Hinc Emilia - Bawidamek (+18)

Emilia Hinc

Bawidamek

Cokolwiek jest zrobione w miłości, zawsze przekracza ramy dobra i zła. Friedrich Nietzsche Moim przyjaciołom

Emilia Hinc Urodzona w 1982 r. w Lęborku. Absolwentka prawa Uniwersytetu Gdańskiego. Wieloletnia dziennikarka oraz dyrektor programowa Radia Sar Politechniki Gdańskiej, gdzie prowadziła autorską

audycję

erotyczną

pt.

„Pieprz”.

Debiutowała

opowiadaniem

„Wędrujące Jądra” w piśmie literackim „Korespondencja z Ojcem”. Obecnie mieszka we Francji na Lazurowym Wybrzeżu.

Każda decyzja życiowa rodzi daleko idące konsekwencje. Jeśli zakupisz nowe auto, możesz rozbić je na najbliższym drzewie, a przy tym wyzionąć ducha. Jeśli wygadasz sekret zaprzyjaźnionej osoby, ta może usunąć twój numer telefonu ze swojego notatnika. Jeśli wyjedziesz za granicę w poszukiwaniu pracy, możesz poznać tam miłość swego życia. Jeśli pójdziesz do łóżka z dopiero co poznaną osobą, możesz nabawić się choroby wenerycznej. Jeśli wejdziesz w przypadkową relację miłosną, związek może okazać się twoim najgorszym koszmarem. Tak. Każda decyzja życiowa rodzi daleko idące konsekwencje. Problem w tym, że nigdy nie potrafimy ich przewidzieć. Wystarczy jakiś perfumik za dwadzieścia złotych, fajny żel pod prysznic i jest dobrze. Wiesz, nie trzeba wydawać fortuny, żeby być zadbanym. - Dawidek schylił się, żeby sięgnąć niebieskie pudełko z tłoczoną falą morską i wielkim czarnym napisem „Le beau”. - Co dziś robimy? Masz ochotę jeszcze na spacerek czy biegniesz do domku? Dziewczyna zamyśliła się i uśmiechnęła promiennie. Miała trochę ponad dwadzieścia lat i lekko pucułowate policzki, które dodawały jej dziecięcego uroku. Czarne pukle włosów opadały jej dość ciężko na plecy, zakrywając całkowicie ledwo zarysowane łopatki. Chociaż szczupła, ewidentnie była także grubej kości, przez co sprawiała wrażenie całkiem apetycznej. Pierś miała sporą, krągłą, jednak mało wyeksponowaną. Jej twarz pozbawiona była makijażu, aczkolwiek ciemne, mocno zarysowane brwi i oczy wcale nie potrzebowały upiększaczy. - W sumie miałam dziś pomóc mamie posprzątać mieszkanie, ale nic się nie stanie, jak przyjdę trochę później. - No to super - ucieszył się chłopak. - Możemy skoczyć też na jakieś

piwko. Wyszli z perfumerii i skierowali się do przytulnej kafejki. Oprócz nich było jeszcze kilka innych par, które patrzyły sobie w oczy nad parującymi filiżankami z kawą. - Co lubisz w dziewczynach? Masz jakiś szczególny typ? Dawidek uśmiechnął się nieśmiało. - Nie wiem, po prostu lubię, jak kobieta ma charakter. Wiesz, musi mieć w sobie jakąś iskrę - chwycił dziewczynę za rękę w ten sposób, by zrozumiała, że według niego ona właśnie nosi w sobie iskrę. Ciepło, jakie przeszyło jej ciało, mogło tylko potwierdzić fakt, że jest gorącą kobietą. - A ty czego szukasz u facetów? - Lubię wrażliwych mężczyzn, romantycznych. Jestem delikatną dziewczyną i potrzebuję opieki. Tak zostałam wychowana. Pogłaskał ją po włosach i lekko pocałował w usta. Właściwie tylko ją musnął. Kelnerka przyniosła dwa piwa. - Chcesz napić się mojego? - spytała dziewczyna, podsuwając mu szklankę pod nos. - Mam z sokiem malinowym. - Nie, dziękuję, Łezko. - Dlaczego „Łezko”? - zdziwiła się, słysząc po raz pierwszy to zdrobnienie. - Bo jesteś czysta jak łza. Jagoda wracała do domu w znakomitym nastroju. Właściwie unosiła się nad ziemią. Jej stan zarezerwowany był tylko dla tych, którzy właśnie wracali z udanej randki. A ona była właśnie na takiej randce. Czuła, że w końcu znalazła wartościowego mężczyznę. Długo na niego czekała, ale właśnie dlatego zasłużyła na swoją nagrodę. Kiedy otworzyła drzwi, matka czekała na nią w korytarzu. - I jak było? - zapytała swoją córkę z uśmiechem. - To miły chłopiec?

Jagoda ściągnęła kurtkę. - Mamo, już mamie mówiłam, że jest bardzo fajny. Na pewno go mama pozna, ale jeszcze nie teraz. Jest dość nieśmiały. Nie chcę go stresować wyjaśniła pąsowiejąc. Czasami denerwowało ją bycie przepytywaną przez matkę, zwłaszcza że nie lubiła rozprawiać z nią o takich rzeczach jak miłość. - Rozumiem. Kiedyś zaprosisz go na niedzielny obiad. A teraz zetrzyj kurze w salonie, bo na kolację przyjdzie profesor Dyszkiewicz, serdeczny przyjaciel twojego ojca. - Tak, pamiętam go. Późnym wieczorem Jagoda zadzwoniła do swojej przyjaciółki Agaty, z którą znała się od wczesnego dzieciństwa i z którą o miłości lubiła rozmawiać. - Mówię ci, jest słodki. A najlepsze jest to, że ma artystyczną duszę. Pisze książkę. - O Boże! - zachwyciła się Agata. - O czym? - O życiu. Jest naprawdę zdolny. - A jak całuje? - No nie wiem. Przecież spotkałam się z nim tylko kilka razy. - No to co z tego. Dziewczyno, w jakim świecie ty żyjesz. Pocałunek to nic takiego. Ja już po trzeciej randce wiem, jak chłopak wygląda bez bokserek zaśmiała się do słuchawki. - Bo jesteś rozwiązła. Ja czekam na tego jedynego. I myślę, że on nim jest. - Romantyczka. - Zabrzmiało to jak zarzut! - oburzyła się Jagoda. - Bo tak jest. No dobra, ja już kończę, muszę iść spać, bo wstaję wcześnie rano. - Dlaczego? - Mam zajęcia od siódmej. Zmienili nam plan zajęć, bo trochę ludzi odpadło po ostatnim semestrze i potrzebne były przetasowania w grupach. To

dobranoc, romantyczko. O, fuck. Było zajebiście. - Dawidek opadł ciężko na prześcieradło i sięgnął po papierosa. Zapalił go i niespiesznie się nim zaciągnął. Powoli wypuszczał z płuc kłęby dymu. Na jego twarzy rysowało się zadowolenie. Był przystojny w niewymuszony sposób. Jego nieco dłuższe włosy kręciły się, łagodnie okalając piękną, szczupłą twarz. Duży nos dodawał mu męskości i szlachetności. W głębokim brązie jego oczu musiało utopić się niejedno kobiece serce. Cała jego sylwetka była szczupła i wysportowana. Skóra miała oliwkowy odcień i pachniała mieszanką piżmu i limonki. Jeśli Dawidek miałby grać w szkolnych jasełkach, z pewnością oddano by mu rolę anioła. Damska dłoń przejechała po jego nagim torsie i zatrzymała się na szyi. - Wcale się nie spociłeś - stwierdziła Zuzanna. - Spociłem, ale tylko pod paszkami - zaśmiał się. - Nie bądź taki szczegółowy. Więc mówisz, że było dobrze? - Było świetnie, dziewczyno. Mógłbym się z tobą kochać na okrągło. - Może powinnam to robić zawodowo? - spytała ze śmiechem i przeciągnęła się leniwie. - Nie - powiedział zdecydowanie i zgasił papierosa. - Dlaczego? - Bo jesteś tylko moja - odpowiedział i rzucił się na nią jak zwierzak. Kochali się jeszcze długo, zupełnie nie zauważając, że zapadł zmierzch. Kiedy sturlał się z niej, a ich oddechy się uspokoiły, poprosił ją o radę. - W których spodniach wyglądam najkorzystniej? - No chyba w tych nowych dżinsach, ale dlaczego pytasz? - Mam jutro randkę i chcę dobrze wyglądać. Potrzebuję kobiecej opinii. Odwróciła głowę w drugą stronę, by nie widział grymasu, który w tym momencie wykrzywił jej twarz.

- Tak, najlepiej wyglądasz w niebieskich dżinsach... Co to za dziewczyna? - Poznałem ją kilka tygodni temu. Śmiesznie wyszło, bo stuknęliśmy się wózkami w sklepie i, wiesz, taka fajna mi się wydała, więc poprosiłem o jej numer. - I co? - I zadzwoniłem, spotkaliśmy się kilka razy. To jest taka czysta dziewczyna. Wiesz, o co mi chodzi? Jest taka niewinna. „W przeciwieństwie do mnie” - dopowiedziała sobie w myślach Zuza i głośno zapytała: - Wiążesz z nią jakieś nadzieje? Zastanowił się przez chwilę. - Mam już swoje lata, trzeba się w końcu z kimś związać. A ją bardzo lubię. Wahała się trochę przed zadaniem kolejnego pytania, jednak nie potrafiła się powstrzymać. - Więc co ja dzisiaj robię w twoim łóżku? Podniosła się na łokciach i spojrzała mu w oczy. - Uprawiasz ze mną seks - stwierdził filuternie i pocałował ją namiętnie. - Muszę już iść. - Wstała z łóżka, ociągając się bardziej niż zwykle. Chyba nie powinniśmy się już spotykać. - Przestań, nie udawaj takiej świętej. Przecież to nic nie zmienia - oburzył się. - Muszę o tym pomyśleć - odpowiedziała, bojąc się radykalnych decyzji. Zamówiła taksówkę i wyszli razem z domu. Gdy czekali na auto, Dawidek objął dziewczynę ramieniem i pocałował jeszcze raz. - Spokojnej drogi, uważaj na siebie - szepnął jej do ucha. Tymczasem taryfa zdążyła już podjechać i kierowca czekał, aż Zuzanna wsiądzie do

samochodu. Dawidek pomachał jej jeszcze i przesłał całusa. - A panienka od chłopaka wraca? - zagaił taksówkarz. Jak każdy kierowca taxi miał spory bebech obciągnięty ciepłym swetrem i dużą ochotę na rozmowę. - Powiedzmy - speszyła się Zuzanna. - Bo widzi pani, dziś to są takie dziewczyny, które od razu do łóżka idą kontynuował taksiarz. - Ledwo faceta poznają, to od razu nogi szeroko rozdziawią i dają komu popadnie - zafrasował się mężczyzna. Zuzanna słuchała tego z mieszanymi uczuciami, tym bardziej, że sama jeszcze niedawno miała rozdziawione nogi. - Ale w ogóle teraz Sodoma i Gomora. - Taksówkarz najwidoczniej miał mnóstwo myśli do wypowiedzenia. Raz wiozę dwóch facetów. Nagle widzę, że oni mi się tam z tyłu łajdaczą. Całują się, ale tak ostro. Myślę sobie, że wytrzymam. Ale jadę, jadę i już nie mogę. Zatrzymałem wóz i mówię: Panowie, kurwa, albo przestaniecie, albo was tu wysadzam zaraz. Myślałem, że się może obrażą, ale nie, pełna kulturka. Przeprosili i dowiozłem ich na miejsce, tam gdzie chcieli. - No tak już jest - rzuciła głupio, byleby się odezwać. - Albo wie pani, mam taką działkę. Rekreacyjną - rozochocił się kierowca. - No i mojemu znajomemu ojciec umarł. Zostały po nim video i kasety. To mówię do tego znajomego: daj mi, na działce będę miał. I on mi dał te kasety i video. Ja raz włączam, a tam pornos gejowski. I co pani powie? Ojciec mojego kumpla, stary facet, a takie rzeczy... - mężczyzna pokręcił z niedowierzaniem głową. - To mój blok, panie kierowco, proszę się zatrzymać. Zapłaciła za kurs i wysiadła z auta. - To ja za panią popatrzę, aż do klatki pani wejdzie, żeby żaden menel nie zaczepiał - krzyknął przez okno. Skinęła głową i uśmiechnęła się do niego.

Zuzanna chwyciła sprzęt do nagrywania i ruszyła pędem do tramwaju. Była już mocno spóźniona, ale liczyła, że miasto nie będzie zakorkowane o tej porze. Zdarzało się, że w godzinach szczytu auta tarasowały tory tramwajowe, ustawiając się w poprzek, i kierowca pojazdu szynowego niewiele mógł na to poradzić. Pozostawało mu jedynie trąbienie na lekkomyślnych użytkowników dróg i czekanie, aż zjadą na właściwy pas jezdni. Nigdy nie trwało to dłużej niż pięć minut, ale wystarczało, by ludzie spóźniali się na swoje ważne spotkania. Po kilku chwilach Zuzanna dotarła na Grunwaldzką. Tego dnia w Galerii Bałtyckiej promował swoją książkę znany filozof Józef Garlicki, a ona miała zrobić z nim miniwywiad do faktów kulturalnych. Umówiła się z Garlickim, że przyjedzie szybciej i porozmawiają jeszcze przed rozpoczęciem spotkania z czytelnikami, które miało zacząć się krótko po piętnastej. Kiedy weszła, zauważyła, że o tej godzinie w kompleksie handlowym nie ma zbyt wielu ludzi. Był to czas, gdy większość mieszkańców Trójmiasta właśnie zamykała rozgrzane komputery i szykowała się do wyjścia z pracy. Skierowała kroki do małej kawiarenki usytuowanej na górnym piętrze kompleksu handlowego, w której miała spotkać się z filozofem. Stary człowiek siedział przy małym, okrągłym stoliku i pochylał się nad sztywną kartką z menu. Rozpoznała go od razu, ponieważ wcześniej znalazła jego zdjęcie w Internecie, zaraz obok krótkiej notki biograficznej, będącej jedynym źródłem jej wiedzy o tym człowieku. Jego sylwetka była już mocno przygarbiona, a brązowa sztruksowa marynarka, która opinała jego szczupłe, kościste ciało, pogłębiała smutne wrażenie, jakie sprawiał. Zuzanna zastanowiła się, czy to zadumanie nad istotą życia, któremu Garlicki poświęcił swoje badania naukowe, przybiło tego człowieka do tego stopnia, że dzisiaj wygląda jak uschnięta gałąź. Bała się rozmowy z tym człowiekiem, ponieważ ciągle miała nadzieję, że życie ludzkie ma głęboki sens. Sama była na etapie poszukiwań i wystraszyła się, że ktoś, kto całe życie szukał odpowiedzi na te same pytania, które ją gnębią, obecnie

wygląda na człowieka zrezygnowanego. Czy ona za kilkadziesiąt lat też będzie starym wiórem pozbawionym złudzeń, czy stanie się podobna do martwego, spróchniałego drzewa, jakich wiele w starym lesie? Mimo obaw, podeszła do myśliciela. - Dzień dobry. Zuzanna Sar. Byliśmy umówieni. - Wyciągnęła rękę w kierunku starca. Ten podniósł wzrok i Zuzanna niespodziewanie ujrzała ciemne, wyraziste oczy, w których błyszczały złote iskierki. - Witam panią. Miło, że pani przyszła ze mną porozmawiać. Rzadko mam kontakt z młodymi ludźmi - uśmiechnął się. - Gadam przeważnie ze staruchami, jestem dla nich niezrozumiale atrakcyjny. - Nie chcę panu zabierać za dużo czasu. Mam kilka pytań na temat pana książki, a potem oddam pana czytelnikom - wyjaśniła. - Myśli pani, że ktoś przyjdzie? Zgodziłem się na tę formę promocji, bo nalegał na to mój wydawca, ale mam złe przeczucia. - Dlaczego? - zapytała, choć doskonale znała odpowiedź. - Ludzie, którzy myślą o kupnie odkurzacza, nie mają miejsca w głowie na takie głupoty jak filozofia. Ale to nie znaczy, że kiedyś było lepiej. Czy pani sobie wyobraża, żeby po wojnie ktoś miał czas na czytanie, na dyskusję? Ludzie musieli odbudować Polskę, potem się wzbogacić, być może licząc na to, że na sprawy duchowe przyjdzie jeszcze pora. A potem chyba się od nich odzwyczaili, a może jeszcze celniejsze będzie stwierdzenie, że nigdy nie nabyli nawyku filozofowania. - Pan uważa, że dzisiaj ludzie są bezmyślni? Że nie zastanawiają się nad sobą i swoim miejscem w świecie? - Ależ oczywiście, że myślą o tym. Tyle że nie ma wymiany tych myśli. Nawet jeśli ktoś podejmuje rozmowę, to jest to tylko wygłaszanie swoich poglądów, bez chęci zaznajomienia się z argumentami strony przeciwnej. Dialog międzyludzki właściwie nie istnieje. Do stolika podeszła kelnerka i przyjęła zamówienie.

Oboje mieli ochotę na kawę, z tą różnicą, że Zuza wzięła zabielaną. - A pan jest pewien swoich sądów czy przyjmuje, że może się mylić? - Ja całe życie jestem niepewien. Dlatego ciągle pracuję. W momencie, gdy uznam, że wiem już wszystko, odejdę na emeryturę. Ale nie sądzę, żeby kiedykolwiek tak się stało. Tęgie głowy wysilały się nad zrozumieniem tego, co nas otacza, ale chyba żadna z nich nie była do końca zadowolona z wyników swoich badań. Filozofia to jest taka dziedzina, która nie może przynieść spełnienia - rzekł Garlicki, rozłożył ręce i posłodził kawę. - Dobrze, to była pana opinia na temat filozofii... - Nie, to jest moja myśl na dziś. Nie wiem, czy jutro będę miał podobne zdanie - przerwał jej, a ona pomyślała, że ich rozmowa zaczyna zmierzać donikąd. - Do kogo skierowana jest pana najnowsza książka? Kto szczególnie powinien się z nią zaznajomić? - zadała standardowe pytanie dziennikarza, który nie ma pojęcia, o czym pisze jego rozmówca. - Każdy, kto ją kupi. Mam nadzieję, że każdy czytelnik będzie mógł utożsamić się przynajmniej z kilkoma fragmentami książki. Ja jestem mało płodnym pisarzem, mam tylko jednego syna - zażartował. - A tak poważnie, mało piszę, ale staram się, by to, co napiszę, posiadało jednak pewną głębię. - Dobrze, to byłoby na tyle - zakończyła rozmowę Zuzanna. Wyłączyła dyktafon i schowała go do wielkiej, fioletowej torby. Upiła trochę kawy. - Jak to? Tyle pani wystarczy? - Tak, nasze fakty kulturalne trwają tylko kilka minut, resztę dopowie prowadząca audycję. W oczach filozofa odmalowało się rozczarowanie, a Zuza pomyślała, o ile byłoby ono większe, gdyby dziadek dowiedział się, że rozmawia z nim tylko dlatego, że jego agent błagał o przysługę redaktor programową radia, w którym Zuzanna pracowała. Dziennikarka pożegnała się z Garlickim i ruszyła w stronę wyjścia.

- Cholera - zaklęła cicho. Uświadomiła sobie, że powinna zrobić jeszcze drobne zakupy spożywcze, choć marzyła o tym, by znaleźć się już w domu i oddać się rozmyślaniom na temat Dawidka. Zawróciła się na pięcie i zjechała na dół do spożywczego. Szybko wrzuciła do koszyka opakowanie wafli ryżowych, poprosiła o zważenie kilku plastrów drobiowej wędliny. Dorzuciła czteropak brzoskwiniowych jogurtów i stanęła przy kasie. Zapłaciła i znów ze zgrozą zdała sobie sprawę, że jej portfel świeci pustkami. Praca w trójmiejskim radiu zdecydowanie nie popłacała, ale nie wyobrażała sobie życia bez biegania z mikrofonem. Gdy wjechała z powrotem na piętro, zobaczyła Garlickiego siedzącego na plastikowym krzesełku, który przemawiał do pięcioosobowej grupki słuchaczy. Zrobiło jej się żal tego człowieka i podeszła, by trochę zagęścić szeregi. - Dziś można zauważyć tendencję kobiet do marginalizacji życia domowego - perorował filozof. - Kobiety zachłysnęły się możliwościami, zwłaszcza zawodowymi, jakie przed nimi nagle stanęły. Tymczasem to właśnie rodzina daje kobiecie największą satysfakcję. Niestety, zdaje się, że niewiasty o tym zapomniały. Zuzanna podniosła rękę. - Przepraszam, ale mam pytanie. Ja się oczywiście zgadzam, że rodzina jest najwyższą wartością, ale wydaje mi się, że trochę mylnie i zbyt ogólnikowo pojmuje pan rolę kariery w życiu kobiety. Czy pomyślał pan, że praca może być nie tylko drogą do osiągnięcia niezależności przez kobietę, do stabilizacji życiowej, ale również formą ucieczki i radzenia sobie w świecie bezradnych mężczyzn? - Co pani przez to rozumie? - filozof przyjrzał się jej uważnie. - Chodzi mi o to, że nie zawsze jest tak, że kobieta stawia na karierę, ponieważ na tyle się wyemancypowała. Czasami nie jest to jej wybór, lecz konieczność. Jakie ma bowiem wyjście w przypadku, gdy zwyczajnie nie trafiła na partnera, z którym mogłaby założyć rodzinę?

Musi zadbać o siebie, a tym samym zawalczyć o sferę zawodową. Dojrzała kobieta w czerwonej sukience opinającej obfity biust spojrzała na Zuzannę z dezaprobatą. - Jak to nie może znaleźć? Jeśli jest miła, gospodarna, nie wybrzydza, to zawsze kogoś znajdzie. - A jeśli dzisiaj to nie wystarcza? Jeśli dzisiaj mężczyźni oczekują czegoś więcej? - zdenerwowała się Zuza. - Niby czego? - prychnęła kobieta. - Tego właśnie nie wiem. Może pan nam powie, czego mężczyzna oczekuje dzisiaj od kobiety? - Zuzanna zaczepiła przechodzącego młodego klienta. Chłopak ubrany w luźne ciuchy zaśmiał się nerwowo, nie wiedząc, czy nie padł ofiarą jakiegoś żartu. - Nie śmiej się tak, po prostu powiedz, o co wam chodzi. - Odczep się, wariatko - warknął, poważniejąc. Zuzannie było wstyd, że tak łatwo dała się ponieść emocjom, w dodatku stało się to w publicznym miejscu. - Pani Zuzanno, ja nie twierdzę, że to kobiety są winne rozpadowi instytucji małżeństwa, rodziny - próbował ratować sytuację Garlicki. - Wręcz przeciwnie, uważam, że kobiety mają w sobie naturalne pragnienie założenia rodziny. Poza tym jestem gorącym zwolennikiem rozwoju zawodowego kobiet. Boję się tylko, że praca, marzenia, zdobywanie szczytów, w przenośni oczywiście, skutecznie zasłania młodym ludziom drogę do szczęśliwego związku. - A ja chciałam tylko powiedzieć, że nikt nie chce być samotny - rzuciła Zuza i wyszła na zewnątrz. Potem wsiadła w tramwaj i pojechała w stronę swojego blokowiska. Zuza wtopiła pośladki w miękki, przytulny fotel i od godziny gapiła się w ekran telewizora. W jednej dłoni trzymała pilot, który unosiła co chwilę w górę,

bezrefleksyjnie przełączając kanały. Drugą dłoń miała zajętą grzebaniem w puszce po orzeszkach ziemnych, które zdążyła już zjeść ze smakiem. Teraz nie pozostało jej nic innego, jak zlizywać z własnych palców sól, zebraną z aluminiowych ścianek opakowania. Z tego grzesznego rozleniwienia wyrwał ją natarczywy dzwonek do drzwi. Postanowiła zbagatelizować dźwięk, ponieważ była przekonana, iż nawiedzają ją właśnie świadkowie Jehowy albo domokrążca z paletą świeżych jaj. Kiedy jednak dzwonek nie ustawał, zorientowała się, że tylko jedna osoba może być na tyle bezczelna, by dzwonić nieprzerwanie od kilku minut. Zsunęła się leniwie na dywan, a następnie wstała i poszła otworzyć drzwi swojego mieszkania. Na progu stał jej sąsiad, a równocześnie dobry przyjaciel Konrad. - No cześć, piękna. - Ucałował ją w oba policzki. - Co tak długo nie otwierałaś? Już myślałem, że cię przydybałem z jakimś ciasteczkiem. Przeszedł koło niej i udał się do kuchni. Zuzanna zrobiła to samo. Konrad postawił lnianą torbę na blacie stołu kuchennego i zaczął wyciągać z niej warzywa. - Kapusta włoska, pomidorki, papryczka - wyliczał i demonstrował jej każde warzywo, zupełnie jak naukowiec uczący kudłatą małpę ludzkiego języka w jednym z japońskich instytutów. - Kukurydza w puszce i groszek. Mam nadzieję, skarbie, że masz jakieś chude mięsko, bo to musi być dietetyczne. I koniecznie jogurcik naturalny zamiast kalorycznego sosu. Zuzanna powąchała szypułkę pomidora i rzuciła go z powrotem na stół. - A co ty, przyszedłeś bawić się w restauratora? - spytała go ze śmiechem. - Susan, dobrze wiem, że jedyne, co dziś zjadłaś, to jakieś niezdrowe żarcie kupione w budce za rogiem. A potem wszystko w dupkę idzie - pogroził jej palcem. - Postanowiłem, że musimy przejść na dietę. Dziewczyna objęła go w pasie i przytuliła twarz do jego szczupłych pleców. - A z czego chcesz się odchudzać, Koniku? Przecież masz świetną figurę -

powiedziała zgodnie z prawdą. - No zobacz, jakie mam tu wałki - Konrad chwycił kawałek skóry na brzuchu. - A poza tym muszę zacząć chodzić na siłownię, bo powinienem szybko wyrobić kaloryferek. Inaczej wypadnę z branży. - Ech, przesadzasz. Ale nie mam nic przeciwko pysznej sałatce na talerzu. A mięska nie mam. Nie stać mnie. Konrad kroił warzywa na równe paski, opowiadając Zuzie o swojej ostatniej randce. - Oczywiście na zdjęciu wyglądał o wiele lepiej. Bo był dobrze wystylizowany. I ktoś mu zrobił profesjonalne foto. A na żywo to wiesz... Niższy ode mnie, to już właściwie go dyskwalifikowało. Ciuchy miał fajne. Z tegorocznej kolekcji, tak że spoks, nie? No i ja jemu się chyba podobałem, bo powiedział, że mam fajny zegarek i fajnie się czeszę... - Zaraz, zaraz - przerwała historię Zuzia. - To wy na randkach prawicie sobie takie komplementy? „Masz fajny zegarek”? A co z podrywem na ładne oczy? - Susan, gadżety są bardzo ważne. No przecież nie pojawię się nigdzie z jakimś wieśniakiem - obruszył się. - Gadało nam się nawet dobrze, ale ostatecznie nic z tego nie będzie, bo on też jest pasywem. - Czyli robi za kobietę? - upewniła się dziewczyna i skubnęła z miski paseczek czerwonej papryki. Konrad trzepnął ją delikatnie po palcach i lekko zdegustowany wyjaśnił: - Czyli też woli być posuwanym, jak posuwać. Więc wiesz... Chyba nigdy nie znajdę swojego ideału. - Ideałów nie ma, ale i tak masz większe szanse niż ja. Czasem wydaje mi się, że wszyscy faceci są homo. - To fakt, że jest sporo branżowych - zgodził się z nią. - Ale mało aktywów. Wejdź sobie na pedalski portal geylow.pl. Prawie każdy w profilu ma wpisane: rola w seksie - bottom. Bardzo trudno jest znaleźć aktywa. - Konrad

wlał jogurt do miski i zaczął mieszać składniki płytką, drewnianą łyżką. - A jak u ciebie z tymi sprawami? Nadal ruchasz się z tym przystojnym muzykiem? - Całkiem niedawno się z nim ruchnęłam, bo zaledwie wczoraj przyznała się do chwil seksualnej rozkoszy. - Ale być może to już ostatni raz, bo poznał jakąś cizię. - Nie wydaje mi się, żeby to był facet, któremu wystarczy jedna cizia, Susan. W każdym razie, jakby mu było mało damskich cipek, to możesz mu powiedzieć o mnie, bo jest naprawdę smacznym cukiereczkiem - zachichotał Konrad. - No, sałatka gotowa, możemy jeść... A, i włącz ten film z boskim DiCaprio. Mam ochotę troszeczkę popłakać! Cześć Placuszku - wymruczał do słuchawki Dawidek. - Nadal jesteś zła? - Nie jestem zła, dlaczego tak myślisz? - Zuzanna postanowiła udawać, że zazdrość jej nie dotyczy. Ziewnęła nawet głośno, by jej rozmówca nie miał wątpliwości, że cała sprawa właściwie jej nie obchodzi. - No nie wiem, wczoraj odniosłem takie wrażenie. Ale jak nie jesteś, to super - ucieszył się i szybko zmienił temat, nie chcąc wywoływać wilka z lasu. Wiesz, myślałem o tobie cały dzień. Wczoraj było zabójczo, co? Ciągle mam twój zapach na sobie. - A co, nie kąpałeś się? - spytała chłodno. - Nie, cały dzień przeleżałem w łóżku, nie chciało mi się wstawać. Jak wspominałem, ciągle myślę o tobie, o tym jak w ciebie wchodziłem, jak moje ciało tarło o twoje. - Dawidek wiedział, że w ten sposób może całkowicie rozbroić Zuzannę, która była wyjątkowo czuła na słowa. - Przypominam sobie, jak lizałem twoje sutki i całowałem po szyjce. Jak przytulałem twoje gorące ciałko. Zuzanna przełknęła ślinę, też doskonale pamiętała ich wczorajsze uniesienia. - Jestem ciekaw, kiedy możemy to powtórzyć? - zapytał.

Zuza walczyła ze sobą, aż w końcu niezbyt wyraźnie wydukała: - Nie powinniśmy już tego powtarzać. Odpowiedziała jej głucha cisza w słuchawce, więc poczuła się zobowiązana do wyjaśnień. - Mówiłeś, że lubisz tę dziewczynę. Pewnie ona też ciebie lubi. Nie chcę jej robić żadnego świństwa. - No dobrze, Placuszku, ale jeśli zmienisz zdanie, to wiesz, gdzie mnie szukać. Poza tym, to nie jest moja żona, więc nie bierz tego tak poważnie. Rozłączyli się, a Dawidek poszedł wziąć prysznic. Woda spływała po jego brązowym ciele i przynosiła mu orzeźwienie, które było mu potrzebne po całym dniu spędzonym w łóżku. Nałożył serum na włosy i pozwolił im samodzielnie wyschnąć. Spryskał się dezodorantem i włożył obcisłą czarną koszulę z krótkimi wywiniętymi rękawami. Na nogi wciągnął wąskie niebieskie dżinsy. Przejrzał się dokładnie w starym lustrze nad umywalką i uśmiechnął do siebie. Wyglądał dokładnie tak, jak sobie tego życzył. Wyszedł z domu i wskoczył do tramwaju. Skrzypiąca piętnastka dowiozła go pod samą bramę Parku Oliwskiego. Jagoda czekała już tam na niego z uśmiechem na twarzy. Ubrała się w skromną, granatową sukienkę, we włosy wpięła czerwoną spinkę, która kontrastowała z jej ciemnymi lokami. Dziewczyna stała z lekko skulonymi ramionami, co zdradzało, że była trochę spięta. Spotykała się z Dawidkiem od pewnego czasu, jednak ogrom uczuć, jakie żywiła do tego chłopaka, sprawiał, że nie potrafiła poczuć się swobodnie w jego towarzystwie. - Długo czekałaś? - zapytał ją na powitanie i musnął subtelnie w usta. - Nie, kilka minut tylko. Też się troszkę spóźniłam. Przytulił ją mocno do siebie i patrząc jej w oczy wyznał: - Stęskniłem się. - Ja też - odpowiedziała i chcąc podtrzymać rozmowę, zapytała: - Co porabiałeś wczoraj? Dawidek chwycił ją za rękę i poszli wolnym krokiem w stronę Alei

Lipowej. - Nic szczególnego, Łezko, trochę szukałem pracy, przeglądałem ogłoszenia, a potem pograłem na gitarce. - Nie wynudziłeś się? - Trochę mi było nudno bez ciebie. - Wyszczerzył zadbane zęby, nie wspominając ani słowem, że nudę skutecznie przegoniły wesołe zabawy z Zuzanną. - Spójrz na te drzewa. Wiesz, że mają piętnaście metrów wysokości? Specjalnie je tak posadzili, żeby wydawało się, że prowadzą wprost do morza. Kiedyś mówiono, że ta aleja to droga do wieczności. Jagoda spojrzała na niego z uznaniem. Nie miała o tym pojęcia, chociaż od urodzenia mieszkała w Trójmieście. Dawidek znów udowodnił jej, że interesuje się wieloma rzeczami i ma dużo ciekawostek do opowiedzenia. Wkrótce znaleźli się koło Palmiarni. - Może tam wejdziemy? Rośliny pewnie rozrosły się od ostatniego razu, gdy tu byłem - zaproponował. - Wolałabym gdzieś usiąść. Może na tej ławce? Byłam dziś o wiele dłużej w pracy i bolą mnie łydki. - Ojej, moja biedna Łezka, dobrze, usiądźmy. Spoczęli nieopodal wodospadu. Po parku przechadzały się rodziny z własnymi pociechami, które korzystały z tego, że dzień był coraz dłuższy. Niektóre dzieciaki trzymały się grzecznie swoich matek, inne ganiały się po alejkach, a te nieco odważniejsze wspinały się na wielkie kamienie, otaczające parkową kaskadę. Kwietniowe, słabe słońce zaprosiło do Oliwy także zakochane pary, zarówno te młode, jak i w kwiecie wieku. Niekiedy czuć było jeszcze powiewy wiatru, ale i tak kwiecień tego roku był bardzo ciepły. Dawidek pomyślał, że to wielka szkoda, że jest już tak późno, ponieważ nie usłyszą już dźwięków organów z Katedry Oliwskiej. Taka oprawa muzyczna mogłaby uczynić randkę bardziej efektowną. Dawidek lubił sprawiać dobre

wrażenie. Objął Jagodę ramieniem i spojrzał na nią pełnym czułości wzrokiem. - A dlaczego musiałaś dłużej zostać? - Przywieźli nowe obrazy do galerii. Przyjechały z Krakowa i musiałyśmy z szefową je odpowiednio je ulokować, ponieważ jutro będą już udostępnione zwiedzającym. Zamknęłyśmy lokal i potem trzy godziny planowałyśmy dokładne umiejscowienie. Pewnie się tym nigdy nie interesowałeś, ale obrazy powinny być zawieszone w taki sposób, żeby pasowały do siebie tematycznie, ale jednocześnie, żeby nie było to zbyt nużące dla oka. - To się ostro napracowałaś, malutka. - No trochę tak, nie będę zaprzeczać. - Zaczerwieniła się, aż po same końcówki uszu. - Mówiłeś, ze szukałeś dziś pracy. Coś znalazłeś? - Niewiele, to znaczy znalazłem jedno fajne ogłoszenie. Szukają redaktora portalu internetowego. Chyba tam wyślę cefałkę. Może mnie przyjmą. Wkurza mnie ten kraj. Gówniana robota, gówniana pensja, na tylko tyle można liczyć w Polsce. - No wiem, ale nie denerwuj się. Jesteś zdolny i inteligentny, na pewno wkrótce coś znajdziesz. Jeśli chcesz, zapytam mojego wujka. On ma stragan warzywny. Może potrzebuje kogoś do pracy. No wiesz, to tylko tak na chwilę, póki nie znajdziesz czegoś lepszego. Na co zasługujesz - dodała, lękając się, że jej propozycja może go urazić. Uśmiechnął się w odpowiedzi i nachylił nad nią. Delikatnie musnął jej wargi, potem wsunął język w jej rozchylone usta. Odwzajemniła pieszczotę. Jego pocałunek był miętowy. Objęła go mocniej. Miała ochotę na więcej, ale bała się, że mogłaby wywołać wrażenie, że jest łatwą dziewczyną. Oderwała się od niego i schyliła głowę. - Coś nie tak? - wystraszył się. - Nie, w porządku. Po prostu dobrze mi z tobą - sama zawstydziła się swojego wyznania.

- Łezko, nie wstydź się twojego Dawidka - rzucił do niej filuternie. Zrobiło się już dość ciemno, więc wstali i poszli na stację SKM. Jagoda mieszkała w starej kamienicy na granicy Sopotu i Gdyni, ale Dawidek nie odwiózł jej do domu. Powiadomił dziewczynę, że ma pilną sprawę w Gdańsku Głównym i pojechał w przeciwną niż ona stronę. Kiedy wysiadł, zbiegł truchtem w podziemny tunel. Poszedł wzdłuż Podwala Grodzkiego. Potem skręcił w kierunku centrum i w kilka minut znalazł się w klubie „Absynt”. Jak zawsze lokal był pełen rozbawionych ludzi. Dawidek zamówił duże piwo i poczuł silne klepnięcie w plecy. Odwrócił się i zobaczył swojego starego kumpla, Bizona. - Cześć, Dawidos, gdzieś ty się chłopie podziewał? - uradowany Bizon zionął duszną wonią piwa w stronę Dawidka. - Bizon, ciołku, o mało nie wylałem browara przez ciebie. Sam jesteś? - Nie, jest cała ekipa. Mamy tu niezłą balangę, kurwa! Chodź, siedzimy pod ścianą. Ruszyli w kierunku stolika, przy którym siedzieli ich znajomi. Musieli uważać, by nie spadł na nich nikt z tańczących na stołach bywalców klubu. Alicja składała ubrania, które chwilę wcześniej zdjęła z linki na balkonie. Robiła to pośpiesznie i niedbale, nie było to jej ulubionym zajęciem. Na podłodze siedziała Zuza, trzymając w ręku puszkę malinowego piwa. - Znów ochrzanili mnie, że mam słabą sprzedaż - opowiadała Alicja. - Ale ja nie umiem wciskać ludziom kitu. Skoro widzę, że stoi przede mną biedna babina, która ledwo wiąże koniec z końcem, to jak mogę proponować jej kartę kredytową? Tym bardziej, że można tak się wpierdolić z tymi kredytami, jak diabli. Sama mam kartę, ale wcale jej nie używam, bo potem się nie wypłacę. - Nic mi nie mów - machnęła ręką Zuza. - Ja mam na swojej już sześć stów długu i ciągle nie mogę tego spłacić. Co trochę podreperuję budżet, to

zaraz wyskoczy coś niespodziewanego i znów jestem na minusie. - Niespodziewanego, jak impreza - zaśmiała się Ala i mrugnęła porozumiewawczo okiem. - Też, ale ostatnio rzadko chodzimy. Chyba się starzejemy, co? - Zuza upiła łyk alkoholu. - Ej, możemy w tę sobotę iść. Gabriel jedzie odwiedzić swoją matkę i nie chce mi się samej siedzieć - wpadła na pomysł Alicja. - Super, muszę się porządnie napić. I zapomnieć. - Co jest, Zuza? Chodzi o twojego lowelasa z lasu? - Jak zwykle... Zaczyna to już być normą. Znalazł sobie nową dziewczynę. Muszę przestać się z nim spotykać. - On już nie chce? - Najlepsze jest to, że on chce, ale ja nie czułabym się z tym komfortowo. Wolę być solidarna z kobietami. Ala złożyła męską koszulę w niebieską kratkę i usiadła koło przyjaciółki. - Zapomnij o nim. Taki układ nie pasuje do ciebie. Możesz sobie wmawiać, że jesteś zimną suką, ale nie jesteś. - Chciałabym być. Wtedy bawiłabym się facetami i odczuwała z tego wielką przyjemność. Teraz wystarczy, że prześpię się z kimś kilka razy i już żywię do niego cieplejsze uczucia. - Słuchaj, to normalne, że jeśli sypiasz z kimś od pół roku, to nie jest ci obojętny. Faceci potrafią bzykać się na prawo i lewo i się nie angażować, ale nie znam dziewczyny, która potrafiłaby tak samo. Nie rozumiem tylko, dlaczego zgodziłaś się na taką relację. - Ala znów wstała i powróciła do składania bielizny. - Bo chciało mi się pieprzyć - zarechotała Zuza, a kiedy przestała się śmiać, spytała: - A ty i Gabriel w porządku? Alicja zastanowiła się przez chwilę. - No właśnie w porządku. Nie zajebiście, nie fantastycznie, tylko w

porządku. Nie rozumiem, jak po tylu ciekawych przygodach z facetami, mogłam skończyć w takiej nudnej papce. Zuza pokiwała głową ze zrozumieniem. - Piotrek się do ciebie odzywa? Masz z nim jakiś kontakt? - Raz przysłał mi mailem jakieś fotki z ferii i to wszystko... Wyglądał dość mizernie na tych zdjęciach. Zobacz, jakie to życie dziwne - zamyśliła się Alicja, chwytając męskie majtki w dłonie. - Raz składasz gacie jednemu, za chwilę drugiemu i cholera wie, czy niedługo nie będziesz ich składać jeszcze następnemu. Zuza zgniotła pustą puszkę i rzuciła ją zręcznie do kosza. - Racja, Alutka, zajebista racja... W sobotę dziewczyny włożyły swoje najlepsze wyjściowe ciuchy i ruszyły na podbój Sopotu. Pojechały wcześniej niż wynikałoby to ze zwyczajowego protokołu sopockich imprezowiczów, ponieważ chciały wejść do modnego od wielu pokoleń Spatifu na Monte Casino. Nie posiadały kart członkowskich klubu, ale ponieważ Zuza pracowała w radiu, na ogół nie miała problemu z dostaniem się do środka. Jednak wolały nie ryzykować i zjawić się, gdy lokal nie był jeszcze całkowicie zatłoczony. Kiedy dotarły na miejsce z wnętrza dobiegały już dźwięki głośnej muzyki. Dziewczyny weszły po schodach i złapały za mosiężną dłoń, która wystawała z drzwi. Alicja nacisnęła przycisk w ścianie i zadźwięczał dzwonek. Wrota się otworzyły i imprezowiczki weszły do środka. Szczęśliwie udało im się jeszcze znaleźć wolny stolik, więc Zuza oklapła na kanapie, a Alicja poszła po drinki. Wróciła po kilku minutach, trzymając w ręku dwa kieliszki. - Ej, mamy driny za darmo. Jakiś stary facet nam postawił - obwieściła zadowolona z takiej niespodzianki. - Tym lepiej dla nas. Oby nie chciał nic w zamian - odpowiedziała

Zuzanna. Mimo że lubiła tańczyć i pić alkohol, tym razem nie do końca umiała cieszyć się z sobotniego wypadu. Tymczasem Alicja, która była w wyśmienitym nastroju, wstała i zaczęła kołysać się w rytm muzyki. Była wyjątkowo atrakcyjną dziewczyną, ściągała na siebie spojrzenia większości mężczyzn. Duże brązowe oczy i szczupła twarz z wydatnymi kośćmi policzkowymi sprawiały, że jej uroda była niebanalna i miała w sobie dużo szlachetności. Smukła sylwetka z ładnymi proporcjonalnymi piersiami była od zawsze przedmiotem zazdrości Zuzy, która się z tym nie kryła. - Zuz, bardzo cię proszę, nie myśl o tym pędraku. On nie zasługuje na to, żebyś miała przez niego sobie psuć weekendową zabawę. - Alicja łatwo domyśliła się, dlaczego jej przyjaciółka smętnie gryzie plastykową rurkę zanurzoną w drinku, zamiast zarzucać krągłym biodrem na parkiecie. - Przepraszam, Alka, że jestem taka zjebana. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Całkiem do niedawna myślałam, że jestem ponad to. Że to jest tylko koleś od dymania, no ewentualnie dobry kumpel. Bo wiesz, że oprócz tego, że świetnie nam ze sobą w łóżku, to też fajnie nam się gada? - Tak, mówiłaś. - No więc właśnie. Ale mimo wszystko ja wkładałam dużo energii w to, żeby się nie zaangażować. Dlatego zaproponowałam mu ten układ, tylko seks, nic więcej, bo nie chciałam dostać po dupie, tak jak z Salomonem. Ale kiedy powiedział, że znalazł sobie laskę, to jakby ktoś mnie walnął obuchem w łeb. Strasznie mnie to zabolało, wiesz? - Zuza odkryła, że alkohol już zaczął działać. W głowie poczuła lekki szum, a w nosie napływające łzy. - No więc nie mogę winić go za tę całą sytuację, bo w sumie ja ją sprowokowałam... - O, widzę, że już zaczął się etap obwiniania się, brawo, kochana przyklasnęła w dłonie Ala. - Bo tak jest, on gra według reguł, które ja wyznaczyłam. Przecież nie mógł wiedzieć, że zmieniłam je w trakcie. On nie miał nikogo i ja nie miałam nikogo. Oboje lubimy seks i lubimy siebie, więc to chyba było naturalne, że

skończyliśmy ze sobą w łóżku? Teraz on się zakochał... - Halo, zakochał? Przecież to chyba on stale ci mówił, że nie jest zdolny do miłości, co? A tym bardziej do monogamii - przerwała wywód Alicja. Zuzanna jednak była nieugięta. - Ludzie się zmieniają. Może musiał natrafić na odpowiednią osobę. I teraz właśnie natrafił na nią. I ja powinnam zniknąć. Tyle, że on tego nie chce. Dziewczyny zamilkły na chwilę i każda oddała się własnym rozmyślaniom. - Skoro wiesz, co powinnaś zrobić, czemu tego nie zrobisz? - Skąd wiesz, że nie zrobię? - zdziwiła się Zuza. - Bo cię znam. Nigdy nie zrezygnujesz z niego sama. Do stolika podszedł brodaty facet z naręczem pomarańczowych róż. Pokłonił się, tak jak to się zdarza jedynie ludziom starej daty, wręczył kwiaty Zuzie i oznajmił chropowatym głosem: - Proszę przyjąć te róże ode mnie. Obserwuję panią od dłuższego czasu. Pani jest taka smutna. Może kwiaty pomogą pani się uśmiechnąć? Dziewczyny spojrzały się na siebie zdumione, a potem Zuza przyjęła kwiaty i uśmiechnęła się, tak jak od niej tego oczekiwano. Potem wkurzyła się sama na siebie, że zawsze spełnia oczekiwania innych. Potem poczuła się wyróżniona, że właśnie ona dostała taki piękny bukiet. Potem wypiła pięć kolejnych drinków, ofiarowała kilka tańców dojrzałemu brodaczowi, następnie zatańczyła kilka razy z braćmi bliźniakami, stałymi bywalcami Spatifu, a potem obudziła się w niedzielne popołudnie w mieszkaniu Alicji z ogromnym bólem głowy. Kolejny tydzień był dla Zuzy mrówczo pracowity. Została wyznaczona do relacjonowania Bałtyckiego Festiwalu Nauki. Wstawała wcześnie rano i jechała na Uniwersytet Gdański. Nie cierpiała takich nudnych dźwięków, ale rzadko miała możliwość wyboru tematu reportażu. Brała, co było. Cały dzień usiłowała

złapać i nagrać co ciekawszych rozmówców, a potem jechała do studia i montowała dźwięk, żeby zdążyć z puszczeniem materiału o siedemnastej, kiedy to startowały główne wiadomości. Gdy wracała po ostatnim dniu festiwalu do domu, zobaczyła, że pod jej blokiem kręci się Dawidek. Palił papierosa i patrzył na nią spokojnym wzrokiem, zupełnie jakby wiedział, że nie zdoła mu nigdzie uciec. - Cześć - przywitała się zwyczajnie. - Co tutaj robisz? - Chciałem cię zobaczyć, Placuszku. - Zaciągnął się ostatni raz i rzucił peta na chodnik. - Nie ma cię wcale na gadugadu i nie możemy sobie nawet porozmawiać. - Mam jeszcze telefon - przypomniała mu rozsądnie. - No jasne, ale co, nie cieszysz się, że przyszedłem? Przyniosłem ze sobą ciasteczka. - Podniósł ramię i pokazał jej foliowy woreczek z łakociami. - Liczę na dobrą kawę. Zaprosisz mnie? - Przecież wiesz, że tak. Ale zapraszam cię tylko na kawę. Zaakcentowała słowo „tylko”, żeby sytuacja była klarowna. - Spokojnie, Placuszku, przyszedłem pogadać z tobą. Przyszedłem do mojej wspaniałej koleżanki - odrzekł i obdarzył ją rozbrajającym uśmiechem. Weszli do windy i wjechali na ostatnie piętro. Bloki na Żabiance miały już swoje lata i windy były dość powolne. Kiedy wysiadali z dźwigu, Dawidek niby przypadkiem musnął dłonią pośladek Zuzanny. Udała, że tego nie poczuła i spokojnie otworzyła drzwi wielkim, mosiężnym kluczem. W mieszkaniu nastawiła czajnik elektryczny i wyciągnęła talerzyk z ręcznie malowanymi dzikami wśród sosnowych gałązek. Pozostałość po poprzednim lokatorze. - To dawaj te kaloryczne bomby! - rzuciła żartobliwie. Dawidek wysypał z woreczka kokosowe wafelki, a ona zalała kawę

wrzątkiem. Dolała do kubków mleka - oboje zgodnie preferowali białą. - I co słychać? - Pytanie Zuzi zabrzmiało głupio, ale najwidoczniej tylko w uszach dziewczyny, bo Dawidek zaraz pospieszył z odpowiedzią. - Wszystko fajnie. Napisałem ostatnio życiorys, chcę wysłać w kilka miejsc. Babka już się pluje, że nie mam pracy. Kobieta nie ma pojęcia, jak to dzisiaj jest. - Pewnie jej ciężko samej opłacić wasze mieszkanie - wzięła ją w obronę Zuza. - Szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego taki chłopak jak ty nie może znaleźć roboty. Jesteś młody, silny, przecież możesz poszukać jakiejś pracy fizycznej. - Tak, nawet mam już jedną na oku. Koleżanka ma zapytać wujka, czy nie zatrudni mnie przy dźwiganiu skrzynek z warzywami. - A ty chciałbyś taką pracę? - Chyba jesteś śmieszna! Nie będę latał z zieleniną jak ostatni debil! - No ale zarobiłbyś trochę kasy. - Spoko, mała, znajdę coś. Może poszukam jakiejś kapeli, z którą mógłbym grać. Spojrzała na niego z politowaniem. Mimo wszystko miał w sobie dużo uroku, który na nią ciągle działał. - Ty jesteś taki chłopczyk jeszcze, pograć na gitarze, pobawić się, to jest twój wymarzony sposób na życie. Zaśmiał się. - Ale i tak mnie lubisz, co? Poczochrała go po głowie. - Niestety, tak. - Kupiłem dziś bilety na Fado w Żaku. Ta dziewczyna, z którą się spotykam, lubi takie rzeczy. Dawidek wcinał wafelki, a Zuzie żołądek zwinął się w kolczastą kulkę na dźwięk jego słów.

