólnym projektem obu narodów, ponieważ potrzeba nam energii. My mamy kłopoty w Seattle i San Francisco, a wam brakuje jej na Syberii. Może gazety o tym nie wspominały? - Nasza prasa nie pisze nic na ten temat, ale GŁOS AMERYKI i BBC wspominają, jakie mamy kłopoty - przyznał pułkownik. - Mówili także o katastrofach, nawet tej na Syberii... Coretta siedziała z boku, wpatrując się w swoją szklankę i Patrick pomyślał, że to dobry

moment, by nawiązać z nią bliższy kontakt. - Jeśli chodzi o nasze pierwsze spotkanie... - zaczął. - Tak? - nie wyglądała na taką, która zechciałaby ułatwić mu zadanie. - Myślę, że nieco to panią do mnie zniechęciło... - Nie sądzę, majorze Winter. - Ten lot będzie długi... Na imię mam Patrick. - Gdybym zwracała się do pana po imieniu, pan robiłby to również, a nie czuję się na to przygotowana. - Ta walka na nic się nie zda, doktor Samuel. Jeżeli będziemy ją kontynuować, może okazać się to niekorzystne dla naszej misji i nie posłuży niczemu dobremu... Czy nie możemy zacząć od zera. Jakbyśmy nigdy wcześniej się nie spotkali? Mogło wyglądać na to, że mam jakieś uprzedzenia rasowe, ale pozory mogą mylić... Miałem czarną dziewczynę, gdy chodziłem do liceum; o ile dobrze pamiętam, na imię miała Jane. Zaprosiłem ją kiedyś do kina drive-in i chciałem wziąć wóz ojca, ale ona nie chciała ze mną tam jechać... Potem pochłonęła ją nauka, otrzymała dyplom o rok wcześniej niż wszyscy inni, a teraz wykłada socjologię w Columbia. Nigdy tego nie zapomniałem... - Patricku Winter! Czy ta historia jest prawdziwa? - Słowo honoru! Pokaże pani jej zdjęcie w albumie z liceum z wielkimi, czerwonymi ustami pod spodem i jej podpisem. - I ona była czarna? - No, nie całkiem... Jej matka była Murzynką, a ojciec Meksykaninem. Zastanawiała się przez chwilę, a potem uśmiechnęła się. - Wie pan, jak na białego to nie jest pan taki najgorszy... - Napijmy się więc za pokój i sukces PROMETEUSZA. - Dlaczego nie? Stuknęli się szklankami i wypili. - Czyżby były jakieś wątpliwości co do szans zakończenia misji sukcesem? - Takie obawy istnieją zawsze bez względu na to, o jaki lot chodzi. Istnieje więcej rzeczy, które mogą zawieść niż mogłoby się wydawać... Począwszy od pierwszego APOLLO na Księżycu Rosjanie i my mamy mnóstwo problemów z programami kosmicznymi. Na przykład wyniesienie PROMETEUSZA na orbitę... Te sześć wielkich silników, połączonych w jeden zespół musi włączyć się równocześnie i donieść PROMETEUSZA na niską orbitę, a to największy ciężar, jaki kiedykolwiek usiłowano wystrzelić w Kosmos! Są one w stanie umieścić nas tylko na zmniejszającej się orbicie, co oznacza, że opadalibyśmy z powrotem na Ziemię, gdyby nie atomowe silniki Ely'ego, które wniosą nas na orbitę stacjonarną. Te silniki testowano na Ziemi, ale... - Proszę pozwolić mi zgadnąć! Te silniki nigdy jeszcze nie były wypróbowane w Kosmosie? - Właśnie tak. I pani mnie pyta, czy istnieją wątpliwości! Ale proszę się nie martwić, mnóstwo ludzi pracowało nad tym, by możliwość jakiejkolwiek awarii sprowadzić do zera. Według rachunku prawdopodobieństwa mniej pani ryzykuje podczas lotu na PROMETEUSZU niż na autostradzie w Kalifornii. Otworzyły się drzwi i stanął w nich jakiś człowiek. - Obiad podany! - zaanonsował po angielsku z silnym akcentem. - Co dziś jemy? - zapytał Ely, ale chyba możliwości językowe kucharza się skończyły, bowiem odwrócił się i odszedł. - To menu specjalnie przygotowane - stwierdziła Nadia. - Rozmawiałam z kucharzem i wiem, że jest bardzo dumny z tego, co przygotował: śledzie, strogonoff, makaron, kawior i wódka. - Rosyjska kuchnia! - ucieszyła się Coretta. - Ale jeśli tylko będę miała okazję, nauczę

waszego szefa kuchni, jak gotują Amerykanie. Chodźmy, umieram z głodu!

8. Cottenham New Town Dla sir Richarda Lonsdale śniadanie było najprzyjemniejszym momentem dnia. Stół był ustawiony przy otwartych, przeszklonych drzwiach, wychodzących na ogród z klombami róż; powietrze było prawie nieruchome, TIMES leżał obok talerza, obok dwa jajka i pieczywo. Nalał sobie filiżankę kawy. Był sam: sir Richard nie lubił z nikim rozmawiać o tej porze. Emily pojawiała się w chwili, gdy wychodził, nigdy wcześniej. Sir Richard Lonsdale był dyrektorem PHARMACEUTICAL CHEMICALS LTD., urzędnikiem bardzo dobrze opłacanym. Wszystkie potrzebne papiery miał już przygotowane w swojej teczce. Teraz delikatnie ściął czubek jajka, posolił je, popieprzył i spróbował: było doskonałe. Rzucił okiem na tytuły TIMES'A: Jego dzień już się rozpoczął. Treść stron, dotyczących ekonomii i finansów była zawsze deprymująca, więc nigdy nie czytał ich, zanim nie zasiadł w samochodzie. Jak zwykle nic dobrego nie działo się na Bliskim Wschodzie, w Hiszpanii i w Korei. WIELKIE NIEBEZPIECZEŃSTWO W ZWIĄZKU Z PROJEKTEM - to dobrze, odrobina starej, dobrej naukowej Kasandry powinna nieco wzburzyć krew. Za każdym razem, gdy jakaś banda naukowców coś odkryje, jakaś druga banda przepowiada coś, co poruszy świat i podrzuci mu raka w szczególnie złośliwej formie, a - na nieszczęście - często mają rację. Złożył już gazetę, gdy weszła jego żona w długiej, porannej sukni. - Dzień dobry, kochanie! - powiedziała, całując męża w czoło. - Nie zapomnij wrócić dziś na obiad, bo ten cudzoziemiec znowu kogoś przyprowadzi. Zorganizowałeś to w zeszłym tygodniu, pamiętasz? Napiję się kawy... Co za okropieństwa! Spójrz tylko na te napisy! Myślę, że nieco przesadzają... To okropne... Trzęsienia ziemi! - To w Rosji, kochanie, przez próby atomowe. - A te wszystkie inne rzeczy? Ten śmiercionośny promień i inne okropności? - Kochanie, zapewniam cię, że to, co dzieje się z PROMETEUSZEM, nie ma na nas obecnie żadnego wpływu. A teraz muszę już iść. Rolls-Royce czekał na niego na zewnątrz, gdy wychodził dokładnie o ósmej piętnaście. Kierowca strząsnął niewidoczny pyłek z ramienia i odwrócił się z uśmiechem, by przytrzymać otwarte drzwi wozu. - Piękny dzień dziś mamy, sir. Czas zbioru winogron. Jak powiada moja stara matka. - Pańska matka ma rację, Andrews! Nie mieliśmy tak dobrego lata od siedemdziesiątego szóstego roku. Żwir chrzęścił lekko, gdy wyjeżdżali na szosę. Przyjemności nie pomniejszał fakt, że wóz był służbowy, a Andrews był pracownikiem spółki. Lonsdale opuścił szyby i słuchając trzeciego programu, gdzie nadawano teraz muzykę Bacha rozkoszował się porankiem - Jak dobrze, że nie otworzył gazety na wiadomościach gospodarczych, które mogą przecież poczekać, natomiast piękna pogoda nie. Do zakładów było około piętnastu kilometrów, ale droga przeważnie prowadziła przez wieś, a autostradą jechali tylko dwa kilometry i o wiele szybciej. Mijali kamienne murki, potem zielone pastwiska z krowami i baranami, rzadki las i wjechali na szeroką drogę do Dry Etharlton. Butiki miały już otwarte okna, a Henry Moore stał na progu Dun Cow; podniósł rękę na widok przejeżdżającego Rollsa - szczęśliwy właściciel

pubu - i sir Richard odwzajemnił powitanie. W pubie podawano wspaniały pudding, a on już tak dawno go nie jadł! Ostatnio chyba w niedzielę... Droga pięła się teraz w górę, w stronę miasteczka, a pola, pastwiska i farmy przeszły w autostradę z nowoczesnymi budynkami po obu stronach. A potem samo miasto... Wiedział, gdzie było stare miasto i znał to, co z niego pozostało. W oddali zamajaczyły białe budynki zakładów; dokoła były ogrody i ogólnie widok nie był zbyt brzydki. Jechali już przez zakłady, gdzie wyraźnie odcinały się od reszty budynków potężne magazyny z produktami chemicznymi, pomalowane na pomarańczowo. Gdy zobaczył je po raz pierwszy, wydawały mu się okropne, ale z czasem zżył się z ich widokiem. Jak i z osłonami koloru smoły. Strażnik w bramie zasalutował nonszalancko, bardziej po przyjacielsku niż służbowo i Rolls zatrzymał się przed głównym wejściem. - Czy mam czekać o zwykłej porze? - zapytał Andrews. - Tylko czy osiemnasta trzydzieści może być zwykłą porą? Niech będzie, przyrzekłem, że wrócę dziś wcześniej... Jeśli nie zejdę, proszę po mnie zadzwonić. - Tak, sir. Dobrego dnia. - Dziękuję, panu także tego życzę. Ach, Andrews, proszę kupić mi kilka butelek whisky... Sir Richard wysiadł z samochodu i pchnął szklane drzwi; rozpoczął się podobny do wszystkich innych dzień.

9. - Rozpocząć oduczanie! - polecił Samson Kletnik. Gdy tylko to powiedział, ruszył sprzężony z tablicą kontrolną zegar; nieruchome do tej pory cyfry pokazywały czas pozostały do startu: 95:00, 94:59... Na wszystkich pulpitach grube tomy instrukcji otwarte były na pierwszej stronie - tomy były bardzo grube, ponieważ wszystkie instrukcje wydrukowano podwójnie: w jednej kolumnie po angielsku, w drugiej po rosyjsku. O ile wszystkie stanowiska kontroli paliwa, silników i pomp obsadzone były przez techników radzieckich, to za stanowiska kontroli lotu oraz komputery odpowiedzialni byli Amerykanie; pracownicy obydwu narodowości mieszali się ze sobą, niejednokrotnie razem przy tej samej konsoli nadzorując prace innych, gotowi wkroczyć do akcji, gdyby sytuacja tego wymagała. Realizacja tej fazy projektu PROMETEUSZ trwała dość długo, więc przynajmniej kontrolerzy zdołali opanować obcy język; teoretycznie wszyscy technicy i inżynierowie kontroli startowej mówili dwoma językami - lepiej lub gorzej - i choć nie stali się dzięki temu gadatliwi, ale na pewno opanowali biegle terminologię systemów kontroli, mogli więc pracować razem. Zresztą, zasób słów okazał się na tyle wystarczający, by mogli poruszać także i inne tematy, o czym świadczyła zaawansowana ciąża rosyjskiej techniczki oraz siedem próśb o zezwolenie na zawarcie mieszanych, rosyjsko-amerykańskich małżeństw. Samson Kletnik odpowiadał za LAUNCH CONTROL; był postawnym mężczyzną o długich ramionach i choć mówił powoli, to myślał bardzo szybko. Nie był tylko skory do uśmiechu i nie miał zresztą zbytnio powodów do wesołości: lata wysiłków nad opracowaniem konstrukcji PROMETEUSZA oraz montażem dobiegły końca, a wszystkie elementy systemu skupiały się na jego konsoli kontrolnej. Był ostatnim odpowiedzialnym, a ponadto doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że każdy etap operacji będzie nadzorowany przez Flaxa i pozostałych członków kontroli w MISSION CONTROL w Houston, tysiące mil stąd. Podczas lotu odpowiedzialność rozłoży się na wiele osób, ale na razie była to odległa przyszłość. W tej

chwili Kletnik kierował, włączał lub wyłączał kolejne systemy, mówił głosem spokojnym i opanowanym, dzięki czemu sprawiał wrażenie człowieka odprężonego i całkowicie panującego nad sytuacją. W sali operacyjnej MISSION CONTROL w Houston Flax nie był ani spokojny, ani opanowany. Odpręży się dopiero później, teraz natomiast starannie odgrywał tylko swoją rolę flegmatycznego i opanowanego, ale w miarę zbliżania się chwili startu napięcie rosło. Śledził na monitorze pracę LAUNCH CONTROL, potem rozejrzał się po własnych technikach; w żołądku rosła mu zgrubiała, twardniejąca gula, która utworzyła się podczas pracy nad realizacją projektu. Podczas gdy kosmonauci defilowali przed rozentuzjazmowanymi tłumami i ściskali dłoń prezydenta, on wyślizgiwał się ze szpitala w Bethasda; lekarze kiwali tylko głowami i z coraz większymi kłopotami doprowadzali go do stanu względnej sprawności, ale nie mogli natychmiast zlikwidować wrzodu dwunastnicy. Ten wrzód był efektem nerwowej pracy, palonych bez przerwy cygar, niezliczonych filiżanek kawy i braku snu. Podczas tygodnia spędzonego w szpitalu stracił siedem czy osiem kilogramów, a ścisła dieta i leki, które miały zlikwidować pociąg do tytoniu oraz alkoholu spowodowały, że prawie przez cały czas spał. Po wyjściu ze szpitala odczekał jeszcze miesiąc, nim spróbował ponownie homara, szampana, hawańskich cygar i wszystkich innych rzeczy, do jakich był przyzwyczajony. Teraz ból powrócił, a nikłe pieczenie przeszło szybko w ogień, który zmuszał go do pochłaniania litrami MAALOXU; odczuł pewną ulgę, gdy LAUNCH CONTROL rozpoczęło odliczanie. - Brak przetłaczania w systemie obiegu ciekłego helu, trzydziesty pierwszy sektor... - Chce pan przerwać odliczanie? - zapytał Kletnik. - Nie. Mamy dziesięć minut na usuniecie awarii. - Proszę być ze mną w kontakcie i proszę przekazać mi meldunek za dziewięć minut. - Roger. Ruszy... Da, bystro... Mieszanka angielskiego i rosyjskiego, nowy, kombinowany język wieku kosmicznego, jak określał to Flax. Amerykanie często wtrącali rosyjskie słowa i mawiali „Ja was poniał” żadnej niechęci czy wrogości, tylko mir. Trochę współpracy i pokoju, czyli coś bardzo cennego w dzisiejszym świecie. Nie było potrzeby przerywania odliczania i zatrzymywania wtłaczania paliwa do zbiorników - to była jedna z przewidywanych trudności. Proces odliczania przedstartowego przewidywał rezerwy czasu na usuniecie drobnych niesprawności, choć mogły także zaistnieć trudności, które zmusiłyby do zatrzymania zegara i wtedy wszyscy musieliby czekać, aż awaria zostanie usunięta; takich sytuacji awaryjnych nie mogło być zbyt wiele i nie mogły trwać zbyt długo, ponieważ czas, przez który wszystkie systemy mogły pozostawać w pełnej gotowości do startu był ograniczony. Pewne procesy i procedury mogły trwać w zawieszeniu całe dnie, ale inne tylko kilka godzin - paliwo, które wypełniało zbiorniki musiało być użyte w określonym czasie, potem mogło stracić swoje właściwości. Gdyby nagromadziło się zbyt wiele awarii i czas ich usunięcia przekroczyłby wyznaczony limit, start musiałby zostać przełożony, a to oznaczałoby kolejne miesiące nowych przygotowań, a teraz, gdy lata pracy doprowadziły do powstania projektu, było to nie do pomyślenia - w grę wchodziła reputacja dwóch narodów. Obaj szefowie państw obserwowali przygotowania do startu, patrzył na to cały świat, a Flaxa bolał wrzód. Czerwone światełko na konsoli. Jedyne pośród tysiąca innych, wciśnięcie klawisza, test, telefon i wiadomość dla Kletnika: - Mamy awarię na dwudziestej siódmej. Ta wiadomość, przekazana głosem bez wyrazu zaniepokoiła Kletnika - wymuszony spokój technika pozwalał wyczuć, że nie gra coś poważnego. Szybko ruszył ku dwudziestej siódmej konsoli. ***

W izolatce Patrick przymierzał z pomocy Ely swój kombinezon ciśnieniowy; będzie mu potrzebny dopiero na orbicie, teraz wszyscy nosili lekkie kombinezony, ale Patrick miał kłopot. Kombinezony każdego kosmonauty wykonywane były na miarę, były na tyle wygodne, by nie krępować ruchów i na tyle mocne, by stawić czoła próżni kosmicznej, ale Patricka wciąż coś uwierało w ramię i miał nadzieję, że wystarczy czasu na usuniecie tej wady. Najpierw wkładało się delikatny kostium z bawełny. Potem trójkątny zbiornik na mocz z żółtego plastiku - rzecz niezbędna podczas pracy w Kosmosie. Ely uniósł woreczek i podziwiał: - Cóż za wspaniały wynalazek! Symbol podboju Kosmosu przez człowieka! Po wciągnięciu kombinezonu ciśnieniowego Patrick odetchnął z ulgą. - Dziękuję - wydyszał. - Pomyśl, że mogłeś być tylko dublerem, a nie wykonywać dla ludzkości kroków giganta. Patrick nie wkładał rękawiczek - i tak było mu zbyt gorąco - wyprostował się i obszedł pokój, tupiąc nogami u wymachując rekami. - Spróbuję się pochylić... Coś było nie tak... Uświadomił to sobie nagle, potem dostrzegł to, co go zaniepokoiło: zegar, odliczający czas do startu zatrzymał się na 83:22. - Przerwa - powiedział. - Zobacz, co się dzieje, a ja pozbędę się tego ciężaru. Wszyscy byli w głównym pomieszczeniu, gdy Patrick tam wszedł; Nadia odłożyła słuchawkę telefonu. - Jeszcze nie usunęli uszkodzenia - powiedziała. - Zatrzymali wtłaczanie paliwa. - To trochę ryzykowne przy zbiornikach, napełnionych tylko częściowo - mruknął Patrick. Usuwanie uszkodzenia trwało prawie pięć godzin i tylko Ely zdawał się nie przejmować nerwowym oczekiwaniem - wsadził nos w książkę o szachach. Przedtem grał z pułkownikiem Kuznekowem, ale musieli przerwać partię, gdyż Rosjanin nie potrafił się skoncentrować i co chwilę spoglądał na nieruchomy zegar. Mniej niż dwanaście godzin odliczania i taka poważna przerwa - zegar zastygł na cyfrach 83:22. Zadzwonił telefon i zaraz potem zegar ruszył. - Tak, widzieliśmy - Patrick podniósł słuchawkę. - Dobrze... Mam nadzieję, że teraz już pójdzie bez przeszkód. Nadeszła pora na wejścia na pokład PROMETEUSZA. - Wie pan, powiedzieć, że się coś zrobi, a zdecydować się to zrobić to dwie odrębne kwestie - powiedziała Coretta do Patricka, nerwowo zacierając dłonie. - Czy jest pan pewny, że nie mogę wypić sobie drinka, Patrick? - Wykluczone. Piloci odrzutowców nie mogą pić alkoholu dwadzieścia cztery godziny przed lotem, a my czterdzieści osiem godzin. - Ale pilotem jest pan i Nadia, a my lecimy jako pasażerowie... - O, nie. jesteśmy jedną załogą. Nie sadzę, byśmy nagle potrzebowali waszej pomocy, ale może się tak zdarzyć. Proszę się odprężyć... Wziął ją za ramię. Jakby chciał przekazać jej trochę swojej siły. Bała się - wiedzieli o tym oboje, ale oboje zdawali sobie sprawę z tego, że musi się opanować, bowiem obserwował ich cały świat. W zasadzie uwaga wszystkich powinna była koncentrować się na zegarze, odliczającym czas do startu w LAUNCH CONTROL, ale wszystkie niemal kamery pokazywały kosmonautów. Dłonie Patricka były ciepłe i Coretta z przyjemnością pozwoliła na ten kontakt, a nawet sama oparła głowę o jego pierś. - Potrafi pan wesprzeć dziewczynę, Patrick - powiedziała i uśmiechnęła się. - Gdy wrócimy z tej wyprawy chciałabym spotkać się z panem... - Przyrzekam. Pocałował ją i była w tym obietnica, którą zrozumieli oboje.

- Już czas, wszyscy na nas czekają - powiedziała Nadia, stając w drzwiach; stała nieruchomo, a jej twarz i głos nie wyrażały dokładnie nic. - Idziemy - odpowiedział Patrick głosem równie bezbarwnym; nie wypuścił Coretty z objęć, dopóki Nadia nie wyszła. - Nadia i pan nie jesteście partnerami w takim stopniu, w jakim powinniście być zauważyła Coretta, podchodząc do lustra i poprawiając fryzurę. Odzyskała już spokój, chwila zachwiania minęła. Lekarze nie powinni manifestować swoich uczuć - wiedziała o tym, ale wiedziała też, że potrzebna jej była pomoc i była wdzięczna Patrickowi za jej okazanie. - Współpraca pomiędzy nami przebiega poprawnie - odparł Patrick i z uśmiechem wytarł chusteczką ślad pomadki z warg. Na sali byli już wszyscy, każdy w lśniącym, srebrnym kombinezonie. W ramach kompromisu Rosjanie zrezygnowali ze swojego zwykłego czerwonego koloru, a Amerykanie z niebieskiego i kombinezony miały neutralny, srebrny kolor; na piersi każdego kosmonauty widniało godło wyprawy PROMETEUSZ I - czarny dysk ze srebrnym lustrem generatora słonecznego na tle gwiazd. Stojący na krześle Ely poprawiał ustawienie kamery telewizyjnej, a Kuznekow siedział na krześle przed ekranem i przekazywał uwagi technika: - Trochę wyżej... Teraz dobrze... Patrick popatrzył na to ze zdziwieniem. - Co się tu dzieje? - Normalne - odparł Ely 1 usiadł na krześle. - Będziemy mogli sobie trochę pogawędzić z P. i B. przed startem - mniej więcej za dwie minuty. - Mam nadzieję, że nie przybędą tu osobiście? - Broń Boże! Bandin jest w Waszyngtonie, a Polyarni - jak przypuszczam - na Kremlu. Każdy z mniejszą lub większą chęcią zajął swoje miejsce; musieli ścisnąć się nieco, by kamera mogła objąć ich wszystkich. Potem nadszedł czas... - Proszę się nie ruszać - ostrzegł technik z ekranu. Jego twarz zniknęła, a jej miejsce zajął podzielony na dwie części obraz, ukazujący amerykańskiego prezydenta po jednej i radzieckiego przywódcę po drugiej stronie. - Oto wielki moment w historii świata - zaczął pompatycznie Bandin. Potem to samo powtórzył Polyarni po rosyjsku. Patrick pokiwał głową i zmusił się do przybrania inteligentnego wyrazu twarzy. - Gdy mówię, że to wielka chwila dla ludzkości, mam na myśli dokładnie. To triumf technologii, ciężkiej pracy i odwagi obu naszych wielkich narodów, które stworzyły projekt PROMETEUSZ i doprowadzają go do chwalebnego końca. Ale jest to także zwycięstwo całej ludzkości... Mówię to, słysząc echo słów Neila Armstronga, pierwszego człowieka, który stanął na Księżycu: TO WIELKI KROK LUDZKOŚCI. .. - To prawda, panie prezydencie, ale eksploracja Kosmosu rozpoczęła się od lotu pierwszego człowieka, Jurija Gagarina - przerwał Polyarni, wykorzystując błąd Bandina, który właśnie nabierał powietrza. - To prawda. Teraz ludzkość stoi na progu nowej, wielkiej ery, gdy wraz z narodzinami PROMETEUSZA otrzymamy dostęp do wszechpotężnej energii słonecznej. Teraz już nie będziemy uzależnieni od naturalnych zasobów naszej planety... Ten rodzaj wymiany myśli trwał jeszcze przez chwilę i Patrick dyskretnie przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Zegar, odliczający czas do startu wskazał już 02:00, więc Patrick odetchnął głęboko, zrobił krok do przodu i natychmiast wykorzystał krótką chwilę przerwy w dialogu przywódców. - Dziękujemy bardzo. Po tej rozmowie wszyscy czujemy się podniesieni na duchu i jeszcze raz dziękuję serdecznie w imieniu całej załogi. Nadszedł już czas udania się do kabiny statku, wiec jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia.

Szybko wyszedł z pola widzenia kamery, a reszta załogi ruszyła za nim; połączenie zostało przerwane. Kuznekow przeciągnął się i ziewnął. - Boże! Jak nudni potrafią być politycy bez względu na to, z jakiego kraju pochodzą! - Polityk mówi dużo, nie mówiąc jednocześnie nic - odparł Ely. - Później sobie pogawędzicie - przerwał Patrick. - Zanim stad wyjdziemy chcę, żebyście opróżnili kieszenie i postawili tutaj swoje podręczne torby. Podczas lotu ma nie być żadnych kanapek z szynką, znaczków, kopert, fotografii papieża czy Lenina! Nic, zrozumiano? -My nie mamy waszego kapitalistycznego instynktu - odparł Kuznekow i roześmiał się. - Dobrze wiecie, że mamy trzysta kopert ze specjalnymi znaczkami obydwu krajów powiedział Ely. - Przykleimy je w Kosmosie i każdy z nas otrzyma po pięćdziesiąt kopert, by zachować je na pamiątkę, sprzedać czy zrobić z nimi, co się komu podoba - najprawdopodobniej jednak opłacić nimi podatki. Patrick szybko przejrzał przezroczyste, plastikowe torby, jakie miał każdy kosmonauta we wszystkich były tylko rzeczy osobiste - i zerknął na zegar. - Już czas, ruszamy. Uścisnął dłoń kucharzowi i obu kobietom, które opiekowały się nimi podczas trwania kwarantanny. - Wrócę, by spróbować jeszcze twoich dań, Iwan - obiecał. Nad drzwiami wyjściowymi rozbłysło zielone światło. Patrick otworzył hermetyczne drzwi i poczuł lekki powiew, gdy wyrównywało się ciśnienie. Podczas kwarantanny byli zupełnie odcięci od świata zewnętrznego, by uniknąć jakiejkolwiek infekcji; całe pożywienie i woda były zamknięte wraz z nimi, a powietrze przepływało przez specjalne filtry. Teraz otworzyły się drugie drzwi i znaleźli się w hermetycznej, przeszklonej kabinie transportera. Budynek, w którym odbywali kwarantannę, był pozbawiony okien, by mogli przyzwyczaić się do życia w hermetycznej kabinie statku kosmicznego - wymóg psychologów. Całkowicie pochłonięci pracą zapomnieli nieomal, ilu ludzi bierze udział w realizacji projektu i jak wiele osób interesuje się tym, jak się czują i co robią. Teraz odkrywali to ponownie: uniesione ramiona, tłum gestykulujących ludzi, reporterzy. Mimo izolujących ścian pojazdu słyszeli ludzi, odpowiadali więc na pozdrowienia nieco zaskoczeni tymi przejawami entuzjazmu. To był wielki dzień. Pojazd powoli i ostrożnie oddalał się od kompleksu laboratoryjnego, kierując się ku PROMETEUSZOWI, okolonemu białymi chmurami. Od metalowych, lśniących płyt statku odbijały się promienie słoneczne i wciąż sprawiał wrażenie raczej wieżowca niż pojazdu, którego przeznaczeniem jest Kosmos. Zespół rakiet startowych miał średnicę pięćdziesięciu metrów i wznosił się na prawie sto pięćdziesiąt metrów ponad poziom gruntu; sam PROMETEUSZ został już oczyszczony z wszelkich dodatków w rodzaju PAB-u, pozostała tylko wieża startowa. Z ostrożną precyzją pojazd dotarł do wieży i zatrzymał się; zaciski platformy zostały zwolnione i kabina transportera została przesunięta do windy, gdzie pochwyciły ją nowe uchwyty. Potem podłoga drgnęła i winda ruszyła w górę. - Cała dygoczę - szepnęła Coretta. - Ja także - wyznał Ely. - Chyba wszyscy to czujemy... Założę się, że także nasi piloci o stalowych nerwach, nieprawdaż, Nadiu? - Oczywiście, tylko głupcy nie odczuwają strachu, Ale nasza misja dopiero się rozpoczyna i nie ma teraz czasu na strach. Z lekką wibracją winda zatrzymała się - przybyli na miejsce. Technicy przesuwali teraz kabinę; jeden z nich machał do nich rękami. - Co on chce nam powiedzieć? - zapytał nagle Patrick. - Chyba manipuluje coś przy dźwigniach - jęknął Ely. - Zaczekaj, coś pisze! Technik uniósł nad głowę kartkę papieru z napisem: WŁĄCZCIE RADIO! Patrick

potwierdził to kiwnięciem głowy. - Co oni chcą nam powiedzieć? - zaniepokoiła się Nadia. Patrick wzruszył ramionami. - Teraz niczego się nie dowiemy. Zaraz przesunie nas dźwig i dopiero potem podłączą nam radio. Zapłonęło zielone światło i można było otworzyć drzwi; wilgotny metal PROMETEUSZA był tuż przed nimi, Patrick wcisnął przycisk i cofnął się nieco, gdy otwierało się wejście, a potem pochylił głowę i jako pierwszy wszedł do wnętrza statku. - Nadia, zamknij wejście - polecił. - Ja zobaczę, czego od nas chcą ci z zewnątrz,. - ...powtarzam, tu Kletnik. Wzywam PROMETEUSZA. Czy mnie słyszycie? Powtarzam... - Witam, LAUNCH CONTROL, tu PROMETEUSZ. - Majorze Winter, mamy trudności. MISSION CONTROL w Houston chce z panem mówić, łączę. - Patrick, słuchaj, nie mam najlepszych nowin... - Co się stało. Flax? - Cóż, pestka! Potrzebna jest przerwa, a nie mamy czasu. Mówi się, że należałoby przerwać procedurę startową i zacząć wszystko od początku...

10. - Powiedz mu, żeby zabrał stad swój tyłek jak najprędzej! Bandin wyłączył się gwałtownie i uniósł do ust filiżankę z kawą. Popołudnie w Rosji, wschód słońca w Waszyngtonie, a on mógłby spać jeszcze przynajmniej godzinę! - Lucy! - krzyknął. Potem przypomniał sobie, że jego gabinet jest dźwiękoszczelny i gniewnie wcisnął klawisz interkomu. - Tak? - Kawy, cały dzbanek kawy. Przerwał połączenie, nim Lucy mogłaby cokolwiek odpowiedzieć. Byli jeszcze inni domownicy i służba, ale poranna kawa Lucy była przyzwyczajeniem od wielu lat. Nigdy jej nie pytał, czy jej to nie przeszkadza - gdy wstawał, Lucy już nie spała i podawała mu kawę. Przyniosła mu ja i teraz, blada, podobna do starzejącej się lalki Barbie. Wziął dzbanek z kawą nie dziękując jej i wsypał do środka kilka łyżeczek cukru. - Nie potrzebujesz niczego więcej? - wyszeptała. Pokręcił głową i chrząknął nie dostrzegając nawet, jak wyszła. Interkom zabrzęczał cicho i głos sekretarza zapowiedział Simona Dillwatera. - Niech wejdzie! Pił gorącą kawę, spoglądając gniewnie na zamknięte drzwi. W pokoju było dość ciepło, ale był zmrożony ze zmęczenia i musiał rozetrzeć sobie stopy, Zapukano do drzwi i wszedł Dillwater; był wysoki, chudy i dystyngowany - dużo swobody, dobra rodzina, najlepsze szkoły, Harvard i mnóstwo pieniędzy, których nie byłby w stanie wydać przez dwieście lat. Bandin zazdrościł mu łatwej egzystencji i tych wszystkich rzeczy, które ofiarowywało mu życie dzięki posiadaniu pieniędzy. Czy Dillwater byłby tym samym człowiekiem, gdyby - jak Bandin - był synem drogisty z Kansas, gdyby kończył studia na prowincjonalnym uniwersytecie i przedzierał się przez poszczególne stopnie partyjnej machiny?

- Dillwater? Co to ma znaczyć? - Przerwa w odliczaniu startowym PROMETEUSZA, panie prezydencie. Myślałem... - A ja myślałem, że jest pan w stanie dopilnować interesów państwa, gdy ja śpię! To ten okropny Polyarni? - Przykro mi, panie prezydencie, ale nie sądzę, by ci z nas, którzy uczestniczą w projekcie PROMETEUSZ sypiali w tych dniach. Zastosowałem się do pańskiego polecenia, by niezwłocznie powiadomić pana w razie nieprzewidzianych okoliczności. - Dobrze, zgoda. A więc co się wydarzyło, mój Boże? - Dłuższa przerwa. Szczegóły... - Mogą poczekać. Ile to potrwa? - Mniej więcej cztery godziny. - I co? - Technicy mówią coś o niestabilnościach systemu. Podobno paliwo osłabia systemy mechaniczne... Bandin łyknął kawy. - Powiedz im, żeby się ostro za to wzięli. To inteligentni chłopcy i potrafią rozwiązać nie wiadomo jakie problemy - tym bardziej, że przekonywano mnie o tym od lat. - Nie tym razem, panie prezydencie - niebezpieczeństwo jest zbyt duże. Chcą przerwać operację startową i zabrać się jeszcze raz za... - Nie! Kategorycznie nie! Czy oni zwariowali? Cały świat obserwuje to przedsięwzięcie i po tym, jak przyrzekliśmy, musimy dotrzymać słowa! Zaangażowałem się w to na całego i nie mam ochoty dać się zmasakrować! Ludzie, gazety, a teraz nawet i Kongres nie mówi o niczym innym jak tylko o PROMETEUSZU! Musimy wystrzelić tę puszkę i kazać jej lecieć! Wiem, że jej potrzebujemy i dlatego niczego nie odwołamy. - Niebezpieczeństwo... - Nikt nie żyje wiecznie! Kosmonauci wiedzą doskonale, w co się zaangażowali i wiem też, że zgodzą się z moją decyzją. Mogę się z panem założyć, że Polyarni postąpi podobnie! Zadzwonił telefon. Bandin podniósł słuchawkę, posłuchał i odłożył ją na widełki. - Mówiłem panu - CZERWONY TELEFON z Moskwy! Niech pan tu zostanie! - krzyknął Bandin widząc, że Dillwater prześlizguje się ku drzwiom. - Chcę, by słyszał pan tę historyczną decyzję! Chcę, by było oficjalnie wiadomo, że nasze dwa wielkie narody są w doskonałej zgodzie! Podniósł czerwoną słuchawkę i naraz odniósł wrażenie, jakby w pokoju zrobiło się bardzo gorąco...

11. - Czas zająć miejsca i poprzypinać się - powiedział Patrick. - Wiem, że to nudne, ale może po dziesięciu minutach będzie koniec. - Ile razy już to mówiłeś... - mruknął Ely. - Zbyt często. Pasy, Ely... Cztery fotele przeciwprzyspieszeniowe były ustawione parami na podłodze przedziału załogowego; każdy był zaprojektowany i przystosowany dla każdego z kosmonautów w ten sposób, by maksymalnie chronić go przed przeciążeniami. Ely ułożył się w swoim z cienkim tomem w reku, a Patrick pomógł mu zapiąć pasy. Obok stał fotel Coretty - dziewczyna była już przypięta i obserwowała indywidualne wskaźniki biologiczne. Każdy kosmonauta był

poobklejany czujnikami, które mierzyły ciśnienie, tętno, oddech, temperaturę i dziesiątki innych parametrów organizmu, obserwacja których pozwalała ocenić stan każdego członka załogi. Kiedy cała załoga znajdowała się już na swoich miejscach, Patrick przeszedł przez luk w ścianie przedziału załogowego. Naturalnie określenia takie jak ściana, podłoga czy sufit nie miały tu takiego znaczenia. jak na Ziemi, bowiem na orbicie, w stanie nieważkości, będzie zupełnie inaczej. Ściany i sufit przedziału pokrywały przyrządy, zapasowe moduły i kasety z prowiantem, niektóre chwilowo niemożliwe do osiągnięcia, ale wszystkie znajda się w zasięgu ręki, gdy załoga unosić się będzie w dowolnej pozycji. Sam PROMETEUSZ stanowił tylko cześć potężnego statku kosmicznego; obiekt, który miał znaleźć się na orbicie, składał się z czterech części. Na górze znajdował się stutrzydziestotonowy ładunek - urządzenia generatora, reflektory anten i emitery, a na dole sześćdziesięciopięciometrowy silnik nuklearny, który miał ich utrzymać na orbicie. Ponad silnikiem zainstalowano dwudziestopięciotonową osłonę biologiczną, która miała chronić załogę przed promieniowaniem pracującego silnika, a ponad osłoną znajdował się zbiornik ciekłego wodoru o długości około trzydziestu metrów. W samym centrum umiejscowiono moduł załogowy, najdelikatniejszą tkankę statku kosmicznego, podzieloną na dwa przedziały: większy, wewnętrzny, zajmujący dwie trzecie powierzchni, gdzie przebywała czwórka kosmonautów wraz z zapasami żywności oraz przedział pilotażu ze wszystkimi systemami lotu, pozwalającymi na kierowanie całym statkiem oraz zamkniętym systemem telewizyjnym, na razie nieczynnym, bowiem wszystkie kamery ukryte były we wnękach startowych, by uniknęły zniszczenia podczas przebijania atmosfery przy starcie. Nadia leżała już w swoim fotelu i rozmawiała z MISSION CONTROL. - Tak jak teraz, Flax - powiedziała. - Efekty? - zapytał Patrick, układając się w swoim fotelu i zakładając słuchawki. - Żadne. Prezydent nie może z panem rozmawiać. - A Polyarni? - Ta sama odpowiedź. LAUNCH CONTROL kontaktowało się z nim, ale konferuje teraz z waszym prezydentem. - Nie chcą potwierdzić oficjalnie, że są zdecydowani utrzymać ten lot! - wrzasnął Patrick i wdusił klawisz radia. - Jesteś tam, Flax? - Jestem i to jako ten, który ma z tobą rozmawiać zamiast prezydenta. Mianował mnie swoim pierwszym asystentem, bowiem konferuje przez telefon z Polyarnim i nie może teraz z tobą rozmawiać, choć zrobi to natychmiast, gdy tylko będzie wolny. - Flax, czy ta rozmowa jest nagrywana? - Oczywiście... - W takim razie chcę mówić oficjalnie. - Przerwa była długa, Patrick, Jesteś zmęczony... Dlaczego nie chcesz... - Nie, oficjalnie! - Rozmawiałem tutaj z lekarzami... Twój puls i rytm twojego serca wskazują, że podlegasz poważnemu stresowi; sugerują, byś odpoczął. Możesz się zdrzemnąć, drugi pilot przejmie zadanie. - Chyba kpisz sobie. Flax! Jestem tu dowódcą, a to, co chcę ci powiedzieć, jest raczej interesujące... - Oczywiście, Patrick, ale... - Wiem, ale ja chcę, by wszyscy poznali fakty, a nasza rozmowa została oficjalnie zarejestrowana. Minęły już dwie godziny od chwili upłynięcia czasu, jaki określa się jako niepewność w planie lotu... - Proste oszacowanie. - Powiem coś i nie chcę o tym dyskutować: według wszelkich wskazań, w miarę tego,

jak okres ten się wydłuża, warunki startu statku są coraz gorsze aż do chwili, gdy misja musi zostać przełożona. Według pierwotnych oszacowań po upływie półgodzinnego okresu niepewności misja powinna zostać odwołana. Korzystam ze swoich uprawnień jako dowódca misji i pytam, dlaczego tak się nie stało. - Decyzje podejmowane były na najwyższych szczeblach... - Nie o to pytam. Chcę wiedzieć, dlaczego zrezygnowano ze zwykłej procedury startowej i dlaczego ciągle trwa przerwa pomimo wcześniejszej decyzji wstrzymania realizacji w poprzednim stadium. - Praktyka wykazała, że najprawdopodobniej pierwotne oszacowania były zbyt pesymistyczne. - Podaj mi wyniki aktualnych ocen. Podniosła się głośna wrzawa, a potem odezwał się ponownie Flax, teraz manifestacyjnie odprężony. - LAUNCH CONTROL chce się z tobą skontaktować. Przerwa się już skończyła, ruszy odliczanie wsteczne do startu od dwunastej minuty. Patrick już otworzył usta, by zaprotestować., ale zastanowił się i przerwał łączność radiową; popatrzył uważnie na Nadię. - Jeszcze możemy zatrzymać realizację misji... Mam prawo podjąć taką decyzję, ale będzie ona miała większą wagę, jeśli pani się z nią zgodzi. - Wiem - odpowiedziała bardzo spokojnie. - Czy na pewno właśnie tego pan chce? - Nie wiem. Być może wydarzy się teraz katastrofa, jeśli nie podejmiemy takiej decyzji... Ale jeśli przerwiemy procedurę startową... - Cały projekt może zostać zniszczony, o tym pan myśli? - Coś w tym rodzaju, PROMETEUSZ kosztował szalone pieniądze i ludzie zaczną szemrać, przeciwstawią się coraz liczniejsze grupy i będą wywierać presję na rządy... U was nie ma takiego problemu. - Jest, ale nieco innego rodzaju: Biuro Polityczne jest instytucją jedyną w swoim rodzaju - wieczorem się zbiorą, a nazajutrz rano Polyarni będzie ministrem rolnictwa i misja PROMETEUSZA zostanie w tym momencie unicestwiona. Co wtedy zrobimy? - Ryzykujemy życiem. Jeżeli teraz wystartujemy... - Zaryzykowaliśmy angażując się w ten projekt. Gra jest warta świeczki... Patrick myślał chwilę i ponuro pokiwał głową. - Zawsze tak uważałem, ale... Teraz to co innego. Jeśli wystartujemy, to ryzykujemy, że zniszczymy wszystko. - Jeśli nie wystartujemy, to będzie prawie tak samo. - PROMETEUSZ! - usłyszeli w słuchawkach głos Kletnika. - Zero minus dziewięć minut przy poziomie APD. Patrick usiłował znaleźć odpowiedź w oczach Nadii, ale ona już odpowiedziała: chciała lecieć. A kto chce protestować? Jego przełożeni, szefowie państw chcieli, żeby leciał... Mógł być przekorny i wszystko zatrzymać, zniszczyć własną karierę i na długo wstrzymać realizację projektu (może na zawsze?). - APD na zielonym. Ruszamy. *** Flax spływał potem, wciśnięty w swój fotel; czuł. jak opuszcza go napięcie, gdy usłyszał odpowiedź Patricka - misja była kontynuowana. Niebezpieczeństwo istniało zawsze, ale programy i komputery nie protestowały. Mimo wszystko aż do momentu startu on był odpowiedzialny za wszystko, był pająkiem w środku całej sieci tu, w MISSION CONTROL, był ogniwem pośrednim między ludźmi a maszynami. Jedno z ogniw systemu okazało się osła-

bione, wiec poprawił to i usunął uszkodzenie - przerwa była długa, ale niezbędna. Drugi czynnik - ludzki - wykazywał objawy słabości i zachwiania, wiec wyregulował i to. System powinien już działać sprawnie... Pięć minut... - Przerwa na zero minus pięć - te słowa odebrał jak uderzenie młota z LAUNCH CONTROL. Dostrzegł czerwone światełko w sygnalizacji pracy napędu podtrzymującego. To system wtłaczania paliwa... *** - Wygląda na to, że jeszcze raz mamy przerwę, panie i panowie. Wydarzenie to ma miejsce już po dalszym odliczaniu, dokładnie pięć minut przed planowanym startem i zapewniam was, że nikomu tutaj nie robi to przyjemności - napięcie w GROUND CONTROL było tak wielkie, że wyczuwało się je niemal namacalnie. - Oddaję teraz głos Billowi White, który jest wśród widzów i zorientuje nas, jakie tam panują nastroje. Proszę, Bill... Na milionach szklanych ekranów obraz się zmienił, ukazując zamiast rozgorączkowanej sali kontroli naziemnej trybuny obserwacyjne, usytuowane dziewięć kilometrów od rampy startowej. Z tego miejsca PROMETEUSZ przypominał dziecięcą zabawkę. Pomimo to już dużo wcześniej niektórzy rozpętali burzliwą dyskusję twierdząc, że trybuny znajdują się zbyt blisko miejsca startu i w związku z tym widzowie narażeni będą na poważne niebezpieczeństwo. Jednakże gdyby trybuny były jeszcze dalej, nie służyłyby już niczemu, znaleziono więc kompromis: miejsce mogli otrzymać tylko niektórzy chętni. Gdyby podczas startu doszło do wybuchu i w płomieniach straciłoby życie kilku dziennikarzy, starych generałów i polityków, to raczej nikt nie podniósłby specjalnej wrzawy; naturalnie kandydatury zostały uzgodnione na najwyższych szczeblach i niektórzy starsi panowie byli mile zaskoczeni po otrzymaniu zaproszenia na trybunę obserwacyjną. Na pierwszym planie widzowie mogli dostrzec znajomą postać Billa White'a. - Jak sami widzicie, napięcie tu, na trybunach jest równie wielkie, jak w GROUND CONTROL czy w MISSION CONTROL, a najprawdopodobniej dzieje się tak na całym świecie. Tu, na Bajkonurze powoli nadchodzi wieczór, a przewidziany czas startu przesunął się już o dwie godziny, a teraz, dosłownie na kilka minut przed startem ponownie przerwano odliczanie. Nie możemy sobie wyobrazić, co czują kosmonauci, zamknięci w swoim gigantycznym statku. Co prawda, to doskonale wytrenowani zawodowcy, ale mimo to czekanie może być już nie do zniesienia... Chyba nikt z nas nie chciałby być teraz na ich miejscu! Zachowują się wspaniale i cały świat podziwia ich odwagę. A teraz może Harry Saunders w GROUND CONTROL. Harry, jest coś nowego? - Ciągle to samo, a jeśli chodzi o PROMETEUSZA, to sami widzicie. Teraz na ekranach ukazał się PROMETEUSZ na podstawie zespołu rakiet nośnych. Harry Saunders oderwał się od swoich notatek, gdy kamera skierowała się na niego. - Przerwy były tak długie, że zanotowałem sobie kilka interesujących szczegółów. Możliwe, że to wszystko eksploduje w momencie startu... Zamilkł na moment i szybko przerzucił notatki, opisujące bliżej gigantyczny statek; szczegółowy opis PROMETEUSZA i charakteryzujące go liczby. - Nie wszyscy jeszcze zdajemy sobie sprawę z wielkości PROMETEUSZA. Gdy mówi się o nim: „wysoki jak czterdziestopiętrowy wieżowiec” lub „ciężki jak krążownik”, to daje to nikłe wyobrażenie o jego rozmiarach. Ale dość już o samej konstrukcji - w gruncie rzeczy jest to składanka siedmiu zespołów, połączonych w jeden. Program ten transmitowany jest zarówno przez radio i telewizję, więc mają szczęście ci, którzy mogą to wszystko zobaczyć. W momencie startu odpalą wszystkie silniki rakiety nośnej; w których spalany będzie tlen i wodór w tempie sześćdziesięciu pięciu litrów na sekundę. Gdy odpadnie zużyta rakieta nośna,

PROMETEUSZ będzie już na niskiej orbicie, a tam włączą się silniki nuklearne, by wznieść się na orbitę stacjonarną... Ale cóż to! Patrzę na zegar, odliczanie wznowione! Koniec przerwy! Miejmy nadzieję, że ta była ostatnia, a więc przekazuję głos do GROUND CONTROL... *** - Dwie minuty i stanie się - powiedział Patrick. - Teraz odliczanie wsteczne jest już automatyczne i nie można już przerwać procedury startowej. Przedział załogowy! - rzucił do interkomu. - Przygotujcie się! Czy wszystko w porządku? - Tak - odpowiedziała Coretta. - Wszystko funkcjonuje bez zastrzeżeń. - Dzięki czujnikom możemy być pewni, że nikt nie umarł ze strachu - zażartował Patrick. - Możecie słuchać, ale nie będę miał czasu na żadne rozmowy aż do opuszczenia atmosfery, gdy odpadnie rakieta nośna. Godzina H, startujemy! - Minuta piętnaście sekund. Teraz już tylko komputer kierował ludźmi i maszynami. - Minus jedenaście sekund... - Dziesięć... - Dziewięć... Lekki wstrząs, a potem wibracja przeszły przez całą długość potężnej, metalowej wieży, gdy gigantyczne silniki bluznęły ogniem. Płomienie otoczyły statek i ze wszystkich stron uniosły się dym i para. - Trzy... - Dwa... - Jeden... - Zero! Maksymalny ciąg silników; obejmy wieży startowej odpadły, a płomienie otoczyły całą rakietę. Zadrżała ziemia, gdy silniki rakiety nośnej ryknęły piekielnym grzmotem. Powoli, bardzo wolno - tylko trzy metry po pierwszej sekundzie - potężny statek wzniósł się nad ziemię. - Wystartowali! Huk, wibracje i grzmoty. Patrick na samym początku został mocno wciśnięty w fotel pierwsze sześć sekund stanowiło moment krytyczny, bowiem wtedy statek dopiero nabierał prędkości. Wskazania przekroczyły 00:00:00, pokazując 00:00:01, odmierzając teraz sekunda po sekundzie GET - Ground Elapsed Time. 00:00:04. Przeciążenie wzrasta, wgniatając kosmonautów w leżanki. 00:00:06. Pierwsze niebezpieczeństwo minęło, wszystkie lampki kontrolne w kolorze zielonym. Przeciążenie rośnie sekunda po sekundzie: cztery i pół G, pięć... Pięciokrotne przeciążenie rozpłaszcza ciała na leżankach, wyciskając powietrze z płuc. Silniki pochłaniają sześćdziesiąt ton paliwa na sekundę i nadają potężnej masie statku coraz większe przyspieszenie. - Lecicie, PROMETEUSZ - komunikat LAUNCH CONTROL dotarł do uszu Patricka jakby zza ściany; przeciążenie wduszało mu gałki oczne w głąb czaszki i widział tylko na wprost siebie, ale był zmuszony zdobyć się na olbrzymi wysiłek i odczytać wskazania kontrolne. Przeciążenie ugniatało piersi, migały cyfry GET. Wibracje i ucisk wydawały się trwać całą wieczność, nim przestały działać silniki pierwszego stopnia rakiety nośnej. W momencie, gdy GET wskazywał 00:01:30. silniki zaprzestały pracy i kosmonauci znaleźli się w stanie nieważkości. Patrick przekazał przez interkom! - Pierwszy stopień już nie działa. Przez chwilę będzie cisza, macie więc okazję, by wasze żołądki oswoiły się nieco z sytuacją. Ostrzegam was przed włączeniem się silników

drugiego stopnia... Chwilowo trwa pompowanie paliwa, potem odłączy się cały zespół rakiety nośnej... Gwałtowny wstrząs szarpnął statkiem. - O, to właśnie to. Możemy już dać obraz telewizyjny... Kamery były do tej pory ukryte w gniazdach pancerza statku, dodatkowo chronione masą zbiorników paliwa. Teraz, po odpadnięciu rakiety nośnej, Patrick odszukał dźwignie trzy spośród setki innych - i opuścił je. Początkowo ekran pokazywał tylko ciemność, potem nagle pojawił się płomień; Patrick zmienił kierunek obiektywów i zobaczyli Ziemię. - To Rosja! Bajkał! - wykrzyknęła Nadia. - Możecie to wszyscy zobaczyć - powiedział Patrick. - MISSION CONTROL? - Sześć na sześć, PROMETEUSZ. Wspaniały widok! Obserwowali teraz ciemne cylindry zbiorników paliwa na tle planety - stawały się coraz mniejsze i mniejsze. Każdy zbiornik był teraz prowadzony przez GROUND CONTROL na Bajkonurze jako oddzielny obiekt aż do chwili, gdy osiądą bezpiecznie na Ziemi - od tego zależało powodzenie dalszej części programu PROMETEUSZ. Zbiorniki paliwa miały rezerwę paliwa, by wyhamować i wyładować w stepie, a potem - po regeneracji i przetransportowaniu na kosmodrom - użyte ponownie przy realizacji kolejnego etapu projektu, czyli transporcie elementów kolejnych generatorów słonecznych na orbitę aż do etapu PROMETEUSZ PIĘĆ, kiedy to zaspokojone zostaną potrzeby energetyczne świata. Jednakże na razie statek ciągle jeszcze nie znajdował się na orbicie stacjonarnej Ziemi, która ciągle jeszcze trzymała ich mocno swymi niewidzialnymi więzami grawitacji. - Gotowość do włączenia silnika głównego - zapowiedział Patrick z oczami utkwionymi we wskazaniach zegara GET. - Przeniesiemy się na wyższą orbitę. Moc silnika głównego wystarczała do wprowadzenia statku na orbitę stacjonarną; przyspieszenie miało być łagodniejsze, ale i tak miało wynieść około pięciu G. Silnik włączył się zgodnie z planem, ale jego pracy towarzyszył gwałtowny wstrząs, który targnął całym modułem załogowym. - Coś się dzieje! - ostrzegł załogę Patrick. Wstrząs nie powtórzył się już. Cała załoga czuła się teraz jak doświadczeni weterani Kosmosu - przeszli przez start, przeżyli go na szczycie najpotężniejszej bomby chemicznej, jaką kiedykolwiek człowiek zbudował. Zgromadzona w zbiornikach paliwa została zużyta na wyniesienie statku na orbitę i teraz, gdy minął już moment krytyczny, wszyscy się odprężyli. Coretta i lekarze, którzy na Ziemi obserwowali wskazania czujników zrozumieli, że największy stres już minął. W MISSION CONTROL, pomimo morderczego wysiłku i ciągłego napięcia wszyscy także odprężyli się nieco, na wielu zatroskanych twarzach pojawiły się uśmiechy. Flax włożył w usta cygaro zwycięstwa i żuł je przed zapaleniem. Wszystko przebiegało zgodnie z planem. - Stop - powiedział spokojnie Patrick, gdy wyłączył się silnik. - Na jakiej orbicie jesteśmy teraz, MISSION CONTROL? - Czwarty stopień, PROMETEUSZ. Mamy jeden jeden do jedności, do piątego stopnia. Dobra orbita, z błędem rzędu 0,00001 orbity przewidywanej; Patrick przeciągnął się i odpiął pasy, mówiąc do załogi: - Lecimy teraz swobodnie, ale proszę nie opuszczać stanowisk. Zaraz do was przyjdę. Wysunął się z fotela i poszybował ku grodzi. - Idę podnieść morale załogi, Nadio. Przejmij stery. - Dobrze. Patrick odetchnął i przez luk przedostał się do przedziału załogi. - Najbardziej spektakularne wejście, dowódco - zauważyła Coretta z zazdrością. - Kiedy my będziemy mogli tego spróbować? - Gdy tylko znajdziemy się na orbicie stacjonarnej. Jak tam u was?

