Holt Anne Arytmia

Dla Amalie, Amunda, Jenny i Iohanne, naszych dzieci

Dla serca życie jest proste: bije, dopóki może. Potem się zatrzymuje. Karl Ove Knausgård, MIN KAMP, t. I

Wtorek, 4 maja 2010 Godzina 08.47 Szpital Uniwersytecki Grini (SUG), Bærum niedaleko Oslo

Na widok mężczyzny w jasnoniebieskiej spranej piżamie Sara Zuckerman stanęła jak wryta. Wahadłowe drzwi do sali operacyjnej cofnęły się i uderzyły ją w lewy bark. Uśmiechnęła się, żeby ukryć grymas bólu. Właściwie niepotrzebnie, bo mężczyzna jeszcze jej nie zauważył. Pielęgniarka pomagała mu przenieść się na stół z łóżka, na którym został przywieziony. Poruszał się sztywno, jakby miał więcej niż siedemdziesiąt lat, które skończył właśnie wczoraj i w skromny sposób uczcił w szpitalu. W nieforemnej piżamie wyglądał tak krucho, że doktor Zuckerman wciąż się wahała przed wejściem do sali. Po jego włosach, gęstych i zazwyczaj zaczesanych do tyłu, znać już było czterodniowy przykry pobyt tutaj. Kiedy pochylił głowę, żeby łatwiej przesiąść się na stół, przez chwilę widziała jego kark. Kark starego człowieka, którego nie poznawała. Ten widok sprawił, że poczuła mrowienie w koniuszkach palców i lekko pokręciła głową. Nad luźnym kołnierzykiem siwe kosmyki sklejonych od potu włosów zwisały niczym pięć strzałek wskazujących na plecy tak wychudzone, że łopatki mężczyzny sterczały pod cienkim bawełnianym materiałem jak łyżwy. Sara Zuckerman wstrzymała oddech i poczuła, że puls jej przyspiesza. Nie powinna tu być. Akurat w tej chwili ktoś inny powinien stać z bolącym barkiem w drzwiach do sali operacyjnej numer siedem, przedostatniego boksu w rzędzie ośmiu pomieszczeń, wzdłuż których po obu stronach biegły korytarze. Jakiś inny kardiolog mógł wykonać ten zabieg równie dobrze jak ona. A nawet lepiej, pomyślała, chociaż żaden z kolegów nie miał jej

doświadczenia. Żaden nie dorównywał jej osiągnięciami, wiedzą, przygotowaniem i opinią. Była gwiazdą, megagwiazdą na niebie większym niż to rozpościerające się nad Norwegią, nad Bærum, nad tym niewielkim prowincjonalnym szpitalem, który był duży i nowoczesny w skali kraju, ale nie mógł w żaden sposób równać się z tym, w jakim niegdyś pracowała. Zuckerman była więc teraz wielka, najlepsza, najzdolniejsza wśród norweskich przeciętniaków. Oczywiście, że nie powinna tu być. Powinna odmówić. W zasadzie odmówiła. Profesor emeritus doktor nauk medycznych Erik Berntsen, nestor skandynawskiej elektrofizjologii, musiał jednak dostać to, czego sobie zażyczył. - Dzień dobry - przywitała się odrobinę za głośno i stanowczo za wesoło. Za kilka minut miała przeprowadzić operację, która mimo rutynowego charakteru mogła doprowadzić do śmierci tego chudego staruszka, uważanego niegdyś przez nią za wcielenie męskiej siły. I nikt nie wiedział o tym lepiej niż sam pacjent. Odwrócił się do niej. Ich spojrzenia wreszcie się spotkały - na króciutką chwilę, bo Sara zaraz weszła na salę i zajęła się sprawdzaniem grubego wenflonu tkwiącego w lewym dole łokciowym. Mniejszy, wkłuty w grzbiet prawej dłoni, dostarczał do organizmu pacjenta przezroczysty płyn z worka wiszącego obok na statywie. Oczywiście wszystko było w porządku. - Takiego znawcy tematu jak ty nie muszę informować o przebiegu planowanego zabiegu — stwierdziła Sara. - Ale z uwagi na stażystkę Karitę Solheim - skinieniem głowy wskazała młodą kobietę, która stała na baczność przy drzwiach z taką miną, jakby zaraz miała stać się świadkiem egzekucji - zrobimy to jak zawsze. Wciąż miała trudności ze spojrzeniem pacjentowi w oczy. Dobrze wiedziała, że są żółtobrązowe i niezwykle duże, osadzone głęboko pod czarnymi brwiami, z których sterczały pojedyncze siwe włoski przydające mężczyźnie raz wesołości, kiedy indziej zaś - diaboliczności. Sara dobrze znała jego spojrzenie - mocne, pewne siebie, z nutą arogancji, którą

kiedyś uważała za jego najważniejszy zawodowy atut. Był numerem jeden, asem, jak ci, wśród których się obracała, zanim wróciła do Norwegii, czego nigdy ani nie pragnęła, ani nawet nie potrafiła sobie wyobrazić. W roku 2002, gdy zdarzył się ten wypadek, Norwegia pozostawała dla niej jedynie nieco przymglonym wspomnieniem z młodości, kiedy myślała wyłącznie o tym, żeby się stąd wyrwać. Erik Berntsen byłby numerem jeden bez względu na to, w jakim miejscu na świecie by się znalazł. Oglądanie go w ta kim stanie sprawiało jej wręcz fizyczny ból. - Powodem przyjęcia do szpitala - zaczęła Sara mechanicz nie, jakby czytała informacje z formularza - była tachykardia komorowa połączona z omdleniem dwa tygodnie temu. Diagnozę zweryfikowano tydzień później metodą dwudziestoczterogodzinnej rejestracji EKG. Następnie wykonano koronarografię, która wykazała jedynie zmiany ścian. Echokardiografia potwierdziła właściwe funkcjonowanie lewej komory i EF ponad sześćdziesiąt procent. Implantacja ICD typu Mercury Deimos potrwa według planu około godziny. Podobnie jak Sara Erik Berntsen zdawał sobie sprawę, że znalazł się wśród największych szczęśliwców w kraju. Wskazania medyczne do wszczepienia ICD, czyli implantable cardioverter-defibrillator, kardiowertera-defibrylatora kosztującego podatników ponad sto tysięcy koron, są bardziej restrykcyjne w bogatej Norwegii niż w jakimkolwiek innym kraju Europy Zachodniej. Doktor Zuckerman wysłała już w tej sprawie nieskończenie wiele pism do regionalnego wydziału publicznej służby zdrowia, w których z amerykańską bezpośredniością, niekiedy graniczącą z groźbami, zwracała uwagę władz na groteskowość faktu, że przeprowadza się tu mniej takich operacji, niż przemawiałyby za tym rozsądne wytyczne. W odpowiedzi w najlepszym razie uzyskiwała niejasne usprawiedliwienia, najczęściej jednak zbywano ją znacznie gorszym milczeniem. - Wiesz lepiej niż inni... - kontynuowała, znów patrząc wprost na Berntsena, który był tak spięty, że nie mógł się położyć.

Jego głowa wydawała się za duża w porównaniu z cienką szyją i Sara poczuła chęć pogłaskania go po policzku. Na szczęście zdołała się powstrzymać. - ...że każdy zabieg chirurgiczny łączy się z pewnym ryzykiem. Najpowszechniejszym powikłaniem jest pneumothorax, odma opłucnowa, która następuje w wyniku przebicia płuca. Podczas wszczepiania ICD boimy się również nagłej tamponady serca w wyniku przebicia jego ściany, wskutek czego worek osierdziowy wypełnia się krwią. Może to doprowadzić do stanu krytycznego, który... Po raz pierwszy, odkąd został tu przywieziony, Erik Berntsen próbował się uśmiechnąć, ale na jego twarzy pojawił się tylko pozbawiony radości, nieco pogardliwy grymas. -Przepraszam - zreflektowała się Sara. - Zapominam, do kogo się zwracam. Poza tym wciąż mówiła za głośno. Stażystka stojąca przy drzwiach prawie przestała oddychać, chociaż nie zdążyły jeszcze nawet się uporać ze starannym umyciem dłoni i przedramion. Obie były ubrane na zielono; Sara Zuckerman w nieco za duże szarawary i nietwarzowy papierowy czepek. Ochronne fartuchy rentgenowskie wciąż leżały w przebieralni. Wychodząc, Sara zatrzymała się przy drzwiach i położyła rękę na ramieniu młodszej kobiety. - Proszę iść ze mną. Wszystko będzie dobrze - rzuciła, bo nic mądrzejszego nie przyszło jej do głowy. Karita Solheim, chociaż o tym marzyła, nigdy nie zostanie kardiologiem. Dla doktor Zuckerman zagadką było, jak w ogóle mogła wpaść na pomysł, żeby zostać lekarzem. Karita już po raz trzeci próbowała uczestniczyć w implantacji ICD, co w skrócie polegało na umieszczeniu pod skórą, tuż pod lewym obojczykiem maleńkiego komputera połączonego elektrodą z dolną częścią jamy serca, do której wprowadzano ją przez żyłę, a na koniec przytwierdzano do jego ściany Dla doświadczonego kardiologa zabieg ten był stosunkowo łatwy i szybki. Kari ta Solheim nie była w stanie nawet mu się przyglądać. Pierwsza próba pół roku temu zakończyła się katastrofą.

Stażystka zemdlała już w chwili, gdy Sara opuściła skalpel, a upadając, strąciła na ziemię tacę ze sterylnymi narzędziami, wywołując ogromne zamieszanie. Pacjent, którego podczas takiego zabiegu znieczula się jedynie miejscowo, wpadł w panikę, wyciągnął wenflon i wyrwał się upartej, ale nieco zbyt drobnej pielęgniarce. Podczas drugiej próby Kari ta wyszła z sali operacyjnej po dziesięciu minutach i zniknęła ze szpitala na trzy godziny. To była jej ostatnia szansa. Wiedziały o tym obie. Psychiatria, pomyślała Sara Zuckerman, szybkim krokiem zmierzając w stronę przebieralni ze stażystką wlokącą się za jej plecami jak wystraszony szczeniak. Powinna się zająć psychiatrią. Uniknie kontaktu z prawdziwą medycyną. Naprawdę tak uważała, ale przebywała w Norwegii już dostatecznie długo, by wiedzieć, że nigdy nie powie tego głośno. Przez przeszkloną ścianę przebieralni widziała salę operacyjną. Erik Berntsen w końcu się poddał i położył płasko na stole. Wkładając ciężki fartuch rentgenowski, zauważyła, że pacjentowi drżą ręce. Prawa dłoń zwisała mu ze stołu, a ślubna obrączka na niej wyglądała na luźniejszą, niż to zapamiętała. Sara nigdy wcześniej nie zauważyła, że grzbiety dłoni Berntsena są upstrzone bladobrunatnymi starczymi plamami wątrobowymi. Z zacięciem zaczęła szorować sterylną szczotką własne, a potem przedramiona - mocno i dłużej niż przyjęte pięć minut. Dopiero kiedy Sivert Sand, programista z firmy Mercury Medical, demonstracyjnie spojrzał na duży ścienny zegar, uniosła mokre dłonie, odsuwając je od ciała. Drzwi do sali otworzyła stopą, uważając, żeby niczego nie dotykać. - Pieniądze albo życie - mruknął Sivert Sand. Irytował ją. Ale był zdolny, a poza tym zawsze musiał im asystować ktoś z Mercury Medical, żeby zaprogramować i przetestować urządzenie bezpośrednio po umieszczeniu go w ciele pacjenta. Pielęgniarka operacyjna już zdążyła otworzyć paczkę ze sterylną zawartością. Na samej górze leżały dwa papierowe ręczniki, które Sara czym prędzej chwyciła i starannie wytarła

nimi ręce. Rękawiczki w rozmiarze sześć i pół znajdowały się tam, gdzie powinny. Pielęgniarka pomogła jej zapiąć sterylny fartuch na plecach. Potem włożyła jeszcze dwie pary rękawiczek, jedną na drugą. Najpierw zielone, potem szare. Ordynator Sara Zuckerman była gotowa do przeprowadzenia pierwszego tego dnia zabiegu. Podeszła do stołu. Erik Berntsen zamknął oczy. Zakryte miał całe ciało z wyjątkiem starannie oczyszczonego pola o powierzchni dziesięć centymetrów na cztery tuż pod lewym obojczykiem. Zwisająca ze statywu płócienna zasłonka przylegała prostopadle do jego szyi — zarówno w celach higienicznych, jak i po to, by uniemożliwić mu oglądanie tego, co się dzieje po jej drugiej stronie. Pielęgniarka anestezjologiczna spytała obojętnym głosem: - Keflin? - Tak - odparła doktor Zuckerman. - Dwa gramy dożylnie. Zerknęła na monitory. Wskazywały normalne ciśnienie krwi, prawidłowy rytm zatokowy i odpowiednie nasycenie tlenem. Pielęgniarka podała antybiotyk przez wenflon. - Jak się miewa piesek? — spytała Sara, zaglądając za zasłonkę, po czym kazała wyregulować dwie lampy nad polem operacyjnym. - Radzi sobie z ogonem krótszym o jedną trzecią? Pacjent nie odpowiedział. Sivert Sand nucił jakiś nieznośny przebój, pielęgniarka anestezjologiczna Frid Moelv siedziała nieruchomo przed swoimi monitorami, a Karita Solheim maleńkimi kroczkami cofała się już od stołu operacyjnego. - Wszystko będzie dobrze, Erik. - Sara Zuckerman nachyliła się lekko do ucha pacjenta i wyszeptała: - Robiłam to mnóstwo razy. Jestem jedną z najlepszych, przecież wiesz. Rozluźnij się, dobrze? Ledwie uchylił powieki. Próbował się uśmiechnąć, cicho chrząknął i zacisnął obie dłonie. -Zaczynaj - powiedział, nie całkiem panując nad głosem. - Mów mi, co robisz. To pomoże. Będzie prawie tak, jakbym... jakbym to robił sam.

-Jasne - odparła i tak głęboko zaczerpnęła w płuca powietrza, że na maseczce zarysował się kształt jej warg. - Najpierw podam dwadzieścia mililitrów xylocainy w okolicę podobojczykową... Już. Gdy po podaniu miejscowego znieczulenia wyciągnęła igłę z ciała, pojawiło się kilka kropel krwi. - Za pięć minut będę gotowa do nacięcia. - Nagle odwróciła się do Siverta Sanda: - Przepraszam, ale możesz przestać? Popatrzył na nią zdumiony. -Co? -To śpiewanie. Nucenie. Możesz przestać? -A, o to chodzi. Przepraszam. To nieświadome. Natychmiast bardzo zajęło go wpatrywanie się w stojący przed nim programator. Urządzenie przypominało laptop z początku lat osiemdziesiątych, było ciężkie i niezgrabne, ale nie miało klawiatury, tylko ekran dotykowy. - Radzi sobie świetnie - szepnął Erik Berntsen. - Kto? - Sara nachyliła się nad nim. - Zorro. Bez koniuszka ogona. - Super. Ten pies cię przeżyje. Gdy po sekundzie zorientowała się w niestosowności tego komentarza, uniosła skalpel. - Teraz wykonam mniej więcej pięciocentymetrowe poziome nacięcie. Tutaj... W papierowobiałej skórze otwarła się niemal obsceniczna szpara. Sara szybko sięgnęła po aparat do diatermii unipolarnej, którym za pomocą prądu przecięła tkankę tłuszczową. - Teraz ostrożnie dotrę do powięzi. Nie pogubiłaś się, Karito? Do powięzi, a więc tuż nad mięśniem, około dwóch centymetrów w głąb od naskórka. Dzięki diatermii przypalamy tkankę i zapobiegamy... - Czuć spalonym mięsem - wyjąkała ochrypłym głosem Karita Solheim. - Nie przejmuj się zapachem. Uważaj. Rana lekko krwawiła. Sara Zuckerman wbiła środkowy palec prawej ręki między mięsień a tkankę tłuszczową, żeby zrobić kieszonkę, w której później miała umieścić generator

impulsów. Potem szybkim, precyzyjnym ruchem sięgnęła po niebieską kaniulę z roztworem soli. - Najpierw musimy z niej zrobić coś w rodzaju ścieżki dla prowadnika. Wsuwam ją na ukos w stronę dołka szyjnego, żeby dotrzeć do żyły podobojczykowej, co... co mi się nie udało. Zapadła kompletna cisza, gdy ponawiała próbę. Bez powodzenia. Za trzecim razem też nie trafiła w żyłę prowadzącą do serca. W ustach jej zaschło, gdy próbowała po raz czwarty. - Cholera! Niech to jasny szlag trafi! Kiedy Sara Zuckerman w roku 1980 jako osiemnastolatka opuszczała swoje rodzinne miasto Tromsø, by nigdy więcej tam nie wrócić, zabrała ze sobą jedynie dwie rzeczy: pomarańczowy plecak ze stelażem firmy Bergans, który babcia ze strony matki podarowała jej na bat micwę, wypełniony książkami i czystymi majtkami. A także brzydki zwyczaj przeklinania. W Stanach Zjednoczonych na coraz trudniejszych studiach ze stypendiami naukowymi, pracami i prestiżowymi projektami jej język znacznie się wygładził. Szybko stała się Amerykanką, a jeszcze szybciej odniosła sukces i z jej ust rzadko padały przekleństwa. W 2002 roku wróciła do Norwegii, zaskakując tym środowisko medyczne Cleveland Clinic, gdzie z czasem stała się osobą, z którą należało się liczyć, a nawet więcej - znalazła się wśród tych, którzy decydowali, z kim należy się liczyć, i dopiero po powrocie do kraju odkryła, że starego zwyczaju niełatwo się pozbyć. Północny dialekt wprawdzie przepadł, pozostawiając po sobie ledwie zauważalny zaśpiew, ale prędko zauważyła, że musi się bardzo pilnować, żeby znów nie przeklinać. Trafiła w tętnicę podobojczykową, jedną z tych, które połączone są z aortą wychodzącą z serca. Z igły, rytmicznie pulsując, wydobywała się jaskrawoczerwona krew. - Niech to cholera! Kompres! Po szybkim wyciągnięciu igły Karita Solheim zachwiała się na nogach, natomiast Frid Moelv się poderwała, o wiele zwinniej, niż ktokolwiek by o to podejrzewał tę pulchną panią w średnim wieku.

-Ups! - powiedziała, podtrzymując stażystkę miękkimi ramionami. - Ona zaraz upadnie. -Wyprowadź ją! - syknęła Sara, naciskając na pole operacyjne. - Wyprowadź ją i nigdy nie pozwól jej tu wrócić! - Nie chodzi mi o krew - szepnęła Karita ledwie słyszalnym głosem zza maseczki. - Nie chodzi mi o krew. Widok krwi mogę znieść. Oczywiście. Chodzi o... serce. Krew wytrzymuję, ale kiedy myślę o... Przecież ona grzebie w ser... - Zamknij się! Wyprowadźcie ją stąd, do cholery! - Źle się czuję... - Erik Berntsen miał twarz szarą jak popiół. Sara, oddychając głęboko, zajrzała za zasłonkę i popatrzyła mu w oczy. - Popełniłam błąd, Eriku. Banalny błąd. Słyszałeś, co się stało. Ale wiesz równie dobrze jak ja, że wszystko jest pod kontrolą. Uspokój się. Spróbuj się rozluźnić. Ucisnę pole operacyjne przez kilka minut i będziemy działać dalej, okej? Zwilżył wargi i wyszeptał coś, co przypominało „tak”. Po pięciu minutach milczenia trafiła w żyłę za pierwszym razem. Przez grubą igłę wsunęła do ciała pacjenta metalowy drucik. -Mów - powiedział ochryple Erik Berntsen. - Mów do mnie! - Prowadnik wchodzi dobrze - rzuciła Sara. - Rentgen pokazuje mi wspaniały obraz... Już. Na monitorze, który jak tłusty półksiężyc wisiał nad klatką piersiową pacjenta, widziała prowadnik dostający się przez żyłę do serca, a potem do prawego przedsionka i niemal do samej komory. Nie pełnił żadnej funkcji oprócz tej, którą określała jego nazwa: miał poprowadzić dalszy sprzęt. - Poproszę o koszulkę naczyniową 7F — rzuciła w powietrze, a Linda Gundersen natychmiast podała jej piętnastocentymetrową plastikową rurkę. - Teraz po prowadniku wprowadzam koszulkę - tłumaczyła Sara. - A teraz... Musiała użyć większej siły, aby wbić rurkę, kiedy jej czubek dotknął żyły w miejscu, w którym wchodził w nią prowadnik. W końcu koszulka została umieszczona właściwie. Rurka, a w zasadzie dwie rurki, jedna w drugiej, znalazły się w żyle. Na zewnątrz wystawała jedynie ledwie widoczna końcówka w

kształcie lejka. Prowadnik wypełnił już swoje zadanie i można go było wyciągnąć. - Przygotować elektrodę — poleciła. Linda Gundersen otworzyła sterylne opakowanie i polała roztworem soli ponadpółmetrowy przewód, który miał połączyć ICD z sercem. Doktor Zuckerman delikatnie wyciągnęła wewnętrzną część koszulki naczyniowej znajdującej się w piersi pacjenta i natychmiast zatkała otwór kciukiem, widząc, że wypływa z niego ciemnoczerwona krew. W pomieszczeniu było gorąco. Za gorąco, pomyślała. Już dawno straciła rachubę, ile takich operacji przeprowadziła. A jednak myśl o tym, że właśnie wsunęła plastikową rurkę do żyły głównej prowadzącej do serca Erika Berntsena, przyprawiła ją o zawrót głowy i uderzenie gorąca. Bardzo nieprzyjemnego gorąca. Jakby menopauza, o której nigdy nie miała odwagi pomyśleć, nagle postanowiła jej przypomnieć, ile tak naprawdę ma lat. Nigdy nie powinna była się zgodzić na ten zabieg. Jej dłonie niedostrzegalnie drżały, gdy przyjmowała z rąk Lindy elektrodę i odsuwała kciuk od koszulki naczyniowej. Szybko wprowadziła przewód przez otwór do prawego przedsionka. Wzrok miała utkwiony w monitor aparatu rentgenowskiego. -Jest - mruknęła. - Mów do mnie! - nakazał pacjent. - Powiedziałem, że masz do mnie mówić! - Wyciągam teraz przewód z elektrody — wyjaśniła prędko. Ta część elektrody, która wciąż wystawała pod lewym obojczykiem bez usztywniającego metalowego przewodu, była miękka jak spaghetti. Sara Zuckerman przygięła końcówkę przewodu pod kątem czterdziestu stopni, po czym wprowadziła ją z powrotem do otworu w elektrodzie. -Już - oznajmiła. - Teraz powinno być łatwo... Ostrożnie popychała sztywny przewód do elektrody. Zagięcie było idealne i przewód, zamiast wbić się w żyłę główną dolną, ześlizgiwał się na zastawce trójdzielnej. Prosta sprawa, pomyślała Sara. To powinna być prosta sprawa.

- Czy tu nie jest wyjątkowo gorąco? - mruknęła. Przewód przeszedł przez zastawkę i znalazł się na właściwym miejscu. - Idealnie. Poproszę o śrubokręt. Linda Gundersen podała jej narzędzie bardziej przypominające dziadka do orzechów. Sara umocowała je na końcu elektrody wystającej teraz z rany pod obojczykiem zaledwie na cztery, pięć centymetrów. Lewą ręką przytrzymała przewód pęsetą, natomiast prawym palcem wskazującym dwanaście razy obróciła śrubokręt wokół własnej osi. Zbliżenie na monitorze pokazało, że drugi koniec elektrody umocował się na dnie prawej połowy serca pacjenta. Teraz Sara do wystającej części elektrody podłączyła inny przewód, a jego luźny koniec podała Sivertowi Sandowi. Przed podłączeniem samego generatora impulsów musiała mieć pewność, że wszystko działa. - Sprawdź siłę sygnału - poleciła ostro. - Cztery miliwolty - odparł, kręcąc głową. Za słabo. Siła sygnału mięśnia sercowego musiała wynosić co najmniej pięć miliwoltów, żeby ICD funkcjonował prawidłowo. To właśnie elektryczna komunikacja między organizmem a urządzeniem miała zapewnić Erikowi Berntsenowi życiodajne wyładowania małych, ale silnych baterii w generatorze, gdyby jego siedemdziesięcioletnie serce znów zaczęło strajkować. Sara szybko wykręciła elektrodę ze ściany serca, przesunęła końcówkę o kilka milimetrów i ponownie ją umocowała. -Trzy miliwolty - oznajmił Sivert Sand płaskim głosem. - Cholera - szepnęła Sara i znów zwolniła elektrodę. Po trzeciej próbie Sivert Sand wreszcie się uśmiechnął. - Jedenaście miliwoltów! Kardiowerter-defibrylator wychwytuje naturalne sygnały elektryczne w sercu, musi więc istnieć dostatecznie silne napięcie, by dało się je odczytać. Następnie w razie pojawienia się groźnych arytmii zapewnia odpowiednie wyładowanie i odtwarza normalny, życiodajny rytm serca. Dlatego Sara musiała przesłać testowo przez elektrodę niewielkie napięcie,

aby sprawdzić, czy serce posłucha komendy ICD. - Niezbyt dobrze się czuję - szepnął Erik Berntsen. - Wszystko będzie w porządku - uśmiechnęła się Sara. Jeszcze trochę roboty wykończeniowej i znów będziesz chodził jak złoto. - Ciśnienie lekko spadło - oznajmiła spokojnie Frid Moelv. - I lekkie zwiększenie częstotliwości. - Okej - mruknęła doktor Zuckerman. - Daj znać, jeśli to potrwa dłużej. Otwarte opakowanie z ICD leżało już gotowe. Doktor Zuckerman za pomocą nakrętki i dwóch szwów unieruchomiła końcówkę elektrody. Na monitorze widziała, że przewód znajduje się w idealnej pozycji, i zręcznym ruchem połączyła go z kardiowerterem. Na salę operacyjną wszedł anestezjolog Eivind Storelv. Miał podać pacjentowi krótkotrwałą narkozę, aby dało się przetestować funkcję defibrylacyjną ICD. Doktor Zuckerman już zamykała ranę, gdy Erik Berntsen syknął: - Boli mnie w piersi. Mam... dyspnoe. — Łacińskie określenie duszności ledwie z siebie wydusił. - Pneumothorax? - spytał Eivind Storelv. Sara Zuckerman pokręciła głową. Nie miała żadnych powodów, by sądzić, że płuco pacjenta zostało przebite. -Jestem gotów - oświadczył Sivert Sand. - Dziewięćdziesiąt na siedemdziesiąt - oznajmiła Frid Moelv tonem wyostrzonym przez lęk. Widziała, że ciśnienie wciąż spada. Sara zerknęła na monitor. Niewyraźny cień serca poruszał się słabiej niż jeszcze dwie minuty temu. - Cholera! — niemal krzyknęła. — Tamponada! W ścianie serca musiała się zrobić dziura. Krew powoli wypełniła osierdzie. Sara z niewytłumaczalną pewnością wiedziała, że musiało się to stać podczas którejś z poprzednich prób umocowania elektrody, bo całą sobą czuła, że obecne jej umiejscowienie jest właściwe. Podobne zabiegi wykonywała częściej, niż miała ochotę o tym myśleć, i wszystkie jej instynkty powtarzały: „Zostaw elektrodę! Nie ruszaj

elektrody!”. Zaledwie trzy razy wcześniej, trzy straszne razy wcześniej przebiła czyjeś serce. Trzy razy na kilkaset, może nawet na ponad tysiąc zabiegów, podczas których cięła pacjentów, wsuwała w ich ciała prowadnik, z precyzją co do milimetra przykręcała elektrody do serca. Ale nawet wtedy obyło się bez fatalnych konsekwencji. Nigdy nie straciła pacjenta na stole operacyjnym. Sara Zuckerman miała czterdzieści osiem lat i ani jeden podopieczny nie umarł pod jej ręką. Być może umierali później; wielu było po prostu nie do uratowania. Naprawiała przecież chore serca, czasami zniszczone tak, że ich właścicielom nie zdołałby pomóc nikt, nawet ona. Ale pacjenci nie umierali jej na stole, w miejscu, w którym ponosiła za nich pełną odpowiedzialność. Przez moment widziała lęk w oczach doktora Storelva. Niepokój pielęgniarek również stał się wyczuwalny. Jakiś niepotrzebny ruch tu, potarcie maseczki tam. - Dzwonić po jeszcze jednego anestezjologa? Po radiologa interwencyjnego? — Frid Moelv pytała już po raz drugi. - Nie. Nie! — Sara ledwie poznała własny głos. Erik Berntsen był jej pacjentem. To ona za niego odpowiadała. Profesor Sara Zuckerman, MD, PhD, była laureatką Nagrody Mirowskiego w roku 2001, niegdyś dyrektorką Heart and Vascular Institute w Cleveland Clinic w stanie Ohio, obecnie zaś ordynatorem i profesorem w nowoczesnym, wybudowanym za duże pieniądze szpitalu w małej i przebogatej Norwegii. Sama posprząta bałagan, którego narobiła. Pielęgniarka bez pytania podała jej do ręki grubą strzykawkę. - Echokardiograf? - spytał nieśmiało doktor Storelv. - Do zweryfikowania czy chodzi o tamponadę? Jakbyśmy mieli na to czas, pomyślała Sara. Typowo norweskie podejście: kontrola, sprawdzanie, kolejna kontrola. A w tym czasie pacjenci umierają. - Ciśnienie skurczowe osiemdziesiąt - oznajmiła Frid Moelv - i dalej spada. Erik Berntsen stracił przytomność. Sara zacisnęła palce na

wielkiej pustej strzykawce i wbiła ją ukośnie pod mostek. Zdecydowanie i brutalnie. Do strzykawki napłynęła ciemnoczerwona krew. Berntsen zachrumkał. Jak Świnia. Zachrumkał i odzyskał przytomność. - Skurczowe sto! - zawołała Frid Moelv, nie ukrywając zachwytu i radości, że wszystko idzie w górę, i to dosłownie. Ciśnienie rosło. - Sto dziesięć na osiemdziesiąt! - prawie krzyknęła, aż Sara się uśmiechnęła. - Zorro niedawno został ojcem - wybełkotał Erik Berntsen - ośmiu prześlicznych sznaucerków. Sara Zuckerman nie odpowiedziała. Podłączyła cewnik do igły, którą przed chwilą z całej siły wbiła w worek osier dziowy pacjenta. Ciemnoczerwona krew spływała powoli. - Tamponada ustąpi sama z powodu ciśnienia powiedziała, prostując się. - ICD ty się zajmiesz, Sivert. Przeprowadź standardowe programowanie ze strefą VE ponad dwieście dwadzieścia i strefą VT ponad sto osiemdziesiąt, kiedy pacjent zostanie przewieziony na OIOM. Zrób to od razu, dobrze? Sprawdzę później. Eivind, tym razem darujemy sobie test defibrylacji. Z powodu tamponady pełne testowanie ICD mogło być zbyt ryzykowne. Wywoływanie migotania komór było w tym stanie pacjenta zdecydowanie niewskazane. - Dziękuję wszystkim za pomoc. Ruszyła do drzwi sali operacyjnej, od razu ściągając rękawiczki. Zrzuciwszy ołowiany fartuch, poczuła, że jest cała mokra. Kiedy lepki chłód owionął jej pierś, aż jęknęła. -Ta stażystka już nigdy nie przekroczy progu mojej sali operacyjnej - oświadczyła, nie zwracając się konkretnie do nikogo, i nogą otworzyła wahadłowe drzwi. — A jeśli to będzie zależało ode mnie, to nie wejdzie już na żadną operację. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, uświadomiła sobie, że nie odezwała się ani słowem do pacjenta, odkąd przywróciła go do życia. Ale to było bez znaczenia, bo i tak nie miała mu nic do powiedzenia.

Godzina 02.48 Upper East Side, Manhattan, Nowy Jork Rebecca już dawno nie spała. Od czasu do czasu oczywiście pogrążała się w drzemce, zwłaszcza gdy złośliwe poranne światło wpadało do środka przez wysokie okna, ujawniając otaczający ją brud. Zdarzało się wtedy, że zamykała oczy, by odciąć się od tej ruiny. Później budziła się z drgnieniem w fotelu i stwierdzała, że wskazówki zegara na ścianie przesunęły się o godzinę czy dwie, a ona nie miała pojęcia, co się w tym czasie działo. Podczas tych chwil bez przytomności nic jej się nie śniło. Zasłony, lepkie od kurzu i nikotyny, nie chciały jej słuchać, gdy podejmowała próby niewpuszczania dnia do środka i zdejmowała plecione sznury z mosiężnych zaczepów, żeby zasłonić okna. Były momenty, że myślała, iż to jej brakuje sił, chociaż starała się nie zwracać uwagi na udręczone reumatyzmem dłonie i zniekształcone palce, które nie pozwalały jej zasnąć, gdy z rzadka uznawała położenie się do łóżka za warte zachodu. Ramiona miała tak chude, że dłonie przypominały orle szpony Kiedy odór starego ciała stawał się dokuczliwy, brała prysznic, ale zawsze wtedy wstrzymywała się z rozbieraniem dopóty, dopóki z trudem nie zasłoniła łazienkowego lustra ręcznikiem. Na jej twarzy wciąż widać było ślady dawnej urody, czasami też, na przykład gdy wiedziała, że syn do niej jedzie, podejmowała wysiłek, by trochę się umalować. Ale ciało przestało już do niej należeć. Zakrywała lustro i kąpała się z zamkniętymi oczami. Położenie i wielkość mieszkania, wysokie okna, niegdyś drogie meble i obrazy na ścianach mogłyby opowiedzieć o zupełnie innej epoce, gdyby ktoś zechciał poświęcić czas na ich słuchanie. Ponieważ z wyjątkiem syna kilka razy w roku i posłańca ze sklepu Samson’s Fast Food & Liquor, który nie był wpuszczany dalej niż do holu, nikt tu nie zachodził, okazały apartament na trzydziestym drugim piętrze był jedynie pustą skorupą otaczającą sześćdziesięcioczteroletnią kobietę, która

chodziła po nim, szurając nogami w poplamionych kapciach, i wyglądała na staruszkę. Ta noc była gorsza niż zwykle. Rebecca wpatrywała się w butelkę wódki Absolut i nie bardzo mogła zrozumieć, dlaczego tak mało w niej zostało. Z rezygnacją wylała resztkę do wysokiej szklanki i wypiła bez rozcieńczania wodą. Zwykle wybierała o wiele tańszą amerykańską i pozbawioną smaku wódkę. Ta skandynawska miała smak czarnych porzeczek i była prezentem od jedynego człowieka, który wciąż o niej myślał. Podarunek nieco ją zdumiał, bo on przecież nienawidził jej picia. Schowała butelkę w głębi ogromnej komody w największym salonie z nadzieją, że o niej zapomni. Teraz, pół siedząc, pół leżąc w zniszczonym fotelu z serwetką na zagłówku tak nasiąkniętą łojem z włosów, że aż się lepiła, nie potrafiła sobie przypomnieć, dlaczego właściwie złamała daną samej sobie obietnicę. Czarny jak noc majowy deszcz rysował smugi na szybach. Migotały odbite światła wielkiego miasta. Wiedziała, że kiedy w końcu przestanie padać, jeszcze trudniej będzie rozróżnić szczegóły przepięknego widoku, który swego czasu sprawiał jej tyle radości. Na przemian deszcz i brud, deszcz i kurz, deszcz i lepkie zanieczyszczenia zapieczone na słońcu w twardą skorupę zmieniły z upływem lat jej szyby w krzywe zwierciadła. Wciąż wprawdzie widać było przez nie miasto, to gigantyczne miasto, do którego kiedyś i ona należała, lecz gdy czasami stawała przy opornych zasłonach, widziała w nich przede wszystkim własne zniekształcone odbicie. Choć Rebecca wciąż miała siłę, by utrzymywać w mieszkaniu jako taki porządek, nie licząc przepełnionych popielniczek w kuchni, w sypialni i tych dwóch w najmniejszym pokoju, to jednak sztywność i bóle uniemożliwiały jej prawdziwe sprzątanie. A pomoc domową zwolniła już dawno. Dłonie jej się trzęsły, kiedy zapalała papierosa. Nie drżały, tylko się trzęsły, tańczyły i dygotały, jakby walczyła z daleko posuniętym parkinsonem. Może zresztą cierpiała i na to. Od ostatniej wizyty u lekarza minęły już trzy lata. Wcześniej sama stawiała precyzyjne diagnozy —

zarówno sobie, jak i innym. Była przecież sławnym diagnostą. Teraz jedynie domyślała się niedożywienia i marskości wątroby, oprócz oczywiście bezspornego artretyzmu. Ale nawet tego nie jestem pewna, pomyślała, śledząc wzrokiem kółko z dymu, które uniosło się pod sufit i rozwiało w szarobiałą nicość. Na przeciwległej ścianie niemo migotał odbiornik telewizyjny. Przywiózł go syn, kiedy ostatnio przyjechał. Czterdziestodwucalowy płaski ekran HD. Orty był taki troskliwy i tylko on umiał ją przekonać, żeby nie piła tak dużo, tak szybko i tak bez przerwy, bo może od tego umrzeć. Mimo nasiąkniętego alkoholem mózgu wciąż umiała obliczyć, ile potrzeba do śmierci. Ale z takiej dawki rezygnowała, bo przecież miała jego, kochanego chłopca, dobrego syna, który mieszkał tak daleko, ale dzwonił co tydzień o tej samej porze - jedyny jasny punkt, jaki pozostał w jej życiu. Przywiózł jej ten olbrzymi telewizor i zrobił to z czułością. Nie mogła tylko pojąć po co. Jakość obrazu miała dla niej niewielkie znaczenie. I choć odbiornik nigdy nie był wyłączany, Rebecca i tak nie oglądała telewizji. Na ogół czytała. Na chybił trafił wyciągała jakąś pozycję z bogatego księgozbioru i wodziła wzrokiem po kartkach, żeby zabić czas. Telewizor po prostu był włączony, na ogół bez dźwięku, i przypominał jej o wszystkim, co już nie należało do niej. Na przykład o życiu.

Godzina 09.53 Szpital Uniwersytecki Grini Lars Kvamme szedł zygzakiem między samochodami na przepełnionym parkingu, nie zastanawiając się nad niezwykłą pogodą. Słońce stało już wysoko na niebie, bardziej niebieskim, bardziej pogodnym i bardziej rozgrzanym niż w piękny lipcowy dzień. Jakby ostra, zdająca się nie mieć końca zima wystawiła weksel do natychmiastowej realizacji: od razu ma

być lato. Specjalista kardiolog Lars Kvamme nawet nie podniósł głowy. Usiłował przełknąć kwaśne odbicie, spod którego przebijał głód, postanowił więc przed rozpoczęciem pracy zajrzeć do bufetu. Zerknął na zegarek i cicho zaklął, zbliżając się do gigantycznych automatycznych drzwi z piaskowanego szkła. Był prawie półtorej godziny spóźniony. Osiemdziesięcioletnia ciotka żony przyjechała z Lillehammer na weekend i właściwie miała zostać odesłana odwrotną pocztą już w niedzielę, ale nabawiła się lekkiego przeziębienia, które w umyśle żony urosło do groźnego zapalenie płuc. Obie kobiety ustaliły, że ciotka zostanie, dopóki nie poczuje się lepiej. Larsa nikt nie pytał o zdanie. Gdy wreszcie dziś rano miał wsadzić ciotkę do pociągu, okazało się, że odjazd znacznie się opóźni. Ominęła go więc poranna odprawa. W olbrzymim holu, w którym mieściły się kiosk, kawiarnia, kwiaciarnia i spora księgarnia przy bibliotece, rozzłościł się jeszcze bardziej. Zarówno na to, że wejście do nowego szpitala przypominało raczej centrum handlowe, co irytowało go codziennie, jak i na wspomnienie ostatniej porannej odprawy. Chodziło o błahostkę, o zmarłego emeryta. Oczywiście smutna sprawa dla bliskich, ale trudno tu mówić o tragedii. Mężczyzna miał siedemdziesiąt kilka lat i przywieziono go z ostrą dekompensacją niewydolności serca. Nie można jednak powiedzieć, żeby Lars Kvamme się nie przejmował - rozmowa z pogrążonymi w żałobie krewnymi za każdym razem, gdy natura nie pozwalała się pokonać nowoczesnej medycynie, należała do najmniej przyjemnych stron jego pracy. Ze wzrokiem wbitym w podłogę maszerował w stronę jasnego bufetu dla personelu, zamkniętego dla pacjentów, a mieszczącego się na półpiętrze od zachodniej strony. Przez szklany dach, wygięty ukośnie ku skrzydłu chirurgii, wpadało słońce, rażąc go w oczy. Sara Zuckerman nie powinna się wtrącać w jego metody leczenia pacjentów. A nawet gdyby chciała wykorzystać fakt, że jest jego przełożoną, to powinna odbyć z nim rozmowę w

cztery oczy. Mógłby wtedy normalnie zaprotestować przeciwko zarzutom niewłaściwego zajęcia się pacjentem, a zatem obwinianiu go o jego śmierć. Zamiast tego siedział jak idiota, czerwony jak burak, on, pięćdziesięciopięcioletni mężczyzna, specjalista kardiolog z trzydziestoletnią praktyką. Zaczerwienił się i nie był w stanie się bronić. Od początku tak się zachowywała. Arogantka, która pozjadała wszystkie rozumy! Cholerna Amerykanka! Chociaż ktoś twierdził, że pochodziła podobno z Tromsø. Trzej koledzy z oddziału siedzieli przy swoim stałym stoliku i śmiali się z czegoś głośno, ale na jego widok ucichli tak gwałtownie, że Lars Kvamme aż się zatrzymał. Znów poczuł gorąco rozlewające się po ciele. Zmusił się do uśmiechu, na który nikt nie odpowiedział, i lekko uniósł rękę. Ale żaden z kolegów się nie ruszył ani nie zachęcił go, żeby się przysiadł. Słońce świeciło tak mocno, że prawie nie widział ich twarzy, jedynie ciemne zarysy postaci, wrogie sylwetki, którym daleko było do jego pozycji i doświadczenia, a które mimo to stanowiły żywe przypomnienie o tym, jak został przez Sarę Zuckerman pominięty, gdy w nowym szpitalu uniwersyteckim obsadzano kierownicze stanowiska i mianowano profesorów. Przeklęta... przeklęta... przeklęta Żydowica, pomyślał, zawrócił na pięcie i głodny ruszył w stronę swojego gabinetu.

Godzina 20.15 Markveien, dzielnica Grünerløkka, Oslo - Co za miejsce! Nie sądziłem, że na Løkka są takie duże mieszkania! Sverre Bakken, starszy inżynier w Mercury Medical, uśmiechnął się nerwowo, gdy dostał do ręki kieliszek, i rozejrzał się za jakimś miejscem, w którym mógłby usiąść. Możliwości było wiele. Tuż przy dużych szklanych drzwiach

prowadzących na taras stała skórzana kanapa z fotelami, a przed kominkiem na środku pokoju - dwa głębokie fotele z pufami. Stół łączący otwartą kuchnię z wielkim salonem nakryto dla trzech osób, co trochę go zmieszało. Był przekonany, że będą tylko we dwóch. W każdym razie wiedział, że jeszcze nie pora, by siadać przy stole. -Wypijmy - zaproponował Morten Mundal, unosząc kieliszek. — Usiądźmy na tarasie. Ta pogoda jest niesamowita, prawda? Sięgnął po pilota i po sekundzie szklane drzwi otworzyły się z cichym szumem. Sverre Bakken zaśmiał się z leciutkim przymusem. - O rany! Co to za mieszkanie! - Połowę kupiłem już kilka lat temu - odparł Morten. - Dosłownie za grosze. Wyremontowałem i od tamtej pory po prostu tu mieszkam. Poszedł przodem na taras i wskazał na dwa ogrodowe krzesła rozdzielone szklanym stolikiem. Słońce wciąż było widoczne ponad dachami, a świeciło tak ostro, że Sverre sięgnął do kieszonki na piersiach po ciemne okulary. -A potem przyszedł kryzys finansowy - ciągnął Morten. - Jesienią dwa tysiące ósmego roku rynek mieszkaniowy runął z hukiem, jak zapewne pamiętasz. Akurat wtedy moi sąsiedzi stwierdzili, że nie mogą dłużej na siebie patrzeć, chociaż są małżeństwem i mają czteroletnie dziecko. Postanowili sprzedać mieszkanie. Kupiłem je od nich za nieduże pieniądze i później czas spędzałem najpierw na kłótniach z gminą o zgodę na połączenie tych dwóch mieszkań, a następnie z robotnikami o to, co naprawdę da się tu zrobić. Obie rundy wygrałem, jeśli mogę tak powiedzieć. Uśmiechnął się szeroko i usiadł, wskazując gościowi drugie krzesło. - Mercury Medical dba o swoich ludzi - zakończył, jeszcze raz unosząc kieliszek. Sverre Bakken nie odpowiedział. Wypił łyk, w myślach usiłując oszacować, ile taki lokal może być wart. Jeszcze nigdy nie był w tak dużym i tak wyrafinowanie urządzonym mieszkaniu w samym środku najmodniejszej i najbardziej

młodzieżowej części miasta. Kiedy Morten zaprosił go na kolację i podał mu adres, zdziwiło go, że szef Mercury Medical na Europę Północną mieszka na Grünerløkka, w dawnej dzielnicy robotniczej. W zeszłym roku, kiedy w sieci pojawiły się zeznania podatkowe, sprawdził jego zarobki: Morten Mundal wyciągnął ponad trzy miliony. Jego miejsce było raczej w apartamentowcu z windą i garażem w piwnicy. Teraz, z pełnym kieliszkiem w ręku i wieczornym słońcem świecącym mu w twarz, na wielkim, osłoniętym przed wzrokiem innych tarasie na dachu, zaczęło mu wszystko do siebie pasować. - Kurs poszedł dziś w górę o zero osiem procent — powiedział, mrużąc oczy mimo okularów. - Akcje Mercury Medical zawsze idą w górę - odparł Morten. — Właśnie dlatego to nie może się nie udać! W milczeniu stuknęli się kieliszkami. Sverre Bakken wciąż czuł się niepewny w towarzystwie Mortena. Kiedy wczesną wiosną po raz pierwszy padło pytanie, czy skoczą gdzieś na browara, nie mógł pojąć, dlaczego dyrektor północnoeuropejskiego oddziału Mercury Medical miałby czuć chęć do bratania się z takim zwykłym programistą jak on. Chociaż propozycję oczywiście przyjął, odmowa byłaby nieuprzejma, a co za tym idzie — niemądra. Przy drugim piwie odrzucił pomysł, że chodzi o podryw. Brat bliźniak Sverrego był gejem, więc jego radar wychwytujący podobne przypadki działał w stu procentach. - A propos optymizmu. - Morten ostrożnie odstawił szklankę na stolik. — Czy Ingunn ustąpiła w kwestii dzieci? Sverre milczał. Nie chciał rozmawiać o rozwodzie. - Właściwie nie — odparł krótko i dopił szampana długim łykiem. — Nie chce mi się o tym gadać. Na ogół jednego kieliszka w ogóle nie zauważał, ale tym razem nieoczekiwanie alkohol trafił go szybko i mocno. Mimo to nie zaprotestował, kiedy Morten sięgnął po butelkę do stojącego na podłodze wiaderka z lodem i znów mu nalał. -Będzie jeszcze lepiej - oznajmił gospodarz spokojnie. - Spójrz tylko na to.

Z kieszonki na piersi wyjął złożoną kartkę, którą Sverre wziął od niego i rozprostował na udzie. -Jestem inżynierem, a nie maklerem giełdowym. Co to wszystko znaczy? Morten uśmiechnął się i wygodnie rozsiadł w fotelu. Obrócił twarz do słońca i zamknął oczy. - Od założenia Mercury Medical minęło dziewięć lat - powiedział cicho. - Mniej więcej trzy tysiące dwieście dni. To, co trzymasz w ręku, jest zestawieniem dni, w których kurs akcji w chwili zamknięcia giełdy był znacząco niższy, niż kiedy ją otwierano. Trzysta pięćdziesiąt dni, Sverre! - Wyprostował się gwałtownie i nachylił nad szklanym stolikiem. — Trzysta pięćdziesiąt dni z trzech tysięcy dwustu! Tylko trochę ponad dziesięć procent! - Minus te, w które giełda jest zamknięta. -Tak, tak, tak. - Morten machnął ręką. - Wszystko jedno, to i tak są fantastyczne liczby! Mercury Medical to nie tylko jedna z największych spółek na świecie, Sverre, ale do tego na wskroś solidna. Trudno wskazać inną, która by się równie świetnie trzymała, przetrwała zmienne koniunktury, kryzysy finansowe... i tak dalej. Całkiem po prostu jest tak, że na Mercury Medical nie można stracić. Wszyscy wierzą, że tak będzie dalej! - Z entuzjazmem rozłożył ręce, strącając dłonią kieliszek, który poleciał aż do ściany i tam się rozbił. - Skoro tak mówisz - powiedział Sverre, nie reagując na ten występ. - Mam nadzieję, że masz rację. Naprawdę mam taką nadzieję. W przypływie niechęci i głębokiego żalu, że się na to wszystko zgodził, po raz drugi opróżnił swój kieliszek.

Poniedziałek, 4 marca 2002 Godzina 07.37 Siedziba główna Mercury Medical, Manhattan, Nowy Jork

Dłoń ochroniarza na ramieniu Davida Crowa miała osobliwy ciężar. Nie było to przyjacielskie poklepanie po plecach, gest rozpoznania czy po prostu pozdrowienie. Uścisk właściwie nie był mocny, ale bardzo zdecydowany rozkaz, by stanąć w miejscu, wydany z taką stanowczością, że David się zgarbił. Nie wiedział, który ze zwykle zachowujących się jak kumple mężczyzn w granatowych uniformach stoi teraz za nim. W ogóle myśl, że to jeden z nich, wynikała właśnie z ciężaru tej ręki. Nacisk wielkiej dłoni wywoływał w nim wręcz niepohamowaną chęć ucieczki. Zrozumiał, że został przyłapany, i od razu się domyślił, że to ta dziwka Holly doniosła. Ale większości jej zarzutów mógł się po prostu wyprzeć. Słowo przeciwko słowu, a on był dla Mercury Medical ważniejszy niż ona. Gorzej było z kokainą. Właściwie z kokainą było cholernie źle, bo dostał już dwa ostrzeżenia. Tu, gdzie teraz stał, przed śluzą bezpieczeństwa w holu eleganckiego drapacza chmur, w którym mieściła się siedziba główna Mercury Medical, zapanowała cisza, jakby nikt nie wchodził do środka ani nie wychodził na zewnątrz. Został sam z ciężką ręką na ramieniu i wszystko się skończyło. Tak samo jak w dniu jego jedenastych urodzin. Niechętnie wracał myślą do tamtego dnia, ale teraz jego wspomnienie samo cisnęło się do głowy. Ojciec wyprawił mu pierwsze urodzinowe przyjęcie od lat. Zażenowany, ale dumny David rozdawał zaproszenia. Piętnastu chłopców dostało kartki z Batmanem na froncie i godziną oraz adresem starannie wypisanymi na odwrocie.

Przyszło tylko czterech. Czterech to zdecydowanie mniej niż piętnastu, ale czterech przyjaciół to i tak więcej niż żaden, więc ojciec robił dobrą minę do złej gry. Wysprzątał dom. Kupił tort, prawdziwy, oblany lukrem tak białym, że trzeba było niemal włożyć ciemne okulary, by móc na niego patrzeć. W ciasto wetknął świeczki. Nad wejściem do kuchni wywiesił błyszczące papierowe litery, układające się w napis „HAPPY BIRTHDAY". David ogromnie się cieszył i w napięciu rozpakowywał prezenty tak wolno, że zniecierpliwieni goście zaczęli się obrzucać kulkami z papieru. Mama obiecała, że nie wstanie z łóżka. I David był spokojny, wiedząc, że nie da rady zejść do salonu bez względu na to, jak bardzo by chciała. Potrzebowała pomocy nawet przy siadaniu na wiadrze, które przecież stało w sypialni. Ale przyszła. Spadła. Akurat w chwili, gdy David miał zdmuchnąć świeczki na torcie, gdy zaczerpnął głęboko powietrza i nachylił się nad jedenastoma migoczącymi płomykami, gwałtowny rumor kazał mu się wyprostować. Huk od strony schodów zmusił wszystkich do popatrzenia w tamtym kierunku. Mama spadła. Nikt już nie wiedział, ile mogła ważyć. Tata zgadywał, że jakieś ponad dwieście kilogramów. Nie dało się kupić wagi, która oceniłaby taki ciężar. To zresztą nie miało żadnego znaczenia. Mama spadła z samej góry schodów kluchowaty ludzki potwór, którego nie zdołała powstrzymać nawet balustrada, gdy już raz nabrał rozpędu. Zleciała na sam dół, na podłogę parteru w niedużym salonie, znieruchomiała z jednym kolosalnym udem wykręconym pod dziwnym kątem i twarzą ślepo obróconą do sufitu. Chłopcy zaczęli się śmiać. Najpierw nastąpiło małe prychnięcie, zakazany chichot, do którego szybko dołączyły inne głosy. Śmiech. Przenikliwy chłopięcy śmiech, trochę wymuszony i przestraszony. David z tatą podbiegli do

mamy. Leżała nieruchomo. Góra tłuszczu. Włosy wyglądały jak namalowane na głowie tłustą farbą. Monstrualne piersi rozsunęły się w dwie strony i ułożyły na ramionach jak miękkie piłki plażowe. Leżała na plecach, przygniatając ciałem jedną nogę, jakby amputowaną. Niczym na potwierdzenie słów lekarza, że ręce i nogi z czasem muszą jej umrzeć. Tylko twarz mamy była ładna. Nawet teraz, z półotwartymi ustami, z których wciąż leciała ślina. Miała prześliczną drobną twarzyczkę z delikatnymi rysami, w które David wpatrywał się w bezsenne noce. Brał zdjęcie mamy z czasów, kiedy miała siedemnaście lat i była po prostu duża. Ta mała twarz już wtedy nie pasowała do ogromnego cielska. Twarz i ciało. To pierwsze piękne, to drugie ohydne, jakby nie należały do siebie. To twarz była prawdziwa. Prosty, leciutko zadarty nos, który David po niej odziedziczył, ciemne oczy w kształcie migdałów, które walczyły z wałkami tłuszczu i potrójnymi powiekami o możliwość pokazania się w całej swej paradoksalnej krasie. Mama istniała w miękkich różowych wargach, które co wieczór całowały go w policzek, gdy przychodził do pokoju wyposażonego we wzmocnione metalem łóżko, zanim poszedł spać do własnej sypialni. Tata z płaczem złapał Davida za ramię. Mama pustym wzrokiem wpatrywała się w sufit. Tata szlochał, miażdżąc Davidowi bark. Chłopcy się śmiali. Mama dalej tylko się patrzyła, a on w końcu uciekł. Tego wieczoru uciekł tak daleko, że policja znalazła go dopiero trzy dni później. Ochroniarz coś mówił. David nie słyszał co. Naprawdę nie słyszał. Czuł jedynie ciężar jego dłoni na ramieniu i nagłą pewność, co się teraz stanie. Tym razem nie będzie mógł uciec. Wyprostował się, wyswobodził z uścisku i odwrócił twarzą do strażnika. -Charlie - uśmiechnął się, rozpoznając mężczyznę. - Chcesz mnie aresztować? A ja myślałem, że to będzie zwykły dzień.

Podsunął mu ręce ze złączonymi nadgarstkami i dłońmi lekko zaciśniętymi w pięści. A kiedy Charlie, nie zważając na ironię, znów złapał go za rękę, tym razem za chude przedramię, David wzruszył ramionami. Razem przeszli do biura ochrony mieszczącego się za czterema windami. Wielki Charlie popychał przed sobą chuderlawego dwudziestotrzylatka z rozkojarzonym spojrzeniem. Kiedy David poczuł jego dłoń na ramieniu, wystraszył się. Śmiertelnie się przeraził, musiał to przyznać. Ogarnęła go nagła pewność, że wszystko skończone. Tak jak wtedy, gdy mama spadła ze schodów, a śmiech chłopców umilkł, dopiero kiedy od niego nie uciekł. Ale zaraz znów był sobą. Gdy kątem oka ujrzał Petera Adamsa, który zbliżał się z miną wyrażającą rozczarowanie i pełen rezerwy chłód, ponownie zachichotał. - Nie ma mowy - mruknął i już zaczął wymyślać historię, która kolejny raz miała go wyratować z tarapatów. David William Crow junior był bowiem młodym geniuszem, bez którego firma Mercury Medical nie mogła się obyć.

Czwartek, 6 maja 2010 Godzina 07.02 Szpital Uniwersytecki Grini

Pielęgniarka na widok pustego łóżka nawet się nie zaniepokoiła. Stan pacjenta się poprawiał. Poprzedniego wieczoru spacerował po korytarzu, obejrzał wiadomości w salce telewizyjnej, rozmawiał z innymi chorymi i zasnął wcześnie bez środków nasennych. Teraz prawdopodobnie poszedł do toalety. Na chwilę przystanęła. Z przylegającej do pokoju łazienki nie dochodził żaden dźwięk. Zauważyła, że przybory toaletowe leżą na szafce. Postawiła pustą szklankę na talerzyku z okruszkami i plamką po dżemie, ale zmieniła zdanie. Odłożyła brudne naczynia i lekko wsunęła rękę pod kołdrę. Zaledwie resztka ciepła. W łazience wciąż panowała cisza. - Halo - powiedziała ostrożnie, przykładając ucho do czerwonych drzwi. - Panie Berntsen? Jest pan tam? Nikt nie odpowiedział, więc cofnęła się o krok. Cyfrowy wyświetlacz pokazywał, że drzwi nie są zamknięte od środka. Niezdecydowanie położyła rękę na klamce. Drzwi się uchyliły. Łazienka okazała się pusta. W prysznicu i dookoła było sucho. Odór porannego moczu kazał jej zajrzeć do sedesu. Pacjent w każdym razie się wypróżnił. Skrzywiona spuściła wodę. Szybko zaczęła sprawdzać pokój. Ubranie zniknęło. Telefonu komórkowego, o którym tyle razy mu powtarzała, że nie powinien go używać na terenie szpitala, również nigdzie nie było widać. Śmiał się pogardliwie, twierdząc, że nie ma żadnych dowodów, by promieniowanie z komórki mogło zakłócać pracę czułych medycznych urządzeń, ale dla niej regulamin był regulaminem i należało się do niego stosować bez względu

na to, co o tym sądzi stary profesor. Po otwarciu dwudrzwiowej szafy przy oknie zobaczyła walizkę i płócienny worek wypełniony książkami. Nieco bezradna znieruchomiała na środku pokoju. Przecież zaledwie przed dwoma dniami mężczyzna przeszedł dość poważny zabieg, zważywszy na jego wiek. W dokumentach czytała też, że nie obyło się bez problemów. Kilka razy nerwowo przeczesała palcami włosy, po czym sięgnęła po brudny talerzyk ze szklanką i wyszła z pokoju. Może Erik Berntsen krąży gdzieś po korytarzach. Prawdopodobnie wszystko było w najlepszym porządku. Gdy jednak drzwi się za nią zamknęły, a ona nie zobaczyła go ani na lewo, ani na prawo od siebie, znów się zawahała. Nie bardzo jej się to podobało. Była odpowiedzialna za to, co dzieje się na oddziale, a leżący tu pacjenci powinni się stosować do jej zaleceń, a już na pewno nie krążyć po szpitalu na własną rękę. Kiedy szła w stronę sali telewizyjnej, sandały tak mocno stukały o linoleum, jakby były drewniakami. - Erik Berntsen gdzieś zniknął — rzuciła ostro do salowego, który popychał przed sobą puste łóżko. - Pokój trzysta jeden. Nie widziałeś go? Salowy wzruszył ramionami. Nie chciało mu się nawet odpowiadać. Godzina 07.26 Gjettumkollen, Bærum - Nie zgadzam się i tyle! Tobias Farmen właśnie skończył siedem lat i wbił sobie do głowy, że będzie się ubierał wyłącznie na czarno. Stał do pasa nagi w pokoju, który dzielił z siostrą bliźniaczką Tarą. Przed chwilą cisnął w kąt czerwony sweter, po czym skrzyżował ręce na chudziutkiej piersi. - Przestań! - zażądał Ola Farmen. - Masz mnie słuchać. Natychmiast wkładaj ten sweter. A poza tym musisz coś

włożyć pod spód. Trzymaj! Podał Tobiasowi niebieski podkoszulek. - Na dworze jest milion stopni - naburmuszył się chłopiec. - Tym bardziej nie ma powodu, żeby się ubierać na czarno. Dalej, ruszaj się! -Ja już jestem gotowa - oświadczyła uśmiechnięta Tara, stając w drzwiach. - Co to jest rytm zatokowy, tato? Miała na sobie różowe legginsy obcięte pod kolanami i top tak obcisły, że ojciec na jego widok zmarszczył nos. -Przecież to bielizna, Taro! A poza tym jest na ciebie za mała. Włóż coś na wierzch albo przebierz się w T-shirt. Przecież wczoraj wieczorem wyłożyłem wam ubrania! Mamy taką zasadę... - Na czarno! — oświadczył Tobias ze złością. — Jak się nie ubiorę na czarno, to w ogóle nie pójdę do szkoły. -Tato - powtórzyła Tara. - Co to jest rytm zatokowy? Raz, dwa, trzy, cztery... Ola Farmen zamknął oczy i usiłował głęboko oddychać, jednocześnie licząc do dziesięciu. - Teraz nie mogę ci tego wytłumaczyć - powiedział z rezygnacją, popychając dziewczynkę w stronę szafy. - Gdzie mama? - spytał Tobias, wyraźnie nie zamierzając słuchać ojca. - Mama jest chora - zdenerwował się Ola. - Będziecie robić to, co ja wam każę! Nie znosił wściekania się na dzieci, a coraz częściej musiał podnosić głos, żeby go słuchały. Ale i tak za każdym razem kończyło się to jego klęską. -A ty wstawaj! - prawie krzyknął, wsuwając głowę w następne drzwi w korytarzu. - Podnoś się z łóżka, Tarjei! Dziewiętnastolatek burknął coś i głębiej naciągnął kołdrę na głowę. Był maturzystą i prawie go ostatnio nie widywali w domu. Wiedzieli, że pije jak gąbka, ale picie chyba należało nieodłącznie do rytuału świętowania matur. Olę Farmena o wiele bardziej niepokoił kwaśny zapach dymu papierosowego coraz częściej unoszący się z ubrań syna. Wielokrotnie usiłował apelować do jego zmysłu estetycznego, ponieważ medyczna propaganda przerażenia spływała po nim jak woda

po gęsi. Tarjei tylko wzruszał ramionami i wszystkiego się wypierał. Twierdził, że to wcale nie on palił, tylko inni. - Palenie jest strasznie niemodne — powtórzył Ola nie wiadomo już który raz. - Okropnie przestarzałe. Weź się w garść i wstawaj! - Ale, tato... — odezwała się po raz trzeci Tara. - Muszę wiedzieć, co to jest rytm zatokowy. - Przecież ty masz siedem lat! - Dzisiaj mamy rozmawiać o tym, kim będziemy, jak dorośniemy. A ja będę karkologiem tak jak ty. Widziałam u ciebie w książce taki ładny wzorek, który się nazywał rytm zatokowy. Tak cię proszę, tatusiu! - Dolna warga już jej drżała. - Znajdź papier i ołówek. — Ola z rezygnacją usiadł na trochę na małym obrotowym krześle przy biurku Tobiasa. Tylko błyskawicznie. - Tam leżą. Szybko narysował owal. - To jest twoje serce - powiedział. - Jest podzielone na cztery pokoje, już ci to wcześniej tłumaczyłem. Dwiema prostopadłymi liniami podzielił owal na cztery pola; dwa górne były mniejsze od dolnych. Tara kiwnęła głową. -Żeby twoje serce biło, musi dostać takie polecenie. Jest nim maleńki impuls elektryczny... - Co to jest impuls, tato? - Tak naprawdę to takie malutkie wyładowanie prądu. Możemy je nazwać iskrą. - Iskrą? Mamy w sobie ogień? - Nie, ale mamy prąd. W naszych komórkach... - Przełknął ślinę. - Za mało jest czasu, kochanie, ale posłuchaj. Te dwa pola tutaj — wskazał górne obszary — to prawy i lewy przedsionek serca. Ich zadaniem jest przepompowywanie krwi tu — ołówek dotknął dwóch komór — tak żeby te dwa duże pokoje pompowały krew do ciała. Najpierw przedsionki dostają polecenie, że mają się skurczyć, a później takie samo polecenie dostają komory. Gdybym cię podłączył do urządzenia, które nazywa się EKG, te polecenia wyglądałyby

mniej więcej tak. - Szybko narysował elektrokardiogram. — Raz, dwa — powiedział, wskazując na dwa wyraźne wychylenia na szkicu. - Raz, dwa. Raz, dwa. - Trąbka gra - uzupełniła Tara. Ola się uśmiechnął. -Właśnie tak gra zdrowe serce - pokiwał głową. -I to jest właśnie rytm zatokowy. Ale jeśli z tymi maleńkimi wyładowaniami prądu coś jest nie tak, na przykład... - Rysował dalej krzywą z gwałtownymi wychyleniami w górę i w dół. — To się nazywa arytmia, córeczko. Dwa, dwa, dwa, dwa... - A tak gra chore serce — stwierdziła Tara poważnie. - Ale ty je możesz wyleczyć, tato. —Jeśli nie ja, to Sara - uśmiechnął się. - A teraz musimy się już bardzo spieszyć! - Tato! - zawołała z dołu piętnastoletnia Tova. - Zapomniałeś o drugim śniadaniu dla mnie i dla Thea! -Już je macie w plecakach! - odkrzyknął Ola, obiema rękami przygładzając włosy. - Przyjdź na górę pomóc mi przy bliźniakach. Mama całą noc wymiotowała i... Powinien być w pracy już pół godziny temu. Myśl o tym, że znów spóźni się na poranną odprawę, była nieznośna. To już piąty raz w tym miesiącu. Nie powinien poświęcać tyle czasu Tarze, ale ponieważ dziewczynka jako jedyna z dzieci wykazywała jakiekolwiek zainteresowanie jego pracą, nie potrafił sobie tego odmówić. -No a tak? - spytał Tobias, rozkładając ręce. Włożył czarne dżinsy o dwa numery za małe i czarny Tshirt o tyle samo za duży. Wyglądał jak maleńki zbuntowany nastolatek z zamiłowaniem do gotyku. Obcięte na jeża włosy zakrywała idiotyczna, ciasno związana chustka, również czarna, z szarawą ważką jakby namalowaną bezpośrednio na czaszce. Ważka płakała krwią. Te cztery jaskrawoczerwone krople były jedynym barwnym elementem na całym siedmiolatku. -Tobias Arab! - zachichotała lara i trzepnęła brata w tył głowy. - Przestańcie! Schodźcie oboje na śniadanie.

-Możesz już jechać. - W drzwiach sypialni stanęła Guro. Oczy miała zapuchnięte, a wargi tak blade, że niemal zlewały się z białą cerą. - Połóż się - mruknął Ola. - Ja się tym zajmę. —Jedź! - uśmiechnęła się z rezygnacją. - Teraz już dam radę. I tak za często spóźniasz się do pracy. Idź już! Wahanie Oli było udawane. Zorientował się zresztą, że został przejrzany. - Dziękuję - powiedział więc, zamiast protestować. - Jesteś aniołem. Odsunęła się, kiedy w przelocie próbował ją pocałować. - Przecież całą noc wymiotowałam. - No to trzymaj się. I przypomnij mi, po co nam były te wszystkie dzieci. Ale nie teraz, teraz muszę lecieć. Czterema skokami pokonał schody i wybiegł z domu, zanim któreś z dzieci mogło go zatrzymać kolejnymi pytaniami. Jeśli będzie jechał jak pirat drogowy, to może jeszcze zdąży na poranną odprawę. Uniknięcie niemych wyrzutów Sary Zuckerman akurat dzisiaj uczyniłoby życie trochę prostszym. Guro w ciągu dnia na pewno wykuruje się z tej grypy. Chyba że mdłości biorą się skądinąd, pomyślał. I to go na tyle przygnębiło, że szybko włączył odtwarzacz CD, by In the ghetto Elvisa Presleya zagłuszyło lęk. Wciskając gaz do dechy, pocieszał się w myślach, że przecież od ciąży nie rzyga się całą noc.

Godzina 07.29 Szpital Uniwersytecki Grini Kiedy doktor Petter Bråten złapał Sarę Zuckerman za ramię na korytarzu tuż przed salą konferencyjną oddziału kardiologii, wydało jej się, że nawet przez fartuch wyczuła pot na jego dłoni. Bråten miał czerwone policzki i odrobinę za szybko oddychał.

- Erik Berntsen - oświadczył krótko. - Odszedł. - Odszedł? Co masz na myśli? - zapytała, lecz jednocześnie przyszło jej do głowy, że młodszy kolega użył tego archaicznego wyrażenia na określenie śmierci. Nie zdążyła jednak zareagować na tę informację, bo Bråten dramatycznym tonem natychmiast dodał: - Zniknął. Po prostu zniknął! Sara Zuckerman wpatrywała się w niego w milczeniu. Puścił w końcu jej ramię. Cofnęła się nieco i przekrzywiła głowę, patrząc mu w rozbiegane oczy. - Mów od początku. Oddychaj spokojnie i powiedz mi, co się stało. Wcale nie chciała, żeby w jej słowach zabrzmiała aż taka wyższość, ale Petter Bråten nie zwrócił uwagi na ton. Rzeczywiście odetchnął głęboko i po chwili namysłu zaczął mówić: - Berntsena nie było w łóżku o siódmej, gdy pielęgniarka przyszła go obudzić. Nie było go ani w łóżku, ani w pokoju, ani w łazience. Pomyślała, że może poszedł na telewizję albo po gazety, ale szukali już wszędzie. Przepadł jak kamień w wodę. - Czy... Może wyszedł na własną prośbę? - Nie. Po prostu zniknął. Sara Zuckerman spojrzała na zegarek. Erika nie było zaledwie od pół godziny. - Mam zawiadomić policję? — spytał Petter Bråten. - Policję? Oczywiście, że nie. Ale dobrze by było, gdybyś zadzwonił do jego żony. —Ja? Dlaczego ty nie możesz tego zrobić? Przecież mimo wszystko to ty... - Zadzwoń - poleciła Sara krótko. — Tylko postaraj się jej nie denerwować. Mógł się przecież po prostu wybrać na spacer. Wczoraj wieczorem był w świetnej formie. Nie wzbudzaj niepokoju, bardzo cię proszę. Zanim Petter Bråten zdążył zaprotestować jeszcze raz, odwróciła się i poszła do swojego gabinetu. Wyjęła z kieszeni pager i próbowała skontaktować się z Olą Farmenem. Już po raz trzeci, odkąd przyszła do pracy. A on wciąż nie odpowia-

dał. Gdyby nie sympatia, jaką dla niego miała, musiałaby go wezwać na dywanik.

Godzina 01.45 Hotel Plaża, Manhattan, Nowy Jork Agnes Klemetsen nie mogła zasnąć. Kolacja była wystawna i chociaż Agnes wciąż nie bardzo znała się na winie, rozumiała, że zawartość kieliszków pasowała do reszty posiłku. Starała się być bardzo ostrożna i ledwie od czasu do czasu zwilżała wargi. Kiedy wróciła do hotelu pół godziny przed północą, przepłynęła jeszcze pięćset metrów w hotelowym SPA i wzięła pół tabletki nasennej, by mieć pewność, że będzie dobrze spać. Oczekiwania jednak nie pozwalały jej zasnąć. Rozejrzała się po apartamencie. Gdy poprzedniego wieczoru dziennikarz z „VG” ujawnił jej cenę za jedną noc w Plaża, wykazała się na szczęście dostateczną przytomnością umysłu, by odpowiedzieć, że o jej zakwaterowanie i wyżywienie w Nowym Jorku dba Mercury Medical. Podatnicy mogą zatem przyjąć ten w istocie kompletnie zbędny luksus z miażdżącym spokojem. Facetowi nie bardzo spodobała się ta odpowiedź, a Agnes aż bała się sprawdzić w Internecie, czy mimo wszystko nie rozdmuchał sprawy. Apartament miał blisko sto metrów kwadratowych. Sypialnię z gigantycznym edwardiańskim łożem oddzielały od dużego salonu ciężkie dębowe drzwi, które zamykały się tak bezszelestnie, jakby za sprawą magii. Przy salonie znajdowała się oddzielna toaleta dla gości. Sama Agnes natomiast mogła się pławić w olbrzymiej łazience z umywalką, toaletą i wanną marki Sherle Wagner. Wprawdzie nie była zbyt mocna w enologii, za to dostatecznie dobrze znała się na wystroju wnętrz, by zapierało jej dech w piersiach za każdym razem, gdy wchodziła do apartamentu na czternastym piętrze. Jedną ścianę łazienki zdobiła fascynująca mozaika z liści i gałęzi, jak

gdyby ku przypomnieniu, że tuż za wysokimi wypolerowanymi oknami wychodzącymi na północ leży Central Park. Agnes Klemetsen wyciągnęła się w łóżku i przyłapała się na tym, że się uśmiecha. Była jedną z tych kobiet, którym podstawy do zrobienia kariery przyniosła nowa ustawa z 2006 roku o parytecie płci w zarządach spółek, chociaż bez niej też pewnie by sobie poradziła, bo CV miała niezwykle solidne. Skończyła ekonomię w Norweskiej Wyższej Szkole Handlowej, a następnie zrobiła doktorat w London School of Economics. Ze stosunkowo podrzędnego stanowiska w spółce, która kiedyś nazywała się Kværner, Agnes przeszła pod skrzydła magnata przemysłowego Kjella Ingego Røkke, kiedy Kværner wykupiono i włączono do potężnego koncernu Aker. Strategicznie zawsze głosowała na Partię Pracy i w drodze na szczyty w Aker została jesienią 2005 roku wyłowiona przez świeżo upieczoną minister finansów Kristin Halvorsen. Agnes poczuła się zaszczycona. Z wdzięcznością przyjęła jedną trzecią dotychczasowej pensji, a jedną szóstą tego, co zamierzała osiągnąć w ciągu roku czy dwóch, i została sekretarzem stanu w resorcie finansów. Tkwiła tam do marca 2007 roku, gdy podziękowała za współpracę z pełną rezygnacji świadomością, że polityk, który przekracza drzwi ministerstwa, powinien porzucić wszelką nadzieję- natychmiast przechodzi metamorfozę i staje się kukiełką w sieci zwykłych urzędników, którzy wiedzą lepiej i o wszystkim decydują sami. W rzeczywistości Norwegia spółka z o.o. pozostawała pod ich kierownictwem. Dla osób formatu Agnes Klemetsen istniały ciekawsze obszary. Zapotrzebowanie na kompetentne, najlepiej bezdzietne, ciężko pracujące i skore do poświęceń kobiety było w gospodarce ogromne. Ponieważ urzędy publiczne w walce o spełnienie wymogu co najmniej czterdziestu procent kobiet w zarządach musiały być w awangardzie, wśród ofert pracy można było przebierać.

Ta jednak była najlepsza. Zaledwie czterdziestojednoletnia Agnes Klemetsen została przez państwo powołana na członka zarządu Mercury Medical, największej na świecie spółki w branży farmacji i elektroniki medycznej. Wśród członków zarządu była jedyną kobietą, w dodatku zdecydowanie najmłodszą. To wydawało się wprost nierzeczywiste. Kiedy Storting, norweski parlament, dał zielone światło do przekształceń SPU, Państwowego Funduszu Emerytalnego Zagranica, lepiej znanego jako Fundusz Naftowy, SPU otrzymał nakaz zainwestowania przeważającej części gigantycznej państwowej fortuny poza granicami kraju. Obecnie fundusz ten — bliski osiągnięcia oszałamiającej sumy trzech bilionów koron - w celu zminimalizowania ryzyka został rozparcelowany na trudne do zliczenia udziały w spółkach na całym świecie. W efekcie tego w prasie regularnie podnosił się krzyk, że naród norweski zarabia na wszystkim, co złe - od pracy dzieci via reżimy terrorystyczne i zatruwający środowisko przemysł po wytwarzanie min przeciwpiechotnych. Nienaruszające zasad etyki spekulowanie akcjami stanowiło doprawdy nie lada wyzwanie. Storting oczywiście ustalił ramy nowej polityki inwestycyjnej. Inwestować należało w ochronę środowiska, system zdrowotny i zrównoważony rozwój w Trzecim Świecie. Politycy miesiącami cyzelowali swoją uchwałę, nie wiedząc, że analitycy z SPU już dawno przewidzieli ten politycznie poprawny ruch i podjęli starania o zapewnienie państwu norweskiemu trzydziestu trzech procent udziałów w Mercury Medical. Tak oto Agnes Klemetsen znalazła się tutaj. W Apartamencie Edwardiańskim w nowojorskim hotelu Plaża jako powołany przez właściciela członek zarządu Mercury Medical. Stanowisko było zaszczytne i miało być pełne wyzwań. Agnes już od pięciu tygodni intensywnie analizowała rachunki spółki, budżety, działalność i organizację. Do jutrzejszej konferencji prasowej była przygotowana lepiej niż

kiedykolwiek do czegokolwiek. Mimo to za bardzo się denerwowała, żeby zasnąć. Chociaż nie, nie była zdenerwowana. Po prostu podniecona. I ucieszona. Naród norweski zainwestował pięćset miliardów koron w jedną spółkę, a ona została wybrana, by o te pieniądze dobrze zadbać. 500 000 000 000 koron! Uśmiechnęła się, położyła na wielkich poduszkach i zamknęła oczy. Nieprzespana noc nie może mi tego popsuć, pomyślała. I zasnęła.

Godzina 08.03 Szpital Uniwersytecki Grini Doktor Ola Farmen nie zdążył na poranną odprawę w Klinice Medycyny Wewnętrznej, mimo że jechał na granicy odebrania prawa jazdy. Kiedy wszedł do jasnej sali konferencyjnej, przepraszająco wzruszył ramionami, nie zwracając się w zasadzie do nikogo. Dłuższą ścianę sali zdobiły trzy grafiki Kårego Tvetera, a całą krótszą zajmował duży obraz Ørnulfa Opdahla. Komitetowi do spraw wystroju nowego szpitala przewodziła królowa Sonja, a jej upodobanie do norweskich artystów uczyniło z SUG godną podziwu galerię sztuki współczesnej. Ponadto Jej Wysokość wykazała się niepojętą zdolnością do pertraktowania z osobami odpowiedzialnymi za budżet. Początkowo na wystrój szpitala przeznaczono sto milionów koron, ale teraz, trzy lata po jego otwarciu, liczne obszary wspólne, gabinety i oddziały zdobiły grafiki, przedmioty ze szkła, tekstylia, a także obrazy i rzeźby, których wartość szacowano na sporo ponad dwieście milionów. Dzięki obrazom, długiemu stołowi z brzozy płomienistej, krzesłom zaprojektowanym przez Natalie Buijs i delikatnym zasłonom przepuszczającym mnóstwo światła, ale w

przyjemny dla oka sposób, sala konferencyjna sprawiała wrażenie, jakby mieściła się w siedzibie międzynarodowej spółki naftowej, a nie w norweskim szpitalu publicznym. Piękne otoczenie jednak zdawało się nie wpływać na humor Sary Zuckerman, jak zauważył Ola Farmen, gdy mamrocząc pod nosem przeprosiny, siadał na krześle najbliżej drzwi. Kiedy wszedł, demonstracyjnie spojrzała na zegar wiszący między oknami i znów zatonęła w leżących przed nią papierach. Poranny wykład ledwie się rozpoczął. Stażystka Jenny Kragh mówiła o leczeniu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. Zaledwie po minucie Ola Farmen zaczął się zastanawiać, czy w ogóle zdoła tu wysiedzieć. POChP to cholernie nieprzyjemna choroba, ale też niezbornie prezentowane przez Jenny Kragh opracowanie kazało mu zamknąć oczy i marzyć o powrocie do porannego chaosu z pięciorgiem niegrzecznych dzieci. W tych odczuciach nie był osamotniony. Dyżurny lekarz Petter Bråten ułożył sobie na kolanach pod stołem „Dagbladet” i nawet nie próbował maskować szelestu przerzucanych stron. Sara Zuckerman nie odrywała wzroku od swoich papierów, które z całą pewnością nie traktowały o POChP. Od czasu do czasu zapisywała coś na marginesie, popijała kawę, chrząkała i robiła kolejne notatki. Dwaj stażyści przy krótszym boku stołu porównywali swoje aplikacje na iPhone’y i nawet szef kliniki wyraźnie wiercił się na krześle. - Myślę, że możemy posłuchać o POChP jeszcze najwyżej przez dwie minuty, moja kochana. I na tym chyba skończymy. Kaare Benjaminsen pochodził z Kirkenes i jako jedyny spośród szefów mógł sobie pozwolić na zwracanie się do młodych lekarek „moja kochana”. Był powszechnie szanowanym świetnym specjalistą, zawsze miał dobry humor, a denerwował się jedynie wtedy, gdy ktoś źle akcentował jego nazwisko. To miało być Benjaminsen z naciskiem na „ja”, a nie na „ben” i nikt nigdy nie popełnił tego samego błędu dwa razy. Dwie minuty zmieniły się w co najmniej pięć. Ola Farmen

usiłował stłumić ziewnięcie, gdy Jenny Kragh wreszcie zakończyła bezradną prezentację i podziękowała słuchaczom za uwagę. Petter Bråten czym prędzej włączył wideoprojektor i na podstawie danych z komputerowego programu ewidencji chorych zaczął omawiać przyjęcia z ostatniej doby. Ola, patrząc na listę nowych pacjentów, pomyślał, że to przeciętna szpitalna doba: makler giełdowy na detoksykacji po zatruciu GHB, dziewięćdziesięciosześcioletnia kobieta, tak jak się spodziewano, umarła na zapalenie płuc zaraz po przyjęciu na oddział płucny, maturzysta zatruty alkoholem, drugi ze wstępnym podejrzeniem zapalenia opon mózgowych i trzeci, który po prostu zachowywał się jak szaleniec i w końcu został zabrany przez policję. Ola zasłonił twarz dłońmi. Upomniał się w duchu, że musi poważnie porozmawiać z Tarjeiem, zanim świętowanie matury osiągnie kulminację przed świętem 17 Maja. - O co chodzi z Erikiem Berntsenem? - spytał Benjaminsen, patrząc na Sarę Zuckerman. Ola drgnął. - A co? - wyrwało mu się. Sara spokojnie zamknęła leżącą przed nią teczkę, wolno zdjęła okulary do czytania, schowała je do jaskrawoczerwonego etui i dopiero potem popatrzyła na szefa kliniki. - Zniknął. - Zniknął? - Nie ma go na oddziale. Jego rzeczy zostały, więc najwyraźniej nie zamierzał wypisać się na własną prośbę. Bez względu na to, jak absurdalne może się wydawać to, że człowiek o takiej wiedzy jak Berntsen postąpi wbrew zaleceniom lekarza prowadzącego, musimy brać taką ewentualność pod uwagę. W obecnej sytuacji... - Urwała, kiedy Lars Kvamme zaczął się śmiać. - Śmiejesz się stwierdziła, patrząc na niego bez emocji. Gwałtownie umilkł. - Dlaczego pacjent nie był podłączony do urządzenia telemetrycznego? - spytał.

- Przez pierwszą dobę był pod obserwacją - odparła spokojnie. — A ponieważ wszystko było w porządku i echo wykazywało normalny stan po tamponadzie bez oznak nawrotu, uznałam za stosowne... - Po tym twoim blamażu podczas implantacji powinien zostać na obserwacji co najmniej przez dwie doby — stwierdził Lars Kvamme, nachylając się do niej przez stół. — No i gdyby był pod obserwacją, toby nie zniknął, prawda? Sara nie odpowiedziała. Wciąż siedziała z tym samym obojętnym wyrazem twarzy zarówno wobec zachowania lekarza, jak i tego, co mówił, ale wzroku nie odwracała. Zapadła cisza. Doktor Benjaminsen wyglądał tak, jakby trochę się bawił, a trochę zaczynał irytować. Ledwie zauważalnie uniósł kącik warg, lekko bębniąc ołówkiem o stół. Wciąż się nie odzywał. Sara również. - Możliwe przecież, że pacjent był niezadowolony. - Lars Kvamme wyprostował się, uniósł ręce, a dłonie splótł na karku. - Tak bardzo niezadowolony, że nie chciał tu dłużej zostać. Sara uśmiechnęła się lekko i wstała. - Dziwne w tobie jest to, Lars, że nawet gdy masz możliwość, by triumfować, to i tak nie umiesz celnie trafić. Z tobą zawsze czekają nas tylko niezdarne przepychanki. Cisza, która teraz zapadła, kazała Oli spuścić wzrok. Sara pozbierała swoje teczki i wsunęła je pod pachę. —Jesteś zdolnym kardiologiem, Lars. Gdybyś to ty popełnił tak duży błąd jak ja we wtorek, przywołałabym cię bardzo ostro do porządku. Oczywiście, gdybym miała w tym interes. - Uśmiech zniknął. - Ty dostałeś idealnie podaną piłkę, ale i tak nie umiałeś trafić do bramki - powiedziała, nie patrząc na niego. — Życzę ci powodzenia następnym razem. Skinęła głową na Pettera Bråtena i Olę Farmena. Było to jednoznaczne polecenie, by wyszli razem z nią. Kiedy Ola wstawał, usłyszał jeszcze głos od końca stołu, przy którym siedział Benjaminsen: -Życzę miłego dnia. Jeśli nikt tego nie zauważył, to mogę poinformować, że naprawdę przyszło lato.

Godzina 09.17 Okolice jeziora Dæhli Mężczyzna stał ukryty za pniem świerka i czekał. Ciężko dyszał, ale szeroko otwierał usta, by jak najmniej hałasować. Nie szedł długo ani też szczególnie szybko, ale napięcie i strach oraz fakt, że kluczył, by nie zostać odkryty, zmęczyły go bardziej, niż pokonany przez niego dystans. O tej porze w powszedni dzień na spacerowych ścieżkach w lasach wokół Bærum na szczęście nie było zbyt tłoczno. Poza tym większość osób, która nie poszła dziś do pracy, wolałaby taki piękny dzień spędzić nad wodą, pomyślał i jeszcze bardziej zagłębił się w zagajnik. Naciągnął czapkę na czoło, chociaż było mu nieprzyjemnie gorąco. Kurtkę całkiem rozpiął. Dwaj mężczyźni stojący pięćdziesiąt metrów dalej na ścieżce zatrzymali się i zaczęli kłócić. Młodszy gwałtownie gestykulował. Mężczyzna w zagajniku nie miał pojęcia, kto to jest, ale też i nie miało to żadnego znaczenia. Wystarczył mu nieprzewidziany obrót spraw. Jeszcze dwa razy głęboko nabrał powietrza, żeby wyrównać oddech, i wtedy poczuł, że nigdy w życiu tak się nie bał. Nie na to się umawiał. Czuł się, jakby grał w jakimś filmie klasy B, i miał wielką ochotę zawrócić, wsiąść do samochodu, pojechać do pracy i o wszystkim zapomnieć. Nie mógł jednak zapomnieć. To było niemożliwe. Tkwił w tym wszystkim tak głęboko, że nie miał już drogi odwrotu. No i jeszcze te pieniądze. Potrzebował ich. Puls podskoczył mu na samą myśl. Cofnął się jeszcze o krok, by mieć pewność, że nie zostanie zauważony. Nie wiedział, o czym rozmawiają ci dwaj. Głosy wprawdzie słychać było wyraźnie, ale wiatr wiał nie w tę stronę, a poza tym szum drzew nie pozwalał rozróżnić słów. Mężczyzna sięgnął po komórkę, którą już dawno wyciszył. Nikt nie dzwonił. Kiedy zobaczył, która jest godzina, serce zabiło mu

dwa razy szybciej. Mrużąc oczy, spojrzał na tamtych. Staruszek upadł. Upadał powoli, tak jak stał, odwrócony profilem do mężczyzny ukrywającego się wśród drzew. Minę miał taką, jakby coś go bardzo zdumiało. Szeroko otworzył oczy i rozchylił usta, po czym osunął się na ziemię, jakby życie gwałtownie z niego uszło. I tak rzeczywiście było. Młodszy mężczyzna znieruchomiał, zamarł w pół ruchu z jedną ręką wyciągniętą na bok, a drugą z palcem wskazującym wycelowanym w stronę staruszka, którego już tam nie było. Człowiek z komórką wstrzymał oddech. Mimo że już wcześniej wiedział, co się stanie, robiło mu się na przemian zimno i gorąco. Wciąż oddychał z wysiłkiem i kilka razy przełknął ślinę, bo miał wrażenie, że język mu rośnie w wyschniętych ustach. Młodszy podjął bezradną próbę masażu serca. Usiadł okrakiem na zmarłym i zbyt słabo i zbyt szybko zaczął uciskać jego klatkę piersiową. Po mniej więcej minucie zrezygnował. Teraz płakał. Mężczyzna w zagajniku to widział. Z głośnym jękiem złapał się za głowę i nagle jak szaleniec zaczął się rozglądać na wszystkie strony. Najwyraźniej jednak nikogo nie zauważył, bo poderwał się gwałtownie i zdecydowanie chwycił nieboszczyka pod pachy. Ściągnął go ze ścieżki i powlókł między duże brzozy z jaskrawozielonymi koronami. Mężczyzna w czapce stracił tamtych z oczu. Oparł się pokusie i nie podszedł bliżej, znieruchomiał i tylko słuchał. Dochodził do niego jedynie śpiew ptaków i szum wiatru. Pachniało wiosną, mokrą ziemią i zgniłymi zeszłorocznymi liśćmi. Znów spojrzał na komórkę, jakby mogła mu podpowiedzieć, co ma robić. Nagle młodszy z mężczyzn wypadł z zarośli. Przez kilka sekund stał na ścieżce, rozglądając się na obie strony, po czym puścił się biegiem na północ. W stronę mężczyzny z komórką. Ten jak najciszej cofnął się o trzy kroki i przykucnął. Praw-

dopodobnie zupełnie niepotrzebnie, bo młody człowiek wydawał się stracony dla świata. Twarz miał wykrzywioną w grymasie najczystszego strachu i biegnąc ścieżką, wymachiwał rękami i stale potykał się o korzenie i kamienie, aż w końcu zniknął z oczu. W ręku mężczyzny ukrytego w zaroślach zawibrował telefon. Otworzył SMS. Jeśli wszystko poszło zgodnie z oczekiwaniami, zrób, co trzeba. Zwłoki MUSZĄ być znalezione szybko. ICD MUSI MUSI MUSI trafić w ręce SZ. Po prostu zrób to, co trzeba. Nie dzwoń. - Cholera! Choleracholeracholera! Tego przecież nie było w umowie. Mężczyzna dalej stał nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w wiadomości. Trup prawdopodobnie jest przykryty, pomyślał. Mimo że okolica była często odwiedzana, zwłaszcza w weekendy i szczególnie tu, tak blisko parkingu, mogły minąć dni, zanim ktoś zapuści się w te zarośla. Zwłoki trzeba przenieść na ścieżkę. Po ich odkryciu ktoś wezwie policję i najprawdopodobniej zostaną przewiezione do Szpitala Centralnego, w którym mieści się Instytut Medycyny Sądowej. - Cholera! — powtórzył przez zęby. Potrzebował pieniędzy. Cholernie potrzebował. Jeśli stary bez niczego trafi do Szpitala Centralnego, możliwe, że pieniędzy nie będzie. Zerwał z głowy czapkę i schował ją do kieszeni. Potem nagle podjął decyzję. Pobiegł ścieżką do samochodu po to, czego potrzebował.

Godzina 07.00 Central Park, Manhattan, Nowy Jork Najtrudniejsze było to, że zabójstwa nigdy nie wyjaśniono.

Catherine Adams przykucnęła pod wielkim wiązem i położyła kwiaty przy pniu. Mokry papier, w który owinięte były łodyżki, pozwoli kwiatom przeżyć przynajmniej do wieczora. W pierwszych dwóch latach, kiedy czciła dzień śmierci męża, przynosiła ze sobą wazon, ale kradziono go natychmiast. Wstała powoli, złożyła ręce. - Tęsknię za tobą - wyszeptała. To była prawda. Mimo że po czterech latach żałoba przestała już przesłaniać wszystko i życie Catherine stało się bardziej znośne, każdego dnia myślała o zmarłym mężu. Oczywiście wspomnienia nie były już tak bolesne. Czasami przyłapywała się nawet na uśmiechu, co w pierwszym roku było zupełnie niemożliwe. Niekiedy przypominała sobie również, jak bardzo potrafiła się na niego krzywić o drobiazgi, na przykład o to, że zawsze sikał na stojąco i spał w skarpetkach. Przeżyli razem czternaście bezdzietnych lat i brakowało jej go z jego wszystkimi wadami i zaletami. Gdyby policja rozwiązała sprawę jego zabójstwa, być może bardziej naturalne byłoby odwiedzanie każdego szóstego maja jego grobu na cmentarzu Evergreen w Kennebunkport w stanie Maine. Wbrew protestom całej rodziny Petera wybrała dla niego najprostszy, nieduży, grubo ciosany obelisk, opatrzony jedynie jego nazwiskiem oraz datami urodzenia i śmierci. Zdaniem Catherine bowiem wyznawanie miłości na cmentarzu było śmieszne. Poza tym grób nie był dla niej ważny. To tutaj, na mrocznej ścieżce pod ciężkimi drzewami, daleko w północnej części parku, zakończyło się jego życie. Tu mogła być najbliżej niego. Tu i w domowym gabinecie, który wyglądał dokładnie tak jak w dniu jego śmierci. Coraz rzadziej otwierała zamknięte drzwi kluczem, który nosiła na złotym łańcuszku na szyi, ale kiedy tam wchodziła, wydawało jej się, że słyszy trzeszczenie obrotowego krzesła, gdy Peter odwracał się do niej od biurka stojącego przy oknie. Ostrzegała go. Wszyscy przecież wiedzieli, że jogging późnym wieczorem w Central Parku nie jest bezpieczny, chociaż liczba przestępstw tam popełnianych zaczęła regularnie

spadać. Sama była tego dnia u swoich rodziców, trzy godziny jazdy na północ, a Peter miał do niej dołączyć w piątek wieczorem. Zamiast niego w środku nocy zjawili się policjanci, by przekazać jej tragiczną wieść. Była to w zasadzie jedyna rzecz, jaką zrobili w związku z tą sprawą. Mimo zajmowanego przez Petera stanowiska i jego wpływowych przyjaciół zabójstwo to zakwalifikowano jako rozbój na tle rabunkowym dokonany przez któregoś z nowojorskich niebieskich ptaków i kilka miesięcy później przekazano do archiwum. Kiedy zaprotestowała, mówiąc, że mąż nie brał pieniędzy, kiedy szedł pobiegać, policjanci spojrzeli po sobie. Jeden z uśmieszkiem, drugi - przewracając oczami. Do faktu, że Peter, kiedy go znaleźli, wciąż miał na ręku pulsometr za trzysta dolarów, również nie przywiązywali wagi. Tak. Gdyby to zabójstwo zostało wyjaśnione, wszystko stałoby się łatwiejsze. Wolno zrobiła krok do tyłu. -Wciąż za tobą tęsknię — powtórzyła. Szara zabiedzona wiewiórka przebiegła jej pod nogami. Przystanęła przy bukiecie i powęszyła w powietrzu. Spojrzała na Catherine, wyciągając przednie łapki, jakby upominała się o jedzenie, i po kilku sekundach przeskoczyła ponad białymi liliami i wspięła się na drzewo. Catherine Adams wolno wróciła do domu.