- W ogóle drogie takie bilety, za dwa zapłaciłem sześć dych... Ty, Zuzka, a to fado to jakaś żydowska muzyka, tak? Zuzanna zagryzła wargi próbując się nie roześmiać, a gdy śmiech trochę odpuścił, poważnie wyjaśniła chłopakowi, że to rodzaj pieśni wywodzący się z Portugalii. Skuszona zapachem kokosu, również sięgnęła po wafelka. - Ładnie pachniesz - usłyszała. - Co? - spytała zaskoczona. - Mówię, że ładnie pachniesz. - Ach, dziękuję... Przybliżył się do niej i szepnął do ucha: - Lubię twój zapach. Zatopił twarz w jej włosach, a potem zaczął pieścić wargami jej szyję. - Dawid, proszę cię. Nie rób tego - wyjąkała spłoszona Zuzanna. Dawidek jednak nie przestawał dotykać karku dziewczyny. - Tak bardzo pragnę się z tobą kochać, moja mała. Ty nie lubisz już seksu ze mną? Nie chcesz, żebym zdjął z ciebie ubranie? Żebym objął dłońmi twoje piersi i drażnił palcami sutki? „Chcę”, pomyślała Zuza. - Nie chcesz, żebym pieścił językiem twoje ciało? I żebym rozchylił ci nogi i wpił się ustami w twoją cipkę? „O Jezu, chcę”, znów pomyślała Zuza. - Bo ja bardzo chcę cię poczuć. Chcę się wedrzeć w ciebie, w twoje ciepłe, wilgotne wnętrze. Ale najpierw chcę, żebyś wzięła do buzi mojego kutasa i ssała go tak dobrze, jak zawsze to robisz. Zuzanna w jednej chwili straciła wszelkie siły, by stawiać opór i zarzuciła Dawidkowi ręce na szyję. - Pieprz mnie - wyszeptała tylko. Chłopak zaprowadził ją do sypialni, gdzie zdarł z niej bluzkę i spódnicę. Potem zrobili wszystko, o czym szeptał jej chwilę wcześniej.

Tymczasem Jagoda siedziała w kuchni ze swoją matką i opowiadała jej o Dawidku. Obie ubrane były w szlafroki i piły zieloną herbatę, której były entuzjastkami. Jagoda miała wyraźnie rozmarzoną minę, a jej matka również uśmiechała się, słuchając słów córki. Dziewczyna opowiadała, jak bardzo jest szczęśliwa, kiedy przebywa z Dawidem. Tłumaczyła, że to spokojny, wartościowy chłopiec, który ma problem z odnalezieniem się w dzisiejszym świecie. - Wie mama, on naprawdę jest zdolny, tylko że miał trudne życie. Wychowywała go babcia i musiał szybko stać się samodzielny. Ale mimo wszystko nie zatracił tej wrażliwości, której ja zawsze szukałam w mężczyznach. - A jakie studia skończył? - zaciekawiła się matka. Jagoda wiedziała, że nie może powiedzieć prawdy, bo przy całej dobroci matki, brak studiów wyższych jej wybranka od razu usuwał go z kręgu potencjalnych narzeczonych. - To znaczy, on jeszcze nie skończył studiów, bo zaczął później. A studiuje historię. - To mało przyszłościowy zawód - wyraziła swoje obawy matka. - Ale oprócz tego pisze książkę. Jest też muzykiem. Trzeba mu tylko pomóc na początek. I dlatego pomyślałam, że może wujek Waldek mógłby go zatrudnić w swoim warzywniaku? Matka Jagody odstawiła kubek. - No ale przecież on się uczy, to jak może pracować? - Bo... bo on studiuje zaocznie - znów skłamała Jagoda. - Mogę zapytać wuja, czy kogoś potrzebuje, ale niczego nie obiecuję. - Dziękuję, mamuś - cmoknęła rodzicielkę w policzek. - A kiedy go poznam, córeczko? - chciała wiedzieć kobieta.

- Zapytam go, czy ma czas w niedzielę. Może uda mi się z nim umówić na obiad. Bo wie mama, on mieszka z babcią i przeważnie całą niedzielę spędza z nią. Idzie z nią na mszę świętą, na spacer. Bardzo się o nią troszczy, bo to w sumie jego jedyna rodzina. - A co się stało z jego rodzicami? - spytała matka. - Nie wiem dokładnie, powiedział tylko, że nie żyją. Nie chciałam się wypytywać, bo to chyba bolesny temat. Ma jeszcze brata, ale kilka lat temu wyjechał do Anglii i tak Dawid został tutaj sam z babcią... Na pewno go polubisz, mamo - rzuciła na koniec Jagoda. - Jestem o tym przekonana, córeczko, tylko proszę cię, bądź ostrożna. Ostrożności nigdy za wiele. - Oj mamo, ja czuję, że to jest właśnie ten. Po prostu to czuję. A czy mama w momencie, gdy spotkała tatusia, nie czuła, że to miłość na całe życie? Na twarzy dojrzałej kobiety ponownie zagościł uśmiech: - Tak, czułam, córeczko. - No widzi mama, a teraz ja czuję to samo. Uczucia przecież nie mogą mylić, prawda? Dziewczyny przechadzały się po gdyńskim skwerze i zajadały pączki z pobliskiej cukierni. Agata miała z tym niemały problem, ponieważ ciepła jeszcze marmolada wypływała z jej ciastka i lepiła dłonie. Agata studiowała na piątym roku prawa i właśnie odbywała praktykę w prokuraturze. Przez tydzień pracowała jako asystentka prokuratora Koniecznego, ale nie była zadowolona z przebiegu stażu, więc poprosiła o zmianę prokuratora. - Właściwie dlaczego się z nim nie dogadywałaś? - zapytała Jagoda. - To nie tak, że się nie dogadywałam, po prostu wiało nudą. Codziennie przychodziłam i miałam czytać akta, a potem mówić, co sądzę o tych sprawach. A później nawet nic nie komentował, czy myślę poprawnie, czy nie. Mówię ci,

nuda jak sto pięćdziesiąt. Nosił śniadanie w takim plastikowym, szkolnym pudełku i zawsze równo w południe szedł do kuchni wcinać te kanapki, znikał na pół godziny, potem wracał, dzwonił do żony i nawijał z nią jakieś bzdety o podlewaniu kwiatków przez kilka dobrych minut, a ja siedziałam i patrzyłam w ścianę, i tak do piętnastej. Super, co? Mówię ci, jakiś dziwak. Ta praktyka nic mi nie dawała, jeśli chodzi o faktyczne umiejętności, a mnie przecież na tym zależy, żeby nie tylko żonglować przepisami prawnymi, ale żebym rzeczywiście potrafiła wykorzystać je w kazusach. No i teraz dostałam taką kobietę. Ona jest kapitalna. Taka konkretna babka. Nazywa się Rembiszewska... Janina czy Jadwiga. Nie pamiętam jeszcze. W każdym razie aktualnie prowadzi taką sprawę, że szok. Mówię ci, ale akcja! W sumie nie powinnam nikomu o tym mówić - zawahała się Agata przed wyjawieniem szczegółów postępowania - ale chyba tobie mogę, co? Jagoda zmierzyła ją zimnym wzrokiem. - No przecież nikomu nie będę gadać o twoich sprawach. - No więc słuchaj. Dostaliśmy akta z Warszawy. Postawiliśmy w stan oskarżenia taką starszą laskę, Skrzypińską. Ona jest właścicielką kilku rzeźni w okolicach Wawy. Jej rodzina dorobiła się na handlu koniną. Nasza oskarżona miała koleżankę, która pracowała jako urzędniczka w Ministerstwie Pracy. Kolegowały się przez kilka lat, od czasu, gdy poznały się na pewnych warsztatach rozwijających dla kobiet. Urzędniczka z kolei miała oddanego, długoletniego przyjaciela. Chcąc zrobić dobry uczynek, poznała mężczyznę z tą laską od koniny, ponieważ wiedziała, że oboje są samotni i szukają partnerów. Oni się sobie spodobali i zostali parą. Wszystko poszło gładko. Ale wkrótce tej rzeźniczce odbiło. Zrobiła się strasznie zazdrosna o tę ich wspólną koleżankę. - Agata była tak podekscytowana opowieścią, że przystanęła na środku chodnika i wytrzeszczyła szeroko oczy. - Robiła facetowi awantury o spotkania z tą koleżanką, była totalnie dzika na tym punkcie. Nie mogła znieść

faktu, że inna kobieta może być równie ważna dla jej kochanka. No mówię ci, jakaś masakra. Ten koleś był ponoć przerażony na początku, ale potem zaczęło mu to imponować, że ktoś ma aż takiego świra na jego punkcie. Jagoda uśmiechnęła się powątpiewająco. - A skąd prokuratura może wiedzieć takie rzeczy? - Bo ten facet tak zeznał podczas późniejszych przesłuchań. W każdym razie ta od końskiego mięsa działała intensywnie do tego stopnia, że skutecznie zerwała kontakty między przyjaciółmi. Jednak była już tak nakręcona własną paranoją, że nie uwierzyła w to, że ta trzecia definitywnie zniknęła z ich życia. Dziewczyny usiadły na schodach pod pomnikiem o trzech strzelistych wieżyczkach. Agata zdjęła buty i postawiła gołe stopy na ciepłej od słońca nawierzchni. - Boże, ale ulga - zawyła. - Zobacz, jak mi się nogi obtarły. Jagoda spojrzała na zakrwawione pięty koleżanki. - Dlaczego nosisz takie niewygodne pantofle? - A co, nieładne? - przekrzywiła głowę Agata. - Bardzo ładne, ale niekomfortowe. - Nieważne jak się czujesz, ważne jak wyglądasz. Jagoda pokręciła głową z niedowierzaniem. - Mówisz poważnie? - Gdybyś studiowała tam gdzie ja, wiedziałabyś, że mówię poważnie. No ale dokończę ci o tej sprawie. Jak mówiłam, ta Skrzypińska nie uwierzyła, że oni się już nie kontaktują. Zapragnęła zniszczyć swoją dawną koleżankę. To stało się jej celem życiowym i głównym motorem działań. Słała listy do ministerstwa szkalujące tę kobietę, robiła jej głuche telefony. Aż kiedyś zobaczyła ją przechodzącą przez przejście dla pieszych. Pech chciał, że siedziała akurat za kierownicą. I wcisnęła pedał gazu. Urzędniczka nie miała szans umknąć przeznaczeniu. Zrobił się z niej trup na miejscu. Połapałaś się w tej historii?

- Tak, ale to okropne, co mówisz. Jak można tak zwariować z chorej zazdrości? - Musiała mieć coś z deklem, normalna nie była na pewno zawyrokowała z przekonaniem Agata. - W każdym razie ona nie przyznaje się do winy. - I teraz musicie udowodnić, że to ona była sprawczynią? - podsumowała Jagoda. - E, nie - żachnęła się Agata. - To będzie łatwe, wszystkie dowody to potwierdzają. Za dużo świadków. Problem tkwi w czym innym. Obrona przyjmie taką linię, że ona jest niezrównoważona psychicznie. Moja prokurator musi udowodnić, że oskarżona wiedziała, co robi, w przeciwnym razie może uniknąć kary. - Chodź, pojedziemy teraz do Wrzeszcza, muszę odebrać buty od szewca, podbijał mi obcasy - zażądała Jagoda. - Smutne. A dlaczego gdańska prokuratura przejęła sprawę? - Bo istnieje obawa mataczenia. Skrzypińska podobno spała z kilkoma warszawskimi sędziami. Trudno tam o bezstronność. - A ten mężczyzna, jak on się w tym odnalazł? - To jest najlepsze! Zakochał się w tej wariatce jeszcze bardziej, cholernie ją wspiera, posyła jej paczki ze słodyczami i listy miłosne - zarechotała Agata. Faceci są niezmiernie głupi. Jagoda pokiwała głową, ale jednocześnie pomyślała, że jej facet jest bardzo mądry i ona, Jagoda, okropnie za nim tęskni. - A u mnie w niedzielę na obiedzie był Dawidek - przeszła do sedna sprawy Jagoda. - Biedaczek był taki stremowany, ale wszystko wypadło bardzo dobrze. - A twoja mama? Spodobał jej się? Twarz Jagody rozjaśniła się w uśmiechu. - Chyba tak. Przyniósł jej kwiaty, żółte tulipany. Potem usiedliśmy przy

stole i rozmowa się sympatycznie potoczyła. Mama trochę go wypytywała, ale nie za dużo, bo wcześniej ją prosiłam, żeby nie męczyła go zbytnio. Myślę, że wywarł na niej dobre wrażenie. Nie mogło być inaczej - rzekła z przekonaniem. - To teraz kolej na mnie. Kiedy go w końcu poznam? - Wkrótce. Trzeba zorganizować jakieś wspólne wyjście, to wtedy się poznacie. - Umysł Jagody zaczął intensywnie pracować nad sposobem poznania swoich bliskich, tymczasem dziewczyny doszły do dworca szybkiej kolei miejskiej i skasowały bilety. Remont peronu sprawiał, że pociągi jeździły rzadko, więc ludzie stali ściśnięci jak szparagi w słoiku i każdy łypał okiem za nadjeżdżającą kolejką, aby w odpowiednim momencie skoczyć do drzwi pojazdu. Dostanie się do SKMki nie było takie oczywiste, tym bardziej, że ilość ludzi chcących skorzystać z tej formy przejazdu była olbrzymia. Nawet kiedy udało się wepchnąć do środka, zwykle było się zmuszonym do wąchania cudzych pach, brzuchy ludzi wciskały się miękko w plecy drugich, zaś stopy były perfidnie miażdżone przez buty stojących, którzy usiłowali złapać równowagę przy hamowaniu i ruszaniu pociągu. Przyjaciółkom udało wcisnąć się do wnętrza pojazdu, ale tłum, który wszedł razem z nimi, prędko je rozdzielił i nie były w stanie ze sobą rozmawiać. Dopiero na Przymorzu wysiadło sporo studentów, a w pociągu zrobiło się luźniej. Agata przepchnęła się do Jagody i złapała ją za ramię, bojąc się ponownego rozdzielenia. - Wiem już - odezwała się Jagoda, która miała dostatecznie dużo czasu na przemyślenie sprawy. - Możemy wybrać się razem do kina. W Kameralnym grają jakiś film biograficzny, który on chciał koniecznie obejrzeć, więc możemy pójść we trójkę. - O, super, to pójdę z wami. Mam nadzieję, że nie jakaś nuda - zatroskała się nagle Agata. - Wytrzymasz - rzuciła beztrosko jej przyjaciółka.

Dawid, cholerny sukinsynu, miałeś wynieść śmieci - mamrotała pod nosem mała staruszka. Liczyła nie więcej niż półtora metra wzrostu i była okropnie koścista. Na głowie miała zawiązaną złożoną na pół chustkę, która przytrzymywała jej rzadkie, siwe włosy. Ruszyła w kierunku drzwi oblepionych plakatami, które były pozostałością po fascynacjach muzycznych jej wnuka. Nacisnęła klamkę i skrzywiła się lekko, słysząc hałas dobiegający z głośników ustawionych w kątach pokoju. Dawidek leżał na łóżku i słuchał muzyki. Coś, co dla starej kobiety było nieznośnym jazgotem, dla chłopaka stanowiło przedmiot totalnego uwielbienia. Pomieszczenie wypełniały dźwięki „Smells Like Teen Spirit” Nirvany. Kurt Cobain był niekwestionowanym guru Dawidka. Fascynacja idolem miała w sobie coś erotycznego i Dawidek był pewien, że mógłby wylądować z muzykiem w łóżku, gdyby tylko była taka okazja, i Cobain nie strzelił sobie w łeb dawno temu. Jednak świadom, że ta jego skrzętnie ukrywana fantazja nigdy nie dojdzie do skutku, przestawił się na inną wizję. W tych marzeniach, które zawsze przychodziły mu do głowy podczas słuchania Nirvany, widział siebie jako rasowego wokalistę rockowego. Miał długie, wilgotne od potu włosy, jego twarz była czerwona od śpiewu przepełnionego emocjami, do klatki piersiowej kleił się mokry podkoszulek, a czarne skórzane spodnie obciskały mu jądra. Fanki piszczały pod sceną i rzucały mu swoje staniki. Właśnie o takich rzeczach myślał Dawidek, kiedy do pokoju wparowała babka. - Dawid, cholera, ja jestem już naprawdę stara. Czy nie możesz ruszyć dupy i wynieść kosza ze śmieciami? - zaskrzeczała zdenerwowana. - I ścisz swoją muzykę. Ogłuchnąć można! - Babcia! - Chłopak zeskoczył z łóżka. - Daj mi trzy dychy, bo mi się kasa skończyła.

- Nie dam - powiedziała kobieta z zaciętym wyrazem twarzy. - Do roboty idź. Wnuk objął staruszkę ramionami. - Oj babcia, no daj mi. Szukam pracy, wysyłam papiery, gdzie się da. Niedługo coś znajdę. Obiecuję. - Ty tak obiecujesz i obiecujesz... Już kilka miesięcy. - Babka podreptała do swojego pokoju i wróciła z portmonetką. - No masz tu czterdzieści złotych. Ale już więcej nie dostaniesz - pogroziła mu palcem. - A, i tu masz jeszcze dziesięć złotych i przynieść mi to winko, co ja piję. Dawidek sięgnął niechętnie po ostatni banknot. Nie lubił, kiedy babcia piła. Jednak póki był na jej utrzymaniu, niewiele mógł zrobić. Dlatego godził się na wizyty u starej kobiety różnych osiedlowych pijaczków, którzy zawsze mogli liczyć na wspólną wypitkę. Jeśli Dawid był akurat w domu, zamykał się u siebie i włączał telewizor, ale i tak słyszał, co się działo w pokoju babci. - Nalej stara, nalej, bo mnie już suszy - bełkotał gruby głos. - Nie ma już - droczyła się babka. - Zobacz, Stachu, nie ma już ani kropelki. - Co ty tam pierdolisz - odpowiadał Stachu. - To stara butelka jest. Nową to masz pod stołem, ty stara cholero. - Pijemy, Stasiu, pijemy - znów było słychać bełkotanie. - Co, ze mną się nie napijesz? Chłopak nienawidził tych wieczorów, na szczęście trwały one do piętnastu dni po emeryturze babki, a potem pieniądze się kończyły i wszyscy, łącznie z Dawidem, czekali na kolejną wizytę listonosza. Dawidek wyłączył muzykę i poszedł do sklepu. Kiedy przyniósł babce alkohol, wziął prysznic i się ogolił. Spryskał ciało wodą kolońską o dość delikatnym zapachu i z ulgą wyszedł z mieszkania. Na plaży było całkiem przyjemnie, ponieważ maj był ciepły i

bezdeszczowy. Ludzie przechadzali się wzdłuż morza, jednak było ich jeszcze niewielu w porównaniu z letnimi miesiącami. W wakacje plaża przypominała plaster miodu, na którym kręciły się ludzkie pszczoły - głośne i leniwe. W maju plaża zarezerwowana była tylko dla mieszkańców Trójmiasta, którzy lubili odwiedzić ją po pracy i wciągać w nozdrza morskie powietrze wypełnione jodem. Jagoda siedziała wtulona w Dawidka, który podtrzymywał ją jedną ręką, a w drugiej trzymał papierosa. Oboje zdjęli obuwie i zanurzyli stopy w piasek, który był jeszcze chłodny o tej porze roku. Musieli uważać, by nie natknąć się na pety, licznie zalegające pod ziarenkami żółtego, suchego piasku. Jagoda pomyślała, że plażowicze charakteryzują się krótkoterminowym myśleniem. Być może zdaje im się, że śmieci, które zostawią jednego roku, cudownie znikną przez zimę i w następnym roku będą mogli znów cieszyć się czystymi plażami. Ekologiczne rozmyślania dziewczyny przerwał całus w czoło, jakim obdarował ją jej chłopak. Poczuła się błogo i bezpiecznie u boku Dawidka, który spełniał jej wszystkie wyobrażenia na temat idealnego mężczyzny. Oczywiście wolałaby, żeby pracował w dobrej, przyszłościowej firmie, ponieważ wiązała z nim wielkie nadzieje. Wiedziała, że bez pieniędzy nigdy nie spełni swoich pragnień o przytulnym domu, gromadce dzieci i rodzinnych wakacjach. Jednak wierzyła gorąco w talent artystyczny Dawidka, który - w jej mniemaniu - mógł zostać wybitnym muzykiem albo pisarzem. Była zdecydowana wspierać swojego ukochanego w jego twórczej działalności. - Łezko... Tak sobie pomyślałem... - wyjąkał Dawidek. - Jesteśmy ze sobą już tyle czasu... Bardzo chciałbym, żebyśmy zbliżyli się do siebie jeszcze bardziej. - Ale co masz na myśli? - Jagoda zrobiła duże oczy. - No wiesz, malutka, jesteś taka piękna, pociągająca. Trochę głupio mi o tym mówić, bo nie chcę, żebyś sobie o mnie źle

pomyślała, ale wiesz, kocham cię i chciałbym wiedzieć, że ty też czujesz to samo, co ja. Jagodzie zrobiło się gorąco, gdy usłyszała to rzucone między słowami wyznanie. Ona też bardzo go kochała. Tak bardzo, że był pierwszą osobą, o której myślała, gdy się budziła, i ostatnią, gdy zasypiała. Często łapała się na tym, że wypatrywała go w tłumie, mając nadzieję na niespodziewane, lecz jakże miłe spotkanie. - Przecież wiesz... - spuściła oczy. - Przecież wiesz, że ja też, że bardzo... - Łezko, ja chciałbym się z tobą kochać. Marzę o tym od tygodni wydusił z siebie Dawidek i spojrzał wystraszony na dziewczynę. Ta spłonęła rumieńcem i, nie podnosząc wzroku, wyznała: - Ja jestem jeszcze dziewicą. Słowa wywarły kolosalne wrażenie na chłopaku, który nie miał do czynienia z dziewicami od dnia swojej inicjacji seksualnej. Wszystkie kobiety, z którymi się spotykał, a które można by liczyć w dziesiątkach, miały spore doświadczenie erotyczne. Wyraz „dziewictwo” od dawna nie figurował w jego słowniku, więc w pierwszym momencie nie wiedział, jak się do niego ustosunkować. Jego zmieszanie dało się łatwo zauważyć, więc Jagoda, aby załagodzić tę niezręczną sytuację, pośpieszyła z wyjaśnieniem. - Czekałam na tego jedynego. Nie chciałam tego robić z byle kim. Ale teraz jestem z tobą i naprawdę czuję, że chcę to z tobą zrobić - mówiła szybko. Nagle Dawidek zrozumiał, że spotyka go niebywała rzecz. Pierwszy raz ma okazję przespać się z kobietą, która nigdy przed nim nikogo w sobie nie miała. Będzie mógł zapuścić się w dziewicze rejony jak jakiś pieprzony odkrywca. Będzie Indianą Jonesem Jagodowej piczki. Popatrzył na swoją zawstydzoną dziewczynę i ogarnęło go wzruszenie. Oczy zrobiły mu się wilgotne i tuląc do siebie ukochaną, zapewnił ją, że wszystko będzie dobrze.

Sam był o tym przekonany. Zuzanna siedziała w studiu i montowała materiał. Dzień spędziła w domu pewnego rozwiedzionego czterdziestolatka, który od kilku lat walczył z byłą żoną o prawo widzenia się z dziećmi. Dawna ukochana odeszła od męża i wyjechała za granicę, uniemożliwiając ojcu kontakt z pociechami. Zuzanna, która z racji zawodu była świadkiem wielu rodzinnych awantur, coraz bardziej traciła wiarę w trwałą miłość. Przerażały ją rozwody jej znajomych, na których weselach bawiła się kilka lat wcześniej. Rozmowy ze zdradzanymi i zdradzającymi koleżankami wpędzały ją w życiowy cynizm. Bała się tego. Nie chciała być kolejną starą panną ziejącą nienawiścią do mężczyzn. Nie chciała odziewać się w wełniane kamizelki, nosić długich, bezkształtnych spódnic i kupować sobie kota do towarzystwa. Póki co, uwielbiała przebywać z facetami, kochała ich głębokie, męskie głosy, które wywoływały ciarki na plecach, podziwiała silne ramiona, lubiła krótkie zarosty, które tak przyjemnie drapały po twarzy podczas pocałunku, ceniła trzeźwe podejście mężczyzn do codziennych spraw. Żeby nie zapędzić się w zgorzknienie, postanowiła lekko traktować wszystkie swoje znajomości z płcią przeciwną. Spotykała się od czasu do czasu z jakimś przystojniakiem na kawie, a potem albo zostawali przyjaciółmi, albo szli do łóżka. Z Dawidkiem sprawa wyglądała zgoła odmiennie, bo najpierw się zaprzyjaźnili, a po kilku miesiącach zostali kochankami. Poznali się na koncercie młodej trójmiejskiej kapeli, w której Dawid grał na gitarze. Kameralny koncert odbył się w studenckim pubie Ygrek, gdzie Zuzanna zachodziła czasem z przyjaciółmi, wspominając z sentymentem niedawne czasy studiów. - Patrz, ten wygląda jak wilk - Alicja pokazała jej wtedy gitarzystę. Zuzannie wilk się nawet spodobał, ale nie miała w zwyczaju podrywać

obcych facetów. Wolała, żeby pierwszy krok należał do mężczyzny. Przy całej swojej rozwiązłości, zachowała wiele konserwatyzmu. Denerwowały ją dziewczyny w klubach wywijające w oczywisty sposób tyłkami przed kolesiami stojącymi pod ścianą z drinkami w rękach. Po koncercie wilk podszedł do Zuzanny i przedstawił się. - Jestem Dawidek - podał dłoń Zuzie, którą rozśmieszyło to infantylne zmiękczenie w ustach dorosłego faceta. Jednak od tej pory był Dawidkiem, zarówno dla Zuzanny, jak i reszty znajomych. Tylko Alicja nadal nazywała go wilkiem albo lowelasem z lasu. Sala kinowa była zapełniona w połowie. Widzów wystarczyło, by emisja filmu była opłacalna, ale nie można było mówić o wielkim sukcesie obrazu. Fabuła dotyczyła życia jednego z niszowych muzyków szwedzkich dekady lat osiemdziesiątych. Utalentowany muzyk, wywodzący się z dobrej, protestanckiej rodziny, miał wszelkie zadatki na świetną karierę. Jego

pierwsze

kompozycje

niemal

od

początku

wzbudziły

zainteresowanie słuchaczy i uznanie krytyków muzycznych. Jednak narkotyki, które szybko znalazły miejsce w tej smutnej historii, skutecznie strąciły go w otchłań zapomnienia i biedy. Po latach pewien oszust wykupił od potępionego muzyka prawa do utworów i zrobił z nich dyskotekowe hity. Pierwotny autor nie zniósł takiej potwarzy i postanowił opuścić ten padół łez. Film, mimo ewidentnie moralizatorskiego tonu oraz banalnej fabuły, podobał się Dawidkowi. Bardzo lubił historie o muzykach i nie przegapił żadnej ekranizacji biograficznej. Miał wielkie marzenie, by i o nim ktoś kiedyś napisał scenariusz. Oczywiście jego historia byłaby zupełnie inna od właśnie obejrzanej. Opowiadałaby o chłopaku, który dzięki swojemu muzycznemu geniuszowi wyrwał się z biedy i stał się sławnym wokalistą i gitarzystą. Ostatecznie sam mógłby napisać scenariusz, ponieważ byłby też świetnym pisarzem. Ostatnia scena filmu ukazywałaby rozgrzany kilkutysięczny tłum skandujący jego imię.

Dawidek miał wszystko dokładnie przemyślane. - Tak, jak się spodziewałam, straszna nuda ten film - oznajmiła Agata i rozprostowała kości. Przez dwie godziny musiała siedzieć prawie bez ruchu i gapić się w ekran, by obejrzeć historię życia jakiegoś nieznanego, szwedzkiego ćpuna. Dawidka ogarnęło oburzenie. Ta głupia cipa, mimo że bardzo atrakcyjna i o fantastycznym tyłku, zupełnie nie znała się na rzeczy. Jak mogła nie docenić przekazu filmu, który go tak bardzo poruszył?! Wkurzył się na nią tak bardzo, że natychmiast wyobraził sobie, jak brutalnie posuwa ją od tyłu, trzymając za włosy. Wszystko w ramach kary za niewybaczalną ignorancję. Pieprzyłby ją tak mocno, że darłaby się w niebogłosy i prosiła o jeszcze. W sumie, może mógłby coś z nią zrobić naprawdę, ale odkąd dowiedział się o nieprzerwanej błonie dziewiczej Jagody, zmieniły mu się priorytety. - A mnie się nawet podobało - Jagoda broniła honoru Dawidka, który wybrał film. - Warto czasem obejrzeć coś innego niż sensacja i komedia. Drepcząc w tłumie, cała trójka wychodziła wolno z kina, nie mogąc niczego przyspieszyć. Jagoda ściskała dłoń swojego chłopaka, bojąc się go zgubić. Jednocześnie była lekko stremowana. Zależało jej, by wszyscy się wzajemnie polubili, jednak wyczuwała pewne napięcie pomiędzy jej przyjaciółką a Dawidkiem. Obawiała się, że jej ukochany nie przypadł do gustu Agacie, na co wskazywałaby dumnie uniesiona głowa dziewczyny i brak jakiegokolwiek uśmiechu na jej twarzy. W końcu wyszli na ulicę i po przejściu kilku kroków zatrzymali się. - To co teraz robimy? - zapytała Jagoda, która za wszelką cenę chciała wprowadzić luźny nastrój. - Może przejdziemy się nad morze, żeby zobaczyć, czy nadal tam jest? - zażartowała. - Ostatnio rzadko zachodzę na plażę. Dawidek wzruszył ramionami, co było jego jedyną odpowiedzią na złożoną propozycję, więc Jagódka przeniosła pytający wzrok na Agatę. - Dobra, możemy pójść. Skoro nie ma nic lepszego do roboty - zgodziła

się łaskawie prawniczka. Przechodzili właśnie koło sklepu spożywczego, kiedy to Jagoda wpadła na kolejny pomysł. - Czekajcie, kupię tylko słonecznik. Zobaczymy, kto będzie najlepszy w skubaniu łupinek! - zawołała i natychmiast pobiegła do sklepu. „Ja pierdolę, ale zabawa”, pomyślał Dawidek rozdrażniony infantylizmem swojej dziewczyny, a jeszcze bardziej nęcącą urodą jej przyjaciółki. Agata poczekała, aż Jagoda zniknie w drzwiach spożywczaka i zwracając się w stronę Dawidka, wypaliła: - Przestań się gapić na mój tyłek, idioto! Jestem bardziej spostrzegawcza niż Jagoda, ale w końcu i ona zobaczy, że ciągle patrzysz na moje na pośladki, zboczeńcu! Dawidek zorientował się, że rzeczywiście, odkąd przedstawiono mu Agatę, nie spuszcza wzroku z jej krągłości, jednak to było silniejsze od niego. Oburzył się na taką bezpośrednią uwagę dziewczyny i opanował go gniew. - Chyba jesteś nienormalna. Wcale nie patrzę ci na tyłek. Co ty sobie wyobrażasz, do cholery? - Wiem, co mówię. Nie ze mną takie numery, chłoptasiu! - nie spuszczała z tonu Agata. Dawidek pokręcił z dezaprobatą głową, dając tym samym znać, że uznał ją za totalną wariatkę. - Prawdę mówiąc, nie ma na co patrzeć - podsumował w końcu, na co dziewczynę zatkało ze złości. Szczęśliwie w tym momencie dołączyła do nich Jagoda i rozdała każdemu po paczuszce czarnych ziarenek. - Łezko, niestety Agatka właśnie się zorientowała, że musi wracać do domu - rzekł z udawanym żalem Dawid. Jagoda zdumiała się na te słowa i spojrzała na Agatę. Ta również wydała się przez chwilę zdezorientowana, ale szybko doszła

do siebie i odpowiedziała: - Rzeczywiście, powinnam wracać, jednak jest tak sympatycznie, że zostanę z wami, moje gołąbeczki - po czym uśmiechnęła się szeroko i zaczęła skubać słonecznik. Tak się złożyło, że wypluwane przez nią łupinki ciągle lądowały na wypastowanych butach Dawidka. Ulubioną formą spędzania czasu Dawidka i Zuzanny, obok seksu, było plotkowanie. Potrafili naigrywać się ze swoich wspólnych znajomych, których z czasem się namnożyło, w sposób perfidny i niekiedy bezlitosny. Zuza uwielbiała w chłopaku to, że może z nim popaplać jak z prawdziwą koleżanką. W porównaniu do innych facetów, którzy zazwyczaj z największym wysiłkiem wydawali z siebie dwa słowa, Dawid był prawdziwą plotkarą. Z rozkoszą omawiali życie osobiste znanych sobie ludzi, a także aktorów i celebrytów. To gadanie zbliżyło ich na tyle, że Zuzannie wydało się, że nawiązali ze sobą szczególną więź. Dawidek opowiedział jej historię swojego życia, wkładając w to mnóstwo serca. Życie Dawidka nie było ani dziwne, ani nadzwyczajne, ale na pewno trudne. Jego matka zmarła, gdy był małym berbeciem. Właściwie po pijaku wlazła pod tramwaj i nie udało jej się uratować. Ojciec kilka tygodni później dał nogę i Dawidek został z bratem oddany pod opiekę babci. Brakowało im właściwie wszystkiego, łącznie z prawdziwą troską i zainteresowaniem. Babka robiła, co mogła, ale z czasem też zaczęła szukać pocieszenia w alkoholu. Kiedy Dawidek podrósł na tyle, że zaczął przyciągać pożądliwe spojrzenia kobiet, postanowił wykorzystywać swoje położenie. Gdy widział zachwyt w oczach kobiet, czuł się dowartościowany i wyjątkowy. Rozwijał swoją technikę seksualną, uprawiając seks z każdą kobietą, która była nim dostatecznie zainteresowana. W kilka lat stał się specjalistą od seksu tradycyjnego, oralnego i analnego. Tylko na tantryczny nie dawał się nigdy namówić, ponieważ uważał go za wymysł impotentów. O swoich seksualnych

podbojach szczegółowo opowiedział Zuzannie, która chętnie podzieliła się z nim historiami swojego bujnego życia erotycznego. Dawidek poczuł, że spotkał pokrewną mu duszę i pewnego dnia po prostu włożył jej rękę w majtki, na co ona naturalnie przystała. Od tego czasu kochali się często, przez wiele godzin, aż całe wyuzdanie spływało po nich wraz z lepkim potem. Zuza stała przy szybie windy i nasłuchiwała bezskutecznie jej szmeru. Zajrzała przez szybkę w dół i zauważyła, że znajomy mechanizm tkwił trzy piętra niżej. W tym samym momencie zauważyła Salomona wchodzącego po schodach z wywieszonym językiem. - Postanowiłeś się przejść? - zapytała ironicznie dziewczyna i złapała się pod boki. - Ty, kurna - śpiewnie odpowiedział Salomon - zawsze mi się myli twoje piętro i wysiadam za nisko. Zuzanna otworzyła drzwi do mieszkania i odchyliła się, robiąc mężczyźnie miejsce do przejścia. - Przecież mieszkam tu od kilku lat - przypomniała mu tę oczywistość. - No wiem - Salomon nie zamierzał się kłócić. Wszedł do mieszkania zamaszystym krokiem krasnala i stanął w korytarzu. - Sama jesteś? - zapytał. - Co ty zawsze takie głupie pytania zadajesz? - zeźliła się dziewczyna. Mieszkam tu sama od trzech lat, tutaj jest pokój, a tam krzesło, na którym możesz usiąść - nabijała się z gościa. - Dobra, dobra, zapytać nie można? - zapiszczał Salomon. - Masz jakieś ciastka? Zuzanna, przyzwyczajona do bezceremonialnego sposobu bycia swojego byłego partnera, otworzyła paczkę krakersów. - Eee, a nie masz słodkich? - zapytał rozczarowany. - Nie wkurwiaj mnie, dobra? Wpierdalaj te albo wcale - przy Salomonie

Zuzka nie musiała trzymać się żadnych pensjonarskich zasad. - No, te też są dobre - zawyrokował mężczyzna i wpakował sobie pikantny przysmak do ust. - I co słychać? Salomon był chłopakiem Zuzy przez trzy lata. Naprawdę nazywał się Paweł, ale nikt nie używał jego prawdziwego imienia. Ktoś w opozycji do jego nie zawsze mądrych wypowiedzi nazwał go kiedyś imieniem biblijnego króla i ksywa się przyjęła. Z Zuzanną poznali się podczas studiów i przez długi czas byli nierozłączni. Salomon wyznał kiedyś dziewczynie, że podoba mu się w niej to, że jest władcza i agresywna. Jednak agresywna była tylko w jego obecności, ponieważ doprowadzał ją do szewskiej pasji swoimi pytaniami, które dla niej miały wydźwięk nieskończenie debilny. Poza tym nie lubiła jego sposobu ubierania się, wstydziła się jego śmiechu, nie podobała jej się jego fizjonomia. Ale przy żadnym facecie nie czuła się tak swobodnie i dobrze, jak przy Salomonie. Wiedziała, że może mu opowiedzieć o najgłębszych zakamarkach swojego ja. Łaknęła jego obecności. Uwielbiała się w niego wtulać, wtedy czuła się naprawdę bezpiecznie. Jednocześnie sama także chciała dbać o niego i chronić go przed światem, z którym, jak jej się wydawało, sobie nie radził. W tym czasie nie istnieli dla niej żadni inni mężczyźni. Jednak pewnego marcowego dnia, kiedy śnieg jeszcze dobrze sobie radził na polskich ulicach, Salomon przyszedł do Zuzanny i stwierdził, że mają dwóch różnych bogów. Wspólne życie stało się przeszłością. Wkrótce Zuza przekonała się, że faktycznie Salomon ma innego boga, a raczej boginię, ponieważ ujrzała go pod rękę z niską blondynką o skośnych oczach. Zuzanna pragnęła podejść i strzelić swojego niedawnego chłopaka w twarz, ale nie zdobyła się na to. Przez rok nie odpowiadała na jego telefony i nie wpuszczała go do mieszkania, gdy próbował z nią porozmawiać. Potem spotkali się na imieninach wspólnej koleżanki, a ponieważ emocje opadły, Zuzanna zgodziła się łaskawie na wizytę Salomona. Od tej pory jego odwiedziny były regularne, acz rzadkie.

- Kurna, czemu nie powiedziałaś mi, że kogoś masz? - zapytał z wyrzutem. - Nie mam nikogo, skąd ci to przyszło do głowy? - Alicję spotkałem. Mówiła, że masz kłopoty z jakimś gostkiem. To chyba z twoim chłopakiem, tak? - dedukował Salomon. - On nie jest moim chłopakiem, on jest moim kochankiem - odparła dumnie. Miała nadzieję, że te słowa mogą jeszcze jakoś zranić siedzącego przed nią mężczyznę, chociaż nie była tego wcale pewna. - Tak czy siak, mogłaś mi o tym powiedzieć - Salomon zjadł kolejnego krakersa. - Kurna, buty kupiłem nowe i już mi się rozkleiły - niespodziewanie zmienił temat. - Kiedy kupiłeś? Teraz? - No w zeszłym roku, ale i tak szybko, nie? Powinny wytrzymać kilka lat. Mój stary buty nosi, co sobie jeszcze za kawalera kupił. - No, ty też masz te za kawalera kupione - zaśmiała się Zuza. - No właśnie, ale już ich nie ponoszę dłużej... - Salomon zaczął oglądać swoje mokasyny. - Sto złotych za nie dałem - nie mógł pogodzić się ze stratą. Zuzanna popatrzyła na swojego byłego narzeczonego, który właśnie ściągał but i lustrował go od wewnątrz. Pomyślała, że tym razem nie może sobie pozwolić na takie cierpienie, jakiego doświadczyła po rozstaniu z Salomonem. Zuzia wyszła z siedziby radia i natknęła się na swojego bawidamka, krążącego po trawniku pod budynkiem. Właśnie przeczesywał włosy ręką, wpatrując się w lusterko zaparkowanego samochodu. - Hej, narcyzie! - krzyknęła. Odwrócił się zaskoczony i gdy ją rozpoznał, uśmiechnął się szeroko. - Hej, Placuszku, czekam na ciebie już pół godziny. - Trzeba było zadzwonić, to bym się pospieszyła.

- Na ciebie mogę czekać nawet miesiącami - zaczął się przymilać. Objął ją w pasie i cmoknął w policzek. Zaproponował jej przejażdżkę na Długą w Gdańsku, na co ona przystała. - Zapraszam cię na obiad - zaproponowała mu w rewanżu. - Nie, no co ty - Dawidek zaczął się wykręcać. - Chodź, mówię ci, że cię zapraszam. Dostałam dziś kasę za dodatkowe reportaże. Wstąpili do wegetariańskiego baru i zamówili sobie jedzenie. Pałaszowali warzywne danie i rozmawiali o francuskim kinie. Zuzanna uwielbiała filmy Nowej Fali. Szczególnie ceniła sobie obraz Godarda „Do utraty tchu”. Przemawiała do niej niespotykana wcześniej u reżyserów spontaniczność scen, kręconych jakby przypadkiem, jak również lekkomyślność cechująca bohaterów, której ona tak lubiła się poddawać. Za wszelką cenę chciała uniknąć skostnienia, dlatego wolała nawarzyć piwa i potem je ze smakiem wypić. Dawidek preferował współczesne kino znad Sekwany. Miał ubaw po pachy, oglądając kolejne przygody francuskiego taksówkarza pomagającego policjantom w filmach Piresa. Lubił też filmy z Jeanem Reno i Gérardem Depardieu, którzy według niego byli świetnym duetem aktorskim. Szczytem ich komediowego talentu wykazali się w hicie „Przyjaciel gangstera”. Ten film mógł oglądać wielokrotnie, zwłaszcza w celu poprawy złego samopoczucia. Kiedy wymienili się mądrościami na temat współczesnej kinematografii i serca urosły im z dumy, że potrafią rozmawiać o tak niezwykłych rzeczach, oraz skończyli jeść i urosły im brzuchy od pęczniejącej soi, przeszli się jeszcze nad Motławą i dopiero wtedy zawrócili do stacji SKM. W pociągu jak zwykle panował tłok, ale Zuza przynajmniej miała pretekst, żeby przywrzeć ciałem do chłopaka. W pewnej chwili wyszukała ręką zgrubienie w spodniach Dawidka i zaczęła pocierać wolno dłonią jego przyrodzenie. Dawid odskoczył i spojrzał na

nią ze zdziwieniem. Widząc jednak jej bezczelne spojrzenie, przybliżył się bardziej i naparł ciałem na dłoń dziewczyny. W krótkim czasie jego penis stwardniał, a na twarzy pojawiło się napięcie. W ten sposób dojechali do Żabianki, gdzie razem wysiedli. Dawid miał z tym pewien problem, ponieważ jego nabrzmiały organ uniemożliwiał mu normalne chodzenie. - Ty jesteś wariatka - zaśmiał się. - Zawsze mnie nakręcisz. - Chyba raczej ty mnie - odparowała. Usiedli na murku. - Chcesz wejść do mnie? - zapytała. - Placuszku, właściwie chciałem ci powiedzieć, że już nie będziemy się spotykali w ten sposób. Zuzannę zakłuło w płucach. - Ja się naprawdę zakochałem w tej dziewczynie i chcę z nią być. Wiesz, ona jest jeszcze dziewicą, to jest takie niecodzienne dzisiaj, i w ogóle jest dla mnie taka dobra. Czuję, że już powinienem się ustatkować. Zuzanna właściwie nie słyszała dalszych słów. Chciało jej się tak bardzo płakać, że z ledwością powstrzymywała łzy. Skupiała się tylko na tym, żeby się przy nim nie rozryczeć. - No dobra, skoro tak mówisz, to rzeczywiście nie powinniśmy już uprawiać seksu ze sobą. Życzę wam szczęścia - mruknęła i podniosła się z murowanego siedzenia. - Mała, ale ja nie chcę tracić z tobą kontaktu - Dawidek złapał ją za rękę, co miało uwiarygodnić prawdziwość jego deklaracji. - Nie no, spokojnie. Zadzwoń, jak będziesz chciał pogadać - Zuza mistrzowsko udawała opanowanie. - A ty? - Ja nie zadzwonię - rzuciła szybko i ruszyła w kierunku klatki schodowej. „Nie było tak źle” pomyślał Dawidek i ucieszony z łagodnego

zakończenia sprawy udał się na spotkanie z Jagodą. Minął miesiąc i romans Jagody z Dawidem kwitł. Spędzali ze sobą mnóstwo czasu. Dawidek stał się częstym gościem w domu swojej dziewczyny. Matka Jagody zapraszała go niekiedy na obiad. Mógł wtedy zabłysnąć elokwencją przed swoją przyszłą teściową. W tym czasie próbował również wielokrotnie przedrzeć się przez dziewiczą zaporę Jagody, lecz każdy atak kończył się bólem i płaczem. Był tym nieźle skonfundowany i nie wiedział, co na to poradzić. Pozostało mu tylko myśleć, że to słuszny rozmiar jego członka powoduje te trudności i myśl ta napawała go męską dumą. Jagoda zakochiwała się w nim każdego dnia na nowo i coraz intensywniej. Nie mogła sobie przypomnieć, jak wyglądało jej życie przed pojawieniem się Dawidka w jej kochającym sercu. W lipcu wzięła urlop, dzięki czemu mogła codziennie widywać się z ukochanym. Pewnego dnia pojechali do Jelitkowa i rozłożywszy plażowy ręcznik z rysunkiem wielkiego czarnego kota, spoczęli na nim w pełnym słońcu. Jagoda nasmarowała swoje ciało kremem z wysokim filtrem, bowiem obawiała się zachorowania na raka skóry. Obawiała się również raka każdej innej części ciała, tym bardziej, że jej daleka ciotka zmarła z powodu nowotworu płuc, przez co Jagoda uznała się za obciążoną genetycznie. Kiedy skończyła nacierać swoją skórę, podsunęła się na kolanach do Dawidka i z lubością wycisnęła białą maź na jego plecy. Potem delikatnie rozprowadziła ją na jego łopatkach i karku. Chłopak podniósł głowę i zerkając poprzez okulary przeciwsłoneczne podziękował uśmiechem za wykazaną troskę. Przy okazji obejrzał sobie swoją dziewczynę w kreacji plażowej. Jagoda w czarnym bikini prezentowała się wspaniale i Dawidek kontemplował jej ciało z przyjemnością. Nagle Jagoda rozmyła się w słońcu niczym fatamorgana, ponieważ zauważył wokół siebie całe zastępy

półnagich kobiet. Podziwiał wystawione ku słońcu pośladki, niektóre jeszcze całkiem blade, inne brązowe i lśniące od olejków do opalania. Śledził długość nóg, z których niektóre naznaczone były rozstępami, jednak dodawały one jedynie uroku i miał chęć wyczuć ich zgrubienia językiem. Ale najbardziej wprawiały go w zachwyt piersi plażowiczek. Duże, jędrne, wylewające się ze strojów kąpielowych. Lubił też te całkiem małe, które łatwo mieściły się w dłoni. A najbardziej przepadał za średnimi cyckami, z którymi potrafił wyrabiać niestworzone rzeczy. - A jak twoja książka? - z rozmyślań wyrwał go delikatny głos Jagody. - No, na razie nie mam weny, ale napisałem wiersz - powiadomił ją. Chcesz posłuchać? - No jasne, powiedz - podekscytowała się dziewczyna. - Walcz, walcz, krzyknęło serce. Weź miecz i tnij głowy niewiernych. Nie czekaj na śmierć jak niema ofiara. Jesteś wojownikiem. Wybrańcem bogów. Masz wielu wrogów - zakończył z emfazą. Jagoda nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Jako oczytana dziewczyna potrafiła ocenić walor artystyczny wiersza, jednocześnie pamiętała, że jego autorem jest jej chłopak, którego bardzo kochała. Ludzie mają tendencję do niezbyt surowego osądu, jeśli podlega mu dzieło bliskiej osoby, tak więc Jagoda stwierdziła, że być może poezja nie jest najmocniejszą stroną Dawidka, ale zapewne w prozie porusza się doskonale. - Fajne - powiedziała z fałszywą nutą w głosie, której Dawid nie zauważył. - Wiesz, chodzi o przeciwności życia i walkę z nimi - tłumaczył nakręcony. - Wiersz jest krótki, ale przez to bardziej szokujący. - Idziemy popływać? - zaproponowała, by uciąć temat. Wstali z ręcznika i trzymając się za ręce pobiegli w stronę morza. Wyglądali beztrosko i niewinnie. Przyjaciółki leżały na łóżku w mieszkaniu Zuzy i wpatrywały się tępo w

sufit. Alicja oparła stopy o stół, mając nadzieję, że w ten sposób szybciej wyschną jej świeżo pomalowane paznokcie. - Im bardziej on jest dla mnie oschły, tym bardziej chcę dowodów miłości od niego - opowiadała ze smętną miną Ala. - Wiesz, ja potrzebuję słów o miłości, mówienia o uczuciach. On twierdzi, że jak będę na nim to wymuszać, to przestanie mi w ogóle mówić, że mnie kocha. Jest zdania, że powinnam wiedzieć, co do mnie czuje, a skąd mam wiedzieć, skoro mi o tym nie mówi? Mówię ci, pokręcone to wszystko. Przez to rodzi się między nami jakiś pieprzony dystans. Ja już naprawdę nie rozumiem facetów. - A kto ich rozumie - dorzuciła swoje trzy grosze Zuzanna. - Albo taki Piotr, zostawił mnie, bo za bardzo mnie kochał. Gdzie tu logika? - Alicja spojrzała pytająco na przyjaciółkę. - Mnie nie pytaj, ja chcę zostać lesbijką. - Ja też chyba nią zostanę, jak tak dalej pójdzie - potwierdziła Ala. Sięgnęła po stos zapisanych kartek, które leżały na podłodze. Rozpoznała charakter pisma przyjaciółki. - Piszesz znów? - Tak - przyznała Zuza niechętnie - ale to są takie wypociny. Nie jestem z tego zbyt zadowolona. No i niczego nie kończę... Wszystko, co piszę, jest już przeterminowane, zanim napiszę kilka słów. - Zadziwiająco dużo o tym gadasz, skoro uważasz, że to takie beznadziejne - zauważyła kąśliwie Alicja i zabrała się za głośne czytanie: Bloki jak pudła z tektury. Dawno straciły swoją pierwszą biel. Wilgotne zacieki przypominają o ciężkiej zimie. W połowie mieszkań plastikowe okna. Zgryzota krąży pośród ogródków stworzonych przy ścianach budynków. Późną wiosną wyrosną tu liche marchewki podlane psim moczem. - Alicja spojrzała wymownie na przyjaciółkę, po czym kontynuowała narrację. - Wyrosną rzodkiewki i zielony szczypior. Wszystko to zostanie wyrwane złodziejską łapą miłego sąsiada. Plac zabaw ciągle jest pusty. Za zimno, by matki puściły tu dzieci.