Dotarł do Coretty, poklepał ją po ramieniu i sprawdził pasy; pokiwał głową i uśmiechnął się. - Czuję się dobrze, ale co to był za wstrząs? - Gdy zbiorniki są już puste, panuje w nich jeszcze pewne ciśnienie i to właśnie było przyczyną wstrząsu. Nie było to nic szczególnie groźnego. - Tak mną wstrząsnęło, że myślałam, iż wypadną mi wszystkie plomby z zębów! - Czy wszyscy dobrze się czują? - zapytał Patrick, rozglądając się wokoło. Chwila wahania, a potem nieśmiało odezwał się Grigorij: - Szkoda, że ten wstrząs mnie zaskoczył... Coś nie tak z moim żołądkiem... Na szczęście miałem ten plastikowy woreczek i teraz już wszystko jest w porządku. Rosjanin zaczerwienił się trochę. - To może zdarzyć się każdemu - pocieszył go Patrick. - Ryzyko zawodowe! Czy już minęło? - Tak, teraz już dobrze się czuję. - Proszę się nie przejmować. Gdy będziemy już w drodze powrotnej, opowiem panu kilka historyjek z Air Force... - Chwilowo zaoszczędź nam tego, Patrick - jęknął Ely, nie odrywając oczu od książki, której tytuł sugerował, iż jest napisana w języku francuskim. - Oczywiście. Oto sytuacja... Wszyscy wysłuchali go uważnie, nawet Ely. - Znajdujemy się teraz na wysokości około stu trzydziestu kilometrów. Silnik chemiczny włączy się jeszcze raz, a potem, gdy tylko MISSION CONTROL potwierdzi, że jesteśmy już na właściwej orbicie, Ely zacznie wyczyniać swoje sztuczki. - Nienawidzę być pasażerem - mruknął Kuznekow. - Oczekuję z niecierpliwością chwili, gdy doktor Bron i jego silnik pokażą, co potrafią. - Można i tak. Czy są jakieś pytania? Pułkowniku? - Kiedy będzie można coś zjeść? - Doskonały pomysł, przez te wszystkie przerwy i ja mocno już zgłodniałem. Teraz można tylko napić się czegoś, ale gdy tylko znajdziemy się na orbicie, zjemy porządny posiłek. Potem Ely zabierze się za swój silnik. Patrick wrócił do kabiny pilotów i zajął miejsce w swoim fotelu, przypinając się pasami. - Czas? - zapytał. - Około trzech minut - odpowiedziała Nadia, zerkając na zegar GET. - Dobrze. Komputer zasygnalizował gotowość silnika do zapłonu. Silnik ruszył i przez trzy sekundy pracował pełną mocą, a potem eksplodował.

12. GET 00:35:00 Wstrząs wcisnął Patricka w fotel; na moment pociemniało mu w oczach. Uniósł głowę i spostrzegł, że wszystkie wskaźniki jarzą się jaskrawą czerwienią alarmu, a w uszach brzęczały natrętnie krzyki z interkomu i głosy MISSION CONTROL, a Nadia wykrzykiwała jego imię. Zignorował to wszystko, ledwie uświadamiając sobie hałas: przyrządy, silniki, automa-

tyczny stop, teraz ręczny... Paliwo, pompy, obwód bezpieczeństwa... Wszystko wirowało Ziemia w iluminatorach ukazywała się i znikała na przemian. Spojrzał na zegar GET i określił rotację, potem wziął interkom, by zmusić do milczenia głosy, ale najpierw krzyknął do Nadii: - Proszę powstrzymać się z pytaniami, zanim nie skonsultuję się z MISSION CONTROL! MISSION CONTROL, słyszycie mnie? . - Tak, proszę mówić, mamy was... - Podaję raport! Wadliwie funkcjonują silniki rdzenia! Możliwa eksplozja! To chyba dopływ paliwa do zespołu trzy... Reszta zatrzymana, dostarczanie paliwa odcięte. Rezerwy paliwa jedenaście przez sto. Obracamy się wokół osi, rotacja dwunastosekundowa. Podajcie mi dane orbity! - Orbita następująca: perygeum sto trzydzieści sześć przecinek zero osiem kilometra, czas osiemdziesiąt osiem minut. Wskazania przyrządów mówią o spadku ciśnienia w kabinie. Jak to wygląda u was? - Pozytywnie: cztery przecinek zero dwa kilograma. Może macie wadliwe wskazania przyrządów. Czy można powstrzymać rotację? - Nie - odparł Flax zdecydowanie. - Najpierw musimy sprawdzić urządzenia. Patrick uniósł intercom. - Czy wszyscy słyszeli? - Słyszałam, ale nie rozumiem - odpowiedziała Coretta. - Mamy uszkodzony silnik. Nie znamy jeszcze siły ciągu pozostałych... Silnik składa się z czterech sekcji, które powinny odpalić równocześnie, ale jedna nie zadziałała. Myślę, że to może być poważniejsza usterka... - Chcesz powiedzieć, że silnik eksplodował? - Tak, to możliwe. W takim przypadku mamy jeszcze trzy sprawne silniki... - Myślisz, że naprawdę mamy jeszcze trzy sprawne silniki? - Zamilknij na chwilę, Ely! Jeszcze nie wiadomo, co mamy, a czego nie mamy. Najpierw musimy wszystko ocenić, panika na potem. Posiadamy wciąż wystarczający zapas paliwa do manewrowania i jesteśmy na orbicie... Jedynym problemem jest to, że statek wiruje wokół osi i spróbujemy to skorygować, gdy tylko otrzymamy dane z MISSION CONTROL... - Mówi pan, że znajdujemy się na orbicie - powiedział pułkownik. - Czy mogę wiedzieć, jaka to orbita? Patrick zawahał się. - Nie wiem dokładnie... Z Ziemi podano, że jesteśmy na stu trzydziestu sześciu kilometrach wysokości i okrążamy Ziemię w ciągu czterdziestu ośmiu minut. - Sto trzydzieści sześć to niezbyt wysoko - stwierdził Ely. - Wydaje mi się, że dość wysoko - powiedziała Coretta. - Tak, dość wysoko - potwierdził Patrick, zmuszając się, by mówić opanowanym głosem. - Znajdujemy się ponad najwyższymi warstwami atmosfery. Wezwę MISSION CONTROL. Musieli czekać prawie pięć minut, zanim komputery przetrawiły informacje i MISSION CONTROL mogło podjąć decyzję. - PROMETEUSZ! - odezwał się Flax. - Dane potwierdzone. Proponujemy próbę odzyskania stabilizacji statku przy minimalnym zużyciu paliwa. - Zrozumiałem, MISSION CONTROL. Rozpoczynam manewr. Ten manewr nie był przewidywany w planie lotu, a paliwa, które miało zostać teraz zużyte, mogło braknąć do wykonania właściwego zadania, czyli wyniesienia statku na stacjonarną orbitę, ale nigdy nie udałoby się im osiągnąć planowanej orbity, jeśli nie uda się opanować rotacji. Patrick powinien zużyć minimum paliwa i mieć nadzieję, że pozostanie go jeszcze wystarczająco dużo. Wykonany manewr zmniejszył rotację, ale nie wyhamował jej całkowicie.

- To nie wystarczy - szepnęła Nadia. Patrick zacisnął zęby. - Widzę. Jeszcze trochę... Udało mu się wyhamować obroty statku poprzez krótkie włączanie i wyłączanie silnika. Ziemia - ich jedyny punkt odniesienia - pojawiła się na stałe w iluminatorach. - Rezerwy paliwa dla silników manewrowych siedemdziesiąt jeden do stu. Doskonale, Patrick! - Zgodnie z obliczeniami nie potrzeba więcej niż pięćdziesiąt do stu, by osiągnąć planowaną orbitę. Da się wytrzymać... MISSION CONTROL, odbieracie nas? Rotacja wyhamowana, statek stabilny. Czy wiecie już coś na temat silników? - Jeszcze nie, Patrick, ale właśnie programujemy komputer i potrzeba nam trochę czasu na odpowiedź. Jesteście gotowi do przyjęcia instrukcji? - Dawaj, Flax! Nie podoba mi się ta orbita i chciałbym ją opuścić tak szybko, jak tylko to możliwe. - Potwierdzam. Zaktywizujcie i , potem przekazujcie dane. Podczas gdy Patrick testował poszczególne sekcje statku i przekazywał dane do komputera, Nadia wzięła interkom i przekazała reszcie załogi, co się dzieje. - Czy możemy wreszcie przyjść na górę, Nadio? - zapytał Grigorij. - Leżenie tutaj jest nieco przygnębiające... W jego głosie dało wyczuć się napięcie - jeszcze nie panikę - ale można było to przewidzieć; testy psychologiczne na Ziemi to tylko testy, a lot jest ostateczną próbą, której wyników nigdy nie można dokładnie przewidzieć. - Nie, Grigorij. Teraz ryzykujemy tylko to, że opóźni się włączenie silników, ale musimy teraz postępować według obliczeń komputerów. Gdy tylko uda nam się osiągnąć stacjonarną orbitę, wszystko będzie już w porządku. - Ale przecież my jesteśmy na orbicie! - przerwała Coretta. - Czy nie możemy pozostać tu dłużej? Proszę mi wybaczyć, jeśli mówię głupio... - Znajdujemy się na niskiej orbicie, akurat na skraju atmosfery - wytłumaczyła Nadia. Projekt nie przewidywał czegoś takiego. - A co by się stało, gdybyśmy tu pozostali? - nalegała Coretta. - Jaki to dałoby końcowy efekt? - Nadia zastanawiała się gorączkowo; czy orbita jest krzywą upadku i ile czasu statek może się na niej utrzymać - możliwe, że już wkrótce przekonają się sami, ale teraz trzeba odrzucić obawy i utrzymać dobry nastrój załogi. - Nic wielkiego... Pozostając na tej orbicie, okrążymy Ziemię po osiemdziesięciu kilku minutach. Ale wkrótce zmienimy orbitę... Zaczekajcie, Patrick daje mi znaki... - Tu dowódca statku. Komputer przetworzył wszystkie dane, które byliśmy w stanie mu dostarczyć i oto wyniki: jeden silnik pozostaje definitywnie poza jakimikolwiek możliwościami oddziaływania. Użyjemy dwóch przeciwstawnych silników – drugiego i czwartego, pierwszy pozostanie wyłączony - by uzyskać symetryczny ciąg... - Czy dwa silniki zdołają nadać nam odpowiednie przyspieszenie? - zapytał Ely. - Oczywiście, doktorze Bron. Silniki mają wystarczającą moc... Teraz, gdy już znajdujemy się na orbicie okołoziemskiej, potrzebujemy mniej mocy, ale przez dłuższy okres czasu, a rezultat będzie taki sam, jakbyśmy startowali z Ziemi. - Nie jestem o tym przekonany, Patrick - stwierdził Ely i po raz pierwszy w jego głosie gniew zastąpił chłodny cynizm. - Znam się na tym tak samo dobrze, jak i ty, a poza tym wiem, jakie są wymagania, jeśli chodzi o taki sposób zmiany orbity, o jakim mówisz. Przygotowanie takiego manewru wymaga godzin, a nawet dni! - Niestety, Ely, mógłbym powiedzieć to samo. Oczywiście, masz rację, ale przez te lata przygotowań przewidziano warianty postępowania niemal w każdych okolicznościach... Przepraszam, wzywa mnie MISSION CONTROL...

Patrick wyłączył interkom, by wysłuchać instrukcji; nie wymagało to od niego zbytniego natężenia uwagi, bowiem dowodzenie przejmował komputer. - Zapłon 01:07:00 - podało MISSION CONTROL. - Roger. Proszę sprawdzić pasy i przygotować się. Silniki włączą się za niecałe dwie minuty. Sekundy mijały; wydawało się, że upłynęła wieczność. Trzy sekundy, dwie, jedna... - Nic? Flax nie potrafił ukryć niepokoju w głosie. - Żadnej reakcji silników, żadnego wskazania na tablicy. Co wy robicie, MISSION CONTROL? - PROMETEUSZ... Słuchaj, Patrick, robimy tu na dole wszystko, co tylko możliwe! Jesteśmy w trakcie ponownego programowania komputera, by ustalić uszkodzenie, a potem podamy wam nową godzinę i będziecie mogli uruchomić silniki ręcznie. - Dzięki, Flax. doceniam twoją troskliwość, ale twoi chłopcy stoją nogami na twardej ziemi, a my jesteśmy w próżni. Nie ma jakiegoś innego sposobu odskoczenia z tej orbity? - Niestety... - Flax! Zamknij się i posłuchaj uważnie! Twój komputer już tyle razy przeżuwał dane, że nie mógł niczego pominąć! - Wasza wysokość... - Wiem, na jakiej wysokości się znajdujemy i z jaką prędkością lecimy! Mój Boże, to, co chcę wiedzieć, to jak szybko zmniejsza się orbita! Ile mamy jeszcze czasu do osiągnięcia atmosfery i runięcia w dół? - Nie możemy być pewni... - Ile czasu. Flax?! - Dobrze, Patrick, nie denerwuj się... Mamy tu kilka możliwości, ale są to tylko przybliżone dane... W miarę tego, jak będziemy je uzupełniać i sprawdzać, będziecie informowani. Na razie, zgodnie z danymi, jakie posiadamy, macie trzydzieści sześć godzin. Nadia spojrzała na Patricka i oczy jej się zaokrągliły, ponieważ słyszała wszystko; pokiwała wolno głową, ale nie uśmiechnęła się. Patrick zastanowił się przez chwilę, zanim zaczął mówić. - Posłuchaj, Flax... Musimy odskoczyć z tej orbity, jeśli nie chcemy zamienić się w spadającą gwiazdę, gdy pod koniec dnia wpadniemy w atmosferę. Włącz te silniki... Jeżeli coś się nie uda, podaj nam dane i będę usiłował zmienić orbitę przy pomocy silników nuklearnych. Odrzucimy cały stopień napędowy i użyjemy naszych własnych środków. Zrozumiałeś mnie? - Pięć na pięć, Patrick. Wzięliśmy pod uwagę silniki nuklearne i mamy odpowiedni program. Jesteś przygotowany do odpalenia silników chemicznych? - Roger. - Odliczam, a ty włącz na zero. Dziesięć, dziewięć... Nic się nie stało, podobnie jak poprzednio; Patrick raz za razem wciskał klawisze. - No, tak! - krzyknął. - Co teraz? Albo coś się da zrobić z tymi cholernymi silnikami, albo je odrzucamy! - Odrzucimy je za kilka minut. Musimy mieć pewność, że wystarczy wam czasu na użycie silników nuklearnych. - Dobry pomysł, nie? Patrick przerwał gwałtownie połączenie z MISSION CONTROL i włączył interkom. - Słyszeliście wszyscy? - Tak - odpowiedziała Coretta. - Mimo to nic nie rozumiem... Co to wszystko znaczy? - To proste - wyjaśnił Ely. - Jeśli nic nie zrobimy, wpadniemy w atmosferę pod koniec dnia i zamienimy się w piękną, spadającą gwiazdę, którą będą mogli obserwować na wieczo-

rnym niebie młodzi zakochani. Aby tego uniknąć mamy nadzieję - i wydaje mi się, że nadzieja jest tu określeniem najbardziej odpowiednim - posłużyć się moimi silnikami, choć nie były one przewidywane do zabawy tego rodzaju. Jedynym pocieszającym faktem jest to, że przeprowadziłem już kilka obliczeń na moim kalkulatorze... Komputer na pewno zrobiłby to dokładniej, ale wygląda na to, że powinniśmy bez problemu osiągnąć pożądaną orbitę. Odepnę się i zajmę się silnikami... - Nie ruszaj się na razie! - rozkazał Patrick. - Pozostańcie na swoich miejscach, zanim nie porozumiem się z MISSION CONTROL. Słyszycie mnie, MISSION CONTROL? - PROMETEUSZ! Musicie wykonać manewr przy użyciu silników nuklearnych. Odrzucenie silników chemicznych powinno nastąpić jak najszybciej. Przygotujcie się do odrzucenia członu napędowego. Ely wybuchnął śmiechem. - Dokładnie tak, jak mówiłem! - Odstrzelić człon napędu. Nikła eksplozja i wstrząs były jedynym efektem odrzucenia silników chemicznych. Patrick włączył kamery i dał sygnał MISSION CONTROL: przejęli kontrolę nad zespołem silników i sprowadzą je na Ziemię - Jeśli tylko im się to uda. - Popatrzcie na to! - warknął Patrick. - MISSION CONTROL, obserwujecie ekrany? Widzicie? Człon napędu nie odczepił się. Jedno złącze nie puściło... W tej sytuacji nie możemy użyć silników nuklearnych. Słyszycie mnie, MISSION CONTROL? Zróbcie coś z tym i to szybko! Jeżeli nie uda nam się pozbyć tej kupy szmelcu, to nasza misja zakończy się największą ognistą kulą na niebie Ziemi, jaką kiedykolwiek widziano!

13. GET 01:38:00 - Chodzi о to, że trzeba wszystko przekomponować, a my i tak jesteśmy już spóźnieni o prawie czterdzieści minut! Gazeta powinna już być w kioskach! - denerwował się redaktor, obserwując nowy układ pierwszej strony. - Dostaję szału na myśl o tych ciągłych zmianach - odparł redaktor naczelny. - Mimo to ta historia trafiła nam się w odpowiedniej chwili. Kiedy mówił właściciel gazety, inni tylko kiwali głowami i uśmiechali się mizernie. Gazeta musi ukazywać się regularnie. Redaktor zamknął drzwi oszklonego gabinetu i zanurzył się w normalny tumult redakcji, gdzie zaaferowani ludzie nie mieli nawet czasu na podniesienie wzroku. Gdzieś w głębi pomieszczenia błyskała lampa błyskowa. Redaktor dostrzegł zbliżającego się małego człowieczka z jakimś papierem w dłoni. - Z powietrza, Cooper, stamtąd... - Niech pan słucha, powinien pan na to zerknąć! Redaktor naukowy Cooper był małym człowieczkiem w okularach, które ciągle spadały mu na oczy. - Później. Przekomponowujemy ten szalony dziennik i nie mam teraz czasu słuchać ostatnich wiadomości, które masz mi do zakomunikowania. - Nie, stop! Musi mnie pan wysłuchać! Rakieta... - Z nieba! Oberwałem już z powodu jednej, która spłonie za dwadzieścia cztery godziny, a na jej pokładzie zginie sześcioro odważnych ludzi!

- Co się tu dzieje? - zapytał redaktor naczelny, podchodząc do nich. - No, właśnie próbowałem mu o tym powiedzieć. Mam artykuł... Redaktor naczelny spojrzał uważnie na podekscytowanego, małego człowieczka - zbyt długo już pracował w tym zawodzie, by zignorować to, co Cooper miał do przekazania. - Sześćdziesiąt sekund, Cooper i życzę ci, żebym był mile zaskoczony... - To nie do uwierzenia, proszę pana! Rakieta... Ten statek na orbicie... - To wiemy. - Ale to nie wszystko! PROMETEUSZ to największy obiekt, jaki został kiedykolwiek wystrzelony w Kosmos! Waży dwa tysiące ton, to ogromna masa! Gdy tylko wejdzie w atmosferę, spłonie... - Połóż mi to na biurku, Cooper, tylko czytelne. - Ależ, proszę pana... Proszę posłuchać! Co się stanie, gdy taka masa spadnie?! Redaktor naczelny stanął jak wryty, potem powoli odwrócił się ku Cooperowi i spiorunował go wzrokiem. - Powiedz mi, proszę, co się stanie, gdy ta masa spadnie? - Dobrze - odpowiedział Cooper, nerwowo przerzucając papiery, które trzymał w ręku. To jest optymalny tor, rozumie pan... Prędkość, masa, kat wejścia w atmosferę, idealne warunki... Siła bezwładności, pojmuje pan, prędkość pomnożona przez masę... Ale gdy jest to coś takiego jak PROMETEUSZ, który leci nieprzeciętnie szybko... Obliczyłem, że będzie to eksplozja równoważna dziesięciu kilotonom TNT. - Proszę mi to wytłumaczyć! - Oczywiście. Przypuśćmy, że PROMETEUSZ runie na jakiś zamieszkały rejon... Może na nasze miasto? Wybuchnie z taką siłą, jak pierwsza bomba atomowa, która zniszczyła Hiroszimę. Bez radioaktywności, oczywiście, ale wybuchnie... - Tak... Piękna robota, Cooper. Proszę mi to napisać na czysto i dać na rewriting. Natychmiast! Naczelny wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów, zapalił jednego i zwrócił się do redaktora: - Słyszał pan. Proszę to wkomponować w pierwszą stronę. Mamy numer roku! Zdaje pan sobie sprawę z tego, że ta latająca bomba może unicestwić jakieś miasto? I to może u nas? Może to będzie nasze miasto?... Ściszył gwałtownie głos i z obawą zerknął w górę.

14. GET 02:19:00 Ranek w Waszyngtonie był mokry i mglisty. Motocykliści eskorty jechali obok Cadillacа; przejechali przez Chain Bridge, potem MacLean Virginia. Generał Bannerman siedział wciśnięty w oparcie w tyle wozu, wściekły na cały świat - nie spał już od pół godziny, gdy ci idioci narobili takiego rumoru, dobijając się do drzwi. Policjanci z eskorty nie mieli najmniejszego pojęcia, po co zostali wysłani tak wcześnie na przedmieście, a dowodzący nimi kapitan również nie potrafił niczego wyjaśnić. - Pan nie należy do mojego zespołu, kapitanie, nieprawdaż? - Nie, generale. G-2, ekipa specjalna Białego Domu. Bannerman chrząknął, a potem ziewnął szeroko; dobrze go pilnowali, zawsze był podej-

rzany. - Wydaje się pan być nieźle zorientowany w tym, co robię, kapitanie. - Mam ścisłe rozkazy, generale. Pan jest strzeżony przez służby specjalne, dla własnego dobra. Utrzymuję z nimi, rzecz jasna, ścisłe kontakty. Gwałtownie odwrócił głowę i spojrzał na generała, ale ten nie uśmiechnął się ani nawet nie mrugnął okiem. - Pańskie życie należy do pana, generale, ale my musimy je znać, by moc pana chronić. Jesteśmy dyskretni. - Nie wątpię w to. Zna pan temat tego spotkania? - Nie, generale. Podano mi po prostu pański adres i polecono jak najszybciej przywieźć pana do Białego Domu. Bannerman pokiwał głową i popatrzył na zabudowania, które mijali. Ziewnął ponownie; w wieku lat sześćdziesięciu przyzwyczaił się do wygodnego życia, wyglądał jednak na dziesięć lat mniej, a wigor miał czterdziestolatka - Beryl powiedziała mu to zaledwie przed godziną. Uśmiechnął się, przypominając to sobie. Po jakiego diabła Bandin potrzebuje go o tej porze? Prawdopodobnie chodzi o tych Arabów... Po tym, jak mianowano go dowódcą armii, wszystkie te zebrania dotyczyły Arabów i ropy. Samochód zatrzymał się przed dyskretnym wejściem na tyłach Białego Domu i Bannerman wysiadł; gdy otworzyły się drzwi, dwaj strażnicy zaprezentowali broń, więc oddał im honory. We wnętrzu czekał na niego Charley Dragoni, przestępując nerwowo z nogi na nogę. - Jest pan ostatni, generale. Wszyscy czekają tylko na pana. - Dobrze, tym lepiej dla nich, Charley. Co się stało? - Winda, panie generale. Jeśli pan pozwoli... Chłopiec na posyłki prezydenta odsunął się na bok i przepuścił go z szacunkiem. Jakiś marynarz otworzył drzwi i generał wszedł do środka, mocno stawiając stopy. Bandin siedział na szczycie długiego stołu, po jego lewej stronie Schlochter i - rzecz dziwna - poza nimi w pokoju znajdował się jeszcze tylko Simon Dillwater. Interesujące... Sekretarz stanu, dyrektor NASA i on... To coś niezwykłego. - Kłopoty z PROMETEUSZEM, panie prezydencie? - najlepszą obroną jest atak. - Mój Boże, Bannerman, czy pańskie radio nie działa? Czy pan sobie wyobraża, że mamy tu zwariować? Generał usiadł. - Pracowałem do późna, a potem mocno spałem. Najmniejszej zmiany wyrazu twarzy, nawet u Dragoniego - być może kapitan Służb Specjalnych mądrze robił, trzymając język za zębami. - Powiedz mu, Dillwater, tylko najkrócej. Jak tylko się da! -Tak, panie prezydencie. PROMETEUSZ ma poważne trudności... Odrzucenie napędu pierwszego stopnia przebiegło bez zarzutu, silniki i zbiorniki odłączyły się i wylądowały zgodnie z planem, ale nie odpaliły silniki drugiego stopnia, a ponadto nie dadzą się odrzucić. - Więc w dalszym ciągu są przytwierdzone do statku? - uwaga Bannermana obudziła się nagle. - Częściowo - odpowiedział Dillwater. - Ich wysokość? - Około stu trzydziestu sześciu kilometrów. - To zdecydowanie gówniana orbita... - Pańska ocena jest bardzo trafna... - Co przedsięwzięto? - W dalszym ciągu usiłuje się odrzucić silniki - gdyby się to powiodło, PROMETEUSZ mógłby wejść na orbitę stacjonarną, wykorzystując silniki atomowe. - Dobrze, ale muszą działać szybko, bo to jest kurczącą się orbita. Ile mają czasu?

- Prawdopodobnie trzydzieści trzy godziny, zgodnie z ostatnimi obliczeniami. Bannerman postukał palcami w stół i zastanawiał się przez chwilę. - Gdyby spłonął w atmosferze, dwa miliardy dolarów zostaną wyrzucone w błoto i może przepaść cały projekt... - Musimy również myśleć o sześcioosobowej załodze, jaka znajduje się na jego pokładzie - dorzucił zimno Dillwater. - Naprawdę, Simon?... No, to ustaw te bidule na stacjonarnej orbicie tak prędko, jak tylko to możliwe! - Macie rację, panowie - przerwał im Bandin. - Posłuchajcie teraz głosu rozumu i pomyślcie o prestiżu narodowym... Powinniśmy wziąć pod uwagę cały projekt PROMETEUSZ, Rosjan, przyszłe wybory i jeszcze kupę innych spraw. Martwimy się o los załogi, ale chwilowo pomińmy te kwestie... Schlochter powtórzy wam, co powiedział Polyarni w związku z ostatnimi meldunkami: absolutny priorytet ma zagadnienie uruchomienia kapsuły i ocalenia jej przed eksplozją. Nic innego nie ma znaczenia, powtarzam - nic! Dragoni, który siedział dyskretnie przy małym stoliku koło drzwi wyciągnął rękę do telefonu, by przyjąć raport, którego żądał prezydent; podniósł słuchawkę, wysłuchał i odłożył ją na widełki aparatu. Wstał bezszelestnie i zbliżył się do Bandina. - No? Co nowego? - Otrzymałem wiadomość od pańskiego rzecznika prasowego, który przekazał, że w Nowym Jorku ukazał się wielki, sensacyjny artykuł na temat PROMETEUSZA... - Co mogą wiedzieć w Nowym Jorku, o czym nie wie Waszyngton? - Tego mi nie powiedział, panie prezydencie, ale sieć NBC nadaje specjalną audycję na ten temat za trzy minuty i przekazał mi, że byłoby dobrze, gdyby zechciał pan to obejrzeć... - Powiedz mi najpierw, co znaczą te głupoty! - Można byłoby jednakże włączyć telewizję - spokojnie zauważył Bannerman. - Tak, niewątpliwie... W moim biurze. Chodźmy. Przeszli do pomieszczenia obok i Bandin usiadł w fotelu za wielkim biurkiem; wcisnął klawisz i wiszący na boazerii portret George'a Washingtona przesunął się, a zza niego wyjrzał rozświetlony ekran odbiornika telewizyjnego. Cały ekran zajmowała twarz Vance'a Cartwighta, który nie uśmiechał się jednak uśmiechem, znanym milionom telewidzów, ale miał poważną twarz i ściągnięte brwi, co również było wszystkim znane i oznaczało, że wiadomości są poważne; komentator mówił uroczystym tonem, spoglądając wprost w obiektyw kamery. - Panie i panowie, dzień dobry. Wszyscy ci, którzy wczoraj nie kładli się wcześnie spać i obserwowali start PROMETEUSZA byli przekonani, że ten największy dotychczasowy projekt kosmiczny odbędzie się pomyślnie. Pierwsze poranne wydania gazet nie zapowiadały groźby, ale jeśli słuchaliście radia lub oglądaliście telewizję, to orientujecie się, że nastąpił dramatyczny zwrot sytuacji. Odrzucenie ostatniego stopnia napędowego natrafiło na trudności. Orbita, na jakiej obecnie znajduje się PROMETEUSZ, wynosi... - przejrzał leżące przed nim notatki ...prawdopodobnie sto czterdzieści kilometrów, a statek obiega Ziemię w osiemdziesiąt dziewięć minut. Komentator zniknął i ekran ukazał obraz statku na tle Ziemi. - Nasze myśli kierują się ku szóstce odważnych kosmonautów, którzy w tej chwili znaleźli się w pułapce. Tak długo, jak długo nie znajdzie się sposób odrzucenia silników chemicznych, PROMETEUSZ nie jest w stanie osiągnąć przewidzianej orbity, skąd miał rozpocząć operację dostarczania światu energii słonecznej. Statek nie tylko nie może wznieść się wyżej, ale sam zaczyna stanowić zagrożenie dla Ziemi, choć miał pozostać wiecznie na orbicie naszej planety, bowiem jego konstrukcja nie przewidywała lądowania. W tej chwili jest już więźniem przestrzeni, ale na jego pokładzie zostało uwiezionych sześcioro kosmonautów. Cartwight ponownie pojawił się na ekranie, ale teraz koło niego siedział mały człowieczek w źle skrojonym garniturze; komentator zwrócił się ku niemu.

- W studio wraz ze mną znajduje się doktor Cooper, redaktor naukowy TIMES'A. Mam tu poranne wydanie pańskiej gazety, doktorze Cooper... Główny artykuł jest wyjątkowo zaskakujący i - chyba mogę tak powiedzieć - raczej zatrważający, jeśli pan pozwoli, przeczytam tylko nagłówek: BOMBA Z NIEBA! Uniósł gazetę do góry tak, by kamera mogła objąć tytuł, złożony z wielkich, czerwonych liter, zajmujący niemal połowę pierwszej strony. - To bardzo ostre określenie, doktorze Cooper, a sam artykuł podaje raczej nieoczekiwaną interpretację faktów. Czy uważa pan, że to prawda? - Oczywiście, że tak! Fakty... - Właśnie, czy może pan nam powiedzieć, jakie fakty stały się przyczyną ukazania się dodatku nadzwyczajnego? - To oczywiste! - Cooper podniósł dłoń do góry, ale zaraz opuścił ją nieśmiało. PROMETEUSZ znajduje się nad nami, przelatując nad naszymi głowami co dziewięćdziesiąt minut. Nie jest to w tej chwili sztuczny satelita, ale statek kosmiczny, który nie może odrzucić ostatniego stopnia napędowego. PROMETEUSZ waży teraz trochę ponad dwa miliony kilogramów, a ciężar silników można oszacować tylko z grubsza, bowiem zawierają one na pewno sporą ilość paliwa - powiedziałbym, że może to być około pół miliona kilogramów. A zatem nad naszymi głowami znajduje się teraz masa około trzech tysięcy ton metalu i paliwa. Gdy to wszystko spadnie na Ziemię... - Chwileczkę, jeśli można! - przerwał Cartwight, unosząc rękę; Cooper zamilkł, ogryzając nerwowo paznokieć. - Jeśli dobrze pamiętam, naukowcy twierdzą jednoznacznie, że jakiekolwiek zmiany ruchu w przestrzeni wymagają energii. A zatem, by wznieść PROMETEUSZA wyżej, niezbędna jest energia, ale by zmniejszyć jego orbitę, potrzeba jej także, a więc... - Tak, tak, oczywiście! - Cooper wiercił się nerwowo na krześle.. - To wszystko prawda, gdy orbita jest dostatecznie wysoka, oddalona od ziemskiej atmosfery, ale PROMETEUSZ nie osiągnął jeszcze tej wysokości, więc ociera się o drobiny powietrza. Powoduje to zmniejszanie się jego prędkości i zmniejsza się orbita, po której się porusza... - Chętnie poćwiartowałbym tego łajdaka! - mruknął Bandin. - Jak panu wiadomo, wysokość orbity ściśle wiąże się z prędkością obiektu, który się po niej porusza - podjął Cooper. - PROMETEUSZ zmniejsza prędkość, a w związku z tym opada coraz niżej i trafia w coraz bardziej gęste warstwy atmosfery, czyli zwalnia jeszcze bardziej. W pewnym momencie jego prędkość zmaleje tak znacznie, że statek runie na Ziemię. - A wtedy spłonie w atmosferze na skutek tarcia. Jak wszystkie inne sztuczne satelity, które dotychczas opadały na Ziemię? - spokojnie zapytał Cartwight. - Nie! - Cooper poderwał się tak gwałtownie, że przez moment jego twarz zniknęła z ekranu; dopiero po kilku sekundach kamerzysta zmienił obiektyw i doktor ponownie pojawił się przed telewidzami. - Wszystkie mniejsze obiekty spalają się jak meteory, ale należy pamiętać, że na Ziemię spadały już meteory tak potężne, że ich szczątki osiągały powierzchnię planety. Po bardzo dawnym upadku meteoru w Arizonie powstał potężny krater, a w 1908 roku tak zwany Meteoryt Tunguski w Rosji zniszczył potężny obszar tajgi... - Ależ, doktorze Cooper, PROMETEUSZ jest o wiele mniejszy! - Mimo to jest wystarczająco wielki! Jest tak wielki jak pancernik! Musi pan sobie zdać sprawę z tego, co by się stało, gdyby taki okręt wojenny runął z nieba z taką prędkością! - Nie bardzo mogę to sobie wyobrazić... - Nie wierzy mi pan? - kamera przesunęła obraz, gdy Cooper podbiegł do wielkiego globusa, zainstalowanego w głębi studia. Proszę spojrzeć na trasę tej potencjalnej bomby! Teraz przelatuje nad naszymi, nad Stanami Zjednoczonymi, nad Nowym Jorkiem, potem nad oceanem, potem nad Londynem, Paryżem, Berlinem i Moskwą. Oznaczając trasę PROMETEUSZA - tu czerwonym ołówkiem narysował linię na globusie - otrzymamy coś takiego... Jest

to obiekt o energii kinetycznej bomby, która zniszczyła Hiroszimę! Jeśli PROMETEUSZ spadnie na Ziemię, unicestwi jedno z miast! Co pan teraz o tym myśli? Po tych słowach Coopera w biurze prezydenta zapadła cisza, która przerwał dopiero szept Bannermana: - Trzeba włączyć wentylator...

15. GET 02:37 Cała załoga znajdowała się w przedziale załogowym; rozdzielili między sobą racje żywnościowe i po raz pierwszy od chwili startu wszyscy nieco się odprężyli. Nadia otworzyła kasety z żywnością i przygotowała wszystko, nim reszta zdążyła się poodpinać. W przedziale załogowym nie było iluminatorów i dokuczała im klaustrofobia, więc ruszyli do kabiny pilotów, by popatrzeć na Ziemię - wrócili stamtąd kolejno, cisi i przytłoczeni przebiegiem wydarzeń. - Fotografie tego nie oddają - szepnęła Coretta. - To nie do uwierzenia... Grigorij z entuzjazmem rozmawiał z pułkownikiem, który tylko kiwał głową. Widok dalekiej Ziemi z Kosmosu nie był dla niego niczym nowym, spędził na orbicie wiele godzin, ale w tej chwili był to dla niego widok nieznośny; był tam razem ze wszystkimi, by pomóc tym, którym nieważkość sprawiała kłopoty. Patrick skończył posiłek w kabinie pilota, potem wpłynął do przedziału załogowego. Ely zerknął na dowódcę. - Co nowego? - zapytał. Wszyscy zamilkli, bowiem myśleli właśnie o tym, jak samemu zadać to pytanie. - Nie potrafią wymyśleć niczego innego poza ogólną modyfikacją sytuacji. Znają dokładnie problem, ale na Ziemi nie mogą go rozwiązać. Spójrz tylko na ten diagram - odparł Patrick, rozkładając schemat. - Eksplodujące nakrętki, które łączą nas z rakietą nośną, choć nie jest to dokładne określenie, bowiem eksplozja następuje tylko w trzonie, a reszta po prostu pęka. A potem te tłoki, które uaktywniają się, odpychają tę powierzchnię i rozłączają nas. Proste i teoretycznie doskonale skuteczne... Ely ziewnął pogardliwie, a pozostali pokiwali głowami. - Gdy wrócimy, powiem parę słów pewnym osobom, odpowiedzialnym za część mechaniczną projektu. - My także, Ely, ale teraz to nieistotne. Czas nas goni... MISSION CONTROL uważa, że nie są w stanie wymyśleć skutecznego sposobu odrzucenia ostatniego członu rakiety nośnej. - To znaczy, że jest to nasz problem? - zapytała Nadia. - Dokładnie tak. - Ale co my możemy zrobić? - szepnęła Coretta. - Możemy wyjść w przestrzeń - odpowiedział Patrick. - AES, Aktywność-Ekstra Statku. Ktoś z nas założy kombinezon, wyjdzie na zewnątrz i rzuci okiem na to wszystko... - Czy jesteśmy w stanie użyć astronautycznej jednostki manewrowej JMA? - zapytał Ely. - W tym stadium operacji nie było to przewidywane. Kombinezony mamy wszyscy... Teraz łączność: użyjemy przekaźników, które miały być zastosowane dopiero na orbicie, gdy

bylibyśmy już w trakcie AES, kiedy byłyby niezbędne podczas montażu generatora i manewrów. Nikt nie przypuszczał, że będziemy musieli użyć ich wcześniej... - Kiepski planning - stwierdził Ely. - Chyba tym razem nie... Jednostki manewrowe są zbyt masywne, by pomieścić się w przedziale załogowym. - Czy jesteśmy w stanie dostać się do nich w tej chwili? - zapytała Coretta. - Możemy, ale ich uruchomienie zajmie dwie-trzy godziny, a nie możemy poświęcić tyle czasu tylko na to. - Zabranie się do pracy sprawi mi czystą przyjemność zadeklarował się Kuznekow, przesuwając się do pojemnika ze skafandrami. - Przebiorę się błyskawicznie. - Chwileczkę, pułkowniku, nie zdecydowaliśmy jeszcze... - Zadecydowały okoliczności, mój chłopcze - uśmiechnął się Rosjanin, metodycznie wyjmując kombinezon. - Wiem, że przebywał już pan w otwartej przestrzeni kosmicznej. Nadia była pilotem doświadczalnym i nigdy nie opuszczała statku, nieprawdaż? Jeśli chodzi o pozostałych, to jest to ich pierwszy lot... A więc wszystko jest chyba jasne... Oczywiście, nie mam zamiaru wkraczać w kompetencje dowódcy - taki stary żołnierz jak ja? Nigdy! Stwierdzam po prostu, że spędziłem wiele godzin w kombinezonie ciśnieniowym w otwartej przestrzeni. Alternatywa, że wyjdzie kto inny, wydaje mi się zbędnym ryzykiem... Patrick początkowo zamierzał zaprotestować, ale potem po prostu roześmiał się. - Jak to się stało, Kuznekow, że nie mianowano pana generałem? - Proponowano mi stanowiska dowódcze, ale odmówiłem. Cała ta robota biurowa to nie dla mnie... - Zgoda. Z pomocą licznych rak nałożenie kombinezonu poszło szybciej niż zwykle. Długie zwoje przewodów, łączących przekaźniki, zostały wydobyte z kaset i przerzucone do kabiny pilota. - Powodzenia, Patrick - powiedziała Coretta. - I panu także, pułkowniku. Pod wpływem nagłego impulsu podpłynęła do Rosjanina i pocałowała go. - Cudownie! Żaden wojownik, idący do bitwy, nie otrzymał takiego pozdrowienia! Ale pozostali w kabinie zachowali powagę. Odsunięto klapę, zabezpieczającą otwór wyjściowy i wszyscy poczuli, jak wyrównuje się ciśnienie. Pułkownik i Patrick byli już w śluzie. Nadia czuwała nad przewodami, dostarczającymi powietrze wychodzącym w przestrzeń. - Gotowe? - zapytał Patrick. - Tak jest. Drzwi wyjściowe otworzyły się. - Próżnia - zameldowała Nadia. - Roger. Wychodzimy. W otworze wyjściowym ukazała się pustka Kosmosu, przetykana nikłymi punkcikami gwiazd. Kuznekow pierwszy opuścił statek. - Niech się pan trzyma - powiedział Patrick. - Nie ma problemu, robiłem to już tyle razy. Dla Rosjanina wyjście w przestrzeń kosmiczną było czymś zupełnie normalnym; jego masywna postać poruszała się z niewymuszoną swobodą. Patrick podążał za nim, podciągając w miarę potrzeby przewody ciśnieniowe. Pułkownik systematycznie przesuwał się do przodu, aż jego dłonie dotarły do krańca PROMETEUSZA, - Co pan widzi? - zapytał Patrick. - Na razie nic, w cieniu kompletna ciemność... Niech pan poczeka, zapalę latarkę. Odpiął latarkę od pasa i wysunął ją do przodu; krąg światła rozbłysnął przy podstawie statku. - Aha, aha...

- Co jest? - Mam już naszego winowajcę. Jeden z drążków łączących jest wykrzywiony, ale trzyma mocno... Wszystkie nity wokół niego powypadały. Nie puścił tylko jeden klin. Cóż, możemy sobie z tym poradzić raczej łatwo... - Jak? - Jedno nacięcie rurką acetylenową i drążek puści po sekundzie. Cała reszta mechanizmu dokończy dzieła, odłączy masę rakiety nośnej, będziemy wolni i polecimy dalej. Jest tylko jeden mały problem... Cała załoga w kabinie Pilota wsłuchiwała się w oddechy mężczyzn w skafandrach ciśnieniowych. - Jaki problem? - Chwilowo nie dostrzegam możliwości dosięgnięcia drążka. Jest po drugiej stronie, a tak daleko nasze przewody ciśnieniowe nie sięgną...

