Hill Will Departament 19 1 Departament 19

ZAWIADOMIENIE Od: Biuro Dyrektora Połączonego Komitetu Wywiadu Temat: Poprawiona klasyfikacja departamentów rządu brytyjskiego Klauzula: ŚCIŚLE TAJNE Departament 1 Kancelaria Premiera Departament 2 Urząd Rady Ministrów Departament 3 Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Departament 4 Ministerstwo Spraw Zagranicznych Departament 5 Ministerstwo Obrony Departament 6 Armia Brytyjska Departament 7 Królewska Marynarka Wojenna Departament 8 Służba Dyplomatyczna Jej Królewskiej Mości Departament 9 Ministerstwo Finansów Jej Królewskiej Mości Departament 10 Wydział Transportu Departament 11 Biuro Prokuratora Generalnego Departament 12 Ministerstwo Sprawiedliwości Departament 13 Wywiad Wojskowy, Sekcja 5 (WW5) Departament 14 Tajna Służba Wywiadowcza (TSW) Departament 15 Królewskie Siły Powietrzne Departament 16 Urząd do spraw Irlandii Północnej Departament 17 Urząd do spraw Szkocji Departament 18 Urząd do spraw Walii Departament 19 POUFNE Departament 20 Policja Państwowa Departament 21 Ministerstwo Zdrowia Departament 22 Rządowa Centrala Łączności (RCŁ) Departament 23 Połączony Komitet Wywiadu (PKW)

PROLOG BRENCHLEY, KENT 3 LISTOPADA 2007 ROKU Jamie Carpenter oglądał w salonie telewizję, gdy usłyszał chrzęst żwiru pod kołami samochodu ojca, i to o dużo wcześniejszej porze niż zwykle. Chłopiec zmarszczył czoło i zerknął na zegar nad telewizorem. Był kwadrans po siedemnastej. Odkąd sięgał pamięcią, Julian Carpenter nigdy nie wracał z pracy przed dziewiętnastą, chyba że przy jakiejś szczególnej okazji, takiej jak urodziny mamy czy mecz Arsenału w Lidze Mistrzów. Jamie - tyczkowaty, trochę niezdarny czternastolatek o kościstej posturze, z niesforną brązową czupryną - zwlókł się z kanapy i podszedł do okna. Srebrny mercedes taty stał zaparkowany tam, gdzie zawsze - przed garażem obok domu. W blasku świateł stopu chłopiec zauważył, że ojciec wyjmuje coś z bagażnika. „Może się rozchorował" - pomyślał, lecz po baczniejszym przyjrzeniu się uznał, że jednak nie; w czerwonej poświacie dostrzegł bystry, skupiony wzrok ojca. Mężczyzna pospiesznie chował do kieszeni przedmioty z bagażnika. Uwagę Jamiego zwróciło coś jeszcze - tata raz po raz zerkał przez ramię w stronę drogi, jakby... Coś poruszyło się przy dębie na krańcu ogrodu. Chłopak spostrzegł to kątem oka i odwrócił głowę. Ciarki przeszły mu po ramionach i plecach. Zdał sobie sprawę, że się boi. „Coś tu nie gra stwierdził w duchu. - Bardzo podejrzana sprawa". Dąb wyglądał tak samo jak zawsze - sękate konary chyliły się na lewą stronę, a potężne korzenie wybrzuszały trawnik, spychając mur ogrodu ku ulicy.

To, co zobaczył Jamie, nie umknęło też uwagi jego ojca, który zastygł w bezruchu przy bagażniku auta, wpatrzony w gałęzie drzewa. Chłopiec także skierował wzrok w to miejsce - na trawie w świetle księżyca ciągnęły się długie, czarne cienie. Nic już się nie poruszyło, lecz mimo to nastolatek dostrzegł pewną zmianę. Czarnych zarysów było więcej niż zwykle. Cień ogołoconych z liści gałęzi przypominał splot cienkich prostych linii, a tymczasem na trawniku widniały ogromne, masywne kształty, jakby w konarach kryło się... „No właśnie - co?". Jamie popatrzył na ojca i zapragnął, by ten natychmiast znalazł się w domu. Jednak on wciąż stał zapatrzony w dąb, a w ręce trzymał coś, czego chłopiec nie mógł dojrzeć. Przy drzewie znowu coś drgnęło. Strach chwycił Jamiego za gardło. „Chodź do domu, tato. Szybciej. W ogrodzie czai się coś złego". Cienie poruszyły się na trawniku. Gdy czarne kształty zaczęły się powiększać, przerażenie odebrało chłopcu głos. Spojrzał na dąb. Ukryte w koronie „coś" kołysało konarami, po których z szelestem zaczęły się zsuwać jakieś stworzenia - BYŁO ICH WIELE, CAŁE MNÓSTWO. Zerknął rozpaczliwie na ojca, lecz on ani drgnął. Stał w blasku reflektorów auta, zapatrzony w drzewo. „Co tak sterczysz? Chodź do środka, proszę cię, błagam". Odwrócił głowę w stronę drzewa, a wtedy za szybą pojawiła się blada twarz dziewczyny o przekrwionych oczach i wykrzywionych wargach. Wydał z siebie rozdzierający krzyk. Twarz dziewczyny znikła w ciemności. Coś przemknęło po podjeździe - ojciec popędził w stronę domu. Po chwili drzwi wejściowe gwałtownie się otworzyły i Julian Carpenter wparował do salonu równocześnie z żoną, która właśnie przybiegła z kuchni. - Odejdź od okna, Jamie! - krzyknął. - Tato, co się tu...? - Rób, co ci każę, i nie dyskutuj! Nie ma na to czasu.

- Na co nie ma czasu, Julianie? - wyjąkała mama Jamiego przez ściśnięte gardło. - Co się tu dzieje? Nie zważając na żonę, Julian chwycił telefon komórkowy, którego Jamie nigdy przedtem nie widział, wystukał numer i przyłożył do ucha. - Frank? Tak, oczywiście, rozumiem. Jaki jest przewidywany czas przybycia? Czy to dokładna godzina? W porządku. Uważaj na siebie. Rozłączył się, po czym złapał żonę za rękę. - Julianie, przerażasz mnie - szepnęła. - Błagam, powiedz, o co chodzi. Popatrzył na jej bladą, zaniepokojoną twarz. - Nie mogę - odparł. - Przykro mi. Jamie przyglądał się tej scenie w oszołomieniu. Nic z tego nie rozumiał, absolutnie nic. Co czai się w mroku przed domem? Kim jest Frank? Był pewien, że żaden z kolegów ojca nie nosi tego imienia. Nagle konar dębu niczym pocisk zbił szybę w oknie za plecami chłopca, roztrzaskując na kawałki mały stolik w salonie. Jamie z matką zareagowali jednogłośnym wrzaskiem. - Odejdźcie od okna! - powtórzył Julian. - Trzymajcie się blisko mnie! Jamie dźwignął się z podłogi, chwycił matkę za rękę i oboje podbiegli w jego stronę. Mężczyzna przytrzymał ich jedną ręką przy ścianie, a drugą sięgnął do kieszeni płaszcza po czarny pistolet. Matka ścisnęła dłoń chłopca aż do bólu. - Julianie! - krzyknęła. - Po co ci broń?! - Cicho, Marie - szepnął. W oddali dało się słyszeć syreny. „Całe szczęście, całe szczęście. Jadą nam na pomoc". Nocne powietrze w ogrodzie przeszył piskliwy, groteskowy śmiech. - Szybciej - ponaglał szeptem Julian. - Błagam, szybciej. Jamie zastanawiał się, do kogo tata kieruje te słowa, skoro on i mama stali tuż obok. Po chwili w ogrodzie rozbłysło światło i

zapanował zgiełk - przed dom z piskiem opon podjechały dwie czarne furgonetki na sygnale. Chłopiec spojrzał na dąb oświetlony czerwononiebieskim blaskiem. Było pusto. - Nie ma ich! - zawołał. - Tato, zniknęli! Na widok wyrazu twarzy ojca poczuł strach, silniejszy niż kiedykolwiek. Julian się odsunął i stanął naprzeciw nich. - Muszę iść - rzekł łamiącym się głosem. - Pamiętajcie, że kocham was oboje najbardziej na świecie. Zaopiekuj się mamą, Jamie, dobrze? Odwrócił się i ruszył do drzwi. Kobieta pobiegła za nim, chwyciła go za ramię i obróciła ku sobie. - Dokąd idziesz?! - zawołała. Łzy spływały jej po twarzy. Dlaczego Jamie ma się mną zaopiekować? Co tu się dzieje? - Nie mogę ci powiedzieć - odparł cicho. - Muszę was chronić. - Przed czym?! - dopytywała się podniesionym głosem. - Przed sobą - odrzekł, spuszczając głowę, po czym spojrzał na żonę, gwałtownym ruchem wyrwał się z jej uścisku i pchnął ją w głąb salonu. Jamie pierwszy raz widział ojca w takim pośpiechu. Rzucił się, by pochwycić matkę, która potknęła się o nogę roztrzaskanego stolika. Jęcząc przeraźliwie, odepchnęła jego ręce. Podniósł wzrok i zobaczył ojca wychodzącego z domu. Wstał z podłogi i z dłonią poranioną odłamkiem szkła podbiegł do okna. Wzdłuż podjazdu stało ośmiu uzbrojonych mężczyzn w czarnych kuloodpornych kamizelkach. Ich pistolety maszynowe były wycelowane w Juliana. - Ręce do góry! - zawołał jeden z nich. - Natychmiast! Po kilku krokach ojciec Jamiego zatrzymał się i spojrzał na dąb. Następnie zerknął przez ramię, by uśmiechnąć się do syna stojącego w oknie. Wreszcie ruszył naprzód, sięgnął do kieszeni po pistolet i wymierzył go w najbliżej stojącego człowieka.

Nagle rozległ się ogłuszający huk. Jamie zakrył dłońmi uszy i krzyczał bez końca, podczas gdy z broni maszynowej buchnął ogień i posypały się pociski, rażąc śmiertelnie jego ojca.

DWA LATA PÓŹNIEJ

1 PODMIEJSKA DŻUNGLA Jamie Carpenter poczuł smak krwi wymieszanej z piachem. Zaklął z ustami przy ziemi. - Puszczaj! - wybełkotał. Nad jego głową rozległ się wrzaskliwy śmiech, a po chwili ktoś wykręcił mu rękę za plecy, ponownie zadając straszliwy ból. - Złam ją, Danny! - zawołał czyjś głos. - Wyrwij mu ją! - Moment - odparł Danny, wyjąc ze śmiechu. Pochylił się nisko nad swoją ofiarą. - Wiesz, że stać mnie na to - szepnął do ucha. - Nic prostszego. - Puść mnie, grubasie... Ogromna dłoń o serdelkowatych paluchach chwyciła go za włosy i wcisnęła jego twarz w ziemię. Jamie z zamkniętymi oczami zaczął wymachiwać jedną ręką, próbując się dźwignąć z grząskiego błota. - Przytrzymajcie mu drugą! - krzyknął Danny. Chwilę potem Jamie poczuł ścisk wokół nadgarstka i czyjaś dłoń przycisnęła jego prawą rękę do ziemi. Z powodu braku tlenu rozbolała go głowa. Nie mógł oddychać, nozdrza miał pełne lepkiego, cuchnącego błota. Leżał nieruchomo, przygnieciony prawie stukilogramowym cielskiem Danny'ego Mitchella, który siedział mu na plecach. - Dosyć tego! Jamie rozpoznał głos pana Jacobsa, nauczyciela angielskiego. „Oto przybywa mój wybawca niczym rycerz w lśniącej zbroi. Pięćdziesięcioletni facet, spocony pod pachami, z nieświeżym oddechem. Super".

- Zostaw go, Mitchell. Drugi raz nie będę powtarzał! - zawołał nauczyciel. W tej chwili Jamie mógł już swobodnie poruszyć rękami, a ciężar przygniatający plecy zniknął. Uniósł głowę z ziemi i wziął głęboki oddech. W płucach poczuł rwący ból. - To tylko zabawa, panie profesorze - odezwał się Danny Mitchell. „Świetna zabawa, nie ma co". Jamie przewrócił się na plecy i spojrzał po twarzach zebranych wokół gapiów, naocznych świadków jego upokorzenia. Patrzyli na niego podekscytowani, a zarazem zniesmaczeni. „Nie cierpią Danny'ego Mitchella, ale mnie nienawidzą jeszcze bardziej". Pan Jacobs przykucnął nad nim. - Wszystko w porządku, Carpenter? - Tak, panie profesorze. - Mitchell twierdzi, że to zabawa. Czy mam mu wierzyć? Danny rzucił Jamiemu ostrzegawcze spojrzenie zza pleców nauczyciela. - Tak, panie profesorze. Chyba trochę mnie poniosło. Jacobs przyjrzał się ubrudzonemu ubraniu chłopca. - Właśnie widzę. - Wyciągnął rękę, a Jamie chwycił ją i z głośnym chlupotem wstał z kałuży błota. Kilkoro zebranych zachichotało, ale nauczyciel zgromił ich wzrokiem, poczerwieniały z gniewu. - Już was tu nie ma, sępy! - krzyknął. - Marsz do klasy, bo inaczej wszyscy zostaniecie po lekcjach do końca dnia! Tłum się rozproszył i Jamie został na boisku sam na sam z panem Jacobsem. - Jamie - zaczął. - Gdybyś chciał kiedyś porozmawiać, wiesz, jak trafić do mojego gabinetu. - Porozmawiać? A o czym, panie profesorze? - No wiesz, o swoim ojcu... o tym, co się stało. - Co ma pan na myśli, panie profesorze? Nauczyciel długo mu się przyglądał, aż wreszcie spuścił wzrok.

- Chodźmy - powiedział. - Powinieneś się umyć przed następną lekcją. Możesz skorzystać z łazienki dla personelu. Kiedy dzwonek oznajmił koniec ostatniej lekcji, Jamie powolnym krokiem ruszył szkolną ścieżką w stronę bramy. Zwykle miał się na baczności przed czyhającym zewsząd niebezpieczeństwem, a mimo to tego dnia podczas długiej przerwy dał się zaskoczyć Danny'emu. Postanowił już nigdy więcej do tego nie dopuścić. Mijając grupki idących na autobus dzieci oraz zaparkowane auta rodziców, zwolnił kroku. W obawie przed zasadzką rozglądał się na wszystkie strony swoimi błękitnymi oczami. Zesztywniał na widok Danny'ego Mitchella, który ryczał swoim głupawym śmiechem i wymachiwał rękami, tłumacząc coś otaczającej go grupce wyrostków, wpatrzonych w niego z podziwem. Jamie przedarł się między krzakami i przemknął na drugą stronę ulicy, by go nie dostrzegli. Nasłuchiwał, czy nie krzyczą za nim ani nie biegną. Nikt go nie gonił. Wkrótce był już daleko od szkoły, w dzielnicy domów szeregowych, zadbanych i prawie identycznych. Mieszkał tam razem z matką. Od śmierci ojca trzykrotnie w ciągu dwóch lat zmieniali miejsce zamieszkania. Zaraz po tragedii przybyła policja z informacją, że Julian Carpenter był zamieszany w spisek i przekazywał brytyjskiej komórce terrorystycznej informacje (tajne, do których - jako pracownik Ministerstwa Obrony - miał dostęp). Funkcjonariusze, pełni życzliwości i współczucia, zapewniali, że nie ma żadnych dowodów, by Jamie lub jego matka mieli z tym cokolwiek wspólnego. To jednak nie pomogło. Prawie natychmiast zostali zasypani listami od sąsiadów patriotów, którzy nie chcieli, aby w spokojnej dzielnicy, gdzie czytywało się brukowiec „Daily Mail", mieszkała rodzina zdrajcy. Kilka miesięcy później matka sprzedała dom w Kent. Jamiemu było to obojętne. Miał mgliste wspomnienia z tamtej tragicznej nocy.

Dąb w ogrodzie budził w nim strach. Żeby ominąć miejsce, w którym zginął jego ojciec, obchodził trawnik dookoła albo przeskakiwał żwirową ścieżkę. Zawsze trzymał się jak najdalej od drzewa. O twarzy za oknem i upiornym śmiechu, który dobiegł ich wtedy przez stłuczoną szybę z ogrodu, Jamie całkiem zapomniał. Kiedy zamieszkali u ciotki i wujka w wiosce pod Coventry, Jamie rozpoczął naukę w nowej szkole, a matka podjęła pracę recepcjonistki w gabinecie lekarskim. Niestety, plotki dotarły tam za nimi. Pewnego razu Jamie złamał nos koledze z klasy za to, że żartował z jego ojca. Tego samego dnia ktoś wrzucił przez okno cegłę do kuchni ciotki. Następnego ranka musieli się wyprowadzić. Wsiedli w pociąg do Leeds i znaleźli dom w podmiejskiej dzielnicy, podobnej do makiety z klocków Lego. Kiedy chłopiec po raz drugi w ciągu trzech miesięcy został wydalony ze szkoły za wagarowanie, matka nawet nie krzyczała, tylko złożyła wypowiedzenie właścicielowi domu i zaczęli się pakować. Wreszcie zamieszkali w cichej okolicy na obrzeżach Nottingham. Było tu szaro, zimno i ponuro. Jamie, urodzony i wychowany na wsi, miłośnik zabaw na świeżym powietrzu, musiał się szwendać po betonowych tunelach i parkingach przy supermarketach, w kapturze mocno naciągniętym na głowę. Uszy miał zatkane słuchawkami od iPoda, z których dudniła muzyka. Trzymał się na uboczu, z dala od młodzieżowych gangów gromadzących się w cienistych zaułkach tej podmiejskiej dżungli. Zawsze unikał mrocznych miejsc. Sam nie wiedział dlaczego. Przemknął szybko przez osiedle cichymi uliczkami, mijając nijakie domy i używane samochody. Grupka dziewcząt obrzuciła go wyraźnie wrogim spojrzeniem. Jedna z nich szepnęła coś do koleżanek, które zachichotały. Chłopiec poszedł dalej. Miał szesnaście lat... i był straszliwie samotny.

Zamknął frontowe drzwi małego domu, w którym mieszkał z matką. Prowadzili w miarę spokojne życie. Skierował się do pokoju, by zdjąć zabłocone ubranie. W połowie schodów usłyszał swoje imię. - Co tam, mamo?! - zawołał. - Zejdź, proszę, na chwilę. Jamie zaklął pod nosem, ale zbiegł ze schodów i wszedł do salonu. Matka siedziała na krześle pod oknem. Spojrzała na niego z takim smutkiem, że ścisnęło go w gardle. - Co się stało? - spytał. - Dzwonił twój nauczyciel - odparła. - Pan Jacobs. „Rany, po co ten facet wtrąca się w nie swoje sprawy?". - Serio? Czego chciał? - Podobno wdałeś się w bójkę. - Nieprawda. Matka westchnęła. - Martwię się o ciebie - przyznała. - Niepotrzebnie. Dam sobie radę. - Ciągle to powtarzasz. - Więc może wreszcie uwierzysz mi na słowo. Kobieta przymrużyła powieki. „Musiało cię zaboleć. I dobrze. Teraz możesz na mnie nakrzyczeć, a ja pójdę na górę i przez resztę dnia nie będziemy się do siebie odzywać". - Mnie też go brakuje, Jamie - dodała. Chłopiec wzdrygnął się jak rażony prądem. - Codziennie za nim tęsknię. Przez wielką gulę w gardle ledwo wydobył z siebie głos. - To dobrze - wykrztusił. - Bo ja nie tęsknię. Wcale. Matka podniosła na niego wzrok. Łzy wezbrały jej w oczach. - Chyba nie mówisz poważnie? - Jak najpoważniej. Był zdrajcą i przestępcą. Zrujnował nam życie. - Nieprawda. Mamy jeszcze siebie. Jamie się zaśmiał. - Jasne. Sama widzisz, jak świetnie nam idzie.

Z oczu matki popłynęły łzy, a kiedy spuściła głowę, stoczyły się po policzkach i zaczęły kapać na podłogę. Chłopiec patrzył na nią bezradnie. „Podejdź do niej, przytul ją, powiedz, że wszystko będzie dobrze". Bardzo chciał to zrobić. Najbardziej na świecie pragnął teraz przyklęknąć przy matce i pokonać przepaść, która zaczynała ich dzielić, odkąd zginął ojciec. A jednak nie mógł. Zastygł w miejscu, wpatrzony w płaczącą kobietę.

2 WINY OJCA Następnego ranka po przebudzeniu Jamie wziął prysznic, włożył ubranie i wymknął się z domu, żeby nie natknąć się na matkę. Ruszył przez osiedle tą samą drogą co zwykle, lecz zamiast skręcić w ulicę prowadzącą do szkoły, poszedł prosto, przez małą galerię handlową, gdzie mieściły się McDonald's i wypożyczalnia płyt DVD. Następnie wszedł na pomazany graffiti most kolejowy. Po betonie pokrytym rozdeptaną gumą do żucia walało się potłuczone szkło. Minął stację i stojaki rowerowe i udał się w stronę kanału. Postanowił, że nie pójdzie dzisiaj do szkoły. Za nic w świecie. „Kurczę, co ją tak zdołowało? Że nie tęsknię za ojcem? Przecież był nieudacznikiem. Czy ona tego nie rozumie?". Zaciskając pięści, zszedł po betonowych stopniach na ścieżkę holowniczą. Kanał płynął tu w prostej linii przez prawie dwa kilometry, dzięki czemu Jamie mógł z bezpiecznej odległości wypatrzyć, czy nic mu nie grozi. Mimo swej czujności nie dostrzegł nikogo prócz ludzi spacerujących z psami oraz kilku bezdomnych, przycupniętych pod niskimi wiaduktami zwieńczającymi wąski kanał. Szedł w zamyśleniu. Nikomu, a zwłaszcza matce, nie potrafił wyznać, jak wielką pustkę czuł w swoim życiu po śmierci ojca. Bardzo ją kochał i nienawidził siebie za to, że tak ją traktuje. Odrzucał ją, kiedy najbardziej go potrzebowała, choć wiedział, że poza nim nie ma nikogo. Nic nie mógł na to poradzić; narastający w środku gniew domagał się uwolnienia, a matka była akurat pod ręką. Ten, który sobie na niego zasłużył, odszedł.

Ojciec, tchórzliwy nieudacznik, zabierał go do Londynu na mecze Arsenału, kupił mu szwajcarski scyzoryk, który Jamie już od dawna przestał nosić w kieszeni, pozwolił mu strzelać z wiatrówki w polu za domem, pomógł zbudować szałas na drzewie i co sobotę rano oglądał z nim kreskówki. Mama nigdy tego nie robiła, a wcale tego od niej nie oczekiwał. Tęsknił jednak za przeszłością tak bardzo, że aż wstydził się przyznać. Był wściekły na ojca za to, że zostawił ich samych, że musieli opuścić ukochany stary dom i zamieszkać w tym okropnym miejscu, z dala od przyjaciół. Był wściekły za wrogie miny swoich prześladowców w każdej nowej szkole, do której musiał chodzić. Dzieci szeptały za jego plecami, a szkolne łobuzy upatrywały sobie w nim - nowym chudzielcu, którego ojciec próbował pomagać terrorystom we własnym kraju - idealną ofiarę. Był wściekły na matkę za to, że nie chciała dostrzec całej prawdy o swoim mężu, i na nauczycieli, że starali się go zrozumieć, że kazali mu opowiadać o ojcu i zwierzać się ze swoich uczuć. Był wściekły. Otrząsnąwszy się z rozmyślań, spojrzał w niebo, na słońce, którego blade promienie przedzierały się przez szarą powłokę chmur. Wyjął z kieszeni komórkę i sprawdził godzinę - było już prawie południe. Na wprost ciągnęła się wydeptana ścieżka, prowadząca przez skarpę do małego parku, otoczonego wysokimi brzozami. Park zawsze świecił pustką; było to jedno z jego ulubionych miejsc. Usiadł na trawie, z dala od drzew rzucających cienie w południowym słońcu. Nie zabrał z domu śniadania, bo nie wchodził do kuchni, żeby nie natknąć się na matkę. Zapakował więc do plecaka puszkę coli, kilka czekoladowych batonów i cukierków. Cola zrobiła się ciepła, a czekolada na wpół rozmiękła, ale było mu wszystko jedno.

Kiedy zjadł, położył się na trawie z głową na plecaku i zamknął oczy. Nagle poczuł się strasznie zmęczony i już nie chciało mu się myśleć. „Piętnaście minut. Tylko krótka drzemka... Nie dłużej niż pół godziny". - Jamie. Otworzył gwałtownie oczy i ujrzał nad sobą czarne nocne niebo. Podnosząc się z ziemi, przetarł powieki i rozejrzał się po mrocznym parku. Wieczorny chłód zaczął się dawać we znaki i ciarki przeszły mu po ciele, gdy zdał sobie sprawę, że siedzi w miejscu, gdzie zbiegają się cienie pni. - Jamie. Odwrócił się. - Kim jesteś?! - zawołał. Po parku rozniósł się śmiech. - Jamie. - Głos był melodyjny, jakby ktoś wyśpiewywał jego imię, by rozbrzmiewało echem wśród konarów. Należał do dziewczyny. - Gdzie jesteś? To nie jest śmieszne! Znowu ten chichot. Wstał i powoli się obrócił. Nikogo nie było widać; za rzędem szerokich, sękatych drzew rozciągał się mroczny park. „Łatwo się tam ukryć". Nagle w chłopcu coś drgnęło - jakby ślad wspomnienia dziewczęcej twarzy za oknem. Nic jednak nie pamiętał. Za jego plecami zaszeleściła trawa. Skierował twarz w tę stronę. Serce mu łomotało. Nic. - Jamie. Czuł, że tym razem głos dochodzi z bliska. - Pokaż się! - zawołał. - Dobrze - odezwał się głos prosto do jego ucha. Jamie wrzasnął i obrócił się, wymachując pięściami. Jego prawa ręka natrafiła na opór. Zadrżał ze strachu. Po chwili zamarł.

Przed nim leżała dziewczyna, mniej więcej w jego wieku, i trzymała się za nos. Kiedy cienka strużka krwi spłynęła jej po wargach, dziewczyna wysunęła język i ją zlizała. - O rany! - rzucił Jamie. - Strasznie cię przepraszam. Nic ci nie jest? - Kretynie - fuknęła dziewczyna, przysłaniając twarz dłonią. - Co cię napadło? - Przepraszam - powtórzył. - Po co się wygłupiasz? - Chciałam cię tylko przestraszyć - odparła obrażona. - Dlaczego? - Tak sobie, dla zabawy. Coś zamajaczyło mgliście w pamięci Jamiego. - W porządku, udało ci się. Nic, tylko pogratulować. - Dzięki - mruknęła dziewczyna, wyciągając rękę. - Pomożesz mi wstać? - O, przepraszam. Oczywiście - odrzekł i podał jej dłoń. Dziewczyna podniosła się, otrząsnęła i wytarła nos. Jamie zaczął się jej przyglądać. Była naprawdę bardzo ładna: ciemne włosy opadały na ramiona, miała jasną cerę i ciemnobrązowe oczy. Czując na sobie jego wzrok, posłała mu uśmiech. Chłopiec się zarumienił. - Podobam ci się? - spytała. - Wybacz, nie chciałem się gapić. Ja tylko... hm... - Chciałeś. Ale nie szkodzi. Jestem Larissa. - A ja... - Trybiki w jego głowie nagle zaskoczyły i ogarnął go strach. -Wołałaś mnie po imieniu - zauważył, cofając się. - Skąd mnie znasz? - Nieważne, Jamie - odparła, a jej śliczne brązowe oczy błysnęły przeraźliwą czerwienią. - To już nie ma znaczenia. Przemknęła niczym cień i w ułamku sekundy znalazła się obok niego. Ujęła w dłonie jego twarz, ściskając ją potwornie mocno. - Nic już się nie liczy - szepnęła. Jamie popatrzył w jej czerwone oczy i zemdlał.

3 ATAK NA PRZEDMIEŚCIACH - Nie zrobię tego. - Głos wydawał się bardzo odległy. Jamie z trudem otworzył oczy. Leżał na trawie, a obok niego siedziała dziewczyna o imieniu Larissa. Chciał uciekać, ale nie mógł się ruszyć. Miał obolałe kończyny i zamęt w głowie. - Niech to szlag, nie mogę - powiedziała dziewczyna, najwyraźniej do siebie. - Co jest ze mną nie tak? Siłą woli uniósł powieki i spojrzał na nią. Jej oczy znów były brązowe. Patrzyła na niego z łagodną miną. - Kim... ty... jesteś? - wyjąkał. - Coś ty mi zrobiła? Spuściła głowę. - Miałeś być mój - odparła. - On tak twierdził. Ale nie mogłam tego zrobić. - Jak to twój? - Mój. Pod każdym względem. Resztkami sił podniósł się i usiadł. - Nie rozumiem - przyznał. - Nieważne. - Dziewczyna spojrzała w niebo. - Powinieneś już iść - dodała, patrząc na niego ze smutkiem. - Oni zaraz tam będą. Jamie poczuł nagły przypływ adrenaliny. - Kto? Gdzie? - dopytywał się. - Moi przyjaciele. Dobrze wiesz gdzie. Zerwał się na równe nogi i spojrzał na Larissę. - Zdaje się, że gdzieś cię już widziałem - powiedział drżącym głosem. W pamięci ujrzał tamtą twarz za oknem. Dziewczyna skinęła głową.

Obrócił się i wybiegł z parku, pędząc przed siebie co sił w nogach. „Błagam, tylko nie to. Nie róbcie krzywdy mamie!". Kiedy dotarł na miejsce, serce waliło mu tak głośno, jakby chciało się wyrwać z piersi. Przed oczami miał mroczki, w nogach czuł rwący ból. Pokonał biegiem ostatnie pięćdziesiąt metrów, które dzieliły go od domu, prześlizgnął się przez furtkę i ruszył do frontowych drzwi. Były szeroko otwarte. Wbiegł do holu. - Mamo! - krzyknął. - Mamo! Jesteś tu?! Żadnej odpowiedzi. Zajrzał do salonu. Był opustoszały. W kuchni też nikogo nie zastał. Ani śladu matki. Wbiegł po schodach i pchnął drzwi jej sypialni. W otwartym oknie nad łóżkiem zobaczył ciemne niebo, lekki wieczorny wiatr poruszał zasłonami. Podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. - Mamo! - zawołał w ciemność gęstą jak atrament. Prawa ręka dotknęła czegoś lepkiego. Spojrzał i odskoczył nadgarstek był wysmarowany czerwoną mazią. Jamie zerknął na parapet. Na białej powierzchni widniały dwie plamy krwi. Szkarłatny płyn rozmazano też na szybie. Z przerażeniem obejrzał rękę. Nagle w jego umyśle coś drgnęło zrozumiał, że matka odeszła. Cofnął się w głąb pokoju, krzycząc w stronę nieba. W oddali, wysoko wśród nocnych chmur, ktoś usłyszał jego głos i zawrócił. Czas mijał. Jamie nie miał pojęcia, ile go upłynęło. Nie mógł dłużej przebywać w pokoju matki ani patrzeć na krew, która odznaczała się upiornie jasną czerwienią na pomalowanym białą farbą parapecie i przezroczystym szkle. Kiedy siedział na kanapie, wpatrzony nieprzytomnym wzrokiem w ścianę, ktoś wszedł przez frontowe drzwi i delikatnie je za sobą zamknął.

Jamie był tak odrętwiały, że nie miał siły się bać. Patrzył obojętnie, jak do pokoju wchodzi wysoki szczupły mężczyzna w szarym garniturze, odsłaniając w uśmiechu żyletkowate kły. Ciemnoczerwone oczy rozbłysły w ciemności. - Jamie Carpenter - odezwał się przesłodzonym głosem. Niezwykle mi miło wreszcie cię poznać. Podszedł w stronę chłopca, a wtedy frontowe drzwi rozprysły się na wiór i w domu pojawiła się kolosalna postać z czymś na kształt wielkiej rury. - Nie zbliżaj się do niego, Alexandru - odezwał się przybysz donośnym głosem, od którego zatrząsł się cały dom. Stwór w szarym garniturze wydał z siebie syk i wyprężył grzbiet. - Nie twój interes, potworze - fuknął. - Mam tu jeszcze parę spraw do załatwienia. - Niczego nie załatwisz - odparła postać, pociągając za spust przy rurze. Towarzyszył temu ogromny huk jak przy pęknięciu gigantycznego balonu. Wystrzelony z rury ostry przedmiot śmignął po pokoju, wlokąc za sobą metalową linę. Alexandru podskoczył z niebywałą szybkością, a pocisk przedziurawił ścianę salonu, po czym zawrócił i równie błyskawicznie wleciał do rury. Stwór w szarym garniturze zawisł w powietrzu. Jego oczy pałały gniewem. Warknął na stojącą w drzwiach postać, a następnie przeleciał przez szybę dużego frontowego okna i wzbił się w niebo. Jamie ani drgnął. Kolos w mgnieniu oka znalazł się przy oknie, wyciągając długą szyję, by spojrzeć w stronę, w którą odleciał stwór o imieniu Alexandru. - Zniknął - powiedział. - Na razie. Kiedy obrócił się do Jamiego, w świetle lamp salonu chłopiec po raz pierwszy ujrzał swojego wybawcę i wydał z siebie okrzyk.

Gigant okazał się ponad dwumetrowym, potężnym mężczyzną. Miał ziemistą skórę pokrytą plamami i wysokie, masywne czoło, nad którym sterczała czarna czupryna. Był ubrany w ciemny garnitur i długi, szary płaszcz. Wzdłuż jego rękawa biegł do szyi podtrzymujący rurę drut. Mężczyzna podszedł bliżej. Oszalały ze strachu i rozpaczy Jamie dostrzegł dwie grube metalowe śruby sterczące po bokach jego szyi. Kolos wyciągnął rękę. - Jamie Carpenterze - przemówił. - Nazywam się Frankenstein. Jestem tu po to, żeby ci pomóc. Oczy chłopca wywróciły się białkami do góry, a on sam zanurzył się w błogiej, mrocznej próżni.

4 NA RATUNEK STAVELEY, NORTH DERBYSHIRE PIĘĆDZIESIĄT SZEŚĆ MINUT WCZEŚNIEJ Do zdarzenia doszło, kiedy Matt Browning siedział przy komputerze. Przebierając szybko palcami po klawiaturze starego laptopa, pisał wypracowanie z literatury angielskiej na temat podobieństw i różnic w mowach wygłoszonych przez Brutusa i Marka Antoniusza w Juliuszu Cezarze, gdy nagle rozległ się huk i coś runęło do ich małego ogródka za domem, wyrzucając w powietrze piach i trawę. Z parteru dobiegł go krzyk matki oraz mamrotanie uciszającego ją ojca, a w sypialni za ścianą rozległ się płacz jego maleńkiej siostrzyczki Laury - piskliwe zawodzenie oznaczające niezrozumienie i determinację. Matt zapisał plik na dysku i wstał od biurka. Jak na szesnastolatka był dosyć niski, a zarazem chudy. Brązowa grzywa opadała mu niesfornie na wysokie czoło i okulary. Twarz miał bladą, niemal dziewczęcą - o rysach łagodnych i delikatnych, jakby lekko zamazanych. Był ubrany w ulubioną fioletową koszulkę Harvardu i ciemnobrązowe sztruksy. Chłopiec wsunął stopy w granatowe tenisówki marki Vans i szybko wybiegł z pokoju, by zajrzeć do siostrzyczki. Laura leżała w łóżeczku, z buźką poczerwieniałą z gniewu, zaciśniętymi powiekami i ustami wygiętymi w podkówkę. Matt wziął ją na ręce, oparł na piersi i zaczął uciszać, kołysząc lekko w

ramionach. Dziewczynka odetchnęła głęboko i przez chwilę nastała błoga cisza, ale za moment znów rozległ się płacz. Chłopiec wyniósł dziecko z pokoju i poszedł na dół. W kuchni znajdującej się w głębi domu matka odchodziła od zmysłów. Ubrana w beżowy szlafrok i błękitne kapcie, biegała od okna do okna, wyglądając przez szybę w ciemność. Wciąż powtarzała mężowi, by wezwał policję. Greg Browning stał chwiejnie w miejscu; jedną ręką dotykał czoła, a w drugiej trzymał puszkę z piwem. Odwrócił głowę i spojrzał na Matta, który właśnie wszedł do kuchni. - Bądź tak miły i ucisz siostrę - mruknął. - Głowa mi pęka od tego wrzasku. - Po chwili zwrócił się do żony: - Mogłabyś się zająć tym małym wyjcem, zamiast wpadać w panikę - rzucił podniesionym głosem. Kobieta szybkim ruchem wzięła niemowlę z rąk Matta i usiadła przy stole. - Przynieś matce telefon. Matt zdjął ze ściany słuchawkę i podał mamie. Ta chwyciła ją zdezorientowana. - Dzwoń po policję, a my z Mattem rozejrzymy się po ogrodzie. - Nie, Greg, lepiej nie... - Bo co? Przełknęła głośno ślinę. - Nie idźcie tam, błagam was. - Do diabła, Lynne, siedź cicho! Chodźmy, Matt. Greg Browning otworzył tylne drzwi domu, przystanął i nasłuchiwał. Chłopiec podążył za nim i wyjrzał zza jego pleców na ciemne niebo. W ogrodzie panowała cisza. Nic się nie poruszało w chłodnym wieczornym powietrzu. Mężczyzna wziął latarkę z półki przy drzwiach, zapalił ją i wyszedł na małe patio.

Matt udał się za nim, wypatrując w ciemności obiektu, który wylądował z hukiem pod jego oknem. W kuchni matka rozmawiała przez telefon z policją. Ojciec błysnął snopem latarki na klomby okalające wąski trawnik. Na jego skraju w świetle wyłowił się biały kształt. - Tam - rzucił Matt. - W kwiatach. - Zostań tu. Chłopak przystanął na patio, a ojciec wolnym krokiem ruszył po wydeptanej trawie. Przy klombie wydał z siebie stłumiony krzyk. - Co to takiego? - spytał Matt. Żadnej odpowiedzi. Ojciec stał nieruchomo, wpatrując się w kwiaty. -Tato? Co to jest? Wreszcie spojrzał na syna szeroko otwartymi oczami. - Dziewczyna - odparł. - Wygląda na nastolatkę. - Co? - Chodź zobaczyć. Matt przemierzył trawnik i zajrzał w zachwaszczony klomb. Leżała na plecach, na wpół przysypana piachem po silnym upadku, który wcisnął ją w ziemię. Bladą twarz pokrywała krew, oczy i wargi miała groteskowo spuchnięte. Głowę okalała aureola czarnych włosów, posklejanych od błota i krwistej mazi. Lewa ręka, najwyraźniej złamana, była nienaturalnie wykręcona w łokciu. Jasnoszara koszula ściemniała przesiąknięta czerwoną cieczą. Matt z przerażeniem dostrzegł na brzuchu dziewczyny rozległą lśniącą purpurą ranę. Odwrócił wzrok. - Wygląda na to, że ktoś próbował ją wybebeszyć - szepnął ojciec. - Co tam znalazłeś, Greg?! - zawołała matka stojąca w kuchennych drzwiach. - Co się dzieje? - Cicho, Lynne - rzucił odruchowo mężczyzna, lecz tym razem jego głos brzmiał łagodnie i bez cienia gniewu. „Ona na pewno się boi" - pomyślał Matt, pochylając się nad dziewczyną. Mimo zmasakrowanej twarzy była piękna; cerę miała niemal przezroczystą, a wargi kusiły głębokim odcieniem czerwieni.

Ojciec mruczał coś pod nosem, spoglądając to w niebo, to na ziemię, jakby szukał wytłumaczenia, skąd dziewczyna znalazła się w ogrodzie. Chłopiec dotknął chłodnej szyi, by zbadać puls. Wiedział jednak, że to daremne. „Kto ci to zrobił?" - zastanawiał się. Wtedy opuchnięta powieka uniosła się i prawe oko zerknęło na niego. Matt wrzasnął. - Ona żyje! - zawołał. - Nie wygłupiaj się! - krzyknął ojciec. - Przecież... Dziewczyna zaniosła się głębokim, rzężącym kaszlem, od którego pociekła jej krew z ust. Następnie spojrzała na Matta i wypowiedziała jakieś niezrozumiałe słowa. - Mój Boże - szepnął Greg. Chłopak podniósł się, podszedł ostrożnie do ojca i stanął przy nim, obserwując dziewczynę, która zaczęła z wolna poruszać głową na boki. Jej wargi wykrzywił grymas bólu. - Trzeba jej pomóc, tato - powiedział. - Nie możemy jej tak zostawić. Ojciec spojrzał na niego z gniewną miną. - Co mam zrobić?! - krzyknął. - Policja już tu jedzie. Niech się tym zajmą. Lepiej jej nie dotykać. - Ale tato... Rozwścieczony Greg Browning zamachnął się pięścią na syna. Matt z krzykiem odwrócił głowę, zasłaniając twarz ramionami. - Siedź cicho, pókim dobry - warknął ojciec i opuścił rękę. Chłopiec zerknął na niego, poczerwieniały ze wstydu i bezsilności. Po głowie krążyły mu nienawistne myśli. Otworzył usta, by coś powiedzieć. W tym momencie powietrze wypełnił ogłuszający ryk i nad drzewami porastającymi ich podmiejski ogród pojawił się potężny czarny helikopter. Przysłonił twarz, ledwo utrzymując równowagę, kiedy kręcące się śmigła maszyny wzbiły w powietrze tumany kurzu i piachu. Ojciec wołał coś do niego, ale warkot silników i szum powietrza zagłuszały

jego słowa. Osłaniając oczy, chłopak wyciągnął szyję i patrzył, jak helikopter znika za domem. Odwrócił się na pięcie i pognał w tamtą stronę. Minął w drzwiach struchlałą matkę i popędził przez kuchnię do wąskiego przedpokoju, a stamtąd do frontowych drzwi. Za plecami słyszał głos ojca wykrzykującego jego imię, lecz to go nie powstrzymało. Pchnął drzwi, w momencie gdy helikopter obniżał się na szarą nawierzchnię drogi, wisząc nad zaparkowanymi przy ulicy samochodami. Greg Browning dobiegł do syna, chwycił go za ramię i obrócił ku sobie. - Do jasnej cholery, co ty wyprą... - Głos mu się urwał na widok lądującej maszyny. Obaj z Mattem patrzyli, jak z bocznych drzwi wyłaniają się cztery postacie. Dwie z nich przypominały funkcjonariuszy z oddziału prewencji. Byli ubrani na czarno, na kombinezonach nosili pancerne kamizelki, a na głowach kaski z fioletowymi wizjerami. W osłoniętych rękawicami dłoniach trzymali pistolety maszynowe. Tuż za nimi szło dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta, w białych sterylnych kombinezonach ochrony biologicznej. Twarze zasłaniały im maski z grubego plastiku. Między nimi było widać biały prostokąt noszy. Po wyjściu z helikoptera szybkim krokiem ruszyli w stronę Matta i jego ojca. Jeden z wysunął się naprzód. „Na oko żołnierz, jak oni wszyscy" - pomyślał chłopak. - Czy ktoś tu zgłaszał zagrożenie? - zapytał. Sądząc po głosie, był niewiele starszy od Matta. Żaden z nich nie odpowiedział. Żołnierz podszedł bliżej. - Czy ktoś z tego domu zgłaszał zagrożenie? Matt skinął głową przerażony. Czarna postać odwróciła się do towarzyszy, wskazując na dom, po czym przemknęła obok chłopca i jego ojca do przedpokoju, a pozostali ruszyli w jego ślady. Matt i Greg stali bezradnie w drzwiach, wpatrzeni w helikopter. Dopiero gdy usłyszeli wrzask matki, wbiegli do środka.

Zastali ją w kuchni z małą Laurą na rękach. Wrzeszczały obie naraz. Greg Browning podbiegł do żony, chwycił ją w ramiona i zaczął uspokajać szeptem. Zapewniał, że wszystko będzie dobrze, i błagał, żeby przestała krzyczeć. Matt wyszedł do ogrodu. Dwaj żołnierze przystanęli nad dziewczyną z obu stron. Broń na ich ramionach była skierowana ku górze. Mężczyzna i kobieta w sterylnych uniformach przykucnęli, aby zbadać poszkodowaną. Matt ruszył w ich kierunku. Gdy był już blisko, jeden z żołnierzy wycelował czarny pistolet maszynowy w jego pierś i chłopak zastygł w miejscu. - Proszę się nie zbliżać! - zawołał żołnierz. - Dla własnego dobra! - Co się tam dzieje? - odezwał się słaby głos zza pleców Matta. Sparaliżowany strachem chłopiec zerknął przez ramię - na małym patio stał jego ojciec. Sprawiał wrażenie, jakby uszło z niego powietrze. - Niech pan zabierze syna do domu - nakazał żołnierz. - Chcę wiedzieć, co się tu dzieje. - Ojciec nie dawał za wygraną. - Kim jesteście? - Drugi raz nie będę powtarzał - uciął żołnierz. W jego głosie zabrzmiała nuta zniecierpliwienia. - Proszę zabrać syna do domu. Natychmiast. Greg Browning chciał coś odburknąć, ale ugryzł się w język. - Chodź do środka, Matt - rzucił wreszcie. Chłopak spojrzał na ojca, a potem na żołnierza, który wciąż celował bronią w jego pierś. Drugi mundurowy oraz pracownicy ochrony biologicznej nie spuszczali z niego wzroku. Już miał zawrócić i udać się posłusznie do domu, gdy nagle dziewczyna podniosła się i ugryzła w rękę mężczyznę w białym kombinezonie. Rozpętało się prawdziwe piekło. Mężczyzna wrzasnął, cofając dłoń. Z przedziurawionego plastiku trysnęła krew. Stojący bliżej żołnierz zamachnął się

pistoletem. Ciężki metal trafił dziewczynę w szczękę. Zastygła nieruchomo jak manekin. Żołnierz, który celował w Matta, opuścił broń i zwrócił się do towarzyszy: - Czy to poważne obrażenie? Na dźwięk jego głosu kobieta, która klęcząc przy koledze, oglądała ranę, podniosła wzrok. - Tak - odparła. - Trzeba go stąd zabrać. - Zapakujcie obiekt badań do worka - polecił żołnierz. - Tylko szybko. - Nie mamy czasu. Potrzebna mu czysta krew, i to natychmiast. - Dostanie ją. Zabierzcie obiekt badań. Kobieta rzuciła mu krótkie spojrzenie, po czym puściła rękę kolegi i położyła nosze na ziemi. - Pomóż mi - odezwała się do drugiego żołnierza. Ten kucnął, chwycił dziewczynę pod pachy i wyciągnął z klombu. Matt omal nie krzyknął na widok jej pokiereszowanego ciała. Obie nogi były złamane w połowie uda. Spod czarnej zakrwawionej spódnicy wystawały białe kości. Lewa stopa wisiała nienaturalnie, wygięta w kostce, a przy prawej brakowało trzech palców - zamiast nich w nikłym świetle majaczyły trzy czerwone kikuty. Matt zaczął biec w jej stronę. Musiał działać, choć nie bardzo wiedział jak. Nawoływania ojca puścił mimo uszu. Żołnierz, który obezwładnił dziewczynę bronią, ruszył w jego stronę, wykrzykując ostrzeżenia. Nie zdążył. Matt osunął się na kolana przy połamanej dziewczynie i spojrzał na kobietę w kombinezonie. - Czy mógłbym pomóc...? Nagle dziewczyna zamachnęła się, uderzając go w szyję. Przez ułamek sekundy czuł, jak jej paznokcie przebijają jego gładką skórę, a potem to uczucie znikło i w nocne powietrze trysnęła czerwona fontanna, obryzgując tors i twarz chłopca. Nie poczuł bólu; zdziwił się tylko i nagle bardzo zachciało mu się spać. Popatrzył na czerwony strumień i uświadomiwszy sobie, że

to jego krew, opadł lekko na trawnik. Źdźbła zaszeleściły głucho pod ciężarem jego głowy. Zamykając powieki, poczuł na szyi czyjeś dłonie i usłyszał głos żołnierza, który kazał ojcu zapomnieć o tym, co się wydarzyło.

5 W MROKU Jamiemu Carpenter owi przyśnił się ojciec. Któregoś dnia, kiedy chłopiec miał dziesięć lat, tato wrócił z pracy z ręką pod płaszczem i bez powitania udał się na górę. Mama wyjechała w odwiedziny do swojej siostry w Surrey. Chwilę potem Jamie ruszył w ślad za ojcem, powoli, krok po kroku, stąpając na palcach. Przez uchylone drzwi łazienki ujrzał ojca - prawą rękę trzymał nad zlewem, a lustro i biała porcelana były usiane czerwonymi plamkami. Podkradł się bliżej. Ojciec włożył rękę pod gorącą wodę, krzywiąc się z bólu, a gdy zakręcił kran i sięgnął po ręcznik, chłopiec zobaczył, że od nadgarstka po łokieć biegnie długa krwawa rana, z której na tle czerwieni sterczy coś ciemnego, szarobrunatnego. Ojciec wytarł rękę z krwi i ostrożnie wsunął palce do rany. Zaciskając zęby, wyjął z niej tajemniczy przedmiot, po czym odetchnął z ulgą. Jamie przyglądał się w osłupieniu. Ojciec trzymał w palcach coś, co przypominało kilkucentymetrowy pazur, ostry i zakrzywiony jak szpon. Z grubej haczykowatej końcówki zwisał strzęp ciała, lśniąc bielą w świetle lampy. Z gardła chłopca wyrwał się mimowolny jęk. Ojciec odwrócił gwałtownie głowę, ale jego oniemiały syn nie mógł wykrztusić ani słowa. Julian poruszył ustami, jakby chciał coś powiedzieć, lecz po chwili zamknął kopnięciem drzwi łazienki i Jamie został sam w ciemnym przedpokoju.

Powoli budził się ze snu. Czuł, że znajduje się w ruchu; z tyłu usłyszał warkot silnika, nad głową bębnił deszcz. Ostrożnie otworzył oczy; za szybą ciągnął się mroczny las, śmigały rozmyte drzewa, z nieba lała się ściana wody. Zerknął w stronę kierowcy i wrzasnął. Instynktownie szarpnął za klamkę drzwi od strony pasażera, nie zważając na to, że mógłby wypaść z pędzącego samochodu. Pragnął się wydostać i uciec od siedzącego obok koszmarnego stwora. - Szkoda zachodu - odezwał się tamten donośnym głosem, którego nie zdołał stłumić szum silnika. - Drzwi są zablokowane. Jamie przywarł do nich ciałem. W fotelu obok niego siedział potwór doktora Frankensteina. „Czy to sen? Na pewno tak. To nie może się dziać naprawdę". - Nie wypada się tak gapić - rzekł potwór. Jamie odniósł wrażenie, że w surowym, tubalnym głosie zabrzmiała nuta rozbawienia. - Kim pan jest? - wyjąkał. „Nie odzywaj się do niego! Odbiło ci? Po prostu siedź cicho!" nakazywał mu głos rozsądku. - Nazywam się Victor Frankenstein. Już raz się przedstawiłem. Zdaje się, że nie pamiętasz. Chłopiec przytaknął, na co potwór zareagował mruknięciem. - Tak myślałem. Dobrze, że zablokowałem drzwi. - Jego śmiech zadudnił jak grzmot. - Nie mogę wyjawić ci wszystkiego - dodał. Zabieram cię w bezpieczne miejsce. Mój zwierzchnik sam zdecyduje, co powinieneś wiedzieć. - Kto jest pana zwierzchnikiem? - dociekał Jamie. Tamten nie odpowiedział. - Zadałem panu pytanie - odezwał się podniesionym głosem. Nie słyszał pan? Frankenstein odwrócił wielką głowę i spojrzał na chłopca. - Słyszałem - odparł. -1 celowo unikam odpowiedzi.

Jamie wzdrygnął się na wspomnienie krwi w sypialni matki nagle pamięć wróciła. - Moja mama... - Patrzył szeroko otwartymi oczami. - Musimy po nią wrócić. Stwór zerknął na niego zaniepokojony. - Nie możemy - odrzekł. - Twoja matka odeszła, sam rozumiesz. Chłopiec wyszperał w kieszeni komórkę, znalazł wśród kontaktów numer matki, wcisnął zielony guzik i przyłożył telefon do ucha. Cisza. Popatrzył na oświetlony ekran komórki. Logo sieci zniknęło, wskaźnik siły sygnału też. - Tutaj nie ma zasięgu - oznajmił Frankenstein. Jamie chwycił za klamkę i zaczął ją szarpać, aż plastikowy uchwyt wygiął się pod siłą jego nacisku. - Przestań! - ryknął mężczyzna. - Nie pomożesz swojej matce, jeśli będę cię musiał zeskrobywać z jezdni! Chłopiec spojrzał na potwora rozwścieczonym wzrokiem. - Niech pan zatrzyma samochód! - krzyknął. - Natychmiast! Muszę ratować mamę! Auto pędziło dalej. Potężne monstrum za kierownicą zerknęło na niego. - Twoja matka odeszła - odezwało się łagodnie. - Możesz mi wierzyć lub nie; jest mi z tego powodu bardzo przykro. Prawda jest taka, że jej nie ma. Nie masz po co włóczyć się po ciemku, bo i tak jej nie odnajdziesz. Jamie popatrzył gniewnie na śruby w szyi wielkoluda. Jego niewyparzony język jak zwykle wziął górę nad rozsądkiem. - Myślałem, że Frankenstein był twórczym lekarzem, a nie potworem - mruknął. Zgrzytnęły hamulce, zapiszczały opony i auto stanęło w miejscu. Stwór wziął głęboki oddech. - Stworzył mnie Victor Frankenstein - odezwał się chłodno. Przez jakiś czas rzeczywiście byłem potworem, ale po śmierci doktora przyjąłem jego nazwisko, żeby go uczcić. Będziesz zasypywać mnie złośliwymi pytaniami, czy pozwolisz, żebym zawiózł nas w bezpieczne miejsce? Jamie kiwnął głową.

- Przepraszam - rzucił cicho. Frankenstein zamilkł. - Powiedziałem: przepraszam. - Słyszałem - mruknął. - Przyjmuję przeprosiny i rozumiem twoją troskę o matkę. Pod wpływem niepokoju ludzie wygadują niemądre rzeczy. Chcę, żebyś wiedział, że ja także martwię się o Marie, dlatego zabieram cię do jedynego miejsca w kraju, gdzie spotkasz ludzi, dzięki którym możesz ją odnaleźć. A teraz siedź cicho, bo muszę się skupić najeździe. Jamie odwrócił się i patrzył na drogę wijącą się przez cichy las. Po obu stronach rosły gęste drzewa, niewyraźne w ulewnym deszczu, a w świetle reflektorów nie było widać prawie nic prócz ciągnącej się na wprost betonowej wstęgi szosy, wyjątkowo zadbanej jak na tak odludne miejsce. Co jakiś czas zerkał na mężczyznę za kierownicą, lecz tamten, zapatrzony przed siebie, nie zwracał na niego uwagi. Las wokół gęstniał. Jamie wyciągnął szyję, by spojrzeć w niebo, ale korony drzew, chylących się ku sobie z obu stron, utworzyły gęsty, nieprzenikniony baldachim, całkowicie je przysłaniając. „Niemożliwe. To pewnie jakiś tunel, wytwór człowieka". Kiedy auto weszło w ostry zakręt, chłopiec omal nie wrzasnął. Na wprost stała ogromna ciemnozielona brama ciągnąca się przez całą szerokość drogi. Jej zwieńczenie gubiło się wśród drzew. Pośrodku wisiała wielka biała tablica, oświetlona lampą jarzeniową. Strugi deszczu przecinały jej blask, tworząc pasiaste cienie. Na tablicy widniały czerwone litery: MINISTERSTWO OBRONY TEREN ZAMKNIĘTY ZGODNIE Z USTAWĄ O OCHRONIE TAJEMNICY PAŃSTWOWEJ WSTĘP WZBRONIONY

Masywna brama otworzyła się powoli i bezdźwięcznie. Dalej panował zupełny mrok. Po chwili w szumiącym deszczu odezwał się mechaniczny głos: - Teren zamknięty. Konieczna autoryzacja wjazdu. Kiedy Frankenstein ruszył z wolna, Jamie wpadł w panikę. „Nie jedźmy tam. Niech mnie pan stąd zabierze. Chcę do domu". Brama zamknęła się za nimi, odcinając ich od nikłego światła z lasu. - Proszę włączyć bieg jałowy - nakazał głos. Frankenstein wykonał polecenie. Pod kołami coś drgnęło i maszyny wprawiły auto w ruch. Pokonawszy bliżej nieokreśloną odległość, samochód zatrzymał się i spod podwozia buchnęły kłęby białego sprężonego powietrza. W zamkniętej przestrzeni hałas był nie do zniesienia. Jamie odruchowo złapał Frankensteina za ramię. - Co to takiego?! - krzyknął. - Spektroskop - odrzekł tamten. - Wykrywa materiały wybuchowe. Sprawdza, czy w samochodzie nie podłożono bomby. Delikatnym ruchem dał chłopcu do zrozumienia, żeby zabrał rękę. Mechaniczny głos odezwał się znowu. - Proszę podać nazwiska i numery identyfikacyjne wszystkich pasażerów. Monstrum odkręciło szybę i przemówiło w mroczną przestrzeń głośno i wyraźnie: - Frankenstein Victor, NS302-45D. Carpenter Jamie, brak numeru identyfikacyjnego. Dwa halogenowe szperacze oświetliły samochód kręgiem oślepiającego białego blasku. - Niezidentyfikowane osoby nie mają wstępu na teren obiektu oznajmił głos. - Niezidentyfikowana osoba przybyła tu za zgodą Henry'ego Sewarda, NS303-27A - huknął przez okno Frankenstein. Zapadła znacząca cisza. - Droga wolna - orzekł głos. - Proszę jechać. Szperacze zgasły, a zamiast nich pojawiło się ciepłe światło. Jamie otworzył szeroko oczy ze zdumienia. Znaleźli się w tunelu

długości niemal pięćdziesięciu i szerokości dziesięciu metrów. Sunęli ciemnoszarym deptakiem, który pokrywał znaczną część dna tunelu. Nieskazitelnie białe ściany ciągnęły się w górę do stropu co najmniej sześć metrów. W miejscach zetknięcia się ścian ze stropem znajdowały się różnego rodzaju lampki, których światło padało na deptak. Jamie dostrzegł wśród nich kolisty blask szperaczy oraz całe rzędy masywnych, prostokątnych skrzynek z fioletowego szkła. Frankenstein westchnął ciężko, wypełniając wnętrze auta ciepłym oddechem, po czym ruszył deptakiem. Przy wyjeździe z tunelu stała kolejna brama, która otworzyła się równie bezdźwięcznie jak pierwsza, a za nią Jamie ujrzał świat, o którego istnieniu wiedziało bardzo niewielu. Fioletowożółte światła, w jakich skąpany był samochód, stwarzały atmosferę ciepła, a zarazem chłodu. Na wprost, na samym końcu deptaku oświetlonego lampami znajdującymi się w pięciometrowych odstępach, wznosiła się szeroka srebrna kopuła, jakby w ziemi zakopano ogromną kulę, pozostawiając nad powierzchnią tylko jej fragment. W dali stały dwa szare przysadziste budynki, jeden po prawej, drugi po lewej stronie, a na ich szczytach obracały się z wolna gigantyczne czerwonobiałe anteny radarów. Dalej ciągnął się długi pas startowy, oznakowany migającymi światłami. Na jego końcu błyskały dwie wielkie latarnie. Częściowo ukryty za kopułą biały samolot pasażerski miał namalowany wzdłuż kadłuba czerwony pasek. Jamie zauważył wychodzącą spod kopuły nieprzerwaną kolumnę ludzi, mężczyzn i kobiet w cywilnych ubraniach, którzy chwilę potem wspięli się po drabinie do samolotu. W nocnym powietrzu dało się słyszeć rozmowy i śmiech. Frankenstein wcisnął gaz i auto powoli ruszyło naprzód. Gdy Jamie odwrócił się, by popatrzeć na tunel, ledwo wychwycił wzrokiem szeroki, półkolisty kształt, zanim przysłoniła go zamykająca się brama. Na widok innych obiektów chłopiec wydał głośny okrzyk. Z zewnątrz bryła tunelu miała barwę nijakiej szarości. Od traktu, po którym jechali, odchodziła ścieżka, zawracająca

zakosem w stronę tunelu, i dalej biegła równolegle do niego. Piętnaście metrów od miejsca, gdzie tunel znikał wśród drzew, ścieżka zakręcała długim, łagodnym łukiem pod masywne metalowe ogrodzenie. Jamie otworzył szeroko oczy. - Chwileczkę - odezwał się. - Niech pan zatrzyma wóz. Chcę popatrzeć. Frankenstein prychnął zniecierpliwiony, ale zahamował. Jamie otworzył drzwi, a kiedy wysiadł, usłyszał za sobą kroki potwora, który kręcił głową z niezrozumieniem, próbując się domyślić, co zaciekawiło chłopca. Ogrodzenie wznosiło się na co najmniej piętnaście metrów. Wykonano je z grubej metalowej siatki, zabezpieczonej od góry zwojami ostrego drutu kolczastego. W stumetrowych odstępach stały tu wieżyczki strażnicze -metalowe budki na potężnych słupach. Panowała w nich ciemność, lecz w najbliższej Jamie wypatrzył poruszającą się postać. Powiódł wzrokiem do następnej, oddalonej o sto metrów, i kolejno po innych. Cały teren, jak okiem sięgnąć, był ogrodzony - metalowa siatka ciągnęła się jak po obwodzie ogromnego koła, mijając koniec pasa startowego, a następnie znikała za kompleksem niskich, prostokątnych budynków po prawej stronie lądowiska. Chłopiec rozglądał się z zaciekawieniem. Za kompleksem budynków widok przesłaniała kopuła. Dalej, po prawej stronie, równolegle do pasa startowego, wznosił się potężny gmach. Jego masywne metalowe drzwi były zamknięte. Za nim biegła metalowa siatka z wieżami rozstawionymi równo na bezgranicznej długości ogrodzenia. Chłopiec chłonął wzrokiem każdy szczegół, nie zwracając uwagi na Frankensteina, który patrzył na niego z lekkim rozbawieniem. Ścieżka za ogrodzeniem, prowadząca wzdłuż siatki w stronę tunelu, łączyła się z główną drogą zaledwie kilka metrów od miejsca, w którym stał Jamie. Za ogrodzeniem ciągnął się pas ziemi, poprzecinany tysiącami czerwonych promieni laserowych. Tworzyły skomplikowaną sieć, która przyprawiłaby o ból głowy światowej sławy złodziei klejnotów. Od drugiej strony pas ziemi otoczono płotem, niemal tak wysokim jak

ten przy drodze. Dalej rósł las rozciągający się - niczym ściana splecionych zarośli i liści - idealnie równo za zewnętrznym ogrodzeniem. Każdy centymetr kwadratowy ziemi między płotem a lasem był widoczny w jaskrawym ultrafioletowym świetle, padającym z czarnych skrzynek, ustawionych wzdłuż płotu w trzymetrowych odstępach. Przejęty Jamie napawał wzrok osobliwymi widokami. „Co to za miejsce? Dlaczego tyle tu płotów, świateł i wieżyczek? Czego tak pilnie strzegą?". Kiedy jego oczy przywykły do rażących kolorów, pod siecią migocących promieni laserowych dostrzegł kilka ogromnych szperaczy. Ich wielkie okrągłe soczewki skierowano ku niebu. Spojrzał w górę i rozdziawił usta. - O mój Boże - szepnął. Mimo że szperacze nie emitowały światła, ich zastosowanie stało się oczywiste, gdy tylko Jamie przyjrzał się uważniej temu, co znajdowało się nad jego głową. Na niebie, lśniąc delikatnie w nocnym powietrzu, wznosił się baldachim z drzew. Górował nieprzerwanie nad tym tajemniczym miejscem aż po skraj lasu. Z dołu całość wyglądała matowo i nieco przezroczyście - jak plama oleju na tafli wody - ale chłopiec dojrzał w górze bezładne kształty i nierówności. Efekt był niesamowity. - Co to takiego? - spytał zdziwionym głosem. - Hologram - odparł Frankenstein. - Żeby odciągnąć uwagę wścibskich ludzi. Chłopiec był ciekaw, kim są ci wścibscy ludzie. Spytał, jak to działa. - To pole cząstek odbijających światło, zawieszone nad całą bazą. Szperacze rzucają na nie z dołu ruchomy obraz. - Jak na gigantyczny ekran kinowy? Frankenstein zaniósł się dziwnym, nienaturalnym śmiechem. - Coś w tym rodzaju - odrzekł. - Z góry widać tylko las. Napatrzyłeś się już?

Jamie nawet w połowie nie zaspokoił ciekawości, ale przytaknął - gigant wyraźnie zaczynał się niecierpliwić. - To dobrze - rzucił bez cienia złośliwości i wsiadł do samochodu, a chłopiec za nim. Ruszyli w stronę srebrnej kopuły. Przed budynkiem stało kilka wojskowych wozów, masywna ciężarówka z otwartym nadwoziem, mnóstwo jeepów i niesamowicie dużo aut cywilnych. Między jeepem a bmw serii 3, który swoje najlepsze lata miał już za sobą, widniał na asfalcie namalowany białą farbą znak, informujący o miejscu parkingowym. Frankenstein wjechał i zgasił silnik, po czym obaj wysiedli. Cofnęli się do niskiego wcięcia w bryle kopuły stojącej przy drodze, którą przyjechali. W srebrnej ścianie tkwiły drzwi - otwarte, jakby specjalnie dla nich. Mężczyzna dał Jamiemu znak, by wszedł do środka, a następnie ruszył za nim. Znaleźli się w białym korytarzu. Nie było tam nic ciekawego prócz herbu wyrzeźbionego wysoko w ścianie, naprzeciw której przystanęli. - Co teraz? - spytał Jamie. - Musimy czekać - odrzekł Frankenstein. Chłopiec popatrzył na herb; pośrodku wielkiego okręgu widniał krzyż, otoczony sześcioma płonącymi pochodniami. Nad okręgiem wyrzeźbiono koronę i kratę, a pod nim trzy łacińskie wyrazy: Lux e tenebris. - Co to znaczy? - dopytywał się, wskazując na herb. - ŚWIATŁO W MROKU - przetłumaczył stwór. - Niegdyś ulubione motto wielkiego człowieka. - Kogo? Drzwi zamknęły się za nimi cicho - dopiero przy zetknięciu się ze ścianą wydały donośny trzask. Następnie rozległ się szczęk, jakby drgnęły przekładnie ciężkiej maszyny, a potem trzask, nieco cichszy, lecz złowrogi. W tym momencie ściana na końcu korytarza rozsunęła się, ukazując srebrne, metalowe drzwi windy. - Nie teraz - rzucił Frankenstein i zaczął iść korytarzem. Po chwili wahania chłopak poszedł za nim.

W windzie nie było przycisków. Gdy tylko weszli do środka, drzwi zasunęły się i kabina ruszyła w dół. Dobrze znane prozaiczne uczucia mdłości i drżenia nóg wyparły lekką histerię, która towarzyszyła Jamiemu od chwili, gdy w jego domu zjawiło się indywiduum w szarym płaszczu, i chłopak omal nie dostał ataku śmiechu. Opanował się, wlepiając wyczekujący wzrok w drzwi windy, a kiedy kabina stanęła, wyobraźnia zaczęła mu podsuwać różne wizje tego, co miał za moment ujrzeć. Trafili do dormitorium. Po obu stronach wielkiego długiego pomieszczenia stały wąskie łóżka z pościelą i kocami koloru oliwkowej zieleni. Były nieskazitelnie czyste, na oko nieużywane, a stojące między nimi metalowe szafki lśniły jak nowe. - Co to za miejsce? - zwrócił się chłopiec do Frankensteina. Monstrum otworzyło usta, lecz jego słowa utonęły w ogłuszającym dźwięku syreny. Jamie zakrył uszy dłońmi, a gdy hałas ucichł, gigant spojrzał na niego z zatroskaną miną i odparł: - Wkrótce się dowiesz.

6 INCYDENT W TEATRZE, CZĘŚĆ 1 THE STRAND, LONDYN 3 CZERWCA 1892 ROKU Stukocąc po bruku, powóz podjechał pod teatr Lyceum przy Wellington Street i zatrzymał się przed wysokimi kolumnami. Mżyło. Otuliwszy się płaszczem, woźnica czekał, aż pasażer wysiądzie. - Weź obie walizki, chłopcze - rzucił zniecierpliwionym głosem starszy pan. Stał na bruku w kapeluszu nasuniętym nisko na oczy, wpatrzony w słońce zachodzące nad Trafalgar Sąuare. - Tak, proszę pana - odparł jego lokaj, sięgając po czarną skórzaną torbę lekarską i jasnobrązową teczkę. W tym momencie wiekowy karosz, który wiózł ich londyńskimi ulicami, poruszył się i cofnął o krok. Chłopak omal nie upadł, uderzając kolanem o mokry bruk. Upuszczona teczka otworzyła się i wypadł z niej drewniany kołek z zaostrzonym końcem. Potoczył się po kamieniach prosto pod nogi tęgiego jegomościa w wieczorowym stroju. Mężczyzna schylił się po niego, stękając z wysiłku. - Słuchaj no, chłopcze - odezwał się wyniosłym, zmanierowanym tonem. - Nie mógłbyś uważać? Jeszcze się człowiek przez takie cholerstwo przewróci. Służący podniósł walizkę. - Ja niechcący, proszę pana - powiedział. - Mam nadzieję - odparł jegomość, oddając mu kołek. Jego żona, równie korpulentna jak on, zachichotała, rozbawiona ciętym dowcipem męża.

Chłopak odprowadził ich wzrokiem w kierunku Strand, po czym podał bagaże swojemu panu, który przyglądał się całej scenie ze zniecierpliwioną miną. Bez słowa wziął torby, odwrócił się i energicznym krokiem wszedł po schodach. Lokaj ruszył pokornie kilka kroków za nim. Starszy pan zatrzymał się w czerwonym okazałym foyer teatru i czekał, aż przywita go kierownik nocnej zmiany. Kiedy się rozejrzał, jego wzrok spoczął na szerokich schodach po obu stronach sali, prowadzących na górę, i na ścianach ozdobionych afiszami z wcześniejszych spektakli. Na większości widniała twarz człowieka, na którego prośbę tu przybył - Henry'ego Irvinga. Urodziwe, pociągłe oblicze wybitnego aktora, znanego z szekspirowskich sztuk, nie było w Londynie nikomu obce, podobnie jak jego głęboki baryton. Przed dwoma sezonami starszy pan widział go w roli Otella i uznał ów występ za wielce zadowalający. - Profesor Van Helsing? Wyrwany z zamyślenia zmierzył wzrokiem przysadzistego człowieczka o rumianej twarzy, który stał tuż przed nim. - W rzeczy samej - odparł. - Pan Stoker, jak mniemam? - Tak, proszę pana - odparł człowieczek. - Jestem tu kierownikiem nocnej zmiany. Zdaje się, że pan Irving wyjaśnił, w jakiej sprawie pana wezwano? - Otrzymałem od niego wiadomość o zaginięciu tancerki rewiowej. Pisał, że podejrzewa przestępstwo, przy którego wykryciu mogłoby dopomóc moje doświadczenie. - Właśnie - przytaknął Stoker. - Ale tu nie chodzi o pierwszą lepszą tancerkę. Rzecz w tym... - Głos mu się urwał. Van Helsing przyjrzał mu się uważniej - twarz miał czerwoną jak burak, wzrok mętny, a w jego oddechu dało się wyczuć lekką alkoholową mgiełkę. Pewnie przed nocną zmianą dla otuchy zajrzał do butelki. - Panie Stoker - odezwał się profesor surowym tonem. Przybyłem z Kensington na prośbę pańskiego pracodawcy. Chciałbym

omówić tę sprawę jeszcze przed wschodem słońca. Proszę powiedzieć mi wszystko, o czym mi jeszcze nie wiadomo. Stoker drgnął jak rażony piorunem. - Pan wybaczy - zaczął. - Rzecz w tym, że zaginiona tancerka, Jenny Pembry, jest ulubienicą samego premiera Gladstone'a, który raczył zaszczycić nas swoją obecnością aż czterokrotnie w ciągu roku. Dwa dni temu po inscenizacji Burzy premier nie omieszkał zauważyć jej nieobecności, a pan Irving obiecał się dowiedzieć, co się z nią stało. Kiedy oświadczył premierowi, że nie zdołał jej odnaleźć, ten poradził mu wysłać telegram do profesora Van Helsinga z Kensington. - Oto jestem - zagrzmiał profesor niespodziewanie niskim, donośnym głosem, wyprostowując plecy. - Stoję w opustoszałym teatrze i zaczynam przypuszczać, że zniknięcie dziewczyny to żadna tajemnica, lecz jej świadomy wybór; znudzona sceną, postanowiła znaleźć sobie bardziej przyzwoite zajęcie. Nie sądzę, aby ta sprawa wymagała mojej uwagi. Zdaje się, że nic tu po mnie, panie Stoker. Kierownik cofnął się o krok, sięgnął do kieszeni po chustkę i otarł nerwowo czoło. - Szanowny panie, gdyby zechciał pan tylko zajrzeć do garderoby - wydusił przez ściśnięte gardło. - Pan Irving twierdzi, że premier jest tą sprawą wielce zafrasowany. Nie mógłbym się przed nim przyznać, że nie wykorzystaliśmy wszystkich naszych możliwości. Dziesięć minut, błagam pana. Wpatrując się w stojącego przed nim człowieczka o rumianej twarzy, Van Helsing poczuł, że jego gniew ustępuje miejsca głębokiej frustracji. Upłynęło dziewięć miesięcy, odkąd wraz z przyjaciółmi powrócili z górzystej Transylwanii. Mimo że żaden z nich nie wspominał publicznie o tym, co wydarzyło się pod kamiennymi wieżami zamku hrabiego Drakuli, ludzie zaczęli rozpuszczać plotki i profesor został zasypany prośbami o pomoc w niewyjaśnionych sprawach, takich jak skrzypiące podłogi i zjawy - czy choćby zaginiona tancerka.

Pragnął wrócić w spokoju do swego gabinetu, by dalej prowadzić badania nad zjawiskami, których był świadkiem w Europie Wschodniej. Niestety, znad Bałtyku nadchodziły coraz bardziej ponure wieści, historie mroczne i krwawe. Na szczęście nic nie wskazywało na to, by zło, które doprowadziło do śmierci jego dwóch przyjaciół, prześladowało go także w Londynie, i choćby za to należało dziękować Bogu. - Proszę mi wybaczyć, panie Stoker - odezwał się. - Jeśli zechce pan wskazać drogę, zajrzę do garderoby, jak pan prosił. - Odwrócił się do lokaja. - Możesz wracać do powozu, chłopcze. Twoja pomoc nie będzie mi tu potrzebna. - Jednakowoż dotrzymam panu towarzystwa, jeśli pan pozwoli. Van Helsing machnął lekceważąco ręką. - Jak sobie chcesz. Stoker poprowadził ich w głąb teatru. Minąwszy długie rzędy foteli obitych czerwonym aksamitem i fosę orkiestrową, weszli za kulisy. W wąskich korytarzach piętrzyły się rekwizyty i meble z dawnych spektakli: drewniana wieża z Werony, połamany magiczny tron, gronostajowe peleryny, zardzewiałe hełmy i korony, całe stosy mieczy i sztyletów. Na podłodze leżały płaty srebrnej farby, która odpadła z sufitu. Prowadząc Van Helsinga i jego służącego po zakurzonych zakamarkach teatru, kierownik gadał jak najęty, ośmielony przeprosinami profesora oraz zawartością małej piersiówki, z której regularnie upijał łyk, wcale się z tym nie kryjąc. - ...rzecz jasna, pan Irving to prawdziwie zacny mąż: łaskawy pracodawca, szlachetny towarzysz oraz znamienity aktor. Zawsze zachęca innych, by się wykazali... by się DOSKONALILI. Poświęca uwagę obiecującym aktorom, a pozbawionym talentu z niezwykłą subtelnością odradza ten fach. Nawet ja ze swoimi małymi ambicjami znalazłem w nim życzliwego słuchacza, choć sam czasu ma niewiele. Zaiste, szlachetny z niego mąż. Wyznam panu w zaufaniu, że obiecał

przeczytać moją sztukę, jeśli kiedykolwiek zdołam skończyć tę przeklętą rzecz. Cóż za uprzejmość! Jakiż on wspaniałomyślny! Obawiam się jednak, że nigdy do tego nie dojdzie. Konwencja sztuki męczy mnie nieustannie. Jestem bliski stwierdzenia, iż nie nadaję się na dramatopisarza. Być może odnajdę się w powieści? Żywię przekonanie, że tak. Może napisałbym o teatrze, w którym ludzie giną bez śladu? Mogłoby się to zakończyć sukcesem, choćby nawet krótkotrwałym. A za pierwowzór głównego bohatera posłużyłby pan Irving, bo taki zacny z niego mąż i... - Jak to: giną bez śladu? - przerwał mu szeptem Van Helsing. Zatrzymali się przed drzwiami garderoby. Było to liche pomieszczenie, niewiele większe od spiżarnianej wnęki. W środku, naprzeciw zakurzonego lustra, stały trzy małe stoliki, a przy każdym twarde drewniane krzesło. W kącie leżała sterta kostiumów oraz stronice z tekstami dialogów i piosenek. - Słucham? - Powiedział pan, że ludzie giną bez śladu. Czy to znaczy, że panna Pembry nie jest jedyną osobą, która nie zjawiła się w teatrze bez uprzedzenia? Zmieszany Stoker potarł brew. - No cóż, ma pan rację. Byli też inni. Ale sam pan mówił, że teatr to nie miejsce dla każdego. Wielu odchodzi szukać szczęścia gdzie indziej. - Ilu ludzi zniknęło? - Właściwie to trudno orzec. Z tego, co mi wiadomo, jeszcze cztery osoby w ciągu ostatnich kilku miesięcy: trębacz, dublerka Tytanii oraz dwie inne tancerki, których nazwisk niestety nie pamiętam. - Cztery osoby! - ryknął Van Helsing, aż Stoker cofnął się ze strachu. - Pięcioro ludzi znika bez śladu, jeden po drugim, a pan, jako kierownik teatru, nie widzi w tym nic nadzwyczajnego? I nikt nie raczył mi o tym wspomnieć, mimo iż zostałem wezwany do

wyjaśnienia zniknięcia jednego z nich, i to wyłącznie dla zaspokojenia kaprysu polityka! Czy jest pan aż takim imbecylem? Stoker patrzył na niego z rozdziawionymi ustami, a po chwili mruknął coś niezrozumiale. - Coś rzekł, człowieku? Proszę głośniej, jeśli ma pan cokolwiek do powiedzenia. - Jestem tylko kierownikiem nocnej zmiany - odparł cicho. - Doprawdy, to żadna wymówka. Doskonale pan o tym wie. Proszę posłuchać: czy w ciągu ostatnich miesięcy wydarzyło się coś, co mogło mieć związek z zaginięciami? Niech się pan zastanowi. Stoker uciekł wzrokiem, a profesor z obojętną miną zerknął na lokaja, który stał kilka metrów dalej. Obaj czekali na reakcję kierownika. Gdy wreszcie się do nich odwrócił, miał zaczerwienione oczy. Z trudem łapał powietrze i był bliski płaczu. - Nic takiego nie pamiętam, poza jednym przykrym zdarzeniem z naszym dyrygentem Haroldem Norrisem. - Co się z nim stało? - Pan Norris cierpiał na rozstrój nerwowy. Pół roku temu pan Irving wysłał go na urlop zdrowotny, aby odpoczął z dala od miejskiego zgiełku. Jak już mówiłem, wielkoduszność pana Irvinga... - I co dalej? - przerwał mu zniecierpliwiony Van Helsing. - Niestety, pan Norris nie żyje. Po urlopie jego stan się pogorszył. Pojawiła się gorączka i uczucie głodu, a dwa tygodnie później otrzymaliśmy od jego brata wiadomość o śmierci. Dopiero co udało nam się znaleźć kogoś na jego miejsce. - Gdzie Norris spędził urlop? - W Rumunii. Służącemu zaparło dech. - A gdzie mieszkał? - spytał profesor tonem pełnym grozy. Stoker popatrzył na niego oszołomiony. - Szanowny panie, Harry Norris był dobrym, poczciwym człowiekiem. Miał za sobą ponad sześćdziesiąt lat życia, z czego dwadzieścia przepracował w tym teatrze. Zapewniam pana, że nie

skrzywdziłby muchy. Jeśli nawet się mylę, ten biedak i tak już nie żyje. Wyzionął ducha jeszcze przed zniknięciem tancerki, o której mowa. Van Helsing wysunął rękę spod peleryny i chwycił kierownika za ramię. Ten wydał z siebie okrzyk. - Gdzie mieszkał? - powtórzył profesor. - Nie wiem! - jęknął błagalnie Stoker. - Naprawdę nie mam pojęcia. Był samotny, zawsze wychodził z teatru ostatni. Proszę, niech mnie pan puści. Błagam pana! Van Helsing cofnął rękę, a kierownik złapał się za ramię, zerkając na profesora z przerażeniem w oczach. - Co się znajduje pod tym budynkiem? - dociekał starszy pan. - Nie wiem - wyszeptał Stoker z ręką na ramieniu. - Chyba najwyższy czas, abyś się dowiedział. Zabierz nas do fosy orkiestrowej, natychmiast. - Tędy - rzucił głosem stłumionym ze strachu i bólu i powiódł ich w głąb teatru. * W milczeniu przeszli przez kulisy. Kierownik prowadził ich korytarzami wzdłuż garderób. Po drodze minęli wielkie drzwi osobnego gabinetu, na których eleganckim pismem wykaligrafowano: „Pan H. Irving". W innych pomieszczeniach znajdowały się: charakteryzatornia, pracownia, sekcja instrumentów dętych blaszanych, sekcja perkusji oraz pokój prywatny. Zeszli wąskimi schodami i znaleźli się na zapleczu fosy orkiestrowej. Van Helsing zatrzymał Stokera, kładąc mu rękę na ramieniu, i pierwszy wszedł do środka. Szybkim krokiem przemaszerował między równymi rzędami krzeseł i pulpitów, po czym wspiął się na małe drewniane schodki prowadzące na podium dyrygenta. Zatrzymał się na najwyższym, a kierownik ze służącym zostali na dole.

Podium było przykryte okrągłym czerwonym chodnikiem. Na ozdobnym pulpicie leżała partytura Burzy. I nic poza tym. Van Helsing nakazał Stokerowi i chłopcu nie ruszać się z miejsca, a sam chwycił krawędź chodnika i energicznym ruchem ściągnął go z podium. - Jestem zmuszony zaprotestować! - krzyknął Stoker. - To skandal... - Proszę tu podejść i przekonać się, czy pański protest jest słuszny - przerwał mu profesor. Stoker wraz ze służącym wspięli się na podium i ujrzeli w podłodze ciężkie drewniane drzwi. Van Helsing popatrzył po nich. - Teraz musicie być szczególnie ostrożni - powiedział.

7 CIĘŻKO ODDYCHAĆ Z RĘKĄ ZACIŚNIĘTĄ NA KRTANI Światło w dormitorium błysnęło ultrafioletem i w uszach Jamiego zadźwięczał sygnał alarmowy. Frankenstein wyjął zza paska radiotelefon, wcisnął trzy klawisze, a następnie przyłożył go do jednego ucha, a drugie zakrył gigantyczną dłonią. I czekał. - Co się dzieje?! - zawołał Jamie. Monstrum uciszyło go ruchem ręki i przyciskając radiotelefon do ucha, nasłuchiwało komunikatu. Chłopiec popatrzył dookoła, a gdy dostrzegł drzwi, zaczął biec w ich stronę, byle jak najdalej od hałasu, który przyprawiał go o mdłości i zawroty głowy. Pragnął stąd uciec i odnaleźć matkę. Frankenstein zerwał się, aby go zatrzymać. Spodziewając się tego, Jamie wyślizgnął się z uścisku ogromnych palców, pchnął drzwi i wybiegł z sali. Ledwo zdążył dotrzeć na długi szary korytarz, gdy nagle upadł rażony ciosem, mocno uderzając głową o twardą podłogę. Zawirowało mu przed oczami. Na dźwięk rozgniewanego głosu podniósł się i usiadł. - Co to za zabawy, do licha? - Nad sobą ujrzał poirytowaną twarz niskiego grubaska w białym lekarskim kitlu. - Kim jesteś? Co tu robisz? - Nazywam się Jamie Carpenter! - zawołał chłopak. - Czy może mi pan powiedzieć, gdzie jestem? Błagam pana. - Przepraszam, nie dosłyszałem nazwiska. - Lekarz wybałuszył oczy. Jamie powtórzył.

- Chryste Panie! - Mężczyzna rozejrzał się bezradnie. - Chyba powinieneś pójść ze mną - oznajmił wreszcie i podał mu dłoń. - Jeśli coś ci się stanie, Seward obedrze mnie ze skóry. No dalej, rusz się. Chłopiec wstał z podłogi. - Dokąd idziemy?! - krzyknął. - Do hali przylotów - odparł lekarz. - Właśnie coś nadlatuje. Tam będzie najbezpieczniej. - Dlaczego? - Bo tam jest broń. Jamie biegł niekończącym się korytarzem. W głowie szumiało mu od uporczywego dźwięku alarmu i pulsujących fioletowych świateł. Lekarz, mimo swej niskiej i tęgiej postury, gnał niestrudzenie przed siebie z zaciśniętymi szczękami, zapatrzony w dal. Chłopiec ledwo mógł za nim nadążyć. Wreszcie mężczyzna zatrzymał się przy szerokim podnośniku (tak nazywano stalowy szkielet kabiny, pomalowany w czarnożółte pasy). Gdy tylko Jamie wszedł na podest, lekarz dotknął jednego z metalowych przycisków, wprawiając mechanizm podnośnika w ruch, i podest zaczął się wznosić. Obaj się pochylili, by złapać oddech. Zaczerpnąwszy powietrza, chłopiec wyprostował się i wyjrzał z kabiny -właśnie mijali gigantyczną wyrwę, w której tkwiła potężna kanciasta bryła. Jej ściany i podłogę oświetlały fioletowe lampy szynowe, uwidaczniające efektowne szczegóły: podwozie z kołami, ciemny trójkątny kadłub i dwa skrzydła sięgające niemal do ścian. Podnośnik sunął coraz wyżej, więc Jamie przykucnął, żeby lepiej widzieć, ale bryła szybko znikła mu z oczu. - Co to było? - zapytał. - Nieważne - wysapał w odpowiedzi lekarz. - Nie wyglądaj poza kabinę. Jamie spojrzał na niego, wzruszając ramionami, po czym odwrócił głowę. „Spasiony kretyn. Nie będzie mi mówił, co mam robić".

W górze zazgrzytały tryby i kabina zwolniła. Wznosili się teraz długim, jednorodnym szybem, który niespodziewanie kończył się na dużej, tętniącej życiem sali. Boczna część półkolistego pomieszczenia wychodziła na otwarty asfaltowy plac, ciągnący się przez środek długiego, jasno oświetlonego pasa startowego. W sali, przed wielkimi otwartymi drzwiami, w dwóch szeregach oddalonych od siebie o dwa metry stali ubrani na czarno osobnicy z pistoletami maszynowymi na ramionach. Na ich widok Jamie poczuł dreszcz na plecach. „Widziałem już takich. Wyglądają na żołnierzy, jak tamci ludzie, którzy...". Siłą woli urwał tę myśl i podniósł wzrok. Wysoko na ogromnej ścianie widniał herb - ten sam co przedtem, a pod nim, niemal na całej długości, znajomy napis: Lux e tenebris. W głębi sali - czy raczej hangaru, bo sale zwykle bywają mniejsze - krzątały się dziesiątki kobiet i mężczyzn w białych kitlach z noszami na kółkach i kroplówkami, wykrzykujący pytania i polecenia. Po prawej stronie otworzyła się metalowa brama i cztery postacie w sterylnych uniformach wtoczyły do środka wózki z namiotami tlenowymi. Z oddali dochodził głuchy terkot silnika. - Nadlatuje! - zawołał jeden z żołnierzy. - Ile mamy czasu? - spytał wysoki, kościsty mężczyzna zza przenośnej tablicy komputerowej, która stała na ciężkim metalowym wózku. - Dziewięćdziesiąt sekund! W hangarze zawrzało - lekarze, laboranci i żołnierze zaczęli biegać tam i z powrotem, postukując obcasami o betonową posadzkę. Słysząc potężny huk, Jamie podskoczył. Masywne żelazne drzwi otworzyły się z łoskotem i uderzyły o ścianę, wydając przy tym ogłuszający brzęk. Ciężkim krokiem wyszedł z nich Frankenstein. Popatrzył po hali, kręcąc wielką głową, a wyłowiwszy wzrokiem Jamiego, uśmiechnął się bez wyrazu i ruszył w jego stronę.

Chłopiec zastygł w miejscu. Tymczasem potwór przemierzył hangar kilkoma wielkimi krokami, chwycił Jamiego za koszulkę, pochylił ku niemu olbrzymią głowę i spojrzał mu prosto w twarz. Zęby i wargi miał zaciśnięte, a podmuch z potężnych nozdrzy rozwiewał nastolatkowi włosy. „Próbuje opanować mordercze żądze. Z trudem mu się to udaje". Ciemnoszare zdeformowane oczy Frankensteina patrzyły na Jamiego. Wreszcie monstrum przemówiło: - Nigdy więcej mi nie uciekniesz. Jasne? - Ja tylko... - Milcz! - ryknął. - Ani słowa. Masz skinąć głową na znak, że do ciebie dotarło. Nie chcę wysłuchiwać twoich wymówek. JASNE? Chłopiec przytaknął, odwracając się. Łzy wstydu i upokorzenia napłynęły mu do oczu. Kilkoro pracowników przerwało swoje czynności i obserwowało całe zajście, nie bacząc na oślepiający błysk świateł helikoptera przed hangarem. Jamie nie miał odwagi spojrzeć ani na nich, ani na stojącego przed nim wielkoluda. Jego wzrok przykuł ruch w kącie hali. Pusta betonowa ściana rozsunęła się i wyszli z niej czterej osobnicy w czarnych ubraniach. Przy pasku po jednej stronie mieli wielkie pistolety maszynowe, a po drugiej krótkie rurki połączone pękiem przewodów z małymi kwadratowymi zbiornikami na plecach. Jamie dobrze znał te rurki były to mniejsze wersje broni, z której Frankenstein strzelał w pokoju matki. „Mój Boże, to wszystko dzieje się naprawdę. To nie sen. Mama odeszła". Czterej żołnierze, którzy wyszli tajemnym przejściem, ustawili się po dwóch z każdej strony drzwi. Z ciemności szybkim krokiem wyszła jakaś postać, minęła strażników i udała się w stronę odkrytej części hangaru. Podobnie jak inni, przybysz miał na sobie czarny, obcisły strój, lecz przy jego kasku brakowało fioletowego wizjera. Jamie dostrzegł zaczesaną do tyłu kępkę siwych włosów. Krocząc przez halę, mężczyzna rozglądał się na wszystkie strony, dopóki jego

wzrok nie spoczął na chłopcu. Zdziwiony zwrócił się do jednego z żołnierzy, a następnie pomaszerował w kierunku Jamiego. - Victorze! - zawołał, przyspieszając kroku. Na jego widok Frankenstein zaklął cicho, po czym spojrzał w skupieniu na Jamiego, jakby właśnie dotarło do niego, że wciąż trzyma nastolatka za koszulkę. Znowu zaklął, tym razem głośniej. „On się na mnie nie wścieka. Chodzi o coś innego. On się chyba boi". Olbrzym puścił Jamiego i nakazał mu stanąć na baczność. Widząc zbliżającego się starszego mężczyznę, chłopak niechętnie wyprostował plecy. - Victorze - powtórzył przybysz. - Czy mógłbyś mi wyjaśnić, skąd nieletni cywil wziął się na terenie najtajniejszego obiektu w państwie? Wytłumacz mi to dla własnego dobra. Frankenstein stanął na baczność, przewyższając ich obu. - Admirale Seward - odezwał się nad ich głowami. - To jest Jamie Carpenter. Przywiozłem go, bo Alexandru Rusmanov omal nie wyszarpał mu gardła w jego domu, sir. Jego matka zniknęła, sir. Nie wiedziałem, co z nim zrobić, sir. Sewarda nie interesowało jednak nic oprócz nazwiska chłopca. Na jego dźwięk drgnął wyraźnie, po czym zaczął się wpatrywać w Jamiego z niebywale zdziwioną miną. - Jamie Carpenter? - powtórzył. - Nazywasz się Jamie CARPENTER? - Tak - odparł chłopak. Frankenstein fuknął na niego, by dodał „sir", co Jamie posłusznie uczynił. Admirał Seward stopniowo opanował zaskoczenie. - W normalnych okolicznościach powiedziałbym, że miło cię poznać - rzekł do Jamiego. - Ale dzisiejszy wieczór odbiega od normalności, a z tego, co słyszałem, masz za sobą ciężki dzień. Chcę, żebyś... - przerwał, szukając innych słów. - Gdy tylko załatwimy nasze sprawy, zapraszam do mojej kwatery, panie Carpenter. Zaprowadzisz go, Victorze?

Frankenstein przytaknął. Wtedy przed hangarem wylądował helikopter i dalsze wydarzenia nabrały niezwykłego tempa. Silniki maszyny pracowały coraz wolniej. W gładkim metalowym kadłubie rozsunęły się drzwi i na płytę lądowiska zeskoczył człowiek w czarnym ubraniu, machając ręką do laborantów na znak, by podeszli bliżej. Gdy postacie w białych uniformach zaczęły biec w jego stronę, żołnierz sięgnął do kadłuba helikoptera, żeby pomóc wysiąść ekspertowi ochrony biologicznej. W jego kombinezonie ochronnym brakowało kaptura, a przez rozdarty rękaw widać było krew, przeraźliwie jasną w blasku żółtobiałych świateł maszyny. Żołnierz objął go ramieniem i wyprowadził z lądowiska, prawie wlokąc jego nogi po ziemi. Admirał Seward wyszedł im na spotkanie. - Proszę o raport - odezwał się donośnym głosem, przekrzykując szum lądującego helikoptera. - Puls słaby, sir, liczba leukocytów poniżej minimum. Następnie zjawili się specjaliści w białych sterylnych uniformach i położyli rannego na noszach. Admirał patrzył, jak biegną z nim przez halę hangaru do masywnych drzwi oznakowanych żółtoczarnymi trójkątami, po czym znów spojrzał na helikopter, z którego wysiadły kolejne osoby. Jakiś żołnierz z pomocą kobiety w kombinezonie ochronnym wyciągnął z maszyny nosze na kółkach przykryte plastikową płachtą i zaczęli je pchać w stronę hangaru. Jamie zauważył, że nosze nie są puste - pod zaplamioną na czerwono płachtą widniała ciemna sylwetka. - Odsunąć się! - krzyknął Seward, kiedy wjechali w grupkę kobiet i mężczyzn, obserwujących całe zajście. - Na litość boską, zróbcie przejście! Wyszedł przed nosze i utorował drogę do podwójnych drzwi. Kiedy mijali Jamiego, ten wychylił się, żeby popatrzeć. Serce mu zamarło. Pod plastikową płachtą leżał nastoletni chłopiec o bladej

twarzy. Oddech miał tak płytki, że prawie niedostrzegalny, a w gardle ogromną ranę, wypchaną zwojem bandaży. To był makabryczny widok. „Jezu, jest w moim wieku. Co mu się stało?". Po chwili nosze zniknęły mu z oczu - krzątający się wokół lekarze szybko zanieśli je do hangaru. Jamie popatrzył za nimi. Nagle dreszcz strachu przeszedł mu po plecach - zrozumiał: „To mogłem być ja". Na lądowisku zrobił się ruch i z pokładu helikoptera zwieziono na noszach kolejną osobę. Jamie przepchnął się przez tłum żołnierzy i specjalistów do otwartych drzwi hangaru, dokąd transportowano poszkodowanego. Kiedy popatrzył z bliska, cofnął się chwiejnie z sercem w gardle. Na noszach leżała dziewczyna - ta sama, która jeszcze przed kilkoma godzinami wystraszyła go w parku. Wzrok miała utkwiony w suficie, a twarz wykrzywiał grymas bólu. Właśnie tę twarz widział w oknie tamtego wieczoru, gdy zastrzelono jego ojca. Stłumił krzyk, a wtedy dziewczyna obróciła głowę. Na jego widok uśmiechnęła się. - Jamie... Carpenter - wychrypiała dziwnym głosem, wijąc się z bólu. W tym momencie pracownik w kitlu zatrzymał nosze i skierował wzrok na Jamiego. - Skąd się znacie? - zapytał podejrzliwym tonem, w którym zabrzmiała nuta strachu. - Kim ty, u diabła, jesteś? Osłupiały Jamie spojrzał na niego, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Wtedy dziewczyna odezwała się tak cicho, że chłopiec nic nie zrozumiał. Pochylił się nad leżącą pod folią postacią. - Słucham? - powiedział. Zza pleców dobiegł go głos admirała, który chciał wiedzieć, co się dzieje, a po chwili Frankenstein zawołał go donośnym naglącym tonem. Jednak Jamie nie słuchał. Brązowe oczy dziewczyny, choć

przykryte grubą folią, miały w sobie coś pięknego. Przybliżył się do niej i powtórzył pytanie. - To... przez ciebie - rzekła dziewczyna. Grymas bólu zniknął z jej twarzy, która nagle rozpromieniła się w uśmiechu. Czyjaś dłoń chwyciła Jamiego za ramię. Chłopak domyślił się, że należała do Frankensteina. Zanim jednak zdążył się cofnąć, obleczona folią dziewczyna błyskawicznie zerwała się z noszy i rzuciła się na niego. Pod jej ciężarem upadł na ziemię, uderzając głową o twardy beton, tak że ból przeszył mu czaszkę. Dziewczyna usiadła okrakiem na jego brzuchu. Upiorny uśmiech nie znikał z jej twarzy. Jamie spostrzegł, że okryte rękawicami dłonie Frankensteina chwytają ją za kark, ale ona zamachnęła się owiniętym folią ramieniem i odepchnęła go. Potknąwszy się o przewrócone nosze, runął na ziemię, omal nie roztrzaskując łba. Chłopiec obserwował tę scenę w oszołomieniu. Powieki miał ciężkie, w głowie mu dzwoniło. Tymczasem dziewczyna w folii natarła na Jamiego, przywierając wargami do jego szyi. Poczuł, jak dwa ostre kły przebijają się przez plastik, próbując się zanurzyć w jego ciele. Zaczął krzyczeć, a wtedy dziewczyna uniosła się i zacisnęła dłonie na jego gardle, odcinając dopływ powietrza do płuc. „Nie mogę oddychać. Ona mnie udusi". Rozpaczliwym wzrokiem spojrzał na opatuloną folią przerażającą zjawę, która usiłowała odebrać mu życie. Dziewczyna zaczęła krwawić - pod przykryciem pojawiły się czerwone plamy. Wyjąc i wrzeszcząc, zaciskała dłonie na szyi Jamiego, z każdą sekundą coraz mocniej. Z oddali dobiegły czyjeś głosy, a po chwili chłopiec ujrzał dwie sylwetki - nie był pewien, czy żołnierzy, czy laborantów, czy może kogoś innego. Chwycili dziewczynę, próbując ją odciągnąć, lecz ona jedną ręką powaliła ich na ziemię, po czym znów ścisnęła Jamiego za gardło. - Zastrzelcie ją! - odezwał się przytłumiony głos.

