I A OFS 3Czarownic)

One Fell Sweep - Innkeeper Chronicles 03 -

Nieoficjalne tłumaczenie:

Rozdział pierwszy Delikatny dźwięk dzwonków wyrwał mnie ze snu. Otworzyłam oczy i zamrugałam. Śniłam o pustyni – rozległym, bezkresnym morzu złotego piasku pod białym słońcem. Wędrowałam przez nią boso, z każdym krokiem zatapiałam w tych drobinkach, próbując kogoś lub coś odnaleźć. Szukałam od wielu godzin, ale jedyne, co znajdywałam, to piach. Widok sufitu pogrążonej w ciemności sypialni tak bardzo kontrastował ze skąpanymi w słońcu wydmami, że przez dłuższą chwilę byłam na tyle zszokowana, iż nie wiedziałam, gdzie w ogóle się znajduję. Magia ponownie rozdzwoniła się w mojej głowie, ocierając o zmysły, lekka jak piórko, szybka, ale i ponaglająca. Ktoś właśnie przekroczył granice zajazdu. Wstałam, chwyciłam miotłę i ruszyłam przez pogrążony w ciemności korytarz. Bestia, moja Shih-Tzu, wypadła spod łóżka i podążyła za mną, gotowa w każdej chwili zaatakować nieznajomego. Do Bożego Narodzenia zostało pięć dni, nie oczekiwałam więc żadnych gości, a już na pewno nie o drugiej nad ranem. Z drugiej strony, kiedy do pensjonatu Gertruda Hunt przybywali goście, nie byli oni oczywiście zwykłymi ludźmi i naprawdę rzadko wcześniej się zapowiadali. Korytarz kończył się drzwiami. Ściągnęłam z wieszaka zrobiony na drutach sweterek, owinęłam się nim i wsunęłam na stopy pantofle. Grudzień w tym roku zaczął się od powodzi, a niedługo później zrobiło się wyjątkowo mroźno. Nocami temperatura spadała poniżej zera. Wyjście na zewnątrz przypominało zamknięcie się w zamrażarce, podczas gdy wnętrze zajazdu było cieplutkie i wygodne, więc za każdym razem, gdy musiałam je opuścić, otulałam się bluzami albo swetrami, które czekały na wieszaku obok każdego wyjścia z budynku. Drzwi otworzyły się przede mną i wyszłam na balkon. Od razu uderzyło we mnie zimne powietrze. Wow. Księżyc lśnił na niebie, rozlewając srebrzyste światło zza mglistych strzępów nocnych chmur. Na lewo rozciągał się sad z jabłoniami. Dokładnie przede mną olbrzymi stary dąb rozpościerał swoje gałęzie ponad trawnikiem. Po prawej, równolegle do zajazdu, biegła ulica Park. Naprzeciwko Gertrudy Hunt ulica Camelot przecinała Street, ciągnąc się dalej przez osiedle Avalon, wypełnione zwyczajnymi teksańskimi dwukondygnacyjnymi domkami ze starymi

drzewkami,

równo

przyciętymi

zaparkowanymi na podjazdach. Okolica była pogrążona w ciszy.

2

trawnikami

i

ciemnymi

samochodami

Skupiłam wszystkie zmysły w ciemnościach. Moja więź z zajazdem była tak silna, że potrafiłam wyczuć każdy cal jego ziemi. Intruz przekroczył granicę, lecz nie podszedł bliżej, a teraz pozostawał w ukryciu. Czekałam, z trudem powstrzymując się od szczękania zębami. Oddechy, które wypuszczałam, tworzyły małe chmurki, rozchodzące się w nocnym powietrzu. Cisza. Ktoś tam był, obserwował. Czułam na sobie ciężar jego spojrzenia. Dreszcz strachu albo zimna przebiegł mi po kręgosłupie. Prawdopodobnie jednego i drugiego. - Wiem, że tam jesteś. Wyjdź. Cisza. Wpatrywałam się w ciemność, bacznie obserwując znajomy krajobraz. Rząd żywopłotów oddzielających ulicę Park od mojego trawnika wyglądał na nienaruszony. Na trawie nie odbiły się żadne podejrzane ślady stóp. Nic nie skrywało się na dębie, nic nie szeleściło w zaroślach, ani na cedrze, oddalonym od nich o jakieś dwadzieścia stóp… Z cienia pod cedrem przeszyło mnie bursztynowe spojrzenie, co sprawiło, że niemal podskoczyłam. - Sean! – Niemal przyprawił mnie o atak serca. Sean Evans, ciemny cień skryty w nocy, nie poruszył się ani o krok. W podobny sposób poznaliśmy się kilka miesięcy temu, z tym wyjątkiem, że wtedy oznaczał swoje terytorium na moich jabłoniach. Teraz po prostu czekał, w milczeniu, respektując granice zajazdu. - Podejdź bliżej – zawołałam niskim głosem. Nie ma potrzeby budzić całego sąsiedztwa. – Nie chcę krzyczeć. Poruszył się i nagle zamazany kształt podbiegł do dębu, skoczył, odbił się i wylądował na gałęzi blisko balkonu. Déjà vu. Bestia cicho szczeknęła, dając mu do zrozumienia, że jest w pobliżu, w razie gdyby chciał czegoś spróbować. - Coś nie tak? Przyjrzałam się badawczo jego twarzy. Kiedy Sean Evans wprowadził się na osiedle Avalon, wywołał niemały zachwyt. Jeśli ktoś szukałby w słowniku definicji słowa „były żołnierztwardziel”, jego zdjęcie znajdowałoby się obok niej. Zbliżał się do trzydziestki, przystojny, z zawsze gładko ogoloną twarzą, przyciętymi krótko rudo-brązowymi włosami oraz atletycznym, umięśnionym ciałem, które jasno dawało do zrozumienia, że był silny i szybki, a wchodzenie mu w drogę to naprawdę kiepski pomysł. Oprócz tego był wilkołakiem pozbawionym rodzimej planety, o istnieniu czego większość ludzi na Ziemi nie miała w ogóle pojęcia. Parę miesięcy temu Sean pomógł mi obronić osiedle Avalon przed międzygwiezdnym zabójcą, poznał swoje korzenie, a później odszedł, by dowiedzieć się czegoś więcej o sobie

3

samym. Został uwięziony w środku międzygalaktycznej wojny w miejscu zwanym Nexusem, a wyrwanie go stamtąd kosztowało mnie bardzo wiele. Wojna odbiła się na nim, nie tylko fizycznie. Twarz mężczyzny przecinała teraz długa blizna. Przed Nexusem był arogancki i agresywny, nowy Sean stał się cichy i cierpliwy, ale jeśli spojrzeć w jego bursztynowe oczy, można było w nich dostrzec hardość. Czasami nie było w nich nic ludzkiego, zupełnie jakby patrzyło się w oczy tygrysa. Żadnego głodu, żadnej wściekłości, jedynie zagadkowa czujność. Trzy dni temu wybraliśmy się razem do kina. Jakiś pijaczyna próbował po seansie wszcząć bójkę na zewnątrz. Sean spojrzał na niego i cokolwiek ten facet zobaczył w jego oczach, musiało go natychmiast otrzeźwić, bo odwrócił się i odszedł bez słowa. Poradziłabym sobie z arogancją czy gniewem, ale ta pełna ostrożności nicość niepokoiła mnie, choć starał się ją dobrze skrywać. Widziałam, jak rozmawiał z sąsiadami i żaden z nich nie uciekł z krzykiem. Pustka wciąż tam jednak była. Przez cały wieczór nie zamienił ze mną więcej niż dwa słowa. Przy znajomych z całych sił starał się udawać normalnego, ale ja doskonale wiedziałam, przez co przeszedł. Ze mną mógł być sobą, to ten Sean przytrzymał dla mnie drzwi, zaoferował mi kurtkę, kiedy stwierdził, że jest mi zimno i stanął między mną a pijanym gościem, ale wciąż niewiele mówił. Cokolwiek przeżył na Nexusie, odsunęło go to od ludzkiego życia i nie miałam pewności, czy kiedykolwiek uda mi się go przywrócić do światła. - Skąd wiedziałaś? – zaczął. – Byłem poza granicami. - Szczyt pokojowy dodał sił zajazdowi. Korzenie Gertrudy Hunt rozrosły się, a ty musnąłeś ich nową część. – Powoli wysunęłam przed siebie rękę. Granica zajazdu na sekundę zalśniła bladą zielenią. – To nowa granica. - Wybacz. Zapamiętam. Nie chciałem cię budzić. - Nie mogłeś spać? – Owinęłam się ciaśniej sweterkiem. - Po prostu miałem przeczucie. - Jakie przeczucie? - Że coś się wydarzy. - Skoro coś ma się wydarzyć, to możemy równie dobrze poczekać w środku. I tak po prostu go zaprosiłam. W środku nocy. Mając na sobie sweterek i koszulkę z Hello Kitty, która ledwie zakrywała moje uda. Co ja tak właściwie wyrabiałam? - Wejdziesz? – Nie przestałam gadać. – Zaparzę ci herbaty. Cudownie. Jego bursztynowe oczy zalśniły. - O drugiej nad ranem prawdziwi mężczyźni piją kawę. Czarną. Wcześniej pijał kawę ze śmietanką. Czy to był żart? Proszę, niech to będzie żart.

4

- Aha. A czekają z wypiciem jej aż stanie się zimna i gorzka, a później sprawdzają porost włosów na klacie, który wywołała? - Możliwe. Zdecydowanie żart. Poczułam iskierkę nadziei. Maleńką, ale lepsze to niż nic. - Cóż, jeśli jest tu jakiś mężczyzna, który odważy się wypić kubek dziewczyńskiej orzechowej kawy z dużą ilością śmietanki, niech czuje się zaproszony do wejścia do środka. Pochylił się ku mnie. - Zapraszasz mnie? – W jego głosie słychać było delikatną nutę sugestii. Nagle nie było mi już tak zimno. - Już tutaj jesteś, powietrze jest lodowate i nie możemy tak po prostu zostać na balkonie, żeby sobie pogawędzić. Ktoś może nas zobaczyć i wysnuć błędne wnioski. Tak naprawdę nikt by nas nie zauważył, bo był środek nocy, a gdybyśmy wpadli w tarapaty, zajazd oddzieliłby nas od ulicy. Zeskoczył z gałęzi i wylądował miękko obok mnie. Był taki… wysoki. I stał zbyt blisko. - A nie wysnułby błędnych wniosków, gdyby zobaczył mnie skradającego się do twojego domu w środku nocy? Otworzyłam usta, próbując wymyślić jakąś mądrą ripostę. Niebo nad ulicą Park rozerwała żółta błyskawica, z której, w akompaniamencie grzmotu, wypadł dziwny pojazd przypominający podrasowany motocykl. Sean odwrócił się. Ostro zakończony statek kosmiczny unoszący się ponad ziemią mknął wzdłuż drogi. Jego silnik warczał na tyle głośno, by obudzić zmarłego. Okna zajazdu zadrżały, a w samochodach ustawionych przy ulicy włączyły się alarmy. O nie. Ogłuszający hałas zaczął zanikać, by chwilę później powrócić, rosnąc. Ten idiota, motocyklista, zawrócił. Sean przeskoczył przez balustradę. - Działo tłumiące – warknęłam. Dach zajazdu rozdzielił się, jego płyty przepłynęły jak roztopiony wosk. Wysunęła się z nich wysoka na trzy stopy armata. Motocyklopodobny statek wydał z siebie odgłos, jakby jego silnik się dusił. W dwóch najbliżej położonych domach zaświeciło się światło. A niech to. Pojazd pojawił się w zasięgu mojego wzroku. - Ognia. Działo wydało z siebie metaliczny odgłos, przypominający dzwonek. Światła w rezydencji Ramirezów zgasły, tak samo jak latarnia uliczna. Silnik statku wyłączył się, jakby ktoś przekręcił kluczyk.

5

Impuls elektromagnetyczny to niesamowicie przydatna sprawa. Podrasowany motocykl zaczął szybko okręcać się wokół własnej osi, niszcząc lampę i uderzając w końcu o chodnik. Zatrzymał się dwadzieścia stóp od granic zajazdu. Cholera. Za moment pan Ramirez zorientuje się, że światła w jego domu nie będą chciały się włączyć i zrobi to, co większość mężczyzn w takie sytuacji - wyjdzie na zewnątrz, żeby sprawdzić, czy w sąsiedztwie też nie ma prądu. Zobaczy nas i motocyklopodobny statek, który zdecydowanie nie wyglądał, jakby został wykonany na Ziemi. Przeskoczyłam ponad balustradą. Z gruntu wyrósł masywny korzeń, złapał mnie i delikatnie odstawił na ziemię. Przebiegłam przez ulicę z miotłą w dłoni, która szybko zmieniła się we włócznię zakończoną hakiem. Sean pognał do statku, chwycił jego małego pasażera i rzucił w nim w kierunku zajazdu. Korzeń złapał go w powietrzu, ziemia rozstąpiła się, po czym pochłonęła intruza. Sean odwrócił się i rzucił ponownie, tym razem czymś małym oraz futrzastym. To stworzenie spotkał taki sam los jak jego poprzednika. Zaczepiłam włócznią o podrasowany motocykl. Sean złapał za niego z drugiej strony i zaczęliśmy go w połowie ciągnąć, w połowie wnosić za granicę zajazdu. Drzwi za mną otworzyły się na oścież. Sean stęknął, ja pisnęłam, jednak udało nam się przerzucić pojazd nad żywopłotem. Dopiero wtedy odwróciłam się twarzą do ulicy. Pan Ramirez wyszedł na zewnątrz z Asadem, jego psem rasy rhodesian, u boku. - Dina – zaczął. – Wszystko w porządku? Nie, nic nie jest w porządku. - Jakiś gamoń jeździł na motocyklu w tę i z powrotem! – Nawet nie musiałam udawać zdenerwowania, miałam go w zapasie aż nadto. Wszyscy goście na Ziemi musieli przestrzegać jednej zasady: nigdy się nie ujawniać. To był główny cel istnienia zajazdów. Niewiele brakowało, a ludzie by się dowiedzieli i jak tylko wrócę do środka, kierowca tej podrasowanej maszyny gorzko pożałuje. - U nas w porządku – dorzucił Sean. - To po prostu niepoważne. – Machnęłam ręką i ciaśniej owinęłam się sweterkiem. – Ludzie zasługują na spokojny sen. - Ludzie czasami nie myślą – odparł pan Ramirez. – Wysiadły u mnie korki. - Wygląda na to, że uderzył w lampę uliczną. Mógł uszkodzić linię wysokiego napięcia – stwierdził Sean. Pan Ramirez zmarszczył brwi. - Możesz mieć rację. – Nagle zmrużył oczy. – Moment. Twój dom stoi przecież na końcu ulicy. Co ty tutaj robisz? - Nie mogłem spać, więc poszedłem pobiegać.

6

Asad zaczął z wyraźnym niepokojem obwąchiwać ślady pozostawione na ulicy przez metalowe części motocyklu. - Pobiegać, co? – Sąsiad spojrzał na niego, później na mnie, wyraźnie dostrzegając sweterek oraz koszulkę, po czym znów popatrzył na Seana. – O drugiej nad ranem? Tak bardzo pragnęłam stać się niewidzialna. - Najlepszy czas na bieganie. Nikt mi wtedy nie przeszkadza. Asad rozważył w swoim psim móżdżku ślady i wydał z siebie przeciągłe, głośne szczeknięcie. - Hej! – Pan Ramirez zwrócił na niego uwagę. – Co tam, psino? Pachnie tu, jakby coś nieludzkiego właśnie wylądowało na chodniku, nic więcej. Wielki pies stanął między śladami a panem Ramirezem i rozpoczął kakofonię szczeku. - Hmm… On prawie w ogóle nie szczeka, lepiej wrócę z nim do środka. Rano złożę doniesienie na policji. – Sąsiad posłał mnie i Seanowi ostatnie spojrzenie, uśmiechając się. – Powodzenia z bieganiem. Nie. - Chodź, Asad. Zamknęłam oczy na sekundę. - W porządku? – spytał Sean. - Bieganie? – syknęłam przez zaciśnięte zęby. – Nic lepszego nie wpadło ci do głowy? - Co miałem mu niby powiedzieć? Nie uwierzyłby, że obudziłem się w środku nocy, ubrałem i przebiegłem trzysta pięćdziesiąt metrów w czasie, w którym on zdążyłby zejść na dół i otworzyć drzwi. - Myśli, że ze sobą sypiamy. - Nawet jeśli, to co? Jesteśmy dorośli, o ile mnie pamięć nie myli. - Jutro porozmawia z Margaret i najpóźniej po południu całe osiedle będzie gadało o naszym wspólnym bieganiu. Będę odpowiadać na plotki i pytania przez następny tydzień. Nie lubię skupiać na sobie uwagi, Sean, to szkodzi mojemu biznesowi. Posłał mi uśmiech. Ugh. Odwróciłam się na pięcie. - Chodź do środka. - Jesteś pewna? – Teraz się szczerzył. – Ludzie mogą sobie coś pomyśleć. - Po prostu właź do środka – warknęłam. Posłuchał. Wewnątrz pokoju dziennego długie, giętkie korzenie zajazdu przyszpilały dwa stworzenia do ściany. Pierwsze z nich miało wielkość dziesięcioletniego ludzkiego dziecka, cztery kończyny i skórzaną uprząż z kieszonkami, z której zwisała obszerna brązowa peleryna. Jego głowę zdobił piękny czub, złożony ze szmaragdowych, żółtych i szkarłatnych piór. Ziemska

7

teoria ewolucji głosiła, że pióra wyewoluowały od łusek i stąd też zazwyczaj nie występują razem w przypadku jednego stworzenia. Nikt najwyraźniej nie wspomniał tego motocykliście, bo reszta jego ciała była pokryta pięknymi zielonymi łuskami, ciemniejącymi na grzbiecie i przechodzącymi w jasnokremowe na gardle i piersi. Samiec Ku. Powinnam się była domyślić. Ku były tak naprawdę gadami i miały więcej wspólnego z dinozaurami niż z ptakami. Żyły w plemionach i pojawiły się w większej galaktyce przez przypadek, kiedy wciąż były w stadium łowców-zbieraczy. Nigdy nie rozwinęli się ponad to. Na Ziemi zmiany klimatyczne, w połączeniu z rosnącą populacją, przyczyniły się do głodu, który stał się katalizatorem rozwoju ogrodnictwa, a później społeczeństwa opartego na rolnictwie oraz feudalizmie. Ku nigdy nie stawiały czoła podobnym naciskom. Nigdy nie próbowały zrozumieć galaktyki i skomplikowanych technologii innych gatunków. Po prostu ją akceptowały, po czym uczyły się, jak jej używać. Rozmowa o zasadach z Ku była jak czytanie dokumentów dotyczących prawa nowożytnego małemu dziecku. Ten Ku najwyraźniej stwierdził, że genialnym pomysłem będzie zapakowanie swojego zwierzątka do podrasowanego motocyklu i śmiganie z nim w tę i z powrotem po ulicy Park. - Oszalałeś? Spojrzał na mnie tymi swoimi okrągłymi złotymi oczkami. - To jest Ziemia. Nie możesz tak hałasować. Nie możesz jeździć motocyklami. Ludzie nie mogą się dowiedzieć. Prawie nas wpakowałeś w niezłe kłopoty. Ku zamrugał. Jego oczy były jasne jak niebo w środku lata: nawet pojedyncza myśl nie mąciła ich otchłani. Westchnęłam. Naprawdę chciałam na niego trochę powrzeszczeć, ale niczego bym w ten sposób nie zyskała. - No? Co masz do powiedzenia na swoją obronę? Otworzył usta. - Wiadomość! - Masz dla mnie wiadomość? - Tak! Kto, u licha, wysłałby wiadomość przez Ku? Mógłby równie dobrze wpakować ją do butelki i wrzucić do oceanu, miałaby taką samą szansę na dotarcie do odbiorcy. Wyciągnęłam dłoń. Korzenie poluzowały się na tyle, by mógł poruszyć ramionami. Sięgnął do kieszeni uprzęży, wyciągnął coś i włożył w moją dłoń. Srebrny naszyjnik z zawieszką w kształcie delfina. Zmroziło mnie. - I to! – Ku dorzucił zabrudzony świstek papieru. Delikatnie go rozłożyłam. Ciąg współrzędnych, zapisany pospiesznym, pochyłym pismem i trzy słowa. Kłopoty. Znajdź mnie.

8

- Dina? – Sean pojawił się obok. – Pobladłaś. - Potrzebuję statku. - Dlaczego? - Muszę polecieć na Karhari. Zmarszczył brwi. - To daleko w terytorium Świętej Elity. Co tam jest? Karhari było zamkniętą planetą. Z zajazdu nie miałam do niej dostępu, co oznaczało, że musiałam się tam udać w konwencjonalny sposób, to znaczy kupując przejazd w Baha-char. Składanie wniosku o pozwolenie zajęłoby wieczność i prawdopodobnie nie uzyskałabym zgody. W tym wypadku musiałabym znaleźć jakiegoś szmuglera, a nie chciałam nawet zgadywać, ile czasu by mnie to kosztowało… Sean przepchnął się tak, by stanąć naprzeciwko mnie i delikatnie dotknął mojego ramienia. Spojrzałam na niego. - Mów do mnie. Co jest na Karhari? - Moja siostra.

9

Rozdział drugi Stałam w kuchni, przytupując stopą. Ekran komunikacyjny na ścianie pozostawał zgaszony, od czasu do czasu pulsując jedynie bladoniebieskim światłem. Zeszłej nocy zagłębiłam się w dostępnych informacjach na temat Karhari. Sprawa przedstawiała się gorzej, niż myślałam. Karhari nie było po prostu zamknięte – podlegało surowemu ograniczeniu przez Świętą Elitę. Ta składała się z arystokratycznych klanów zwanych Domami i zaledwie garstka z nich mogła przekroczyć atmosferę tej planety. Każdy, kto zjawiłby się tam w statku innym niż należącym do odpowiedniego Domu, zostałby natychmiast zestrzelony. Nie byłoby czasu na tłumaczenia, łapówkę czy przeprosiny. Szybkie sprawdzenie moich kontaktów w Baha-char, galaktycznym bazarze, dało mi jasno do zrozumienia, że całe oszczędności nie są w stanie kupić mi wejściówki. Zostałam zmuszona do błagania. Maud nie prosiłaby mnie o pomoc, gdyby nie była w prawdziwym niebezpieczeństwie. Błagałabym, oferowała przysługi, ba, nawet obiecałabym komuś gwiazdkę z nieba, byle ocalić siostrę. Zeszłej nocy, zaraz po zakwaterowaniu Ku, wysłałam wiadomość do Arlanda z Domu Krahr. Teraz był późny poranek, a wciąż nie dostałam żadnej odpowiedzi. Dziwna sprawa, Arland i ja. Pomógł mnie i Seanowi wyśledzić kosmicznego zabójcę, a raczej to my pomogliśmy jemu, ponieważ zabójca znalazł się na Ziemi w wyniku wewnętrznej polityki Domu Krahr. Wampir brał również udział w szczycie pokojowym, który zakończył się dla Świętej Elity bardzo korzystnie, w dużej mierze dzięki mnie. Technicznie rzecz biorąc, mogłam prosić go o przysługę, był mi ją winien. Z drugiej strony był Marshalem potężnego wampirzego Domu, wobec którego miał mnóstwo zobowiązań i prawdopodobnie nie był w stanie rzucić wszystkiego, żeby przybyć. Oczekiwanie na odpowiedź było jednak wykańczające. Wysoka na siedem stóp ciemność nachyliła się ku mnie. Orro podsunął mi talerzyk pod sam nos. Spojrzałam w dół na małego bajgla, pokrytego fioletowym dżemem. - Jedz! - Dziękuję, ale nie jestem głodna. Długie kolce Orro nastroszyły się. Warknął pod nosem. Biorąc pod uwagę, że Quillonianie przypominały wyglądem przerażające potwory na dwóch nogach, o dłoniach zakończonych ostrymi szponami, z pyskiem wypełnionymi kłami oraz grzbietem z długimi czarnymi kolcami, w efekcie przyprawiłby niejednego zdrowego na umyśle człowieka o wieczne koszmary. Mnie to jednak nie obeszło. - Jedz!

10

Nie zamierzał się poddawać. Chwyciłam bajgla i wgryzłam się w niego. Smakował niebiańsko, jak zresztą wszystko, co przygotowywał Orro. Wymamrotał coś pod nosem, odczekał, aż zjem całą bułeczkę, po czym odszedł. Jako szef o randze Czerwonego Tasaka powinien przygotowywać bankiety w najlepszych restauracjach w galaktyce. Przypadkowe zatrucie jednego z gości przekreśliło całą jego karierę. Odnalazłam go w Baha-char, gdzie ledwo wiązał koniec z końcem i choć nasza umowa dawno się zakończyła, nie odszedł. Gertuda Hunt była teraz jego domem. Ekran komunikacyjny nadal mrugał. Zaczęłam krążyć po kuchni. Arland był moją najlepszą opcją. Jeśli mi nie pomoże, nie mam pojęcia, do kogo się udać. Chodzenie w tę i z powrotem nie przyspieszy odpowiedzi. Zatrzymałam się i zmusiłam, by się odwrócić. Spojrzałam przez okno na ogród. Podrasowany motocykl leżał na tylnym patio. Sean w nim grzebał, podczas gdy Ku, któremu na imię było Wing, paradował obok niego. Bestia hasała dookoła nich, zbierając patyki i rzucając je pod nogi Seana. Machnęłam ręką, zajazd otworzył okno, wpuszczając do środka chłodne powietrze. - … oczywiście zawiódł stabilizator. Sean wyciągnął dziwnie wyglądający przedmiot ze skrzynki na narzędzia. Zapytał, czy taką posiadam, więc dałam mu dostęp do warsztatu. Gdy zobaczył półki pełne mechanicznych cudów, poprzeklinał trochę, a później zabrał to, o co prosił. Sięgnął do środka podrasowanego motocyklu, wyciągnął coś i rzucił na trawę. - Tak to jest, kiedy kupujesz części w alkoniańskich dziuplach1. - Tanie części! – odparł Wing. - Posłuchaj, mogą być szybkie, dobre albo tanie. Możesz wybrać dwie z tych rzeczy, ale nigdy wszystkie trzy. - Dlaczego? - Prawo wszechświata. Kiedy niby nauczył się naprawiać takie maszyny? Coś kliknęło wewnątrz silnika, a na desce rozdzielczej motocyklu zalśniły niebieskie światła. Wing uniósł dłonie i wydał z siebie przeszywający uszy odgłos. Nie znał takiego określenia jak ‘dyskretność’. Gdzieś za mną rozległ się dzwonek ekranu komunikacyjnego, przez co niemal podskoczyłam. - Odbierz.

1

Konkretnie chodzi o warsztaty, w których dokonywany jest demontaż kradzionych samochodów.

11

Zobaczyłam twarz Arlanda. Przystojny, z grzywą złotych włosów okalających bardzo męską twarz, o przeszywającym niebieskim spojrzeniu, mógłby zatrzymać ruch drogowy na ważniejszych skrzyżowaniach. Kobiety wysiadałyby, byle tylko przyjrzeć mu się z bliska. A przynajmniej do momentu, aż by się uśmiechnął – zobaczyłyby wtedy jego kły i zaczęły uciekać z krzykiem. Marshal Domu Krahr wyglądał niesamowicie w pełnej czarnej zbroi, przeciętej krwistoczerwonym pasem. - Lady Dino – zagrzmiał. – Odpowiadam na twoje wezwanie. Nie stracił ani trochę ze swojego wrodzonego talentu do dramatyzowania. - Wybierasz się na wojnę, Lordzie Marshalu? – Proszę, nie wybieraj się na wojnę. - Nie, uczestniczyłem w oficjalnym obiedzie. – Skrzywił się. – Musimy mieć na sobie zbroje, żebyśmy z czystej nudy nie wpadli na pomysł zaszlachtowania się wzajemnie. Jak mogę ci pomóc? - Muszę udać się na Karhari. Sprawa jest niecierpiąca zwłoki i naprawdę potrzebuję twojej pomocy. Sean wszedł do kuchni i umył ręce w zlewie. - Karhari to dziura na mapie Galaktyki. – Arland zmarszczył brwi. – Czego miałabyś tam szukać? - Mojej siostry. Uniósł swoje jasne brwi. - Masz siostrę? - Tak. - Co ona robi na Karhari? - Nie mam pojęcia. Ostatni raz miałam kontakt z Maud nieco ponad trzy lata temu. Była wówczas na Noceen, jednej z najlepiej prosperujących planet Świętej Elity. Odwiedziliśmy ją z Klausem, kiedy szukaliśmy mamy i taty. To była krótka wizyta. Niemal załamała się na wieść o zniknięciu rodziców. Zwykła bardzo często rozmawiać z mamą, kiedy jeszcze zajazd należał do nich, więc kiedy komunikacja nagle zanikła, nie miała pojęcia, co się stało. Próbowała przedostać się na Ziemię, ale jej mąż był uwikłany w jakiegoś rodzaju skomplikowaną wampiryczną sprawę polityczną i nie mogła tego zrobić. Podczas spotkania z nią miałam wrażenie, że nie wszystko było w porządku, ale nie powiedziała, w czym leży problem. Caldenia weszła do kuchni w pięknej różowej szacie i zajęła miejsce przy stole. Otto pojawił się przy niej z talerzem, na którym ponownie znajdował się bajgiel z dżemem. Uniosła go i zatopiła w cieście swoje nienaturalnie ostre zęby. Kiedy większość osób jadła bajgla, chwytali

12

go zębami i dzielili. Gdy robiła to Droga Grace, nie było żadnego dzielenia. Jej zęby zwyczajnie go rozszarpywały, zupełnie jakby były ciężkimi nożycami. - Lordzie Arlandzie, otrzymałam od mojej siostry wiadomość z prośbą o pomoc. Nie jest typem osoby, która by o nią prosiła. – Maud prędzej wolałaby umrzeć, niż prosić o pomoc, nie była jednak chętna, by ryzykować życiem małej Helen. – To bardzo ważne, bym jak najszybciej dostała się na Karhari. Czy jest jakaś droga, którą mógłbyś przyspieszyć akceptację mojej prośby o pozwolenie? - Obawiam się, że to niemożliwe. Moje serce opadło. - Pozwolenia na podróż na Karhari nie istnieją. Jak powiedziałem, to namiastka planety. W większości składa się z równin, po których bez celu przechadzają się stada olbrzymich roślinożerców. Nie ma tam dobrych terenów łowieckich, żadnych dóbr mineralnych, więc ma niewielką wartość. Dawno temu została skolonizowana przez Elitę, a po tym straciliśmy z nią kontakt na niemal pięćset lat. Potomkowie pierwszych osadników wymarli setki lat temu, jakiekolwiek znaki naszego prawa są tam już niemal nie do odnalezienia. W tamto miejsce wysyłamy naszych zbrodniarzy, wygnańców i heretyków. Moja siostra utknęła w osiemnastowiecznej wampirzej Australii. - Istnieje w takim razie jakieś inne wyjście? Jakiekolwiek. - Tylko jedno. – Oślepił mnie swoim uśmiechem, odsłaniającym ostre kły. – Zabiorę cię tam osobiście. - Co? - Kuzyn mojego wuja dzierżawi ziemię na Karhari, więc Dom Krahr jest tam obecny. Jako Marshal, mogę tam podróżować kiedykolwiek zechcę. Ze szczęścia niemal zaczęłam skakać w miejscu, chociaż moja historia z Domem Krahr była już wystarczająco skomplikowana. Dodatkowo Arland wyrobił sobie pewnego rodzaju sezonowe zauroczenie mną. - Jesteś pewien? Koszty podróży muszą być znaczące… Pochylił się bliżej ekranu. - Koszty będą minimalne. Użyjemy przerzutni z Ziemi, odbijemy się od sieci tutaj i będziemy w Karhari jutro rano. Poza tym, dzięki tobie, Dom Krahr znajduje się na Nexusie na bardzo korzystnej pozycji. Nasze profity wzrosły. Mogę skakać między Karhari a domem choćby i trzydzieści razy nim Dom Steward delikatnie zasugeruje mi, bym miał oko na budżet. Rodzina to wszystko, co mamy. Postanowione. Będziesz gotowa w ciągu godziny? Tak po prostu. - Tak! - Znajdę się na orbicie za kilka minut. Zabierasz kogoś ze sobą?

13

- Mnie – oznajmił Sean, stając obok. Górna warga Arlanda zadrżała. Powstrzymał się od syknięcia i przyjrzał się Seanowi badawczo. - Co się stało z twoją twarzą? Nieważne, to nie jest istotne. Twoja obecność nie jest konieczna. Lady Dina będzie miała dostateczną ochronę. - Czyżby Marshal czuł się zagrożony moją obecnością? – spytał Sean spokojnym głosem. - Ani trochę. - W takim razie nie widzę powodu, dla którego miałbym nie dołączyć. - Karhari to nie Ziemia, wilkołaku. Nigdy nie walczyłeś z wampirem w otwartej walce. Nie jesteś gotowy na pobyt na planecie pełnej wampirów. Co? Twarz Seana wyrażała spokój. - Jak sam stwierdziłeś, oznaki prawa są ledwie zauważalne na Karhari. Powinienem czuć się tam jak w domu. Arland przez moment bił się z myślami. - W porządku. Nie jestem osobą, która powstrzyma kogoś przed wskoczeniem prosto na stos pogrzebowy, skoro sama tego chce. Zobaczymy się za godzinę. – Z tymi słowami ekran zgasł. Nigdy nie walczył z wampirem… To nie miało sensu. Kiedy Sean dowodził obroną Kupców na Nexusie, zgładził mnóstwo wampirów. To był główny temat szczytu pokojowego. Święta Elita, Horda Niszcząca Nadzieję oraz Kupcy z Baha-Char walczyli o dominację nad Nexusem, planetą bogatą w złoża mineralne. Sean dowodził armią Kupców jako Turan Adin, nieśmiertelny generał w marocznej zbroi. Okazało się jednak, że Turan Adin jest zwykłym śmiertelnikiem. Kupcy szukali najemników i za każdym razem, kiedy jeden z nich umierał, najmowali następnego, po czym odziewali go w zbroję. Sean był ostatnim i najlepszym z nich. Wytrwał dłużej, niż ktokolwiek przypuszczał, ale wojna na Nexusie zabijała go od środka. By go ocalić, a także przekonać trzy frakcje do zawarca pokoju, połączyłam ich wszystkich, a także siebie i Seana, z zajazdem. Podzieliliśmy się wspomnieniami. Arland również tam był. - On nie wie. Jak może nie wiedzieć, że byłeś Turanem Adinem? Dzieliłeś z nami wszystkimi wspomnienia o Nexusie. –Sean zmarszczył brwi. - Kiedy do tego wracam, nie wiem, które wspomnienia należały do niego. Nie sądzę, by wiedział, które były moje. Zapytałaś tylko o to, co działo się na Nexusie. Tam zawsze byłem Turanem Adinem. Nigdy nie ściągałem zbroi. Myślałem o sobie jako o Turanie Adinie. Seana zostawiłem z tobą na Ziemi. Wilkołaki z Auul były poetami. Czasami wylatywało mi to z głowy, ale przypominałam sobie o tym, gdy mówił coś podobnego.

14

- Zamierzasz mu powiedzieć? Potrząsnął głową. - Będzie próbował mnie zabić, jeśli to zrobię. - Dlaczego? - Raz przyszło nam razem walczyć. Miałem okazję go zabić, ale tego nie zrobiłem. On o tym wie. Arland był dumnym mężczyzną. Sean miał rację, nie poradziłby sobie z tą myślą. Z drugiej strony, bycie blisko Arlanda nie pomoże Seanowi wydobrzeć. - Jesteś pewien, że chcesz ze mną lecieć? Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. - Muszę zabrać parę rzeczy. Nie leć beze mnie. - A jeśli to zrobię? - Będę musiał pognać za tobą moim statkiem i rozsadzić całą Galaktykę. Proszę, nie leć beze mnie. – Skierował się do drzwi. Skrzyżowałam ramiona na piersi i spojrzałam na Caldenię. - Czy naprawdę wszyscy prócz nas mają swoje międzygwiezdne statki? - Powinnaś sprawić sobie taki. – Zlizała dżem z kącika ust. – Musimy podążać za trendami, moja droga.

*** Wyrzut katapultą w orbitę przywołaną bramą był równie zabawny jak jazda jedną z tych wysokich kolejek górskich w wesołym miasteczku. Wywoływał wymioty i przekonanie, że niedługo umrzesz. Logika podpowiadała, że minęły zaledwie trzy sekundy odkąd wkroczyliśmy z Seanem w krwistoczerwony rozbłysk, aż do momentu, w którym wylądowaliśmy w zatoczce transportowej statku Arlanda, jednak wydawało mi się, iż to wszystko trwało znacznie dłużej. Zamrugałam, poprawiając plecak. Arland szacował, że cała podróż zajmie jedynie dwa dni, więc nie był ciężki. Z kolei ten należący do Seana zdecydowanie był. Na jego plecach spoczywał duży worek marynarski w militarnym stylu. W lewej dłoni trzymał jeszcze jeden, mniejszy. Miałam dziwne wrażenie, że to właśnie w nim znajdowały się ubrania. Rozejrzał się dookoła, zupełnie jakbyśmy znaleźli się na terytorium wroga. Podążyłam za jego przykładem. Podłoga pod moimi stopami składała się z bladych, płaskich kamieni o kwadratowym kształcie. Z podobnych, imitujących ściany zamku, zbudowana była ogromna komora. Dopełniały je opadające winorośle, których bladoróżowe kwiaty rozsiewały w powietrzu delikatny zapach. Ściany zdobiły też szkarłatne banery Domu Krahr. Pośrodku pomieszczenia znajdowało się piękne stare drzewo o czarnej korze,

15

rozpościerające masywne gałęzie pokryte szerokimi zielonymi liśćmi oraz krwistoczerwonymi kwiatami. Sztuczne koryto wypełniał strumień rzeczny, opadający w kaskadzie małych wodospadów i wijący się pod łukami korzeni. Spojrzałam na Seana. - Ekstrawagancko. Ten jedynie wzruszył ramionami. - To kosmos. Brak tarcia oznacza niewielką potrzebę aerodynamiki. - Ale masa wciąż jest czynnikiem. – Im cięższy statek, tym dłużej zajmuje przyspieszenie i opóźnienie oraz wymagana jest większa ilość paliwa. - Wampiry – odparł Sean w sposób, w jaki rodzice zazwyczaj rzucają słowo „nastolatki”, gdy ich dzieci nie znajdują się w pobliżu. W odległej ścianie rozsunęły się drzwi i naszym oczom ukazał się Arland w pełnym uzbrojeniu. Widok wampira w jego krwawej zbroi robił wrażenie. Nie szedł, on poruszał się zamaszyście niczym tygrys na swoich włościach. - Popatrz no – mruknął pod nosem Sean. – Zamierza zrobić wielkie wejście. Zmuszenie ich, by zachowywali się jak przystało na cywilizowane osoby będzie dla mnie naprawdę dużym wyzwaniem. - Robi mi dużą przysługę. Jak myślisz, uda ci się powstrzymać od zaczepiania go podczas tej podróży? - Spróbuję, ale będzie ciężko. Do Arlanda podbiegła wampirzyca, również w zbroi, i podetknęła mu pod twarz wysokozaawansowany technologicznie tablet. Odgonił ją dłonią, nie zatrzymując się ani na sekundę. - Bardzo ciężko – dodał Sean. - Więc lepiej się postaraj. Jestem pewna, że ci się uda. - Najmocniej przepraszam. – Arland posłał mi oślepiający uśmiech. – Zatrzymały mnie pewne trywialne sprawy Domu. - Nie przepraszaj – odparłam. – Bardzo dziękuję za twoją pomoc, jestem dozgonnie wdzięczna. Arland zwrócił się w kierunku Seana i zmrużył oczy. - Sporo sprzętu. Musieli przeskanować jego dużą torbę. - Lepiej być przygotowanym. - Gdzie dostałeś taką broń? - Mam swoje sposoby. - A ja mam cię na oku – oświadczył Arland.

16

- Zapamiętam. Wystarczy tego. - Lordzie Arlandzie, to bardzo miłe z twojej strony, że pożyczasz nam swój statek. Uśmiechnął się. - Cała przyjemność po mojej stronie. Proszę tędy, lady Dino. Arland wyciągnął ku mnie ramię. Przebywałam na ziemiach Domu Krahr. A kiedy znajdujesz się na wampirzym statku… Złożyłam dłoń na jego przedramieniu, tuż ponad nadgarstkiem. Nie posłał Seanowi pełnego triumfu spojrzenia, jednak patrząc na wyraz twarzy wampira byłam pewna, że miał na to ochotę. Przeszliśmy dookoła drzewa ścieżką prowadzącą do wyjścia. - Muszę prosić cię o wybaczenie. Choć to mój własny statek, wydaje się skromny. Służy militarnym celom i dlatego właśnie musi wyglądać nieco spartańsko. Kątem oka dostrzegłam pozbawioną wyrazu twarz Seana. - Jest piękny, mój lordzie. - Niesamowicie mnie to cieszy, że ci się podoba. Można by rzec, że to dom z dala od domu. Przeszliśmy na korytarz. - Jestem ciekaw, jak zajazd radzi sobie bez ciebie? – spytał Arland. Od trzech minut udało mi się o tym nie myśleć. Właśnie przerwał moją dobrą passę. - Siostra zapewniła mi dokładne współrzędne. Jeśli się nam poszczęści, będzie czekać na nas na miejscu, więc powinniśmy zniknąć na krótką chwilę. Zajazd poradzi sobie sam. – Zakładając, że oficer Marais nie zacznie węszyć, Caldenia nikogo nie zamorduje, Orro nie załamie się, bo nie będzie mógł przez dwa dni robić zakupów, i jeśli wszyscy oni plus Bestia zdołają zachować spokój, zajazd powinien sobie poradzić. Przynajmniej udało mi się sprawdzić, co porabia Wing, zanim zniknęłam. Zapytał o najbliższy zajazd, więc wysłałam go do Briana Rodrigueza, w pobliże Dallas, z zakazem jakichkolwiek dalszych wycieczek. Pan Rodriguez prowadził Casa Feliz, jeden z najsłynniejszych zajazdów na całym Południowym Zachodzie. Dawniej przyjaźnił się z moimi rodzicami. My, oberżyści, jesteśmy raczej paranoicznymi odludkami. Rzadko zdarzają się między nami jakieś interackje, chyba że dwa zajazdy znajdują się względnie blisko siebie, a ich właściciele są przyjaciółmi. Komunikacja między nami zachodzi zazwyczaj poprzez spotkania twarzą w twarz lub zakryptowane wiadomości. Pan Rodriguez, w oznace wielkiego zaufania, dał mi swój prywatny numer, którego musiałam użyć kilka razy, by zapytać go o poradę. To dzięki niemu Orro prychał i narzekał w mojej kuchni. Jego pracownicy powinni bez żadnych problemów dać sobie radę z Ku. - Sprawdziłem współrzędne, które mi podałaś. Zgodnie z naszymi zapisami, to Road Lodge, tawerna i zajazd pośrodku niczego, gdzie podróżni zatrzymują się na noc lub dwie,

17

nim zaczną kontynuować swoją wyprawę. To raczej miejsce, które przyciąga konwoje, bandytów i osoby o kiepskiej reputacji. Maud wiedziała, jak wtopić się w tłum. - Choć taka możliwość może okazać się nieprzyjemna, muszę spytać, co będzie, jeśli nie znajdziemy tam twojej siostry? - Będzie tam. - Twoja wiara w rodzinę jest godna pochwały – odparł. – Możemy napotkać spory opór. Oznajmił to w sposób, w jaki większość ludzi rzuciłaby: „Możemy napotkać tort czekoladowy. Z polewą!” - Jestem pewna, że tak się stanie. – Gdyby nie było żadnych problemów, Maud nie ukrywałaby się w jakiejś norze. - Jeśli do tego dojdzie, jeszcze raz oferuję ci moje pełne wsparcie. Pozwól mi zostać swoją tarczą, lady Dino. Twoją i twojej siostry. - Dziękuję, lordzie Arlandzie. Nie miałam pojęcia, jak zareagowałby na to mąż Maud. Melezard był drugim synem Marshala Domu Ervan. Miejmy nadzieję, że nie istniały żadne dawne waśnie między jego Domem a Krahr, bo zrobi się niezręcznie. Otworzyły się przed nami drzwi i wkroczyliśmy do pomieszczenia przeznaczonego do obserwacji. Dwieście siedemdziesiąt stopni przezroczystego szkła, za którym rozciągała się galaktyka w całej swojej okazałości, odległa stukolorowa mgławica, okręcająca się wśród gwiazd. Arland odwrócił się i poprowadził mnie po schodach na balkon, gdzie czekał na nas długi stół, wypełniony po brzegi jedzeniem, które okazało się mięsem w różnych postaciach. - Oczywiście umiejętności mojego szefa kuchni nie mogą równać się z tymi twojego quiloniańskiego, jednak myślę, że nie będziesz zawiedziona. – Arland odsunął dla mnie krzesło. – Proszę. Usiadłam. Delikatna melodia, zarówno pokrzepiająca, jak i nieco przerażająca, płynęła z niewidzialnych głośników. Siedzący po mojej lewej Sean wywrócił oczami. Zapowiada się interesująca wyprawa.

*** Arland miał rację, Karhari faktycznie było dziurą na mapie Galaktyki i w końcu mogłam zobaczyć to na własne oczy z miejsca w latającym wahadłowcu. Płaska, sucha, brzydka – planeta ciągnęła się milami, bez ulgi dla wzroku. Gleba była brunatna, rośliny wyrastające z niej zielono-brązowe i z rzepami, a po równinach niczym kudłate buldożery poruszali się, również brązowi, olbrzymi roślinożercy. Strzeliłabym sobie w głowę po przeżyciu tutaj zaledwie dwóch dni.

18

Statek rodziny Arlanda gwarantował mu wlot w przestrzeń powietrzną Karhari, jednak Road Lodge znajdowało się z dala ziem należących do jego krewnych. Technicznie leżało na terytorium innego Domu, lokalnego. Arland planował wylądować z oddziałem swoich żołnierzy, jednak tubylczy Dom nie wyraził na to zgody. Padły słowa takie jak inwazja, prowokacja, czy uzbrojona wyprawa. Po burzliwych negocjacjach Arlandowi udało się zdobyć prawo do przewozu jednego wahadłowca oraz dwóch osób. Musiałam być jedną z nich, bo Maud nie ufała nikomu innemu, a Sean, na co nalegałam, kolejną. Wcześniej, gdy się poznaliśmy, podczas swojej pierwszej wycieczki do Baha-char Sean odnalazł sklep należący do wilkołaka-weterana. W miejscu tym znajdowała się specjalna zbroja, wykonana wyłącznie dla wilkołaka z linii alf, takiego jak Sean. Kiedy ją nałożył, stała się częścią jego ciała. Zazwyczaj utrzymywał ją skrytą pod skórą jako tatuaż, jednak teraz była na zewnątrz, powlekając jego ciało niczym czarny kombinezon. Dostrzegłam ją pod kołnierzykiem luźnej koszulki, gdy wspinał się do kabiny pilota. Porozumienie, które zawarł Arland, precyzowało, że żadne z nas nie mogło mieć ze sobą żadnej broni miotającej2. Lista rzeczy, których nie mieliśmy prawa zabrać, była dosyć długa i zawierała niemal wszystko, co znajdowało się w torbie Seana. Panowie odbyli długą rozmowę na ten temat, a także o polityce wampirzych Domów, na końcu której doszli do wniosku, że zostali wrobieni, ale sobie z tym poradzili. Posępny teren rozlewał się za oknami wahadłowca. Dlaczego, Maud? Czemu akurat Karhari? Co stało się z zamkiem? Czy była z nią mała Helen, a może jakimś cudem dostała się tu całkiem sama? Im dłużej nad tym myślałam, tym bardziej niespokojna się stawałam. Ani Arland, ani Sean nie spytali, dlaczego moja siostra mogła znajdować się w tej dziurze, za co byłam im wdzięczna. - Oto i ono. – Arland wskazał na ciemną, prostokątną konstrukcję. Złożone z prefabrykatowego3 twardego plastiku, wybijane długimi na pięć cale kolców Road Lodge wyglądało mniej więcej tak zachęcająco jak forteca maruderów z Mad Maxa. Otoczyłam się ciaśniej szarą szatą podróżną. Moja moc była o wiele słabsza, odkąd znajdowałam się tak daleko od zajazdu, więc zabrałam ze sobą coś z czasów, gdy razem z Klausem przemierzaliśmy Galaktykę w poszukiwaniu rodziców. Od tak dawna nie miałam z nim kontaktu. - Jesteś pewna, że nie chcesz mieć przy sobie noża? – spytał Sean. Zaoferował mi go już dwa razy. - Nie, dziękuję. 2

Broń miotająca – broń wyrzucająca różnego rodzaju pociski za pomocą energii mechanicznej lub chemicznej, np. łuk, kusza, wiatrówka, rewolwer itd. 3 Prefabrykat - półprodukt, typowy element budowlany służący do montażu na placu budowy, np. płyta stropowa.

19

- Lady Dina będzie absolutnie bezpieczna w mojej obecności – oznajmił Arland. Sean posłał mu lodowate spojrzenie i wrócił na swoje miejsce. Lady Dina będzie bezpieczna we własnym towarzystwie. Sprawdziłam rękawiczkę na lewej dłoni. Przypominała raczej rękawice rycerską, wyglądała jakby stopiono ze sobą kilka warstw lateksu, a później zamoczono je w wosku. Wykonano ją jako odlew mojej dłoni ze śliny rzadkiego kosmicznego zwierzęcia, która po wydobyciu się z jego organizmu twardniała. Pomimo grubości była zaskakująco elastyczna, ale cały czas miałam ochotę ją zdjąć. To wspomnienia tego, co robiłam, gdy miałam tę rękawiczkę na sobie i oczekiwanie na to, co będę miała zrobić, sprawiały, że moja skóra aż się skręcała. Na szczęście tylko się tam zjawimy, zgarniemy Maud i każdego, kto z nią był, a później odlecimy, szybko i po cichu. Szybko i po cichu. Przełknęłam. Serce zaczęło mi pędzić, musiałam jak najszybciej się uspokoić. Wampiry przypominały koty – kiedy coś się poruszało, przystępowały do ataku, a jeśli wejdę do Road Lodge poruszona, obiorą mnie za cel. Nie chciałam przyciągać uwagi. - Co zyskaliby przez zabicie ciebie? – spytałam Arlanda. - Wojnę z Domem Krahr na tej planecie. Są lokalnym Domem i prawdopodobnie nie mają pojęcia, na co nas stać. Pewnie chcą ziemi kuzyna mojego wuja. Albo stwierdzić, że ich zaatakowałem, by później móc żądać finansowej rekompensaty. – Wyszczerzył się do mnie. – Tak czy siak, będzie ekscytująco. Im bliżej byliśmy, tym większe robiło się Road Lodge. Sean założył ciemną wiatrówkę i naciągnął kaptur na twarz. Arland okrążył norę i wylądował na pasie do tego przeznaczonym, obok dwóch tuzinów innych pojazdów. Drzwi krążownika otworzyły się i zeszłam na ziemię. Trzymaj się, Maud. Jestem prawie na miejscu. Sean zeskoczył obok mnie, Arland opuścił statek jako ostatni. Nałożył na siebie ciemną pelerynę z głębokim kapturem. Drapowany materiał okrywał go niemal w całości, jednak nie skrywał faktu, że miał na sobie zbroję. Zarzucił czymś w powietrzu. Z cichym brzęczeniem zawisła nad nami niewielka szara kula. - Co to? – spytałam. - Zabezpieczenie – odparł Arland. – Cokolwiek się wydarzy, zostanie nagrane. Za mną – nakazał, kierując się do drzwi. Podążyliśmy za nim. Drzwi rozsunęły się przed nami, weszliśmy do środka. Prześlizgnęło się po nas fioletowe światło – skaner broni. Kamera Arlanda przeszła przez nie, nie uruchamiając żadnego alarmu, po czym wzniosła się ku sufitowi.

20

Rozciągało się przed nami duże pomieszczenie z długim barem po prawej stronie oraz wieloma stołami i boksami po lewej. Tam też, obok drzwi, stała duża metalowa klatka z asortymentem w postaci broni palnej, zabezpieczona metalowym zamkiem i, wnioskując po kręgu martwych insektów, znajdująca się pod napięciem. Typ miejsca, w którym lepiej się nie wychylać. Pośrodku jadalni znajdowały się schody prowadzące na piętro, prawdopodobnie do pokojów gościnnych. Ściany zdobiły duże kudłate głowy byków z rogami i kłami. Boksy oraz krzesła zajmowały wampiry w każdym wieku, większość z nich okryta pelerynami i w pełni uzbrojona. Tu i ówdzie kosmici o dziwnym wyglądzie oraz znużonym spojrzeniu powoli sączyli drinki. W powietrzu unosiły się zapach mięty oraz głęboka, orzechowa woń naładowanych kofeiną wampirzych trunków. Ani jednego baneru. Kurz na podłodze, brud na stołach. Kontrast między nieskazitelnie czystym, pięknym statkiem Arlanda a tym miejscem był uderzający. Święta Elita oraz jej prawa i zasady zostały daleko, daleko w tyle. Nikt nie odwrócił się ani nie popatrzył na nas, gdy weszliśmy, a jednak obserwowali. Ciężar zimnych i przytłaczających spojrzeń spoczął na moich ramionach. Żadna z tych osób nie wyglądała jak Maud. Usiadłam przy barze. Wampirzyca w powyginanej zbroi, której lata swojej świetności już dawno minęły, zatrzymała się obok mnie. - Co podać? - Miętową herbatę. – Rzuciłam na ladę kilka żetonów. Mama zawsze powtarzała mi, by mieć przy sobie powszechną walutę, chociaż w małej ilości, więc przed wyprawą sięgnęłam do moich zapasów na czarną godzinę. Zmiotła żetony z baru i spojrzała na dwóch mężczyzn obok mnie. - To samo, co ona – oznajmił Sean. - Dla mnie nic. Kaptur peleryny skrywał większość twarzy Arlanda, jednak sądząc po skrzywieniu jego ust, ledwo powstrzymywał zdegustowanie. Herbata pojawiła się w niezbyt czystych kubkach. Usiadłam na stołku przy barze, upiłam łyk napoju i ściągnęłam kaptur. Oto jestem. I nic. Gdyby Maud tu była, czekałaby. Wciąż popijałam swoją herbatę. - Duży typ po lewej – rzucił cicho Sean, z ustami przy kubku. - Widzę go – odparł Arland. Olbrzymi wampir z twarzą przeciętą przez poszarpaną bliznę wstał od z jednego ze stołów po lewej i ruszył w naszą stronę. Był starszy od Arlanda o co najmniej kilka dekad. Grzywa ciemnych włosów zwisała mu luźno za plecami i sądząc po niechlujnym wyglądzie, jeśli

21

kiedykolwiek miała styczność z szamponem, już dawno zapomniała, czym był. Rysy, wgniecenia i wyżłobienia pokrywały jego zbroję, jej oryginalny czarny blask był już nie do odzyskania. Zza pasa wampira zwisał miecz, ale nie był typową dla wojowników Elity krwawą bronią, a brutalnie wyglądającym ostrzem. Zatrzymał się kilka stóp przed Arlandem. - Nie jesteś stąd. - Cóż za wnikliwy zmysł obserwacji – stwierdził Arland. - Twoja zbroja jest czysta. Ładniutka. Wiesz, co robimy tutaj z takimi ślicznymi chłopcami jak ty? - Masz jakiś scenariusz? – spytał go Arland. – Strzelasz taką przemowę każdemu, kto się tutaj pojawi? Bo jeśli tak, to sugeruję, żebyśmy ją pominęli. Wampir zaryczał, odsłaniając kły. - Wyzwanie. – Arland uśmiechnął się. – Kocham wyzwania. Większy wampir zrobił ruch, by wyciągnąć miecz, jednak Marshal uderzył go w szczękę, posyłając na jeden z boksów, który złamał się pod jego ciężarem. Szybko podniósł się i natarł z mieczem w dłoni. Arland zanurkował i wyprowadził krótkie, brutalne uderzenie prosto w żebra atakującego. Rozległo się głośne trzaśnięcie, jakby w jednej chwili wybuchł tuzin fajerwerków, gdy zbroję podzieliła niewidzialna nić. Arland złapał za sterczącą krawędź napierśnika i szarpnął. Zbroja chrupnęła i opadła. Starszy wampir upadł na ziemię, z unieruchomionym prawym ramieniem oraz nagim lewym. - Nieźle – ocenił Sean. - Jeśli ktoś chce nosić zbroję, musi odpowiednio o nią dbać – odparł Marshal. Wampir, z którym walczył, próbował wstać. Arland odczekał, aż uda mu się to w połowie, po czym wbił mu kolano w twarz. Buchnęła krew. Arland kopnął go jeszcze raz. Napastnik runął i pozostał w bezruchu na ziemi. - Ktoś jeszcze? Siedem wampirów wstało w tym samym momencie. - Nie mogłeś na tym skończyć, co? – rzucił Sean, wyciągając z pochwy duży nóż z ciemnozielonym zakrzywionym ostrzem. - Równie dobrze możemy mieć to już za sobą. – Arland odrzucił pelerynę. Jego twarz zmarszczyła się brzydko przez warknięcie odsłaniające kły. Kolejne pięć wampirów powstało. To się nie skończy dobrze. - Schowaj się za mną – nakazał mi Sean. Na stół za wampirami wskoczyła postać w postrzępionym, brązowym okryciu, wyciągnęła krwawy miecz oraz sztylet, pognała w kierunku najbliżej stojącego i odcięła mu głowę. Wampiry zaryczały.