Godzina 07.10 Siedziba główna Mercury Medical, Nowy Jork Otto Schultz rzadko poświęcał czas na napawanie się widokiem. Siedział plecami do ogromnych okien i tego właśnie sobie życzył. Po pierwsze, nie rozpraszała go wielkomiejska panorama, po drugie, na tle ostrego światła dziennego stawał się jedynie zarysem potężnej postaci dla każdego, komu przyszłoby do głowy odwiedzić go w jego gabinecie mieszczącym

się w górnej części eleganckiego drapacza chmur na Manhattanie. W sekretariacie z jego polecenia panował półmrok. Każdy, kto wchodził do dyrektora generalnego Ottona Schultza, natychmiast doznawał olśnienia. W podwójnym znaczeniu tego słowa. Otto Schultz miał sześćdziesiąt dwa lata i był tak wielki, że krzesło zrobiono mu na zamówienie. W college’u grał w futbol amerykański na pozycji środkowego wspomagającego, co wymagało od niego zarówno sprytu, jak i odpowiedniego ciężaru. Przed draftem do NFL w roku 1971 był jednym z graczy najbardziej pożądanych przez trenerów słynnych zawodowych drużyn. Zdumiał jednak wszystkich, rezygnując z kariery sportowej. Po strategicznym i w pełni dobrowolnym pobycie w Wietnamie, skąd wrócił jako sierżant, dokończył studia medyczne i odbył staż, jednocześnie poszerzając swoje wykształcenie o magisterium z ekonomii. Przez pierwszych dziesięć lat zawodowego życia nie zdarzało mu się spać więcej niż cztery godziny na dobę. Miał sto dziewięćdziesiąt dziewięć centymetrów wzrostu, a ważył sto dziesięć kilogramów. Ciężar ten rozkładał się równomiernie, chociaż wiek, rzecz jasna, już go naznaczył. Otto wciąż regularnie grywał w golfa i tenisa, lecz nad paskiem mimo to wisiało mu trochę ciała. Ale nie bardzo go to martwiło. Co drugi miesiąc poddawał się dokładnemu badaniu lekarskiemu i wyniki były zawsze bez zarzutu: niski cholesterol, serce jak u konia, a wątroba jak u siedemnastoletniego abstynenta. Wstał z krzesła, położył rękę na byczym karku i kilka razy obrócił głową na boki, po czym podszedł do okna. Lekki deszcz rano ustąpił i słońce, które przedarło się przez poszarpane chmury, teraz odbijało się w rzece Hudson taką kaskadą światła, że musiał zmrużyć oczy i osłonić je dodatkowo drugą dłonią przed blaskiem. Nie mógł się już doczekać wieczornego spotkania i konferencji prasowej. Śledząc wzrokiem sunący rzeką holownik, powtarzał cicho gotową od dawna przemowę. Otto Schultz nigdy nie przemawiał z kartki, co nie oznaczało, że się nie

przygotowywał. Wprawdzie miał ludzi do pisania przemów, ale każdemu swojemu wystąpieniu nadawał osobisty charakter. Posiadał aktorską zdolność opanowywania długich tekstów na pamięć, ale zawsze zostawiał sobie miejsce na improwizację. Szeroki i krótki holownik, teraz już daleko w dole, wyglądał jak zabawka i Otto uśmiechnął się na wspomnienie łódeczki, którą w dzieciństwie bawił się w wannie podczas kąpieli. Kiedy jednostka ukryła się za większym statkiem transportowym, Schultz czekał cierpliwie, aż wyłoni się przed jego dziobem. Wszystko byłoby tak, jak powinno, gdyby nie wczorajszy email, który wywołał w nim jakiś dziwny niepokój. A przecież Otto Schultz był człowiekiem, który całkiem po prostu na żaden niepokój sobie nie pozwalał. Sprawował całkowitą kontrolę nad swoją karierą i gdyby nawet wbrew wszelkim oczekiwaniom miała ona się załamać, zawsze istniały sposoby, by przywrócić ją na właściwe tory. Był dyrektorem generalnym największej na świecie spółki z branży elektroniki medycznej i farmacji i miał do dyspozycji nieograniczone wręcz środki. Najlepszych ludzi. Najnowsze technologie. Siatkę najbardziej wpływowych kontaktów. Dotarł na szczyt dzięki ciężkiej pracy, bystremu umysłowi i umiejętności wykorzystywania uzdolnionych ludzi, którzy przy nim czuli się wyjątkowi i dawali z siebie wszystko, co najlepsze. Powszechnie jednak znany był jego kompletny brak empatii w stosunku do tych, którzy się nie sprawdzili. Ten, kto zasłużył na nagrodę, dostawał ją, i to bez skąpienia. Lecz jeśli ktoś nie potrafił sprostać wysokim standardom, jakich szef wymagał zarówno od siebie, jak i od innych, ponosił bezlitosne konsekwencje. Personel traktował więc Ottona Schultza z lekkim strachem i wielkim podziwem, znajdując uzasadnienie i dla jednego, i dla drugiego. Dla niego zaś liczyły się tak naprawdę tylko dwie rzeczy: Mercury Medical i rodzina. Właśnie w takiej kolejności. Akurat tego dnia wartość giełdową Mercury Medical określono na dwieście pięćdziesiąt sześć miliardów dolarów.

W 2009 roku po raz pierwszy w historii obroty spółki przekroczyły sto miliardów. Przy tej okazji Otto udzielił wywiadu dla CNN, podczas którego dziennikarz podkreślał, że kryzys finansowy zdaje się nie zagrażać gigantycznej firmie, raczej przeciwnie. Otto Schultz uśmiechnął się z przekąsem, patrząc prosto w kamerę, i stwierdził, że ludzie potrzebują leków nasercowych i środków na wrzody żołądka również wtedy, gdy rynki upadają. A może zwłaszcza wtedy. Nabycie przez państwo norweskie udziałów w Mercury Medical również było zwycięstwem Ottona. Zbudował firmę tak solidną, że cały kraj postanowił zainwestować w nią jedną szóstą swojego majątku, wierząc, że będzie się pomnażał. Na amerykańskim rynku jego pozycja i tak była już wyjątkowa, ale po tej norweskiej inwestycji wielu analityków uznało go wręcz za geniusza. Sfinalizowanie tego przedsięwzięcia nie było łatwe i Otto z zainteresowaniem przyglądał się podejmowanym przez Norwegię krokom, zwłaszcza że ów malutki i przebogaty kraj z drugiej strony Atlantyku stosował zadziwiający dla niego proces decyzyjny. Demokracja jest dobra, to oczywiste, zresztą Otto sam poświęcił dziewięć miesięcy własnego życia na obronę wolnego świata w wietnamskiej dżungli. Istniały jednak granice. Tajny raport Oddziału Państwowego Funduszu Emerytalnego do spraw Inwestycji Strategicznych, w skrócie nazywanego SP-SP — Otto potrafił już wymówić tę norweską nazwę prawie bez akcentu - był gotowy w czerwcu 2009 roku. Po kilku dniach trafił na jego biurko. Rada składająca się z przedstawicieli Narodowego Banku Norwegii, norweskiego Ministerstwa Finansów, dwóch brytyjskich i jednej amerykańskiej spółki zarządzania akcjami oraz trzech teoretyków z rozmaitymi tytułami profesorskimi wskazała pięć firm jako ewentualne obiekty inwestycji dla SP-SP Mercury Medical znajdowała się na samej górze listy. Otto Schultz uznał za oczywistość, że dyrektorzy generalni PanAmerican Energy Group oraz Middle East Clean Water, dwóch następnych spółek z listy, także dostali ów tajny raport w swoje szpony. Zdumiał się jednak, kiedy się okazało, że

tylko on miał dostatecznie dobre kontakty, by uzyskać wgląd w przebieg procesu decyzyjnego, zanim dotarł on do norweskiego parlamentu. Norwegowie trochę dziwili, jeśli chodziło o politykę, ale właśnie dlatego byli dobrymi kandydatami do współpracy. Chyba nie ma bardziej stabilnego kraju na świecie ani pod względem politycznym, ani ekonomicznym. Jeżeli Otto Schultz dobrze rozumiał, to rozbieżności w poglądach między norweskimi partiami były wręcz śmiesznie małe. Poza tym państwo to wciąż dysponowało niewyczerpanymi złożami ropy i gazu, rozrzuconymi na dnie morza wzdłuż niemal całego wybrzeża, i odkrywało kolejne w miarę doskonalenia technologii ich wyszukiwania. Bogaty, spokojny, syty, nieduży kraj. Idealny. Do funduszy emerytalnych w roli właścicieli Otto Schultz był przyzwyczajony. Jeszcze zanim SP-SP zainwestował w Mercury Medical, niemal dwadzieścia procent akcji spółki pozostawało w rękach prywatnych funduszy ze Stanów Zjednoczonych, Niemiec i Wielkiej Brytanii - skromnych, dalekowzrocznych i niestwarzających najmniejszych problemów zarządowi czy administracji. Znaczne pakiety akcji Mercury Medical posiadało również kilka towarzystw ubezpieczeń na życie, a także inne firmy farmaceutyczne. Po inwestycji norweskiej około piętnastu procent akcji pozostawało w rękach drobnych inwestorów. Stanowiły one wartość blisko czterdziestu miliardów dolarów i były notowane zarówno na giełdzie nowojorskiej, jak i londyńskiej. Kurs akcji Mercury Medical oczywiście znacząco podskoczył, a Otto Schultz zrealizował wtedy jedną z wielu swoich korzystnych opcji i w ciągu jednej nocy wzbogacił się o dwa miliony dolarów. Jego stały pakiet akcji w spółce oczywiście również zyskał na wartości i przyniósłby okrągłą sumkę, gdyby Otto zdecydował się wszystko sprzedać. Ale jako dyrektor generalny nie mógł tego robić bez znaczących konsekwencji na rynku. Poza tym potrzebował więcej. O wiele więcej, pomyślał, czekając, aż maleńka łódka znów się pojawi w zasięgu jego wzroku.

Mercury Medical była dziełem jego życia, ale niemal równie ważna była dla niego rodzina. Sterował nią aż po najdrobniejszy szczegół w obrębie ram, które zostały określone, gdy się ożenił w wieku dwudziestu pięciu lat. Nie miał wtedy pieniędzy, za to tyle planów na życie, że dzieci, zaplanowane kilka lat naprzód, rodziły się mu z dokładnością do dwóch tygodni. Pierwsza dwójka przyszła na świat, kiedy wraz z Suzanne żyli z bardzo napiętym budżetem w nieco za małym mieszkaniu w Chicago. Williamowi zaś, najmłodszemu, pozwolono się urodzić w roku 1985, kiedy pierwsze wielkie sukcesy zawodowe Ottona stały się faktem: firma Apollo Med-Elec znalazła się na liście pięciu najlepszych amerykańskich spółek w branży elektroniki medycznej zaledwie po ośmiu latach działalności, a stało się to dzięki śmiałym przejęciom i fuzjom, które sprawiły, że nazwisko Ottona Schultza zaczęło się liczyć. W roku 2001, kiedy Apollo Med-Elec połączyła się z Gemini Pharmacy i istnienie Mercury Medical stało się faktem, Otto wrócił do domu w pewien późny wieczór z biletami na Arubę dla całej rodziny. Fakt, że córka miała trzy dni później zadebiutować jako aktorka na jednej z offowych scen Broadwayu, nie miał znaczenia. Według Ottona Mercury Medical była ważniejsza niż wszystko inne i należało uczcić jej powstanie. Razem. Pojechali wszyscy, tak jak postanowił. I spędzili fantastyczne wakacje, tak jak postanowił. Dlatego kiedy żona niespełna dwa lata temu znienacka oświadczyła, że znalazła innego, w pierwszej chwili zaczął się śmiać. To było po prostu niewiarygodne. On i Suzanne byli rówieśnikami, poznali się w college’u i od tamtej pory nigdy się nie rozstawali, a Otto wykazywał się taką samą żelazną wolą, jeśli chodziło o pożycie małżeńskie, jak i interesy: nigdy jej nie zdradził. A w każdym razie nie tak, by warto było o tym wspominać. Dostała wszystko: troje dzieci, w miarę wiernego męża i pieniądze, o jakich mało kto mógł marzyć, mieszkanie na 5th Avenue, dom, a raczej pałac na Long Island i jeszcze posiadłości wakacyjne w Marthas Vineyard, w Kolorado i na

wzgórzach ponad Villefranchesur-Mer na Riwierze. Dał jej wszystko, a tymczasem ona pojawiła się w swoje sześćdziesiąte urodziny i oświadczyła, że znalazła miłość u boku o sześć lat młodszego artysty malarza, który ledwie wiązał koniec z końcem! Właśnie wtedy, gdy na rynku nastąpiła pierwsza faza kryzysu, spółki padały jak storpedowane wraki, a Otto usiłował wyprowadzić Mercury Medical na bezpieczne wody i przetrwać ciężkie czasy, Suzanne po prostu przyszła i zażądała rozwodu. Przełknął ślinę. Utrzymał kontrolę nad Mercury Medical, a kryzys w małżeństwie, zbieżny w czasie z poważnymi osobistymi kłopotami finansowymi, o których Otto nie rozmawiał absolutnie z nikim, obchodził tylko tego Ottona Schultza, jakim był w domu. Klęskę odczuwał tym dotkliwiej, że dzieci zdawały się rozumieć matkę. Zaprzyjaźniły się nawet z tym podstarzałym hippisem, co było mu przełknąć najtrudniej. Niedzielne obiady, na które wciąż zapraszał, straciły swój urok, a on nie miał pojęcia, co zrobić, by utrzymać dawną bliskość z dziećmi. Doszło do tego, że w zeszłym tygodniu William po prostu nie przyszedł. Holownik się nie pojawiał. Otto zamrugał, broniąc się przed ostrym światłem i usiłując wyostrzyć wzrok na wąskim pasku wody tuż przed statkiem transportowym. Nadawcą e-maila był ktoś nieznajomy. Treść nie miała dla niego znaczenia ani w wymiarze prywatnym, ani zawodowym. Ale właśnie to irytowało go najbardziej. Normalnie nikt do niego nie pisał, jeśli nie chodziło o ważną sprawę. Nie na ten adres. Otto miał cztery elektroniczne skrzynki pocztowe. Jedną dla pospólstwa, do której nigdy nie zaglądał. To zatrudniana na pełen etat sekretarka miała za zadanie sortowanie i odpowiadanie na kilkaset e-maili przychodzących codziennie pod adres utworzony po to, by wywołać złudzenie dostępności. Następny adres był przeznaczony dla pracowników Mercury Medical na całym świecie i również obsługiwany był przez sekretariat. Kolejną skrzynkę Otto zarezerwował dla przyjaciół i rodziny, tę sprawdzał dwa razy

dziennie. Ostatni adres zaś był najbardziej ekskluzywny. Znało go niespełna trzysta osób, a wśród nich najważniejsi dyrektorzy w Mercury Medical, garstka wpływowych senatorów i kongresmenów, dwóch prezydentów, jeden czy dwóch premierów i oczywiście Oprah Winfrey. Brzuchata łódeczka wreszcie się pojawiła. Otto sięgnął po lornetkę leżącą na kwietniku między oknami i przyłożył ją do oczu. Na boku sterówki widniała wymalowana czerwonymi literami nazwa „Buffy”, a dwóch mężczyzn mocowało się na dziobie ze zwojem liny. Nagle jeden z nich rozłożył ręce i demonstracyjnie pomaszerował na rufę. Treść e-maila nie była szokująca, nic też z niej nie wynika ło. Ale kim był nadawca? I jak, na miłość boską, zdobył jego sekretny adres? Otto Schultz odłożył lornetkę na miejsce, odwrócił się od okna i usiadł na gigantycznym krześle biurowym. Szybko doklikał się do irytującej wiadomości i jeszcze raz przebiegł ją wzrokiem. Aby przekonać samego siebie, jak mało jest istotna, już miał ją skasować, gdy nagle zmienił zdanie. Może dział bezpieczeństwa ustali, skąd ją nadano? Zamiast więc wcisnąć „Usuń”, przeniósł e-mail do prywatnego folderu, a potem wysłał nową wiadomość do szefa bezpieczeństwa z poleceniem stawienia się u niego punktualnie dziesięć po jedenastej. Podniósł filiżankę z kawą do ust i wypijając połowę dziennej porcji czarnego naparu z płaską łyżeczką cukru, postanowił więcej się nad tym nie zastanawiać. Do wieczornej konferencji prasowej zostało zaledwie jedenaście godzin, a nawet mniej. Ta myśl kazała mu się wyprostować. W końcu postanowił zajść do siłowni na czterdziestym czwartym piętrze.

Godzina 13.16 Jezioro Dæhli, Bærum - Marius, Marius! Idź grzecznie ścieżką ze wszystkimi!

Czterdziestokilkuletnia kobieta miała na sobie lekki sportowy strój. Przed nią na ścieżce maszerowało w parach sześcioro pięciolatków w identycznych żółtych kamizelkach odblaskowych, za nią - dziewięcioro trzy-, czteroletnich dzieci i dwudziestopięcioletni mężczyzna z wypakowanym plecakiem. - On tak nie potrafi! - zaśmiał się mężczyzna. - Nie potrafi chodzić w parze. Ma owsiki w du... w pupie. Marius, który skończył już sześć lat i był najstarszy ze wszystkich dzieci, od wyjścia z przedszkola zachowywał się jak rozbrykany pies. To wbiegał do lasu, to z niego wybiegał, wspinał się na każdy kamień i zaglądał w każdą mijaną dziurę. - W końcu musi się zmęczyć - stwierdziła kobieta. - Aha, na pewno! Mężczyzna odwrócił się do pół Norweżki, pół Somalijki, która stanowiła ich ariergardę i miała problemy z utrzymaniem tempa. - Dalej, Ayan! Puścił chłopczyka, którego prowadził za rękę, i zamachał do pulchnej kobiety. -Jeszcze tylko kawałek pod górę i będziemy na płaskim! - Znalazłem nieżywego trupa! - zawołał Marius. Opiekunka z przodu się zatrzymała, ale dzieci poszły dalej. - Stop! - zawołała. - Zatrzymajcie się! Wszyscy! Dzieci z pierwszej pary zahamowały gwałtownie i wyciągnęły ręce na boki, żeby zablokować drogę innym. -Nieżywy trup! - krzyczał Marius zachwycony, biegnąc do nich i wymachując rękami. Twarz mu pałała. - Naprawdę! - zawołał ze śmiechem. - Całkiem martwy! Prawdziwy stary nieżywy trup! Pięcioletnia Frida głośno się rozpłakała. Dwaj najmłodsi chłopcy, którzy nie skończyli jeszcze trzech lat, też zaczęli się mazać, chociaż nie wiedzieli dlaczego. Trójka innych dzieci gwałtownie się przepychała, natomiast dwie najstarsze dziewczynki wzięły się za ręce i usiłowały wyminąć wszystkich, żeby jak najszybciej wrócić do przedszkola.

- Herbatniki! - zawołał mężczyzna, ściągając wielki plecak z ramion. - Kto ma ochotę na herbatniki i sok? -Ja! - zawołał Marius. - Ja chcę! Mężczyzna nawiązał kontakt wzrokowy z kobietą. - Ty idź - powiedział. - Ja ich tu zatrzymam. - Mój dziadek też nie żyje - szlochała Frida. — Umarł w Wigilię! Ayan, która wreszcie dopędziła grupę, objęła dziewczynkę i zaczęła ją głaskać po głowie. Marius i trzej inni chłopcy już się pochylali nad plecakiem. Młody mężczyzna wyciągnął dwie paczki herbatników i podniósł je wysoko nad głowę. -Ja chcę, ja! - wolały dzieci jedno przez drugie. - Ja chcę herbatnika! -Wszyscy dostaną! — krzyknął opiekun. - Ale musicie się grzecznie ustawić w kolejce. - Tęsknię do dziadka! - płakała Frida. - Chcę do domu! Jasnowłosa kobieta ruszyła w stronę zarośli. Przez chwilę miała ochotę zamienić się z kolegą na role, nawet zatrzymała się w tym celu na ścieżce, ale w końcu odetchnęła głęboko i zdecydowanym krokiem weszła między krzaki. Chłopak był jedynie niewykwalifikowanym asystentem, ona zaś — doświadczonym pedagogiem. Poza tym prawdopodobnie to tylko wymysł Ma- riusa. Maluchowi nie można wierzyć. Chłopiec ma naprawdę niesamowitą fantazję. Godzina 13.39 Szpital Uniwersytecki Grini Ola Farmen siedział w swoim gabinecie, wpatrzony w milczący telefon. Szukali Erika Berntsena już wszędzie, a on przepadł jak kamień w wodę. Żona, jak się okazało, o niczym nie wiedziała. Petter Bråten zadzwonił do niej rano i poinformował, że zgubili jej męża. W pierwszej chwili pomyślała, że słowo „zgubili” miało złagodzić nieprzyjemny fakt śmierci Erika. Ale gdy Bråten w końcu wyjaśnił, o co tak naprawdę chodzi,

wpadła we wściekłość. Nie mogła zrozumieć, jak można zgubić pacjenta w szpitalu. W każdym razie Erikowi przez tyle lat nic podobnego się nie zdarzyło. Dwie córki również nie miały żadnych wiadomości od ojca. Z synem Berntsena nie udało się im skontaktować, nic jednak nie wskazywało na to, by akurat ten dwudziestoczteroletni mężczyzna, późne dziecko pary, mógł rzucić jakieś światło na zniknięcie ojca. Według starszej siostry był patentowanym leniem i rzadko widywał się z rodzicami. A poza tym prawdo podobnie wyjechał z Norwegii. Sara Zuckerman poprosiła w końcu Olę, aby zawiadomił policję, choć ten nie pojmował, dlaczego akurat on ma to zrobić. O wiele bardziej naturalne byłoby, gdyby na policję zatelefonował Kaare Benjaminsen, szef kliniki, albo sama Sara. W ogóle przychodziło mu do głowy całkiem sporo osób, które bardziej nadawały się do załatwienia tej sprawy. Zadzwonił jednak w końcu, tak jak go poproszono. Mężczyzna, który przedstawił się jako komisarz Klavenes, w milczeniu słuchał go przez półtorej minuty, a potem dość ostro oświadczył, że w ciągu kilku minut do niego oddzwoni. Ola domyślił się, że chodziło o zweryfikowanie jego tożsamości, ale od tamtej rozmowy minęło już jedenaście minut, a aparat wciąż milczał. Ola miał ważniejsze rzeczy do zrobienia niż wyczekiwanie, aż jakiś policjant sprawdzi, czy numer, który wcześniej mu podał, należy do SUG i czy na oddziale kardiologii naprawdę pracuje doktor Farmen. Oparł się na krześle i wyjrzał przez okno. Na wielkich trawnikach między skrzydłem chirurgicznym a budynkiem administracji kilku ciemnoskórych chłopców grało w piłkę nożną. Tabliczki z napisem „Prosimy nie deptać trawników” wykorzystali do oznaczenia bramek. Żywopłot wzdłuż ścieżki prowadzącej na południe odgrywał rolę linii bocznej, a obramowanie znajdującego się nieco dalej prostokątnego płytkiego basenu funkcjonowało jako coś w rodzaju bandy. Głosy chłopców przechodzących mutację odbijały się od wielkich szklanych ścian. Ola obserwował ich spod

zmrużonych powiek, szczególnie zafascynowany jednym. Nieświadomie wstał i podszedł do okna. Najwyżej dziesięciolatek, o głowę mniejszy od pozostałych, fantastycznie kiwał wszystkich. Grał niemal sam ze sobą, rzadko podając piłkę, dryblował i uradowany popisywał się kolejnymi sztuczkami. Na dźwięk telefonu Ola drgnął. Nie siadając, sięgnął po słuchawkę i przyłożył ją do ucha. - Słucham, Farmen - odezwał się trochę nieprzytomny. - Tu komisarz Klavenes. -Aha, witam. -Ten Erik Berntsen - powiedział policjant po drugiej stronie - był waszym pacjentem? -Jest naszym pacjentem. Po prostu nie możemy go znaleźć. Ostatnio widziano go w nocy około czwartej, kiedy... - Znaleźliśmy go. - Słucham? - Znaleźliśmy go. A właściwie znalazły go przedszkolaki na wycieczce nad jezioro. Bardzo niedawno. - O czym pan mówi? - Miał przy sobie portfel, prawo jazdy i kartę do bankomatu ze zdjęciem. Oczywiście oficjalnej identyfikacji jeszcze nie przeprowadzono, ale jesteśmy pewni, że to on. Właśnie skończył siedemdziesiąt lat, prawda? Ola tylko kiwnął głową. - Prawda? - powtórzył komisarz. - Tak. No tak. Oficjalna identyfikacja, pomyślał lekarz. Erik Berntsen nie żyje? - Badania na miejscu zdarzenia nie zostały jeszcze zakończone — ciągnął policjant. — Zwłoki zostaną... - Czy zmarł w wyniku przestępstwa? — przerwał mu Ola. - Tego jeszcze nie wiemy. Z jakiego powodu przebywał w szpitalu? - Miał wszczepiany ICD, kardiowerter-defibrylator. -Siedemdziesiąt lat i chory na serce - mruknął Klavenes. Mnie to wygląda na zgon z przyczyn naturalnych. Ale

oczywiście tak naprawdę będziemy mogli coś na ten temat powiedzieć później. Nie bardzo wiem, co wynika z tego, że był waszym pacjentem. Bliskich jeszcze nie powiadomiono, więc może skoro to wy... Zwykle przewozimy zmarłych do Instytutu Medycyny Sądowej, ale może tym razem powinniśmy raczej... - Wie pan co? - znów przerwał mu Ola. - Wydaje mi się, że powinien się tym zająć ktoś z moich przełożonych. Mogę poprosić, żeby do pana zadzwonił? - Oczywiście. - Ma pan jakiś bezpośredni numer? Mężczyzna podał mu cyfry, które wyglądały na numer komórki. Ola naskrobał je na odwrocie „Dagbladet” sprzed trzech dni. - Dziękuję - powiedział i się rozłączył. Myśl o tym, że Erik Berntsen może nie żyć, nawet nie przyszła mu do głowy. Właściwie nie rozumiał dlaczego. Przecież stary profesor był poważnie chory. Poza tym każdy zabieg chirurgiczny wiązał się z ryzykiem. Bez względu na wiek i stan zdrowia. Ola uświadomił sobie, że w głowie namieszało mu samo zniknięcie profesora. Zastanawiał się nad tym, gdzie mógł się podziać, a nie jak się czuje. Nic nie wskazywało na to, by Berntsen opuścił szpital pod przymusem. Wszyscy wiedzieli, że był uparciuchem i mógł sobie wbić do głowy, że nie będzie czekać ze wstawaniem z łóżka na poranną zmianę pielęgniarek. Piękna pogoda również mogła go zachęcić do spaceru. Poprzedniego wieczoru czuł się dobrze, miał dużo sił, tak przynajmniej twierdziła dyżurna pielęgniarka. Iść na spacer... Erika Berntsena znaleziono nad jeziorem Dæhli. Tak mówił komisarz. Innymi słowy, w lesie. Ola znów zmrużył oczy, patrząc wprost na słońce. To był idealny dzień na wyprawę nad morze. Nie na chodzenie po lesie. Zwłaszcza dla kogoś, kto miał siedemdziesiąt lat i właśnie przeszedł operację. Lato w Norwegii potrafiło przecież gwałtownie rozkwitnąć na kilka godzin, tydzień albo

dwa, po czym umierało, zmieniając się w deszczowy, chłodny etap przejściowy do jesieni. Sięgnął po otwartą butelkę wody mineralnej i opróżnił ją do dna, po czym wytarł usta rękawem białego fartucha. Żeby dotrzeć nad jezioro Dæhli, profesor Berntsen musiał jechać samochodem. To absolutnie niewskazane w jego stanie. Niewskazane, a poza tym niedozwolone. W ciągu kilku dni kopia epikryzy Berntsena trafiłaby do wojewody, który rutynowo powiadomiłby policję o tym, że profesor nie spełnia już wymogów do posiadania prawa jazdy. Ktoś inny musiał go tam zawieźć. Stary profesor, choć uparty i samowolny, nie był przecież idiotą. Na zewnątrz chłopcy ciągle grali. Małemu geniuszowi futbolu akurat udało się przejąć piłkę. Mocno strzelił z woleja i piłka zatoczyła idealny łuk ponad głowami dwóch starszych chłopców, po czym spadła wprost między dwie tabliczki zabraniające wszelkiego poruszania się po jaskrawozielonych trawnikach. - Osiem zero! - zawołał chłopiec, podskakując z radości. Ola, obserwując ten młody piłkarski talent, jak zawsze poczuł żal, że spłodził pięcioro dzieci, z których żadne nie wyka zywało nawet cienia zainteresowania tym sportem. Sam miał ochotę rzucić fartuch w kąt i dołączyć do hałasujących chłopców. Musiał jednak znaleźć Sarę Zuckerman i poinformować ją o smierci pacjenta. Tak bardzo tego nie chciał, że przez chwilę zastanawiał się nawet, czy nie wymówić się chorobą żony i nie wrócić wcześniej do domu. Oddarł jednak połówkę ostatniej strony „Dagbladet”, schował ją do kieszeni i ruszył do gabinetu Kaarego Benjaminsena. Gdyby później udało mu się ukryć w którymś z laboratoriów, przy odrobinie szczęścia Sara otrzymałaby wiadomość od kogoś innego. A przy zupełnie niezwykłej porcji szczęścia dzień pracy mógłby się skończyć, a on by się nawet z nią nie spotkał. - Możesz sobie pomarzyć - mruknął i zamknął za sobą drzwi na klucz.

Godzina 11.56 Upper East Side, Manhattan, Nowy Jork Rebecca w prawej ręce trzymała drugą już tego dnia szklankę dżinu z tonikiem. Po raz pierwszy od dawna czuła się przytomna i dość trzeźwa. Nad ranem zasnęła w fotelu. Nie mogła sobie przypomnieć, co jej się śniło, ale miała w sobie niejasne wspomnienie lata, kiedy nagle obudził ją padający na twarz brudny promień słońca. Minęło kilka sekund, nim uprzytomniła sobie, gdzie jest, chociaż nigdy wcześniej nie miała z tym problemów. Parę godzin snu zawsze było błogosławieństwem, szczególnie w taki dzień jak dzisiejszy. Po jogurcie i mocnym drinku nabrała ochoty na prysznic, ale szybko stwierdziła, że nie ma czasu. W łazience kilka razy przeczesała szczotką siwe włosy i lekko umalowała oczy. Zerknęła też na szczoteczkę do zębów, ale zrezygnowała. Idąc do salonu, zauważyła na bluzce czerwoną plamę. Nie miała pojęcia, skąd się wzięła. A ponieważ nie wiedziała również, czy w szafie zostały jakieś czyste ubrania, zdjęła z wieszaka za drzwiami szal Burberry i zawiązała go w kokardę, żeby ukryć plamę. To musi wystarczyć, chociaż kolory nie bardzo do siebie pasowały. Siedziała teraz gotowa przy eleganckim rokokowym sekreta- rzyku w największym z pokoi. Na rozkładanym blacie stał iMac z monitorem szerszym niż mebel. Hipernowoczesny design sprawiał, że stare biureczko wyglądało komicznie ze swoimi delikatnymi asymetrycznymi złoconymi ornamentami i girlandami kwiatów. Komputer przywiózł jej syn; to on również zaopatrywał ją we wszystko oprócz alkoholu i tej odrobiny jedzenia, jaką była w stanie w siebie wmusić. Zajmował się nawet jej ubraniami. Te trzy, cztery razy w roku, kiedy miał możliwość ją odwiedzić, zbierał wszystkie brudy i zanosił wielkie torby do pralni. Kilka dni po jego wyjeździe rzeczy wracały czyste i wyprasowane. Musiały wystarczyć do

następnej wizyty Orty’ego. Była mu za to szczerze wdzięczna, ale tej maszyny nie lubiła. Orty nauczył ją surfować po Internecie, wysyłać e-maile i rozpoznawać maleńką ikonę mówiącą, że syn próbuje się z nią połączyć przez Skype’a, chociaż zanim sprawy przybrały zły obrót i w 2001 roku całkiem uległa nałogowi, wiedziała prawie wszystko o komputerach. Gdzieś w głębi jej nasiąkniętego alkoholem mózgu ta wiedza musiała jednak wciąż być zapisana, bo zaledwie kwadrans zajęło jej zrozumienie, jak korzystać z iMaca, mimo że Skype był zupełną nowością. Lubiła patrzeć na Orty’ego, kiedy rozmawiali, i nie wykorzystywała komputera do niczego innego. O świecie nie musiała nic wiedzieć. Adres e-mailowy syna był jedynym, jaki znała, a nic więcej ponad to, co mieli sobie do przekazania podczas cotygodniowych sesji przez Skype’a, nie było do powiedzenia. Komputer był brzydki. Przerażał ją swoją wielką czarną pustą płaszczyzną za każdym razem, gdy mijała go w drodze do kuchni po coś do picia. Gdy zapomniała zgasić światło w holu, widziała w nim swoje odbicie, niebieskawe i obce. Wyglądała jak duch. Jak półprzezroczysty poltergeist krążący po tym mieszkaniu przypominającym grób. Na ekranie pojawiło się białe S na jasnoniebieskim tle. Rebecca poprawiła szal, upewniając się, czy nie widać plamy. Lekko drżącą ręką sięgnęła po mysz i nakierowała kursor na ikonkę w prawym dolnym rogu monitora. Obraz przez moment migotał. - Cześć, mamo! Jak się miewasz? - O, sam wiesz. Ostrożnie uśmiechnęła się do syna. Był taki przystojny z tymi jasnymi włosami i dużymi niebieskimi oczami. Jakby ktoś zdjął skórę z jego ojca. Kiedy Orty był mały, latem jego włosy robiły się białe jak kreda. Teraz nadal zachowywały niezwykłą jasność, ale możliwe, że pomagał im w tym fryzjer. W każdym razie Orty był piękny. Rebecca nachyliła się do ekranu i pogłaskała zimne szkło. - Ależ, mamo!

Orty uśmiechnął się krzywo i lekko odchylił. Rebecca powiodła palcem wzdłuż jego nosa, prostego, z delikatnymi skrzydełkami, które się rozszerzały, kiedy się koncentrował. Albo - jeszcze w dzieciństwie - kiedy usiłował powstrzymać płacz. -Bardzo ci dokuczają bóle? - spytał, wskazując na własną kamerę, by skłonić matkę do patrzenia w malutkie oko na górze ekranu. -O, sam wiesz. - Wyprostowała się na krześle. - Dziś rano zasnęłam - powiedziała. - Zasnęłam naprawdę, to było cudowne. - Świetnie. Zapadło milczenie, ale to w niczym nie szkodziło. Rebecca lubiła na niego patrzeć. Mimo płaskiego zimnego obrazu wydawał się bliski. - Mamo — odezwał się w końcu. — Chcę ci o czymś powiedzieć. O czymś, co musi zostać między nami. O czymś ważnym. Zaśmiała się ochryple i sięgnęła po szklankę. - Wszystko, co mówisz, zostaje między nami. Przecież ja z nikim nie rozmawiam! - Musisz wychodzić, mamo. Wciąż masz przyjaciół. Rebecca nie miała siły zaprotestować. Orty nigdy nie zrozumiał, jak źle z nią jest, a ona nie zamierzała go uświadamiać. - Pijesz? - spytał nagle głośniej. - Pijesz tak wcześnie rano, mamo? - Skąd! — uśmiechnęła się, podnosząc szklankę. - To woda, mój kochany, czysta woda. - Wypiła połowę jednym haustem bez najmniejszego skrzywienia. - Widzisz? Woda. Co chciałeś powiedzieć? - Znalazłem sposób, żeby go zniszczyć. Znów zapadła cisza. Rebecca widziała w oczach syna wyczekiwanie. Nagle z tymi rozchylonymi ustami i rozpromienionymi oczami wydał jej się znacznie młodszy. Zawsze tak wyglądał, kiedy był mały. Kiedy nie widział jej kilka dni albo tygodni, kiedy przybiegał z rysunkiem czy dobrym stopniem

albo z jakimś przedmiotem wykonanym z drewna na jednym z rozlicznych letnich obozów, na które wysyłali go co roku, mimo że dopiero kiedy skończył dziesięć lat, przestał się moczyć w nocy. Rozpoznała to spojrzenie, ten głód uznania, na którego okazywanie było już za późno. Przepalał ekran jak kwas; nie mogła w końcu wytrzymać i spuściła wzrok. -Przestań! - powiedziała. - Daj spokój, Orty. - Mówię prawdę - powtórzył z uporem i nachylił się do kamery. Nos mu się powiększył, twarz się zniekształciła. Wyglądał teraz jak jajo z oczami, które błagały, by mu uwierzyła. - Znalazłem jego piętę achillesową! Rebecca powoli podniosła wzrok. - Ułożyłeś sobie życie, Orty. Masz znakomite wykształcenie, świetną pracę. Tatuś był z ciebie taki dumny. Ja też. Ciągle jestem z ciebie dumna. Nie musisz... - Mamo! Mamo! Wysłuchaj mnie! Rebecca odsunęła się jeszcze bardziej od monitora i znów sięgnęła po szklankę. -W końcu go dopadnę - oświadczył Orty. — Znalazłem sposób na to, żeby go zmiażdżyć. Obiecuję ci, że... - Znasz mit o Achillesie? - przerwała mu ostro. — Achilles był pół człowiekiem, pół bogiem. Matka zanurzyła go w Styksie, by zapewnić mu nieśmiertelność. Zapomniała jednak o pięcie, za którą go trzymała. Ta pięta była tym, co w nim ludzkie. Przez nią pozostał wrażliwy. W końcu znów spojrzała w kamerę. Każdego dnia, każdej nocy, w każdej sekundzie istnienia rozmyślała o złych wyborach, jakich dokonała. Razem z Johnem pozwolili sobie na jedno dziecko, które usiłowali zmieścić w swoim zapchanym po brzegi życiu. Kiedy chłopiec się urodził, jej żal z powodu konieczności odłożenia obrony pracy doktorskiej o pół roku był większy niż radość z jego obecności. Już po pięciu dniach karmienia piersią zmusiła go do przejścia na butelkę. Często rozmyślała o wszystkich wakacjach, na które wysyłała go samego, wszystkich szkolnych imprezach, na które obiecywała przyjść, chociaż udało jej się to zaledwie kilka razy, wszystkich meczach bejsbolu, na

które wpadała zdyszana, by zobaczyć, że do rozegrania pozostał jedynie dziewiąty inning. Zdrada Orty’ego była zdradą samej siebie. Rebecca źle poukładała swoje życie i wiedziała, że nikogo nie może o to winić. Ale bardzo rzadko myślała o Ottonie Schultzu. Zazwyczaj tylko w noce gorsze niż zwykle. Mógł jej przyjść z pomocą, kiedy wszystko się zapętliło. Mógł jej pozwolić na dokonanie słusznego wyboru, jednak zamiast tego pchnął ją w przepaść i pozwolił, by pociągnęła za sobą Johna. Ręka ani trochę jej nie drżała, kiedy znów unosiła szklankę do warg, ale w połowie drogi się zawahała. - Otto Schultz nie ma pięty achillesowej. On nie ma w sobie nic ludzkiego. Dlatego zapomnij o tym. Zapomnij! Opróżniła szklankę, tym razem pijąc powoli i wcale już nie udając, że to woda.

Godzina 18.50 Siedziba główna Mercury Medical, Nowy Jork Wielka sala konferencyjna na trzydziestym czwartym piętrze była nieczynna przez sześć miesięcy z powodu remontu. Podczas trwających prac dostęp do niej miała zaledwie garstka ludzi. Dopiero dzisiaj drzwi miały się otworzyć z okazji pierwszej konferencji prasowej spółki od czasu, gdy największym udziałowcem Mercury Medical stał się rząd norweski. Na niczym nie oszczędzano. Gdy Agnes Klemetsen weszła przez wysokie podwójne drzwi dziesięć minut przed liczną grupą czekających na zewnątrz dziennikarzy, otworzyła ze zdumienia usta. Otto Schultz uśmiechnął się, zwolnił i lekko dotknął jej pleców. - Wszystko co najlepsze — szepnął poufale. - A teraz to wszystko... — wzruszył ramionami i uśmiechnął się z takim błyskiem, że znów pomyślała, że musiał wybielać zęby - .. .należy jeśli nie do ciebie osobiście, to przynajmniej do

twojego kraju. - Ogromnym kciukiem wskazał w górę. Przebiliśmy się na trzydzieste piąte piętro, żeby uzyskać przestrzeń, jaka przystoi najlepiej rozwijającej się spółce na świecie. Sufit był rozświetlony w sposób całkiem dla niej niepojęty. Wydawało się, że zza wielkich szklanych płaszczyzn podtrzymywanych przez wąskie ramy z polerowanej stali sączy się światło dzienne, w którym wyczuwało się trudny do określenia ruch, ulotność, jakby stało się pod przepływającymi po niebie chmurami. Ale ponieważ budynek wznosił się jeszcze na ponad piętnaście pięter w górę, nie mogło to być światło majowego dnia. Po przekątnej od zachodniego do wschodniego narożnika pomieszczenia ciągnęła się abstrakcyjna dekoracja w jaskrawych kolorach z motywem, który wydał jej się znajomy. - Magne Furuholmen, ta wasza sława — oznajmił zadowolony Otto Schultz. - Musieliśmy dodać jakiś norweski element, a on natychmiast się zgodził, mimo krótkiego terminu. Sala miała przynajmniej czterysta metrów kwadratowych i powstała z połączenia kilku mniejszych pomieszczeń, co wymagało zamontowania na planie kwadratu czterech stalowych kolumn podtrzymujących nowy sufit i odsuniętych od siebie o osiem czy dziesięć metrów. Gdy Agnes Klemetsen powiodła wzrokiem wzdłuż jednej z nich, zauważyła delikatnie zmieniający się kolor. Zastanawiała się, jak to możliwe. W metalu nie umieszczono żadnego źródła światła, żadnych diod czy włókien optycznych, nie dostrzegła też projektora. - Fascynujące, prawda? — Otto Schultz puścił do niej oko. - Nanotechnologia. Nie mam pojęcia, jak to działa, ale jest piękne. Podczas zebrań i prezentacji będziemy to wyłączać, żeby nie rozpraszać gości. W sali na tę okazję ustawiono około stu foteli zwróconych ku niewysokiemu podium. Nie tłoczyły się i żadnemu nie zasłaniały widoku jaśniejące kolumny Kiedy Otto Schultz ujął lekko Agnes Klemetsen za łokieć i podprowadził ją do najbliższego, zobaczyła, że jest wyposażony w ruchomy ekran LCD,

stację dokującą do iPhone’a i oczywiście pięknie zakamuflowane gniazdko. Otto Schultz wcisnął guzik z prawej strony podłokietnika, otwierając drzwiczki do niedużej chłodziarki pod siedzeniem, z której powoli i bezszelestnie wysunęła się butelka wody mineralnej i kieliszek na nóżce. - Takie udogodnienia wciąż mnie cieszą, jakbym był małym chłopcem - powiedział Otto Schultz. - A powinnaś zobaczyć, jak jeszcze można umeblować tę salę! Ale do otwarcia drzwi dla prasy zostało już tylko kilka minut. Chodźmy za scenę! Agnes zaparło dech w piersi. Przebiegła wzrokiem od niezwykłej tylnej ściany utworzonej z wody na scenę, na której wkrótce miała zająć miejsce, a która nie tylko najwyraźniej mogła zmieniać położenie w pionie, lecz również w poziomie, modyfikując kąt nachylenia do podłogi i umiejscowienie w przestrzeni, a nawet kolor. Wzdłuż obu dłuższych ścian pomieszczenia nieco ponad dwa metry od sufitu biegły symetryczne galerie, kończące się z obu stron spiralnymi szklanymi schodami. Sztuczne światło dzienne wpadające z góry i brak widocznych punktów konstrukcyjnych sprawiały wrażenie, jakby półpiętra wisiały w powietrzu. Podziw, jaki wywołało w niej to niezwykłe pomieszczenie, przesłonił na chwilę zdenerwowanie, które - o dziwo - dokuczało jej od samego rana. Teraz znów powróciło. Położyła rękę na piersi i głośno przełknęła ślinę. Otto Schultz musiał to zauważyć, bo musnął dłonią jej ramię i nachyliwszy się odrobinę, rzucił ściszonym głosem: - Wkrótce będziemy tworzyć historię. Zasiądziemy na tej scenie - ty, ja, Bill Gates i jego żona Melinda - i to ty, Agnes, powiesz światu, że... - znów ten uśmiech; biały jak kreda i moc- ny - ty przekażesz światu tę dobrą nowinę, że od 2011 roku fundacja Billa i Melindy Gatesów będzie dostawać pokaźny zastrzyk pieniędzy - jeden procent rocznych zysków netto Mercury Medical z przeznaczeniem na prace nad poprawą ochrony zdrowia dzieci - zakończył wręcz nabożnym tonem. Wyprostował się. Musiał być od niej wyższy co najmniej o trzydzieści centymetrów. Agnes ledwie zauważalnie cofnęła

się o krok. - Zastrzyk pieniędzy — powtórzył i nagle się roześmiał. - Świetne wyrażenie, gdy mowa o programie szczepień. Odpowiedziała mu bladym uśmiechem. - Idziemy? - spytała i odkaszlnęła. - Przydałby mi się łyk wody, zanim wszystko wybuchnie. - Oczywiście - odparł Otto Schultz, elegancko podając jej rękę. - Ale najpierw musisz poznać naszych przyjaciół filantropów. Billa i Melindę, pomyślała Agnes, ocierając prawą rękę z potu o biodro. Kiedy po raz ostatni odwróciła się przy drzwiach, spoglądając za scenę, zauważyła, że stacje telewizyjne już wcześniej rozstawiły kamery. Znalazły się za przypominającą lustro instalacją, dlatego do tej pory ich nie widziała. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć... - zaczęła liczyć bezgłośnie. Piętnaście stacji... Stu akredytowanych dziennikarzy... Puls zaczął jej rosnąć tak szybko, że na moment się przestraszyła. Gdyby jednak jej serce postanowiło zastrajkować, nie było chyba na to lepszego miejsca niż główna siedziba Mercury Medical. Na tę myśl uśmiechnęła się po raz pierwszy od wielu godzin.

Poniedziałek, 4 marca 2002 Godzina 08.32 Siedziba główna Mercury Medical, Nowy Jork

To wszystko było tak dziecinne, że David Crow przewrócił oczami, mimo że był sam. Pozostawienie go tutaj, w tym niedużym pokoju bez okien i najwyraźniej zamkniętego na klucz już samo w sobie było banalne. Mógł się założyć, że Peter Adams stoi za drzwiami i tylko czeka, aż czas upłynie. Aż Davida ogarnie jeszcze większy lęk. Aż zmięknie jak w jakimś idiotycznym filmie. Wiele hałasu o nic. Przecież nie wezwą policji. Gliny na pewno by się przyczepiły do tak dużej ilości kokainy, a on uniknąłby kary więzienia dzięki pomocy adwokatów słono opłacanych przez Mercury Medical. Ale przez ten czas i tak zrobiłoby się zamieszanie. Areszt tymczasowy, kaucja i proces - wszystko, czego wolałby uniknąć i on, i Mercury Medical. Mercury Medical potrzebowała go. Po prostu. Kiedy Apollo i Gemini połączyły się w jedną spółkę o niewiarygodnie głupiej nazwie Mercury - przerośnięty Otto Schultz stale podkreślał tę astronomiczną grę słów - każda z nich miała spore oddziały research & development. R&D Software wciąż mieściło się na Manhattanie, czego zazdrościło im blisko tysiąc członków personelu R&D Hardware i R&D Pharmacy, i choć zaledwie w ostatnich miesiącach zyskało jedenastu nowych pracowników, to żaden z nich nie był tak ważny jak najmłodszy z nich wszystkich - David William Crow junior. Wiedział o tym, a oni wiedzieli, że on wie. W pokoiku było gorąco, a on nie miał nic do picia. To też dokładnie według scenariusza. Peter Adams musiał mieć bardzo zły gust, jeśli chodzi o filmy. Gorąco stawało się dokuczliwe. A on nie bardzo rozumiał,

czego od niego chcą. Musi chodzić o tę kokainę, którą jak ostatni idiota pokazał Holly. Z tym, że ochrona skonfiskowała kokę, pewnie będzie musiał się pogodzić, chociaż tam, skąd pochodziła, było jej więcej. Bardziej niezrozumiałe było dla niego to, że zdecydowali się tak rozdmuchać tę sprawę. Siedział tu bezczynnie jak piąte koło u wozu, a przecież Peter Adams mimo wszystko był szefem całego działu badań i rozwoju. Idiotyczne, żetaki facet miał tracić całe przedpołudnie na to, żeby dać po łapach Davidowi Crowowi. Ziewnął. Przesiedział w laboratorium do trzeciej w nocy Potem wlał w siebie dwa piwa i spał do wpół do siódmej. W laboratorium nocą było najlepiej. Mimo że wszyscy w Mercury Medical wypruwali z siebie żyły i nikomu nie chciało się nawet liczyć nadgodzin, większość pracowników znikała około dziewiątej wieczorem. Wtedy on mógł się bawić. W pokoju pachniało kurzem. Suchym kurzem, który łaskotał w nosie i gardle. David cmoknął kilka razy, żeby pobudzić wydzielanie śliny, lecz język wciąż wydawał się duży i suchy jak wiór. Ktoś zapukał. David zachichotał, ale się nie odezwał. Do środka wszedł Peter Adams i zamknął za sobą drzwi, ale nie na klucz. Przez chwilę stał, wpatrując się w Davida, w końcu lekko pokręcił głową. Rzucił na stół cienką teczkę z dokumentami i usiadł naprzeciwko niego. -Mam dzisiaj urodziny - oznajmił i zabębnił palcami o blat. -Wszystkiego najlepszego - mruknął David. - Pięćdziesiąte. -Aha. - Przez wszystkie te lata nigdy nie spotkałem równie bystrej i utalentowanej osoby jak ty. David obojętnie wzruszył ramionami. -I nigdy nie spotkałem kogoś tak na wskroś, na sto procent, totalnie i całkowicie... - jego głos wzniósł się o oktawę, po czym Peter odetchnął głębiej i krzyknął: - ...głupiego jak ty! David drgnął przestraszony.

- Mogę dostać trochę wody? - Nic innego nie przyszło mu do głowy. - Nie. Załatwimy to prędko. Peter Adams oparł się łokciami o stół i schował twarz w dłoniach. -Dwadzieścia lat - powiedział z rezygnacją, nie podnosząc wzroku. - Miałeś dwadzieścia lat, kiedy cię ściągnęliśmy z MIT, David. W wieku, w jakim większość studentów ledwie zapoznaje się z kampusem, ty już robiłeś doktorat. Miałeś forsy jak lodu dzięki stworzeniu jednej z najpopularniejszych na świecie gier komputerowych. Byłeś... - Nagle podniósł głowę. David, David, David! David unikał jego spojrzenia. Facet nie powinien się zachowywać tak, jakby był jego ojcem. Nic mu do tego. - Żałuję, że nie jestem twoim ojcem - oznajmił Peter. - Przestań! - Wtedy bym cię na trzy miesiące zamknął w ośrodku odwykowym, a na następne trzy zabrał na Alaskę do myśliwskiej chaty, bez komputera, żeby się przekonać, czy znów można ci ufać. - Przestań, Peter, naprawdę! Przecież ja nie mam żadnych problemów z nałogiem! Nie wmawiaj mi, że sam nie... Dłonie Petera z hukiem uderzyły o blat. -To ty przestań! - wrzasnął tak głośno, że musieli go usłyszeć na całym piętrze. - Zdajesz sobie sprawę z tego, co to jest? Złapał czerwoną plastikową teczkę z dokumentami i zamachał nią przed twarzą Davida. Nie czekając na odpowiedź, podjął niższym głosem: - W ciągu trzech lat twojego zatrudnienia, najpierw w Apollo, a potem w Mercury, wpłynęło na twój temat osiem poważnych skarg. Osiem! Dwa razy znaleziono u ciebie kokainę, sześć kobiet oskarżyło cię o... -Tym cipkom chodziło jedynie o pieniądze - warknął David, uderzając pięścią w stół. -I je dostały! Masz świadomość, ile za każdym razem kosztowało firmę ratowanie twojej dupy? Tylko dlatego że nigdy się nie nauczyłeś, jak należy się odnosić do kobiet? Ha! Wiesz ile?

David poderwał się tak gwałtownie, że przewróciło się krzesło. - Nie mam ochoty dłużej tego słuchać. - Siadaj! - Spieprzaj! -Jesteś zwolniony. David był już w połowie drogi do drzwi, ale gwałtownie zahamował. - Przestań! Nie odwracał się, tylko sztywno wpatrywał w klamkę. Za plecami usłyszał westchnienie Petera. -Twój problem, David, polega na tym, że każesz wszystkim innym przestać, podczas gdy sam powinieneś. Dziś rano znaleźliśmy u ciebie w biurku dziesięć rurek z kokainą. Nie chciało ci się nawet zamknąć szuflady na klucz. -Holly, prawda? To ona doniosła? -To bez znaczenia. To już koniec, David. Siadaj! David wciąż stał nieruchomo na środku pokoju. - Nie dacie sobie rady beze mnie. -Jasne, że damy. Oczywiście wolelibyśmy, żeby było inaczej, ale ty nam nie dajesz wyboru. W takiej spółce jak nasza trzeba przestrzegać ekstremalnie surowych zasad bezpieczeństwa. Ty stanowisz ryzyko, Davidzie. Cholernie duże ryzyko, którego nie możemy już dłużej tolerować. Siadaj! - Masz świadomość, ile wiem o tym, co się tu dzieje? Czy w ogóle zastanowiliście się nad tym, że mogę po prostu spacerkiem przejść do Boston Scientific albo St. Jude i pokazać im... -Siadaj, do jasnej cholery! Peter Adams rzeczywiście kończył pięćdziesiątkę, ale był wysportowanym mężczyzną. Co trzeci wieczór przebiegał sześć mil w Central Parku, a w swoim dużym mieszkaniu na 66 Ulicy miał niewielką, ale dobrze wyposażoną siłownię. Zanim chuchrowaty David Crow się zorientował, szef ścisnął go rękami od tyłu, podniósł z podłogi i zaniósł do stołu. Nogą postawił krzesło i posadził go na nim. -Au! - krzyknął David. - Co jest, do cholery?

Peter nachylił się nad nim tak nisko, że David odruchowo uniósł ręce w geście obrony. - Nie ośmielaj się nam grozić! - syknął Peter. - Jedno niewłaściwe słowo, a rzucę cię na pożarcie wilkom. David mruknął coś niezrozumiałego. Peter oddychał ciężko. Prawą ręką potarł twarz i wrócił na swoje miejsce. Przez chwilę siedział w milczeniu ze zrezygnowaną, niemal smutną miną. - Podpiszesz ten dokument - powiedział w końcu i z czerwonej teczki wyciągnął cienki plik zszytych kartek. - Kiedy już to zrobisz, dostaniesz czek na sto tysięcy dolarów i wyjdziesz stąd. -Co to jest? - spytał David, ruchem głowy wskazując na dokumenty. - Przeczytaj. - Nie chce mi się. Co to takiego? - Oświadczenie. - Na jaki temat? -Wypowiedzenie. Przyznajesz się do tego, co zrobiłeś, akceptujesz trzyletnią kwarantannę od wszelkiej działalności mogącej stanowić konkurencję dla Mercury Medical i rozumiesz, że w momencie, kiedy nie dotrzymasz umowy, wszelkie informacje o tobie zostaną przekazane policji. Zarówno te dotyczące ostatniego narkotykowego epizodu, jak i dwóch poprzednich. Poza tym mogę cię poinformować, że jeśli złamiesz umowę, wszystkie ugody zawarte z kobietami, które uraziłeś, zostaną zerwane. Jednostronnie. Te panie będą więc mogły podać cię do sądu bez konieczności oddania okrągłych sumek, jakie już od nas otrzymały w ramach odszkodowania. Tak będzie, jeśli złamiesz obietnicę - dodał, bębniąc palcami o czerwoną okładkę. - Błyskawicznie się sprężyliście, to muszę wam przyznać. Przygotowaliście to wszystko w ciągu zaledwie dwóch godzin! - Oświadczenie zostało przygotowane, kiedy się wygłupiłeś poprzednim razem. Nasi adwokaci już dawno je przejrzeli. Chcesz to przeczytać czy nie? David niespokojnie poruszył się na krześle. Usiłował zapanować nad intensywnym pragnieniem ucieczki.

Pobiec gdzieś przed siebie jak wtedy, kiedy mama spadła ze schodów. Zaczął się pocić tak gwałtownie, że zapiekły go oczy. Nie dadzą sobie rady bez niego. Przecież to on prowadził wszystkie testy. Znajdował luki w programach tworzonych przez tych idiotów. To on, David Crow, stanowił gwarancję, że wszystkie te aparaciki produkowane przez Mercury Medical naprawdę będą działały jak należy. Trudno więc było pojąć, że chcą się go pozbyć. Był przecież nietykalny! Nikt nie mógł go ruszyć. Złoty chłopiec i geniusz. A teraz go wywalają? Szkoda, że nie wiedzą, czym się zajmował nocami, kiedy zostawał sam w laboratorium. -Wspomniałeś o pieniądzach. -Jeśli czegoś masz dość, to właśnie pieniędzy. Ale dla porządku i w ramach zakończenia miłej współpracy dajemy ci sto tysięcy dolarów, jeśli natychmiast podpiszesz ten dokument, oddasz wszystkie klucze i już na zawsze opuścisz ten budynek. - Muszę zabrać swoje rzeczy - zauważył David. Oddychał teraz szeroko otwartymi ustami, żeby mieć dość powietrza. Peter uśmiechnął się z politowaniem i lekko pokręcił głową. -Ależ, Davidzie. Oczywiście nic stąd nie możesz zabrać. Taki mądry chłopiec jak ty na pewno to rozumie. Ochrona przejrzy twój pokój i wybierze rzeczy osobiste, zdjęcia i takie tam. Chociaż z tego, co widziałem, nie masz tego zbyt wiele. Spakujemy wszystko w pudło i ci prześlemy. Źle się czujesz, Davidzie? Peter Adams wychylił się, przekrzywił głowę i uśmiechnął ze współczuciem, próbując pochwycić spojrzenie chłopaka. - Mogę dostać trochę wody? - spytał David. - Podpiszesz? Pokój zaczynał się kurczyć. Sztuczka zadziałała. Zadziałała naprawdę. Idiotyczna sztuczka zadziałała naprawdę. Ugotowali go. Złamali. Za cholerę, nie! Chciał tylko uciec. Nieoczekiwanie i tak szybko, że Peter Adams aż uniósł brwi, David sięgnął po kartki leżące na stole i przerzucił je na ostat-

nią stronę. Peter podał mu długopis. Zaskrobał o papier, gdy David zostawiał nieczytelny podpis. -Jeszcze inicjały na dole każdej strony - nakazał Peter. Strona trzecia oświadczenia wyrwała się ze zszycia, gdy David ponownie przerzucał kartki. - Dziękuję - powiedział Peter, kiedy wszystko już było załatwione, i z kieszonki na piersi wyciągnął czek. - Tu masz pieniądze. David wstał. Tym razem wolno, żeby nie stracić równowagi. Odpiął od paska identyfikator z kartą-kluczem i rzucił ją na stół. - Mam tylko to. Możesz sprawdzić w rejestrze, jeśli chcesz. Peter siedział z kamienną twarzą. Czek wciąż trzymał w dwóch uniesionych palcach. Jakby płacił dziwce, pomyślał David. -Ochrona cię wyprowadzi. Jestem pewien, że wszystkie chore na serce osoby na świecie posłałyby ci w tej chwili życzliwą myśl, gdyby wiedziały o twoim istnieniu. - Kill those motherfuckers! Zabić tych skurwysynów! - syknął David i wpatrzony w drzwi ruszył przed siebie. Mijając mężczyznę, który jeszcze kilka sekund temu był jego szefem, wyrwał z jego ręki czek. Dalej puścił się biegiem. Godzina 11.03 Siedziba główna Mercury Medical, Manhattan, Nowy Jork Pokój Davida Crowa miał najmniej osobisty charakter ze wszystkich, jakie Peter Adams kiedykolwiek widział. Kiedy stanął w drzwiach i powiódł wzrokiem od regału na książki z prawej strony do podwójnego biurka pod drugą ścianą, nie zauważył ani jednego prywatnego przedmiotu. Żadnego zdjęcia, żadnego rysunku dziecka, żadnej żałosnej pamiątki z wyjazdu za granicę. Nawet zwiędłej rośliny na parapecie. Na półkach stały starannie uporządkowane segregatory i

książki w idealnie równej odległości od brzegu. Na wyjątkowo długim blacie również panował nieskazitelny porządek. Kubek na długopisy bez reklamy. Szara podkładka do pisania przy jednym z dwóch krzeseł, klawiatura i monitor komputera przy drugim. Pod biurkiem stały kolejne trzy komputery. Wszystkie wyłączone. Pokój wydawał się wręcz sterylny, a wrażenie to potęgował jeszcze lekki zapach chloru. Nie bardzo rozumiejąc, skąd mógł się brać, Peter Adams wciągnął głośno powietrze przez nos. - Ten facet ma mnóstwo fobii - oznajmił ochroniarz, który pojawił się tak bezszelestnie, że na dźwięk jego głosu Peter aż drgnął. - Boi się na przykład bakterii. Dziwne, że w ogóle pozwalał sobie na narkotyki. Przecież nad nimi nie ma żadnej kontroli. - Podrapał się w głowę. - Co mamy robić? - Przejrzyjcie wszystko - odparł Peter Adams. - Dosłownie wszystko. Poproście o pomoc kogoś z R&D, jeśli będziecie mieć wątpliwości, czy coś można zniszczyć. W razie dalszych pytań zwróćcie się do mnie. I bądźcie dokładni. - Dobrze. To pewnie potrwa kilka dni. Peter nie odpowiedział. Dziwiło go, że odczuwa smutek. David Crow był zbyt niesympatyczny, żeby Peter się do niego przywiązał, lecz to zawsze tragedia, gdy geniusz marnuje sobie życie w taki sposób. - Okej - powiedział i wykonał niezdecydowany gest w kierunku pokoju, w którym trzej ochroniarze już zaczęli pakować książki i segregatory do pudeł. - Wiecie, gdzie mnie szukać w razie czego - rzucił i ruszył w stronę windy i własnego gabinetu wolniej niż zwykle. Był taki dumny, kiedy zdołał zwerbować Davida, porywając go sprzed nosa Sony, wojsku, NASA, General Motors i kilku innym gigantom. Wydawało się, że myśl o pracy przy komputerach komunikujących się z ludzką tkanką okazała się dla chłopaka decydująca. Rozruszniki. Wszczepialne kardiowertery-defibrylatory. Neurostymulatory. Implantaty ślimakowe. Takie rzeczy. David posiadał nie tylko niepojętą zdolność tworzenia i analizowania programów komputerowych, ale również nie-

zwykłą intuicję co do możliwości, jakie przyniesie przyszłość. Uważał na przykład, że kiedyś lekarze będą przywracać wzrok niewidomym, i z zapałem powoływał się na fakt, że już częściowo umożliwiają słyszenie głuchym. Kiedy Peter wreszcie wrócił do swojego gabinetu z dużym zdjęciem uśmiechniętej Catherine na biurku, trzema ślicznymi orchideami w oknie i zwykłym bałaganem na półkach, uświadomił sobie, że jednak szkoda mu chłopaka. Podobno jakaś tragedia rodzinna zaprowadziła go jako dziesięcio- czy dwunastolatka do rodziny zastępczej, w której natychmiast rozpoznano jego niebywałe zdolności i oddano pod opiekę jakiemuś specjaliście od zaawansowanych technologii komputerowych. Żal, że nie poświęcono tyle czasu jego duszy, pomyślał Peter i usiadł. Samego siebie też mu było trochę żal. Musiał bowiem teraz szukać kogoś na zastępstwo. Ale gdzie znajdzie kogoś takiego jak David? Prawdopodobnie nigdzie.

Piątek, 7 maja 2010 Godzina 09.30 Szpital Uniwersytecki Grini

Patolog miał trzeszczący głos, którego z powodu marnego połączenia słuchało się jeszcze gorzej, jakby siedział w jakiejś grocie, a nie w Szpitalu Centralnym. Sara Zuckerman miała ochotę poprosić, żeby zadzwonił z innego aparatu. - Konkluzja jest, innymi słowy, stosunkowo oczywista mówił monotonnie. - A w każdym razie przewidywalna: świeży zawał serca. Tak jak się można było spodziewać. Sara trzymała słuchawkę wciśniętą między policzek a bark, a w palcach obracała nożyk do listów ze srebrną, pięknie cyzelowaną rękojeścią. Palcem wskazującym powiodła wzdłuż wijącej się girlandy, potem ostrożnie dotknęła czubka ostrza i zaczęła coraz mocniej naciskać. - Zgadzam się - potwierdziła. - Zważywszy na to, co mi pani powiedziała - ciągnął głos w telefonie — to chyba ucieszę panią, mówiąc, że nie było oznak tamponady. Ostry metal przebił skórę. Sara odłożyła nożyk i zapatrzyła się w kropelkę krwi, która stale się powiększała. Nie wiedziała, co czuje. Może ulgę, przynajmniej przez moment, nim zawstydziła się, że w ogóle się bała, iż Erik umarł z jej winy. Jego śmierć i tak była tragedią. Patolog mówił dalej: - Wygląda na to, że Berntsen nie miał choroby wieńcowej. Można więc powiedzieć, że zgon nastąpił dość nieoczekiwanie. Ale takie jest już życie. To nie był młodzieniaszek. Nie znaleźliśmy żadnych znamion zdarzeń mózgowo-naczyniowych czy zatorowości płucnej. -A co z tym ICD? - spytała Sara. - Chciałem, żeby któryś z naszych elektrofizjologów na niego zerknął, ale wzbraniali się przed oglądaniem... - głos znów

zanikł — ...tak intymnie — rozległo się nagle, jakby patolog ucieszył się, że w końcu znalazł odpowiednie słowo. - Nie chcieli się tak intymnie przyglądać staremu koledze. Wysłali jedną z kardiolożek z oddziału. Nie stwierdziła żadnych nieprawidłowości. Sara wsunęła palec do ust i zamknęła oczy. Poczuła tak silną ulgę, że nie dało się jej już zaprzeczyć. Zdecydowanie nie powinna była przeprowadzać zabiegu u dawnego kochanka. Wprawdzie ich romans zakończył się ponad trzy lata temu, lecz ulegając jego naciskom, postąpiła nie tylko nieetycznie, lecz wprost nierozsądnie. Emocjonalne związki z operowanym pacjentem stanowiły tabu bez względu na to, czy chodziło o nienawiść, miłość czy też o przemieszanie jednego z drugim. Tak jak w jej wypadku. Teraz, gdy sekcja zwłok wykazała, że Erik zmarł na regularny zawał, mimo wszystko poczuła, jak ostry szpon zaciśnięty wokół jej żołądka wreszcie puszcza. Ostatniej nocy prawie nie spała. Nad ranem, kiedy lekkie zasłonki w sypialni powoli zaczęły zabarwiać się na różowo i nie było sensu dłużej leżeć, wstała, żeby napisać raport dla Kaarego Benjaminsena o popełnionym przez nią wykroczeniu, świadoma, że szef kliniki z pewnością wyśle go do komisji etycznej szpitala. Myśl o tym, że w radzie zasiada Lars Kvamme, zmroziła ją, chociaż przy komputerze siedziała w ciepłym dresie. Po dwóch filiżankach kawy i trzech skasowanych początkach zdecydowała, że zaczeka na wstępne wyniki sekcji. Teraz oddychała zdecydowanie lżej. - Berntsen musiał dość gwałtownie upaść, o czym świadczą spore zasinienia - mówił patolog, ale Sara już go nie słuchała uważnie. - Szwy puściły, rana była całkiem otwarta. Ale z tego, co wiem, znaleziono go w lesie. Pewnie upadł jakoś niefortunnie. Nie pojmuję tylko, jak ktoś taki jak on mógł się włóczyć po lesie zaledwie dwa dni po zabiegu. Ale to na szczęście nie moja sprawa. ICD był w każdym razie nieuszkodzony. Sara na moment poczuła zapach Erika.

Był zawsze taki czysty. Pachniał nieokreśloną mieszanką wanilii i pieprzu. Raz, kiedy obudziła się w środku nocy, jej spojrzenie padło na koszulę, idealnie odprasowaną i wiszącą na wieszaku na drzwiach szafy. Światło księżyca zabarwiło białe płótno na lodowaty błękit. Sara długo się w nią wpatrywała, w końcu po cichu wstała i przeniosła ją do łazienki. To Bodil prasowała jego koszule. Prała, prasowała i gotowała. Wychowała też dwie dziewczynki i jednego chłopca urodzonego znacznie później, na którego poczęcie Erik sam nalegał i który wstrzymał Bodil od powrotu do pracy po odchowaniu córek. Kiedy syn dorósł, było już na to za późno. Trzy razy w tygodniu Bodil prasowała więc koszule mężowi i nawet się nie domyślała, w czyjej sypialni nocują na wieszaku. -Jest pani tam? — usłyszała nagle. - Halo? -Jestem, jestem, bardzo dziękuję. Jeżeli ostateczne wyniki będą się różnić od wstępnych, mógłby pan do mnie zadzwonić? - Oczywiście. To ja pani dziękuję. Rozłączyli się. Odkładając słuchawkę, Sara pomyślała, że ICD powinien chyba wykazać migotanie komór, jeśli przyczyną śmierci naprawdę był zawał. Kardiowerter bowiem był jednocześnie jakby tachografem, rejestrującym ostatnie sekundy przed katastrofą. Przez chwilę rozważała, czy nie zadzwonić do patologa ponownie. Oba pagery pisnęły jednocześnie. Na jednym wyświetliło się 4300, numer centrali. Usiłował się z nią skontaktować ktoś spoza szpitala. Niech próbuje jeszcze raz później. Drugi pager był właściwie komórką do użytku wewnętrznego. Szukał jej Petter Bråten. Westchnęła i wstała. Przeczesała palcami kręcone włosy i podniosła wzrok. Niezwykłe o tej porze roku ciepło utrzymało się, a niebo zbielało od upału. Trawniki między skrzydłami szpitala przybrały nienaturalną jaskrawozieloną barwę. Na dużym podłużnym lustrze wody przysiadło stadko kaczek. Karmił je zajadający bułkę chłopczyk w wózeczku. Matka

siedziała na brzegu basenu i czytała gazetę. Sara nabrała gwałtownej ochoty, żeby wyjść na dwór, też nakarmić kaczki, poczytać książkę na ławce pod drzewem rzucającym cień. Erik Berntsen nie żył, a to nie była jej wina. Przyłapała się na tym, że obraca w palcach gwiazdę Dawida zwieszoną na szyi. Szybko schowała wisiorek pod bluzkę, między piersi, nawet pod biustonosz. Postanowiła, że zapomni o Eriku Berntsenie. Tak jak wynosząc koszulę do łazienki, zdołała odsunąć od siebie myśl o Bodil, tak teraz zdecydowała, że ostatecznie przekreśli ten namiętny, problematyczny, a w ostatnich latach, kiedy już jej nie chciał, również traumatyczny związek. Uświadomiła sobie, że nawet nie czuje żalu, takiego prawdziwego. Było jej przykro, bo śmierć pacjenta zawsze ją przygnębiała, ale o Eriku też myślała już tylko jak o pacjencie. Ulga, jaką poczuła, wynikała nie tylko z tego, że patolog niemal oczyścił ją z zarzutów. Ważniejsze było to, że nie mogła już tęsknić. Wychodząc z gabinetu, zatrzymała się przed lustrem. Stwierdziła, że wygląda na zmęczoną. Była blada, a spuchnięte powieki ciężko opadały na oczy. Bezsenne noce zazwyczaj nie pozostawiały na niej po sobie takich śladów, stanowiły przecież rutynę w życiu lekarza. Wykrzywiła twarz w grymasie przerażonego zdumienia, po czym kilkakrotnie mocno zacisnęła oczy. Niewiele to pomogło. Z powiekami wkrótce będzie musiała coś zrobić. W środę, już za pięć dni, miała lecieć do Denver w stanie Kolorado, żeby wziąć udział w „Heart Rhythm 2010”. Wśród dziesięciu tysięcy kardiologów z całego świata zgromadzonych na dorocznym kongresie będzie spotykać wielu znajomych. Będą późne kolacje i jeszcze późniejsze drinki w hotelu. Odbicie w lustrze niezbyt do tego zachęcało. Zdecydowała, że musi w poniedziałek jakoś znaleźć czas na wizytę u kosmetyczki. Obiema rękami wzburzyła włosy, z kieszeni fartucha wyjęła szminkę i błyskawicznym ruchem przesunęła nią po wargach. Wyprostowała się, uśmiechnęła z przymusem do siebie i

otworzyła drzwi, żeby iść poszukać Pettera Bråtena. Gdyby naprawdę miała poprawić sobie oczy, musiałaby to zrobić podczas letnich wakacji. Albo jesienią, pomyślała z rezygnacją, zanim uświadomiła sobie, że prawdopodobnie na dwutygodniowy urlop będzie mogła sobie pozwolić dopiero w przyszłym roku.

Godzina 17.00 Hotel WaldorfAstoria, Nowy Jork -Nie znała pani przypadkiem doktora Erika Berntsena? - spytał Otto Schultz tak nagle, że Agnes Klemetsen zagapiła się na niego z rozchylonymi ustami. Siedzieli w barze hotelu Waldorf-Astoria — on z kieliszkiem szampana, ona z lekko syczącą wodą sodową z kostkami lodu w kształcie serca. Za kilka minut limuzyna miała ich zabrać na obiad w Four Seasons. Otto Schultz nalegał, aby wcześniej spotkać się na drinka, ale szarmancko nie protestował, kiedy podziękowała za szampana, prosząc o coś bezalkoholowego. - Profesora Erika Berntsena? - spytała. - Tego elektrofizjologa? - Właśnie o niego mi chodzi - powiedział, unosząc kieliszek. - Wspaniały facet. Oczywiście, że znała Erika Berntsena. Ten uparciuch zasiadał w zarządzie Szpitala Uniwersyteckiego w Oslo jako przedstawiciel pracowników przez wiele lat podczas jej prezesury. Był znakomitym lekarzem i naukowcem obdarzonym zdolnościami pedagogicznymi, dzięki którym stał się ulubieńcem studentów. Oprócz tego był aroganckim awanturnikiem i wdawał się we wszelkie możliwe konflikty z zarządem. Nieustannie dopominał się o pieniądze, protestował przeciwko wszelkim cięciom, grzmiał i krzyczał, groził, przeklinał i wrzeszczał. Dwa lata temu zastąpiła go o wiele bardziej uległa reumatolog, wykazująca przynajmniej

pewne zrozumienie dla tego, że działalność publicznego szpitala nie może polegać na pompowaniu w niego pieniędzy w nieskończoność. Umiała czytać budżet i rozumiała konsekwencje jego przekroczenia. Agnes Klemetsen nie była pewna, do czego Otto Schultz zmierza. Sam nie mógł znać Erika Berntsena, to raczej nie wchodziło w grę. Wprawdzie Schultz miał wykształcenie medyczne, ale od ponad dwudziestu pięciu lat zajmował się biznesem. Berntsen mógł uchodzić za grubą rybę, ale tylko w rodzimej sadzawce, trudno więc było pojąć, co ich łączyło. Jeśli jednak się znali, będzie musiała zważać na słowa. Przecież mogło się okazać, że są nawet bliskimi przyjaciółmi. Agnes Klemetsen nie znosiła Erika Berntsena. Dlatego milczała. Sięgnęła tylko po szklankę, jakby się zastanawiała, co powiedzieć. Nim jednak zdążyła przełknąć, Otto Schultz nachylił się do niej. -Nie żyje - oznajmił basem. - Biedaczysko. Atak serca. Ironia losu, prawda? Od wieków pracował przy rozrusznikach i kardiowerterach, a sam zakończył życie przez zawał. Agnes Klemetsen kiwnęła głową. - Znała go pani? - powtórzył Otto Schultz. - Samochód już czeka, sir! Chudy jak szczapa kelner, nienagannie prezentujący się w białej koszuli i czarnych spodniach, zgięty wpół, by bardziej zbliżyć się do ucha Schultza, wybawił Agnes z opresji. Nie musiała już w ogóle odpowiadać. Z uśmiechem pomyślala, że właśnie w taki sposób dotarła na szczyt. Solidne wykształcenie na początek, ciężka praca po drodze. I umiejętność trzymania języka za zębami wtedy, gdy było trzeba. Ujęła podane jej ramię Ottona Schultza. - Four Seasons - odezwała się. - Nigdy wcześniej nie miałam przyjemności gościć w tym miejscu. - Wobec tego ma się pani na co cieszyć. Otto Schultz podał chudemu kelnerowi dziesięć dolarów. Żadne z nich nie zauważyło, że ten spojrzał na banknot z niezadowoloną miną - tak pochłonęła ich rozmowa o ostatniej wystawie w Muzeum Guggenheima.

-Po prostu musi ją pani zobaczyć — oświadczył Otto Schultz. Godzina 19.00 Szpital Uniwersytecki Grini Ola Farmen spal na krześle biurowym. Siedział prosto, z nogami mocno opartymi o ziemię i wyprostowanymi plecami. Ręce zwisały mu poza delikatne podłokietniki, głowa nawet nie opadła na bok. Ktoś, kto by go zobaczył od tyłu, pomyślałby, że lekarz wygląda przez okno. Pięcioro dzieci, studia na dwóch kierunkach — najpierw na Norweskim Uniwersytecie Techniczno-Przyrodniczym, później medycyna - a jeszcze potem dziesięć lat w szpitalu tego właśnie go nauczyły. Ola zasypiał wszędzie i w każdej sytuacji, gdy tylko miał do dyspozycji pięć wolnych minut. Na siedząco, na leżąco, ba, nawet na stojąco. Potrafił na kilka sekund zapaść w stan przypominający śpiączkę, z którego budził się wypoczęty i przytomny, gdy zaczynał tracić równowagę. Tym razem obudził go telefon. Cmoknął, przetarł oczy i sięgnął po słuchawkę. - Mówi Hanna z telemetrii — odezwała się kobieta. - Słucham. -Pacjentka Berit Karlsen, urodzona w 1974 roku, przyjęta przed trzema dniami... - Wiem, wiem - przerwał Ola. — O co chodzi? -Może pan spojrzeć na jej EKG? Podobno wykazuje fale delta odpowiadające WPW. Palce Oli przebiegły po klawiaturze. Zaraz wszedł w system kart choroby i odszukał Berit Karlsen. W zasadzie zdrowa dziewczyna, stosunkowo młoda, ale dokuczały jej epizody bardzo przyspieszonego regularnego rytmu serca. Klinicznie zgodne z zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a, pomyślał i spojrzał na EKG, które ukazało się na ekranie.

- Nic nie widzę — mruknął, nachylając się ku monitorowi i mrużąc oczy, by dostrzec ewentualne fale delta. - Kto twierdzi, że tam są? - Doktor Zuckerman. -Aha. Przyglądał się graficznemu zapisowi badania tak intensywnie, że wykres dosłownie wpalił mu się w siatkówkę, kiedy zamknął oczy, bo musiał je zwilżyć. -Ja tu niczego takiego nie widzę - powtórzył. - Ale mogę zadzwonić do doktor Zuckerman, żeby uzyskać od niej potwierdzenie. Proszę nie podawać pacjentce tambocoru, dopóki się nie odezwę. - Oczywiście, dobrze. Znów zapadła cisza. To nie do Sary powinien zadzwonić. Dyżur wspierający miał Lars Kvamme. W razie jakichkolwiek wątpliwości Ola powinien szukać pomocy właśnie u niego. Ale za diabła nie zadzwoni do Larsa Kvammego do domu w piątkowy wieczór! Gdy Lars kilka lat temu zauważył bliskie relacje łączące Sarę i Olę, z braku odwagi, by mścić się na Sarze, zaczął odbijać sobie upokorzenie na Oli. Kilkakrotnie pozwolił sobie nawet nazwać go boytoyem Sary w obecności kolegów. Ale powód jego wahania był jeszcze inny. Chociaż system dyżurów wspierających miał zapewnić wyższą jakość pracy szpitala przez wszystkie siedem dni w tygodniu, Ola zawsze odrobinę dłużej się zastanowił, nim zakłócił komuś spokój w weekend. A już z całą pewnością, gdy chodziło o kwaśnego jak ocet Larsa Kvammego. Wpatrywał się w telefon i wreszcie nie do końca podjąwszy decyzję, wykręcił numer Sary. Po czterech sygnałach przypomniał sobie o szabasie. Ale Sara Zuckerman raczej nie była wierząca. Pozostawali w zasadzie kolegami z pracy, lecz w ciągu ostatnich dwóch lat spotkali się kilka razy na gruncie prywatnym. Dzieciaki ją uwielbiały. Tarjei rumienił się na samo wspomnienie jej imienia. Według Guro chłopak przeżywał pierwsze prawdziwe uczucie, i to do kobiety starszej od niego o blisko trzydzieści

lat. Ola dobrze go rozumiał. Sara Zuckerman nie była klasyczną pięknością. Na to miała zbyt nieokiełznane włosy, za duże usta, a poza tym dobrze by jej zrobiło, gdyby trochę przytyła. Ale miała w sobie coś egzotycznego. Nie tylko z powodu intensywnie niebieskich oczu przy dość ciemnej cerze i włosach czy niezwykle pełnych warg, którymi najwyraźniej obdarzyła ją sama natura. Ta egzotyka tkwiła raczej w jej zachowaniu, w sposobie poruszania się, mówienia i siedzenia, w serdecznym śmiechu lub chłodnej ironii. Gdy tylko weszła do jakiegoś pomieszczenia, zdawała się od razu całe je sobą wypełniać. Była najwyraźniejszą, najsilniejszą, najbardziej arogancką i najbardziej imponującą kobietą, z jaką Ola Farmen kiedykolwiek się zetknął. Mimo to wiedział zadziwiająco mało o jej życiu prywatnym. - Halo - rozległo się po raz drugi w telefonie, nim zdążył się wziąć w garść na tyle, żeby coś powiedzieć. - Cześć — rzucił niemądrze. — Mówi Ola. - Cześć. Zaczekaj chwilę. Usłyszał szuranie i trzaśnięcie. Może drzwiczkami od piekarnika. -Już jestem — powiedziała Sara. - O co chodzi? - O pacjentkę - wyjaśnił Ola z wahaniem. - Berit Karlsen, urodzona 1974, przyjęta z powodu... -Dlaczego nie zadzwoniłeś do dyżurnego wspierającego? Ostrość w jej głosie kazała mu przygryźć paznokieć prawego kciuka. - Lars Kvamme — mruknął cicho. - Słucham? Wyjął palec z ust. - Lars Kvamme, to on ma dyżur wspierający. Nie chce mi się do niego dzwonić, jeśli bezwzględnie nie muszę. A to ty oglądałaś EKG pacjentki i powiedziałaś, że widzisz fale delta. Ja ich nie znajduję, ale możliwe, że... -WPW - przerwała mu Sara. - Podaj jej tambocor. Sto miligramów razy dwa. Na wszelki wypadek dodaj małą dawkę beta-blokerów.

Ola zanotował wszystko na starym bilecie lotniczym, którego jeszcze nie zarejestrował w programie Eurobonus. - W porządku. Dziękuję. Przepraszam, że przeszkadzam. - Możesz mi w zamian wyświadczyć przysługę. Zapomniałam podłączyć mój pager do ładowarki w gabinecie. Mógłbyś się tym zająć? Leży albo na biurku, albo w kieszeni fartucha. Wieszak jest za drzwiami. - Oczywiście. - Coś jeszcze? Nie odpowiedział. - Halo? Ola? - Saro — zaczął z wahaniem. -Tak? - Czy ty świętujesz szabas? Przecież od czasu do czasu pracujesz w... -Szabasu się nie świętuje. Szabas po prostu jest. Ty nie świętujesz niedzieli, Ola. Znów zapadła cisza. - A odpowiedź brzmi twierdząco — dodała w końcu. — Jeśli mam możliwość. Robię to dla Thei. Równie mało wierzę w Boga co w inne przesądy. Chociaż na przykład krasnala bożonarodzeniowego całkiem lubię. Nie jestem dobrą Żydówką, jak widzisz. Ola poczuł się nagle zakłopotany. Raczej nie dlatego że spytał, bo kierowała nim życzliwość, ale dlatego że ona poczuła się zmuszona do odpowiedzi. Sara miała wyjątkową zdolność owijania w bawełnę, kiedy nie chciała być szczera. I z reguły z niej korzystała. To była niemal ulubiona gra między nimi. Między starszą, posiadającą olbrzymią wiedzę panią profesor i niemal o dziesięć lat od niej młodszym ojcem pięciorga dzieci, który ciągle się nie nauczył, że najpierw trzeba pomyśleć, zanim się coś powie. Sara pytała i otrzymywała odpowiedź. A nawet więcej. Ola pytał i w odpowiedzi słyszał wykręty jedynie szkicujące obraz życia, które chętnie poznałby lepiej. Jako mentorka zawodowa Sara nie miała sobie równych. Jako przełożona była surowa i czasami niesprawiedliwa. Kiedy natomiast od czasu do czasu

spotykali się prywatnie, okazywała się ciepła, czarująca i otwarta. Gdy jednak wieczór się kończył, on zawsze zostawał z wrażeniem, że odrobinę go oszukała. Jakby Sara sama siebie reżyserowała. Zdaniem Guro była w niej jakaś czujność, rezerwa, która nie całkiem dawała się ukryć za amerykańskim stylem bycia, szerokimi uśmiechami, życzliwymi słowami i ciągłym poklepywaniem tych, którzy ją otaczali. A że Guro miała oko do bliźnich, Ola prawie jej uwierzył, gdy pół roku temu stwierdziła, że Sara z całą pewnością cierpi na starannie ukrywany problem z nawiązywaniem relacji międzyludzkich. No ale była przecież Thea. Wobec niej Sara zawsze była otwarta. Ola czasami się zastanawiał, czy to nie historia z Theą sprawiła, że tak od razu poczuł sympatię do Sary Zuckerman. Robił wtedy specjalizację z medycyny wewnętrznej i pracował w Szpitalu Centralnym. Plotki o Sarze znacznie ją wyprzedziły, jak to zawsze bywa z plotkami. Mówiono o jakimś wypadku samochodowym, o osieroconej dziewczynce i o Sarze, która w ciągu zaledwie kilku godzin podjęła decyzję o porzuceniu pracy w Cleveland Clinic, żeby się nią zająć. Któregoś dnia zapukał do drzwi jej gabinetu w porze lunchu i się przedstawił. Prawdopodobnie był pierwszą osobą, która spytała ją wprost o to, co sprawiło, że międzynarodowa sława w wieku czterdziestu lat porzuciła wszystko dla bratanicy mającej całe mnóstwo krewnych ze strony matki równie dobrze mogących się nią zająć. Sara uśmiechnęła się i życzliwie go poprawiła: Profesura w szpitalu uniwersyteckim w stolicy Norwegii nie była porzuceniem wszystkiego. Potem zaprosiła go na obiad i udzieliła lekcji etyki okraszonej garścią uwag na temat filozofii obowiązku, od których zakręciło mu się w głowie. I trochę się w niej zakochał. Ale choć zakochanie prędko minęło, to podziw nie zblakł nigdy i Ola cenił sobie ten układ między nimi, że on zawsze może pytać, ale odpowiedź dostanie jedynie wtedy, gdy Sara będzie akurat w odpowiednim humorze.

A że w humorze bywała rzadko, kompletnie zbiła go z pantałyku, gdy w czterech krótkich zdaniach przedstawiła swój stosunek do Boga i judaizmu. - Aha — powiedział. — No tak, rozumiem. - A ponieważ do rozpoczęcia szabasu została tylko godzina, to odkładam słuchawkę. Mam w piecyku chałkę. Jeśli chcesz wiedzieć coś więcej o moich najbardziej prywatnych sprawach, to po prostu pytaj, okej? Usłyszał, że się uśmiechnęła. -No to cześć. Załatwię tę ładowarkę. I dziękuję ci za... - Miłego dyżuru - przerwała mu i się rozłączyła.

Godzina 20.27 Szpital Uniwersytecki Grini Kiedy Ola Farmen wstukiwał kod do zamka w drzwiach gabinetu Sary Zuckerman, czuł się nieswojo. Wszyscy pracownicy ze względów bezpieczeństwa mieli obowiązek zmieniać kod co dwa tygodnie. Sara podała mu kombinację cyfr ponad pół roku temu i ten kod wciąż działał, więc najwyraźniej nie zastosowała się do instrukcji. Ola nigdy nie wchodził sam do jej gabinetu, chyba że wyraźnie dostał takie polecenie, mimo wszystko czuł się jak złodziej, słuchając lekkiego szumu zamka kończącego się cichym kliknięciem. Pospiesznie rozejrzał się, nacisnął klamkę i wszedł do środka. Przelotnie, tylko w chwili, gdy drzwi się uchyliły, poczuł jej zapach. Światło zapaliło się automatycznie. Szpital Uniwersytecki Grini zbudowano według najnowszych standardów. Światłem sterowały czujniki ruchu, dzięki temu na zużyciu prądu udawało się oszczędzić kilka ładnych tysięcy w ciągu roku. Budy nek był podłączony do ogromnej elektrowni wykorzystującej ciepło ziemi, a w płaskie dachy wbudowano panele słoneczne zapewniające szpitalowi ciepłą wodę i nieustające nagrody za

przyjazny stosunek do środowiska. O tym, że wydatki na te wszystkie instalacje mogły się zwrócić dopiero po pięćdziesięciu latach, wspominano znacznie rzadziej. Pokój Oli, o wiele mniejszy, był istnym chaosem książek, czasopism, papierów i rzeczy, których nie miał odwagi wyrzucić. U Sary zaś jak zawsze panował porządek. Półki zapełniono systematycznie, a na dużym biurku królował ład. Blat był prawie pusty, stał na nim jedynie monitor, klawiatura i pojemnik na długopisy, a z prawej strony leżał plik równiutko ułożonych dokumentów. Pagera nie było. Ola poczuł się mniej więcej tak jak wtedy, gdy Guro prosiła go o wyjęcie czegoś z jej torebki. Nawet po dwudziestu latach wspólnego życia zawsze przynosił torebkę żonie, żeby sama ją otworzyła. Wychylił się i zajrzał za drzwi. Na wieszaku wisiał biały le karski fartuch. Wsunięcie ręki do jego kieszeni wydało mu się wprost przestępstwem. Przez kilka sekund się wahał, w końcu jednak pokręcił głową nad własną głupotą i zrobił to, o co go poprosiła. ICD. Nie mógł oderwać oczu od małego kardiowertera, który trzymał w dłoni, a który w pierwszej chwili wziął za pager. Przełknął ślinę i podrapał się w brodę. Odruchowo sięgnął do kosza na śmieci po używaną lateksową rękawiczkę i włożył do niej kardiowerter. Słyszał o kilku przypadkach lekarzy, którzy w wyniku nieostrożnego obchodzenia się z usuniętymi ICD przeżyli nieprzyjemną niespodziankę w postaci kopnięcia prądem. Ale ICD, rozważał w duchu, leżą na ogół w magazynie sterylnie zapakowane albo tkwią w czyjejś klatce piersiowej. Co prawda dostawcy zaopatrywali szpital w egzemplarze demonstracyjne, lecz Ola nie był w stanie wymyślić ani jednego powodu, dla którego ordynator Sara Zuckerman miałaby spacerować po szpitalu z kardiowerterem w kieszeni. Wolno podniósł urządzenie do oczu, jakby odpowiedź na wszystkie jego pytania miała być wygrawerowana w chłod-

nym stopie metali, i poczuł, że puls mu przyspiesza. Dostrzegł drobne resztki substancji przypominającej krew. Gdy nagle dotarło do niego, jaka może być tego przyczyna, ICD o mało nie wypadł mu z ręki. Pokazowe egzemplarze zawsze były bez skazy. Te nieużywane musiały być zawsze sterylnie zapakowane. Delikatnie ujął aparacik w dwa palce i podniósł pod światło. Był zabrudzony. Zauważył to wyraźnie nawet przez lateks. Jakby całkiem po prostu był używany. Znalazł w kieszeni Sary kardiowerter, który wyglądał, jakby wszczepiono go w ludzkie ciało, a następnie stamtąd wyjęto. Matka Oli Farmena swego czasu odwoływała się do wszelkich metod, by nauczyć syna, że nie wolno otwierać cudzych listów, szuflad ani torebek. Miała ku temu dobre powody. Chłopiec był wyjątkowo wścibski. Słuchał wszystkiego, wszystkiego dotykał, o wszystko pytał. Twarde reguły i konsekwencja rodziców nauczyły go w końcu zwyczajnej kultury. Ale niezwykła ciekawość wciąż pozostała. Stał z kardiowerterem w ręku. Z całą pewnością istniało jakieś logiczne wytłumaczenie tej sytuacji. W razie śmierci pacjenta z wszczepionym ICD maleńki komputerek traktowano jak odpad niebezpieczny. Usunięcie go z ciała było jednak typowym zadaniem dla zwykłego lekarza, nie zajmowali się tym profesorowie z Kliniki Medycyny Wewnętrznej. Gdyby jednak Sara wbrew wszelkim regułom sama wyjęła kardiowerter, z całą pewnością nie schowałaby go zaraz do kieszeni. To się nie mieściło w głowie. Usiłował się opanować, tłumacząc sobie, że na pewno wszystko jest w porządku. W dodatku to nie jego sprawa. To gabinet Sary. Fartuch Sary i kieszeń Sary. Ale czyj, do diabla, jest ten kardiowerter? Mógł oczywiście zadzwonić i spytać. Nie. Znów poczuł powiew perfum Sary i mocniej wciągnął powietrze przez nos. Oczywiście mogło chodzić o jakiś makabryczny żart. Ktoś mógł jej podłożyć ICD bez jej wiedzy. On sam, gdyby wsunął

rękę do kieszeni i wyciągnął z niej używany ICD, przeżyłby szok, a przynajmniej nieźle się wystraszył. Wprawdzie Sarę było o wiele trudniej wytrącić z równowagi, ale z całą pewnością i jej by się to nie spodobało. Wsunął wolną rękę do kieszeni własnego fartucha. Kiedy sztywne palce dotknęły chłodnego metalu komórki, zdrętwiał. - Idiota! — mruknął do siebie i wyjął telefon. SMS na pewno nie przeszkodzi Sarze. Przecież nie ma nawet pewności, czy jej komórka jest włączona, stwierdził i już poruszał palcami po klawiaturze, nim zdążył zmienić zdanie. Szukałem pagera. W kieszeni twojego fartucha znalazłem ICD. Przez moment wpatrywał się w tekst i zaraz jeszcze dodał: Wygląda na wyjęty z pacjenta.????????? Zadzwoń do mnie, jeśli możesz. Kciukiem wcisnął „Wyślij”. Nie zdążył nawet zajrzeć do drugiej kieszeni fartucha, żeby sprawdzić, czy tam nie ma pagera, kiedy telefon zadzwonił. Wyświetlacz pokazał, że to Sara Z, czym prędzej więc odebrał. - Słucham - powiedział ostrożnie. - O co ci, do cholery, chodzi? - Słucham? - Co ty znalazłeś? Rozejrzał się po gabinecie. Wciąż czuł się jak intruz. Mimo to podszedł do jej krzesła. -Szukałem pagera, tak jak prosiłaś - wyjaśnił, siadając. - W kieszeni fartucha go nie znalazłem. Był tam natomiast ICD. Zabrudzony. Wygląda na to, że krwią. - ICD? W mojej kieszeni? -Tak. - Skąd się tam wziął? —A skąd ja to mogę wiedzieć?