Powietrze przeszyła seria pocisków, której towarzyszył huk jak przy odpalaniu petard. Dziewczyna zaczęła się wzdrygać i szarpać, pod folią pojawiło się jeszcze więcej krwi, która tryskała przez wypalone kulami otwory, opadając czerwoną mgiełką na twarz Jamiego. Mimo to jej dłonie wciąż ściskały go za szyję. Głowa chłopca pękała z bólu, w oczach pociemniało, płuca paliły go jak ogień. Czuł, że musi natychmiast nabrać powietrza, zanim będzie za późno. Przymrużając powieki, kątem oka dostrzegł ogromny obiekt. Po chwili coś trzasnęło i Jamie z ulgą poczuł, że dłonie puściły. Otworzył usta, odchylił głowę i rozpaczliwie wciągnął ogromny haust powietrza, które zaświszczało w spragnionych tlenu płucach. W hali hangaru zrobiło się wielkie zamieszanie, ale chłopak, owładnięty dziką euforią po tym, jak udało mu się umknąć śmierci, nie zwracał na to uwagi. Przynajmniej przez chwilę. Gdy tylko jego wzrok się wyostrzył, a szum w głowie zaczął ustępować, dostrzegł pochyloną nad nim ciemną postać. Przypatrzywszy się jej, rozpoznał Frankensteina. - Dasz radę usiąść? - spytał potwór zaskakująco łagodnym tonem. Chłopak skinął głową. Dźwignął się na łokciach i omiótł wzrokiem ogromną halę. Nad leżącymi żołnierzami stały grupki laborantów i lekarzy, ale oczy wszystkich były skierowane na niego. Na twarzach zebranych malowały się troska i strach. Pod wpływem chwilowej paniki Jamie rozejrzał się za dziewczyną. - O nią się nie martw - uspokoił go Frankenstein, jakby czytając w jego myślach. - Już ją zabrali. - Wskazał na otwarte drzwi. Jamie spojrzał w tym kierunku i uśmiechnął się słabo. Dwaj żołnierze trzymali dziewczynę pod ręce. Połowa jej twarzy była napuchnięta, a nogi i ramiona zwisały bezwładnie nad ziemią. Któryś z laborantów podszedł do niej ze strzykawką i wbił igłę w jej szyję, wprowadzając do żyły błękitny płyn. Dwaj lekarze podnieśli

wywrócony wózek, umieścili na nim nosze i pchnęli do żołnierzy, którzy położyli na nich dziewczynę. Jeden z lekarzy przykrył ją folią. Jamie przyjrzał się sylwetce na noszach - pierś leżącej łagodnie wznosiła się i opadała. - Ona żyje - zauważył cicho. - Przecież do niej strzelali. Sam widziałem, jak przeszyły ją kule. - Rzeczywiście, żyje - potwierdził Frankenstein. - Nie ma na nią mocnych.

8 INCYDENT W TEATRZE, CZĘSC 2 PODZIEMIA TEATRU LYCEUM, LONDYN 3 CZERWCA 1892 ROKU Lokaj, z lampką przy pasku, uczepiony liny obiema rękami, zsunął się pierwszy. Na dole panował zupełny mrok, lecz blask gazowego światła nieco go rozproszył; chłopiec ostrożnie zszedł do podziemia. - Nie więcej niż cztery metry! - zawołał do swojego pana, który polecił Stokerowi poszukać pięciometrowej drabiny. Uśmiechając się do siebie, chłopak poświecił dookoła. Znajdował się w okrągłej izbie o ścianach z białego kamienia, który z upływem czasu zszarzał od kurzu. Ściany były zwieńczone czterema arkadami ze skruszałej, lecz solidnej cegły. Z odchodzących od izby czterech korytarzy trzy zasypał gruz z popękanych sklepień. Tylko czwarty był dostępny - na posadzce widniały ślady butów. Stuknęła opuszczona drewniana drabina i po chwili Van Helsing ze Stokerem zeszli na dół jeden za drugim, każdy z lampką w ręce. - Co to za miejsce? - Kierownik teatru był zdziwiony. Gdy tylko jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności, spojrzał wokół. - Piwnice, katakumby lub coś zgoła innego - odparł profesor, przyglądając się kamiennym murom. Chłopca przeniknął dreszcz - podczas dwuletniej służby pierwszy raz usłyszał tak stanowczy ton swojego pana. Starzec popatrzył na ślady stóp na zakurzonej posadzce pod arkadą.

- Tędy - oznajmił, udając się w głąb korytarza. Ruszyli gęsiego wąskim przejściem: najpierw Van Helsing, za nim Stoker, a na końcu lokaj, ściskając w kieszeni jakiś przedmiot. Van Helsing prowadził ich kamiennymi korytarzami. Na każdym rozwidleniu przystawał, aby ulać z lampy trochę gorącej oliwy na pokrytą pyłem posadzkę, znacząc w ten sposób drogę powrotną. Panowała tam całkowita ciemność, rozświetlana jedynie migotliwym blaskiem pomarańczowych płomieni lamp. Kątem oka dało się dostrzec szczury przemykające do szczelin. Ich różowe ogony przecinały grubą warstwę kurzu cienkimi liniami. Między ścianami rozpościerały się gęste, misternie tkane pajęczyny, których zwarte nici łaskotały po twarzach i wplątywały się we włosy. W najdalszych zakamarkach sieci kryły się czarne pająki. Potężne stwory zaintrygowały Van Helsinga, lecz nie wspomniał o tym ani słowem. Droga dłużyła im się, gdy szli po nierównym, spękanym i zapadłym podłożu. Ruchoma kamienna płyta dwukrotnie usunęła się spod stóp Stokera i lokaj musiał go chwycić za ramię, ratując przed skręceniem kostki lub poważniejszym urazem. W takim miejscu nie zdołaliby nieść rannego. W ciemnościach trudno było mierzyć upływ czasu. Po dłuższej chwili, która mogła się okazać zarówno godziną, jak i kwadransem, w dali, za łuną lamp zamajaczyło światło. Trzej mężczyźni ruszyli w jego stronę. Z każdym ich krokiem robiło się jaśniej, a światło coraz wyraźniej uwidaczniało elementy powierzchni ścian. Na wysokości oczu widniały wyryte w kamieniu groteskowe maszkarony z otwartymi paszczami pełnymi trójkątnych zębów, spomiędzy których wystawały rozwidlone języki. W ich pomarszczonych, wyrzeźbionych z niezmierną precyzją twarzach tkwiły wyłupiaste ślepia. Na ich widok Stoker mruknął coś pod nosem. Prawie nie odrywał piersiówki od ust. Lokaj zerkał na niego podejrzliwie, bojąc się powierzyć swój los podchmielonemu człowiekowi, szczególnie w razie kłopotów,

które prawdopodobnie czekały ich na końcu labiryntu korytarzy. Nie miał jednak ochoty wdawać się z nim w rozmowę. Brandy sprawiała, że Stoker milczał, a przy tym nie pozbawiała go równowagi, więc chłopak uznał ten stan rzeczy za zadowalający. Podchodząc bliżej światła, zauważyli, że wypływa ono spod ozdobnego łuku, o wiele większego niż te napotkane do tej pory. Dalej ściany i sklepienie rozchodziły się łagodnie, poszerzając korytarz do tego stopnia, że łatwo było się w nim zgubić. Stoker znowu się potknął, ale chłopak zdążył chwycić go pod łokieć i przytrzymać. Tamten mruknął coś w podziękowaniu i ruszyli dalej pod strzelistym łukiem, za którym czekała ich scena rodem z piekła. Łukowe przejście wiodło do celi w kształcie kwadratu, oświetlonej z obu stron dwiema pochodniami. Niższą część ścian pokrywały rzeźby: paszcze maszkaronów, humanoidalne sylwetki oraz wyryte w kamieniu długie linijki tekstu w języku, o którym lokaj nigdy w życiu nie słyszał. Pośrodku celi na kamiennym ołtarzu leżała dziewczyna o skórze tak bladej, że niemal przezroczystej. Ręce i nogi miała związane. - To ona - szepnął Stoker. - Jenny Pembry. Van Helsing szybkim krokiem przemierzył celę, by przyjrzeć się dziewczynie z bliska, a lokaj ze Stokerem zastygli w miejscu, ogarniając wzrokiem straszny widok. Ciała innych zaginionych pracowników teatru leżały ułożone w kątach. Po lewej stronie, oparty plecami o ścianę, siedział trębacz. Podarty na strzępy smoking wisiał na gnijącym korpusie pozbawionym kończyn. Resztki skóry na twarzy zsiniały niemal do czerni. Stoker cofnął się do korytarza, oparł dłonie o kolana i zwymiotował. Podchodząc do zwłok, lokaj zauważył w ustach denata zgniecione kartki z nutami. W sąsiednim rogu celi siedziała dublerka w poprutym stroju królowej Tytanii. Wykonana z surowego metalu pozłacana tiara lśniła upiornie nad zdeformowaną twarzą. Po uciętych nogach zostały

poszarpane kikuty, przy których stały baleriny - jakby ktoś spłatał kobiecie okrutnego figla. W jej twarzy brakowało oczu. Chłopak nie wiedział, czy wydłubano je celowo, czy był to nieuchronny skutek pozostawienia ciała w podziemiu. W dwóch przeciwległych kątach znajdowały się zwłoki zaginionych tancerek, usadzone naprzeciw siebie. Były w lepszym stanie niż reszta trupów. Na ich twarzach wciąż malował się wyraz bólu, oczy miały wytrzeszczone, a zęby odsłonięte. Obie były nagie, a ich korpusy, obleczone pociętą i pozszywaną skórą, przypominały dziwaczne mozaiki. Lokaj z przerażeniem zauważył, że do zadawania ran posłużyło różnej długości końskie włosie ze smyczków do skrzypiec, które leżały między zwłokami. Przez przeraźliwie nienaturalnie bladą skórę kobiet prześwitywały niebieskie żyły. U wszystkich czterech ofiar chłopak dostrzegł na szyi dwa poszarpane nakłucia. - Ona jeszcze żyje - oznajmił Van Helsing. Na dźwięk głosu swojego pana lokaj odwrócił wzrok od nieszczęsnych tancerek i zbliżył się do kamiennej płyty ołtarza. Stoker ruszył za nim chwiejnym krokiem. Na wpół przytomna Jenny Pembry pojękiwała, szamocąc się słabo w więzach krępujących jej dłonie i stopy. Chłopiec wyjął zza paska nóż i przeciął linę, a Van Helsing delikatnym ruchem podniósł dziewczynę i podał Stokerowi, który wziął ją z przerażeniem i trzymał przed sobą na wyprostowanych rękach. - Chwyćże ją, do licha! - fuknął profesor. Wzdrygając się, Stoker przycisnął ją do siebie. - Omal nie wykrwawiła się na śmierć - rzekł Van Helsing do lokaja. - I to zgoła niedawno. Krew z tętnicy szyjnej jest jeszcze ciepła. - A gdzie dyrygent? - spytał chłopak słabym głosem. - Nie wiem - odparł starzec. - Jeśli jest w innej celi, potrzebujemy więcej światła i jeszcze kilku ludzi, a jeśli...

Na ramię lokaja skapnęła kropla krwi. Chłopak obejrzał rękaw surduta, po czym obaj powoli podnieśli wzrok na kamienne sklepienie. Kilka metrów nad nimi, niczym wielki, karykaturalny nietoperz, wisiał Harold Norris. Ręce miał skrzyżowane na piersi, oczy zamknięte, a wargi i podbródek czerwone od krwi, której szkarłatne krople kapały na posadzkę. - Ciszej, żebyśmy go nie zbudzili - szepnął Van Helsing. - Co... mu się przytrafiło? - wybełkotał pijacko Stoker. - Nie ma czasu na wyjaśnienia. Trzeba czym prędzej się stąd wydostać. Musimy tu wrócić lepiej przygotowani. Jeśli się zbudzi, nie mamy szans. Chłopak nie spuszczał wzroku z dyrygenta - łagodne, wręcz przyjazne oblicze zryte zmarszczkami okalała burza siwych włosów. Norris miał na sobie wieczorowy garnitur, poły marynarki rozpostarły się niczym skrzydła, a na kołnierzu białej koszuli widniały brązowe plamy krwi. - Chłopcze! - zawołał szeptem Van Helsing. Wyrwany z rozmyślań lokaj wzdrygnął się. Jego pan wraz z kierownikiem nocnej zmiany czekali na niego pod ogromnym łukiem. Chłopak z wolna przemierzył celę, uważając, by nie obudzić śpiącego potwora, który kołysał się lekko pod sklepieniem. Już miał dołączyć do swych towarzyszy, gdy nagle Stoker wybałuszył z przerażeniem mętne oczy, odwrócił się i popędził korytarzem. Przebiegłszy zaledwie kilka kroków, stąpnął na obluzowaną kamienną płytę i zatoczył się w bok. Van Helsing wyciągnął rękę, by przytrzymać go za frak, ale na próżno. Stoker upadł na ścianę, która zawaliła się wokół niego, wzbijając tumany dławiącego kurzu. Tymczasem pod sklepieniem celi Harold Norris otworzył przekrwione oczy i wydał z siebie głośny, zwierzęcy pomruk. Zanim zdążyli zareagować, upiór stał już nad nimi. Runął jak kłoda, zawirował tuż nad posadzką, po czym opadł na ugięte nogi. Odbił się z obłędną prędkością, przelatując w okamgnieniu pod

łukiem, i natarł na nich niczym szalejący huragan. Złapał Van Helsinga za szyję i cisnął nim w głąb celi. Profesor uderzył o posadzkę, odbił się od kamiennej płyty ołtarza i zastygł nieruchomo. Lokaj sięgnął po nóż, lecz nie był dość szybki. Dyrygent - jak mroczny piekielny stwór - rzucił się na niego; oczy koloru głębokiej czerwieni usiane były czarnymi i srebrnymi plamkami, na twarzy widniała krew porwanych kobiet, a spomiędzy warg wystawały dwa kły. Chłopak poczuł, że odrywa się od ziemi. Przelatując nad celą, ujrzał swojego pana z głową w kałuży krwi, a przed sobą kamienną ścianę, do której zbliżał się nieuchronnie, coraz bardziej zrezygnowany. „Zaraz w nią uderzę" - zdążył jeszcze pomyśleć. I tak się stało. Stoker leżał wśród gruzów. Plecy bolały go po zderzeniu z fragmentem muru, który się nie zawalił; w nosie i ustach czuł obrzydliwy zapach i smak kurzu. Przez wyrwę wysunęły się czyjeś dłonie, chwyciły go za poły fraka i powlokły korytarzem. Stoker odetchnął z ulgą, lecz gdy tylko tumany pyłu opadły, ujrzał przed sobą upiorny uśmiech Harolda Norrisa. Odrzucił głowę do tyłu i wydał z siebie krzyk. - Stul gębę, pijaczyno - syknął dyrygent. Stoker z przerażeniem zauważył, że bestia przemawia łagodnym głosem Norrisa. - Kiedy wyrwę ci język, pożałujesz, żeś nie postąpił, jak ci kazałem. Kierownik zmusił się do milczenia, zaciskając zęby, choć był bliski obłędu. Po chwili siłą woli wydobył z siebie głos. Chciał powiedzieć coś, COKOLWIEK, byleby tylko uchronić się przed losem, jaki spotkał tych, których ciała leżały w spowitej kurzem celi śmierci. - Haroldzie... To ja, Bram. Błagam, nie rób mi krzywdy. Proszę cię. Dyrygent się zaśmiał i już miał coś odpowiedzieć, gdy nagle

wybałuszył oczy, bo przez jego koszulę przebił się ostry drewniany kołek. Na ułamek sekundy spuścił wzrok, po czym eksplodował fontanną krwi, obryzgując kierownika teatru od stóp do głów oraz pelerynę i kapelusz lokaja, który stał za nim z kołkiem w dłoni. - Co z nim zrobimy? - Doprawdy nie wiem. Możliwe, że nie będzie nic pamiętał. - A zatem możemy zaryzykować? Van Helsing z lokajem siedzieli w ciemnym boksie w kącie Lyceum Tavern przy dużych kieliszkach brandy. Po tym, jak udało im się wydostać Stokera i Jenny Pembry z podziemi teatru, chłopak zasypał gruzem przejście i wyszedł po drabinie. Ucieczka zabrała im sporo czasu. Od uderzenia w kamienną płytę ołtarza Van Helsing miał na głowie głęboką ranę i po drodze dwukrotnie przystanął na odpoczynek. Na szczęście tancerka okazała się lekka i mimo oszołomienia zdołała samodzielnie poruszać się na nogach. Wsadzili ją do powozu i kazali zawieźć do lekarza, przyjaciela Van Helsinga, wraz z liścikiem od profesora, napisanym na odwrocie programu wieczornej inscenizacji Burzy. Stoker, który podczas ucieczki wciąż mamrotał coś pod nosem, siedział teraz między nimi na ławie obitej czerwoną skórą. Oczy miał zamknięte i drzemał, a jego pierś miarowo unosiła się i opadała. - Czy wiesz, co to oznacza, chłopcze? - zapytał profesor. - Zaiste, panie, wiem. - Nasz problem nie kończy się w Transylwanii. Lokaj nic nie odpowiedział. - Doskonale odegrałeś dzisiaj swą rolę - ciągnął Van Helsing. Bez ciebie wszystko mogłoby się źle skończyć. - Stara, pomarszczona twarz profesora rozjaśniła się w uśmiechu jak nigdy. - Zdaje się dodał - że zasłużyłeś, aby być kimś więcej niż tylko lokajem, Carpenter.

9 PO CIĘŻKIM DNIU Frankenstein zaprowadził Jamiego długim, szarym korytarzem do białych drzwi z czerwonym napisem „Szpital". Olbrzym pchnął je, powodując podmuch zimnego powietrza, i wszedł z chłopcem do środka. W nieskazitelnie czystej sali stały rzędy pustych łóżek. Tylko na jednym leżał nieprzytomny mężczyzna w kombinezonie ochronnym, przytransportowany helikopterem. Twarz miał trupio bladą, a w jego ramieniu ziała rana. Plastikową rurką połączoną z zawieszonym na stojaku workiem płynęła do jego żyły strużka krwi. W głębi sali znajdowało się troje drzwi z matowego szkła, oznakowanych napisami: „Rentgen", „Tomograf i „Sala operacyjna". Za tymi ostatnimi Jamie zauważył krzątających się ludzi. Dochodziły stamtąd podniesione głosy oraz miarowy dźwięk aparatury medycznej. Na stole leżał człowiek, wokół którego majaczyły białe sylwetki lekarzy i prostokątne kształty urządzeń. Kiedy na szybę trysnęły jaskrawoczerwone krople krwi, Jamiemu zrobiło się niedobrze. Drzwi pracowni rentgenowskiej otworzyły się z rozmachem i wybiegł z nich mężczyzna w średnim wieku. Twarz miał spoconą i poczerwieniałą. Zatrzymał się przy chłopaku, wyjął z kieszeni elektroniczny notes i przygotował pióro świetlne. - Nazwisko? - zapytał. Chłopiec zerknął na Frankensteina, który skinął głową. - Jamie Carpenter - odrzekł.

Na twarzy lekarza na chwilę pojawiło się zdziwienie. Jamie zaczął się zastanawiać, dlaczego na dźwięk jego nazwiska wszyscy reagują w ten sposób. Postanowił jednak odłożyć te rozważania na później. Powieki ciążyły mu ze zmęczenia, nogi miał jak z waty. Nawet wyartykułowanie własnego nazwiska przychodziło mu z trudem. - Objawy? Jamie otworzył usta, ale nie zdołał wykrztusić ani słowa. Popatrzył bezradnie na Frankensteina. Olbrzym przyszedł mu z pomocą. - Cierpi na wstrząs pourazowy. Na szyi ma liczne sińce po próbie uduszenia. Jest wyczerpany fizycznie i psychicznie; powinien natychmiast odpocząć. Lekarz pokiwał głową, po czym z niebywałą delikatnością wziął Jamiego pod rękę i zaprowadził do najbliższego łóżka. Chłopak, wpatrzony w Frankensteina, usiadł na białym, sztywnym prześcieradle, na wpół świadomie wykonując polecenia lekarza, który zaglądał mu w oczy, kazał wodzić wzrokiem za palcem, nabierać powietrza, wstrzymywać je, a potem wypuszczać podczas badania zimnym stetoskopem. Obejrzał szyję, na której zaczęły się pojawiać wielkie paskudne fioletowe pręgi, następnie wbił mu w ramię igłę i podłączył kroplówkę z solą fizjologiczną, po czym poprosił, by Frankenstein zamienił z nim słówko na osobności. Obaj stanęli przy drzwiach i zaczęli szeptać. Potwór co kilka sekund zerkał w stronę Jamiego. Chłopak nie spuszczał z niego wzroku. W jego otępiałym umyśle rodziły się liczne pytania, które pragnął zadać olbrzymowi. Czuł jednak, że nie potrafi -brakowało mu słów, bo te uciekały z jego głowy jak piasek spomiędzy palców. - Co się stało? - wydusił z siebie, gdy po skończonej rozmowie mężczyźni wrócili do sali. Frankenstein przysiadł obok niego. Stalowy szkielet łóżka zaskrzypiał, uginając się pod jego ciężarem, i chłopiec poczuł, że

lekko się zapada. Potwór zaczekał, aż lekarz zawiesi na stojaku kolejny worek z kroplówką. - Nie czas na wyjaśnienia - rzekł. - Ty musisz odpocząć, a ja mam do załatwienia kilka spraw. Jutro powiem ci tyle, ile będę mógł. Po podłączeniu drugiej kroplówki Jamie poczuł błogi spokój i falę ciepła otulającą go jak koc. - Obiecuje pan...? - szepnął, zamykając powieki. W półśnie usłyszał jeszcze twierdzącą odpowiedź Frankensteina. Olbrzym w milczeniu obserwował nastolatka. Pierś Jamiego poruszała się w rytm głębokiego oddechu. Na jego twarzy malował się spokój. Lekarz poinformował, że chłopiec będzie spał przynajmniej dwanaście godzin, ale Frankenstein nie zareagował na te słowa. Ciężko znosił widok napuchniętych pręg na szyi Jamiego. Budziło to w nim dobrze znane uczucie wściekłości, które - niekontrolowane dałoby się rozładować jedynie przemocą. Tłumiąc gniew, przez długi czas wpatrywał się w chłopca, póki nie usłyszał pukania do szklanych drzwi. Gdy się odwrócił, zobaczył Henry'ego Sewarda. Admirał skinął bladym palcem i Frankenstein wyszedł na korytarz. - Chodź ze mną do mojej kwatery, Victorze - rzekł Seward. Ton jego głosu wyraźnie sugerował coś więcej niż prośbę. Mężczyźni pomaszerowali przez labirynt szarych korytarzy do gładkich metalicznych drzwi. Admirał dotknął dłonią czarnej płytki w ścianie, po czym przysunął twarz do umocowanej nad nią żarówki. Gdy czerwona wiązka laserowa sczytała siatkówkę oka, rozległ się szczęk przeróżnych skomplikowanych zamków i drzwi się otworzyły. Wnętrze kwatery Henry'ego Sewarda całkowicie odbiegało wyglądem od szarego wystroju reszty wojskowego kompleksu. Unosił się tu zapach drewna zmieszany z aromatem herbaty Darjeeling i mocnej kawy - arabiki. Mężczyźni weszli do środka. Była to zaledwie trzecia wizyta Frankensteina w prywatnej kwaterze admirała Sewarda, odkąd ten objął dowodzenie. Wcześniej,

kiedy zajmował ją Stephen Holmwood, Frankenstein często bywał tu popołudniami i wieczorami, nie wspominając o licznych odwiedzinach w tym miejscu za czasów poprzedniego dowódcy, świetnego Quinceya Harkera. Ale Seward był inny niż jego towarzyscy poprzednicy; nie dzielił się z nikim przemyśleniami i chronił swoją prywatność. Za drzwiami znajdował się wyłożony boazerią salon, urządzony w eleganckim, lecz zdecydowanie oficjalnym stylu. Przy kominku, nieużywanym od jakiegoś czasu, stały fotele obite wytartą skórą, a dalej mahoniowe biurko. Podłogę zdobił piękny indyjski chodnik, nieco zniszczony na krawędziach, przedstawiający otoczonego chmurami wielkiego Sziwę podczas medytacji. Z tego co Frankenstein pamiętał, jedne z drzwi umiejscowionych w głębi pokoju prowadziły do małej kuchni, a drugie do skromnej sypialni. Admirał usiadł na fotelu, zachęcając olbrzyma, by zrobił to samo. Gdy tamten wcisnął się w siedzenie, skóra zatrzeszczała pod jego ciężarem. Seward poczęstował go cygarem Montecristo z drewnianej skrzynki, lecz Frankenstein odmówił. Dyrektor Departamentu 19 potarł zapałkę, zapalił cygaro i zaciągnął się mocno, aż skręcony kapturek zajarzył się jasną czerwienią. Admirał wypuścił w powietrze chmurę dymu i wreszcie skierował wzrok na Frankensteina. - Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkają Carpenterowie? Potwór się obruszył. - Chłopcu nic nie zagraża, jeśli o to panu chodzi. - Miło mi to słyszeć, ale nie w tym rzecz, do licha. Ciekaw jestem, skąd wiedziałeś, gdzie szukać Carpenterów. - Sir... - Nawet JA nie wiedziałem, Victorze - przerwał mu Seward. Ani nikt inny z bazy. Wiesz dlaczego? - Sądzę, że...

- Żeby zapewnić im bezpieczeństwo! - ryknął. - Wystarczy, że ktoś się dowie, i informacja rozchodzi się błyskawicznie. Dopóki nikt nic nie wie, Carpenterowie są chronieni. Tak powinno być, Victorze. - Z całym szacunkiem, panie admirale, stało się inaczej - odparł spokojnie Frankenstein. Spojrzał dyrektorowi prosto w twarz, nie odwracając wzroku, by nie okazać słabości. Po chwili gniewne spojrzenie Sewarda złagodniało i jego twarz nagle przybrała znużony wyraz. - Czy Marie naprawdę zniknęła? - spytał. - Tak, sir. - Porwał ją Alexandru? - W tym momencie należy przypuszczać, że tak. Wolałbym jednak, żebyśmy to sprawdzili. „I upewnili się, czy kobieta jeszcze żyje". Seward skinął głową. - To może być trudne - stwierdził z namysłem. - Nasi ludzie nie zechcą pomóc rodzinie Juliana. Nieważne, że Marie i Jamie nie mieli z tą sprawą nic wspólnego. Frankenstein poczuł przypływ złości. - Powinni wziąć to pod uwagę - zauważył. - Sam pan rozumie, panie admirale. - Możliwe. Ale tak się nie stanie. Długo milczeli. Admirał palił cygaro, a potwór zmagał się ze swoim gniewem. Ćwiczył to codziennie przez wiele godzin. Wreszcie Seward się odezwał. - Co powiedziałeś chłopcu? - dociekał. - Na razie nic. - A co mu powiesz? - Wszystko, o czym powinien wiedzieć. Mam nadzieję, że to wystarczy. - A jeśli nie? Co zrobisz, kiedy zacznie się domagać całej prawdy i wypytywać o ojca? Frankenstein popatrzył na admirała. - Zna pan moje zasady - odparł. - Jeśli trzeba, powiem mu wszystko, także o jego ojcu. Seward posłał potworowi długie

spojrzenie, po czym gwałtownym ruchem zdusił cygaro i podniósł się z miejsca. - Muszę sporządzić raport dla premiera - orzekł szorstkim, poirytowanym tonem. - Czy mogę cię przeprosić? Olbrzym wstał z fotela, który skrzypnął, jakby mu ulżyło. Ruszył do drzwi i już miał nacisnąć guzik, by je otworzyć, gdy Seward zawołał go zza biurka. Potwór się odwrócił. - Skąd wiedziałeś, gdzie oni mieszkają, Victorze? - powtórzył admirał. Na jego twarzy wciąż było widać cień gniewu, ale w kącikach warg czaił się uśmiech. - To zostanie między nami. Po prostu muszę wiedzieć. Frankenstein się uśmiechnął. Darzył Henry'ego Sewarda wielkim szacunkiem. Walczyli razem w niejednym mrocznym zakątku świata. I choć nie zamierzał złamać obietnicy złożonej w śnieżną noc sylwestrową w Nowym Jorku, kiedy nastał 1929 rok, postanowił wyjawić dyrektorowi jeden mały sekret. - Kiedy chłopak miał pięć lat, Julian wszczepił mu mikroczipa wyjaśnił. - Nikt o tym nie wiedział. Byłem jedyny, któremu Julian umożliwił identyfikację swojego syna za pomocą częstotliwości radiowej. Przez ostatnie dwa lata mogłem śledzić każdy jego ruch. Na uśmiechniętej twarzy Sewarda pojawiła się nostalgia, a potem głęboki smutek. - Powinienem się tego spodziewać - przyznał. - Zarówno po tobie, jak i po nim. Dobranoc, Victorze.

10 INCYDENT W TEATRZE, CZĘSC 3 EATON SQUARE, LONDYN 4 CZERWCA 1892 ROKU W rezydencji Arthura Holmwooda przy Eaton Square zjawili się Jonathan Harker, doktor John Seward i profesor Abraham Van Helsing. Siedzieli wraz z gospodarzem w salonie, czekając, aż służąca poda kawę ze srebrnej tacy. Kobieta była ubrana na czarno. Przed kilkoma miesiącami zmarł ojciec Arthura, lord Godalming, i w całym domu wciąż panowała żałoba. Na stole leżał list, dostarczony Van Helsingowi z samego rana, z prośbą o udział w nadzwyczajnym spotkaniu z premierem w budynku Gwardii Konnej. - Dziękuję, Sally - rzekł Holmwood, gdy kawa została podana. Służąca dygnęła spiesznie i opuściła salon, zamykając za sobą drzwi. Panowie wlali śmietankę do filiżanek, rozsiedli się wygodnie i zaczęli sączyć kawę, pogryzając herbatniki. Nastała przyjemna chwila milczenia, którą przerwał Jonathan Harker, by zapytać profesora o zdarzenia poprzedniej nocy. Odstawiwszy na stół filiżankę, stary Van Helsing popatrzył po swoich towarzyszach. Wszyscy czterej wiele razem przeżyli; nie ulękli się zła podczas pogoni za hrabim Drakulą po dzikich pustkowiach Europy Wschodniej, aż po górzystą Transylwanię, by stawić czoła swemu wrogowi u stóp starego zamczyska, noszącego jego imię. Jeden ze współtowarzyszy nie wrócił z tej podróży - zginął

na przełęczy Borgo, zamordowany przez Cyganów będących na usługach hrabiego. „Ach, Quincey - pomyślał Van Helsing - byłeś najdzielniejszy z nas". - Profesorze? - odezwał się Harker i starzec uświadomił sobie, że właśnie zadano mu pytanie. - Tak, Jonathanie - odrzekł. - Wybaczcie, ale strudziły mnie ciężkie przeżycia wczorajszej nocy. Nie gniewajcie się. Łagodne spojrzenie Harkera dało mu do zrozumienia, że przeprosiny są zbyteczne. Zaczął mówić. Usatysfakcjonowany podziwem dla swych oratorskich zdolności, co widział w ich oczach, opowiedział o zajściu w podziemiach teatru Lyceum. Kiedy skończył opowieść, w salonie zapadła cisza; towarzysze profesora pogrążyli się w zadumie. Wreszcie przemówił Harker: - A więc nasze obawy się potwierdziły - orzekł nerwowym głosem, który wyraźnie kontrastował z jego spokojnym wyrazem twarzy. - Zło nie umarło razem z hrabią. - W rzeczy samej - odparł Van Helsing. - Choć pojęcia nie mam, jak do tego doszło. Domyślam się jedynie, że biedna Lucy nie pierwsza padła ofiarą plugawej krwi hrabiego. Seward i Holmwood się wzdrygnęli. Wspomnienie Lucy Westenry wciąż sprawiało im ogromny ból. - Czemu właśnie teraz? - zastanawiał się Harker. - Dlaczego zło szerzy się po tylu latach od śmierci upiora? - Nie wiem, Jonathanie - odparł szczerze Van Helsing. - Być może hrabia strzegł swych ciemnych mocy lub też, rzec by można, gromadził je w sobie. Zapewne po jego śmierci zostały uwolnione. Ale to tylko spekulacje. - Spojrzał na towarzyszy. - Wam także muszę zadać to pytanie - kontynuował. - Niech każdy z was powie, czy wedle waszych wyroków przypadek Harolda Norrisa to dewiacja, czy zapowiedź straszliwej przyszłości. Niebawem wybieram się na

Whitehall, gdzie mam obowiązek się stawić. Będę zmuszony udzielić odpowiedzi na pytania premiera. W salonie zapadła krępująca cisza. „Powiedzcie, że to jednostkowy przypadek - prosił w myślach Van Helsing. - Niech choć jeden z was wyrazi taką opinię. Każda inna odpowiedź będzie przerażająca". - Obawiam się, że to dopiero początek. - Milczenie przerwał łagodny, lecz stanowczy głos Arthura Holmwooda. - Sądzę, że to zdarzenie nie wróży niczego dobrego. Chciałbym twierdzić inaczej, ale nie mogę. Któryś z was? Chociaż oblicze Arthura nie zdradzało ani obawy, ani głębokiego żalu po śmierci ojca, profesor odgadł jego myśli. Z wielką serdecznością pomyślał o przyjacielu, który przez oświadczyny złożone ukochanej kobiecie zupełnie niechcący wplątał się w sieć straszliwych wydarzeń minionego roku, a mimo to, w miarę ich postępowania, wykazał się niebywałą godnością i odwagą. - Ja nie - odezwał się doktor Seward. - Ani ja - dopowiedział Jonathan Harker. Profesor skinął chłodno głową, maskując strach, który trawił go od środka. - Czyli jesteśmy zgodni - podsumował i wstał z fotela. - Mam szczerą nadzieję, iż się mylimy, choć wewnętrzny głos podpowiada mi co innego. Przekażę nasze wnioski premierowi. Ufajmy, że człowiek ten okaże się na tyle rozumny, by poważnie potraktować ostrzeżenie. Lokaj zatrzymał powóz przed okazałym budynkiem Gwardii Konnej, zeskoczył z ławki i pomógł profesorowi wysiąść. Natychmiast podeszli do nich dwaj żołnierze straży przybocznej w olśniewających niebieskich mundurach zdobionych złotymi sznurami i spytali o powód wizyty. Służący profesora wyjął spod palta list i podał mundurowym. Przeczytawszy go, usunęli się z drogi.

Pod łukiem wejścia do budynku starszy kamerdyner w nieskazitelnie czystym stroju wizytowym poinformował, że premier przyjmie ich w gabinecie naczelnego wodza armii brytyjskiej na pierwszym piętrze. Zaczekał grzecznie, aż Van Helsing zdejmie okrycie i poda lokajowi. - Zostań tu, chłopcze - nakazał profesor. - Nie zabawię długo. Lokaj skinął głową, usiadł na drewnianym krześle z wysokim oparciem i przełożył płaszcz profesora przez kolana. Van Helsing podążył za kamerdynerem wielkimi schodami, obitymi grubym czerwonym dywanem, który tłumił echo ich kroków. Z portretów olejnych wiszących na ścianach milcząco spoglądali najwięksi bohaterowie imperium brytyjskiego. Kiedy dotarli na pierwsze piętro, kamerdyner poprowadził profesora szerokim korytarzem. Po kilku zakrętach pchnął masywne dębowe drzwi i obaj panowie weszli do środka. - Profesor Abraham Van Helsing - oznajmił kamerdyner, po czym cicho wycofał się z gabinetu i zamknął go za sobą. W głębi pokoju czekało sześciu mężczyzn. Siedzący za ogromnym mahoniowym biurkiem premier William Gladstone mierzył profesora wyczekującym wzrokiem. Otaczało go pięciu najważniejszych ludzi w państwie: pierwszy lord admiralicji hrabia Spencer, minister wojny sir Henry CampbellBannerman, minister kolonii i pierwszy markiz Ripon George Robinson, minister spraw wewnętrznych Herbert Asąuith oraz minister spraw zagranicznych i piąty hrabia Rosebery Archibald Primrose. „Cóż za galeria łotrów" - pomyślał profesor. Podszedł bliżej. Po lewej stronie ciągnął się szereg wysokich okien, przez które było widać zielone połacie parku Świętego Jakuba, a po prawej w ozdobnym kominku z marmuru buchał ogień. Na ciemnej podłodze, niczym sześcioramienna gwiazda, leżała przepiękna tygrysia skóra z głową, łapami i ogonem. Dalej, naprzeciw biurka premiera, stało krzesło.

Krzywiąc się z niesmakiem, Van Helsing ominął tygrysią skórę i zatrzymał się przy krześle. - Zechce pan usiąść, profesorze? - zapytał Gladstone niespodziewanie wysokim, niemal kobiecym głosem. - Nie, dziękuję, panie premierze - odparł chłodno. - Postoję. „Ból w biodrze pali jak rozżarzone żelazo. Daj Boże, bym wytrzymał". - Miarkuję, iż podoba się panu tygrys - mówił dalej Gladstone. Prawda, że piękny? - To TYGRYSICA - zauważył Van Helsing. - Sądzę, że wyglądałaby piękniej żywa, w syberyjskich lasach. Minister Robinson parsknął śmiechem. - Myli się pan, profesorze - rzekł tubalnym głosem zza gęstej brody, która przysłaniała mu usta i sięgała aż do piersi. - Nie w kwestii płci zwierzęcia, gdyż z całą pewnością była to samica, lecz co do jej pochodzenia. To tygrysica bengalska, szanowny panie. Sam ją upolowałem dwa lata temu w pobliżu Rangunu. Van Helsing przyjrzał się skórze drapieżnika, zwracając szczególną uwagę na wielkość głowy i długość ogona. Obie części ciała były nienaruszone. - Śmiem twierdzić inaczej - odparł. - PANTHERA TIGRIS ALTAICA. Tygrys syberyjski, zwany też amurskim. Robinson spąsowiał na twarzy. - Sugeruje pan, że kłamię? - spytał ściszonym głosem. „To nabytek - stwierdził profesor w myślach z dziką satysfakcją. - Prawdopodobnie z Singapuru lub Rangunu. Kupił tę skórę i przywiózł jako myśliwskie trofeum. Doprawdy wyśmienicie!". - Nic podobnego nie sugeruję - odrzekł z zadowoleniem w głosie. - Podejrzewam jednakże, iż to pan jest w błędzie. Gęste futro o rudawym odcieniu i rzadziej rozmieszczonych pręgach to charakterystyczna cecha tygrysa amurskiego, podobnie jak długość ciała, które osiąga nawet trzy metry. Zapewne ostatnimi laty polował

pan w różnych częściach Azji i już nie pamięta, skąd przywiózł tę skórę. W przeciwnym razie wnioski nasuwają się same... Niedopowiedzenie zawisło w powietrzu jak gradowa chmura. Zgromiwszy profesora morderczym spojrzeniem, minister Robinson przyznał, iż musiał pomylić swoje bengalskie trofeum z jednym ze wspaniałych dzikich okazów, które jego syn przywiózł przed dwoma laty z Syberii. „Tak czy owak, łżesz swoim towarzyszom prosto w oczy. Zakamuflowane błazny. Zadufane urzędasy. Przejdźcie wreszcie do rzeczy". Premier odchrząknął i upił łyk wody ze szklanki. - Profesorze Van Helsing - zaczął głębokim, ciepłym głosem, nieco przypochlebnym, jak na rasowego polityka przystało. - Pragnę osobiście podziękować panu za dokonania wczorajszego wieczoru, także w imieniu rodziców Jenny Pembry, która przechodzi rekonwalescencję w domu w Whitechapel i miewa się całkiem nieźle. - Dziękuję, panie premierze. - Jednakże ów incydent, mimo iż zakończył się pomyślnie, budzi pewne wątpliwości, nieprawdaż? Obaj pokiwali głowami. - Czy mógłby pan zatem, profesorze, przybliżyć nam naturę istoty, z którą miał pan do czynienia wczoraj wieczorem, oraz przedstawić pańskie doświadczenie w tej kwestii? Plotki docierają nawet na Whitehall. Zapewne słyszał pan historie o przybyszu z Transylwanii, zamieszkującym Carfax Abbey. Wolałbym jednak usłyszeć prawdę, i to od pana. Profesor popatrzył bacznie na polityka, a następnie na otaczających go ministrów. „Niczym stado krwiożerczych sępów nad padliną". - Proszę bardzo, panie premierze - odrzekł i zaczął swą opowieść.

Przemawiał niecałe dziesięć minut, a kiedy skończył, zebrani zdążyli się już podzielić na dwa obozy. Primrose, Robinson i Campbell-Bannerman patrzyli na niego jak na obłąkańca, oburzeni, iż zmuszono ich do wysłuchania steku takich bzdur, natomiast Asąuith, Spencer i Gladstone zzielenieli na twarzach i wytrzeszczyli z przerażenia oczy. Van Helsing zrozumiał, że ci trzej wierzą mu na słowo. - Jakieś pytania? - Popatrzył odważnie na premiera. Gladstone otworzył w odpowiedzi usta, ale wtedy przerwał mu minister Robinson. Premier ostrzegł go wzrokiem, jakby chciał powiedzieć, iż niebawem tego pożałuje, lecz pozwolił markizowi skończyć. - To niedorzeczne - orzekł Robinson drżącym z oburzenia głosem. - Mamy uwierzyć w latające istoty o nadludzkiej sile, które żywią się krwią i żyją wiecznie? Ponadto sugeruje pan, iż owo zjawisko jest tak powszechne, że przybrało formę epidemii, a jedynym sposobem jej zwalczenia jest upuszczenie krwi i zniszczenie serca? - W rzeczy samej, szanowny panie - odparł Van Helsing. Robinson zwrócił się do Gladstone'a: - Panie premierze, bądźmy poważni. Nie rozumiem, jak... - Ucisz się, George - przerwał mu stanowczo Gladstone. Minister ledwo opanował wybuch złości. Primrose chciał zaprotestować, lecz premier zbył go ruchem dłoni. - Ani słowa więcej - nakazał. - Przyznaję, iż opowieść profesora może budzić niepokój czy wręcz przerażenie. Rozumiem także wasze wątpliwości. Jednakże wiadomo mi z dobrego źródła, że opisane zdarzenia rzeczywiście miały miejsce. Ponadto słyszeliśmy, co przytrafiło się profesorowi i jego towarzyszom podczas ich zeszłorocznej podróży do Transylwanii. Dlatego jestem skłonny mu uwierzyć.

„Zdaje się, iż błędnie oceniłem tego człowieka - pomyślał Van Helsing. - Przejawia bowiem rozsądek, o który go nie podejrzewałem". - Moim obowiązkiem jako premiera - kontynuował Gladstone jest wszakże czynić to, co wedle moich przekonań najlepiej służy interesom kraju, zwłaszcza w przypadku potencjalnego zagrożenia, i ów obowiązek zamierzam wypełnić. Czy któryś z was zgłasza sprzeciw? Wstał zza biurka i uważnie popatrzył po twarzach zebranych, ciekaw, kto ośmieli się wystąpić przeciwko niemu. Van Helsing z satysfakcją dostrzegł, że Robinson drży z oburzenia. Chciał zaprotestować, ale Campbell-Bannerman powstrzymał go, kładąc dłoń na jego ramieniu. Minister kolonii uciekł wzrokiem. - Doskonale - rzekł premier i zbliżył się do Van Helsinga. Profesorze - powiedział - wedle powszechnej opinii jest pan najwybitniejszym autorytetem w omawianej przez pana dziedzinie. Czy zgodzi się pan z tym stwierdzeniem? Van Helsing przyznał, że istotnie jest w tym trochę prawdy, na co premier zareagował skinieniem głowy. - Zważywszy na pańską wiedzę, gotów jestem zaproponować panu stanowisko w rządzie Jej Królewskiej Mości. Rzecz jasna, sprawa ma klauzulę poufności. Czy jest pan zainteresowany? - A na czym polegałaby moja praca? - Na badaniu i eliminowaniu zjawiska, które tak sugestywnie pan nam opisał. Zapewniamy przywileje honorowane w każdym stosownym departamencie rządu, pokrycie rocznych wydatków oraz współpracę wszystkich agencji w kraju. Oto z czym by się to wiązało. - Premier popatrzył na Van Helsinga z uśmiechem. - No i jak? - dodał. - Jest pan zainteresowany? Doktor Seward zgasił tureckiego papierosa, w którego zapachu Van Helsing wyczuł nutę opium. - No więc? - spytał. - Co mu powiedziałeś?

Panowie siedzieli w fotelach obitych czerwoną skórą, które dominowały w przytulnym, wyłożonym drewnem gabinecie ojca Arthura Holmwooda. Zaraz po spotkaniu z premierem i jego ministrami służący odwiózł profesora z powrotem do rezydencji przy Eaton Sąuare, a Arthur zaprowadził ich na górę do pokoju, gdzie jego ojciec, lord Godalming, spędził ostatnie lata swego życia. Paląc fajki i papierosy, panowie wysłuchali relacji profesora z wizyty u premiera. Pierwsze pytanie zadał John Seward. - Odrzekłem, iż trzeba mi czasu do namysłu - odpowiedział Van Helsing. - Poprosiłem o dwadzieścia cztery godziny, na co pan premier przystał. Jutro do południa mam mu dać odpowiedź na piśmie. - Cóż zamierzasz mu odpowiedzieć? - dociekał Harker. W roztargnieniu trzymał w dłoni wygasłą fajkę z głęboką dzwonkowatą główką. Zdawało się, że całkiem o niej zapomniał. - Prawdę powiedziawszy, nie wiem - przyznał profesor. - Bardzo możliwe, iż przyjmę propozycję. Jednakże to, na ile ta decyzja będzie dla mnie satysfakcjonująca, zależy od was. Odstawił na półkę duży kieliszek z koniakiem. Po powrocie z Whitehall jego myśli krążyły wokół propozycji Gladstone'a otwierała ona przed nim wiele możliwości, a zarazem wymagała odpowiedzialności, co budziło w nim lęk. Dlatego chętnie skorzystał z okazji, gdy Arthur otworzył serwantkę ojca i nieco wcześniej niż zwykle zaproponował drinki. - Panowie - zaczął profesor. - Doświadczyliśmy mrocznej strony tego świata bardziej niż inni. Niewielu ludzi przy zdrowych zmysłach zniosłoby widoki, które oglądały nasze oczy. Pochlebiam sobie, twierdząc, iż dokonaliśmy w Transylwanii wspaniałego dzieła. Powinniśmy być dumni z naszego udziału w tym zdarzeniu, lecz jeśli któryś z was zechce zakończyć na tym swoją misję, obiecuję, że ani ja, ani inni choćby w najmniejszym stopniu nie poczytamy mu tego za złe. Każdy z nas aż zanadto poświęcił się dla sprawy; wszakże porzucenie spokojnego życia, nienaznaczonego strachem i krwią, to

rzecz niełatwa. - Przerwał, aby popatrzeć na przyjaciół. - W głębi duszy mniemam, iż prosić was o pomoc byłoby z mojej strony okrucieństwem, na które żaden z was sobie nie zasłużył. Lecz mimo wszystko to uczynię. Sądzę bowiem, że zarówno temu krajowi, jak i całemu światu zagraża plaga, a przypadek Harolda Norrisa to jej zapowiedź. Dzisiaj rano podzielaliście mój pogląd. Proszę was, abyście upewnili się co do siły waszych przekonań, i to z nader prostego powodu. Jeśli racja leży po naszej stronie, jesteśmy jedynymi ludźmi w tym państwie, którzy z doświadczenia wiedzą, co czeka świat. Nie zniósłbym widoku krwi i kalania niewinnych dusz, wiedząc, że mogłem ocalić choćby jedną z nich. Poprzysięgliśmy czujność oraz to, że jeśli hrabia powróci, zmierzymy się z nim po raz kolejny. Wprawdzie wątpię, że kiedykolwiek to nastąpi, jednakże zło, które w nim żyło, przetrwało i sieje spustoszenie na świecie. Van Helsing drżącą ręką sięgnął po szklankę i wysączył trunek. - Jutro przyjmę propozycję premiera. Prosząc go o czas do namysłu, wspomniałem też, że jeśli zechcę włączyć w tę misję pewnych ludzi, ich udział w sprawie nie będzie podlegał dyskusji. Toteż zwracam się do was z prośbą o pomoc, jak niegdyś wy do mnie. Żałuję, że nie możemy zastanawiać się dłużej, ale... - Zgadzam się - przerwał mu Jonathan Harker. Był blady, lecz na jego ustach czaił się zacięty uśmiech. - Nie trzeba mi czasu do namysłu. - Mnie też nie - orzekł doktor Seward, którego przystojną twarz przesłaniał dym z papierosa. - Ani mnie - dodał Arthur Holmwood stanowczym tonem. Odstawił szklankę, odłożył cygaro i wbił wzrok w Van Helsinga. Szkoda każdej chwili. „Dziękuję wam. Och, dziękuję". - Mimo wszystko przemyśl to, Arthurze - odparł profesor. - I wy też. Wszak nie będzie już odwrotu, jeśli podejmiemy się tego zadania. Nie wolno wam wspomnieć nikomu o naszej misji. Nawet Minie, Jonathanie. Czy jesteś na to gotów?

Harker zawahał się, lecz skinął głową. - Czy wszyscy jesteście gotowi? - spytał Van Helsing. Seward i Holmwood przytaknęli. - Wobec tego nie widzę powodu, by dłużej trzymać premiera w niepewności - oznajmił profesor. - Dam mu odpowiedź natychmiast.

11 NAZAJUTRZ Jamie obudził się krótko przed świtem. Półprzytomny uniósł się z poduszki i zauważył, że jest podłączony do kroplówki. Nie pamiętał, kiedy lekarz mu ją podłączył ani tego, co się stało wczoraj po ataku dziewczyny w hangarze. Zrzucił z siebie kołdrę i usiadł na łóżku, opuszczając nogi na podłogę. Miał na sobie tylko białą szpitalną koszulę. Gdy rozejrzał się po sali za ubraniem, poczuł nagły atak nudności. Przez koszmarną chwilę zdawało mu się, że zwymiotuje. Ból w gardle utrudniał oddychanie. Krzywiąc się, dotknął podrażnionego, spuchniętego miejsca na szyi. Zamknął oczy, schował głowę między kolana i siedział tak, dopóki mdłości nie ustąpiły. Już miał zejść z łóżka, kiedy drzwi w głębi sali otworzyły się i dziarskim krokiem wmaszerował przez nie lekarz. - Panie Carpenter - odezwał się. - Proszę nie wstawać. Głos zabrzmiał znajomo. Na dźwięk stanowczego tonu Jamie posłusznie położył się z powrotem do łóżka, a lekarz obejrzał jego posiniaczoną szyję, pobrał z palca krew i poświecił małą latarką w oczy. Następnie wyjął z ramienia igłę kroplówki i oświadczył, że nastąpiła poprawa. - Jak samopoczucie? - spytał chłopca. - W porządku - odrzekł Jamie, pocierając równy, kolisty ślad po igle. - Właściwie to nie pamiętam, jak się tu dostałem. Czy przywiózł mnie Frankenstein? Lekarz skinął głową.

- Zgadza się. A potem czuwał nad tobą prawie przez całą noc. Wyszedł dopiero dwie godziny temu. Prosił, żebyś po przebudzeniu się z nikim nie rozmawiał, tylko udał się prosto do niego. Kazał mi upewnić się, że to do ciebie dotarło. No więc? - Chyba tak. Lekarz wyjął z kieszeni notes elektroniczny i postukał rysikiem w klawisze. - Przyjdź do kontroli dzisiaj po południu - polecił. - Sińce zbladły, odwodnienie minęło. Pozostajesz jeszcze pod wpływem wstrząsu pourazowego, ale można cię już zwolnić ze szpitala. Chyba o to ci chodziło? Jamie przytaknął. - No dobrze. Możesz tu odpoczywać tak długo, jak zechcesz, a gdy tylko będziesz gotowy, ubierz się i idź do swojego towarzysza. Prosił, żebym ci to przekazał. Lekarz sięgnął do kieszeni i podał Jamiemu kawałek papieru, na którym widniała krótka notatka, wykaligrafowana ładnym pochyłym pismem: „Poziom E, pokój 19". Jamie bez słowa wziął kartkę. Lekarz pokręcił się chwilę, jakby nie wiedział, co ze sobą zrobić, po czym uśmiechnął się, skinął głową i wyszedł. Po kilku minutach obolały chłopiec dźwignął się z łóżka. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa, więc aby się nie przewrócić, oparł się o białą szafkę. Po chwili dostrzegł swoje ubranie, starannie złożone na najniższej półce po przeciwnej stronie sali. Przeszedł ostrożnym krokiem i ubrał się powoli, próbując przywołać w pamięci wydarzenia poprzedniego wieczoru. Rozejrzawszy się wokół, omal nie krzyknął to, co ujrzał na szpitalnej sali, nagle ożywiło jego wspomnienia. Na jednym z łóżek po drugiej stronie leżał mężczyzna. Oczy miał zamknięte, a klatka piersiowa unosiła się w powolnym oddechu. Jamie podszedł bliżej, żeby mu się przyjrzeć. Cera mężczyzny była bardziej świetlista niż poprzednio, lecz wciąż blada, a prawe ramię spowijały bandaże. Nad łóżkiem wisiał worek z krwią. Jamie patrzył z

zaciekawieniem, jak czerwona ciecz spływa plastikową rurką do żyły mężczyzny. „Był jeszcze ktoś. Jakiś chłopak". Powracające wspomnienia uderzyły ze zdwojoną siłą. Wzrok Jamiego powędrował na drzwi z napisem: „Sala operacyjna". Za matowym szkłem widać było ciemną sylwetkę leżącego człowieka. Po chwili zawahania chłopiec ostrożnie pchnął drzwi. Pośrodku sali stało łóżko, a przy nim aparatura emitująca różne dźwięki i błyski. Zielona linia na ekranie raz po raz skakała do góry. Na łóżku leżał nastolatek podłączony do aparatury przewodami umocowanymi na jego piersi i ramionach. Miał zamknięte oczy i trupiobladą skórę. Jamie zamarł w drzwiach, wpatrzony w chłopca. „On jest w moim wieku. To jeszcze dziecko". Powoli przeszedł przez salę i zatrzymał się przy rówieśniku. - Co ci się stało? - szepnął. - Został ugryziony - odezwał się z tyłu czyjś głos. Serce Jamiego podskoczyło do gardła. Odwrócił głowę i ujrzał w drzwiach tego samego lekarza, który badał go przed chwilą. - Co ty tu robisz? - spytał mężczyzna. - Pamiętam, że widziałem go w hangarze - odrzekł Jamie. Wyjdzie z tego? - Niczego nie dotykałeś? - rzucił lekarz, ignorując jego pytanie. Chłopiec pokręcił głową. - Wyjdzie z tego? - powtórzył nieco podniesionym głosem. Lekarz zbliżył się, zdjął z łóżka metalową tabliczkę i przejrzawszy ją pobieżnie, odwiesił na miejsce. Następnie przetarł oczy i spojrzał na Jamiego. - Za wcześnie na diagnozę - odparł łagodnie. - Stracił mnóstwo krwi, a podczas transfuzji doszło do zatrzymania akcji serca. Reanimacja się powiodła, ale brak tlenu mógł uszkodzić mózg. Aby zwiększyć szanse przeżycia, wprowadziliśmy go w stan śpiączki. Pozostaje nam tylko czekać. Jamie popatrzył na lekarza osłupiałym wzrokiem. „Zatrzymanie akcji serca. Śpiączka. Zatrzymanie akcji serca".

- Jak długo? - wyjąkał. - Ile potrzeba czasu, żeby stwierdzić, czy z tego wyjdzie? Lekarz wzruszył ramionami. - Kilka dni, może więcej. Gdy tylko ustąpi obrzęk mózgu, wybudzimy go i wtedy się okaże. Pokręcił szybko głową i spojrzał na Jamiego z poważną miną. - No, już cię tu nie ma - ponaglił. - Idź poszukać pułkownika Frankensteina. I żebyś więcej nie zaglądał tu bez pozwolenia. Chłopiec jest w bardzo ciężkim stanie. Najbliższe dwadzieścia cztery godziny zdecydują o wszystkim. Jamie cofnął się do drzwi, nie odrywając wzroku od bladej, nieruchomej twarzy nastolatka. Skórę miał nieskazitelnie gładką. Przypominał manekina. - Jak ma na imię? - spytał Jamie w drzwiach. - Matt - odparł lekarz, który ponownie odczytywał wykresy z tabliczki. - Matt Browning - dodał, nie podnosząc wzroku. W korytarzu Jamie rozejrzał się za windą. Na końcu przejścia dostrzegł płaską czarną ścianę, a po prawej stronie przycisk otoczony ramką. Wcisnął go i czekał. Chwilę potem czarna ściana rozsunęła się, ukazując metalowe wnętrze kabiny. Chłopiec wsiadł i przyjrzał się jaskrawożółtym guzikom, osadzonym na czarnej tabliczce na wysokości pasa. Były oznaczone symbolami: 0, A, B, C, D, E, F, G i H. Guzik C świecił się na czerwono. „Przynajmniej wiem, gdzie jestem. A to już coś". Zerknął na kartkę, którą wręczył mu lekarz. „Poziom E. Dwa piętra niżej". Nagle ogarnęła go tęsknota za słońcem i świeżym powietrzem. Nie miał ochoty zapuszczać się w podziemia tego dziwnego budynku. Wcisnął 0. Drzwi zasunęły się bezdźwięcznie i winda ruszyła w górę, szumiąc i pobrzękując cicho. Po chwili drzwi otworzyły się i Jamie ujrzał inny długi szary korytarz. Na jego końcu znajdowało się

dwoje drzwi pomalowanych w żółtoczarne pasy. Domyślił się, że to wejście do hangaru. Idąc w jego kierunku, zauważył na ścianie cienki cyfrowy chronometr, wyświetlający żółtozielone elektroniczne znaki: 0652/22.10.09/SYSTEM ZMIAN PRACY: NORMALNY/STOPIEŃ ZAGROŻENIA: 3 „Za osiem siódma. W domu mógłbym pospać jeszcze prawie godzinę, zanim zadzwoniłby budzik". Zbliżył się ukradkiem do drzwi i odrobinę je uchylił. Hangar świecił pustką. Ogromne przesuwne wyjście na pas startowy było zamknięte. Jamie przeszedł na środek hali, z niepokojem wsłuchując się we własne kroki. Obok wielkiego wylotu z hangaru dostrzegł inne drzwi. Chwycił za klamkę i po chwili poczuł chłodne poranne powietrze. Po pokonaniu wielkiego betonowego lądowiska przemknął przez trawnik do długiego pasa startowego, który biegł środkiem bazy. Tupiąc tenisówkami po asfalcie i wymachując ramionami, pognał na drugą stronę. Przed oczami ujrzał twarz matki i ogromny żal chwycił go za serce. Skręcił w prawo, między dwa metalowe baraki przy pasie startowym, wybiegł na trawnik i przyspieszył kroku, kierując się w stronę wysokiego ogrodzenia w oddali. Dalej migotało laserowe zabezpieczenie, a w górze rozpościerał się gigantyczny wyświetlony obraz, przysłaniający niebo niczym namalowana chmura. Przy ogrodzeniu uwagę chłopca przykuło coś niezwykłego. Około pięćdziesięciu metrów przed wysoką drucianą siatką wykopano okrągły fragment trawnika, a na jego miejscu utworzono różany ogródek. Wokół wybudowano niewysoki mur z czerwonej cegły z wyrwą od strony bazy. Wewnątrz biegła ścieżka z drewnianych desek, która

w głębi ogródka rozszerzała się w półkole. Z obu stron rosły róże we wszystkich możliwych kolorach: czerwone, białe, różowe, żółte, a nawet fioletowe, o tak ciemnym odcieniu, że wydawały się niemal czarne. Jamie zwolnił i wszedł do ogródka, gdzie natychmiast uderzyła go woń kwiatów - świeża, bogata kompozycja nieznacznie różniących się zapachów, tak słodkawa i intensywna, że aż dech mu zaparło. Odurzony osobliwym urokiem tego miejsca ruszył drewnianą ścieżką. W głębi dostrzegł wmurowaną w cegły małą tabliczkę z brązu. Podszedł bliżej i pochylił się, by odczytać słowa wyryte na niej prostym, eleganckim pismem: PAMIĘCI JOHNA I GEORGE' A HARKERÓW, KTÓRZY RAZEM ŻYLI I RAZEM ODESZLI Jamie przykucnął przy tabliczce, oparł się o ścianę i zamknął oczy. Siedział tak długo, otoczony zapachem róż, samotny jak nigdy dotąd. Rozmyślał o matce - gdzie teraz jest i czy jeszcze żyje. Chwilę później (trudno stwierdzić, ile czasu upłynęło) na trawniku dało się słyszeć kroki. Przycupnięty pod ścianą Jamie nie sięgał wzrokiem ponad murek. Zaczekał, aż przybysz zjawi się w jego polu widzenia. Znad murka wyłoniła się szarozielona głowa z kępką czarnych włosów, przesadnie zaczesanych na bok z przedziałkiem, a dalej szyja z dwiema grubymi śrubami. Po chwili przez wyrwę w murze z trudem przecisnęła się potężna postać i do ogródka wszedł Frankenstein, głośno dudniąc butami po drewnianej ścieżce. Złowieszczy odgłos zupełnie nie współgrał z subtelnym uśmiechem, który potwór posłał Jamiemu na przywitanie. Olbrzym był ubrany w ciemnoszary garnitur i białą koszulę z rozpiętym kołnierzem. Przy pasku miał potężną metalową rurę; tę samą, z której celował do dziwnego mężczyzny w domu Carpenterów.

Bez słowa usiadł obok Jamiego, wyraźnie ucieszony widokiem ogrodu skąpanego w ciepłej żółci wschodzącego słońca. - Jak pan mnie znalazł? - spytał cicho Jamie, zapatrzony w róże, by nie natknąć się na wzrok potwora. - Dzięki czujnikom ruchu wbudowanym w ziemię - odparł Frankenstein pogodnym tonem, co wprawiło chłopca w irytację. - Na monitorach ciągnęła się za tobą wyraźna, czerwona linia. Nietrudno było cię wytropić. Jamie prychnął. - No więc jestem. Czego pan chce? - Porozmawiać, Jamie. Są sprawy, o których powinieneś wiedzieć, choć ciężko ci będzie się z nimi pogodzić. - Na przykład co? Monstrum odwróciło wzrok, a po chwili odezwało się łagodnie: - Dawno temu złożyłem obietnicę, że będę chronić rodzinę Carpenterów. Jeden z twoich przodków ocalił mi życie. By uczcić jego pamięć, przez ponad pół wieku dotrzymywałem słowa. - Ocalił panu życie? - Tak - odparł Frankenstein, spoglądając na chłopca. - Jednak nie o tym chciałem mówić. Wrócimy do tej historii kiedy indziej. - Ale... - O nic nie pytaj. Nic więcej ci nie powiem, bo szkoda czasu. Jamie zerknął na potwora - oczy Frankensteina emanowały serdecznością. Nastolatka zaintrygowało jego oddanie. Nagle zrozumiał, dlaczego potwór zareagował gniewem na jego próbę ucieczki - nie dopilnował go, a w hangarze groziło mu tyle niebezpieczeństw. - No dobrze - rzekł Jamie. - Więc o co chodzi? Chyba nie o mojego przodka. - Doszedłem do wniosku, że muszę ci wyjawić pewne informacje, abym nadal mógł spełniać swoją obietnicę. Myślę, że jest już za późno na to, by twoje życie wróciło do normy, o ile kiedykolwiek było normalne. Zgodzisz się ze mną?

- Tak - przyznał otwarcie Jamie. Frankenstein skinął głową, po czym mówił dalej: - Domyślam się, że twój ojciec niewiele opowiadał ci o rodzinie? - Wspominał o wujku, który umarł bardzo młodo, i o dziadku pilocie podczas drugiej wojny światowej. To by było tyle. - Obie historie są prawdziwe. Wujek Christopher zmarł podczas narodzin, kiedy twój ojciec miał sześć lat. A dziadek John był zasłużonym pilotem. Latał hurricane'em podczas bitwy o Anglię. Wiedziałeś o tym? Jamie pokręcił głową. - Był wspaniałym człowiekiem. Dziewięć lat przed wybuchem wojny wystąpił z RAFu, ale wrócił do armii w dniu, w którym Wielka Brytania wypowiedziała wojnę hitlerowskim Niemcom. Zrobił to wbrew woli swojego ojca, a twojego pradziadka, od którego zaczyna się cała historia. - Nic mi o nim nie wiadomo - wtrącił Jamie. - Nawet nie wiem, jak się nazywał. - Henry Carpenter. Podobnie jak jego syn; dobry był z niego człowiek. Wszystko, co wydarzyło się w waszej rodzinie w ciągu ostatnich stu dwudziestu lat, jest następstwem służby twojego pradziadka u niezwykle zacnego męża, człowieka legendy, którego nazwisko z pewnością dobrze znasz. Był to profesor Abraham Van Helsing. Jamie parsknął mimowolnie pogardliwym śmiechem. Nie powstrzymał go nawet piorunujący wzrok potwora. „No nie. Tego już za wiele". - Van Helsing nie istniał - odparł, nie przestając się uśmiechać. Czytałem Drakulę. Frankenstein odpowiedział mu uśmiechem. - Możesz mi wierzyć lub nie - skwitował. - To znacznie ułatwia moje zadanie. - Czytałem też Frankensteina - dodał szybko Jamie w przypływie śmiałości. - To świetnie - zauważył potwór. - Czy mogę mówić dalej?

- Jasne - rzucił zawiedziony chłopiec. Napomknienie o powieści Mary Shelley wymagało od niego nie lada odwagi. - Dziękuję. Otóż chcę powiedzieć o pewnych faktach, z którymi będziesz się musiał pogodzić. Im szybciej to nastąpi, tym lepiej. Profesor Van Helsing istniał naprawdę, podobnie jak Drakula i inne opisane w książce postacie. Ten zapity obibok Stoker spisywał wszystkie wydarzenia na bieżąco. Fikcją literacką są uwodzicielskie wampirzyce, które odwodzą Harkera od planu ucieczki - to tylko wymysł autora. Ponadto nieprawdą jest, że hrabia mógł przybierać postać nietoperza, wilka i innych zwierząt. Ale reszta jest bardzo bliska prawdy. A to, jak zapewne sam się domyślasz, oznacza, że wampiry istnieją. Zresztą nie potrzeba ci na to dowodów; sam miałeś okazję widzieć wczoraj aż dwa. Jamie poczuł się tak, jakby dostał cios w żołądek. - Dziewczyna, która mnie zaatakowała... - Zgadza się, jest wampirzycą. Tak jak mężczyzna w twoim domu, do którego strzelałem. Nazywa się Alexandru Rusmanov. To z jego powodu musimy przeprowadzić tę rozmowę. - Kim on jest? Co... co z moją mamą? - Zaraz do niego wrócimy. Sprawa z Drakulą miała miejsce w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym pierwszym roku, dwa lata po tym, jak twój pradziadek rozpoczął służbę u profesora Van Helsinga. Trzej towarzysze, których nazwiska z pewnością nie są ci obce, wrócili z podróży do Transylwanii cali i zdrowi... - Harker - przerwał zamyślony Jamie. - Jeden z nich nazywał się Harker. Popatrzył na brązową tabliczkę wmurowaną w cegły. Czytając wyryte na niej nazwisko, powoli zaczynał rozumieć. „I ty mu wierzysz. A przynajmniej jesteś skłonny uwierzyć. Mój Boże". - Jonathan Harker - odpowiedział Frankenstein. - Zgadza się. Po powrocie z podróży wraz z profesorem Van Helsingiem, Johnem Sewardem i Arthurem Holmwoodem obiecali pozostać czujni i ponownie zmierzyć się z Drakulą, gdyby zaszła taka konieczność.

Chłopak zrobił głośny wdech. - Ale tak się nie stało - dodał szybko Frankenstein. - Wierz mi, on nie żyje. Był pierwszym i najpotężniejszym wampirem na świecie. Niestety, nie jedynym. Kiedyś żył jako istota ludzka, książę Wołoszczyzny, i nazywał się Vlad Tepes. Ten okrutny człowiek wymordował tysiące ludzi. W tysiąc czterysta siedemdziesiątym piątym roku jego armia przegrała ostatnią bitwę. Książę wraz ze swymi ludźmi zniknął, a rok później pojawił się w Transylwanii jako hrabia Drakula. Razem z nim przybyli jego trzej najwierniejsi generałowie armii wołoskiej - bracia Valeri, Alexandru, którego już znasz, oraz Valentin. W nagrodę za ich oddanie hrabia uczynił ich takimi jak on sam, ich żony także. Przez czterysta lat byli jedynymi wampirami na świecie. Drakula, który zazdrośnie strzegł ich władzy i nieśmiertelności, zabronił im przemieniać innych. Jednakże gdy zginął, swoje zasady zabrał do grobu, a trzej bracia utworzyli nowy zastęp wampirów. Pod koniec dziewiętnastego wieku ich liczba zaczęła rosnąć. I tak jest po dziś dzień. Frankenstein przerwał, aby odkaszlnąć. Przypominało to głuchy warkot buldożera. - Organizacja, w której siedzibie się znajdujemy, oraz pracujący tu ludzie to następstwo przysięgi czujności złożonej przez trzech towarzyszy. W dwudziestym wieku działalność organizacji gwałtownie się rozwinęła. Podobne instytucje powstały w Rosji, Ameryce, Indiach, Niemczech i Egipcie, aż w końcu stworzono to miejsce. - Olbrzym uśmiechnął się przebiegle. - Ono właściwie nie istnieje. Jedynymi ludźmi spoza organizacji, którzy o nas wiedzą, są premier i szef sztabu generalnego. Nikomu nie wolno o nim mówić ani przyznawać się do przynależności do organizacji. Jej członkami byli twój dziadek i ojciec, a za pięć lat miałeś do niej przystąpić także ty. Frankenstein zamilkł. Jamie czekał na dalszy ciąg, a gdy się okazało, że to koniec opowieści, zaczął się zastanawiać, jak zareagować na te słowa.

- No więc... - zaczął. - Twierdzi pan, że mój ojciec był tajnym agentem, zarabiającym na życie zwalczaniem wampirów; prawdziwych wampirów, które istnieją w rzeczywistości. Mam rację? Czy właśnie to próbuje mi pan wmówić? - Powiedziałem ci prawdę - odrzekł Frankenstein. - Nie mogę cię zmusić, żebyś w nią uwierzył. - Chyba sam pan rozumie, że to wszystko brzmi idiotycznie? - Wiem, że ciężko przez to przebrnąć. I przepraszam, że dowiedziałeś się o tym w takich okolicznościach. Ale to cała prawda. - O wampirach...? - I nie tylko - odparło monstrum. - Są też wilkołaki, mumie, zombie i inne stwory. - Wilkołaki? Błagam pana. - Tak, Jamie. Wilkołaki. - Pełnia księżyca, srebrne kule i tak dalej? - Kule nie muszą być srebrne - wyjaśnił Frankenstein. Wystarczą zwykłe. Ale światło księżyca rzeczywiście ma na nie silny wpływ, i to od zawsze. Mimo niedowierzania Jamie słuchał zaciekawiony. - Jakie one są? - spytał. - Widział pan kiedyś wilkołaka? Frankenstein przytaknął. - To straszliwe cierpiące istoty - powiedział. - Dzikie i prymitywne. Obyś nigdy żadnego nie spotkał. Jamie pomyślał chwilę. - A jaka jest pana rola w tym wszystkim? - spytał nieśmiało. - Jesteś oczytanym chłopcem - zauważył chłodno potwór. Domyśl się sam. - Przecież Frankenstein to tylko powieść - odparł Jamie. - Tak jak Drakula? - No... właśnie. Monstrum odwróciło wzrok. - Wredna kobietka - powiedział cicho, jakby do siebie. Sprzedała światu moje cierpienie jako rozrywkę. Jamie spróbował innej taktyki.

- Co się stało tamtego wieczoru, kiedy zginął mój tato? To znaczy, co naprawdę się wydarzyło? Przez moment bał się, że potwór przemilczy to pytanie. Frankenstein patrzył w dal, pogrążony we wspomnieniach, lecz po chwili się otrząsnął. - Chyba nie jesteś jeszcze gotów, żeby to usłyszeć. Chłopiec poczuł się niemal urażony jego bezwzględnym tonem, co nie umknęło uwagi Frankensteina. Mimo to nie dawał za wygraną. - A co się stało wczoraj? - dociekał. - Od śmierci twojego ojca Alexandru poszukiwał ciebie i twojej matki. Wczoraj udało mu się was odnaleźć - wyjaśnił. W oczach dziecka wyczytał następne pytanie. - Na razie nie wiadomo jak, ale mu się udało. - To czemu wciąż żyję? - Dziewczyna o imieniu Larissa miała cię zabić, ale tego nie zrobiła. - Dlaczego? - Tego też nie wiemy. Chce rozmawiać tylko z tobą. - Ze mną? - Jamie wytrzeszczył oczy ze zdziwienia. - Dlaczego ze mną? - Nie zawracaj sobie tym głowy. - A co z moją mamą? Czy ona... nie żyje? - Podejrzewamy, że Alexandru zażąda za nią okupu. - Jakiego okupu? Frankenstein popatrzył na chłopca z głębokim smutkiem. - Ciebie, Jamie. W milczeniu długo rozważali te straszne słowa. Wreszcie Frankenstein podniósł się z miejsca, rzucając cień na chłopca, i wyciągnął do niego rękę. Jamie chwycił ją i wstał. Monstrum wyprowadziło go drewnianą ścieżką za mur ogródka. Bez słowa ruszyli przez ogromny teren w stronę kopuły. Za pasem startowym Jamie przełamał milczenie.

- Jak to się nazywa? - spytał przejętym głosem. „Moja mama. O Boże, moja mama. Jest w rękach upiora w szarym płaszczu". - To? - Frankenstein powiódł ręką dokoła bazy. - Tajny Obiekt Wojskowy 303-F, ale wszyscy nazywają go Pętlą. Jesteś bystry, więc sam się domyślisz dlaczego. Jamie popatrzył po ogromnym terenie w kształcie koła i uśmiechnął się. - Nie chodzi mi o bazę, tylko o organizację - powiedział. - Jaką nosi nazwę? Olbrzym odwzajemnił uśmiech. - Niech admirał Seward odpowie ci na to pytanie - odparł. Właśnie do niego idziemy. - Admirał będzie musiał zaczekać. - Jak to? - Chcę się zobaczyć z dziewczyną, która miała mnie zabić.

12 KRWAWE ZALOTY W kabinie windy Frankenstein wcisnął guzik z literą H. Kiedy ruszyli w dół, potwór stał zapatrzony przed siebie. Jego zacięte wargi zdradzały złość. Winda zatrzymała się w okrągłym pomieszczeniu o gołych ścianach. Jamie wysiadł. Na wprost ujrzał masywne drzwi śluzy powietrznej z panelem interkomu. Gdy usłyszał szum zamykanej windy, odwrócił się i zobaczył, że Frankenstein został w kabinie. Szybko wsunął rękę między drzwi. - Co pan robi?! - krzyknął. - Nie może pan zostawić mnie samego! - Sam się o to prosiłeś - odparło monstrum. W jego głosie dało się wyczuć silne napięcie. - Nie kazałem ci tu przyjeżdżać. Idę powiedzieć admirałowi Sewardowi, że zaszczycisz go swoją obecnością według własnego uznania. Jamie spojrzał na niego, a kiedy drzwi zaczęły się zasuwać, znów przyblokował je ręką. Obaj stali bez słowa, wpatrując się w siebie nawzajem. Zamykana winda zaszumiała po raz kolejny, lecz tym razem Jamie nie protestował. Tracąc z oczu Frankensteina, odniósł wrażenie, że jego twarz złagodniała. Potwór otworzył usta, jakby chciał jeszcze coś powiedzieć, po czym zniknął za drzwiami. Jamie odwrócił się, obejrzał panel interkomu, a następnie wcisnął guzik na dole prostokątnej blaszki i czekał. Już miał powtórzyć tę czynność, kiedy usłyszał sygnał dźwiękowy. Podskoczył ze strachu.

- Proszę wstukać kod. Pochylił się do głośnika. - Nie wiem, co to znaczy - odezwał się zawstydzony, że głos mu drży. - Proszę podać imię i nazwisko. - Jamie Carpenter. Nastała długa cisza. - Proszę wejść - nakazał ktoś wreszcie i wielkie drzwi śluzy powietrznej odblokowały się z sykiem. Jamie chwycił za klamkę, zebrał się w sobie i mocno szarpnął. Drzwi nie stawiały oporu i chłopak zatoczył się do tyłu, uczepiony klamki. Olbrzymia metalowa struktura okazała się lekka jak piórko. „Musi być jakaś przeciwwaga. Założę się, że takiej blokady nie ruszyłby nawet dynamit". Wszedł do białego pomieszczenia, niewiele większego od kuchennego schowka, z wyjściem po przeciwległej stronie. Zamknął za sobą metalowe drzwi i czekał, aż otworzą się następne. Nic się nie działo. Paniczny strach chwycił chłopca za gardło. Znalazł się w pułapce, uwięziony w ciasnej przestrzeni głęboko pod ziemią. Pot wystąpił mu na czoło i nagle zaczęło mu się wydawać, że pomieszczenie zawęża się wokół niego. Wyciągnął ręce i dotknął ścian opuszkami palców, próbując wyczuć ruch, ale się nie poruszyły. Kiedy zgasło światło, zacisnął zęby, by stłumić krzyk. Zaraz potem błysnęły ultrafioletowe lampy i z małych okienek buchnął biały gaz. Po chwili było już po wszystkim. Wróciło normalne światło, przeciwległe drzwi otworzyły się z brzękiem. Jamie rzucił się na nie, rozsuwając je ramieniem, byleby tylko wydostać się z ciasnego pomieszczenia, które przypominało trumnę. Schylił się, oparł dłonie o kolana i gwałtownie nabrał tchu, a gdy paniczny strach minął, podniósł głowę i rozejrzał się. Stał w długim, wąskim korytarzu, jasno oświetlonym kwadratowymi lampami fluorescencyjnymi, wbudowanymi w sufit. Po prawej stronie ujrzał

białą ścianę, a po lewej mały gabinet za przezroczystą zasłoną z grubej folii. Dziesięć metrów dalej po obu stronach korytarza ciągnęły się ciasne, kanciaste pomieszczenia, prawdopodobnie cele. Na podłodze przed każdą namalowano białą linię. Chłopiec zajrzał do gabinetu. Za foliową kotarą przy metalowym biurku siedział strażnik w charakterystycznym czarnym kombinezonie. Patrzył na Jamiego z dziwną miną. Na jego twarzy malował się niepokojący wyraz złości, a zarazem współczucia. Jamie domyślił się, że litość wywoływało to, co przydarzyło się jego ojcu; nie miał jednak pojęcia, czym zasłużył sobie na gniew. Kiedy mężczyzna przemówił, jego głos nie zdradzał nuty pretensji, lecz zdenerwowanie. - Przyszedłeś do tej nowej? - spytał. Jamie skinął głową. - Na końcu korytarza na lewo. Chłopiec podziękował i ruszył we wskazanym kierunku, ale strażnik go zatrzymał. - Jeszcze nie skończyłem - powiedział. - Bez względu na to, kim jesteś, obowiązuje tu pewien regulamin. Jasne? Jamie poczerwieniał ze złości. Strażnik to dostrzegł i uśmiechnął się znacząco. - O, widzę, że rozumiesz, co oznacza regulamin - dodał. Pewnie tatuś sporo cię nauczył. - O co panu chodzi? - fuknął chłopiec. Strażnik oblał się mocnym rumieńcem. Nie spuszczając wzroku z nastolatka, podniósł się z miejsca, lecz po chwili usiadł z powrotem. - Nie podawaj im żadnych przedmiotów, nie mów o sobie i nie przekraczaj białej linii - wyrecytował. - W razie problemów wciśnij guzik koło celi. Przy odrobinie szczęścia może ktoś przyjdzie ci z pomocą. Po tych słowach odwrócił wzrok. Jamie minął gabinet i przeszedł między dwoma pustymi pomieszczeniami. Kiedy zajrzał do jednego z nich, ogarnął go

paniczny strach. Cela była otwarta - bez krat, szklanych drzwi i innych zabezpieczeń. Popatrzył po korytarzu - inne wyglądały identycznie. Cofnął się do gabinetu. Strażnik, nie podnosząc wzroku, od razu wyjaśnił mu, w czym rzecz. - Są zabezpieczone zaporami ultrafioletu - rzekł obojętnym tonem. - My możemy przez nie przejść, oni nie. - Dlaczego? - zdziwił się Jamie. Strażnik podniósł głowę i spojrzał na chłopca. - Bo spaliliby się na popiół. Ich komórki są wrażliwe na działanie promieni UV, dlatego muszą unikać słońca. Opuścił wzrok, zbywając Jamiego machnięciem ręki. Chłopak zacisnął pięści i przygryzł język, po czym ruszył korytarzem. Dwie pierwsze cele po obu stronach świeciły pustkami, ale trzecia od prawej była zajęta. W środku na plastikowym krześle siedział mężczyzna w średnim wieku, w eleganckim brązowym garniturze i czytał grubą książkę. Bez słowa zerknął na Jamiego. Z głębi korytarza dochodził krzyk. Brzmiał jak godowe wycie lisów na polu za rodzinnym domem chłopca - przeraźliwy, piskliwy jęk. Im dalej się zapuszczał, tym głośniejszy stawał się wrzask. Przy ostatniej celi był nie do zniesienia. Po suficie, jak koszmarnie rozdęta mucha, czołgała się dziewczyna. Z trudem rozpoznał w niej Larissę, która zaatakowała go w parku, a później w hangarze. Miała straszliwie przekrwione oczy i podarte ubranie. Zaschła krew tworzyła na jej ciele brunatne strupy. Z odrzuconą do tyłu głową i nabrzmiałą szyją, na której uwidoczniły się napięte jak postronki mięśnie, wykrzywiła wargi, wydając z siebie gardłowy jęk, od którego Jamiemu zadzwoniło w głowie. Wciągnął gwałtownie powietrze. To było silniejsze od niego ten dziwaczny, nienaturalny widok budził w nim odrazę. Słysząc jego oddech, dziewczyna odwróciła nagle głowę i utkwiła w nim zaczerwienione oczy. Na udręczonej twarzy pojawił się cień świadomości. Nie spuszczając z niego wzroku, wrzasnęła jeszcze głośniej.

Nagle zamilkła, zeskoczyła z sufitu i przyklękła na podłodze. Przez długi czas wpatrywała się w niego w ciszy, po czym znów zaczęła wyć. W ścianie obok celi tkwił okrągły czerwony guzik. Jamie domyślił się, że to alarm. Wyżej znajdował się panel interkomu z małym srebrnym przyciskiem, do którego chłopiec przytknął palec, i czekał. Wśród trzasków odezwał się głos strażnika. Wyraźnie poirytowany, że przeszkodzono mu w pracy, zapytał, w czym problem. - Co jej jest? - dociekał Jamie. Strażnik zaklął siarczyście. - Czy ty nic nie rozumiesz? - rzucił cierpko. - Ona jest na głodzie. - Co to znaczy? - Na litość boską. Jest wygłodniała, jasne? Spragniona krwi. Na głodzie dostaje szału. - To niech pan ją nakarmi krwią - zasugerował chłopiec. Strażnik się zaśmiał. - Ja? - Co nam po niej w takim stanie? - Jamie próbował opanować złość. - Jeśli głód pomiesza jej zmysły, niczego się od niej nie dowiemy. Niech pan poda jej trochę krwi. - Ja tylko wykonuję rozkazy - uciął strażnik. Jamie spojrzał na wprost i omal nie wrzasnął - dziewczyna bezdźwięcznie przemierzyła celę i przystanęła tuż przed ścianą ultrafioletu. Jej nieludzka twarz znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od niego. Ciałem dziewczyny wstrząsały spazmatyczne dreszcze, czerwone oczy spoglądały obłąkanym wzrokiem. Z jej ust wydobył się bełkot. - Bbbbłaaaaaagaaaam - wyjąkała zdrętwiałymi wargami, rozpaczliwie poruszając szczęką, by Jamie zrozumiał jej słowa. Pppoooooowwwiiieeeeem, coooo tyyylkoo chceeesz... Zzzzrooobię wszyyyssstko...

- Jeśli nie poda jej pan krwi, wsunę do celi rękę i będzie się pan tłumaczył przed admirałem Sewardem! - krzyknął Jamie do interkomu. „Może ona wie, gdzie jest moja matka. Muszę to z niej wyciągnąć, choćby ten strażnik miał przytaszczyć całe wiadro krwi". Cisza. Chłopiec uznał, że mężczyzna się namyśla - widocznie nie miał ochoty tłumaczyć się przed admirałem, gdyby podczas jego dyżuru doszło do tragedii. - Wezwałem zwierzchnika - oznajmił wreszcie. - Niech on zdecyduje. Już tu jedzie. - W porządku - odparł Jamie. Zapadła cisza, którą przerwał głos wartownika. - Słuchaj, jak już mówiłem, wykonuję tylko... - Nic mnie to nie obchodzi - przerwał mu Jamie. Interkom ucichł. Obserwował dziewczynę, która przeczołgała się w kąt i skuliła się w kłębek na wąskiej pryczy przy ścianie. Posadzka drgała od jej głośnego jęku. Nieznajoma raz po raz wznosiła się lekko w górę, po czym znów opadała na białe prześcieradło. - Jesteś synem Juliana Carpentera - rzekł ktoś za jego plecami. Chłopak drgnął z przerażenia. „Na miłość boską, zbyt łatwo pozwalasz się zaskoczyć". Odwrócił głowę i ujrzał przystojnego mężczyznę po czterdziestce w takim samym czarnym mundurze jak większość pracowników bazy. W ręce trzymał małą metalową kasetkę i wpatrywał się w Jamiego z nieskrywanym zaciekawieniem. - Zgadza się - odparł chłopiec. - Mam na imię... - Wiem. Jamie. Jestem major Paul Turner, oficer dyżurny na poziomie H. Podobno chciałeś podać krew któremuś z więźniów. - Tak, sir - przyznał nastolatek, odruchowo tytułując mężczyznę. Major budził w nim niepokój.

- Wytłumacz mi, skąd ten pomysł. Przecież ta dziewczyna o mały włos nie zamordowała mojego kolegi. Próbowała też zabić ciebie. - Nieważne - odparł Jamie. - Muszę wydobyć od niej informacje o mojej matce. Tylko to się liczy. Po twarzy majora przebiegł cień uśmiechu. - Znałem Marie - powiedział. Chłopiec rozdziawił usta ze zdziwienia. - Spotkaliśmy się kilka razy. Była dobrą kobietą. - Jak to BYŁA? - oburzył się Jamie, czerwieniejąc na twarzy. - Wybacz, źle się wyraziłem - przyznał Turner. - Znałem też twojego ojca. Przyjaźniliśmy się. Wiedziałeś o tym? - Nie - odrzekł. - Nie miałem pojęcia. Popatrzyli na siebie w ciszy pełnej niezrozumiałego napięcia. Wreszcie major otworzył kasetkę, sięgnął do środka, wyjął dwa foliowe worki z ciemnoczerwonym płynem i podał Jamiemu. Nastolatek chwycił je, nie spuszczając wzroku z mężczyzny. Turner zerknął na chłopca, szepcząc pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa. Następnie odwrócił się na pięcie i pomaszerował korytarzem do wyjścia. „«Obym się mylił» - zdaje się, że to właśnie powiedział". Jamie zbliżył się do celi. Larissa siedziała na krawędzi pryczy, wpatrzona w worki z krwią. Chłopiec spojrzał na nie z nagłym obrzydzeniem, po czym rzucił je do środka. Nie zdążyły upaść na podłogę - dziewczyna przemknęła jak błyskawica i złapała je w powietrzu. Przyklękając na posadzce, rozerwała plastik lśniącymi ostrymi kłami, przechyliła worek i wlała jego zawartość do ust. Jamie nie mógł na to patrzeć. - Dziękuję - usłyszał za plecami. Gdy podniósł wzrok i zajrzał do celi, Larissa się uśmiechała. Z odległości zaledwie metra jej umazana krwią twarz ponownie wyglądała na ludzką. Przez głowę Jamiego przebiegła mimowolna myśl: „Jaka ona piękna".

Dziewczyna przestała drżeć. Stanęła przed nim z wdziękiem, krzyżując stopy. Jej śliczne oczy znowu stały się ciemnobrązowe. - Lepiej się czujesz? - spytał Jamie. - Cudownie - odparła z szerokim uśmiechem. - Dzięki tobie. Chłopak poczuł, że się rumieni. - To dobrze - powiedział. - Bo chcę zadać ci kilka pytań. - Chodzi o twoją matkę? Po jego plecach przeszedł lodowaty dreszcz. - Co wiesz o mojej matce? Larissa posłała mu uśmiech. W świetle jarzeniówki błysnęły splamione krwią kły.

13 PIERWSZA RANDKA - Wypuścisz mnie? - Głos Larissy zabrzmiał dziecinnie słodko. Przymilała się jak mała dziewczynka, która chce dostać wymarzony prezent. Jamie zaśmiał się z niedowierzaniem. - Czemu miałbym to zrobić? - spytał. - Bo ocaliłam ci życie - odrzekła z uroczym uśmiechem. Spod umazanych krwią warg nie wystawały już spiczaste kły. - Naprawdę? - No pewnie. Sam widziałeś, co mnie za to spotkało. Jamie przyjrzał się jej. Szarą koszulę, miejscami podartą, niemal do czerni splamiła krew, a mimo to Larissa prezentowała się w niej nonszalancko i zuchwale. Spod nogawek jasnoniebieskich poprutych dżinsów wystawały zdarte buty. Ciemne włosy były niedbale odgarnięte z czoła, twarz - o której chłopiec znów pomyślał, że jest piękna - okrągła, oczy duże, o ciemnobrązowych tęczówkach, lśniących w blasku więziennej lampy. Mały nos, zbyt spiczasty jak na klasyczny ideał piękna, harmonizował z delikatnymi rysami twarzy. Podbródek miała ubrudzony krwią, której krzykliwa czerwień kontrastowała z mleczną bladością skóry, a rozmazana na wargach przysłaniała ich kształt. Na szyi widniały karminowe strużki. Znaczące chrząknięcie dziewczyny wyrwało Jamiego z zamyślenia. Otrząsnął się, próbując się skupić na swojej misji. - Dlaczego ocaliłaś mi życie? - spytał. Uśmiechnęła się ponownie.

- Nie miałam ochoty cię zabić - odrzekła. - A więc to był tylko kaprys? - Wszystko jedno, jak to nazwiesz. - Wcale nie. Spuściła głowę i przestępując z nogi na nogę, zaczęła oglądać swoje krwistoczerwone paznokcie. Po chwili spojrzała na Jamiego z olśniewającym uśmiechem, od którego chłopak poczuł ucisk w żołądku. - Nie wypuścisz mnie? - spytała. - Nie mogę, choćbym chciał. Nie mam tu nic do gadania. „Głupi, głupi, głupi". - Mimo że nazywasz się Carpenter? No cóż, szkoda. Patrzyli na siebie przez rozedrganą ścianę ultrafioletu. Po chwili Jamie zadał jej pierwsze z nurtujących go pytań: - Dlaczego chciałaś mnie zabić? Larissa zmrużyła oczy. - Nie chciałam. W przeciwnym razie już byś nie żył. - Matta też nie chciałaś zabić? -Kto to jest Matt? - Chłopak, któremu wyszarpałaś gardło w ogrodzie pod jego domem. Leży teraz w śpiączce. - Całe szczęście. Oby doszedł do siebie. - Miejmy nadzieję. Po co się na mnie rzuciłaś? Co takiego zrobiłem? - Dostałam rozkaz. - Od kogo? - Od mojego mistrza. Na wspomnienie osobnika w szarym płaszczu, który wdarł się do jego domu, Jamie poczuł dreszcz na plecach. Mężczyzna miał bladą, obłąkaną twarz, a gdy Frankenstein wycelował do niego z gigantycznej rury, wzbił się w powietrze i śmignął ku niebu jak pocisk. - Alexandru - powiedział cicho. Larissa się wzdrygnęła. - Znasz jego imię? - spytała nagle spłoszonym tonem. - Ktoś mi je wyjawił - odparł.

- Ten potwór? - Frankenstein, jeśli o niego ci chodzi. Kim właściwie jest Alexandru? Uśmiech powrócił na jej twarz. - Nie powiedzieli ci? - zdziwiła się. - Nic poza imieniem - odrzekł. - To drugi najstarszy wampir na świecie - wyjaśniła z wyraźnym zadowoleniem. - Pozostali dwaj to jego bracia. Nie wyobrażasz sobie, jaką ma władzę. - To znaczy? - Dorównuje samemu Bogu. - Nie wierzę w Boga. Znowu się uśmiechnęła. Spod górnej wargi błysnęły białe kły. Na ich widok Jamie zadrżał. - A powinieneś - rzekła. - Mówię serio. Przez kilka minut oboje milczeli. Jamie usiadł na podłodze po turecku, nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Larissa zrobiła to samo; siedzieli tak przez długi czas. Mimo że się nie uśmiechali, na ich twarzach nie było złości ani przygnębienia. Chłopak starał się zachować spokój, choć w środku gotował się z gniewu i żalu. „Nie traktuj jej jak przyjaciółki, kretynie. Po co w ogóle z nią rozmawiasz, głupi frajerze? Już dwa razy próbowała cię zabić. Na pewno wie, gdzie jest twoja matka. Na litość boską, otrząśnij się. Wyciągnij z niej, co trzeba". Po chwili przerwał milczenie. - Czy moja matka żyje? - spytał otwarcie, opanowując drżenie głosu. Larissa pochyliła się, odgarniając z twarzy kosmyki ciemnych włosów. - Na to wygląda - odrzekła. „Tylko spokojnie". - Nie wiesz? - Kiedy ostatnio ją widziałam, jeszcze żyła. A potem Alexandru trochę się na mnie wściekł, że zachowałam cię przy życiu. Poturbował

mnie i strącił na ziemię, aż wylądowałam w ogrodzie u jakichś ludzi. Nie wiem, co teraz dzieje się z twoją matką. - Dokąd mógł ją zabrać? - dociekał chłopiec. - Nie mam pojęcia. - Nie wierzę ci. Wzruszyła ramionami. - Masz do tego prawo, ale powiedziałam prawdę. Tylko Alexandru i Anderson wiedzą, dokąd mieliśmy się udać. - Kim jest Anderson? - Prawą ręką Alexandru. Przeciętniak, ale zadziorny. Jak obronny pies. - A więc nie możesz mi pomóc? - Wiem tylko, gdzie byli wczoraj. I umiem ich wytropić. - Jak? - Wystarczy ładnie poprosić. - Kogo? - To tajemnica. - Jasne, rozumiem. W takim razie zdradź mi ją. - Nie mogę - odparła. Jamie poczuł przypływ gniewu. - Dlaczego? - spytał podniesionym głosem. To było silniejsze od niego. - Bo potem nie chciałbyś mnie więcej widzieć. - Przestań się zgrywać! - wybuchł. - To nie jest śmieszne! Życiu mojej mamy zagraża niebezpieczeństwo! Oczy Larissy błysnęły czerwienią, a po chwili znów przybrały ciemnobrązową barwę. - Właśnie - przyznała lodowatym tonem. - Tu nie chodzi o moje życie, ale jakiejś zwyczajnej, bezimiennej istoty ludzkiej. Co za różnica, czy ona żyje, czy nie? - Dla mnie ogromna! - wykrzyknął Jamie. - Mów, gdzie ona jest! Natychmiast! Dziewczyna westchnęła, przewracając oczami. - Taki z ciebie bohater - powiedziała łagodnie - bo stoisz po drugiej stronie ściany, przez którą nie mogę przeniknąć.

- Gdybym mógł, z miejsca bym cię wypuścił - wycedził Jamie. I udusił gołymi rękami. - Nie - skwitowała Larissa z głębokim smutkiem w oczach. - Nie zrobiłbyś tego, sam dobrze wiesz. Nie umiesz zabijać. Jesteś inny niż ja. Postaraj się mnie uwolnić, a zabiorę cię do kogoś, kto wskaże nam drogę do twojej matki. W przeciwnym razie będziesz niestety musiał radzić sobie sam. Do oczu Jamiego napłynęły łzy. Zerwał się z podłogi i niemal biegiem uciekł korytarzem, byle dalej od Larissy. Nie chciał, by widziała, że płacze. Za plecami usłyszał jej głos. - Nie odchodź na długo! - zawołała miłym, przyjaznym tonem. Będę czekać!

14 ODSZCZEPIEŃCY Jamie otrząsnął się, wsiadł do windy i zjechał na poziom zero. Oczy miał zaczerwienione, bardziej od pocierania niż płaczu. W korytarzu podszedł do niego żołnierz w czarnym mundurze i Jamie spytał o kwaterę admirała Sewarda. Zdziwiony mężczyzna wskazał mu drogę. Chłopiec podziękował i ruszył szarym korytarzem, który niczym nie różnił się od innych. Przed drzwiami kwatery admirała stał inny wojskowy. Jego czarny mundur był zabezpieczony siatką maskującą i kamizelką przeciwpancerną, a oczy osłaniał fioletowy wizjer kasku. Żołnierz spostrzegł Jamiego, gdy tylko ten wyłonił się zza rogu. - Nazwisko - rzucił. Nie chwycił za broń, ale jego palec spoczywał nieruchomo na spuście. - Jamie Carpenter - przedstawił się chłopiec. Wartownik puścił broń i uniósł wizjer kasku. „Mój Boże, jest starszy ode mnie tylko o kilka lat". - Powtórz - nakazał wojskowy. Jego twarz przybrała dziwny wyraz, co nie spodobało się nastolatkowi. - Jamie Carpenter - powiedział ponownie. Żołnierz skrzywił się z odrazą, po czym ruszył korytarzem w stronę Jamiego. Ten cofnął się, odruchowo unosząc ręce w pokojowym geście, ale wartownik przyparł go do ściany i z bliska spojrzał mu w twarz. - Carpenter? - syknął. - Dobrze usłyszałem? Carpenter?

Przerażony chłopiec uświadomił sobie, że ciężki czarny pistolet znajduje się zaledwie kilka centymetrów od jego ciała. Przytaknął ruchem głowy. - I masz czelność przebywać tutaj, w tym budynku? Strach odebrał mu mowę. Utkwił wzrok we wrogiej, surowej twarzy żołnierza. W tym momencie w korytarzu zabrzmiał znajomy głos. - Szeregowy, odsunąć się. Obaj jednocześnie podnieśli głowy. W otwartych drzwiach kwatery stał admirał Seward, a za jego plecami majaczyła potężna sylwetka Frankensteina. Wojskowy wyprostował się, nie odstępując od nastolatka. - Protestuję, admirale - zaczął. - On jest synem... - Doskonale wiem, kim on jest - przerwał mu Seward. - A teraz odsuń się, młody. To rozkaz. Żołnierz cofnął się w głąb korytarza i stanął przed admirałem na baczność. Jego twarz płonęła z oburzenia, ale nie odezwał się już ani słowem. Admirał wyszedł na korytarz, uchylając szerzej drzwi. - Niech pan wejdzie, panie Carpenter - rzekł. - Mamy sporo do omówienia. Mężczyzna usiadł za długim biurkiem, a Jamie i Frankenstein zajęli dwa fotele przy kominku. Chłopiec zerknął na potwora, który posłał mu słaby uśmiech. - Jamie - zaczął Seward. - Witaj w kwaterze Departamentu 19, zwanego Czarnym Filtrem przez tych, którzy wiedzą o jego istnieniu. „Czarny Filtr... Gdzieś już to słyszałem, bardzo dawno temu. Czarny Filtr... - Przez głowę chłopca mimowolnie przebiegła dziwna myśl: - Czuję się jak w domu". Zapadła długa cisza, którą znowu przerwał admirał. - Nie widziałem cię, odkąd byłeś niemowlęciem. Jesteś podobny do ojca. Czy ktoś już ci to mówił? - Moja matka - odparł.