22

Szablista sprintem przeciął pomieszczenie, przebiegając po stolikach, tnąc, ścinając, niczym trąba powietrzna. Wszyscy nagle się poruszyli. Wrzeszczeli, wyciągając broń i przewracając stoły. Niektórzy schowali się z tyłu, inni naparli na nas. Sean rzucił się do przodu, drążąc sobie drogę między napastnikami. Jeden z wampirów chwycił za podartą pelerynę szablisty i szarpnął za nią. Zsunęła się, odsłaniając Maud w krótkich niebiesko-czarnych włosach i krwawej zbroi. Opadła na kolana na stół i zatopiła sztylet w gardle przeciwnika. Krew zrosiła jej twarz. Szybkim ruchem wyciągnęła nóż i przetoczyła się po stole, nim kolejny wampir roztrzaskał go uderzeniem swojej krwawej maczugi, a potem rozcięła jego twarz mieczem. Stojący obok mnie Arland zamarł. Sięgnęłam ku niemu i zamknęłam mu usta. - Arland! Spojrzał na mnie, jakbym wybudziła go ze snu. Wskazałam na Maud. - Pomóż mojej siostrze! Przez sekundę nadal patrzył na mnie w osłupieniu, po czym uniósł swoją krwawą maczugę, zaryczał i wbił się w masę ciał niczym rozwścieczony byk. Chwyciłam w dłoń bat uformowany z energii i ścisnęłam go. Wyślizgnęło się z niego delikatne elastyczne włókno, po czym opadło na podłogę. Maud była w pobliżu, tak samo jak Sean oraz Arland. Ale gdzie mała Helen? Ruszyłam do przodu, manewrując w kierunku miejsca, z którego wyskoczyła Maud. Zaatakowała mnie wampirzyca, gotowa zabić przy pomocy swojego młota. Sean cisnął na bok innego napastnika i zwrócił się ku mnie. Poruszyłam nadgarstkiem. Włókno rozświetliło się jasną żółcią i bicz pełen energii przeciął nadciągającą wampirzycę. Zawyła, gdy głęboka rana niemal przecięła jej klatkę piersiową na pół i natychmiast przypaliła tkankę. Machnęłam biczem kolejny raz – i tak nie byłaby w stanie wyleczyć tej rany – a jej głowa potoczyła się po podłodze. Taki był właśnie problem z biczem energetycznym. Rana w okolicach piersi niemal zawsze równała się powolnej, bolesnej śmierci. Wciąż parłam do przodu. W moim kierunku poleciało krzesło. Zanurkowałam i wbiegłam prosto na wampira. Złapał mnie, przyciągając moją szyję do swoich ust. Złapałam koniec bicza lewą dłonią – rękawica była jedynym materiałem, którego by nie przeciął – i rzuciłam nim w kierunku twarzy napastnika. Przeciął jego hełm i kości, górna część czaszki ześlizgnęła się na podłogę. Ciało opadło, ciągnąc mnie za sobą. Stoczyłam się na bok, pod stół, podczołgałam i dopiero wtedy w oddali dostrzegłam mały kształt. - Helen! Mała istotka odwróciła się w moim kierunku. Znalazłam cię.

23

Wyczołgałam się spod stołu. Wampiry przede mną były zajęte walką, wszyscy lokalni – gdziekolwiek wybuchała bójka, ustanawiali swoje nowe życiowe rekordy. Trzasnęłam batem, rozciągając go. Wydał z siebie krótkie elektryczne spięcie. Wystarczy, że usłyszysz je raz, a nigdy o nim nie zapomnisz. Podłoga przede mną nagle stała się pusta. Przebiegłam przez wyrwę, opadłam na kolana i wyciągnęłam Helen spod stołu. Chwyciła mnie, pięcioletnia dziewczynka o jasnych włoskach i okrągłych zielonych oczach wampira. - Ciociu Dino! Pamiętała mnie! - Mam cię. Podniosłam się, wspierając jej ciężar lewą ręką. Kolejny wampir ruszył w naszym kierunku. Helen zasyczała, wyciągnęła nóż i machnęła nim w kierunku atakującego. Odchylił się, jednak wciąż machał swoim toporem. Sean przepchnął się przede mnie, zatrzymując ostrze w połowie drogi. Wampir zaczął się z nim siłować. Bladozielone ostrze Seana przecięło jego zbroję jak ostry nóż gruszkę. - Za mną. Pognałam za nim przez rzeź. W połowie drogi obok mnie pojawiła się Maud z zakrwawionymi mieczami. - Arland! – ryknął Sean, jego głos pokrył hałas walki. Odwróciłam się i dostrzegłam go pokrytego we krwi, warczącego, gdy jego maczuga zamieniała zbroje i kości w krwawą masę. - Arland! – Sean zawołał ponownie. Marshal zobaczył nas i zawrócił. Przedarliśmy się przez wejście i pobiegliśmy w kierunku gładkiego czarnego wahadłowca. Drzwi otworzyły się szeroko – Arland musiał użyć pilota – Sean wskoczył na miejsce pilota i zaczął odpalać maszynę. Maud opadła na siedzenie pasażera, wtedy przekazałam jej Helen. Grupa wampirów wypchnęła drzwi nory na zewnątrz. Rozpadły się, odsłaniając warczącego Arlanda z kłami na wierzchu. Zamachnął się maczugą i zmiażdżył czaszkę jednego napastnika, lewą ręką złapał innego za gardło, skręcił mu kark i odrzucił na bok jak szmacianą lalkę. Brwi Maud uniosły się ku górze. Milczała przez moment, kiedy zapinała Helen pasami. - Kto to, u diabła, jest? - Lord Marshal Domu Krahr. Opadłam na siedzenie obok niej. Arland roztrzaskał głowę ostatniego atakującego, pognał do wahadłowca i wskoczył na miejsce obok Seana. Zza drzwi wypadł rozwrzeszczany tłum i zaczął biec w kierunku statku. - Wiesz w ogóle jak tym latać, wilkołaku? - Zapnij pasy. – Sean pociągnął za dźwignię.

24

Wahadłowiec uniósł się w powietrze. Moja siostra przytuliła do siebie córkę. - Co się stało? Gdzie jest Melizard? Gdzie jest twój mąż? - Melizard nie żyje – oznajmiła Maud, spoglądając na mnie nawiedzonym wzrokiem. – Poprowadził rewoltę przeciwko swojemu Domowi. Odarli go ze wszystkich tytułów i posiadłości, a później zesłali nas na Karhari. Sześć miesięcy temu zadarł z niewłaściwym tubylcem, maruderzy zabili go. - A my zabiłyśmy ich – dodała Helen. - Tak, kwiatuszku. – Maud z upiornym uśmiechem pogładziła córeczkę po włosach. – Tak zrobiłyśmy.

25

Rozdział trzeci Statek wylądował w doku. Arland pozostał na swoim miejscu, badawczo przyglądając się Seanowi. - Gdzie nauczyłeś się latać wahadłowcami Świętej Elity? - Wilmos – zaczął Sean. – Stary wilkołak z Baha-char. Miałem u niego dług za zbroję, którą mi sprzedał, więc zostałem u niego najemnikiem. Zrobił mi szybki kurs. Arland wydał z siebie krótki odgłos, wampirzy odpowiednik głośnego chrząknięcia, brzmiący bardziej jak głębokie warknięcie. Drzwi wahadłowca otworzyły się. Na zewnątrz czekała na nas trójka wampirów i wampirzyca. Jeden z mężczyzn, wyraźnie starszy, trzymał w rękach stos cienkich ręczników. Arland wyskoczył, złapał jeden z nich i otarł twarz. Materiał nasiąkł krwią. - Zabierzcie nas stąd, zanim ulegnę pokusie i kinetycznie zbombarduję tę norę – warknął. Wampirzyca skłoniła się, po czym odeszła, przekazując rozkazy przez swój komunikator. Jeden z wampirów sprawdził swój tablet. - Twoje obrażenia, mój lordzie… - Potrzebujecie opieki lekarskiej? – spytał nas Arland. - Nie – odparłyśmy z Maud w tej samej chwili. Arland spojrzał na Seana, ten pokręcił głową. - Lady Dino, czy mogę cię na moment poprosić? Maud stała po mojej prawej, wyłapałam w jej oczach błysk paniki. Był krótki, jednak sprawił, że mój żołądek wywrócił się na drugą stronę. W dzieciństwie poznałam kilka niezachwianych praw, jednym z nich było to, iż moja siostra nie bała się niczego. Maud nigdy się nie wycofywała, nigdy nie prosiła o pomoc. Kiedy byłam dzieckiem i ktoś był dla mnie niemiły, wracałam po nią do domu, bo po tym, jak porozmawiała z tą osobą, już nigdy więcej się to nie powtórzyło. Wampir z tabletem ponowił próbę: - Twoje obrażenia… - Są niewielkie – odparł Arland. – Lady Dino? - Oczywiście. Odeszliśmy na kilkadziesiąt stóp. Spojrzałam na Maud. Helen stała obok, tuląc się do jej nogi. Siostra wyglądała, jakby była gotowa w każdej chwili wyciągnąć swój miecz. - Nie powiedziałaś mi, że twoja siostra była żoną rycerza Świętej Elity. - Wybacz. Byłam skupiona na uratowaniu jej i mojej siostrzenicy.

26

- Nie jestem zły – odpowiedział, popatrzył na Maud i skrzywił się. – Jednak nie lubię być wprowadzany w błąd. - Nie miałam takiego zamiaru. – Tak, miałam. Kłamstwo przez pominięcie to wciąż kłamstwo. Powiedziałabym mu cokolwiek, byle wyrwać stamtąd Maud i Helen, a nie chciałam zaryzykować, by wmieszała się w to wampirza polityka. – Nie byłam świadoma statusu mojej siostry. Przykro mi, jeśli to spowoduje problemy między Domem Krahr a Domem Ervan… - Słucham? – Arland cofnął się o krok. – Nie, nie obchodzi mnie, co myśli Dom Ervan. Jeśli zbiorę jedną czwartą naszej floty, wciąż będzie trzykrotnie większa od tej, którą oni zdołaliby zebrać. Nie o tym mówię. Mówię o… – Machnął dłonią, usiłując dobrać odpowiednie słowa. - Lordzie Arlandzie, czasami najlepiej mówić prosto z mostu. - Miecz – oznajmił. – Ona ma krwawy miecz. - Tak, ma. – Do czego zmierzał? - Zabiła cztery wampiry, a dwa inne okaleczyła. Skinęłam głową. - Tak było. – A on najwyraźniej liczył. - Ma na sobie symbiotyczną zbroję. Jest indywidualnie do niej dopasowania, a spoina po jej lewej stronie została dodana niedawno. Kiedy ktoś spaja rozcięcie zbroi mając ją wciąż na sobie, przesuwa narzędziem od zewnątrz, tworząc w ten sposób wypukły wzór kierujący się do środka ciała, tak jak na zbroi twojej siostry. W ten sposób wydaje się bardziej naturalny i pozwala ocenić ryzyko strukturalnego załamania, jeśli nanowłókna wewnątrz zbroi zostaną zniszczone. Gdy ktoś spaja zbroję po zdjęciu jej, wzór jest odwrócony, ponieważ kiedy mamy zbroję przed sobą, mamy zwyczaj naprawiać ją, przesuwając narzędziem od środka na zewnątrz. - Okej? - Sama naprawiła zbroję. Nie czuła się na tyle bezpiecznie, by ją z siebie zdjąć, więc zrobiła to, mając ją wciąż na sobie. To wymaga umiejętności i doświadczenia. Jeden zły ruch, a śmiertelnie się okaleczysz. Och, Maud. - Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to takie ważne. Arland z rozdrażnieniem przesunął dłonią po włosach. - Miałem do czynienia z żoną mojego kuzyna i rozumiem, że ziemskie kobiety to delikatne stworzenia, potężne same w sobie, jednak jeśli chodzi o sprawność w walce, nie dorównują kobietom ze Świętej Elity. Żona mojego kuzyna nie nosi symbiotycznej zbroi, ani nie używa krwawych broni.

27

Zrobiłam w głowie mentalną notkę, by następnym razem, kiedy zatrzyma się w zajeździe, włączyć mu mistrzostwa świata kobiet w MMA. - Nie mam pojęcia, jaką kobietą jest żona twojego kuzyna, Lordzie Marshallu. Ludzkie kobiety, tak jak i wampirzyce, różnią się od siebie. Przykładowo: osobiście nie lubię przemocy, ale zabiłabym w obronie mojej rodziny czy gości. - Rozumiem, jednak wydawało mi się, że ze względu na swoją pozycję jesteś wyjątkiem. - Nie jestem. Większość kobiet na Ziemi zrobiłoby wszystko, by ochronić tych, których kochają i nawet jeśli nasza kultura nie jest tak zmilitaryzowana jak twoja, istnieją kobiety wojowniczki. Maud zawsze bardzo dobrze radziła sobie z bronią i nigdy nie wahała się jej użyć. Jestem pewna, iż wżenienie się w Dom Świętej Elity oznaczało, że musiała nieraz za niego walczyć. Zesłanie na Karhari, gdzie musiała bronić siebie i córkę jedynie zaostrzyło jej umiejętności, więc jeśli mogę ci coś poradzić: potraktuj ją tak, jak każdą inną wampirzą wojowniczkę. Tak będzie dla nas wszystkich najbezpieczniej. Arland spojrzał na mnie, jakby widział mnie na oczy po raz pierwszy w życiu. Yep, oczekiwana przez ciebie księżniczka założyła zbroję i pognała zatłuc smoka. Tak mi przykro. - Lordzie, moja siostrzenica jest cała we krwi. Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym zabrać ją do kabiny, gdzie będzie mogła się umyć. - Oczywiście – odparł. Wróciliśmy do Maud, Seana i Helen. Siostra w oczekiwaniu uważnie przyjrzała się mojej twarzy. Podłoga zadrżała pod naszymi stopami, kiedy olbrzymi statek ruszył ku bramie, która przerzuci nas przez niezliczone mile Galaktyki. - Chodź – powiedziałam do Maud. – Lord Arland wspaniałomyślnie zaproponował mi dużą kabinę. Oczyśćmy się.

*** Pomieszczenie, które przydzielił mi Arland, było nie tylko przestronne, ale i luksusowe; w kolorach morsko-szarym, niebieskim i różowym, które bezwstydnie skopiuję następnym razem, kiedy jakiś wampir postanowi zatrzymać się w zajeździe. Drzwi zamknęły się za nami. Odwróciłam się i uściskałam Maud, a ona odwzajemniła gest. Helen pociągnęła za moją szatę. - Przytulaski. - Przytulaski. – Wypuściłam z objęć Maud i podniosłam jej córkę. – Pamiętasz mnie? Ostatnim razem, kiedy się widziałyśmy, byłaś taka malutka. – Rozdzieliłam kciuk i palec wskazujący na jakieś dwa centymetry. Helen zachichotała, pokazując kły. - Mamusia pokazywała mi zdjęcia. Powiedziała, że jeśli umrze, to ty się mną zaopiekujesz.

28

Ulotniła się ze mnie cała wesołość. - Zaopiekuję się tobą – oświadczyłam. – Zawsze. A zaczniemy od kąpieli. - Z wodą? Nie chciałam nawet wiedzieć, dlaczego o to zapytała. - Z mnóstwem wody – odparła Maud. Zaniosłam dziewczynkę do łazienki. Pośrodku pomieszczenia stała olbrzymia wanna w kolorze czarnego obsydianu, wtopiona głęboko w podłogę i zabezpieczona przed gwałtownymi manewrami statku. Odkręciłam wodę, a Helen zaczęła zrzucać z siebie ubranie. Kurz i krew zmieszały się ze sobą tworząc na materiale papkę, która skutecznie go zniszczyła. - Dina – zaczęła Maud. - Myślę, że jej ubrania nie nadają się już do niczego – stwierdziłam. Helen wskoczyła do wanny, rozchlapując wodę. Twarz Maud przybrała dziwny wyraz, na wpół bolesny, na wpół szczęśliwy. - Umyj włosy, dziecinko – nakazała, po czym chwyciła mnie za ramię i wyprowadziła z łazienki. – Nie chcę sprawiać ci kłopotu. Możecie zostawić nas gdziekolwiek poza terytorium Świętej Elity. - O czym ty mówisz? - Melizard zhańbił swój Dom – odparła cicho i szybko. – Nie tylko został wygnany, usunięto też wszystkie ślady jego egzystencji z drzewa rodzinnego. Tak jakby nigdy się nie urodził, jakbym ja nigdy nie byłam jego żoną, a Helen córką, ani dzieckiem Domu Ervan. Dwie trzecie wygnańców zesłanych na Karhari ginie w ciągu pierwszych trzech latach pobytu. Zanim nas tam posłali błagałam… – jej głos załamał się. Przełknęła i kontynuowała – na kolanach błagałam jego matkę, żeby zabrała ze sobą Helen, by nie została wygnana razem z nami. Ta suka popatrzyła mi prosto w oczy i nakazała straży usunąć obcych z jej domu. Nie mogę wrócić do Świętej Elity. - Nie wracamy tam. - Nie chcę być powodem problemów między tobą a twoim wampirem. Postawiłam cię w kiepskiej sytuacji i bardzo mi z tego powodu przykro. Dom Krahr jest jednym z najpotężniejszych. – Uniosła dłonie. – Spójrz na ten statek. Nie chcę niczego popsuć. - To żaden problem. Helen ze śmiechem nurkowała i pluskała się w wannie. - Dina, widziałam jego twarz, gdy rozmawialiście. - Zdezorientowałaś go. Jego kuzyn ożenił się z człowiekiem i przez to jest dziwnie zafascynowany ziemskimi kobietami. Nie potrafi pojąć, że nie każda z nas jest jak trusia. Tłumaczył mi jak uszczelniłaś swoją zbroję, kiedy wciąż miałaś ją na sobie i że nie może tego ogarnąć.

29

Maud zmarszczyła brwi. - Nie jesteście razem? - Nie. - Więc jak? – Uniosła ręce, wskazując na statek. - Poprosiłam go o przysługę, w zasadzie sam mi to zaoferował. - Marshal Domu Krahr tak po prostu zaoferował ci swojego niszczyciela i przybył mnie uratować, ponieważ go o to poprosiłaś? - Tak. Popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. - Dlaczego? - Jest częstym gościem w zajeździe i czuł się zobligowany do pomocy, bo w zajeździe odbył się szczyt pokojowy, który ocalił wiele wampirów i wzbogacił jego Dom. Poza tym jest naprawdę dobrą osobą. - W zajeździe? Odnalazłaś mamę i tatę? Poczułam ból w sercu, jakby ktoś dźgnął mnie dokładnie w to miejsce. - Nie. Chodziło mi o mój zajazd, Gertrudę Hunt. Spojrzała na mnie z pustym wyrazem twarzy. - Jestem oberżystką – oznajmiłam. – Nie lecimy do Świętej Elity. Wracamy na Ziemię, do mojego zajazdu. Wracamy do domu. Cała krew odpłynęła jej z twarzy. Przez moment patrzyła na mnie, jakby nie zrozumiała ani słowa, po czym jej dolna warga zadrżała. Zaraz po tym moja siostra zapłakała.

*** To niesamowite, ile brudu może spłynąć z jednej małej dziewczynki. Kiedy w końcu wyciągnęłyśmy Helen z wanny, woda w niej zdążyła zrobić się mętnie brązowa. Wytarłyśmy ją i ubrałyśmy w moją koszulkę. Ziewnęła, zwinęła się w kulkę na kanapie i wyciągnęła przed siebie rączki. - Kły. Maud podała jej dwa sztylety w ciemnych pochwach. Helen przytuliła je do siebie, po czym zasnęła. Matka okryła ją kocem. Wyciągnęłam z plecaka parę jeansów i kolejną koszulkę. Maud była ode mnie wyższa o dwa cale, a także inaczej zbudowana. Obydwie odziedziczyłyśmy po mamie kształt bioder, jednak Maud od zawsze miała bardziej umięśnione nogi oraz szersze ramiona. Podałam jej rzeczy do założenia. - Nie jestem pewna rozmiaru, zgadywałam. Odśwież się – zaproponowałam. – Popilnuję jej.

30

Maud krzywiąc się dotknęła grzbietu zbroi. - Dawne nawyki. Ktoś musiał zerwać z niej zbroję, gdy wygnali ich z Domu Ervan. Zgięła lewe ramię, odsunęła na bok olbrzymi kawał zbroi, jaśniejszy od reszty, która miała kolor ciemnografitowy, i pokryty kodem. Gdyby Arland to widział, wyraźna nieskuteczność kodowania pancerza przyprawiłaby go pewnie o zawał serca. Wyglądało to tak, jak wpisywanie komend do komputera, ale nie przy pomocy klawiatury, a raczej powyginanej maszyny do pisania, której brakuje połowy przycisków. Minęło kilka sekund. Maud syknęła przez zęby. - Niech to szlag, działaj! Uderzyła ręką we wzmocnienie. Z cichym odgłosem symbiotyczna zbroja rozdzieliła się, dzieląc na pojedyncze części. Maud zaczęła zrzucać z siebie napierśnik, ochraniacze na ramiona, rękawy i odkładać je na stos formujący się przy ścianie, aż została w samym ciemnoniebieskim kombinezonie. Dni świetności tego stroju już dawno minęły – łokcie zdobiły dziury. Powietrze wypełnił zapach potu, krwi oraz ciała, które od dawna nie miało kontaktu z wodą i mydłem. Zmarszczyłam nos. - Śmierdzę? – zapytała. - Nieee, pachniesz jak lilia pośrodku krystalicznie czystej sadzawki. Pokazała mi język, zabrała ubrania, po czym zniknęła w łazience. Ktoś delikatnie, niemal przepraszająco, zapukał do drzwi. - Otwarte – rzuciłam. Drzwi rozsunęły się, odsłaniając wampira trzymającego w dłoniach czarną, okrągłą walizkę mająco około pół metra wysokości i metr szerokości. - Z pozdrowieniami od Lorda Marshalla – oznajmił i odszedł. Wydawać by się mogło, że minęła wieczność nim Maud w końcu wyłoniła się z łazienki. Ubrania dobrze na niej leżały i kiedy ignorowałam jej spojrzenie, które mówiło, że zobaczyła w swoim życiu zbyt wiele złego, mogłam niemal udawać, że nadal była tą samą starą Maud, sprzed czasów, gdy rodzice i Klaus zaginęli w gwiezdnym bezkresie kosmosu. Jedynym wyjątkiem były jej włosy. Gdy widziałyśmy się ostatnim razem, były długie do talii, opadające kaskadami fal, tak jak u większości wampirzych kobiet. Uwielbiała je. Maud dostrzegła walizkę. - Arland podał ci zestaw narzędzi do naprawienia zbroi – oznajmiłam. - Cóż za uprzejmość z jego strony. – W jej głosie pobrzmiewał lodowaty ton. Chwilę później uśmiechnęła się. - No co? - Właśnie uświadomiłam sobie, że nigdy więcej nie będę musiała nosić zbroi. – Urwała. – Ale i tak powinnam ją naprawić. Nigdy nic nie wiadomo.

31

Usiadła po turecku na podłodze przed narzędziami. Gdy dotknęła pudełka, otworzyło się jak kwiat, podświetlany od spodu delikatnym brzoskwiniowym odcieniem. Jego środek odwrócił się do góry nogami, zmieniając w wieżę szufladek zawierających małe, misterne narzędzia i kilka kryształowych fiolek wypełnionych płynami: czerwonym, czarnym, perłowym oraz brzoskwiniowym. Maud przyciągnęła do siebie napierśnik, z jednej szufladki wyciągnęła szmatkę, popsikała ją perłowym roztworem i zaczęła wycierać zbroję. Brud i kurz niemal natychmiast zniknęły, odsłaniając czarny materiał. Był w tym jakiś niemal hipnotyzujący rytm. Przetarcie, chwila przerwy, aż roztwór wyparuje, kolejne przetarcie. - Co się stało z twoimi włosami? - Ścięłam je tego samego dnia, kiedy porzucili nas na Karhari. Zbyt ciężko było je utrzymać w czystości. Woda jest tam bardzo cenna, prawie w ogóle nie występuje na powierzchni. W czasie pory deszczowej wystarcza do życia, ale wierzchnia skorupa planety to porowata skała. Cała deszczówka spływa przez nią i zbiera się pod ziemią. Żeby ją wydobyć, musisz się do niej dowiercić, zupełnie jak na Ziemi do ropy naftowej. Kiedy woda spływa przez skałę, zbiera niezdrowe sole i musi być później z nich oczyszczona. W skrócie: woda jest niesamowitym wydatkiem. To by wszystko wyjaśniało. - Zawsze stać nas było na nawodnienie – dodała. – A mięso było łatwe do zdobycia. Rozdrażnione rzepiaki potrafią być agresywne, ale wciąż są głupie. - Z czego tam żyliście? - Byliśmy najemnikami. Skończyła wycierać zbroję, ściągnęła z półeczki skaner i przesunęła nim nad napierśnikiem. Wydał z siebie delikatny odgłos dzwoneczków. Odłożyła go, wybrała cienki, przypominający igłę przyrząd i ostrożnie dotknęła nim największego uszczerbku. Cienkie włókna lśniące brzoskwiniową barwą wysunęły się z końcówki igiełki i rozpoczęły taniec, spajając dziurę w zbroi. - Wygnanie czy nie, Melezard wciąż był synem Marshala. Jego doświadczenie było dużo warte, a nie ograbili nas ze zbroi, broni czy umiejętności. Podróżowaliśmy od Domu do Domu, od nory do nory i braliśmy każdą dostępną robotę. Zazwyczaj eskortowaliśmy strażników albo oddziały prywatnej ochrony. Przez jakiś czas trzymaliśmy się najemników i było prawie dobrze. – Maud zerknęła na mnie. – Cała sytuacja wciąż była okropna, ale najemnicy mieli swoją bazę, a my własny pokój i spokojnie mogliśmy wyjeżdżać do pracy, wiedząc, że Helen będzie bezpieczna. Lubili nas, a zarobki były naprawdę przyzwoite jak na standardy Karhari. - Więc co się stało? – spytałam, choć przeczuwałam, że odpowiedź jest oczywista.

32

- To, co zwykle. – W jej głosie słychać było rozgoryczenie i zmęczenie. – Melizard. Maud wpisała kod w małym terminalu wewnątrz sprzętu. Włókna stały się bladozielone i zaczęły spajać zbroję. - Odczekał pół roku, myślał, że w tym czasie udało się mu zdobyć wystarczające poparcie i zaczął mieszać. Nie podobały mu się zadania, które dostawaliśmy i uważał, że gdybyśmy to my dowodzili, znalazłby nam lepszą robotę, wszystkich byłoby stać na wodę i w końcu odczulibyśmy sprawiedliwość. To było jego ulubione słowo: „sprawiedliwość”. Nie wystarczało, że byliśmy szanowani i starczało nam na przyzwoite życie. Chciał rządzić i nie chciał dłużej czekać. - Wyrzucili was? – zgadłam. - Wyrzucili jego. Powiedzieli, że Helen i ja możemy zostać. - Ale nie zostałaś. Popatrzyła mi prosto w oczy. - Nie, nie zostałam. Melizard, którego znałam był typowym idealnym młodszym dzieckiem: niezwykle przystojny, bystry, charyzmatyczny. Oślepiał uśmiechem, takim, który od razu przekonywał, że można mu zaufać, bo był dobrym facetem, nawet jeśli od czasu do czasu nie miał nic dobrego na myśli. Był synem Marshalla Domu Ervan, bogatym, a w momencie, w którym Maud go poznała – legendą na polu bitwy. Jednym słowem – partia, o której marzyły wszystkie młode wampirzyce. Maud zakochała się w nim szybko i mocno, jednak nie zamierzała stracić dla niego głowy. Miałam szesnaście lat, gdy się spotkali. Przekonywał ją przez dwa lata. Maud była jak łabędź. Zdobywanie jej lojalności trwało bardzo długo, ale kiedy już ją komuś ofiarowywała, to na całe życie. - Stało się tak, jak z Domem Ervan? Skinęła głową. - Coś w tym stylu. Po tym, jak wyrzucili nas z obozowiska, powiedziałam, że to ostatni raz. Że nie obchodziłyśmy go z Helen i że wszystko, co ma, to te idiotyczne ambicje, przez które raz za razem lądowaliśmy na środku przeklętego pustkowia. Że jeśli jeszcze raz popełni taki błąd, zostanie sam. Przysiągł mi, że wszystko naprawi. Robił wszystko, co mógł: obiecywał, błagał, uśmiechał się tym swoim czarującym uśmiechem, ale ja byłam już ponad to. - To dlaczego z nim zostałaś? Spojrzała na Helen, śpiącą pod przykryciem, a ja od razu zrozumiałam. Helen musiała kochać i podziwiać ojca całym swoim maleńkim serduszkiem. Melizard był taki uroczy i zabawny. Dopiero po latach zrozumiałaby, że był okropnym rodzicem.

33

Maud sprawdziła naprawę - zbroja wyglądała, jakby nigdy nie było na niej żadnego wygięcia. Przygryzła wargę i obejrzała ją dokładnie pod światłem, po czym zabrała się za kolejny uszczerbek. - Wkrótce później zatrudnił go Dom Kor – oznajmiła. – Został ich sierżantem. Znajdowali się w trakcie sporu o ziemię z innym Domem, zaczęło się robić nieciekawie. Nie chcieli mnie, chcieli tylko jego. Potrzebowali kogoś wykwalifikowanego w taktyce, rozpoznawalnego i to jak najszybciej, bo ten drugi Dom zamierzał przeprowadzić ofensywę. Melezard przyjął tę posadę. Wytrenował ich żołnierzy, przegrupował całe oddziały i zrobił to, co zawsze, gdy znajdował się na polu bitwy: rozrywał na strzępy wrogów. Przeciwnicy zdali sobie sprawę z tego, że muszą się go pozbyć. - Zabili go? - Nie. – Maud przerwała i popatrzyła mi w oczy. – Zaoferowali mu dwa razy tyle pieniędzy. Nie chcieli, by dla nich walczył, miał się po prostu nie pokazywać. - Kazał im wsadzić sobie w dupę te pieniądze, prawda? - Skąd. Ten kretyn przyjął ofertę. - Poważnie? - Karhari sprawiła, że zaczynał wariować, niszczyła jego duszę. Już go nawet nie rozpoznawałam. Wziął te cholerne pieniądze i jeszcze miał czelność powiedzieć, że zrobił to dla mnie i Helen. Ja, okropna wiedźma, wcześniej oskarżyłam go, że nie dba o swoją żonę i córkę, więc kiedy przyjmował zapłatę, myślał tylko o nas, co by z nami było, gdyby zginął w walce. Próbowałam połączyć Melizarda, którego pamiętałam i tego nowego w jedną osobę, ale nie potrafiłam. - Uważał, że Dom Kor nie jest wystarczająco silny, by wygrać tę wojnę i wszystkie ich wygrane były tylko tymczasowe. Ale zbyt dobrze ich wytrenował. Wygrali, a kiedy dowiedzieli się, co zaszło, wynajęli gang, który wytropił nas w innej prowincji. Zaangażowali lokalny dom, by zaoferował nam dobrze płatną robotę, a kiedy Melizard połknął haczyk, zabili go. Na moich oczach. Jej głos był kompletnie pozbawiony emocji, zupełnie jak gdyby mówiła o czymś błahym. - Miałam iść z nim, ale w ostatniej chwili kazał mi zostać, jakby miał złe przeczucie. Byłyśmy na wzgórzu nieopodal. Odcięli mu kończyny, a później spalili żywcem. Na koniec wetknęli jego głowę na pal i umieścili na ścianie Domu. - Helen to widziała? - Nie, zasłoniłam jej oczy. Ale zobaczyła głowę. Nie dało się tego uniknąć. – Znów popatrzyła na dziewczynkę. – Zaskakuje mnie. Jest moją córką, wyszła ze mnie. Byłam tam. Ale czasami robi takie dziwne rzeczy i sama nie wiem, czy to dziwne dla człowieka, czy dziwne

34

dla wampira. To był właśnie jeden z tych momentów. Można by pomyśleć, że takie małe dziecko nie potrafiłoby zrozumieć śmierci, ale jakimś cudem domyśliła się, że jej ojciec nie wróci i że krwawy dług musi zostać spłacony. Myślałam, że ta sytuacja złamie jej serce i faktycznie, tak było przez kilka dni, a później wróciła, zupełnie jakby nic się nie stało. Może to dlatego, że Melizard w ciągu ostatnich dwóch lat spędzał z nią mało czasu. Albo razem pracowaliśmy, albo robił to sam. Przywykła do tego, że nas zostawiał. Sama nie wiem. Ja też nie wiedziałam. Byłam najmłodszym dzieckiem. Młodsze rodzeństwo i pięciolatka były dla mnie nowością. - Co się stało po tym, jak zmarł? - Wtedy trzeba było spłacić krwawy dług. Więc odnalazłam ich, jednego po drugim i zabiłam. Tak właśnie spędziłam ostatnie osiem miesięcy. Oto i moja siostra. Widziała śmierć swojego męża, a później, mimo przeszkód, wytropiła jego zabójców, cały czas chroniąc swoją córkę. I opowiedziała to wszystko tak, jakby opisywała wtorkową wycieczkę na zakupy. - Kiedy skończyłam, miałam długą na kilometr listę krewnych żądnych zemsty oraz dwie oferty zamążpójścia. – Maud wyciągnęła kolejną szmatkę, spryskała ją czarną cieczą i zaczęła wycierać napierśnik. - Żadnej nie przyjęłaś? – Mrugnęłam do niej. - Skończyłam z wampirami. Prędzej piekło zamarznie niż pozwolę jakiemuś znaleźć się blisko mnie albo Helen. Wszystkie są takie same. W każdym razie, na Karhari nie ma przyszłości. Byłaś moją ostatnią nadzieją. - Dlaczego przesłałaś wiadomość przez Ku? – spytałam. - Cóż, nie miałam zbyt wielu możliwości – stwierdziła. – A ten Ku złapał stopa na statku Arbitra. - Naprawdę? – Czemu miałam co do tego dziwne przeczucia? - Arbiter zatrzymał się w Lodge, gdzie ukrywałyśmy się z Helen. Nie mam pojęcia, co robił na Karhari. Nigdy nie widziałam żadnego z bliska. Piękny mężczyzna, złotowłosy. Podpiera się laską. George. Tak jak się spodziewałam, mężczyzna, który zorganizował szczyt pokojowy. - Zatrzymał się przy moim stoliku, oznajmił, że wyglądam jak ktoś z Ziemi i jak dziwne było zobaczyć kogoś takiego jak ja i Helen w tak nędznym miejscu. Odpowiedziałam, że pochodzę z Ziemi i wciąż mam tam rodzinę. On na to, że nie wybiera się na Ziemię, ale że zatrzyma się w pobliżu, by wysadzić kilku klientów i że Ku z jego ekipy lubi dorywcze prace i jeśli chciałabym napisać jakąś wiadomość, upewni się, że dotrze do mojej rodziny. To był strzał w ciemno. Nie sądziłam, że zadziała.

35

George doskonale wiedział, kim ona jest. Oczywiście, że tak. Pewnie będzie chciał coś w zamian, jeśli nie teraz, to w przyszłości. Ten mężczyzna nigdy nie robił nic bez wcześniejszego kalkulowania. Ale nie obchodziło mnie to. Od teraz, dożywotnio, będzie mógł zostawać w moim zajeździe tak długo, jak tylko zapragnie. - Dziękuję, że po mnie przyleciałaś. – Sięgnęła ku mnie, a ja przytuliłam ją. - Wszystko będzie dobrze – powiedziałam, używając tonu, w jakim moja mama zwykła mówić, kiedy wszystko stawało się ponure, a ja mogłam tylko nad tym płakać. - Będzie dobrze – Maud powtórzyła jak echo i odwzajemniła uścisk.

36

Rozdział czwarty Krążyłam w tę i z powrotem przed okrągłym portalem. Mieliśmy pojawić się na Ziemi w ciągu kilku minut. Gdy do tego dojdzie, zarys pustej przestrzeni stworzony przez przejście stanie się krwistoczerwony, a ja przejdę przez niego i będę w domu. O ile wciąż jeszcze stał na swoim miejscu. Maud i Helen podeszły do strumienia, by popatrzeć na kolorowe ryby. Kilka minut wcześniej Maud oznajmiła mi, że zmieniłam się w naszą mamę i roześmiała się z własnych słów. Przynajmniej wciąż potrafiła się śmiać. - Jeśli wciąż będziesz tak krążyć, twoje buty zaczną dymić od tarcia – rzucił Sean. Niemal podskoczyłam, bo nie słyszałam, kiedy się do mnie zbliżył. Odwróciłam się i oto był – ogolony i ubrany w zwykłe jeansy oraz koszulkę. Jego włosy były nieco wilgotne, musiał niedawno wziąć prysznic. Na plecach niósł swój ciężki plecak, mniejszy spoczywał w jego dłoni. Podskórna zbroja od Wilmosa zmniejszyła się do rozmiaru tatuaży, ich ciemne krawędzie wystawały spod rękawów i znad kołnierzyka. - Hej. - Hej – odpowiedział. Uświadomiłam sobie, że wczoraj nawet mu nie podziękowałam, tylko chwyciłam Maud i odeszłam, a później nawet nie wyszłam z pokoju do końca drogi powrotnej. Nie to, żeby trwała specjalnie długo, jakieś dwanaście godzin, ale wciąż… - Dziękuję, że poleciałeś ze mną uratować moją siostrę. - Nie ma za co. Nie zaszkodziłoby, gdybym przestała gapić się na niego jak idiotka. - Co z nią? - Maud? – Tak, o kogo innego mógłby pytać? Ugh. – Jest twarda. - Spójrz na jej postawę. Kiedy podnosisz dziecko i trzymasz je, naturalnym odruchem jest wysunięcie biodra i wsparcie o nie dziecka. Widziałam na zdjęciach, że mama trzymała tak mnie albo Maud. Instynktownie robiłam to samo, gdy podnosiłam Helen. Maud uniosła córkę, by ta mogła lepiej zobaczyć rybki, jednak jej biodra były perfekcyjnie proste. Podtrzymywała cały ciężar dziewczynki w swoich ramionach, a ta nie należała do najlżejszych. Nie miałam pojęcia, ile wynosił przeciętny ciężar pięciolatki, ale Helen ważyła prawdopodobnie około 20 kilogramów. Ciężko wysunąć biodro, mając na sobie zbroję. Maud stała jak wampir.

37

- Kiedyś o tym zapomni – oznajmiłam, brzmiąc jakbym próbowała przekonać samą siebie. Sean nie skomentował. - Będziesz w pobliżu? – Czemu w ogóle o to zapytałam? - Gdzie indziej miałbym być? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Robiłam dziś z siebie spektakularną idiotkę. Musiałam wrócić do zajazdu. Martwienie się o niego doprowadzało mnie do szaleństwa. - Nie wiem – odparłam. – Galaktyka to wielkie miejsce. Pewien wilkołak powiedział mi raz, że chce otworzyć oczy i ją zobaczyć. - I zobaczyłem. - Nauczyłeś się czegoś ciekawego? Oczy Seana zalśniły bursztynem. - Nauczyłem się, że czasami to, czego szukasz, nie jest tak ważne, jak to, co zostawiasz za sobą. Poczułam ciepło na twarzy. Rumieniłam się? Oby nie. - Co takiego zostawiłeś za sobą? – Och, ale ze mnie idiotka. Otworzył usta. Drzwi w odległej ścianie otworzyły się szeroko i wszedł przez nie Arland w pełnym uzbrojeniu. U pasa wisiała mu krwawa maczuga. Przez ramię przerzucił duży, czarny plecak, a w prawej dłoni miał kolejny o podobnej wielkości. Jego śladem szedł jeszcze jeden wampir, wyglądający na cierpiącego. Arland zatrzymał się obok mnie. Nie spojrzał na Maud, a ta udawała, że go nie widzi. - Lady Dino. - Lordzie Arlandzie. Jeszcze raz dziękuję za uratowanie mojej siostry i pozwolenie nam na podróż tym niesamowitym statkiem. - Drobiazg – odparł. – Chciałbym porozmawiać z tobą o obietnicy, którą mi złożyłaś. Obietnica? Jaka, kiedy, gdzie? - Tak? - Powiedziałaś mi kiedyś, że zawsze będę mile widziany w twoim zajeździe. Och, o to chodzi. - Oczywiście. Arland uśmiechnął się, odsłaniając krawędzie kłów. - Czuję się… zestresowany. - Zestresowany, mój lordzie? - Zestresowany ciężarem spraw dotyczących Domu. Czuję, że uginam się pod ciężarem przytłaczającej odpowiedzialności. Sean zachichotał.

38

- Żyjesz dla tej gównianej odpowiedzialności. Arland dzielnie go zignorował. - Pragnę miejsca do spoczynku. Krótkiej odskoczni od wielu spraw, które wymagają mojej uwagi. Uważam, że na nią zasłużyłem. Rudowłosy wampir zrobił krok do przodu. - Lordzie Marshallu, twój wuj wyraził się jasno, że… Arland nieco bardziej odsłonił kły. - Mój wuj jest, oczywiście, zatroskany o moje dobro. Wampir wyglądał, jakby ktoś uderzył go w twarz rybą. - Wie o presji, jaka na mnie ciąży i będzie zachwycony na wieść, że podjąłem pewne kroki, by poprawić mój stan, nieprawdaż, rycerzu Ruin? - Tak, mój panie – odpowiedział rudowłosy wampir. – Lord Soren będzie zachwycony. Obraz lorda Sorena pojawił się w mojej głowie w całej jego krzepkiej, grymaśnej, starowampirzej chwale. - Nie sądziłam, że Rycerz Sierżant zna w ogóle znaczenie tego słowa. - Pod szpakowatym wyglądem skrywa łagodne serce. Rycerz Ruin nieomal zakrztusił się powietrzem. - Jesteś mile widziany w Gertrudzie Hunt tak długo, jak tylko tego potrzebujesz, mój lordzie. Będziemy zaszczyceni twoją obecnością. - W takim razie postanowione. Portal zmienił kolor na krwistoczerwony. - Oto jesteśmy, jak dogodnie. – Arland wkroczył w czerwone światło. Sean roześmiał się pod nosem i podążył za nim. Maud pojawiła się obok mnie, prowadząc Helen za rękę. - Pozwolisz mu zatrzymać się w zajeździe? - Oczywiście. – Biorąc pod uwagę to, że przeleciał dla niej połowę galaktyki swoim niszczycielem, przynajmniej tyle mogłam zrobić, by się odwdzięczyć. Maud nie powiedziała nic więcej, jednak dostrzegłam zrezygnowanie malujące się na jej twarzy. - To duży zajazd – powiedziałam. – Ledwo będziesz go widywać. Wyszczerzyła się do mnie. - Miałam rację. Ty naprawdę zmieniłaś się w mamę. - Błagam. – Wywróciłam oczami. Podniosła torbę, ścisnęła mocniej dłoń Helen i weszła w krwistoczerwoną poświatę. Poszłam w jej ślady.

39

Natychmiast poczułam zawroty głowy. Dziwne uczucie fruwania, a jednocześnie pozostania w miejscu sprawiło, że wszystkie moje narządy zaczęły się przemieszczać. Chwilę później wylądowałam na trawie w sadzie. Poranek malował niebo na bladoróżowo. Getruda Hunt stała na swoim miejscu, w swej ujmującej wiktoriańskiej osobliwości: z balkonami wystającymi w dziwnych miejscach, wieżą, oszkloną werandą, okapami na dachu, wrzecionem, zdobionymi oknami. Kochałam każdy centymetr tego miejsca. Drzewa zaszumiały, witając mnie. Poczułam pulsowanie magii rozchodzące się ode mnie, przez budynek, aż po granice posiadłości, a dom zaskrzypiał, ponownie się ze mną łącząc. Gdyby Gertruda Hunt była kotem, właśnie wygięłaby grzbiet i mrucząc, zaczęłaby ocierać się o moje nogi. Zajazd wciąż stał. Wszystko na swoim miejscu. Policzyłam w głowie wszystkich domowników. Caldenia, Orro, Bestia i bezimienny kot. Wszyscy obecni. Uf. Uff. Maud zgięła się wpół, na moment zamykając oczy. - Nienawidzę takich podróży. Arland stał obok niej wyprostowany niczym niewzruszona góra wampirzej niesamowitości, odporna na błahostki takie jak nudności. Na jego nieszczęście, moja siostra całkowicie zignorowała jego osobę i żołądek ze stali. Potrząsnęła głową, prawdopodobnie usiłując wytrząsnąć z siebie ostatnie echa portalu, wyprostowała się i dostrzegła Gertrudę Hunt. - Dina, wygląda uroczo. Helen wpatrywała się w sad. Tylne drzwi otworzyły się szeroko i na trawnik wypadła Bestia – jej czarno-białe futerko powiewało na wietrze. Helen szeroko otworzyła oczy i skryła się za Maud. Bestia wskoczyła mi w ramiona i lizała mnie po twarzy, machając ogonkiem, po czym zaczęła biegać dookoła, nie będąc w stanie powstrzymać swojej psiej radości. - To pies – powiedziała Maud do córki. – Pamiętasz zdjęcia? - Ma na imię Bestia – dodałam. – Jest milutka. Jeśli się zaprzyjaźnicie, będzie cię pilnować i chronić. Ziemia przede mną rozdzieliła się i wypchnęła ku górze moją jasnoszarą szatę. Zajazd chciał się upewnić, że nie odejdę ponownie. Uniosłam ją i założyłam na ubrania. Widzisz? Już w porządku. Wróciłam do domu. - Twoja twarz się zmieniła – oznajmiła Helen, patrząc na mnie. - To dlatego, że jest oberżystką – wyjaśniła Maud. – Ten dom jest magiczny, a ona nim zarządza. Jest tutaj bardzo potężna. - Ty też jesteś po części oberżystką – powiedziałam. – Nie czujesz się tutaj troszkę inaczej? Helen przytaknęła.

40

- Jesteś moją siostrzenicą, to dlatego. Zajazd będzie cię słuchał, jeśli będziesz dla niego miła. Helen odwróciła się i skryła twarz w jeansach Maud. - Zbyt wiele na raz – stwierdziła moja siostra i przeczesała włosy dziewczynki. – W porządku, kwiatuszku. Będzie dobrze. Jesteśmy w domu. Zauważyłam, że Sean zaczął odchodzić ze swoimi torbami. - Sean – zawołałam. Odwrócił się, jednak wciąż szedł. - Zjedz z nami śniadanie. - O której? - O siódmej. – Orro zawsze serwował o tej porze śniadanie. Przynajmniej mogłam nakarmić Seana. - Będę. Odwrócił się, kontynuując marsz. Wciąż nie powiedział mi, co zostawił za sobą. Tylne drzwi ponownie się otworzyły. - Witamy w Gertrudzie Hunt, lordzie Arlandzie. Zaprowadzę cię do twojego pokoju.

*** Maud skrzyżowała ramiona na piersi i przyjrzała się sypialni. Podłoga oraz ściany były jasnokremowe. Obok łóżka rozciągał się kudłaty dywan w głębokim odcieniu brązu z czerwonymi pasmami. Okno zajmujące całą ścianę otwierało się na sad. Lampki z matowej szyby o kształcie tulipanów zdobiły ściany. Z jednej z nich wystawało łóżko, dopełnione białą pościelą i puchatymi poduszkami. Sypialnia Maud w zajeździe naszych rodziców była ciemnym miejscem, wypełnionym książkami, bronią i osobliwościami, które albo zbieraliśmy na wycieczkach do Baha-char, albo dostawałyśmy od gości. Tata zwykł żartować, że Maud nigdy nie wyrosła z fazy jaskiniowca. Sypialnia, którą właśnie stworzyła, mogłaby uchodzić za jedną z wampirzych zamków. Dodała jednak kilka ludzkich elementów – linie były delikatniejsze i mniej geometryczne – ale ogólnie, jeśli będzie czekało mnie przyjęcie dużej delegacji wampirów, zmienię ich kwatery w coś podobnego do tego, co stworzyła Maud. - Mówiłam ci. To tak, jak z jazdą na rowerze. Zmarszczyła brwi. - Brak mi wprawy. Trochę. Prawie pół godziny zajęło jej samo wymyślenie, czego chciała, a kiedy popychała zajazd ku temu, poruszał się niemrawo. Maud nie była w stu procentach połączona z Gertrudą Hunt. W porządku, to przyjdzie z czasem.

41

- Mama? – Helen wsunęła głowę do pokoju. – Zrobiłam swój pokój. Stworzyłam dla nich sąsiednie pokoje. - Nie mogę się doczekać, żeby go zobaczyć. – Maud podbiegła do niej. Poszłam za nimi i zatrzymałam się w progu. Helen stworzyła sadzawkę. Cały pokój był wyłożony kamieniem i wypełniony wodą na około 30 centymetrów. Do środka sadzawki prowadziła kamienna ścieżka, tam duże, sztuczne drzewo chyliło się, by tworzyć strukturę w kształcie odwróconej litery C. W niższej części półksiężyca spoczywało małe łóżko z czarnym prześcieradłem i poduszkami oraz puchatym różowym kocem. W ciemnych ścianach znajdowały się małe, wąskie okna, z trzech stron wychodzące na sad. Helen chciała pewnie widzieć sad z każdej strony, dlatego nagięła prawa fizyki, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Tata zawsze powtarzał, że łatwiej nauczyć dziecko niż dorosłego jak być oberżystą, bo maluchy nie są jeszcze uprzedzone do tego, co jest możliwe, a co nie. Okna były malutkie, drzewa najwyraźniej wciąż jeszcze ją przerażały. - Nie mogę stworzyć rybek. – Helen wyglądała na zasmuconą z tego powodu. - Zajazd nie może ich stworzyć. Ale wyjdziemy i jakieś kupimy, okej? - Okej. Magia rozdzwoniła się w mojej głowie. - Czas na śniadanie. Zaprowadziłam ich do schodów. Z kuchni wypadł Orro. Helen widziała go już wcześniej i nawet nie zamrugała na jego widok. Z jakiegoś powodu drzewa były straszne, ale ponad dwumetrowy przerośnięty jeż z trzydziestocentymetrowymi kolcami i ostrymi szponami już nie. Caldenia siedziała już na swoim miejscu. Jej platynowoszare włosy były jak zwykle w nienagannym stanie, podobnie jak makijaż oraz suknia. W każdym calu wyglądała jak galaktyczna tyranka, gotowa do spożycia porannego posiłku. - Czy to osoba, o której myślę? – wymamrotała stojąca obok mnie Maud. - Tak jest. Mieszka tutaj dożywotnio. - Pamiętam, jak pewnego razu wybraliśmy się na pod namioty i nie chciałaś zanurzyć się w jeziorze dalej niż do pasa, bo byłaś przekonana, że żyją w nim wyżerające mózgi ameby. Czuję się, jakbym już cię nie znała. Kiedy postradałaś zmysły? - Kiedy mama z tatą zaginęli. Ty wyszłaś za mąż i wyjechałaś. Klaus chciał kontynuować poszukiwania. Zostałam z niczym, a wtedy Zgromadzenie podarowało mi ten zajazd. Był uśpiony przez wiele lat i potrzebował gości. - Tak mi przykro – powiedziała Maud. - Jestem Demille. – Uśmiechnęłam się do niej. – Zawsze dajemy sobie radę. A tak przy okazji, nie zapomniałam, że przytopiłaś mnie w tym jeziorze. Niedługo nadejdzie czas zemsty.

42

- No dawaj. - Arland schodzi po schodach – ostrzegłam ją. Odtworzyłam wampirze skrzydło, które wybudowałam przed rozpoczęciem szczytu pokojowego. Zajazd jeszcze go nie zaabsorbował, więc Arland miał całą tę imponującą część dla siebie. Maud nieco się odwróciła. Śledziłam Arlanda swoją magią, kiedy schodził ze schodów, przechodził przez korytarz odgrodzony od nas ścianą i wchodził do pokoju dziennego. Nie miał już na sobie zbroi, co było oznaką bezgranicznego zaufania ze strony wampira. Założył luźne czarne spodnie i brązową tunikę. Długie blond włosy niedbale związał w kucyka. Arland nie był po prostu przystojny, był uderzający, a kiedy się uśmiechał, mógł tym uśmiechem posłać do boju całą wampirzą flotę. Miał też budowę superbohatera: szerokie barki, mocno zarysowane ramiona, potężna klatka piersiowa, przechodząca w wąską, płaską talię oraz długie nogi. Samo obserwowanie, jak do nas podchodzi, było przeżyciem. Spojrzałam na siostrę. Nic. Zimna jak góra lodowa. - Mamo! – za nami rozległ się naglący szept. Odwróciłam się. Helen trzymała bezimiennego kota. Duży Maine Coon, którego ocaliłam od szklanego więzienia w PetSmart, patrzył na mnie z paniką w oczach, najwyraźniej nie rozumiejąc, jak to małe ludzkie stworzenie ośmieliło się go w ogóle złapać. - Ma kły – stwierdziła Helen. - To kotek – odparła Maud. – Uważaj. Mają ostre pazurki. - Jak ma na imię? - Nie ma żadnego – odpowiedziałam. Nie miałam jeszcze okazji nad tym pomyśleć. – Wiesz co? Możesz go nazwać. Oczy Helen stały się prawie tak duże, jak kota. - Mogę? - Tak. - Nazwę go Olasard, tak jak ten, który poluje na złoczyńców i wypruwa im dusze. Wypruwacz Dusz posłał mi oszołomione spojrzenie. Ja z kolei popatrzyłam na Maud. - Nie miałam zbyt wielu książek dla dzieci – wyjaśniła. – Melizard opowiadał jej historie o bohaterach. Delikatne popchnięcie magii dało mi znać o przybyciu Seana. Weszłam do pokoju dziennego i otworzyłam mu drzwi. Nie kłopotał się zmianą ubrania, nadal był w jeansach i koszulce. Z jakiegoś powodu podobał mi się taki. - Hej. Wejdź. Jedzenie gotowe. - Dzięki za zaproszenie.

43

Weszliśmy do kuchni. Zazwyczaj Caldenia, Orro i ja jadaliśmy wspólnie posiłki przy stole śniadaniowym, ale w związku z większym towarzystwem poszerzyłam pomieszczenie tak, by pomieściło duży, masywny stół, który zajazd wyciągnął ze schowka. Był prosty, wykonany ze starych, pokiereszowanych drzwi, niegdyś zdobiących pewnie jakąś staroteksańską hacjendę, pokrytych kilkoma warstwami żywicy, nadającej mu specyficzny połysk. Zajęliśmy nasze miejsca. Orro przygotował tradycyjne amerykańskie śniadanie: dwa rodzaje naleśników, pierwsze były lekkie jak piórko z masłem roztopionym na wierzchu, drugie cienkie jak papier, wypełnione truskawkami. Oprócz tego placuszki jabłkowe wielkości muffinek z delikatną siateczką z ciasta, placki ziemniaczane, mnóstwo plasterków bekonu oraz kiełbasek, trzy rodzaje jajek: smażone z obydwu stron, sadzone oraz jajecznicę. Przemknął obok mnie, posyłając śmiercionośne spojrzenie i wrócił do kuchni. Później czeka mnie pewnie wykład o tym, że nie dałam mu znać o przybyciu dodatkowych gości. - Droga Grace, Caldenia ka ret Magren – zaczęłam. – Moja siostra Maud i jej córka Helen. - Letere Olivione. – Maud pochyliła głowę. – Jesteśmy zaszczycone twoją obecnością. - Zaszczyt to tak poważne słowo, moja droga. – Caldenia błysnęła ostrymi zębami. – Jestem teraz tylko cichym wygnańcem, nikim ważnym. Maud położyła na talerzu Helen jajka, naleśniki, kiełbaskę i kawałek bekonu. - Twoja królewska prezencja uwzniośla otoczenie swoją wspaniałością – powiedział Arland. – Nawet diamenty nie lśnią mocniej. - Mój drogi chłopcze, tęskniłam za tobą. – Caldenia upiła łyk herbaty. Helen ugryzła kawałek bekonu. Po raz kolejny otworzyła szerzej oczy, przełknęła i sięgnęła po pełen półmisek. Arland sięgnął po niego w tym samym momencie. Spojrzeli na siebie przez stół. Oho, wampirza pokazówka. Helen zmarszczyła nosek, pokazując małe kiełki. Arland, z radosną iskierką w oczach odsłonił swoje straszne kły. Z gardła mojej siostrzenicy rozległ się niski, cichy odgłos. - Awrawrrawrawr. - Helen! – Maud zwróciła się ku niej. – Nie warczymy przy stole. Arland odchylił się do tyłu, udając przerażenie. - Taka zacięta. Helen zachichotała. - Awrawrawr. Arland zadrżał, co ponownie wywołało u Helen śmiech. Złapała kubek i rzuciła nim o ścianę. Rozpadł się na kawałeczki. Spojrzałam ponownie na miejsce, na którym siedziała – było puste. Zniknął też półmisek z bekonem. Sean nie wytrzymał i roześmiał się głośno.