- W moim fartuchu? Tym, który wisi za drzwiami w gabinecie? Żartujesz sobie? -Jestem tu teraz, Saro. I mam ICD przed sobą. Zapadła kompletna cisza. - Sprawdź go - powiedziała nagle krótko. - Zrób wydruk i zadzwoń do mnie, jak tylko skończysz nocny dyżur. - Dobrze, zadzwonię. - Dziękuję. Zakończyła rozmowę. Ola ostrożnie odchylił się na krześle, jakby nie miał pewności, czy oparcie wytrzyma jego ciężar. Guro będzie się złościć, że nie wraca do domu bezpośrednio po dyżurze. Wprawdzie już zdrowiała, tak przynajmniej mówiła, kiedy dzwonił do niej po południu, ale teraz z kolei bliźniaki leżały w pokoju z zaciągniętymi zasłonami i wymiotowały prawie bez przerwy. Ola miał największą ochotę zamknąć oczy i przez chwilę się przespać. Wstał jednak, w duchu pomodlił się o spokojny dyżur i postanowił zrobić odczyt z ICD, jak tylko będzie miał taką możliwość. Schował kardiowerter do kieszeni, do drugiej włożył komórkę i wrócił do własnego gabinetu. O szukaniu pagera zapomniał.

Godzina 23.59 Båtstøjordet, Høvik, Bærum Sara obudziła się gwałtownie, najzupełniej przytomna, i nie mogła pojąć dlaczego. Budzik powiedział jej, że nie spała nawet godziny. - Thea - szepnęła z lękiem w ciemność. Nikt nie odpowiedział. Dzwonił dzwonek do drzwi. Zagniewana i przestraszona zerwała kołdrę, postawiła stopy na zimnej podłodze i z wieszaka przy drzwiach zdjęła szlafrok. Z każdym krokiem była coraz mniej przestraszona, a coraz bardziej wściekła. Idąc ku schodom, zajrzała do Thei.

Bratanica nawet teraz, jako nastolatka, upierała się, żeby spać przy otwartych drzwiach z zapaloną lampką. W niebieskawym świetle leżała nieruchomo. Dzwonek zadzwonił jeszcze raz. - Idę, już idę - szepnęła Sara. Na parterze na moment się zatrzymała. Zamiast skierować się do przedpokoju, na palcach przeszła do kuchennego okna. Ostrożnie odsunęła zasłonkę. Ola? Nie widział jej i znów unosił rękę do dzwonka. -Już idę, idę! Żeby go powstrzymać, zapukała lekko w szybę i zaraz pobiegła do drzwi wejściowych. - Co się, na miłość boską, stało?! - zawołała, mierząc kolegę wzrokiem. Ola wciąż był w białym szpitalnym fartuchu i nawet o szarówce wydawał się blady. Włosy sterczały mu na wszystkie strony, jakby dosłownie próbował je sobie wyrywać z głowy. Ponad ramieniem Oli dostrzegła jego samochód zaparkowany krzywo tuż przy pojemnikach na śmieci, z jednym kołem na rabatce z tulipanami. - Musisz to zobaczyć - powiedział zdyszany, wymachując plikiem kartek, który od razu rozpoznała jako wydruk z ICD. - Teraz? W środku nocy? Co się stało, Ola? - Czort jeden wie - warknął i przecisnął się obok niej do środka. Kiedy już wszedł, odwrócił się i uniósł prawą rękę tak gwałtownie, że Sara cofnęła się o krok. - Spójrz tutaj! - zawołał wzburzony. - Wiesz, co to jest? Dopiero teraz zauważyła, że trzymał coś również w drugiej ręce. -Wiem - powiedziała cicho. - ICD. Możesz mówić trochę ciszej? Thea śpi przy otwartych drzwiach i... - To kardiowerter, który we wtorek wszczepiłaś Erikowi Berntsenowi! Patrzyła na niego takim wzrokiem, jakby przybył z obcej planety. Jeszcze się cofnęła i prawą ręką złapała poły szlafroka, by się staranniej zakryć.

- Co? Co ty mówisz? - Ten ICD wszczepiłaś profesorowi Berntsenowi! - powtórzył Ola tak samo głośno, podsuwając aparat jeszcze bliżej twarzy Sary. - Berntsenowi! Który leży martwy w chłodni w Szpitalu Centralnym! Możesz mi wyjaśnić, w jaki sposób jego kardiowerter znalazł się w kieszeni twojego fartucha? Sara stała jak skamieniała. Nie mogła zrozumieć, co Ola mówi. Nie pojmowała, dlaczego przyszedł do niej w środku nocy, chociaż tak naprawdę miał dyżur, a ona powinna teraz leżeć w łóżku. A może ciągle spała? Gwałtownie pokręciła głową, kilka razy zamknęła i otworzyła oczy. Ola nie znikał. - Chodź - powiedziała w końcu, kierując się do kuchni. Zaczekała, aż Ola przyjdzie za nią, i zamknęła drzwi. - Siadaj! Chyba musimy napić się kawy. - Nie mam czasu. Chcę, żebyś na to spojrzała. Zwilżyła wargi, odetchnęła głębiej i spokojnie dotknęła jego przedramienia. - Mylisz się, Ola. Oczywiście dowiemy się, o co chodzi. Na razie wykluczone jest, żeby ICD Erika Berntsena w jakikolwiek sposób trafił do mojej kieszeni. -Nie. - Owszem, Ola. Rozmawiałam dzisiaj z patologiem. To oni usunęli ICD. Został przez nich sprawdzony. Nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości. To jakieś nieporozumienie, które wyjaśnimy sobie jutro, kiedy... - Numer seryjny się zgadza — rzucił Ola, patrząc na nią z wyrazem twarzy, którego nie rozpoznawała. - Słucham? - Numer seryjny tego ICD jest identyczny z numerem urządzenia, które we wtorek rano wszczepiłaś Erikowi Berntsenowi - powiedział powoli, nawet na moment nie spuszczając z niej oka. — I wcale nie to jest najgorsze. Sara nie wiedziała już, co mówić. Kardiowertery-deflbrylatory rejestrowano z drobiazgową starannością. Nie miała powodów, by nie wierzyć, że Ola dwa albo i trzy razy sprawdził numery, zanim stwierdził, że rzeczywiście zgadzają się z tym, co zarejestrowano i w systemie komputerowym, i w

staroświeckim papierowym protokole, z jakich wciąż korzystano w celu dodatkowego zabezpieczenia. - To natomiast... — Ola urwał w pół zdania i na kuchennym stole rozłożył przypominający harmonijkę wydruk z ICD. Jedenaście niedużych kartek zmieniło się w wąską półtorametrową wstęgę. - To jest najgorsze dokończył, palcem wskazującym dotykając pierwszej strony. — I to, i to, i to, i to... - stukał palcem w każdą z jedenastu kartek. Sara mocniej owinęła się szlafrokiem i nachyliła nad wydrukiem. Na samej górze cienkich arkusików z półprzezroczystego papieru widniała nazwa producenta i produktu „MERCURY MEDICAL, MERCURY DEIMOS”, po których następował dzie- sięciocyfrowy numer seryjny. Ponadto kartki zawierały rozmaite informacje, zarówno o stanie technicznym ICD, sposobie jego zaprogramowania, jak i o pracy serca pacjenta zarejestrowanej przez urządzenie. Ostatnich pięć stanowiło łączny wykres EKG. Jedyną rzeczą odróżniającą ten wydruk od niezliczonych innych, jakie Sara oglądała przez lata, było pole, w którym normalnie zamieszczano nazwisko pacjenta i jego numer osobisty. Powinno tam widnieć: Berntsen, Erik 030540 46073. Zamiast tego każdą z jedenastu podłużnych ramek wypełniały dwa krótkie słowa napisane pogrubionymi wersalikami: „FUCKYOU”. FUCK YOU, FUCKYOU - jedenaście razy z rzędu.

Czwartek, 4 maja 2006 Godzina 11.23 Siedziba główna Mercury Medical, Nowy Jork

Peter Adams wciąż od czasu do czasu myślał o Davidzie Crowie. Szczególnie gdy świat mu się sprzeciwiał. Mimo że oboje z Catherine chcieli mieć dziecko, było już na to za późno. Peter nigdy o tym nie mówił, ale przyłapywał się na obserwowaniu maluchów w Central Parku z niemą tęsknotą, do której nie całkiem miał odwagę się przyznać. Czasami wiek dokuczał mu wprost fizycznie. Nie mógł już biegać równie szybko i długo co dawniej, a podczas treningów na siłowni zaczynały go boleć kolana. Ponieważ jednak był człowiekiem, który wcześnie nauczył się, że trzeba pamiętać o dobrych rzeczach, jakie przypadły mu w udziale, a nie o tych, które stracił, wspomnienie Davida pozwalało mu z wdzięcznością myśleć o tym, co życie dało jemu samemu. Miał pięćdziesiąt cztery lata, był zdrowy i zamożny. Jego małżeństwo trwało już piętnasty rok. Natomiast David Crow w wieku zaledwie dwudziestu trzech lat zmarnował wszystko. Ten drobny napuszony geniusz, który cztery lata temu wybiegł z Mercury Medical z czekiem na sto tysięcy dolarów w ręku, zginął w wypadku na łodzi zaledwie trzy dni później. Peter z czystej ciekawości, a może wiedziony też odrobiną współczucia, sprawdził okoliczności jego zgonu. David uciekł na Florydę. Tam wynajął dwie dziewczyny, które nie dbały o nic z wyjątkiem kasy, i szybką trzydziestopięciostopową motorówkę, o której prowadzeniu nie miał pojęcia. Tuż przed dziobem wielkiego statku pasażerskiego wykonał ryzykowny manewr przy prędkości blisko pięćdziesięciu węzłów. Łódź obróciła się wokół własnej osi, a Davida z przetrąconym karkiem i mocnym koktajlem narkotyków we krwi wyciągnął z wody kilka minut później przepływający obok jacht. Dwie dziwki, zdaje się, przeżyły.

Teraz Peter Adams stał przed swoją bogatą biblioteczką i jeszcze raz myślał o Davidzie. Kiedy w 2002 roku ochrona przejrzała wszystkie rzeczy w pokoju chłopaka, uznała, że dwóm segregatorom Peter powinien się przyjrzeć bliżej. W pierwszym odruchu chciał oba zniszczyć, ale w końcu zaniósł je do swojego gabinetu. Postanowił jednak, że zajrzy do nich, kiedy znajdzie na to trochę czasu. Właściwie nigdy nie zapoznał się z ich zawartością. Segregatory po prostu nadal stały na najniższej półce tuż przy ścianie koło drzwi. Wypełnienie pustki po Davidzie okazało się niemożliwe. W każdym stuleciu takich geniuszy rodzi się na świecie garstka. Mercury Medical radziła sobie jednak nieźle. Posiadanie geniusza w sztabie było zaletą, lecz nie warunkiem tworzenia skomplikowanych programów. W miarę jak firma zyskiwała na rynku, jej środowisko naukowe stawało się również coraz atrakcyjniejsze dla najlepszych ludzi z branży. Peter awansował. Nie tylko został wicedyrektorem koncernu, ale dosłownie przenosił się o kilka pięter wyżej, do nowszego gabinetu na przedostatnim poziomie, skąd miał mieć lepszy widok, a także pensję większą o czterdzieści pięć procent i pakiet udziałów, który za rok albo dwa miał mu dać możliwość zakupu tej winnicy we Francji, o jakiej Catherine od dawna marzyła. Dla uczczenia awansu Otto Schultz szczodrą ręką podarował im bilety na wyjazd na Bahamy. Urlop, nakazał. Ani Peterowi, ani Catherine nie bardzo odpowiadały wakacje w tym terminie, lecz to, co postanowił Otto Schultz, musiało być zrealizowane. Walizki stały więc spakowane i Peter zaczynał się już nawet cieszyć, gdy nagle Catherine dostała krwotoku. Ponieważ w ciągu ostatniego roku prawie wcale nie miesiączkowała, a za kilka miesięcy kończyła pięćdziesiąt lat, na wszelki wypadek zostawiono ją w szpitalu. Skończyło się operacją. Usunięto jej macicę, a wraz z nią przepadły Bahamy. Peter postanowił wykorzystać wolny czas na generalne porządki w gabinecie. Na pozbycie się niepotrzebnych rzeczy

uzbieranych przez lata, przesortowanie tego, co chciał ze sobą zabrać na wyższe piętro. Gdyby Otto Schultz zobaczył, że jego nowy zastępca poświęca urlop na sprzątanie, wybuchłaby awantura. Dlatego Peter przybył do Mercury Medical pół godziny po wyjeździe Ottona na jeden dzień do Waszyngtonu. Peter był systematyczny. Zaczął od opróżniania górnych półek, posuwając się od prawej do lewej. Uśmiechnął się, kiedy znalazł stare zdjęcie wciśnięte między dwie książki. Obchodzili z Catherine pierwszą rocznicę ślubu w Paryżu i poprosili japońskiego turystę, żeby zrobił im fotkę przed Centrum Pompidou. Japończyk uciął im w połowie głowy, a na zdjęciu królowała olbrzymia czerwona rura. Chwilami musiał się zatrzymywać, żeby przejrzeć stare katalogi i książki. Uświadomił sobie, jak bardzo przyspieszył rozwój elektroniki. Miał tu opisy i zdjęcia sprzętu zaledwie sprzed dziesięciu lat, który już dawno wylądował na śmietniku historii. Za jakiś leksykon wpadła broszura o pierwszym rozruszniku serca Apollo Med-Elec. Na widok dużego niezgrabnego aparatu z jakiegoś przestarzałego stopu metali Peter lekko pokręcił głową. Pudła zapełniały się jedno po drugim. Połowa z nagromadzonych rzeczy miała iść na śmietnik. Przy drzwiach już stało sześć czerwonych skrzynek. Ochrona zadba o ich bezpieczne zniszczenie. Segregatory Davida, pomyślał Peter, przykucając przy najniższej półce. Powiódł palcami po grzbietach, na których starannie wypisano daty. 4 marca 2002. Palec znieruchomiał. Czwarty marca. Dzień, w którym David dostał wypowiedzenie. Czwarty marca. Przecież David nie był w biurze tego dnia, pomyślał Peter, marszcząc czoło. Zatrzymano go w holu, kiedy szedł do pracy. Ostrożnie wyciągnął segregator. Gdy go otworzył, od razu zauważył pamięć USB wsuniętą do plastikowej kieszonki i przylepioną taśmą do czerwonej okładki od wewnątrz. Był to jeden z pierwszych modeli, jakie ukazały się na rynku.

Pierwsza kartka w segregatorze przynosiła wyjaśnienie tego, co początkowo wydało mu się pomyloną datą. Na wydruku była godzina: 01:26, 03.04.02. Oczywiście. David był w laboratorium w nocy. Często tam przesiadywał, wszyscy o tym wiedzieli. Peter przebiegł kartkę wzrokiem. Rozpoznał jakiś program w języku niskiego poziomu. Prawdopodobnie w jednym z czterech języków niskiego poziomu, jakich używano w firmie. Nie była to już najmocniejsza strona Petera Adamsa, przerzucił więc kartkę i zobaczył, że program zajmuje dwie pełne strony. Swego czasu Peter był jednym z najlepszych programistów w Apollo Med-Elec, ale odkąd został szefem działu R&D Software, administracja zajmowała mu więcej czasu. Nagroda za to przyszła teraz, gdy awansował i już nigdy nie będzie musiał mieć do czynienia z żadnymi innymi programami oprócz Windows. Znał się jednak na rzeczy na tyle, by zrozumieć, że ten program ma coś wspólnego z deimosem, ICD produkowanym przez Mercury. Z ich okrętem flagowym. Z wielkim hitem, który miał wkrótce przejąć czterdzieści procent światowego rynku. Wstał powoli, nie odrywając oczu od papierów. Podszedł do biurka, usiadł i położył segregator przed sobą. Jakiś niepokój kazał mu zwilżyć wargi. Następne trzy kartki w segre gatorze były wydrukami z różnych symulacji deimosa. Palce lekko mu drżały. W biurze panowała cisza. Zupełna cisza. Nikt przecież nie wiedział, że tu jest, z wyjątkiem Holly w recepcji, której wyraźnie oznajmił, że nie chce, by mu przeszkadzano. Czytał z rosnącym niepokojem. Pół godziny później był już nie tylko zaniepokojony. Był szczerze, głęboko zatroskany.

Sobota, 8 maja 2010 Godzina 07.56 Szpital Uniwersytecki Grini

Dokładnie sześćdziesiąt pięć łat wcześniej, po pięciu latach niemieckiej okupacji w Norwegii zawitał pokój. Wzdłuż szerokiej drogi wijącej się ku wejściu do Szpitala Uniwersyteckiego Grini flagi gwałtownie strzelały na wietrze. Dziesięć masztów po obu stronach zmieniało podjazd w aleję czerwieni, bieli i błękitu. Niebo wciąż było przepięknie pogodne, ale ostatniej nocy zaczęło wiać z północnego wschodu. Intensywny nienormalny upał minął. Znów była wiosna. Szpital ładnie wpasował się w teren, a z lotu ptaka swo im kształtem przypominał olbrzymią mewę. Żadne z jego skrzydeł nie miało więcej niż pięć pięter, a wygięte w miękki łuk ściany i płaskie dachy sprawiały, że kompleks wyglądał na mniejszy, niż był w rzeczywistości. Teren wokół stanowił gigantyczny park ze stawami, basenami, ogrodem botanicznym, dwoma placami zabaw i jeszcze muzeum medycyny z osobnym wejściem od południa, na koniuszku jednego z mewich skrzydeł. Wybór lokalizacji nowego szpitala uniwersyteckiego na zachód od Oslo był wynikiem intensywnej, przeciągającej się debaty. Kiedy większość decydentów w końcu doszła do wniosku, że tę hipernowoczesną inwestycję dostaną mieszkańcy Drammen, i zdecydowano się ulokować ją na polach w okolicy Gullhella, wszystkich zaskoczyło to, co później nazwano skandalicznym zamachem stanu dokonanym przez prawicę z Bærum. Dzięki alarmującym raportom na temat potencjalnej bomby z trucizną ukrytej w ziemi, na której działały kiedyś fabryki materiałów wybuchowych Dyno, tym z Bærum udało się przeprowadzić błyskawiczną polityczną akcję, której nikt

później nie umiał wyjaśnić. Minister reprezentujący w tej inwestycji spółkę Skarbu Państwa, a pochodzący z Eiksmarka w Bærum, zaledwie na kilka dni przed przedłożeniem Stortingowi projektu budżetu na rok 2003 podjął zaskakującą decyzję o lokalizacji kliniki, której łączne koszty budowy szacowano na czternaście miliardów koron, w odległości zaledwie kilku kilometrów od już istniejącego Szpitala dla Asker i Bærum, co doprowadziło niemal do wojny domowej między sąsiadującymi gminami. Decyzję jednak utrzymano w mocy i SUG zbudowano bez opóźnień i w ramach ustalonego budżetu. Było to osiągnięcie tak wyjątkowe, że większość przeciwników tej inwestycji już dawno zrezygnowała z krytyki. W takich dniach jak ten wokół ośrodka roiło się od ludzi. Mieszkańcy dostali nie tylko nowy szpital, lecz również obszar rekreacyjny z przyjazną dla środowiska oczyszczalnią, dzięki czemu dzieciaki mogły brodzić w wielu płytkich basenikach. Ale w przeciwieństwie do panującej na dworze znakomitej aury w sali konferencyjnej Kliniki Medycyny Wewnętrznej, gdzie trwała poranna odprawa, łatwo było zauważyć przygnębienie. W soboty w zebraniach uczestniczyło mniej osób niż zwykle. Ola Farmen jako jeden z czterech lekarzy schodzących z dyżuru usiadł na końcu stołu. Spotkanie prowadził Lars Kvamme, pełniący kardiologiczny dyżur wspierający przez cały weekend. Rozpoczynający właśnie dyżur na oddziale kardiologii Petter Bråten wyglądał tak, jakby obudził się za późno, żeby wziąć prysznic. Miał cień zarostu na twarzy i lekko czuć było od niego potem, który zawisł w powietrzu, gdy minął Olę, żeby usiąść na środku przy dłuższym boku stołu. A może to mój własny zapach, pomyślał Ola, zerkając na trójkę stażystów wyglądających tak, jakby właśnie wrócili wprost z urlopu. Urlop — takiego słowa praktycznie nie było już w słowniku Oli. Dawniej każdego lata całą rodziną wyjeżdżali na trzy tygodnie do domku letniskowego w Sandefjord. Z czasem jednak pięcioro dzieci niepodzielających żadnych

wspólnych zainteresowań - z wyjątkiem wyśmiewania się z ojca z powodu jego namiętności do piłki nożnej — sprawiło, że te tygodnie nad morzem stały się bardziej męczące niż wakacje w domu. A kiedy urlop się kończył, Ola musiał brać podwójne dyżury w szpitalu, żeby jakoś dojść do siebie. - Ola! Doktorze Farmen! Ola drgnął. - Słucham? -Dyżurowałeś tylko przez jedną noc - powiedział Lars Kvamme. - Nie ma powodów, żebyś zachowywał się tak, jakbyś spędził tydzień w Strefie Gazy. Pytałem o tego dziewiętnastolatka z obrażeniami głowy. -Aha - odparł Ola słabym głosem, rozpaczliwie próbując stłumić ziewnięcie. — Wczoraj wieczorem wbił sobie do głowy, że przejdzie z pokoju do pokoju po zewnętrznej ścianie budynku na górnym piętrze szkoły średniej Valler. Z dwoma promilami we krwi zmierzonymi półtorej godziny później. Kontaktowałem się z dyżurnym neurochirurgiem z Ullevål. Obejrzał wynik tomografu. Pourazowe krwawienie wewnątrzmózgowe, ale chłopak zostaje u nas. W razie zmiany stanu klinicznego mamy dać znać Ullevål. Ponowne badanie tomograficzne już jest zamówione na przedpołudnie. A tak w ogóle to doktor Joachimsen z neurologii zajmował się tym idiotą. - Dziwię się, że mając takich pacjentów na OIOM-ie, zdecydowałeś się jednak, żeby w środku nocy opuścić szpital. Stażyści spojrzeli na Olę, a potem znów na Larsa, jakby oglądali mecz tenisa ziemnego. -I to na całą godzinę - dodał Kvamme, gdy Ola nie odpowiadał. — Mały ptaszek zaćwierkał mi dziś do ucha, że zniknąłeś na ponad godzinę. - Czterdzieści pięć minut — mruknął Ola, patrząc na stażystów. Karita Solheim zaczerwieniła się lekko i uśmiechnęła. -Wystarczy. To nieodpowiedzialne, jeśli chcesz znać moje zdanie. Ola wyprostował się, nabrał powietrza w płuca i już miał coś powiedzieć, gdy nagle poczuł wibrowanie komórki w

kieszeni. Zamiast odparować, że nikt nie pyta Larsa Kvammego o zdanie na jakikolwiek temat, machnął tylko ręką i spojrzał na swoje kolana, na których leżał już telefon. Zadzwoń. Musimy się spotkać. Najlepiej u mnie. Sara Zakręciło mu się w głowie. Gdzieś z daleka dochodził głos Larsa Kvammego, monotonnie rozprawiającego o ciężarnej kobiecie z bardzo wysoką gorączką i dwóch pacjentach z zawałem typu NSTEMI. Już go nie obchodzili. Jego dyżur się skończył, chciał wracać do domu i pójść spać, odciąć się od wszystkiego. Niestety przypomniał sobie, że bliźnięta są chore, więc Guro z pewnością kursowała tam i z powrotem przez całą noc między ich sypialnią a łazienką. Zamrugała kolejna wiadomość. Ola usiłował wycisnąć łzy do wyschniętych oczu. Pamiętaj, co ustaliliśmy w nocy: nikomu ani słowa. Zadzwoń. Jeśli pójdzie teraz do domu, nie może liczyć na sen. Jeśli pojedzie do Sary, to na pewno nie odpocznie. Jeśli nie wróci do domu, Guro zostanie sama z chorymi dziećmi jeszcze przez jakiś czas. Kciukiem ledwie musnął klawiaturę. Nie mógł się zdecydować, co odpisać. Przekleństwa widoczne na każdej stronie wydruku z ICD, który miał w kieszeni spodni, tak go napompowały adrenaliną, że przez całą noc nie czuł senności. Dopiero teraz. Zmęczenie wokół niego gęstniało. Robił się coraz cięższy, a głos Larsa Kvammego stawał się niewyraźny, dziwnie śpiewny i kompletnie bez znaczenia. Ola zasnął. Kiedy się zbudził, zdumiony rozejrzał się wokół siebie. Zebranie się skończyło. Wszyscy wyszli. Podciągnął palcem rękaw fartucha. Tylko siedem minut. Spał tylko siedem minut. Ale to wystarczyło. Przynajmniej jeśli chodzi o zdolność podejmowania decyzji.

Szybko wstukał dwa SMS-y. Długi do Guro. Krótki do Sary: Będę za pół godziny. Wyłączył telefon. Nie chciał znać żadnej odpowiedzi. Godzina 08.10 Hotel Wells, Vincent Square, Londyn Audun Berntsen siedział w pokoju hotelowym i czuł się dokładnie tak samotny, jak właściwie był. Zasłonki w drobne kwiatki wciąż były sztywne od kurzu i nikotyny z czasów, gdy jeszcze nie zabraniano palenia, a proste łóżko nagle wydało mu się twarde jak prycza. Przypomniało mu cztery przeklęte dni w wojsku, zanim go zwolniono, kiedy podczas wyjścia na poligon zaczął płakać jak dziecko. Natychmiast wysłano go do lekarza. W kartotece miał wpisany lęk, ale rzadko zdarzało mu się odczuć taką ulgę jak wtedy, gdy w Rena spakował plecak i autobusem wrócił do Bærum. Ojciec się wściekł. Dziadek podczas wojny był pilotem RAF-u i stał się rodzinną legendą. Sam przeklęty profesorek miał stopień porucznika, był lekarzem wojskowym podczas służby zasadniczej i dosłownie się pienił, że jego syn nie ma jaj ani kręgosłupa, jak się wyraził, zresztą w sposób dość typowy dla siebie, po czym na cały rok zamilkł. Ból głowy był naprawdę przykry. Bezsilność niemal jeszcze gorsza. Audun Berntsen planował wczoraj, że zachowa trzeźwość aż do zamknięcia nowojorskiej giełdy. Alkohol jednak za bardzo kusił. Pierwsze piwo domagało się drugiego i nim zdążył się zorientować, już siedział w klubie ze striptizem i popijał whisky za pieniądze, których nie miał. Diagnoza postawiona w trakcie służby w piechocie zgadzała się przynajmniej teraz - nerwy miał jak wytatuowane na skórze. Cały się trząsł. Wiedział, że się

uspokoją, jeśli się czegoś napije. Przez chwilę wpatrywał się w do połowy już opróżnioną butelkę na nocnym stoliku, ale nie mógł sobie przypomnieć, skąd się wzięła. Mdłości ogarniały go na samą myśl. Zamiast tego wstał i złożył laptop. Może jakieś śniadanie by pomogło. Spał w ubraniu. A kiedy uniósł rękę i wsunął nos pod pachę, ostry fetor kazał mu zamknąć oczy. Później, pomyślał zamglony. Weźmie prysznic w ciągu dnia. Spojrzawszy na cyfrowy zegar w małym niezgrabnym odbiorniku telewizyjnym, zorientował się, że londyńska giełda już pracuje. Wsunął laptop pod pachę i chwiejnym krokiem ruszył do drzwi. Jakimś cudem musiał wyjść na swoje. Jeszcze kilka udanych inwestycji i będzie miał przynajmniej tyle, żeby zapłacić rachunek za hotel. Na razie pieniędzy wystarczy mu jeszcze na cztery dni, ale potem nie zostanie już nic. Za kontuarem recepcji siedziała ta sama dziewczyna, która przyjmowała go dwa dni wcześniej. Tkwiła tu w dzień i w nocy, zajęta głównie tabloidami, tygodnikami i telewizorem na statywie umocowanym do ściany. Teraz jednak poświęciła kilka dodatkowych sekund na zmierzenie go wzrokiem. Nie bardzo wiedział, czy w przesadnie umalowanych oczach odczytuje litość czy raczej pogardę. Dziewczyna jednak zaraz znów się odwróciła do telewizora. Audun Berntsen przyniósł sobie słodką bułeczkę i filiżankę kawy ze stołu w głębi recepcji i usiadł w jednym z trzech wiklinowych foteli w kącie. Otworzył laptop i zalogował się do sieci kodem, za który zapłacił recepcjonistce trzy funty. Ostatnie aktualizacje giełdy nowojorskiej z wczorajszego wie czoru pojawiły się na monitorze. Szybko je przerzucił, po czym przeszedł na londyńską. Cyfry nie chciały spokojnie ustać na ekranie. Audun zamrugał, żując ciasto, które nie dawało się przełknąć. Próbował unieść filiżankę z kawą, ale ręce drżały mu tak, że musiał ją odstawić. Kiedyś był w tym świetny. Kiedyś, jeszcze dwa lata temu, gdy kryzys finansowy dopiero się zakradał i jeszcze nie zdążył

popsuć wszystkiego, on potrafił dopatrzyć się w tych liczbach i wykresach różnych wzorów i antywzorów. Działał szybko, trzymał się głównie day trading. Kupno i sprzedaż tego samego dnia. Gdy przychodził wieczór, na ogół zostawał bez jednej akcji. Tak lepiej sypiał. Wszystko mu sprzyjało. Pewnego razu na londyńskiej giełdzie zarobił cztery miliony koron. Nagle jednak coś się zmieniło. Stracił swój talent. Zdolność widzenia czy co to tam było. Teraz był winien tyle pieniędzy, że już prawie się w tym nie rozeznawał. Poczuł, że dziewczyna z recepcji mu się przygląda. Może nic w tym dziwnego. Przecież siedział i płakał. Płakał i żuł grudę ciasta, która rosła mu w ustach, nie pozwalając nawet oddychać. Ojciec mógłby mu pomóc przetrwać najgorszy kryzys. Krótkoterminowe pożyczki, które należało zwrócić w ciągu zaledwie dwóch tygodni, leżały w zasięgu finansowych możliwości rodziców, a ponieważ matka ledwie rozróżniała banknoty, musiał prosić o wsparcie ojca. A on po prostu umarł. Audun zaszlochał. Zawsze sprawiał ojcu zawód. W szkole źle mu szło, zupełnie inaczej niż siostrom. W sporcie też nie osiągał dobrych wyników, chociaż lubił jeździć na łyżwach i nartach. Nawet kiedy pojawił się w domu nowym audi quattro i kupił mieszkanie na Majorstua, ojciec się złościł, że Audun ma już dwadzieścia dwa lata i żadnych planów co do wykształcenia. Teraz skończył dwadzieścia cztery i nie posiadał nawet gwoździa w ścianie. Nigdy nie wrócił do tych dwóch przedmiotów oblanych na maturze. Mama dzwoniła do niego wielokrotnie. Siostry również. Wiele innych osób też próbowało skontaktować się z nim przez komórkę z numerów, których nie znał. Nie odbierał, w końcu wczoraj wieczorem wrzucił telefon do Tamizy. Tak mu się wydawało. W każdym razie do wody. Czarnej, płynącej, wsysającej wody. Wiedział przecież, co mu powiedzą.

Dziewczyna nagle stanęła przed nim. Drgnął przestraszony i podniósł wzrok. Nachyliła się i mocno go objęła. Od intensywnego zapachu bzu zabrakło mu powietrza. Rozpaczliwie ją odepchnął i zasłonił twarz rękami. - Mogę coś dla ciebie zrobić? — spytała zupełnie innym głosem niż zwykle. Audun pokręcił głową i dalej płakał. Jego ojciec nie żył, a on nawet nie zadzwonił do matki. Godzina 09.16 Båtstøjordet, Høvik, Bærum - Thea jeszcze śpi - oznajmiła Sara, otwierając mu drzwi. -Wiesz... młodzież. Ola wiedział lepiej niż inni. W sobotę mogło minąć nawet sześć godzin od momentu, kiedy bliźnięta wstały z łóżek, do czasu gdy wreszcie udało się przywołać do rzeczywistości pozostałych troje. -Jadłeś śniadanie? Sara wzięła od niego kurtkę i powiesiła ją na jednym z kolorowych wieszaków. Dopiero potem spojrzała na Olę pytająco. -Nie... - Podrapał się we wciąż mokre włosy. - Właściwie nie. Zapominam o jedzeniu, kiedy jestem taki śpiący. - No to chodź! Poszedł za nią do kuchni. Poza pracą Sara wydawała się zupełnie inna. Biały szpitalny strój sprawiał, że sztywniała, stawała się oficjalna. Włosy, które nigdy nie pozwalały nad sobą zapanować, tak się teraz burzyły, że chyba nie dałoby się wbić w nie szczotki. Miała na sobie dżinsy i lekką zieloną bluzę, w której nigdy wcześniej jej nie widział. Bose stopy wsunęła w jaskraworóżowe crocsy. Nozdrza podrażnił zapach bekonu. -Wieprzowina — mruknął, siadając na kuchennym krześle przy białym owalnym stole. - Lubię bekon. Świnia to takie samo zwierzę jak wszystkie

inne, które jemy. Już ci mówiłam, że nie jestem wzorową Żydówką. Kuchnia, jak widzisz, też nie jest koszerna. Ola nie bardzo wiedział, jak coś takiego można zobaczyć, więc nie odpowiedział. Zamiast tego pochylił się nad talerzem, który przed nim postawiła, i zaczął jeść. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak strasznie jest głodny. W milczeniu pochłaniał jajka i,smażone pomidory. Radio na parapecie grało ściszoną muzykę klasyczną. Wentylator nad kuchenką szemrał gniewnie, próbując usunąć wyraźny swąd lekko przypalonego tłuszczu. - Mmm - mruknął w końcu i wytarł usta rękawem. - Pyszne. Dziękuję. Sara ledwie dzióbnęła w talerzu. - Przepraszam - powiedział. - Jem za szybko. Szczególnie gdy jestem głodny. Bez zastanowienia wyciągnął z kieszeni plastikową torebkę na kanapki i ostrożnie położył między talerzami. W środku leżał zakrwawiony ICD. Sara przełknęła ślinę i odsunęła jedzenie. - Ups! - zreflektował się Ola i z powrotem schował torebkę do kieszeni. - Przepraszam. -W porządku. Chyba już się najadłam. - Jej słowa zabrzmiały szczerze. Wstała, zebrała talerze ze stołu i bez słowa przeciągnęła wyżętą ścierką po blacie. —A tu jest wydruk. Ola rozłożył harmonijkę i papier lekko przywarł do wciąż mokrego stołu. -A więc jesteś najzupełniej pewien - zaczęła Sara, siadając. - Masz sto procent pewności, że to ten sam ICD, który wszczepiłam Erikowi Berntsenowi we wtorek? Ola nadął policzki. - Okej - powiedziała Sara szybko. - Jesteś pewien. - Intensywnie wpatrywała się w torebkę. - Mam tyle pytań, że nie wiem, od czego zacząć, ale spróbuję. Jeżeli to jest ICD Erika... Erika Berntsena, to do kogo należy urządzenie wyjęte z jego ciała w Instytucie Medycyny Sądowej?

-Jesteś pewna, że... - Owszem — przerwała mu. - Rozmawiałam z patologiem. Berntsen miał ICD. Urządzenie odczytano, wszystko było w porządku i... - urwała w pół zdania, po czym podniosła się gwałtownie i z szuflady w witrynce przy drzwiach przyniosła długopis i kartkę. Usiadła, ale tym razem obok Oli. - Nie wykazało żadnych nieprawidłowości — dokończyła, rysując na kartce szkic ciała mężczyzny. - To jest Erik Berntsen. -Tak... -I miał ICD tutaj. Małe kółeczko pojawiło się mniej więcej w tym miejscu, gdzie powinien być obojczyk. - To zdecydowanie nie jest ten sam ICD, który wszczepiłam. Oboje spojrzeli na plastikową torebkę. —Jak więc to możliwe... - znów urwała i wsunęła długopis do ust. — Patolog mówił, że upadł. - Upadł? Patolog upadł? - Berntsen! Patolog uważał, że Erik Berntsen upadł, bo szwy mu puściły i... - Cholera jasna, Saro! Nie myślisz chyba, że ktoś otworzył Erika Berntsena i wymienił mu ICD? To najgorsze... —Ja nic nie myślę. Niczego nie rozumiem. Usiłuję tylko wyciągnąć wnioski, Ola. Mruknął coś ledwie słyszalnie, w końcu wstał i podszedł do kuchenki, żeby trochę przyciszyć wentylator. Wracając do stołu, wyłączył radio. - Masz jakiś wydruk z tego ICD, który z niego wyjęli? - Oczywiście, że nie - zniecierpliwiła się Sara. Tak mocno zacisnęła zęby na długopisie, że pękł. - Ale później przyszło mi do głowy... Kiedy odłożyłam słuchawkę, uświadomiłam sobie, że ICD powinien zarejestrować arytmię komorową, skoro przyczyną śmierci był zawał - dokończyła powoli. Przez chwilę miałam nawet ochotę zadzwonić do tego człowieka, ale... - Tak ci ulżyło, że ten zgon nie miał żadnego związku z tam- ponadą, że tego nie zrobiłaś - stwierdził Ola z ledwie

widocznym uśmiechem. -Ależ skąd. - Sara nawet się nie skrzywiła. - Po prostu naraz zadzwoniły oba pagery. Potem już o tym zapomniałam. - Czy patolog mówił coś więcej o wydruku? - spytał Ola. -Tak. Oglądała go jakaś lekarka z oddziału. Elektrofizjolodzy nie chcieli badać zwłok bliskiego kolegi. - Poprosiłaś, żeby ci go przesłano? - Nie. Nie widziałam powodu. -Teraz już chyba widzisz. Sara kiwnęła głową i przełknęła ślinę. Znów zapadła cisza. Ola czuł się trochę nieswojo, siedząc aż tak blisko niej. Stykali się ramionami. Jej wyjątkowe perfumy pachniały intensywniej, niż do tego przywykł. Dłonie Sary, ozdobione ciężkimi pierścieniami i grubym złotym łańcuchem wokół lewego nadgarstka, ułożyły się w końcu spokojnie na stole. -Zacznijmy od tego, co wiemy z całą pewnością - zaproponował Ola, wstając. Pod oknami szerokiego wykusza wychodzącego na ogród ciągnął się blat z marmurowej płyty. Przysiadł na nim z rękami założonymi na piersi. -Erikowi Berntsenowi - ciągnął - w jakimś momencie wymieniono ICD na inny. Musiało to nastąpić już po jego śmierci. Sara kiwnęła głową. -Jeżeli założymy, że naprawdę umarł na zawał - dodał Ola. - Możemy tak założyć? - Raczej tak. Patolog był o tym przekonany. Oczywiście zastrzegał się tak jak zawsze przed ostatecznym raportem, ale to człowiek z dużym doświadczeniem. Jestem pewna, że Erik umarł na zawał. - Okej. Ponieważ wiemy, że znad jeziora Dæhli został przetransportowany bezpośrednio do Szpitala Centralnego, to „operację”... - narysował cudzysłów w powietrzu - ...mu siano wykonać między jego zgonem a przybyciem na miejsce. -Albo na miejscu - poprawiła go Sara. - W Szpitalu Centralnym?

- Ściśle rzecz ujmując, łatwiej znaleźć kogoś, kto potrafi usunąć ICD i założyć nowy, w Szpitalu Centralnym niż w lasach Bærum. Zakładam, że żaden z przedszkolaków nie posiadał odpowiednich kompetencji kardiologicznych. Ola machał nogą, uderzając o drzwiczki szafki pod blatem. - Pisz - powiedział, wskazując na kartkę., - Zadzwonić do Centralnego, dowiedzieć się, kto wyjął ICD i przeprowadził odczyt. Sara odwróciła kartkę i zrobiła szybką notatkę. - Dużo dalej nie zajdziemy, dopóki nie uzyskam tych informacji — stwierdziła. — Przyjrzyjmy się teraz wydrukowi. Ola zeskoczył z blatu, lekko odsunął stojące obok Sary krzesło i usiadł. -Ja nie jestem w stanie zobaczyć na tym nic oprócz tego. - Sara wskazała na pierwsze pole ze słowami „FUCK YOU” wypisanymi wyboldowanymi wersalikami. - To przesłanie — powiedział Ola. - Do kogo? Wzruszył ramionami. - Do Berntsena? - podsunął. - Przesłanie podane w sposób, który pozwoli mu się z nim zapoznać dopiero po śmierci - uśmiechnęła się Sara cierpko. - Niezły pomysł. - Nie jest pewne, czy planowano go zabić — zirytował się Ola. - Przecież to by wyszło przy pierwszej kontroli kardiowertera! Ktoś taki jak Berntsen z całą pewnością kazałby sobie pokazać wydruk. Przecież on się na tym znał o wiele lepiej ode mnie! Sara zmarszczyła czoło i kiwnęła głową. -W takim razie... - Lekko przesunęła wydruk w prawo i wskazała na arkusz numer dwa. — Ustawienia zgadzają się z tym, co poleciłam. Programowanie jest właściwe. Zrobiłeś wydruk wszystkich zarejestrowanych epizodów? -Tak. To jest całość. Sara przesunęła wydruk jeszcze bardziej w prawo i przyjrzała się krzywej EKG ciągnącej się przez siedem ostatnich arkuszy.

- Tutaj — wskazała. Ola pochylił się nad wykresem. - To się zgadza z zawałem. -Tak. -Wobec tego wszystko jest normalnie. Ola sięgnął po długopis i w roztargnieniu zaczął się nim drapać w ucho. Sara odwróciła się do niego i położyła mu rękę na ramieniu. - Zupełnie normalnie, Ola. Oprócz tego, że w polu przeznaczonym na wpisanie nazwiska jest „FUCK YOU”, a my siedzimy w sobotę rano u mnie w kuchni i patrzymy na ICD wyjęty z ciała zmarłego i zastąpiony innym. Ola uśmiechnął się zakłopotany i wzruszył ramionami. - Miałem tylko na myśli wykres. Nie całą resztę. - Cicho - powiedziała. Uniósł ręce w przesadnie przepraszającym geście. - Chciałem tylko... - Cicho! Coś znalazła. Cała się spięła, jakby miała zamiar wstać. Włosy opadły jej na bok twarzy, całkowicie ją zasłaniając. Ola nachylił się, żeby też spojrzeć, ale Sara mu to uniemożliwiała. -Shit! - szepnęła nagle i powoli uniosła głowę. - Spójrz tutaj! Ola popatrzył na wskazane miejsce. - Przesuń palec! Przyciągnął papierowy wydruk do siebie, usiłując zobaczyć, o co Sarze mogło chodzić. Tym razem, kiedy już zwróciła mu uwagę, dostrzegł to od razu: ICD wysyłał maleńkie elektryczne impulsy, mimo że nie było to konieczne. - Ktoś pobudzał prawą komorę - stwierdził cicho. - Aktywna stymulacja z częstotliwością trzysta pięćdziesiąt. Palec Sary znów przebiegł po papierze. - Racja. Pierwsze zdarzenie zarejestrowane przez ICD o godzinie 09.19 w czwartek rano pokazuje, że komora serca Erika była stymulowana w tempie trzysta pięćdziesiąt, mimo że miał całkiem normalny rytm zatokowy!

Zapomniała użyć nazwiska pacjenta, ale nawet się tym nie przejęła. Ola wpatrywał się w wydruk bez mrugania. - ICD powinien zachowywać się zgodnie z zaprogramowaniem - zauważyła Sara pedagogicznym tonem, jakby tłumaczyła coś dziecku. - A na tym wykresie Erik miał rytm zatokowy równy sto. Puls trochę za wysoki, ale w porządku, zważywszy, że był na dworze i szedł. I nagle dzieje się coś takiego. - Stuknęła palcem w wydruk. - ICD robi coś, o co nikt go nie prosił. Zachowuje się... po prostu nieposłusznie! Stymuluje komorę! Ola przełknął ślinę, otworzył szeroko oczy i gwałtownie się wyprostował, jakby wydruk był niebezpieczny. Nogi krzesła zaszurały o podłogę, kiedy odsuwał się od stołu. - Co się dzieje przy takiej stymulacji, Ola? Serce takich rzeczy nie toleruje. Zaczyna się migotanie i następuje zatrzy manie akcji serca. Wtedy ICD odpowiada... - Znów pochyliła się nad blatem, wskazując fragment wykresu. - Spójrz tutaj! ICD przesyła odpowiednie impulsy, ale wcześniej funduje całe cholerne mnóstwo drobnych wyładowań sercu, które wcale tego nie potrzebuje! Kiedy uniosła głowę, by na niego spojrzeć, zauważył, że jej oczy zmieniły barwę. Nie były już niebieskie. Wydawały się ciemne, prawie bez koloru. -Te następne prawidłowe impulsy już nie wystarczyły - stwierdziła Sara. - Erik umarł. - ICD go zabił - szepnął Ola. Sara wstała i podeszła do blatu. Sięgnęła po dzbanek z kawą i nalała do dużej filiżanki. Odwróciła się, oparła o blat i wypiła łyk. Głęboko westchnęła. - No tak. - Tak — powtórzył Ola. -Tak - powiedziała Sara jeszcze raz i wyłączyła wentylator nad kuchenką. Pręgowany kot usiadł na ogrodowym stole tuż za oknem. Patrząc na nich, mrużył ślepia i miauczał. Sara mu się przyglądała. Ola na nowo zatopił się w wydruku z nadzieją, że znajdzie jakieś wyjaśnienie. Było mu gorąco i czuł, że

cuchnie, mimo że zaledwie godzinę temu brał prysznic. Cały czas wpatrywał się w wykresy. - Jakiś błąd — orzekł w końcu. — ICD musiał być uszkodzony. - Z całą pewnością. Uszkodzony do tego stopnia, że zupełnym przypadkiem zamienił nazwisko i numer na „FUCK YOU”. To ty jesteś lekarzem i inżynierem, Ola. Może potrafisz wyjaśnić mnie, marnej doktorce, w jaki sposób zaawansowany technicznie komputerek nagle psuje się tak, że obrzuca wyzwiskami swoje otoczenie i zabija właściciela? -Jest uszkodzony - powtórzył Ola z wahaniem. - Albo wcale nie. Może po prostu został celowo tak zaprogramowany. Może ktoś chciał, żeby zabił. Ktoś, kto naprawdę sobie życzył, żebyśmy się odpieprzyli. -Ale to nie powinno być możliwe! T o j e s t n i e m o ż l i w e ! — Ola rozłożył ręce. - Co masz na myśli, mówiąc „niemożliwe”? — spytała Sara. - ICD to programowalny komputer, który... Ola wstał i zaczął krążyć po kuchni. - Mercury Deimos podobnie jak wszystkie inne ICD dostępne na rynku ma możliwość aktualizowania oprogramowania. Kardiowerter-defibrylator po wszczepieniu musi pozwalać się aktualizować bez konieczności wyjmowania go z ciała. Bierze się po prostu programator, przykłada głowicę do klatki piersiowej pacjenta, a wtedy... -Wiem, jak się programuje ICD - przerwała mu Sara. - Dobrze, dobrze. - Przeciągnął dłonią po włosach. — Okaż mi trochę cierpliwości, dobrze? - poprosił. - Głośno myślę. Nie odpowiedziała, tylko podniosła filiżankę do ust i skinęła głową. - ICD jest zaprogramowany językiem niskiego poziomu - ciągnął Ola. — Krótko mówiąc, to o wiele bardziej zaawansowany język niż ten, jakiego używasz na co dzień, posłu gując się komputerem. Na przykład Java to język wysokiego poziomu, a nazwę tę z pewnością znasz z różnych obszarów użytkowania Internetu. Całkiem łatwo go rozgryźć. Przeciętny czternastoletni świr komputerowy da sobie z tym radę. Proste przyjemne algorytmy. - Spojrzał na nią, miała

twarz bez wyrazu. - Algorytm - powtórzył niepewnie - to... precyzyjny opis skończonego ciągu czynności, jakie należy wykonać, żeby rozwiązać jakiś problem. To jest... - Wiem, czym jest algorytm - przerwała mu z lekkim uśmiechem. - No tak, oczywiście. Natomiast język niskiego poziomu to raczej... - przygryzł wargę - ...kod maszynowy. Pewien rodzaj prostego, ale sprytnego zestawu instrukcji stworzonego dla danego komputera. Używanie języka niskiego poziomu wymaga z reguły znacznie większej wiedzy o programowaniu jako narzędziu. - Ale czy to możliwe? -Co? - Czy naprawdę znający się na komputerach człowiek może coś zmienić w ICD? W języku niskiego poziomu? - Nie! Nie, nie, nie! Mercury Medical tak samo jak wszyscy producenci zabezpieczyła się ze wszystkich stron. Szyfrowanie i kodowanie maszynowe kompletnie uniemożliwia takie manipulacje. Jestem pewien, że kody do urządzeń medycznych są strzeżone mniej więcej tak jak te działające w amerykańskich myśliwcach. Te zabezpieczenia wprowadza się, rzecz jasna, żeby zapobiec szpiegostwu przemysłowemu, błędom w programowaniu i... - skinął głową, wskazując ICD leżący na stole - ...przypuszczalnie takim historiom jak ta. - Masz na myśli zabójstwo. - Muszę się jeszcze napić kawy - oświadczył Ola, wstając. Sara wzięła jego filiżankę i nalała tyle, że aż rozlał, gdy ją od niej przejmował. Znów wytarła stół ścierką. - To Sivert Sand z Mercury Medical zaprogramował ICD Erika — zauważyła. - I co z tego? - Facet jest nieznośny, ale dobry w swojej branży. Przynaj mniej na tyle, na ile umiem to ocenić. Czy on mógł... - Sara! Sara! - Ola zamknął oczy i wolno wypuścił powietrze z płuc. - Nie dotarło do ciebie nic z tego, co powiedziałem? Wykluczone, by coś takiego dał radę zrobić

zwykły programista. To musi być coś innego. Coś... To musi być... - Co to musi być? - nie wytrzymała Sara. - Musimy iść z tym na policję — oświadczył. Sara wybuchnęła śmiechem. -I co im powiemy? - Ze naszym zdaniem ktoś zabił Erika Berntsena - powiedział Ola. Zapadła cisza. Sara odstawiła filiżankę i oparła się rękami o blat, przysuwając twarz do twarzy Oli na odległość zaledwie pięćdziesięciu centymetrów. - Po pierwsze, twierdzisz, że nikt nie może tego zrobić celowo. - Wcale tak nie powiedziałem - zaprotestował. - To „FUCK YOU” oznacza, że ktoś za tym stoi. Po prostu mówię, że niewyobrażalne jest... - dalej nie dotarł. -A po drugie... - Sara podniosła głos. - Po drugie, uważam za wykluczone, żeby policja z Asker i Bærum była w stanie wyjaśnić coś, czego ty, inżynier elektronik, a zarazem dobry lekarz, i ja, przy całej skromności, ciesząca się międzynarodową sławą kardiolog... — urwała, gdy zobaczyła, że Ola się uśmiechnął — ...jeden z najlepszych kardiologów na świecie — poprawiła się, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej - ...kompletnie nie pojmujemy. Pozwolę sobie stwierdzić, że policja w Sandvika ma taką samą szansę na rozwiązanie tej zagadki jak bałwan na przetrwanie na szczycie wulkanu Eyjafjallaj okuli. Ola wbił wzrok w blat. - Ale jeśli uważamy, że został zabity, to... -Ja nic nie uważam, Ola. Chcę wiedzieć. Chcę mieć pewność, zanim podejmiemy jakieś działania. Zanim powiadomimy kogokolwiek, z Mercury Medical włącznie. Co byśmy powiedzieli policji? Ze Berntsen został wysłany do krematorium, a my trzymamy w ręku jego ICD, który zresztą włożyłeś do jakiejś cholernej torebki na kanapkę z bufetu, i jemy śnia danie, oglądając wydruk na kuchennym stole?

- Pracujecie? - rozległo się nagle od drzwi. Thea stała na podłodze bosa, w za szerokich spodniach od piżamy i zbyt obcisłym T-shircie. Jasne włosy sterczały jej na wszystkie strony, a wokół oczu widać było ślady makijażu, który powinien zostać usunięty dzień wcześniej. -Nie - uśmiechnęła się Sara. Sięgnęła po torebkę z ICD i ukryła ją za biodrem. - Ola po prostu wpadł po dyżurze. Na śniadanie. -W domu nie dają ci jeść? - spytała Thea, patrząc na Olę, który usiłował spokojnie złożyć długi pasek z wykresem. - Dają - odparł. - Ale mężczyzna nigdy nie ma dość jedzenia. Jadę teraz do domu na śniadanie numer dwa. - Pozdrów wszystkich — powiedziała Sara i lekko kiwnęła głową. - Zadzwonię do ciebie. - Wcześnie wstałaś - rzucił Ola i mijając Theę, cmoknął ją w policzek. - Moje nastolatki w soboty pozwalają się wyciągnąć z łóżek najwcześniej o dwunastej. - To wy mnie zbudziliście - odparła Thea, lecz Ola już był za drzwiami.

Godzina 13.02 Szpital Uniwersytecki Grini Sara Zuckerman nie lubiła pracować w soboty, ale nie miało to żadnego związku z jej wiarą. Kiedy osiem lat temu zdecydowała się na dobre opuścić Cleveland, nie chodziło jej wcale o poczucie obowiązku, jak wszyscy sądzili. Historia, którą przedstawiała zainteresowanym, była kłamstwem i z latami zmieniła się w kokon zapewniający bezpieczeństwo. Sara Zuckerman umiała kłamać. Jedynie Thea z czasem poznała prawdę. Niejaki Kristian Hanssveen, wspólnik brata w firmie hydraulicznej Z&H WS, obudził Sarę pewnej październikowej nocy 2002 roku. Siedziała później na łóżku ze słuchawką w ręku przez kilka godzin po tym, jak przekazał wiadomość o

śmierci jej brata i jego żony Turid, którzy wracali z domku letniskowego, kiedy nadjeżdżająca z naprzeciwka ciężarówka zgubiła na zakręcie kamienny blok ważący trzy tony. Kamień upadł na przednią część samochodu Roberta. Z tylnego siedzenia zabrano maleńką Theę, która właściwie nie odniosła żadnych obrażeń. Sara siedziała sama w swoim olbrzymim mieszkaniu, rozmyślając o tym, że nigdy tak naprawdę nie czuła, że przynależy do jakiejś rodziny. Sama wybierała swoich najbliższych i jedyny krewny, którego w tamtym czasie szczerze lubiła, nazywał się Jerry Cohn i był synem jej wuja. Każdego lata przyjeżdżał z Nowego Jorku na wakacje do Tromsø. Miał tyle lat co Sara, odnosił takie same sukcesy i był tak samo amerykański, jak ona z czasem się stała. Sara wtedy nie znała bratanicy, co nie miało związku z jej stosunkiem do brata, lecz z tym, że nie znosiła Norwegii. W każdym razie źle się czuła w Tromsø. A może po prostu źle się czuła w młodości — myślała sobie teraz, kiedy zbliżała się do pięćdziesiątki większymi krokami, niż miała to ochotę przyznać. Z bratem żyła w niezłych układach, dzwonili do siebie ze dwa razy do roku, a gdy rozwinął się system poczty elektronicznej, od czasu do czasu komunikowali się też emailowo. Kiedy w połowie lat dziewięćdziesiątych dosyć szybko po sobie zmarli ich rodzice, Robert zajął się wszystkimi praktycznymi sprawami. Zrozumiał również, że było jej trudno przyjechać na pogrzeb. Jego ślub także ją ominął, ale nie ze złej woli. Akurat tego samego dnia miała wygłosić ważny referat na kongresie kardiologicznym w Barcelonie. Bratową spotkała tylko raz, gdy świeżo upieczeni małżonkowie przez dwa miesiące zwiedzali Stany i wpadli do niej na jeden dzień. Większość planów, jakie Sara ułożyła sobie na życie, wypaliła. Tylko nie te związane z rodziną. Żyła w seryjnej monogamii, a jej kochankowie zawsze byli od niej starsi i niemal bez wyjątku w związkach z kimś innym. Na ogół z żoną. Sara boleśnie zdawała sobie sprawę, że psychologia umiałaby wyjaśnić jej wieczny wybór niemożliwego, ale też nigdy nie czuła potrzeby, by zwrócić się

do kogokolwiek po taką pomoc. Wiodła życie u boku mniej lub bardziej sekretnych kochanków, zawsze na wysokim stanowisku, dużo ryzykujących, którzy związek z nią opierali na kłamstwie i przemilczeniach. Nauczyła się ukrywać i z czasem nawet uznała, że zachowywanie swojego prawdziwego ja dla samej siebie jest całkiem przyjemne. Dzięki temu była bardziej odporna i lepiej umiała ocenić licznych przyjaciół i jeszcze liczniejszych znajomych, z którymi z przyjemnością utrzymywała kontakt. Jednym słowem Sara Zuckerman była zadowolona z życia. Cieszyła się uznaniem i podziwem w pracy, a swe fizyczne potrzeby zaspokajała u boku mężczyzn na tyle silnych, by umieli ją kochać taką, jaką była. Przynajmniej przez jakiś czas. Dzieci były jedynym elementem, którego nigdy nie planowała. Stanowiły dla niej naturalne następstwo długotrwałego, łączącego się ze zobowiązaniami związku. A ponieważ niczego takiego nie doświadczyła, myśl o nich nigdy głośno się w niej nie odezwała. Tak właśnie wyglądało jej życie, gdy pewnej październikowej nocy 2002 roku dowiedziała się, że po drugiej stronie Atlantyku czeka osierocona dziewczynka, która ma jej geny. Usiłowała płakać po stracie brata, ale wcale nie czuła rozpaczy. Pamiętała, jaki był śliczny w jasnoniebieskich śpioszkach, kiedy mama wróciła z nim do domu ze szpitala. Tak miło pachniał. Ale ponieważ był znacznie od niej młodszy, gdy ona pragnęła już wyrwać się z domu, on ciągle pozostawał spokojnym synkiem mamusi, który zamierzał iść w ślady ojca i zostać hydraulikiem. Kiedy zbuntowana Sara wyjeżdżała z kraju w 1980 roku, Robert miał zaledwie dziesięć lat. Oczywiście była w żałobie, ale na swój sposób, wstrząśnięta losem, jaki go spotkał. Lecz to myśl o Thei nie pozwoliła jej zasnąć tej nocy i kazała siedzieć na łóżku z telefonem w ręku i patrzeć pusto przed siebie w ciemność, która w końcu się rozjaśniła, zmieniła w świt, a potem w

jasny dzień. Szesnaście godzin później siedziała w samolocie. Sara Zuckerman wróciła do ojczyzny, by podjąć walkę o opiekę nad sześcioletnią bratanicą, przekonana, że krewni bratowej nigdy się na to nie zgodzą. Ze sporadycznych emaili od brata wiedziała, że stanowią zwartą rodzinę i każdego lata spędzają razem kilka tygodni w gospodarstwie u dziadków Thei koło Notodden. Dziewczynka miała trzy ciocie i jednego wujka w wieku odpowiednim do zastąpienia jej rodziców. Łączyła ją z nimi wspólna historia Wigilii i urodzin, obchodów 17 Maja, wypadających mlecznych zębów i pierwszej przejażdżki Thei na rowerze. Sara przybyła więc, żeby walczyć, tymczasem to wcale nie było potrzebne. Na lotnisko Gardermoen przyjechał po nią wujek Thei, poważny, wysoki i tak zapłakany, że Sara miała wątpliwości, czy powinien prowadzić, a musieli pokonać sześćdziesiąt kilometrów do Bærum. Wsiadła jednak do samochodu i po drodze dowiedziała się, że zdaniem rodziny Turid to dobry pomysł, żeby Sara wprowadziła się na Båtstøjordet. Podziękował jej za e-mail i przekazał, że całe rodzeństwo Turid zgodziło się, że warto spróbować. Sami mieli dzieci i w podobnej sytuacji nie chcieliby odrywać ich od korzeni. Nie było wątpliwości, że dla Thei najlepiej będzie, jeśli nadal będzie mieszkać w domu rodziców, w jej własnym domu. Irlin, jego siostra, mogła zostać z nimi przez pierwszy tydzień albo dwa, dodał, ocierając łzy wierzchem dłoni. Do pogrzebu i może jeszcze kilka dni. Thea nie spała, mimo że samolot Sary się opóźnił i do Høvik dojechała dopiero po jedenastej wieczorem w środę. Dziewczynka siedziała na kanapie w piżamie, wtulona w jasnowłosą kobietę, i patrzyła na obcą panią wielkimi niebieskimi oczami. Sara poczuła się naga. Nie była w stanie znaleźć słów do zakomunikowania małej, że od tej pory to ona będzie się nią opiekowała. Thea przez chwilę przyglądała się ciotce, po czym zsunęła się z kanapy i na bosaka przydreptała do Sary. „Cześć”, odezwała się cicho, podnosząc głowę. „Ty jesteś siostrą taty. On

ma takie same włosy jak ty, tylko krótsze. Irlin mówi, że będziesz ze mną mieszkała”. Sara ostrożnie skinęła głową. „Musisz mnie odprowadzać do szkoły. Chodzę do pierwszej B w Høvik Verk. Na pewno nie wiesz, gdzie to jest, ale ja ci pokażę”. Sara wciąż nie mogła się odezwać. Uśmiechała się tylko i kiwała głową. Dziewczynka była jak dwie krople wody podobna do ojca, tylko włosy miała jaśniuteńkie. Nagle objęła Sarę w pasie i uścisnęła tak mocno, że obie mało nie straciły równowagi. „Będziesz się mną opiekować”, szepnęła. „I nigdy, przenigdy nie będziemy jeździć samochodem”. Kiedy dziecko już się położyło, a Irlin, pokazawszy jej najważniejsze rzeczy w domu, poszła spać na kanapie w suterenie, Sara znów usiadła i rozmyślała. Dopiero o trzeciej na palcach przeszła na górę. Drzwi do pokoju Thei były otwarte. Zbliżyła się do samego łóżka. Dziewczynka spała na boku z kciukiem w buzi, drugą ręką przyciskając do piersi brązowego pluszowego królika. Sara zapłakała nad nią bezgłośnie. Zapłakała nad tym, że zapomniała już, jak się płacze. Zapłakała nad bratem, nad sześciolatką, która prawie nie będzie pamiętać rodziców, i nad sobą, bo nigdy nie myślała o własnych rodzicach. Od tej pory były już tylko we dwie. Sara i Thea. I Thei Sara zwykle mówiła prawdę. Teraz Thea miała już czternaście lat i własne sprawy. Soboty jednak najchętniej spędzała z Sarą. Wcale nie z powodu szabasu, chociaż coraz bardziej ciekawiła ją kultura przodków i niedawno miała swoją bat micwę. Dziewczynka zwykle mówiła, że w soboty po prostu się bawią. Chodziły na spacery, do muzeów, do kina. Raz na dwa miesiące odwiedzały synagogę na St. Hanshaugen w Oslo, by odmówić popołudniową modlitwę. Teraz dochodziło już wpół do drugiej. Sara siedziała u siebie w gabinecie i patrzyła przez okno na wielki park Wciąż czuła odrętwiający niepokój wywołany odkryciem Oli. I bez względu na to, jak przebiegały jej myśli, za każdym razem, gdy zbliżała się do czegoś na podobieństwo odpowiedzi, pojawiały się trzy nowe pytania.

Bała się zadzwonić do patologa, z którym rozmawiała dzień wcześniej. Nie tylko dlatego że była sobota, a ludzie nie lubili, gdy ktoś pospieszał w weekend sprawy, z którymi raczej się nie spieszyło. Bała się przede wszystkim tego, co może usłyszeć. W najgorszym razie ICD wyjęty z ciała Erika został już przekazany do utylizacji. W końcu włożyła okulary i wystukała numer znaleziony w sieci. Telefon dzwonił tak długo, że już miała odłożyć słuchawkę, kiedy w końcu jakiś głos warknął: -Halo. - Tu doktor Zuckerman z SUG - przedstawiła się. - Bardzo przepraszam, że dzwonię w sobotę... - Rzeczywiście powinna pani przeprosić. Jestem na łódce z wnukami. -Już powiedziałam, że przepraszam, ale... - O co chodzi? Sara zaczerpnęła głęboko powietrza i jak najzwięźlej przedstawiła sprawę. Kiedy skończyła, usłyszała w tle wołanie dziecka. Mewa musiała przelecieć tuż nad głową patologa, bo jej krzyk zabrzmiał tak głośno, jakby ptak znajdował się w tym samym pomieszczeniu co ona. Odruchowo odsunęła słuchawkę od ucha. - Eksplantacji dokonała lekarka w trakcie specjalizacji Henny Kvam Hole - oznajmił patolog głośno. Przypuszczam, że to również ona zajęła się odczytem. - Czy wie pan... gdzie teraz znajduje się ten ICD i wydruk? - Pani nam nie wierzy? Kvam Hole jest świetną lekarką. -Wierzę. — Uśmiechnęła się z nadzieją, że dotrze do niego jej życzliwość. - Chodzi o pewien projekt naukowy. Bardzo bym chciała... - ICD są, jak pani być może wie, uznawane za odpady niebezpieczne - zauważył sarkastycznie patolog. - Zawierają lit i jeszcze gorsze trucizny, więc z całą pewnością ten został już przekazany do utylizacji. Może pani jednak zadzwonić do Kvam Hole i dowiedzieć się bezpośrednio od niej. Ale na

pani miejscu wstrzymałbym się z tym do poniedziałku. - Dziękuję. Nie będę panu dłużej przeszkadzać. Mężczyzna rozłączył się bez słowa. - Gnojek! - mruknęła Sara i weszła na żółte strony w Internecie. W rejonie Oslo tylko jedna jedyna osoba nazywała się Henny Kvam Hole. Nie znalazła telefonu stacjonarnego, tylko dwie komórki. Spróbowała z pierwszą. -Tak? - odezwał się jasny głosik. - Mówi Tiril. - Dzień dobry — powiedziała Sara i chwilę się zawahała. - Nazywam się Sara Zuckerman. Myślałam, że to numer do Henny Kvam Hole. -To moja mama. Mój numer jest na nią zarejestrowany. Okropnie niepraktyczne, bo stale odbieram telefony do niej. - Rzeczywiście. Czy to znaczy, że zastanę twoją mamę pod tym drugim numerem z książki? -Akurat teraz raczej nie. Pojechała na pogrzeb do Stokkenes czy jakoś tak. Gdzieś na północy Norwegii. - Stokmarknes - podpowiedziała Sara. - Tak, chyba tak. Mąż jej najlepszej przyjaciółki umarł w poniedziałek. Mama wróci dopiero we wtorek. Tak mi się wydaje. Mniej więcej. Ja jestem u taty, więc nie bardzo wiem. - Bardzo ci dziękuję — zakończyła rozmowę Sara. Pod drugim numerem rzeczywiście nikt nie odbierał. Sara przeczekała wyjątkowo długi komunikat sekretarki, nim wreszcie mogła zostawić krótką i niezbyt jasną wiadomość. Po chwili wahania dodała: - Pani córka mi powiedziała, że jest pani u przyjaciółki, która właśnie owdowiała. Mam nadzieję, że mimo wszystko znajdzie pani czas, żeby do mnie oddzwonić jak najszybciej. Chodzi o... — Nie bardzo wiedziała, co powiedzieć, więc się rozłączyła. Prawdopodobnie dziś nie zdoła już załatwić nic więcej. Gdyby się pospieszyła, może jeszcze zdążyłaby zabrać Theę do Centrum Sztuki Henie Onstad na wystawę Johna Cage’a, która wkrótce miała być zamknięta. Mogłyby coś tam zjeść, a potem może przejść się nad morzem.

Przynajmniej coś dobrego wyniknęłoby z tego dnia. Godzina 17.15 Siedziba główna Mercury Medical, Nowy Jork Otto Schultz powinien właściwie spędzić sobotę na polu golfowym z jednym ze swoich zięciów, ale nie miał na to naj mniejszej ochoty. Kiedy cała ta sprawa z Suzanne i jej obdartym kochasiem wyszła na jaw, nie tylko dzieci zaczęły się zachowywać dziwnie. Dwaj zięciowie również okazywali większą rezerwę. James ostatnio napomknął wręcz, że chyba najwyższy czas zakończyć podział majątku po rozwodzie. Jakby w ogóle miał coś do powiedzenia w tej sprawie! Sam podział majątku i tak był okropny, nawet bez mieszania się we wszystko osób postronnych. Zięć usłyszał więc zdanie Ottona. Suzanne mieszkała teraz ze swoim hippisem w nędznym bungalowie w Kalifornii, ponieważ sama dokonała takiego wyboru. Co tydzień dostawała na konto okrągłą sumkę, a na resztę musiała grzecznie czekać do piętnastego czerwca. Na ten dzień ustalili ostateczny termin wpłaty umówionej kwoty, oszałamiającej i kompletnie nieusprawiedliwionej, na którą Otto się zgodził, gdy jego najstarszy przyjaciel i adwokat zagroził, że może ona jeszcze wzrosnąć, gdy sprawą zajmie się odpowiedni sąd. Wydarzenia z ostatniego tygodnia dały mu dobrą wymówkę, by odwołać spotkanie z Jamesem. Musiał poświęcić pracy więcej czasu. Choć nie zdarzało się to w zasadzie nigdy. Weekendy dla Ottona były święte. W pozostałe dni tygodnia mógł pracować nawet po szesnaście godzin na dobę, ale w piątek wieczorem obierał kurs na Long Island i wracał dopiero o ósmej rano w poniedziałek. Usiłował skupić się na wiadomościach w najważniejszej skrzynce e-maiłowej. Biuro frankfurckie informowało o dużym zainteresowaniu większym zakupem akcji Mercury Medical ze strony znaczącego funduszu emerytalnego

Volkswagena. Oddział w Pekinie zgłaszał, że Mercury Phobos właśnie przekroczył dwadzieścia procent udziału w całym rynku stymulatorów serca w Chinach. Same dobre wiadomości, ale Otto nie potrafił się nimi cieszyć. Dalej przeglądał e-maile. Jay Leno zapraszał go na kolację i chciał mu pokazać swój najnowszy nabytek — rolls-roycea phantom drophead coupé. Jimmy Carter prosił o spotkanie. Pewnie znów będzie się przymawiał o kolejne dotacje na The Carter Center. Ten facet nigdy się nie podda. Córka ponaglała w sprawie pieniędzy dla matki. Otto w przypływie wściekłości skasował wiadomość i uderzył pięścią w stół. Całej rodzinie poprzewracało się w głowie. Niesłychane, że córka ma śmiałość w ogóle mu w czymkolwiek rozkazywać. Przecież zawsze dbał o dzieci, fundował im najlepsze szkoły i najbardziej luksusowe wakacje, organizował mecze piłki nożnej, przedstawienia gwiazdkowe i Bóg wie co jeszcze, a póki były małe, starał się wracać do domu tak, by jeszcze zdążyć powiedzieć im dobranoc. Przynajmniej od czasu do czasu. Poza tym wyprawił córkom tak kosztowne wesela, że nikomu nie odważył się pokazać rachunków, nawet Suzanne. Komputer znowu pisnął. Otto czym prędzej otworzył najnowszą wiadomość. Przeczytał ją raz, potem drugi. W roztargnieniu podrapał się w policzek. Krótko obcięte paznokcie zaskrobały po zaroście. Wiadomość pochodziła od ochrony. Ustalili, że anonimowy e-mail, który przyszedł w środę, został wysłany z kafejki internetowej w Sztokholmie. Dalsze poszukiwania nadawcy uznano za beznadziejne. Czekano na ewentualne instrukcje. Sztokholm niewiele mu mówił. Oczywiście wiedział, że to stolica Szwecji, ale nic poza tym. Nie było tam biura Mercury Medical. Główna siedziba firmy na Europę Północną mieściła się w Oslo, a jej szwedzki oddział - w Göteborgu. W tym mieście znajdowała się duża politechnika, z której rekrutowano pracowników. E-mail, który tak zdenerwował go w środę, mówił o człowieku nazwiskiem Berntsen. Informował o jego śmierci.

Krótko i bez żadnych dodatkowych wyjaśnień oprócz tego, że zmarł na rozległy zawał. Wiadomość została wysłana z adresu na hotmailu, który nic Ottonowi nie wyjawił, i nie była podpisana. Wpatrywał się w nazwisko zmarłego, aż w końcu przypomniał sobie, że czytał kilka artykułów tego człowieka. Między innymi „Lancet” zamieścił przeglądową pracę zatytułowaną „Rise stratification for ventricular arrhythmias in ischaemic cardiomyopathy”, czyli „Stratyfikacja ryzyka wystąpienia aryt- mii komorowych w kardiomiopatii niedokrwiennej”. Artykuł był niezwykle precyzyjny i Otto rozdał jego kopie wszystkim swoim senior medical advisors. Był jednak przekonany, że nigdy nie spotkali się z Berntsenem osobiście, nie mógł zatem pojąć, dlaczego ktoś nagle informuje go o jego śmierci. Usiłował wypytać o niego Agnes Klemetsen, by znaleźć jakieś powiązanie, ale nic z tego nie wyszło. Wiedziony odruchem wrzucił nazwisko Berntsena w Google. Kiedy pierwsza próba nie przyniosła żadnych adekwatnych trafień, uświadomił sobie, że Skandynawowie piszą „Erie” przez „k”. Udało się. 1407 trafień. Wiele w języku, którego nie rozumiał. Prawdopodobnie po norwesku. Na samym dole drugiej strony pojawił się artykuł o ryzyku niebezpiecznych arytmii u pacjentów z niewydolnością serca. Nagle przyszło mu coś do głowy. Wpisał adres umnv.theheart.org, a następnie nazwę użytkownika i hasło, mało oryginalne, Pluto 101. Teraz kliknął w zakładkę Rumours. Sięgnął po wodę mineralną i wypił całą szklankę, dopiero potem zaczął czytać. Oslo, Norwegia (aktualizacja 7 maja 2010) Emerytowany elektrofizjolog, profesor emeritus Erik Berntsen (70) zmarł w Szpitalu Centralnym w Oslo, Norwegia, na zawał mięśnia sercowego. Kilka tygodni

temu u doktora Berntsena zdiagnozowano arytmię komorową. Z powodu powikłań arytmogennych został zakwalifikowany do implantacji ICD, która odbyła się w tym tygodniu. Zmarł w czwartek rano czasu lokalnego w swoim rodzinnym mieście Bærum na zachód od Oslo. W komunikacie prasowym wystosowanym wczoraj przez Szpital Centralny nazwano doktora Berntsena pionierem skandynawskiej elektrofizjologii, który „służył swojej dziedzinie z ogromnym zaangażowaniem i wyjątkową skutecznością". W komunikacie prasowym ordynator Oddziału Kardiologii Szpitala Centralnego profesor Karin Falhus złożyła głębokie wyrazy współczucia rodzinie zmarłego. „Mieliśmy to szczęście, że doktor Berntsen był członkiem zespołu Szpitala Centralnego, i jesteśmy ogromnie wdzięczni za wszystko, co zrobił dla nas i dla wielu pacjentów. Odszedł od nas zbyt wcześnie". A więc przed śmiercią wszczepiono mu kardiowerter. Otto Schultz poczuł, że puls mu przyspiesza. Niezbyt mocno, ale zauważalnie. A gdy dolewał wody mineralnej do szklanki, musiał mocniej ścisnąć butelkę, żeby się nie trzęsła. Pijąc, wpatrywał się w monitor. Czwartek rano, pomyślał. Erik Berntsen umarł w czwartek rano. W czwartek odbyła się konferencja prasowa z Billem, Melindą i tą babką z Norwegii. W czwartek rano zmarnował pół godziny, złoszcząc się na e-mail, który pojawił się dzień wcześniej. W środę, pomyślał i poczuł, że puls jeszcze bardziej mu przyspiesza. Wiadomość o śmierci Erika Berntsena przyszła w środę. Otto trzykrotnie sprawdził różnicę czasu i na wszelki wypadek zerknął jeszcze na zegar światowy na swoim monitorze. Serce uderzało mu już sto dwadzieścia razy na minutę. Wiadomość o śmierci Berntsena dotarła na sekretną skrzynkę Ottona co najmniej na szesnaście godzin przed zgonem norweskiego elektrofizjologa.

Godzina 21.30 Gjettumkollen, Bærum Ola większość dnia przespał. Zamiast spodziewanego chaosu, zbuntowanych nastolatków, chorych siedmiolatków i umęczonej Guro, która kolejną noc z rzędu musiała radzić sobie sama, po powrocie od Sary zastał pusty dom. Na kuchennym stole leżała kartka. Tarjei pojechał z kolegami na działkę, co - jak się Ola domyślał - było raczej zakamuflowaną informacją o balowaniu u kumpla, którego rodziców nie było w domu. Theo grał w piłkę ręczną w Lillestrøm, a Tuva nocowała u koleżanki. Bliźnięta już pod wieczór poczuły się lepiej, więc Guro rano uległa ich marudzeniu i zabrała je na pływalnię do Domus Athletica. Ola stwierdził, że to chyba nie najlepszy pomysł zaraz po zakaźnej grypie żołądkowej, ale i tak ucieszył się z chwili spokoju. Widział, że w domu przydałoby się sprzątanie, ale zwalił się na łóżko i obudził dopiero koło czwartej po południu, szarpany za ramię przez Guro. Wieczór przyniósł spokój, który sprawił, że dom wydawał mu się niemal obcy. Tarjei, Tuva i Theo mieli wrócić dopiero nazajutrz, a bliźnięta padły do łóżek już pół godziny temu. Ola przyrządził sajgonki. Dzieciaki ich nie lubiły, a Guro jadała ostatnio wyłącznie chrupki żytni chleb z twarożkiem, siedział więc teraz na kanapie z nogami na stoliku i pochłaniał już piątą porcję. -Jakiś jesteś dzisiaj dziwny - stwierdziła Guro, siadając w drugim kącie kanapy. - Dziwny? Ja? - Tak. Coś się stało? Ola przeżuł i przełknął. -Nie. - Przestań! - uśmiechnęła się. - Zostaliśmy parą, jak mieliśmy siedemnaście lat. Coś cię dręczy. Przez całe popołudnie nie odezwałeś się ani słowem. Ani razu nie nakrzyczałeś na

Tarę i Tobiasa. Przygotowałeś jedzenie, którego nikt inny nie lubi... - Podciągnęła nogi i objęła kolana rękami. - Krótko mówiąc, nie jesteś sobą. O co chodzi? Ola zanurzył błyszczący przezroczysty ryżowy papier w sosie chili i wepchnął go do ust. - O nic — wybełkotał. — Absolutnie o nic. Unikał wzroku żony. Wiedział jednak, że Guro nie ustąpi. Będzie tak siedzieć i patrzeć na niego, dopóki się nie podda. -Tylko taki drobiazg w pracy - spróbował powiedzieć z ustami pełnymi jedzenia. - Nie wygłupiaj się! Jeżeli coś w związku z pracą dręczy cię tak, że nie odzywasz się przez sześć godzin, to znaczy, że cię wylali. Uśmiechnął się niechętnie. -To niezdrowe być tak długo małżeństwem - mruknął, odstawiając talerz. — Czytasz we mnie jak w otwartej książce. - To każdy potrafi - roześmiała się. - Ty jesteś jak książka bez okładek, mój kochany. Jak gazeta na dworcowej ławce! Ola popił dużym łykiem różowego wina, które mu podała. - Różowe - cmoknął. — Przypomina mi okres matur. -Wtedy piliśmy paskudne słodkie Cabernet dAnjou, a to jest Sancerre. Ale nie zmieniaj teraz tematu. Ola kilkakrotnie przesunął językiem po zębach, żeby pozbyć się resztek kolendry, i wypił jeszcze duży łyk wina. Potem pochylił się, oparł łokciami o kolana i potarł twarz. —Jesteś beznadziejna — orzekł, kręcąc głową. — Poza tym mam obowiązek dochowania tajemnicy. Opowiedział jej wszystko. Zajęło mu to niemal godzinę. Guro słuchała, ani razu nie przerywając. Kiedy wreszcie poczuł, że skończył, odchylił się, oparł i z westchnieniem opróżnił kieliszek. -Jak widzisz, nic z tego nie rozumiemy. - Czy komuś może chodzić o to, żeby dopiec Sarze? - spytała Guro. - Sarze? Dlaczego, na miłość boską, miałaby to być próba zniszczenia Sary?

- Przecież to ona wszczepiała ten ICD. A z tego, co mówisz, trudno powiedzieć, żeby cieszyła się powszechną sympatią. W każdym razie nie wszyscy ją lubią. Możliwe, że... - Operacja się udała - przerwał jej. - Zdarzył się wypadek z tamponadą, ale został szybko naprawiony. Pacjent prędko dochodził do siebie. Bardziej prawdopodobne, że komuś chodziło o Berntsena. Guro zmarszczyła nos. - No cóż — powiedziała powoli. — Ktoś chce pozbawić życia chorego na serce starego człowieka. Wybiera metodę, która jest tak skomplikowana i wymaga takich kompetencji, że ani ty, ani Sara nic z tego nie rozumiecie. Nieźle, skoro można go było po prostu zwyczajnie zabić. Na przykład przejechać samochodem. Ola uśmiechnął się blado. - W każdy razie ani ty, ani ja nic dziś wieczorem w tej sprawie nie wymyślimy. - Powiadomiliście policję? Ola gniewnie wzruszył ramionami. - Policję? Co mielibyśmy powiedzieć? -A kierownictwo szpitala? Czy zostało poinformowane? Musicie w każdym razie natychmiast powiadomić... - Na Boga, Guro! - Ola gwałtownie poderwał się z kanapy, przewracając kieliszek. - Przecież odkryliśmy to zaledwie kilka godzin temu! Nikt oprócz mnie i Sary o tym nie wie. Ty też. Zapomnij o tym, co ci powiedziałem, dobrze? Idę obejrzeć Kochających się kuzynów na DVD. - Tak się złościsz tylko wtedy, gdy wiesz, że mam rację! zawołała za nim, gdy już wychodził, głośno tupiąc. - I zawsze, kiedy masz nieczyste sumienie, uciekasz do Elvisa. Musicie powiadomić przynajmniej kierownictwo szpitala! Słyszysz, Ola? Słyszał, ale nie odpowiedział. Drzwi na korytarz zatrzasnęły się z hukiem. Po odgłosie kroków męża na schodach Guro stwierdziła, że w zasadzie się z nią zgadzał, ale nie miał zamiaru się do tego przyznać. Przynajmniej jeszcze przez jakiś czas.

Piątek, 5 maja 2006 Godzina 01.25 Siedziba główna Mercury Medical, Nowy Jork

Gdy Peter Adams dwie godziny wcześniej przybył do jednego z czterech wspaniałych laboratoriów R&D Software, wciąż było tam wiele osób. Mało kto zwrócił na niego uwagę. Praca wieczorem, nawet o tak późnej porze, że właściwie należałoby ją uznać za nocną, była w Mercury Medical bardziej regułą niż wyjątkiem. Personel jednak pakował już sprzęt i pół godziny po północy ostatnia osoba, trzydziestoletnia mniej więcej kobieta, popatrzyła na niego zdziwiona i spytała, co właściwie tu robi. Pytanie było całkiem zrozumiałe, bo Peter na razie jeszcze nie tknął niczego. W laboratorium znajdowało się mnóstwo komputerów, symulatorów, wielkich monitorów i co najmniej trzydzieści programatorów, niezgrabnych, przypominających prehistoryczne laptopy z czasów, gdy były raczej transportowane niż przenośne. Oprócz tego wszędzie leżały rozmaite modele ICD. -Czasami lubię tu zaglądać - odparł. - Poczuć tę atmosferę. - A co czytasz? - Próbuję odświeżyć wiedzę o języku niskiego poziomu. Kobiecie nagle zaczęło się spieszyć. Prawdopodobnie przestraszyła się, że poprosi ją o pomoc. Peter ciągle studiował segregatory Davida Crowa i choć wciąż trudno mu było pojąć to, co widział, zaczynał się już domyślać, o co w tym wszystkim chodzi. Nie potrafił jednak w to uwierzyć. Tak po prostu nie mogło być. Gdy w końcu został sam, postawił na stole własnego laptopa, otworzył go i włączył. Delikatnie odkleił pendrive'a od teczki Davida i włożył go do portu USB. Na ekranie ukazał się folder o nazwie HELL. Peter przełknął ślinę i kliknął. Folder zawierał tylko jeden

plik: Ktmfsetup.exe. W suchym i ekstremalnie czystym powietrzu laboratorium zaczęły go swędzieć oczy. Miał wrażenie, jakby najadł się piasku. Otworzył butelkę wody mineralnej i napił się, zanim z pomocą opracowanego dla Mercury Medical programu niskiego poziomu bliżej przyjrzał się plikowi. Natychmiast go rozpoznał. Właśnie spędził kilka godzin nad jego drukowaną wersją. Z wahaniem wstał i rozejrzał się po laboratorium. Kilka metrów dalej na wysokim blacie, podłączony do wielkiego płaskiego monitora i obok trzech programatorów stał symulator AEH-234. Peter sięgnął po jeden z deimosów i podpiął go do symulatora. Wciąż nie miał odwagi myśleć o tym, do czego może go to doprowadzić. Na próżno usiłując się uspokoić, że wszystko jest jak należy, a Mercury Medical produkuje najlepsze ICD na świecie, przez chwilę bawił się symulatorem, który potrafił skopiować każdy rytm serca. W końcu puścił najpierw zestaw rytmów zatokowych o zmiennej częstotliwości. Charakterystyczne dla EKG krzywe zamigotały na ekranie. Niski puls. Puls spoczynkowy. Puls wysoki, a potem taki, jaki czuł w uszach za każdym razem, gdy kończył bieganie dziesięciominutową serią ćwiczeń. ICD nie reagował, tak jak się tego spodziewał. Palce wstukały polecenie, które wprowadziło symulator w stan migotania komór. ICD natychmiast odpowiedział impulsem o mocy trzydziestu jeden dżuli. Widział to na oscyloskopie. Gdyby symulator był żywy, poczułby bolesne kopnięcie w serce, ale by przeżył. Jeszcze raz zmienił program w symulatorze, który przekazywał teraz ICD informacje, że jest sercem cierpiącym na poważną tachykardię komorową. Maleńki kardiowerter-defibrylator robił dokładnie to, co powinien. Na tym etapie bolesne kopnięcie było z reguły niepotrzebne. Zamiast tego ICD zdecydował się na wysłanie maleńkich elektrycznych impulsów o częstotliwości nieco wyższej niż ta, którą zarejestrowała maszyna. Peter uśmiechnął się lekko, widząc, że symulator zareagował tak,

jak powinno zareagować serce: przejściem na normalny rytm zatokowy. Pomyślał, że Mercury Deimos jest absolutnie godny zaufania. Odwrócił się i popatrzył na własny komputer. Pamięć USB wciąż w nim tkwiła. Była noc, a szum wszystkich urządzeń i potężnego układu wentylacyjnego sprawił, że Peter nagle poczuł się niewiarygodnie senny. Chciał już wracać do domu. Po cichu otworzyć kluczem drzwi, wypić piwo, pooglądać stary sitcom na wyciszonym telewizorze, a potem wsunąć się pod kołdrę do śpiącej Catherine. Przypomniał sobie jednak, że żony nie ma w domu. Zdecydowanie zrobił trzy kroki, pokonując odległość dzielącą go od własnego komputera, bezpiecznie odłączył pamięć USB i wyjął ją z portu. W myślach pouczał się, że nie wolno mu się wahać. Wrócił do blatu, otworzył górny programator, włączył go i wsunął pendrive w wolne złącze. - Musisz teraz odmówić - powiedział, wpatrując się w programator, jakby był niegrzecznym dzieckiem. - Odmów, do cholery! Nie możesz zaakceptować tego programu! Maszyna go nie słuchała. Peter tak mocno przygryzł wargę, że poczuł w ustach smak krwi. To nie musiało niczego oznaczać. Nawet to, że ta przeklęta maszyna zaakceptowała program, nie musiało oznaczać nic złego. David po prostu użył właściwego szyfrowania i odpowiednich kodów. Peter sięgnął po płaską głowicę programatora wielkości zaciśniętej pięści i umieścił ją nad ICD. Tak to robimy, pomyślał. To całkiem normalne. Za każdym razem, gdy wymyślimy jakieś ulepszenie, pacjenci na całym świecie mogą ściągnąć nowinkę do swoich fantastycznych wszczepionych kardiowerterów- -defibrylatorów wyprodukowanych przez Mercury Medical. Kiedy klikał w ikonę nowego programu na ekranie, przyłapał się na tym, że mówi głośno: - Nie ma w tym nic nienormalnego. Nie ma się czego bać.

Uwaga: Czy na pewno chcesz przenieść ten plik do ICD? Pytanie pojawiło się w postaci wyboldowanego żółtego napisu biegnącego przez cały ekran. - Tak - szepnął i wcisnął „Yes". Szum w pokoju jeszcze się wzmógł. A więc David Crow cztery lata temu stworzył program, który można przenieść na Mercury Deimos. Program, o którym Peter nic nie wiedział. Program, który nigdzie nie został zarejestrowany. Palce Petera poruszały się niemal automatycznie, gdy ponownie programował symulator. Monitor pokazał to, o co prosił. Wykres prawidłowego rytmu zatokowego o prawidłowej częstotliwości. Pokazywał go dokładnie przez trzydzieści sekund. Petera oblał zimny pot. ICD zaczął stymulować serce. Mimo że symulator odgrywał rolę idealnie zdrowego organu, bijącego z normalnym pulsem i rytmem zatokowym, maleńki kardiowerter wysyłał impulsy elektryczne z częstotliwością trzystu pięćdziesięciu na minutę. Czegoś takiego nie wytrzyma żadne serce. Symulator też. Ekran zaczął migotać. - Shit! - syknął Peter. - Fucking shit! Chwiejnie cofnął się o krok, ale wciąż nie odrywał wzroku od ekranu. ICD zaczął nagle robić to, co powinien, jakby zawstydzony usiłował po sobie posprzątać. Trzy raz dat sztucznemu sercu mocnego kopniaka. Ale w niczym to nie pomogło. Monitor pokazywał płaską poziomą kreskę. Wyimaginowany pacjent umarł. Pięć godzin później, kiedy siedziba Mercury Medical ?nów zaczęła się zapełniać najgorliwszymi pracownikami, Peter Adams w pełni zrozumiał, co David stworzył, przesiadując samotnie nocami w laboratorium. Prawdopodobnie miał to być żart, taka zabawa. Sprawdzenie czegoś, co było po prostu możliwe. Ktmfsetup.exe był śmiesznym programikiem,

zabawką do uśmiercania symulatorów. Absurdalnym wymysłem, który stworzyć mógł jedynie David Crow, twórca gier komputerowych. Kiedy Peter wyciągnął w końcu pendrive'a z własnego komputera i schował go do kieszeni, uświadomił sobie nagle, że nazwa programu nie może być przypadkowa. Ktmfsetup.exe. - K-t-m-f - przeliterował pod nosem, gasząc światło w laboratorium i zamykając drzwi na klucz. KTMF. Zdrętwiał. Kill those motherfuckers. To były ostatnie słowa, jakie Peter Adams usłyszał od Davida, kiedy ten wybitnie inteligentny i głęboko zraniony chłopak został wylany z pracy. Nigdy nie powinni byli ryzykować z kimś takim jak David. I to on, Peter, był odpowiedzialny za podjęcie takiego ryzyka. To była jego wina.