16. GET 03:19. Cottenham, New Town Sir Richard nie cierpiał śniadań, które przedłużały się w ten sposób, ale nie miał wyboru. Było już późno, a oni ciągle jeszcze siedzieli przy stole śniadaniowym w pomieszczeniach dyrekcji, otoczeni kłębami dymu drogich papierosów i oparami doskonałego koniaku. Dwaj Szwajcarzy w rozpiętych marynarkach wyglądali na zadowolonych. - Gratulacje dla pańskiego szefa, sir Richardzie - powiedział jeden z nich, Muller. Wymienili jeszcze kilka grzecznościowych uwag, a potem jeden z nich zerknął na zegarek. Odsunięto krzesła, uściśnięto sobie dłonie i pożegnano się; Muller wyczekał do ostatniej chwili, by dodać kilka słów nadziei. - Przeprowadzimy kontrakt w ustalonych terminach, sir Richardzie. Mam nadzieję, że będzie to początek długiej i owocnej współpracy. - Bardzo dziękuję. Samochód czekał, wszystko było załatwione. Sir Richard zgasił cygaro w popielniczce i z niechęcią pomyślał o stercie papierów, która oczekiwała na niego w biurze - powinien od razu zabrać się do pracy, jeśli ma zamiar powrócić do domu przed północą. Najkrótsza droga do jego biura prowadziła przez kantynę, więc automatycznie pchnął wahadłowe drzwi; był mocno zaaferowany swoimi sprawami i przechodząc nie słyszał gwaru podnieconych głosów. W kantynie znajdowała się grupa robotników - było już zbyt późno jak na przerwę na herbatę i wszyscy wyglądali na mocno podekscytowanych. Sir Richard zaniepokoił się. Niektórzy trzymali w rękach gazety, inni zaglądali im przez ramię. Rozpoznał jednego z nich: był to jeden z najstarszych pracowników. Jeszcze z pierwszej fabryki. - Co się tu dzieje, Henry? Henry Lewis uniósł głowę i podał mu swoją gazetę. - Niech pan na to spojrzy, a włosy staną panu dęba! To tak, jakby wybuchła nowa wojna! STRASZLIWA BOMBA NA ORBICIE! Sir Richard przeczytał pospiesznie artykuł. - Bomba! - podjął Henry. - Powtarza się Hiroszima! Niech pan rzuci okiem na ten diagram na następnej stronie, niech pan zauważy, gdzie jest centrum celu...

Mapa Wielkiej Brytanii z wyrysowanym torem lotu PROMETEUSZA; aby podkreślić niebezpieczeństwo, rysownik w samym środku Anglii umieścił tarczę strzelecką, a jej środek wypadał akurat na Cottenham New Town. - Chodźmy, nie ma się czym niepokoić - stwierdził sir Richard, spokojnie składając gazetę. - Myślę, że jest w tym więcej dziennikarskiej fantazji niż racjonalnych, naukowych faktów. Czysta wyobraźnia!

17. GET 03:25 Po słowach Kuznekowa zapadła cisza, bowiem nikt nie wiedział, co powiedzieć. Martwotę te przerwała Nadia, przekazując bezbarwnym głosem informacje z Ziemi: - Majorze Winter, MISSION CONTROL chce z panem mówić... Halo, MISSION CONTROL, major Winter chwilowo nie może z wami mówić..! Tak, pomaga pułkownikowi Kuznekowowi ocenić uszkodzenie... Roger, odezwie się, gdy tylko będzie mógł. - Czego chcą? - zapytał Patrick. - Chodzi im o włączenie kamer - chcą nas obserwować i przekazać obraz telewizji. - Żadnego cyrku dla publiczności! Nie teraz... Kuznekow, niech pan zostanie tam, gdzie pan jest, idę to zobaczyć. - Zgoda, Patrick. Niech pan weźmie narzędzia ze sobą. Wierzę, że uda nam się usunąć tę przeszkodę. - OK. Patrick przytroczył sobie narzędzia do pleców i przecisnął się przez otwór, potem troskliwie podciągnął przewody ciśnieniowe, które lekko rozwinęły się w przestrzeni. Przesuwał się wzdłuż masywu PROMETEUSZA zatrzymując się od czasu do czasu, by sprawdzić, czy przewody nie splątują się ze sobą. Gdy dotarł już prawie do końca kadłuba, Kuznekow wyciągnął rękę i przyciągnął go do siebie. -Tutaj - powiedział. - Oto nasz problem... Krąg jaskrawego światła przesunął się po metalicznej powierzchni i zatrzymał na nicie, który powinien rozdzielić PROMETEUSZA i rakietę nośną. - Eksplodujący nit, który zawiódł - wyjaśnił. - Nit amerykański - żałuję, że muszę to zaznaczyć. - Ale nakrętki są rosyjskie - odparł Patrick tępym głosem, - Mieszanka dwóch technik... Cóż, w końcu wiemy, co to jest. Ale ten nit jest o jakieś pięć metrów za daleko, byśmy mogli go dosięgnąć... - Czy nie moglibyśmy użyć jakiegoś drążka i umocować na nim palnika? - Nie mamy nic takiego na pokładzie, musimy improwizować. Co byłoby dość solidne? Musielibyśmy zapalić palnik tutaj i operować nim tam, na dole... I to wszystko między pancerzem a sercem silnika nuklearnego... To szaleństwo! - To rzeczywistość. Pułkownik odpiął zatrzaski pojemnika z narzędziami - wewnątrz znajdowały się narzędzia do prac w warunkach próżni kosmicznej skonstruowane tak, by można było posługiwać się nimi w grubych rękawicach kombinezonów ciśnieniowych. Wyjął palnik. - Musimy posłużyć się JMA... - Nie ma czasu, sam pan to mówił. Cóż, jeśli zgodzi się pan na to, to zejdę tam i utnę

ten drążek. Najpierw trzeba zapalić palnik i sprawdzić, czy działa. Zapalam... - Pułkowniku, co pan opowiada? Pański przewód nie sięgnie aż tam! - To oczywiste. Nabiorę powietrza, odłączę przewód, zrobię robotę i wrócę. Mogę zatrzymać oddech na trzy, może cztery minuty - to powinno wystarczyć. Jeśli coś pójdzie nie tak to liczę, że podłączy pan mój przewód na czas... - Proszę się zatrzymać! -Nie można inaczej... Naraz cała załoga zaczęła coś mówić i wykrzykiwać. - Cisza! - krzyknął Patrick. - Jeśli ktoś chce coś powiedzieć, to proszę kolejno. Nadia? - Ja... Nic, pan jest dowódcą i pan decyduje. Uszkodzenie musi zostać usunięte... - Coretta? Ely? Już nikt? Chwila wahania, a potem głos Ely'ego: - Podejrzewam, że nie mamy i tak nic do powiedzenia... Czy nie istnieje jakiś inny sposób? - Nie! - odparł Kuznekow gwałtownie. - Teraz powinniśmy już zaczynać, nie ma czasu do stracenia. - Zgoda - powiedział Patrick. - Pierwszym problemem jest to, w jaki sposób odłączyć pański kombinezon od dopływu tlenu - Jeśli zrobimy to po prostu, to cały ucieknie w Kosmos. - Myślałem już o tym i chyba znalazłem rozwiązanie... Pułkownik otworzył pojemnik. Wszystkie narzędzia różniły się znacznie od swych ziemskich odpowiedników ze względu na niezwykłe warunki pracy w przestrzeni kosmicznej. Małe narzędzia niełatwo byłoby utrzymać w niezręcznych rękawicach, a ponadto nie było grawitacji - na Ziemi po prostu zakładało się klucz na nakrętkę i odkręcało, a na orbicie zastosowanie trzeciego prawa Newtona napotykało na trudności. W rezultacie stosowane w Kosmosie narzędzia funkcjonowały dzięki wmontowanym w ich wnętrza bateriom, które poruszały zespoły robocze. Kuznekow wyjął klucz - silnik uruchamiał dwie zębatki i w miarę potrzeby zaciskał lub otwierał szczeki. - Co pan chce z tym zrobić? - zapytał Patrick. - Za chwilę pan zobaczy. Teraz proszę palnik... Sądzę, że lepiej, będzie przypiąć butle do moich pleców, wtedy nie będą krepować mi ruchów. Patrick umocował dwie butle z gazem na plecach pułkownika; wąż przechodził nad jego ramieniem tak, by łatwo było dołączyć doń gazowy pistolet. Teraz Patrick odblokował kurek i po zapaleniu mieszanki błysnął snop białych iskier. - Pierwszy krok - powiedział Kuznekow. - Teraz proszę to trzymać z dala ode mnie, Patrick. Pułkownik oddychał teraz powoli i głęboko, napełniając płuca tlenem; przez wizjer hełmu Patrick dostrzegł, jak kiwa głową i uśmiecha się. Teraz Rosjanin gwałtownym ruchem ujął klucz i uniósł go na wysokość piersi - szczeki zacisnęły się na przewodzie łączności i dopływie powietrza. - Koniec dopływu powietrza - mruknął, wstrzymując oddech. Wziął z rak Patricka płonący palnik i zaczął przesuwać się ku podstawie PROMETEUSZA, mocno przytrzymując się metalowych uchwytów. - Co się dzieje? Dopiero to pytanie uświadomiło Patrickowi, że załoga nie ma teraz pojęcia, co oni właściwie robią. - Pułkownik Kuznekow ruszył usunąć uszkodzenie. Zamknął kluczem swój dopływ powietrza, by tlen nie uchodził w przestrzeń. W tej chwili zdał sobie sprawę z tego, że jednak nie przemyśleli wszystkiego dokładnie, bowiem odłączone przewody wiły się w przestrzeni.

- Nadia! - zawołał. - Odetnij dopływ powietrza do pułkownika, bo wszystko uchodzi w przestrzeń! - Zrobione - odparła. - Co się teraz dzieje? - Jest już w połowie drogi. Nie da się iść zbyt szybko po tym pancerzu bez kabli i zabezpieczeń... Uwaga! Patrick wrzasnął ostrzegawczo zapominając, że pułkownik nie może go usłyszeć, ale Rosjanin ominął wystającą rurę. Ostatnie metry trudnej drogi prowadziły nad płaską przegrodą; do tej pory przesuwał się metr po metrze, a teraz ocenił dystans i skoczył do celu, szybując swobodnie w przestrzeni. Nie mógł jednakże dostrzec tego, co Patrick widział tak wyraźnie; butle na jego plecach zrównały się z wystającymi nitami. Patrick mógł tylko bezradnie patrzeć, jak pułkownik chce je uchwycić wyciągniętą ręką. Jak butle uderzają o nit i odrzucają go w przestrzeń. Rosjanin nie zdążył pochwycić nakrętki i szybował teraz wzdłuż podstawy PROMETEUSZA. Mógł jeszcze spróbować pochwycić któryś z wystających elementów; ktoś mało doświadczony usiłowałby pochwycić cokolwiek, co tylko znalazłoby się w zasięgu jego ręki, ale pułkownik był opanowany. Leciał powoli ku ostatniemu nitowi, wiec skulił się, przyciągnął kolana do piersi, a potem wyprostował się nagle i mocno pochwycił nit. Słuchawki Patricka aż się gotowały od gorączkowych pytań. - Teraz już wszystko w porządku, pochwycił nit. - Zabraknie mu powietrza! - krzyknął zdenerwowany Grigorij. - Jeszcze nie. Nie tylko nabrał go jak najwięcej, ale ma jeszcze powietrze w kombinezonie i może z niego korzystać. Kuznekow najwyraźniej właśnie to robił. Pochwycił mocno nit i dość długo mu się przyglądał. W końcu troskliwie, metodycznie zapalił palnik, wyregulował płomień i nakierował go na trzpień nitu. - Idzie dobrze, tnie go! - krzyknął Patrick tak głośno, że aż zabrzęczało mu w uszach. To porządna stal, ale już się czerwieni... Widzę to... Główna cześć już się odłącza... JEST! Nit i hydrauliczne trzpienie były mocne, ale w końcu się poddały i metal się rozerwał. Dwa potężne, metalowe elementy oddalały się wolno od siebie. - Udało się! - krzyknął Patrick. - Oddzieliliśmy się! Kuznekow wraca! Nie dodawał już, że pułkownik ma kłopoty, by nie denerwować załogi. Minuty upływały powoli, wyczerpując zasoby tlenu, jakie zawierał skafander Rosjanina i teraz ruchy człowieka były już powolne, niezręczne. Kuznekow przepychał się do przodu, chwytając metalowe zaczepy i wolno zbliżał się do Patricka. Ślizgały mu się dłonie, unosił głowę, usiłując dostrzec, jak daleko jest jeszcze do Patricka; w końcu ostatnim zrywem zebrał resztki sił i ostatkiem świadomości rzucił się w kierunku Wintera. Leciał teraz prosto, na Patricka, prawie bezwładny i niemal bez świadomości, ale nie wycelował dość dobrze - powoli zaczynał oddalać się od statku, wyciągając niezdarnie rękę. Patrick wychylał się, jak tylko mógł najdalej, powstrzymywany przez przewody, usiłując pochwycić pułkownika, który był już coraz bliżej - niestety, nie dość blisko. Zdyszany Patrick wyciągał rękę i palce patrząc w zupełnej ciszy, jak ich dłonie dzieli kilka centymetrów. W jasnym blasku Słońca dostrzegał teraz wyraźnie zamknięte oczy pułkownika i jego bezwładną, spokojną postać. Masywna sylwetka w kombinezonie ciśnieniowym przepłynęła przed nim z rozpostartymi ramionami, jakby przekazując ostatnie pozdrowienie i poszybowała w przestrzeń.

18. GET 05:32 Flax przełknął maalox z czarną kawą, ale nie zrobiło mu to wcale lepiej - w żołądku wciąż coś mu chlupało i czuł ogień, jak przy, erupcji wulkanu. Po kawie poczuł nieodpartą chęć pójścia do toalety, a nie mógł nawet na moment opuścić swojej konsoli. - Słuchaj, Patrick, potrzebujemy tego - prosił. - Nie mieliśmy kontaktu przez ponad czterdzieści minut i tylko dzięki biologicznym czujnikom wiemy, że jeszcze tam żyjecie. Gdy Kuznekow odczepił swoje przewody prosiłem, byście uwierzyli, że i dla nas jest to trudne i bolesne... I twoje kamery wciąż nie przekazują obrazu... - Mieliśmy poważne problemy, MISSION CONTROL. - Wiem i wcale tego nie lekceważę, ale my tutaj, gdy nie otrzymujemy od was żadnych danych, jest bardzo trudno. Potrzebujemy obrazu, Patrick... - Zgoda, Flax. Zanim zamknę drzwi śluzy, przekażę wam obraz z zewnątrz. Flax odetchnął i spróbował się odprężyć. Wypił łyk kawy i spojrzał na monitor - ciemny do tej pory, stawał się coraz jaśniejszy. Wezwał telefonicznie konsolę łączności z siecią telewizyjną. - Macie już obraz, Bob? - Jeszcze nie. ale wszystkie linie są gotowe do przekazu. - Powiedz im, by odczekali sześćdziesiąt sekund, nim dadzą emisję. Na konsoli błysnęła lampka i w słuchawkach odezwał się głos operatora łączności: - Mr Flax, mam Mr Dillwatera na linii... - Niech poczeka. - Ale... - Przecież pan słyszy: porozmawiam z nim, gdy tylko skończę rozmowę z PROMETEUSZEM. Jestem przekonany, że to zrozumie. Przerwał połączenie, nie czekając na odpowiedź i z aprobatą pokiwał głową na widok obrazu na ekranie monitora - najpierw coraz większy otwór śluzy, potem Ziemia widziana z orbity. - Obraz jest doskonały, Patrick. Dopilnuj tego jeszcze trochę, bo wszyscy chcą to zobaczyć. Bob, jest pan gotowy? - Roger. - Daj im znać, że mogą zaczynać. Teraz na ekranie monitora zobaczył samego siebie, zupełnie małego, uchwyconego przez kamerę gdzieś z głębi sali MISSION CONTROL. - Przekazujemy teraz obraz z pokładu PROMETEUSZA. Widzicie teraz naszą planetę przez drzwi śluzy - kamerę trzyma major Winter, który teraz zmienia pozycję. PROMETEUSZ, teraz wy... - Oto Ziemia taka, jaką stąd widzimy – niestety. jest sporo chmur. Już po raz trzeci okrążamy Ziemię i - nie wiem, czy możecie to dostrzec - przelatujemy teraz nad Pacyfikiem. Przesunę nieco kamerę... Teraz możecie dostrzec zespół rakiety nośnej, którą wreszcie udało się odłączyć. Pozostaje na orbicie pod kątem około piętnastu stopni względem nas. Flax wcisnął jeden z klawiszy na konsoli. - Wyciszcie dźwięk, ale pozostawcie obraz. Możecie usprawiedliwić, że to usterka powiedział. - Halo, PROMETEUSZ! Dobry obraz i ciekawy komentarz, Patrick. To, co teraz mówię, nie jest przekazywane telewizji. Widzisz ten jasny punkt trochę po lewej? - Oczywiście.

- Czy to... - Tak, to pułkownik Kuznekow. Podąża za nami na orbicie... I zanim jeszcze zadasz pytanie odpowiem: nie. Nic nie będę wyjaśniać, nie będę tego tłumaczył. - Nic poza raportem - to wszystko, o co proszę. - Już go masz. Zgadzam się jeszcze na minutę transmisji, potem zamykam luk. Mamy jeszcze mnóstwo pracy. - Przechodzę na bezpośrednią łączność - Flax westchnął i dał sygnał operatorom. - Rakieta nośna pozostaje coraz bardziej za nami, będzie na orbicie aż do momentu, gdy zostanie sprowadzona na Ziemię. Teraz kamera pokaże majora Kalinina, a ja będę zamykał luk. Obraz nieco się zakołysał. Flax jęknął w duchu zapytując sam siebie, ile jeszcze wytrzyma. Lampka mrugnęła, więc wcisnął klawisz. - Mr Dillwater bardzo nalega na rozmowę z panem, Mr Flax. - Jeszcze chwileczkę... - On nie chce już czekać. Właśnie wchodzi na salę kontroli... - Cholera! Flax przerwał połączenie i obrócił się na fotelu - Dillwater był tam rzeczywiście, to ta ciemna sylwetka na najwyższym poziomie, chyba jedyny Teksańczyk, który latem nosi garnitur, sekretarz prezydenta szybko i zdecydowanie zbliżył się do konsoli Flaxa. - Mr Flax, pańska obecność jest niezbędna w sali konferencyjnej na konferencji prasowej. - Mr Dillwater, już panu mówiłem, że nie mogę ani na chwilę opuścić tego miejsca. Silnik atomowy... - Zastąpi pana pański asystent. Przybyłem do Houston z Waszyngtonu specjalnie na tę konferencję. Znam pańską wartość, Mr Flax i życzę panu powodzenia w pańskiej pracy, ale jeśli nie pójdzie pan tam ze mną, będzie bardzo źle. Czy wyraziłem się jasno? Po raz pierwszy w swoim życiu Flax nie mógł zdobyć się na odpowiedź. Sekundy płynęły w absolutnej ciszy i zrozumiał, że nie ma na co czekać. - Spindlove, przejmij dowodzenie - zdecydował, zdjął słuchawki i rzucił je na konsolę. Będę panu towarzyszył, Mr Dillwater, ale najpierw muszę iść do toalety. Wstał i pomyślał, że chyba nie wytrzyma i popuści w spodnie; podczas krótkiej wędrówki do drzwi z tabliczka: FOR MEN siłą powstrzymywał kurcze, a w drzwiach był przekonany, że już wie, jak będzie się czuł, jeśli kiedykolwiek trafi do raju. Dillwater czekał niecierpliwie. Flax oceniał, że chyba pobił rekord świata, ale nie zamierzał tego tłumaczyć sekretarzowi. Skierowali się razem do windy. - Czy może mi pan powiedzieć, o co właściwie chodzi? - zapytał Flax. - To dość proste. Pewna gazeta z Nowego Jorku przed kilkoma godzinami opublikowała pewien artykuł, co od razu podchwyciły inne mass-media na całym świecie. Słyszał pan coś o tym? - Słowo czy dwa - PROMETEUSZ zamieniony w bombę atomową. To kompletna bzdura! - Jestem szczęśliwy słysząc, że właśnie pan to mówi, Mr Flax, ale niech pan to zachowa dla prasy. Gdy tylko dotarły do nas pierwsze raporty na ten temat, prezydent Bandin wysłał mnie tutaj, bym zorganizował konferencję prasową i uciszył te hałasy, nim się na dobre rozprzestrzenią. Leciałem specjalnym samolotem wojskowym USAF i nie był to zbyt przyjemny lot. Proszę mi więc wybaczyć, że nie jestem w zbyt dobrym humorze. - Kto tam będzie? - Cały świat, wszystkie sieci informacyjne. Będziemy pod silnym ostrzałem i liczę bardzo na pańską pomoc.

Flax poczuł, że poci się ze strachu - bał się tłumu i nigdy nie lubił być wypytywany przez dziennikarzy. Poczuł, że musi sobie coś łyknąć przed tą ciężką próbą. Obok sali konferencyjnej był mały bar w jednym z biur, ale co pomyśli sobie Dillwater? Do diabła z nim! - Wejdę tylko na chwilę do biura Jake'a. Brwi Dillwatera uniosły się. - Żeby co tam robić, na Boga? - Żeby coś łyknąć, jeśli koniecznie chce pan wiedzieć. Powoli brwi powróciły na swoje miejsce, a w kącikach ust sekretarza pojawił się nikły uśmiech. - Jeśli pan pozwoli, dotrzymam panu towarzystwa. Dillwater wypił mały xeres, podczas gdy Flax wlał pół szklanki whisky, dolał odrobinę wody sodowej i wypił jednym haustem. - Boże, albo mnie to uzdrowi, albo zabije! - wymamrotał. Dillwater skończył swój xeres, wytarł wargi chusteczką i wskazał na drzwi. - Do klatki z lwami, Mr Flax. Obawiam się, że nie mamy wyboru... Weszli bocznymi drzwiami i przez kilka sekund nikt ich nie zauważył - Minford. rzecznik prasowy NASA stał na podium i brał na siebie główny atak dziennikarzy; sądząc po tym, jak spływał potem, przechodził naprawdę ciężkie chwile. Gdy Flax i Dillwater przechodzili przez salę, głowy odwracały się ku nim para po parze, a zaraz potem odwróciły się ku nim również kamery. Minford wyglądał jak człowiek cudem uratowany tuż spod szubienicy. - Teraz, jeśli państwo pozwolą, będzie można zadawać pytania osobom najbardziej kompetentnym. Wszyscy znacie Mr Simona Dillwatera - przybył z Waszyngtonu, by udzielić dokładnych informacji. A oto Mr Flax, który jest osobą najbardziej kompetentną z całego MISSION CONTROL i przez cały czas pozostaje w stałym kontakcie z PROMETEUSZEM. Proszę zadawać pytania... Natychmiast uniosły się w górę ręce, pióra i notatniki w potwornym tumulcie głosów, każdy bowiem chciał być pierwszy. Minford popatrzył na zbity tłum i wskazał reportera TIMES'A z Los Angeles, z którym pracował razem przez długie lata i darzył go zaufaniem. - Mr Flax, jaka właściwie jest teraz sytuacja? Flax odetchnął głęboko. - Jak już zapewne wiecie, odłączono wreszcie zespół rakiety nośnej. Właśnie teraz załoga podejmuje prace nad dalszą realizacją projektu. Podjęto prace nad uruchomieniem silnika nuklearnego, który po włączeniu wprowadzi PROMETEUSZA na stacjonarną orbitę. Ponownie wzniósł się las rąk i Minford wskazał najbliższą osobę. - A co z ostatnim stopniem rakiety nośnej, który pozostaje jeszcze na orbicie? Jeśli spadnie na Ziemię, czy nie spowoduje poważnych zniszczeń? Podobnych do tych, jakie może wyrządzić wybuch bomby atomowej? Wszyscy ucichli, czekając na odpowiedź. Flax mówił powoli, wyliczając kolejne punkty na palcach. - Po pierwsze, nic nie może „spaść” z orbity na przekór temu wszystkiemu, co się wypisuje. Ostatni stopień rakiety nośnej, podobnie jak pięć pierwszych, zostanie sprowadzony na Ziemię i wyląduje na naszej planecie tak samo sprawnie, jak wcześniejsze. Po drugie, jeśli coś się nawet nie uda - co raczej trudno sobie wyobrazić - to najgorsze, co może się stać, to spłonięcie w atmosferze. - Jeśli trudno wyobrazić sobie złe funkcjonowanie systemu, to jak nazwie pan te trudności z odłączeniem ostatniego członu rakiety nośnej i uszkodzenie silników tego stopnia? - Być może użyłem niewłaściwego określenia. - Czy zatem ostatni człon rakiety nośnej może spaść na jakieś miasto i eksplodować? - To niemożliwe. Dotychczas ludzkość wystrzeliła tysiące rakiet i wszystkie, które

uległy uszkodzeniu spłonęły, gdy tylko weszły w atmosferę i nigdy nie wyrządziły żadnych szkód na Ziemi. Jeden z reporterów prosił o głos od samego początku konferencji i Minford nie mógł go dłużej lekceważyć. - Mr Redditch, proszę - powiedział niechętnie. Korespondent NEWSWEEK'A był dobrze znany wszystkim obecnym, wiec uciszyli się i czekali na jego pytanie. - Rozumiem pańskie argumenty, doktorze Flax, ale mówił pan o urządzeniach o wiele mniejszej masie od tego, o którym mówimy. - Być może, ale skala wielkości nie ma aż tak wielkiego znaczenia. - Naprawdę? - zdziwił się Redditch. - Ten rodzaj rakiety jest większy od wszystkiego, co kiedykolwiek wystrzelono w Kosmos, nieprawdaż? - Tak, ale... - Zapomnijmy na razie o rakiecie nośnej. Co by się stało, gdyby sam PROMETEUSZ spadł na Ziemię? Czy nie wyrządziłby żadnych szkód? - Ale PROMETEUSZ nie spadnie na Ziemię - odparł Flax czując, że poci się obficie. Znajduje się na orbicie okołoziemskiej i wkrótce znajdzie się na orbicie stacjonarnej. - Ale czy teraz nie znajduje się na malejącej orbicie? Czy nie jest prawdą, że jeśli nie zadziała silnik atomowy, to PROMETEUSZ może rozpaść się po wejściu w atmosferę? A jeśli idzie o dokładność, to na tej orbicie, na której przebywa obecnie, może pozostawać jeszcze tylko przez dziewiętnaście godzin... Flax nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Skąd ten dziennikarz miał te dane? Były to obliczenia NASA, nikomu nie udostępniane... Co za drań mu je podał? Ocalił go Dillwater, który zimny i spokojny jak zwykle podszedł do mikrofonu i spojrzał na Redditcha. - Padło tu dzisiaj wiele przypuszczeń i wiele spekulacji. - Rozumiem was i macie słuszność, stawiając dociekliwe pytania.. Dotarły do was echa różnych hipotez i chcecie wiedzieć, co o tym myśleć, znać prawdę. Wiem, że nie jesteście szukającymi skandalu i taniej sensacji pismakami, a poważnymi dziennikarzami wolnej prasy w służbie prawdy... - Czy moglibyśmy zatem ją poznać? - przerwał mu Redditch. - Jeśli PROMETEUSZ spadnie na Ziemię po upływie określonego czasu, to co się wtedy stanie? - Nic, ponieważ PROMETEUSZ nie spadnie. W tej chwili silnik atomowy jest już sprawdzany i wkrótce podejmie pracę. Trudności, które wystąpiły podczas realizacji programu, zostały już pokonane. - O, Boże, obyś miał rację! - pomyślał Flax.

19. GET 05:39 - Można powiedzieć, że to okręt podwodny - stwierdziła Coretta, spoglądając na wnętrze przedziału załogowego. - Funkcjonuje podobnie. Patrick przesunął się na bok; Ely przywiązał się do fotela i trzymał Patricka mocno za nogi, by dać mu punkt oparcia. - W tej chwili widać jedynie pustkę po drugiej stronie przegrody. Przedział załogowy i

kabina pilota stanowią w zasadzie jedną całość. Posunęliśmy się już nieco po odłączeniu ostatniego stopnia rakiety nośnej i będziemy mogli połączyć się teraz z NTECS, Nuclear Tug Engine Control Station, która znajduje się za nami, czyli sala maszyn. Wyciągnę tę cofniętą rurę, która blokuje jedną ścianę. Jest! Do ciebie, Ely... Weź klucz i odkręć nakrętki. Nie było to przyjemne zajęcie i musiało potrwać kilka minut. Ely zaprotestował: - Dlaczego to wszystko jest tak mocno poprzykręcane, do cholery? - Wiesz dobrze, dlaczego - odparł Patrick, chowając troskliwie nakrętkę do plastykowego woreczka, przytroczonego do pasa. - Tam, na zewnątrz, panuje kompletna pustka. Najmniejsza szczelina spowoduje ucieczkę powietrza z sali maszyn i będziemy musieli wykonywać wszystkie czynności w kombinezonach ciśnieniowych. Ale jeśli wskazania ciśnienia będą pozytywne, to wiele nam to ułatwi. Ely zacisnął szczeki klucza na ostatniej nakrętce i wcisnął guzik - zębate koło obróciło się i nakrętka została odkręcona, ale fizyk nie dość szybko wyłączył silnik i nakrętka wyskoczyła w powietrze, odbiła się od ściany i uderzyła w nogę Nadii, która krzyknęła z bólu. - Ely, oszalałeś... Patrick zawołał Corettę, która była w kabinie pilota. - Coretta, chodź tu szybko! Odepchnął dość brutalnie Ely'ego ramieniem, by szybko przelecieć przez przedział. Nadia unosiła się w powietrzu, trzymając obiema rękami okolice rany; kombinezon szybko nasiąkał krwią. Patrick pochwycił ją i przyciągnął do fotela. - To nic takiego - powiedziała. - Po prostu zaskoczyło mnie to... - Proszę to pokazać. Ułożył ją na fotelu, wyciągnął z kieszeni na nogawce kombinezonu nóż i delikatnie rozciął tkaninę - rana krwawiła obficie, ale nie wydawała się zbyt głęboka. Coretta już szybowała ku nim z torbą pierwszej pomocy w ręku. - Proszę dać mi to obejrzeć - powiedziała i szybko wyciągnęła sterylny plaster. - Nie, to nic poważnego. Myślę, że wystarczy plaster... Proszę potrzymać te torbę, Patrick. Pracowała szybko i wprawnie. Patrick odwrócił się do dwójki mężczyzn: Ely był wyraźnie zawstydzony i miał spuszczoną głowę, a Grigorij był jakby zaskoczony nagłością wypadku. - Posłuchajcie mnie wszyscy uważnie - powiedział Patrick. - Widzieliście wypadek. To nic poważnego, ale mogło skończyć się fatalnie. Mamy już jedną śmierć podczas misji: pułkownik Kuznekow zginał, naprawiając błąd kogoś, kto pozostał na Ziemi. W Kosmosie nic nie ulega awarii przypadkowo - przyczyną są ludzkie błędy, rzeczy, które ludzie zrobili lub robią źle. Trzeba z tym skończyć. Nie możemy sobie pozwolić na najmniejszy wypadek, rozumiecie? Mamy teraz do wykonania tylko jedną rzecz, nic innego na razie się nie liczy; musimy uruchomić silnik. Teraz wszyscy zajmiecie miejsca w fotelach - nie będzie to zbyt wygodne, ale za to nikt nikomu nie będzie przeszkadzał. Mówię to również do ciebie, Ely... - Ale ja... - Bądź cicho, nie mam czasu na tłumaczenia czy głupie dyskusje. Zdejmę pokrywę, przejdę przez rurę w głąb sali maszyn. Gdy skończę robotę, włączę interkom i odezwę się, a wtedy dołączysz do mnie, Ely i uruchomimy silnik. Reszta pozostanie na swoich miejscach w gotowości do pomocy, jeśli będziemy jej potrzebować. Mówił ostro i gwałtownie; wiedział, że powinien działać bardziej dyplomatycznie, ale był zbyt zmęczony, by podejmować jeszcze jeden wysiłek i zbyt zaniepokojony tym, co się wydarzyło. Nadia była doświadczoną kosmonautką, więc siedziała spokojnie koło Coretty i słuchała instrukcji; Coretta kończyła ją opatrywać i słuchała również. Ely był blady i nie mówił nic; tylko Grigorij kręcił się nieswojo - czuł się niepotrzebny i był tym zażenowany. Patrick uniósł pokrywę i umocował ją do ściany klamrami. Przyczepił do pasa narzędzia

wsunął się w rurę głową do przodu; jej średnica była niewiele szersza od jego ramion. Gdy wsunął się głębiej poczuł, że ściany się schodzą i ma trudności z oddychaniem - typowe objawy klaustrofobii, ale to chyba efekt zmęczenia. Nie pamiętał już, od jakiego czasu nie spał - więcej niż dzień czy nie? Stracił poczucie czasu. Lepiej było o tym nie myśleć. Teraz najważniejsza była pokrywa, zamykająca dostęp do sali maszyn, wyciągnął ręce i poczuł, że dotyka jej końcami palców, więc zmobilizował się i ujął klucz. Pracował w swoim własnym cieniu, rzucanym przez małą żarówkę, umocowaną za plecami. Jeszcze jeden przykład cudownej technologii... Mimo wszystko powoli odkręcał nakrętki jedną po drugiej. Powoli... Klucz stop... Nakrętka do woreczka... Dalej... Zwolniona pokrywa uniosła się, więc odsunął ją na bok i wsunął się do sali maszyn, a potem włączył interkom. - Ely, schodź teraz. Fizyk poszybował ku rurze, odwracając się. Po tych kilku godzinach wszyscy już przyzwyczaili się do stanu nieważkości. - Cóż za małe cudo mechaniki! Siedem milionów dolarów za cały reaktor, by zgromadzić trochę uranu! Sam silnik był niewidoczny - umieszczono go na zewnątrz, poza zbiornikiem wodoru i osłoną biologiczną, która chroniła ich przed promieniowaniem. Ele przesunął się łagodnie przez rurę i przypiął do fotela przed konsolą. - Zaraz go uruchomimy... Gdy przełożył dźwignie, konsola ożyła: zapaliły się kontrolki, ekran zabłysnął łagodną zielenią. Ely polecił komputerowi włączyć procedurę uruchamiania, a sam przeglądał różnokolorowe diagramy obrazujące stan wszystkich systemów kontrolnych. Ely sprawdził je bardzo szybko, po czym włączył obwody bezpieczeństwa i detal po detalu przeglądał je. Zbiornik wodoru pełny... System rozruchu gotowy... Zawory zamknięte... Energia... Przewody... Patrick czekał cierpliwie, aż Ely zakończy sprawdzenie i wyprostuje się zadowolony. - Wszystko sprawne, kontrolki zielone. Wezwij MISSION CONTROL i przekaż im, że jesteśmy gotowi do uruchomienia silnika - powiedział, unosząc wzrok ku ekranowi GET: 09:16.

20. GET 05:45 Akademik A. A. Tsander był stary i zdawał sobie z tego sprawę: miał siwy zarost i przerzedzone włosy. Nigdy nie był zbyt wysoki, a teraz wiek przygarbił go tak, że musiał unosić głowę, gdy chciał patrzeć ludziom w oczy. Mimo wszystko jednak był daleki od tego, by być słabym i wrażliwym, jak mogłoby się to wydawać. Aby osiągnąć swą prestiżową pozycję w Akademii Nauk, musiał posiadać duży talent naukowy i umiejętność lawirowania w nieustannych, wewnętrznych walkach politycznych - posiadał ten dar, ale wiedział też, że ma osiemdziesiąt trzy lata i musi oszczędzać siły. W tej chwili drzemał, leżąc na skórzanej kanapie w swoim gabinecie ze swoimi bladymi, długimi rękami, skrzyżowanymi na piersi. Jego oddech był tak lekki, że wydawało się, iż już umarł. Pomimo tego, że spał głębokim snem, otworzył natychmiast oczy, gdy tylko ktoś nacisnął klamkę, a promień światła wpadł do pokoju. - Która godzina? - zapytał.

- Wkrótce będzie północ. Jest tutaj amerykański pułkownik, a pan mówił, że... - Oczywiście, już schodzę. Trzy godziny snu to wystarczająco dużo, by wystarczyło na długą, pracowitą noc. Przemył twarz i zapalił cienkie cygaro; całą ich paczkę włożył do kieszeni i wyszedł. Korytarze były puste i ponure, gdy szedł nimi nie spiesząc się. W Centrum Kontroli Dowodzenia na Ziemi było jasno i panował zwykły gwar, co stanowiło zdecydowany kontrast z ciemnymi i pustymi korytarzami. Tu znajdowało się serce Kasputin Yar, centralne dowództwo, dokąd spływały wszystkie informacje i skąd wychodziły wszystkie rozkazy. Stojąc w głębi sali pułkownik O'Brian był bardzo zadowolony, że się tutaj znajduje - od lat region ten był TOP SECRET, mówiły o nim tylko bardzo ogólnikowe raporty CIA. To właśnie stąd wydawano rozkazy sztucznym, satelitom, które przekazywały komendy do ostatniego stopnia rakiety nośnej PROMETEUSZA, by sprowadzić go bezpiecznie na Ziemię. Ponieważ był to wspólny, radziecko-amerykański projekt, obecność pułkownika była niezbędna dla zapewnienia łączności i na wszelki wypadek, gdyby zaszło coś nieprzewidzianego. O'Brien nie był jeszcze w wojsku, gdy trwała „zimna wojna”, ale mimo wszystko był żołnierzem. Należał do nowego pokolenia oficerów z dyplomami z matematyki i fizyki, ale oficerem pozostawał, więc z zaciekawieniem rejestrował wszystko, co tutaj widział. Sama atmosfera była mu doskonale znana; nie była to najnowocześniejsza organizacja, sprzęt także wyglądał nieco toporniej niż amerykański, ale wszystko bardzo dobrze wypełniało swoje funkcje. - Ma pan już te dane? - usłyszał pytanie w języku rosyjskim. - Tak. generale - odparł w tym samym języku; władał nim zresztą biegłe. O'Brian odwrócił się i zasalutował generałowi Bykowskiemu, masywnemu człowiekowi, który dowodził wszystkimi przedsięwzięciami w Kosmosie jako dowódca KEWK, Komisji Eksploatacji i Wykorzystania Kosmosu. Dawało mu to ogromną władzę, a sprawozdania ze swojej działalności składał wyłącznie przed Komitetem Centralnym. Pułkownik otworzył teczkę i wyjął z niej gruby plik papieru. - Wszystkie obliczenia dla trzech możliwych orbit, uwzględniające obserwacje z ostatnich godzin. - Bardzo dobrze - odparł Bykowski, wyciągając po nie rękę. - Nie dobrze, ale doskonale - odezwał się akademik Tsander, nagle pojawiając się za ich plecami. - Będziemy mogli skorygować nasze własne obliczenia. Nie nosił żadnych odznaczeń w przeciwieństwie do obu wojskowych, ale tutaj najważniejsze było nie stanowisko, a ponoszona odpowiedzialność, a właśnie on był bezpośrednio odpowiedzialny za sprowadzenie na Ziemię kolejnych stopni zespołu rakiety nośnej PROMETEUSZA. Te obliczenia były dla niego i Bykowski cofnął rękę; akademik zaczął przeglądać arkusze papieru, mamrocząc coś pod nosem. - Jak pan uważa, co należy zrobić z ostatnim stopniem? - zapytał O'Brian, dyskretnie ściszając głos. Usta Bykowskiego wykrzywiły się w ironicznym uśmiechu, ale jego malutkie oczka patrzyły w dalszym ciągu chłodno. - Ściągnąć go na Ziemię, pułkowniku. Czy nie po to właśnie wszyscy znaleźliśmy się tutaj? - Tak, generale, ale proszę nie lekceważyć faktu, że mamy trudności z odpaleniem silników. Część prasy bardzo ekscytuje się tym właśnie i już podnosi się krzyk, że ostatni stopień rakiety nośnej może spaść na Ziemię... Tsander zaciągnął się cygarem; Jego siwe włosy opadały mu na ramiona. - Panowie, musimy porozmawiać. Czy możemy skorzystać z pańskiego gabinetu, Walery Fiodorowiczu?

- Oczywiście! - zapewnił Bykowski. Generał wiedział doskonale, dlaczego akademik zaproponował właśnie jego gabinet były tam zainstalowane mikrofony i każde słowo było nagrywane, by można było wszystko potem odtworzyć i przeanalizować. Nie przypadkiem Tsander dożył tak późnego wieku i zajmował tak wysokie stanowisko... *** - Siadajcie, panowie. Oczywiście wódka? Tsander odmówił gestem, ale O'Brian zgodził się chętnie; wiedział doskonale, ile jest w stanie wypić tej ognistej wody i nigdy nie przekraczał miary. Była to polska wódka, żubrówka, jego ulubiona. - Na zdrowie! - powiedział Bykowski i opróżnili kieliszki, które generał natychmiast napełnił powtórnie. - Jaki będzie zatem temat dyskusji, panie akademiku? - Wiecie bardzo dobrze - chodzi o lądowanie tego ostatniego członu rakiety nośnej. To, co chcę teraz wiedzieć to to, czy działamy równolegle i dlatego pułkownik O'Brian powinien być obecny przy tej dyskusji. Bykowski westchnął na myśl o mikrofonach i tych wszystkich uszach, które będą potem słuchały tej rozmowy i wychylił drugi kieliszek wódki. Był zadowolony, że przedtem udało mu się przeprowadzić kilka rozmów na wysokim szczeblu - był kryty, - Odpowiedź jest prosta - odparł; godziny spędzone przy telefonie dawały o sobie znać. - Oczywiście jest to wspólny projekt. Dane, które dostarczył nam pułkownik nie dadzą się szybko zweryfikować i w związku z tym nie można na ich podstawie oszacować stopnia pewności, że obiekt wyląduje pomyślnie. - Mogliby wypić piwo, którego nawarzyli - pomyślał O'Brian, popijając wódkę małymi łyczkami. - Jeśli lądowanie odbędzie się pomyślnie, sukces przypiszą sobie, Jeśli zaś coś się nie powiedzie, odpowiedzialność się podzieli, bo powiedzą, że stało się to na skutek błędu w amerykańskich obliczeniach... Sowiecki zmysł! Pentagon to przy nich tylko zabawa... Wreszcie z rezygnacją pokiwał głową. - A więc zdecydowaliśmy - ocenił Tsander kategorycznym tonem. - A oto i nasz problem: próby, zmierzające do uruchomienia silników tego członu spełzły na niczym. Wygląda na to, że trzeci silnik jest uszkodzony... Mamy nadzieję, że uda się odizolować silnik numer jeden i w ten sposób utrzymać równoległy ciąg pozostałych silników. Niestety, na razie ich również nie udało się odpalić. - A silniki korekcyjne? - zapytał pułkownik. - Nie były wypróbowane i chyba nie da się ich sprawdzić, zanim podejmiemy decyzję co do sposobu działania. Ponadto wielkim znakiem zapytania jest paliwo, zawarte w zbiornikach... Najprawdopodobniej zbiorniki zawierają osiemdziesiąt procent początkowej ilości paliwa. - A zatem stanowi to... Ile? - zapytał Bykowski, a O'Brian obliczył to szybko na kieszonkowym kalkulatorze. - Sześćset tysięcy kilogramów. Tlen i wodór... To najbardziej piorunująca mieszanka wybuchowa. Jaka może posłużyć za paliwo. - W pełni zdajemy sobie z tego sprawę - szepnął Bykowski. - Proszę kontynuować, Tsander. - Powiedziałem, że paliwo jest problemem, ale nie należy z tym przesadzać. Duży procent paliwa zostanie zużyty na lądowanie i zapewniam was, że to, co pozostanie, nie stanowi wielkiego zagrożenia. Jeśli tylko uda nam się uruchomić silniki i kontrolować lądowanie. Zauważcie jednak, że powiedziałem: „Jeśli”... Weźmy teraz pod uwagę przypadek, gdy nie

uda nam się to. O'Brian pokiwał głową. - Tak, ten system kontroli, który okazał się wadliwy już dwukrotnie i teraz też może zawieść. - Być może... Mamy już pomysł, jak przejść na bezpośrednie sterowanie i chyba uda się pokonać pierwsze trudności. Musi pan zrozumieć, pułkowniku, że alternatywą jest zaniechanie wszelkich działań, odczekanie tych kilku godzin, aż to wszystko spadnie i zobaczenie tego, co to spowoduje... - Czy stałoby się wtedy coś poważnego? - A, robi pan aluzję do prasy? - uśmiechnął się Tsander, mrużąc oczy. - Zwykła pisanina ignorantów, którzy nie mają pojęcia o fizyce i lotach kosmicznych. Przecież ten metalowy pojemnik na paliwo, który zawiera w tej chwili - jak pan przypomniał - dużą ilość materiału wybuchowego o dużej energii spłonie w atmosferze. Ale chodzi także o to, że jest to bardzo kosztowne urządzenie, właściwie podstawa projektu PROMETEUSZ i bez niego trudno marzyć o powodzeniu całego projektu. Naszym obowiązkiem jest sprawdzenie układów sterowania, by wykluczyć podobną awarię w przyszłości. - Całkowita racja, ale założę się, że nikomu nawet nie śni się wzięcie odpowiedzialności za ewentualną sporą dziurę w krajobrazie i śmierć kilku obywateli - zauważył O'Brian. Tsander zapalił cygaro i pokiwał głową. - Mówiąc szczerze, po amerykańsku, właśnie tak jest. Tutaj tkwi sedno sprawy... Czy pan się z tym zgadza, generale? - Oczywiście. Bykowski zaczął spacerować po pokoju; wyglądał jak niedźwiedź w klatce z rękami założonymi do tyłu i opuszczoną głową. - Mamy więc dwa możliwe wyjścia... Możemy nie robić nic i tylko obserwować, jak ostatni człon rakiety nośnej płonie w atmosferze albo usiłować uruchomić silniki i kontrolować lądowanie. Trzeciej możliwości nie ma. Jeśli uda nam się uruchomić silniki, możemy spróbować wypchnąć człon na wyższą orbitę i wtedy będziemy dysponować czasem do namysłu. - To możliwe, ale musimy wziąć pod uwagę niebezpieczeństwo. Trudno będzie się przyznać, że nie jesteśmy w stanie kontrolować nawet własnych maszyn... -W konsekwencji wyłania się tylko jedno rozwiązanie: nie robić nic. Podjęcie ryzyka działania może sprowadzić człon nietknięty na Ziemię, ale może się nie udać i wtedy spłonie lub wybuchnie. - To dokładnie to, o czym myślę, generale - zgodził się Tsander. - Wstrzymanie się od działania zniszczy ostatni człon rakiety nośnej, a podjęcie działania może go uratować lub nie. - Cóż, wybór wydaje się być oczywisty, nieprawdaż, pułkowniku? - zapytał generał, odwracając się ku O'Brianowi z pochyloną głową i czekając na odpowiedź. - Usiłuję zgodzić się z wami... Nie mogę wam niczego doradzać, jestem tu jedynie obserwatorem i łącznikiem, ale wydaje mi się, że podjęliście słuszną decyzję. - Czas nagli, generale - mruknął Tsander. - Jeśli podjęliśmy już decyzję, to czy mogę zacząć działać? - Zrobimy wszystko, co tylko jest możliwe, by ostatni człon rakiety nośnej wylądował bezpiecznie. Proszę działać. Nie było już nic do dodania; Tsander przyglądał się, jak generał i pułkownik opróżniają swoje kieliszki, po czym wszyscy udali się do sali głównej. O'Brian miał tu własne pomieszczenie, całkowicie przeszklone, specjalnie dla niego skonstruowane - widział stąd wszystkie monitory i większość konsoli. Wraz z nim przebywało tu sześciu operatorów, sami sierżanci. Dyscyplina była dość luźna, toteż sierżant Silverstein uniósł się tylko nieco, gdy wchodził

pułkownik, nie przerywając wystukiwania informacji na teleksie, przy którym siedział. - Oczekiwaliśmy niecierpliwie pańskiego przybycia, pułkowniku - powiedział Silverstein. - Waszyngton i Houston chcą wiedzieć, jaką decyzję podejmą Rosjanie w stosunku do ostatniego członu rakiety nośnej. - Chce pan powiedzieć, że chcą się dowiedzieć ode mnie o tym, co się dopiero wydarzy? - Niezupełnie... - Lądowanie będzie, szczegóły potem. - Tak jest, sir. Ponownie wrócił do nadawania, a O'Brian zajął się kontrolą sytuacji. Komputer sali dowodzenia sprzągł się już z komputerem członu rakiety nośnej i teraz stawiał pytania i otrzymywał odpowiedzi. Pozycja obiektu miała teraz zasadnicze znaczenie; zbliża się do Ziemi czy też oddala od planety? Po odłączeniu się od PROMETEUSZA ostatni człon rakiety nośnej znajdował się na niewłaściwej orbicie i należało przesunąć go na wyższą orbitę przy użyciu silników manewrowych. To będzie pierwszy test i da on, odpowiedź na to, czy uda się kontrolować ten potężny obiekt, krążący na orbicie na wysokości stu trzydziestu sześciu kilometrów ponad ich głowami. - Można już rozpocząć programowanie - polecił spokojnie akademik Tsander. - Rozpoczęte. Teraz należało odczekać kilka minut, aż dane zostaną wprowadzone i sprawdzone. - Ruscy wyglądają na zadowolonych, pułkowniku – zauważył Silverstein. - To prawie połowa sukcesu, sierżancie, Może pan przekazać, że manewr orbitalny prawdopodobnie się udał i ostatni człon rakiety nośnej znajduje się na właściwej orbicie, na której można odpalić silniki główne - jeśli odpalą. - Zrozumiałem, szefie. Problem był poważny i upłynęły prawie dwie godziny, nim udało się potwierdzić wszystkie dane. Uszkodzony silnik oraz przeciwstawny mu silnik numer jeden były odłączone, a awaria, która uniemożliwiła uruchomienie silników z PROMETEUSZA, prawdopodobnie da się usunąć i wszystko powinno ruszyć. O'Brian pomyślał, że wszystko zależy od mnóstwa czynników i był naprawdę zadowolony, że to nie on musi podejmować decyzje. Wziął termos, nalał sobie kawy i spojrzał na zegar, odliczający wstecznie czas do manewru - właśnie pokazały się same zera i sygnał radiowy przekazany został do odbiornika na ostatnim członie rakiety nośnej. Niewidoczne dźwignie poruszyły się i komputer potwierdził ich gotowość co działania. Radość na sali wielki sukces, gdyż udało się uruchomić te właśnie silniki, których nie mogła odpalić załoga PROMETEUSZA. Były to silniki radzieckie i najwyraźniej słuchały swoich twórców... Ale potem wskazówki podskoczyły i opadły; komputer wyświetlił szereg informacji. - Znowu jakaś wada! - Błąd w rozruchu! - Przerwać operację! - Uruchamianie silników w toku - tej operacji nie można przerwać! O'Brian odwrócił się i krzyknął do Silversteina: - Najwyższy priorytet; Awaria podczas uruchamiania silników! Nie można powstrzymać procesu zapłonu! Wygląda na to, że wszystko wymknęło się spod kontroli! Szczegóły potem! -To źle. Pułkowniku, czy tak? - zapytał Silverstein, nie przerywając nadawania. - To niedobrze, na pewno, ale do jakiego stopnia niedobrze, trudno jest teraz ocenić...