44

- Co za rozkoszna mała dziewczynka – oznajmiła Caldenia z błyszczącym spojrzeniem. Maud wyglądała na zagubioną. - Ja… Ona nigdy… - To dziecko ma w sobie wrodzony zmysł taktyka – stwierdził Arland, szczerząc się. Magia zadzwoniła, ogłaszając przybycie gościa. Hmm… W dziennym świetle? Nadchodził z północnego-zachodu, nie od strony ulicy. Będę musiała spotkać się z nim przy stajni. Nie zmieniłam jeszcze struktury zajazdu od czasu zakończenia szczytu, głównie dlatego, że byłam cholernie zmęczona. Wystarczająco dużo energii zabrało mi ułożenie wszystkiego tam, gdzie powinno być i ukrycie od strony ulicy, powrót do poprzedniego stanu wymagał czasu i wysiłku. Na chwilę obecną pielęgnacja takiego rozmieszczenia zabierała mniej energii, zwłaszcza, że wszystko było tu uformowane. Zamierzałam po prostu poczekać z tym do Bożego Narodzenia. - Wybaczcie mi. Chwyciłam talerz Helen, dołożyłam na niego małe jabłkowe placuszki, ruszyłam do pokoju dziennego i z jednej strony stołu podniosłam zielony obrus. Popatrzyły na mnie trzy pary oczu: jedna psia, jedna kocia i jedna w połowie ludzka. Wyciągnęłam przed siebie talerz. Został wyrwany z moich rąk. Opuściłam obrus i korytarzem skierowałam się do stajni. Sean wyszedł z kuchni, po czym cicho za mną podążył. Zaczekałam, aż się ze mną zrówna. - Kłopoty? - Goście – odparłam. Dotarliśmy do drzwi stajni. Naprawdę musiałam zatopić to wszystko w ziemi. W oddali, wewnątrz małego skrawka poświęconej ziemi Otrokarów, powietrze przecięła zielona spirala, przechodząca od jednego punkciku w lejek. Ciemność buchnęła z jego wnętrza i cofając się, pochłonęła ze sobą spiralę. Na trawie pojawiło się dziwne stworzenie. Wysokie na około półtora metra, stało na dwóch pokrytych sadzą metalowych nogach, zakończonych kopytami z tego samego materiału. Kończyny były mieszaniną starego, wyszczerbionego metalu, zębatek oraz cienkich rurek, przez które przepływała mlecznobiała substancja. Z pleców wystawał mu olbrzymi garb. Całość ciała skrywał postrzępiony całun. Dwie masywne, przerośnięte metalowe ręce, również składające się z chaotycznej mieszanki różnych części, wystawały z otworów szaty. Zgięta, pomarszczona szyja stworzenia, wykonana z kosmicznej substancji przypominającej gumę, wydawała się nieproporcjonalnie długa. Twarz kosmity skrywał hełm, przypominający nieco maskę średniowiecznego doktora zarazy4. Troje wysokozaawansowanych, owadzich, bladożółtych i okrągłych „oczu” przebijało się przez hełm. Stworzenie wyglądało, jakby ktoś zebrał garść śmieci z jakiegoś kosmicznego śmietniska i uformował z niej nieco przypominającą człowieka postać. 4

https://pl.wikipedia.org/wiki/Doktor_zarazy

45

Hiru. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jacyś jeszcze pozostali. Stworzenie dostrzegło nas i odwróciło się, skrzypiąc. Gęsta, tłusta, różowa substancja trysnęła na zębatki. Ciało zabrzęczało i poruszyło, przy wyraźnym proteście metalu. Podmuch wiatru przyniósł ze sobą okropny smród tej istoty, przez co prawie zwymiotowałam. Sean obok mnie znieruchomiał. - Co to u diabła jest? - To Hiru. Są całkowicie nieszkodliwe, ale większość stworzeń w galaktyce uważa, że są odpychające. Proszę, postaraj się nie zwymiotować. Hiru powoli zbliżał się w naszym kierunku i zatrzymał się półtora metra ode mnie. Skłoniłam głowę i posłałam mu uśmiech. - Witamy w Gertrudzie Hunt. Coś zazgrzytało we wnętrzu Hiru, niczym paznokcie na tablicy. Nie cofaj się. Nie wymiotuj. Nie obraź gościa. - Przybyłem do ciebie z propozycją. – Rozległ się tenorowy, cichy i smutny głos. - Z przyjemnością jej wysłucham. Zapraszam. Hiru wszedł do stajni, jeden torturujący krok za drugim.

*** Hiru znalazł się w pokoju dziennym. Zrobienie czegokolwiek więcej byłoby obrazą. Helen wciąż znajdowała się pod stołem, bardzo cicha. Maud natknęła się na nas w wejściu do kuchni. Zobaczyła Hiru i uśmiechnęła się. Żadnego skrzywienia, żadnego mrugnięcia, nic, co wskazywałoby na to, że uważa gościa za coś obrzydliwego. - Zechciałbyś dzielić z nami posiłek? – spytałam. - Nie. Nie spożywam związków opartych na węglu. - Czy jest jakieś szczególne danie, które mogłabym dla ciebie przygotować? Hiru potrząsnął głową. Zębatki zapiszczały. - Dziękuję za twoją dobroć. To nie jest konieczne. W całym swoim życiu widziałam tylko dwóch Hiru. Jeden zatrzymał się w zajeździe moich rodziców, drugi poruszał się ulicami Baha-char. Stworzenia z całej galaktyki trzymały się od nich z daleka i to nie dlatego, że uważały je za odpychające. Stanie obok Hiru było równie niebezpieczne jak wbiegnięcie na doświadczonego przeciwnika na polu bitwy. Skoncentrowałam się i wyciągnęłam część ściany, kształtując ją tak, by pasowała do ciała Hiru. - Usiądź, proszę.

46

Hiru zgiął swoje ciało w sposób, w jaki zrobiłby to człowiek wykonujący przysiad i powoli obniżył się na nowe siedzenie. Helen uniosła obrus, zerknęła, kichnęła, po czym znów zniknęła pod stołem. - Powiedziałeś, że masz dla mnie propozycję. - Tak. Nie byłam pewna, czy to przez translator, czy jego prawdziwe emocje, ale wszystko, co mówił, brzmiało smutno. - Czy ta rozmowa wymaga prywatności? - Nie. To dotyczy również wilkołaka. To zaskoczyło Seana, stojącego w milczeniu przy ścianie pomiędzy mną a Hiru. - Dlaczego? - Ona może potrzebować pomocy – odparł Hiru. - W takim razie słucham – powiedziałam. - Czy znacie naszą historię? Czy słyszeliście o Draziri? Szybkie zerknięcie na Seana powiedziało mi, że nie. - Ekran, proszę. Pliki dotyczące konfliktu Hiru/Draziri – poprosiłam zajazd. Arland dołączył do Maud w przejściu. Stali obok siebie, każde po swojej części wejścia, całkowicie się ignorując. Z sufitu wysunął się ekran. Pojawiło się na nim płonące pomarańczowe słońce, o barwie ciemniejszej niż nasze, otoczone przez dwanaście planet. - Hiru żyli tutaj, na szóstej planecie. – Skinęłam palcem, mały glob zbliżył się na nagraniu. Wyglądał jak kula czarnego dymu, jego wypełniona sadzą atmosfera lśniła delikatnie fluorescencyjną zielenią. – Byli starożytną cywilizacją, zdolną do międzygwiezdnych podróży, eksploatowali w poszukiwaniu zasobów swój system oraz systemy innych sąsiadujących gwiazd. Draziri żyli tutaj. Obraz znów się powiększył, ukazując drugą gwiazdę o żółtym kolorze. Siedem planet orbitowało dookoła niej, piąta z nich była purpurowo-zielono-niebieska. - Draziri są relatywnie młodą cywilizacją, o systemie wojenno-teokracyjnym z religią opartą na wierze w życie po życiu spędzonym na służbie i pobożności. Dopiero wiek temu odkryli możliwość podróży międzygwiezdnych. Planeta Hiru była ich pierwszym przystankiem. Wymarły skrawek planety pojawił się na ekranie, zajmując połowę jego powierzchni. - Nie wiemy, dlaczego Draziri wypowiedzieli świętą wojnę Hiru. Są umiarkowanymi ksenofobami, tak jak większość teokratów, ale od tego momentu zaczęli wchodzić w interakcje z resztą Galaktyki i póki co nie podjęli prób eksterminacji nikogo innego. Wiemy, że Prokapłan Draziri uznał Hiru za obelgę. Draziri przez pół wieku gromadzili broń, aż w

47

końcu przeprowadzili inwazję na rodzimą planetę Hiru i zdetonowali tam jakieś urządzenie, które wywołało reakcję łańcuchową w atmosferze planety. - Miliony zginęły w przeciągu godziny – dodał Hiru. - Draziri spędzili kolejne pięćdziesiąt lat na polowaniu w całej Galaktyce na żyjących Hiru. Mówi się, że Draziri, który zabije Hiru, ma zagwarantowane miejsce w zaświatach. - Zostało nas zaledwie tysiąc – oznajmił Hiru. – Nasz gatunek wyginie w przeciągu dwudziestu cykli, jeśli nie uda nam się wymyślić sposobu na reprodukcję. Żebyśmy mogli sparować się i wychować nasze młode, muszą zajść odpowiednie warunki. Nie dojdzie do nich, gdy nadal na nas polują. Zwróciliśmy się z prośbą do Arbitrów, ale Draziri odmówili. I nic nie można z tym zrobić. Schowałam ekran z powrotem w ścianie. - Nie możecie wnioskować o schronienie? – spytał Ask. - Zrobiliśmy to – odparł Hiru. – System Yaok pozwolił nam osiedlić się na ich terytorium. Obiecali nam ochronę. Wysłaliśmy tam 50 pierwszych kolonistów, ale Draziri najechali na system i pozabijali ich. - Ponieśli olbrzymie straty – powiedział Arland. – Pamiętam, że czytałem o tym, kiedy byłem dzieckiem. Niemal dwa tysiące draziriskich żołnierzy zginęło, by móc zabić pięćdziesięciu Hiru. Nasze instrukcje strategii używają tej historii jako opowieści ku przestrodze o kosztach zwycięstw. - Nie jesteśmy bezpieczni – przyznał Hiru. - Tutaj jesteś – powiedziałam mu. - Tak – dodał Sean. – Jesteś. Miał na twarzy ponury wyraz. Auul, planeta jego rodziców, również została zniszczona, choć nie przez wroga, a przez jego własnych przodków. Wilkołaki z Auul wolały wysadzić w powietrze swoją piękną planetę niż oddać ją wrogom. - Arbiter, do którego się zwróciliśmy, zaoferował rozwiązanie – oznajmił Hiru. – Oddaliśmy wszystko, co mamy. Wszystkie skarby, które posiadaliśmy. Zapłaciliśmy cenę w mądrości. Wszystko, czym jesteśmy i czym byliśmy oddaliśmy z własnej woli. - Nie rozumiem – stwierdziłam. - Zatrudniliśmy Archivariusa – odparł. – Dostaliśmy wiadomość, że Archivarius znalazł rozwiązanie. Och, wow. - Archivarius jest w swoich częściach. Sean i Arland spojrzeli na mnie. - Archivarius to wieloczęściowa istota – wyjaśniłam. – Potężny umysł, posiadający niesamowitą ilość informacji o Wszechświecie. By się nią dzielić, wszyscy indywidualni członkowie Archivariusa muszą zebrać się w jednym miejscu. Robią to bardzo rzadko i łączą

48

się na bardzo krótki czas. Archivarius odpowie na pytania, ale jest bardzo selektywny, jeśli chodzi o ich wybór, a na cenę odpowiedzi nie stać większości galaktycznych stanów. - Draziri nie mogą się o tym dowiedzieć – powiedział Hiru. – Będą próbowali powstrzymać Archivariusa przed połączeniem. Nie mamy bezpiecznego miejsca. Arbiter zasugerował, że ty możesz zapewnić nam bezpieczeństwo. - Ludzki mężczyzna? O bladożółtych włosach? - Tak. George. George był okrutny, przebiegły i wyrachowany, ale i do przesady pełen współczucia. Nie mógł stać bezczynnie i pozwolić im wyginąć, więc skierował ich do mnie. To była niewypowiedziana transakcja. On pomógł uratować moją siostrę, a w zamian liczył na to, że ocalę Hiru. Nigdy nie poprosiłby o to wprost. Nigdy nie oczekiwałby, że mu się odpłacę. Wybór należał do mnie. - Archivarius i moi ludzie zrobią wszystko, by w częściach dostarczyć poszczególnych Archivarianów do twojego zajazdu, choć to nie zawsze będzie możliwe. Niektórzy muszą zostać ściągnięci z innych światów. Musimy jedynie zapewnić im bezpieczeństwo. Chcielibyśmy skorzystać z twojego zajazdu. Chcemy, byś nam pomogła. Tak właśnie myślałam. Odmowa złamie mi serce, ale nie mogłam się na to zgodzić. Po prostu nie mogłam. - Bardzo mi przykro, ale bezpieczeństwo zajazdu jest moim priorytetem. Obowiązują mnie prawa oberżystów. Nakazują one zapewnienie bezpieczeństwa przede wszystkim moim gościom. Twoja propozycja – zebranie indywidualnych Archivarianów – będzie wymagała pozostawienia zajazdu bez mojej opieki. Nie jestem zdolna do przeprowadzenia poszukiwań. Jestem oberżystką, co oznacza, że jestem najpotężniejsza tutaj, w moim zajeździe. To moje miejsce. - Widzieliśmy, jak ratujesz siostrę. Obserwowaliśmy. Wiemy, że jesteś do tego zdolna. Och, George. Naprawdę desperacko chciał im pomóc. Ja również. - Nie mogę. Jeśli się tego podejmę, zajazd stanie się celem dla Draziri, a oni nie przestrzegają ziemskiego traktatu. Istnienie innych galaktyk musi pozostać utrzymane w sekrecie. Serce mi się łamie, że ci odmawiam, ale muszę. Tak bardzo mi przykro. - Skarby, które oddaliśmy, były naszym najcenniejszym dobytkiem – powiedział Hiru. – Nasze książki. Nasze obrazy. Nasze sekrety. Wszystko, co nas tworzy. Umieramy. Nasza kultura zginie bez nas. To ma swoją wartość. Jest rzadkie, a Archivarius ceni rzadkość. Przygryzłam wargę. - Wystarczy na dwa – oznajmił. - Dwa? – spytała Maud. - Wystarczy na odpowiedzi na dwa pytania. Arbiter tak powiedział.

49

Uniósł rękę. Panel na jego przedramieniu zsunął się, a ponad nim uformował się półprzezroczysty obraz, utkany z maleńkich żółtych światełek. Zdjęcie moich rodziców, to, które zawiesiłam na ścianie pokoju dziennego. - Pomóż nam – powiedział Hiru. – A będziesz mogła zadać swoje pytanie.

50

Rozdział piaty W pomieszczeniu zapadła cisza. Maud skupiła na mnie spojrzenie. To był mój zajazd i to do ode mnie zależała odpowiedź. - Dasz nam trochę czasu na przedyskutowanie twojej propozycji? Hiru skinął głową. - Nie mam go wiele, ale zaczekam do początku kolejnego cyklu świetlnego. Decyzja musi zostać podjęta do następnego poranka. - Proszę, chodź za mną. Poprowadziłam go korytarzem, w trakcie spaceru tworząc nowy pokój na parterze. Niewiele było wiadomo o Hiru, ale z tego, co mówiła moja matka, reprodukcja ich naturalnego środowiska była poza możliwościami zajazdu. Gertruda Hunt mogła stworzyć na moje polecenie niemal wszystko, mając do dyspozycji odpowiednie źródła, jednak takie szczegóły, jak przykładowo niewyobrażalny upał, były nie do wykonania. W zajeździe mogłyby istnieć małe, kontrolowane płomienie, w kominkach lub paleniskach, jednak pożary na wielką skalę narażały go na zbyt wielki wysiłek. Zgodnie ze słowami mamy środowisko Hiru wymagało specyficznej kombinacji gazów, ciśnienia oraz grawitacji, której po prostu nie jesteśmy w stanie stworzyć. Hiru nigdzie nie czuły się naprawdę komfortowo, ale lubiły wodę. Gdy jedno z nich zatrzymało się w zajeździe rodziców, mama stworzyła dla niego pokój ze ścianami w kolorze indygo oraz z głębokim basenem. To będzie musiało mi wystarczyć. Hiru poruszył się za mną powolnym, niezgrabnym i ociężałym krokiem. Nasza galaktyka uwielbiała technologię we wszystkich swoich wcieleniach. Nie ważne, czy był to nowoczesny strój do ataku czy miecz łajdaka – po ich stworzeniu niemal natychmiast znajdował się ktoś, kto próbował je ulepszyć. Hiru byli wyraźnym wyjątkiem od tej reguły. Nie było w nich nic eleganckiego, czy sprawnego. Byli niezgrabni i powolni, zupełnie jakby jakiś szalony geniusz próbował stworzyć robota z części, które odnalazł na złomowisku, ale zmarł nim udało mu się dokonać poprawek na ledwo funkcjonującym prototypie. Nawet ich urządzenie tłumaczące było tak przestarzałe, że nie potrafiło powiązać „poranka” z „początkiem kolejnego cyklu świetlnego”. Jednak było w jego głosie tyle smutku. Tłumacz mógł być przestarzały, ale wciąż potrafił w słowach zawrzeć emocje. Musiałam postarać się bardziej, a nie stworzyć dla Hiru zwyczajny pusty niebieski pokój

51

Na chwilę zamknęłam oczy, próbując z całych sił skoncentrować się na istocie stojącej obok mnie. Gdybym nią była, czego bym potrzebowała? Chciałabym piękna. Chciałabym nadziei, spokoju i ponad wszystko bezpieczeństwa. Pytanie tylko, czym dla Hiru było piękno? - Opowiesz mi o swojej planecie? – poprosiłam. - Nie ma słów. Oczywiście, że nie, ale to nie był mój pierwszy dzień w zajeździe. - Opowiedz mi o niebie. Hiru przez moment milczał. - Kolory – odparł. – Skręcające się i łączące ze sobą. Lśniące rzeki kolorów na tle ciemnoniebieskiego nieba. Mama była blisko, mówiąc o kolorze indygo. - Czerwony, żółty? - Czerwony, tak. Lawendowy. I światła. – Hiru powoli uniósł olbrzymią metalową dłoń i poruszył nią. – Maleńkie iskry światła nad horyzontem. - Chmury? - Tak. Niczym wysoki lejek, okręcające się. Dotarliśmy do drzwi. Popchnęłam je opuszkami palców. Przed nami rozciągał się okrągły pokój, wysoki na trzy piętra. Na suficie powoli okręcały się chmury, które tak naprawdę były trójwymiarową projekcją. Północna zorza polarna rzucała na nie swój blask, mieniąc się głębokim fioletem, czerwienią, różem, turkusem i pięknie lśniącą lawendą. Małe strumienie błyszczących kropek unosiły się, obracając wśród iluzji chmur. Ściany pokryłam kamieniem o barwie ciemnego indygo, z jednej z nich wystawały dwa siedzenia, ukształtowane tak, by pasowały do ciała Hiru. Pośrodku pokoju, dokładnie pod niebem, czekał okrągły basen na tyle głęboki, by mógł zanurzyć się aż po czubek swojego hełmu. - Życzę miłego pobytu. Hiru, zapatrzony w niebo, nie odpowiedział. Powoli i ociężale podszedł do basenu, a otwory w jego metalowym ciele zamknęły się z sykiem. Zszedł po pierwszych schodkach, zanurzając się w wodzie na jakieś 30 centymetrów. Blask północnej zorzy polarnej odbił się na jego stroju. Zrobił kolejny krok, wchodząc głębiej w wodę. Zachlupotała przy jego ciele, a chwilę później Hiru dryfował, z twarzą skierowaną ku niebu. Cofnęłam się i pozwoliłam drzwiom zamknąć się za sobą. Udało mi się. Usłyszałam ciche łkanie, dochodzące z pokoju i zamarłam. Chwilę później dźwięk się powtórzył – przepełniony smutkiem i udręką odgłos żałoby. Cała moja radość wyparowała.

52

Na paluszkach przeszłam z powrotem do pokoju dziennego. Maud siedziała na kanapie, Arland pozostał tam, gdzie wcześniej – w progu. Sean nie opuścił swojego miejsca przy ścianie. - Znasz tego Arbitra? – spytała Maud. - Na tyle, na ile ktokolwiek może poznać George’a. To bardzo skomplikowany facet. – I właśnie wyświadczył mi niesamowitą przysługę. - To ten sam, którego ja spotkałam? - Prawdopodobnie. – To musiał być George. Tylko on podszedłby do sytuacji w taki sposób, by jednocześnie pomóc zarówno mnie, jak i Hiru. - Zamierzasz się zgodzić? – spytał Sean. - Byłybyśmy głupie, gdybyśmy odmówiły – stwierdziła Maud. – Nie będzie nas stać na zadanie pytania Archivariusowi, nawet gdybyśmy do końca życia pracowały dzień i noc. Nie myliła się. George podarował nam prezent, połączony z poważnymi konsekwencjami. - Razem z bratem od lat szukaliśmy rodziców – oznajmiłam. – Bez skutku. Archivarius posiada olbrzymią wiedzę. Jeśli ktokolwiek cokolwiek wie, to tylko on. - Wyczuwam jakieś „ale” – stwierdziła Maud. - Będziemy musieli zmierzyć się z Draziri. Zjawią się tutaj, wcześniej czy później. Zajazd będzie zagrożony, tak jak i sami goście. Siostra potarła twarz. Pomyślałam o Hiru w pokoju, łkającym cicho na samo wspomnienie o niebie swojej planety. Tylko osoba pozbawiona serca mogłaby mu odmówić. Gdyby w zajeździe nie było innych gości… Nie, nawet wtedy nie, to byłoby nieodpowiedzialne. Czasami moja praca wymagała kamiennego serca. Wiedziałam, co powinnam zrobić, więc dlaczego było mi niedobrze na samą myśl? - Poza tym nie mamy ludzi. - Masz mnie – odparł Sean. - Doceniam to, ale nie jesteś częścią zajazdu. Sean wyciągnął portfel z kieszeni, wyjął z niego dolara i podał mi go. Okej? - Co mam z tym zrobić? - Zatrudnij mnie. - Będę bardziej niż uradowany mogąc służyć pomocną dłonią – oświadczył Arland. - Jesteś gościem – rzuciła do niego Maud. - Zatrzymałem się tu chwilowo – odpowiedział. – By polepszyć swój psychiczny i fizyczny stan. Trochę wysiłku nie zaszkodzi. Wiem również, że oberżysta musi spełniać zachcianki swoich gości, a ja domagam się walki.

53

- Mnie nikt nie zapytał – oznajmiła Caldenia, wślizgując się do pokoju z kuchni. – Bo najwyraźniej jestem, jak to się mówi, trzecim kołem u wozu. - Piątym – poprawiłam. - Dziękuję, moja droga. Piątym kołem u wozu. Jednak ja również uważam, że trochę ekscytujących wydarzeń nie zaszkodzi. Życie potrafi być tak obrzydliwie nużące bez dreszczyku emocji, zwłaszcza w okolicach świąt. Tylko Caldenia mogła nazwać zagrożenie inwazją kosmitów „dreszczykiem emocji”. Zadzwonił telefon. Wcisnęłam dolara do kieszeni jeansów pod szatą i poszłam odebrać. - Dina – usłyszałam drżący ze zdenerwowania głos Briana Rodrigueza. – Tak się cieszę, że cię złapałem. - Co się stało, panie Rodriguez? Pan Rodriguez nigdy mnie o nic nie prosił. Błagam, niech to nie będzie Ku, niech to nie będzie Ku. - Odbierasz telewizję z Dallas? - Który kanał? - Jakikolwiek. Zasłoniłam słuchawkę dłonią. - Ekran. Potrzebuję transmisji z kanału WFAA8 z Dallas. Ze ściany wysunął się ekran, zamrugał i włączył. Pojawił się odcinek autostrady, nagrany z powietrza, zdecydowanie przez helikopter. Kilka policyjnych samochodów pędziło nim z włączonymi syrenami. Przed nimi sunęła blada, owalna kula światła, zygzakiem omijając inne pojazdy. - Wiesz, Jim, nadal jesteśmy nieco oddaleni – między delikatnymi zakłóceniami rozległ się męski głos. – Próbujemy się zbliżyć, ale póki co nie jesteśmy w stanie określić, co to za pojazd. Wciąż znajdujemy się za daleko, więc postaramy się zmniejszyć dystans i zobaczymy, czy rozpoznamy, co się kryje pod tym światłem. Zobaczymy, co się stanie, kiedy zjedzie z autostrady. - Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, jak niebezpieczne są takie pościgi – oznajmiła prezenterka. – Nieważne, czy na autostradzie, czy na miejskiej drodze. Ale kiedy z pojazdu emituje się tak jasne światło, nie ma mowy o bezpieczeństwie. Ono oślepia ścigających policjantów. Czy potraficie sobie państwo wyobrazić zobaczenie czegoś takiego w tylnym lusterku? Sean zaklął. Och, nie. Proszę, nie. Wyraziłam się jasno, kiedy Wing wymeldowywał się z zajazdu, nim ruszyliśmy na poszukiwania Maud. Bardzo jasno. Kazałam mu zostać w Casa Feliz i być grzecznym, albo opuścić planetę.

54

- Cóż, z tego co widzimy, Jean, policja nawet się do niego nie zbliża. Prawdę mówiąc, dają kierującemu mnóstwo przestrzeni, usiłując powstrzymać go przed paniką i zrobieniem czegoś lekkomyślnego… - Przepraszam, że proszę cię o przysługę – powiedział pan Rodriguez. – Ale to jeden z moich gości. Ku, ma na imię Wing. Niech to szlag! - Zameldował się u mnie zeszłej nocy, wyszedł przed wschodem słońca, a teraz rozpętał się ten bałagan. Nie mam pojęcia, dokąd się kieruje. Za to ja wiedziałam doskonale. Pędził drogą stanową 45 w moją stronę, wracał do Gertrudy Hunt. - Dzięki Bogu, że ktoś zamontował w tym podrasowanym motocyklu dzienne maskowanie. Spojrzałam na Seana, uniósł ręce i wyszeptał: - To wszystko, co miałaś w garażu. - Byłem jego ostatnim przystankiem. Nie wymeldował się. Wing wciąż był gościem. Jeśli go złapią, pan Rodriguez zostanie zaciągnięty przed Zgromadzenie, a oni nie będą łaskawi. - Mknie autostradą w waszym kierunku i ma za sobą połowę posterunku z Dallas. Niedługo dotrze do granicy miasta, co znaczy, że wmieszają się w to stanowi. Nie dotrę do niego na czas, a żeby go złapać, musiałbym być przed nim. Jakikolwiek pojazd o podobnej szybkości przyciągnie zbyt wiele uwagi, a kanały z wiadomościami już mają swoją pożywkę. Jest jakakolwiek szansa, byś mogła mi pomóc?

*** - Dlaczego, u licha, zamontowałeś w jego motocyklu maskowanie? Siedzieliśmy z Seanem w wynajętej przed czterdziestoma minutami ciężarówce firmy Ryder. Doczepiliśmy do niej projektor kwantowy, przyjechaliśmy tutaj i zaparkowaliśmy na trawie z dala od autostrady międzystanowej numer 45. Rozciągała się przed nami kompletnie pusta. - Bo nie miał niczego, a to Ku. – Sean oparł ramiona na kierownicy i sprawdził telefon. - W garażu były substancje załamujące światło. I projektor kwantowy. - Nie widziałem ich, a nawet gdybym zobaczył, to i tak bym ich nie zamontował. - Dlaczego nie? - Bo to Ku, używaliśmy ich na Nexusie jako zwiadowców. Ledwo w ogóle przestrzega jakichkolwiek zasad i jeździ jak szaleniec. Gdyby wbił sobie do tej swojej głupiutkiej główki, że jego podrasowany motocykl jest niewidoczny, śmigałby wszędzie za dnia. Mielibyśmy stłuczki na każdej drodze stanowej, na jaką w ogóle by wjechał. Założyłem mu maskowanie i

55

ostrzegłem, że może go użyć tylko w nagłych przypadkach, a jeśli to zrobi, policja zacznie go ścigać. Musiałam się z nim zgodzić. Wing był zagrożeniem. On nie spowodowałby jednego wypadku – byłby powodem wielu. Ludzie mogą ucierpieć, a nawet zginąć. Sean warknął pod nosem. - Arland ignoruje moje wiadomości. - Próbowałeś wysłać mu buziaczka? Przez moment na mnie patrzył. - Może aż tak mu się nie podobasz. Poklepał nadajnik w uchu. - Właśnie minęli Madisonville. Rozrzucili na drodze kolczatki, ale oczywiście przez nie przemknął. Pojawi się w naszym zasięgu za jakieś dwie minuty. Teksańscy stanowi musieli stwierdzić, że dopadną niezidentyfikowany pojazd, gdy tylko zabraknie w nim paliwa, bo wszystko na to wskazywało. Zamknęli też autostradę w obydwu kierunkach, przez co musieliśmy przemykać się obok ich blokady. Przez cały czas wstrzymywałam oddech. Projektor kwantowy mógł zdziałać cuda, ale nie maskował dźwięków. Spinałam się za każdym razem, gdy ciężarówka skrzypiała. Na naszej drodze stało osiem radiowozów i helikopter. Te należące do ekip telewizyjnych zostały odesłane w „interesie bezpieczeństwa publicznego”, więc przynajmniej nimi nie musieliśmy się martwić. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Arlanda. Dostał ode mnie zapasowy, przeznaczony dla gości aparat i pokazałam mu, jak z niego korzystać. Nie był do tego zbyt entuzjastycznie nastawiony. Sygnał. Sygnał. Sygnał. No dalej, Arland. Sygnał. - Ten komunikator jest absurdalny – stwierdził, gdy w końcu odebrał. Przełączyłam go na głośnik. - O co chodzi z tym przesuwaniem? Dlaczego głos nie aktywuje się od razu? - Ku będzie w naszym zasięgu za minutę i 45 sekund – powiedziałam. - Zrozumiałem. – Rozłączył się. Telefon może i był absurdalny, ale i też bezpieczniejszy od transmisji radiowych. Zadzwoniłam do siostry. Odebrała po pierwszym sygnale. - Półtorej minuty.

56

- Jasne. Zabębniłam palcami o drewnianą podłogę na tyłach ciężarówki. Uda się. Plan był prosty i bazował na tym, co wampiry potrafiły najlepiej – polowaniu. Arland złapie Ku, siostra zajmie się policją, a my stanowiliśmy drogę ucieczki. - Zamierzasz pomóc Hiru? – spytał Sean. - Chcę. - To co cię powstrzymuje? - To byłby logistyczny koszmar. Musiałabym znaleźć się z dala od zajazdu, prawdopodobnie z dnia na dzień. Draziri uderzą z całą mocą, a nie sądzę, by przejmowali się utrzymywaniem swojego istnienia w sekrecie. Jako oberżystka jestem zobowiązana unikać sytuacji, które mogą narazić zajazd na ujawnienie. - Uhum. A prawdziwy powód? - To są prawdziwe powody. - Widziałem wyraz twojej twarzy – stwierdził Sean. – Prawie się rozpłakałaś, kiedy opowiadał ci swoją historię. To by było na tyle, jeśli chodzi o enigmatyczną minę oberżystki. - To, że mu współczuję, nie znaczy, że nie potrafię obiektywnie ocenić sytuacji. Nie odpowiedział. W oddali, po mojej lewej, na niebie pojawiła się szybko rosnąca czarna kropka. Helikopter. - Trzy… dwa… - Jeden – dokończył Sean. Biała kula pochłonęła helikopter. Maud wystrzeliła wybielacz, który eksplodował szarością, gęstniejąc w powietrzu. Błysnął kolejny wybuch, oślepiająco biały, tym razem nisko nad drogą. Teksańska policja stanowa właśnie minęła przeciwpiechotne miny z wybielacza, które przed kilka minutami uzbroiliśmy. Flota radiowozów została oślepiona. Eksplozja zastygła, tracąc swój błysk. Pierwsza jej kula opadła, przyciągnięta niczym żelazo do magnesu. Karawana policyjnych pojazdów powoli się zatrzymała, a helikopter delikatnie opadł gdzieś w pobliżu, na szczęście nie na nią. Sfera zatrzyma ich na jakieś sześć minut, co wystarczy na ogłuszenie wszystkich osób w samochodach, a później rozpłynięcie się w powietrzu. Technologia wybielacza została opracowana kilka wieków temu przez śmiały galaktyczny kartel, specjalizujący się w porwaniach. Kosztowała mnie fortunę. Ryzykowałam amunicją wartą dwieście tysięcy. To były całe moje zapasy awaryjne zdobyte z profitów po szczycie pokojowym. Dwa kroki w przód, jeden w tył. Mimo wszystko wciąż byłam na plusie. Miejmy nadzieję, że zadziałają. Nie daj się złapać, Maud. Nie daj.

57

Wyskoczyłam z ciężarówki, wspięłam się do szoferki i wyłączyłam projektor kwantowy wielkości lodówki, który w niej zamontowaliśmy. Gdyby ktoś obserwował nas z autostrady, zobaczyłby, że ciężarówka Rydera nagle pojawia się znikąd. Na horyzoncie zamajaczył samotny jeździec na potężnie wyglądającym, szybującym motocyklu, przeczącym prawu grawitacji, ciągnący za sobą czarną siatkę. To był Arland, holujący podrasowany motocykl i uwięzionego Ku. Zatrzymał się przede mną z piskiem opon. - Zapakowany i dostarczony. Ku patrzył na mnie z przerażeniem w oczach. Ponad ramieniem Arlanda zobaczyłam, że zbliża się ku nas kolejny szybujący motocykl. Maud. Serce zabiło mi szybciej w piersi. Była w jednym kawałku. Wszystko dobrze. Wszystko było dobrze. Sean zeskoczył, wyciągnął wysuwalną rampę i obniżył ją na ziemię. Arland poprowadził motor do przyczepy, ciągnąc za sobą Ku. Wyciągnęłam z kieszeni kapsułkę. - Nie! – zawołał Ku. - Tak. Narobiłeś sobie kłopotów. Wsunęłam mu kapsułkę pod nos i złamałam ją wpół. Ulotnił się z niej zielony gaz, który natychmiast go uśpił. - Nieźle – pochwalił Sean. Razem z Arlandem złapali siatkę i motocykl, po czym ustawili je w przyczepie. - Jaka szkoda, że to nie działa na ludzi. – Wtedy oficer Marais nie byłby dla mnie takim problemem. Maud pojawiła się z armatką wybielacza przewieszoną przez ramię i podjechała do ciężarówki Rydera, zapinając swój motocykl obok tego, na którym jechał Arland. Podałam jej dwie kapsułki. - Odurz Winga, jeśli się poruszy. Skinęła głową. Sean zatrzasnął drzwi przyczepy. Pognałam do kabiny, otworzyłam drzwi, wspięłam się do niej i wpisałam kod w projektorze kwantowym. Mrugnęło bladoniebieskie światło agregatu. Zeskoczyłam i cofnęłam się o kilka kroków, ostrożnie stając w odpowiednim miejscu. Ciężarówka zniknęła. Gdy przyjrzało się dokładniej, można było dostrzec nieznaczne falujące zakłócenie, ale było widoczne z odległości kilkudziesięciu centymetrów. - W porządku? – spytał niewidzialny Sean. - Tak. Cofnęłam się w prostej linii i niemal podskoczyłam, gdy ciężarówka pojawiła się jakieś trzydzieści centymetrów ode mnie. Wspięłam się na siedzenie pasażera. Sean uruchomił

58

pojazd, wytoczył się z parkingu i zaczęliśmy sunąć przez trawę aż do pasa autostrady, gdzie przyspieszył. - Ile mamy czasu? – spytał. Sprawdziłam telefon. - Jeszcze dwie minuty zanim znikną efekty miny. Dwadzieścia trzy do wyczerpania projektora kwantowego. Mocniej nadepnął na gaz. Byliśmy sami w kabinie. Cała sytuacja nie była jedynie niebezpieczna, była zwyczajnie brawurowa. Gdyby ktoś nas złapał, piekielnie byśmy za to zapłacili. Sean całkowicie skupił się na prowadzeniu. Nie powiedział ani słowa, by mnie pocieszyć. Był niczym oaza spokoju. Miałam wrażenie, że gdyby nagle na niebie pojawił się statek kosmiczny i wystrzelił w naszym kierunku, Sean jakimś cudem wyciągnąłby olbrzymią broń, zestrzelił go i jechał dalej z identycznym spokojnym wyrazem twarzy. Gdyby go tutaj nie było, zrobiłabym wszystko sama, ale cieszyłam się, że jednak mi towarzyszył. - Spytałeś dlaczego muszę odmówić Hiru – zaczęłam. - Tak. - Maud. Helen. Dopiero co uratowałam je z piekła, które przeżyły. Maud zasługuje na trochę ciszy i spokoju. - Twoja siostra wyglądała na podekscytowaną, kiedy dałaś jej głowicę wybielacza. - Wiem, tego się właśnie obawiam. Jeśli zrobię coś, przez co zajazd będzie zagrożony, ona pierwsza stanie do walki. - To jej wybór. Rozdzwonił się mój alarm. Wyłączyłam go. Patrol na autostradzie zaraz się przebudzi. - Wiem, że to jej wybór. Mój szwagier ściągnął im na głowę wystarczająco dużo kłopotów. Był odpowiedzialny za ich wygnanie i po tym zwariował. Z tego, co powiedziała mi Maud, był zdesperowany i nie myślał trzeźwo, co doprowadziło do tego, że zdradził Dom, który go zatrudnił i przez to zginął. Normalnym ludzkim odruchem byłaby próba ucieczki z tamtej planety albo znalezienia jakiejś bezpiecznej kryjówki. Zamiast tego moja siostra wypowiedziała jego zabójcom krwawą wojnę, którą ciągnęła przez wiele miesięcy. - Jak przystało na wampira – podsumował Sean. - Tak. Nie jesteśmy już na terytorium Świętej Elity, jesteśmy na Ziemi. Tu jest jej dom. Minie trochę czasu, zanim przypomni sobie, jak to jest być człowiekiem. Nie zamierzam dokonywać za nią wyborów, ani mówić jej, co ma robić. Nie chcę popychać jej w kierunku kolejnej krwawej walki zanim nie odsapnie po tym, przez co właśnie przeszła. Chcę dać jej szansę, by wróciła do bycia człowiekiem. – Westchnęłam. – Draziri są uparci. Zrobią wszystko, by zabić Hiru. Przeszedłeś przez… tak wiele. Jak sobie z tym radzisz?

59

- Nie mogę mówić za twoją siostrę – odparł Sean. – Każdy radzi sobie na swój sposób. Mówi się, że potrzeba spokoju i ciszy, tam, pośród krwi i śmierci myślisz tak samo, bo sobie to idealizujesz. A później wracasz do domu. – Przerwał na moment. – Wszystko wydaje się sztuczne. Wstaję, macham do sąsiadów, robię zakupy, tankuję samochód. Przez cały ten czas udaję kogoś innego i boję się, że w końcu czymś się zdradzę. - Sean… – Nie miałam pojęcia, że czuł się w ten sposób. Spojrzał na mnie ze stanowczym wyrazem twarzy. - Cisza i spokój nie pomagają, bo nie ma w nich tego, co jest złe. To siedzi wewnątrz mnie. W tym momencie, odkąd wróciłem do domu, czuję się najbliżej normalności. Sięgnęłam w bok i ujęłam jego dłoń. Spojrzał na mnie, w jego złotobrązowych oczach błysnęło światło. - I to. – Ścisnął delikatnie moją rękę. – To wydaje się normalne. Czuję się jak w domu. Usłyszeliśmy za sobą syreny. Nadal trzymał moją dłoń, mocne palce owinięte dookoła moich. Pamiętam, jak odchodził ode mnie w kierunku rozcięcia między światami. Chciał poznać galaktykę i był winien Wilmosowi przysługę. Przeszedł przez nie i zniknął, a ja stałam na trawie, obejmując się ramionami. Goście odchodzili, a my zostawaliśmy, takie było prawo życia oberżysty. Moi rodzice zniknęli, brat odszedł, by ich szukać i też zniknął, Maud wyszła za mąż… Ale Sean wrócił. Był ze mną w kabinie, trzymał mnie za dłoń i nie chciał jej puścić. - Zwolnij – powiedziałam. – Zbliżają się. Minęliśmy drogowskaz do Leony. Syreny doganiały nas, coraz głośniejsze. Zerknęłam w lusterko, radiowozy były tuż, tuż. Jeszcze pół minuty i przemkną obok. - Skręć w prawo. Sean przeciął trawę. Ryder zakołysał się na boki, zmagając się z nierównym podłożem i wyjechał na wąską drogę dojazdową. Flota stanowych minęła nas, zawodząc wściekle. Sean zaśmiał się pod nosem radośnie i wilczo. - Nie wracaj do Wilmosa. – Nie chciałam tego mówić, a przynajmniej nie w taki sposób, ale zaczęłam i musiałam dokończyć. – Zostań ze mną, a przynajmniej na jakiś czas. - Zostanę – obiecał. Odwróciłam spojrzenie, a on zaczął hamować. - Jedź dalej tą drogą – nakazałam. – Wyjedziemy przy Buc-ee’s. - Uwielbiam te sklepy. A kto nie uwielbiał Buc-ee’s? Jako sieć olbrzymich stacji benzynowych, połączonych z restauracjami oferowała wszystko, począwszy od parfaitów5 i pięćdziesięciu rodzajów suszonego mięsa, aż po typowe dla Teksasu produkty. Zawsze były wypełnione samochodami 5

Parfait – mrożony deser z bitej śmietany i owoców.

60

oraz podróżnymi, których cieszył łatwy dostęp do dystrybutorów z paliwem i czystych toalet. Musieliśmy jedynie przemknąć obok stanowych, strzegących wyjazdu i wtopić się w tłum. No i w końcu to pan Rodriguez wisi mi przysługę, a nie na odwrót. - Dlaczego ty chcesz pomóc Hiru? – zapytałam Seana, gdy zatrzymaliśmy się na ogromnym parkingu. - Bo ktoś wysadził ich planetę, a teraz próbuje ich wytępić. Ktoś musi temu zaradzisz. I dlatego, że się zgodzisz i będziesz miała w tym swój udział, a nie chcę, żebyś była w tym sama. - Skąd masz pewność, że się w to wmieszam? Uśmiechnął się do mnie, znów wyglądając jak dawny Sean Evans. Zmiana była tak nagła, że zamrugałam, by upewnić się, że sobie jej nie wyobraziłam. - Bo troskliwy miś z ciebie. - Co? - Jesteś typem osoby, która mając na sobie najpiękniejszą sukienkę wysiadłaby z samochodu w środku burzy, by zabrać z drogi zmokłego psa. Pomagasz ludziom, Dina, to właśnie robisz. A Hiru potrzebują pomocy. - Jestem wrażliwa – odparłam. - Daję ci czas do dzisiejszego wieczoru – stwierdził. – Nie wytrzymasz nawet doby, daję sobie prawą rękę uciąć.

*** Sean wycofał ciężarówkę na mój podjazd i zatrzymał się na moment, myśląc nad czymś. - Co jest? - Zastanawiam się, czy twoja siostra nie zamordowała Arlanda. - Zrobiła to? Pochylił głowę, nasłuchując. - Nie, nadal ich słyszę. Niech to szlag. Cóż, człowiek może sobie pomarzyć. Zaparkował ciężarówkę. Wysiadłam i otworzyłam bagażnik. Maud wyskoczyła na trawę, odgrodzona od ulicy ładunkiem pojazdu. Na twarzy przybrała obojętną maskę. Arland zniósł Ku i jego motocykl z ciężarówki. Machnęłam dłonią – długa, giętka gałąź wystrzeliła z ziemi, owinęła się dookoła Ku oraz pojazdu i wciągnęła ich z powrotem. - Zabierz go do stajni – wymamrotałam. – I zatrzymaj tam. Arland zeskoczył na ziemię. - Dobrze się bawiłem. Dziękuję ci za to miłe rozproszenie. - Dziękuję za twoją pomoc. Arland uśmiechnął się, odsłaniając ostre kły i wszedł do zajazdu.

61

Zamknęłam bagażnik i machnęłam do Seana. Odjechał, miał zwrócić samochód i wrócić swoim. Bestia wybiegła przez swoją klapkę w drzwiach i wskoczyła prosto w moje ramiona. Uściskałam ją, ale kręciła się na boki z taką mocą, że musiałam ją odstawić. Umknęła, po czym z czystej psiej radości, zaczęła robić kółka, podwijając ogon dla większej szybkości. - Gdzie Helen? – Maud zmarszczyła brwi. - W kuchni. W ścianie otworzyło się okno. Helen niepewnie siedziała na stołku obok dużego garnka. Ktoś założył jej jeden z moich fartuchów w słoneczniki. Mieszała dużą łyżką zawartość naczynia. Dookoła niej owijały się liany wytworzone przez zajazd, gotowe złapać ją, gdyby spadała. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i zrobiłam jej zdjęcie. - Zmusił ją do pracy? – Maud patrzyła z niedowierzaniem. Orro powiedział coś swoim zgrzytliwym głosem. Helen skinęła, po czym dodała coś do zupy. - Tak, szefie! - Daj mi ten telefon. – Siostra wyrwała mi przedmiot z ręki i zaczęła sesję zdjęciową. Maud nie potrafiła wyczuć, że jej córka jest w kuchni. Jej moc w końcu wróci. Musi. Spędziła lata w zajeździe rodziców i nigdy nie miała problemu z połączeniem się z nim. - Więc o czym rozmawialiście z wampirem w ciężarówce? - O niczym. - Mała pogawędka o niczym, czy w ogóle nie rozmawialiście? - Nie otworzyłam ust. Nie rozmawialiśmy. Nie interesują mnie wampiry, mam ich dosyć do końca życia. Uśmiechnęłam się do niej. - Zdecydowałaś już, co zrobisz z Hiru? – spytała. - Jeszcze nie. - Tato by się zgodził – stwierdziła. – Nigdy nie potrafił się oprzeć smutnym historiom, a chyba nie ma smutniejszej od tej, którą opowiedział Hiru. - Mama by odmówiła. - Zgodziłaby się po tym, jak pierwszy Draziri pojawiłby się w progu i zacząłby grozić. - Współczuję Draziri, który spróbowałby zastraszyć mamę. – Jeśli ktokolwiek mógłby sprawić, że przemyśleliby drugi raz inwazję na Ziemię, byłaby to nasza matka. Nasi rodzice… Byli głównym celem zajazdu. To dlatego wróciłam na Ziemię i zawiesiłam ich portret w pokoju dziennym. Zamierzałam rozwinąć Gertrudę Hunt, by odwiedzało ją jak najwięcej gości. Prędzej czy później któryś z nich rozpoznałby moich rodziców i powiedziałby,

62

co się z nimi stało. Galaktyka była ogromna, a szanse na to niewielkie, ale musiałam spróbować. - Jak myślisz, co powinnam zrobić? Maud zacisnęła usta, udając pogrążoną w myślach. - Myślę, że powinnaś zrobić to, co uważasz za słuszne. - A powiedziałaś, że to ja zmieniłam się w mamę! Maud skierowała się do kuchni. - Nie zrzucisz podjęcia decyzji na mnie. To ty jesteś oberżystką. Wywróciłam oczami i ruszyłam jej śladem. - Mamusiu! Helen zeskoczyła ze stołka, przemknęła przez pomieszczenie i wskoczyła w ramiona Maud. To był niesamowicie wysoki wyskok, jak na pięciolatkę. - Tu jest mój cukiereczek! – Maud komicznie się zmarszczyła. Helen zrobiła to samo i potarły się nosami. - Jestem zuch-szefem – oznajmiła Helen. - Sous6 – mruknął Orro ze spiżarni. - I muszę mówić głośno „tak, szefie”. Były takie słodkie. Takiego przymiotnika zazwyczaj nie użyłabym w połączeniu z moją siostrą. Jak mogłam je narażać? Choć paskudna prawda była taka: Hiru potrzebowali pomocy, a my musimy odnaleźć rodziców. Razem z Maud krążyłyśmy wokół tematu, ale obydwie wiedziałyśmy, co zostało niedopowiedziane. To nasza najlepsza szansa na odnalezienie mamy i taty. A jeśli moja siostra zorientuje się, że waham się z powodu obawy o jej bezpieczeństwo, obedrze mnie żywcem ze skóry. - Kiedy razem z Klausem pojawiliście się, żeby powiedzieć mi, że zajazd rodziców zniknął, byłam w całkowicie innym miejscu. – Maud podrzuciła Helen i złapała. Dziewczynka zapiszczała ze śmiechem. – Byłam żoną syna Marshala, który w przyszłości miał zająć miejsce ojca. Mój świat był wówczas ułożony. Wiedziałam, dokąd zmierzamy, i jak osiągniemy to, co planujemy osiągnąć. Miałam swojego męża i jego Dom, a także wszystkich rycerzy, służących mu i darzących go szacunkiem. Miałam przyjaciół. Byliśmy podziwiani, ja, Melizard i nasze piękne dziecko. - A teraz? - A teraz znam prawdę. Mężowie mogą się odkochać. Przyjaciele mogą zdradzić. Ale kiedy utkniesz w piekielnej norze z dala od domu, twoja rodzina poruszy niebo i ziemię, by cię odzyskać. Musimy ich odzyskać, Dina. Zrobiliby dla nas to samo. 6

Sous-chef de cuisine – szef kuchni, drugi w „kuchennej” hierarchii.

63

Zajazd zadzwonił dwukrotnie, szybko. No oczywiście. - Kto to? – spytała Maud. - Miejscowy policjant. – Stworzyłam sobie najkrótszą drogę do drzwi. - Przyjaciel? - Nie. - Wie? - Wie, po prostu nie może niczego udowodnić. Drzwi otworzyły się szeroko, a ja posłałam oficerowi Maraisowi uśmiech, którego nie odwzajemnił. Zwykle nie był w skowronkach, gdy tylko mnie widział. Szczupły, ciemnowłosy, na oko trzydziestolatek. Oficer Marais zerkał na mnie przez szklane drzwi. Bestia, stojąca u moich stóp, zaszczekała ostrzegawczo. - Oficer Marais, cóż za niespodzianka. - Panno Demille. Ojciec zawsze powtarzał, że wszyscy ludzie mają w sobie magię. Większość z nich nigdy się o tym nie dowiadywała, bo nigdy nie próbowała zrobić niczego niezwykłego. W niektórych uzdolnionych jednostkach wydobywała się ona jednak na powierzchnię. Oficer Marais był jedną z nich. Jego zmysł intuicji był wyostrzony do nadprzyrodzonej perfekcji. Utożsamiał zajazd z miejscem, w którym ciągle dzieją się dziwne rzeczy i zorganizował nam nadzór na pełną skalę, dlatego też wdał się w bójkę z wampirzymi rycerzami. Jak można się domyślić, potraktowali jego krążownik swoimi krwawymi maczugami, a on sam skończył w mojej stajni związany niczym jeleń, podczas gdy dwoiłam się i troiłam, by sfałszować nagranie z jego kamery z deski rozdzielczej oraz naprawić uszkodzony krążownik. Udało mi się poradzić z kamerką, a wampiry naprawiły samochód Maraisa, tuszując wszystkie uszkodzenia. Niestety, kiedy wampirzy inżynier mówi ci, że silnik spalinowy, który chcesz, żeby naprawił, jest obelgą i naprawa go pogwałca jego przysięgę nieczynienia szkody, naprawdę ma to na myśli. Podczas naszego ostatniego spotkania Marais podzielił się ze mną wiadomością, że przez tydzień jeździł w tę i z powrotem do Houston i nie musiał ani razu tankować. Otworzyłam szklane drzwi. - Proszę, niech pan wejdzie. Zrobił ostrożny krok do przodu, jednak został w progu. Odwróciłam się do Maud i Helen, która kryła się za mamą. - To moja siostra Maud i siostrzenica Helen. Maud posłała mu uśmiech, a Helen syknęła i niczym rakieta pognała z powrotem do kuchni. - Czy to dziecko właśnie na mnie syknęło? – Policjant zamrugał.

64

- Tak – odparła Maud. – Bawi się w kota, dzieciaki tak robią. - W czym mogę panu pomóc tym razem? – spytałam. - Trzy dni temu zgłoszono tutaj zakłócanie porządku. Ludzie skarżyli się na głośne odgłosy i brak prądu. - Tak, pamiętam. Ktoś jeździł tutaj bardzo głośnym motocyklem. – I już nie mogę się doczekać, żeby uciąć sobie z tym kimś pogawędkę. - Widziała pani ten pojazd? – Wyraz jego twarzy uświadczył mnie w przekonaniu, że tylko zachowuje pozory. - Nie. - A wie pani, że dzisiaj, na autostradzie stanowej numer 45 miał miejsce pościg? - Naprawdę? - Była pani w to zamieszana? - Nie. - Czy ten pościg miał cokolwiek wspólnego z zakłócaniem porządku sprzed trzech dni? Oficer Marais naprawdę marnował się w Red Deer. Przestępczość prawie tu nie istniała, a z jego intuicją w większym mieście rozwiązywałby różne sprawy w tempie ekspresowym. Posłał mi spojrzenie „poważnego policjanka”. Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, by nie zacząć się wiercić. - Czy to ten moment, w którym powie mi pan, że zamierza odkryć, co się tutaj dzieje? - A co się tutaj dzieje? - Rozważamy udzielenie azylu kosmicie, który jest ofiarą religijnej krucjaty – oznajmiłam. – Mamy po swojej stronie wampira i wilkołaka, ale nie jesteśmy pewne, czy to wystarczy. Opuścił rękę, trzymającą notatnik. - Proszę dać mi znać, jeśli zobaczy albo usłyszy pani coś niezwykłego. - Tak zrobię, oficerze. Odeszedł i nawet jeśli wciąż go wyczuwałam, i tak odsunęłam zasłonę i obserwowałam, jak wsiada do swojego krążownika, po czym odjeżdża. - Świadomy glina – zaczęła Maud. – Nie ma nic gorszego, współczuję. - Och, a nie słyszałaś nawet połowy historii z nim związanej. Chcesz razem ze mną pogadać z Ku? - Właściwie wolałabym się wykąpać. – Posłała mi uśmiech. - Powinnaś. - Sugerujesz, że śmierdzę? - Taka drażliwa. – Wystawiłam jej język i ruszyłam w dół korytarza z Bestią podążającą za mną.

65

Wing i jego motocykl, wciąż zaplątani w sieć, leżeli na szerokim przejściu między boksami. Ku patrzył, jak nadchodzę, tymi swoimi jasnymi, okrągłymi oczkami. Przysiadłam na ławce i utkwiłam w nim spojrzenie. - Przepraszam – zaczął. Przeprosiny były krokiem w odpowiednim kierunku. - Naraziłeś zajazd na zagrożenie. Sprawiłeś panu Rodriguezowi kłopoty. Prawie się zabiłeś. Jak myślisz, co by ci zrobili ci policjanci, gdyby cię złapali? Opuścił głowę tak bardzo, jak tylko mógł, usiłując wyglądać na mniejszego. - Co było takie ważne, że pognałeś za tym w świetle dnia? Zamrugał oczkami. - Prezent. - Jaki prezent? Zaczął szamotać się w sieci. Skinęłam głową. Z sufitu opadła wąska lufa i wystrzeliła w sieć impulsem niebieskiego światła, pod wpływem którego się rozpadła. Ku stanął na nogach i otworzył duży pojemnik przy swoim podrasowanym motocyklu. Sięgnął do niego i wyciągnął jasnoczerwoną gwiazdę betlejemską. Wyrastała z doniczki owiniętej złotą folią. - O to chodziło? Pokiwał głową. - Ukradłeś ją? - Kupiłem. - Czym za nią zapłaciłeś? Z kieszeni w szelkach wyciągnął garść małych złotych kropel o kształcie łez. No, komuś się dzisiaj poszczęściło. - Dlaczego? Przykucnął na podłodze, górując nad kwiatem. - Jest jak dom – odparł ściszonym głosem. - Tęsknisz za domem? Przytaknął. Cały mój uzasadniony gniew wyparował. Wszechświat był olbrzymi, a Ku taki malutki. - Więc dlaczego go opuściłeś? - Przygody – przyznał. - Możesz wrócić? Znów pokiwał głową. - Kiedy będę bohaterem.

66

- Wiesz co? Dostarczenie mi wiadomości o mojej siostrze było według mnie całkiem bohaterskie. - Nie wystarczy. – Uniósł ramiona i zakreślił nimi koło. – Wielki bohater. Spojrzał na mnie, jakby czekając, aż potwierdzę, że to był szlachetny cel. - Każdy ma jakieś marzenie – stwierdziłam. – Jesteś odważny i dobry. Pewnego dnia zostaniesz wielkim bohaterem. Ku uśmiechnął się do mnie, odsłaniając buzię pełną przerażających, dinozaurzych zębów. - A tymczasem zostaniesz w zajeździe – oświadczyłam. – I nie próbuj uciekać, nie pozwoli ci na to. Chodź, znajdziemy jakieś miłe miejsce dla twojego kwiatka i damy mu trochę wody.