Godzina 17.56 Siedziba główna Mercury Medical, Nowy Jork Otto Schultz nigdy nie był blady. Nigdy też nie miał wulgarnej opalenizny, będącej jego zdaniem oznaką posiadania zbyt dużej ilości wolnego czasu, a więc stygmatem lenistwa. Wysportowany i zdrowy, tak zwykł z zadowoleniem myśleć o sobie, kiedy golił się rano i oglądał swoje odbicie w lustrze. Po jego cerze znać było długie soboty na polu golfowym i niedzielne rejsy przy odpowiednim wietrze. W zimowej połowie roku musiał od czasu do czasu zaglądać do solarium, ale o tym nie wiedziała nawet Suzanne. Jego potężne umięśnione ciało, konserwatywny ubiór i wianuszek króciutkich siwych włosów otaczający łysą czaszkę wysyłały ten sam sygnał, co zdrowa opalenizna: Otto Schultz to człowiek o dużej sile i pełnej kontroli zarówno nad sobą, jak i nad innymi. Teraz, po trzech kwadransach audiencji, której w końcu

udzielił Peterowi Adamsowi, Otto Schultz jakby złapał gumę. Brzuch przesunął się niżej, czerwonoblada twarz błyszczała, a zwykle tak męskie bruzdy między skrzydełkami nosa a ustami znacznie się pogłębiły, przez co wydawał się stary. A nawet słaby, pomyślał Peter ze zdziwieniem, zastanawiając się, czy nie podsunąć szefowi szklanki wody. - Tak więc to wygląda - podsumował Peter. - Poświęciłem temu programowi całą noc i część dnia. Nie mam już żadnych wątpliwości. Otto Schultz ścisnął nos u nasady i zamknął oczy, jakby chciał zademonstrować, że się zastanawia. - Od wyrzucenia tego idioty minęły cztery lata - powiedział w końcu, rozluźniając węzeł krawata i zdejmując marynarkę. - Przez ten czas na świecie nie wydarzyło się nic, co można by przypisać temu... temu programowi. Nic! Nic! - Ostatnie słowa podkreśliło uderzenie zaciśniętej pięści w stół. - Nie ma się czym przejmować. - Otto, to samo nie zniknie. Peter opróżnił szklankę z colą light, którą mu zaproponowano, gdy przyszedł, wstał odrętwiały i podszedł do biurka Ottona. Szef koncernu stał odwrócony tyłem i wpatrywał się w okno. Ręce oparł na biodrach. Pod pachami na błękitnym materiale koszuli widać było ciemne koła potu. - David Crow stworzył zabójczy program - oświadczył Peter cicho. - Nie używaj takich słów. -A w tym programie umieścił algorytmy pozwalające na wprowadzenie ustawień czasowych - ciągnął Peter, jakby go nie słyszał. - W pendrivie czas był ustawiony na trzydzieści sekund. Ale to można łatwo zmienić. Próbowałem ustawić dwie minuty, godzinę, półtorej. Myślę, że można go zaprogramować dowolnie. Na przykład na tydzień. Trzeba ściągnąć program do deimosa. Szyfrowanie i wszystkie inne kody się zgadzają, dlatego ICD akceptuje ten program. Po tygodniu odbiera życie swojemu właścicielowi. Poza tym muszę powiedzieć... - przełknął i stłumił ziewnięcie, usiłując mruganiem powstrzymać łzy - ...muszę dodać, że w tym programie jest

więcej strasznych rzeczy. Ja się już na tym nie znam. Musimy ściągnąć naszych najlepszych ludzi. -Jak, u diabła... - zaczął Otto, po czym gwałtownie się odwrócił i rozłożył ręce. - Jak, do pioruna, taki facet mógł przejść przez kontrolę bezpieczeństwa. Co? Kokainista! Guru od gier komputerowych. Genialny dzieciak, który pcha się z łapami do kobiet tak, że musieliśmy zabulić nie wiadomo ile milionów, żeby posprzątać po jego błazeństwach. Peter się nie odezwał. Kręciło mu się w głowie, było mu gorąco i czuł, że zaraz się przewróci. -Masz świadomość?! - krzyknął Otto. - Zdajesz sobie sprawę z tego, co się stanie, jeżeli... - Owszem. Kurs akcji poleci w dół. Ale nie mamy wyboru, Otto. Musimy ostrzec i zbadać każdego pacjenta, który... - Kurs akcji! - ryknął Otto Schultz i złapał się blatu, zanim wychylił się do przodu. - Kurs akcji to jedna sprawa, choć dostatecznie zła. Bardziej niż zła. Ale pomyśl tylko, ile nas będzie kosztować powtórne leczenie każdego cholernego pacjenta! Ściąganie go nie wiadomo skąd, umieszczenie w szpitalu... Ile to kosztuje? Zastanawiałeś się, co to oznacza dla renomy całej spółki? Dla przyszłości? Dla całego naszego istnienia? Jesteśmy... jesteśmy... Mercury Medical była czymś tak wielkim, że Otto Schultz najwyraźniej nie wiedział, jakich słów ma użyć. -Od tej fuzji z każdym dniem stajemy się coraz więksi wyrzucił z siebie, a chmura delikatnych kropelek śliny pokryła gigantyczne biurko z blatem ze szkła tak grubego, że aż turkusowego. - Każdego cholernego dnia stajemy się więksi, silniejsi, lepsi i zarabiamy więcej. Mercury Medical to firma godna zaufania! Kropka! Sprzedajemy perfekcję! Działamy w branży bezpieczeństwa, Peter! Sprzedajemy bezpieczeństwo, życie i zaufanie, do jasnej cholery! - Puścił stół i splótł palce, na karku. Plamy potu miały już wielkość arbuzów. Oddychał szybko i z wysiłkiem. - Możesz mi powiedzieć, jak to możliwe, że sto najtęższych umysłów w tym kraju pracowało nad stworzeniem kardiowertera-defibrylatora, który jeden kokainista w prosty sposób zmienia w... w....

- ...w maszynę do zabijania. -Shit! Shit! Shit! - Musimy stworzyć nowy program - oświadczył Peter - i to z prędkością światła. Taki, który uniemożliwi deimosowi akceptację programu ktmf. Potem rzeczywiście każdy pacjent na świecie, który ma wszczepiony deimos, musi zostać wezwany na aktualizację. Poza tym należy wstrzymać wszelką produkcję deimosa, zmienić szyfrowanie, a także zniszczyć, a w najlepszym razie przeprogramować wszystkie niewszczepione... Otto Schultz gwałtownie uniósł ręce i usiadł. Oparł łokcie o stół i ukrył twarz w dłoniach. Peter powoli wrócił na miejsce. Nigdy tak naprawdę nie zrozumiał, dlaczego zgrabne niskie krzesło dla gości stało tak daleko od olbrzymiego biurka. Wywoływało to nieprzyjemne wrażenie, jakby się zostało wezwanym na dywanik do dyrektora szkoły. Dopiero teraz pojął, że właśnie tak miało być. Odległość sprawiała, że gość stawał się mniejszy, Otto zaś znacznie większy za blisko trzymetrowym biurkiem, za którym siedział na krześle tak ogromnym, że przypominało tron. Teraz król myślał. A Peter się nie odzywał. W pokoju wisiał lekki zapach cynamonu i cytrusów, prawdopodobnie wody po goleniu. Otto na spotkanie z nim przyszedł prosto z siłowni. Teraz nie wyglądał już tak zdrowo. Wciąż zasłaniał twarz rękami, jakby przestał oddychać. Narastający warkot śmigła informował, że zbliża się helikopter, chociaż Peter go nie widział w żadnym z wielkich okien wychodzących na zachód. Po chwili dźwięk tak się nasilił, że zrozumiał, iż helikopter właśnie ląduje na dachu Mercury Medical. W końcu znów zapadła cisza. - Kto wie o tym programie? - odezwał się wreszcie Otto zduszonym głosem zza wielkich dłoni. - Tylko ja. David Crow umarł zaledwie kilka dni po tym, jak go wylaliśmy. Chociaż oczywiście nie mamy pojęcia, czy nie przekazał go komuś innemu. Gdybyśmy wiedzieli, że nie ma kopii, moglibyśmy zwyczajnie zniszczyć to gówno i zamknąć całą sprawę. Ale tego nie wiemy.

-Cztery lata. - Otto Schultz ciężko wyprostował się na krześle. - W ciągu czterech lat nie otrzymaliśmy nawet jednego raportu o zdarzeniu, które można by przypisać czemuś takiemu... - No tak, ale... - Chyba zgodzisz się ze mną, że istnienie kopii wydaje się mało prawdopodobne? Z tego, co sam mówisz, David Crow był maniakiem komputerowym kompletnie pozbawionym przyjaciół. Nikt nas nie szantażował, nic się nie wydarzyło. Całe cztery lata minęły spokojnie. - Musimy jednak... - Gdzie jest teraz ten program? -Tutaj. - Peter skinął głową, wskazując na czerwony segregator, który wcześniej położył na biurku Ottona. - A pendrive? Peter wahał się odrobinę za długo, zanim wsunął rękę do kieszeni. Otto dosłownie się nadął, nabrał powietrza i uniósł ramiona w lekko groźnym geście. - Proszę - powiedział Peter szybko, wyjmując malutką pamięć USB. Otto wyciągnął dłoń wnętrzem do góry. Wrażenie, że jest uczniakiem, stało się jeszcze bardziej dokuczliwe, gdy Peter musiał wstać, przejść trzy kroki i położyć pendrive na dłoni szefa. -Trafi do sejfu - oświadczył Otto Schultz. - Jest już piątek, wieczór się zbliża, wychodzę z biura. Jutro załatwię parę telefonów. - Parę telefonów? Ale przecież musimy... - Przez cztery lata nic się nie działo - powtórzył Otto jak mantrę. A gdy odzyskał nieco swojej pewności siebie, uśmiechnął się nawet protekcjonalnie. - Dwa dni nikomu nie zaszkodzą. Owszem, zgadzam się z tobą, że coś z tym trzeba zrobić. Ale nie wolno nam działać pochopnie, Peter. Będzie nas to cholernie drogo kosztowało, więc muszę się zastanowić. Na razie nikomu ani słowa. Korzystaj z weekendu, spotykamy się w poniedziałek rano. Peter wbił wzrok w podłogę. W pewnym sensie Otto miał

rację. Coś należało zrobić, ale nie w tej sekundzie. - W poniedziałek rano - mruknął jakby na zgodę. - Umawiamy się w poniedziałek na ósmą, dobrze? - Dobrze. -Wracaj do domu i połóż się spać. - Mhm. -Z Catherine wszystko w porządku? -Tak. Operacja trochę ją wymęczyła, ale czuje się nieźle jak na te okoliczności. -A między wami? -Okej. Catherine jest u swoich rodziców, a ja właściwie też miałem tam dzisiaj jechać, ale w tym stanie raczej nie powinienem prowadzić samochodu przez trzy godziny. Pojadę jutro. - Rozsądna decyzja - uśmiechnął się Otto Schultz i wykonał zapraszający gest, wskazując na solidne drzwi z rzeźbionego dębu. - Uważaj na siebie. -Ty też. -I wiesz co, Peter? Adams był już w połowie drogi do drzwi, ale się odwrócił. - Dziękuję, że przyszedłeś z tym bezpośrednio do mnie. Peter lekko skinął głową i wyszedł. Kiedy drzwi się za nim zamknęły i musiał poczekać, aż oczy przyzwyczają się do panującego za drzwiami półmroku - nie mógł pojąć, dlaczego sekretarka się nie buntuje - nawet do głowy by mu nie przyszło, że widział Ottona Schultza po raz ostatni. Gdy kilka godzin później biegał po Central Parku, by wyrzucić z siebie niepokój, który wcześniej kazał mu się wić bezsennie w łóżku, zdążył jednak posłać szefowi ostatnią myśl. Piąty dzień maja już od piętnastu minut był szóstym. Cios w tył głowy padł akurat w chwili, kiedy Peter mijał wiąz, przy którym zwykle zatrzymywał się, żeby się porozciągać. Właśnie wtedy zdążył ostatni raz pomyśleć o Ottonie Schultzu. Szef, kiwając głową, powiedział: „Coś trzeba z tym zrobić".

Niedziela, 9 maja 2010 Godzina 09.10 Gjettumkollen, Bærum

Sara nie mogła pojąć, że da się żyć w takim bałaganie. Była u Oli i Guro już wiele razy i zawsze zdumiewała się tym, że można zaprosić gości do domu, w którym człowiek potyka się o zabawki, a na desce klozetowej widnieją ślady brudnych dziecięcych stóp. Ale tego ranka chaos pobił wszelkie rekordy. Kiedy otworzyła drzwi, natychmiast podbiegły do niej bliźnięta z rękami wymazanymi czymś, co wyglądało na odchody, a Sara w duchu szybko się pomodliła, by okazało się czekoladą. Tobias, gwałtownie hamując, odbił obie dłonie na białej ścianie. Na podłodze leżała brudna deskorolka, stos śmierdzących adidasów i wypchany worek na śmieci zawiązany na podwójny supeł. Ktoś w dodatku rozciągnął kolorową skakankę między klamką drzwi do kuchni a uchwytem szuflady po przeciwnej stronie holu. - Opłata za wejście - zażądała Tara, wyciągając lepką rączkę. -Wy dwoje - odezwał się Ola surowo, zanim Sara zdążyła spytać, ile musi zapłacić - idziecie teraz umyć ręce. Natychmiast! Jedną ręką złapał za ramię córkę, drugą syna i pociągnął dzieci w stronę schodów na piętro. - Dwie minuty! - zawołał do Sary. - Daj mi dwie minuty! A na razie zejdź do piwnicy. Sara bezradnie popatrzyła na szlaban. - Cześć. - Z salonu wyszła Guro. - Przepraszam cię za ten bałagan, ale wiesz, jak to jest. Sara się uśmiechnęła. Nie miała pojęcia, jak to jest. Mieszkała z jednym dzieckiem, które było o wiele porządniejsze niż ona sama i w wieku czternastu lat samo prało własne ubrania i chowało je do szafy złożone w kostkę. - Kawy? — spytała Guro, odwiązując skakankę od klamki. - Nie, dziękuję, właśnie jadłam śniadanie.

- Rozumiem, że macie niezłą robotę. Sara uśmiechnęła się jeszcze raz z nadzieją, że w ten sposób niczego nie potwierdzi ani niczemu nie zaprzeczy. Niemożliwe, by Ola zdradził Guro, co odkryli. Surowo mu przykazała, że ma nic nikomu nie mówić. - Każdy ma jakiegoś mola - odparła spokojnie. - Ola powiedział, że mam zejść do piwnicy. Chce mi coś pokazać... Coś związanego z techniką, na czym nie bardzo się wyznaję. Guro patrzyła na nią w sposób, w jaki niewiele osób miało odwagę patrzeć. To zawsze Sara zmuszała innych do odwrócenia wzroku, jeśli tego chciała, a przy Guro to ona czuła się trochę niepewnie. Guro była psychiatrą i pracowała na pół etatu w przychodni terapeutycznej dla dzieci i młodzieży, mniej więcej tak nisko w lekarskiej hierarchii Sary, jak tylko można zejść. Mimo to coś w tej niewysokiej kobiecie sprawiało, że Sara czasami czuła się przy niej nieswojo. Tak jak teraz. Guro oparła się o futrynę z rękami założonymi na piersi. - Sądziłam, że to ty jesteś mentorką, a Ola protegowanym - powiedziała. — Ale proszę, jak można się pomylić. Uważajcie, żeby niczego sobie nawzajem nie utrudniać. -Już! - Zdyszany Ola ostatnie trzy stopnie pokonał jednym skokiem. - Przepraszam, że musiałaś czekać. Dzieciaki piekły muffinki. Chodź, pójdziemy na dół. Sara ruszyła za nim po stromych schodach do piwnicy. Na samym dole Ola zaczął się mocować z oporną kłódką. - W tym domu różne rzeczy trzeba zamykać — syknął przez zaciśnięte zęby - jeśli się nie chce, żeby rozpadły się na kawałki w ciągu dziesięciu minut. Zamek wreszcie ustąpił. Ola zdjął skobel i otworzył drzwi. - Ty pierwsza - powiedział. Sara weszła do niedużego pomieszczenia, mającego nie więcej niż osiem metrów kwadratowych. Zresztą trudno to było ocenić, bo wszystkie ściany od podłogi do sufitu pokrywały regały Ivar wypełnione po brzegi elektroniką. Zapach metalu i palonego kurzu aż kręcił w nosie. Sara zauważyła, że w tym chaosie istniała jednak pewna

forma systematyczności. Na półkach przy drzwiach stało co najmniej dziesięć wzmacniaczy różnego rodzaju i z różnych roczników. Pod nimi zauważyła trzy oscyloskopy, a obok zmyślne pudło z przezroczystego plastiku, zawierające tyle różnych podzespołów, że zaczęła się zastanawiać, na co Oli to wszystko. Na najniższych półkach jeden koło drugiego stały komputery. Niektóre nowe, inne musiały pochodzić z zarania dziejów, czyli mniej więcej z roku 1980. Uśmiechnęła się na widok commodore 64 w przynajmniej pozornie idealnym stanie. W największym oscyloskopie rozpoznała ten sam model, jaki mieli w szpitalu. -Ola - powiedziała cicho, kiedy zdejmował urządzenie z półki i ustawiał je na wąskim blacie wyciągniętym z jednego z regałów. — To cię musiało kosztować mnóstwo pieniędzy! Ola położył palec na ustach i spojrzał w sufit. - Trzeba mieć jakieś swoje tajemnice - odparł z uśmiechem. - Zwłaszcza gdy pierworodny przychodzi na świat, kiedy się ma dwadzieścia lat i przez cały czas żyje się z tą samą kobietą. Sara w zasadzie się z nim zgadzała, ale to przemilczała. Zza niedużego głośnika Ola wyciągnął torebkę z ICD. - Możesz być spokojna — oznajmił, otwierając ją i widząc, że Sara chce zaprotestować. — Zadbałem o wszystko. Resztki krwi... - już trzymał ICD w dwóch palcach prawej ręki — zabezpieczyłem własnymi środkami. — Wskazał na dwie szklane fiolki z pędzelkami i zakręcanymi pokrywkami. - A teraz wyjątkowo twoja kolej na to, żeby posłuchać mnie. Sara na widok jego miny uśmiechnęła się z przymusem. Nigdy wcześniej nie widziała, żeby Ola był tak uradowany jak w tym momencie, gdy sięgał na podłogę po jakąś książkę. W pomieszczeniu panowała tak ogromna ciasnota, że Sara, aby mu to umożliwić, musiała oprzeć się o plik czasopism komputerowych. - Zawsze mi powtarzałaś, żebym przeczytał od deski do deski standardową pracę Ełłenbogena o rozrusznikach i ICD — powiedział, otwierając ciężkie jak ołów tomiszcze w jaskrawopomarańczowych okładkach. - Ale szczerze mówiąc, nigdy mi się nie będzie chciało. To raczej leksykon. I wiesz, co

w nim znalazłem? - Polizał palec i odnalazł właściwą stronę. — Tak, tak, pani profesor. Jeśli spojrzysz na tabelę jedenaście jeden i zamieszczone w niej dane, szybko zrozumiesz, że bardzo rzadko się zdarza, by pacjentom z migotaniem nie wracał rytm zatokowy po impulsie ICD. - Pokazał jej stronicę, a potem z hukiem zatrzasnął książkę. - Coś w twoich słowach o wydruku z tego ICD zapadło mi w pamięć. W nocy, kiedy dwa razy się zbudziłem przed trzecią i już nie mogłem zasnąć, uderzyło mnie to jak... jak grom z jasnego nieba! - Palcem naszkicował dramatyczny zygzak. - U Berntsena najpierw stymulacją wywołano migotanie, prawda? Sara miała ciemne, puste oczy. Ola przez chwilę nie był pewien, czy koleżanka wie, do czego on zmierza. -ICD wysłał małe elektryczne impulsy, mimo że serce Berntsena działało całkiem dobrze — powiedział na próbę. — No i serce zareagowało niebezpiecznym migotaniem... - Wiem, czym jest stymulacja serca - przerwała mu. - Mam też pewną wiedzę o tym, jak groźne dla życia potrafi być migotanie. Ola położył rękę na ICD. -A potem Berntsen dostał nie jeden, tylko aż trzy elektryczne kopniaki! Teraz przynajmniej kiwnęła głową, chociaż ledwie zauważalnie. -Ale jego serce nie wykazało nawet cienia reakcji, Saro. Nie wróciło do normalnego rytmu zatokowego. Jaka jest szansa, że tak się stanie, skoro u wszystkich rytm zatokowy wraca po jednym impulsie, a on dostał aż trzy? - Bardzo niewielka — powiedziała wolno. — Bardzo, bardzo niewielka. —Ale ja już znam przyczynę! - Ach tak? - Najpierw musisz mi obiecać, że się nie rozzłościsz — poprosił tymi samymi słowami, które sto razy dziennie słyszał od dzieci. - Nie wygłupiaj się, Ola. Co znalazłeś?

Uśmiechnął się szeroko, pochylił jeszcze raz i z najniższej półki wyciągnął walizkę. Sara natychmiast zrozumiała, co to jest, i krzyknęła: - Chyba nie zabrałeś programatora do domu, Ola! Nie mogłeś tego... - Prosiłem, żebyś się na mnie nie złościła. - Przecież to własność szpitala i... - Przyniosłem go dziś w nocy, nikt mnie nie widział. Wieczorem piłem wino, więc musiałem iść piechotą. To daleko. Do domu wróciłem taksówką. - Nie chcę o tym słyszeć. - Sara zasłoniła uszy rękami. - Absolutnie nie chcę tego słyszeć. - No to patrz. Spójrz na mnie! Szybkimi sprawnymi ruchami rozstawił swój sprzęt, uruchomił programator, a jego ciężką głowicę położył na ICD, który przyłączył do długiej cienkiej elektrody. -Teraz podłączę ICD do oscyloskopu - oznajmił. Sara obserwowała go w milczeniu. - Ile dżuli powinien dostać Erik Berntsen w każdym impulsie, odkąd zaczęło się migotanie? — spytał retorycznie. —Jeden impuls powinien mieć moc trzydziestu jeden dżuli - odparła z namysłem Sara, już bardziej zainteresowana tym, co zamierza Ola. - Popatrz na wydruk! - Obrócił w jej stronę dość już zniszczoną papierową harmonijkę. — Wynika z niego, że Berntsen dostał właśnie trzydzieści jeden dżuli, czyli tyle, ile trzeba. Pozornie. - Pozornie? - Tym oscyloskopem powinniśmy móc sprawdzić, czy naprawdę tyle dostał. Mam tu mały symulator, który sam zbudowałem. Z szuflady pod blatem wyciągnął czarne pudełko wielkości grubej książki. - Sam zbudowałeś? Ola tylko się uśmiechnął i połączył symulator z elektrodą ICD. Wskazał na ekran i zaczął tłumaczyć, jakby rozmawiał z Tarjeiem.

- Teraz uważaj. Podłączyłem ICD do symulatora, który odgrywa rolę serca. ICD jest też połączony z oscyloskopem, tak abyśmy mogli dokładnie zmierzyć, jak duży impuls naprawdę wysyła, a nie o jakim informuje. - Zawahał się przez chwilę. - Miej dla mnie wyrozumiałość. Po prostu muszę zapanować nad kolejnością myśli. Już. — Przeciągnął przewód od symulatora do komputera i zaczął wstukiwać komendy. — Teraz nasze serce zabawka otrzymało wiadomość, że ma zacząć migotać - wyjaśnił powoli. - I wtedy... ICD zareagował natychmiast. Wyświetlacz LCD oscyloskopu pokazał niewielki puls prostokątny. - To wygląda prawdziwie - stwierdziła Sara po namyśle. - Owszem - kiwnął głową Ola. — Ale jak sądzisz, jak duży był impuls? -Trzydzieści jeden dżuli? - Nie, zero trzydzieści jeden dżula. Musnął palcem ekran oscyloskopu, na którym kreska, załamując się pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, najpierw się wznosiła, później biegła poziomo, a potem gwałtownie opadała. - Co?! - zawołała Sara. — Zero trzydzieści jeden dżula? Ale przecież wydruk mówi, że... - No właśnie! To wydruk jest zły! On kłamie, Saro! Wydruk oszukuje, twierdząc, że poszedł mocny impuls, a tymczasem ICD ledwie sapnął! Taki impuls nie wystarczy, by przywrócić serce do normalnego stanu! Ten ICD jest tak zaprogramowany, żeby najpierw doprowadzić serce pacjenta do migotania, a potem kłamliwie podawać moc wysyłanego impulsu, inną niż w rzeczywistości. Cholera, nic dziwnego, że Berntsen umarł! Sara wstrzymała oddech. Zaszumiało w rurach. Ktoś na górze spuścił wodę w ubikacji. Statyczne powietrze w maleńkim pomieszczeniu wysuszyło Sarze wargi. Zwilżyła je językiem i obiema rękami wsunęła włosy za uszy. Ola patrzył na nią pytająco, ale ona nie mogła oderwać oczu od niebieskoszarego ekranu, którego obraz świadczył o tym, że przy ICD manipulowano. -Absolutnie nic z tego nie rozumiem - stwierdziła Sara po

dłuższej chwili. - Kompletnie absolutnie nic. A ty?

Godzina 11.23 Półwysep Kadettangen, Bærum Mimo że temperatura powietrza już dawno wróciła do poziomu normalnego dla tej pory roku i wiał dość mocny wiatr, jęzor lądu wcinający się w fiord Sandvika już był pełen ludzi. Niektórzy próbowali się opalać za prowizorycznymi parawanami zbudowanymi z gałęzi i prześcieradeł kąpielowych, inni siedzieli na leżakach w ubraniu i popijali kawę z termosów. Dzieci z wiaderkami i łopatkami bawiły się na brzegu, a dwóch nastoletnich chłopców udawało twardzieli przed grupką rówieśniczek i wskoczyło do wody. Może mieć najwyżej dziesięć albo dwanaście stopni, pomyślał Göran Holmström i wziął żonę za rękę, kiedy weszli na most prowadzący na wyspę Kalvøya. Słońce stało wysoko na niebie. Göran Holmström był odpowiednio ubrany. Miał cienki wełniany sweter Ljaskrawoczerwoną sportową kurtkę oraz dżinsy i mocne buty. Czuł się wyjątkowo lekko. Przyszło mu do głowy, że może nawet jest szczęśliwy. Radość z wyników porannych badań w SUG, po których pozwolono mu opuścić szpital, zaskutkowała poczuciem, że zaczyna życie od nowa. Dwadzieścia trzy dni temu zasłabł podczas wyprawy statkiem zorganizowanej przez dział marketingu w Telenorze. Pamiętał tamten ból w piersi, zabójczy lęk i potem kolejny ból. Później jego pamięć nie zarejestrowała już nic. Opowiedziano mu, że jedna z koleżanek, która akurat trzy dni wcześniej ukończyła kurs BHP, obowiązkowy dla nowo wybranych mężów zaufania, bez wahania przystąpiła do masażu serca, a łódź skierowała się ku brzegowi i czekającej już na nich karetce. Koleżanka ratowała go tak gorliwie, że Göran miał teraz dwa złamane żebra. Ale przeżył. W następnych dniach wielokrotnie czuł podziw dla sposobu

organizacji nowego szpitala. Echokardiografia, leczenie farmakologiczne, analiza krwi, rozmowy i kolejna echokardiografia, następnie rundy pozostałych badań. W miarę jak nabierał dystansu wobec przerażających zdarzeń, jakie rozegrały się na fiordzie, odczuwał coraz większą wdzięczność. Wreszcie postawiono jasną diagnozę: pierwotne migotanie komór. „Będziesz żyć normalnie, Göran”, powiedziała mu doktor Zuckerman i lekko poklepała go po ramieniu, informując go, że znalazł się wśród szczęśliwców, którym zostanie wszczepiony ICD. „Przynajmniej odbierzesz sobie coś ze swoich podatków”. Doktor Zuckerman tak pod niebiosa wychwalała jego koleżankę, że Göran jako maleńki wyraz wielkiej wdzięczności postanowił zafundować jej i jej mężowi wyjazd do ciepłych krajów. Ale ratowniczka z uśmiechem odmówiła przyjęcia takiego prezentu. Nie chciała wakacji. Powiedziała, że najzupełniej wystarczy jej butelka dobrego wina, i wydawała się jeszcze bardziej niż Göran uradowana szczęśliwym finałem całej sprawy. Trzy dni później pod jej drzwi dostarczono pięć skrzynek dobrego czerwonego wina i dwanaście butelek szampana. -Jak się czujesz? - spytała Ranveig, ściskając męża za rękę, gdy byli już w połowie mostu. - Trochę się tego boję, kochany. Przecież minęły dopiero dwa dni, odkąd ci wszczepili to coś, to... - ICD - odparł z uśmiechem. - To się nazywa ICD. Doktor Bråten zapewniał mnie, że wszystko jest w najlepszym porządku. Tylko trochę mnie boli w tym miejscu... — Dotknął obojczyka. - I przez najbliższe dwa tygodnie mam nie przeciążać lewej ręki. Poza tym wszystko jest dobrze. Znakomicie. - Uśmiechnął się i objął żonę prawą ręką. Podeszli do balustrady i oparli się o nią, patrząc na fiord. Słońce świeciło tak ostro, że Göran sięgnął do kieszeni po ciemne okulary. - Mam pięćdziesiąt dwa lata — powiedział cicho i pocałował żonę we włosy. - Życie mogło się już skończyć, a zamiast tego stoję tutaj w blasku słońca, wśród wiosny, razem z tobą i mogę

mieć przed sobą wiele, bardzo wiele szczęśliwych lat. - Głos odrobinę mu się załamał, musiał przełknąć ślinę. — Chyba nie byłem tak szczęśliwy, odkąd dzieci się urodziły — mruknął i pocałował ją jeszcze raz. - Aż mi się płakać chce. Ranveig uśmiechnęła się i mocno go przytuliła. Zesztywniał, więc zaraz go puściła. - Przepraszam, Göran. Za mocno cię uścisnęłam? Zabolało? Göran nie odpowiedział. Twarz nagle zrobiła mu się popielatoszara i wilgotna, usta się rozchyliły i przez parę sekund wyglądał tak, jakby chciał coś powiedzieć. Ranveig zaczęła krzyczeć. Krzyczała tak głośno, że grupka młodzieży nadchodzącej od strony Kalvøya gwałtownie się zatrzymała. Dwoje zaczęło się śmiać. Göran wczepił się w balustradę, oczekując na bolesnego kopniaka, o którym opowiadała doktor Zuckerman. W momencie, gdy ją puścił i zaczął lecieć do tyłu, poczuł lekkie mrowienie w piersi. To nie był żaden kopniak. Żadne walnięcie końskiego kopyta, tak barwnie opisane przez doktor Zuckerman. Göran rozumiał, że Ranveig krzyczy, ale już jej nie słyszał. Zanim uderzył głową o drewniane poszycie mostu tak mocno, że pękła mu czaszka, już nie żył.

Godzina 11.34 Szpital Uniwersytecki Grini Pomieszczenie z elektroniką w Szpitalu Uniwersyteckim Grini nie wyglądało na magazyn sprzętu medycznego wartego wiele milionów koron. Pozbawiony okien pokój miał piętnaście metrów kwadratowych, a na trzech równoległych blatach walały się zużyte opakowania i papierowe śmieci. Dwa niesterylne, ale czyste ICD i jeden rozrusznik leżały na końcu jednego blatu obok dwóch zwiniętych w rulon plakatów, których nikomu nie chciało się powiesić. Na innym blacie stały obok siebie cztery programatory: z Medtronic, Boston

Scientific, St. Jude i Mercury Medical. Nawet na kozetce do badań leżały rzeczy, które powinny zostać wyrzucone: brązowy papier pakowy, dwie długie elektrody używane zapewne do demonstracji zabiegu pacjentowi i kilka pustych szarych pojemników. Sara zamknęła za sobą drzwi i usiadła przy biurku w głębi pokoju. Szybko usunęła z klawiatury trzy plastikowe strzykawki. - Co ja mówiłam o tym bałaganie? - spytała z rezygnacją. Ola wzruszył ramionami, jakby nie pojmował, o co jej chodzi. - Siadaj - wskazała mu krzesło. - Musimy to sobie omówić od początku, zanim podejmiemy jakiekolwiek działania. Od samego początku. - Od Adama i Ewy - mruknął Ola ze złością. Chciał powiadomić dyrekcję szpitala, gdy tylko zakończyli eksperyment w jego małym laboratorium w piwnicy, ale Sara się nie zgodziła, twierdząc, że muszą mieć coś więcej, zanim podniosą alarm. Ola uważał też, że nie powinni dłużej się tym zajmować sami, i w ciągu ostatniej godziny powtórzył to tyle razy, że Sara w końcu kazała mu się zamknąć. Zgodni byli jedynie co do tego, że nie mogą iść bezpośrednio na policję. To powinna zrobić administracja szpitala, gdy przyjdzie na to czas. -Nie wygłupiaj się, Ola. Zgłaszając to, musimy umieć przedstawić problem w uporządkowany, logiczny sposób, a ja w tej chwili nie czuję się ani uporządkowana, ani logiczna. » Kiedy nie odpowiedział, spytała: —A ty? Ola wciąż miał minę zagniewanego dziecka i patrzył w podłogę. - No właśnie. Jeśli chcemy mieć szansę na poważne potraktowanie sprawy przez policję i zajęcie się nią z koniecznym zaangażowaniem, musimy przedstawić coś więcej. Jeżeli zawiadomimy ich już teraz, wyjdziemy na idiotów. Nie znoszę wychodzić na idiotkę. A ty? - Też nie. Przekrzywiła głowę i ciągnęła:

- Omówmy więc wszystko od początku. Operacja odbyła się we wtorek rano i zakończyła powodzeniem. Ola uniósł wzrok. - Z niewielką komplikacją po drodze - poprawiła się Sara. - Ale wszystko było pod kontrolą. Pacjent szybko dochodził do siebie. ICD został zaprogramowany prawidłowymi wartościami i... - Pozornie - przerwał jej Ola. — Pozornie prawidłowymi wartościami. - Właśnie to mam na myśli. Wydałam polecenie Sivertowi Sandowi z Mercury Medical, aby wprowadził odpowiednie parametry, a kiedy nieco później badałam Erika, sama widziałam, że Sand zrobił to, o co go prosiłam. - Pozornie - powtórzył Ola. Sara głośno westchnęła, lekko się skrzywiła i wychyliła do przodu z łokciami na kolanach. -Jeśli policja rozpocznie śledztwo w tej sprawie, Sivert Sand z pewnością spędzi długie godziny na przesłuchaniach powiedziała. - Ale sam mówiłeś, że to nie do pomyślenia, by osoba programująca ICD mogła zmanipulować urządzenie w taki sposób. - Chyba że... - zawahał się i podrapał w kark. Sara czekała z lekko uniesionymi brwiami. - Wydaje mi się, że nie może być inaczej niż... — podjął w końcu. — Ze musi chodzić o jakąś... jakąś dziurę w samych kodach maszynowych. To znaczy nie dziurę, tylko... jakiś niewielki algorytm, którego nie powinno tam być. Popatrzył jej w oczy. Sara lekko wzruszyła ramionami i odchyliła się na krześle. - To ty się na tym znasz - powiedziała. — Mnie o to nie pytaj. -Jeśli to rzecz w programatorze - myślał Ola głośno - a Erikowi Berntsenowi nie wszczepiono jakiegoś wyjątkowego ICD, oznacza to, że wszystkie deimosy na rynku światowym mają tego... -...tego wirusa FUCK YOU - dokończyła Sara, gdy się zawahał. - Noo... Czy to może być wirus... Trojan...

Zamknął oczy. Sara czekała. Za drzwiami słychać było przechodzących ludzi. Nie zamknęli się na klucz i w każdej chwili mógł tu ktoś wejść. Na szczęście w niedzielę szansa na to była mniejsza. Pierwsze implantacje wyznaczono dopiero na poniedziałek rano. - Cholera, to może być program - stwierdził Ola. - Co to znaczy? - Można sobie wyobrazić możliwość napisania programu, który wydaje ICD polecenia, by zachowywał się inaczej. Programu zawierającego algorytmy, które można zakodować... - zamilkł. Odezwał się pager Sary. -Jeśli to jest program - powiedział Ola powoli, nie zwracając uwagi na sygnał - to musiał zostać napisany przez kogoś, kto ma dostęp do kodów. Kogoś, kto siedzi w samym środku. W Stanach. Kto... -Akurat to mi jest potrzebne - westchnęła Sara, patrząc na pager. - Lars Kvamme. Miałam nadzieję, że nikt nie widział, jak tu szliśmy. Ale ten facet ma oczy z tyłu głowy. Chodź ze mną. Ola nie ruszał się z miejsca. - Saro, jeśli rzeczywiście mamy do czynienia z programem, to Mercury Medical naprawdę nie wygląda dobrze. To oznacza, że ten program można ściągnąć do każdego cholernego deimosa na całym świecie! Mercury Medical będzie miała cholerne... - Dokończymy tę rozmowę później — przerwała mu Sara. - Absolutnie ostatnią rzeczą, jakiej bym sobie teraz życzyła, jest jeszcze gorszy humor Larsa Kvammego niż zazwyczaj. Chodź! Ola w końcu się podniósł i podszedł do Sary. - Z uwagi na Mercury Medical mam nadzieję, że to nie jest program - powiedział. — I ze względu na nas również. Czy nie zainwestowaliśmy pięciuset miliardów w tę spółkę jako jej największy udziałowiec? Ty, ja i wszyscy inni podatnicy? Sara nie odpowiedziała, bo była już za drzwiami.

Godzina 05.37 East Hampton, Long Island, Nowy Jork Dom zrobił się za duży. Przygnębiony Otto Schultz przeszedł z sypialni do kuchni. Obudziła go cisza, ta sama, która utrudniała mu zasypianie od dnia, kiedy Suzanne się wyprowadziła. Był przyzwyczajony do jej lekkiego pochrapywania, do odgłosów jej bosych stóp, gdy punktualnie o pierwszej i o piątej w nocy musiała wyjść do przyległej łazienki. Wzorce ich snu splotły się ze sobą w ciągu całego życia we wspólnym łóżku i gdy teraz co wieczór kładł się po swojej stronie szwedzkiego, robionego na zamówienie gigantycznego mebla, identycznego z tym, jaki mieli również na Manhattanie, czuł się jak pół człowieka. Jak trochę za mały mężczyzna w o wiele za dużym łóżku w domu,, który z niego wyrósł. Oby wszelkie plagi egipskie spadły na tego przeklętego hippisa! Przez kilka dni, kiedy bomba wybuchła i do Ottona zaczęło docierać, że żona naprawdę zamierza go porzucić, zastanawiał się, co z tym zrobić. Miał swoje metody. Zawsze potrafił wpłynąć nawet na nieprzewidziane zdarzenia. Gdy jedenaście lat temu szantażowano go z powodu niefartownych zdjęć, na których został uwieczniony razem z dziewiętnastoletnią blondynką w bungalowie na Kajmanach, nawiązał kontakt z człowiekiem, który zaproponował mu kilka rozwiązań tego przykrego problemu. Tamtym razem zdecydował, że załatwi to za pieniądze. Wszystko i wszyscy mają swoją cenę. Tego Otto Schultz zawsze był świadom. Dane kontaktowe tamtego człowieka wciąż trzymał w sejfie. Prędko jednak zrozumiał, że problemu z Suzanne wcale nie rozwiąże zniknięcie kochanka. Ona po prostu nie chciała już Ottona. A skoro ona go nie chciała, to on również nie chciał jej. Po wejściu do kuchni zapalił światło.

Pomieszczenie wydało mu się obce, wręcz sterylne. Wprawdzie Suzanne wyprowadziła się już prawie dwa lata temu, ale do tej pory nie zrozumiał, co takiego zrobiła z kuchnią, że dawniej - chociaż duża i oczywiście ekskluzywna - była po domowemu przytulna. Pozwolił żonie zabrać kilka pudeł z rzeczami osobistymi i zapewne musiały się w nich znaleźć również sprzęty stąd. Otto Schultz po prostu nie mógł sobie przypomnieć, co stało na blatach i na stole, zmieniając to pomieszczenie wystawowe w prawdziwy dom. Powinien wynająć architekta wnętrz, który jakoś by temu zaradził. Ekspres do kawy był jedynym z niezliczonych znajdujących się tu sprzętów, którego umiał używać. O przygotowanie posiłków dbała nieoceniona Ruth, mieszkająca w domku odźwiernego. Niezgrabnymi ruchami przyrządził sobie filiżankę cappuccino i usiadł z nią przy barze, który dzielił kuchnię na dwie części. Wcisnął guzik pod wysokim blatem. Prostokątny kawałek drewna uniósł się z lekkim szumem jak klapa do piwnicy. Pod spodem umieszczony był monitor. Kiedy zatrzymał się pod odpowiednim kątem, równolegle do brzegu blatu, wyłoniła się też klawiatura. Otto wlał sobie do ust połowę zawartości filiżanki i skrzywił się. Nie wiedział, gdzie stoi cukier. Przez kwadrans surfował po Internecie, w końcu sprawdził pocztę. Nawet na tę najbardziej ekskluzywną skrzynkę przyszło osiem wiadomości. Jedna z Singapuru, a oprócz niej długie omówienie nowego przepisu istotnego dla branży farmaceutycznej w Australii, którym człowiek Ottona w Sydney nieco się martwił. Miłe pozdrowienia od Davida Camerona, który dziękował mu za ostatnie spotkanie i wyrażał nadzieję, że Otto się odezwie, gdy następnym razem będzie w Londynie. Otto Schultz nigdy nie widział Downing Street 10 od środka, postanowił więc skorzystać kiedyś z tego zaproszenia. Wiadomość przysłał również Morten Mundal, szef oddziału na Europę Północną.

Drogi Otto! W odpowiedzi na Twój e-mail wysiany wczoraj wieczorem przekazujemy następujące informacje: Erik Berntsen byl operowany we wtorek 4 maja w Szpitalu Uniwersyteckim Grini w Oslo (SUG). Z tego, co wiem, szefowa Oddziału Kardiologii doktor Sara Zuckerman wykonała u niego implantację ICD (Mercury Deimos). Erik Berntsen miałprzed około czterema tygodniami epizod bardzo poważnego omdlenia. Późniejsze badania wykazały, że prawdopodobną przyczyną była tachykardia komorowa. Nie znam dokładnego przebiegu wydarzeń, ale dwa dni później znaleziono go martwego na terenach rekreacyjnych w pobliżu szpitala. Tego dnia bardzo wcześnie rano opuścił placówkę. Z tego, co udato mi się ustalić, bez zezwolenia lekarza. Jak zapewne wiesz, tajemnica lekarska jest w Norwegii bardzo surowo przestrzegana, dlatego nie udało mi się nic więcej wydobyć ani od władz szpitala, ani od moich własnych źródeł. Nawet jako przedstawicielowi producenta wykorzystywanego urządzenia. Jeśli życzysz sobie, abym dalej badał tę sprawę, proszę, daj mi znać. Z poważaniem, Morten Otto Schultz zastanawiał się, czy nie zrobić wyjątku od reguły wypijania tylko jednej filiżanki kawy rano. Suma nałogów jest stała, pomyślał, a ponieważ nie użył cukru, to mógł jeszcze pozwolić sobie na małe espresso. Kiedy kawa była już gotowa, znów usiadł przed komputerem i trzy razy przeczytał e-mail, zanim go skasował. Napój zapiekł go w ustach goryczą, gdy wlał w siebie całą zawartość filiżanki naraz. Sara Zuckerman, pomyślał i wyłączył komputer. Cisza w domu była tak namacalna, że sięgnął po pilota. Z ukrytych głośników popłynęła muzyka klasyczna. Siedział tak dłużej niż kwadrans, w szlafroku, z pustą filiżanką po espresso w palcach. Zastanawiał się. Próbował przetasować myśli, które przefruwały mu przez głowę bez celu i sensu, nie chcąc ułożyć się w rozsądnej kolejności. Dopiero gdy w drzwiach stanęła stara Ruth, ponuro patrząc na bałagan

wokół ekspresu do kawy, wstał i spróbował się uśmiechnąć. Postanowił trochę poćwiczyć w siłowni. Może nawet pójdzie pobiegać na bosaka po plaży rozciągającej się zaledwie czterdzieści metrów poniżej jego ogromnej willi? A może jedno i drugie? Sara Zuckerman, powtórzył w myślach i poszedł się przebrać w strój sportowy. Tylko ona mogła to załatwić.

Godzina 12.45 Izba przyjęć Szpitala Uniwersyteckiego Grini - Twoje rekordowe wyniki zaczynają mocno spadać, Saro! Ledwie Ola i Sara stanęli w drzwiach, a Lars Kvamme już krzyczał. Sara gwałtownie zahamowała. Dwaj ratownicy medyczni w żółto-czerwonych strojach stali zakłopotani przy drzwiach i wyglądali tak, jakby nie wiedzieli, co mają ze sobą zrobić. W każdym razie pacjenta, którego przywieźli, nie dało się już uratować, tyle Sara widziała. Elektrokardiografu wciąż jeszcze nie wyłączono i płaska kreska na ekranie pokazywała, że serce pacjenta podziękowało za współpracę. Młodszy lekarz ze sprzętem do resuscytacji w rękach miał zapłakaną twarz. Pielęgniarka anestezjologiczna już zaczęła sprzątać, a Lars Kvamme stał przy głowie zmarłego pacjenta z rękami na biodrach i wyglądał tak, jakby zamierzał skazać Sarę na śmierć. - Kto to jest? - spytała Sara krótko. - Göran Holmström. Pamiętasz go? Oczywiście, że go pamiętała. Wszczepiła mu ICD w piątek przed południem, zaraz po rozmowie z nieprzyjemnym patologiem ze Szpitala Centralnego. - Co się stało? - Spokojnie podeszła do zmarłego pacjenta. - Próbowaliśmy go reanimować przez trzy kwadranse — Lars Kvamme wciąż mówił głośno. - Ale się nie udało! A co ty powiesz, Sidsel?

- Nie żył już w chwili, kiedy tu przybył — odparła anestezjolog. — Nie było żadnej nadziei. Ale próbowaliśmy. Sara Zuckerman z ulgą zauważyła, że na piersi zmarłego leży magnes. ICD został tymczasowo wyłączony, ale wszelkie zapisy najprawdopodobniej pozostały nienaruszone. Zmarły patrzył w sufit, jakby było na nim coś zaskakującego. Oczy miał szeroko otwarte, a usta rozchylone. Sara, chcąc zyskać na czasie, zerknęła na monitor EKG, jakby martwa nieruchoma kreska mogła jej cokolwiek opowiedzieć. Göran Holmström był teraz pacjentem Larsa Kvammego. Należało wystawić świadectwo zgonu, powiadomić krewnych, wyjąć ICD. Mercury Deimos, który sama wszczepiła dwa dni temu. Podniosła dłoń do karku, wsunęła ją pod włosy i ze współczuciem przekrzywiła głowę. - Wyglądasz na zmęczonego, Lars. Przez cały weekend miałeś dyżur wspierający. Zdaje się, że było co robić. Mogę się tym zająć. Lars Kvamme nie dowierzał własnym uszom. - Chcesz przejąć mój dyżur? Ot tak, bez niczego? - Owszem. Mam sporo papierkowej roboty, więc i tak zamierzam zostać w szpitalu. Nie ma sensu, żebyśmy oboje tracili piękną niedzielę. Lars Kvamme przez chwilę się wahał. W końcu wzruszył ramionami i skierował się do wyjścia, rozpinając fartuch. Kiedy dotarł do stojącego w drzwiach Oli, zachichotał i odwrócił się do Sary. - Widzę, że niezłe z was pracusie, co? Oboje w robocie, chociaż macie wolne. - Ściągnął fartuch i rzucił pager dyżurny ruchem tak gwałtownym, że Sara miała problem z jego złapaniem. — Rzeczywiście, sama się zajmuj swoimi zmarłymi pacjentami. Ja się stąd wynoszę. Dwaj ratownicy podreptali za nim z wyraźną ulgą. -Są jacyś krewni? - spytała Sara, patrząc na anestezjolog. - Z tego, co wiem, żona siedzi z pielęgniarką. Możemy już iść? Sara kiwnęła głową. - Ty zostań, Ola. Inni mogą odejść. Za chwilę porozmawiam

z żoną. Zajmę się wszystkimi praktycznymi sprawami. Bardzo wam wszystkim dziękuję. Po odejściu innych Ola wsunął się do pokoju. Sara dokładnie zamknęła za nim drzwi. - Natychmiast przynieś programator — poleciła szeptem. - Musimy wyjąć ten ICD i uważnie się mu przyjrzeć. Porozmawiam z nieszczęsną wdową, ale nie zostawię tego zmarłego nawet na sekundę samego. Tym razem nikt nie będzie się ze mną bawił w kotka i myszkę. Pospiesz się! Ola kiwnął głową, otworzył drzwi i puścił się biegiem.

Godzina 14.00 Solemskogen, Lillomarka, Oslo Od kilku dni Sverre Bakken, starszy inżynier w Mercury Medical Norway, usiłował się przekonywać, że nie zrobił nic złego. Wykonał tylko to, o co go poproszono, i nie było to żadne hokus-pokus. Nic skomplikowanego. Nic, czego nie mogłyby zrobić inne osoby. Już dawno przestał mieć osobisty stosunek do pacjentów, którym pomagał. Zabieg, na jaki byli narażeni, budził w nim zbyt wielkie przerażenie. Postanowił, że podczas implantacji będzie jedynie siedział ze wzrokiem utkwionym w programator i myślami zupełnie gdzie indziej, dopóki nie zostanie poproszony o zmierzenie napięcia w sercu. Kilka razy ośmielił się podnieść wzrok na obraz rentgena, ale na widok elektrody powoli wsuwającej się do serca zrobiło mu się niedobrze i zupełnie przestał obserwować, co się dzieje. Cienki przewód wyglądał jak tasiemiec. Tasiemiec w sercu. Ohyda. W ostatnich latach coraz częściej przyłapywał się na wsłuchiwaniu się we własne serce. Potrafił się obudzić w środku nocy, spocony i wystraszony, w ciemności nacierającej ze wszystkich stron, i wydawało mu się, że już nie żyje. Łapał się za pierś, sprawdzał, szukał bólu, niewłaściwych uderzeń i arytmii.

Ponieważ Sverre Bakken zawsze odcinał się od pacjentów, ta mała sztuczka, którą wykonał, wydawała się prosta i łatwa. W pewnym sensie niegroźna. Szedł tak szybko, że słyszał własny puls. Na końcu otwartej równiny, tuż przy przystanku autobusowym skręcił na północ, żeby nie spotkać zbyt wielu ludzi. Lepiej maszerować niewygodną ścieżką, niż dreptać drogą przez las, irytując się na nieuważnych rowerzystów i dzieci wyjące w wózkach. Piękna pogoda utrzymująca się już od tygodnia nie zdołała osuszyć podszycia. Adidasy już nasiąkły wodą. Mokradła trzymały wilgoć, a w kilku miejscach zauważył, że zima źle się obeszła z kładkami ułożonymi przez Norweskie Towarzystwo Turystyczne. Wszystko wydawało się prostą techniką. Zwyczajną techniką. Był tylko inżynierem. Zaślepiły go obiecane pieniądze. Pomogły nie dostrzec tego, czego nie chciał wiedzieć. Dotarł do strumienia zazwyczaj na tyle wąskiego, że wystarczało dać ponad nim krok. Teraz rdzawoczerwona woda wystąpiła z brzegów i strumyk przypominał niewielką rzekę. Sverre Bakken nie mógł pojąć, jak to się stało. Roztopy dawno już minęły, a śnieg zniknął blisko miesiąc temu. Gdyby tylko mógł spać, życie byłoby prostsze. Uzależnił się od tych wędrówek, od tych niekończących się marszów, podczas których tylko szedł, szedł i szedł z nadzieją, że wróci do domu wycieńczony i sen przyjdzie od razu. Owszem, przychodził, ale opuszczał go o czwartej nad ranem. Po co się na to zgodziłem, pomyślał i zdecydowanie zanurzył nogę w lodowatej wodzie. Aż jęknął z bólu przeszywającego kostki, a gdy tylko znalazł się na drugim brzegu, puścił się biegiem. Najgorsze, że nie bardzo wiedział, na co się zgadza. Nie chciał wiedzieć. I nie miał pojęcia, że ktoś umrze. Teraz wiedział, ale było już za późno.

Godzina 18.00 Szpital Uniwersytecki Grini -Dokładnie to samo. Cholera jasna, dokładnie to samo! Znów! Ola Farmen przyciągnął sobie gościnne krzesło do krzesła Sary. Na biurku przed nimi urządzenia były połączone w taki sam sposób jak w warsztacie w piwnicy, z tą tylko różnicą, że teraz badany był ICD wyjęty z ciała Gorana Holmströma. Przed nimi leżał wydruk liczący dwanaście połączonych kart. - Najpierw stymulacja z częstotliwością trzystu pięćdziesięciu impulsów na minutę przez dwadzieścia sekund powiedział Ola, wskazując na wykres. - Następnie trzy impulsy o mocy trzydziestu jeden dżuli. - Których moc w rzeczywistości wynosi jedną setną. — Sara wskazała na oscyloskop. - Zero przecinek trzydzieści jeden setnych dżula! Identycznie jak w przypadku Erika. I ten sam tekst. FUCKYOU. Oboje zapatrzyli się w niedwuznaczną wiadomość w rubryce, w której powinno znajdować się nazwisko Gorana Holmströma i jego numer osobisty. - Kto to zrobił? - jęknął Ola. -I dlaczego? Jak? - Dlaczego akurat u nas? Dlaczego, na miłość boską, ktoś miałby mieć interes... - Teraz przynajmniej możemy wykluczyć, że komuś chodziło o Erika - przerwała mu Sara. - Holmström został zabity dokładnie w taki sam sposób. -Ale o kogo, do jasnej cholery, im chodzi? Sara nie odpowiedziała. Intensywnie wpatrywała się w wydruk. - Dlaczego się nie odzywasz? — spytał Ola głośno. - To przecież ty nie chciałaś iść na policję! Gdybyśmy od razu podnieśli alarm, to przynajmniej Holmström by się uratował. - Oczywiście że nie - odparła Sara spokojnie, nie odrywając wzroku od papierowej wstęgi. - Pierwszy powód do zaniepokojenia pojawił się w nocy z piątku na sobotę, kiedy przyjechałeś

do mnie do domu. Policja nie zdążyłaby nawet wszcząć śledztwa, gdybyśmy złożyli zawiadomienie wczoraj. Jeśli natomiast chodzi o kierownictwo szpitala i inne władze kierujące służbą zdrowia, to być może wydano by zakaz wszczepień, ale przecież Holmström już dostał swój ICD, podobnie jak dziesięciu czy dwunastu Norwegów od operacji Berntsena. Ola nagle przysunął się do komputera Sary. - Co chcesz zrobić? — spytała. - Sprawdzić, czy nastąpiły jakieś inne zgony. Zadzwonię do Szpitala Haukeland, do Ullevål, do Centralnego, do Tromsø, do Świętego Olava, do Stavanger i Kristiansand. Do wszystkich, które przeprowadzają implantacje. - Teraz? W niedzielę wieczorem? - Muszę, do cholery. Ktoś musi mi powiedzieć, czy mieli jakieś zgony bezpośrednio po... — Urwał, i to tak gwałtownie, że Sara aż się przestraszyła, że coś mu się stało. - Ola? — spytała, lekko dotykając ręką jego pleców. - Kiedy wszczepiłaś ICD Berntsenowi? - We wtorek, przecież wiesz... - O której? Dokładnie o której godzinie? - Około dziewiątej - odparła. - Kilka minut po. —A Holmströmowi? -Musiało być około wpół do dwunastej. Mogę sprawdzić protokół operacji, ale o co... -Dwie doby! - krzyknął Ola. - To przeklęte narzędzie śmierci jest zaprogramowane dokładnie na dwie doby! - Nie rozumiem... Nagle pojęła. - O Boże - szepnęła. - Od wszczepienia ICD do ich śmierci minęło dokładnie czterdzieści osiem godzin. Palce Oli tak mocno waliły w klawiaturę, że Sara się bała, że ją zniszczy. Kiedy wyszukał już wszystkie potrzebne telefony, skopiował je na jedną stronę i wydał polecenie druku. Urządzenie pod stołem zawarczało i już sekundę później Ola rzucił kartkę na stół. - Pomóż mi! - powiedział. - Ty zadzwonisz do Haukeland, a ja... do Świętego Olava w Trondheim. Dalej według listy.

Trzydzieści cztery minuty później wiedzieli, że w tym tygodniu nigdzie indziej nie odnotowano zgonów w związku z niedawnymi implantacjami. W żadnym innym miejscu w kraju. Zresztą w poprzednim tygodniu też. Dyżurny lekarz z Oddziału Kardiologicznego Szpitala Uniwersyteckiego w Tromsø ostro oświadczył, że w ogóle dziwi go takie pytanie. Zgodził się rozmawiać dopiero, gdy Sara przejęła słuchawkę. Jeszcze nigdy mu się nie zdarzyło stracić pacjenta w związku z nieodległym w czasie wszczepieniem ICD. -Nie bardzo wiem, czy mi ulżyło, czy się wystraszyłam - przyznała Sara, gdy oboje w końcu odłożyli telefony. Ola obracał w palcach zamkniętą paczkę z herbatnikami. - Chyba dobrze, że pacjenci żyją. - Oczywiście - potwierdziła Sara z rezygnacją. — Ale to przecież oznacza, że tylko my przeżywamy ten absurd. To... - Tylko ty - poprawił ją Ola. Wreszcie udało mu się przedziurawić opakowanie i wyjąć połamane ciastko. - Tylko ty. Okruchy rozsypały się po stole, gdy usiłował wsunąć je do ust. -Ja? - Dwa zgony. Dwa deimosy. Jeden lekarz. Ty. -Sugerujesz, że to ja... Podniósł ręce, gwałtownie przeżuwając kolejne herbatniki. - Niczego nie sugeruję, Saro. Stwierdzam jeden z bardzo niewielu faktów, jakie na razie ustaliliśmy w tej sprawie. Oczywiście nawet przez moment nie pomyślałem, abyś to ty zrobiła... - Rzeczywiście mam taką nadzieję - obruszyła się. — Bardzo cię proszę, przestań świnić! - Nie przyszło ci do głowy - spytał Ola, któremu przypomniała się pierwsza uwaga Guro, gdy opowiedział jej tę historię poprzedniego wieczoru — że to mogło zostać zaplanowane po to... Po to, żeby zaszkodzić tobie? Sara wstała z krzesła, nie patrząc na Olę. Podeszła do regału na przeciwległej ścianie, przekrzywiła głowę i musnęła palcami grzbiety stojących tam segregatorów, jakby szukała czegoś konkretnego. - Kto, na miłość boską, mógłby chcieć mi zaszkodzić w tak

dramatyczny sposób, że zabił dwóch moich pacjentów? — spytała, nie odwracając się. -Tego nie wiem. -Ja też. - Ale czy to może być przypadek? Stało się to zaledwie dwa razy w całej Norwegii i za każdym razem to ty przeprowadzałaś zabieg. - To świadczy wyłącznie o tym, że problem jest u nas, w SUG. Powinieneś na tyle orientować się w statystyce, by wiedzieć, że nie wolno wyciągać wniosków na podstawie dwóch zdarzeń, skoro jedynie czterech tutejszych lekarzy zajmuje się implantacjami ICD. - Ale, Saro... - zaczął Ola i odwrócił swoje krzesło od biurka. Sara wciąż stała do niego tyłem. -Musimy poważnie porozmawiać o wszczęciu alarmu - stwierdził Ola z powagą. - Nie możemy się obciążać taką odpowiedzialnością. Musimy szukać pomocy. Musimy... -Nie, Ola. — Sara odwróciła się powoli. - Komu jesteś bezwzględnie lojalny jako lekarz? - spytała spokojnie. - Pacjentom - wzruszył ramionami. - Oczywiście, że pacjentom. Poza tym muszę być lojalny wobec prawa, szpitala, kierownictwa. Muszę się stosować do zasad etyki lekarskiej... - Pacjenci - przerwała mu Sara. - O całej reszcie zapomnij. Jeszcze z wyjątkiem etyki. Etycznym imperatywem lekarza jest dobro pacjentów. Zawsze. Bez względu na wszystko. Jeśli do mojego gabinetu wedrze się nielegalny imigrant i zobaczę, że wymaga leczenia, które norweskich podatników będzie kosztowało dwieście tysięcy koron, to będę go leczyć. Niezależnie od wszystkich absurdalnych reguł mówiących o tym, kto zasługuje na moją medyczną uwagę. Ola wsunął do ust jeszcze jeden herbatnik. Próbował ukryć uśmiech. W październiku ubiegłego roku dyrektor szpitala o mało nie wpadł w szał, kiedy Sara wszczepiła ICD Palestyńczykowi bezpaństwowcowi. Władze trzykrotnie deportowały go pod eskortą do Niemiec, gdzie ubiegał się o azyl, powinien więc tam przebywać, dopóki Niemcy się go nie pozbędą. Ale za każdym razem uciekał do Norwegii, bo tu

mieszkała jego ukochana. Zgłosił się na pogotowie ze złamanym palcem i już miał zostać wyproszony przez pielęgniarkę formalistkę, gdy nagle osunął się na podłogę. Sara przypadkiem akurat przy tym była. Natychmiast się nim zajęła i zatrzymała go w szpitalu na ośmiodniową obserwację, po czym zaopatrzyła w ICD i leki wystarczające co najmniej na rok. —Jestem lekarką, Ola. Ty jesteś lekarzem. - Owszem — przyznał zmieszany i spróbował popić suche herbatniki wystygłą kawą. — Z tym się zgadzam. -Nie wygłupiaj się. Jak myślisz, co się stanie, jeśli... Zresztą nie. - Podeszła bliżej. - Jak myślisz, co się stanie, jeśli naprawdę podniesiemy alarm? Znów wzruszył ramionami. Sara jeszcze bardziej się zbliżyła. - Kierownictwo szpitala natychmiast wstrzyma wszelkie implantacje, a jeśli nie oni, to zrobią to władze, którym podlegają. Prawdopodobnie zabiegi zostaną wstrzymane nie tylko u nas, ale w całej Norwegii. I nie tylko deimosów z Mercury Medical, lecz również kardiowerterówdefibrylatorów pochodzących od innych producentów. Przynajmniej na kilka dni. Wszyscy pacjenci, którym wszczepiono ICD i stymulatory serca w ostatnim czasie, może na przykład w ciągu ostatniego półrocza, będą wzywani na natychmiastową kontrolę. To ich oczywiście ogromnie zaniepokoi, a niepokój nie polepszy stanu ich zdrowia. Policja zabierze całą elektronikę, jaką mamy do dyspozycji. Sprzęt, o którego funkcjonowaniu, z całym szacunkiem, ale nie ma zielonego pojęcia. Ludzie zaczną umierać, Ola. - Dlaczego jesteś tak przeciwna policji? — spytał ze złością. - Coś ci zrobiła? - Nie. Po prostu nie mam przesadnych wyobrażeń na temat jej wiedzy z dziedziny kardiologii i zaawansowanej elektroniki. - Policja dzisiaj ma wielkie możliwości! Przecież nie rozmawiamy o jakiejś prymitywnej organizacji, która nie... -Ola! Ola! Aż drgnął, słysząc jej ostry głos. Nigdy jej takiej nie widział.

Sara Zuckerman słynęła z tego, że zniża głos tym bardziej, im mocniej chce dogryźć. Kiedy wpadała w złość, robiła się chłodna. Gdy chciała okazać pogardę - lodowata. Teraz cała jej postać dosłownie iskrzyła. Zrobiła dwa szybkie kroki w jego stronę i nachyliła się nad nim rozkazująco, niemal groźnie. - Musisz sobie zadać tylko jedno jedyne pytanie - syknęła. Ola odchylił się z krzesłem, aż stuknęło o biurko. -A mianowicie: czy naszym pacjentom wyjdzie na dobre, jeśli wmieszamy w to innych? Wyjdzie? - Na dobre im wyjdzie, jeśli to powstrzymamy! Teraz to my jesteśmy za wszystko odpowiedzialni, Saro! Na nas spadnie cała wina, jeśli to będzie trwać dalej, a ja, do jasnej cholery, nie wiem, czy... - Urwał. Zdradziecki rumieniec pojawił się pod zarostem. -Aha. No to już wiemy. Boisz się kary. Chodzi ci o ratowanie własnej skóry. No dobrze. Rozumiem. - Wyprostowała się, wzruszyła ramionami i skierowała się do drzwi. — Wobec tego proponuję, żebyś natychmiast skontaktował się z Benjaminsenem. Podnieś alarm, Ola. Jeśli dasz radę żyć z konsekwencjami, to oczywiście właśnie tak musisz postąpić. Powodzenia! -Zaczekaj! Zatrzymała się z ręką na klamce. - W porządku — mruknął. - Co w porządku? - Zgadzam się z tobą. -W czym? - W tym, że mamy większe niż wszyscy inni możliwości, żeby zrobić z tym porządek - powiedział z rezygnacją. - To dobrze - stwierdziła krótko. - Wobec tego zostawmy temat alarmu, okej? - Na razie. - O czym mówiliśmy? Jakby nic się nie stało, usiadła na swoim miejscu i sięgnęła po okulary. Kiedy je włożyła, od razu wyglądała na o dziesięć lat starszą. Prawdopodobnie dlatego trzymała je na czubku nosa i bardziej patrzyła ponad nimi niż przez nie.

- Dwa zgony - podsumował Ola. - Dwa deimosy. Dwa razy dokładnie ten sam... sposób działania, jeśli można to tak nazwać. Wskazał na stojące przed nimi urządzenie. - Mogę wstrzymać wszczepianie deimosów - powiedziała Sara. - Jako pierwsze zabezpieczenie. —W jaki sposób? - Odwołując się do tych zasad, które wszyscy w tym kraju tak bardzo kochają. Zasady dotyczące zakupów środków medycznych mówią, że mamy nabywać po dwadzieścia pięć procent kardiowerterów-defibrylatorów odpowiednio od Mercury Medical, St. Jude, Boston Scientific i Medtronic. Do tej pory w tym roku ponad trzydzieści pięć procent zakupów stanowią ICD od Mercury. - Ponieważ są najlepsze - przypomniał Ola. - Ponieważ są najlepsze dla niektórych grup pacjentów — poprawiła go Sara. - Uważam, że powinnaś wstrzymać wszelkie implantacje przynajmniej na kilka dni. -To niemożliwe. Nawet ja nie potrafię wymyślić dostatecznie dobrego i nieprawdziwego powodu. - Teraz leciutko się uśmiechała. - Wracaj do domu, Ola. Tylko posprzątaj te okruchy. Prześpij się trochę. Jutro znów się do tego weźmiemy. Ola ziewnął i wyciągnął ręce nad głowę. - Zatroszczę się w każdym razie o to, żeby ten ICD nie zaginął - zapowiedział. - Masz tu jakiś sejf? - Oczywiście. Gdzieś przecież muszę trzymać swoje brylanty. - To co, mam go wziąć do domu? — spytał Ola, odłączając kardiowerter od przewodów. —Już i tak za dużo rzeczy wyniosłeś ze szpitala. Włóż go w lateksową rękawiczkę, może cię kopnąć. - Wiem, wiem. No to gdzie go mam schować? - Tutaj. — Otworzyła jedyną szufladę z zamkiem. Ola umieścił ICD między notatnikiem a niedużym pudełeczkiem ze srebra z cyzelowaniami na pokrywce. Sara zatrza-

snęła szufladę i zamknęła ją na klucz. - Idź spać - przykazała jeszcze raz, już wychodząc z gabinetu. - Ja w każdym razie mam taki zamiar - dodała i trzy razy sprawdziła, czy drzwi są na pewno zamknięte.

Godzina 23 10 Båtstøjordet, Høvik, Bærum Kiedy telefon zadzwonił, Sara właśnie zdecydowała, że wstanie. Nie mogła zasnąć. Za każdym razem, gdy już rozstawała się z rzeczywistością i zapadała w miękką ciemność, drgała przestraszona, bo myśli krążyły wokół zmarłych ludzi, wirusów komputerowych i fatalnych w skutkach implantacji. Zaskoczona wpatrywała się w aparat na nocnym stoliku, nim wreszcie odebrała. - Słucham, Sara Zuckerman - powiedziała cicho. - Dobry wieczór — rozległ się kobiecy głos. — Mówi Henny Kvam Hole. Przepraszam, że przeszkadzam tak późno, ale mówiła pani, że sprawa jest pilna, a niestety mogłam oddzwonić dopiero teraz. Henny Kvam Hole? Sara położyła palce na oczach. -Aha — odezwała się po chwili. — Ze Szpitala Centralnego? To pani... - Gwałtownie usiadła na łóżku. - Przeprowadziłam eksplantację u jednego z pani pacjentów i zbadałam jego ICD. Dzwoniła pani do mnie wczoraj i powiedziała... - Świetnie, że pani oddzwoniła. - Sara już oprzytomniała. - Nie wie pani, gdzie w tej chwili znajduje się ten ICD? - Przekazałam go do utylizacji. Takie mamy polecenia, więc... —A wydruk? - Wydruk... Na razie leży w szufladzie u mnie w gabinecie. - Świetnie, znakomicie, dziękuję. Sara skrzywiła się na myśl o tym, że ICD, który ktoś wszył Erikowi Berntsenowi po usunięciu pierwotnego, przepadł.

Wydruk jednak i tak był o wiele lepszy niż nic. - Czy mogłabym go dostać tak szybko, jak to tylko możliwe? Henny Kvam Hole przez moment się zawahała. —A o co właściwie chodzi? Uważnie mu się przyjrzałam. Wszystko się zgadzało z tym, co stwierdził patolog. Jestem wprawdzie dopiero w trakcie specjalizacji, ale to całkiem pewne, że... - Absolutnie nie podważam pani kompetencji — zapewniła Sara, starając się, by w jej głosie brzmiała jak największa życzliwość. - To tylko taka... osobista sprawa. Żona Erika Berntsena przez lata miała do czynienia z takimi urządzeniami. Wie pani, długie życie z Erikiem Berntsenem... Sara niemal usłyszała uśmiech na drugim końcu linii. - Na pewno wysłuchała niejednego wykładu przy obiedzie - stwierdziła Henny Kvam Hole. - O tym nie musi mi pani mówić. - No właśnie. Oczywiście jest załamana śmiercią męża, a jakiś wariat, może psycholog, powiedział jej, że łatwiej będzie jej się z nią pogodzić, jeżeli dowie się, co dokładnie się stało. Że śmierć nastąpiła nagle i to naprawdę był zawał. Rozumie pani? - Tak - odparła doktor Kvam Hole bez przekonania. - Trochę to dziwne, ale... - Do dziwnego zachowania krewnych chyba obie jesteśmy przyzwyczajone - dodała Sara lekko. W telefonie rozległ się śmiech. - Wracam do Oslo dopiero we wtorek. Prześlę wtedy pani ten wydruk. - We wtorek - powtórzyła Sara, zastanawiając się, czy nie poprosić, by ktoś inny załatwił przesyłkę już jutro. — Dobrze. Dziękuję, że pani oddzwoniła. - Nie ma za co. Kiedy Sara się kładła, telefon wypadł jej z ręki na podłogę. - Sara? - W drzwiach stała Thea w swoich szerokich piżamowych spodniach i obcisłym T-shircie. - Nie mogę zasnąć. Sara poprawiła pościel, ułożyła dwie poduszki obok siebie i poklepała łóżko. Dziewczynka wsunęła się pod kołdrę i przy-

tuliła do ciotki. - Okropnie się boję jutrzejszego egzaminu z matematyki. - Dlaczego? Przecież jesteś świetna z matmy, Thea. Dziewczynka nie odpowiedziała. Ułożyła się tylko wygodniej i podciągnęła kołdrę pod brodę. - Nie musisz być cały czas we wszystkim najlepsza — szepnęła Sara. - Właściwie nie musisz być najlepsza w niczym. - Ty jesteś najlepsza we wszystkim. Sara zaśmiała się cicho. -Wcale nie. W życiu naprawdę nie to jest najważniejsze. Teraz to Thea się uśmiechnęła. Usiadła nagle na łóżku i odwróciła się do ciotki. -Ty tak mówisz? A co jest ważne? - Znać różnicę między tym, co wolno, a czego nie wolno robić. Co jest dobre, a co złe. Thea wciąż się uśmiechała. W bladym świetle ulicznej latarni sączącym się przez szparę w rolecie jej białe zęby wydawały się prawie niebieskie. - Przecież ty często kłamiesz. To akurat nie jest zbyt dobre. -Ciebie nie okłamuję prawie nigdy — oświadczyła Sara, przyciągając Theę do siebie. - Ale kłamstwa i przemilczenia to bardzo ważne narzędzia w życiu. Nie można być zbyt otwartym w stosunku do wielu osób, Thea. Mam nadzieję, że się tego nauczysz. Ale teraz powinnaś już spać. Przynajmniej to jest prawda. - Mogę tu zostać? - Oczywiście. Sara pocałowała dziewczynkę w policzek i ułożyła się do snu. Trzy minuty później obie spały głęboko.

Poniedziałek, 10 maja 2010 Godzina 08.50 Szpital Uniwersytecki Grini

Ola Farmen miał niemal ochotę podziękować Karicie Solheim. Stażystka zmarnowała siedemnaście minut porannej odprawy na referat zatytułowany „Leczenie choroby refluksowej przełyku środkami zobojętniającymi kwas”. Pogadanka była tak niewiarygodnie nudna zarówno w formie, jak i w treści, że Ola przysnął. Kiedy przebudził go głos omawiający przyjęcia do szpitala w ciągu nocy, czuł się już przytomniejszy. Pociągnął nosem, zrobił parę grymasów, żeby zwilżyć oczy, i spojrzał na Sarę. - Czy mogę na chwilę przerwać? — spytała, patrząc na doktora Benjaminsena. Lekarz, który właśnie włączył komputer, żeby omówić nowe przypadki, wyraźnie zirytował się tym zakłóceniem, ale nic nie powiedział. - Przypuszczam, że chodzi o coś ważnego. - Doktor Benjaminsen wzruszył ramionami. - Więc proszę. - Chodzi o deimosy z Mercury Medical - zaczęła Sara poważnym tonem. - Muszę tymczasowo wstrzymać wykorzystywanie tego typu urządzeń. Zgodnie z zasadami dotyczącymi zakupu... - Wstrzymać deimosy? - przerwał jej Lars Kvamme. - Dlaczego, u diabła, mamy ich nie używać? - Właśnie zaczęłam wyjaśniać - ciągnęła Sara spokojnie - że regulamin nakazuje proporcjonalne wykorzystanie kardiowerterów-defibrylatorów od różnych producentów: Medtronic, Boston Scientific, St. Jude i Mercury Medical. W tym roku już wykorzystaliśmy więcej deimosów, niż dopuszczają te ograniczenia. Dopóki nie otrzymacie ode mnie innego polecenia, wstrzymujemy ich implantacje. Jasne? Krótki uśmiech miał stanowić kropkę nad wszystkim i Sara

już prosiła lekarza, by kontynuował omawianie nowych pacjentów, gdy nagle Lars Kvamme wybuchnął: -Jest dopiero maj, Saro! Tą korektą zajmujemy się zawsze późną jesienią! Chcesz teraz zabronić mi używania najlepszego ICD? Ha! - Ze złością spojrzał na doktora Benjaminsena, który znów obojętnie wzruszył ramionami i dodał: -Jeśli Sara mówi, że tak ma być, to tak będzie. - Cholera! - wrzasnął Lars Kvamme. — To znaczy, że mam wszczepiać gorsze urządzenia tylko dlatego, że Sara Zuckerman nagle poczuła dziwną i do tej pory obcą jej chęć stosowania się do urzędowych nakazów? Nie ma mowy! Dla niektórych pacjentów deimos jest po prostu o wiele lepszy niż ICD konkurencji! Twarz pociemniała mu ze wzburzenia. Ola zobaczył, że występują mu żyły na szyi, i domyślił się, że serce uderza mu z częstotliwością ponad stu skurczów na minutę. Wściekłość była w pełni zrozumiała. Wprawdzie nie znosił Larsa Kvammego, ale musiał przyznać, że facet jest dobrym lekarzem. - Uspokójmy się — łagodził Benjaminsen dobrodusznie, kładąc rękę na przedramieniu Larsa. - Nie ma powodu... - Nie ma powodu? - warknął Kvamme. — Nie ma powodu? W sobotę wszczepiłem deimosa pacjentowi cierpiącemu zarówno na... - W sobotę? - przerwała mu ostro Sara. - Wszczepiłeś deimosa w sobotę? Ola spuścił głowę, żeby nikt nie zauważył brzydkich czerwonych plam, które już mu występowały na szyi. Oboje z Sarą byli pewni, że sytuacja jest pod kontrolą, a tymczasem okazało się, że jeszcze jeden pacjent mógł mieć wszczepiony zainfekowany ICD. Zaszumiało mu w uszach. Nie powinien był się zgadzać na tę idiotyczną próbę Sary załatwienia sprawy na własną rękę. Stało się akurat to, czego się obawiał. Ponieważ nie całkiem wiedzieli, o co chodzi, a już zdecydowanie, kto za to odpowiada, nie mieli nad sytuacją żadnej kontroli. Nad niczym, pomyślał, usiłując kontrolować choćby swój rumieniec. Dotknął szyi i gwałtownie ją potarł,

jakby swędziała go ogolona twarz. - Dlaczego ja nic nie wiem o tej implantacji? — spytała Sara. Ola miał nadzieję, że tylko on zauważył napięcie w jej głosie. - Mam ci zgłaszać każde pierdnięcie? To była umowa zawarta z doktorem Thomasem Tebbe z Oddziału Kardiologicznego w Deutsches Herzzentrum w Monachium. Pacjent jest Norwegiem i chciał mieć zabieg przeprowadzony w kraju. W piątek po południu stawił się ze wszystkimi dokumentami od doktora Tebbego, więc... - O której w sobotę go operowano? — spytała Sara cicho. - O której? A o co... Nie zmieniaj tematu, Saro. Rozmawiamy teraz o tym absurdalnym zakazie implantacji deimosów, a nie o godzinie operacji. Miałem dyżur wspierający w weekend, jeśli jeszcze tego nie zauważyłaś, więc wykorzystanie jednej godziny w sali operacyjnej... - O której? - powtórzyła Sara już o wiele głośniej. - O której przeprowadziłeś zabieg? Rozzłoszczony Lars przeniósł wzrok z Sary na doktora Benjaminsena. -Mniej więcej w południe - odparł w końcu. — Około dwunastej. Jeśli pani profesor tak cholernie zależy na poznaniu dokładnej godziny, to może sobie zajrzeć do protokołu z operacji. - Wyraźnie kierował te słowa do Benjaminsena, który wyglądał tak, jakby się świetnie bawił. Ola nie bardzo wiedział, co myśleć o szefie kliniki. Kaare Benjaminsen był jednym z niewielu Norwegów, którzy kończyli medycynę w Berlinie Wschodnim na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Jego ojciec podczas wojny działał w ruchu oporu i został wcielony do Armii Czerwonej, kiedy Rosjanie wyzwolili Finnmark późną jesienią 1944 roku. Do końca życia pozostał wiernym komunistą, a zdolnego syna wysłał na studia medyczne do NRD. Kaare Benjaminsen nigdy nie obnosił się ze swoimi poglądami politycznymi, ale od czasów studenckich wykazywał ogromne zaangażowanie w sprawę Palestyńczyków. Kilkakrotnie pracował jako lekarz w obozach uchodźców na Bliskim Wschodzie.

Ola czasami zastanawiał się, czy Benjaminsen nie ma nic przeciwko Sarze z uwagi na jej żydowskie pochodzenie, bo sześćdziesięciopięcioletni szef kliniki, który zazwyczaj ingerował, gdy tylko zbierało się na burzę, zawsze tylko obserwował, jak Sara i Lars Kvamme skaczą sobie do oczu. Kaarego Benjaminsena powszechnie szanowano. Nie bez powodu. Był zdolnym administratorem, ufał swoim lekarzom i bronił ich wszystkich bez wyjątku. Stanął w obronie Sary przed administracją szpitala, gdy miała kłopoty z powodu nieszczęsnego azylanta, którego leczyła, nie mając ku temu żadnych innych podstaw oprócz przysięgi Hipokratesa. Szef kliniki był znany ze swojego ciepłego sposobu bycia i umiejętności rozwiązywania problemów. Mimo to znajdował wyraźną, niemal perfidną przyjemność w patrzeniu, jak tych dwoje, Lars i Sara, usiłuje się nawzajem upokorzyć. Ola nie mógł pojąć, dlaczego Benjaminsen nie ingeruje. Lars stał jak pies bojowy na napiętej smyczy z jednej strony stołu, z drugiej Sara też wyraźnie nie zamierzała usiąść. - Po prostu się na to nie godzę - oświadczył Lars, wciąż zwracając się do Benjaminsena. - Musisz - powiedziała Sara. - Ola, chodź ze mną. - Odprawa się jeszcze nie skończyła - zauważył Benjaminsen. - Dla mnie owszem. Chodź, Ola. Ola próbował stać się jak najmniejszy, gdy cicho szedł za Sarą. W sali konferencyjnej zapadła martwa cisza. Nawet Lars Kvamme nie mógł znaleźć celnego komentarza na zakończenie. - Dowiedz się, gdzie leży ten pacjent — poleciła mu Sara, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi. — Sprawdź też protokół z operacji, żeby wiedzieć, o której dokładnie wszczepiono ICD. Idę po programator. Spotykamy się na oddziale. Mamy przynajmniej sporo czasu na wyłączenie tego deimosa. Oboje sprawdzili zegarki. Było pięć po dziewiątej. - Prawie trzy godziny - powiedział Ola z ulgą. - Będzie dobrze. - Mam nadzieję - rzuciła Sara. Jej czarne buty na obcasach już stukały po korytarzu. - Doprawdy, mam taką nadzieję.

Godzina 09.45 Szpital Uniwersytecki Grini Poranny obchód kusił tak samo jak zimny rosół. Lars Kvamme wysłał więc czterech młodszych lekarzy. Benjaminsen protestowałby, gdyby się o tym dowiedział, ale Lars uważał, że może sobie na to pozwolić, skoro Sara bez słowa wyszła z porannej odprawy. Siedział teraz już przy czwartej tego dnia filiżance kawy i wpatrywał się w okno. Zaledwie kilka miesięcy temu odrzucono jego kandydaturę na profesora w SUG. Ta sama stara śpiewka co wcześniej: zbyt krótka lista publikacji. W dodatku niezbyt dobrych - to już sam wyczytał między wierszami uzasadnienia. Wprawdzie członkowie komisji mianującej nie byli związani z SUG, to jednak przypuszczał, że Sara mogła maczać w tym palce. Z odmową stanowiska profesorskiego z uwagi na lepszych kandydatów mógł żyć, lecz o wiele trudniej było znieść fakt, że w szpitalu wciąż pozostawała wolna profesura na kardiologii, a komisja całkiem zwyczajnie nie uznała jego kompetencji. Zdecydował, że już nigdy nie narazi się na takie upokorzenie. Przynajmniej nikt nie odbierze mu chwały za to, że jest dobrym klinicystą. Nawet Sara. Zresztą wcale nie próbowała. Nawet w tym tkwiło upokorzenie. Jakby stale mu przypominała, że jest dostatecznie dobry w praktycznej robocie z pacjentami, lecz nie posiada wiedzy teoretycznej pozwalającej stać się prawdziwym naukowcem. Przełykając ostatni łyk gorzkiej kawy, pomyślał, że posiada jej jednak na tyle, by wiedzieć, że deimos jest niezastąpiony u pacjentów cierpiących zarówno na migotanie przedsionków, jak i komór. Pierwsza dolegliwość była jedynie nieprzyjemna, druga - potencjalnie groźna dla życia. Wiele kardiowerterów-defibrylatorów miało problemy z rozróżnieniem tych dwóch rodzajów arytmii i potrafiło zareagować silnym

wyładowaniem na zwykły atak migotania przedsionka. Oczywiście sprawiało to pacjentowi ból, a poza tym mocne wstrząsy bez potrzeby nie są zbyt zdrowe dla serca. Mercury Deimos zaś potrafił rozróżnić te dwa stany lepiej niż wszystkie inne modele dostępne na rynku. A teraz Sara Zuckerman miała decydować, co jest najlepsze dla j e g o pacjentów, powołując się na idiotyczny nakaz jakiegoś urzędasa, którego noga nigdy nie postała w sali operacyjnej. Nie ma mowy, pomyślał Lars Kvamme i zgniótł tekturowy kubek. Nagle przyszło mu do głowy coś, od czego zaparło mu dech w piersiach. Przecież w tej kwestii Sara Zuckerman tak naprawdę zawsze się z nim zgadzała. Zgadzała się, że zasady dotyczące zakupu środków medycznych to kompletna bzdura. Jeszcze w listopadzie, sprzeciwiając się im, dalej implantowała stymulator Mercury Phobos wyłącznie dlatego, że w jej opinii był najlepszy dla pacjentów. Niewiarygodne, że teraz, już w maju, tak stanowczo wzięła stronę urzędników. Nie mógł w to uwierzyć. Wolno wypuścił powietrze z płuc. Musiało chodzić o coś innego. Absurdalne uzasadnienie wstrzymania implantacji deimosów to jakieś cholerne przedstawienie, stwierdził ucieszony i wstał. Zaczął chodzić po gabinecie. Cztery kroki w jedną stronę, przystanek, oddech, cztery kroki z powrotem. W ciągu ostatniego tygodnia już dwaj pacjenci umarli wkrótce po wszczepieniu ICD. Statystycznie to dziwne. Oczywiście takie rzeczy mogły się zdarzyć, ale w świetle niezwykłego zachowania Sary myśl o tych dwóch zgonach kazała mu się zatrzymać na środku pokoju. Oba ICD zostały wszczepione przez Sarę. Czyżby popełniła jakiś fatalny błąd? Czyżby Sara Zuckerman, ta arogancka, pewna siebie pani profesor Zuckerman z wszystkimi wydumanymi tytułami i skrótami na wizytówce miała uśmiercić dwóch pacjentów w wyniku niedbałości albo niekompetencji? Lars Kvamme przełknął ślinę i w zamyśleniu pociągnął się

za ucho. Sara nie wstrzymałaby wykorzystania deimosów, gdyby sama popełniła błąd. Powoli podszedł do biurka i usiadł. Sara ucieleśniała wszystko to, czego Lars Kvamme nie znosił. Jako kobieta, jako lekarka i jako szefowa. Ale tak samo zależało jej na pacjentach jak jemu. Być może próbowałaby ukryć własne błędy, ale nie wstrzymywałaby rozsądnego leczenia chorych ludzi. - Deimos - powiedział głośno. Czyżby deimos miał jakąś wadę? Czyżby Sara i ten niechlujny przystojniak, którego wszędzie za sobą wlokła, odkryli jakiś błąd w deimosach i nikomu o tym nie powiedzieli? Nie podnieśli alarmu? Ta myśl była przerażająca, a jednocześnie podniecała. Sięgnął po telefon. Jeżeli Sara Zuckerman zataiła informacje o błędach czy wadach urządzenia, to była skończona. Wstukał już połowę numeru do Benjaminsena, gdy nagle się zatrzymał. Nie. Nie zgłosi tego szefowi kliniki. Miał do przedstawienia jedynie mglisty domysł. Postanowił zrobić coś zupełnie innego. Innego i o wiele, wiele lepszego, pomyślał, odkładając słuchawkę. Godzina 10.55 Romeriksåsen, Akershus - Nawet nie przyszło mi do głowy, że ten pacjent już mógł zostać wypisany - powiedziała Sara, kładąc ręce na desce rozdzielczej. — Au! Mógłbyś jechać choć odrobinę ostrożniej? -Została nam godzina i pięć minut - syknął Ola przez zaciśnięte zęby, próbując ominąć ogromną kałużę po lewej stronie leśnej drogi. - Nie mogę się wlec! Kiedy Ola pobiegł na oddział, by odszukać pacjenta, któremu zaledwie dwie doby wcześniej wszczepiono ICD, dosłownie

zderzył się z pielęgniarką oddziałową. Gdy kobieta poprawiła okulary na nosie, dowiedział się od niej, że pięćdziesięciotrzylet- niego Klausa Aamodta wypisano już rano. Pacjent był w dobrej formie. Wszystkie testy wypadły pozytywnie, więc syn przyjechał po niego około wpół do ósmej rano. Aamodt mówił, że jadą do domku letniskowego, i już się cieszył, że spędzi z żoną cały tydzień w spokoju. - Dzięki Bogu, że znasz te okolice — westchnęła Sara, kurczowo trzymając się siedzenia. - W lasach wokół Oslo obowiązuje jedna zasada - stwierdził Ola. - Trzymać się prawej strony, wschodniej, Saro, wschodniej! A tu jest co najmniej równie ładnie jak w Bærumsmarka i Nordmarka, za to o wiele mniej ludzi. Bliźnięta zostały spłodzone w tych okolicach. Nad jeziorem, pod gołym niebem - roześmiał się. - Bardzo ci dziękuję za podzielenie się ze mną tą informacją - mruknęła Sara, wyglądając przez boczną szybę. - Możemy się cieszyć, że szlaban przy gospodarstwie Aas był otwarty - powiedział Ola. - O cholera! Jego ośmioletnia toyota avensis verso uderzyła tylną osią w wielki kamień. Huknęło, a Sara krzyknęła i pomyślała, że oto koniec podróży. Zdążyła nawet ocenić, że dotrą na czas nad jezioro Raasjøen piechotą, gdy zauważyła, że Ola po prostu przyspieszył na kolejnym podjeździe i wziął zakręt tak szybko, że samochodem zarzuciło. - Naprawdę jedziemy za prędko - szepnęła pobladła. - Niedługo będziemy w Hakkim - odparł, nie zwalniając. -Jeżeli letnia droga stamtąd nad Raasjøen jest otwarta, oszczędzimy co najmniej pięć kilometrów. Droga rozszerzyła się, zmieniając w wielki parking biegnący wzdłuż skraju lasu po obu stronach. - No to mamy problem - stwierdził Ola, zatrzymując samochód. -Jaki? - Szlaban — odparł, wskazując. — Wcześniej go tu nie było. Droga się rozwidlała. Na wzgórzu po wschodniej stronie rozstajów Sara zobaczyła dużą drewnianą chatę, a po zachod-

niej w dole - dwa niskie czerwone budynki. Na drzewie przy rozstajach wisiała ręcznie namalowana tablica wskazująca, że obie drogi prowadzą nad Raasjøen. - Skręćmy w lewo - zaproponowała Sara. - To zimowa droga, o wiele dłuższa. Poza tym też zamknięta szlabanem kawałek dalej. Natomiast ten szlaban musi być nowy. - Wskazał przed siebie. -A jak daleko jest do... do... - Do Starej Willi? Pięć, sześć kilometrów prosto. Pierwszy kilometr, czy jakoś tak, ostro pod górę, potem w miarę płasko. Trzeba otworzyć i pozamykać kilka furtek, ale tędy byłoby o wiele szybciej. Sara spojrzała na swoje buty na obcasach z wąskim czubkiem. - I co teraz? — spytała. Ola znów wyczuł w jej głosie napięcie, to samo co na porannej odprawie. - Zabawimy się w film akcji — oświadczył i gwałtownie zaczął cofać samochód. - Co ty... Sara wcisnęła się w siedzenie, gdy Ola równie nagle wrzucił pierwszy bieg, dodał gazu, puścił hamulec i z całej siły wjechał w zaporę. -Do diabła, Ola, ten samochód nie wytrzyma... Przy zderzeniu szarpnęło ją do przodu. Poczuła piekący ból od pasa wciskającego się w pierś. - Wytrzyma - orzekł Ola i cofnął się o dziesięć metrów. Szlaban wisiał tak samo jak przedtem, ale słupek, do którego był zamocowany, zaczął się dość mocno przekrzywiać do środka. Sara zamknęła oczy, kiedy samochód znów nabrał prędkości. Metal zazgrzytał o metal, a Ola po kolejnym mocnym zderzeniu dalej wciskał pedał gazu. Boczny słupek się złamał. —Już! - powiedział Ola przez zaciśnięte zęby. Podrapana siedmioosobowa toyota, uwolniona od hamującej przeszkody, dosłownie skoczyła w przód. - Która godzina?

- Pięć po jedenastej - odparła Sara zdyszana. - Zostało pięćdziesiąt pięć minut.

Godzina 11.13 Raasjøen, Romeriksåsen, Akershus Klaus Aamodt był w znakomitej formie, gdy dawnym zwyczajem wyszedł na werandę starej willi, żeby zapalić papierosa. Sięgnął nawet do kieszonki na piersi, zanim przypomniał sobie absolutny zakaz wydany przez niemieckiego lekarza. Dwa tygodnie badań w Deutsches Herzzentrum były tak wycieńczające, że tylko lekko skinął głową, gdy pielęgniarka zabrała mu papierosy z nocnego stolika. W ciągu blisko trzech dób w SUG myśl o papierosie też nie przyszła mu do głowy. Tutaj było inaczej. Na wsi miał swoje przyzwyczajenia. Wnieść bagaże, włożyć żywność do lodówki, napalić w piecach i na wielkim palenisku, jeśli było zimno. Potem papieros na zewnątrz, z widokiem na zatokę Raasjøfløyta i stary most oddzielający ją od dwukilo- metrowego jeziora Raasjøen. Wiał ciepły wiatr z południa, nie trzeba było palić w piecu aż do wieczora. Poza tym syn uparł się, że sam wszystko wniesie. Ale Klaus i tak się zapomniał, złapał za najcięższe torby z jedzeniem. O świeżo wszczepionym kardiowerterze-defibrylatorze przypominało mu jedynie delikatne kłucie rany operacyjnej i lekki ból lewej ręki. Stał teraz, po raz pierwszy od dawna czując wielką ochotę na papierosa. Westchnął i zastępczo sięgnął po pastylkę na gardło. Już miał ją włożyć do ust, gdy przestraszony nagłym warkotem silnika wypuścił pudełko z ręki. Białe kombi przejechało po kamiennym moście odległym o dwieście metrów i leżącym bardziej na zachód. Pędziło tak, że Klaus Aamodt przestraszył się, że nie wyrobi się na zakręcie po drugiej stronie i wpadnie prosto w las, gdzie zimą wiodły trasy narciarskie. Rozległ się trzask starej drewnianej furtki uniemożliwiającej pasącym się wolno

w okolicy zwierzętom wejście na most i Klaus Aamodt gotów był przysiąc, że samochód pokonał zakręt na dwóch kołach. - Bjørg! — zawołał. - Tommy! Chodźcie zobaczyć! Jakiś szaleniec... Samochód był już przy parkingu po drugiej stronie wąskiego drewnianego mostku, który oddzielał Starą Willę od gromadki domów na drugim brzegu. Kierowca przez moment jakby się zastanawiał, w końcu podjął decyzję i zaryzykował przejazd przez mostek. - Po co on tu jedzie?! — krzyknął Aamodt do żony i syna. - Tommy, to jacyś twoi kumple? Białe kombi z rozległym wgnieceniem z przodu zatrzymało się za samochodem Klausa przy zboczu prowadzącym do willi. Z auta wysiedli mężczyzna i kobieta. - Lekarze? — zdumiał się Tommy, który akurat stanął w drzwiach, gdy para w białych fartuchach podeszła do domu. - Ja ich w każdym razie nie znam. - Sara Zuckerman - przedstawiła się kobieta, wyciągając rękę do Klausa Aamodta. - Doktor Sara Zuckerman ze Szpitala Uniwersyteckiego Grini. Muszę niestety zakłócić panu spokój. Mamy mało czasu, więc gdybyśmy mogli wejść do środka od razu, byłoby dobrze. Klaus Aamodt uścisnął wyciągniętą dłoń, ale miał problemy ze zrozumieniem słów kobiety. Nigdy wcześniej jej nie widział. Zresztą idący za nią mężczyzna nie wyglądał na lekarza; miał rozczochrane włosy, był nieogolony, a spod białego fartucha wystawały zniszczone dżinsy, strzępiące się na dole od przy- deptywania obcasem. W jednej ręce niósł plastikową walizkę, a w drugiej dużą torbę, najwyraźniej ciężką. - Oczywiście - powiedział oszołomiony Aamodt. - Ale czy... czy mam powody do niepokoju? Nie odpowiedzieli. Żadne nawet na niego nie spojrzało.