- A tak - odrzekł admirał. - Przykro mi z powodu tego, co się jej przydarzyło. Była wspaniałą kobietą. - I nadal jest - poprawił go chłopiec, patrząc mu prosto w oczy. Seward nerwowym ruchem przesunął na biurku stertę papierów, jakby próbował uniknąć wzroku chłopca. To rozzłościło Jamiego. „Popatrz na mnie, stary. To wszystko, na co cię stać. Spójrz na mnie". Frankenstein zachował się tak, jakby czytał mu w myślach, bo położył olbrzymią dłoń na jego ramieniu i wyraźnie dał mu do zrozumienia, żeby zachował spokój. - Sir. - Jamie wysilił się na uprzejmy ton. Seward podniósł wzrok. - Dlaczego strażnik się na mnie rzucił? Przecież nic nie zrobiłem. Admirał spojrzał na chłopca z wahaniem. - Nie przejmuj się tym - powiedział wreszcie. - To błahostka. Teraz trzeba się zastanowić, co z tobą zrobimy. - Pozwólcie mi odszukać matkę - poprosił znienacka Jamie. - Wykluczone - uciął Seward. - Nie mamy pojęcia, gdzie ona jest. Nie wiemy nawet, czy jeszcze... - Urwał w połowie zdania, po czym zaczął układać w szereg leżące na biurku ołówki. - Jeśli pan mi nie pomoże - rzekł Jamie ściszonym głosem - sam się tym zajmę. Niech mnie pan wypuści, a ją znajdę. - Nie mogę - odparł Seward. - Trzeba cię usunąć z rejestru. - Co to znaczy? - Że za czterdzieści osiem godzin z kawałkiem w ewidencji ludności nie będzie po tobie ani śladu. To dla bezpieczeństwa twojego oraz tych, z którymi miałeś kontakt. Jamiemu zakręciło się w głowie. - Chcecie mnie WYKASOWAĆ? - spytał z niedowierzaniem. Czy dobrze zrozumiałem? Seward przytaknął. - W takich przypadkach to standardowa procedura. Alexandru mógłby próbować dotrzeć do ciebie przez ludzi, których znasz. Jego

istnienie oraz innych jemu podobnych musi pozostać tajemnicą. To sprawa najwyższej wagi. Twarz Jamiego zapłonęła złością. - Dla mnie najważniejsza jest moja mama - odburknął. - Nie obchodzą mnie wasze sprawy. - Widzisz? - Admirał popatrzył bezradnie na Frankensteina. - I co ja mam z nim...? - Zawahał się, po czym spojrzał na chłopca. Twój ojciec był jednym z moich najbliższych przyjaciół - oznajmił. Wiedziałeś o tym? Z pewnością nie. Ale to prawda. Kiedy wstąpiłem do Departamentu, był już legendą. Zasłynął jako jeden z naszych najznakomitszych agentów. Jak mógł tak skończyć...? Jamie z bijącym sercem czekał na dalsze słowa, tłumiąc siłą woli gniew, lecz Seward zamilkł. Jego oczy zaszły mgłą, jakby pogrążył się we wspomnieniach dawnych lat. Znużony milczeniem chłopak nie dawał za wygraną. - A moja matka? - spytał ściszonym głosem. - Dlaczego nie powiedziała mi, kim był ojciec, nawet po jego śmierci? Głos Frankensteina zagrzmiał jak schodząca lawina: - Twoja matka nic nie wiedziała. Rozpowiadanie o istnieniu Departamentu jest zabronione. - A więc tato cały czas ją okłamywał? - Tak - przyznał potwór. Twarz miał kamienną, a wzrok utkwił w chłopcu. - Nie ma w tym nic niezwykłego - zauważył Seward. Jamie i Frankenstein skierowali na niego spojrzenia. - To wymóg wszystkich służb specjalnych: wywiadu i kontrwywiadu, a Czarny Filtr ma jeszcze wyższy stopień tajności. - Dlaczego miałbym do was przystąpić? - dociekał Jamie. - Czy nie obowiązuje tu selekcja kandydatów, tak jak w jednostkach do zadań specjalnych? Admirał pokiwał głową z błyskiem podziwu w oczach. - Jesteś wyjątkowo bystry, Jamie. Jak twój ojciec - przyznał. Dokument założycielski Departamentu 19 dożywotnio powierzał

zadanie ochrony państwa jego pięciu autorom oraz ich potomstwu. W późniejszych poprawkach uwzględniono także twoją rodzinę. Z biegiem lat musieliśmy powiększać nasze szeregi, rekrutując ludzi spoza sześciu rodzin założycieli. Jak sugerowałeś, wybieraliśmy ich spośród żołnierzy sił zbrojnych, funkcjonariuszy policji i agentów służby bezpieczeństwa. Mimo to potomkowie sześciu rodzin wymienionych w dokumencie pierwotnym mogą własnowolnie przystąpić do Departamentu. Zachowywanie tej tradycji służy nam wszystkim; co roku kierownictwo Czarnego Filtru obejmuje inny potomek któregoś z założycieli. Zaczęło się od profesora Van Helsinga, a teraz ten zaszczyt przypadł mnie. Zaciekawiony chłopiec przez chwilę zapomniał o matce. - Czy ktoś z mojej rodziny kiedykolwiek sprawował kierownictwo nad Departamentem? - spytał. Admirał Seward westchnął. - Nie - odparł. Jego głos, w którym jeszcze przed chwilą brzmiała duma, nieco zmarkotniał. - Częściowo na tym polegał nasz problem. - Jaki problem? Najpierw admirał, potem chłopiec zerknęli na Frankensteina. Gigant zacisnął szczęki. Na jego szyi było widać nabrzmiałe żyły. Po chwili skinął głową. - W porządku - powiedział zrezygnowany admirał. - Chyba lepiej, żebyś usłyszał to ode mnie niż od któregoś z żołnierzy. - O co chodzi? - dopytywał Jamie, choć bał się usłyszeć odpowiedź. - Dwa lata temu, dzień przed śmiercią, twój ojciec dopuścił się zdrady. W wyniku ataku na naszą bazę zginęło wielu ludzi. Napadu dokonał Alexandru, ten sam, który wczoraj porwał twoją matkę i nakazał Larissie cię zabić. Twój ojciec wyjawił mu pewne informacje. Po plecach Jamiego aż po kark przeszedł zimny dreszcz. „To niemożliwe. Tato nigdy by tego nie zrobił". - Nie wierzę wam - odburknął.

- Wiem, że to dla ciebie trudne... - Wcale nie - przerwał mu Jamie. - To bardzo proste. Mylicie się, i tyle. Seward spojrzał na Frankensteina. - Widzisz? Jest za młody, żeby to zrozumieć. - Nieprawda - wtrącił chłopiec. - Po prostu wam nie wierzę. Przerwał, zerkając na monstrum, po czym mówił dalej. - Tamtego wieczoru, kiedy zginął tato, w naszym ogrodzie działy się dziwne rzeczy. Widziałem za oknem Larissę. Zanim zastrzelili tatę, pojawiły się wampiry. Po co by tam były, jeśli tato by was zdradził? - Nie otrzymaliśmy żadnych doniesień o zjawiskach paranormalnych w waszej okolicy - stwierdził łagodnie potwór. - Ani innych... - Nie chcę tego słuchać! - krzyknął Jamie; jego głos zabrzmiał donośnie w małym pomieszczeniu. - Ani słowa więcej! Po co mi to mówicie?! - Skierował wzrok na admirała. - Podobno przyjaźnił się pan z moim ojcem. Dlaczego pan go oczernia? - Mógł liczyć na moją przyjaźń - odparł Seward i spuścił głowę, by uciec przed spojrzeniem chłopca. - A ja byłem mu najbliższy - dodał Frankenstein. - Znałem go prawie dwadzieścia lat. To, co zrobił, głęboko mnie zraniło. Powiedzieliśmy ci prawdę. - Ale dlaczego? Po co miałby was zdradzić? Przecież był waszą legendą. Skąd te podejrzenia? - Rok przed śmiercią twój ojciec przewodniczył misji na Węgrzech - zaczął olbrzym. - Podążał śladem Alexandru. Kiedy wraz ze swoimi ludźmi dotarł do posiadłości pod Budapesztem, wampir zniknął. Zastali tylko jego żonę, Ilyanę. Julian zniszczył ją, a potem wrócił z towarzyszami do kraju. Wiedział jednak, że Alexandru za wszelką cenę będzie chciał się zemścić na nim i jego rodzinie. Dlatego zawarł z wampirem układ; zdradził nas dlatego, żeby cię chronić. Frankenstein pochylił się nad chłopcem. Jamie ze zdziwieniem zauważył, że potwór ma w oczach łzy.

- Wcale nie czuję się bezpieczny - stwierdził. - Mówię serio. Skoro tato zawarł układ z Alexandru, to jak wytłumaczycie wczorajsze zdarzenia? Z odpowiedzią pospieszył admirał: - Wygląda na to, że Alexandru nie dotrzymał słowa. - Ale tamtego wieczoru na drzewie... Seward uderzył ręką w blat biurka. Zarówno chłopiec, jak i potwór się wzdrygnęli. - Dosyć tego! - huknął. - Koniec dyskusji. Znaleziono dokumenty, w których Julian dobitnie i ze szczegółami wyraził swoją nienawiść do założycieli organizacji w poczuciu, że wasza rodzina doznała od nas krzywdy. Zdradził nas, narażając życie wielu dobrych ludzi, którzy nie zasłużyli na przedwczesną śmierć. Może teraz zrozumiesz, dlaczego niektórzy z nas wrogo na ciebie patrzą, a odnalezienie twojej matki nie jest dla nas najważniejszą sprawą. Wytrącony z równowagi chłopak zerwał się z krzesła tak gwałtownie, że Frankenstein nie zdążył go powstrzymać. Admirał cofnął się, gdy dłonie Jamiego sięgnęły jego szyi. Wtedy potwór pchnął nastolatka i przyparł go do blatu biurka, mocno przytrzymując ręce; po chwili uniósł jego głowę. Pełen nienawiści wzrok Jamiego spoczął na poczerwieniałej twarzy Sewarda, który wpatrywał się w niego, wściekły jak wilk. - Jak śmiesz, smarkaczu?! - huknął. - Moja matka jest niewinna! - zaprotestował chłopiec. - Sam pan twierdzi, że nie wiedziała, kim był ojciec. Chcecie pozwolić, żeby zginęła? W takim razie sam ją odnajdę, narażając własne życie! - Nie mogę się na to zgodzić! - zaprotestował Seward. - Chociaż w tym momencie byłbym do tego skłonny. - Dlaczego? - Dlatego, mały złośniku, że nazywasz się Carpenter i bez względu na haniebny czyn twojego ojca jesteś potomkiem założyciela organizacji, a ja mam obowiązek cię chronić, nawet przed samym sobą!

Chłopiec opadł w ramiona Frankensteina. Szumiało mu w głowie. „To nie może być prawda. Za nic w to nie uwierzę. Chodzi o mojego tatę. To niemożliwe". - Co chcesz zrobić? - zapytał admirał. - Jak odnajdziesz matkę? Nie masz broni, nie odbyłeś szkolenia, nie przygotowałeś żadnego planu. Czy wampirzyca zdradziła ci, dokąd Alexandru zabrał Marie? Jamie zaprzeczył, spuszczając głowę, a gdy Frankenstein ostrożnie uwolnił go z uścisku, stanął chwiejnie przy biurku Sewarda. - Nie - odparł. - Twierdzi, że nie wie. Admirał prychnął. - Oczywiście kłamie - skwitował. - Po prostu nie chce ci powiedzieć. No cóż, wyciągniemy to z niej. Zabierze nam to nie więcej niż dziesięć minut. - Nie sądzę. Powiedziała, że nie zna dalszych zamiarów Alexandru i jego pomocnika. Wierzę, że mówi prawdę. Nie rozumiem, dlaczego miałaby nadal mu służyć po tym, co jej zrobił. - Czyli nie jest nam już potrzebna? - Podobno może nas zaprowadzić do kogoś, kto wie, dokąd zabrali moją mamę. Seward się zaśmiał. - A to ci niespodzianka. Niech się nie łudzi. W żadnym wypadku nie pozwolę jej opuścić bazy. - Moglibyśmy mieć ją pod kontrolą, admirale - zauważył Frankenstein. -Dzięki elektronicznej bransoletce. - Wykluczone - uciął Seward. - Nie zamierzam marnować środków organizacji na bezsensowne akcje. Zresztą jeszcze nie udzieliłem ci zgody na poszukiwanie Marie. - I tak ją odnajdę - orzekł Jamie stanowczym tonem. - Bez względu na to, czy mi pomożecie, czy nie. Admirał zgromił go wzrokiem. - Trudno będzie ci cokolwiek zdziałać, jeśli rozkażę zamknąć cię w bazie. - Wykrzywił wargi w słaby, nienaturalny uśmiech. - Rzecz jasna, to dla twojego dobra. Ściga cię jeden z najstarszych i najpotężniejszych wampirów na świecie, więc mam doskonały pretekst.

- Ja się nim zajmę - wtrącił cicho Frankenstein. - Ty należysz do organizacji i masz wykonywać moje rozkazy odparł surowym tonem. - W takim razie odchodzę - oświadczył potwór. Jamie omal nie krzyknął, a dowódca wytrzeszczył oczy. - Coś ty powiedział? - Odchodzę. Złożyłem przysięgę, że będę chronił rodzinę Carpenterów. Skoro organizacja stoi mi na przeszkodzie, nie mogę pozostać jej członkiem. Seward w milczeniu splótł palce i opuścił głowę. Jamie i Frankenstein stali wyczekująco przy jego biurku. Wreszcie podniósł wzrok. Na jego twarzy wciąż malował się gniew, ale głos miał spokojny. Jamie zauważył, że usilnie próbuje nad sobą panować. - Dobrze - rzekł. - Udzielam wam obu zgody na poszukiwanie Marie Carpenter pod nadzorem Departamentu. Jamie, nie jesteś naszym agentem, ale zostajesz tymczasowo wcielony do organizacji. Czy mam powtórzyć? - Nie - odparł chłopiec. - Świetnie. Dostaniesz minimum środków. Wampirzycy nie wolno opuszczać bazy. Zostawię ją przy życiu na wypadek, gdyby zechciała z nami współpracować. Na tym kończy się moja pomoc. Czy wszystko jasne? - Tak, sir. - Przydzieli nam pan kilku ludzi? - spytał Frankenstein. - Dostaniecie kierowcę i pilota w razie konieczności transportu powietrznego, a w dowolnym czasie możecie zwerbować dwóch pomocników, ale pod warunkiem że nie będą w trakcie wykonywania innych zadań i dobrowolnie wezmą udział w misji po zapoznaniu się z jej charakterem. Nie wydam rozkazu, aby wam pomagano. Mam nadzieję, że powód mojej decyzji jest oczywisty. - Dziękuję, sir - odparł Jamie. - W porządku - dodał Seward. - Victorze, zaprowadź chłopca do sali ćwiczeń na całodniowy trening.

Jamie chciał zaprotestować, ale admirał nie dał mu dojść do słowa. - Sprawa nie podlega dyskusji. Bóg mi świadkiem, że niewiele ci z tego przyjdzie, ale jeśli jakiś wampir rzuci ci się do gardła, przynajmniej będę miał czyste sumienie. - Dziękuję, sir - rzekł Frankenstein, lekko popychając Jamiego w stronę wyjścia. Ciężkie, metalowe drzwi otworzyły się przed nimi. - Odszukaj ją - powiedział admirał na pożegnanie. - Twoja rodzina ma już sporo krwi na rękach. Nie potrzeba jej więcej. Jamie odwrócił się i spojrzał Sewardowi w oczy. - Znajdę ją, sir - odparł zdumiony własną determinacją. Obiecuję.

15 SZKOŁA ŻYCIA Jamie Carpenter wlepił wzrok w niebieską matę. Strużka krwi z rozciętej dolnej wargi spływała na błyszczący materiał, mieszając się z potem, który kapał z jego czoła jak ciepły, słony deszcz. - Wstawaj. - W życzliwym głosie nie było nuty współczucia. Jamie podniósł głowę i dźwignął się na drżących nogach. Przed nim stał człowiek w szarym dresie, o krępej sylwetce, i wpatrywał się w niego małymi oczami osadzonymi w głowie wielkości kuli do kręgli. Pod jego pachami widniały plamy potu, ale oddychał spokojnie i patrzył na chłopca zadziornym wzrokiem, jak lew na ranną antylopę. Rzuciwszy się naprzód, w mgnieniu oka pokonał dzielącą ich odległość. Jamie spodziewał się ataku, lecz zmęczenie dawało mu się we znaki tak dotkliwie, że wyciągnął tylko ramiona w desperackim geście obronnym. Mężczyzna uderzył go pięściami po rękach, zadając silny ból, a po chwili jego wielkie, pokryte bliznami dłonie chwyciły chłopca za głowę i przekręciły gwałtownie na bok, odsłaniając szyję. Udał, że przywiera zębami do gardła nastolatka; ten utkwił pusty wzrok w suficie ogromnej kolistej sali, w której spędził ostatnie osiemnaście godzin. Wreszcie człowiek w dresie puścił go, cofnął się o krok i zaczął coś tłumaczyć, ale chłopiec był myślami gdzie indziej. Nagle mężczyzna zamachnął się z szybkością węża i Jamie poczuł cios nad skronią. Wyrwany z otępienia chwycił się za głowę, która natychmiast zaczęła pulsować z bólu. - Teraz mnie posłuchasz? - spytał mężczyzna. Chłopiec przytaknął, patrząc na niego nienawistnym wzrokiem.

- To dobrze. Ciesz się, że żyjesz; gdybym był wampirem, leżałbyś już martwy. - Wziął głęboki oddech. - Zrób sobie przerwę. Kiedy trochę ochłoniesz, zjedz śniadanie - rzucił, odchodząc w głąb sali. Przy drzwiach odwrócił się jeszcze. - Musisz się skupić - dodał. Pomyśl o matce. Z kwatery admirała Frankenstein zaprowadził go do szarej, metalowej windy. Nie odzywał się ani słowem, ale Jamie czuł, że nie było to oznaką gniewu. Nawet po ataku chłopca na Sewarda chciał zrezygnować ze swej kariery w Departamencie, jeśli dowódca nie zechciałby wydać im zgody na poszukiwanie Marie. I choć jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, Jamie był przekonany, że taka decyzja kosztowałaby go bardzo wiele. Admirał nie krył przywiązania do organizacji ani dumy z jej przeszłości oraz osiągnięć; chłopiec był pewien, że pod kamienną maską Frankensteina kryją się równie żarliwe uczucia. Ku jego zadowoleniu Seward nie wykorzystał chwili słabości potwora. Jamie nie zniósłby tego, że jego opiekun wyrzekł się służby dla Departamentu wyłącznie z jego powodu. Na poziomie G przeszli przez wiele korytarzy do biura za oszklonymi drzwiami, na których było napisane: „Profesor A.E. Harris". Gdy Frankenstein głośno zapukał, drzwi otworzył siwiejący mężczyzna grubo po czterdziestce. Miał zaczesane do tyłu faliste, posrebrzane włosy i przyprószone siwizną wielkie, sterczące, czarne wąsiska. Pod ciemnym garniturem widniała niebieska koszula i cytrynowy krawat. Wyglądem przypominał nieco ekscentrycznego wiceprezesa domu maklerskiego. Skinął poufale ręką na Frankensteina, po czym z lekką pogardą zmierzył wzrokiem Jamiego. Chłopiec, który ledwo ochłonął z gniewu po rozmowie z admirałem, otworzył usta, by się odezwać, ale potwór go uprzedził. - Admirał Seward...

- Właśnie z nim rozmawiałem - przerwał profesor Harris. Polecił mi nadzorować naukę tego dzieciaka. Powtórzę wam, co mu powiedziałem: „Nie sądzę, abym mógł dokonać czegokolwiek w tak krótkim czasie". - Proszę spróbować w miarę swoich możliwości - odparł surowo olbrzym. Harris wzdrygnął się nieznacznie. „Profesor boi się potwora. To dobrze. Ciekawe, czy odważy się znowu nazwać mnie dzieciakiem". Mężczyzna chciał się tłumaczyć, lecz powstrzymała go mina Frankensteina. Westchnął tylko ostentacyjnie, pchnął drzwi swojego gabinetu i zaprosił Jamiego do środka. Małe biuro przypominało szkolną salę historyczną. Całą wolną przestrzeń wypełniały książki, czasopisma i zapisane ręcznie zeszyty. W kącie stało podniszczone drewniane biurko zapełnione mnóstwem papierów i chwiejnymi stertami książek. Na szczycie leżała Nowa historia procesów czarownic z Salem, a pod nią tomy publikacji o wczesnym średniowieczu, odrodzeniu, pierwszej wojnie światowej i inne. - Niczego nie dotykaj - ostrzegł profesor Harris. - Chodź za mną. Wymijając ostrożnie stosy książek i periodyków, przeszedł do drzwi, których Jamie wcześniej nie zauważył. Na znak profesora chłopiec ruszył w ich stronę, starając się niczego nie przewrócić (chociaż w głębi duszy był ciekaw reakcji Harrisa, gdyby stało się inaczej). Za drzwiami znajdowała się mała klasa z katedrą z jasnego drewna i rozwijanym białym ekranem, naprzeciw którego stały trzy rzędy plastikowych krzeseł. Pod sufitem wisiał projektor, a na niskiej półce w głębi pomieszczenia leżały starannie ułożone zeszyty, ołówki i długopisy. Profesor wszedł dziarskim krokiem na katedrę i sięgnął po pilota do projektora. - Weź kartkę, długopis i usiądź - nakazał, przygotowując ekran. Jamie posłusznie wykonał polecenie, a Harris zgasił światło, wycelował pilot i wcisnął guzik.

- Oglądaj w skupieniu i postaraj się zrozumieć - powiedział, po czym wyszedł z klasy, zamykając za sobą drzwi. Kiedy na ekranie pojawił się obraz, Jamie wyprostował się na krześle, a godzinę później, gdy obraz zniknął, osunął się na oparcie. Nie pamiętał, by kiedykolwiek doświadczył tak silnych emocji ściskało go w żołądku jak po przejażdżce kolejką górską; wzdłuż ramion i kręgosłupa czuł mrowienie, a serce biło dwukrotnie szybciej niż zwykle. Pierwszy film był zatytułowany Początki i historia Departamentu 19. Miał wrażenie, że to jeden z nudnych dokumentów na Kanale 4, które mama kazała mu oglądać w dzieciństwie w każdą niedzielę. Co gorsza, narratorem filmu był profesor Harris. Kiedy na początku kolejnego dokumentu - o Drakuli - znów zabrzmiał jego głos, Jamie z trudem koncentrował się na oglądanym materiale. Obraz Drakuli, silnie zakorzeniony w jego świadomości, kojarzył mu się wyłącznie z Christopherem Lee w smokingu i czerwonej pelerynie. Słuchając dobrze znanej historii, opowiadanej głosem profesora, zaczął bezwiednie bazgrać po kartce. Dopiero na wspomnienie incydentu w londyńskim teatrze Lyceum podniósł głowę i zastygł w bezruchu. Na białym ekranie ukazała się brązowa fotografia z przełomu wieku, przedstawiająca człowieka, którego Jamie natychmiast rozpoznał, mimo że widział go po raz pierwszy w życiu. Kiedy głos profesora potwierdził, że to jego pradziadek, Henry Carpenter, chłopiec odsunął zeszyt na bok i skupił uwagę wyłącznie na filmie. Przez kolejne dwadzieścia minut siedział jak urzeczony, a gdy na ekranie pojawiły się końcowe napisy, już wiedział, co było powodem nieskrywanej dumy admirała, kiedy opowiadał o organizacji. Jamie nie mógł się nadziwić, że członkowie Departamentu dokonali tak wiele w ciągu ostatnich stu lat. Był pod wrażeniem ich odwagi i pomysłowości, a także chęci podejmowania ryzyka mimo grożących im niebezpieczeństw.

Z zapartym tchem słuchał, jak profesor Harris opowiada o misji Quinceya Harkera w wiosce Passchendaele, i omal nie krzyknął z radości, słysząc, że mężny kapitan powrócił z frontu, by stanąć na czele Departamentu. Żal ścisnął go za gardło na wieść o przedwczesnej śmierci Stephena Holmwooda - prawdopodobnie najwybitniejszego spośród wszystkich agentów Czarnego Filtru. Rozpierała go duma, kiedy usłyszał, jak wielką rolę odegrali w organizacji jego przodkowie, szczególnie dziadek John, który przedsięwziął misję pod koniec 1928 roku. Niestety, to zdarzenie zrelacjonowano zbyt pobieżnie, ale cóż się dziwić, skoro przeszło stuletnia historia organizacji została przedstawiona w niespełna pół godziny. Najwyraźniej jednak miało ono duże znaczenie i Jamie postanowił wypytać o szczegóły Frankensteina. Kolejny film, również z suchym, nieco pompatycznym komentarzem profesora Harrisa, nosił tytuł Dzieje i biologia wampirów. Na ekranie pojawiły się medyczne wykresy, a profesor przedstawił teorię przenoszenia wampiryzmu przez ślinę, zazwyczaj w wyniku ugryzienia. Wspomniał też o istnieniu dowodów, że skutkuje to nadzwyczajnym przyspieszeniem akcji serca i metabolizmu człowieka oraz pobudzeniem nieaktywnej części mózgu (którą profesor określił mianem gruczołu V), co daje wampirom niezwykłą siłę i sprawność fizyczną. Dodał, że aby utrzymać wysoki poziom energii organizmu, zarażony osobnik stale potrzebuje świeżej krwi. Operując ścisłą terminologią, w filmie podsumowano, że wampir to nie istota demoniczna - żywa czy martwa -lecz forma mutacji, czyli osobnik nadnaturalny w pełnym znaczeniu tego słowa. Wspominając z przerażeniem Larissę i krwistą głębię jej oczu, która pochłonęła go bez reszty, oraz Alexandru uciekającego w nocne niebo przed Frankensteinem, Jamie nie do końca wierzył, że przedstawione w filmie wnioski są prawdziwe. Był przekonany, że wampiry to zło w czystej postaci, które nie ma nic wspólnego z ludzką naturą.

Kiedy po skończonym filmie pojawił się biały ekran, do klasy wszedł profesor Harris. Zapalił światło, wstąpił na katedrę i popatrzył nerwowo na Jamiego. - Jakieś pytania? - rzucił. - Nie? Świetnie. W takim razie wracajmy do pracy. Terry na pewno nie może się doczekać, żeby wziąć cię w obroty. Profesor prawie przez godzinę odpytywał Jamiego z treści filmów - pytał o mocne i słabe strony wampira oraz o różne sposoby jego unicestwienia. Rozbawiła go sprytna sugestia chłopca, że należy użyć czosnku i święconej wody, ale gdy Jamie poważnym tonem spytał o krzyż, z trudem opanował zniecierpliwienie. Niechętnie uznawszy odpowiedź na ostatnie z pytań, odsłonił drzwi za ekranem i otworzył je, nakazując chłopcu udać się korytarzem do sali na samym końcu. Jamie znalazł się w wielkim, okrągłym pomieszczeniu, oświetlonym podłużnymi jarzeniówkami. Pośrodku stał rząd długich drewnianych ławek, a na podłodze leżała ogromna niebieska mata. Na drugim końcu sali, za kolistym parawanem, wznosił się podest. Chłopiec był ciekaw, do czego służy. Z zamyślenia wyrwał go głos dochodzący zza jego pleców. Odwrócił się. Ujrzał barczystego, przysadzistego mężczyznę o muskularnych ramionach, opiętych szarą bluzą od dresu. Był gładko ogolony i miał łagodne zaciekawione spojrzenie. - Pan Carpenter? - spytał, a gdy Jamie przytaknął, dodał: Nazywam się Terry. Witam w sali treningowej. Błyskawicznie znalazł się przy chłopcu, nie dając mu czasu na reakcję. Chwycił go za głowę i przekrzywił ją, odsłaniając szyję. Zaskoczony nastolatek zawisł w jego uścisku, a po chwili z hukiem upadł na matę. - Nie żyjesz - stwierdził mężczyzna. - Albo jeszcze gorzej. Wstawaj. No i się zaczęło.

Jamie przybrał postawę, którą zademonstrował mu instruktor, i próbował się bronić przed jego ciosami. Ten przysunął się do niego na ugiętych nogach i, wymachując lekko rękami, przypuścił atak. Bezdźwięcznie przełamał opór chłopca, doskoczył bliżej i uderzył go pięścią w brzuch. Jamie zwinął się, tracąc oddech jak przekłuty balon powietrze, po czym upadł skulony na matę. Terry cofnął się, zaczekał, aż uczeń nabierze tchu, i nakazał mu wstać. Nastolatek dźwignął się na drżących nogach, lecz krótki cios w brodę z prawej ręki, z którym instruktor z litości wstrzymywał się do ostatniej chwili, natychmiast go powalił. Zachwiał się i runął na matę, wywracając oczy i ukazując białka. Usłyszawszy ponaglający głos Terry'ego, podniósł się i usiłował skupić wzrok. Kończyny miał ciężkie jak z ołowiu. Kiedy Terry zaatakował po raz trzeci, nastolatek już nie próbował się bronić. Instruktor wykonał podcięcie stopą i bez wysiłku przewrócił chłopca. Jamie nie miał pojęcia, jak długo to trwało. Raz po raz upadał na matę, podnosił się i znów leżał jak długi. Po jakimś czasie trener wysłał go do małej sali sypialnej na odpoczynek. Chłopiec z wdzięcznością położył się w zimnej pościeli na jednym z łóżek i zasnął tak twardo, że nic mu się nie śniło. Gdy po czterdziestu pięciu minutach został obudzony przez Terry'ego, miał ochotę się rozpłakać. Znowu czekała go seria upadków. Krew niemal tryskała z rozciętej brwi, tors był pokryty sińcami. Co chwila dostawał zadyszki. Obolałe płuca domagały się powietrza. Z trudem wciągał je przez pęknięte, spuchnięte wargi. Ćwiczyli całą noc. Po Terrym nie było widać najmniejszych oznak zmęczenia, a gdy nastał ranek, Jamie zachowywał się jak zombie, instynktownie wykonując podstawowe funkcje ruchowe. Kiedy trener kazał mu zrobić sobie przerwę na śniadanie, opadł na matę i wgapił się w sufit, ciężko dysząc. Całe jego ciało przenikał ból, lecz po głowie wciąż krążyła jedna spójna myśl, która dodawała mu sił: „Mama".

16 CHŁOPIĘCE MARZENIE Jamie powoli ruszył do pomieszczenia, w którym zniknął Terry. W żebrach czuł ból, ramiona mu ciążyły. Za drzwiami przywitał go głośny gwar rozmów. Znalazł się w jadalni. Po jednej stronie ciągnęła się długa lada, za którą serwowano kopiaste porcje śniadaniowe: jogurty, płatki, jajka, bekon, parówki oraz stosy grzanek z białego i ciemnego chleba. Pozostałą część sali zastawiały podłużne plastikowe stoliki, przy których siedziały grupki żołnierzy w czarnych mundurach, lekarzy i laborantów w białych kitlach oraz mężczyzn ubranych w garnitury. Kilka osób zerknęło w jego stronę. Jamie spodziewał się ciekawskich spojrzeń i szeptów, ale wszyscy byli zajęci jedzeniem. Ustawił się w kolejce. Nałożył na talerz tyle, ile zdołał unieść, stanął niepewnie przy wózku z pustymi tacami i rozglądał się za Terrym. Gdy ten pomachał mu z głębi sali, z ulgą ruszył w jego kierunku. Usiadł na plastikowym krześle naprzeciw niego i łapczywie zabrał się do jedzenia. Trener przyglądał mu się w milczeniu, przeżuwając owsiankę. - A więc jesteś synem Juliana Carpentera? - odezwał się po kilku minutach. - Pewnie jest ci ciężko. Jamie westchnął, chrupiąc grzankę. - Chyba tak - odparł. - Twój tato dopuścił się podłego czynu - dodał Terry. Zmęczenie doskwierało mu bardziej niż kiedykolwiek, ale nie wytrzymał. Z brzękiem odłożył sztućce na blat, aż kilka osób przy sąsiednich stolikach gwałtownie podniosło głowy.

- Ty też masz ze mną problem? - burknął. - Dlatego kazałeś mi przejść tę zakichaną musztrę? Żeby ukarać mnie za to, co zrobił mój ojciec? Instruktor wbił w niego wzrok. - Ta zakichaną musztra - odparł - była po to, żebyś po opuszczeniu bazy mógł przeżyć. Na swoje szczęście poznałeś tylko podstawy samoobrony. Nie mam do ciebie żalu za zdradę twojego ojca. Będę cię oceniał za twoje czyny, nie jego. - Upił łyk kawy. Uprzedzam cię jednak, że nie wszyscy potraktują cię w ten sposób. Lepiej, żebyś o tym wiedział. Chłopiec patrzył na niego przez chwilę, po czym wziął sztućce i zaczął jeść. Terry przyglądał mu się znad talerza. Po powrocie do sali treningowej Jamie z niepokojem zauważył pod ścianą kilkoro ludzi, którzy obserwowali go w milczeniu. Był wśród nich pięćdziesięciokilkuletni mężczyzna w ciemnym garniturze, z rzędami lśniących medali na piersi. - Kto to jest? - szepnął do trenera, gdy zbliżali się do ławek pośrodku sali. - Major Harker - odparł Terry. - Na twoim miejscu trzymałbym się od niego z daleka. Przez godzinę ćwiczyli na standardowym sprzęcie polowym. Jamie naciągnął czarny kombinezon, zapiął kamizelkę i nałożył kask z fioletowym wizjerem. Kiedy opuścił go na oczy, ze zdziwieniem zauważył, że sala pojaśniała od różnobarwnych wzorów. Ściany i podłoga przybrały jasnoniebieską, niemal białą barwę, jarzeniówki zamieniły się w jaskrawoczerwone prostokąty, a na Terrym było widać całą gamę kolorów, od czerwieni na piersi i głowie po jasną zieleń na dłoniach i stopach. Chłopiec uniósł wizjer i spojrzał na instruktora. - Niesamowite - przyznał. - Reaguje na ciepło? Trener skinął głową. - Kask ma wbudowany detektor podczerwieni z chłodzeniem kriogenicznym. Wizjer umożliwia obserwację zróżnicowania ciepła.

Wampiry świecą się na jasnoczerwono jak rzymskie ognie. Wierz mi, to bardzo przydatne w terenie. Rozpoczęli trening. Terry wtoczył stalowy wózek z bronią i zapoznał Jamiego z różnymi jej rodzajami. Po naciśnięciu guzika z podłogi wysunęła się gruba betonowa ściana, a z sufitu opadło kilka tarcz. Pod okiem instruktora Jamie przetestował każdy egzemplarz broni; najpierw pistolet Glock 17, który nosił przy sobie każdy agent. Załadował go, przyjął właściwą postawę i wystrzelił trzy magazynki w wiszące pod sufitem tarcze. Następny był pistolet maszynowy Heckler & Koch MP5; nacisnął spust i oddał trzy pojedyncze strzały, potem serie trzystrzałowe, aż wreszcie z podekscytowaniem otworzył ogień ciągły, opróżniając cały magazynek. Pociski przedziurawiły tarcze i trafiły w betonową ścianę - w powietrzu unosił się pył. Mimo bólu w ramionach, spowodowanego siłą odrzutu i drgań, był w doskonałym nastroju. Po kilku seriach strzałów wymierzonych w płaskie głowy i torsy tarcz usłyszał pomruk uznania Terry'ego. Najbardziej jednak ucieszył się na widok metalowej rury, którą widział przy pasku wszystkich żołnierzy organizacji. Była to mniejsza wersja broni, z jakiej Frankenstein celował do Alexandru. Trener wziął rurę, nakazał chłopcu, by stanął przed nim, przymocował do jego pleców płaski, prostokątny zbiornik z gazem, a talię owinął grubym czarnym pasem. Zawieszona przy nim za pomocą plastikowego kółka rura wydawała się ciężka i niebezpieczna. - Wyrzutnia pneumatyczna T-18 - powiedział Terry poważnym głosem. - Możesz ją nazywać MEGAGNATEM, tak jak wszyscy. To chyba najważniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek będziesz miał przy sobie. - Dlaczego akurat megagnat? - Bo przypomina gigantyczny gnat i daje wampirom w kość. Wymienili uśmiechy. Jamie podniósł rurę. Umocowany pod spodem gumowy uchwyt był idealnie dopasowany do jego dłoni. Palec wskazujący chłopca

spoczął lekko na metalowym spuście. Broń sporo ważyła. Podparł lufę prawą ręką i zerknął na Terry'ego, który dał mu znak ruchem głowy. - Na pojemniku jest przycisk. Wystarczy sięgnąć do tyłu powiedział. - Naciśnij go delikatnie. Palce Jamiego namierzyły wypukły kawałek metalu. W pojemniku coś zadudniło, a po chwili rozległ się cichy syk. Instruktor wcisnął kilka guzików na trzymanym w dłoni pilocie i z sufitu zsunęła się gruba, gąbczasta tarcza, która przysłoniła betonową ścianę. Przypominała materac z nadrukowanymi po boku koncentrycznymi okręgami. Terry zaprowadził chłopca na drugi koniec sali i kazał mu stanąć naprzeciwko tarczy. - Zrób większy rozkrok - polecił. Jamie rozstawił stopy o kilka centymetrów szerzej, z trudem unikając spojrzeń obserwujących go ludzi. Czuł na sobie ich wzrok, ale nie chciał dać po sobie poznać, że się denerwuje. - Oprzyj broń na ramieniu. Posłuchał - opuścił ręce i położył rurę na barku. - Obierz cel. Zerknął znad lufy, ustawiając celownik w środku tarczy. - Jeśli jesteś gotowy, naciśnij spust. Zawahał się. Przez długą chwilę trwał w bezruchu, czekając, aż jego serce zwolni rytm. Wzrok miał skupiony na obranym punkcie. Wstrzymał oddech i łagodnie pociągnął za spust. Rozległ się ogłuszający huk. Rura drgnęła i wystrzelił z niej metalowy kołek - przeleciał z taką prędkością, że widać było tylko rozmazaną plamę, i z głuchym trzaskiem uderzył w tarczę. Po chwili cienki drut, do którego był przymocowany, zaczął się zwijać. Natrafiwszy na opór, napiął się, lecz Jamie zaparł się mocno nogami i wyrwany z tarczy kołek został wciągnięty z powrotem do rury z taką siłą, że chłopiec zatoczył się na piętach. Opuścił broń i z ciężkim westchnieniem przyjrzał się przebitej kołkiem tarczy. Idealnie okrągła dziura widniała w samym środku najmniejszego z okręgów. Terry klepnął chłopca w ramię i obaj podeszli do tarczy.

Za plecami Jamiego rozległy się szepty. Z bliska dostrzegli postrzępione krawędzie dziury, ale strzał bez wątpienia był celny kołek całkowicie wybił kropkę pośrodku tarczy. Terry wsunął rękę do dziury i cicho zagwizdał. - Piekielnie dobry strzał - przyznał. Jamie poczerwieniał z dumy. Chciał przekonać trenera, że celowanie z megagnata przyszło mu łatwo i naturalnie oraz że trzymając w rękach broń, nie myślał o niczym innym, tylko o obranym celu, ale ostatecznie nie zdobył się na nic więcej poza cichym „dziękuję". Obaj przeszli przez salę do metalowego wózka, na którym leżał mały pojemnik podobny do latarki, wyposażony w uchwyt i spust. Były tam także dwa szeregi czarnych kulek oraz duża spluwa przypominała Jamiemu granatnik z gier komputerowych. Chłopiec sięgnął do wózka, ale Terry go powstrzymał. - Nie zawracaj sobie tym głowy - skwitował. Po chwili zaatakował go z zaskoczenia. Chłopiec nie zdążył nawet wyciągnąć ramion w odruchu obronnym. Cios instruktora z otwartej dłoni trafił go w splot słoneczny, tak że upadł bez tchu na matę. - Wstawaj - nakazał Terry. Obrona szła Jamiemu lepiej niż podczas nocnych ćwiczeń - raz na jakiś czas udawało mu się odeprzeć atak i rozpoznać markowany cios. Mimo to wciąż lądował na macie. Trener wykorzystał to, że rana na czole chłopca otworzyła się i krew spływała do lewego oka, utrudniając widzenie. Zaczął uskakiwać z pola widzenia Jamiego. Trafiony znienacka kopnięciem okrężnym nastolatek kolejny raz upadł na matę. Podnosząc się, popatrzył po zebranych i dostrzegł uśmiech na twarzy majora Harkera. Postanowił podwoić wysiłki zaczął blokować kopnięcia i uderzenia, odskakiwać poza zasięg ciosów instruktora i wychodzić z kontrą. Ruchy miał niezdarne i przewidywalne, lecz kilkakrotnie zdołał się przebić przez gardę przeciwnika. Jeden z jego ciosów trafił napastnika prosto w nos.

Mężczyzna zarzucił głową w tył, a po jego wargach pociekła karminowa strużka. Odsłaniając w uśmiechu umazane krwią zęby, ponownie natarł na Jamiego. Pod prysznicem nastolatek obserwował, jak strumienie ciemnoczerwonej krwi spływają wraz z wodą po jego skórze. Czuł ból w każdym centymetrze ciała, na tułowiu powstawały sińce we wszystkich kolorach tęczy. Delikatnie opłukał się z resztek potu i krwi, po czym oparł skroń o kafle pod natryskiem i przymknął oczy. W głowie miał mętlik. Próbował się uspokoić i ochłonąć. Na odchodnym Terry uprzedził go, że to jeszcze nie koniec, dlatego pragnął wykorzystać każdą wolną chwilę na odpoczynek. Jednak jego umysł nie chciał się podporządkować woli. „Jak się tu znalazłem? Jak się tu znalazłem? Jak się tu znalazłem?". Starał się nie myśleć o rodzicach ani o życiu, które - jak właśnie sobie uświadomił - należało już do przeszłości. Niestety, to było silniejsze od niego. Przepaść między dawnym światem, w którym dominowały wagary, szkolne bijatyki, życie w szarej dzielnicy i kłótnie z matką, a obecnym była wręcz niepojęta. Stracił wszystkich dawnych przyjaciół, a nawet gdyby wciąż miał ich wokół siebie i chciał opowiedzieć im o wydarzeniach z ostatnich trzech dni, żaden ani trochę by mu nie uwierzył. Poza tym nie miał nikogo, kto zapewniłby go, że jego matka jest cała i zdrowa, że ją odnajdzie i razem wrócą do domu. Po prysznicu nałożył ubranie, krzywiąc się z bólu. Kiedy powrócił do sali treningowej, omal nie krzyknął - wielkie koliste pomieszczenie wypełniło się ludźmi, którzy stali tłumnie pod ścianami. Były tam liczne grupy żołnierzy w czarnych kombinezonach, lekarze i laboranci oraz kilku starszych śmiertelnie poważnych panów, udekorowanych medalami, podobnie jak major Harker. Przy podeście w głębi sali stał Terry z założonymi rękami,

wpatrzony w Jamiego. Chłopiec zaczął iść w jego stronę, unikając spojrzeń zebranych. - Nie bój się - szepnął instruktor, kiedy Jamie podszedł bliżej. Pomógł mu nałożyć czarny kombinezon oraz kamizelkę i podał kilka rzeczy: dziwaczne imitacje pistoletów Glock i MP5, z których nastolatek uczył się mierzyć do celu, plastikowy kołek z gumowym uchwytem oraz atrapę rury w stylu megagnata. Na polecenie Terry'ego ruszył na środek podestu, gdzie znajdowała się duża, okrągła powierzchnia z czarnej gumy o średnicy przynajmniej pięciu metrów było to coś w rodzaju mechanicznej bieżni, poruszającej się we wszystkie strony. Kiedy ruszył do przodu, powierzchnia drgnęła, przesuwając go na środek koła. Chłopiec odskoczył gwałtownie w bok i automatyczna mata zaczęła się poruszać jeszcze szybciej, dzięki czemu znów przemieścił się w centralną część okręgu. Odwrócił głowę i spojrzał na Terry'ego. Mężczyzna ruchem ręki przywołał go do siebie, a gdy chłopiec posłusznie podszedł, instruktor podał mu kask z matowoczarnym wizjerem. - To wyjątkowo zaawansowana symulacja - poinformował ściszonym głosem. - Ostatni etap szkolenia, które zwykle trwa kilka miesięcy. Nikt dotąd nie podjął się końcowego testu po tak krótkim treningu. Od jedenastu lat nikomu nie udało się zaliczyć go przy pierwszym podejściu, dlatego nie oczekujemy od ciebie zbyt wiele. Nie panikuj i daj z siebie wszystko. Jasne? Jamie skinął głową. Kiedy założył kask, uświadomił sobie, że nie czuje strachu ani nawet niepokoju, lecz jedynie podekscytowanie. Kask oddzielał go od otoczenia - nie widział nic wokół siebie ani nie słyszał przejętych szeptów zebranych obserwatorów. Terry szepnął mu do ucha, że zaraz się zacznie. Po chwili chłopiec znalazł się w ogromnym holu okazałej posiadłości. Rozejrzał się i wyciągnął przed siebie ubrane w rękawice dłonie, wywołując wśród widzów okrzyk podziwu. Jego ręce ukazały się jak na ekranie o dużej rozdzielczości, z dokładnością do każdego szczegółu. Ruszył w głąb holu. Przy najmniejszym obrocie wirtualne otoczenie płynnie kręciło się wraz z

nim. Wyjął zza paska rurę i przyjrzał się jej - wyglądała identycznie jak ta, z której uczył się strzelać; w lufie tkwił metalowy pocisk. Schował rurę i obejrzał pistolet - ten także wydawał się prawdziwy; miał nawet naładowany magazynek. - Zacznij, kiedy będziesz gotowy - odezwał się nad głową chłopca głos Terry'ego. - Co mam robić? - spytał Jamie. - Wystarczy zwiedzić dom, a sam się przekonasz. Wziął głęboki wdech i ruszył naprzód. Przemierzył główny hol i udał się w stronę ogromnych schodów, które wypełniały prawie całe wnętrze domu. Wstępując na pierwszy stopień, usłyszał nad sobą pomruk, więc spojrzał w górę. Na szczycie przykucnął elegancko ubrany wampir, gotowy do ataku. Jamie szybko wyjął megagnat, jednym zwinnym ruchem oparł go na ramieniu i nacisnął spust. Wystrzelony z rury kołek trafił wampira w pierś, przedziurawią)ąc jego ciało na wylot, po czym pneumatyczny mechanizm wciągnął kołek z powrotem do lufy. Po chwili upiór eksplodował barwną mieszaniną krwi i wnętrzności, które z pluskiem spadły na obite grubym dywanem schody. Trzymając broń w gotowości, Jamie ruszył na górę. Coś poruszyło się w jego polu widzenia i z ciemnego, wysoko sklepionego sufitu sfrunęły dwa wampiry. Chłodny, racjonalny umysł chłopca od razu podsunął rozwiązanie. „Mam jeden kołek, a przeciwników jest dwóch. Nie zdążę wystrzelić dwa razy". Lewą ręką sięgnął do paska po pistolet MP5, wybrał tryb automatu i posłał serię pocisków, zwalając upiory z nóg. Schował pistolet, sięgnął po rurę, wyjął z lufy kołek i wbiegł po schodach. Któryś z wojskowych na sali omal nie krzyknął z podziwu, że zajęło mu to niespełna dwie sekundy. Ranne wampiry wyły i pomrukiwały na dywanie, który przybrał czerwoną barwę. Jamie zbliżył się do nich, kolejno wbił każdemu kołek prosto w serce, po czym szybko się cofnął. Upiory zamieniły się w mgiełkę krwi, a jej drobne krople

trysnęły na pancerną kamizelkę chłopca. Rozejrzał się na półpiętrze i dostrzegł tam kolejną zjawę - tym razem wampirzycę w pięknej, powłóczystej sukni balowej, sunącą bezdźwięcznie prosto na niego. Załadował rurę kołkiem, oparł broń o ramię, a gdy zjawa zbliżyła się na odległość metra, wystrzelił. Kołek przeszył serce wampirzycy na wskroś. Tym razem wybuch był cichszy, niemal bezdźwięczny. Zjawa rozprysła się, zanim mechanizm wciągnął pocisk z powrotem do rury. Jamie wsunął kołek za pasek i poszedł dalej. Na twarzy Terry'ego pojawił się słaby uśmiech. Obserwując wyczyny nastolatka na monitorach wysuniętych spod podłogi, jeden z żołnierzy gwizdnął cicho przez zęby. - Niezły jest - przyznał, kręcąc głową z podziwem. - Niezły to za mało powiedziane - dodał jego towarzysz. - On jest do tego stworzony. W sali zabrzmiał krótki, urywany śmiech. Dwaj żołnierze obrócili się i spojrzeli na majora Harkera, który z zaciśniętymi dłońmi oglądał akcję na monitorze. - Walka w holu to dziecinna igraszka - stwierdził, nie odrywając wzroku od ekranu. - Zobaczymy, jak mu pójdzie w ogrodzie. Ogród okazał się labiryntem krzewów i drzew, ale Jamie poradził sobie bez trudu. Umiejętnie korzystając z broni, nie pozwalał wampirom zbliżyć się do siebie na odległość mniejszą niż kilka metrów. Atakował je kołkiem i odskakiwał, z daleka celował do nich z pistoletów. Przewidywał każdą sytuację, w porę zażegnując grożące mu niebezpieczeństwo. Ostrożnie, lecz zwinnie poruszał się po kamiennych ścieżkach, uważając, by nie dać się otoczyć. W końcu przedostał się przez ogród, dotarł do podupadłej kamiennej altany, kopnięciem otworzył drzwi i wszedł do środka. W ciemności wyjął zza paska cienką latarkę, zapalił ją i szybkim ruchem oświetlił pomieszczenie. Pod przeciwległą ścianą, nieco ponad dwa metry dalej, dostrzegł bladą twarz dziewczyny. W blasku latarki błysnęły białe trójkątne kły. Jamie sięgnął po pistolet i

wystrzelił serię kul, celując w serce. W mroku rozległ się krzyk. Chłopiec poświecił w głąb altany i ujrzał dziewczynę z głową bezwładnie zwieszoną na ramieniu. Z jej ust lała się krew. Podszedł bliżej, zwiększył moc latarki i ze zdziwieniem przyjrzał się wampirzycy. Była jeszcze nastolatką. Ręce i nogi miała spętane okowami i przykute do ściany w wyjątkowo niewygodnej pozycji - w rozkroku, z rozpostartymi ramionami. Podziurawiony kulami tułów przypominał ciemnoczerwoną galaretę. Mimo to wciąż żyła. Spostrzegłszy Jamiego, uniosła głowę i wydała z siebie jęk. Chłopiec cofnął się mimowolnie, lecz na widok opadającej głowy wampirzycy ponownie podszedł bliżej. Poświecił latarką wzdłuż jej kończyn, aż po okowy na stopach i nadgarstkach. Jej ciało było tak naciągnięte, że w żaden sposób nie zdołałaby wyrwać kotwi ze ściany i się uwolnić. Sięgnął po kołek, by wbić go w serce dziewczyny, ale się powstrzymał. Widząc, że rany w jej tułowiu zaczynają się już goić, postanowił ją oszczędzić. Przykuta do ściany była nieszkodliwa, a zabicie bezbronnej istoty, choćby wampirzycy, wydawało się morderstwem. Zostawił dziewczynę, wyszedł z altany i udał się ku żelaznej bramie na końcu ogrodu. Przemierzając teren posiadłości, napotkał dwa wampiry, które zwiódł na wąską ścieżkę między garażami i wykończył jednym strzałem z megagnata. Ten śmiały wyczyn wywołał wśród widzów szczery aplauz, który stłumiło surowe spojrzenie majora Harkera. Wymijając zgrabnie kałuże krwi, Jamie przeszedł przez dziedziniec w stronę głównej alei. Na tym ostatnim etapie zmagań poczuł chłodny dreszcz strachu. Po obu stronach szerokiej drogi ciągnęły się rzędy drzew, których gałęzie splatały się nad jego głową, tworząc mroczny zielony tunel. Przypomniał sobie, że podobnie wyglądała trasa dojazdowa do bazy, gdy jechał nią z Frankensteinem. Słysząc szelest poruszających się liści, wrócił pamięcią do dnia, kiedy zginął jego ojciec. Przez chwilę zawładnął nim lęk.

Wtedy był bezsilny wobec stworów przemykających po gałęziach dębu w rodzinnym ogrodzie, ale teraz sytuacja wyglądała inaczej. Sięgnął po pistolet i posłał serię kul w korony drzew, aż z lufy posypały się iskry ognia. Gdy tylko opróżnił magazynek, ponownie załadował broń i strzelał dalej. Kilka podziurawionych, zbryzganych krwią wampirów upadło z trzaskiem na ziemię. Jamie podszedł ostrożnie i przebił ich serca kołkiem, a następnie udał się aleją do zdobionej żelaznej bramy z napisem „Wyjście". Już miał chwycić za klamkę, gdy poczuł w szyi rozdzierający ból i ze zdumieniem zauważył, że krew spływa mu po piersi. Gdy obrócił się z wolna, ujrzał dziewczynę z altany - wpatrywała się w niego triumfująco płomiennymi oczami, a kiedy sięgnął po broń, rozpłynęła się w powietrzu razem z całym wirtualnym światem. Nagle zapadł mrok i Jamiego ogarnął paniczny strach. Chwytając się za szyję, poczuł śliską od potu skórę i twarde tworzywo; przypomniał sobie o kasku. Zdjął go z głowy i spojrzał spod przymrużonych powiek na jasną salę. Zauważył, że Terry wpatruje się w niego z nieskrywanym podziwem, a kiedy powiódł wzrokiem po grupie żołnierzy, jeden z nich zaczął klaskać, a wraz z nim inni; po chwili zabrzmiały gromkie brawa i okrzyki uznania. Słaby uśmiech Jamiego rozszerzył się, kiedy major Harker, ponury jak chmura gradowa, ruszył do wyjścia. Chłopiec zszedł z podestu i omal nie upadł, gdy Terry mocno klepnął go w plecy. Na twarzy instruktora malowała się duma. Speszony Jamie odwrócił wzrok. Mężczyzna zabrał mu atrapy broni i pomógł zdjąć kombinezon, po czym chwycił go w ramiona i mocno uściskał. - Dobrze mi poszło? - spytał Jamie. - Myślałem, że oblałem test. - Jak każdy przy pierwszym podejściu - odparł Terry. - I to bez wyjątku. Niewielu potrafi przejść przez dom, o ogrodzie nie wspominając. Oblałeś, bo okazałeś współczucie dziewczynie. To był błąd, ale i tak zasługujesz na podziw. - Dzięki - odparł chłopiec z szerokim uśmiechem.

Grupa widzów zaczęła się rozpraszać. Ludzie organizacji Czarny Filtr szli w kierunku wyjścia, kręcąc głowami z niedowierzaniem. Niektórzy posyłali mu uśmiechy, inni pokazywali kciuki w górę i klaskali w dłonie, ale nikt nie odważył się do niego podejść. Jamie domyślił się dlaczego - w sali treningowej dowodził nie admirał Seward, lecz Terry. Nikt nie ośmielił się zagadywać chłopca bez zgody trenera. Gdy patrzył za wychodzącymi ludźmi, nagle poczuł bolesne uderzenie w bok i runął na brzuch, przetaczając się po macie. Po chwili ujrzał nad sobą roześmianą twarz Terry'ego. - Wstawaj - nakazał.

17 CZARNA OWCA Jamie zakręcił wodę i wyszedł z kabiny natrysku. Ponad pół godziny temu, po zakończonym treningu z Terrym, z zadowoleniem udał się pod prysznic, by poczuć strumienie gorącej wody na obolałej skórze. Był poraniony i poobijany na całym ciele, kończyny miał ciężkie jak z kamienia. Jednak ból działał na niego pobudzająco podczas gdy ciało potrzebowało odpoczynku, umysł był ożywiony bardziej niż zwykle. Wytarł się ręcznikiem i poszedł do przebieralni. Nad ławką, gdzie wisiał wilgotny od potu strój sportowy do ćwiczeń, zauważył coś jeszcze, czego wcześniej tu nie było. Rozglądając się, dostrzegł też na jednej z ławek dwie metalowe skrzynki. Podszedł bliżej i wstrzymał oddech. Na wieszaku wisiał mundur żołnierza organizacji Czarny Filtr. Został uszyty z lekkiego materiału; zimne światło jarzeniówek podkreślało matowość jego czerni. Z przodu widniała przyczepiona kartka z odręcznym napisem: „Włóż go". Jamie posłusznie się ubrał, zapiął suwak i zatrzaski przy połach. Materiał, niezwykle lekki i chłodny, dopasował się do kształtu ciała, a przy poruszaniu kończynami nie fałdował się ani nie szeleścił. Podekscytowany chłopiec podszedł do wielkiego lustra. Z trudem siebie rozpoznał. Spod nogawek wystawały wprawdzie znajome szare skarpetki, ale reszta jakby nie należała do niego. Nie przypominał już nastolatka, lecz młodego mężczyznę. Stał prosto i swobodnie, luźno zwieszając ramiona. Zniknął gdzieś dawny niezdarny, nieśmiały, lękliwy wyrostek.

„Świetnie". Odwrócił się i podszedł do ławki, na której stały metalowe skrzynki - jedna wielkości torby na laptopa, druga sporo większa. Kiedy otworzył mniejszą, oczy mu zabłysły. W środku, w piankowej wkładce, leżała broń: pistolety Glock 17 i Heckler & Koch MP5 - te same, z których strzelał podczas wirtualnego testu. Kiedy wziął je do rąk, po jego plecach przeszedł lekki dreszcz, a w podświadomości odezwał się głos: „Jakby należały już do ciebie, prawda? Wystarczy, że zaczniesz nosić je przy sobie, a nigdy się z nimi nie rozstaniesz. Za nic w świecie". Czuł, że oto nadszedł najważniejszy moment - gdyby teraz drzwi do dawnego świata, bez broni i wampirów, zamknęły się raz na zawsze, jego życie stanęłoby pod znakiem zapytania. Chwilami miał ochotę odłożyć broń, zdjąć kombinezon i opuścić to miejsce we własnym ubraniu, ale w głębi duszy wiedział, że nie ma wyboru. Miał pewność, że jeśli się podda, matka zginie. Aby ją ratować, był gotów wkroczyć w świat mroku i przemocy. Wyjął dwa magazynki, naładował pistolety i wsunął je do kabur przy pasku. „Nie ma odwrotu". Zdjął wkładkę w kasetce, wiedząc już, co się pod nią kryje. Nie pomylił się - obok lśniącego megagnata leżał pojemnik z gazem oraz metalowy kołek. Sięgnął po nie i załadował kołek, lecz zanim zatknął rurę za pasek, otworzył drugą skrzynkę. Za pomocą sprężyn metalowa kaseta rozwinęła się w bok, tworząc cztery półki z drucianej siatki, na których leżały elementy uzbrojenia żołnierza organizacji, a obok czarny kask z fioletowym wizjerem. Przyjrzał mu się, nie mając odwagi go dotknąć. Kask zdawał się emanować grozą oraz potęgą i przez chwilę chłopiec poczuł strach. „Za późno. Teraz jest już za późno". Doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Rzeczywiście było za późno.

Wyciągnął dłoń i przesunął po gładkiej, metalowej skorupie, aby dodać sobie otuchy. Następnie zamknął obie skrzynki, dźwignął je, mimo że obolałe ramiona odmawiały mu posłuszeństwa, i wyszedł z przebieralni. W sali treningowej czekał na niego Terry. Zmierzył go wzrokiem, w kącikach jego ust czaił się lekki uśmiech. Kiedy wyciągnął dłoń, Jamie uścisnął ją bez wahania. - Świetnie ci poszło - powiedział instruktor. - Lepiej niż sądziliśmy. Nawet ja nie dawałem ci szans, a prowadzę szkolenia od wielu lat. Miej oczy otwarte, zachowaj czujność i pamiętaj, żeby nie ulegać słabości, tak jak podczas spotkania z dziewczyną w altanie. Dasz sobie radę. Chłopiec podziękował i zawahał się, czekając na dalsze słowa Terry'ego, ale instruktor skinął głową w stronę wyjścia. - Odmaszerować - rzucił. Jamie wziął metalowe skrzynki, obrócił się gwałtownie na pięcie i odszedł do drzwi. Gdy sięgał do klamki, usłyszał za sobą głos Terry'ego. - Nie słuchaj, co mówią o twoim ojcu. Nie cofniesz tego, co zrobił, i nie zmienisz tego, co myślą ludzie. Możesz jednak sprawić, że zaczną inaczej patrzeć na CIEBIE. Idź i walcz. Chłopiec chciał coś powiedzieć, ale trener oddalił się dziarskim krokiem. Nastolatek pchnął drzwi i opuścił salę. W korytarzu czekał Frankenstein. - Kilka osób chciałoby cię poznać - rzekł. - Chodź ze mną. * Udali się poziom wyżej, gdzie kręte korytarze zaprowadziły ich pod podwójne drzwi, opatrzone metalową tabliczką z napisem: „Kasyno oficerskie". Jamie się nachmurzył. - Nie wolno mi - stwierdził.

- Owszem, wolno - odparł Frankenstein. - Jesteś moim gościem. Wszedł do środka, a za nim rozglądający się niepewnie chłopiec. Na ich widok rozległy się powitalne okrzyki. Dochodziły od strony foteli ustawionych w półkole przed ogromnym, płaskim ekranem telewizora. Kiedy Frankenstein pomachał dłonią, niektórzy podnieśli się z miejsc i wyszli mu naprzeciw. Zanim Jamie zdążył się obejrzeć, został otoczony ludźmi. Mesa zajmowała dużą przestrzeń w kształcie zbliżonym do kwadratu. Po jednej stronie za pięknym drewnianym bufetem stali dwaj barmani w nienagannych strojach. Mimo że gwarna sala tętniła życiem, ich twarze wyglądały jak maski - ujawniały profesjonalny spokój. Pośrodku pomieszczenia znajdowało się kilka niskich drewnianych stolików, okrągłych i prostokątnych, wokół których ustawiono fotele. Tylko część z nich była zajęta. Siedzący tam ludzie odwrócili głowy, zaciekawieni wywołanym poruszeniem. Blaty obłożono planszami do gry w tryktraka, szachownicami i kartami oraz zastawiono różnego rodzaju szklankami i butelkami. W głębi pomieszczenia mieścił się długi drewniany stół z przynajmniej tuzinem krzeseł po każdej stronie. Dalej znajdowało się dwoje drzwi z ciemnego drewna, oznakowanych kolejno jako „Jadalnia 1" i „Jadalnia 2" złotymi, zamaszystymi literami. Miejsce to kojarzyło się Jamiemu z klubem dżentelmena, mimo że nigdy w takim nie był. W powietrzu, zgęstniałym od dymu z papierosów i fajek, unosił się ciężki zapach drogiego alkoholu. Otoczony grupką głośnych mężczyzn Jamie zaczął wymieniać z nimi uściski dłoni. - Dajcie chłopakowi odetchnąć - rzucił radosnym głosem Frankenstein. - Jamie, poznaj moich kolegów. To jest Thomas Morris. Z grupki wyłonił się dwudziestokilkulatek i wyciągnął rękę. Miał na sobie mundur żołnierza organizacji. Przy jego pasku luźno wisiał zabytkowy nóż traperski. Z uśmiechem na twarzy energicznie poklepał chłopca po plecach. - Byłem pewien, że zaliczysz wirtualny test - powiedział z przejęciem. - Mówię serio. Nikomu nigdy się to nie udało podczas

pierwszej próby. Myślałem, że będziesz wyjątkiem. Nie do wiary, że dałeś się zaskoczyć wampirzycy z altany. Jamie uśmiechnął się na widok jego rozpromienionej twarzy. Udzielił mu się entuzjazm Morrisa. - Christian Gonzalez. Morris cofnął się i z grupy wystąpił niezwykle przystojny Latynos po czterdziestce, choć wyglądał dużo młodziej. Czarne włosy opadały swobodnie na ciemne czoło, oczy iskrzyły się radośnie. Jamie uścisnął mu dłoń. - Miło cię poznać - powiedział Gonzalez. - Mój ojciec bardzo żałuje, że nie mógł tu być, ale musiał lecieć do Niemiec. Prosił, by przekazać ci gratulacje, do których się dołączam. - Dziękuję - odparł Jamie. - Przekaż ojcu moje podziękowania. Latynos skinął głową i odszedł. Jamiemu zakręciło się w głowie. Życzliwe słowa i radosne uśmiechy okazały się miłą odmianą po ciężkich chwilach, których doświadczył, odkąd został uratowany przez Frankensteina. Wzruszenie ścisnęło go za gardło. - Cal Holmwood. Na dźwięk znajomo brzmiącego nazwiska chłopiec spojrzał zaciekawionym wzrokiem. „To potomek założycieli, tak jak ja". Członek legendarnego rodu Holmwoodów okazał się drobnym, schludnym mężczyzną po trzydziestce. W okularach bez oprawki wyglądał raczej na profesora niż na żołnierza, ale uścisk miał żelazny. - Panie Carpenter - zaczął klasycznie uprzejmym tonem, w którym pobrzmiewała przyjazna nuta. - Żałuję, że spotykamy się o pięć lat za wcześnie, ale zdecydowały o tym zaistniałe okoliczności. Witam w organizacji Czarny Filtr. Jamie podziękował i Holmwood odsunął się na bok. - Jacob Scott. - Kogo my tu mamy? - odezwał się tubalny głos z lekkim dialektem, po czym zza pleców Frankensteina wyłonił się starszy pan,

grubo po sześćdziesiątce. Cerę miał ogorzałą i pokrytą zmarszczkami, ale oczy patrzyły jasnym spojrzeniem, a uśmiech był serdeczny i szczery. Chwycił dłoń Jamiego i mocno ją uścisnął, aż chrupnęły kości palców. Chłopiec cofnął rękę. - Nieźle jak na starego piernika, co? - rzucił wesoło Scott. Jamie uśmiechnął się, rozmasowując obolałą dłoń, a wtedy staruszek zaczepnie szturchnął go w ramię. Nastolatek zachwiał się lekko, ale nie przestawał się uśmiechać. Scott zerknął na Frankensteina. - Podoba mi się, Frankie - rzekł. - Ma chłopak tupet, a mimo to szanuje starszych. - Sam mu to powiedz, Jacobie - odparł rozbawiony olbrzym. Stoi przed tobą. Scott utkwił wzrok w Jamiem. - Gdybyś czegoś potrzebował, chłopcze, nie krępuj się. Wal jak w dym. - Oczywiście - przytaknął Jamie. - Dziękuję panu. Kiedy staruszek oddalił się sztywnym krokiem, chłopiec popatrzył za nim, głęboko poruszony. Czy ci wszyscy ludzie znali jego ojca? Najwyraźniej tak, a mimo to byli mu przychylni. Po raz pierwszy od chwili przybycia do bazy zdał sobie sprawę, że jego nazwisko działa jak magiczne słowo. Zauważył, że spotkanie z kolejnym potomkiem założycieli Departamentu napawało jego członków dumą. - Paul Turner. Jamie wzdrygnął się, widząc przed sobą nieruchomą znajomą sylwetkę człowieka, którego obecność wzbudziła w nim niepokój już przy pierwszym spotkaniu - był to oficer z bloku więziennego. Chłopiec przełknął głośno ślinę z nadzieją, że nikt nie usłyszy, i wyciągnął dłoń, która zawisła przez chwilę w powietrzu, rażąco blada nawet w ciepłym blasku lamp. Turner ujął ją energicznym ruchem i posłał mu uśmiech.

- Miło znów cię widzieć - powiedział. Oczy Frankensteina zwróciły się na majora. - Pana też - odrzekł Jamie. - Świetnie ci poszło - pochwalił go. - Dawno nie widziałem takiej akcji; i to przy pierwszej próbie. Przypomniał mi się mój egzamin. Chłopice przyjrzał się twarzy majora, doszukując się drwiny, ale na próżno. Widząc, że Turner patrzy na niego z uśmiechem, odpowiedział tym samym. - Dzięki - rzucił. - Ale pod koniec spaprałem sprawę. - Jak każdy. Lepiej przegrać w świecie wirtualnym niż w rzeczywistości. Tu nie dostaniesz drugiej szansy. - Będę miał się na baczności - obiecał. - Liczę na to - odparł major na odchodnym. Po chwili wokół zawrzało od rozmów. Jamie chciał poprosić Frankensteina, by pozwolił mu położyć się do łóżka. Nagle w sali zapanowała cisza. Mężczyźni skierowali wzrok w stronę drzwi. Chłopiec odwrócił się i dostrzegł majora Harkera - stał tuż przed nim, patrząc mu prosto w oczy przez niemiłosiernie długą chwilę, po czym bardzo powolnym ruchem wyciągnął rękę. Kiedy Jamie ujął ją ostrożnie, major pochylił się nad nim. - Nie zawiedź nas - rzucił tylko. Puścił dłoń chłopca, obrócił się sztywno na pięcie i wymaszerował. Ludzie głośno westchnęli z ulgą. Grupka mężczyzn zgromadzonych wokół Jamiego zaczęła się przerzedzać; jedni wybrali rozmowę w mniejszym gronie, inni oddalali się w stronę telewizora, jeszcze inni do baru. Zostali tylko Frankenstein i Thomas Morris. Chłopiec zwrócił się do nich. - Miałem ciężki dzień - powiedział. - Chyba położę się spać. Frankenstein zgodził się bez wahania. Jednak Morris zerknął niespokojnie na potwora, a potem na nastolatka.

- O co chodzi, Tom? - spytał Frankenstein zniecierpliwionym tonem, na którego dźwięk mężczyzna drgnął. - Chciałem coś pokazać Jamiemu - wyjaśnił. - To potrwa tylko chwilę. Wzruszając ramionami, Frankenstein spojrzał na chłopca. - Twoja decyzja, Jamie - rzekł. Nastolatek dostrzegł poważną, przejętą minę Morrisa. - W porządku - odparł. - Byle szybko, bo padam z nóg. - Super! - Ucieszył się. - Kwadrans i ani sekundy dłużej. Masz moje słowo. Chodźmy! Objął Jamiego ramieniem i poprowadził do drzwi. Przed wyjściem z sali chłopiec zerknął przez ramię na Frankensteina. Ruszyli korytarzem do windy. Mężczyzna mówił bez przerwy; zasypywał Jamiego datami i liczbami z historii Departamentu 19, których chłopak nie miał szans zapamiętać. Kiedy wreszcie na moment zamilkł, by nabrać tchu, Jamie wszedł mu w słowo. - Panie Morris - powiedział. - Dokąd idziemy? - Proszę, mów mi Tom - odparł tamten. - Wybacz, powinienem był od tego zacząć. To z emocji. Mam nadzieję, że potrafię nad nimi zapanować. Idziemy zobaczyć naszych przodków. - Przodków? - Właśnie. Drzwi kabiny rozsunęły się i mężczyzna wszedł do środka, a Jamie za nim. Jechali w milczeniu. Najwyraźniej młody żołnierz, zmęczony ekscytacją, stracił ochotę do rozmowy. Na poziomie F, gdzie wysiedli, rozciągał się przed nimi kolejny szary korytarz. Na szczęście Morris zatrzymał się zaraz przy pierwszych drzwiach na lewo. Na wysokiej szybie z dymnego szkła czarnym drukiem było napisane: „Archiwum". Morris pchnął drzwi. Zimny ciąg powietrza sprawił, że Jamie dostał gęsiej skórki. Znaleźli się w długim, obszernym pomieszczeniu, które łączyło elementy biblioteki i chłodni. Przechodząc między metalowymi regałami, chłopiec czuł wokół stóp strumień chłodnego powietrza. Po obu stronach aż do samego końca ciągnęły się

wysadzane gwoździami żelazne regały z witrynami z przejrzystego plastiku. Było ich przynajmniej czterdzieści, każdy wypełniony książkami, segregatorami i rękopisami. Przy półkach znajdowały się małe dziewięciocyfrowe klawiatury do wstukiwania kodu. Na końcu pomieszczenia, dokąd zmierzał Morris, szklana ścianka oddzielała klimatyzowaną część archiwum od przytulnej czytelni. Stały tam stoliki z jasnego drewna i miękkie krzesła, rzędy komputerów oraz szereg czarnych szaf na dokumenty. Za szklanymi drzwiami czytelni Jamie poczuł, jak ciepło rozgrzewa jego ciało. Ścianę zdobił ogromny kamienny łuk, pod którym znajdowały się masywne drewniane drzwi. W miejscu tabliczki na kod umieszczono zdobioną klamkę z brązu. Morris nacisnął ją i drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Weszli do pomieszczenia przypominającego kaplicę. Panowała cisza, przerywana ich oddechami i stukotem butów po podłodze z twardego drewna. Mieściła się tam wąska galeria długości kilkudziesięciu metrów, z ciemnoczerwonymi ścianami i sufitem. Po obu stronach wisiały namalowane portrety. Pierwszy na prawo przedstawiał młodego mężczyznę, stojącego lekko bokiem, w takim samym czarnym ubraniu, jakie miał na sobie Jamie. W kącikach ust czaił się dumny uśmiech. Jamie przeczytał napis wygrawerowany na złotej tabliczce pod obrazem: „George Harker młodszy, 1981-2007". - Co to za miejsce? - spytał szeptem. - Galeria Poległych - wyjaśnił Morris ściszonym głosem. - To portrety wszystkich nieżyjących agentów organizacji? Morris zaśmiał się, przysłaniając dłonią usta, jakby w obawie, że zostanie ukarany za brak należytej powagi. - Niezupełnie - odparł po chwili. - Za mało tu miejsca, by upamiętnić wszystkich, którzy odeszli. Było ich bardzo wielu. To tylko elita Departamentu, ludzie najznakomitsi i najbardziej genialni, którzy przedwcześnie stracili życie. Tutaj żyje pamięć o naszych przodkach, Jamie. Są tu wszyscy członkowie naszych rodów.

Zarówno słowa Morrisa, jak i otaczające ich portrety wywarły na chłopcu ogromne wrażenie. Przyjrzał się z bliska postaciom zdającym się patrzeć na niego z obrazów. Raz po raz odczytywał z tabliczek ich nazwiska: Benjamin Seward, Stephen Holmwood, Albert Harker, David Harker, Quincey Morris II, Peter Seward, Arthur Holmwood II, John Carpenter, David Morris, Albert Holmwood. W głębi galerii na marmurowym cokole pośrodku sali stało popiersie mężczyzny, wyrzeźbione w ciemnoszarym granicie. Zwrócone twarzą w kierunku wejścia strzegło miejsca przed niepożądanymi gośćmi. Twarz o surowych rysach nosiła ślady minionej urody - wyraźnie zarysowaną linię podbródka i gęste wąsy nad cienkimi wargami. Jamie zatrzymał się, by przeczytać napis. Morris, który szedł kilka metrów za nim, przystanął. „Quincey Harker - ten, któremu zawdzięczamy wszystko, 1894-1982". - Syn Jonathana Harkera - szepnął Jamie. Mężczyzna skinął głową. Obejrzawszy popiersie ze wszystkich stron, chłopiec ruszył dalej. Portrety na ścianach były coraz starsze - farba na płótnie popękała lub schodziła płatami, ramy wyblakły z biegiem lat. Na samym końcu wisiało sześć malowideł, z których spoglądali dumnie inni pradawni przodkowie: Abraham Van Helsing 1827-1904 Jonathan Harker 1861-1917 Quincey Morris 1860- 1891 John Seward

1861- 1924 Sędzia Arthur Holmwood 1858-1940 Henry Carpenter 1870-1922 Na małej półce pod portretami leżało kilka przedmiotów: stetoskop, drobna złota szpilka z ozdobnie wyrytym herbem rodowym, zniszczony kowbojski kapelusz oraz nepalski nóż kukri w skórzanym futerale. - Rany boskie - szepnął Jamie. - Dopiero teraz do mnie dotarło, że oni naprawdę istnieli. Żyli tak jak my. - I odeszli - dodał Morris. - Niektórzy przedwcześnie. Popatrzył na Jamiego oczami pełnymi łez, po czym odezwał się głosem nabrzmiałym od wzruszenia: - Wiele nas łączy. - Był przejęty. - Należymy do potomków założycieli. Wywodzimy się spośród najwspanialszych rodów zrzeszonych w organizacji. I obaj jesteśmy czarnymi owcami, obciążonymi winą naszych przodków. - Jak to? - zdziwił się Jamie. - Pewnie już wiesz, czym naraził się twój ojciec. Moje nazwisko jest okryte niesławą od ponad wieku. - Dlaczego? Morris długo milczał, jakby się wahał. - Nie zdołam ci teraz wszystkiego wyjaśnić - rzekł wreszcie. Jest już późno, a opowiedzenie tej historii zajmie trochę czasu. Prawda wygląda tak, że gdyby któremuś z nas udało się choćby sto razy ocalić świat, nigdy nie dorównamy Harkerom, Holmwoodom, Sewardom ani Van Helsingom. Nikt z naszych rodzin nie ma dostępu do wąskiej elity. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał Jamie. - Chodź ze mną. - Morris dał mu znak ręką.

Zawrócili pod łukowate wejście i przystanęli przed jednym z portretów. Jamie przeczytał napis na tabliczce: „Daniel Morris, 19532004". - Czy to...? - Mój ojciec, zgadza się. Był szefem Departamentu. Jamie zmarszczył brwi. - Admirał Seward powiedział, że żaden z moich przodków nigdy nie sprawował tej funkcji. - Mój ojciec kierował organizacją bardzo krótko - odparł mężczyzna. - Usunięto go zaraz po tym, jak objął to stanowisko. Podobno był zbyt porywczy i lekkomyślny. Quincey Harker, który nosił imię po moim prapradziadku, przekształcił Departament w formację wojskową. Dlatego został otoczony czcią, a jego popiersie stoi pośrodku galerii. Oczy Toma zaiskrzyły się przez chwilę, a jego dłoń dotknęła noża przy pasku. - Należał do niego? - spytał łagodnie Jamie, wskazując na narzędzie. Morris spuścił wzrok, po czym zerknął na chłopca ze zdziwioną miną. „Nie zdawał sobie sprawy, że chwyta za nóż". - Raczej do mojego prapradziadka - odparł. - Tym nożem przebił serce Drakuli. To ostatnia rzecz, której dokonał. Jego towarzysze przywieźli tę broń z wyprawy i dali mojemu dziadkowi, w chwili gdy przystąpił do organizacji. Potem trafił w ręce mojego ojca, a po jego śmierci otrzymałem goja. Jamiemu zabrakło słów. „Nóż, którym śmiertelnie ugodzono Drakulę. Rany boskie". - Co się z nim stało? - wyjąkał. Morris zaśmiał się z goryczą. - Masz na myśli mojego ojca? Sądzę, że zgubiło go nazwisko. Nie należał do jednego z czterech najbardziej wpływowych rodów. - Po co mi to mówisz, Tom? Mężczyzna westchnął. - Bo cię lubię, Jamie. Musisz wiedzieć, w co się pakujesz. Jeśli zaufasz organizacji i bezkrytycznie dasz się zwerbować, ona odbierze ci wszystko, co masz, i nie tylko. Ale dla tych ludzi zawsze

pozostaniesz potomkiem lokaja i dzieckiem zdrajcy, podobnie jak ja jestem synem zdymisjonowanego szefa. Dlatego powinieneś się skupić na tym, co najważniejsze - na odnalezieniu i ocaleniu matki.

18 W MACKACH SZALEŃSTWA - Obudź się. - Niski głos brzmiał spokojnie, wręcz uprzejmie. Było w nim słychać lekki wschodnioeuropejski akcent. Marie Carpenter z wolna oprzytomniała. Nieznacznie uchyliła powieki i wydała z siebie krzyk. Jej oczom ukazała się znajoma twarz - blada, wychudła, otoczona falami długich, ciemnych włosów. Odznaczała się ostrymi rysami i zapadłymi oczami, w których iskrzyły się upiorne czerwone tęczówki. Spomiędzy warg, wykrzywionych w wyraźnym grymasie, wystawały ostre jak szpilki białe kły. Straszydło zawtórowało jej krzykiem, zionąc nieświeżym oddechem prosto w jej twarz. Kobieta ponownie wrzasnęła, a stwór razem z nią. Jego potworne, piskliwe wycie świdrowało w jej uszach. Po chwili uśmiechnął się do niej. Marie ogarnął strach. Ledwo się zorientowała, że trafiła do długiego, niskiego pomieszczenia o kamiennych ścianach i posadzce. Przypominało piwnicę lub loch. Po chwili jej oczy wywróciły się białkami do góry. Odpłynęła w mrok. Po jakimś czasie zbudziła się obolała. Rany na twarzy i rękach paliły jak ogień, nudności skręcały żołądek. Otworzyła oczy i rozejrzała się. Leżała na zimnej betonowej posadzce w surowo wykończonym pustym pomieszczeniu o niskim suficie i ścianach z gołej cegły. Jedyną namiastką zacisza domowego były dwa fotele przy bogato zdobionym kominku. Nikt na nich nie siedział - była sama.

W głębi znajdowały się nierówne drewniane schody, prowadzące do włazu w suficie. Mimo całkowitej pewności, że jest zamknięty z drugiej strony i że nie ma sensu próbować ucieczki, dźwignęła się z podłogi. Nie mogła bezczynnie czekać, aż coś się wydarzy. Była kobietą aktywną, od dzieciństwa uparta i pełna energii; bierność nie leżała w jej naturze. Poza tym musiała ratować syna Jamie jej potrzebował. Nie dopuszczała do siebie myśli, że chłopiec mógłby nie żyć, ale bała się, że jest ranny, a do tego przerażony, oszołomiony i zagubiony. Na tę myśl żal ścisnął jej serce. Wzięła głęboki wdech i zaczęła iść w stronę włazu, stąpając cicho na palcach. Od pierwszego stopnia dzieliły ją zaledwie dwa metry. Nagle na zewnątrz zazgrzytał rygiel, drgnęła otwierana pokrywa i na szczycie schodów pojawiły się czarne buciska. Marie z przerażeniem uświadomiła sobie, że została nakryta. Oniemiała ze strachu i bezsilności, patrzyła, jak z otworu wyłania się rąbek szarego płaszcza, a po sękatej poręczy delikatnie zsuwa się blada dłoń. Po chwili ujrzała tego samego mężczyznę, który porwał ją z domu. Lekko uśmiechnięta twarz rozpromieniła się jeszcze bardziej na widok stojącej przy schodach kobiety. Doskoczył do niej niepostrzeżenie szybko i chwycił za włosy. Marie, wrzeszcząc z bólu, próbowała się wyswobodzić, ale bez skutku. Stwór w szarym płaszczu bez wysiłku zaczął ją wlec z powrotem pod ścianę. Jęczała, zdzierając pięty o beton, szarpała się i szamotała w uścisku upiora. Krzyczała, żeby ją puścił, lecz na próżno. Coraz bardziej oddalała się od schodów. Mężczyzna zawlókł ją w kąt i oparł plecami o zimny mur. Podniosła wzrok na uśmiechniętą twarz oprawcy i wybuchła płaczem. Była na siebie wściekła, ale nic nie mogła zrobić. Przytłoczona bezsilnością pomyślała o synu -dzielnym wrażliwym chłopcu, który został sam. Stwór przykucnął obok niej. - Na twoim miejscu nie robiłbym tego - rzekł łagodnym, przyjaznym głosem. - Prowokujesz mojego przyjaciela.

Siłą woli opanowała szloch i zerknęła przez ramię upiora. Kilka metrów dalej stał inny mężczyzna, którego zwalista sylwetka przypominała pękaty, nieforemny wór z węglem. Z barczystych ramion wyrastała mała, okrągła główka o pełnej, pyzatej twarzy dziecka. Tkwiące w niej nieruchome czerwone oczy błyszczały nieskrywaną żądzą. Marie wzdrygnęła się i wierzchem dłoni otarła oczy i nos. - Tak lepiej - powiedział stwór w szarym płaszczu, przysiadając pod ścianą obok niej jak stary znajomy. Podciągnął kolana i objął je długimi ramionami. - Nie zdążyliśmy się poznać - rzekł, błyskając kłami w uśmiechu. - Nazywam się Alexandru Rusmanov. A ty, rzecz jasna, jesteś Marie Carpenter, żona Juliana i matka Jamiego. Teraz już się znamy, więc możemy pogadać jak przyjaciele. Na dźwięk imienia syna Marie szeroko otworzyła przestraszone, zamglone łzami oczy. - Gdzie moje dziecko? - spytała. - Co z nim zrobiliście? - Twoje dziecko - powtórzył Alexandru z wyraźnym zadowoleniem. - Twój ukochany syn. Zdradź mi, czy jest podobny do ojca? Nie odpowiedziała. Łagodny, aksamitny ton głosu nienawistnego upiora powodował mętlik w jej głowie. W oczach Alexandru błysnęły czerwone iskry. Z szybkością atakującej kobry wyciągnął ramię, przycisnął długie, białe palce do czoła kobiety i uderzył jej głową o mur. Rozległ się głuchy, ciężki odgłos i przed oczami Marie zatańczyły gwiazdy. Na karku i szyi poczuła ciepłą, lepką wilgoć. Spojrzała na Alexandru obojętnym wzrokiem. Zrozumiała, że tkwi w koszmarze, z którego nie sposób się obudzić. - Zadałem ci pytanie! - warknął upiór, ponownie tłukąc jej głową o ścianę. - Czy twój syn jest podobny do ojca? Po trzecim uderzeniu kobietę ogarnął paniczny strach. „Muszę odpowiedzieć, bo inaczej rozbije mi czaszkę. O Boże, co to za potwór?".

- Tak, jest podobny do ojca! Błagam, nie rób mi krzywdy! krzyknęła. Alexandru cofnął rękę. Jego oczy przybrały zwyczajną zieloną barwę. Westchnął, nieco zażenowany. - Wiedziałem - odparł. - Powinienem był sam go zabić. Przynajmniej miałbym satysfakcję. Serce Marie zamarło. Poczuła w środku ogromną pustkę. - On nie żyje? Upiór popatrzył na nią poważnie wzrokiem pełnym smutku, po czym roześmiał się głupawo i dziecinnie. Drugi mężczyzna w głębi pomieszczenia ryknął powolnym, leniwym rechotem, przypominającym rżenie osła. - Żyje - odparł Alexandru. - Chociaż nie powinien. Oto skutek powierzania zadań podwładnym, niestety. Jeśli chcesz zabijać, rób to sam. Zawsze to powtarzam. Prawda, Anderson? Ostentacyjnie podniósł wzrok. Na okrągłej twarzy jego towarzysza, który wciąż zanosił się urywanym chichotem, pojawił się wyraz wahania. Po chwili zamilkł i zamyślił się. - Tak - odparł niepewnie. - Co „tak"? - Zawsze pan to powtarza - odrzekł tamten z lekkim uśmieszkiem zadowolenia. - A co takiego powtarzam? Pyzata twarz przybrała wyraz autentycznego przerażenia. - Nie wiem - wyjąkał. Zerknąwszy na Marie, Alexandru przewrócił oczami jak rodzic zażenowany wybrykiem niesfornego dziecka czy psa. Następnie skoczył na nogi z taką szybkością, że kobieta omal nie wrzasnęła, i w ułamku sekundy znalazł się przy Andersonie. Jego palce dotknęły przerażonej chłopięcej twarzy. Marie zacisnęła powieki, a Anderson wydał piskliwy krzyk, od którego zadzwoniły jej zęby, a po chwili rozległ się przyprawiający o mdłości dźwięk.

Kiedy Alexandru zeskoczył z hukiem na podłogę tuż przy Marie, otworzyła oczy. Zrobiła to wbrew swojej woli, żeby go nie drażnić. Patrząc na nią z uśmiechem, wyciągnął dłoń, na której leżał czerwony strzęp. „Język - pomyślała. - Rany boskie, wyrwał mu go". Spojrzała na Andersona. Krew z ust spływała na czarną marynarkę. Oczy miał szeroko otwarte i drżał na całym ciele najwyraźniej z bólu i strachu. Mimo to stał nieruchomo w tym samym miejscu co przedtem, zapatrzony przed siebie. „Nie próbował uciekać ani się bronić. Nawet się nie poruszył". Przez chwilę zrobiło się jej żal nieszczęśnika, lecz na wspomnienie jego pełnego żądzy wzroku szybko odrzuciła współczujące myśli. - Spokojnie - powiedział Alexandru. - Język odrośnie. Marie omal nie zwymiotowała. - Czego ode mnie chcesz? - rzuciła gniewnie. Na bladej twarzy stwora widać było podziw. - Czego chcesz od mojej rodziny? Wampir odrzucił głowę do tyłu i zawył głośno ze śmiechu jak wilk. - Czyżbyś się nie domyślała? - spytał. - Na to wygląda. Och, to wspaniale. Mam ci tyle do powiedzenia. - Skoczył na równe nogi i otrząsając się z kurzu, spoglądał na nią z ogromnym rozbawieniem. Jest wiele spraw, które wymagają mojej uwagi - stwierdził poważnie. - Dopilnuję jednak, żebyśmy niebawem znowu ucięli sobie pogawędkę. Już nie mogę się doczekać. Odwrócił się i odszedł, pomrukując na Andersona, który - z trudem oderwawszy wzrok od Marie - powlókł się za swoim panem. Obaj weszli po schodach. Alexandru otworzył właz, wpuszczając odrobinę ciepłego światła, lecz po chwili drewniana klapa opadła, zgrzytnął zasuwany rygiel i kobieta została sama w mrocznym podziemiu. „Wybacz mi, Jamie - pomyślała, zapadając się w odmęty nieświadomości. - Kocham cię. Wybacz mi".

19 KRWAWE PRZESŁANIE Jamie czuł się wykończony jak nigdy przedtem. Był obolały na całym ciele, głowę miał ciężką od przemęczenia, a do tego dręczyło go poczucie winy. Podjął się misji znalezienia matki, mimo że nadal nie wiedział, gdzie jej szukać. Zażądał pozwolenia dowódcy Departamentu, grożąc złamaniem rozkazu w razie odmowy, a teraz, kiedy wreszcie mógł działać, ogarnął go strach. „A jeśli mi się nie uda? Może już nigdy jej nie zobaczę? Co wtedy ze mną będzie?". Pokuśtykał do łazienki w głębi dormitorium, wszedł pod prysznic i zaczął delikatnie obmywać obolałe ciało, sycząc z bólu, kiedy palce natrafiały na najbardziej bolesne miejsca. Następnie wytarł się i włożył kombinezon żołnierza organizacji Czarny Filtr, który dostał od Terry'ego. Ubiór nie wydawał się tak atrakcyjny jak poprzedniego dnia - w zimnym świetle poranka wyglądał brzydko i wrogo. Wciągając go na siebie, Jamie się wzdrygnął. Ktoś zapukał do drzwi dormitorium, ale chłopiec nie zareagował. Po chwili wszedł Frankenstein, schylając głowę pod framugą. Kiedy tak szedł, czarne włosy na czubku zniekształconej głowy muskały sufit. Przystanął i popatrzył na Jamiego. - Chcę ci coś pokazać - rzekł. - Jesteś gotów? Nastolatek wzruszył ramionami. - Skoro nie raczysz odpowiedzieć, uznaję, że tak - dodał, kierując się do wyjścia. Jamie odprowadził go wzrokiem, a gdy tamten był już przy drzwiach, chłopiec westchnął zniecierpliwiony, wstał i ruszył za nim.

Z trudem dotrzymywał mu kroku, tak szybko przemierzał korytarze. Niespodziewanie uświadomił sobie, o ile wolniej zwykle się poruszał, żeby dostosować się do jego tempa. Obaj wsiedli do windy, która zabrała ich dwa poziomy niżej. Znaleźli się w szerokim holu głównym, skąd udali się do szpitala, gdzie Jamie spędził pierwszą noc po przybyciu do bazy. Przechodząc przez wahadłowe drzwi, poczuł ścisk w żołądku. Przypomniał sobie atak Larissy, tę przerażającą bezsilność, kiedy jej palce pozbawiły go tchu, i ciepłą wilgoć jej krwi na swojej twarzy. Pośrodku szpitalnej sali, przy metalowym stelażu z noszami, stali trzej mężczyźni, których Jamie już znał: Paul Turner, Thomas Morris oraz znajomy lekarz. Na widok Frankensteina i Jamiego odsunęli się, by zrobić im miejsce. Na małym metalowym stoliku leżały narzędzia medyczne, a na noszach pod białym prześcieradłem widać było zarys ludzkiej sylwetki. „Mama?". Nogi Jamiego zrobiły się ciężkie jak z ołowiu. Nie mógł nimi poruszyć -zresztą nawet nie próbował. Kwasy żołądkowe podeszły mu do gardła, tak że omal nie zwymiotował. - To nie twoja matka - uspokoił go szeptem Frankenstein. Chłopiec popatrzył na niego pobladły ze strachu. - Daję ci słowo, że to nie ona - powtórzyło monstrum. Pieczenie w przełyku ustało. Poruszając nogami siłą woli, nastolatek zbliżył się do noszy. „Jeśli nie mama, to w takim razie kto? Przecież pod prześcieradłem leży jakiś człowiek". - Dzień dobry - odezwał się Morris i klepnął Jamiego w ramię, aż chłopiec dostał gęsiej skórki. - Cześć - odparł drżącym głosem. Mężczyzna zerknął pytająco na Frankensteina, który pokręcił głową. Zimne, szare oczy Paula Turnera obserwowały ich ze spokojem. - Czy możemy zaczynać? - zaproponował Paul.

- Jak najbardziej - uznał lekarz. - Jamie, to może być dla ciebie przykry widok, ale pułkownik Frankenstein twierdzi, że to konieczne. Może szklankę wody? Chłopiec zaprzeczył ruchem głowy. - W porządku - odrzekł lekarz i odchylił prześcieradło. Na widok leżącego pod nim człowieka Jamie odwrócił się i zwymiotował. Pochylił się chwiejnie, zamykając oczy. Ślina pociekła mu z ust. Za plecami usłyszał przepraszający ton lekarza i cichy gwizd Morrisa. Frankenstein i Turner milczeli. Na noszach leżały obnażone zwłoki mężczyzny po czterdziestce. Skórę miał bladą, powieki opuszczone. Można by uznać, że śpi spokojnym snem, gdyby nie potworne uszkodzenia klatki piersiowej i brzucha. Doszczętnie zmasakrowany tułów lśnił od ciemnoczerwonej krwi, która spływała po bokach i udach. W jego ciele wycięto litery ułożone w lakoniczną wiadomość: „Przyślijcie chłopca". Jamie poczuł na ramieniu czyjąś dłoń i od razu ją strząsnął. - Nic mi nie jest - wychrypiał. - Zostawcie mnie na chwilę, dobrze? Mimo że widział zwłoki tylko przez ułamek sekundy, przerażający widok zaparł mu dech. „Jak można zrobić coś takiego? Poszlachtować nożem człowieka? Rany boskie, w co ja się wpakowałem?". Zebrawszy się w sobie, wziął głęboki oddech i wyprostował plecy. Kiedy chwilowe zawroty głowy minęły, skierował wzrok z powrotem na nosze. Zwłoki były w o wiele gorszym stanie, niż sądził, lecz gdy tylko opanował odruch szoku, zbliżył się do pozostałych. Uspokoił się na widok Morrisa i lekarza, którzy pozielenieli na twarzach, patrząc szeroko otwartymi oczami i z trudem łapiąc powietrze. Tylko Frankenstein i Paul Turner pozostawali niewzruszeni. Pewnie widywali już gorsze rzeczy. Jamie zachodził w głowę jakie. - Dobrze się stało - stwierdził wreszcie Frankenstein. - Bardzo dobrze. Jamie się wzdrygnął. - Jak to?

Potwór popatrzył na niego - w jego oczach tliła się życzliwość. - To znaczy, że Alexandru zależy na TOBIE - odparł ostrożnie. Okazało się, że jesteś dla niego ważny. - Co w tym dobrego? Do rozmowy wtrącił się Paul Turner. - To, że nie skrzywdzi twojej matki, póki nie dostanie tego, czego chce - wyjaśnił spokojnie obojętnym głosem. - Wie, że tylko dzięki Marie może cię mieć, i zdaje sobie sprawę, że gdyby ją zabił, za nic nie pozwolilibyśmy mu się do ciebie zbliżyć. - Skąd pewność, że mama żyje? Lekarz wyciągnął rękę. W dłoni trzymał kulkę papieru. - Znaleźliśmy to w ustach tego człowieka - rzekł cicho, podając ją Jamiemu. Chłopiec rozwinął papier, a gdy na niego spojrzał, doznał wrażenia, jakby ziemia usunęła mu się spod stóp. Nie mógł złapać tchu ani zebrać myśli. Stał tylko, wpatrzony w kartkę. Było to poplamione krwią zdjęcie polaroidowe jego matki. Przerażona, lecz żywa, leżała na betonowej podłodze pod ceglanym murem, patrząc prosto w obiektyw oczami pełnymi smutku i bezsilności. Gniew wypełnił ciało chłopca aż po opuszki palców. Był jak ogień niszczący wszystko na swojej drodze. W pierwszym napadzie złości chłopak chwycił metalowy stół i z całej siły pchnął go na ścianę. Morris zasłonił oczy z krzykiem, kiedy w górę poleciały medyczne narzędzia, lekarz odskoczył w bok i przykucnął odwrócony plecami, zasłaniając dłońmi głowę, a Frankenstein rzucił się naprzód, złapał chłopca, by unieruchomić mu ręce, i dźwignął go z podłogi. Tylko Paul Turner stał nieruchomo, przypatrując się całemu zajściu. W chwili gdy stół uderzył o ścianę, na jego wargach pojawił się cień uśmiechu. - Gdzie ona jest? - Jamie szarpał się w uścisku potwora, wyginając szyję. - Gdzie moja matka?

- Nie wiemy. - Frankenstein pochylił się nad jego uchem. Niestety, nie mamy pojęcia. Uspokój się, Jamie, znajdziemy ją. Obiecuję ci to. Ściszając głos do szeptu, zaczął kołysać Jamiego jak maleńkie dziecko, po czym delikatnym ruchem postawił go na podłodze i powoli rozluźnił uścisk. Chłopiec wyrwał się natychmiast i utkwił wzrok we Frankensteinie. Twarz miał zaczerwienioną, oczy mu płonęły, ale tym razem się opanował. - W laboratorium przeprowadzają analizę zdjęcia - oznajmił Morris. - Niestety, ze wstępnych wyników nie można wywnioskować, gdzie je zrobiono. Przykro mi. - Chodzi o moją MATKĘ - rzucił Jamie, wpatrując się we Frankensteina. - Rozumie pan? - Nie - odparło zwyczajnie monstrum. - Nie rozumiem. Nie potrafię zrozumieć, bo nigdy nie miałem matki. Ale był pewien człowiek, którego uważałem za ojca, dlatego próbuję to sobie wyobrazić. - Wątpię, czy pan potrafi - odparł Jamie, lecz natychmiast pożałował tych słów. Potwór, najwyraźniej niezrażony, spojrzał tylko obojętnie na chłopca wielkimi niekształtnymi oczami. Morris próbował rozładować napięcie. - Gdzie go znaleziono? - spytał, ruchem głowy wskazując na zwłoki mężczyzny. - Przy szosie - odparł Turner. - Około pięciu kilometrów za bramą bazy. Wisiał na drzewie. Patrol znalazł go o szóstej rano. Podobno dziesięć minut wcześniej nikt go tam nie widział. Chłopcem wstrząsnął dreszcz. „Podczas gdy spałem, pięć kilometrów stąd wampiry zmasakrowały człowieka". Odsunął od siebie tę myśl. - Trzeba odszukać moją matkę - powiedział, siląc się na spokój. Żeby już nikt więcej nie zginął. - Popatrzył na Frankensteina. - Od czego zaczynamy?