Samotna huśtawka stoi rozkraczona w mokrej kałuży. Wyprowadzam psa. Pies sra pod blokiem długie, żółte glizdy. Idą chłopcy z budowlanki. Silni chłopcy śmierdzący petami. Idą do domu, do matek, do ojców budowlańców. „Wolałbym wyruchać twojego psa niż ciebie” mówi do mnie jeden z chłopców. Zanoszą się śmiechem, nie przerywając marszu. Idą do swoich domów pachnących obiadem. Matki ugotowały dla nich kartofle, usmażyły kotlety mielone, tańsze od schabowych, niektóre skroiły kapustę na surówkę, wyciągnęły ze słojów kiszone ogórki... Sorry, Zuza, ale nie chce mi się dalej tego czytać. Masz depresję, czy co, że piszesz takie rzeczy? - Jak ci się nie podoba, to nie czytaj. Przecież cię nie zmuszam - obruszyła się Zuzanna. - Poza tym mówiłam ci, że to nie jest nic wielkiego - dodała już spokojniej. Alicja obrała banana i zanurzyła zęby w miękkim miąższu. - A wilk się odzywa? - Nie, ani on do mnie, ani ja do niego - powiedziała smutno Zuza. Tęsknię za nim. - Chyba za jego pałką - uśmiechnęła się porozumiewawczo Ala. - Nie uproszczaj tak tego... Za jego wielką, długą, nabrzmiałą pałką zaśmiała się Zuzanna. Zamilkły na chwilę, po czym Zuza zapytała: - Myślisz, że pójdziemy do piekła? - Niby czemu? - Jesteśmy takie wulgarne... Ciągle gadamy o bzykaniu. To jest grzech jednak. - A tam - żachnęła się Alicja. - Poważnie. Wiesz, że za każdym razem, jak kończę się masturbować, mam wyrzuty sumienia i straszne wizje w głowie, że po śmierci wsadzają mnie do kotła ze smołą za onanizowanie się? - Zobacz, co z człowieka robi katolickie wychowanie - zamyśliła się

Alicja. - Ja z kolei, gdy miałam mój pierwszy raz, nie mogłam przestać myśleć o tym, że moja mama by tego nie pochwalała. Prawie czułam tam fizyczną obecność mojej matki! - Alicja dotknęła opuszkiem palca płytkę paznokcia, by sprawdzić, czy lakier w końcu wysechł. Po pozytywnie zaliczonym teście, dziewczyna wsunęła stopy w puchowe kapcie i rzekła stanowczo: - Nie pójdziemy do piekła. - Skąd wiesz? - Onanista nie może być tak samo karany jak morderca - zawyrokowała Alicja. - Chyba masz rację - zgodziła się Zuzka. Dawid zanurzył usta w gęstą, białą pianę i pociągnął łyk piwa. Lubił takie banalne dni. Pełne słońce, bezchmurne niebo, turyści przechadzali się leniwie po Sopocie. Nieopodal stolika Dawidka występował mim przebrany za skrzypka. Ubrany w czarny smoking serwował widzom niemą muzykę. W międzyczasie pękała niewidoczna struna, skrzypek przewracał się, a potem powracał do grania. Rozbawieni ludzie klaskali artyście i wrzucali monety do jego cylindra. Kawałek dalej swoją matę rozłożyli tancerze breakdance. Ośmiu chłopaków ubranych w porwane podkoszulki i luźne spodnie zachęcało publiczność do zabawy głośnymi okrzykami. Bboy z apaszką zawiązaną na nadgarstku wykonywał kipup, wijąc się jak wąż. Wyrzucał nogi wysoko w górę, jakby miał w tyłku procę. Następny, który umocował sobie w uszach wielkie drewniane koła, zachwycił oglądających figurą zwaną tornado. Przekręcał ciało z szybkością turbiny w silniku samochodowym. Największy jednak aplauz wzbudził tancerz w czapeczce, który zakręcił się na własnej głowie. Kiedy chłopaki skończyli pokaz, oczekując na brawa i pieniężne uznanie, ludzie zaczęli się rozpierzchać, nie chcąc tracić swojej kasy przeznaczonej na gofry i browary. Nieopodal fontann ustawił się stary dziadzio, który pogrywał na gitarze,

wykonując dwa znane sobie chwyty. Śpiewał dawne szlagiery, fałszując przy tym niemiłosiernie. Personel pobliskich barów znienawidził miernego śpiewaka do tego stopnia, że zawiązał spisek, który miał na celu przegonienie dziadka z deptaka. Dwóch największych gabarytowo kelnerów poszło nastraszyć samozwańczego artystę, który jednak nie przejął się obiecanymi kopami w dupę. W związku z tym napisali pismo protestacyjne do władz miasta, jednak nigdy nie doczekali się odpowiedzi. Z nieznanych

powodów

turyści

uwielbiali

chodnikowego

piosenkarza

i

pracownicy z Monciaka musieli pogodzić się z przegraną. Jagoda, która siedziała obok Dawidka, wystawiła twarz ku słońcu. Wyobrażała sobie właśnie detale własnej sukni ślubnej, gdy poczuła padający na nią cień. Do ich stolika podeszła dojrzała kobieta, ubrana w kwiecistą, obszerną suknię. Sama była bardzo szczupła i wręcz tonęła w materiale swojej sukienki. - Dzień dobry, Dawidzie - powiedziała i poprawiła ruchem ręki swoje loki. - Cześć, Teresa - odpowiedział dziwnym głosem. - Dawno cię nie widziałam. - No tak wyszło - potwierdził zakłopotany. Kobieta spojrzała na Jagodę. - Dostałam duże zamówienie na obraz i chciałam to uczcić, ale widzę, że ty jesteś raczej zajęty... - Tak, mam mało czasu teraz - Dawidek błądził wzrokiem po pokalu. - No trudno, będę świętować z kimś innym. Do następnego! - rzuciła i zawróciła zamaszystym ruchem. W powietrzu rozszedł się zapach konwalii. Jagoda zdumiona całym zajściem, zwróciła się do swojego chłopaka: - Skąd ją znasz? Mamy jej obrazy w galerii. To najbardziej znana malarka na Pomorzu! - Poznałem ją kiedyś na jakiejś imprezie.

- Dlaczego nie przyjąłeś jej zaproszenia? Zdaje się, że chciała z tobą uczcić dużą rzecz. Dawidek z wiadomych względów nie chciał i nie mógł powiedzieć swojej dziewczynie, że każde zamówienie Teresy czcili soczystą minetą. - Bo ona jest jakaś dziwna - wyjaśnił niemrawo. Zamilkli i każde oddało się swoim rozważaniom. Obok nich przepływały masy ludzkie, mieniące się kolorami i pachnące mieszanką smażonych ryb, potu i balsamów do ciała. W pewnej chwili rozległ się gwar rozmów prowadzonych w języku włoskim i zza budynku wyszła grupa śniadych młodzieńców. Wszyscy ubrani byli podobnie, z lekkością właściwą mieszkańcom basenu Morza Śródziemnego. Nosili białe szorty i kolorowe Tshirty, przeguby ich rąk i szyje zdobiły bransoletki i naszyjniki z koralików. Rozglądali się uważnie na boki, obserwując wszystko dookoła. Szczególnie długonogie blondynki mogły liczyć na ich uwagę. Same zresztą, świadome zainteresowania, jakie w nich budziły, wciągały brzuchy i machały włosami na boki jak szalone klacze. Za grupą Włochów podążała duża rodzina. Ojciec szedł przodem z rozchełstaną koszulą. Pomiędzy jej połami wystawał olbrzymi kałdun porośnięty siwoczarnymi kępkami włosów. Szorty podwijały mu się przy każdym kroku i ukazywały grube uda zakończone zaskakująco chudymi łydkami. Za nim podążała trójka jego dzieciaków: dwóch prawie dorosłych chłopców i nastoletnia dziewczynka. Chłopaki szli z przerzuconymi przez ramiona ręcznikami i mieli nieodgadnione miny. Zamiast na świat dookoła, wgapiali się w swoje klapki, które ledwo trzymały się na ich kościstych paluchach. Kilka centymetrów za braćmi wlokła się dziewczynka z widocznymi objawami nadchodzącej otyłości. Mimo że jeszcze nie ważyła zbyt wiele, dało się zauważyć nagromadzoną wokół bioder tkankę tłuszczową. Pochód zamykała matka o sylwetce identycznej jak jej córka, tylko trzy razy większej. Na głowie miała finezyjnego koka spiętego

brązową klamrą. Czerwona szminka, którą nałożyła sobie na wargi, przekroczyła swoje granice i tkwiła również na brodzie. Oczy kobiety chronione były

przez

okulary

przeciwsłoneczne

ze

złotymi

oprawkami,

które

komponowały się z równie złotymi klapkami. Swoje ciało odziała w strój kąpielowy i przewiązała pareo. Kobieta sunęła przez deptak, liżąc loda z czekoladową polewą. Dawidek złapał Jagodę za kolano i pomasował je delikatnie. Dziewczyna odwdzięczyła mu się uśmiechem. Odkąd byli razem, uśmiechała się dużo częściej. - Myślałem trochę o nas - zaczął chłopak. - Powinniśmy zamieszkać razem. Jagoda otworzyła usta ze zdumienia. - Naprawdę tak myślisz? Dawida od pewnego czasu zaczęły denerwować pytania dziewczyny. Skoro to powiedział, to czemu ma tak nie myśleć? Kiwnął potakująco głową. - Bardzo bym chciała, kochany, ale mama nie pozwoli mi na to przed ślubem. Tym razem to Dawid był zdumiony. - A co to, średniowiecze? - zdenerwował się. - Nie ożenię się z tobą, żeby móc razem pomieszkać. Jagodzie zrobiło się bardzo przykro. Jej wspaniały, idealny chłopak pierwszy raz był taki niegrzeczny wobec niej. Lekko zadrgała jej broda, ale pohamowała się i nie uroniła żadnej łzy. Zuzanna umówiła się z przyjaciółkami na babski wypad. Miały spędzić weekend na Kaszubach w domku letniskowym rodziców jednej z nich. Nieopodal było małe jezioro, więc dziewczyny zabrały ze sobą stroje kąpielowe. W sobotnie popołudnie wparowały z piskiem do drewnianej chałupki i pozajmowały sobie łóżka, niczym kolonistki. Kiedy rozpakowały swoje graty,

poszły całą czwórką nad wodę. Rozłożyły ręczniki, wysmarowały się kremami z filtrami i wystawiły ciała w kierunku promieni słonecznych. Niekiedy wchodziły do jeziora, żeby się ochłodzić. Najbardziej wysportowana z nich, Marta, nurkowała co pewien czas, wynurzając się z głębin z glonami na głowie, wzbudzając wybuchy śmiechu przyjaciółek. Kiedy zrobiło się chłodniej, Alicja przyniosła kratę browarów. Anka sięgnęła łapczywie po butelkę i otworzyła ją zębami. - O żesz kurwa! - gwizdnęła z podziwem Marta. - Ty masz zęby jak koń. - Koń ma takie twarde zęby? - zdziwiła się Zuza. - No nie, mięciutkie jak kaczuszka - ironizowała Marta. Zadzwoniła komórka Anki. - Co chcesz? - dziewczyna rzuciła do słuchawki. - Dobra, kurwa, daj mi spokój - zakończyła Anna i się rozłączyła. - Twój facet dzwonił? - odgadła Ala. - Tak, zawraca mi dupę teraz. Pokłóciliśmy się przed samym wyjazdem i mnie jeszcze wkurwia dodatkowo. - A co się stało? - chciała wiedzieć Zuza. - Chyba wkradła się rutyna w nasz związek - zaczęła Anka. - W końcu jesteśmy ze sobą już siedem lat. Chodzi o to, że się tak zaniedbał. Łazi nieogolony, nogi mu śmierdzą. Mówię mu, żeby szedł się umyć, a on mi odpowiada, że to z dworu tak śmierdzi - Ania napiła się piwa. - W dodatku chodzi i pierdzi ciągle. Czasem w naszym mieszkaniu tak śmierdzi, że nie mogę oddychać. Albo dłubie sobie w nosie i te smarki w ścianę wyciera. Dziewczyny skrzywiły się z obrzydzenia. - O cholera, już mu ręki nie podam - zdecydowała Marta. - I po tym wszystkim on mi mówi, że mam się z nim kochać. A ja owszem, mam ochotę się bzykać, ale na pewno nie z takim zapuszczonym dziadem. Bo ja zawsze cipkę wymyję przed stosunkiem, bo tak się lepiej sama czuję. A on przyjdzie po całym dniu spocony i mówi, żebym zrobiła mu loda. A

ja na to: umyj fiuta, to ci zrobię. I o takie rzeczy się właśnie kłócimy. Dziewczyny pokiwały głową ze zrozumieniem. - Dawid był zawsze czysty i pachnący - Zuzia nie mogła przeboleć straty. - Wiecie, że on nawet miał spermę smaczną? - O fuj, co ty chrzanisz - oburzyła się Marta. - Sperma ogólnie jest ohydna. - Okej, ale on wpieprza same marchewki i jogurty, więc jego sperma jest słodka - nie poddawała się Zuzanna. - Czytałam o tym, że smak spermy zależy od rodzaju pożywienia, jakie je facet - wtrąciła się do rozmowy Anka. - Najgorsza w smaku jest wtedy, gdy facet żre dużo mięsa. Jak mój - dodała. - A ja ostatnio w ogóle nie mam ochoty na seks - wyznała Marta. Dziewczyny spojrzały na nią zszokowane. - Co ty mówisz? Może jesteś chora? - dopytywała się Anka. - Nie, po prostu straciłam zainteresowanie penetracją. Zresztą, nigdy nie byłam szczególnie zachwycona seksem. Wolę się przytulać. Tego dziewczyny nie mogły pojąć. Zaczął kropić drobny, letni deszczyk, więc zebrały manatki i wróciły do domku, gdzie dokończyły piwną ucztę. Na drugi dzień wszystkie obudziły się z objawami kaca, głównie z bólem głowy. Zuzia czuła, że jej język zamienił się w suchy pergamin i nie mógł odczepić się od podniebienia. Zajrzała pod łóżko w poszukiwaniu czegoś mokrego. Z ulgą stwierdziła, że w jednej z butelek znajduje się jeszcze kilka kropli Sprite’a. Przylgnęła ustami do napoju i wyssała całą zawartość. Na krześle obok siedziała Alicja i trzymała się za głowę obiema rękoma. - Jak się czujesz? - zapytała Zuza. - Nie odzywaj się do mnie. Niech nikt się dziś do mnie nie odzywa. Zuzka wstała i poszła do łazienki. Na sedesie siedziała Marta z zawiązanym na głowie mokrym ręcznikiem.

- Umieram - zaskomlała. - Nigdy już nie będę piła. Zuza zignorowała to fałszywe przyrzeczenie i zaczęła myć zęby. - Chodźcie się napić wody z cytryną! - krzyknęła z głębi domku Anka. - Nie krzyczeć, nie krzyczeć - darła się Ala. - Łeb mi pęka! Zuzia pomyślała, że lesbijką też nie mogłaby być. Kosmos zaczął swoją karierę od ulicznych występów. Grał na gitarze własne kompozycje na ulicach Poznania i Torunia. Jego pieśni były liryczne, głębokie, rozbudzały dusze znużonych Polaków. W krótkim czasie stał się znaną osobą na muzycznej scenie. Jednak twórczość potrzebowała ofiar, dlatego Kosmos szybko popadł w uzależnienia. Kiedy alkohol już mu nie wystarczał, sięgnął po heroinę. Wywiad z nim był dla każdego dziennikarza koszmarem. Zuzanna jednak miała wielką ochotę na rozmowę. Do Ucha w Gdyni, gdzie miała spotkać się z Kosmosem, podwiózł ją kolega z pracy. Gdy weszła do lokalu, koncert muzyka trwał już dobrą godzinę i zmierzał ku końcowi. Odnalazła menadżera Kosmosa. - Dzień dobry, Zuzanna Sar. Byłam umówiona na wywiad - facet nie poświęcił jej ani grama uwagi. - Halo! Proszę pana - usiłowała przywołać go do siebie, jednak bez rezultatu. Hej, słuchaj no, chcę gadać z Kosmosem! - ryknęła. - Ej, lala, spokojnie, zaraz go zawołam, po co te nerwy - menago w końcu zauważył ją i poszedł do innego pomieszczenia. Sekundę później wrócił się. - Masz fajki? - Niestety, nie palę - odpowiedziała uprzejmie. Po kilkunastu minutach zjawił się Kosmos. Był bardzo wysoki i miał starą, zmęczoną twarz. - Czeeść - przywitał się przeciągle. - Cześć, jak się udał dzisiejszy koncert? - Nie byłaś?

- Tylko chwilę, ale to była fajna chwila - uśmiechnęła się przymilnie. Kosmos wyciągnął skręta z kieszeni i zapalił go. - No pytaj, co tam chcesz, a potem spadaj - wybełkotał. Zuzannę zatkało ze zdziwienia. - Hm, no więc, no dobra, skoro tak stawiasz sprawę, to zaczynajmy. Miesiąc temu wydałeś nową płytę. Jako pierwsza z twoich krążków uzyskała status platynowej... Co jest w niej tak wyjątkowego, że sprzedałeś trzydzieści tysięcy egzemplarzy? - Muza, słowa, ja jestem wyjątkowy. Wszystko... Zdziwiłbym się, gdyby się nie sprzedawała. Jest świetna. - Wcześniejsze nie były świetne? - Były, ale ludzie się nie poznali - zaciągnął się papierosem. - Nie pytaj mnie, dlaczego... Polska to muzyczne bagno. - A jak odbierasz duże koncerty, które teraz grasz? Dla ciebie jako artysty mają one inny smak niż występy dla ulicznych gapiów? - Taa, smak szkockiej - zarechotał smutno, przetarł oczy rękoma. - Tak poważnie, to powiem ci, że wolałem grać na ulicy, to było takie niezależne. Nie służyłem nikomu, tylko swojej poezji. Teraz często stresuję się, że coś się nie uda. To strasznie deprymujące. Ktoś przyniósł mu szklankę whisky. - Grywasz również w teatrze. Ostatnio wystąpiłeś w roli samego szatana. Dobrze się czułeś w jego skórze? - Kochana, to jest moja skóra. Jestem diabelski. Lubię być w teatrze, ale ja nie gram. Ja po prostu jestem sobą. Zuza pomyślała, że używki rzeczywiście zżarły już mózg jej rozmówcy. Kosmos miał minę nękanego ucznia, więc wyczuła, że powinna się spieszyć z pytaniami, zanim muzyk ją wykopie ją za drzwi. - W twoich tekstach roi się od wulgaryzmów. Uważasz, że przekleństwa

są liryczne? - spytała Zuza i podsunęła mu bliżej mikrofon. Koleś słabo artykułował i bała się o jakość nagrania. - Kochanie, pizda ci się moczy - wypalił nagle Kosmos. Zuzannie zrobiło się gorąco z emocji. „Chyba myśli, że się nim podnieciłam”, stremowała się Zuza. Musiała zrobić głupią minę, bo Kosmos dodał: - Widzisz, takie słowa mogą być piękne. - Jak dla kogo... A więc poprzez przekleństwa ukazujesz piękno. A jak to się odnosi do twojej muzyki? Od pewnego czasu przestałeś sam ją pisać, sięgasz po melodie innych kompozytorów. Zresztą kilku z nich oskarżyło cię o bezpłatne wykorzystanie... - To są mendy - nie dał jej dokończyć. - Zwyczajnie chcą mnie wykorzystać. Nie ma o czym gadać. Nie zgadzam się z tymi zarzutami - napił się whisky. - Dobra, ostatnie pytanie - zażądał. - Czujesz się spadkobiercą Edwarda Stachury? W wywiadach wielokrotnie przywołujesz jego wiersze jako te, które przynoszą ci natchnienie. - Nie jestem niczyim spadkobiercą. Jestem Kosmosem. Ludzie go nie rozumieli. Zachwycali się tym, co napisał, ale nie potrafili zobaczyć drugiego dna. Ja to widzę, rozumiesz? Wiem, co chciał powiedzieć. Mamy łączność dusz, tak chyba można powiedzieć. - No dobrze, nie będę cię już więcej męczyć. Dzięki za wywiad i powodzenia - Zuzanna wyłączyła minidysk. - Ale cycki masz fajne - pożegnał się Kosmos. Dawidek brzdąkał na gitarze i oglądał program na Discovery Channel. Dowiedział się z niego, że słoń potrafi podnieść trąbą przedmioty wielkości monety. Tą samą trąbą jest w stanie wyrzucić kilka metrów w górę atakujące go zwierzę. Słonie biegają szybciej niż ludzie i są w stanie przejść dziennie ponad osiemdziesiąt kilometrów. Dawidek był pod wrażeniem tych wiadomości.

- Taki ciężki słoń, a taki sprawny - dziwił się. Rzucił okiem na ekran komputera i zobaczył, że Zuzanna zrobiła się dostępna na gadugadu. Skoczył do biurka i zaczął stukać w klawiaturę. - Hej, Placuszku. Gdzie się podziewasz? W ogóle nie ma cię na gadu wysłał jej wiadomość. Zuzia zawahała się chwilę, ale postanowiła odpisać. - Jestem zajęta. Ostatnio mam dużo wywiadów. - Co u ciebie, Placuszku? - Wszystko gra. - Myślisz o mnie czasami? - Po co mnie pytasz o takie rzeczy? - Bo ja o tobie często myślę. Wyłączył telewizor i zapalił papierosa. Usiadł na krześle obok biurka. Zuza długo nie odpisywała, ale w końcu pojawiła się wiadomość. - A jak twoja dziewczyna? Wszystko dobrze między wami? Zaśmiał się cicho. Doskonale wiedział, że go o to zapyta. - W sumie dobrze... Ale ja to jednak jestem sukinsynem... Chyba nie jestem zdolny do monogamii. - Już tak kiedyś mówiłeś, ale myślałam, że to się zmieniło. - Zuzanna czekała w napięciu na odpowiedź. - Widocznie nie potrafię się zmienić. Lubię Jagodę, ale marzę o tobie. Zuzia dostała gęsiej skórki na plecach. „A więc ma na imię Jagoda”, zanotowała w pamięci. A do Dawidka napisała: - Słuchaj, nie ukrywam, że mnie też brakuje ciebie i tego, co razem robiliśmy, ale teraz sytuacja jest zupełnie inna. Nie chcę robić Jagodzie żadnego świństwa. Wbrew temu, co myślisz, mam jeszcze pewne opory moralne. - Placuszku, wiem, że jest inaczej... Pamiętasz, jak nam było dobrze

razem w łóżku? Zuzanna przeczytała te słowa ze strachem pomieszanym z radością. Przecież podświadomie czekała na taki znak od niego. - Chciałbym, żebyś wypięła pupę i rozchyliła dłońmi pośladki, tak żebym mógł cię lizać od tyłu. Wierciłbym językiem w twoich dziurkach, ssał twoją łechtaczkę, twoje wargi, a później zanurzyłbym język w twojej pupie. Zuza uderzyła głową o klawiaturę. Pomyślała, że jest nędzną dziwką myślącą macicą. - A ja jęczałabym z rozkoszy. Moja cipka byłaby mokra i ciepła. Szeroko rozwarta czekałabym na twój twardy penis. Dawid uśmiechnął się dumnie i zrozumiał, że ma już Zuzę w garści. - Potem pieprzyłbym cię bardzo mocno i silnie uciskał łechtaczkę palcem, tak jak lubisz. Błądziłbym dłońmi po całym twoim ciele, moje usta przywarłyby do twoich twardych sutków. Dziewczyna poczuła mocne mrowienie przebiegające od jej pochwy ku górze przez cały brzuch. Na twarzy pojawiły się rumieńce. Pamiętała, że te erotyczne opisy nie są jedynie grą słowną, ale mogą się ziścić naprawdę. - Ruszałbym się szybko w twojej dziurce. Potem wytrysnąłbym ci na twarz i rozsmarował spermę po buzi. - Dawidek czuł, że jego penis jest już całkiem twardy. - Później znów zacząłbym pocierać moim kutasem twoją cipkę i pupę. - A ja wypięłabym się mocno, żebyś mógł łatwo we mnie wejść od tyłu. - Wrr, Placuszku, jesteś taka zmysłowa - pochwalił ją Dawid. Siłą rzeczy pomyślał o Jagodzie, która jeszcze nigdy nie pozwoliła mu zapalić światła podczas prób pozbawienia jej dziewictwa. - Oblałbym twój tyłek oliwką, a później ocierał się między twoimi pośladkami moim twardym penisem. - Chłopak sięgnął lewą ręką po swoje przyrodzenie i dalej pisał na klawiaturze. - Uwielbiam, kiedy ssiesz mojego fiuta, kiedy wkładam ci go głęboko do buzi. Kiedy dłońmi pieścisz moje jądra.

Liżesz je. Robisz to tak fantastycznie. Zuzanna zdjęła bluzkę, było jej niemożliwie gorąco. - Och, jestem cała nagrzana. Chciałabym, żebyś mnie wyruchał najmocniej, jak potrafisz. Płonę od wewnątrz, moja łechtaczka pulsuje i czeka na twojego twardego kutasa. - Placuszku, przyjedź do mnie, proszę. Albo jeśli chcesz, ja do ciebie przyjadę - wystukał ostatkiem sił Dawid. - Wiesz, gdzie mieszkam - odpisała mu. Kiedy zjawił się u niej, nie powiedzieli ani słowa. Przywarli do siebie wargami i spletli się językami. Gwałtownie zrzucali z siebie nawzajem ubrania. Zuza nieomal wyrwała sprzączkę od paska Dawidka. Przejechała ręką po grubym wybrzuszeniu w spodniach. Chłopak westchnął. Dawno już nie miał tak długiej przerwy w seksie. Słabych podrygiwań w łóżku z Jagodą nie zaliczał do seksu. Jego kochanka ściągnęła mu spodnie na sam dół i wyciągnęła penis z bokserek. Ten wyskoczył sprężyście, w pełni gotowy do aktu seksualnego. Zuzia objęła go wargami i zagłębiła w buzi aż do nasady. Naprawdę lubiła to robić. Oplatała językiem członek, pobudzając go od czasu do czasu zębami. Ręką pieściła mosznę, która była ciepła i miękka. Dawid podciągnął dziewczynę do góry i zdjął jej stanik. Dopadł ustami jej twarde sutki i wirował zapamiętale językiem wokół nich. Ściągnął koronkowe majtki kochanki, powalił ją na łóżko i rozszerzył nogi. Wpił się ustami w jej pochwę, liżąc całą powierzchnią języka wargi sromowe. Dotarł do twardej, wilgotnej łechtaczki, którą zaatakował końcem języka. Zuzia wiła się z rozkoszy i przyciskała mocno obiema rękoma jego głowę do swojej cipki. Dawid oderwał się na chwilę i założył szybko kondom. Wjechał z impetem w otwór Zuzanny i zaczął miarowo zanurzać się i wynurzać z jej dziurki. Dziewczyna trzymała nogi w górze, jednocześnie

zatapiając palce w bujne włosy swojego pieprzyciela i jęcząc głośno. Po wielu minutach chłopak wyciągnął prędko penisa i zdjął prezerwatywę. Przybliżył się do twarzy Zuzi, chcąc na niej skończyć. Zuzanna wygięła się błyskawicznie, by jej usta znalazły się bliżej członka. Nagle zawyła. - O cholera! - jej twarz wykrzywił grymas bólu. - Co? - wysapał Dawid. Dziewczyna złapała się za łydkę i zaczęła ją mocno pocierać. - Skurcz - wyjaśniła. - No wiesz co. Też nie miałaś kiedy - roześmiał się chłopak. - Daj, pomogę ci. Chwycił jej nogę i rozmasował twarde miejsce. - Nic na to nie poradzę. Cały czas trzymałam nogi w górze i przez to złapał mnie skurcz - rechotała Zuzka. Dawidek spojrzał na nią czule, a później pocałował w usta. Położył się obok i zapalił papierosa. Zuzia chciała się do niego przytulić, ale odepchnął ją lekko. - Poczekaj, nie lubię się przytulać, jak jestem spocony. Dziewczyna położyła głowę na poduszce. - Zawsze musisz mnie namówić do złego - szepnęła zmęczona. - Nie zwalaj winy na mnie. Też chciałaś. - Chciałam, ale ja jestem singielką. Mnie wolno. Spojrzał na nią rozbawiony. - To wskakuj na byka! - Co to za byk, taki oklapnięty - śmiała się Zuzanna. - To popatrz - chwycił ją z całej siły za nogę i jednym ruchem posadził na swoim przyrodzeniu. Dziewczyna pisnęła głośno, ale bez słowa protestu zaczęła pocierać cipką o jego penis. Ten nabrzmiał szybko i znów był gotów do działania. Dawid chwycił oburącz za jej pośladki i palcami wskazującymi zagłębił się w jej

dziurki. Obserwował piersi swojej kochanki, które falowały przy każdym ruchu. Zuzanna miała duży i jędrny biust, który zawsze doprowadzał go do białej gorączki. Znów sięgnął do kieszeni spodni po gumkę. Dziewczyna zsunęła się trochę, by mógł ją założyć. Kiedy był gotowy, dosiadła go i zaczęła ujeżdżać. Tego dnia kochali się bardzo długo, jednak Dawidek nie został na noc. Młody facet w garniturze rozpiął marynarkę i usiadł naprzeciw Dawidka. Zrobił wyuczoną, zachęcającą minę i chwycił za kartkę papieru, która leżała na biurku. - Z pańskiego życiorysu wynika, że nie ma pan dużego doświadczenia zawodowego, ale rozumiem, że chęci do pracy są? - Tak, oczywiście. - Doskonale. Wygląda pan na ambitnego, konsekwentnego mężczyznę, a takich właśnie ludzi szukamy. Dawidek uradował się, że rozmówca od razu zauważył jego najlepsze cechy. Uśmiechnął się skromnie, chcąc potwierdzić pochwały na swój temat. - Lubi pan prowadzić rozmowy telefoniczne? - drążył dalej facet w garniturze. - Tak, oczywiście. - A słuch ma pan dobry? - Słucham? - Pytam, czy ma pan dobry słuch - poprawił się w fotelu rekruter. - A tak, dobry - potwierdził chłopak. - Powiem panu, na czym będzie polegać pana praca. Będzie pan dzwonił do klientów z naszej bazy i oferował nasz najnowszy produkt. Oczywiście wcześniej przeszkolimy pana w tym zakresie. Szkolenie będzie bezpłatne pod warunkiem, że przepracuje pan u nas pół roku. Czy odpowiada panu taka praca?

Tym razem Dawidek poprawił się w fotelu. - Tak, oczywiście. A co to będzie za produkt? - Widzę, że jest pan bardzo zainteresowany naszym najnowszym wynalazkiem - facet pokazał rząd białych zębów. - To dobrze, to bardzo dobrze ekscytował się. - Naszym produktem są noże kuchenne firmy Seth, obustronnie ostrzone, co oznacza, że nóż posiada ostrze z obu stron. - To znaczy, że z tyłu i z przodu? - Nie, to znaczy, że z jednego boku jest ostry i z tego drugiego, gdzie normalnie jest tępy, też jest ostry - wyjaśnił rekruter. - Aha - Dawid pokiwał głową z uznaniem. - Zresztą zaraz panu przyniosę. Pokażę jak to wygląda. Facet w garniturze wyszedł, a Dawid zaczął myśleć nad kolejnymi pytaniami, które mężczyzna mógł mu zadać. Nie chciał wyjść na frajera, dlatego postanowił być stanowczy i pewny siebie. Po minucie mężczyzna wrócił z drewnianym pudełkiem pod pachą. Otworzył je i Dawid zobaczył trzy lśniące noże, którymi można było kroić z każdej strony. - To jest właśnie nasz wspaniały produkt. Jak się panu podoba? - No... podobają mi się. Chciałbym jeszcze poruszyć kwestię zarobków... - A tak, oczywiście. No więc za godzinę płacimy siedem złotych netto, ale ma pan jeszcze prowizję w wysokości dziesięciu procent od sprzedanego kompletu noży. Musi pan przyznać, że oferta jest wyjątkowo atrakcyjna - błysnął zębami mężczyzna. Dawidek pomyślał, że na dobry początek mu to wystarczy, ale nie zamierzał pracować jako telefoniczny sprzedawca dłużej niż to będzie niezbędne. - Tak, oczywiście - te dwa słowa ciągle przewijały się przez ich rozmowę.

- Od kiedy mógłbym zacząć? - Skoro jesteśmy dogadani, to zaczniemy szkolenie w przyszłym tygodniu. Kurs będzie trwał cztery dni, a potem rozpocznie pan pracę z klientem. - Zgoda - Dawidek wyciągnął rękę na pożegnanie. - To do poniedziałku. Wyszedł na ulicę i wyciągnął komórkę. - Łezko, mam dla ciebie dobrą wiadomość - uśmiechał się szeroko, jakby Jagoda mogła widzieć jego wyraz twarzy. - Dostałem pracę. Nic wielkiego, ale na początek dobre i to. - O Boże! - pisnęła jego dziewczyna. - Tak się cieszę. Co to za praca? - Będę pracował w handlu. Mam sprzedawać ekskluzywne noże. - Aha, no to chyba dobrze, co? - niezbyt pewnie powiedziała Jagoda. - Jak tylko zarobię trochę kasy, to kupię sobie nową gitarkę. I tobie kupię, co będziesz chciała. Jagoda zaśmiała się perliście. - Mój ojciec zawsze mówił, żeby nie wydawać pieniędzy, których nie ma się w garści. - Widocznie nie wiedział, co to bankowość elektroniczna - wypalił niegrzecznie. Rozłączył się i ponownie wybrał numer. - Bizon, co porabiasz? - krzyknął radośnie do słuchawki. - Może skoczymy na browara? - Ech, dobra, stary - stękał Bizon - jestem maksymalnie skacowany. Zimny browar dobrze mi zrobi. Pół godziny później spotkali się na Żabiance i weszli do osiedlowego baru, gdzie zamówili alkohol. Bizon był wielkim chłopakiem z burzą skołtunionych włosów. Na jego twarzy ciągle widać było ślady młodzieńczego trądziku, ginęły one jednak w rumieńcach, które pojawiały się za każdym razem,

gdy chłopak miał okazję z kimś porozmawiać. - I wiesz, pojechaliśmy na tę wioskę, a tam biba na całego. A te wiejskie kurwy same się na kutasa pchały. Zaliczyłem chyba z pięć - opowiadał z przejęciem Bizon, a Dawidek śmiał się do rozpuku, kiwając jednocześnie głową, chociaż wiedział doskonale, że jego kumpel nie miał szans nawet na złapanie dziewczyny za rękę. - Potem przyjechały jakieś pedały i z mordami na nas, że im laski obracamy. To Szybki jednemu w pysk wyjebał, aż się zatrząsł. Ja bym też im nastukał, ale byłem zbyt pijany. - Nie, no jasne - potwierdził Dawidek. - To musiała być niezła beka. Robotę znalazłem - zmienił temat. - Serio? To fajnie. Dawid wyjaśnił mu pokrótce, czym będzie się zajmował w nowej pracy. - Brzmi nieźle - zagryzł wargi Bizon. - A ja widziałem niedawno Karolinę - kumple szybko przeskakiwali z tematu na temat. Karolina była dziewczyną, do której Bizon wzdychał przez całą szkołę średnią. Kiedy wyznał jej w dniu matury, że kocha się w niej od wielu lat, stwierdziła, że jest dobrym przyjacielem, ale dla niej jest zbyt miły. - Ja lubię niebezpiecznych chłopców - przyznała się, a Bizon oblał egzamin z biologii. - Do dziś nie rozumiem, dlaczego tak zrobiła. Wyjaśnij mi, Dawidek, ty jesteś specjalista, o co chodzi kobietom? - załkał chłopak. - Stary, jeszcze się taki nie znalazł, który by to wiedział. Po kilku piwach koledzy wyszli z baru. - To co, lecimy na SKMkę? - Nie, ja tu jeszcze do koleżanki skoczę - wyjaśnił Dawid. Bizon spojrzał na niego pytająco. - Przecież masz dziewczynę. - Każdy musi mieć swoje wyjście awaryjne - zaśmiał się sprzedawca

noży. Zuzanna nakładała właśnie plastry ogórka na zmęczone oczy, gdy zadzwonił telefon. Wymacała ręką komórkę i odebrała rozmowę. - No hej - przywitała się zmulonym głosem Alicja. - Dzwonię, bo tak mi smutno jakoś. Zuza zsunęła się na kanapie do pozycji półleżącej, żeby nie spadły jej krążki z powiek. - A czemu ci smutno, Aluś? - No nie wiem, moje życie jest takie puste. Chciałabym już mieć dziecko, ale oczywiście Gabriel nie chce. I tak się pewnie zestarzejemy we dwójkę, uschnę w środku i nie będę miała szans na ciążę - Alicja ciężko westchnęła. - Kochana, nie opowiadaj głupstw. Za młoda jesteś na dzieciaka. Zapomniałaś, że miałyśmy jeszcze jechać na stopa przez Europę? Co ty, z dzieckiem przy cycu chcesz jechać? - A tak, zapomniałam. Masz rację. A co u ciebie? - Zabijesz mnie, jak ci powiem, ale... znów to robię. - No głupia, i po co je obgryzasz? Naprawdę, Zuzia, dziennikarka z obgryzionymi paznokciami nie wygląda zbyt higienicznie. - Nie chodzi o paznokcie. Znów spotykam się z Dawidkiem. Wiem, że to strasznie nierozsądne z mojej strony, ale to silniejsze ode mnie. - Żebyś potem nie cierpiała, Zuz - upomniała Alicja. - Pewnie będę. Widocznie jestem masochistką. - Ale przynajmniej dobrze było? - spytała filuternie Ala. - Było świetnie - twarz Zuzi cała się rozpromieniła. - Tak sobie myślę, że nie masz co sobie odmawiać. Jakieś przyjemności trzeba w życiu mieć.

- Wiedziałam, że mogę liczyć na twoje dobre słowo. Przyjaciółki zakończyły rozmowę, a Zuzia poszła nakremować czoło. Kiedy zadzwonił domofon, była w trakcie nakładania serum pod oczy. - Kto tam? - zapytała zdziwiona późną porą wizyty. - Otwórz, Placuszku. - Dawidek, co ty tu robisz? - No otwórz, kotku. Zuzanna wcisnęła guzik otwierający drzwi i ze zgrozą stwierdziła, że nie robiła tego dnia depilacji. Obliczyła szybko w głowie czas potrzebny jej na pobieżny chociaż zabieg higieniczny i zdała sobie sprawę, że nie zdąży zająć się choćby jedną łydką. Kiedy jej kochanek wszedł do mieszkania, wyczuła od niego intensywny zapach alkoholu. Przytulił ją mocno do siebie i pocałował brutalnie. - Przyszedłem z tobą świętować! - zaanonsował. Zuzia zrobiła dla niego mocną kawę, a sobie przygotowała zabielaną. Usiadła przy komputerze i nastawiła muzykę. Wybrała Gabriellę Cilmi, która zawsze wprowadzała ją w specjalny nastrój. Dawidek usadowił się okrakiem na krześle za Zuzą, tak że przylegał do jej pleców całym ciałem. Jego dłonie szybko powędrowały na piersi. - Lubię w tobie to, że nie nosisz stanika - zamruczał jej do ucha. - Dobrze, że jest we mnie coś, co ci się podoba. Słuchaj, muszę ci o czymś powiedzieć. Nie ogoliłam dziś nóg. Przeszkadza ci to? - Jezu, trochę romantyzmu by się przydało, kobieto - skarcił ją. - A mocno się zapuściłaś? - No tylko dziś nie goliłam. - To może być - zatwierdził chłopak. Zuzanna chciała wiedzieć, co mają świętować tego wieczoru. Kiedy Dawid opowiedział jej o nowej pracy, zażartowała, że byłby bardziej autentyczny jako sprzedawca kondomów. Jednak w głębi duszy była dumna, że

chłopak w końcu zdecydował się zrobić coś ze swoim życiem. - Podobno kobieta może osiągnąć orgazm przez samą stymulację sutków. To prawda? - spytał, bawiąc się jej piersiami. - Nie wiem, ja tak nigdy nie miałam. - Zuzia czuła już nadchodzące podniecenie. Dawid wstał i położył się na łóżku. - Przyjdziesz do mnie? - Jak poprosisz - kokietowała jak dziewka z PGRu. - Proszę, zrób mi loda - poprosił grzecznie. Zuzanna zbliżyła się do niego i rozpięła mu spodnie. - To dziwne, że w takim stanie jeszcze ci stoi - podzieliła się swoją obserwacją. - Z tym nie mam problemu. Gorzej, że po pijaku nie mogę skończyć. Dziewczyna objęła ręką penisa i władowała go sobie do buzi. Kiedy zadowoliła Dawida, ten rozłożył się zadowolony na prześcieradle. - Czasem myślę, że seks oralny jest lepszy od tradycyjnego. Nie sądzisz? - Mhm - odpowiedziała w sposób nieokreślony. - Mam już pomysł na moją książkę. - Autobiografię będziesz pisał? - Nie, to będzie książka o szukaniu i czekaniu. Na ławce w parku będą siedziały cztery osoby. Każda z nich na kogoś lub na coś czeka. To będą osoby w różnym wieku, z różnymi problemami, a książka będzie opisem ich myśli. Fajne? - No zobaczymy, jak ją napiszesz. Pomysł może być dobry, ale decydujące jest wykonanie... - Wiem, wiem - przerwał jej niecierpliwie. Zuzia, która nie czuła się w żaden sposób zaspokojona, postanowiła ponownie rozbudzić partnera. Wyszukała palcem szew mosznowy i pomasowała go lekko, wywołując ponowną erekcję. Dawidek zaczął głośno oddychać i

zsunął się tak, by sięgnąć ustami wzgórka kochanki. Lizał energicznie waginę, mrucząc cicho z podniecenia. Kiedy czuł, że szparka Zuzanny była całkiem mokra i rozluźniona, przewrócił dziewczynę na plecy i założywszy prezerwatywę, wdarł się w jej pipkę. Ostry, zacinający deszczyk zapowiadał nadejście listopada z całą jego nędzą zbutwiałych liści lepiących się do butów, przejmującego chłodu, wciskającego się pod podszewki jesiennych płaszczy i mrokiem, który otulał szare ulice, dopuszczając słońce na polskie niebo tylko na nikłą chwilę. Zuzanna postanowiła wybrać się do swojego rodzinnego miasta Malborka, aby odwiedzić rodziców i przy okazji najeść się domowych pierogów, które, nie wiedzieć czemu, matka robiła zawsze na Wszystkich Świętych. - Jedz, bo mi tam w tym Gdańsku zmarniejesz - mówiła zawsze i dokładała córce kolejną porcję, ubolewając nad każdym straconym przez nią kilogramem. Mimo niskiej temperatury Zuzanna wraz z rodzicami wybrała się na cmentarz, aby uporządkować grób babki z okazji zbliżającego się święta. Jak co roku dotarli tam rozklekotanym, czerwonym autobusem, ponieważ auta w rodzinnym domu Zuzanny nigdy nie było. Pomniki skończonych żywotów w większości były już pięknie ustrojone. Na granitowych płytach pyszniły się żółte i bordowe chryzantemy. Dla przyjemności przygrywały im palące się znicze z wbudowanymi pozytywkami. Gdy Zuza była dzieckiem, uwielbiała zanurzać palce w roztopionym wosku. Mimo że trochę parzyło, nie mogła sobie darować stworzenia przezroczystych naparstków. Wtedy uwielbiała te święta, które były jedyną okazją do spotkania się z dalszą rodziną. Dzisiaj skłóceni krewni unikali się do tego stopnia, że zarezerwowali sobie godziny odwiedzania grobu babki. Matka Zuzy nałożyła kapkę pasty na płytę i energicznie zaczęła szorować kamień szczotką. - Cholera, brudny ten pomnik, wcale nie schodzi... - wysapała zmęczona i

przestała trzeć. Ojciec, który od kilku minut przypatrywał się pracującej żonie, zamachał grabkami. - Bo on już swoje lata ma... Ile to już, odkąd babka umarła? - zastanowił się. - Chyba z dwadzieścia już będzie. - A skąd - żachnęła się kobieta. - Dwadzieścia lat temu umarł mój ojciec, a mama jakoś pięć lat później... No tak na wiosnę... To ponad piętnaście lat. Boże, tyle lat mama już nie żyje - roztkliwiła się. Zuzanna uścisnęła ramię matki. - Prawie jej nie pamiętam - stwierdziła ze smutkiem. Matka rozejrzała się po pobliskich grobach. - Zobacz, ci Krajewscy z boku to zawsze tak na bogato mają ustrojone. Bo ta ich najstarsza córka ma chyba kwiaciarnię. To i pełno kwiatów mają. A u babci jakoś mało. Czesiek, idź dokup jakiegoś w doniczce - poleciła mężowi i zwróciła się do córki. - A to ci chyba nie mówiłam, że miałam scysję z ciotką Helą. Poszło o ten grób właśnie. Powiedziałam jej, że co roku na mnie spada obowiązek jego umycia, a reszta ma to w nosie. Powiedziałam, że tylko ja tutaj kwiaty kupuję, a oni po zniczu, i myślą, że to wystarczy. Ciotka się obraziła, ale co tam, niech wie, jak jest - matka była coraz bardziej wzburzona, jednak wyraźnie dumna z siebie. - No i co mamie z tego przyszło? Ciotka się obraziła, a grób i tak mama czyści - podsumowała Zuzanna. Matka ze złością machnęła ręką. - Oj, ty zawsze musisz coś dopowiedzieć. Tymczasem ojciec wrócił z dorodną różą w doniczce. - A czemu wziąłeś żółtą? - spytała z pretensją w głosie matka. Ojciec wzruszył ramionami. - Nic nie mówiłaś, że nie może być żółta - zaczął się bronić.