Godzina 05.17 East Hampton, Nowy Jork W powietrzu wciąż czuło się nocny chłód. Otto Schultz przez chwilę stał na schodach i patrzył na szarą i nieprzyjazną poranną mgłę, która kładła się na wypielęgnowanych trawnikach, krzewach i rabatkach po drugiej stronie dziedzińca. Zadrżał i ruszył do samochodu. Żwir pod stopami chrzęścił i Otto pożałował, że poprzedniego dnia nie wstawił lexusa do garażu. Cały świat wydawał się szary i mokry. Wzdrygnął się na myśl o tym, że ma usiąść na czarnym skórzanym siedzeniu. Dwie minuty później w samochodzie było już ciepło, a on wreszcie jechał. Ottona dręczył niepokój tak dla niego obcy, że nie miał pojęcia, co z nim począć. Wczoraj wieczorem za dużo wypił, chociaż rzadko pił w samotności. Wiedziony impulsem odwołał stały obiad z dziećmi i zięciami. Zamiast się rozzłościć, kiedy się zorientował, jak bardzo im ulżyło, poczuł rozczarowanie, prawie żal. Na szczęście spojrzał na zegarek, kiedy miał w siebie wlać już piątą mocną whisky. Była za kwadrans dziesiąta. Zakręcił więc butelkę i poszedł się położyć. Dopiero o drugiej zapadł w drzemkę, z której trudno było mu się wyrwać, kiedy zadzwonił budzik. Musiał przez kilka minut stać pod strumieniem lodowatej wody, żeby wyjść spod prysznica w jako takiej formie. Opuszczenie tego domu podziałało uspokajająco. W samochodzie przynajmniej był w ruchu. Miał wrażenie, że ten weekend na poważnie objawił mu bolesną samotność po odejściu Suzanne. Przez blisko dwa lata nie chciał sam przed sobą przyznać, jak bardzo ważna była dla niego, jak wpływała na jego społeczne kontakty. Za każdym razem, gdy przyjeżdżał do tego wielkiego pustego domu przy plaży, coraz wyraźniejsze się stawało, że Suzanne do pewnego stopnia reżyserowała jego życie, czego nie zauważał dopóty, dopóki nie odeszła. Gwałtownie zahamował. Przez drogę przebiegła sarna. Zo-

baczył ją dopiero, gdy była trzy czy cztery metry przed maską. Przez moment przednie światła odbiły się w szeroko otwartych ślepiach, ale wystraszone zwierzę zaraz skoczyło w przód i zniknęło w lasku po drugiej stronie drogi. Otto oddychał ciężko, zaciskając ręce na kierownicy. Muzyka, pomyślał i włączył radio. Rozpoznał drugą symfonię Rachmaninowa i próbował zmusić się do spokojniejszego oddechu. Trochę pomogło. Puls zwolnił. Ręce już nie tak kurczowo zaciskały się na kierownicy. Przesunął nogę z hamulca na pedał gazu i powoli jechał dalej w szarym świcie. Nie miał żadnych wiadomości z Durbanu. Nic z Hongkongu. Z Norwegii też nic, oprócz tego sprawozdania Mortena Mundala o śmierci Erika Berntsena. Sam o nie prosił, ale nie uzyskał odpowiedzi, na które liczył. W każdym razie dostatecznie jasnych. Natomiast ze Szwecji, dokąd Otto nic nigdy nie wysyłał, przyszedł absurdalny, nadany z kafejki internetowej e-mail o zgonie, który jeszcze nie nastąpił. Niewiele wskazywało na to, by wydarzenia przyjęły planowany obrót. Trzeba się spieszyć, pomyślał Otto Schultz i dodał gazu. Naprawdę trzeba się spieszyć.

Godzina 11.23 Raasjøen, Romeriksåsen, Akershus -Więc zamierzacie tylko odłączyć ICD? Jakby go zgasić? - Tommy Aamodt z niedowierzaniem przenosił wzrok z Sary Zuckerman na ojca, który leżał na gigantycznej skórzanej kanapie w stylu chesterfield, stojącej pod ścianą w ciekawie umeblowanym pokoju. Starszy z mężczyzn już zaczął rozpinać koszulę, ale Sara go powstrzymała. Ostrożnie przyłożyła głowicę programatora do kieszonki na piersi, gdzie bandaż założony po sobotnim zabiegu rysował się pod materiałem koszuli jak miękka po-

duszeczka. —Jak już mówiłam, odkryliśmy niewielki błąd w programowaniu, który może mieć wpływ na zachowanie ICD w razie migotania komór - wyjaśniła z uśmiechem. - Żeby mieć całkowitą pewność, odwiedzamy teraz tych trzech pacjentów, których operowano w piątek i w sobotę. Ola i ja wyciągnęliśmy szczęśliwy los, który pozwolił nam przyjechać tu, w tę piękną okolicę. To potrwa tylko kilka minut. Żona Klausa Aamodta stała przy olbrzymim palenisku pod drugą ścianą. Wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. Syn Tommy z rękami założonymi na piersi przyglądał im się z niedowierzaniem. -Dlaczego, na miłość boską, przyjechaliście aż tutaj? - spytał. - Nie mogliście zwyczajnie zadzwonić i ściągnąć taty do szpitala? - Próbowaliśmy - odparła Sara natychmiast. - Ale tu raczej marnie z zasięgiem. Klaus uśmiechnął się i zerknął na głowicę, która leżała mu na piersi. Gruby kabel łączył ją z programatorem ustawionym na niskim stoliku. Zaświeciły się cztery diody, maszyna nawiązała kontakt z sercem pacjenta. -Trzeba przejść przez most, żeby zadzwonić - powiedział Klaus. - Tam jest nieduży fragment terenu, na którym daje się złapać zasięg. Ola od czasu do czasu podejrzewał Sarę o kłamstwo, co prawda nie w zasadniczych sprawach, ale niektóre z opowiadanych przez nią historii wydawały się nieprawdopodobne. Guro uważała, że Sara otacza się półzmyśleniami, żeby nikt tak naprawdę nie mógł do niej dotrzeć. Tym razem jednak po raz pierwszy był świadkiem, jak serwuje czyste kłamstwo. Podziw dla jej śmiałości graniczył z niechęcią. Przecież większość domków letniskowych w Norwegii ma zasięg. Niemożliwe, żeby z góry wiedziała, że akurat ta część Romeriksåsen jest wyjątkiem. -Jesteś gotów, Ola? Siedziała na stole z ręką na ramieniu Klausa Aamodta. - Za dwie sekundy.

Monitor programatora migotał przez chwilę, nim w końcu obraz się uspokoił i wyostrzył. Ola dotknął ikony Find patient. Po kilku kolejnych sekundach maszyna rozpoznała ICD jako Mercury Deimos. W prawym górnym rogu Ola widział malutką krzywą pomiaru aktywności serca pacjenta. Normalny rytm zatokowy, ale puls przyspieszony. Klaus Aamodt wyraźnie się bał. - Detekcja czy terapia? - spytał Sarę. - Terapia — odpowiedziała bez wahania. - O czym wy mówicie? — agresywnie spytał Tommy. - ICD wykonuje dwie czynności — wyjaśnił Ola, nie dotykając ekranu. - Pierwszą jest detekcja, czyli wykrywanie nieprawidłowości rytmu serca. Następnie ma zapewnić terapię, czyli leczenie. Najpierw detekcja, potem terapia. Kiedy musimy wyłączyć ICD, wyłączamy albo jedną, albo obie te funkcje. W tym wypadku podejrzewamy terapię... -Nie mamy stu procent pewności, więc po prostu ją wyłączymy. Zrób to, Ola. Ola wcisnął Therapy off. Obraz znów zaczął migotać. Dłużej niż powinien, pomyślał Ola. Nagle ekran zrobił się jaskrawożółty. Pojawił się na nim czarny tekst. Ola zaczął mrugać. Too late. Za późno. - Mamy... mamy mały problem - powiedział cicho. Too late. 00.16.42 00.16.41 00.16.40 -Jaki problem? Sara zirytowana sięgnęła do monitora, żeby obrócić go w swoją stronę. Wtedy i Klaus, i Tommy Aamodt zobaczyliby obraz. Nawet gdyby niewiele z tego zrozumieli, to i tak najprawdopodobniej jaskrawożółty ekran z groźnym tekstem nie wydałby im się dobrą wiadomością z medycznego punktu widzenia. Ola błyskawicznie nakrył dłonią rękę Sary i ścisnął tak mocno, że zmarszczyła czoło i przyciągnęła rękę do siebie. - Ta maszyna jest bardzo delikatna, przecież wiesz —

powiedział Ola, wskazując na programator. — Wyczulona na ruch. Nie był kłamcą klasy Sary, ale zrozumiała, o co mu chodzi. Wstała spokojnie ze stołu i przykucnęła obok Oli. Too late. 00.16.31 - Aha - powiedziała. - Problem, rzeczywiście, masz rację. - Problem? - spytała Bjørg Aamodt. - Jaki problem? Sara wyłączyła i złożyła programator. Diody na głowicy zgasły. Ostrożnie ją zabrała i schowała do torby. - Gdybyśmy mieli czas — odezwała się w końcu — to mój kolega i ja poszlibyśmy na spacer i przedyskutowali, co trzeba zrobić. Ale niestety czasu nie mamy. - Co tu się wyprawia? — krzyknął Tommy, wymachując rękami. — Co wy, do cholery, robicie? Najpierw przyjeżdżacie tu jakimś wrakiem, pędząc jak szaleńcy w fartuchach lekarskich, ciągniecie ze sobą całe mnóstwo draństwa, a teraz mówicie... - Cicho bądź! — odkrzyknęła Bjørg. - Nie mów tak! - Spokojnie. — Klaus uniósł prawą rękę. — Posłuchajmy, co doktor Zuckerman ma do powiedzenia. Zapadła cisza. Ola wstał. Popatrzył na Sarę, potem na zegarek. - Ten ICD, który panu wszczepiono, ma wadę - odezwała się w końcu Sara, stając na środku pokoju. - Właśnie tak, jak powiedzieliśmy zaraz po przyjeździe. Przykre jest to, że ten błąd okazał się poważniejszy, niż sądziliśmy. Programator, którego doktor Farmen miał użyć do wyłączenia funkcji terapii w pańskim kardiowerterze... - teraz patrzyła bezpośrednio na Klausa Aamodta, który wyglądał na bardziej oszołomionego niż przestraszonego — ...nie zdołał skomunikować się z ICD. A ponieważ w stosunkowo niedługim czasie... - chrząknęła, by zyskać na czasie. - Czy ktoś może mi przynieść szklankę wody? Nikt się nie ruszył. - Proszę posłuchać. — Ola przysiadł na brzeżku kanapy i nachylił się nad Klausem Aamodtem. — Będę mówił wprost. Pański kardiowerter-defibrylator jest uszkodzony. Nie mam

czasu tłumaczyć tego bardziej szczegółowo, ale musimy go po prostu wyjąć. -Wyjąć? Wyjąć z ciała? — przenikliwy głos Tommy’ego aż zadrżał wśród drewnianych ścian. Ponieważ Ola siedział do niego tyłem, Tommy patrzył na Sarę. - Chcecie znów zabrać tatę do szpitala i wyjąć z niego to cholerstwo? Czy wy jesteście całkiem... Cholera jasna, podamy was za to do sądu! Pójdziecie siedzieć! - Możecie nas oskarżyć - odparł Ola spokojnie, nie odwracając się. - Ale sprawa przedstawia się jeszcze gorzej. Musimy usunąć kardiowerter-defibrylator tutaj. Mamy na to dokładnie... czternaście minut. Jest w domu jakiś alkohol? -Alkohol? Czternaście minut? Czy wy kompletnie... - Przestań! - Bjørg Aamodt zrobiła krok do przodu. - Co się będzie działo? - spytała i uniosła rękę na widok miny syna świadczącej, że znów chce zaprotestować. - Potrzebny nam alkohol — powtórzyła Sara. - Najczystszy jak to możliwe. - Jesienią robię nalewki - powiedziała Bjørg Aamodt. Jedynie leciutkie drżenie głosu zdradzało, jak bardzo się boi. Mam dwie butelki sześćdziesięcioprocentowego spirytusu. - Dobrze. I nóż. Mały i ostry. Nożyczki. Bandaże. Plaster. Cokolwiek, czym będzie można później przykryć ranę. Jeśli macie sterylne kompresy, to się ucieszę. Przydałaby mi się pincetka. Poza tym potrzebna mi duża miska. Do pieczenia, do sałaty, w ostateczności wiadro. - Mam wygotować nożyczki i nóż? Ola odwrócił się i ze zdziwieniem spojrzał na żonę Klausa Aamodta. Zaledwie kilka minut temu wyglądała tak, jakby miała zemdleć. - Nie mamy na to czasu - wyjaśnił. - Słyszałeś, o co proszą - odwróciła się Bjørg do syna. - Pospiesz się! Młody człowiek przez chwilę patrzył tak, jakby chciał coś powiedzieć, lecz gdy matka wbiła w niego wzrok, czym prędzej wyszedł. - Co się stanie? - spytała Bjørg Aamodt cicho. - Co się

stanie, jeśli nie wyjmiecie tego ICD? - Nie wiemy - odparł prędko Ola, chcąc uprzedzić ewentualne kłamstwa Sary. - Ale naprawdę mamy dobre powody, by przypuszczać, że może się zbuntować. I to groźnie, szczerze mówiąc. Nie proponowalibyśmy czegoś takiego, gdybyśmy nie uważali, że to absolutnie niezbędne. - Rozumiem — kiwnęła głową Bjørg Aamodt. I chyba naprawdę rozumiała. -A pan rozumie? - zwrócił się Ola do Klausa Aamodta. - Rozumie pan, co musimy zrobić? Mężczyzna ledwie zauważalnie kiwnął głową. - Ma pan zaledwie dwudniową ranę pooperacyjną - ciągnął Ola cicho. — To będzie bolesne, ale nie tak, jak byśmy teraz pana cięli. Po usunięciu szwów rana sama się otworzy. Trochę trzeba będzie ją powiększyć, ale przypuszczam, że niewiele. Wyjmiemy ICD i odłączymy go od elektrody. Opatrzymy ranę tym, co mamy, i zawieziemy pana z powrotem do szpitala. Rozumie pan? Klaus Aamodt jeszcze raz kiwnął głową. Łzy przelały mu się z oczu. -To pan... pan to zrobi? -Nie. Doktor Zuckerman otworzy ranę i wyjmie ICD. Ola się uśmiechnął. Potężny mężczyzna ujął go za rękę. -Ja panu ufam - szepnął. - Wobec tego musi mi pan również zaufać, kiedy mówię, że zrobić to powinna Sara Zuckerman - odparł Ola cicho. - Ona jest najlepsza. - Tu są te rzeczy, które chcieliście - rzucił Tommy ze złością i wysypał zawartość plastikowej torby na stół, po czym z tylnych kieszeni spodni wyciągnął dwie nieduże butelki przezroczystego spirytusu. Sara natychmiast sięgnęła po jedną. Odkręciła korek i całą zawartość wlała do czerwonej plastikowej miski. Potem wybrała nożyk do grzybów, nożyczki do paznokci i pincetkę. Wrzuciła narzędzia do cieczy. W pokoju rozniósł się ostry zapach alkoholu. Od razu otworzyła drugą butelkę i podała ją Tommyemu.

- Polej mi tym ręce — poleciła. — Tylko powoli. Tommy skrzywił się i cofnął o krok. -Ja to zrobię - oświadczyła Bjørg, zabierając synowi butelkę. Sara zdjęła wszystkie pierścionki i położyła je na stole wraz z zegarkiem i ciężką złotą bransoletką. Starannie natarła ręce spirytusem, trzymając je odsunięte od ciała. Bjørg Aamodt bez proszenia sięgnęła po miskę z narzędziami i postawiła ją na ławie tuż przy głowie męża. Ola wstał i zrobił miejsce Sarze. - Możesz mu rozpiąć koszulę - poprosiła. -I zdjąć bandaż, zanim polejesz ranę spirytusem. - Mam tu sterylne kompresy. - Bjørg otworzyła dużą czerwoną apteczkę pierwszej pomocy. - Chwileczkę, zaraz go przygotuję. - O rany! - zdumiał się Ola. - Jest pani pielęgniarką? - Położną - odparła krótko. - Mam małe doświadczenie z takimi urządzeniami, ale duże z życiem i śmiercią. Klaus Aamodt mocno złapał się oparcia kanapy prawą ręką. Lewą wsunął pod pośladki. Sara zauważyła, że mężczyzna cały się spina już podczas przemywania rany. - Teraz trochę zaboli - zapowiedziała, kolejno przecinając szwy. Delikatnie wyciągnęła nici pincetką. Z każdym usuniętym szwem rana rozchodziła się coraz bardziej. Kiedy nici już nie było, Sara przyłożyła po dwa palce z każdej strony i rozciągnęła pięciocentymetrowe nacięcie. Klaus Aamodt stęknął. Odwrócił głowę w prawo, oddychał płytko i szybko przez zaciśnięte zęby. - Niedługo skończę. Sara wsunęła palec w kieszonkę pod skórą i tkanką tłuszczową. Kardiowerter wysunął się, jakby był nasmarowany oliwą. - Odkręcę teraz tylko dwie śrubki, żeby go odłączyć od przewodu prowadzącego do pana serca. Sięgnęła do miski ze spirytusem po śrubokręcik wyjęty z torby Oli.

- Musi pan oddychać, Klaus. Proszę oddychać, nawet jeśli pana boli. Jest... Jedna śrubka puściła. - Druga też! Położyła ICD na piersi mężczyzny i za pomocą dwóch sterylnych kompresów ścisnęła brzegi rany. - Spróbuję użyć plastra jako zacisku, zanim założę bandaż. Jeszcze dwie minuty i po wszystkim. - Cholera jasna, mam nadzieję, że tak! - Tommy zasapany wypił spory łyk z butelki, w której została jeszcze połowa spirytusu. Gdyby to była prawda, pomyślał Ola. Gdyby naprawdę już było po wszystkim.

Godzina 13.15 Hotel Wells, Londyn To był niesamowity dzień na giełdzie. Audun Berntsen siedział w swoim starym kącie w hotelu Wells w trzeszczącym wiklinowym fotelu. Poprzedniego wieczoru zdołał wziąć się w garść. Wypił dwa piwa w pubie po sąsiedzku i wmusił w siebie pół porcji ryby z frytkami, zanim poszedł spać całkiem trzeźwy. Obudził się już o szóstej, żeby się przygotować. Unia Europejska i Międzynarodowy Fundusz Walutowy zdecydowały, że wrak leżący nad Morzem Egejskim dostanie jednak sześć bilionów koron pożyczki pomocowej. Światowe giełdy od kilku miesięcy okazywały wielki niepokój z powodu ruiny gospodarczej Grecji. Teraz tryskały radością jak świeżo otwarty szampan, a Audun miał przed sobą całą butelkę tego właśnie trunku. Po otwarciu giełdy w Oslo kupił za milion koron akcje spółki Hurtigruten. Odkąd stary lis Trygve Hegnar zaangażował się w to odwiecznie zagrożone bankructwem przedsiębiorstwo, sytuacja się poprawiła. Znacznie. Gwałtowny optymizm, jaki zapanował po obietnicy udzielenia pożyczki Grecji, będzie miał wielkie znaczenie dla turystyki.

Wierzył w te akcje i postawił na nie wszystko. Wszystko do ostatniego grosza. A akurat w tej chwili wyglądało na to, że dzienny zysk mógł wynieść dwieście pięćdziesiąt tysięcy albo nawet więcej. Oczywiście to i tak za mało, ale nareszcie znów zaczęło mu się wieść. Uradowany wlał więcej szampana do wysokiego kieliszka. Dziwna dziewczyna z recepcji bez proszenia przyniosła kieliszek na nóżce, gdy zobaczyła, że Audun wlewa cristal do papierowego kubka. - Napijesz się? - zawołał nagle, unosząc kieliszek. Vivian spojrzała na niego zdumiona. - Pracuję - roześmiała się i złożyła popołudniówkę. —Ja też! Pracuję jak cholera! - No to może kropelkę — powiedziała, wstając. — A co tak czcisz? - Zycie - odparł Audun Berntsen i wypił do dna. Godzina 17.53 Odins gate 3, Oslo - Lars? - Agnes Klemetsen zatrzymała się gwałtownie, zbliżając się do drzwi własnego domu. — To naprawdę ty? Lars Kvamme uśmiechnął się i nachylił, żeby ją uściskać. Ponieważ Agnes w jednej ręce niosła teczkę z dokumentami, a w drugiej torbę z zakupami, był to uścisk zdecydowanie jednostronny. - Dlaczego tu stoisz? - spytała, próbując się wyrwać z jego objęć. - Muszę z tobą porozmawiać, Agnes. - Dlaczego? Mogłeś po prostu zadzwonić. Właściwie bardzo się spieszę, bo idę... - .. .na kolację do restauracji Ekeberg - dokończył. - Wiem. Próbowałem cię złapać i twoja sekretarka powiedziała mi, że jesteś umówiona ze starymi kumplami z Aker. Z Røkkem i w ogóle. Nieźle się urządziłaś, Agnes. - Unni na pewno nie użyła określenia „kumple” - mruknęła

i zaczęła szukać w kieszeniach kluczy. - Poza tym Kjella Ingego tam nie będzie. Ale dlaczego... - Muszę z tobą porozmawiać - powtórzył Lars. - O czymś bardzo ważnym. Agnes Klemetsen westchnęła, przekręcając klucz w zamku. Najlepszą rzeczą, jaką mogła powiedzieć o Larsie Kvammem, było to, że ma sympatyczną i o czternaście lat młodszą żonę. Ponieważ kobiety przyjaźniły się w dzieciństwie i wciąż utrzymywały kontakt, Agnes musiała przez wiele lat znosić Larsa. Dawniej było to łatwiejsze. Potrafił być czarujący, otwarty i pewny siebie — nie bez powodu. Wysoki i wysportowany. Kiedy spotkała go pierwszy raz, miał trzydzieści trzy lata i już był lekarzem specjalistą. Z upływem lat coś się z nim stało. Coś, czego Agnes nie bardzo umiała zrozumieć. Wszystko, co Lars mówił, było podszyte tonem goryczy. Zmarszczki wokół ust opadały kwaśno w dół, a cień dawnego Larsa umiała dostrzec jedynie wtedy, gdy przebywał razem z czternastoletnim synem. Chłopiec był jedynakiem dotkniętym ciężką formą porażenia mózgowego i jedyną osobą, która potrafiła skłonić Larsa Kvammego do uśmiechu bez złośliwości. - Naprawdę mam bardzo mało czasu - podkreśliła, otwierając drzwi. - Chodzi o Mercury Medical. Popatrzyła zdziwiona. -Ach tak? Wejdźmy do środka. Nawet nie próbując jej pomóc z zakupami, wszedł za nią przez wielkie drzwi i po szerokich kamiennych schodach na piętro. Dopiero pod jej mieszkaniem zaofiarował się, że potrzyma torbę z ICA, kiedy będzie otwierała. - A co ty masz wspólnego z Mercury Medical? - spytała już w mieszkaniu. -Ja? Mam z nimi do czynienia na co dzień. -Aha. No tak. Miałam na myśli... Wskazała stolik pod lustrem. Lars odstawił tam zakupy i zdjął wiosenny płaszcz. - Potrzebny mi kwadrans, Agnes. Piętnaście minut może

mi poświęcić nawet tak zapracowana kobieta jak ty. Agnes bez słowa sięgnęła po torbę. Lars poszedł za nią do dużej kuchni, która wydawała się tak nowa, że wciąż czuło się tu zapach kleju i trocin. Blaty były zupełnie puste, nie powieszono też zasłon. W kącie leżał stos rozłożonych kartonów. - Ładna kuchnia - stwierdził. — Widać, że masz pieniądze. - Nie mogę ci zaproponować nic oprócz wody. - Może być jakaś fatalna historia z deimosem — oznajmił, siadając na jedynym krześle w pomieszczeniu. - Z deimosem? Masz na myśli Mercury Deimos? - Tak. Uśmiechnęła się, lekko kręcąc głową, i zaczęła ustawiać produkty w zupełnie pustej lodówce. - Masz świadomość, jaką renomę ma to urządzenie? - Owszem - odparł Lars. - Gdybym miał wybór, nie korzystałbym z innych producentów. Ale teraz mi tego zabroniono. W SUG ogłoszono całkowity zakaz implantacji deimosów. Podobno jedynie tymczasowo, a wytłumaczeniem jest... - Chwileczkę — przerwała mu, zamykając lodówkę. — Co masz na myśli, mówiąc o całkowitym zakazie? - Słuchaj uważnie — zirytował się. — Sara Zuckerman, która jest ordynatorem, zakazała nam implantacji deimosów od dzisiaj do odwołania. Tłumaczy się zasadami zaopatrzenia i twierdzi, że wykorzystaliśmy prawie cały limit na wasze kardiowertery. - To całkiem rozsądne wytłumaczenie. Dlaczego wpadasz tu i twierdzisz, że... - Dwaj pacjenci zmarli - przerwał jej. Agnes Klemetsen lekko zwilżyła wargi językiem. - Obydwóm dwa dni wcześniej wszczepiono deimosy. - Erik Berntsen - powiedziała powoli. -Właśnie. I jeszcze jeden mężczyzna. Sara Zuckerman nagle przeszła jakąś przemianę. Razem ze swoim protegowanym spędza w szpitalu całe dnie i noce, nawet kiedy ma wolne. Znienacka wzięła za mnie niedzielny dyżur i zaczęła się powoływać na zasady, które wcześniej omijała ze śmiertelną

pogardą... -Dlaczego przyszedłeś z tym do mnie? - przerwała mu. -Jeśli niepokoją cię stosunki w SUG, to dlaczego nie trzymasz się wytycznych? Co ja mam z tym wspólnego? W jej głosie pojawiła się ostrość, która kazała mu usiąść wygodniej i z dezaprobatą zmierzyć ją wzrokiem. - Ponieważ Sara Zuckerman trzęsie całym SUG — powiedział obojętnie, zerkając na zegarek. - Szef kliniki Benjaminsen nigdy jej nie tknie, a dyrektor szpitala będzie uszczęśliwiony, że Sara wreszcie nauczyła się trzymać reguł. Ale jeśli nie interesuje cię coś, co może postawić tę twoją spółkę... - Naszą - poprawiła go ostro. - Jeżeli pijesz do udziałów w Mercury Medical, to to jest nasza spółka. Norwegów. - Wszystko jedno. Jeżeli nie chcesz słuchać, to... — Wstał i obciągnął rękawy marynarki, idąc już do drzwi. - Zaczekaj! Usiądźmy w salonie. Mam kwadrans. - Kwadrans wystarczy - uśmiechnął się Lars Kvamme. — Byłem pewien, że cię to zainteresuje.

Godzina 19.23 Szpital Uniwersytecki Grini Sara Zuckerman czuła się kompletnie wypompowana. Kiedy zrzuciła na podłogę rękawiczki i fartuch z ołowiu, przez chwilę wydawało jej się, że zemdleje. Zatrzymała się pod salą operacyjną, oparła o ścianę i zamknęła oczy. Klaus Aamodt miał już wszczepiony nowy ICD. Tym razem Medtronic Marquis, który zadba o jego serce przez wiele lat, nim zapieczętowana bateria się wyczerpie i trzeba będzie ją wymienić. W ciągu tego dnia Sara nabrała ogromnego szacunku dla tego mężczyzny, a przede wszystkim dla jego żony. Klaus i Bjørg przyjęli wszystko ze spokojem. Kiedy Sara przed reimplantacją poinformowała ich o Norweskim Funduszu

Odszkodowań dla Pacjentów i możliwości wytoczenia sprawy zarówno jej, jak i szpitalowi, oboje zbyli ją machnięciem ręki. Najważniejsze, że teraz już wszystko będzie dobrze, stwierdzili i podziękowali Sarze za zdecydowane działanie. Zwróciła im uwagę, że po zabiegu w Romeriksåsen nad Aamodtem wisi niebezpieczeństwo infekcji. Podała mu więc kloksacylinę i ciproxin w dużych dawkach i na wszelki wypadek już skontaktowała się ze specjalistą z oddziału zakaźnego, żeby trzymał rękę na pulsie. Rozwścieczonego syna małżonkowie na szczęście zostawili nad Raasjøen. - Stoisz tu i się lenisz? - usłyszała głos Oli. Nie miała siły nawet otworzyć oczu. - Chcę do domu - jęknęła. -Jak zdołałaś nad tym wszystkim zapanować? - szepnął. Rozchyliła powieki. - Powiedziałam prawdę - odparła bez mrugnięcia. - Wyjaśniłam państwu Aamodt i całemu personelowi operacyjnemu, że wystąpił problem na łączu elektrody z ICD. Powszechnie wiadomo, że to może oznaczać zagrożenie. Oświadczyłam, że się po prostu bałam przebicia. - Przebicia? — powtórzył Ola. — Naprawdę powiedziałaś „przebicia”? Sara obojętnie wzruszyła ramionami. - Miałam kiedyś przebicie w samochodzie. To z całą pewnością nie było dobre. Więc skoro powiedziałam, że istniało niebezpieczeństwo wystąpienia przebicia, to właśnie takiemu zagrożeniu musiałam zapobiec podczas tej... nieco dramatycznej eksplantacji. - Przebicie! - powtórzył Ola po raz trzeci. - Naprawdę masz źle w głowie! W ich stronę szedł młody pielęgniarz. Pogwizdywał wesoło i mijając ich, uniósł rękę w geście pozdrowienia. Sara i Ola odpowiedzieli uśmiechem. - Chodź tutaj - powiedział Ola cicho i ujął ją za rękę, kiedy pielęgniarz już zniknął za wahadłowymi drzwiami. Myślałem. - Naprawdę myślałeś? - uśmiechnęła się z rezygnacją, ale

pozwoliła się poprowadzić korytarzem. Ola gwałtownie przystanął i odwrócił się do niej. - Zapomnieliśmy o innych programatorach, Saro. - O innych? Co masz na myśli? Ola spojrzał ponad jej ramieniem, żeby sprawdzić, czy są sami. - Zapomnieliśmy o tym, co najbardziej oczywiste - szepnął przejęty. — ICD Berntsena, Holmströma i Aamodta zostały zaprogramowane przy użyciu jednego i tego samego programatora. Ale mamy przecież trzy! Sara zacisnęła oczy, próbując stłumić ziewnięcie. - Trzy programatory - powtórzyła. — Przecież mamy o wiele więcej takich urządzeń. - Trzy programatory Mercury Medical, do cholery! Ale zarówno podczas operacji, jak i podczas tych naszych... eksperymentów badawczych stale używamy jednego i tego samego. Nie było żadnego powodu, by go zmieniać. Przez cały czas sądziłem, że to z generatorem impulsów jest coś nie w porządku. - Chcesz powiedzieć, że ICD są dobre? - Dotknęła ręką czoła i głośno westchnęła. - Chyba jestem na to zbyt zmęczona, Ola. Ostatnie resztki energii zostawiłam tam. - Oczywiście, że ICD działają źle. Pytanie tylko dlaczego. I w jaki sposób błąd do nich przenika? -A ty to odkryłeś w czasie, kiedy ja byłam na sali operacyj nej numer cztery? - Nie. Bo powoli zbliżamy się już do granic moich kompetencji - odparł z przejęciem. - Rozmawiałem za to z moim dobrym kumplem z politechniki, Skulem Holstem. Tym z Orphan Software, no wiesz. Sara miała twarz kompletnie bez wyrazu. - Orphan — powtórzył jeszcze raz na próbę. — Nie słyszałaś o nich? - Rozmawiałeś o tym z kimś jeszcze? Czy... — mówiła teraz tak głośno, że Ola musiał unieść ręce, żeby ją uciszyć. - Samymi ogólnikami — próbował ją uspokoić. - Powiedziałem, że mamy problem z ukrytym programem, a Skule jest tak

zapatrzony w komputery, że w ogóle nie myśli o komplikacjach medycznych. Skule jest cholernie dobry, Saro. Tego, czego on nie wie o programowaniu, nie warto wiedzieć. Pomyślałem, że mógłbym zabrać do niego te trzy programatory i poprosić, żeby... - Za żadne skarby nie wyniesiesz nic więcej ze szpitala. Teraz to ona uniosła ręce. — Masz doprawdy bardzo swobodny stosunek do cudzej własności, Ola. To, że w środku lasu wyciągnąłeś z kieszeni śrubokręt do ICD... -Tobias uważa, że one są takie słodkie - roześmiał się. - I rzeczywiście są. Takie malumalumalusieńkie, jak mówi. Dobrze, że go miałem, prawda? Co byś zrobiła, gdybym... - Nie ma mowy, Ola. - Ale... -Jeżeli ten twój Skule jest jedyną osobą, która może to stwierdzić, niech przyjdzie do nas. Ola się rozjaśnił. - Mógłby nas wcisnąć na jutro na pierwszą. Na pewno zgodzi się przyjechać. Pewnie będzie musiał przywieźć ze sobą trochę sprzętu. Zaraz do niego zadzwonię. - No to dzwoń. - Potarła oczy. -I naprawdę nie chcę, żebyś myślał, że brak mi entuzjazmu. Dziękuję, że wciąż trzymasz rękę na pulsie. Jestem już po prostu tak zmęczona, że... - Mogę cię nauczyć kilku sztuczek związanych ze spaniem. - Nie, dziękuję. Można by pomyśleć, że cierpisz na narkolepsję. Ja wolę tradycyjny sposób. Wygodne łóżko, zaciągnięte zasłony i zatyczki w uszach. - Cokolwiek, byle działało. Śpij dobrze. Odwrócił się, żeby odejść, ale zaraz zmienił zdanie. Lekko dotknął ramienia Sary. Była od niego znacznie niższa i musiała zadrzeć głowę, żeby na niego spojrzeć. - To naprawdę ogromna przyjemność móc pracować z tobą - powiedział ze spuszczonym wzrokiem, prawie zawstydzony. - W ciągu tygodnia nauczyłem się więcej niż wcześniej przez rok. -Nie mogę ci się odwzajemnić tym samym. — Odsunęła jego rękę. - Ale jeśli chciałbyś dostać zestawienie swoich moż-

liwości, które mógłbyś jeszcze rozwinąć, to chętnie służę. Zmieszany spojrzał na swoją rękę, którą Sara strąciła. -Ja też cię lubię, dzieciaku - dodała z prawie niewidocznym uśmiechem, lekko pogłaskała go po policzku i ruszyła do przebieralni, żeby zdjąć z siebie strój operacyjny.

Piątek, 4 sierpnia 2006 Godzina 19.10 East Hampton, Nowy Jork

-CDO! - Joe Jackson powoli uniósł kieliszek z winem pod światło. - Collateralized debt obligations. Na to powinieneś postawić, Otto. To w tym są pieniądze. Otto Schultz odłożył sztućce i starannie wytarł usta płócienną serwetką. -Mam nadzieję, że rozumiesz, o czym mówię - powiedział po krótkiej pauzie. - Chodzi mi o małe ryzyko i duży zysk. - A czy nie wszystkim nam o to chodzi? - zaśmiał się Joe Jackson. - Zero ryzyka i ogromny zysk. Gdybym mógł sprzedawać coś takiego, byłbym przebogaty. -Już i tak jesteś - stwierdził Otto krótko. - Tak samo jak każdy drań na podobnym stanowisku w Goldman Sachs. Suzanne? Poproszę cię o jeszcze jedną butelkę. Tylko troszeczkę podniósł głos, by dotarł za zamknięte drzwi, do pomieszczenia pierwotnie przeznaczonego na kredens o powierzchni niespełna piętnastu metrów. Suzanne kilka lat po kupieniu tej olbrzymiej posiadłości nad morzem przerobiła je jednak na mały salonik. Otto nie mógł pojąć, dlaczego uparcie przesiadywała w tym maleńkim pokoiku z oknami wychodzącymi na ogródek ziołowy starej Ruth, skoro największy salon miał panoramiczne okna z widokiem na morze. Ale Suzanne już taka była. Najpierw marudziła o domu w Villafranche-sur-Mer, a kiedy Otto w końcu wybulił siedem milionów na willę na wzgórzu, kupiła czteropokojowe ciemne mieszkanie na Starym Mieście, bo twierdziła, że tam jej się o wiele lepiej śpi. W mieszkaniu na Manhattanie bywała w zasadzie tylko w sypialni, w łazience i w kuchni. Twierdziła, że nie da się go umeblować. Powtarzała, że ono do niej nie przemawia, i wzdychała za każdym razem, gdy chciał, by razem pooglądali telewizję w salonie.

Przyniosła mężczyznom butelkę wina. - Powinno trochę pooddychać - uśmiechnęła się blado i postawiła wino przy otwieraczu na olbrzymim kredensie pod ścianą. - Przepraszam, że musiałam odejść od stołu, ale po prostu źle się czuję. Pójdę się położyć. - O tej porze? - Otto Schultz skrzywił się i spojrzał na zegarek. - W kuchni jest Ruth - powiedziała tylko. - Jeśli będziecie czegoś potrzebowali, poproście ją. Dobranoc, Joe. Widzimy się na śniadaniu. Miło, że mogłeś przyjechać. Chyba naprawdę tak myślała. Szybko uściskała gościa i wyszła. -Ach, te kobiety - szepnął Otto, kiedy drzwi się za nią zamknęły. - Bez nich nie ma życia, chociaż nie da się ich zrozumieć. Ale powiedz mi coś więcej o tych CDO. Joe Jackson przełknął jeszcze jeden łyk wina i dalej przyglądał się barwie trunku w blasku świec tkwiących w ogromnych kandelabrach po obu stronach stołu. Otto wstał i podszedł do kredensu. - Ile masz? - spytał Joe. Korek wyskoczył z butelki z głuchym odgłosem. - Sto milionów - odparł Otto. - Siedemdziesiąt w garści i trzydzieści pożyczonych. Joe uśmiechnął się, nie patrząc na dawnego szkolnego kolegę. Wiedział, że Otto Schultz dysponuje niezłą sumką, założywszy najpierw Apollo Med-Elec, a po fuzji doprowadzając Mercury Medical pod samo niebo. Ale nawet mu się nie śniło, że będzie mowa o takich pieniądzach w gotówce. -No to możesz rocznie zarobić około dwudziestu milionów. To godne finansisty takiego jak ty. - Nie jestem żadnym finansistą - zaprotestował Otto. - Kie dyś zakładałem przedsiębiorstwo, ale teraz jestem przemysłowcem. To coś zupełnie innego. Joe kiwnął głową i przyjrzał się nowemu winu, kiedy trafiło do czystego kieliszka. -Wyjaśnij - polecił Otto. Joe powąchał ciemnoczerwony płyn i odstawił kieliszek

bez próbowania. -CDO bazuje na kredytach subprime, czyli udzielanych klientom o niskiej wiarygodności. Zaliczają się do naszych najbezpieczniejszych produktów - powiedział. - To superprodukt. Jak wiesz, ceny nieruchomości w tym kraju rosną równo i nieprzerwanie niemal bez wyjątku każdego roku od czasów drugiej wojny światowej, a nawet dłużej. Przy naszym rekordowo niskim poziomie odsetek zrealizowanie marzenia o własnym domu stało się możliwe nawet dla najgorszych kredytobiorców. - Uniósł brwi i powiódł wzrokiem wokół pokoju, jakby wspaniała budowla, w której przebywali, była arcytypowym amerykańskim domem. - Zabezpieczenie banków tkwi w nieruchomościach. Jeśli kredytobiorca nie jest w stanie spłacić kredytu, bank zwyczajnie zabiera dom i sprzedaje go komuś innemu. To o wiele bezpieczniejsze niż ściganie niewypłacalnego dłużnika. A ponieważ ceny nieruchomości idą tylko w jednym kierunku... - lewą ręką narysował łuk mocno wygięty ku sufitowi - ...więc nie wiąże się to w zasadzie z żadnym ryzykiem. - Można by przypuszczać, że jest odwrotnie - powiedział Otto powoli. - Z tego, co mówisz, wynika, że dla banku niespłacanie kredytów musi być wręcz opłacalne. Najpierw bank dostaje raty z odsetkami, dopóki dłużnik jest w stanie je spłacać, a potem zabiera dom i zatrzymuje cały zysk z jego kolejnej sprzedaży, prawda? Joe Jackson oblizał kącik ust. -Tak - potwierdził z lekkim uśmiechem. - A jak sądzisz, dlaczego w ogóle ktokolwiek udziela takich kredytów? Z dobrego serca? - Ale gdyby ceny nieruchomości zaczęły spadać, to czy to wszystko... -Ceny nieruchomości nie spadną - przerwał mu Joe z ożywieniem, kładąc oba łokcie na stole. - Skoro nie spadają od sześćdziesięciu czy siedemdziesięciu lat, to dlaczego miałyby nagle zacząć spadać teraz? No dlaczego? Wpatrywał się w Ottona, jakby czekał na odpowiedź. Pomyśl o wszystkim, co spotkało ten kraj od lat

czterdziestych! Mieliśmy w nadmiarze kryzysów i rozkwitów ekonomicznych. Angażowaliśmy się w rozmaite wojny, a przede wszystkim przeszliśmy rewolucyjny rozwój techniczny. Ostatnich pięćdziesiąt lat było dla kraju większym wyzwaniem niż wcześniejsze dziesięć tysięcy! -Stany Zjednoczone mają dwieście trzydzieści lat - zauważył Otto. -Wszystko jedno. Chodzi o to, że koniunktura cały czas się zmienia, ale prawie wcale nie wywiera wpływu na ceny nieruchomości. One stale idą w górę. W górę, w górę, w górę! - mówiąc to, Joe unosił rękę coraz wyżej. - A żeby mieć pew ność - ciągnął - łączymy te kredyty w pakiety. Załóżmy, że ma się tysiąc takich kredytów subprime... - Sięgnął po srebrne sztućce i trzymając w ręku dwa noże, widelec i łyżeczkę do deseru, usiłował pochwycić spojrzenie Ottona. - Gdyby pięćdziesiąt z tych domów wbrew przewidywaniom przyniosło stratę - powiedział, odkładając widelec - to tych dziewięćset pięćdziesiąt udanych inwestycji w pełni by ją wynagrodziło. Im więcej takich kredytów połączy się w pakiet, tym mniejsze ryzyko. Nikt... Otto Schultz uniósł dłoń. - To znaczy - zaczął i przez chwilę się zawahał. - To znaczy, że właśnie te pakiety kredytów subprime nazywasz CDO? - Mówiąc w prosty sposób, tak. Nasz najbezpieczniejszy produkt, Otto. W zeszłym roku przeciętny zysk wyniósł dzie więtnaście procent. Zrobiło się tak cicho, że Joe słyszał syk płomienia dogasającej świecy. - Osiemnaście, dwadzieścia procent zysku to dużo na dzisiejszym rynku - dodał jeszcze cicho. - Rzeczywiście dużo - kiwnął głową Otto. - Ale też i zamierzam zainwestować wszystko, co mam. Zastanowię się nad tym, Joe. Daj mi kilka dni. Muszę sobie to przemyśleć. - Czy kiedykolwiek źle ci doradziłem? - Nie, nigdy. Znów zapadła cisza. Joe nachylił się i wyjął z teczki dwie lakierowane broszury.

- Poczytaj sobie. - Pchnął je przez stół. - Szczególnie Galaxy CDO. - Stuknął palcem w jedną z ulotek. - W to wierzę najbardziej. Otto leciutko się uśmiechnął. -W każdym razie nazwa mi pasuje - powiedział, nie dotykając broszur. Zdezorientowany Joe zmarszczył brwi. - Galaxy - wyjaśnił Otto. - Mercury. Apollo. - Obaj jesteśmy dziećmi epoki kosmosu - uśmiechnął się Joe z ulgą. - A jeśli ta propozycja będzie ci odpowiadała, to odwiedzę cię w przyszłym tygodniu razem z jednym z naszych najzdolniejszych chłopaków. W biurze, oczywiście. - Dobrze - kiwnął głową Otto. - Chcę znać wszystkie liczby, wszystkie analizy. Chcę dostać oceny agencji ratingowych. Krótko mówiąc, wszystkie informacje o CDO, jakie tylko ist nieją. W całej galaktyce. Teraz Joe Jackson śmiał się już głośno. - Za dwa, trzy lata ludzie będą płakać krwawymi łzami, że przepuścili taką okazję. Cieszę się, że będziesz z nami na pokładzie, Otto. -Jeszcze się nie zdecydowałem - zauważył Schultz ostro i uniósł kieliszek. Ale tak naprawdę decyzję już podjął.

Wtorek, 11 maja 2010 Godzina 17.10 Szpital Uniwersytecki Grini

—Już mam! — oznajmił mężczyzna przy komputerze, nie patrząc na nich. Sara Zuckerman rzadko miała okazję spotkać kogoś, kto tak nie odpowiadałby powszechnym stereotypom jak Skule Holst. Nie bardzo wiedziała, kogo się spodziewać, kiedy Ola przedstawił jej przed południem kolegę ze studiów, ale z pewnością nie oczekiwała kogoś takiego. Skule miał ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu, szerokie bary i jasne gęste włosy, które wyglądały na ostrzyżone jak na pokaz mody. Jedyną cechą łączącą tego atletycznie zbudowanego mężczyznę z innymi maniakami komputerowymi, z jakimi zetknęła się w życiu, było unikanie kontaktu wzrokowego. Przez cały czas Skule wpatrywał się w sprzęt, który rozstawił na środkowym stole w magazynie stymulatorów. - Wszystko siedzi w nim. — Wskazał programator oznakowany teraz solidnym krzyżem ze srebrzystej taśmy izolacyjnej. -To ten, który był używany podczas tych trzech zabiegów - powiedział Ola bliski zachwytu. - To znaczy... -...że zawiera dodatkowy plik - ciągnął Skule Holst, nie zważając na Olę. - Ten plik nazywa się ktmfsetup.exe. - Kate co? - spytał Ola. - K-T-M-F-setup.exe - przeliterował Skule. - Ten plik jest tylko w tym programatorze. - Dodatkowy plik - powtórzyła Sara z namysłem. - A ile mniej więcej plików siedzi w tej maszynie? - Kilka milionów — odparł Skule beznamiętnie. — Dlatego znalezienie tego jednego trochę trwało. Ponieważ nie mam szyfrów ani kodów, nie mogę jednoznacznie stwierdzić, jak działa.

- Ale jesteś pewien, że nie ma go w żadnym z pozostałych programatorów? — Sara wskazała głową dwie walizki. - Tak. Kiedy mówię, że jestem czegoś pewien, to jestem. Wpatrywał się teraz w klawiaturę własnego laptopa. - Ale... ale co on robi? Co ten plik robi z ICD? - Sara po deszła bliżej, by zmusić Holsta do uniesienia głowy. - Tak jak mówiłem, nie wiem. Ale sądząc z tego, co mi powiedział Ola, zgaduję, że to taki mały wirus, który sprawia, że ICD zachowuje się inaczej, niż powinien. Prawdopodobnie zawiera algorytmy umożliwiające wprowadzenie ustawień czasowych. Zgodnie zresztą z waszą teorią. Jeśli dobrze zrozumiałem, zabójcze ICD są przecież sprawdzane przed wypisaniem pacjenta ze szpitala, więc do pewnego momentu działają bez zarzutu. Sara westchnęła. - Przecież ustaliliśmy, że nikomu nie powiemy, co się dzieje - zwróciła się do Oli. — Pozwoliłam ci na to pod warunkiem, że... - No ale on musiał wiedzieć, czego szuka, do cholery! Prawda, Skule, że musiałeś... -Jedno w każdym razie jest pewne - przerwał mu Holst, wciąż pozornie niewzruszony tym, co się dzieje wokół niego. - A mianowicie, że ten plik powstał w fabryce. To program, który firma Mercury Medical musiała stworzyć sama. - Niemożliwe! — zaprotestowała Sara ostro. - Mercury Medical podobnie jak wszyscy inni producenci takiego sprzętu mają wyjątkowe systemy kontroli bezpieczeństwa! Skule wzruszył ramionami i wreszcie podniósł oczy. Utkwił wzrok w ustach Sary. - Niemożliwe, żeby to zrobił ktoś spoza firmy — oświadczył. - Szyfrowanie jest supertajne. Ola domyślał się czegoś takiego i miał całkowitą rację. Obstawiam niewiernego sługę. Albo jakiś test, który nie wiadomo jakim sposobem zawędrował na manowce. Prawdopodobnie wirus został umieszczony w tym programatorze już później. - Później? - spytała Sara. - Co masz na myśli, mówiąc później?

- Zakładam, że tę maszynę macie już od pewnego czasu. - Skule znów patrzył przed siebie. Sara kiwnęła głową. - Wirus taki jak ten może w każdej chwili przedostać się do programatora tędy. — Wskazał na złącze USB. - Ola mówił, że programatory są ciągle aktualizowane. Na pierwszy rzut oka uważam, że maszyna była w porządku, dopóki ktoś jej nie zaraził. Mogło się to na przykład stać w zeszłym tygodniu. To nie wtedy ludzie zaczęli wyciągać tu kopyta? -Ale... — zaczęła Sara. -Posłuchaj! - Skule Holst odsunął krzesło od stołu. - Poświęciłem pół dnia na zidentyfikowanie jednego pieprzonego pliku wśród miliona. Na jego zakamuflowanie potężna firma wydała miliardy. Ola zapowiedział, że trudno będzie znaleźć kogoś, kto mi za to zapłaci. Innymi słowy to przyjacielska przysługa. Gdybyś wiedziała, ile wart jest mój czas, zrozumiałabyś, że ta przysługa jest ogromnie przyjacielska. Ale nie zamierzam tracić mojego drogocennego czasu na przekonywanie kogokolwiek. - Wcale nie musisz — wtrącił Ola prędko. — Upewnię się tylko, czy wszystko dobrze zrozumiałem. Skule Holst wzruszył ramionami, ale przynajmniej nie wstawał. -Jeden plik. - Ola dotknął jednego palca wskazującego drugim. — Jeden programator. Plik zawiera wirus, który został wgrany do jednostki programującej najprawdopodobniej całkiem niedawno. Wirus wprowadza błędne parametry do kar- diowerterów-defibrylatorów podłączonych do tego programatora. Trzymał wyprostowane trzy palce. — Trzy fakty. - Tego ostatniego jedynie się domyślam - powiedział Skule. - Ale na podstawie tego, co mi mówisz o błędach ICD, wydaje się to całkiem prawdopodobne. Proste, prawda? - Prawie ogarnął go zapał i mówiąc, spojrzał na Olę: - Masz więc plik z wirusem na czymś takim - machnął w powietrzu srebrzystym pendrive’em - wkładasz to do portu USB w programatorze, wciskasz parę klawiszy i pstryk! — Teraz uśmiechał się

szeroko. Zęby miał równie idealne jak całą resztę. — Masz maszynę do zabijania! To właściwie cholernie fajne. Od lat się zastanawiamy, jak by się można było włamać do rozruszników i innych takich urządzeń, a tymczasem to taki prosty pomysł - po prostu przesłać małego wirusa! - Fajne to raczej niezbyt odpowiednie określenie — stwierdziła Sara chłodno. - Poza tym ten sposób postępowania zakłada konieczność dostępu do programatora. Takich osób jest niewiele. Skule rozejrzał się po pokoju z drwiącą miną. - Rzeczywiście, macie top security\ Siedzę tu już od kilku godzin. Przez ten czas zajrzały tu cztery osoby. Tylko dwie spytały, co robię, i uspokoiły się na wspomnienie twojego nazwiska. - Przelotnie zerknął na Sarę. - Ale my cię tu wprowadziliśmy — zauważyła. — Między ogólnie dostępnymi rejonami szpitala a tym pomieszczeniem są trzy pary zamkniętych drzwi. Skule nie wydawał się przekonany. - A kto ma do nich kody i kartę? - Wiele osób - rzucił Ola, zanim Sara zdążyła odpowiedzieć. - Lekarze i pielęgniarki, personel sprzątający. Nie wiem, czy sanitariusze i administracja też, ale... - Potarł kącik oka palcem z ogryzionym paznokciem. - Trochę za często zastawałem te drzwi otwarte. - Cholera! - Skule z podziwem wskazał na otwartą szafkę w rogu. — Ile ICD macie na tej półce? Dwadzieścia pięć? Więcej? Sto tysięcy za sztukę? Narażacie moje podatki na ogromne ryzyko, tyle mogę powiedzieć. - ICD jest kompletnie bezwartościowy dla osób, które nie wiedzą, jak go stosować - stwierdziła Sara ostrym, niemal agresywnym tonem. — I nie jest wcale prawdą, że zasady bezpieczeństwa są takie dziurawe, jak twierdzicie. W każdym razie... - wsunęła palce we włosy, które zniknęły w ciemnych lokach. Na moment szeroko otworzyła oczy, w końcu opuściła ręce i

głośno westchnęła. - W każdym razie dotarliśmy do krańca drogi — zakończyła. - Co masz na myśli? -Mamy już dość. - Dość czego? - Dość, żeby zrobić to, na co nalegasz od kilku dni. Zaraz siadam i napiszę dokładne sprawozdanie z tego, co się wydarzyło. Ty zrób to samo, ale skoncentruj się na szczegółach technicznych. Jutro rano podnosimy alarm. Przekażemy raporty, ten programator i te trzy ICD Kaaremu i dyrektorowi szpitala. - Dzięki Bogu - powiedział Ola i poklepał Skulego Holsta po plecach. — Wiedziałem, że mogę ci ufać. Pomożesz mi napisać tę notatkę? - Nie - odparł Skule i zaczął pakować swoje rzeczy do dużej walizki. - Gównianą robotą musisz się zająć sam. Ale przed wyjściem chciałem jeszcze spytać... - Znieruchomiał w pół ruchu z twardym dyskiem w jednej ręce i wiązką kabli w drugiej. - Zastanawialiście się, czy ktoś przypadkiem nie chce, żebyście to odkryli? Ola spojrzał na niego zdziwiony. Sara zmrużyła oczy i lekko przekrzywiła głowę. -Ktoś miałby tego chcieć? - powtórzył Ola. - O co ci chodzi? Skule Holst włożył swoje rzeczy do walizki i zamknął pokrywę. - Suma tego, co mi opowiedzieliście, skłania mnie do stwierdzenia, że tego wirusa raczej nie przypadkiem wypuszczono w SUG. - Teraz już naprawdę nie wiem, o co ci chodzi - powiedziała Sara powoli. -To musi mieć związek z wami dwojgiem — oświadczył Skule. - A głównie z tobą. - Skinieniem głowy wskazał na Sarę, ale na nią nie spojrzał. - Z tego, co Ola mówi, jesteś sławna na całym świecie i cholernie dobra w tym, co robisz. Sara lekko kiwnęła głową. Ola starał się nie uśmiechać zbyt szeroko. - No i plączesz się wszędzie z moim kumplem. A niezbyt

wielu lekarzy w tym kraju ma również wykształcenie inżynierskie. - Owszem, to wcale nie jest aż tak... — zaczął Ola, ale prze rwał mu zniecierpliwiony głos Skulego. - Kombinacja was dwojga i kompetencji, jakie posiadacie, to rzadkość, Ola. Nie udawaj niepotrzebnie skromnego. Mnie się wydaje, że zostaliście... wybrani. Wirus został wypuszczony tutaj, bo ktoś uznał, że macie większe szanse na odkrycie go niż inni. To się w każdym razie okazało słuszne. Gliny dalej by nad tym siedziały i tylko drapały się w głowę. -Ale kto, na miłość boską... - zachodził w głowę Ola. - Dlaczego ktoś miałby uśmiercać ludzi, żeby... - Żeby zaszkodzić Mercury Medical — weszła mu w słowo Sara. - Chcesz powiedzieć, że ktoś chce zaszkodzić Mercury Medical? - Przecież ustaliliśmy, że wirus został stworzony właśnie przez tę firmę - przypomniał Ola z rezygnacją, nie czekając na odpowiedź Skulego. - Kto chciałby sam sobie zaszkodzić? - Nie mam pojęcia. - Skule Holst wzruszył ramionami. - Ale na podstawie tego, co zobaczyłem i usłyszałem dzisiaj, nie wydaje mi się, żeby... ta... sprawa... - położył dłoń na programatorze z naklejonym srebrnym krzyżem — ...trafiła do was przypadkiem. Ktoś chciał, żeby ten wirus został odkryty jak najszybciej - stwierdził, wziął walizkę do ręki i skierował się do drzwi. Sara i Ola stali zdezorientowani. Skule Holst jeszcze się do nich odwrócił i dodał, nie patrząc na nich: —A jeśli nie pójdziecie z tym do władz najpóźniej jutro rano, ja to zrobię. Przecież mimo wszystko to są zabójstwa z premedytacją. Godzina 21.10 Odins gate, Oslo Gdy Agnes Klemetsen otworzyła drzwi do mieszkania po zdecydowanie za długim dniu pracy, uświadomiła sobie, że

nie pamięta, kiedy ostatnio spędzała wieczór w domu. To musiało być przed kilkoma tygodniami. Wprawdzie i tak było już po dziewiątej, ale jeszcze przez dwie godziny mogła robić dokładnie to, na co miała ochotę. Nie było tego wiele. Wypadła ze wszystkich seriali telewizyjnych. Odtwarzacz DVD był zepsuty, a za dużo czasu upływało między kolejnymi okazjami, kiedy chciała z niego skorzystać, by pamiętała, że trzeba go oddać do naprawy. Ostatnia powieść Johna Irvinga leżała zaczęta na łóżku, ale codziennie zasypiała, nie docierając do strony dziesiątej i następnego dnia niewiele z niej pamiętała. Książka tkwiła po prostu na szczycie stosu pereł literatury starannie dobranych na wypadek, gdyby zadzwonił ktoś z redakcji Nocnego stolika w „Dagens Næringsliv”. Radość z wolnego wieczoru zaczynała powoli przemijać, kiedy rzuciła klucze na stolik przy wejściu i odwiesiła płaszcz na kolorowy wieszak hang-it-all kupiony w sklepie z pamiątkami w Mo Ma za ułamek ceny, jaki musiałaby za niego zapłacić w Norwegii. Zdjęła buty i zabrała pocztę do salonu. Wszystko pachniało czystością. Niezamieszkaniem, pomyślała. Sterylny zapach syntetycznych środków czystości został po sprzątaczce, która przychodziła w każdą środę. Za często. Agnes Klemetsen ledwie miała czas zabrudzić gładkie, minimalistycz- ne powierzchnie między jedną wizytą Polki a drugą. Czasami Agnes odnosiła wrażenie, że mieszka w hotelu. Przebudowa kuchni była próbą nadania przestrzeni cech bardziej osobistych. Ponieważ jednak nie znalazła czasu na dokończenie projektu, w ogóle przestała przygotowywać posiłki inne niż te, które po prostu dawało się zjeść bezpośrednio po wyjęciu z lodówki. Latem, pomyślała, siadając na kanapie. Latem wszystko znajdzie się na swoim miejscu. W poczcie były trzy koperty. W jednej - żebraczy list od Lekarzy bez Granic, w drugiej - informacja o pracach

społecznych na rzecz wspólnoty mieszkaniowej w przyszłą sobotę, a w trzeciej - rachunek za prąd od firmy Hafslund już uregulowany poleceniem zapłaty. Odłożyła korespondencję na stolik ze szkła i rozsiadła się wygodnie. Bolały ją stopy przez cały dzień uwięzione w nowych, trochę za ciasnych butach. Dokuczliwy ucisk w krzyżu stale się wzmagał, a gdy się przez chwilę zastanowiła, stwierdziła, że nadciąga dobrze znany ból głowy. Zamknęła oczy i nagle poczuła się kompletnie wyzuta z sił. W mieszkaniu panowała taka cisza, że aż szumiało w uszach. Mogłaby zadzwonić do kogoś z przyjaciół, zaprosić kogoś, wypić razem kieliszek wina, pogadać. Ale był środowy wieczór. Przyjaciele, których wciąż miała, zajmowali się kładzeniem spać dzieci, szykowaniem drugich śniadań na jutro, praniem i odrabianiem lekcji ze zbuntowanymi nastolatkami. Już sama myśl o tych zajęciach poprawiła jej humor. Cisza zmieniła charakter. Otuliła ją jak ciepła kołdra. Agnes Klemetsen uśmiechnęła się, pół siedząc, pół leżąc na kanapie. Takie życie sobie wybrała. Była jedyną córką tak starych rodziców, że oboje już nie żyli. I od czasu do czasu czuła się szczęśliwa, że jest sama, całkiem wolna. Oddychała coraz równiej. Myśl o Larsie Kvammem pojawiła się tak szybko i niespodziewanie, że aż się przestraszyła. Ból krzyża kazał jej usiąść prościej i nagle zupełnie oprzytomniała. Poprzedniego wieczoru Lars odsiedział u niej kwadrans i w końcu dał się nakłonić do wyjścia. Jego rozczarowanie było namacalne, gdy człapał do drzwi bez jakiejkolwiek obietnicy z jej strony. Agnes wszystko zbagatelizowała. I nie tylko po to, by się pozbyć nieproszonego gościa. Po prostu uznała, że Lars się myli. Niemożliwe, by deimos źle działał. Koszty przygotowania projektu były astronomiczne, a kontrola jakości posunięta do ekstremów. Gdyby jednak wbrew wszystkiemu kardiowerter-defibrylator Mercury Medical miał wady, to raczej mało

prawdopodobne, aby coś takiego odkryto dopiero w prowincjonalnym szpitalu w Norwegii. Tak właśnie myślała Agnes i takimi argumentami udało jej się pozbyć z domu Larsa Kvammego. Po jego wyjściu na tyle długo zastanawiała się jednak nad tym wszystkim, że w końcu spóźniła się na kolację w restauracji Ekeberg dziesięć minut. Wstała i wbiła wzrok w podłogę, nie bardzo wiedząc, co robić. Ta Sara Zuckerman to, zdaje się, jakaś wielka postać. Nawet mimo odrazy Larsa do tej kobiety widać było, że ją podziwia. Uparcie twierdził, że nigdy by się tak nie zachowała, gdyby nie miała czegoś do ukrycia. Taki sam upór wykazywał, kiedy Agnes zasugerowała egoistyczne motywy — na przykład chęć ukrycia własnych błędów i obarczanie winą deimosa. Lars dosłownie wyśmiał tę teorię. Prawdopodobnie chodzi o jakąś błahostkę, o zasady dokonywania zakupów, o zbieg okoliczności albo całkiem po prostu o rywalizację między dwojgiem lekarzy w za małym dla nich szpitalu. Agnes napatrzyła się na podobne przepychanki swego czasu, gdy była prezesem zarządu Szpitala Uniwersyteckiego w Oslo. Lecz jeśli z deimosem jest coś nie w porządku? — pomyślała, idąc do kuchni. Jeśli naprawdę istnieje związek między implantacjami deimosa a tymi dwoma zgonami... Ta myśl nie pozwoliła się dokończyć. Oddział Państwowego Funduszu Emerytalnego do spraw Inwestycji Strategicznych wniósł ponad jedną szóstą swojego łącznego majątku do spółki, która nigdy nie straciła pieniędzy. Na której prawie nikt nigdy nie stracił. Do spółki, która dzięki zaufaniu i znakomitym kompetencjom utrzymywała się na hiperwrażliwym rynku, gdzie życie jednostki zależało od zaawansowanej technologii i chemii. Agnes pokręciła głową. Wchodząc do wielkiej pustej kuchni, pomyślała, że musi być przemęczona. Krzyż rozbolał ją jeszcze mocniej, a pasek uciskał bardziej niż zwykle. O tydzień za wcześnie, doszła do wniosku i przypomniała sobie, że dawno nie była u

ginekologa. Miała ochotę na zimne piwo. Może na kieliszek wina. Zawahała się przez chwilę, w końcu wlała wodę do czajnika. -Ale jeśli - szepnęła, otwierając szafkę, w której powinna być resztka herbaty. - Jeśli... Gdyby coś było nie tak, Sara Zuckerman oczywiście podniosłaby alarm. Poprzedniego wieczoru Agnes dwukrotnie skonfrontowała Larsa z tą oczywistą słabością w jego teorii. Za każdym razem w odpowiedzi słyszała tylko jakieś mamrotanie. Woda zagotowała się szybko. W szafce była tylko liściasta herbata Kusmi, a sitka nigdzie nie mogła zaleźć. Zdecydowanym ruchem wsypała łyżeczkę czarnych listków do kubka i zalała je wrzątkiem. Z sąsiedniej szafki wyjęła dwa czekoladowe herbatniki i wolno, żeby nie rozlać ani kropli z pełnego po brzegi naczynia, wróciła do salonu. Było już wpół do dziesiątej. Minus sześć godzin na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. W Nowym Jorku ciągle jest popołudnie. Odstawiła kubek na stolik i sięgnęła po telefon stacjonarny, który tkwił w ładowarce na stoliczku koło kanapy. Otto Schultz podał jej najtajniejszy ze swoich trzech numerów telefonicznych, a na wizytówce naskrobał adres e-mailowy dostępny tylko dla wtajemniczonych. Szepnął jej przy tym do ucha, że trudniej go zdobyć niż e-mail Baracka Obamy. Odebrał już po trzech sygnałach. Wśród wielu cech Agnes Klemetsen była również bardzo nienorweska zdolność do prowadzenia niezobowiązujących rozmów. Już w Wyższej Szkole Handlowej zaobserwowała u siebie ten rzadki talent, a później tylko go rozwijała. Miała koleżanki, które były od niej ładniejsze i zdolniejsze, ale żadna nie posiadała tej umiejętności przyciągania uwagi otoczenia wdziękiem i pozornym zainteresowaniem osobą rozmówcy. Teraz potrzebowała mniej niż minutę, by skłonić dyrektora generalnego Mercury Medical Ottona Schultza do głośnego śmiechu historią o tym, jak po powrocie ze Stanów zamieniono jej bagaż i w domu otworzyła walizkę należącą do

osiemdziesięciotrzyletniego mężczyzny. Schultz nie tylko się śmiał, ale rozmawiał z nią tak, jakby uważał za najbardziej oczywistą rzecz na świecie jej telefon zza Atlantyku w tak błahej sprawie. -By the way - powiedziała kilka minut później. - Mam małe pytanie dotyczące Mercury Deimos. Na drugim końcu zapadła zupełna cisza. - Halo? — rzuciła na próbę. -Jestem. O co chodzi z deimosem? - Czy macie... Pożałowała, że nie przygotowała się do tej rozmowy staranniej, ale gdyby się nad tym zastanawiała, na pewno by nie zadzwoniła. - Mieliście jakieś zgłoszenia alarmujące, że z tym urządzeniem nie wszystko jest w porządku? Otto znów się roześmiał. Ciemnym śmiechem, który przez telefon jeszcze bardziej drażnił. - Czy coś jest nie tak z deimosem? Gwarantuję ci, że nie. Dlaczego, na miłość boską, w ogóle o to pytasz? -Nic takiego, chciałam tylko... Więc nie było żadnych sygnałów zaniepokojenia albo... - O co chodzi? - przerwał jej chłodnym tonem, a jego imponująca postać stanęła jej przed oczami. - To z pewnością bez znaczenia. — Teraz ona się roześmiała. - Prawdopodobnie tylko... Przepraszam, że w ogóle zawracam ci głowę takimi drobiazgami. Typowy błąd osoby, która dopiero zaczyna, Otto. Cieszę się na współpracę z tobą. I tak się boję, że się nie sprawdzę, więc po prostu dzwonię... - Daj spokój - przerwał jej jeszcze raz. - Jeśli uważasz się za początkującą, to jesteś najlepszą rookie, debiutantką, jaką widziałem, od kiedy zagrałem swój pierwszy mecz w The Huskies! - stwierdził, a jego głos znów zabrzmiał tak samo życzliwie jak na początku. Po chwili wahania zdecydowała się w końcu powiedzieć mu, dlaczego dzwoni. Miała nadzieję, że dzięki temu będzie mogła swobodniej oddychać.

Po skończonej rozmowie wolno odłożyła telefon na miejsce. Ledwie tknięta herbata już wystygła. Wyniosła ją więc do kuchni, otworzyła butelkę wina wyjętą z torby tax free, która wciąż stała na stole, i nalała sobie do dużego kieliszka. Nie miała pojęcia, czy ma powody do zmartwienia. Wiedziała natomiast jasno, co musi teraz zrobić.

Godzina 21.30 Szpital Uniwersytecki Grini - Musisz to zobaczyć - oświadczyła Sara Zuckerman, wchodząc do gabinetu Oli Farmena bez pukania. - Skończyłem! - Triumfalnie oderwał ręce od klawiatury. - Sześć stron wnikliwego dobrego raportu o naszym wirusie. A co u ciebie? - Spójrz na to! - powtórzyła, próbując rozłożyć wydruk z ICD na jego biurku. - Ale przesuń klawiaturę. - Dobrze - mruknął i wykonał polecenie. - Co to jest? -Ta lekarka ze Szpitala Centralnego wreszcie wróciła do domu. Ta, która przeprowadziła eksplantację ICD u Erika Berntsena, pamiętasz? Kurier przyniósł mi to pół godziny temu. —Aha. I coś ci to mówi? - Sam zobacz. Sara oparła się o biurko ze skrzyżowanymi rękami, podczas gdy Ola pochylił się nad wydrukiem. -Tu jest epizod migotania komór - mruknął, kładąc palec na papierze. - ICD reaguje mocnym impulsem jak należy, a potem... - Nachylił się jeszcze niżej i przesunął palec w prawo. - Kardiowersja. - Kiwnął głową. - Serce reaguje pozytywnie, wraca do prawidłowego rytmu. Spojrzał na Sarę. Miała twarz bez wyrazu. -I co jeszcze? - spytała, jakby Ola zdawał egzamin. - Mamy... Ups!... Po... czternastu sekundach kolejny epizod migotania komór. ICD reaguje dwoma... czterema impulsami

o mocy trzydziestu jeden dżuli. Ostrożnie podniósł wydruk pod światło. - Ale nic się nie dzieje - stwierdził w końcu. - Pacjent umiera. -A kim jest pacjent? Ola zmrużył oczy, wpatrując się w małe pole do wpisania nazwiska. Było puste. - Nie wiadomo - zauważył i przez chwilę się zastanawiał. - Czasami czeka się z wpisaniem nazwiska i numeru osobistego do pierwszej kontroli, więc w tym może nie być nic niezwykłego. - Co jeszcze widzisz? -No... Znów zagłębił się w wydruku. - W każdym razie nic dziwnego, że lekarka uznała, że wydruk odpowiada wnioskom patologa - stwierdził w końcu. -Ja nie znajduję nic innego, co... - Nic innego? Cała scena coraz bardziej przypominała ustny egzamin i Ola zirytowany rozłożył ręce. - Nie możesz tego po prostu powiedzieć? - Data. - Data? Co z tą datą? - Sprawdź, kiedy nastąpiło to zdarzenie! - Piątego maja 2008 — odczytał Ola. -A więc mniej więcej dwa lata temu. - Sara pokiwała głową. - Jak wiadomo, Erik był operowany w zeszłym tygodniu. Umarł w czwartek. Wobec tego to musi być... - Pytająco uniosła brwi i stuknęła palcem w wydruk. -Wydruk z egzemplarza do demonstracji - jęknął Ola. - Cholera, to wydruk z atrapy! - Właśnie. Ktoś po usunięciu oryginalnego ICD umieścił egzemplarz demonstracyjny w ciele Erika Berntsena. Kto ma dostęp do takich egzemplarzy? - My - odparł zdezorientowany. - My tu, w szpitalu. I wszyscy w innych szpitalach, gdzie używają deimosów. Jest ich całkiem sporo. Nabrał powietrza i dalej się zastanawiał.

- Przede wszystkim powinieneś pomyśleć o producencie - stwierdziła Sara. - Mercury Medical. Oczywiście. - Posłuchaj, Ola. - Sara złożyła wydruk i odsunęła go na bok, żeby przysiąść na biurku. — To pokazuje, jak nasze oczekiwania wpływają na naszą zdolność obserwacji. Doświadczony kardiolog być może zauważyłby tę błędną datę, a może nie. Henny Kvam Hole dopiero robi specjalizację i wiedziała, że pacjent miał siedemdziesiąt lat i chorował na serce. Wiedziała również, że patolog mówił o zawale. Innymi słowy, uzyskane wstępnie informacje skłaniają ją do... niedbalstwa. Do nieuważnego przyjrzenia się wydrukowi. Wykres zaczyna odpowiadać temu, co Henny Kvam Hole przypuszcza. Wszystkie informacje zgadzają się z tym, co uprzednio wiedziała. Ola ogryzał paznokieć kciuka. -Jeśli jesteś głodny, weź raczej to. — Podała mu nadgryzione jabłko leżące na brzegu biurka obok pustego pudełka po kanapkach i otwartej butelki z resztką coli. - Przepraszam — mruknął mechanicznie i usiadł na prawej ręce. Sara wyrzuciła jabłko do kosza na śmieci. - Wiemy, że Erik Berntsen zmarł poza szpitalem — powiedziała. - Wstępny raport z sekcji zwłok podaje dość precyzyjny moment zgonu. Fakt, że został znaleziony tak szybko, umożliwia obliczenie, że nie zdążył umrzeć przed dotarciem nad jezioro Dæhli. ICD musiał więc zostać zamieniony albo w lesie przez kogoś, o kim nie wiemy, przez osobę z personelu przedszkola, wokół którego kręciła się gromada dzieci, przez policję, przez załogę karetki, która odwiozła zmarłego do Szpitala Centralnego, lub przez kogoś po przyjeździe tam na miejsce. - Albo ta pierwsza ewentualność, albo ostatnia - orzekł Ola. - Ktoś obcy w lesie albo w szpitalu. Sara pokiwała głową. -A co twoim zdaniem jest bardziej prawdopodobne? - Że to ktoś w lesie - prawie szepnął.

-Co? - Ktoś w lesie - powtórzył i zaraz energicznie pokręcił głową. - To brzmi jak szaleństwo! - Większe szaleństwo niż to, że zrobiłby to ktoś w Szpitalu Centralnym, a następnie zakradł się tu i schował oryginalny ICD do mojej kieszeni? -Jedno i drugie jest absurdalne. Nie pojmuję, jak... - Faktem jest, że tak się stało - stwierdziła Sara. - Bez względu na to, co o tym myślisz, tak było. Ponieważ ICD de facto zostały zamienione, ktoś musiał to zrobić. Na razie się z tym zgadzasz, prawda? Ola podniósł się tak gwałtownie, że krzesło odjechało dwa metry od biurka. - Możesz przestać stać tu jak jakiś... jak jakiś Sokrates! Naprawdę nie znoszę tego twojego profesorskiego tonu! Powiedz mi raczej, do cholery, co sama o tym myślisz, zamiast tracić czas na zabawę w zgadywanki! Nie jestem żadnym cholernym studentem! Sara obserwowała ten wybuch ze zdumieniem. Zadzwoniła biżuteria, kiedy nachyliła się do Oli i położyła mu wąską dłoń na ramieniu. - Przepraszam — powiedziała życzliwie. — Trudno się pozbyć starych nawyków. Usiądź! Rozgoryczony, najpierw się od niej odsunął, a dopiero potem usiadł na krześle tam, gdzie się zatrzymało, na środku pokoju. - Ten twój przyjaciel na coś wpadł - ciągnęła Sara, pozornie nieporuszona całą tą sceną. - Powiedział coś, nad czym później długo się zastanawiałam. Ola siedział z rozsuniętymi nogami, rękami założonymi na piersi i wzrokiem wbitym sztywno w podłogę. -Jego teoria mówi, że to ja zostałam wystawiona. A raczej my dwoje - poprawiła się. — Z pewnego szczególnego powodu. Ola wciąż nie reagował. - Uważał, że ktoś wziął nas na celownik, ponieważ

mieliśmy warunki, aby to wszystko odkryć. Początkowo ta teoria wydała mi się absurdalna, ale po pewnym czasie, po przygotowaniu swojego raportu mam więcej wątpliwości. No bo co się robi z teorią, Ola? - Zreflektowała się, zanim znów zdążył warknąć, i przeprosiła z uśmiechem. — Teorię trzeba oczywiście sprawdzić. Zobaczyć, jak pasuje do tego, co już wiemy. Nie przejmując się demonstracyjną pozą Oli, podeszła do białej ścieralnej tablicy przy drzwiach. Pełno było na niej starych notatek i bazgrołów zrobionych czerwonym i zielonym flamastrem. Wycinki z gazet, luźne artykuły, dwa stare bilety kolejowe wisiały przypięte magnesami bez ładu i składu. Sara uprzątnęła niewielki prostokąt na środku i bez pytania wytarła część zapisków. -Ten błąd, który znaleźliśmy, zdecydowanie zaszkodzi Mercury Medical. — Na środku odsłoniętego pola narysowała niewielki symbol Merkurego. - To jedno jest w każdym razie więcej niż pewne. Dwie osoby zmarły, trzeci mężczyzna ledwie uszedł z życiem. A wszystko z powodu wady deimosa. Ale prawdę mówiąc, nie to jest najgorsze dla producenta. Stuknęła flamastrem w czerwony symbol. Ola uśmiechnął się z przymusem. - To przypomina symbol kobiecości albo diabelskie rogi. Powinnaś sobie zrobić taki wisiorek. Pasowałby do ciebie. - Najgorsze dla Mercury Medical - Sara puściła jego słowa mimo uszu - jest to, że wirus w ogóle powstał. Ze został stworzony. Ze może być wykorzystywany, a kontrola bezpieczeństwa jest tak słaba, że taka rzecz może się wydarzyć. - Mylisz się - powiedział Ola gniewnie. - W czym? — spytała z uśmiechem. - I ty, i Skule zakładacie, że to ma coś wspólnego z nami, a właściwie z tobą. Ale kiedy w każdej rubryce na dane personalne drukuje się „FUCK YOU”, to na coś takiego zareaguje każdy student pierwszego roku medycyny. Alarm podniesie nawet każdy w miarę przytomny gimnazjalista. Nie trzeba być profesorem kardiologii, żeby zrozumieć, że taki tekst oznacza

nieprawidłowość. - Owszem, alarm podniósłby każdy - kiwnęła głową Sara. - Ale minęłoby cholernie dużo czasu, zanim coś by się zaczęło dziać. Czy ty właściwie zdajesz sobie sprawę, ile udało nam się odkryć w ciągu... — lekko przygryzła koniec flamastra, nim dokończyła - ...w ciągu zaledwie trzech dni? Nie tylko od razu odkryliśmy, że ICD błędnie stymuluje serca, wywołując arytmię. Najbardziej imponującego odkrycia dokonałeś ty, a mianowicie, że ICD kłamliwie informuje o sile wysyłanych impulsów. Ponadto stwierdziliśmy, że chodzi o wirusa, którym można zainfekować programator w bardzo prosty sposób, i że tylko jedna z naszych maszyn została zarażona. Żaden inny szpital w Norwegii nie zgłaszał podobnych przypadków. Naprawdę sądzisz... - Zrobiła krok do przodu i wskazała na niego flamastrem. - Naprawdę sądzisz, że ktokolwiek inny na świecie zdołałby to wszystko ustalić w ciągu zaledwie trzech dni? Ola zaczął się śmiać. - To chyba jakaś choroba - stwierdził, kręcąc głową. - Takie wysokie mniemanie o sobie nie może być zdrowe! - Po pierwsze, nie myślę tak dosłownie - powiedziała Sara spokojnie. - Oczywiście, że są inni, równie świetni jak my, którym przy odrobinie szczęścia też by się to udało. Ale oni nie pracują w policji, jeśli wolno mi tak powiedzieć. Po drugie, dość bezczelne z twojej strony jest zarzucanie mi zbyt wysokiego mniemania o sobie. Doskonale wiem, czego nie potrafię. Bardzo wielu rzeczy. Wiem natomiast również, w czym jestem dobra, i nie widzę powodu, by się z tym kryć, kiedy jest to istotne dla rozmowy. A w tej chwili takie właśnie jest. - Ale do czego zmierzasz? — Ola spojrzał na nią z rezygnacją, podjechał krzesłem bliżej biurka i sięgnął po butelkę z niedopitą colą. -No to mnie posłuchaj. Pobawmy się przez chwilę myślą, że Skule miał rację. I to w kilku punktach. — Odwróciła się do tablicy i otoczyła symbol Merkurego kółkiem. - Zarówno co do tego, że wirus w jakiś sposób został stworzony przez kogoś

z firmy, jak i że ktoś chce, aby to zostało odkryte. Skoro ustaliliśmy, że po zbadaniu ICD i zobaczeniu napisu „FUCK YOU” na wydruku każdy idiota wszcząłby alarm, to po co ktoś chciałby zaprezentować tego wirusa akurat nam? - Znów to robisz. - Co robię? -Zadajesz retoryczne pytania. Odpowiedz na nie sama, do diabła! - Komuś się spieszy. -Co? - Komuś się spieszy. Ktoś, komu zależy na ujawnieniu wirusa, chce, żeby to się stało szybko. Ola skrzywił się, wypiwszy łyk zwietrzałej ciepłej coli, i odstawił butelkę. - Dlaczego, na miłość boską... -Jeśli mam rację, to wyjaśnia, dlaczego ten ICD leżał w mojej kieszeni. -Co? - Zastanów się. Cała ta historia z zamianą kardiowertera była do tej pory kompletnie niezrozumiała. Ale jeśli na chwilę przychylimy się do teorii Skulego, to wszystko zaczyna się składać. I to znakomicie. Ola patrzył na nią z taką miną, jakby mu powiedziała, że spodziewa się dziecka. -Co? - Gdzie miałby... - urwała, nakryła ręką usta i uśmiechnęła się kokieteryjnie. Ola nie zareagował. — Dla Erika Berntsena wcale nie zaplanowano śmierci w lesie - zaczęła Sara od nowa, wracając do tablicy. — Oczywiście miał umrzeć tu, w szpitalu. Wtedy to ja bym badała jego ICD. Ale Erik z jakiegoś powodu opuścił szpital albo razem z osobą, która dokonała zamiany, albo raczej z kimś innym. A ponieważ znalezienie zwłok na leśnej ścieżce z reguły wiąże się z sekcją w Instytucie Medycyny Sądowej, istniało wielkie zagrożenie, że nigdy nie zobaczę oryginalnego ICD. - Przecież tam nie pracują debile i chyba też zaczęliby sprawdzać...

- Nie przerywaj. Nie twierdzę, że Skule ma rację, mówię tylko, że jeśli ma rację, to mamy wytłumaczenie tego, co jest niewytłumaczalne. Przechadzka Erika w porannym słonku musiała absolutnie wykraczać poza plany naszego... Mister X. Ola podniósł się powoli i podszedł do tablicy. Sara bez słowa obserwowała, jak sprząta wycinki, które wciąż na niej wisiały. Wziął gąbkę i starannie oczyścił całą płaszczyznę, Jedynie przy brzegach zostały resztki czerwieni i zieleni, które tkwiły na tablicy już tak długo, że nie dały się zetrzeć. Na samej górze narysował czerwony X. -Musiał być tu, w szpitalu - stwierdził i nagryzmolił: „W SZPITALU” pod X. - Jeżeli spacer Berntsena był tak samo niespodziewany dla niego jak dla nas, to musiał go widzieć i iść za nim... - Ola na chwilę zamarł, ale zaraz znów puścił flamaster w ruch: „ZNA PRZEB. ZAB. IMPL.”. - Musi widzieć, jak się wszczepia i wyjmuje ICD - wyjaśnił prędko. - Musi też posiadać sprzęt, żeby to zrobić - uzupełniła Sara, sięgając po zielony flamaster. „MA SPRZĘT” - dopisała. - No i musi też mieć „DOSTĘP DO DEMO ICD” - dodał Ola jako czwarty punkt na liście. - Cholera! - zaklęła Sara cicho, cofnęła się lekko i przyjrzała temu, co napisali. — To mi zaczyna wyglądać na pracownika szpitala. Ola też zrobił krok w tył. Stali teraz ramię przy ramieniu, co jak zwykle nieco zakłopotało Olę. - Lars Kvamme - powiedział i cofnął się jeszcze o krok. Sara odchyliła głowę i wybuchnęła śmiechem. Ola patrzył na nią wielkimi oczami. Jeszcze nie widział, by śmiała się tak serdecznie i długo. -Jesteś przemęczona - orzekł w końcu urażony. - Przestań! -Gdyby to jeszcze była prawda - odparła w końcu Sara i lekko dotknęła kącika oka palcem. - O Kvammem można powiedzieć wiele dziwnych rzeczy, ale na pewno nie jest zabójcą mordującym z zimną krwią. Poza tym, kiedy Erik umarł, Lars siedział na odprawie razem z tobą i ze mną. Nie przestawała się śmiać nawet, kiedy Ola znów się po-

derwał i podszedł do tablicy. Na kilka sekund znieruchomiał z uniesionym flamastrem, a potem nagle dopisał: „DOSTĘP DO ZAPROGR. DEMO ICD!!!”. Podkreślenie pod tym jednym słowem było grube i wyraźne. - O co ci teraz chodzi? - spytała Sara. -Mister X nie tylko wiedział, jak wymienić ICD. - Ola z przejęcia tak wymachiwał flamastrem, że maznął się nim po policzku. - Wiedział też, na co Berntsen umrze, i wybrał taki egzemplarz demo ICD, który został zaprogramowany właściwymi epizodami i wykresami! Przecież takich modeli demonstracyjnych jest dużo, Saro! Orientowałaś się kiedykolwiek w tym, co dostajemy od Mercury Medical? Pokręciła głową. -Ja też nie! - zatriumfował. - Ja ich używam tylko do tego, żeby pacjenci na własne oczy zobaczyli, jak taki ICD wygląda. To tym przeklętym sprzedawcom zależy na pokazaniu nam ich funkcji. To oni muszą wiedzieć, co te dema zawierają, nie my! Sara cofała się wolno. Z ręką podniesioną do ust przyglądała się pięciu punktom na tablicy. Ola wpatrywał się w nią intensywnie, jakby tylko czekał, aż Sara wyciągnie wniosek, którego sam nie miał odwagi powiedzieć na głos. - Pracownik Mercury Medical Norway - odezwała się Sara cicho po chwili, która wydała się wiecznością. - Ich, ściśle rzecz biorąc, jest tylko dwóch. Sara oderwała wreszcie wzrok od tablicy i z niedowierzaniem popatrzyła na Olę. - To przecież wielka spółka - zaprotestowała. - W samej Norwegii musi być co najmniej czterdziestu, pięćdziesięciu pracowników. - Ale tylko dwóch odwiedza nas regularnie - zauważył Ola. - Sivert Sand i Sverre Bakken. - To nie może być takie proste. - O co ci chodzi? - To zwyczajnie nie może być takie proste - powtórzyła Sara. - Nikt, kto ma odrobinę rozumu, nie zgodziłby się na zrobienie czegoś takiego, skoro ograniczenie liczby podejrzanych do

dwóch osób zajęło nam tak mało czasu. Nie ma mowy. -Ale... Odwróciła się do niego i uniosła prawą dłoń tak, jakby zamierzała złożyć przysięgę. Ola umilkł. W jej pewnej siebie postawie pojawiło się coś nowego. Wydawała się jakby mniejsza, starsza i bardziej zapadnięta w sobie. Zmarszczki od uśmiechu wokół oczu pogłębiły się, nawet włosy zdawały się wyrażać rezygnację. Zwykle kręciły się dzikie i nieokiełznane, ujmując Sarze kilka lat. Teraz suche i ciężkie opadały na ramiona, a Ola po raz pierwszy dostrzegł lekki cień siwizny przy skroniach, gdy Sara powoli odgarnęła je za ucho. -Nie możemy czekać do jutra rana - oświadczyła. - Z czym? Nagle się wyprostowała. - Gdzie jest ten zarażony programator? - spytała. - W magazynie stymulatorów. - Idź po niego. Przynieś go do mojego gabinetu. Skończę raport w ciągu kwadransa. Potem musimy zadzwonić do dyrektora i do szefa kliniki. - Teraz? — Ola spojrzał na zegarek. — Piętnaście po dziesiątej wieczorem? - Tak. Przestań narzekać. Przecież cały czas tego chciałeś. Sięgnęła po wydruk z ICD i wsunęła go do kieszeni fartucha. Ola zabrał plik kartek z drukarki. Włożył je do plastikowej koszulki i spojrzał na Sarę, która była już przy drzwiach. -Wybuchnie niezła bomba. - Rzeczywiście, gruchnie jak cholera. A w samym środku tej eksplozji znajdzie się Otto Schultz, pomyślała, idąc do swojego gabinetu. Nie wiedziała, czy się z tego cieszy, czy raczej współczuje podstarzałemu ogierowi. Prawdopodobnie głównie to pierwsze, ale do tego nigdy by się nie przyznała. Nawet przed sobą.

Godzina 16.17 Upper East Side, Manhattan, Nowy Jork Rebecca nie bardzo wiedziała, co ją obudziło. Nigdy nie przysypiała o tej porze dnia. Zdezorientowana rozejrzała się dokoła. Odruchowo sięgnęła po szklankę. Nie znalazła jej. Musiała ją potrącić, gdy się budziła, bo szklanka leżała przewrócona na dywanie w ciemnej otoczce wilgoci. Zadzwonił dzwonek do drzwi. Dwa razy. Nie mogła pojąć, kto to może być. Nie spodziewała się jedzenia od Samsona. Nie miała żadnych ubrań w pralni, a Orty nigdy nie zjawiał się bez uprzedzenia. Sąsiedzi przestali się z nią kontaktować już kilka lat temu. I znów bim-bam. Cudza wizyta była taką niespodzianką, że nie zdążyła się nawet zastanowić, jak powinna zareagować. Oprócz tego, że wstać. Poczłapała do holu, poprawiając ubranie na tyle, na ile dało się to zrobić. Lustro, które tam wisiało, olbrzymie zwierciadło w złotych ramach, na szczęście spowijał półmrok. Na wszelki wypadek, mijając je, odwróciła twarz. Przy ciężkich wejściowych drzwiach przystanęła na chwilę.Prawdopodobnie cuchnęła. Cmoknęła kilka razy, poczuła smak snu i alkoholu. Ostrożnie odsunęła pokrywkę wizjera. Był zamontowany w drzwiach tak wysoko, że musiała stanąć na palcach, by go dosięgnąć. Przezwyciężyła ból, jaki sprawiło jej wyciągnięcie się, i przyłożyła do otworu oko. Nikogo nie było. Wizjer miał bardzo szeroki kąt, widziała więc dużą część klatki schodowej. Winda znajdowała się naprzeciwko jej drzwi i właśnie ktoś nią zjeżdżał. Obraz klatki był zniekształcony, przypominał tunel. Na samym dole, tuż przy ścianie stała ledwie widoczna paczka. Rebecca otworzyła dwa łańcuchy i ciężką zasuwę, przekręciła najmniejszy zamek i uchyliła drzwi. Paczka musiała się o nie opierać, bo wpadła do środka, gdy szpara

zrobiła się dostateczenie szeroka. Kwiaty, pomyślała, słabnąc. Ktoś jej przysłał kwiaty. Sztywno i powoli nachyliła się i wzięła do ręki charakterystyczną paczkę, która okazała się zaskakująco ciężka. Rebecca nie mogła jej utrzymać w obolałych palcach, wsunęła ją więc pod pachę, zamknęła drzwi i na nowo zapieczętowała mieszkanie, odcinając się od świata. Drepcząc do kuchni, poczuła coś na kształt radości. Już od lat nie dostawała kwiatów. Orty zawsze przywoził coś bardziej kosztownego. Ten bukiet też zresztą nie mógł być tani, rozpoznała dostawcę z czasów, kiedy bez przerwy dostawała wielkie bukiety od wdzięcznych pacjentów, od Johna lub od przyjaciół po wystawnych przyjęciach, które często urządzali. W kuchni czuć było zepsutym jedzeniem. Rebecca skrzywiła się i otworzyła dolną szafkę, w której stał kubeł na śmieci. Smród bijący z plastikowego worka kazał jej się cofnąć. Zamiast wystawić śmieci za drzwi i zadzwonić do dozorcy, żeby je wyniósł, bo tak załatwił Orty, zawiązała worek i upchnęła go w jeszcze większym, który postawiła na wielkim pustym kredensie. Kwiaty były wspaniałe. Wielkie irysy, białe jak śnieg i proste, połączone z różami o barwie szampana. Z odrobiną zieleni i cieniusieńką złotą wstążką. W zasadzie bukiet przypominał rzeźbę. Rebecca uśmiechnęła się lekko na widok koperty tkwiącej między różami. Odłożyła ją na bok, z witrynki wyjęła wazon i z wielkim trudem, ale włożyła kwiaty do wody. Muszą jednak być od Orty’ego, pomyślała i postanowiła przed rozcięciem koperty otworzyć butelkę wina. Rzadko pozwalała sobie na wino, było drogie. To wyrzucone pieniądze, których jej brakowało. Ale w szafce zawsze stały dwie czy trzy butelki na wypadek, gdyby Orty przyjechał z uprzedzeniem krótszym, niż trwało zamówienie towarów u Samsona. Orty nigdy źle nie reagował na wino, właśnie dlatego postanowiła uczcić nim nadejście kwiatów od syna. Dopiero gdy otworzyła szafkę, przypomniała sobie, dlaczego nigdy nie pije wina sama. Nie chodziło wyłącznie o

cenę. Jej zniszczone ręce nie były w stanie wyciągnąć korka. Zirytowana trzasnęła drzwiczkami i do szklanki na mleko wlała więcej niż połowę dżinu z butelki stojącej na blacie. Tonik już się skończył, dolała więc lemoniady z lodówki. Po solidnym łyku otworzyła list. Poczuła rozczarowanie, gdy zobaczyła, że nie jest napisany ręcznie. Ależ ona niemądra! Przecież Orty oczywiście zadzwonił do kwiaciarni i przedyktował im tekst. Kochana mamo! Oglądaj telewizję. Siedź CNN albo jakiś inny kanał z wiadomościami. Niedługo będziemy go mieć. Uściski, Twój Orty Rebecca jeszcze raz uniosła szklankę do ust. Maleńki przebłysk radości, wywołany pojawieniem się kwiatów, zgasł. Mocny alkohol zapiekł w gardle. Wypiła za szybko i trochę się zakrztusiła. Orty jej nie posłuchał. To się dobrze nie skończy. Zakasłała tak gwałtownie, że pojawił się odruch wymiotny. Gęsta, lepka i gorzka masa ruszyła z żołądka. Rebecca nie zdążyła dojść do zlewu i musiała zwymiotować na podłogę. Oparta o lodowaty marmurowy blat, stała, z trudem łapiąc oddech. Nikt nie zdoła zniszczyć Ottona Schultza. Nikt. A już na pewno nie Orty.