20 BEZSENNE MIASTO, CZĘSC 1 NOWY JORK 30 GRUDNIA 1928 ROKU John Carpenter stał na rufie statku RMS Majestic. Olbrzymi liniowiec wpływał powoli do zatoki Upper New York. Właśnie minęła dziewiąta wieczorem i było już ciemno. Z nisko zawieszonych chmur miarowo spadały płatki śniegu. Kiedy statek mijał sterburtą wysokie mury Fort Hamilton, stojący na nich żołnierze klaskali i wiwatowali, wymachując czapkami. Majestic był największym parowcem świata; pokład wielkości ponad dziewięciu boisk futbolowych obejmował osiem jasno oświetlonych poziomów, zwieńczających gigantyczny kadłub. Pojawienie się statku stanowiło wielkie wydarzenie, nawet w takim mieście jak Nowy Jork, gdzie spektakularne widoki były na porządku dziennym. Carpenter otulił się mocno płaszczem i zapalił jedno z zapakowanych przez żonę tureckich cygar, osłaniając je dłonią przed śniegiem, który osadzał się na jego włosach. Robiło się coraz zimniej, cienka warstwa puchu pokrywała pokład. W rześkim, nieruchomym wieczornym powietrzu rozbrzmiewały dźwięki muzyki i śmiech z niższych poziomów. W sali balowej pod kominami serwowano kolację, ale on nie był głodny. Z niecierpliwością czekał, by opuścić statek, i dopiero wówczas udać się na posiłek. Odkąd wyruszył z Southampton, niczego mu nie brakowało; w prywatnej kabinie panował wręcz nieprzyzwoity luksus, personel i

obsługa spełniały największe oczekiwania pasażerów, każdy dzień wypełniały przyjemne rozrywki i atrakcje. Większość czasu spędzał jednak w małej bibliotece na tyłach statku, wyszukując informacje o pewnym człowieku. „To już nie człowiek, zapamiętaj sobie". Wypuścił z płuc kłęby aromatycznego dymu. Mroźne powietrze przeszył donośny dźwięk syreny. W dali, po północnowschodniej stronie, jaśniały światła strzelistych budynków Manhattanu, odbijając się w płatkach śniegu mdłym, żółtawym blaskiem. Zerknąwszy na zegarek, który 01ivia dała mu przed podróżą, obliczył, że dopłyną na miejsce ponad dwie godziny przed czasem. „Dobry początek". Wyrzucił niedopałek za burtę i pomaszerował pokładem spacerowym, przyspieszając kroku na widok majaczących w dali nowojorskich drapaczy chmur. Zanim statek dobił do brzegu, zdążył już spakować kufer i jako pierwszy opuścił pokład. Zszedł po trapie przykrytym czerwonym dywanem, który natychmiast przesiąkł wilgocią, skinął chłodno głową do stewarda w białym smokingu i stanął na amerykańskiej ziemi. Cienka warstwa śniegu skrzypiała pod jego butami, gdy szedł wzdłuż Pi er 59 do terminalu linii White Star, gdzie bez problemu ostemplowano jego paszport i dokumenty. Przecisnąwszy się przez gwarny tłum czekających rodzin i fotoreporterów, skierował się w stronę West Side Highway. - John Carpenter?! - zawołał głos na rogu Zachodniej Trzydziestej Czwartej Ulicy, i w prószącym śniegu ukazała się postać mężczyzny w ciemnym płaszczu i kapeluszu. Człowiek zaczął przestępować z nogi na nogę, pewnie z niecierpliwości albo dla rozgrzewki. - Kto pyta? - odezwał się Carpenter, wsuwając prawą dłoń do kieszeni płaszcza, w której przed podróżą schował drewniany kołek. Z mroku wyłonił się niski, pulchny osobnik w wieku czterdziestu kilku lat, w brązowym tweedowym garniturze i z

jaskrawoczerwoną muchą w białe kropki. Miał nalaną, lecz poczciwą twarz - spod wielkich, krzaczastych brwi wyzierały błyszczące oczy, a pośrodku sterczał bulwiasty, czerwony jak pomidor nos, pod którym rosły imponująco bujne wąsiska. Na głowie miał filcowy kapelusz. Na widok zbliżającego się Carpentera człowieczek uśmiechnął się szeroko. - To pan - rzekł z ulgą. - John Carpenter. Wygląda pan dokładnie tak jak na fotografii. - Pozwolę sobie powtórzyć: kto pyta? - rzucił John chłodnym, stanowczym tonem. - Cóż, panie Carpenter, nazywam się Bertrand Willis. Powiedziano mi, że pan się mnie spodziewa. Przyznam, że czuję się trochę... - Proszę potwierdzić swoją tożsamość - uciął Carpenter. - Powoli - dodał, kiedy człowieczek sięgnął do kieszeni. Willis wyjął spod poły marynarki skórzany portfel i podał Carpenterowi, który ostrożnym ruchem wziął go i otworzył. W środku były trzy dokumenty: paszport na nazwisko Bertrand Willis z adresem Saddle River w New Jersey, telegram z podobizną Carpentera i planem jego podróży oraz list od ministra sprawiedliwości stanu Nowy Jork, upoważniający Willisa do podjęcia wszelkich niezbędnych działań, by - bez obawy o konsekwencje prawne - wesprzeć pana Johna Carpentera z Londynu w wypełnianiu jego obowiązków. Zamknął portfel i oddał go Willisowi. - Wygląda na to, że wszystko jest w porządku - powiedział. Proszę wybaczyć moją nieufność. Trzeba mieć się na... Willis machnął ręką na znak, że nie czuje urazy. - Doskonale pana rozumiem - odparł. - Zwłaszcza w tych ciężkich czasach. Śmiem nawet twierdzić, że to ze względu na pańską ostrożność założyciele organizacji powierzyli panu ważne zadanie, jakim jest ta samotna wyprawa. Mam rację? Carpenter spojrzał na

Willisa, doszukując się drwiny. Nie zauważył jednak jej oznak, więc się uśmiechnął. „Charakterny facet. Pod tym uśmiechem i pogodnym usposobieniem kryje się silna osobowość". Podszedł bliżej, wyciągając rękę. - John Carpenter - przedstawił się. - Jestem do pańskiej dyspozycji. - Bertrand Willis - powtórzył tamten i podał mu dłoń. - Służę pomocą. Doprawdy niezwykle miło nareszcie cię poznać, John. Czy nie jesteś głodny? Może udamy się na kolację? Carpenterowi zaburczało w żołądku. - Doskonały pomysł - zgodził się. Willis uśmiechnął się od ucha do ucha. - Znam świetne miejsce kilka przecznic stąd. Przyrządzany przez szefa kuchni boczek rozpływa się w ustach. Tędy proszę! Odwrócił się i ruszył wzdłuż Zachodniej Trzydziestej Czwartej krokiem zaskakująco szybkim jak na człowieczka jego postury. Przemaszerowali przez skrzyżowanie Dziesiątej i Jedenastej Alei. Willisowi nie zamykały się usta. Mówił o wszystkim i o niczym: o pogodzie, architekturze, wynikach meczów baseballowych i nowych bankach przy Wall Street. Co chwila zmieniał temat, powodując mętlik w głowie Carpentera, gdy ten próbował za nim nadążyć. Mimo to budził sympatię. Johnowi udzieliły się jego entuzjazm i niewyczerpane pokłady pozytywnej energii. Na rogu Ósmej Alei Willis skręcił w prawo, a w połowie przecznicy między Trzydziestą Trzecią a Trzydziestą Czwartą wszedł do drzwi pod czerwonobiałą markizą z napisem „Chelsea Bar and Grill". Znaleźli się w ciemnej sali, oświetlonej jedynie płomieniami wysokich, czerwonych świec stojących na stolikach. W powietrzu unosił się silny zapach czosnku i rozmarynu. Prawie wszystkie stoliki były zajęte; wśród gości znajdowali się zamożni ludzie w eleganckich wieczorowych strojach, dokerzy w wytartych sztormiakach, którzy

przybyli tu prosto z portu, oraz tancerki jazzowe w woalkach i pierzastych szalach boa, posilające się przed wyczerpującą nocną pracą w klubach tanecznych. Wymijając obsługę, Willis podszedł do małego stolika w głębi sali. Po chwili zjawił się rozbrajająco przystojny kelner o śniadej twarzy i stanął przy nich, odgarniając z czoła kosmyk czarnych, kręconych włosów. Willis poprosił o pieczywo i herbatę. W przyjaznym milczeniu zaczekali, aż młody kelner wrócił z focaccią w koszyku, dużym dzbankiem i dwiema porcelanowymi filiżankami, gotowy przyjąć zamówienie. Carpenter wybrał boczek z pieczonymi ziemniakami i zieloną fasolą. Willis pokiwał głową z aprobatą i zamówił dokładnie to samo, po czym napełnił filiżanki czerwonym winem. - Proszę wybaczyć, że nie z kieliszków jak cywilizowani ludzie powiedział. - To przez prohibicję. Jednakowoż w porcelanie wino wcale nie smakuje gorzej. Carpenter podniósł filiżankę, upił łyk i poprosił Willisa, by opowiedział mu o człowieku, z którego powodu przebył podróż przez Atlantyk. Napiwszy się wina, Amerykanin rozsiadł się wygodnie na krześle i zaczął mówić. - Jeremiah Haslett, urodzony w 1871 roku w Anglii, w miejscowości Marlborough, syn nauczycielki i urzędnika. Ukończył szkoły w Charterhouse i Cambridge. W czasie wojny dorobił się na sprzedaży broni cesarzowi. - Łyknął trunku. - Po wojnie zainwestował w nieruchomości w Londynie i Nowym Jorku. Nie ożenił się ani nie miał dzieci. Obracając się w podejrzanym londyńskim towarzystwie, zaczął rozwijać pewne, powiedzmy sobie, NIETYPOWE zainteresowania. Satanizm, czarna magia, demonologia. Chociaż z tego, co wiem, w powojennej Anglii nie było to niczym niezwykłym, zwłaszcza w wyższych sferach, nieprawdaż? - W rzeczy samej - przyznał Carpenter. - Otóż to. Wraz z Aleisterem Crowleyem przebywał jakiś czas na Sycylii w opactwie Thelema, a w 1923 roku, kiedy Crowleya i jego

zwolenników wykluczono z towarzystwa, zamieszkał we Włoszech. Przypuszczam, że uniknął losu swych kolegów dzięki kontaktom z faszystami. Wówczas zafascynowała go legenda o Drakuli i dwa lata później wybrał się do Transylwanii do ruin zamku. Po powrocie do Londynu nie był już człowiekiem. - Trudno powiedzieć, co się wydarzyło w Rumunii - stwierdził Carpenter. - Podejrzewam, że jego przemiana została zaplanowana wcześniej, i to za opłatą. Nie wiadomo jednak, kto jej dokonał. - To by się nawet zgadzało - przyznał Willis. - Jestem pewien, że z takimi pieniędzmi można mieć znajomości w wielu kręgach. Najwyraźniej dzięki temu mógł wrócić do Londynu i bezkarnie zaspokajać swoje żądze. - Na to wygląda. - Jego rezydencja w Knightsbridge okryła się złą sławą. Podobno nabożni ludzie omijają ją z daleka. Krążą plotki o straszliwych zdarzeniach, o torturach i składaniu ofiar, o rytuałach odprawianych w ogrodzie i piwnicy. Sześć miesięcy temu, rano, po przesileniu zimowym, w lesie wokół posiadłości znaleziono córkę ważnego parlamentarzysty. Była naga i pokrwawiona. Następnego dnia, gdy mężowie stanu zorientowali się wreszcie, że wpuścili w swe szeregi potwora, Haslett uciekł z kraju. Przebywał w Paryżu i Bukareszcie, a dwa tygodnie temu przypłynął tutaj. Wynajął pokój w hotelu WaldorfAstoria przy Piątej Alei. - Willis napełnił filiżankę i wysączył łyk czerwonego trunku. -Czyżbym coś pominął? - spytał, uśmiechając się do Carpentera. - Nie. - Doskonale - odrzekł. - Byłbym zawiedziony, gdybym się nie spisał. Anglik znowu próbował doszukać się w jego tonie kpiny, lecz i tym razem na próżno. - Czy widział go pan? We własnej osobie, że się tak wyrażę? - Panie Carpenter, odkąd Haslett się tu zjawił, śledziłem go co wieczór, co zresztą nie powinno pana dziwić. A uprzedzając pańskie pytanie: nie, nie zauważyłem u niego żadnych podejrzanych

zachowań. Chadzał na kolacje w towarzystwie dam, był na kilku balach i sporo czasu spędzał w rezydencji. - Przerwał, bo kelner przyniósł zamówione dania. Polany ciemnym sosem boczek, otoczony kopiastymi porcjami złocistych chrupiących ziemniaków, błyszczał od tłuszczu. - Smacznego - rzucił, wskazując na talerze. Podczas gdy Carpenter jadł, jego towarzysz mówił dalej. - Przeczytałem pewną wiadomość. Dogadałem się z pokojówką z hotelu Hasletta i wczoraj mi ją pokazała. Zapewne był to załącznik do zaproszeń na przyjęcie sylwestrowe. Nadawca podpisał się jako W. Pomyślałem, że to byłaby dla nas idealna okazja, by go schwytać. W otoczeniu tylu ludzi nie mógłby się bronić. Jednakże w treści wiadomości nie podano żadnych szczegółów dotyczących miejsca, godziny i tym podobnych. Carpenter przełknął kawałek mięsa. Rzeczywiście było tak doskonałe, jak zapewniał Willis. - A nie moglibyśmy po prostu śledzić go w noc sylwestrową? - Oczywiście, sam chciałem to zasugerować. Tyle że bez zaproszenia nie wejdziemy na przyjęcie. Poprosiłem znajomego dziennikarza, by sprawdził, kto organizuje najważniejsze bale w mieście, ale wśród gospodarzy nie znalazł nikogo o imieniu czy nazwisku zaczynającym się na W. Cóż, nieproszeni goście nie będą mile widziani. Kiedy Willis zaczął pochłaniać jedzenie, John pogrążył się w myślach. Na statku godzinami zastanawiał się, w jaki sposób podejść Hasletta. Amerykanin miał rację - najlepiej zrobić to na przyjęciu towarzyskim, tak by wykorzystać uśpioną czujność upiora. Ponadto taka sytuacja idealnie sprzyjałaby natychmiastowemu wykonaniu misji Johna. Kiedy kelner spytał, czy podać kawę, Willis podziękował. - Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko - powiedział do Carpentera. - Może poszlibyśmy jeszcze gdzieś na kieliszek czegoś mocniejszego przed snem? Po drodze będziemy mijać pański hotel. Może pan zostawić bagaż w recepcji.

Carpenter przystał na tę propozycję. Po zdeponowaniu bagażu w hotelu przy Zachodniej Trzydziestej Trzeciej Carpenter udał się za Willisem. Dziarskim krokiem podążyli wzdłuż Ósmej Alei na Hudson Street. Przy Grove Street skręcili w lewo, następnie w prawo na Bedford. Kiedy się zatrzymali, Amerykanin zapukał do brązowych drzwi i cofnął się o krok. Po dłuższej chwili zabrzęczał łańcuch i przez szparę w drzwiach wyjrzała para oczu. - Dobry wieczór, Jack - rzekł. - Bert - rzucił ktoś ze środka. Zazgrzytały rygle oraz zamki, drzwi otworzyły się i mroźne powietrze wypełniły dym, śmiech i dźwięki muzyki jazzowej. Willis zaprosił Carpentera do środka. Dziewczyna w sukni koktajlowej i szalu boa wzięła ich płaszcze i zaprowadziła przez podwójne drewniane drzwi do dużej sali, zastawionej boksami i stolikami. W rogu przy pianinie mężczyzna w smokingu grał standard jazzowy, wokół krążyły kelnerki, roznosząc na tacach drinki, w powietrzu unosił się gęsty dym, a sala wrzała od rozmów i śmiechu. - Co to za miejsce? - zapytał Carpenter. - Nazywa się U Chumleya - wyjaśnił Willis. - W czasach abstynencji to dla nas jak oaza na pustyni. Czego się pan napije? - Chętnie zdam się na pana. Amerykanin zaprowadził go do długiego baru pod ścianą. Wciskając się w wąską przestrzeń, trącił łokciem eleganckiego jegomościa w płaszczu i szalu, który czekał na drinka. Tamten natychmiast odwrócił głowę i przyjrzał mu się przekrwionymi od alkoholu oczami. - Strasznie pana przepraszam - wybełkotał z arystokratycznym akcentem. - Proszę pozwolić, że uraczę pana i pańskiego towarzysza kieliszeczkiem. - Nie trzeba, szanowny panie, ale dziękujemy - odrzekł Willis.

- Przykro mi, lecz nie ustąpię. - Tamten się upierał. - Czy zechcą panowie powiedzieć, czego sobie życzą, czy sam mam się domyślić? - Niech się pan nie bawi w zgadywanki. Poprosimy o dwie szkockie z lodem. - Szlachetne podniebienia - rzucił radośnie mężczyzna. Cudownie. Barman, pękaty człowieczek o rumianej twarzy, ubrany w biały fartuch, podszedł do gości, wycierając dłonie w czarny ręcznik. - Dwie szkockie z lodem, gin z gorzką nalewką i wódka z tonikiem, jeśli łaska. Kiedy barman zaczął przygotowywać drinki, mężczyzna zwrócił się do Willisa i Carpentera. Na oko miał trzydzieści kilka lat, włosy zaczesane z przedziałkiem na prawą stronę i zarzucony na ramiona biały szal, spod którego widać było ciemnoczerwoną muchę. - Scott Fitzgerald - przedstawił się, wyciągając rękę. - Miło panów poznać. Uścisnęli kolejno jego dłoń i wymienili swoje nazwiska. Gdy barman postawił drinki na drewnianej ladzie, Fitzgerald wyjął ze skórzanego portfela mały plik banknotów, zerkając przy tym na towarzyszy. - Czy przysiądą się panowie do mnie i kolegi? - spytał, po czym położył pieniądze na kontuarze. Nastąpiła chwila niepewności, podczas której Carpenter i Willis spojrzeli po sobie z zażenowaniem. Przystali jednak na propozycję i ruszyli za Fitzgeraldem. Przedzierając się przez gęsty dym, mijali upojonych alkoholem ludzi. W kącie sali stał mały okrągły stolik, przy którym siedział potężny mężczyzna. Usadowiony niezdarnie na drewnianym trójnożnym taborecie wyglądał jak olbrzym w domku dla lalek. Na widok kolegi podniósł wzrok i mruknął pod nosem: - Nie spieszyło ci się. - Wybacz, Henry - odparł jego towarzysz. - Przy barze była spora kolejka. Mam nadzieję, że pragnienie nie doskwierało ci zanadto podczas mojej nieobecności. - Chętnie bym je zaspokoił.

Fitzgerald roześmiał się, jakby to była najdowcipniej sza uwaga, jaką w życiu słyszał. Carpenter z Willisem stanęli przy stoliku, przypatrując się potężnemu mężczyźnie. - Ależ proszę siadać, panowie - zachęcił ich nowo poznany człowiek. - John Carpenter i Bertrand Willis, a to Henry Victor. - Bardzo nam miło pana poznać, panie Victor - odezwał się Willis, podając dłoń, która przez chwilę zawisła w powietrzu, zanim olbrzym uścisnął ją powolnym ruchem. Carpenter zrobił to samo, po czym usiadł. W jego głowie zaczęły się kołatać myśli: „Czy to możliwe? Z dokumentów niewiele wynika, ale opis chyba się zgadza". Dreszcz przeszedł mu po plecach. Henry Victor był ubrany na ciemno; pod masywnym płaszczem z wysokim kołnierzem miał gruby wełniany sweter z golfem naciągniętym prawie na brodę, a na głowie płaską czapkę, która rzucała cień na jego twarz. Przyjrzawszy się uważniej, Carpenter dostrzegł wybrzuszenia pod materiałem z obu stron szyi. - Coś nie tak? - spytał Victor. - Proszę wybaczyć - rzucił Carpenter, siląc się na uprzejmy ton. Podróż była męcząca i na chwilę odpłynąłem myślami. Henry Victor długo przyglądał się przybyszowi, po czym skierował wzrok na Fitzgeralda, który prowadził z Willisem ożywioną dyskusję, podsycaną alkoholem. - Było do przewidzenia, że otrzyma krytyczne recenzje - mówił z pijackim niezadowoleniem malującym się na spuchniętej twarzy. Jeśli ktoś pisze powieści o próżnych, zmanierowanych bogaczach, nie powinien się od nich spodziewać pochwał w suplementach beletrystycznych. Przyznaję, że surowy ton niektórych komentarzy był zbędny, ale na tym polega literacka gra. Widziałem się dzisiaj z moim wydawcą i nasza rozmowa okazała się stratą czasu, gdyż on wymaga ode mnie czegoś, czego nie mogę mu zaoferować: nowej powieści. - Spojrzał po towarzyszach i nagle zdał sobie sprawę, że znalazł się w centrum uwagi. Niepewny uśmiech rozjaśnił mu twarz. Jednakże podróż z Wilmington, jakkolwiek długa, zaprowadziła mnie

tutaj, gdzie mogę zasiadać z wami, panowie. To już samo w sobie jest sukcesem. Poza tym... - Sięgnął po szklankę i upił ginu z nalewką, a następnie zapalił aromatycznego papierosa i zaciągnął się głęboko. Nic ją nie bawi - dodał ściszonym głosem. - Mam na myśli moją żonę. Tkwi otoczona ogromnymi meblami i z niczego nie potrafi się śmiać. - Podniósł wzrok. Jego zaczerwienione oczy wezbrały łzami. - Ale dość już ględzenia o smutnych rzeczach - skwitował. - Niech pan nam opowie o Londynie, panie Carpenter. Niemalże wstyd mi się przyznać, że nigdy tam nie byłem. John przychylił się do jego prośby i rozmowa potoczyła się w innym kierunku. Po jakimś czasie Willis poszedł do baru po następną kolejkę drinków i reszta wieczoru upłynęła w miłej atmosferze.

21 FAŁSZYWY TROP Z zewnątrz samochód wyglądał niepozornie - czarna furgonetka ford transit, których tysiące widywano każdego dnia na brytyjskich drogach. Jednak ten pojazd różnił się od pozostałych. Silnik, który napędzał go do stałej prędkości stu czterdziestu pięciu kilometrów na godzinę, pochodził z prototypu Piranha VI - szwajcarskiego opancerzonego transportera o wadze prawie stu ton, a pod metalową karoserią krył się pancerz reaktywny czołgu Challenger 2. Podwozie furgonetki zostało obniżone i wzmocnione, a zawieszenie usztywniono i wyposażono w sterowane komputerowo pałąki. Cały pojazd zabezpieczała tytanowa siatka; od spodu zainstalowano grubą ceramiczną płytę antywybuchową, na koła założono opony odporne na przebicia, a zamiast szklanych szyb wstawiono szyby kuloodporne z termoplastyku. Kierowca maszyny miał do dyspozycji wiele technologii umożliwiających komunikację i określanie położenia; łączność satelitarna pozwalała namierzyć pojazd w każdym miejscu na ziemi z dokładnością do kilku milimetrów. Tył furgonetki przerobiono na pomieszczenie instruktażowe, które służyło także jako centrum dowodzenia. Na wsporniku tylnych drzwi wisiał ekran dotykowy o wysokiej rozdzielczości, podłączony bezprzewodowo do głównego serwera organizacji Czarny Filtr. W ściance nad miękkimi siedzeniami, wmontowanymi w dwóch rzędach jeden naprzeciw drugiego, mieściły się wnęki na kaski, a w podłodze z przodu widniał czarny otwór, z którego za pomocą przycisku wysuwał się drugi, mniejszy ekran. Przy każdym siedzeniu znajdował się wąski ścienny

schowek z przegrodami na przydziałową broń. Tylko dwa schowki były puste. Jamie z Frankensteinem zajęli miejsca najbliżej tylnych drzwi, siadając naprzeciwko siebie. Po opuszczeniu szpitala odebrali z kantyny kierowcę, młodego szeregowego Hollisa, po czym przybyli do bazy pojazdów służbowych. Thomas Morris kilkakrotnie prosił, aby zabrali go ze sobą (za każdym razem w jego głosie dało się wyczuć narastającą desperację), ale Frankenstein uznał, że nie ma takiej potrzeby. Kiedy w końcu pogodził się (aczkolwiek niechętnie) z tą decyzją, obiecał Jamiemu, że zaczeka na ostateczne wyniki analizy zdjęcia matki chłopca, na wypadek gdyby laboranci odkryli coś nowego. Jamie nie bardzo wierzył, że cokolwiek w tej sprawie może się zmienić, ale mu podziękował. Szeregowy Hollis, zapatrzony we Frankensteina z pewnym uwielbieniem, natychmiast ochoczo zasiadł za kierownicą w szoferce oddzielonej ścianką. Jego przejęty głos co kilka minut informował przez interkom, gdzie się znajdują. Pytanie Frankensteina wyrwało Jamiego z rozmyślań o matce. Chłopiec spojrzał na olbrzyma. - Słucham? - rzucił. - Pytałem, czy jesteś na to gotów. Zdaje się, że właśnie otrzymałem odpowiedź. Jamie oblał się rumieńcem. - Jestem gotów - odparł. - Mówię serio. Niech mi pan wyjaśni wszystko, co powinienem wiedzieć. Frankenstein popatrzył na niego przez moment, po czym zaczął mówić. - Większość wampirów żyjących na świecie różni się od Alexandru, Drakuli czy innych, których być może znasz z telewizji. Wizerunek tajemniczego upiora, eleganckiego i kulturalnego, służy dramaturgii, lecz ma niewiele wspólnego z rzeczywistością. Prawda jest taka, że wampirza społeczność jest odzwierciedleniem naszej ludzkiej, z całą różnorodnością stylów życia. Istnieją wampiry, które mieszkają w okazałych domach, chodzą w garniturach lub

smokingach i piją z kryształowych naczyń, podobnie jak niektórzy ludzie. Ale są też wampiry z ubogich dzielnic, całymi rodzinami zamieszkujące osiedla domów komunalnych; te pragną za wszelką cenę pozostać w cieniu i żyć anonimowo jak miliony ludzi. Jeszcze inne to wykolejeńcy społeczni, szwendający się po tych samych mrocznych miejscach co ludzkie męty. Istnieje grupa odmieńców, która przysięgła nigdy nie wcielać się w postać człowieka ani nie pić jego krwi; inne z kolei nie żywią się niczym innym, torturując i zabijając wyłącznie dla przyjemności. Jedne szaleją z żądzy, inne nienawidzą siebie za to, że jej ulegają, choć to silniejsze od nich. Na ekranie przesuwał się pozamiejski krajobraz, ale Jamie nie zwracał na to uwagi, wpatrzony w siedzące naprzeciwko monstrum. - Chcę, żebyś wiedział, że każdy wampir jest inny i że trzeba być bardzo ostrożnym. Rozumiesz? - Chyba tak - odparł Jamie. - Lepiej się upewnij. Ogromna większość z nich zabija bez namysłu. Mogą się wydawać nieszkodliwe czy żałosne, ale to bestie. - Pan ich nienawidzi, prawda? - spytał cicho Jamie. - W dużej mierze - przyznał Frankenstein. - To groźni, brutalni dewianci. Nie ma dla nich miejsca na świecie. Jamie mimowolnie wytrzeszczył oczy, co nie umknęło uwagi potwora. Pochylił się nad chłopcem. - Chcesz mnie o coś spytać? - zagadnął. Nastolatek pokręcił głową. Frankenstein się cofnął. - Wiem, co sobie pomyślałeś - powiedział. - Ale mnie obdarzono wolną wolą. Moje czyny, nawet te okropne i niewybaczalne, zostały dokonane z wyboru. Wampirami powoduje zaś żądza, której zaspokojenie wiąże się z przemocą i zadawaniem cierpienia. Z reguły są zbyt słabe, by nad nią zapanować. Zresztą niewielu próbuje. Jamie nic nie odpowiedział. Na metalowej szafce przy siedzeniu Frankensteina zauważył broń, z której nie wolno mu było strzelać podczas treningu - małą, czarną rurkę i metalowe kulki.

- Do czego to służy? - zagadnął, wskazując palcem. - Terry nie chciał mi wyjaśnić. Frankenstein powiódł wzrokiem za jego ręką. - Dlaczego? - Twierdził, że nie muszę tego wiedzieć. Monstrum zaśmiało się oschle. - Miał rację. Nie musisz. Chłopiec popatrzył beznamiętnie na olbrzyma. Wreszcie potwór przewrócił oczami i sięgnął po tajemniczą broń. - No dobrze, skoro jesteś taki ciekawy. To pistolet laserowy, emitujący skoncentrowane promienie światła ultrafioletowego, tak jak bardzo silna latarka. Sprawia, że skóra wampira się zapala. Działa podobnie jak granat. Po wystrzale promieniowanie UV rozprzestrzenia się we wszystkie strony w ciągu pięciu sekund. Zadowolony? - Dlaczego Terry zrobił z tego tajemnicę? - Widocznie uznał, że przede wszystkim musisz się nauczyć tego, co pomoże ci przeżyć. Ta broń nie należy do śmiercionośnych; przydaje się tylko wtedy, kiedy trzeba grać na zwłokę. Wystarczą ci twoje pistolety i megagnat. Powinieneś pamiętać tylko te rzeczy, których nauczył cię trener, a nie zajmować się drobiazgami. No, dość tych pytań. Zaraz będziemy na miejscu. - Dokąd właściwie jedziemy? - dociekał dalej Jamie. - Do wampira chemika, który wytwarza substancję o nazwie Odlot - wyjaśnił Frankenstein. - Odlot? - To narkotyk wampirów o mocnym działaniu, silnie uzależniający. Chemik rozprowadza go na terenie całego kraju. Jeśli Alexandru coś knuje, to chemik na pewno o tym słyszał. - Pan wie, gdzie on mieszka? - spytał Jamie. - Owszem. - To dlaczego pozwala pan na to, żeby produkował narkotyki? Frankenstein spojrzał na niego.

- Odlot jest nam potrzebny - odrzekł. - Ogłupia sporą część wampirzej społeczności. Sprawia, że zamiast krzywdzić ludzi, wampiry myślą tylko o kolejnej działce. Rzecz jasna, według oficjalnej wersji organizacja Czarny Filtr nie posiada informacji, skąd pochodzi narkotyk ani kto go wytwarza. Rozumiemy się? - Innymi słowy, mam udawać, że nic nie wiem? - Jamie się domyślił. - Właśnie. A teraz bądź cicho. Godzinę później furgonetka zatrzymała się przed wiejskim domem na skraju wrzosowiska. Tylne drzwi rozsunęły się i wraz z nocnym powietrzem do środka wdarł się zapach palonego drewna. Jamie zeskoczył na wąską ścieżkę. Po jednej stronie rosły drzewa, po drugiej ciągnęły się rozległe połacie Dartmoor. Dwupiętrowy, pełen zakamarków dom z jasnego kamienia wznosił się za murkiem, a dalej - niczym czarna ściana - gęstniał las. Frankenstein zaczekał na Jamiego na poboczu, po czym pchnął drewnianą furtkę i obaj ruszyli zadbaną dróżką. Ich dwie skrajnie różne sylwetki majaczyły w mroku. Zanim dotarli do czerwonych drzwi domu, te otworzyły się i stanął w nich wysoki mężczyzna grubo po pięćdziesiątce, o siwych włosach i zrytej zmarszczkami twarzy, na której pojawił się uśmiech. - Proszę, przejdźcie ścieżką do ogrodu - powiedział. - Tam się spotkamy. Jamie uśmiechnął się speszony; nie spodziewał się tak ciepłego, przyjaznego powitania od wampira czy producenta nielegalnych narkotyków, a już na pewno nie od kogoś, kto łączył w sobie jedno i drugie. Ostrożnie krocząc wąską drożyną, minęli dom. Powietrze wypełnił zapach spadającego kwiecia. Po chwili znaleźli się w dużym, pięknym nocnym ogrodzie, gdzie pod jabłonią czekał już na nich siwowłosy wampir. Środkiem ogrodu aż do potężnej furtki na samym końcu biegła drewniana ścieżka, która rozwidlała się w pół drogi wokół ogromnego drzewa, za nim znów łączyła się w jedną linię. Po obu jej stronach

rozciągał się półkolisty trawnik, a cały ogród wypełniały przepiękne klomby. W ciemności kwitły olbrzymie pęki bieluniów i złocieni, w powietrzu czuło się mieszankę zapachów lawendy i hiacyntów. Bujne pnącza krępli i wielosiłu błękitnego lśniły w bladej poświacie księżyca, podkreślającej bielą ich kontury, a liściom nadawała srebrzysty połysk. Frankenstein spojrzał na Jamiego, który rozglądał się pełen podziwu. Na ustach potwora czaił się uśmiech. - Podoba ci się ogród? - zagadnął chemik, gdy Frankenstein skierował zachwyconego nastolatka w stronę drzewa. - Jest... cudowny - odparł chłopiec. - Pierwszy raz taki widzę. - To dlatego, że przesypiasz najpiękniejszą część swojego życia odparł chemik z dumą. - Ciemność przykrywa grzechy i skazy, a księżyc oświetla tylko to, co urokliwe i subtelne. - Czyje to słowa? - spytał Jamie. - Moje - odrzekł chemik z uśmiechem. - Pułkowniku Frankenstein, jak zwykle miło pana gościć. Proszę za mną do laboratorium. Lekkim krokiem poprowadził gości w głąb ogrodu. Gdy doszli do bramy, otworzył ją za pomocą miniaturowego ekranu dotykowego ukrytego w pnączach bluszczu i wszyscy trzej wyszli na betonowy trakt o nawierzchni gładkiej i równej jak tor do kręgli. Drogę oświetlały im pomarańczowe lampy zawieszone na gałęziach drzew. Na końcu traktu stał długi blaszany barak, ścięty po bokach, z zaokrąglonym zadaszeniem. Wyglądał jak wkopana w ziemię gigantyczna puszka. W wąskich okienkach paliło się światło, spowijając rosnące wokół drzewa mlecznobiałym blaskiem. Wampir otworzył drzwi frontowe laboratorium i przytrzymał je gościom. W środku Jamiego zaskoczył hałas. W laboratoriach, w których dotąd bywał, zwykle panowała cisza, a w zawieszonych nad palnikami bunsenowskimi szklanych naczynkach o dziwnych kształtach bulgotały ciecze.

To pomieszczenie przypominało niewielką halę fabryczną. Po obu stronach z głośnym szumem pracowały pochłaniacze. Chemik zaopatrzył gości w okulary ochronne i poprowadził ich dalej. Przy ogromnym buczącym aparacie ekstrakcyjnym stał stół, na którym leżały prostokątne bloki jasnożółtego proszku. - Co to takiego? - spytał zaciekawiony Jamie. Chemik pojawił się tuż obok niego. - Zrekrystalizowana heroina - odparł. - W takiej postaci ją zamawiam. Potem dodaję... - Oszczędź mu szczegółów - wtrącił zza ich pleców Frankenstein. W jego głosie zabrzmiała ostrzegawcza nuta. Chłopiec zerknął na niego urażony. - Chcę wiedzieć - rzucił. Olbrzym wzruszył ramionami i odwrócił się do ściany. Wisiała tam mapa Wielkiej Brytanii, gęsto oznakowana żółtymi nachodzącymi na siebie kółkami. Chemik posłał Jamiemu uśmiech. - Miło widzieć u młodego człowieka głód wiedzy - rzekł, prowadząc chłopca do innego stołu, gdzie stało sześć płaskich plastikowych kolb. Dwie były do połowy napełnione przezroczystym płynem, a pozostałe cztery gęstym białym roztworem. - To kwas siarkowy - wyjaśnił, wskazując na klarowną ciecz. - Rozpuszczam w nim heroinę, dodaję alkohol metylowy oraz eter i otrzymuję to. Wskazał na gęsty biały płyn. - Odstawiam miksturę do skrystalizowania, potem dodaję jeszcze trochę eteru oraz... ostatecznego składnika... i czekam, aż się utwardzi. W ten sposób otrzymuję Odlot z czystą substancją w trzech czwartych. - Jaki to ostateczny składnik? - dociekał Jamie. Wampir uśmiechnął się i podszedł z chłopcem do trzeciego stołu z siedmioma dużymi plastikowymi pojemnikami wypełnionymi ciemnoczerwoną cieczą. - Oto płyn, dzięki któremu powstaje Odlot - wyjaśnił z nieskrywaną dumą. - Krew? - zdziwił się chłopiec.

- Właśnie. - Wampir się uśmiechnął. - Ludzka krew zmieszana z heroiną przed utwardzeniem. Z siedmiu grup krwi powstaje siedem różnych narkotyków. A, AB, B i 0 to cztery podstawowe najtańsze składniki. Dla wyjątkowych klientów mam ORh ujemne, AIRh ujemne oraz OBRh dodatnie. - Czym się różnią od pozostałych? - dopytywał się Jamie. - To rzadkie grupy krwi - wtrącił Frankenstein. Jego głos zagrzmiał echem w zamkniętej hali. - Trudno je zdobyć. - Łatwiej niż się panu wydaje - zauważył wampir, zerkając na potwora z dziwnym uśmiechem, po czym znów zwrócił się do Jamiego. - Towar z ostatniej dzisiejszej dostawy trzeba połączyć z kwasem - oświadczył. - Chcesz dostąpić tego zaszczytu? Chłopiec wiedział, że Frankenstein obserwuje go zza pleców, czekając na reakcję; czuł na sobie jego pełne dezaprobaty spojrzenie. - Super - rzucił. - Bierzmy się do roboty. Pod okiem wampira włączył palniki pod kolbami z kwasem siarkowym, po czym ostrożnie zaczął dodawać jasnożółte go proszku, uważając, by nie wsypać za dużo i nie rozchlapać płynu. Kiedy mieszanka bulgotała cicho, Jamie postanowił zadać nurtujące go pytanie: - Jak pan nabywa te rzeczy? Przecież pracuje pan sam na tym odludziu. Skąd pan to wszystko ma? Chemik się uśmiechnął. - Świetne pytanie, młody człowieku - odparł. - Heroina pochodzi z Birmy, a krew biorę od służby zdrowia naszego wspaniałego kraju. O to, jak udaje się dostarczyć to wszystko bez przeszkód, proszę zapytać swojego towarzysza. Jamie spojrzał na Frankensteina. Ten wzdrygnął się lekko. - Nie teraz - uciął stanowczo. - Mamy do omówienia ważniejsze sprawy. Chemik uniósł grzecznie ręce. - Naturalnie - przyznał. - Zainteresowanie chłopca moją pracą sprawiło mi tak wielką przyjemność, że zapomniałem spytać o cel pańskiej wizyty. Domyślam się, że chodzi o jakieś informacje.

Frankenstein przytaknął. - O Alexandru - dodał. - Chcemy wiedzieć, gdzie teraz jest. Może słyszałeś coś od swoich dilerów albo klientów. - Wycedziwszy ostatnie zdanie, skrzywił się z niesmakiem. Chemik zacisnął wargi. - Niestety, nie - odparł. Jamiemu zdawało się, że temperatura w laboratorium spadła o kilka stopni. W kolbie pod palnikiem zakipiało gwałtownie. Gdy chemik zbliżył się do stołu, Frankenstein sięgnął do broni przy pasku. Wampir zamarł, wpatrzony w niego. - Nie wierzę ci - rzekł spokojnie potwór. - Ciekaw jestem dlaczego. - Pewnie z powodu pańskiej podejrzliwej natury - odparł tamten. - A może jest pan na tyle inteligentny, by się domyślić, że każdy, kto wie COKOLWIEK o trzech braciach, nie powie panu prawdy. - Zrobił krok w stronę chłopca. Frankenstein wyjął broń z kabury i trzymał ją w gotowości. - Radziłbym się nie ruszać - zagrzmiał. Jamie spoglądał raz na potwora, raz na wampira. Nagle kwas siarkowy w kolbie zaczął bulgotać i trysnął wrzącym płynem na wszystkie strony. Skwierczące krople oparzyły szyję i policzek chłopca, który wrzasnął z bólu. Frankenstein z wampirem natychmiast się nad nim pochylili. Gdy Jamie dotknął okrytą rękawicą dłonią poparzonej skóry, płótno zaczęło się kopcić. Był to najbardziej nieznośny ból, jakiego w życiu doświadczył - jakby jego twarz pocięły miliony maleńkich noży. Czując, że skóra zaczyna topnieć, krzyknął ponownie. Chemik w okamgnieniu znalazł się w rogu hali. Wyjął coś z metalowej chłodziarki i szybko wrócił do Jamiego z butelką oczyszczonej wody. Frankenstein odciągnął chłopca od stołu i przytrzymał go jedną ręką, a drugą próbował odsunąć dłoń nastolatka od twarzy, by obejrzeć rany. Nagle blade palce chemika błyskawicznie chwyciły nadgarstek Jamiego, odsłaniając oparzenie.

Chłopiec odchylił głowę i zacisnął zęby w grymasie bólu. Na jego szyi było widać nabrzmiałe żyły. Wampir odkręcił butelkę i polał wodą poparzone miejsca, z których uleciał dym. Nastolatek zawył. Skóra była wypalona w kilku miejscach tworzących jasnoczerwoną plamę na fragmencie szyi aż do prawego ucha. W ranie pojawiła się krew. Oczy chemika błysnęły czerwienią. Widząc to, Frankenstein sięgnął po leżącą na podłodze broń. Zanim jednak zdążył ją chwycić, wampir odskoczył gwałtownie i zawisł w powietrzu nad drzwiami, z dala od swoich gości. - Kiedy przestanie broczyć, przyprowadź go do domu - wydusił przez gardło ściśnięte żądzą krwi. - Nad chłodziarką jest apteczka. Otworzył drzwi i zniknął w ciemności. Pobladły Jamie wpatrywał się w sufit szeroko otwartymi oczami. Frankenstein podszedł do półki nad chłodziarką i zdjął z niej zielone pudełko. Następnie zgasił wszystkie palniki, pochylił się nad nastolatkiem, który nieco oprzytomniał, i skupił na nim wzrok. - W porządku? - spytał Frankenstein. Chłopca zdziwił niepokój w głosie potwora. - Jasne - wychrypiał. - W życiu nie przeżyłem czegoś podobnego. Ból był tak silny, że nie mogłem złapać tchu. - Wciąż cię boli? Jamie skinął głową. - Ale już mniej - dodał. - Jak przy zwyczajnym oparzeniu. Frankenstein oczyścił skórę z krwi, wyjął z apteczki wacik i delikatnie przetarł rany. Jamie skrzywił się, ale nie protestował. Następnie potwór odwinął kawałek bandaża, przyłożył go wraz z gazą na oparzenie i przymocował taśmą chirurgiczną. Chłopiec dźwignął się i usiadł. Olbrzym odniósł apteczkę na miejsce, a gdy zawrócił, natknął się na wzrok podopiecznego. - On chciał tylko wyłączyć gaz - powiedział powoli nastolatek. Wiedział, że dojdzie do wybuchu. - A ja nie - odparł potwór, zbliżając się do niego.

- Nie twierdzę, że to pana wina. - Twarz Jamiego wykrzywiła się z bólu. - Mówię tylko, jak było. - W porządku - odrzekł Frankenstein. - Pomoże mi pan wstać? - spytał. Chwycił zniekształconą dłoń olbrzyma i, stękając, podniósł się na nogi. Niepewnym ruchem dotknął opatrunku na szyi i spojrzał na Frankensteina. - Niech mi pan pozwoli z nim pogadać - poprosił. - U niego w domu. Zgoda? Potwór popatrzył na niego. - Dobrze - odparł po namyśle. - Rób to, co według ciebie jest najlepsze. Tylne drzwi domu były otwarte. Obaj znaleźli się w obskurnej, lecz przytulnej kuchni. Na wielkim piecu stał czajnik z gotującą się wodą. Chemik zerknął niepewnie na gości zza drewnianego stołu. - Przepraszam - rzucił. - Od ponad dziesięciu lat nie miałem w ustach ludzkiej krwi, ale wciąż nie mogę się opanować. - Nie szkodzi - odparł Jamie, spoglądając na wolne krzesło naprzeciw wampira. Chemik natychmiast poprosił, żeby usiedli. - Postoję - rzekł potwór. - Jak pan sobie życzy - odparł. Jamie ostrożnie zajął miejsce, zerkając na wampira, który przyglądał mu się zaniepokojony. - Wiedziałem, że chce pan wyłączyć gaz - powiedział. Chemik odetchnął z ulgą. - Właśnie - odrzekł z przejęciem. - Spodziewałem się wybuchu, ale twój towarzysz kazał mi się nie ruszać. Nie chciałem kłopotów i... - Głos mu się urwał. Frankenstein przewrócił oczami w milczeniu. - Rozumiem - powiedział Jamie. Chemik wydawał się szczerze poruszony zdarzeniem w laboratorium, co nastolatek postanowił wykorzystać. - Jak to się stało, że trafił pan tutaj? - spytał. Wampir się zaśmiał.

- Chcesz wiedzieć, dlaczego zamieszkałem w laboratorium na odludziu? Z przykrością cię rozczaruję, Carpenter. Naprawdę nie ma o czym opowiadać. Byłem biochemikiem w firmie farmaceutycznej, a po przemianie kontynuuję pracę na własną rękę, tyle że produkuję co innego. Jamie spochmurniał. Liczył na to, że w rozmowie wampir się nieco ożywi i chętniej opowie o Alexandru. - W każdym razie - kontynuował gospodarz, rzucając Frankensteinowi znaczące spojrzenie - miło jest odpowiadać na uprzejme pytania, zwłaszcza jeśli rozmówca nie celuje we mnie kołkiem. Jesteś dobrze wychowany, młody człowieku. Twoja matka musi być z ciebie dumna. Jamie poczuł, że wyczekiwana szansa wreszcie nadeszła. - Chyba tak - przyznał. - Niestety, nie mogę jej tego powiedzieć, bo porwał ją Alexandru. Dlatego go szukamy. Chemik popatrzył na niego szczerze współczującym wzrokiem. - Bardzo mi przykro - powiedział. - Na pewno strasznie to przeżywasz. Chłopiec pokiwał głową. - Niestety, nie wiem, gdzie on jest - dodał. - Możecie mi wierzyć lub nie. To już wasza sprawa. Ale powiem wam jedno, choć to niezbyt rozsądne z mojej strony. - Cokolwiek - poprosił Jamie. - Wszystko, co mogłoby pomóc. - Alexandru nie opuścił kraju. Nie mogę wam wyjawić, skąd mam tę informację, ale to prawda. Bardzo możliwe, że twoja matka jest tu razem z nim. Frankenstein prychnął. - Tylko tyle? - spytał. - Nie opuścił kraju? Zatem żeby go odnaleźć, wystarczy przeszukać obszar wielkości dwustu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów kwadratowych. Chemik popatrzył na niego, nie kryjąc oburzenia. - Odjedziecie stąd bogatsi o jedną informację - powiedział. Wątpię, czy gdziekolwiek indziej dowiecie się czegoś więcej. Bracia wszędzie mają oczy i uszy. Nikt wam nic nie powie.

Jamie wstał od stołu, zaciskając zęby, żeby nie krzyknąć, gdy w obolałym policzku zadrgały mięśnie. Zgromił Frankensteina wzrokiem, by zniechęcić go do dalszych komentarzy. - Dziękujemy za pomoc - rzekł do chemika, który skinął uprzejmie głową. - Niech pan wraca do pracy. W milczeniu wrócili ścieżką do furgonetki, przy której czekał szeregowy Hollis. - Dokąd teraz? - spytał na ich widok. Jamie z całej siły kopnął bok pojazdu, aż metalowy brzęk przeszył nocne powietrze. Zrobił to ponownie i jeszcze raz, a potem rzucił się na Frankensteina, poczerwieniały ze złości. - Głupiec z pana! - krzyknął, strzykając śliną. - Przecież on coś wie. O wiele więcej niż nam powiedział! Wyciągnąłbym to od niego, gdyby nie pana kretyńskie zagrywki! Dlaczego pan to zrobił? Nie zależy panu na odnalezieniu mojej matki? Po co pan tu przyjechał, do cholery? Zdziwienie odjęło Frankensteinowi mowę. Gniew chłopca poraził go jak prąd. - Kretyn! Głupek! Idiota! - wrzeszczał Jamie, kopiąc furgonetkę przy każdym słowie. Po chwili złość minęła równie szybko, jak się pojawiła, i chłopiec osunął się na kolana. Zapadła cisza. Kierowca nieśmiało wyciągnął do niego rękę, ale Jamie ją odepchnął. - Nie dotykaj mnie! - wrzasnął, zrywając się na nogi. - Dajcie mi święty spokój! Chwiejnym krokiem wbiegł do lasu, zostawiając towarzyszy przy pojeździe. *

Usiadł pod rozłożystym dębem. Przez czarną gęstwinę drzew świeciły reflektory furgonetki, z oddali dochodziły słabe głosy Frankensteina i kierowcy. „Niech mnie szukają. Tutaj mnie nie znajdą. Niech myślą, że zaginąłem". Głowa pulsowała mu z rozpaczy, gniewu i poczucia winy. Był pewien, że dowiedziałby się od chemika dużo więcej, gdyby ten głupi potwór trzymał swoją niewyparzoną gębę na kłódkę. Pewnie teraz jechaliby już matce na ratunek, może byliby o krok od jej ocalenia. Tymczasem utknęli w martwym punkcie. Po tym, jak znaleziono zwłoki mężczyzny z wyrytym na piersi tekstem i zdjęciem uwięzionej Marie, Jamiemu nawet nie przyszło do głowy, że Alexandru mógłby wywieźć jego matkę z kraju. Frankenstein się nie mylił - ta informacja była zbędna. Chłopiec nie miał wątpliwości, że chemik mógł im wyjawić jeszcze inne rzeczy, które pomogłyby w poszukiwaniach. Jedno było pewne - nikt inny nie odważy się im pomóc, by nie narazić się na gniew Alexandru. W tym wampir miał rację. Nagle Jamie zrozumiał - pozostało mu tylko jedno wyjście. Nie zważając na obolałą szyję, wstał z ziemi i przedarł się na oślep przez krzewy oraz drzewa w stronę reflektorów. Frankenstein z kierowcą wciąż stali oparci o furgonetkę. Potwór nie sprawiał wrażenia zaniepokojonego. - Już ci przeszło? - zagadnął z lekkim rozbawieniem w głosie. Jamie zerknął na niego naburmuszony. - Zawieźcie mnie z powrotem do bazy - powiedział. - Muszę jeszcze raz z nią pogadać. Olbrzym zacisnął wargi. - Z kim? - spytał. - Przecież pan wie - odparł chłopiec z uśmiechem.

22 BEZSENNE MIASTO, CZĘŚĆ 2 NOWY JORK 31 GRUDNIA 1928 ROKU Ze snu wyrwało go głośne pukanie do drzwi. Oprzytomniawszy, John Carpenter sięgnął do stolika nocnego po drewniany kołek, wstał z łóżka i stąpając cicho po dywanie, podszedł do drzwi. - Kto tam? - spytał. - Henry Victor - odpowiedział z korytarza niski głos. Chowając kołek za plecy, uchylił drzwi na długość łańcucha. W korytarzu ujrzał potężną sylwetkę, która sięgała głową niemal do sufitu. Henry popatrzył gniewnie na Carpentera. - Już pan wie, kim jestem - rzucił. Nie było to pytanie, lecz oświadczenie. - Chyba tak - przyznał John. - Komu pan powiedział? - Nikomu. - Pańskiemu koledze Willisowi też nie? - Też nie. Victor sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął grubą białą kopertę. - W takim razie niech mi pan wyjaśni, co to jest - rzekł, podając mu ją. Carpenter wziął papier, spoglądając na gigantyczną dłoń Henry'ego, zdjął łańcuch i otworzył szeroko drzwi. - Proszę wejść - powiedział, po czym położył pakunek na małym biurku przy oknie. Victor wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi.

Koperta zawierała trzy kartki. Dwie okazały się zaproszeniami. Na stronach z pozłacanymi brzegami widniał wydrukowany ozdobnie tekst: Róg alei Central Park West i Zachodniej Osiemdziesiątej Piątej 31 grudnia 1928 roku 23.00 John odłożył zaproszenia i sięgnął po trzecią kartkę. Był to krótki liścik, wykaligrafowany pięknym charakterem pisma: Drogi panie Frankensteinie! Proszę zaszczycić mnie swoją obecnością dzisiaj wieczorem w towarzystwie swojego nowego przyjaciela Anglika - znajdzie go pan w hotelu Chelsea przy Zachodniej Dwudziestej Trzeciej, gdzie wynajął pokój. Obowiązuje maska, mile widziany czarny krawat. Z poważaniem V. - Nie używam imienia Victor, odkąd przybyłem do Ameryki odezwał się olbrzym nad głową Johna.

- A zna pan kogoś o imieniu na literę V? - dociekał Carpenter. Nie. „V jak Valentin - pomyślał mężczyzna. Dreszcz przeszedł mu po plecach. - Najmłodszy z trzech braci, przemienionych przez samego Drakulę. Może to on?". - A Jeremiah Haslett? - spytał. -Nie. - Jest pan pewien? Frankenstein wziął głęboki oddech, by nie stracić cierpliwości.

- Panie Carpenter, trzymam się z dala od innych, zwłaszcza od wampirów. John odwrócił się gwałtownie. - Co pan powiedział? Olbrzym się zaśmiał. - Przepraszam. Sądził pan, że nikt spoza waszego grona nie wie? - Znów wybuchł śmiechem, tym razem na widok zaskoczonej miny Johna. - Jestem człowiekiem nocy, panie Carpenter. Z pewnością domyśla się pan dlaczego. Sporo podróżowałem, wiele widziałem i słyszałem. Znałem łzawą historię Drakuli, zanim opisał ją ten Irlandczyk. Słyszałem pogłoski o Crowleyu i innych takich, o waszej klice - nawet o panu, panie Carpenter, i z całą pewnością o pańskim ojcu. John patrzył na Henry'ego w osłupieniu. - A więc zna pan powód mojej wizyty - stwierdził, próbując zachować spokój. - Przypuszczam, że przyjechał pan dopilnować, aby pan Haslett nie powrócił do pięknej zielonej Anglii. Carpenter przytaknął. - A dzisiejszy wieczór to idealna sposobność do wypełnienia pańskiej misji? - Szczerze na to liczę. Czy mogę dostać obydwa zaproszenia? Frankenstein zaśmiał się, kręcąc głową. - Niestety, nie, panie Carpenter. Ja także chciałbym zadać niejakiemu V kilka pytań. Mogę panu towarzyszyć, a w razie potrzeby chętnie pomogę w wykonaniu zadania. Co pan na to? - Doskonały pomysł. - Anglik zawahał się przez chwilę. Podobno w tym mieście przebywa najstarszy wampir świata. Nazywa się Valentin Rusmanov. Słyszał pan o nim? - Najmłodszy z trzech braci. - W rzeczy samej. Ciekawe, czy to on wysłał te zaproszenia i podpisał się jako V. - Jeśli to prawda - odparł Frankenstein - lepiej miejmy się na baczności.

Po wyjściu olbrzyma Carpenter wziął kąpiel i szybko włożył ubranie. Był umówiony z Willisem w restauracji na Broadwayu, którą wczoraj na odchodnym Amerykanin wybrał na miejsce ich kolejnego spotkania. Mimo pośpiechu spóźnił się tylko dziesięć minut. Usiadł na czerwonym skórzanym siedzeniu naprzeciw Willisa, zamówił jajecznicę oraz kawę i niezwłocznie opowiedział towarzyszowi o wydarzeniach tego ranka. Wysłuchawszy go uważnie, Willis zadał wyczekiwane przez Johna pytanie: - Zapewne domyślasz się, że zaproszenie to zasadzka? - Oczywiście - odparł Carpenter. - Ale i świetna okazja do wypełnienia misji. Chyba sam rozumiesz? Willis upił łyk kawy. - Owszem, John - odparł. - Chciałem tylko dać ci do zrozumienia, że za zaproszeniem od niejakiego V kryją się niegodziwe zamiary. Bez urazy. Gniew Carpentera złagodniał. „Opanuj się. Ten człowiek nie jest twoim wrogiem". - Rzecz jasna, będę czuwał przed budynkiem. W razie potrzeby służę pomocą - mówił dalej Willis. - Chyba że tobie to nie na rękę? - Ależ nie - odrzekł John. - Będę wdzięczny za wsparcie. - W takim razie wszystko jasne. - Amerykanin wysilił się na uśmiech. - A teraz pomyślmy o śniadaniu. Czeka nas pracowity dzień. * John Carpenter czekał na Frankensteina na rogu alei Central Park West i Zachodniej Osiemdziesiątej Trzeciej. Słońce dawno zaszło za horyzont i nastał ciemny, mroźny wieczór. Po tym, jak pożegnał towarzysza w restauracji, zamówił powóz, by załatwić kilka spraw. U krawca przy Madison Avenue, którego polecił mu Willis, kupił wizytowy garnitur, następnie odwiedził dostawcę materiałów budowlanych w Harlemie, po czym wrócił do

hotelu przygotować się na bal. Po lekkiej kolacji przy Szóstej Alei udał się w stronę rozległych terenów Central Parku. - Zimny wieczór - odezwał się za jego plecami głęboki głos. Carpenter podskoczył i odwrócił się. Nad sobą ujrzał potężną sylwetkę w eleganckim garniturze. Na twarzy Frankensteina pojawił się cień rozbawienia. - Przepraszam, że przestraszyłem - powiedział, rozszerzając wargi w uśmiechu. - Przeprosiny przyjęte - wyjąkał Carpenter. „Głupi frajerze. Skup się na misji, na litość boską. To niedopuszczalne dać się tak zaskoczyć". Olbrzym kiwnął głową. - Miło mi - odparł. - Idziemy? - Wskazał na skrzyżowanie Central Park West z Upper West Side, dokąd zmierzali. Obaj ruszyli spiesznie pod podany w zaproszeniach adres. Na rogu ulic stała ogromna gotycka posiadłość, zwieńczona wysoką kolistą wieżą na pochyłym dachu. W licznych oknach paliły się światła, a śmiech i muzykę było słychać nawet po drugiej stronie ulicy. Przy masywnych drewnianych drzwiach stał potężny osobnik w ciemnoszarym płaszczu i masce weneckiej bez wyrazu. Carpenter i Frankenstein podeszli do niego i pokazali zaproszenia. Ten obejrzał je dokładnie. - Maski - rzucił oschłym tonem. Carpenter wyjął z kieszeni czarny kawałek materiału i nasunął go na oczy, a Frankenstein założył na twarz długi i wąski biały dziób, ostrożnie zaczepiając tasiemki o uszy. Odźwierny odsunął się, by wpuścić ich do środka. Znaleźli się w ogromnym, luksusowo urządzonym holu. Na ścianach w równych odstępach wisiały lustra i obrazy, wszędzie stały wazony pełne świeżych kwiatów. Posadzka z czarnobiałych marmurowych płytek lśniła pod ich nogami. Nagle zjawił się starszy kelner w nieskazitelnie białym krawacie i poczęstował ich szampanem w wysokich kieliszkach. Panowie chętnie przyjęli poczęstunek, po

czym przeszli korytarzem do podwójnych drzwi, zza których dochodziły dźwięki muzyki. Bal trwał w najlepsze. Carpenter otworzył drzwi i obaj weszli do ogromnej sali. Było tam co najmniej dwieście osób; jedni tańczyli na marmurowej podłodze, inni stali tu i ówdzie w grupkach, jeszcze inni siedzieli przy okrągłych stołach, gawędząc i śmiejąc się. W głębi sali, na małej scenie kwartet jazzowy wygrywał szaleńcze rytmy na perkusji i kontrabasie, a pianista raczył zebranych skocznym ragtime'em. W powietrzu, gęstym od dymu z papierosów, silnego zapachu opium oraz kadzidełek, rozbrzmiewał śmiech i gwar wielu różnych głosów. - Patrzcie, jaki on wielki! - zawołał piskliwy głos i obaj mężczyźni odwrócili głowy. Młoda kobieta w masce z piórami i powłóczystej bordowej sukni stała chwiejnie na wysokich szpilkach, wpatrując się we Frankensteina ze zdziwioną miną. - Nie wypada przyglądać się nieznajomym - zwrócił uwagę Carpenter. - Nie wygłupiaj się - rzuciła mu prosto w twarz. Przez otwory na oczy John zauważył mętny wzrok kobiety. To go uspokoiło. - Zdaje się, że za dużo pani wypiła - powiedział do niej. - Trochę świeżego powietrza dobrze pani zrobi. Jestem pewien, że nie chce pani zrobić z siebie pośmiewiska. Cofnąwszy się do drzwi, otworzył je i przytrzymał. Kobieta zawahała się chwilę, jakby zastanawiała się nad jakąś ripostą, po czym z wysoko uniesioną głową wyszła na korytarz. - Dziękuję - powiedział Frankenstein, gdy tylko drzwi sali zamknęły się za nią. - Pewnie bym się wściekł, gdyby nie pan. - Nie ma za co - odrzekł Carpenter. - Proponuję się rozdzielić i zacząć wypatrywać poszukiwanych. Olbrzym przytaknął, po czym oddalił się i zniknął w tłumie. John ruszył w stronę tańczących par, rozglądając się za Jeremiahem Haslettem.

Jego wzrok przykuła grupka siedzących przy stole eleganckich młodych mężczyzn w lśniących garniturach i starannie wyprasowanych na kant spodniach. Było w nich coś fascynującego: sposób, w jaki trzymali papierosy między bladymi palcami, swobodny ton rozmowy... - Na Boga, niechże pan uważa! - odezwał się donośny głos. Carpenter spojrzał w tamtą stronę i serce mu zamarło. Przed sobą ujrzał potężnego mężczyznę krępej postury w rzeźbionej masce sępa. W otworach świeciły ciemnoczerwone oczy. Pochyliwszy się nad Johnem, przyjrzał mu się, jakby chciał coś dodać. W tym momencie wpadła na niego roztańczona młoda kobieta w czarnej sukni i kolos odwrócił się, aby ją zbesztać, a kiedy znów spojrzał na Carpentera, jego oczy przybrały na powrót naturalną barwę. Przepchnął się obok Johna i już go nie było. „Widziałem je. Widziałem jego oczy. Co to za miejsce?". Już miał zamówić drinka przy barze, gdy w oddali mignęła mu koścista postać. Popatrzył tam. Kilka metrów dalej, oparty o drewniany kontuar, stał Jeremiah Haslett, pochłonięty rozmową ze śliczną blondynką, która wyglądała na nastolatkę. Oczy mężczyzny zasłaniała czerwona maska, a głowę zdobiła trójkątna czapka. Carpenter rozpoznał go po spiczastym nosie i wąskich zaciętych wargach -takich samych jak na fotografii publikowanej ostatnio w londyńskich gazetach. John wyjął z kieszeni kołek, ukrył go w dłoni i opuścił rękę. Ruszył naprzód, powoli, by niepotrzebnie nie zwracać na siebie uwagi, kierując się w stronę celu swojej misji. Nagle drogę zastąpiła mu grupka roześmianych ludzi; nieśli do stolików tace z drinkami i papierosami. Odsunął delikatnie jakąś kobietę, żeby nie stracić Hasletta z oczu, lecz ona rzuciła się na niego z głośnym sykiem. W otworach cienkiej, pierzastej maski błysnęły czerwone ogniki i serce skoczyło Johnowi do gardła. Wyminął kobietę. Hasletta już nie było.

Carpenter zaklął i pobiegł do miejsca, w którym stał obiekt jego poszukiwań. Tańczący goście z kieliszkami w dłoniach obrzucili go spojrzeniami pełnymi dezaprobaty. Rozejrzał się dokoła, lecz po Angliku nie było śladu. Kiedy muzycy zaczęli grać inny utwór, w części tanecznej zawrzało. Szafkowy zegar między lustrami za barem zabrzmiał trzykrotnie. Carpenter spojrzał na ozdobną tarczę - wskazówki pokazywały za kwadrans północ. Nie miał już ochoty na kolejnego drinka. Przedarł się przez tłum, szukając wzrokiem Hasletta i Frankensteina, lecz nie znalazł żadnego z nich. Kiedy minął masywne drzwi, prowadzące - jak sądził - do innej części budynku, otoczyła go gromada gości i po chwili, ledwo dotykając stopami podłogi, znalazł się z powrotem w sali. Czyjeś życzliwe dłonie przytrzymały go za ramiona. Oszołomiony, wyrwał się z uścisku i obrócił głowę. Próbował iść w stronę muzyków, ale na drodze stanęła mu ładna rudowłosa kobieta, odsłaniająca w uwodzicielskim uśmiechu ostre kły, które połyskiwały w świetle olbrzymiego kryształowego żyrandola nad ich głowami. Carpenter zawrócił i ruszył w przeciwnym kierunku, lecz na próżno. Tańczący w kółku ludzie kręcili się i wymachiwali kończynami, obracając go na wszystkie strony. Młody długowłosy blondyn zawirował wokół niego i błysnął czerwonymi oczami spod maski kota. John poczuł zimny dreszcz. Odwrócił się i omal nie wpadł w szerokie ramiona starszego pana, tańczącego ochoczo z dziewczyną, która mogłaby być jego wnuczką. Mężczyzna warknął, odsłaniając dwa ostre kły; pod białą maską pojawił się czerwony poblask. „O Boże, są ich tu całe setki. W co ja się wpakowałem?". Sięgnął po kołek, lecz jakaś dziewczyna w diamentowej tiarze i japońskiej masce kabuki wpadła prosto na niego i drewniany szpikulec z hukiem spadł na podłogę. John zaklął pod nosem, schylając się po niego, ale kołek potoczył się wśród dziesiątek roztańczonych stóp. Carpenter wyprostował się; ogarnął go niemal fizycznie wyczuwalny strach.

Zobaczył przed sobą eleganckiego mężczyznę w jasnym stroju, bez maski. Jego twarz, której rysy zdradzały wschodnioeuropejskie pochodzenie, była tak blada, że prawie przezroczysta, a przez mlecznobiałą skórę prześwitywały niebieskie żyły. Choć wydawało się to niemożliwe, wokół zrobiło się jeszcze tłoczniej, lecz tańczący zdawali się omijać mężczyznę, jak gdyby wytwarzał pole magnetyczne, powodujące, że zachowywali wobec niego dystans. „To on. Dobry Boże, to naprawdę on. Najmłodszy z trzech". Pod wpływem spojrzenia Valentina Rusmanova Carpenter poczuł się jak okaz w laboratorium. Wampir miał hipnotyzujące oczy, tak samo bladoniebieskie jak żyły pod skórą. Porażony ich mocą, John z trudem odwrócił głowę. Zastanawiał się, jak zareagować, gdy nagle głośne bicie zegara oznajmiło północ. Wszystko wokół zamarło. Ciszę przerywały tylko dźwięki zegara, który wybijał dwunastą. Ustały tańce i rozmowy. Przeczuwając najgorsze, Carpenter rozejrzał się i z przerażeniem stwierdził, że jego obawy się potwierdziły. Wszyscy w milczeniu patrzyli na niego. Gdy ostatnie uderzenie zegara rozniosło się echem, ktoś krzyknął: - Odsłonić twarze! Goście zawahali się, lecz na skinienie Valentina zdjęli maski, wypełniając salę czerwoną poświatą. Carpenter powiódł dookoła bezradnym wzrokiem - ujrzał tłum wpatrzonych w niego kobiet i mężczyzn. Otaczały go wampiry. Przyglądały mu się, ukazując w uśmiechu kły, a ich oczy błyszczały przeraźliwą czerwienią. „Taki czeka mnie koniec. Zginę rozszarpany na strzępy podczas pierwszej misji. Przyniosę wstyd ojcu".

23 DRUGIE PODEJŚCIE Szli więziennym korytarzem - najpierw Jamie, a kilka kroków za nim Frankenstein. Chłopiec nie zgodził się pójść do szpitala, by zmienić opatrunek na poparzonej szyi, nie chciał też zdjąć cuchnącego kwasem kombinezonu. Jego owinięta zwojem bandaża szyja przykuwała wzrok agentów, kiedy w towarzystwie potężnego pułkownika maszerował przez halę hangaru. Stanął przy celi Larissy, tuż przed iluminującą zaporą ultrafioletu. Dziewczyna leżała na pryczy. Wzrok miała utkwiony w Jamiem, jakby spodziewała się jego wizyty. Chłopiec uznał, że musiała usłyszeć, jak wszedł do budynku. Z dziwną łatwością udawało mu się zapomnieć, że Larissa to wampirzyca. Na widok Frankensteina uśmiech zamarł na jej wargach. Natychmiast sięgnęła po książkę i zasłoniła nią twarz. - Chcę z tobą porozmawiać - odezwał się Jamie. Ani drgnęła. - Słyszysz, co mówię? - W jego głosie dało się wyczuć narastający gniew. - Musimy pogadać. - Słyszę - odparła zza książki. - I niczego nie pragnę bardziej niż rozmowy z tobą. Ale nie w towarzystwie. Potwór mruknął coś pod nosem. - Osobiście nic do pana nie mam - dodała. W momencie gdy Jamie miał dać olbrzymowi do zrozumienia, żeby zostawił ich samych, ten odwrócił się i odszedł. - Dziękuję! - zawołał za nim chłopiec. Ciężkie kroki Frankensteina zadudniły w korytarzu, a po chwili drzwi na końcu budynku zatrzasnęły się z brzękiem. Larissa odłożyła

książkę, zeskoczyła z pryczy i podeszła do Jamiego. Jej twarz rozpromienił szeroki uśmiech. - Wiedziałam, że wrócisz - rzuciła. - To nie spotkanie towarzyskie - uciął ostro. Zatrzymała wzrok na jego szyi. Na widok opatrunku otworzyła szeroko oczy. - Co ci się stało? - spytała. - Tylko mi nie mów, że ktoś cię ugryzł. Jej zatroskany ton sprawił, że serce Jamiego zabiło mocniej. - Nic podobnego - odrzekł. - To poparzenie, wypadek podczas misji. - Misja! - wykrzyknęła. - Pewnie jakaś supertajna? Głowę daję, że tak. Och, zdradź mi szczegóły! Chłopiec zarumienił się, a Larissa wybuchła śmiechem. - Przepraszam - rzuciła. - Zabandażowana szyja i brudny mundur dodają ci powagi. Przyszedłeś mi nabluzgać? - Raczej pogadać o Alexandru - odparł. - Uznałem, że tylko ty zechcesz mi pomóc. Dziewczyna przechyliła głowę na bok i zatrzepotała rzęsami. - Jakie to urocze - powiedziała z udawanym wzruszeniem. Jestem twoją jedyną nadzieją? Odwrócił się i zaczął iść korytarzem, siłą woli zwalniając kroku, by nie uciec. - Poczekaj! - zawołała i chłopak się zatrzymał. - Wróć, proszę. Przecież żartowałam. Stał między pustymi celami, sapiąc ciężko. Ze wstydu omal nie uciekł; lekceważący ton dziewczyny wprawił go w zażenowanie. Z jakiegoś powodu zależało mu, żeby traktowała go poważnie. Gdy tylko opanował emocje, powoli podszedł do celi. Ucieszył go cień troski na jej uśmiechniętej twarzy. - Przepraszam - powiedziała. - Od dwóch dni nikt się do mnie nie odzywa. Strażnicy nawet nie chcą na mnie spojrzeć. „A to kretyni" - pomyślał, rumieniąc się. Larissa usiadła po turecku na podłodze i czekała, aż chłopiec zrobi to samo. Jamie przykucnął ostrożnie, by nie poruszyć szyją, i po

chwili siedzieli jedno naprzeciw drugiego w odległości metra, oddzieleni od siebie świetlistą zaporą ultrafioletu. - Powiesz mi, gdzie jest Alexandru? - zaczął Jamie. Dziewczyna pokręciła głową. - Dlaczego nie? - Bo nie wiem. Mówię serio. - To może dowiem się chociaż, gdzie go ostatnio widziałaś? Znów zaprzeczyła ruchem głowy, aż kosmyk ciemnych włosów opadł jej na czoło. Jamie uciekł wzrokiem, czując nieodpartą chęć, by wyciągnąć rękę i go odgarnąć. - A to dlaczego? - Bo wtedy musiałabym tu spędzić całe wieki. - Pogadam z nimi... - To nic nie da. Mogę cię zabrać w to miejsce, ale nie powiem dokąd. Mam nadzieję, że rozumiesz, na czym polega różnica między jednym a drugim. Chłopiec spuścił głowę. Rozumiał jej rozterkę. Jeśli przyznałaby się, że nic nie wie, Seward kazałby ją zniszczyć, podobnie jak wówczas, gdyby wyjawiła jakiekolwiek informacje. Jedyne, co mogła zrobić, to udawać, że coś ukrywa, i liczyć na to, że organizacja przystanie na jej warunki, byleby tylko cokolwiek od niej wyciągnąć. Podniósł wzrok. - Czyli na nic się nie przydasz? - wycedził tonem tak złośliwym, na jaki tylko było go stać. Dziewczyna drgnęła urażona. „Dobrze jej tak, bardzo dobrze". - Nie mówię, że ci nie pomogę - powiedziała, a Jamie po raz pierwszy zobaczył w niej nastolatkę sprzed przemiany w wampirzycę. - Po prostu nie mogę powiedzieć, gdzie ostatnio widziałam Alexandru. Zapytaj mnie o coś innego. - Nic poza tym nie chcę wiedzieć. - Serio? - Serio. Interesuje mnie tylko on. I moja matka. - Tak bardzo się o nią martwisz? Popatrzył na nią.

- No pewnie - odparł. - I słusznie. Nie masz pojęcia, do czego Alexandru jest zdolny. Dreszcz przeszedł mu po plecach. „Nie chcę tego słuchać. Wiem, że powinienem, ale nie chcę". - Jaki on jest? - spytał niepewnie. - To drugi najstarszy wampir na świecie - odrzekła Larissa. Robi, co mu się podoba, w dowolnym miejscu i czasie. Zabija ludzi dla pożywienia, niekiedy morduje ich oraz inne wampiry dla rozrywki. Nie da się go powstrzymać. - Nie wierzę ci. - Nie masz innego wyjścia. Inaczej sam zginiesz, a tego bym nie chciała. Od jej uśmiechu Jamiego ścisnęło w żołądku. - Rok temu jego służka zabiła farmera w Kornwalii kontynuowała Larissa. - Kiedy wróciła, była cała we krwi. Dosłownie nią ociekała. Anderson dopytywał się, czy ktoś ją zauważył. Dziewczyna przyznała, że mogli ją widzieć ludzie z rodziny farmera, kiedy wychodziła z szopy. - I co wtedy? - dociekał Jamie. - Alexandru rozszarpał ją na strzępy na oczach wszystkich. Rozrywał ciało tej nieszczęsnej kretynki kawałek po kawałku i śmiał się, kiedy wrzeszczała. Patrzyło na to chyba dwadzieścia wampirów, niektórzy starsi wiekiem. Każdy z nich posiadał moc, lecz nikt nie odezwał się ani słowem. I żaden nie odwrócił wzroku, nawet wtedy, kiedy Alexandru pożerał serce dziewczyny. Jamiemu zebrało się na wymioty. - Wysłał Andersona do domu zabitego farmera - mówiła dalej. Ten wymordował całą rodzinę: żonę i troje dzieci. Poderżnął im gardła, żeby wykrwawili się na śmierć. Umierając na podłodze w kuchni, patrzyli jedno na drugie. - Larissa spojrzała na Jamiego. Jej twarz złagodniała. - Taki właśnie jest Alexandru - dodała cicho. - To zwierzę. Chytra, perfidna bestia, która czerpie przyjemność z przemocy i rozlewu krwi. Jest najsilniejszym i najszybszym

stworzeniem na ziemi, nie dorówna mu żaden człowiek ani nawet wampir. Potrafi w porę wyczuć zbliżające się zagrożenie. Nie da się oszukać ani zaskoczyć, a tym bardziej pokonać. Jamie popatrzył na nią, czując, że opuszcza go nadzieja. - Więc co mam robić? - spytał. - Prosta sprawa. Najlepiej nigdy nie stawaj mu na drodze. Ale to pewnie nie wchodzi w grę? - Właśnie. - W takim razie nie wiem, co ci poradzić. Nawet jeśli go odszukasz, nie wyobrażam sobie, żebyś uszedł z życiem. - Na widok niepocieszonej miny chłopca ogarnęło ją współczucie. - Nie jestem dobrym źródłem informacji o Alexandru - dodała łagodnie. - Pogadaj z ludźmi. Może wiedzą coś, czego ja nie wiem. W błękitnych oczach Jamiego pojawiła się głęboka rozpacz. - Nikt nie chce mi nic wyjawić - odrzekł łamiącym się głosem. Wszyscy się go boją. Nie chcą ryzykować ze strachu, że Alexandru dowie się o rozmowie. - Pogadaj z potworem. - Jak to? - Wszystko zaczęło się od twojego ojca, a z tego, co wiem, był jego bliskim przyjacielem. - Frankenstein twierdzi to samo. - Zapytaj go o Ilyanę i o to, co wydarzyło się na Węgrzech. Niech się wytłumaczy, dlaczego ci o tym nie powiedział. A jeśli wystarczy ci odwagi, spytaj, po czyjej naprawdę stoi stronie. Jamie poczuł nagły przypływ mdłości. - Dziękuję - rzucił chłodno. Larissa, z uroczym uśmiechem na ustach, położyła się na podłodze celi. Spod jej szarej koszuli wyłonił się kawałek bladego ciała. Chłopiec uciekł wzrokiem. - Zawsze chętnie służę pomocą - skwitowała.

Zapukał do drzwi kwatery Frankensteina. Było już grubo po północy, lecz liczył na to, że potwór jeszcze nie śpi. Przygotowywał się do tej rozmowy przez niemal kwadrans. Odkąd w jego życiu zapanował chaos, po raz pierwszy skupił myśli WYŁĄCZNIE na ojcu. Bez wahania odrzucił wszystko, co powiedział mu Seward. Nie mógł się zgodzić z tym, że tata zdradził przyjaciół i zbratał się z kreaturą pokroju Alexandru. Nagle jednak przypomniał sobie matkę, która przez te wszystkie lata każdego wieczoru pytała ojca, jak minął dzień, a on z uśmiechem kłamał jej prosto w oczy, opowiadając nieprawdziwe historie o nieistniejących ludziach. Te wspomnienia zachwiały wiarą chłopca w człowieka, którego kochał najbardziej na świecie. Larissa miała rację - trzeba się dowiedzieć, kim naprawdę był jego ojciec - Julian Carpenter. Zza drzwi dał się słyszeć szmer i po chwili z ciemnej kwatery wyłoniła się ogromna twarz. - Coś nie tak? - mruknął potwór. Jamie pokręcił głową. - Więc po co przyszedłeś? - Chcę panu zadać kilka pytań. - O co chodzi? - O mojego ojca. Frankenstein patrzył na chłopca przez moment, po czym głęboko westchnął. - Daj mi pięć minut - powiedział, zamykając drzwi.

24 BEZSENNE MIASTO, CZĘŚĆ 3 NOWY JORK 1 STYCZNIA 1929 ROKU - Szczęśliwego Nowego Roku, panie Carpenter - rzekł Valentin Rusmanov miłym, łagodnym tonem. - Ciekaw jestem, czy to pański ostatni sylwester. Anglik powoli zwrócił się ku niemu. Oczy upiora płonęły czerwienią. Na tle nieskazitelnie białej cery wydawały się raz ciemne, raz jasne. - Czy pan wie, kim jestem? - spytał Valentin. Carpenter przytaknął. - Świetnie. Skoro tak, witam w moich progach. Przyznam jednak, że intryguje mnie powód pańskiej wizyty. Na skinienie Valentina w tłumie zawrzało, a po chwili goście rozstąpili się, tworząc przejście dla dwóch rosłych mężczyzn w białych krawatach, którzy przywlekli na wpół przytomnego Frankensteina i rzucili go na podłogę. Potwór przewrócił oczami i głupkowato rozdziawił usta. John schylił się, by przy nim klęknąć, lecz Valentin stanowczym gestem zakazał mu ruszać się z miejsca. - Pański przyjaciel ma niezwykłą słabość do opium - zauważył. Niełatwo obezwładnić człowieka tak potężnej postury, ale nie daliśmy za wygraną. - Mimo uśmiechu ton jego głosu był pozbawiony humoru. - Niech mi pan powie, panie Carpenter: przybył pan mnie zabić?

John ze zdziwieniem poczuł nawracający spokój. Pogodzony z czekającą go śmiercią postanowił na tyle, na ile zdoła, ukryć przed upiorem swój strach. - Nie - odrzekł. - Wprawdzie uznałbym to za dodatkowy sukces, lecz cel mojej misji jest inny. Valentin zbliżył się, obnażając kły. Z jego gardła wydobył się odgłos przypominający syk węża. Zaraz się jednak opanował i wybuchł śmiechem - piskliwy, niemal kobiecy chichot rozległ się echem po ogromnej sali. - Podziwiam pańską odwagę - rzekł. - To bardzo miła odmiana. A więc któż jest celem pańskiej misji, skoro nie ja? Sporo wiem o pańskim ojcu i przyjaciołach, dlatego śmiem wątpić, iż przybył pan do Nowego Jorku w celach wypoczynkowych. Czy mam rację? - W rzeczy samej. Poszukuję jednego z pańskich gości. - A dokładniej? - Jeremiaha Hasletta. Wśród tłumu rozległ się szmer zaciekawienia. - A cóż takiego uczynił pan Haslett, że ściga się go aż zza oceanu? - Nie sposób wymienić jego licznych występków. Jednakże one nie mają tu nic do rzeczy. Należy go zniszczyć choćby z tego powodu, że jest wampirem. W tłumie odezwały się pomruki i prychnięcia, ale John nie czuł strachu; wiedział, że o jego losie zdecyduje wyłącznie Valentin, a zgraja rozjuszonych bestii nie kiwnie palcem bez jego zgody. Gospodarz balu przyjrzał mu się. - Przyprowadzić Hasletta - nakazał po chwili. W tłumie podniosły się oburzone głosy i zapanowało poruszenie, gdy cztery wampiry przedarły się przez grupę gości, wlokąc chudego jak szkielet Jeremiaha. Ten bronił się i protestował, do momentu gdy rzucono go na kolana przed Valentinem; wtedy podniósł się, otrzepując marynarkę. Frankenstein także próbował się dźwignąć, co

najwyraźniej wymagało od niego nadludzkiego uporu. Spojrzał na Johna okropnie zawstydzony. Czterej panowie popatrzyli po sobie. - Cóż robić? - zastanawiał się Valentin. - Jak to, u licha?! - wykrzyknął Haslett. - Chyba nie ma tu nad czym deliberować? Zabijmy go i tę szkaradną kreaturę i bawmy się dalej. - Cicho, panie Haslett - nakazał Valentin. Tamten zarumienił się zażenowany. - Panie Carpenter - kontynuował gospodarz niemal pogodnym tonem. - Co pańskim zdaniem powinniśmy zrobić w tej niezręcznej sytuacji? - Proszę pozwolić nam odejść - odparł John bez wahania. Unikniemy zamieszania i więcej nas pan nie zobaczy. Zebrane wokół nich wampiry parsknęły szyderczym chichotem, lecz Valentin nie zdobył się nawet na lekki uśmiech. - Dlaczego miałbym puścić was wolno? - spytał. Carpenter wziął głęboki oddech. „Oby tylko mi się udało". Zdjął marynarkę i zsunął szarfę. Pod skórzanym paskiem widniały trzy rzędy ładunków wybuchowych, a przy sprzączce mosiężny zapalnik, połączony drutem ze spustem detonatora, na którym spoczywała jego dłoń. - Dlatego - odparł. - To dynamit. Rób, co mówię, albo cała ta kamienica runie na nasze głowy. Zebrane wokół wampiry zareagowały oburzeniem i strachem. Valentin popatrzył w milczeniu na Johna. W jego oczach malował się szczery podziw. - Brawo, panie Carpenter - powiedział. - Rzadko spotyka się człowieka gotowego zginąć za swoje ideały. Brawo. Zerknął na Hasletta, którego wychudła twarz pobladła ze strachu, a następnie powiódł wzrokiem po gościach i znów popatrzył na Johna Carpentera.

- Możecie odejść - orzekł. Wampiry jednogłośnie zawyły z gniewu, a Haslett wzniósł okrzyk protestu. Wtedy oczy Yalentina zapłonęły czerwienią. Wzbiwszy się w powietrze, zawisł kilka metrów nad podłogą, by wszyscy mogli dostrzec jego piękną bladą twarz. - Cisza! - zawołał donośnie. - Zrobicie, co wam każę, albo już nigdy nie ujrzycie nocnego nieba. Goście się uciszyli, a Valentin zwrócił się do Carpentera: - Jesteście wolni. Z pewnością jeszcze się zobaczymy. Będę cierpliwie czekał na tę chwilę. - Jak to?! - krzyknął Haslett. - Ten człowiek wyjdzie stąd wolny? Przecież chciał mnie zabić. - Rzeczywiście, taki miał zamiar - przyznał Valentin. - Przybył tutaj z TWOJEGO powodu. - Popatrzył na zebranych. - Bierzcie go nakazał. Haslett otworzył usta, ale słowa protestu utknęły mu w gardle, kiedy zaatakował go pierwszy wampir. Po chwili z tłumu kolejno wyskoczyły następne. Ofiara krzyknęła, powalona na podłogę, aż zniknęła pod nawałem wieczorowych marynarek i sukien. Z kotłowaniny dobył się przeraźliwy odgłos rozrywanego ciała, któremu zawtórował piskliwy wrzask, gdy po marmurowej posadzce popłynęła bordowa strużka krwi. Carpentera zemdliło. Odwrócił głowę. - Patrz! - nakazał mu Valentin. - Przyglądaj się, przecież właśnie tego chciałeś! John posłusznie skierował wzrok na krwawą scenę. Wreszcie wrzask ucichł. Umazane krwią wampiry podniosły się i popatrzyły na Johna. W ich oczach pałała szaleńcza żądza. - Radzę panu wyjść, panie Carpenter - powiedział Valentin. - Nie bez niego - odparł, wskazując na Frankensteina, który przyglądał im się oszołomiony. - Dobrze - zgodził się gospodarz. - Zabierz go ze sobą. Prawdę mówiąc, nie wyobrażam sobie nic gorszego od smaku jego przegrzanej krwi.

Nie odrywając dłoni od spustu detonatora, Carpenter zrobił krok naprzód. Drugą rękę położył na ramieniu Frankensteina. - Da pan radę wyjść? - spytał ściszonym głosem. Tamten skinął głową. - W porządku - odparł John. - Proszę iść za mną. Powoli. Obrócili się i ostrożnie ruszyli w tłum wampirów. Bestie rozstąpiły się niechętnie, patrząc w milczeniu czerwonymi oczami, jak obaj mężczyźni kierują się do szerokich drzwi - tych samych, którymi weszli tu przed niespełna godziną. Kiedy Carpenter chwycił za rzeźbioną drewnianą klamkę, w sali rozbrzmiał głos Valentina. John odwrócił głowę i ujrzał przed sobą blade oblicze wampira. - Nasze drogi znowu się zejdą, panie Carpenter - rzekł pogodnym tonem. - Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Szczęśliwego Nowego Roku. Mężczyzna z trudem zbył jego słowa milczeniem. Otworzył drzwi na korytarz i wraz z Frankensteinem odeszli w mrok. Słaniając się na nogach, zbiegli schodami na ulicę. Przemierzyli zaledwie kilka metrów, gdy wieczorną ciszę zmąciły szybkie kroki, a po chwili powitał ich znajomy głos. - Dobry Boże, John! - zawołał Willis, który pojawił się tuż przed nimi, wodząc oczyma od ładunków przy pasku Carpentera do oszołomionej twarzy Frankensteina. - Jesteście ranni? Wezwać policję? Co z wami...? Mężczyzna mu przerwał: - Nic mi nie jest. Obaj mamy się dobrze. Misja się udała. - To doskonale! - wykrzyknął Willis, ale na jego twarzy wciąż malował się niepokój. - Musimy porozmawiać, zanim sporządzę raport. Może umówimy się na jutro? John z chęcią przystał na tę propozycję i podziękował Amerykaninowi. Willis obrzucił wzrokiem ich pogniecione wieczorowe garnitury, po czym się oddalił.

Wraz z Frankensteinem przeszli powoli aleją Central Park West, rozglądając się za dorożką. Dwie przecznice dalej olbrzym osunął się na kolana i zwymiotował do zamarzniętego rynsztoka. Po chwili spojrzał na Johna oprzytomniałym wzrokiem. - Zawiodłem pana - powiedział. - Przepraszam. - Najważniejsze, że obaj żyjemy - odparł Carpenter. - Nic poza tym się nie liczy. - Zawdzięczamy to wyłącznie panu. John popatrzył na potężnego człowieka - mimo cichego, drżącego głosu na jego twarzy malowały się gniew i głęboki wstyd. - Ocalił mi pan życie - powiedział Frankenstein. - Mógł pan odejść beze mnie, a jednak pan tego nie zrobił. Dlaczego? Mężczyzna wzruszył ramionami. - Nawet nie przeszło mi to przez myśl - odparł. Olbrzym przyjrzał się uważnie szczerej, poczciwej twarzy Anglika. Nie dostrzegł w niej cienia fałszu. W opieszałym umyśle, przyćmionym działaniem opium, powziął pewne postanowienie. - Zawdzięczam panu życie - powtórzył powoli. - Niełatwo mi to przyznać. Carpenter otworzył usta, by zaprotestować, ale Frankenstein powstrzymał go ruchem ręki. - Cokolwiek mógłbym dla pana zrobić, wystarczy poprosić; bez względu na czas i miejsce. - Doceniam pańską chęć pomocy - odparł John. - Ale nie potrzebuję obstawy. - Zważywszy na słowa, którymi Valentin pana pożegnał, nie byłbym tego taki pewien - skwitował potwór.

25 W IMIĘ DAWNEJ PRZYJAŹNI Jamie z Frankensteinem siedzieli w pomieszczeniu biurowym bazy na poziomie A. W budynku panował spokój; część żołnierzy wybierała się na patrol, podczas gdy ich towarzysze na niższych poziomach kładli się do snu. Monstrum sączyło kawę z ogromnego kubka z oficerskiej messy, a chłopak nalał sobie wody z dystrybutora stojącego w kącie sali i patrzył wyczekująco na potwora. Popijając kawę, olbrzym zerknął na chłopca znad krawędzi kubka. Wreszcie się odezwał: - Nie patrz tak na mnie. Nie wiem, co chciałbyś wiedzieć. Jeśli masz jakieś pytania, to słucham. - W porządku - odparł Jamie, rozsiadając się na krześle. - Kiedy poznał pan mojego ojca? Potwór przechylił głowę i utkwił wzrok w suficie, wracając myślami do przeszłości. - Po tym, gdy do nas dołączył - odrzekł po chwili. - To był 1979 rok. Spodziewaliśmy się przybycia twojego ojca. Wieść o tym, że potomek któregoś z założycieli osiąga wiek pełnoletni, szybko się rozchodzi. To ważna chwila. Wiesz, jak ogromną wagę organizacja Czarny Filtr przywiązuje do przeszłości. Potomkowie założycieli to żywa historia. A Julian był wyjątkowy; wiedzieliśmy o tym, jeszcze zanim do nas przystąpił. - Co było w nim wyjątkowego? - Jamie wsparł się na łokciach, zaintrygowany opowieścią. - Znano go w kręgach wojskowych i nie tylko. Po zdaniu egzaminu przed Komisj ą Admiralicj i...

- Co to takiego? - przerwał chłopiec. - Rozstrzygający etap rekrutacji na komandosa. - Chwileczkę. Na komandosa, czyli żołnierza piechoty morskiej? Frankenstein westchnął. - Zgadza się, Jamie. Twój ojciec zdał egzamin z ponadprzeciętnym wynikiem i wszyscy szybko się o tym dowiedzieli. Potem podczas szkolenia pobił trzy rekordy. Zaczął się cieszyć sławą. Grał wtedy w narodowej drużynie rugby, więc... - Co takiego?! - wykrzyknął Jamie. - Bardzo ułatwiłbyś mi sprawę - powiedział Frankenstein, spoglądając na nastolatka - gdybyś chociaż przez pół minuty mi nie przerywał. - Przepraszam - rzucił chłopiec. - W porządku. Julian był profesjonalnym rugbystą. Grywał w młodzikach, w kategorii wiekowej do lat osiemnastu, a rok później, już jako żołnierz piechoty morskiej, dostał się do drużyny narodowej. Kilkakrotnie wybrano go do reprezentacji. - Dlaczego tylko kilkakrotnie? - Po wstąpieniu do naszej organizacji zakończył karierę sportową. Kiedy zjawił się u nas w wieku dwudziestu jeden lat, był bardzo popularny. Świat nie znał jeszcze internetu, ale o twoim ojcu pisano w gazetach i każdy bardzo chciał go poznać. Przybył tutaj ze swoim ojcem, twoim dziadkiem Johnem. Przywitał ich Peter Seward, ówczesny dyrektor. Nigdy przedtem nie widziałem na twarzach kierownictwa tak wielkiej dumy z powodu przyjęcia nowego rekruta. Zerknął na chłopca, uśmiechając się smutno. - Proszę mówić dalej - ponaglił cicho Jamie. - Niech pan nie przerywa. - To były wspaniałe czasy - dodał potwór po chwili, upijając spory łyk kawy. - Peter Seward objął przewodnictwo po Quinceyu Harkerze, który odszedł na emeryturę, aby zaopiekować się żoną. Peter niechętnie przyjął to stanowisko, ale jako najbliższy przyjaciel Quinceya uznał kontynuowanie jego pracy za swój obowiązek. I szło

mu piekielnie dobrze, chociaż sam w to nie wierzył. Nadzorował zmianę warty, począwszy od pokolenia, dzięki któremu Czarny Filtr przetrwał drugą wojnę światową, aż po obecne czasy, kiedy organizacja znów przeżywa rozkwit. - Na jego uśmiechniętej twarzy pojawił się cień nostalgii. - Korytarzami tego budynku chadzały takie legendy jak Albert i Arthur Holmwoodowie, najstarszy syn Quinceya - David, syn dyrektora - Ben, Leandro Gonzalez, David Morris, który był dziadkiem twojego kolegi Toma, i oczywiście twój dziadek także. Po odejściu Quinceya John Carpenter i Peter Seward zostali najlepszymi przyjaciółmi. W 1982 roku obaj odeszli na emeryturę, przekonani, że pozostawiają organizację w bezpiecznych rękach. - I rzeczywiście była bezpieczna? - dopytywał się Jamie, zasłuchany w opowieść potwora. Oczy miał szeroko otwarte z zaciekawienia. - Przez jakiś czas tak - odparł Frankenstein. - Po tym, jak dołączył do nas twój ojciec, kierownictwo przejęli młodzi potomkowie, którym przewodniczył syn Arthura Holmwooda, Stephen, niezwykle błyskotliwy człowiek. Taki geniusz zdarza się raz na pokolenie. W wieku piętnastu lat znał sześć języków, grał w krykieta i hokeja w kategorii młodzików England Schoolboys, był członkiem reprezentacji sportowej Cambridge. Kiedy po ukończeniu dwudziestego pierwszego roku życia nie przystąpił do organizacji, wywołał wielki skandal. Nie pomogły prośby ojca. Chłopak uparł się, że skończy studia, i dopiął swego. Potem, dzięki stypendium Rhodesa, dostał się na Harvard i spędził rok w Ameryce. Dopiero po powrocie wstąpił do Departamentu. Miał wtedy dwadzieścia trzy lata. To był 1965 rok. - Frankenstein zerknął na chłopca. - Stephen mógł zostać, kim tylko zechciał, nawet premierem. Ale wybrał organizację. Jamiemu pulsowało w głowie od słuchania z zapartym tchem. Nabrawszy w płuca powietrza, łyknął wody i ponownie skupił wzrok na olbrzymie. - Był też brat Stephena, Jeremy, oraz ich kuzyn Jacob Scott, którego poznałeś wczoraj. Kilka lat po przyjęciu twojego ojca

dołączył do nas syn Bena Sewarda, Henry; dzisiaj pełni funkcję dyrektora. Był też George Harker i Paul Turner, który ożenił się z siostrą Henry'ego Sewarda, i Daniel Morris, ojciec Toma. No i, rzecz jasna, Julian Carpenter. Wszyscy oni, pod kierownictwem Stephena Holmwooda, stanowili przyszłość Czarnego Filtru. Pięli się szybko po szczeblach kariery, angażując się w rozwój organizacji. Kiedy w 1982 roku Peter Seward ustąpił ze stanowiska dyrektora, Stephen został jednogłośnie wybrany na jego następcę. I wtedy dopiero zaczęło się dziać. - Frankenstein dopił kawę i odstawił kubek. - Wszystko, co tu widzisz, cała baza i jej wyposażenie, to inicjatywa Stephena Holmwooda. Złożył do rządu wniosek o zwiększenie budżetu na organizację i przeznaczył nowe fundusze na jej rozbudowę. W 1984 roku wysłał twojego ojca z misją rozpoznawczą do Ameryki do siedziby NS9, odpowiednika naszego Departamentu 19. Julian spędził tam dziesięć tygodni, a po powrocie sporządził raport, który posłużył jako projekt budowy bazy. Rozwijaliśmy się, rekrutując najlepszych ludzi ze wszystkich trzech rodzajów wojsk. Powiększyliśmy strefę naszych działań na całą Europę i inne części świata; pierwszy raz po wojnie wyruszyliśmy z misją do Afryki i Azji. Stephen współpracował z departamentami w innych krajach, co gwarantowało udostępnianie danych i dzielenie się zasobami. W ramach wymiany wysyłał ludzi w różne zakątki świata i ustalał zakres odpowiedzialności, tak aby każda organizacja sprawowała kontrolę nad innym regionem świata. - Na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek. - Masowo tępiliśmy wampiry - kontynuował. - Sądziły, że aby przetrwać, wystarczy się nie wychylać i siedzieć cicho. Ale myliły się. Ścigaliśmy je w różnych miastach oraz krajach i niszczyliśmy jednego po drugim. Nie miały się gdzie ukryć. - Przerwał i spuścił wzrok. - I co dalej? - dociekał Jamie. Kiedy Frankenstein podniósł głowę, chłopiec z przerażeniem dostrzegł w oczach potwora łzy.