*** Tworzenie pokoju dla Ku było zdecydowanie łatwiejsze niż przebudowywanie sufitu dla Hiru. Wykonywałam ich już kilka w zajeździe rodziców, zanim w ogóle zostałam oberżystką. Zaczęłam od tradycyjnego motywu drewnianych ścian, splecionych ze sobą paskami oraz podziałem na trzy piętra. Pierwszym był parter i podłoga, drugi został pokryty drewnianymi poduszkami, a trzeci tworzył loft z hamakiem tuż przy oknie, dzięki czemu Wing będzie mógł wyglądać na zewnątrz. Dodałam kilka sznurów i lian. Zanim znaleźliśmy się razem w progu pokoju, Gertruda Hunt zdążyła wyciągnąć rośliny ze schowka, przez co Winga powitały girlandy kwitnących winorośli. Ku chwycił mocniej swoją gwiazdę betlejemską, wspiął się szybko po linie na loft i wylądował w hamaku. Wypróbowanie wszystkich lian zajmie go na co najmniej kilka godzin. Właśnie skończyłam go kwaterować, gdy magia rozdzwoniła się w mojej głowie. Dźwięk był głębszy niż zazwyczaj. Zastanowiło mnie to przez chwilę i w końcu zrozumiałam. Pan Rodriguez. Wyjrzałam przez okno w korytarzu. Biała furgonetka bez szyb czekała kulturalnie na końcu podjazdu. Kiedy odwiedziłam pana Rodrigueza, zrobiłam to samo. Wkroczyłam na teren jego zajazdu i czekałam. Gdy nikt nie wyszedł, by mnie wyrzucić, podeszłam bliżej. Nie znałam obowiązującej etykiety, jednak to, że musieli czekać, nie wydawało mi się odpowiednie. Zeszłam na dół, wyszłam na zewnątrz i pomachałam w kierunku vana. Wycofał się, narwócił i wjechał na mój podjazd. Wysiadł z niego pan Rodriguez, na oko pięćdziesięcioletni, o brązowej karnacji, przystrzyżonej brodzie i ciemnych włosach przyprószonych siwizną. - Dina. - Panie Rodriguez. – Podeszłam bliżej, a wtedy mnie uścisnął. Prawdopodobnie naruszało to etykietę, ale nieszczególnie mnie to obchodziło. Z pojazdu od strony pasażera wyskoczyła jego młodsza wersja. - To mój syn, Tony.

67

Wymieniliśmy uścisk dłoni. Tony wydawał się być w moim wieku, miał takie same ciemne włosy i oczy, jak jego ojciec. - Wejdźcie, proszę. – Poprowadziłam ich do pokoju dziennego. – Chcielibyście napić się mrożonej herbaty? - Nie mam nic przeciwko – odparł pan Rodriguez. Poprowadziłam ich na patio przez kuchnię. Tony nie przyglądał się otwarcie Orro, ale zdecydowanie zerkał w jego kierunku. Wskazałam im miejsca na patio z tyłu zajazdu, wróciłam po herbatę, przy okazji robiąc unik, gdy Orro niemal znokautował mnie tacą, na której znajdował się dzbanek z napojem, trzy szklanki wypełnione lodem oraz talerzyk wypełniony maleńkimi przystawkami. Przygotował przysmażone na złoto krabowe ciasteczka, pokryte porcją jakiegoś białego sosu i zieloną cebulką. - Dziękuję – wyszeptałam bezgłośnie i zaniosłam tacę na zewnątrz. - Masz taki piękny dom – pochwalił pan Rodriguez. Podziękowałam, rozlewając herbatę i usiadłam. Moi towarzysze poczęstowali się przystawką. Spróbowałam jednego ciasteczka. Jedzenie potraw przygotowanych przez Orro nie do końca można było nazwać nirwaną, ale było bardzo bliskie temu bez oświecenia7. - Czy wszystko się udało? – spytał w końcu starszy z mężczyzn. - Na tyle, na ile mogło – odparłam, upijając łyk herbaty. Jakby to ująć, by go nie urazić, ani niczego nie zainsynuować. – Właśnie go zakwaterowałam. Chyba czuje się komfortowo w swoim pokoju. - Dlaczego w ogóle wyjechał? – zapytał Tony. - Po kwiatka. Przypomina mu o domu. - Ach – wtrącił pan Rodriguez. – Pewnie jest w trakcie wyprawy bohatera. - Tak mi powiedział. – Kiedy tylko wyjadą, sprawdzę to. - Ku to społeczność łowców-zbieraczy – wyjaśnił Tony’emu ojciec. Tony spojrzał na mnie z anielską cierpliwością dorosłego dziecka, które wiedziało, że nadchodzi wykład, którego nie uda mu się ominąć. - Niektórzy określają siebie dzięki staniu się świetnym łowcą albo rzemieślnikiem. Ci, którzy nie potrafią ani jednego, ani drugiego, czasami decydują się na wyprawę bohatera przez galaktykę. Muszą dokonać wzniosłych czynów i przywieźć swojemu plemieniu dowód. To przynosi ich rodzinie wielki honor. Razem z Tony’m grzecznie popijaliśmy nasze herbaty.

7

Oświecenie – finalny etap wiary w religiach Wschodu.

68

- Nie mam nic przeciwko zabraniu go od pana – oznajmiłam. – Chyba dobrze się tutaj czuje, a ja nie mam zbyt wiele na głowie, więc mogę mieć na niego oko. Nikomu nie będzie przeszkadzał, bo póki co mamy tylko trzech innych gości. - Tak sobie właśnie myślałem – odparł pan Rodriguez. – Mam w furgonetce jego rzeczy. - Żadnych Oporianów? – spytał Tony. Oporiani byli w zasadzie większą wersją Ku. Choć pochodzili z różnych planet, wyglądali naprawdę podobnie. Oprócz tego twierdzili, że Ku są całkiem smaczną przekąską. - Żadnych, tylko nasz stały gość, wampir i Hiru. - Hiru? – Pan Rodriguez nieco się przybliżył. – To rzadkość. - Tak, to była prawdziwa niespodzianka. - Jaki pokój dla niego stworzyłaś, o ile mogę spytać? Według powszechnej wiedzy powinien być czarny i pozbawiony okien, ale zawsze w to powątpiewałem. - Trochę ciężko to wyjaśnić. Mogę pokazać, jeśli pan chce. Skinęłam w kierunku zajazdu. Ze ściany wyłonił się ekran, na którym pojawił się pokój Hiru z unoszącymi się chmurami. Zajazd zawsze nagrywał dla mnie filmy na moment przed wprowadzeniem się gości. Pan Rodriguez wpatrywał się w niego w milczeniu. - Myślisz, że mógłbym go zobaczyć? Osobiście. To byłoby naruszenie prywatności gościa. - Z chęcią stworzę duplikat. Trzy minuty później staliśmy w dokładnej replice pokoju Hiru. Tony zanurzył dłoń w basenie, a pan Rodriguez wpatrywał się w chmury, których blask oświecał jego twarz. - Dlaczego niebo? – spytał. - Wydawało mi się odpowiednie. Gościowi się spodobało, uwielbia unosić się na wodzie i w nie wpatrywać. – Dokładnie to robił przez ostatnich kilka godzin. Pan Rodriguez zmarszczył brwi. - Nie wiem, czy ktoś ci już to mówił, ale masz dar. Och, wow. To największy komplement, jaki oberżysta może powiedzieć drugiemu. - Dziękuję. Znów spojrzał na niebo. - To daje do myślenia. - Oczywiście przez to, że goszczę tutaj Hiru, jestem zagrożona atakiem Draziri – zaczęłam. – Jakie jest co do nich stanowisko Zgromadzenia? - Obawiasz się, że pojawią się z ich strony jakieś reperkusje, jeśli nadal będziesz udzielała mu schronienia? - Nie, ale wraz z przybyciem Draziri, rośnie ryzyko ujawnienia się. Nie dbają o to.

69

- To nie twoje zmartwienie – stwierdził surowo pan Rodriguez. - Tato! – odezwał się Tony. - Wybacz, to zabrzmiało ostrzej, niż zamierzałem. – Wyglądał, jakby ktoś udzielił mu nagany. - Jest nas piątka – wyjaśnił Tony. – Musi sobie z nami radzić całymi dniami, więc ma małe problemy z wyłączeniem swojego trybu tatuśka. - Miałem na myśli, że to, co zrobią Draziri, jest ich problemem. Ty, jako oberżystka, masz tylko jedno zadanie: zapewnić swoim gościom bezpieczeństwo. To podstawa tego, kim jesteśmy. Przyjęłaś Hiru jako swojego gościa. Od teraz twoją odpowiedzialnością i obowiązkiem jest zrobienie wszystkiego, co konieczne, by ochronić go przed zranieniem. Nawet jeśli z tego powodu Draziri będą chcieli przepuścić inwazję na planetę, to nie twoje zmartwienie. Jesteś zobowiązana tylko swojemu gościowi, a Zgromadzenie o tym wie. Draziri nie są pierwszym, ani ostatnim zagrożeniem, z jakim przyjdzie nam się zmierzyć. Nie będziemy się kulić ze strachu. Okej. Miło, że to sobie wyjaśniliśmy. - Dobrze wiedzieć, że istnieje zagrożenie – dodał. – Pomogę ci przesłać wiadomość do Zgromadzenia. Przynajmniej tyle mogę zrobić. Jeśli przyjdzie nam powstrzymywać wydarzenie o takiej skali, najlepiej być na nie przygotowanym. - Dziękuję. Może chcielibyście zostać na obiad? - Żartujesz sobie ze mnie? – spytał Tony. – Jasne. - Jak widać chcemy. – Pan Rodriguez uśmiechnął się szeroko. Poprowadziłam ich do jadalni. Niebezpieczny, czy nie, prawidłowo, czy nie, Hiru był moim gościem, co do tego nie było żadnych wątpliwości. Zrobię wszystko, co będzie konieczne, by zapewnić mu bezpieczeństwo. Wciąż nie wiedziałam jednak, czy przyjmę jego propozycję.

*** Postanowiliśmy zjeść obiad na ganku. Zimy w Teksasie miały większe humorki niż emonastolatki, a skoro dni okazały się być dziwacznie ciepłe i piękne, szkoda byłoby to zmarnować. Orro godzinami biegał po kuchni, tnąc, próbując i doprawiając dania, a zapach, który dochodził z jego kuchenki, sprawiał, że ciekła mi ślinka. Pan Rodriguez razem z synem usiedli na zewnątrz, gawędząc z moją siostrą, Arlandem oraz Caldenią. Śmiech wampira słyszałam nawet w pokoju dziennym, brzmiał jak chichoczący tygrys. Helen i Bestia biegały po trawniku. W garażu znalazłam podkręconą piłkę o wielkości grejpfruta, która wykonywała na trawie skręty i zmieniała kolory, za którą dziewczynka i pies

70

z dziką radością ganiali. Zaprosiły do zabawy Wypruwacza Dusz, ten jednak odmówił i ze zgorszeniem obserwował ich zza okna. Początkowo Wing nie chciał wyjść, bo stawienie czoła panu Rodriguezowi było dla niego zbyt przerażające, ale zapach tego, co przygotował Orro, w końcu dotarł do jego pokoju, co w końcu zwabiło go do stołu. Pan Rodriguez udawał, że go nie widzi. Wszyscy tutaj byli, za wyjątkiem jednej osoby. Wycofałam się do kuchni i zadzwoniłam do Seana. - Tak? - Co masz w planach na obiad? - To i tamto. Najprawdopodobniej zamierzał zjeść coś w pustej kuchni. Nie widziałam, żeby zbyt często opuszczał osiedle. Pewnie nie miał nawet zrobionych zakupów. Wyobraziłam go sobie siedzącego samotnie przy stole, wpatrującego się w kawałek spleśniałego sera. - Przygotowujemy duży obiad. Wpadnij. - Mógłbym. - Chciałabym, żebyś przyszedł. - W takim razie będę. Uśmiechnęłam się, odłożyłam telefon, przeszłam w dół korytarza i zapukałam do pokoju Hiru. - Wejdź – rozległ się cichy głos. Drzwi otworzyły się i weszłam do środka. Hiru stał w basenie, woda sięgała mu do szyi. - Mamy zamiar zjeść obiad. Wiem, że nie spożywasz naszego jedzenia, ale przyszłam zaprosić cię, byś dotrzymał nam towarzystwa. - Miło z twojej strony, ale moja obecność sprawia, że inni czują się niekomfortowo. Wiedział. - Przystosują się. - Wolałbym nie. - W takim razie nie będę na ciebie naciskać, ale jeśli zmienisz zdanie, jesteś mile widziany. - Dziękuję. Poczułam, że Sean przekracza granice, poszłam go przywitać i poprowadziłam do stołu. Zajął miejsce naprzeciwko mnie. Wszyscy usiedli, nawet Orro do nas dołączył. Dopiero po kilku daniach udało nam się z Caldenią przekonać go, że wolałybyśmy, żeby usiadł razem z nami, a nie czai się w kuchni i obserwował, jak pochłaniamy rezultaty jego kulinarnych czarów. W końcu uległ, ale wyłącznie, by wyjaśnić różnicę między zwykłymi, a oficjalnymi posiłkami.

71

Uczta była przepyszna. Bochenki świeżo upieczonego chleba walczyły o miejsce z wędzonym kurczakiem i mięsnymi mostkami tak delikatnymi, że rozpadały się pod naciskiem widelca. Olbrzymie miski oferowały świeże sałatki, pierwsza z ogórkiem, pomidorem, awokado i zieloną cebulką, doprawiona pysznym połączeniem oleju i octu, druga z żurawiną, szpinakiem i jakimś miodowym dressingiem, który sprawił, że wyszedł ze mnie prawdziwy żarłok. Kiedy byliśmy mniej więcej w połowie posiłku, na zewnątrz wyszedł Hiru. Nie usiadł przy stole, ale stworzyłam dla niego miejsce obok, na którym przysiadł. Nic nie powiedział, po prostu obserwował, jak rozmawialiśmy, śmialiśmy się i sięgaliśmy po nasze jedzenie. To było o niebo lepsze od siedzenia w samotności w ciemnym pokoju. - Jeśli zjem jeszcze kęs, padnę – oświadczył Tony i natychmiast sięgnął po jeszcze jeden mięsny mostek. Sean, który obserwował go uważnie przez cały czas, w końcu delikatnie się uśmiechnął. - Skończyłam! – oznajmiła Helen. - Czy mogę odejść od stołu? – poprawiła ją Maud. - Mogę odejść od stołu – wyrecytowała Helen. Maud otworzyła usta, jednak szybko zrezygnowała. - Tak, możesz. Helen chwyciła piłkę leżącą pod stołem i rzuciła ją na trawę. Bestia pomknęła ku niej, zupełnie jakby ktoś wystrzelił ją z małej armatki dla Shih-Tzu. Hiru obserwował jak biegają po trawniku. Zajazd zadzwonił. Ktoś przekroczył granicę. Właściwie trzy osoby, dwie ze wschodniej strony i jedna z południowej. Popchnęłam magię. Korzenie zajazdu zadrżały w oczekiwaniu, ledwo skryte pod całym trawnikiem. Południowy intruz wałęsał się niespiesznie po podjeździe, dwójka jego przyjaciół przesunęła się cicho wzdłuż granicy w kierunku miejsca, w którym bawiła się Helen. Nieźli byli. Powinnam widzieć ich ze swojego miejsca, ale przestrzeń była pusta. Sądząc po ich ruchu, musieli pobiec i skryć się w ziemi. Sean spojrzał na mnie pociemniałymi oczami. Albo ich słyszał, albo wyczuwał. Bardzo delikatnie potrząsnęłam głową. - Wybaczcie mi, proszę. Uniosłam miotłę, podeszłam do frontowych drzwi i pstryknęłam palcami. Ze ściany wysunął się ekran, na którym pojawiła się znajdująca na podjeździe istota podobna do człowieka, odziana w długi czarny trencz. Jego poły powiewały, kiedy szedł przed siebie.

72

Rzędy pasków osłaniały mu rękawy. Miał na głowie kaptur, spod którego wypływały jasne, niemal białe włosy. Interesujące. Nigdy wcześniej nie wyczuwałam takiego gościa. Otworzyłam drzwi, zostawiając siatkę na owady, oparłam się o miotłę i czekałam. Nie podszedł, on lekko przysunął się niczym pełen gracji tancerz. Zły znak. Zajazd znowu rozdzwonił się w mojej głowie. Ekran za mną rozdzielił się, pokazując dwie podejrzane postacie, jedna leżała płasko na ziemi, druga kryła się za drzewem. Każda dzierżyła broń, którą skaner zajazdu podkreślił bielą. Długa lufa i zakrzywiona kolba. Karabiny iglicowe. Jeden wystrzał wystarczał, by sparaliżować, a czasami nawet zabić, jeśli waga celu była zbyt niska. Iglica nie zdołałaby przebić się przez metal Hiru, one były przeznaczone dla nas. Intruz dotarł do mnie, dom skrywał go przed widokiem ulicy. Opuścił kaptur. W słabym świetle można byłoby go pomylić z człowiekiem. Pięknym, niemal anielskiej urody człowiekiem. Miał skórę o złotej tonacji, która wyglądała na jedwabiście miękką. Z jego głowy wyrastały białe włosy, bez śladu srebrnych, czy blond kosmyków, których końcówki stawały się czarne. Grube, pierzaste brwi przybysza również były białe i kończyły się czernią. Spod nich spoglądały na mnie duże oczy o turkusowych tęczówkach, pełnych wewnętrznego ognia, wyglądały jak dwie akwamaryny. Jego czoło znaczyły lśniące srebrne linie, zwijające się w skomplikowany wzór. W nosie z zarysowanym grzbietem nie było nozdrzy - rozszerzał się w coś, co przypominało dziób. Proste cięcie ust i niczym wyciosana z kamienia szczęka, wyglądająca jak ludzka. Gdyby wpaść na niego w klubie albo natknąć się po zmroku w słabo oświetlonym miejscu, można byłoby pomyśleć: „Cóż za przystojny mężczyzna”. Jednak stał zaledwie kilka kroków dalej, w pełnym świetle późniego popołudnia. Idealna skóra nie była tak naprawdę obnażonym naskórkiem, a króciutkim i gęstym futrem. To, co wydawało się być włosami, było cienkimi, delikatnymi piórami. Draziri. Sądząc po randze na czole, członek wyższej kasty. - Dobry wieczór – przywitał się kulturalnym, czystym głosem. W przeciwieństwie do Hiru z pewnością miał dostęp do drogiej technologii. - Dobry wieczór. - Chciałbym wynająć pokój. - Nie mamy żadnych wolnych miejsc. Zamrugał, przesuwając pierzastymi rzęsami po policzkach. - Powiedziano mi, że w twoim zajeździe zatrzymało się kilku gości i masz wiele zakwaterowań.

73

- Jeśli dobrze znasz oberżystów, powinieneś wiedzieć, że zastrzegamy sobie prawo do wyboru naszych gości. W tym momencie, niestety, nie mogę zapewnić ci pokoju. Może innym razem. - Muszę dostać pokój. - W Dallas znajduje się inny wspaniały zajazd, to tylko kilka godzin stąd. Draziri zbliżył się. - Wiem, że Hiru jest tutaj – oznajmił cichym głosem, z wyraźną groźbą. - Powinieneś już iść. – Zrozum aluzję. - Wpuść mnie. To nie potrwa długo. - Hiru jest poza twoim zasięgiem. - Masz taki piękny zajazd – stwierdził. – Słyszę innych gości i dziecko bawiące się na trawie. Ty łajdaku. Obrali za cel Helen, to był ich plan. Strzelić do Helen, a później przehandlować ją albo jej ciało za Hiru. - Znalazłaś się w skomplikowanej sytuacji. W swoim życiu przeprowadziłem już mnóstwo ataków. Możemy zrobić to w łatwy i szybki sposób, albo powolny i niechlujny. Tyle istnień może przypadkowo wejść mi w drogę. Takie słodkie dziecko. Byłoby szkoda, gdyby ucierpiała. Pozostała dwójka zbliżyła się do trawnika. Korzenie wystrzeliły, przebijając obydwa ciała. Żadnego dźwięku. Żadnego krzyku. Przyciągnęłam magię do siebie, a korzenie zatonęły w ziemi, ciągnąc za sobą dwa ciała. Rozmowy w ogrodzie zamarły. Korzenie znów pojawiły się na powierzchni. Draziri odwrócił się i zobaczył dwa truchła wystające z ziemi, każde z grubym korzeniem przebijającym usta i wychodzących z tyłu czaszki. - Masz rację, moja siostrzenica to przeurocze dziecko. Wielka szkoda, gdyby coś jej się stało – odparłam. Draziri patrzył na mnie bez mrugania. - Jesteś arogancka. Będę musiał nauczyć cię pokory. Poczułam za sobą Seana. - Nie odrobiłeś lekcji. To moje terytorium. Tutaj nawet powietrze, którym oddychasz, należy do mnie. - Zawsze dostaję, czego chcę. Tak, czy ina… - Wynocha. Odleciał z podjazdu, zupełnie jakby został odrzucony uderzeniem niewidzialnej dłoni, przeciął żywopłot i ciężko wylądował na ulicy. Rozległ się klakson samochodu, pojazd o mało co go nie potrącił. Draziri odskoczył z drogi, po czym zniknął gdzieś na osiedlu Avalon.

74

- Powinnaś była zabić strasznego białego – stwierdził Wing zza mnie. - Lepszy diabeł znany niż nie. Odwróciłam się i zobaczyłam, że Wing stoi w progu kuchni. Pióra na jego czubie leżały tak płasko przy głowie, że wyglądały niemal jak mokre. Był przerażony. - Słyszałeś o Draziri? Ku skinął głową. - Nie zabijają, bo są głodni. Zabijają, bo to lubią. - Będziesz bezpieczny w zajeździe – zapewniłam go. - Wiemy, jak wygląda – dodał Sean. – Poznamy jego imię, a później dowiemy się, jak go załatwić. Wsunęłam dłoń do kieszeni, wyciągnęłam dolara, którego Sean dał mi wcześniej i oddałam mu go. - Jesteś zatrudniony. - Stawiasz twarde warunki – stwierdził, przyjmując banknot. - Wiem. – Otoczyłam Winga ramieniem. – Chodź, nie dokończyliśmy obiadu. Wszyscy przy stole spojrzeli nam mnie. Helen siedziała na kolanach Maud. - Znaleźli mnie – stwierdził cicho Hiru. W jego głosie pojawiło się okropne zrezygnowanie. Brzmiał jak istota, która patrzyła pewnej śmierci w twarz. Odkryli świat pełen okrucieństwa, to odkryli. - Gertruda Hunt przyjmuje twoją propozycję. Zapewnimy schronienie dla Archivariusa. Nastała cisza jak makiem zasiał. - Dlaczego? – spytał w końcu Hiru. - Bo nikt nie będzie groził mnie, ani moim gościom w moim domu. Nie zastraszą mnie, nie pozwolę im skrzywdzić mojej rodziny, nie zabiją moich gości. Draziri już zbyt długo stawiają na swoim. Muszą nauczyć się, co znaczy słowo „nie” i mam zamiar uczyć ich tej lekcji w kółko, aż zrozumieją. Nikt się nie odezwał. Arland sięgnął do przodu, nadział na widelec mostek i nałożył go sobie na talerz. Caldenia uśmiechnęła się nie odsłaniając kłów i przecięła swojego kurczaka jednym precyzyjnym cięciem noża. - Czeka nas świetna zabawa, kwiatuszku – Maud oznajmiła Helen. Dziewczynka odsłoniła dwa małe kiełki. - Deser! – ogłosił Orro. – Pieczone gruszki z dodatkiem kremu o smaku mascarpone i espresso. - To dla mnie dwie porcje – poprosił Tony.

75

Rozdział szósty Zamknęłam powieki i sprawdziłam zajazd. Kiedy ktoś wchodził do Gertrudy Hunt przez główne drzwi, jego oczom ukazywał się całkowicie zwyczajny pokój dzienny. Dokładnie naprzeciwko wejścia, na ścianie, wisiał portret moich rodziców. Nie dało się go przeoczyć. Wchodząc do zajazdu, od razu widziało się obraz. Podczas szczytu pokojowego uformowałam korytarz i nieco wycofałam portret. Gdy się do niego podchodziło, można było skręcić w prawo albo w lewo. Jedna droga prowadziła do schodów w skrzydle Świętej Elity, z kolei druga do koszar Hordy Niszczącej Nadzieję. Obydwa miejsca otwierały się na wielką salę balową. Zgodnie z ludzkimi prawami fizyki, naginałam kosmos w niewytłumaczalny sposób, jednak zajazd posiadał swój własny mikrokosmos, przechodził przez granice wymiarów i przedzierał się przez kosmiczną materię. Siłą umysłu popchnęłam do tyłu salę balową. Wślizgnęła się dalej w zajazd, a korytarze do niej prowadzące rozciągnęły się, by zachować ten sam układ wejść oraz wyjść. Trzy, sześć, piętnaście metrów… Wystarczy. Sięgnęłam w głąb zajazdu. Rdzeń pomieszczenia zapulsował i wyciągnęłam go na wierzch. Grzmot przetoczył się przez zajazd, kiedy komnata wślizgnęła się na swoje nowe miejsce tuż za portretem moich rodziców. Poczułam, jak różne kable płyną przez ściany, mocując sprzęty. Ściana pod obrazem rozdzieliła się, zupełnie jakby była z płynu i uformowała drzwi. Drewniana liana chwyciła portret, nim ten spadł na ziemię i zaniosła go do nowego pomieszczenia. Podążyłam za nią. Nowa przestrzeń miała kształt idealnej kuli o beżowych ścianach. W razie potrzeby zajazd prześle mi 360-stopniowy obraz ziem zajazdu. Pośrodku pokoju zajdowała się odsłonięta część drzewa, przypominająca sosnę albo mahoń. Była to żyjąca gałąź zajazdu, arteria prowadząca do jego serca. Utworzyłam pokój narad, główną siedzibę obronną Gertrudy Hunt. Stanęłam na drzewie, magia czekała z niecierpliwością. Zamknęłam oczy i pozwoliłam jej przeniknąć przez zmysły. Moja moc rozciągnęła się i połączyła nawet z najdalszymi odgałęziami zajazdu. Gdybym miała skrzydła, pewnie tak czułabym się rozpościerając je. Więź między zajazdem a oberżystą była mocniejsza niż ta między sługą a panem, czy zwierzęciem i jego właścicielem. Żyliśmy w symbiozie. Kiedy oberżysta umierał, zajazd zapadał w głęboki sen. Z każdym kolejnym rokiem bez połączenia oddalał się coraz bardziej, aż w końcu kostniał i umierał. Gdy odnalazłam Gertrudę Hunt, jej sen był tak głęboki, że nie miałam pewności, czy uda mi się ją dobudzić.

76

Więź działała w dwie strony. Zaledwie kilku oberżystów potrafiło przeżyć śmierć swoich zajazdów. Niektórzy umierali, inni popadali w obłęd. Zajazd zrobiłby dla oberżysty wszystko, a oberżysta z kolei miał za zadanie chronić zajazd własnym życiem. To właśnie robiliśmy. System ochronny zajazdu zaczął się przekształcać. Ostatnim razem, kiedy używałam pokoju narad, musiałam zaprogramować Gertrudę Hunt, by odpierała atak małej armii łowców głów polujących na Caldenię. Tak naprawdę pomimo liczności, działali w pojedynkę. Nie ufali sobie i nie byli zainteresowani współpracą. Metalowa mozaika na czole przywódcy Draziri świadczyła prawdopodobnie o tym, że miał swoje własne stado, klan. Stada były niesamowicie zorganizowane i zdyscyplinowane. Draziri przypuściliby atak jako drużyna. Prawdopodobnie nie próbowaliby zestrzelić Hiru z ukrycia, tak jak łowcy głów usiłowali to zrobić z Caldenią. Zamordowanie Hiru byłoby dla nich religijnym triumfem. Będą chcieli przedrzeć się przez linię obrony zajazdu i zabić ofiarę z bliskiej odległości. Sprawdziłam obraz z kamer, powoli się okręcając. Zapadała noc, ale technologia zajazdu potrzebowała zaledwie przebłysku światła, by zaprezentować idealny przekaz. Widok na sad, trawnik, dęby, ulicę, Forda F-150 należącego do Seana… Samochód Seana. Wspomniał coś o zabraniu z domu torby na noc i wyszedł zaraz po panu Rodriguezie i Tonym. Jego dom stał na końcu ulicy, więc nie miał daleko, ale ciężarówka była w pełni załadowana i zakrytą plandeką. Sprężyny w ciężarówce skrzypiały, gdy manewrował, by wjechać na podjazd za zajazdem. Sean wysiadł z ciężarówki. Miał na sobie czarne spodnie i przylegającą do ciała, gładką balistyczną koszulkę, zaprojektowaną w taki sposób, żeby zatrzymała zarówno uderzenie kuli, jak i wystrzał z broni elektrycznej o niskiej mocy. Warto było się temu lepiej przyjrzeć. Zamachałam palcami i w ścianie pojawił się ogromny telewizor, ukazujący Seana w powiększeniu. Balistyczna koszulka przylegała do niego niczym rękawiczka, ukazując kontury szerokich ramion i potężnych pleców. Niektórzy mężczyźni mieli muskularne plecy, ale byli przy tym szerocy w pasie, przez co wyglądali prawie prostokątnie. Różnica między ramionami Seana a wąską talią była bardzo wyraźna, plecy zwężały się niemal do trójkątnego kształtu. Miał długie nogi i muskularne ramiona. Podobał mi się sposób, w jaki się poruszał – szybko, pewnie, ale przy tym z naturalną gracją, która cechowała czasem bardzo silnych mężczyzn. Było coś niebezpiecznego w jego powolnych, ekonomicznych ruchach. Coś, co mówiło, że w przypadku zagrożenia jego reakcja będzie natychmiastowa i śmiertelna. A ja idiotka, mogłabym gapić się tak na niego cały dzień… - Więc o co chodzi z tobą i wilkołakiem? – Usłyszałam głos siostry tuż przy uchu. Podskoczyłam. Nie słyszałam, jak weszła. Co gorsza, nawet tego nie wyczułam.

77

- O nic. - Uhum. I to właśnie dlatego podglądasz go na dużym ekranie. - Nie podglądam. – Tak, robiłam to. - Wstrzymywałaś oddech, Dina. - Nieprawda. Maud przyjrzała się uważniej obrazowi na ekranie. - Jest całkiem gorący. - Całkiem? – Żadne całkiem. - Powinien być trochę bardziej… – Maud uniosła ramiona i rozłożyła ręce na boki. - Jaki? - Umięśniony. Szeroki. Lubię, kiedy są… duzi. - Jest wystarczająco duży. – Miał ponad 180 centymetrów. – I bardzo silny. - Och, nie wątpię, że jest silny i naprawdę szybki. Ale mógłby być… większy. Spojrzałam na nią, mrużąc oczy. - Myślałam, że przeszła ci już fiksacja na punkcie wampirów. - Nie powiedziałam ani słowa na temat wampirów. Po prostu lubię większych mężczyzn. - Jasne, aha. Sean podniósł plandekę, odsłaniając skrzynie i broń. Zarzucił długą, smukłą broń na ramię i chwycił czarną skrzynkę, która zdawała się pochłaniać światło. Maud zerknęła na ekran. - Czy to był widmowy karabin snajperski? - Uhum. Zdaje się, że najnowszy model. Broń widmowa wykorzystywała do wystrzału raczej pole elektromagnetyczne niż chemiczne reakcje. Niemal całkowicie pozbawione ruchomych części i potencjalnie zawodnych elementów, widmowe karabiny snajperskie wystrzelały pociski z prędkością 300 metrów na sekundę, poniżej prędkości dźwięku, przez co unikały wydawania odgłosów lepiej niż jakakolwiek inna znana broń. Były niesamowicie ciche. Maud przyglądała się zakręconemu kształtowi, który leżał na pace. - Chyba nie macie jednostki WCL? - Mam dwie, a oprócz tego małe lasery, stale połączone z komputerem w sieci obronnej. Ale on o tym nie wiem. - Aww – powiedziała Maud. – Przywiózł wysokoenergetyczny ciekły laser, żeby cię chronić. Lofcia cię. - Zamknij się. - A tak serio, to dość drogi sprzęt. Miała rację. Ciekłe lasery były niczym komputery. Im mniejsze, tym droższe, a przenośny model, który znajdował się w ciężarówce Seana, znacznie wykraczał poza zakres mojego

78

budżetu. Moje dwa były wielkości sedana i każdy z nich miał przynajmniej dwieście lat. W porównaniu do nowoczesnego sprzętu Seana były antykami, ale i tak dobrze sobie radziły. - Pancerz środowiskowy, peleryna kamuflująca, impuls obronny… Ma dość sprzętu, żeby wybić małą armię. Jakim cudem może sobie na to pozwolić? Może w rzeczywistości jest księciem? Umawiasz się z międzygalaktycznym lordem-broni? Ma bogatego ojca albo może wolnego brata? - Nie! Nie jest żadnym księciem ani przemytnikiem broni, jego ojciec nie jest bogaczem, tylko prawnikiem i Sean to jedynak. Przez jakiś czas był po prostu dobrze opłacanym najemnikiem. - Czyli umawiacie się? - Tego nie powiedziałam. – Technicznie rzecz biorąc jedna randka nie sprawia, że się ze sobą umawiamy. - Zakochana para, Sean i Dina… - Zaraz cię uderzę. Sean spojrzał w górę. Mogłabym przysiąc, że mnie usłyszał, ale zajazd był dźwiękoszczelny. Skoncentrowałam się i po chwili na zewnątrz rozległ się mój głos. - Hej. - Hej – odpowiedział. Nie podskoczył, chociaż wydawać się mogło, że mówię do niego znikąd. - Potrzebujesz pomocy z całym tym sprzętem? - Och, jasne, zdecydowanie potrzebuje twojej pomocy ze swoim sprzętem – wyszeptała Maud. Nadepnęłam jej na stopę, ale była szybsza i przesunęłam tylko po jej palcach. Nie było opcji, żeby słyszał wyłącznie mój głos – transmitowałam również wszystko dookoła mnie. - Masz tutaj jakąś zbrojownię? – zapytał. - Tak. - Mógłbym mieć do niej dostęp? - Pełen dostęp – szepnęła Maud, komicznie trzepocząc rzęsami. - Tak – odparłam, otwierając tunel w ziemi obok niego. – Wejdź… – jeśli dodam „do tunelu” Maud nie będzie w stanie się powstrzymać. – Na ścieżkę, którą stworzyłam. Pod ziemię. Zajazd przeniesie broń. - Pomyślałem, że odwiedzę Baha-char, kiedy skończę się przenosić – oznajmił. – Muszę porozmawiać z Wilmosem. - Jasne. Otworzę dla ciebie przejście, ale chyba będziesz musiał zabrać ze sobą Orro. Potrzebuje jakiś dziwnych przypraw, a nie chcę, by szedł tam sam. - Da się zrobić.

79

Wyszczerzył się do mnie iście szatańskim uśmieszkiem i zszedł tunelem pod ziemię. Obserwowałam, jak zajazd wchłania całą ciężarówkę, by przenieść ją do garażu, po czym zwróciłam się do siostry. - Nienawidzę cię. - Widziałaś, jak się uśmiechnął? – spytała Maud. – Myślisz, że mnie usłyszał? Ja niczego nie transmitowałam. - Taa, usłyszał cię. Sąsiedzi po drugiej stronie ulicy też. Nie potrafisz szeptać? - Czy ty się rumienisz? - Proszę bardzo! – Wysunęłam drabinę prowadzącą na strych. – Skoro się wtrąciłaś, możesz zamiast mnie sprawdzić działa impulsowe. Przydaj się na coś. - Tak, matko. – Maud przystanęła w progu i zerknęła na pokój narad. – Wracają dawne wspomnienia – dodała cichym, pełnym tęsknoty głosem. To prawda. Kiedy po raz pierwszy wyciągnęłam z głębi Gertrudy Hunt pokój narad, przekształciłam go w idealne odzwirciedlenie tego, który znajdował się w zajeździe rodziców. Matka uczyła nas wielu rzeczy w pokoju narad takim, jak ten. - Odzyskamy ich – oznajmiłam. - Tak – odparła. – Odzyskamy. Maud wspięła się na strych. Prychnęłam i poszłam obmyć twarz zimną wodą. Nie tylko się rumieniłam, cała moja twarz zdawała się płonąć.

*** Dwadzieścia minut później patrzyłam jak Sean i Orro przechodzą przez portal do słonecznego Baha-char. Sean założył postrzępiony płaszcz i ukrył twarz w głębi kaptura. Orro z kolei trzymał głowę wysoko, ale wszystkie jego kolce lekko drżały, gotowe unieść się w okamgnieniu. Naprawdę wątpiłam, żeby Draziri mogli się tam znaleźć, ale jeśli tak się stanie, pożałują tego. Wróciłam do kuchni. Pod nieobecność Orro Arland rozłożył swoją zbroję na stole w jadalni. Wyłączył światła. Świeciły się tylko dwie lampki, dając kojący, ciepły blask w maślanożółtym kolorze. Na stole leżał zestaw podobny do tego, który posłał Maud. Brzoskwiniowy blask podświetlał zawartość. Maleńkie fiolki wypełnione różnymi cieczami błyszczały słabo odbitym światłem. Z zestawu wydobywała się cicha melodia, dźwięk srebrnych dzwonków oraz miarowy śpiew żeńskich głosów był kojący, ale i tajemniczy, jakby tkały jakieś sekretne zaklęcie. Helen siedziała w rogu, zafascynowana. - Nie powinnaś być w łóżku? – zapytałam. - Nie. – Ziewnęła. – Nie jestem śpiąca.

80

- Pozwól jej zostać – powiedział Arland bardzo cichym głosem. – Pamiętam jak sam tak siedziałem, obserwując moją matkę. Te zapachy i światła są pokrzepiające. Usiadłam na krześle. W pewien sposób patrzenie na to było pocieszające. Był jakiś spokój w jego niespiesznych ruchach, jakby wcześnie setki razy przechodził przez ten rytuał. Światła igrały na jego twarzy i w kosmykach długich blond włosów, które związał w kucyk. Miał rację. Helen prawdopodobnie obserwowała jak jej ojciec albo moja siostra sprawdzają w ten sposób swoje zbroje. Przez jakiś czas pracował w ciszy. Głowa Helen zaczynała opadać. Westchnęła i położyła ją na stole. Jej oczy się zamknęły. Jeszcze nie zasnęła. Widziałam, jak drżą jej rzęsy. Kilka minut później pozwoliłam zajazdowi przenieść ją do łóżka. - Jak dobrze znasz Seana Evansa, moja pani? – spytał cicho Arland. - Tak dobrze, jak ciebie. – W zasadzie Seana znałam nawet lepiej. On, w przeciwieństwie do Arlanda, podzielił się ze mną swoimi sekretami. - Uważam, że nie jest tym, za kogo się podaje. - Dlaczego tak sądzisz? Arland uniósł dłoń, w której trzymał małe narzędzie i nakreślił niewidzialną linię. Zaczynała się nisko, zakrzywiała ku górze i w końcu przechodziła w łuk. - Tak wygląda zwykła trajektoria statku orbitującego wokół planety. Poruszył narzędziem, kreśląc kolejną linię. Tym razem zaczynała się nisko, przyspieszała i zakrzywiała w dół. Była niemal kompletnie odwrotna w stosunku do poprzedniej. - Coś takiego zrobił Sean Evans. - Nie nadążam. - Druga trajektoria gwałtownie przyspiesza przed drastycznym wzniesieniem. To mniej komfortowe dla pasażerów i trudniejsze do wykonania na statku. Mogłam potwierdzić, że to było mniej komfortowe. Czułam się, jakby nosorożec usiadł mi na klatce piersiowej. - Jest tylko jedno miejsce, gdzie taka trajektoria jest absolutnie konieczna. Atmosferyczne anomalie sprawiają, że latanie jest tam nieprzewidywalne i niebezpieczne, więc trzeba osiągnąć odpowiednią prędkość i przyspieszenie na niewielkich wysokościach, zanim wybije się poza atmosferę tak szybko, jak to możliwe, przy jednoczesnym upewnieniu się, że droga jest wolna i nie leci się prosto w stronę anomalii. - Co to za miejsce? – spytałam, choć znałam odpowiedź. - Nexus. Tak myślałam. - Nie wiem, co ci powiedział, ale zapytałem go, gdzie nauczył się latać. - Byłam przy tym. Pamiętam. Powiedział, że Wilmos go tego nauczył.

81

Arland skinął. - Poszperałem trochę w naszych bazach danych. Wilmos jest znany mojemu domowi. Daję ci słowo jako rycerz Świętej Elity, że Wilmos Gerwar zna odpowiednią trajektorię dla planety orbitującej w taki sposób. - Myślisz, że Sean był na Nexusie. Ponownie pokiwał głową. - Kupcy zatrudniają wielu najemników. - Co w tym złego, gdyby faktycznie tam był? - Nexus zmienia ludzi – odparł Arland. – Martwię się wyłącznie o twoje bezpieczeństwo. - W takim razie powinna martwić się też tobą – stwierdziła Maud stojąca w progu. – W końcu ty znalazłeś się tam dwa razy, Lordzie Marshalu. Arland uniósł głowę i przyjrzał jej się badawczo. Siostra weszła do pomieszczenia i położyła na stole swoją zbroję. Ściana w zajeździe odworzyła się i wysunął się z niej zestaw do naprawy, który wampir jej podarował. Chwyciła ciężkie pudełko, po czym położyła na stole. - Ja jestem rycerzem, od dziecka byłem szkolony do radzenia sobie z rygorami wojny. Maud rozłożyła zbroję i zaczęła ją studiować spod zmrużonych powiek, okalonych długimi rzęsami. - Zdziwiłbyś się, jak wielu rycerzy łamie się pod rygorami wojny, mój lordzie. Łamią się i uciekają, a ich honor ginie za nimi. - Ja nie uciekam, moja pani. Maud uniosła brwi. Gdybym nie wiedziała lepiej, mogłabym przysiąc, że to wampirzyca. - A ja tak, mój lordzie. I zrobiłabym to ponownie, gdyby sytuacja tego wymagała. Honor nie utrzyma mojej córki przy życiu, ale ja mogę. - Istnieje różnica między byciem ślepo przywiązanym do własnego życia a strategicznym wycofaniem się, gdy bitwa jest spisana na straty – odparł Arland, spryskując perłową substancją swoją zbroję. - Czasami bardzo ciężko jest dostrzec tę różnicę. – Maud poklepała zestaw, a ten otworzył się niczym kwiat. Ujęła długimi, eleganckimi palcami wąskie narzędzie i skoncentrowała się na ledwo dostrzegalnej skazie na prawym ramieniu. Arland zmrużył oczy. - A jednak, gdybym miał na sobie twoją zbroję, uciekałbym, moja pani. Czy to manualny terminal na twoim karwaszu? Maud skrzywiła się. - Twój herb został zniszczony?

82

- Został wyrwany z mojej zbroi, kiedy Dom Ervan wygnał mnie i mojego męża, mój lordzie. Czytałeś o tym. - Wydajesz się być tego bardzo pewna, moja pani. Posłała mu krótkie spojrzenie. - Rycerz wyszkolony do radzenia sobie z rygorami wojny, taki jak ty, powinien upewnić się, że wie doskonale, kogo wpuszcza na pokład swojego statku. Arland otworzył swoją torbę, wyciągnął z niego czarne pudełko i postawił je obok zbroi. Lite, kwadratowe, piętnaście na piętnaście centymetrów, nie miało żadnego spawu ani linii, znaczących pokrywkę. Zwykłe lite pudełko, które zdawało się pochłaniać światło. Maud szerzej otworzyła oczy. Arland wrócił do pracy nad swoją zbroją, ona również. Miała tutaj miejsce jakaś dziwna, wampirza wymiana zdań. - Wygnanie dziecka to niespotykane zjawisko – stwierdził Arland. - To prawda – zgodziła się Maud, z całych sił próbując zignorować pudełko. - Co doprowadziło do takiej decyzji? Moja siostra uśmiechnęła się. - Być może pewnego dnia ci powiem, lordzie Marshalu. - Mimo wszystko postąpiono z wami niesprawiedliwie. Dziecko zostało potraktowane niesprawiedliwie. Święta Elita ma zbyt mało dzieci, by można było je tak odrzucać, a zwłaszcza gdy są tak utalentowane jak Helen. - Jesteś zbyt miły. - Być może pozwolisz mi poprosić o miły gest w zamian – zaczął Arland. – Pozwól mi choć odrobinę naprawić niesprawiedliwość, jaka was spotkała. Przesunął pudełko w jej kierunku i wrócił do ignorowania go. Scena przed moimi oczami była o wiele lepsza niż opera mydlana. Maud dotknęła wierzchu pudełka, które samo się otworzyło. Zanurzyła palce we wnętrzu i wyciągnęła z niego herb. W przeciwieństwie należącego do Arlanda i przedstawiającego warczącego czerwonego krahra na czarnym tle, ten był cały czarny i pusty. Herb Bezdomnych. Widziałam go już wcześniej. Nosiły je wampiry, które opuszczały swój dom. Funkcjonowały identycznie jak herby Domów: kontrolowały zbroję, wysyłały sygnały, dzięki którym możliwa była komunikacja ze statkami oraz sieciami obronnymi, a także przechowywały informacje. Maud patrzyła na niego, jakby był diamentem. - Dziękuję. Arland pochylił głowę i ponownie zajął się swoją zbroją. Magia zajazdu zadzwoniła w mojej głowie. Draziri się przemieszczali. Wstałam. - Mamy gości.

83

*** Zaczęło się od pojedynczego sygnału, oznajmującego, że na granicy zajazdu znajduje się intruz. Na granicy zajazdu pojawiło się ich sześciu. Draziri się nie patyczkowali. Dobrze, bo ja też nie miałam zamiaru. Wróciłam do pokoju narad. Wing był u siebie. Helen również, Maud musiała zabrać ją na górę. Świetnie. Po zajeździe przetoczył się wysoki, niemożliwy do zignorowania dźwięk. Okiennice i ściany zabrzęczały, blokując się. W każdym pomieszczeniu zajazdu dało się słyszeć mój głos. - Gertruda Hunt jest atakowana. Będziemy znajdować się pod blokadą do odwołania. Przepraszam za niedogodności. W centrum pokoju narad czekała drewniana platforma, z której wyrastały z niej giętkie pędy, tworząc wysokie na ponad pół metra kraty. Złapałam miotłę. Rozdzieliła się na tysiąc lśniących, niebieskich witek, które wyciągnęły się w stronę mojej szaty, przylegając do skóry i kraty, którą stworzył zajazd. Dzięki temu Gertuda Hunt i ja będziemy szybsze. Ściany wokół mnie zniknęły, zamiast nich zobaczyłam 360-stopniowy obraz ziem zajazdu. W oddali, po północnej stronie, sześć pomarańczowych kul unosiło się jakieś pół metra nad ziemią, powoli torując sobie drogę na moje terytorium. Szybki skan powiedział mi, że były zaprogramowane, żeby eksplodować. Magia przemieściła się we mnie, ogłaszając nadejście kolejnego intruza. Ha! Myślał, że nie zauważę. Drogi dowódca Draziri musiał się jeszcze wiele nauczyć o zdolnościach oberżystów. Caldenia przeszła przez drzwi z lampką wina w dłoni. Uśmiechnęłam się do niej i pozwoliłam zająć jej zwykłe miejsce. Usiadła i oddała uśmiech, błyskając nieludzko ostrymi zębami. Siostra i Arland dotarli do drzwi w tym samym momencie. Zderzyliby się, gdyby nie głęboko zakorzeniona w Arlandzie uprzejmość, przez którą gładko się zatrzymał i puścił Maud przodem. Siostra wyjęła miecz. Marshal Domu Krahr miał na sobie zbroję. Maud zerknęła na Caldenię. - Droga Grace, nie czułabyś się lepiej w swoim pokoju? - Nonsens, kochana. – Oczy Caldenii zalśniły. – Uwielbiam patrzeć, jak Dina pracuje. - Draziri próbują zrobić rekonesans – powiedział Arland, obserwując roboty usiłujące dostać się na moje terytorium. – Chce sprawdzić zakres twoich możliwości. Wybrał sobie dość kosztowny sposób. - Kosztowny i bezsensowny – powiedziała Maud. – Są w jej zasięgu już od jakichś sześciu metrów. Dina nie zniszczy ich w tym samym momencie, w którym staną na granicy.

84

Skoncentrowałam się na ziemi. Obraz zachodniej części przybliżał się, stając się coraz większy i większy. Szczotka urosła do rozmiarów gór, pojedyncze źdźbła trawy utworzyły las. W tym lesie dziesiątki mrówek zmierzało w kierunku zajazdu. Przeskanowałam mrówki, kiedy po raz pierwszy poczułam, że przekraczają granicę, a teraz wyświetliłam wyniki skanu na ekranie, żeby wszyscy mogli je zobaczyć. Pojedyncza mrówka wypełniła ekran, obracała się, a obok niej wyświetlała się analiza. Patrzyłam na arcydzieło cybertechnologii: żywy insekt był pokryty egzoszkieletem z chityny, w którym niósł miliony nanobotów. Ciche i niemal niemożliwe do wykrycia przez jakikolwiek zaawansowany skaner, mrówki miały za zadanie dotrzeć do Gertrudy Hunt i zaatakować całą hordą malutkich robotów zdolnych do sabotowania każdej elektroniki. Draziri nie miał pojęcia, że architektura Gertrudy Hunt zmieniała się wedle mojego uznania. Chciał stworzyć szczegółowy plan zajazdu i znaleźć jego słabe punkty. Arland obnażył kły. - Cwany drań. - Nie tak cwany, jak mu się wydaje – wymamrotałam. Magia szarpnęła. Otworzyłam na drugiej ścianie kolejny ekran. Ukazał się na nim Hiru. - W czym mogę pomóc? – zapytałam. - Zdaję sobie sprawę… że to nienajlepsza pora. – Hiru brzmiał na zmęczonego. – Pierwszy Archivarian przybył na Ziemię. Niedobrze. - Gdzie? Hiru uniósł prawą dłoń. Ukazała się mapa Red Deer, malutka lśniąca kropka znaczyła jedną z ulic. Parking obok Walmarta. No cóż, przynajmniej nie będzie się wyróżniać. - Jak wygląda? Hiru dotknął dłoni i na ekranie wyświetlił się obraz około trzydziestoletniego mężczyzny o brunatnej skórze, z łysą głową i twarzy o inteligentnym, choć nieobecnym wyrazie. Ta nieobecność tak bardzo wskazywała na kosmiczne pochodzenie, że zmysły aż krzyczały. Chwilę mi zajęło, żeby zorientować się, co to. Jego twarz nie miała żadnych porów. Żadnych zmarszczek, niewielkich niedoskonałości czy niejednolitego kolorytu skóry. Wyglądał, jakby był z plastiku. To było dziwaczne. Ale w ciemności mógłby uchodzić za człowieka. - Archivarian musi zostać odebrany – powiedział Hiru. – Natychmiast. Zero presji. Mrówki ciągle znajdowały się w odległości jakichś dwustu metrów. Kule niebezpiecznie zbliżały się do miejsca, po przekroczeniu którego staną się problemem. - Odebranie chyba będzie musiało poczekać. Hiru się odchylił, jego oddech był ciężki.

85

- Archivarian nie będzie w stanie utrzymać swojej formy w tych warunkach planetarnych. Musi zostać zanurzony w gazie szlachetnym. Gaz szlachetny oznaczał komorę wypełnioną argonem. Bułka z masłem, ale tylko w granicach zajazdu. - Co się stanie, kiedy straci swoją formę? – zapytałam. - Jest stworzeniem zbudowanym z energii. Niedobrze. Bardzo niedobrze. Gdy energia zostanie uwolniona, może stać się wszystko – od eksplozji, przez uwolnienie światła, aż po kompletną dezintegrację struktury przestrzeni. - Musi zostać odebrany! Zaryzykowaliśmy zbyt wiele. Byłoby świetnie, gdybym wiedziała o tym wcześniej. - Ile mamy czasu? - Trzydzieści cztery minuty. Cholera. Na ścianie pojawił się zegarek, który odliczał czas do godziny zero. - No dobrze – powiedziałam. – Jak Archivarian rozpozna moich ludzi? - Weź to. – Lewe przedramię Hiru otworzyło się, ukazując mały, podobny do długopisu transmiter. – Będzie śledził sygnał. Draziri również, jeśli dodadzą dwa do dwóch. Ale kłótnie byłyby jedynie stratą czasu, którego nie mieliśmy. Kiedy już się z tym uporamy, będę musiała porozmawiać z Hiru. Skinęłam, kończąc rozmowę. - Zajmę się tym – powiedziała Maud. Kochałam swoją siostrę. - Weź mój samochód. Jest kuloodporny. Walmart znajduje się tylko jakieś siedem albo osiem minut drogi stąd. - Moja pani – powiedział Arland i chwilę zajęło mi, zanim zorientowałam się, że nie mówi do mnie. – Będę zaszczycony, mogąc ci towarzyszyć. - Dam sobie radę – odparła Maud. - Weź wampira, kochana – powiedziała Caldenia. – Nigdy nie wiesz, kiedy mogą ci się przydać mięśnie. Brwi Maud się złączyły. Włączyłam obraz z ulicy. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie. Na szczęście zajazd nagrywał to, co działo się na zewnątrz w ciągu ostatnich czterech godzin. Programowi do analizy zajęło tylko kilka sekund ukazanie na ekranie konturów czterech Draziri owiniętych naszpikowanymi techniką płaszczami. Naśladowały otoczenie jak kameleon, odtwarzając obraz ogrodzenia i krzewów z drobiazgową dokładnością. W jakiś sposób musiały też blokować ciepło ich ciał, bo nie pokazywały się na skanie w podczerwieni.

86

Draziri czekali w ciemności, dwaj przy płocie pana Ramireza i dwaj po drugiej stronie ulicy Camelot, prowadzącej do osiedla Avalon. Dobrze trafili – pan Ramirez wyszedł na cotygodniową grę w kręgle i zabrał ze sobą psa. - Na ile możesz mnie ukryć? – zapytała Maud. - Nie bój się, zrobię to w stylu naszej mamy. - Wymknięcie się to nie problem – powiedział Arland. – Gorzej będzie z powrotem. Trzydzieści minut. Musieliśmy coś zdecydować. Arland miał rację. Draziri nie będą się spodziewali, że ktoś będzie chciał wyjść, ale będą wypatrywać wracającego samochodu. Mój zasięg był ograniczony i wiązały mnie prawa oberżystów. Nie mogłam robić niczego zbyt głośno i zbyt ostentacyjnie. Draziri mogą zaskoczyć pojazd w drodze powrotnej. Jeden dobrze wycelowany pocisk z galaktycznej broni i moja siostra, Arland oraz Archivarius wyparują. Maud przekalkulowała to szybko. Odwróciła się do wampira. - Lordzie Arlandzie, będę zaszczycona, mogąc przyjąć twoją wspaniałomyślną ofertę. Arland się uśmiechnął, ale Maud nie zwróciła na to uwagi. Napięła się, koncentrując. Poczułam, jak zajazd porusza się w odpowiedzi. Sufit nad nami się rozdzielił i kluczyki wpadły w dłoń wampira. - Mówiłam, to jak jazda na rowerze. Nie zapomnij gadżetu Hiru. Odwróciła się i pobiegła. Arland ruszył za nią. Roboty klikały unisono, przygotowując się do eksplozji. Uśmiechnęłam się i uderzyłam, tworząc dziurę w rzeczywistości. Zaatakowała roboty. Przez krótką chwilę purpurowe niebo rozbłysło pomarańczowym blaskiem, który został zaraz w całości pochłonięty. Roboty zniknęły, przetransportowane na planetę odległą o tysiące lat świetlnych. Z Kolindy nie było powrotu. Pozwoliłam mrówkom kontynuować marsz. - Bawisz się z nimi, kochana – powiedziała Caldenia. - Pozwalam Draziri myśleć, że ciągle ma asa w rękawie. - Słusznie. Uśmiechnęła się, jej oczy błyszczały z zachwytu. Obraz garażu pojawił się po mojej lewej stronie. Maud uruchomiła silnik. Arland siedział na miejscu pasażera z antyelektronowym działem w ręce. Wezwałam magię. - Jak wygląda styl waszej mamy? - Zobaczysz. Magia owinęła się wokół mnie, zwarta i gotowa. Zajazd zaskrzypiał.