21. Cottenham New Town. GET 07:20 Ciało Henry Lewisa sprężyło się, palce nóg przylgnęły do desek, prawe ramię uniosło się, lewe oko zamknęło. Z ponurym napięciem, nabytym przez lata praktyki wycelował, cofnął rękę i rzucił metalową strzałkę: Podwójne siedem. - Dobry rzut, Henry! Wypił duży łyk angielskiego piwa ze stojącego kufla i nie odpowiedział, pozornie obojętny wobec komentarzy. Nie był z siebie zadowolony - powinien był trafić lepiej, ale może będzie miał jeszcze jedną szansę, bo Alf nie może wyjść tak od razu. Zaniósł swój pusty kufel do baru i kazał go ponownie napełnić. George wycierał kufle, oglądając telewizję, gdy Henry podsunął kufel ku niemu. - W telewizji mówią, że Rosjanie mają kłopoty z tą rakietą - powiedział George. - Gadanina, jeśli chcesz znać moje zdanie. Alf zmarnował swój rzut i teraz Henry miał szansę. Tym razem rzuci dobrze. Powrócił do gry zdecydowanym krokiem. - To może być niebezpieczne. Jak pisali w gazetach... - To nas nie dotyczy - zapewnił go Henry, stawiając kufel na stole przed rozpoczęciem gry. *** Dla Gilesa Tannera letni wieczór nie przedstawiał żadnego uroku, bowiem wstał dziś o czwartej rano i teraz wręcz padał ze zmęczenia. Prowadzenie gospodarstwa było męczące, ale tego lata stało się wręcz wyczerpujące - dni były zbyt długie i miał zbyt wiele do zrobienia. Po tym, jak przestało padać i zboże wyschło, trzeba było zabrać się do roboty, a tu jego syn miał grypę i nie mógł mu pomóc. Żniwa to robota dla dwóch ludzi nawet wtedy, gdy dysponuje się traktorem, a tu jeszcze trzeba było nakarmić inwentarz... Giles popatrzył na stodołę. Spokojny wieczór. Jasne niebo bez najmniejszej choćby groźby deszczu. Na wschodzie, nisko nad horyzontem rozbłysła pierwsza gwiazda. Już późno... Chrząknął i wszedł do stodoły, zamykając za sobą drzwi. *** Andrew patrzył na gwiazdę i na zegarek - nie chciał jechać zbyt wcześnie do fabryki i czekać tam na sir Richarda, ale nie chciał też się spóźnić. Przełknął ostatnie krople whisky i mlasnął z zadowoleniem; doskonała! Wytarł karafkę i odstawił ją na miejsce, po czym ruszył do samochodu i zapalił silnik. Ruszył i wyjechał na drogę, prowadzącą do fabryki. Jego życie było monotonne, ale przyjemne. *** Sir Richard zatrzymał magnetofon i rzucił na biurko listy, na które nie odpowiedział mogą poczekać do jutra. Ziewnął i przeciągnął się, potem zapiął guzik kołnierzyka i ściągnął węzeł krawata. Czy musi nosić ciągle ze sobą tę teczkę? Nie sprawdził jeszcze nowych oszacowań liczb w produkcji produktów chemicznych, a pojutrze miał przedstawić ten temat na zebraniu rady o jedenastej. Wziął teczkę, zgasił światło i zszedł na dół; przy drzwiach

wartownik wstał na jego widok. - Już otwieram, sir Richard. Mamy dziś piękny wieczór, proszę pana. - Tak. Jest cudownie. Dobranoc. Samochód już czekał i Andrew trzymał otwarte drzwi. To był naprawdę cudowny wieczór i sir Richard zatrzymał się na moment, by się nim pozachwycać, spoglądając na ostatnie błyski zachodzącego słońca. *** Ostatni stopień rakiety nośnej leciał samotny; Ziemia była daleko pod nim i tam właśnie znajdowali się ludzie, którzy skonstruowali ten cud techniki. Nie tracili teraz z nim kontaktu, mówili o nim od wielu godzin, a ich polecenia wychwytywały siatki anten. Polecenia te wędrowały do obwodów komputera, sztucznego mózgu tego monstrum przestrzeni, kontaktującego się z wielkim komputerem na Ziemi i odpowiadającego na jego pytania. Wreszcie komputer rakiety otrzymał instrukcje - polecenia były łatwe i proste do przeprowadzenia. Wytryski sprężonego gazu wypełniły przewody, wydostały się na zewnątrz i spowodowały zmianę pozycji tej potwornej masy oraz powstrzymały rotację. Teraz komputer czekał na rozkaz końcowy, który rozpocznie ostatnią fazę operacji. Rozkaz został wydany: właściwa sekwencja liczb, przekształcona w impuls radiowy, przechwycona przez anteny i przetworzona przez obwody odbiornika, współpracującego z komputerem. Teraz komputer wydał konkretne rozkazy i po przewodach przepłynęły prądy, zadziałały przekaźniki, skrzypnęły dźwignie, otworzyły się zawory. Poruszone pompy wstrzyknęły porcję ciekłego wodoru do silników, gdzie wodór zmieszał się z tlenem - teraz mieszanka była gotowa do spalenia się i dostarczenia energii. Zapłon - błysnęła iskra i z dysz trysnął język ognia. Silnik, odpalony jako drugi w kolejności, zachłysnął się; płomień przygasł, buchnął jeszcze raz i przygasł ponownie. Kolejny silnik buchnął ogniem i pracował teraz razem z pierwszym. Silniki te miały odpowiednią moc do zmiany orbity członu rakiety nośnej, ale uruchomione teraz skierowały rakietę na orbitę opadającą. Zgodnie z programem miały pracować bardzo krotko i wówczas rakieta opadłaby na rosyjskie, pustynne stepy, ale tak się nie stało - nie udało się ich wyłączyć w odpowiednim momencie i pracowały aż do wyczerpania się zapasu paliwa. Już do kilku sekundach opór atmosfery stał się wyczuwalny; molekuły powietrza uderzały o metal, co coraz bardziej odkształcało tor lotu pocisku przy prędkości ośmiu kilometrów na sekundę. Osłony i zabezpieczenia rakiety najpierw się zaczerwieniły, potem rozpaliły do białości i zaczęły się topić; rozkład ciśnienia był nierówny i potężna masa straciła równowagę, by runąć pionowo w dół. Rakieta nośna zbudowana była z materiałów, które zdolne były znosić wysokie temperatury, powstające na skutek oporu powietrza podczas startu i lądowania, ale przy tej prędkości temperatura szybko przekroczyła wartość krytyczną. Cały pocisk topił się szybko, rozpadał i w końcu przekształcił się w gigantyczną masę rozpalonego metalu, torującą sobie drogę poprzez chmury i spadającą na Ziemię ku spokojnemu, coraz bliższemu krajobrazowi. *** Ostatnie spojrzenie na pierwszą, wieczorną gwiazdę i ostatni powiew wieczornego wiatru sprawił sir Richardowi szczególną przyjemność. Na horyzoncie pojawiła się jeszcze jedna gwiazda: duża, jasna, gorejąca... Ale nagle przerażony sir Richard ujrzał, jak błyskawicznie przekształca się w potworną kometę z długim, ognistym ogonem, mknącą wprost ku niemu i zalewającą całą okolicę upiornym, czerwonym blaskiem. Zaraz potem nadeszło

uderzenie. Sześćset ton masy rakiety nośnej runęło na Ziemię z prędkością ośmiu kilometrów na sekundę, przetwarzając swą energię kinetyczną w energię cieplną. Wybuch, jaki nastąpił, był porównywalny z wybuchem niewielkiej bomby atomowej. Przed chwilą stały tu jeszcze budynki, fabryka, biblioteka Cottenham New Town z parkiem, sklepy i puby - chwilę potem nie było już nic... Zabudowania, ciała, drzewa i samochody wyparowały w ułamku sekundy w temperaturze kilku milionów stopni - połowa miasta po prostu zniknęła. Niektórzy ludzie może w ostatniej chwili pojęli, co się dzieje, być może niektórzy uwierzyli w to, co do tej pory wydawało się nie do przyjęcia... Na to, co ocalało, uderzyła fala uderzeniowa, miażdżąc wszystko, co stanęło na jej drodze. Dla dwudziestu tysięcy dziewięciuset trzydziestu jeden mężczyzn, kobiet i dzieci wszystko przestało istnieć w jednej chwili. Na miejscu ożywionego miasta powstała teraz pustynia śmierci, pełna dymu i pyłu.

22. GET O7:52 Gdy zapukano do drzwi, prezydent Bandin był właśnie w toalecie; wyszedł z niej kilka sekund później z ręcznikiem w dłoni, mokrymi rękami i wściekłym spojrzeniem. Stanął oko w oko z bladym, roztrzęsionym Bannermanem, wyglądającym naraz na o wiele starszego niż był w istocie. Wyjaśnienie było krótkie... - Mój Boże... To było wszystko, co zdołał powiedzieć Bandin - głos miał niski i ochrypły, przytrzymywał się framugi drzwi z zapomnianym ręcznikiem w dłoni. - Mój Boże... Och, mój Boże... *** Potrzebne były długie sekundy, potem minuty, a w końcu prawie godzina na dokładne zrozumienie tego, co się wydarzyło. Pułkownik O'Brian, cichy świadek w sali kontroli pojął, że wydarzyło się coś dramatycznego, coś nie do przewidzenia. Przed sobą widział te same odczyty przyrządów, otrzymywał również dodatkowe informacje, a jego pieści zaciskały się coraz bardziej i bardziej podczas obserwowania, jak zawodzi cała kontrola lotu i zmienia się orbita ostatniego członu rakiety nośnej. Pozycja zderzenia z Ziemią nie mogła zostać wyliczona tak szybko, ale widział rosnącą panikę na sali kontroli, słyszał histeryczne głosy, wzywające się nawzajem i potwierdzenia licznych pytań, ale chwilowo mógł być tylko biernym obserwatorem. W miarę napływu informacji komputer obliczał parametry toru lotu rakiety nośnej. Hałas na sali kontroli ustawał powoli, przechodząc w śmiertelną ciszę w miarę ukazywania się na ekranach toru lotu rakiety. Orbita powoli przechodziła w krzywą upadku, schodząc coraz niżej i coraz szybciej... Wszyscy już pojmowali to pojawiające się przed ich oczami niebezpieczeństwo i śledzili ostatni etap drogi w przestrzeni rakiety nośnej. Komputer wyświetlał całe kolumny cyfr, aż wreszcie zakończył obliczenia i na sali zapanowała absolutna cisza.

- Przekażcie to! - rozkazał O'Brian, zaskakując sam siebie twardym brzmieniem głosu. Silverstein spojrzał na niego ze zdumieniem - nie rozumiał ani słowa po rosyjsku i wcale nie orientował się w technice lotów kosmicznych, w związku z czym nie miał pojęcia o tym, co zaszło. - Najwyższy priorytet! Dla prezydenta! Awaria ostatniego stopnia rakiety nośnej! Najprawdopodobniej uderzy w Ziemię! Miejsce na razie nie ustalone! Zapisał coś szybko w notesie, przerzucił kilka kartek i przeprowadził kilka obliczeń. - Pierwsze oszacowania wskazują na rejon pięćdziesiąt dwa stopnie szerokości geograficznej północnej, długość geograficzna zero. Sierżant powoli zaczynał pojmować to, co się ma wydarzyć. - Długość zero? Greenwich, Anglia... Spojrzeli na siebie z przerażeniem: obaj znali Anglię i jej gęstość zaludnienia. Silverstein powoli wystukał wiadomość O'Briana, ale zdawał sobie sprawę z tego, że jest to dopiero początek dramatu... *** Analiza orbity została przesłana bezpośrednio do Białego Domu i została potwierdzona przez stację obserwacyjną w Houston; potem Houston zaprogramowało na nowo własne dane i porównało je z wynikami rosyjskiego komputera, otrzymując szacunkowe miejsce upadku rakiety nośnej z teoretyczną dokładnością czterystu metrów. Zamiast po prostu zanieść te informacje prezydentowi, oficer łącznikowy w Białym Domu zrobił fotografię mapy południowej części Anglii i zaznaczył czerwoną kredką przewidywane miejsce upadku. Potem wsunął mapę i ostatnie dane do kasetki i ruszył do windy; ponieważ był ogólnie znany i wszędzie rozeszły się już wieści o katastrofie, strażnicy na jego widok natychmiast otworzyli drzwi. W sali byli już prawie wszyscy sekretarze, zwołani w pośpiechu i wszystkie spojrzenia skierowały się natychmiast na oficera łącznikowego, który podał kasetkę prezydentowi. Bandin przejrzał wszystko szybko, odczekał, aż zamkną się drzwi po wyjściu oficera łącznikowego i popatrzył na zebranych, starając się ukryć drżenie rak. - Według tego można przypuszczać, choć nie jestem całkowicie pewny, że te silniki spadną na jakąś wieś... W Anglii jest dużo wsi... Głos miał stłumiony, a słowom brakowało przekonania dostrzegał to nawet on sam. Generał Bannerman wyjął mapę z rak prezydenta i przyglądał się jej w milczeniu; zapominając, że jeszcze nigdy nie robił tego publicznie, wyciągnął z kieszeni okulary i założył je powoli. - Wieś, tak... - szepnął. - Ale tam jest autostrada... Jest bardzo uczęszczana, wiem o tym. I jest tu jakaś nazwa, trudno to odczytać na fotokopii... Coś jak... Gottenham New Town... - Cottenham New Town - powiedział doktor Schlochter swoim pedantycznym, spokojnym głosem; w przeciwieństwie do pozostałych sekretarz stanu wydawał się być zupełnie nie poruszony wydarzeniami. - To małe miasto, efekt brytyjskich prób decentralizacji przemysłu lekkiego. Może przypominacie sobie, panowie, byłem tam podczas otwarcia tych zakładów z brytyjskim Ministrem Pracy... Nikt sobie nie przypominał; prezydent odwrócił się do osobistego sekretarza, siedzącego przy swoim stoliku ze słuchawką telefonu przy uchu. - No i co? - krzyknął. - Mam łączność z pańskim biurem, które ma na linii Whitehall i naszą ambasadę w Londynie, panie prezydencie. Wiedzą mniej niż my, ale gdy tylko otrzymają jakieś informacje, natychmiast złożą raport. Mamy także na linii 10 Downing Street - premier jest na konferencji i wysłuchuje raportów, ale wie, że pan chce z nim mówić. Ja... Proszę wybaczyć... słuchał uważnie przez chwilę, a wszyscy czekali w milczeniu. - Tak, dziękuję panu, przekażę

tę wiadomość... Premier będzie rozmawiał z panem za chwilę, panie prezydencie, gdy tylko skończy rozmowę z Kremlem. - Czy ktoś już obliczał, jakie będą skutki tego uderzenia? - zapytał Schlochter. - Przecież bywają wypadki lotnicze, o których zapomina się już następnego dnia... Bannerman zapisał kilka liczb na skrawku papieru i po chwili przerwał ciszę: - Szacunkowe obliczenia wykazują, że najprawdopodobniej dwadzieścia procent paliwa zostało zużyte. Do tego trzeba dodać całkowitą wagę rakiety i da nam to razem masę około pół miliona kilogramów. Ważna jest także prędkość... Przy stu kilometrach na godzinę powstałaby tylko wielka dziura w ziemi, nic więcej, ale Houston twierdzi, że nawet biorąc pod uwagę hamujący wpływ atmosfery, rakieta spadnie z prędkością przewyższającą sześć tysięcy, metrów na sekundę lub, jeśli panowie wolą, około dwudziestu tysięcy kilometrów na godzinę. Prawdopodobnie ponad połowa tej masy eksploduje, co da nam siłę wybuchu taktycznej bomby atomowej... - Premier Wielkiej Brytanii, panie prezydencie - przekazał Dragoni. Bandin podniósł słuchawkę aparatu, który stał na biurku. - Tak, słucham... Tak, panie premierze, prezydent Bandin. Jestem zaszokowany, podobnie jak pan, tym okropnym wypadkiem... Wszyscy mamy nadzieję, że uda się uniknąć ofiar w ludziach... Co? Tak, rozumiem... Mój Boże, to okropne! Brak mi słów... Nie, żaden... Wszystkie środki zaradcze, jakie mogliśmy przedsięwziąć... Oczywiście, rozumiem, że nie my jesteśmy odpowiedzialni za katastrofę, ale zdajemy sobie sprawę z tego, że to wspólny projekt, nawet jeśli rakieta jest radziecka i pragniemy uczynić wszystko, co tylko możliwe, by w tej tragicznej chwili... Tak, dziękuję panu. Do widzenia. Bandin odłożył słuchawkę bardzo powoli i spojrzał na milczących ludzi, którzy go otaczali. - No, tak... - powiedział w końcu. - Ta nieszczęsna rakieta spadnie właśnie na to miasto, na to Cottenham, o którym mówiliście... Jakby ktoś ją specjalnie .wycelował... Nie ma jeszcze dokładnych obliczeń, ale pobieżne oszacowania podają liczbę co najmniej dwudziestu tysięcy zabitych... To tylko mieszkańcy miasta, a są jeszcze okoliczne farmy, boczne drogi, autostrada... Trzeba się liczyć z wypadkami, pożarami... Ogłoszono stan klęski żywiołowej, zmobilizowano ambulanse, strażaków, w ogóle wszystko, co tylko jest możliwe. - Możemy zaproponować pomoc naszych sił wojskowych, stacjonujących w Anglii zaryzykował Schlochter. - Nie! - stanowczo zaprotestował Dillwater. - Doradzam coś wręcz przeciwnego! Należy zabronić amerykańskiemu personelowi wstępu do tej strefy. Czy rakieta jest radziecka, czy też nie, siedzimy w jej sprawie aż po uszy. Mam wrażenie, że przez jakiś czas nasi ludzie nie będą cieszyć się w Anglii wielką popularnością... - Zgadzam się z tym - powiedział Bannerman. - Za pozwoleniem, panie prezydencie, wydam natychmiast stosowne rozkazy. - Tak, prawdopodobnie macie panowie rację - wymamrotał Bandin i generał natychmiast podniósł słuchawkę. - Ale co jeszcze możemy zrobić? I jakie będą skutki tej katastrofy dla całego projektu PROMETEUSZ? - Nie trzeba się tym aż tak przejmować - powiedział Dillwater. - Posiadamy rakiety nośne, zdolne zastąpić tę, która zostanie zniszczona. Projekt może być kontynuowany, ale nie może dojść do czegoś podobnego jeszcze raz. - Mam nadzieję! Tę katastrofę możemy jeszcze jakoś wytrzymać, ale dwa wypadki to katastrofa! Nie muszę chyba panom przypominać, jaka stawka wchodzi w grę: prestiż narodowy, przytarcie nosa Arabom, nie mówiąc już nawet o przyszłych wyborach... Chcę mówić z Polyarnim, gdy tylko będzie to możliwe. A co dzieje się z samym PROMETEUSZEM? Czy nie zapomnieliśmy o nim? - Nie, panie prezydencie odpowiedział Dillwater. - Silnik atomowy jest przygotowywa-

ny do uruchomienia i wkrótce będzie działał. Do momentu krytycznego pozostaje nam jeszcze czterdzieści osiem godzin. A potem pozostanie już tylko uruchomienie generatora słonecznego... - Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Chcę wiedzieć, co o tym myśli Polyarni i Kreml.

23. GET 12:06 Sprawdzanie silnika atomowego było już na ukończeniu, gdy wiadomość o katastrofie dotarła na pokład PROMETEUSZA, przekazana przez MISSION CONTROL. Flax nie podał żadnych szczegółów, nim incydent nie był już ogólnie znany, ale potem przekazał wszystkie dane. Nadia przekazała wszystko Patrickowi i Ely'emu. Kiedy Jurij Gagarin, pierwszy człowiek w Kosmosie, miał awarię samolotu, którym leciał, jego głos brzmiał prawdopodobnie bardzo podobnie; popsuł się silnik, ale on zdecydował się nie opuszczać samolotu i pilotować go, bowiem mógłby runąć na szkołę i domy. Nadia mówiła w taki właśnie sposób, a Patrick i Ely nie mogli w to uwierzyć. - To nie mogło się stać! - mruczał Ely. - Nie powinno! - To się stało - odparł spokojnie Patrick. - Niestety, nie mogliśmy nic na to poradzić. Nie wiem, kto ponosi za to odpowiedzialność ani czy w ogóle ktoś może być za to odpowiedzialny. Nie będzie nam łatwo z tym żyć, ale na razie musimy spróbować nie myśleć o tej katastrofie i skoncentrować się na pracy tutaj. Nadia, pozostań na nasłuchu i przekazuj nam wszystko na bieżąco. Ely i ja uruchomimy silnik. Teraz mamy 12:42 i nie możemy już tracić czasu, bo pozostało nam mniej niż dwanaście godzin na zmianę orbity, Pamiętajcie, że i nam może przydarzyć się to samo, ale my zrobimy jeszcze większą dziurę w Ziemi. W ciszy, jaka zapanowała wślizgnął się w rurę i wrócił do przedziału kontroli silnika, a Ely podążył za nim. - Skontaktuję się z MISSION CONTROL - powiedziała Nadia, kierując się do kabiny pilota; miała zaczerwienione oczy od zmęczenia i łez, a jej ruchy były powolne i ociężałe. - Powinna pani odpocząć - poradziła Coretta. - Mówię to jako lekarz. - Wiem, dziękuję, ale nie teraz. Jest zbyt dużo do zrobienia... Trzeba skontrolować pochłaniacze powietrza i przegrody spalania. - Mogę pani pomóc? - Nie, to mogę zrobić tylko ja lub Patrick. - Ciągle to samo - wymamrotał Grigorij. - My nie możemy nic robić, musimy tylko czekać. Pani jest lekarzem, wiec ma pani jakieś obowiązki, ale ja czuję się jak piąte koło u wozu, bo nie robię nic. Popadł w słowiańską melancholię. Coretta zbliżyła się do jego fotela. - Proszę się nie załamywać. Tej podróży nie odbywamy dla przyjemności, więc niech się pan cieszy, że jest na razie pasażerem i korzysta z tego. Gdy będziemy już na stacjonarnej orbicie, pan będzie jedyną osobą, na jaką będziemy mogli liczyć. Piloci są jak kierowcy taksówek, a ja jestem tu po to, by chronić was przed katarem. Jeśli dobrze sobie przypominam, to przedsięwzięcie to nazywa się projektem PROMETEUSZ, a jego celem jest uzyskanie i przekazanie energii słonecznej na Ziemię. Teraz, kiedy nie ma już z nami pułkownika, wydaje mi się, że jest pan jedyną osobą, która jest zdolna doprowadzić do końca tę misję.

- To będzie trudne bez Władymira... - Grigorij, musi pan wziąć się w garść - była teraz wyłącznie lekarzem, wyjęła z kasetki mały flakonik i podała mu torebkę z wodą oraz dwie białe ampułki. - Proszę to zażyć, najlepiej połknąć razem z wodą. Dam panu jeszcze dwie za sześć godzin. - Co to jest? - zapytał nieufnie. - Niezły pomysł przemysłu farmaceutycznego na bolesne problemy naszej ery technicznej. To proszki na uspokojenie, stępiają ostre kolce paniki. - Dziękuję, nie zażywam lekarstw. Nie ma potrzeby. - Niech się pan nie obawia, te tabletki pomogą panu, nie są szkodliwe. Przyznam się panu, że sama je zażywam, gdy chcę pozbyć się napięcia nerwowego. Położyła jedną na języku i pokazała mu, a potem połknęła, popijając łykiem wody. - Pańska kolej. Bez dyskusji. Tym razem włożył je do ust bez oporu, a ona odetchnęła z ulgą. *** W małym przedziale kontroli silnika nuklearnego Ely nie miał chwili odpoczynku. Mimo doskonałej klimatyzacji oddychał ciężko - był to skutek napięcia, nie wysiłku fizycznego. Sprawdzanie było zakończone. - Gotowe do uruchomienia - oświadczył. - Idę. Czy nie mogę ci w niczym pomóc? - Nie. Jak na razie, wszystkie kontrolki pala się na zielono... Ten silnik to złożone urządzenie, choć w teorii jest bardzo prosty. Pył uranowy skumulowany jest w neonie wewnątrz lamp, a kwarcowe tuby z tą mieszanką są zanurzone w wodorze, który modeluje plazmę. Temperatura wzrasta do dwudziestu trzech tysięcy stopni Kelvina i ogrzewa resztę wodoru, który wytryskuje do komory reakcyjnej. Potem... Ely zamilkł gwałtownie, gdy rozległo się ciche brzęczenie i trzy lampki na tablicy zajarzyły się jaskrawą czerwienią. - Czy to normalne? - zaniepokoił się Patrick. - Nie, to nie jest normalne – odparł Ely przez zaciśnięte zęby. - Stop, coś nie działa... Równocześnie unieśli wzrok ku wskaźnikowi GET: 13:03. Mieli mniej niż jedenaście godzin do momentu, gdy wejdą w atmosferę. - Coś nie gra? Co jest? - Patrick był zaniepokojony. - Nie wiem. Ely jeszcze raz wyświetlił ośmiokolorowy diagram i metodycznie go analizował. - Na zewnątrz znajduje się pięć silników, działających jako jedna całość - są ze sobą bardziej powiązane niż silniki chemiczne. Jeden z nich źle funkcjonuje i usiłuję właśnie odkryć, który. Zostaw mnie teraz w spokoju, Patrick... Wiesz, muszę to zrobić naprawdę sam. - Dobrze, będę w kabinie pilota. Włącz interkom, jeśli będziesz mnie potrzebował. Patrick zaczął przepychać się ku przedziałowi załogowemu. Po wejściu dostrzegł, że Grigorij leży na fotelu i unosi się lekko, przytrzymywany pasami. Patrick chciał coś powiedzieć, ale Coretta położyła palec na ustach i pociągnęła go w głąb przedziału. - Grigorij śpi - szepnęła. - Nie chcę, żebyś go budził, jego psychika nie jest zbyt mocna, a zmęczenie i to napięcie to trochę zbyt dużo dla niego. Dałam mu proszki nasenne mówiąc, że to środek uspokajający. Sama musiałam wziąć dwie, żeby go w tym upewnić, ale udało mi się schować je pod językiem... - Jak on się właściwie czuje? - Trudno powiedzieć... Na Ziemi zaryzykowałabym postawienie diagnozy, ale tutaj wszystko jest inaczej... - Zgodnie z raportami, które czytałem, jest on wręcz unikalnym fachowcem w dziedzi-

nie transmisji mikrofalowej, co jest wystarczającym powodem jego uczestnictwa w tej misji. Mam jednak wrażenie, że nie przebywa tu całkowicie z własnej woli... - Jeśli to prawda, to tłumaczyłoby to wiele. Brak mu odpowiedniej siły charakteru i kondycji do tego typu pracy, ale będzie niezbędny na orbicie. Teraz, kiedy pułkownik nie żyje, Grigorij jest jedyną osobą, która może uruchomić generator. Jeśli trochę sobie pośpi, będzie do rzeczy w chwili, gdy będzie nam potrzebny. - Dziękuję, Coretto, racja. Proszę mi powiedzieć, jeśli będzie potrzebna moja pomoc... - Chyba będzie, bo on nie lubi zażywać leków... Patrick zaczął przesuwać się ku kabinie pilota, ale Coretta chwyciła go za rękaw. - Jeszcze minutkę - wszyscy powinni stosować się do wskazań lekarza. - Jakieś pigułki? - Nie, pożywienie. Proszę wziąć też dla Nadii. - Oczywiście, dziękuję. Teraz, gdy tylko o tym pomyślałem, poczułem się strasznie głodny! Wziął plastikowe torebki z pożywieniem i napojem, po czym zmusił się do zjedzenia posiłku przed nawiązaniem łączności z MISSION CONTROL. - Małe kłopoty z silnikiem - przekazał Nadii wiadomość. - Nie! Znowu? O, nie! - była przerażona. - Mam nadzieję, że to nic poważnego. Ely właśnie to sprawdza... - PROMETEUSZ, tu MISSION CONTROL! - Witaj, Flax, mówi Patrick. Mamy kłopoty z silnikiem nuklearnym. Sprawdzenie poszło gładko, potem wystąpiły komplikacje - coś się zablokowało, gdy usiłowaliśmy go uruchomić. Wahanie, krótka przerwa, zanim Flax odpowiedział - zmęczenie i napięcie nerwowe królowały także na Ziemi. - Czy już wiecie, co się stało, PROMETEUSZ? - Jeszcze nie, ale doktor Bron to sprawdza. - Chcemy, byście przekazali nam szczegóły stanu technicznego silnika jak najszybciej. - Roger, zajmę się tym. Wszystkie etapy kontroli stanu silników rejestrował pokładowy komputer, więc Patrick wcisnął tylko klawisz transmisji danych i całe sprawozdanie stanu silnika pomknęło drogą radiową na Ziemię. Kiedy on się tym zajmował, usłyszał świst interkomu i głos Nadii, gdy odpowiadała; po chwili klepnęła go w ramię. - Tak? - To Ely. Patrick skinął głową i wziął do ręki mikrofon. - MISSION CONTROL, mam już informacje dotyczące uszkodzenia. Doktor Bron chyba już zlokalizował źródło złego funkcjonowania silnika. - Zaraz będziesz mógł im przekazać - rzucił Ely, wpływając do kabiny pilota; dostrzegł torebkę z wodą w ręku Nadii i poczuł straszne pragnienie. - Pani pozwoli? Dziękuję... Wypił ponad połowę zawartości, nim zwrócił jej torebkę. - Źle, Patrick, bardzo źle. Zweryfikuję to jeszcze ze specami z MISSION CONTROL i oni sprawdzą to dokładnie, ale jestem prawie pewny... Wiesz, że sercem silnika nuklearnego jest zespół grubych, kwarcowych tub i dlatego nazywa się je lampami nuklearnymi? Ten kwarc jest bardzo twardy i dodatkowo osłonięty przed wstrząsami, ale oddzielenie się ostatniego członu rakiety nośnej przebiegło raczej nietypowo i chyba coś się tam poruszyło. - Po prostu wstrząs? - Tak, w końcu kwarc to tylko szkło. Może coś się zbiło? Może któraś tuba pękła? - Ale... Czy można to poprawić?

Ely roześmiał się gorzko. - Poprawić? Nawet jeśli byłoby to możliwe, to nie w przestrzeni kosmicznej! Jeśli tuba pękła, to pękła i już... Ten silnik po prostu nie ruszy! - Można coś z tym zrobić? Trzeba coś zrobić! - nalegał Patrick. - Na przykład co? - Na przykład rzucić okiem na ten silnik i sprawdzić dokładnie, co się właściwie stało. Potem przekażemy MISSION CONTROL dokładny raport i niech oni pomyślą, co z tym zrobić. - Ty zawsze byłeś optymistą, Patrick. Intensywny wysiłek zdawał się wyczerpać zasoby energii Ely'ego, który był teraz pusty i malutki. - Nie o to chodzi. Trzeba po prostu wykonać pewną pracę. Na pewno istnieje jeszcze mnóstwo rozwiązań. Mamy problem i trzeba go dokładnie przeanalizować. Wyjdziesz w przestrzeń i dokładnie zlokalizujesz uszkodzenie. Zakładamy kombinezony! - O nie, nie tak szybko! Nigdy jeszcze nie wychodziłem w przestrzeń i wcale nie mam zamiaru robić tego po raz pierwszy samotnie! Ty masz doświadczenie i możesz... - Nie jestem fizykiem atomowym, a ty tak. Pomagałeś budować ten silnik, więc będziesz wiedział, co jest w nim nie tak. Patrick skierował się ku przegrodzie z kombinezonami i nagle odwrócił się tknięty nagłą myślą. - Mimo wszystko boisz się wyjść? Ely uśmiechnął się ze zmęczeniem. - Ja tylko marzę o tym. by wyjść w przestrzeń kosmiczną i trzymać się dwóch czy trzech końcówek gumowego węża... Boję się tego całego lotu i wszystkiego, co jest z nim związane, ale jestem tutaj, ponieważ za nic w świecie nie chciałem stracić takiej szansy! A więc wciągajmy szybko kombinezony, zanim zmienię zdanie. Patrick nie wiedział, co odpowiedzieć. - Wybacz, to nie chodzi o nic osobistego... - To dotyczy mnie osobiście, stary, ale wszystko ci wybaczam. Przecież nie jesteśmy na jakiejś wesołej majówce, nieprawdaż? A tak naprawdę, to jak długo już obywasz się bez snu? Dwa dni? Co prawda, zgodnie z przewidywaniami już za dwanaście godzin możemy znaleźć się poza Kosmosem... Można spytać MISSION CONTROL, czy nie mają już dokładniejszych danych - dobrze byłoby to wiedzieć. - Nadia, połącz się z MISSION CONTROL i zapytaj ich o to. Powiedz im też, że doktor Bron wychodzi rzucić okiem na silnik, więc niech będą na nasłuchu i nagrywają wszystko, co tylko będzie mówił - fachowcy od razu będą mogli przystąpić do pracy w oparciu o informacje, jakiego od niego otrzymają. Wkrótce zaczniemy się już bardzo spieszyć... Nie tracili już nawet sekundy i gdy tylko nałożyli kombinezony, wyszli na zewnątrz. Przewody Patricka były dość długie, mógł więc wyjść pierwszy i pomóc wydostać się Ely'emu. - Spokojnie - poradził. - Jedyną rzeczą, na jaką nie możesz sobie pozwolić, jest zbędny pośpiech. - Zbędny pospiech! - roześmiał się Ely. - Uchwyty są wzdłuż kadłuba. Chwytaj je po kolei... - Zgoda, ruszam. Oto podstawa pierwszego silnika... Dysza... Idę dalej... Mój Boże, Jest! - Co? - w słuchawkach usłyszeli głos Flaxa. - Słyszymy pana doskonale, doktorze Bron. Co Pan odkrył? - Źródło uszkodzenia... Już wiem, co się stało: to te wstrząsy przy odłączaniu rakiety nośnej. Widzę już odłamki kwarcu i komorę ciśnieniową... Jestem już całkiem blisko... Reszta

jest w porządku... Schodzę, chcę zajrzeć do dyszy... Widzę! Mój Boże, co za burdel... Prawdziwy chaos! Tuby są porozbijane, wszędzie kwarc... Prawdopodobnie uszedł cały gaz... Ely jeszcze raz obejrzał dokładnie wnętrze silnika, a potem ruszył w drogę powrotną. przyglądając się potężnemu globowi ziemskiemu. Widok był o wiele ciekawszy niż przez iluminator - Ziemia była potężna i bliska, zbyt bliska... MISSION CONTROL coś mówiło, ale nie słuchał ich, a potem wszyscy ucichli, gdy Ely zaczął mówić: - Ten silnik nigdy więcej już nie ruszy. Czy to rozumiecie, MISSION CONTROL? Teraz potrzebujemy waszej rady... Musicie znaleźć jakiś sposób na uruchomienie pozostałych czterech, bo inaczej będzie to koniec naszej misji i koniec PROMETEUSZA!

24. GET 13:12 Minęła już druga w nocy i Plac Czerwony w Moskwie świecił kompletną pustką. Dwaj milicjanci, stojący przed Mauzoleum Lenina, bez szczególnego zainteresowania obserwowali czarną limuzynę, zajeżdżającą pod Kreml. Samochody tego rodzaju przyjeżdżały tu o każdej porze dnia i nocy; pora była - co prawda - dość nietypowa, ale to ich nie niepokoiło. Radio nie podało jeszcze nic o katastrofie w Cottenham New Town, a na służbie nie mogli słuchać GŁOSU AMERYKI. Inżynier Głuszko wysiadł pierwszy i ruszył zdecydowanym krokiem przez pierwszy pierścień funkcjonariuszy KGB i strażników; akademik Moszkin posuwał się za nim. Obaj bywali już na Kremlu i cały kraj znał ich twarze, a wewnątrz tych murów wszyscy już wiedzieli, co się wydarzyło oraz to, że Głuszko jest głównym inżynierem projektu, a akademik jego bliskim współpracownikiem, toteż posuwali się dość szybko, dopóki nie natrafili na zdecydowaną przeszkodę: wewnętrzny pierścień wyższych urzędników. Obaj znali ich pozycję, poziom inteligencji oraz obsesyjną wręcz nieufność, choć od funkcjonariuszy, których już minęli, różniły ich tylko luksusowe biurka oraz trzymane w dłoniach lub w ustach zagraniczne papierosy. Właśnie jeden z nich nie dał się łatwo pokonać - długo przeglądał ich dokumenty, jakby szukając czegoś, co mogło umknąć uwadze innych. Oczywiście, towarzysze, doskonale rozumiem, jak wysokie stanowiska piastujecie w projekcie PROMETEUSZ - wasze dokumenty stwierdzają to jednoznacznie. Tym bardziej jednak nie widzę powodu, dla którego znajdujecie się właśnie tutaj... - Mówiłem już - odparł Głuszko. - Akademik Moszkin i ja musimy natychmiast zobaczyć się z towarzyszem Polyarnim - ma to kapitalne znaczenie. - Bez wątpienia. Jeśli tu jesteście - świadczy o tym pośpiech, bo te kilka godzin zaledwie, by dostać się tu aż z Bajkonuru, samolot wojskowy, samochód na lotnisku... Wielki pośpiech, tak, ale nie wiem, z jakiego powodu... Co was właściwie sprowadza? - Czy jesteście zorientowani w szczegółach katastrofy? Urzędnik z powagą pokiwał głową. - Tak, z całą pewnością. Tragiczny wypadek... Cały kraj w żałobie... A wiec to jest przyczyną waszego przybycia? - W pewnym sensie, choć niezupełnie. Posłuchajcie uważnie, towarzyszu, nie chciałbym zostać źle zrozumiany: czy uważacie, że akademik Moszkin, jeden z największych astronomów Związku Radzieckiego i ja przybyliśmy tu w środku nocy, by robić z siebie idiotów? Tak czy nie?

- Nie, nigdy w życiu! Ale jeśli nie będę wiedział, o co chodzi, nie będę mógł wam pomoc. Rozumiecie przecież moją sytuację, nieprawdaż? Głuszko odsapnął i wyprostował się. - Oczywiście, ale mówiłem już, że to, co mamy do przekazania, przeznaczone jest wyłącznie dla Pierwszego Sekretarza, nikogo więcej. Ponadto żądam kontaktu z waszym bezpośrednim przełożonym i chcę powiedzieć mu dokładnie to samo. - Jest teraz na konferencji. Gdyby towarzysze zechcieli chwilę zaczekać... - Chcemy widzieć się z Pierwszym Sekretarzem i wiemy, że czeka niecierpliwie na informacje, jakie mamy mu przekazać, jeśli opóźnicie przekazanie tych informacji, poniesiecie wszelkie konsekwencje, jakie wynikną z faktu tego opóźnienia. Urzędnik rozumiał to aż za dobrze; zdarzało mu się już słyszeć podobny ton i ukryte groźby tego rodzaju, potrafił więc rozpoznać, czy ktoś traktuje to poważnie, czy tylko blefuje. Jeśli ci dwaj mówią prawdę, mogą go czekać naprawdę poważne nieprzyjemności, a jeśli nie, to szef go najwyżej objedzie... Decyzja była prosta, wstał więc i odsunął krzesło. - Rozumiem was doskonale, towarzysze. Jestem przekonany, że i wy mnie rozumiecie... Proszę chwilę poczekać. - Doskonale - odparł Głuszko i stał aż do momentu, gdy drzwi zamknęły się za wychodzącym urzędnikiem, a potem usiadł w fotelu. - Tak, to było raczej wyczerpujące... Mam nadzieję, że zdaje pan sobie sprawę, akademiku Moszkin, że jeśli pan się myli, to obaj będziemy mieć poważne kłopoty? - To nie jest rzecz, która powinna nas teraz niepokoić. Prawdziwe kłopoty są tutaj odpowiedział akademik, stukając w swoją starą teczkę. - Fakty są jednoznaczne, wszystko jest tutaj. Głuszko zerknął na zegarek. - W takim razie naprawdę musimy się śpieszyć... *** Na drugim końcu świata, w Filadelfii, był dopiero wczesny wieczór. Nie była to jeszcze pora posiłku; wszystkie biura były już zamknięte, laboratoria zaciemnione, a profesorowie uniwersytetów dopiero wracali do swoich domów. Profesor Weisman siedział w swoim małym, zakurzonym biurze i obserwował wydłużające się coraz bardziej cienie, przysłuchując się sygnałowi w słuchawce telefonu, który cierpliwie sygnalizował, że po drugiej stronie nikt nie podnosi słuchawki. Dziwne... Położył słuchawkę na widełki i zadał sobie pytanie, co się właściwie stało? Kilku znajomych, którzy byliby prawdopodobnie w stanie odpowiedzieć na to pytanie, nie odpowiadało na telefony. Nie miał w zasadzie pojęcia, komu należałoby przekazać informacje, które posiadał. Oczywiście, osoby związane z projektem PROMETEUSZ zainteresowałyby się tym na pewno, ale ich telefony były chyba, wyłączone... Profesor rzadko słuchał radia, nie miał telewizora, a wiadomości prasowe na temat katastrofy w Anglii po prostu zignorował. Zainteresowały go, to prawda, ale nie były w stanie zmienić tego, co chciał zrobić. Waszyngton to było to - powinien jechać do Waszyngtonu. Normalnie nie cierpiał podroży i po ucieczce z Niemiec, z Fraunhoffer Institut, tuż po przejęciu władzy przez nazistów przemierzył całą Europę, miał więc dość podróży aż do śmierci. Życie na uniwersytecie było bardzo łatwe, spokojne i odpowiadało mu. ale teraz - wyjątkowo! - musiał porzucić ten spokój i udać się do Waszyngtonu. Podjął już decyzję, ułożył więc troskliwie gruby plik notatek w teczce tak starej i pożółkłej jak ta, która w tej samej chwili trzymał na kolanach akademik Moszkin. W korytarzu rozległy się kroki i czyjaś ręka zastukała w szybę biura. Weisman nie odpowiedział, był bowiem tak skoncentrowany na tym, co właśnie robił, że nic nie słyszał. Zareagował dopiero wtedy, gdy drzwi się otworzyły i stanęła w nich brodata postać.

- Powiedz, czy już wiesz,, co wydarzyło się w tym mieście w Anglii? - Ach, Danny! Wejdź, chcę cię o coś zapytać... - Nie słyszałeś? Ostatni stopień rakiety nośnej PROMETEUSZA zniszczył całe miasto. Nie wiadomo, ile ludzi zginęło, ale to gorsze niż bomba atomowa! - Danny, czy orientujesz się, jak dostać się szybko do Waszyngtonu? Danny otworzył usta i zamknął je po chwili - pracował na uniwersytecie już wystarczająco długo, by się orientować, że jego współpracownicy nie są postrzeleni, tylko po prostu potrafią skoncentrować się w taki sposób na interesującym ich temacie, że wszystko inne przestaje istnieć. Sam Weisman miał opinię człowieka nieco roztargnionego, ale był przecież laureatem Nagrody Nobla. Tym niemniej zupełnie nie interesował się katastrofą w Anglii, a ta nagła chęć wyjazdu do Waszyngtonu była dość niezwykła nawet jak na niego... Danny wzruszył ramionami i na chwilę sam zapomniał o Cottenham New Town. - Do Waszyngtonu można stąd dojechać samochodem, autobusem lub pociągiem... - Nie znoszę pojazdów z silnikami spalinowymi - odparł Weisman, zmarszczył brwi i wyciągnął z kieszeni starą portmonetkę. - Cztery dolary... Nie sądzę, by mi to wystarczyło... - Rzeczywiście, raczej nie wystarczy... Co chcesz robić w Waszyngtonie? Weisman nie usłyszał pytania. Jego mózg rozpracowywał teraz kolejny problem. - Banki są już zamknięte... Wypiszę ci czek, co, Danny? Jak sądzisz, czy pięćset dolarów wystarczy? - Wystarczy, ale ja nie spaceruję z taką sumą w kieszeni... Możemy się tylko zamienić, mam swoją podręczną książeczkę czekową. Mogę ci dać dwieście dolarów, zwrócisz mi po swoim powrocie. Weisman założył marynarkę. - Czy w Filadelfii jest dużo dworców? - Kup bilet do Waszyngtonu i raczej nie jedź METROLINER, bo nabawisz się hemoroidów już po pięciu milach podroży... - To miło z twojej strony... SMITHSONIAN INSTITUTE jest chyba trudny do odnalezienia, ale jakoś sobie poradzę... - Zmuszam się, by nie pytać cię, dlaczego wyjeżdżasz prawie w nocy, bo boję się, że mi to powiesz. Wsiądź w taksówkę na UNION STATION, gdy już tam dotrzesz i powiedz kierowcy, żeby zawiózł cię do SMITHSONIAN. Wszystko, co mogę zrobić, to tylko życzyć ci powodzenia. Weisman siedział bardzo spokojnie w samochodzie podczas całej jazdy na dworzec; teczkę trzymał na kolanach, w Moskwie, na Kremlu, akademik Moszkin siedział w identycznej pozycji, trzymając swoją teczkę w bardzo podobny sposób. Ale nie tylko to było ich wspólną cechą... Obaj byli astronomami o międzynarodowej renomie i specjalnością obydwu były badania Słońca.

25. GET 13:57 - Proszę poczęstować się cygarem, Cooper - powiedział dyrektor. - Takiego na pewno pan nie palił - to prawdziwe hawańskie CLARO, pierwsza dostawa po traktacie handlowym z Kubą.