- Stephen zmarł - odparł zwyczajnie. - W 1989 roku, na zawał serca. Nic nie zwiastowało jego śmierci. Siedział przy biurku w swojej kwaterze, kiedy to się stało. - To straszne - szepnął Jamie. - Tak - przyznał olbrzym. - Wszyscy byliśmy zdruzgotani. Nie wiedzieliśmy, co robić. Stephen był sercem organizacji i nagle go zabrakło. Jego odejście najbardziej dotknęło tych, którzy mieli objąć po nim stanowisko i pokierować nami dalej. Dlatego gdy Daniel Morris zaproponował własną kandydaturę, wszyscy byli mu wdzięczni. Wyrazili zgodę, nie przemyślawszy swojej decyzji. - Tom twierdzi, że jego ojciec pełnił funkcję dyrektora - wtrącił Jamie, przywołując w pamięci rozmowę w Galerii Poległych. Podobno trwało to krótko. - Za długo - odrzekł Frankenstein, a chłopiec drgnął niespokojnie. - Ale Dan Morris nie był złym człowiekiem - dodał po chwili. - Prawdę mówiąc, wręcz przeciwnie. Był zadziorny i porywczy i dzięki temu nadawał się na agenta, ale nie na dyrektora. Objął to stanowisko w trudnym momencie. Każdy na jego miejscu miałby niełatwe zadanie, bo wpływ Stephena dawało się silnie odczuć. Ale to nie usprawiedliwia jego ryzykownych działań ani krzywd, które wyrządził ludziom. - Frankenstein wstał od stołu, by nalać sobie wody z dystrybutora, po czym usiadł naprzeciw Jamiego. Mogliśmy to przewidzieć, a przynajmniej ja. Ale po śmierci Stephena nasi ludzie długo dochodzili do siebie i przez co najmniej rok nikt nie zwracał szczególnej uwagi na Dana i jego decyzje. Raz na jakiś czas zdarzało się, że nocną misję albo operację poza granicami kraju przeprowadzano bez wymaganego zezwolenia. Zaczęło się od drobnych rzeczy. Jednak nie umknęło to uwagi grupki agentów, którzy postanowili mieć go na oku. Byli wśród nich twój ojciec, Henry Seward i ja. - Potwór łyknął wodę. - W marcu 1993 roku Dan zarządził akcję w Rumunii, w Transylwanii; tam, gdzie pod koniec dziewiętnastego wieku wszystko się zaczęło. Ten region Europy podlega UZZP, rosyjskiemu Urzędowi Zwalczania Zjawisk

Paranormalnych, który jest niezbyt przychylny zagranicznym departamentom, ingerującym w strefę ich wpływów. Rosyjskie władze uniemożliwiły wstęp na teren Rumunii, a kary za złamanie zakazu były ogromne. Dopiero po upadku Związku Radzieckiego UZZP podjął współpracę z departamentami innych państw. Pod koniec 1992 roku twój ojciec przewodniczył delegacji do Moskwy, pierwszej od niespełna pół wieku. Wrócił zadowolony, że udało się odbudować kontakty z Rosją. Wtedy Dan zarządził Operację Słowik i o mały włos nie zerwaliśmy ich na zawsze. - Co to za operacja? - zapytał Jamie. - Misja, która miała na celu zniszczenie fabryki krwi pod Krajową. Działająca w Europie Środkowej mafia wampirów porywała ludzi, głównie bezdomnych i narkomanów, i wywoziła do starej rzeźni, gdzie uzyskiwano z nich krew. Każdego roku ginęły setki mężczyzn i kobiet; Bóg jeden wie, jak długo to trwało; ich krew sprzedawano potem na czarnym rynku. Informacje na ten temat docierały do nas od lat. Kilkakrotnie przekazywaliśmy je do UZZP, ale nie spotkało się to z żadną reakcją. Nie dostaliśmy nawet potwierdzenia otrzymania wiadomości. Za żelazną kurtyną informacje przepadały jak kamień w wodę; takie były czasy. Po upadku komunizmu spróbowaliśmy ponownie, i tym razem doczekaliśmy się odpowiedzi. Powiadomiono nas, że UZZP obrał rumuńską fabrykę krwi za główny cel swoich działań. Jednak przez sześć miesięcy nic się nie wydarzyło i wtedy Dan wysłał tam swoją ekipę. -Frankenstein popatrzył na chłopca. - Kiedy wspominam tamten dzień... - Pan też tam był? - przerwał Jamie. - Brał pan udział w tej misji? - Oczywiście - odparł potwór. - Ja, twój ojciec, Paul Turner i siedemnastu innych agentów organizacji. Wylecieliśmy 18 marca 1993 roku. Na miejsce dotarliśmy następnego dnia przed południem. - I co było dalej? - Wampiry już na nas czekały. Było ich ponad siedemdziesiąt, wszystkie nasycone, wypoczęte i w pełni przytomne. Po wejściu do

budynku zauważyłem na oknach czarną farbę, jeszcze wilgotną. Zwróciłem na to uwagę twojemu ojcu, który nakazał wszystkim się wycofać. Niestety, za późno. Upiory zaczęły atakować z góry. Byliśmy bez szans. - A jednak panu się udało. Mojemu ojcu i majorowi Turnerowi też. - Dopisało nam szczęście i nic poza tym. Może mieliśmy trochę więcej doświadczenia niż pozostali. Wśród agentów byli młodzi chłopcy, z niespełna dwuletnim stażem. Widząc, co się święci, rzuciliśmy się do ucieczki. Wybiegłem z budynku jako jeden z ostatnich. - Ilu z was przeżyło? - wyjąkał Jamie przez ściśnięte z przerażenia gardło. - Sześciu - odpowiedział Frankenstein. - Tylko nam dane było znowu ujrzeć światło dzienne. Czternastu naszych kolegów zostało w mrocznej fabryce, gdzie czekały ich rozlew krwi i śmierć. Frankenstein sięgnął po kubek, a gdy okazało się, że jest pusty, odstawił go z powrotem. - Dan podejrzewał, że Rosjanie uprzedzili mafię wampirów o naszej misji. Nie miał jednak żadnych dowodów, a nasza operacja była bezprawnym wtargnięciem na obszar podległy innemu departamentowi. Nie dostaliśmy pozwolenia, nie zarejestrowano rozmów telefonicznych, lecz Dana to nie obchodziło. Twój ojciec bronił UZZP; tłumaczył, że Rosjanie nie narażaliby życia naszych agentów. Ale Dan się uparł. Rozkazał nam zerwać wszelkie kontakty z UZZP i wysłał list do premiera z prośbą o usunięcie z Londynu rosyjskich dyplomatów. Zaznaczył, że działania UZZP należy traktować jako akt wojenny. - Przecież wasza misja była nielegalna... - zaprotestował Jamie. Frankenstein posłał mu uśmiech. - Rozumiesz, na czym polegał problem, mimo że to było tak dawno temu. Ale twój ojciec i ja wiedzieliśmy już wtedy. Zresztą nie tylko my. Nasza misja w Rumunii okazała się największą porażką w historii Czarnego Filtru, a śmierć czternastu ludzi dotkliwie osłabiła

organizację. Prawie każdy agent znał kogoś spośród zabitych; panowało niezadowolenie, a celem ataków coraz częściej stawał się Dan Morris. Wtedy twój ojciec wziął sprawy w swoje ręce. - I co zrobił? - Wraz z kilkoma starszymi agentami, wśród których znaleźli się Henry Seward i Paul Turner, skierowaliśmy oficjalne pismo do szefa sztabu generalnego, domagając się usunięcia Dana Morrisa ze stanowiska dyrektora Departamentu. Wyjaśniliśmy, że porażka w Rumunii była rezultatem jego błędnych decyzji i że zareagował na nią zbyt gwałtownie. Wnioskowaliśmy, żeby odwołać go dla dobra organizacji. Na szczęście szef sztabu generalnego przystał na naszą prośbę. - Teraz rozumiem, skąd u Toma niechęć do pana - rzucił cicho Jamie. - Pewnie nienawidzi pana za to, co pan zrobił jego ojcu. - Może mnie nienawidzić, ile mu się podoba - uciął chłodno Frankenstein. - Nie obchodzi mnie, co sobie myśli. Zrobiliśmy to, co konieczne, aby nie ponieść kolejnych ofiar w ludziach. Nie żałuję tego ani trochę. - A co się stało z ojcem Toma? Dalej działał w organizacji? - Miał taką możliwość - odrzekł Frankenstein. - Usunięto go ze stanowiska dyrektora, ale nie z Departamentu. Wielu, a między innymi twój ojciec, namawiało go, żeby został. Ale duma mu nie pozwalała. Odszedł zaraz po tym, jak go odwołano. - Potwór spojrzał na Jamiego. - Pół roku później się zastrzelił. - Jezu - szepnął chłopiec. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, przygnębieni smutnymi myślami. Wreszcie odezwał się Jamie: - Czy wtedy kierownictwo objął admirał Seward? Frankenstein skinął głową. - Wówczas był jeszcze komandorem. Z pomocą twojego ojca wy dźwignęli organizację z upadku. Departament znów zaczął funkcjonować jak przedtem. Przez ponad dekadę szło nam doskonale.

Henry i Julian świetnie się dogadywali, Czarny Filtr się rozwijał. Ale po wydarzeniach w Budapeszcie wszystko się zmieniło. Jamie pochylił się, wyczekując z przerażeniem dalszego ciągu. - Co się wydarzyło w Budapeszcie? - spytał.

26 POCZĄTEK KOŃCA REZYDENCJA MOLNARÓW POD BUDAPESZTEM, WĘGRY 12 LUTEGO 2005 ROKU Julian Carpenter wystrzelił z niedużej odległości i odwrócił wzrok - wampir eksplodował, obryzgując jego mundur krwią. Popatrzył na czterech ludzi, którzy stali za jego plecami. - Od tej chwili miejcie się na baczności - powiedział. Czterej towarzysze spojrzeli na niego. Po wielkiej kostropatej twarzy Frankensteina przemknął uśmiech, Paul Turner spoglądał spokojnie kamiennym wzrokiem, a oczy dwóch młodych agentów, Connora i Millera, zdradzały obawę i niepewność, mimo że uczono ich nie okazywać strachu. Carpenter doskonale ich rozumiał - jego zdaniem nie powinni brać udziału w tak ważnej misji. Zresztą cała ekipa była tego zdania. Młodzi szeregowcy mieli za sobą zaledwie rok doświadczenia, a dla Connora była to pierwsza akcja. Nie było czasu na zaglądanie do akt osobowych; wywiad, który wysłał ich do okazałej posiadłości na obrzeżach Budapesztu, rozkazał podjęcie natychmiastowych działań. Carpenter wybrał czterech najsilniejszych ludzi, których miał pod ręką. Ku jego zadowoleniu dwaj - Frankenstein i Turner - byli nie tylko zasłużonymi uczestnikami wielu operacji, lecz także jego najbliższymi przyjaciółmi w organizacji Czarny Filtr. A Connor i Miller musieli robić to, czego ich nauczono; prędzej czy później każdego agenta czekał skok na głęboką wodę.

Podczas nadzorowania dyżurów w pokoju operacyjnym Carpenter otrzymał raport. Z początku uznał to za dowcip. Autorem meldunku był niejaki major John Bryant, członek organizacji, który wybrał się z małżonką na rejs po Dunaju z okazji trzydziestej rocznicy ślubu. Podziwiając uroki Budapesztu, dosłownie wpadli na Alexandru Rusmanova i jego żonę Ilyanę. Półtorej godziny później ludzie Carpentera byli już na pokładzie samolotu lecącego na wschód. Siedzieli przypięci pasami do ławek. Śmigłowiec EC725 Cougar przebudowano od zera. Juliana Carpentera najbardziej cieszyły udoskonalone śmigła oraz silniki, dzięki którym maszyna mogła się poruszać ze stałą prędkością czterystu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę - o wiele szybciej niż zwykły helikopter, co oznaczało, że lot do Budapesztu trwał niewiele ponad godzinę. Należący do organizacji ponaddźwiękowy odrzutowiec Mina pokonałby tę odległość w niecałe dwadzieścia minut, ale bracia Harker polecieli nim do Tokio, a Julian nie miał czasu czekać na ich powrót. Po wciśnięciu guzika na pulpicie sterowniczym z sufitu wysunął się ekran, na którym pojawiło się najnowsze zdjęcie Alexandru. Julian polecił czterem agentom, by dokładnie mu się przyjrzeli. - To Alexandru Rusmanov - rzekł głosem nieznacznie dominującym nad szumem silników. - Turnerze, Frankensteinie, nie muszę wam przypominać, że obiekt naszej misji jest wyjątkowo niebezpieczny. Connorze i Millerze, mając na uwadze wasze dobro, powiem tylko, że żadne ćwiczenia nie przygotują was na spotkanie z wampirem tak wiekowym i potężnym jak Alexandru. Nie ma takiej możliwości. - Popatrzył po niespokojnych twarzach szeregowców. Mamy do czynienia z jednym z najstarszych wampirów na świecie. Został przemieniony przez samego Drakulę przeszło czterysta lat temu, podobnie jak jego bracia Valeri i Valentin. Ma moc, która przekracza wszelkie granice: potrafi powalać budynki, przemieszczać się niepostrzeżenie szybko i bez końca latać w powietrzu. Ponadto jest sprytny i bezwzględny. Traktuje ludzi jak zwierzynę łowną i poluje na

nich, by się pożywić. Jeśli zechce, zabije was bez chwili zawahania. Carpenter nacisnął guzik i na ekranie pojawiła się czarnobiała fotografia olśniewająco pięknej brunetki o wyrazistych rysach. - To Ilyana, żona Alexandru. Ma prawie tyle samo lat co on. Alexandru przemienił ją za zgodą Drakuli. Ilyana trwa przy nim od ponad czterystu lat i jest równie groźna jak on. Odwołując się do współczesnej psychologii, można powiedzieć, że to typowa bezduszna, pozbawiona współczucia socjopatka, niezdolna kochać nikogo prócz swojego męża. Jest nieprzewidywalna i wyjątkowo niebezpieczna. Za pomocą przycisku zwinął ekran i spojrzał na towarzyszy. Na twarzach Connora i Millera malował się strach. „Dobrze - pomyślał. - Niech się boją". - Obie te istoty to bardzo ważne cele naszej misji. Ich wyeliminowanie jest sprawą najwyższej rangi dla departamentów na całym świecie. Jeśli nie uda się zgładzić ich obojga jednocześnie, najpierw obieramy za cel Alexandru, jeśli tylko nadarzy się okazja. Zrozumieliście? Wszyscy czterej przytaknęli. Julian skinął głową. „Mam nadzieję - pomyślał. - Lepiej, żebyście zrozumieli". Helikopter wylądował na terenie węgierskiej bazy lotniczej pod Budapesztem. Dzięki tajnemu sygnałowi wywoławczemu nie pojawiał się na radarze cywilnej kontroli powietrznej; unikatową cyfrowoliterową identyfikację maszyny Departamentu 19 znało tylko kilku kontrolerów wojskowych. Nawiedzając dyskretnie i po cichu bary oraz restauracje Budapesztu, ekipa Juliana Carpentera natrafiła na ślad Alexandru. Pewien podstarzały wampir zaprosił ich do małego mieszkania w podziemiach zamku i opowiedział im o karczmie Bastion, w której ostatnio bywało tłoczniej niż zazwyczaj. Staruszek stwierdził pokrótce, że zbierają się tam różne typy, z którymi wolałby nie mieć nic wspólnego. Kiedy Turner go przycisnął, dodał jeszcze, że nie

czuje więzi z młodymi wampirami, a ich żądza przemocy napawa go wstrętem, dlatego trzyma się od nich z daleka. Carpenter podziękował mu i ekipa ruszyła dalej. Podążając z Bastionu śladem pewnego wampira barmana, trafili na zabawę w hali przemysłowej w podupadłej dzielnicy miasta. Wywlekli go na parking za budynkiem i wstrzyknęli mu dawkę Odlotu. Pod wpływem narkotyku wampir wytrzeszczył oczy i zazgrzytał zębami, aż w końcu wyjawił im, że cztery dni temu rosły mężczyzna o chłopięcej twarzy zostawił w karczmie wizytówkę z adresem klubu wampirów przy kościele Świętego Macieja. Barman twierdził, że strach głośno mówić o tym miejscu. Kiedy zaklinał się, że nie pamięta adresu z wizytówki, Turner poraził go w rękę latarką UV. Pod wpływem płomienia wróciła mu pamięć. Podjechali czarnym samochodem pod piękną gotycką kamienicę przy Balta Kóz, skąd obserwowali jej wejście. Przed dwiema godzinami w drzwiach budynku zniknął Anderson, potężny wampir o dziecięcych rysach twarzy, prawa ręka Alexandru. Najwyraźniej nie zauważył, że jest śledzony. Na drzwiach kamienicy wisiała mała złota tabliczka z napisem: Tabula Rasa. Carpenter uznał, że to właściwa nazwa klubu dla wampirów. „Po przemianie ich umysły stają się czystą kartą - pomyślał. Każdy wampir zostawia przeszłość za sobą i zaczyna od zera". - Pułkowniku - odezwał się ściszonym głosem Paul Turner. Carpenter odwrócił głowę i dostrzegł Andersona wychodzącego z kamiennej bramy. Wysoki, przygarbiony, obrzucił szybkim spojrzeniem cichą uliczkę, po czym wzbił się w powietrze i zniknął. Carpenter zwrócił się do szeregowego Millera, który siedział na tylnym siedzeniu z lśniącym, czarnym laptopem na kolanach, połączonym z satelitą rozpoznawczym na najbliższej orbicie geosynchronicznej. - Widzisz ślad termiczny? - spytał Julian. - Tak, proszę pana - odparł młody agent. - Kieruje się na północny zachód.

Następnego ranka kilka minut po wchodzie słońca Carpenter rozkazał zatrzymać samochód przed posiadłością Molnarów. Zdobiona żelazna brama była otwarta, a w kutym metalu odbijały się pierwsze promienie słońca. Gdy członkowie ekipy założyli w drodze ubiór kuloodporny, w pojeździe zapanowała napięta atmosfera oczekiwania. Carpenter spojrzał po swoich ludziach i powstrzymał się od dalszych uwag. Uznał, że żadne słowa nie pomogą im przed zasadniczą akcją, jeśli nie są gotowi, i że lepiej nie obciążać dodatkowo ich umysłów. Wkrótce i tak czekało ich mnóstwo mocnych wrażeń. Główna budowla posiadłości, ogromna siedemnastowieczna rezydencja, stała na szczycie łagodnego wzgórza. Spod bramy było widać tylko jej najwyższe piętra. Za wjazdem droga wiła się to na lewo, to na prawo, wśród gęstwin starannie przyciętych drzew, prowadząc w górę do żwirowego podjazdu przed domem. W pewnym momencie drzewa z obu stron przerzedziły się i Julian z towarzyszami weszli na kilkunastoarowy teren, porośnięty równym, nieskazitelnie zielonym trawnikiem. Otwarta przestrzeń przerażałaby Carpentera, gdyby nie bladożółty blask słońca, odbijający się w kroplach porannej rosy. Szybkim krokiem przemierzyli trawnik, tworząc zwarty szyk w kształcie litery X: Carpenter szedł w środku, Turner z Frankensteinem na przedzie, a dwaj szeregowcy w tyle. Żwir chrzęścił pod ich butami. Kiedy dotarli do posiadłości, Turner pchnął strzeliste wrota i wszyscy cicho wemknęli się do środka. Pierwszą rzeczą, która ich uderzyła, gdy tylko wkroczyli na marmurową posadzkę atrium, był zapach - silny odór zgnilizny, wdzierający się do nozdrzy i ust. W otwartych drzwiach w głębi atrium krążyła leniwie chmara much. Carpenter ruszył w tym kierunku. Za drzwiami mieściła się typowo nowoczesna kuchnia wielkości sali restauracyjnej. Tam odór był jeszcze silniejszy, a agenci musieli się opędzać od owadów. Na blacie, nad jednym z piekarników

stała metalowa brytfanna, w której leżał pieczony udziec jagnięcy, mocno sfioletowiały i rozdęty do podwójnej wielkości. Na zepsutym mięsie roiło się od czerwi, a na dnie brytfanny gromadziła się spływająca z niego mlecznobiała maź. Nad blatem krążył gęsty rój bzyczących much, czarnych i lśniących, o przezroczystych skrzydełkach. Obok brytfanny stały miski pełne sczerniałych, rozmiękłych ziemniaków i innych warzyw oraz taca z kieliszkami z dawno zwietrzałym szampanem. Szeregowy Miller dyskretnie stłumił odruch wymiotny. - Ile czasu minęło? - spytał Turner opanowanym jak zwykle głosem. - O tej porze roku? Co najmniej tydzień - odparł Carpenter. Agenci popatrzyli w milczeniu na zepsute jedzenie. To, co najprawdopodobniej stało się z ludźmi, którzy mieli je spożyć, było oczywiste. - Chodźmy dalej - nakazał Julian. Zawrócili do pięknego przestronnego holu - ściany były obite drewnem, a podłoga wyłożona czarnobiałymi płytkami z marmuru. Przez szklaną kopułę w suficie wpadały promienie porannego słońca, wypełniając dom ciszą i spokojem, które bynajmniej nie współgrały z nastrojem towarzyszącym Julianowi i jego ludziom. W jadalni znaleźli ciała. Podłużną salę wyłożono dębową boazerią. Po jednej stronie ciągnął się szereg okien z widokiem na jasnozielone połacie trawy. Pośrodku stał stół z ciemnego drewna, a na nim talerze z delikatnej porcelany, pełne czerstwego chleba, i połyskujące szklanki z wodą. Przy każdym nakryciu leżał komplet zdobionych sztućców. Dalej znajdował się wielki kominek, otoczony wygodnymi fotelami - z pewnością było to miejsce, gdzie domownicy przez lata raczyli się poobiednią brandy. Właśnie tam agenci zastali zwłoki członków rodziny Molnarów oraz ich służby. Trupów było sześć. W jednym z foteli siedział mężczyzna około sześćdziesiątki, z głową odrzuconą do tyłu i rozszarpanym gardłem.

Na kolanach trzymał kilkuletnią dziewczynkę; na jej smukłej, białej szyi widniały dwa okrągłe ślady. Poza tym ciało pozostało nienaruszone; Carpenterowi ulżyło na myśl, że dziecko umarło szybko, co nie było dane pozostałym mieszkańcom tego domu. Agenci weszli powolnym krokiem do pozbawionej życia sali. Ich buty zachrzęściły cicho, gdy stąpali po plamach zaschniętej krwi. Nawet Turner wzdrygnął się na ten dźwięk. Ciała dwojga służących, lokaja i pokojówki, ułożono na podłodze od ściany do ściany, głowami do siebie. Ich martwe oczy wpatrywały się w sufit, gardła były przegryzione prawie na wylot. Carpenter zmusił się do obejrzenia dwóch ostatnich ofiar - chłopaka i dziewczyny. Oboje mieli zaledwie po dwadzieścia kilka lat. Zginęli spleceni w uścisku, a ich ciała usadzono na jednym z foteli. Na widok zaciętego wyrazu twarzy chłopaka Julian poczuł w sercu dziką radość. „Brawo, młody - pomyślał. - Nie dałeś im satysfakcji. I dobrze". Dziewczyna, której ręce ciasno obejmowały szyję chłopaka, najwyraźniej miała słabszy charakter - na jej zesztywniałym obliczu malowały się strach, beznadzieja i rozpacz. Była piękna - miała pociągłą twarz, włosy koloru pszenicy oraz smukłe ciało. Jej srebrzysta suknia połyskiwała w blasku poranka. Oboje zostali do reszty wysączeni z krwi. Na szyi dziewczyny, niczym rozwarta paszcza, widniała wyszarpana w ciele rana. Po odgryzionych ramionach chłopaka pozostały tylko kikuty. Bóg jeden wie, ile wampirzych kłów wpijało się w jego ciało, rozdzierając je na strzępy. Na żadnych zwłokach nie było ani śladu krwi. Carpentera zemdliło na myśl, że pochłonięto jej aż tak ogromne ilości. - Proszę pana - odezwał się głos szeregowego Millera. Julian zerknął w jego stronę. - O co chodzi? - Ślady. Młody agent powiódł dookoła ręką. Carpenter rozejrzał się kilkanaście krwawych odcisków podeszew butów prowadziło ku

niepozornym drzwiom w rogu wykończonych drewnem ścian. Ktoś musiał tamtędy wyjść. Skinął głową na Turnera. Major zbliżył się ostrożnie i przyłożył ucho do drewnianych paneli. Po chwili cofnął się, wyjął zza paska broń i kopnięciem otworzył drzwi, roztrzaskując framugę. Płycina uderzyła o kamienny mur i pękła prawie na pół. Zapadła grobowa cisza, po czym Turner wszedł w otwór w ścianie. - Droga wolna - rzekł. Znaleźli się w wąskim kamiennym przejściu, oświetlonym zwisającą z sufitu żarówką. Otoczeni gołymi ścianami ujrzeli na wprost zniszczone schody prowadzące w dół. Turner ruszył pierwszy z wycelowaną bronią. Carpenter wyjął swoją i dał znak pozostałym, by udali się za nim. Po pokonaniu kilkunastu stopni zeszli do korytarza, który rozszerzał się w dużą piwnicę. Przy jednej ścianie stały półki z zapasami żywności: ryżu, mąki, oliwy, octu oraz marynowanego mięsa. Po przeciwległej stronie wznosił się regał, zajmujący całą ścianę, zapełniony setkami butelek z winem i szampanem. W głębi piwnicy leżał przewrócony stojak, po kamiennej posadzce walało się rozbite szkło, a w powietrzu unosił się silny zapach sfermentowanych owoców. Podchodząc bliżej, agenci dostrzegli wykute w kamieniu zabytkowe łukowe przejście, za którym panowała nieprzenikniona ciemność. - Światło - nakazał Carpenter. Szeregowy Miller odpiął od paska latarkę i poświecił w mrok. W blasku ukazała się wykrzywiona twarz wampira z odsłoniętymi kłami i czerwonymi oczami. Upiór rzucił się prosto na nich. Julian otarł twarz z krwi i z obrzydzeniem otrząsnął ręce. - To pierwszy ze strażników - oznajmił cicho Turner. - Właśnie - przyznał Frankenstein. - Pewnie wiedzą o naszym przybyciu.

- Nie sądzę - odparł Carpenter. - Może spodziewali się policji albo kogoś z rodziny ofiar. Wątpię, by uprzedził innych. - Oby miał pan rację - powiedział Frankenstein. Zagłębiwszy się w mrok, świecili latarkami w okrągłą czeluść korytarza, poruszając się możliwie najciszej. Za rogiem przejście zaczynało się rozszerzać i po chwili ekipa znalazła się u progu masywnych drewnianych drzwi. Carpenter skinął ręką na Connora, by wszedł pierwszy, a gdy młody szeregowy powoli pchnął ramieniem drzwi, te skrzypnęły w zawiasach, odsłaniając kolejny korytarz. Connor ruszył naprzód. Carpenter już miał kazać mu zaczekać, gdy nagle z góry sfrunęła cienista postać, powalając szeregowca na posadzkę. Osłupiali z przerażenia agenci skupili snopy latarek w miejscu szarpaniny i ujrzeli młodą, niespełna kilkunastoletnią wampirzycę, która zdarła kask z głowy żołnierza i zatopiła kły w jego szyi. Connor wrzasnął, szamocąc się w jej uścisku. Krew trysnęła na posadzkę i ściany, a gdy dziewczyna zacisnęła zęby i wyszarpnęła mu gardło, krzyk mężczyzny przerodził się w straszliwy gardłowy bulgot. Jak zwykle pierwszy zareagował Turner. Wyskoczył i przebił kołkiem lewe oko wampirzycy. Ta zawyła z bólu i zerwała się na nogi, zostawiając leżącego Connora. Z jej oka oprócz krwi pociekła żółta galaretowata substancja. Wtedy Frankenstein wycelował z megagnata prosto w pierś dziewczyny. Odrzucona siłą pocisku rozprysła się krwawą fontanną. Po chwili żelazny kołek został wciągnięty z powrotem do lufy. Wszyscy czterej pochylili się nad rannym szeregowcem. Przyklękając, Carpenter chwycił go za rękę. Connor był bliski szoku - przewracał niespokojnie oczami, puls miał szybki i nierówny. Z wyszarpanej rany buchała krew. Turner sięgnął do apteczki przy pasku, wyjął kawałek gazy i przyłożył ją do szyi żołnierza, uciskając tętnicę. Connor krzyknął, tocząc z ust krwawą pianę, ale Turner nawet nie drgnął. - Spokojnie, chłopcze - powiedział Carpenter. - Wydostaniemy cię stąd.

- O Boże - jęknął Miller. Stał w bezruchu, wpatrzony w broczącego krwią kolegę. Jego twarz zastygła w przerażeniu. - Szybciej, zabierzmy go - nakazał Julian. - Turner, wezwij pomoc. Trzeba go stąd wynieść, natychmiast. Nikt się nie ruszył z miejsca. - No dalej! - rzucił Carpenter podniesionym głosem. - To rozkaz! - Julianie - odezwał się szeptem Frankenstein. - Sam rozumiesz, że jest już za późno. Podróż do najbliższego miejsca, gdzie można go poddać transfuzji krwi, zajmie przynajmniej dwie godziny. Jeśli w tym czasie Connor nie umrze, zostanie przemieniony. - Nie zgadzam się - odparł Julian oburzonym tonem. - Nie obchodzi mnie, czy macie rację... Mimo wszystko spróbujemy. Nie zostawię go tutaj na pewną śmierć. - Proszę pana... - wybełkotał Connor. Głos miał stłumiony, jakby znajdował się pod wodą. Dowódca popatrzył na niego. - Rozumiem, że... nie ma dla mnie... ratunku - dodał. - Nie... pozwólcie mi się przemienić. Błagam. Nie pozwólcie... Oczy żołnierza wywróciły się białkami do góry, wargi rozchyliły się bezwładnie. Jego pierś poruszała się coraz słabiej, a rana na szyi znów zaczęła krwawić, plamiąc dłoń Turnera. Carpenter podniósł się i spojrzał na towarzyszy. Miller zamarł, wpatrzony w Connora zamglonym, obojętnym wzrokiem. Twarz Frankensteina była opanowana, a z szarych tęczówek Turnera emanował chłód. Julian, zaciskając zęby, sięgnął po spluwę. - Co pan robi?! - wykrzyknął Miller. - To, co konieczne - odparł Frankenstein. - Trzeba go zawieźć do szpitala! - upierał się szeregowy ze łzami w oczach. - Nie możecie go zastrzelić jak chore zwierzę! - Nie wolno nam dopuścić do przemiany. Pod żadnym pozorem. Zresztą słyszałeś, że Connor sam tego nie chce. - On nie wie, co mówi!

- Owszem, wie - rzekł Frankenstein stanowczym tonem. Widok żałosnej miny Millera ścisnął Juliana za serce. - To... nie w porządku - dodał szeregowy łamiącym się głosem. - Wiem - przyznał Carpenter. - Masz rację. Ale przemiana byłaby dla niego gorsza niż śmierć. Sam chyba rozumiesz... Miller powoli skinął głową. Julian przykląkł nad nieprzytomnym żołnierzem i przystawił lufę pistoletu do jego skroni. Turner, pochylony nad Connorem z drugiej strony, patrzył spokojnie na dowódcę, który położył jedną dłoń na spluwie, a drugą nacisnął spust. * W milczeniu udali się w głąb tunelu, gdzie natknęli się na kolejne drewniane drzwi pod masywnym łukiem, zwieńczonym rzeźbą ukrzyżowanego Chrystusa. Turner pchnął je i oczom agentów ukazała się duża, okrągła kaplica, której ściany zdobiły figury świętych. W głębi, na surowym ołtarzu stał potężny kamienny krucyfiks. Na posadzce spały wampiry. Było ich przynajmniej dwadzieścia. Leżały ciasno stłoczone jak śpiące nietoperze. Na ten widok Miller jęknął. Spoczywający najbliżej nich wampir - starzec z brodą niemal do pasa - otworzył oczy. Jego tęczówki natychmiast zaiskrzyły się czerwienią. Gdy wydał przeszywający wrzask, pozostałe wampiry zerwały się ze snu. Agenci rzucili się do ataku. W kaplicy zakotłowało się od czarnych mundurów i broni. Pochylony Frankenstein natarł na upiory, rozpędzając je we wszystkie strony, wyjął zza paska pistolet maszynowy i opróżnił cały magazynek. Na wpół przytomne wampiry słaniały się na nogach. W zwartej gromadzie trudno było im się poruszać. Kule rozrywały je na strzępy. Miller, który tego dnia ujrzał więcej, niż się spodziewał, zaatakował zdezorientowaną grupę z maniakalną furią, przebijając kołkiem kolejno jednego wampira za

drugim, podczas gdy z jego ust dobywał się niezrozumiały krzyk. Turner cofnął się pod ścianę, dobył megagnat i spokojnie, bez pośpiechu, zaczął mierzyć do upiorów. Zabił sześć. Wystrzelony pocisk powracał do lufy, po czym ponownie wylatywał do następnego celu. Carpenter z Frankensteinem przypierali ranne, wyjące wampiry do kamiennego muru, gdzie dobijali je serią ciosów zadanych ostrym żelaznym kołkiem. Akcja trwała niespełna minutę. - Alexandru? - spytał Julian, ciężko dysząc. Turner zaprzeczył ruchem głowy. - Tam? - Frankenstein wskazał miejsce za ołtarzem. Pod rzeźbionym krucyfiksem znajdował się krótki korytarzyk. Carpenter zajrzał do środka. Zaledwie kilka metrów dalej, na końcu kamiennego przejścia, znajdowała się niewielka komnata modlitewna z klęcznikiem pod ścianą. Frankenstein ruszył pierwszy, schylając głowę, by zmieścić się pod sklepieniem. Schował pistolet maszynowy z pustym magazynkiem i wyjął swój czarnosrebrny karabinek, z którym nigdy się nie rozstawał. Jego solidny kaliber przestrzeliłby nawet pień drzewa. Coś wyskoczyło zza drzwi. Frankenstein nacisnął spust i wystrzelił z ogłuszającym hukiem. Jakaś postać uderzyła o ścianę i osunęła się na posadzkę. Z jej ust wydobył się wrzask. Carpenter zaczekał, aż dym opadnie, i zbliżył się do leżącej - jej piękną twarz wykrzywiał grymas bólu. - Ilyano - przemówił. - Gdzie twój mąż? Prychnęła, opluwając go krwią. - Za późno, lokaju! On zniknął! Za późno! - krzyknęła. Julian przyparł ją butem do ściany. Ciało kobiety było przestrzelone na wylot; krew lała się na podłogę. - Za późno! Za późno! Obrzucając go wyzwiskami, próbowała się czołgać. Julian wrócił do towarzyszy.

- Nie ma go - oznajmił. - Jak to? - zdziwił się Turner. - Przecież mówię - uciął oschle. - Tutaj go nie ma. Przemieścił się. Rozumiesz? Turner nie odpowiedział, lecz wzrok miał utkwiony w dowódcy. - Wykończę ją - oświadczył. - Stanowi ważny cel. Dzięki temu nasza misja nie pójdzie na marne. - Niech pan to powie Connorowi - wtrącił Miller. - Nie, ja to zrobię - powiedział Carpenter, sięgając po rurę. Zostańcie tutaj. Ruszył korytarzem. Podążył za Ilyaną, która przeczołgała się w głąb komnaty. Nad klęcznikiem ujrzał figurkę Matki Boskiej. Drzwi zatrzasnęły się za jego plecami. Jego trzej towarzysze czekali w korytarzu. W środku rozległ się przenikliwy wrzask i świst pocisku. Coś chlusnęło o ścianę, a po chwili z komnaty wyszedł Carpenter. Mundur mężczyzny był zachlapany krwią, podobnie jak ściany pomieszczenia i kamienna posadzka, na której widniały czerwone ślady butów dowódcy.

27 O JEDNEGO ZA DUŻO Po wysłuchaniu opowieści Frankensteina Jamie zasłonił dłońmi twarz, by ukryć łzy. Po chwili popatrzył na potwora. - To dlatego Alexandru porwał moją matkę? - spytał drżącym głosem. - Żeby się zemścić za swoją żonę? - Nie wiem - odparł Frankenstein. - Bardzo możliwe. - Jak to? - spytał gniewnie chłopiec. - Dla mnie to oczywiste. - Nie wątpię - przyznał olbrzym. Jego łagodny ton zaczynał być irytujący. - To skąd u pana ta niepewność? - protestował zaciekle. Dlaczego nie chce mi pan powiedzieć? Monstrum westchnęło. - W świetle późniejszych wydarzeń wielu ludzi nie uwierzyło, że twój ojciec zabił Ilyanę. Nie było przy tym ani majora Turnera, ani mnie. Słyszeliśmy tylko strzał. Jamie zgromił go wzrokiem. - Myśli pan, że sfingował jej zabójstwo? Frankenstein uderzył pięścią w stół. - Twój ojciec był moim najlepszym przyjacielem - rzekł lodowatym tonem. - Służę twojej rodzinie od prawie dziewięćdziesięciu lat, a ty masz czelność podważać moją lojalność? Uszy by ci zwiędły, gdybyś usłyszał, czego dokonałem dla dobra i ochrony twoich przodków. Jak śmiesz we mnie wątpić? - Mogę sobie myśleć, co mi się podoba! - krzyknął Jamie i wstał od stołu, z hukiem przewracając krzesło. Oparł się o blat i popatrzył

na Frankensteina. - Sądzi pan, że Ilyana żyje? Że mój ojciec pozwolił jej uciec? Proszę odpowiedzieć! Potwór powoli wstał i wyprostował się, przysłaniając chłopca swoim cieniem. - Posłuchaj mnie - zaczął. - Byłem gotów oddać życie za Juliana Carpentera. Ufałem mu bezgranicznie, dopóki wampiry nie wdarły się na teren bazy, by wysadzić samolot z naszymi ludźmi. Zginęło osiem osób. Atak miał miejsce pół kilometra stąd, na skraju najściślej tajnego, najpilniej strzeżonego terenu w państwie. To miejsce nie istnieje na żadnej mapie, a samoloty i satelity mają zakaz przelotu nad jego obszarem. W tym miejscu... - Zatrudnia się setki ludzi - wtrącił Jamie. - Każdy z nich mógł przekazać Alexandru informację o lokalizacji bazy. - Nie, to niemożliwe - odparł Frankenstein. - Pracownicy cywilni są codziennie transportowani specjalnymi samolotami bez okien z lotnisk oddalonych o prawie sto kilometrów. Nie mają pojęcia, gdzie się znajdują. Tylko starsi agenci mogą się swobodnie poruszać po okolicy. - Ilu ich macie? Stu? Dwustu? Może więcej? - Około dwustu. Masz rację, każdy z nich mógł wyjawić Alexandru lokalizację bazy Czarnego Filtru, ale bardzo niewielu miało dostęp do map czujników podczerwieni rozmieszczonych w promieniu kilkunastu kilometrów wokół siedziby organizacji. Tylko sześć osób z Departamentu 19 posiadało tę informację. To dlatego nasi ludzie nie zdążyli wyskoczyć z samolotu ze spadochronami. Atak nastąpił w chwili, gdy samolot znajdował się nisko nad ziemią, więc nie było czasu na ratunek. Maszyna eksplodowała na pasie do lądowania. Dziesięć dni później, gdy śledztwo wciąż trwało, zginął twój ojciec. Tamtego wieczoru, nikomu nic nie mówiąc, samowolnie opuścił bazę. Nie wylogował się z sieci; dyżurny oficer dostrzegł na ekranie jego komputera dziwną rzecz. W wyniku dochodzenia natrafiono na email wysłany przez twojego ojca pod nieznany adres. W załącznikach były mapy z siatką podczerwieni na terenie bazy.

Jamie odszedł sztywnym krokiem od stołu, przywarł plecami do ściany i osunął się na podłogę. Objął ramionami kolana i wtulił w nie twarz. - Dlaczego miałby tak postąpić? - odezwał się po chwili słabym głosem. - To bez sensu. Frankenstein usiadł. - Po śmierci Juliana prześledzono dokładnie jego aktywność w sieci Departamentu. W folderach osobistych, zabezpieczonych kilkoma hasłami i poziomami szyfrowania, znaleziono napisany przez niego list, w którym obiecywał naprawić krzywdy wyrządzone waszej rodzinie i zadośćuczynić za niesprawiedliwość doznaną z rąk założycieli organizacji oraz ich potomków. Julian uznał, że jako wnuk lokaja jest dyskryminowany przez innych członków organizacji. Przekonany, że to z tego powodu żaden z Carpenterów nie objął nigdy stanowiska dyrektora, twierdził, iż nie zamierza dłużej tolerować takiej sytuacji. - I wysadzenie samolotu miało mu w tym pomóc? - spytał Jamie, nie podnosząc głowy. - Odrzutowiec pilotowali wówczas bracia Harkerowie powiedział Frankenstein. - Potomkowie chyba najsłynniejszej rodziny w historii organizacji. Jamiemu od razu przyszła na myśl tablica w różanym ogrodzie. „Rany boskie. Rany boskie. Tato, coś ty narobił?". Nie rozumiał tylko jednej rzeczy - to była jego ostatnia nadzieja. - Dlaczego Alexandru przybył po mnie i matkę, skoro tato przeszedł na jego stronę? Po co chce nas zabić? - Nie wiem - przyznał szczerze potwór. - Być może po tym, jak Julian uśmiercił Ilyanę, Alexandru w zamian za poufne informacje obiecał mu, że nie zemści się na tobie i twojej matce, ale go oszukał. A jeśli twój ojciec oszczędził Ilyanę, Alexandru okłamał go z czystej złośliwości. Zresztą nieważne. Julian odszedł. Jamie uniósł głowę i spojrzał na potwora oczami spuchniętymi od łez.

- Czy całkiem zwątpił pan w mojego ojca? - spytał. - Może w głębi duszy jeszcze pan wierzy, że to nie on zdradził? Frankenstein pochylił się, opierając łokcie o kolana. - Wierzyłem w niego tak długo, jak umiałem - powiedział. Broniłem go przez kilka miesięcy po jego śmierci. Zbadałem każdy najmniejszy dowód, szczegółowo przeczytałem raport biegłych z badania sprzętu komputerowego, kilkakrotnie, co do słowa. Nie dopuszczałem do siebie myśli, że Julian mógł zrobić coś takiego. Nieraz groziłem, że odejdę. - Patrząc ze smutkiem na Jamiego, wziął głęboki oddech. - Niestety, nie znalazłem nic, co mogłoby oczyścić go z zarzutów. Po pogrzebie braci Harkerów czekaliśmy na kolejny ruch Alexandru. Na próżno. Z biegiem czasu pogodziłem się z powszechnie panującą opinią, że Julian dopuścił się zdrady. Musiałem się nauczyć z tym żyć, choć było to strasznie bolesne. Potwór przyglądał się cierpliwie chłopcu, ale Jamie nie myślał o ojcu, lecz o matce - o tym, jak źle ją traktował po śmierci ojca i ranił słowami. Ogarnął go palący wstyd; czuł, że oddałby wszystko, by móc przyznać się przed nią do swoich błędów, powiedzieć jej, jak strasznie mu przykro, i prosić o wybaczenie. - Byłem wściekły na ojca, że nas opuścił - odezwał się wreszcie. - Mama zawsze powtarzała, że jestem niesprawiedliwy. Ale myliła się. On był zdrajcą. - Twój ojciec był dobrym człowiekiem, ale zrobił okropną rzecz - odrzekł Frankenstein. - Popełnił straszliwy błąd, który przypłacił własnym życiem. - I ośmiorga niewinnych ludzi - dodał Jamie przejętym głosem. Za co zginęli pasażerowie samolotu? Za to, że żaden Carpenter nie awansował w organizacji? Przecież to żałosne! Frankenstein milczał. - Wstyd mi, że jestem jego synem - wyrzucił z siebie chłopiec. Teraz rozumiem te wrogie spojrzenia. Sam bym siebie znienawidził. Całe szczęście, że ojciec nie żyje.

- Nie mów tak - upomniał go potwór. - Był twoim tatą. Wychowywał cię i kochał jak ty jego. Tego jestem pewien. - Wszystko mi jedno! - krzyknął Jamie. - Nic a nic mnie to nie obchodzi! Nawet go nie znałem. Człowiek, który mnie wychowywał, udawał, że jest oficerem w ministerstwie obrony, a w weekendy grywał w golfa z kolegami, narzekając na ceny paliwa. Przecież on wcale nie istniał! - Zerwał się na nogi i kopnął wywrócone krzesło, uderzając nim o ścianę. - Szkoda na niego czasu -rzekł, patrząc błękitnymi oczami na Frankensteina. - On nie żyje, a moja matka tak; przynajmniej na razie. Trzeba ją odszukać. Porozmawiam jeszcze z Larissą. Potwór zesztywniał. - Co ci z tego przyjdzie? - zapytał. - Nie wiem, ale czuję, że zechce mi pomóc. Sam nie rozumiem dlaczego. Frankenstein spojrzał na chłopca i już miał coś powiedzieć, gdy nagle w radiotelefonie przy pasku Jamiego rozległy się trzaski. Nastolatek wyjął go i zerknął na ekran. - Kanał siódmy - przeczytał. - To kanał operacyjny - zauważył olbrzym. - Nikt nie powinien z niego korzystać. Kiedy Jamie dotknął przycisku, w słuchawce rozległ się przeraźliwy wrzask. Frankenstein natychmiast wstał z miejsca i utkwił wzrok w radiotelefonie. Usłyszeli niezrozumiały szept, a potem drżący męski głos: - Hhalo? Kkto mmówi? - Jamie Carpe... W słuchawce zabrzmiał odgłos rozdzieranego ciała i chlupot krwi, a potem piskliwy krzyk bólu i przerażenia. - O Jezu, błagam! - wrzeszczał mężczyzna. - Błagam, nie! O Jezu, proszę nie robić mi krzywdy! Jamie posłał Frankensteinowi bezradne spojrzenie. Twarz potwora przybrała ciemnoszarą barwę, niekształtne oczy otworzyły się

szeroko. Wpatrywał się w radiotelefon, jakby ktoś nawiązał połączenie z samego piekła. Znowu odezwał się szept, a po nim słaby głos, który łamał się, dławiony łzami. - Musisz przyjechać - rzekł mężczyzna, szlochając przeraźliwie z bólu. - Oon chce, żebyś do niego pprzyszedł. Mmówi, że w przeciwnym razie nnigdy więcej nnie zobaczysz matki. Nastolatek zawrzał gniewem. - Alexandru - wycedził nieswoim głosem. - Gdzie jesteś...? Człowiek wrzasnął ponownie; jego krzyk przerodził się w piskliwe wycie. W tle zadźwięczał śmiech. - Pomocy - wykrztusił mężczyzna. Połączenie zostało przerwane. Jamie przez chwilę patrzył na radiotelefon, po czym z obrzydzeniem rzucił go na stół. Siadając powoli na krześle, Frankenstein utkwił w chłopcu przerażony wzrok. - Skąd znał częstotliwość? - wyjąkał Jamie drżącym głosem. Jakim cudem do niej dotarł? - Nie mam pojęcia - odparł potwór. - Zmieniają ją co czterdzieści osiem godzin. - A więc ktoś musiał mu ją podać w ciągu ostatnich dwóch dni? Frankenstein wytrzeszczył oczy, uświadamiając sobie nagle znaczenie słów chłopca. Wyjął zza paska swój radiotelefon, nacisnął guzik przełącznika kanałów i odezwał się do słuchawki: - Thomas Morris zgłosi się natychmiast na poziom zero do pokoju dwadzieścia cztery B. Kiedy głos potwora zabrzmiał w głośnikach na terenie całej bazy, Jamie drgnął. - Obudzi pan cały departament - zaprotestował. - Co pan wyprawia? - Muszę coś wyjaśnić - odrzekł.

Po niespełna minucie do pokoju wszedł słaniający się na nogach Thomas Morris. Twarz miał opuchniętą, oczy wąskie jak szparki. Ziewając, spytał, o co chodzi. - Odpowiadasz za bezpieczeństwo systemu, Tom. Rozumiem, że możesz sprawdzić, kto się loguje do sieci? Morris przetarł oczy wierzchem dłoni. - Mogę - odparł. - Świetnie. Dowiedz się, kto w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin łączył się z bazą częstotliwości. Morris jęknął. - Czy to nie może zaczekać do... - Zrób to teraz, proszę - przerwał mu Frankenstein. Nieco urażony mężczyzna sięgnął do futerału przy pasku po przenośny panel sterowania. Położył go na stole, wstukał kod i uruchomił wyszukiwanie. Jamie i potwór przyglądali się zza jego pleców. Piiip. Na ekranie wyświetlił się komunikat: „Brak rezultatów". - Proszę bardzo - rzucił Morris. - Nikt się nie logował. Czy mogę się już położyć spać? Frankenstein popatrzył najpierw na ekran, potem na Morrisa. - Tak - odrzekł słabym głosem. - Przepraszam, że przeszkodziłem. - Nie ma sprawy. - Posłał mu zmęczony uśmiech. - Dobranoc panom. - Dobranoc, Tom - odrzekł Jamie. Mężczyzna wyszedł, zamykając za sobą drzwi. - No i co? - odezwał się chłopiec znużonym głosem. - Nadal podejrzewa pan mojego ojca? - Jamie... - zaczął Frankenstein, ale nastolatek nie dał mu dojść do słowa. - Dosyć. Nie chcę teraz myśleć o tym, kto udostępnił wampirowi tajną częstotliwość. Musimy odszukać Alexandru, zanim znowu

kogoś skrzywdzi. Pójdę się przespać, a potem odwiedzę blok więzienny. Zrobimy to, co powie Larissa. Ruszył do drzwi i już miał chwycić za klamkę, gdy usłyszał głos potwora: - Naprawdę sądzisz, że można jej ufać? Chłopiec odwrócił się i spojrzał na Frankensteina smutnym wzrokiem. - Tak samo jak wszystkim innym w tej bazie - odparł. Jamie kłamał. Był wprawdzie zmęczony, lecz zamiast położyć się spać, udał się do części szpitalnej budynku i przemknął szybko do drzwi z napisem: „Sala operacyjna". - Nie wiem, co robić - powiedział, opadając niedbale na krzesło obok łóżka, na którym leżał Matt. Chłopak wciąż był blady jak ściana, a pokój wypełniały rytmiczne odgłosy aparatury medycznej. - Nie wiem, w co wierzyć ani komu zaufać. Czuję, że całkiem się pogubiłem. Patrząc na spokojną twarz Matta, poczuł zazdrość. Nie bardzo wiedział, po co tu przyszedł - nagle owładnęła nim nieodparta chęć odwiedzenia rannego nastolatka. Podejrzewał, że to dlatego, iż Matt jako jedyny w całej bazie nie słyszał o nim ani o jego ojcu i nie mógł go zaskoczyć nowymi informacjami. Uznał, że tylko z nim może swobodnie porozmawiać. - Nawet najbliższy przyjaciel mojego taty, Frankenstein, jest przekonany o jego zdradzie. Skoro on tak uważa, to musi być prawda. Ale w takim razie, kto udostępnił Alexandru tajną częstotliwość, dzięki której mógł się ze mną skontaktować? Od śmierci mojego taty zmieniano ją tysiące razy. Larissa coś przede mną ukrywa, podobnie jak chemik. Dałbym głowę, że Frankenstein też. Dlaczego nikt nie chce mi powiedzieć całej prawdy? Zupełnie jakby było im wszystko jedno, czy odnajdę matkę, czy nie. - Bezwiednie dotknął dłonią obandażowanej szyi. - Miałem dziś wypadek. Oczywiście nie tak poważny jak twój, ale doznałem poparzeń. Wiesz, że dzięki temu coś

sobie uświadomiłem? Dotarło do mnie, że to wszystko nie jest grą ani filmem, gdzie dobro zwycięża, a zło zostaje ukarane. To rzeczywistość, zawiła i skomplikowana. Boję się, nie wiem, co robić... Ukrył głowę w dłoniach i zaczął szlochać. Urządzenia medyczne buczały nieustannie, a oczy Matta wciąż pozostawały zamknięte. Kwadrans później Jamie położył się do łóżka. Bał się, że czeka go bezsenna noc, ale gdy tylko przyłożył głowę do poduszki, natychmiast usnął. Spał długo, nie śniąc o niczym. Po przebudzeniu jego ciało było wypoczęte, lecz umysł wciąż przytłaczało czekające go zadanie. Minęła trzecia po południu. Wziął prysznic, włożył ubranie i zjechał windą na poziom więzienny. Tam pomaszerował długim korytarzem do celi Larissy. Ujrzał ją w samej bieliźnie; stała plecami do niego, naciągając dżinsy. Cofnął się, zarumieniony, w głąb korytarza. - Słyszę cię. Lepiej się pokaż - rzuciła swobodnym tonem. Jamie jęknął, odwrócił się i zacisnął powieki. Wyszedł zza ściany i popatrzył na Larissę - stała pośrodku celi, ubrana. Na jego widok przekrzywiła lekko głowę. - Twoje serce bije mocniej - powiedziała. - Słyszę je. To ze wstydu czy z podniecenia? - Ze wstydu - odparł Jamie. - Bez dwóch zdań. - Szkoda - rzuciła z zadziornym uśmiechem, który spowodował, że chłopak znowu oblał się rumieńcem. Bał się, że jego twarz eksploduje od fali gorąca. Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. „Słyszy bicie mojego serca, tym bardziej moje kroki. Dlaczego nie pospieszyła się z ubieraniem, skoro wiedziała, że nadchodzę?". - Bo lubię cię drażnić - odparła. Zaskoczony Jamie cofnął się o krok. - Skąd wiedziałaś...? - Bystry z ciebie chłopak - dodała z uśmiechem.

Przemknęła po celi, usiadła zgrabnie na pryczy z dłońmi splecionymi za głową i utkwiła w nim wzrok. - Rozmawiałeś z potworem? - spytała. - Tak. - No i co? - Nie powinienem był tego robić, ale cieszę się, że spróbowałem. Rozumiesz, co mam na myśli? Jej uśmiech sprawił, że serce znów zabiło mu mocniej. - Doskonale rozumiem - rzekła. Jamie opanował emocje. - Przyjmuję twoją propozycję - oświadczył. - Nie wolno mi cię stąd zabrać, ale zrobię to, jeśli obiecasz, że zaprowadzisz mnie do kogoś, kto mógłby mi pomóc. Larissa podparła się na łokciach. - Mówisz poważnie? - spytała. - Czy raczej chcesz mi się odpłacić? - Mówię poważnie. - Skąd ta nagła zmiana? - Nie mam innego wyjścia - przyznał. - Nie wiem, co dalej robić. Rozumiem, czemu Alexandru się na mnie uwziął. Słyszałem, co zrobił mój ojciec. Miałaś rację, to wszystko przez niego. Na twarzy dziewczyny pojawił się wyraz zatroskania. - Pewnie trudno ci o tym mówić - zauważyła. - Trochę tak. Zsunęła się z pryczy, przefrunęła z wolna przez celę i stanęła przed Jamiem z przejętą miną. - W drogę - rzuciła żarliwie. - Będziesz musiała założyć kamizelkę z materiałami wybuchowymi. - W porządku. - I masz być cały czas w zasięgu mojego wzroku. Zatrzepotała rzęsami. - Czemu miałabym ci uciec? - rzuciła miękko. - Ja nie żartuję.

- Ani ja. - Masz nas zaprowadzić do kogoś, kto nam pomoże, a kiedy zdobędziemy informacje, wrócisz do więzienia, spokojnie i po cichu. - Jasne. No, chodźmy już. Zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę, podekscytowana myślą o wyjściu z celi. Tak bardzo pragnęła stanąć pod gołym niebem, poczuć we włosach nocny wiatr. - Jeszcze nie. - Jamie uśmiechnął się do niej. Zamarła wpatrzona w niego. „Nie podoba mi się ten uśmiech, ani trochę" - pomyślała. - Dlaczego? - spytała niepewnie. - Najpierw chcę cię o coś spytać. A ty powiesz mi prawdę.

28 NIEWESOŁE MIASTECZKO READING, ANGLIA 24 LIPCA 2004 ROKU Larissa Kinley nie zdążyła jeszcze otworzyć oczu, a już wiedziała, że jest wczesna pora - w sypialni było ciemno i cicho. Uniosła lepkie powieki. Nie myliła się - jaskrawozielone cyfry budzika stojącego na stoliku nocnym pokazywały 5.06. Usiadła i przeciągnęła się, ziewając szeroko. Ósmy raz z rzędu obudziła się przed czasem, więc wlepiała wzrok w zmieniające się cyfry zegara, czekając na właściwą porę, żeby wstać i udać się pod prysznic. Podejrzewała, że cierpi na bezsenność, ale nie wspomniała o tym rodzicom, przekonana, że pokiwaliby tylko głowami z lekkim współczuciem, po czym wróciliby do swoich zajęć. Zwlekła się z łóżka i podeszła do okna. Chciała je otworzyć z nadzieją, że świeże powietrze ułatwi zaśnięcie, lecz gdy wyjrzała do małego ogródka za domem, zasłoniła dłonią usta, by stłumić krzyk. Jakiś starszy człowiek wpatrywał się w nią z lekkim uśmiechem na twarzy. Stał swobodnie, otulony szarym płaszczem, z rękami w kieszeniach. W bladopomarańczowym świetle latarni jego jasne oczy patrzyły przyjaźnie, a zarazem upiornie i odrażająco. Larissa odskoczyła, potykając się o buty, które od zeszłego wieczoru stały przy łóżku. Dla równowagi zamachała rękami, ale na próżno - runęła ciężko na podłogę, przygryzając sobie język. Nagły ból rozsadzał jej czaszkę, w ustach czuła smak krwi. Dźwignąwszy się

na kolana, podpełzła z powrotem do okna i wyjrzała znad parapetu do ogrodu. Nikogo tam nie było. Sen już nie nadszedł. Położyła się do łóżka i zaczęła odtwarzać w pamięci wydarzenia ostatnich dwóch dni, próbując poskładać wszystko w całość. Na dźwięk kroków brata zerwała się i pognała na schody, żeby pierwsza zająć łazienkę. Liam zastukał niepewnie do zamkniętych drzwi. Oboje wiedzieli jednak, na czym polega zabawa, dlatego chłopak szybko się poddał i wrócił do pokoju. Dziewczyna obejrzała język w lustrze - w miejscu przegryzienia widniała mała ranka. Zassała krew, lecz po chwili jej usta znów wezbrały czerwonym płynem. Ostrożnie wyszorowała zęby i na dwadzieścia minut weszła pod prysznic. Gdy skończyła, wciąż miała w głowie mętlik; za każdym razem, kiedy próbowała zapomnieć o człowieku z ogrodu i zająć myśli czymś innym - pracą semestralną czy wyjściem do lunaparku z przyjaciółmi - w jej pamięci powracał nagle lekki uśmiech staruszka i jego wielkie, przyjazne oczy. Kiedy zeszła na śniadanie z głową owiniętą ręcznikiem, rodzice siedzieli już przy stole. Tato czytał w „Timesie" wiadomości ze świata biznesu, pochłaniając przepołowiony grejpfrut, a mama skubała niepewnie grzankę, wpatrzona gdzieś w dal. Na widok córki żadne z nich nie odezwało się ani słowem. Larissa usiadła nad miską płatków z mlekiem i napełniła szklankę sokiem pomarańczowym. Kolejny raz zastanawiała się, czy powiedzieć im o człowieku z ogrodu, ale uznała, że lepiej nie. „Od jakiegoś czasu rozmowa z nimi nie ma sensu". Liam podzielał zdanie Larissy, jednak nie chciał o tym mówić. Ojciec - bez słowa wyjaśnienia czy przeprosin - przestał chodzić na jego letnie mecze futbolowe, jakby zupełnie zapomniał, że dotychczas bywał na nich regularnie. Chłopak czuł z tego powodu głęboką urazę, lecz za nic nie chciał się do tego przyznać, szczególnie siostrze. Ojca też o nic nie pytał. Zresztą nie chodziło tylko o futbol - od początku roku szkolnego wokół obojga rodziców unosiła się mgła obojętności,

która zagościła w ich domu na dobre. Gdyby Larissa opowiedziała im o staruszku w ogrodzie, z pewnością zasugerowaliby beznamiętnym tonem, że to tylko zły sen i nie ma się czym martwić... mimo że widziała go już trzy razy z rzędu. W milczeniu zjadła śniadanie, pożegnała rodziców, którzy wyszli do pracy, i udała się na górę. Mijając pokój Liama, zauważyła brata siedzącego przy komputerze w szkolnym mundurku - rozmawiał przez komunikator, prawdopodobnie z jakimś znajomym. Miał wśród rówieśników bardzo wielu kolegów. Odwiedzali go wieczorami, a kiedy Larissa otwierała im drzwi, zachowywali się uprzejmie, trochę nieśmiało i prawie zawsze gapili się na jej piersi, co budziło w niej niesmak. - Cześć, Liam - rzuciła. W odpowiedzi coś mruknął, więc stwierdziła, że nie ma jej nic do powiedzenia. Wróciła do swojego pokoju i usiadła przy biurku nad notatkami do pracy semestralnej. Cała jej uwaga skupiła się na Jane Austen. Potem zjadła lunch, ściągnęła z internetu kilka piosenek i dla zabicia czasu zaczęła się przechadzać po pokoju. Kiedy nadeszła pora wyjścia do lunaparku, wybiegła z domu. Ojciec, który właśnie wysiadał z samochodu, pomachał jej niepewnie na powitanie. Odpowiedziała mu tym samym, bez entuzjazmu. Po drodze zatrzymał ją. - Wszystko w porządku? - spytał, patrząc znużonym wzrokiem spod ciężkich powiek. - Tak, tato - ucięła. - A u ciebie? Też w porządku? Ojciec spuścił głowę. - Tak myślałam - dodała, po czym oddaliła się ścieżką w stronę ulicy, stukając z wściekłością obcasami. Coroczny przyjazd lunaparku był ulubioną imprezą zarówno dzieci, jak i nastolatków. Najmłodsi upodobali sobie autodrom, małą kolejkę górską, przejażdżkę w beczce i karuzelę z samolocikami, a

starsi neonowe napisy, ciemne zakątki, idealne na pocałunki, stoiska i salony gier. Właściwie nie było tam nic szczególnego prócz kilku marnych atrakcji i kiepskich karuzeli, ale szeregi świateł, zapach waty cukrowej i palonych orzeszków oraz tandetna muzyka stwarzały niemal magiczną atmosferę. Wszystko to umykało uwagi przyjaciółki Larissy, Amber, która całowała się namiętnie z chłopakiem z klasy, oparta plecami o budkę z kokosami do strącania, przytrzymując mu ręce po bokach, żeby przypadkiem nie przyszło mu do głowy jej obmacywać. Inne koleżanki poszły zapalić skręta za autodrom, więc Larissa została sama. Czekała kilka minut z nadzieją, że Amber uwolni się wreszcie z objęć chłopaka (był pryszczaty i miał tłuste włosy), ale tamtej bynajmniej się nie spieszyło, mimo że - odkąd zjawiły się w lunaparku ponad godzinę temu - zdążyła już wycałować dwóch innych. W końcu Larissa się oddaliła. Szła do mrocznego parku wzdłuż ogrodzenia dzielącego plac wesołego miasteczka od głównej ulicy. Mijające ją samochody błyskały reflektorami, z otwartych okien płynęła muzyka, ale dziewczyna czuła smutek i zagubienie. Drżącymi rękami sięgnęła do kieszeni po paczkę papierosów Marlboro Light, wyjęła jednego i pstryknęła zapalniczką. - Palenie zabija. Na dźwięk męskiego głosu Larissa drgnęła. Serce podskoczyło jej do gardła. Odwracając się, przeczuwała, że to głos człowieka z ogrodu - brzmiał nietypowo, inaczej niż te, które dotąd słyszała. Był śpiewny i melodyjny, płynny jak miód. Jego niski ton przypominał dźwięk kontrabasu, pełen szeptanych obietnic i mrocznych sekretów. Rzeczywiście, za płotem stał znajomy starszy człowiek z rękami w kieszeniach. Pierwszy raz widziała go dwa dni temu w drodze ze szkoły, lecz wtedy zamiast uśmiechu na jego twarzy malował się głęboki smutek.

Dzielił ich dwumetrowy płot, zielony i metalowy, zakończony przeraźliwie ostrymi grotami. To dodało jej odwagi. Zrobiła krok naprzód. - Dlaczego pan mnie śledzi? - spytała surowym tonem. - Co pan robił dzisiaj rano w moim ogrodzie? Starszy mężczyzna się uśmiechnął. - Przepraszam - powiedział. - Przypominasz mi dawną znajomą. Larissa chciała zapytać, kogo ma na myśli, lecz zanim zdołała wypowiedzieć słowo, mężczyzna się poruszył. Wzbił się w powietrze swobodnie jak po niewidzialnych schodach i przefrunął nad płotem. Jego płaszcz rozpostarł się, a spod zakasanego rękawa na lewej ręce ukazało się wytatuowane na czarno wąskie V. Stanął przed nią, a gdy chciała krzyknąć, w okamgnieniu znalazł się przy niej i zasłonił jej usta dłonią. - Przykro mi - szepnął jej do ucha, wypuszczając gorący oddech. - Naprawdę mi przykro. Przysunął wargi do jej szyi. Poczuła ostry ból, graniczący z przyjemnością. Po chwili straciła przytomność. Kiedy się przebudziła, wokół wciąż było ciemno. Leżała na trawie pod dębem, zziębnięta i przemoczona od rosy. Z trudem dźwignęła z ziemi ociężałą głowę, wstała i przeszła między opustoszałymi stoiskami i urządzeniami, brnąc przez sterty śmieci i resztek jedzenia, po czym skierowała się do bramy. Nie pamiętała, co wydarzyło się poprzedniego wieczoru. Film urwał się jej po tym, jak przywitała się z ojcem i wyszła na ulicę. Gdzie się podziała Amber i inne koleżanki? Jak mogły opuścić lunapark bez niej? Czy żadnej z nich nie przyszło do głowy, żeby jej poszukać? Głęboki subtelny głos podświadomości zapewniał ją, że wszystko będzie dobrze, ale jakoś nie mogła w to uwierzyć. Czuła, że to dalekie od prawdy. Idąc podjazdem, drżała z zimna, więc objęła się mocno ramionami. W domu było ciemno. Zapragnęła, aby rodzice

zamartwiali się na śmierć jej zniknięciem, choć dobrze wiedziała, że prawdopodobnie wcale nie zauważyli jej nieobecności. Po cichu weszła na schody. Nie chodziło o to, żeby nie obudzić mamy i taty; po prostu wolała uniknąć pytań, na które nie znała odpowiedzi. Postanowiła porządnie się wyspać, a potem zadzwonić do Amber i spytać, co się wydarzyło w lunaparku. Zdjęła ubranie, wślizgnęła się do łóżka, otuliła się kołdrą jak kokonem i od razu zapadła w sen. Po godzinie obudziła się z twarzą wtuloną w poduszkę, powstrzymując się od krzyku. Głowa pękała z bólu, jakby ktoś wbił jej siekierę w czoło. Odwróciła się z poduszką na twarzy, wytrzeszczając oczy ze strachu i męczarni. Nagle poczuła pragnienie. Zwinęła się wpół i skuliła się jak embrion. Nigdy przedtem nie doznała podobnego uczucia - ból był nieziemsko silny, jej ciało drążyła od środka jakaś straszliwa pustka. Tłumiąc wrzask poduszką, zaczęła się wić spazmatycznie jak opętana. Krzyczała bez przerwy przez nieskończenie długą chwilę, która w rzeczywistości trwała niespełna minutę. Wreszcie pragnienie ustąpiło. Odsłoniła twarz. Czuła się słaba jak dziecko, ślina ciekła po jej policzkach i brodzie gęstymi strumieniami. Zrzuciła kołdrę i zsunęła się z łóżka, lecz zamiast upaść na dywan, zatrzymała się w powietrzu. Zawisła niecałe pół metra nad ziemią. Oszołomiona i przerażona omal nie zemdlała. Jej oczy wywróciły się białkami do góry. Sięgając rękoma w dół, poczuła palcami szorstki dywan. Jej wzrok był wyostrzony. Na szczęście wciąż wisiała nad podłogą. Odwróciła się w powietrzu. Łzy przerażenia, które napłynęły jej do oczu, stoczyły się po policzkach. Powoli skierowała się głową w dół. Nagle utrzymująca ją w powietrzu siła przestała działać i dziewczyna runęła twarzą na podłogę. Szlochając głośno, podniosła się i chwiejnym krokiem pobiegła do łazienki. Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, pragnienie odezwało się znowu, powalając ją na kolana. Jej wnętrze zionęło pustką, ból rozchodził się po całym ciele. Zatykając usta pięścią, wydała z siebie

stłumiony, gardłowy krzyk i upadła na zimną podłogę, rzucając się na wszystkie strony, targana ogromnym bólem, który odbierał jej zmysły. Wiła się i szarpała, błagając, by atak minął. W końcu pragnienie ustąpiło. Chwyciła się umywalki, wstała i spojrzała w lustro. Z trudem rozpoznała swoje odbicie - cerę miała bladą, zroszoną potem, trzęsła się na całym ciele. Wpatrzona w siebie, znów zatkała usta pięścią i zaczęła krzyczeć. Jej oczy, począwszy od kącików, zaczęły przybierać ciemnoczerwony kolor. Z czasem białka odzyskały dawną barwę, a czerwień skupiła się w tęczówkach, gęstniejąc niemal do czerni. Larissa nie chciała na to patrzeć, lecz jej wzrok wyostrzył się jeszcze bardziej - czerwień jej oczu zdawała się ożywać, połyskiwała jak oleista plama, kłębiąc się leniwie. Ten widok przyprawił ją o mdłości. Przy kolejnym napadzie pragnienia mieszającym się z silnym bólem i uczuciem pustki dziewczyna niechcący przygryzła rękę do krwi. Smak metalicznej cieczy sprawił jej niebiańską rozkosz; nagle pragnienie zostało nasycone. Krew rozlała się po jej gardle. Zamroczona nieznanym uczuciem, poczuła miękkość w kolanach. Po chwili uświadomiła sobie, że mogłaby burzyć ściany, pokonywać biegiem duże odległości, skakać i fruwać jak ptak. Czuła, że nie ma takiej rzeczy, której nie zdołałaby dokonać. Nagle moc ją opuściła. Osunęła się na kolana i łapczywie zlizała krew z przegryzionej dłoni, tym razem bez przyjemności. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje. Cząstka dawnej Larissy, która wciąż w niej żyła, odczuwała ogromny strach. Ale uświadomiła sobie jedno, i to ponad wszelką wątpliwość: krew uśmierzała ból. A skoro własna już nie działa, potrzebna jest krew innego człowieka. Podniosła się chwiejnie i wybiegła z łazienki. Po drodze uchyliła drzwi do pokoju brata. Spał odkryty; jego blada skóra była skąpana w poświacie księżyca, wlewającej się przez szparę w zasłonach nad jego łóżkiem. Na widok pulsujących żył na szyi chłopca Larissa poczuła rosnące pragnienie, które niemal rozsadzało jej czaszkę, zagłuszało resztki zdrowego rozsądku, niosło się krzykiem i przekleństwem w jej

skołatanych myślach, nakłaniając do zaspokojenia żądzy. Mimowolnie zrobiła krok naprzód i zatrzymała się. To przecież Liam, jej mały braciszek, wstrętny i nieznośny, a zarazem słodki i uroczy. Wiedziała, że nigdy by jej nie skrzywdził ani nikogo innego. Ostatkiem sił wybiegła z pokoju brata, zatrzaskując za sobą drzwi. Wyrwany ze snu chłopiec zamruczał coś niezrozumiale. Larissa pomknęła schodami na dół, na pogrążoną w ciemności ulicę, i zaczęła uciekać - od ukochanych ludzi i jedynego domu, który znała.

29 WKALKULOWANE RYZYKO - Jak już mówiłem, ta sprawa bardzo mnie niepokoi - oświadczył Morris. - Musisz się powtarzać? - spytał Jamie. - Wystarczy, że powiedziałeś raz. Kiedy w windzie chłopiec przedstawił mu swój plan, po uważnym wysłuchaniu Morris stwierdził, że admirał Seward w żadnym wypadku nie zgodzi się na coś podobnego. Obaj czekali teraz przed blokiem więziennym na Frankensteina, który zabronił im podejmowania jakichkolwiek działań pod jego nieobecność. Potwór był już w drodze. - Nie rozumiem, czemu tak bardzo ufasz tej dziewczynie powiedział Morris. - Próbowała cię zabić, zadaje się z Alexandru. Wiem, że jest ładna, ale... - To nie ma nic do rzeczy - przerwał Jamie z błyskiem gniewu w oczach. - I wcale jej nie ufam. To znaczy nie do końca. Podejrzewam tylko, że zna kogoś, kto może udzielić mi informacji. Mam przeczucie, że zaprowadzi nas do niego, jeśli pójdziemy jej na rękę. Uprzedzę twoje pytanie: nie wiem, skąd to przeczucie. Po prostuje mam. W jednej kwestii Jamie skłamał - rzeczywiście nabierał zaufania do Larissy. Kiedy o niej myślał, co zdarzało mu się coraz częściej, zaczynał widzieć w niej dawną nastolatkę, której problemy skupiały się wokół przyjaciół i rodziców. Aż pewnego dnia, po samotnym spacerze w lunaparku, w jej życiu zapanował mrok. - Obyś miał rację - rzekł Morris. - Wcale tego nie chcesz - fuknął Jamie.

- O czym mówicie? - odezwał się tubalny głos Frankensteina. Zza rogu wyłoniła się potężna sylwetka potwora, górująca nad młodszymi towarzyszami. - Nieważne - rzucił Jamie. - Nie warto zaprzątać sobie tym głowy. Olbrzym zgromił go długim spojrzeniem, po czym skierował wzrok na Morrisa. - Po co ci to? - spytał, wskazując na ramię mężczyzny. Tom bez słowa chwycił pas w dłonie. - Wziął go na moją prośbę - oświadczył Jamie. - Ale po co? - W ściszonym głosie potwora zabrzmiała złowroga nuta. - Larissa zaprowadzi nas do kogoś, kto wie, gdzie jest moja matka. - A ty, głupi, jej uwierzyłeś? Jamie poczerwieniał jak burak. Jego dłoń powędrowała do zabandażowanej szyi. - Owszem, uwierzyłem. I, szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego miałbym wierzyć panu, a nie jej. Frankenstein zamarł i wstrzymał oddech. - Coś ty powiedział? - spytał lodowatym tonem. - Doskonale pan słyszał - odparł Jamie. - Pański ślad zaprowadził mnie donikąd. Nabawiłem się oparzeń, straciliśmy mnóstwo czasu. Jestem pewien, że z Larissą nie może mnie spotkać nic gorszego. Przestępując z nogi na nogę, Morris wodził rozpaczliwym wzrokiem po towarzyszach. - Może by ją zmusić, żeby powiedziała... - Cicho, Tom - uciął Frankenstein, nie odrywając oczu od chłopca. - Posłuchaj, nawet gdybym sądził, że jakaś wampirzyca posiada ważne informacje, w co absolutnie nie wierzę, nie złamałbym rozkazu admirała Sewarda. Myślisz, że wyprowadziłbym ją z bazy? A może planowałeś uwolnić ją po kryjomu?

- Muszę wydobyć od niej te informacje - odparł Jamie. - Jeśli pan mi nie pomoże, zrobię to sam. Niech pan tylko spróbuje mnie powstrzymać. - To nie będzie konieczne - wtrącił zdesperowany Morris. Można by po prostu... - Nie słyszałeś, Tom? - przerwał mu Frankenstein. - Nie pytałem cię o zdanie, więc bądź cicho. - Zwrócił się do nastolatka: - A więc jaki masz plan? Jamie wzruszył ramionami. - Muszę uratować matkę - powiedział. - Tylko to się dla mnie liczy. Myślałem, że pan zrozumie. Wszyscy trzej długo milczeli; Frankenstein zamyślił się głęboko, Jamie stał z zadziornie uniesioną głową, patrząc odważnym wzrokiem, a Morris spoglądał ukradkiem to na jednego, to na drugiego. Wreszcie odezwał się potwór. - Daj mi to - nakazał, wyciągając rękę. Morris posłusznie położył pas na wielkiej, szarej dłoni. Olbrzym podrzucił go lekko i spojrzał na Jamiego. - Pomogę ci - rzekł. - Pod jednym warunkiem: jeśli nie zdobędziesz od niej informacji, bez słowa sprzeciwu zdasz się na mnie. Jasne? - Tak - odparł Jamie, a jego twarz wykrzywiła się w grymas, jakby to słowo powodowało gorycz w jego ustach. Potwór skinął głową. - W takim razie bierzmy się za nią - powiedział, ruszając więziennym korytarzem. - Sam to zrobię - szepnął po drodze Jamie. Po chwili zawahania Frankenstein podał mu pas. - Chyba nie chcesz jej uwolnić? - spytał, krocząc między pustymi celami. Chłopiec nie odpowiedział. Zatrzymali się przed celą Larissy. Wampirzyca siedziała na podłodze z ramionami opartymi o kolana. Na ich widok uśmiechnęła się.

- Przyprowadziłeś kolegów - zauważyła. Spod jej czerwonych warg wyłoniły się lśniące białe kły. - Bałeś się, że sam sobie ze mną nie poradzisz? Morris mruknął coś pod nosem. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy, udając obrażoną. - Nie bądź zazdrosny - rzuciła. - To do ciebie nie pasuje. - Zazdrosny? - prychnął Morris. - O taką nędzną kreaturę jak ty? Błagam cię. Na twarz dziewczyny wrócił uśmiech. Popatrzyła na pas w dłoni Jamiego. - Masz dla mnie prezent? - spytała. - To pas zabezpieczający - odparł lekko zarumieniony. - Musisz go założyć, zanim stąd wyjdziesz. Nie spuszczając wzroku z chłopca, uniosła się lekko, podfrunęła bliżej i zatrzymała się przed nim. Dzieliła ich tylko ściana ultrafioletu. - Rzuć mi go - poprosiła. Jamie wyciągnął rękę, ale Frankenstein przysunął się o krok, by go powstrzymać. - Zanim to zrobisz - powiedział do dziewczyny - musimy sobie coś wyjaśnić. Po pierwsze, przy choćby najmniejszej próbie zdjęcia pasa lub jakichkolwiek podejrzanych ruchach zabiję cię na miejscu. Jasne? - Oczywiście - odparła Larissa. - Jasne jak słońce. - Świetnie. Po drugie, jeśli narazisz na niebezpieczeństwo Jamiego lub któregoś z nas, rozszarpię cię gołymi rękami. Zrozumiałaś? - W stu procentach. Frankenstein puścił rękę chłopca. Ten rzucił pas przez zaporę UV. Larissa chwyciła go w powietrzu, położyła na podłodze i zaczęła rozpinać koszulę, nie odrywając wzroku od Jamiego. Chłopak opuścił głowę i odwrócił się. Frankenstein ani drgnął. - Patrz, jeśli chcesz - rzuciła. - Mnie to nie przeszkadza. Jamie milczał, czując, że krew uderza mu do głowy. - Możesz się już odwrócić - powiedziała.

Jamie posłusznie spojrzał w stronę celi. Wypukłości na ramionach zdradzały, że pas zabezpieczający znajduje się pod koszulą dziewczyny. Składał się ze skrzyżowanych na przedzie dwóch taśm. W miejscu ich przecięcia przymocowano płaską, okrągłą komorę wybuchową, tak aby znajdowała się na sercu. Na obudowie komory błyskało małe czerwone światełko, sygnalizujące, że ładunek jest podłączony. Kontrolował go miniaturowy owalny detonator, który Morris trzymał w drżącej dłoni. Wystarczyło nacisnąć guzik detonatora, a Larissa eksplodowałaby krwią i strzępkami ciała. - Czy możemy już iść? - spytała przymilnie. Frankenstein skinął głową i Thomas Morris wstukał dziewięciocyfrowy kod na panelu przy celi, by wygasić zasłonę ultrafioletu. Wampirzyca ostrożnie ruszyła naprzód, obawiając się szkodliwych dla niej promieni. Po chwili szybkim krokiem wyskoczyła na korytarz, podeszła do Jamiego i pocałowała go w policzek. Chłopak się zarumienił. Przeszli przez blok więzienny, mijając stanowisko strażnika. W holu bazy wsiedli do windy i pojechali do hangaru. Frankenstein spytał dziewczynę, dokąd się udają. - Nie wiem - odrzekła z uśmiechem. Potwór stanął jak wryty. - Jak to nie wiesz? - zdziwił się. - Zwyczajnie. Tego muszę się dowiedzieć od was. Monstrum zrobiło zniecierpliwioną minę. Zauważywszy to, Jamie zgromił go wzrokiem. Tamten wzruszył ramionami. „To twój plan - zdawał się mówić spojrzeniem. - Od tej pory będę siedział cicho". - Panie Morris - zaczęła Larissa. - Czy ma pan pełny dostęp do serwera głównego bazy? - Odpowiadam za bezpieczeństwo systemu - odparł z lekką wyższością. - Mam pełny dostęp do wszystkiego. - Pewnie jest pan z siebie bardzo dumny, co? - spytała. - No dobrze. Zechce pan wpisać w wyszukiwarkę nazwę Valhalla?

Morris sięgnął po kieszonkowy komputer, nacisnął kilka klawiszy i poczekał na rezultaty. Urządzenie zabrzęczało i ekran się rozświetlił. - Nic nie znaleziono - stwierdził. - Gdzie pan szukał? - W całej sieci - odparł urażony Morris. - Nie ma ani jednego rezultatu. - A na serwerach prywatnych? - Nie sprawdzałem. Dlaczego miałbym to robić? - Nie wiem. Choćby dlatego, żebym nie musiała panu podpowiadać, zwłaszcza w obecności towarzyszy, na czym polega pańska praca. Morris mruknął coś pod nosem i uruchomił kolejne wyszukiwanie. Pulpit ponownie zadźwięczał i na ekranie wyświetliła się lista dokumentów. - Nie rozumiem - rzucił cicho. - Co się dzieje? - dopytywał się Frankenstein. - Znalazłem dziesiątki dokumentów na temat miej sca zwanego Valhalla: współrzędne, raporty, rozwlekłe fakty historyczne. Ale w sieci bazy ich nie ma. - Gdzie je znalazłeś? Morris popatrzył na potwora. - Na prywatnym serwerze admirała Sewarda - odrzekł. - O rany - jęknęła Larissa. - Czyli jest coś, o czym nasz pan informatyk nie wie? - Cicho! - krzyknął Morris z gniewną miną. - Zamknij się! Kiedy Jamie położył mu dłoń na ramieniu, odwrócił głowę. Policzki mu płonęły. - Tom - odezwał się chłopiec łagodnie. - Wspomniałeś o współrzędnych. Jakie miejsce wskazują? Morris, marszcząc czoło, popatrzył na ekran urządzenia. - Zachodnia Szkocja - odparł wreszcie. - Na północ od Fort William. Do diabła, kompletne pustkowie. Larissa się uśmiechnęła.

- To tam - skwitowała. Frankenstein poprowadził ich przez halę hangaru. Kilku agentów zerknęło podejrzliwie na dziewczynę, lecz obecność pułkownika i kapitana Czarnego Filtru rozwiała ich podejrzenia. W krótkiej rozmowie z oficerem dyżurnym Frankenstein poprosił o helikopter z pilotem. Chwilę później wszyscy czworo wyszli na lądowisko, gdzie czekał na nich czarny śmigłowiec z włączonym silnikiem. Kiedy wsiadali, olbrzym odezwał się uprzejmie do Larissy. - Detonator ma zasięg do dwudziestu pięciu kilometrów, więc zapomnij o ucieczce. Aż taka szybka nie jesteś. - Gdzieżbym śmiała? - odparła wampirzyca. - Za dobrze się bawię.

30 VALHALLA Helikopter z czterema pasażerami kierował się na północ, nad granicę angielsko-szkocką. Pilot prowadził maszynę nisko, z dala od terenów zabudowanych. Pod nimi rozciągał się zielonoszary krajobraz Szkocji. Lecieli na północny zachód, w stronę Fort William, a dalej już prosto na północ, na odludne wyżyny. Nad wyspą Loch Duich skierowali się wzdłuż wstęgi rzeki Shiel, aż znaleźli się nad wąwozem o tej samej nazwie. Na północnym krańcu doliny pilot zwolnił. Maszyna zawisła w powietrzu i zaczęła się obniżać do lądowania. Przy zetknięciu z ziemią rozległ się głuchy odgłos i kabina śmigłowca zadrżała, aż pasażerowie poczuli szarpnięcie. Frankenstein odpiął pas. - Miejmy to już z głowy - rzucił szorstko. Kiedy drzwi helikoptera rozsunęły się, zeskoczył na gęstą trawę; za nim Morris, Jamie, a na samym końcu Larissa. Gdy na uchwycie przy drzwiach jej dłoń dotknęła ręki chłopca, ogarnęła go fala ciepła. Wysiadł z maszyny i udał się w stronę potwora, a Larissa poszła za nim, nie spuszczając wzroku z detonatora w ręce Morrisa. Znaleźli się pośrodku maleńkiej wioski; od rzeki po wzgórze porośnięte lasem ciągnęło się skupisko luźno stojących drewnianych budynków. W wartkiej przejrzystej wodzie rzeki Shiel stało drewniane koło, przy którym buczał mały agregat, a po trawie do wioski biegła gęsta plątanina kabli. Jamie ze zdumieniem dostrzegł rosnące wśród przewodów w nierównych odstępach kępy wrzosu. Przypominało to ozdobny kamuflaż. Na wprost stał metalowy łuk,

opleciony kwiatami i pnączami. Na jego szczycie widniały litery z powiązanych gałęzi. Układały się w jedno słowo. - VALHALLA - przeczytał Jamie i popatrzył na Larissę. - Co to za miejsce? Wampirzyca posłała mu uśmiech. - Tutaj wszystko się wyjaśni - odparła. - No to w drogę - rzekł Frankenstein i skierował się w stronę łuku, a Larissa podążyła za nim. Jamie z Morrisem ruszyli powoli z tyłu. Przeszli pod łukiem i dotarli do głównej ulicy wioski. Po obu stronach zrytej koleinami żwirowej drogi stały szeregi drewnianych domów. Trawa wokół nich była wytarta od butów przechodniów, kopyt koni i samochodowych kół. Zabudowań naliczyli przynajmniej trzydzieści, a wśród nich drewniane klocki oraz luksusowe wille z podwyższonymi werandami i ceramicznymi dachówkami. Trakt ciągnął się lekko w górę. Z obu stron porastały ją starannie wypielęgnowane klomby i dzikie krzewy oraz zdobiły sznury wielobarwnych żarówek. Na końcu znajdowała się okrągła polana, skąd droga rozchodziła się na dwie strony, tworząc literę T. Na stoku pagórka, wśród dzikich gąszczy wrzosu i zarośli kolcolistu, wznosiły się budynki. Na końcu polany frontem do drogi stał drewniany dom, największy budynek w wiosce - szereg drewnianych stopni prowadził na długą werandę z dwiema ławkami. Stamtąd rozciągał się widok na wioskę i rzekę aż po wschodnią ścianę wąwozu. - Dlaczego nie wiedzieliśmy o istnieniu tego miejsca? zastanawiał się głośno Morris. - Zdaje się, że admirał Seward wiedział - odparł Jamie. Ciekawe, kto jeszcze. Na ich widok kilkoro mieszkańców otworzyło drzwi i wyszło przed domy. Jamie od razu spostrzegł, że to wampiry - stały swobodnie, roztaczając wokół siebie aurę spokoju, wręcz gościnności. Byli to zarówno mężczyźni, jak i kobiety, młodzi i starzy, różnych nacji i ras. Jedni mieli na sobie znoszone ubrania, ich dżinsy i koszulki

nosiły ślady wieloletniej pracy na świeżym powietrzu, inni - garnitury i krawaty lub koszule oraz spodnie. Jeden z wampirów, siwiejący mężczyzna po czterdziestce, był nagi; stał, jak gdyby nigdy nic, przed domem ozdobionym wielobarwnymi motywami kwiatowymi i wodnymi. Mijając mieszkańców wioski, Jamie mimowolnie zaczął ich witać skinieniem głowy, na co z uśmiechem odpowiadali tym samym. - Ktoś nadchodzi - zauważyła Larissa, wskazując na drogę. Podszedł do nich wampir w wieku około trzydziestu lat, w pięknym antracytowym garniturze i jasnoczerwonym fularze. Obok niego fruwała w powietrzu mała postać. Larissa wydała stłumiony krzyk. To było dziecko, kilkuletni chłopczyk, w koszulce z krótkimi rękawami i szortach, które pamiętały lepsze czasy. Na widok Larissy jego szeroki uśmiech zniknął. - Wiedziałem, że wrócisz, żeby mnie straszyć - powiedział cicho. - Cześć, John - odparła dziewczyna. - Miło znowu cię widzieć. - Znowu? - powtórzył Jamie. - To wy się znacie? - Spotkaliśmy się już - wyjaśnił mały wampirek. - Kilka lat temu. - Gdzie? - dopytywał się Jamie. - Jak? - W dniu, w którym zostałam przemieniona - odrzekła spokojnie Larissa. - Nie wiedziałam, dokąd pójść. Wróciłam do parku i... - Błagam - przerwał im wampir w garniturze. - Nie wątpię, że wasza historia jest intrygująca, ale obowiązują tu pewne zasady. Ludzie są u nas niemile widziani, zwłaszcza gdy zjawiają się bez uprzedzenia, nieprzedstawieni przez żadnego z naszych mieszkańców. Niestety, muszę wiedzieć, kim jesteście i co was tu sprowadza. Pierwszy odezwał się potwór. Jego tubalny głos rozległ się echem po cichej dolinie. - Jestem Victor Frankenstein z Departamentu 19. To są nasi agenci, Jamie Carpenter i Thomas Morris, a to Larissa, jedna z was. - W jakiej sprawie przybyliście?

- Chcielibyśmy zwrócić się z kilkoma pytaniami do Siwego odparła Larissa. - Zastaliśmy go? - Owszem - odparł wampir. - Był poza wioską, ale wrócił trzy dni temu. Larissa odsłoniła kły. Jamie, który dostrzegł to jako jedyny, z zaciekawieniem przechylił głowę na bok, ale dziewczyna szybko zgromiła go wzrokiem. - Miło was poznać - powiedział wampir i uśmiechnął się szeroko. - Nazywam się Lawrence, a to John Martin. Jamie był urzeczony sielankową atmosferą tajemniczej wioski. Zewsząd emanował błogi spokój, wyraźnie odczuwało się tu radość i szczęście. Chłopak nie wytrzymał. - Co to za miejsce? - spytał. Lawrence posłał mu uśmiech. - W mitologii nordyckiej do Valhalli trafiali polegli bohaterowie. Nasza Valhalla to miejsce dla wampirów, którzy przysięgli nie pić ludzkiej krwi. Tutaj możemy żyć w spokoju. Wskazał na odgrodzony teren na skraju wioski. Na bujnej trawie pasło się leniwie stado bydła. Ich łaciata skóra lśniła w blasku księżyca. - One dają nam niezbędną krew. Mieszkają tu różni, niezależnie od wieku, płci i pochodzenia. Każdy wampir może u nas zostać, pod warunkiem że będzie przestrzegać jednej zasady: pod żadnym pozorem nie wolno mu skrzywdzić człowieka. Wyciągnął rękę. Na wewnętrznej stronie przedramienia widniała wytatuowana cienkimi kreskami litera V. - To symbol Valhalli. Przybyłem tutaj w 1967 roku, sprowadzony przez Siwego, założyciela wioski. Nawet gdybym zniknął na wiele lat, zawsze będę tu mile widziany. Jamie popatrzył na tatuaż, a potem na Larissę. Jego twarz się nachmurzyła. Zerkając na niego, dziewczyna pokręciła głową. - Jak wy tu żyjecie? - dociekał Morris. - Czy to coś w rodzaju komuny? Lawrence się zaśmiał.

- W zasadzie tak - odrzekł. - Każdy może do nas dołączyć, byleby przestrzegał naszych reguł. Niektórzy przyjeżdżają tu na kilka tygodni, inni zostają na całe lata, a nawet wieki. Sami wytwarzamy niezbędną energię, a bydło dostarcza nam krwi. Wszyscy mieszkańcy są zobowiązani do dbałości o wioskę i utrzymania spokoju. Poza tym mogą robić, co im się żywnie podoba. - Brzmi super - przyznał z uśmiechem Jamie. - To najlepsze miejsce na świecie - powiedział otwarcie Lawrence. - Od lat podróżuję po całym świecie, ale nigdzie nie było mi tak dobrze jak tutaj. - To jakieś hippisowskie bzdury - mruknął Frankenstein. Lawrence posłał mu surowe spojrzenie. - Żyjemy w pokoju - zaznaczył. - Jeśli to dla pana bzdury, współczuję panu. Potwór prychnął, ale nic nie odpowiedział. - Proszę za mną - dodał Lawrence. - Zaprowadzę was do Siwego. Ruszyli drogą w stronę polany. John Martin, który unosił się w powietrzu obok swojego towarzysza, zerkał nerwowo na Larissę. - Czy Siwy to ten, do którego chciałaś nas zabrać? - zapytał Frankenstein ściszonym głosem. Dziewczyna przytaknęła. - Kim on właściwie jest? - Podobno najstarszym wampirem w kraju - odparła. - Ma ponad dwieście lat. Jeśli ktoś posiada jakieś informacje i mógłby nam pomóc, to tylko on. Poza tym nienawidzi Alexandru i jemu podobnych, bo najwyraźniej postępują niezgodnie z zasadami wyznawanymi w Valhalli. - Byłaś tu już kiedyś? - zapytał Jamie. Larissa pokręciła głową. - Jak to? Czemu nie odeszłaś od Alexandru i nie zamieszkałaś tutaj? Zareagowała śmiechem. - Słyszałeś, co mówił Lawrence. Musiałby mnie wprowadzić któryś z mieszkańców wioski. Zresztą nie byłam pewna, czy to miejsce naprawdę istnieje. Myślałam, że to tylko legenda.

Spuściła wzrok. Jamie popatrzył na nią. Wreszcie wyszli na polanę. Na północnozachodnim krańcu, u podnóża pagórka, stała szeroka metalowa wiata, a pod nią, obok zaparkowanego traktora i bardzo starego pługu, worki z nawozem i nasionami trawy. Gdy dotarli do ogromnego domu, Lawrence wspiął się po schodach i zniknął w środku. Przybysze czekali na werandzie. Po chwili wampir wyjrzał, by poinformować, że Siwy chce się z nimi widzieć. Gdy weszli do środka, Lawrence zamknął za nimi drzwi. Jamie się rozejrzał: znajdowali się w obszernym kwadratowym salonie, urządzonym w drewnie. Nierówne deski podłogowe skrzypiały pod nogami, ściany pomalowano na biało. Było tu zaskakująco przytulnie; pośrodku leżał dywan, w oknach wisiały czerwone zasłony, a w kącie naprzeciwko drzwi stały dwie masywne biblioteczki, wykonane domowym sposobem. Na półkach piętrzyły się książki - niektóre miały chyba ze sto lat, inne wydawały się całkiem nowe. Z salonu w głąb domu prowadziło dwoje drzwi. Lawrence zbliżył się do jednych z nich. - Tylko pan Carpenter i pan Frankenstein mogą wejść oświadczył lekko przepraszającym tonem. - Siwy nie lubi, kiedy robi się tłoczno. Twierdzi, że to, co ma do powiedzenia, zainteresuje tylko was dwóch. Morris otworzył usta, by zaprotestować, ale Jamie spiorunował go wzrokiem. Larissa pokiwała głową. - Zaczekajcie tu i rozgośćcie się - powiedział wampir. - A wy, panowie, proszę za mną. Otworzył drzwi i wpuścił Jamiego oraz Frankensteina do sąsiedniego pomieszczenia. Był to gabinet z wielkim oknem wychodzącym na pagórek za wioską. Stało tam biurko własnej roboty z surowym, drewnianym blatem. Na krześle za biurkiem siedział Siwy. Przywitał ich uśmiechem.

Od razu stało się jasne, skąd wziął się jego przydomek posiwiała czupryna, zaczesana do tyłu, opadała mu na plecy. Sądząc po zrytej zmarszczkami twarzy, mógł być grubo po sześćdziesiątce, ale jego oczy tryskały życiem, a twarz promieniała szerokim, serdecznym uśmiechem. Podniósł się z krzesła i podszedł do gości. Miał na sobie koszulę w białoniebieską kratę, wytarte dżinsy i znoszone brązowe buty. Przypominał emerytowanego kowboja - brakowało mu tylko kapelusza. Wyciągnął dłoń do Jamiego. - Panie Carpenter - odezwał się. Nastolatkowi zaparło dech. Wampir miał niesamowity głos: wyniosły, a zarazem czarująco łagodny, brzmiał jak wybuchowe połączenie basu z tenorem. - Ogromnie mi miło pana poznać. Jestem Siwy. Słysząc zza drzwi jego głos, Larissa nastawiła uszu. Jej oczy zaszły czerwienią. Chwyciła Lawrence'a za klapy marynarki i pchnęła go w głąb salonu. Zaskoczony wampir nie zdążył zareagować i wpadł na ścianę, roztrzaskując drewniane panele i szybę w oknie z hukiem, od którego zatrząsł się cały dom. Morris chciał coś powiedzieć, ale dziewczyna wyskoczyła w górę, błyskawicznie przemknęła przez pokój, gwałtownym pchnięciem otworzyła drzwi gabinetu i zniknęła w środku.

31 JEDNA ZASADA DLA WSZYSTKICH Na dźwięk otwieranych drzwi Jamie odwrócił się nagle i ujrzał Larissę. Sunęła w powietrzu, oczy miała rozżarzone do czerwoności, a kiedy złapała Siwego za gardło, jej palce wykrzywiły się jak szpony. Po twarzy starego wampira przemknęło zdziwienie, lecz po chwili utrwalony od wielu wieków instynkt zwyciężył. Chwycił Larissę za szyję, obrócił w powietrzu i rzucił plecami na podłogę. Następnie przytrzymał ręce dziewczyny i przygniótł ją kolanem, aż zabrakło jej tchu. Jego ciemnoczerwone oczy spojrzały na Jamiego i Frankensteina. Morris, który wbiegł do gabinetu za wampirzycą, stłumił krzyk. - Co to miało znaczyć? - zapytał Siwy lodowatym tonem. Jamie zerknął na Larissę, która szamotała się w uścisku wampira. - Nie wiem - przyznał szczerze. - Larisso, co ty, u diabła, wyprawiasz? Dziewczyna zawyła, rzucając się jak spętane źrebię. Nagle się opanowała, zadarła głowę i splunęła Siwemu w twarz. Wampir wzdrygnął się z niesmakiem, wycierając się rękawem. - Jego zapytaj! - krzyknęła Larissa. - Niech wytłumaczy, dlaczego zostawił mnie przy życiu, zamiast dokończyć dzieła! - O rany - szepnął Jamie. Myśl, która przyszła mu do głowy, podziałała jak zimny prysznic. To był mężczyzna z ogrodu, o którym opowiadała. Chłopak bezwiednie sięgnął po broń, ale Frankenstein podszedł do niego i przytrzymał mu rękę.

Oczy Siwego przybrały naturalnie ciemnozieloną barwę. Przyglądając się Larissie, zdał sobie sprawę, że ją zna. Ze skruszoną miną popatrzył po gościach. - Nie poznałem jej - powiedział. - Myślałem, że mnie zabije. - Tak zrobię - wycedziła. - Zabiję cię za krzywdę, którą mi wyrządziłeś. - O czym ona mówi? - dopytywał się Frankenstein. - To on mnie przemienił - orzekła dziewczyna z nienawiścią. Ugryzł mnie i zostawił, żebym umarła. A ja przeżyłam. - To jego widziałaś w ogrodzie przy domu? - spytał Jamie. - I w lunaparku? Morris spojrzał na niego, nic nie rozumiejąc. - Tak - odparła. Leżała spokojnie, oddychając szybko. - Nigdy nie zapomnę tego głosu. Twarz Siwego wykrzywił gniew. Jamie bał się, że stary bez wahania zabije Larissę na ich oczach. Ochłonąwszy, wampir podniósł się powoli, podając rękę dziewczynie, lecz ona odepchnęła ją i wstała sama. Oboje popatrzyli po sobie nieufnym wzrokiem. Nieoczekiwanie w gabinecie zatłoczyło się od wampirów. Krzyczały wszystkie naraz. Pierwszy wbiegł Lawrence; jego oczy płonęły czerwienią, elegancki garnitur był wygnieciony i podarty. Spojrzał z wściekłością na Larissę, potem na Siwego. Ruszył w stronę przyjaciela, a inni mieszkańcy wioski za nim, zaniepokojeni hałasem. Na ich twarzach malowała się troska o najstarszego mieszkańca oraz podejrzliwość wobec przybyszy, którzy ważą się zakłócać spokój w osadzie. - Co tu się dzieje? - dopytywała się jakaś wampirzyca, kobieta po trzydziestce, ubrana w ładną żółtą letnią suknię. - Siwy, nic ci nie jest? - Nie, Jill - odparł z niepewnym uśmiechem. - Wszystko w porządku. - Nieprawda - zaprotestowała ostro Larissa. - Cztery lata temu zostałam przez niego przemieniona. Ciekawe, czy to zgodne z waszą złotą regułą.