87

Maud uniosła kciuk. Wkroczyłam ze swoja magią. Drzwi do garażu zniknęły. Zastąpił je wirujący tunel z błota i kamieni, opadający w dół podjazdu i skręcający w prawo, na ulicę. Maud w niego wjechała. Samochód wystrzelił do przodu i pomknął ulicą. Draziri gapiły się na niego, zbyt zaskoczone, by strzelać. Sprawiłam, że tunel zniknął. Cała operacja zajęła dwie sekundy. Od ulicy zajazd znowu wyglądał całkowicie normalnie, dokładnie jak wcześniej. Zegar odliczający czas wskazywał dwadzieścia dziewięć minut. Powodzenia, Maud. - Nasza matka w ten sposób zapewniała bezpieczeństwo gościom podwyższonego ryzyka, którzy opuszczali zajazd – powiedziałam. - Twoja matka to niesamowita kobieta – oznajmiła Caldenia. – A teraz, co zrobimy z mrówkami? - Myślę, że dobrze się bawią, tak sobie maszerując. Powinnyśmy pozwolić im kontynuować ten marsz. Caldenia pochyliła się i patrzyła, jak łamię prawa fizyki, by utrzymać mrówki w ciągłym ruchu. Ziemia pod nimi przemieszczała się subtelnie, a duży kawałek trawnika cofał się, kiedy one szły do przodu. Mrówkom ziemia wydawała się nieruchoma. W końcu ktoś, kto je monitoruje, zorientuje się, że nie znajdują się bliżej domu niż dziesięć minut temu, ale dzięki temu kupię trochę czasu. Utargowałam w ten sposób piętnaście minut. Mrówki w końcu zawróciły, próbując się wydostać, ale podzieliły los robotów – one też wylądowały na śmietnisku Kolindy. Trzynaście minut. Po drugiej stronie ulicy ukryci Draziri przeskoczyli drewniane ogrodzenie i pobiegli wzdłuż niego z zapierającą dech w piersiach gracją, ciągle trzymając się prawej strony, gdzie byli poza zasięgiem moich cichych broni. Podzielili się na grupy, niepewni, z której strony nadjedzie powracający samochód. Uruchomiłam dwie sondy. Maleńkie kamery poruszały się błyskawicznie wzdłuż ulicy, śledząc Draziri i nagle na ekranie pojawił się podzielony obraz, pokazujący dwie grupy najeźdźców. Pierwsza po lewej ukryła się przy Timber Trail, cichej uliczce, która była najnowszym dodatkiem do osiedla Avalon – pełna domków, prowadziła do szkoły. Grupa po prawej przykucnęła przy płocie tuż za zakrętem. Raz, dwa, trzy, cztery… Ośmiu po każdej stronie. Mrak miał więcej ludzi, niż sięspodziewałam. Ósemka to stanowczo zbyt wielu, a tylko tylu widziałam i z pewnością byli uzbrojeni. Musiałam wybrać, dokąd posłać Maud. Mogła podjechać od prawej strony, dokładnie tą samą drogą, którą wyjechała, albo od lewej, przecinając kilka równoległych ulic. Przyjazd z prawej strony wydawał się być jedyną rozsądną opcją. Po lewej domy przy Timber Trail były upchane niczym sardynki w puszce. Nie było mowy, żeby nikt nie zauważył

88

walki, a działka impulsowe, jakie mieli ze sobą Draziri, potrafiły ciąć tynk niczym nóż masło. Jakiś przypadkowy świadek mógłby zostać ranny. Z prawej strony solidne, kamienne ogrodzenie oddzielało osiedle od ulicy, zapewniając domom minimalną ochronę, jednak ulica Park skręcała tuż obok zajazdu. Nie było miejsca na bezpośredni strzał. Miałam kilka działek, które mogły wystrzelić zza zakrętu, ale reagowały one na temperaturę ciała, a Draziri doskonale się maskowali. Magia zadzwoniła. Sean i Orro. - Tutaj – zawołałam. Sean pojawił się w drzwiach z małą torbą w dłoni i podszedł do mnie. - Moja siostra i Arland pojechali po pierwszego Archivariana. - Zegar? - Odlicza czas, jaki pozostał Archivarianowi do uwolnienia prawdziwej formy. - Czyli? - Energii. Po ośmiu Draziri czeka na nich po obu stronach ulicy. Obie grupy znajdują się poza zasięgiem moich cichych broni. Mam igłowiec, ale działa na ciepło, a oni nie pokazują się na skanach w podczerwieni. Wszystko inne będzie zbyt głośne i zbyt ostentacyjne. Mój telefon zadzwonił, odebrałam. Głos Maud odbił się echem w pomieszczeniu. - Mamy go. Wiedziałam, że jej się uda. - Chcesz, żebym wróciła w ten sam sposób? Musiała wrócić tą samą drogą, z prawej strony i tak czy owak wjedzie prosto w zasadzkę. Nawet gdybym rozciągnęła tunel na całą odległość, na jaką będę w stanie, to nie wystarczy. Draziri ostrzelają samochód, zanim w ogóle dotrze do tunelu. Będę musiała użyć nietoperzy z jaskini pod zajazdem jako żywej tarczy. Serce ścisnęło mi się do rozmiarów małej piłki. Nietoperze były częścią zajazdu i poświęciłabym wszystkie, żeby uratować siostrę, ale to nie wystarczy. Nie miałam jak zapewnić jej bezpieczeństwa. Zostało siedem minut. Musiałam dać jej odpowiedź. - Pozwól mi wykonywać swoją pracę – powiedział Sean. - Jest ich po ośmiu z każdej strony. Spojrzał na mnie oczami wilka, a ja zdałam sobie sprawę, że nie miało znaczenia, ilu ich było. I tak by tam poszedł. - Tak – powiedziałam do Maud. – Wróćcie tą samą drogą. Rozłączyła się. - Lewa czy prawa? – zapytał. - Prawa. - Potrzebuję widmo.

89

- Daj mu wszystko, czego potrzebuje – nakazałam Gertrudzie Hunt. Upuścił torbę i wyszedł z pokoju. Śledziłam, jak szedł przez zajazd, a gdy wyszedł przez kuchenne drzwi, na ekranie zobaczyłam ciemny kształt. Sean odrzucił płaszcz i wyciągnął nóż z zielonym ostrzem. Jego oczy lśniły bursztynowym blaskiem odbitym od księżyca. Pobiegł sprintem przez trawnik pomiędzy drzewa, szybko i cicho niczym zjawa. Zniknął pomiędzy nimi, przekraczając zasięg widoku mojego skanera. Obraz z sondy wypełnił pierwszy ekran. Draziri siedzieli na długim ogrodzeniu niczym zakamuflowane, przerażające anioły. Nie mieli wielkiego wyboru. Ogrodzenie ciągnęło się wzdłuż ulicy jeszcze przez najbliższe pół kilometra. Samochód ryknął na końcu drogi. Spięłam się. Biała ciężarówka zagrzmiała, przejeżdżając obok. To nie Maud. Trzy minuty. Pierwszy Draziri po prawej padł na ziemię jak kłoda. Sean wystrzelił z karabinu widmowego. Drugi Draziri, znajdujący się dokładnie za pierwszym, upadł, nie wydając żadnego dźwięku. Reszta zeskoczyła z płotu i pognała ulicą. Noc rozświetliła się pomarańczowymi kulami, kiedy zaczęli strzelać ze swoich armatek. Sean szybko wylądował między nimi – szokująco szybko. Wypatroszył jednego krótkim, precyzyjnym cięciem, po czym odwrócił ostrze, celując w gardło czwartego Draziri. Trysnęła krew. Ocalały Draziri obrócił się, ukazując krótkie ostrze jasnego metalu. Zaatakowali, obracając się i skacząc, jakby tańczyli. Sean przeciął jego drogę, jakby wiedział, gdzie znajdzie się tamten, jeszcze zanim zdecydował się ruszyć. Dwóch Draziri z grupy po lewej stronie znalazło się podczas walki w moim zasięgu. Och, nie, nie próbujcie. Pojedynczy, krótki impuls wystrzelił z armaty, tnąc powietrze. Dwa spalone ciała padły na ziemię. Z przeciwników Seana został tylko jeden, ale ten ostatni Draziri poruszał się, jakby jego ciało było płynne, tnąc i chlastając ostrzem, umykając zielonemu nożowi wilkołaka. Zadzwonił telefon. Głos Arlanda wypełnił pokój. - Jeszcze trzy ulice. Osiemdziesiąt sekund. Na ekranie zobaczyłam, jak nóż Draziri trafia Seana w bok. Serce podskoczyło mi do gardła. Sean zatopił sztylet w jego piersi, wyciągnął jednym szorstkim ruchem i zniknął w iście teksańskim lesie, otaczającym zajazd.

90

- Czysto – powiedziałam i otworzyłam tunel. Pochwyciłam samochód. Maud wjechała do garażu, zatrzymując się z piskiem. Archivarian wytoczył się na zewnątrz, a cylindryczna kadź natychmiast wystrzeliła z ziemi, obejmując go. Górna część zamknęła się ze szczękiem. Kadź wypełnił argon. Dziesięć sekund. Dziewięć. Pięć. Trzy. Dwie. Jedna. Archivarian spojrzał na moją siostrę. Wciąż był w humanoidalnej postaci. Udało się nam. Sean. Wybiegłam z pokoju narad i pomknęłam przez trawnik do wschodniej części lasu. Bądź cały. Proszę, bądź cały. Wyłonił się przy granicy i zobaczyłam, że zaczyna biec w moim kierunku. Zderzyliśmy się, a ja natychmiast owinęłam ramiona dookoła niego. Przez sekundę stał w bezruchu, nie wiedząc, co zrobić, ale w końcu przyciągnął mnie bliżej. - W porządku? – wyszeptałam. - Teraz już tak.

*** Problemem ze wszystkimi facetami, a w szczególności z wilkołakami, była ich dziwna perspektywa. Sean postrzegał głębokie nacięcie na żebrach jakby to było zadrapanie. Ja widziałam ziejącą ranę zadaną przez monomolekularne ostrze zdolne do przecięcia zbroi wilkołaka i zainfekowania pozaziemskimi mikroorganizmami oraz potencjalnymi truciznami. Poszliśmy na kompromis. On pozwolił mi wysterylizować i zabezpieczyć ranę, a ja obiecałam przestać grozić, że go zwiążę. - Tak z ciekawości – powiedziała Maud, gdy skończyłam. – Zawsze grozisz ludziom, którzy starają się pomóc, czy on jest specjalnym przypadkiem? - Nie jest – odpowiedział za mnie Arland. – Kiedyś groziła, że utopi mnie w kanalizacji. - Lord Marshal sobie na to zasłużył. – Odłożyłam narzędzia chirurgiczne i spojrzałam na wynik swojej pracy. Rana została zmniejszona do cienkiej czerwonej blizny. Zważywszy na to, jak dobrze stworzone za pomocą bioinżynierii były wilkołaki, za kilka dni zniknie zupełnie i nikt się nie domyśli, że ktoś w ogóle próbował zabić Seana.

91

Siedzieliśmy w pokoju dziennym. Był wystarczająco duży, żeby pomieścić wszystkich, a ja mogłam umieścić trzy ekrany w ścianach, pokazujące różne obrazy otoczenia. Na ekranie z przodu sześciu pozostałych przy życiu Draziri ostrożnie zbierało ciała poległych. Omijali zajazd szerokim łukiem, używając bocznych uliczek, żeby pozostać poza zasięgiem moich broni. Niepotrzebnie się martwili. Moim obowiązkiem jako oberżystki było odpowiadanie na atak, a nie inicjowanie go. Kiedy potyczka dobiegła końca, byli bezpieczni. Tak długo, jak nie mieli zamiaru strzelać w stronę zajazdu, mogli paradować ulicą choćby cały dzień. Sean z powrotem założył koszulkę. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby nie zrobił tego jeszcze przez kilka minut, ale biorąc pod uwagę, że była tu moja siostra, potem miałabym przechlapane, gdyby zauważyła, że zbyt długo patrzę na jego muskularne plecy. Albo na jego kaloryfer. Przyjrzałam mu się lepiej, gdy zajmowałam się raną, ale nie zaszkodziłoby spojrzeć jeszcze raz. - Znalazłeś to, czego szukałeś w Baha-char? – zapytałam. - Tak. Sean wyciągnął z kieszeni mały kwadratowy czip i podał mi go. Zabrałam go z jego palca, utworzyłam w ścianie terminal i włożyłam tam mikroprocesor. Został połknięty. Twarz Draziri, który przyszedł ze mną rozmawiać, ukazała się na środkowym ekranie. Wstałam. - Zawołam Hiru. Ruszyłam w głąb zajazdu, minęłam kwatery Hiru i udałam się do chronionej drzwiami komory. W ścianie znajdowało się kilka wyłomów, pierwszy wypełniał zbiornik z argonem. Hiru stał przy niej, patrząc na człekopodobną istotę w środku. Dzielnie walczyłam z zapachem. Ludzki nos powinien przestać odczuwać najgorszy odór po kilku minutach, ale zapach Hiru podważał tę zasadę. Siłą woli powstrzymałam odruch wymiotny. Hiru nie zauważył tego, pochłonięty wpatrywaniem się w komorę. - Co widzisz? – zapytałam. Dziwny obcy westchnął, jego głos był smutny. - Przyszłość. Patrzyliśmy jak pierwszy członek Archivariusa spoczywa na podłodze w transie. Spytałam wcześniej, czy potrzebuje czegoś więcej, ale powiedział, że zbiornik wystarczy. - Stworzyłaś zbyt wiele miejsc – oznajmił, wskazując na ścianę. – Jest dziesięć. - A ile powinno ich być? - Dziewięć. To oznaczało, że musieliśmy dostarczyć do zajazdu jeszcze ośmiu członków. Miałam nadzieję, że będzie zaledwie dwóch albo trzech.

92

- Następnym razem musisz ostrzec nas wcześniej – powiedziałam. – Musimy z wyprzedzeniem wiedzieć, gdzie i kiedy pojawią się następni. W przeciwnym razie Draziri mogą dopaść ich pierwsi albo nie będziemy w stanie dostarczyć ich tu na czas. - Postaram się – obiecał Hiru. – Moi ludzie starają się upewnić, że Archivarius będzie bezpieczny, ale sprawy się komplikują. Ukrywają się. A każde pojawienie się Hiru sprawi, że Draziri będą zlatywać się tu jak ćmy do ognia. - Mamy zamiar zapoznać się z informacjami na temat Draziri, który nas zaatakował. Dołączysz do nas? Twój punkt widzenia może okazać się cenny. Nie odpowiedział. Czekałam. Miałam wrażenie, że chciał zostać tam, gdzie stał i chronić zbiornik. - Dobrze – powiedział w końcu. Zaprowadziłam go do pokoju i patrzyłam, jak wszyscy próbują utrzymać żołądki w ryzach. Hiru przycupnął w rogu, z dala od wszystkich. Orro obserwował nas, stojąc w kuchennych drzwiach. Droga Grace siedziała na swoim zwykłym miejscu. - Jesteśmy gotowi – powiedziałam Seanowi. - Nazywa się Kiran Mrak za Ezara za Krala-Kric – oznajmił. - Ciężko to wymówić – wtrącił Arland. - Społeczeństwo Draziri dzieli się na stada – powiedziałam. – Stado zwykle składa się z lidera i jego rodziny oraz osób, które zdecydowały się im służyć. Im lepszy lider, tym większe stado. Niektóre mają tysiące członków, niektóre tylko tuzin lub kilkunastu. Jego imię tłumaczy się jako „Kiran Mrak, Pierwszy Ptak Jakiegośtam Stada”. Nie wiem, co znaczy przedostatnie słowo. - Widmo – powiedział Sean. - Mierzy wysoko – stwierdziła Maud. - To imię zostało wybrane na długo przed tym, jak Kiran się urodził – powiedział Sean. – Kontroluje jakieś trzysta rodzin. Mógłby mieć ich o wiele więcej, ale ściśle je dobiera. To niezbyt duże stado, ale jedno z bogatszych. Stado Widma gra nieczysto. Kiran przejął je po ojcu dwanaście lat temu i nie próżnował. - Czym dokładnie się zajmował? – zapytał Arland. - Handlem bronią, szpiegostwem, ale głównie zamachami. To ostatnie się na nim odbiło. – Sean spojrzał na mnie. – Włączysz następną stronę? - Następna – powiedziałam. Na ekranie pojawił się nowy Draziri, ten był stary, jego skóra była zwiotczała i pomarszczona, a pierzaste włosy miały ciemnoczerwony kolor. Na czole miał złoty wzór w kształcie ptaka z rozpostartymi czterema skrzydłami. - Onizeri? – wymamrotałam. – Zabił arcykapłana?

93

Sean skinął. Wow. - Myślałem, że w ich społeczeństwie panuje teokracja – powiedział Arland. - Bo tak jest – odparł Sean. – Arcykapłani są bardzo dobrze chronieni i ciężko ich zabić. Nawet jeśli ktoś chciałby wynająć zabójcę, w ich przypadku ceny są skandaliczne. Zwykle nikt nie przyjmuje takiej oferty, a jeśli to robi, nie wraca. - Więc Kiran jest wygnańcem – podsumowała Caldenia. Wzdrygnęłam się. Była tak cicho, że prawie o niej zapomniałam. - Nie wiedziałam, że Wilmos zajmuje się skrytobójstwem – powiedziałam. - Nie zajmuje się – odparł Sean. – Jego działką są najemnicy. Nie kryje się w cieniu, ale wie, gdzie szukać. Kiran Mrak w pewnych kręgach zdobył reputację. - Ile zarobił na tym zabójstwie? – zapytała Maud. - Wystarczająco, by kupić wiele drogich zabawek. Ale nie sądzę, żeby zrobił to dla pieniędzy. - Kierowała nim duma – powiedziała Caldenia. Sean skinął. - Jest jedynym znanym przypadkiem, któremu udało się tego dokonać, od ponad dwustu lat. Ostatni skrytobójca, któremu się powiodło, nazywał się Rookar Mrak za Ezara za KralaKric. - Krewny – zauważyła Caldenia. - Pradziadek – powiedział Sean. - Więc to rodzinna tradycja – rzekł Arland. – Raz na kilka pokoleń mordują kapłana, żeby czasem nikt nie pomyślał, że nie są zdolni do popełnienia zbrodni, morderstwa czy bluźnierstwa. - Coś w tym stylu – powiedział Sean. – Niektóre rodziny znajdują się w stadzie od pokoleń. Są bardzo dobrzy w tym, co robią. Ci, których zabiłem tej nocy, byli najemnikami. Był z nimi tylko jeden członek stada i to on przypomniał mi, żeby traktować ich poważnie. - Więc jesteśmy na celowniku Draziri specjalizujących się w morderstwach, którzy są zdolni do zamordowania własnego arcykapłana? Robiło się coraz ciekawiej. Maud odchyliła głowę do tyłu i zaczęła się śmiać. Spojrzałam na nią. - Niczego nie robisz na pół gwizdka – powiedziała. - Mam pytanie. – Arland uniósł palec. – Został ekskomunikowany?

94

- Najwyraźniej Draziri nie ekskomunikują, oni potępiają – powiedział Sean. – Są tylko dwa sposoby, na które Draziri mogą dostać się do nieba i otrzymać skrzydła w zaświatach. Jeden wymaga przykładnego życia i dużych nakładów finansowych. Drugi… - Śmierci Hiru – powiedział cicho Hiru. - Tak – potwierdził Sean. – Kiran jest oficjalnie skazany na piekło, gdzie według świętych tekstów Draziri będzie przez wieczność spadał w ciemność, podczas gdy węże będą rozdzierać jego ciało na strzępy, żywiąc się jego wnętrznościami. Całe stado jest skazane na ten sam los. Wszyscy jego poplecznicy, ich małżonkowie i dzieci, pójdą do piekła, chyba że zabiją Hiru. Jeśli uda im się zabić choć jednego, wszyscy członkowie stada, nawet ci, którzy umrą w trakcie pogoni za Hiru, powędrują do nieba. - Pokręcona religia – powiedział Arland. Kiedy wampir mówi, że religia zaszła za daleko, to definitywnie oznacza problemy. - Więc jest zdesperowany. Sean skinął. - Zdesperowany, uzdolniony i dobrze zaopatrzony. Jego ludzie mają motywację. Ciężko go będzie zabić. Świetnie. - Jest w tym wszystkim przynajmniej jedna dobra rzecz – powiedziała Maud. – Nie musimy obawiać się inwazji na pełną skalę. - Dlaczego? – zapytałam. - Bo Stado Widma chce być tym, które zabije Hiru. Zatrzymają to dla siebie. W przeciwnym razie ryzykowaliby utratę swojego celu na rzecz innych stad. Zrobią to sami. Słabe pocieszenie. Odwróciłam się do Hiru. - Chciałbyś coś dodać? Cokolwiek, co mogłoby nam pomóc? - Nie zatrzymają się, dopóki mnie nie zabiją – powiedział Hiru. – Wskoczą w ogień, żeby to zrobić. Nie zatrzyma ich żadna przeszkoda. W pokoju zapadła cisza. - Nie radzę sobie z ogniem – powiedziałam. – Ciężko go kontrolować i zajazd go nie lubi. Ale jestem świetna w tworzeniu próżniowego pola siłowego. Sean zaczął się gapić. Arland zakaszlał. - Żeby stworzyć próżniowe pole siłowe potrzeba wysokosprawnościowego reaktora jądrowego. - Albo zajazdu ze zdolną oberżystką – powiedziała mu Maud. - Naprawdę potrafisz to zrobić? – zapytał Sean. - Już to zrobiłam – odparłam. – Uniosłam je, kiedy wróciliście. Arland otworzył usta, ale zamknął je, nie mówiąc ani słowa.

95

Próżniowe pole siłowe było ciężkie do utrzymania, ale musiałam stworzyć je na niewielkiej powierzchni, a moc, której dostarczał zajazd, powinna wystarczyć, by mogło pozostać na miejscu przez kilka dni. - Próżniowe pole siłowe powstrzyma organiczne, nieorganiczne, czy energetyczne pociski – powiedziałam. – Nie skrzywdzi was, ale mimo wszystko nie mogę wam pozwolić przez nie przechodzić. Bądźcie świadomi tego, że żadne z was nie może opuścić zajazdu. Myślę, że na tym powinniśmy zakończyć. Śpijcie dobrze. Jesteście tu bezpieczni. Maud przytuliła mnie i poszła do łóżka. Arland podążył za nią. Hiru również wyszedł. Caldenia podniosła się z krzesła i zbliżyła się do Seana. - Bądź tak dobry i zdobądź mi wszystko co możesz na Kirana Mraka i jego ludzi. I naprawdę mam na myśli wszystko. Sean skinął. - Dobranoc. - Dobranoc, Droga Grace. Poszła w swoją stronę. Orro też zniknął. Zostaliśmy tylko ja i Sean. Wstał i podszedł do mnie. Zatrzymał się, tworząc między nami zaledwie kilkucentymetrowy dystans - Uwięziłaś mnie w zajeździe. - To dla twojego bezpieczeństwa. - Martwisz się o moje bezpieczeństwo? – Cień uśmiechu pojawił się na jego ustach. Moje serce przyspieszyło. Zbyt wiele wydarzyło się tej nocy. Nie bałam się, no nie do końca, ale umierałam z niepokoju. Musiałam ochronić nas przed Draziri i przetransportować tu w sekrecie resztę członków Archivariusa. Desperacko pragnęłam móc nie myśleć o tym wszystkim przynajmniej przez kilka godzin. Sean stał przede mną, tak blisko, że gdybym sięgnęła, dotknęłabym go. Tak dobrze byłoby go dotknąć. Jeszcze lepiej byłoby znaleźć się z nim w łóżku. Trzymałby mnie. Wiedziałam doskonale, jakby to było. Bezpiecznie, ciepło, normalnie. Gdybyśmy znaleźli się w jednym łóżku, pomógłby mi zapomnieć o Draziri i Hiru. Napotkałam jego spojrzenie. Widziałam w jego oczach las, głęboki, ciemny las, a na jego granicy czekał wilk, zastanawiając się, czy spróbuję namówić go do podejścia bliżej. To byłoby takie proste. Jeden krok i mogłabym przebiec dłońmi po jego piersi i ramionach. Zarzuciłabym mu ręce na szyję i pocałowała, a on by się temu poddał. Chciałam Seana, bo go pragnęłam, czy chciałam go, bo byłam przerażona, wyczerpana i potrzebowałam poczuć odrobinę bezpieczeństwa? Nie wiedziałam. Nie byłam pewna, a musiałam być pewna. Byłam oberżystką. Zawsze dobrze się trzymałam. Uratowanie Maud naprawdę we mnie uderzyło i nie był to czas na rozklejanie się. Sean zasługiwał na coś lepszego. Ja również.

96

- Dobrej nocy, Sean. Wilk wycofał się do lasu. - Mogła taka być – odparł.

97

Rozdział siódmy Stałam w kuchni i popijałam kawę. Nic nie smakuje tak, jak pierwsza poranna filiżanka, która z jakiegoś powodu jest przepyszna. Poranne promyki przebijały się przez okna. Na niebie nie było ani jednej chmurki. Zapowiadał się piękny, ciepły dzień, jeden z tych wspaniałych w Teksasie, kiedy natura zapominała o zimie i udawała, że mamy maj. Wszystkie ranne obowiązki miałam już za sobą. Sprawdziłam granice zajazdu – Draziri usiłowali w nocy przebić się przez moje pole siłowe, bezskutecznie. Później zobaczyłam, co u Seana. Był już na nogach, ale wciąż znajdował się w swojej sypialni. Nie chciałam mu przeszkadzać, więc postanowiłam uwolnić Winga. Bezceremonialnie zatrzasnęłam go wczoraj w pokoju. Jak na pragmatyczne stworzenie przystało, postanowił pobawić się telewizorem i oglądał różne programy przez połowę nocy. Najbardziej przypadł mu do gustu maraton z Indianą Jonesem oraz Policjantami. Nie byłam do końca pewna, co o tym myśleć. Porozmawialiśmy o Draziri i polu siłowym, a później zniknął w garażu. Miałam przeczucie, że otwarta wojna nie była czymś, na co Wing czekał z niecierpliwością. Na planecie, gdzie dominowały olbrzymie, przypominające dinozaury istoty, Ku byli drapieżnikami niższego stopnia, które wiodły w stadach spokojne życie. Ich kultura była pełna legend o wspaniałych wojownikach, którzy w pojedynkę powalali większe od siebie zdobycze, ale tak naprawdę byli malutcy i zdawali sobie z tego sprawę. Podążali za dużymi drapieżnikami, po długich poszukiwaniach zadowalali się rannymi lub słabymi zdobyczami oraz walczyli w dużych grupach. Poprosił o możliwość zabawy w garażu, na co przystałam. Delektowałam się swoją kawą. Orro ubijał coś w misce przy wysepce, trzymając trzepaczkę pazurami. Caldenia siedziała przy kuchennym stole i z zadowolonym uśmiechem na twarzy popijała herbatę z filiżanki. W kuchni pojawił się Arland w swoim „ziemskim” stylu – miał na sobie luźną, białą koszulkę i ciemne spodnie, a blond grzywę zebrał w kucyka. W dłoni dzierżył krwawą maczugę. - Lady Dino, Droga Grace, Orro, dzień dobry – przywitał się. Caldenia pochyliła głowę, Orro mruknął coś pod nosem. - Wybierasz się gdzieś, Lordzie Marshalu? – spytałam. - Mam w planach trochę poćwiczyć. Dla zdrowia. Przebywam w końcu na zwolnieniu.

98

Zamierzał zrobić pokazówkę dla Draziri, którzy najprawdopodobniej obserwowali tyły zajazdu. Wampirza logika w pełnej chwale: jeśli nie możesz przepuścić bezpośredniego ataku, zastrasz swojego wroga. Będzie bezpieczny, dopóki pozostanie w próżniowym polu siłowym. - Czy pomogę, jeśli zapewnię ci kilka rzeczy, by nieco urozmaicić twój trening? Arland szerzej otworzył oczy. Wykonałam gest w kierunku zajazdu. Na trawniku, wyrastając spod ziemi niczym grzyb, pojawił się stojak z bronią do ćwiczeń. Maczugi, topory, miecze oraz sztylety różnych wielkości, wszystkie wykonane z twardej, przypominającej gumę substancji, która pasowała do ciężaru oraz rozmiaru prawdziwego odpowiednika. Nie przecięłyby skóry, ale wciąż mogły zranić. Maud ganiała mnie kiedyś z gumowym mieczem po tym, jak wymieszałam jej odżywkę do włosów z oranżadą w proszku. Zawsze miała fioła na punkcie włosów. Potrafiła nałożyć na nie odżywkę i siedzieć nad basenem przez dobrą godzinę, żeby „dobrze się nawilżyły”. Tego dnia nauczyłam się dwóch rzeczy: ciężko zmyć z włosów czerwony proszek, a uderzenia gumowym mieczem bolą. A teraz Maud ścieła swoje piękne włosy. Arland uśmiechnął się szeroko. - Lady Dino, jak zwykle przechodzisz samą siebie. - Cała przyjemność po mojej stronie. – Stojak miał co najmniej trzysta lat, jednak wampirza broń, z tego co widziałam, nie zmieniła się zbytnio na przestrzeni wieków. Wyszedł do ogrodu, odłożył swoją maczugę, ściągnął ze stojaka halabardę i okręcił się z nią dookoła. Obróciłam się na pięcie i umyłam filiżankę po kawie. - Taki z niego kulturalny chłopiec – stwierdziła Caldenia. Arland z pewnością był kulturalny, ale po tym, jak zobaczyłam go ścinającego jednym uderzeniem głowę innego wampira, jego grzeczność malowała się w całkowicie innym świetle. - Wcześnie wstałaś, Droga Grace. - Mamy uroczy dzień i jesteśmy oblężeni. Ktoś usiłuje nas zabić. – Jej oczy zalśniły podekscytowaniem. – Czyż to nie wspaniałe? Ona rzeczywiście tak myślała. - Nie uda im się. - Oczywiście, że nie, moja droga. Zamierzam upewnić się, iż tak się nie stanie. Nawiasem mówiąc, w razie gdyby jakieś zwłoki wylądowały na terenie zajazdu, Draziri są przepyszni. - Naprawdę, Droga Grace? - Ich mięso jest soczyste, choć nijakie – oznajmił Orro. – Smakują jak drób, ale nabierają smaku z odpowiednio dobranym sosem. - Naprawdę zdarzyło ci się przygotowywać danie z Draziri?

99

- Oczywiście. – Wyprostował się. – Byłem szefem z rangą Czerwonego Tasaka. Gotowałem przeróżne stworzenia! Ugh, zapomnij, że w ogóle zapytałam. - Nigdy nie zrozumiem, dlaczego uważasz zjadanie innych odczuwających istot za zatrważające, Dino – rzuciła Caldenia. – To przecież nie kanibalizm. I nie jest to niebezpieczne dla zdrowia, oczywiście, jeśli danie jest odpowiednio przygotowane. Odwróciłam się do okna. - Wow, spójrzcie tylko na zewnątrz, czyż nie jest pięknie? Caldenia zaśmiała się cicho w odpowiedzi. Olasard zamruczał u moich stóp, wygiął grzbiet i otarł się głową o moją kostkę. Przykucnęłam i pogłaskałam go, drapiąc za uszami. Wydał z siebie jeszcze głośniejszy pomruk. Jego miseczka była pełna, więc musiał to być okaz prawdziwego kociego uczucia. Helen zakradła się do kuchni, cicho jak duch, usiadła na podłodze obok mnie i pogłaskała Olasarda. Otarł się łebkiem o jej twarz, przez co zachichotała. - Twoja mama nadal śpi? Skinęła głową. - Jestem podstępna! - Niemożliwe. - I zacięta. – Pokazała kiełki. - Co za ostre kły. Znów skinęła głową i kłapnęła zębami. - Boję się ciebie – powiedziałam. - Nie ugryzę cię, ciociu Dino. Jesteś miła. Na zewnątrz Arland machnął ogromnym, dwuręcznym młotem, wydając z siebie burknięcie. Helen opuściła nas i podeszła do tylnych drzwi. Arland przerzucił się na miecz. Przez chwilę stał w bezruchu z opuszczonym ostrzem, a później poruszyło się całe jego ciało, zadając bezwzględny cios znad głowy, po czym obrócił się i ciął z niszczycielską siłą. Prawie w ogóle nie poruszał stopami, zapierał się przed wyimaginowanymi kontratakami i dodawał sobie impetu, gdy cały ciężar swojego dużego ciała wkładał w uderzenie. Jego ataki nadchodziły pełną kontroli, precyzyjną kaskadą. Helen patrzyła na niego niczym kot obserwujący ptaszka. Gdybym nie wypuściła jej na zewnątrz, zaczęłaby świergotać. Otworzyłam drzwi. Wypadła przez nie i jak zahipnotyzowana przysiadła na ganku. - To prawdziwe wampirze dziecko – zamruczała Caldenia. Powiedz coś, czego nie wiem. - Dostosuje się – stwierdziła Maud zza mnie.

100

Niemal podskoczyłam. Znałam położenie każdego gościa w moim zajeździe, ale sprawdzanie go wymagało delikatnego wysiłku i jeśli to konieczne, mogłam przestać skupiać się na konkretnej osobie. Wczoraj podjęłam decyzję, by przestać śledzić Maud. Sprawdzanie Helen było koniecznością, bo była malutka, ale siostra to moja rodzina. Rodzice przestali aktywnie nas śledzić, kiedy byliśmy nastolatkami, co nie znaczyło, że gdy wpadaliśmy w tarapaty mama nie potrafiła wyśledzić nas z idealną dokładnością. Obydwoje z tatą zapewnili nam prywatność, więc to samo postanowiłam zrobić z Maud, a teraz zakradła się do mnie. - Jak długo tutaj stoisz? - Jakiś czas – odparła. Niby patrzyła na mnie, ale też mogła zobaczyć Arlanda przez szybę w drzwiach. I pomimo całego wysiłku, który wkładała w udawanie, iż go nie dostrzega, obserwowała go. - Pokaż, co potrafisz – usłyszałam Arlanda mówiącego do Helen. Dziewczynka została na ganku. - No dalej. Chyba, że się boisz? Helen pokazała mu zęby. Arland poruszył się w jej kierunku. Moja siostrzenica nadal była na ganku. Drzwi otworzyły się szeroko, gdy Maud nakazała zajazdowi nimi poruszyć. - Helen, zabij. Siostrzenica złapała gumowy sztylet ze stojaka i ruszyła przez trawnik, stopa za stopą, skradając się jak kot. Arland wyprostował ramiona. Kontrast między nimi był niemal groteskowy. Ona była maleńka, on olbrzymi, ona dzierżyła w dłoni sztylecik, on masywny miecz, jednak obydwoje patrzyli na siebie z identycznymi wyrazami twarzy, niczym dwa tygrysy spotykające się na granicy swoich terytoriów. Czekając. Spojrzeniem mierząc dystans. Wypatrując jakiejkolwiek słabości. Atak nadszedł z oślepiającą prędkością. Helen pognała przed siebie, jej sztylet przesunął się po przedniej części uda Arlanda, po czym przeszła za niego, tnąc wzdłuż łydek. Była tak szybka i precyzyjna, że musiała to robić wiele razy. Miałam nadzieję, że w praktyce. Musiała to praktykować. Arland runął na ziemię, w ostatniej chwili przekręcając się na plecy. Helen położyła stopę na jego klatce piersiowej, uniosła sztylet i wydała z siebie iście wampirzy ryk. Nie potrafiłam zdecydować, czy powinnam być przerażona, czy rozczulona. - Dobra robota – pochwaliła Maud. Arland złapał Helen za kostkę. Pisnęła i pomknęła na ganek. Wampir

z szerokim

uśmiechem podniósł się do pozycji siedzącej. - Jak sam widzisz, moja córka nie potrzebuje od ciebie żadnych instrukcji – oznajmiła Maud.

101

- Nie zaszkodziłyby jej. Nie, Arland. Nie, nie. - Naprawdę? Podniósł się na nogi. - Twoja córka jest wampirem. - W połowie. Potrząsnął głową. - Ma kły. Ludzie będą postrzegać ją jako wampira, inne wampiry również. Maud przybrała na twarz przyjazny, niemal ciepły wyraz. Uciekałabym w popłochu, gdybym była na miejscu Arlanda. - I uważasz, że w zły sposób wytrenowałam moje dziecko z kłami? – Maud jakby od niechcenia podeszła do stojaka z bronią. Sean wszedł do kuchni i stanął obok mnie. - Co mnie ominęło? - Moja siostra zaraz zniszczy Arlanda. Wampir na trawniku odchylił się do tyłu. - Dla dziecka w jej wieku, rzucone wyzwanie powinno być tym, na które się odpowiada. Maud przyjrzała się uważniej broniom. - Co takiego insynuujesz? - Odpowiednio wytrenowane wampirze dziecko nie czekałoby na pozwolenie, by zabić – oświadczył Arland. Z każdym kolejnym słowem kopał sobie coraz większy grób. Sean otworzył drzwi. - Dokąd idziesz? – wyszeptałam. - Zajmuję miejsce w pierwszym rzędzie. Pobiegłam za nim na zewnątrz, usiedliśmy na krzesłach. - Za bardzo ją kontrolujesz. Mówisz: usiądź, ona siada. Mówisz: czekaj, ona czeka. Więcej słów, głębszy dół. - Powinien kierować nią instynkt, powinna byś rassą w trawie, a zamiast tego jest gorenem na ganku.

102

Tak po prostu oznajmił mojej siostrze, że jej córka nie jest wilkiem, a wytrenowanym pieskiem. Mentalnie przygotowałam się na to, co zaraz nastąpi. Maud wyciągnęła miecz ze stojaka tak szybko, że wyglądało to, jakby broń sama wskoczyła jej w dłoń. Machnęła nim. Cała fałszywa słodkość zniknęła z jej twarzy. - Może zechciałbyś udzielić mi kilku rad. - Jeśli sobie tego życzysz. – Arland podniósł maczugę do ćwiczeń. Moja siostra ruszyła w jego stronę, starli się w ataku. To, co później się wydarzyło, było szybkie, bo w jednej chwili Arland stał w miejscu, a w kolejnej zatoczył się w tył, potrząsając głową, a na jego twarzy odbijał się czerwony ślad po uderzeniu gumowym mieczem. Sean wybuchł śmiechem. Maud natarła. Arland zamachnął się swoją maczugą, jak gdyby ważyła tyle co wykałaczka i odparł cios jej miecza, odrzucając ostrze na prawo. Wyprowadziła lewą pięść prosto w jego gardło. Odwrócił się od niej, krztusząc się, ale wciąż się bronił. Zanurkowała pod jego wymachem i zanurzyła miecz pod jego pachą.

103

Razem z Seanem wydaliśmy z siebie głośne „auć”. Arland ryknął, odsłaniając kły. Maud tańczyła dookoła niego, okładając go po żebrach. Lewym ramieniem wytrącił jej miecz z ręki i kopnął ją. Siostra przecięła powietrze, potoczyła się po trawie, jednak szybko podniosła się z przysiadu i ponownie zaatakowała. Miecz i maczuga uderzyły o siebie. Arland i Maud miotali się po trawniku, obserwowaliśmy ich z Seanem, krzywiąc się za każdym razem, gdy któreś z nich stękało z bólu. Helen przysiadła u moich stop, całkowicie pochłonięta gwałtownością walki. Była taka malutka, a nasz świat znienacka stał się tak brutalny. - Wiedziałeś, że Draziri smakują jak kurczak? – spytałam. Sean spojrzał na mnie, jakby nie był pewien, czy wszystko ze mną w porządku. - Nie miałem pojęcia. - Orro mi powiedział. Zostaliśmy otoczeni przez morderczy drób. Pochylił się i ujął mnie za rękę. Pozwoliłam mu na ten gest. - Poradzimy sobie z tym – oznajmił. – Wszystko będzie dobrze. Zarówno moja siostra, jak i Arland, świecili się od potu. Gumowa broń nie była zaprojektowania do cięcia, a jednak jakimś cudem obydwoje krwawili z kilku płytkich draśnięć. Tańczyli dookoła siebie na trawniku, zdobywając ziemię tylko po to, by zaraz ją stracić. - Niedługo będzie po wszystkim – stwierdził Sean. – Zaczynają się męczyć. Arland zablokował miecz Maud. Wycofała się, złapała za ostrze i uderzyła go rękojeścią. Trafiła między oczy, przez co upadł. - Poddaj się – syknęła. Poderwał się z ziemi, powalił ją na kolana z siłą szarżującego byka i zaciągnął do drzewa. Uderzyła plecami o korę, a chwilę później zawisła jakieś dziesięć centymetrów nad ziemią. Miałabym przerąbane, gdybym się teraz wtrąciła. - Poddaj się, moja pani. – Arland obnażył kły tuż przy jej szyi. Maud nie odwracała od niego wzroku. - Nie poddam się. Ziemia pod stopami Arlanda rozstąpiła się i pochłonęła go aż po kolana. Rozluźnił uścisk, Maud opadła na trawę, uniosła miecz, po czym odeszła. Westchnęłam i uwolniłam wampira. Maud odrzuciła miecz w kierunku stojaka i weszła na ganek. - Oszukiwałaś – rzuciłam do niej. - Tak, tak. – Wróciła do domu, zatrzaskując za sobą drzwi.

104

Zabrałam dłoń z uścisku Seana. Arland przeciągnął się, uśmiechając od ucha do ucha, podniósł maczugę do ćwiczeń i ruszył w kierunku ganku. Czerwone pręgi znaczyły jego bladą skórę. Wyglądał, jakby ktoś pomylił go z workiem ziemniaków. Helen stanęła na palcach i uderzyła go w brzuch. - Auć! Dziewczynka syknęła, wyszczerzyła się i wbiegła do środka. Marshal Domu Krahr otworzył usta, a ja przygotowałam się mentalnie na to, co zaraz powie. - Twoja siostra jest wspaniała.

*** Maud Wspaniała przemyła usta wodą i splunęła krwią prosto do umywalki w łazience. Wspaniałomyślnie podałam jej ręcznik, a ona spojrzała na siebie w lustrze. - Nie. - No nie bądź taka, weź go. Odwróciła się i zabrała ręcznik z mojej ręki. - Mówiłam do siebie. - Och? „Nie”, co do kolejnych sparingów, czy „Nie, Arland z Domu Krahr nie jest wampirzym seksownym ciachem i uwodzenie go byłoby fatalnym pomysłem”? – Odsunęłam się, w razie gdyby chciała mnie uderzyć. Skryła twarz w ręczniku. - Nie, jak „Nie dam się ponownie sprowokować.” Poza tym, uwodzenie, Dina? Serio? Spędzasz zbyt dużo czasu z Caldenią. - Helen go lubi, walnęła go w brzuch po tym, jak uciekłaś. - Powinna była celować niżej. Zajazd rozdzwonił się w mojej głowie na znak, że Hiru prosi o moją uwagę. Machnęłam dłonią. Ze ściany wysunął się ekran. Chwilę później pojawił się na nim obraz pochylonego do przodu Hiru, jego mechaniczny oddech był szybki i głośny. - Drugi członek Archivariusa! - Gdzie i kiedy? – spytałam. - Nie jest w stanie dostać się na Ziemię. Czeka w Baha-char. To może być zarówno dobra, jak i zła wiadomość. - Gdzie dokładnie? – spytała Maud. – Baha-char to ogromne miejsce.

105

- Dziewiąta Ulica, obok Kupców Śmierci. Przybędzie w zbiorniku wypełnionym argonem w ciągu piętnastu minut i musi zostać odebrany od kupca, Aka Lorvusa. Twój lokalizator przechwyci sygnał. - Dziękuję. Dołączysz do nas na śniadaniu? Hiru przez moment milczał. - Nie musisz ciągle mnie zapraszać. Wiem, że moja obecność źle na was wpływa. - To instynktowna reakcja i trwa zaledwie chwilę. Jesteśmy czymś więcej niż tylko instynktami. - Rozważę to – odparł. – Ale raczej pozostanę w swoim pokoju. - Rozumiem. A czy w takim razie mogłabym chociaż poznać twoje imię? Nastąpiła długa cisza. - Zachodzące Słońce – powiedział w końcu. – To moje imię. - Jest piękne. Hiru przerwał połączenie. Machnęłam w kierunku ekranu. Tym razem mieliśmy przynajmniej więcej czasu. - Pozwól mi odebrać Archivariana – poprosiła Maud. To byłaby najlogiczniejsza decyzja. Jeśli opuszczę zajazd, pole siłowe opadnie. Dom nie byłby wprawdzie pozbawiony ochrony, ale po co kusić los? - Odebrałaś poprzedniego. Nienawidzę tego, że odwalasz całą robotę. Maud zamachała ręcznikiem. - Jesteśmy drużyną. Posłuchaj, wezmę ze sobą głupiego blondasa i nim się obejrzysz będziemy z powrotem. - Możesz zabrać Seana. Potrząsnęła głową. - Nie. Arland jest arogancki, agresywny, uparty jak osioł… - Nie krępuj się. - … ale wygląda cholernie imponująco w zbroi i uderza jak taran. Przez ostatnie kilka lat walczyłam więcej niż przez pozostałą część mojego życia. Pokonywałam wampiry, które były większe od niego, ale po sparringu z nim mam wrażenie, że ramiona zaraz mi odpadną. Jeśli pójdzie ze mną, nie będę musiała walczyć. Ludzie zobaczą tę górę mięśni i sami będą schodzić z drogi, a jeśli ktoś tego nie zrobi, załatwi go maczugą na amen. Dina, może i nie odwiedzałam Baha-char od kilku lat, ale bywałam tam częściej niż ty. Pozwól mi to zrobić. - Okej. - Lecę po zbroję. I tak chciałam wypróbować nowy herb. Wyszła, kierując się do pokoju Arlanda. Chwilę później usłyszałam jej głos: - Lordzie Marshalu? Miałbyś ochotę na wyprawę?

106

Oczywiście, że tak. Co więcej, miałam wrażenie, że będzie zachwycony.

*** Dziesięć minut później obserwowałam jak Maud i Arland przechodzą przez drzwi na końcu korytarza prosto w jasne słońce galaktycznego placu targowego. Drzwi zamknęły się za nimi z hukiem, przez co Bestia cichutko zaskomlała u moich stóp. - Wiem, ale nic im nie będzie. Westchnęłam i sprawdziłam w głowie moich gości. Helen bawiła się w garażu z Wingiem, Hiru nie opuścił swojego miejsca, pierwszy członek Archivariusa spoczywał w zbiorniku, Sean i Caldenia siedzieli na ganku, a Orro, jak można było się spodziewać, krzątał się w kuchni. To już wszyscy. O czym mogli rozmawiać Caldenia i Sean? Ruszyłam w ich kierunku. Bestia pognała przede mną. Sean siedział przy stoliku. Tuż przed nim, na zielonej plandece, rozciągał się szeroki wybór części. Bez wątpienia w połączeniu dawały one jakąś śmiercionośną broń. Caldenia zajęła fotel, sącząc Mello Yello. Bestia na mój widok zamerdała ogonkiem ze swojego miejsca obok Seana. Odwróciłam się plecami do drzew, w razie gdyby ktoś postanowił czytać mi z ruchu warg. - Kolejny członek Archivariusa – oznajmiłam. – W Baha-char. Maud i Arland wyszli, by go odebrać. - Ile mają czasu? – spytał Sean. - Przybywa w zbiorniku, więc całkiem sporo. Skinął głową i wrócił do majstrowania. - Mamy taki piękny dzień – stwierdziła Caldenia. – Powinnaś wybrać się ze swoją siostrzenicą i uroczym pieskiem na spacer wzdłuż pola siłowego. Spojrzałam na nią. - Powinnaś też zabrać ze sobą jakiś sprzęt, żebyśmy mogli usłyszeć, o czym będziesz rozmawiać. – Droga Grace upiła łyk napoju. Och. - Myślisz, że Kiran Mrak będzie chciał porozmawiać? - Nic o tobie nie wie, jesteś dla niego zagadką. Zaufaj mi, kochana. Jeśli jest dobry w te klocki, będzie chciał uciąć sobie z tobą pogawędkę. Nie przepuści okazji do zdobycia informacji. Sean sięgnął do torby leżącej przy jego stopach i wyciągnął małe plastikowe pudełeczko z przezroczystym wieczkiem oraz warstwą skomplikowanej elektroniki osadzonej w białym środku. Wewnątrz znajdowała się łatka w kolorze ludzkiej skóry, o wielkości centa. Wzięłam

107

do ręki pudełeczko. Mogłabym po prostu nakazać zajazdowi, by odbijał echem mój głos, ale Sean zadał sobie trochę trudu. Otworzyłam skrzyneczkę i nałożyłam łatkę na palec. Natychmiast dopasowała się kolorystycznie do mojej skóry, tak dobrze, że już jej nawet nie widziałam. - Gdzie powinnam to umieścić? - Najlepiej tuż za uchem – odparł. Przykleiłam łatkę w miejscu pod uchem. Pudełeczko zapulsowało bladozielonym światłem. - Nie mów mu zbyt wiele – poradziła Caldenia. – I nie zadawaj oczywistych pytań, bo przestanie odpowiadać, ale spróbuj go przysinąć, moja droga. Jeśli dostrzeżesz jakieś emocje, wykorzystaj to i sprawdź, czy uda ci się wywołać w nim jakąś reakcje. - Bestia, chodź! – zawołałam. Głos wydobył się zarówno z moich ust, jak i z pudełeczka. Shih-Tzu zeskoczyła z fotela i razem podążyłyśmy w kierunku pola siłowego. Zaczęłam przechadzać się wzdłuż granicy. Bestia dreptała za mną, zatrzymując się, by węszyć przy kępkach trawy i fascynujących ją patykach. Rzuciłam przed siebie jeden z nich. Pognała za nim, zmieniając się w czarno-białą plamę. Spojrzałam w górę i zobaczyłam Kirana Mraka. Stał jakieś trzydzieści centymetrów ode mnie, otulony peleryną, dzięki której idealnie kamuflował się między krzewami. Pole siłowe zatrzymywało pociski, jednak przepuszczało dźwięk oraz światło. Nie słyszałam go. Gdybym przekroczyła granicę, zabiłby mnie. Umarłabym, nie wiedząc nawet, co się stało. Patrzył na mnie swoimi pięknymi turkusowymi oczami. Zrobiłam krok do przodu, on również, idealnie odwzorowując mój ruch, jak gdyby był moim magicznym odbiciem. Poruszał się jednak z gracją, której ja nigdy nie zdołam osiągnąć. Wciąż nie byłam w stanie go usłyszeć. Szliśmy wzdłuż granicy pola. W Draziri było pewne piękno, elegancja połączona z czymś nieziemskim. Gdy spoglądało się na jednego z nich, odnosiło się wrażenie, że to spotkanie z jakimś mistycznym stworzeniem z legend. Bestia wróciła z patykiem, zobaczyła Draziri, ale nie mogła go wyczuć, a i ja nie wyglądałam na zaalarmowaną. Odrzuciłam kijek, więc znowu za nim pognała. - Shi-Tzu-Chi – stwierdził melodyjnym głosem Kiran. – Uroczy i stworzony do zabijania. - Czasami nie wszystko jest tym, na co wygląda. - Zaczynam w to wierzyć. – Odrzucił w tył kaptur i przerzucił pelerynę przez ramię. Pod nią miał na sobie miękką, szarą tunikę o czarnych krawędziach. Przy jego pasie spoczywał miecz. Długie, białe włosy spływały w dół idealnie prostymi kaskadami. Linie kasty błyszczały srebrną barwą na jego czole.

108

- Mała kobieta w starym domu na prowincjonalnej planecie, mająca moc przekraczającą granice wyobraźni. To niemal coś legendarnego, niczym prehistoryczne święte misje. - Święte misje cechował szczytny cel oraz bohater. Ty z kolei usiłujesz zabić stworzenie, które nigdy cię nie skrzywdziło. - Jest chodzącą obelgą – odparł Kiran. – Musi zginąć. - Wytłumacz mi coś – poprosiłam. – Zabijasz dla pieniędzy. - Tak. - Zabijasz również z dumy i dla samego wyzwania. - Tak. - Ale nie jesteś religijnym mężczyzną. Nie zabijasz dla swojego kościoła. Skąd to nagłe zainteresowanie Hiru? - Nic o mnie nie wiesz. - Pobożna osoba nie zamordowałby kapłana. Uśmiechnął się, odsłaniając ostre zęby, które nie pasowałyby do żadnej ludzkiej szczęki. - Arcykapłana. I to mnie nazwał arogancką. Przeszliśmy nieco dalej. - Ma na imię Zachodzące Słońce – oznajmiłam. Kiran pochylił głowę, by na mnie spojrzeć. - Hiru, którego usiłujesz zabić. Ma imię. Ma świadomość. - Jesteś naiwna, jeśli myślisz, że zrobi mi to jakąkolwiek różnicę. Zabiłem setki stworzeń. - Tego nie zabijesz. - Zrobię to – obiecał. – Nie możesz utrzymywać tego pola siłowego w nieskończoność. To prawda. Mniej więcej po tygodniu zacznie sprawiać problemy zajazdowi. - Utrzymam je tak długo, jak będzie trzeba. Dlaczego nie przerzucisz się na łatwiejszy cel? - Ponieważ Hiru należą do rzadkości. Zlokalizowanie kolejnego zajmie mi zbyt dużo czasu. - Brakuje ci go? - Nie mnie. Postawiłam wszystko na jedną kartę. - Ktoś bliski ci umiera. Zabicie Hiru odkupi ciebie i tę osobę. Nie odpowiedział. O kogo mógłby się tak troszczyć? Razem z Seanem siedzieliśmy nad plikami od Wilmosa, które dotyczyły przybysza, dopóki niemal wykuliśmy je na pamięć. Kiran nie był żonaty. - Twoja kochanka? Jego usta zadrżały od szyderczego uśmieszku. - Chodzi o twoją matkę, Mekrikzi. Jego oczy błysnęły złowrogo. Zwalczyłam w sobie chęć do tego, by się cofnąć.

109

- Moja matka to niezwykła kobieta – oświadczył cicho. – Nie spędzi w piekle ani sekundy, a ty nie jesteś godna, by wypowiadać jej imię swoimi plugawymi ustami. Fantastycznie. To teraz miałam plugawe usta. Cóż, jeśli nie jest to przebłysk emocji, to nie mam pojęcia, co nim było. - Rozumiem już, dlaczego nie jesteś żonaty. - A dlaczegóż to? - Mamy na Ziemi pewne określenie, zarezerwowane dla mężczyzn podobnych do ciebie. - I jak ono brzmi? - Maminsynek. Znowu się do mnie uśmiechnął, jednak w tym geście nie było nic zabawnego, jedynie złośliwe odsłonięcie zębów. - Każdy ma jakąś słabość, bo wszyscy otaczamy się bliskimi. Ja odkryję twoją. - Powinieneś poszukać moich rodziców – zasugerowałam. – Daj znać, czego się dowiesz. Jego uśmiech nieco zbladł. - Masz przyjaciół. Rodzinę. - Wszyscy, o których się troszczę, są w zajeździe. - Dokładnie zbadam twoje życie. Odnajdę każdego gościa, który kiedykolwiek zatrzymał się w twoim zajeździe. - Zacznij od Khanum Hordy Niszczącej Nadzieję oraz jej elitarnych żołnierzy. Zdecydowanie powinieneś złożyć im wizytę i rzucić kilka gróźb bez pokrycia. Uwielbiają takie sytuacje. Zatrzymał się. Nagle jego piękna twarz przybrała surowy wyraz. - Gdy to się skończy, spalę twój dom, założę ci obrożę niewolnika, i cię z niego wytargam. Będziesz cierpieć latami, a kiedy poczuję się usatysfakcjonowany wszystkimi torturami oraz perwersjami, sprzedam ten godny pożałowania wrak, jakim się staniesz temu, który zapłaci najwięcej. Jego peleryna zatrzepotała na wietrze i nagle zniknął między zaroślami. Wydałam z siebie westchnienie. - Chodź, Bestia. Wróciłyśmy na ganek. Sean złożył w całość koszmarnie wyglądającą broń, a Caldenia była w trakcie picia trzeciej puszki Mello Yello. - Cóż, tak to było. – Opadłam na fotel. – Nie dowiedziałam się niczego przydatnego oprócz tego, że Freud z chęcią uciąłby sobie z nim pogawędkę i najwyraźniej myślał już o tym, w jaki sposób będzie mnie torturował. - Wręcz przeciwnie, moja droga. – Caldenia odstawiła puszkę. – Dowiedzieliśmy się bardzo dużo.

110

- Co masz na myśli? - Usłyszałaś, ale nie słuchałaś. Musisz nauczyć się słuchać, Dina. Głęboko wewnątrz zajazdu otworzyły się drzwi do Baha-char. Poczułam obecność Maud oraz Arlanda, nikogo więcej. Cholera. - Co jest? – Sean stanął na nogach. - Wrócili. Sami. Pognałam do kuchni, a stamtąd do pokoju dziennego, Sean i Caldenia podążali za mną. W korytarzu pojawili się Maud oraz Arland, pokryci śmieciami. Napierśnik Arlanda szpeciła jakaś niezidentyfikowana, żółta, śluzowata substancja, wystawały też z niego poprzerywane obwody. Włosy Maud pokrywał biały popiół. Arland trząsł się od powstrzymywanej furii, Maud zaś wyglądała, jakby była gotowa oderwać komuś głowę. Smród rozkładających się śmieci wypełnił pomieszczenie, co wywołało u mnie odruch wymiotny. - Co się stało? – Sięgnęłam ku nim. – Gdzie Archivarius? Maud cisnęła na podłogę swój miecz i wypluła z siebie jedno słowo: - Gruzoszczury!

*** - Pozwoliliście gruzoszczurom ukraść Archivariana? Oszaleliście? – Z tego wszystkiego… Jak mogli… Argh! - Już tam byli! – Maud zaczęła wymachiwać rękami. – Przysięgam. - Lady Maud mówi prawdę – oświadczył Arland. – Gdy tam przybyliśmy, sklep kupca był splądrowany. - Miał dług u gruzoszczurów – dodała Maud. – Zalegał z płatnością, więc przetrząsnęli jego dostawy i zabrali Archivariana. Skryłam twarz w dłoniach. Dlaczego ze wszystkich stworzeń musiały to być gruzoszczury? - Do czego byłby im potrzebny? – spytał spokojnym głosem Sean. - Światełka – odparłam. - Co masz na myśli? - Zbiornik jest prawdopodobnie duży, bogato zdobiony i oświetlony. - Ścigaliśmy ich. Próbowaliśmy się targować. Gdy i to zawiodło, usiłowaliśmy sforsować ich obóz. - Forsowaliście śmieciarkę? Arland posłał Seanowi obojętne spojrzenie. - To nie jego wina – powiedziała Maud. – Był dzielny i próbował. Ja również. Najpierw zasypali nas śmieciami, a później oblali kwasem.