- Dziękuję panu, ale nie palę. Cooper rzadko widywał dyrektora gazety, a z całą pewnością nie był jeszcze nigdy w jego gabinecie. Nawet redaktor naczelny czuł się tu nieswojo. Dyrektor otworzył barek z trunkami; jego paznokcie aż błyszczały, dłonie miał białe i tłuste, garnitur idealnie wyprasowany i nie było na nim ani śladu farby czy brudu, związanego z produkcją gazety. Uniósł kryształową karafkę i uśmiechnął się, ukazując przeraźliwie białe zęby. - Ale oczywiście napije się pan czegoś? Ma pan zaledwie dwadzieścia lat. Jest pan Kanadyjczykiem, więc myślę, że lubi pan dobrą whisky... Z wodą? Cooper poprzestał na kiwnięciu głowa; ciągle nie miał pojęcia, w jakim celu został tu zaproszony. Nagły wyjazd? Nie, od tego są inni... Więc dlaczego? Pił dużymi łykami i siłą powstrzymywał kaszel - miał ogień w gardle, bowiem zwykle nie pił nic mocniejszego od Coca Coli. . - Doskonałe, nieprawdaż? Wiedziałem, że będzie panu smakowało! - uśmiechnął się dyrektor i spojrzał na naczelnego. - Czy już pora? - Jeszcze kilka minut. - Niech pan włączy mimo to. Redaktor naczelny podszedł do telewizora i wcisnął klawisz. - Specjalna transmisja z Wielkiej Brytanii, Cooper. Pomyślałem, że powinien pan to zobaczyć... - Tak, proszę pana, dziękuję. Spróbował wypić jeszcze trochę whisky i poprzez łzy dostrzegł znajomą twarz Vance'a Cartwighta w ekranie telewizora; komentator przybrał najbardziej ponury ze swoich wyrazów twarzy, a ton jego głosu był niemalże pogrzebowy. - Nie ma dziś wieczorem Księżyca ani gwiazd na mglistym niebie Wielkiej Brytanii, ponieważ nawet niebiosa pogrążyły się w żałobie. Ten naród o bohaterskiej historii przeżył już wiele: klęski, epidemie, wielkie pożary Londynu, miliony zabitych w okopach podczas pierwszej wojny światowej i hekatombę drugiej wojny; naród ten wie, jak walczyć i jak przeżyć, a także jak umrzeć z godnością, gdy zajdzie potrzeba. Jednakże nigdy przedtem nie doznał takiej katastrofy, jaka wydarzyła się zaledwie kilka godzin temu. Ciągle napływają raporty o setkach dramatów, ale my znajdujemy się w samym centrum tragedii, która spadła bez ostrzeżenia z wieczornego nieba. Jesteśmy teraz w miejscu, gdzie jeszcze kilka godzin temu znajdowało się Cottenham New Town... Podczas gdy to mówił, obraz na ekranie zmienił się i teraz wszyscy widzieli kłęby dymu, ruiny domów i jakieś nieokreślone zgliszcza. Kamery obsługiwali operatorzy w kombinezonach. i maskach, poruszający się w kłębach dymu. - Tutaj znajdowała się ferma, na granicy miasta... Solidne gospodarstwo rolne... Jak państwo sami możecie dostrzec, została kompletnie zniszczona - w jednej sekundzie. Nie ma cienia wątpliwości, by ktokolwiek przeżył ten kataklizm, ale poszukiwania prowadzone są nadal tak, jak i w samym mieście. Niestety, na razie nie dały one żadnych rezultatów... Kamery pokazały teraz widok Cottenham New Town, oświetlone wojskowymi reflektorami - zgliszcza i ruiny, gdzieniegdzie jeszcze płonące. Cartwight podjął temat: - Jedyną rzeczą pozytywną - jeżeli w ogóle można to tak określić - jest to, że kataklizm trwał ułamek sekundy, a ludzie ginęli nagle i bez bólu. Nie mamy jeszcze żadnych informacji na temat ostatniego stopnia rakiety nośnej, który runął na miasto, ale poruszał się on na pewno z prędkością przewyższającą prędkość dźwięku. To prawie tak wygląda, jak nalot V-2 podczas drugiej wojny światowej, choć zniszczenia są bez porównania większe... Na miejsce katastrofy dotarły już brygady strażaków i tysiące policjantów, a ze wszystkich stron napływają ochotnicy. Niestety, w zasadzie nie ma tu nic do uratowania... Tylko poza peryferiami miasta, gdzie nie dotarło uderzenie, wydarzyło się mnóstwo wypadków samochodowych, wiele budynków zostało zniszczonych lub poważnie uszkodzonych, ale tam można jeszcze

poszukiwać żywych ludzi. Wkrótce otrzymamy wiadomości ze szpitali, ale na razie podam państwu... Dyrektor zgasił telewizor, uśmiechnął się z zadowoleniem kota, który właśnie schwytał mysz i uniósł kieliszek. - O to właśnie chodzi, Cooper! To pan napisał ten artykuł, zanim jeszcze świat dowiedział się, co może się wydarzyć. Byliśmy pierwsi, którzy przepowiedzieli ten kataklizm i teraz bijemy wszelkie rekordy nakładu. Mam trzech reporterów i pięciu fotografów, którzy przekazują najnowsze informacje o tej historii, ale nie zapominam o panu, Cooper. W swojej kopercie na wypłatę znajdzie pan dwadzieścia dolarów więcej... - Och, dziękuję panu! - To nie wszystko. To niesprawiedliwe, Cooper i trzeba tę sumę powiększyć, nieprawdaż? Ależ tak, widzę to i widzę, że myśli pan już o rzeczach poważniejszych! Chcę, żeby po wyjściu stąd napisał pan ciąg dalszy tej historii i to tak, by powiększyło to nakład pisma do niespotykanych rozmiarów! - Jaki ciąg dalszy, proszę pana? - Cooper był kompletnie zaskoczony. - Żartuje pan, oczywiście! Chodzi o resztę tego nieszczęsnego statku kosmicznego! Co się stanie, jeśli to wszystko spadnie, o ile katastrofa będzie straszniejsza! Proszę wyciągnąć na światło dzienne wszystko, co tylko się da! - Ale... Ale nic nie wskazuje na, to, że PROMETEUSZ ulegnie katastrofie... To po prostu jakieś niewielkie kłopoty z silnikiem... - Nie wierzę w ani jeden z komunikatów! Nigdy nie podali, że ten okropny ostatni stopień rakiety nośnej zniszczy kawał Anglii i teraz na pewno nawet się nie zająkną na temat PROMETEUSZA! Chcę cyfr i faktów! Wszystko, co jest możliwe! Skład załogi PROMETEUSZA? - Sześć... nie, pięć osób. Jeden z członków załogi już nie żyje. - Pierwsza ofiara?! - wykrzyknął dyrektor i skierował palec wskazujący na redaktora naczelnego. - Życiorysy całej załogi, upodobania, osiągnięcia, rodzina! Oto ci, którzy muszą zginać! Wie pan, o co chodzi, prawda? - Oczywiście, proszę pana. Dyrektor opróżnił kieliszek i postawił go na stole triumfalnym gestem.

26. GET 14:21 W Waszyngtonie zbliżała się dziewiętnasta trzydzieści. Biura rządowe były już puste, urzędnicy wrócili do domów, zużycie energii osiągnęło zwykły poziom, włączyły się wszystkie telewizory. Tego wieczoru telewidzowie byli szczególnie zainteresowani wiadomościami z Anglii. W Białym Domu trwała narada ministrów i nic nie wskazywało na to, że szybko dobiegnie końca. Bandin odbył krotką rozmowę z szefem rządu ZSRR, ale nie przyniosła ona nic nowego - Polyarni ukrywał swoje zamiary i mówił mało, a on sam i jego doradcy bez wątpienia pracowali nad tym, by odpowiedzialnością za katastrofę zostały obarczone obie strony. Gabinet amerykański zajmował się zresztą tym samym zagadnieniem, choć z nieco innego punktu widzenia. - Nie możemy zrzucić całej odpowiedzialności na Rosjan - nalegał Simon Dillwater. - Dlaczego nie? - sprzeciwił się Schlochter. - Teraz to już tylko polityka, a nie technika.

W tym wypadku ostatnie słowo powinno należeć do Departamentu Stanu. Zgadzam się, że Rosjanie są naszymi partnerami, ale odpowiedzialność za tę katastrofę spada na nich i musimy być w tej kwestii konsekwentni. Jak mawiał Metternich, sztuka rządzenia... - Do diabła z Metternichem! - wtrącił się generał Bannerman i cisnął na dywan końcówkę cygara, - Zapomnijmy na razie o dyplomacji oraz zimnej wojnie i wypijmy to piwo razem z Ruskimi, bo nawarzyliśmy je wspólnie! To nasz wspólny projekt! PROMETEUSZ nigdy by nie wystartował bez ich rakiety nośnej LENIN-5! Czy zgadza się pan z tym, panie prezydencie? Generał Bannerman był weteranem rozgrywek tego typu. Schlochter już otwierał usta, by się wtrącić, ale teraz Bannerman przekazał pałeczkę Bandinowi i sekretarz stanu mógł już tylko zamknąć usta. Bannerman uwielbiał robić mu na złość, bo było to takie łatwe - w armii Schlochter nie przetrwałby nawet jednego dnia. - Jestem zmuszony zgodzić się z tym punktem widzenia - powiedział Bandin. - Nie będzie żadnych oficjalnych oświadczeń kogokolwiek, że to była rakieta wyłącznie radziecka. To jest tragedia ery kosmicznej i nie jest to pierwsza ani ostatnia ofiara, jaką ponosi ludzkość, by polepszyć swoje warunki życia. Ofiarujemy Brytyjczykom wszelką możliwą pomoc. - Wezwanie z MISSION CONTROL w Houston, panie prezydencie - oznajmił Charley Dragoni. - Przełącz na głośnik. - Macie prezydenta na linii, MISSION CONTROL. - Tu MISSION CONTROL, panie prezydencie. Mamy coś nowego z pokładu PROMETEUSZA i chciałbym, by mógł się o tym dowiedzieć również Mr Dillwater... - zebrani usłyszeli metaliczny głos z głośnika. - Flax, on jest tutaj wraz ze mną. Co się dzieje? - Chodzi o silnik atomowy PROMETEUSZA. Zlokalizowaliśmy uszkodzenie w komorze ciśnieniowej silnika numer cztery. Niestety, nie uda się go doprowadzić do porządku na orbicie... - Co? - wykrzyknął Bandin. - Dillwater, co to znaczy? Co on mówi? - Chodzi prawdopodobnie o to, że podczas odłączenia rakiety nośnej wstrząsy uszkodziły silnik numer cztery i nie da się go uruchomić. - Czy chce pan powiedzieć, że PROMETEUSZ znajduje się w podobnej sytuacji, jak ta masa metalu, która zniszczyła to angielskie miasto?! - Nie sądzę, by sytuacja była aż tak poważna - jeszcze nie, panie prezydencie... Czy mogę porozmawiać z Flaxem? Halo, MISSION CONTROL! Czy coś stoi na przeszkodzie, by włączyć pozostałe silniki? - Komputer właśnie nad tym pracuje. Poinformujemy was natychmiast, gdy tylko znajdzie rozwiązanie. - Czy w ogóle możliwe jest jakieś rozwiązanie? Zostało mało czasu... - Jest jeszcze szansa... Przepraszam na chwilę... Słychać było przygłuszone głosy, potem Flax odezwał się ponownie: - Mamy wiadomość z PROMETEUSZA... Chcą mówić z prezydentem... - Dajcie ich tutaj! - polecił Bandin. - Przekazuję łączność na wasz aparat... Nie chciałbym pana krępować, panie prezydencie... - Mnie krępować! Śmieszne! Dawaj ich. Flax! - Tak jest, panie prezydencie... Połączenie trwało chwilę i w głośniku słychać było trzaski i brzęczenie, a potem wszyscy usłyszeli głos Flaxa: - PROMETEUSZ, macie na linii prezydenta. - Panie prezydencie, tu major Winter z pokładu PROMETEUSZA.

- Słuchamy cię, Patrick - odpowiedział Dillwater. - Czy jesteście już zorientowani, jakie trudności mamy z silnikiem nuklearnym? - Tak. - Dobrze... Sprawdziliśmy obliczenia i wynika z nich, że mamy pewien problem - nie mamy już czasu. - Co pan chce przez to powiedzieć? - Już wkrótce możemy wejść w atmosferę, to już tylko kwestia czasu... Biorąc pod uwagę czas, niezbędny do uruchomienia silnika nuklearnego ryzykujemy, że przekroczymy limit czasu... - Tak, oczywiście... - A więc jestem zmuszony zapytać, czy przedsięwzięto jakieś środki zaradcze, by ratować naszą załogę przed wejściem w atmosferę? - Załogę?... Nie braliśmy tego pod uwagę... - Trudno, ale mamy nadzieję, że może teraz weźmiecie pod uwagę taką ewentualność głos Patricka twardniał w miarę wypowiadanych słów. - Tak, oczywiście... Ale wiecie przecież, że nasz statek kosmiczny będzie gotowy dopiero za miesiąc, a potrzeba potem jeszcze przynajmniej sześciu dni, by mógł wystartować! - Wiem o tym, ale myślałem o Rosjanach. Może mają jakiś statek, który mógłby wejść na naszą orbitę... A może USAF ma jakiś wahadłowiec, który mógłby po nas wystartować? Przeprowadzano przecież próby z ratownictwem kosmicznym... - Nie wiem, ale jest tu obecny generał Bannerman i może zaraz udzielić odpowiedzi. Dillwater zerknął na generała, unosząc pytająco brwi. - Odpowiedź negatywna - odpowiedział Bannerman bezbarwnym głosem. - Coś takiego musielibyśmy dopiero przygotować, a to zajęłoby kilka dni, a nie dziesięć godzin, jakie mamy do dyspozycji. - PROMETEUSZ, słyszeliście? - Tak, ale mimo wszystko chcemy wiedzieć, jak to wygląda u Rosjan. Prosimy, byście skontaktowali się z nimi i przekazali nam o ich odpowiedzi jak najszybciej. - Zrobimy to, PROMETEUSZ. Jeszcze sekundę, prezydent chce z wami mówić... - Tu prezydent, majorze Winter. Chcę wam powiedzieć po prostu, że sercem przez cały czas jesteśmy z wami. Przedsięwzięcia, zmierzające do uratowania PROMETEUSZA i was mają absolutny priorytet i możecie być pewni, że zrobimy absolutnie wszystko, co tylko jest możliwe, by was uratować. - Dziękuję, panie prezydencie. Koniec rozmowy. - Ten facet był nieco niegrzeczny - stwierdził Grodzinsky. - Niech się pan postawi w jego sytuacji - zaproponował Bannerman. - Mimo wszystko mógłby... - Niech się pan uciszy, Grodzinsky - przerwał im prezydent. - Mamy poważny problem. Powinniśmy pomyśleć o tych ludziach nad nami i o tych milionach ton masy, które tam się znajdują. Dillwater, jeśli wszystko zawiedzie, to co stanie się za dwadzieścia cztery godziny? - PROMETEUSZ wejdzie w atmosferę ziemską, a potem... Potem rozżarzy się, zacznie płonąć, a na koniec - roztrzaska się o Ziemię. - Chce pan powiedzieć, że nastąpi kolejna katastrofa? Czy będzie podobna do pierwszej? - Moim obowiązkiem jest poinformować pana, panie prezydencie, że będzie o wiele poważniejsza niż ta pierwsza. Nie tylko chodzi o to, że sam PROMETEUSZ waży o wiele więcej, ale na jego pokładzie znajduje się paliwo do silnika atomowego - dwieście pięćdziesiąt kilogramów radioaktywnego izotopu uranu. Wątpliwe, by to eksplodowało... - Na pewno nie będzie eksplozji atomowej - przerwał mu Bannerman. - Paliwo spłonie i rozejdzie się w postaci radioaktywnego gazu. To mogłoby być niebezpieczne, gdyby działo

się w czyimś ogródku. - Nie chodzi o ogródek. PROMETEUSZ okrąża Ziemię co osiemdziesiąt osiem minut, orbita jest eliptyczna i w związku z tym przelatuje nad różnymi rejonami naszej planety. W wypadku ostatniego stopnia rakiety nośnej na całe nieszczęście, tor upadku kończył się w Wielkiej Brytanii... Bandin wpadł nagle na jakiś pomysł. Ile czasu trwałoby obliczenie, jak wyglądałby upadek PROMETEUSZA po tych dwudziestu kilku godzinach? - To już jest obliczone, panie prezydencie - odparł spokojnie Dillwater, spoglądając na leżącą przed nim kartkę papieru. - To mniej więcej okolice północnego Pacyfiku, gdzieś u wybrzeży Alaski... - Bardzo dobrze! - ucieszył się Bandin. - Nie będziemy rozpaczać po kilku fokach czy niedźwiedziach polarnych! - Nie, panie prezydencie, ale nie jesteśmy w stanie obliczyć dokładnie miejsca upadku, a przedłużenie toru prowadzi nad nasze zachodnie wybrzeże... Przebiega po kolei nad Seattle, Portland, San Francisco, Los Angeles i San Diego... Po tych słowach w gabinecie zapanowała martwa cisza.

27. GET 15:18 - Ogólne zebranie załogi - zapowiedział Patrick. - Chcę, byście wszyscy byli zorientowani, co stało się z silnikiem i w ogóle ze wszystkim... Był zaskoczony trudnościami, jakie musiał pokonać podczas wypowiadania tych słów. Był przecież od lat pilotem pojazdów eksperymentalnych, przyzwyczajonym do długich godzin czy nawet dni wytężonej pracy, ale nigdy jeszcze nie czuł się tak zmęczony i tak ociężały umysłowo. Inni znajdowali się na pewno w podobnym stanie. Patrick pomyślał, że jeżeli ktoś ma tak czerwone oczy jak Nadia, to nie powinien raczej przeglądać się w lustrze... Ely był blady z wyczerpania i napięcia nerwowego, a oczy miał jak dwie szparki. Tylko pozostała dwójka wyglądała nieco lepiej: Grigorij dzięki temu, że spał przez kilka godzin, a Coretta, jeśli nawet była zdenerwowana, to ukrywała to starannie i wyglądała na spokojną i odprężoną. Teraz obserwowała dowódcę z wyraźnym niepokojem. - Wygląda pan przerażająco - stwierdziła. – I wie pan, że ma pan trudności z wysławianiem się? - Wiem o tym, pani doktor, bo jestem naprawdę wykończony. - Mimo to podejrzewam, że nie ma pan raczej ochoty na sen? - Słusznie. Płynnym ruchem przesunęła się do kasetki z medykamentami. - W żadnych innych okolicznościach nie pozwoliłabym na to, ale nie mam wyjścia... Mamy sporo symulatorów... Chce pan coś? Ale wie pan, że gdy już minie działanie leku, to poczuje się pan jeszcze gorzej? - Może już nie być czasu na to, bym poczuł się gorzej. Niech mi pani coś poda... - Co pan chce przez to powiedzieć? - brutalnie zapytała Coretta. Połknął tabletki i popił je wodą, zanim jej odpowiedział, a wszyscy słuchali jego słów z napięciem i uwagą.

- Przedstawiam fakty, szczerze i bezwzględnie - powiedział spokojnie Patrick. - Nie możemy sobie teraz pozwolić na najmniejszy nawet błąd. a nasze szanse już teraz są bardzo mizerne. Mamy czas 15:11 GET i wciąż znajdujemy się na niskiej orbicie. Zgodnie z obliczeniami, wejdziemy w atmosferę po czterdziestu trzech godzinach, prawie dokładnie w połowie dwudziestego ósmego okrążenia. - Czy to absolutnie pewne? - zapytała Coretta. - Czy nasza prędkość spada? - Spada na skutek kontaktu PROMETEUSZA ze śladową atmosferą i dlatego wciąż zmniejsza się nasza wysokość, czyli promień orbity. Chodzi także o to, że nie znajdujemy się na orbicie kołowej... Nasza orbita jest eliptyczna i dość spłaszczona, ma swoje apogeum, czyli punkt najbardziej oddalony od Ziemi i perigeum, punkt najbliższy. Po prostu przy dwudziestym ósmym okrążeniu perigeum znajduje się już w obrębie atmosfery i to będzie już koniec naszej podróży. - Silnik! - przerwał mu gwałtownie Grigorij. - Trzeba uruchomić silnik! Mięśnie jego twarzy napięły się ponownie, dłonie zacisnęły w pięści. - Chcielibyśmy, Grigorij, proszę mi wierzyć, ale cztery nietknięte silniki nie włączą się, jeśli nie odłączymy od nich piątego, uszkodzonego. Ely, masz jakiś pomysł? - Tak - odparł zapytany, pokazując kompleksowy schemat, który studiował uważnie, MISSION CONTROL ma znacznie bardziej szczegółowe, ale ja lubię własne sposoby... Cała trudność tkwi w tym, że te pięć silników jest sprzężonych, a więc mają wspólne zasilanie tak wodorem, jak i paliwem. Teoretycznie możliwe jest odłączenie jednego z silników, wymaga to jednakże wyjścia w przestrzeń, zamknięcia kilku zaworów i całej sekcji przewodów. Jeśli się pomylimy, to wszystko stracone... Nie wiadomo też, jakie będzie ciśnienie po włączeniu silnika i czy uda się jakoś poradzić z niesymetrycznym ciągiem... Nie wiem, ale mam nadzieję, że chłopcy z Houston będą wiedzieć. Ely popatrzył na napięte twarze wokół niego i odwrócił się gwałtownie. - Powiedz im, Patrick, jesteś przecież kapitanem tego nieszczęsnego statku! - Nawet wtedy, jeśli uda nam się uruchomić silnik nie wiadomo, czy wystarczy nam czasu na wzniesienie się na bezpieczną orbitę. Najwyższe warstwy atmosfery są mało znane i nie da się wszystkiego przewidzieć. Wszystko, co przedsięweźmiemy, będzie tylko próbą... - Czy to naprawdę wszystko? - zapytał Grigorij podniesionym głosem. - Nie. Skontaktowałem się z Dillwaterem i prezydentem, by dowiedzieć się, czy będzie możliwe opuszczenie przez nas PROMETEUSZA w razie najgorszego... - Czy choć to da się zrobić? - zapytał gorzko Rosjanin. - Statek kosmiczny, który powinien dołączyć do nas w końcu miesiąca, nie jest jeszcze gotowy. Są jeszcze inne statki kosmiczne, amerykańskie i radzieckie, ale... W każdym razie rozpatrywane są wszystkie możliwości i dopóki MISSION CONTROL nie przekaże nam nic nowego, spróbujemy odseparować uszkodzony silnik i uruchomić pozostałe. Mamy pewne szanse na zmianę orbity, a dopiero wtedy, gdy okaże się to niewykonalne, podadzą nam plan ewakuacyjny. - A jeśli nie uda się nas ewakuować? - szepnęła Coretta. - Nie wiem - wyznał Patrick, - Jeśli jednak chcecie znać moją opinię na temat, czy wyciągną nas z tego potrzasku, to odpowiedź brzmi: nie. Statek wejdzie w atmosferę, rozpadnie się, rozżarzy i runie na Ziemię, a my... - Ale... Nie da się temu zapobiec? - Nie, nie ma żadnej szansy. - Ale Jeśli PROMETEUSZ się rozbije, czy nie będzie to katastrofa jeszcze gorsza od tej, jaką wywołał ostatni człon rakiety nośnej w tym angielskim mieście? - Ryzyko jest minimalne - zapewnił Patrick z całym przekonaniem na jakie był w stanie zdobyć. - Dwie trzecie Ziemi pokrywają oceany i tam najprawdopodobniej spadnie się PROMETEUSZ. A jeśli nawet nie, to i tak prawie trzy czwarte stałych lądów zajmują góry,

dżungle, pustynie i obszary bezludne, wątpię więc, czy możliwy jest drugi tak pechowy zbieg okoliczności. - Wątpi pan? - zdenerwował się Grigorij. - Katastrofa dotyczy nas, a czy to nie jest pechowy .zbieg okoliczności? Zginiemy wszyscy! - Trzeba zachować zimną krew, Grigorij. Dotyczy to tak was, jak i mnie... Zapiszczał sygnał wywoławczy z kabiny pilota i Patrick odwrócił się w tamtym kierunku. - Idę tam - powiedziała Nadia i wypłynęła z przedziału załogowego, nim Patrick zdążył się odezwać. - To trudne dla nas wszystkich, Grigorij. Wiem, co pan czuje, ale mamy jeszcze szansę na wydostanie się stąd - proszę o tym nie zapominać.. Wysiłki wszystkich na Ziemi skierowane są na to, by przenieść nas na bezpieczną orbitę... Wróciła Nadia i wszyscy spojrzeli na nią. - MISSION CONTROL przekazało, że istnieje duża możliwość odłączenia uszkodzonego silnika i uruchomienia reszty. Trzeba to zrobić na zewnątrz. - Wiem.- potwierdził sucho Ely, i westchnął. - Myślą, że to może się powieść - dodała Nadia. - Są pewni, że ciśnienie będzie wystarczające, by PROMETEUSZ zmienił orbitę, ale silnik powinien zacząć działać tak szybko, jak tylko to możliwe. MISSION CONTROL opracowuje już plan lotu i jednocześnie pytają, czy w przestrzeń mogą wyjść równocześnie dwie osoby - wiedzą, że na pokładzie znajdują się tylko dwa komplety przewodów powietrza. - Tak - odpowiedział bez wahania Patrick. - Wyjdziemy razem. Ely, zakładaj kombinezon. Powinno się udać... - Mam nadzieję, więc ubierajmy się szybko. Coretto, kochanie, daj mi jeszcze kilka swoich pigułek, zanim wyjdziemy z tej skorupy. - Oczywiście. Pani też, Nadio? Rosjanka chciała chyba odmówić, ale powstrzymała się. - Normalnie nigdy tego nie używam, ale sytuacja jest wyjątkowa... - Wyjątkowa bardziej niż kiedykolwiek - mruknął Ely. - Nie będziemy mieli z wami łączności? - zapytał Grigorij. - Tak - odparł Patrick, czując panikę w głosie Rosjanina, ale nie był w stanie mu pomoc. - Będzie to nasz ostatni spacer w Kosmosie, więc trzeba to zrobić. - Może i ja założę kombinezon? Może będę mógł w czymś pomóc? - Mógłby chyba wyjść z wami, nieprawdaż? - poparła go Coretta. Patrick pokręcił głową. - Przykro mi, ale nie mogę ewakuować całego statku i nie zmieścilibyśmy się w śluzie. A poza tym nie ma potrzeby, by ktoś jeszcze w tym uczestniczył: Nadia będzie przekazywała nam instrukcje, a my wykonamy tę robotę możliwie jak najszybciej. *** Coretta i Grigorij unieśli głowy, gdy nad grodzią zapaliła się czerwona lampka sygnalizująca, że w kabinie pilota nie ma powietrza. Coretta odwróciła się i zobaczyła, że Grigorij usiadł z głową pomiędzy rękami; oczywiście nie siedział dosłownie, bowiem unosił się kilka centymetrów ponad fotelem. - Chce pan coś zjeść, Grigorij? - zaproponowała, ale Rosjanin nie odpowiedział. - Same przysmaki... Wy, Rosjanie, przygotowaliście takie menu, o jakim my nie moglibyśmy nawet marzyć. Niech pan spojrzy na to: kawior! Ta odrobina na Ziemi powinna kosztować około dwudziestu dolarów... - Już nic nie jest ważne... To zbyt straszne... - nie trzeba było być lekarzem, by wyczuć

grozę w jego głosie. - Niech pan spróbuje kawioru, otworzyłam już puszkę. - Nie, to na nic... Nie będę już nigdy jadł, ponieważ życie dobiega końca... Coretta wyczuła niebezpieczeństwo - Rosjanin był na skraju załamania nerwowego. Wcisnęła klawisz głośnika i przedział wypełnił się dźwięcznymi, tonami koncertu na fortepian Rachmaninowa. - To nigdy nie powinno się tak skończyć - mówił Grigorij. - Popełniono zbyt dużo błędów! Wystartowaliśmy zbyt wcześnie! - Nie ma co wspominać zeszłorocznego śniegu - odparła Coretta. - Ten kawior jest doskonały, szkoda tylko, że nie mamy do niego szampana... Och, mam przecież dziewięćdziesięcioprocentowy alkohol! Zmieszam go z wodą i będziemy mieli wódkę! Co pan na to? Nie skusi się pan na mały łyczek? - Popełniono błędy, wszyscy zbyt się spieszyli i dlatego zginiemy... Grigorij zacisnął pieści - nawet nie słyszał słów Coretty. Potrzebowała czegoś mocniejszego niż wódka. Pogrzebała chwilę w medycznej kasetce; początkowo chciała zapytać Rosjanina, co mu zaaplikować, ale zorientowała się natychmiast, że będzie to bardzo trudne: był już w szoku, nawet jej nie widział. Otworzyła metalowe etui i wyjęła strzykawkę wraz z opakowaniem notex-u - ta dawka powinna uśpić nawet słonia. Wiedziała, że Rosjanina trzeba uśpić, czy jej się to podoba, czy nie - aż do momentu, gdy minie niebezpieczeństwo lub gdy wszystko się skończy, ale o tym nawet nie chciała myśleć. Bardzo dyskretnie zamknęła kasetę i ukryła strzykawkę przy nodze, po czym przesunęła się ku Grigorijowi, zachodząc go od tyłu. Miał odsłonięty kark i opuszczoną głowę, więc uniosła strzykawkę... - To, co robimy, to kryminał! - warknął nagle Grigorij i wyprostował się; natychmiast dostrzegł nieznany mu przyrząd, wycelowany w niego jak pistolet. - Pani próbuje mnie zabić! Nie może pani tego zrobić! Gwałtownym ruchem wytrącił dziewczynie strzykawkę; cios był tak silny, że rozbiła się o ścianę mimo stanu nieważkości.. - Pani chce mnie zabić! Kolejny cios był niezręczny i zasłanianie się przed nim było zbędne, zwłaszcza w stanie nieważkości, ale zadrapał Corettę w czoło i pojawiło się kilka kropel krwi. Ten widok jeszcze bardziej rozjuszył Grigorija, który ponowił uderzenie, choć efekt był równie nikły. Miał tępe spojrzenie i chyba nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. Jedną ręką pochwycił kombinezon Coretty i przyciągnął ją do siebie, a drugą wymierzył cios. - Grigorij, nie się pan pohamuje! - krzyknęła rozpaczliwie. - Dosyć, proszę! Wirowali w przedziale, obijając się o fotele i ściany; temu upiornemu baletowi towarzyszyła muzyka Rachmaninowa. Grigorij już dyszał ze zmęczenia, ale wciąż szalał ze strachu i gniewu. Aby uniknąć jego ciosów, Coretta przywarła ciasno do jego ciała. Naraz gniew mężczyzny opadł; zaczął płakać. - Moj Boże, co ja robię... Ja już nie wiem... Zraniłem panią... - To nie ma znaczenia, wszystko już minęło... - Nie, bardzo żałuję... Błagam, niech mi pani wybaczy... Zrobiłem pani krzywdę... - Ależ nie, nic mi się nie stało! Grigorij przytulił ją gwałtownie; słyszała jego przyspieszony oddech. - Żałuję... Przepraszam... - szeptał. Czuła, jak jego ręce suną po jej ciele. Przytulał ją coraz mocniej - gwałtowny gniew przeszedł w inne, równie gwałtowne uczucie. Coretta zdawała sobie sprawę, że sprawy zaszły już zbyt daleko - była kobietą, kiedyś była mężatką i teraz przyciskał ją do siebie ten wielki, ponury i roznamiętniony Rosjanin. Zmusiła się, by nie parsknąć śmiechem i udało się jej śmiech przekształcić w uśmiech - to było po raz pierwszy w Kosmosie, nietypowy przypadek. Grigorij dostrzegł jej uśmiech i przesunął palcami po jej ustach, szepcząc coś po rosyjsku;

wsunął dłoń pod jej kombinezon, dotykając ciemnej skóry lekarki. Nie nosiła stanika - piersi miała krągłe i twarde. Grigorij przywarł ustami do ciała dziewczyny, całując gwałtownie jej piersi.

28. GET 16:41 - Kiełbasa, salami lub ser, Mr Flax, oto cały wybór. I może pan wybrać biały chleb lub chleb biały. Flax zerknął na mało apetycznie wyglądające kanapki. - Dlaczego, Charley, przysyłają nam takie obrzydlistwo do jedzenia? Założę się, że chleb jest czerstwy... - Zakład jest już nieczynny, Mr Flax, jest już dziewiętnasta i trzeba by dopiero... - Trzeba by co? Czy nie mam właściwie prawa jeść w tych godzinach czy co? Mnóstwo ludzi pracuje tutaj po dwadzieścia cztery godziny na dobę i wszystko, co im się oferuje, to te kanapki! - Mnie kazano tylko je przynieść... Chce pan którąś? - Tak, bo nie mam innego wyboru - warknął Flax. Jego gniew minął równie szybko, jak się pojawił. Zmienił pozycję, by dać odpocząć nogom i pomyślał, że po jedzeniu powinien trochę się przejść. - Niech mi pan da po jednej... Dziękuję. Nadgryzł kanapkę i żuł powoli, nasłuchując równocześnie instrukcji, które przesyłano na PROMETEUSZA. - ...to ten, pomalowany na żółto, na prawo od wspornika... Trzeba odciąć te sekcje przewodów. Tak, te... Przez cały czas miał świadomość, że w Kosmosie dwóch ludzi usiłuje naprawić silnik atomowy. Pracowali w ciągłym wyścigu z upływającym czasem. Flax zerknął na zegar: GET 16:43. Ostatnia cyfra zmieniła się już na czwórkę - czas płynął szybko. Na pulpicie zapłonęła lampka, więc szybko wdusił klawisz. - Tu biuro rosyjskie. Flax. Miałem wiadomość z Bajkonuru - podają, że nie dysponują żadnym statkiem, który mógłby wyruszyć na pomoc PROMETEUSZOWI tak szybko. Potrzebowaliby dwa dni i nie uda im się skrócić tego czasu do kilku godzin... Miałem na to zgodę CIA - wezwałem ich bez konsultowania się z panem choć wiem, że powinienem... - Miał pan rację. A więc nie ma żadnej szansy na uzyskanie jakiejkolwiek rakiety dla PROMETEUSZA? - Absolutnie żadnej. - Dziękuję mimo wszystko. Wyprostował się - nie ma zatem co liczyć na pomoc Rosjan, a tymczasem statek NASA może być gotowy do lotu najwcześniej za osiem dni i to przy największym pośpiechu. Mimo wszystko wszyscy spieszyli się, pracując nad jego przygotowaniem tak, jakby to mogło coś pomóc. Gdyby PROMETEUSZ choć trochę zmienił orbitę, może będzie można przystąpić do akcji za kilka dni, robiono więc wszystko, co tylko możliwe. Gdyby USAF miało teraz gotowy wahadłowiec... Myślano o tym na wypadek awarii, ale zbyt późno... Cały ten projekt wojskowy otoczony był tajemnicą, ale w tej dziedzinie nigdy nie dało się utrzymać pełnej tajemnicy. Niech ładunek będzie tajny. ale nie sam statek! Wszyscy zastanawiali się, po co

armii ładunek o wadze dwudziestu pięciu ton, ale wojskowi mieli swój punkt widzenia. Bannerman powiedział, że statek nie jest jeszcze gotowy, ale nie powiedział, ile czasu potrzeba na przygotowanie go do startu... To jest myśl! jeśli uda się zyskać jeszcze dzień lub dwa, to może się to przydać... Żeby tylko PROMETEUSZ zmienił trochę orbitę... Zapytać Bannermara już teraz? Nie, nie warto im przeszkadzać, ciągle przecież konferują w Białym Domu... A może powinien spróbować sam? Zadrżał na tę myśl i uniósł filiżankę z zimną już kawą, by popić zjadaną kanapkę. Jedzenie dla smakosza... Nie, nie może pozwolić sobie na bezpośredni telefon w sprawie ściśle tajnego projektu, zwłaszcza jeśli przez dwa lata nie pozwolili mu na zorientowanie się w tym, co robili. A więc co robić? Trzeba wyważać otwarte drzwi... Kto pracował nad tym projektem, kogo znał na tyle dobrze, by moc z nim o tym porozmawiać? Z wojskowych nikt... Inżynierowie? Oczywiście! Zadając mądre pytanie uzyskuje się mądrą odpowiedź! Wolfgang Ernsting... Długo pracowali razem, zanim Wolfgang wybrał wyższą pensję i badania naukowe. Był jednym z członków ekipy Peenemunde, których von Braun zabrał ze sobą do Stanów. Flax uniósł słuchawkę telefonu. - Chciałbym mówić z pewną osobą na Florydzie... *** Gwałtowna letnia burza uderzała kroplami deszczu w okna małego pokoju w Nowym Jorku. Cooper, redaktor naukowy gazety, patrzył na deszcz nie dostrzegając go nawet - jego umysł był, zajęty tłumaczeniem sobie konkretnych faktów i hipotez, Potarł raz jeszcze o siebie pomazane atramentem palce i zabrał się gorączkowo do pisania na swojej starej maszynie firmy UNDERWOOD, „Zbliża się jeszcze większa katastrofa, kataklizm, wobec którego to, co wydarzyło się w Cottenham New Town, wydaje się być prawie nic nie znaczącym epizodem. Śmierć, która spadła z nieba na bezbronne miasto spowodował tylko ostatni człon rakiety nośnej kompleksu PROMETEUSZ, krążącego po niestałej orbicie. Przelatuje on nad naszymi głowami co osiemdziesiąt osiem minut, a w porównaniu z jego masą dwóch tysięcy ton ostatni człon rakiety nośnej jest właściwie zabawką. Cyfra ta jest tak monstrualna, że nie przywodzi na myśl nic konkretnego - daje się porównać tylko do krążownika marynarki wojennej. Tak, nad naszymi głowami krąży cały krążownik wraz ze wszystkimi działami, torpedami, rakietami i zapasem amunicji i wszystko to jest gotowe runąć na nasze głowy! Ale PROMETEUSZ runie na nas z czymś o wiele groźniejszym! Na jego pokładzie znajduje się radioaktywna trucizna, ponieważ atomowy silnik PROMETEUSZA napędzany jest radioaktywnym izotopem uranu! Zapas paliwa wynosi dwieście pięćdziesiąt kilogramów i kiedy statek uderzy w powierzchnię planety, eksplodując z siłą bomby atomowej, paliwo to przekształci się w toksyczny, radioaktywny gaz. Ilu ludzi zginie? PROMETEUSZ spadnie...” Gdzie też może spaść ten piekielny statek? Cooper podszedł do rozłożonej na biurku mapy świata; pokryto ją plastikową folią, na której naniesiono krzywe kolejnych orbit PROMETEUSZA. Gdzie jest ta dwudziesta ósma orbita?... Powinna zahaczać o atmosferę... Powinna być gdzieś tutaj... Mój Boże! Akurat nad samym centrum Stanów Zjednoczonych! Cooper zadrżał i popatrzył przez okno na ciemne, ponure niebo. *** - Powinniśmy stawić czoła wszystkim prawdopodobnym sytuacjom, panie prezydencie - stwierdził Schlochter, kiwając głową. - Istnieją spore szanse na zniszczenie PROMETEUSZA... - Nie chcę nawet o tym myśleć, będę miał od tego wrzody! Dragoni, burbona! Szybko! - Niestety, musimy o tym pomyśleć! Musimy rozważyć międzynarodowe aspekty kolejnej katastrofy! Jak to może wpłynąć na nasze stosunki ze Związkiem Radzieckim i innymi

krajami! - Proszę mi zatem powiedzieć, co zrobimy z tymi pięcioma osobami, które są tam w górze i co mamy im powiedzieć? - przerwał mu Grodzinsky. Dillwater lekko skinął głową w kierunku Sekretarza Departamentu Pracy - Grodzinsky mimo swego grubiaństwa myślał jak istota ludzka o innych istotach ludzkich. - To nie dotyczy mojego Departamentu - odpowiedział ostro Schlochter. - Pozwolę sobie nie wyrazić opinii o Sekretarzu Stanu - powiedział Dillwater. - Mówię w imieniu NASA i myślę o życiu tych ludzi. Oni są bardzo cenni... - Są cenni, są cenni! - warknął Bandin, stukając w swoją szklankę. - Nie mówmy teraz o tym, to odrębny problem. A jeżeli nie zdążą usunąć tego defektu? Jeśli za dwadzieścia sześć godzin spadną nam na głowy? Czy pozwolimy na unicestwienie któregoś z amerykańskich miast tak, jak stało się w Anglii? Jak można tego uniknąć? - Posiadamy odpowiednie środki - zadeklarował Bannerman. - Środki, by ich ocalić? - Tego nie powiedziałem, panie prezydencie. Powiedziałem, że posiadamy środki, które pozwolą uniknąć nowej katastrofy. - Jakie? - Możemy zniszczyć PROMETEUSZA jeszcze w Kosmosie. - Czy ja pana dobrze zrozumiałem, Bannerman? - Z całą pewnością, panie prezydencie. Dysponujemy przecież rakietami strategicznymi w silosach na wypadek ataku nuklearnego, a takie rakietami, które zdolne są przechwycić i zniszczyć inne rakiety, nadlatujące nad Stany Zjednoczone. To może być nawet niezły test dla naszego systemu obronnego... Simon Dillwater pohamował wybuch. - Mówi pan zimno o świadomym zabójstwie pięciu osób, generale! Na dodatek troje z nich to obywatele Stanów Zjednoczonych! - Z pewnością - spokojnie odpowiedział Bannerman. - Na wojnie ginie o wiele więcej ofiar i nikt nawet o tym nie wspomni. W dniu wczorajszym w wypadkach samochodowych zginęło co najmniej kilkaset osób. To nie liczba istot ludzkich ani ich narodowość ma być rozpatrywana, a sposób, w jaki można zapobiec katastrofie, która spowoduje rozbicie się tego statku kosmicznego. - Czy uwzględnił pan to, co stanie się z projektem PROMETEUSZ, jeśli tak postąpimy? - Nie tym musimy się teraz zająć - głos Bannermana był lodowaty. - Nie chce pan chyba powiedzieć, że... - Wystarczy! - przerwał Bandin. - Wasz spór jest bezprzedmiotowy! Jest już za późno! Musimy rozwiązać ten problem... Generale, proszę sporządzić raport na temat użycia rakiety. Czy są gotowe do startu i czas, w jakim ich użycie będzie skuteczne. - Tak, panie prezydencie, za kilka minut. - Kiedy już będzie to gotowe, chcę znać rodzaj ładunku bojowego. - Atomowy. Jeśli pan pozwoli, to zaraz zadzwonię... Zapanowała cisza. Grodzinsky z zażenowaniem obracał ołówek w palcach, Dillwater wyprostował się, ale niczym nie objawił grozy, jaka kłębiła się w jego myślach: tylko Schlochter wydawał się pozostawać zupełnie niewzruszony. - Powinniśmy przewidzieć najgorsze - powiedział. - Całkowite unicestwienie misji może mieć daleko idące konsekwencje. Musimy wziąć pod uwagę, że bez PROMETEUSZA cała reszta, już przygotowana, staje się zbyteczna... - Rok... Chce pan powiedzieć, że potrzeba więcej niż rok? - szepnął pobladły nagle Bandin. - Obawiam się, że to niezbędne minimum, panie prezydencie. - A więc przepadniemy w wyborach. Jeśli chcecie, by się tak nie stało, znajdźcie szybko

jakiś sposób! - Najlepszym byłoby uruchomienie silnika atomowego - powiedział Bannerman. - Teraz to nasza jedyna szansa. - Ale jak to zrobić? - Bandin zgrzytnął zębami. - Jak posuwają się prace? Jakie są ostatnie wiadomości, Dillwater? - Bez zmian, panie prezydencie. Dowódca i doktor Bron wyszli na zewnątrz i usuwają awarię zgodnie z instrukcjami MISSION CONTROL. Wszystko przebiega zgodnie z planem. - Ile jeszcze potrzeba im czasu? - Obawiam się, że... - Proszę mówić! - Zaryzykowałbym, że zakończą to za jakąś godzinę. - Miejmy nadzieję... - Wszyscy ją mamy, panie prezydencie.

29. GET 17:08 - Można powiedzieć, że robota zrobiona - powiedział Ely, przyglądając się płatom aluminium, okrywającym silnik atomowy; fizyk był przytwierdzony do kadłuba statku, a Patrick unosił się obok niego. - Dobra, teraz zajrzyjmy do środka. Ely powoli wsunął się do silnika. Pracowali w ciszy, odcinając kawałek po kawałku płaty aluminium i odrzucając je w przestrzeń; wkrótce byli otoczeni lśniącymi kawałkami metalu. - Czy już jesteście w stanie wykonywać kolejne instrukcje? - zapytało MISSION CONTROL. - Nie, nie jesteśmy. Jak już będziemy gotowi, poinformujemy! - ostro odpowiedział Ely. MISSION CONTROL nie odpowiedziało. Ely był obolały, ze zmęczenia wprost pękały mu mięśnie i był już u kresu wytrzymałości nerwowej, a ponadto nie był w stanie pozbyć się potu, który skupiał się na czole i nosie. Ponownie potrząsnął głową, ale bez efektu. - Jak idzie? - zapytał Patrick, usiłujący zbliżyć się do podstawy silnika. - Dobry Boże, co tu się porobiło! - jęknął Ely. - Nie wiem, czy długo tak wytrzymam... - Ja też jestem wykończony, ale musimy się trzymać, stary. Musimy pracować razem, a gdy skończymy, będziesz mógł odpocząć, a ja wtedy wymienię... - Gdybym tylko mógł na minutę wydobyć się z tego kombinezonu! - Nie, nie mamy na to czasu - odparł Patrick siląc się, by mówić spokojnie, mimo że był przynajmniej tak samo zmęczony. - Nie mamy czasu, czy możesz to sobie wbić do głowy? - PROMETEUSZ, jesteście już gotowi? - Daj mi spokój z kazaniami, Patrick! A wy tam, z MISSION CONTROL, już wam mówiłem, że gdy będziemy gotowi, to wam powiem! - Wybacz, wszyscy jesteśmy zmęczeni... Patrick zbliżył się ku swemu koledze i oparł dłoń na jego ramieniu. Byli sami w przestrzeni kosmicznej, w tej wiecznej pustce, która rozciągała się wszędzie w swej nieskończoności z płonącymi wszędzie gwiazdami. Stalowy korpus PROMETEUSZA znajdował się obok nich, małe gniazdo życia w ogromie Kosmosu. - Nie mamy wyboru, Ely - mruknął Patrick. - Potrzeba było miliardów dolarów, by nas

tu wyekspediować i jeszcze więcej godzin ludzkiej pracy. To wszystko pójdzie na marne, jeśli nie zrobimy tej roboty na czas, więc naprawdę nie mamy wyboru... - Masz rację, przepraszam. Co teraz robią w MISSION CONTROL? Ludzie w Houston czekali, przesłuchując się im w ciszy; nie mogli im w niczym pomóc, mogli tylko mówić im, co mają robić i mieć nadzieję, że kosmonauci wykonają wszystko prawidłowo. - Przed wami pokrywa, powinna być oznaczona symbolem Peter Alfred siedem sześć; cztery tuziny śrub. - Roger. Patrick, mamy śrubokręt? Patrick podał mu potężny przyrząd. - Kładę grubszą blachę... Połączona... Gotowe. - O.K. Ely odwrócił się i manipulował przyrządem; po naciśnięciu zębatki przyrząd obrócił się gwałtownie, wykręcając śrubę. - Co jest... - mruknął Ely, metalowy uchwyt wygiął aluminium. - Zbyt duże obroty? Wyrwało mi go z rak... Śrubokręt z silniczkiem oddalał się od kadłuba, mała iskra w czarnej nieskończoności. - Złapię go, nie ruszaj się - zawołał Patrick i skoczył w ciemność. Szybko pochwycił przyrząd i powoli wciągnął się na kadłub. - Pochwyciłeś go błyskawicznie! - ucieszył się Ely. - Wyrwało mi go z rąk, kiedy się przedarłem! - Błąd, ale możesz zapiąć linką zabezpieczającą... - Ely, Patrick, GET wskazuje 17:34 - usłyszeli spokojny głos Nadii. - Jak postępy w pracy? Patrick westchnął głęboko. - Zgodnie z przewidywaniami. Dziękuję, Nadia. - Może zastąpić jednego z was? - Bardzo dobry pomysł. Gdy tylko usuniemy tę blachę, wyślę do ciebie Ely'ego, a gdy będzie już w kabinie, ty zajmiesz jego miejsce. - Idzie mi dobrze! - żachnął się Ely. - Nie, nie czujesz się zbyt dobrze. Wrócisz i zastąpisz mnie, gdy odpoczniesz i poczujesz się lepiej. Pójdzie nam na pewno szybciej, jeśli zabierzemy się do tego we trojkę. Teraz uporaj się z tą osłoną. - Zgoda... Wreszcie blachę uniesiono i odsłonięto całe kłębowisko kabli i szklanych rur. - Czy widzicie czarny kabel z zielonymi oznaczeniami? - Można powiedzieć, że to talerz ze spagetti - jęknął Ely. - To powinien być ten... - Trzeba go przeciąć. - To niełatwe... - Poczekaj, podam ci rękę - powiedział Patrick. - Jest zbyt gruby, by nasze narzędzia dały mu radę. Potrzebny będzie palnik... - Czy to nie będzie zbyt niebezpieczne? Chodzi mi o te przewody zaraz za nim... -Nie mamy wyboru. Zapal palnik i podaj mi go. Ely przesunął się ku wspornikowi silnika, przy którym umocowali narzędzia i wyciągnął palnik z uchwytu; włączył automatyczny regulator gazu i wcisnął przycisk - pojawił się płomień. - Trzymaj... - UWAGA! Patrick zbyt późno ostrzegł kolegę - Ely nie zauważył nad sobą przewodu powietrznego i przepalił go palnikiem. Patrick natychmiast zgasił płomień i teraz obaj patrzyli, zmrożeni

strachem, jak przewód powietrzny czernieje i w chwili, gdy obaj wyciągnęli ręce, by go pochwycić, pęka. Ely krzyknął chrapliwie, gdyż natychmiast zaczęło brakować mu powietrza. - Wstrzymaj oddech! - wrzasnął Patrick. - Wstrzymaj oddech, przetransportuję cię do kabiny! Ścisnął mocno końcówkę przewodu, ale nie mógł powstrzymać uchodzącego powietrza. - Nadia! Zwiększaj ciśnienie w kabinie, natychmiast! Liczy się każda sekunda! Pochwycił Ely'ego wolną ręką i powoli holował go do otwartego włazu. Przysunął swój kask do kasku kolegi i dostrzegł jego zaciśnięte usta i zamknięte oczy. Wepchnął bezwładnego fizyka do kabiny, potem jego przewody powietrzne, sam zamknął zawory powietrza, odpiął swoje przewody i zatrzasnął klapę. Biały szron powietrza błyskawicznie zmieniał się w bezbarwny gaz w miarę wzrostu ciśnienia w kabinie, gdy pompy wtłaczały powietrze. Nadia pochyliła się nad nieruchomą sylwetką, a Patrick skoczył do manometru powietrza. Nadia zdjęła kask Ely'ego i Patrick dostrzegł, że fizyk chyba znowu oddycha. - Coretta, natychmiast tutaj! - krzyknął. - Co się stało z ciśnieniem? - zapytała, pojawiając się w kabinie pilota. - To Ely, przeciął sobie przewód... - Obejrzę go. - PROMETEUSZ, co się dzieje z doktorem Bronem? - usłyszeli głos z MISSION CONTROL. - Wskaźniki medyczne wykazują zanik aktywności płuc i osłabienie czynności serca! - Podawajcie nam stale dane dotyczące oddychania, tętna i serca! - krzyknęła Coretta. zakładając maskę tlenową. - Zdejmijcie z niego kombinezon, spróbujemy sztucznego oddychania! Odsunęła butle z tlenem i zaciskając nos Ely'ego, zaczęła wtłaczać mu powietrze w płuca poprzez usta. - Mamy dane o stanie doktora Brona, PROMETEUSZ. Czy możecie notować? - Proszę - powiedziała Nadia, wyciągając notes z kieszeni nogawki kombinezonu. Kompletnie wyczerpany Patrick opadł na fotel. Osłupiały Grigorij patrzył ze zdumieniem na Corettę, pochylona nad fizykiem. - Co... Co mu się stało? - jęknął. Nikt mu nie odpowiedział.