Jill wytrzeszczyła oczy, zasłaniając usta dłonią. - Co ona wygaduje, Siwy? - zapytał John Martin. Wśród zebranych wzmógł się szmer. Jamie się rozejrzał otaczało ich kilkanaście wampirów. Zimny dreszcz przeszedł mu po plecach. „Jeśli zaatakują, już po nas". Siwy popatrzył na mieszkańców wioski zgromadzonych w jego gabinecie. Zewnętrzna maska spokoju opadła pod ciężarem ich spojrzeń i na jego twarzy pojawiły się głęboki smutek i żal. - Ona mówi prawdę - rzekł. W pokoju dało się słyszeć jęk przerażenia. Larissa wydała z siebie triumfujący pomruk. - A nie mówiłam? - dodała. - To on... - Cicho - rzucił Lawrence. Jego oczy pociemniały niemal do czerni. - Ani słowa. - Zwrócił się do Siwego, który stał samotnie pośrodku gabinetu. - Co masz na myśli? - spytał niemal grzmiącym głosem. - Jak to możliwe? - Przemieniłem ją - odparł zwyczajnie Siwy. - Przypominała mi moją żonę Helen. Śledziłem ją. Kiedy została sama, wypiłem jej krew i wróciłem do domu. Sądziłem, że nie żyje. Jill, wampirzyca w żółtej sukni, wybuchła płaczem, a gdy młody wampir w czerwonej koszulce położył jej dłoń na ramieniu, ścisnęła ją mocno. - A nasze zasady?! - krzyknął Lawrence głosem donośnym jak grom. - Co z wyznawanymi przez nas wartościami? Przecież to ty dałeś im początek! Siwy popatrzył przepraszająco na przyjaciela. - Jestem słaby - wykrztusił przez ściśnięte gardło. - Tak było od zawsze. Wiem, że postępuję źle, ale to silniejsze ode mnie. Rozumiesz? SILNIEJSZE ODE MNIE. Jamie doznał olśnienia. - To nie był pierwszy raz, prawda? - spytał cicho. - Larissa nie była jedyną. Siwy spuścił wzrok. Wśród wampirów rozległy się jęki i okrzyki.

- Ilu musiało zginąć? - dociekał Lawrence. - Ile niewinnych ludzkich istnień zniszczyłeś? - Mnóstwo - przyznał Siwy stłumionym głosem, wpatrzony w podłogę. - Po jednym w ciągu kilku lat, od samego początku. - Zawsze nam mówiłeś, że odchodzisz uporządkować myśli wycedził elegancki wampir. - Twierdziłeś, że wyruszasz w świat, aby utwierdzać się w przekonaniu, że Valhalla jest najważniejsza. A tymczasem zabijałeś ludzi. Sprzeniewierzyłeś się naszej najwyższej wartości. Siwy milczał. - Nie mogę na ciebie patrzeć - dodał Lawrence drżącym głosem. - Jesteś gorszy od tych, którzy mordują dla krwi. Oni przynajmniej nikogo nie oszukują. - Co waszym zdaniem mam zrobić? - jęknął Siwy. Jego twarz poczerwieniała ze wstydu. - Przecież już tego nie cofnę. Uwierzcie mi, bardzo bym chciał, ale nie mogę. Tamtych ludzi już nie ma. Jeśli chcecie, żebym odszedł albo odebrał sobie życie, zrobię to. Tylko powiedzcie, jak mógłbym wam to wszystko wynagrodzić. - Nie masz szans - odezwał się z tłumu jakiś wampir. Mieszkańcy wioski rozstąpili się, żeby go przepuścić. Był to przysadzisty mężczyzna po czterdziestce, w grubym wełnianym swetrze i czarnych dżinsach pokrytych kurzem. - Co się stało, to się nie odstanie. Ale możesz odejść na zawsze. Tego od ciebie żądam. Kilka wampirów głośno zaprotestowało, ale tamten je zignorował. Z kamiennym wyrazem twarzy patrzył spokojnie na Siwego. - Ja też - rzucił ktoś inny. Tym razem była to kobieta w średnim wieku, w długiej sukni, obryzganej jaskrawą farbą. W tłumie znów rozległy się pomruki sprzeciwu. Siwy popatrzył na mężczyznę i kobietę, po czym skierował bezradny wzrok na Lawrence'a. Twarz wampira była pozbawiona współczucia.

- Ty też chcesz, żebym odszedł? - spytał niepewnie. Wampir spojrzał na starego przyjaciela. - Owszem, chcę - odparł. - Zasłużyłeś na to. Siwy przysłonił oczy. Przez długą chwilę zdawało się, że wszyscy wstrzymali oddech; zapadła grobowa cisza. Wreszcie popatrzył po zebranych. - Dobrze - powiedział. - Odejdę. - Gestem dłoni uciszył protestujących mieszkańców. - Zawiodłem was wszystkich - mówił dalej. - Co gorsza, pozwoliłem wam wierzyć, że zasługuję na wasz szacunek. Zamierzam odejść i nie wracać, dopóki nie zadośćuczynię wam za to, co zrobiłem. - Szczery, szeroki uśmiech na twarzy starego wampira wyrażał ulgę, że jego długo skrywany sekret wreszcie wyszedł na jaw. - Zechciejcie mi wybaczyć - dodał - ale chciałbym zamienić teraz kilka słów z moimi gośćmi. Pożegnam się jeszcze z wami, zanim odejdę. Mieszkańcy Valhalli powoli i niechętnie opuścili gabinet Siwego. Lawrence, który wychodził na końcu, po raz ostatni zerknął na dawnego przyjaciela. Na jego twarzy malowało się głębokie rozczarowanie. Starzec odprowadził ich wzrokiem, po czym skierował uwagę na swoich gości, którzy stali przed nim w milczeniu. Larissa nie kryła nienawiści, którą Jamie lojalnie podzielał; Frankenstein i Morris patrzyli obojętnie, jakby nie bardzo rozumieli scenę, która rozegrała się na ich oczach. - W 1917 roku, przed rewolucją październikową - mówił Siwy ci, których oskarżono o zdradę wobec cara, mieli do wyboru wygnanie albo śmierć. Większość wybrała to drugie. Ja wolałem, by moi przyjaciele zadecydowali za mnie. - Usiadł na krześle za biurkiem. Powód TWOJEJ wizyty już znam -zwrócił się do Larissy. - Czy wy także macie do mnie sprawę? Lawrence twierdził, że tak. Jamie wystąpił naprzód. - Owszem - odparł. - Poszukujemy Alexandru Rusmanova. Powiedziano nam, że może pan wiedzieć, gdzie on jest.

Siwy popatrzył na niego, po czym wybuchł śmiechem. - Drogi chłopcze - rzekł łagodnie. - Widziałeś już naszą wioskę. Wybraliśmy to miejsce z jednego powodu: od innych wampirów dzielą nas setki kilometrów. Nie chcemy mieć z tamtymi nic wspólnego, zwłaszcza z takimi nieobliczalnymi brutalami jak Alexandru. Obawiam się, że wprowadzono cię w błąd. Jamie zerknął na Larissę, która uciekła wzrokiem. - Prawdę mówiąc, sądziłem, że przybyliście w sprawie Drakuli dodał starzec. Frankenstein się wzdrygnął. - Po co mielibyśmy wypytywać cię o wampira, który nie żyje od czterystu lat? - spytał. Na twarzy Siwego pojawiło się zdziwienie. - Ponieważ obaj doskonale wiemy, że Drakula nie zginął odrzekł. - Po tym, jak poderżnięto mu gardło i przebito serce, wykrwawił się, lecz jego szczątki łatwo udało się przywrócić do życia. Spodziewałem się, że chcecie wiedzieć, jak zniszczyć go raz na zawsze. Po głowie Jamiego krążyło mnóstwo wątpliwości. Na szczęście Morris wyręczył go, wyrażając na głos te najważniejsze. - Po co mielibyśmy to robić? - spytał. - I dlaczego akurat u pana powinniśmy szukać pomocy? - Plotki krążą nawet tutaj - odrzekł Siwy. - Dzięki wampirom, które powracają z dalekich podróży, czy wilkołakom zmierzającym na północ. Z pewnością do waszej organizacji też dotarły wieści, że Valeri poświęcił ostatnie sto lat na wskrzeszenie swojego mistrza. Z tego, co wiem, jest już bliski osiągnięcia tego celu. Porażony strachem Jamie zerknął na Frankensteina. - To nie może być prawda - stwierdził. - Jak pan sądzi? Nie można przecież wskrzesić Drakuli. Niech pan sam przyzna. Potwór popatrzył na chłopca. - Teoretycznie jest to możliwe - odparł z namysłem. Wystarczyłyby jego szczątki i odrobina krwi. Ale nie ma powodu do niepokoju. Drakula przepadł na zawsze. W ciągu ostatnich stu lat

zorganizowano trzy wyprawy, by przekopać każdy centymetr góry, na której stoi zamczysko hrabiego, i nie znaleziono żadnych szczątków. Drakula nie istnieje. - Skoro tak pan uważa - rzucił wampir, spoglądając na Jamiego. „Żaden nie kłamie - pomyślał nastolatek. - Obaj są przekonani, że mają rację, lecz jeden z nich się myli. Rany, oby to nie był Frankenstein. Błagam, niech się okaże, że to Siwy". - W takim razie - dodał starzec - skoro jesteście tacy pewni, że on nie wróci, informacje, które posiadam, nie są wam potrzebne. - Dość tych wykrętów - burknął Frankenstein. - Proszę natychmiast powiedzieć nam wszystko, co pan wie. W przeciwnym razie będziemy zmuszeni pana pożegnać. Niech się pan zdecyduje, bo nie jestem w nastroju na żadne gierki. Siwy skinął głową. - W porządku, powiem wam - odrzekł swobodnym tonem. - W 1971 roku wyjechałem do Nowego Jorku w osobistej sprawie. Podczas kilkumiesięcznego pobytu zaprzyjaźniłem się z Valentinem Rusmanovem, najmłodszym z trzech braci. Uczęszczaliśmy do tych samych klubów na Lower East Side, bywałem u niego na przyjęciach. Valentin słynął ze swej hojności; w jego budynku przy Central Park West gościły wampiry z całego wschodniego wybrzeża. Zażywaliśmy amfetaminę i kokainę, sączyliśmy krew zaginionych nastolatków, których u Valentina nigdy nie brakowało. Na to wspomnienie oczy Siwego zaszły mgłą. Jamie wzdrygnął się z odrazą. - Jedno z jego przyjęć, nie pamiętam z jakiej okazji, przeszło do historii. Nim zaczęło świtać, wnętrze domu Valentina wyglądało jak po rzezi. Było tam ze dwieście wampirów i Bóg wie ile młodych chłopców i dziewcząt, którzy już nigdy nie ujrzeli słońca. Siedzieliśmy z Valentinem na dachu, wpatrzeni w pierwszy brzask nad Central Parkiem, czekając do ostatniej chwili, by udać się na spoczynek. Wtedy opowiedział mi o swojej rodzinie. - Starzec powiódł dookoła wzrokiem i uśmiechnął się niepewnie. - Przyznam,

że nawet go podziwiałem. Był nieziemsko piękny, a do tego został przemieniony przez samego Drakulę. Obracałem się w kręgach, gdzie Valentina i jego braci czczono jak bogów. A oni o tym wiedzieli. Kiedy odkryłem, że Valeri to lojalny żołnierz, który nie ma własnego zdania, a Alexandru to nieśmiertelny psychopata i jedyny wampir, którego Valentin się boi, poczułem, że wstąpiłem do kręgu wtajemniczonych. Gdy zacząłem wypytywać go o Drakulę, odparł, że krążące o nim opowieści nie oddają całej prawdy; podobno był najpotężniejszym człowiekiem i naj okrutniej szą bestią wszech czasów. Valentin przyznał, że nie chciałby jego powrotu, bo świat bez niego jest lepszy, że nie ma ochoty patrzeć na jego zniszczenie przez Drakulę. Wszyscy zastygli bez ruchu, wsłuchani w każde słowo gospodarza. - Kiedy wspomniałem mu, że powszechnie uważa się, iż Drakula nie żyje, Valentin wybuchł śmiechem. Stwierdził, że istnieje tylko jeden sposób na zniszczenie Drakuli i że bynajmniej nie polega on na poderżnięciu mu gardła nożem jakiegoś amerykańskiego kowboja. Nie śmiałem wypytywać o szczegóły, lecz uświadomiłem sobie, że taka szansa pewnie już się więcej nie powtórzy, więc przełamałem się i zacząłem dociekać, jaki to sposób. Wtedy Valentin bez wahania wyjawił mi, że Drakula może zginąć wyłącznie z rąk swojej pierwszej ofiary. Roześmiałem się, twierdząc, że w takim razie nic mu nie grozi, bo Valeri nigdy nie wystąpi przeciwko swemu panu. Wtedy Valentin zamilkł nagle, dając mi do zrozumienia, że posunąłem się za daleko. Byłem pewien, że mnie zabije. Czułem, że nie chce tego robić, ale nie ma wyboru. Tymczasem on się zaśmiał i oświadczył, że Valeri nie jest taki ważny, jak mu się wydaje. Zapytałem, co przez to rozumie, lecz on pokręcił tylko głową i zamilkł. W tym momencie słońce oświetliło dach budynku, i my weszliśmy do środka. Od tamtej pory go nie widziałem. Śmiem jednak twierdzić, że w jego życiu niewiele się zmieniło.

- Co to znaczy, że Valeri nie jest tak ważny, jak mu się wydaje? - spytał Jamie. - Co Valentin chciał przez to powiedzieć? Siwy popatrzył na chłopca. - Nie jestem pewien - odparł. - Może powszechnie uznana wersja wydarzeń, że Valeri jest pierwszym człowiekiem przemienionym przez Drakulę, to tylko wymysł. Chyba o to chodziło Valentinowi. - Więc kto był pierwszą ofiarą Drakuli, skoro nie Valeri? zastanawiał się Morris. - Tego nie wiem - odrzekł starzec. - Często wracałem pamięcią do tamtej nocy, ale nic poza tym. Zaangażowałem się w Valhallę i z czasem reszta świata przestała mnie obchodzić. - Chyba że zachciało ci się krwi jakiejś nastolatki - wtrąciła ostro Larissa. - Właśnie - przyznał wampir, nie kryjąc zawstydzenia. - Cóż, fascynująca historia - rzekł Frankenstein z ironią w głosie. - Niestety, to nie pomoże nam w rozwiązaniu problemu. Proszę wybaczyć, ale nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy dłużej marnować czas. - Dlaczego poszukujesz Alexandru? - zwrócił się Siwy do Jamiego, ignorując potwora. - Większość ludzi zrobiłaby wszystko, żeby trzymać się od niego z daleka. - Porwał moją matkę - odparł chłopiec. Zapadło długie milczenie, które przerwał stary wampir. - Chciałbym ci pomóc - powiedział, nie spuszczając wzroku z Jamiego. - Zrobiłbym to, gdybym potrafił. Możesz mi wierzyć lub nie, wszystko mi jedno. Ale jest coś, co powinienem był zrobić dawno temu. Myślę, że bez względu na to, co sądzi twój towarzysz, kiedyś ci się to przyda. Zrobię to, o czym wspomniał Valentin; odszukam pierwszą ofiarę i przyprowadzę ją do ciebie. W ten sposób odpokutuję za złe uczynki. - Dziękuję - odparł Jamie. - Chodźmy - ponaglił ostro Frankenstein. - Nic tu po nas.

Ruszył do drzwi, a Morris za nim. Jamie chwycił Larissę za ramię, lecz dziewczyna ani drgnęła. Stała wpatrzona w Siwego. - No chodź już - rzucił cicho chłopiec. - Idziemy. Przez chwilę się wzbraniała, ale w końcu ustąpiła. Rozluźniła ramiona, pozwalając Jamiemu zaprowadzić się do drzwi. Na wołanie Siwego odwróciła głowę. - Przepraszam za to, co ci zrobiłem - powiedział miękko. Wiem, że to dla ciebie bez znaczenia, ale mówię szczerze. - Masz rację - przyznała dziewczyna. - To dla mnie bez znaczenia.

32 GRA NA DWA FRONTY? Larissa otworzyła usta, ale nie zdążyła nic powiedzieć, bo Jamie wyjął zza paska metalowy kołek. Następnie chwycił dziewczynę za szyję i pchnął ją na kadłub helikoptera. Od uderzenia tyłem głowy w twardy metal na chwilę ją zamroczyło. Jej oczy mimowolnie poczerwieniały, a z gardła dobył się gniewny pomruk. - Zaprowadź nas tam, gdzie po raz ostatni widziałaś Alexandru nakazał. Jego przepełniony złością głos zabrzmiał niemal obco. Spełniliśmy twoją prośbę, więc zabierz nas tam. Natychmiast. Larissie zaimponowała jego postawa. Każda cząstka ciała chłopca emanowała wściekłością, która wisiała nad nim jak gradowa chmura. Mimo to jego twarz pozostała blada, a ręka trzymająca kołek ani drgnęła. Dziewczyna wiedziała, że mogłaby bez trudu pozbawić go życia, ale przez ułamek sekundy, gdy złapał ją za szyję, po raz pierwszy od bardzo dawna poczuła strach. To podziałało na nią pobudzająco. „Jest wyczerpany, ale się nie poddaje. Wciąż nie brak mu odwagi". - Schowaj kołek - powiedziała. - Nie skrzywdziłbyś mnie. Jamie przycisnął zaostrzony koniec do jej białej szyi. - Nie chciałbym - odparł. - Co nie znaczy, że tego nie zrobię. Ich spojrzenia spotkały się na chwilę, która wydawała się trwać całą wieczność; jego błękitne oczy były zimne jak lód, jej źrenice płonęły ognistą czerwienią. „Jest u kresu wytrzymałości - pomyślała. - Zaraz naprawdę mnie dźgnie".

- Zgoda - ustąpiła. - Zaprowadzę was. W helikopterze zapanowała cisza. Maszyna leciała na południowy zachód, w kierunku wskazanym przez Larissę. Celem ich podróży była odległa farma w Lincolnshire, na nizinnym obszarze wschodniej Anglii. Larissa dała im słowo, że mieszkała tam z Alexandru i jego poddanymi przed atakiem na Jamiego i porwaniem jego matki. Podczas godzinnego lotu Frankenstein nie spuszczał wampirzycy z oczu. Patrzył na nią wzrokiem pełnym nieskrywanej odrazy i nieufności. Jamie zwiesił głowę ze wstydu. „Sądziłem, że między nami zaiskrzyło. Zaufałem jej. Byłem głupi". Świadomość, w jakim celu Larissa zaprowadziła ich do Valhalli, a potem nagły wybuch złości, pod którego wpływem miał ochotę zabić dziewczynę, sprawiły, że opadł z sił. Czuł się wyczerpany i bezużyteczny. Przecierając dłońmi oczy, napotkał wzrok Thomasa Morrisa. - Co jest? - fuknął. - O co chodzi, Tom? Wbrew oczekiwaniu chłopca Morris nie uciekł spojrzeniem, lecz wpatrywał się w niego przez długą chwilę, po czym pokręcił głową, mruknął coś pod nosem i odwrócił wzrok. „Tom twierdził, że to zły pomysł. Nawet on wiedział, że Larissa mną manipuluje". - Daj spokój - rzucił szeptem Jamie. Wampirzyca przechyliła głowę, spoglądając w jego stronę, ale chłopak odwrócił się; nie mógł znieść jej obecności ani widoku. Wtedy wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia, a na jej ślicznej, bladej twarzy pojawił się przepraszający uśmiech. Jamie zgromił ją chłodnym spojrzeniem i po chwili oboje uciekli wzrokiem. - Dziewięćdziesiąt sekund - oznajmił pilot przez trzeszczący głośnik. Frankenstein sięgnął na półkę po kask. Następnie wyjął zza paska broń, obejrzał ją pobieżnie i schował na miejsce. Morris poszedł za jego przykładem.

- Broń nie będzie wam potrzebna - stwierdziła Larissa. - Nikogo tam nie zastaniemy. - Pewnie się zdziwisz - odparł Frankenstein - ale nie wierzę w ani jedno twoje słowo. Wampirzyca się zaśmiała. - Sądzisz, że obchodzi mnie twoje zdanie? - rzuciła. - Nie - odrzekł potwór. - Moje z całą pewnością nie, ale JEGO tak. - Wskazał na Jamiego. - Mam rację? Larissa odwróciła głowę. - Tak myślałem - dodał olbrzym, kiedy helikopter dotknął ziemi. Wylądowali na mrocznym wiejskim podwórzu. Przed nimi wznosiła się ogromna metalowa szopa, w ciemności majaczyły traktory i inne maszyny rolnicze. Po lewej stronie stał okrągły spichlerz, a po prawej widniała przysadzista bryła domu z jasnego kamienia. Przed budynkiem rozciągał się zadbany trawnik z dwoma podłużnymi klombami. W oknach domu było ciemno, z komina nie unosił się dym. Morris nacisnął guzik z tyłu śmigłowca, otwierający z ogłuszającym sykiem masywne drzwi luku towarowego, po czym wszedł do środka. Pozostali czekali na podwórzu. Chwilę potem zawarczał silnik i z luku wytoczył się z wolna czarny SUV. - Co się dzieje? - spytała Larissa. - Helikopter musi wracać do bazy - odparł Frankenstein. Oficjalnie wypożyczyliśmy go tylko na lot szkoleniowy. Jego zniknięcie byłoby podejrzane. Wrócimy samochodem. Morris zatrzymał auto i wysiadł. Frankenstein zaczął iść naprzód, trzymając w gotowości megagnat. Pozostali ruszyli za nim. Potwór nacisnął klamkę w drzwiach domu i wszedł do środka, po czym wyszukał po omacku na ścianie przełącznik światła. Ciepły, żółty blask żarówki rozświetlił przytulną wiejską kuchnię. Olbrzym zaczekał na towarzyszy, a wtedy Jamie przystanął w miejscu. - Daj mi detonator, Tom - powiedział.

Morris spojrzał na niego zdziwiony, podając mu urządzenie. Chłopiec zacisnął na nim palce i położył kciuk na przycisku. - W porządku - rzucił i skierował się do domu, ignorując spojrzenie Larissy. W milczeniu wkroczyli do środka i Morris zamknął drzwi. - Gdzie domownicy? - dociekał Frankenstein. Larissa popatrzyła na niego. - A jak pan sądzi? - spytała. - Zniknęli. - Niech cię szlag - mruknął potwór. - I wszystkich innych krwiopijców też. Jamie minął zniszczony kuchenny stół i ruszył w głąb budynku, a towarzysze za nim. Dziewczyna miała rację - w domu nie było nikogo. Kiedy wrócili do kuchni, chłopak utkwił wzrok w podłodze. W głowie miał mętlik, prześladowały go coraz to okropniejsze wizje związane z matką. Morris zerkał nerwowo na drzwi; chciał uciec i wrócić do bazy. Zawstydzona Larissa wpatrywała się w Jamiego, a Frankenstein bacznie śledził każdy jej ruch. - Potrafisz tylko kłamać, co? - odezwał się wreszcie ściszonym głosem. Dziewczyna posłała mu drwiący uśmiech. - Nic pan o mnie nie wie - odburknęła. - Zupełnie nic. Frankenstein nawet nie mrugnął. - Chyba jednak wiem - odparł spokojnie. - I to całkiem sporo. Chcesz usłyszeć, co o tobie myślę? - Naprawdę wszystko mi jedno - fuknęła. - Ale skoro ma pan coś do powiedzenia, to słucham. Skinął głową. - Moim zdaniem nigdy w życiu nikogo nie zabiłaś. Jesteś tchórzliwą dziewczynką, którą Alexandru oszczędził wyłącznie ze względu na urodę. Pewnie bałaś się go i bez przerwy myślałaś o ucieczce, ale powstrzymywał cię strach. Mam rację? Dziewczyna uciekła wzrokiem, a potwór mówił dalej.

- Udało ci się okłamać Alexandru, że wymordowałaś mnóstwo ludzi. Z czasem pewnie sama w to uwierzyłaś. W rzeczywistości żywiłaś się resztkami pozostawionymi przez inne wampiry albo zwierzętami, które zdołałaś upolować. Kłamałaś bez końca, aż przekonałaś Alexandru, że jesteś równie okrutna jak on. Założę się, że żaden z jego poddanych nigdy nie widział cię w morderczej akcji. Dlatego powierzono ci misję zabicia Jamiego. - Przepełniony gniewem głos Frankensteina zaczął wzbierać na sile. - Gdy przyszło co do czego, oszczędziłaś go. Jednak nie z litości. Po prostu nie umiesz zabijać. I całe szczęście, że jesteś słaba. Ale przez twoje matactwa, zuchwalstwo i perfidny egoizm, zamiast kontynuować poszukiwania Marie Carpenter, zmarnowaliśmy mnóstwo cennego czasu. Jeśli nie zdążymy przybyć jej z pomocą tylko dlatego, że jakaś żałosna smarkata wampirzyca próbowała nas zwodzić, to Bóg mi świadkiem, że tego pożałujesz! Trzeba było zostawić cię na pewną śmierć po tym, jak Alexandru strącił cię do ogrodu. - Frankenstein zadrżał; jego wielkie ramiona trzęsły się ze złości. - Spójrz na mnie! huknął. Stojąca twarzą do ściany Larissa podskoczyła. - Albo chociaż na chłopaka! Zrób mu tę przyjemność, skoro zmarnowałaś nasz czas, nie bacząc na to, że jego matka jest w rękach szaleńca! Popatrz na niego! Przygarbiona dziewczyna obróciła głowę. Na widok jej twarzy Jamiemu zaparło dech. Wampirzyca płakała. Po bladych policzkach spływały łzy, pozostawiając na skórze wąskie smużki, lśniące w świetle żarówki. Jej twarz wykrzywiła się w głębokim smutku i bólu. Pełne żalu oczy skierowały się na chłopca. - Tamtego wieczoru, kiedy zaginęła twoja matka, spotkaliśmy się w parku - powiedziała ledwo słyszalnym głosem. - Po naszym rozstaniu próbowałam uciec. Pokonałam kilka kilometrów, zanim Anderson złapał mnie i zaprowadził z powrotem do Alexandru. Wycedziła to imię z wyraźnym obrzydzeniem. -Wtedy porwał mnie w powietrze, twierdząc, że musi mi dać nauczkę. Przez cały czas uśmiechał się, jakby nigdy nic. A potem pobił mnie do

nieprzytomności i zrzucił na ziemię. - Zerknęła na Frankensteina. Nienawiść wykrzywiła jej twarz. - Ma pan rację - przyznała. - Nigdy nikogo nie zabiłam ani nie zraniłam. Żołnierz i chłopak w ogrodzie byli pierwsi. Ale nie chciałam ich skrzywdzić. Cierpiałam tak strasznie, że... - Odwróciła wzrok, próbując opanować szloch, po czym spojrzała Jamiemu prosto w oczy. - Przepraszam - szepnęła. - Naprawdę mi przykro. Bałam się, że koniec ze mną, jeśli się wyda, że nie mam żadnych informacji. Nie chciałam zginąć. Nie zaznałam jeszcze prawdziwego życia. Nie chcę umierać. - Po co zabrałaś nas do Valhalli? - spytał cicho Jamie. Dlaczego wprowadziłaś nas w błąd? - Nic innego nie przyszło mi do głowy. Wiem, co myślicie: że poleciałam tam wyrównać rachunki z Siwym. Ale to nieprawda. Nie chciałam dłużej grać na zwłokę, a Valhalla wydawała mi się najlepszym miejscem. Pomyślałam, że skoro mogę ostatni raz zobaczyć świat, skorzystam z okazji, by spojrzeć w oczy temu, kto mi to zrobił... Przerwała, zalewając się łzami. Jamie miał ochotę objąć ją ramieniem i pocieszyć, ale się powstrzymał. - Czy możesz nam jakoś pomóc? - spytał. Frankenstein westchnął, ale chłopak uciszył go ruchem ręki. - Nawet jeśli nie, chcemy o tym wiedzieć. Może przed porwaniem mojej matki Alexandru zachowywał się nietypowo albo mówił dziwne rzeczy? Czy pamiętasz cokolwiek? - Nic - odparła. - Zachowywał się tak samo jak zawsze. Dzień przed porwaniem zamawiał przez telefon kolejną dostawę Odlotu, ale nie było w tym nic nadzwyczajnego. Zażywa tego całe tony. Jamiemu zmroziło krew w żyłach. Zerknął na Frankensteina, który zastygł w miejscu jak posąg. - Złożył zamówienie dzień przed porwaniem mojej matki? wyjąkał nastolatek. Larissa przytaknęła zmieszana.

- O co chodzi? - Pytanie Morrisa przerwało milczenie. - Co się stało? Frankenstein powoli skierował wzrok na Jamiego. W jego oczach czaiła się wściekłość. - Chemik - powiedział z namysłem. - Oszukał nas. „Mówiłem, że coś ukrywa! Powiedziałem panu o tym zaraz po wyjściu z jego domu! Dlaczego pan mnie nie posłuchał?". - Jedziemy - rzucił chłopak na głos i pomaszerował do wyjścia. Detonator luźno spoczywał w jego dłoni. - Dokąd? - zdziwił się Morris, wybiegając za nim z domu. - Do Dartmoor - odpowiedział mu Frankenstein. - Gaz do dechy. Na skraju wrzosowiska sprawdzili sprzęt. Sto metrów dalej przy drodze stał dom chemika - zadbany budynek z jasnego kamienia. Z czerwonego komina leniwie unosił się dym. - Zrobimy po mojemu - orzekł Frankenstein i przymocował do paska dwa granaty na ultrafiolet. - Bez dyskusji. Wy już zrobiliście swoje. Jasne? Jamie popatrzył na niego bez słowa, Morris przytaknął, a Larissa uciekła wzrokiem. Oczy miała zaczerwienione od płaczu. - Świetnie - dodał potwór. - Ruszajcie za mną. Poprowadził ich drogą. Buty wybijały równy rytm na asfaltowej nawierzchni. Frankenstein otworzył furtkę, przemaszerował ścieżką i mocno zastukał do drzwi. Chemik otworzył natychmiast. - Niepotrzebnie pan pukał - rzekł z uśmiechem. - Usłyszałem wasze kroki... Urwał w połowie zdania, gdy potwór sięgnął po broń. W wieczornym mroku jego dłoń przybrała szarozieloną barwę. Wycelował, nacisnął spust i posłał skoncentrowaną dawkę promieni ultrafioletu. Twarz chemika zapłonęła; zatoczył się do tyłu, wrzeszcząc z bólu. Frankenstein wsunął pistolet między drzwi i lufą uderzył go w szczękę. Coś chrupnęło i wampir z krzykiem osunął się na kolana, machając rękami przy twarzy, by ugasić fioletowy ogień.

Wtedy potwór przewrócił go kopnięciem na plecy i wszedł do środka. Jego towarzysze wpatrywali się w niego zdezorientowani - na widok nagłego wybuchu agresji u potwora zamarli z wrażenia. Cała akcja trwała najwyżej trzy sekundy. Frankenstein chwycił wampira za włosy i powlókł korytarzem. - Wejdźcie do środka i zamknijcie drzwi! - ryknął. Na widok rozwścieczonej twarzy potwora Jamie poczuł strach malowała się na niej dzika, brutalna przyjemność. Jasne oczy iskrzyły się, kąciki warg były wygięte w upiornym uśmiechu. Chłopiec pragnął uciec - od tej twarzy i od silnego odoru spalonego ciała chemika. Ale nie mógł. Trzymając detonator poza zasięgiem Larissy, drugą ręką pchnął dziewczynę do środka. Nie zaprotestowała, wpatrzona w płonącą sylwetkę leżącego wampira. Morris wszedł powoli, zerkając na Frankensteina. Kiedy wszyscy znaleźli się w domu, Jamie zamknął za nimi drzwi. Frankenstein zaciągnął chemika do dużego, wygodnego salonu, przyparł go kolanami do podłogi, wyjął granat na ultrafiolet i gwałtownie szarpnął zawleczkę. Czerwone światełko w małej kulce oznaczało, że pocisk został odbezpieczony. Potwór pochylił się, siłą rozchylił wargi chemika i włożył ładunek do jego ust. - Co pan wyprawia... - zaczął przerażony Jamie. - Cicho! - huknął Frankenstein. - Przynieś mi krzesło! Natychmiast! Chłopiec rozejrzał się po pokoju; w kącie, wokół stołu jadalnego, stało sześć krzeseł z ciemnego drewna. Podbiegł, chwycił jedno i przesunął do miejsca, gdzie potwór trzymał jęczącego z bólu bezsilnego wampira. Spojrzał na twarz chemika. Od razu tego pożałował. Spod płatów spalonej skóry prześwitywała czaszka - między żywą czerwoną tkanką a zwęglonym ciałem widniały fragmenty białej kości. Jamie przełknął głośno ślinę i odwrócił głowę.

Frankenstein lekko uniósł chemika z podłogi i posadził na krześle. Następnie wziął do ręki detonator i podszedł do chłopca. Przerażeni Morris i Larissa stali w milczeniu za ich plecami. Chemik wydał z siebie przeraźliwy dźwięk; jego urywany oddech przypominał agonalne rzężenie. Po chwili uniósł głowę, kierując czerwone oczy na stojące nad nim cztery postacie. Zakneblowane granatem usta rozszerzyły się w nieludzkim grymasie. „Śmieje się. Mój Boże, to coś się śmieje". - Otoczyć go - nakazał Frankenstein. Morris wyjął zza paska broń i wycelował ją w chemika. Jamie poszedł za jego przykładem. - Ani słowa i żadnych ruchów - rzekł potwór, wpatrując się spokojnie w poparzoną twarz wampira. - Po każdym pytaniu masz skinąć lub pokręcić głową. Jeśli nie zareagujesz lub jeśli uznam, że kłamiesz, rozsadzę ci głowę i przedziurawię serce. Jasne? Chrząkając z niezadowoleniem, chemik kiwnął głową. - To dobrze. Czy okłamałeś nas, twierdząc, że nie masz żadnych informacji o Alexandru? Wampir potwierdził to skinieniem głowy. - Czy w przeddzień naszej wizyty Alexandru zamówił u ciebie towar? Osadzone w zwęglonej czaszce oczy upiora zabłysły nienawistnie czerwienią, lecz ponownie przytaknął. - Czy podał ci adres, pod który miałeś dostarczyć towar? Chemik pokręcił głową. Lśniące krople jego krwi rozprysły się wokół w ciepłym blasku lampy. - Czy przysłał kogoś, żeby go odebrał? Tamten znowu zaprzeczył. - Przybył po towar osobiście? Wampir zamarł w bezruchu, po czym słabo skinął głową. Jamie omal nie krzyknął. - Był tutaj? - spytał drżącym głosem. - Z moją matką?

Chemik spojrzał na chłopca i przytaknął zdecydowanym ruchem głowy. Chłopcu zrobiło się niedobrze; w żołądku poczuł ucisk, a w ustach smak żółci. - Czy była cała i zdrowa? - dociekał. - Cierpiała? Skrzywdził ją? Wampir zerknął na Frankensteina. Po krótkim namyśle potwór przykucnął przy nim ostrożnie, by nie przysłaniać celu gotowym do strzału Jamiemu i Morrisowi. - Wypluj granat - nakazał. - Włożę ci go pod koszulę i porozmawiamy dalej. Jeśli ruszysz się choćby o milimetr, moi towarzysze zniszczą cię na miejscu. Zrozumiałeś? Wampir gorączkowo pokiwał głową, a kiedy Frankenstein podsunął mu rękę pod usta, wypchnął granat spalonym do czerni językiem. Ładunek potoczył się po dłoni potwora. Ten włożył go pod białą koszulę chemika i odsunął się. - Czeka was śmierć - wycedził wampir, kiedy Frankenstein oddalił się na bezpieczną odległość. - Wszyscy zginiecie za to, co się tu dzisiaj wydarzyło. - Jeśli się nie uciszysz, naprawdę ktoś zginie - odparł Frankenstein. - Ale będziesz to tylko i wyłącznie ty. Pięć dni temu, w przeddzień porwania matki Jamiego, Alexandru zamówił u ciebie towar. Kiedy zjawił się go odebrać? - Trzy dni temu - warknął chemik, nie spuszczając wzroku z potwora. - Zamówił ogromną ilość, więcej niż było w magazynie. Musiałem dorobić na miejscu. Alexandrubył strasznie... wściekły. - A więc przybył po towar, który nie był jeszcze gotowy? - Jakiś ty bystry! - I wrócił po niego później ? - Jak mógłbym być tak niegościnny? Zwłaszcza dla jednego z moich najlepszych klientów. Jego słowa spadły na Jamiego jak grom z jasnego nieba. - Zatrzymał się u pana? - spytał głosem ściszonym niemal do szeptu. - Czekał, aż wyprodukuje pan zamówiony towar?

Splunąwszy krwią na podłogę, chemik podniósł wzrok na chłopca. - Owszem, smarkaczu. Siedział tu z Andersonem i swoją zdobyczą. „Zdobyczą?". - Z moją matką - powiedział Jamie. - Podczas gdy pan produkował dla niego prochy, on przetrzymywał tu moją matkę. I pan na to pozwolił? Jak pan mógł? - Alexandru zawsze robi to, na co ma ochotę - odparł chemik. Nie zamierzałem narażać się na jego gniew dla jakiejś istoty ludzkiej. Rozwścieczony Jamie rzucił się na wampira, ale Larissa doskoczyła do niego i odciągnęła go na bok. Chłopak próbował się wyrwać z jej uścisku. - Dla jakiejś istoty ludzkiej?! - powtórzył głośno. - Mówisz o mojej matce, nędzna kreaturo! O kobiecie, która nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziła ani nie miała nic wspólnego ze sprawą mojego ojca. A ty pozwoliłeś Alexandru więzić ją w swoim domu? Zabiję cię! Frankenstein popatrzył na niego ze współczuciem, po czym zwrócił się do chemika. - W jakim czasie wyprodukowałeś towar? Kiedy Alexandru opuścił twój dom? Wampir spojrzał na niego z dziką satysfakcją. - Wczoraj. Około dwóch godzin przed waszą wizytą. Słysząc to, zrezygnowany Jamie osunął się w ramiona Larissy. „Niewiele brakowało. Byliśmy tak blisko. To kwestia kilku minut. Tego już za wiele. Nie wytrzymam". Usłyszał, że Frankenstein wypytuje wampira, dokąd udał się Alexandru, ale głos chemika był stłumiony i odległy, jakby dochodził spod wody. Czuł na twarzy dotyk policzka Larissy i ciepło jej ciała, ale nawet bliskość dziewczyny nie wzbudzała w nim żadnych emocji. Był pewien, że gdyby wypuściła go z objęć, upadłby na podłogę. Tylko dzięki niej trzymał się na nogach.

- Ruszyli na północ - odparł chemik. - Alexandru kazał swoim poddanym udać się tam wcześniej, by zorganizować jakieś przyjęcie. Nic więcej nie wiem. Jamie poczuł, że Larissa sztywnieje. Po chwili odezwała się znad jego ramienia. - Wiem, o czym on mówi - powiedziała cicho. - Byłam tam. Dobrze znam to miejsce. - Jakie miejsce? - dopytywał się Jamie. - O co mu chodzi? - Pokażę ci, kiedy wrócimy do bazy. - Nie możesz mi po prostu powiedzieć? - A potem twój przyjaciel potwór rozszarpie mnie na strzępy? Wolałabym nie. Frankenstein przewrócił oczami. Po chwili odsunął się od chemika, który mierzył intruzów morderczym wzrokiem. - Powinienem odpalić ładunek - powiedział, wskazując na detonator w swojej dłoni. - Bóg mi świadkiem, że nikt na tym świecie nie tęskniłby za tobą. Ale mógłbyś to uznać za odruch litości, na którą zresztą nie zasługujesz. Popatrzył po towarzyszach i skinął na drzwi. - Dasz radę stanąć o własnych siłach? - szepnęła Larissa, a gdy Jamie przytaknął, wypuściła go z objęć. Chłopak zachwiał się, po czym ruszył do wyjścia, za nim poszli Larissa i Thomas, a na końcu Frankenstein, który nie spuszczał wzroku z chemika. Wampir wpatrywał się w niego z nieskrywaną nienawiścią. - Nie ruszaj się, dopóki nie wyjdziemy - ostrzegł go potwór. Zatrzasnął za sobą drzwi i dołączył do pozostałych towarzyszy, którzy czekali na niego przed domem. Następnie cała czwórka wyszła przez furtkę, kierując do SUVa. - O co tu właściwie...? - zaczął Morris, ale Frankenstein nie dał mu dokończyć. - Nie teraz, Tom. Wszelkie wątpliwości wyjaśnimy w samochodzie, jasne?

Przytłoczony smutkiem i rozpaczą Jamie ledwo powłóczył nogami. Były ciężkie jak z ołowiu. W pewnej chwili zerknął na Larissę i omal nie wrzasnął. Oczy dziewczyny przybrały barwę głębokiej czerwieni. Nagle się poruszyła. Zanim zdążył się zorientować, szybkim ruchem chwyciła go za nadgarstek, rozchyliła jego palce, bez trudu wyjęła mu z dłoni detonator, po czym zniknęła w ciemności.

33 PRZED EGZEKUCJĄ W samochodzie zapanowało milczenie. Kierujący pojazdem Thomas Morris czekał z serią pytań, na które nikt nie miał ochoty odpowiadać. Frankenstein obserwował z fotela pasażera, jak krajobraz za oknem zmienia się szybko wraz z zawrotną prędkością auta, napędzanego potężnym silnikiem. Jamie siedział z tyłu; twarz miał ukrytą w dłoniach. Wreszcie odezwał się Morris: - Szykują się kłopoty? Frankenstein parsknął głębokim śmiechem bez cienia wesołości. - A jak sądzisz? - rzucił. - Najpierw wywieźliśmy z bazy wampirzycę, bez pozwolenia, wbrew rozkazom dowódcy, a potem pozwoliliśmy jej uciec. Wykorzystaliśmy helikopter niezgodnie z jego przeznaczeniem i zgubiliśmy ostatni trop, który mógł zaprowadzić nas do matki Jamiego. Nie sądzisz, że to oznacza poważne kłopoty? Morris przytaknął ponuro, zapatrzony na ciemną drogę. - Czyli to już koniec? - spytał chłopiec ledwo słyszalnym głosem. - Nigdy jej nie znajdziemy? Oparty o zagłówek Frankenstein zerknął w jego stronę. - Obiecałem ci pomóc - odpowiedział. - I dotrzymam słowa. Ale musisz się liczyć z tym, że od tej pory będziemy jej szukać tylko we dwóch, o ile admirał Seward nie każe nas aresztować, bo to całkiem możliwe. Jamie skinął głową. Nie łudził się, że usłyszy od potwora inną odpowiedź. Popełnił straszliwy błąd - przez niego Larissa uciekła, a

dwóm agentom, którzy mu zaufali i pomogli, groziło wydalenie ze służby. - Powiem Sewardowi, że to był mój pomysł - oświadczył. Wezmę na siebie całą winę. - Doceniam ten gest - odparł Frankenstein. - Ale to nic nie da. Niepotrzebnie pomogliśmy ci wydostać Larissę z celi. Bez kodu Toma nie dałbyś rady. Seward dobrze o tym wie. Wszyscy ponosimy winę. Morris jęknął i skierował wóz na zjazd z autostrady. Za bazą RAFu pod Mildenhall dotarli na skrzyżowanie, skąd droga prowadziła przez las do tajnych obiektów Departamentu 19. Tuż nad ich głowami zawarczał turbośmigłowiec C-130 Hercules, lecący w stronę pasa startowego. Na potężnym kadłubie błysnęły światła. Podmuch przelatującej nisko maszyny wprawił samochód w drgania, a po chwili coś stuknęło o dach SUVa. Morris z trudem opanował auto, gwałtownie przekręcając kierownicę. Wcisnął hamulec z całej siły i zatrzymał je z poślizgiem na poboczu drogi. - Co to było? - zapytał Frankenstein. Wtedy tylne drzwi samochodu otworzyły się i na siedzenie obok Jamiego wślizgnęła się Larissa. - Tęskniłeś za mną? - spytała przymilnie. Wyjąwszy zza paska broń, Frankenstein przystawił jej lufę do szyi. Dziewczyna szybkim ruchem wyrwała mu ją z rąk i cisnęła przez otwarte drzwi auta. Potwór sięgnął po kołek, ale powstrzymał go krzyk Jamiego. Chłopak rzucił się na Larissę. - Gdzie byłaś?! - zawołał poczerwieniały z gniewu. - Co ty wyprawiasz?! - Mnie też miło cię znów widzieć - powiedziała, podając mu detonator. Jamie w osłupieniu popatrzył na urządzenie. - Wróciłam, bo chciałam się przekonać, czy chemik nas nie okłamał - wyjaśniła. - Czułam, że nie uwierzycie mi na słowo. Frankenstein się zaśmiał. - Przecież to kompletnie... - Nie mówię do pana, ale do Jamiego - przerwała mu.

Chłopak spojrzał na oburzoną twarz potwora, a potem na emanujące spokojem oblicze Larissy. - No i co? - dociekał. - Mówił prawdę? Wampirzyca skinęła głową. - Tak. Dokładnie wiem, dokąd się udał Alexandru. Morris obrócił się w fotelu kierowcy. - Niby dlaczego mamy ci wierzyć? - spytał. - Nie musicie - odparła. - Zawieźcie mnie do bazy i pokażcie mi mapę satelitarną hrabstwa Northumberland, a zobaczycie na własne oczy. W niespełna dziewięćdziesiąt sekund pokonali odległość dzielącą tunel bezpieczeństwa od asfaltowego placu przed hangarem, gdzie czekała na nich grupka osób. Kiedy cała czwórka wysiadła z auta, podszedł do nich admirał Seward. Jego marsowa mina nie wróżyła nic dobrego. - Nie wiem, od czego zacząć - przemówił tonem pełnym oburzenia. - Podczas swojej dwudziestoletniej służby nigdy nie byłem świadkiem takiej niesubordynacji, rażącej bezmyślności, a wręcz jawnej głupoty! - Panie admirale... - zaczął Morris, ale Seward zagłuszył jego wypowiedź. - Nie odzywaj się! - huknął. - Ani słowa, jasne? Wszyscy milczeć! Ruchem ręki wezwał dwóch agentów. - Natychmiast zabrać dziewczynę z powrotem do celi - rozkazał. - Jeśli choćby mrugnie bez waszego pozwolenia, macie ją zniszczyć. Jeden z żołnierzy przycisnął lufę broni do piersi Larissy, a drugi gwałtownie wyrwał Jamiemu detonator z ręki i popchnął dziewczynę w stronę hangaru. Chłopiec zerknął rozpaczliwie na Frankensteina, który spojrzeniem nakazał mu milczeć, a sam zwrócił się do dowódcy.

- Admirale - zaczął. - Dziewczyna twierdzi, że zna miejsce pobytu Alexandru Rusmanova. Niech pokaże je na mapie, zanim wróci do celi. - Pan mnie poucza, pułkowniku? - spytał Seward oschłym tonem. - Nie, admirale - odparł potwór. - Uważam tylko, że nie możemy dopuścić, aby umknął nam główny cel naszych poszukiwań. Seward zbliżył się i spojrzał mu prosto w twarz. - Czy zdaje sobie pan sprawę z powagi sytuacji? - spytał. Pański dzisiejszy czyn kwalifikuje się pod sąd wojskowy. Grozi za to dożywotnie więzienie. - Proszę mi wierzyć, admirale - odparło monstrum. - Jestem w pełni świadom konsekwencji własnego postępowania. Patrzyli na siebie chwilę, po czym Seward rozkazał żołnierzom prowadzącym Larissę do budynku, by się zatrzymali. - Daję jej pięć minut - rzucił. - Potem wraca do celi bez względu na to, czy czegoś się dowiemy, czy nie. Admirał Seward wpatrywał się w wielki ekran na ścianie centrum operacyjnego Departamentu 19. Frankenstein z Jamiem i Morrisem siedzieli w opustoszałych ławkach, a Larissa stała na drugim końcu sali między dwoma agentami, którzy celowali do niej z broni. Młody oficer łączności wystukiwał na klawiaturze lokalizację podaną przez wampirzycę. Seward raz po raz spoglądał w milczeniu na srebrny zegarek. Po chwili zerknął z uśmiechem na Frankensteina, pokazując mu cztery palce. - Admirale, mamy satelitę na orbicie geosynchronicznej nad Faslane - oznajmił oficer łączności. - Czy udzieli mi pan zgody na jego przesunięcie? - Tak, poruczniku - odparł Seward. - Proszę kontynuować. - Cel zostanie namierzony za dziewięćdziesiąt sekund. - Świetnie.

Ekran rozbłysnął kolorami, pokazując wyraźny obraz HMNB Clyde - bazy operacyjnej brytyjskiej marynarki wojennej, znanej z atomowych okrętów podwodnych uzbrojonych w pociski Trident. Baza była położona na wschodnim brzegu Gare Loch, na północ od zatoki Firth of Clyde i czterdzieści kilometrów na zachód od Glasgow. Jamie nie krył zaskoczenia dokładnością obrazu przekazywanego na żywo przez ściśle tajnego satelitę Skynet 6 sześćset kilometrów od powierzchni ziemi. Obraz poruszył się - najpierw powoli, potem coraz szybciej, gdy napędzany silnikami satelita zaczął się kierować na południowy wschód, w stronę granicy szkockoangielskiej. Minąwszy Cheviot Hills, zwolnił przy Alnwick i zatrzymał się nad okazałą posiadłością na obrzeżach miasta. Rozdzielczość obrazu wzrosła, kiedy potężne kamery satelity pokazały zbliżenie obiektu. Ogromny dom w kształcie szerokiej litery H otaczały liczne budynki gospodarcze: stajnie, magazyny i garaże. Wszystkie były połączone siatką żwirowych ścieżek, które wiły się między masywnymi drzewami i starannie wypielęgnowanymi trawnikami. Za domem znajdowała się huśtawka oraz wysypane piaskiem boisko z dwoma małymi bramkami do gry w piłkę nożną. Nic się nie poruszało. Obraz zastygł jak fotografia. Seward zerknął na zegarek. - Jeszcze minuta - oznajmił. Jamie popatrzył nerwowo na Frankensteina, a potem na Larissę. Ku jego zdumieniu dziewczyna zupełnie nie zwracała uwagi na obrazy satelitarne - wpatrywała się w niego. Gdy napotkała jego wzrok, nie uciekła spojrzeniem ani nie udawała obojętnej. Osadzone w nieskazitelnie bladej twarzy oczy obserwowały go spokojnie. „Mógłbym na nią patrzeć całe wieki". - Ruchomy obiekt - oznajmił oficer łączności. Na dźwięk jego donośnego głosu czar prysł. Wszyscy spojrzeli na ekran. Między budynkami poruszała się wolno potężna przygarbiona postać.

- To Anderson - szepnął Frankenstein. - Potwierdzić tożsamość - rozkazał Seward. Porucznik sięgnął do joysticka, który pokazał się na pulpicie sterowania, przesunął kamerę satelity tam, dokąd zmierzała postać, i nastawił obiektyw na maksymalne zbliżenie. Lekko łysiejący mężczyzna z opuszczoną głową i zaokrąglonymi plecami kroczył spokojnie, jakby właśnie wybierał się na wieczorny spacer po plaży (najbliższa znajdowała się prawie dziesięć kilometrów na wschód). Przy jednym z magazynów rozejrzał się pobieżnie, po czym otworzył drzwi i zniknął w środku. - Zatrzymaj obraz! - krzyknął Frankenstein. Oficer łączności cofnął zapis satelitarny i unieruchomił go, w momencie gdy mężczyzna odwracał głowę. Zdawało się, że patrzy prosto na nich. Po wyostrzeniu obrazu na ekranie pojawiła się wyraźna okrągła twarz o delikatnych dziecięcych rysach. - Obaj tam są - odezwała się Larissa. - Anderson nigdzie się nie rusza bez Alexandru. - Sprawdzić go - rozkazał Seward. Potwór wydał z siebie pomruk zniecierpliwienia. - Admirale, przecież to oczywiste... - Powiedziałem: sprawdzić - przerwał mu dowódca. - Część z was już raz zaufała intuicji, i na dzisiaj wystarczy. Porucznik postukał w klawiaturę i na ekranie otworzyło się okno głównego serwera bazy. Młody żołnierz umieścił w nim nieruchomy obraz mężczyzny i rozpoczął wyszukiwanie. Wyniki wyskoczyły w kilka sekund. Nazwisko osobnika: ANDERSON (IMIĘ NIEZNANE) Gatunek: WAMPIR Miejsce na liście poszukiwanych: 2

Wspólnicy: RUSMANOV ALEXANDRU RUSMANOV VALERI RUSMANOV ILYANA Ostatnio widziany: 24.03.2007 Miejsce pobytu: NIEZNANE Jamie westchnął z ulgą i popatrzył na Larissę. Na jego zmęczonej twarzy malowała się wdzięczność. Dziewczyna posłała mu uśmiech. - A nie mówiłam? - szepnęła bezgłośnie. - Oddalić widok i przełączyć na podczerwień - rozkazał Seward. Na ekranie pojawiło się zbliżenie budynku, do którego wszedł Anderson, a po chwili oddalone ujęcie ukazało całą posiadłość. Po przełączeniu na podczerwień w miejscu drzew i trawników, gdzie panował chłód, powstały czarnogranatowe fale, a główny budynek w kształcie litery H wypełnił się ciepłymi barwami. Żółtopomarańczowe tło było nakrapiane czerwonymi ruchomymi punkcikami. - Jest ich tam około trzydziestu - zauważył porucznik. Frankenstein popatrzył na dowódcę - Seward z zaciśniętymi szczękami obserwował sytuację na ekranie. Kiedy po długim milczeniu wreszcie przemówił, potwór z ulgą przymknął powieki. - Zebrać grupę szturmową - nakazał admirał. - Cztery brygady antyterrorystyczne z pełnym uzbrojeniem. Wozy mają być gotowe za pół godziny. Popatrzył po zebranych, jakby dopiero teraz zauważył ich obecność. - Frankenstein i Morris: poprowadzicie drugą i czwartą brygadę. Carpenter, ty zajmiesz się transportem. Kazałbym ci zostać w bazie, ale po dzisiejszym incydencie wolę mieć cię na oku.

Jamie chciał zaprotestować, ale admirał nie dopuścił go do głosu. - Nie nadużywaj mojej cierpliwości, młody człowieku. Wyświadczam ci przysługę, pozwalając jechać z nami. Nie zmuszaj mnie, żebym zmienił zdanie. Chłopiec zamilkł. - Ochrona! - zawołał dowódca. - Odprowadzić dziewczynę do celi i zgłosić się do hangaru na odprawę. W sali zrobił się ruch. Seward zszedł z podestu i udał się do wyjścia. Pilnujący Larissy żołnierze chwycili ją pod ręce i poprowadzili do windy, by zamknąć ją ponownie w czeluściach budynku. Jamie zerwał się z krzesła, wykrzykując jej imię. Wampirzyca posłusznie wyszła, oglądając się za siebie. - To niesprawiedliwe! - zawołał chłopiec do swoich towarzyszy, którzy wstali z krzeseł i przyglądali się tej scenie. - Przecież dotrzymała słowa! - Nie może jechać z nami - skwitował Frankenstein. - Sam rozumiesz. Zażenowany Morris spuścił wzrok. - W porządku - wycedził Jamie. - Jedźmy szukać mojej matki. Larissą zajmiemy się po powrocie.

34 POLOWANIE Rozpoczęła się mobilizacja grupy szturmowej Departamentu 19. Jamie nigdy w życiu nie widział czegoś podobnego. W hangarze na poziomie 0 zawrzało jak w ulu - hala wypełniła się agentami w czarnych mundurach i kaskach, którzy połączyli się w zwarte grupy. Oficerowie, a wśród nich Frankenstein i Morris, instruowali żołnierzy odnośnie do czekających ich zadań. Ciszę nocną przerywały ogłuszający gwar głosów i dźwięki ładowanej broni. Ale Jamie prawie nic nie słyszał; jego uwagę przykuły ogromne budynki, majaczące po drugiej stronie pasa startowego. Ich drzwi rozsunęły się z wolna, oświetlając jasnym blaskiem czarny asfalt i znaki wzdłuż wstęgi pasa. Chłopiec z fascynacją obserwował, jak z budynków wyłaniają się dwa gigantyczne czarne kształty - śmigłowce o korpusach przypominających rozdęte, nabrzmiałe brzuchy, zwieńczone wirnikami. Trudno mu było uwierzyć, że coś tak ciężkiego i ogromnego może się unieść w powietrzu. Nad kadłubami wielkości podmiejskich domów mieściły się maleńkie kokpity. Jamie nie zwracał uwagi na Frankensteina i Morrisa, którzy za jego plecami wydawali rozkazy żołnierzom. Admirał jasno dał mu do zrozumienia, że jego udział w misji ogranicza się do roli obserwatora, dlatego nie obchodziły go rozkazy ani listy kontrolne. Stał samotnie w ogromnych drzwiach hangaru, obserwując to, co działo się na zewnątrz. Silniki helikopterów zahuczały, wprawiając w drgania całe otoczenie. Chłopiec poczuł wstrząs, mimo że od potężnych maszyn dzielił go dystans porównywalny z długością boiska piłkarskiego. W

kokpitach błysnęły światła - z daleka dostrzegł niewyobrażalnie małe sylwetki pilotów, sprawdzających urządzenia przed odlotem. Po chwili obie maszyny, wprawione w ruch silnikami dieslowymi, ze zgrzytem kół potoczyły się naprzód, by zabrać grupę szturmową na akcję. Jamie ledwo stłumił krzyk, kiedy śmigłowce wyłoniły się w jasnym świetle hali głównego hangaru. Były przeogromne; wznosiły się na wysokość przynajmniej drugiego piętra, a szerokością kadłubów przypominały boeingi 747. Wyglądało to tak, jakby do gigantycznych stalowych kapsuł przymocowano kokpity, skrzydła, podwozia i wirniki, wymontowane z helikopterów o standardowych rozmiarach. „One nie mogą latać. Z pewnością nie wzniosą się w powietrze. Są zbyt ciężkie. - Po chwili zaświtała mu w głowie inna myśl: - Po co im takie wielkie kadłuby? Sześćdziesięciu ludzi to za mało, żeby zapełnić choćby jeden". Na komendę oficerów Departamentu żołnierze uformowali cztery równe szeregi, ustawiając się w idealnych odstępach przodem do śmigłowców. Po chwili z podwozi maszyn wystrzeliły snopy światła. Cień chłopca wydłużył się gwałtownie, tak że sięgnął stóp stojących na baczność żołnierzy. - Jamie! - zawołał Frankenstein. - Nie przeszkadzaj! Natychmiast do mnie! Nastolatek przysłonił dłonią oczy i spod przymrużonych powiek przyjrzał się gigantycznym transportowcom. Boczne włazy helikopterów opuściły się do ziemi, tworząc szerokie pochylnie, na których w oślepiającym świetle ukazały się barczyste sylwetki. Po chwili na pokłady śmigłowców wmaszerowali żołnierze grupy szturmowej i zniknęli we wnętrzu kolosalnych kadłubów. Wtedy ktoś chwycił Jamiego za ramię i odciągnął na bok. Chłopiec ujrzał nad sobą Frankensteina. - Będziesz nam utrudniać akcję? - spytał, pochylając nisko głowę, by spojrzeć mu prosto w oczy. - Czy usuniesz się z drogi i pozwolisz nam pracować? Odpowiedz mi, bo chciałbym wiedzieć.

Jamie popatrzył na niego - z twarzy potwora, zamiast współczucia czy litości, emanowała służbowa powaga. „W porządku. Niech będzie po twojemu. Jeśli masz uratować moją matkę, rób, co uważasz". - Spokojna głowa - odparł. - Nie będę przeszkadzał. Frankenstein się uśmiechnął. - Dziękuję - rzucił. Podbiegli do najbliższego z helikopterów, przemykając skuleni pod tarczami ryczących śmigieł, wspięli się na pochylnię i weszli do środka. Osiem rzędów foteli, wykonanych z wytrzymałej skóry, zajęły dwie brygady agentów organizacji Czarny Filtr. Olbrzym z Jamiem usiedli obok nich i zapięli pasy. Rozglądając się po wielkim pokładzie śmigłowca, chłopiec zrobił duże oczy. Na wprost stały dwa czarne opancerzone pojazdy, potężne i masywne. Z gigantycznymi kołami po bokach przypominały samochody typu monster truck. Zamontowane na każdym wieżyczki armatnie załadowano bronią, a z przodu umocowano fioletowe szperacze. Cztery inne lampy, trzykrotnie większe od szperaczy opancerzonych pojazdów, tkwiły solidnie przytwierdzone do ścian i podłogi śmigłowca obok stojaków z bronią i granatami. Śmigła zawirowały z łoskotem. Jamie zadrżał w fotelu, gdy ogromny helikopter dźwignął się i skierował na północ. Zmęczenie, z którym walczył przez cały dzień, w końcu go zmogło - przymknął oczy. Obudził go głos Frankensteina, nakazujący żołnierzom szybki przegląd broni przed akcją. Agenci w czarnych kombinezonach i kaskach sięgnęli po pistolety, przeładowali je, po czym schowali z powrotem do kabur przy paskach. Pogrążonemu w półśnie chłopcu zdawało się, że widzi szeregi czarnych robotów. - Póki nie dotrzemy do celu, obowiązuje bezwzględna cisza orzekł Frankenstein, patrząc na żołnierzy. - Nie ruszać się, zanim działa z pociskami na ultrafiolet nie zostaną wytoczone, a wszystkie cztery brygady nie zajmą pozycji. Jasne?

- Tak, panie pułkowniku - odparli chóralnie. - Chcę, żeby akcja przebiegła szybko i sprawnie - kontynuował potwór. - I bez brawurowych popisów. Wkraczamy do budynku, eliminujemy cele i wyprowadzamy babkę. Zrozumiano? „Babkę? Ma na myśli moją matkę?". - Tak, panie pułkowniku. Helikoptery wylądowały półtora kilometra od celu, wzbijając w górę kępy skoszonej trawy. Stado pasącego się bydła czmychnęło wystraszone. Po opuszczonych pochylniach z pokładu wytoczyły się cicho cztery opancerzone pojazdy z silnikami w dźwiękoszczelnych obudowach. W tylnej części pojazdów, w specjalnie przystosowanych osłonach, umieszczono szperacze ze światłem ultrafioletowym. Na końcu pojawiła się grupa agentów z wizjerami przy kaskach zsuniętymi na twarz i bronią wiszącą luźno na piersiach. Kiedy wsiedli do samochodów, Frankenstein uruchomił system łączności radiowej i czekał na meldunek żołnierzy o gotowości do akcji. Po jego otrzymaniu nakazał kierowcy jechać. Opancerzony transporter sunął płynnie przez pole, aż dotarł do wiejskiej drogi. Jamie, wyposażony w kask i broń, siedział obok Frankensteina; nerwowo ruszał nogą. Byli coraz bliżej celu. * W oknach rezydencji paliły się światła. Z wnętrza dochodziły dźwięki muzyki i odgłosy rozmów. Samochody Departamentu 19 zatrzymały się za drzewami na podjeździe, w miejscu niewidocznym od strony drogi i domu. Kiedy agenci wysiedli, Frankenstein i Morris rozlokowali ich na pozycjach, wydając rozkazy skomplikowanymi ruchami dłoni, kompletnie niezrozumiałymi dla Jamiego. Pierwsza brygada, dowodzona przez Morrisa, ustawiła się za głównym budynkiem, by osłaniać tylne wyjście i zaplecze z magazynami; dwie kolejne brygady otoczyły

rezydencję z obu stron. Każda z grup była wyposażona w szperacz emitujący promieniowanie UV. Uzyskawszy potwierdzenie, że pozostałe ekipy są już na miejscach, Frankenstein powoli ruszył ze swoją brygadą w stronę domu. Gdy żołnierze przemykali między drzewami, potwór zwrócił się do chłopca. - Zostań tu - nakazał szeptem. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Jamie spojrzał na niego, nie wiedząc, co odpowiedzieć, lecz Frankenstein oddalił się niczym cień wśród czarnych kolumn drzew. Chłopiec spojrzał na niego przelotnie i wsiadł do samochodu. Nagle błysk szperaczy oświetlił okna i drzwi domu. Cała posiadłość była skąpana w fioletowym blasku. Z odległości kilku metrów Jamie usłyszał trzask, gdy jeden z żołnierzy otworzył kopnięciem frontowe drzwi budynku. W ułamku sekundy ujrzał tę scenę na ekranie pulpitu sterowniczego pojazdu. Chwilę potem rozległy się okrzyki oraz wrzaski i grupa żołnierzy Departamentu 19 wdarła się do środka rezydencji. „Muszę to zobaczyć na własne oczy". Wyskoczył z samochodu i przebiegł między drzewami w stronę budynku. Kiedy przemierzał rozległą połać trawnika, wzmógł się dochodzący z rezydencji hałas. Łamiąc jedyny rozkaz wydany mu przez Frankensteina, wbiegł do budynku. Krzyki dochodziły zza masywnych drewnianych drzwi w głębi holu. Z bijącym sercem i głową pełną myśli, co powiedzieć matce po tak długim rozstaniu, pociągnął za klamkę. Ujrzał ogromną salę jadalną ze stołem zastawionym do kolacji, której jeszcze nie podano. W kominku buzował ogień; jego pomarańczowe płomienie odbijały się w ozdobnym żyrandolu nad stołem. Zebrała się tam grupa około dwudziestu osób - mężczyzn w smokingach i kobiet w sukniach koktajlowych. Stali otoczeni przez agentów Departamentu 19, którzy celowali do nich z broni. Serce Jamiego zamarło. Wśród zebranych nie było jego matki. Nie było też Alexandru.

Chłopiec dostrzegł Frankensteina. Potwór wyjął zza paska pistolet emitujący promienie UV i omiótł salę fioletowym światłem. Wśród zebranych rozległy się kobiece piski, którym zawtórowały męskie okrzyki - żadnych jęków bólu ani dymu od płonącej skóry. Nachmurzony Frankenstein odwrócił głowę i zakomunikował coś przez radiotelefon. - Niech ktoś mi wyjaśni powód tego najścia! - zawołał wysoki, korpulentny mężczyzna w smokingu, który przy jego tuszy pękał w szwach. Na okrągłej, rumianej twarzy malowało się oburzenie. Lśniące czarne wąsy drgały nerwowo. - To teren prywatny! Żądam natychmiastowych wyjaśnień! Jeden z żołnierzy podszedł do niego i gwałtownym ruchem przystawił mu do piersi lufę megagnata. Panie wydały z siebie wrzask, a wąsaty mężczyzna cofnął się szybko, pokrzykując, dopóki jakaś uderzająco piękna kobieta w obcisłej czarnej sukni nie uciszyła go, kładąc dłoń na jego ramieniu. Frankenstein wyszedł przed żołnierzy. - Gdzie Alexandru Rusmanov? ! - zagrzmiał. - Nie znam takiego - odfuknęła kobieta stojąca na czele grupy. Olbrzym pomaszerował do stolika pod ścianą. Stały na nim szklanki, talerze oraz srebrna taca z fiolkami pełnymi ciemnoczerwonego proszku. Potwór wziął jedną i pokazał kobiecie. - Tego też pewnie nie znacie? - spytał ostro. - A może macie zwyczaj częstowania gości Odlotem? - Nigdy w życiu tego nie widziałam - odrzekła kobieta z bezczelnym uśmiechem. - Nie wiem, co to jest i skąd się tu wzięło. Spróbujcie mi udowodnić, że było inaczej. A teraz zabierajcie się z mojego domu! Frankenstein rzucił fiolkę na podłogę. Szkło rozprysło się i w powietrze uleciał mały czerwony obłok. Kilkoro zebranych popatrzyło na rozsypany proszek z nieskrywaną żądzą. Potwór z trudem powstrzymał gniew. Podszedł do kobiety, lecz ta ani drgnęła. Miała kamienną twarz i przyglądała mu się spod przymrużonych powiek.

Stała prosto, z dłońmi opartymi na wąskich biodrach, w ciemnoczerwonej sukni i białym szalu zarzuconym na ramiona. - Powiedz nam, gdzie jest Alexandru, a opuścimy twój dom powiedział Frankenstein niskim, złowieszczym tonem. Długo patrzyli na siebie w milczeniu. - Nigdy go nie znajdziesz, wstrętny potworze! - krzyknął ktoś z zebranych. Z grupy wyłoniła się kobieta, ta sama, która chwilę przedtem uciszyła wąsatego mężczyznę. Była niesamowicie piękna; miała smukłą sylwetkę, a jej pociągłą twarz okalały długie kruczoczarne włosy. Na widok Frankensteina uśmiechnęła się. Olbrzym pochylił ku niej swoją wielką głowę. - Coś ty powiedziała? - spytał głosem przypominającym zgrzyt metalu o kamień. - Mówię, że nigdy go nie znajdziesz, wstrętny potworze powtórzyła spokojnie. - On unosi się nad ziemią jak duch, a ty pełzasz jak wąż. Nie łudź się, że kiedykolwiek uda ci się go zrozumieć, dogonić, czy powstrzymać. Wargi Frankensteina powoli rozciągnęły się w uśmiechu, który wyraźnie ją speszył. - Kiedy przebiję serce Alexandru, a jego gorąca krew tryśnie na moją twarz, pomyślę o tobie - odrzekł łagodnie. Po chwili ruszył się znienacka. Kobieta zrobiła unik jak przed ciosem, ale potwór odwrócił się i skierował kroki do wyjścia, gdzie czekał Jamie. - Opuścić dom! - rzucił głośno. - Wynosimy się stąd. - Kim oni są? - spytał go szeptem chłopiec. - To czciciele wampirów - wycedził. - Akolici. Snują się za nimi jak cienie, dają im pieniądze i zapewniają dach nad głową, łudząc się, że zostaną przez nich przemienieni. To najgorsze męty. Grupa szturmowa organizacji Czarny Filtr w milczeniu wróciła do samochodów. Admirał Seward wezwał czterech agentów do

swojego pojazdu. Głos miał oschły i napięty, jakby zdławiony gniewem. Jamie, który jechał w trzecim z czterech opancerzonych transporterów, siedział wciśnięty między dwóch obcych żołnierzy. Kiedy pojazd sunął wiejską drogą w stronę helikopterów, agenci zaczęli dociekać, co się stało. - Zakichani wielbiciele wampirów. Ktoś uprzedził Alexandru stwierdził jeden z żołnierzy siedzących obok Jamiego. - Naprawdę? - rzucił drugi. - Jak na to wpadłeś? Domyśliłeś się, dlatego że go tam nie było? - Spadaj - odburknął tamten. Nastało długie milczenie, które przerwał pierwszy z żołnierzy. - Dowódca nie był zachwycony - zauważył. - To za mało powiedziane - dodał jego towarzysz, siedzący naprzeciwko chłopca. O północy dotarli do bazy. Zmęczeni żołnierze rozeszli się do wind, a Jamie z Frankensteinem i Morrisem udali się do centrum operacyjnego, gdzie czekali na admirała Sewarda, który rozmawiał przez telefon z szefem sztabu generalnego. Po dziesięciu minutach admirał wrócił, blady z wściekłości. Na jego szyi i dłoniach było widać nabrzmiałe żyły. Stanął na środku sali i zaczerpnął tchu dla uspokojenia nerwów. - Z pewnością nie muszę wam mówić - zaczął, siląc się na opanowanie - że dzisiejsza akcja była żenującą porażką naszej organizacji. Czy mam wam to powtórzyć? - Nie, panie admirale - odparli. - To świetnie. Szczęście w nieszczęściu, że zatrzymani przez nas ludzie wiedzieli już o naszym istnieniu, a więc nasz wizerunek zanadto nie ucierpi, ale moja i wasza kariera najprawdopodobniej tak. Kilkakrotnie zacisnął pięści. - Dociekania, jak doszło do porażki, pozostawiam wam, chociaż jestem pewien, że wszyscy znamy odpowiedź. Jutro rano chcę widzieć

na biurku raport wyjaśniający dzisiejsze zajście albo wasze pisemne rezygnacje. Jasne? Przytaknęli mu, na co admirał sztywno skinął głową. - Proponuję zacząć od wizyty w bloku więziennym. To wszystko, co miałem wam do powiedzenia. Dobranoc panom. Powolnym krokiem oddalił się do drzwi i wyszedł, nie oglądając się za siebie. Jamie, Frankenstein i Morris odczekali chwilę. - Jak do tego doszło? - zaczął Thomas. Frankenstein prychnął. - To chyba oczywiste - rzucił i utkwił wzrok w Jamiem. - Co to ma znaczyć? - dopytywał się nastolatek. - Twoja dziewczyna uprzedziła Alexandru - wyjaśnił potwór irytująco spokojnym głosem. - Uciekła nam w lesie, żeby się z nim zobaczyć, a on pozostał w rezydencji do czasu jej powrotu do bazy, aby zapewnić jej wiarygodność. Znowu cię omotała. - Myli się pan - skwitował Jamie ostrym tonem, zaskakując samego siebie. - To by się zgadzało, Jamie - dodał Morris. - Kto inny mógł zrobić coś takiego? - Nie wiem. - Chłopiec z trudem opanował złość. - Ale jednego jestem pewien: to nie ona. Frankenstein zaczął coś mówić, ale przerwał mu odgłos radiotelefonu Jamiego. Wszyscy trzej wzdrygnęli się na dźwięk głośnego trzeszczącego szumu. Jamie wyjął sprzęt zza paska, nacisnął przycisk odbioru połączenia i przyłożył słuchawkę do ucha. Słysząc znajomy głos, omal nie cisnął nią o blat stołu. - Dobry wieczór, Jamie - odezwał się Alexandru Rusmanov głosem miękkim jak aksamit. - Co u ciebie? Krew odpłynęła z twarzy nastolatka. Frankenstein i Morris pochylili się nad nim zaniepokojeni. - Kto nadaje? - dopytywał się Thomas. Jamie wziął się w garść. „Pomyśl o matce. Pomyśl o matce. Pomyśl o matce". - W porządku, Alexandru - odrzekł powoli. Morris omal nie krzyknął, a Frankenstein wybałuszył oczy. - A u ciebie?

- Prawdę mówiąc, trochę się gniewam - odparł wampir pogodnie przyjaznym tonem. - Bawiłem na przyjęciu u moich najwierniejszych poddanych, gdy nagle powiedziano mi, żebym uciekał, bo jakiś dzieciak, który już dawno powinien nie żyć, postanowił mnie ścigać. Wyobrażasz to sobie? - Chyba tak... - Nie! - ryknął Alexandru chrypliwym głosem szaleńca. Jego udawana grzeczność znikła bez śladu. - Nie masz pojęcia, do czego dzisiaj doprowadziłeś! Twój mały ludzki móżdżek nie jest w stanie pojąć konsekwencji tych czynów! Jamie przymknął oczy. Pierwszy raz w życiu czuł tak ogromny strach. - Ale to się zmieni - kontynuował Alexandru. Znów przybrał miły, czarujący ton. - W końcu to do ciebie dotrze. Już ja dopilnuję, żebyś zrozumiał. Zacznę od zaraz: właśnie wymordowałem masę ludzi, i to ty jesteś winien ich śmierci. W słuchawce piknęło i wampir się rozłączył. Jamie chciał powtórzyć towarzyszom słowa Alexandru, wyrazić strach, jaki wzbudził w nim szaleńczy, złowrogi głos upiora, opowiedzieć o straszliwych groźbach, które usłyszał, lecz wtedy w bazie rozległ się alarm, a na gigantycznym ekranie ukazał się napis: POZIOM ZAGROŻENIA 1 POTRZEBNA NATYCHMIASTOWA POMOC DOTYCZY WSZYSTKICH DEPARTAMENTÓW Morris podbiegł do komputera pośrodku sali, spojrzał na monitor, a potem na towarzyszy. - Komunikat nadano z Rosji - oznajmił.

35 KTO ZŁO SIEJE, ZBIERA NIESZCZĘŚCIE KARPATY, TRANSYLWANIA 17 CZERWCA 1902 ROKU Cienka warstwa kurzu i gruzu usunęła się spod nóg Abrahama Van Helsinga. Stary profesor zachwiał się i runął do przodu z rozłożonymi rękami. Jego posrebrzana laska spadła z hukiem na ziemię. W tym momencie, jakby znikąd, czyjaś dłoń chwyciła go za ramię, dzięki czemu nie upadł. Zarumieniony ze wstydu odwrócił się i ujrzał spokojną, opanowaną twarz swego wybawcy -lokaja, Henry'ego Carpentera. - Dziękuję, chłopcze - mruknął. - Jakkolwiek niepotrzebnie się fatygowałeś. Nic mi nie groziło. - Oczywiście, proszę pana - odparł służący i puścił jego ramię. „Stary głupcze - strofował się w myślach. - Jesteś kulą u nogi. Trzeba było powierzyć zadanie Henry'emu. Bóg świadkiem, iż dowiódł, że zna się na rzeczy. Ty stary, zadufany głupcze". - Czy wszystko w porządku?! - zawołał za nimi jakiś głos. Obaj towarzysze odwrócili głowy w stronę, skąd dochodził. Przy niskim drewnianym wozie stał mężczyzna i patrzył na nich zaniepokojonym wzrokiem. Jego drobna, zadziwiająco chuda sylwetka, zwieńczona ogromną futrzaną uszanką, wyglądała komicznie. Twarz miał szczupłą i surową, oczy ciemne, wokół ust kruczoczarny zarost z trójkątną bródką.

- Tak, Bucharow - odburknął Van Helsing. - Wszystko w porządku. Przyprowadź mi swoich ludzi. Za tym zakrętem powinniśmy ujrzeć zamek. Skinąwszy głową, Iwan Bucharow wyrzucił z siebie potok słów po rosyjsku do trzech mężczyzn siedzących na grzbietach starych koni, zaprzężonych do wozu. Tamci uderzyli piętami w boki chabet i koła furmanki z piskiem potoczyły się naprzód. Bucharow wskoczył zwinnie na swojego wierzchowca i pomknął stromą ścieżką w kierunku Van Helsinga i jego lokaja. Ci także wsiedli na konie (profesorowi sprawiło to znacznie większą trudność niż jego towarzyszowi) i wszyscy trzej potruchtali z wolna do ogromnej skały, za którą ścieżka ostro skręcała w prawo. Ominąwszy ją ostrożnie, zatrzymali się, zauroczeni widokiem, który ukazał się ich oczom. U ich stóp ciągnęła się przełęcz Borgo, wznosząc się i opadając tam, gdzie wzrok nie sięgał. Ponad trzydzieści metrów nad nimi, na samym szczycie góry - niczym gigantyczny jastrząb - stał zamek Drakuli. W bladym świetle poranka wieże i bastiony zabytkowej budowli wydawały się czarne, strzeliste, surowe i przerażające. Główna baszta rezydencji pierwszego i najokrutniejszego wampira świata wznosiła się zuchwale ku niebu jak bluźniercze wyzwanie dla boskich mocy. Przypominała złowrogi szpikulec wbijający się w błękitny firmament. Wśród towarzyszy Bucharowa zapanowało poruszenie mężczyźni szeptali coś po rosyjsku, kreśląc gorliwie na sobie znak krzyża ze wzrokiem utkwionym w ziemi, jakby bali się spojrzeć na górujące nad nimi zamczysko. - On być naprawdę - wyszeptał Bucharow. - Ja myśleć, że to tylko legenda. A on być naprawdę. Zwykle Van Helsinga irytowało to, że Rosjanin kaleczy jego ojczystą mowę, lecz tym razem, pogrążony we wspomnieniach swej ostatniej wizyty w tym straszliwym miejscu, nie zwracał na to uwagi. „Byłem po drugiej stronie przełęczy; Mina Harker stała za mną na urwisku skalnym. Narysowałem wokół niej krąg i czekałem.

Wtedy rozległy się krzyki i tętent kopyt, polała się krew, a moja przyjaciółka znikła". - Istnieje naprawdę - rzekł, opanowując emocje. - Ale to tylko budowla z kamienia i zaprawy murarskiej. Nic nam tam nie grozi; całe zło, które zamieszkiwało ten zamek, już dawno zostało unicestwione. Ruszajmy zatem; za niespełna pięć minut dotrzemy do celu naszej podróży. Spiął konia, który pocwałował łagodnym stokiem przełęczy w stronę murów - tam, gdzie życie profesora zmieniło się na zawsze. Negocjacje, w wyniku których Van Helsing powrócił do Transylwanii mimo złożonej przed jedenastu laty obietnicy, że jego noga już nigdy nie postanie na tej przeklętej ziemi, były długie i żmudne. W Londynie pracował całymi godzinami - za dużo jak na swój podeszły wiek - przy tworzeniu organizacji Czarny Filtr. Dni spędzał na Piccadilly, gdzie Arthur Holmwood, nowy lord Godalming, odstąpił im sporą część rezydencji swojego ojca, przeznaczoną na działalność charytatywną. Tam wraz z grupą towarzyszy, którzy także zobowiązali się chronić kraj przed siłami nadprzyrodzonymi, opracowywali plany i sporządzali raporty dla premiera. Nocami bywali na cmentarzach, w grobowcach, muzeach oraz szpitalach i zwalczali wampiry, coraz liczniej nawiedzające Londyn i okolice. Tępili je kolejno, jednego po drugim, skazując je na makabryczną śmierć. Mimo przekonania, że problem wampirów można ostatecznie rozwiązać dzięki nauce, a nie przez wbicie kołka w serce, profesor rzadko bywał w laboratorium. Brakowało mu czasu. Członkowie Czarnego Filtru dwoili się i troili, aby powstrzymać szerzącą się w Europie plagę, która zrodziła się w tym górującym nad przełęczą zamczysku. Wiedząc, że we czterech nie podołają mocom ciemności, postanowili wstępnie zwiększyć liczbę członków organizacji. Pierwszy nowy, obiecujący kandydat jechał w milczeniu obok profesora, bacznie obserwując niebezpieczny teren wokół nich.

„Henry Carpenter świetnie da sobie radę. On jeden to za mało, zwłaszcza że kres moich dni zbliża się nieuchronnie. Ale na dobry początek wystarczy". Mimo wielu spraw wymagających jego uwagi Van Helsing wysnuł z badań nad wampirami dwa niezbite wnioski. Uznał, że przemiana w upiora zachodzi pod wpływem przeniknięcia śliny do organizmu ofiary podczas ugryzienia. Ponadto utwierdził się w przekonaniu, że nawet po spaleniu na proch wampir może powrócić do życia dzięki dostatecznej ilości krwi. Stwierdził to po przeprowadzeniu serii eksperymentów w pilnie strzeżonej pracowni pod piwnicą. W obawie przed krytyką nikomu o nich nie mówił. Te wnioski skłoniły go do ponownej wizyty w Transylwanii, ponieważ szczątki hrabiego, spoczywające głęboko w karpackiej ziemi, bez należytego dozoru wciąż stanowiły zagrożenie. Okazja do sprowadzenia z Transylwanii zwłok Quinceya Morrisa do ojczyzny, aby zapewnić mu godziwy pochówek, była sprawą drugorzędną. Na prośbę Van Helsinga do przywódców Niemiec i Rosji wysłano telegramy z zaproszeniem do Londynu w sprawie niezwykle istotnej dla całego kontynentu. Zgodnie z przewidywaniami przedstawiciele władz tych państw pojawili się w Anglii latem 1900 roku i podpisawszy deklaracje zobowiązujące ich do bezwzględnej dyskrecji, zostali wpuszczeni na teren głównej siedziby organizacji Czarny Filtr, gdzie poinformowano ich o niebezpieczeństwie zagrażającym cywilizowanemu światu. Ta wizyta dała im sporo do myślenia. Niespełna dwa lata później do Van Helsinga dotarły krzepiące wieści o powstaniu podobnych organizacji w Europie Północnej. Ujawnienie działalności Czarnego Filtru było szalenie ryzykownym posunięciem politycznym, jednak bez udziału innych państw walka z plagą upiorów zakończyłaby się porażką. Van Helsing powiadomił premiera o planach ponownego wyjazdu do Transylwanii w celu zabezpieczenia szczątków Drakuli i sprowadzenia ich do Anglii, gdzie miały być przechowywane w zamknięciu. Wówczas wysłano do Moskwy telegram z prośbą o

wydelegowanie z nowo powstałego Urzędu Zwalczania Zjawisk Paranormalnych człowieka, który towarzyszyłby profesorowi w wyprawie - w duchu współpracy międzynarodowej u zarania nowego stulecia. Kiedy stary Van Helsing wraz ze swoim lokajem dopłynęli do portu w Konstancy, przywitał ich Iwan Bucharow, który przedstawił się jako specjalny wysłannik Rady Państwowej Imperium Rosyjskiego z upoważnienia samego cara Mikołaja II. Przenocowawszy w Konstancy, sześcioosobowa grupa (Van Helsing, Henry Carpenter, Iwan Bucharow i jego trzej rosyjscy pomocnicy) wyruszyła powozami na północ, przez Braiłę i Tecuci, gdzie spędzili miły wieczór i zatrzymali się na nocleg w jednym z trzech zajazdów. Następnie minęli Baków i po odpoczynku w Dragoiesti udali się do Vatra Dornei. Tam pozostawili powozy i dalej pojechali konno, ciągnąc za sobą małą drewnianą furmankę do przewiezienia szczątków. O świcie dotarli do cieśniny Bor go. Ich nastroje i emocje były dalekie od tych, jakie towarzyszyły Van Helsingowi podczas jego pierwszej wyprawy na strome zbocza Karpat, kiedy jedną ręką odpierał zło, a drugą bronił niewinnej istoty. Starzec rozpoznał cel podróży z niespełna stu metrów. Naturalne sklepienie skalne, zbyt płytkie, by nazwać je jaskinią, chroniło przed żywiołami dusze śpiące wiecznym snem. Profesor zawołał na Bucharowa, by jechał za nim, a sam pognał naprzód. Końskie kopyta zachrzęściły na sypkiej skale. Zatrzymał się i zsiadł z konia. Lokaj natychmiast pojawił się u jego boku, lecz nie zaproponował pomocy surowe reprymendy jego pana nauczyły go, by się nie narzucać. Van Helsing zeskoczył chwiejnie na ziemię, ale zdołał utrzymać się na nogach. Ruszył w stronę wgłębienia skalnego, a Carpenter z Bucharowem poszli za nim. Szacunek nakazywał im zachować pewną odległość. U progu groty profesor nagle osunął się na kolana. Lokaj podbiegł do niego przerażony.

- Cofnij się - syknął naukowiec, wymachując ręką. Mężczyzna posłusznie odszedł. Serce starca zabiło gwałtownie. Potworny żal, który powalił go na kolana, ściskał go za gardło. Pod skalnym sklepieniem leżały dwa płaskie kamienie. Van Helsing z Jonathanem Harkerem umieścili je tutaj w 1891 roku. Zdawało się, że od tamtej pory minęły wieki. Jasnoszary głaz po prawej stronie oznaczono prostym, cienkim krzyżem, który Harker ze łzami w oczach wyrył ostrzem nepalskiego noża kukri. Drugi kamień był czarny; na nim także widniał krzyż, lecz odwrócony - pradawny symbol Złego. Naukowiec z gorzką satysfakcją narysował go własnoręcznie nożem traperskim Quinceya Morrisa. - Profesorze? - odezwał się Bucharow ściszonym głosem, w którym zabrzmiał niepokój. - Profesorze, nic panu nie być? Stary Van Helsing zaśmiał się z rozbawieniem. - Nie, Iwanie, nic mi nie być. - Dźwignął się na nogi i popatrzył na towarzyszy. - Miejsce wygląda na nienaruszone. Niech pańscy ludzie zaczną kopać. Proszę im powiedzieć, żeby byli ostrożni. Trumna jest spora, ale niechybnie skruszała. Zawiera szczątki ich obu. Nie chciałbym, aby kości mego przyjaciela rozsypały się po górach. Zrozumiano? Rosjanin przytaknął, po czym rzucił coś w ojczystym języku do swoich towarzyszy, przyzywając ich ruchem dłoni. Tamci dzielnie zabrali się do pracy -rozbijali ziemię kilofami i łopatami. Starzec się oddalił. Przysiadł na płaskiej skale i czekał. Po kilku minutach dołączył do niego lokaj, pozostawiając Bucharowa, by nadzorował pracę swoich ludzi. - Wszystko zdaje się przebiegać zgodnie z planem, proszę pana oświadczył. Van Helsing chrząknął. - Na razie tak, Henry. Zanim jednak uda nam się dostarczyć szczątki do Londynu, ten rosyjski półgłówek przy niejednej sposobności może narazić nas na niebezpieczeństwo.

Carpenter zerknął na Bucharowa, raz po raz pokrzykującego po rosyjsku na swoich ludzi. - Sądzi pan, że specjalny wysłannik Moskwy doprawdy jest półgłówkiem? Mnie się wydaje, że pod maską nieokrzesania kryje się bystry umysł. - Nonsens - mruknął profesor. - Ten człowiek to głupiec i zawalidroga. Po powrocie do Anglii nie omieszkam wspomnieć premierowi, aby przekazał Rosjanom moją opinię o nim. - Jestem przekonany o pańskiej racji, profesorze. - Ja także, Henry. Po przeszło dwudziestu minutach łopaty z łoskotem uderzyły o drewno. Trzej Rosjanie przyklękli i dłońmi osłoniętymi rękawicami zaczęli odgarniać z trumny piach. Van Helsing podniósł się i podszedł do Bucharowa, który obserwował pracę swoich ludzi. - Szczątki być jeszcze w dobrym stanie? - zapytał profesora. Ten wzruszył ramionami. - Skąd, u licha, miałbym wiedzieć? - odparł. - Położenie i klimat niewątpliwie temu sprzyjają, ale nie mam pewności, dopóki ich nie ujrzę. Dwóch Rosjan podważyło drewnianą krawędź metalowymi prętami i ostrożnie naparło na nie z całej siły. Trumna, w której Drakula przemierzył całą Europę i która ostatecznie stała się miejscem jego wiecznego spoczynku, z wolna wyłoniła się spod ziemi, skrzypiąc przeciągle. Najpierw dwaj ludzie Bucharowa wyciągnęli ją jednym końcem z wykopanego dołu, a potem ich trzeci towarzysz pomógł im dźwignąć resztę i postawić trumnę na ziemi. Ciemna drewniana skrzynia przesunęła się po skalnym podłożu niczym statek wodowany z suchego doku. Popychana przez trzech mężczyzn przetoczyła się i zatrzymała się u stóp Van Helsinga i Bucharowa. - Henry - odezwał się profesor. Lokaj podszedł bliżej.

Metalowym prętem podważył wieko skrzyni. Z początku stawiało opór, lecz po chwili uchyliło się i przesunęło na bok, odsłaniając mroczne wnętrze. Rosjanie wraz z Carpenterem chwycili pokrywę każdy z jednej strony, powolnym, bardzo ostrożnym ruchem unieśli je i delikatnie położyli na ziemi. Van Helsing z Bucharowem zajrzeli do otwartej trumny. W środku spoczywał szkielet w brązowej marynarce i spodniach -Quincey Morris miał to ubranie na sobie w chwili śmierci. Jego kości całkiem zbielały; okrywający czaszkę kowbojski kapelusz nadawał tej ponurej scenie komiczny akcent. Całość przypominała rekwizyt teatralny z jakiejś upiornej sztuki. Na jego piersi leżał nóż traperski, który profesor włożył do trumny przed jedenastu laty. Wokół szkieletu Morrisa, przy krawędziach i u dołu trumny, piętrzyły się zszarzałe prochy pierwszego wampira świata, złego, okrutnego upiora, który dręczył Van Helsinga oraz jego towarzyszy i skazał na potępienie Lucy Westenrę. Schyliwszy się z wysiłkiem, profesor przyjrzał się spojeniom trumny. Zgodnie z jego oczekiwaniami wyglądały na trwałe. Drewniana skrzynia powstała z zamysłem zapewnienia wampirowi bezpiecznego transportu na terenie całej Europy. - Spojenia są solidne - mruknął starzec. - Szczątków nie ubyło. Zamknijcie trumnę i przynieście płótno. Z pomocą Henry'ego Carpentera Rosjanie dźwignęli z ziemi wieko, by przykryć skrzynię. W ostatniej chwili Van Helsing sięgnął do środka po nóż traperski. Nie wiedział, dlaczego to zrobił - uznał po prostu, że tak trzeba. Schował go za paskiem i patrzył, jak ludzie Bucharowa przymocowują gwoździami pokrywę trumny, zabezpieczając jej zawartość przed deszczem, słońcem i wiatrem. Jeden z Rosjan przyniósł z wozu gruby zwał zielonego płótna i rozłożył na ziemi. Następnie za pomocą gwoździ obito nim trumnę, zabezpieczając wszystkie szczeliny gorącym woskiem z zapalonej świecy, by materiał nie przepuszczał powietrza. Tak zapakowaną

skrzynię ze szczątkami postawiono na wozie i przywiązano grubym sznurem. Kiedy wsiedli na konie, Van Helsing przystanął obok Bucharowa, który nadzorował przygotowania swoich ludzi do drogi powrotnej. - Podobno zamierza pan towarzyszyć nam do samego Londynu i uczestniczyć w badaniach. Czy mam rację? - Dużo rację - odparł Bucharow z przejętą miną. - Pan mieć dużo rację, profesorze. - Świetnie. Zgodzę się na to, pod warunkiem że szczątki dotrą do Konstancy w nienaruszonym stanie. Radzę przekazać to pańskim ludziom. Spiąwszy konia, pognał naprzód, za nim pomknęli Bucharow i Carpenter, a na końcu trzej Rosjanie z wozem. Podróż powrotna minęła szybciej, lecz była uciążliwsza. Kiedy dotarli do portu w Konstancy, opadali z sił, podobnie jak konie, ale Van Helsing nie zważał na ich zmęczenie. Zostawił lokaja z Bucharowem i jego ludźmi przy dokach, a sam wszedł na krążownik Indomitable, wynajęty przez rząd brytyjski specjalnie na tę misję. Polecił kapitanowi przygotować się do wypłynięcia, po czym zszedł po trapie i nakazał Carpenterowi dopilnować załadunku szczątków. Przy wózku z trumną stali trzej Rosjanie. Brakowało tylko... Trzask! Van Helsing powoli się odwrócił i ujrzał przy swojej skroni rewolwer Colt kalibru 45. Srebrna broń lśniła żółtawym blaskiem w świetle olejnych latarni nad dokami. Trzymający ją mężczyzna uśmiechał się łagodnie. Był nim Iwan Bucharow. - Co to ma znaczyć? - zagrzmiał starzec. - Obawiam się, że pańskie plany są sprzeczne z moimi, drogi profesorze - odrzekł Bucharow, tym razem poprawnie i bez zająknięcia. - Mam dostarczyć szczątki do Moskwy, do samego cara.

Nie mogę zatem pozwolić panu zabrać ich do Londynu. Bardzo mi przykro z tego powodu. „Głupcze! Zlekceważyłeś tego człowieka, bo wydawał się prostakiem i kaleczył twój ojczysty język, a teraz jesteś bez szans. Stary głupiec z ciebie". Trzymając nieruchomo pistolet, Bucharow wyminął profesora, stanął przy wózku z trumną i zwrócił się do Henry'ego Carpentera. - Odejdź, proszę, do swojego pana - powiedział grzecznie. Gdy Carpenter cofnął się posłusznie, profesor zauważył w rękach trzech Rosjan identyczne pistolety, wycelowane w jego służącego. Na komendę Bucharowa jeden z jego ludzi schował broń do kabury i wsiadł do powozu, który przywiózł ich do portu. Zabrał z niego walizki oraz torby obu panów i postawił przed nimi na ziemi. Korzystając z okazji, Carpenter zerknął pytająco na profesora i wskazał delikatnym ruchem dłoni na kieszeń swojej kamizelki, ale Van Helsing lekko potrząsnął głową, dając mu do zrozumienia, że dwulufowy derringer, który Carpenter zawsze nosił przy sobie, nie zdoła wybawić ich z opresji. - Życzę panom szybkiej i bezpiecznej podróży do domu powiedział Bucharow, nie opuszczając ręki z bronią. - Niestety, musimy się pożegnać i wsiąść na inny statek. Do Odessy czeka nas długa droga. Przyznam jednak, iż była to dla mnie prawdziwa... - Chyba nie zdaje pan sobie sprawy z wagi swojego czynu przerwał mu naukowiec. - Te szczątki to najgroźniejsza materia na świecie. Trzeba je zbadać, a potem ukryć, by już nigdy nie ujrzały światła dziennego. Błagam, niech je pan nam odda. Uprzejmy wyraz twarzy Rosjanina zastąpił chłodny grymas niechęci. - Cóż za bezczelność sądzić, że Anglia to jedyny kraj, w którym przeprowadza się takie eksperymenty. Zapewniam pana, profesorze, iż po zakończeniu badań szczątki zostaną ukryte w miejscu, gdzie nikt nigdy ich nie znajdzie.

36 DRUGI NAJAZD NA LINDISFARNE WYSPA LINDISFARNE, NORTHUMBERLAND DWIE GODZINY TEMU Atak nastąpił od strony lądu, kiedy mieszkańcy wyspy spali lub siedzieli przed telewizorami. Było ich niemal czterdzieści; wyłoniły się z mgły otaczającej groblę. Jedne szły po mokrej drodze, inne unosiły się lekko nad ziemią. Na ich czele kroczył Alexandru; długi szary płaszcz powiewał wokół jego kostek, przekrwione oczy pałały szaleństwem. Za nim szedł Anderson z dużym ciężkim worem na szyi, a jego śladem podążała grupa rozwydrzonych upiorów, wielbicieli Alexandru, którym tak bardzo zależało na jego względach, że przymykali oczy na sadystyczne żądze. Na końcu kroczyli w milczeniu dwaj tajemniczy mężczyźni. Każdy niemal bez przerwy drapał się nerwowo, co jakiś czas zerkając skrycie na księżyc, który świecił jasno na nocnym niebie. Do pełni pozostało kilka godzin. W ciszy zbliżali się do wyspy. W dali widać było światła domów i bursztynową poświatę ulicznych lamp w porcie nad Morzem Północnym. * Kate Randall obudziła się z przerażeniem.