Matka wyrwała mu z dłoni doniczkę i postawiła ją pod krzyżem. - Jakbyś był mądry, to sam byś się zreflektował, że żółtych jest już dość. Ale tobie wszystko trzeba mówić - psioczyła matka. Zuzi zrobiło się szkoda ojca, który stał w milczeniu złajany za zły, w mniemaniu matki, wybór. - Mamo, ale skąd tata mógł wiedzieć, jaką miałaś tegoroczną wizję grobu babci. Poza tym zobacz, jaka piękna jest ta róża! Matka znów machnęła ręką i z wypiętym tyłkiem zaczęła grabić alejkę pomiędzy pomnikami. Reszta stała chwilę w milczeniu, nasłuchując bicia dzwonów w pobliskim kościółku. - A ty, córeczko, spotykasz się tam z kimś w tym twoim Gdańsku? - zagaił ojciec. - A po cholerę? - matka wyprzedziła Zuzię w odpowiedzi. - Z facetami to tylko problem. Niech się lepiej dziewczyna rozwija. - A co, ona mało rozwinięta? - ojciec zmarszczył brwi. - Cztery lata ogólniaka, pięć studiów, staże, kursy, praca w radiu. Mało kto jest tak rozwinięty, jak moja córcia - mężczyzna przytulił Zuzię i ucałował w czoło. Teraz jakiś zięć by się przydał. Byle nie rudy! - ojciec uniósł znacząco palec. Bo wiesz, że jak Bóg chciał chuja naznaczyć, to dał mu rude włosy. - Tato - Zuza krzyknęła oburzona - jak możesz tak mówić, i to w dodatku na cmentarzu! Matka rozprostowała plecy i zadowolona oglądała rezultaty swojej pracy. Pomnik był wyczyszczony i ustrojony igliwiem oraz kwiatami. Pośrodku płonął olbrzymi znicz. - Rudy, nie rudy, byle porządny był - odezwała się w końcu. - Ale z tym to raczej kiepsko. Pamiętaj, Zuzia, że mężczyźni to z natury oszuści i leniwce. I w ogóle facet, jak gębą ruszy, to kłamie - zakończyła wykład i zapakowała grabki do torby, a ojciec postukał się palcem w czoło.

Dawidek mógł śmiało powiedzieć, że jesień była dla niego wyjątkowo udana. Miał pracę, która przynosiła mu pewne pieniądze, miał kochającą dziewczynę i udany seks z Zuzanną. Jednak czegoś Dawidkowi brakowało. Nie potrafił sprecyzować powodu wewnętrznej tęsknoty. Początkowo nie mógł się przyzwyczaić do rannego wstawania i przymusowego siedzenia w murach do szesnastej, jednak jego finanse zdecydowanie się poprawiły. Co prawda musiał kupować sobie samodzielnie jedzenie i ubrania, jednak nie dawał babce pieniędzy na opłaty, więc zawsze posiadał jakąś kasę. Za pierwsze zarobione pieniądze zaprosił Jagodę na kolację do eleganckiej restauracji. Spędzili razem uroczy wieczór, zakończony udanym aktem seksualnym. Dumny Dawidek mógł w końcu wbić swoją flagę na zdobytym obszarze. Jednak coraz częściej łapał się na tym, że nie ma ochoty na dyskusje ze swoją dziewczyną, która wydawała mu się nudna i zahukana. Cieszył się, że układ z Zuzanną był jasny i klarowny. Odwiedzał ją zwykle dwa razy w tygodniu, przeżywali ze sobą upojne chwile, a potem wychodził, nie dbając nawet o pozory. Bardzo lubił Zuzię, właściwie uważał ją za swoją przyjaciółkę, ale nigdy nie myślał o niej jako ewentualnej narzeczonej. 8 listopada Zuzanna obchodziła swoje urodziny i z tej okazji zaprosiła Dawida na imprezę. Zwołała wszystkich swoich znajomych, zarówno tych poznanych na studiach, jak i w pracy. Przyjęcie urodzinowe zorganizowała w Gdańsku w jednym z klubów na Starym Mieście. Przyjaciele stawili się licznie, przynosząc ze sobą mniej lub bardziej zwariowane prezenty. Od jednego z kolegów dostała pyszny likier w butelce w kształcie plemnika. - To smutne, że od razu kojarzę się innym z takimi rzeczami - zwierzyła się w toalecie Alicji. Goście bawili się już dobre dwie godziny, gdy Ala przybiegła do Zuzi z informacją, że zjawił się wilk. Serce jubilatki żywiej zabiło. Podeszła do niego i przywitała się.

Złożył jej standardowe życzenia i wręczył zapakowany w ozdobny papier prezent. Zuzanna odwinęła niecierpliwie podarunek i ujrzała komplet obustronnie ostrzonych noży. Alicja, która stała za przyjaciółką i zajadała makowca, prychnęła jej ciastem na szyję i uciekła na parkiet. - Podobają ci się? - zapytał ucieszony Dawidek. - Tak, dziękuję, to bardzo praktyczne - wydukała Zuzia. - Czego się napijesz? Poszła zamówić drinka dla swojego gościa, a potem zaprowadziła go do reszty imprezowiczów. - Hej, kochani, to jest Dawid, mój kolega, a to są wszyscy. - Cześć! - zaryczeli gromko rozbawieni ludzie. Zuzanna cały wieczór lawirowała między przyjaciółmi, by nikt nie poczuł się przez nią zaniedbany, ale nie spuszczała oka z Dawidka. W pewnej chwili stwierdziła z irytacją, że jej kochanek rozmawia od dłuższego czasu ze stażystką z radia. Ta mrugała do niego rzęsami zbyt zalotnie, jak na zwykłą znajomość. Śmiała się z każdego wypowiedzianego przez niego zdania i co chwilę poprawiała niedbałym gestem włosy. Zuzia zbyt dobrze znała kobiece gierki, żeby nie wiedzieć, że ta głupia praktykantka leci na jej faceta od łóżka. - Hej, Ada, widzę, że Dawid dobrze dba o ciebie - zagaiła z fałszywym uśmiechem. Młoda dziewczyna spojrzała na nią rozbawiona, widocznie nie mając pojęcia, w jak bardzo niebezpiecznej sytuacji się znajduje. - Ach tak, właśnie opowiadał mi o swojej pracy. Jest taki zabawny. Zuzanna rzuciła Dawidkowi złe spojrzenie. Ten zorientował się, że jest bliska wrzenia, więc wstał i złapał ją za łokieć. - Chodź, chcę zatańczyć z jubilatką. Zuzia dała się poprowadzić, ale na parkiecie zatrzymała się. - Co ty robisz? - zapytała zdenerwowana. - O co ci chodzi?

- Nie udawaj głupiego. Słuchaj, nie obchodzi mnie, z kim jeszcze sypiasz, ale nie życzę sobie, żebyś dymał laski, które ze mną pracują! - Zuzanna czuła zbliżającą się falę gniewu, która miała ją niechybnie ogarnąć. - Co ty gadasz. Chyba jesteś niepoważna. Ja tylko z nią rozmawiałem. - Już ja wiem, czym się twoje rozmowy kończą. - Przestań! Wymyślasz sobie jakieś niestworzone rzeczy. To była tylko rozmowa. Nic więcej. Złapał Zuzkę za ręce i zakręcił nią w koło. - No, Placuszku, ona nawet mi się nie podoba. Nie jesteś przez nią zagrożona. Zuzanna tak bardzo chciała w to wierzyć, że przełknęła łzy, które poczuła w gardle i uśmiechnęła się do niego. - To zatańcz ze mną. Kilka dni później Zuzanna wybrała się wraz z Konradem na wernisaż. Debiutująca w roli fotografki aktorka Teatru Wybrzeże wystawiała swoje prace, aby zmierzyć się z krytyką i ocenić swoje możliwości w tej dziedzinie. Nie było tłoczno, ponieważ wystawa została otwarta w środowy wieczór, kiedy to większość ludzi jest już zbyt zmęczona trzydniową harówką, by zmusić się do kosztowania strawy duchowej. - Zobacz, Koniku, to zdjęcie jest ciekawe. Dziecko potrafi pokazać prawdziwą ekspresję na twarzy - emocjonowała się Zuza, patrząc na fotografię kilkuletniego chłopca z szeroko otwartymi ustami. Na jego obliczu kształtowało się zdziwienie. - Ciekawe czemu się tak przypatrywał... - Nie interesują mnie dzieciaki, Susan. - Więc całe szczęście, że jesteś homo. Przynajmniej nie będziesz miał potomstwa. - Też się cieszę - poparł Zuzannę Konrad. - Nie rozumiem, czemu te pedały tak walczą o adopcję. Chyba im sperma mózgi przegrzała.

- No wiesz... pewnie w środowisku gejowskim są i tacy, którzy mają uczucia, jakby to nazwać... Macierzyńskie? - Ojcowskie. Mnie się podoba to zdjęcie młodej dziewczyny. Dobra gra światła z cieniem. - Mówisz o tej dziewczynie, która gra na skrzypcach? - Tak. Foto jest chyba zrobione na Długiej. Jak myślisz? Ludzie przechadzali się, dyskutując między sobą o ujrzanych tu fotografiach. Niekiedy któryś z gości podchodził do autorki, składając na jej ręce gratulacje i zapewniając o swoim uwielbieniu dla jej talentu. - Ach, zapomniałbym ci powiedzieć! Myślę, że w końcu poznałem swój ideał. Ten mężczyzna jest fantastyczny! - Konrad chwycił Zuzannę za rękę i z przejęciem kontynuował opowieść. - Oczywiście poznałem go przez Internet. Jest mega przystojny. Ma czarne włoski, brązowe, piękne oczy. I super zgrabny tyłeczek. Pałkę też ma fajną, dużą i prostą. Bo ja nie lubię, jak fiut się wygina przy wzwodzie. Zuzanna pokiwała głową ze zrozumieniem, chociaż ona akurat miała stosunek ambiwalentny do wyginania się fiuta. - No i jest bardzo mądry. Pracuje w dużej korporacji i ma nadzieję, że za kilka miesięcy szefowie zaproponują mu bycie wspólnikiem. Nigdy jeszcze nie spotykałem się z kimś tak zajebistym. Ale oczywiście jest też problem. - Jaki? Ma brzydki zegarek? - zażartowała Zuza. - Zegarek też ma świetny. To jest właśnie ten problem. We wszystkim jest tak wspaniały, że popadłem w kompleksy. Zdaję sobie sprawę z tego, że mu nie dorównuję i boję się ciągle, że on też to odkryje... - Ale co ty opowiadasz! - oburzyła się dziewczyna. - Przecież jesteś super chłopakiem. Sama mam na ciebie wielką chętkę i nie mogę odżałować, że mnie nie chcesz przelecieć - roześmiała się. - Och, Susan. Wiesz, że kocham cię bardzo, ale niestety kobiece narządy rodne mnie brzydzą, więc nie licz na nic.

- Wiem, wiem. Ale - Zuzi coś się przypomniało - kiedyś po pijaku się ze mną całowałeś! - Całować to się mogę z każdym - rzucił beztrosko Konrad. - A wracając do mojego faceta, to mogę się w nim naprawdę zakochać. Przyjaciele zabrali swoje płaszcze z szatni i wyszli na zewnątrz, gdzie przywitało ich zimne powietrze. Zuza wtuliła się w ramię mężczyzny i podążyli w dół ulicy. Dziennikarka wyłapywała co pewien czas zazdrosne spojrzenia mijanych kobiet, które nieświadome orientacji seksualnej jej towarzysza, rozpływały się nad urodą Konrada. Tymczasem ten nie ustawał w swoich wywodach. - Tak więc zmotywowany poznaniem „pana idealnego” zapisałem się na siłownię, żeby wyrzeźbić ciało. Co dwa dni chodzę na solarium, bo on lubi opalonych chłopców. I myślę nad depilacją łydek, bo włosy są nieestetyczne. - Konrad, proszę cię - Zuzanna wzniosła oczy ku niebu. - Może jesteś gejem, ale nie ciotą, więc oszczędź sobie takiej żałosnej aktywności. - W Stanach to jest coraz bardziej popularne. Nawet wśród hetero. Zobaczysz, niedługo i polscy faceci będą golić nogi. - Polscy faceci są na to zbyt leniwi. Ale à propos Stanów, to ostatnio myślałam o tym, że w gruncie rzeczy prowadzę życie jak bohaterka amerykańskich seriali. - Skąd to porównanie? - uśmiechnął się mężczyzna i spojrzał na Zuzannę. - No bo tak: pieprzę się bez zobowiązań, na imprezy chodzę z przyjaciółkami, moim najlepszym męskim przyjacielem jest gej, no i mam na imię Susan! - dziewczyna wybuchła gromkim śmiechem, a Konrad jej wtórował. - Kochanie, musisz jednak wiedzieć, że bohaterka amerykańskiego tasiemca nigdy nie ubrałaby takich błyszczących rajstop, jak twoje. One są już niemodne od kilku sezonów! - Pięknym nogom we wszystkim ładnie! - odgryzła się Zuza.

Dochodziła jedenasta wieczorem, gdy Jagoda postanowiła położyć się spać. Podążyła do łazienki, gdzie zmyła makijaż i rozczesała włosy. Potem związała je w kucyk i wskoczyła pod prysznic. Łazienkę wypełnił zapach wanilii, gdyż od kilku lat Jagoda używała wyłącznie kosmetyków o tej nucie zapachowej. Gdy skończyła, nawilżyła skórę balsamem o tym samym zapachu co żel, i odczekała chwilę, by krem dobrze się wchłonął. Była właśnie w trakcie wkładania bawełnianych spodni od pidżamy, gdy usłyszała pukanie do drzwi łazienki. - Jagódko, kochanie, twoja koleżanka przyszła - usłyszała cukrowy głos matki. Jagoda nie miała pojęcia, o którą koleżankę może chodzić, ale nie zmieniało to faktu, że pora, jaką wybrała na odwiedziny, była nieodpowiednia. - Zaraz przyjdę, mamo - krzyknęła i nałożyła prędko koszulę. Poszła zaciekawiona do swojego pokoju, w którym ujrzała zapłakaną Agatę. Twarz dziewczyny dzieliły czarne wstęgi spływającego tuszu, a włosy były w nieładzie, co kłóciło się z szykowną błękitną sukienką, którą miała na sobie. - Co się stało, na litość boską?! Ktoś cię zgwałcił?! Jesteś ranna? - Tragedia, straszna tragedia... - zawodziła Agata. - Nie chce mi się żyć! Jestem skończona - dziewczyna wtuliła twarz w ramię Jagody i łkała, z trudem przełykając łzy. - Powiedz wreszcie, co się stało! - Jagoda szarpnęła lekko przyjaciółkę i zmusiła ją, by na nią spojrzała. - Nie wpuścili mnie do Pomarańczy! To straszne! I co ja mam teraz zrobić? Jagoda była skołowana. Wiedziała, jak ważną sprawą jest dla jej przyjaciółki bywanie, ale nie potrafiła wczuć się w jej sytuację.

- Jak to nie wpuścili, dlaczego? - Nie wiem, zawsze wchodziłam! A teraz jestem jak inni nieudacznicy, którzy nie są dość dobrzy, żeby ich wpuścić do modnego klubu! Jestem skończona - Agata nagle przestała płakać i z niewyjaśnionego powodu wytrzeszczyła oczy. Drzwi lekko się uchyliły i w szparze ukazała się duża głowa matki Jagody. - Wszystko w porządku, dziewczynki? - spytała zatrwożona. Córka zapewniła ją, że może spokojnie położyć się spać, więc matka wycofała się grzecznie do swojej sypialni. Nagle Agata wybiegła z pokoju i zniknęła na dłuższą chwilę. Jagoda nie bardzo wiedziała, jak się zachować, więc siedziała na łóżku w swojej pidżamie koloru lawendy i cierpliwie czekała na dalszy ciąg. Po pięciu minutach jej przyjaciółka wróciła. - Właśnie byłam na balkonie popełnić samobójstwo - wyjaśniła skwapliwie, widząc, że Jagoda nie porusza tematu. - I co? - Postałam chwilę i wróciłam... Jagoda, tam chodzą wszyscy ludzie ode mnie z prawa. Wiesz, co się stanie, jak się rozniesie, że mnie tam nie wpuścili? - Ale w Pomarańczy nawet nie jest fajnie. Ja tam wcale nie chodzę. Puszczają okropną muzykę, wypacykowani chłopcy stoją z drinkami pod ścianą i obserwują nadęte dziewczyny w ciuchach od Versace. To nie jest zabawa, to jakiś koszmar - wyraziła swoją opinię Jagódka. - Ty nie rozumiesz, ty reprezentujesz inną działkę. Prawnicy mają inaczej - machnęła ręką Agata. - Nie mówię, że ja to lubię, ale tak już jest. Lans jest wpisany w zawód prawnika. Jagodzie zrobiło się żal swojej drogiej przyjaciółki, która musiała odnaleźć się w branżowym bagienku. - Jak dla mnie selekcja do klubów powinna być nielegalna. To jest czysta dyskryminacja. I to właśnie wy, prawnicy, powinniście zacząć walczyć o jej zniesienie. Dlaczego jeden człowiek ma prawo do zabawy, a inny nie?

- Wiem, masz rację, ale na razie jest jak jest i dzisiaj właśnie ja nie zostałam wpuszczona do tej zasranej Pomarańczy! - Agata nie dała się wciągnąć w ideologiczną polemikę. - To może zmień klub. Powiedz wszystkim, że chodzisz gdzie indziej, bo w Pomarańczy wykryto karaluchy. - Jesteś genialna - prawniczka wskoczyła przyjaciółce na kolana. - Tak zrobię, ale powiem, że już tam nie chodzę, bo Pomarańcza przestała być trendy. To gorsze od karaluchów. Jagoda zaproponowała Agacie przenocowanie u siebie, na co dziewczyna chętnie się zgodziła. Dostała podkoszulek do spania i znużona nieprzyjemnym zdarzeniem wślizgnęła się pod kołdrę. - Tylko soczewki wyjmij, żeby ci oko nie zaschło - upomniała matczynym tonem Jagoda. - Przez tę awanturę nie spytałam nawet, co u ciebie? - ziewnęła Agata. - Wszystko dobrze. To znaczy, ogólnie dobrze, tylko... Wydaje mi się, że coś się psuje między mną a Dawidkiem. Pewnie to tylko szukanie dziury w całym, ale mam takie wrażenie, że jest dla mnie chłodny i czasem unika spotkań ze mną - uzewnętrzniała się Jagoda, mimo że Agata już od kilku sekund bujała w objęciach Morfeusza. Pierwsze dni grudnia przyniosły pierwsze mrozy. Ludzie zostali zmuszeni do nałożenia puchowych kurtek, szerokich szali i czapek z pomponami. Na stopy ponaciągali ciężkie buciory z kożuszkami, a ich twarze przybrały zimowy wyraz. Dawidek ze zgrozą myślał o nadchodzących śniegach, szybko przeobrażających się w brudną, mokrą chlapę, o przeciekających butach i zacinającym w twarz deszczu. Jak on tego nienawidził! Żeby poprawić sobie humor, często zachodził do Absyntu, gdzie miał możliwość spotkania się ze znajomymi, a przede wszystkim poflirtowania z dziewczynami. W pewną

ponurą, sobotnią noc wybrał się na imprezę i już po godzinie wirował w tańcu z młodą dziewczyną o długich, brązowych włosach. - Jak masz na imię? - zapytał słodko. - Celina - usłyszał. Mimo to nie pamiętał tej odpowiedzi, gdy niedzielnego poranka zastanawiał się, jak spławić tę brązowowłosą kobietę ze swojego łóżka. Nie miał tego jeszcze opracowanego. Co innego, gdy sypiał z kimś w obcym domu. Wtedy po prostu wstawał, ubierał się, mówił, że było cudownie i wracał do babci. Jednak, gdy nieopatrznie zapraszał niewiastę do siebie, miał problem. - Słuchaj, seksi bejbe - zagadał, nie pamiętając imienia kochanki. - Muszę zaraz iść do kościoła. Jest niedziela... Kobieta przeciągnęła się z błogim uśmiechem i odpowiedziała: - Nie ma sprawy, mogę iść z tobą. Tego Dawidek się nie spodziewał. - Ale ja chodzę zawsze z babcią. Mogłaby się pogniewać, gdybym poszedł tam z tobą. - Jesteś uroczy - pocałowała go. - Chyba jesteś bardzo zżyty ze swoją babcią? - O tak, bardzo. Celina opuściła mieszkanie, a Dawidek poszedł zjeść śniadanie w kuchni. Starsza pani siedziała przy stole i kroiła marchewkę na zupę. - Co ty za kurwę znów przyprowadziłeś? - spytała bez ceregieli. Wnuk nic nie odpowiedział, tylko nasypał sobie płatków i zalał zimnym mlekiem. - Jaką zupę babcia gotuje? - Sraką. Mówiłam ci, że nie chcę kurewstwa pod moim dachem. Tyle ich tu przyłazi, że nawet nie mogę ich imion zapamiętać. - Ja też, babciu - roześmiał się Dawid.

Sprzedaż noży nie szła Dawidowi zbyt dobrze. Okazało się, że klientom wystarczą noże ostrzone jednostronnie i nie mają ochoty na fanaberie w kuchni. Dzięki znajomej znalazł nową posadę i zaczął pracować w sklepie odzieżowym w Galerii Bałtyckiej. Oprócz niego w sklepie pracowało trzech innych sprzedawców, którzy od razu wciągnęli go w układ. - Jak przychodzi nowa kolekcja, to sprzedajesz facetowi towar za pełną cenę, a w rejestrze piszesz, że udzieliłeś trzydziestoprocentowego rabatu stałemu klientowi. Różnica jest dla ciebie. My nie wpieprzamy się w twoją sprzedaż, a ty w naszą. Jak przychodzą gadżety dla klienteli, na sklep dajemy tylko połowę. Resztę dzielimy po równo, a potem możesz opchnąć to na Allegro. Wchodzisz w biznes z nami czy pękasz i tym samym wracasz na bezrobocie? - wyłuszczył zasady młody mężczyzna w jasnej koszuli i granatowych dżinsach. - To mi pasuje - pokiwał głową Dawidek. - A więc witaj w naszym gronie - mężczyzna wyciągnął do niego miękką dłoń. Okazało się, że Artur, bo tak miał na imię, był bardzo sympatycznym człowiekiem, na którego pomoc Dawid zawsze mógł liczyć. Nie tylko zapoznał go z regułami panującymi w handlu, ale również wtajemniczył go w sekrety Galerii. - Widzisz tę laskę ze sklepu naprzeciwko? Z nią nigdy się nie kłóć. To dziewczyna jednego z ochroniarzy, a z nimi trzeba dobrze żyć. Jak będziesz chciał zjeść coś dobrego w przerwie, to idź do lokalu tego paciatego. Ma tanie i dobre żarcie. Pierwszy dzień w pracy minął Dawidkowi bardzo szybko. Zajmował się głównie układaniem swetrów na półce, odświeżaniem powietrza w przebieralni i zmywaniem podłogi. Drugiego dnia zdecydował się podejść do klienta, któremu sprzedał skórzany, brązowy pasek.

Trzeciego dnia sunął już zgrabnie między kupującymi, oferując im marynarki, spodnie i żakiety. Czuł, że taka praca mu odpowiada. Szczególnie chętnie zajmował się podstarzałymi klientkami, które nie mogły oprzeć się komplementom młodego przystojniaka i chętnie sięgały palcami do portmonetek po błyszczące karty płatnicze. Najwięcej klientów przechadzało się po Galerii Bałtyckiej w godzinach popołudniowych, natomiast rano było sennie i pustawo. - Ale nuda. Idę sobie zwalić konia w kiblu - powiadomił Artur. Dawid nie krył zaskoczenia. - Co ty mówisz? - zapytał niepewny tego, co usłyszał. - Że idę konia zwalić. Gruchę trzepać. - Chyba żartujesz? - Dawidowi trudno było uwierzyć w słowa kolegi. - A co się tak dziwisz? Nigdy sobie nie trzepałeś? - Artur wyszedł, Dawid zaś musiał zająć się parą klientów, która właśnie weszła do sklepu. Kiedy opowiadał tę historię Bizonowi, ten pokręcił głową zgorszony. - Jak on mógł się przyznać do tego, że konia sobie wali? - Nie chodzi o to, że sobie wali, tylko gdzie i kiedy to robi - zirytował się Dawidek. - Ale to jednak chujowe przyznać się do tego, że nie masz kogo przelecieć, więc stukasz swoją rękę. Faceci nie powinni tego mówić - Bizon znów pokręcił głową i splunął zdegustowany. Zuzanna sprawdzała materiał nagrany tego poranka przez Adę. Jako praktykantka, Adriana miała obowiązek oddawać Zuzi do oceny każdy dźwięk, jaki nagrała na mieście. - Ada, to do lokalnych ma pójść? - spytała ostro. - No tak - przyznała z wahaniem dziewczyna. - Powiedz mi, dlaczego wybrałaś ten temat? - No bo w Trójmieście nie działo się nic ciekawego...

- To trzeba było coś znaleźć, zawsze dzieje się coś ciekawego. Ada, zapewniam cię, że dziadek z Karlikowskiej w Sopocie, włączając wiadomości regionalne, ma w nosie to, że Europejczycy będą mogli dziś zobaczyć kometę gołym okiem. Co innego, gdyby to było możliwe tylko w Trójmieście, rozumiesz? Praktykantka zrobiła nienawistną minę i kiwnęła głową. Zapytała, czy ma zrobić zastępczy materiał. Zuza, której zależało na czasie, zadała jej temat sondy, po czym Ada wzięła sprzęt reporterski i ruszyła na miasto. Zuzia zrobiła sobie kawę i chwyciła kilka gazet, które musiała przejrzeć. Nagle poczuła mocny, męski zapach i zobaczyła kątem oka, że zbliża się jeden z wydawców. - Wkurzyła cię - raczej stwierdził niż zapytał Łukasz. - Ech, nie ma o czym mówić. Po prostu mam wrażenie, że zgłasza się do nas coraz więcej ludzi, którzy nie angażują się w robotę, ale paradoksalnie mają duże wymagania. Wiesz, że ta Ada poprosiła naczelnego o większą stawkę? Łukasz pokręcił głową z dezaprobatą. - Przecież większość praktykantów robi za darmo. Ona dostaje kasę i jeszcze chce więcej? - Naczelny się nie zgodził, ale niesmak pozostał. Kiedy Zuza skończyła lekturę gazet, zadzwoniła w kilka miejsc i umówiła się z rozmówcami do kolejnych reportaży kulturalnych. Potem chwyciła torebkę i wyszła z budynku radia. Uśmiechnęła się pod nosem, mijając kilku pijaczków pod monopolowym. Jeden z nich liczył dokładnie drobniaki błyszczące mu w dłoni, a reszta przyglądała się temu w nabożnym skupieniu, czekając na końcowy wynik. Ich ogorzałe twarze nosiły ślady wieloletniego spożywania win z dolnej półki. Niektórzy chwiali się łagodnie, jakby popychani delikatnym wietrzykiem. Ich skarbnik ubrany był w koszulkę Adidasa, zaś reszta żuli nosiła markowe obuwie.

Właśnie ten fakt wywołał uśmiech Zuzanny, która doszła do wniosku, że polska bieda nie dotyczy meneli. Kiedy znalazła się we Wrzeszczu, skierowała się na stację SKM. Miała trochę czasu, więc dokładniej przyjrzała się ściennym obrazom, które zdobiły dworzec. Na jednym z nich stara kobieta z wyłupiastymi oczyma trzymała na rękach niemowlę z równie przerażającymi oczętami. Obraz nie wywołał w Zuzie miłych odczuć, więc szybko przeniosła wzrok na kolejny, który przedstawiał twarz młodego mężczyzny. Facet wyglądał na wkurzonego, dlatego dziennikarka odwróciła się i w końcu trafiła na coś, co do niej przemówiło. Młoda blondynka patrzyła wyzywająco na przechodzących pasażerów. Czerwone, wydęte usta sprawiały wrażenie, jakby chwilę wcześniej wypluły z siebie stek wulgaryzmów. Natomiast oczy wypatrywały chętnego, który chciałby na nie odpowiedzieć. Nadjechał pociąg i Zuzanna w ostatniej chwili wskoczyła do środka. Późnym popołudniem popijała herbatę w mieszkaniu wybitnej aktorki Lidii Szulc. W mieszkaniu czuć było zaduch, w nozdrzach mieszał się zapach kotów i mocnych perfum artystki. Ona sama siedziała z gracją na kozetce w długiej pomarańczowej sukni, a jej pomarszczona szyja otulona była fioletowym boa. Mocny makijaż kontrastował z suchą, bladą skórą. W tle słychać było klarnet Benny’ego Goodmana. - To był wspaniały czas, droga panno - wspominała z rozmarzeniem aktorka. - Pierwsze lata po wojnie były trudne, ale też ekscytujące. W nas młodych była energia i wiara. Olbrzymia wiara, że skończyły się złe dni. Mogliśmy góry przenosić. Chcieliśmy budować nowy szczęśliwy świat. Cieszyliśmy się, że przeżyliśmy, dlatego często świętowaliśmy - na kolana starej kobiety wskoczył kot i ułożył się wygodnie do snu. - Ach, co to były za przyjęcia! Myśmy wtedy kochali się w swingu. Glenn Miller, Count Basie, Jimmy Dorsey, myśmy ich poznali później niż cały świat, ale jak my ich kochaliśmy!

Zuzanna obdarowała kobietę promiennym uśmiechem. Była zawstydzona, że nie znała nazwisk, którymi rzucała aktorka. Upiła trochę herbaty. - A jaki charakter miały te przyjęcia? To były wielkie bale, na które przychodziło się w parach, czy może kameralne słuchanie muzyki w prywatnych domach? - A skąd - kobieta machnęła ręką. - To były prawdziwe balangi, przychodziło się z jednym narzeczonym, a wychodziło z innym. Alkohol lał się strumieniami. Proszę nie zapominać, że myśmy byli artystami. W tamtym czasie nieomal mieszkałam w teatrze. Robiliśmy sztukę, a wieczorami ją opijaliśmy. - I w tamtym czasie poznała pani swojego pierwszego męża - Zuza zajechała tonem Magdy Mołek. - Ach tak, to był przystojny, młody człowiek. Wspaniały! Jak on recytował Szekspira! Zakochałam się w nim od razu. Byliśmy małżeństwem pięć lat, a potem zakochałam się w moim drugim mężu. Też był aktorem. Ale umarł szybko i znów zostałam sama. - W wielu wywiadach przyznawała się pani do większej liczby kochanków niż ról. Policzyłam pani role. Zagrała pani w ponad trzystu spektaklach i dziesięciu filmach. - Na to wychodzi, że miałam czterystu mężczyzn - zarechotała starsza pani. - Chyba trochę przesadziłam w rachunkach, ale rzeczywiście wiodłam życie pełne mężczyzn. Ale ja ich wszystkich kochałam, a oni kochali mnie aktorka się zamyśliła. - Wie pani, niektórzy zarzucali, że mężczyźni byli ze mną dla sławy i pieniędzy. A ja zawsze twierdziłam, że wolę, żeby kochano mnie dla pieniędzy, niż żeby w ogóle mnie nie kochano. Kot przeciągnął się leniwie i wyprostował ogon. Potem wstał i zaczął gryźć łapkę. Muzyka przestała grać i aktorka wstała, by zmienić płytę. Z jej boa posypało się kilka piór. Gdy wróciła, dolała Zuzie herbaty do filiżanki. - Gdyby miała pani taką możliwość, w której sztuce chciałaby pani jeszcze zagrać?

- O nie, moja droga, ja już nie mam takich marzeń. Ja swoje przeżyłam. Wspomnienia są fantastyczne, ale lubię też życie staruszki. Czasem mnie ktoś odwiedzi, jak pani dzisiaj, przyjdzie syn z żoną. Wnukami mnie niestety nie obdarzyli... I mam te moje koty. Moje dzieci - kobieta przytuliła sierściucha i podrapała go pod brodą, na co ten natychmiast zaczął głośno mruczeć. Halo, cześć, Placuszku - wyszeptał do słuchawki Dawidek. - Jesteś już w domku? Zuzanna była skonana po całym dniu pracy, ale jej facet od seksu nie odzywał się całe wieki, więc nie umiała mu odmówić wizyty. Po kilku minutach był już u niej w mieszkaniu, co oznaczało, że dzwoniąc do niej, pałętał się między blokami Żabianki. - Zrobisz mi kawy? - Tak, sobie też zrobię, bo jestem padnięta - przyznała się do niedyspozycji. Usiedli w kuchni, gdzie Zuza zaczęła przygotowywać napój. Dawidek siedział na taborecie i przyglądał się kształtnym plecom dziewczyny, przechodzącym w krągły, lekko odstający tyłek. Gapił się na niego bez zażenowania, usiłując przywołać w myślach obraz jego nagości. Nachylił się i złożył mocny pocałunek na pośladku. Zuzia odwróciła się do niego i uśmiechnęła. Zalała wodą drobinki kawy rozpuszczalnej i dolała mleka. - Chodźmy do pokoju - nakazała. - Zmieniłem pracę. - Rozbrykałeś się. Znalazłeś coś lepszego? - Tak, pracuję teraz w Galerii Bałtyckiej. W sklepie odzieżowym. Lepiej płacą, ale najważniejsze jest to, że nie muszę biegać za klientami i namawiać ich na jakieś gówno. Fajna robota. - To dobrze, może cię kiedyś tam odwiedzę, obsłużysz mnie - zaśmiała się.

- Obsłużyć to mogę cię nawet dzisiaj, Placuszku. A jak tobie się pracuje? Dużo ci zlecają? Zuzia rozsiadła się wygodnie na kanapie i przycisnęła poduszkę do brzucha. - Jest dobrze. Najważniejsze, że robię to, co lubię. Nie wyobrażam sobie, żebym miała siedzieć pół dnia w jakimś biurze i klepać w klawiaturę komputera. Najgorsza robota na świecie. - Gorsza od kopania rowów? - zażartował. - Żebyś wiedział. Widziałeś, jak się kopie rowy. Jeden kopie, pięciu się przygląda. Przynajmniej jesteś na świeżym powietrzu i pogadać można. - Super film oglądałem ostatnio. O Ryśku Riedlu. Wiesz, to był ten koleś z Dżemu. - Tak, wiem. - Słuchaj, człowiek miał taki talent! Bardzo podoba mi się barwa jego głosu. I te teksty. Słuchasz i czujesz, że on wie, co tobie w duszy siedzi ekscytował się Dawidek. - „Na zawsze z tobą być, śnić z tobą twoje sny...”. Ty wiesz, jak on kochał swoją żonę? A ona dla niego dałaby się pokroić. Zuzanna popatrzyła na niego uważnie. Dawidek właśnie szarpał wyimaginowane struny gitary i zrobił minę sztangisty w podrzucie. - A ty potrafiłbyś tak kochać? - Pewnie. Tyle, że jeszcze nie natrafiłem na tę jedyną. - No a Jagoda? Dawidek udał, że nie usłyszał pytania. Zamiast tego poklepał miejsce obok siebie na kanapie i kazał Zuzie się przybliżyć. Ta spełniła jego życzenie i ich twarze znalazły się na tej samej wysokości. Chłopak wsunął kochance język w usta i zaczął cicho mruczeć. Objął ją w talii i mocno do niej przywarł. Popchnął ją lekko, aby się położyła i ściągnął jej spódnicę. Potem jednym ruchem zdarł z niej majtki. Zuza rozłożyła nogi i Dawid zwinnie wsunął się między nie. Zaczął pieścić wargami sutki kochanki, które prężyły się pod

materiałem stanika. Zuzanna odpięła haftki i biustonosz uwolnił jej piersi. Poszukała rękoma klamry od paska Dawida i jednym ruchem rozpięła sprzączkę. Spodnie chłopaka powędrowały na podłogę, taki sam los spotkał jego sweter i koszulkę. - Zdejmę skarpetki, bo głupio wyglądam - szepnął jej do ucha. Położył się na kochankę całym ciężarem ciała, a ona wtuliła twarz w jego gęste, pachnące włosy. Dłonie Dawida wędrowały po całym jej ciele, wywołując gęsią skórkę. Całował ją długo, gryząc niekiedy język i wargi. - Jesteś najlepsza - sapał. - Uwielbiam to z tobą robić. Kiedy była już rozpalona, założył kondom i wszedł w nią delikatnie. Otworzyła szeroko usta z rozkoszy i jęknęła. - Dawid, och, Dawid - szeptała jego imię. Wirował w niej powoli, liżąc jednocześnie jej szyję. Zuza wbiła paznokcie w jego plecy i czuła, że orgazm przyjdzie szybciej niż zwykle. Chłopak podłożył ręce pod uda Zuzanny, tak że jej nogi uniosły się lekko, a on mógł głębiej się w nią wślizgnąć. Wykonał kilka szybkich, głębokich ruchów i eksplodował. Zuzanna popatrzyła na niego rozgoryczona. - Ja jeszcze nie... Dawid zsunął się niżej i wsadził jej dwa palce w pochwę, a jego język zajął się łechtaczką. Po chwili Zuza jęknęła głośno, a jej ciałem wstrząsnęły silne drgania. U Zuzanny Dawid spędził ponad godzinę. Nie chciał się spóźnić, więc szybko ubrał się i przywołał windę. Zuzia była rozczarowana tak krótką wizytą, ale wiedziała, że nie może go zmusić do zostania. Nie miała niczego, czym mogłaby go zaszantażować. Tymczasem Dawid wsiadł w tramwaj i dojechał na Przymorze. Pod akademikami czekała na niego dziewczyna.

Uśmiechnęła się, gdy go zobaczyła i ruszyła w jego stronę. Była średniego wzrostu i miała kasztanowe włosy zaplecione w luźny warkocz. Ciemna, gruba kurtka kryła jej kształty, ale łatwo było zauważyć, że dziewczyna była drobna. - Nie zmarzłaś jak na mnie czekałaś? - zapytał skruszony. - Nie, nie jest tak zimno - odpowiedziała Ada. - To może pójdziemy gdzieś na gorącą czekoladę, żeby się rozgrzać. Co ty na to? Adriana z chęcią przystała na propozycję i ruszyli w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca. Śnieg trzeszczał wesoło pod butami i rozświetlał ciemne ulice. Z tunelu wyszła grupka zawianych studentów, którzy zbierali siły przed kolejnym okresem sesyjnym. Jeden z nich kopnął stojący śmietnik, który przewrócił się na ziemię, wysypując worek śmieci. Studenci zaśmiali się gromko i podążyli w stronę akademików. - A ty jeszcze nie musisz zakuwać? - zatroszczył się Dawidek. - Może odciągam cię od nauki? - Nie, no coś ty. Ja mam mało egzaminów w zimowej. W letniej to będzie koszmar, ale teraz mam luzy. W końcu znaleźli odpowiedni lokal, gdzie serwowano słodką, gorącą czekoladę. Dawidek pomógł Adzie zdjąć kurtkę. Odsunął jej krzesło i zamówił napoje dla obojga. - Więc chcesz zostać dziennikarką. Podoba ci się praca w radiu? - Tak, chciałabym pracować w tym zawodzie. Teraz robię te praktyki, ale wiesz, jak to jest na praktykach. Wszyscy tobą pomiatają i mają cię za nic. Chciałabym mieć już swoją audycję. Dawidek pokiwał głową ze zrozumieniem. - A to możliwe, żeby dali ci jakąś audycję? - No właśnie widzę, że nie bardzo. W tym radiu, gdzie teraz jestem, jest

okropna atmosfera. Wiem, że lubisz Zuzę, ale ona jest strasznie czepliwa. Ciągle coś jej się nie podoba. Sorry, że ci to mówię... Dawidek uśmiechnął się uspokajająco. - Spokojnie, to tylko moja koleżanka. Nawet nie znam jej za dobrze. Ada napiła się czekolady. Dawidek, lekko się nachylając, cały czas patrzył jej w oczy, czym trochę ją zawstydzał. Postanowiła jednak nie dać poznać, jak jest skrępowana. - A ty co porabiasz w życiu? - Na razie pracuję w Galerii, ale tak w ogóle jestem muzykiem. I piszę książkę. - Och, a o czym jest ta książka? - Ada zrobiła wielkie oczy. - O życiu. O czekaniu i szukaniu - pokiwał głową chłopak. Podobała mu się ta dziewczyna o długim warkoczu, która siedziała przed nim z czekoladowym wąsem nad wargą. Nie bój się! Nie bój, śmiało, do góry - krzyczał Dawidek, zadzierając głowę. Przed nim stała wielka ścianka do wspinania, na której roiło się od żądnych wrażeń adoratorów wspinaczki. Ludzie w uprzężach wyszukiwali wzrokiem najdogodniejszej drogi, by wspiąć się na szczyt. Niektórzy rezygnowali w połowie ściany, przegrywając walkę ze zmęczeniem lub strachem, jednak większość odważnie parła do celu. Ada zawahała się przez chwilę, jednak słowa Dawida dodały jej otuchy i w kilkadziesiąt sekund dokończyła ścienny marsz. Zjechała szybko na dół, dumna z tego osiągnięcia. Pierwszy raz spróbowała wspinaczki i pchnięta ambicją, wybrała jedną z trudniejszych dróg. Dawidek rzucił się w jej kierunku i chwycił ją w ramiona. - Brawo, Bąbelku. Wiedziałem, że się uda. Jesteś debeściak! Adriana uśmiechnęła się tak szeroko, że błysnęły jej wszystkie zęby. Pokręciła tyłkiem w tańcu zwycięzców i cmoknęła chłopaka w nos. - Ale było fajnie! Totalna adrenalina. Wiesz, w pewnym momencie nie

wiedziałam, gdzie mam postawić nogę. Wydawało mi się, że nie ma w pobliżu żadnej szczeliny, ale potem zobaczyłam, że miałam jedną po lewej stronie. Ada była podniecona i podskakiwała wokół Dawida, uwalniając nadmiar energii. Ten patrzył na nią zafascynowany. Cieszyła go jej żywiołowość i spontaniczność. - Muszę siku - wyznała bezpardonowo i pobiegła do ubikacji. Dawid wyciągnął telefon komórkowy i zaczął pisać SMSa. Napisał kilka zdań, ale ostatecznie nie był z nich zadowolony. Skasował wiadomość i znów zaczął klikać w klawiaturę telefonu. W końcu zaakceptował treść i wybrał numer Jagody. SMS został wysłany, a Dawidek ponownie sprawdził brzmienie wiadomości. Na ekranie jego komórki czarne literki układały się w dwa zdania: „To nie jest miłość. Zostańmy przyjaciółmi”. Tymczasem Ada wróciła, trzymając w ręku kubek ciepłej herbaty. - Kurczę, ale ulga. Mam chyba przeziębiony pęcherz. - Musisz się cieplej ubierać, Bąbelku, teraz jest taka okropna pogoda. Chwycili za swoje kurtki i wyszli na zewnątrz, gdzie przywitał ich siarczysty mróz. Ada dziarsko naciągnęła czapkę na uszy. Zaczęła mu opowiadać zabawną historyjkę, jaka przydarzyła się jej koleżance podczas egzaminu z językoznawstwa synchronicznego. Dawidek śmiał się głośno, chociaż opowiadania studenckie, zamiast go bawić, zawsze przypominały mu jego brak wykształcenia. Para, zajęta rozmową, nie zauważyła, że po drugiej stronie ulicy pewną dziewczynę trafił szlag. Zuzanna nie wierzyła własnym oczom. Mimo że chciała, nie mogła zaprzeczyć, że zobaczyła rozanielonego Dawidka, wokół którego podskakiwała, niczym wróbelek na młodej trawie, rozchichotana Adriana. Minusowa temperatura, która panowała na dworze od kilku dni, nie była w stanie zatrzymać procesu wewnętrznego wrzenia, jakiemu poddała się Zuzanna. Młoda kobieta nie mogła ruszyć się z miejsca, wlepiając wzrok w przechodzącą parę. Nagle Dawid, wyczuwając na sobie spojrzenie, odwrócił się

w stronę Zuzi. Zaskoczony jej widokiem, wyszczerzył do niej zęby, pomachał jej wesoło i nie wtajemniczając Ady w sytuację, która właśnie stała się udziałem ich trojga, podążył dalej z nową towarzyszką życia u boku. W mieszkaniu Zuzanny na podłodze leżała pusta butelka po winie, kilka zasmarkanych chusteczek higienicznych, dwa złamane papierosy, jeden pet i Zuzanna. Obok siedziała Alicja, która jedną ręką głaskała ramię przyjaciółki, a w drugiej trzymała zapalonego papierosa. Ala miała minę kobiety po przejściach, która wszystko rozumie, natomiast Zuzia z czerwoną od płaczu twarzą i rozmazanymi na niej smarkami wyglądała na taką, która niczego nie rozumie. - Kurwa, ale dlaczego z nią? - zawodziła. - Z nią, kurwa? Jebana suka. Nienawidzę jej. I jego też nienawidzę. Nienawidzę ich obojga - kontynuowała tyradę. Ala zaciągnęła się papierosem. - Pewnie dobrze mu dupy daje. Faceci tylko tym się kierują. - Ja też mu dobrze dawałam. Co ja, kurwa, źle mu dawałam? - chciała wiedzieć Zuza. - Dawałaś mu najlepiej - pochwaliła ją przyjaciółka. - Ale jemu już się znudziło. Zawsze ci mówiłam, że to kawał skurwysyna. Zuzanna zastanowiła się przez sekundę nad tymi słowami i na nowo wybuchła płaczem. Alicja głaskała ją po głowie, odgarniając z twarzy mokre, zlepione pasma włosów. - Pierdolę... Pierdolę wszystkich facetów! Nie potrzebuję ich wcale! Zuzia wydmuchała nos. - Nigdy więcej już nikomu nie zaufam. - Jemu nie ufałaś. - Wiem, kurwa. A i tak wyszłam na ostatnią debilkę. Wiedziałam, że nie można mu ufać. Wiedziałam. I jeszcze mi pierdolił farmazony. „Nie jesteś przez nią zagrożona, Placuszku”, tak mi mówił. A w tym

samym czasie zastanawiał się, jak ją zaciągnąć do łóżka. Chociaż pewnie to nie było trudne - Zuzanna przerwała, by zebrać myśli. To taka głupia dziewucha, mówię ci. Kompletna idiotka. Wiem, bo z nią pracuję. - Wszystkie Ady to idiotki. Jak moja kuzynka - potwierdziła Alicja. Pomyślała o swoim chłopaku, który czekał na nią w ich wynajętym mieszkaniu. Narzekała na niego i pragnęła odmiany, ale panicznie bała się, że pewnego dnia, gdy niczego nie będzie się spodziewać, jej chłopak ją opuści. Wiedziała, że jest atrakcyjna, ale czy to wystarczy, żeby zatrzymać przy sobie mężczyznę? Zuzanna nie była kobietą, która łatwo godziła się z porażką. Kiedy w szkole podstawowej zajęła ostatnie miejsce w biegu imienia Mikołaja Kopernika, najpierw obraziła się na swojego nauczyciela wychowania fizycznego, a potem trenowała ostro cały rok, by następnym razem zająć drugą lokatę. Porażki w życiu uczuciowym znosiła najciężej. Nie umiała sobie poradzić z odrzuceniem, ponieważ rzadko kogoś dopuszczała do swojego serca. Nie znała sekundowych zauroczeń, zakochania od pierwszego wejrzenia i radosnych motyli w brzuchu. Odetchnęła ciężko i zapukała do drzwi. Otworzyła jej staruszka, której niesforne siwe kosmyki wymykały się spod kraciastej chustki. - Ach, to pani - kobieta przywitała ją bez entuzjazmu. - Dawida nie ma, ale może pani poczekać w kuchni. Zuzia podziękowała i weszła do mieszkania. Wyczuła kwaśny zapach kiszonych ogórków. Usiadła przy stole i obserwowała babcię w milczeniu. Ta zajęła miejsce przy oknie i zaczęła obierać jabłka. Potem starła je na papkę i dorzuciła do gotowego ciasta. Rozgrzała olej na patelni i wtedy obie usłyszały chrzęst zamka. - O - mruknęła stara kobieta. Do kuchni wszedł Dawid i przystanął, zauważywszy siedzącą Zuzannę.