30. GET 14:45 - Zobaczymy, proszę pana, ale jest już po jedenastej i stary SMITHSONIAN jest już pewnie zamknięty. Kierowca taksówki miał około pięćdziesięciu lat, był czarny, grzeczny i nie chciał zostawiać tego małego, bardzo uprzejmego człowieka w nocy w Waszyngtonie ze wszystkimi jego chuliganami i napadami rabunkowymi. - Mam przyjaciółkę, która tam pracuje - wyjaśnił spokojnie profesor Weisman, zaciskając dłonie na swojej teczce. - Pewnie poszła już do domu... - Tak, na pewno, ale może ktoś będzie mógł podać nam jej adres czy numer telefonu... - Próbował pan sprawdzić w książce telefonicznej?

- Nie ma jej tam. - Nie chcę pana tak zostawiać w środku nocy... O tak późnej porze dojazd z UNION STATION do SMITHSONIAN INSTITUTE trwał krótko i już wkrótce zatrzymali się przed wiktoriańskim budynkiem z czerwonej cegły; kierowca zatrzymał się przed głównym wejściem i rozejrzał się ostrożnie, nim otworzył tylne drzwi. - Tam jest dzwonek, a ulica wygląda dość spokojnie - wyjaśnił. - Dziękuję - odparł Weisman, wychodząc z taksówki. - Mam swoje powody... Wczoraj napadnięto i zabito jakąś dziewczynę sto metrów od Białego Domu. - Mój Boże... Dziękuję panu. Weisman szedł nieco szybciej niż miał to w zwyczaju, dotarł więc do bramy nieco zdyszany. Nacisnął guzik dzwonka i nasłuchiwał, jak ostry dźwięk odbija się echem we wnętrzu budynku. Czekał prawie minutę, nim zjawił się strażnik; trzymał dłoń na rękojeści pistoletu i ostrożnie podchodził do drzwi. - Czego pan chce? - zawołał przez zamknięte drzwi. - Już zamknięte! - Chciałbym się zobaczyć z profesor Tribe. - Wyszła, będzie jutro rano. - Muszę widzieć się z nią natychmiast. Czy może mi pan podać jej adres lub numer telefonu? - Proszę posłuchać, ojczulku - już zamknięte! A poza tym nie mogę udzielać informacji tego rodzaju. Zaczął się już oddalać, ale wrócił wzdychając ciężko, gdy Weisman ponownie wcisnął guzik dzwonka. - Czy pan nie rozumie, że to nagła sprawa? To kwestia życia i śmierci! Czy może pan zadzwonić do profesor Tribe i powiedzieć jej, że jest tutaj profesor Weisman i musi się z nią natychmiast zobaczyć. Zna moje nazwisko... Choć niechętnie, ale w końcu strażnik zgodził się zadzwonić, mimo że nie otworzył drzwi. Weisman czekał na schodach, patrząc strachliwie w ciemność, a kierowca taksówki przyglądał mu się i kiwał głową; szyby w taksówce były zamknięte pomimo upału. Strażnik wrócił w końcu po pięciu minutach, które Weismanowi wydały się godziną. - Powiedziała, że może pan do niej pojechać, ponieważ powiedziałem jej, że czeka na pana taksówka. Mieszka na 4501 Connecticut. - Bardzo dziękuję, serdeczne dzięki! Weisman wrócił z uczuciem uzależnienia od taksówki i wytarł sobie czoło; gdy mijali most Rock Creek Park, poczuł się lepiej. Profesor Tribe będzie wiedziała, co robić dalej. *** Kazała mu usiąść i wypić filiżankę kawy, a sama przysłuchiwała się temu, co mówił. Na koniec wzięła notatki, które jej podał i przejrzała je pobieżnie. - Jest pan tego pewny, Sam, absolutnie pewny? - Jak mógłbym nie być pewny? Tu ma pani wszystkie obliczenia, fotografie - wszystko. Nie może być innych wniosków! - Oczywiście, nie... Czy mówił pan już komuś o tym? - Nikomu. Nawet nie wiem, komu mógłbym, o tym powiedzieć... Myślałem, że pani mi pomoże, bo jest pani tutaj, w Waszyngtonie. - Raczej tak - wstała i podeszła do telefonu. - Znam podsekretarza Departamentu Stanu... Przyjedzie tu swoim samochodem i zabierze nas. - Ale dokąd?

Weisman był Już zmęczony, wiele go to wszystko kosztowało. - Do Białego Domu, oczywiście. O czymś takim powinien wiedzieć sam prezydent.

31. GET 23:24 - Oddycha - powiedziała Coretta. - Na razie nie mogę powiedzieć nic więcej... Przyglądała się nieruchomemu ciału Ely'ego, spoczywającemu na fotelu z ogrzewającym workiem na piersi. Był bardzo blady i nie poruszał się. Wszyscy zgrupowali się wokół niego - Patrick szybujący swobodnie, pozostali przypięci. - Czy nie odzyska przytomności? - zapytał Patrick. Coretta pokiwała głowa. - Tak. Przetrzymał to, ale nie wiadomo, co będzie dalej. MISSION CONTROL obliczył czas po zarejestrowaniu naszego komunikatu i namiaru na wskaźnikach biologicznych upłynęły prawie cztery i pół minuty pomiędzy wypadkiem a tym, jak rozpoczęłam sztuczne oddychanie. - Zrobiłem wszystko tak szybko, jak tylko było można... - Patrick, nikt nie robi ci wyrzutów! Przeciwnie, wątpię, czy ktokolwiek inny potrafiłby ściągnąć go tak szybko do kabiny! Określiłam po prostu czas, przez jaki brakowało mu tlenu. Część organów ludzkich może dość długo obyć się bez tlenu... - Ale nie mózg! - odezwał się Grigorij. - Nie, mózg nie. Nie możemy określić, kiedy odzyska świadomość i czy w ogóle ją odzyska. - To aż tak poważne? - zapytała Nadia. - Obawiam się, że tak... - Dobrze - powiedział Patrick. - Coretto, to twój pacjent i wiem, że zatroszczysz się o niego. Czy potrzebna jest jakaś pomoc? - Nie, mogę zająć się nim sama. - Doskonale. Nadio, proszę wezwać MISSION CONTROL i wytłumaczyć im, co się tutaj wydarzyło. Proszę zapytać o czas i co jeszcze trzeba zrobić. Powinniśmy też wiedzieć, jak szybko możemy pracować czy też jak wolno. - Rozumiem, Patrick. Przesunęła się ku kabinie pilota, a Grigorij ujął go za ramię. - Chciałbym w czymś pomóc - powiedział i Patrick spojrzał na niego uważnie. - Uważa pan, że jest w stanie nam pomóc? - Chce pan powiedzieć, że nadal szczekam zębami ze strachu? Tak, z całą pewnością, ale teraz już potrafię zapanować nad sobą. Coretta mi pomogła. - Pigułki? - No... Coś w tym rodzaju... Uśmiechnął się lekko. Coretta także. Patrick popatrzył na nich, widząc jak przez mgłę ze zmęczenia. - Mam nadzieję, że ma pan rację, Grigorij. Jestem naprawdę wykończony... Gdyby mógł pan wyjść z Nadią i pomóc jej, mógłbym chwilę odpocząć w kabinie pilota i byłaby to wielka pomoc... - Jestem wypoczęty i w ogóle czuję się doskonale.

- Świetnie - powiedział Patrick i pod wpływem nagłego impulsu ujął wielką dłoń Rosjanina. - Na razie nie była to zbyt radosna wyprawa, ale teraz powinno pójść nam lepiej. Przypominam sobie te złączone dłonie nad oceanem... Trochę współpracy na tym zwariowanym świecie... Przepraszam, co ja plotę... To chyba to zmęczenie... -Nie, rozumiem to doskonale. - Dobrze, ruszajmy więc. Pański kombinezon ciśnieniowy jest w tej komorze... Coretto, czy mogłabyś pomóc mu go włożyć czy chcesz, żebym ja to zrobił? - Nie, pomogę Grigorijowi. Nie mam teraz nic do roboty. - Zgoda. Proszę się ubrać i dołączyć do nas, Grigorij. Zamkniemy cię jeszcze raz, Coretto, zostaniesz tu sama... - To nie ma znaczenia, Patrick. A zresztą, tylko ja mogę zaopiekować się Ely'ym... A teraz idźcie już, naprawcie ten przeklęty silnik i wyciągnijcie nas stąd. Uśmiechnęła się i Patrick poszybował ku kabinie pilota. gdzie ułożył się na swoim fotelu. - MISSION CONTROL - powiedział do mikrofonu. - Słyszę cię, PROMETEUSZ. - Flax, wiesz już, co przydarzyło się Ely'emu? - Wiem, Patrick. - Słuchaj, jeśli nie uda się nam przeskoczyć na wyższą orbitę, to i tak nie będziemy w stanie mu pomóc. On powinien być przetransportowany na Ziemię i hospitalizowany. Kiedy może do nas dotrzeć jakiś statek? - Za dwa tygodnie. - A USAF? - Jestem w trakcie konsultacji z nimi. Gdy tylko się wypowiedzą, przekażę ci. - Czy możesz dać im do zrozumienia, jakie to pilne? - Wierzę, że się orientują. Cały świat zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji. - Dobrze, koniec. Patrick odpiął się od fotela i podpłynął ku Nadii, która leżała na fotelu obok i wyglądała na odprężoną. - Czy naprawdę można to sobie wyobrazić? - Wierzę, że tak i jestem pewna, że wszyscy robią wszystko, co tylko jest możliwe. Niestety, mogą tak niewiele... My sami również powinniśmy zrobić wszystko, co tylko można, nieprawdaż? - O, tak... Nagle na zewnątrz rozbłysło oślepiające światło, niewiarygodnie jaskrawe - kula ognia tam, gdzie przed sekundą panowała kompletna ciemność. Ten blask był potwornie bolesny i Nadia krzyknęła, zakrywając oczy rękami. W przedziale załogowym światło rozbłysło z tyłu. Coretta była akurat pochylona i zakładała buty Grigorijowi; wyprostowała się teraz, blada, oślepiona i wstrząśnięta. - Co to... Przerwał jej przeraźliwy wrzask. Oboje rzucili się ku słuchawkom, ale Grigorij był ciężki i poruszał się niezręcznie w masywnym kombinezonie, toteż dziewczyna pierwsza dopadła do iluminatora. Na zewnątrz panowała już znowu ciemność, gwiazdy błyszczały normalnie. W kabinie pilota Nadia nadal krzyczała i zasłaniała oczy. Patrick na ślepo skierował się ku niej, mając oczy nadal zamknięte i załzawione. Oddychał ciężko, prawie łkał i Coretta zrozumiała, że on również krzyczał. Zbliżyła się do pary pilotów i w tym momencie cos oślepiająco białego przesunęło się przed iluminatorem - był to dysk bladego światła, zmieniający kształt; w przestrzeni nie można było określić jego rozmiarów i odległości, ale był duży i tryskały z niego płomienie. Coretta patrzyła na to nic nie rozumiejąc. - Mój Boże...

Grigorij był już koło niej i wyszeptał te słowa jak prośbę; był równie osłupiały, jak i ona. - Co to... Co się stało? - zapytała. - To atmosfera... Promieniują naładowane cząsteczki powietrza... To nie mogło się zdarzyć, to niemożliwe... To była eksplozja atomowa w przestrzeni kosmicznej i teraz oddalamy się od tego miejsca... -Ale jak? Tutaj? Po co? - Po co? - warknął Patrick z gniewem i bólem. - To była rakieta! Rakieta z głowicą nuklearną! Ktoś chciał nas po prostu zniszczyć!

32. GET 23:27 Simon Dillwater zacisnął palce na pliku dokumentów i popatrzył na wielką fotografię Słońca, potem przerzucił kartki z obliczeniami i podniósł wzrok. - Jestem przekonany, że sprawdził pan te obliczenia z największą dokładnością, profesorze Weisman? - zapytał. - W podobnych sprawach nie ma miejsca na błędy. Wiele razy wprowadzałem te dane do komputera, obliczałem to na wszystkie sposoby. Niestety, nie ma błędu... - Może pan powiedzieć, dlaczego nasi ludzie tego nie zauważyli? - A jak mieliby to zrobić? To bardzo niewielka dziedzina, wąsko wyspecjalizowana i nie ma zbyt wielu astronomów słonecznych. A jeśli chodzi o naukowców, którzy zajmują się wyższymi partiami fotosfery, to można ich policzyć na palcach; prawdę mówiąc, prawdziwych specjalistów w tej dziedzinie Jest tylko dwóch: Masz i ja. - Masz?... - Nigdy się jeszcze nie spotkaliśmy... Korespondujemy za to ze sobą. To akademik Maszkin. - Rosjanin? - Oczywiście. - Tak, oczywiście - szepnął Dillwater i wstał; jego wysoka, szczupła postać zdominowała małego profesora. - Bardzo panu dziękuję za to, co pan zrobił i za wysiłek, jaki pan włożył w to, by się z nami skontaktować. Jestem także wdzięczny tym, którzy panu pomogli... Przedłożę to natychmiast prezydentowi. Jak w razie konieczności mógłbym się z panem skontaktować? - W Filadelfii... - Nie! - zaprotestowała profesor Tribe. - Profesor zamieszka u mnie. Zostawię mój adres w biurze. - Bardzo dziękuję... Głośne trzaśniecie drzwi przerwało Dillwaterowi. Trzaśniecie drzwi? Nie trzaska się drzwiami w Białym Domu! I teraz jakiś tupot... Korytarzem biegnie kilka osób... Sekundę później w drzwiach pojawił się oficer niosący teczkę z dwoma żołnierzami MP po bokach, - Proszę mi wybaczyć - powiedział Dillwater i wyszedł. Jego spokój był pozorny, bowiem wewnętrznie był wzburzony. Musiało wydarzyć się coś zupełnie niezwykłego, musiał zatem jak najszybciej wrócić na posiedzenie. Powstrzymywał chęć biegnięcia korytarzem i zmuszał się, by iść spokojnym, równym krokiem; wokół

słychać było dziwny ruch, a to było niezwykłe o tej porze nocy. Wszędzie teraz stali uzbrojeni wartownicy, a kapitan, który nimi dowodził, zbliżył się i uniósł rękę. - Czy mógłbym zobaczyć pańskie dokumenty? - Co? Kilka minut temu przepuszczał mnie pan przez te drzwi! - Bardzo mi przykro, proszę pana. Proszę o dokumenty. Zszokowany Dillwater dostrzegł, że kapitan opiera dłoń o rękojeść broni; wyciągnął z kieszeni dowód identyfikacyjny i podał, a oficer obejrzał go pedantycznie i zwrócił mu, kiwając głową. - Doskonale, Mr Dillwater. Jeszcze sekundę. Jedna mała formalność... Czy może mi pan powiedzieć, jak ma na imię pańska żona? - To żart?! Po jakiego diabła potrzebne wam imię mojej żony? - Nie wejdzie pan, jeśli mi pan tego nie powie. Mamy ANB - Alarm Najwyższego Niebezpieczeństwa. - Ale... Dlaczego? - Nie wiem, proszę pana, wykonuję jedynie rozkazy. Imię? - Maria... - Zgadza się. Proszę wejść. Kolejni strażnicy przy każdych drzwiach, aż do sali konferencyjnej; na jej progu Dillwater się zawahał - kiedy wychodził stąd kilka minut temu, panowała tam atmosfera pełna marazmu i wszyscy byli zbyt zmęczeni, by mówić czy sprawdzać ostatnie raporty MISSION CONTROL, teraz natomiast był tu istny dom wariatów. Bandin stał i coś głośno krzyczał, Bannerman odpowiadał mu w ten sam sposób, a cała reszta wtórowała im bezładnie. - ...chciałem ich tutaj... - Panie prezydencie, nie ma pan prawa tego robić! Nie możemy podjąć takiego ryzyka! Czerwony telefon! Zapytajcie Polyarniego, niech powie, co wie! Gorąca linia! My jej nie wystrzeliliśmy! Powiedzcie mu wyraźnie, że jeśli nie udzieli nam informacji, to wkrótce rakiety mogą zacząć lecieć we wszystkich kierunkach! - Alarm... - Alarm! To wszystkie dzieje się w Kosmosie i nie mamy pojęcia, co się dzieje! Przecież na zewnątrz nikt nie ma pojęcia o tym kryzysie! Ale nie można robić nic więcej, zanim nie porozumiemy się z Polyarnim! Prezydent był najwyraźniej zbyt zmęczony i zbulwersowany, by natychmiast podjąć decyzję. Teraz zabrał głos Sekretarz Stanu. - Generał ma rację, panie prezydencie. Wszystko, co można było zrobić w tej chwili, zostało już zrobione. Powinien pan jak najszybciej skontaktować się z Polyarnim i powiedzieć mu, co my wiemy. Niech pan powie, że nasze satelity i stacje wczesnego ostrzegania zarejestrowały eksplozję atomową w przestrzeni kosmicznej nad Związkiem Radzieckim, a nie była to na pewno nasza rakieta. Dillwater usiadł ciężko, starając się zrozumieć, o co właściwie chodzi. Eksplozja atomowa? Co to znaczy? Naraz zadzwonił jego telefon - bezpośrednia linia z MISSION CONTROL - i machinalnie podniósł słuchawkę - usłyszał głos Flaxa i w miarę tego, co mówił, Dillwater czuł, jak lodowacieje wewnętrznie. To, co usłyszał, było wręcz niemożliwe, ale wiedział, że musiało być prawdą, zrobił więc szybko kilka notatek i powiedział: - Dziękuję, Flax... Powiem im, tak... - rozłączył się i wstał powoli. - Panie prezydencie... Panujący gwar całkowicie zagłuszył jego słowa, a gdy zaczął jeszcze raz - tym razem głośniej - i również nikt nie zwrócił na niego uwagi, zatrząsł się z gniewu i ryknął: - ZAMKNIJCIE SIĘ WSZYSCY! Zebrani spojrzeli ze zdumieniem na człowieka, który nigdy dotychczas nie podniósł nawet głosu i na sali zapanowała cisza. Bandin pierwszy otrząsnął się z zaskoczenia i już

otwierał usta. ale Dillwater go uprzedził: - MISSION CONTROL melduje, że eksplozja atomowa skierowana była przeciw PROMETEUSZOWI. Usiłowano w ten sposób spowodować przesunięcie się statku na wyższą orbitę... - Tak... Ale dlaczego? - Jeszcze nie wiadomo. MISSION CONTROL podaje, że ta rakieta, bomba czy co to tam było nie spowodowała niczyjej śmierci, ale są ranni. Gdy tylko będą znali więcej szczegółów, przekażą... Telefon przy jego łokciu zabrzęczał, więc podniósł słuchawkę, a po chwili skinął głową. - Mr Dragoni, proszę to przełączyć na głośnik - to meldunek z PROMETEUSZA. - MISSION CONTROL wzywa PROMETEUSZA... - Tu PROMETEUSZ, mówi Grigorij Salnikow. To nie do uwierzenia! Że też coś podobnego mogło mieć miejsce! - Jego głos stopniowo cichł i w końcu był już tylko chrapliwym szeptem. - PROMETEUSZ, słucha was prezydent i w ogóle wszyscy w Białym Domu. Co się stało? - Eksplozja, eksplozja atomowa w Kosmosie... W żaden sposób nie mogę ustalić, w jakiej odległości od nas nastąpił wybuch... Doktor Samuel i ja byliśmy w przedziale załogowym i zaledwie uświadomiliśmy sobie wybuch, ale piloci... Oni to widzieli... Chyba oślepli... Muszę iść, doktor mnie wzywa... - MISSION CONTROL, w jakiej odległości od PROMETEUSZA miała miejsce ta eksplozja? - zapytał Dillwater. - Jeszcze nie wiemy. Usiłowaliśmy zdalnie włączyć kamery na statku, ale nie działają. Jeśli są uszkodzone, to eksplozja miała miejsce między statkiem a Ziemią, potwierdza to zresztą poziom radiacji w kabinie PROMETEUSZA. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Przyrządy w kabinie notują tylko lekki wzrost poziomu promieniowania, a więc silnik, osłona biologiczna i zbiornik wodoru musiały zasłonić moduł załogowy przed eksplozją. - Dzięki Bogu! Ale piloci, ich oczy... Czy oni rzeczywiście oślepli?... - Tego również jeszcze nie wiemy. Gdy tylko będzie coś nowego, przekażę. Skończyłem. Teraz wszyscy zaczęli zadawać pytania. Fakty były jednoznaczne, ale... - Kto mógłby chcieć zniszczyć PROMETEUSZA? - zapytał Bandin zdezorientowany w takim samym stopniu, jak i pozostali... poza Dillwaterem. Uważnie wpatrywał się w zdjęcie Słońca, a gdy zaczął mówić, wszyscy umilkli i natężyli słuch, by go zrozumieć. - Ja wiem, kto to zrobił i wiem. dlaczego... Panie prezydencie, czy ta sala gwarantuje absolutną dyskrecję? - Oczywiście! - A więc informuję pana, że była to bez najmniejszej wątpliwości radziecka rakieta, wystrzelona w kierunku PROMETEUSZA. - Czy może pan to udowodnić? - zapytał Bannerman. - Nie, panie generale, pan to zrobi. Ja mogę jedynie podać przyczyny, które do tego doprowadziły... PROMETEUSZ właśnie po raz szesnasty okrąża Ziemię i kilka minut temu w momencie eksplozji - przelatywał ponad pustynnymi obszarami Związku Radzieckiego, a tam właśnie znajdują się stanowiska rakiet strategicznych. To była ostatnia okazja, by opanować problem, nim PROMETEUSZ znajdzie się na ostatniej orbicie i spadnie na Moskwę. - Co pan tu opowiada, Dillwater?! - wykrzyknął prezydent siny ze złości. - Panie prezydencie, właśnie przed chwilą otrzymałem nowe dane. Informacje te posiada bez wątpienia także i strona radziecka. Jestem o tym przekonany - zapewnił Dillwater i

pokazał wszystkim duże zdjęcie Słońca. - Wszyscy byliśmy przekonani, że PROMETEUSZ jeszcze kilka razy okrąży Ziemię, nim zetknie się z atmosferą... - Ale... Co się zmieniło? - Słońce, panie prezydencie. Słońce wchodzi w okres wzmożonej aktywności, zwiększa się liczba plam i podniesie się poziom promieniowania, które podniesie temperaturę górnych warstw ziemskiej atmosfery, a ta się po prostu nieco rozszerzy. PROMETEUSZ miał wejść w atmosferę znacznie później, a teraz zacznie spadać na Ziemię wcześniej... - To zdjęcie Słońca ma jakiś związek z tym, o czym pan mówi? - zapytał Bannerman. - Tak, generale, zostało zrobione zaledwie dwa tygodnie temu. Czy wszyscy widzą ten ciąg ciemnych plam? To właśnie przyczyna, wskazuje początek burzy na Słońcu... - I PROMETEUSZ wejdzie w warstwy rozrzedzonej atmosfery? - podsumował Bannerman. - Dokładnie tak. Rosjanie musieli spróbować zniszczyć PROMETEUSZA, nim ten runie na Rosję. - Łajdaki! - Mam dobrą pamięć, generale, a to właśnie pan kilkanaście minut temu rozpatrywał podobny sposób, nieprawdaż? Bannerman zaczerwienił się, ale nie odpowiedział. - Jest pan pewny, że Rosjanie mają te dane? - zapytał prezydent. - Tak, jestem pewny. Gdyby tak nie było, po co mieliby usiłować zniszczyć PROMETEUSZA? - Charley, chcę rozmawiać z Polyarnim.

33. GET 24:09 Taksówka wjechała na Rockefeller Plaza i zatrzymała się przed wejściem z daszkiem. Cooper wysiadł, a ponieważ portier zajmował się gośćmi, którzy akurat wysiadali z pięknego Rollsa, więc jego przybycie pozostało niezauważone i nieśmiało wszedł do wnętrza, gdzie piękna recepcjonistka powitała go promiennym uśmiechem. - Dobry wieczór panu, witamy w najlepszej stacji telewizyjnej na świecie. - Jak?... Ach, dziękuję... Nazywam się Cooper i powiedziano mi, że mam tu przyjechać i wziąć udział w programie Mike'a Moore'a.. - Oczywiście, Mr Cooper - uśmiechała się bez przerwy i szybko przeglądała spis. Oczekują pana. Proszę wsiąść do trzeciej windy i pojechać na czterdzieste drugie piętro. Do zobaczenia. Podczas gdy winda niosła go w górę, przejrzał się w lustrze i usiłował poprawić krawat oraz włosy; palce miał poplamione atramentem, ale miał nadzieję, że nikt tego nie zauważy. - Proszę wejść. Jest pan ostatni i czekamy tylko na pana. Mike Moore wprowadził go osobiście do pokoju - wydawał się nieco mniejszy niż na ekranie i był doskonale opalony (Cooper był zbyt mało spostrzegawczy, by dostrzec, że to makijaż). - Doktorze Cooper, oto Sharon Neil, zapewne świetnie panu znana i Bent Shakey. Onieśmielony Cooper uścisnął dłoń Sharon Neil, równie pięknej z bliska jak na ekranie. - Obserwujemy koniec świata, doktorze? - zażartował Shakey.

- Nieprawda, to... - Tym lepiej, ponieważ nie chciałbym brać w tym udziału! Shakey wybuchnął śmiechem, więc Cooper uśmiechnął się uprzejmie. - Dobrze, moi drodzy, dziś wieczorem weźmiecie udział w moim programie - powiedział Mike, uśmiechając się szeroko i wskazał mały bufet. - Poczęstujcie się. Jeśli macie ochotę - kanapki z serem są naprawdę wyśmienite! Po emisji bar będzie otwarty, ale teraz mam kawę... Wszyscy są zaintrygowani, a kiedy wszyscy mówią, to cała Ameryka - jeśli nie świat! - chce słuchać, co powie pan o tej rakiecie, doktorze Cooper. - Ona naprawdę spadnie na nasze głowy? Ja mam twardą! - Jeśli nie uruchomią na czas silników - a każda minuta zmniejsza szanse powodzenia to obawiam się, że PROMETEUSZ runie na Ziemię. - I rozbije się tu? Sharon przejęła się teatralnie słowami Coopera i uniosła dłoń do wydatnego biustu. - Nie chciałbym, by u nas zdarzyło się coś tak okropnego jak ten upadek z nieba! dorzucił Shakey, zerkając w głąb jej dekoltu. - Chcę powiedzieć, że... - Ruszajmy, ruszajmy, moi drodzy! - przerwał Mike. - A jeśli spadnie na Nowy Jork, doktorze Cooper? Cooper z wysiłkiem uporządkował myśli. - Istnieje taka możliwość... Oczywiście, będzie to o wiele potężniejsza eksplozja niż ta, która miała miejsce w Anglii, nie wspominając już o zagrożeniu, ze strony radioaktywnego U-235, który znajduje się na pokładzie PROMETEUSZA. Ale najbardziej niebezpieczna jest eksplozja... - Jakie jest prawdopodobieństwo, że może to stać się w Nowym Jorku, doktorze Cooper? - Nie wiem, wszystko zależy od miejsca, w którym PROMETEUSZ zetknie się z atmosferą, a przelatuje nie tylko nad Nowym Jorkiem i nie tylko nad Stanami Zjednoczonymi... Proszę nie zapominać, że PROMETEUSZ przelatuje nad wieloma krajami - na przykład podczas ostatniego okrążenia przeleci nad Moskwą i będzie już widoczny gołym okiem na nocnym niebie. - I spadnie? - Dokładnie tak. PROMETEUSZ to przerażająca bomba nad naszymi głowami, ale nie można dokładnie przewidzieć, gdzie spadnie. Nie musi to być wcale miasto, może będzie to obszar bezludny lub morze... To będzie bez wątpienia największy kataklizm, jaki przeżyje człowiek podczas swojej historii. Mike Moore zademonstrował swój słynny uśmiech telewizyjny i zatarł dłonie. - Myślę, że dziś wieczorem stworzymy piękny spektakl! Chodzi o poważne niebezpieczeństwo, jakie zagraża naszemu krajowi... Wypijcie kawę, a potem pójdziemy do pokoju makijażu - oczywiście poza nasza uroczą Sharon - i wrócimy do studia. Mamy wesołą i żywą publiczność, między innymi wszystkich członków ROTARY CLUB wraz z żonami... - O! - jęknął Shakey. Otworzyły się drzwi i wszedł pracownik stacji, niosąc jakieś papiery; Mike pospiesznie przejrzał depesze. - NASA poinformowała przed chwilą, że, cytuję: EKSPLOZJA ATOMOWA W POBLIŻU . STATEK NIE TKNIĘTY, ALE WŚRÓD ZAŁOGI SĄ RANNI. PRZYCZYNA EKSPLOZJI NIEZNANA, ALE SIŁY ZBROJNE USA ZAPRZECZAJĄ, BY MIAŁY Z TYM COKOLWIEK WSPÓLNEGO. Czy na orbicie są jeszcze jakieś inne statki? - Nie, na pewno nie. Tu może chodzić jedynie o pocisk z głowicą atomową... Oni mówią, że to nie Amerykanie wystrzelili... - Ale jeśli to nie my, to zrobił to ktoś inny. Kto?

- Nie mam pojęcia... Francja, Anglia, Chiny, ZSRR... Wszystkie te kraje dysponują pociskami strategicznymi z głowicami jądrowymi... Wiele zależy od miejsca, w którym znajdował się PROMETEUSZ w momencie eksplozji, ponieważ pociski takie mają mimo wszystko ograniczony zasięg. Oczywiście, pocisk mógł być również wystrzelony z okrętu podwodnego... - To okropne - szepnęła Sharon. - Okropne to zbyt łagodne określenie - Mike był podekscytowany. - Chyba ktoś przeraził się do tego stopnia, że chciał w ten sposób zapobiec katastrofie... Cały świat drży ze strachu! Śmierć z nieba! Atomowa trucizna!

34. GET 24:59 - Nie mogę im tego powiedzieć! Nie proście mnie, żebym im to powiedział! Flax prawie krzyczał w słuchawkę i widział, że ludzie przy innych konsolach odwracają się i obserwują go, ale to nie miało znaczenia - nie można stawić czoła wszystkiemu. Simon Dillwater mówił jeszcze, gdy Flax już się rozłączył i odwrócił się powoli. - Mike! - krzyknął do sąsiada. - Co się dzieje. Flax? Żadnych nowych usterek? - Wkrótce będą. Posłuchaj, weź klucze i otwórz moje biurko - jest tam butelka śliwowicy. Przynieś mi ją. - Śliwo... Czego? - Alkohol ze śliwek. Jest tylko jedna butelka. - Flax, znasz regulamin... Nie chciałbym... - A ja tak! Mam gdzieś regulamin! Tam, w górze umierają moi chłopcy! Był zaskoczony, że do oczu napłynęły mu łzy, a potem powoli spłynęły po policzkach nie wstydził się tego, opłakiwał umarłych. Ostatnia informacja na temat plam słonecznych przepełniła miarę... Jak miał im o tym powiedzieć? Od początku wszystko szło nie tak i jeszcze się nie skończyło... Westchnął, wytarł oczy i czoło, potem spojrzał na śliwowicę alkohol był bezbarwny. Odkręcił nakrętkę i poczuł mocny aromat - śliwowica pachniała intensywniej od tequili, którą uwielbiał. Na konsoli stał kubek z kawą - wylał ją na ziemię i napełnił kubek do połowy alkoholem. Doskonałe! Alkohol sparzył gardło i jak bomba eksplodował w żołądku. Czuł jeszcze żar w żołądku, gdy wcisnął przycisk mikrofonu. - PROMETEUSZ, tu MISSION CONTROL... Jeszcze dwukrotnie musiał powtórzyć wezwanie, nim otrzymał odpowiedź. - Cześć, Flax... To był Patrick, głos miał jakiś niepewny. - Tak, tu Flax. To ty, Patrick? - Coretta dała mi jakiś środek przeciwbólowy i nie mogę zbyt dobrze mówić... Boli mnie, ale ból powoli ustępuje... Nadia dostała coś mocniejszego i teraz śpi. Ely bez zmian. Mamy zabandażowane oczy... Czy już wiadomo, co to było? - Jeszcze nie. Przekażę ci, jeśli tylko dowiem się czegoś. - Mam nadzieję... Grigorij jest już w kombinezonie, gotowy do wyjścia. Coretta będzie go obserwowała. - To niewskazane...

- Co ty powiesz. Flax? Jeśli nie uruchomimy silnika, to klapa... - Posłuchaj, Patrick... Mówi się. że nie macie już czasu na uruchomienie silnika przed wejściem w atmosferę... - Zgodnie z zegarem mamy jeszcze osiemnaście godzin. - Zegar się zmienił... - Co? - Posłuchaj mnie... Rozmawiałem z profesorem Weismanem, to astronom, który specjalizuje się w badaniach Słońca. Szykują się burze na Słońcu, a to spowoduje rozszerzenie się atmosfery, a to zmieni wszystko... - Kiedy to nastąpi? - W każdej chwili, może teraz... - To pewne. Flax? Żadnej możliwości omyłki? - Najmniejszej szansy... - Daj nam szansę, Flax, Słońce to nie piec z termostatem. Jakie jest prawdopodobieństwo tak dużego wzrostu promieniowania? Flax zawahał się, ale przecież musiał im to powiedzieć. - Osiemdziesiąt do dziewięćdziesięciu na sto... - Cholernie źle... Powiem o tym innym, koniec. Flax odsapnął i połączył się z centralą. - Połączcie się z profesorem Weismanem... Spytajcie go, jacy jeszcze ludzie zajmują się badaniami Słońca - chcę znać nazwiska i ich numery telefonów. Potem połączcie się z nimi. Chcę mieć stałe raporty o tym, co się dzieje na Słońcu. Proszę to zrobić natychmiast. - Mamy rozmowę do pana... - Żadnych rozmów. - To numer, o który pan prosił - Jakiś Wolfgang Ernsting... - Zgoda, łączcie go. Flax łyknął jeszcze śliwowicy, ale alkohol przestał już działać leczniczo, wyrzucił więc kubek do kosza. - To pan, Wolfgang? Tu Flax. - Znam pańskie kłopoty, to okropne... - To chyba najłagodniejsze określenie. Proszę wybaczyć, jeśli panu przeszkadzam, ale... - Chcę pomóc, obojętne, w jaki sposób. - Wiem, dziękuję. Niestety, nie wierze już, by dało się przesunąć PROMETEUSZA na wyższą orbitę, a więc nie ma to już znaczenia... - Uważa pan, że nie ma już szans? Jeśli to może pana pocieszyć, to niech pan sobie przypomni stare przysłowie niemieckie: KUFEN SIE MICH ZU HAUSEN IN DRECZIG MINUTEN AN. Do usłyszenia! - Do usłyszenia, Wolfgang. Flax rozłączył się i zaczął zastanawiać się nad znaczeniem słów, które usłyszał przed chwilą. W dosłownym tłumaczeniu znaczyło to: „PROSZĘ PRZYPOMNIEĆ SOBIE O MNIE ZA PÓŁ GODZINY”... Spojrzał na zegar i zanotował czas. Dlaczego Wolfgang nie powiedział mu tego teraz? Ktoś go podsłuchiwał? CIA? Mogło to być nie wiadomo co... Sprawa najwyższej tajemnicy... To i tak niczego nie zmieni, przynajmniej w tej chwili, tym niemniej obawiał się spraw niedopowiedzianych. Myśli wirowały mu po głowie, zmiął kartkę z notatką i wrzucił do kosza, a potem wyciągnął ją ponownie i rozwinął - choćby z grzeczności powinien zadzwonić do Wolfganga. - Mr Dillwater do pana, Flax... - Łączyć... Tu Flax. - Mr Flax, prezydent Bandin ma osobistą wiadomość dla astronautów... - Nie mam z nimi kontaktu.

- To raczej pilne... - Jak zwykle... Proszę się nie rozłączać, spróbuję nawiązać z nimi łączność. *** Twarz Ely'ego była sina, oddychał tak słabo, że trudno to było dostrzec i Coretta musiała obserwować wskazania przyrządów, by przekonać się, że jeszcze żyje. Zrobiła mu zastrzyk. Po co to wszystko? Serce biło słabo, ale regularnie... Przecież i tak zostało im już niewiele czasu... Za każdym razem, gdy przypominała sobie, że to już tylko kilka godzin, drętwiała ze strachu. Nie chciała umierać i coraz trudniej było jej zachować spokój. - Jak leci? - zapytał Grigorij, zbliżając się do niej. - Bez zmian... - Może jest jeszcze szansa... Trudno przewidzieć, co jeszcze może się zdarzyć... - Mój Boże, to zbyt przerażające... Nie mogę w to uwierzyć! Przytuliła się do niego, opierając głowę o jego pierś, ale nie mogła płakać - płacze się nad śmiercią innych, nie nad swoją, która dopiero ma nadejść. - PROMETEUSZ, tu MISSION CONTROL... Wezwanie powtórzyło się, ale nikt nie odpowiedział. - Dlaczego Patrick nie odpowiada? - szepnęła Coretta. - Trzeba zobaczyć... Patrick usnął - zmęczenie ostatnich dni, ból i środki przeciwbólowe zwyciężyły go w końcu. A jeszcze wiadomość, że wszystko było daremne, że czas im się skończył... Nie było powodu, by go budzić - równie dobrze mógł umrzeć we śnie. - PROMETEUSZ, odezwijcie się... Prezydent jest na linii... - Może powinniśmy go obudzić? - zawahał się Grigorij. Coretta była obok niego, trzymali się za ręce; skinęła głową. - Nie sądzę, Patrick musi odpocząć... A poza tym, co takiego ciekawego może powiedzieć nam prezydent w ostatnich chwilach? - Ale to wasz prezydent chce z wami mówić! Uśmiechnęła się w sposób, który zaniepokoił Rosjanina. - Masz zbyt duży respekt dla autorytetów, mój drogi... Bandin to polityczny kabotyn taki był zawsze i taki już pozostanie. Na samym początku jego kariery politycznej nazywano go Elastycznym - potrafi zabezpieczyć się z każdej strony i nigdy nie tracił wyborców. - Coretto, nie wolno tak mówić o szefie państwa... - Dla rewolucjonisty byłbyś doskonałym przykładem burżuja, mój ty rosyjski niedźwiedziu! Czy wasz Polyarni nie rekrutuje się z bandy Stalina? - Nie można mówić w taki sposób! - zaprotestował, rozglądając się dokoła ze strachem. Coretta dostrzegła ten odruch i wybuchnęła szalonym śmiechem, niemożliwym do opanowania. - Powinieneś to widzieć! Tu, w Kosmosie, nikt nas nie może usłyszeć! Wybacz mi, nie śmieje się z ciebie, ale z nas wszystkich... Te nasze nacjonalistyczne nawyki, oportunistyczne przyzwyczajenia... Ale tu możemy o tym zapomnieć i to tym bardziej teraz, gdy zostało nam tak mało czasu! - przytuliła się do niego i pocałowała go czule. - Jestem szczęśliwa, że cię poznałam, naprawdę! - Ja też... - Wezwanie, przyjmijcie wezwanie... - jęknął Patrick. Wyprężył się w pasach, którymi był przypięty do fotela, podniósł ręce do zabandażowanych oczu i nie mógł zrozumieć, dlaczego jest tak ciemno; dopiero po chwili wszystko sobie przypomniał i westchnął głęboko, opuszczając dłoń na klawiaturę łączności. - MISSION CONTROL, tu PROMETEUSZ.

- Prezydent chciałby z wami mówić... Zgadzacie się? - Możesz go połączyć - mruknął Patrick obojętnie. - Tu prezydent Stanów Zjednoczonych. Zwracam się do was... - Rozmowa z nim to czysty patos! - stwierdziła Coretta i odwróciła się tyłem do głośnika. - ...z ciężkim sercem w tej trudnej chwili. Wy, odważni kosmonauci dwóch krajów zrozumiecie mnie, gdy powiem, jak zasmuciła mnie wiadomość o eksplozji atomowej w pobliżu waszego statku... - Ależ odkrycie! - Milczcie... - Długo konferowałem z premierem Polyarni i przekazuję wam również od niego pozdrowienia i głęboki żal z powodu tego tak smutnego incydentu. Jeden z wysokich dowódców radzieckiej obrony powietrznej oszalał i odpalił ten pocisk... - Jeden z naszych, nie! - jęknął Grigorij. - Poniesie za to odpowiedzialność, ale zło zostało już wyrządzone. Jego depresję można zrozumieć, ponieważ w chwili obecnej cały świat żyje w strachu po tej strasznej katastrofie w Wielkiej Brytanii. Więcej, cały świat jest przerażony... Oba nasze narody są z wami, zachowajcie odwagę. Do usłyszenia. W ciszy, jaka zapadła po tym przemówieniu prezydenta usłyszeli naraz głos Nadii: - Gdzie jesteście? Nie mogę odpiąć się od fotela... - Pomogę! - zawołała Coretta i rzuciła się do fotela. - To pani, Coretto? Ten głos mnie obudził... Słyszałam, co mówił. Niech mnie pani zaprowadzi do reszty załogi... Pojawiły się razem w przedziale załogowym; Nadia trzymała dłoń przy obandażowanych oczach. - Słyszał pan, Grigorij? Wierzy pan w to? - O co pani pyta, Nadio? - Wie pan doskonale. Ta historia o szalonym oficerze z palcem na przycisku startowym... Czy to może być prawda? Grigorij odetchnął i z desperacją zdecydowanie pokręcił głową. - Nie, to nie może być prawda. W naszym kraju nie zdarzają się takie rzeczy... To tylko niezręczne usprawiedliwienie, przykrywka... Został wydany rozkaz .wystrzelenia tego pocisku - jeżeli była jakaś panika, to wyłącznie na bardzo wysokim szczeblu, a teraz usiłują ukryć prawdę. Wstyd mi za moich przywódców... Proszę, byście nam wybaczyli... - Zostawmy to, nic już się nie zmieni! - przerwał mu Patrick. - On ma rację, to niczego nie zmieni - poparła go Coretta. - I założę się, że u nas również jest dwóch czy trzech generałów, którzy żałują, że to nie oni wystrzelili ten pocisk... - Wystarczy, Coretto - udał sucho Patrick. - Ja też jestem oficerem i nie mam ochoty wysłuchiwać podobnych... - Przepraszam, to nerwy. Masz rację. - Która godzina? - GET 24:59. - Skutki plam słonecznych powinny już być zauważalne... Czy dzieje się coś szczególnego, Coretto? - Nie jestem astronomem... - To i tak nie ma większego znaczenia. Czy mogę dostać coś do picia? *** Flax podniósł wzrok: GET 24:59. Nadal brak było meldunku o wzroście promieniowa-

nia słonecznego. Jego uwagę wciąż przyciągał kawałek zmiętego papieru... Wolfgang powinien już wrócić do siebie... Co takiego chciał mu przekazać? Flax poprosił centralę o połączenie, ale nikt się nie zgłaszał. Wzruszył ramionami, zmiął kartkę i wrzucił ją do kosza.