Godzina 22.20 Szpital Uniwersytecki Grini To było całkiem po prostu niemożliwe do pojęcia. Ola Farmen szukał wszędzie. Pod stołami, za drzwiami i w szafkach, których półki umieszczone były tak gęsto, że programator by się tam nie zmieścił. Dwie zdrowe maszyny z Mercury Medical stały tam, gdzie zostawił je po południu, na stole, najbardziej w głębi, razem z trzema z St. Jude i jedną z Boston Scientific. Nie zauważył też żadnych oznak czyjejś bytności, od kiedy sam

kilka godzin temu wyszedł stąd do swojego gabinetu, by napisać raport o wszystkim, co odkryli. - Cholera! - zaklął głośno i kopnął nogę od stołu. - Cholera! Oczywiście powinien go zabrać ze sobą. - Dlaczego, dlaczego, dlaczego... - prychał przez zaciśnięte zęby, w końcu po raz piąty zaczął otwierać szafki i wodzić wzrokiem po półkach wypełnionych zapieczętowanymi pakietami z ICD. Przeklętej walizki teraz też tam nie było. - Dlaczego, do pioruna, nie wziąłem jej ze sobą? Tak mocno uderzył się ręką w czoło, że aż z oczu popłynęły mu łzy. Postawił programator pod stołem. Pokój był zamknięty na klucz. Na popołudnie nie wyznaczano żadnych operacji i nikt nie miał tu nic do roboty. Normalnie. Ale nic już nie było normalne, więc Ola przeszukał pokój jeszcze raz, nim w końcu musiał zaakceptować to, co zrozumiał już w momencie, gdy wszedł do magazynu. Ktoś usunął zainfekowany programator. Powodowany gwałtownym przypływem wściekłości uderzył pięścią w ścianę. Gipsowa płyta się poddała. Przy szafce z ICD zarysowało się wgłębienie, a on sam krzyknął z bólu. - Cholerny facet z Mercury Medical! Przeklęty Sivert Sand! Albo Sverre Bakken. Albo... Twarz ściągnęła mu się z bólu. Ostrożnie potrząsnął dłonią i powoli zaczął otwierać i zamykać palce. Chyba niczego sobie nie złamał. Wściekłość nie chciała ustąpić. Wręcz przeciwnie, na przemian robiło mu się zimno i gorąco. Miał ochotę jeszcze raz łupnąć w tę ścianę. Ale najbardziej wściekły był na dwóch mężczyzn, chociaż wcale nie miał pewności, czy są winni. - Teraz was dopadnę! - zapowiedział i wyszedł. Godzina 22.30 Markveien, Grünerløkka, Oslo Niepokojące nie było wcale to, że Agnes Kłemetsen zadzwo-

niła, myślał Morten Mundal, wylogowując się i postanawiając przed snem wypić drinka. Jako szef oddziału Mercury Medical na północną Europę miał okazję już dwukrotnie ją spotkać i za każdym razem podkreślał, by kontaktowała się z nim zawsze i w każdej sprawie, kiedy tylko uzna za konieczne. Polubił ją od razu. Była bystra, życzliwa i zabawna, a poza tym miło się na nią patrzyło. Wyglądało na to, że sympatia jest wzajemna. W swojej pracy zapewne przywykła do starych dziadów w garniturach, pomyślał. W każdym razie sprawiała wrażenie przyjemnie zaskoczonej jego młodością, a gdy powiedział jej, że otrzymał tak wysokie stanowisko już jako dwudziestodziewięciolatek, aż uniosła brwi w pełnym szacunku podziwie. To, że zadzwoniła, było w porządku. To, że chciała się jutro spotkać, i to jak najszybciej, nie zdradzając przy tym w jakiej sprawie, zaniepokoiło Mortena Mundala już bardziej. Kostki lodu zadzwoniły w szklance, kiedy niósł mocnego drinka na taras. Wieczór był chłodny, ale czerwone lampy wiszące wzdłuż ściany tworzyły przytulną atmosferę, która stała się jeszcze przyjemniejsza, kiedy narzucił na ramiona pled i usiadł w głębokim ogrodowym fotelu. Jej głos w każdym razie brzmiał życzliwie. Mimo wszystko lepiej by było, gdyby powiedziała, o co chodzi. Będzie nieprzygotowany, a takich sytuacji Morten Mundal nie znosił. Nie zaszedłby tak daleko, tak wysoko i tak szybko, gdyby nie zdolność wyprzedzania zawsze i wszystkich o głowę. Uśmiechnął się lekko i wypił łyczek whisky. Smak skojarzył mu się z niedużą łódką. Z ciężką smołą, która lepi się do podniebienia i kręci w nosie. Przełknął i gwałtownym ruchem odstawił szklankę. Powinien iść spać. Gdyby tylko wiedział, o co chodzi Agnes Klemetsen. Ale skoro nie może przygotować się do spotkania, będzie przynajmniej wypoczęty. Wszedł do salonu i zamknął drzwi na taras. Szklanka została na stole prawie nietknięta.

Godzina 22.45 Grefsenveien, Grefsen, Oslo - Oboje jesteście lekarzami - powiedziała Sara, usiłując wcisnąć nogi między puste butelki leżące na podłodze pod siedzeniem pasażera. - Powinno was być stać na przyzwoite samochody. Jak się nazywa ta puszka na sardynki? - Przy pięciorgu dzieciach trzeba się cieszyć, że w ogóle człowieka stać na jakiekolwiek auto - oburzył się Ola. - To jest fiat punto i ma dopiero sześć lat. Przez ten rachunek za toyotę będziemy przez miesiąc żyć o suchym chlebie. - Co powiedziałeś Guro? Odpowiedź przepadła w mamrotaniu. Prawdą było, że skłamał. Zmyślił historyjkę o tym, jak to wrócił na parking po skończonym dniu pracy i zastał samochód z wgniecioną maską. A ponieważ opowieść była niezborna, wiedział, że Guro nawet przez moment mu nie uwierzyła. Czuł się paskudnie, kiedy kładł się spać, i nie poczuł się lepiej, gdy się zorientował, że żona nie śpi, tylko leży w milczeniu odwrócona do niego plecami. - Muszę niedługo znaleźć trochę czasu dla rodziny. - Ze złością uderzył ręką w kierownicę. — Jesteś mi winna tyle przysług, że kiedy to się wreszcie skończy, mogłabyś trochę pomajstrować przy listach dyżurów. - To szaleństwo - powiedziała Sara, jakby go w ogóle nie słyszała. — Nie możemy nachodzić obcych ludzi późnym wieczorem i pytać, czy przypadkiem nie zabrali ze sobą programatora z zamkniętego na klucz magazynu w SUG! - Przecież to ty chciałaś jechać! Przecież cała ta sprawa kręci się wokół ciebie! To ty tak zaniedbujesz kody dostępu, że... - Przestań! - Sara płaską ręką uderzyła w tablicę rozdzielczą. - O co ci chodzi? Dlaczego uważasz... - Mamy zmieniać kody raz na dwa tygodnie, Saro. Ty swojego nie zmieniałaś co najmniej od pół roku. Kiedy wbijasz cyfry, nigdy nie starasz się ich ukrywać, jakby kod był wypisany na czerwono na każdych pieprzonych drzwiach. Gdybym

miał niecne zamiary, byłabyś pierwszą osobą, do której bym się przyczepił. Cholera, to jest niedbalstwo, Saro! Możesz na przykład z ręką na sercu powiedzieć, że nigdy nie podawałaś kodu do swojego pokoju któremuś z programistów z Mercury Medical? Ha! Nigdy nie wchodzili tam razem z tobą, nie stali przy tobie, kiedy otwierałaś drzwi? To tłumaczy, dlaczego ICD znalazł się w twojej kieszeni. To twoja wina! Hamulce zapiszczały, kiedy nieco zbyt późno zauważył odchodzącą w bok Brannvaktveien. Sara jęknęła, zapierając się obiema rękami o deskę rozdzielczą przy gwałtownym skręcie. Nie odpowiedziała mu. I Ola nic więcej już nie dodał. Samochód toczył się teraz wolniej, jakby przestraszył się przeżyć na zakręcie. Na desce rozdzielczej przyklejona była kartka z dwoma adresami. Ola jeszcze raz sprawdził ten pierwszy. - To tam! - powiedział, wskazując. - Tamten żółty dom. Idziesz ze mną? -Nie - odparła, próbując złapać go za ramię. - To czyste szaleństwo. - Puść mnie! - warknął i wyrwał się. - Zamierzam odzyskać to przeklęte pudło! Wysiadł z ciasnego samochodu. - To twoja wina! - syknął i trzasnął drzwiczkami. — Wszystko to twoja wina!

Godzina 22.50 Brannvaktveien, Grefsen, Oslo Starszy inżynier Sivert Sand z Medical Mercury Norway prawie nie spał od dwóch dni. Żona miała zapalenie gardła z gorączką, trzylatek biegunkę, a czteromiesięcznemu niemowlęciu prawdopodobnie dokuczała ostra kolka; w każdym razie od niedzieli wieczór płakało prawie nieprzerwanie. - Cicho, cicho, szsz!

Sivert Sand chodził po niedużym salonie, kołysząc dziecko przytulone do nagiej klatki piersiowej. Za każdym razem, gdy się zatrzymywał, żeby zawrócić, czuł, że jego spodnie od piżamy cuchną sypialnią i niemytym ciałem. Z kosza na brudną bieliznę się przesypywało, mimo że pralka pracowała na okrągło. Sześć kompletów pościeli pobrudzonych dziecięcą kupą zmusiło go wreszcie do założenia trzylatkowi pieluchy, ale ponieważ chłopiec przestał ją nosić zaledwie cztery tygodnie wcześniej, to zaraz ją ściągał, gdy tylko ojciec na moment się odwrócił. Powinien chyba pojechać z małym do lekarza, ale Bóg jeden wie, jak to zorganizować. Jeśli synkowi nie poprawi się do jutra, będzie musiał zadzwonić do swojej matki. Jak zwykle. - Cicho, cicho, córeczko - szepnął, czując, że w każdej chwili może się załamać. - Tatuś jest przy tobie. Ktoś zadzwonił do drzwi. Sivert Sand zaklął po cichu. Mały w końcu zasnął. Najszybciej, jak mógł, podszedł do drzwi. Przełożył nieustannie płaczące dziecko na lewe ramię, prawą ręką mocując się z zamkiem. W końcu udało mu się otworzyć. - Cześć - odezwał się mężczyzna stojący na schodach i cofnął się o krok. - Czego pan chce? Sivert Sand próbował osłonić niemowlę przed nocnym chłodem, przyciskając je mocniej do siebie i obejmując dwiema rękami. -Ja... - Więcej doktor Farmen nie powiedział. Wyglądał jak idiota, kiedy stał, drapiąc się w kark i nie wiedząc, co mówić. Jak zwykle niechlujny, pomyślał z irytacją Sivert Sand, ale zaraz sobie uświadomił, że sam nie prezentuje się lepiej. Nigdy nie lubił doktora Farmena, ale też niewielu spośród aroganckich lekarzy z SUG miałby ochotę zaprosić na obiad. Nie miał pojęcia, co ten człowiek robi pod jego drzwiami w środku nocy. - Czego pan chce? - powtórzył wściekły. — Mam dwoje chorych dzieci, którymi sam się muszę zająć. - Aha - powiedział doktor Farmen. — A co im dolega?

- Uśmiechnął się głupkowato. - Nie pańska sprawa. — Sivert Sand usiłował zapanować nad głosem, ale bez powodzenia. - Mam trzylatka z biegunką, a mała ma chyba kolkę. W każdym razie coś, co już od dwóch dni nie pozwala mi zasnąć. -Woda z cukrem - podsunął doktor Farmen i jeszcze bardziej się cofnął. - Niech pan spróbuje dać jej dwie łyżki wody z cukrem. Powodzenia i przepraszam.

Godzina 21.55 Hotel Wells, Londyn - Po prostu odszedłeś? — Vivian przerażona uniosła się na łokciu. — Zostawiłeś ojca, kiedy umarł? -A co miałem zrobić? Audun Berntsen naciągnął na siebie kołdrę. - Próbowałem go reanimować. To wszystko było takie idiotyczne. Stał i rozmawiał ze mną, a potem nagle upadł. Twarz mu poszarzała, a ja... -Przepraszam cię bardzo... - Vivian usiadła na łóżku. W przytłumionym świetle lampki stojącej na rozchwianym nocnym stoliku jej skóra wydawała się prawie przezroczysta. Dziewczyna objęła rękami łydki i oparła brodę na kolanach. Włosy miała takie długie, że łaskotały go w pierś. - Co, na miłość boską, mieliście robić w tym lesie? Skoro on był tuż po operacji i miał kłopoty z sercem... -To cały ojciec - przerwał jej Audun i zaczął się bawić rudoblond kosmykiem. — Umówiłem się z nim na parkingu pod szpitalem za piętnaście siódma. Musiałem zdążyć na samolot o wpół do dziesiątej, więc miałem mało czasu. To on nie chciał, żebym przychodził do szpitala. Cały on! Audun oddychał ciężko. Odwrócił twarz do okna. Brudne zasłony były zaciągnięte. Odgłosy wielkiego miasta dochodziły do wnętrza tak wyraźnie, jakby okno było uchylone, ale gęste, duszne powietrze wiszące w pokoju mówiło, że nie otwierano go od lat.

- Tata zawsze się mnie wstydził. W każdym razie od kiedy skończyłem dziesięć lat i już nie chciałem tańczyć tak, jak on mi zagra. Powinnaś zobaczyć jego gabinet! Odkąd zbudowali w Norwegii nowy Szpital Centralny, a to już, cholera... - zamyślony dotknął palcem łydki dziewczyny - mnóstwo lat temu, byłem tam tylko raz. Stoją tam piękne zdjęcia moich sióstr. Dzieci starszej. Mamy. Ale moje? Ha! - Zaciśnięta pięść głucho uderzyła w kołdrę. — Ani jednego mojego zdjęcia! Kiedy w ostatnią środę zadzwoniłem do niego na komórkę i powiedziałem, że muszę z nim porozmawiać o czymś ważnym albo wieczorem, albo wcześnie rano, odparł, że możemy się spotkać pod szpitalem. Pod, rozumiesz? Nie chciał mnie pokazywać tym swoim przeklętym kolegom nawet przy szpitalnym łóżku. - Biedaku! - Vivian zrobiła wielkie oczy. - Ale jak się znaleźliście w lesie? - Tam las jest niedaleko, inaczej niż tutaj. - Audun z uśmiechem przyciągnął ją do siebie. - Bærum jest malutkie. Jazda z parkingu zajęła nam może dziesięć minut. To też cały tata. Wiedział, że mam mało czasu, i chciał mi dokuczyć. Poza tym z całą pewnością chciał pokazać, że jest taki silny jak dawniej, zaledwie dwa dni po wszczepieniu tej maszynki do serca. Twardziel! Lew! Mnie zawsze uważał za słabeusza. Rozprawiał o tym, jaki to piękny dzień, zbyt piękny, żeby stać wśród samochodów na parkingu i... - urwał. Vivian ułożyła się przy nim, lewą rękę przerzucając przez jego klatkę piersiową. Wciąż za mocno pachniała bzem, ale miała miękką skórę, świeże usta, a oczy pod ciężkim makijażem śliczne, ciemnoniebieskie. - Muszę już iść - szepnęła. — Susie mogła przypilnować recepcji tylko przez godzinę. Jeśli się nie zjawię w porę, po prostu sobie pójdzie. A jeżeli w tym czasie wpadnie szef, będę bezrobotna. W odpowiedzi tylko mocniej przygarnął ją do siebie. - Poprosiłem tylko o dwa miliony - powiedział cicho. - Rodzice mają kasy jak lodu, a mnie dwa miliony koron uratowałyby przynajmniej na początek. Ale nie... - niewyraźnie coś

mamrotał. - Płaczesz? - spytała przestraszona. - Nie. - Wytarł oczy wierzchem dłoni. - Jestem po prostu wściekły i trochę... Ostrożnie wysunęła się z jego objęć, wstała i zaczęła się ubierać. -Myślę trochę o mamie - mruknął, odwracając głowę. - Na pewno się o mnie martwi. No i będzie też pogrzeb, a ja... sam nie wiem... - Nie możesz po prostu pojechać do domu? - spytała, zapinając bluzkę. - Przecież w ostatnich dniach tak świetnie ci poszło. Ile zarobiłeś? - Dużo. Ale nie dość. Po tym, jak ten pakiet pomocowy dla Grecji stał się pewny w niedzielę wieczorem, wczorajszy dzień to była prawdziwa bajka. Ale giełdy wciąż reagują cholernie nerwowo. Musiałbym mieć mnóstwo szczęścia... -Ja się na tym kompletnie nie znam - przerwała mu Vivian i nachyliła się do lustra nad biurkiem. - Ale teraz muszę już pędzić. Będziesz spał czy widzimy się na dole? Burknął coś, czego nie zrozumiała. - No to do zobaczenia! - Otworzyła drzwi. — Jeśli nie wcześniej, to przynajmniej na śniadaniu. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, Audun odwrócił się na bok. - Przeklęty, pieprzony ojciec - szepnął i znów zaczął płakać.

Godzina 23.10 Ymers vei, Lofthus, Oslo - Idiotyczne. Ola mocniej złapał kierownicę, chociaż stali w miejscu. Silnik pracował na jałowym biegu. Nieregularnie wydawał z siebie krótkie, ostre trzaski jak wystrzały z wiatrówki. Chwilami wydawało się, że zmienia obroty bez powodu. - Zgadzam się - potwierdziła Sara. - Kompletny idiotyzm. Sivert Sand od dwóch dni chodzi w piżamie zajęty dwójką

chorych małych dzieci, a ty wpadasz, żeby go oskarżyć... - Przestań! Nie dokuczaj mi! Lepiej mi pomóż wymyślić jakąś bujdę. On musi mieć mnie za... Co Sivert Sand musiał sobie pomyśleć o nocnej wizycie doktora Oli Farmena, nie dawało się wprost wyobrazić. -Układaj sam swoje kłamstwa - ostro zaprotestowała Sara. Ale lekko się przy tym uśmiechnęła. - Daj sobie z tym spokój poprosiła, patrząc na ciemny budynek, w którym mieszkał Sverre Bakken. - Po co masz się zbłaźnić jeszcze raz? Wracajmy. Wezwiemy szefostwo i przekażemy im to, co mamy. Dosyć już zrobiliśmy, Ola. Do prowadzenia śledztwa w sprawie kradzieży z magazynu stymulatorów w SUG policja jest przygotowana lepiej niż my. Nie trzeba być Einsteinem, żeby wykryć złodzieja. -Co ci zrobiła policja? - spytał któryś już raz i popatrzył na nią zirytowany. — Dlaczego stale tak im dosalasz? - Nikomu nie dosalam. Po prostu stwierdzam to, co oczywiste. Do znalezienia wirusa w programatorze i odkrycia sposobu, w jaki mógł manipulować wszczepialnymi kardiowerterami-defibrylatorami, mieliśmy lepsze kwalifikacje niż policja. Natomiast jeśli chodzi o włamanie, to policja jest właściwą instancją. Nie zgodzisz się ze mną? Nie wypuszczając kierownicy z rąk, położył na niej głowę. - Mam już tego serdecznie dość! - jęknął. -Wracajmy - powtórzyła Sara łagodnie, kładąc mu rękę na udzie. - Nie! - Gwałtownie się wyprostował. - Muszę zdobyć tę pieprzoną maszynę, nawet gdyby to była ostatnia rzecz, jaką zrobię - oświadczył, otwierając drzwiczki. - Jeśli chcesz iść ze mną, to zapraszam. Jeśli nie, to po prostu możesz tu zaczekać. Wrzucił pierwszy bieg i wyłączył silnik. Mocno zaciągnął hamulec, wysiadł i jeszcze zajrzał do środka. - Idziesz ze mną? — spytał zły, po czym wyprostował się, trzasnął drzwiczkami i ruszył na drugą stronę ulicy.

Godzina 23.11 Ymers vei, Lofthus, Oslo Gdy Sverre Bakken wrócił do domu, nie miał siły nawet zapalić światła. Przez trzy godziny siedział i pił. Na dworze robiło się coraz ciemniej i pokój w przeraźliwie smutnym mieszkaniu w przyziemiu wydawał się coraz mniejszy. Właśnie po to, żeby się wyrwać z tego zasranego miejsca, zgodził się na to wszystko. Dzieciaki nie chciały nawet tu przychodzić. Widywał się z nimi tak często, jak mógł, ale zamęczało go ciągłe wymyślanie nowych atrakcji. Kino co piątek i park rozrywki Tusenfryd przez trzy soboty z rzędu, z zabieraniem i odwożeniem ich rano i wieczorem, bo nie chciały u niego nocować, przestały go cieszyć. Mieszkał tu, a nie w Asker czy w Bærum wyłącznie dlatego, że właścicielką domu była matka kolegi. Za wynajem nie brała prawie nic, w zamian oczekując jedynie skoszenia trawnika i karmienia kota, kiedy wyjeżdżała na południe Europy. Zresztą z reguły przebywała właśnie tam, a dom przez to nie stawał się wcale przyjemniejszy. Nienawidził całej tej sytuacji. Gardził sobą i był wściekły na Ingunn, której rodzice pomogli go spłacić, by córka mogła zostać w obciążonym długami ich dawniej wspólnym domu. Sverre Bakken niechętnie musiał przyznać i przed sobą, i przed nią, że w kwestii finansów zachowała się przyzwoicie. Trzej niezależni biegli wycenili szacunkową wartość domu w Asker na 6,9 miliona koron. Ponieważ zadłużenie wynosiło blisko cztery, dostał nędzne półtora miliona, gdy w końcu pogodził się z faktem, że ma zerowe szanse na spłacanie kredytu. Ingunn była adwokatem, zarabiała trzy razy tyle co on, a poza tym miała zamożnych rodziców, którzy nie znosili byłego zięcia. Dzieci, dwunasto- i czternastoletnie, zdecydowały, że zostaną z matką. Pieniądze, które przypadły Sverremu, prawie się rozpłynęły, gdy spłacił kilka głupich kredytów konsumpcyjnych, o których Ingunn nic nie wiedziała, i ostatnie raty za samochód. Oczy-

wiście powinien go sprzedać. Audi TT nie pasowało do jego obecnej sytuacji, ale dużo by za nie i tak nie dostał, bo miało już pięć lat. Sverre Bakken tak rozpaczliwie potrzebował pieniędzy, że zgodziłby się prawie na wszystko. Ale nie na czyjąś śmierć. Powinien był zapytać. Pytał, ale jak idiota przyjął ze spokojem wymijające odpowiedzi. Naprawdę nie przypuszczał, że ktoś umrze. W czwartek bardzo wcześnie rano zaparkował przed SUG. Miał dostarczyć trzy nowe ICD, a poza tym wypożyczyć dwa kardiowertery-defibrylatory Petterowi Bråtenowi, który wybierał się na szkolenie do Kopenhagi na koszt Mercury Medical. Wysiadając z samochodu, zobaczył Erika Berntsena. Berntsen powinien być zbyt słaby na opuszczenie szpitala. Przecież chodziło o to, żeby poczuł się źle, pomyślał Sverre zdziwiony. Bardzo źle. Tak, aby zaszła konieczność wszczepienia innego kardiowertera-defibrylatora. Innej marki. Może z St. Jude. Albo Boston Scientific. Wciąż powinien cierpieć, leżeć w łóżku i być już prawie gotowy na reimplantację. Tymczasem facet stał z jakimś o wiele młodszym mężczyzną, gwałtownie wymachującym czymś, co wyglądało na bilety lotnicze, i prezentował się bezwstydnie zdrowo. Nie tak miało być. Wszystko szło na opak. A po tej strasznej rozmowie telefonicznej Sverre Bakken już wiedział, w czym tak naprawdę wziął udział, wgrywając trzy dni wcześniej niewielki programik do jednego z trzech programatorów Mercury Medical znajdujących się w SUG. Zlodowaciał w blasku słońca. Zaczął szczękać zębami. Kluczyki do samochodu wyleciały mu z ręki, gdy mechanicznie próbował zrobić to, co mu kazano. ICD po śmierci Berntsena miał trafić w ręce Sary Zuckerman. Takie było polecenie. Tymczasem facet, który miał umrzeć na zawał za mniej niż trzy kwadranse, odjeżdżał gdzieś sobie rozklekotaną czerwoną kią. Głos w telefonie groził tym, co oczywiste: to on, Sverre Bakken, zmanipulował ICD mężczyzny, który nie miał pojęcia,

że została mu niespełna godzina życia. To na niego spadnie cała wina. Czuł się jak robot. Jak zdalnie sterowany mechanizm, sztuczna inteligencja wykonująca dokładnie to, do czego została zaprogramowana. Strach przed konsekwencjami, wściekłość, że został oszukany, lęk, że pieniądze przepadną, panika na myśl, że zostanie złapany - wszystko to kłębiło się w nim i pozwoliło myśleć wyłącznie o tej jednej rzeczy: Sara Zuckerman musi znaleźć ICD. Nigdy, przenigdy nie powinien był się na to godzić. W kolejnych dniach sytuacja tylko się pogarszała. Zastanawiał się, czy nie złożyć zawiadomienia o przestępstwie, ale to oczywiście nie wchodziło w grę. Wszystko by przepadło, gdyby powiedział komukolwiek, co zrobił. I kompletnie już nie mógł spać. Dziś po południu wbił sobie do głowy, że musi spróbować przeprogramować maszynę. To by już przynajmniej było coś. To on wgrał wirusa. W jakiś sposób powinien móc go usunąć. Zniszczyć. Wyrzucić wirusa ze swojego życia. Teraz siedział samotnie po ciemku i popijał jacka danielsa, żeby całkiem się znieczulić. Do SUG dostał się bez kłopotu. Miał kartę wstępu i znał właściwe kody. Zresztą programiści często tam zaglądali przywozili sprzęt i dokonywali aktualizacji. Problemem nie było wejście i usunięcie zabójczego programatora. Najgorsze było to, że go złapią. Oczywiście, że go złapią. Nie miał pojęcia, czy w szpitalu jest monitoring. Ale to zasadniczo nie miało znaczenia. Nowoczesne kodowane zamki z całą pewnością rejestrowały wchodzących. Nietrudno więc będzie stwierdzić, kto otwierał drzwi o godzinie, o której nie powinno go być w szpitalu. Kiedy wgrywał tamten programik w ubiegły poniedziałek późnym wieczorem, przyjechał do szpitala, by asystować w implantacji. Nikt nie mógł mu nic zarzucić. Obejrzał w telewizji dostatecznie wiele odcinków CSI, żeby nie popełnić takiego głupiego błędu. A teraz wszystko przepadło.

Kiedy trzy i pół godziny temu zapalił światło w magazynie stymulatorów i znalazł zainfekowane urządzenie pod stołem, przez moment miał wrażenie, że jego własne serce stanęło. I stanęło. Gotów był przysiąc. W każdym razie przeskoczyło jedno uderzenie, kiedy zobaczył na pokrywie duży srebrny krzyż. Sprawdził numer seryjny. To był zainfekowany programator. Ktoś go oznakował i odstawił. Naznaczył. Nalepił srebrny krzyż na zabójczą broń. Wszystko zostało odkryte. Jedynie kwestią czasu pozostawało, kiedy po niego przyjdą. Zabrał ze sobą walizkę, nie myśląc o niczym innym niż o powrocie do domu. Do tej ciemnej dusznej parodii domu, w której nie chciało przebywać żadne dziecko. Na pewno go złapią. A przecież chciał tylko, żeby dzieciom było dobrze. Chciał być porządnym ojcem, który stworzy im prawdziwy dom. Teraz stał się zabójcą. Ostatni łyk z butelki zapiekł w gardle, wyciskając łzy z oczu. Gdyby tylko spytał. Gdyby się nie poddał. To wszystko było takie proste. - Takie cholernie proste! - wrzasnął nagle, wstał z kanapy i z całej siły cisnął butelką o ścianę. Ktoś dzwoni do drzwi, pomyślał zamroczony. Ktoś dzwoni do drzwi, czyli wszystko przepadło. Powoli ruszył otworzyć. - Doktor Farmen — wybełkotał, gdy wreszcie uporał się z zamkiem. — I doktor Zuckerman, jak widzę. Stała na końcu wykładanej kamieniem ścieżki odchodzącej od ulicy, odwrócona do niego bokiem, jakby się zastanawiała, czy stąd nie odejść. Wyglądała na trochę zakłopotaną. Zupełnie inaczej niż zwykle, gdy tą swoją pewną siebie miną dokuczała wszystkim. - Doktor Zuckerman - powtórzył Sverre Bakken teraz już o wiele głośniej. - Proszę się nie krępować, proszę wejść po ten swój programator! Spróbował unieść rękę w geście pozdrowienia. Wszystko dookoła zrobiło się czarne.

Piątek, 4 września 2008 Godzina 21.30 Restauracja Rosa Mexicano, Nowy Jork

- Niedysponowany? Mówisz mi, że Joe Jackson jest niedysponowany? - Otto Schultz był tak wściekty, że mężczyzna po drugiej stronie stołu próbował go uciszyć, przykładając palec do ust. - Nie uciszaj mnie, do jasnej cholery! - syknął Otto Schultz, ale już trochę znizył głos. - To Joe wpędził mnie w to bagno. I to on musi mnie z niego wyciągnąć. Słyszysz, Alex? Słyszysz, co mówię? Starszy doradca Alexander Grouss z bankowofinansowego giganta Goldman Sachs ponownie spróbował uciszyć Ottona, tym razem ledwie unosząc dłonie i posyłając znaczące spojrzenie w stronę gości przy sąsiednim stoliku. - Nie tylko ty masz problemy - powiedział cicho. Musiałeś zauważyć, że zbiera się na burzę. Na huragan. Plotki mówią, że Lehman Brothers już jutro... -Nie obchodzi mnie Lehman Brothers! - syknął Otto. - W tej chwili obchodzi mnie jedynie Galaxy CDO. I gdzie, u diabła, jest Joe Jackson? Alex Grouss odłożył kartę dań i uśmiechnął się z przymusem do kelnerki, która nagle pojawiła się przy stoliku. - Poproszę najpierw guacamole en molcajete - powiedział przyjaźnie ze świetnym hiszpańskim akcentem. - Potem flau- tas de polio, a na koniec tacos sudados de chicharrón. Do picia tylko woda. Bez gazu, za to z lodem. Kelnerka kiwnęła głową i popatrzyła na Ottona Schultza. - Dla mnie to samo, tylko zamiast wody piwo. Największe, jakie pani ma. Wysoka chuda kobieta zabrała obie karty i odeszła od stolika. -Jakjuż powiedziałem - Alexander Grouss mówił teraz tak cicho, że Otto miał problemy ze zrozumieniem słów.-Jak już powiedziałem, Joe jest... absolutnie nie w formie. Powinieneś się cieszyć, że mogłem przyjść zamiast niego.

- Cieszyć się? Cieszyć? - Otto miał coraz bardziej ponurą twarz, a gdy przemówił ponownie, delikatny prysznic ze śliny uniósł się nad stolikiem: - Mam się cieszyć z tego, że przepadło mi sto milionów dolarów? Że wsiąkło w piasek? -Posłuchaj. - Alex chrząknął, poprawiając nienagannie zawiązany krawat. - To nie jest miejsce na dyskusje o takich interesach. Cieszmy się posiłkiem, a rozmowę o Galaxy odłóżmy na później, w moim biurze, dobrze? - Niedobrze - odparował Otto. - Możemy porozmawiać później, ale w moim biurze. - W porządku - uśmiechnął się Alexander. - Wobec tego tak się umawiamy. Jak się miewa w tym wszystkim Mercury Medical? - Nieźle. To nie jest rekordowy rok, ale w przeciwieństwie do wszystkich tych idiotów w branży finansowej... - pięść Ottona zatrzymała się o dwa milimetry nad stolikiem - ...my żyjemy z tworzenia. Z produkowania czegoś, Alex. Z wytwarzania produktów, których ktoś może użyć. Czy ty kiedykolwiek w życiu coś stworzyłeś? Alexander nie odpowiedział. Odchylił się na krześle, nabrał powietrza i próbował uśmiechem uśpić coraz większe zainteresowanie zdradzane przez parę przy sąsiednim stoliku. - A jak rodzina? - spytał. - U Suzanne wszystko w porządku? U dzieci? Wnuki już w drodze? Otto Schultz odrobinę pobladł. Nikomu nie wspomniał o rozstaniu z Suzanne. Gdy zawierali ugodę co do podziału majątku z odroczeniem ostatecznej spłaty, aby mógł zbyć zablokowane aktywa bez wielkich strat, ledwie zaczynało mu świtać, że kredyty wysokiego ryzyka mogły - wbrew powszechnym twierdzeniom - wcale nie okazać się kopalnią złota. Ale że miałoby przepaść wszystko, w to nie mógł wprost uwierzyć. To nie mogła być prawda. -Wnuków na razie nie widać - mruknął. - Przynajmniej ja nic o tym nie wiem. Kelnerka postawiła na stoliku delikatne miseczki z chipsami z tortilli, guacamole i dwoma rodzajami salsy.

Przed Ottonem stanęła duża szklanka piwa. Dopiero na końcu kobieta nalała Alexowi wody. -Ty już przeżyłeś niejedną burzę - zauważył Alexander cicho, sięgając po chipsa i zanurzając go w guacamole. - Kiedy łączyfeś Apollo z Gemini, nie obyło się bez zgrzytów. Na poboczu drogi zostało kilka trupów, musisz przyznać. -A jaki to ma związek? - spytał Otto ze złością i jednym łykiem opróżnił pół szklanki. - Fuzja dwóch spółek zawsze bywa brutalna. Obowiązki części pracowników się dublują, więc niektórzy stają się zbędni. Zwodzenie i oszukiwanie in westorów to coś zupełnie innego! -Nikogo nie oszukaliśmy, Otto! Rynek finansowy jest niepewny. Właśnie dlatego można na nim tyle zarobić. I stracić. Człowiek twojego formatu dobrze o tym wie. Ty to wiesz, Otto. Ktoś taki jak ty nie powinien tu siedzieć i się użalać. -Ja się nie użalam! - Otto przełknął ślinę i zanurzył całą garść w misce z chipsami. Czuł się źle. Powinni zrezygnować z tej idiotycznej kolacji, skoro jedyną rzeczą, o jakiej chciał teraz rozmawiać, było sto milionów dolarów. Jego sto milionów, które miały się rozmnożyć do stu czterdziestu, ale przepadły. Joe uparł się, żeby podczas spotkania coś zjedli, prawdopodobnie dlatego, że nie miał odwagi spotkać się z Ottonem sam na sam. W końcu w ogóle nie przyszedł. -Ja się nie użalam - powtórzył. - Ja oskarżam. Oskarżam twoją firmę o szwindel. O malwersacje, Alex. Właśnie tym się zajmujecie. Wokół jego talerza leżały pokruszone chipsy. Alexander przestał jeść. - Finanse są brutalne - stwierdził. - Tak samo jak branża przemysłowa. Co powiesz na przykład o Johnie? Trzy dni temu odebrał sobie życie. Wiedziałeś o tym? - Co? - Otto Schultz zesztywniał z ustami pełnymi jedzenia. -Ale to samobójstwo należy chyba uznać za formalność powiedział Alexander zimno. - On tak naprawdę umarł tego dnia, kiedy go wylałeś. Kolejne lata były już tylko powolną podróżą ku otchłani.

- Gówno prawda! - Otto przełknął to, co miał w ustach, dopił piwo i próbował zwrócić na siebie uwagę kelnerki, żeby zamówić jeszcze jedno. - John, odchodząc z Apollo, dostał okrągłą sumkę. Cholernie okrągłą i przyjemną sumkę. W Mercury nie było miejsca dla niego i dla mnie, musiał to zrozumieć. Pieniędzy dostał mnóstwo. Poza tym dobrze się zająłem jego synem. - To akurat mnie dziwi - stwierdził Alex. -Co? Otto na próżno starał się przywołać tym razem kelnera, który mijał ich szybkim krokiem z rękami pełnymi talerzy. - Że tak się zająłeś jego synem. - Taka była część umowy - wyjaśnił Otto. - A ja dotrzymuję słowa. Poza tym to absolutnie nie twoja sprawa. -Ja bym mu nigdy nie zaufał. Otto zaśmiał się lekko po raz pierwszy, odkąd tu przyszli. - Chcesz mnie pouczać, co mam robić? Najpierw sprawiacie, że moje pieniądze znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a potem masz czelność przychodzić tu i... - Podać jeszcze coś do picia? Chuda kelnerka wróciła. Z dezaprobatą popatrzyła na bałagan wokół talerza Ottona, zanim poszła po nowe piwo. - Nie próbuję cię w żaden sposób pouczać - odparł Alexander, kiedy się oddaliła. - Chciałem ci tylko dać dobrą radę. Nie ufaj mu. Szczególnie teraz, kiedy John nie żyje. Otto westchnął głośno i odchylił się na krześle. Nie był już głodny. Jedna miseczka chipsów wystarczyła, a on już czuł się ciężki. Chciało mu się pić, było mu niedobrze, miał dosyć. I bał się, to musiał przyznać. Nigdy się nie bał, a teraz był do szaleństwa przerażony. -Wszystko przepadło? - spytał nagle, patrząc Alexowi Groussowi prosto w oczy. - Naprawdę wszystko przepadło? Cała suma? Alexander nie odwrócił wzroku. Oczy mu się zwęziły, wysunął podbródek do przodu i w końcu odpowiedział: - Obawiam się, że tak, Otto. Bardzo mi przykro, ale twoja inwestycja przepadła. Na dobre.

Środa, 12 maja 2010 Godzina 07.15 Szpital Uniwersytecki Grini

- I wy o tym wszystkim wiecie od... od soboty? - Svein-Arne Gran, dyrektor szpitala, z hukiem uderzył dłońmi o blat. - Nie - zaprzeczyła Sara Zuckerman spokojnie. -Tak - potwierdził jednocześnie Ola. - Nie — powtórzyła z uporem Sara i uspokajająco położyła dłoń na udzie Oli. Siedzieli obok siebie, mając Grana i Benjaminsena po bokach, jakby zostali wezwani na przesłuchanie przed sądem. -Wiemy to od wczorajszego popołudnia. Wczoraj późnym popołudniem zrozumieliśmy pełen zasięg całej sprawy. Zdecydowaliśmy... - Ale od soboty, a więc od czterech dni, wiecie, że coś jest nie tak z tym dynksem od Mercury Medical? - Tak — mruknął Ola i zaczął obgryzać paznokieć kciuka. -Nie — powiedziała Sara głośno. — Wprawdzie w nocy z piątku na sobotę zaczęliśmy nabierać pewnych podejrzeń, ale pewność uzyskaliśmy dopiero wczoraj wieczorem. W dodatku nie chodzi o jakiś dynks. — Szczupłymi palcami narysowała w powietrzu cudzysłów. - Wprawdzie twoje wykształcenie medyczne ogranicza się do ukończenia w pośpiechu szkoły pielęgniarskiej, ale mimo wszystko powinieneś... - W każdym razie mam wystarczające pojęcie o medycynie, żeby wiedzieć, że nie wolno eksplantować kardiowertera-defibrylatora w leśnym szałasie bez znieczulenia, z alkoholem w roli płynu do dezynfekcji - odparł Gran lodowato. — Masz pojęcie, ile ten wasz kaskaderski wyczyn może nas kosztować? Masz świadomość, jak to może naruszyć naszą świetną renomę? - Renomę — powtórzyła Sara, krzywiąc się. - A więc to jest pierwsza rzecz, o jakiej myślisz. - Nie pierwsza! Mimo wszystko trzeba...

- Podejdźmy do tego ze spokojem - przerwał mu szef kliniki Benjaminsen, rozbrajająco unosząc ręce. - Najważniejsze nie jest to, co się wydarzyło, tylko to, co teraz zrobimy. Doszło do dwóch... zabójstw... W pokoju zapadła cisza. Kilka godzin wcześniej nadciągnął gwałtowny deszcz. Porywy wiatru szarpały gałęziami krzewów, które jednostajnie tarły o szybę. Wiosna wykonała gwałtowny zwrot w gorszą stronę, pomyślała Sara i przeszedł ją dreszcz. -...dwóch zabójstw z premedytacją i jednego usiłowania zabójstwa. W naszym szpitalu - dokończył wreszcie Kaare Benjaminsen i pokręcił głową, jakby wciąż nie bardzo potrafił uwierzyć w historię, na której opowiedzenie Sara Zuckerman potrzebowała dwudziestu minut. - Mamy chyba jakieś wytyczne, których musimy się trzymać? - Spojrzał na dyrektora szpitala. - Natychmiast powiadamiam prezesa zarządu - oświadczył Gran. - Zakładam, że on w trybie nagłym poinformuje pozostałych członków i zorganizuje konferencję telefoniczną, jeśli nie da się wszystkich zebrać dzisiaj. Poza tym muszę powiadomić dyrektor administracyjną Opieki Zdrowotnej Południe-Wschód. I tak miałem się z nią spotkać dzisiaj o dziesiątej, więc wiem na pewno, że jest dostępna. Należy też oczywiście zawiadomić Urząd Kontroli Służby Zdrowia. I policję. Zadzwonię do komendanta okręgowego dla Asker i Bærum zaraz po telefonie do prezesa zarządu, żeby ustalić, jak rozwiążemy to praktycznie. -A co zrobimy z Mercury Medical? - spytał Ola i odsunął rękę od ust. - To przecież dla nich piekło. Mamy do czynienia z wrażliwymi informacjami... -Nic mnie nie obchodzi Mercury Medical! - Svein-Arne Gran wychylił się i chwycił teczkę ze sprawozdaniami Oli i Sary. - Niech się nimi zajmie policja! Wy w zasadzie już ich wyręczyliście w robocie, łapiąc tego... - szukał nazwiska w pamięci. - Sverrego Bakkena - pomógł mu Ola. - Ale z niego akurat teraz będzie niewielki pożytek. Kompletnie się załamał. Zawiozłem go do Szpitala Ullevål. Ostra psychoza. - Zawiozłeś go do Ullevål? - Gran spojrzał na Olę, a potem

na Sarę. - Zostawiliście zabójcę w Ullevål, nic o tym nie mówiąc? Czy wyście już kompletnie oszaleli? - On jest w psychozie - przerwała dyrektorowi Sara. — Ani doktor Farmen, ani ja nie jesteśmy psychiatrami, ale oboje możemy spokojnie stwierdzić, że Sverre Bakken jest akurat w tej chwili bardzo, bardzo chory. Zdanie to podziela również lekarz dyżurna na oddziale w Ullevål, a ona jest psychiatrą. -Ale... - Gran pogładził dłonią gęste, krótko obcięte i wciąż niemal całkiem czarne włosy. - A co mieliśmy z nim zrobić? - spytała Sara z lekką irytacją. - Przywieźć go tutaj, do ciebie? Zostawić bełkoczącego, płaczącego i bardzo chorego człowieka pod drzwiami policji? Poza tym... - odrzuciła włosy do tyłu, a Ola poczuł zapach jej szamponu i zauważył, że niektóre z loków wciąż są wilgotne. Sara zdążyła więc wziąć prysznic przed spotkaniem, on sam zaś cuchnął jak skunks. Zawstydzony przycisnął ręce do ciała, by nie wypuszczać odoru nerwowego potu. - .. .Sverre Bakken pod wieloma względami sam jest ofiarą — dokończyła Sara. - Jedynym sensownym zdaniem, jakie zdołał z siebie wydusić, zanim kompletnie przestał nad sobą panować, było: „Nie wiedziałem, że ktoś umrze”. - I ty w to wierzysz — zadrwił Gran. - Tak po prostu? - Owszem — uśmiechnęła się Sara. - Wierzę. Dość oczywiste jest, że stoi za tym ktoś inny. Gdybyście uważnie mnie słuchali... - wciąż się uśmiechała, przenosząc wzrok z Benjaminsena na Grana, a następnie wbijając go w czerwoną plastikową teczkę — ...to wiedzielibyście, że nie ma szans, aby ktoś taki jak Sverre Bakken stworzył tego wirusa. Ktoś inny za tym stoi. Ktoś go stworzył i ten ktoś, a może nawet ktoś jeszcze inny, miał interes w tym, żeby wirus... został wypuszczony, jeśli można tak powiedzieć. Sverre Bakken jest tylko pionkiem w czyjejś grze. Gran wyglądał tak, jakby chciał się dalej kłócić, ale szef kliniki go powstrzymał. - Wobec tego umawiamy się tak — oświadczył, lekko uderzając w stół okrągłą pięścią. — Będziecie dostępni dla mnie i dla Grana przez cały dzień. A ten dzień może okazać się długi.

- Pytająco uniósł brwi i spojrzał na dyrektora szpitala, który krótko skinął głową i wstał, chowając czerwoną teczkę ze sprawozdaniami do aktówki. - Lepiej zadbać o to, żeby znów gdzieś nie zginął. - Wskazał na programator. - Zabieram go do swojego gabinetu i nie zamierzam spuścić z oka, dopóki nie przyjdzie policja. Sara wykonała zapraszający gest i także wstała, kierując się do drzwi. - Będę musiał was ukarać za to zdarzenie w Romeriksåsen! - oświadczył dyrektor głośno. -Jak sobie chcesz - odparła Sara, nie odwracając się. - Chociaż sądziłabym raczej, że masz inne sprawy na głowie. - Ten twój wyjazd do Stanów raczej stoi pod znakiem zapytania — stwierdził nagle Benjaminsen. - Nie. Wyjeżdżam jutro po południu. To ważna konferencja, na której mam wygłosić dwa wykłady. Nikt nie może mi zarzucić, że nie zrobiłam już dość w tej sprawie - rzuciła i przy drzwiach jeszcze przystanęła. — Myślę, że na miejscu byłyby jakieś podziękowania. Dla mnie, ale przede wszystkim dla doktora Farmena. Był naprawdę wyjątkowy - dodała, odwróciła się na pięcie i wyszła. Godzina 07.30

Siedziba główna Mercury Medical na północną Europę, Sandakerveien, Oslo

-To nie może być prawda - stwierdził Morten Mundal i lekko się uśmiechnął. - Tak po prostu nie może być. Ma pani ochotę na więcej kawy? Agnes Klemetsen pokręciła głową. Odkąd wstała, już zdążyła w siebie wlać trzy duże kubki, mimo to głowę miała ciężką. Spała niespokojnie i czuła swędzenie w gardle, zapowiadające rozwijającą się infekcję. -Przy najmniejszych podejrzeniach, że coś jest nie w porządku z deimosami, ktoś z SUG natychmiast by się z nami skontaktował - stwierdził Morten Mundal, podnosząc do ust

parującą filiżankę. — A tego nikt nie zrobił. —Jest pan całkiem pewien? - Oczywiście, że jestem — odparł. Po raz pierwszy w ciągu tej rozmowy Agnes wychwyciła lekką irytację w jego głosie. - Poza tym dużo słyszałem o Sarze Zuckerman i wiem, że mimo pewnej samowoli jest osobą w pełni świadomą odpowiedzialności, z jaką wiązałoby się odkrycie... wady w deimosie. - Na samą tę myśl aż pokręcił głową. - Ale na wszelki wypadek spytam dwóch naszych programistów, z których korzysta SUG. Nazywają się Sivert Sand i Sverre Bakken. Jedną chwileczkę. - Sięgnął po komórkę. — BlackBerry — uśmiechnął się. - Już wychodzi z mody. Pani pewnie ma iPhone’a? Agnes nie odpowiedziała. Podczas gdy Morten Mundal dzwonił, próbowała się rozglądać, ale jak najdyskretniej. Gabinet był urządzony skromnie, wręcz spartańsko. Na jednej ścianie stał regał z półkami wypełnionymi luźno katalogami i książkami, materiałami reklamowymi i segregatorami w rozmaitych kolorach. Na drugiej ścianie wisiał oprawiony w ramki plakat z wystawy Chagalla w Brukseli. Przy drzwiach stał wieszak w kształcie stylizowanego białego drzewa. Na biurku Mortena Mundala panował porządek. Nie dostrzegła ani jednego przedmiotu, który mógłby coś zdradzić prywatnie o tym człowieku. Wyglądało na to, że nikt się nie zgłasza. Przynajmniej Morten nic nie mówił, a na jego twarzy zamiast irytacji pojawił się wyraz lekkiego zatroskania. -Nikt nie odbiera - oświadczył krótko i przez moment ze złością wpatrywał się w telefon, jakby to była wina aparatu. - Nie zostawił pan wiadomości - zauważyła Agnes Klemetsen. - Zobaczą, że dzwoniłem. To wystarczająco treściwa wiadomość. - Nagle znów się uśmiechnął i odchylił na obrotowym krześle, które lekko zatrzeszczało. - Ale powtórzę jeszcze raz: Nie ma nic złego w deimosach. - Czy mógłby pan mimo wszystko skontaktować się z SUG i

to potwierdzić? - Oczywiście. Zaczekam pół godziny, aż moi chłopcy się odezwą... - Sięgnął po telefon, ale zaraz go odłożył. - A jeśli do tej pory nie będę miał wiadomości, zadzwonię do doktora Benjaminsena. — Podniósł głowę i spojrzał na nią pytająco. - Mogę służyć czymś jeszcze? Agnes przyglądała się temu młodemu człowiekowi, który nie miał jeszcze czterdziestki, a wyglądał znacznie młodziej. Zadbany, z gęstymi włosami, w ubraniu, które nie było ani zbyt formalne, ani zbyt sportowe. Ciemne designerskie dżinsy, biała jak śnieg koszula i jasna rozpięta marynarka. Mimo jego pewności siebie i niezaprzeczalnych kompetencji trudno było zrozumieć, jak osiągnął tak wysokie kierownicze stanowisko już w wieku dwudziestu dziewięciu lat. - Czy pan zna Ottona Schultza? - spytała nagle. - Nie. Oczywiście spotkałem go wiele razy i utrzymuję z nim regularny kontakt telefoniczny i e-mailowy, ale czy go znam? Nie. - Usta rozciągnęły mu się w lekkim, niemal drwiącym uśmiechu i zaraz dodał: - Prawie nikt nie zna Ottona Schultza. A pani? -Według pana definicji też nie. Jak wiadomo, jestem w zarządzie. Poznałam go w związku z pełnioną funkcją. Rozmawiałam z nim zresztą wczoraj wieczorem. -Ach tak? Agnes wydało się, że dostrzega w oczach Mundala czujność. Nie pozwoliła mu odwrócić spojrzenia, gdy dodała: - Przydarzyło mu się coś dziwnego. Morten Mundal ledwie dostrzegalnie zmarszczył czoło. - Dostał e-mail — wyjaśniła Agnes. — E-maił dotyczący zgonu pewnej osoby. -Tak? Teraz już absolutnie nie było wiadomo, co Mundal myśli. Siedział nieruchomo, z prawie obojętnym wyrazem twarzy, dłonią luźno obejmując gorącą filiżankę. - Chodziło o Erika Berntsena. Lekko wzruszył ramionami, ale nic nie powiedział. - Zna go pan? - spytała. — To profesor elektrofizjologii.

- Słyszałem o nim. Prawdę mówiąc, Otto Schultz pytał mnie o niego. Chyba w zeszłą sobotę. - Zmarł w czwartek. Już dawno opanowała tę technikę. Kiedy nie miała pewności, co myśli i czuje rozmówca, wypuszczała tylko krótkie zdania, zawierające najwyżej jedną nową informację. Ludzie zwykle tracili wtedy rezon i łatwiej coś im się wyrywało. Ale nie Mortenowi Mundalowi. On jedynie leciutko uniósł brwi. - Wiem o tym. Jak już mówiłem, Otto skontaktował się ze mną w sprawie jego śmierci. - Ottona zaniepokoił anonimowy e-mail, który dostał w zeszłą środę. Znów spróbowała długiej pauzy. Nie bardzo wiedziała dlaczego, ale nagle ogarnęło ją coś na kształt nieufności wobec mężczyzny, który siedział tak wyluzowany po drugiej stronie prostego biurka. Kiedy spotkali się pierwszy raz, od razu go polubiła. Morten Mundal był sympatyczny, najwyraźniej zdolny i obdarzony aparycją sugerującą, że raczej powinien być modelem. Dziś jednak jakby się zmienił. Agnes Klemetsen nie bardzo umiała to nazwać, ale sposób, w jaki ją przyjął, wywołał w niej jakąś dziwną reakcję. Slick, jak mówią Amerykanie. Morten Mundal miał w sobie jakąś śliskość. Dlaczego nagle o tym pomyślała? I co to mogło mieć wspólnego z troską o deimosy? Kobieca intuicja, stwierdziła w duchu, przedłużając pauzę. -Anonimowy e-mail? - spytał w końcu Mundal, podnosząc filiżankę do ust. - W jakiej sprawie? - W sprawie śmierci Berntsena. - W środę? Ale przecież Berntsen umarł dopiero w czwartek. Nawet przy różnicach czasu... Widziała, że liczył w pamięci. - Berntsen zmarł o wpół do dziesiątej - powiedział zdezorientowany. — Badałem tę sprawę na prośbę Ottona. Nie mógł się dowiedzieć o tym zgonie w środę. Teraz przynajmniej stracił odrobinę pewności siebie. -Ale właśnie tak było.

-To musi oznaczać, że... - Chrząknął w zaciśniętą pięść i przeczesał włosy palcami. Po raz pierwszy sprawiał wrażenie kompletnie zagubionego. - To znaczy, że ktoś wiedział, że Berntsen umrze? Z twierdzenia zrobił pytanie, patrząc na Agnes ze zmarszczką niedowierzania u nasady nosa. Tylko kiwnęła głową w odpowiedzi. - A zaledwie dwa dni wcześniej został mu wszczepiony deimos — ciągnął z namysłem. - Jeżeli ktoś wiedział, co się stanie, zanim to nastąpiło, może to oznaczać, że... Rozumiem. Agnes Klemetsen nie bardzo wiedziała, co zrozumiał. Mundal sięgnął po blackberry i wstukał krótki numer. - Hildę? Mówi Morten. Przepraszam, że ci przeszkadzam przed godzinami pracy, ale... Przerwało mu najprawdopodobniej zapewnienie, że nic nie szkodzi. - Próbowałem złapać Siverta i Sverrego - podjął po kilku sekundach. - Żaden nie oddzwania. Możesz spróbować skontaktować się z obydwoma? Kolejna krótka pauza. -Dziękuję. To bardzo ważne, tyle możesz im przekazać. Znów odłożył niezgrabny aparat i obiema rękami sięgnął do skroni. - Cholera - powiedział tak cicho, że Agnes nie była pewna, czy naprawdę zaklął. - Jeśli ktoś majstrował przy deimosie, to źle z nami. Kiedy znów opuścił ręce i spojrzał na nią, zauważyła głęboki rumieniec podnoszący się od szyi. Nad górną wargą wyraźnie widać było pot. - Cholera - powtórzył, tym razem głośno i wyraźnie. Godzina 08.45 Hotel Wells, Londyn Audun Berntsen już siedział na swoim stałym miejscu w rogu obskurnej recepcji hotelu Wells. Wiklinowy fotel trzesz-

czał bardziej niż zwykle, lecz Audun z czasem zaakceptował ten odgłos. Wydawał mu się przyjemnie domowy. Vivian właśnie poszła. Ledwie zdążyli się trochę popieścić, gdy wreszcie nadszedł kres jej niekończącego się dyżuru i ktoś ją zmienił. Audun nie mógł pojąć, jak ta dziewczyna może się obywać bez snu. Z całą pewnością pracowała szesnaście godzin na dobę, a gdy spytał ją o stawkę godzinową, przeżył szok. Można by pomyśleć, że jest właścicielką tego hotelu, skoro tak haruje za grosze. Chociaż gości nie było zbyt wielu, Vivian prawie bez przerwy tkwiła za zniszczonym kontuarem recepcji ze swoimi tygodnikami i migoczącym odbiornikiem telewizyjnym. Polubił ją. Polubił naprawdę. Rzuciła szkołę w wieku szesnastu lat i jej wiedza sięgała poziomu dziesięciolatki, ale dziewczyna miała w sobie coś. Jakąś otwartość, przystępność i ciepło. Troskliwość, powtarzał w myślach coraz częściej. A gdyby nie ten makijaż i ciężkie perfumy, byłaby na dodatek naprawdę ładna. Może mogłaby wyjechać z nim do domu, do Norwegii? Audun nie miał pojęcia, kiedy tam wróci. Nie chciał o tym myśleć. Wczorajszy dzień znów był niespokojny na giełdach, i w Londynie, i w Nowym Jorku, ale nie stracił pieniędzy. Dużo też nie wygrał, ale kilka tysięcy przybyło. Za mało. To idzie za wolno, pomyślał, logując się w systemie i popijając kawę z kubka, który Vivian przyniosła mu wczoraj. My guy - głosiły złote litery na czerwonym jak krew sercu. Uchwyt miał kształt amorka. Najwyższy czas znów zarobić większą porcję. W poniedziałek było prawdziwe święto, ale wczorajszy dzień wypadł o wiele gorzej. Nic nie przegrał, lecz o zarobku niespełna kilku tysięcy koron nie warto pisać do domu. A może powinien napisać? List. Staroświecki list. Snail-mail, jak je nazywała matka i tak się z nich cieszyła. Zrezygnował jednak z tego pomysłu. Najpierw powinien dużo zarobić. Wszedł więc na stronę londyńskiej giełdy. Szybko przejrzał risers, akcje, których kurs rósł. Nie było ich ani

zbyt wiele, ani nie wyglądały szczególnie imponująco. Lista fallers, tych odnotowujących spadki, była znacznie dłuższa. Dla zabawy sprawdził notowania BP, które od czasu katastrofy w Zatoce Meksykańskiej 26 kwietnia leciały na łeb na szyję. Wykres świadczył o tym, że wkrótce zostanie po nich wielka nicość. Szybko wrócił na stronę startową i już miał klikać dalej, żeby sprawdzić Azję, gdy jego wzrok jeszcze raz zahaczył o listę spółek tracących na wartości. Mercury Medical. W dół o 2,1 procent. W dół? Mercury Medical? Otworzył zakładkę Market news i wstukał nazwę firmy. No news available. Brak dostępnych wiadomości. Szybko sprawdził, że akcji BP wyzbywano się, jakby to była sprawa życia i śmierci, zresztą może i słusznie. Sprzedaż akcji Mercury Medical nie sięgnęła jeszcze poziomu dziesięciu najchętniej zbywanych, ale postanowił mieć je na oku. Dziwne. Mercury Medical to najnudniejsze akcje świata. Od czasu powstania spółki przed blisko dziesięcioma laty równo pięły się w górę. Auduna jednak nigdy nie interesowały tego rodzaju papiery. Ojciec natomiast kupił ich za pół miliona i rozdzielił między córki. Kiedy matka napomknęła, że to przypomina wydziedziczenie, zaczął krzyczeć, że chłopakowi nie można ufać. Te akcje muszą być dzisiaj mnóstwo warte, pomyślał Audun, czując radość z cudzego nieszczęścia, bo wreszcie zaczęły spadać. Szybko wszedł na stronę tych plotek z giełdy, którym ufał najbardziej. Internet był ich pełen. Właśnie surfując po takich serwisach - czasami ogólnodostępnych, czasami zamkniętych - można było zarobić najwięcej. Kiedyś płotki potrzebowały dni, żeby się rozejść, i dlatego do pewnego stopnia mogły być sterowane przez tych, którzy mieli w tym interes. Teraz zaś najdrobniejsze przeziębienie założyciela spółki, każda niezrealizowana umowa sprzedaży czy drobny wypadek w fabryce były rejestrowane i rozchodziły się na cały świat w ciągu kilku sekund. Ponieważ kontrola informacji praktycznie rzecz biorąc nie istniała, trzeba było umieć zachować zimną krew, by działać na ich podstawie.

Kiedyś jednak Audun zarobił niemałą fortunę dzięki wychwytywaniu wrażliwych informacji, uprzedzając w tym wszystkich innych. Nic. Nigdzie nic. Wyprostował się i wypił jeszcze łyk gorzkiej kawy. Odstawiwszy kiczowaty kubek, starym nawykiem wszedł na stronę HegnarOnline. Na forum trwała dyskusja jak zawsze żywa, pełna informacji, twierdzeń, plotek, faktów i czystych złośliwości. Audun otworzył zakładkę ,Akcje zagraniczne” i przewinął na sam dół strony, nie znajdując nic, co miałoby związek z Mercury Medical. Już miał klikać dalej, kiedy nagle pojawił się nowy wpis. Autor przedstawił się jako Jaffaboy, a tytuł był naprawdę interesujący. Mercury Medical w tarapatach? Do akcji wkroczyła policja, bo w zeszłym tygodniu kilku pacjentów SUG wyciągnęło kopyta (Wiem, wiem, ludzie w szpitalu umierają, ale tu ponoć chodzi o coś innego, do jasnej cholery!). Podobno rzecz ma związek z zaawansowanym technicznie sprzętem MM. Czyżby stara nudna ciotka miała w końcu się przewrócić? Ciekawe, kto o tym wiedział wczoraj? Poza tym moim zdaniem opinie o PCIB to choooolerne przechwałki! Już jest pięciu czytelników. Siedmiu, kiedy odświeżył stronę. Przy kolejnej próbie - jedenastu. Kiedy następny raz wcisnął „Odśwież”, wpis zniknął. Moderator musiał go usunąć. To może być śmierdząca sprawa. Paskudnie śmierdząca sprawa, pomyślał Audun i opróżnił kubek jednym haustem. Głowę miał tak jasną, że aż się uśmiechnął.

Godzina 10.15 Nedre Slottsgate 14, Oslo Coś się działo, a wrażenie, iż sprawy wymykają się spod kontroli, stawało się coraz silniejsze. Po spotkaniu z Mortenem Mundalem Agnes Klemetsen zajrzała do kawiarni Kaffepikene na Nydalen. Po filiżance cappuccino z dodatkową porcją mleka i przeczytaniu trzech porannych gazet wciąż była tak samo niespokojna jak po rozmowie z Ottonem Schultzem poprzedniego wieczoru. Ledwie zdążyła przestąpić próg biura, a już sekretarka zameldowała jej, że Morten Mundal dzwonił cztery razy. Próbował się z nią skontaktować również przez komórkę, ale od razu włączała się poczta głosowa. Agnes wyjęła iPhone’a z torebki i zobaczyła, że bateria siadła. Natychmiast oddzwoniła do Mortena z telefonu stacjonarnego i dopadła go w samochodzie, gdy właśnie zbliżał się do SUG. Wyraźnie wzburzony powiedział, że jeden z jego programistów został przyjęty do Szpitala Ullevål, ale nikt nie chciał mu podać przyczyny. Udało mu się w końcu skontaktować z drugim inżynierem, Sivertem Sandem, ale on od niedzieli siedział w domu z chorymi dziećmi i kompletnie nie miał pojęcia, co się dzieje. Potem Morten Mundal zadzwonił do Kaarego Benjaminsena. Streszczając Agnes rozmowę z szefem Kliniki Medycyny Wewnętrznej, dwa razy wypuścił aparat z ręki. Lekarz odmówił rozmowy z nim. Podobno doktor Benjaminsen, dowiedziawszy się, kto dzwoni, jeszcze zanim Morten w ogóle zdążył wspomnieć o deimo- sie, z chłodnym spokojem oświadczył, że z uwagi na okoliczności nie może z nim rozmawiać. Po czym odłożył słuchawkę. Morten jechał tam teraz, żeby zrobić porządek, jak się wyraził. Nie życzył sobie takiego traktowania. Jest główną osobą odpowiedzialną za Mercury Medical na północną Europę i chce uzyskać odpowiedzi na pytania dotyczące jednego z ich produktów. Agnes na próżno usiłowała go powstrzymać. Gdyby rzeczywiście odkryto jakąś wadę deimosa, należało zachować jak

największy spokój. Oddychać normalnie. Robić wszystko w odpowiedniej kolejności. Do Mercury Medical na razie wciąż nie dotarły żadne informacje o jakichkolwiek problemach. Żadne. Nic więc nie można było zrobić. W każdym razie ona nie mogła. Dziesięć minut temu zakończyła rozmowę z Mortenem Mundalem i wciąż siedziała, patrząc przed siebie i nie wiedząc, jak postąpić. Potem błyskawicznie, jakby chciała otrząsnąć się z odrętwienia, weszła na strony londyńskiej giełdy. Mercury Medical widniała na stronie głównej listy fallers; wyprzedzało ją jedynie BP. Spadek o 3,9 procent. Z powodu czystych plotek. Nie było przecież żadnych faktów, ani jednej zweryfikowanej informacji, a akcje w ciągu zaledwie kwadransa spadły już o blisko cztery procent. Zajrzała na kilka stron z giełdowymi plotkami i ogarnęło ją prawdziwe przygnębienie. Spekulacje były najróżniejsze, wymyślano niewiarygodne powody, ale główne przesłanie pozostawało wszędzie jedno: akcje Mercury Medical spadną. Bardzo. Nikt nie wie jak bardzo. Sprzedawaj! Wylogowała się. Cisza w pokoju wydawała się duszna, jakby ściany absorbowały wszelkie dźwięki. Nawet kiedy podniosła szklankę z wodą, lekkie podzwanianie kostek lodu o szkło zdawało się dochodzić z bardzo, bardzo daleka. Agnes miała wrażenie, że znalazła się w przedsionku piekła. Nie wiedziała nic. Nie wiedziała kompletnie nic, a mimo wszystko musiała zadzwonić do Ottona Schultza. Nie wiedziała nawet, czy starczy jej na to siły.

Godzina 10.20 Parking pod Szpitalem Uniwersyteckim Grini Sara Zuckerman nie pamiętała, kiedy ostatni raz czuła się taka wzburzona. Było jej gorąco mimo nieprzyjemnego

ostrego wiatru, który siekł deszczem poziomo. Parasol już dwa razy wywrócił się jej na drugą stronę, chociaż zdążyła odejść zaledwie dwadzieścia metrów od szpitala, i całkiem już przemokła. Szok przerodził się we wściekłość, która stale narastała. W końcu wrzuciła zepsutą parasolkę do kosza na śmieci i ruszyła dalej wyprostowana, nie zważając na ulewę. Po raz pierwszy od wieków zabrakło jej języka w gębie. Po prostu siedziała na gościnnym krześle w gabinecie dyrektora szpitala, nie potrafiąc wypowiedzieć ani jednego słowa. Została zwyczajnie zawieszona w czynnościach. Zawieszona na stanowisku profesora i ordynatora w SUG do odwołania. Po całościowej ocenie sytuacji, jak oświadczył wysoki ciemnowłosy mężczyzna siedzący za biurkiem. Niepowiadomienie dyrekcji o poważnych wadach sprzętu, naganne zachowanie w związku z eksplantacją ICD u pacjenta Klausa Aamodta - takie argumenty odczytał Svein-Arne Gran z dokumentu, który później położył na biurku, by Sara go podpisała. Oczywiście nie złożyła podpisu pod niczym. Bez słowa wstała i wyszła. Zawieszona! Ona! Sara Zuckerman, laureatka Nagrody Mirowskiego, najlepszy kardiolog, o jakim ten przeklęty szpital mógł marzyć, gwiazda światowego formatu będąca po imieniu z Hugh Calkinsem i Kennethem Ellenbogenem! Została zawieszona w czynnościach przez dyrektora szpitala, który miał ukończoną szkołę pielęgniarską i kilka kursów w Wyższej Szkole Handlowej! Przemokła do suchej nitki, ale wciąż było jej gorąco. -Niech to cholera! — zaklęła głośno, przystając. Na poranne spotkanie z Granem i Benjaminsenem przyjechała taksówką. Thea wiele lat temu, gdy w końcu zgodziła się, że od czasu do czasu będą się przemieszczać samochodem, kazała jej przysiąc, że nigdy nie usiądzie za kierownicą zmęczona. A tak Sara zdecydowanie czuła się i rano, i teraz. Samochód został w domu. - Shit! Shit, shit, shit! - Sara Zuckerman! — usłyszała z daleka wołanie. Nie po

norwesku, z otwartymi „a” w imieniu i „z” wymawianym jak „s”. Ktoś ją wołał z amerykańskim akcentem. Tak jak mówili w domu, pomyślała, rozglądając się. W czerwonej toyocie prius, stojącej dwadzieścia metrów dalej, otworzyły się drzwiczki od strony pasażera. - Sara! — krzyknął kierowca jeszcze raz. — Seera! Podeszła do samochodu i lekko się nachyliła, żeby zobaczyć, kto ją woła. - What the hell is going on here? - spytał Morten Mundal i lekko poklepał fotel pasażera. — Możemy porozmawiać, Saro? Bez zastanowienia, wciąż przepełniona wściekłością, z którą nie wiedziała, co zrobić, wsiadła do toyoty.

Godzina 10.22 Nedre Slottsgate 14, Oslo Agnes Klemetsen trzymała słuchawkę w odległości kilku centymetrów od ucha. Otto Schultz mówił tak głośno, jakby krzyczał ze swojego okna na Manhattanie, żeby go było słychać po drugiej stronie Atlantyku. Agnes szybko obliczyła różnicę czasu. W Stanach nie minęło jeszcze wpół do piątej, a on już do niej dzwonił. Kiedy wreszcie zebrała się w sobie na tyle, by spróbować się z nim połączyć, do jej gabinetu weszła zdumiona sekretarka, mówiąc, że Otto Schultz jest na linii i chce z nią rozmawiać immediately, jak z przejęciem zacytowała. Immediately! Natychmiast! - What the hell is going oni\ - wrzasnął na drugim końcu. -Już mamy spadek o ponad cztery procent na giełdzie w Londynie. Nie wiadomo dlaczego! Coś się dzieje w twoim kraju, do diabła! Natychmiast się dowiedz, o co chodzi! - Próbowałam. Próbowaliśmy. Już się spotkałam z Mortenem Mundalem. On jest teraz w SUG, w tym szpitalu, gdzie powstały te... plotki. I będzie... - Nawet właściciele instytucjonalni sprzedają! Norwegia

sprzedaje! Musisz się natychmiast skontaktować z SP-SP i dowiedzieć, co oni... - Tego oczywiście nie mogę zrobić — przerwała mu. — Moja rola jako członka zarządu w Mercury Medical nie uprawnia mnie do ingerowania w sposób, w jaki SP-SP zarządza swoimi akcjami. - Ilu jest Norwegów? Musisz chyba znać kogoś w tym swoim lilipucim kraju, kto ci powie... - Działalność SP-SP określają ramy polityczne - oświadczyła głośno. - A w ich obrębie fundusz sam podejmuje decyzje. Mimo że jesteśmy długoterminowymi udziałowcami, ma pewną swobodę działania. Przypuszczam, że jeśli spadek będzie trwał, to wykorzysta tę możliwość do ostatecznych granic. Na drugim końcu zapadła cisza. Agnes ciężko oddychała. Była zła, a nawet wściekła, co stwierdziła, dotykając gorącej szyi. - Mogę ci obiecać, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby się dowiedzieć, o co chodzi - powiedziała, gdy Otto Schultz ciągle milczał. - Jestem w bliskim kontakcie z Mortenem, a on postawił na nogi całą Mercury Medical Norway, żeby wyjaśnić tę sprawę. SUG nie chce z nami rozmawiać, co może oznaczać, że w sprawę jest zaangażowana policja. - Policja? A co, u diabła, ma policja... - Nie wiem! Po prostu nie potrafię znaleźć innego wytłumaczenia tej ogłuszającej ciszy niż to, że w jakiś sposób w tę sprawę zamieszana jest policja. Plotki w sieci mówią coś o niespodziewanych zgonach związanych z deimosem i... westchnęła, sięgając po szklankę z wodą. Wody już w niej nie było, ale kostki lodu przynajmniej chłodziły wargi. - Do jasnej cholery, z deimosem nic złego się nie dzieje! Mam wysłać stąd swoich ludzi, żeby stwierdzili, co... - To tylko kwestia czasu, Otto. Na drugim końcu linii znów zapadła cisza. Przez chwilę Agnes miała wrażenie, że połączenie się zerwało. - Rzeczywiście — powiedział Otto Schultz wreszcie. — It’s a matter of time, all right.

- Czasu, którego nie mamy - mruknęła, ale po norwesku, żeby jej nie zrozumiał. Godzina 10.23 Parking przed Szpitalem Uniwersyteckim Grini Ledwie Sara Zuckerman wsiadła do samochodu Mortena Mundała, już tego pożałowała. Wściekłość, rozpacz, deszcz, brak własnego auta - to wszystko sprawiało, że sucha ciepła toyota prius wydała jej się upragnionym portem. Skusiło ją również to, że Mundal odezwał się do niej po angielsku. Od powrotu do Norwegii przed ośmioma laty Sara nie czuła silniejszej tęsknoty za Cleveland niż właśnie w tej chwili. Tęsknoty za eleganckim mieszkaniem w mieście, za szpitalem i tamtejszymi kolegami. Tak bardzo kochała życie w wielkim mieście, wśród ludzi, którzy wiedzieli, kim jest, podziwiali ją za to, za co powinni podziwiać, a poza tym dawali jej święty spokój i pozwalali robić to, co chciała. Akurat teraz pragnęła znaleźć się jak najdalej od tej socjaldemokratycznej parodii szpitala, w której pacjenci umierali, ponieważ nigdy nikogo nie wolno było uznać za lepszego, zdolniejszego i cenniejszego od pozostałych. - Nienawidzę tego miejsca — oświadczyła, wpatrując się w przednią szybę, z której wycieraczki na próżno usiłowały zebrać deszcz. - Ale naprawdę nie mogę z tobą rozmawiać. - Możesz mi tylko powiedzieć dlaczego? - poprosił cicho. Sara odwróciła się i popatrzyła mu w oczy. Wyglądał na młodszego, niż był w rzeczywistości. Może właśnie z tego powodu nigdy wcześniej poważnie go nie traktowała. Spotykali się wielokrotnie podczas międzynarodowych konferencji, na które Sara wyjeżdżała również na koszt Mercury Medical, co zazwyczaj wiązało się z obowiązkową kolacją i wyjściem na drinka. Ale Morten Mundał nigdy jej nie interesował. Wydawał się całkiem zwyczajnie za młody, z tymi gęstymi jasnymi włosami i ładną, wręcz piękną twarzą. Oczy miał duże, niebieskie, i mocne ciemne brwi. Jego wygląd był

tak bardzo norweski jak nazwisko. Płynnie posługiwał się językiem i Sarze tłukło się po głowie, że z Norwegii pochodził jego ojciec. Mimo to z Sarą od razu przeszedł na angielski, co wydawało się jej zaproszeniem do poufałości, na którą nie chciała się zgodzić. Morten wyglądał jak odnoszący sukcesy młody inwestor. Siedział z rękami na kierownicy, mimo że samochód stał w miejscu. Na lewym nadgarstku miał kwadratowy zegarek Tag Heuer Monaco na pasku z krokodylej skóry. Jedynym dysonansem według Sary w tym obrazie idealnego prawie czterdziestolatka był gruby złoty łańcuch na przegubie prawej ręki. Rozpoznała biżuterię modną w czasach jej młodości imiennik, płytkę z wygrawerowanym imieniem na grubym łańcuchu. Bardzo nie na miejscu u tego nowoczesnego mężczyzny. - Nie mogę nic powiedzieć, Morten. Poważnie. - Chociaż mi coś podsuń — rzekł błagalnie wciąż tak samo cicho. - Znalazłem się w cholernej sytuacji. W sieci panoszą się plotki. Dyrekcja SUG nie chce ze mną rozmawiać, a akcje lecą na łeb na szyję. Wszyscy zdają się wiedzieć, że coś jest nie tak z deimosem, a ja nie mam możliwości ani tego skorygować, ani bliżej sprawdzić. Podpowiedz mi coś, Saro, bardzo cię proszę! - Skąd ty właściwie pochodzisz? — spytała, bo nie umiała rozpoznać akcentu. - Z Nowego Jorku - uśmiechnął się lekko. - Ale jeśli zastanawia cię mój akcent, to ukształtowały go szkoły z internatem i letnie wakacje. Niewiele czasu spędzałem w domu. Ogrzewanie lekko szumiało. Sarze po plecach zaczęło się rozchodzić przyjemne ciepło z podgrzewanego siedzenia. - Nie mogę powiedzieć nic więcej poza tym, że Mercury Medical wpadła w... deep shit - stwierdziła. - Naprawdę głębokie gówno. I obawiam się, że może się okazać tak głębokie, że trudno nam to sobie wyobrazić. Otworzyła drzwiczki. Do środka natychmiast wdarło się zimne wilgotne powietrze. Kiedy wysiadła, czym prędzej więc

je przymknęła, zostawiając tylko niedużą szparę. - Rozumiem, że to strasznie trudna sytuacja - powiedziała głośno, przekrzykując wiatr. — Tyle że ja nic nie mogę na to poradzić. Kilka minut temu zostałam zawieszona. Jestem, można rzec, bezrobotna. - Zawieszona? — Przechylił się przez siedzenie pasażera i szerzej otworzył drzwiczki. - Leje jak cholera - stwierdził. Siadaj! Prawą ręką oparł się o deską rozdzielczą tuż przy oknie. Płytka na nadgarstku ułożyła się imieniem do góry. - Orty — przeczytała. — Kto to jest Orty? Morten się uśmiechnął. - Rodzice wybrali mi norweskie imię po dziadku, ale od samego początku zwracali się do mnie Morty. Kiedy zacząłem mówić, wychodziło mi Orty, i to się już do mnie przyczepiło. Ta bransoletka należała do mojego ojca, byłem jego jedynym synem. Stale ją nosił. Mniej więcej tak, jak teraz piłkarze tatuują sobie imiona dzieci na ramieniu. - Uśmiechnął się lekko, ale zaraz dodał z powagą: - Ojciec nie żyje. Wsiadaj, bardzo cię proszę. Godzina 13.00 Komenda Okręgowa Policji dla Asker i Bærum, Sandvika Powietrze już było gęste od potu i wilgoci bijącej z mokrych ubrań, kiedy komendant okręgowy policji dla Asker i Bærum usiadł za podłużnym stołem w głębi sali. Zaraz za nim do pomieszczenia wszedł dyrektor szpitala Svein-Arne Gran, któremu towarzyszył łysy mężczyzna z nadwagą, w okularach tak grubych, że szkło wystawało po obu stronach mocnych oprawek. Nieustannie oblizywał czerwone wargi, obracając w palcach bezprzewodowy mikrofon, którego nie umiał obsłużyć. - Halo - powiedział na próbę. - Raz, dwa. Raz, dwa. - Trzeba go włączyć - rozległa się porada z drugiego końca

sali. Młoda kobieta z VG TV, która właśnie powiększała ustawiony na środku stołu bukiet mikrofonów udekorowanych logo różnych stacji, podeszła, żeby mu pomóc. - Raz, dwa — powtórzył i skrzywił się, słysząc skrzypiący dźwięk z głośników zawieszonych pod sufitem. - O tak. - Reporterka odsunęła mikrofon od jego ust. - Teraz już powinno być w porządku. - Witam wszystkich - zaczął ostrożnie okrągły mężczyzna. - Witam na konferencji prasowej zorganizowanej przez Komendę Okręgową Policji dla Asker i Bærum. Nazywam się Ove Karlsen i jestem rzecznikiem prasowym. Ze mną jest komendant Kjell Vatten, a ponadto dyrektor Svein-Arne Gran ze Szpitala Uniwersyteckiego Grini. Najpierw komendant krótko przedstawi sprawę. - Co to właściwie za sprawa?! - zawołał jeden z dziennikarzy. - Zaproszenie było bardzo enigmatyczne! Ktoś go uciszył. Wiele osób się roześmiało. Komunikat prasowy rozesłany do wszystkich mieszczących się w Oslo redakcji zaledwie trzy kwadranse wcześniej informował wyłącznie o tym, gdzie i kiedy odbędzie się konferencja oraz kto będzie na niej obecny. Sądząc po liczbie przybyłych, to i tak wystarczyło. Doniesienia mówiące, że SUG zwrócił się do policji w związku z kilkoma niewyjaśnionymi zgonami, już stały się jedną z głównych wiadomości wszystkich portali internetowych. - Po kolei - powiedział Ove Karlsen. - Po krótkim wstępie obu panów będzie czas na zadanie kilku pytań. Proszę, panie komendancie. Kjell Vatten przejął mikrofon, ale jeszcze się odwrócił i chrząknął. - Do policji zwrócono się dzisiaj z prośbą o zbadanie pewnej liczby niespodziewanych zgonów w SUG — rozpoczął i znowu krótko odkaszlnął. - Sprawa dotyczy chorujących na serce pacjentów, którzy zmarli niedługo po operacji umieszczenia w ich organizmie... - sięgnął po kartkę leżącą przed nim na stole - ...wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora. Po angielsku implantable cardioverter-defibrillator — przeczytał niepewnie —

czyli ICD. To coś w rodzaju rozrusznika serca. Szpital przekazał nam ważne dokumenty, sprzęt i dodatkowe informacje. Śledztwo już zostało wszczęte. Będzie wymagało zaangażowania biegłych posiadających specjalne kompetencje zarówno w dziedzinie medycyny, jak i znajomości nowoczesnych technologii, o co właśnie zabiegamy we współpracy z KRIPOS, Centralą Policji Kryminalnej. Ogromnie proszę o wyrozumiałość, bo na razie możemy bardzo niewiele powiedzieć o sprawie ze względu na dobro śledztwa, a przede wszystkim osób najbliższych zmarłym. - Nabrał powietrza i przez chwilę zatrzymał je w płucach. Potem nakrył dłonią pojedynczą kartkę, którą miał przed sobą, i zakończył: - Niestety, tylko tyle mniej więcej mogę na razie przekazać. - Lekko skinął głową dyrektorowi szpitala, który przejął mikrofon i od razu się wyprostował: -To prawda, że jako dyrektor szpitala skontaktowałem się dziś rano z komendantem policji Vattenem w związku ze zgonami w SUG. W ciągu krótkiego czasu dwóch pacjentów z niewyjaśnionych przyczyn straciło życie wkrótce po wszczepieniu ICD, o czym przed chwilą mówił komendant. Okoliczności miały taki charakter, że dyrekcja szpitala uznała za stosowne zawiadomić policję. Wszystkie odpowiednie instancje w służbie zdrowia zostały oczywiście również poinformowane. Sprawa będzie kontynuowana zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Chciałbym mocno podkreślić, że nie ma żadnych powodów do obaw w wypadku tych osób, którym w naszym szpitalu lub w innych ośrodkach wszczepiono ICD. Ani ostatnio, ani wcześniej. W ogóle nie ma powodu, by sądzić, że... że problem, który będzie przedmiotem starannej kontroli, może dotyczyć innych osób niż te, o których już wiemy. Zawahał się i przez chwilę patrzył na mikrofon. W końcu wyprostował się jeszcze bardziej i zakończył: - Szpital ze swej strony zrobi wszystko, aby dopomóc policji. Już utworzyliśmy grupę wsparcia składającą się z lekarzy i psychologów dla tych, którzy życzyliby sobie takiej pomocy. Dziękuję za uwagę. Zapadła cisza. Wprawdzie Ove Karlsen uprzedzał, że wystąpienia będą

krótkie, ale to graniczyło z parodią. Najstarsi z dziennikarzy patrzyli na siebie z uniesionymi brwiami. Siła rażenia wiadomości często bywała odwrotnie proporcjonalna do liczby słów wypowiadanych przez osoby uczestniczące w konferencji. - Pytania? — rozejrzał się Ove Karlsen, rozciągając jaskrawoczerwone wargi w czymś, co miało przypominać uśmiech. W górę wyskoczyło pięćdziesiąt rąk. Już to było dziwne. Większość dziennikarzy bowiem ze strachu przed odsłonięciem najlepszych kart dawno przestała zadawać pytania na forach publicznych. Rekordowo krótkie wystąpienia zapowiadały jednak, że w tej sprawie trudno będzie o rozmowę w cztery oczy z kimkolwiek. Ove Karlsen wskazał na mężczyznę z brodą i obwisłym brzuchem. - Udział policji dowodzi, że zdaniem szpitala doszło do przestępstwa - powiedział, nie przedstawiając się. - Jakiego rodzaju przestępstwo podejrzewacie? Spojrzenia wszystkich spoczęły na dyrektorze Granie, który ponownie sięgnął po mikrofon i uśmiechnął się z przymusem. - Nie chcemy niczego uprzedzać. Nie chcę też w żaden sposób spekulować w tej sprawie. Policja ma do wykonania swoją pracę... a następnie... - No tak - przerwał mu dziennikarz. - Ale proszę odpowiedzieć na moje pytanie. Dlaczego zwrócił się pan do policji? Gran przełknął ślinę i zerknął na komendanta. -Nie mogę się w to zagłębiać, ponieważ... - Chyba możliwe jest uzyskanie odpowiedzi na pytanie, dlaczego w sprawę została włączona policja? - upierała się czterdziestoletnia kobieta z cyfrowym dyktafonem w ręku. Już miała mówić dalej, gdy Svein-Arne Gran lekko się nachylił i powiedział: - Nie spodziewaliśmy się tych zgonów. Niejasne zgony zawsze należy sprawdzić gruntownie. Nic więcej nie mogę powiedzieć. Proszę o następne pytanie. Ove Karlsen wskazał na dziennikarkę z „Dagens Næringsliv”. -Chodzą plotki o wadzie samych ICD - powiedziała spokojnie. - Dotyczą kardiowertera-defibrylatora produkcji

Mercury Medical. Deimos, tak się nazywa ten typ urządzenia. - Zrobiła krótką pauzę, nie spuszczając wzroku ze Sveina-Arnego Grana. Siedział nieruchomo, nawet nie mrugnął. Mogło się wydawać, że w ogóle nie oddycha. - Wydźwięk tych plotek spowodował nieoczekiwany spadek notowań akcji firmy. Anonimowe źródła w Internecie utrzymują również, że chodzi o zabójstwo przy użyciu zmanipulowanych kardiowerterów-defibrylatorów. Czy jest w tym jakaś prawda? - Nie mogę komentować tego, o jakie urządzenia chodzi - odparł Gran krótko. - A użycie słowa „zabójstwo” uważam za przesadę. - Ale czy w tym kierunku idą podejrzenia? - nie odpuszczała dziennikarka. -W jakim kierunku? - W kierunku wady samych ICD - powtórzyła cierpliwie. - I ich celowego zmanipulowania. Zrobiło się cicho. Ręce zaczęły opadać. Ove Karlsen popatrzył pytająco na Sveina-Arnego Grana. Komendant policji obracał w palcach długopis, nie podnosząc głowy. - W obecnej chwili niczego nie można wykluczyć — oświadczył w końcu. - Między innymi dlatego w sprawę włączona została policja. - Czy rozważano wstrzymanie implantacji deimosów i ewentualnie innych ICD do czasu wyjaśnienia sprawy? pytała dalej dziennikarka z „Dagens Næringsliv” wciąż tak samo spokojnie. - Ewentualne decyzje tego rodzaju zostaną podjęte wyżej odparł Gran. - Ja mogę tylko odesłać do komunikatów, które później zostaną wydane przez Urząd do spraw Zdrowia i ministerstwo. Szef resortu, urząd oraz poszczególne instytucje działające w ochronie zdrowia będą otrzymywały informacje na bieżąco. - Czyli więcej niż my - zauważyła cierpko kobieta z pierwszego rzędu. - Są jakieś osoby podejrzane w sprawie?! - zawołał kościsty

facet z ogoloną czaszką, który stał na samym końcu sali i musiał podnieść głos, żeby go usłyszano. - Podejrzane? - Tak! — odkrzyknął mężczyzna. - Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa dowodzi, że waszym zdaniem ktoś dopuścił się popełnienia czynu zabronionego - niezależnie od tego, jak bardzo nie chce pan tego przyznać. Zwykle w takich sytuacjach pojawia się ktoś podejrzany. Czy macie kogoś takiego? - Myślę, że na tym zakończymy - oświadczył komendant policji i skinął głową Ovemu Karlsenowi. — Oczywiście będziemy przekazywać opinii publicznej dalsze informacje, jeśli uznamy to za stosowne. - Czy w SUG zawieszono kogoś w obowiązkach w związku z tą sprawą? - spytała dziennikarka z „Dagens Næringsliv”, kiedy dyrektor szpitala również wstał. Nawet na nią nie spojrzał. Sięgnął po teczkę z dokumentami, wyszedł za komendantem i zamknął drzwi, odcinając się od hałasu narastającego w przepełnionej sali. - Bardzo dziękujemy państwu za przybycie! - zawołał Ove Karlsen słabym głosem, ale nikt go już nie usłyszał. Godzina 13.10 Båtstøjordet, Høvik, Bærum Sarze wciąż było zimno, mimo że siedziała w ukropie, dopóki woda prawie całkiem nie wystygła. Przyszła piechotą aż z SUG. Morten Mundal nalegał, że ją podrzuci, ale myśl o rozmowie o niczym aż do Høvik ani trochę jej nie pociągała. Ponieważ przemokła do nitki, nie chciała wzywać taksówki, a powrót do gabinetu po suche ubranie - zawsze miała w szafie dodatkową zmianę na wypadek niespodziewanych podwójnych dyżurów - nie wchodził w grę. Nie zamierzała przekraczać progu SUG, dopóki zawieszenie nie zostanie cofnięte, a ona nie otrzyma bezwarunkowych przeprosin. Droga do domu zajęła jej dobrze ponad godzinę i chyba

tylko cud mógłby uratować ją od choroby. Siedziała teraz w różowym dresowym kombinezonie Thei i na stronie aftenposten.no oglądała konferencję prasową zorganizowaną przez policję. W tym stroju czuła się jak przerośnięty królik, ale musiała przyznać czternastolatce rację: jednoczęściowy kombinezon był naprawdę wygodny. Wsunęła dłonie pod pośladki, żeby je rozgrzać. - Idiota! - prychnęła, gdy tylko na ekranie ukazała się twarz Sveina-Arnego Grana. Kiedy groteskowo krótki seans się skończył, Sara, jeśli to w ogóle możliwe, wpadła w jeszcze większą wściekłość. - Idiota! — jęknęła. - Co ty, u diabła, robisz? Sprytny dziennikarz potrzebowałby zaledwie dwóch godzin na jej wytropienie. Nie jako bohaterki, która rozwiązała sprawę, tylko podejrzanej. Sara Zuckerman stałaby się czarnym charakterem, którego na gwałt potrzebowały media. Krótkowzroczny dyrektor szpitala przedstawił dziennikarce z „Dagens Næringsliv” równanie, które kobieta rozwiąże jeszcze przed powrotem do redakcji. Jego odpowiedź na pytanie o to, czy są osoby podejrzane o dokonanie manipulacji z deimosem, paradoksalnie potwierdziła coś, co do tej pory pozostawało jedynie w sferze plotek, a zignorowanie pytania, czy ktoś został zawieszony, stanowiło dla każdego jako tako przytomnego dziennikarza podpowiedź, że ma natychmiast zająć się właśnie tą sprawą. Zresztą plotki o demonstracyjnym wyjściu Sary zapewne już krążyły po korytarzach SUG. Przecież nie opuściła szpitala z podkulonym ogonem. Dziennikarze bez najmniejszego trudu dowiedzą się, kogo zawieszono. Zajmie im to mniej niż dwie godziny, pomyślała Sara, starając się oddychać spokojnie. Nagle wstała i przyniosła przemoczoną torebkę z łazienki, gdzie w pośpiechu zostawiła ją do wysuszenia, uprzednio nie opróżniając. Kiedy wsunęła rękę do środka, poczuła, że wszystko jest mokre i lepkie: portfel, kieszonkowe wydanie Piętna Philipa Rotha, paczka chusteczek. Ale komórka chyba przeżyła, mimo że przełączyła się na tryb milczenia. Ola próbował się z nią skontaktować. Sześć razy. Sara cał-

kiem o nim zapomniała. On także został zawieszony. Dyrektor szpitala zdążył jej to jeszcze powiedzieć akurat, gdy wychodziła. Ola jednak musiał zaczekać. Znów usiadła przy komputerze i włożyła pendrive do portu USB. Jeśli dobre moce były po jej stronie, pamięć też przeżyła w wewnętrznej kieszonce torebki, trochę osłonięta plastikową podszewką i zamkiem błyskawicznym. Komputer w każdym razie zareagował natychmiast, pokazując ikonkę ATTACHE PRO na samej górze w prawym rogu. Kliknęła w nią. -Dzięki Bogu - mruknęła, gdy oba sprawozdania, i jej i Oli, pojawiły się jako gotowe do otwarcia pliki. Zdecydowała się zrobić po dwie kopie z każdego, a kiedy drukarka zaczęła szumieć, weszła na stronę norweskiej państwowej telewizji NRK, szybko znalazła odpowiedni numer, wstukała go i przyłożyła telefon do ucha. Gorsze potraktowanie mediów niż konferencja, którą przed chwilą oglądała, aż trudno było sobie wyobrazić. Po prostu się na to nie godziła. - Nazywam się Sara Zuckerman - powiedziała, gdy w słuchawce rozległ się wreszcie głos osoby, z którą chciała się połączyć. — Doktor Sara Zuckerman ze Szpitala Uniwersyteckiego Grini. Mam dość obszerną dokumentację związaną ze śledztwem toczącym się w szpitalu. Czy możemy się umówić na rozmowę? Godzina 15.58 Gjettumkollen, Bærum W domu panowała dokuczliwa cisza. Dzieciaki były w szkole, Guro — w pracy. Ola Farmen siedział przy kuchennym stole nad Filiżanką herbaty z miodem i użalał się nad sobą. W karmniku za oknem dwie sikorki walczyły o ostatnie ziarna słonecznika, które Tara wysypywała co rano. Oprócz tego, że zamierzała zostać „karkologiem”, chciała też być weterynarzem, a poza tym fryzjerką, klaunem i

ptaszarką, bez względu na to, czym osoba wykonująca ten ostatni zawód miałaby się zajmować. Kiedy ponownie wezwano go do gabinetu dyrektora nieco przed jedenastą, Ola był kompletnie nieprzygotowany na to, co miało nastąpić. Sądził, że chodzi o raport. Chociaż bardzo się starał pisać zwięźle i możliwie prosto, z całą pewnością użył pojęć wymagających bliższego wyjaśnienia. Został zawieszony. Do odwołania, powiedział Svein-Arne Gran z uśmiechem, jakby za tym określeniem kryła się pociecha. Ola prawie nie słyszał dalszego ciągu jego przemowy. Zawieszony. Zawieszano przestępców, lekarzy, którzy zaniedbywali obowiązki, kradli leki, przychodzili pijani albo dotykali pacjentów tam, gdzie nie należało. Takich ludzi zawieszano. I jego. Kiedy Gran położył na biurku kartkę i podał mu długopis, Ola podpisał. Nie mógł postąpić inaczej. Koncentrował się wyłącznie na tym, żeby się nie rozpłakać. Podpisał, wyprostował się, zignorował rękę Grana wyciągniętą na pożegnanie i opuścił gabinet. Ruszył korytarzami, schodami, przeszedł przez wahadłowe drzwi na własny oddział i do własnego gabinetu. Stamtąd próbował dodzwonić się do Sary. Kilka razy. Ale nie odbierała. Nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek doświadczył takiej ciszy w domu. Przez chwilę myślał o wcześniejszym zabraniu bliźniąt ze świetlicy, żeby otoczyć się jakimiś dźwiękami, ale zrezygnował. Nie miał na to siły. Zamiast tego nakierował pilota na nieduży telewizor wiszący w rogu przy szafce. Zbliżała się czwarta, a NRK co godzinę nadawało wiadomości. Może sprawa wreszcie pękła? pomyślał. Ale to go nie obchodziło. Chciał słyszeć jakieś dźwięki na pociechę. Ktoś musiał wyłączyć odbiornik przy dźwięku rozkręconym na pełen regulator, bo ryknęła czołówka, a on na próżno rozpaczliwie szukał właściwego przycisku. - Śmiercionośny wirus w kardiowerterach-defibrylatorach zabił

dwie osoby — huczało w kuchni, nim Ola wreszcie zdołał przyciszyć. - W SUG prowadzone jest śledztwo. Zorientował się, że ma szeroko otwarte usta, i głośno je zamknął. Na tle zdjęcia nowego pięknego szpitala płynął strumień informacji, nie wiadomo skąd zdobytych. Dziennikarz donosił, że chodzi o deimosa i że ICD były zarażone wirusem działającym prawdopodobnie z opóźnieniem czasowym, bo ofiary umierały dokładnie dwie doby po operacji. Nazwisk ofiar nie podano, za to dość dokładnie je opisano. Jedną jako cieszącego się międzynarodową sławą i obsypanego nagrodami elektrofizjologa, drugą jako znaną w branży reklamowej osobę realizującą zlecenia dla dużych firm. Między innymi dłaTelenoru. - Skąd, u... — Wstał powoli i podszedł bliżej ekranu. — Sara szepnął. „Profesor nauk medycznych Sara Zuckerman”, głosił napis pod twarzą kobiety z ciemnymi kręconymi włosami i niebieskimi oczami. Pod logo NRK w prawym górnym rogu widniał napis „NA ŻYWO”. Zorientował się, że Sara stoi na dworze osłonięta od deszczu. Nagle rozpoznał jej garaż. Znajdowała się pod daszkiem z falistego plastiku, jako tło miała splątany bluszcz. Znad jej lewego ramienia spoglądała na Olę plastikowa małpka. -Mogę potwierdzić, że mój kolega i ja w ciągu ostatnich dni zdołaliśmy zidentyfikować wirusa komputerowego, którym według wszelkiego prawdopodobieństwa zostały zainfekowane wszczepiane pacjentom kardiowertery-defibrylatory za pomocą regularnie używanego programatora. Ponieważ ofiarami byli moi pacjenci, czułam się w szczególny sposób zobowiązana do wyjaśnienia tej sprawy. Dopiero wczoraj wieczorem, a właściwie dziś w nocy zrozumieliśmy w pełni nasze odkrycie. Powiadomiliśmy dyrekcję szpitala dzisiaj rano. - O ilu... przypadkach zainfekowania urządzeń jest mowa? - spytał reporter. Kamera wciąż była skierowana na twarz Sary. - O dwóch - odparła krótko, bez mrugnięcia. - Dwie osoby

zmarły. Przy tej ostatniej uwadze ledwie uniknęła kłamstwa. Na razie nie padło ani jedno słowo o Klausie Aamodcie i karkołomnej wyprawie do Romeriksåsen. - Czy ten wirus powstał w wyniku nieszczęśliwego przypadku, czy też zwyczajnie mamy do czynienia ze złośliwym atakiem? - Na razie jeszcze za wcześnie, żeby to ocenić. — Wciąż ze spokojem patrzyła reporterowi w oczy. - Ho, ho — szepnął Ola. -W pełni ufam, że policja znajdzie odpowiedź na to pytanie, a także rozwikła wszystkie inne niejasności - ciągnęła Sara. - Dla mnie i dla mojego kolegi, z którym pracowałam nad tą sprawą dzień i noc od soboty, ważne było przede wszystkim stwierdzenie, co się tak naprawdę stało, kogo to dotyczy i czy istnieje groźba dalszego rozprzestrzeniania się wirusa. Tę sprawę w głównej mierze już załatwiliśmy. Dalsze działania zależą od policji i władz służby zdrowia. - Rozprzestrzenienie się wirusa - powtórzył reporter i przysunął mikrofon jeszcze bliżej do twarzy Sary. - Może pani zatem zagwarantować, że nikt inny z wszczepionym kardiowerterem nie będzie narażony na to samo? - Zagwarantować nie mogę niczego - odparła Sara spokojnie. - W tej chwili mogę jedynie stwierdzić z całą pewnością, że to konkretne źródło wirusa, który zabił dwóch naszych pacjentów, pozostaje pod kontrolą. Ale jak wiadomo, wirusy komputerowe bardzo łatwo magazynować i dystrybuować. Nie wiem, czy gdzieś nie ma kopii. - Czy pacjenci z wszczepionymi kardiowerterami-defibrylatorami w kraju mają podstawy do obaw? - Nie. Jednym z pierwszych działań podjętych przeze mnie i przez mojego kolegę, kiedy zrozumieliśmy, z czym mamy do czynienia, było sprawdzenie wszystkich pozostałych ośrodków w Norwegii, w których przeprowadzane są implantacje. Nikt nie zgłaszał podobnych zgonów ani zdarzeń, które w jakikolwiek sposób można by łączyć z tym wirusem. Na podstawie - uśmiechnęła się leciutko - rozległego i intensywnego

śledztwa przeprowadzonego przeze mnie i mojego kolegę mogę stwierdzić, że sytuacja jest pod kontrolą. Gdyby jednak ktoś bardzo się niepokoił, powinien niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Reporter przyciągnął mikrofon do siebie, bo najwyraźniej chciał zadać jeszcze jedno pytanie, ale Sara mówiła dalej. Pierwszych słów nie było słychać, lecz w końcu mikrofon znów został skierowany w jej stronę. - ...dodać, że władze oczywiście powinny wprowadzić zabezpieczenia. To, że osoby, którym już wszczepiono ICD, nie muszą się martwić, to jedno. Moim zdaniem jednak należałoby natychmiast wstrzymać implantacje tego konkretnego kardiowertera-defibrylatora, dopóki producent nie zabezpieczy go przed wirusem. Na szczęście mamy dużo dobrych zamienników dla Mercury Deimos, więc nie zaszkodzi to w żaden sposób osobom, którym ta technologia poprawia i przedłuża życie. Ale - znów uśmiechnęła się przelotnie i zakończyła pewna siebie: wychodzimy już daleko poza ramy decyzji podejmowanych przeze mnie. - A jaką rolę odegra pani i pani kolega w dalszym śledztwie? - Oboje zostaliśmy zawieszeni w czynnościach — odparła krótko. - Lecz jeśli policja będzie chciała ze mną porozmawiać, to zapraszam. - Zawieszeni? Reporter głośno wyraził zdumienie, mimo że wywiad wyglądał na starannie zaplanowany. - Owszem. Przy całej skromności... Zarówno mój kolega, doktor Ola Farmen, który jest zresztą również inżynierem elektronikiem, co miało dla nas decydujące znaczenie... No cóż, oboje spodziewaliśmy się innego potraktowania. - Teraz już uśmiechała się szeroko, odsłaniając duże białe i zadbane zęby. Amerykańskie zęby, tak zawsze myślał Ola. — Najważniejsze jednak, aby całą sprawę potraktowano poważnie - ciągnęła Sara — aby włączyły się odpowiednie instancje, aby podjęto odpowiednie kroki i nikt więcej już nie ucierpiał.