- Chodź do mnie - rzucił niezadowolony. Dziewczyna posłusznie wstała i podążyła za nim. Dawidek włączył muzykę i pogłośnił ją na tyle, że przez drewnianą podłogę zaczęły przechodzić drgania. Zwalił się całym ciężarem ciała na kanapę i spoczął w pozycji półleżącej. - No? - zachęcił ją do rozmowy. - Dawid, ja wiem, że sytuacja między nami jest jasna, ale to co zrobiłeś, to było naprawdę perfidne i cholernie mnie zabolało - zaczęła drżącym głosem. - O co ci chodzi? Co ja zrobiłem? - Przestań udawać. Widziałam was wtedy. Wiem, że umawiasz się z Adą. - Ty jesteś chyba psychiczna. To jest tylko koleżanka. Nic mnie z nią nie łączy - wzruszył ramionami Dawidek. - Dlaczego ty mnie nie traktujesz poważnie? Naprawdę uważasz, że jestem taka głupia, żeby nie wiedzieć, co się dzieje? - w głosie Zuzy wyczuwało się duże zdenerwowanie. - Zuza, co ty odpierdalasz? Co cię obchodzi, z kim ja się spotykam? Dawid wstał i zapalił papierosa. - Nie obchodzi mnie, kogo pieprzysz Dawid, ale prosiłam cię o jedno. Prosiłam, żebyś nie pieprzył kogoś, kto ze mną pracuje. Jak ja mam się czuć w takiej sytuacji? - Zuzanna nie wytrzymała i się rozpłakała. - To mogła być jakakolwiek inna dziewczyna. Mogłeś sobie wziąć Jolę z Rumii, albo Zdzisię z Krakowa, ale musiałeś akurat wybrać laskę, z którą pracuję - łkała Zuzia, zdając sobie sprawę, że Jola z Rumii też byłaby dla niej bolesna. - Przestań. Z jasnego, klarownego układu zrobiłaś „love story”. Nigdy niczego ci nie obiecywałem. - Wiem o tym. Myślałam jednak, że mnie szanujesz jako kobietę, ale widzę, że jesteś po prostu podłym sukinsynem, który nie chce wziąć odpowiedzialności za swoje działania - Zuza rozryczała się na dobre. - Nie lecz własnych kompleksów cudzym kosztem, Zuza! Powinnaś się

leczyć, bo wymyślasz jakieś bzdury. Miałaś ochotę na to samo, co ja, a teraz robisz ze mnie jakiegoś potwora. Zuzanna nie mogła uwierzyć, że ten sam facet, który niedawno mruczał jej do ucha same wspaniałości, teraz potrafi być tak niegrzeczny wobec niej. - Myślę, że powinnaś już sobie iść. I nie wpierdalaj się w moje życie. Dziewczyna wstała i uderzyła pięścią w jego pierś. - Pieprzony bydlak! - rzuciła na pożegnanie i wybiegła z mieszkania. Dawid oddychał ciężko, jego plecy oblał zimny pot. Kopnął z impetem stojącą na ziemi doniczkę z fikusem. Kwiat przewrócił się i czarne grudki ziemi wysypały się na podłogę. - Głupia cipa! - wysyczał przez zęby. W drzwiach pojawiła się babcia i spojrzała smutno na wnuka. Pokiwała głową i z powrotem zniknęła w ciemnej kuchni. Zuzanno, wpadnij do mnie za pięć minut. Chciałbym z tobą porozmawiać - naczelny minął dziewczynę i wszedł do swojego biura. Zuzia odłożyła swoje drugie śniadanie, którego jeszcze nie zdążyła odwinąć z woreczka i poszła do łazienki. Popatrzyła w lustro, ale na jej twarzy nie było już widać śladów dwudniowego maratonu picia wódki. Sińce, które jeszcze niedawno rysowały się pod jej oczami, poległy w zetknięciu z kostkami lodu, które przykładała pod oczy cały poprzedni dzień. Wargi w końcu nabrały koloru, a na policzki wstąpiły rumieńce. Szybki spacer na mrozie poradził sobie z bladością porzuconej kobiety lepiej niż najdroższy krem. Zuzia zebrała swoje kruczoczarne włosy w koński ogon i przygładziła zmierzwioną grzywkę. Umyła ręce i wychodząc zderzyła się z kimś, kogo miała najmniejszą ochotę spotkać. Adriana uśmiechnęła się do niej szeroko i przywitała ją radośnie. Chciała wyminąć Zuzę i wejść do kabiny, ale Zuzia ją zatrzymać. - Jesteś teraz z Dawidem? - spytała.

Ada przystanęła zaskoczona. Na jej twarzy malowało się zmieszanie, które szybko ustąpiło wzburzeniu. - Myślę, że nie powinnaś interesować się moim życiem prywatnym odpowiedziała. - Nie interesuję się twoim życiem, tylko życiem faceta, z którym sypiam. Żuchwa Adriany drgnęła nerwowym tikiem. W łazience nagle zrobiło się parno. - O czym ty mówisz? Zuza oparła się o wyszczerbiony zlew i spojrzała jej prosto w oczy. - Spotykam się z Dawidem od wielu miesięcy, to nie jest związek... Chodzi tylko o seks. W tym czasie miał kilka dziewczyn - Zuzanna była bezlitosna. - Nie przeszkadzało mu to jednak spotykać się ze mną. - Nie wierzę ci. Jesteś zwyczajnie zazdrosna. - Jego pokój pomalowany jest na zielono, na drewnianej podłodze leży mały indyjski chodnik, na którym wiele razy uprawialiśmy seks. W drzwiach ma założony zamek, którym zamyka się przed babką. Gdy go odwiedzasz, puszcza bardzo głośno muzykę. Serwuje ci zieloną herbatę, a potem proponuje wino. - Przestań! - Ada nie podołała tej wyliczance. - Być może to prawda, co mówisz, ale tym razem będzie inaczej. Nie jestem taka jak ty i reszta. Adriana wybiegła wzburzona z toalety i trzasnęła drzwiami. Zuzia drżała na całym ciele. Łzy cisnęły jej się do oczu. „Nie jestem taka jak ty” - słowa Ady ścisnęły Zuzę za gardło, a potem chwyciły za płuca, tak że dziewczyna nie mogła oddychać. Odkręciła kran i opłukała twarz zimną wodą. Postała chwilę i ciężko wzdychając, spojrzała na swoje odbicie, jednak widziała tylko ciemne, wściekłe źrenice. Kilka minut później siedziała w głębokim fotelu w gabinecie szefa i założywszy nogę na nogę, czekała na rozmowę. Naczelny przeglądał papiery zalegające jego biurko, najwyraźniej czegoś szukając. Był facetem w średnim wieku, o miękkiej, przyjaznej facjacie. Był normalnej postury, jednak pod

szarym podkoszulkiem widoczny był lekki brzuszek. Jasnobrązowe gęste włosy opadały mu kaskadą loków na ramiona. Ubrany był jak co dzień, w sztruksową marynarkę i dżinsy. Zuzia ceniła w nim to, że wytwarzał dobrą atmosferę. - Szukam tutaj... - zaczął niepewnie - szukam, ale nie mogę znaleźć... Miałem tutaj... O, to chyba to - obejrzał dokładnie trzymany w ręku dokument. A nie, to nie jest to. No w każdym razie, chcę zatrzymać jedną z praktykantek na stałe. Miałem tu jakieś raporty na temat ich pracy, ale oczywiście gdzieś je posiałem. Bo ja to w ogóle nie wiem, co one robią. Nie mam czasu nadzorować tego wszystkiego, a teraz zgubiłem jeszcze te papiery - tłumaczył, nie przestając grzebać w szufladzie. - No trudno. Chyba nie znajdę - mocno wsunął szufladę z powrotem. - Jak wspomniałem, chcemy zatrudnić jedną z praktykantek. Cenię cię, Zuzanno, i liczę z twoim zdaniem, dlatego będę polegał na tobie w wyborze dziewczyny. Zgubiłem te raporty i nie mam jak... No więc, jak myślisz, kto będzie bardziej użyteczny dla naszego radia i kto będzie do nas pasował? Sylwia czy Adriana? - rzucił jej pytanie prosto w twarz. Zuzia zaniemówiła, ponieważ pierwszy raz została poproszona o tak poważne rozstrzygnięcie. - Szefie, ja naprawdę nie powinnam o tym decydować... - zaczęła po chwili. - Tak, wiem. Jednak pytam: która? Pomóż mi, Zuzanno, bo ja kiedyś zwariuję z tym wszystkim. - Naczelny zanurzył dłoń w swoich błyszczących lokach i spojrzał wyczekująco na dziennikarkę. Zuzia poprawiła się w fotelu, naprężyła się i złożyła ręce na kolanach. - Osobiście wybrałabym Sylwię. Uważam, że robi lepsze materiały, jest pomocna i koleżeńska. Potrafi słuchać swoich rozmówców i poprowadzić ciekawie rozmowę. - No tak, ale zdaje się, że ma dziecko i jakąś wadę wymowy? - Tak - potwierdziła niechętnie Zuzka - jednak ledwie słyszalną. A co do

dziecka, to nie jest problem, bo opiekuje się nim jej mama i Sylwia zawsze jest dyspozycyjna. Natomiast z Adą bywało różnie. Zresztą słyszałam, że niezbyt odpowiada jej w naszym radiu - dorzuciła Zuzanna. Policzki paliły ją z nerwów, ale była zdecydowana brnąć dalej w gnojenie Adriany. - Jej materiały są niekompletne, robione bez większego zaangażowania. Ale to jest oczywiście decyzja szefa - Zuza rozłożyła ręce. - Więc mówisz, że tak to wygląda... No to dobrze, że zapytałem, bo ja pewnie zostawiłbym Adę... Ale ja nie miałem pojęcia, jak to jest z tymi praktykantkami. Dziękuję ci, Zuzia - mężczyzna uśmiechnął się do niej, a Zuzia uśmiechnęła się do siebie. Dawidek mocno obejmował Adrianę i całował ją po włosach. Głaskał delikatnie jej plecy, które drżały jeszcze od czasu do czasu na wspomnienie niedawnej rozmowy. Chwilę wcześniej zapłakana dziewczyna wykrzyczała mu cały swój żal za to, co przeżyła tego ranka w pracy. - Kłamałeś, że prawie jej nie znasz. Że to zwykła znajoma, a przecież znasz ją najlepiej, jak można poznać kobietę - wrzeszczała, dławiąc się łzami, które przedostały się do gardła. - Jesteś kłamcą! Jak mogłeś mi to zrobić?! Jak mogłeś narazić mnie na takie upokorzenie?! Dawidek wystraszony tym wybuchem wściekłości siedział bez ruchu na swoim krześle i wlepiał wzrok w szczelinę między deskami na podłodze. - Bąbelku, bo to dla mnie nic nie znaczyło. Nie chciałem wszystkiego popsuć tą wiadomością. To wszystko wyszło bardzo głupio. Dopóki nie poznałem ciebie, nie wiedziałem, co to miłość. Dopiero ty sprawiłaś, że poczułem się inaczej. Bąbelku, uwierz mi, że jesteś dla mnie bardzo ważna tłumaczył, szybko wyrzucając z siebie słowa. - Nie wiem... Nie wiem, czy mogę ci wierzyć. A te inne dziewczyny? - Oprócz tego idiotycznego związku z Zuzą, nie było nikogo innego przed tobą. Mówię prawdę, Bąbelku.

Ada nie wiedziała, co myśleć. Jej intuicja podpowiadała jej, że inne dziewczyny istniały, jednak serce zepchnęło intuicję w ciemny kąt. Chłopak uścisnął ją mocno, potem zaczął całować jej mięsiste wargi. Rozpuścił warkocz, a uwolnione włosy ułożyły się w delikatne fale. - Jesteś niezwykła, wspaniała, cudowna - szeptał Dawidek, a Ada po prostu w to uwierzyła. Czuła jego miętowy oddech na swojej szyi, dotyk jego długich, szczupłych palców na skórze głowy. Słyszała, jak mruczał, gdy jego język zanurzył się w otchłani jej ust. - Wylali mnie dziś z radia - wyrwało jej się niestosownie do romantycznej chwili. - Jak to? - zapytał. - Musieli wybrać między dwiema praktykantkami i zatrudnili taką Sylwię. - Akurat dzisiaj? - A dlaczego nie dzisiaj? - nie zrozumiała. - Nic, tak zapytałem - uspokoił ją i przytulił do siebie. Po jego twarzy błąkał się lekki uśmiech. Pomimo wszystko Zuzia, która jak mniemał - maczała palce w zwolnieniu Ady, zaimponowała mu tym posunięciem. Adriana wtuliła się w swojego chłopaka i wciągnęła jego zapach. Gdy otworzyła oczy, jej wzrok padł na mały, kolorowy chodnik zakupiony w indyjskim sklepie. - Musisz pozbyć się tej szmaty - zażądała stanowczo, a Dawid wolał nie pytać, dlaczego dywanik nie przypadł jej do gustu. To jest kawalerka, ale ma odrębną kuchnię, a nie aneks. Facet mówił, że jest po remoncie. I chce tysiąc złotych plus opłaty - wyłuszczył sprawę Dawid. Ada odłożyła „Annę Kareninę” Tołstoja i zamyśliła się. - A mówił, ile wynoszą te opłaty? - Około trzech stów. Nic taniej nie znajdziemy, Ada.

Musimy szybko się decydować, bo zaraz ktoś nam to sprzątnie sprzed nosa. - No okej, to zadzwoń i umów się z nim na oglądanie mieszkania. Dawidek związany był z Adą od niedawna, jednak czuł, że przyszedł czas na poważne decyzje. Miał już serdecznie dość mieszkania z coraz częściej zawianą babką i potrzebował odmiany. Niebezpiecznie zbliżał się do trzydziestki i brak życiowych perspektyw poważnie go irytował. Gdy zaproponował swojej partnerce wspólne zamieszkanie, ta zgodziła się bez oporów. Łaknęła jego obecności, a jako studentka, która przybyła z małej wioski spod Łowicza, była zmuszona wynajmować w Gdańsku lokum. Przez kilka lat pomieszkiwała w akademikach, ale miała ochotę na coś bardziej domowego. Poza tym, choć ciężko jej było się do tego przyznać, wolała mieć Dawida na oku. Słowa Zuzi o innych kobietach nie dawały jej spokoju i burzyły poczucie bezpieczeństwa. Właściciel zapewnił, że mogą obejrzeć mieszkanie jeszcze tego samego dnia, więc para ubrała się i wsiadła do tramwaju. Dawidek skasował bilety i ze strachem odkrył, że na jednym z nich nieprawidłowo odbiła się godzina. - No zobacz. Pierwszy bilet skasowałem i jest normalnie, siedemnasta cztery, a na drugim jest dziewiąta pięć. Teraz jak kanary będą łazić, to powiedzą, że mam bilet z rana. - To trzeba iść do maszynisty i mu zgłosić. - Nie będę popierdalał dwa wagony, żeby machać mu biletem przed nosem - oburzył się chłopak. - Ale to dziwne, że tak się skasowało. Jeszcze, żeby oba tak miały, ale czemu tylko jeden? - Nie mam pojęcia. Ale wiesz, z tymi kanarami to nie ma rozmowy. To jest taki beton. Nie przegadasz im. - Nie wiem, skąd oni ich biorą - zgodziła się z nim Adriana. - A kasowniki w tramwajach ciągle są popsute.

Starsza kobieta w trwałej ondulacji, która przysłuchiwała się ich rozmowie, pokiwała głową i rzekła: - Tyle lat już jeżdżę tymi tramwajami, a kasowniki nigdy nie były wymieniane. To znaczy w tych nowszych składach są inne kasowniki. Takie ciche i te działają dobrze. Ale w tych rupieciach to albo się źle odbije, albo wcale się nie odbije. A bilety coraz droższe. - Pani kochana - odezwała się inna, która siedziała rozkraczona i między nogami trzymała wypchaną ziemniakami torbę - nie dość, że drogie, to jeszcze na kilka minut. Co to za głupi system, żeby człowiek musiał jechać z zegarkiem w ręku i pilnować, czy mu czas nie minął? Zakochani uśmiechnęli się do siebie porozumiewawczo. Ada chwyciła się jedną ręką za metalowy pręt, a drugą objęła Dawidka w pasie. Dojrzały mężczyzna w brunatnym berecie odwrócił się do rozkraczonej kobiety. - Taka jest właśnie Polska. Jeden wielki burdel. Ja w stanie wojennym byłem więziony, bo w opozycji działałem... Młodzi nie mogli posłuchać historii do końca, ponieważ tramwaj zatrzymał się w miejscu, gdzie musieli wysiąść. Przeszli kilka ulic i znaleźli się przy bloku na Zaspie, w którym czekał na nich wynajmujący. Mieszkanie było mikroskopijnych rozmiarów, jednak rzeczywiście w powietrzu unosił się zapach świeżej farby, co wskazywało na niedawny remont lokalu. Widok rozpościerał się na okna innego bloku, ale do mieszkania wpadało dość dużo słońca. - Z tym że ja od państwa wezmę tysiąc pincet kaucji - ogłosił właściciel i wygrzebał z nosa zaschniętego smarka. - Mieszkanko jest odnowione. Wszystko cacy i trzeba się zabezpieczyć przed szkodami. Ada spojrzała zdenerwowana na Dawidka. - Skąd my weźmiemy na kaucję? - Spoko, nie martw się, Bąbelku. Najwyżej sprzedam gitarę. - Wystarczy? - powątpiewała Ada. - Pożyczę jeszcze od Bizona, jak nie styknie - uspokoił ją. - Dobra,

weźmiemy od pana to mieszkanie. Możemy dzisiaj podpisać umowę? - Ale po co nam umowa? - mężczyzna nie spodziewał się takiego żądania. - Przecież możemy tak, na słowo. No, umowa dżentelmeńska - uśmiechnął się, ukazując bezzębne dziąsła. - Nie możemy, proszę pana. Bierzemy tylko z umową - Dawidek postawił sprawę po męsku. Po dwóch kwadransach wyszli z budynku z dokumentem w ręku, zadowoleni, że już wkrótce zamieszkają razem. - Skąd taki bamber ma kawalerkę? - dziwił się Dawid. - Wspominał, że to jest mieszkanie córki, ale ona teraz siedzi na Wyspach. Marcowy wietrzyk smagnął ich po twarzach. Słońce zdążyło skryć się już za chmurami i na dworze było ponuro, ale nie zimno. Ulice były suche, ponieważ śnieg już dawno znikł, a wiosenne deszcze jeszcze się nie pojawiły. Parka stanęła na przystanku w oczekiwaniu na tramwaj powrotny, gdy nagle podeszła do nich piękna dziewczyna w modrym płaszczyku. - Pewnie mnie pamiętasz? - zapytała Dawida, który gorączkowo zaczął szukać w pamięci miejsca, z którym mógłby powiązać wyraziste rysy młodej kobiety. Absynt odrzucił od razu, ponieważ image dziewczyny nie wskazywał, by mogła tam bywać. - Przykro mi, ale nie bardzo - odpowiedział zgodnie z prawdą. Ada wodziła wzrokiem od jednej osoby do drugiej. - Jakoś mnie to nie dziwi. Mam na imię Agata. Jestem przyjaciółką Jagody. Byliśmy kiedyś razem w kinie. - Ach tak, przypominam sobie - przyznał Dawid, choć pot oblał mu plecy. - Skoro już cię widzę, to chcę ci powiedzieć, jak zimnym draniem jesteś. Po tym jak zerwałeś z nią przez SMSa, Jagoda przeżyła załamanie nerwowe. Nałykała się validolu i miała płukanie żołądka. Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny - Agata odeszła, stukając głośno niebotycznie wysokimi obcasami swoich kozaków.

- Wytłumaczysz się w domu - rzuciła krótko Ada i puściła jego rękę. Skoro ją kochasz, to czego się boisz? - zapytała Zuzia. Robiła zakupy w drogerii w towarzystwie Salomona i właśnie wybierała szampon. Nie mogła się zdecydować, czy bardziej zależy jej na puszystej objętości włosów, czy na lśniących złotem końcówkach. - No tak, ale cała ta organizacja mnie przeraża - Salomon skrzywił się z niesmakiem. - Czyli boisz się organizowania ślubu czy samego małżeństwa? - Organizowania, ale małżeństwa też - nie umiał wybrać Salomon. - Teraz jest wszystko dobrze, ale skąd mam wiedzieć, jak będzie za kilka lat? - No to jest to ryzyko, które podejmują wszyscy nowożeńcy. Zresztą, są jeszcze rozwody. - Eee, ja nie uznaję rozwodów. Jak już wezmę ślub, to na zawsze powiedział stanowczo. - A ślub cywilny? - Eee, to chujowe jest. Takie zapobiegawcze. - To już nie wiem, co ci poradzić. Musisz się żenić, nie ma wyjścia roześmiała się Zuza. Sięgnęła po rumiankowy płyn do higieny intymnej i wsadziła go do koszyka. Salomon zatrzymał się dłużej przy półce z płynami i zaczął czytać etykiety. Chwycił butelkę z płynem o zapachu migdałowym i włożył Zuzie do koszyka. - Weź lepiej ten. - Nie, wezmę rumiankowy - sprzeciwiła się Zuzanna i wyciągnęła drugą butelkę. Salomon z powrotem wpakował migdałowy. - Weź ten, ten rumiankowy jakiś beznadziejny jest. - Słuchaj, nie ty będziesz decydował, czym ja tam pachnę na dole, okej? -

zezłościła się poważnie Zuzka. Sprzedawczyni, która obserwowała całe zajście, nie potrafiła ukryć uśmiechu. Speszony tym Salomon wyszedł ze sklepu i zaczekał na swoją byłą dziewczynę na zewnątrz. Ta zapłaciła przy kasie i dołączyła do niego. - Wiesz, tak sobie myślę teraz, że ten rumiankowy lepszy. Po tym migdałowym mógłby być taki dziwny zapaszek - wyznał konspiracyjnym szeptem Salomon. Poszli

do

pubu,

gdzie

zamówili

dzbanuszek

herbaty

czekoladowobrzoskwiniowej z nutą wanilii. - Koras zarabia teraz kupę kasy - podzielił się plotką Salomon. - Tylko mu nie mów, że ja ci to mówiłem, bo on się wkurwia, że ja ci niby wszystko mówię - zastrzegł na wstępie. - On pracuje u swojego wuja i załatwia nowe kontrakty z odbiorcami. - A czym jego wujek się zajmuje? - Zlewy sprzedaje. Widzisz, Koras zawsze tak słabo się uczył, na studiach ledwo ledwo, a teraz lepszą forsę robi od nas wszystkich. - Bo on niezłą gadkę zawsze miał - powiedziała Zuzia i napiła się herbaty. - Ale może te jego wysokie zarobki to jakieś bajki? - Nie, mówię ci, że dobrze zarabia, bo teraz nawet rozgląda się za mieszkaniem. Chce kupić i kredyt bierze tylko na połowę. - A ma kogoś? - A co, chcesz go poderwać? - zaśmiał się Salomon. - Nie jest w moim typie. Jestem po prostu ciekawa - Zuzia poczuła się głupio. - On jest zakochany w takiej lasce, ale ona ma męża i nic od Korasa nie chce. Szkoda mi chłopaka, bo jednak cierpi. - Dobrze, że mnie ci nie było nigdy szkoda - Zuzanna nie potrafiła odpuścić żadnej okazji, by wypomnieć Salomonowi jej porzucenie. Mężczyzna udał, że nie usłyszał ostatniego zdania i kontynuował opowieść.

- On nie chce się związać z żadną inną kobietą, bo ciągle ma w głowie tamtą. - Więc mężczyźni potrafią się prawdziwie zakochać? - Oczywiście. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Zuzia oparła głowę o miękki zagłówek fotela i zamyśliła się. - Kurna, a co ty myślisz, że nie potrafią, tak? - zdenerwował się nagle Salomon. - Nie wiem. Dlatego pytam. Ja już nic nie wiem i im dłużej żyję, tym mniej rozumiem mężczyzn. Herbata się skończyła i Salomon zamówił kolejny dzbanek. - Ty spotykasz się teraz z kimś? - chciał wiedzieć Salomon. - Tak, z panią Brygidą, jak przychodzi po czynsz. - Kurna, jak ty mnie ciągle śmieszysz - odparł rozbawiony mężczyzna. - Słuchaj, Salomon, zamówiłeś drugi dzbanek herbaty, a ja już nie mam drobnych trzech złotych, żeby ci oddać za połowę. - No kurwa, nie żartuj! - Mówię poważnie. Mam tylko grubsze pieniądze i kartę. - Weź tam dobrze poszukaj w portfelu - poradził Salomon niepocieszony. Zuzia spojrzała na niego i wybuchła śmiechem. Ją również bawił ten skąpy, śmieszny mężczyzna, którego kiedyś kochała. Pokój wypełniało duszne powietrze. Jagoda nie pozwalała otworzyć okna. Zamknięta przestrzeń gwarantowała poczucie bezpieczeństwa. Dziewczyna od dnia, w którym przepłukano jej żołądek, nie wychodziła z łóżka. Godzinami wpatrywała się w ściany, potem przerzuciła się na katalogi współczesnego malarstwa. Studiowanie głębi koloru i śledzenie ruchu pędzla uspokajało ją, ciekawiło. Wyszukiwała detale skryte przed niedokładnym okiem przypadkowego widza. Dzięki tym czynnościom uwolniła się od obowiązku myślenia. Starała się wyprzeć z pamięci wydarzenia ostatnich tygodni. Jej

matka, spłoszona własną bezradnością, nie miała pojęcia, jak pomóc zranionej córce. Ograniczyła się więc do trwożliwej obserwacji i spełniania zachcianek Jagody, których prawie nie było. W tym czasie niedoszła samobójczyni nie chodziła do pracy i nie przyjmowała gości. Było jej bezgranicznie smutno, a ona sama czuła się pusta. Odmawiała rozmów na temat nietrafionej miłości do Dawidka. Postanowiła go unicestwić. Wyrzuciła do kosza ich wspólne uśmiechnięte fotografie, podarła kartki z wierszami, które dla niej pisał i spaliła majtki, które miała na sobie podczas ich pierwszej nocy, a które do tej pory leżały niewyprane w pudełku po czekoladkach. Z czasem użalanie się nad sobą stało się nie do zniesienia. Postanowiła w końcu zrobić coś ze swoją ponurą codziennością. Ponieważ realne życie tak bardzo ją rozczarowało, postanowiła stworzyć sobie równoległą, piękniejszą rzeczywistość. W wirtualnym świecie mogła znów poczuć się kimś wartościowym i potrzebnym. Stworzyła blog o malarstwie, gdzie mogła bez skrupułów popisać się swoją rozległą wiedzą. Wstawiała zdjęcia ulubionych dzieł, które opatrywała autorskimi opisami, zwracała uwagę internautów na fascynujące szczegóły obrazów, prezentowała okoliczności ich powstania oraz ujawniała biograficzne smaczki dotyczące twórców. Blog szybko zyskał uznanie i miał dużą liczbę wejść. W ten prosty sposób Jagoda poczuła się doceniona. Adriana odkryła z lekkim niepokojem, że coraz więcej koleżanek zaprasza ją na swoje śluby. Sama czuła się bardzo młodo, jednak sakramentalne związki, jakie zaczęli zawierać jej przyjaciele, dały jej wiele do myślenia. Chcąc nie chcąc, zaczęła zastanawiać się, czy Dawidek mógłby być rozpatrywany przez nią jako kandydat na przyszłego męża. Nie potrafiła dokładnie sprecyzować uczuć, jakie żywiła do tego mężczyzny, który pojawił się przed

kilkoma tygodniami w jej życiu i nadał mu nowy rytm. Wizualnie bardzo jej się podobał. Zawsze marzyła o kimś takim jak on. Wysoki, z ledwo zarysowanymi muskułami, miał w sobie mnóstwo erotyzmu. Ciemne, lekko kręcone włosy dodawały mu chłopięcego uroku, a bursztynowe oczy rozpalały iskrę w sercu niejednej niewiasty. Ada lubiła czuć go blisko siebie. Jednak czy dwudziestoczteroletnia kobieta może decydować się na jedną jedyną osobę na całe życie? A jeśli znajdzie się ktoś lepszy? Czy nie będzie żałowała wyboru? Skąd można wiedzieć, że to właśnie ten mężczyzna jest jej przeznaczony? Adriana ostatnio często zadawała sobie takie pytania, ponieważ czuła, że znajomość z Dawidkiem przeobraża się w coś poważnego. Odkąd zamieszkali razem, ich życia splotły się silniej niż pędy jemioły na drzewie. Spędzali ze sobą upojne noce, jedli domowe obiady, a ich znajomi zaczęli się ze sobą przenikać tak, że mieli już wypracowany spory krąg wspólnych przyjaciół. - Zobacz, czy ta sukienka z tyłu dobrze leży - poprosiła Adriana, wypychając biodra do przodu. - Leży fantastycznie, Bąbelku. Załóż do niej buty na szpilkach. Będzie superefektownie. - Tak, właśnie szpilki chcę założyć. Ale nie widać żadnych wałków na plecach? - Skąd u ciebie miałyby się wziąć wałki, głuptasie? - komplementował Dawidek swoją ukochaną. Pół godziny później wsiedli w taksówkę i pojechali do Kościoła Świętej Elżbiety. Kiedy weszli do środka, msza święta już trwała, więc usiedli w jednej z ostatnich ławek, by nie robić niepotrzebnego hałasu. Przy ołtarzu stała para młoda wsłuchana w słowa księdza, który wyjaśniał tajemnicę małżeństwa. Świadek przestępował z nogi na nogę, oczywiście znużony przeciągającym się kazaniem. Jego towarzyszka wpatrywała się w mały bukiecik frezji, który trzymała, a całą czwórkę obskakiwał fotograf usiłujący zatrzymać w kadrze najważniejszą chwilę w życiu zakochanych. W pierwszej ławce ulokowali się

rodzice państwa młodych. Jedna z matek opierała pulchną dłoń z chusteczką o olbrzymi biust i ocierała od czasu do czasu kąciki oczu. Obok niej siedział, zachowując spokój ducha, jej mąż, który niekiedy przygładzał ręką zaczeskę z włosów na łysym czole. Dalej swoje kościste pośladki posadziła druga matka. Kręciła nerwowo głową na boki, jakby chciała sprawdzić, czy wszyscy zaproszeni dotarli do kościoła. Jej małżonek rozsiadł się za to nonszalancko, pokazując, że cała ta impreza mało go obchodzi. Dalsze ławki zajęła rodzina i przyjaciele nowożeńców, sąsiedzi i cztery zakonnice. - Wyglądałabyś pięknie w białej sukni - szepnął Dawidek. Ada zerknęła na niego szybko, podejrzewając, że chłopak żartuje, ale ujrzawszy jego poważną minę, zrozumiała, że naprawdę tak myśli. Przysunęła się do niego bliżej i przytuliła. - Ty też dobrze byś się prezentował w ślubnym garniturze - stwierdziła ciepło. - Nie, mnie coś takiego nie pasuje - odpowiedział stanowczo. Dziewczyna znów spojrzała na niego zaskoczona, ale Dawid wpatrywał się w młodą parę, jakby nieświadomy znaczenia słów, które wypowiedział. Po godzinnej mszy towarzystwo przeniosło się do sali weselnej, gdzie po długim obiedzie, na który zaserwowano rosół i wszelkiego rodzaju mięsiwa, rozpoczęły się tańce. Dawidek porwał Adrianę w ramiona i przetańczył z nią jedną z ballad autorstwa Perfectu. Potem wykonali kilka efektownych piruetów przy piosence Boysów, by odetchnąć przy dźwiękach „Białego misia”. Zmęczeni długim pląsaniem na parkiecie wrócili do stołu, by pokrzepić się szynką, którą właśnie podawano. - Panie, nalej pan, teraz pana kolej! - wydał komendę wąsaty biesiadnik. Dawid wziął się energicznie do zalecanej czynności i zapełnił kieliszki chłodną wódką. - Za zdrowie państwa młodych! - krzyknął wąsacz i wszyscy goście z prawego kąta stołu wypili zgodnie swoje porcje alkoholu.

Dawidek zagryzł mocny alkohol suszoną kiełbasą przyprawioną pietruszką. Wąsaty facet klepnął go z uznaniem w plecy i napełnił kieliszki. - Władek - przedstawił się i wyciągnął rękę do chłopaka. - Jestem wujkiem pana młodego. - Dawid. Jesteśmy ze strony panny młodej - zrewanżował się chłopak. - No to na drugą nóżkę - zaproponował Władek. Mężczyźni chlapnęli następnego kielicha i Dawid poczuł się wreszcie sobą. Kobieta, która siedziała naprzeciw Dawidka, uśmiechnęła się przymilnie i zagaiła: - Przepraszam, że ja na ciebie tak patrzę, ale jesteś bardzo podobny do tego aktora... Zapomniałam nazwiska, ale wróżę ci wielką karierę w telewizji. Jesteś taki przystojny - dodała, wypinając ledwo skrywany biust. - Dzięki za komplement. Chyba się zaczerwieniłem - odpowiedział Dawid filuternie. Tymczasem Władek zdążył kolejny raz napełnić kieliszki i goście znów uraczyli się alkoholem. - Nie pij tyle - Ada szarpnęła Dawida za rękaw. - Bąbelku, jest wesele, trzeba się bawić - pogłaskał ją po ręce i ponownie zwrócił się do cycatki. - Pani jest chyba siostrą pana młodego? Jesteście do siebie podobni. - Ach nie, jestem ciotką Krzysia - roześmiała się ubawiona. Odgarnęła zalotnie tleniony kosmyk z czoła i nachyliła do Dawidka. - Przejdźmy na ty. Nie będziemy sobie paniować. - No to musicie brudzia wypić - stwierdził stanowczo Władek. Dawidek splótł ramię z ramieniem ciotki i wypili po kielichu, pocałunkiem wieńcząc dzieło. Adriana rozgniewana wstała od stołu, lecz Dawid tego nie zauważył. Wyszła na zewnątrz budynku, by uwolnić złe emocje. Gwiazdy świeciły licznie na niebie tego wieczoru, dodając blasku

połyskliwej, granatowej sukience dziewczyny. - Dobrze się bawisz? - usłyszała męski głos za sobą. Gdy się odwróciła, zobaczyła młodego mężczyznę z kolczykiem w brodzie. W ręku trzymał dwa kieliszki wina i jeden z nich podał Adrianie. - Nie bardzo - odpowiedziała szczerze. - Taka piękna dziewczyna nie powinna być smutna - potrząsnął głową i napił się wina. - Co mogę zrobić, by cię rozweselić? - Opowiedz mi coś wesołego - zaproponowała. - Okej... To może to ci się spodoba. Lubisz historyjki o dzieciach? Mam takiego bratanka, którym się czasem opiekuję. Kiedyś byłem z nim na placu zabaw. Nagle podbiegł do mnie jego kolega ze skargą i płacze, że Wiktor jest niegrzeczny, bo mówi, że on jest brzydki. I wtedy słyszę głos Wiktorka z piaskownicy: Ale już się jednak trochę zmieniłeś! Cwaniak, co? Potrafi wybrnąć z trudnej sytuacji. Adriana roześmiała się. - Będzie z niego polityk... Mam na imię Ada. - Wiem, pytałem o ciebie. Dziewczyna spojrzała na niego badawczo. Z sali dobiegło gromkie „gorzko”. - A po co? - udała głupią. - Po prostu chciałbym cię bliżej poznać. Jestem Marek. Kilka minut później, wróciwszy na salę, Ada zobaczyła leżącą na stole głowę śpiącego Dawida. Cycatka głaskała ją czule, uprzyjemniając chłopakowi pijacki sen. Gratuluję, egzamin na prawo jazdy kategorii B zdał pan pomyślnie czterdziestolatek w białej koszuli wyprasowanej na kant uśmiechnął się profesjonalnie na sekundę i zaczął wypełniać dokumenty. - Na przyszłość proszę tylko uważać na prędkość w momencie omijania pojazdu.

- Boże, jak się cieszę. Nawet nie wie pan, jaka ulga. Już myślałem, że nigdy tego nie zdam - Dawidek o mało nie podskoczył na siedzeniu kierowcy, gdy usłyszał wymarzone słowa. - Dziś jest moje ósme podejście - wyjaśnił przyczynę euforii. - Naszym zadaniem jest wypuszczenie na drogi najlepiej przygotowanych kierowców. Ilość kolizji na ulicach wskazuje na to, że większość kierowców nie powinna nigdy zostać dopuszczona do ruchu drogowego - wyrecytował zgrabnie egzaminator. - Jednak czasem decyzje osób przeprowadzających egzamin są niejasne. Raz oblałem za zbyt dynamiczną jazdę, a innym razem nie wykazałem się dynamiką. A zdaje mi się, że za każdym razem jeździłem tak samo. Egzaminator nie skomentował tych zarzutów. Skrobał dalej coś w papierach. - Proszę mi przypomnieć nazwisko - poprosił. - Dawid Klon. - Dobrze, panie Klon, gratuluję jeszcze raz i proszę się skierować z dokumentami do pokoju 107. Po wyjściu z budynku Dawidek zapalił papierosa i głęboko się zaciągnął. Nie mógł uwierzyć, że już nigdy nie będzie musiał telepać się na Orunię zdezelowanym autobusem linii 123, żeby czekać w nerwach na swoją kolejkę. Po drodze kupił gazetę z anonsami, by wyszperać w niej cudo, którym miał się rozbijać po polskich drogach. Brak prawa jazdy podkopywał jego męskość i był źródłem utrapień. Podczas, gdy jego kumple wozili laski nowymi autami swoich ojców, on musiał udawać romantyka, który przedkłada spacery nad szybką jazdę sportowym wozem. Umówił się z Bizonem, by opić swoje wielkie zwycięstwo z wiernym druhem. - Nawet pierwszy raz nie był tak zajebisty, jak zdanie prawka - wyznał ze śmiechem Dawidek. - Teraz kupię tylko jakieś autko i już nie będę zapierdalał

śmierdzącymi tramwajami. - Zajebiście, stary. Jakie chcesz kupić? Masz już coś na oku? - Bizon cieszył się razem z kolegą. - Myślałem o Lagunie albo o Almerze. Wiesz, coś większego. - Ale, stary, naprawdę zajebiście. Przewieziesz kumpla, co? - Bizon stuknął się browarem z Dawidkiem. - Już myślałem, że mnie sukinsyn upierdoli, bo pojechałem za blisko zaparkowanych aut, ale jakoś mnie puścił - przeżywał zdarzenia poranka Dawidek. - Dobrze, że nie było korków, nie musiałem wlec się na jedynce jak osioł. Rzygam już tą Orunią i Pordem. - Stary, rozumiem cię doskonale, ja zdałem za drugim razem, ale to jest najgorszy egzamin w życiu. - Bizon wzdrygnął się tak, że na ramiona opadł mu łupież. - Ale było, minęło. Będziemy razem jeździć na dupy. Ostatnio wyruchałem takie dwie blondynki... - Gdzie je wyruchałeś? - zapytał podejrzliwie Dawid. - No, poznałem na imprezie. Takie ostre cizie. Mówię ci, kutas do tej pory mnie boli. - No to tym bardziej mamy powód do świętowania - stwierdził Dawidek i uniósł kufel w górę. Tony lubił polemizować z Jagodą. To co ją czarowało, jego rozczarowywało. Preferował malarzy, których ona nie znosiła. Nie miała jednak wątpliwości, że mimo ewidentnej kontry, którą wobec niej uprawiał, darzy ją sympatią. Zawsze uprzejmy i konkretny w swoich osądach, sprawiał wrażenie człowieka wykształconego i pewnego siebie. Był najwierniejszym czytelnikiem jej bloga i nie opuścił żadnego nowego wpisu. Od razu nie ograniczył się jedynie do komentarza, ale wysłał jej prywatną wiadomość. Udowadniał w niej, że wyjazd Gauguina na Tahiti był próbą budowania jego mitu jako malarza, a nie ucieczką od cywilizacji, przy czym obstawała dziewczyna. Od tego czasu

regularnie wymieniali wiadomości. Jagoda nie potrafiła nawet powiedzieć, kiedy ich listy przestały dotyczyć spraw farby i pędzla, a zaczęły traktować o życiu. Tony okazał się dużo starszym od niej mężczyzną - Antonim. Młodość poświęcił praktyce stomatologicznej i dziś cieszył się lokalną sławą wyśmienitego dentysty. Nigdy się nie ożenił i prowadził spokojne życie starego kawalera, a najwyższą rozrywką było dla niego czytanie manuskryptów odnajdywanych w najlepszych bibliotekach kraju. Kiedy zaproponował Jagodzie spotkanie, ta zgodziła się na nie z ochotą. Przyjechał do niej pociągiem. W podróży spędził osiem godzin i chociaż samochodem byłoby szybciej, cieszył się, że jest wypoczęty po drzemce w wygodnym przedziale pierwszej klasy. Wyznaczyli sobie spotkanie pod Złotą Bramą na gdańskim Starym Mieście. Jeśli chodzi o pierwsze wrażenie, Tony nie spodobał jej się wcale. Ubrany w czarny, długi płaszcz i ciemny kapelusz, wyglądał jak pracownik domu pogrzebowego. Jego skronie pokryte były siwizną, ale wąs nadal błyskał kruczą czernią. W ręku trzymał skromny bukiet kwiatów. - Witaj, moja piękna - spośród krótko przyciętego zarostu błysnęły w uśmiechu nienaturalnie białe zęby. - Cieszę się, że w końcu mogę cię poznać. Cmoknął ją trzy razy. Jagódka dygnęła i odwzajemniła uśmiech. - To gdzie idziemy? - spytała, rozglądając się wokół. - Mam ogromną ochotę na dobry obiad - powiedział i objął ją w pasie. Przejdźmy się, może napotkamy coś sympatycznego po drodze. Podobają ci się kwiaty? Nie podobały się. Nadto widoczne było, że kupione były w pośpiechu, w pierwszym lepszym przejściu podziemnym. - Tak, są ładne - skłamała. Wstąpili do restauracji przy ulicy Długiej, gdzie kelner przyjął od nich płaszcze i zaprowadził do stolika. Antoni rozpiął marynarkę i rozsiadł się za stołem. Jagoda przebierała w palcach koraliki swoich pereł. Obsługa przyniosła

jadłospis i goście oddali się w lekturze. - A czy ma pan coś z jadła dawnego? - Antoni zagadnął kelnera. - Jakaś dziczyzna bądź ptactwo przyrządzone po staropolsku. Chłopak o śniadej karnacji pochylił się usłużnie i wskazując na menu, odpowiedział: - Wszystko jest tu wypisane, proszę pana. Antoni roześmiał się tubalnie. Powolnym ruchem dłoni przygładził swoje czarne wąsy. - No tak, ale ja chciałbym wiedzieć, co pan poleca z kuchni staropolskiej? - nie dawał za wygraną. - Ja nie wiem, ja jestem Brazylijczyk - wyjawił zrozpaczony kelner, czym wywołał kolejny zryw śmiechu dentysty. Jagoda przyglądała się niemo scenie, marząc, by zamówienie zostało nareszcie złożone. Ostatecznie zdecydowali się na pieczoną wieprzowinę w towarzystwie kaszy gryczanej i warzyw. Dodatkowo Antoni poprosił o butelkę wina. - Musimy uczcić nasze spotkanie, Jagódko. To doprawdy bardzo doniosłe zdarzenie w naszym życiu. Dziewczyna czuła się onieśmielona zuchwałym zachowaniem starszego mężczyzny. Nie znajdowała odpowiedniego tematu rozmowy. Erudycja towarzysza skutecznie zamykała jej usta. - Musisz wiedzieć, że moja rodzina wywodzi się ze starego rodu z ziem karpackich. Naszym herbem jest kuna z berłem królewskim. Tak, moja droga, jestem więc hrabią. Brazylijczyk postawił na stole dwa talerze z parującą jeszcze kaszą polaną ciemnym sosem. Na osobnych talerzach podano pieczeń z warzywami. - W czasach komunistycznych jako arystokracja przeszliśmy piekło. Jesteś jeszcze młodą niewiastą, ale zapewne wiesz, że ze szlachectwem nie należało się wtedy obnosić.

Jagoda wiedziała, więc energicznie pokiwała głową. - Ojciec mój walczył najpierw z nazistami, a potem bolszewikami. I żyje do dziś, choć wiek ma już bardzo słuszny. Ja natomiast działam w armii. - Myślałam, że jesteś dentystą - wtrąciła cicho. - Ależ oczywiście. Armia to moja pasja, jestem członkiem honorowym. Musisz wiedzieć, że jestem bardzo szanowanym obywatelem mojego miasta. Władze Zielonej Góry liczą się ze mną bardzo. Bardzo! - zaznaczył głośno i wpakował sobie do ust kawałek mięsa. Żuł go przez chwilę, a jego wąsy tańcowały na twarzy. - Jestem zapraszany na najważniejsze uroczystości miejskie i często przysłuchuję się posiedzeniom rady miejskiej. Kiedyś pokażę ci moje zdjęcia w mundurze. Musisz wiedzieć, że prezentuję się w nim całkiem zgrabnie. W ogóle fotografia mnie zajmuje. Nie rozstaję się z aparatem. Na potwierdzenie swoich słów wyjął z torby sprzęt fotograficzny. - Uśmiechnij się, zrobię ci piękne zdjęcie. Jagoda była zawstydzona. Obawiała się, że robienie pamiątkowych fotek nad michą kaszy nie jest udanym pomysłem. - Nie, proszę cię - zaprotestowała, choć Antoni zdążył już nacisnąć kilkakrotnie przycisk. Z lekko zmrużonymi oczyma przejrzał zrobione klatki. - Nie wyszło to ładnie, bo zrobiłaś taką nieszczęsną minę. Nie martw się. Jeszcze zdążę zrobić ci cudne ujęcia. Jesteś taka śliczna. I masz zdrowe zęby! zakończył z emfazą. Zeskrobał widelcem resztkę dania z talerza i z zadowoleniem pogłaskał się po brzuchu. - Smakowało ci, Jagódko? Bo mnie całkiem, całkiem - poszukał wzrokiem Brazylijczyka i kiwnął na niego. Kelner przyniósł rachunek i poczekał na zapłatę. - Proszę powiedzieć szefowi kuchni, że uczta była zaiste smakowita.

Ponieważ Antoni przyjechał do Trójmiasta na dwa pełne dni, zaproponował Jagodzie kolejne spotkanie nazajutrz. Dziewczyna wahała się. Nie rozumiała swoich własnych poczynań. Była świadoma przedziwnego samouwielbienia Antoniego, jednak ciekawość pchała ją do kontynuowania znajomości. Wieczorem zadzwoniła do Agaty i opowiedziała jej o spotkaniu, nie omijając żadnego szczegółu. - To świr - stwierdziła przyjaciółka. - Nie pchaj się w to, bo głupio skończysz. - Wiem. Jest całkowicie zwariowany. Ale to mnie poniekąd w nim fascynuje. Jest totalnie inny niż wszyscy, których do tej pory znałam. Jagoda wróciła myślami do restauracji przy Długiej. - Jest z innego świata. Zapłacił olbrzymi rachunek bez mrugnięcia okiem. I przyniósł kwiaty. - Czyli ma kasę? - Chyba tak. Jest znanym stomatologiem w Zielonej Górze. Wiesz, ma renomę. Agata zastanowiła się przez chwilę. - No to może spotkaj się z nim jeszcze. Tak dla zabawy. Przynajmniej nie będzie cię naciągał na kasę jak Dawidek. Może ci kupi coś ładnego. Tylko się w nim nie zakochuj, do cholery. Pamiętaj, że to świr. Żeby nie było z tego jakiejś awantury! Wynająłem tutaj takie mieszkanko koło stoczni. Może mógłbym cię ugościć, Jagódko? Kupimy jakieś delikatesy. Porozmawiamy spokojnie - poprosił Antoni i pocałował ją w rękę. Jagoda nie była temu przeciwna. Pomyślała, że intymna atmosfera pomoże jej poczuć się swobodniej. Po drodze wstąpili do sklepu spożywczego, gdzie mężczyzna kupił oliwki, ser i pieczywo. W monopolowym zaopatrzył się

w czerwone wino wytrawne. Szli, trzymając się za ręce. Antoni rozwodził się nad swym uwielbieniem dla Gdańska. - Wiesz, mój aniele, Gdańsk dał nam jako ludowi coś pięknego. „Solidarność” była wspaniałym zrywem narodowym. Jednakże ten zryw przyniósł nam również potworny ustrój, jakim jest demokracja. Jagoda zrobiła wielkie oczy. - Przecież demokracja jest najlepszym z możliwych rozwiązań ustrojowych. Oczywiście ma swoje wady, ale jak dotąd nie wynaleziono niczego bardziej sprawiedliwego dla społeczeństwa. Antoni zarechotał i ponownie wpił się ustami w dłoń dziewczyny. - Jesteś słodka w tej swojej naiwności. Naprawdę jesteś interesującą niewiastą - zawahał się lekko, jakby zastanawiając się nad tym, czy wypowiedzieć swoją myśl. W końcu dodał: - Byłabyś wspaniałą matką dla mojego dziecka. Właśnie kogoś takiego szukałem już od dawna. Jagoda nie zareagowała. Tak wiele słownych kuriozów wyszło już spod wąsów tego człowieka, że nawet nie zwróciła uwagi na to wyznanie. - W takim razie, co jest lepsze od demokracji? Za czym ty się opowiadasz? - powróciła do tematu. - Oczywiście za monarchią - odpowiedział z lekkim oburzeniem na jej niedomyślność. - Polsce potrzebny jest król, władca, który stałby na straży prawości i moralności. - Antoni rozejrzał się w obie strony i pociągnął dziewczynę, by przejść na drugą stronę ulicy. Było wczesne popołudnie i auta ustawiły się już grzecznie w korku. - Monarchia? - powtórzyła Jagoda i zrobiła minę kretynki. Niespotykane, co mówisz. Państwa raczej odchodzą od monarchii... Kiedy weszli do mieszkania, mężczyzna kazał usiąść swojej towarzyszce na kanapie, a sam rozpalił trzy grube, białe świece. Następnie wyciągnął parę smukłych kieliszków i nalał do nich wina. Przygotował poczęstunek, pociął pieczywo i ser na kawałki, przełożył oliwki do miseczki.