35. GET 25:03 - Gdzie w tej chwili znajduje się PROMETEUSZ? - zapytał Bandin. Dillwater przerzucił kilka stron papieru, pokrytych obliczeniami i porównał czas: GET 25:03. Wstał, podszedł do zawieszonej na ścianie mapy świata, precyzyjnie sprawdził współrzędne geograficzne i zaznaczył punkt: środek oceanu. - To jest najlepsze miejsce - powiedział Grodzinsky. - Jeżeli spadnie tam do wody, wszystko będzie dobrze. - Ale już za kilka minut będzie ponownie nad lądem - zauważył Bannerman. - A więc? Znowu zagraża całemu światu! Żałuję, że Rosjanie nie wycelowali dokładniej! - Generale, na pokładzie PROMETEUSZA znajduje się pięć istot ludzkich - sucho zauważył Dillwater. - I pozostaną na jego pokładzie wszędzie tam, gdzie spadnie i rozbije się statek. Jestem humanitarny w takim samym stopniu jak i pan, Simon, ale jestem także realistą - żołnierz, który nim nie jest, nigdy nie wygra żadnej bitwy. Czy się to panu podoba, czy nie, będziemy mieli kolosalną eksplozję w najbliższym czasie. Jeśli Słońce zrobi swoje, mogą zderzyć się z atmosferą w każdej chwili, nawet teraz, podczas naszej rozmowy... Ten statek runie na Ziemię za godzinę lub dwie. A jeśli obliczenia wykażą coś innego? - Nie. Pomiary coraz dokładniej wyznaczają termin, teraz z dokładnością do kilku minut. - Widzi pan! Ludzie na pokładzie PROMETEUSZA zginą, co by się nie wydarzyło... A zatem pomówmy teraz o tej bombie, w której podróżują. Proponuje wystrzelić rakietę podczas przelotu nad oceanem... - Czy pan oszalał? - wykrzyknął Bandin. - Chce pan, żebym przeszedł do historii jako prezydent, który zrzucił bombę atomową na własnych obywateli? - To mniejsza tragedia niż potężna katastrofa - nalegał generał. - Prezydent ma rację! - przerwał doktor Schlochter. - Opinia publiczna jest siłą, której nie można lekceważyć. Otrzymałem już wstępne raporty o odgłosach, jakie rozległy się po wystrzeleniu tej rosyjskiej rakiety... Prasa, politycy i w ogóle cały świat podnoszą już głos! Gdybyśmy dopuścili do czegoś podobnego, w przyszłych wyborach nie otrzymamy nawet jednego głosu! - Tak - Jęknął Bandin. – Bylibyśmy głupcami nawet wtedy, gdybyśmy głosowali na siebie samych! Proszę zapomnieć o podobnych pomysłach, Bannerman! - A coś innego w tym samym stylu? Bomba, TNT? - zaryzykował Grodzinsky. Moglibyśmy przecież posłużyć się... - Z pewnością - odpowiedział Dillwater. - Ale jest jeszcze jeden mały szczegół: w zbiorniku jest wystarczająco dużo wodoru, by nastąpił wybuch, a na tej wysokości wyzwoli to U-235, który opadnie na Ziemię. Jeśli się rozprzestrzeni, stanie się przyczyna większej klęski niż wybuch podczas upadku statku... - Co więc robić, mój Boże? - zapytał Bandin, przyglądając się wszystkim po kolei. -

Będziemy tak siedzieć i czekać, aż ten statek spadnie? To wszystko, do czego doszliście? Pozornie tak było, ponieważ na jego pytanie odpowiedziała cisza. Simon Dillwater czekał i miał nadzieję, że ktoś zaproponuje jakiś sposób. Jednakże nikt się nie odezwał. Wreszcie Dillwater zrozumiał, co powinien zrobić, więc wstał powoli i pokazał wszystkim cienką teczkę, na grzbiecie której widniał SECRET. Oczy wszystkich obecnych spoczęły na nim. - Wydaje mi się, że nikt nie potrafi zaproponować sposobu rozwiązania tego palącego problemu... Moim obowiązkiem jest poinformowanie was o istnieniu pewnego programu, który został opracowany na wypadek takiej właśnie sytuacji. Nie doradzam przyjęcia takiego rozwiązania ani też jego odrzucenia, podaję go jedynie do waszej wiadomości. Program ten nazwany został HOOPSNAKE. Jak panom wiadomo, posiadamy opracowane różne warianty wszelkich możliwych sytuacji, jakie mogą zaistnieć podczas wykonywania misji kosmicznych: jedne są bardzo konkretne i najzupełniej realne, inne raczej zwariowane i fantastyczne. HOOPSNAKE należy raczej do tej drugiej kategorii i został opracowany przez kilku inżynierów o umysłach raczej mrocznych moim zdaniem... O istnieniu takiego rozwiązania dowiedziałem się zresztą zupełnie przypadkowo... - Do rzeczy, Dillwater! O co chodzi? - zaniepokoił się Bandin. - HOOPSNAKE jest operacją, dzięki której może dojść do eksplozji nuklearnej na pokładzie PROMETEUSZA, co spowoduje wyparowanie statku. Eksplozja taka zupełnie unicestwi statek i - oczywiście - paliwo radioaktywne. - Nie rozumiem - Grodzinsky wyglądał na oszołomionego. - A mnie wydaje się to bardzo proste - mruknął generał Bannerman. - Chce pan powiedzieć, że oni mogą wysadzić swój silnik nuklearny? - W pewnym sensie tak. Zapewniono mnie, że jeśli cześć techniczna zostanie przeprowadzona bezbłędnie, nastąpi eksplozja nuklearna. Muszę jednakże zastrzec, że operację taką musi przeprowadzić osoba, która znajduje się na pokładzie statku, bowiem przeprowadzenie tego z Ziemi jest niemożliwe. - Czyli poprosi ich pan, żeby się zabili i ocalili świat? - zapytał Bandin. - Ja o nic ich nie poproszę, panie prezydencie, tylko przekażę im po prostu możliwe rozwiązanie. Dzięki Bogu, decyzja nie należy do mnie... - I tak zginą - mruknął Bandin. - Trzeba przekazać im te wszystkie szczegóły tak szybko, jak tylko to możliwe i niech przystąpią do pracy. To nasza jedyna szansa! - Może jednak najpierw ich zapytamy, czy zgadzają się na takie rozwiązanie? - sucho zapytał Dillwater. - Nie mamy już czasu na taki luksus - zadecydował Bannerman. - Major Winter jest oficerem, major Kalinina także, muszą zatem wykonać rozkaz. Powiemy im po prostu, że mają natychmiast wykonać przekazywane im instrukcje. Jestem przekonany, że byliby dumni z faktu, że mogą ocalić świat przed takim kataklizmem, panie prezydencie... - Powinienem zapytać Polyarniego... Może oni chcieliby skonsultować się z Kalininą... - Oni nie konsultowali się z nami. gdy wystrzelili rakietę z głowicą atomową i zrobili z nas głupców! My też nie musimy informować ich o naszym rozwiązaniu, panie prezydencie... - Czy ktoś chce jeszcze coś dodać? - zapytał Bandin z odcieniem bezradności w głosie. Bardzo dobrze... Nie możemy wydać im rozkazu - jeszcze nie - ale możemy im wytłumaczyć, na czym polega plan HOOPSNAKE i przekazać im szczegóły. Jeśli sami podejmą właściwą decyzję, to nie będziemy musieli wydawać rozkazów... To odważni i zdecydowani ludzie, a nie zginą za darmo... Skontaktujcie się z nimi natychmiast i zapoznajcie z programem HOOPSNAKE.

36. GET 25:28 Wolfgang Ernsting zaciągnął ręczny hamulec i otworzył drzwi samochodu - wilgotne powietrze Florydy prawie go zamroczyło, nigdy nie mógł się do niego przyzwyczaić. Przed drzwiami domu szukał w kieszeni kluczy i nagle poruszył się niespokojnie. Telefon? Tak, czekał przecież na telefon, a podróż trwała nieco dłużej niż przypuszczał... Szybko otworzył drzwi i ruszył w kierunku aparatu telefonicznego, ale właśnie teraz sygnał ucichł. Przez chwilę czekał jeszcze z nadzieją, że telefon odezwie się ponownie, ale bez skutku. Spojrzał na zegarek - tak, to mógł być tylko Flax... Nikt inny nie mógł dzwonić o tej godzinie, a Flax zawsze był punktualny. Co więc robić? Czekać - Flax na pewno zadzwoni ponownie. Wolfgang ruszył do kuchni. Nigdy nie był żonaty, nie miał ku temu okazji ani czasu, a teraz był już większym maniakiem niż wiekowa stara panna. Została mu już tylko jedna butelka piwa, więc powoli nalał sobie do szklanki mówiąc sobie, że powinien dokupić więcej. W głębi lodówki znalazł jeszcze butelkę SCHINKENHANGERA. ale zadowolił się tylko jedną szklaneczką. Sytuacja stawała się poważna - żaden z pobliskich lokali nie sprzedawał napojów z importu, a on nigdy nie był w stanie polubić whisky. Musiał jeszcze się napić... Opróżnił szklaneczkę SCHINKENHANGERA i popił łykiem piwa. Co robić? A co robić, jeśli Flax nie zadzwoni jeszcze raz? Ta myśl powoli stawała się obsesją. Wolfgang powtarzał sobie, że nie ponosi żadnej odpowiedzialności za zaistniałą sytuację, a jeśli Flax nie pamięta o telefonie, to nie będzie o tym wspominał. W napadzie złości zaczął krzątać się po kuchni. Odpowiedzialność... Tyle mówiło się o tym w Niemczech po wojnie - odpowiedzialność i wspólna wina. W takich chwilach usiłował o tym nie myśleć - był uczonym, to wszystko, wykonywał tylko rozkazy. Cóż mógł robić innego? Trafił tu prosto z „uniwersytetu” w Peenemunde jako najmłodszy z ekipy. Czy był odpowiedzialny za to, że rakiety spadały na Londyn i zabijały bezbronną ludność cywilną? Nieświadomie dotarł już do telefonu i nawet wyciągnął rękę po słuchawkę, ale powstrzymał się - nie, nie powinien dzwonić bezpośrednio do Flaxa, to on powinien sobie o nim przypomnieć. Jeśli zadzwoni teraz do Houston, zostawi ślad - nazwisko, godzina, numer... Odwrócił się i poszedł do drzwi. Samochód zatrzymał się przed neonem z napisem BAR. Wszedł do środka i starym przyzwyczajeniem usiadł przy stoliku w głębi sali. Jakaś para tuliła się do siebie przy sąsiednim stoliku, a barman czytał gazetę. - Proszę piwo. - Gazowane? - Tak, gazowane... Wolfgang wyciągnął portfel i przekładał banknoty. W głębi baru był automat telefoniczny... Obowiązek i wina, wina i obowiązek... Za piwo dolar, jednak bezwiednie wyciągnął banknot dziesięciodolarowy i położył na wilgotnym drewnie lady. - Mógłbym dostać trochę drobnych? Monety dwudziestopięciocentowe. Barman popatrzył i westchnął. - Wie pan, że tu nie jest bank... - Oczywiście, proszę mi wybaczyć. Chciałbym także karton piwa... nie, dwa kartony. - Zgoda, rozumie się. Wolfgang opróżnił swoją szklankę, wsypał wszystkie monety i poszedł szybko do kabiny z automatem telefonicznym, by nie móc już się rozmyślić. Pod sufitem zapłonęło słabe

światełko, gdy domknął drzwi. - Chciałbym prosić o Houston... Tak. Houston. Teksas... *** - Tu Flax, wzywam was, Patrick... Odpowiedz, proszę. Flax był zmęczony, a właściwie kompletnie wykończony. Może to nowy rodzaj śmiertelnej choroby? Być może... Ciekawe, Jak człowiek się czuje, gdy umiera... Łatwo byłoby teraz umrzeć... Spojrzał na rozłożone przed sobą notatki i nie czuł nic. - Tu PROMETEUSZ... - Mam raport lekarski, Patrick. - Tak, zapomniałem o tym. - Mamy przerwę na czujnikach doktora Brona, ale to może być wina łączności... - Nie. Ely już nie żyje. - Patrick, przykro mi... My wszyscy... - Nie fatyguj się, przecież my wszyscy tutaj już nie żyjemy. Ely po prostu nieco się pospieszył... Kuner podsunął Flaxowi pod nos krótką notatkę: DILLWATER CHCE ROZMAWIAĆ. - Jestem zrozpaczony, Patrick... To nie jest łatwe dla nikogo... Posłuchaj, zawiadomiono mnie. że Dillwater chce z tobą rozmawiać. - Powiedz mu. że nie ma już tu nic więcej do powiedzenia. - Patrick... Majorze Winter, na linii dyrektor NASA. Nastąpiła długa chwila ciszy, potem Flax usłyszał głos spokojny, ponury i zrezygnowany: - MISSION CONTROL, tu PROMETEUSZ. Flax dał znak operatorowi konsoli komunikacyjnej. - Tu Simon Dillwater. - PROMETEUSZ. Czego pan jeszcze chce, Mr Dillwater? - Majorze Winter, czy słyszał pan o programie awaryjnym HOOPSNAKE? Dla silnika nuklearnego? - Nie. Do tego tematu potrzebny byłby nasz ekspert od silnika, doktor Ely Bron, ale niestety nie żyje. - Co? Nie wiedziałem... To straszne... - To wszystko jest straszne, Mr Dillwater. A więc co to jest ten plan HOOPSNAKE, o którym pan wspomniał? Flax był zaskoczony - on także nigdy nie słyszał o czymś takim. - To program awaryjny... Trzymałem go u siebie w największej tajemnicy, ponieważ wydawał mi się wręcz absurdalny, ale zmieniły się okoliczności... Tak więc, na rozkaz prezydenta... - Niech się pan nie waha, Mr Dillwater... Trudno było odgadnąć po tonie głosu, czy Patrick mówi poważnie czy ironizuje - oba przypuszczenia były równie prawdopodobne. - Jestem rozgoryczony, majorze Winter, proszę mi wierzyć... To zadanie jest dla mnie bardzo trudne, ale muszę powiedzieć panu o istnieniu programu HOOPSNAKE. W skrócie chodzi tu o sposób, dzięki któremu można wykorzystać silnik nuklearny i paliwo do wywołania wybuchu atomowego... - To szalenie interesujące, Mr Dillwater, ale dlaczego mówi mi pan o tym dopiero teraz? - Zmusza mnie pan, bym postawił kropkę nad „i”, majorze Winter. To dość proste... Jeżeli PROMETEUSZ spadnie na Ziemię, wybuch spowoduje wiele ofiar. Chyba sam pan rozumie, co to znaczy...

- Oczywiście, Mr Dillwater. Jeśli statek się rozbije, zginiemy w taki czy inny sposób, a gdyby PROMETEUSZ eksplodował w Kosmosie, to uratowałoby to istnienie wielu ludziom. Czy właśnie to chciał nam pan powiedzieć, Mr Dillwater? - Dziękuję, majorze Winter... Zawstydza mnie pan, ponieważ nigdy nie potrafiłbym zrobić tego, co pan, ale właśnie to chciałem powiedzieć. Ręka Kunera i notatka: TELEFON DO PANA. - Powiedz komuś, żeby się tym zajął... - On chce osobiście, a może czekać tylko przez dwie minuty. - Na Boga, nie teraz! Kto to jest? - Jakiś Wolfgang Ernsting.... - Proszę zapisać jego numer i powiedzieć, że zadzwonię później. Patrick coś mówił i Flax nie usłyszał początku. - ...nie podjęto decyzji. Wytłumaczę to reszcie załogi i przekażę panu rezultaty rozmowy. Nie wiem, czy będą chcieli o tym mówić, ale jeśli jest mało czasu, to może dajcie nam to teleksem... - Nie wiem, czy to możliwe... - Tu MISSION CONTROL - włączył się Flax. - W Białym Domu jest tajny teleks wojskowy, połączony również z nami. Zacznijcie zaraz nadawać, a ja dam to na czytnik PROMETEUSZA. - Zaraz się tym zajmę. Flax wcisnął klawisz i opadł na oparcie fotela - tego było już naprawdę zbyt dużo. Wyprostował się z trudnością i wezwał centralę łączności. - Przekażcie mi kopię tego HOOPSNAKE. Chcę wiedzieć dokładnie, co to jest... - Tak, proszę pana. Czy chce pan teraz to połączenie? - Jakie połączenie? - Wolfgang Ernsting. - Nie, proszę jeszcze zaczekać. Dajcie mi teraz to francuskie obserwatorium, które obserwuje Słońce. Niech przekażą, czy te przeklęte plamy pojawią się, czy nie. Tak... Aktywność Słońca rośnie zgodnie z przewidywaniami? Ale jeszcze nie tak intensywnie, jak się tego spodziewano i może zmienić się w każdej chwili? Kiedy? Nie wiadomo... Dziękuję, do widzenia. Muszę jeszcze zapoznać się z tym HOOPSNAKE... Powinien teraz coś zrobić... Co? Iść do toalety, ale to może poczekać. Co jeszcze? Tak, Wolfgang... W gruncie rzeczy po co on dzwoni? PROMETEUSZ na razie milczy, więc można się dowiedzieć, czego on chce i mieć to wreszcie z głowy... - Połączcie mnie z Ernstingiem. Na konsoli zapłonęła lampka; podniósł słuchawki i mikrofon. - Witaj, Wolfgang... Usiłowałem połączyć się z panem godzinę temu, ale... Co?! Słowa, które usłyszał wyzwoliły w nim taką porcję energii; słuchając wyprostował się gwałtownie, potem pochylił do przodu, przyciskając słuchawki do uszu obydwiema dłońmi, aby nie uronić ani słowa. Zmęczenie jakby zniknęło, zastąpione dzikim i gwałtownym gniewem. - Tak - powiedział na koniec. - Tak... Wiem... Jest pan absolutnie pewny? Rozumiem, co to znaczy... Zrobię, co tylko będę mógł. Tak... Miał pan rację, że mi pan o tym powiedział. Dobrze pan zrobił, dziękuję. Zapamiętam to do końca moich dni, mein lieber Freund... Do usłyszenia. - PROMETEUSZ wzywa MISSION CONTROL... Możemy już połączyć się z Dillwaterem, Flax. - Nie! - ryknął Flax i aż podskoczył w fotelu. - Nie! Połączę was teraz z prezydentem Stanów Zjednoczonych i zanim was wysłuchają, będą musieli posłuchać, co ja mam im do powiedzenia!

Przy wszystkich konsolach odwracano głowy, wszyscy z zaskoczeniem obserwowali drżącego z gniewu Flaxa, który wrzeszczał coś do mikrofonu.

37. GET 25:57 - Grigorij, potrzebuję twojej pomocy - zawołał Patrick. - Chwileczkę, zaraz będę! Nadia leżała na fotelu w głębi przedziału załogowego - na tym, który należał do pułkownika Kuznekowa - i chyba spała, choć przy zabandażowanych oczach trudno było mieć pewność. Grigorij, pomagał Coretcie wciągnąć ciało Ely'ego do plastykowego worka. Dziewczyna była zupełnie spokojna podczas dotykania martwego ciała - dotykanie trupa jest zawsze przykre, a tu, w Kosmosie, było to podwójnie koszmarne. - Nie idzie mi zbyt dobrze - zauważyła samokrytyczne. - Wciągnij go, ja przytrzymam ten worek... Udało się, ciało Ely'ego znalazło się w worku. - Chyba powinniśmy coś z nim zrobić... - Myślę, że już nic - szepnęła. - Mam na myśli jakiś pogrzeb czy coś w tym rodzaju... Po prostu przywiążemy go do fotela. - Tu, do tego - powiedziała Nadia, prostując się. - Wyprowadźcie mnie, proszę. Grigorij był szczęśliwy, że Patrick poprosił go o pomoc. - Proszę włączyć teleks. Patrick wyjaśnił, gdzie powinno znajdować się urządzenie. - Teraz proszę wcisnąć „ON” i opuścić dźwignię „TRANSIT”... Proszę wystukać na klawiaturze „GOTOWI DO ODBIORU”, a potem wcisnąć żółty klawisz. - Raczej proste... Pierwszymi słowami, jakie wystukała maszyna, były: „OPIS PROGRAMU ”. - Co to jest? - zapytał Grigorij. - Wezwij wszystkich - chcę, żeby i oni wiedzieli. Głosem spokojnym i bezbarwnym Patrick wytłumaczył załodze, co powiedział mu Dillwater o programie, który był teraz - linijka po linijce - wystukiwany przez teleks. Grigorij zaakceptował wiadomość ze stoickim sposobem, natomiast Coretta nie zrozumiała wszystkiego. - To program samozniszczenia silnika? - Prościej... To znaczy program przekształcenia silnika w bombę atomową - odparł Patrick. - Chcą. żebyśmy sami wysadzili się w powietrze, bo w ten sposób unikną ofiar na Ziemi. - To doskonały pomysł - odparła, usiłując ukryć gorycz. - Wystrzelili nas tutaj, porzucili, zbombardowali, a potem chcą, byśmy z czystej wdzięczności popełnili samobójstwo. Dlaczego nie wystrzelą drugiej rakiety? Może Amerykanie wycelują lepiej niż Rosjanie! - Mają swoje powody, a najprawdopodobniej tylko w ten sposób można całkowicie zniszczyć nasze paliwo jądrowe. Co o tym myślisz. Grigorij? - Ja? Nic. Czy umrzemy kilka minut wcześniej, czy później, mimo wszystko umrzemy.

Pan tu dowodzi i pan podejmuje decyzje. - Nie; to musi być decyzja wszystkich. Nadia? - Zastosować się do instrukcji i niech się to wszystko wreszcie skończy - w jej głosie było więcej bólu niż rezygnacji i Patrick ją rozumiał. - Coretta? - Ja? Czy to się w ogóle liczy, co ja myślę? To ty jesteś bohaterem, więc zapewnij bezpieczeństwo światu... Jej głos był coraz wyższy, zaczęła krzyczeć i nagle zrozumiała, że traci panowanie nad sobą. Doświadczony lekarz traci głowę, podczas gdy dwoje ślepych pilotów panuje nad nerwami... Odetchnęła głęboko. - Wybaczcie mi... - Nie mamy czego wybaczać... - Muszę chwilę pomyśleć... Jeśli i tak mamy umrzeć za kilka godzin czy minut... Ile mamy jeszcze czasu? - Na razie aktywność Słońca się nie zmienia i w związku z tym atmosfera się nie rozszerza. - Ale i tak mamy przed sobą najwyżej kilkanaście godzin, cóż więc można zrobić? Przygotujcie tę bombę i naciśnij guzik... - Mówisz poważnie? - upewnił się Patrick. - Tak, oczywiście. Dlaczego pytasz? - Ponieważ ani Nadia, ani ja nie możemy tego zrobić. Te przygotowania musisz wykonać ty i Grigorij. - To logiczne - odparł Rosjanin. Coretta była zaskoczona, ale zaraz uśmiechnęła się ironicznie. - Tak, Pójdziemy tam. Dobry doktor Coretta Samuel ocala istoty ludzkie i kończy swoje dni, fabrykując bombę atomową. Dlaczego nie, dowódco? - A więc wszyscy się zgadzamy - podsumował Grigorij. - Zrobimy to. - Zgoda - poparła go Nadia. - PROMETEUSZ wzywa MISSION CONTROL... Możemy już połączyć się z Mr Dillwaterem... - NIE! Krzyk Flaxa był tak głośny, że aż zadrżały głośniki. - Połączę was z prezydentem Stanów Zjednoczonych, Dillwater też tam jest! - Flax, co się dzieje? - zapytał Patrick, ale nie otrzymał odpowiedzi. - Wygląda na to, że Flax oszalał - szepnęła Coretta. - Co jeszcze mogło się stać? *** - Panie prezydencie, MISSION CONTROL nalega na rozmowę z panem... - Dlaczego? Co się stało? - Nie wiem, panie prezydencie. Poinformowano mnie, że załoga PROMETEUSZA podjęła decyzję o realizacji programu HOOPSNAKE, ale przedtem chce z panem rozmawiać Mr Flax. - Ale o co tu w końcu chodzi? Nie, nie będzie mi wydawać rozkazów! Bandin zaczął się denerwować, a Dillwater usiłował go uspokoić. - Nie sądzę, panie prezydencie. Jest zmęczony, wszyscy jesteśmy zmęczeni... Jestem pewny, że to coś ważnego... - Dobra, dawajcie go! Dillwater powiedział kilka słów do słuchawki telefonu i w głośniku wszyscy usłyszeli głos Flaxa.

- Tu MISSION CONTROL. Mam PROMETEUSZA na linii z Białym Domem. - Słyszymy wszyscy - odpowiedział Dillwater. - Dobrze. PROMETEUSZ? - Roger. - A więc chcę przy wszystkich zadać pytanie generałowi Bannermanowi, panie generale, czy to prawda, że kilka godzin temu poinformował pan prezydenta i nas wszystkich, że nie ma statku, który mógłby zostać wysłany na pomoc PROMETEUSZOWI? - Dokładnie tak - Bannerman siedział sztywno wyprostowany. - Chyba niezupełnie tak jest... To kłamstwo. Nawet teraz taki statek, a raczej prom znajduje się na stanowisku startowym na Przylądku i jest gotowy do startu. Czy może to nieprawda? - Bynajmniej. - Kłamie pan. Dwaj piloci, Cooke i Decosta, znajdują się w tej chwili w sali przygotowawczej. Czy chce pan, żebym się z nimi skontaktował? Zapadła śmiertelna cisza. Generał Bannerman nie poruszył się ani nie odpowiedział. Przez kilka sekund wszyscy byli nieruchomi, a potem usłyszeli głos Patricka z PROMETEUSZA: - Słyszeliśmy pytanie, ale nie słychać odpowiedzi... - Żałuję, ale prom USAF jest sklasyfikowany jako obiekt o najwyższym stopniu tajności i nie mogę o nim nic więcej powiedzieć - odezwał się Bannerman. - Musimy o nim mówić! - krzyknął Dillwater; poderwał się z miejsca i aż dygotał z gniewu. - Nie mogę w to uwierzyć! Jeśli prom znajduje się na stanowisku startowym, to powinien być wystrzelony i... - Przerwać połączenie! - rozkazał Bandin. - Ależ, panie prezydencie, my musimy wiedzieć! Jeśli to prawda, to jest to niewybaczalne przestępstwo! - Przerwać! To rozkaz! - warknął blady ze złości Bandin. Dillwater zawahał się, spojrzał na spiętą twarz prezydenta, jego rozszerzone źrenice i zaczął rozumieć, że jest świadkiem czegoś niecodziennego. - Połączę się z wami za kilka minut - powiedział do telefonu. - Nie może pan... - głos Flaxa urwał się gwałtownie. - Wiedział pan o tym, nieprawdaż? - podjął Dillwater, zwracając się do prezydenta. Podczas gdy ci ludzie tam walczyli, by ocalić statek, umierali i ślepli, pan wiedział, że można ich uratować! I zgodził się pan na to, by realizowali program HOOPSNAKE i popełnili samobójstwo pomimo tego, że istnieje gotowy do startu prom, który... - Proszę zamilknąć i uspokoić się, Dillwater. Nie mówi się w ten sposób do prezydenta Stanów Zjednoczonych! - Ach, tak... A jeżeli prezydent dopuszcza się czegoś takiego... - Dillwater, pan przekracza wszystkie granice! - syknął Bannerman, patrząc w oczy dyrektorowi NASA. - Nie mówmy już o tym. - Będziemy o tym mówili, panie generale... Żyjemy jeszcze w wolnym kraju, mam nadzieję. Nie może mnie pan rozstrzelać tylko dlatego, że będę mówił. Powie mi pan całą prawdę albo wyjdę stad i natychmiast cała prasa dowie się o tym przeklętym oszustwie! - To zdrada, Dillwater! - krzyknął generał. - Naprawdę? A więc będzie pan musiał mnie zatrzymać i zabić, albowiem będę o tym mówił, aż wszystkie te obrzydliwe kombinacje wyjdą na jaw i pozna je cały świat. I będzie pan musiał jeszcze rozstrzelać całe MISSION CONTROL, ponieważ oni też to wszystko słyszeli! - On ma rację, panie prezydencie - wtrącił się doktor Schlochter. - Musimy podjąć konkretną akcję ratowniczą, zanim to wszystko rozniesie się poprzez MISSION CONTROL.

Jeśli rzeczywiście ten prom jest gotowy do startu, to powinien zostać wystrzelony w misji ratowniczej - być może jeszcze nie jest za późno. - Nie zgadzam się! - zaoponował Bannerman. - Prom jest załadowany, a jego ładunek objęty jest największą tajemnicą i nie może być teraz ruszany. Możemy mieć z nim więcej kłopotów niż z PROMETEUSZEM, jeśli coś pójdzie nie tak... - Jaki to ładunek? - zapytał Schlochter. - Widział pan akta pakietu z CIA, PEEKABOO... Schlochter zbladł i zamilkł. - Tak, nie pomyślałem o tym.... Trzeba coś z tym zrobić... - Połączcie mnie z linią zewnętrzną! - syknął Dillwater do słuchawki. - Poproszę ze studiem telewizji w Waszyngtonie... Tak, CBS, NBC i ABC. Położył słuchawkę i odwrócił się do Bannermana. - Ma pan minutę, żeby wyjaśnić mi, co to jest to PEEKABOO. - Pan oszalał, Dillwater! - wrzasnął Bandin. - Precz! Za drzwi! - Panie prezydencie, składam rezygnację ze stanowiska dyrektora NASA i ze wszystkich innych funkcji w pańskim rządzie, gdy tylko zakończy się ta sprawa. - Na Boga, naraża pan na niebezpieczeństwo cały naród! Mógłbym kazać pana rozstrzelać! PEEKABOO zawiera pakiet z tajną bronią, która może być użyta jedynie w razie bezpośredniego zagrożenia! - Co to znaczy? - To broń defensywna. Ten prom ma przetransportować na orbitę największy laser, jaki istniał kiedykolwiek, sterowany przez komputer. Może zniszczyć każdy pocisk, który zagrażałby Stanom Zjednoczonym! - A niby dlaczego rakiety mają się kierować właśnie na niego? - Ponieważ PEEKABOO będzie umieszczony na stacjonarnej orbicie nad Moskwą. Ten laser zasilany jest przez generator nuklearny; może przebić atmosferę i zniszczyć każdy cel, jaki mu się wskaże. Jest bardzo dokładny... Komputer ma wprowadzony do pamięci bardzo dokładny plan Moskwy i dzięki temu możemy zniszczyć Kreml bez naruszenia bruku na Placu Czerwonym. - Już to widzę... - szepnął Dillwater. - No, tak... - mruknął Grodzinsky. - Tajne plany militaryzacji Kosmosu - powiedział Dillwater. - Laser na orbicie stacjonarnej nad Moskwą... CIA pilnuje swoich gołąbków mimo porozumień, które nakazują ich zniszczenie, FBI przechowuje kartoteki ludzi o lewicowych zapatrywaniach, a generał Bannerman wraz ze swymi wojskowymi wspólnikami konstruuje broń, która zagraża światowemu pokojowi... I pan jest w tym wszystkim na bieżąco, nieprawdaż, panie prezydencie? - Oczywiście! Najważniejsze jest dla mnie bezpieczeństwo mojego narodu! Gdybym zachowywał się tak, jak pan, to teraz nad Białym Domem powiewałaby czerwona flaga! - Panie prezydencie, panowie! Obecna zawartość ładowni promu nie ma znaczenia! przerwał Schlochter, ujawniając jeszcze raz swój talent dyplomatyczny. - Ładunek można przenieść, przetransportować, zapomnieć o nim na razie... Statek powinien być natychmiast przygotowany do misji ratunkowej - nic innego nie wchodzi w rachubę. Zbyt wiele osób wie już teraz, że ten prom jest gotowy do startu. Nie mamy wyboru, panie prezydencie... Trzeba wydać niezbędne rozkazy. - W żadnym wypadku, panie prezydencie! - zaprotestował Bannerman. - Tę sprawę można wyciszyć! Nie możemy pozwolić na ujawnienie PEEKABOO, projekt jest zbyt zaawansowany! Gdy już będzie na orbicie, niczym nie ryzykujemy - Rosjanie nawet nie będą usiłowali drgnąć! Bandin zacisnął dłonie, usiłując znaleźć jakieś rozwiązanie, które jednak nie istniało. - MISSION CONTROL i PROMETEUSZ są na linii - zapowiedział Dillwater z ręką na

telefonie. - Mam też już połączenie z telewizją... Co mam im powiedzieć? - Ludziom z telewizji proszę powiedzieć, żeby czekali, aż przekażemy im nowe informacje. Natomiast jeśli idzie o PROMETEUSZA, to niech im pan przekaże, że nie chcemy dawać im złudnych nadziei, zanim prom będzie gotowy i że obsługa techniczna pracuje nad przygotowaniem do startu bez chwili wytchnienia. Proszę powiedzieć, że istnieje szansa i ani słowa o tym, o czym mówiliśmy tutaj!

38. GET 26:19 - Przepraszamy za przerwanie emisji programu, ale przed chwilą otrzymaliśmy ważną wiadomość, dotyczącą PROMETEUSZA... - komentator telewizyjny zacisnął palce na kartce papieru i uniósł wzrok ku obiektywowi kamery; wiedział, że jest teraz słyszany na wszystkich kanałach telewizji i radia. - Wysiłki wszystkich służb doprowadziły do tego, że najprawdopodobniej uda się wystrzelić prom z misją ratunkową z Przylądka Canaveral. Prom ten przeznaczony jest do transportu ludzi i ładunku na SPACELAB. Nie podawano wcześniej tej informacji do wiadomości publicznej, bowiem nie było wiadomo, czy uda się przygotować statek na czas. Teraz jednak, gdy odważni kosmonauci znaleźli się w pułapce i mają przed sobą jeszcze tylko kilka godzin życia, wyruszy misja ratunkowa. Będziemy na bieżąco przekazywali związane z tym informacje. *** - Nie, nie teraz! Absolutnie nie, Minford! - krzyczał Flax w mikrofon. - Ależ tak, wiem, że stosunki z telewizją są ważne i możemy poprawić wrażenie po tym, co stało się w Anglii, ale w żadnym wypadku nie połączę was z PROMETEUSZEM. Kosmonauci są wyczerpani, ranni i stoją wobec problemów, przy których twoje są jedynie igraszką! Nie połączę! Rozłączył się i wcisnął inny klawisz. - PROMETEUSZ, tu MISSION CONTROL. - Flax, co z tym promem? - W porządku, Patrick. Spróbuje się jeszcze z nimi połączyć i sprawdzić, ile jeszcze potrzeba im czasu, ale i tak wiem, że wstępnie około czterech godzin. - I start? - Tak, wy będziecie akurat nad Stanami i będą mogli od razu wejść na waszą orbitę. Manewr spotkanie czterdzieści minut później. Podam wam ETA (Estimed Time Arrival), jak tylko się z nimi skontaktuję. - Dlaczego pierwotna wersja brzmiała, że prom nie jest gotowy do startu? - To wersja oficjalna, Patrick. - To śmieszne. Flax i ty wiesz o tym doskonale. - Tak, wiem... - Przygotowanie promu do startu zajmuje około tygodnia, a oni musieli rozpocząć przygotowania o wiele wcześniej. Dlaczego nie powiedzieli nam o tym wcześniej? - Nie znam całej tej historii i prawdopodobnie nigdy jej nie poznam. - Zawsze można spróbować. Flax. Zadawaj pytania, ty jeden masz odpowiednie kontakty. Chciałbym poznać odpowiedzi na kilka pytań. Jeśli uda nam się powrócić na Ziemię...

- Ja też. - Koniec. *** Gordon Vaught był wysoki, masywny i muskularny; urodził się i wychował w Dotham w Alabamie i był przyzwyczajony do wilgotnego, tropikalnego klimatu. Przeszedł przez drzwi i znalazł, się w chłodnej i sterylnej atmosferze hali, gdzie pod kierownictwem pułkownika Kobera demontowano klamry, podtrzymujące strukturę ładowni ORBITERA. Kober był niskim człowieczkiem, zawsze ubranym w nienaganny mundur; Vaught wiedział, że jest inteligentny i posiada dyplom inżyniera. - Przygotował pan wszystko do wyładunku, pułkowniku? - Tak. Mr Vaught. - Ile czasu potrzeba na wyładowanie sprzętu i ponowny montaż ładowni? - Zrobimy to tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. - Bardziej interesują mnie konkretne liczby: minuty, godziny, dni... Wie pan dobrze, o co mi chodzi. Kober obrzucił go zimnym spojrzeniem. - Oczywiście... Połączenie punktów pomocniczych, podłączenie instalacji, otwarcie przegród, przesuniecie ładunku, zamkniecie - potrzeba na to około dwóch godzin. - Nie możemy czekać przez dwie godziny. Zaczynam od razu - Vaught robił półobrót, ale powstrzymał go twardy głos Kobera. - Nie może pan tego zrobić, kategorycznie zabraniam. Kontrola cywilna nad tym projektem jest tylko chwilowa, a ja nie zatwierdzę tak niebezpiecznej procedury, która naraża na ryzyko cały projekt oraz życie moich ludzi. Zrozumiano, Vaught? - Proszę tak do mnie nie mówić, zrozumiano, pułkowniku? Pański sprzeciw nie ma tu teraz znaczenia. Natychmiast rozpoczynam wyładunek. - Pan nie może! To zabronione! Skontaktuję się... Zamilkł gwałtownie, gdy Vaught zatrzasnął hermetyczne drzwi. Co za radość móc drażnić tego żołdaka! Vaught odpiął od pasa radio CB. - Stacja numer dwa! Czy przewody paliwowe są już na miejscu? - Podłączamy ostatni, Gordon. - Doskonale. Proszę otworzyć zawory i pompować. Chce mieć to paliwo możliwie jak najszybciej. - OK. Vaught rozłączył się, oparł o metalową poręcz i popatrzył na prom. Widział go stąd w całej okazałości na szczycie rakiety nośnej. Wyglądał porządnie przy pomocniczej wieży startowej, na której władał gorączkowy, ale zorganizowany ruch. Podziemne przewody tłoczyły tlen i ciekły wodór do zbiorników; z zaworów wydostawał się biały gaz. Proces ten potrwa około trzech godzin, a potem już tylko oczekiwanie na start - jeden jedyny moment, gdy ORBITER będzie mógł wystartować i znaleźć się na orbicie za PROMETEUSZEM, jedyna szansa na spotkanie. Cóż, Vaught był pewny, że doprowadzi to wszystko do końca, aż do chwili, gdy rozpocznie się odliczanie do startu. Gdy będzie miał nieco czasu, rzuci sobie okiem na ten ładunek, który wyrzucili z promu. Tajny satelita obserwacyjny, mówili... Z tego, co widział, to raczej coś znacznie większego niż zwykły satelita szpiegowski. W gruncie rzeczy mało go to wszystko obchodziło, co go interesowało, to doprowadzenie do startu ORBITERA we właściwym czasie. Tankowanie szło dobrze i miał teraz czas, by iść i podokuczać Koberowi. Bardzo lubił irytować pułkownika... On sam był w młodości żołnierzem, był nawet kapralem, nim pożegnał armię. Uśmiechnął się i ruszył do drzwi.

*** Obserwatorium słoneczne na Capri, na szczycie Monte Solaro, które schodziło w dół tarasami skrzącymi się od oliwek ku miasteczku Anacapri i kończyło na białych plażach. Trzy czwarte powierzchni wzgórza zajmowały masywne budowle obserwatorium słonecznego uniwersytetu we Freiburgu. Nie było to najlepsze miejsce na obserwatorium tego rodzaju (prace utrudniała wznoszącą się nad morzem mgła), ale obserwatorium to było projektem Niemców, którym bardzo zależało właśnie na tym wzgórzu. Krótki dzień dawał więcej czasu na picie wina i łowienie ryb, a dla astronomów i ich żon okres pracy na Capri nie był wcale poświeceniem. Na szczycie budynku potężne zwierciadło podążało za Słońcem, by odbity obraz przekazywać do sali teleskopów. Tam obraz był powiększany i przechodził przez specjalne filtry, które eliminowały długość fal tlenu i dopiero tak oczyszczony obraz był rejestrowany co dwie minuty. Doktor Bruzik spoglądał na ostatnią serię zdjęć, z zadowoleniem pykając z fajeczki. Astronomia była zajęciem spokojnym, wymagającym więcej spokoju niż energii, a on praktykował ją już od lat. Do sali weszła Jutta, jego żona. - Dzwoni ten człowiek z Teksasu. Jest wściekły, bo przez piętnaście minut nie mógł uzyskać połączenia z obserwatorium... - Jeśli chodzi o wpadanie w gniew z powodu włoskich linii telefonicznych, to wkrótce dostanie ataku epilepsji. Zostawił jakąś wiadomość? - Ciągle to samo: jaki jest stan Słońca? - Możesz go zapewnić, że na razie nie ma zmian... Gott in Himmel! Bruzik otworzył usta zapominając zupełnie, że trzyma w nich swą ulubioną fajkę upadła na posadzkę i rozbiła się, ale nawet tego nie zauważył, gdyż jak zahipnotyzowany wpatrywał się w słoneczne protuberancje. Jeden z języków rozpalonej materii unosił się coraz wyżej, zakreślając w przestrzeni szeroki łuk. Doktor widział oczyma wyobraźni miliardy ton gazu, wyrzucanego w przestrzeń, eksplodującą potęgę gigantycznej tarczy słonecznej. Wszystko to stanowiło także potwierdzenie aktywności Słońca i wzmożoną emisję promieniowania, które docierało do ziemskiej atmosfery, wywołując zorze i zakłócenia łączności radiowej, a naładowane cząsteczki bombardowały górne warstwy ziemskiej atmosfery, podgrzewając je i powodując ich rozszerzanie. - Nawiązuj z nim łączność! - krzyknął Bruzik do żony. - Chcę z. nimi natychmiast rozmawiać! Chyba zaczął się już okres największej aktywności słonecznej... wszystko tak, jak to przewidział profesor Weisman...

39. GET 27:41 - Zrób dokładnie to. co ci powiem, krok po kroku, powoli i uważnie, a wszystko pójdzie dobrze. Gotowy, Grigorij? - Tak. - Ja także, Patrick. Zdecydowali się postępować tak, jakby statek ratowniczy nie mógł po nich przylecieć -

Jeśli dotrze do nich na czas, to tym lepiej, ale na razie obowiązywały działania zgodne z planem HOOPSNAKE. Nie było czasu do stracenia. Przegroda była już otwarta i Patrick widział ją oczyma wyobraźni - był to jedyny sposób, w jaki mógł brać w tym udział. Coretta zakryła mu oczy grubym bandażem i zakleiła plastrem - dzięki temu mógł włożyć hełm, choć ból towarzyszący wkładaniu kombinezonów był nieznośny. Coretta i Grigorij musieli wykonać pracę czterech osób, a oślepieni piloci mogli tylko kierować ich ruchami. - Grigorij, proszę teraz wyjść, bardzo delikatnie... Proszę szybować, a Coretta zajmie się twoimi przewodami. - Boję się, czy nie będą zbyt krótkie... - Są przeznaczone do poruszania się po całym zespole. Tam jest zainstalowany pas bezpieczeństwa. Proszę go pochwycić, potem podciągnąć się i zapiąć pas. Zrozumiano? - Roger. - A więc proszę wychodzić, a Coretta będzie mi opisywać, co się dzieje. - Tak... Wychodzi... Jest wysoko, ale daje sobie radę... Podaję mu przewody. Grigorij dyszał ciężko; przyzwyczaił się już do braku grawitacji i bezwładności przedmiotów, ale każdy ruch wymagał wysiłku. - Odpocznij, zadyszałeś się! - poleciła Coretta. - Proszę się trochę uspokoić... - Ona ma rację - potwierdził Patrick. - Muszę... skończyć to... za chwilę... Grigorij pochwycił końce pasa i zaczął się obracać; zamknął oczy, by nie odczuwać wirowania, podciągnął się i zapiął klamry. - Proszę się nie niepokoić, trzymają cię jeszcze kable bezpieczeństwa. Coretta może cię ściągnąć, gdyby okazało się to konieczne. - Chyba nie uda mi się posłużyć palnikiem gazowym... - To skomplikowane i delikatne, a ponadto wymaga praktyki, ale proszę teraz o tym nie myśleć. - Czy zabrałeś wszystkie potrzebne narzędzia? - zapytała Nadia. - Dziękuję, Nadiu, powinienem był o tym pomyśleć - powiedział Patrick. - Palnik pozostał przy silnikach wraz z pozostałymi narzędziami... Potrzebna będzie także dźwignia hydrauliczna. Coretto, proszę ją wziąć i podać mu... Czy to będzie możliwe, Grigorij? Dosięgniesz ręką? Nie będzie to zbyt łatwe: Rosjanin musi wychylić się poza przegrodę. Patrick słyszał w słuchawkach wytężone oddechy. - Doskonale! - zawołała Coretta. - Grigorij jest już gotowy do dalszych działań! - Coretto, czy kabel bezpieczeństwa jest umocowany? - zapytał Patrick. - Drugi koniec zamocowałaś we wnętrzu kabiny? - Tak, zgodnie z instrukcją. - Dobrze. Drugi koniec powinien być przytwierdzony do pasa, nie do łańcucha, Grigorij. - Zrobione. - Dobrze. Grigorij, możesz przełożyć dźwignię selektora z pozycji „U” na „AM”. Rosjanin ujął niewprawnymi palcami dźwignię i mocno ją nacisnął. Nie poruszyła się. - Nie da się ruszyć! - To się zdarza - odparł spokojnie Patrick. - Śladowe ilości wody w tlenie. Proszę ją cofnąć, a potem powoli do przodu... - Chwileczkę... Trochę drgnęła... Jeszcze trochę... Jest! - Brawo! Coretto, proszę zamknąć zawory na przewodach i odłączyć je. Grigorij, proszę dobrze zakotwiczyć i słuchać Coretty, gdy będzie przekazywać program. Jesteś zmęczosię ny?

- Tak... Trochę... - Proszę więc odpocząć, napić się wody... - PROMETEUSZ, tu MISSION CONTROL. - Jesteśmy, Flax. - Patrick, za chwilę połączymy cię z majorem Cooke'em na Florydzie. On będzie dowodził promem, który wystartuje z misją ratowniczą; drugim pilotem jest kapitan De Costa. - Cooky i Dee, starzy znajomi! Szkoliliśmy się razem! - OK, to ułatwia sprawę. Cooke chce z tobą rozmawiać. I coś jeszcze - rośnie aktywność słoneczna... - Patrick poczuł, że wraca napięcie - pomoc może okazać się zbyteczna - ale zmusił się do zachowania spokoju. - Kiedy to będzie? Jakie będą efekty? - Wiatr słoneczny już jest silniejszy - bardzo niewiele, ale bez wątpienia. - Możesz mi podać jakieś bliższe dane? Czas, Flax? - Astronomowie mówią, że to bardzo trudne do określenia. - Inaczej mówiąc, sami dowiemy się pierwsi? Doskonale. Flax, daj mi wyniki obliczeń, kiedy je tylko otrzymasz, będziemy na nasłuchu. - Tu major Cooke do PROMETEUSZA. - Mam nadzieję, że mnie jeszcze pamiętasz. Cooky. - Cała przyjemność po mojej stronie. Pat. Dee jest ze mną. Oczekujemy na odliczanie do startu. - Długo będziecie czekać, Cooky? Cooke odwrócił się do De Costy, który siedział przy pulpicie łączności, a teraz uniósł palec wskazujący i nakreślił nim falistą linię. Cooke pokiwał głową. - Jeszcze trochę - powiedział do mikrofonu. - Za kilka minut wejdziemy do statku i zaczynamy odliczanie do startu. Chcemy zdążyć na czas. - My też chcielibyśmy tego, możesz mi wierzyć. - Zgoda. A jeśli chodzi o szczegóły... Czy przewidujesz jakieś kłopoty z waszą ewakuacją na nasz pokład? Patrick zaśmiał się gorzko. - Jest nas dwoje niewidomych, więc jak sądzisz? Potrzebne też będą dwie indywidualne butle z powietrzem. - Nie ma problemu, Dee je wam dostarczy. Prom ma hermetyczne drzwi korytarza... Można tam wejść od tyłu, drugimi drzwiami. Niestety, w kabinie ciśnieniowej zmieszczą się tylko cztery osoby... - Wiem. Co zamierzacie zrobić? - W korytarzu są już instalowane fotele z butlami tlenowymi, które wystarczą na dwie godziny, a na Ziemi będziemy o wiele wcześniej. Nastąpiła dość długa chwila ciszy. - Cooky, powiedz im, żeby zainstalowali cztery fotele. Nigdy nic nie wiadomo... Ten korytarz jest wielki jak stodoła, więc miejsca wystarczy. - Zgoda, ale dwie osoby mogą być z nami w kabinie. - Zrób, jak mówię - gdy przylecicie, będziemy się raczej śpieszyć. - Do zobaczenia, PROMETEUSZ. - Świetnie, a teraz zabierajcie tyłki na prom. - Zgoda. Dee i ja założyliśmy już kombinezony. Przy następnej rozmowie będziemy już na pokładzie promu. Połączenie przerwano. - Wiedzą coś? - zapytał De Costa. - Patrick coś podejrzewa...

-Ale co? Chyba nie wie, że jesteśmy już gotowi do startu, ale przerwano odliczanie? - Zostaw to, Dee. Cooke odwrócił się, by spojrzeć na wieżę startową: sylwetka rakiety nośnej z promem kosmicznym na szczycie wyraźnie odcinała się na tle nieba. - Robimy tajną robotę i musimy to uwzględnić. Dano nam szansę pokazania, co potrafimy. Zapewne wielu ludzi nie zgadza się z tym, ale wierzę, że to, co robimy, pomoże w osiągnięciu pokoju. - Z tym wszyscy się zgadzają, ale nie zgadzam się na siedzenie na tyłku zamiast startować i pomóc kumplom z PROMETEUSZA. - Polecimy tam, prawda? - Ale start się opóźnia... Może być już za późno... Ryzykujemy, że oni spłoną w atmosferze, zanim zdążymy tam dotrzeć...