Tego ranka wstała o piątej, by pomóc ojcu przygotować sprzęt rybacki i wyczyścić małą łódkę, którą codziennie wypływał w morze. Po kolacji położyła się do łóżka i zasnęła. Niewątpliwie spałaby do rana, gdyby nie pewne zdarzenie. Usiadła i popatrzyła w otwarte okno nad biurkiem. Bladożółte zasłony powiewały w nocnym wietrze. Poczuła chłód, który przyprawił ją o gęsią skórkę. „To z zimna - pomyślała, pocierając ramiona, aby się rozgrzać. To tylko z zimna". Jednak nie do końca w to wierzyła. Z ciemności dobiegł głos. Coś jakby krzyk. Wygramoliła się z łóżka, wzdrygając się z chłodu. Wciąż miała na sobie bluzę i dżinsy, lecz mimo to sięgnęła do wieszaka na drzwiach po szlafrok. Naciągając rękawy, poczuła od okna nagły prąd powietrza, jakby coś przebiegło za jej plecami. Odwróciła się. W pokoju nikogo nie było. Strach zatrząsł nią jak jedna z ciemnoszarych fal, kołyszących łodzią jej ojca. Mimo to powstrzymała się od krzyku. Tata pewnie już spał. Jeśli Kate nauczyła się czegokolwiek w swoim szesnastoletnim życiu, to tego, że w żadnym wypadku nie wolno go budzić. Ten kategoryczny zakaz zakorzenił się w jej świadomości tak głęboko, że postanowiła nie złamać go nawet teraz, kiedy drżała ze strachu we własnej sypialni, podczas gdy ojciec spał za ścianą. Podeszła do okna. W nozdrzach poczuła suchy, gryzący zapach ogniska z plaży rozciągającej się nieopodal ich małego domu, w którym od śmierci matki mieszkała tylko z tatą. Nad małą wysepką unosiła się cienka smuga bladosiwego dymu, w nocne powietrze leniwie wzbijały się obłoczki iskier i rozżarzonego popiołu. Od strony sąsiedniego domu płynął utwór muzyki klasycznej na fortepian. Pan Marsden wyjechał w delegację, więc jego żona w pełni

korzystała z okazji, że ma sprzęt stereo do swojej dyspozycji. Zazwyczaj z okna na poddaszu rozbrzmiewały głębokie basy i dynamiczna perkusja Metalliki i Motórhead, przez co wielu sąsiadów skarżyło się na hałas. Wszystko wydawało się normalne. Mimo to Kate nie mogła oprzeć się wrażeniu, że coś jest nie tak. Za oknem sypialni przemknął ciemny kształt, dużo większy niż ptak czy nietoperz. W ruchu musnął jasne włosy dziewczyny, zarzucając je na czoło. Wydała z siebie długi, donośny wrzask. Cofnęła się chwiejnym krokiem. W sypialni za ścianą usłyszała bluzganie ojca, a potem ciężkie kroki na drewnianej podłodze. Czuła jednak, że jego obecność tak ją uspokoi, że nie bała się nawet jego gniewu. Rozespany Pete Randall naciągnął koszulkę i słaniając się na nogach, wyszedł z sypialni. „Niech ją szlag - pomyślał. - Jeśli się okaże, że to pająk, to się wścieknę". Nie miał pojęcia, że jego nastoletnia córka właśnie uratowała mu życie. I że już nigdy nie będzie miał okazji jej za to podziękować. Stukając bosymi stopami po nierównych drewnianych deskach, pobiegł do pokoju Kate. Gdy tylko otworzył drzwi, dziewczyna rzuciła mu się w ramiona i ukryła twarz w jego piersi. Powieki miała zaciśnięte, ale nie płakała. „Chryste, trzęsie się jak osika - zauważył w myślach. - Co tu się dzieje?". - Już dobrze, dobrze - powiedział cicho. - Nic ci nie grozi. Mów, co się stało. W silnych objęciach ojca nagle poczuła się głupio, że niepotrzebnie wyrwała go ze snu. „To był tylko ptak - tłumaczyła sobie. - Jakaś olbrzymia mewa. Idiotko, mieszkasz na wyspie, a boisz się mew. Obudziłaś ojca, wiedząc, jak ciężko pracuje, jak niełatwo mu żyć, odkąd...".

Zza jej pleców dobiegł głuchy łoskot. Ramiona mężczyzny zesztywniały. Kate odwróciła się, przygryzając wargę do krwi, żeby nie krzyknąć. Przy oknie stał człowiek w średnim wieku. Miał na sobie wytarte dżinsy, podziurawione tak bardzo, że ledwo się na nim trzymały. Nagi tors był prawie niewidoczny; jego wychudłe ciało pokrywały tatuaże ciemnoniebieskie wzory wijące się wzdłuż ramion, wątłej piersi i płaskiego brzucha. Między przerażonymi twarzami, szkieletami skrzydeł i innymi misternymi motywami, od których kręciło się w głowie, widniały niezrozumiałe wyrazy. Długie, czarne, przetłuszczone loki opadały mu na ramiona. Miał nieludzką twarz, zapadłe oczy świeciły czerwienią. Kiedy mężczyzna otworzył usta w ogłuszającym wrzasku, Kate dostrzegła wystające spod górnej wargi białe kły. Wtedy nocną ciszę za oknem rozdarło piskliwe wycie i dziewczynę ogarnął strach. „Brzmi jak nawoływanie zwierząt - stwierdził w myślach Pete. Rany boskie, co to takiego?". Zasłoniwszy córkę własnym ciałem, stanął twarzą w twarz z upiorem. - Czego chcesz? - spytał, zaskoczony cichym, słabym tonem własnego głosu. - Nie mamy w domu pieniędzy. Stwór pokręcił głową, a jego wargi wykrzywił grymas rozbawienia, jakby właśnie usłyszał wyśmienity dowcip. - Przyszedłem po was - odparł. - Chcę waszej krwi. Podszedł bliżej z uśmiechem na twarzy. - Kate, uciekaj! - zawołał Pete, sięgając ręką za siebie, by uchylić po omacku drzwi. Przez cały czas nie spuszczał wzroku z upiora, który zbliżał się powoli z przeraźliwym spokojem na szkaradnej twarzy. - Nie, tato - zaprotestowała. - Natychmiast! - huknął. - Bez dyskusji! Z krzykiem przerażenia Kate wybiegła z sypialni. Pete słyszał, jak zbiega po schodach do frontowych drzwi.

„Tam przynajmniej będzie bezpieczna" - pomyślał. Upiór stał tuż przed nim z wyciągniętymi ramionami. Jego wzrok dawał do zrozumienia, że los rybaka jest przesądzony. Pete zauważył u dłoni upiora grube, pożółkłe szpony. Ogarnięty paniką miał wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Próbował szybko wymknąć się do przedpokoju przez uchylone drzwi. Chuda, pokryta tatuażami ręka, zaciśnięta na jego szyi, przygniotła go do drewnianej płyciny, pozbawiając tchu. Pete zgiął się wpół, resztką sił przywarł plecami do drzwi i zamknął je gwałtownie. Wtedy rozległ się zbawienny huk -upiór z grzmotem uderzył w ścianę, a Pete wyswobodził się z jego uścisku. Pocierając szyję, wszedł do sypialni, kopnięciem zatrzasnął drzwi i patrzył, jak upiór osuwa się na podłogę. Na ścianie widniała wielka czerwona plama. Metalowa gałka drzwi wbiła się w jego żebra. Krew lała się strumieniami z okrągłej rany. Pod wpływem silnego ciosu stwór przygryzł kłami dolną wargę, dlatego po jego podbródku i szyi spływały karminowe strużki. Oczy miał zamknięte. Pete z trudem łapał oddech. Ból w szyi stawał się coraz silniejszy. Już miał wybiec z sypialni, by odnaleźć córkę, kiedy monstrum wybuchło okrutnym, upiornym śmiechem, a czerwone oczy spokojnie zmierzyły ofiarę wzrokiem. - To jeszcze nie koniec zabawy - rzucił, szczerząc kły. - Nie masz dokąd uciec. Będę się streszczał. - Splunął na dywan gęstą krwią. - Ale uprzedzam, że z dziewczyną pobawię się dłużej - dodał, puszczając oko. Pete z całej siły kopnął go w twarz. Gdy tylko usłyszał trzask łamanego nosa i jęk potwora, wybiegł z sypialni i pomknął schodami do wyjścia. Córki nigdzie nie było. „Nie, nie, nie, nie, nie, nie". Ogarnął go paniczny strach. Serce podeszło mu do gardła. - Kate! - zawołał. - Gdzie jesteś?! Kate! Zaczął biec wąską ścieżką w stronę domu państwa Marsden.

„Pewnie poszła zadzwonić - tłumaczył sobie. - Może jest u sąsiadów. Boże, spraw, żeby tam była". Otworzył furtkę i wbiegł na podjazd. Kiedy dotarł do drewnianych stopni, prowadzących do drzwi, jakaś postać spadła z łoskotem na ziemię tuż przed nim, obryzgując go ciepłym płynem. Pete wrzasnął, szybko wytarł twarz i zobaczył panią Marsden patrzyła na niego beznamiętnie szeroko otwartymi oczami. Miała na sobie szlafrok skąpany we krwi, a na jej szyi widniały dwie rany. Słysząc tryumfujący krzyk, zadarł głowę. W oknie na poddaszu pojawiła się kobieca twarz umazana krwią od nosa po brodę. Wielkie purpurowe oczy wpatrywały się w niego zdziczałym wzrokiem. Po chwili twarz znikła i za drzwiami domu rozległy się kroki. Pete Randall rzucił się do ucieczki. Zewsząd słyszał odgłosy przemocy i bólu, zlewające się w przeraźliwą kakofonię krzyków, trzasków i brzęku tłuczonego szkła. Najgłośniej było słychać krzyki. Kiedy dobiegł do furtki, nagle wyłoniła się przed nim Kate. Na szczęście Pete odskoczył w bok, upadając ciężko na chodnik - inaczej pewnie przygniótłby ją swoim ciężarem. - Tato! - zawołała i przyklękła nad nim, by sprawdzić, czy nic mu nie jest. Nie zważając na potworny ból w prawym ramieniu, Pete usiadł i przytulił córkę tak mocno, że zabrakło jej tchu. - Gdzie byłaś? - zapytał, szlochając. - Nie mogłem cię znaleźć. - Uciekłam do Cooperów - wydyszała, przywierając do piersi ojca. - Nikogo tam nie ma. Tylko krew... mnóstwo krwi. Wyswobodziwszy córkę z objęć, Pete podniósł się chwiejnie. Chciał spytać, czy wszystko z nią w porządku, ale w tym momencie drzwi domu Marsdenów otworzyły się z hukiem i stanęła w nich kobieta, którą widział na poddaszu. Na ich widok zawyła. Odpowiedział jej inny głos, z bardzo bliska. Kate rozejrzała się i spostrzegła upiora - tego samego, który nawiedził ją w sypialni. Szedł drogą w ich stronę. Po jego twarzy i szyi spływała krew. Ojciec z

córką zerwali się na równe nogi, chwycili się za ręce i pobiegli do centrum wioski. Znad szczytu wzgórza, na którym leżała osada, Alexandru obserwował odbywającą się u jego stóp rzeź, w której połowa mieszkańców straciła życie. Żywi uciekali do portu, by odpłynąć łodziami z wyspy. Wampir nie miał nic przeciwko temu, by kilkoro z nich przeżyło - wiedział, że dzięki nim jego przesłanie będzie wymowniejsze. Zawirował lekko w powietrzu i popatrzył na prehistoryczną kamienną budowlę, postawioną na skalistym stoku wzgórza pośrodku wyspy. Białe spienione fale morskie uderzały w klif. „To dopiero początek" - pomyślał, pozwalając sobie na drobny uśmieszek. Wyjął z kieszeni srebrny telefon i wystukał numer. - Do dzieła, bracie - rzucił na dźwięk głosu w słuchawce. Ocaleni z rzezi mieszkańcy wyspy wpadli w popłoch. Pędzili co sił w nogach wąskimi uliczkami i dróżkami do małej przystani miejscowej floty rybackiej. Potykając się w ciemności, rozglądali się w panice na wszystkie strony. Rodziny nawoływały się nawzajem. Pete Randall biegł w stronę betonowego doku. Omijając po drodze zwłoki, siłą woli odwracał od nich wzrok. Na wyspie, liczącej stu sześćdziesięciu mieszkańców, wszyscy się znali. Wiedział, że leżące na ziemi trupy to jego sąsiedzi i przyjaciele. Kate biegła tuż za nim. Była blada, ale jej oczy jaśniały. Mężczyzna poczuł przypływ ojcowskiej miłości. „Skąd w niej tyle siły? - zastanawiał się. - Do diabła, szczęściarz ze mnie, że mam taką córkę". Ludzie masowo opuszczali domy, niektórzy z krzykiem na ustach, inni z jękiem i płaczem. Słaniając się na nogach, biegli w dół zbocza. Między nimi przemykały ciemne postacie, unoszące się nad brukowaną drogą. Raz po raz rozlegał się wrzask porywanych ofiar. Krew tryskała w powietrze delikatną szkarłatną mgiełką.

John Tremain, najbardziej znany rybak w wiosce, stał na pokładzie swojej łodzi. Zacumowana na końcu podkowiastego doku Lady Diana zajmowała więcej miejsca niż inne kutry. Zawarczały ogromne silniki i z podniszczonego komina uleciał siwy, gryzący dym. - Szybciej! - zawołał z pokładu. W sękatych palcach trzymał cumy, gotów w każdej chwili odbić od brzegu. - Nie będę czekał! Pospieszcie się! Grupka przerażonych mieszkańców ruszyła z rozpaczą w jego stronę. Pete z córką pierwsi wbiegli na śliski betonowy dok. Na widok leżącego na wprost poskręcanego ciała nastolatki Kate zwolniła kroku, ale ojciec chwycił ją za rękę i odciągnął. - Nie zatrzymuj się! - krzyknął. - Biegnij do łodzi! - To Julie! - jęknęła Kate. - Nie możemy jej tu zostawić. „Jej najlepsza przyjaciółka - uświadomił sobie Pete. - O Boże". Dziewczyna wyrwała dłoń z uścisku ojca i przystanęła przy zwłokach. Pete zaklął. Chciał zawrócić po córkę, lecz gnany paniką tłum porwał go w stronę przystani. Popychany dziesiątkami rąk krzyczał, szarpał się i wyrywał, ale nieprzerwany strumień ludzi poniósł go wzdłuż doku. Widział, jak Kate pochyla się nad ciałem koleżanki i delikatnie gładzi jej twarz. Tymczasem tłum wciągnął go na łódź. Wykrzyknął rozpaczliwie imię córki, lecz dziewczyna nie zareagowała. Jakaś mroczna postać opadła z łoskotem na ziemię wśród pędzących ludzi. Kate odskoczyła w szoku od poturbowanych zwłok przyjaciółki. Na pokładzie Lady Diany wypatrzyła ojca - wołał ją, wymachując rękami. Nagle tuż przed nią stanął upiór - ten sam, który wtargnął do jej sypialni. Jego koścista sylwetka była zbryzgana krwią, a ohydna twarz wykrzywiona w pożądliwym uśmiechu. Dziewczyna bez wahania pobiegła w stronę wioski. Na widok znikającej w ciemności Kate Pete odrzucił bezradnie głowę w tył. Z jego gardła wydobył się jęk rozpaczy. Raz jeszcze

próbował się wyrwać z rąk przytrzymujących go ludzi, ale było już za późno. John Tremain puścił cumy i wbiegł po stopniach do małej kabiny. Łódź ruszyła. Wielkie śruby wzburzyły wodę i Lady Diana bardzo powoli zaczęła się oddalać od wyspy. Gdy nabrała prędkości i wybrzeże znikało w mroku, Pete Randall rzucił się na barierkę rufy. - Kate! - krzyknął. - Kate! Nie usłyszał odpowiedzi. Jego córka znikła.

37 NA DACHU ŚWIATA CENTRALNE DOWÓDZTWO UZZP PÓŁWYSEP KOLSKI, ROSJA TRZYDZIEŚCI PIĘĆ MINUT TEMU Valeri Rusmanov podziękował bratu za wiadomość i rozłączył się. Śnieg skrzypiał pod jego ciężkimi butami, kiedy szedł pod górę. Zatrzymał się na samym szczycie. Nocne powietrze było mroźne i nieruchome. Z oddali dochodził plusk fal rozbijających się o skały fiordu. Przez grubą warstwę ciemnoszarego lodu, pokrytego pajęczyną pęknięć, prześwitywała czarna tafla morza. Środkiem zatoki powoli sunął lodołamacz, pozostawiając za sobą ciemną linię wody. Z jego kominów unosiły się kłęby dymu. Na wprost leżało oddalone o jakieś dwadzieścia pięć kilometrów zamknięte miasto Polarnyj - nad szarym przemysłowym krajobrazem górowały strzeliste dźwigi i łukowe sodowe lampy Rosyjskiej Stoczni nr 10, ściśle tajnej bazy okrętów podwodnych. W czasie zimnej wojny wypływały stamtąd radzieckie akuły - tajfuny, kryjąc się pod arktycznym lodem przed czujnymi satelitami amerykańskimi. W dali, na południowym wschodzie, majaczyły bladożółte światła Murmańska, macierzystego portu Rosyjskiej Floty Północnej. Ośrodek administracyjny Półwyspu Kolskiego nie był oficjalnie miastem zamkniętym, ale mieściła się tutaj trzecia pod względem wielkości baza UZZP, dlatego w okolicy rozstawiono liczne posterunki i uzbrojone patrole.

Centrum tajnej rosyjskiej jednostki wojskowej było położone na rozległych dzikich połaciach arktycznego pustkowia. Wzdłuż półwyspu ciągnęły się białe budynki, ustawione w kształcie podkowy. To, co znajdowało się pod nimi, było warte ryzyka. Baza UZZP zajmowała teren wokół długiego pasa startowego, biegnącego równolegle do pasma klifów od północy. Po obu stronach pasa piętrzyły się zwały śniegu, zgarniętego z szarej asfaltowej nawierzchni. Od południa stary jodłowy las oddzielał bazę od wąskiej drogi, wijącej się w kierunku miasta Polarnyj. Między drzewami biegło wysokie ogrodzenie pod napięciem. Masywna metalowa brama z małą wartownią sugerowała przejeżdżającym tamtędy cywilom, że za gęstwiną drzew toczy się życie. Na wschodnim krańcu pasa startowego stał przysadzisty biały budynek. Valeri wiedział, że pod skutą lodem ziemią znajduje się ogromny bunkier, strzeżony przez elitarnych żołnierzy UZZP - miejsce pracy naukowców, analityków i oficerów wywiadu, zatrudnionych w tym urzędzie. Valeri stał na wzgórzu i obserwował bazę. Jego czarny wełniany szynel był wilgotny od śniegu, który gromadził się u jego stóp. Na wypowiedziane szeptem dwa słowa wampira z nieba sfrunęła chmara czarnych postaci i wylądowała miękko na śniegu za jego plecami. - Czy wszyscy wiedzą, co mają robić? - spytał Valeri, nie odwracając się. Wśród zgodnych pomruków odezwał się cichy głos: - Tak, mistrzu. Valeri zacisnął powieki, a jego twarz wykrzywił grymas. Głos należał do Talii, ślicznej Ukrainki, jego poddanej. Upłynął rok, odkąd - w chwili osamotnienia i słabości - dokonał jej przemiany, i wkrótce gorzko tego pożałował. Dziewczyna podążała za nim wszędzie; jej piękne zimne oczy wpatrywały się w niego z nieskrywanym uwielbieniem, gdy miękkim, błagalnym głosem pytała, czego mu potrzeba, gotowa zrobić dla niego wszystko. Prawdopodobnie była w nim zakochana, a przynajmniej tak mu się wydawało. Ale traciła czas. Valeri kochał tylko jedną kobietę, która zginęła ponad pół wieku temu.

- To dobrze - rzekł. - Już pora. Uniósł się lekko w powietrze, aż szynel załopotał. W położonej niżej bazie panowała cisza; blask latarni słał się na śniegu bladożółtą poświatą. Sfrunął ze wzgórza, a za nim - niczym wielki, milczący śmiercionośny cień - zastęp jego poddanych. Obraz z kamer termowizyjnych w pomieszczeniu kontrolnym UZZP gwałtownie zabarwił się na czerwono. Szeregowy Len Jurow nigdy przedtem nie widział równie silnego sygnału - ciemnoczerwone pasmo przecinało białoniebieską topografię terenu. Żołnierz zawołał oficera dyżurnego, generała Jurija Piętrowa, by pokazać mu to zjawisko. Krępy mężczyzna po sześćdziesiątce, który przez większą część swojej błyskotliwej kariery służył w specnazie - elitarnych siłach specjalnych pod nadzorem KGB - a później w FSB, podszedł do pulpitu Jurowa. Na widok obrazu na monitorze wytrzeszczył oczy i zarządził natychmiastowy alarm. Niestety, było już za późno. Sierżant Paweł Luźny i jego towarzysz szeregowy Władimir Radczenko przechadzali się wzdłuż ogrodzenia na obrzeżach bazy. Zwały śniegu skrzypiały pod podeszwami ich butów. Prowadzili ożywioną rozmowę na temat wczorajszego meczu koszykówki. Luźny, zagorzały kibic CSKA Moskwa, ubolewał nad grą rozgrywającego tej drużyny, młodego zawodnika (w połowie Czeczena, o czym nie omieszkał wspomnieć). Pechowy gracz nie trafił czterech ostatnich rzutów osobistych, skazując swój zespół na porażkę sto dziesięć do stu dwunastu na korzyść zespołu Triumf Liubercy. Luźny, rodowity moskwianin, ciężko przeżywał przegraną. Właśnie zaczął wymieniać błędy taktyczne trenera, kiedy mroźne powietrze rozdarł jęk syreny alarmowej. Sierżant wyjął zza paska radiotelefon, wystukał numer i ze słuchawką przy uchu zerknął w stronę budynków. Kiedy automatyczny głos poinformował go o

wprowadzeniu w bazie stanu najwyższej gotowości, sięgnął do kabury po pistolet SIGSauer. - Ćwiczenia - rzucił do towarzysza. - Daję głowę, że... Radczenki przy nim nie było. Rozejrzał się, wypatrując kolegi, ale ten przepadł jak kamień w wodę. W głębokim śniegu widniały tylko wyraźne ślady jego butów, biegnące równolegle do śladów sierżanta. W pewnym miejscu nagle się urywały. Dalej nie było już nic. - Co, u licha? - szepnął. Nagle coś chwyciło go pod ręce. Gwałtownie oderwany od ziemi, uniósł się w powietrze. Nacisnąwszy odruchowo na spust, wystrzelił cały magazynek w oddalające się szybko zaspy śniegu. Nie krzyczał. Czuł czyjeś palce oplecione wokół swojej szyi, a gdy ostre jak brzytwa szpony wpiły się w jego gardło, nie zdołałby wydobyć z siebie głosu, nawet gdyby chciał. W głośnikach w pomieszczeniu kontrolnym rozległy się strzały. Pietrow nacisnął kilka klawiszy na pulpicie i ogromny ścienny ekran podzielił się na osiem okienek, w których pojawiły się wysokiej jakości obrazy z poszczególnych kamer wokół bazy. Nagle przed jedną z nich przemknęła ciemna postać i w okienku, zamiast obrazu, pojawiły się białe punkciki. Po chwili kolejno zaczęły znikać przekazy z innych kamer. - Ogłosić alarm - nakazał Pietrow, nie odwracając wzroku od ekranu. - Potrzebne natychmiastowe wsparcie. - Panie generale... - To rozkaz, szeregowy. Wykonać bezzwłocznie. I zwołać Pułk Ochrony Bazy. Nie mamy wiele czasu. Kiedy wypowiadał te słowa, obrazy z pozostałych kamer znikły i na ekranie pojawiły się miliony białych punkcików. Przerażony radiooperator siedzący przy pulpicie pośrodku sali próbował nawiązać łączność awaryjną z departamentami na całym świecie, aby na rozkaz Piętrowa wezwać pomoc. Właśnie zakończył wysyłanie zwięzłego

komunikatu, gdy w głośnikach zabrzmiał donośny huk i łączność została zerwana. - Generale - zaczął radiooperator, spoglądając znad ekranu wystraszonym wzrokiem. Ale Piętrowa już nie było. Generał biegł podziemnym korytarzem bazy. Dźwięk syren dzwonił mu w uszach, światło lamp raziło w oczy, lecz mimo to nie zwolnił tempa. Na końcu korytarza stała otwarta winda. Pietrow zaczął biec w jej stronę. Ból rozsadzał mu klatkę piersiową. „Zbyt długo siedziałeś za biurkiem - pomyślał. - Biegnij, stary, biegnij". W windzie sięgnął po trójkątny kluczyk na łańcuszku i wsunął go w otwór pod przyciskami na metalowej tablicy. Drzwi natychmiast się zasunęły i winda ruszyła w dół tak gwałtownie, że żołądek podszedł mu do gardła. Opanowując mdłości, obserwował kolejno zapalające się przyciski pięter: 2... 3... 4... 5... 6... 7... Najniżej położony poziom znajdował się siedem pięter pod zamarzniętą arktyczną ziemią. Mieściły się tam potężne generatory dostarczające energię do kompleksu bazy oraz kwatery dla personelu technicznego i pomocniczego, dlatego to miejsce rzadko odwiedzali żołnierze czy naukowcy UZZP. Pietrow także nie miał zamiaru dłużej tam zabawić. Tylko jeden obiekt w bazie był zagrożony atakiem wrogich sił. Generał należał do niewielu osób na świecie, którzy o tym wiedzieli. Przycisk oznaczony cyfrą siedem zaświecił się i zgasł, lecz winda wciąż sunęła na dół, do tajemniczego podziemia. Chwilę potem otworzyły się drzwi i Pietrow wybiegł na opustoszały, połyskujący metalem korytarz. Po obu stronach ciągnęły się szeregi ciężkich, masywnych, żelaznych drzwi, przypominających śluzy powietrzne łodzi podwodnej lub stacji kosmicznej. Było ich sześćdziesiąt, każde oznakowane dużymi czarnymi cyframi. Pietrow skierował się do drzwi o numerze trzydzieści jeden.

Żołnierze, pełniący nocny dyżur w pomieszczeniu kontrolnym, popatrzyli po sobie niespokojnie. Mikrofony monitoringu milczały, na ekranie było widać tylko biały szum. Ośmiu mężczyzn wyjęło ze składu broni daybreakery, potężne wyrzutnie ładunków wybuchowych, i czekało na to, co miało się wydarzyć. Nagle drzwi od strony głównego korytarza otworzyły się z rozmachem, uderzając o betonową ścianę. Na dźwięk huku żołnierze drgnęli. Do pomieszczenia kontrolnego wkroczył bez słowa trzydziestodwuosobowy Pułk Ochrony Bazy i wypełnił całą salę. Żołnierze dyżurni z trudem opanowali okrzyki radości. W skład POBu wchodzili znakomici oficerowie UZZP, najlepsi z najlepszych. Ustawili się w dużym półkolu naprzeciw drzwi prowadzących na zewnątrz. Ich szare mundury były naszpikowane bronią, a pasy taktyczne ciężkie od ekwipunku. Kiedy wycelowali w drzwi kałasznikowy i daybreakery, żołnierze dyżurni cofnęli się w głąb sali. Nastała cisza. Po chwili przerwał ją przeraźliwy zgrzyt rozdzieranego metalu. Szeregowy Jurow z daybreakerem w drżących dłoniach zdążył jeszcze w duchu odmówić modlitwę, gdy czyjeś ręce wyrwały z zawiasów masywne drzwi i rzuciły je na ziemię. Żołnierze cofnęli się przed szalejącymi płatkami śniegu, które wdarły się do pomieszczenia. Mroźne powietrze dławiło w gardle, zapierając dech; gęsty śnieg prószył w oczy. W otwartych drzwiach ukazały się ciemne postacie, które nieprawdopodobnie szybko znalazły się w środku. Wojsko otworzyło ogień. Strzelali niemal na oślep, przysłaniając oczy. Ból w płucach palił jak płomienie. Świszczące kule odbijały się od ścian, roztrzaskiwały monitory, dziurawiły pulpity. Potężny huk daybreakerów dzwonił w uszach. Ciemne postacie były już wszędzie - przemykały w wirującym śniegu niczym cienie, dokonując straszliwej rzezi. Ze śnieżnego tumanu trysnęła fontanna krwi - prosto na twarz i szyję Jurowa. Żołnierz się wzdrygnął. Ujrzawszy nagle przed sobą czarną sylwetkę, wycelował z

daybreakera. Odrzut wstrząsnął jego rękami, lecz pocisk trafił do celu. Postać zachwiała się i upadła na zaśnieżoną podłogę. To był Aleks Titow, młody chłopak z Syberii, z którym Jurow pracował przy jednym biurku. Spojrzał na kolegę szeroko otwartymi oczami, jego wargi poruszyły się bezdźwięcznie. Pocisk trafił go w klatkę piersiową nad splotem słonecznym. Jurow bezradnie patrzył, jak granat pneumatyczny rozrywa mu kamizelkę kuloodporną. Chrupnęły pękające kości i Titow wydał z siebie krzyk, ledwo słyszalny w wyjącym wietrze. Z jego ust pociekła krew, oczy wpatrywały się błagalnie w towarzysza. Chwilę potem ładunek wybuchowy rozsadził go na strzępy, obryzgując Jurowa od stóp do głów. Kiedy z zamieci wyłonił się wampir i wyszarpał mu gardło, wyglądało to niemal na akt litości. W ciągu niespełna trzech minut UZZP straciło trzydziestu ośmiu ludzi. Wampiry atakowały z oszałamiającą szybkością; wyskakiwały wśród tańczących płatków śniegu, gryzły, szarpały, rozdzierały, zabijając żołnierzy jednego po drugim. Oślepieni śniegiem, odrętwiali z mrozu, nie mieli szans -ginęli na miejscu od kłów i szponów. Dwóm oficerom Pułku Ochrony udało się uciec. Wybiegli na korytarz, uciekli do windy i schronili się w messie oficerskiej na drugim poziomie podziemnym wraz z grupą lekarzy, naukowców i innych pracowników bazy. Kiedy pomieszczenie kontrolne opustoszało, najstarszy z wampirów sfrunął na zmarzniętą ziemię i próbował wstawić wyrwane drzwi na miejsce. Zniekształcony, powyginany metal nie pasował już do futryny, ale przynajmniej odpierał silne podmuchy wiatru. Podłogę pokrywały zaspy śniegu, spiętrzone przy biurkach i krzesłach. Okrywająca ciała zabitych żołnierzy pokrywa śnieżna, tu i ówdzie zmieszana z krwią, przybrała różową barwę. Umazane czerwoną cieczą wampiry o roziskrzonych oczach zebrały się cicho wokół Valeriego i podążyły za nim w głąb budynku bazy.

Generał Pietrow oparł się plecami o drzwi skarbca o numerze trzydzieści jeden i wycelował wyrzutnię w stronę windy. Z radiotelefonu przy jego pasku raz po raz wydobywał się szum, w którego tle było słychać dzikie pomruki i przeraźliwe wrzaski. Ignorując je, skupił wzrok na drzwiach windy. Kiedy szum wreszcie ucichł, sięgnął za pasek po kodowany aparat do łączności satelitarnej, wystukał na świecącym ekranie krótką wiadomość i wysłał ją, po czym schował telefon i czekał. Wiedział, czego się spodziewać, ale drzwi windy rozsunęły się tak cicho, że wprawiło go to w zaskoczenie. W ułamku sekundy nacisnął spust daybreakera, celując w środek kabiny. W windzie rozległ się ryk i wyskoczył z niej wampir; pocisk trafił go w ramię. Po chwili stwór eksplodował, bryzgając szkarłatną posoką na sufit i podłogę. Po nim wyłoniły się dwa następne, które podzieliły jego los. Czwarty strzał okazał się niecelny - kula odbiła się od ściany i utkwiła w suficie. Piąty pocisk trafił w czoło jakąś wampirzycę i rozerwał ją na strzępy. Pietrow opanował odruch wymiotny i ponownie wycelował wyrzutnię. Przez chwilę wśród dymu zamajaczyła siwa głowa Valeriego Rusmanova, lecz znikła, zanim generał oddał strzał. Ostatnia z kul ugodziła w pierś inną wampirzycę, która spojrzała błagalnie w stronę windy, po czym wybuchła. Pietrow rzucił zużytą broń na podłogę, wyjął z kabury swój wysłużony AK-47 i wymierzył w stronę kabiny, gotowy do strzału. Nastała chwila ciszy. Zdawało się, że wampiry zaniechały dalszych ataków. Niestety, wkrótce z windy wysypały się ich całe chmary. Generał wiedział, że to już koniec. Było ich dużo, całe mnóstwo - pełzały po ścianach, suficie i podłodze. Miały rozdziawione usta, a na ich wykrzywionych żądzą twarzach malowała się sadystyczna euforia. Po naciśnięciu wyrobionego spustu karabinka korytarz wypełnił się gryzącym, siwym dymem. Na upiory posypał się grad kul, dziurawiąc ich ciała, ale wciąż nadciągały. Jednostajny terkot karabinu stłumił krzyki generała, który strzelał raz po raz aż do wyczerpania magazynka.

Jurij Pietrow leżał na metalowej podłodze. Coś mokrego ściekało mu po plecach, gromadząc się w kałużę w okolicach talii. Lewe oko zaszło czerwienią. Ze zdumieniem uświadomił sobie, że nie czuje kończyn. Był pewien, że umiera, lecz o dziwo - nic go nie bolało. Wampiry otoczyły go w milczeniu. Próbował unieść głowę, żeby im się przyjrzeć, ale na próżno. Valeri, który przez chwilę oglądał klawiaturę tabliczki cyfrowej przy drzwiach skarbca numer trzydzieści jeden, podszedł bliżej, przykucnął nad generałem i uśmiechnął się. Pietrow odpowiedział mu tym samym, próbując wydobyć z siebie głos. - To... bez sensu - wyszeptał, wypuszczając ze świstem powietrze. - Nigdy... nie podam wam... kodu. Na widok triumfującego uśmiechu Valeriego w dogorywającym mózgu generała zaświtała ostatnia logiczna myśl: „Ktoś musiał nas zdradzić". Z przerażeniem patrzył, jak postać w czarnym szynelu podchodzi do drzwi skarbca i wstukuje kod. Po przeciągłym sygnale zazgrzytały zamki i drzwi powoli otworzyły się z sykiem. Przez krótką chwilę widział wnętrze skarbca. Jego gasnące oczy spoczęły na tym, co dane było ujrzeć bardzo niewielu. W skarbcu znajdowały się dwa przedmioty. Pośrodku metalowej podłogi stała stalowa kwadratowa skrzynia o metrowych bokach, a na niej przezroczysty plastikowy pojemnik w kształcie walca, zakończony z obu stron czarnymi zatyczkami z grubego metalu i wypełniony w trzech czwartych szarym proszkiem. Na skrzyni widniała naklejka z niewidocznym dla Piętrowa napisem. Po chwili Valeri wszedł do skarbca, a jego ciemna sylwetka przysłoniła widok. Nie odwracając się, dał znak ręką. Wampiry z chóralnym pomrukiem rzuciły się na Piętrowa. Generał zdążył tylko wydać z siebie krzyk, po czym zamilkł na zawsze.

38 OGIEŃ MIŁOŚCI Drugi raz w ciągu niespełna ośmiu godzin w bazie Departamentu 19 zadźwięczał alarm. Agenci z niższych poziomów, którzy zdążyli położyć się do łóżek, po zaledwie czterdziestu minutach zostali wyrwani ze snu. Nie szczędząc przekleństw, włożyli mundury i przypięli do pasków broń. Admirał Seward mobilizował ospałych ludzi w głównym hangarze. Na asfaltowym pasie czekały dwa śmigłowce EC-725. Z otwartych drzwi pokładów pasażerskich sączyło się jasne światło. Technicy doprowadzali paliwo wężami do tankowania. - Gdzie odrzutowiec?! - zawołał Seward. - Cholera, dolecielibyśmy w niecałą godzinę. - Trzy dni temu Cal Holmwood poleciał nim do Newady, panie admirale - odparł przechodzący obok człowiek. - Prowadzi szkolenie dla jankesów. Seward zaklął siarczyście, po czym zwrócił się do agentów stojących w szeregu tuż za nim z Paulem Turnerem na czele. - My dwaj bierzemy pierwszych osiemnastu ludzi, którzy stawili się na alarm - nakazał. - Sprawdzić system komunikacji, przygotować i naładować broń. Za pięć minut ruszamy. - Tak jest, panie admirale - odparł Turner i pomaszerował do swoich ludzi, by skontrolować sprzęt i broń. Każdy należycie wyposażony agent został natychmiast skierowany na pas startowy. Na końcu do śmigłowca wsiadł major Turner.

Tymczasem admirał Seward oddalił się szybko korytarzem w stronę pokoju operacyjnego. Przed drzwiami zadźwięczała jego komórka. Sięgnął po nią do kieszeni i popatrzył na mały ekran. NOWA WIADOMOŚĆ OD: PIETROW. J., GEN. SKARBIEC 31 ZAGROŻONY. POŚPIESZ SIĘ, STARY PRZYJACIELU. JURIJ Henry Seward poczuł dreszcz na plecach. „W jaki sposób dowiedzieli się o skarbcu?". Pchnął drzwi i wszedł do środka. Zastał Jamiego, Frankensteina i Morrisa stojących wokół biurka. Nastolatek drżącą ręką trzymał radiotelefon. Na widok dowódcy podnieśli wzrok. - Pułkowniku Frankenstein, poruczniku Morris, panie Carpenter - zwrócił się do nich. - Macie zakaz opuszczania bazy do odwołania. Zaraz wylatuję do Rosji wraz z ekipą ratunkową. Zajmę się wami po powrocie. W tym czasie przygotujcie raport, o którym wspomniałem. - Admirał wyszedł, nie oglądając się za siebie. Po długim milczeniu odezwał się Jamie. - No to już po nas - rzucił. - Nigdy więcej nie zobaczę matki. Jego zrezygnowany ton zaniepokoił Frankensteina. Zdawało się, że tląca się w chłopcu iskra nadziei całkiem wygasła. - Nie jest tak źle... - zaczął nerwowo Morris. - Tom - przerwał mu Jamie. - Nie próbuj mnie pocieszać. Nie jestem dzieckiem. Mężczyzna spuścił wzrok. - Chcę wiedzieć, co się wydarzyło w Northumberland kontynuował nastolatek. - Nie przekonujcie mnie, że Larissa uprzedziła Alexandru, bo w to nie uwierzę. Muszę poznać prawdę. Potwór popatrzył na niego spokojnie. - Jeśli chodzi o mnie - zaczął - trafiłeś pod zły adres. Przykro mi, jeżeli spodziewałeś się innej odpowiedzi.

- W porządku - rzucił Jamie. Wstał od stołu i bez wahania wyszedł z pokoju. W windzie chwycił się poręczy tak mocno, aż palce mu zbielały. Gniew ściskał mu żołądek do bólu, lecz ze wszystkich sił starał się opanować. Gdy drzwi windy się otworzyły, ruszył korytarzem bloku więziennego w stronę cel. Wampirzyca już na niego czekała. Stała pośrodku pomieszczenia, tuż za zaporą z ultrafioletu. Jej uśmiech przygasł nieco na widok gniewnej miny gościa. - Co się stało? - spytała. - Uprzedziłaś Alexandru? - zaczął, usilnie opanowując emocje. Kazałaś mu uciekać? Larissa otworzyła szeroko oczy. - Pewnie go tam nie było? - domyśliła się. - Właśnie - odrzekł Jamie. - Ani mojej matki. Oboje znikli, nie wiadomo gdzie. O tym, że ich szukamy, wiedziało bardzo niewielu. Mimo to, kiedy dotarliśmy na miejsce w ciągu niespełna półtorej godziny, Alexandru zdążył uciec. Chcę wiedzieć, jak to się stało. - Powtórz pytanie - poprosiła. - Czy to ty uprzedziłaś go o naszym przybyciu? - Nie - odpowiedziała. - Nie ja. Chłopiec się załamał. Stał przygarbiony, ze zwieszoną głową i zamkniętymi oczami. „To koniec. O rany, nigdy jej nie znajdę. Wszystko stracone". - Nie mam pojęcia, co robić - wydusił rozpaczliwym tonem przez ściśnięte gardło. - Chciałbym ci zaufać, ale nie wiem, czy potrafię. Zbliżyła się do niego. - Jamie - szepnęła cicho. Popatrzył na nią oczami zaczerwienionymi od łez, z grymasem żalu na twarzy. - Zaufaj mi - dodała, podchodząc bliżej. Wysunęła rękę przez ścianę ultrafioletu i chwyciła go. Płomienie ognia objęły całe jej ramię, przepalając skórę, ale dziewczyna ani

drgnęła. Wciągnęła go do celi, odwróciła twarzą do siebie i pocałowała. Ogień trawiący jej ciało syczał mu w uszach, swąd wypełniał nozdrza. Oddając jej pocałunki, próbował dotknąć jej włosów. Przez materiał munduru czuł ciepło ognia, które zdawało się dochodzić gdzieś z oddali, jakby z innego świata. Pozwolił, aby jej chłodne, miękkie wargi spoczęły na jego ustach, a gdy jej ręce objęły go wpół, zadrżał na całym ciele. Wszystko zaczęło się i skończyło równie szybko. Larissa się odsunęła. Jamie otworzył oczy - ujrzał nad sobą jej twarz i poczuł ciepły oddech. W ciemnobrązowych tęczówkach dostrzegł złociste plamki, układające się w skomplikowane wzory. Patrzyli na siebie tak, jakby byli jedynymi żywymi istotami na świecie. Wtedy na jej twarzy pojawił się grymas bólu. Przewróciła się na podłogę i zaczęła wymachiwać ręką, aby ugasić buchające z niej płomienie. Ku sufitowi wzniósł się szary dym. Swąd przyprawiał Jamiego o mdłości, lecz mimo to przyklęknął przy Larissie. Kiedy ujrzał ją wśród rzednącego dymu, poczuł ścisk w żołądku. Spoczywająca na jej kolanie ręka była całkiem zwęglona - skóra schodziła płatami, ukazując sztywne, ciemne włókna mięśni, pod którymi lśniła biała kość. Chłopak odwrócił głowę w obawie, że zwymiotuje. - Wszystko w porządku - wysapała. - Ręka odrośnie, potrzebuję tylko krwi. Bez wahania odsłonił fragment szyi, w miejscu gdzie oparzenie nie zniszczyło skóry. Mimo cierpienia Larissa się zaśmiała. - To urocze - rzuciła, krzywiąc się z bólu. - Ale nie jesteśmy jeszcze gotowi. Zarumieniony Jamie wstał i pobiegł do strażnika. „Gdyby chciałaby mnie dopaść, w każdej chwili mogłaby się przebić przez zaporę. W dowolnym momencie". - Potrzebna mi krew - zakomunikował.

Strażnik zażądał wyjaśnień, ale nastolatek nie był w nastroju na rozmowę. - Natychmiast - dodał. - To rozkaz admirała Sewarda. Sam to potwierdzi, choć wolałby pewnie, żeby mu nie przeszkadzać. Mężczyzna za szybą rozdziawił usta i popatrzył na Jamiego. Z westchnieniem przesunął się w fotelu na kółkach do metalowych drzwi chłodziarki i otworzył je, wpuszczając do pomieszczenia strumień lodowatego powietrza. Następnie sięgnął po dwa plastikowe worki z krwią grupy ORh ujemne. Kiedy podjechał do chłopca na fotelu, kółka zaterkotały na lśniącej wykafelkowanej podłodze. Podał mu krew przez otwór w szybie i bez słowa wrócił do biurka. Jamie pobiegł korytarzem. Larissa siedziała na pryczy, poparzona ręka spoczywała na jej piersi. Na widok chłopca uśmiechnęła się, lecz w jej oczach kryło się cierpienie. Przeszedł przez zaporę UV, zbliżył się do wampirzycy i podał jej krew. Siadając obok niej, patrzył, jak chwyta zdrową ręką plastikowy worek i rozrywa go zębami. - Odwróć się - powiedziała. - Nie ma mowy - odparł. Nie czekając, aż chłopak się rozmyśli, przechyliła worek i wlała jego zawartość do ust. Następnie odchyliła głowę, by przełknąć krew. Jej oczy zalały się szkarłatem, szyja poruszała się konwulsyjnie. Nagle coś zasyczało. Jamie spojrzał na rękę dziewczyny. Ujrzał zdumiewający widok. Czarna, zwęglona skóra pokryła się bąbelkami, jakby oblana kwasem. Na jego oczach spalone ciało przybierało coraz jaśniejszą barwę aż do normalnej, bladoróżowej. Włókna mięśniowe i warstwy skóry zaczęły się odnawiać, zrastając się w nowe tkanki, które zasklepiały wypalone dziury. Po chwili syczenie ucichło i Jamie omal nie krzyknął z wrażenia. Lekko zaczerwieniona skóra na ręce Larissy wyglądała jak opalona popołudniowym słońcem. Dysząc ciężko, zacisnęła wargi. Jej oczy wciąż lśniły czerwienią.

- Czy to boli, kiedy ciało odrasta? - spytał Jamie. Skinęła głową, rozchylając drżące usta. - Trochę, ale można wytrzymać - odparła. Otworzyła drugi worek i wypiła chciwie. Krew pociekła jej gęstą strużką po podbródku. Jamie poczuł niepojętą chęć zlizania jej, ale się powstrzymał. Znowu dało się słyszeć syk i zaczerwienienie na ręce Larissy znikło, nie pozostawiając ani śladu po oparzeniu. Chłopiec dotknął nowej skóry - była ciepła i gładka. Wampirzyca wzięła jego dłoń i popatrzyła mu w oczy. - Za nic bym cię nie skrzywdziła - wyznała. - Wybacz, że zaprowadziłam cię do Valhalli, nie uprzedzając, że mam tam rachunki do wyrównania. Możesz mi zaufać. Już nigdy cię nie okłamię. Jamie się pochylił i przywarł wargami do jej ust, lecz po chwili wstał z pryczy. Larissa spojrzała na niego zdezorientowana. - Zaraz wracam - rzucił z uśmiechem.

39 OFICJALNE ZAPROSZENIE PLACÓWKA DEPARTAMENTU 19 W PÓŁNOCNEJ ANGLII, STACJA RADAROWA RAF FYLINGDALES, NORTH YORKSHIRE MOORS PIĘTNAŚCIE MINUT TEMU Porucznik John Elliott zerknął na monitory, po czym wyszedł z bunkra na chłodne powietrze. Z jego ust uleciał obłok pary. Najgorsza była służba nocą. Godziny wlokły się bez końca, a zmęczenie wciąż dawało się we znaki bez względu na to, ile wypijał kawy, czy wypalał papierosów. Spojrzał na zegarek: 1.18. Zostały jeszcze czterdzieści dwie minuty. Zapalił camela light. Skrzywił się, gdy dym podrażnił mu suche gardło, ale jakoś wytrzymał. Wartę przejmował po nim Dave Sargent. Elliott nie mógł się doczekać, kiedy zmiennik pojawi się w bunkrze. Chciał już odejść. W cztery minuty położyłby się spać - zaplanował to z zegarkiem w ręku. Młody porucznik rozejrzał się po terenie otoczonej wrzosowiskami bazy. Gigantyczne błękitne kule w kształcie piłek do golfa, pod którymi podczas zimnej wojny ukrywano anteny radarów, zastąpiła trójścienna piramidalna antena fazowana. Górowała na szczycie Snod Hill, wciąż milcząca i złowroga, choć od jej ustawienia minął już rok. Placówka Departamentu 19 mieściła się na zachodnim krańcu bazy, na uboczu, z dala od dróg, którymi latem kursowały do Whitby autokary pełne turystów, oraz od personelu RAF - u i ich rodzin. Był

to szary niepozorny betonowy klocek, wyposażony w ciężkie drzwi ze stali, prowadzące do małego bunkra. W środku mieściło się kwadratowe pomieszczenie z dwoma biurkami pod ścianą i małą łazienką. Nieopodal, przy drodze, wzdłuż ogrodzenia, znajdowały się koszary, połączone z bunkrem żwirową ścieżką. W niskim ceglanym budynku było ciemno - wszyscy żołnierze z oddziału Elliotta już dawno położyli się spać. Za ogrodzeniem ciągnęło się odludne wrzosowisko, porośnięte paprocią i wysoką trawą, nieodwiedzane przez spacerowiczów i turystów, którzy woleli trzymać się z dala od bazy. Za wrzosowiskiem, wśród wzgórz nad Harrogate, znajdowała się RAF Menwith Hill - stacja nasłuchowa Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, niezależna placówka amerykańska. Elliott był tam kilkakrotnie, jadał burgery w stołówce, popijając napojem Coors Light, wydał czterdzieści dolarów w kręgielni. Jankesi czuli się tutaj jak u siebie; w cieniu wielkich radarów, przechwytujących w falach eteru całego świata określone słowa i frazy, wyszczególnione w bazie danych projektu Echelon jako kluczowe, powstało małe amerykańskie miasteczko. Przed wstąpieniem do organizacji Czarny Filtr Elliott uważał, że ludzie, którzy wierzą w Echelon i podobne historie, to samotni szaleńcy w czapeczkach z cynfolii, namiętnie piszący na internetowych blogach. Teraz jednak posiadał wiedzę, która wstrząsnęłaby nimi do łez. Na ścieżce za bunkrem rozległ się chrzęst. Porucznik bez wahania sięgnął po broń i radiotelefon, wstukał w klawiaturę numer identyfikacyjny i przyłożył do ucha. - Podać kod - odezwał się cierpko zmęczony głos dowódcy Jacksona. - Elliott John. NS 303 81 E. - Co się dzieje, Elliott? - Słyszałem jakieś dźwięki, sir. Dochodziły zza bunkra. - Byłeś sprawdzić?

- Nie, sir. Jackson zaklął siarczyście. - Idź i sprawdź. Będę za trzy minuty. - Sir, w protokole jest napisane... - Trzy minuty, poruczniku. Zrozumiano? - Tak, sir. Elliott schował radiotelefon, splótł dłonie i ruszył ostrożnie wzdłuż bunkra. Nauczony doświadczeniem, podejrzewał, że napotka jakieś zwierzę - borsuka, który przekopał się z wrzosowiska pod ogrodzeniem, albo zabłąkaną mewę, zbyt zmęczoną, żeby odlecieć z powrotem na wybrzeże. Poza tym nie bez powodu wprowadzono protokoły. Nikomu nie wolno było się zbliżać do bunkra Departamentu 19 bez pozwolenia, dlatego każdy podejrzany odgłos budził wzmożoną czujność. Porucznik wycelował broń, nabrał tchu i wyjrzał zza rogu budynku. Nic. Ogromna przestrzeń od ściany do ogrodzenia świeciła pustką. Na żwirowej ścieżce nie było widać żadnych śladów. Opuścił pistolet i sięgnął po radiotelefon, by powiadomić dowódcę o fałszywym alarmie. Trach. Żołnierz poczuł, że adrenalina buzuje mu w żyłach. Żadne zwierzę nie poruszałoby się tak głośno. Hałas dobiegał od frontu bunkra. Wycelował pistolet przed siebie, zdecydowanym krokiem wyszedł zza rogu i przywarł do ściany. W oddali ujrzał jasny bursztynowożółty blask świateł stacji RAF Fylingdales. Po raz pierwszy zapragnął, żeby obszerny trawnik, dzielący bunkier organizacji Czarny Filtr od innych budynków, przestał istnieć. Przesuwając się wzdłuż ściany, spojrzał na zegarek. Od rozmowy z Jacksonem minęło czterdzieści pięć sekund. Za ponad dwie minuty miała nadejść pomoc.

Szedł ostrożnie naprzód. Dłoń, w której trzymał wycelowany pistolet, zadrżała na dźwięk mrożącego krew w żyłach głosu. Brzmiał jak śmiech; jak piskliwy, niemal dziecięcy chichot. Włosy zjeżyły się na karku żołnierza i dreszcz wstrząsnął całym jego ciałem, gdy strach ponownie wywołał u niego przypływ adrenaliny. Przesuwając się do przodu małymi krokami, wziął głęboki oddech, po czym energicznie wychylił się zza rogu. Przy wejściu do bunkra dostrzegł postać. Wszystko potoczyło się jak w zwolnionym tempie. Elliott wytrzeszczył oczy z przerażenia, tłumiąc krzyk, po czym zaczął naciskać na miękki spust pistoletu. Na widok białego płótna w ostatniej chwili powstrzymał się od strzału. Popatrzył uważnie i opuścił broń, dysząc urywanym oddechem. To nie był człowiek. Na drzwiach bunkra wisiał kawałek ubrania - przybita ciemnym ostrzem biała koszulka, zapisana literami. Żołnierz chciał się jej przyjrzeć z bliska, ale czyjaś dłoń chwyciła go za ramię. Tym razem wrzasnął. - Do diabła, co z tobą, Elliott?! - krzyknął Jackson, odwracając młodego porucznika twarzą do siebie. - Czyś ty... - Przerwał na widok powiewającego na wietrze białego materiału. Obaj mężczyźni podeszli bliżej. Dowódca wyjął latarkę i skierował snop światła na drzwi bunkra. Koszulka wisiała na metalowym kołku długości co najmniej trzydziestu centymetrów. Przedziurawiono nim materiał i wbito głęboko w stalową powierzchnię. „Ile potrzeba siły, żeby zrobić coś takiego?" - zastanawiał się porucznik. Na koszulce widniał kreskowy rysunek wyspy, a pod spodem napis wykaligrafowany na żółto zamaszystym pismem: LINDISFARNE.

Niżej, w okolicy talii, ciemnoczerwonym kolorem, od którego Elliotta zemdliło, nabazgrano krótki tekst: PRZYŚLIJCIE CHŁOPAKA - Ogłosić natychmiastowy alarm - nakazał szeptem Jackson. - I obudzić cały oddział. Żołnierz pchnął ciężkie drzwi. Odrętwiały ze strachu zauważył po drugiej stronie wypukły ślad. „Przebił metal prawie na wskroś". Przy pulpicie komunikacyjnym naciśnięciem kilku klawiszy ogłosił natychmiastowy alarm, wysyłając sygnał do każdej bazy wojskowej w promieniu osiemdziesięciu kilometrów, by upewnili się, czy w ciągu ostatnich trzydziestu minut ich radary nie wykryły jakichś dziwnych sygnałów z powietrza. Operatorzy z pobliskich baz nie wiedzieli dokładnie, czego szukać ani z jakiego powodu. Zgodnie z protokołem powinni byli usunąć wyniki wyszukiwania zaraz po przesłaniu ich do placówki na północy kraju. Elliott chciał wstukać kolejną komendę i obudzić pozostałych żołnierzy, gdy jego uwagę przykuł obraz na jednym z monitorów. Był to przekaz z kanału BBC News 24, a na dole ekranu przesuwał się pasek z napisem: „Z ostatniej chwili". - Powiadom ludzi z bazy Departamentu 19! - zawołał Jackson przez otwarte drzwi. - Myślę, że oni już wiedzą - odparł porucznik, nie spuszczając wzroku z ekranu.

40 PUNKT KRYTYCZNY Jamie wszedł do pokoju operacyjnego. Zastał Frankensteina i Thomasa Morrisa w tym samym miejscu, w którym znajdowali się wcześniej. Obaj unikali wzajemnie swojego wzroku; Jamie domyślił się, że podczas jego nieobecności nie zamienili ze sobą ani słowa. Na jego widok podnieśli głowy. Usiadł na krześle naprzeciwko nich. - Ona tego nie zrobiła - oświadczył. Chcieli zaprotestować, ale nie dał im dojść do głosu. - Nie obchodzi mnie, czy mi wierzycie. Jestem pewien, że to nie ona. My trzej, admirał Seward i oficer łączności byliśmy jedynymi ludźmi na świecie, którzy znali miejsce pobytu Alexandru. Pozostała część grupy szturmowej została poinformowana na pokładzie śmigłowca, a wszystkie urządzenia radiokomunikacyjne są monitorowane. To oznacza, że ktoś spośród nas musiał uprzedzić wampira. - Przeczesał włosy palcami i przetarł oczy nasadą dłoni. Szczerze mówiąc - dodał - wszystko mi jedno, kto to zrobił. Obchodzi mnie tylko to, co zrobimy dalej. Rozumiem, że nie mamy żadnego tropu, a Alexandru z całą pewnością wymordował już masę niewinnych ludzi, aby ukarać mnie za to, że go ścigam. Dlatego chciałbym poznać nasz dalszy plan. Coś zaszumiało i całościenny ekran nagle ożył, błyskając jasnym światłem. Podczas automatycznej implementacji protokołów zabezpieczeń ukazało się na nim logo Departamentu 19 o prawie dwumetrowej średnicy, a następnie w okienku pośrodku ekranu pojawił się serwis informacyjny BBC News. Wszyscy trzej spojrzeli ze zdziwieniem.

- Co się dzieje? - zapytał Jamie. - System monitoringu wyszukuje w mediach publicznych informacji o zjawiskach nadprzyrodzonych - odparł Morris, wpatrując się w ekran. - Nie wiem, o co chodzi, ale właśnie coś wykrył. Na dole monitora przewijał się pasek, na którym wielkie białe litery informowały: „Z ostatniej chwili". Kamera pokazywała reportera stojącego na plaży z rozwianymi włosami; nocny wiatr zagłuszał jego słowa, powodując szumy i trzaski. Za jego plecami było widać dwa przenośne szperacze. Rzucały snopy światła na morski brzeg i osiadłą na mieliźnie łódź rybacką. Wokół snuli się jacyś oszołomieni ludzie, owinięci w koce. Wśród nich przewijali się policjanci i ratownicy medyczni. Napis na dole ekranu oznajmiał, że to relacja na żywo z Fenwick w Northumberland. Po prawej stronie stał nieruchomo jakiś mężczyzna. Jego twarz wykrzywiła się z bólu, gdy sanitariusz owijał mu szyję bandażem. Dwaj policjanci przytrzymywali leżącą na piasku kobietę, która wyrywała im się z krzykiem, a dziennikarz rozpaczliwie poszukiwał kogoś, kto byłby w stanie odpowiedzieć mu na kilka pytań. Nagle w głowie Jamiego zaświtała pewna myśl. - Tom! - zawołał. Morris drgnął zaskoczony. - Mógłbyś to cofnąć? Tamten popatrzył niepewnie, ale przytaknął. - Cofnij o trzydzieści sekund i zatrzymaj obraz. Szybciej! Mężczyzna otworzył nowe okno i wcisnął kombinację klawiszy. W tym czasie Frankenstein dźwignął się z krzesła i podszedł do Jamiego. - Co jest grane? - spytał. - Sam pan zobaczy - odrzekł chłopak, nie odrywając oczu od ekranu. Morris zatrzymał guzikiem kadr, po czym cofnął nagranie. - Wciśnij stopklatkę! - krzyknął po chwili Jamie. Tom posłusznie spauzował obraz. - Daj zbliżenie na człowieka po prawej stronie.

Siatka kwadratów podzieliła ekran na sześćdziesiąt cztery pola. Mężczyzna zaznaczył kilka, a gdy na nie kliknął, powiększony fragment wypełnił cały ekran. Prawie czterometrowy obraz był zamazany. Thomas postukał w klawisze, by go wyostrzyć. Ratownik medyczny trzymał bandaż przy szyi poszkodowanego. Na bladej skórze było widać ślady krwi, niemal czarne w srebrnej poświacie księżyca wychylającego się zza chmur. Jamie nabrał gwałtownie powietrza i wstrzymał oddech. Na zakrwawionej szyi mężczyzny widniały dwie okrągłe czarne rany. Wzrok nastolatka podążył za strużką krwi - spływała po ramieniu na pierś mężczyzny, a na jego białej koszulce pojawiły się ciemnoczerwone plamy. - Gdzie to się dzieje? - dociekał Jamie. - Chcę zobaczyć na mapie okolicę tego miejsca. Jestem pewien, że moja matka jest tam, skąd przypłynęła ta łódź. Morris wstał od pulpitu, otworzył długie, wąskie drzwiczki w metalowej ścianie i wyjął zwinięte w rulony mapy. Chłopiec podbiegł do niego i obaj zaczęli je układać na blacie stołu. - Northumberland, Northumberland - powtarzał głośno Morris, przebierając w mapach. W komputerze zadźwięczał przeciągły sygnał, ale obaj go zignorowali. - Jest - oznajmił Tom i rozłożył na biurku mapę wybrzeża Morza Północnego. Pochylił się wraz z chłopcem i razem zaczęli wodzić palcami, szukając maleńkiego nadmorskiego miasteczka Fenwick. - Jamie - odezwał się Frankenstein. Nastolatek, nie odrywając wzroku od mapy, machnął na niego ręką. - Jamie! - powtórzył głośno potwór. Na dźwięk jego naglącego tonu chłopiec podniósł głowę i popatrzył gniewnie. - Co znowu...?

Przerwał i powiódł oczami za ręką Frankensteina - na ogromnym ekranie pojawiło się nowe okno z wiadomością elektroniczną. Adres, z którego ją wysłano, stanowił trudną do rozszyfrowania kombinację liter i cyfr. Wiadomość nie zawierała tekstu; załączono tylko jedno bardzo wyraźne zdjęcie, przedstawiające fragment ubioru zawieszonego na drzwiach bunkra placówki Departamentu 19 w północnej części kraju. Na płótnie widniał czytelny żółty napis: „Lindisfarne", a pod spodem dwa wyrazy wykaligrafowane zaschniętą, odrażająco sczerniałą krwią: „Przyślijcie chłopaka". Jamie nabrał tchu i spojrzał po towarzyszach. - Tam jest moja matka - powiedział. Nastolatek wyłożył na blat rozładowaną broń i dokładnie obejrzał każdą sztukę, nie zważając na Frankensteina i Morrisa, którzy właśnie wrócili do pokoju operacyjnego. - Rozmawiałem z ludźmi z naszej placówki na północy oznajmił Morris. - Dopilnują, żeby media i policja trzymały się z dala od wyspy, dopóki nie otrzymają od nas dalszych poleceń. - Świetnie - odparł Jamie. - Doskonale. Zawiązał sznurówki, włożył kamizelkę kuloodporną, a broń schował do kabur. - Widzę, jak na mnie patrzycie - dodał, naciągając rękawice, które następnie przymocował do rękawów munduru. - Jeśli macie mi coś do powiedzenia, to słucham. - Ekipa ratunkowa wraca za kilka godzin - zakomunikował Morris. - Lepiej zaczekaj. Moglibyśmy wtedy... - Nie ma na co czekać, Tom - uciął. - Wyruszam natychmiast. Podaj mi kod do celi Larissy. - Po co? - zapytał Frankenstein. - Zabieram ją ze sobą - odrzekł chłopak, a widząc minę potwora, przerwał przygotowania i podszedł do niego. - To nie ona uprzedziła Alexandru, panie Victorze. Jestem tego pewien. Jeśli mi pan nie wierzy, to trudno. Ufam jej i zabieram ją ze sobą.

- Jamie - odezwał się Morris. - Jeśli nie ona, to kto? - Nie wiem - skwitował chłopak. - Ale jednego jestem pewien: ona tego nie zrobiła. Przełknąwszy ślinę, Tom popatrzył na nastolatka szeroko otwartymi oczami. Na jego twarzy malowała się powaga. - Jest coś, o czym musisz wiedzieć - rzekł. - Ale nie ode mnie powinieneś to usłyszeć. Frankenstein zesztywniał na krześle. - Do diabła, Morris, siedź cicho - rzucił ostrzegawczo. Jamie popatrzył po towarzyszach. - O co chodzi? - dociekał. Mężczyzna spuścił wzrok. - Zapytaj jego. - Wskazał na olbrzyma. - Niech ci powie, gdzie był w momencie, gdy zginął twój ojciec. Jamie spojrzał na potwora, który wpatrywał się w Morrisa z nieskrywaną wściekłością. Przywołał w pamięci wspomnienie tamtego wieczoru i nagle w jego mózgu coś drgnęło. Wzdłuż ścieżki podjazdowej stało ośmiu policjantów w czarnych kuloodpornych kamizelkach, z pistoletami maszynowymi, których lufy były wycelowane w Juliana. - Ręce do góry! Natychmiast! - zawołał jeden z nich, rosły człowiek w kominiarce i kasku, którego głowa nad szerokimi barkami wydawała się komicznie mała. Owładnięty ślepym strachem, Jamie przyjrzał się jego potężnej sylwetce - masywne jak konary drzew ręce różniły się długością. Ogarnęła go taka groza, jakiej nie zaznał nigdy dotąd. Po plecach przeszedł mu lodowaty dreszcz, a nogi zatrzęsły się pod nim jak galareta. Spojrzał na Frankensteina. „Nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie!". Czując ścisk w gardle, zaczerpnął łapczywie powietrza. Pochylił nisko głowę i oparł dłonie na grubych nakolannikach, by uchronić się przed upadkiem.

„Pomyśl o matce. Nie wolno ci teraz jej zawieść. Pomyśl o matce". Siłą woli wyprostował się i popatrzył na Frankensteina - jego twarz zdradzała głęboki smutek. Potwór położył ręce na stole, jakby chciał je wyciągnąć do chłopca. Na widok niekształtnych rąk, zakończonych szarozielonymi dłońmi, nastolatek wzdrygnął się jak wyrwany z letargu i zaczął się cofać. - Jamie... - zaczął olbrzym, ale tamten nie dał mu skończyć. - Pan tam był - powiedział. - Już sobie przypominam. Był pan przy tym, jak zastrzelili mojego ojca. - Jamie, ja... - Był pan tam czy nie?! - krzyknął. - Niech pan przestanie mnie okłamywać! No więc jak?! Frankenstein zgromił Morrisa morderczym wzrokiem. Ten spuścił wzrok, po czym skierował go na chłopca. - Byłem - odparł potwór. Jamie zdrętwiał, jakby doznał nieodwracalnego paraliżu. - Niech się pan do mnie nie zbliża - powiedział drżącym głosem. - Niech pan tylko spróbuje, a daję słowo, że zabiję. Morris wpatrywał się w niego z miną winowajcy. Wiedział, że nigdy nie zdoła zadośćuczynić mu za wyrządzoną krzywdę. - Tom - powiedział Jamie. - Będę wdzięczny, jeśli zechcesz jechać ze mną i z Larissą do Lindisfarne. Jeśli nie, zrozumiem. Tak czy inaczej potrzebny mi kod do jej celi. Morris wstał powoli od stołu, unikając spojrzenia Frankensteina, który bez słowa piorunował go nienawistnym wzrokiem. - Kod do celi Larissy to: dziewięć, zero, osiem, jeden, cztery, jeden, siedem, trzy, dziewięć - wyrecytował ściszonym głosem. - Daj mi pięć minut. Spotkamy się w hangarze. - Dzięki - rzucił Jamie. - Wielkie dzięki. Odwrócił się i wybiegł do windy.

Ujrzał ją z korytarza więziennego - leżała na podłodze. Kiedy się przed nią zatrzymał, podniosła się z uśmiechem. - Tak szybko? - spytała. - Przecież mówiłem - odparł zasapany. Musiał chwilę ochłonąć. - Wiem, gdzie jest moja matka - oznajmił. - Zamierzam zakończyć tę sprawę; nieważne, jakim sposobem. Przyda mi się twoje wsparcie. Wstała powoli i wyciągnęła ramiona nad głową. - Z tego miejsca niewiele mogę pomóc - powiedziała. Jamie sięgnął do tabliczki z przyciskami i wstukał kod, by znieść zaporę ultrafioletu. Po wyjściu z celi Larissa pocałowała go przelotnie w policzek. - Ruszajmy - rzuciła.

41 FRONT WSCHODNI SIEDZIBA GŁÓWNEGO DOWÓDZTWA UZZP PÓŁWYSEP KOLSKI, ROSJA Dwa śmigłowce Departamentu 19 wylądowały na terenie bazy UZZP. W mroźnym powietrzu rozległ się warkot silników. Obracające się śmigła wznieciły kłęby śniegu, gdy koła maszyn dotknęły skutej lodem ziemi. Po chwili drzwi jednego z helikopterów otworzyły się z rozmachem i wysiadł z nich admirał Seward, który wraz z ekipą ratunkową skierował się do pomieszczenia kontrolnego rosyjskiej bazy. Dwudziestu żołnierzy organizacji Czarny Filtr ruszyło biegiem po śniegu. Ich ciemne sylwetki przemykały na tle krajobrazu spowitego nieskazitelną bielą. Arktyczny wiatr, który smagał ich obszyte siatką mundury, przyprawiał o dreszcz; gęsty śnieg utrudniał widoczność - zacinał w fioletowe wizjery kasków. Chwiejnym krokiem dotarli do wejścia bazy i ślizgając się, stanęli przed wyszczerbioną metalową ościeżnicą, pozostałą po pancernych drzwiach. - Chryste - szepnął któryś z żołnierzy. Wyrwane drzwi, wygięte i pogniecione jak puszka po napoju, leżały obok na ziemi. Długie, grube zawiasy z solidnej stali oraz system uszczelnienia pneumatycznego miały zagwarantować im wytrzymałość nawet przy trzęsieniu ziemi o sile niemal dwukrotnie większej niż przewidziana w skali Richtera.

- Od tej chwili zarządzam stan najwyższej gotowości - oznajmił Seward, wchodząc do budynku. Pomieszczenie kontrolne było zasypane śniegiem, który zalegał tam, gdzie jeszcze do niedawna znajdowały się stanowiska pracy personelu dyżurnego UZZP. W miejscach, gdzie przesiąkł krwią, było widać jasnoróżowe plamy. Przy wejściu admirał Seward potknął się o ludzkie ciało. Zwłoki mężczyzny w wieku najwyżej dwudziestu lat leżały w pustej framudze, zasypane śniegiem. Na rozkaz Sewarda żołnierze przyklękli i zaczęli odgarniać białą pokrywę dłońmi osłoniętymi rękawicami. Z wolna ich oczom ukazał się szary mundur agenta UZZP. Nagle jeden z żołnierzy zareagował odruchem wymiotnym i zakrywając ręką usta, odwrócił głowę. Na widok zwłok admirał poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Ciało było przepołowione w okolicach brzucha. Górna część zwłok leżała w wielkiej, gęstej kałuży krwi. Seward podzielił swoich ludzi na dwie grupy. - Zróbcie tu porządek - zwrócił się do pierwszej. - Wynieście ciała. Reszta pójdzie ze mną. Nakazał majorowi Turnerowi nadzorować akcję usuwania zwłok z pomieszczenia kontrolnego, a sam z pozostałymi żołnierzami udał się w głąb bazy. Powolnym krokiem przeszli do windy na końcu rozległego szarego korytarza. Seward wcisnął guzik pierwszego piętra podziemnego. - Przeszukajcie każdy poziom - nakazał. - Sprawdźcie, czy ktoś ocalał. Zadźwięczał dzwonek. Gdy drzwi windy rozsunęły się, żołnierze wysiedli i ruszyli parami do pomieszczeń wzdłuż korytarza. Dowódca odprowadził ich wzrokiem, po czym zjechał windą jeszcze niżej. Wyjął trójkątny kluczyk - taki sam, jaki generał Pietrow nosił na łańcuszku przy pasku - i umieścił go w otworze pod ponumerowanymi przyciskami. Po chwili winda stanęła na siódmym poziomie pod ziemią; drzwi otworzyły się, ukazując długie rzędy masywnych

piwnicznych drzwi, na których widok Seward zamarł w bezruchu. Przedtem był tu tylko raz, krótko po tym, jak mianowano go na stanowisko dyrektora Departamentu 19. Towarzyszył mu wtedy Jurij Pietrow, człowiek, u którego boku Seward nieraz walczył w naj mroczniej szych zakątkach świata. Oprowadził go wtedy kolejno po wszystkich skarbcach, gdzie w tajemnicy przechowywano cenne przedmioty, jakie Rosjanie gromadzili przez wieki. Admirał głęboko ubolewał nad śmiercią rosyjskich agentów UZZP, zamordowanych w pomieszczeniu kontrolnym. Były to ostatnie ofiary długiej krwawej wojny, o której istnieniu ludzkość nie miała pojęcia. Otrząsnąwszy się z szoku, ruszył przed siebie. Podłoga była śliska od czerwonej mazi, wszędzie leżały fragmenty ludzkich ciał. Seward wymijał je, wstrzymując oddech; w powietrzu unosił się gęsty odór krwi oraz wampirów, sprawców masakry. Siłą woli dobrnął do drzwi oznaczonych numerem trzydzieści jeden. Wewnątrz małego żelaznego skarbca napotkał wzrok generała Piętrowa. Jego odcięta głowa leżała na wieku skrzyni. Martwe oczy wpatrywały się w drzwi. Po metalowym filarze spływała krew, tworząc na posadzce zasychającą bordową kałużę. Twarz generała, niemal nierozpoznawalną, pokrywały fioletowe sińce, nos i szczęka były złamane w kilku miejscach, a wargi znacznie opuchnięte. Jasne oczy patrzyły jednak zbuntowanym wzrokiem. „Pietrow służył w specnazie w latach jego świetności. Najwyraźniej rosyjski wywiad podupadł jeszcze szybciej niż on". Seward obszedł filar, zaglądając w każdy kąt skarbca. Wiedział, że to bez sensu, lecz mimo to szukał dalej, aby przez przeoczenie jakichś oczywistych śladów nie zhańbić pamięci przyjaciela. Jednak w skarbcu nie było nic oprócz głowy generała. Wyszedł na korytarz, omijając ostrożnie szczątki zabitych ludzi, wyjął z kieszeni komórkę i po wybraniu numeru przyłożył do ucha. - Zniknęły - oznajmił do słuchawki. - Tak, na pewno. Właśnie stoję w pustym skarbcu.

- Zamilkł na długą chwilę. - Rozumiem - powiedział wreszcie. Potrzebna mi lista osób, które w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin miały dostęp do zaszyfrowanych danych UZZP na głównym serwerze Departamentu 19. Tak, zaczekam. Zaczął się przechadzać po korytarzu tam i z powrotem. Upłynęła prawie minuta, zanim głos w słuchawce poinformował go, że w podanym przez admirała czasie nie zarejestrowano żadnej aktywności na serwerze. - Przeszukaj jeszcze raz. Możesz obejść zabezpieczenia, używając mojego kodu dostępu: sześć, dziewięć, trzy, cztery, siedem, X. Pospiesz się. Prawie natychmiast podano mu jedno nazwisko. Seward zaklął. - Ustal natychmiast jego aktualne miejsce pobytu - rozkazał. Zlokalizuj go za pomocą chipa. Sekundy wlokły się niemiłosiernie. Admirał stał w korytarzu z komórką przy uchu, ściskając ją tak mocno, że palce mu zbielały. „Tylko nie on. Błagam, tylko nie on". Głos w komórce podał mu lokalizację. - Czy są z nim jacyś ludzie? - zapytał. - Dziękuję - dodał po otrzymaniu odpowiedzi i rozłączył się. Zaklął siarczyście pod nosem i wybrał numer Cala Holmwooda. Ten odebrał po trzecim sygnale. Cal? - odezwał się Seward. - Tu Henry. Musisz zaraz przylecieć odrzutowcem do Rosji, do siedziby głównego dowództwa UZZP. Przeproś Amerykanów i ruszaj natychmiast. Mamy problem. Holmwood nie krył zaskoczenia, ale zapewnił admirała, że bezzwłocznie wypełni rozkaz. Dowódca podziękował mu i rozłączył się, po czym wybrał inny numer. Już miał nacisnąć przycisk połączenia, kiedy komórka zadźwięczała, wibrując w jego dłoni. Na ekranie wyświetlił się numer, pod który właśnie miał dzwonić. Wcisnął guzik odbioru i przyłożył telefon do ucha. - Posłuchaj - zaczął, nie dając rozmówcy dojść do głosu. - Chcę wiedzieć, gdzie jest Jamie Carpenter. Jego życiu zagraża niebezpieczeństwo. - W milczeniu zaczekał na odpowiedź, a gdy ją

usłyszał, krew odpłynęła mu z twarzy. - To pułapka - powiedział. Zadzwoń... Ale jego rozmówca już się rozłączył.

42 WYSPA GROZY Pole piknikowe na końcu grobli łączącej wyspę z lądem było opustoszałe. Ostatni turyści wyruszyli stąd poprzedniego wieczoru spakowali koszyki i koce, wsiedli do przyczep oraz aut i odjechali, pozostawiając za sobą przepełnione śmietniki. Sterty odpadków majaczyły w wilgotnej mgle, która pokryła okolicę niczym żałobny wieniec. Wokół stały opuszczone stoliki i ławki, na spowitym mrokiem placu zabaw skrzypiały puste huśtawki, karuzela obracała się lekko. Ciszę przerwało głębokie dudnienie. Najpierw od południowego zachodu dały się odczuć narastające podziemne drgania, a potem rozległ się miarowy łoskot, powtarzający się w równych odstępach. Z każdą chwilą stawał się coraz głośniejszy, jakby nad wyspą rozszalał się huragan. Wzbierający na sile wiatr rozwiewał sterty odpadów, z przewróconych śmietników wysypywały się plastikowe butelki, puszki oraz puste opakowania po chipsach i toczyły się po trawniku, skąd powietrzny wir porywał je do tańca. Z nocnego nieba na pole piknikowe padły dwa oślepiające strumienie światła, potężne i jaskrawe, coraz intensywniejsze w miarę narastania hałasu. Ich koliste snopy ogarniały coraz większy obszar, aż w końcu zlały się w jeden blask. Po chwili z mgły ze wstrząsającym hukiem wyłonił się helikopter EC-725. Zmącone obrotem śmigieł wilgotne powietrze zawirowało. Gdy tylko czarna maszyna dotknęła ziemi, ogromne koła podskoczyły gwałtownie na wygniecionej trawie, boczne drzwi

rozsunęły się i wyskoczyło z nich pięć osób, które oddaliły się biegiem od obracających się wirników. Jamie Carpenter spojrzał po twarzach towarzyszy. Piach i śmieci odbijały się od fioletowego wizjera kasku. Na twarzy Thomasa Morrisa malował się niepokój, lecz zaciętość w jego oczach dodawała chłopcu otuchy. Dwaj inni agenci w czarnych mundurach i kaskach przystanęli obok nich z rękami opuszczonymi luźno wzdłuż ciała. Byli to Stevenson i McBride, którzy towarzyszyli Morrisowi w hangarze, kiedy Jamie poszedł po Larissę. Chłopca ucieszyła ich obecność. Wampirzyca przypatrywała mu się z entuzjastyczną miną, a kiedy posłał jej uśmiech, natychmiast go odwzajemniła. - Nie wiem, co czeka nas na tej wyspie - odezwał się, próbując przekrzyczeć warkot śmigieł. - Przypuszczam, że Alexandru spodziewa się nas, więc bądźcie na to przygotowani. Twierdzi, że wymordował masę ludzi. Niewykluczone, że zastaniemy tu całe mnóstwo trupów. Znacie topografię wyspy: na zboczu wzgórza leży mała wioska, a na wybrzeżu znajduje się dok. Pozostała część lądu to pustkowie, nie licząc klasztoru na północnym krańcu. Tam znajdziemy moją matkę. Obym się tylko nie pomylił. Najpierw jednak przeszukamy wioskę, bo być może ktoś ocalał. Popatrzył po spokojnych obliczach towarzyszy. „Czekają, żebym ich poprowadził. Czym sobie na to zasłużyłem?". - Jakieś pytania? - dodał wzorem dowódcy prowadzącego swoją armię na bitwę. Zasłyszane w filmach zdanie zabrzmiało adekwatnie do sytuacji. Pokręcili głowami. - W takim razie ruszajmy - powiedział. *

Pomaszerowali groblą w stronę wyspy Lindisfarne. W gęstej zawiesinie pary widoczność nie przekraczała kilku metrów. Plusk wody po obu stronach drogi przyprawiał Jamiego o ciarki. „Jeśli zaatakują nas we mgle, nie zdążymy w porę zareagować". Szli gęsiego wzdłuż białej linii biegnącej środkiem drogi. Jamie kroczył na przedzie, za nim Larissa, potem dwaj agenci, a na końcu Morris z megagnatem na ramieniu. Chłodne palce wampirzycy raz po raz muskały kark chłopaka. Jej dotyk wywoływał u niego dreszcz. Na wprost w rozrzedzonej mgle ukazał się zarys wyspy - wielki, mroczny kształt na tle ciemnego nieba. Maszerując naprzód, nie słyszeli nic prócz stukotu własnych butów po asfalcie. Wreszcie po obu stronach drogi wyłoniły się dwa cienkie słupy. Jamie zatrzymał się, wyciągając przed siebie rękę. - O mój Boże - wyjąkał Stevenson cichym, stłumionym głosem, jakby ktoś ścisnął go za gardło. Na kilkumetrowych, białych, metalowych masztach, wbitych w piaszczyste dno morza, do niedawna powiewały flagi - brytyjska i Unii Europejskiej. Teraz leżały na asfalcie, podarte na strzępy. W ich miejscu na ostro zakończonych drążkach tkwiły nadziane zwłoki dwóch mieszkańców wyspy. Ich zęby zgrzytały o metal z każdym podmuchem wiatru. - Nie rozumiem - odezwał się z przerażeniem Jamie. - Po co to zrobił? - Kiedy Drakula był jeszcze człowiekiem, postępował tak samo z jeńcami wojennymi. Wbijał ich na pale i wystawiał na widok wrogim armiom jako ostrzeżenie, żeby się nie zbliżały. - To nie ostrzeżenie, lecz powitanie - wtrąciła Larissa. Alexandru wie, że się nie cofniemy, więc pokazuje Jamiemu, na co go stać. Chce go przestraszyć. Chłopiec popatrzył na wiszące zwłoki. „Czy jeszcze żyli, kiedy im to zrobił? Mam nadzieję, że nie". - Dalej - powiedział, siląc się na stanowczy ton. - Ruszajmy.

Po drodze minęli kilka masztów, oznaczonych w równie makabryczny sposób. Jamie skupił wzrok na wyspie, której kształt coraz wyraźniej rysował się przed ich oczami. Zboczem wzgórza biegł szereg latarń, w oknach domów paliły się żółtawe światła. U podnóża wzniesienia, na prawo od grobli, fale rozbijały się o szary betonowy dok, kołysząc łodziami rybackimi zacumowanymi przy brzegu. Po kilku minutach marszu plusk wody ucichł; ekipa stanęła na twardej ziemi. Z bronią w rękach poszli dalej wstęgą szosy na prawo, aż dotarli do podstawy wzniesienia. Jamie się rozejrzał - po lewej stronie zboczem wzgórza biegły dwie wąskie dróżki, po prawej ciągnęło się nabrzeże. Reszta ekipy przystanęła na mrocznym skrzyżowaniu. Chłopiec zaczął nasłuchiwać oznak życia. Na wyspie panowała cisza. „Kompletnie wymarłe miejsce. Ani żywego ducha". - Przeszukajcie dok - nakazał i Morris ze Stevensonem oddalili się w stronę floty rybackiej. Gdy zerknął na Larissę, dostrzegł na jej twarzy wyraz obrzydzenia. - Co z tobą? - zapytał. - Ta wyspa cuchnie śmiercią - odrzekła. - Nie czujesz? Wciągnął powietrze - jego nozdrza wypełnił słony zapach morza i fetor wypatroszonych ryb, ale nic poza tym. - Nie - odpowiedział. - Nie czuję. Spojrzała na niego zrezygnowana. - Zaraz się przekonasz - rzuciła. Morris i Stevenson kierowali się w ich stronę z bronią u boku. Głowy mieli opuszczone, wzrok utkwiony w ziemi. Zszedłszy z doku, podeszli do towarzyszy. - Znaleźliście coś? - dociekał Jamie. - Nastolatkę - odparł Morris. - Sądząc po stanie zwłok, nie żyje od trzech godzin. I krew, mnóstwo krwi. Wygląda na to, że nikt nie ocalał. Jamie zerknął na wzgórze. „Dwie drogi. Około czterdziestu domów".

- Rozdzielimy się - zasugerował. - McBride, pójdziesz ze mną na lewo, a Morris i Stevenson na prawo. - Popatrzył na Larissę. Mogłabyś obserwować sytuację z góry? - spytał. - Zobaczysz więcej niż my. Skinęła głową. - Świetnie - odparł. - Spotkamy się za kwadrans na szczycie wzgórza. Nie ruszajcie zwłok. Interesują nas tylko żywi. Rozeszli się w dwie strony. Morris ze Stevensonem pomknęli wzdłuż drogi po prawej stronie wzgórza, a Larissa wzbiła się z wdziękiem w powietrze, uśmiechając się z góry do Jamiego, po czym znikła w ciemności. Został przy nim tylko McBride. Od razu natknęli się na pierwsze ciała ofiar. Brukowaną nawierzchnią spływały gęste strumienie krwi, tworząc kałuże przy studzienkach ściekowych i kołach samochodów zaparkowanych na wielkich wypielęgnowanych posesjach. Podążając za czerwonym potokiem, Jamie z McBride'em doszli do drugiego domu po prawej stronie. Zastali tam mężczyznę i kobietę leżących na ścieżce podjazdowej twarzą do ziemi. Długie blond włosy kobiety ściemniały od krwi; mężczyźnie brakowało ucha i palców u lewej dłoni. W wybitych oknach ich domu migały elektryczne błyski, a obluzowane frontowe drzwi wisiały na górnych zawiasach. Drewniana płycina była roztrzaskana, wyrwany zamek leżał na stopniu. - Im już nie pomożemy - stwierdził McBride, delikatnie ciągnąc Jamiego za ramię. Chłopak przystanął w furtce i popatrzył na ciała. Niefrasobliwość i okrucieństwo Alexandru oraz jego poddanych budziły w nim wstręt. Nie mógł pojąć tych bezsensownych aktów przemocy. „Biedni ludzie. O Boże, co za nieszczęśnicy". - Chodźmy już - ponaglił McBride i szarpnął chłopca za rękę. Oni nie żyją. Lepiej rozejrzeć się za ocalonymi. Na te słowa Jamie otrząsnął się z odrętwienia i ruszył dalej pod górę. Idąc po przeciwnych stronach drogi, obaj żołnierze przyglądali

się porozrzucanym wokół ciałom. Wołali, nasłuchując odzewu z domów, podążali za czerwonymi śladami, które wiodły do coraz to okrutniej szych scen. Chłopcu zrobiło się słabo - był na granicy omdlenia, ale wytrwał dzielnie. Chodząc od drzwi do drzwi, natrafiali na kolejne ofiary. Nagle Jamie usłyszał muzykę dobiegającą z jednego z domów u szczytu wzgórza. Klasyczny utwór na fortepian brzmiał znajomo. Nastolatek skierował się w stronę, skąd dochodziły dźwięki. Na ścieżce przed domem oddalonym od głównej drogi dostrzegł leżącą kobietę. Upewnił się, że nie żyje, i ruszył dalej, mijając budynek, z którego przez otwarte drzwi wypływało na ulicę ciepłe, żółte światło. U szczytu wzgórza droga skręcała i dalej łączyła się z tą, którą podążyli Morris ze Stevensonem. Jamie i McBride przystanęli pośrodku jezdni. - Nic? - spytał nastolatek. - Nic - odparł jego towarzysz, podnosząc wizjer kasku. Twarz miał bladą i napiętą, jakby nosił maskę. - A u ciebie? - Też nic. W tym momencie za ich plecami rozległ się piskliwy, słabnący krzyk. Dochodził z miejsca, gdzie droga się kończyła, a zaczynał się gęsty las, porastający centralną część wyspy. Obaj rzucili się biegiem w tamtą stronę. Igliwie trzaskało pod ich ciężkimi butami, gałęzie uderzały o kaski, gdy przedzierali się przez zarośla, klucząc między ciemnymi pniami i przeskakując przez zwały ziemi oraz rzędy krzewów. Zagubieni w mroku, wśród gęstwiny drzew, postanowili zawrócić. Ponowny krzyk odbił się echem ze wszystkich stron, jakby dobywał się jednocześnie z setek gardeł. Nagle ujrzeli przed sobą Larissę. Wampirzyca chwyciła ich za ręce i uniosła w powietrze. Sunęła nad ziemią między drzewami, bez trudu omijając przeszkody. Uczepieni jej dłoni żołnierze lecieli jakby w stanie nieważkości. Nad polaną dziewczyna zapikowała, uwalniając ich ręce z uścisku. Upadli na ziemię, potoczyli się, po czym wstali i

wycelowali megagnaty w dwudziestoletnią wampirzycę, która atakowała niewiele starszego od siebie mężczyznę. Lewą ręką trzymała z tyłu jego dłonie, a długimi szponami prawej ręki przesuwała po jego szyi. Nie zwracała uwagi na agentów - albo robiła to celowo, albo po prostu ich nie zauważyła. Jamie skierował broń w jej stronę. - Ej! - zawołał, naciskając jednocześnie spust. Wampirzyca wypuściła ofiarę z objęć i z pomrukiem zerwała się na nogi. Pocisk trafił ją w klatkę piersiową, wybijając dziurę w białej kamizelce. W powietrze trysnęła krew; po chwili kobieta eksplodowała szkarłatną fontanną, która opadła z chlupotem na ziemię. Jamie z McBride'em podeszli do mężczyzny - leżał skulony, przesiąknięty bordową mazią. Na ich widok wybałuszył z przerażeniem oczy i zaczął się czołgać do tyłu, odpychając się rękoma i nogami. Zarył stopami w trawę. McBride zauważył ciemny wilgotny ślad i zaklął głośno. - On krwawi - powiedział. - Chwyć go, Jamie. Chłopiec podszedł bliżej, by dźwignąć mężczyznę z mokrej ziemi, ale jego dłoń okazała się śliska. Wtedy mężczyzna krzyknął i nastolatek omal go nie upuścił. Chwiejąc się na nogach, zarzucił rękę rannego na swoje ramiona i zaprowadził go do miejsca, gdzie stał McBride. Tam położyli go i ostrożnie przewrócili na brzuch. Agent się wzdrygnął. Mężczyzna miał na plecach głęboką rozległą ranę w kształcie stożka. Była zabrudzona piachem i drobnymi odłamkami drewna. - Musiał się nadziać na gałąź - stwierdził żołnierz. - Odwróć go na plecy. Jamie wykonał polecenie towarzysza najdelikatniej, jak umiał. McBride przyłożył ucho do wąskiej piersi i nasłuchiwał, a gdy się podniósł, na jego twarzy malowała się bezradność. - Ma krew w płucach - oznajmił ściszonym głosem. - Nie mogę mu pomóc. Trzeba go natychmiast przetransportować do szpitala.

Chłopiec z przerażeniem uświadomił sobie, że znalazł się w potrzasku. „Albo on, albo matka. Dobrze wiesz, jak jest. Jeśli zabierzesz go na ląd, twoja matka zginie, zanim zdążysz tu wrócić". Ranny człowiek oszczędził mu jednak dylematu. Popatrzył na nich przestraszonym wzrokiem. Jego płuca rzęziły z każdym płytkim oddechem. Nagle serce nieszczęśnika zatrzymało się i mężczyzna wyzionął ducha w ramionach Jamiego. - Jezu - szepnął McBride, schylił głowę i przeżegnał się. Chłopiec wpatrywał się w martwego człowieka. Ostatnie chwile jego życia wypełniły strach i ból. Nie zasłużył na cierpienie - znalazł się w niewłaściwym miejscu i czasie. „To przez ciebie. Alexandru zabija za to, że go ścigasz". Ciałem nastolatka wstrząsnął gwałtowny szloch. Pod wizjerem kasku dało się dostrzec płynące po policzkach łzy, które kapały na czarny mundur. „To twoja wina. To wszystko twoja wina". Stał z opuszczoną głową, która zdawała się wielka i zbyt ociężała, by mógł kontynuować misję. Nagle ogarnęło go zmęczenie, silniejsze niż kiedykolwiek. Osunął się na trawę. Nie zdążył upaść. Czyjeś dłonie chwyciły go delikatnie pod ręce i dźwignęły na nogi, a gdy się obrócił, ujrzał zatroskaną twarz Larissy. Wampirzyca zdjęła mu z głowy kask i pocałowała czule. Kierując się ślepym instynktem, oddawał pocałunki. Na ziemi leżał martwy człowiek, tuż obok klęczał McBride, szlochając cicho, a Jamie całował Larissę w przeświadczeniu, że zwariuje, jeśli natychmiast nie obudzi w sobie jakichkolwiek uczuć. Dziewczyna odsunęła się ostrożnie i popatrzyła na niego. - Nie wolno ci się poddać - powiedziała. - Nie pozwolę na to. W głębi duszy przyznał jej rację. Nie zamierzał się poddawać postanowił doprowadzić tę koszmarną misję do końca, choćby miał przypłacić to życiem. Był to winien wszystkim ludziom, których zamordował Alexandru.

Wymienili z Larissą słabe uśmiechy, po czym chwycił McBride'a za ramiona i spojrzał mu w oczy. - Idziemy dalej - powiedział z całą stanowczością, na jaką było go stać, i wskazał na martwego mężczyznę. - Wytrwamy do końca. Dla niego i innych. McBride popatrzył na chłopca zaczerwienionymi oczami. - Tak, szefie - rzucił. Larissa wzbiła się w powietrze, by osłaniać ich z góry, a Jamie z McBride'em zawrócili w stronę drogi, gdzie mieli się spotkać z Morrisem i Stevensonem. Nagle agent przystanął. - Ktoś nas obserwuje - szepnął. - Nie patrz tam. Po twojej lewej stronie, za drzewem. Jamie odczekał moment i bardzo powoli odwrócił głowę w kierunku wskazanym przez McBride'a. Z początku ujrzał tylko czarne zarysy drzew, lecz skupiwszy wzrok w jednym punkcie, dostrzegł bladą dziewczęcą twarz. Ostrożnie odwrócił się do towarzysza. - To dziewczyna - rzucił szeptem. Agent skinął głową. - Co robimy? - spytał. McBride nie odpowiedział. Po chwili zawołał spokojnym opanowanym głosem: - Nie chcemy cię skrzywdzić! Wyjdź stamtąd! Powtarzam: nie zrobimy ci krzywdy! Od strony lasu nie było widać żadnego ruchu. Dziewczyna nie zareagowała ani nie próbowała uciekać. Mężczyzna spojrzał w stronę drzew, za którymi się ukrywała, po czym dał znak Jamiemu, by zrobił to samo - położył megagnat na ziemi i podniósł ręce do góry. Nastolatek poszedł za jego przykładem. Czekali bez ruchu. Wreszcie wśród drzew coś zaszeleściło, trzasnęła gałąź i z zarośli wyłoniła się dziewczyna. Niepewnym krokiem zaczęła iść w ich stronę. Była mniej więcej w wieku Jamiego. Krótkie, równo ścięte blond włosy opadały na jej czoło. Miała na sobie dżinsy i ciemną koszulkę. W jej spojrzeniu nie było strachu, lecz rozwaga. Idąc

naprzód małymi krokami, rozglądała się na wszystkie strony. Nagle w powietrzu zawirowało - z nieba, niczym jastrząb, sfrunęła Larissa i swobodnym ruchem uniosła dziewczynę do góry. Tamta wrzasnęła, szybując nad polaną. Po chwili wampirzyca puściła ją i dziewczyna upadła jak kłoda na trawę tuż przed McBride'em, który doskoczył do niej i przyparł ją do ziemi. Larissa z Jamiem patrzyli, jak agent próbuje obezwładnić szamocącą się nastolatkę. - Zostaw mnie! - krzyknęła. Podniosła gwałtownie głowę i czołem uderzyła McBride'a prosto w twarz, tak że złamała mu nos. Agent jęknął z bólu i puścił dziewczynę. Odepchnęła jego ręce, by wyrwać się z uścisku. Dźwignęła się z ziemi, rozglądając się rozpaczliwie w poszukiwaniu drogi ucieczki. Wtedy Larissa jedną dłonią przytrzymała jej ręce z tyłu, a drugą złapała ją za kark i swobodnie uniosła w powietrze. - Spokojnie - powiedziała. - Nie ruszaj się, a nic ci się nie stanie. McBride dźwignął się chwiejnie z ziemi. Krew ciekła mu z nosa, kapiąc miarowo na mundur. Podszedł do dziewczyny, która zawisła nad ziemią w uścisku Larissy. - Jak masz na imię? - zapytał Jamie. Skrzywiła się i nic nie odpowiedziała. - To ułatwiłoby sprawę - dodał łagodnie. - Kate - rzuciła. - Kate Randall. - Jestem Jamie - przedstawił się. - Miło cię poznać. Milczała, patrząc na niego gniewnie. - Moja przyjaciółka zaraz postawi cię na ziemi - zapewnił. Proszę, nie uciekaj ani nie rzucaj się na nas. Naprawdę nie mamy złych zamiarów, ale w razie potrzeby będziemy się bronić. Jasne? Żadnej odpowiedzi. - Zakładam, że się zgadzasz. - Skinął głową na Larissę, która z uśmiechem puściła dziewczynę. Kate upadła na ziemię, a gdy podniosła wzrok, jej oczy płonęły gniewem.

- Kim jesteście? - spytała. - Trzymacie ich stronę? - Nie - odparł Jamie. - Przybyliśmy tu, żeby ich powstrzymać. Parsknęła pustym, złośliwym śmiechem. - Trochę się spóźniliście. - Po tych słowach wybuchła płaczem. Kiedy McBride przykląkł nad dziewczyną, by ją pocieszyć, w krzakach zaszeleściły kroki i głos z ciemności zawołał Jamiego. Nastolatek rozpoznał Morrisa. - Tutaj! - krzyknął w odpowiedzi. Wśród odgłosu łamanych gałęzi rozległo się ciężkie stąpanie i po chwili na polanę wyszli Morris ze Stevensonem, obaj z bronią w rękach. Na widok rozgrywającej się przed ich oczami sceny zamarli Jamie stał przy Larissie, McBride klęczał nad płaczącą dziewczyną, a na ziemi leżał blady trup mężczyzny. - Co tu się stało? - dociekał Morris, kierując kroki w stronę chłopca. Nastolatek zdał mu relację. - Jezu. - Agent pokręcił głową. - Ale masakra. Stevenson przykucnął obok McBride'a. Nieco uspokojona Kate prawie przestała płakać, łykając powietrze małymi haustami. Popatrzyła na klęczących nad nią mężczyzn, a potem na Jamiego. - Co się tu dzieje? - spytała jakby nigdy nic. Morris podszedł do niej. - Czytałaś Drakulę? - zagadnął. Skinęła głową. - To nie fikcja, to lekcja historii. Podniosła na niego wzrok i wybuchła śmiechem. - No, no - rzuciła, ocierając nos wierzchem dłoni. - Ile razy ćwiczył pan ten numer? Morris się zarumienił i zerknął błagalnie na Jamiego. Twarz chłopca rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. Podszedł do Kate i przykucnął przy niej. - Te stworzenia istnieją - oświadczył łagodnym tonem. - To one dzisiaj w nocy zaatakowały waszą wyspę pod wodzą najstarszego wampira świata, który porwał moją matkę. To nie ma nic wspólnego z

tobą ani innymi mieszkańcami wyspy. Powinnaś jednak wiedzieć, z czym mamy do czynienia. Dziewczyna pokiwała głową. Miała spokojną twarz i jasne spojrzenie. - Czy komuś udało się uciec z wyspy? - spytała. - Mój ojciec... Przerwała i popatrzyła w dal, pogrążona we wspomnieniach wydarzeń, które rozegrały się w jej maleńkiej, sennej wiosce. - Kilku ludzi przeżyło - odparł Jamie. Dziewczyna spojrzała na niego przytomnym wzorkiem. - Nie wiem ilu ani czy jest wśród nich twój ojciec, ale jacyś ludzie na pewno ocaleli. Dopłynęli łodzią do plaży w pobliżu Fenwick. Uczucie ulgi przeszło przez ciało Kate ciepłą falą. „Wkrótce go zobaczę. Jak tylko wzejdzie słońce". - I co dalej? - spytała. - Więcej żywych tu nie znajdziemy. Ben był ostatni. Wskazała na leżące na trawie zwłoki. Martwe, szeroko otwarte oczy mężczyzny wpatrywały się w nocne niebo. - Mamy do wykonania misję - oznajmił Morris. - Wracaj do wioski, zamknij się na klucz w swoim domu i czekaj do rana, a kiedy słońce... Przerwał mu jednogłośny protest Kate i Jamiego: - Wykluczone! Morris zdjął kask i rzucił go na ziemię. Pozostali wzdrygnęli się, kiedy plastikowa skorupa upadła z hukiem na mokrą trawę. - Na litość boską! - krzyknął. - To nie obóz młodzieżowy ani wycieczka szkolna, tylko tajna operacja wojskowa! Jestem tu najstarszy i zrobicie, co wam każę! Zrozumiano?! Zapadła cisza. Pięć par oczu wpatrywało się w poczerwieniałą z gniewu twarz. - Kapitalnie ci to wyszło, Tom - odezwała się Larissa. - Serio, dałeś czadu. Kate zachichotała, Jamie uśmiechnął się mimowolnie, podobnie jak McBride i Stevenson. Po chwili mina Morrisa także złagodniała w uśmiechu.