- Wznieśmy toast za nasze spotkanie - stuknął się z nią kielichem. Napił się trochę wytrawnego alkoholu i spojrzał jej głęboko w oczy. - Jesteś przepiękna. Taka niewinna. Podobasz mi się bardzo. Jagodę przeszedł dreszcz ekscytacji. Dawno nikt nie mówił jej takich rzeczy. - Masz słodkie dołeczki w policzkach - kontynuował Antoni, a światło świecy odbijało się w szkle jego okularów. W głowie Jagody pojawiła się szybka myśl, że jest w tym coś diabolicznego, zaraz po tym mężczyzna pocałował ją. Wsunął gruby język między jej wargi i zawirował nim w środku. Jagoda poczuła metaliczny posmak ryby w ustach. Gdy oderwał się od niej, uśmiechnął szeroko i nabił oliwkę na wykałaczkę. Włożył zieloną, błyszczącą kulkę w jej usta. Jagoda tkwiła w hipnozie. Bała się tego mężczyzny, a jednocześnie go pragnęła. Nie była w stanie się poruszyć, nie była w stanie wykonać żadnego gestu. Była całkowicie w posiadaniu Antoniego. Ten chwycił jej kieliszek z winem i napoił ją. Podszedł do radia i nastawił muzykę. Jagoda rozpoznała wokal Barbry Streisand. Kiedy wrócił, zdjął okulary i ostrożnie położył je na niskim stoliku. Łagodnym, acz stanowczym ruchem ściągnął dziewczynę na podłogę. - Chcesz tego? - zapytał. Chciała. Wsadził jej rękę pod spódnicę i odszukał gumkę od rajstop. Pociągnął je nerwowo kilka razy, aż zsunęły się całkowicie z jej gładkich łydek. W podobnym stylu pozbawił ją koronkowych majtek. Odrzucił bieliznę na bok, a Jagoda objęła go za szyję. Nie bardzo wiedziała, jak powinna się zachować. Instynktownie rozszerzyła jednak nogi i poddała się kaskadzie drobnych pocałunków. Czekała. Nagle uświadomiła sobie, w jakim momencie swojego cyklu jest i że nie jest to najlepszy moment. Czuła już niebezpiecznie blisko nabrzmiałe genitalia mężczyzny. - Antoni... - zaczęła. - Co? - sapnął. - Co się dzieje? - zapytał przytomniej.

- Musisz uważać. To znaczy, nie zrób tego do środka, dobrze? - odsunęła się lekko od niego i spojrzała na niego wymownie. - Bo ja bym mogła dziś łatwo zajść w ciążę. - Nie zrobię niczego, czego nie chcesz - uspokoił ją. Legł na niej całym ciężarem ciała i wdarł się z impetem w jej pochwę. Zaczął ciężko oddychać, potem oddech przeobraził się w rzężenie. - Lubisz się ruchać? - wyszeptał jej do małżowiny usznej. „Ruchać? - zdziwiła się w myślach Jagoda. - Jak to ruchać?”. - No powiedz, suczko. Lubisz być posuwana w cipę? Lubisz to? - charczał do ucha dziewczyny. Jagoda milczała. Nie wiedziała, co powiedzieć. - Odpowiadaj. Podoba ci się, jak cię rżnę? - wydarł się. - Tak - odpowiedziała dla świętego spokoju. Przez te jego dziwne pytania nie czuła już żadnego podniecenia i najchętniej poszłaby do domu. Nagle Antoni zaczął rozpaczliwie krzyczeć, wyciągnął penis z pochwy i prędkimi ruchami dłoni dokończył dzieła. Spuścił się obficie na dywan i opadł na podłogę. - Pójdę się umyć - oznajmiła Jagoda i ruszyła do łazienki. Kątem oka zauważyła, że Antoni podążył za nią. - Umyję cię, moja najsłodsza. Byłaś wspaniała - wtulił twarz w jej włosy. Dziewczynie było wszystko jedno. Rozebrała się całkowicie i weszła pod prysznic. Mężczyzna dołączył do niej. Namydlił jej blade ciało, a potem dokładnie spłukał wodą. Natarł jej skórę szorstkim ręcznikiem i zaprowadził do łóżka. Okrył troskliwie ciepłym kocem i wrócił do łazienki. Jagoda leżała chwilę, analizując swoją relację z człowiekiem, z którym odbyła stosunek. Nie była pewna, czy warto kontynuować tę przygodę. Nie wracał długo, więc postanowiła sprawdzić, co się z nim dzieje. Kiedy weszła do łazienki, mył zęby i nieświadom jej obecności popuszczał dźwięczne bąki. Wystraszyło to Jagodę, która poczuła się intruzem w jego intymnym świecie.

Podsłuchiwanie bąków wywołało w niej irracjonalne poczucie winy. Uciekła z powrotem do łóżka i kiedy wrócił, udawała, że leży w nim od wieków. Doktor nałożył na nos okulary i ponownie napełnił kieliszki winem. Stał nad nią z oklapłym, marnym penisem i uśmiechał się łagodnie. Podał jej alkohol, a sam przysiadł na brzegu łoża. - Mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś, Jagódko. Naprawdę cieszę się, że cię poznałem - nachylił się i uraczył ją pocałunkiem w czoło. - A te słowa, które mówiłeś podczas... No wiesz, te wulgarne. - Nie przejmuj się tym - rzucił i położył się obok niej. - Wielu miałaś mężczyzn w życiu? - W zasadzie to jednego. Tak, takiego poważnego to jednego - wyznała speszona. - A ty dużo miałeś kobiet? - czuła, że i ona powinna o to zapytać. - Dużo, moja piękna, dużo. Miałem wiele wspaniałych kobiet. Wszystkie bardzo atrakcyjne. Kiedyś nawet spotykałem się z osiemnastoletnią modelką. - Więc czemu z żadną się nie związałeś? - chciała wiedzieć. Milczał przez chwilę, podrapał się po wypukłym brzuchu. - Żadna mi nie dorównywała. Intelektualnie, moralnie. Mam wysokie wymagania. Dziewczyna wystraszyła się, że ona również może zostać nisko sklasyfikowana przez Antoniego. Zrozumiała, że do tej pory nie wykazała się niczym nadzwyczajnym. Postanowiła się poprawić. Pogłaskała go delikatnie po ramieniu, a kiedy zerknął na nią, pocałowała go zmysłowo. Antoni dotknął jej pierś, obadał palcami i jakby zadowolony z wyniku badania, ścisnął mocno brodawkę. Znów uwalił się na nią i z trudem łapiąc powietrze, wtykał jej język w usta. - Masz piękny biust - wysapał. - Lubię go - potwierdziła bezwstydnie Jagoda. - Ja też go kiedyś polubię - Antoni znów wsadził penis w jej pochwę. Wszystko odbywało się jak za pierwszym razem. Ponownie upewnił się, czy

dziewczyna lubi się ruchać, lecz tym razem Jagoda skwapliwie potwierdziła. Była zdecydowana wywrzeć dobre wrażenie na tym przedziwnym mężczyźnie. Antoni charczał już sporo czasu, gdy poprosił nieoczekiwanie: - Zróbmy sobie dziecko, Jagódko. Na co czekać? Będziesz fantastyczną mamusią. Proszę, zgódź się. Pozwól skończyć do środka - przekonywał ją prędko. - Nie chcesz mieć dzidziusia? Zróbmy sobie córeczkę. Będzie wspaniale. Zgódź się. Bądźmy spontaniczni! Jagoda miała myślowy mętlik. Wypite wino śmiało poczynało sobie w jej głowie. Bardzo chciała mieć dziecko, ale nie znała wcale Antoniego. Jednak, czy nadarzy się jeszcze taka okazja? Młodzi faceci, jak Dawidek, nie myślą o założeniu rodziny. Mydlą tylko oczy obietnicami o wspólnej przyszłości. Czy pozna kogoś, kto ją pokocha? Nie pozna, bo na to nie zasługuje. Nie jest warta prawdziwej

miłości.

Jednak Antoni

ją

wyróżnił.

Wygrała

nawet

z

osiemnastoletnią modelką. Do tego był hrabią, majętnym dentystą. Ale nie mogła przecież zajść w ciążę z obcym mężczyzną. Tym bardziej takim dziwakiem. - No dobrze - zezwoliła, a Antoni zaryczał i wypuścił swoje plemniki w jej drogi rodne. Dawidek pochylał się nad gazetą i zakreślał czerwonym mazakiem ogłoszenia. Był podenerwowany, ponieważ okazało się, że samochody, które mu się podobały, mógł jedynie wydrukować z Internetu i powiesić na ściennej makatce. W zasięgu jego ręki pozostały małe auta z początku lat dziewięćdziesiątych z dużym przebiegiem. W drzwiach stanęła Adriana. Tkwiła w nich przez chwilę bez słowa, aż w końcu podeszła do łóżka i usiadła koło Dawida. - Musimy porozmawiać - powiedziała poważnie. - Zaraz, Bąbelku... Patrzę na ogłoszenia. - Musimy porozmawiać teraz, Dawid. Spójrz na mnie.

Chłopak wykonał polecenie, zaniepokojony tonem głosu swojej dziewczyny. - Od pewnego czasu źle się dzieje między nami - zaczęła ostrożnie. - Nie wiem, co się stało. Było nam dobrze, ale teraz już nie jest. Przynajmniej ja już nie czuję się dobrze. - Co ty opowiadasz, Bąbelku? Przecież ja cię kocham. Adriana potrząsnęła głową. Włosy ułożyły się falami na jej ramionach. - Ja też cię kocham, ale... chcę spróbować z kimś innym. Poznałam kogoś. Dawid nie dowierzał własnym uszom. Patrzył szeroko otwartymi oczami na Adrianę. - Jak to? Co ty gadasz, dziewczyno?! Który to pedał? Znam go? - Nie mogę ci powiedzieć. Po prostu nie chcę, bo to nie ma znaczenia. - To ten z wesela, tak? Ten cały Marek? Łaził za tobą cały czas. Powinienem się domyślić, że czegoś chce ten wszarz - wkurzył się Dawidek. - Gdybyś nie spał pijany na stole, to by nie łaził! W ogóle nie obchodziło cię, co się ze mną dzieje! Zresztą nie tylko wtedy. Od dawna nie interesuje cię już moja osoba. Dawid wbił mazak w gazetę. Oddychał ciężko, nie wiedząc, co powiedzieć. - Bąbelku, ja naprawdę cię kocham. Nie rób mi tego - zaczął skamleć. - Ja już postanowiłam. Chcę z nim spróbować. Nie wiem, czy się uda. Być może kiedyś wrócimy do siebie - Ada postanowiła zostawić uchyloną furtkę. Dawid wlepiał w nią wzrok i pierwszy raz w życiu miał ochotę uderzyć kobietę. Jednak opanował się i spróbował uspokoić. - Jutro wyprowadzę się do babki - powiadomił ją i nałożywszy płaszcz, wyszedł z mieszkania. Wsiadł w SKMkę i pojechał do Gdańska Głównego. Szybkim krokiem dostał się na ulicę Świętego Ducha i wszedł do starej

dwupiętrowej kamienicy. Drewniane schody skrzypiały pod naporem jego stóp. Zapukał do drzwi malowanych w różnokolorowe kwiaty. Po chwili otworzyła mu szczupła kobieta w blondlokach. Popatrzyła na niego przez chwilę i milcząc, odeszła, zostawiając otwarte drzwi. Dawidek wszedł do środka. W mieszkaniu pachniało konwaliami. - Pomyślałem, że może dostałaś jakieś duże zamówienie, które trzeba opić - zagaił. Kobieta sięgnęła po pędzel, który zanurzyła w farbie. - Właśnie przeszkodziłeś mi w malowaniu. Dawidek podszedł do obrazu, na którym żółciły się słoneczniki. - Czyżbyś kopiowała mistrza? - uśmiechnął się. - Van Gogh nie miał wyłączności na słoneczniki, mój drogi. - No tak. Zresztą ty nie naśladujesz nikogo. Jesteś niepowtarzalna Dawidek musnął ją po plecach. - Naprawdę przyszedłeś nie w porę. Jestem zajęta, chłopczyku. - Teresa przysiadła na taborecie. Jej gość oparł się o ścianę pokrytą kolorowymi plamami. - Nie sądzę - odpowiedział bezczelnie. Malarka uśmiechnęła się przebiegle. - A co z tą małą, z którą widziałam cię na mieście? - Nie wiem, o kim mówisz - roześmiał się chłopak. - To nie mogłem być ja. Oderwał się od ściany i zbliżywszy się do kobiety, zaplótł ręce na jej biodrach. - Pięknie pachniesz. Żółtą farbą. - Jak pachnie żółta farba? - zdziwiła się artystka. - Konwaliami - zamruczał Dawidek. Kobieta musnęła mokrym pędzlem po nosie chłopaka. - Chcesz się napić szampana?

- Tak, jestem spragniony. Teresa zniknęła w kuchni i powróciła po chwili, niosąc dwie lampki napełnione herbatą. - To jest nasz szampan dzisiaj. - Najlepszy, jaki piłem - powiedział Dawidek, zanurzając usta w herbacie. Usiadł na podłodze i chwycił kobietę za rękę, zmuszając ją do zajęcia miejsca obok niego. - Brakowało ci mnie trochę? - Przecież wiesz, że nie. Mam zbyt wielu znajomych chłopców, żeby ubolewać nad utratą jednego kochanka. 139 #Infover WM rrxhikwmoem1nngd68h60pohmict6lvogl8jrpcf# - Szczera do bólu. To w tobie lubię najbardziej. Dawidek położył rękę na łydce artystki i zaczął ją delikatnie pieścić. Teresa zamknęła oczy i westchnęła głęboko. - Musisz się bardzo postarać, żebym była zadowolona. - Będziesz. Jego ręka powędrowała wyżej, chowając się pod fałdami obszernej sukienki. Wyczuł satynową miękkość niemłodych już przecież ud Teresy. Głaskał je długo, przygotowując ich oboje do rzeczy, które miały nastąpić. Kobieta oparła się na łokciach i rozszerzyła nogi. Dawid dotarł dłonią do owłosienia łonowego, nie skrępowanego żadną bielizną. Pogłaskał chwilę kręcone włoski i znalazł palcem wilgotne wgłębienie, które przywitało go ciepłem. Teresa jęknęła bardzo cicho. Chłopak czuł się coraz bardziej podniecony, więc szybko zrzucił z siebie sweter. Było mu przyjemnie gorąco. Zanurzył palce głębiej w szparce Teresy, wykonując kilka brutalnych ruchów. Kobieta położyła się plecami na podłodze i zaczęła pieścić swoje małe, krągłe piersi. Mruczała coraz głośniej, poddając się pieszczotom Dawidka. Ten podsunął wyżej falbany sukienki i przywarł ustami do całkiem rozgrzanej cipki.

Ssał wargi sromowe intensywnie, aż nabrzmiały krwią. Szybkimi ruchami języka podrażnił łechtaczkę, która zaczęła pulsować od rozkoszy. Na wpół leżąco zdjął przyciasne spodnie i zsunął bokserki. Jego penis prężył się już z całą gotowością do akcji. Założył prezerwatywę i przejechał kilka razy dłonią po członku, by jeszcze go utwardzić. Potem wdarł się w szparkę i za jednym razem zanurzył się do końca. Zaczął wykonywać posuwiste ruchy, które przesuwały drobne ciało Teresy po podłodze jej mieszkania. Kobieta ciągle miała zamknięte oczy, przeżywając intensywnie akt seksualny. Objęła ramiona Dawidka, przesuwając palcami po lekko zarysowanych mięśniach. Kwadrans później chłopak krzyknął głośno i eksplodował wewnątrz kochanki. Ostrożnie wyjął penis, przytrzymując krawędź prezerwatywy, by nie zaliczyć wpadki. Położył się obok niej. Spojrzał w jej oczy i zaczął bawić się jej lokami. - Jesteś dość bierna w łóżku, a mimo to kocha mi się z tobą wspaniale. - Uprawiam seks dla mojej własnej satysfakcji. Nie jestem z gatunku tych kobiet, które poświęcają się dla mężczyzn. - Wiem, ty bierzesz, ale nie dajesz. Zapamiętałem twoją lekcję. Zielone cinquecento skręciło w podziemia Galerii Bałtyckiej i zaparkowało na jednym z wolnych miejsc. Stęknęło głośno przy zaciąganiu ręcznego i piknęło, gdy Dawid wycelował w niego pilotem przy kluczach. Jedyny bajer, jakim mógł się poszczycić ten samochód z roku zniesienia apartheidu w RPA. Dawidek denerwował się za każdym razem, gdy zasiadał za kierownicą tego auta, jednak miał nadzieję, że najdalej za rok wymieni grata na coś lepszego i szybszego. Wjechał bez pośpiechu na górę budynku i wkroczył do obszernego lokalu, w którym znajdował się jego sklep. Artur obsługiwał właśnie jakąś nobliwą

damę, lecz widząc zbliżającego się kolegę, powiadomił go, że jest poszukiwany przez kierowniczkę. Dawidek, jak wszyscy pracownicy, nienawidził spotkań z przełożonymi, tym bardziej, że w polskich warunkach prawie zawsze oznaczały one coś negatywnego. Również tym razem chłopak nie spodziewał się awansu ani podwyżki, więc serce podeszło mu do gardła. Zapukał do szarych drzwi i gdy poproszono go do środka, nacisnął klamkę i wszedł do pomieszczenia. Na stole siedziała młoda kobieta z rudymi włosami, uwiązanymi infantylnie w dwa kitki. Liczyła ilość paczek ze spodniami w olbrzymim kartonie. Co pewien czas zapisywała liczbę na kartce wydartej z notesu, mając kłopoty z zapamiętaniem numerków przez dłuższy czas. - Siadaj - rzuciła krótko i podsunęła mu krzesło. Chłopak usiadł posłusznie bez słowa i czekał, aż rozmowa potoczy się dalej. Starał się nie patrzeć na rudą, ponieważ w niewyjaśniony sposób silnie go podniecała. - Była skarga na ciebie - wyjaśniła, nie przerywając liczenia. - Podobno byłeś wczoraj niegrzeczny dla naszego klienta. Dawidek zrobił duże oczy i rozpostarł ramiona. - Naprawdę nie wiem, o kogo może chodzić. Przecież sama widzisz, że staram się każdego obsłużyć w sympatyczny sposób. Kierowniczka porzuciła swoją pracę i spojrzała na Dawidka. - Jakiś facet przyszedł tu wczoraj i powiedział, że naigrywałeś się z jego fizycznej ułomności. - Ach, już wiem, o co chodzi - twarz Dawidka rozjaśniła się zupełnie jak wtedy, gdy odkrył pierwszy włos na swoich nastoletnich jądrach. - Ale zaręczam cię, że to był przypadek. Widziałem z daleka, że facet chodzi po sklepie i rozgląda się niezdecydowany. Podszedłem i spytałem, czy wpadło mu coś w oko. Odwrócił się i dopiero wtedy zobaczyłem, że brakuje mu oka, na którym ma czarną przepaskę. Nie chciałem mu dogadać, tylko wyszło tak mało zgrabnie. Próbowałem się tłumaczyć, ale chyba wyszło jeszcze gorzej.

Ruda roześmiała się szczerze ubawiona opowieścią. Pokręciła głową z załzawionymi od śmiechu oczami i wstała ze stołu. - Dobrze, Dawid. Na przyszłość bardziej uważaj po prostu. Dawidek powrócił do sklepu i zaczął porządkować półkę pod ladą. Na jego widok Artur porzucił klienta i podszedł wypytać się o przyczynę wezwania do kierowniczki. - I co, straszno było? - Raczej śmieszno. Chodziło o tego jednookiego z wczoraj. Jest ruch dzisiaj? - Tak, kręcą się jak bąki. Widać, że ludziska są po wypłatach. Słuchaj, idziemy dzisiaj z chłopakami na piwo po robocie. Idziesz z nami czy biegasz do swojej lubej? - A, mogę iść. Aktualnie nie mam żadnej lubej, więc trzeba by coś wyrwać - zaśmiał się Dawidek. - Przecież mówiłeś, że mieszkasz z jakąś... - Życie to nie je bajka, Arturze. - Rozstaliście się? - drążył współpracownik. - Tak, poznała kogoś innego. - O kurde, stary, to musisz teraz czuć się fatalnie - współczuł mu Artur. - Powiem ci szczerze, że mam to w dupie. Wkurza mnie tylko to, że to ona mnie zostawiła. Nigdy mi się to jeszcze nie zdarzyło. - Zraniła twoją dumę - pokiwał głową ze zrozumieniem Artur. - Jeszcze do mnie wróci na kolanach - wzburzył się nagle Dawidek. Powiesił jedną z marynarek na wieszaku i podszedł do dwóch młodych dziewczyn. - Witam najpiękniejsze klientki naszego sklepu. Czego cudne panie szukają? Klientki zachichotały głupio i jedna z nich wyznała, że szuka rurkowatych dżinsów. Dawidek poszedł poszukać na zaplecze odpowiedniego modelu spodni. Podał je dziewczynie w krótkich włosach i podszedł do Artura.

- Niezłe cizie, co? Szczególnie ta jedna, taka Latynoska. Strasznie mnie kręcą śniade dziewuchy. - Kojarzę ją z widzenia. Jest z mojej dzielnicy. Nie łudź się stary, ona ma faceta. - Nie ma wagonu, którego nie da się odczepić - rzucił z całą powagą Dawidek i poszedł podziwiać pośladki dziewczyny w rurkowatych spodniach. Kiedy skończył ją obsługiwać, w ręku trzymał banknot stuzłotowy i kartkę z numerem telefonu krótkowłosej. To co, kończymy? Mam do pracy na rano. - Dawidek włożył podkoszulek, przez co zmierzwiły mu się włosy. Przeczesał je palcami przed lustrem i chwycił za komórkę. - Zamówię ci taksówkę. Dziewczyna spojrzała na niego zaskoczona. Nie spodziewała się tak obcesowego zakończenia dwugodzinnego seksu z przystojnym sprzedawcą. Naciągnęła rurkowate dżinsy i przełykając upokorzenie, powiedziała: - Tak, ja też muszę wcześnie wstać. Dawidek podawał dyspozytorce swój adres, a dziewczyna starała się jak najszybciej zebrać swoje rzeczy. - Spotkamy się jeszcze? - spytała pełna nadziei, choć wstyd palił jej policzki. - Myślę, że twój facet nie byłby z tego zadowolony - odpowiedział chłopak i zapalił papierosa. Młodą kobietę zatkało z oburzenia. Nałożyła kaszkiet na swoje krótkie włosy i podeszła do drzwi. Dawidek wstał i otworzył jej wrota swojego obskurnego mieszkanka. - Nie gniewaj się, mała. Takie jest życie. Jesteś cudowna, ale ja nie szukam niczego stałego. Dziewczyna otworzyła usta, najwyraźniej chcąc coś powiedzieć, jednak rozmyśliła się i wyszła na klatkę schodową. Dawidek włożył klapki, chcąc

odprowadzić ją do taksówki, ale jego towarzyszka zatrzymała go ręką i zbiegła szybko na dół. Chłopak wrócił do swojego mieszkania i zaszedł do pokoju babki. - I co, babcia, porabiasz? - zapytał i pocałował ją w ramię. - Oglądam serial, synek. Jak oni ładnie tu żyją. Tacy piękni ludzie. Dlaczego u nas nie ma takich pięknych? - Babcia, to są wybrani najładniejsi z ładnych. Przecież w Wenezueli czy Boliwii też po chodniku nie chodzą sami przystojniacy. - Jesteś głodny? - staruszka zapytała z troską. - Nie, jadłem na mieście. Nagle zadzwonił dzwonek u drzwi. Babka podskoczyła w fotelu. - Co za czort o tej porze? Jak to jest Stachu, to powiedz, że nie mam pieniędzy. Niech idzie w cholerę. Dawidek podszedł do drzwi i zajrzał przez wizjer. Na wycieraczce stała Adriana. Chłopak odczekał chwilę i otworzył drzwi. - Co tu robisz? - Mogę wejść? - zapytała cicho. Dawid wpuścił ją do środka i skierował w stronę swojego pokoju. - To do mnie, babciu - krzyknął w przestrzeń. Adriana stanęła na indyjskim dywaniku i spojrzała z czułością na chłopaka. - Usiądź - polecił jej. - Nie, wolę stać. Dawid... Ciągle myślę o nas. To był błąd, że tak łatwo z nas zrezygnowałam. Marek jest fajny, ale nie kocham go tak, jak ciebie. Dawidek usiadł powoli na łóżku, w brzuchu poczuł uścisk satysfakcji, jednak jego twarz była niewzruszona. - I to mi chciałaś powiedzieć? - Dawid, wróćmy do siebie. Jesteśmy sobie przeznaczeni, przecież też mnie kochasz. Przynajmniej tak mi zawsze mówiłeś...

Chłopak sięgnął po popielniczkę i postawił ją na łóżku. Potem chwycił papierosa i zapalniczkę. Szybkim ruchem wydobył płomień i potraktował nim koniec viceroya. - Myślisz, że możesz tak tu sobie przychodzić i robić ze mnie debila? Jesteś wyjątkowo niezdecydowana w swoich wyborach. Jednego dnia kochasz mnie, potem kogoś innego, a za pięć minut znowu mnie. Albo jesteś zdrowo popieprzona, albo na tyle bezczelna. A co, jeśli znów ktoś ci się spodoba? - To nie tak, Dawid. Jesteś moją miłością. Zrobię, co zechcesz - prosiła Ada. Chłopak czekał na te słowa. - Będziesz musiała się naprawdę postarać, bym ci na nowo zaufał. - Zobaczysz, że będzie wspaniale, mój kochany - Adriana podeszła do Dawida i objęła jego twarz dłońmi. Pocałowała jego wargi i wtuliła się w niego. - Zobaczymy, Bąbelku, zobaczymy - odpowiedział Dawidek i wypuścił kłęby dymu. Agata rozłożyła książki na stoliku. W ręku dzierżyła zielony flamaster. Od kilku tygodni przychodziła do uniwersyteckiej czytelni, aby wypełniać głowę treścią paragrafów. Zamierzała zdawać na aplikację prawniczą i widok innych studentów wpatrzonych w kodeksy mobilizował ją do wzmożonego wysiłku intelektualnego. W pomieszczeniu panowała cisza, niekiedy zaburzana szmerem przewracanych stron podręczników. Skupienie uczących się wisiało ciężko nad ich głowami. Tego dnia w czytelni było tłoczno. Agata pomyślała, że szczęśliwie nie studiuje na Politechnice, bo zamiast skumulowanego zapachu potu, w powietrzu unosił się skumulowany zapach drogich perfum. Otworzyła grubą księgę i zaczęła czytać. Zakreśliła wszystkie warunki ustanowienia prokury. Potem uniosła głowę i przymykając powieki, usiłowała zapisać potrzebne informacje w obu półkulach mózgowych. Miała wrażenie, że z

wiekiem trudniej jej było zapamiętać kolejne dane. Jednak całą siłą swojej ambicji pragnęła zostać radcą prawnym i była zdeterminowana, by zrealizować swój cel. Martwiło ją niekiedy, że nie posiada koneksji w prawniczym światku, bowiem ich brak zdecydowanie utrudniał jej ścieżkę zawodową. Ogarniał ją gniew, gdy pomyślała o zeszłorocznym naborze kadry naukowej Uniwersytetu, kiedy to większość etatów wpadła w ręce dzieci wykładowców. Wiedziała, że nie będzie łatwo zdobyć pierwszy szczebelek kariery zawodowej. Dlatego z zagryzionymi wargami zakreślała kolejne partie tekstu książki, po czym je pochłaniała. W pewnym momencie jej telefon komórkowy, którego funkcję wydawania dźwięków wcześniej wyłączyła, zaczął wariacko podskakiwać na blacie stołu, a na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Jagody. Agata odebrała i szepnęła konspiracyjnie: - Jestem w czytelni. - Jestem w ciąży - odszepnęła Jagoda. Wykorzystując wolny od pracy dzień, Zuzanka odwiedziła swoją kuzynkę, która podobnie jak ona wyjechała na studia do Trójmiasta i już tutaj została. Jednak inaczej niż Zuza, kuzynka była zamężna od kilku lat. Poznała swojego małżonka Wojtka na uczelni i pobrali się jeszcze w czasach, gdy uwierzytelniali swoje tożsamości legitymacjami studenckimi. Ponieważ oboje nie pragnęli dzieci, ich mieszkania nie wypełniało radosne paplanie małoletnich. Zamiast tego wypełniało je skrzeczenie papugi, którą sprawili sobie po powrocie z podróży poślubnej do Barcelony. - Bardzo cieszę się, że przyszłaś! - kuzynka Daria była wniebowzięta. - Ty zawsze przynosisz ciekawe historie! 147 #Infover WM wjv6cfqg1wofzlacszwu1ggjfn46ys2tnykxlcjj# Zuza poczuła się jak siostra Grimm i gorączkowo zaczęła szukać w

głowie interesującej przypowieści, by nie rozczarować krewnej i pozostać miłym gościem. - Nie mogłam was wcześniej odwiedzić, bo jestem bardzo zalatana tłumaczyła się Zuza. - Dużo pracy - dodała. Mąż Darii przysiadł na kanapie i jednym okiem spoglądał na rozgrywki ligowe w telewizorze, a drugim spoglądał na Zuzię, aby nie wyjść na niegościnnego gospodarza. - No, domyślam się. W radiu ciągle coś się dzieje - rozgrzeszyła kuzynkę Daria. - Ale u mnie w Instytucie też mnóstwo roboty. Często zostaję po godzinach, bo bym się nie wyrobiła. - A pensja ta sama - dodał Wojtek i wyciągnął rękę, by chwycić kawałek ciasta. - A ja, widzisz, ciągle nie mogę pracy znaleźć - pożalił się. - Wysyłam papiery, ale nikt nawet nie odpowiada. - To już ponad rok, gdy jesteś bezrobotny? - przeraziła się Zuzia. - No tak, bo do byle jakiej roboty nie pójdę, bo przecież mam studia. Ale taki jest nasz kochany kraj... Rząd wcale nie dba o wykształconych ludzi, a za granicą to z moim wykształceniem po rękach by mnie całowali. A zresztą... Nie gadajmy o tej Polsce, bo tylko nerwy! - Wojciech poczerwieniał na twarzy i powrócił do oglądania meczu. Zuzia, by załagodzić sytuację, rozejrzała się po pokoju. - Ładnie tutaj urządziliście. Widzę, że wymieniliście kanapę i stół pochwaliła starania gospodarzy. Daria pojaśniała z wdzięczności. - Tak, zabawiłam się w dekoratora wnętrz - zachichotała. - Prenumeruję takie czasopismo i tam podglądam różne fajne rozwiązania. Zobacz, jak podpięłam firankę. To też zgapiłam z tej gazety. Wojtek powiercił się na kanapie. - No tak, ale co z tego, skoro mieszkanie nie jest nasze. Z takimi

dochodami będziemy całe życie wynajmować! Ale co zrobić, jak taki kraj. Pracy nie ma, nawet o kredycie można tylko pomarzyć! Żeby chociaż mieć widoki na jakiś spadek, ale ani ja, ani Daria nie mamy bogaczy w rodzinie. A zresztą... Nie gadajmy już o tej Polsce, bo tylko nerwy - na nowo zirytował się Wojciech. - A ty przestań już tak narzekać! - ofuknęła go żona. - Zuzia więcej do nas nie przyjdzie, jak będziesz tak marudził. Zuzanna nie skomentowała, bo przed chwilą obiecała sobie w myślach, że więcej już tu nie przyjdzie. - Powiedz Zuziu, jak twoje sprawy sercowe? Spotykasz się z kimś? Daria przeszła do sedna i zadała pytanie, które zawsze musiało paść na rodzinnych spotkaniach. - Nie, jestem singielką - zaśmiała się, by ukryć zażenowanie. Powiedzmy, że nie mogę natrafić na nikogo ciekawego. Daria przysunęła się do kuzynki i poklepała ją poufale po udzie. - Mam kogoś dla ciebie. Jest taki chłopak na moim kursie fotografii. Spodoba ci się! - No nie wiem, Daria. Nie jestem przekonana do takich spotkań - zaczęła się bronić Zuzka. - Takie randki to najczęściej niewypały. - Nie gadajmy już o tej Polsce, bo tylko nerwy - zamruczał Wojtek, jakby wybudzony po latach ze stanu hibernacji. Zuza czekała podenerwowana przed restauracją na swoją randkę w ciemno. Dziennikarka dawno nie była z nikim umówiona, więc z czystej ciekawości zgodziła się na spotkanie. Zainteresowanie sztuką i robieniem zdjęć dobrze kojarzyło się Zuzannie, więc z niecierpliwością oczekiwała wrażliwego artysty z wyrobionym poczuciem estetyki. Chłopak się spóźniał, więc Zuzka pomyślała ze strachem, że obejrzał ją sobie zza rogu i niezadowolony z jej wyglądu obrócił się na pięcie i ją wystawił. Zlustrowała się krytycznie od stóp do głów. Miała na sobie obcisłe, ciemne dżinsy i ładnie skrojony beżowy

płaszczyk. W uszy włożyła wielkie kolczyki w kształcie kół. Pozwoliła swoim czarnym włosom opadać swobodnie na ramiona. Musiała przyznać szczerze, że nie ma sobie nic do zarzucenia w kwestii urody. Obok niej stanął tęgi, łysy mężczyzna w puchowej kurtce i dresach. Klął do komórki tak głośno, że Zuza odsunęła się z dezaprobatą. Kiedy zakończył rozmowę, rozejrzał się wokół i zauważając Zuzannę, uśmiechnął się, ukazując brak górnej piątki. - Chyba jesteśmy umówieni - zaśmiał się rubasznie. Dziewczyna nie wiedziała, czy skłamać i uciekać, czy podjąć wyzwanie. W końcu zwyciężyła w niej przekora. „Z karkiem się jeszcze nie umawiałam”, pomyślała i uśmiechnęła do faceta. - Chyba tak. Jestem Zuzia. - A ja Daniel. To co robimy? Wchodzimy? Weszli do restauracji i zajęli jeden ze stolików. Podeszła do nich kelnerka z menu w ręce. Daniel chwycił spis i entuzjastycznie zaczął przeglądać potrawy. - Co chcesz jeść? Ja wezmę karkówkę i frytki. Jak nie zjem mięsa, to jestem cały dzień głodny - podzielił się swoimi doświadczeniami. - Właściwie, ja nie jestem taka głodna... - zaczęła Zuzia, lecz jej adorator gwałtownie jej przerwał. - Jak ja jem, to ty też. Zrozumiano? Zuzannę zatkało to żądanie, ale nagle poczuła się, jakby nie brała udziału w zdarzeniu, tylko stała z boku, obserwując komizm sytuacji. - No dobrze. Więc wezmę sałatkę cesarską. I lampkę wina - dodała, zdając sobie sprawę, że alkohol będzie jej potrzebny. Daniel oblizał się z zadowoleniem i przywołał gestem ręki kelnerkę. Zuzannie zrobiło się strasznie głupio z powodu grubiańskiego zachowania jej randkowicza i skuliła się w sobie, by zniknąć. Kelnerka przyjęła zamówienie, a Daniel zapalił papierosa.

- Mam nadzieję, że ty nie palisz - zapytał podejrzliwie. - Nie zniósłbym, gdyby moja dziewczyna paliła papierosy. - Nie, ja nie palę. Jednak widzę, że ty lubisz sobie zapalić? - Tak, ja mogę - odpowiedział szczerze. Kelnerka przyniosła kieliszek wina, który Zuzia wypiła jednym haustem. - No pięknie, lala. Masz problem z alkoholem, czy jak? - Nie, chciało mi się pić. Jest dziś parno. - Parno? W zimie parno? - Więc zajmujesz się fotografią? W czym się specjalizujesz? - Zuzia próbowała zmienić tor rozmowy. - W niczym, dopiero zaczynam. Kupiłem sobie taki dobry, drogi sprzęt i nie chcę, żeby leżał na darmo, to wziąłem ten kurs. Kelnerka przyniosła zamówione dania, a Zuzka zamówiła kolejną lampkę wina. - A ty jesteś dziennikarką, ta? I co, tak gadasz z ludźmi, ta? O pierdołach? - No tak, można tak powiedzieć. Ale bardzo to lubię - Zuzanna nie mogła doczekać się alkoholu, który tego wieczoru był jej sprzymierzeńcem. - A czemu nie masz chłopaka? - Nie wiem, a czemu nie masz dziewczyny? - Bo ja mam wymagania - zaśmiał się głośno. Zmęczony wybuchem śmiechu spocił się na czaszce, co Zuzia spostrzegła z lekkim rozbawieniem. Nie biorę pierwszej lepszej. - I co, smakowała ci karkówka? - dziewczyna nie potrafiła znaleźć tematu do rozmowy. - Taka sobie. Jadłem lepsze. A ta twoja warzywna papka dobra? Zuzia pokiwała głową i wypiła kolejną lampkę czerwonego wina. Butelkę wina i kilka opowieści o jadowitych pająkach później Zuzanna wsiadała rozbawiona do audi Daniela. - A ty się nie boisz tak wsiadać z nieznajomym chłopakiem do auta?

- Nie robię tego pierwszy raz - rzuciła prowokacyjnie. Po kilkunastu minutach znaleźli się w nieznanej Zuzi okolicy. Dopiero teraz dziewczyna wystraszyła się, ponieważ nikt już nie chodził po ciemnych ulicach miasta. - Ale wiesz, moja przyjaciółka ma twój numer telefonu, jakbyś chciał mnie zabić. Więc, jak mi coś zrobisz, to policja od razu cię zwinie - bełkotała zalana. - Dobra, dobra, teraz są takie techniki, że mogę wypieprzyć ten telefon i nikt mnie nie znajdzie. - To co, chcesz mnie zabić? - nie dowierzała Zuzia. - Mam lepsze rzeczy do roboty. Weszli do dużego, dwupoziomowego mieszkania. Zuzia zwaliła się na kanapę, ponieważ nogi odmawiały jej posłuszeństwa, jak zawsze, gdy wypiła za dużo. Daniel przysiadł koło niej i zaczął gładzić ją po piersiach. - Lubisz tak? - zapytał. - Ta - przeszła na dresiarską gwarę. Nagle poczuła się rozochocona. Oparła się na kolanach i zaczęła się całować z facetem, nie zważając na brak górnej piątki. Powędrowała ręką na dół, chcąc rozpiąć zamek mężczyzny, jednak jego spory brzuch uniemożliwiał jej znalezienie klamry. Nachyliła się mocno i odnalazła to, czego szukała. Rozchyliła spodnie i z majtek wyciągnęła małego, czerwonego penisa. Zachichotała cicho, a potem zaczęła zadowalać mężczyznę oralnie. Daniel włożył rękę w jej majtki i znalazłszy otwór, wpakował w niego grubego palucha. Po kilku minutach jęknął przeciągle i wytrysnął na kanapę. Zuzannę wybuch spermy jakby otrzeźwił, więc wstała, podciągając spodnie. Zapięła guziki i odetchnęła głęboko. - Zawieź mnie na kolejkę - zażądała. Daniel spojrzał na nią jak skrzywdzone dziecko. - Nie będzie już dzisiaj przyjemności?

- Nie będzie, to wystarczy. Mężczyzna wzruszył ramionami i ubrał spodnie. Bez słowa zajechali na stację we Wrzeszczu, gdzie Zuzanna wskoczyła do nocnej SKMki. Stoczyłam się, Alicja, na samo dno - Zuzia pokręciła głową z niedowierzaniem i wskazała palcem swój dywan, który miał symbolizować dno. - Czuję się okropnie z tym, co zrobiłam. Mam strasznego kaca moralnego. - Ja tylko raz w życiu miałam kaca moralnego. Gdy mi jeden Grek z wymiany studenckiej strzelił palcówkę w klatce schodowej - zwierzyła się Ala. Ale nie ma co ukrywać, że wczoraj się nie popisałaś. Co zrobisz, jak zadzwoni znowu? - Nie wiem, mam nadzieję, że nie zadzwoni. Może nie spełniłam jego wymagań. - Twoja kuzynka chyba cię nie lubi, skoro umówiła cię z takim oblechem - stwierdziła Alicja. - Masz coś do jedzenia? Przekąsiłabym coś. - Mam jabłka. - Dobrze wiesz, że nie jem jabłek. Źle wpływają na moje ślinianki. Zuzia poszła do kuchni i przyniosła z niej herbatniki. Rozłożyła je na talerzyku i podała przyjaciółce. - Gdyby nie ty, nawet nie wiedziałabym, że człowiek ma coś takiego w gardle. Nadal nie do końca ci w to wierzę. - To sobie sprawdź w necie - obruszyła się Alicja. Wzięła do ręki kolorowe czasopismo i zaczęła wertować strony. - Taką kieckę chcę sobie kupić. - Jaką? - zaciekawiła się Zuzia i podniosła się ze swojego siedzenia. Alicja pokazała jej zdjęcie. - A, no fajna jest. I kolor ciekawy. Fiolety ciągle są modne. - Myślisz, że by mi pasowała do karnacji? - Jasne, tobie wszystko pasuje - stwierdziła dobrotliwie Zuzia. Napiła się

zabielanej kawy. - Ostatnio czytałam o metodzie NLP. To jest takie programowanie mózgu. Swojego albo czyjegoś, by działał, tak jak chcesz. - I jak to się robi? - chciała wiedzieć Alicja. - No są różne chwyty. Mnie najbardziej zainteresowała zamiana negatywnych wspomnień na pozytywne. Musisz sobie o tym poczytać - Zuzia ugryzła herbatnik. - Kurwa, ząb mnie zabolał - złapała się za policzek. - To nie jedz. Słuchaj, a da się zaprogramować mózg faceta? - Niby tak, ale pewnie trochę z tym roboty. Czyj mózg chcesz programować, Gabriela? - Najchętniej zrobiłabym masówkę. Ale jak już miałabym skupiać się na jednym facecie, byłby to Piotrek - Ala odłożyła czasopismo. - Tkwi mi ciągle w głowie. To jest taki mężczyzna, o którym już zawsze będę myśleć i w jakiś sposób kochać. - No, pasowaliście do siebie. Zawsze myślałam, że jesteście najbardziej udaną parą, jaką znałam. - Nic mi już nie mów. To nie ja chciałam rozstania - przyjaciółka Zuzi posmutniała. - Wiem, słonko, ale mam jakieś przeczucie, że jeszcze będziecie razem. - Ja miałam takie samo przeczucie co do ciebie i Salomona, ale chyba się nie zanosi. - No nie, to już na pewno jest skończone - Zuzia przecięła ręką niewidoczne więzy. - Teraz myślę sobie, że dobrze się stało. Przecież my byśmy się pozabijali. Alicja roześmiała się, pokazując równe, białe zęby. - Pewnie byś go kiedyś ukatrupiła, ale ja lubiłam Salomona. Jest taki śmieszny. - No właśnie, śmieszny. Po co mi śmieszny mąż? - zapytała Zuza z powagą. - Zresztą wiesz, że mi kto inny teraz siedzi w głowie.

Alicja poszukała pilot od telewizora i włączyła wizję. Kucharz rozbijał jajko na patelnię pełną pokrojonego mięsa. Zamieszał drewnianą łyżką zawartość i przyprawił wszystko ziołami. - Z wilkiem tym bardziej daj sobie spokój. On nie jest dla ciebie. - A kto jest dla mnie? No powiedz - nastroszyła się Zuzanna. - Jakiś zajebisty, inteligentny i wartościowy człowiek. - Ala uśmiechnęła się i pocałowała przyjaciółkę w nos. Dwie dziewczyny siedziały na podłodze i czekały. Zwiesiły pokornie głowy, Agata postanowiła też zamknąć oczy. Masowała nerwowo swoje nieco kwadratowe kolana. Jagoda zauważyła w rogu pokoju pająka. Miał gruby, czarny odwłok i tyczkowate nogi. Wbiegł szybko na ścianę i sekundę później zawrócił, by schować się za łóżkiem. Miał tam jakieś swoje sprawy. Normalnie Jagoda bardzo by się go bała, ale teraz bała się czegoś innego. - Spoko, Jaga. Na pewno będzie OK. To niemożliwe, żebyś wpadła odezwała się w końcu Agata. - Tylko wreszcie weź ten test i idź go zrób. Przecież nie będziemy wróżyć z fusów. Jagoda podniosła się z podłogi i bez słowa sięgnęła po różowy kartonik. Przeczytała instrukcję i skierowała się do łazienki. Wyciągnęła z opakowania prostokątny kawałek plastyku i ściągnęła majtki. Podłożyła końcówkę testu pod strumień moczu, a potem położyła go na brzegu wanny. Kiedy wyszła z łazienki, natknęła się na oczekującą pod drzwiami Agatę. - Trzeba czekać trzy minuty - poinformowała ją. - Aha - odrzekła dziewczyna. Obie powróciły do pokoju i ponownie usiadły na podłodze. Agata wyskubywała z dywanu drobne, niebieskie nitki i wyrzucała je za siebie. - Chciałabym być pożarta przez lwa - zakomunikowała. - Co? - Chciałabym, żeby zjadł mnie lew - powtórzyła. - Nie chcę umierać

zwyczajnie. Ze starości albo przez raka. Wyobraź sobie, że moje wnuki pytane o babcię mówiłyby, że zeżarł ją lew. To dopiero byłby życiorys! - Myślisz, że już minęły trzy minuty? - zapytała Jagoda. Agata wzruszyła ramionami. - Nie patrzyłaś na zegarek, jak robiłaś siku? - Nie. Zaczekam jeszcze minutę dla pewności. W końcu leniwie podniosła się z kolan i poszła w stronę łazienki. Wyszła z niej z testem w ręku i popatrzyła niepewnie na towarzyszkę niedoli. - Agatko. Zobacz proszę, bo wydaje mi się, ze jest słaba kreska, ale ledwo widoczna... Prawniczka przejęła test i wlepiła wzrok w rzekomą kreskę. Lustrowała okienko testu przez chwilę, aż w końcu stwierdziła: - Niby coś tu jest, ale moim zdaniem za mało, jak na ciążę. Miała być czerwona krecha, a nie taka słaba wić. W zamku drzwi wejściowych zaskrobał klucz i w mieszkaniu pojawiła się matka Jagody. Agata wpakowała test do kieszeni spodni. - No proszę. Kto nas odwiedził! - ucieszyła się rodzicielka Jagódki. - Miło cię widzieć, kochana. No widzę, że wszystko wraca do normy - uścisnęła serdecznie obie dziewczyny i zaniosła wypchane torby do kuchni. Daj mi zaparkować - poprosiła Ada. - Ciągle mam z tym problemy. Muszę poćwiczyć przed egzaminem. Dawidek wysiadł z Fiata Cinquecento i przesiadł się na miejsce pasażera. Samochód warknął, stęknął i zgasł. Dawid zaklął pod nosem. Adriana przekręciła kluczyk w stacyjce i auto ruszyło. Gdy zaparkowała na jednym z parkingów na Zaspie, wysiedli i ruszyli w stronę bloku. Wjechawszy windą na ósme piętro, zobaczyli, że drzwi jednego z

mieszkań się uchyliły i wyjrzała zza nich otyła babina w podomce. - Panienka też by schody zmyła - rzuciła i szybko zamknęła drzwi. Młodzi spojrzeli po sobie i roześmiali się. Ada otworzyła kluczem zamek i weszli do mieszkania, które dziewczyna zamieszkiwała sama od czasu wyprowadzki Dawida. Rzuciła torebkę na komodę i poszła do łazienki umyć ręce. Dawidek rozsiadł się wygodnie w fotelu i włączył Discovery Channel. Zaciekawił się programem, w którym pokazywano proces wyrobu puszek aluminiowych. - O której ma być ta pizza? - krzyknęła z kuchni Ada. - Za dziesięć minut, Bąbelku. Dziewczyna przebrała się w luźniejsze ciuchy i wskoczyła Dawidkowi na kolana. Zebrała wszystkie włosy w dłoni, chłodząc w ten sposób kark. - Wiesz, chyba zetnę włosy. Całkiem na krótko. Tak byłoby mi wygodniej. Co ty na to? Dawidek spojrzał na swoją dziewczynę z niedowierzaniem i roześmiał się. - Chyba żartujesz. Wyglądałabyś jak facet. Nie kręcą mnie laski z krótkimi włosami - zakończył dyskusję, zapominając o kilku krótkowłosych kochankach, które przydarzyły mu się w życiu. W telewizji maszyna naklejała właśnie etykiety na puszki rybne. - Może wprowadziłbyś się z powrotem? - zaproponowała Ada. Dawid zapalił papierosa, jak zawsze wtedy, gdy chciał zyskać kilka sekund przed odpowiedzią. - Jeszcze nie teraz. Za szybko. - Okej - zgodziła się potulnie Adriana. Dostarczono pizzę i dziewczyna rozłożyła ją po kawałku na talerzach. Dawid zajadał się włoskim plackiem, zostawiając najgrubsze brzegi. Adriana przyglądała się swojemu przystojniakowi z lubością. Cieszyła się, że wszystko ułożyło się po jej myśli.