111

Przykucnęła, zgarnęła z podłogi swój miecz i wstała w jednym płynnym ruchu, podtykając mi pod nos ostrze. A raczej to, co z niego zostało – teraz przypominało w połowie roztopioną świeczkę. - Dwa lata – głos siostry zadrżał, nie potrafiłam jednak stwierdzić, czy od desperacji, czy wściekłości. – Miałam ten miecz od dwóch lat. Uratował mi życie. A teraz spójrz na niego. - Nie przejmuj się, moja pani – zaczął cicho Arland. – Zapewniam cię, że przed zapadnięciem zmroku dostaniesz nowe ostrze, takie, które będzie pasowało do twoich umiejętności. Westchnęłam głęboko. Oskarżenia oraz wrzaski niczego nie naprawią. Wprawdzie sprawiłyby, iż poczułabym się o wiele lepiej, ale nie mieliśmy czasu do stracenia. - Wróciliśmy tak szybko, jak tylko mogliśmy. - Wciąż uważam, że długotrwałe oblężenie mogłoby przynieść jakieś efekty – stwierdził Arland. - Nie, Maud ma rację. Z gruzoszczurami nie można wygrać, ani niczego im perswadować. Można się tylko targować. Maud, chcę żebyś została i broniła zajazdu. – Zrzuciłam z siebie szatę, a z haczyka przy drzwiach ściągnęłam klucze do samochodu. – Draziri raczej nie zaatakują w ciągu dnia. - Dokąd się wybierasz? – spytał Sean. - Do Walmarta! - Jadę z tobą. Kiran sfiksował na twoim punkcie, nie licz na to, że zachowa się racjonalnie. Otworzyłam usta… Kłótnia zabrałaby zbyt dużo czasu, a nie mieliśmy go wiele. Byłam pewna, że gruzoszczury próbowały właśnie otworzyć zbiornik z argonem. Poza tym, Sean miał rację. Dla Draziri sprawy przybrały osobisty obrót po naszej ostatniej rozmowie. - W porządku. – Zwróciłam się do Maud. – Opiekuj się zajazdem, proszę. - Będę. Założyłam buty i razem z Seanem pobiegliśmy do garażu. Wskoczyłam na siedzenie kierowcy, on zajął miejsce pasażera, po czym starając się jak mogłam, wyjechałam jak gdyby nigdy nic i włączyłam się do ruchu, zachowując odpowiednią prędkość, zamiast wystrzelić z podjazdu niczym kierowca na wyścigu Nascar. Nikt nas nie zaatakował, ani nawet nie śledził. - Czym są gruzoszczury? – spytał Sean. - Srokami Galaktyki. Mają swój fort w Baha-char. Dziesięć minut później weszliśmy do Walmartu. Skierowałam się prosto do alejki z zabawkami. - Czego szukamy?

112

- Najbardziej irytującej rzeczy, jaka wpadnie ci w oczy. Cokolwiek głośnego, błyskającego światłami i z okręcającymi się częściami. Przejrzałam uważnie zabawki. Miałam ograniczony wybór. Naprawdę myślałam, że będzie ich więcej, ale zbliżały się święta, więc alejka świeciła pustkami. Chwila. Ściągnęłam z półki pudełko z grą w stylu „Zbij krecika”8, zamiast kretów były jednak plastikowe jaskrawe pisanki ze śmiesznymi minkami, które wyskakiwały i trzeba było zbić je młotkiem. Proszę, niech gdzieś będzie wystawiony demonstracyjny egzemplarz… Oto jest, na końcu alejki, zawieszony na kablu. Cztery przyciski. Wcisnęłam jeden. Rozległa się okropnie głośna muzyka. Póki co jest dobrze. Złapałam zielony plastikowy młoteczek i nacisnęłam kolejny guzik. Wyskoczyło niebieskie jajeczko. Uderzyłam w nie, rozświetliło się od środka, po czym zabawka wydała z siebie odgłos przypominający syrenę policyjną. Grzmotnęłam w kolejną pisankę. Rozległ się wrzaskliwy ryk jakiegoś ssaka. Idealnie. Zgarnęłam pudełko, po czym wyszłam z alejki, prawie wpadając przy tym na Seana. Podsunęłam mu pudełko pod nos. - A ty co znalazłeś? Uniósł do góry dziwacznie wyglądające ustrojstwo, przypominające krzyżówkę suszarki do włosów oraz megafonu, przyozdobione światełkami wzdłuż plastikowej ramy. - Co to, u licha, jest? - Pierdzący pistolet. - Co takiego? Sean nacisnął spust. Światła zaczęły migotać, a pistolet wydał z siebie głośny pierdzący odgłos. - Pierdzący pistolet, z tej bajki dla dzieci. Mówiłaś, żeby znaleźć coś irytującego. Pistolet znów wydał z siebie ten odgłos. Stojąca obok kobieta z dzieckiem w wózku spojrzała na nas. Usta Seana powoli rozciągnęły się w uśmiechu. - No dobra. – Pognałam w kierunku kas. Pierd. - Możesz przestać? Kolejny pierd. - Sean! Ile ty masz lat, pięć? Zaśmiał się pod nosem. Nie było żadnej kolejki do kasy ekspresowej, cud! Ułożyliśmy zakupy na taśmociągu. Kasjerka, starsza, pulchna pani posłała nam uśmiech. - Aww, przesłodka z was para. Spodziewacie się dziecka? Że co? 8

Myślę, że każdy kojarzy grę „Whac-a-mole”? :D

113

- Tak – odparł Sean, otaczając mnie ramieniem. Zabiję go. - A gdzie pierścionki? – Kobieta przesunęła pistoletem nad skanerem. – Lepiej pospieszcie się ze ślubem. Na litość… Wsunęłam kartę do terminala i wpisałam PIN. Właśnie dlatego nigdy nie robię zakupów w Walmarcie. Transakcja zaakceptowana. Sean zgarnął zabawki i skierowaliśmy się do wyjścia. - Powodzenia! - zawołała za nami kasjerka. Odwróciłam się do Seana, kiedy tylko wyszliśmy na zewnątrz. - Możesz być poważny? Przyszłość wszystkich gatunków jest zagrożona. - Tak, a my zamierzamy ocalić je za pomocą pierdzącego pistoletu. - Ani mi się waż! Pierd. Ugh. Piętnaście minut później wbiegłam do zajazdu. Gertruda Hunt wyglądała tak samo. Maud znajdowała się w pokoju narad. Wsunęłam głowę do środka. - Działo się coś? - Wysłali sondę, ale szybko się jej pozbyłam – odparła. – Leć, Dina! Damy sobie radę. Zajazd podsunął mi szatę, w której zazwyczaj odwiedzałam Baha-char – ciemnobrązową, o postrzępionych rąbkach. Wsunęłam ją na siebie, z szafy wyciągnęłam worek i przytrzymałam przed Seanem. Kiedy wrzucił do niego zabawki, podałam mu go. Sean Evans był jedyną osobą, w rękach której był całkowicie bezpieczny. Na końcu długiego korytarza otworzyły się drzwi, rozlewając jasne słońce Baha-char wewnątrz zajazdu. Przeszliśmy przez nie. Natychmiast poczułam na sobie żar. Stanęliśmy na jasnożółtych płytkach, pokrywających aleję. Po obydwu jej stronach wyrastały piętnastopiętrowe budynki z piaskowca, ozdobione kolorowymi kafelkami, mnóstwem balkonów, tarasów oraz mostków. Drzewa, winorośle oraz kwiaty rozwijały się pięknie donicach, łagodząc nieco jednolitość piaskowca. Burgundowe, turkusowe i złote sztandary powiewały na wietrze. Na purpurowym niebie gigantyczna planeta o lawendowym kolorze doglądała tego wszystkiego, otaczały ją mniejsze kawałki, krążące niczym zniekształcone księżyce. Szybko zeszłam z głównej alei z Seanem u boku. Weszliśmy w jedną z ulic, niesieni przez strumień istot. Stworzenia każdego kształtu oraz rozmiaru szły, pełzły, unosiły się, tupały i pełzały między budynkami, poszukując kupieckich stoisk i sklepów, gdzie mogły dostać coś, co nie było dostępne nigdzie indziej. Ulica oddychała, mówiła tysiącami głosów. Wylawirowaliśmy sobie drogę ze strumienia i zatrzymaliśmy się przed dużym budynkiem z prostokątnym wejściem. Sean skrzywił się, bo to miejsce nie należało do jego ulubionych.

114

Cholera, powinnam była pomyśleć o tym, zanim go tutaj zabrałam. Nuan Cee, jeden z kupców w Baha-char, był tym, który zatrudnił Seana jako Turana Adina. Teraz uderzały w niego pewnie wszystkie wspomnienia, o których chciał zapomnieć. - Przykro mi – powiedziałam. – Ale potrzebujemy jego pomocy. - Ona nigdy nie jest darmowa. - Wiem. - Możemy wrócić, zabierzemy Arlanda i przepuścimy szturm na to miejsce… Podeszłam bliżej i pocałowałam go. To miał być tylko szybki buziak, ledwo muśnięcie, ale w chwili, gdy mnie dotknął, przepłynęła przeze mnie czysta ekscytacja. Uczucie całowania Seana Evansa wywołało spięcie w moim mózgu. Odrzuciłam całą ostrożność i pocałowałam go mocniej. Przesunęłam językiem po jego wardze, otworzył usta i nagle go smakowałam. Uczucie było podobne do picia ognia. Odsunęliśmy

się

od

siebie.

Uniosłam

powieki,

w

oczach

Seana

zobaczyłam

nieprzenikniony las i przerażonego, dzikiego wilka. Sean otoczył mnie ramieniem w talii i przyciągnął bliżej siebie. Poczułam delikatny dreszcz. Byłam w potrzasku i ani trochę mi to nie przeszkadzało. Przyjrzał mi się badawczo, pochylił i znów pocałował. Mocno, głęboko, niespiesznie uwodząc tu i teraz na ulicy. Nie chciałam, by przestawał. Sean przerwał pocałunek i odwrócił głowę. W wejściu do budynku pojawiło się jakieś stworzenie. Niezdarne, kudłate, z długim, czarnym futrem, olbrzymimi ramionami zakończonymi pazurami oraz potworną twarzą z kłami. Ziemia nie mogłaby stworzyć czegoś takiego. - Kupiec spotka się z wami – zagrzmiała istota. - Powinniśmy iść – wyszeptałam. Powoli wypuścił mnie z objęć. Podążyliśmy za ochroniarzem do foyer o wysokim suficie pokrytym szarymi płytkami. Z odległej ściany spływał wodospad, znikając w wąskim basenie. Tu i ówdzie, w ozdobnych donicach, kwitły wielobarwne rośliny, od purpurowych, aż po szmaragdowe. Pośrodku pomieszczenia stał stół z wulkanicznego szkła. Usiadłam na fioletowej sofie tuż przy nim. Sean stanął obok. Zasłona po naszej prawej rozsunęła się, ukazując stworzenie przypominające lisa na dwóch nogach, o zaledwie metrze wysokości, karygodnie futrzaste, w wysadzanym szlachetnymi kamieniami fartuchu. Otworzyłam usta i zapomniałam je zamknąć. Oczekiwałam Nuana Cee, a to był… - Cookie? Niski lisek podbiegł do mnie z rozłożonymi ramionami. Przykucnęłam i uściskałam go.

115

- Co ty tutaj robisz? – spytał Sean. Cookie przytulił również jego, Sean odwzajemnił uścisk. Lisek poruszył uszkami. - Wuj wyjechał w interesach. Przejmuję jego obowiązki, dopóki nie wróci. Odsunął się i w bardzo formalny sposób złączył swoje łapki. Z futrem w kolorze piasku i jasnoniebieskimi oczami był niemal zbyt uroczy, by traktować go poważnie. Prawda była jednak taka, że należał do klanu Nuan i zlekceważenie tego mogłoby okazać się śmiertelne. - Więc co wielki Nuan Cee może dla was zrobić? – spytał Cookie. - Potrzebujemy twojej pomocy w targowaniu się z gruzoszczurami – oznajmiłam. – Zabrali ze sobą zbiornik wypełniony argonem ze stworzeniem w środku jako spłatę długu, który miał wobec nich kupiec. Musimy go odzyskać. - Co oferujesz w zamian? - Przysługę. – Nie miałam nic innego. Cookie zmrużył oczy. - Zrobię to. W zamian pomożesz mi, gdy będę tego potrzebował. - Umowa stoi – odparłam. Cookie potarł łapki. - To czym chcecie targować się z gruzoszczurami?

*** Pierd. Pierd. Pieeeeeerd. - Możesz, proszę, przestać? Cookie zachichotał, machając pierdzącym pistoletem. Faceci i pierdy. Nie ważne jaki gatunek, czy planeta. Przechodziliśmy przez pogrążony w cieniu obszar Baha-char. Ulice były tutaj wąskie, kolory wyblakłe, a baldachimy zniszczone. Sadza pokrywała wejścia do budynków. Kupcy w sklepach trzymali broń na wyciągnięcie ręki. Sean rozejrzał się uważnie po ulicy, a ja poczułam znużenie. Cookie beztrosko parł przed siebie, zupełnie jakby przechodził przez skąpaną w słońcu łąkę. Może dlatego, że podążała za nami niezdarna potworność w postaci ochroniarza, dysząca mi w kark, a może z powodu fartuszka, który niemal krzyczał, że jest potomkiem klanu Kupców. Wyrządzenie krzywdy jednemu z nich znaczyło mniej więcej tyle, co podpisanie na siebie wyroku śmierci. Skręciliśmy za rogiem. Sean się zatrzymał. Przed nami rozciągała się otwarta przestrzeń o szerokości boiska do piłki nożnej. Ogradzał ją masywny, kamienny mur, a centralnie przed

116

naszymi twarzami wyrastała ściana złożona ze stalowych płyt. Olbrzymia brama prowadząca do środka była na tyle szeroka, że mogłyby przejść przez nią dwa słonie. Cookie zatarł łapki. - Stańcie za mną i proszę, niczego nie mówcie. Uniósł pierdzący pistolet i wystrzelił. Jedna z małych płyt, około piętnaście metrów nad ziemią, odsunęła się na bok. Cookie uniósł drugą z zabawek i uderzył w nią młotkiem. Światełka i okropny, wrzaskliwy odgłos przerwał ciszę. Rozsunęły się kolejne płyty. Cookie uniósł łapki i zaczął mówić w świergoczącym języku gruzoszczurów. Pomachał ramionami. Zrobił kilka kroków w tę i z powrotem, wciąż przemawiając. Uniósł pierdzący pistolet i ponownie z niego wystrzelił. Uderzył młotkiem w grę. A później zamilkł. - Chichi-chichi? – ze ściany rozległo się krótkie, świergoczące pytanie. Cookie rozpoczął drugą przemowę. Stanął na palcach, uniósł ramiona tak wysoko, jak tylko mógł i narysował w powietrzu olbrzymie koło. Później schował łapki za plecami i zaczął chodzić dookoła, po czym znowu zamilkł. Forteca również milczała. - Moim zdaniem powinniśmy przepuścić szturm – wyszeptał Sean. - Sza. Rozległo się kolejne ćwierknięcie. Cookie odwrócił się w moim kierunku. - Czy mógłbym dostać twój but? Sięgnęłam po tenisówkę. Wybuchł chór wściekłych pisków. - Tego drugiego – oznajmił miękko Cookie. Ściągnęłam lewego trampka. Lisek uniósł go niczym skarb i położył go obok zabawek. Szczęk metalu odbił się echem w fortecy, a zaraz po nim szybkie uderzenia. Brama otworzyła się szeroko i wypadła przez nią horda gruzoszczurów. Wysokie na około 120 centymetrów, przypominały łasice, które jakimś cudem chodziły w pozycji pionowej i wykształciły sobie małpie głowy. Ich lśniące futro miało różne barwy, od rdzawobrunatnej, aż po czarną. Mieli na sobie małe skórzane kilty, przyozdobione światełkami. Wybiegli z przejścia, ciągnąc za sobą olbrzymi zbiornik z argonem, który chwilę później postawili na ziemi. Niski gruzoszczur rzucił obok niego stosik złotych monet, kolejny dodał martwego szczura piargowego o wielkości małego kota, a trzeci jakąś skomplikowaną elektroniczną część. Przewodniczący gruzoszczur wskazał na stos. - Chi? Cookie zrobił wielkie przedstawienie z przeglądania dóbr.

117

- Chi. Stworzenie złapało moją tenisówkę i uniosło ją nad głowę. - Chiiiiiiiiiiii! Gruzoszczur wybuchły gromkim wrzaskiem. Zabawki zniknęły i horda wbiegła z powrotem do fortu, zupełnie jakby ich wciągnął. Metalowe drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Sean wziął do ręki monetę ze stosu. - Czy to hiszpańskie dublony9? - Przykro mi z powodu buta – powiedział ze smutkiem Cookie, gdy jego ochroniarz podniósł argonowy zbiornik i ułożył go sobie na ramieniu, jakby ważył tyle, co piórko. – Bez niego nie zmieniliby zdania.

9

Dublon – dawna hiszpańska moneta.

118

Rozdział ósmy - Nie będziesz mnie niósł. – Ściągnęłam buta z prawej stopy i zaczęłam iść w dół ulicy. - Nawet nie wiesz, co tu leży. – Sean zmarszczył nos. – To obrzydliwe. - W takim razie znajdę kupca sprzedającego obuwie i kupię nową parę. - Zdajesz sobie sprawę, że mógłbym nieść trzy takie jak ty i w ogóle by mnie to nie spowolniło? - Zdajesz sobie sprawę, że nie będziesz niósł ani jednej mnie? Trzy takie jak ja to stanowczo zbyt wiele. Sean otworzył usta. - Będę szła – powiedziałam mu. – Przejście boso kilku przecznic mnie nie zabije. Sean wymamrotał coś pod nosem. - Słyszałam to. – Tak naprawdę nie słyszałam, ale nie musiał o tym wiedzieć. Bose przechadzanie się po tej części Baha-char okazało się kiepskim pomysłem. Duże kwadratowe płyty, wypalone przez słońce były zbyt gorące, więc musiałam trzymać się krawędzi ulicy, tuż przy budynkach. Tam z kolei, upchnięte z boku przez niekończący się strumień kupujących, walały się sterty śmieci i brudu. Bardzo szybko znudziło mi się baczne patrzenie pod nogi, byle tylko zyskać pewność, że nie rozetnę sobie na czymś stopy. Pozwolenie Seanowi mnie nieść nie wchodziło jednak w grę. Musiałam zachować przynajmniej resztki godności. Poza tym przebywanie w jego ramionach byłoby… miłe. Miałam przeczucie, że naprawdę by mi się to spodobało, a nie chciałam rozmyślać nad tym, jak dobrze byłoby być tak blisko niego aż do momentu, gdy dotrzemy bezpiecznie do zajazdu. Zerknęłam w górę tylko po to, by zorientować się, gdzie idziemy. Na końcu przecznicy dostrzegłam jaskrawy neon z napisem „OBUWIE” w siedmiu językach. Rozciągał się nad pokrytym sadzą frontem sklepu z podartą, zieloną plandeką. W progu siedziała kolorowa skorupka, przypominająca tę u ślimaka ogrodowego; ta miała jednak jakieś półtora metra wysokości i mieniła się kolorami jasnej czerwieni, głębokiego brązu oraz cytrynowej żółci. - Spójrzcie, buty! Popędziłam do straganu. Kupiec, Took, wyczuł, że się zbliżam i wysunął ze swojej ślimaczej skorupy pomarszczoną szyję. Cookie zatarł łapki. - Potrzebuję tylko pary butów – przypomniałam mu. - Oczywiście – odparł lisek. – O ile dostaniemy je we właściwej cenie. Wewnątrz sklepu znajdował się olbrzymi stos butów wykonanych ze wszelkiego rodzaju materiałów oraz dla każdego rodzaju stóp. Tak też pachniał, ale nie obchodziło mnie to.

119

Przekopałam się przez niego, próbując znaleźć coś dla ludzi. Sean ustawił się na froncie, obserwując ulicę. Towarzystwa dotrzymywał mu olbrzymi kudłaty ochroniarz Cookiego. Przerzucałam kolejne pary butów. Za duże, za małe, zbyt lepkie, dla kogoś ze stopami jak u słonia, za ostre, zbyt… A, nie, te nie były takie złe. Podniosłam parę sandałów, złożonych z podeszwy i paska wyszywanego tanimi koralikami. - Ile za nie? Took zamachał mackami. - Dwa kredyty. - Dwa kredyty! – Cookie zatoczył się i osunął, zupełnie, jakby ktoś go uderzył. – Co za zniewaga! Chcesz nas zabić? Cholera. Zapomniałam, że był z nami. Musiałam to zakończyć, zanim dojdzie do targowania się. - Dwa kredyty to… - Finansowa zbrodnia! – oznajmił Cookie. Oczy Tooka, przypominające te u kałamarnicy, zalśniły, zmieniając kolor z głębokiej czerwieni na jasnozielony. - To prawdziwa okariańska skóra! Cookie wyrwał sandały z moich rąk i zamachał nimi nad głową. - Jasne, z prawdziwego tyłka okariańskiego nifroka. Wąchałeś w ogóle te buty? - Odór dodaje im charakteru! - Charakteru? – Cookie obnażył zęby. – Mojej przyjaciółki nie obchodzi charakter. Nie widzisz, że to młoda, atrakcyjna przedstawicielka swojego gatunku? Jeśli założy te buty, będziemy musieli pozwać cię o odszkodowanie za wszystkich potencjalnych partnerów, które to wstrętne obuwie odstraszy. Took zmrużył oczy. - Jeden i trzy czwarte kredytu. - Właściwie, gdybyśmy kupili te buty, reszta stosu natychmiast zacznie lepiej pachnieć. Powinieneś zapłacić nam za przysługę, jaką wyświadczymy ci, usuwając te tak zwane sandały z twojego sklepu. - Co? - Słyszałeś. A teraz patrz! – Cookie uniósł mojego prawego trampka w powietrze. – To jest but. Westchnęłam i podeszłam do Seana. - Powinnam była iść dalej boso. Teraz będzie się targował przez wieczność. Sean nie odpowiedział. Uparcie patrzył w kierunku, z którego przyszliśmy. Spojrzałam mu w oczy i dostrzegłam w nich Turana Adina. Poczułam jak włoski na karku stają mi dęba.

120

- Co się dzieje? - Ktoś na nas poluje. - Draziri? - Nie wiem. Tylko głupiec zignorowałby słowa wilka o tym, iż ktoś na niego poluje. Zamilkłam. Zmysły Seana były znaczniej bardziej wyostrzone od moich, a rozpraszanie go byłoby naprawdę kiepskim pomysłem. Wyciągnęłam z kieszeni szaty bicz naładowany energią i po prostu trzymałam go w dłoni. Ulica po obydwu naszych stronach świeciła pustkami. Delikatna bryza, która zazwyczaj płynęła między przypominającymi kanion ulicami Baha-char zniknęła. Powietrze stało się gorące i duszne. Zadrżałam. Miałam złe przeczucia. - I trzymaj się z daleka! – zagrzmiał Took za moimi plecami. Cookie wyłonił się z sandałami, po czym złożył buty oraz żeton w mojej dłoni. - Sandały i pół kredytu. Oddałem mu w zamian twojego prawego buta. - Dziękuję. – Wsunęłam sandałki na stopy. - Musiałem się zrehabilitować. – Cookie posłał mi uśmiech. - Chodźmy – nakazał cicho Sean. Pospieszyliśmy wzdłuż ulicy. Cookie ruszył w podskokach, ale po dwóch skrętach uszła z niego cała radość. Szedł szybko i cicho na miękkich łapkach. Zerknęłam przez ramię. Ulica wciąż była pusta. Ciemność zdawała się płynąć za nami. Serce mi przyspieszyło. Być może to tylko moja wyobraźnia, a może nie, nie zamierzałam ryzykować. Teraz już niemal biegliśmy. Skręciliśmy po raz ostatni i weszliśmy na jedną z głównych ulic. Otoczył mnie gwar tłumu. Odetchnęłam głęboko. Zaczęliśmy lawirować między strumieniem istot, potwór Cookiego zamykał tyły. Spojrzałam za siebie jeszcze raz. Nic podejrzanego, tylko tłum. Głęboki wdech. Głębooooki. Jesteśmy prawie w domu. Twarz Seana wydawała się teraz bardziej zrelaksowana. Dobrze. Tylko dwie przecznice i skręcimy w alejkę prowadzącą do drzwi do zajazdu. Magia przepłynęła wzdłuż mojego kręgosłupa, zimna i lepka. Wzdrygnęłam się. Uczucie było odrażające, ale w dziwny sposób… znajome? Jak… Tłum przed nami przerzedził się w alarmującym tempie. Istoty zaczęły umykać w kierunku sklepów i bocznych uliczek. Ulica opustoszała, została tylko samotna postać. Mierzyła jakieś dwa i pół metra i była odziana w postrzępioną szatę z kapturem.

121

Wyglądała jak moje odbicie za wyjątkiem wysokości, głębszego kaptura oraz szerszych rękawów. To musiał być jakiś zbieg okoliczności. W galaktyce istnieją miliony szat. Bardzo możliwe, że dwie z nich mogą być skrojone i zszyte w podobny sposób. Ścisnęłam w dłoni energetyczny bicz, wypuszczając z niego cienkie włókno, które opadło na ziemię. Stojący obok mnie Cookie wyciągnął sztylet z wysadzanej kamieniami pochwy wiszącej mu na fartuchu. Sean spojrzał na kudłatego ochroniarza liska. - Jest w niebezpieczeństwie. Stworzenie obnażyło kły. Olbrzymia dłoń wylądowała na ramieniu Cookiego. Bestia poderwała lisa do góry, odwróciła się i pognała ulicą w kierunku, z którego wracaliśmy. Każdy krok jego mamucich stóp odbijał się echem jak uderzenie młotem dwuręcznym. Im bardziej się oddalali, tym cichsze stawały się wściekłe piski Cookiego. Sean wyciągnął swój sztylet o zielonym ostrzu. Stworzenie czekało między nami a alejką. Nie było innej drogi do drzwi. Musieliśmy przejść obok niego. - Dina? – spytał cicho Sean. – Co to jest? - Nie wiem. Postać uniosła w górę lewę ramię, odkrywając przypominającą ludzką dłoń, bladą i zasuszoną, zakończoną grubymi zżółkłymi szponami. Żyły na ramieniu zapulsowały. Poczułam zbierającą się wokół niego odrażającą magię. Gdyby mogła ona przybrać jakieś ciało, byłaby rozkładającym się trupem, choć sposób, w jaki płynęła, sama jej istota… Zszokowało mnie. Maleńkie włoski z tyłu karku stanęły mi dęba. - To oberżysta. - Co? - Został w jakiś sposób zdemoralizowany. Musimy go zabić. To ohydne. Pomarańczowa kula energii w czystej postaci o wielkości grejpfruta wystrzeliła z jego palców. Sean podskoczył i cofnął się, ale ominęła go i skręciła, by podążyć za mną. Nie mogłam od niej uciec. Sean wyciągnął broń, po czym wystrzelił, odbijając się od ściany budynku w kierunku odzianej w szatę postaci. Powietrze dookoła zakapturzonej istoty zafalowało. Pociski pulsacyjne należały do najbardziej śmiercionośnych w całej galaktyce, a ona je zablokowała. Piorun kulisty zbliżył się do mnie. Trzasnęłam biczem energetycznym. Kula eksplodowała. Pochłonęła mnie biała mgiełka, magia obmyła, a pierś eksplodowała bólem. Poczułam, jakby moje serce chciało wybuchnąć. Zakrztusiłam się i zaczęłam wymiotować. Sean znów

122

odbił się od budynku i wylądował za stworem. Zanurkował, zbyt szybki, by go zobaczyć, celując sztyletem w żebra zakapturzonej postaci. Uderzył w niego piorun. Sean odskoczył, jakby uderzyła go olbrzymia dłoń. O nie, nie zrobiłeś tego. Ruszyłam przed siebie z biczem trzaskającym od energii. Drugi piorun kulisty wystrzelił w moim kierunku spod pazurów postaci. Machnęłam biczem, przez co skrzyżowały się. Kula znów eksplodowała. Mieszanka gorąca i bólu oparzyła moją pierś oraz brzuch. Szata zajęła się ogniem. Rozcięłam ją, chcąc odsunąć jak najdalej od skóry. Ciało Seana rozmyło się, olbrzymi wilkołak wylądował na płytach. Wysoki, umięśniony, o szerokich ramionach i dużych dłoniach zakończonych długimi na pięć centymetrów pazurami. Rzucił się na potwora. Piorun otarł się o futro Seana, ten jednak wpadł w szał, nieustannie zadając rany. Zrzuciłam szatę przez głowę. Skóra na piersi paliła mnie, jakby ktoś wielokrotnie przejechał po niej tarką. Pognałam przed siebie. Futro na ramionach Seana zaczęło się dymić. Dookoła uniósł się okropny zapach przypalonych włosów. Poszarpana szata powiewała na wietrze, wilkołakowi udało się ciąć kilka razy. Stworzenie złapało Seana pazurami, zasuszona dłoń zraniła go magią. Krew trysnęła z piersi wilkołaka. Machnęłam biczem, wyczuwając odpowiedź magii postaci. Bicz energetyczny trzasnął, końcówką obijając się o coś w powietrzu jakieś pięć centymetrów dalej. Szybko. Ponownie uderzyłam, jakimś cudem bicz sięześlizgnął. To nic. Nie będzie uchylał się przez wieczność. Sean przeciął mu plecy. Magia wybuchła spod szaty byłego oberżysty. Podmuch ściął mnie z nóg. Poleciałam do tyłu, zdmuchnięta niczym pyłek w czasie tsunami i uderzyłam plecami o budynek. Och, to zabolało. Cholernie zabolało. Sean zderzył się z dachem, po czym opadł obok mnie na połamane drewno i potargany materiał. Stworzenie złączyło przed sobą dłonie. Spomiędzy nich wystrzelił strumień energii, wycelowany prosto na nas. Podniosłam się, rzucając przed Seana. Bicz tego nie zatrzyma. Zaraz umrzemy. To był oberżysta. Opuściłam bicz i rękawiczkę, złapałam kawałek połamanego płotu i skupiając się na nim, wyciągnęłam go przed siebie. Nie był w prawdzie miotłą, ledwo mógł uchodzić za laskę do podpierania się, ale jestem oberżystką, do cholery, i to coś nie zabije Seana.

123

Strumień energii uderzył we mnie, łamiąc przy tym kij. Żółty piorun rozdzielił się, zapalając głębokim turkusem, gdy tylko dotknął mojej laski oraz magii. Poczułam drętwienie skóry. Zupełnie jakby ktoś zanurzył mi maleńkie haczyki w żyłach i nagle zaczął wyrywać je z mojego ciała. To boli. Zakapturzona postać wygięła plecy. Jej szata stała cię czarna, zupełnie jakby wszystkie kolory zostały z niej wyssane. Postrzępiony rąbek zaczął się pruć. Strumień mocniej we mnie uderzył. Boże, to boli. To boli, to boli, to boli… Całe ciało zatrzęsło mi się z wysiłku. Ból otoczył każdy kręg kręgosłupa, ścisnął, miażdżąc chrząstki i kości. Ramiona chciały oderwać się od barków. Zakapturzone coś zaczęło wrzeszczeć. Poczułam w ustach krew. Nie wytrzymam dłużej. Ja… Potok kul uderzył w stworzenie z lewej strony, siła uderzenia każdej sprawiała, że powietrze falowało coraz bardziej, bliskie przepuszczenia ich. Strumień energii osłabł. Magia chciała się wycofać. Czysta agonia zamieniała mi mózg w papkę. Zacisnęłam zęby, robiąc krok do przodu i odpychając od siebie strumień. Krok po kroku. Zakapturzona postać cofnęła się. Tak! Zrobiła kolejny krok, uginając się od wysiłku wywołanego próbą schronienia się przed atakiem kul oraz mojej magii. Sean wystrzelił zza mnie z nożem w dłoni. Wrzasnęłam i zatopiłam całą moją moc w laskę. Rozdzieliła się tak, jak robią to miotły oberżystów. Na jej końcu uformowało się drewniane ostrze. Popchnęłam je w kierunku strumienia, aż celowało dokładnie w stworzenie, tnąc przez prąd. Magia istoty wystrzeliła z niego w pomarańczowej półkuli, ochraniając ją przede mną oraz strzelcem. Sean zamajaczył za nią. Ostrze błysnęło, po czym postać w szacie zgięła się i upadła. Presja paskudnej magii zniknęła. Opadłam na kolana, a później na ziemię. Po mojej lewej szpakowaty wilkołak w podeszłym wieku obniżył cudacznie wyglądającą kartaczownicę Gatlinga10. Dziękuję, Wilmosie. Cookie przestał podskakiwać obok niego i podbiegł bliżej. Sean podniósł mnie z ziemi. 10

Kartaczownica Gatlinga – jeden z prekursorów karabinu maszynowego.

124

- W porządku? Skinęłam głową, bo nie byłam w stanie wydobyć z siebie słowa. Poczułam delikatne muśnięcie jego warg na swoich, po czym przytulił mnie do siebie delikatnie, jakbym była dla niego najważniejsza w świecie.

*** Po chwili usta w końcu zaczęły mi pracować. - Zbiornik? - W moim sklepie – odparł Wilmos. Wyglądał, jakby samo patrzenie na mnie sprawiało mu ból. Sean ruszył ulicą w kierunku zajazdu. - Nie! - Dina, jesteś dotkliwie poparzona. Zajazd musi cię uleczyć. - Zabierz zbiornik. - Później. - Nie. - Nie kłóć się ze mną. – Nie podniósł głosu. Jego wygląd w żaden sposób się nie zmienił, ale sam ton ciął słowa jak nóż. Niemożliwym było dalej się wykłócać, choć to nie znaczy, że nie próbowałam. Wypowiadanie słów wymagało wysiłku oraz wytrzymałości, której już w sobie nie miałam. - Raz zawiodłam. Nie mogę… wrócić do zajazdu bez zbiornika. Goście. Zaufanie. Proszę. Proszę, Sean. Proszę. Warknął, odsłaniając zęby. - Proszę. Wilmos spojrzał na niego. - Zabierzemy zbiornik – oznajmił Sean. - Ciało… - I trupa – dodał, choć nie wyglądał na zadowolonego. Przeszyło mnie jego spojrzenie, bezpośrednie oraz zimne. Wilcze. – Ani słowa więcej, dopóki nie znajdziemy się w zajeździe. Zamknij oczy i odpoczywaj. Ostatnim, co zobaczyłam, był ochroniarz Cookiego, podnoszący zakapturzone ciało. Ułożyłam głowę na ramieniu Seana i zamknęłam oczy nie będąc ani przytomna, ani pogrążona we śnie, ale zawieszona w boleśnie dezorientującym miejscu między nimi. Paliła mnie klatka piersiowa. Czas ciągnął się niemiłosiernie.

125

W końcu dotknęła mnie magia. Odczułam powiew chłodnego powietrza, co znaczyło, że przeszliśmy z gorąca Baha-char do mojego domu. Ściany zaskrzypiały i trzasnęły w panice. Gertruda Hunt wrzeszczała. Otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się na widok przerażenia na twarzy siostry. - Nic mi nie jest. Wszystko będzie dobrze. Liany zajazdu owinęły się dookoła mojego ciała i zaciągnęły w głąb Gertrudy Hunt, gdzie czekało jasne serce zajazdu. Otworzyło się, pochłaniając mnie. Zamknęłam oczy, po czym w końcu zasnęłam.

*** - Czy ciocia Dina wyzdrowieje? – spytała Helen. Uniosłam powieki. Helen i Maud stały razem, pogrążone w uspokajającej ciemności. Siostra miała na sobie zbroję, a z pochwy na biodrze zwisał jej miecz. Helen miała szeroko otwarte oczy. Miękkie liany dookoła zwijały się w filar, przytrzymujący mnie między podłogą a sufitem. Płynęła przez nie siła życiowa zajazdu, wydzielająca lecznicze ciepło. Liany lśniły, oświetlone jej zielonym blaskiem. Biły ode mnie bladoniebieskie światła, wytwór czystej magii. Powietrze było tu takie świeże. Czyste, pełne życia. Byłam w tym miejscu tylko dwa razy. Pierwszy, gdy wybudziłam Gertrudę Hunt z głębokiego snu. Siedziałam tu, z dłońmi na sercu zajazdu, nakłaniając ją do powrotu. Drugi, kiedy wykorzystałam zbyt dużo energii poza granicami. Sean przyniósł mnie z powrotem, gdy byłam już niemal martwa. Zajazd uleczył mnie, tak jak i teraz. Poruszyłam się, sprawdzając magię płynącą w lianach. Mocna. O wiele silniejsza niż wtedy, gdy leczyła mnie po raz pierwszy. Wykorzystałam jej mniej, niż sądziłam. A może nie doceniłam Gertrudy Hunt. - Ciocia Dina wyzdrowieje, mój kwiatuszku – oznajmiła Maud. – Odpoczywa. - I już się obudziła – odparłam. Bestia wyskoczyła z ciemności, a Helen podbiegła i przytuliła drewniany filar z lian, utrzymujący mnie wewnątrz. Zajazd westchnął z zadowoleniem. - Przepraszam – wyszeptałam. – Postaram się więcej tego nie zrobić. - No mam nadzieję – warknęła Maud. Liany rozdzieliły się, pozwalając mi stanąć na podłodze. Bestia polizała mnie po stopach, przetoczyła na grzbiet, a później zaczęła biegać w kółko, dając się porwać psiej radości. Przykucnęłam i przytuliłam do siebie Helen. - Masz kwiatki na piersi – powiedziała siostrzenica.

126

Spojrzałam w dół. Zajazd uzdrowił oparzenia, nie sięgały one głęboko, skóra w ich miejscach była gładka, choć naznaczona nikłymi bliznami. Nie wyglądały jak kwiatki, raczej jak blade zawijasy. I raczej nie znikną. Zostałam trwale okaleczona. - To nie wygląda tak źle – stwierdziła Maud. Rzuciłam jej spojrzenie. - Och, na litość… Przestań zachowywać się, jakby wypaliło ci cycki. Wyglądasz w porządku. Nic, czego nie naprawiłby dobry samoopalacz. Podeszła, wyściskała mnie i podała mi szatę. Wślizgnęłam się w nią. Bestia znów przemknęła obok moich stóp. Helen pisnęła i zaczęła ją gonić. - Jak wygląda sytuacja? - Zachodzące Słońce nie posiadał się ze szczęścia po odzyskaniu kolejnego członka Archivariusa. Zajazd chciał zatrzymać ciało tego czegoś, co przynieśliście ze sobą, ale kiedy otworzyłam drzwi, by mogli to wnieść, usiłował je wyrzucić. Włożyliśmy je do plastikowego zbiornika i zapieczętowaliśmy. Tylko w ten sposób mogliśmy uspokoić Gertrudę Hunt. Musimy poddać ciało analizie, ale nie pozwala mi się do niego zbliżyć i zamknęła laboratorium, w którym je złożyliśmy. Tuż po zapadnięciu zmroku ptaszki spróbowały bezpośredniego ataku. Pozwoliłam idiocie i twojemu wilkołakowi się nimi zająć. Myślę, że Sean ma jakieś zaburzenia. Pościnał im głowy, a później zatknął na palach w ogrodzie. Westchnęłam. - Widać je z ulicy? - Nie. Skup się. Właśnie ci mówię, że twój facet pourywał łby wrogom i zatknął je na pale, a jedyne, o co się martwisz, to czy twoi sąsiedzi je widzą. - W porządku z nim? - Fizycznie tak. Mentalnie… nie zrozum mnie źle, te głowy to całkiem skuteczna taktyka, ale wciąż… niepokojąca. Jeśli popatrzy się mu w oczy w odpowiednim momencie, coś wewnątrz nich odwzajemnia spojrzenie. - To wilk – odparłam. - Co? - To wilk w ciemnym lesie. Maud wypuściła oddech. - Ty widzisz wilka, ja płonące miasta. Z nim jest coś nie tak, coś niepokojącego. Przeszłam w życiu przez piekło, więc znam ten wzrok, Dina. Nie jest jeszcze za późno, byś zmieniła zdanie. - Lubię go. Wywróciła oczami. - Lord Marshal się wywiązał?

127

- Wywiązał się z czego? – spytała. - Wiesz z czego. Obiecał ci miecz. Myślę, że jego słowa brzmiały następująco: „Przed zapadnięciem zmroku dostaniesz nowe ostrze”. Zacisnęła usta i wyciągnęła z pochwy krwawe ostrze. - Czy to dobry miecz? - Wyjątkowo. – Brzmiała, jakby przed sekundą zjadła cytrynę. – Rozkazał wysłać go ze statku. Zrobił z tego prawdziwe widowisko. Kurier przybył w pełnym uzbrojeniu, dzierżąc szkarłatne banery i przyklęknął przede mną podczas prezentowania miecza. Tak bardzo chciałam zobaczyć wyraz jej twarzy w tamtym momencie. - Próbowałam odmówić przyjęcia. Arland potrafił być niesamowicie uparty, gdy chodziło o jego własny interes. - I jak poszło? - Stanowczo zaznaczył, że to prezent od jego Domu. Gdybym go nie przyjęła, obraziłabym cały Dom Krahr. Nie mogłam nam tego zrobić. Sprawdziłam twoją rangę, gdy was nie było. Macie dwie i pół gwiazdki. - Zajazd był uśpiony przez dłuższy czas. Maud machnęła dłonią. - Chodzi mi o to, że Dom Krahr publicznie wyraził aprobatę dla Gertrudy Hunt. Urażenie go byłoby nie tylko niebezpieczne, ale i niewdzięczne. Przyjęła go. Oczywiście. - Wyraziłam się jasno, że odwdzięczę mu się za ten prezent przy pierwszej nadarzającej się okazji. Nie lubię go – oświadczyła. – Jest uparty i wiecznie chce postawić na swoim. - Zdajesz sobie sprawę, że jedno i drugie to to samo? - Nie lubię go, Dina. Mam zobowiązania wobec mojego dziecka. Nie zaryzykuję powrotu do społeczeństwa, które wyrzuciło ją jak śmiecia. Skończyłyśmy z wampirami. Chodź, mamy dużo do zrobienia. Wzięłam głęboki wdech. Próżniowe pole siłowe wskoczyło na swoje miejsce. Wyciągnęłam przed siebie dłoń, a z podłogi wyrosła miotła. Zacisnęłam na niej palce. Byłam w domu i nadeszła pora na okiełznanie nieokrzesanych wilków oraz zbadanie zdemoralizowanych trupów.

*** Wilk czekał na mnie na balkonie na drugim piętrze, dokładnie w miejscu, w którym wyszłam, by spotkać się z nim kiedyś w środku nocy. Wydawało się, że minęło tak wiele czasu od tamtej chwili, a było to zaledwie kilka dni. Wyszłam na balkon z Bestią przemykającą obok moich stóp.

128

Sean opierał się o ścianę po lewej stronie drzwi. Oczy zalśniły mu bursztynowo, kiedy tylko zauważył moją obecność. Nie powiedział ani słowa. Najwyraźniej to do mnie należało rozpoczęcie rozmowy. Sprawiedliwie, tym bardziej, że niemal zginął przez moją sprawę, a bez niego umarłabym na jednej z ulic Baha-char. Słyszałam, że zabiłeś parę stworzeń i zatknąłeś ich głowy na naostrzone kije. Chciałam tylko sprawdzić, czy wszystko z tobą w porządku… Cóż, prawdopodobnie najlepiej zacząć od czegoś prostszego. - Hej. - Kiedy jesteś w zajeździe, zawierzam ci moje życie – odparł. – Ale kiedy jesteś na zewnątrz, to ty musisz powierzyć mi swoje. - I tak jest. - To znaczy, że kiedy mówię: „uciekaj”, uciekasz. Nie kłócisz się. Nie płaczesz. Robisz to, co mówię, albo obydwoje umrzemy. Och, a więc to tego typu rozmowa. Skrzyżowałam ramiona na piersi. Odwrócił się twarzą do mnie. - Ufam ci, kiedy wykonujesz swoją pracę. Ty musisz zaufać mnie, jeśli chodzi o moją. - Ufam ci. To twoim priorytetom nie ufam. Pragnęłam wyciągnąć dłoń i ściągnąć z jego twarzy tę maskę, która sprawiała, że wyglądała jak wyciosana w kamieniu. - Moim priorytetem jest upewnić się, że przeżyjesz. - Dokładnie. A moim priorytetem jest bezpieczeństwo moich gości. One nie zawsze idą ze sobą w parze. - Hiru był bezpieczny w zajeździe – odparł. – Twój nacisk na to, byśmy zabrali ze sobą zbiornik tylko dlatego, że chciałaś mu zaimponować… - Nikomu nie chciałam zaimponować. Chodziło o zaufanie. Obiecałam, że odzyskamy zbiornik. Musiałam wrócić razem z nim. - …zagroził tobie, mnie, Cookiemu i Wilmosowi. Musiałem cię nieść, zamiast skoncentrować się na odebraniu zbiornika ze sklepu Wilmosa. - Wybacz, że zrzuciłam na ciebie ten ogromny ciężar. – Pożałowałam tych słów w chwili, kiedy opuściły moje usta. - To naraziło na niebezpieczeństwo także wszystkich w zajeździe. Gdybyś umarła, Maud nie byłaby w stanie powstrzymać Draziri. Zginąłby też Hiru. - Moja siostra świetnie by sobie poradziła. Bestia niepewnie szczeknęła u moich stóp, czując presję, by zapewnić trochę psiego wsparcia. Sean ją zignorował. - Mam umiejętności i zdolności, których tobie brak. Co więcej, mam doświadczenie.

129

- Ja również. - Widziałem, jak zabijasz – powiedział. – Robisz to wyłącznie, gdy musisz. Ze wszystkich reakcji na zagrożenia, z którymi się spotykasz, zabicie kogoś jest twoim ostatnim wyborem. Dla mnie to nie wybór, to instynktowne działanie. Nie myślę o tym. Widzę zagrożenie, neutralizuję je. Z nas dwojga to ja jestem lepiej przystosowany do radzenia sobie z atakiem poza zajazdem. - Nie brzmisz przez to na osobę godną zaufania. - Dzięki temu przeżyłem. I, jeśli mi pozwolisz, utrzymam cię przy życiu. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, byś przeżyła. - Wierz mi lub nie, ale jakoś udało mi się przeżyć przez te wszystkie lata bez twojej pomocy. - Albo mi zaufasz, albo nie. To twoja decyzja, Dina. Jeśli tego nie zrobisz, nie widzę sensu, bym dłużej tu przebywał. Nie mogę robić tego, co do mnie należy, jeśli się buntujesz w chwili, gdy powinnaś mnie posłuchać. Jestem już spakowany. Daj znać, co postanowiłaś. Zeskoczył z balkonu. Świetnie. - Głupi wilkołak. Bestia zaskomlała. - Sza – rzuciłam do niej i głośno tupiąc, zeszłam na dół. Miał rację. Jedno z nas prowadziło zajazd, drugie zabijało setki istnień. To on był o wiele lepszym zabójcą i ochroniarzem. Podjął decyzję i powinnam była mu zaufać. Zatrudniając go za dolara dałam mu do zrozumienia, że będę go słuchać. Zamiast tego zrobiłam, co musiałam, by upewnić się, że Zachodzące Słońce nie przestanie wierzyć w to, że dotrzymam danego słowa. Czy to była konieczność, czy po prostu dumne posunięcie? Nie chciałam o tym myśleć. Ta rozmowa potoczyła się zupełnie inaczej, niż planowałam. Na parterze unosił się wspaniały zapach. Coś jak… kurczak. O, nie. Wpadłam do kuchni. - Orro! – Mój głos przeciął powietrze niczym nóż. Uniósł głowę znad garnka i odwrócił w moim kierunku. - Przygotowujesz Draziri? Kolce na jego plecach podniosły się. - Nie okłamuj mnie. Myślałam, że wyraziłam się jasno. Nie będę tolerować… Orro szarpnięciem otworzył drzwiczki piekarnika i wyciągnął z niego dużą patelnię do smażenia. Znajdował się na niej średniej wielkości ptak, przysmażony do złocisto-brązowej perfekcji.

130

- Kaczka pieczona z owsianką gryczaną i nadzieniem jabłkowym. Cholera. Wyprostował się jak struna, w jakiś sposób wypełniając sobą niemal całe pomieszczenie, wyglądając w nim jak jakiś demoniczny jeż z legendy. - Przez te wszystkie lata, odkąd tylko zostałem podrzędnym uczniem ledwie wysokim, by postawić patelnię na kuchence, tylko raz złamałem kuchenny kodeks. Tylko raz pozwoliłem, by danie, którego nie spróbowałem, opuściło moje miejsce pracy. Nigdy wcześniej ani później go nie złamałem. Kodeks jest moim życiem, moją religią i moim sumieniem. Bez niego – przeciął powietrze swoimi pazurami – byłbym zwykłym nieokrzesańcem. Nie mogłam nic zrobić. Sama sprowadziłam na siebie jego gniew, teraz musiałam stawić mu czoła. - Wstań wcześnie, by wcześnie zjawić się na swoim stanowisku – intonował Orro. – Pamiętaj, by noże były ostre. Nigdy nie dotykaj noży innego szefa. Zarówno ty, jak i twoje stanowisko oraz jedzenie mają być czyste. Nie pozwól, by danie wyszło z twojej kuchni bez uprzedniego spróbowania go. Znaj składniki. Szanuj życie istot, które przygotowujesz. Znaj swoich gości. Dania przygotowuj wedle życzenia klienta, nie swoich upodobań. Nigdy nie serwuj potraw, które mogłyby narazić na szkodę życie bądź duszę gości. Nie przygotowuj byle czego. Ucz się przez całe życie. Oto sedno istoty, którą jestem. To podstawy mojego wszechświata. Zatrzymał się przede mną. Skinęłam głową. - Czy jestem jakimś włóczęgą, którego znalazłaś na ulicy, gdy gotował szczury w zardzewiałym garnku? Och, na miłość… - Naprawdę uważasz, że upadłbym tak nisko, by narazić twoją duszę, przygotowując ci istotę rozumną? Masz o mnie takie niskie mniemanie? - Przepraszam. Skrył twarz w dłoniach, zastygając w pozie, z której dumny byłby każdy szekspirowski aktor. - Wyjdź. Po prostu… wyjdź. Wybiegłam z kuchni, nim zdecydowałby się kontynuować przemówienie. Jak dotąd pokłóciłam się z Seanem i Orro. Jeśli tak dalej pójdzie, do końca dnia zdążę jeszcze śmiertelnie obrazić Caldenię. Było chyba tylko jedno miejsce, gdzie mogłam się bezpiecznie zaszyć. Otworzyłam podłogę, po czym zeszłam schodami do laboratorium. Zwłoki zdeprawowanej istoty leżały na stole. Kiedy Maud powiedziała o „zamknięciu w plastikowym zbiorniku” zrozumiałam, że włożyli je do jakiejś plastikowej tuby. Nie zrobili

131

tego. Powitał mnie widok bryły z przezroczystego plastiku, długiej na ponad trzy metry i szerokiej na metr. Wewnątrz niej spoczywało ciało, niczym jakaś obłąkana wersja Królewny Śnieżki w szklanej trumnie. Jak… Och. Maud musiała zapakować zwłoki do tuby kotwowej, przezroczystego cylindra z polifluorku winylidenu. Miałam ich w magazynie całkiem sporo. Były różnych wielkości i ich przeznaczeniem było odseparowywanie dziwnych obiektów, zapewnianie mikrosiedlisk dla małych wodnych gości oraz przechowywanie różnych rzeczy, gdy konieczne były niska przewodność cieplna oraz wysokochemiczna odporność na korozję. Polifluorek winylidenu nie przewodził prądu i był odporny na większość kwasów oraz promieniowanie. Komnata argonowa, której użyłam dla Archivariusa, była z niego wykonana. Maud odnalazła zapewne mój magazyn albo Gertuda Hunt wykopała duży zbiornik w reakcji na stres. Najwyraźniej jednak zabezpieczenie ciała w wyżej wspomnianym pojemniku nie było wystarczające. Zajazdowi jakimś cudem udało się pokryć tubę kotwową plastikiem. Wyciągnęłam dłoń i dotknęłam zbiornika. Zajazd zatrzeszczał alarmowo. Nie, to nie plastik. Żywica. Zajazd wydzielił żywicę i zabezpieczył nią tubę kotwową – aż 20 centymetrów jego własnych soków ochraniało go od zwłok. Będę musiała przewiercić się do środka, by zdobyć próbkę, a Gertruda Hunt zrobi wszystko, by mnie przed tym powstrzymać. Czułam to. - Będziemy musiały pobrać próbkę – oznajmiłam. Ściany mojego małego laboratorium zadrżały, jakby tuż pod ich powierzchnią prześlizgiwały się niewidzialne węże. - Musimy to zrobić. Ściany ponownie się poruszyły. - Wiem, że się boisz. Rozumiem to, ale musisz być dzielna. – Poklepałam jedną ze ścian. – To niebezpieczne. Musimy dowiedzieć się, co to jest, zanim zrani nas albo innych oberżystów w innych zajazdach. Będę przy tobie na każdym kroku. Nie pozwolę temu cię skrzywdzić. Już raz to powstrzymałam, poza granicami. Uda mi się ponownie. Razem jesteśmy silniejsze. Zajazd nie odpowiedział. Siedziałam w ciszy, delikatnie gładząc drewno. Poruszało się pod moimi palcami niczym kot wyginający grzbiet. Mogłabym zmusić Gertrudę Hunt do reakcji. Zajazd był posłuszny oberżyście. W końcu nadeszłaby chwila, kiedy narzuciłabym mu moją wolę. Każdy oberżysta prędzej czy później musi sprostać temu wyzwaniu. Ale wymuszenie na zajeździe posłuszeństwa uważałam za ostateczność, środek służący wyłącznie do ratowania życia, gdy nic innego nie mogło już zadziałać. Tylko dwa razy w całym moim życiu byłam świadkiem, jak zrobili to moi rodzice i zarówno ich, jak i nasz zajazd, wiele to kosztowało. - Wiem, że proszę o wiele. Ale musimy nauczyć się, ile tylko możemy, byśmy byli gotowi. Jeśli jest ich więcej, nie możemy udawać, że o tym nie wiemy.

132

Cisza. Zwłoki potwornego stworzenia leżały w oczekiwaniu. Nawet po śmierci było w nich coś złowieszczego, zupełnie jakby spowijał je mroczny cień, przenikający przez ciało i ubrania. Duch zrodzony między gwiazdami z chłodu oraz ciemności. Leżał w bezruchu, ale nie pozbawiony świadomości. Może był to wymysł mojej wyobraźni, ale miałam wrażenie, że mnie obserwuje. Znajdowałam się wewnątrz mojego zajazdu, gdzie nic nie mogło mnie skrzywdzić, chyba że wyraziłabym na to zgodę, a jednak to coś wywoływało ciarki. Nie chciałam otwierać tego przezroczystego więzienia. Ale gdybym tego nie zrobiła, a stworzenie zaatakowałoby ponownie, odpowiedzialność za odebrane życia spoczęłaby na moich barkach. Byłam oberżystką. Miałam swoje obowiązki. - Możemy to zrobić. Razem. Cisza. Czekałam. Podłoga laboratorium rozdzieliła się, wyrósł z niej plastikowy pojemnik. - Dziękuję. Uniosłam miotłę i przelałam w nią swoją magię. Rozdzieliła się, trzonek odsunął się, odsłaniając niebieski rdzeń czystej energii. Uniosłam ją nad żywicą. - Gotowa? Z podłogi wysunął się korzeń, owijając dookoła mojej miotły. Lepka kropla żywicy uformowała się na jego czubku, puchnąc do rozmiaru dużego grejpfruta. Ustawiłam miotłę na powierzchni i popchnęłam. Niebieski rdzeń zatopił się w stwardniałym soku, wypalając sobie drogę w głąb. Zostawiłam go w spokoju, nie spieszyło nam się. Z miejsca, w którym się wwiercał, zaczęły unosić się kłęby aromatycznego dymu. Ćwierć drogi za nim. Połowa. Trzy czwarte. Potrzebowaliśmy tylko odrobiny jego ciała, śladowej części, która umożliwi podstawową analizę oraz wykonanie skanów. Już prawie. Miotła zatopiła się w żywicy i napotkała twardy opór plastiku. Delikatnie popchnęłam ją głębiej. Plastikowa otoczka stopniała. Mroczny cień, który wcześniej wyczułam, uniósł się ku miotle, w okamgnieniu pokrywając kilka centymetrów przestrzeni między ciałem a górną ścianą pojemnika. Obrzydliwa magia

133

chwyciła moją miotłę i zaczęła poruszać się po spirali. Zgniła, zimna, próbowała wydostać się na zewnątrz. Chwyciłam miotłę oburącz, posyłając przez nią magię. Cień zakręcił się, otaczając lśniącą końcówkę miotły. Nie miał twarzy, nie był konkretną istotą, a jednak istniał i walczył ze mną. Chciał wyjść. Czułam jego wściekły głód. Chciał pochłonąć mnie, Gertrudę Hunt oraz wszystko wewnątrz niej. Przelałam do miotły więcej mocy. Nie. Nie pozwolę ci na to. Cień wytrwał kilka chwil, które ciągnęły się wieczność i… rozpadł się. Pchnęłam miotłę w ciało. W moim umyśle rozległ się wrzaskliwy zgrzyt, przypominający tarcie metalu o metal. Zaczęłam raz po raz przebijać cień. Piszczał i zawodził, atakując wewnątrz mojej głowy. Nie w moim zajeździe. Nie, kiedy go pilnuję. Dźgałam i dźgałam, póki nie ukrył się z powrotem w ciele. Ponownie opuściłam miotłę, odcinając małą próbkę tkanki, po czym wsunęłam ją do małego plastikowego pojemniczka i zatrzasnęłam pokrywę. W chwili, gdy miotła wydostała się na powierzchnię, zajazd wlał porcję żywicy w otwór, zabezpieczając wewnątrz cień. Zajazd zaczął skanować materiał, błyskając zielonymi oraz czerwonymi światłami. Utkwiłam spojrzenie w ciele, czekając na powrót cienia. Rozległ się dzwonek, oznaczający zakończenie skanowania. Poszło zbyt szybko. Sekwencjonowanie DNA kosmity powinno zająć więcej czasu. Odwróciłam się do ekranu, by sprawdzić wynik. Od stóp do głów przepłynął przeze mnie zimny prąd. - Będziemy potrzebowali jeszcze jedną tubę kotwową. Dziesięć minut później do laboratorium zeszła Maud. - Tutaj jesteś. Usiadła na jednym z krzeseł, zakładając nogę na nogę. - Helen wspomniała, że usłyszała dziwny krzyk, więc sprawdziłam teren i niczego nie znalazłam. - Jak brzmiał? - Powiedziała, że przypominał nocnego krzykacza. Okropne ptaszysko. Cóż, właściwie to bardziej gad niż ptak. Brzmi jak przesuwanie pazurami po tablicy. Skinęła głową w kierunku zwłok pokrytych plastikiem, zabezpieczonych żywicą, przykrytych większą ilością plastiku i jeszcze raz zabezpieczonych. Zajazd wciąż wylewał na nie sok. - Nie sądzisz, że to już lekka przesada? Przekłułam pokrywkę pojemnika z próbką i wlałam do środka lepką fioletową substancję. - Czy to karnit?