Program powrócił do studia. Ola patrzył na zdjęcia norweskiej siedziby Mercury Medical, nie słysząc komentarza. Wolnym krokiem krążył po dużej kuchni. Wyjął kilka szklanek ze zmywarki i z powrotem je wstawił, kiedy się zorientował, że są brudne. Sięgnął po ścierkę, żeby ją wyżąć, ale poczuł kwaśny zapach zepsutego mleka, więc wyrzucił ją do śmieci. Zgarnął okruchy ze stołu, nie przejmując się, że spadły na podłogę. Wyłączył telewizor. W pewnym sensie było mu lżej. Przygnębienie nieco ustąpiło. Sara wspomniała o nim. Wymieniła jego nazwisko. Udało jej się ukazać ich zawieszenie jako rzecz śmieszną i niesprawiedliwą. Fantastycznie opisała te cztery dni, podczas których rozwiązywali sprawę ICD w tajemnicy, podkreślając, że taka była konieczność, no i nie wypadła przy tym zbyt arogancko. Raczej przeciwnie, uświadomił sobie, unosząc filiżankę z herbatą do ust i czując przesłodzony zapach miodu. Była sobą. Pewna siebie, ale bez otwartej arogancji, przez którą tak wielu osobom zalazła za skórę. Sprawiała wrażenie osoby... światowej. Światowej w każdym znaczeniu tego słowa. Zadzwonił telefon. Przestraszony Ola drgnął i rozlał herbatę. Owalna żółtobrązowa plama rozpostarła się na gorsie koszuli. Skrzywił się, gdy poczuł oparzenie. Próbując odciągnąć płótno od skóry, jednocześnie sięgnął po telefon i spojrzał na wyświetlacz. - Sara! — zawołał z ulgą. — Sara, nareszcie!

Godzina 11.45 Upper West Side, Nowy Jork Catherine Adams czuła się tak źle, kiedy wstała, że postanowiła zostać w domu. Ciało ją bolało, a głowa ciążyła jak po długim i zbyt mocno zakrapianym wieczorze. Chociaż dzień wcześniej położyła się o dziesiątej, to i tak miała wrażenie, że w ogóle nie spała. Mniej więcej tak jak zeszłej jesieni, kiedy

zapadła na świńską grypę i przeleżała w łóżku osiem strasznych dni, które na całe szczęście jej pamięć zdecydowała się usunąć. Wiele mogła zrobić w domu, więc chociaż wzięła prysznic, ubrała się i poczuła nieco lepiej, postanowiła jednak nie wychodzić. W wydawnictwie nieprzeczytane maszynopisy tworzyły już dosłownie metrowe stosy. Również w domu panoszyły się wszędzie, chociaż przez kilka ostatnich dni siedziała do późnej nocy, żeby przebrnąć przez wiele bezradnych prób zostania pisarzem. Rzadko musiała czytać więcej niż dwadzieścia stron, aby odłożyć maszynopis na stos przeznaczonych do standardowo życzliwej, ale zarazem bezwzględnej odmowy. Czasami wystarczało dziesięć, a niekiedy poddawała się już po pierwszej. Kiedy z rezygnacją patrzyła na zwały papieru leżące przy biurku, nie mogła pojąć, skąd się bierze cała ta nieprzyjazna dla środowiska chęć tworzenia. Wkrótce po śmierci Petera przeniosła nieduże zgrabne biurko do salonu. Należał teraz już tylko do niej i czuła się mniej samotna, mogąc tu pracować, jednocześnie słuchając muzyki lub nawet mając w tle włączony telewizor. Czytanie na kanapie nie wchodziło w grę, chyba że chciała się przespać. -Kryminał! - jęknęła przygnębiona, sięgając po leżący na wierzchu maszynopis. Starannie zbindowany, na sprężynie, z dołączonym trzystronicowym pismem przewodnim. Wsunęła go na sam spód i sięgnęła po kolejny. Zbiór poezji. Pismo przewodnie było przynajmniej równie krótkie jak wiersze, dała więc dwóm szansę, ale po chwili znów jęknęła i odłożyła cienki plik delikatnego białego papieru na sam brzeg biurka, licząc na to, że sam wpadnie do dużego kosza na śmieci. Kiedyś, gdy ciężkie czasy jeszcze nie nastały i personel małego, ale cieszącego się dobrą renomą wydawnictwa nie został okrojony do kości, mogła się koncentrować na tym, na czym znała się najlepiej: na amerykańskiej powieści współczesnej. Wtedy prawie nie czytała debiutantów, chyba że poleconych

przez któregoś z młodszych redaktorów. Dziś nie miała już siły pracować. Regularnie czuła kłucie w lewej skroni, ostry ból, który mijał, zanim zdążyła spiąć całe ciało do walki. W końcu sztywna wstała i poszła do kuchni. Cola, pomyślała spragniona i otworzyła lodówkę. Poczuła ogromną ochotę na ciemny słodki napój. Nigdy nie miała coli w domu, wzięła więc butelkę wody i wróciła do salonu. Usiadła na kanapie, zarzuciła nogi na stół i sięgnąwszy po pilota, zaczęła na chybił trafił przerzucać kanały. Przedpołudniowa telewizja zdecydowanie nie była dla niej atrakcyjna. Czasami udawało jej się obejrzeć odcinek show Oprah Winfrey, jeśli akurat pracowała w domu i potrzebowała przerwy w czytaniu, nic więcej. Może wiadomości, pomyślała zniechęcona, popijając wodę i szukając dalej. Kiedy doszła do CNN, zmieniła zdanie. Nie miała siły patrzeć na morskie ptaki w Zatoce Meksykańskiej oblepione ropą i ginące powolną śmiercią, bo nie mogły ani fruwać, ani zanurkować, ani zdobyć pożywienia. Już miała przerzucić na inny kanał, gdy nagle na ekranie pojawiło się łatwo rozpoznawalne logo Mercury Medical. Podgłośniła i wyprostowała się na kanapie. Kiedy reportaż się skończył, butelka była pusta. Catherine Adams podniosła pilota i zgasiła telewizor. Ręka jej trochę drżała. Dziwnie pobudzona, odczuwała lekki lęk, wzmożoną czujność, jakby zawisło nad nią coś groźnego, nieprzewidywalnego. Zarazem jednak ogarnęło ją niezwykłe zdecydowanie. Ból głowy minął. Najwyższa pora iść do gabinetu Petera. Chociaż nie był to wcale jego dzień.

Godzina 18.00 Markveien, Grünerløkka, Oslo - Mamo - poprosił Morten Mundal najgoręcej, jak potrafił.

- Tak cię proszę, uspokój się! Rebecca Mundal najwyraźniej usiłowała skontaktować się z synem wielokrotnie w ciągu ostatnich kilku godzin, ale dopiero teraz mógł zajrzeć do domu, żeby się przekonać, czy zgodnie z jego prośbą oglądała wiadomości. Najwyraźniej tak. Płakała. Nie widział łez, na to obraz był zbyt ciemny. Za każdym razem, gdy ją odwiedzał, rozsuwał ciężkie zasłony, żeby rozjaśnić mieszkanie, ale już podczas kolejnego łączenia przez Skype’a wnętrze z reguły znów było ciemne, a obraz ziarnisty. Matce drżały ramiona, a dłonie trzęsły jej się bardziej niż kiedykolwiek. —Już go mamy! — próbował ją pocieszać. Nachylił się bliżej oka kamery i postarał się włożyć w uśmiech całą radość. Jeszcze raz się upomniał, że musi uważać na to, co mówi. Komunikacja elektroniczna pozostawała przecież pod kontrolą. Uznawał w zasadzie za wykluczone, by ktoś mógł podsłuchać ich rozmowę albo później zrekonstruować jej treść, ale był pewien, że władze wiedzą, kto z kim się kontaktuje i jak długo. W rozmowie ze starą matką nie było jednak nic złego. Chociaż z reguły starał się trzymać ustalonej pory, nie pierwszy raz rozmawiał z nią poza umówionym terminem. -Otto tego nie przeżyje — powiedział z uporem. — To, że akcje lecą w dół jak kamień, to jedno. Bo akcje zazwyczaj spadają i rosną. Ale czy ty nie widzisz, mamo, że renoma Mercury Medical osłabnie na bardzo, bardzo długo? Nie widzisz, że ten człowiek jest skończony? - Co ty zrobiłeś? — jęknęła, łapiąc się za pokrytą rzadkimi włosami głowę. Zaraz też sięgnęła po szklankę i zaczęła chciwie pić. Woda? - pomyślał z nadzieją Morten, ale dobrze wiedział, że to nieprawda. -Ja? - Uśmiechnął się do kamery, jakby w środku ktoś siedział i bacznie go obserwował. - Ja niczego nie zrobiłem! Na to będzie wyglądało. Na to musi wyglądać. Kiedy Agnes Klemetsen przyszła rano do jego biura, perfek-

cyjnie odegrał niczego nieświadomą osobę. Wprawdzie przez chwilę usiłowała go sprawdzać, wypytywać, przycisnąć, ale bez powodzenia. Dopiero około pierwszej zdołał ustalić, że Sverre Bakken nie dość, że jest w szpitalu, to jeszcze został przyjęty w stanie ostrej psychozy. Przez chwilę pomyślał nawet, że sprawa się wyda. Wyłączył więc wszystkie telefony, zamknął drzwi na klucz i właściwie niemal stracił już panowanie nad sobą, gdy nagle uświadomił sobie, że ta psychoza to prawdziwy dar niebios. Można było dzięki niej udowodnić, że Sverre Bakken jest szalony, a zanim oszalał, był rozgoryczonym, świeżo rozwiedzionym, spłukanym mężczyzną o wątpliwej moralności. Rok wcześniej kadry omyłkowo przez trzy miesiące wypłacały mu podwójną pensję. Kiedy odkryto błąd i zażądano zwrotu pieniędzy, Sverre oświadczył, że nie zauważył tak znaczącej podwyżki. Wypowiedzenie i zawiadomienie o przestępstwie leżały już gotowe. Morten jednak się ulitował. Bakken był dobrym pracownikiem, wyraził skruchę, a poza tym znalazł się w trudnej sytuacji rodzinnej. - Otto cię zmiażdży — szepnęła matka. - Stracisz pracę i... - Nie stracę pracy. Za tydzień albo dwa, gdy presja będzie już odpowiednio duża, poniosę konsekwencje z powodu tych luk w systemie zabezpieczeń, które oczywiście nie są moją winą, lecz ja za nie odpowiadam. Sam złożę rezygnację. Twierdzenie, że Morten Mundal miałby spowodować lub zainicjować działanie, w którego wyniku odejdzie z tak fantastycznego stanowiska i zrezygnuje z wszelkich bonusów, zostanie uznane za brednie szaleńca. Poza tym zachowywał niesłychaną ostrożność. Telefon, z którego komunikował się ze Sverrem w zeszły czwartek, był jedną z jego starych nokii. Do aparatu włożył kartę zarejestrowaną na niejakiego Sjura Fredriksena z Kløfta, o którego czterdziestych urodzinach pisano w „Aftenposten”. Kartę kupił jako pakiet startowy w Remie 1000, a gdy podczas pierwszej rozmowy przełączono go do biura obsługi klienta, żeby się zarejestrował, podał dane jubilata. Nikt go nie pytał o pełen numer osobisty. Teraz karta

była już spalona, a telefon, na wszelki wypadek zmiażdżony, leżał na dnie wodospadu przy moście Hundremannsbrua. Jeśli chodzi o kolację, na którą Morten zaprosił Sverrego w ubiegłą środę, to również zastosował zabezpieczenia. Wiedział, że konieczna jest silna motywacja, bo facet mógł się rozmyślić, mieć wątpliwości. Musiał go zatem uspokoić, przemówić mu do rozsądku. Morten wprawdzie rzadko albo wręcz nigdy nie wchodził w układy towarzyskie z pracownikami, ale Sverre był singlem tak jak on, a poza tym dzięki starannie zaplanowanemu przypadkowi kilka tygodni wcześniej razem wyskoczyli na piątkowe piwo. Później też im się to zdarzało. Ponadto na wszelki wypadek na kolację została zaproszona również jedna z przyjaciółek Mortena, która przyszła godzinę później niż Sverre, a więc całe spotkanie mogło wyglądać na próbę rozniecenia między nimi wiosennego romansu, z czego niestety niewiele wyszło. Nie było w tym nic podejrzanego. Poza tym Sverre o niczym nie wiedział, dopóki sprawy nie zaszły za daleko. I nawet jeśli był bardzo rozgoryczony, spłukany i miał wyjątkowo elastyczne wyobrażenie na temat tego, co jest dobre, a co złe, to z całą pewnością nie miał natury mordercy. Dlatego Morten powiedział mu, że wirus wywoła u pacjentów nieprzyjemną stymulację i trzeba będzie wymienić urządzenie, prawdopodobnie na innego producenta. Gdy Sverre pytał, dlaczego Morten chce zaszkodzić swojej firmie, ten milczał. Kazał mu tylko trzymać język za zębami i zapewnił go, że w sprawę nie zostanie wciągnięta policja. Szpital zarejestruje jedynie, że z deimosem dzieje się coś złego. A że lekarze mają za sobą długą tradycję kamuflowania błędów i wad sprzętu, zwrócą się tylko po cichu do Mercury Medical, a wtedy Morten załatwi całą sprawę. Gdyby jednak wbrew wszelkim oczekiwaniom wszczęto śledztwo, Sverre i tak będzie bezpieczny. Programiści z Mercury Medical z oczywistych powodów znajdą się zapewne w kręgu podejrzanych, ale ponieważ wirus został stworzony przy wykorzystaniu kodów i szyfrów, do których Bakken nigdy nie uzyskałby dostępu, nic mu nie grozi. Sverre musi się po

prostu wszystkiego wypierać i trzymać gębę na kłódkę. Na to Bakken wykonał w końcu gest zamykania ust na zamek. Kciukiem przekręcił niewidzialny klucz, który wyrzucił za siebie. Miał za tę robotę dostać dwa miliony. A Bóg jeden wiedział, jak rozpaczliwie ich potrzebował. Dopiero gdy Sverre zadzwonił do niego z parkingu przed SUG w czwartek rano wzburzony tym, że pacjent, który miał leżeć chory w łóżku, głośno dyskutuje z kimś na dworze, Morten krótko i brutalnie powiedział mu, w czym wziął udział. Poinformował go, co się stanie i co musi zrobić, aby pieniądze stały się jego własnością. Pieniądze. To o nich Morten przypominał Sverremu wielokrotnie. Jeśli chciał je dostać, musiał zrobić to, co Morten mu każe. I zrobił. - Ty się nigdy z tego nie wykręcisz — płakała matka, przykładając do monitora obie dłonie. — Orty, Orty, coś ty zrobił? -Co ja zrobiłem? Pomyśl o tym, co zrobił Otto! Okradł tatę, zmarnował życie tobie i... - Sama ponoszę za to odpowiedzialność! - krzyknęła Rebecca. — To ja chodziłam po The Presbyterian półprzytomna od tabletek i w takim stanie leczyłam pacjentów, którzy mi ufali. To ja w końcu przestałam zauważać ewidentne symptomy, bo miałam dość... Uniosła twarz do sufitu, z trudem łapiąc powietrze, po czym nagle zaczęła krzyczeć. Bolesny jęk, który zatrzeszczał w głośniku, kazał Orty emu dotknąć monitora i powoli gładzić palcami szkło. -Mamo - powiedział zrozpaczony. - Mamo! Wracam do domu. Przenoszę się. Słyszysz, mamo? Do domu, do Nowego Jorku! Wszystko będzie dobrze. Zobaczył, jaka jest chuda. Szyję miała cieniusieńką, a ścięgna sterczały w niej jak druty, ledwie podtrzymując głowę. Skóra na czaszce była tak mocno naciągnięta, że matka wyglądała jak jeniec wojenny. I w pewnym sensie nim była. Rebecca została wzięta w dożywotnią niewolę podczas woj-

ny między Ottonem Schultzem a Johnem Mundalem, którzy wspólnie stworzyli Apollo Med-Elec. Przy obsadzaniu stanowisk po fuzji w nowej spółce dwa samce alfa skoczyły sobie do gardeł i toczyły wyrównaną walkę aż do chwili, gdy Otto Schultz wyciągnął z rękawa dodatkowego asa. Wiedział o nałogu Rebecki. Zgromadził na ten temat obszerną dokumentację, którą zamierzał przekazać dyrekcji nowojorskiego szpitala The Presbyterian, gdyby John nie ustąpił. „Wycofaj się!” - nakazał Otto. „Wycofaj się, John”. I John usłuchał. O problemie Rebecki nie miał pojęcia i nigdy już nie otrząsnął się z szoku wywołanego tym, że przegrał, że go oszukano i że dał się oszukać. Zdradziły go dwie osoby najbliższe mu od czasu, gdy jako dwudziestopięciolatek wrócił z Wietnamu, gdzie dwukrotnie ocalił Ottonowi życie. Ale na osłodę tej drogi ku otchłani dostał sporo pieniędzy, całkiem znaczny majątek. A także gwarancję pracy dla syna. Młody, zdolny Morten mógł liczyć na dobrą opiekę, jeśli tylko John podpisze umowę. I John podpisał ten wyrok śmierci na siebie, choć trzy dni później kierownictwo The Presbyterian i tak otrzymało pocztą grubą kopertę. Nadawca był anonimowy, a los Rebecki został przypieczętowany. Gdy siedem lat później resztki fortuny rodzinnej przepadły podczas wielkiego kryzysu, John Mundal popełnił samobójstwo. -Wszystko to moja wina! - krzyknęła Rebecca, gwałtownie odsuwając monitor. Morten przestał ją widzieć. Kamera pokazywała salon w ukośnej perspektywie od dołu: górną część ściany, okna z brudnymi zasłonami i przesadnie ozdobne sztukaterie na obrzeżach sufitu. - Mamo - rozpłakał się. - Mamo, już cię nie widzę! Myślał, że sprawi jej radość. Wprawdzie rzadko się z czegoś cieszyła, a właściwie nigdy, był raczej pewien, że przynajmniej odczuje satysfakcję, kiedy Otto Schultz dostanie za swoje. W dzieciństwie, kiedy Rebecca wracała do domu, Orty potrafił przybiec do niej, chociaż już jakiś czas leżał w łóżku. Gdy słyszał jej kroki, wyskakiwał spod kołdry i boso biegł przez

wielkie mieszkanie, żeby pokazać jej dzienniczek ze stopniami, z samymi piątkami, aby mama się uśmiechnęła i ucieszyła, że ma takiego mądrego syna. W ogóle Orty jako dziecko dużo biegał. Biegł do niej, gdy ją zobaczył. Biegł, żeby opowiedzieć o rekordzie szkoły na osiemset metrów, który pobił, żeby podarować jej piękną szkatułkę na biżuterię, którą wykonał na letnim obozie, żeby pomasować jej nogi obolałe po długim dniu pracy, a gdy był naprawdę mały - tylko po uścisk. Jeśli Rebecca nie była zbyt zmęczona. Bo mama często bywała wykończona. Dzieciństwo Mortena przypominało wyścigi z humorem matki. Zawsze chciał ją pocieszyć. Uwielbiał patrzeć, jak się uśmiecha. -Mamo! - płakał teraz głośno. — Popraw monitor! Nie widzę cię! Nie odpowiedziała mu, ale jej rozpacz wciąż rozbrzmiewała w głośnikach. Morten Mundal, szlochając, zasłonił uszy. Nie pomogło. Tak jak nigdy nic nie pomagało.

Godzina 20.53 Båtstøjordet, Høvik, Bærum - Musisz to potraktować jak prezent, Ola. — Sara uśmiechnęła się szeroko i objęła Theę. Siedziały na kanapie naprzeciwko Oli, który zaraz po przyjściu zapadł się w fotelu. - Przecież teraz będziesz mógł spędzać z rodziną tyle czasu, ile tylko zechcesz! Pensję dalej ci będą płacić, więc potraktuj to intermezzo jak zasłużony urlop. - A jeśli to nie będzie tylko intermezzo? - jęknął skrzywiony. -Jeżeli strącę pracę? Finanse mojej rodziny nie wytrzymają ani dnia bez pensji. Potrzebna mi jest też każda nadgodzina. Sara wstała po herbatę, ale zatrzymała się z ręką na biodrze przed Olą. -Uspokój się, Ola. Im chodzi o mnie. Ale mnie też nie

dopadną, tego jestem pewna. A już z całą pewnością, upadając, nie pociągnę ciebie za sobą. Jesteś moim podwładnym i... - ...nie tak mądrym jak ty - dokończył z lekkim uśmiechem. -Wcale nie to zamierzałam powiedzieć. Chodziło mi o to, że słuchałeś moich poleceń. Wyjdziesz z tego bez szwanku. Masz na to moje słowo. Procesy norymberskie udowodniły raz na zawsze, że taka linia obrony na nic się nie zdaje, pomyślał Ola, ale głośno tego nie powiedział. -A co ty zrobisz, jeśli stracisz pracę, Saro? - Głos Thei zabrzmiał jasno i beztrosko. - Wtedy będziemy się świetnie bawić - odpowiedziała jej Sara ze śmiechem i wreszcie ruszyła do kuchni z pustym kubkiem w dłoni. — Przez cały czas! Masz forsy jak lodu, moja ko chana! I to ty będziesz musiała się zająć starą ciotką. Napuszczę kilku adwokatów na kuratora gminy i popłyniemy obie w rejs dookoła świata. Czternastolatka zachichotała i podwinęła nogi. Po rodzicach odziedziczyła czternaście milionów i spory dom odnosząca sukcesy firma hydrauliczna przyniosła okrągłą sumkę, kiedy wspólnik znalazł kupca na siedemdziesiąt pięć procent udziałów jej ojca. Pieniędzy Thei na razie bacznie strzegł gminny kurator do ukończenia przez dziewczynkę osiemnastego roku życia. -Ktoś jeszcze chce herbaty?! - zawołała Sara z kuchni. - Albo czegoś innego? - Nie, dziękuję! — odpowiedziała Thea. Ola się nie odezwał, tylko sięgnął po leżącego na stole pilota i włączył telewizor. - Ile osób tak naprawdę przeprowadzało z tobą dzisiaj wywiad? - spytał. - Straciłam rachubę - odparła Sara, siadając na kanapie. - W każdym razie było tu sześć stacji telewizyjnych. - CNN i w ogóle - ożywiła się Thea. - Będziesz w telewizji na całym świecie, Saro! Super! - Myślę, że dyrekcja szpitala jest innego zdania - stwierdziła

Sara z satysfakcją. - Już dostałam wściekłego maila od szefa. I nawet stary Benjaminsen był nieźle oburzony, kiedy dzwonił do mnie około szóstej. „Takie zagrywki sssolo nie poprawiają... twojej sssytuacji. Twoje zachowanie w mediach jest w oczywisssty sssposób...” Thea rzuciła w nią poduszką. - Brzydko przedrzeźniać ludzi! - Wiem, przepraszam. — Powoli podniosła do ust pełny kubek. - Dlaczego właściwie postanowiłaś wszystko wyjawić? - spy tał Ola, przyciszając dźwięk w telewizorze. Do wiadomości o dziewiątej wciąż pozostawały dwie minuty. - To ty zawsze perorujesz o tym, że trzeba myśleć o pacjentach i ich najbliż szych - dodał z wyrzutem. — A ujawnienie całej tej sprawy nie mogło być zbyt przyjemne dla krewnych Berntsena i Holmströma. Ani dla tych wszystkich, którzy teraz śmiertelnie się boją, że wszczepione ICD pozbawią ich życia. - To prawda — przyznała Sara i wypiła jeszcze łyk herbaty. - Ale jeśli ktoś zadaje mi taki cios poniżej pasa, muszę oddać. Ani pacjentom, ani mnie nie posłużyłoby to, że cała ta gromada dziennikarzy zaczęłaby nagle uważać nas oboje za głównych podejrzanych. Gran zostawił ślady krwi prowadzące do mnie, więc musiałam skierować psy na odpowiedni trop. Zapamiętaj to sobie, Theo! - Sara odstawiła kubek i odwróciła się do bratanicy, unosząc palec wskazujący. - Zostaw innych ludzi w spokoju. Okazuj wszystkim szacunek i troskę. Nigdy nie uderzaj pierwsza. Ale jeżeli ktoś cię zaatakuje - opuściła palec i zacisnęła dłoń w pięść — natychmiast oddaj cios. Mocno i bezwzględnie. - Saro! - jęknęła Thea i zakryła twarz poduszką, tak że resztę zdania ledwie było słychać. - Ona nigdy tak się nie zachowuje. Nigdy nie opowiada mi takich głupot na temat życia! Sara uśmiechnęła się i zmierzwiła dziewczynce włosy sterczące nad czerwoną poduszką. -To dlatego, że tak cię kocham. A poza tym - spojrzała na Olę ponad okularami - wcale nie wyjawiłam im całej historii.

Ani słowa o „FUCK YOU ”. - Saro! - Thea mocno ją szturchnęła. - Takie słowa są w tym domu zakazane. Sara dramatycznym gestem złapała się za usta i szeroko otworzyła oczy. Przez kilka sekund patrzyła na Olę, nic nie mówiąc. Pokiwał głową. - To najwyraźniej przytłumiło wszelkie spekulacje o tym, że może chodzić o... - czysty sabotaż, dokończył już w myślach, bo Sara ostrzegła go wzrokiem. O działanie z pełną premedytacją. - Są już wiadomości - oznajmiła Sara. Ola podgłośnił i odwrócił się do płaskiego telewizora wiszącego na ścianie. Czołówka NRK wypełniła pokój. Zapowiedzi głównego tematu zilustrowano zdjęciami SUG, a później zbliżeniem Sary. - Saro, zobacz! - Thea zawołała z przejęciem. - To ty! Jesteś w wiadomościach na samym początku i... -Cicho! - powiedział Ola, machając ręką. Program rozpoczął się precyzyjnym skrótem z relacji, którą nadawano już wcześniej przez całe popołudnie. W dwóch krótkich migawkach pokazano dyrektora szpitala Sveina-Arnego Grana wygłaszającego niewiele mówiące komentarze i odsyłającego wszystkich do policji. Reportaż ilustrowały kolejne zdjęcia szpitala i kilka migawek z sali operacyjnej, której ani Sara, ani Ola nie rozpoznali. - Materiały archiwalne - stwierdził Ola. - Domyślam się, że Gran nie miał ochoty wpuszczać do środka kamer. Cicho! - Przecież nic nie mówimy - mruknęła Thea. Pokazano ten sam wywiad z Sarą, który nadano na żywo o czwartej, ale w okrojonej wersji. Thea aż szturchnęła Sarę w bok i uniosła kciuk. - Tak krótko? — powiedziała rozczarowana, kiedy materiał się skończył. — Dlaczego... - Cicho! — krzyknął znowu Ola. Po chwilowym przejściu do studia nadano wywiad na żywo z Mortenem Mundalem, najprawdopodobniej od niego z biura. Siedział za dużym, prawie pustym biurkiem, pod

ścianą, na której wisiał plakat. Sara rozpoznała Chagalla. Już po dwóch czy trzech sekundach operator zrobił zbliżenie na twarz Mundala. - O rany! - zawołała Sara. - On wygląda tak, jakby był zapłakany. - Na jego miejscu też bym rozpaczał - stwierdził Ola. - ...tę sytuację bardzo poważnie — mówił Mundal. - Utrzymujemy stały kontakt ze spółką matką w Stanach. I oni, i my pragniemy wszelkimi sposobami dopomóc policji. W pierwszej kolejności musimy zbadać zainfekowany programator. Nasi adwokaci prowadzą na ten temat rozmowy z policją. —Już widzę, jak policja się zgadza na wysłanie maszyny do Stanów! - prychnął Ola. - Chyba nie mają wyjścia - zauważyła Sara. - Mówiłeś o szyfrowaniu tak tajnym, że można je porównać z myśliwcem. - Cicho bądźcie! - powiedziała tym razem Thea. - ...jużpoprosiło całkowite wstrzymanie zaplanowanych implantacji deimosów na całym świecie i będziemy na bieżąco... - Ojej, jemu jest przykro — szepnęła Thea, nachylając się do telewizora. - Owszem. - Sara poprawiła okulary. - Wygląda na to, że przyjął to osobiście. A jeśli nie, to zasłużył na Oscara. - ...jeszcze raz podkreślić, że serdecznie współczujemy rodzinom zmarłych oraz że Mercury Medical zrobi, co w mocy firmy, aby dopomóc im we wszystkim. - Biedaczysko! — westchnął Ola, kiedy znów połączono się ze studiem. - Jego sytuacja jest jeszcze gorsza niż nasza. - Nam wcale nie jest tak źle - stwierdziła Sara, nie odrywając oczu od ekranu. W studiu pojawił się gość, analityk finansowy. Nieduży okrągły człowieczek z gęstymi krótkimi włosami i w ciężkich okularach. Uśmiechnął się wręcz uradowany, gdy zyskał szansę, by odpowiedzieć na pytanie o to, co się stanie z akcjami Mercury Medical. - Liczymy się z dalszym spadkiem. W każdym razie do chwili, gdy sytuacja nie stanie się jaśniejsza. Trzeba zdawać sobie sprawę, że gwałtowny spadek notowań firmy może doprowadzić do tego, iż

giełdy NYSE i LSE postanowią zawiesić akcje, aby poznać okołiczności powodujące spadek. Takich ocen dokonuje się z minuty na minutę. Akurat teraz Amerykanie najmniej potrzebują tak dużych zawirowań wokół największych spółek, dlatego nie wykluczam interwencyjnych zakupów ze strony władz. - On wygląda tak, jakby go to bawiło - skrzywiła się Thea. -Pewnie tak właśnie jest — uznała Sara. — To ogromna i śmiertelnie niebezpieczna gra w monopol papierami, które możesz zamienić na prawdziwe pieniądze, jeśli będziesz miała szczęście. - Na razie jednak nic nie wskazuje, by do spadku notowań przyczyniło się coś innego niż wydarzenia dzisiejszego dnia — ciągnął analityk. - Proszę tylko spojrzeć na akcje BP. Lecą w dół od dwudziestego szóstego kwietnia, ale ponieważ wszyscy wiedzą, dlaczego tak się dzieje, nikt nie interweniuje. —A propos BP — wtrąciła prowadząca. — Wszyscy rozumiemy spadek kursu ich akcji. Spółka oczywiście poniesie astronomiczne straty, bo musi posprzątać rozlaną ropę. Ale jeśli chodzi o Mercury Medical, spółkę wartą piętnaście... nie... tysiąc pięćset... miliardów. Nie... - Półtora biliona koron — pomógł jej gość. - Dziękuję — uśmiechnęła się dziennikarka i ciągnęła: Jak to możliwe, żeby dwa odosobnione przypadki zgonów mogły do tego stopnia wpłynąć na notowania tak ogromnej spółki? - Zaufanie! Renoma! Należy pamiętać- analityk zaczął teraz gwałtownie gestykulować — że Mercury Medical produkuje leki oraz elektronikę, którą ludzie noszą w ciele. Firma jest całkowicie uzależniona od zaufania lekarzy z całego świata. Na wolnym rynku, na którym działa kilku innych producentów, niemają- cych na koncie podobnych przypadków, i lekarze, i pacjenci będą wybierać to, co jest najbezpieczniejsze. Dotyczy to wszystkich istotnych rzeczy, jakie kupujemy, lecz oczywiście waga zaufania rośnie — jego ręka zatoczyła gwałtowny łuk do sufitu — gdy produkt ma duży wpływ bezpośrednio na nasze życie. Przemysł lotniczy, przemysł samochodowy, a przede wszystkim przemysł farmaceutyczny. Nawet trzydziestoletni sportowiec, który nigdy nie miał żadnych problemów z sercem, potrafi zrozumieć czyjś lęk przed tym, że

wszczepiony mu w ciało rozrusznik nagle może zabić! Warto również zauważyć, że także konkurencja Mercury Medical odnotowała dzisiaj lekki spadek notowań. To zapewne sytuacja bardzo przejściowa, ale pokazuje, jak bardzo ten sektor jest wrażliwy. Prowadząca wyglądała na tak zafascynowaną analitykiem, że prawie się zapomniała. Patrzyła na gościa, nic nie mówiąc. W końcu się zorientowała, że ekspert już skończył, i zaczęła szeleścić papierami. - Hm... E... No ale faktem jest również to, że Fundusz Naftowy jest właścicielem około jednej trzeciej akcji Mercury Medical - powiedziała w końcu. — Jak duże straty poniósł dzisiaj każdy z nas? Mężczyzna uśmiechnął się szeroko. - Tego nie liczyłem. W każdym razie są to znaczne kwoty. Musimy jednak pamiętać, że już podczas kryzysu finansowego przeżyliśmy ogromny szok i straciliśmy blisko siedemset miliardów koron, czyli więcej niż zainwestowaliśmy w Mercury. Mimo to pieniądze wróciły do kasy, i to z naddatkiem. — Nagle znów spoważniał, jakby przypomniał sobie, że cała ta sprawa zaczęła się od dwóch tragicznych zgonów. — Teraz wszystko zależy od najbliższych wydarzeń - dodał i ostrożnie chrząknął. - Jeśli wszystkie karty zostaną wyłożone na stół, a zarząd spółki właściwie poradzi sobie z tą sprawą, to już za rok firma może odzyskać wczorajszą wartość. Wiele jednak zależeć będzie od zbadania tego wirusa. Kto go stworzył, w jaki sposób się rozprzestrzenił. Z tym oczywiście wiążą się największe emocje. Prowadząca podziękowała gościowi za udział w programie i oddała głos koledze siedzącemu przy innym stole. Kiedy na ekranie ukazała się z jednej strony Siv Jensen z Partii Postępu i minister finansów Sigbjørn Johnsen z drugiej, Sara prędko przechyliła się nad stołem, sięgnęła po pilota i wyłączyła telewizor. -Ja chcę to zobaczyć - zaprotestował Ola. -Ale ja nie chcę - oświadczyła zdecydowanie Sara i wrzuciła pilota do koszyka z gazetami stojącego przy kanapie. — Nie

mam siły wysłuchiwać polityków kłócących się o pieniądze na papierze. - No to sobie idę - powiedział Ola. —Już? - Przecież przybiegłem tutaj. Jeśli jeszcze zostanę na trochę, to będę musiał obmyślić trasę tak długą, że Guro mi nie uwierzy, że dałem radę ją pokonać. I tak jest już na mnie zła. Kiedy jej powiedziałem, że chcę pobiegać, żeby wyrzucić z siebie frustrację, zgodziła się. Ale gdyby wiedziała, że tu siedzę i... rozłożył ręce, po czym złapał za podłokietniki i wstał. - W dodatku znów zaczęło padać. - No to biegnij ostrożnie. Kiwnął głową. - Sam trafię do wyjścia! - krzyknął jeszcze i wyszedł. - Na co byś miała teraz ochotę? - spytała Sara z uśmiechem. - Na jakiś film — odparła Thea. - Nie mogłybyśmy jeszcze raz obejrzeć 2022? Tak cię proszę! Sara szybko spojrzała na zegarek. -Już za późno. Ten film jest za długi. W dodatku naprawdę nie pojmuję, co takiego fascynującego jest w tym, że cała ziemia eksploduje i wszyscy umierają. Może raczej Avatarl - On jest o wiele dłuższy - zaśmiała się Thea. - Sama mówiłaś, że historia jest banalna. - Owszem - przyznała Sara — ale zdjęcia piękne. Akurat coś dla nas dwóch na wieczór przed moim wyjazdem. Thea szeroko otworzyła oczy. - Całkiem zapomniałam - zdenerwowała się. - Musisz jechać, Saro? Nie będzie cię Siedemnastego Maja? Musisz? - Muszę i chcę — powiedziała Sara, wkładając film do odtwarzacza. - Będzie ci miło u cioci Irlin. A kiedy wrócę, jeżeli wciąż jeszcze będę zawieszona, to pozwolę ci zrobić sobie ze dwa dni wolne od szkoły i razem miło spędzimy ten czas. - A ponieważ czuła nieomal radość na myśl, że nie ma pracy, wcisnęła play i dodała: - Może całkiem po prostu powinnam złożyć wypowiedzenie? Po pięciu minutach, jeszcze zanim pojawił się jakikolwiek NaVi, już głęboko spała z głową na ramieniu Thei.

Godzina 22.00 Pub Double Turtle, Londyn Audun Berntsen uniósł szklankę z piwem w kierunku Vivian, głośno się śmiejąc. Stuknęła się z nim i wypiła łyk. Audun wl^ł w siebie pół szklanki naraz. -Jestem u celu! - zawołał, wycierając usta rękawem koszuli. - Jestem u celu! Znów przystawił szklankę do ust, pochłonął resztę i pstryknął na barmana za wysokim kontuarem, żeby podał mu jeszcze jedno piwo. —Ale ty chyba potrzebowałeś więcej pieniędzy? — spytała Vivian ostrożnie. — Masz już prawie dwieście tysięcy funtów, ale mówiłeś, że potrzebujesz... -Na pierwszą rundę mi wystarczy! - zaśmiał się, obejmując nową szklankę, która już przy nim stała. - Najgorsze są te krótkoterminowe pożyczki, rozumiesz? Wierzyciele są z rodzaju tych bardziej... aktywnych. Z tych... twardszych. Rozumiesz? Vivian wciąż nie rozumiała. - Ale jak mogłeś zarobić tyle kasy, skoro mówisz, że prawic wszystko spada i... Poziom hałasu w zatłoczonym pubie był tak wysoki, że Audun momentami musiał nachylać się do ucha dziewczyny, by w ogóle go usłyszała. - Zajmuję się tym już od lat. I chociaż kilka razy się wygłupiłem, wciąż mam dwa kontakty, których nigdy nie zawiodłem. To te osoby pośredniczą w moim imieniu. Narysował na serwetce oś czasu. - Tu mamy godzinę dziewiątą dzisiaj - powiedział, nanosząc krzyżyk na skraju z lewej strony kreski. - Tak mniej więcej. Akurat wtedy dostałem króciutką wiadomość o tym, że Mercury Medical, gigantyczna spółka, która produkuje leki i urządzenia medyczne, wpadła w tarapaty. Można powiedzieć, że to była plotka, która jeszcze nie dotarła do zbyt wielu uszu.

Rzuciłem się do telefonu... Sięgnął po komórkę i udał, że wstukuje numer, po czym przyłożył ją do ucha. - Cześć, Gary, stary orle! - zawołał do głuchego aparatu. Chodzi mi o krótką sprzedaż akcji Mercury Medical. Załatwisz mi to, prawda? W ciągu dziesięciu minut, prawda? Dzięki. No i słuchaj. - Schował telefon do kieszonki na piersi i sięgnął po długopis. - Krótka sprzedaż polega na tym, że pożyczam czyjeś akcje prawie krzyczał, przyciągając Vivian jeszcze bliżej - a w ramach wdzięczności za pożyczkę płacę na przykład dwa i pół procent ich wartości. To znaczy, że musiałem wybulić dwanaście i pół tysiąca funtów za wypożyczenie akcji wartych pięćset tysięcy funtów, rozumiesz? Oczy Vivian zrobiły się błyszczące i duże. - Pożyczyłeś od kogoś akcje — powiedziała powoli. - Dlaczego ktoś chce je wypożyczać? -Powiedziałem ci przecież, że płacę za to! I ten ktoś ma gwarancję, że je zwrócę w umówionym czasie. Właśnie dlatego nie mogłem postawić wszystkich pieniędzy, jakie miałem, prawie stu pięćdziesięciu tysięcy funtów. Musiałem przecież jakoś zagwarantować, że będę w stanie odkupić tyle samo akcji, gdyby poszły w górę w ciągu tego czasu, na jaki je pożyczyłem. - Odkupić? — Vivian coraz szerzej otwierała oczy. - Przecież je tylko pożyczyłeś! Dlaczego musiałbyś je kupować? Audun westchnął i dotknął długopisem krzyżyka na osi czasu. - ^ tym momencie pożyczam akcje i natychmiast je sprzedaję. Dostaję za nie pięćset tysięcy funtów, rozumiesz? -Jak możesz sprzedać coś, co nie jest twoją własnością? - Ponieważ następnego dnia do godziny jedenastej odkupuję tę samą liczbę akcji, żebym mógł je zwrócić! krzyknął zachwycony i narysował krzyżyk z prawej strony osi. - Będą wtedy kosztowały o wiele mniej. Jeżeli spadek kursu będzie taki, jak wróżą analitycy, to w tym momencie cena akcji spadnie o dwadzieścia procent. Co najmniej! A może nawet

więcej. Na rynku panuje teraz histeria. Dwadzieścia procent od pięciuset tysięcy funtów to cholernie dużo kasy, Vivian! To sto tysięcy funtów! Po odjęciu tego, co zapłaciłem za wypożyczenie tych akcji, zarobię osiemdziesiąt siedem tysięcy pięćset funtów. W ciągu jednej doby! Jeśli dołożę do tego pieniądze, które zdobyłem w ciągu tygodnia, to jestem u celu, Vivian! Mam ponad dwa miliony koron norweskich i mogę wracać do domu! Vivian oczy coraz bardziej błyszczały. W końcu łzy się przelały, a dziewczyna przeciągnęła wierzchem szczupłej dłoni po policzku, uśmiechając się przepraszająco. Audun złapał ją za rękę i nachylił się do niej. -Pojedziesz ze mną, Vivian? - Przyłożył usta do jej ucha. - Pojedź ze mną do Norwegii! - Mogę ot, tak po prostu pojechać? Nie muszę mieć żadnej pracy czy czegoś takiego? Zezwolenia na pobyt? - Nie słyszałaś o EOG? Ujął jej twarz w dłonie i pocałował ją w nos. - Nie - powiedziała niepewnie. - Nie szkodzi — uśmiechnął się. — To nie ma znaczenia. Chodź, chcę wracać do domu! Złapała go za rękę i mocno ją ściskała, gdy przedzierali się przez tłum gości. W milczeniu wracali do hotelu. Audun ją obejmował, a Vivian szła głęboko skoncentrowana na tym, żeby się nie przewrócić w nowych sandałkach na wysokich obcasach, o których od dawna marzyła, a które Audun kupił jej po południu. - Może zdążymy na pogrzeb twojego ojca - powiedziała, kiedy zatrzymali się już przed hotelem. Audun wzruszył ramionami. - Gwiżdż na to - odparł beztrosko. Audun Berntsen postanowił zapomnieć o swoim ojcu. Był tak zdecydowany w swoim zamiarze, że nawet nie przyszło mu do głowy, że to właśnie śmierć ojca dała podstawę tej jego wspaniałej przygodzie z krótką sprzedażą. I nigdy miał tego nie skojarzyć. Zawsze istniały nowe deale, nowe akcje, kolejne pieniądze, tłustsze wygrane czy szybsza gotówka. Po spłacie

najgroźniejszego długu wciąż zostanie mu prawie trzysta tysięcy koron. Kieszonkowe, ale i tak to dobry początek. Nareszcie mu się wiodło. Jeszcze kilka takich dobrych krótkich sprzedaży, pomyślał, otwierając drzwi do brudnego, dusznego pokoju w hotelu Wells, a znów będzie królem. Bez pomocy ojca. Godzina 22.30 Båtstøjordetj Høvik, Bærum Sara obudziła się na kanapie w kompletnym ubraniu, z poduszką pod głową i szarym kocem podciągniętym pod samą szyję. Telewizor był wyłączony, wszystkie światła zgaszone. Deszcz przestał już padać, a salon pogrążył się w niebieskawym wieczornym półmroku. Kilka razy cmoknęła i wstała. Zadzwonił telefon. Odebrała, nie patrząc na wyświetlacz. -Halo? - Sara! — usłyszała pełen zachwytu głos. - Congratulationś. Mówi Jerry! -Jerry! - mruknęła i ziewnęła przeciągle, sięgając po kubek z zimną herbatą. - Miło cię słyszeć. - Twój głos wcale o tym nie świadczy — roześmiał się. - Czyżbym jednak źle wyliczył różnicę czasu? Sądziłem, że u was jest dopiero wpół do jedenastej? - Zgadza się. Bardzo mi miło, że cię słyszę, Jerry. Naprawdę. Po prostu mam za sobą długi dzień. Zimna herbata była gorzka, ale udało jej się przełknąć łyk. Jerry Cohn w pewnym sensie odgrywał w jej życiu rolę brata, jakim Robert nigdy się nie stał, ponieważ był za młody i zupełnie inny niż ona. Za to z Jerrym łączyło ją znacznie więcej niż tylko wiek. Przyszli na świat z taką samą pewnością siebie, byli też do siebie podobni z wyglądu. Kuzyn uwielbiał wakacje w Tromsø, gdzie dzieci mogły właściwie robić to, co chciały, podczas gdy reszta rodziny zajmowała się swoimi sprawami. Jeździli więc na rowerach nad zatokę Håkøy i łowili

na wędkę czarniaki z mostu prowadzącego na wysepkę w cieśninie Kvaløy. Wspinali się na szczyt Tromsdalstind w słońcu świecącym o północy i kupowali w porcie krewetki, które jedli wprost z torebki, siedząc na skraju nabrzeża, machając nogami i rozmawiając o tym, co będzie, kiedy Sara dorośnie na tyle, żeby się przenieść do Stanów. Kiedy w wieku osiemnastu lat i sześciu miesięcy stanęła wreszcie z pomarańczowym plecakiem na lotnisku Kennedy’ego, sądząc, że na dobre rozstała się z Norwegią, to właśnie Jerry przywitał ją na amerykańskiej ziemi. Szeroki w barach, niewysoki i wesoły, z ciemnymi lokami i takimi samymi niebieskimi oczami jak jej, trzymał pod pachą pluszowego polarnego niedźwiedzia. Misiek był brudnoszary i dawno już stracił jedno oko. Jerry dostał go od Sary w prezencie na piąte urodziny. -Ależ narobiłaś zamieszania! - Usłyszała, że szeroko się uśmiechnął. - Jestem z ciebie dumny! - Dziękuję. Ramię ją bolało. Musiała się źle ułożyć. Ostrożnie spróbowała usiąść i podciągnąć nogi na kanapę. - Nie wszyscy podzielają twój zachwyt — powiedziała. — Zostałam zawieszona w czynnościach. - Zawieszona? Ty? - Śmiech Jerry’ego zatrzeszczał w telefonie. - Niedługo wrócisz do pracy, Saro. Nie ma takiego szpitala na świecie, który nie dałby wszystkiego, żeby zyskać taką sławę jak ty. - Obawiam się, że nie znasz tego kraju. —Ja? Przecież spędzałem w Norwegii każde... -Ale go nie znasz - przerwała mu. - Nie znasz tutejszego systemu. Nie wiesz, jak to wszystko funkcjonuje. Na drugim końcu linii zapadła cisza. - Masz kłopoty, Saro? - spytał wreszcie. - Nie wiem - odparła z rezygnacją. - Cały dzisiejszy dzień starałam się trzymać twarz, bo najpierw musiałam udzielić wszystkich tych wywiadów, a potem nie chciałam, żeby Thea się wystraszyła, ale tak naprawdę to nie wiem. Późno już, a ja...

-Ta sprawa jest większa, niż ci się wydaje, Saro. -Większa niż... O czym ty mówisz? - Sec obserwuje akcje Mercury Medical już od kilku miesięcy. -Sec? - US Securities and Exchange Commission. Amerykańska Komisja Papierów Wartościowych i Giełd. -Nie bardzo rozumiem... Wyciągnęła rękę, żeby włączyć lampę stojącą przy kanapie. - W grudniu nabyto kolosalne puts na te akcje. - Puts — powtórzyła płaskim głosem. — O czym ty mówisz? - Put to opcja sprzedaży - wyjaśnił z ożywieniem Jerry - czyli przeciwieństwo opcji kupna. - Brzmi całkiem logicznie - mruknęła z ironią. — Ale ja raczej nie mam nastroju na wysłuchiwanie kolejnej lekcji o obrocie akcjami. - To cię zainteresuje - nie odpuszczał Jerry. - Opcja sprzedaży to w uproszczeniu zakład. Ktoś uważał, że akcje Mercury Medical znacząco spadną mniej więcej w tym czasie. Wszedł na rynek i spytał, czy ktoś się z nim założy o to, że kurs konkretnego dnia będzie co najmniej o dziesięć procent niższy niż w dniu zawarcia zakładu. - Chyba wszyscy by się założyli o to, że tak nie będzie - powiedziała Sara już odrobinę przytomniej. - No właśnie. W wypadku tak solidnej spółki wielu ludzi zaryzykuje. Dostają przecież pewną sumę za przyjęcie takiego zakładu i... - Ale skąd ktoś mógł wiedzieć, że Mercury Medical będzie miała kłopoty akurat teraz? Jasnowidz? -Halo? Nie zasypiaj! Zastanów się, Saro! Naprawdę próbowała. Dopiła zimną gorzką herbatę i zaczęła chodzić po pokoju. Przycisnęła dwa palce do zapuchniętych oczu i starała się skoncentrować. - Chcesz powiedzieć - odezwała się wreszcie, ale po chwili odetchnęła głęboko i zaczęła jeszcze raz: - Chcesz powiedzieć, że ten wirus został wypuszczony właśnie w tym celu? Żeby... żeby akcje zaczęły spadać?

Całkiem się już rozbudziła. Myśli przelatywały jej przez głowę w takim tempie, że prawie nie docierało do niej, co mówi kuzyn na drugim końcu linii. Skule Holst z Orphan Software twierdził, że została wybrana. Wybrana. Według niego wirus wcale nie przypadkiem ujawnił się w SUG. Ktoś chciał, żeby został odkryty. A Sara i Ola tworzyli do tego idealną parę. Ona, słynna kardiolog, on lekarz i inżynier elektronik. Po jej ciele rozeszło się przyjemne ciepło, a zaraz potem wstrząsnął nią dreszcz. - Sara? - Tak - odpowiedziała cicho. - Jestem tutaj. - Przełknęła ślinę i przełożyła telefon do prawej ręki, zånim znów usiadła na kanapie. - Opcje sprzedaży nabywane są przez cały czas - wyjaśnił Jerry. - Z pewnością również na akcje Mercury Medical. Zakłady są tym tańsze, im bardziej solidna jest spółka. Opcje sprzedaży na Mercury same w sobie nie wzbudziłyby zdziwienia. To ich wielkość skłoniła władze do reakcji. - O jakich kwotach mówimy? - spytała w roztargnieniu, bo myślami była zupełnie gdzie indziej. Została wybrana. Wykorzystana. - Tego nie wiem — odparł Jerry z daleka. — Nie mam możliwości wyciągnięcia absolutnie wszystkich informacji od dawnego kumpla ze studiów, który pracuje w Sec, chociaż w każdą środę rano gramy w tenisa. Dzisiaj się nie pojawił, i to bez uprzedzenia. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło. Myślę, że chłopaki mają co robić od momentu, gdy ten twój wyczyn stał się powszechnie znany. -To nie był żaden wyczyn. - No dobrze, dobrze, Saro. Ale zastanów się nad tym. Zastanów się, jakie siły poruszyłaś! Ludzie z Sec węszą wokół Mercury Medical, by się dowiedzieć, dlaczego ktoś stawia gigantyczne pieniądze na to, że akcje, które od lat idą w górę, nagle spadną. A tymczasem wybucha ta sprawa, zaledwie na mniej więcej tydzień przed rozliczeniem transakcji. Jeśli ktoś na przykład nabył opcje sprzedaży na...

- Nie mam na to siły — przerwała mu. — Naprawdę nie mam teraz siły o tym słuchać, Jerry. Mówiłam ci już, że mam za sobą strasznie długi dzień. - Okej - powiedział spłoszony. - Chciałem tylko... - Bardzo ci dziękuję, że zadzwoniłeś, Jerry. - Starała się, żeby jej głos zabrzmiał jak najcieplej. - Naprawdę bardzo się cieszę, że się odezwałeś, ale... - Kiedy cię wreszcie zobaczymy tutaj? - Prawdę mówiąc, lecę jutro do Denver. Mam trzygodzinne międzylądowanie na Newark w obie strony, ale tym razem nie mogę sobie pozwolić na zatrzymanie się w Nowym Jorku. -Przecież mówiłaś, że jesteś zawieszona. Masz mnóstwo czasu! -Jestem odpowiedzialna za czternastolatkę, która chodzi do szkoły. -A jak się miewa Thea? Nawet śmiech, który zabrzmiał w jej uchu, był podobny do jej śmiechu. - Dobrze. Bardzo dobrze. Ale teraz muszę już iść spać, dobrze? - Love you. —Love you too. Take care. Trzymaj się. Jerry odłożył słuchawkę. Sara nie była już ani trochę senna. Nagle poczuła się tak samotna, jak chyba nigdy w życiu. Wpatrywała się w telefon i przez chwilę zastanawiała, czy nie zadzwonić do Oli. Niechby tu przyszedł, porozmawiał, wszystko jedno o czym, byleby tylko nie musiała być sama. Ale nie mogła telefonować tak późno. Obiegła wzrokiem salon. Okno przy drzwiach na korytarz było otwarte. Poszła je zamknąć. Dwukrotnie sprawdziła haczyk, potem jeszcze drzwi wejściowe. Oczywiście były zamknięte. Thea zawsze je kontrolowała przed snem. Na wszelki wypadek jeszcze założyła łańcuch, nieużywany od maleńkości Thei. Stanęła nieruchomo w holu. Czuła strach. Naprawdę się bała.

Godzina 23.30 Kancelaria ministra finansów, Akersgata 40, Oslo - Oczywiście zaczekamy jeszcze kilka tygodni - powiedział sekretarz stanu Finn Schei i uśmiechnął się przelotnie — aż to wszystko się uspokoi. Źle by było i dla ciebie, i dla nas, gdyby zaczęto zbyt natrętnie kojarzyć te... - znów uśmiechnął się z przymusem i zawahał, nim dokończył: - ...turbulencje w ostatnim czasie z twoim odejściem. Więc zaczekamy. Trochę. - Tu nie ma mowy o „turbulencjach w ostatnim czasie” - oświadczyła Agnes Klemetsen. - Tu jest mowa o niespełna dobie. Nie pojmuję też, któremu z dzisiejszych wydarzeń mogłam zapobiec. Poza tym za co najmniej dziwne uważam takie wzywanie mnie w środku nocy bez... - Uznaliśmy, że najuczciwiej będzie przekazać ci wiadomość od razu po podjęciu decyzji. W interesie wszystkich leży załatwienie tego bez zgrzytów i zbędnego hałasu. - Bez zgrzytów? Bez hałasu? - Agnes Klemetsen z rezygnacją rozłożyła ręce. - Myślisz, że przejdzie bez hałasu informacja o moim odejściu ze stanowiska przedstawiciela SP-SP w zarządzie Mercury Medical zaledwie dwa miesiące po powołaniu?I sądzisz... — przewróciła oczami i nachyliła się z uniesionym palcem wskazującym, który aż drżał z oburzenia - ...naprawdę sądzisz, że moje odejście nie zostanie powiązane z całą tą... aferą? Nawet jeśli zaczekamy tydzień albo dwa? Masz świadomość, jaki to będzie miało wpływ na moją karierę? -Twoja kariera nie jest niestety głównym priorytetem ministra — oświadczył Finn Schei zimno, wciąż nie patrząc jej w oczy. - Naszym zadaniem jest administrowanie majątkiem narodu w jak najlepszy sposób. W najbliższym roku Mercury Medical czekają wyzwania znacznie większe niż te, które ktokolwiek był w stanie sobie wyobrazić, kiedy zostałaś powołana. -I co z tego? - spytała tak głośno, że Finn Schei aż się skrzywił. - Przecież ludzi nie powołuje się do zarządu tylko na

te dni, kiedy jest piękna pogoda. Masz pojęcie, jak to jest być prezesem zarządu Szpitala Uniwersyteckiego w Oslo? Albo zasiadać w zarządzie Statoilu w czasie łączenia się z Hydro? Myślisz, że cały czas były imprezy, torty i życzenia? - Minister finansów chce mieć mężczyznę... - urwał, sięgnął po szklankę z wodą, ale nawet nie podniósł jej do ust, tylko zaraz odstawił i zaczął od nowa: — Minister finansów chce mieć osobę z większym doświadczeniem, niż może posiadać osoba czterdziestoletnia. Zainwestowaliśmy w tę spółkę pięćset miliardów, Agnes, i musimy zadbać... - To rzeczywiście niezłe przejęzyczenie — stwierdziła z pogardą. - Po prostu chcecie mężczyzny. A poza wszystkim mam już czterdzieści jeden lat. Ich spojrzenia spotkały się po raz pierwszy, odkąd tu przyszła. -Mylisz się - zaprzeczył spokojnie. - Zależy nam na doświadczeniu. Na ciężarze. - Per Lund! - prychnęła. - Dlaczego nie powiesz mi wprost? Mężczyzna, sześćdziesięcioletni, były wspólnik w kancelarii adwokackiej BA-HR, hurtowo zasiada w zarządach i ratuje rząd za każdym razem, kiedy sikacie ze strachu z różnych powodów, bo chociaż śpicie na pieniądzach, obracacie się na rynku bez kompetencji! Nie odpowiedział. Wpatrywał się w kubek z długopisami, który od czasu do czasu lekko przesuwał coraz bliżej krawędzi biurka. Agnes Klemetsen wstała i sięgnęła po płaszcz przewieszony przez oparcie krzesła. - Serdecznie dziękujemy za dotychczasowy wkład pracy - powiedział Finn Schei. - Zostaniesz poinformowana o tym, kiedy i w jaki sposób nastąpi zmiana na stanowisku. Agnes Klemetsen przez moment wyglądała tak, jakby usiłowała znaleźć jakąś celną ripostę. Po kilku sekundach jednak ciężko westchnęła, odwróciła się i ruszyła do drzwi. - Ochroniarz z sekretariatu cię odprowadzi — rzucił Finn Schei do jej pleców. - Zadzwonię do ciebie. Nie odezwała się. Nie powiedziała nawet do widzenia.

Czwartek, 13 maja 2010 Godzina 01.10 Båtstøjordet, Høvik, Bærum Sara położyła się na gościnnym łóżku w pokoju Thei. Równy oddech dziewczynki, zapach nastolatki, która właśnie zaczęła używać kosmetyków do makijażu i perfum, niebieskie światło nocnej lampki i pluszowe zwierzaki wciąż siedzące jeden przy drugim na długiej półce nad oknami wszystko to podziałało na nią uspokajająco i w końcu zasnęła. Żeby nie wystraszyć dziewczynki, naprędce zmyśliła historię o tym, że chodziła przez sen. A ponieważ historia straciłaby na wiarygodności, gdyby wzięła ze sobą pościel, zadowoliła się kocem, który już tam leżał. Kiedy Sara znów się obudziła, nie mogła pojąć, gdzie jest. Czuła, że zmarzła, i zupełnie nie wiedziała, dlaczego nie okryła się kołdrą. Słaby dźwięk telefonu stacjonarnego na dole kazał jej się natychmiast poderwać i sprawdzić, która godzina. Zorientowała się, że spała zaledwie trzydzieści minut. Telefon stacjonarny prawie nigdy nie dzwonił. Jeśli ktoś chciał się z nią skontaktować, wybierał komórkę. A gdy jej nie odbierała, to był sygnał, że nie chciała albo nie mogła, co rozumiała większość znajomych. Telefon stacjonarny miały dlatego, że był on w pakiecie dostawcy szerokopasmowego łącza internetowego. Nawet nie starały się zapamiętać jego numeru. Tymczasem ktoś dzwonił właśnie na stacjonarny, w dodatku w środku nocy. Sara zrzuciła koc i wymknęła się z pokoju najciszej, jak umiała. Odgłos dzwonka narastał, kiedy na bosaka zbiegała ze schodów i prawie zdyszana dopadła parapetu i słuchawki leżącej na ładowarce. Wcisnęła zielony guzik i syknęła: -Halo! - Oh, hello! My name is Catherine Adams - rozległo się po

angielsku. — Dzwonię z Nowego Jorku. Chciałabym rozmawiać z doktor Zuckerman. Sarą Zuckerman. Czy to właściwy numer? - Owszem, to ja. Czy pani wie, która godzina? - Wiem, że później niż u n;is, ale... Przepraszam, czy za późno? —Jest środek nocy. A o co chodzi? Sara z rezygnacją usiadła na kuchennym krześle i oparła łokieć na stole. Wszystkie telefony, które odbierała po północy, zresztą rzadko, zawsze dotyczyły pacjentów, a z tego, co wiedziała, żadnych pacjentów w Stanach nie miała. Już nie. -Chodzi... W słuchawce zapadła cisza, ale Sara słyszała oddech kobiety. Lęk, który poczuła, gdy tylko się obudziła, zmienił się w irytację. - Czy rozmawiam z doktor Zuckerman, z którą wywiad był dzisiaj w CNN? Która jest kardiologiem i... - Mówiłam już, że tak. O co chodzi? -Chodzi o to... Nie bardzo wiem, jak to powiedzieć, ale mój mąż, mój zmarły mąż Peter, Peter Adams... on... pracował w Mercury Medical. - Ach, tak? -Jako główny szef R&D Software. To znaczy... - W słuchawce znów zapadła cisza. Sara wstała i otworzyła kuchenną szafkę. Ze słuchawką wciśniętą między policzek a ramię wyjęła szklankę i odkręciła kran. Czekała, aż popłynie zimna woda. - Tuż przed śmiercią awansował. Na wicedyrektora administracyjnego, bezpośrednio podległego Ottonowi Schultzowi. Może go pani zna? On jest... -Wiem, kim jest Otto Schultz - przerwała jej Sara, nalewając wody do szklanki. -Zobaczyłam dziś panią w telewizji i pomyślałam... Naprawdę przepraszam, że przeszkadzam. Mówiła pani, że jest środek nocy? Nie wiedziałam, do kogo powinnam... Przepraszam. Naprawdę. Ja tylko... - W porządku. Jestem lekarką przyzwyczajoną do tego, że

się mnie budzi. A ponieważ już i tak nie śpię, to równie dobrze mogę wysłuchać, co pani ma do powiedzenia. - Dziękuję. Ja... siedziałam i oglądałam ten reportaż. Nagle przypomniałam sobie tamten wieczór, kiedy umarł Peter. Głośny pisk przypominający gwizd czajnika dosłownie przeszył ucho Sary. - Chwileczkę. Sara usłyszała trzaskanie i kliknięcie, zanim Catherine podjęła: - Minęły już dokładnie cztery lata. Sama byłam wtedy tuż po operacji i odpoczywałam u moich rodziców poza Nowym Jorkiem, a Peter miał do mnie dojechać tamtego wieczoru. Zadzwonił jednak i powiedział, że jest zbyt zmęczony, żeby prowadzić. Pracował nad jakimś... błędem. Tak chyba się wyraził. Nie pamiętam dokładnie, jakiego słowa użył, ale chodziło o jakiś błąd w tych... urządzeniach, tak to nazywacie? - Owszem. — Sara wypiła łyk wody. - Ale Mercury Medical produkuje różne urządzenia medyczne. Między innymi ICD. - Odniosłam wrażenie, że Peter nie spał od czterdziestu ośmiu godzin. A później odbył dłuższą rozmowę z Ottonem Schultzem. Tak mi mówił i wydawał się taki... - Znowu cisza. Sara już była nad wyraz przytomna, a lęk i irytację szybko zastąpiła ciekawość. - Sprawiał wrażenie przygnębionego - ciągnęła Catherine Adams. - Może nawet oburzonego. Nie zwróciłam wtedy na to większej uwagi, bo sama miałam swoje zmartwienia. Ale on umarł tej samej nocy i... - Na co umarł? -Został napadnięty w Central Parku. - Przez kogo? -Ta sprawa nigdy nie została wyjaśniona. Policja uznała, że to był zwykły rozbój, ale on nie miał przy sobie pieniędzy, a jego pulsometr wciąż był... - Pani mąż biegał w środku nocy? Po Central Parku? -Tak. Nie pojmuję dlaczego. Biegał po parku co trzeci dzień, ale ponieważ tak się o niego bałam, nigdy nie wychodził z domu po wpół do dziesiątej. A zabito go w środku nocy. Nigdy

nie mogłam pojąć dlaczego... - Catherine Adams głośno nabrała powietrza. Szloch przeszedł w cichy płacz. Sara milczała. - Gabinet Petera w domu pozostał nietknięty - podjęła kobieta, kiedy wreszcie doszła do siebie. - Czasami tam wchodzę. Kiedy tęsknota za nim wyjątkowo mi doskwiera. W jego urodziny, w Boże Narodzenie, w takie dni. Nazywam je dniami Petera. Ciągle tam czuć jego zapach. Mnóstwo kurzu i trochę Petera. Sarze wydało się, że słyszy lekki uśmiech. Wciąż się nie odzywała. - Dzisiaj - Catherine odetchnęła głęboko - dzisiaj też tam weszłam, chociaż to wcale nie jego dzień. Ale zobaczyłam panią w telewizji i pomyślałam, że... Chyba wytarła nos. - Rzadko czegoś tam dotykam. Po prostu stoję i staram się poczuć zapach. Zamykam oczy i wyobrażam go sobie. Ale tym razem coś mi przyszło do głowy. Sprawdziłam kilka rzeczy. I coś znalazłam. Coś, co ma związek z tym... z tym deimosem. —Ach, tak. Ale dlaczego dzwoni pani z tym do mnie? - Uświadomiła sobie, że jej głos brzmi wręcz odpychająco, czym prędzej więc złagodziła ton: - To znaczy... co takiego pani znalazła, co mogłoby mnie zainteresować? - Czy to możliwe, że ten wirus, o którym była mowa, powstał... że ktoś w Mercury Medical mógł go stworzyć? - Z całą pewnością. - Sara przełknęła ślinę. Znów zapadła cisza. Sara wyjrzała przez okno. Był najciemniejszy moment nocy, mimo to kontury brzóz rysowały się na tle niebieskiego pasa na niebie od wschodniej strony. -Nie ufam policji — oświadczyła nagle Catherine. -Aha. - Nie zrobiła nic, żeby wyjaśnić śmierć Petera. - Aha. - Nie słuchali mnie. Poza tym to w pewnym sensie nic... - Teraz długo się wahała. Sara usłyszała jakieś skrobanie i nie mogła zrozumieć, co to za odgłos. Przez chwilę sądziła nawet, że połączenie zostało zerwane.

- Halo? — odezwała się w końcu. - To nie jest nic nielegalnego. Mam wrażenie, że znalazłam coś ważnego, ale to nie jest coś, z czym można iść na policję. Nic karalnego. Policja i tak niczego nie zrozumie. - Chyba wiem, o czym pani mówi - powiedziała Sara wolno. - W telewizji wyglądało to tak, jakby pani sama to wszystko odkryła. - No, niezupełnie sama, ale... - Nie chcę o tym rozmawiać przez telefon. - O czym? - O tym, co znalazłam. -Aha. -Ale chciałabym, żeby pani to dostała. To, że podjęła pani walkę z Mercury Medical, jest... - Nie prowadzę żadnej walki z Mercury Medical. Absolutnie. - Nie mam zaufania do policji - powtórzyła Catherine Adams. -Aha - powiedziała Sara jak kilka razy wcześniej. - Czy mogę pani ufać? - W zasadzie tak, ale tego nie może pani wiedzieć. -Jak mogę pani przekazać to, co mam? Mogłabym to wysłać, ale... - Pani mówiła, że dzwoni z Nowego Jorku? - Owszem. Sara wypiła resztkę wody i przyłożyła zimną szklankę do szyi. Było jej gorąco, a ciepło nachodziło nieprzyjemnymi falami. Zorientowała się, że gwiazda Dawida lepi się do skóry. Zimne szkło przyjemnie chłodziło tętnicę szyjną, podeszła więc do kostkarki do lodu. Nie wiedziała kompletnie nic o Catherine Adams. Jej opowieść mogła być czystym wymysłem. W każdym razie niemal szaleństwem wydawało się dzwonienie w środku nocy zza Atlantyku do doktor Zuckerman, o której nie wiedziała nic więcej oprócz tego, co zobaczyła dzisiaj w wiadomościach. Ale jej opowieść wydawała się spójna i w pewnym sensie przemyślana, mimo że ciągle się zacinała. - Proszę chwileczkę zaczekać, dobrze? Catherine przytaknęła, a Sara odstawiła szklankę i z

bezprzewodowym telefonem zeszła do piwnicy. Na szczęście komputer był tylko w stanie spoczynku, szybko więc wstukała „Peter Adams Mercury Medical” w pole wyszukiwarki Google. Bingo. Istniał ktoś taki i rzeczywiście był głównym szefem działu R&D Software. Przeczytała jeszcze, że zginął tragicznie w Central Parku 6 maja 2006 roku. —Jest pani tam? - spytała, znów przykładając słuchawkę do ucha. -Jestem. - Dziś po południu czasu norweskiego wylatuję do Denver - oznajmiła Sara. - Dla pani to będzie jutro. Mam międzylądowanie na lotnisku Newark. Ląduję o siódmej trzydzieści pięć wieczorem i mam trzy godziny do następnego samolotu. Mogłabym się tam z panią spotkać. - Spotkać się? Ze mną? Mogłaby pani? - jej głos zabrzmiał żywiej, niemal radośnie. — Czy może pani zanotować mój numer? Sara złapała długopis i naskrobała numer, zaraz też podała kobiecie swój. -Lecę British Airways. Mam obywatelstwo amerykańskie, więc prawdopodobnie szybko przejdę przez kontrolę paszportową. Ale jeśli mam się z panią spotkać, to będę musiała odebrać bagaż i nadać go ponownie. Nie będę pani mogła poświęcić więcej niż godzinę... - Godzina wystarczy - przerwała jej Catherine. - Godzina wystarczy z naddatkiem. Bardzo dziękuję. Do zobaczenia. - Do widzenia. Na monitorze wciąż wyświetlał się artykuł o smutnym losie Petera Adamsa, zarchiwizowany na bogatych stronach Mercury Medical. Sara przeczytała go uważnie. Nekrolog był jak zwykle pełen dobrych słów o zmarłym, dlatego nie nadawał się do wyrobienia sobie opinii o tym, kim naprawdę był ten człowiek. To zresztą wcale nie jest konieczne, pomyślała Sara, wylogowując się. Wiedziała, że Peter Adams istniał, a historia Catherine może być prawdziwa, a nawet ważna. Spotkanie z nieznajomą kobietą na lotnisku przy amerykańskich procedurach

bezpieczeństwa raczej nie było ryzykowne. Gdyby tylko mogła zasnąć. Z rezygnacją wróciła po szklankę z kostkami lodu. Było jej tak gorąco, że pot ściekał w rowek między piersiami pod obszernym T-shirtem, w którym spała. I bardzo chciało jej się pić. Senności nie czuła wcale.

Godzina 12.00 Siedziba główna Mercury Medical na północną Europę, Oslo Technicy po obu stronach Atlantyku potrzebowali zaledwie pół godziny na założenie szyfrowanej linii. Morten Mundal w tym czasie zjadł bagietkę z serem i szynką z bufetu, chociaż ledwie ją w siebie wmusił. Wymagało to od niego wielkiego samozaparcia, bo ciągnąca się bułka rosła mu w ustach, a tłusty ser był raczej bez smaku. Lepiej jednak nie mieć pustego żołądka. Kwaśny ból tuż pod mostkiem trochę się uspokoił, kiedy siadał za biurkiem i spojrzał na Ottona Schultza, którego twarz wypełniała prawie cały ekran. - Morten! - warknął, lekko stukając w mikrofon. - Słyszysz mnie? Morten kiwnął głową i poprawił własny telefon, po czym spojrzał w kamerę. - Głośno i wyraźnie. - Znów sześć procent w dół na LSE. - Otto Schultz bez zbędnych wstępów przeszedł do rzeczy. - No proszę - pokiwał Morten głową. - Ale z tego, co zrozumiałem, w ciągu ostatniej godziny spadek trochę przyhamował. To już coś. -Ale nie wystarczy. - Otto przysunął się jeszcze bliżej kamery. - Co robicie, żeby nad tym zapanować? - Kontaktowałem się z policją - odparł Morten jak najspokojniej, usiłując patrzeć rozmówcy w oczy. — Rozmawiałem z nimi przez pół godziny. Zostałem wezwany na jutro na

formalne przesłuchanie. Śledztwo się rozkręca. Programator zostanie zbadany. Wynajęli ekspertów, więc... - Bez szyfrów daleko nie zajdą - przerwał mu Otto. - A ich nie dostaną. Mam nadzieję, że dałeś im jasno do zrozumienia, że nie ma mowy, abyśmy im wydali kody maszynowe. -Oczywiście. Mimo to... - Ci ludzie w SAG, czy jak się nazywa ten szpital... Udało ci się coś z nich wyciągnąć? -Na czas śledztwa wprowadzono wyraźne ograniczenia dotyczące rozmów z pracownikami. Bardzo źle by wyglądało, gdybym... - Źle by wyglądało? Źle by wyglądało? Zaraz ci powiem, co cholernie źle wygląda, Morten! To, że cały dział R&D Software na Manhattanie haruje, mało dupy nie zgubi, żeby się w tym rozeznać, natomiast ty i to twoje cholerne biuro nie robicie nic! Akcje lecą na łeb na szyję... - Odetchnął głęboko i obiema rękami potarł krótko ostrzyżone włosy. Chociaż obraz na bezpiecznej linii był bardzo ziarnisty, Morten widział, że Otto zmizerniał. Jego twarz zwykle będąca symbolem kanciastej męskości jakby rozmiękła. Cienie pod oczami napuchły i ściemniały, a usta wykrzywiły się na stałe w brzydkim grymasie. Morten poczuł nagłe, że się pomylił. Od tamtego wrześniowego wieczoru w roku 2008, kiedy poznał prawdę o klęsce ojca w walce z Mercury Medical, wydawało mu się, że nienawidzi Ottona Schultza. Bo chciał go nienawidzić. Potrzebował tej nienawiści. Naprawdę zależało mu na tym, żeby nienawidzić tego potężnego, autorytarnego człowieka, który kierował spółką żelazną ręką. Ale teraz, widząc na ekranie ziarnisty obraz, na którym Otto dosłownie był własnym cieniem, Morten poczuł przede wszystkim pogardę. Wcale nie nienawiść, stwierdził zdziwiony, lecz głęboką, przynoszącą ulgę pogardę, która pozwalała mu zachować zimną krew i trzeźwo myśleć. Dopiero teraz zauważył, że jego własna ręka zaciśnięta na filiżance do kawy, stanowiącej kamuflaż dla mleka, które stale musiał popijać, aż zbielała z wysiłku.

Nawet Suzanne odwróciła się plecami do Ottona Schultza i znalazła szczęście z ubogim malarzem. Wszyscy o tym wiedzieli, chociaż Otto nadal usiłował ukrywać wstyd, jakim była niemożność kontrolowania własnej żony. Suzanne go opuściła. Trójka dzieci się odsunęła. Teraz, kiedy tak siedział z wilgotnymi wargami i oczami tak ciemnymi, że niemal zapadły mu się w wielką czaszkę, wyglądał tak, jakby nawet Bóg się od niego odwrócił. Morten wolno rozluźnił palce na filiżance. Kiedy przyjmował stanowisko daleko wykraczające poza jego wiek i doświadczenie, zdecydował, że położy temu kres. Zawsze jednak sądził, że walka między Ottonem a jego ojcem była uczciwa. Że ojciec przegrał o włos, a posada dla syna była jednym z elementów traktatu pokojowego, dlatego nigdy nie uznał jej za upokorzenie. Firma Apollo Med-Elec, na której wzniesiono cały dział elektroniki Mercury Medical, była przecież od samego początku pomysłem Mundala. Morten również nosił to nazwisko, więc spokojnie czekał na dzień, w którym stary byk przegra z wiekiem, a on dzięki ciężkiej pracy będzie zajmował silną pozycję. I tak było do dnia nadejścia listu. Bo list od ojca wszystko zmienił. Morten nigdy nie mógł zrozumieć, dlaczego rodzice się rozeszli zaledwie kilka tygodni po wycofaniu się ojca ze spółki. Ani matka, ani ojciec nie chcieli o tym rozmawiać. A gdy matka wkrótce potem niespodziewanie zrezygnowała z prestiżowego stanowiska w The Presbyterian, Morten już zakładał europejskie filie Mercury Medical, chcąc udowodnić, że dojrzał do takiego wyzwania. Rzadko więc bywał w domu. Kiedy 11 września 2008 roku ojciec odebrał sobie życie, zostawił list do jedynego syna. List krótki i banalny, świadczący raczej o melodramatycznym skupieniu na sobie. Mimo to Morten po jego przeczytaniu prawie się załamał. Ojciec wyraził żal, że nie poświęcał mu więcej czasu. Prosił, by syn wybaczył mu wszystkie jego złe wybory. To, że roztrwonił majątek, angażując się w rynek finansowy, na którym się nie znał. To, że zawiódł Rebeccę wtedy, gdy najbardziej go potrzebowała. Tłumaczył, że szok wywołany odkryciem nałogu

żony był jeszcze dotkliwszy niż poczucie paraliżującej klęski, które ogarnęło go, kiedy dowiedział się, że Otto Schultz wie o niej więcej niż on. Dopiero teraz Morten dowiedział się, dlaczego matka tak nagle rzuciła pracę w szpitalu. Wszystkiemu winien był Otto Schultz. -Wydajesz się zamyślony - zauważył Otto oschle. - Bo ta sytuacja rzeczywiście skłania do myślenia. -Ta sytuacja skłania do działania! I właśnie jego oznak wypatruję! Uruchomiłem cały dział R&D Software, żeby szukał notatek, starych plików, przestarzałego oprogramowania, w którym mógł się schować ten wirus... - Pochylił się jeszcze bardziej do przodu. — My tutaj przewrócimy każdy kamień. A ty co robisz? -To, co mogę — odparł Morten spokojnie. — To, na co mi pozwalają norweskie prawo i przepisy. Zaangażowałem biuro doradztwa medialnego i jestem dostępny dla wszystkich, którzy... - Doradztwo medialne? D o r a d z t w o m e d i a l n e ? Otto Schultz zawsze podkreślał swój dobry stan zdrowia. Całkiem po prostu przechwalał się głośno silnym sercem, młodzieńczą wątrobą i dwustu sześćdziesięcioma funtami, które w dojrzałym wieku wciąż potrafił wycisnąć na siłowni. Teraz wyglądał tak, jakby miał dostać ataku serca. Czerwona twarz błyszczała od potu. Otto Schultz nie miał już kontroli. A bez kontroli był innym człowiekiem. Zupełnie innym. Właśnie dlatego Morten uległ pokusie wysłania e-maila z informacją o śmierci Erika Berntsena na kilka godzin wcześniej, zanim do niej doszło. Zadziałał impulsywnie, w sposób trochę niezrównoważony. Przyjechał do Sztokholmu na krótkie spotkanie w szwedzkim ministerstwie zdrowia, a wieczorem wypił o jedno piwo za dużo. Nie mógł się powstrzymać na myśl o tym, co taka anonimowa informacja zrobi z Ottonem, jak bardzo mu dokuczy i zmusi do przeprowadzania śledztwa. - Musimy znaleźć tego wirusa! - krzyknął Otto. - Nie mo-

żemy marnować czasu na doradców medialnych! Co robicie, żeby znaleźć źródło tego draństwa? - Wszystko, co możemy - odparł Morten spokojnie. — Absolutnie wszystko, co możemy. Wirus pojawił się niczym dar. Morten nie wiedział od kogo. Krótki list, który towarzyszył pamięci USB, był anonimowy. Gdy w pewien późny wieczór w laboratorium zastosował się do oszczędnych instrukcji w nim zawartych i przekonał, co zawiera pendrive, zrozumiał przynajmniej tyle, że jego nadawcą musiał być ktoś, kto życzył Ottonowi źle. Ktoś, kto chciał go zniszczyć raz na zawsze. Takich osób było mnóstwo i o tym Morten Mundal wiedział. Ale ta jedna wreszcie znalazła metodę. - Co konkretnie? - jęknął Otto, sięgając po szklankę z wodą, ale nie pijąc. - Co, do jasnej cholery, konkretnie robisz, żeby znaleźć źródło tego wirusa? - Przeglądamy wszystko. Wszystkie dzienniki. Wszystkie programatory. Cały sprzęt, jaki mamy. Sprawdzamy i analizujemy z największą dokładności;}. Zaproponowaliśmy również naszą pomoc policji, ale oni... Blackberry lekko zawibrował. Morten, wysuwając rękę poza kąt widzenia kamery, otworzył SMS. Flower. Tylko tyle. Skasował wiadomość i przełknął ślinę. Wcale nie zamierzał się wzbogacić. Chciał tylko zdobyć trochę pieniędzy, żeby móc wrócić do domu i zacząć wszystko od nowa. Razem z matką. Chciał zająć się Rebeccą Mundal tak, jak powinien zrobić to ojciec. Tymczasem bogactwo nadeszło samo. Krótkie słowo szyfru potwierdzało, że wszystko jest załatwione. Europejska opcja sprzedaży, dobrze zakamuflowana przez pośredników, którą wykupił w marcu, nie osiągnęła jeszcze terminu wygaśnięcia. Na razie nie mógł więc niczego przyjąć za pewnik. Krótka sprzedaż natomiast się udała. Już teraz to wiedział.

Dzięki pośrednictwu trzech słupów i pewnemu wyrafinowanemu manewrowi pożyczył akcje Mercury Medical o wartości dwustu czterdziestu milionów koron. Za pożyczkę zapłacił sześć milionów i natychmiast te akcje sprzedał. Dziś jeden z jego kontaktów odkupił taką samą liczbę akcji, aby zwrócić je prawowitym właścicielom. Zrobił to dokładnie w chwili, gdy spadek wartości osiągnął dwadzieścia procent. Różnica między ceną sprzedaży a ceną kupna wyniosła czterdzieści osiem milionów koron, więc nawet po zapłaceniu tych sześciu milionów za pożyczkę i honorariów miał teraz więcej pieniędzy, niż mógł o tym marzyć. Wcześniej zamierzał nabyć jedynie opcje sprzedaży, ale po śmierci Erika Berntsena pokusa okazała się zbyt silna. Wirus zadziałał. Sara Zuckerman zajęła się kardiowerterem tak, jak powinna. Była obowiązkowa, zdolna i posiadała zawodową dumę, która wykluczała zezwolenie komuś innemu na uporządkowanie jej własnych spraw. Słynęła z braku pokory. Nawet w Cleveland Cłinic, kiedy była znacznie młodsza, doprowadziła do kilku ostrych konfrontacji z dyrekcją szpitala, zanim awansowała i w końcu mogła rządzić, jak chciała. Gdyby wirus został odkryty przez kogoś innego, nie dałoby się przewidzieć biegu wydarzeń. Choć oczywiście prędzej czy później ktoś podniósłby alarm - „FUCK YOU” bijącego po oczach w rubryce z nazwiskiem na szczęście nie sposób nie zauważyć. Ale tempo rozwoju sytuacji nie byłoby pewne. Wszystko mogło się przeciągnąć, i to bardzo. Sprawę mogła też spowić zwykła szara mgła obowiązku dochowania tajemnicy, postępowania zgodnego z zasadami biurokracji i wewnętrznej lojalności, które tak często ułatwiają ukrywanie błędów w norweskich szpitalach. Sara Zuckerman natomiast stanowiła gwarancję, której potrzebował. Pokusa była zbyt silna, postawił na krótką sprzedaż i wygrał. A przecież wciąż pozostawały opcje. -Jadę do Denver - oświadczył nagle Otto Schultz. — Wszy-

scy tam będą, najlepiej więc złapać byka za rogi. -Ja zostaję tutaj. Źle by wyglądało, gdybym teraz wyjechał... -W porządku. Informuj mnie na bieżąco. Ekran zamigotał i zgasł. Flower, pomyślał Morten Mundal i wlał w siebie resztę mleka. Cóż za śmieszny szyfr. Cóż za idiotyczny dzień. Godzina 16.10 Port lotniczy Oslo, Gardermoen - Boże, ale ruch! - westchnęła Sara, kiedy Ola nieprawidłowo zaparkował na skraju ulicy przed budynkiem terminalu. - Dobrze, że nalegałeś na wyjazd z zapasem. - Czasu rzeczywiście wyjątkowo mamy dość — odparł. - A gdybyś dopuściła do siebie możliwość dojazdu na lotnisko pociągiem, to byłabyś tutaj już godzinę temu. - Nie lubię pociągów - oświadczyła krótko. - Jesteś aniołem, że mnie podrzuciłeś. Może muzyka trochę zbyt monotematyczna, ale i tak bardzo ci dziękuję. Ola miał w samochodzie wyłącznie płyty Presleya. -Musisz mi obiecać, że nie będziesz się tym wszystkim zamartwiał. Zaraz po powrocie zrobię z tym porządek. Zaufaj starej dobrej Sarze. - Odpięła pas, nachyliła się i pocałowała go w policzek. - Poza tym sam mówiłeś, że w SUG uważają nas za bohaterów. Uśmiechnął się niechętnie. Przed południem tego samego dnia zajrzał do szpitala, żeby zabrać stamtąd swoje buty do biegania. Przejście kilku metrów z holu do gabinetu zajęło mu pół godziny. Wszyscy chcieli z nim rozmawiać. Ludzie byli ciekawi, poklepywali go po ramieniu i uśmiechali się szeroko. Petter Bråten, towarzyszący mu przez całą drogę, powiedział, że tylko Lars Kvamme i dwóch innych specjalistów z Kliniki Medycyny Wewnętrznej zdawało się cieszyć z ich zawieszenia. Pozostali specjaliści i prawie wszyscy młodsi lekarze, asystenci, a także

personel pielęgniarski uważali, że kierownictwo postąpiło zbyt pochopnie, zawieszając w czynnościach tych, którzy mimo wszystko dotarli do sedna tej skomplikowanej sprawy w tak rekordowo krótkim czasie. - Wolałbym mieć pewny dochód niż status bohatera - odparł gniewnie. - Nie bądź tak negatywnie nastawiony. - Tobie łatwo tak powiedzieć. Masz mnóstwo pieniędzy i... -Ja mam mnóstwo pieniędzy? - W jej głosie pojawił się chłód, ciemna wibracja, którą powinien znać na tyle, żeby zmienić temat. - Owszem - powiedział mimo wszystko ze złością. — Masz mnóstwo pieniędzy i nie masz zielonego pojęcia, jak się żyje z pięciorgiem wymagających dzieci i... Cholera, Saro! Nawet Thea jest bogata jak krezus, sama to powiedziałaś wczoraj wieczorem. Thea, twoje jedyne dziecko, ma takie pieniądze, o jakich ja nie mogę nawet marzyć. A gdyby tego było za mało, gdyby przyszedł dzień, że tych pieniędzy by zabrakło, to masz zawsze „kuzyna w Ameryce”! Pożałował, gdy tylko to powiedział. Sara wspomniała mu o telefonie Jerry’ego, kiedy wlekli się E6 w żółwim tempie. Ola go nawet poznał na grillu u Sary zeszłego lata i gość okazał się czarującym i otwartym mężczyzną, choć znać po nim było dyskretne bogactwo: kosztowne ubranie, pewna siebie postawa i zegarek, na który Ola zerkał przez cały wieczór. Pytanie, czym się zajmuje, zbył jednym słowem: finanse. Jerry Cohn był niewysoki, atletycznie zbudowany i o przyjemnej powierzchowności. Miał ciemne loki i nos Sary, chociaż większy. Tak świetnie pasował do stereotypu amerykańskiego Żyda, że Ola aż się zawstydził tej myśli. - No tak! — Sara wolno pokiwała głową. — Bogata. Zamożni krewni. I zawsze jakiś kuzyn w Ameryce. — Gwałtownie otworzyła drzwiczki. Gdy już wysiadła, nachyliła się i obrzuciła go najzimniejszym spojrzeniem, jakie kiedykolwiek widział. - Zaraz jeszcze od ciebie usłyszę pochwałę teorii o światowym spisku Żydów.

-Nie - zaprzeczył zrozpaczony, podnosząc ręce. - Wcale nie o to mi chodziło, Saro! Po prostu sprawdziłem w Internecie twoje zeszłoroczne zeznanie podatkowe i... - Sprawdzałeś moje zeznanie? Sprawdzasz, ile zarabiają i co posiadają wszyscy twoi przyjaciele, czy tylko mną się tak zainteresowałeś? Drzwiczki trzasnęły z hukiem i maleńki żółw z główką na sprężynie, którego Tuva przykleiła do deski rozdzielczej, spojrzał teraz na Olę pod nienaturalnym kątem, jakby miał przetrącony kark. - Niech to szlag! - syknął Ola i wyskoczył na zewnątrz. Sara walczyła z pokrywą bagażnika. - Pomogę ci — zaproponował. - Trzymaj się ode mnie z daleka — syknęła. - Sami sobie poradzimy. Nie obchodzi nas reszta świata i damy sobie radę bez pomocy obcych. - Przestań! - powiedział tak głośno, że ludzie zaczęli się im przyglądać. Naprawdę, przestań, Saro! Próbował jej pomóc. Przyciągnęła rękę do siebie, ale go nie odepchnęła. Otworzył bagażnik i wyjął walizkę. -Jesteś niesprawiedliwa - dodał cicho, odstawiając jej bagaż na chodnik. - Cholernie niesprawiedliwa. Westchnęła i spróbowała włożyć włosy za uszy. - Wcale nie. Ale skończmy już te wygłupy, spieszy mi się. - Uśmiechnęła się lekko, lecz nie patrzyła mu w oczy. - Saro! - Zrobił przesadnie smutną minę i lekko dotknął jej ramienia. - Nie wygłupiaj się! - Wzięła do ręki uchwyt walizki. - Muszę już iść. Jeszcze raz dziękuję, że mnie odwiozłeś. Podczas mojej nieobecności możesz poczytać trochę historię. Odwróciła się i ruszyła przed siebie. Ola stał oparty o samochód i obserwował jej drobną postać sunącą zdecydowanym krokiem z chyboczącą się jaskrawoczerwoną walizką na kółkach. Dotarła do wielkich obrotowych drzwi i w końcu w nich zniknęła. - A ty możesz poczytać gazety - powiedział Ola cicho, kręcąc głową. Głównie nad własną głupotą.