- Śmakuje? - zmiękczyła dziecinnie i przekręciła zalotnie głowę. - No, jest smaczna. Właśnie lubię taką na cienkim cieście - potwierdził Dawidek, połykając większy kawałek. Usłyszał sygnał SMSa i wyjął telefon, by go odczytać. - To Bizon. Ma jakiś problem i chce się spotkać. - Dzisiaj? - Tak, zaraz do niego pojadę. - Myślałam, że dziś pobędziemy razem. Obejrzymy jakiś film, poprzytulamy się - mruknęła rozczarowana. Dawidek wytarł tłuste ręce w serwetkę i pocałował swoją dziewczynę, przytrzymując ją za brodę. - Też miałem taką nadzieję, mój Bąbelku. Ale to chyba coś poważnego. To mój przyjaciel, więc chyba rozumiesz - spojrzał jej prosząco w oczy. - Rozumiem - odpowiedziała zrezygnowana. Chłopak zjechał na dół i wskoczył do swojego auta. Nie było już korków, więc w dziesięć minut byłw Śródmieściu. Zaparkował na ulicy Świętego Ducha i wszedł do kamienicy. Kiedy pukał w ukwiecone drzwi malarki, na jego facjacie malował się szeroki, szczery uśmiech. Obsikanie kolejnego testu ciążowego nie pozostawiało już złudzeń. Jagoda miała zostać matką, trwale związując się relacją z Antonim. - To wspaniale, moja droga, to zaiste wspaniale - ucieszył się na wieść o dziecku mężczyzna i zakasłał do słuchawki telefonu. - To astma. Męczy mnie od dzieciństwa. Nie przejmuj się tym za bardzo. Biorę leki, ale czasem napady kaszlu się nasilają - tłumaczył. - No dobrze, Antoni, ale co teraz będzie? - spytała spokojnym głosem. - Dzieciątko będzie. Tak się cieszę. Czekałem na taką nowinę od wielu lat!

Jagoda nie miała pojęcia, jak odnieść się do całego zdarzenia. Silne uczucia macierzyńskie, które objawiły się u niej już jakiś czas temu, kazały jej cieszyć się z tego nieoczekiwanego obrotu sytuacji, jednak sposób, w jaki doszło do stworzenia tej nowej istotki, nijak miał się do jej wersji idealnego życia. - Wszystko będzie dobrze - uspokajała sama siebie. Miała nadzieję, że Antoni oświadczy się jej tak szybko, by mogła iść do ołtarza jeszcze z płaskim brzuchem. - Słuchaj, Jaga. To jak on jest hrabią, to ty będziesz hrabiną - odkryła któregoś dnia Agata. - Już cię widzę, jak chodzisz w gronostajach i palisz fajki z lufki. Dziewczyny roześmiały się, wyobrażając sobie arystokratyczne życie, które czekało Jagodę. - Kiedy powiesz twojej mamie? - Agata zburzyła radosny nastrój i ściągnęła przyjaciółkę na ziemię. Jagoda nie miała pomysłu, jak poinformować swoją matkę. Póki co, czuła w podbrzuszu tańczące jelita, zupełnie jakby przygotowywały się na ostrą biegunkę. Jednak następstwa miały być poważniejsze niż rozwolnienie. Zuzanna lubiła seks w sposób oczywisty. Jeśli zdarzały jej się okresy posuchy, odbijało się to na jej samopoczuciu, a w dalszej konsekwencji na wyglądzie. Bez odpowiedniej dawki seksu więdła, bladła i chudła. W takich chwilach często była posądzana przez znajomych o postępującą anemię albo o jeszcze gorsze choróbska. Bywały dni, kiedy desperacja prawie popychała ją ku ostatecznemu rozwiązaniu, jakim było wyjście na ulicę i nawoływanie przez megafon chętnego do zaspokojenia jej chuci ogiera. Zachowywała się wtedy zupełnie jak marcowa kotka, która przy podwórkowych śmietnikach wylewa swoje żale, czekając na burego kocura. Zuzanna jednak poznała niezawodny sposób na rozładowanie napięcia seksualnego i nie obawiała się go użyć. Jeśli

perfidny los sprawiał, że nie miała akurat pod ręką żadnego penisa, przeobrażała się w Zuzię- samosię. I choć ciężko było jej to przyznać, doprowadziła własną technikę masturbacji do takiej perfekcji, że każdemu kolejnemu kochankowi coraz trudniej było ją usatysfakcjonować. Kiedy uprawiała seks sama ze sobą, orgazm zjawiał się zawsze z całą właściwą sobie otoczką fajerwerków. Z mężczyznami bywało różnie. Czasami, gdy była już bliska odlotu, kochanek zmieniał tempo i orgazm wychodził bocznymi drzwiami. Cieszyła się, że mało który facet pytał ją, czy doszła, bo mając dobre serce, zawsze kłamała, że była na samym szczycie rozkoszy. Nie lubiła ranić ludzi. Z Dawidkiem nie musiała niczego udawać. Za każdym razem tak sprawnie prowadził ją swoją batutą, że wydobywał z niej najwyższe, czyste dźwięki, aż kończyła na górnym „o”. Teraz jednak, gdy Dawidek wymienił główną flecistkę i wyrzucił Zuzę z orkiestry, ta musiała radzić sobie sama. Gdy wróciła z pracy było już bardzo późno. W mieszkaniu panowała ciemność. Zapaliła knot grubej, pomarańczowej świecy, oblepionej stopionym woskiem. Dawała ona na tyle dużo światła, aby swobodnie poruszać się po pokoju, jednak nie burzyła intymności, a wręcz przeciwnie - podkreślała ją. Zuzia włączyła swój komputer i najechała kursorem myszki na zakładki. Wybrała stronę porno z darmowymi filmami, przeważnie produkcji francuskiej. Kiedy na ekranie pojawiły się propozycje filmów wideo, dziewczyna nachyliła się lekko, by zlustrować potencjał oferowanych jej pornosów. Nie znalazła jednak nic, co by ją zainteresowało, więc wpisała w wyszukiwarkę hasło: old man sex. Natychmiast na ekranie wyskoczyły nowe propozycje. Zauważyła, że z wiekiem podniecają ją coraz bardziej wyuzdane konfiguracje. Zaczynała od oglądania zwyczajnej kopulacji zwyczajnej pary, potem nastał etap podniety seksem grupowym, skąd niedaleko było już do zaciekawienia się układem biseksualnym. Po pewnym czasie najlepszym afrodyzjakiem okazało się porno

gejowskie. Bezcenną pomocą wykazał się tutaj Konrad, który co kilka dni dostarczał jej nowości z homokinoteki. Jednak nawet on uznał jej seksualne fantazje za co najmniej dziwaczne, o czym ją szczerze poinformował. - Nigdy jeszcze nie słyszałem, żeby jakaś laska napalała się na widok naszych zabaw. Już częściej spotykam się z tym, że dziewczyny podpatrują lesbijskie akcje. - Koniku, skoro ja tak bardzo kocham penisy, mam ochotę patrzeć na jak największą ich ilość. Cipki mnie nie kręcą, więc nie potrzebuję ich w filmach wyjaśniła mu nie bez logiki. - To masz tak jak ja - zrozumiał w końcu. Wkrótce gejowska erotyka musiała ustąpić miejsca japońskiej sztuce bukake. Zuzanna lubiła być zdominowana w łóżku, dlatego też wulgarne spuszczanie na twarz kobiety bardzo ją podniecało. Aktualnie znajdowała się w miejscu, w którym nigdy nie myślała się znaleźć. Miała kompletny odjazd na punkcie filmów ze starymi, grubymi aktorami porno i takich szukała w sieci. Niestety, tacy mężczyźni zazwyczaj uprawiali miłość z bardzo młodymi panienkami i Zuzanna zawsze bała się, że niechcący wejdzie na pedofilskie strony. W razie wpadki nie miała nic na swoją obronę jak tylko to, że kręcą ją stare oblechy. Wiedziała, że to tłumaczenie było tak niewiarygodne, że nie dawało jej żadnego alibi. Po zapoznaniu się ze zwiastunami filmów, wybrała jeden, który ciekawie się zapowiadał. Urodziwa blondyneczka ubrana w kusy, szkolny mundurek szła przez las i zbierała grzyby. Po chwili spotkała starego grzybiarza, który po krótkiej rozmowie, otworzył rozporek spodni i pokazał jej swój okaz. Blondynka uklękła i natychmiast zabrała się do smakowania maślaka mężczyzny. Po kilku przesunięciach wargami po trzonie grzyba, oczom Zuzanny ukazał się dorodny, twardy prawdziwek. Zuza podwinęła spódniczkę i położyła dłoń na swoim wzgórku łonowym, ciągle osłoniętym majtkami. Pomasowała go delikatnie opuszkami palców i poczuła bijące z niego ciepło. Tymczasem grzybiarz położył na mchu pojętną uczennicę i trzęsącymi się dłońmi zerwał z

niej bieliznę. Dziewczyna miała różową, całkowicie ogoloną szparkę, na którą starzec naparł językiem. Trzepotał nim szybko, sprawiając tym dużą przyjemność młodziutkiej kochance. Ta przymykała oczy i z otwartą buzią przyjmowała dar grzybiarza. Zuzanna odchyliła majtki i zaczęła lekko drażnić łechtaczkę palcem wskazującym. Niekiedy zsuwała go w dół, aby zanurzyć w wilgotnej dziurce, potem wracała tą samą drogą nawilżając wargi sromowe i guziczek łechtaczki. W tym momencie dziadek obróciwszy kochankę tyłem do siebie, wdarł się w nią i pulsował w niej sprawnie, zaciskając powieki z wysiłku. Zuzanna, czując ogromne podniecenie, wyłączyła szybko film i wstała od komputera. Żeby się trochę wyciszyć, wypiła duszkiem szklankę soku pomarańczowego, po czym udała się do łazienki. Pospiesznie zrzuciła ubrania na podłogę i naga wskoczyła do wanny. Odkręciła kurek ciepłej wody i poczekała, aż ta zrobi się piekielnie gorąca. Dopiero wtedy otworzyła minimalnie kurek z zimną wodą, tak by się nie poparzyć, ale żeby woda pozostała porządnie nagrzana. Ponieważ łazienka od czterdziestu lat nie zmieniła wyposażenia, również główka prysznica była starego typu. Jako że nie miała regulacji strumienia, Zuzanna zdjęła całe sitko i woda trysnęła jednym, skumulowanym torem o dużym ciśnieniu. Zuza nauczyła się tego jeszcze w akademiku, kiedy to Alicja przekazała jej przyjacielskie instrukcje. Strumień był odpowiedni, więc dziewczyna usiadła w kucki i nakierowała wodę wprost na rozbudzoną łechtaczkę. Oczyma wyobraźni przywołała ostatnio widziane obrazy i odtwarzała je sekwencja po sekwencji. Nagle jej ciałem wstrząsnął olbrzymi dreszcz, a wszystkie członki wypełniło afrykańskie ciepło. Zuza sapnęła cicho i natychmiast poczuła się zmęczona i słaba. Wyszła z wanny i nie wycierając się nawet ręcznikiem, podreptała do swojego pokoju, gdzie zwaliła się mokra do łóżka. Zamknęła oczy i odpoczywała. Było fajnie, tylko że żadne męskie dłonie nie masowały jej spragnionego dotyku ciała.

Dawidek spoczywał w pozycji półleżącej na kanapie w mieszkaniu Adriany i z przymkniętymi oczyma wsłuchiwał się w dźwięki, które generowała nowo zakupiona płyta. Szczególnie interesowały go gitarowe riffy, które potem zamierzał wykorzystać jako bazę we własnych kompozycjach. Tymczasem Ada, rozłożywszy deskę do prasowania i napełniwszy wodą specjalny pojemniczek żelazka, zabrała się za prasowanie swoich wyjściowych koszul. Niektóre zagniecenia musiała obficie spryskiwać wodą, żeby móc je dostatecznie wygładzić. Adriana lubiła mieć całą garderobę porządnie wyprasowaną. Pod rozgrzaną płytą żelazka umieszczała zarówno bawełniane bluzki, jak i dżinsy oraz bieliznę. Sama czynność prasowania rozluźniała ją, była więc doskonałym zajęciem w chwilach stresu. - Kochanie, chciałbyś, żebym ci coś wyprasowała? - zapytała Dawidka. - Nie. Płyta się skończyła i zapadła cisza, przerywana tylko sykiem wypuszczanej przez żelazko pary. Dawid trwał bez ruchu w tej samej pozycji, jakby odtwarzając w głowie usłyszane melodie. - Wiesz, chyba poszukam współlokatorki... Trudno mi samej opłacać mieszkanie, a skoro ty nie chcesz się wprowadzić, muszę pomyśleć o kimś innym. - Okej. - No chyba, że jednak chciałbyś tu wrócić? - drążyła dalej Adriana. Chłopak pokręcił przecząco głową, nie wysilając się nawet, żeby wyjaśnić przyczynę odmowy. Chwycił paczkę papierosów i wyciągnąwszy jeden z nich, wsadził go do ust. - Gdzie zapalniczka? - rzucił. - Ach, przepraszam zabrałam ją do kuchni, żeby nastawić czajnik. Już po nią idę, poczekaj sekundkę - dziewczyna pobiegła skruszona do kuchni i po chwili podała zapalniczkę Dawidkowi. - Całkiem zapomniałam - dodała jeszcze z przepraszającym uśmiechem.

- Dobra - chłopak machnął ręką poirytowany - nie spinaj się tak. Podpalił sobie papierosa i zaciągnął się nim głęboko. Potem wstał niespiesznie i podszedł do okna. - A jak twoja książka? Napisałeś już coś? - znów padło pytanie ze strony Adriany. Dawidek obrócił się do niej wyraźnie rozjuszony: - Co ci jest, do cholery?! Przeprowadzasz ze mną wywiad? Ada odstawiła żelazko i popatrzyła na niego smutno. - Próbuję znaleźć temat do rozmowy. Siedzimy cały dzień w milczeniu, a miło by było porozmawiać. Myślałam, że lubisz gadać o twojej książce wyjaśniła ponuro. Dawidek opanował się nieco i z powrotem usiadł na kanapie. - Nie mam weny. Mam wszystko obmyślone w głowie, ale jakoś nie mogę się zebrać, żeby to spisać - wyjaśnił dobrodusznie. - Przepraszam, że na ciebie naskoczyłem - dodał w końcu. Adriana porzuciła prasowanie i podeszła do Dawidka: - Wydaje mi się, że to przez to, że ciągle jesteś na mnie zły za tę sprawę z Markiem. Nie dziwię ci się i wiem, że to moja wina. Zrobię wszystko, by ci wynagrodzić ten mój błąd. Obiecuję - ucałowała go w czoło. W każdy ostatni piątek miesiąca matka Jagody odwiedzała znajomego fryzjera, który odświeżał jej kolor włosów. Od wielu lat trzymała się sztywno mahoniowego odcienia, bojąc się radykalnych zmian. Uważała, że nie warto zmieniać rzeczy, które się sprawdzają. Raz na trzy miesiące przyciemniała także brwi henną, ponieważ natura obdarzyła ją rzadkimi i bardzo jasnymi włoskami. - A może wycieniowalibyśmy dziś trochę po bokach? To nadałoby takiego młodzieżowego wyglądu - zaproponował z entuzjazmem fryzjer Tomasz. - Teraz dużo pań tak się czesze - machnął jej grzebieniem przed oczyma.

- No nie wiem... Sama nie wiem - uśmiechnęła się przepraszająco. - Może następnym razem. Dziś proszę mnie uczesać, tak jak ostatnio. „Ostatnio i ostatnio, i tak jak pięć lat temu, ty głupia, staromodna cipo”, pomyślał Tomasz i dodał głośno: - Rzeczywiście ma pani rację. To cięcie jest dla pani wyjątkowo korzystne. Chwycił kosmyk włosów i skrócił go jednym ruchem. - A co u córeczki? Nadal pracuje w galerii? Na twarzy kobiety pojawił się rumieniec dumy. - Taaak, miała chwilę przerwy, musiała odpocząć, a teraz wróciła i przygotowują z szefową dużą wystawę rzeźb. Fryzjer dostrzegł na czubku głowy klientki pierwsze objawy łupieżu, lecz zachował informację dla siebie i powiedział tylko: - No to fantastycznie, że ma pani taką zdolną córkę. - No udało mi się dziecko, to prawda - kobieta pękała z zadowolenia. Teraz spotyka się z pewnym stomatologiem i są bardzo szczęśliwi. Narzeczony córki nie mieszka w Trójmieście, więc widują się rzadko, ale to może i lepiej, bo bardziej tęsknią za sobą - zarechotała rozbawiona. „Gówno mnie to w sumie obchodzi”, pomyślał Tomasz i spojrzał na wiszący na ścianie zegar. Z ulgą odnotował, że pozostała mu tylko godzina pracy. W małej salce panował przyjemny półmrok. Szklane kinkiety w kształcie róż rzucały czerwone światło. Przy każdym stoliku miejsca były pozajmowane do granic możliwości. Obcy ludzie przysiadali się do siebie, by uczestniczyć w sympatycznym wydarzeniu zorganizowanym z okazji Dnia Świętego Walentego. Śmiech, który co kilka sekund wznosił się nad głowami widzów, wirował w powietrzu, mieszając się z zapachem zapalonych świec. Ludzie raczyli się drinkami z kolorowymi słomkami. Ci z gości, którzy zapłacili za droższe

napoje, mogli również liczyć na kieliszki przystrojone plastrami ananasów i darmowe solone orzeszki. Co niektóre kobiety świeciły się na twarzach, ich kosmetyki nie podołały gorącej atmosferze, jaka panowała w środku. Mężczyźni rechotali głośno, rozdziawiając bez skrępowania paszcze i ukazując głębokie, podrażnione alkoholem gardła. Kelnerzy z zaczerwienionymi policzkami uwijali się między klientami, starając się nie zasłaniać sceny. Panowała radosna atmosfera miłości. Dawidek uniósł ramię i zobaczył z dezaprobatą, że jest niemiłosiernie spocony pod pachą. Mokra plama na koszuli jasno wskazywała, że jego antyperspirant nie poradził sobie w trudnych warunkach. Na podwyższeniu stał facet w garniturze i trzymając w ręku mikrofon, dzielił się z gośćmi lokalu swoim komicznym monologiem, wzbudzając salwy śmiechu. - Filozof powiedział: Niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie. Okej, ale do pełnego szczęścia przydałby się jeszcze ktoś pode mną... Komik zmarszczył brwi, robiąc zabawną minę, a publiczność ryknęła śmiechem. - Powiem wam coś. Naprawdę nie rozumiem kobiet. Przekłuwają sobie uszy, nosy, pępki, brodawki, wstrzykują silikon w różne części ciała, depilują się gorącym woskiem, robią sobie lifting, tatuaże, odsysają tłuszcz, usuwają żebra, operują biusty, rodzą dzieci i robią mnóstwo innych bolesnych rzeczy... A nie można ich bzyknąć, bo je głowa boli! Dawidek roześmiał się głośno. - To jest szczera prawda - nachylił się do Adriany, by podzielić się refleksją. - Koleś ma sporo racji. Ada spojrzała na chłopaka z politowaniem i poczochrała go po głowie. - No, ty już chyba nie masz na co narzekać. Jeśli ktoś mógłby narzekać, to ja. - A na co chcesz narzekać? - spytał Dawid, nie odwracając głowy.

Facet ze sceny chwycił mikrofon w drugą rękę i kontynuował występ. - Ostatnio wszedłem na wagę łazienkową i z całej siły wciągnąłem brzuch. Moja sympatyczna małżonka spytała mnie, czy pomyślałem, że to mi coś pomoże. Odpowiedziałem, że owszem, tylko w ten sposób mogę zobaczyć, ile ważę - komik otarł pot z twarzy i uśmiechnął się szeroko do publiczności. Sprawdziłem mój wskaźnik BMI i wiecie co? Jestem za niski! Sala znów roześmiała się ubawiona. Ada powróciła do wątku. - Narzekam, bo ciągle gdzieś znikasz. Umawiam się z tobą na konkretną godzinę, a ty często nie przychodzisz. Gdy dzwonię do ciebie, to nie odbierasz. Wiem, że nie mogę cię kontrolować, ale to mi sprawia przykrość. - Po operacji lekarz powiedział, że moja żona powinna mieć wycięte migdałki, gdy była jeszcze dzieckiem. Wobec tego rachunek za operację przesłałem teściowej - rzucił nowy żart artysta estradowy. Ludzie znów się roześmiali, ale Dawidek pozostał poważny. Odwrócił się w stronę dziewczyny i patrząc jej odważnie w oczy powiedział: - Przepraszam, Ada. Nie powinienem tak robić. To się więcej nie powtórzy. - Naprawdę, kochanie? Jesteś pewien, że potrafisz się zmienić? - Nie, nie potrafię. To się już więcej nie powtórzy, bo już w ogóle nie będziemy się spotykać. Ada zaniemówiła, słysząc słowa, których nigdy nie spodziewała się usłyszeć w Dniu Zakochanych, a tym bardziej w tandetnym lokalu pełnym pijanych, rozbawionych ludzi. - Co powiedziałeś? - Chciałem, ci to powiedzieć później, gdy facet skończy, ale skoro zaczęłaś temat, to nie mogłem dłużej czekać. Mężczyzna z mikrofonem rozpiął koszulę, rozgrzany od emocji, których nie brakowało tego wieczoru. Publiczność przyjęła go entuzjastycznie i był zachwycony swoim występem.

- Moją żonę podnieca uprawianie seksu w takich miejscach, w których grozi przyłapanie. I przyznaję, kilka razy ją przyłapałem - wychrypiał zmęczonymi strunami głosowymi. Na sali rozległy się gromkie brawa. Ada w jednej chwili oblała się zimnym potem. Usiłowała zachować spokój. - Więc po co w ogóle wróciliśmy do siebie? - zapytała rzeczowo. Dawidek spojrzał na nią zimno. Napił się swojego drinka z podwójną wódką i zupełnie spokojnie wyjaśnił: - Bo to ja muszę mieć ostatnie zdanie. Adriana wstała z miejsca i ruszyła do drzwi. Czuła, że musi natychmiast opuścić to miejsce, ponieważ jakieś niewidzialne macki złapały ją za gardło i nie chciały puścić. Nie wiedziała, czy świeci słońce, czy pada deszcz. Nie wiedziała, że zapomniała wziąć swoją torebkę z krzesła. Jedno, co wiedziała, to tylko to, że za chwilę zwymiotuje. Zuzanna skończyła nagrania i lekkim krokiem parła przez zimową Żabiankę, aby odwiedzić Alicję. Przyjaciółka mieszkała kilkaset metrów dalej, dlatego dziewczyny mogły często się ze sobą spotykać. Taki był zresztą ich cel, kiedy po obronach dyplomów poszukiwały mieszkań dla siebie. Dziewczyny poznały się pierwszego dnia studiów, pod aulą, na której miała odbyć się inauguracja roku akademickiego. Ponieważ obie spóźniły się na imprezę, postanowiły nie przeszkadzać w przemowach i zamiast na salę, poszły do klubu na

drinka.

Potem

okazało

się,

że

podczas

uroczystości

wszyscy

pierwszoroczniacy składali przysięgę żakowską. Przez kolejne pięć lat nauki, ani Zuza, ani Alicja nie były pewne, czy są równoprawnymi członkiniami braci studenckiej, ponieważ nikomu nic nie przysięgały. Mimo to obie ukończyły politologię z wyróżnieniem, w związku z czym jedna znalazła zatrudnienie w banku, a druga w radio. Zuzanna mijała wystawy osiedlowych sklepików, które w większości mieniły się wszelkimi odcieniami czerwieni, przypominając o

wczorajszym święcie zakochanych. Święcie, które w zależności od tego, czy dziennikarka była akurat w relacji miłosnej, czy w takowej nie była, była jej ulubionym lub znienawidzonym świętem. Tego roku Zuzanna nie znosiła tych wszystkich durnych serc z jeszcze głupszymi napisami „I love you” i „Bądź moją walentynką”. Miała nieodpartą ochotę kopnąć w wypełnione bordowymi różami wiadro ulicznej kwiaciarki, która liczyła na to, że jakiś zapominalski klient zakupi całe naręcze, by udobruchać swoją drugą połówkę. W końcu Zuza dotarła do klatki Alicji, nacisnęła dzwonek domofonu i słysząc lekkie bzyczenie pchnęła drzwi. Mieszkanie znajdowało się na parterze, więc nie było potrzeby wołać windy. Jednak Zuzanna z przekory wciskała guzik, ilekroć odwiedzała przyjaciółkę. - Żeby się nie zastała - tłumaczyła Alce, gdy ta ją pytała, po co robi to za każdym razem. Alicja uchyliła drzwi i Zuza wcisnęła się w szczelinę, która się utworzyła. - Słuchaj, wiem, że jestem szczupła, ale nie jest to zbyt grzeczne z twojej strony, że każesz mi się przeciskać - mruknęła Zuzanna. - Boję się przeciągów. To źle wpływa na moje ślinianki - wyjaśniła jej z powagą Alicja. Dziewczyny przeszły do pokoju, gdzie na stole stał dzbanek z parującą herbatą. Zuzia wyczuła pomarańczowy aromat przetykany nutą czekolady. - Moja matka nigdy nie wypiłaby czegoś takiego. Dla niej herbata to czarny, gorzki granulat i nie zgadza się na żadne udziwnienia w tym względzie. - Weź, nasi rodzice są z innej epoki - machnęła ręką Alka. - Czasem dziwię się, że w ogóle rozumieją jeszcze moje komunikaty. Na przykład mój ojciec zupełnie nie pojmuje moich problemów z Gabrielem. On nadal tkwi w złotych czasach, gdy małżeństwo było jedyną drogą dla kochających się ludzi. - Ale właściwie dlaczego tak się na to wściekasz? To brzmi bajecznie i nie miałabym nic przeciwko, żeby nadal tak było. - No tak, ale Zuza, dobrze wiesz, że zupełnie inaczej to teraz wygląda i

trzeba odnaleźć się jakoś w tym świecie pokrętnych relacji. Zuzia posłodziła swoją herbatę i napiła się ostrożnie, by nie poparzyć ust. Gorąca ciecz wypełniła jej gardło, dzięki czemu niemal natychmiast całe zziębnięte ciało odzyskało swoją normalną temperaturę. - Jak walentynki? - zadała pytanie, jakby od niechcenia. Alicja zrobiła się purpurowa i syknęła przez zęby. - Nie przypominaj mi. A zresztą opowiem ci... - Alka usadowiła się wygodniej na krześle. - Więc naprawdę przyłożyłam się do tego, aby ten wieczór był sympatyczny. Zrobiłam pyszną kolację, czyli sushi według starej japońskiej receptury. Kupiłam wino. Nakryłam ładnie do stołu, ułożyłam zielone serwetki w białe kwiatki, zapaliłam zielone świece, bo wiem, kurwa, że on lubi zielony. A w prezencie kupiłam mu płytę jego ulubionego zespołu. Przyszedł spóźniony, bo po pracy poszedł z kumplami obejrzeć zjazd starych garbusów. Przyniósł kwiaty, ale to wiesz, dlatego, że mu dzień wcześniej powiedziałam, że ma mi kupić. - No, no - przytakiwała dodatkowo głową Zuzka i starała się bagatelizować burczenie w jej własnym żołądku. - No i co dalej? - Wszedł do pokoju, rozejrzał się i zapalił górne światło, bo mu było za ciemno. Nic nie powiedziałam, tylko zaprosiłam go do stołu i podałam mu prezent. Obejrzał okładkę, powiedział, że fajnie i rzucił tę płytę na łóżko! Zuza pokręciła głową z dezaprobatą i pomasowała się po brzuchu, chcąc uciszyć swoje kiszki. - Potem poprosiłam go, żeby otworzył butelkę wina, na co on stwierdził, że szkoda, że kupiłam czerwone, bo on woli białe... Wtedy zaczął dosłownie pożerać to sushi, nie sprawdzając nawet, czy ja sobie też nałożyłam. Kiedy zeżarł już prawie wszystko z półmiska, spytał mnie, skąd mam przepis i że następnym razem on kupi składniki i zrobi zajebiste sushi. A ja, kurwa, co zrobiłam, ogórkową? Potem wstał od stołu, pocałował mnie w czoło i odpalił

komputer. I wiesz co zrobił? - Co zrobił? - Zaczął grać w grę strategiczną „Atleci”, powiadamiając mnie, że musi zaliczyć piąty poziom. Do łóżka przyszedł grubo po północy, wykręcił się dupą i zasnął. Tyle, jeśli chodzi o moje walentynki - zakończyła opowieść Alicja. - To faktycznie miałaś prawo się zdenerwować, chociaż dobrze, że masz na kogo się denerwować. - Słuchaj, Zuzia, zrobię ci kanapkę, bo słyszę, jak twój żołądek budzi się do życia. A ty dostałaś jakąś walentynkę od nieznajomego? - Jedną, ale znam dość dobrze tego wielbiciela. To mój ojciec. Każdego roku przesyła mi walentynkową kartkę. - O, jak słodko - rozanieliła się Alicja. - W zeszłym roku dostałam kartkę elektroniczną od Dawidka. Takiego nagiego faceta poruszającego pośladkami w takt muzyki. - A dajże już mi z nim spokój. Zachowujesz się, jakby był ostatnim facetem na ziemi! - wkurzyła się Alka. - Widzisz, wysyła wszystkim swoim laskom maile, bo nie stać byłoby go na zwyczajne kartki pocztowe. Tyle ich ma - dodała, żeby być pewną, że Zuza ją zrozumiała. Wracając od przyjaciółki, Zuzanna zahaczyła jeszcze o mieszkanie Konrada, z którym nie widziała się od wieków, mimo że mieszkali w oddaleniu kilku pięter od siebie. Mężczyzna otworzył jej drzwi odziany w podomkę koloru żółtego. - Cześć, słońce! - przywitał ją uradowany. - To chyba ty - odpowiedziała mu ze swadą. - Wyglądasz, jak wielkie słońce w tym szlafroku - cmoknęła go w policzek. - Przeszkadzam? - Ależ nie, Susan. Właśnie miałem wziąć długą, aromatyczną kąpiel, ale to może poczekać. Co u ciebie nowego? Wyglądasz fantastycznie! Zuzanna pęczniała z dumy. Ostatnio zainwestowała trochę w swoją

garderobę i w jej szafie pojawiło się kilka eleganckich kreacji. Dziś założyła na siebie delikatną, fioletową sukienkę, zakończoną czarnym tiulem. Do tego ubrała stylowe botki na średnim obcasie. Czuła się seksowna i zadbana. - Dziękuję, Koniku, miło słyszeć od ciebie takie słowa. U mnie, niestety, nie dzieje się nic nowego. Dostałam drobną podwyżkę w pracy i zaproponowano mi prowadzenie własnej audycji. - Jak znam ciebie, to pewnie audycję erotyczną... - Poniekąd - zamruczała leniwie - takie nocne rozmowy o wszystkim, w tym o seksie. Ma się nazywać „Organza”. - Nazwa nie pozostawia złudzeń. I co z tym? - Zastanawiam się, ale pewnie się zgodzę... Na pewno się zgodzę. W sprawach miłosnych wielkie, okrągłe zero. Wracam właśnie od mojej przyjaciółki Alicji i ona też nie ma lekko. Zuzka opowiedziała sąsiadowi walentynkowy wieczór Alki, nie pomijając żadnego szczegółu. - Wow, mnie by się to podobało. Chciałabym, żeby ktoś mi przygotował taką kolację. - Więc chyba już wiem, w czym rzecz... Po prostu Ala nie związała się z gejem, dlatego Gabriel zareagował na to wszystko tak obojętnie. Powinna była mu puścić mecz hokeja i postawić browara. To na pewno sprawiłoby mu więcej frajdy. - Pewnie tak - zamyślił się Konrad. - A widzisz, mój ideał, tak jak myślałem, porzucił mnie. - No co ty opowiadasz! - obruszyła się Zuzanna. - A to niby dlaczego? - Powiedział, że nie wyglądam wystarczająco dobrze, żeby go podniecać. Poza tym nie chciał spotykać się z nauczycielem języka, bo to mało rozwijające. Szuka kogoś na swoim poziomie. No i ja go rozumiem. Każdy ma swoje wymagania.

- Mógł to jednak jakoś inaczej uzasadnić. To okrutne z jego strony. Konrad wzruszył ramionami i zaczął piłować sobie paznokcie u lewej dłoni. - Czemu do mnie nie przyszedłeś się wyżalić? Wygadanie się zazwyczaj pomaga. - Jestem mężczyzną. Nie muszę się wygadywać! - mężczyzna zrobił obrażoną minę. - Zresztą, póki co, koniec z facetami! Minęły dwa tygodnie od kiedy ciąża Jagody stała się faktem, jednak Antoni nie kwapił się do przyjazdu. Ich kontakty ograniczyły się jedynie do codziennych rozmów telefonicznych, które były niekończącą się laudacją Antoniego na temat swojej osoby. Zdążył już opowiedzieć Jagódce wszystkie anegdoty ze szkoły podstawowej, opisać swoich nauczycieli z liceum i zaprezentować wszystkie tematy prac zaliczeniowych, jakie zdarzyły mu się na studiach w Bonn. - Musisz wiedzieć, że moja mamusia zawsze, gdy przychodzą do nas goście, opowiada, że jestem bardzo uczciwym człowiekiem, jednak zdarzyło mi się korzystać ze ściąg na maturze z matematyki. Bardzo mnie to irytuje, bo ja nawet nie zdawałem matury z matematyki. I wtedy muszę szukać mojego świadectwa maturalnego, żeby wszystkim udowodnić, że nie mogłem ściągać na matematyce, bo jej po prostu nie zdawałem. Wszystko jest dobrze do następnego razu, kiedy to przychodzą nowi goście i sytuacja się powtarza. To znaczy, mamusia opowiada, że ściągałem na matematyce, a ja znów szukam tego nieszczęsnego dyplomu. Teraz trzymam już świadectwo na wierzchu na wypadek wizyty gości. Mamusia nie powinna podawać w wątpliwość mojej szczerości. - Kiedy przyjedziesz? - chciała wiedzieć Jagoda. - Chciałbym bardzo przyjechać, moja droga, jednak mam tak wielu pacjentów, że nie wiem, kiedy mi się uda.

Oni mnie potrzebują. Musisz wiedzieć, że ja pomagam ludziom, moja słodka. Rozmowy z Antonim zaczęły już denerwować Jagodę. Poczuła, że mówiąc do niego, obija się o jakąś niewidoczną ścianę, a jej słowa lądują w ciemnym zaułku. Ciągle chciała wierzyć, że ich wspólna przyszłość wkrótce nabierze różowego koloru, ale jako że nie była głupia, a tylko naiwna, zaczęły dochodzić do niej realia sytuacji. - Ja ciebie też potrzebuję. Tutaj - dodała z naciskiem. - Jestem w ciąży z tobą, a nawet nie wiem, jak ty to wszystko widzisz. Kiedy zamierzasz przedstawić się mojej mamie, wziąć ślub ze mną, ustalić, gdzie będziemy mieszkać...? Antoni roześmiał się gwałtownie, aż śmiech przeszedł w kasłanie. - Gdy przyjadę do Gdańska, to wszystko ustalimy. Na pewno dogadamy się. Musisz wiedzieć, że ataki astmy nasiliły się i moi przyjaciele poradzili mi wyjazd do gorących źródeł na Słowację. Nie wiem, co mam robić w tej sytuacji, bo jeśli mam zostać ojcem, to powinienem dbać o swe zdrowie... Jagoda natychmiast wyobraziła sobie obłożnie chorego Antoniego na łożu śmierci, a samą siebie z małym kwilącym zawiniątkiem w ręku. - No to jedź, jedź koniecznie. Skoro to ma pomóc w leczeniu twojej astmy, to oczywiście, jedź. - Pojadę na dwa tygodnie i jak tylko wrócę, ustalę z tobą termin mojego przyjazdu do Trójmiasta, dobrze? Tym razem Jagoda była zadowolona z rezultatu dyskusji z Antonim. Niebo nad nią zaczęło się przejaśniać. Codzienna droga do pracy stawała się dla Jagody coraz trudniejsza do pokonania. Mimo że przytyła tylko kilogram, miała poczucie ciężkości nosorożca. Każdy krok był wyczynem na miarę brązowego medalu w lekkiej atletyce.

Nagle stała się bardzo wyczulona na zapachy. Nie znosiła jazdy tramwajem, ponieważ mogła z łatwością wymienić każdy rodzaj pożywienia, jaki objawiał się w porannym oddechu pasażerów. Dowiedziała się, w jak powszechnym stopniu rodacy uwielbiają jaja, kiełbasę, pomidory i czosnek. O dziwo, czosnek przynosił jej jednak wonną przyjemność. Wcześniej go nie cierpiała i nie uznawała w swoim jadłospisie, teraz kupiła na targu szary wieniec i powiesiła w swoim pokoju. Chociaż nie odczuwała wzmożonego apetytu, jadła jednak więcej. Usprawiedliwiała się, że wreszcie jest w takim momencie życia, że może sobie pozwolić na większe łakomstwo. Ponieważ miała tendencję do wzrostu wagi ciała, od dziecka ograniczała się w swoich chęciach zaspokajania kubków smakowych. Teraz jednak pozwoliła sobie z całą łaskawością ciężarnej kobiety na obżarstwo. Dużo spała, jednak i tak wciąż była zmęczona. Popołudniowe drzemki przynosiły jej krótkotrwały odpoczynek i przez cały dzień nie przestawała ziewać. Matka, podejrzewając córkę o cukrzycę, wysłała ją na badania, ta jednak nie wybrała się do szpitala, informując tylko rodzicielkę, że ma prawidłowe wyniki krwi. Tymczasem spadł śnieg, a Antoni powrócił z gorących źródeł. - Mówię ci, moja kochana. Takie ciepłe wody są zaiste wspaniałe dla podreperowania zdrowia. Musisz wiedzieć, że czuję się po tym pobycie na Słowacji doskonale. Dziękuję ci, że mnie tam wysłałaś. Jagoda była dumna z tego, że tak dobrze poradziła swojemu hrabiemu i że on to docenił. Wypytała grzecznie o warunki pogodowe i wygodę podróży. Opowiedziała o swoim samopoczuciu i planowanych wizytach lekarskich. - Jagódko, przyjadę do ciebie na początku marca. Pasuje ci ten termin? Musisz wiedzieć, że stęskniłem się już za tobą i naszym dzieciątkiem. Jagoda omal nie podskoczyła z radości. Nie podskoczyła, bo za ciężko było jej skakać. - Fantastycznie. Cieszę się, że w końcu powiemy o tym mojej mamie.

Coraz trudniej mi już ukrywać przed nią ciążę. - Aha, no dobrze. Powiemy jej o tym razem. Zresztą, sympatycznie będzie mi poznać twoją mamusię. - A ty już powiedziałeś swoim rodzicom? - Jeszcze nie, musisz wiedzieć, że moja mamusia i mój tatuś są w podeszłym wieku i to mogłoby ich bardzo wzruszyć. Powiem im, jak już będzie pewne, że ciąża rozwija się prawidłowo i dziecku nic nie grozi. Dziewczyna zbaraniała. - A co miałoby grozić dziecku? - zapytała zdziwiona. - Niezbadane są wyroki boskie, Jagódko. Może Bóg nie jest zadowolony, że oddałaś się mężczyźnie bez sakramentu małżeństwa i nie pozwoli nam zatrzymać naszego dzieciątka. Jagoda z trudem przełknęła ślinę. Bała się zapytać, co mają znaczyć te niespodziewane, przerażające słowa. Poczuła ciężar w klatce piersiowej. Chcąc zmienić temat, zapytała, jak rozwiążą kwestię czekającego ich ślubu. - Rozprawimy o tym, gdy przyjadę, moja droga - odpowiedział. Gdy Jagoda weszła do restauracji, zobaczyła siedzącego przy stoliku Antoniego dyskutującego z właścicielką lokalu. Mężczyzna opowiadał dojrzałej blondynce o dziele, które zamierzał napisać. - Tak, szanowna pani, zamierzam stworzyć ranking najlepszych restauracji w Polsce. Oczywiście nie zapomnę o pani wspaniałym przybytku. A teraz muszę panią przeprosić - powiedział na widok Jagody i wstał zza stołu, sięgając jednocześnie po olbrzymi bukiet róż, który spoczywał na sąsiednim krześle. Ostentacyjnie bordowe róże wylewały się z ozdobnego papieru, którym były owinięte. Antoni rozpostarł ramiona i przygarnął Jagodę do własnej piersi. - Co za radość widzieć ciebie, niewiasto. Długo wyczekiwałem naszego ponownego spotkania.

Jagodzie udało się wyswobodzić z uścisku i kątem oka dostrzegła podnieconą twarz blondynki, która spodziewała się ujrzeć oficjalne zaręczyny w jej własnym lokalu. Kiedy jednak zobaczyła, że para usiadła do stolika bez wypowiedzenia magicznych słów, poszła do kuchni zrugać kucharza za przesolenie kotletów. - Pięknie wyglądasz. Macierzyństwo ci służy - Antoni obdarzył dziewczynę komplementem. - Dziękuję - spuściła oczy. - Ale chyba jednak mi nie służy. Nie czuję się zbyt dobrze. - A co ci jest? Wymioty? Bóle brzucha? Krwawienie? - w jego głosie dało się wyczuć poważny ton. - Nie, jeśli chodzi o takie rzeczy, to wszystko w porządku. Po prostu tak ogólnie czuję się niespecjalnie. Hrabia zaczął zajadać mięsiwo, które już wcześniej zamówił, i bacznie obserwować Jagodę. - Myślę, że się rozczulasz nad sobą. Musisz wziąć się w garść po prostu. - Ale Antoni, to nieprawda! - oburzyła się. - Nie roztkliwiam się nad sobą, próbuję zachować spokój, nawet w sytuacji wielkiej niewiadomej, jeśli chodzi o naszą przyszłość - w końcu zdecydowała się wyrzucić z siebie wszelkie obawy. Właścicielka restauracji podeszła do stolika z ogromnym wazonem. - Proszę wstawić kwiatki do wody. Szkoda, żeby się zmarnowały rozpływała się w uśmiechu. - To zaiste bardzo uprzejme z pani strony. Jeśli chodzi o naszą przyszłość - dodał, gdy blondynka odeszła wystarczająco daleko - to ja to widzę w ten sposób, że z całych sił będziemy się starać odpowiednio wychować nasze dziecko. Oczywiście biorę na siebie całe finansowe utrzymanie dziecka, jak również dbałość o wpojenie moralnych zasad. - A my? Nasz związek? - Jagoda miała złe przeczucia. - Kochana - mężczyzna zawiesił głos - myślałem o tym, ale nie widzę nas

w związku małżeńskim. Oczywiście to byłoby logiczne posunięcie, ale ja nie mogę ożenić się z kimś, kto jest wątpliwy moralnie - spojrzał jej w oczy, jakby szukając zrozumienia dla swojej decyzji. Dziewczyna zaniemówiła. Rozpaczliwie chciała się obudzić, ale krzaczaste wąsy hrabiego nie były sennym wymysłem, a rozmowa toczyła się naprawdę. - Kto tu jest wątpliwy moralnie? - wysyczała. - Jagódko, nie zrozum tego źle, ja uważam, że będziesz cudowną mamą, ale zaiste kobieta, która idzie do łóżka z mężczyzną, którego ledwo zna, którego nie poślubiła i od którego nawet nie miała obietnicy ślubu, nie może być w kręgu kandydatek na moją żonę. - Antoni powrócił do jedzenia. Zupełnie, jakby wiadro zimnego potu oblało plecy Jagody. Patrzyła na siedzącego naprzeciwko faceta, chcąc zapamiętać twarz swojej ofiary. Była pewna, że za chwilę zaatakuje go jego własnym widelcem, który tak łapczywie wsuwał do ust, pożerając kolejne kawałki mięsa. - Sama nie poszłam do tego łóżka. Przypominam ci, że byłeś tam razem ze mną i też nie miałeś ze mną ślubu. - Wiem, Jagódko, i będę za to pokutował. Jednak mam wielką nadzieję, że Bóg mi wybaczy, bo wie, że zrobiłem to tylko dlatego, żeby mieć dziecko. Ogólnie seks mnie brzydzi - zakończył z grymasem na twarzy. - Jesteś szalony - wyszeptała. - Jesteś chory psychicznie! - dodała już głośniej. - Ależ skąd - roześmiał się. - Ja po prostu pragnąłem posiadać dzieciątko. Najlepiej córeczkę. A ty zgodziłaś się mi je dać. Przecież pamiętasz, że sama się zgodziłaś? Pamiętasz? Zapytałem cię o zgodę. Patrzyłem ci prosto w oczy i widziałem, że ty też chcesz tego dziecka. - Może wtedy chciałam - dziewczyna poczuła już napływające do nozdrzy łzy - ale gdybym wiedziała, jak mnie potraktujesz, to nie chciałabym cię nigdy

poznać! - Nie oceniaj mnie tak surowo. Będę dobry dla ciebie i naszego dziecka, a ty będziesz mieć możliwość ułożenia sobie życia z kimś innym. - Jesteś podły - krzyknęła i wyciągnęła z wody bukiet róż, po czym rzuciła mu je w twarz. Przestraszona swoim wybuchem rozejrzała się wokół. Goście lokalu rzeczywiście przyglądali się scenie ogłupiali, nie wiedząc, jak zareagować. Jagoda rozpłakała się i wybiegła z restauracji. Mieszkanie Jagody znajdowało się w starej kamienicy na granicy Sopotu i Gdyni. Dziewczyna lubiła mówić, że jest wielkomiastowa, bo zamieszkuje aż dwa miasta. Lokal mieścił w sobie trzy pomieszczenia mieszkalne, łazienkę i kuchnię. Od przedwczesnej śmierci ojca minęło już wiele lat, jednak wszędzie można było znaleźć pamiątki po nim. Na ścianie w salonie wisiał kolaż zdjęć małej Jagódki stworzony przez szczęśliwego ojca, w szafie wisiał szary szlafrok, w którym wylegiwał się w niedzielne poranki, pijąc kawę i czytając „Głos Pomorza”, a w kącie stał wielki fikus, który ofiarował żonie na rocznicę ślubu. Oprócz tego na komodzie stała cała galeria fotografii rodzinnych. Jagoda wzięła do ręki jedną z nich. Siedziała na niej na kucyku, a ojciec trzymał uzdę zwierzęcia. Pamiętała, że wcale nie bała się konika, bo obecność taty zawsze dodawała jej animuszu. Ucałowała zdjęcie i odłożyła na miejsce. Czekała na matkę, która pracując w księgowości, zawsze zostawała dłużej w pracy, by wyliczyć wszystkie napływające do niej cyfry. Jagoda dopiero teraz uświadomiła sobie, że jej matka celowo wybrała samotne życie. Mimo że po śmierci ojca kręciło się wokół niej kilku adoratorów, ona każdego dyskretnie usuwała ze swojej strefy erotycznej. Wszystkie zwiewne halki poskładała w równe kostki i schowała do pudła. To z kolei wylądowało w pawlaczu. Tym sposobem pożegnała swój wiek rozpłodowy. - Cześć, córciu! Jesteś w domu? - zabrzmiał dojrzały, kobiecy głos. - Tak, mamusiu - Jagoda wyszła na korytarz. - Jestem tutaj...

Matka spojrzała na nią i przelękła się powagi, która rysowała się na twarzy jej dziecka. Przeszła do salonu i usiadła w fotelu. Jagoda podążyła za nią. - Co się dzieje, córciu? Widzę, że jesteś smutna - pogłaskała ją po głowie. - Mamo... mamo - wydukała, a łzy pociekły jej ciurkiem po twarzy. Kolejny raz strasznie cię zawiodłam. Bardzo

cię

przepraszam,

bardzo...

-

płacz

przemienił

się

w

niepohamowany szloch, który szarpał piersi dziewczyny, nie pozwalając na wypowiedzenie kolejnych słów. - Mój Boże, co się dzieje? No mów, bo się bardzo stracham - kobieta potrząsnęła lekko córką. Jagoda położyła dłonie na brzuchu i spojrzała wymownie na matkę. Ta, zrozumiawszy, co dziewczyna chce jej powiedzieć, zaniemówiła i wpatrywała się dłuższą chwilę w oczy córki. - Ale ojcem jest Antoni, twój narzeczony, tak? - zapytała w końcu. - Antoni jest ojcem, ale to nie jest mój narzeczony - Jagoda wyznała łamiącym się głosem. - To kto jest twoim narzeczonym? - Mamo, ja nie mam narzeczonego... Myślałam, że Antoni nim jest, ale on mówi, że nie! Starsza kobieta westchnęła ciężko. Potarła suche czoło i zamyśliła się. - Pójdę i zrobię herbaty, a ty mi wszystko opowiesz - zadecydowała. Kiedy Jagoda skończyła swoją opowieść, na zewnątrz panował już mrok. Księżyc słabo oświetlał mokre ulice, po których nikt już tego wieczoru nie stąpał. - No trudno. Stało się, to się stało. Jakoś sobie poradzimy - podsumowała matka dziewczyny i włączyła telewizor. Patrzyła na piękne, wygładzone botoksem twarze amerykańskich aktorów, biegających po żółtej plaży w skąpych strojach kąpielowych. Jednak nic nie widziała.