134

- Tak. Machnęłam dłonią. Ściana przede mną rozsunęła się, odsłaniając odludny krajobraz. Wrzuciłam do niego pojemnik. Zajazd odbudował ścianę, tym razem przezroczystą. Słoiczek upadł i wybuchł bezdymnym szkarłatnym płomieniem. Karnit był jednym z najgorszych wynalazków galaktyki. Palił dosłownie wszystko poprzez rozrywanie molekuł. - Okeeeej – rzuciła Maud. – Grosik za twoje myśli? Szkarłatny ogień wciąż płonął. - Wytrąciłam DNA. - Szybko poszło. - Odpowiadało jednemu z wyników w bazie danych. Maud popatrzyła na mnie ze zdumieniem. - Chcesz mi powiedzieć, że to coś jest… było człowiekiem? Wskazałam na ciało. - To Michael. Zmarszczyła brwi. - Michael…? - Michael Braswell. Wciągnęła ze świstem powietrze. Machnęłam ręką w kierunku ekranu. Pojawiło się na nim zdjęcie oberżysty, około trzydziestoletniego mężczyzny o szczerym wyrazie twarzy, jasnobrązowych włosach i niebieskich oczach. Odwróciłyśmy się, by spojrzeć na szkarłatny płomień. Było łatwiej obserwować, jak płonie, niż zmierzyć się z faktem, iż zabiłam coś odrażającego, co kiedyś było najlepszym przyjacielem mojego brata.

135

Rozdział dziewiaty - Jak to możliwe? – Maud krążyła dookoła ciała. - Nie wiem. To było zbyt niepokojące. Nawet nie chciałam o tym myśleć. W końcu będę musiała, ale nie chciałam. Kiedy miałam dwanaście lat, zdecydowałam się iść do gimnazjum. Przetrwałam tam tydzień. Desperacko pragnęłam akceptacji, ale zamiast nawiązać przyjaźnie, zyskałam etykietkę dziwaczki. Gimnazjalne kłótnie były bezwzględne. Każdy była jak bańka stworzona z niepewności oraz hormonów, którą, jak uświadomiłam sobie po upływie lat, gotowi byli rzucić w każdego, kto w jakiś sposób odstawał od grupy. Rodzina bardzo mnie kochała, chronili mnie. Nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić, że ktoś mógłby być tak okrutny. Kiedy

pewnego

piątkowego

dnia,

kończącego

moje doświadczenia

związane z

uczęszczaniem do szkoły, zadzwoniłam z płaczem do domu, wyciągając z włosów puree ziemniaczane, rodziców nie było. Klaus opiekował się zajazdem i nie mógł tak po prostu wyjść. To właśnie Michael przyjechał mnie odebrać swoją olbrzymią furgonetką. Zamierzał zatrzymać się u Klausa na weekend, ale zamiast tego przebył trzygodzinną drogę do zajazdu swoich rodziców, gdzie wzięłam prysznic, zjadłam z nimi obiad i udawałam, że tego piątku nigdy nie było. I to właśnie Michael odwiózł mnie z powrotem następnego ranka, zapewniając, że wszystko będzie okej. Teraz nie żył, a jego ciało było gospodarzem dla czegoś zbyt okropnego do opisania. - Powiedział coś? Rozpoznał cię? – spytała Maud. - Jeśli mnie rozpoznał, to okazał to w całkiem zabawny sposób. - To się łączy w jakiś sposób z Archivariusem? Myślisz, że to Draziri? - Nie wiem. Maud zatrzymała się, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Co teraz? - Teraz musimy zgłosić to Zgromadzeniu. – Ta część akurat była całkiem łatwa. Siostra znów zaczęła krążyć. - A oni zjawią się tutaj, by to zabrać? Powiedz mi, że to zrobią. - W końcu na pewno. Zatrzymała się. - Ile to „w końcu” zajmie? - Nie wiem. Mogę skontaktować się ze Zgromadzeniem dopiero późnym wieczorem.

136

Zasady kontaktu w nagłych przypadkach nie były surowe – były drakońskie. Przypadkowa transmisja mogła zdradzić światu istnienie zajazdów, więc sesja nie mogła trwać dłużej niż pół minuty i musiała zostać wysłana zgodnie z czasem przydzielonym wraz z początkiem roku kalendarzowego konkretnemu zajazdowi. Sprawdziłam tabelę wcześniej, gdy zastanawiałam się nad zaakceptowaniem oferty Hiru. Moja sesja w nagłych przypadkach wypadała o 23:07 czasu centralnego. - To wciąż żyje – oznajmiłam. - Co? - Musimy go gdzieś schować, bo jest w nim coś… obrzydliwego, co nadal żyje wewnątrz ciała. Coś, co chce wydostać się na zewnątrz. - Jak? Co to za istota? Pasożyt? - Nie wiem. Zaatakowało mnie, kiedy pobierałam próbkę. Musiałam je kilka razy dźgnąć, żeby się wycofało. To jego pisk usłyszała Helen. Maud zaklęła. Spojrzałyśmy na trumnę z żywicy. - Jak myślisz, dlaczego tak się go obawia? – spytała Maud. Potarłam twarz. - Nie wiem i wątpię, by Gertruda Hunt pozwoliła, byśmy się dowiedziały. Zmuszenie zajazdu do pobrania kolejnych próbek nie wchodziło w grę. Nie pozwolę, żeby ta infekcja nas zaraziła. - Ogień? - Zbyt trudne. Pomieszczenie musiałoby być gorące i trwałe przez cały czas, a zajazd nie lubi otwartego ognia. Daje rade z małymi płomieniami, a nawet ogniskami na zewnątrz, ale wewnątrz ogień o takiej intensywności byłby kiepskim pomysłem. Nie, potrzebujemy czegoś mocnego, a zarazem na dłuższy czas. Znów zerknęłyśmy na tubę. - Kwas – rzuciłyśmy w tym samym momencie. Dwadzieścia minut zajęło mi zbudowanie kamiennej komory i wypełnienie największej tuby kotwowej kwasem chlorowodorowym. Zabezpieczyłyśmy trumnę z żywicy wewnątrz innej tuby, po czym zanurzyłyśmy ją w chlorze. To nie było idealne rozwiązanie. Wolałabym porzucić zbiornik na jakiejś nieznanej planecie, ale jest się odpowiedzialnym za to, co się uwolniło, a ja nie chciałam zrzucać tego brzemienia na jakąkolwiek planetę. Kiedy tuba została ułożona, uruchomiłam alarm. Jeśli plastik przesunąłby się chociaż o centymetr, zajazd zacznie wrzeszczeć. Wycofałyśmy się z powrotem do laboratorium, gdzie poprosiłam zajazd o pokazanie mi komory na dużym ekranie. Usiadłam i obserwowałam. Jeśli będzie próbowało uwolnić się po naszym wyjściu, chciałam to zobaczyć. Maud przysiadła obok mnie.

137

Żadna z nas nic nie powiedziała. - Zgromadzenie powiadomi rodzinę – oznajmiłam. Poczułam mdłości na myśl o patrzeniu na panią Braswell, gdyby przyszło mi tłumaczyć jej, w co zmienił się Michael. - Powinni. Jeszcze przez chwilę patrzyłyśmy na zbiornik. Nic się nie poruszyło. Zgromadzenie miało wiele środków do wykorzystania. Niektórzy oberżyści specjalizowali się w badaniach naukowych, a ich zajazdy miały status laboratoriów sztuki. Oczywiście istnieli również adhalowie. Kiedy dzieci oberżystów dorastały, miały do wyboru trzy drogi w życiu. Większość z nas opuszczała planetę i stawała się Podróżniakmi, skaczącymi z miejsca na miejsce we wszechświecie. Ci, którzy zostawali, albo porzucali życie oberżysty i dołączali do ludzi, wiodąc zwykłe życie. Jeśli jednak chcieli pozostać w naszym świecie, mogli zostać oberżystami, dziedzicząc zajazd po rodzicach lub bardzo rzadko dostając nowy. Albo zostawali ad-halami. Nazwa ad-hal, pochodząca od starożytnego słowa oznaczającego sekret, oznaczała ziemskich egzekutorów Zgromadzenia, a nawet Galaktycznego Senatu. Moja moc wiązała się ściśle z zajazdem. Moc ad-halów pochodziła z ich wnętrza. Kiedy działo się coś złego, katastrofalnie złego, ad-halowie przybywali z odsieczą. Nie znali litości. Oceniali sytuację i karali. Widok jednego z nich nigdy nie wróżył nic dobrego. Być może Zgromadzenie wyśle jakiegoś po ciało Michaela. - Będę czuwać dzisiejszej nocy – oświadczyła. - Zabiłam go. - Nie, ty go uwolniłaś. Musisz być silna – odparła. – A jego dusza zasługuje na czuwanie. - Okej. Upłynęło kilka minut. Maud w końcu odezwała się ponownie: - Jak tam między tobą a Seanem? - W porządku. - Aha. Chcesz o tym porozmawiać? - Nie. - Bo jestem tutaj, żeby cię wysłuchać. - Maud… - zaczęłam, ale powstrzymałam się. - Tak właśnie mam na imię. Bez obaw, nie nadużyjesz go. - Przeszłaś w życiu przez… wiele. Pochowałaś męża. Nie chcę obarczać cię moimi miłosnymi problemami. - Nigdy nie przypuszczałam, że znajdziesz sobie kogoś z wewnątrz – stwierdziła. - Z wewnątrz?

138

- Z naszego świata. Z naszego małego kręgu oberżystów. Zawsze myślałam, że odejdziesz i będziesz wiodła normalne życie z kimś, no nie wiem, o imieniu Phil. - Phil? - Tak. Byłby księgowym albo prawnikiem. Miałabyś perfekcyjnie normalne małżeństwo i perfekcyjnie normalne dzieci. Twoim największym zmartwieniem byłoby upewnienie się, że inne mamuśki z komitetu rodzicielskiego nie przyćmią cię swoim blaskiem na dniu nauczyciela. Zamrugałam. - Po pierwsze, skąd w ogóle wiesz o dniu nauczyciela? Chodziłaś do liceum przez ile, niecały rok? Westchnęła. - Uwierzysz, jeśli powiem, że wampiry go obchodzą? - Co się przynosi na wampirzy dzień nauczyciela? - Broń – odparła Maud. – Zazwyczaj sztylety. Ozdobne i drogie. - Żartujesz sobie ze mnie. - Nie. Istnieje nawet ceremoniał związany z podjęciem decyzji o tym, jaki sztylet przynieść… No dobra, żartuję. Przekąski. Na wampirzy dzień nauczyciela przynosi się przekąski. O, i dodatkowe przybory szkolne. Nie ważne jak zaawansowana jest dana cywilizacja, dzieciaki wciąż lubią rysować kolorową kredą po kamieniach. - Czemu myślałaś, że odejdę i poślubię kogoś normalnego? - Bo zanim wyjechałam, byłaś straszną zrzędą. Popatrzyłam na nią. - Byłaś – potwierdziła. – Wszystko kręciło się wokół ciebie. „Och, to takie okropne, że muszę żyć w tym magicznym domu i nikt mnie nie rozumie.” Nie chciałaś mieć nic wspólnego z zajazdem. Nakłanianie cię do pracy przypominało wyrywanie zębów. Chciałaś tylko wychodzić ze swoimi przyjaciółmi ze szkoły. - Miałam ledwo osiemnaście lat. I nie byli przyjaciółmi, raczej wrogo-przyjaciółmi. Maud wyszczerzyła się. - Byłam pewna, że to ja skończę jako oberżystka. - A ja zawsze myślałam, że zostaniesz ad-halem. – Posłałam jej uśmiech, ale nie żartowałam. Byłaby świetna. - Myślisz, że jestem wystarczająco bezwzględna, by nim zostać? - Uhum. Westchnęła. - A tu proszę, jestem wdową po okrytym hańbą rycerzu, podczas gdy ty prowadzisz zajazd i próbujesz umawiać się z niebezpiecznym wilkołakiem o skomplikowanej osobowości.

139

- Mogłabyś poprowadzić swój własny zajazd. – Nie byłoby łatwo, ale Maud nie rezygnowała z podjętych wyzwań. Potrząsnęła głową. - Nie, nie sądzę, by było mi to pisane, Dina. Jestem dumna z ciebie i ze wszystkiego, czego dokonałaś, ale to nie dla mnie. Byłam żoną Melizarda przez sześć lat, dobrze walczę, nauczyłam się różnych politycznych manipulacji. Jeśli znajdę się na polu bitwy albo w ogromnej sali balowej wypełnionej wrogami, którzy chcą poderżnąć mi gardło, będę wiedziała, co zrobić. Z kolei zajazd wypełniony gośćmi, o których potrzeby musisz zadbać jednocześnie i jeszcze dbać o to, by świat zewnętrzny się o niczym nie dowiedział… To nie dla mnie. To jak walka ze związanymi dłońmi. Serce mi się ścisnęło. - To znaczy, że nie zostaniesz tu ze mną w Gertrudzie Hunt? - To znaczy, że nie chcę własnego zajazdu. Zostanę z tobą, Dina, tak długo, jak będziesz mnie tutaj chciała. - To dobrze, bo inaczej musiałabym skopać ci tyłek. - Tak bardzo mi przykro – powiedziała.

– Mama i tata zniknęli, a kiedy do mnie

przyleciałaś, byłam po uszy we własnych problemach. Przepraszam, że mnie tu nie było. – Jej głos zadrżał od tłumionych emocji. - Miałaś męża i dopiero co urodziłaś dziecko. - To żadna wymówka. Jesteś moją małą siostrzyczką, potrzebowałaś mnie, a mnie nie było. Tak nie postępują starsze siostry. - Nie byłam sama, miałam Klausa. Otarła łzy z oczu. - I gdzie on teraz jest? - Kto wie – westchnęłam. - Myślisz, że ma kłopoty? - Klaus? Nasz Klaus? Nie. Zanim wyjechał, obieciał, że wróci, kiedy dowie się czegoś na temat mamy i taty. Wiesz, jaki jest. - Nie wróci, dopóki się do czegoś nie dokopie. – Maud wyglądała na zrezygnowaną. – Mężczyźni. - Ta. - Cóż, teraz tu jestem. Opowiedz mi o swoim wilkołaku. Nic nie powiedziała, ale usłyszałam to w jej głosie. Maud nie cierpiała, gdy ktoś traktował ją jak ofiarę. Nie pozwalała na żadną taryfę ulgową wobec siebie. Chciała tylko znów być starszą siostrą, a ja powinnam wyjść jej naprzeciw. - Jestem… w kropce. Pokłóciliśmy się.

140

- O co? - Wykorzystałam zbyt wiele magii, próbując ochronić nas przed tym czymś. – Skinęłam w kierunku ekranu. – Po wszystkim Sean chciał zabrać mnie prosto do zajazdu, a ja zmusiłam go, by zabrał najpierw zbiornik z Archivarianem. - Zdefiniuj: „zmusiłam go”. - Płakałam i błagałam. - Płakałaś? Ty? - Tak sądzę. Mogłam też zasugerować, że bez niego nie otworzę drzwi do zajazdu. A przynajmniej taki był mój zamiar. Wszystko trochę mi się rozmywa. Także poszliśmy do sklepu Wilmosa i stamtąd odebraliśmy Archivariusa. A teraz Sean jest zły. Postawił mi ultimatum: albo pozwolę mu wykonywać jego pracę, albo pozbiera manatki i odejdzie. Powiedział, że jest wyszkolony do zabijania, a ja nie. - Ma rację. Dina, wiesz, w jaki sposób został wytrenowany? - Tak. - Zamierzasz mi powiedzieć? - Nie, to nie moja historia do podzielenia się. - W porządku, za to ja mogę powiedzieć ci, co dzisiaj zobaczyłam. Ostatnie kilka lat spędziłam między zawodowymi żołnierzami, którzy szli na wojnę, bo to było ich zadanie. Kiedy zabijali, robili to skutecznie i szybko. Gdy zbiorą wystarczająco dużo doświadczenia, robią to instynktownie, to dla nich jak oddychanie. Widzą świat w czerni oraz bieli, ponieważ odcienie szarości mogą ich zabić i nie mogą dłużej się nad nimi rozwodzić. Pochodzą z różnych środowisk, mają przeróżne osobowości, mogą być ludźmi, wampirami czy Otrokarami, ale prędzej czy później kończą w tym samym miejscu, gdzie rządzi obojętność. Dzięki temu mogą przeżyć, ponieważ mimo wszystko nie są stworzeni do tego, by dzień w dzień, tydzień po tygodniu zabijać inne istoty. Zamilkła na moment. - Okej – rzuciłam, by przerwać ciszę. - Twój wilk nie jest jak oni. Zabija, bo jakaś jego część tego pragnie. To drapieżnik, Dina. - Mówisz tak, jakby był szaleńcem. - Nie powiedziałam, że jest. Nie jest okrutny, ale kiedy staje na polu bitwy, nie widzi wroga. Widzi ofiarę. Nie jest obojętny, angażuje się w to całym sobą. Dzisiejszej nocy karał. Połamał im kości, sprawił, że wrzeszczeli, a na koniec zatknął im głowy na pal. - Dużo w życiu przeszedł. Maud skinęła głową. - Wiem. Próbuję ci wyjaśnić coś, co wyczuwam, a nie jest to łatwe. Pomimo tego, co przedstawiają filmy i książki, kiedy ktoś próbuje cię zabić, przestajesz myśleć. Działasz

141

instynktownie. Zabijasz wroga najszybciej, jak tylko możesz, ponieważ nie masz innego wyjścia. On… On tego nie robi. Nie jest bierny. Nie poddaje się reakcji walki lub ucieczki. Obserwowałam jak miażdży Draziri – przyglądał im się przez ułamek sekundy, tworzył plan i wcielał go w życie. Angażuje się w całości, nawet tę część umysłu, którą ludzie zazwyczaj wyłączają. - Co ty w ogóle usiłujesz mi powiedzieć? Maud westchnęła. - Kiedy przybyłaś, żeby mnie uratować, wzięłaś Helen w ramiona. Dlaczego? - To był odruch. Ja biegam szybciej niż ona. Mogłam ją ochronić. - W chwili, kiedy ją podniosłaś, żadna z was nie mogła się odpowiednio bronić. Dodałaś sobie 20 kilogramów balastu. Odarłaś ją też z jedynej przewagi, jaką miała – z ruchliwości. Helen jest szybka i zwinna. Nie mogła robić uników, kiedy ją niosłaś. - Cóż… - Taa. Miała rację. Nie podobało mi się to, ale z pewnością miała rację. - Dotrwałaś do drzwi, bo Sean zobaczył, że ją podnosisz i zaczynał wycinać sobie do ciebie drogę. Nie powiedział ani słowa. Po prostu się dopasował. Twój instynkt podczas walki nie zawsze dobrze ci podpowiada, ale jego tak. Dołącz go do jakiejkolwiek armi, a w przeciągu kilku tygodni awansuje i będzie jej przewodził, bo zawodowi żołnierze zobaczą go w akcji i będą mieli pewność, że przetrwa. To coś, co czujesz, instynkt przetrwania. Gdybym wpadła na jakąś strategię i byłaby najlepsza na świecie, a on kazałby mi ją zmienić, tak bym zrobiła, ponieważ on ma coś, czego mnie brakuje. Więc kiedy jesteś w niebezpieczeństwie i mówi ci, żebyś go słuchała, powinnaś. - Nie lubię, kiedy ktoś stawia mi ultimatum. - Ja też nie, ale on ma dobry powód, by ci je postawić. Myślę, że cię kocha, Dina. Po prostu boi się ciebie stracić. Spojrzałam na nią. - Kiedy będziesz w niebezpieczeństwie i zaczniesz mu się stawiać, obydwoje możecie zginąć. Nie mówię ci niczego, czego byś już nie wiedziała. To dlatego dałaś mu tego dolara, więc powiedz mi, czego tak naprawdę dotyczy ta kłótnia? Zamknęłam oczy, a Maud czekała. - Boję się, że odejdzie. – Proszę bardzo. Wykrztusiłam to z siebie. – Nienawidzę tego uczucia. - Dlaczego? - Bo brzmię jak desperatka w potrzebie. Maud prychnęła.

142

- Jesteś najmniej potrzebującą osobą, jaką znam. - Chcę, żeby został tu ze mną i prowadził zajazd. Chcę budzić się codziennie z nim u boku, a ledwie go znam. Byliśmy na jednej randce. Naprawdę jestem aż tak samotna, Maud? Bo wpadłam po uszy, a nie wiem, czy on też i nie mam prawa prosić o tak wiele. Wiesz, co oznacza bycie oberżystą. Jesteśmy zobowiązani wobec naszych zajazdów. - Gdybyś była tak zdesperowana, złapałabyś pierwszego lepszego faceta, jaki by się napatoczył – stwierdziła. – Wybrałabyś Arlanda zamiast Seana? - Nie. - No widzisz? - Tobie dwa lata zajęło zdecydowanie, czy kochasz Melizarda. - I zobacz, ile dobrego mi to przyniosło. Nie żałuję niczego, bo mam teraz Helen, ale prawda jest taka, że to nie był najlepszy wybór. Kto dba o randki? Liczy się tylko to, że razem rozwiązujecie problemy. Zaryzykował dla ciebie swoim życiem. Jest gotów walczyć o Hiru, bo widzi niesprawiedliwość, jaka ich spotkała. Wciąż jest dobry, kiedy sytuacja staje się ciężka? Wciąż robi to, co właściwe, kiedy wszystko się pierdoli? Sprzedał się kupcom na całe życie, byle tylko ocalić mnie przed śmiercią. - Tak. - Więc porozmawiaj z nim. Nic nie zabija związków tak, jak brak rozmowy. Zaufaj mi, wiem coś o tym. W taki sposób umarło moje małżeństwo. Jej twarz była kompletnie pozbawiona emocji, a w głosie nie było słychać żadnego drżenia. Tak bardzo kochała Melezarda, że podążyła za nim przez galaktykę na odległą planetę, gdzie stała się idealnym przykładem małżonki wampirzego rycerza, co skończyło się tragicznie. Chciałam ją przytulić, ale siedziała wyprostowana jak struna. Żadnej słabości. W ścianie otworzył się ekran, pojawił się na nim Hiru. - Co mogę dla ciebie zrobić? – spytałam. - Trzeci Archivarian przybędzie do zajazdu w przeciągu pięciu minut – oznajmił. – Usuń, proszę, próżniowe pole siłowe.

*** Przeszukałam zajazd swoimi zmysłami. Sean czekał przy ganku z tyłu domu. - Sean – szepnęłam. – Potrzebuję twojej pomocy. Poczułam, jak rusza w moim kierunku. - Och, Sean… - Maud wywróciła oczami. - Chcesz zawołać Arlanda, czy ja mam to zrobić? - Ty – odparła. Odnalazłam jego i Helen w kuchni. Prawdopodobnie znów naprawiali razem jego zbroję.

143

- Lordzie Marshalu – zaczęłam – czy moglibyśmy spotkać się w pokoju narad? Mniej niż minutę później Sean wpadł do pomieszczenia, Arland deptał mu po piętach. Helen siedziała na jego ramieniu niczym papuga. Maud otworzyła usta i zamknęła je z kłapnięciem. - Trzeci Archivarian przybędzie do zajazdu w przeciągu czterech minut i dziesięciu sekund – oznajmiłam. – Muszę opuścić pole próżniowe. Wchodzicie w to? - Oczywiście. – Arland delikatnie ściągnął z siebie Helen i postawił ją na ziemi. - Tak – rzucił Sean. I to tyle, jeśli chodzi o jego ultimatum. - Żeby Archivarian mógł się tutaj dostać, będą musieli otworzyć drzwi – powiedziała Maud. – Portal. Gdybym była na miejscu Draziri, spróbowałabym zdetonować go, kiedy tylko się pojawi. - Portal otworzy się na tyłach zajazdu – dodałam. Każdy zajazd podaje oficjalne współrzędne w przypadku potwierdzonych przybyć. Nasze znajdowały się w miejscu, które budynek mógł zasłonić. – Musimy za wszelką cenę zapewnić Archivarianowi bezpieczeństwo. Potrzebujemy planu. Sean? W jego oczach widać było, że kalkuluje sobie wszystko. - Draziri są rozmieszczeni w lesie dookoła zajazdu. Obserwują teren. - Chcesz, byśmy zorganizowali obronę dookoła portalu? – spytał Arland. - Nie – odparł Sean. – W ogóle nie chcę go bronić. Arland zmarszczył brwi, myśląc nad takim rozwiązaniem. Maud wyszczerzyła się jak wilk i wyciągnęła swój krwawy miecz. - Jeśli cię zobaczą, obiorą sobie ciebie za cel – powiedział Sean. - Ma rację – potwierdził Arland. – Jesteś najważniejszym celem. Kiedy cię wyeliminują, wzrosną ich szansę na zabicie Hiru. - Jak bezpieczna będziesz na otwartej przestrzeni? – spytał Sean. - Całkowicie, tak długo, jak pozostanę na ziemi zajazdu. – Potrafiłam zablokować jakikolwiek kinetyczny pocisk, a zajazd pod moją kontrolą mógł zaabsorbować większość elektrycznego bombardowania. – Chcesz, bym wyszła i została przynętą? - Tak. Czy zajazd ma jakąś broń, którą mógłby zbombardować teren poza granicami? - A konkretniej? - Broń, która nie przykuje uwagi na ulicy, ale będzie wystarczająco niebezpieczna, by rozproszyć Draziri. Gertruda Hunt była teraz o wiele silniejsza niż wcześniej, wciąż jednak miałam ograniczone możliwości. - Musi być precyzyjna?

144

- Nie – odparł Sean. – Wystarczy duża siła uderzenia. Uśmiechnęłam się. - Jestem w stanie ci ją zapewnić. W progu pojawił się krótki cień. - Wing? Ku wszedł do pomieszczenia. Pierzasty czubek leżał płasko na jego głowie. Był przerażony. - Walczę. - To nienajlepszy pomysł. - Walczę – ponowił Ku. – Chcę pomóc. Nie patrzył na mnie, utkwił spojrzenie w Seanie. - Możesz się nam przydać – stwierdził wilkołak.

*** Słońce zachodziło. Zmierzch zstępował na Teksas, skręcając i zaciemniając nieszkodliwe drzewa. Otworzyłam kuchenne drzwi, opuściłam próżniowe pole siłowe i wyszłam do ogrodu z tyłu domu z Bestią drepczącą po mojej prawej i Wingiem, uzbrojonym w jeden z prosto wyglądających karabinów Seana, po lewej. Spytałam Evansa, co to, a on odpowiedział, że to kosmiczny odpowiednik obrzyna11. Stanęliśmy pośrodku ogrodu. Gleba zmieniała się pod moimi stopami, wyślizgując się. Przez krótką zaskakującą chwilę nic się nie wydarzyło. Nagle seria strzałów, zarówno energetycznych, jak i kinetycznych, przecięła zmrok, zbliżając się do mnie w nierównym półokręgu. Tutaj jesteście. Spod ziemi wystrzeliły korzenie, ciągnąc za sobą ścianę brudu, którą ochroniły mnie od większości pocisków. Miotła w mojej dłoni rozdzieliła się, po czym uderzyłam nią o ziemię. Poczułam wylewający się ze mnie potok magii. Trawnik wybuchł, wyrzucając w powietrze trzy głazy wielkości zmywarki. Uniosłam je przy pomocy magii i rzuciłam w kierunku Draziri. Wing zaczął strzelać bladoniebieskimi pociskami. Trafiały w drzewa i krzewy, rozciągając się niczym balony z wodą, po czym wybuchały cicho jaskrawoniebieskim światłem. Przebłysk oświetlał na krótko kształty Draziri, porozmieszczanych między krzakami. Poskręcana spirala w odcieniu głębokiej purpury pojawiła się nad ziemią, dokładnie ponad określonymi współrzędnymi. Jeden z Draziri wystrzelił spod drzew, próbując ominąć moje głazy i lekko, jakby potrafił tańczyć w powietrzu, pognał w kierunku formującego się wiru.

11

Obrzyn - myśliwska lub bojowa broń palna strzelająca nabojami myśliwskimi.

145

Popchnęłam magię w jego kierunku. Trawa między portalem a granicą wybuchła, wyrzucając na powierzchnię Arlanda w pełnym uzbrojeniu. Marshal Domu Krahr zaryczał i zaatakował nierówny szyk Draziri. Przedarł się przez nich niczym kula do kręgli, miotając młotem na wszystkie strony. Pojedyncze uderzenie posłało jedną z kobiet Draziri na teren zajazdu. Pozwoliłam ziemi ją pochłonąć. Arland szalał w złości, głośny i przerażający. Zadawano mu ciosy oraz cięcia, a on przecinał się przez Draziri całkowicie obojętny na ból czy strach. Młot uderzał raz po raz, miażdżąc czaszki i łamiąc kości. Nie mogłam tego zobaczyć, ale miałam pewność, że gdzieś za tą walką, w ciemności, moja siostra wraz z Seanem, jak dwa ostrza nożyc, tną boczne strony szyku Draziri. Wir był już prawie gotowy. Noc przeciął krzyk. A później jeszcze jeden. Draziri spanikowani biegali wte i wewte . Portal wypluł kolejnego Archivariana Z ziemi wyłonił się argonowy zbiornik. Istota weszła do niego, a później zatonęła w glebie. Mamy go. Wewnątrz wiru zamajaczył kolejny kształt, groteskowo niezdarny. Kolejny Hiru. Zza linii drzew wystrzelił kolejny duży pocisk. W ułamku sekundy podpłynął do granicy zajazdu, magia powiedziała mi, czym był. Przesunęłam drzwi w jego kierunku, przedzierając się przez materiał naszego świata. Pocisk rakietowy zrobił dziurę w naszej rzeczywistości, przeleciał nad pomarańczowym oceanem i spadł do obcych wód. Ocean wrzasnął. Fala wody i pary wystrzeliła do góry, rozkwitając jak jakiś okropny kwiat. Spanikowałam w spóźnionej reakcji. Lodowaty pot pokrył moją skórę, serce tak mocno tłukło się w piersi, że mogło połamać mi żebra, a mięśnie karku zacisnęły. Zamknęłam przejście nim fala mogła do nas dotrzeć. Hiru wylądował na trawie. Wir rozpłynął się w powietrzu. Uniosłam korzenie zajazdu, ochraniając nimi stworzenie przed Draziri i pozwoliłam Gertrudzie Hunt przenieść je pod ziemię. Maud przeskoczyła ponad granicą zajazdu. Chwilę później zza drzew wyłonił się Arland, ciągnąc za sobą ciała, podczas gdy Sean, z potarganym szarym futrem, kłami oraz pazurami godnymi demonicznego koszmaru, poruszał się dookoła niego, raz po raz raniąc Draziri. Arland uderzył przeciwnika lewą pięścią. Sean złapał upadającego kosmitę, wściekle go sztyletując. Kiedy kolejny Draziri wyłonił się zza pleców Seana, Arland potraktował go swoim młotem. Ramię w ramię Sean i Arland wycofywali się z lasu, kierując w stronę zajazdu. Wampir oddychał ciężko, jego młot ociekał krwią, a zbroję znaczyły wgniecenia i rozcięcia. Futro na prawym ramieniu Seana było mokre i czarne w świetle wieczora. Nie byłam pewna, czy to jego krew, czy może kogoś innego.

146

Krok. Jeszcze jeden. Dotarli do granicy zajazdu. Opuściłam pole siłowe na miejsce. Z rany na policzku Maud kapała krew. Całą twarz miała usmarowaną błotem. Dostrzegła mnie i wyszczerzyła się, błyskając białymi zębami. Pod drzewami leżały ciała. Jedno, drugie, trzecie… siódme… - Znam to – powiedział cicho Arland, jakby do siebie. – Walczyłem z tym… Na Nexusie… Sean wyprostował się. Jego futro zniknęło, a ciało opadło do ludzkiej formy. Powoli wytarł ostrze zielonego noża o biodro. Arland zwrócił się ku niemu. Jego spojrzenie padło na nóż. W twarzy wampira drgnął mięsień. Sean nie powiedział ani słowa. W kąciku ust Arlanda zadrżała wściekłość. Marshal Domu Krahr obnażył kły i ruszył do ataku. Sean odsunął mu się z drogi, miękko i szybko, jakby był cieniem, a nie osobą z krwi i kości. Arland zamachnął się ponownie, znów pudłując. - Ty! – zagrzmiał. – Walcz ze mną, oryh. Walcz ze mną! - Nie – odparł Sean, po czym opuścił nóż. Zrobiłam krok do przodu. Sean pokręcił głową. Mogłam to powstrzymać, ale gdybym to zrobiła, sprawa nie zostałaby rozwiązana. Potrzebowali ją rozwiązać, sami. - Walcz ze mną albo giń! - Jesteś moim przyjacielem – oznajmił Sean, unosząc dłonie. Arland zamachnął się młotem. Sean nie zrobił uniku, cios wylądował na jego brzuchu, przez co odrzuciło go do tyłu. Wampir ruszył na niego z oczami wypełnionymi szaleństwem oraz wrzącą, nieokiełznaną furią. Maud stanęła mu na drodze i owinęła ramiona dookoła niego. - Przestań! Nadal brnął do przodu, niosąc ją, jakby nic nie ważyła. - Przestań, Marshalu! – podniosła głos. – Nie jest uzbrojony. To twój przyjaciel. W tym zabójstwie nie ma honoru. Arland zwolnił. - Honor – powtórzyła Maud, biorąc jego twarz w dłonie i patrząc mu prosto w oczu. – Ten, kto przelewa swoją krew, by bronić mnie w walce, jest moim bratem. Będę strzegł go tak, jak on strzeże mnie.

147

Do niebieskich oczu Arlanda powrócił zdrowy rozsądek. Odsunął się od Maud, uniósł głowę w kierunku nocnego nieba i wydał z siebie ryk. - Oberżystko – rozległ się znajomy głos. Odwróciłam się. Na granicy zajazdu stał Kiran Mrak, a tuż za nim czaili się członkowie jego klanu, niektórzy z czarnymi skrzydłami, inni z jasnoniebieskimi, jaskrawoczerwonymi lub kremowymi. Wszyscy patrzyli na mnie z czystą nienawiścią. - Nie wydałem rozkazu odpalenia pocisku rakietowego – oznajmił. - Wystrzeliłeś z broni jądrowej – powiedziałam. – Złamałeś zasady traktatu i poniesiesz konsekwencje. Od tego nie ma odwrotu. - W moich szeregach doszło do kłótni. Jak widzę, obydwoje mamy z tym problem. – Kiran Mrak uniósł lewą dłoń. Trzymał w niej głowę jednego z Draziri. – Poradziłem sobie ze swoim, teraz twoja kolej. Obróciłam się do niego plecami. Roześmiał się. - Nie zabijam tych, na których mi zależy – rzuciłam przez ramię. - Jesteś słaba. - A ty zabiłeś członka swojej rodziny. Lojalność działa w obydwie strony. Znów się roześmiał. A ja szłam przed siebie. Wing podszedł ku mnie, spojrzał na Draziri za moimi plecami, odwrócił się i celowo kopnął bryłę błota w ich kierunku. Sean stanął na nogach i podniósł swój sztylet. Arland uniósł młot, po czym ruszył w kierunku domu. Maud szła obok, z ramieniem nadal owiniętym dookoła niego. Sean czekał na mnie, więc pospieszyłam do niego. - Zranił cię? - Pęknięte żebro – odparł. – Wyleczy się. Powstrzymał się. Z tego, co widziałam, wcale się nie powstrzymał. - Chodź – powiedziałam. – Pomogę ci z żebrem. Poza tym musimy porozmawiać. - Taa. Musimy. Caldenia posłała mi uśmiech, kiedy weszłam do kuchni. - Bardzo dobrze, moja droga. Użyłaś odpowiednich słów. - Cieszę się z twojej aprobaty, Droga Grace. - Stworzenie takie jak Kiran Mrak jest u władzy, ponieważ ludzie są mu przychylni. Jego poplecznicy są jego opoką. Zniszcz ją, a upadnie z hukiem. – Caldenia złączyła palce swoich dłoni. – Czeka nas wyborna zabawa.

148

Zwróciłam się w kierunku dwójki Hiru. Zachodzące Słońce stanął z przodu, zupełnie jakby chronił nowoprzybyłego. Odniosłam wrażenie, że gdyby Hiru nie byli takich zwalistych rozmiarów, nowy zerkałby na nas zza jego ramienia. Byłoby o wiele prościej, gdybym przed walką wiedziała, że przybędzie razem z Archivarianem. Otworzyłam usta, by im to powiedzieć. Nowy Hiru wskazał na mnie. - Czy to ona? – Jego głos był miękki, smutny i kobiecy. - To ona – odparł Zachodzące Słońce. – To Nadzieja.

*** Stanęłam pośrodku pustego pomieszczenia. Szeroki na niecałe dwa metry okrąg miękkiego turkusowego światła znaczył podłogę dookoła mnie, oznaczając granicę obszaru nagrywania. Miałam na sobie niebieską szatę z opuszczonym kapturem, a w dłoni dzierżyłam miotłę. Trochę czasu zajęło mi ugoszczenie obydwu Hiru. Nie byłam pewna, czy w ich gatunku istniały płcie, ale gdyby byli ludźmi, zgadywałabym, że nasz nowy gość to kobieta. Była mniejsza niż Zachodzące Słońce, miała wyższy i bardziej piskliwy głos, a kiedy Hiru mówił o niej, jego urządzenie tłumaczące używało zaimka osobowego „ona”. Galaktyka była jednak olbrzymim miejscem. Podczas gdy bardzo często występowały w niej obydwie płcie oraz dymorfizm płciowy, były to tylko niezliczone konfiguracje dla prokreacji. U Garibu występowały trzy płcie oraz sześć rodzajów, samce Allui były mniejsze i delikatniejsze niż samice, a Parakis tworzyli godowy bal, podczas którego każdy osobnik przechodził przez trójfazowy proces linienia i dwukrotnie zmieniał płeć. Kiedy jedna z tych istot odwiedzała Ziemię, ich oprogramowania tłumaczące miało problem z określeniem płci, by obca mowa była zrozumiała dla ludzi, w wyniku czego powstawały komiczne sytuacje. W każdym razie nie byłam pewna, czy nowy Hiru to faktycznie kobieta, ale skoro Zachodzące Słońce odnosił się do niej jako „ona”, ja również tak robiłam. Po tym jak zaprowadziłam ją do członków Archivariusa, zdradziła mi swoje imię. Blask-Księżyca-na-Wodzie. Blask Księżyca pokochała pokój Zachodzącego Słońca. Tam właśnie ją zostawiłam, by obydwoje mogli w spokoju unosić się na wodzie i wpatrywać w pokryty chmurami sufit. Po tym, jak zapewniłam im odpowiednie warunki, ruszyłam na poszukiwania siostry. Znalazłam ją w kuchni, ostrożnie nalewającą kawę z łyżeczki do kieliszka do szotów, w połowie wypełnionego ajerkoniakiem. Wzruszyła ramionami i oznajmiła, że tego potrzeba Arlandowi. Chwilę później zabrała go do jego pokoju. Przeszło mi przez myśl, by uświadomić ją, że ostatnim razem, kiedy Marshal Domu Krahr wypił u mnie kawę, rozebrał się i w biały dzień biegał po moim sadzie, z dumą wystawiając na pokaz swoją nagą chwałę, dopóki Seanowi nie udało się go obezwładnić, ale w końcu ona śmiała się ze mnie, gdy zawołałam

149

wilkołaka, więc postanowiłam pozwolić jej odkryć cud, jakim jest pijany Arland, na własną rękę. Odmierzyła kawę bardzo uważnie, więc może wampirowi uda się zatrzymać na sobie ubranie. Sprawdziłam jak miała się Helen, spała w swoim pokoju z kotem zwiniętym u stóp. Zerknęłam na Winga. Walka wstrząsnęła nim, więc zaczął przypominać mi bohaterskie czyny, jakich dokonał, by upewnić się, że naprawdę były heroiczne. Zapewnienie go o tym zajęło mi więcej czasu, niż się spodziewałam. Wybiła 22:40 i zbliżał się moment otworzenia mojego okna komunikacji ze Zgromadzeniem. Znów poczułam spięte mięśnie na karku. To będzie trzeci raz w moim życiu, kiedy komunikowałam się ze Zgromadzeniem. Pierwszy miał miejsce, gdy jedynie stałam u boku brata, gdy Klaus zwracał się do nich z prośbą o pomoc w poszukiwaniu rodziców. Po tym przez miesiąc nie dostaliśmy odpowiedzi, a gdy w końcu nadeszła, Zgromadzenie przesłało nam kondolencje i poinformowało, że ich śledztwo nie przyniosło żadnych rezultatów. Za drugim razem złożyłam petycję o przyznanie mi własnego zajazdu. Dostałam odpowiedź w przeciągu dwunastu godzin – nazwę zajazdu oraz jego adres. Jeszcze raz przemyślałam w głowie wiadomość, którą miałam zamiar nadać. Powtórzyłam ją sobie już jakieś sześć czy siedem razy. Użyłam odpowiednich słów: nie było w niej żadnych imion, adresów, nic, co mogłoby doprowadzić do mnie, w razie gdyby została przechwycona przez kogoś obcego. Nie powinnam się tak denerwować, ale napięcie otoczyło mnie jak pułapka na niedźwiedzie i nie chciało odpuścić. Sean wślizgnął się do pokoju, ściana zasunęła się za nim, kiedy tylko wszedł. Zaprosiłam go. Chciał najpierw sprawdzić granice zajazdu, co w jego mowie oznaczało, że chciał przekonać się, że nie pominęli żadnego Draziri i zobaczyć, jak wiele krzywdy udało nam się im wyrządzić. Poprosiłam, żeby mnie znalazł, kiedy skończy i nakazałam zajazdowi wskazać mu drogę. Po wszystkim będziemy musieli porozmawiać. Tak będzie lepiej. Nie byłam w stanie przeprowadzić tej rozmowy, dopóki nie wyślę wiadomości. Skaner włączył się, otaczając mnie światłem, przez co moje blond włosy zalśniły. Niemal podskoczyłam. Zaprogramowałam go na o 22:40, ale i tak mnie przestraszył. Byłam zbyt spięta. Światło skupiło się na mnie. Galaktyka dała życie wielu językom, ale tylko jeden z nich był starszy od większości, tak stary, iż niemal zapomnieli o nim wszyscy, za wyjątkiem oberżystów i nam podobnym. Otworzyłam usta i melodyjne słowa starogalaktycznego wypłynęły z nich niczym pieśń tak starożytna, jak same gwiazdy. - Przesyłam pozdrowienia Zgromadzeniu. Zwracam się do was z dwoma problemami. Po pierwsze, dwójka moich gości to Hiru. Dzisiejszego wieczoru Draziri otoczyli mój zajazd i

150

wystrzelili w jego kierunku pocisk nuklearny. By ocalić życie moich gości, przekierowałam go na inną planetę. Mocno żałuję wynikającej z tego ofiary i żywię nadzieję, że żadna istota rozumna nie ucierpiała. Tym razem nie proszę o pomoc. Proszę bardzo. Przekazałam formalne powiadomienie, że pakt został naruszony. Piłka znajduje się teraz na ich polu. Załączyłam współrzędne eksplozji nuklearnej, by sami mogli sprawdzić dowody rzeczowe. - Po drugie zostałam zaatakowana w Baha-char przez nieznanego wroga. Była to skorumpowana, mroczna istota. Z pomocą przyjaciół udało mi się ją pokonać i przenieść do mojego zajazdu, gdzie zepsucie usiłowało opuścić żywiciela i zainfekować mnie, a także zajazd. Ciało jest w tym momencie szczelnie zamknięte, ale nie wiem, jak długo zbiornik da radę to wytrzymać. Zanim zabezpieczyłam zwłoki, udało mi się pobrać próbkę DNA, w bazie danych znalazłam dopasowanie. Ciało należy do oberżysty. Załączam dowód do waszego wglądu. Niebieskie światło zmieniło barwę na głębokie indygo, gdy skaner kodował moją wiadomość, przeżuwał dane oraz obrazy, które załączyłam do chaotycznej masy szyfrowanych protokołów, które mogli odczytać tylko oberżyści. Na ścianie pojawił się cyfrowy zegar. Trzydzieści sekund do otworzenia okna komunikacji. Dwadzieścia sekund. Dziesięć. Skaner zapulsował bielą. Wiadomość została wysłana. - Co teraz? – spytał Sean. - Teraz Zgromadzenie zadecyduje, co dalej. Ja wykonałam moją część zadania. - Jak to w ogóle działa? Przeprowadzają ankietę wśród wszystkich oberżystów? - Mogą to zrobić, jeśli sprawa dotyczy zmiany polityki oberżystów. To jednak prawie nigdy się nie zdarza. Zazwyczaj problemy takie jak te są dyskutowane przez dwudziestu pięciu najstarszych lub najpotężniejszych oberżystów planety. Jestem prawie pewna, że pan Rodriguez jest jednym z nich. Gdy moi rodzice… Niemal powiedziałam „gdy moi rodzice żyli”. Odsunęłam od siebie tę myśl. Nie wolno mi było tak myśleć. Żyli. Będę o nich tak myśleć i będę ich szukała do czasu, aż zobaczę niepodważalny dowód na to, że zginęli. - Gdy zajazd moich rodziców działał, ojciec i mama dzierżyli jeden głos wśród dwudziestu pięciu. Mój ojciec był wyjątkowy i ceniono sobie jego wkład. - Kiedy się czegoś dowiesz? - Ciężko stwierdzić. – Ściana rozdzieliła się przede mną, otwierając na długi korytarz. Podążyłam nim, a Sean dołączył. – Mogą wysłać odpowiedź, mogą zareagować bez informowania mnie, albo mogą całkowicie to zignorować.

151

- To nie brzmi jak zorganizowany system pracy – stwierdził Sean. – Potrzebujesz pomocy i o nią poprosiłaś, a nie wiesz nawet, czy ją otrzymasz. - Każdy oberżysta stanowi własny świat – odparłam. – Zawsze tak było. Ale były czasy, gdy mówiliśmy jednym głosem, na przykład gdy wygnaliśmy z Ziemi gatunki, które rażąco lekceważyły pakt. Tunel się otworzył i weszliśmy na szeroki balkon ze znajdującym się w centrum zapadniętym w podłogę paleniskiem oraz okręgiem kanap dookoła niego, obsypanym jasnymi poduszkami. Z haka na metalowym pręcie zwisał czajnik z gotową herbatą. Sean uniósł brwi. - Kwatera Otrokarów? Skinęłam głową. - Nie wiem dlaczego, ale czuję się lepiej, siedząc przy ognisku. Palenisko były już przygotowane. Sean wziął zapalniczkę ze stolika. Pomarańczowe płomienie zaczęły lizać polana. Podpałka szybko zajęła się ogniem. Ciepło rozprzestrzeniło się po balkonie. Chwyciłam dzbanek z herbatą i zawiesiłam go nad ogniem. Sean usiadł naprzeciwko mnie na jasnych poduchach. - Khanum by się spodobało. Skinęłam głową. To w taki sposób od setek lat Otrokarzy parzyli herbatę. - Jak twoje żebra? – spytałam. - Nie tak źle, jak mogłoby być – odparł z uśmiechem. - Mam tutaj ambulatorium, wiesz? Wprawdzie nie tak sprawne, jak to Kupców, ale jestem pewna, że wytrzymałbyś…. - W porządku. Pociągnęłam nosem. Woda zagotowała się, więc ściągnęłam dzbanek znad ognia, zawiesiłam go z powrotem na haku i wrzuciłam do niego kilka liści. Picie herbaty zimą jest wspaniałe… Och. Świadomość uderzyła we mnie z pełną mocą. Może pomyliłam się o dzień, albo dwa… Nie. Miałam rację. Poczułam, że zaraz się rozpłaczę. - Co się dzieje? – spytał Sean. - Boże Narodzenie. Zmarszczył brwi. - Dzisiaj Boże Narodzenie. Nie mam choinki. Żadnych prezentów. Nie przystroiłam zajazdu. Nie mam niczego. – Nie mogłam powstrzymać desperacji w głosie. – Przegapiłam Gwiazdkę. To była głupota, ale naprawdę musiałam walczyć, by powstrzymać łzy. Sean przybliżył się, usiadł obok i owinął ramię dookoła mnie.

152

Nie tak wyobrażałam sobie tę rozmowę. Chciałam obiektywnej, formalnej dyskusji. Zamiast tego oparłam się o niego, bo jego oczy mówiły, że mnie rozumie i dlatego, że nie chciałam być sama. - To tylko data w kalendarzu – powiedział, delikatnie gładząc palcami moje ramię. – Wciąż możemy urządzić sobie Święta. - Nie będą prawdziwe. Potrząsnął głową. - Helen ma gdzieś, że nie wypadną dokładnie 25 grudnia. Caldenia też. Orro nie trzeba zachęcać, by coś ugotował. Twojej siostrze przyda się Boże Narodzenie, nie obchodziła go już od dawna. Kupimy drzewko, ubierzemy je, zapakujemy prezenty, a ja zabiję każdego Draziri, który spróbuje nam przeszkodzić…

Wtuliłam twarz w jego twardą pierś, a on przyciągnął mnie mocniej do siebie.

153

- Co się ze mną dzieje? - Reakcja na stres po walce – stwierdził. – Zdarza się, kiedy skorumpowanemu oberżyście prawie udaje się ciebie zabić, a później skończony idiota wypala w twoim kierunku pocisk atomowy, a to wszystko w ciągu jednej doby. - Kiedy nauczyłeś się starogalaktycznego? - Jakieś trzy albo cztery miesiące po tym, jak trafiłem na Nexus. Prócz walki i oczekiwania na walkę nie miałem tam zbyt wiele do roboty. Przekopałem się przez sporo instrukcji, a mózg pochłania taką wiedzę. Dzięki temu się nie załamałem. Jestem chodzącą encyklopedią przypadkowych wiadomości. Wypuściłam długi oddech. Sean potarł moje plecy. - Myślałam, że już się spakowałeś. - Dokąd miałbym pójść? – spytał. Oparłam się o niego i przez chwilę siedzieliśmy przy ogniu w ciszy. W Seanie nie było żadnej słabości. Żadnej miękkości w ciele. Składało się z samych twardych mięśni oraz kości, owiniętych brutalną siłą drapieżnika. Był jak szczupły samotny wilk, wywabiony z ciemnego lasu, by leżeć przy ogniu tylko dlatego, że ja tam byłam. Nigdy nie porzucił tego, kim był. Wciąż miał ostre zęby oraz płomienne oczy i choć nie do końca oswojony, był skłonny się zachowywać, byle bym tylko go nie przegoniła. Ta myśl sprawiła, że miałam ochotę zejść do kuchni i przynieść mu coś do zjedzenia. Ułożyłam sobie wcześniej w głowie logiczną, przekonującą mowę, ale teraz wydawała mi się po prostu głupia. Nie ważne, co powiedział, nie zostawiłby mnie tutaj na pastwę Draziri. - Zajazd musi stać na pierwszym miejscu – oznajmiłam. – Bezpieczeństwo gości ponad bezpieczeństwem oberżystki. Nie odezwał się. - To dziwne życie. Kiedy zwiążesz się z zajazdem, tak naprawdę już nigdy nie możesz naprawdę go opuścić. Nawet jeśli to zrobisz, wciąż będziesz go odczuwał. Niektórzy twierdzą, że czują się uwięzieni i nie mogą doczekać się, aż się uwolnią. Kiedy nie ma gości, może zrobić się nudno. Z kolei gdy są, ledwo masz szansę sięwyspać. Czasami żądają niestworzonych rzeczy. Niekórzy wysłuchują, jak mówisz im o niebezpieczeństwie, a później pędzą mu na spotkanie. Ale takie jest to życie. Troszczysz się o zajazd. Zapewniasz bezpieczeństwo gościom. Oni odchodzą, a ty zostajesz. Zawsze. Wciąż milczał. Wzięłam głęboki wdech. - Takiego dokonałam wyboru, dobry, czy zły, jestem tutaj. To jest mój dom. Dlaczego to było takie trudne? Musiałam to poruszyć. Nawet jeśli za moment wstanie i odejdzie, przynajmniej będę wiedziała, na czym stoimy. - Jeśli zamierzasz być oberżystą razem ze mną…

154

Przyciągnął mnie bliżej. Głos ugrząsł mi w gardle. Przełknęłam i kontynuowałam: - … musisz w pierwszej kolejności zatroszczyć się o bezpieczeństwo gości – dodałam. – Ja w walce zrobię to, co mi każesz. Nie będę się kłócić, krzyczeć ani prosić, byś zmienił zdanie. Ale to życie będzie musiało ci wystarczyć, bo nie mogę cofnąć mojego wyboru. Jeśli nie tego pragniesz… Nie powiedział ani słowa, a cisza ciągnęła się przez wieczność. Powietrze stało się lepkie i ciężkie, zupełnie jakbym pływała w syropie z melasy. Uniosłam wzrok. Patrzył na mnie bursztynowymi oczami, odbijającymi płomienie. - Jeśli zostanę oberżystą, będziesz moja? - Tak. - Tylko tego pragnę. Spadł ze mnie cały ciężar, jaki spoczywał na moich ramionach. Pocałowałam go. W jednej chwili patrzyłam na niego, a w drugiej moje usta dotykały jego, tworząc między nami więź. Mięśnie na ramieniu Seana spięły się pod dotykiem moich palców. Jego ciepłe, wygłodniałe usta zamknęły się na moich. Pogłębił pocałunek, zmieniając go w zaborczy, gorący i gwałtowny niczym odurzający kieliszek zbyt szybko wypitego, mocnego wina. Przesunął językiem po moim, tak wspaniale smakował. Otoczyłam go ramionami, pragnąc więcej. Dopóki całował mnie w ten sposób, nie obeszłoby mnie nawet, że cała galaktyka stoi w płomieniach. Przerwał pocałunek, jego oczy były dzikie. Wilk patrzył na mnie i pragnął bardziej niż czegokolwiek innego w lesie. Dzięki temu poczułam się piękna. - Nie dzisiaj – powiedział. – Nie czujesz się dzisiaj dobrze. Miał rację. Przysunęłam się bliżej i ułożyłam głowę na jego piersi. - Okej. Minęło kilka sekund. - Jestem takim idiotą – powiedział zrezygnowanym głosem. - Nie – odparłam. – Jesteś moim wilkiem. Odwrócił ku mnie głowę i dostrzegłam, że rozbawione ogniki zalśniły w jego oczach. - Nie wiesz, że wilki są niebezpieczne? - Wiem. Powinieneś mnie jeszcze raz pocałować, Seanie Evansie. Naprawdę chcę, żebyś to zrobił. Pocałował mnie i całkowicie tym pochłonął.

155

Rozdział dziesiaty - Ciociu Dino – usłyszałam szept tuż przy uchu. Otworzyłam oczy. Helen pochylała się nade mną, jej włosy lśniły w świetle wczesnego poranka. Leżałam na poduszkach przy wygasłym palenisku. Ostatnie, co pamiętam, to zwinięcie się przy Seanie na kanapie, ale teraz leżałam na podłodze na kocu, z poduszką na głowie, okryta kolejnym kocem. Musiał przenieść mnie po tym, jak zasnęłam. Spojrzałam w prawo. Spojrzałam w lewo. Obok leżała jeszcze jedna poduszka z odbitym śladem po głowie Seana. - Która godzina? - Tuż po wschodzie słońca. Czemu jesteś tutaj, a nie w swoim pokoju? – spytała. Otworzyłam usta. Helen wciągnęła powietrze nosem i zmarszczyła go. - I dlaczego Lord Sean chowa się na balkonie? Lord Sean wybrał dokładnie tę chwilę na powrót, skoro dalsze ukrywanie się było bezcelowe. Helen zmarszczyła brwi. - Spędzaliście razem czas? Um, ach… Ech. - Mama mówi, że spędzanie razem czasu jest ważne. - Gdzie twoja mama? - Jest na zewnątrz. Powiedziała, żebym cię znalazła, bo ten policjant zaraz wkurzy się na Mraka. Poderwałam się z podłogi. - Okno na front! Otworzyło się w jednej ze ścian. Maud stała na granicy zajazdu, sztywno wyprostowana, z ramionami skrzyżowanymi na piersi i spoglądała przez ulicę. Po drugiej stronie ktoś uniósł do góry metalową pokrywę, przykrywającą zejście do ścieków. Na lewo od niej stał Kiran Mrak oraz trzej inni Draziri, wszyscy w bluzach z kapturem i jeansach. Na prawo – oficer Marais z ręką na paralizatorze. Zamknęłam oczy na sekundę, po czym otworzyłam je. Policjant i Draziri nadal tam byli. - Odetnij dopływ wody i ścieki!