40. GET 28:54 Gdy tylko prezydent opuścił salę narad. Sekretarz Stanu nachylił się do Dillwatera. - Wiesz, Simon, stawiam ci kawę. - Zbyt dużo już jej dzisiaj wypiłem, doktorze Schlochter. Dziękuję. - Może więc kieliszeczek? Odkąd jesteśmy tu zamknięci widzę, że pije pan tylko kawę... - Rzadko pijam alkohol, ale... Tak, mały xeres może być. Obeszli stół, zastawiony tacami z kanapkami i filiżankami z kawą, by podejść do małego, ruchomego barku, który został tu wciągnięty kilka godzin temu; Bandin potrzebował kilku solidnych łyków bourbona i w ten sposób dodał odwagi pozostałym, którzy poszli w jego ślady. Schlochter wlał do szklaneczki trochę Tio Pepe i wódki, podał xeres Dillwaterowi i podniósł swoje naczynie. - Za powodzenie akcji ratunkowej! - Tak, chętnie za to wypiję, ale tylko za to. - Prezydent jest człowiekiem bardzo zajętym i ma więcej problemów, niżby mógł pan sobie wyobrazić. - Ciągle dyplomata, nieprawdaż? Ale tym razem nie się czym za bardzo pochwalić złożyłem rezygnację, która zostanie przyjęta, gdy tylko ekipa PROMETEUSZA powróci na Ziemię. Prezydent i generał Bannerman wiedzieli, że prom jest gotów do podjęcia akcji ratunkowej, ale nie zrobili nic aż do chwili, gdy zostali do tego zmuszeni... Czy pan także był o tym poinformowany? - Nie i jestem szczęśliwy, że mogę pana o tym zapewnić. Gdybym wiedział, byłbym tak samo przerażony, jak i prezydent. - Schlochter, to wszystko mnie przeraża... - Rozumiem przyczyny pańskiej goryczy, Simon i nie zamierzam o tym dyskutować, ale musi pan pamiętać, że prezydent jest szefem państwa i trzyma w rękach los całego kraju. Chce doprowadzić do pokoju na świecie, ale musi być przygotowany także i na kryzys. Miał do wyboru albo ratowanie PROMETEUSZA, albo ujawnienie istotnego elementu bezpieczeństwa narodowego i zawieszenie operacji PEEKABOO... Czy to pański telefon dzwoni? Dillwater doskoczył do aparatu i podniósł słuchawkę.

- Simon Dillwater... - Tu Flax. Chciałbym, by znał pan fakty na bieżąco; za godzinę prom będzie startował, trwa odliczanie do startu. A Jeśli chodzi o aktywność Słońca... narasta... - Ile mamy czasu? - Tak naprawdę to nikt tego nie wie. Wzmożone promieniowanie niebawem osiągnie górne warstwy atmosfery, ale kiedy dokładnie to się stanie i jaki będzie tego skutek, tego nie wie nikt. - Nie jest to zbyt pocieszające... Mam nadzieję, że powiadomił pan o tym załogę PROMETEUSZA? - Tak. wiedzą wszystko to, co wiemy my. Przygotowują się do wykonania operacji HOOPSNAKE. - Co? Przecież... - Uważają, że zagrożenie jest niestety zbyt realne i szanse uratowania ich przez statek ratunkowy są niewielkie. Konsekwencją tego jest realizacja operacji HOOPSNAKE... - Nigdy nie powinniśmy tego od nich żądać! - warknął Dillwater i uderzył pięścią w stół. - Przepraszam, ale nie dosłyszałem... - To bez znaczenia... Proszę informować mnie o wszystkim na bieżąco. *** PROMETEUSZ ciągle krążył na orbicie, a glob ziemski był coraz bliżej. Przelatywali teraz nad Kanałem Panamskim, ale chmury i burze zasłoniły widok, Grigorij patrzył w Kosmos i obserwował gwiazdy - to właśnie ta przestrzeń odgradzała go od ciepła, wody i powietrza jego planety. - Dobrze idzie, Grigorij? Głos Patricka w słuchawkach przerwał rozmyślania Rosjanina. - Tak, bardzo dobrze... Jestem po prostu zmęczony i gorąco mi... - Dużo już zrobiłeś... - Bynajmniej. Podpory są odcięte, mogę więc odejść do otworu... Odciąłem jakiś wspornik i mam teraz dostęp do reszty silnika... Idę dalej. . - Powodzenia. Coretta i Nadia również coś, mówiły, ale nie odpowiadał - miał przed sobą ostatnią przeszkodę do pokonania. Trzymał lewą dłonią metalowy pręt, ponieważ nie miał czego się uczepić, a kabel, którym przymocował się do kapsuły, krępował mu ruchy. Teraz, gdy znajdował się przy podstawie PROMETEUSZA, Coretta nie mogła go widzieć i nie miała pojęcia, co on robi. Piędź po piędzi, trzymając się mocno wspinał się do dysz i po chwili znalazł się pomiędzy dwumetrowymi stożkami. Gdy zanurzył głowę w jednej z nich, zatrzymał się i wygiął całe ciało, by móc balansować. W otworze panowała całkowita ciemność, włączył więc latarkę: snop światła ukazał ciemny metal. Przesunął nieco latarkę i zamarł: nie oczekiwał podobnego widoku. Zamiast pokrytych sadzą ścian ujrzał coś podobnego do pieczary Ali Baby - długa na trzy metry komora aż lśniła. - Jesteś już w środku? Głos Patricka zdawał się dochodzić z bardzo daleka, usiłował więc szybko powrócić do rzeczywistości: to nie była świątynia nieznanego Boga, ale miejsce potępienia. - Tak... Idę dalej... Trzymając latarkę w lewej dłoni wolno przesuwał się do przodu. Gdy podszedł bliżej dostrzegł, że kwarc jest rozbity i jego odłamki unoszą się swobodnie. Otwór w osłonie miał szerokość około pięćdziesięciu centymetrów i Grigorij wsunął rękę tak głęboko, jak tylko było to możliwe, po czym z wysiłkiem odłączył zabezpieczenie.

- Zrobione! - zameldował. - Proszę wracać. W głosie Patricka pojawił się nowy odcień napięcia, który zwrócił uwagę Grigorija; Rosjanin zadał sobie pytanie, czy nie wydarzyło się przypadkiem coś nowego i niepomyślnego. Zaniepokojony tą myślą poświęcał mniej uwagi swoim ruchom, gdy odpiął krótką linkę zabezpieczającą i wyciągnął rękę do wysięgnika - zabrakło kilku centymetrów. Z przerażeniem obserwował płaskie powierzchnie wokół siebie, ciemny otwór w grodzi i błyszczący kask Coretty. - Nie powinieneś oddalać się tak daleko od statku - powiedziała. - Obawiam się, że odpadłem... - Ściągnę cię... - Stop! - krzyknął Patrick. - Nie róbcie jeszcze nic! Nie ma niebezpieczeństwa, jeśli trzyma kabel bezpieczeństwa! Jest zapięty, Coretto? - Tak, na obu końcach. - Dobrze. Opisz mi dokładnie, co widzisz i gdzie znajduje się Grigorij. - A więc, pojawił się w tej chwili... Unosi się i oddala od statku... - Jak szybko? - Nie wiem... Za sekundę lub dwie pojawi się w waszym polu widzenia... Patrick oszacował w myśli prędkość Rosjanina i przeprowadził błyskawiczne obliczenie. - Pociągnij lekko za kabel, aż będzie napięty, a potem metr, bardzo powoli... Niech ci to zajmie trzy sekundy... Ustaw go tylko we właściwym kierunku. Najgorsze, co możesz zrobić, to poruszać się nerwowo i zbyt szybko... - Tak... Zrobione... - Bardzo dobrze. Teraz trzymaj kabel tak krótko, jak tylko to możliwe bez ciągnięcia... To było przerażające, choć Grigorij powtarzał sobie, że niczym nie ryzykuje. Na razie oddalał się ciągle od statku, ale leciał wzdłuż niego. Tymczasem Patrick usiłował sobie wyobrazić, co się dzieje, opierając się tylko na opisie Coretty. - Już bliżej - powiedziała. - Zaczekaj, aż będzie na wysokości grodzi... Teraz będzie poruszał się po łuku względem nas... Pociągnij powoli, żeby nie nabrał prędkości... - Dobrze... Lekkie szarpniecie pasa i Grigorij poczuł, że zaczyna zbliżać się do statku; wyciągnął ramiona i udało mu się chwycić wspornika. - Mam! - krzyknął zwycięsko. - Wracaj! - rozkazał Patrick.

41. GET 33:14 - Co z paliwem? - zapytał De Costa. - Pompowanie prawie zakończone - odparł Cooke. - Nie za wcześnie? Położenie jest dość niewygodne... Piloci byli już przypięci w fotelach w kabinie promu kosmicznego - statku kosmicznego podczas startu i pobytu na orbicie, a samolotu przy lądowaniu; fotele przypominały typowe

fotele lotnicze, doskonałe podczas manewrowania, ale raczej niewygodne przy starcie, gdy prom znajdował się w pozycji pionowej. - Fotele z butlami tlenowymi? - powiedział De Costa do mikrofonu. - Już dostarczono - usłyszał głos inżyniera w słuchawce. - Butle zamocowane? - W przegrodzie. - Nie, nie tak! - De Costa zaczął odpinać pasy. - Czyś ty oszalał?! - wykrzyknął Cooke. - Wyskoczę na dół i poprawię to! - Odpinasz się? Mamy mniej niż dwadzieścia minut do zera! W tej sytuacji nie będziemy mogli przygotować się do startu! - Będziemy musieli! To nie jest zwyczajna operacja! De Costa odpiął pasy i zeskoczył z fotela. - Nie będzie na to czasu na górze! Chcę, by wszystko było przygotowane do natychmiastowej akcji! Zeskoczył na dolny pomost. - Jeśli nie wyrobisz się na czas, lecę bez ciebie! - wrzasnął Cooke. De Costa uniósł drzwi, pochylił się i zobaczył otwarte drzwi grodzi, a za nimi dwudziestometrowy, szeroki korytarz. Pomieszczenia pomocnicze znajdowały się przy końcu korytarza - teraz stał tam osłupiały technik. - Pan tu nie powinien teraz być, kapitanie... - Błąd mojej mamy, jestem wcześniakiem! Proszę mnie przepuścić! De Costa wskoczył do klatki windy, nie myśląc o swoim ciężarze - klatka zadrżała, ale utrzymała się. - Dostanę przez pana zawału serca! - jęknął technik. - Czy one są niezależne? - zapytał De Costa, wskazując butle z tlenem, znajdujące się w klatce windy. - Tak, kapitanie. Mam je załadować... - Mam lepszy pomysł. Zjeżdżamy! Ruszyli powoli z miejsca, zjeżdżając wzdłuż dziewiętnastometrowego korytarza; jego przestrzeń wypełniały głównie przyrządy. Zamontowano tam w wielkim pośpiechu cztery fotele; ustawiono je w poprzek korytarza, niezbyt równo, ale najważniejsze było to, że dostarczono je na miejsce na czas. - Wszystko w głąb! - rozkazał De Costa. - Aż do ramienia manipulatora! Ramię zdalnie sterowanego manipulatora zajmowała cała długość korytarza; było nieproporcjonalnie cienkie w stosunku do długości. Na końcu znajdował się chwytak, przeznaczony do przenoszenia i montażu elementów w Kosmosie. De Costa popatrzył na szczeki chwytaka i zastanowił się. Jak będą funkcjonować na orbicie. - Hej, kapitanie! - krzyknął technik z pobliskiej wieżyczki. - Major Cooke mówi, że zostało panu tylko piętnaście minut! - Wiem, wiem! - odkrzyknął De Costa. - Przeładujmy butle! Doskoczył do platformy dźwigu i zaczął przejmować butle z tlenem, które podawał mu technik i układał je obok siebie. - Ma pan nylonowy sznur? - zapytał. - Jaki? Biały czy czerwony? - Proszę podać mi biały. Tak szybko, jak tylko mógł, wiązał butle ze sobą i wciągnął je na górę, a potem krzyknął: - Nóż! Technik podał mu scyzoryk i De Costa przeciął sznur szerokim ostrzem.

- Ma pan około ośmiu minut! - przekazał technik. - Zaraz będą zamykać drzwi. - Prawie skończone! Butle z tlenem były już przytwierdzone, ale i drzwi zaczęły się już zamykać. De Costa wskoczył na balustradę i podtrzymywany przez technika - wskoczył do wnętrza promu, a drzwi zatrzasnęły się tuż za nim. - Szybciej! - krzyczał Cooke. - Boże, to już końcówka odliczania! Nie mogę czekać! - Idę! - krzyknął zdyszany De Costa. Przebiegł szybko schodki przy grodzi i znalazł się przy pełnym niepokoju Cooke'u. - Trzydzieści sekund! Ruszyły już pompy i podadzą zapłon! Przypnij się, na Boga, przypnij się! De Costa wskoczył na swój fotel, pochwycił końce pasa i zapiał klamry w chwili, gdy zagrzmiały silniki. Wyrzucając kłęby dymu i ognia, statek kosmiczny drgnął, uniósł się i zaczął wznosić się coraz szybciej i szybciej. *** - Prom już wystartował - przekazał Flax na PROMETEUSZA. Patrick kilkakrotnie pilotował takie statki i znał procedurę startową: paliwo stałe, trzy minuty przeciążenia, potem paliwo ciekłe... - Pierwszy stopień pusty, odrzucam... Dwa potężne zbiorniki paliwa - teraz puste - spadają do Atlantyku. ORBITER pnie się wyżej. - Nie słyszę was, ORBITER... Dobrze, teraz okay... Znowu strumienie ognia, odrzucenie pustych zbiorników drugiego stopnia rakiety nośnej. które spłoną w wyższych warstwach atmosfery. Statek wspinał się coraz wyżej. - Co to? - krzyknęła Coretta. - Coś płonie w obrębię atmosfery! Widzę przez iluminator! W tej samej chwili PROMETEUSZEM targnął potężny wstrząs. - Atmosfera! - krzyknął Patrick. - Wchodzimy w atmosferę! *** Realizator programu telewizyjnego spoglądał na monitory kontrolne, mamrocząc coś pod nosem. Twarz Vance'a Cartwighta na monitorze drugim, hala kontroli MISSION CONTROL - wszyscy zaaferowani - na monitorze pierwszym. Trzeci monitor ukazywał studio z autorem science-fiction, gotowego do rozpoczęcia wyjaśniania swoich poglądów i ekspertem technicznym. Na czwartym monitorze można było obserwować przygotowania do emisji jakiegoś filmu. Realizator przełączył Cartwighta a główny monitor. - ...dramatyczne wydarzenia ostatnich godzin mają się ku końcowi. ORBITER leci na pomoc PROMETEUSZOWI. Teraz, gdy odrzucono ostatni stopień rakiety nośnej, ważne są obliczenia, ponieważ oba statki kosmiczne znajdują się na różnych orbitach i poruszają się z różnymi prędkościami. Gdy tylko ..ORBITER uruchomi własne silniki, będzie mógł dotrzeć na spotkanie. Oczekująca na pomoc załoga PROMETEUSZA pracowała ciężko i dwoje z nich zginęło, by mogło dojść do tej chwili. Teraz wchodzą już na swoją ostatnią orbitę. - Zacznijcie pokazywać film - powiedział realizator do mikrofonu. Gdy tylko na ekranie ukazał się statek kosmiczny, zdjął z wizji Cartwighta, którego oczy zaokrągliły się i przycisnął do ucha miniaturową słuchawkę. Gdy zaczął mówić ponownie, był bardzo podekscytowany: - Stało się, Boże! W tej właśnie chwili PROMETEUSZ wszedł w atmosferę! Brak łączności! Wiemy, że zjonizowane górne warstwy atmosfery zakłócają łączność i to może być

tylko to, ale .. Stało się to najgorsze, czego obawialiśmy się wszyscy. Astronauci zginą, ale ich śmierć nie pójdzie na marne, bowiem ich wysiłek utrzymywał tego kosmicznego giganta na orbicie aż do tej chwili. Teraz PROMETEUSZ runie do Pacyfiku i nikt nie ucierpi z tego powodu. Katastrofa z Cottenham już się nie powtórzy... - Wspaniale, naprawdę wspaniale! - entuzjazmował się realizator, zacierając ręce. Udał się nam ten program! Co za fantastyczny zbieg okoliczności! *** - Nie wiem! - mówił Flax. - Mówię, że jeszcze nic nie wiadomo! - Rozumiem, Mr Flax. - Rozumiem pańską sytuację... Dillwater słyszał ból w głosie tego człowieka i wiedział, że nie może więcej nalegać. - Linia jest podłączona na stałe, a ja będę na nasłuchu. Wszyscy czekamy na wiadomości. Dillwater powoli odłożył słuchawkę i rozejrzał się po obserwujących go z uwagą. - Nic więcej nie wiadomo! - Powinni wiedzieć! - syknął Bandin. - Osiem miliardów dolarów i nie potrafią podać jakiegoś sensownego rozwiązania! - Robią wszystko, co tylko jest możliwe. Za kilka minut powinniśmy wiedzieć, co się stało. Bannerman zaczął przypatrywać się mapie z zaznaczoną pozycją PROMETEUSZA podczas ostatniego seansu łączności. - Jeśli PROMETEUSZ teraz spłonie, to spadnie do oceanu, ale jeżeli pozostanie na orbicie jeszcze przez kilka minut, wówczas może runąć w sam środek Los Angeles. Wszyscy milczeli, nie znajdując słów na wyrażenie uczuć i obaw na myśl o kataklizmie, jaki może wydarzyć się już za kilka minut. *** - Nic, jeszcze nic! - warknął Cooke. On i De Costa patrzyli uważnie w przestrzeń kosmiczną wokół promu. - Nie mogli spłonąć! - denerwował się De Costa; odpiął pasy i poszybował poza fotel. Włożę kombinezon ciśnieniowy! - Nie wiemy nawet, czy będzie okazja posłużyć się nim... Cooke wcisnął klawisz mikrofonu. - ORBITER do MISSION CONTROL. Czy słyszycie... *** - Nie - odparł Flax. - Jeszcze nic. Kontynuujcie program. - Roger, MISSION CONTROL - odpowiedział rozczarowany Cooke. - Koniec. Flax był zupełnie pusty, bez sił i uczuć; to niemożliwe, by wszystko mogło skończyć się właśnie tak brutalnie. Podniósł wzrok na wskaźnik GET: spotkanie na orbicie miało mieć miejsce za niecałą godzinę... - Coś słychać! Okrzyk operatora przy konsoli łączności spowodował, że wszyscy poderwali się i zamilkli, Dochodzące z głośnika dźwięki, przebijające się poprzez trzaski zakłóceń i szum aparatury przybierały postać słów. - ...my was.. CONTROI ... tu... tu... PROMETEUSZ...

42. GET 33:34 - Nie ma nic więcej - powiedziała Coretta. - Płomienie zniknęły. - Pięć minut lub nieco mniej - szepnął Patrick. - Weszliśmy na naszą ostatnią orbitę... - Co chcesz przez to powiedzieć? - Znajdujemy się w perigeum, punkcie orbity najbliższym Ziemi. Otarliśmy się o atmosferę - jeszcze niżej i spłoniemy. Po prostu odbiliśmy się od atmosfery jak kamień rzucony płasko na wodę. Teraz zostały nam już tylko minuty... W następnym perigeum runiemy w dół, mamy więc może godzinę... Poszukał po omacku przycisku mikrofonu i wcisnął go. - MISSION CONTROL, tu PROMETEUSZ. Chcę mówić z ORBITEREM... - Proszę. Patrick, ORBITER na nasłuchu. - Gdzie Jesteś, Cooky? - OK, już blisko. - Kiedy się spotkamy? - Za czterdzieści minut, może nieco wcześniej. - Czyli przybędziecie w ostatniej chwili. Macie dwadzieścia minut na podejście i odlot. Czy mogę coś zaproponować?... Bardzo byśmy chcieli, by udało się wam przechwycić nas za pierwszym podejściem... - Zgoda, Patrick. - Dobra, Cooky, koniec. Nadia odczekała, aż Patrick przerwie łączność i zapytała: - Czy wystarczy nam czasu na ewakuację? - Tak. - Czy będziemy jeszcze mogli... Moje oczy... To tak boli... Patrick wyciągnął rękę, odszukał ramię Nadii, a potem jej dłoń i uścisnął ją mocno. - Wybacz mi... - szepnął. - Nie bądź głupi, zrobiłeś wszystko, co było w ludzkiej mocy. - Zmienię opatrunek - powiedziała Coretta do Nadii. - I jeszcze jedno małe ukłucie... - Nie chcę spać! - zaprotestowała Rosjanka. - Proszę się nie niepokoić, to środek przeciwbólowy. Patrick też to dostanie. Zajęła się nimi, a tymczasem Grigorij bacznie ją obserwował. Jej gęste, czarne włosy kontrastowały z jego blond czupryną; jej skóra miała ciemny odcień, bardzo ciepły... Nigdy nie spotkał takiej dziewczyny... Miał ochotę pochylić się i pocałować ją, ale powstrzymał się, by nie przeszkadzać jej w pracy. Spojrzał na wskaźnik GET, a potem w ciemność za iluminatorem. - Gdy Coretta skończy, rozhermetyzujemy kabinę i wyjdę na zewnątrz, by zakończyć operację HOOPSNAKE. - Nie! - wykrzyknęła Coretta. odwracając się gwałtownie. - Przecież już nas znaleźli! - To niczego nie zmienia, ten statek musi być zniszczony, ponieważ będzie zagrażał ludziom na Ziemi. - Ale Przecież MISSION CONTROL uważa, że PROMETEUSZ spadnie do oceanu... - To nie wystarczy. Zbyt duże ryzyko, że runie na Kalifornię. Nie możemy do tego dopuścić... - Obawiam się, że nie mamy wyboru - przerwał im Patrick. - Zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy, ale nie wydaje mi się, by Grigorij dał radę zakończyć prace... Uszkodze-

nia po zetknięciu z atmosferą są dość poważne i nie wiadomo, czy udałoby mu się dotrzeć do silników, a już na pewno nie udałoby mu się do nas powrócić... - Nie pomyślałem o tym... - Grigorij odwrócił się i popatrzył przez iluminator. Rzeczywiście, to koniec... Coretta przysunęła się do niego i przytuliła się. - Dlaczego tak cię to smuci? Zrobiliśmy przecież wszystko, co było możliwe... Rosjanin popatrzył na pilotów z zabandażowanymi oczyma i na jego twarzy pojawił się wyraz bólu. - Chcę to skończyć, to ważne... Popatrz na tych dwoje: nie widzą, może już na zawsze. To stało się z powodu mojego kraju i wstyd mi za to. Myślę, że mogę to naprawić i zniszczyć groźbę, która wisi nad światem. - Ale przecież to nie Związek Radziecki wystrzelił ten pocisk, tylko szaleniec... Grigorij uśmiechnął się gorzko i dotknął jej policzka. - Jesteś jeszcze dzieckiem... Zewnętrznie jesteś atrakcyjną kobietą, ale w tych sprawach jesteś jak dziecko... Tego rodzaju przypadki nie zdarzają się w moim kraju, to zagrywka polityczna. - Zgoda, ale i tak nie możesz już nic zrobić. Nie myśl już o tym. Gdy tylko ORBITER nas zabierze, wrócimy na Florydę akurat na obiad. Jej czarne oczy zatonęły w niebieskich oczach Grigorija; przytuliła się do niego i pocałowała go. Metalowe kryzy ich skafandrów zderzyły się ze sobą i wyglądało to nieco komicznie; Grigorij spoglądał w jej szeroko rozwarte oczy, których wyraz był bardziej wymowny niż słowa. - Jaki jest czas GET? - zapytał nagle Patrick. - Trzydzieści cztery minuty, dwadzieścia trzy sekundy - odpowiedziała Coretta, spoglądając na wskaźnik. - Czas na dehermetyzację kabiny; ORBITER jest już blisko. *** - PROMETEUSZ, widzę was już... Zbliżamy się - powiedział Cooke. - Oczekujemy was, ORBITER. Kabina otwarta. Jesteśmy gotowi. - Podchodzimy do was z prędkością trzydziestu pięciu metrów na sekundę... - Są już! - krzyknął De Costa. Cooke pokiwał głową, manipulując przełącznikami. - Widzimy was wyraźnie... - Czekamy na was... Widzimy was również... Doskonała robota! - OK, Pat. Poprawię trochę pozycję... Nie było to łatwe, a Cooke zdawał sobie sprawę. że musi trafić za pierwszym podejściem, bo na kolejne próby brak czasu. Doskonale... Dystans osiemset trzydzieści jeden metrów, prędkość sześć metrów na sekundę... Włączył przednie silniki korekcyjne: czterysta siedemnaście metrów, niecałe trzy metry na sekundę... PROMETEUSZ był coraz większy. - Wlecicie w same drzwi - powiedział De Costa. - Poszło lepiej niż sądziliśmy... Założył hełm. - Łączność radiowa OK? - W normie. - Idę otworzyć drzwi i przygotować butle z tlenem. Otworzył przejście, przeszedł przez gródź i zamknął za sobą hermetyczne drzwi. Pokrywa ładowni otworzyła się bez kłopotów. De Costa przygotował się do sterowania manipulatorem. PROMETEUSZ był już blisko, wypełniał swoją masą całą przestrzeń. - Jestem gotowy - powiedział.

- PROMETEUSZ cię słyszy - przekazał mu Cooke. - Widzę was dokładnie - powiedział De Costa, przesuwając się do przodu. . - Co mamy robić? - zapytał Patrick. - Teraz przerzucę do was butle z tlenem... Długie ramie manipulatora uniosło się, dźwigając zawieszone na końcu butle. - Postaram się zrobić to delikatnie, ale to trudny ładunek... Pochwyćcie je, gdy będą blisko... Przywiązałem tam także nóż - odetnijcie sznur. Załoga PROMETEUSZA mogła tylko czekać. Grigorij i Nadia obserwowali zbliżającego się powoli ORBITERA, który wyglądał jak potężny samolot. - Co się dzieje? - zaniepokoił się Patrick. - Och, wybacz, zapomniałam! - zawołała Coretta. - Ramię manipulatora jest już blisko, butle kołyszą się... - PROMETEUSZ, możecie już przejąć butle? - Nie - odparł Grigorij i wysunął się tak daleko, jak tylko było to możliwe. - Jeszcze dwa metry... - To już maksymalny zasięg manipulatora - powiedział De Costa. - Zbliżę się trochę... - zapowiedział Cooke. Krótki błysk silników korekcyjnych i ORBITER przysunął się bokiem do PROMETEUSZA. - Dosyć! - krzyknął Grigorij. - Już dosięgnę! Coretta, trzymaj mnie za nogi! Rosjanin wysunął się na zewnątrz, a Coretta trzymała go za nogi. - Mam je! Jedno ciecie nożem i Coretta mogła już wciągnąć butle do modułu załogowego PROMETEUSZA. - Załóżcie je najpierw sami i odłączcie się od tlenu z kabiny - polecił Patrick. - Potem pomożecie nam... Grigorij przymocował butle, odłączył przewód tlenowy kabiny PROMETEUSZA i szybko zainstalował butle z tlenem na plecach Patricka. Coretta działała nieco wolniej, ale zaraz potem i Nadia była już gotowa do ewakuacji. Gdy się odwróciła, było ich tylko troje... - Grigorij? - Jestem już na zewnątrz, idę do silnika. Zostałem, żeby wam pomoc, ale teraz mam już tylko dziesięć minut czasu... Przyłączę wodór... Macie wystarczająco dużo czasu, ale ja nie mogę już stracić nawet sekundy. - Co chcesz zrobić? - krzyknęła, choć dobrze wiedziała, o co chodzi. - HOOPSNAKE, oczywiście. - Dobrze! - zawołał De Costa. - Przywiążcie się do ramienia manipulatora, żebym mógł was przetransportować na pokład promu! - Nie musisz tego robić, Grigorij - powiedział Patrick. - Wiem, ale powinienem... Coretta pomogła Nadii. - Proszę otworzyć dłoń... Proszę chwycić sznur! Tak, doskonale, spokojnie... Teraz Patrick... Nadia była już właściwie bezpieczna i - gdy oddalała się od PROMETEUSZA - Coretta dostrzegła Grigorija przy silniku jądrowym. - Grigorij... - Jestem szczęśliwy, że mogę się na coś przydać - odpowiedział zdyszanym głosem, unosząc jakąś blachę. - Bardzo dziękuję za tę okazję... - Mamy już tylko niecałe pięć minut czasu - powiedział spokojnie Cooke. - Potrzebujeświatła... Zamknę luk, gdy tylko znajdziecie się na pokładzie. my Długie ramię manipulatora przenosiło ludzki ładunek na fotele w ładowni - wolno,

coraz wolniej... De Costa ostrożnie sterował mechanizmem. - Jedno z was widzi i nie wiem, kto, więc niech się sam przypnie do fotela, a ja zajmę się pozostałą dwójką. Coretta pochwyciła pasy, a De Costa szybko pochwycił pozostałych. - Mam was... Teraz ja się wami zajmę. Dostrzegł wstęgi bandaża przez szkło kasków; umieścił ich na fotelach i starannie zapiął pasy. Jeden fotel pozostał pusty. - Wprowadzę manipulator na miejsce - poinformował. - Czas się kończy - głos Cooke'a był twardy. - Za moment... - Jeszcze kilka sekund... Manipulator już gotowy, pokrywa się zamyka... Gotowi do startu! *** Grigorij słyszał wszystko bardzo wyraźnie; odłączył właśnie płat poszycia i odwrócił głowę. by dostrzec płomienie, wydobywające się z dysz ORBITERA. Prom oddalał się powoli. - Żegnajcie! - powiedział, błyskając latarką w ich kierunku. Jeśli odpowiedzieli, to i tak nie mógł ich usłyszeć, bowiem zasłonił ich kadłub PROMETEUSZA. Teraz zajął się pracą: plan operacji HOOPSNAKE znał już na pamięć. Odłączyć osłonę, potem plastyk obudowy... Widział już granulki promieniotwórczego izotopu U-235 i uśmiechnął się na myśl, że wchłania śmiertelną dawkę promieniowania. - Szczególne odkrycie... - mruknął do siebie - Musiałbym pomówić o tym z Kuznekowem... Plastykowe tuby dały się łatwo odłączyć i skierował je na komorę z uranem. Podniósł oczy w górę: PROMETEUSZ wchodził już w atmosferę. Zdążył na czas. *** Przypięta do fotela Coretta usiłowała się unieść. Widziała lśniący kształt PROMETEUSZA, który malał w miarę opadania pokrywy komory ciężarowej; gdy pokrywa opadła na miejsce, wszystko zniknęło. - Jesteśmy już sześćdziesiąt pięć kilometrów od PROMETEUSZA - powiedział Cooke; jego głos dźwięczał metalicznie w słuchawkach. - Wznosimy się teraz... Przerwał gwałtownie i odezwał się dopiero po chwili. - Dzięki Bogu, że odlecieliśmy... Eksplozja... Nigdy jeszcze nie widziałem tak potwornego błysku... Teraz już na pewno PROMETEUSZ nie spadnie na Ziemię... W komorze było ciemno. - Żegnaj, Grigorij... - bardzo cicho szepnęła Coretta.

43. - Wchodzimy w ostatnie okrążenie - powiedział Cooke. De Costa nacisnął dźwignię i spojrzał na konsolę, na której zapłonęło zielone światełko. - Obniżamy się...

Niebo nad całym wschodnim wybrzeżem było zachmurzone, a Floryda była zupełnie niewidoczna. Chmury zbliżały się, a potem otuliły szczelnie prom. Nie miało to znaczenia dla pilotów, bowiem teraz promem sterowały komputery, prowadząc go wytyczoną trasą bez względu na panujące warunki atmosferyczne, a komputer na pokładzie przez cały czas pokazywał, gdzie się znajdują. Gdy ORBITER zszedł poniżej chmur, uderzył w nich deszcz i rozgrzana tarciem powłoka promu zaczęła gwałtownie stygnąć. - No, to jesteśmy! - krzyknął Cooke, gdy z komór kadłuba wynurzyły się potężne koła podwozia, które po chwili opadły na wilgotny beton lądowiska. De Costa odpiął pasy i uniósł się z fotela. - Zajmę się naszymi pasażerami... - Przekaż mi jak najszybciej, co z nimi. De Costa otwierał już drzwi do komory, w której panowała kompletna ciemność. Jedna z postaci w ciśnieniowym kombinezonie zwróciła się w jego kierunku z rękami przy hełmie; Coretta zdjęła hełm i odetchnęła głęboko. - Czuję morze! - zawołała. - Przepraszam... Czy wszystko w porządku?... - Będzie, gdy pozdejmujemy im kaski. Proszę podać mi rękę! ORBITER już zwalniał; zapiszczały hamulce i prom zatrzymał się. Patrick, gdy tylko pozbył się hełmu, dotknął dłonią opatrunku na oczach, a potem wyprostował się i odwrócił do Nadii, ale nie mówił nic. Milczeli wszyscy nie wiedząc, co mówić. - Zaraz wracam... - wymamrotał De Costa. - Hej, potrzebujemy trochę światła! - zawołała Coretta. - Gdzie się je zapala? - W komorze nie ma oświetlenia. Trzeba przejść dalej... Cały prom zadrżał, gdy ciągnik ściągał go poza lądowisko. Po pobycie w stanie nieważkości przyciąganie ziemskie sprawiało im trochę kłopotu i pozwalali, by we wszystkim pomagali im piloci promu. Milczeli i siedzieli bez ruchu w fotelach do chwili, gdy pokrywa komory uniosła się i z zewnątrz dobiegły do nich powitalne okrzyki obsługi technicznej NASA - dopiero teraz zrozumieli, że ich podróż dobiegła końca. *** - Tam, w samym środku ekranu, mogą państwo dostrzec trzy sylwetki, małe z tej odległości... Podjeżdża ambulans. Doktor Coretta Samuel coś mówi... Nie słyszymy jej, na dole nie ma mikrofonów... Teraz odwraca się i wprowadza do ambulansu pozostałych kosmonautów, drzwi się zamykają... Teraz możemy zadać kilka pytań majorowi Cooke'owi i kapitanowi De Costa, pilotom statku ratowniczego... *** Jedna po drugiej gasły konsole sali MISSION CONTROL, wskazówki zegarów ustawiły się na zerach. Potężny ekran pokazywał transmisję telewizyjną z lądowiska - załoga PROMETEUSZA wchodziła do ambulansu, a głos komentatora telewizyjnego rozbrzmiewał echem w potężnej sali. Flax uniósł głowę, popatrzył na ekran, a potem przeniósł spojrzenie na grube cygaro, które ściskał w ręku. Cygaro zwycięstwa... Gasił je i zapalał podczas trwania tej misji zgniótł je i rzucił na podłogę. Troje powróciło na Ziemię, wyciągnięci w ostatniej chwili... Ale dwoje z nich było pilotami, którzy najprawdopodobniej nigdy już nie odzyskają wzroku... Ludzkość jednakże uniknęła potężnej katastrofy, bowiem PROMETEUSZ nie runął na San Francisco... - Mój Boże! - wykrzyknął jeden z techników, gdy głowa Flaxa osunęła się na pulpit

konsoli. - Flax! Poszukajcie lekarza! Ułożyli jego masywne ciało na noszach, odpięli kołnierzyk i lekarz zaczął go badać. - Czy on umarł? - zapytał jakiś drżący głos. - Atak serca? Lekarz nie odpowiadał, pochłonięty sprawdzaniem pulsu i pracy serca; wreszcie uniósł głowę. - Umarł...? Lekarz pokręcił głową. - Zasnął... Ten człowiek jest kompletnie wyczerpany i chcę go natychmiast widzieć w łóżku. Sześciu ludzi natychmiast wyniosło Flaxa; w sali pozostał jedynie oficer łącznościowy. *** - Tak, dziękuję bardzo, do widzenia... Simon Dillwater odłożył słuchawkę i wstał; kręciło mu się w głowie. To wszystko trwało tak długo... - Jeśli pan wychodzi, odprowadzę pana - zaproponował Grodzinsky. - To bardzo uprzejmie z pana strony... - Proszę, niech pan nie wychodzi, Simon - powiedział doktor Schlochter. - Prezydent chce pana widzieć. Prosi także generała Bannermana... - Nie mam ochoty ich oglądać... - Trzeba, Simon. Zobaczy pan... Długo z nim rozmawiałem i to jak mężczyzna z mężczyzną - mam wrażenie, że zrozumiał pańską postawę... Bannerman popatrzył na nich, a potem podszedł do barku i nalał sobie pół szklanki whisky. W tej samej chwili otworzyły się drzwi i wszedł Bandin - na pozór wyglądał świeżo i spokojnie, ale było to zasługa makijażu, którego używał podczas wystąpień telewizyjnych, bowiem był wyczerpany w takim samym stopniu, co i pozostali. - Mam jeszcze kilka minut, nim przemówię do narodu, więc chciałbym je wykorzystać, by poinformować was o dwóch decyzjach, jakie właśnie podjąłem - powiedział głosem pełnym godności. - Przede wszystkim, generale, pragnę przekazać panu, że operacja PEEKABOO zostaje odwołana... - Nie możemy tego zrobić po tym, ile nas to kosztowało! - gwałtownie zaprotestował Bannerman. - Obawiam się, że możemy, a nawet musimy. Zbyt dużo osób o niej wie... Teraz, jeśli ją odwołamy, to będzie tak, jakby jej nigdy nie było... - To zagraża przyszłości narodu, panie prezydencie! - Jak bomba? - zakpił Dillwater. - Zostaniemy z pewnością zniszczeni, jeśli pozwolimy działać takim ludziom jak pan! wybuchnął Bannerman. - Nie uda nam się nigdy zapobiec agresji komunistycznej! - Żal mi pana - niemal szepnął Dillwater; jego cichy głos był zdecydowanym kontrastem dla wrzasków generała. - Pan zatrzymał się w rozwoju wraz ze swoimi starymi ostrogami i ograniczonym umysłem... Nie uświadamia pan sobie, że ludzie pańskiego typu są na wymarciu, jak prehistoryczne zwierzęta. Ludzkość może albo się unicestwić - stosując pańskie metody - albo współpracować i rozwijać się. Jednakże pan chyba nigdy tego nie zrozumie... Wyrachowanym, grubiańskim gestem odwrócił się plecami do generała. - Z radością przyjmuję pańską decyzję, panie prezydencie! - Myślałem i o tym, co pan mówił... Rozmawiałem już z Polyarnim i wspólnie będziemy w dalszym ciągu realizować projekt PROMETEUSZ. Potrzebujemy energii słonecznej... I ja, i Polyarni chcielibyśmy, by kierował pan w dalszym ciągu tym projektem, zgoda? - Nigdy nie pragnąłem czegoś innego, panie prezydencie, ale mimo to podtrzymuję

swoją prośbę o dymisję. - Może pan zawsze... - Nie. Dziękuję, ale nie zrobię tego. Istnieje zbyt wiele sprzeczności pomiędzy decyzjami politycznymi a programem technicznym. Mógłbym kontynuować tę pracę tylko wtedy, gdy miałbym całkowicie wolną rękę. - Wiele pan wymaga, Dillwater... - Gdyby postąpił pan tak przed rokiem, mielibyśmy już projekt w fazie realizacji, a ja przyrzekłbym panu drugą kadencję w tym fotelu. Bandin zawahał się i popatrzył pytająco na Schlochtera; Sekretarz Stanu wolno pokiwał głową. - Dobrze, ma pan carte blanche. - I pańską decyzję na piśmie, panie prezydencie? Bandin gwałtownie wciągnął powietrze, spiorunował go wzrokiem, odwrócił się na pięcie i wyszedł wraz ze Schlochterem; Dyrektor NASA uczynił to samo i w pokoju pozostał samotnie generał Bannerman, który uniósł nieco szklankę z whisky, popatrzył na nią i jednym haustem wypił połowę zawartości. - A więc PEEKABOO jest być może anulowany - mruknął do siebie. - Ale projekt NANCY JANE dopiero co wyszedł z opracowania i ten dureń Dillwater nie ma pojęcia o jego istnieniu! *** Cooper uderzał w klawiaturę kalkulatora i uważnie obserwował małe, świecące cyferki, ukazujące się na ekranie - za każdym razem wynik był taki sam. Gazeta powiększyła nakład dzięki jego artykułom na temat PROMETEUSZA, a więc dzięki niemu zarobili osiemset pięćdziesiąt tysięcy dolarów, nie licząc dodatków nadzwyczajnych. Wyłączył kalkulator i wrzucił go do szuflady biurka. W tej samej chwili biurowy goniec podał mu kopertę. Dyrektor! Sytuacja może być gorsza niż przypuszczał... Pospiesznie rozdarł kopertę i przeczytał wiadomość: „Jestem niezadowolony z pańskich ostatnich artykułów. Proszę znaleźć coś nowego. Może zatrucie chromem w Japonii? Czy coś takiego mogłoby wydarzyć się i u nas? Proszę jak najszybciej o szkic serii artykułów”. Na czole Coopera zalśniło .kilka kropli potu, gdy otwierał egzemplarz ANNUAL ABSTRACTS: CHIMICAL CONTENS OF INDUSTRIAL WASTE. *** - Nie może pani wejść tam teraz - powiedział żołnierz, stojący przy drzwiach pokoju. Przesłuchanie... Coretta zatrzymała się i uniosła brwi. - Przyjrzyj mi się dobrze, żołnierzu... Jestem lekarzem, nie jakąś tam pielęgniarką, a jeśli popatrzysz jeszcze uważniej, to dojdziesz do wniosku, że mnie znasz... Żołnierz zaczął się uśmiechać, ale dostrzegł błysk w jej oczach. - Proszę mi wybaczyć, doktor Samuel, ale mam rozkaz... - Nie w szpitalu, biedaku. Niech pan nigdy nie próbuje stawać pomiędzy chorym a lekarzem. A teraz proszę mnie przepuścić! Odsunął się, a ona otworzyła drzwi - przy łóżku Patricka siedziało czterech oficerów. - Co ma oznaczać obecność panów tutaj? - zapytała. - Po prostu rozmawiamy z majorem, doktor Samuel - odpowiedział pułkownik, trzymający na kolanach magnetofon. - Doktor Jurgens powiedział, że nic się nie stanie... - To mój pacjent, pułkowniku, nie majora Jurgensa. Proszę natychmiast wyjść!

Wyższy oficer nie jest przyzwyczajony, by mówiono do niego w taki sposób i sytuacja stawała się napięta, gdy wtrącił się Patrick: - To ja wzywałem panią doktor. Jeszcze zanim panowie przyszli, z powodu bólu... Sądziłem, że wytrzymam do końca, ale... - Rozumiem, majorze, oczywiście... Doktor Jurgens powie nam, kiedy będziemy mogli wrócić. Wyszli zgodnie z hierarchią i Coretta zamknęła za nimi drzwi. - Naprawdę cię boli, Patrick? - zapytała z niepokojem, ale on pokręcił głową i uśmiechnął się z przymusem. - Nie, chciałem się tylko ich pozbyć. Jakie są wyniki? - Jeszcze zbyt wcześnie na prognozy, ale rozmawiałam ze specjalistami i ich zdaniem są duże szanse na to, że odzyskasz wzrok. - Ale co dokładnie powiedzieli? - Że będziesz widział, ale niezbyt dobrze... I w okularach... - A więc nie będę potrzebował okularów przeciwsłonecznych... Gdzie jest Nadia? - Tu obok. Patrick odrzucił koc i spuścił nogi na podłogę. - Czy możesz mi pomóc? Zaprowadzisz mnie do jej pokoju? - Z przyjemnością. Trzymaj mnie za rękę. Żołnierz stał wciąż przy drzwiach, gdy wychodzili; wyglądał na nieco przestraszonego i chyba nie bardzo wiedział, .co powinien zrobić. - Nie musi się pan denerwować, nie idziemy daleko. Może pan iść z nami i pilnować nas dalej. Nadia siedziała przy łóżku w szpitalnym szlafroku. - Kto to? - zapytała. - Coretta. Patrick jest ze mną. - Wejdźcie, jeśli chcecie. - Zostawię was teraz samych - powiedziała Coretta. - Dobrze... - Bez gadania. Zamknij drzwi, Coretta. I tak tkwimy w tym razem. Poczłapał wzdłuż łóżka i usiadł koło Nadii. - Posłuchajcie, mam coś dla was obojga - powiedziała Coretta, zanurzając dłoń w kieszeni, wyjmując dwa pakunki i podając je im. - Co to jest? - zapytał Patrick, ostrożnie dotykając papieru. - Koperty pierwszego dnia. Zapomnieliście o nich? To jest tak, gdy ma się wojskowe nawyki. Są tu również koperty naszych przyjaciół... Dla filatelistów to rzadkie rarytasy, a mamy po dwadzieścia pięć kopert na każdego. Przestała się uśmiechać, ale oni nie mogli tego zobaczyć, kontynuowała więc spokojnie: - Grigorij nie potrzebuje już swoich, podzieliłam więc resztę - trzydzieści trzy dla każdego z nas. Jestem pewna, że osiągną bardzo wysoką cenę: uratowane z płonącego statku, z rogami jeszcze zwęglonymi... - Zwęglone? - zdziwił się Patrick. - Przypaliłam je zapalniczką. Założę się, że dzięki temu ich cena wzrośnie przynajmniej o sto dolarów. Nadia wyglądała na nieco zaskoczona, ale Patrick wybuchnął miechem. Coretto, zrobię cię moim dyrektorem handlowym, jeśli nie będziesz chciała pracować w swoim zawodzie! Chyba nigdy już nie będę mógł być pilotem, więc zajmę się interesami. A więc, Nadia, chcesz wejść w handel znaczkami pocztowymi? - Nic z tego nie rozumiem... U nas, w Rosji... - Chyba nie wrócisz już do Rosji. Mam nadzieję, że zostaniesz ze mną...

Wyciągnął rękę i ujął ją za dłoń, nim zdążyła ją cofnąć. - Zostawię was teraz samych - powiedziała Coretta i wstała. - Nie, nie wychodź! Pomiędzy nami nie ma sekretów. Jesteśmy sobie zbyt bliscy. Nadia, nie wyjeżdżaj, zostań ze mną, choć wszystko, co mogę ci zaoferować, to moja pensja wojskowego i znaczki Coretty... - Patrick... - Posłuchaj mnie. Kocham cię! od dawna cię kocham. Teraz możesz się zdecydować. Chcę wiedzieć, co o tym sądzisz. Upłynęło kilka sekund, nim Nadia odpowiedziała. - To bardzo miła propozycja... Teraz możesz stąd wyjść... Zaskoczony Patrick poderwał się sadząc, że coś źle zrozumiał. - Do diabła! To wszystko, co masz mi do powiedzenia? - A miałeś nadzieję, że co powiem? Och, dziękuję za wspaniałomyślną ofertę, ale żądasz zbyt wiele. - Nie od kobiety... - Bądźcie cicho! - krzyknęła Coretta. - Nie mówcie zbyt dużo i nie posuwajcie się tak daleko, by nie można się było potem wycofać. Patrick, nie zapominaj, że Nadia jest sobą. A ty, Nadio, powinnaś pamiętać, że Patrick mówi szczerze. Uczucia to sprawa delikatna i oboje powinniście o tym pamiętać. Nadia pokiwała głową. - Ja... Nie jest mi łatwo mówić otwarcie o tych sprawach... To może ze względu na wychowanie... Romantyczna miłość nieźle wygląda w kinie, ale wśród kosmonautów i pilotów... Wiem też, że mogę pozostać niewidoma i... - Ale spróbuj i mnie zrozumieć! Może jestem trochę bezceremonialny, ale tak już jest w Teksasie. Czy zechcesz wyjść za mnie, Nadio? - Nie. - A możesz się przynajmniej nad tym zastanowić? - Tak, oczywiście... Zrozum mnie: chcę być z tobą, żyć razem, może wyjść za ciebie, a może nie... Przynajmniej będziemy mogli spróbować... Miej trochę cierpliwości, to nie jest dla mnie takie proste... *** Ponad szpitalem na Przylądku Canaveral jak zawsze świeciło Słońce. Na powierzchni gwiazdy szalały burze, wyrzucając w przestrzeń energię, rozchodzącą się we wszystkich kierunkach. Tylko niewielka część tej energii docierała do Ziemi, ogrzewając ją i umożliwiając życiu na planecie trwanie i rozwój. Słonce świeci i będzie świecić jeszcze bardzo długo, miliardy lat. Pewnego dnia jakiś mały, błyszczący punkt wzniesie się ponad atmosferę i zacznie przechwytywać energię słoneczną. Potem polecą następne punkciki... i jeszcze wiele innych...