Nie samą pracą człowiek żyje - pomyślał Dawidek i postanowił skutecznie zadziałać. Jakoś nie potrafił żyć bez kobiet. Brak dziewczyny u boku był dobry na moment, ale potem przynosił więcej szkody niż pożytku. Dawidka nużyła już sytuacja notorycznego podrywu, który musiał uskuteczniać za każdym razem, gdy miał ochotę na uprawianie seksu. Niewątpliwą zaletą stałego związku był nieograniczony dostęp do pieszczot z kobietą. Zasiadł więc do komputera i otworzył stronę portalu randkowego Strzała amora. Znalazł zakładkę, gdzie mógł założyć swój profil. Imię: Dawid, pseudonim: Dawidek. Miejsce zamieszkania: Gdańsk. Chłopak przeciągnął się zadowolony w fotelu i powrócił do wpisywania danych w formularzu. Wzrost 187 centymetrów, waga 75 kilogramów. Po tej przedłużającej się zimie Dawidek miał kilka kilo więcej, ale niedługo zamierzał wrócić do wagi, którą wpisał w sieci Jak tylko śniegi puszczą, przesiądzie się na rower, by wzmocnić mięśnie. Kolor włosów: ciemny brąz, oczy tak samo, znak zodiaku: baran, wykształcenie: wyższe. Nie do końca mijał się z prawdą, dopisując sobie studia do życiorysu. Przecież studiował przez jeden semestr informatykę, a poza tym przeczytał tyle książek na wszelakie tematy, że mógłby debatować z niejednym profesorem. Zawód - o tutaj ma duże pole do popisu! Tak więc: muzyk, pisarz, artysta. Stan cywilny: kawaler. - Mam nadzieję, że jak najdłużej - przeszło mu przez myśl. Posiadanie dzieci: broń Boże! Nie! Wyznanie: oczywiście, że katolik. Papierosy: tak, ale to jest nawet seksowne dla kobiet, nie trzeba tego ukrywać. Alkohol: tylko okazjonalnie. Interesują mnie: cipeczki, suczki, foczki. Wpisał: kobiety. Szukam: randki, związku, miłości. Kilka słów o mnie: „Jestem mężczyzną twoich marzeń. Potrafię słuchać i rozmawiać. Sprawię, że poczujesz się wyjątkowa, bo przecież jesteś wyjątkowa. Razem przejdziemy przez życie. Uwielbiam romantyczne spacery brzegiem morza, muzykę i dobrą

literaturę”. - Nieźle, nieźle - podsumował wynik swojej pracy. Profil wygląda dobrze. Teraz trzeba jeszcze wybrać odpowiednie zdjęcie. Fajna fotka to podstawa udanych łowów. Zaczął przeglądać swoje fotografie przechowywane na dysku komputera. Miał kilka z gór, ale w zimowej czapce nie było dobrze widać jego twarzy. Zdjęcia z urodzin Bizona się nie nadawały, bo Dawidek na każdym był nieźle wstawiony. Nagle natrafił na fotografię, na której obejmował Jagodę. - Nie była zła ta Jagoda. Nie jakaś wielce urodziwa, ale sympatyczna prowadził dialog sam ze sobą - tylko niezbyt pojętna, jeśli chodzi o łóżko. Dobrze, że ją zostawiłem. Nie mam czasu na takie podchody - popatrzył jeszcze chwilę na dziewczynę i kliknął na następne zdjęcie, na którym dokładnie można było przyjrzeć się twarzy Dawidka. Wiatr lekko rozwiewał jego włosy, a usta układały się w tajemniczy uśmiech. Takie zdjęcie ewentualnie mógłby wstawić na swój profil. Jednak poszuka jeszcze, może będzie coś lepszego. Kolejnych kilka fotografii pochodziło z wesela, na którym bawił się z Adrianą. - No i proszę, moja gówniara - zaśmiał się. - Myślała, że będę tańczył, jak mi zagra, ale się pomyliła. Schowaj się, dziewczyno - powiedział do postaci na zdjęciu, zupełnie, jakby mogła go usłyszeć. Na kolejnej fotce dojrzała Teresa prezentowała swój obraz. Zrobił jej zdjęcie podczas jednej z wystaw jej sztuki. Zakodował sobie w głowie, że musi się z nią umówić na małą sesję. Potem kilka fotek z babcią. Na każdej babka z głową owiniętą chustką krzywiła się i wykręcała, nie życząc sobie być uwiecznianą. Tylko na jednej objęła swojego wnuka i uśmiechnęła się szeroko bezzębnymi dziąsłami. Tak naprawdę byłą jedyną osobą, którą Dawidek kochał. Zaraz po sobie. Ostatnie zdjęcie przedstawiało Zuzannę, która siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, trzymając w obu dłoniach kubek kawy. Uśmiechała się do Dawidka ze zdjęcia i nęciła nieodgadnionym spojrzeniem. - Szkoda, cholera, szkoda, że tak się potoczyło - stwierdził smutno

Dawidek. - Mogłem to jakoś inaczej rozegrać... Co jak co, ale Zuzka to była rakieta w łóżku. Mało takich lasek - Dawidek popadł w zadumę. Chwycił paczkę papierosów, obrócił ją kilka razy w dłoni, po czym wyjął jednego papierosa i zapalił. Powoli wypuścił z płuc nikotynowy dym. - Może uda mi się jeszcze załagodzić sytuację? W końcu Zuza zawsze miała słabość do mnie podsumował swoje rozmyślania i powrócił do swojego zdjęcia z rozwianym włosem. Umieścił je na własnym profilu randkowym i zadowolony z efektu zakończył rejestrację. Nie pozostało mu nic innego, jak czekać na kolejne piękne dziewczęta, spragnione romantycznej miłości. Naiwne dziewczęta wierzące w jego zapewnienia o szczerym oddaniu, dziewczęta gotowe powierzyć swoje serca w jego chętne ramiona. Dawidek miał już przygotowane dla nich wspaniałe słowa o uczuciach, miał pomysły na niezapomniane randki i miał świeżo pościelone łoże. Jagódko, patrzyłem w Internecie, jakie są pływalnie w Trójmieście. To dobrze zrobiłoby ci na kręgosłup, jak już będziesz cięższa. Chodzi o to, że woda nie może być chlorowana, bo mogłoby to zaszkodzić dziecku - telefon od Antoniego wyrwał Jagodę ze snu. Słuchała go przez chwilę, nie bardzo kojarząc, o czym mówi. Potem przypomniała sobie, jak bardzo go znienawidziła. Postanowiła go zranić najmocniej, jak można. - Nie trzeba Antoni, zdecydowałam się dokonać aborcji... - powiedziała mocnym głosem. Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza, a potem Jagoda usłyszała pikanie przerwanej rozmowy. Po kilku minutach dostała SMSa. Antoni uprzedzał ją o krokach prawnych, jakie podejmie wobec niej w przypadku usunięcia ciąży. „Jeśli tylko zdecydujesz się na to moralne okrucieństwo, zgłoszę to do prokuratury.

Urodzisz to dziecko, a ja je wychowam z pomocą moich rodziców. Nawet nie waż się myśleć o aborcji”. Oczywiście Jagoda od razu po tym, gdy zrozumiała, jakie są intencje hrabiego, pomyślała o takim rozwiązaniu. Nie była radykalną przeciwniczką usuwania płodu. Uważała, że każda kobieta do pewnego okresu ciąży ma prawo tego dokonać. Starała się też nie oceniać matek, które poddały się zabiegowi. Jednak, gdy tylko wyobraziła sobie siebie z wyskrobanym brzuchem, leżącą na szpitalnym łóżku, pojęła, że to nie jest droga dla niej. Mimo wszystko chciała tego dziecka, które już zdążyła obdarzyć uczuciem. Kolejne telefony od starszego mężczyzny były bardzo przykre. Zarzucał Jagodzie niegodziwość i groził odebraniem dziecka zaraz po porodzie. - Jaga, nic się nie martw. Nie pozwolimy mu na żadne gierki - uspokajała ją Agata. - Nie ma absolutnie podstaw prawnych do takiego działania. Poza tym wiadomo, że polskie sądy zawsze przyznają opiekę matce dziecka, a tobie nie można nic zarzucić. Nie po to robię prawo, żeby jakiś wypierdek z Zielonej Góry pieprzył mi tu farmazony. Zmiażdżę go - Agata zacisnęła pięść i nadęła wargi. - Podstarzały fiutek - rzuciła pogardliwie. Kolejna wizyta u ginekologa przypadła na koniec marca. Śnieg sypał obficie, by za chwilę zmienić się w szaroburą chlapę. Wszyscy byli już zmęczeni przedłużającą się zimą. Brakło już piasku do posypywania chodników i ulic. W sklepowych witrynach zaczęły pojawiać się nieśmiało wielkanocne zajączki i kolorowe pisanki, chociaż do świąt brakło jeszcze miesiąca. Jagoda siedziała w poczekalni i przeglądała kolorowe pisma dla rodziców. Wczytywała się właśnie w artykuł, który informował o różnicach między wymiotami, a ulewaniem pokarmu. Wymioty dziecka miały charakteryzować się gwałtownością, natomiast ulewanie polegało na powolnym wyciekaniu mleka z buzi dziecka.

- Pani z pierwszym w ciąży? - zagadnęła ją kobieta siedząca obok. Była niewiele starsza od Jagody, ale swobodniejsza w zachowaniu. Rozchyliła poły płaszcza i wachlowała się gazetą. - Odkąd urodziłam, jest mi ciągle gorąco. Cholera wie, co mi jest. Chyba hormony mi szaleją, kurde - roześmiała się. Dlatego przyszłam. Niech mi tam zobaczy, czy wszystko dobrze w środku, bo coś mi się zdaje, że mogli mi coś naruszyć w macicy - podzieliła się obawami. - A dawno pani urodziła? - zainteresowała się Jagoda. - Gdzie tam, miesiąc temu, kurde. Dlatego jeszcze mam takie wały na brzuchu. A pani już rodziła? - Nie, to moje pierwsze dziecko - Jagódka pokręciła przecząco głową i mimowolnie chwyciła się za małą wypukłość. - No to jeszcze pani nie wie, co panią czeka, kurde... Może nie powinnam mówić o tym kobietom, które jeszcze nie rodziły świeżo upieczona matka spojrzała na dziewczynę, jakby sprawdzając jej wytrzymałość - ale to była rzeźnia. Tortury to, kurde, mało. Jakby ktoś mnie torturował w ten sposób, to wszystko bym wyśpiewała. Mówię pani, nie jestem nawet w stanie pani powiedzieć, co to za ból, kurde. - Naprawdę? Ja słyszałam, że poród to nic przyjemnego... - Nic przyjemnego? - przerwała kobieta. - Kurde, toż ja się darłam na cały ryj i krzyczałam, że - za przeproszeniem - wszystkich zajebię. Mój to zemdlał. Poważnie! - zachichotała. - Nie wiem, może miałam wyjątkowo ciężki poród, rozwarcia nie miałam i rodziłam prawie trzydzieści godzin. Jagoda przełknęła ślinę. Opowieść kobiety przeraziła ją do tego stopnia, że myśl o aborcji znów przemknęła jej przez głowę. - To jest koszmar prawie nie do przeżycia - pacjentka kontynuowała swoja krwistą opowieść. - Ja to normalnie z okna chciałam skakać i wrzeszczałam, żeby mnie dobili. Jagódkę rozbolała głowa, którą zwiesiła, mając nadzieję, że kobieta

przestanie już opowiadać makabryczną historię. Jednak ta miała wiele do powiedzenia przyszłej ofierze nożyczek do cięcia krocza. - A po porodzie też jest, kurde, super. Dupa boli, bo wie pani, jest rozharatana, cycki pieką, jest się zmęczoną, nie można dojść do siebie... Ja to ciągle płaczę. No i mi gorąco. Naprawdę nie wiem, kto wymyślił, że macierzyństwo to błogostan. Z gabinetu wyszła lekarka. Rozejrzała się po poczekalni i widząc Jagodę, otworzyła szerzej drzwi. - Pani Leśna, zapraszam! - zawołała głośno. Dziewczyna weszła do gabinetu i usiadła na białym krzesełku tuż przy biurku doktorki. Położyła torebkę na kolanach i zaczekała, aż lekarka zajmie swoje miejsce. - I jak się pani czuje? Jakieś niepokojące objawy? Boleści? - Nie, raczej nie - zaprzeczyła cicho ciężarna. - No to pięknie. Czy bierze pani jakieś leki, przeszła jakieś infekcje? - Nie. Lekarka poleciła pacjentce ułożenie się na kozetce i odsłoniła jej brzuch. Nałożyła na niego żel i przyłożyła głowicę ultarsonografu. Skupiona przyglądała się przez chwilę obrazowi płodu. - Proszę ułożyć się na boku, bo nie widzę wyraźnie... Jagoda starała się nie denerwować, chociaż miała wrażenie, że badanie się przedłuża. Ginekolożka westchnęła ciężko. - Pani Leśna. Jak na trzynasty tydzień, to dziecko jest niepokojąco małe. Czy uległa pani jakiemuś urazowi? A może przeszła pani silny stres? Dziewczyna pomyślała, że żyje w permanentnym stresie zafundowanym jej przez Antoniego. W końcu lekarka zażądała: - Proszę rozebrać się za parawanem i przygotować do badania.

- A to dzisiaj będzie też przez pochwę? - zafrasowała się Jagoda. - Proszę pani, muszę być absolutnie pewna. Dlatego zbadamy też przezpochwowo. Jagoda ściągnęła rajstopy i majtki i położyła je obok torebki. Ostrożnie wdrapała się na fotel. Ściany oblepione były plakatami ukazującymi rozwój ciąży w każdym stadium. Z jednego z nich na dziewczynę pustymi oczami spoglądał mały Marsjanin. - Tyłek trochę wyżej... - poleciła lekarka i zanurkowała wziernikiem w kroczu Jagody. - No cóż... Oprócz małego przyrostu wagi płodu, to ja tu nie widzę żadnej patologii. Wszystko wydaje się w porządku. Będziemy obserwować ewolucję ciąży, tymczasem niech się pani nie martwi i dba o siebie. I zero stresów - pogroziła jej żartobliwie palcem. „Nie do mnie te słowa” pomyślała znów Jagoda. Aby się zrelaksować, postanowiła wybrać się na zakupy. Coraz większy brzuszek przypomniał jej o potrzebie zakupu ciążowych ciuszków. Gdy weszła do gmachu Galerii Bałtyckiej uderzył ją powiew gorącego powietrza. Od razu poczuła wilgoć pod pachami i zapach potu. Zdjęła natychmiast puchową kurtkę i pozostała w czarnym, zbyt obcisłym już sweterku. Dawno nie oddawała się przyjemnemu zajęciu robienia zakupów. Na widok najnowszej kolekcji w swoim ulubionym sklepie, podskoczyło jej ciśnienie krwi. Weszła szybko do lokalu i zaczęła buszowanie wśród wieszaków, kiedy uświadomiła sobie, że młodzieżowa rozmiarówka nijak się ma do jej rosnącego ciała. Po kilku minutach modowego rozeznania, podszedł do niej sprzedawca. - Dzień dobry. Czy mogę służyć pomocą? - Dzień dobry, szukam spodni ciążowych, takich z szeroką gumą u góry. Żeby nie ściskało brzucha. Ekspedient pokiwał głową ze zrozumieniem. - Tak, wiem doskonale, o czym pani mówi. Takie spodnie znajdzie pani na dziale u kolegi. Dawid, czy możesz obsłużyć panią? Pani szuka spodni

ciążowych na siebie - krzyknął sprzedawca do innego pracownika sklepu Jagoda powędrowała wzrokiem w stronę, którą wskazywał jej mężczyzna. Ujrzała Dawidka, który przyglądał się jej z nietęgą miną. - Cześć - przywitała go dość głośno. Dawidek podszedł do niej z parą dżinsów w ręku. - Cześć - odpowiedział. - Ale... to chyba nie moje? - zapytał bezpardonowo, wskazując palcem na brzuch dziewczyny. - Oczywiście, że nie - Jagoda parsknęła pogardliwie i obróciwszy się na pięcie, wyszła ze sklepu. Dni mijały, a Jagodzie wydawało się, że czas się zatrzymał. Brzuch rósł sobie własnym tempem, skończyły się jedzeniowe zachcianki. Matka dziewczyny, z nabytą przez pięćdziesiąt lat życia zapobiegliwością, kupiła na wyprzedaży kilka par śpioszków niemowlęcych. W różnych kolorach, bo płeć nadal była nieodgadniona. Zaś Antoni dzwonił. Dzwonił codziennie, podnosząc ciśnienie Jagodzie, która nie potrafiła jednak nie odbierać telefonów. W tej żałosnej sytuacji wolała, by panowała między nimi zgoda, co w przyszłości mogło zaważyć na ich rozliczeniach finansowych. Skoro jej dziecko miało nie mieć pełnej rodziny, musiało mieć doskonale zabezpieczone życie. - Jagódko, spiszemy kontrakt cywilnoprawny, w którym dokładnie uregulujemy kwestie wychowania naszego maleństwa - oznajmił pewnego dnia hrabia. - Mój znajomy zrobił coś takiego ze swoją byłą żoną i musisz wiedzieć, że bardzo sobie chwalą to rozwiązanie. Dla dziewczyny taki pomysł był dalece kuriozalny. Była zdania, że nie sposób wychowywać dziecka według ściśle określonych zasad, ponieważ tak życie, jak i dziecko zmieniają się każdego dnia. - Ależ moja słodka, oczywiście, że to się uda. Jak już wspominałem, biorę na siebie wszelkie zobowiązania pieniężne, jednak muszę być pewien, że moja pociecha będzie wychowywana według stabilnych zasad moralnych. Nie wiem,

czy będziesz potrafiła samodzielnie pokierować dzieckiem, tak by wyrosło na prawego człowieka. Zaiste nie wiadomo, z kim się zwiążesz i jak ten mężczyzna wpłynie na morale mojego potomka! Jagodzie ciężko było zrozumieć, jak człowiek, który wybrał ją na matkę swojego dziecka, może być tak obojętny na jej kobiecość. - Antoni, powiedz mi... Czy naprawdę nie zależy ci na mnie? Czy nie przeszkadza ci to, że będziesz daleko od nas? - Jagódko, najmilsza niewiasto. Jak mógłbym związać się z tobą, jeżeli nigdy nie wykazałaś się odrobiną zainteresowania w stosunku do mojej osoby? Nigdy nie zapytałaś o moją pasję fotografowania, o moją służbę dla społeczności zielonogórskiej... Nie czułem się ważny dla ciebie. W dziewczynie zapłonął ogień gniewu, szybko zdarła z siebie gruby sweter, który palił jej skórę i ścisnęła mocno słuchawkę telefonu komórkowego. - Słuchaj no - powiedziała stanowczo. - Ja się nie pytałam o ciebie? A kto przy każdej rozmowie pieje z zachwytu nad sobą, kto opowiada mi banialuki o swojej wyjątkowości? Prawda jest taka, że jesteś zakochany tylko w sobie, ty żałosny konowale! A co ty wiesz o mnie, do jasnej cholery? Wiesz, chociażby, czy mam rodzeństwo? Wiesz, co lubię robić w wolnych chwilach? Wiesz, jak ma na imię moja matka? Nic nie wiesz!!! I dlatego jesteś sam. Bo nie jesteś w stanie obdarzyć uczuciem nikogo innego poza swoim marnym tyłkiem! I tego dziecka też nie kochasz! - wydzierała się dziewczyna, a na jej czoło wystąpiły grube żyły. Koniec uprzejmej Jagody, słyszysz? Będziesz płacił alimenty bez mrugnięcia okiem, a o dziecku to ja będę decydowała. I jeśli będę na tyle miła, to od czasu do czasu pozwolę ci je zobaczyć! - Jagoda rozłączyła się i rzuciła telefon na łóżko Dopiero teraz zobaczyła stojącą w drzwiach matkę. Twarz kobiety drżała od emocji. Podeszła szybko do córki i usiadła obok niej. - Dobrze mu powiedziałaś, kochanie. Ja widzę, co się dzieje od kilku

tygodni. To nie jest dobry człowiek - umilkła na chwilę, potem pomasowała ramię córki. - Poradzimy sobie same, a to maleństwo otrzyma tyle miłości, ile nie ma żadne dziecko na świecie. - Och, mamo - Jagoda wtuliła twarz w pierś matki. - Dziękuję. Sytuacja, w której się znalazły, zacieśniła relacje obu kobiet. Jagoda nie mogła się nadziwić temu, że tak błędnie przewidziała reakcję matki na jej nieplanowaną ciążę. Była pewna, że żal wypełni serce jej rodzicielki, którą, według własnych odczuć, niewątpliwie zawiodła. Tymczasem wypłynęła z niej cała mądrość macierzyństwa, która kazała wspierać córkę w trudnym momentach dorosłości. Kobiety postanowiły wspólnie spędzić wieczór, oglądając kasety VHS dokumentujące dzieciństwo Jagody. Ponieważ twórcą filmów był ojciec, od czasu jego odejścia, nie znalazły w sobie tyle siły, by znów je obejrzeć. Teraz, wzmocnione traumą hrabiowskich poczynań, nie bały się już zmierzyć z przeszłością. Jagoda włączyła pierwszy z kilkunastu filmów nakręconych pod koniec lat osiemdziesiątych. Jej matka parsknęła śmiechem. Kilkuletni brzdąc klaskał w rączki na widok kolorowego bąka wirującego z zawrotną prędkością. Kiedy tylko ten ustawał w swoim tańcu, dziewczynka wybuchała płaczem. Do zabawki podbiegał wąsaty, szczupły mężczyzna i na nowo wprawiał ją w ruch ku uciesze dziecka. - Tata musiał ciągle nastawiać ci tego bączka. Mogłaś bawić się nim godzinami. W końcu schowaliśmy go gdzieś w szafie, bo mieliśmy już serdecznie dość tej zabawki - matka promieniała, wracając myślami do najszczęśliwszych lat. - Dostałaś go od jakiejś cioci... Zresztą wtedy wszystkie dzieci bawiły się takimi samymi zabawkami. W sklepach nie było takiego wyboru jak dziś. Jagoda uśmiechała się łagodnie. Na ekranie pojawił się kolejny obraz. Tym razem dziewczynka siedziała na kolanach babci, a matka karmiła ją rozgniecionymi truskawkami, posypanymi cukrem.

- A wie mama, że ja to jeszcze pamiętam? Te truskawkowe desery. Nawet dziś przygotowuję sobie truskawki tak samo. Tylko z cukrem, bez śmietany! Matka pokiwała głową ze zrozumieniem. - Niektóre wspomnienia zostają w nas na całe życie. Kobiety spędziły kilka godzin na odświeżaniu pamięci. Ich oczy cieszyły kadry z zimowych ferii, rodzinnych wypadów na Mazury, przedszkolnych przedstawień i zdmuchiwania świeczek na torcie. Kiedy kolejna kaseta się skończyła, Jagoda próbowała podnieść się z fotela, jednak poczuła wielkie chlupnięcie i wilgoć w bieliźnie. Wystraszona spojrzała wielkimi oczami na matkę. Czuła się jak przeciekająca tama na chwilę przed katastrofą powodzi. - Co się stało? - spytała matka. Jagoda spojrzała w dół, na spodnie w kroczu, które z każdą sekundą nasycały się czerwoną cieczą. Matka pobiegła do korytarza w poszukiwaniu książki telefonicznej i wertowała nerwowo kartki, aby znaleźć numer szpitala. Jagoda drobnym krokiem podążyła do łazienki i zdjęła spodnie. Ręce miała umazane krwią. Instynktownie usiadła na brzegu wanny i w tym momencie zaczęły wypływać z niej niepojęte ilości skrzepów, tkanek i krwi. Po jej twarzy sunęły wielkie krople łez, które zawierały w sobie cały żal przeżywanej tragedii. Czerwony potok nie ustawał. Dziewczyna płakała bezgłośnie, tylko jej wykrzywiona twarz zdradzała ogrom cierpienia. Nie czuła bólu fizycznego, ale serce krajało się jej pod ostrzem nieszczęścia. Matka dodzwoniła się w końcu do gdyńskiego szpitala, jednak dyspozytorka odmówiła przysłania karetki. - Proszę wziąć taksówkę - poleciła spokojnym głosem - a do czasu przyjazdu do szpitala przykładać lód do brzucha. Matka zamówiła taksówkę i pobiegła po córkę. - O Boże - zanuciła płaczliwie, gdy weszła do łazienki i spojrzała w głąb wanny, wypełnionej krwistymi grudami, wyciekającymi wciąż spomiędzy nóg

Jagody. - Chodź, córeczko, pojedziemy do szpitala - ponownie ubrała córce spodnie i wcisnęła w majtki zwinięty ręcznik. - Do porodu? - zapytał taksówkarz, słysząc adres szpitala. Matka pokręciła przecząco głową i w aucie zapadła cisza. Po kilkunastu minutach dotarły pod drzwi oddziału położniczego. - Proszę wypełnić dokumenty - zażądała pielęgniarka w izbie przyjęć i ziewnęła szeroko. - Proszę pani, ja właśnie tracę dziecko! Czy pani nie widzi, że jestem cała we krwi? Zaraz pani wszystko zabrudzę, jeśli usiądę i będę wypełniać papiery! Jagoda nie mogła uwierzyć w szpitalną biurokrację. - To matka niech wypełni - pielęgniarka była nieprzejednana. - Zawołam lekarza dopiero, gdy dokumenty będą w porządku. Takie procedury - kobieta nie traciła spokoju ducha. Jagoda oparła się o ścianę, czując, że traci wszelkie siły, a jej matka trzęsącymi się rękoma zaczęła zapisywać rubryki formularzy. W końcu pracownica szpitala zadzwoniła po lekarza. Ten zjawił się po kilku dobrych chwilach. - Co tam mamy? - zapytał pielęgniarki. - Poronienie. Trzeci miesiąc - wyjaśniła beznamiętnie. Ginekolog kazał rozebrać się pacjentce i po jej pobieżnym obmyciu, zbadał zapłakaną Jagodę. - Będziemy czyścić - poinformował wszystkich zebranych. - A pani nie czuła, że coś złego się dzieje z tą ciążą? - zapytał bez zbytniego zainteresowania. Zrozpaczona dziewczyna pokręciła tylko głową. Całe jej ciało dygotało z przerażenia. Nie potrafiła opanować drgawek. Posadzono ją na fotel na kółkach i zawieziono do sali zabiegowej. Matce rozkazano zostać na korytarzu. Kobieta usiadła na drewnianym krześle i złożyła ręce w modlitwie. Wzniosła wzrok ku niebu, w tym momencie pragnęła jedynie zdrowia dla ukochanej córki.

Tymczasem w zabiegowym pojawił się anestezjolog. Popatrzył na pacjentkę i zapytał o wagę, aby ustalić odpowiednią dawkę znieczulenia. - Czego pani płacze? - rzucił w jej kierunku. - Boję się - wydusiła z siebie, połykając łzy. Lekarz zaśmiał się. - A czego pani się boi! Zaraz pani zaśnie... - Właśnie boję się, że zasnę i się nie obudzę - wyjaśniła płaczliwie. - Niech pani nie opowiada głupstw. Teraz dostaje pani dożylnie środek usypiający. Zacznę odliczanie, a pani zaśnie... Tysiąc - powiedział i zaśmiał się ponownie, wyraźnie zadowolony z żartu. Więcej Jagoda już nie słyszała. Nie wiedziała, ile czasu jej nie było. Nie wiedziała też, gdzie była, gdy jej nie było. Na pewno nie spała. Nie śniła. Po prostu na pewien czas przestała istnieć. Gdy otworzyła oczy, ujrzała ukochane oblicze matki. Kobiecie nie pozwolono czuwać w nocy przy córce, więc następnego dnia wróciła najprędzej, jak mogła do szpitala. Głaskała czule dłoń swojego dziecka, które w ciągu ostatniego roku wycierpiało tak wiele. Bała się ponownego załamania psychicznego córki. Wiedziała, że jest nadwrażliwa i wyrzucała sobie, że nie przygotowała ją na bezeceństwa świata. Jako jedynaczkę trzymała ją pod kloszem i teraz, gdy Jagoda wchodziła w dorosłe życie, zaczynało się to mścić na dziewczynie. Dlatego nie winiła o nic córki, całą winę brała na siebie. - Dziecka już nie ma? - Jagoda zadała matce pytanie, chociaż podświadomie znała odpowiedź. - Nie ma, mój skarbie, poszło do aniołków - tłumaczyła jej, jak małej dziewczynce, którą dla niej wciąż była. Jagódka przymknęła oczy, matka nie wiedząc, czy córka zasnęła, bała się poruszyć, by nie zburzyć jej snu. - To i lepiej - powiedziała nagle dziewczyna - Tak widocznie miało być. Kiedy przyszedł lekarz, pacjentka fizycznie czuła się na tyle dobrze, by

móc wypisać ją ze szpitala. - Proszę się oszczędzać, żadnego sportu, alkoholu, zdrowy tryb życia. Pobraliśmy materiał do badań, musimy sprawdzić, czy poronienie nie było wynikiem jakiejś choroby. To standardowe działanie - powiadomił ją ginekolog. - Za kilka dni dostanie pani wyniki. No co ja mogę pani powiedzieć. Natura sama eliminuje słabych zawodników. Być może, gdyby pani urodziła to dziecko, to byłoby bardzo chore. I ono by się męczyło, i pani. Proszę rozpatrywać to pod takim kątem. - Dziękuję, doktorze - wyszeptała Jagoda, a gdy ten już wychodził z sali zawołała go jeszcze. - Panie doktorze, czy to moja wina? To znaczy, czy to mój organizm nie był na tyle silny, żeby utrzymać ciążę? - Trudno powiedzieć - lekarz rozłożył ręce. - Wie pani co, nasienie mogło być kiepskie... Jagoda uśmiechnęła się pod nosem i naciągnęła na siebie kołdrę. Krótko po południu pacjentka dostała wypis ze szpitala. - Potrzebuję też zwolnienie lekarskie do pracy - powiadomiła pielęgniarkę. - To teraz mi pani mówi? - zeźliła się siostra oddziałowa. - Leży pani sobie cały dzień i nie raczy nawet powiedzieć, że pani tego potrzebuje? - Nie co dzień tracę dziecko, żeby wiedzieć, co się robi w takich przypadkach - Jagoda postanowiła nie dać się zjeść. - Poza tym ja, wypełniając dokumenty w izbie przyjęć, zaznaczyłam, że córka pracuje, więc powinniście sami wiedzieć, że będzie potrzeba takiego zwolnienia - poparła ją matka. - To następnym razem proszę o tym pamiętać - pielęgniarka spuściła z tonu. - Mam nadzieję, że następnego razu nie będzie - żachnęła się Jagoda. Po przyjeździe do domu dziewczyna ułożyła się wygodnie we własnym łóżku. Matka przyrządziła jej ulubiony deser - truskawki utarte z cukrem.

- Truskawki zimą? - szczerze zdumiała się Jagoda. - To są holenderskie, szklarniowe. Nie są takie pyszne, jak te nasze polskie, ale mam nadzieję, że będą ci smakować. - Oj, na pewno! Kiedy matka wyszła na chwilę do sklepu, Jagoda sięgnęła po swój telefon i wykręciła numer hrabiego. - Antoni, chciałam cię powiadomić, że tej nocy niestety straciłam dziecko. - W słuchawce rozległ się głośny szloch. - Proszę cię, uspokój się, Antoni... Nie wiem dlaczego... Czasem tak bywa. No dobrze, jeśli nalegasz, to lekarz powiedział, że twoje nasienie było za słabe - Jagoda poczęstowała go półprawdą. - Jeśli chodzi o mnie, to czuję się dosyć dobrze. Jednak w związku z tym, co się stało, uznaję naszą znajomość za zakończoną i chciałabym prosić cię, abyś nigdy więcej się ze mną nie kontaktował. - Oczywiście - załkał Antoni. - Nie ma już powodów, żebym do ciebie dzwonił. Jagoda, ale o tym nasieniu... Naprawdę tak ci powiedzieli? - Naprawdę, Antoni - potwierdziła dziewczyna i pożegnawszy się, zakończyła połączenie. Tym samym zakończyła znajomość. Dwie duże dziewczynki kołysały się łagodnie na łańcuchowych huśtawkach. Wystawiały twarze ku słońcu, które coraz śmielej poczynało sobie na wiosennym niebie. Nie było jeszcze na tyle silne, by nadawać skórze brązowy kolor, ale potrafiło już przyjemnie ogrzewać niedopieszczone lica. Obok dziewczyn biegał bezpański, rudy pies, poszukując czegoś nerwowo za pomocą węchu. W niektórych miejscach zatrzymywał się dłużej, widocznie wyczuwając tam coś, co go szczególnie frasowało. Zaraz potem odrywał głowę od ziemi i pędził dalej przed siebie. Dopiero w czasie biegu zdradzał się z tym, że jego tylna łapa musiała ulec poważnemu urazowi, ponieważ podwijał ją pod siebie, wykorzystując do ruchu tylko trzy nogi.

- Biedny piesek - zasmuciła się Jagoda - ma złamaną łapkę. Może zadzwonić po straż dla zwierząt? - Daj spokój - Agata machnęła ręką. - Zanim przyjadą, jego już tu nie będzie. Poza tym wydaje mi się, że taki pies jest szczęśliwszy na wolności niż w okratowanej klatce. - Przynajmniej opatrzyliby go jak należy... - Zrób, jak chcesz. Tymczasem kundel, jakby pojął, że o nim mowa, przystanął, spojrzał na przyjaciółki i szczeknął głośno. Potem podwinął swoją chorą łapę i czmychnął czym prędzej za róg jednego z budynków. - Widzisz! - roześmiała się Agata. - Sam powiedział, co o tym sądzi... To kiedy wyjeżdżasz? Jagoda obróciła kilka razy łańcuch huśtawki, a następnie pozwoliła mu się samodzielnie odkręcić, czym zafundowała sobie obrotową karuzelę. - Ale jazda! - krzyknęła. - Robiłam tak, gdy byłam dzieckiem, ale wtedy nie było mi po tym tak niedobrze! Uf, ale mi się kręci w głowie, ha ha! - Jagoda była w dobrym nastroju. - Mam lot zarezerwowany na koniec sierpnia. Chcę trochę poznać Londyn, zanim zacznę uczęszczać na uczelnię. Pałac Buckingham, Hyde Park, Soho, no i oczywiście Big Ben czekają na mnie! - Więc mamy jeszcze trochę czasu dla siebie - ucieszyła się Agata i chwyciła przyjaciółkę za rękę. - Strasznie się cieszę, że cię przyjęli, chociaż oczywiście nie wyobrażam sobie tego, że cię tu nie będzie. Chyba się zapłaczę! Tylko, Jaga, masz do mnie często pisać! - padła prośba okraszona błagalnym spojrzeniem. - Oczywiście, że będę pisać. Zawalę cię mailami. Przecież będzie o czym opowiadać. Dziewczyny zeszły z huśtawek i ruszyły w kierunku kamienicy, ponieważ w mieszkaniu czekała na nie matka Jagody ze świeżo upieczonym makowcem. - A z czego będziesz właściwie pisała doktorat? - chciała wiedzieć Agata.

- Moja droga, będę pisała doktorat z malarstwa nowoczesnego w Courtauld Institute of Art w Londynie - wyrecytowała dumnie Jagoda i podskoczyła wysoko, chcąc zamanifestować swoją radość. - Ale fajnie, jestem tym podekscytowana jak sto pięćdziesiąt! - przyszła prawniczka wbiegła do klatki schodowej. Przyjaciółka podążyła za nią, poprawiając po drodze wycieraczkę, o którą Agata zaczepiła obcasem. - Ponoć w Londynie są piekielnie przystojni faceci - podzieliła się informacjami Agata. - Wiem i zamierzam to wykorzystać. Teraz czas, żebym to ja pobawiła się mężczyznami - stwierdziła śmiało Jagoda. - Nigdy więcej nie dopuszczę do takich beznadziejnych sytuacji, w których się znalazłam przez własną naiwność. - Mówisz poważnie? - Oczywiście. Są i pozytywne strony tego, co się stało. Zrozumiałam, że to ja muszę stawiać warunki. Jestem zbyt wartościowa, żeby pakować się w relacje z nieudacznikami. Agata przystanęła i patrzyła na przyjaciółkę wielkimi oczami. - Nie poznaję cię, Jaga, normalnie nie poznaję... W końcu mówisz jak człowiek. Gratulacje, dziewczyno! Jagoda pokiwała głową i nacisnęła klamkę. Agata powstrzymała ją przed wejściem do mieszkania. - Zaczekaj. Powiedz mi tylko... Jak ty się właściwie z tym czujesz, że straciłaś dziecko? Nigdy o tym nie mówisz, a minęło już trochę czasu... - Tak musiało być - Jagoda odpowiedziała cicho. - I nie wracajmy już do tego tematu. Dziewczyny weszły do środka, a w ich nozdrzach zawirował smaczny zapach domowego ciasta. Zuzanna sprawnie lawirowała z lnianą torbą do połowy wypełnioną zakupami między zaparkowanymi przed sopockim marketem autami. Kiedy

przechodziła koło małego, zielonego samochodu, usłyszała niewyraźne „cześć”. Zerknęła w stronę, skąd dobiegał męski głos i zauważyła niespiesznie wysiadającego z auta Dawidka. - Cześć - powitała go i zatrzymała się. Stali chwilę bez słowa, patrząc na siebie badawczo. Żadne z nich nie wiedziało, jak ma się potoczyć dalej to przypadkowe spotkanie. - Kupiłeś samochód - Zuza wypowiedziała pierwszą rzecz, jaka przyszła jej do głowy. - Tak, nic wielkiego, ale w końcu zrobiłem prawko i trzeba czymś się poruszać. - Gratuluję, nareszcie się udało - uśmiechnęła się do niego. Dawid rozmyślał chwilę nad czymś, aż wreszcie rzucił jej propozycję: - Dawno się nie widzieliśmy, może skoczymy czegoś się napić? Tym razem dziewczyna lekko się zawahała. - Nie wiem, czy to dobry pomysł, Dawid. - No chodź, przecież możemy wypić ze sobą kawę. Zuzanna pomyślała, że powinna wznieść się na wyżyny swojej wyrozumiałości i zgodziła się na spotkanie przy kawie. Gdy maszerowali Monciakiem w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca, starali się rozmawiać o mało istotnych i niekrępujących rzeczach. - Strasznie gorąco dzisiaj, co? - Dawidek zwalił się ciężko na krzesło. Chyba wezmę zimne piwo i jutro przyjdę po auto. Dzisiaj nie muszę już nigdzie jechać. Zuzanna zamówiła Malibu, a przed chłopakiem pojawił się bursztynowy napój z pianką. - Gdzie teraz pracujesz? - No, ciągle robię w Bałtyckiej. Fajna robota. Duży ruch, ale jest też czas na kawkę. Fajni ludzie ze mną pracują. A ty dalej bawisz się w dziennikarkę -

stwierdził. - Może się zdziwisz, ale czasem słucham twoich reportaży. - Dziwię się - przytaknęła. - A co u Ady? Znalazła coś innego? - Nie, skupiła się na studiach, broni się w tym roku. Zuzia napiła się drinka i poczuła na języku ulubiony słodki smak, który uprzyjemnił jej gorycz wspomnienia o Adzie. - No tak, rzeczywiście. Układa się wam? Dawidek się roześmiał. - Nie możesz sobie darować tych pytań, co? Prawdziwa kobietka z ciebie. - Nie mogę, więc odpowiedz, jeśli chcesz - Zuza usiadła wygodniej na krześle. - Nie jestem już z Adą. Rozstaliśmy się. Zuzanna poczuła w środku ukłucie satysfakcji. Tyle czasu modliła się w duchu, aby ten związek się rozpadł. Zdawała sobie sprawę z tego, że to i tak nic nie zmienia w jej sytuacji, jednak niepowodzenie relacji, która sprawiła jej wiele cierpienia, niesłychanie ją cieszyło. - Przykro mi - rzuciła krótko i spojrzała w przestrzeń za plecami Dawidka. - Akurat - zaśmiał się chłopak - jakbym cię nie znał. Zamówili kolejne napoje. Kelner zabrał puste szklanki i przyniósł nowe, napełnione alkoholem. - A dlaczego się rozstaliście? - zapytała zachęcona swobodnym tonem ich spotkania. - Nie wiem, chyba dlatego, że nie jestem zdolny do monogamii. Utwierdzam się w tym każdego dnia. Niejedna już mnie chciała zaciągnąć przed ołtarz, ale ja się żadnej nie dałem. Dawid oparł się jedną ręką o poręcz krzesła i zsunął się lekko, nadając swojej sylwetce wyluzowany wygląd. - No dobrze. Wiem, że to zabrzmi głupio dla ciebie, ale co z uczuciami

tych wszystkich dziewczyn? - Zuzka spojrzała mu głęboko w oczy. Zastanawiasz się czasem nad konsekwencjami tego, co robisz? - Nie obchodzi mnie, co sobie myślą te laski, skoro już z nimi nie jestem odparł szczerze. Dziewczyna zamilkła i skupiła się na popijaniu drinka. Sama znajdowała się w kręgu tych lasek, których uczucia nie obchodziły Dawidka. Ten zamówił trzecie już piwo, które pochłaniał w rekordowym tempie. - Wiesz, myślę, że się kiedyś wkopiesz z jakąś dziewczyną. Któraś specjalnie zajdzie z tobą w ciążę, żeby cię przy sobie zatrzymać. Dawid zarechotał. - No bez jaj - pokręcił głową z niedowierzaniem. - Mówię ci, że są kobiety, które robią takie rzeczy, więc uważaj na swoje plemniki... - Powiem ci - przerwał jej poirytowany - że wolałbym zarazić się jakąś wenerą niż mieć dziecko. Nie jestem i nigdy nie będę na to gotowy. Do stolika podszedł bezdomny, który poprosił o złotówkę. - Nie mamy - odpowiedzieli zgodnie, a Dawid dorzucił: - Odejdź stąd. Nie skomentowali pojawienia się mężczyzny, w zamian Dawidek zapytał o życie uczuciowe Zuzanny. - Spotykasz się z kimś teraz? - Nie, postanowiłam do końca życia pozostać w celibacie. Chłopak uśmiechnął się. - Daj spokój. Nie jesteś taka. Zuzia odstawiła drinka na stół i popatrzyła na swojego byłego kochanka. - A jaka jestem? - Taka na dwa palce - roześmiał się ubawiony swoim żartem Dawidek. Placuszku, potrzebujesz mężczyzn jak powietrza.

- Nie mów w ten sposób do mnie. Nie ten rok i nie ta relacja. - Dobrze, Zuziu - zaakcentował dobitnie jej imię. Posiedzieli jeszcze chwilę razem, wspominając wspólne wypady do klubów i opowiadając sobie o wspólnych znajomych. Kiedy na zewnątrz zrobiło się ciemno, wstali i skierowali do wyjścia. - Cholera, zapomniałem, że rano mam iść do lekarza na badania. Będę musiał jechać SKMką na drugi koniec Gdańska - Dawidek pacnął się w czoło. Kurde, ale wtopiłem! Zuzia rozmyślała nad czymś i w końcu zapytała: - A ile wypiłeś, trzy piwa, tak? - Tak. Niby to niedużo, ale we krwi mam pewnie trochę promili. Zuzię ścisnęło serce. Walczyła przez chwilę sama ze sobą, aż wreszcie stwierdziła: - Musiałbyś mieć niesamowitego pecha, żeby cię złapali, przecież nie masz stąd daleko do domu. Chcesz się jutro telepać przez całe miasto pociągiem? Na którą masz do tego lekarza? - Na siódmą, bo muszę być na czczo. - To musisz wstać o piątej rano, żeby tam dojechać - uzmysłowiła mu Zuzia. Dawidek podrapał się po głowie. - Sam nie wiem, dopiero co zdałem prawo jazdy. Głupio by było je zaraz stracić. Zuzia poklepała chłopaka po plecach. - Nie bądź cienias. Na pewno nic się nie stanie. Ale ja już cię nie namawiam, to musi być twoja decyzja. Sam wiesz najlepiej, czy jesteś na tyle dobrym kierowcą, żeby bezpiecznie zajechać do domu - dziewczyna wjechała na jego męską ambicję, wiedząc, że to najskuteczniejsza metoda manipulacji. - Dobra, wrócę autem, przecież nic złego się nie stanie. Podwieźć cię? zapytał uprzejmie.

Doszli do zielonego cinquecento, a Zuzia szybko powtórzyła sobie w myślach numer rejestracyjny. - Nie, dzięki, muszę jeszcze coś zrobić. Dawidek wsiadł do samochodu i zapiął pasy. Ruszył z miejsca głośnym zrywem, śmiejąc się zza kierownicy do Zuzanny. Dziewczyna także się do niego uśmiechnęła i pomachała mu ręką na pożegnanie. Kiedy pojazd zniknął za zakrętem, Zuza wyciągnęła telefon komórkowy z torebki i wybrała numer. - Halo, policja? - zapytała, gdy usłyszała dźwięk podniesionej słuchawki. - Chciałam zgłosić, że właśnie widziałam pijanego kierowcę. Tak, w Sopocie na Armii Krajowej, jedzie zygzakiem. To jest Fiat Cinquecento, ciemnozielony. Zapisałam numery, bo o mało co nie przejechał mojego dziecka - Zuzanna wczuła się w rolę zbulwersowanej matki. - Czy patrol może sprawdzić tego kierowcę? Dziękuję panu bardzo... Ach, czy mogę liczyć na anonimowość? Nie chcę mieć problemów - Zuzia odłożyła słuchawkę i schowała telefon. Spojrzała w rozgwieżdżone niebo i westchnęła. - Będę się smażyć w piekle - wyszeptała do siebie. Tymczasem Dawidek zdążył ujechać zaledwie kilometr, gdy usłyszał sygnał policyjnego koguta. Mając nadzieję, że nie chodzi o jego wóz, jechał dalej, udając, że nie słyszy wycia syreny. Kiedy policyjne auto zbliżyło się na tyle, że Dawidek miał pewność, iż to właśnie z nim chcą rozmawiać funkcjonariusze, zjechał z rezygnacją na pobocze. Opadł głową na kierownicę i spokojnie czekał na pojawienie się policjanta. Dodaj jeszcze więcej sera - poleciła Alicja. Kroiła pomidory na cienkie plastry, mając mokre od czerwonego miąższu palce. - I co jeszcze dodamy do tych zapiekanek? - Mam tu jeszcze taką dobrą kiełbasę i przyprawimy wszystko solą ziołową. Będzie pycha - cmoknęła Zuzia, kładąc na pieczywo żółty ser. Dziewczyny przygotowały kilka sztuk zapiekanek i włożyły je do pieca. Zuzia

nalała do szklanek soku pomarańczowego. - Wpadł do mnie wczoraj Piotr. Przyleciał z Oslo na kilka dni - Ala zawiesiła znacząco głos. - No i co dalej? Naprawdę muszę się sama dopytywać? - zdenerwowała się Zuzia. - No już ci mówię przecież - uspokoiła ją przyjaciółka. - Chce wracać na stałe do Polski. Mówił, że tęskni za rodziną i za mną też... Stwierdził, że jestem kobietą jego życia i będzie walczył, żeby znów być ze mną - dokończyła lekko, jakby opowiadała o kupnie śmietany. Zuza znała ją na tyle dobrze, że domyślała się, co dzieje się teraz w głowie i sercu Alicji. W kuchni pachniało już smakowicie roztopionym żółtym serem. - I co mu powiedziałaś? - Powiedziałam mu, że nadal go kocham, ale to niewiele znaczy. Że teraz jest inaczej, że mam Gabriela, swoje życie, ale on stwierdził, że jemu wystarczy moja miłość i o resztę sam zadba. Zuzanna wyciągnęła zapiekanki z pieca i rozłożyła na talerzu. Ala wzięła szklanki z sokiem i obie poszły do sypialni Zuzi. - Wszystko się ułoży. Nie wiem jak, ale jakoś się ułoży - powiedziała uspokajająco Zuzia. Usiadły na kanapie i włączyły film. Jakiś przystojniak galopował na koniu przez zielone łąki Irlandii. - Ale powiem ci, że ty wywinęłaś taki numer, o jaki nigdy bym cię nie podejrzewała. Strach z tobą zadzierać - pokręciła głową Alicja. Zuzia ugryzła kawałek zapiekanki. - Gdyby nie zaczął gadać, że ma w dupie wszystkie swoje byłe, rozstalibyśmy się w przyjaźni... Ale nie jestem dumna z tego, co zrobiłam. Na ekranie facet zeskoczył z konia i przytulił do siebie uroczą blondynkę w długiej, białej sukni, która czekała na niego na ganku chaty. Poparzył jej w

oczy i namiętnie ją pocałował. Pod kobietą ugięły się kolana i opadła bezwładnie mężczyźnie w ramiona. Alicja przestała jeść swoje danie i spojrzała badawczo na Zuzię. - Ty, tak sobie teraz myślę, a gdyby Dawid dzisiaj do ciebie przyszedł, przeprosił szczerze za wszystko i bez ogródek stwierdził, że chce się z tobą pieprzyć, to co byś zrobiła? Koniec