Godzina 23.45 Kirkeveien przy Szpitalu Ullevål, Oslo Zważywszy na późną porę i zaledwie dziewięć stopni ciepła, mężczyzna, który stał przy światłach na przejściu dla pieszych tuż koło głównego wejścia do Szpitala Uniwersyteckiego Ullevål, był bardzo lekko ubrany. Miał na sobieT-shirt i za szerokie dżinsy, a bose stopy wsunął w za duże sandały. Wyglądał trochę komicznie, jakby próbował się chować: przycisnął się do metalowego słupka, opuścił ręce wzdłuż boków i stanął wyprostowany jak struna, z głową wyciśniętą w ramiona. Nikt koło niego nie stał, mimo to mężczyzna cały czas mówił. Z jego ust płynął równy strumień słów przerywany jedynie króciutkimi pauzami, jak gdyby odpowiadał mu nieistniejący rozmówca. Momentami rozkładał ręce z wściekłą miną, po czym znów się prostował w tej parodii wojskowej pozycji na baczność z nosem wciśniętym w słupek. Buspasem nadjeżdżał od wschodu przegubowy autobus. Kobieta, która nim kierowała, widziała światła z daleka. O tak późnej porze ruch był niewielki, a Kirkeveien ciągnęła się prosta wzdłuż całej południowej ściany ogrodzenia oddzielającego teren szpitala od ulicy. Czerwone światło wciąż się paliło, gdy pojazd znajdował się w odległości siedemdziesięciu metrów od skrzyżowania, nie mógł więc jechać z prędkością większą niż trzydzieści kilometrów na godzinę. Kiedy do przecznicy zostało mu pięćdziesiąt metrów, światło zmieniło się na zielone i kobieta przyspieszyła. Po obu stronach drogi nikogo nie było, tak miała później powiedzieć policji, z trudem łapiąc oddech. Nikogo nie było widać, dopóki ten człowiek nie wystrzelił na ulicę jak pocisk. Dosłownie rzucił się pod autobus głową naprzód. Kobieta zahamowała, nie zdążywszy się nawet przestraszyć. Kiedy sekundę później zrozumiała, co się stało, zostawiła autobus na luzie, zaciągnęła ręczny hamulec i wyskoczyła na ulicę. Widok, który ujrzała, kiedy przykucnęła, kazał jej

natychmiast się poderwać. Zatoczyła się do tyłu. Ktoś ledwie zdążył ją podeprzeć, ratując przed osunięciem się na ziemię. - Światło było zielone. Jechałam na zielonym! - jęknęła. - Wszystko widziałem — odparł obcy człowiek, który cały czas ją podtrzymywał. - To nie była pani wina! Wszystko widziałem! Żadne z nich nie próbowało pomóc mężczyźnie. Na ratunek nie pospieszyli mu też pasażerowie ani ludzie, którzy przybyli z terenu szpitala lub z przeciwnej strony Kirkeveien. Nikt go nie ruszał. Nawet lekarz, który nadbiegł dwie minuty później, tuż przed przyjazdem policji. Gwałtownie zahamował na widok ofiary: głowa mężczyzny tkwiła pod kołem ważącego dwadzieścia dwie tony autobusu. - Miałam zielone! — krzyczała kobieta. — Miałam zielone i wcale nie jechałam za szybko! Już słychać było policyjne syreny. Lekarz znów przykucnął, tym razem przed autobusem. Zmarły miał na nadgarstku plastikową opaskę z nazwiskiem z rodzaju tych, jakie przydziela się pacjentom w szpitalu. Lekarz wyjął z kieszeni długopis, żeby ją nim odwrócić i odczytać, co na niej napisano. - Sverre Bakken — mruknął pod nosem. — Biedaczysko. Kiedy przekonał się, na jakim oddziale przebywał zmarły, podniósł się ze złością, rozłożył ręce i głośno krzyknął: -Naprawdę! Czy oni nie mogą ich tam lepiej pilnować?!

Piątek, 14 maja 2010 Godzina 08.00 Grand Hyatt Denver, 1750 Welton Street, Denver

Sara Zuckerman strąciła budzik i nakryła głowę poduszką. Ani jedno, ani drugie nie pomogło. Intensywnie pulsujący dzwonek wyrwał ją ze snu tak głębokiego, że półprzytomna wstała, odszukała budzik na podłodze i wyłączywszy go, znów położyła się do łóżka. Już zasypiała, gdy nagle się poderwała, zrzuciła prześcieradło z cienkim kocem i trzema susami znalazła się przy biurku pod oknem. Komórka leżała tam, gdzie powinna, podłączona do ładowarki, którą wręczyła jej Catherine Adams razem z ostatnim telefonem komórkowym męża. Aparat miał zaledwie cztery lata, a już wydawał się archaiczny. Maleńki wyświetlacz i klawisze tak mikroskopijne, że Sara nie mogła wcelować w ten do włączania i wyłączania, kiedy chciała sprawdzić, czy jest naładowany. W 2006 producenci komórek najwyraźniej ulegli pasji maksymalnego miniaturyzowania modeli. Z powodu opóźnień i wyjątkowo drobiazgowego urzędnika kontroli paszportowej, który uznał za podejrzaną ponadroczną nieobecność Sary w ojczyźnie, kiedy w końcu spotkała się z Catherine Adams, mogła jej poświęcić tylko dziesięć minut. Wysoka, szczupła kobieta musiała być od niej o kilka lat starsza. Miała włosy, którym pozwoliła spokojnie siwieć, i głębokie zmarszczki mimiczne. Była o wiele bardziej opanowana niż podczas telefonicznej rozmowy poprzedniej nocy. Nie wyglądała nawet na zestresowaną krótkim czasem, jaki miały do dyspozycji. Spokojnie poprosiła Sarę o przejście do cichego kącika w hali odlotów i tam wręczyła jej przezroczystą plastikową torebkę z telefonem i należącą do niego ładowarką. - Na sekretarce jest kilka wiadomości o charakterze prywatnym — uprzedziła. — Bałam się je kasować ze strachu, że zrobię coś nie tak i usunę nagranie, którego moim zdaniem

powinna pani posłuchać. Ufam, że je pani zostawi i zadba o to, by ten telefon kiedyś do mnie wrócił. Sara kiwnęła głową i pytająco popatrzyła na torebkę. - Proszę posłuchać ostatniego nagrania - powiedziała tylko Catherine Adams. - Na wszelki wypadek przyniosłam też instrukcję obsługi, żeby nie popełniła pani żadnego błędu. - Podała jej niedużą broszurę, którą Sara schowała do torebki razem z telefonem. — Jak już wspomniałam, nie wiem, czy to ważne. Lecz jeśli to nagranie ma jakieś znaczenie, to Peter chciałby, abym je dała pani. - Uśmiechnęła się przelotnie i wyciągnęła szczupłą chłodną dłoń. - Proszę do mnie zadzwonić, jeśli będzie pani miała takie życzenie - oświadczyła i odeszła. W samolocie do Denver Sara usiłowała skończyć czytać Piętno, ale nie mogła przebrnąć przez jedną i tę samą stronę. Nie była to wina książki. W połowie drogi zaczęła się zastanawiać, czy nie odsłuchać komórki Petera Adamsa w toalecie, ale natychmiast zrezygnowała z tego pomysłu. Nie mogła tak ryzykować. Postanowiła iść za radą jego żony i przeczytać najpierw instrukcję. Prawdę powiedziawszy, własnego telefonu używała wyłącznie do rozmów, a o funkcji dyktafonu miała bardzo mgliste pojęcie. Kiedy późną nocą znalazła się wreszcie w obszernym apartamencie, bo organizatorzy tym razem okazali się wyjątkowo szczodrzy, prędko zrozumiała, że będzie miała o wiele mniejszą szansę na sen, jeśli od razu zacznie od nagrania. Nie chciała przeżywać ani podniecenia, ani głębokiego rozczarowania. Ledwie trzymała się na nogach i przed pójściem do łóżka sił wystarczyło jej jedynie na usunięcie makijażu i umycie zębów. O prysznicu, o którym tak marzyła podczas całego ostatniego etapu podróży, zapomniała już całkiem. A teraz, zaledwie po pięciu godzinach snu, była najzupełniej przytomna. Apartament miał tuż przy drzwiach elegancki kącik kuchenny. Sara włożyła więc hotelowy szlafrok, zaparzyła sobie filiżankę mocnej kawy i zaniosła ją do łóżka razem z instrukcją

obsługi od Catherine Adams. Wszystko wydawało się bardzo proste. Po trzykrotnym przeczytaniu instrukcji ośmieliła się w końcu użyć aparatu. Ręce jej drżały, gdy wykonywała polecenia, których kolejność znała już na pamięć. Rzeczywiściena wyświetlaczu pojawiła się lista pięciu plików dźwiękowych i Sara domyśliła się, że ten na samym dole jest najświeższy, więc właśnie ten zaznaczyła i wcisnęła OK. Coś zazgrzytało, jak gdyby mikrofon o coś zawadził w chwili, gdy rozpoczęło się nagranie. Potem usłyszała głos. Męski i zupełnie jej obcy. Po trzech kwadransach odsłuchiwania pliku Sara jeszcze przez kwadrans siedziała wpatrzona w telefon. W końcu sięgnęła po własny. - Jerry - powiedziała, kiedy kuzyn w końcu odebrał. - Mówi Sara. Ile czasu zajmie ci przyjazd do Denver?

Godzina 11.59 Colorado Convention Center, Denver Sala konferencyjna numer czterysta pięć w ogromnym centrum kongresowym miała wprawdzie jedynie sto siedemdziesiąt cztery miejsca siedzące, lecz wcisnęło się do niej chyba co najmniej dwa razy tyle osób. Ludzie tłoczyli się jeden przy drugim. Na niektórych krzesłach siedziały po dwie osoby, a inni wspięli się na rząd stolików na samym końcu pomieszczenia. Pod ścianami lekarze walczyli /. dziennikarzami o miejsca z widokiem na mównicę. Fotografowie jak stado owiec stłoczyli się w prowizorycznej zagrodzie zrobionej z plastikowych pachołków, które stale się przewracały. Jakiś ochroniarz krzyczał i grzmiał, jakby chodziło o inwazję na jego salon, aż w końcu powiązał pachołki solidną taśmą klejącą. Sara się spóźniła. Wiedziała, że na konferencji prasowej Ottona Schultza powinna się pojawić wcześniej, aby zająć dobre

miejsce, ale tyle razy zatrzymywano ją po drodze, że ledwie zdołała się wcisnąć do sali, gdy zaraz za nią strażnik zamknął drzwi i oświadczył, że nikt więcej już się nie zmieści. Nie była to wcale przesada, stwierdziła Sara, usiłując przesuwać się wzdłuż ściany, aby podejść bliżej. Po raz pierwszy, odkąd wyszła z pokoju w hotelu, nikt nie zwracał na nią uwagi. Wiedziała, że na konferencję przyjechało około dziesięciu tysięcy osób, i miała wrażenie, że co najmniej tyle samo kontaktowało się z nią przed południem. Ujawnienie afery z deimosami stało się zdecydowanie głównym tematem konferencji „Heart Rhythm 2010” i chyba wszyscy zauważyli, jaką rolę w odkryciu fatalnej wady ICD produkowanego przez Mercury Medical odegrała Sara Zuckerman.Jedni chcieli jej po prostu pogratulować, inni wykazywali się większą ciekawością i pragnęli rozmawiać o szczegółach, w które Sara nie miała siły wnikać. Normalnie cieszyłoby ją takie zainteresowanie i rozmawiałaby z każdym, ale szok po odsłuchaniu nagrania Adamsa ciągle nie minął, wolała więc ostrożniej szafować słowami. Była więc mniej otwarta niż zwykle. Bardziej norweska, pomyślała z rezygnacją, gdy wreszcie udało jej się znaleźć miejsce, z którego widziała przynajmniej kawałek mównicy. Kiedy Otto Schultz pojawił się w bocznych drzwiach i zdecydowanym krokiem ruszył w stronę podium, nagle wszelkie hałasy ucichły jak za wciśnięciem guzika. Tylko tu i ówdzie rozlegały się stłumione szepty. Gdy zaś szef Mercury Medical stanął za mównicą, zapadła już absolutna cisza. Tylko kamery szumiały w rogu jak stado świerszczy. Nie miał nawet kartki. Wyprostował się na całą swoją wysokość, omiótł wzrokiem zgromadzony tłum, lekko podniósł mikrofon, spojrzał jeszcze na zegarek i rozpoczął przedstawienie: - Good afternoon and welcome. Była minuta po dwunastej. - Nazywam się Otto Schultz i jestem dyrektorem generalnym największej na świecie i najlepszej firmy w branży farmacji i elektroniki medycznej. Jestem z tego dumny. Wkład

Mercury Medical w badania i rozwój ocalił nieskończenie wiele istnień w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Będziemy tak działać dalej. Na sali wciąż panowała cisza jak makiem zasiał. - Popełniliśmy jednak błąd - ciągnął Otto Schultz, podnosząc głos. — Poważny błąd. Dwóch ludzi straciło życie w bezpośrednim następstwie działania złośliwego wirusa, który przejął kontrolę nad Mercury Deimos, wszczepialnym kardiowerte- rem-defibrylatorem, jeszcze nieco ponad tydzień temu uważanym za najlepszy i zdecydowanie najbezpieczniejszy ze wszystkich ICD dostępnych na rynku. Miał przed sobą szklankę wody, ale jej nie ruszał. - Nic, powtarzam, nic nie wskazuje na to, by problem wykraczał poza te dwa przypadki stwierdzone w Norwegii. Nigdzie na świecie nie odnotowano zdarzeń, które by temu przeczyły - Obrócił się teraz do fotografów i przenosił spojrzenie z obiektywu na obiektyw, mówiąc: - 'laki błąd jednak nie powinien wystąpić. Nie u nas. Nigdy. Skoro więc najwyraźniej nie byliśmy w stanie zapobiec manipulacji przy jednym z naszych najbardziej zaawansowanych produktów, musimy ponieść konsekwencje. Przede wszystkim... - uniósł palec wskazujący i trzymając go przed sobą jak rozgorączkowany kaznodzieja, znów zwrócił się do sali: - ...zajmiemy się rodzinami tych dwóch osób, które poniosły tak wielką stratę. Zajmiemy się nimi pod każdym względem, zarówno finansowym, jak i emocjonalnym. W jaki sposób Mercury Medical zamierzała zająć się życiem emocjonalnym Bodil Berntsen, pozostawało dla Sary zagadką. Nie wątpiła jednak, że rekompensata finansowa będzie szczodra. - Poza tym przeprowadzimy następujące działania. - Otto Schultz zdjął mikrofon ze statywu, ujął go w prawą rękę i zszedł z mównicy. - Wycofamy z rynku wszystkie deimosy powiedział, zwracając się do młodej kobiety siedzącej w pierwszym rzędzie. — Wszystkie egzemplarze zostaną wycofane. Poza tym każda osoba na świecie, której go

wszczepiono, otrzyma w ciągu trzech tygodni propozycję pełnej kontroli zarówno urządzenia, jak i ogólnego stanu zdrowia w najbliższym posiadającym odpowiednie zaplecze szpitalu. Oczywiście na nasz rachunek. - Zaczął chodzić wzdłuż publiczności, oddalając się od fotografów. - Ponadto Mercury Medical nawiąże współpracę z amerykańskimi władzami zajmującymi się ochroną zdrowia w celu powołania niezależnej komisji, która zbada wszystkie przypadki zgonów wśród pacjentów z wszczepionym deimosem. Ramy czasowe tego przedsięwzięcia będą bardzo surowe. Sara zauważyła, że mężczyzna obok niej wyjął iPhone’a i trzymając go na wysokości biodra, przesuwał kciukiem po wyświetlaczu. - Notowania się uspokajają - szepnął nie wiadomo do kogo, ale komórki nie schował. - To oczywiście będzie bardzo kosztowna operacja - ciągnął Otto Schultz, który wrócił już na mównicę. - Bardzo, ale to bardzo kosztowna. Około miliona pacjentów nosi deimosy w piersi, więc wyzwania logistyczne również są kolosalne. Będziemy musieli skorzystać z pomocy wielu zdolnych lekarzy na całym świecie. — Odłożył mikrofon z powrotem na statyw. Złapał za boczne krawędzie mównicy i nachylił się do przodu. - Musi się to odbyć szybko. Szybko i drogo. Bo szybko, to drogo. Ale żaden — wyprostował się i prawą pięścią uderzył o lewą dłoń — żaden wydatek nie będzie dla nas w tej sprawie za duży. Popełniliśmy błąd i wykorzystamy wszelkie środki ludzkie i finansowe, aby nic podobnego nigdy więcej się nie zdarzyło. - To ich będzie cholernie drogo kosztowało - szepnęła stojąca na lewo od Sary kobieta, pochylając się lekko do mężczyzny z iPhone’em. - Nawet jeśli kurs akcji na chwilę się zatrzyma, to zaraz znów zacznie spadać. Niech tylko ktoś wyliczy, jakie to będą koszty. - No, nie wiem — odparł mężczyzna. - Na dłuższą metę to jedyne, co ten człowiek może zrobić. Przyznasz, że facet budzi zaufanie. - Cicho! — upomniała ich Sara.

- Nie będę dziś odpowiadał na żadne pytania — oświadczy! Otto Schultz, wysuwając do przodu podbródek. Po raz pierwszy po zebranych poniósł się szmer niezadowolenia. -Całkiem po prostu dlatego, że już wam odpowiedziałem dodał tak głośno, że mikrofon wcale nie był potrzebny - na jedno wielkie, ważne i decydujące pytanie: Co w tej sytuacji zrobi Mercury Medical? Odpowiedź na to już znacie: wszystko. Znów zapadła cisza. Nawet jeden czy drugi fotograf opuścił aparat i w milczeniu patrzył na potężnego mężczyznę. - Wszystko - powtórzył Otto Schultz i znów omiótł salę wzrokiem. - Ladies and gentlemen. Dziękuję za uwagę. Muszę już iść. Wzywa mnie ważna praca. Zdecydowanym krokiem ruszył w stronę drzwi, którymi uprzednio wszedł. Ochroniarz na krótką chwilę je przed nim przytrzymał, a gdy legendarny dyrektor Mercury Medical wyszedł z sali konferencyjnej czterysta pięć, zdecydowanie je za nim zamknął. Poziom hałasu natychmiast dramatycznie wzrósł. - Czy to nie była przesada? - spytał mężczyzna z iPhone’em, na którym widoczne były kursy akcji. — To przecież szalenie obszerny pakiet! - No tak, chodzi zaledwie o dwa zgony - zauważyła wysoka kobieta. - Bogowie jedni wiedzą, jaki to będzie miało wpływ na rynek akcji - dodał mężczyzna stojący po jej drugiej stronie. Pokręcił głową i wzruszył ramionami. - Schultzowi należy się nagroda za styl, ale czy treść wystarczy do zahamowania spadku, tego nie wiem. - Facet z zasadami - uśmiechnęła się kobieta. - Naprawdę. Sara się nic odzywała. Opierała się po prostu o ścianę, z rękami założonymi na piersi, a w głowie huczało jej od sprzecznych myśli. Ten seans w niczym nie ułatwił zrozumienia tego, czego dowiedziała się zaledwie przed kilkoma godzinami. Przeciwnie, wszystko wydawało się bardziej pogmatwane. Pozostawało jej jedynie czekanie na Jerry’ego.

Oraz znalezienie Mortena Mundala, pomyślała i ustawiła się w kolejce do wyjścia z sali. Nazwisko Mundala było na liście uczestników z ramienia Mercury Medical, ale Sara musiała sprawdzić, czy naprawdę przyjechał. Nie po to, żeby z nim porozmawiać, tylko żeby się dowiedzieć, co myśli. Godzina 13.15 Grand Hyatt Denver -Jerry! Chyba nigdy bardziej nie ucieszyłam się z twojego widoku! Serdecznie uściskała kuzyna i zaciągnęła go do apartamentu. Rzucił torbę na podłogę i uniósł prawą rękę. - Przyleciałem jak najszybciej, ale w całym tym przeklętym mieście nie da się znaleźć wolnego pokoju! Wszędzie ci cholerni lekarze! Poza tym jest strasznie zimno. W domu mamy prawie lato i nie sądziłem, że tutaj będzie najprawdziwsza zima. - Wzdrygnął się, podszedł do okna i dodał: - Spójrz, dach kościoła jest całkiem biały! - W nocy padał śnieg - powiedziała Sara, siadając w fotelu. - Z pogodą ci nie pomogę, ale serdecznie cię zapraszam do za mieszkania ze mną. - A co sobie ludzie pomyślą? — uśmiechnął się i usiadł na kanapie. - Ze tym razem znalazłam sobie wyjątkowo młodego mężczyznę. Masz dopiero czterdzieści osiem lat. Jerry się uśmiechnął. - Muszę powiedzieć, że jestem bardzo ciekawy, o co chodzi. - Twój stan i tak nie może się równać z moim. Przyniosła komórkę Petera Adamsa i położyła ją na stoliku. - Okej - zaczęła cicho. — Znasz całą historię z deimosem, prawda? - Owszem, tak jak mówiłem... - Puszczę ci teraz pewne nagranie - przerwała mu. — Do-

stałam je wczoraj wieczorem od kobiety, która nazywa się Catherine Adams, mieszka w Nowym Jorku i jest wdową po dawnym szefie działu R&D Software w Mercury Medical. Nazywał się Peter Adams i zmarł nagle w maju dwa tysiące szóstego roku. Proszę cię, żebyś zwrócił uwagę na ten rok. Dwa tysiące sześć. - No dobrze — powiedział Jerry z ciekawością. - Czego dotyczy to nagranie? - Niczego więcej nie powiem — oświadczyła Sara. - Chcę poznać twoją pierwszą reakcję i niczego za bardzo nie uprzedzać. Odszukała plik dźwiękowy w telefonie, wcisnęła OK, ustawiła głośność na maksimum, ale tak, by dźwięk nie był zniekształcony, i położyła komórkę tuż przed Jerrym. Nie odzywali się do siebie przez trzy kwadranse. Jerry tylko coraz bardziej się pochylał, aż w końcu oparł łokcie o stolik, a brodę położył na splecionych dłoniach, intensywnie się wsłuchując w nagranie. —Kto wie o tym programie? - Tylko ja. David Crow umarł zaledwie kilka dni po tym, jak go wylaliśmy. Chociaż oczywiście nie mamy pojęcia, czy nie przekazał go komuś innemu. Gdybyśmy wiedzieli, że nie ma kopii, moglibyśmy zwyczajnie zniszczyć to gówno i zamknąć całą sprawę. Ale tego nie wiemy. - Cztery lata. W ciągu czterech lat nie otrzymaliśmy nawet jednego raportu o zdarzeniu, które można by przypisać czemuś takiemu... —No tak, ale... - Chyba zgodzisz się ze mną, że istnienie kopii wydaje się mało prawdopodobne? Z tego, co sam mówisz, David Crow był maniakiem komputerowym kompletnie pozbawionym przyjaciół. Nikt nas nie szantażował, nic się nie wydarzyło. Całe cztery łata minęły spokojnie. —Musimy jednak... - Gdzie jest teraz ten program ? - Tutaj.

—A pendrive? Pauza. Jakiś szelest, a potem znów cisza. - Proszę. - Trafi do sejfu. Jest już piątek, wieczór się zbliża, wychodzę z biura. Jutro załatwię parę telefonów. - Parę telefonów? Ale przecież musimy... - Przez cztery lata nic się nie działo. Dwa dni nikomu nie zaszkodzą. Rozmowę zakończyła umowa na spotkanie w poniedziałek rano. Po niej dało się słyszeć cichutkie kliknięcie. Nagranie się. skończyło. Wciąż oboje milczeli. Jerry siedział ze spojrzeniem wbitym w telefon, Sara - wpatrzona w kuzyna. - Powiedz coś - poprosiła w końcu. -Akurat na tyle malutki, że mieści się w kieszonce na piersi - stwierdził Jerry i wreszcie oderwał wzrok od aparatu. - Głos Ottona jest trochę zniekształcony, ale dostatecznie wyraźny. Jeśli to nagranie jest prawdziwe, oznacza jego koniec. —Ja tego nie rozumiem - oświadczyła Sara z rezygnacją. - Czego? -To nagranie dowodzi, że Otto Schultz już w maju dwa tysiące szóstego wiedział o istnieniu wirusa. Ale wirus nie został wypuszczony. Gdyby podjęli takie działania, jak sugerował Peter Adams podczas tej rozmowy, szkody byłyby niewielkie. Wycofanie produktu z rynku oczywiście kosztuje, lecz jest nieproporcjonalnie tańsze i mniej groźne, bo nikt nie straci życia z powodu jego wady. Tańsze pod każdym względem, jak przypuszczam. Zarówno jeśli chodzi o zaufanie, jak i pieniądze. Jerry uśmiechnął się krzywo i już miał coś powiedzieć, ale Sara nie dała mu dojść do głosu: - Kilka lat temu, chyba w dwa tysiące siódmym, jeśli się nie mylę, Medtronic musiała wycofać z rynku elektrodę, przewód,

którym podłączamy ICD do serca. Podejrzewano błąd w produkcji, który mógł wywoływać niepotrzebne impulsy. Oczywiście zrobił się okropny szum i Medtronic drogo za to zapłaciła. Zasięg tej sprawy jest w zasadzie wciąż nieznany. Otto Schultz powinien wtedy zrozumieć, że należy dmuchać na zimne. Zwłaszcza że atak wirusa jest o wiele gorszy... — Zaczerpnęła głęboko powietrza i dodała już z większym naciskiem: - O wiele, wiele gorszy niż zwykły błąd w produkcji. Wirus, hakerzy, manipulacje danymi - wszystko to prowadzi do zdarzeń, których ludzie boją się do szaleństwa. Z nami, lekarzami, włącznie. Wszyscy zdają sobie sprawę, że trudno całkowicie zabezpieczyć się przed błędami w produkcji. Za słaby stop, śrubka, która trzyma za słabo, coś w tym rodzaju. Takie w pewnym sensie jest życie. Nikt nie jest idealny. Ale jeśli chodzi o możliwość manipulacji czy wręcz zakłócanie pracy kardiowerterów-defibrylatorów czy stymulatorów serca... — znów odetchnęła ciężej - ...producenci twierdzili, że to niemożliwe. Absolutnie całkowicie wykluczone. Jerry drapał się w ucho z rozchylonymi ustami i lekką zmarszczką na czole, jak gdyby nad czymś się zastanawiał i nie słuchał Sary. - Dlaczego, na miłość boską, Otto nie zrobił tego, co proponował Adams? - ciągnęła Sara, nie zważając na jego nieobecną minę. - Jak ten facet w ogóle mógł spać w nocy? Nie bał się przez cały czas, że ten wirus któregoś pięknego dnia się pojawi? Przecież to się mogło zdarzyć w każdej chwili! Wszędzie. Mógł zabić więcej ludzi niż tylko tych dwóch moich nieszczęsnych pacjentów. Przecież deimos jest wszczepiany pewnie setce ludzi dziennie na całym świecie... - Nie - powiedział Jerry. - Nie? -Mylisz się. On wcale nie musiał się bać. Otto Schultz wiedział, że ten wirus się nie pojawi. —Ale przecież... - On miał w rękach jedyny egzemplarz. - Jerry wskazał na małą komórkę. - Podczas tej rozmowy rozumuje całkiem

prawidłowo. Wirus został stworzony przez tego Davida Crowa cztery lata wcześniej. Facet umarł i przez kolejne cztery lata nic się nie wydarzyło. W ręce Petera Adamsa wpadł po prostu jedyny istniejący egzemplarz. Przez cały czas stał u niego na półce. - I on go dał Ottonowi Schultzowi - powiedziała Sara powoli. -I on go dał Ottonowi Schultzowi - pokiwał głową Jerry, mówiąc jeszcze wolniej. - Chcesz powiedzieć, że... - Popatrzyła na niego z niedowierzaniem. Prawie z odrazą. - To Otto Schultz go wypuścił. - Ale dlaczego, na miłość boską... — Sara wstała i zaczęła krążyć po apartamencie. - Przecież Mercury Medical to dzieło jego życia! Jego... - nie znalazła słów. - Żeby zarobić - wyjaśnił Jerry. - Żeby zarobić - powtórzyła Sara. - Przecież nie zarabia się pieniędzy na czymś, co źle idzie. Pieniądze zarabia się na czymś, co idzie dobrze. -Rzeczywiście niewiele wiesz o rynku akcji. - Na całe szczęście. Sara zatrzymała się na środku pokoju. Była kompletnie wycieńczona. Ostatni tydzień przypominał emocjonalny rollercoaster. Kosztował ją mnóstwo wysiłku, a poza tym przyniósł największą zawodową klęskę w całej jej karierze. Została zawieszona. Brak snu, który dawniej nadrabiała z taką łatwością, że nierzadko pracowała przez trzy doby z rzędu, teraz sprawiał, że chwiała się na nogach. - Usiądź - powiedział Jerry. - Bardzo cię proszę. Usłuchała. - Chcesz czegoś? Może wody? Nie wyglądasz najlepiej, moja kochana. Sara chwyciła poduszkę z kanapy i przycisnęła ją do siebie tak mocno, jakby się bała, że ktoś ją ukradnie. - Z całkowitą pewnością twierdzisz, że Otto Schultz wypuścił wirusa, żeby zaszkodzić spółce, którą sam zbudował? - Tak.

- Ze doprowadził do śmierci dwóch moich pacjentów tylko po to... żeby zarobić? -Tak. - Żeby zarobić pieniądze? -Tak. Sara wybuchnęła płaczem. Szlochała niemal bezgłośnie. Łzy jak groch płynęły jej z oczu. Jerry znał ją dostatecznie dobrze, żeby jej nie pocieszać. Siedział w fotelu po drugiej stronie szklanego stolika, wyprostowany i nieruchomy, patrząc jej w oczy. -W jaki sposób? - szepnęła w końcu Sara. - Jak można zarobić na tym, że coś... coś źle idzie? —Jest wiele sposobów — odparł Jerry spokojnie. — Można dokonać krótkiej sprzedaży, można nabyć opcje sprzedaży, można... - Opcje sprzedaży - przerwała mu i pierwszy raz wytarła policzek rękawem. — Chyba o tym wspominałeś mi przez telefon. - Owszem. Opcje sprzedaży to całkiem legalny sposób zarabiania pieniędzy. Tak jak ci wtedy powiedziałem, dla ułatwienia nazwijmy to zakładem. Wstał i podszedł do biurka. Leżał na nim cienki bloczek kartek z logo hotelu. Jerry wziął go razem z długopisem i usiadł obok Sary na kanapie. - Powiedzmy, że masz tysiąc akcji Mercury Medical po sto dolarów każda - zaczął jej spokojnie tłumaczyć. - Pierwszego stycznia proponuję ci zakład o to, czy akcje będą spadać, czy rosnąć. Jeśli jesteś stosunkowo spokojna o to, że będą rosły, możliwe, że taki zakład przyjmiesz. Na wszelki wypadek jednak bierzesz pod uwagę pewien spadek notowań. Rozumiesz? Sara nie odpowiedziała. Wpatrywała się w czystą kartkę. - Mówisz, że akcje w każdym razie nie spadną bardziej niż o dziesięć procent - powiedział Jerry i zapisał na kartce „90”. - A więc sio tysięcy dolarów, bo tyle twoje akcje są warte pierwszego stycznia, skurczy się najwyżej do dziewięćdziesięciu tysięcy. Zakładasz się, że tak będzie.

Teraz Sara skinęła lekko głową. -Natomiast ja stawiam na to, że ten spadek będzie większy. Ustalamy kotkowy termin zakładu. Niech to na przykład będzie pierwszy lipca. Narysował na kartce oś czasu od pierwszego stycznia do pierwszego lipca. — Żeby cię namówić na ten zakład, płacę ci premię opcyjną. Tak to się nazywa. Dla uproszczenia powiedzmy, że to będzie jeden procent wartości akcji. To znaczy, że za wciągnięcie cię w tę grę, płacę ci tylko tysiąc dolarów. -Aha. — Przy opcji europejskiej trzeba czekać aż do ustalonego terminu wygaśnięcia, żeby zdecydować, kto wygrał - ciągnął Jerry. — Chyba że opcja zostanie sprzedana, ale w taką sytuację nie będę wnikać. Można jednak stosować również zasady opcji amerykańskiej, a one są o wiele bardziej emocjonujące. Zobacz. Narysował kreskę równoległą do osi czasu, przy górnej wpisał „100”, a przy dolnej „90”. — Przebieg notowań wygląda tak — powiedział, rysując długopisem poszarpaną krzywą na tych dwóch kreskach i ani razu nie pozwalając jej spaść poniżej tej dolnej. - Na razie to ty wygrywasz, zachowujesz bowiem swoje tysiąc dolarów bez względu na to, co się dzieje. Ale spójrz tutaj... - Długopis zbliżył się do połowy maja. — W tym momencie akcje gwałtownie spadają! Spadek jest duży! Długopis zatrzymał się centymetr poniżej kreski „90”. — Wtedy mogę zrobić jedną z dwóch rzeczy. Zachować zimną krew i wierzyć, że akcje spadną jeszcze niżej, albo zażądać rozliczenia. Jeśli zdecyduję się na to ostatnie, jesteś zobowiązana kupić ode mnie tysiąc akcji za dziewięćdziesiąt dolarów za sztukę. A ponieważ ja mogę najpierw kupić je po osiemdziesiąt dolarów, zysk wyniesie... - szybko naskrobał kwotę na kartce - dziesięć tysięcy dolarów. Przegrałaś. Mój zysk netto wynosi dziewięć tysięcy, ponieważ musiałem ci trochę zapłacić za to, żeby w ogóle cię namówić do udziału w tej grze. - Jerry odrzucił długopis i wyprostował się na

siedzeniu. - Tak duży zysk może być kuszący dla ludzi, którzy są skłonni podejmować ryzyko - oznajmił. — I wyobraź sobie tylko, jak będą wyglądały te sumy, jeśli pomnożysz pierwotną stawkę o dziesięć. Albo o sto! Gdyby ktoś kupił opcje sprzedaży za dziesięć milionów dolarów na takich warunkach, dziś mógłby zgarnąć sto milionów! - O, cholera! - powiedziała Sara. - To jakaś cholerna gra! - Giełda to rzeczywiście gra - potwierdził Jerry krótko. -Czy to... to naprawdę jest legalne? - Oczywiście. Nielegalne jest natomiast manipulowanie papierami wartościowymi, których gra dotyczy. Jeśli Otto Schultz rzeczywiście to zrobił... — zawahał się. -Nie mogę w to uwierzyć — szepnęła Sara. — Człowiek, który... -Byłby to najbardziej uderzający przykład, jaki potrafię sobie wyobrazić, insider trading, czyli transakcji z wykorzystaniem dostępu do informacji niejawnych - przerwał jej Jerry. - Znaczyłoby to, że Otto Schultz nie tylko dokonywał transakcji na podstawie informacji, które tylko on mógł znać, ale również osobiście doprowadził do tych zdarzeń. W jaki sposób dokonał tego praktycznie, nie bardzo wiem, ale... Ktoś zapukał do drzwi. Przestraszona Sara drgnęła tak, że aż rzuciła poduszką, która trafiła w wazon i spadła na podłogę. Jerry pobiegł do drzwi. Sara słyszała, że prowadzi cichą rozmowę z jakąś kobietą. - To była tylko pokojówka — oznajmił ze zmarszczonym czołem, wróciwszy do niej. - Niepodobne do ciebie, Saro, żebyś tak się bała. -I co teraz zrobimy? - spytała. Jerry nachylił się i podniósł wazon. Stanął zamyślony z bukietem lilii w jednej ręce i smukłym szklanym cylindrem w drugiej-Wiesz, dlaczego z reguły tunel drąży się z dwóch stron? - spytał w końcu. - Nie — spojrzała na niego zdezorientowana. - Bo wtedy idzie dwa razy szybciej.

- I co z tego? -Tak jak ci mówiłem przez telefon, Sec drąży... -Sec? -US Securities and Exchange Commission - powtórzył. - Nie pamiętasz? - No tak, teraz tak. - Oni już od dłuższego czasu próbują rozgryźć ogromne opcje sprzedaży na Mercury. Nie mam pojęcia, jak daleko zaszli i czy w ogóle coś im się udało. Wiem natomiast, że po utworzeniu Financial Fraud Enforcement Task Force, czyli Specjalnej Grupy Operacyjnej do spraw Przestępstw Finansowych, w ciągu zaledwie pół roku skuteczność przeciwdziałania przestępczości finansowej ekstremalnie wzrosła. Jeśli damy im to nagranie, będą mogli drążyć z dwóch końców. - Co masz na myśli? Jerry wetknął kwiaty do wazonu i postawił go z hukiem na szklanym stoliku. - Otto Schultz musiał korzystać z pomocy podstawionych osób - stwierdził z ożywieniem. -Jeśli oczywiście w ogóle to zrobił - poprawiła go Sara. - Oczywiście - rzucił Jerry zniecierpliwiony. - Musiał korzystać z pośredników i pośredników pośredników, żeby mieć szansę się z tego wyłgać. Jeżeli damy to nagranie Sec, otrzymają wyjątkową możliwość drążenia sprawy z obu końców, co w oczywisty sposób znacznie ułatwi im pracę. -Ale.. - zaczęła Sara niepewnie. - Czy Sec to instytucja, do której każdy może się zwrócić? - Oczywiście. I co więcej: z jedenastu oddziałów okręgowych w całych Stanach jeden znajduje się właśnie tu! Z szerokim uśmiechem wskazał kciukiem za siebie. - W Denver.

Piątek, 4 grudnia 2009 Godzina 21.00 East Hampton, Nowy Jork Wszystko przepadło. Co prawda wciąż miał do dyspozycji około dwudziestu milionów w gotówce, ale jego łączny dług był o wiele, wiele wyższy. Latem musiał spłacić kredyty, a Suzanne miała dostać swoją część z podziału majątku. Majątku zaś do podziału nie było. Otto Schultz chodził po swoim wielkim pustym domu na plaży ze szklanką burbona w ręku. Kostki lodu podzwaniały lekko przy każdym kroku. Był to już czwarty drink w ciągu dwóch godzin. Ostrym tonem odprawił Ruth do domku odźwiernego, kiedy przyszła przygotować obiad. Od lunchu zjadł jedynie torebkę fistaszków, ale nie czuł głodu. Wieczór nadciągnął od morza razem z deszczem i ołowianymi chmurami, Otto jednak nie zapalał światła. Jedynie lampy na zewnątrz włączyły się same i rzucały przytłumione żółte smugi światła na podłogę salonu, kiedy chodził z jednego końca w drugi. Tam i z powrotem. I jeszcze raz. Wszystko przepadło. Kiedy piętnaście miesięcy wcześniej, we wrześniu ubiegłego roku zrozumiał, że wielka inwestycja w kredyty subprime się nie powiodła, wciąż jeszcze miał pewną nadzieję. Dysponował bowiem sporym majątkiem. Nieruchomości, akcje Mercury Medical i inne aktywa. Ponieważ jednak trzydzieści z tych milionów, które przepadły przez idiotyczny zakup CDO, było pożyczone, musiał stale zaciągać nowe długi na pokrycie starych. Przy niejakim zabezpieczeniu w nieruchomościach jako dodatku do własnej renomy zdobycie pieniędzy było prostą sprawą. Z czasem jednak karuzela zaczęła się kręcić zbyt szybko. „Nie jestem finansistą", powiedział Joe Jacksonowi w tam-

ten fatalny wieczór w roku 2006. I tak było. Otto Schultz był przemysłowcem. Znał się na wzroście gospodarczym, produkcji i ekonomii. Potrafił prowadzić przedsiębiorstwo, zarządzać nim. Pieniądze mnożył poprzez tworzenie. Odkąd wrócił z Wietnamu jego wiedza o tym, jak produkować coraz więcej, lepiej i za mniejsze pieniądze niż inni, stale rosła. W taki sposób zbudował swoje imperium. Najpierw Apollo MedElec, a po fuzji z Gemini Pharmacy Mercury Medical. Był człowiekiem, dla którego miarą sukcesu były przede wszystkim wyniki. Dla niego główną wartość Mercury Medical stanowiła przede wszystkim efektywność firmy: zarówno w kwestii wzrostu, jak i wielkości produkcji, w liczbie miejsc pracy i udanych przedsięwzięciach. Człowiek z jego pozycją musiał oczywiście opanować żargon rynku finansów i śledzić, co się na nim dzieje, a przeprowadzenie Mercury Medical przez globalny kryzys finansowy było osiągnięciem wymagającym wnikliwej znajomości sposobu funkcjonowania rynku. I jego słabości. Ale serca do tego nie miał. Jego szósty zmysł bezbłędnie podpowiadał mu, które drobne firmy powinien przejąć, zarżnąć i wcielić do Mercury Medical, a których nie powinien dotykać nawet szczypcami do ognia, mimo że inni krzyczeli „kupuj!". Nigdy nie opierał swoich decyzji na oczekiwaniach w stosunku do nieistniejących produktów i nie miał nic do powiedzenia na temat baniek giełdowych. Otto Schultz analizował twarde fakty, a nie marzenia. Miał ostry jak brzytwa instynkt, który umożliwiał mu szybsze od innych podejmowanie decyzji w kwestii ofert, wchodzenia na nowe rynki, insourcingu, outsourcingu i nowych obszarów inwestowania. Znacznie mniej pewnie czuł się na rynku akcji, których kursy spadały i rosły na podstawie plotek, pomówień, niemierzalnych wartości. Mimo to uległ pokusie. Joe Jackson obiecał mu tak imponujący zysk, że nie potrafił nie skorzystać z propozycji. Zaprzedał się diabłu i w rozpaczliwej walce o pokrycie strat i boleśnie dużych kredytów próbował iść na skróty. W styczniu, kiedy stanowisko w kraju, w którym sektor finansów leżał

pozbawiony czci, ze złamanym kręgosłupem, objął nowy prezydent, Otto zaczął skupować akcje. Twierdzono, że to dobre posunięcie, bo poziom dna był sprawą przemijającą. Ci, którzy mieli pieniądze, powinni kupować, zachować zimną krew i rozpocząć podróż ku lepszym czasom. Kraj ogarnął stan ostrego odurzenia Obamą; od tej pory mogło być już tylko lepiej. Problem polegał na tym, że Otto nie miał pieniędzy na kupno. Pożyczył więc jeszcze więcej. Niektóre z jego nabytków okazały się kompletnymi pudłami, ale wartość innych latem 2009 zaczęła rosnąć. Działo się to jednak za wolno. Krótkoterminowe kredyty z rodzaju tych, z jakich musiał teraz korzystać, miały wyższe oprocentowanie niż zwykłe i musiały być spłacane kolejnymi pożyczkami, zanim mógł poczuć jakiś znaczący zysk. Dwukrotnie Otto Schultz targnął się na jedyną świnkę skarbonkę, jaką posiadał: akcje Mercury Medical za ponad czterdzieści milionów dolarów. Przez ciągłe i niezbędne emisje nowych akcji, sprzedaż, kupno i fuzje jego procentowe udziały w Mercury Medical były nieznaczne. Ale czterdzieści milionów dolarów ciągle stanowiło całkiem ładną sumkę. Gdy jednak, zmuszony przez sytuację, by coś uszczknąć z tej kwoty, sprzedał akcje warte zaledwie pięć milionów, od razu podniósł się krzyk. Rynek! Ten przeklęty rynek reagował nerwowo już na sam fakt, że dyrektor generalny spółki uznał za słuszne sprzedaż własnych udziałów. Otto publicznie musiał więc uspokajać, że potrzebuje pieniędzy na inwestycje, które w przyszłości mają przynosić zyski jego trojgu dzieciom. Dzieci na szczęście tylko wzruszyły ramionami. Nigdy nie interesowały się tym, co robi ojciec. Ale akcje, które zachował, nie wystarczały już na pokrycie długu, który się za nim ciągnął. Wszystkie nieruchomości zastawił po sam dach. Otto Schultz był spłukany. W rzeczywistości zbankrutował z hukiem, chociaż na razie nikt jeszcze o tym nie wiedział. Nikt nie mógł tego odkryć. A przynajmniej Suzanne. Zatrzymał się na środku pokoju i jednym łykiem dopił bur-

bona. Mógł rzucić karty. Mógł podrzeć umowę o podziale majątku, wzruszyć ramionami i oświadczyć, że tam, gdzie nie ma nic, nawet cesarz traci swoje prawa. Nawet Suzanne. Ale ogłoszenie upadłości oznaczałoby, że nie mógłby dłużej kierować Mercury. Straciłby wszystko. A wtedy Suzanne doszłaby do wniosku, że postąpiła słusznie, porzucając człowieka, który prawie przez czterdzieści lat był jej mężem. Otto Schultz bez pieniędzy, władzy i pozycji przestawał być Ottonem Schultzem. I dla rodziny, i dla świata. A przede wszystkim dla samego siebie. Przystanął i wyjrzał przez okno. Deszcz lał coraz mocniej, a gdy jego spojrzenie padło na jasnoczerwone cyfry widoczne bezpośrednio na szybie tuż nad podłogą, przekonał się, że temperatura też się obniżyła. Nocą pewnie spadnie śnieg. Jeszcze jeden burbon, pomyślał, kierując się do barku. Jeszcze tylko jeden. Nie czuł się pijany ani nawet podchmielony. Uświadomił to sobie, sięgając po kostki lodu z pojemnika, który Ruth bardzo niechętnie wystawiła, gdy nie pozwolił jej przyrządzić obiadu. Wrzucił je do szklanki i po brzeg nalał alkoholu. Została mu jedna karta. Jedna jedyna karta. Joe Jackson opowiedział mu kiedyś o opcjach sprzedaży i po najdrobniejszy szczegół opisał, jak działają. Wtedy jednak Otto tylko prychał ze złością, bo zarabianie na czymś, co szło na dno, było sprzeczne z jego naturą. Ale wtedy był bogaty, znajdował się na szczycie. I to się zmieniło. W ciągu ostatniego tygodnia ponownie zainteresował się opcjami sprzedaży. Złapał szklankę i wiedziony impulsem poszedł do niedużego saloniku, który Suzanne urządziła za kuchnią. Nie wchodził tam od ich rozstania, ale wiedział, że Ruth utrzymuje w pokoju porządek. Kiedy otworzył drzwi i wszedł do środka, odniósł wrażenie, że Suzanne wróciła. Wmówił sobie, że jej zapach wciąż wisi w powietrzu, i przez chwilę wydawało mu się nawet, że widzi ją siedzącą w głębokim czerwonym fotelu z książką na kolanach.

Rośliny, które tak lubiła, wciąż żyły, duże, zielone, aż lśniące w rozszczepionym świetle z lamp punktowych zamontowanych przy oknie. Ten pokój był zupełnie inny niż reszta domu. Miał zasłonki w drobne kwiatki i półki z książkami, w których ustawieniu Otto nie mógł się dopatrzyć żadnego systemu, gdy przeciągał palcami po grzbietach dzieł zupełnie mu nieznanych pisarzy. Znalazło się tu kilka dziecinnych ozdób, baśniowy zwierzak z kolorowych wyciorów do fajki, samochód z kartonu pomalowany na niebiesko. Z sufitu tuż przy fotelu zwisał maleńki aniołek, który z bliska okazał się zrobiony z surowego makaronu pomalowanego złotą farbą. Ten pokój nie należał do tego domu. Otto poczuł się w nim jak w innym świecie. Usiadł. Wypił. Zamknął oczy i głęboko odetchnął. Istniało jedno wyjście. Otto miał jeden bilet powrotny do swojego prawdziwego ja, chociaż podróż mogła się okazać ryzykowna. Tym biletem był wirus Davida Crowa i Otto postanowił go wykorzystać. -Wszystko albo nic - szepnął do siebie i cmoknął, żeby poczuć smak burbona. Pamiętał wieczór, kiedy Peter Adams przyszedł do jego biura i opowiedział o skandalicznej luce w procedurach bezpieczeństwa, która umożliwiła temu debilowi, a zarazem geniuszowi stworzenie śmiertelnego wirusa w ich własnych laboratoriach. To był najgorszy wieczór w jego zawodowym życiu. Otto Schultz byt twardy. Umiał też być skuteczny i czasami bezwzględny. Potrafił wpaść we wściekłość, ale nigdy nie ulegał wzburzeniu. Wzburzenie było zarezerwowane dla kobiet i mężczyzn mniejszych od niego. Ale Peterowi udało się swoją opowieścią całkowicie wytrącić go z równowagi. Na szczęście Otto zabezpieczył ten pendrive. A Peter Adams umarł tej samej nocy. Wiadomość o jego śmierci dotarła do niego w sobotę po południu. Świetnie to pamiętał. Po godzinnym biegu po plaży kierował się właśnie do siłowni, gdy Suzanne przyszła do niego ścieżką od wschodniej strony domu

tak zdenerwowana, że odruchowo ją objął i zaczął uspokajać, jeszcze zanim dowiedział się, co ma do przekazania. Na wieść, że Peter nie żyje, poczuł taką ulgę, że musiał się bardzo skupić, aby udać szok. Przez głowę przelatywały mu tysiące myśli i mógł się jedynie cieszyć, że Suzanne była, aż tak wstrząśnięta, że nie zwróciła uwagi na jego reakcję. Potem przez kilka dni trochę się bał. O ich piątkowym spotkaniu wiedziało niewiele osób. Ale jeżeli Peter mówił prawdę, absolutnie nikt nawet się nie domyślał, o czym rozmawiali. Śmierć Adamsa rozwiązała największy problem Ottona i jego firmy. Można by wręcz pomyśleć, że było to zabójstwo na zlecenie, więc Otto przez kilka dni żył w nieokreślonym strachu. Ale tylko przez kilka. Peter okazał się idiotą, skoro biegał po Central Parku po północy. Policja z pewnością miała rację. To było morderstwo z przyczyn rabunkowych. A może ślepa przemoc. Otto poszedł na pogrzeb, zadbał o przyzwoitą odprawę dla wdowy i poczuł, że znów może swobodnie oddychać. Zostawił wirusa tam, gdzie go schował, w biurowym sejfie, i postanowił na dobre zapomnieć o Peterze Adamsie i Davidzie Crowie. Do tej pory. Kiedy zamykał oczy i odchylał się w czerwonym fotelu Suzanne, miał wrażenie, że czuje zarys jej sylwetki na plecach. Gwałtownie się poderwał i dokończył drinka. Pamiętał, z jaką zabójczą precyzją mówił Peterowi o ogromnych konsekwencjach ewentualnego poinformowania opinii publicznej o istnieniu wirusa. Wypuszczenie wirusa byłoby jeszcze gorsze. Nie dało się wykluczyć nawet trzydziestoprocentowego spadku akcji, zanim wszystko się ustabilizuje. Gdyby kupił opcje sprzedaży z półrocznym terminem wygaśnięcia na kurs o dziesięć procent niższy niż obecny, zysk byłby fantastyczny. Dwadzieścia milionów dolarów miał w ręku, a dwadzieścia kolejnych zdołał intensywnością i uporem wycisnąć z rynku kredytowego w ostatnich tygodniach. Czterdzieści milionów stanowiło niestety jedynie drobną sumkę w porównaniu z jego potrzebami, ale taki kontrakt nie tylko ustawiłby go na właściwym kursie, ale też pozwolił mu stać się dawnym

Ottonem Schultzem. Chciał wrócić tam, gdzie jego miejsce. Jeśli transakcja się powiedzie. Zaplanowanie tej akcji zajęło mu trzy tygodnie. Przy wykorzystaniu sześciu podstawionych osób, dwóch na Kajmanach, jednej w Szwajcarii, jednej na Bahamach i dwóch z Wysp Dziewiczych, zamierzał kupić opcje sprzedaży na Mercury Medical za wszystko, co posiadał. A raczej za wszystko, czego nie posiadał. Uśmiechnął się z przymusem i wstał z fotela Suzanne. Przy spadku kursu o trzydzieści procent w dniu wygaśnięcia opcji zysk wyniósłby dwieście osiemdziesiąt milionów dolarów. - Dwieście osiemdziesiąt milionów dolarów - powiedział cicho do siebie, zamykając już na dobre drzwi do pokoju Suzanne. - A w najlepszym razie jeszcze więcej. Zakamuflowanie transakcji nie stanowiło problemu. Zdumiała go łatwość anonimowego operowania na rynku. Dzięki Internetowi i wykorzystaniu maklerów z mniej uregulowanych i znacznie bardziej dyskretnych społeczności dotarcie do niego będzie niemożliwe. W każdym razie prawie. Pewne ryzyko oczywiście istniało, a poza tym był uzależniony od trwałości finansowych labiryntów, które sam skonstruował. No i musiał w jakiś sposób wyeksponować wirus. Z tym było gorzej. Przez pewien czas zamierzał zrobić to sam. Chciał wymyślić historię o tym, jak to wirus dostał się w jego ręce, na przykład w anonimowej kopercie. Mógt napisać zagadkowy list i zanieść go razem z pamięcią USB nowemu szefowi R&D Software, by spytać go, co to jest. Oczywiście nie miał pewności, czy nowy szef jest równie drobiazgowy jak Adams, a z tego, co pamiętał, sam Peter miał wielkie problemy ze zrozumieniem tego programiku. Ale to chyba było najbezpieczniejsze rozwiązanie. Otto byłby w pobliżu wirusa, mógłby naciskać i pokierować tym, co musiałoby się wydarzyć po zidentyfikowaniu programu. Ale takie rozwiązanie miało też swoje wady. Im dalej od niego wypłynie ten przeklęty wirus, tym bez-

pieczniej. Poza tym wirus błądzący po świecie jest groźniejszy, a zatem lepszy dla niego, niż pozostający pod kontrolą R&D Software. Rynek akcji mógłby w ogóle się nie dowiedzieć, że istnieje. Mercury Medical zaś rozpoczęłaby dobrowolne wycofywanie deimosów, podając mętne wytłumaczenie całej akcji. Afera byłaby kosztowna dla spółki, a kurs akcji mógłby spaść, może nawet bardzo, ale na pewno nie dostatecznie nisko. Wirus musiał odkryć ktoś inny. Aby rynek zareagował dostatecznie nerwowo, należało ujawnić, że w istocie chodzi o bardzo groźną infekcję urządzenia. Wirus powinien znaleźć ktoś, kto zna deimosa, ale nie w firmie. Ktoś z bardzo daleka. Otto wypił piątego mocnego drinka, ale czuł, że głowę wciąż ma jasną. Poszedł do kuchni. Kiedyś było tu przyjemnie. Teraz sterylnie, pomyślał, martwo. Będzie musiał coś z tym zrobić. Ale najpierw musi coś zrobić z wirusem Davida Crowa. W końcu poczut głód. Może to alkohol zaostrzył mu apetyt. Otworzył drzwi lodówki. Półki uginały się od produktów, bo Ruth miała być przygotowana na przyjęcie gości o każdej porze. Jajka na bekonie chyba wciąż powinien umieć przyrządzić. Oba składniki znalazł na półce w drzwiczkach. Położył opakowanie jajek i cały zawinięty w plastik kawałek bekonu na blacie, potem zaczął otwierać szufladę za szufladą w poszukiwaniu noża. Jego wybór padł na Jana van Liere, szefa regionalnego biura w Durbanie, i na Hala Bristola, dyrektora do spraw technicznych w wielkim oddziale Mercury Medical w Hongkongu. Jan van Liere przyszedł mu do głowy z oczywistego powodu: był znienawidzony przez dział Security i R&D za swoją nerwową ostrożność. Ze wszystkich menedżerów w ogromnym koncernie zajmował czołowe miejsce na liście tych, którzy najczęściej o czymś alarmowali. Mercury Medical stosowała surowe procedury bezpieczeństwa, surowe też były zasady informowania siedziby głównej o podejrzeniach nieprawidłowości. Jan van Liere traktow.ił to wyjątkowo poważnie. W samej tylko pierwszej połowie 2009 roku wysłał

aż dziewiętnaście meldunków o tym, co jego zdaniem naruszało normy - w administracji, produk tach, w zachowaniu pracowników, w finansach i Bóg wie czym jeszcze. W październiku został wezwany na dywanik do Nowego Jorku i od tamtej pory wyraźnie się uspokoił Ale anonimowa paczka zawierająca dość ciekawy list i p.i mięć USB z podejrzanym programem prawie na sto procent wytrąci go z równowagi. Na wszelki wypadek Otto postanowił jeszcze wysłać kopię Halowi Bristolowi. Hal był najlepszym inżynierem w całym koncernie i z pewnością zostałby szefem R&D Software, gdyby nie to, że za nic nie chciał opuszczać Hongkongu. Hal zorientuje się, co to za program, w ciągu godziny. I podniesie alarm. Otto Schultz w końcu znalazł nóż i patelnię. Z kuchenką gazową poradził sobie bez problemu. Rzucił pięć grubych plasterków bekonu na patelnię, gdy tylko się rozgrzała. Nagle przez głowę przeleciała mu myśl. Wspomnienie. Jakaś rozmowa z kimś, ale nie mógł skojarzyć osoby. Przekrzywił głowę i próbował przywołać ją w pamięci. Tłuszcz na patelni zaczął skwierczeć i pryskać, cofnął się więc od kuchenki i w końcu przypomniał sobie, o kim myślał. O Mortenie Mundalu. Alexander Grouss ostrzegał go przed młodym i zdolnym synem Johna. Akurat zjedli kolację w Rosa Mexicano, kiedy Alex powiedział mu, że dawny wspólnik popełnił samobójstwo. A Otto na wszelki wypadek nigdy nie powinien stawać tyłem do Mortena. Otto zbył te słowa, uznając je za bzdurę. Był w znakomitych stosunkach z Mortenem. Odkąd syn Johna przejął odpowiedzialność za całą Europę Północną, rozwinęła się między nimi jeśli nie bliska, to przynajmniej pełna zaufania i produktywna współpraca. Początkowo Ottona zdumiewała życzliwość tego młodego człowieka. Najwyraźniej Morten nie znał całej prawdy o odejściu Johna z firmy. Z czasem do wszystkiego się przyzwyczaił. Było tak, jak być powinno. Morten Mundal znalazł się wysoko na orbicie potężnego Merkurego, musiat zatem żyć w zgodzie z samym

wodzem. Odwrócił plastry bekonu i znów pomyślał o przeszłości. Po śmierci Johna w Mortenie coś się zmieniło. Wciąż zachowywał się właściwie, wciąż był świetny w tym, co robił, i zależało mu, by to pokazać, ale pojawił się w nim jakiś chłód, jakaś czujność i napięcie zarówno podczas rozmów przez telefon, jak i osobistych spotkań trzy czy cztery razy do roku. Skończyły się pogaduszki, porównywanie handikapu czy rekordów w wyciskaniu kilogramów na siłowni. Dawniej Morten od czasu do czasu dawał mu dowód sympatii w postaci nowego nagrania klasycznego dzieła, które, jak wiedział, Otto będzie cenił, antykwarycznego wydania książki o amerykańskich latarniach morskich albo butelki wina z dobrego rocznika. Wszystko to nagle się urwało. A kiedy Otto się teraz nad tym zastanowił, doszedł do wniosku, że zmiana zbiegła się w czasie ze śmiercią Johna. Rozbił jajko o brzeg patelni, ale żółtko pękło. Połowa jajka wypłynęła na zewnątrz, a druga natychmiast się przypaliła na zbyt mocno rozgrzanej patelni. - Shit! - zaklął i wyłączył gaz. Przesunął plastry bekonu na talerzyk i otworzył lodówkę. Wyjął trzy świeże pomidory i paprykę. Położył przy bekonie bez krojenia. -Shit! - powtórzył i zabrał wszystko na przypominającą barowy kontuar kuchenną wyspę z czterema wysokimi stołkami z jednej strony. Morten Mundal naprawdę zmienił się po śmierci ojca. Być może Alexander miał rację. Zjadł bekon, wziął do ręki czerwoną paprykę i przez chwilę się jej przyglądał. Jeśli Alexander miał słuszność i Mortenowi nie można ufać, Otto zagwarantuje mu precyzyjne podanie, któremu ten się nie oprze. Naprawdę wspaniały prezent, pomyślał Otto i wbił zęby w paprykę jak w jabłko. Trzy osoby pomogą Ottonowi wrócić na swoje miejsce. To się naprawdę musi udać.

Niedziela, 16 maja 2010 Godzina 11.00 Zimbali Coastal Resort, Durban, RPA - Martwisz się czymś, mój drogi? Elsa van Liere postawiła przed mężem filiżankę z kawą. - Nie - odparł roztargnionym tonem. Roześmiała się i pogładziwszy go po policzku, zabrała talerz z niedojedzonymi owocami i odeszła. Jan van Liere nie miał ochoty na kawę. Odsunął nieco spodeczek z filiżanką, zanim wstał i podszedł do drzwi na taras. Zacięły się i skaleczył się w palec, gdy użył większej siły, by je w końcu otworzyć. Dawno nie było już tak chłodno. Nadciągała zima. Nawet tu, w Durbanie, gdzie panował przyjazny klimat, temperatura zimą potrafiła spaść aż do dziesięciu stopni. Za chłodno, stwierdził. Dokuczliwy reumatyzm, o którym nie wiedział nikt oprócz niego i jego lekarza, w zimnie zawsze bardziej doskwierał. Zobaczył, że jedna z kamiennych płyt się obluzowała. Płot wokół olbrzymiego tarasu też potrzebował odświeżenia, a po ostatnich deszczach jeden z gazonów różanych zniknął na zboczu opadającym w stronę morza. Do poprzedniego ogrodnika można było mieć zaufanie, ale po jego tragicznej śmierci w wypadku samochodowym znalezienie odpowiedniej pomocy okazało się niemożliwe. Nowi byli albo leniwi i niedbali, albo młodzi i niedoświadczeni. Nie potrafili nawet odróżnić róży od orchidei. Człowiek do wszystkiego, który pracował tylko wtedy, kiedy się go pilnowało, oświadczył nagle, że jego matka umarła, i po prostu zniknął. Ale to nie dom i ogród martwiły Jana van Liere, gdy stał wpatrzony w morze lśniące na południowym wschodzie. O wiele gorsze były wiadomości o deimosie. W styczniu otrzymał przesyłkę - anonimowy list z tajemniczą prośbą o dokładniejsze przyjrzenie się zawartości do-

łączonego pendrive’a, dotyczącej ICD Mercury Deimos. Jan van Liere z lękiem wetknął przenośną pamięć do własnego komputera, lecz wcale nie zrobił się od tego mądrzejszy. Nic nie pojął z obrazu, który ukazał się na ekranie. Ale przesyłka i tak bardzo go zaniepokoiła. Tak jak niepokoiło go wszystko, co wykraczało poza utarte ramy. Normalnie skontaktowałby się z inżynierem informatykiem, żeby pomógł mu odczytać te dziwaczne znaczki. Normalnie. Ale bura, jaką dostał zeszłej jesieni, kiedy wezwano go do siedziby głównej, wciąż jednak nie pozwalała o sobie zapomnieć i skutecznie go do tego zniechęciła. Dyrektorzy działów R&D Software, R&l) Pharmacy, a przede wszystkim Security patrzyli na niego spode łba jak trójgłowy troll, omawiając alarmy, którymi ich b o m b a r d o w a ł , jak się wyrazili, przez ostatni rok. Bardzo nieprzyjemne doświadczenie. I bardzo niesprawiedliwe. Jan van Liere bowiem był ostrożny, a ostrożność w jego branży należało uznać za cnotę. Kiedy opuścił biuro na trzydziestym szóstym piętrze wieżowca Mercury Medical na Manhattanie, musiał się skupić na ukryciu swojego nastroju. Został upokorzony w najbardziej bezwzględny sposób za stosowanie jak najbardziej pożądanej w tej branży zasady dmuchania na zimne. Dopiero w samolocie poczuł wściekłość. Twierdzili, że marnuje ich czas. Ponieważ z instrukcji wynikało, że każdy sygnał należy sprawdzić w siedzibie głównej bez względu na to, skąd i od kogo nadejdzie, Jan van Liere w swoje zmartwienia angażował pięć albo sześć osób. Trójgłowy troll jednogłośnie oświadczył, że musi położyć temu kres. Oczywiście Jan wciąż ma alarmować, jeśli będą ku temu powody, lecz muszą one być naprawdę ważkie, podkreślił, zanim pozwolił mu odejść. Dlatego Jan van Liere zamknął otrzymany w styczniu program, wyciągnął pendrive’a z komputera i schował go wraz z listem do wielkiego sejfu, który zamontował w ścianie u siebie w piwnicy.

Tymczasem teraz wszystkie media alarmują o wirusie. Dwie osoby zmarły, a akcje spółki leciały w dół na łeb na szyję. Mimo że van Liere nic nie zrozumiał z symboli, które w styczniu wyświetliły mu się na ekranie, to przecież list mówił o deimosie. -Jesteś tutaj? - usłyszał jasny głos Elsy za plecami. - Ależ, mój drogi, krew ci leci! Jan van Liere spojrzał na palec. Niewielkie skaleczenie mocno krwawiło. Włożył palec do ust. - Przyniosę plaster - powiedziała Elsa i już jej nie było. Od października nie podniósł alarmu. Może powinien był to zrobić. Nagle postanowił zadzwonić do jednego ze starszych inżynierów, mimo że była niedziela. Musi się dowiedzieć, co zawiera ten pendrive. Jeśli ma jakiś związek z wirusem, to przynajmniej nie będzie sobie wyrzucał, że nastraszyli go ludzie, którzy więcej myśleli o ekonomii niż o ludzkim życiu. Ucieszony podjętą decyzją ruszył biegiem przez taras. Znalazł się za węgłem akurat w chwili, gdy Elsa przyszła z plastrem. Trudno, niech poczeka. Musiał zejść do sejfu w piwnicy. A potem zadzwonić do inżyniera. Cholera, pokaże im, że ostrożność bardziej się opłaca. Może trochę późno, ale lepiej późno niż wcale.

Godzina 18.50 Sassoon Road, Pokfulam, Hongkong Kiedy dyrektor techniczny oddziału Mercury Medical w Hongkongu Hal Bristol w końcu zamknął drzwi za swoim synem i wnukiem, był bliski wybuchu. Sześciolatek spędził u niego cały dzień i przez ten czas chciał wyłącznie grać na PlayStation. Złościł się za każdym razem, gdy dziadek próbował zająć go czymś innym. Gorsze jednak było to, że nie chciał grać sam. Hal Bristol więc przez siedem godzin jeździł wyścigówką, grał w piłkę nożną, walczył

z potworami i hodował szczenięta na ekranie telewizora, mogąc ruszyć się z kanapy wyłącznie po to, by skorzystać z toalety albo przynieść więcej coli i chipsów. W maleńkim mieszkaniu znów zapanowała miękka cisza. Hal przez chwilę pomasował skronie, głęboko oddychając, i postanowił, że natychmiast zacznie szukać. Rano obudził się wystraszony. Zwykle głęboko spał przez całą noc, a rano trudno mu się było podnieść, kiedy zadzwonił budzik. Dziś natomiast już przed szóstą zerwał się z łóżka z myślą, która uleciała mu z głowy, jeszcze zanim zdążyła się na dobre ujawnić. Oszołomiony usiadł, starając się przypomnieć sobie, o co mogło chodzić. Dopiero kilka godzin później, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi, akurat w chwili, gdy kończył błyskawiczną partię szachów z komputerem, ta myśl pojawiła się znowu. Przyszła do niego koperta przysłana pocztą. Zaadresowana na dom, nie na biuro. Któregoś dnia na początku roku po powrocie z pracy zastał ją na komodzie. To musiało być w styczniu, tak przynajmniej sądził, ale pewności nie miał. Odkąd Jasmine dwa lata temu zmarła na raka, trzy razy w tygodniu przychodziła do niego pomoc domowa, głównie po to, by mu gotować. Hal za bardzo nie brudził, ale miło było wrócić do domu, w którym ktoś dbał o szczegóły. Czasami na stole w kuchni pojawiał się bukiet kwiatów, w łazience świeży kawałek pachnącego mydła albo czysta serwetka pod miseczką z cukierkami na stole w salonie. Poza tym drobna Chinka wyśmienicie gotowała, od razu na dwa dni, zawsze więc miał coś do podgrzania. Pocztę kładła na komodzie. Natychmiast zauważył kopertę. Nie była płaska jak inne listy, a gdy lekko ją nacisnął, stwierdził, że leży w niej jakiś nieduży przedmiot. Od razu pomyślał o pendrivie i okazało się, że miał rację. Kiedy przeczytał dołączony do niego list, wpadł we wściekłość. W załączeniu znajdziesz program komputerowy, który powinien zainteresować osobę na Twoim stanowisku. Mercury Deimos nie jest takim produktem, za jaki uchodzi. To się może naprawdę źle

skończyć. Powodzenia! Hal pamiętał, że zmiął kartkę i wyrzucił ją do kosza na śmieci w kuchni. Pendrive zaś zostawił na komodzie, więcej się nim nie przejmując. Ponieważ trzydzieści dwa lata wcześniej poślubił Chinkę z Hongkongu pochodzącą z najwyższych sfer, pogróżki były dla niego jak chleb powszedni. Jasmine pochodziła z bardzo bogatej rodziny, ale Hal do tej pory nie wiedział, skąd to bogactwo się wzięło. Wprawdzie w ostatnich latach wielu jej członków zaczęło działać w uczciwym biznesie, lecz Hal nawet przez moment nie miał wątpliwości, że kilku z braci żony wciąż należy do jednej z największych triad. Decyzja Jasmine o zerwaniu z rodziną i poślubieniu Brytyjczyka posiadającego wyłącznie tyle, ile był w stanie zarobić jako informatyk, oczywiście nie została przez nich przyjęta łaskawie. Pierwsze lata małżeństwa były wręcz nieznośne. Jasmine nieraz błagała, by się wynieśli z Hongkongu. Terroryzowano ich na różne sposoby, i te prostackie — przybijając jeszcze żywego kota do drzwi gwoździami, i te wyrafinowane montując im w mieszkaniu na ścianie sypialni maleńkie aparaciki wysyłające dźwięki ledwie wychwytywalne przez ludzkie ucho. Hal i Jasmine nie mogli pojąć, co się dzieje, i przez cztery noce spali w salonie, aż w końcu ściągnięty przez nich technik dźwiękowiec wytropił te diabelskie urządzenia. Z upływem lat sytuacja trochę się uspokoiła. Ale po śmierci Jasmine paradoksalnie konflikt rozgorzał od nowa. Jakby ktoś nie musiał już zważać na nią, próbując zmusić Hala do opuszczenia Hongkongu. Ponieważ Hal miał tutaj dwóch synów i wnuka, absolutnie nie brał przeprowadzki pod uwagę. Nauczył się żyć z dręczycielami, którzy zresztą nigdy nie atakowali go fizycznie. A ten idiotyczny list, tak sądził wtedy, był jedną z kolejnych prób uprzykrzenia mu życia. Teraz jednak, cztery miesiące później, nie był już tego taki pewien. Wiadomość o tym, że zainfekowany przez wirusa deimos

pozbawił życia dwie osoby w Europie, była niczym bomba zegarowa w całym środowisku. Hal sam nie mógł pojąć, jak to możliwe. Z tego, co zrozumiał, twórca wirusa musiał mieć dostęp do kodów kardiowertera Mercury Medical. To właśnie myśl o tamtym pendrivie zbudziła go dziś rano. Niestety, gdy sobie o nim przypomniał, w drzwiach stanął właśnie mały Halifax z ojcem i od tamtej pory Hal nie miał dla siebie nawet trzech minut. Wreszcie został sam. Gdyby tylko wiedział, co się mogło stać z tamtym pendrive’em. Wyraźnie pamiętał, że wyrzucił list. Pamięć USB w jakiś sposób zniknęła. Jiao mogła ją gdzieś odłożyć, więc systematycznie zaczął otwierać szuflady, do których miała dostęp i odkładała znalezione drobiazgi. Dwie górne w komodzie wypełniały pudełeczka na klucze, tańszą biżuterię Jasmine, której nie miał serca się pozbyć, długopisy i spinacze. Leżały tam również dwie pamięci USB, lecz obie rozpoznał jako własne. Hal niespokojnie przeszedł do kuchni, żeby sprawdzić tamte szuflady. Przeszukanie wszystkich zajęło mu dziesięć minut. Bez powodzenia. Wrócił więc do przedpokoju. Wysoka klasyczna komoda nie miała nóżek. Stała wprost na podłodze i była ciężka jak ołów. Poczuł to, kiedy spróbował ją przesunąć. Przyłożył nieco więcej siły i wreszcie udało mu się odepchnąć ją od ściany na tyle, by mógł za nią zajrzeć. Zobaczył pamięć. Nachylił się, wsunął rękę w szparę i z trudem, ale w końcu wydobył pendrive’a. Zrobiło mu się gorąco z wysiłku i z nerwów. Ręce trochę mu drżały. Jeśli na tej przenośnej pamięci jest choćby ślad wirusa, znajdzie go bez problemu. A wtedy sytuacja Mercury Medical będzie wyglądać czarno. Jeszcze czarniej niż teraz.

Poniedziałek, 17 maja 2010 Godzina 20.30 Sala balowa Four Seasons, Colorado Convention Center

Zważywszy na wszystko, co się stało, to było najlepsze rozwiązanie. Otto Schultz usiadł przy okrągłym stole wraz z dziewięciorgiem gości. W drodze przez salę balową zatrzymał się w zasadzie przy każdym z pozostałych dwudziestu stołów, uścisnął wszystkim dłonie i chwilę z nimi porozmawiał, wyraźnie dając znak, że rozumie powagę chwili, lecz mimo to docenia ciekawy referat lub choćby piękną kreację. Sprawy przybrały właściwy obrót. Otto Schultz zaryzykował wszystko i wygrał. Wobec opinii publicznej odegrał spokojnego, odpowiedzialnego i odpowiednio pokornego szefa koncernu, a wewnątrz firmy wściekle grzmiał, wrzeszczał i trzaskał drzwiami. Był takim Ottonem Schultzem, jakiego znali. Znów czuł się silny. Znów był po prostu sobą. Pierwotnie zaplanował o wiele większe przyjęcie. Chciał wykorzystać całą tę gigantyczną salę i zaprosić ponad tysiąc dwieście osób, aby uczcić zakończenie „Heart Rhythm 2010”. Ponieważ jednak dział reklamy w Mercury Medical już w czwartek ostrzegał przed taką ekstrawagancją w fazie krytycznej dla spółki, wystosowano uprzejmą informację o odwołaniu przyjęcia. Ci sami ludzie od reklamy upierali się jednocześnie, że znacznie skromniejsza uroczystość z najważniejszymi gośćmi zrobi wrażenie, że zarząd trzyma kontrolę nad wszystkim. Salę balową Four Seasons zmniejszono więc za pomocą systemu ruchomych ścian do jednej czwartej planowanej powierzchni, a zadowolony Otto Schultz stwierdził, że przyszły wszystkie ważne osoby, po czym uśmiechnął się do dyrektora generalnego Boston Scientific, siedzącego trzy stoliki dalej na prawo. Na giełdzie nowojorskiej akcje Mercury Medical spadły w ciągu dnia o dalszych siedem procent, czyli od środy w sumie o trzydzieści jeden. Otto Schultz mógł wreszcie odetchnąć.

Ostatnie niezbędne polecenia wydał dzisiaj. Zysk netto po odliczeniu premii opcyjnych i innych niezbędnych wydatków wyniósł ponad dwieście trzydzieści milionów dolarów. Mógł zwrócić dług wynoszący sto dziesięć milionów, spłacić Suzanne siedemdziesięcioma milionami i posiadłościami w Villefranche, do których według tej cholernej umowy miała prawo, i w ręku wciąż zostanie mu jeszcze ponad pięćdziesiąt milionów. I czyste konto, pomyślał, po czym uśmiechnął się do swojej towarzyszki przy stole, a następnie skomplementował jej wyjątkowo pięknie upięte włosy. Mercury Medical miała kłopoty, lecz nie na tyle poważne, by ciężką pracą nie postawił firmy na nogi w ciągu roku czy półtora. Będzie musiał znieść fakt, że rok 2010 zapisze się w historii spółki jako najgorszy. Pod wieloma względami już się cieszył na czekające go wyzwania. Do tej pory zresztą zawsze szedł z wiatrem. To mogła być dla niego nowa wiosna, nowy start. Zarówno pod względem zawodowym, jak i osobistym. Kiedy kelnerzy nalali już wszystkim białego wina i na każdy talerzyk nałożyli przystawkę, Otto Schultz zdecydowanie zadzwonił nożem o kieliszek i wstał. Wprawdzie przemowa z rodzaju tych, jakie zazwyczaj wygłaszał przy podobnych okazjach - z autoironicznymi uwagami i ciepłymi autopochwałami - nie była zbyt na miejscu, to jednak chciał serdecznie powitać gości. Rozmowy przy stołach natychmiast ucichły. Wszyscy spojrzeli na niego tak, jak patrzyli zawsze. Gdy chrząknął, by zacząć, zauważył jakiś dziwny ruch przy drzwiach. Wśród gości zapanował niepokój. Najpierw usłyszał szepty, potem ściszone rozmowy, które przybierały na sile, w miarę jak czterech ciemno ubranych mężczyzn szło przez wielką salę, dwóch po każdej stronie symetrycznie ustawionych stołów. Otto Schultz zauważył, że patrzą na niego. Ale wszyscy zawsze patrzyli na niego. Ci jednak nie byli ubrani odpowiednio na takie przyjęcie. Spod ciemnych krótkich wiatrówek wystawały koszule bez krawata.

Otto Schultz przełknął ślinę. Zapadła kompletna cisza. Kiedy mężczyźni zbliżyli się na tyle, że mógł przeczytać żółte znajome litery na ich piersiach, miał wrażenie, że przestał oddychać. Jakby w ogóle przestał istnieć. Ciało wydawało się lekkie i dalekie, serce przestało bić. Gotów był przysiąc, że się zatrzymało na jedno lub dwa uderzenia. Miał nadzieję, że zatrzyma się i na trzecie, że stanie na dobre. Błagał, rozkazywał mu, żeby już nie biło, aby to silne serce, z którego był tak dumny i któremu nic nigdy nie dolegało, wreszcie zamarło. Ale dla serca życie jest proste: bije, dopóki może. Również jego. - Otto Schultz? Najstarszy z ciemno ubranych mężczyzn nie spuszczał z niego oka. Otto lekko skinął głową. -Jest pan aresztowany za... Niczego więcej Otto nie słyszał. Wszystkie uczucia i wszystkie dźwięki zagłuszył ten jeden: głuchy rytmiczny odgłos jego serca, które uparcie i nieubłaganie biło dalej.

Środa, 19 maja 2010 Godzina 21.30 Båtstøjordet, Høvik, Bærum - Co ty powiesz? - zaśmiał się Ola Farmen, unosząc kieliszek z szampanem. - Naprawdę? Trzy tysiące słuchaczy? - Tak - uśmiechnęła się Sara, kręcąc głową. — Najpierw zamienili salę na większą. W tej sali też się zrobił tłok, a organizatorzy powiedzieli mi, że mogliby wpuścić dwa razy więcej ludzi, gdyby się pomieścili. Wykład był zatytułowany „Właściwe i niewłaściwe impulsy generowane przez nowoczesne kardiowertery-defibrylatory”. Ola aż się zakrztusił. - Chciało cię słuchać sześć tysięcy ludzi? -Tak. To zresztą był wykład wyjątkowej jakości. Spodobał się tak bardzo, że musiałam go wygłosić jeszcze raz w niedzielę, zamiast mówić o arytmiach przedsionkowych, jak zamierzałam. - Śmiała się cicho, zadowolona. - Nic bardziej nie stymuluje chęci uczenia się niż to, że prelegent tuż przed wygłoszeniem wykładu odkrył zabójczego wirusa i powalił na kolana jedną z największych firm farmaceutycznych na świecie! -Pomyśl, co by było dzisiaj! - Ola szeroko otworzył oczy. - W sobotę i w niedzielę nikt jeszcze nie zdawał sobie do końca sprawy ze znaczenia twojego odkrycia. Otto Schultz nie został zatrzymany i nikt nie wiedział o kopiach wirusa w Afryce i Azji. - Z uśmiechem uniósł kieliszek. - Dzisiaj mogłabym zapełnić Mile High Stadium - przyznała Sara. Napili się, a kiedy odstawiali kieliszki, popatrzyli sobie w oczy. - Wciąż wielu rzeczy nie rozumiem — powiedział Ola. - Otto Schultz jest więc oskarżony o insider trading. Śledztwo wykazało, że zdawał sobie sprawę z istnienia wirusa i zawarł

ten zakład, którego istotę próbują nam tłumaczyć w telewizji już przez dobę. Nigdy nie mogłem zrozumieć gry na giełdzie - westchnął. - Ale logicznie rzecz biorąc, zarzuty przeciwko niemu powinny oznaczać, że zdaniem policji to on rozesłał wirusa. Chodzi mi o to, że gra opcjami sprzedaży, czy jak to się tam nazywa, stała się nielegalna, ponieważ on wiedział, że akcje spadną. Sara wygodniej usiadła na kanapie i położyła nogi na stole. - Tak przypuszczam. Nie jestem prawniczką i na zasadach gry na giełdzie znam się niewiele lepiej niż ty, ale sądzę, że i Sec, i FBI, i wszystkie inne skróty, które tworzą powołaną przez Baracka Obamę... — przez chwilę przypominała sobie nazwę - Financial Fraud Enforcement Task Force, mają spore możliwości, by dowiedzieć się wszystkiego, skoro już dorwali w swoje szpony Ottona Schultza i najwyraźniej zdobyli dowody na jego spekulacje giełdowe. Nagłe pojawienie się dwóch kopii wirusa w... - ...Durbanie i Hongkongu — podpowiedział Ola, kiedy Sara się zawahała. -No tak. To, że obie pojawiły się w lokalnych oddziałach Mercury Medical, oczywiście nie dowodzi, że to Otto Schultz je wysłał. Przypuszczam jednak, że śledczy mają nad czym pracować. - Ziewnęła przeciągle i potrząsnęła głową. - W każdym razie nie usłyszeliśmy jeszcze ostatniego słowa w tej sprawie - powiedziała i szeroko otworzyła oczy, żeby pozbyć się łez. - Trzeba będzie to śledzić. -Ale jeśli... - Ola z naciskiem wymówił to ostatnie słowoj e ś l i to Otto Schultz stoi za rozprzestrzenieniem się tego wirusa, to... - Z całą pewnością to jego sprawka — przerwała mu Sara. - Jak wiadomo, nie mam przesadnych wyobrażeń na temat kompetencji policji, ale ci ludzie z Sec najwyraźniej znają się na swojej robocie. Oni się tego dowiedzą, Ola. Nam pozostaje czekać. —Jak dobrze właściwie znałaś Schultza? Mam wrażenie, że... - Okropnie się zrobiłeś wścibski - stwierdziła. — Nie drąż

tego, Ola. Zapomnij. Nawet się nie uśmiechnęła, a Ola poczerwieniał. -Ale w jaki sposób - powiedział po chwili - wirus dostał się w ręce Sverrego Bakkena? Ktoś taki jak Otto Schultz nie zwróciłby się do zwykłego inżyniera... -Oczywiście, że mógł to zrobić - przerwała mu Sara. - Okazuje się przecież, że Sverre Bakken był w dużych tarapatach finansowych, a poza tym miał dość swobodny, łagodnie mówiąc, stosunek do tego, co jest dobre, a co złe na świecie. Zarówno wiadomości „Dagsrevyen”, jak i kanału TV 2 poświęciły sprawie dużo czasu. Śmiertelnie poważny Morten Mundal oficjalnie przyznał, że zatrudniony przez spółkę, a teraz już nieżyjący starszy inżynier Sverre Bakken również wcześniej popełnił czyn karalny, kiedy w ubiegłym roku przez dłuższy czas nie przyznawał się do pobierania podwójnego wynagrodzenia. Mundal dokonał pełnej samokrytyki w związku z ujawnionym brakiem procedur bezpieczeństwa i przyznał się do błędu, jakim było dalsze zatrudnianie Bakkena na stanowisku wymagającym pełnego zaufania. Na pytanie, czy w związku z całą sprawą sam zastanawia się nad rezygnacją, Morten Mundal odparł twierdząco: „Oceniam to na bieżąco. Lecz akurat w tej chwili moim najważniejszym zadaniem jest dopomóc władzom w dotarciu do sedna tej sprawy, która zaczęła się od tego, o czym większość z nas zdaje się już zapominać: od śmierci dwóch osób”. Sara sięgnęła po kieliszek z resztką szampana i zaczęła go obracać w dłoni. - Sverre Bakken był akurat takim człowiekiem, jakiego potrzebował Scluiltz - zauważyła cicho. - Amoralny, spłukany i rozgoryczony. Biedna rodzina! Ola wstał i wyszedł do kuchni. Wrócił z butelką szampana i dolał obojgu. - Powrót do pracy po tym wszystkim może się nam wydać śmiertelną nudą - zaśmiał się. - Po tym, jak się brało udział w podwójnym odcinku CSI, oddział kardiologiczny w SUG będzie dla nas trochę jak... wiejski ośrodek zdrowia. - Cieszę się w twoim imieniu - powiedziała szczerze.

- W moim? Mówiłem ci przecież, że odwieszenie dotyczy nas obojga. Chodzą plotki o jakiejś politycznej interwencji. O tym, że nikt nie chciał... - Nie wiem, cholera, czy ja chcę wracać - westchnęła Sara. - Nie chcesz? Nie chcesz wracać do SUG? Czy ty... Uniosła rękę, żeby mu przerwać. —Jutro na pewno wszystko będzie wyglądało inaczej — powiedziała zmęczona. — Akurat w tej chwili wydaje mi się to po prostu... Rozległ się dzwonek do drzwi. Sara zerknęła na zegarek. - Pewnie Thea zapomniała kluczy — stwierdziła, wstając. - Obiecała, że będzie w domu przed dziesiątą. Ola się nie ruszył, małymi łyczkami popijając szampana. Przyjemne ciepło rozlewało się po ciele, butelka była pusta. Odchylił głowę i zamknął oczy, gdy nagle usłyszał zdumiony głos Sary: - Lars? Co ty tu ro... Ola poderwał się i pobiegł do niej. - Widzę, że i ten szczeniak tu jest! Lars Kvamme stał przed drzwiami Sary Zuckerman w samej koszuli, lekko zdyszany, z cienkim plikiem papierów w ręce. - Wejdziesz do środka? - spytała Sara. - Nie. To... - zamachał papierami tuż przed jej twarzą — to jest zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Ola już wyciągnął po nie rękę, ale Lars natychmiast zabrał dokumenty. - To nie twoja sprawa - oświadczył zimno. — Ty jesteś tylko chłopcem na posyłki, który zrobi wszystko, co mamusia każe. Pamiętasz Klausa Aamodta? - Wbił oczy w Sarę. - Oczywiście, że go pamiętam - odparła zdezorientowana. - To pacjent, który... - Mój pacjent - przerwał jej Lars Kvamme. - Mój pacjent, którego zabiłaś. - Zabiłam? Ola przenosił wzrok z Sary na Larsa i z powrotem. - Sepsa - oświadczył Kvamme krótko. - Wykazane zapalenie

wsierdzia. Prawdopodobny zator septyczny w mózgu, w sobotę osiągnął stan krytyczny. Zmarł w nocy z soboty na niedzielę. - Co? - powiedziała Sara. - O czym ty mówisz? Ola zaczął obgryzać już i tak minimalny paznokieć wskazującego palca. -Zabiłaś mojego pacjenta tym żałosnym wybrykiem w zeszły poniedziałek, tym niesterylnym zabiegiem! — powiedział Lars tak głośno, że dwie osoby przechodzące ulicą dziesięć metrów dalej gwałtownie się zatrzymały. — Zabiłaś go i od tego się nie wykręcisz. Zawiadomię policję, a do tego każdy cholerny organ służby zdrowia oceni, co należy zrobić z uganiającymi się za reklamą ordynatorami, którzy robią, co im się podoba. Sara stała z otwartymi ustami, kręcąc głową. - Wejdź do środka — powiedziała w końcu. — To straszne, co się stało, i... - Owszem - potwierdził Lars Kvamme. — Straszne to właściwe słowo i ty za to zapłacisz, Saro Zuckerman! Znikniesz z SUG. Nie ustąpię, dopóki nie zostaniesz usunięta z norweskiej służby zdrowia. Wcisnął jej kopię zawiadomienia w pierś tak mocno, że odruchowo złapała dokumenty obiema rękami, po czym zawrócił na pięcie i pobiegł w stronę furtki. Tam się jeszcze zatrzymał i krzyknął tak, że usłyszeć go mogło całe Høvik: - Do diabła! Wyniesiesz się z tego kraju, Saro Zuckerman! Nie poddam się, dopóki cię nie wyrzucą! Zniknął im z oczu.

Sobota, 11 września 2010 Godzina 13.15 Central Park, Nowy Jork -Jaki piękny dzień - powiedziała Rebecca Mundal i jeszcze mocniej złapała Orty’ego za ramię. - Tak się cieszę, że tu jesteś. -Jestem tu i tutaj zostanę. Morten uśmiechnął się i podniósł głowę, patrząc na wielkie zielone korony wiązów, które na tle rozpalonego do białości nieba wydawały się prawie czarne. Uścisk matki na ramieniu był mocny i ciepły. Spojrzał na kruchą postać Rebecki, która wcześniej była u fryzjera, a teraz poprosiła go o krótki spacer, zanim pójdą na lunch do jej ulubionej włoskiej knajpki. - Ładnie pachniesz — szepnął w jej siwe włosy. Rebecca podniosła wzrok i uśmiechnęła się kokieteryjnie. - Dziękuję i nawzajem - powiedziała. - Ładna z nas para, prawda? Roześmiał się głośno. Śmiał się do matki, do pięknej pogody, do świata, bo był szczęśliwy. Odkąd zrezygnował ze stanowiska dyrektora oddziału Mercury Medical na północną Europę i przeprowadził się do matki na Manhattan, wszędzie przyjmowano go z szacunkiem i zasypywano propozycjami pracy. Na razie uprzejmie odmawiał — tyloma sprawami musiał się zająć, że potrzebował do dyspozycji wszystkich godzin, jakie ma doba. O odzwyczajaniu matki od alkoholu nie myślał. Wiedział, że Rebecca już długo nie pożyje; na to sprawy posunęły się za daleko. Pozwalał więc jej pić wino po dwunastej w południc i jednego drinka przed snem. Regularne spożywanie alkoholu tylko ją uszczęśliwiało. Dni spędzali razem. Długie, miłe dni bez żadnych zobowiązań. Mieszkanie zostało wyszorowane, czyste okna z lekkimi zasłonkami znów przepuszczały światło do małego świata Rebecki Mundal. - Naprawdę go zniszczyłeś — powiedziała to, co powtarzała co najmniej dziesięć razy dziennie. - Naprawdę zniszczyłeś

Ottona Schultza. Mój Orty! Roześmiała się uszczęśliwiona i zatrzymała, gdy trzy wiewiórki przebiegły po ścieżce i wspięły na drzewo w odległości zaledwie kilku metrów od nich. Otto Schultz postanowił milczeć. Od czterech miesięcy nie powiedział ani słowa. Kaucję za zwolnienie z aresztu wyznaczono tak wielką, że wciąż tam siedział, a zainteresowanie mediów starym wodzem Mercury Medical zaczynało opadać. Kiedy Morten Mundal, podobnie jak reszta świata, dowiedział się, że według wszelkich znaków na niebie i ziemi to Otto Schultz stał za rozprzestrzenieniem wirusa, po prostu nie mógł w to uwierzyć. W głowie mu się nie mieściło, że to sam Otto przysłał mu kopertę z pamięcią USB, której zawartość mogła zadać Mercury Medical zabójczy cios. W takim razie facet zasłużył na Oscara. Rozpacz i wściekłość, jakie odegrał podczas wideokonferencji pamiętnego dnia, gdy Morten wzbogacił się na krótkiej sprzedazy, wydawały się tak szczere, że Morten niemal zaczął mu współczuć. Nie mógł w to uwierzyć. Nie uwierzył, dopóki media nie ujawniły katastrofalnej sytuacji finansowej magnata przemysłowego, a ciągłe przecieki z FBI i Sec nie umocniły obrazu człowieka, który rozpaczliwie pragnął zatopić własny statek, żeby zainkasować ubezpieczenie. Stary siedział w areszcie i powoływał się na piątą poprawkę do konstytucji, czyli prawo do odmowy składania obciążających go wyjaśnień. Milczał jak grób. To jednak, czy Otto kiedykolwiek zmieni zdanie i zacznie mówić, i tak nie ma znaczenia, pomyślał Morten Mundal. Kompletnie żadnego. Sam dwukrotnie składał zeznania w Norwegii i podczas przesłuchań ze spokojem opisał swoje kontakty ze Sverrem Bakkenem. Nie były one w żaden sposób ścisłe. Trzy czy cztery razy spotkali się na piwie, a raz próbował wyswatać go z koleżanką. Wiedział, że policja sprawdziła tę historię, bo zadzwoniła do niego zdumiona Irene i oburzona spytała, dlaczego, na miłość boską, policja grzebie w jej życiu prywatnym.

Jeśli Otto kiedykolwiek oświadczy, że wysłał wirusa do Mortena Mundala, pozostanie mu tylko zaprzeczać. Zapierać się w żywy kamień. Minęły już cztery miesiące, a facet do tej pory nie pisnął ani słowa. W głębi ducha Morten najbardziej cieszył się tym, że w ukrywaniu swoich transakcji finansowych okazał się zręczniejszy od swego szefa. O wiele zręczniejszy. Otto był pazerny, idiotycznie pazerny, jak Ikar celował za wysoko i spadł. Morten zaś wziął tylko tyle, na ile w swojej opinii zasłużył. I mógł to zatrzymać. - Nie przypominam sobie, kiedy się ostatnio czułam tak jak teraz - szepnęła Rebecca, gdy znów ruszyli wolnym krokiem. -Ależ oczywiście - powiedział Orty. - Wczoraj byłaś tak samo szczęśliwa. I przedwczoraj. I jeszcze dzień wcześniej. -I jutro też tak będzie. - Przytuliła głowę do ramienia syna. - Prawda, że jutro też? —Jasne. - Orty znów się zatrzymał. - Jutro i pojutrze, i we wszystkie dni, które nadejdą.

Posłowie autorów Pragniemy gorąco podziękować ekonomiście Øysteinowi Stephansenowi, który cierpliwie i wytrwale odpowiadał na wszystkie nasze wyobrażalne i niewyobrażalne pytania na temat rynku akcji i finansów. Dziękujemy również doktor Marit Aarønæs ze Szpitala Centralnego oraz doktor Trine Håland ze Szpitala Asker i Bærum za życzliwe przeczytanie maszynopisu i dobre rady. Za uproszczenia, do których byliśmy zmuszeni, i błędy, które popełniliśmy mimo ich wskazówek, ponosimy całkowitą odpowiedzialność. W pracy nad Arytmią w większym i mniejszym stopniu pomogło nam również wiele innych osób: rodzina, przyjaciele i zawsze równie entuzjastyczni pracownicy wydawnictwa Piratforlaget. Serdecznie dziękujemy im wszystkim, a zwłaszcza naszej pani redaktor Mariann Aalmo Fredin. Najserdeczniejsze podziękowania kierujemy jednak do naszych rodziców, Tordis i Olava, którzy nauczyli nas sztuki bycia rodzeństwem. Raasjøen, Romeriksåsen, 19 czerwca 2010 Anne Holt i Even Holt