- Przepraszam - rzucił. - Trochę mnie poniosło. Chłopiec klepnął towarzysza po ramieniu. - Nie możemy jej zostawić, Tom - powiedział. - Sam rozumiesz. - Jasne - przyznał Morris, po czym zwrócił się do Kate. Zaprowadzisz nas do klasztoru? Dziewczyna podniosła się z ziemi. - Na co jeszcze czekamy? - spytała.

43 RODEM Z KOSZMARU Ekipa w nieco powiększonym składzie ruszyła przez las. W oddali nad koronami drzew majaczył zarys klasztoru. Pomarańczowa poświata odbijała się od jasnych kamiennych murów. Kate prowadziła ich wyboistą ścieżką wijącą się przez las. W dłoni trzymała metalowy kołek, w który wyposażył ją Jamie. Ściskała go za gumowy uchwyt jak czarodziejską różdżkę. Nad ich głowami unosiła się Larissa, wypatrując jakiegokolwiek ruchu. Przemaszerowali przez przesiekę z boiskiem piłkarskim oznakowanym wyblakłą farbą i ponownie zanurzyli się w gęstwinę drzew. McBride szedł pierwszy, za nim, jedno obok drugiego, Jamie i Kate, dalej Stevenson, a na końcu, jak zwykle, Morris. - Ile masz lat? - zagadnęła Kate drżącym głosem. Jamie dostrzegł jej podenerwowanie. - Szesnaście - odparł. - A ty? - Ja też. - Uśmiechnęła się. - W zeszłym miesiącu miałam urodziny. - Jak je obchodziłaś? - Wcale - rzuciła. - Tato był w pracy. Ale niedługo zabiera mnie do miasta na zakupy. Na wspomnienie ojca jej twarz posmutniała. Jamiego ogarnęła fala współczucia. - Na pewno nic mu nie jest - powiedział. - Też tak myślę - dodała. Przez kilka minut szli w milczeniu, które znowu przerwała Kate.

- Jak się tu znalazłeś? - dociekała, zerkając na chłopca. Jamie się zaśmiał. - To długa historia - odrzekł. - Mamy dużo czasu. - Nie - odpowiedział. - Wierz mi, wcale nie tak dużo. Kiedy wyszli na okrągłą polanę, McBride dał im znak ręką, aby się zatrzymali. Larissa podfrunęła do Jamiego, patrząc na Kate lekko podejrzliwym wzrokiem, podczas gdy ekipa ustawiła się w zwartym szyku. - Co się dzieje? - spytał Morris. McBride zgromił go wzrokiem i przyłożył palec do ust. - Coś tu nie gra - szepnął. - Nie wiem... Urwał w połowie zdania. Larissa przechyliła głowę i pociągnęła nosem, po czym chwyciła Jamiego za rękę i odwróciła go twarzą do siebie. Na polanę wdarły się wampiry. Wyłaniały się z mroku i zeskakiwały z gałęzi drzew. Było ich dwanaście - mężczyźni i kobiety stanęli w luźnym szeregu pośrodku polany, powarkując na przybyszy. Oczy Larissy zaszły czerwienią. Na widok upiorów wyszczerzyła kły. Jamie sięgnął po granat z ultrafioletem, lecz natrafił na pusty pasek. Przed wyprawą nie było czasu pójść do zbrojowni, dlatego agenci mieli przy sobie tylko podstawowe wyposażenie. Wycelowali broń, gotowi na pierwszy ruch wampirów. Nie czekali długo. Poddani Alexandru, sycząc i warcząc, rzucili się do ataku. Ich kły lśniły w blasku księżyca. Stevenson wystrzelił pierwszy - pocisk z megagnata trafił w pierś trzydziestokilkuletniego mężczyzny w poplamionej żółtej koszuli i podartych spodniach khaki. Jego serce rozprysło się i po chwili upiór eksplodował czerwoną fontanną. McBride przyklęknął na jedno kolano i ostrzelał nadciągające stwory serią z pistoletu maszynowego MP5. Kule przeszywały ich

nogi, wokół bryzgała krew z odłamkami kości. Trzy wampiry padły na ziemię i zaczęły się czołgać po trawie, wyjąc w męczarniach. Pozostałe nie dawały za wygraną. Jamie wycelował megagnat prosto w pierś wampirzycy. Ta zarzuciła głowę do tyłu i zaskowytała z bólu. Z rozerwanego pociskiem ciała trysnął bordowy wodospad i kobieta eksplodowała. Jej wycie ucichło na zawsze. Larissa wyskoczyła naprzód i wbiła palce w oczodoły dwóch zbliżających się wampirów. Szkarłatna ciecz pociekła po jej dłoniach, kiedy ostre jak brzytwy pazury zagłębiły się w ich głowy, oślepiając oba upiory. Cofnęła zakrwawione po łokcie ręce i uchyliła się przed pociskami wystrzelonymi równocześnie przez Morrisa i McBride'a. Wampiry rozprysły się nad nią w powietrzu. Przemoknięta od ich krwi potrząsnęła długimi włosami, rozrzucając wokół siebie gęste czerwone krople. Po chwili znów ruszyła do ataku u boku Jamiego. Stevenson wybiegł naprzód z kołkiem w dłoni i przebił nim trzy leżące na trawie upiory. Te wiły się i skręcały z grymasem bólu na twarzach, dopóki agent trzema strzałami nie ukrócił ich cierpienia. Pięć ostatnich wampirów wycofało się z sykiem. Straciły przewagę liczebną; w ich czerwonych oczach czaił się strach. Czując nagły przypływ adrenaliny, Jamie przystąpił do ataku. Nie miał żadnego planu działania; wiedział tylko, że trzeba wykończyć upiory, i pragnął sam tego dokonać. Morris coś krzyknął, ale chłopak nie usłyszał. Rzucił się biegiem przez polanę na wampira z wycofującej się zgrai. Był to mężczyzna po czterdziestce. Z wyglądu przypominał rockmana - miał na sobie czarną koszulkę i niebieską dżinsową kamizelkę, spod której wystawały pokryte tatuażami umięśnione ramiona. Trzy pociski z megagnata świsnęły obok niego, trafiając w trzy inne wampiry, które eksplodowały. Ich krew trysnęła na lawirującego między nimi rockmana. Nad jego głową pojawił się mroczny cień Larissa porwała w górę młodą wampirzycę, rozszarpała ją na kawałki i zrzuciła z powrotem na ziemię. Następnie sfrunęła na trawę niczym

krwawa zmora. Jej oczy płonęły czerwienią, obnażone kły błyszczały. Dopadła strzęp tułowia dziewczyny i zmiażdżyła wciąż bijące w nim serce. Kiedy szczątki wampirzycy rozprysły się, Jamie natarł na ostatniego z upiorów. Rockman cofnął się, by zyskać na czasie i zapewnić sobie nieco przestrzeni, po czym zaatakował. Jamie wystrzelił z megagnata, ale pocisk minął cel i zniknął wśród ciemnych drzew. Nastolatek rzucił broń i sięgnął po metalowy kołek, lecz szlufka przy pasku była pusta. „Oddałem go Kate". Wampir chwycił go wpół, aż chłopcu zaparło dech, i powalił go na ziemię. Usiadł na nim okrakiem i przygniótł mu łokcie kolanami, zadając nastolatkowi ogromny ból. Jamie zaczął kopać upiora po nogach, lecz ten ani drgnął. Wyszczerzył tylko kły w uśmiechu i zawarczał. Jego oczy przypominały dwie czerwone studnie. Za nimi rozległ się odgłos pneumatycznych mechanizmów, wciągających kołki z powrotem do rur megagnatów. Nagle chłopiec zrozumiał. „Zanadto się oddaliłem. Zanim zdążą znów wystrzelić, będzie już po mnie". Nad plecami wampira śmignęła rozmazana sylwetka i po chwili ukazała się Larissa. Jej szeroko otwarte oczy lśniły szkarłatem. Obnażając kły, próbowała chwycić rockmana, lecz jego potężne jak konar ramię uderzyło ją w twarz i odrzuciło w mrok. Wampirzyca upadła z odrażającym chrupnięciem. Tymczasem upiór pochylił się nisko nad chłopcem. Spomiędzy jego warg wyłoniły się dwa ogromne, kilkucentymetrowe kły. Nagle rozległ się chrzęst. Twarz wampira zesztywniała i po chwili jego ciało eksplodowało. Osłaniając oczy, Jamie poczuł, że czyjeś ręce wyciągają go w górę, a gdy uniósł powieki, ujrzał Kate z metalowym kołkiem w dłoni. Dziewczyna dyszała ciężko. - Nic ci nie jest? - wysapała. - Nie ugryzł cię? Chłopak powoli pokręcił głową, po czym dźwignął się z ziemi. Trzej agenci natychmiast znaleźli się przy nim. McBride gwałtownie go odwrócił.

- Zdążył cię ugryźć? - spytał. - Przyznaj się. - Nie - wtrąciła Kate. - Rozwaliłam go. Oczy McBride'a zalśniły nieskrywanym podziwem. Podszedł do dziewczyny i uściskał ją. Zesztywniała speszona, lecz po chwili otoczyła ramionami jego czarny mundur. Agent się odsunął i położył dłonie na jej barkach. - Dobra robota - powiedział. - Świetnie ci poszło. Kate zarumieniła się z zażenowania. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Coś trzasnęło wśród drzew i na polanę wyszła Larissa. Przemaszerowała w stronę towarzyszy. Krew lała się strumieniami z wielkiej rany na jej skroni, lewa ręka zwisała u boku, nienaturalnie wykrzywiona. Na twarzy wampirzycy malowały się ból i strach. - Co ci jest...? - zaczął Morris, ale minęła go bez słowa. Zbliżyła się do Jamiego, uniosła jego podbródek i dokładnie obejrzała szyję. Patrzyli na siebie przez chwilę. Następnie wampirzyca podleciała gwałtownie do Kate i pocałowała ją w policzek. Wreszcie usiadła na trawie. Jej złamana ręka leżała bezwładnie na kolanach, a czerwone oczy lśniły w ciemności. Chwilę potem usiadł przy niej Jamie. * Dziesięć minut później wyruszyli w dalszą drogę. Blask księżyca przedzierał się przez baldachim drzew srebrzystymi strumieniami, które połyskiwały i mieniły się w nocnym powietrzu. Podążali szlakiem w tym samym szyku co poprzednio. Larissa próbowała unieruchomić złamaną rękę, przyciskając ją delikatnie do boku. Wyglądała okropnie - od stóp do głów była przesiąknięta zapiekłą, spękaną krwią, która przypominała zaschnięte barwy wojenne. Jamie prezentował się równie przerażająco - zdążył wprawdzie otrzeć twarz z krwi rockmana, ale jego mundur przemókł nią na wylot. W powietrzu unosił się metaliczny odór posoki, od

którego robiło się niedobrze. Kate pobladła, kiedy szokujące zdarzenia tej długiej krwawej nocy zaczęły docierać do jej świadomości. Mimo to szła pewnym krokiem, a jej twarz wyrażała determinację. McBride nastawił złamaną kość i powstrzymał krwotok. Nos był mocno spuchnięty i przy oddychaniu powietrze cicho świszczało, ale agent nie zwracał na to uwagi i szedł naprzód, rozglądając się bacznie. Tuż obok Jamiego Larissa sunęła nisko nad ziemią w obawie, by o nic nie zahaczyć złamaną ręką. Oboje milczeli, co jakiś czas zerkając na siebie nawzajem. Kate obserwowała ich z tyłu. Wyłonili się z lasu na usianą zaroślami rozległą równinę, która opadała w dół łagodnym stokiem. Na szczycie wzniesienia po drugiej stronie stał klasztor - jego niszczejące mury z białego kamienia górowały nad szeregiem klifów wzdłuż wybrzeża wyspy. W oddali było słychać szum fal, a w powietrzu unosił się zapach słonej wody. Z niesymetrycznych okien budowli biło światło -żółtopomarańczowy blask migocącego ognia. Ekipa pomaszerowała przez równinę - nikt nie był świadomy, że życie jednego z nich dobiega końca. * Larissa pierwsza zwietrzyła niebezpieczeństwo. - Coś się zbliża - oznajmiła. - Nie znam tego zapachu, ale to coś złego. Wszystkich ogarnął strach. Trzech agentów wraz z Jamiem i Larissą natychmiast otoczyło Kate, rozglądając się po opustoszałym terenie. Wizjery kasków błyskały raz po raz, broń spoczywała w gotowości na ich ramionach. Przez długą chwilę stali bez ruchu. Ich oddechy przerywały nocną ciszę. Wreszcie Stevenson opuścił megagnat i popatrzył na towarzyszy. - Tam nic nie ma - oświadczył. Nagle z gęstwiny za plecami agenta wyskoczył jakiś stwór, rozsypując wokół liście oraz kawałki kory, i pomknął przez polanę na

czterech potężnych nogach. Miał świecące bursztynowe ślepia, z jego gardzieli dobywał się pomruk, a z pyska pełnego lśniących zębisk ciekła zawiesista ślina. Zacisnąwszy szczęki na szyi Stevensona, pchnął go na ziemię, powalając wszystkich wokół. Agent wrzasnął z bólu, gdy bestia wyszarpała mu kawałek ciała. Jamie wbił stopy w ziemię i podniósł się. Na stoku Kate wołała do niego o pomoc, aleją zignorował - im dalej znajdowała się od stwora, który zaatakował z krzaków, tym lepiej. Skierował się pod górę, by pomóc Stevensonowi, lecz na jego widok zastygł w miejscu. Agent leżał na plecach. Z rany na szyi tryskała krew. Twarz miał bladą, oczy zamknięte, ale pierś unosiła się i opadała w rytm oddechu. „Jeszcze żyje. Trzeba mu pomóc". Paraliżujący strach sprawił, że nogi Jamiego odmówiły posłuszeństwa. Nad Stevensonem stało olbrzymie szare wilczysko wielkości małego auta. Sierść miało gęstą i splątaną, pysk ociekał krwią agenta, ślepia błyszczały. Bestia roztaczała wokół siebie straszliwy, gęsty odór wymiocin i zepsutego mięsa. Jamiemu zrobiło się niedobrze. Zwierzę spojrzało w jego stronę, odrzuciło łeb i wydało z siebie straszliwy, ogłuszający skowyt, który zabrzmiał jak jęk potępieńca. Następnie pochyliło się nad Stevensonem, a jego ogromne kły błysnęły w poświacie księżyca. Nad równiną rozległ się strzał. Wilk drgnął, jego cielsko pokryło się plamami krwi, a z gardzieli dobyło się wycie. Jamie spostrzegł Morrisa i McBride'a, którzy szli pod górę, miotając ogniem. „Gdzie Larissa?". Rozejrzał się nerwowo i zobaczył ją u podnóża zbocza razem z Kate. Na widok wampirzycy obejmującej dłońmi twarz dziewczyny poczuł gwałtowny, wręcz nieziemski przypływ czułości. Z pistoletem w ręce podbiegł pod górę i zrównał się z McBride'em. Ten obrzucił go przelotnym spojrzeniem, po czym wszyscy trzej pomaszerowali naprzód, przeszywając nocne powietrze deszczem kul.

Wilczysko odskoczyło od nieprzytomnego Stevensona i warknęło na zbliżających się ludzi. Ryk był tak potężny, że odrzucił Jamiego o krok i zadźwięczał mu w uszach. Chłopiec ruszył przed siebie, mocno wciskając spust pistoletu. Kule rozrywały obleczone sierścią cielsko bestii, na trawę bryznęła krew. W miejscu, gdzie przed chwilą lśniło bursztynowe ślepię wilka, widniał czarny oczodół. Mimo to zwierzę nie dawało za wygraną. - Strzelaj! - zawołał Morris. - Celuj w łapy! Jamiemu zabrakło amunicji. Dobył zza paska nowy magazynek, załadował go i ponownie wcisnął spust. Wszyscy trzej posłali serię w przednią łapę zwierzęcia, która oderwała się od ciała i spadła na ziemię w krwawych strzępach. Wyjąc z bólu, zwierz rzucił się chwiejnie naprzód na trzech łapach i kilkoma długimi susami pokonał dzielącą ich odległość. Agenci wycelowali w drugą przednią łapę. Trzy metry przed nimi bestia przypadła do ziemi, gotowa do skoku. Potężne mięśnie tylnych kończyn naprężyły się. Po chwili rozległ się przeraźliwy odgłos rozrywanego mięsa i podziurawiona kulami druga przednia łapa odpadła od reszty ciała. Wilczysko zawyło, wybijając się w górę, po czym zwaliło się ciężko u ich stóp. Agenci odskoczyli przed kłapiącymi w powietrzu szczękami. Miarowy stukot zębów przypominał odgłos tłuczonej porcelany. Kiedy wilk dźwignął się na tylnych łapach, zaczęli celować w odsłonięty brzuch. Krew bryznęła na białe futro. Zwierzę wydało z siebie ryk i padło na ziemię. Podziurawiona pociskami pierś unosiła się i opadała, z nozdrzy i pyska buchały strumienie gorącego powietrza. - Jezu - szepnął McBride, dysząc ciężko nad zwierzęciem. Jamie zbliżył się powoli, żeby mu się przyjrzeć. Wilczysko leżało na boku. W miejscu przednich łap sterczały zakrwawione kikuty, z pyska lała się krew, jedno ślepię wpatrywało się w próżnię. - Idź do Stevensona - nakazał Morris. McBride pobiegł do leżącego na ziemi agenta. Jamie wskazał na zwierzę.

- Co to za stwór? - zwrócił się do Toma. - Wilkołak - odparł tamten, nie podnosząc wzroku. - Bardzo stary. Ma chyba ze sto lat. Chłopiec utkwił wzrok w towarzyszu. - WILKOŁAK? Agent przytaknął od niechcenia, zapatrzony w ledwo dyszące zwierzę. Biała sierść poruszała się lekko wraz z gasnącym oddechem. - Frankenstein opowiadał mi o nich - powiedział cicho Jamie. Ale nie wierzyłem mu. Nie do końca. Morris wyjął zza paska pistolet, pochylił się nad bestią, przyłożył mu lufę do łba i nacisnął spust. Po głuchym strzale wilk znieruchomiał. Nagle zaczął się przemieniać. Pod rzednącym futrem ukazała się szara skóra, pod którą z przeraźliwym trzaskiem wyłonił się kanciasty kształt. Pysk stał się krótszy i spłaszczony, nozdrza się zwęziły, zębiska zniknęły pod dziąsłami. W tylnych kończynach coś chrupnęło i kości wydłużyły się, a kolor skóry z szarego stał się różowy. Jamie otworzył usta ze zdumienia - przemiana dokonała się w niecałą minutę. Zamiast zwierzęcia na trawie leżał nagi mężczyzna. Ciało miał skręcone, kości połamane, w twarzy brakowało oczu. W miejscu rąk widniały kikuty, a z podziurawionego kulami torsu lała się krew. - Teraz wierzysz? - zapytał Morris, chowając pistolet do kabury. Chłopiec przytaknął po namyśle. - Jest ich niewielu - dodał agent. - Większość żyje w odosobnieniu w lasach, ale niektórzy zatrudniają się jako płatni zabójcy. Alexandru nie żartuje. Nastolatek się wzdrygnął, czując za plecami czyjąś obecność Larissa i Kate podeszły bliżej i z obrzydzeniem patrzyły na powykręcane zwłoki. W tym momencie McBride oznajmił, że Stevenson żyje. Wszyscy czworo podbiegli do rannego agenta. Zwijał się w konwulsjach, wierzgając rękami i nogami. McBride próbował przytrzymać mu głowę. Całym ciałem Stevensona wstrząsały drgawki. - Co z nim?! - krzyknęła Kate. Twarz Morrisa spopielała.

- Nadchodzi czas przemiany - wyjaśnił. Z ciała agenta wydobył się straszliwy odgłos. Kości przedramion zaczęły pękać i zginać się pod kątem prostym. Otworzył usta i wydał z siebie przeraźliwy, głośny wrzask bólu. Przy złamaniu kości udowych rozległo się kolejne chrupnięcie. Donośny jęk świdrował w uszach Jamiego. Mężczyzna rzucał się na wszystkie strony, tocząc pianę z ust. Z rozerwanej szyi tryskała krew. Pozostali patrzyli bezradnie, jak jego szczęki się wydłużają, a kości zrastają się z chrzęstem. Wreszcie jęk Stevensona zamienił się w wycie. Jego ciało zaczęło porastać gęstą czarną sierścią, która przebijała się przez naskórek, stercząc spod munduru. Oczy przybrały żółtą barwę, a konwulsje stały się tak silne, że McBride odskoczył. - Niech mu ktoś pomoże! - zawołała Kate błagalnym głosem. Morris ponownie sięgnął po pistolet. Przykląkł przy Stevensonie - który wił się i miotał, nieświadomy obecności towarzyszy odbezpieczył broń i przyłożył lufę do skroni agenta. Larissa odwróciła Kate twarzą do siebie i przycisnęła głowę dziewczyny do swojego ramienia, żeby oszczędzić jej widoku nieszczęsnego człowieka. Jamie patrzył osłupiały, jak Morris oddaje strzał. Krew i kawałki mózgu rozprysły się w nocnym powietrzu. Stevenson zastygł w bezruchu. Przemiana, która nie zdążyła się w pełni dokonać, zaczęła się cofać - w ciągu pół minuty czarna sierść znikła, kończyny wyprostowały się i martwy agent przybrał na powrót ludzką postać. Zanieśli zwłoki w cień splątanych zarośli i tam je pozostawili. Nic więcej nie mogli dla niego zrobić. Czas naglił i trzeba było iść w dalszą drogę. Po kilku minutach Kate ochłonęła; McBride w milczeniu pożegnał kolegę i wszyscy ruszyli opadającym stokiem w stronę klasztoru.

44 DOM BOŻY Na dziedzińcu klasztornym Jamie wstrzymał oddech. Nie wierzył w Boga ani - co za tym idzie - w piekło, lecz uznał, że gdyby istniało, nie dorównywałoby okropieństwem scenie, która właśnie ukazała się jego oczom. Jeszcze niedawno szli przyczajeni w ciszy przez równinę, przemierzając w szeregu ciemne połacie trawy. Przed wysokim łukowym wejściem przywarli plecami do kamiennego muru, trzymając broń w gotowości. W nocnym powietrzu niosły się okrzyki bólu, przerywane pomrukami zadowolenia, w nozdrza wgryzał się gęsty dym oraz swąd palonych ciał i drewna. Morris dał znak McBride'owi, by ruszył pierwszy, ale Jamie zaprotestował energicznym ruchem głowy. Byli już prawie u celu wyprawy, bardzo blisko miejsca, gdzie czekał Alexandru, który więził jego matkę. Chłopiec nie mógł pozwolić, aby kto inny stanął na czele ekipy. Schylił się nisko i przemknął pod łukiem na dziedziniec. Niewielkie wybrukowane podwórze ze wszystkich stron otaczały mury, w których wybito wejścia. Boczne wiodły do niskich budynków, prawdopodobnie stajni, a drzwi na wprost prowadziły do wnętrza klasztoru. Widok, jaki zastali na dziedzińcu, przekraczał najstraszliwsze wyobrażenia. Pośrodku piętrzył się wielki płonący stos. Gdy tylko Jamie wyłonił się zza muru, uderzył go po twarzy gorący podmuch. Ku srebrzystemu niebu wzbijał się wielki słup gęstego, siwego dymu. Iskry tańczyły w powietrzu.

Wokół leżały porozrzucane ciała mnichów - jedni rozebrani do naga, inni w brązowych habitach. Wszystko wskazywało na to, że padli ofiarą niewyobrażalnego okrucieństwa. Wszędzie było pełno krwi, która zbierała się w kałużach pod murami, ściekała po jasnych kamieniach, płynęła strugami po wybrukowanej powierzchni. Kate zaszlochała cicho. Pozostali się rozejrzeli. Twarze mieli bezbarwne, oczy szeroko otwarte. - W życiu nie widziałem czegoś podobnego - odezwał się McBride. - Ani ja - dodał Morris, kręcąc głową. Z bronią na ramionach obeszli wolnym krokiem płonący stos i stanęli przed głównym wejściem do klasztoru, wpatrując się w złowrogą ciemność. - Za mną - szepnął Jamie i wszedł do środka. Na masywnej kamiennej ścianie wykaligrafowano na czerwono jedno słowo: WITAJCIE. W obie strony odchodziły korytarze, oświetlone olejnymi lampami, wiszącymi na ozdobnych hakach na wysokości głowy. W żółtawej poświacie chłopiec dostrzegł na posadzce ciemne zarysy postaci. „Weź się w garść. Teraz będzie już tylko gorzej". - Którędy dalej? - spytał. - To bez znaczenia - odparła Kate drżącym głosem. - Klasztor ma kształt czworoboku. Kaplica jest po drugiej stronie. Dojdziemy tam każdym korytarzem. - W porządku - odparł. - W takim razie rozdzielmy się. Popatrzył na agentów; ich czarne mundury zlewały się z ciemnością. Wy z Kate pójdziecie na prawo, a ja z Larissą na lewo. Na twarzy dziewczyny pojawił się paniczny grymas, lecz Jamie to zignorował.

„Już blisko. Jesteś prawie na miejscu. - Był przekonany, że gdzieś w pobliżu czeka na niego jeden z najstarszych wampirów świata, a wraz z nim matka. - Ona na pewno tu jest". Chwycił Larissę za rękę i pociągnął ją na lewo. Wampirzyca bez słowa protestu pobiegła za nim, zaciskając palce na jego dłoni. W tym momencie dwaj agenci poprowadzili Kate w przeciwną stronę. Dziewczyna obejrzała się nerwowo przez ramię, po czym posłusznie ruszyła z nimi. W wąskim przejściu Jamie i Larissa natrafili na zwłoki mnichów leżące w kałużach krwi - ich szeroko otwarte oczy znieruchomiały, twarze zastygły z wyrazem bólu. Jednakże chłopiec nie zważał na trupy - dla nich było już za późno. Wzdłuż korytarza ciągnął się szereg drewnianych drzwi. Otworzył jedne z nich - mieściło się tam surowe pomieszczenie o gołych ścianach i posadzce, podobne do więziennej celi. W środku stały tylko krzesło i małe biurko, na którym leżała Biblia, oraz drewniane łóżko, na oko bardzo niewygodne. Jamie zamknął drzwi i pobiegł do zakrętu na końcu korytarza. Coś przemknęło przed ich oczami. Nastolatek wycelował megagnat, sięgnął po latarkę i poświecił. Tęczówki Larissy zaczerwieniły się. Po ścianie, niczym ogromny, przerażający pająk, wspinał się mnich. Na widok światła odwrócił głowę. Na bladej, udręczonej twarzy malowało się cierpienie. Oczy lśniły czerwienią, wargi drżały w niemym szlochu, po policzkach spływały łzy. Uczepione kamiennej powierzchni palce były zdarte do żywego mięsa. Mnich zaczął raz po raz uderzać czołem w ścianę. Krew pociekła po jego twarzy. - Proszę przestać! - zawołał Jamie. Mężczyzna upadł ciężko na posadzkę. Chłopiec jeszcze nigdy nie widział tyle bólu w oczach żywej istoty. Szlochając, zakonnik podczołgał się w ich stronę. Nastolatek cofnął się i wycelował w niego broń, a wtedy mężczyzna dźwignął się na kolana i popatrzył na nich. - Przeklęty - wykrztusił przez ściśnięte gardło. - Przeklęty.

Larissa jęknęła. Jamie z przerażeniem uświadomił sobie, że dziewczyna dobrze zna to uczucie. - Próbowałem się powstrzymać - wyszeptał mnich. - Ale uległem słabości. Przeklęty, przeklęty na wieki. Chłopak błysnął latarką wzdłuż korytarza. Snop światła padł na ciało innego zakonnika - miał przegryzioną szyję, ale prawie nie było widać przy nim krwi. „W porywie żądzy ukąsił jednego z braci. O Boże". Wymierzył broń w pierś mnicha. Skulona w cierpieniu postać w brązowym habicie ani drgnęła - mężczyzna splótł dłonie i przymknął powieki. Po głębokim wdechu nastolatek pociągnął za spust. Zapach krwi zwabił dwóch innych mnichów przemienionych w wampiry. Zbliżyli się chwiejnym krokiem, powłócząc nogami. Ich oczy jarzyły się czerwonym blaskiem. Jamie i Larissa byli na to przygotowani. Chłopak podał swojej towarzyszce kołek i oboje ruszyli naprzód. Ze złamaną ręką, wiszącą bezwładnie u boku, dziewczyna wzbiła się w powietrze i zaczęła znienacka atakować zdezorientowane upiory. Kiedy wbiła kołek w pierś jednego z nich, ten skrzywił się i rozprysł na miliony szkarłatnych kropel. Drugiego przebił na wylot pocisk z megagnata Jamiego. Wampir eksplodował, obryzgując jasne ściany bordową krwią. Skuszona ściekającymi po kamieniach czerwonymi strumieniami Larissa przystanęła i spojrzała na przyjaciela. - Odwróć się - powiedziała. - Dlaczego? - zdziwił się. - Nie chcę, żebyś na to patrzył. Proszę cię, Jamie. Skinął głową i posłuchał. Zza pleców usłyszał odgłos chłeptania, a potem cichy pomruk zadowolenia. - Już - rzekła po chwili. Jej wargi lśniły czerwienią, złamana ręka była zrośnięta. Poruszając nią dla pewności, dziewczyna zerknęła na Jamiego zawstydzona. - Szybciej - rzucił nastolatek. - Chodźmy.

Podał jej dłoń, a ona ujęła ją z wyrazem wdzięczności malującym się na ślicznej, umazanej krwią twarzy. Z celi na końcu korytarza usłyszeli cichy płacz. Chłopiec ostrożnie pchnął drewniane drzwi. Pomieszczenie wyglądało identycznie jak poprzednie, jednak tliła się w nim resztka życia. W kącie siedział mnich, obejmując rękami podkulone kolana. Głowę miał spuszczoną, jego ciałem wstrząsał szloch. Jamie podszedł bliżej i przyklęknął przy nim na zimnej posadzce, a Larissa stanęła w drzwiach, by obserwować korytarz. - Czy brat jest ranny? - Nastolatek położył dłoń na ramieniu mężczyzny. Mnich uniósł głowę. Chłopak wydał z siebie krzyk i odskoczył, upadając na podłogę. Zakonnik miał na twarzy wyryty krzyż - pozioma kreska biegła przez całą szerokość czoła, a pionowa aż do podbródka. Rozcięte wargi zwisały luźno. Rany były duże i głębokie, krew spływała po zmaltretowanej twarzy na brązowy habit. - O Boże - szepnął Jamie. Na wspomnienie Boga zakonnik zaczął mamrotać jednym tchem: c h o c i a ż b y m c h o d z i ł c i e m n ą d o l i n ą z ł a s i ę n i e u l ę k n ę b o t y j e s t e ś z e m n ą. Przerażony nastolatek podniósł się i wycofał do drzwi. „Nie możesz mu pomóc. Pomyśl o matce. Skup się". Nie potrafił. Na widok poranionego, umęczonego zakonnika nie był się w stanie opanować. Nie mógł sobie wyobrazić podłości istoty, która dopuściła się tak straszliwego barbarzyństwa na orędownikach pokoju. - Szybciej - ponagliła go cicho Larissa, gdy skierował na nią wzrok. - Trzeba iść dalej. Jemu już nie pomożemy. Podążył za nią korytarzem, gdzie czekał ich ostatni zakręt. Na posadzce zobaczyli wielką strzałkę namalowaną krwią. Pod spodem widniał napis: TĘDY.

Chłopiec zapałał nienawiścią - do Alexandru i jemu podobnych. Uczucie było tak silne, że paliło jak ogień. - Bawi się z nami w podchody? - wycedził. Larissa złapała go za ramię. - Właśnie - skwitowała. - Dla niego to tylko zabawa. Ilyana, twoja matka, twój ojciec... to bagatela. On uwielbia przemoc, ból i cierpienie. Pamiętaj o tym, kiedy staniesz z nim twarzą w twarz. W korytarzu rozległo się wołanie. W świetle latarki Jamiego ukazali się Morris, McBride i Kate. Chłopiec z wampirzycą wyszli im naprzeciw. Spotkali się przy masywnych drewnianych drzwiach. - Znaleźliście coś? - dopytywał się Jamie. - Później - uciął McBride. Wyglądał blado i poważnie. Nastolatek skinął głową na znak zgody. Cała piątka z chłopcem na czele stanęła u drzwi. „To tutaj. Nie wyjdziesz stąd bez niej, choćby nie wiem co. Będzie z ciebie dumna". - Gotowy? - spytał Morris. Jamie nabrał tchu. - Tak - odparł i otworzył drzwi. Wcale nie był tego taki pewien.

45 BOLESNA PRAWDA Alexandru Rusmanov siedział na ozdobnym drewnianym krześle, które przypominało tron. Stało na kamiennym podeście w głębi wielkiej kaplicy. Na ścianie za plecami wampira wisiał ogromny drewniany krucyfiks. Wysokie witrażowe okno wychodziło na Morze Północne, a jego szara toń rozciągała się trzydzieści metrów niżej. Drewniana ambona, z której opat prowadził nabożeństwa, została przewrócona na posadzkę i roztrzaskana. Podobne losy spotkały długi stół z drewna - leżał pod ścianą w kawałkach, otoczony krzesłami, na których od pokoleń siadywali mnisi z Lindisfarne. Wyżej, w ściennych niszach, stały prymitywne posążki świętych. Na ich rzeźbionych twarzach, skierowanych ku centralnej części opustoszałej kaplicy, malowała się uroczysta powaga. Wtedy Jamie ją dostrzegł - swoją matkę. Pobladła i wymizerowana Marie Carpenter stała obok Alexandru. - Mamo! - krzyknął. To było silniejsze od niego. „Ona żyje. Och, całe szczęście, całe szczęście". Na dźwięk głosu syna oczy kobiety zabłysły. W jej spojrzeniu było tyle uczucia, że serce chłopca omal nie pękło. Dopiero teraz rozpoznała go wśród przybyszy. Gdy tylko uświadomiła sobie z ulgą, że Jamie żyje, zaczęła krzyczeć, by się nie zbliżał i uciekał stąd jak najszybciej. - Słuchaj, co mówi mama, chłopcze - powiedział Alexandru przyjaznym, łagodnym tonem, rozkładając szeroko ręce. Jamie mimowolnie zrobił krok naprzód, lecz po chwili zatrzymał się, zerknął za plecy wampira i serce mu zamarło.

Na podeście w luźnym szeregu stało nieruchomo kilkadziesiąt upiorów. Po prawej stronie Alexandru chłopiec rozpoznał Andersona, potężnego wampira o dziecięcych rysach twarzy. Jego wielkie, nierówne ramiona przypominały poszarpany górski grzbiet, a okrywający je czarny płaszcz sięgał prawie do ziemi. Za nimi Jamie ujrzał wampiry i wampirzyce w różnym wieku. Obok kobiety po sześćdziesiątce, ubranej w eleganckie spodnium, stał przeraźliwie chudy nastolatek. Nie miał na sobie nic oprócz podartych dżinsów. Na wąskim torsie odznaczały się wystające żebra, oczy jakby zapadły się w głąb czaszki. Jamie dostrzegł, że jakiś tęgi mężczyzna pożera jego matkę wzrokiem, za co miał ochotę wydrapać mu ślepia. Był ubrany w błyszczący szary garnitur, na rumianej twarzy perlił się pot. Wampiry spoglądały na przybyszy z pogardą, a ich mistrz mierzył Jamiego spokojnym wzrokiem. - No, no. - Alexandru pochylił się i zatarł ręce jakby w oczekiwaniu na ekscytujące starcie. - Jamie Carpenter. Znowu się spotykamy. Wybacz, jeśli prawię banały. - Nagle coś przykuło jego uwagę. Twarz wampira wykrzywił grymas niezadowolenia, gdy krwistoczerwone oczy namierzyły Larissę. - I ty - rzucił nagle oschle masz odwagę pokazywać się przede mną? - Mam - odparła dziewczyna. - Z twojej śmierci uczynię arcydzieło. - Wyszczerzył kły w uśmiechu. - Będziesz cierpieć jak nikt dotąd na świecie. - Już się ciebie nie boję - powiedziała, patrząc mu w oczy. - A powinnaś - odezwał się Thomas Morris. Wyjął zza paska nóż traperski swojego przodka i przesunął ostrzem po szyi McBride'a. Agent upadł na posadzkę. Z rozciętych żył polała się krew. Zanim Jamie zdążył się zorientować, co się dzieje, jego towarzysz już nie żył. Morris przeszedł przez kaplicę ze spuszczoną głową jak skazaniec przed egzekucją, a kiedy wstąpił na podest, Anderson zrobił mu miejsce przy Alexandru. Mistrz roześmiał się cicho.

Patrząc na sztywną sylwetkę Morrisa w otoczeniu wampirów, Jamie zrozumiał, że to koniec. Śmierć czekała ich wszystkich: Larissę, Kate, matkę i jego samego. Nie mieli szans. „O nie. Tylko nie to". - Tom - odezwał się. - Tom, co ty robisz? Kate wydała z siebie stłumiony wrzask, lecz Larissa uciszyła ją sykiem. Morris popatrzył na chłopca - wyglądał obco z twarzą wykrzywioną nienawiścią. - To, co konieczne - odrzekł. - Już dawno powinienem był to zrobić. Jamie powstrzymał napływające do oczu łzy. Pierwszy raz w życiu poczuł się strasznie samotny. - Ale DLACZEGO? - jęknął jak zawiedzione dziecko. - Przecież się przyjaźnimy. Sam mówiłeś, że wiele nas łączy. Twarz mężczyzny zapłonęła gniewem. - Nie mamy ze sobą nic wspólnego - wycedził. - Moi przodkowie padli ofiarą zdrady i potęgi organizacji. Twoi mogli liczyć na jej wsparcie, mimo że na to nie zasługiwali. - Posłał nastolatkowi złowrogi uśmiech. - Chcesz wiedzieć, czemu tak postąpiłem? Mam ci to wyjaśnić? Dobrze, proszę bardzo. Twój ojciec zabił mojego. Odetchnął głęboko, jakby kamień spadł mu z serca. - Wprawdzie nie on pociągnął za spust - dodał - ale to bez znaczenia. On, Seward, Frankenstein i cała reszta. Ojciec poświęcił im całe życie, a oni odwrócili się od niego, gdy tylko sprawy zaczęły się komplikować. Zdradzili go, okłamali z uśmiechem na ustach. - Przecież sprawdzaliśmy w systemie - protestował zrozpaczony Jamie. - Od tygodni nie korzystałeś z częstotliwości operacyjnej. Jak udostępniłeś ją Alexandru? W jaki sposób uprzedziłeś go, że wyruszamy do Northumberland? Złośliwy uśmiech Morrisa przyprawiał Jamiego o mdłości. - Poczytaj sobie Juwenalisa, chłopcze. Quis custodiet ipsos custodes?, Zarządzam systemem. Mam dostęp do całej sieci, łącznie z protokołami bezpieczeństwa. Mogę zmieniać, co tylko zechcę. Usunąłem swój log z bazy częstotliwości. Kiedy twój arogancki i zarozumiały ojciec zniszczył Ilyanę, skontaktowałem się z Alexandru

i zawarłem z nim układ. W zamian za dostęp do danych Departamentu 19, a zwłaszcza za namiary na twoją rodzinę, obiecał spełnić moje dwa życzenia. Wysłałem mu mapy i pomogłem w wysadzeniu odrzutowca organizacji. Włamałem się też do bazy danych osobowych i wyszukałem twój adres. Miałeś zginąć razem z ojcem, ale ktoś nam przeszkodził, uprzedzając go o naszym przybyciu. Gdy tylko twój ojciec pojechał do domu cię ostrzec, wysłałem z jego konta fałszywą wiadomość do mistrza i zrobiłem z niego zdrajcę. Wystarczyło przekazać Alexandru ciebie i twoją matkę, a na końcu Juliana. Niestety, twój ojciec zginął, a ty się ukrywałeś. Sporządziłem więc dokument demaskujący Juliana Carpentera jako szpiega, który działał na własną rękę. Nie chciałem, by o współpracę z nim podejrzewano kogokolwiek innego. Po kilku latach wreszcie namierzyłem ciebie i twoją matkę. - Spojrzał ze złością na Larissę. Niestety, wampirzyca nie wykonała zadania, a ten przeklęty potwór uratował ci życie. Od tamtej chwili robiłem wszystko, żeby cię od niego odsunąć i wystawić. No i proszę. Reszta agentów poleciała na misję ratowniczą na krańce Rosji, gdzie na ratunek jest już za późno. Tym razem nikt ci nie pomoże. Odrętwiały Jamie wpatrywał się w Morrisa. W oczach Marie Carpenter pojawił się paniczny strach. Larissa powarkiwała gniewnie. Ale chłopak nic nie czuł. Kolejna zdrada przelała czarę goryczy. Był bliski załamania. - Co ci z tego przyjdzie? - zapytał. - Jaka nagroda spotka cię za to, że pomogłeś wymordować moją rodzinę? - Życie wieczne - odparł jakby nigdy nic. - I szansa odwrócenia największej tragedii w historii Departamentu, czyli śmierci mojego prapradziadka Quinceya. Zginął w górach na odludziu, a jacyś tchórze ocaleli. Na szczęście zaraz na początku dwudziestego wieku Rosjanie poszukujący szczątków Drakuli znaleźli jego prochy. Alexandru obiecał go wskrzesić. - Mylisz się - wtrącił Jamie. - Nie odnaleziono szczątków Drakuli.

- Nie wszystko, co mówi się w Departamencie, jest prawdą odparł Morris. - Szkoda, że nie ma tu Sewarda. Mógłbyś zapytać go o skarbiec trzydzieści jeden. Ale trudno, musisz mi wierzyć na słowo. Szczątki Drakuli odnaleziono wraz z prochami mojego prapradziadka. Wkrótce obaj powrócą do życia. „Siwy miał rację - pomyślał Jamie. - Trzeba było go posłuchać". Kiedy dostrzegł na twarzy Morrisa cień desperacji, poczuł satysfakcję. - Idioto - rzucił. - Quincey Morris nie został przemieniony, lecz zamordowany. Nie da się go wskrzesić. Alexandru wykorzystał cię, żeby dotrzeć do prochów Drakuli. Wargi Morrisa zastygły w wymuszonym uśmiechu, ale oczy przygasły. Popatrzył na wampira, który obserwował całą scenę z wyraźnym zadowoleniem. - To nieprawda - powiedział. - Obiecałeś. Twarz Alexandru wykrzywiła się w sadystycznym uśmiechu. - Zdaje się, że nawet potomek lokaja przewyższa cię inteligencją - stwierdził. Gdy wreszcie Thomas Morris zrozumiał, że padł ofiarą podłej intrygi, było już stanowczo za późno. Zachwiał się, przerażony tą myślą. „Ty głupcze - pomyślał Jamie. - Nieszczęsny, naiwny kretynie. Oddałeś wszystko, a nie zyskałeś nic. Zupełnie nic". Morris wydał z siebie krótki, zdławiony wrzask, sięgnął po nóż i rzucił się na Alexandru. Upiór zaśmiał się rozbawiony, skoczył zwinnie na nogi i chwycił Morrisa za nadgarstek. Trzask łamanej kości rozniósł się echem po kaplicy. Morris jęknął, a wtedy Alexandru wyjął nóż z jego dłoni i uciszył go na zawsze. Na widok fontanny krwi, która bryznęła na jasne ściany, Marie Carpenter zaczęła krzyczeć. Morris zakołysał się i runął na posadzkę w kałużę szkarłatnej mazi, poruszając bezdźwięcznie wargami. Szeroko otwarte oczy wpatrywały się w Jamiego. - O Boże - szepnęła Kate. - O Boże, chyba zwariuję. Biedny człowiek. Larissa zgromiła ją wzrokiem. Jamie dotknął ramienia

wampirzycy, a gdy spojrzała na niego, pokręcił lekko głową. Jej twarz złagodniała, a lśniące czerwone oczy skierowały się na podest. - Nieźle się ubawiłem. - Alexandru usiadł z powrotem na krześle. - A teraz, panie Carpenter, zechce pan podejść do mnie razem z matką? Mamy do omówienia kilka spraw na osobności. Uścisk Larissy omal nie pogruchotał chłopcu kości palców. Siłą woli opanował grymas bólu. - Najpierw wypuść moich przyjaciół - zażądał. - Jamie... - zaczęła wampirzyca, ale nastolatek nie dał jej skończyć. - Cicho, Larisso. Wszystko w porządku. - Twoi przyjaciele mogą odejść - rzekł Alexandru. - Masz moje słowo. Dziewczyna nie jest mi do niczego potrzebna, a Larissą zajmę się później. Nastolatek skinął głową i ruszył naprzód, ale uczepiona jego ręki Larissa zatrzymała go. Popatrzył na nią łagodnie. - Puść mnie - poprosił. Posłała mu długie spojrzenie i poluźniła uścisk. Zaczął iść w stronę Alexandru. Wampir pochylił się, wyraźnie podekscytowany widokiem zbliżającego się chłopca. Marie obserwowała syna z przerażeniem w oczach. Z tyłu było słychać płacz Kate i ciężki, miarowy oddech Larissy. Chwilę potem wielkie drewniane drzwi kaplicy eksplodowały z hukiem.

46 WYTRWAJ I BĄDŹ DZIELNY Frankenstein wkroczył śmiało przez wyrwę w ścianie, która pozostała po drzwiach. Za nim pojawili się dwaj agenci organizacji Czarny Filtr w kaskach z opuszczonymi wizjerami. W rękach trzymali wycelowaną broń. Gdy potwór wyprostował plecy, przewyższał ich posturą. Popatrzył w głąb ociekającej krwią kaplicy i jego wzrok wyłowił Alexandru. W jednej szarozielonej dłoni Frankensteina spoczywał megagnat, a w drugiej wielka srebrna strzelba. Olbrzym nie krył wściekłości. - Gdzie Thomas Morris? - ryknął, a jego głos odbił się echem od ścian. Wszyscy zamarli. Jamie wskazał palcem w dół. Widok przyjaciela wzbudził w nim wdzięczność, gniew i wyrzuty sumienia. Od nadmiaru emocji zakręciło mu się w głowie. Potwór dostrzegł Morrisa leżącego na posadzce w nienaturalnej pozycji - z wielkiej rany na szyi tryskała krew, a wraz z nią uciekało z niego życie. Widząc olbrzyma, otworzył szeroko oczy. Frankenstein podszedł bliżej i przykląkł w pewnej odległości od towarzysza. - Thomasie - odezwał się cicho. Umierający mężczyzna skierował na niego wzrok. - Twój prapradziadek wstydziłby się ciebie - powiedział. Pobladły ze strachu i bólu Morris wpatrywał się w niego. Po chwili już nie żył. Alexandru powoli zaklaskał w dłonie. Odgłos rozniósł się echem po kaplicy, przykuwając uwagę potwora, który szybkim krokiem

podszedł do Jamiego i kazał mu się cofnąć do miejsca, gdzie stały Kate i Larissa. - Cóż za przedstawienie! - zawołał wampir, uśmiechając się szeroko. - Cudowne, po prostu cudowne. A teraz podejdź tu, chłopcze. Twoi przyjaciele mogą odejść, ten wielkolud też. Tylko błagam, nie nadużywaj już mojej cierpliwości. Widok długowiecznej istoty wykrzywił twarz Frankensteina. Pojawił się na niej grymas wstrętu. - Wykluczone - oświadczył stanowczo. Alexandru westchnął, udając rozczarowanie. - Jak chcesz, potworze. - Skinął dłonią na otaczających go poddanych. - Zabić wszystkich oprócz chłopaka. Przyprowadzić go do mnie. Upiory zeskoczyły z kamiennego podestu i zaczęły atakować na oślep. Kiedy pognały po kamiennej posadzce z nienawistnymi spojrzeniami, Kate wrzasnęła. Błysnęły dziesiątki oczu i kłów. Frankenstein odepchnął dziewczynę pod ścianę do Larissy i grupki agentów, wciskając jej w dłoń metalowy kołek. Chwyciła go drżącą ręką. Jeden z żołnierzy towarzyszących potworowi wycelował z megagnata w stado rozjuszonych wampirów. Wystrzelony wysoko pocisk roztrzaskał głowę dwudziestokilkuletniego mężczyzny, który upadł w drgawkach na posadzkę. Oczy odpłynęły mu w głąb czaszki. Po chwili jednak dziura w jego głowie zaczęła się goić w błyskawicznym tempie. Jamie wycofał się i stanął pod ścianą obok Kate, a po chwili dołączyła do nich Larissa. Przywierając plecami do zimnych kamieni, patrzyli, jak Frankenstein i jego towarzysze odpierają atak upiorów. Rozpędzony potwór, wymachując bronią, rzucił się na gromadę napastników. Jego potężne koślawe ramiona wyglądały niczym konary powykręcane silnym wiatrem. Broczące krwią wampiry wzlatywały w powietrze, roztrzaskując się o ściany. Jeden z agentów wystrzelił cały magazynek w otaczającą go grupę. Te cofnęły się, lecz

za jego plecami rozległ się pomruk i jakaś zjawa zerwała kask z jego głowy. Frankenstein szybkim ruchem przystawił ogromną lufę strzelby do skroni upiora i pociągnął za spust. Kamienną kaplicą wstrząsnął potężny huk i głowa stworzenia rozprysła się w czerwonym obłoku. Powarkując, Larissa rzuciła się w wir walki i rozpoczęła krwawą szarpaninę. Dopadła wampirzycę w eleganckiej garsonce i wyszarpała jej gardło. Kobieta osunęła się na posadzkę, chwytając się za przegryzioną żyłę szyjną, przeczołgała się kilka metrów, po czym upadła. Jamie wystrzelił z megagnata do młodej wampirzycy czającej się za plecami Frankensteina. Pocisk trafił ją w żebra i utkwił w klatce piersiowej. Jej ciało eksplodowało, obryzgując potwora krwią, lecz ten nawet się nie obejrzał. Zaczekał, aż mechanizm broni chłopca wciągnie pocisk, po czym znów rzucił się do ataku. Walczyli na śmierć i życie. Celowali z pistoletów i megagnatów, w ruch poszły metalowe kołki i noże. Rękami i nogami odpierali otaczającą ich zewsząd hordę. Krew tryskała w powietrze i zbierała się w kałużach na podłodze. Wampiry wybuchały szkarłatnymi fontannami, w powietrzu śmigały oderwane kończyny. Kaplicę wypełniły wrzaski bólu i pomruki wściekłości. Jednakże to nie wystarczało. Dwa upiory naskoczyły na plecy jednego z żołnierzy, powalając go na ziemię. Przytłoczony ich ciężarem agent wcisnął spust pistoletu maszynowego. Seria kul podziurawiła sufit, z którego posypał się pył. Żołnierz krzyknął, gdy wampiry zaczęły mu ściągać kask z głowy i zatapiać kły w jego twarzy. Z pogryzionego ciała trysnęła krew; po chwili mężczyzna znieruchomiał. Wśród odgłosów walki rozległ się echem piskliwy wrzask. Jamie spojrzał w tamtym kierunku i dostrzegł Kate atakowaną przez kościstego wampira, który trzymał ją wpół. Palec zakończony ostrym jak brzytwa pazurem wodził po szyi dziewczyny. Upiór posłał Jamiemu odrażający uśmiech.

Chłopak poczuł cios w kark i osunął się na kolana. Gwiazdy zawirowały mu przed oczami, które zaszły mgłą, a żołądek podszedł do gardła. Upadając do przodu, uderzył czołem o twardą posadzkę i przewrócił się na bok. Tymczasem wampiry dopadły resztę jego ekipy. Korzystając z nieuwagi Frankensteina, który martwił się o Kate, trzy bestie rzuciły się na niego. Przywarły do potężnego ciała jak pijawki i zaczęły okładać pięściami jego twarz i szyję, powalając go na kolana. Wampirzyca w czarnej koszulce i błyszczących dżinsach wyjęła z buta wyszczerbiony nóż i przyłożyła do szyi potwora. Frankenstein zesztywniał, lecz kobieta nie pchnęła go ostrzem, tylko trzymała je ostrzegawczo przy jego krtani, żeby go obezwładnić. Ostatni z agentów został znienacka powalony silnym ciosem, kiedy cofał się przed atakiem dwojga wampirów - mężczyzny i kobiety, prawie nagich pod strzępami podartych ubrań. Uderzenie z tyłu omal nie oderwało mu głowy. Zadał je Anderson, który zebrał w sobie całą nadludzką siłę. Żołnierz zatoczył się na ścianę, roztrzaskując kask, i osunął się na posadzkę. Anderson zbliżył się powoli do leżącego mężczyzny, oparł but na jego szyi i przycisnął go do ziemi, po czym spojrzał z zadowoleniem na Alexandru. Cztery wampiry przyparły do ściany Larissę, która warczała i zarzucała głową, strząsając z twarzy i włosów krople krwi. Osaczona wzdrygała się z sykiem - wiedziała, że nie ma szans. Oszołomiony Jamie dźwignął się na nogi i stanął samotnie pośrodku kaplicy. Wampiry zgromadziły się pod ścianą wokół jego towarzyszy. W głowie mu dzwoniło, gardło miał nabrzmiałe. Odwrócił się, chwiejąc się, w stronę Alexandru. Długowieczny wampir przystanął na krawędzi podestu i spoglądał na chłopca wyraźnie ucieszony. Za jego plecami stała Marie Carpenter - ręce miała spuszczone, oczy szeroko otwarte w obawie o syna. - Zbliż się o krok, a wypruję ci flaki - ostrzegł głosem ściszonym niemal do szeptu. Marie jęknęła, nie ruszając się z miejsca.

„Zabiję cię - pomyślał Jamie. - Choćbym miał zginąć, zabiję cię za to, co zrobiłeś mojej matce". - No cóż - odezwał się Alexandru. - Wygląda na to, że znalazłeś się w potrzasku. Przeszła mi ochota na uwolnienie twoich przyjaciół, ale jeśli pójdziesz ze mną, gwarantuję im szybką śmierć. W przeciwnym razie z przyjemnością będę obserwował, jak umierają powoli, jedno po drugim. Decyzja należy do ciebie. Patrząc na niego, Jamie zastanawiał się, co dalej robić. Jego wzrok powędrował nad głowę upiora i wtedy coś mu przyszło na myśl. Sięgnął do paska po broń i drżącymi dłońmi wycelował ją w Alexandru. Wampir się roześmiał. - O rany - rzucił rozbawiony. - Pokaż, co potrafisz, Carpenter. Przynajmniej będziesz miał czyste sumienie, że dałeś z siebie wszystko. Jamie rozejrzał się po kaplicy. Frankenstein patrzył na niego spokojnie. Zaufanie, które malowało się na jego twarzy, dodało chłopcu otuchy. „To musi się udać. Mam tylko jedną szansę". Larissa wpatrywała się w niego lśniącymi oczami, oddychając gwałtownie. Jej oblicze emanowało dumą i czymś więcej. Twarz nastolatka zapłonęła, ale nie walczył z uczuciem. Było mu wszystko jedno. Popatrzył na Kate. Oprócz przerażenia ujrzał na jej twarzy upór i determinację oraz wściekłość na kościstego wampira, który trzymał ją w objęciach. Wreszcie spojrzał na matkę. Jej oczy promieniały czystą, matczyną miłością. Wymienili uśmiechy. Jamie ustawił w pistolecie maszynowym tryb automatyczny, wycelował i nacisnął spust. Kule świsnęły wokół głowy stojącego nieruchomo Alexandru i trafiły w ogromny drewniany krucyfiks za jego plecami. Masywny krzyż zadrżał i zaskrzypiał na obluzowanym postumencie, z którego posypały się drzazgi.

Alexandru nic nie zauważył. Spojrzał na Jamiego, rozkładając ręce, jakby chciał spytać: „I co teraz?". Chłopiec rzucił pistolet, który upadł z brzękiem na posadzkę, a następnie uniósł megagnat i oparł o ramię. „Jeden strzał. Tylko jeden". Wyrzucony pocisk zawył w powietrzu, śmignął nad głową Alexandru i z głośnym hukiem utkwił głęboko w starym drewnianym krucyfiksie. - A niech to - rzucił cicho Alexandru. - Nie trafiłeś. Jamie zaparł się nogami o nierówną podłogę i przysunął megagnat do piersi. Podczas nawijania drutu zakończonego kołkiem mechanizm obrotowy zaterkotał. Przez chwilę poczuł, że jego stopy przesuwają się powoli po ziemi. Alexandru przyglądał mu się niemal współczującym wzrokiem. W tym momencie obluzowany od uderzeń kul postument krucyfiksu osunął się ze zgrzytem. Alexandru Rusmanov - który potrafił poruszać się szybciej, niż było to w stanie zarejestrować ludzkie oko, który przez ponad pół wieku mordował i torturował ludzi - nie przewidział, co go czeka. W ostatniej chwili zdążył tylko zmarszczyć czoło, widząc nad sobą ogromny cień krucyfiksu, od czterdziestu pokoleń górujący nad wiernymi. Krzyż spadł na ramiona wampira, roztrzaskując jego głowę i kręgosłup na kawałki. Upiór runął z podestu. Ze złamanych nóg i pękniętych bioder popłynęła krew. Ramię krucyfiksu odcięło mu rękę, która potoczyła się po posadzce. Zakrwawiony wampir upadł bezwładnie, przygnieciony krzyżem, który skrzypiąc, wbił się w jego pierś. Przez krótką chwilę w kaplicy panowała cisza. Osłupiałe wampiry wpatrywały się w pokonanego wodza. Wtedy agenci ruszyli do ataku. Frankenstein chwycił dłoń wampirzycy i zmiażdżył ją. Nóż wysunął się z połamanych palców. Kobieta krzyknęła z bólu, a gdy potwór przebił ją kołkiem, rozprysła się w miliony czerwonych

kropel. Olbrzym zerwał się z ziemi i przemknął przez kaplicę jak tornado, celując z broni do wampirów. Agent złapał Andersona za kostkę u nogi i skręcił ją gwałtownym ruchem. Chrupnęła pęknięta kość. Upiór zawył piskliwym głosem i zatoczył się do tyłu. Na jego chłopięcej twarzy malowały się ból i oszołomienie. Odwrócił wzrok od leżącego Alexandru. Widząc, że agent wstaje z ziemi, cofnął się, wyskoczył w powietrze i przefrunął nad kaplicą jak wielkie, zdeformowane ptaszysko. Wreszcie przebił się przez witraż w oknie i zniknął na tle nocnego nieba. Larissa rzuciła się na wampirzycę, wpatrzoną odrętwiałym wzrokiem w leżący krzyż. Kobieta wydała z siebie wrzask. Pazury dziewczyny wbiły się w jej pierś, pięść zacisnęła się na sercu, które eksplodowało. Po chwili kobieta wyleciała w powietrze, a Larissa ruszyła naprzód niczym gniewny, skąpany we krwi anioł śmierci. Pozostałe trzy upiory, przypierające ją do ściany, rzuciły się do ucieczki. Przemknęły przez kaplicę i wyfrunęły przez otwór w oknie po wybitej szybie. Pozostali poddani Alexandru poszli w ich ślady. Frankenstein z agentem zdążyli zestrzelić dwa z nich w powietrzu pociskami z megagnatów. Zjawy spadły na kamienną posadzkę i eksplodowały świeżą krwią. Korzystając z okazji, Kate zatopiła zęby w kościstym ramieniu wampira, potrząsnęła głową jak pies i wyszarpnęła mu kawałek ciała. Puścił ją, wyjąc z bólu. Dziewczyna wyrwała się z jego uścisku, wypluła odgryzione mięso i popatrzyła prosto w czerwone oczy. Następnie przyparła upiora do ściany i wbiła kołek w jego serce. Wampir rozprysł się potężną fontanną, obryzgując Kate od stóp do głów. Dziewczyna nawet nie drgnęła. Rozejrzała się po kaplicy, po czym dołączyła do reszty ekipy.

Podczas gdy towarzysze Jamiego gromili niedobitki upiorów, on podszedł powoli do Alexandru. Marie ruszyła niepewnie w jego stronę, ale chłopiec powstrzymał ją ruchem ręki. - Nie ruszaj się z miejsca, mamo! - zawołał. - To jeszcze nie koniec! Przykląkł nad leżącym wampirem. W zmasakrowanej twarzy brakowało oka, wargi poruszały się bezgłośnie, krew z roztrzaskanej głowy spływała na posadzkę. Odcięta ręka leżała tuż obok Jamiego. Chłopiec kopnął ją z obrzydzeniem, lecz na widok rozpłatanego torsu wampira uśmiechnął się triumfująco. Spod rozdartej skóry sterczały połamane żebra. Wśród obnażonych wnętrzności pulsowało słabo czerwone serce. Chłopiec sięgnął do paska po kołek. - Za... późno. Jedno oko Alexandru skierowało się na nastolatka, usta wykrzywiły się w upiornym uśmiechu. Widząc, że wampir próbuje coś powiedzieć, Jamie pochylił się nad nim. - Za... późno - powtórzył Alexandru i parsknął cicho śmiechem pełnym bólu. - ON POWRÓCI. A wtedy wszyscy, których kochasz... zginą. Ziewając ostentacyjnie, Jamie zmrużył oczy i odrzucił głowę w tył, po czym uśmiechnął się i popatrzył na upiora. Na gasnącej twarzy pojawił się cień oburzenia. Chłopiec uniósł kołek, przytrzymał go chwilę nad głową, po czym wbił z rozmachem w pulsujące serce. Z przebitego organu wystrzelił słup niebieskiego ognia. Kaplica zadrżała od huku, a potem zmasakrowane ciało Alexandru eksplodowało kilkakrotnie z ogłuszającym trzaskiem. W powietrze trysnęły fontanny krwi, obryzgując Jamiego i kamienną posadzkę. Nastolatek długo przyglądał się tej scenie, aż w końcu zamknął oczy i osunął się na kolana. Frankenstein, Larissa i reszta ekipy ruszyli w jego stronę, lecz zanim zdążyli do niego dobiec, Marie Carpenter zeskoczyła z podestu, przykucnęła na zalanej krwią ziemi i chwyciła syna w ramiona.

47 KRUCHOŚĆ LUDZKIEGO SERCA O brzasku z klasztoru wyłoniło się powoli sześć postaci. Brnąc w gęstej trawie porastającej klify, Jamie i Frankenstein podtrzymywali Marie Carpenter, wziąwszy ją pod ręce. Kate i Larissa szły w milczeniu obok siebie, a na końcu kroczył agent z bronią na ramieniu i obluzowanym wizjerem przy kasku. Na cyplu od północnej strony czekał śmigłowiec organizacji Czarny Filtr. Ciemny kanciasty kadłub odznaczał się na tle wschodzącej zorzy. W drzwiach kokpitu stał pilot - ten sam, z którym przylecieli Frankenstein i dwaj agenci. Na widok ekipy uśmiechnął się i opuścił broń. Potwór podszedł do niego i obaj mężczyźni uściskali się, szczęśliwi, że przeżyli. Ich śmiech rozbrzmiał w porannym powietrzu. Jamie niechętnie puścił rękę matki, zdjął broń i kamizelkę, położył je na trawie i przeciągnął się. Pierwszy raz od śmierci ojca doznał prawdziwej ulgi. W tym momencie Larissa przywarła do niego i go pocałowała. Nastolatek zawahał się, czując na sobie wzrok matki i towarzyszy, lecz po chwili uległ i oddał dziewczynie pocałunek. Zarumieniony rozejrzał się po uśmiechniętych twarzach przyjaciół. Agent zdjął kask i pokręcił głową, rozciągając mięśnie szyi. Był blady, ale jego oczy iskrzyły się żywo. Kiedy uśmiechnął się do Jamiego, serce chłopca zadrżało z radości na widok znajomej twarzy. - Terry? - zdziwił się rozpromieniony. Instruktor zbliżył się i mocno objął młodzieńca. - Udało ci się - szepnął mu do ucha. - Naprawdę ci się udało. Nastolatek popatrzył na niego ze zdziwieniem.

- Co ty tu robisz? - zapytał. - Nic nie rozumiem. - Frankenstein powiedział mi, że masz kłopoty - odparł. Nieczęsto mam okazję włożyć dawny mundur. Posłał mu serdeczny uśmiech, ale myśli Jamiego były pochłonięte czymś innym. „Frankenstein". Już miał poprosić potwora, by zamienił z nim słowo na osobności, kiedy usłyszał czyjś głos. Odwrócił się i spanikował - Kate klęczała na ziemi przy jego matce, która wiła się w konwulsjach. Podbiegł do nich, pochylił się i chwycił matkę za ręce. Kobieta kręciła głową na wszystkie strony, rozrzucając po ziemi długie włosy. Wymachiwała ramionami i wierzgała nogami. - Co się dzieje?! - krzyknął chłopiec. Kate spojrzała na niego z przerażeniem na twarzy. - Nie wiem - odparła. - Przewróciła się. Trzymałam ją pod rękę i nagle upadła. Pozostali podbiegli, by pomóc ją dźwignąć. Kiedy zaczęli wypytywać, co się stało, Marie nagle uniosła gwałtownie głowę i spojrzała na nich czerwonymi oczami. Serce Jamiego zamarło. Kate wrzasnęła, Larissa wydała z siebie stłumiony jęk. „O nie. Błagam, nie. Tylko nie to. Nie po tym, jak ją odzyskałem. Błagam, tylko nie to". - Wybacz! - krzyknęła Marie. - Tak mi przykro, Jamie! Wybacz mi! Zapanowało poruszenie. Pilot sięgnął do paska po kołek, ale chłopiec bez zastanowienia przystawił mu pistolet do głowy. Przez chwilę wszyscy milczeli. Wreszcie nastolatek z trudem wydobył z siebie głos. - Niech mi pan przyniesie krew z chłodziarki w helikopterze powiedział. - Natychmiast. Nie spuszczając wzroku z wycelowanej w niego broni, pilot cofnął się i pobiegł do maszyny. Chwilę później wrócił z workiem krwi grupy ORh ujemne.

Jamie wyjął mu go z rąk, rozerwał i podsunął matce do ust jak małemu dziecku. Marie poruszała lekko głową; oczy miała zamknięte i pojękiwała cicho. W końcu jej wargi zacisnęły się wokół worka. Chłopiec odwrócił głowę. Nie mógł na to patrzeć ani znieść myśli, że jego matka została zdegradowana do tak prymitywnej postaci. Odrzucił pusty worek i popatrzył na nią. Znajome zielone oczy odwzajemniły jego spojrzenie. Na twarzy kobiety malowały się cierpienie i głęboki wstyd. Próbował ją objąć, lecz wyrwała mu się, odpychając jego ramiona, i wstała z ziemi. Nie dawał za wygraną; pragnął ją przytulić i dać jej do zrozumienia, że bez względu na to, co ją spotkało, nadal jest jej synem i ją kocha. Ale Marie odwróciła się do niego plecami. - Nie chcę, żebyś widział mnie w tym stanie - szepnęła. - Jestem odrażająca. - Jesteś moją mamą - odparł. Jej ramiona zadrżały od szlochu. Jamie przystanął bezradnie. Nie miał pojęcia, co dalej robić. Popatrzył na Frankensteina, który obserwował kobietę z powagą na twarzy. Potwór dostrzegł spojrzenie chłopca, ale nic nie powiedział. Larissa przysłoniła dłonią usta, jej szeroko otwarte oczy były wilgotne od łez. Kate stała bez ruchu. Wreszcie podeszła powoli do matki Jamiego, objęła ją wpół i pochyliła się nad jej zapłakaną twarzą. - Pani Carpenter - odezwała się cicho. - Nazywam się Kate. Mieszkałam na tej wyspie do czasu, gdy zjawił się tu Alexandru ze swymi poddanymi. Gdyby nie pani syn, już dawno bym nie żyła. Marie uśmiechnęła się z dumą. Na ten widok serce Jamiego przepełniła wdzięczność. - To dobry chłopak - powiedziała łagodnie kobieta. - Ty też jesteś bardzo miła. - Może zaczeka pani w helikopterze? - zaproponowała Kate. Marie skinęła głową i pozwoliła zaprowadzić się do śmigłowca, unikając wzroku syna i jego towarzyszy. Po chwili ostrożnie wsiadła

do maszyny. Larissa poczuła ukłucie zazdrości, za co zganiła się w myślach. Jamie popatrzył za matką. Jego wycieńczony umysł nie był w stanie pojąć, co się przed chwilą stało. „Jest wampirem. Została przemieniona. Co to oznacza? Co teraz z nią będzie?". - Zaopiekujemy się nią - powiedział Frankenstein, jakby czytając w jego myślach. - W bazie zapewnimy jej bezpieczeństwo i wyżywienie. - Tak jak Larissie? - spytał chłopiec. Kiedy potwór przytaknął, Jamie utkwił wzrok w ziemi. - Dlaczego? - wykrztusił niemal z płaczem. - Po co Alexandru to zrobił? - Żeby cię zranić - odparł olbrzym. - Nawet mu do głowy nie przyszło, że go pokonasz. Zanim by cię zabił, na pewno powiedziałby ci o przemianie matki. - Przecież ona... nie zrobiła nic złego. - To bez znaczenia. Tym większa przyjemność dla Alexandru. Ale nikogo więcej już nie przemieni, bo go zgładziłeś. Po twarzy Jamiego przemknął chłodny uśmiech. - Właśnie - powiedział cicho. - Zgładziłem go. Po tych słowach się rozpłakał. Frankenstein objął go ramieniem i razem oddalili się od pozostałych, którzy stali bezsilni, patrząc po sobie. Potwór zaprowadził Jamiego nad stromy brzeg. W dole szumiące fale uderzały o krawędź klifu. Frankenstein nie wypuszczał nastolatka z uścisku, póki ten nie przestał płakać. - Nie strzelałem - powiedział cicho olbrzym. - Tamtej nocy, kiedy przyszliśmy po twojego ojca... ja nie strzelałem. Musisz mi uwierzyć.

- Wierzę - odparł chłopiec. - Od razu powinienem był panu zaufać, tak jak mój ojciec i dziadek. Ale zwątpiłem w pana i omal nie przypłaciłem tego życiem matki i własnym. - Byłem tam wtedy - dodał Frankenstein. - Miałem zabrać go żywego. Nie chciałem dopuścić do tego, co się stało. - Wierzę panu - zapewnił Jamie. Nagle w zaroślach rozległ się pomruk. Z krzaków wyskoczył wilkołak. Pędził prosto na chłopca. Frankenstein się nie zawahał. Pchnął przyjaciela na ziemię, po czym chwycił rozjuszoną bestię w powietrzu, osłaniając szyję przed ostrymi zębiskami. Jamie zaczął wołać na pomoc. Wkrótce rozległy się kroki i reszta ekipy przybiegła z bronią w rękach. Niestety, było już za późno. Dwie potężne sylwetki szamotały się chwiejnie na krawędzi klifu. Wilkołak balansował na wygiętych tylnych kończynach. Jego bursztynowe ślepia lśniły w różowym brzasku. Potwór z trudem utrzymywał równowagę i odpychał łeb zwierzęcia. Po chwili w powietrze trysnęła krew. Kły wilka zacisnęły się na palcach Frankensteina, odgryzając jeden z nich. Po ręce potwora spłynęła czerwona struga. Monstrum zacisnęło zęby, pchając szamocącą się bestię w stronę krawędzi. Obaj przechylili się nad przepaścią, jakby na przekór sile grawitacji. Po chwili zwierzę rzuciło się na Frankensteina i tocząc pianę z pyska, zacisnęło szczęki na jego szyi. Tym razem potwór wydał z siebie potężny, dudniący ryk, od którego zadrżała ziemia. Wilkołak warknął triumfalnie przez ściśnięte kły, po czym obie postacie w boleśnie powolnym tempie osunęły się i znikły. - Nie! - wrzasnął Jamie. Podbiegł do krawędzi klifu i popatrzył na spienioną wodę. Nigdzie nie było widać ani potwora, ani wilczyska. Frankenstein odszedł. Uważając, by nie stracić równowagi, nastolatek wyciągnął szyję i wysunął się nad przepaść, żeby lepiej widzieć. Miał nadzieję, że ujrzy przyjaciela, który po raz kolejny uratował mu życie.

Jego stopy poślizgnęły się na mokrej trawie i chłopiec runął naprzód. Patrząc na horyzont oświetlony różową zorzą, uświadomił sobie, że spada. Ziemia usunęła mu się spod stóp. Kamienie i kępy trawy stoczyły się po stromej skale, a on za nimi. Nagle coś chwyciło go z tyłu za kołnierz, uniosło i postawiło z powrotem na ziemi. Upadając na kolana, zobaczył śliczną, bladą twarz Larissy. Wampirzyca przyklękła przy nim i objęła go. Przytulony do niej, oparł głowę na jej ramieniu. Przytłaczał go ogrom smutku. Trwali tak przez długą chwilę. Trochę później - Jamie nie wiedział, ile minęło czasu - ziemia lekko zadrżała. Chłopiec podniósł głowę i popatrzył w stronę morza. Na horyzoncie majaczył czarny punkt. W miarę jak się zbliżał, drgania przybierały na sile. W niespełna minutę rozpoznał ciemny kształt - ten sam, który widział nad hangarem w dniu swojego przybycia do bazy Departamentu 19. Nad powierzchnią morza leciał odrzutowiec Mina II, pozostawiając za sobą dwa pasy wzburzonej wody. Na widok klifów siedzący za sterami Cal Holmwood zmniejszył ciąg, uruchomił silniki sterujące i pociągnął za dźwignię. Ponaddźwiękowiec uniósł się i przeleciał nad skałą, wzbijając tumany kurzu. Ocalali członkowie ekipy ukryli się pod helikopterem, oprócz Jamiego i Larissy, którzy wciąż klęczeli w objęciach nad brzegiem przepaści. Samolot zatrzymał się w powietrzu i zaczął się zniżać. Mina II zawisła pod niebem niczym gigantyczny czarny trójkąt. Jej ogon przewyższał długością boki, końcówki skrzydeł były zawinięte, idealnie płaskie podwozie pomalowano jednolicie na jasną biel. Z bliska Jamie dostrzegł maleńki kokpit, osadzony na masywnym, kanciastym kadłubie tuż nad długim nosem maszyny. Z dolnej części kadłuba wysunęły się miękko trzy golenie i odrzutowiec dotknął ziemi. Po chwili po szerokich schodach zbiegł Seward, a za nim podążała niewielka grupka uzbrojonych agentów.

- Oddział B, zabezpieczyć klasztor! - nakazał. Czterej agenci odłączyli się od reszty i pobiegli w stronę starej kamiennej budowli. Admirał popatrzył po ocalałych członkach ekipy. Na widok Jamiego przyspieszył kroku. Jakiś mężczyzna za plecami dowódcy zdjął kask i chłopiec rozpoznał chłodną twarz Paula Turnera. I wtedy stała się niespodziewana rzecz - major się uśmiechnął. - Morris - powiedział Seward, podchodząc do Jamiego i Larissy. Jego twarz zdradzała ogromne poczucie winy. - To Morris nas zdradził. Odkryłem to, gdy dowiedziałem się, że otwierał kody do skarbców w Rosji. To Morris, nie twój ojciec. Tak mi przykro. Chłopiec spojrzał na niego z niewyraźną miną. - Gdzie Alexandru? - dociekał admirał. - Uciekł? Nastolatek pokręcił głową. - Zniszczyłem go. Dowódca zamilkł, patrząc na Jamiego z podziwem. - Naprawdę? Przytaknął. - Gdzie twoja matka? - Seward się rozejrzał. -1 pułkownik Frankenstein? Nie widzę ich. Chłopiec nie odpowiedział. Z jego oczu popłynęły łzy.

48 ŚWIATŁO W TUNELU - Nie pozwolę zamknąć mojej matki w celi - oświadczył. Wszyscy - Jamie, Marie, admirał Seward, Larissa, Kate, Paul Turner i Terry - zebrali się w pokoju operacyjnym. Serce chłopca kołatało targane sprzecznymi emocjami - euforię po zniszczeniu Alexandru i ocaleniu Marie studził smutek po stracie Frankensteina i przemianie kobiety. Był to ostatni przejaw podłości i okrucieństwa Alexandru wobec rodziny Carpenterów. Duma, poczucie winy i okrutna, głęboka bezsilność walczyły o dominację w wycieńczonym umyśle. Czarę goryczy przepełniła decyzja admirała, który połączył się z bazą przez radiotelefon i kazał natychmiast przygotować celę. - Nie pozwolę zamknąć mojej matki - powtórzył Jamie. - Nie zrobiła nic złego. Patrząc na syna, Marie Carpenter czuła dumę. „Słania się na nogach z wyczerpania, a mimo to staje w mojej obronie". W samolocie usiedli obok siebie. Wraz z Paulem Turnerem, admirałem i innymi członkami ekipy udali się w podróż powrotną do bazy. Ponaddźwiękowiec Mina II pokonał odległość w niespełna dwadzieścia minut. Pozostali agenci, wyznaczeni do uporządkowania klasztoru po krwawej masakrze, mieli wrócić później helikopterami, które czekały na cyplu oraz na drugim końcu grobli. Podczas lotu matka z synem prawie nie zamienili słowa. Gdy tylko zawył silnik i samolot wystartował z małej wysepki, Marie odwróciła się do chłopca plecami, przytłoczona wstydem. Jamie nie

przekonywał jej ani nie ponaglał. Siedział obok, oparty o podgłówek, i patrzył na nią z uśmiechem. Larissa i Kate przyglądały mu się z przeciwka, podobnie jak admirał Seward i Terry. Na ich twarzach malował się smutek. Paul Turner odchylił głowę i zamknął oczy, jakby pogrążał się we śnie. Ale nastolatek nie zwracał na nich uwagi; siedział zapatrzony w plecy matki, a jego twarz emanowała uczuciem i spokojem. Wreszcie Marie przełamała ciszę. - Przestań, Jamie - powiedziała. - Wyczuwam na sobie twoje spojrzenie. Nie odpowiedział ani nie spuścił jej z oka. Matka odwróciła się do niego. - Prosiłam, żebyś przestał - rzuciła ostro. Wyraz jego twarzy podziałał na nią rozbrajająco. Jej rysy złagodniały, a gdy otoczyła go ramionami, wtulił twarz w jej ramię. - Bałem się, że cię stracę, mamo - szepnął. - Tak bardzo się bałem. Kołysała go w objęciach. Na ten widok Kate uśmiechnęła się i spojrzała na Larissę. Wampirzyca płakała, nie próbując nawet ukrywać łez, które spływały po jej bladych policzkach. Gdy ponaddźwiękowiec Mina II wylądował na końcu długiego pasa, utrudzeni towarzysze zeszli ociężale po schodach na rozgrzany asfalt. Marie szła samodzielnie; nie chciała korzystać z niczyjej pomocy. Larissa sunęła tuż nad ziemią, a Jamie kroczył obok admirała, który zerkał na niego z lekkim zdumieniem, jakby nie dowierzał, że nastolatek naprawdę wyszedł zwycięsko z walki z Alexandru Rusmanovem. Podążali w milczeniu w stronę hangaru, gdy nagle ogromne drzwi rozsunęły się i na lądowisko padł potężny blask, oświetlając zmęczone twarze członków ekipy. Po chwili rozległ się gwar i tłum agentów wybiegł z hangaru na spotkanie przybyłym towarzyszom. Jamie zerknął nerwowo na admirała, ale ten milczał, uśmiechając się tajemniczo.

Dziesiątki żołnierzy w czarnych kombinezonach przystanęły przed dowódcą i chłopcem. Przez chwilę panowała cisza. Nagle ktoś zaczął klaskać, inni kolejno poszli w jego ślady, aż w końcu zabrzmiał ogłuszający aplauz przerywany okrzykami uznania. Jamie chciał się wycofać, lecz admirał położył mu dłoń na ramieniu. Nastolatek spojrzał na niego niepewnie. - Te brawa nie są dla mnie - powiedział cicho Seward. Odsunął się na bok i też zaklaskał. Jamie stał samotnie, otoczony grupą wiwatujących osób. Dostrzegł wokół siebie rozpromienione twarze nowych przyjaciół oraz matki. Uśmiechnięty ruszył powoli w tłum ludzi, którzy padali mu w objęcia, ściskali dłoń i poklepywali po ramieniu, omal nie zwalając utrudzonego chłopaka z nóg. - Nic nie szkodzi, Jamie - powiedziała Marie Carpenter. - To najlepsze rozwiązanie. Zaczekam w celi, dopóki nie postanowimy, co dalej. Popatrzył na tę jasną szczerą twarz. Jej oczy patrzyły przytomnie, lecz w kącikach ust czaiła się obawa. - Jesteś pewna? - spytał. - Oczywiście - odparła. - Zajrzysz do mnie, kiedy się wyśpisz? - Jasne - zapewnił. - Obiecuję. - Zaprowadzę panią - powiedział Terry i podszedł powoli do kobiety. - Dziękuję. - Spojrzała na syna. - Dziękuję - powtórzyła. Jamie się uśmiechnął; patrzył za nią, kiedy wychodziła. Padał ze zmęczenia. Rozejrzał się po pokoju - Larissa i Kate gawędziły przyjaźnie, a Seward z majorem byli pochłonięci rozmową. Podszedł do nich. - Przepraszam, panie admirale - powiedział schrypniętym głosem. - Chciałbym się dowiedzieć, czy ten chłopak w szpitalu nadal

leży w śpiączce. Ma na imię Matt. Rano, gdy tylko się wyśpię, muszę do niego zajrzeć. Zaskoczony jego prośbą dowódca obiecał spełnić ją osobiście. Jamie podziękował mu i zmęczonym krokiem opuścił pomieszczenie. W drodze do windy dwa razy wpadł na ścianę, oszołomiony panującym w budynku zgiełkiem. W kabinie nacisnął przycisk drugiego piętra części podziemnej i przymknął powieki. Sen zmorzył go natychmiast. Kilkanaście sekund później z drzemki wyrwał go szum rozsuwanych drzwi. Wysiadł z windy, słaniając się na nogach, wszedł do dormitorium i resztką sił rzucił się na łóżko. W tym momencie jego wzrok przykuło coś białego. Na małym nocnym stoliku leżała koperta, na której pięknym, ozdobnym pismem wykaligrafowano: „Jamie Carpenter". Mimo że zmęczenie nie dawało o sobie zapomnieć, sięgnął po kopertę i otworzył ją. Na zieloną pościel spadła pojedyncza kartka zapisana tym samym pismem, które widniało na wierzchu. „Przeczytasz to jutro. Idź spać. To pewnie nic ważnego. Połóż się". Otrząsnąwszy się ze zmęczenia, rozwinął kartkę i zaczął czytać. Drogi Jamie! Jeśli czytasz ten list, to znaczy, że nie wróciłem z wyspy Lindisfarne. Jeżeli tak się stało, nie chcę, żebyś mnie opłakiwał - moje życie było pełne cudownych chwil, spędzonych u boku najwspanialszych ludzi na tym świecie. Za nic bym go nie zmienił. Wiem już na pewno, że Thomas Morris spiskuje przeciw Tobie podejrzewałem go od jakiegoś czasu, a kiedy wspomniał, że byłem przy śmierci Twojego ojca, nie miałem już wątpliwości. Wiedział, że nie pozwolę Cię skrzywdzić, i dlatego próbował nas skłócić. I udało mu się. Dlatego wyruszam za Tobą na Lindisfarne - oby nie było jeszcze za późno. Zasługujesz na to, by poznać prawdę, Jamie. Wybacz, że nie mogłem powiedzieć Ci tego wcześniej, ale było to zbyt ryzykowne,

dopóki prawdziwy zdrajca organizacji nie został zdemaskowany. Teraz, gdy wiadomo już, kto to jest, prawda powinna wyjść na jaw. Uważaj na siebie, Jamie. Twoi przodkowie byliby z Ciebie dumni, bo sporo już osiągnąłeś. Wierzę, że w przyszłości uda Ci się dokonać wielkich rzeczy. Żałuję tylko, że mnie przy tym nie będzie. Twój przyjaciel Victor Frankenstein Łzy pociekły mu po twarzy i kapały na list. Czarny atrament rozmazał się na papierze. Jamie doznał uczucia, jakby czyjaś ręka ścisnęła go za serce -ciążyło mu boleśnie w piersi jak twarda rozżarzona grudka węgla. „Zawiodłeś go. Pragnął tylko cię chronić, a ty go zawiodłeś. Zginął w twojej obronie, bo nie chciałeś mu wierzyć; odwróciłeś się od niego, by wpakować się prosto w zasadzkę Thomasa Morrisa". Przysiadł na krawędzi łóżka i chwycił się za brzuch. Rozpaczliwy szloch wstrząsnął jego ciałem. Był gotów oddać wszystko, aby Frankenstein powrócił, choćby tylko na chwilę. Pragnął mu powiedzieć, jak strasznie mu przykro. Potwór, który przysiągł chronić rodzinę Carpenterów, spełniał tę obietnicę aż do końca życia. Jamie zdał sobie sprawę, że naraził przyjaciela na niebezpieczeństwo i że nigdy sobie tego nie wybaczy. Wtedy pierwszy raz od dawna w jego głowie zabrzmiał głos ojca: „On odszedł, synu. Tego już nie zmienisz. Możesz jednak dowieść, że Frankenstein nie pomylił się, pokładając w tobie nadzieję. W ten sposób najlepiej uczcisz jego pamięć". Jamiego ogarnął spokój. Powziął w duchu mocne postanowienie, by pójść za głosem ojca - przynieść chlubę zmarłemu przyjacielowi i już nigdy nie wątpić w jego intencje. Z zamyślenia wyrwało go pukanie do drzwi. - Proszę! - zawołał drżącym głosem. Do sali wszedł admirał Seward. Kiedy kroczył przez wielkie pomieszczenie, na jego zmęczonej, zrytej zmarszczkami twarzy

pojawił się cień uśmiechu. Jamie zauważył, że dowódca Departamentu 19 chowa coś za plecami. - Jak się czujesz? - zapytał, zatrzymując się przy łóżku. Chłopiec podał mu list od Frankensteina i obserwował twarz admirała, gdy ten zaczął go czytać. Po chwili dowódca opuścił kartkę i popatrzył na niego z ogromnym smutkiem. - To nie była twoja wina... - zaczął, ale Jamie wszedł mu w słowo. - Niestety, panie admirale. Obaj to wiemy. Ale dziękuję za te słowa. Seward długo mu się przyglądał, po czym wyciągnął rękę zza pleców. Chłopiec omal nie krzyknął z wrażenia - dowódca trzymał w dłoni małą fioletową szkatułkę oraz nóż traperski Quinceya Morrisa. - Mogę usiąść? - spytał admirał. Jamie skinął głową, nie odrywając wzroku od noża. Wbite niegdyś w serce Drakuli ostrze, które przeszło przez pokolenia rodziny Morrisów, kilka godzin temu posłużyło Thomasowi, by dokonać ostatecznej zdrady. Dowódca usiadł obok chłopca i podał mu sztylet. Trzymając go lekko w dłoni, nastolatek wzdrygnął się z odrazą. - Dostałem go od ludzi, którzy przywieźli z klasztoru ciało Toma - oznajmił łagodnie Seward. - Pytali, co z tym zrobić. Jak myślisz? Jamie obrócił narzędzie w dłoniach. Ostrze zbrązowiało od brudu i krwi, skórzany futerał był wytarty i zniszczony. - Jego miejsce jest wśród umarłych - powiedział. - Powinien do nich wrócić. Po twarzy admirała przemknął uśmiech. Delikatnym ruchem wziął narzędzie z rąk chłopca. - Dobrze - odparł. - Każę go zanieść z powrotem do Galerii Poległych, tam, gdzie jego miejsce. - Odłożył nóż i podał Jamiemu fioletową szkatułkę. -To, co w niej znajdziesz, należy do ciebie. Otwórz ją.

Chłopiec uniósł pokrywkę i serce mu zamarło. W szkatułce leżał okrągły złoty medal z wyrytym herbem Departamentu 19. Pod spodem, zamiast łacińskiej maksymy, wygrawerowano dwa słowa: „Za odwagę". Pod pokrywką leżała złota tabliczka z napisem: ZŁOTY MEDAL ZA ODWAGĘ przyznany JULIANOWI CARPENTEROWI w owym dniu 19 LUTEGO 2005 ROKU - Znaleziono go w jego kwaterze po tym, jak zginął. - Admirał ściszył głos prawie do szeptu. - Po śmierci agenta rzadko przekazuje się medale jego bliskim. Zatrzymałem go na wypadek, gdybyś zechciał pójść w ślady ojca. Jamie utkwił wzrok w złotym krążku. W gardle czuł dławiący ucisk, twarz mu płonęła, ręce drżały. - Twój ojciec chciałby, żebyś go dostał - dodał Seward. Zasługujesz na niego, zwłaszcza po tym, czego dziś dokonałeś. Jamie głęboko wciągnął powietrze drżącymi wargami, by opanować emocje. Popatrzył na dowódcę i ze zdziwieniem zauważył łzy na twarzy starszego mężczyzny. - Twój ojciec byłby z ciebie dumny, Jamie - powiedział Seward, podniósł się z miejsca i, nie oglądając się za siebie, pomaszerował dziarsko do wyjścia. Chłopiec odprowadził go wzrokiem, zaczekał, aż zamkną się drzwi, i ostrożnie położył się na łóżku. Ściskając w dłoni medal ojca, patrzył w sufit. Twarze żywych i umarłych przesuwały mu się przed oczami. Wreszcie powoli odpłynął w mrok.

EPILOG PIERWSZY Doktor Alan McCall wszedł do sali szpitalnej Departamentu 19. W ręce trzymał plastikowy kubek z kawą. Jeszcze przed chwilą spał smacznie w swojej kwaterze, kiedy obudził go sygnał z kieszonkowego komputera i na ekranie wyświetliła się wiadomość od dowódcy. PILNIE POTRZEBNY RAPORT O RANNYM NIELETNIM. Westchnął i usiadł na krawędzi łóżka. Matt Browning nadal znajdował się w stanie śpiączki farmakologicznej. Lekarze nie zamierzali go wybudzać przez kolejne czterdzieści osiem godzin. Nie było sensu sporządzać raportu, ale na rozkaz dowódcy doktor musiał się tym zająć. Szybkim krokiem przeszedł po sali pełnej pustych łóżek. Pracownik ochrony biologicznej, który odniósł obrażenia podczas incydentu w ogrodzie Matta, został już wypisany. Poddano go całkowitej transfuzji krwi, by usunąć z jego organizmu skażone komórki i w porę zapobiec przemianie. Zabieg był ryzykowny, ale mężczyzna w pełni wrócił do zdrowia; teraz odpoczywał w dormitorium kilka pięter niżej. Jedynym pacjentem szpitala był nastoletni chłopiec. Za matową szybą drzwi sali operacyjnej McCall dostrzegł nieruchomy kształt. Wszedł do środka i zastygł w miejscu; serce podskoczyło mu do gardła. Matt Browning miał otwarte oczy. Na dźwięk otwieranych drzwi odwrócił woskowo bladą twarz w stronę lekarza. - Gdzie jestem? - spytał.

Mężczyzna podbiegł do niego, delikatnie ujął dłonią jego podbródek, zaświecił latarką w oczy i przyłożył palce do szyi. Puls był równy i rytmiczny. Wezwał pagerem dyżurną pielęgniarkę. - Gdzie jestem? - powtórzył Matt prawie szeptem. - W bezpiecznym miejscu - zapewnił McCall, zerkając na ekrany aparatury, do której podłączono chłopca. - Nic ci tu nie grozi. Do szpitala wbiegła wezwana pielęgniarka i zaczęła wołać lekarza. - Tutaj! - krzyknął. Po chwili w sali pojawiła się młoda kobieta o imieniu Cathy, zatrudniona w bazie Departamentu dopiero od trzech miesięcy. - Mój Boże! - wykrzyknęła, zasłaniając dłonią usta. - Trzeba natychmiast pobrać krew - orzekł McCall. - Zabierzesz próbkę do laboratorium i poczekasz na wyniki. Jasne? Kobieta wpatrywała się w bladą, oszołomioną twarz chłopca, lecz mimo szoku zachowała się profesjonalnie. - Tak, panie doktorze. - Sięgnęła do szuflady po strzykawkę i pochyliła się nad ramieniem Matta. Chłopiec wzdrygnął się, gdy igła przebiła skórę. Mimo bólu nie spuszczał wzroku z lekarza, który wstukiwał coś na klawiaturze kieszonkowego komputera. - Panie doktorze? - odezwał się cicho. McCall podniósł głowę. - Tak, Matt? - Nie rozumiem, dlaczego tu trafiłem. Nie wiem, co się dzieje. Jego twarz wykrzywił grymas, oczy wezbrały łzami. Lekarz schował komputer do kieszeni i przykucnął przy łóżku chłopca. - Już dobrze - powiedział łagodnym tonem. - Byłeś ciężko ranny i musieliśmy cię wprowadzić w stan śpiączki. Nic ci nie będzie. - Chcę do domu, do mamy. - Wiem. Ale najpierw porozmawiasz z jednym z moich kolegów. Odeślemy cię do domu tak szybko, jak tylko to będzie możliwe. Pielęgniarka wyjęła igłę z ramienia Matta i niemal wybiegła z sali do windy, aby udać się do laboratorium w podziemiach bazy.

McCall odprowadził ją wzrokiem, po czym zwrócił się do pacjenta. - Pamiętasz, co się z tobą stało? Przypominasz sobie cokolwiek? - zapytał. Matt pokręcił głową. - Pamiętam tylko, jak wróciłem ze szkoły. Nic więcej. Nawet nie wiem, jaki to był dzień. Niepewność i rozpacz na twarzy chłopca wzbudziły w lekarzu współczucie. „Na pewno się boi. Świetnie to ukrywa, ale się boi". - Muszę zamienić z kimś słowo - powiedział. - Wrócę za pięć minut, obiecuję. Dobrze? - Gdy chłopiec przytaknął, dodał: - W porządku. Pięć minut. Wstał i skierował się do wyjścia. Kiedy opuścił salę, Matt położył głowę na poduszce i utkwił wzrok w białym suficie. Ręce mu drżały. „Uwierzył ci. Spokojnie, uwierzył ci". Przed niespełna godziną obudził się ze śpiączki. Obce miejsce przytłaczało go i napawało lękiem. Wtedy nagle wróciła mu pamięć. Jego krzyk rozdarł ciszę szpitalnej sali. Przypomniał sobie połamane ciało dziewczyny w ogrodzie, dźwięk nadlatującego helikoptera, uczucie strachu na widok uzbrojonych ludzi w czerni, którzy wdarli się do ich domu. Zataił prawdę przed lekarzem. Pamiętał wszystko. Instynkt podpowiadał mu jednak, by przemilczeć przed doktorem McCallem, że u zmasakrowanej dziewczyny widział czerwone oczy i białe kły. Przekonany o słuszności swojego postępowania, postanowił udawać, że nic nie pamięta. Był to jedyny sposób na wydostanie się z tego miejsca. Doskonale zdawał sobie jednak sprawę z tego, co zobaczył. - TO WAMPIR - wyszeptał. Na dźwięk tego słowa dostał gęsiej skórki.

EPILOG DRUGI WYBRZEŻE MORZA CZARNEGO, RUMUNIA OSIEMNAŚCIE GODZIN PÓŹNIEJ Na suchej ziemi półwyspu, na wschodnim krańcu posiadłości Rusmanovów, stała kapliczka z widokiem na odległy port w Konstancy. Długa, lekko pochyła ścieżka łączyła ją z ogromną rezydencją zamieszkiwaną przez przodków Valeriego od przeszło stu pokoleń. W kapliczce, naprzeciwko surowego, kamiennego ołtarza, stały dwa rzędy drewnianych ławek. Wychodzący na morze prymitywny witraż, przedstawiający krwawą scenę ukrzyżowania, wyblakł od słońca i kropel słonej wody. Spiralne schody za ołtarzem prowadziły do mrocznego podziemia. Migotliwy pomarańczowy blask rozświetlił wnętrze bluźnierczej świątyni śmierci, udekorowanej szkieletami i uświęconej krwią. W podziemnej komnacie kaplicy Valeri związywał ostatnią z ofiar. Z bijącym sercem czekał niecierpliwie na ukoronowanie swoich poszukiwań, które trwały przeszło wiek, lecz mimo to postanowił nie szczędzić czasu na skrupulatne przygotowania, aby dopilnować każdego szczegółu. Na najniższym stopniu schodów stał plastikowy pojemnik oznakowany numerem trzydzieści jeden. Wampir wsypał jego zawartość - gęsty, szary proszek - do wgłębienia pośrodku komnaty, uważając, aby nie uronić ani krzty. Na grubych linach, przymocowanych do ciężkich metalowych haków, wisiało głowami w dół pięć nagich kobiet. Miały związane ręce i nogi, usta zakneblowane kawałkami muślinu, który tłumił ich krzyki. Ich gołe plecy przywierały do zimnych, gładkich ścian komnaty. Patrzyły bezradnie jedna na drugą,

po twarzach spływały im łzy. Ich włosy sięgały niemal do ziemi; białe ciała dygotały od piwnicznego chłodu. Valeri obszedł komnatę spokojnym krokiem i zaczął zapalać świece, sczerniałe od jakiejś tajemniczej substancji. Nie zwracając uwagi na szamocące się nad jego głową ofiary, zapalił ostatnią świecę, z której uleciał gęsty, cuchnący dym. Następnie wyjął zza paska nóż z zakrzywionym ostrzem i przesunął nim po szyi jednej z kobiet od ucha do ucha. Pozostałe zaczęły się panicznie rzucać. Ich stłumione jęki przybrały na sile. Kobieta z podciętym gardłem wybałuszyła oczy jasnozielone tęczówki były prawie niewidoczne wokół rozszerzonych źrenic. Krew tryskała równo pulsującym strumieniem, obryzgując jej włosy oraz twarz, i spływała purpurową wstęgą na posadzkę. Valeri przykucnął i zajrzał do wgłębienia - krople krwi kapały na siwe prochy niczym czerwony deszcz; przez chwilę coś się poruszyło; w miejscu, gdzie krew spływała najszybciej, zaczęła powstawać gęsta materia. Wampir podniósł się gwałtownie i podszedł do kolejnej ofiary. Kobieta szarpała się, nadaremnie próbując uniknąć makabrycznej śmierci. Gładkim ruchem rozciął jej białą szyję i omijając tryskającą z tętnicy fontannę krwi, zbliżył się do następnej z ofiar. Po niespełna minucie było już po wszystkim. Szamotanina powoli ustała i wykrwawione ciała kobiet stopniowo zaczęły przybierać bladosiną barwę, podczas gdy szkarłatne strumienie spływały do wgłębienia w podłodze. Krew wsiąkała w szary proszek, tworząc gęstą ciemnoczerwoną masę. Valeri pochylił się nad nią i przyklęknął na zimnej kamiennej płycie. Cuchnąca mieszanka zabulgotała, na powierzchni pokazały się ruchome kręgi. Od środka, jakby przyciągany odgórną siłą, wzniósł się czerwony słup. Wampir przyjrzał się wzbierającej rozedrganej krwawej masie i pochylił czoło do podłogi. W powietrzu, ciężkim od swędu siarkowych świec i cierpkiego metalicznego zapachu krwi, rozległ się przeraźliwy chlupot gęstniejącej substancji.

Najstarszy wampir świata zamknął oczy i uśmiechnął się. Unosząca się nad nim masa ożyła chrapliwym oddechem wskrzeszonej istoty. Valeri zdołał wypowiedzieć tylko jedno słowo: - Mistrzu...