156

Wypadłam z pokoju i zbiegłam po schodach. Sean przeklął, po czym przebiegł obok mnie. Helen pognała za nami, wskoczyła na barierkę, zjechała po niej i stanęła na ziemi. Dlaczego? Dlaczego, do licha, Marais miałby się tutaj pojawić po Gwiazdce? Nie ma rodziny, z którą powinien spędzać czas? Dlaczego nie mogę choć trochę odpocząć? Sean złapał mnie za rękę. - Dina, podnieś pole siłowe, zajdę ich od tyłu. - Zrobione. Jego bursztynowe oczy błysnęły. - Zostań na terenie zajazdu. Chcę, żeby cię widzieli. - Okej. Przebiegłam przez dom, otworzyłam drzwi i przemaszerowałam przez trawnik do miejsca, w którym stała Maud. Bestia podążała moim śladem. - … rozumiem doskonale, kim jesteś – oznajmił Kiran Mrak szyderczym głosem. – Jesteś czymś, co uchodzi za lokalny organ ścigania. Słabo przeszkolony, słabo wyedukowany, prawdopodobnie pochodzący z tak biednej rodziny, że uważasz tę pracę za krok w przód. Stabilny, godny szacunku sposób na zaopiekowanie się rodziną. - Pakt – zawołałam. Zignorował mnie. - Gdybyśmy spotkali się nocą, sprawy wyglądałyby całkowicie inaczej. Ale mamy biały dzień. Dlatego też, oficerze, wygląda na to, że nasze cele są podobne. Ty chcesz zaopiekować się swoją rodziną, ja również. Gdybym tylko postawiła stopę poza granicami zajazdu, Draziri skupiliby się na mnie. Obiecałam Seanowi stanąć na widoku, ale wciąż na moim terenie i zrobię to, mimo iż chęć podejścia do nich była naprawdę silna. - Gdzie twój wilk? – spytała Maud pod nosem. - Najprawdopodobniej podkrada się do nich od tyłu. Marais nie powiedział ani słowa. Najwyraźniej był bardzo zdeterminowany, by w końcu dowiedzieć się, co się tu wyprawia. - Więc – Kiran Mrak rzucił z rezygnacją, godną mężczyzny, który robił to setki razy – ile będzie mnie to kosztowało? - Proszę pana, czy pan chce mnie przekupić? – spytał spokojnym głosem Marais. - Nie. Chcę tylko dorzucić się do twojej wypłaty. Wydaje się być całkowicie nieadekwatna do poziomu twojej inteligencji. Na twarzy Maraisa pojawił się uśmiech. O, cholera.

157

- Mężczyzna powinien być wynagradzany zgodnie z niebezpieczeństwem, z jakim musi się mierzyć w czasie swojej pracy – dodał Mrak. – A twoja praca jest nadzwyczaj niebezpieczna, zwłaszcza w tej chwili. - Oooch – odparł Marais, przeciągając słowo. – Kocham niebezpieczeństwo. - Nie, to nieprawda – zawołałam. – Jeśli temu mężczyźnie spadnie choć włos z głowy, ja… - Wierzę w sprawiedliwość, oficerze – oznajmił Mrak. – Więc chcesz uznania? Chcesz zapłaty? Co sobie tak cenicie na tej zapomnianej przez bogów, gównianej planecie? Złoto, prawda? Wy, ssaki, lubicie złoto. Zabiję go. Musi zginąć. Spod dachu zajazdu za moimi plecami wysunęła się lufa małej armatki. Właściwie była to podrasowana wersja karabinu, ale w przeciwieństwie do broni emitującej wiązki energii, była bardzo wydajna. Zajazd miewał problemy z naładowaniem jej oraz wycelowaniem, ale zrobiłam to już wcześniej i miałam teraz tylko jeden strzał. Mrak uniósł dłonie i jeden z Draziri podał mu małą sakiewkę. Zabójca otworzył ją, po czym wyciągnął złotą bryłkę wielkości orzecha włoskiego. Spojrzał na nią, wytrząsnął jeszcze kilka na dłoń, jakby były cukierkami, po czym spojrzał na Maraisa. - Wycofaj się – rzuciłam. – Albo przysięgam, wpiszę na czarną listę cały twój gatunek. Stojąca obok mnie Helen syknęła, odsłaniając kły. Zarówno Mrak, jak i Marais spojrzeli na nią. Dziewczynka, wpatrując się w Mraka, uniosła palec i przesunęła nim po swojej szyi. - Cóż za czarujące dziecko. – Mrak zwrócił się do Maraisa. – Tyle wystarczy? - Proszę pana, jest pan świadomy, że próba przekupstwa organów ścigania to przestępstwo? – spytał Marais głosem wciąż zabarwionym ciekawością. - Łapówkarstwo to zbrodnia, chciwość jest wadą waszej kultury, oficerze, a te negocjacje zaczynają mnie nudzić. Tak czy nie? Marais otworzył usta. Dokładnie wiedziałam, jakie słowa z nich padną, ale to już nie było ważne. Mój zajazd został ujawniony. Kto wie, ilu ludzi obserwowało tę scenę zza okna. Tak to się kończy. Jedyne, co się teraz liczyło, to ocalenie oficera Maraisa, który nie miał z tym nic wspólnego i chciał jedynie wykonywać swoją pracę. - Panowie, zabawnie było – podniósł głos. – A teraz na ziemię z rękami za głową. Yep. Wiedziałam, że to powie. - Naprawdę? – westchnął Mrak. - Na ziemię! – warknął Marais. – Ręce za głowę! Już! - Dobra – odparł lider Draziri. – Zabić go. Magia ruszyła. Ziemia po mojej lewej pękła i wyskoczył z niej Arland w pełnym czarnoszkarłatnym uzbrojeniu. Złota grzywa opadała mu na ramiona. Krwawa maczuga w jego dłoni ładując się wydała z siebie dźwięk przypominający jęk. Nadciągał niczym taran, nie do zatrzymania. Kątem oka dostrzegłam wyraz twarzy Maud. Uśmiechała się. Ustawiła to.

158

Arland dotarł do granicy zajazdu. Otworzył szeroko usta, odsłaniając kły. Marshal Domu Krahr zaryczał jak wściekły lew i ruszył do ataku. Maud chwyciła Helen, nim ta zdążyła za nim podążyć. Draziri zrobili to, co każde inne rozumne spojrzenie na ich miejscu, widząc nadciągającego wściekłego wampira – wycofali się, próbując rozproszyć, jednak wpadli prosto na Seana. Pierwszy nie zrozumiał nawet, co się dzieje, gdy wilkołak skręcił mu kark. Maczuga Arlanda zmiażdżyła drugiego. Obydwaj z Seanem ruszyli za Mrakiem. Prześlizgnął się między nimi jakby był z powietrza. Niebieskie ostrze pojawiło się w jego dłoni. Zaczął wykonywać nim szybkie, precyzyjne cięcia. Na ulicy rozpoczął się taniec, Mrak jak duch omijał uderzenia mężczyzn. Trzeci Draziri zaczaił się na Maraisa. Spojrzałam na Bestię i wskazałam na kosmitę. - Zabij! Suczka pognała w kierunku ulicy, wysuwając pazury spod opuszków. Oficer użył paralizatora. Draziri wzdrygnął się, jednak szybko wyrwał z ciała metalowe bolce. Marais sięgnął po broń. Bestia skoczyła w powietrze i, otwierając szeroko pyszczek, odsłoniła trzy rzędy ostrych jak brzytwa zębów, którymi rozorała gardło Draziri. Krew rozlała się po asfalcie, tuż obok stóp Maraisa. Mieliśmy przerąbane. Wszyscy. Kiran Mrak odwrócił się, robiąc unik przed nożem Seana. Wycelował we mnie broń. Dzięki walce znalazł się w miejscu, z którego mógł oddać czysty strzał w moim kierunku. - Teraz. – Wzniosłam przed sobą ścianę ziemi. Zajazd i Mrak wystrzelili w tym samym czasie. Coś oparzyło mi nogę. Opuściłam ziemię i zobaczyłam Mraka cofającego się, zupełnie jakby coś go ugryzło. Draziri uwolnił się od Seana i Arlanda, skoczył do góry na ponad trzy metry, wylądował na linii wysokiego napięcia, przebiegł po niej, zupełnie jak po ziemi, wbiegł na dach domu i zniknął nam z oczu. Marais wyglądał na zszokowanego, twarz mu zbladła, a usta otworzyły się szeroko. W mojej szacie zrobiła się dziura, noga krwawiła pod materiałem. Pocisk przeszedł przez ścianę z ziemi. Miałam szczęście, że dzięki temu kula zmieniła tor, bo z tego, co mówił Mrak, bardzo rzadko chybiał. Arland chwycił za nogi pierwsze ciało i bezceremonialnie przeciągnął je przez ulicę, po czym rzucił w moim kierunku. Trawnik natychmiast je pochłonął. Sean złapał drugie oraz trzecie i zrobił to samo.

159

Wampir i wilkołak weszli na teren zajazdu. Obydwaj krwawili z tuzina płytkich cięć. Arland wyglądał jakby nie przelał wystarczającej ilości krwi i desperacko pragnął zabić coś jeszcze. Sean z kolei był bliski wyhodowania futra. Opuściłam próżniowe pole siłowe na miejsce. Sean zatrzymał się przy mnie, odetchnął i nagle w jego oczach zapłonął dziki blask. - Tylko mnie drasnął – powiedziałam. Odwrócił się w kierunku ulicy, więc złapałam go za ramię. - Nie, proszę. Potrzebuję cię w środku. – Poza tym obydwaj krwawili o wiele bardziej ode mnie. Warknął i wszedł do domu. Marais chyba w końcu odzyskał władzę w nogach, bo podchodził do mnie w bardzo szybkim tempie. Czekałam. Uderzył twarzą o barierę i odbił się od niej. - Panno Demille. – Zazgrzytał zębami. - Nie – odparłam. – Muszę się teraz zająć dzieckiem i gośćmi. Wypuścili coś do kanalizacji i nie mam pojęcia, czy zajazdu nie ogarnia właśnie jakaś plaga, albo czy zaraz nie wybuchnie. Nie chcę mieć na sumieniu twojej śmierci. Wróć do swojego samochodu. Wrócę po ciebie, kiedy będzie bezpiecznie. Odwróciłam się i z Helen oraz Bestią u boku weszłam do domu.

*** W środku posłałam sondę, by przeskanowała cały budynek. Nic. Gertrudzie Hunt nie udało się wykryć w rurach niczego złego. Popchnęłam magię. Podłoga, ściany oraz sufit oddaliły się ode mnie i zniekształciły, jakby solidne drewno oraz kamień stały się płynne, a ja byłam kamieniem wrzuconym do sadzawki. Nic. Będzie potrzebna dokładniejsza sonda. Zajazd obrócił się dookoła mnie, zupełnie jakbym znalazła się we wnętrzu budzącego się do życia, ogromnego zegara. Przesunęłam parę Hiru oraz Winga na trawnik poza budynkiem, nie wypuszczając ich jednocześnie z pokoju. Maud, Helen, Sean i Arland stali w rogu pomieszczenia, tuż obok Caldenii, która siedziała na krześle. - Nie ruszajcie się – nakazałam. Orro wyłonił się z kuchni. - Jak mam gotować bez wody… Zobaczył wyraz mojej twarzy i natychmiast umilkł. Skoncentrowałam się. Puls, kolejny… Cokolwiek umieścili w wodzie lub ściekach, znajdę to. Nie skrzywdzą zajazdu. Sięgnęłam magią głębiej, zanurzając się w rurach. Gdzie to jest? - Co ona robi? – spytał Arland.

160

- Diagnostykę – odparła moja siostra. - Dlaczego zajazd jest podłączony do miejskiej sieci wodociągowej? – zapytał cicho Sean. - Bo to byłoby podejrzane, gdyby nie pobierał stamtąd wody. Miasto zapewnia zaledwie małą część zapotrzebowania zajazdu na wodę, ale licznik musi co miesiąc pokazywać jakiś progres. Pole siłowe zatrzymałoby wszystko, co Draziri mogliby tu umieścić, ale opuściła je, by ocalić Maraisa. - Mrak na to liczył – stwierdził Sean. – Marais był przynętą. - To prawda – potwierdził Arland. Nie mogłam tego znaleźć. Zadowolony z siebie Mrak pojawił się w mojej głowie. O, nie. Nie, nie uda ci się. Moja miotła rozdzieliła się na tysiąc lśniących na niebiesko kosmyków. Owinęły się dookoła mojej dłoni i przywarły do podłogi, tworząc bezpośrednie połączenie między mną a zajazdem. Sięgnęłam ku korzeniom. Spojrzałam przez nie. Stałam się Gertrudą Hunt. Sean wpatrywał się we mnie intensywnie. Wiedziałam, że moje oczy stały się jasnoturkusowe, dopasowując się do blasku miotły, podczas gdy przeczesywałam każdy wypełniony płynem centymetr wewnątrz rur. Dom zaskrzypiał i jęknął dookoła mnie. Gdzie to jest? Helen wydała z siebie cichy odgłos i schowała twarz w ubraniach Maud. - Ciii, mój kwiatuszku – wyszeptała siostra. – Nie martw się. Pozwólmy cioci pracować. Gdzie to jest? Cały dom skręcił się, pozwalając na inspekcję. Magia odbijała się ode mnie raz po raz, docierając do najgłębszych zakątków, najdrobniejszych korzeni. Dotknęła czegoś głęboko wewnątrz rur wodociągowych. Czegoś maleńkiego. Czegoś, co wchłonęło moją magię. Skoncentrowałam się na miniaturowej iskrze. Wydawała się być samym zajazdem, przeszła przez wszystkie ochrony Gertrudy Hunt i rosła, maleńka sieć poszukująca słońca oraz ciepła. Zabezpieczyłam tę część rury, odcinając obydwa jej końce plastikiem. Sieć prześlizgnęła się przez niego, zupełnie jakby solidna przeszkoda nie istniała. Magia. Gdybym użyła próżniowego pola siłowego, by ją zatrzymać, jedynie odwlekłabym nieuniknione. Być może udałoby mi się jej pozbyć, gdybym znalazła sposób na przechowanie jej. Podążyłam za nią. Ledwo byłam w stanie ją wyczuć. Tak dobrze wtapiała się w każdą strukturę zajazdu, że gdybym nie zanurzyła się w nim podczas poszukiwań, nigdy nie dowiedziałabym się o jej istnieniu. Kuchnia.

161

Moja miotła wróciła do normalnego kształtu. Ruszyłam w stronę kuchni z Maud za plecami. Ze zlewu wyrastał kwiatek, wysoka na ponad metr fioletowa łodyga podtrzymywała olbrzymi kielich. Jego rdzeń o wielkości piłki do koszykówki otaczały fale płatków, mieniących się delikatną różową oraz złotą barwą. Przypominające spadochron pręciki, podobne do dmuchawców, wyrastały z wnętrza, ich pierzaste końcówki lśniły pięknym odcieniem szkarłatu. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś takiego. - Londar Len Teles – wyszeptał stojący obok Arland. Moja siostra uniosła brwi. - Pożeracz światów?

- Nie ruszajcie się – ostrzegł Arland. – Jeśli to zrobicie, uwolni zarodniki. Wbiją się w was i zaczną wyrastać z ciał. Stałam w bezruchu.

162

- Nie ruszaj się, kwiatuszku – poprosiła Maud nie poruszając głową. – Jeśli się ruszysz, wszyscy zginiemy. - Nie podnoś głosu – rzucił Arland, ledwie ruszając ustami. – Reaguje na jakikolwiek przejaw życia, ruch, głos, ciepło, zmianę w powietrzu. To łowca. Wyrósł gdzieś jeszcze? - Nie, tylko ten jeden. Delikatne spadochronowe piórka zadrżały, zwracając się w naszym kierunku. - Możesz go zamknąć? – spytała Maud. - Przeszedł przez plastik – odszepnęłam. - Nie można go powstrzymać – szepnął Arland. – Jest odporny na ogień, kwas, broń energetyczną i próżnię. Przejdzie przez każdą barierę jaką wzniesiesz, ponieważ staje się ciałem dopiero, gdy wejdzie w kontakt ze swoją ofiarą. Jeśli wyślesz go na inny świat, skażesz go na wyginięcie. Zabije, urośnie, a później znów zabije, dopóki nie pozostanie jedyną żywą istotą na tej planecie. Nie mogłabym być odpowiedzialna za śmierć całej planety. Nie mogłam go zamknąć, spalić ani utopić. - Jak go zniszczymy? – spytałam. - Wy nie możecie – odparł Arland. – Ale ja tak. - Jak? – spytał Sean zza jego pleców. - Moja krew jest dla niego toksyczna – oznajmił. – Wyjaśnię, jeśli przeżyję. Nasiona powinny się nie przyjąć. - Powinny? – powtórzyła szeptem Maud. - Nie ruszajcie się i nie krzyczcie – dodał. – Muszę być jedynym celem. Jeśli uderzy w kogoś jeszcze, nasiona rozkwitną na waszych ciałach i zakażenie się rozprzestrzeni. Powinienem przeżyć jedno, dwóch na pewno nie. - A pole siłowe? – spytałam. - Nie. Muszę go wyrwać. Jeśli pole siłowe zadziała i przetniesz łodygę, kwiatek wyrośnie ponownie, tylko w innym miejscu. - To szaleństwo – stwierdziła Maud. – Musi być jakiś inny sposób. Arland utkwił spojrzenie w kwiatku, a jego głos stał się upiornie spokojny. - Lady Maud, jeśli zginę, odmów dla mnie Liturgię Poległych. Otworzyła usta. Jej twarz zmieniła się w pozbawioną krwi maskę, oczy stwardniały i bez poruszania mięśniami zmieniła się z mojej siostry w wampira. Jej głos stał się spokojny, miarowy, a wampirze słowa wypłynęły z ust. - Idź z Boginią, mój Lordzie. Nie zostaniesz zapomniany. Arland wpadł do kuchni.

163

Kwiat eksplodował. Każdy spadochron poleciał w powietrze, jasnoróżowe nasiona o lśniących końcach wczepiły się w wampira. Arland zawył jak ranne zwierze. Spadochrony zalały go, owijając się dookoła jego ciała jak ciasna kurtka, zapulsowały czerwienią, zanurzając się w jego zbroi, po czym opadły, czarne, pozbawione życia. Płatki błysnęły jasną czerwienią. Arland zawył głosem przepełnionym agonią i pociągnął go do siebie. Kielich stał się czarny. Całe ciało wampira zadrżało, góra nie do ruszenia, jaką zazwyczaj był, ledwo stała na nogach. Łodyga owinęła się dookoła jego ramienia niczym dusiciel. Arland złapał ją i szarpnął, obnażając przy tym kły. Zerwała się i zaczęła wić dookoła niego, strzelając jak batem, penetrowała jego zboję, jakby w ogóle jej nie miał. Krew zrosiła twarz Arlanda, sącząc się z małych ran. Opadł na kolana, nadal krzycząc desperacko, łzy spływały mu z oczu. Chciałam zatkać uszy dłońmi i zwinąć się w kłębek na podłodze, by go nie słyszeć ani nie widzieć. Maud stała obok mnie z dłońmi zaciśniętymi w pięści, oddychając ze świstem przez zaciśnięte zęby. Ostatnie centymetry łodygi wysunęły się ze zlewu. Kończyła je niebieska bulwa wielkości orzecha włoskiego. Marshal Domu Krahr złapał za nią, przez co zapulsowała oślepiającym blaskiem. Zanurzył w niej kły, po czym przegryzł sobie dłoń i splunął własną krwią przez powstałą w ten sposób dziurę. Bulwa stała się czarna. Roślina zadrżała w konwulsjach, ściskając wampira w oszalałej próbie uduszenia go, po czym sczerniała i przestała się poruszać. Arland uniósł dłoń i wycharczał jedno słowo: - Czysto. Maud pognała w jego kierunku. - Cóż – rzuciła Caldenia. – Nikt nie powie, że to oblężenie jest nudne.

*** Arland nie mógł podnieść się z podłogi. Ślady po uderzeniach zdobiły jego twarz, w przeciągu sekund zmieniając się w nadbiegnięte krwią bąble. Oddychał ciężko jak po przebiegnięciu maratonu. - Musisz zdjąć zbroję – powiedziała Maud. – Krwawisz pod nią. - Potrzebuję tylko… chwili… by złapać… oddech. - Arland, musisz wydostać się ze zbroi – potwierdziłam. Nie odpowiedział. Wyciągnięcie go z niej byłoby niemal niemożliwe bez jego współpracy. Dla rycerzy Świętej Elity zbroja była wszystkim. Spędzali w niej więcej czasu niż bez niej i często w czasie zagrożenia życia obezwładniała ich chęć zatrzymania jej na sobie.

164

Sean podszedł do Arlanda, złapał go za ramię i podniósł na nogi. - Umrzesz, jeśli zostaniesz w zbroi – oznajmił. - Nie umieraj! – wrzasnęła Helen z salonu. Maud uderzyła się dłonią w twarz. - Już możesz się ruszać, kochanie. Helen wpadła do kuchni i przytuliła się do nogi Arlanda. - Nie umieraj. Drżenie przebiegło przez całe jego ciało. Obnażył kły w reakcji na ból. Maud podeszła do niego, ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. - Wiem – zaczęła napiętym głosem. – Wiem. Czułam to. Ostatnie, czego chcesz, to być teraz bez zbroi. Nie chcesz być bezbronny. Ale umrzesz, mój lordzie. Nie chcę, żeby się tak stało. Helen nie chce, żeby się tak stało. Arland spojrzał na Helen, mocno uczepionej jego nogi. Patrzyła na niego z przerażeniem. - Nie umieraj. Wampir przełknął i uderzył w herb na zbroi. Zsunęła się z niego. - Ambulatorium! – rozkazałam. Liana wyskoczyła z podłogi, owinęła się dookoła Arlanda i wciągnęła go do wnętrza zajazdu. Podążyłam za nim, Helen za mną, jednak Maud w porę ją złapała. - Nie. - Ale czemu? - Bo jest bardzo dumny. Zostań tutaj, Helen. Weszłam do ambulatorium z Maud drepczącą mi po piętach. Zabezpieczyłam za nami drzwi. Zajazd ułożył Arlanda na metalowej kozetce. Wyciągnęłam z szuflady skalpel i przecięłam czarny materiał na jego ciele. Krwawe pęcherze pokrywały całe jego ciało. Niektóre pękły i lepka krew, skażona czymś obrzydliwym, ciekła ze skóry. Pachniała jak ocet i coś zgniłego. Dotknęłam skóry Arlanda. Była zbyt zimna. - Co mogę zrobić? – spytałam. - Nic – odparł. – Przeżyję lub umrę. - Musi być coś, co mogę zrobić. Westchnął. - Ostatnim razem wziąłem kąpiel. Z gwieździstym kwiatem. Mięta. - Trochę pomogło. Otworzyłam ekran na kuchnię, upewniając się, że Arlanda nie będzie widać. Orro smażył coś na głębokim ogniu.

165

- Potrzebuję mięty – oznajmiłam. – Całej, wszystko, co mamy. - Mamy dwie rośliny – odparł Orro. Niedługo po zakończeniu szczytu rozpoczął sadzenie ziół, a ja stworzyłam szklarnię, w której powoli rosły. - To za mało. Zaparz jak największy czajnik ziołowej herbaty, zużyj całą, jaką mamy. Skinął głową. Wyłączyłam ekran. Maud ujęła Arlanda za dłoń. - Nie – powiedział. – Nie chcę żebyś… widziała mnie w takim stanie. - Nie bądź śmieszny – odparła. – Nawet stado rass by mnie stąd nie wykurzyło. - Moja pani… Przyłożyła mu palec do ust. - Zostaję. Chwyciłam słuchawkę prysznicową znajdującą się z boku łóżka, ustawiłam ciepłą wodę i zaczęłam zmywać z Arlanda zanieczyszczoną krew. Nie odezwał się słowem, po prostu leżał. Nie miał siły protestować ani czuć się zażenowany. Leźał i trzymał Maud za dłoń. Nie mogliśmy stracić Arlanda. Po prostu nie mogliśmy. - Nie wyczuwam tutaj pokoju czuwań – zaczęła Maud. – Masz tutaj jakiś? - Nie. - W takim razie stworzę go. Za kuchnią. – Zamknęła oczy, koncentrując się. Wampiry ceniły życie rodzinne. Najgorsze, co mogło przytrafić się wampirowi, to śmierć w samotności. Ginęli w walce, otoczeni przez innych wampirów albo umierali w domach, pod opieką rodzin. Arland nie mógł być sam. Tyle przynajmniej mogliśmy dla niego zrobić. - Musi być w nim wanna – powiedziałam. Posłała mi spojrzenie, które mówiło jednoznacznie, że nie jest idiotką i znów zamknęła oczy. Poczułam ruch zajazdu, gdy jego części przesuwały się na żądanie mojej siostry. Była pewna ospałość w jego uległości, zupełnie jakby Gertruda Hunt wahała się, nim wyraziła zgodę na takie zmiany. - Zrób, o co prosi – szepnęłam. To nie był rozkaz ani żądanie. To było pozwolenie. Zajazd poruszył się szybciej. Arland wciąż krwawił. Im więcej wody na niego wylewałam i osuszałam jego rany, tym więcej zanieczyszczonej krwi wypływało z jego ran. Gdybym je zamknęła, cały ten brud zostałby w jego ciele. Spojrzałam na Maud. Zabrała mi z ręki słuchawkę od prysznica i nadal obmywała ciało Arlanda. Jego oddech zwolnił, a klatka piersiowa ledwie się podnosiła.

166

- Nie odpuszczaj – Maud powiedziała do niego. – Trzymaj się mnie. Uśmiechnął siędo niej. Uśmiech Arlanda mógł zadeklarować wojnę, oślepiał. Zwykle był przepełniony wigorem i siłą, których teraz kompletnie brakowało. - Walcz z tym. – Siostra ścisnęła jego dłoń. - Wszystko zwalnia. – Uniósł drżącą dłoń. Maud pochyliła się, przez co opuszkami przesunął po jej policzku. - Nie ma czasu. - Walcz z tym. – W jej głosie pojawiła się desperacja. – Żyj. Umierał. Arland umierał. Poczułam czyjąś obecność za drzwiami. Caldenia. Zapukała. Czego mogłaby teraz chcieć? Owinęłam biodra Arlanda ręcznikiem i otworzyłam drzwi. Droga Grace weszła do środka, dzierżąc w dłoniach małe drewniane pudełeczko. Wyciągnęła szyję i spojrzała na Arlanda. - No cóż, wciąż jest tym samym wspaniałym okazem, który miałam okazję podziwiać podczas wycieczki do sadu. - Jeszcze nie umarłem – warknął zza zaciśniętych zębów. – Nie możesz mnie zjeść. Caldenia wzniosła oczy ku górze. - Mój drogi, nie rządzi mną mój żołądek. W tym momencie wiedzie mną wyłącznie czysty altruizm. Potrwa bardzo krótko, więc powinieneś go wykorzystać, dopóki jeszcze go czuję. Otworzyła pudełeczko i wyjęła z niego małą strzykawkę wypełnioną przezroczystym płynem. - Co to? – spytał Arland, próbując wstać. - To szczepionka stworzona z pewnego bakteriofagu – odparła Caldenia, ściągając zabezpieczenie. – Prokariotyczny wirus, taki sam, jaki masz teraz w swojej krwi. Mam zamiar ci go wstrzyknąć, no chyba że wolisz umrzeć na tym stole za grzechy swoich przodków. Albo, jak sądzę, w twoim przypadku za ich śmieszną odwagę i absurdalne zobowiązania. Uniosła strzykawkę. - Nie. – Arland nie wyraził zgody. Caldenia spojrzała na mnie. - On umrze, Dina. Arland ponownie spróbował wstać. Całe jego ciało zatrzęsło się z wysiłku. Opadł z powrotem na posłanie. - Ufasz jej? – spytała Maud. - Nie – odparłam. – Nie miewa altruistycznych impulsów.

167

- W końcu cię czegoś nauczyłam. – Caldenia uśmiechnęła się, odsłaniając nieludzko ostre zęby. - Ale ufam jej instynktowi przetrwania. Bez ciebie zajazd jest bardziej narażony na niebezpieczeństwo, a jeśli Draziri uda się tu dostać, zabiją każdego. Droga Grace nie poświęciła wielu lat świetlnych na podróż po galaktyce, by zostać zamordowaną przez jakiegoś opierzonego religijnego fanatyka. Arland leżał w bezruchu, wpatrując się w sufit. - Bezpieczeństwo gości to mój priorytet – dodałam, delikatnie odgarniając włosy z jego twarzy. - Jest zbyt uprzejma, by powiedzieć ci – zaczęła Caldenia – że jeśli cię zabiję, zerwę moją umowę z Diną. Zastrzega ona, że w chwili, w której zabiję innego gościa, nawet jeśli będzie to samoobrona, ma prawo do zerwania naszego porozumienia. Straciłabym swoją bezpieczną przystań, a to byłoby dla mnie bardzo niekorzystne. Cisza zaczęła się przeciągać. Arland spojrzał na Maud. - Zgódź się. Proszę. - Zrób to – powiedział w końcu Arland zachrypniętym głosem. Caldenia docisnęła strzykawkę do rany na jego brzuchu. Arland szarpnął się i zassał oddech. - Musisz go teraz przytrzymać – oznajmiła Caldenia. – Będzie piekło. Maud zacisnęła dłonie na jego nadgarstkach. Arland wrzasnął. Położyłam na nim swoją miotłę. Rozdzieliła się, przyszpilając go do stołu. Maud rzuciła się na nią, owijając dookoła wampira tak bardzo, jak tylko mogła. Z ust Arlanda zaczęła toczyć się piana. Rzucał się pod pasami. Zacisnęłam dłonie w pięści. Nic nie mogłam zrobić. Twarz siostry wyglądała strasznie, z jej zaciśniętych ust odpłynęła cała krew, a oczy były matowe, zupełnie jakby ktoś posypał je pyłem. Kolejny wstrząs… I jeszcze jeden. Delikatne drżenie. Odetchnął i przestał się ruszać. Umarł? - Arland? – zawołała delikatnie Maud. – Arland? Otworzył niebieskie oczy, spojrzał na nią i ponownie je zamknął. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w równym rytmie.

168

Maud wstała. Uwolniłam miotłę, więc zaczęła zmywać z niego krew. Rany przestały krwawić. Szybko poszło. Naprawdę szybko. Wyciągnęłam czyste prześcieradło z szafki i okryłam go nim. - Jak? – spytałam. Caldenia ponownie się uśmiechnęła. - Prawdę powiedziawszy, kwiat nie jest rośliną. W strukturze bliżej mu do makrobakterii, oczywiście mocno zmodyfikowanej. Patogen wpływa zarówno na rośliny, jak i zwierzęta. Historia tego jest długa i skomplikowana. Wystarczy, jeśli powiem, że około trzysta lat temu grupa przedsiębiorczych wampirów odkryła jego wariant występujący naturalnie w środowisku. Istniał w delikatnej równowadze, hamowany przez zjadliwe bakteriofagi, które żywiły się nim, tak jak on polował na inne stworzenia. Wampiry skolonizowały planetę tego pseudo-kwiatu i bardzo szybko spróbowały zmienić go w broń, która zniszczyłaby raz na zawsze ich wrogów. Poszło im całkiem nieźle. Zniszczyli wszelkie życie na tamtym świecie. - To coś, co nigdy nie powinno istnieć – stwierdził cicho Arland. Przemówił. Nadal brzmiał na wycieńczonego, ale wrócił cień jego dawnej potęgi. Maud ujęła jego dłoń i pogładziła go po palcach. - Och, no nie wiem. – Droga Grace zamachała swoimi długimi, eleganckimi palcami. – Jest w nim jakieś brutalne piękno. Był piękny, zabójczy i miał niewybredny apetyt. Oczywiście, że poczuła z nim więź. - Co się stało? - Kontakt z kolonią się urwał, więc Święta Elita wysłała tam swoją flotę na ratunek – odparła Caldenia. – Pierwsza grupa składała się z ochotników, kilku z nich pochodziło z Domu Krahr oraz Domu Ilun. Był jeszcze jeden Dom, prawda, mój drogi? - Dom Morr – powiedział Arland. - W skrócie poleciało tam dwa tuziny istnień, wróciło zaledwie pięć, a później flota zbombardowała księżyc planety pociskami nuklearnymi oraz kinetycznymi. To wywołało zwiększoną aktywność wulkanów, tsunami i inne katastrofy na powierzchni planety. Grawitacja rozerwała pozostałości księżyca, tworząc z niego pierścień, w wyniku czego na planetę spadły asteroidy. Teraz panuje tam wieczna zima. Nic nie przetrwało. - Więc jak kwiat znalazł się tutaj? – spytałam. - Pieniądze. – Caldenia mrugnęła do mnie. – Z odpowiednim sprzętem można go przechowywać. Zanim zginęli przez własny twór, twórcy broni sprzedali próbki, dzięki czemu mieli środki na dalsze badania. Kupiłam jedną wraz z antidotum. Nikt nie powinien nabywać broni, od której może zginąć. Patrzyłam na nią w milczeniu.

169

- W moim mniemaniu to przeżycie wywarło na dwójce członków Domu Krahr, którzy uszli z życiem, taki efekt, że nalegali na szczepienie wśród całego klanu. Niestety, ich zaopatrzenie byłe ograniczone, a środki bezpieczeństwa z każdą generacją stawały się coraz słabsze. Przypuszczam, że nasz kochany chłopiec przeszedł przez rytuał w okresie dojrzewania, tak jak większość członków Domu Krahr, wykazujących pewien potencjał. Podczas niego został zainfekowany przez nasiono. Uważa się, że taka próba ognia uodporni bakteriofagi w jego krwi na wypadek, gdyby kiedykolwiek natknął się na ten kwiat. - Czy to powszechna wiedza? – spytałam. - Nie – odparła Maud. – Nigdy o tym nie słyszałam. Caldenia zacisnęła usta. - Twoja siostra ma rację. To ściśle strzeżony sekret. - Więc Mrak albo nie wiedział, że Arland jest częściowo odporny i liczył na to, że kwiat zabije nas wszystkich, albo wiedział i chciał pozbyć się Arlanda – podsumowała Maud. - Dokładnie. – Caldenia zamknęła drewniane pudełko i poklepała Arlanda po nodze. – Musisz wydobrzeć. Jesteś o wiele zabawniejszy, kiedy ryczysz. Podumaj nad tym, co powiedziałam. Ktoś mógłby zacząć się zastanawiać, skąd Dom Krahr wciąż bierze te nasiona. Włoski na karku stanęły mi dęba. Otworzyłam drzwi i Caldenia wyszła na zewnątrz. - Powiedz mi, proszę, że nie macie szklarni pełnej tych roślin. Arland potrząsnął głową. - O niektórych rzeczach nie mam prawa wiedzieć nawet ja. - Pokój czuwań jest gotowy – oznajmiła Maud.

170

Rozdział jedenasty Podeszłam do granicy zajazdu, gdzie przy żywopłocie oficer Marais zaparkował swój samochód i pomachałam do niego. Rzucił okiem na moją szatę oberżystki i wysiadł z auta. Na moment opuściłam próżniowe pole siłowe, by mógł przejść, po czym podniosłam je z powrotem. Utrzymywanie go stawało się coraz cięższe. Niedługo będę musiała je zlikwidować, by nieco odpocząć. - Chcę wiedzieć, co się tu dzieje – powiedział Marais, gdy weszliśmy z powrotem do domu. – Chcę wiedzieć wszystko. Każdy szczegół. Kto, co, kiedy i gdzie. Nawet detale, które są obrzydliwe i te, które według ciebie nie są istotne. Chcę, żebyś wytłumaczyła się z tej szaty. A jeśli ktokolwiek podejdzie do mnie ze strzykawką, pożałujesz tego. Rozniosę to miejsce, cegła po cegle. - Technicznie rzecz biorąc, listwa po listwie – odparłam, otwierając przed nami drzwi. – To z nich zbudowano zajazd, nie z cegieł. - To kiepska pora na żarty… – Wszedł do zajazdu i zamarł. Najdalsza ściana pokoju dziennego rozpłynęła się w powietrzu. Teraz rozciągała się przed nami pustynia, morze płytkich piaskowych fal, pokrytych szkieletami olbrzymich potworów. Mimo promieni słonecznych ćwiartkę bladozielonego nieba zajmował wielkich rozmiarów upiorny księżyc, pokryty pasami. Na horyzoncie pojawiła się karawana olbrzymich kudłatych bestii, które rozmiarem mogłyby przyćmić ziemskie słonie. Przesuwały się ociężale po piasku, a ich najeżone pancerze lśniły w słońcu. Treserzy podążali tuż obok nich, odziani w lekki, połyskujący materiał. Idealne wyczucie czasu. Ciepłe powietrze owiewało nasze twarze. Oficer Marais zrobił kilka chwiejnych kroków do przodu, sięgnął przez wyrwę wytworzoną w kosmosie, nabrał w pięść piachu i pozwolił ziarenkom, by przesypywały mu się przez palce. Stanęłam obok niego i machnęłam dłonią. Z podłogi wysunęły się dwa zbiorniki wody o pojemności około dwudziestu litrów. Kiedy zajazd po raz pierwszy otworzył te drzwi pół roku temu, przywódca karawany podarował mi prezent. Nie wiedziałam, co mogłabym dać mu w zamian, więc podzieliłam się z nimi wodą. Tak jak przewidywałam, była dla nich bardzo cenna. Co kilka tygodni pojawiali się na mojej drodze i za każdym razem upewniałam się, że będę mieć pod ręką trochę wody. Niewiele mnie to kosztowało, a dla nich znaczyło to bardzo dużo.

171

Karawana zbliżyła się do nas, teraz widziałam już jej przywódcę. Miał karnację w kolorze skóry aligatora, pociągłą, nieludzką twarz i duże szmaragdowe oczy, lśniące niczym dwa klejnoty. - Nie strzelaj – powiedziałam Maraisowi. Otworzył usta i patrzył z niedowierzaniem na pochód. Podeszła do nas pierwsza z bestii – metalowe szpice na pancerzu, które ochraniały jej czoło, były wielkie jak drzewo. Kły stworzenia wystawały na zewnątrz, każdy z nich kończył się lśniącym metalem, pokrytym starą, zaschniętą krwią. Nie byliśmy wystarczająco wysocy, by w sięgnąć chociaż do kolana zwierzęcia. Otoczył nas jego zapach, ciężki i gryzący. Treser, odziany w jasnoniebieską szatę powiewającą na gorącym wietrze, zatrzymał się przed rozdarciem i długimi, eleganckimi palcami o ostro zakończonych srebrnych pazurach zatoczył w powietrzu koło. - Ahiar ahiar – powiedział głosem równie delikatnym jak ruch piasku, po czym skłonił głowę. Pokój tobie i twojemu towarzyszowi. - Hais ahiar. – Również skłoniłam swoją. Niech pokój trwa. – Proszę, przyjmij moją wodę. - Dzięki ci, Oberżystko. Obyś żyła tysiące lat. Zajazd wysunął na piasek dwa pojemniki. Treser uniósł je, jakby nic nie ważyły. - Mam dla ciebie dar, Oberżystko. Przywódca karawany machnął ręką. Dwa stworzenia podeszły, jedno odziane w szatę koloru miedzi, drugie – złota i przyniosły coś długiego, owiniętego w brezent. Ułożyły je na piasku i cofnęły materiał. W komorze hibernacyjnej dostrzegłam znajome rysy. Archivarian. Jak? Nieważne. Darowanemu Archivarianowi nie zagląda się w zęby. - Jestem waszą dłużniczką. – Pochyliłam głowę. - Nie, to my wciąż jesteśmy twoimi. Popchnęli komorę hibernacyjną w kierunku zajazdu, a Gertruda Hunt pochłonęła ją i przeniosła w miejsce, w którym połączy ją z innymi. Karawana ruszyła dalej, olbrzymie stworzenia kołysały się na boki. Zamknęłam przejście, a Marais zapatrzył się na nowoutworzoną ścianę. - Przechodzą tą drogą raz na kilka tygodni – oznajmiłam. – Woda jest bardzo cenna w tej części ich planety. Tędy. Podążył za mną do kuchni, spojrzał w lewo, a później jeszcze raz. Kuchnia łączyła się dużym pokojem. Winorośle tak gęsto pokrywały jego ściany, że ciężko było w ogóle dostrzec znajdujący się pod nimi kamień. Rozrywały go konary o ciemnej, twardej korze. Rozciągały się one na całej długości ściany, podtrzymując metalowe latarnie, rzucające na całe pomieszczenie ciepłe, żółte światło. Maleńkie białe kwiatki pokrywały winorośl. Tu i ówdzie rozkwitały duże żółte kwiaty przypominające chryzantemy w jakiś sposób przyjmujące kształt

172

lilii i rozpylały w powietrzu miodowy aromat. Podłoże składało się z mchu, kamieni oraz korzeni drzew. Niebieskie płatki kwiatów rozłożyły się szeroko, ukazując fioletowy środek. Doskonale. W centralnej części pomieszczenia stało ogromne jacuzzi, w nim z kolei Arland. Rany na jego twarzy zasklepiły się. Owiał nas zapach mięty oraz kwiatów. Maud siedziała z zamkniętymi oczami na korzeniu obok wanny, a na jej kolanach spoczywał miecz. Helen stała obok niej, trzymając w dłoni kij z doczepionymi dzwoneczkami. Arland sięgnął dłonią i posłał kilka kropel wody w kierunku Maud. Helen potrząsnęła na niego kijem, wprawiając dzwoneczki w ruch. - Lordzie Marshalu – rzuciła Maud, nie otwierając oczu. – Usiłuję przyspieszyć twój powrót do zdrowia, potraktuj to, proszę, poważnie. Marais odwrócił się do mnie i dostrzegł Seana, który opierał się o ścianę niczym ciemny cień. Tuż obok niego siedzący na parapecie Wing rzeźbił coś nożem w kawałku drewna. Marais zmienił pozycję. Tatuaże Seana rozszerzyły się, okręcając dookoła szyi, kiedy jego podskórna zbroja przesuwała się, by ochronić go przed potencjalnym zagrożeniem. - Hej – rzucił Marais. Sean skinął, Wing zaś nie przerywał rzeźbienia. Wysunęłam krzesło spod stołu. - Usiądź, proszę. Marais zrobił to. Ze spiżarni wyłonił się Orro, uniósł z lady tacę i ruszył ku Maraisowi. Ten położył dłoń na swoim paralizatorze. Orro kroczył z gracją w kierunku stołu. Przed oficerem wylądował przykryty talerzyk. Kucharz długimi pazurami odsunął białą serwetkę, po czym szybko odszedł. Na talerzu leżał złoty pączek pokryty czekoladowymi płatkami oraz półprzezroczystymi drobinkami cukru. Naprawdę będę musiała porozmawiać z Orro o jego dosłownej interpretacji niektórych programów telewizyjnych. Marais spojrzał na mnie. - Czy to jest zat…? - Nie! – syknęliśmy jednocześnie z Seanem i Maud. Sean pochylił się ku Maraisowi. - Nie wymawiaj słowa na „z”. Zjedz tego pączka, okaże się najlepszym w twoim życiu. Marais podniósł przekąskę do ust i wziął gryza. Jego oczy natychmiast się rozszerzyły i ugryzł pączka ponownie. - Więc… – zaczął, przeżuwając. – Kosmici? - Kosmici. - Dlaczego?

173

- Jesteśmy stacją pośrednią na trasie do innego miejsca – wyjaśniłam. – Bezpiecznym, wygodnym miejscem, by zatrzymać się na noc i złapać oddech, nim dotrzesz do celu. - Galaktyczny pensjonat? – Marais ponownie ugryzł pączka. - Zajazd – odezwał się Sean. - A ty jesteś…? - Oberżystką – powiedziałam. – Dbam o bezpieczeństwo moich gości i to, by ich istnienie pozostało tajemnicą. - Kto jeszcze wie? - Inni oberżyści, tacy jak ja. - Prezydent zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę? - Nie mam pojęcia – odparłam szczerze. – Prawdopodobnie nie. Marais zastanowił się nad swoim pączkiem. Przyjmował wszystkie informacje ze spokojem, ale z drugiej strony, zostawiliśmy mu po drodze wiele wskazówek. - Dlaczego? - Dzięki układowi, który zawarliśmy setki lat temu. Tankowałeś w ogóle swój samochód? - Jeszcze nie. Czekam aż zostanie mi ćwierć baku. - Zawarliśmy pakt po to, by cywilizacje takie jak jego – wskazałam na Arlanda, którego inżynier zmodyfikował samochód – nie podbiły nas. Mają nad nami przewagę liczebną oraz technologiczną. Bez traktatu, który określa Ziemię jako neutralny grunt, zostalibyśmy wyeliminowani, pożarci albo zniewoleni. Galaktyka to olbrzymie i podłe miejsce. - W takim razie co się wydarzy, kiedy ludzie o wszystkim się dowiedzą? – spytał Marais. – Bo tak na pewno się stanie. - Mamy się dobrze od tysięcy lat, nie dowiedzieli się – odparłam. – Jeśli złamiemy porozumienie i ujawnimy istnienie naszych gości albo nie uda nam się powstrzymać ich odkrycia, dosięgną nas poważne konsekwencje. - Co się wtedy stanie? - Oberżyści albo cię zabiją, albo zostawią w jakiejś piekielnej dziurze – oznajmił Sean. – Nigdy nie wrócisz do domu. Sądząc po wyrazie twarzy Maraisa, nie spodobał mu się ten pomysł. - Źle by się stało, gdyby ludzie się dowiedzieli – powiedziałam. – Jesteśmy młodą cywilizacją. Ludzie spanikowaliby, straciliby wiarę. Chcieliby wojny z całym Wszechświatem. Macie swoje policyjne kody, bo nie chcecie, żeby świadkowie pojawiali się na miejscu zbrodni. Ograniczacie dostęp publiczny, tak jak i my. Marais chwilę nad tym rozmyślał. - A co z tym jasnowłosym punkiem? Jaki ma problem?

174

Jakieś dziesięć minut zajęło mi wytłumaczenie mu wszystkiego o Hiru i Draziri. Musiałam szczegółowo opowiedzieć o mocy oberżystów oraz granicach zajazdu. - Czyli pogwałcili prawo traktatu i póki co nic się nie wydarzyło. Przez to nie chce mi się zbytnio wierzyć w skuteczność waszych wewnętrznych organów ścigania. - Zgłosiłam to już – wyjaśniłam. – To po prostu zajmuje trochę czasu. - Mógłbym w jakiś sposób zobaczyć ustalenia tego paktu? – spytał Marais. Jak się powiedziało A, to trzeba powiedzieć B. - Tak. Otworzyłam w ścianie ekran i wyświetliłam na nim traktat. Marais wyciągnął notes i długopis, po czym zaczął robić notatki. Czekaliśmy. Po piętnastu minutach wstał. - Więc? – spytałam. – Co teraz? - Teraz muszę nad tym pomyśleć. Żadnych więcej aktów przemocy poza zajazdem – rzucił. – A przynajmniej postarajcie się je ograniczyć do minimum. Dam wam znać, co postanowiłem. Póki co jesteście bezpieczni. Po bójce siedziałem w radiowozie i nikt do mnie nie wyszedł, ani niczego nie zgłosił. To poranek po święcie, większość ludzi jeszcze śpi. Odwrócił się, by wyjść. Orro zagrodził mu drogę i wcisnął w dłonie papierowe pudełko. - Dla twojego przełożonego. Mam nadzieję, że dzięki temu będzie ciszej krzyczał i nie odbierze ci odznaki. Marais spojrzał na mnie ze zdumieniem. - Nałogowo ogląda „Zabójczą broń”12 – wyjaśniłam. - Dziękuję – powiedział Marais, po czym wyszedł. - Myślisz, że da radę usiedzieć cicho? – spytała Maud. - Od kilku tygodni ma napędzany magicznie krążownik i póki co nie pisnął ani słowa – stwierdziłam. - W razie czego wiem, gdzie mieszka – oznajmił Sean. Odwróciłam się ku niemu. - Skąd? - Śledziłem go aż do domu jednej nocy. - To przerażające. Wzruszył ramionami. - Sean, nie zabijesz oficera Maraisa. Sean uśmiechnął się wilczym uśmiechem, sięgnął ku mnie i poklepał moją dłoń. - Pomogę ci go zabić – oznajmił Arland. - Seanie Evansie! – Wsparłam ręce na biodrach.

12

Zabójcza broń - (ang. Lethal Weapon) amerykański serial telewizyjny lub seria filmów serii o tym samym tytule (przyp. tłum.)

175

- Usiłuję medytować – wycedziła przez zęby Maud. – Możecie przenieść tę kłótnię kochanków w inne miejsce? - Wyluzuj – rzucił do mnie Sean. – Tylko się z tobą droczę. Marais to równy gość. Sprawdzę go tylko, i tak muszę coś załatwić. Wyszedł na zewnątrz. Opuściłam pole siłowe, odczekałam aż razem z Maraisem przejdzie przez granicę, po czym nałożyłam je z powrotem. Cóż, jeden z moich gości omal nie zginął, a zajazd prawie przestał być tajemnicą. Dzień w ogóle nie szedł po mojej myśli. Herb, który Arland położył w rogu wanny, rozbłysnął czerwonym światłem. Sięgnął ku niemu, by sprawdzić, co się dzieje i natychmiast szerzej otworzył oczy. Przeklął, poderwał się, jednak wpadł z powrotem do wanny, wylewając wszędzie wodę. Och, nie. Twarz Arlanda oblepiona złotymi włosami wynurzyła się na powierzchnię. - Co się dzieje? – spytałam. - Co? – Maud skoczyła na równe nogi. - Wojna? – Oczy Helen zalśniły. - Gorzej – jęknął Arland. – Mój wuj przybywa. Niech ktoś poda mi szatę, muszę wydostać się z tej wanny.

*** Było późne popołudnie, a w kuchni unosił się smakowity zapach. Orro był w swoim żywiole i przygotowywał obiad. Droga Grace siedziała przy stole, delikatnie sącząc Mello Yello, a obok niej leżał duży słomiany kapelusz. Po tym jak Arland wydostał się z wanny, poszła po kapelusz i oznajmiła, że ma zamiar zająć się ogrodem. Miałam na nią oko podczas tego zajęcia, na które składało się głównie podcinanie małych gałązek nożycami ogrodowymi i mówienie. Nie mogłam dostrzec, z kim rozmawiała, ale biorąc pod uwagę naszą sytuację, zapewne dyskutowała z Draziri. Nie podzieliła się z nami tym, czego się dowiedziała, a wypytywanie o to nie byłoby dobrym posunięciem. Sean siedział naprzeciwko niej, przeszukując swój datapad, o istnieniu którego swoją drogą nawet nie wiedziałam. Jego „sprawa do załatwienia” zajęła mu prawie dwie godziny. Wiedziałam dokładnie, kiedy wrócił, bo zadzwonił wcześniej, by dać mi znać, żebym mogła go wpuścić. Nie zamierzał jednak powiedzieć nic na temat tego, co załatwił. Wing nadal siedział na parapecie i strugał figurkę. Utworzony w ścianie, szeroki na prawie dwa i pół metra ekran wyświetlał sparring Maud oraz Arlanda, rozgrywający się w sali balowej. Obydwoje mieli na sobie zbroje. Kiedy tylko wampir wydostał się z wanny i założył szatę, ruszył do swojego pokoju, gdzie runął na łóżko i

176

odleciał. Maud upewniła się, że nie zasnął twarzą w dół i się nie udusi. Przez pięć godzin spał jak suseł, po czym piętnaście minut temu zszedł na dół uczesany, w pełnym uzbrojeniu, wyglądając jakby miał zamiar wziąć udział w paradzie i ogłosił, że jego wuj przybędzie w przeciągu trzydziestu minut. Gdy Maud spytała, ile środków pobudzających sobie zafundował, odparł, że wystarczająco, by sprawić, żeby obniżyła swój miecz w geście poddania. Moja siostra zrobiła tę sztuczkę ze zmrużeniem oczu, która sprawiała, że za każdym razem biegłam z krzykiem do mamy i zapytała, czy chciałby przetestować swoją teorię. Tak oto skończyli, okładając się bronią do ćwiczeń. To było niesamowicie nierozsądne. Powiedziałam mu o tym. Powiedziałam również Maud. Siostra spojrzała na mnie, jakbym mówiła po chińsku, po czym odparła, że Arland musi przestrzegać pewnych konwenansów, kiedy spotka się ze swoim wujem. Powitanie go w wannie wypełnionej miętową herbatą, w stanie skrajnego zmęczenia i nagości nie zostałoby dobrze przyjęte, a trochę wysiłku pomoże jedynie środkom pobudzającym szybciej rozprzestrzenić się w jego organizmie. Helen przycupnęła razem z kotem na podwyższeniu w sali balowej i obserwowała walkę. Podium byłoby idealnym miejscem na choinkę. - Chciałabym urządzić Gwiazdkę – oznajmiłam. - Nie jest już trochę za późno na Boże Narodzenie? – spytała Caldenia. - Owszem, ale wciąż chciałabym je świętować. Chcę choinki i dekoracji. Chcę prezentów i świątecznych melodii. Nie obchodzi mnie, ilu Draziri czai się na zewnątrz. Nie odbiorą mi świąt. - Tak, ale nie mamy odpowiedniego samca – odparł Orro. – I tylko jednego psa. Spojrzałam na niego. - Co to ta Gwiazdka? – spytał Wing. Orro odwrócił się od kuchenki. - To rytuał przejścia, podczas którego młode samce ludzkiego gatunku uczą się pokazywać agresję oraz używać broni. Sean nagle przestał robić to, co robił i spojrzał na Orro. - Młodzi mężczyźni wychodzą w małych grupkach – kontynuował Orro. – Stawiają czoła zimnu i wdają się w konflikty z innymi grupami, a wtedy muszą udowodnić swoją dominację poprzez fizyczną walkę. Jeśli ich ojcowie nauczyli ich wcześniej odpowiedniego użycia przekleństw,

młodzi

mężczyźni

muszą

przejść

testy

wytrzymałościowe,

utrzymywanie mydła w ustach i lizanie zimnych, metalowych przedmiotów. Sean wydał z siebie stłumiony odgłos.

177

takie

jak

- Na końcu rytuału idą na spotkanie z mądrym starcem w czerwonym stroju, by udowodnić, że są godni. Jeśli tak jest, ich rodziny stawiają w domu świąteczne drzewka i obdarowują ich darami, którymi są bronie. Sean wyglądał, jakby walczył sam ze sobą, jego głowa zaczęła się trząść. - Na dodatek – Orro nie przestawał – przygotowuje się wówczas drób ofiarny, a później oddaje się go dzikim zwierzętom, prawdopodobnie po to, by ułaskawić duchy natury. Sean wybuchł śmiechem. Wyszczerzyłam się do niego. Odchylił się do tyłu, nie przestając się śmiać. - Wasza kultura jest taka skomplikowana – stwierdził Wing. – W moim świecie wyruszamy po prostu na poszukiwania wielkiej zwierzyny do zabicia. - Myślę, że Helen mogłaby udawać samca – stwierdził w zamyśleniu Orro. – Jestem pewien, że uda nam się znaleźć dla niej odpowiednią broń. - Nie możemy – wykrztusił Sean między salwami śmiechu. – Wydłubałaby sobie oko. - To mi wygląda na powszechne zmartwienie wśród rodziców – odparł Orro. – Może moglibyśmy wykonać dla niej jakąś opaskę ochronną na oko. - Orro, chyba będziemy musieli wspólnie obejrzeć „Prezent pod choinkę”13, żebym mogła ci go wyjaśnić. – Otworzyłam kolejny ekran. – Obrazy, wieczerza wigilijna. Orro nie mógł oderwać spojrzenia od ekranu wypełnionego przeróżnym jedzeniem. Skrzyżowałam ramiona na piersi. - Oficjalnie Boże Narodzenie to święto religijne, podczas którego Chrześcijanie, wyznawcy jednej z naszych najbardziej popularnych religii, świętują przyjście na świat Jezusa Chrystusa. Wierzą, że był on synem Boga i poświęcił się, by wyzwolić ich od grzechu. Nieoficjalnie jest to czas, który spędzamy z rodziną oraz przyjaciółmi. Dekorujemy domy, dzielimy się posiłkiem, dajemy sobie prezenty i robimy sobie przerwę od całego zgiełku. Boże Narodzenie to magia. To czas dobroci, kiedy zwykli ludzie pozwalają sobie uwierzyć, że cuda się zdarzają. Chcę urządzić święta, Orro, i chcę, byś przyrządził na nie wspaniałe dania. Olbrzymi Quilonianin skłonił głowę. - Jak sobie życzysz, Oberżystko. Wing postawił na stoliku przedmiot, który wystrugał. - Gotowe.

13

„Prezent pod choinkę” (1983) – w org. ‘A Christmas Story’; w telegraficznym skrócie według Filmwebu: Ralphie Parker to młody chłopiec, dorastający w latach czterdziestych, którego wielkim marzeniem jest otrzymanie na gwiazdkę karabinka marki Red Rider. Dokłada wszelkich starań, aby zaskarbić sobie sympatię starszych i zasłużyć na prezent. Jednak wciąż spotyka się ze zdecydowanym sprzeciwem ze strony rodziców, nauczyciela, a nawet samego dobrodusznego Świętego Mikołaja 

178

Udało mu się stworzyć niesamowicie dokładną wersję Kirana Mraka. Mierzyła zaledwie 30 centymetrów, ale tej twarzy nie dałoby się pomylić, a każdy detal na piórach, nawet fałdki na tunice były godne uwagi. - Wing, to jest piękne. Masz prawdziwy talent. Mały Ku przyjrzał się figurce z uwagą i wyciągnął dłoń. - Jestem gotowy. Orro położył na jego ręce duży metalowy rożen. Jego końcówka lśniła jasną czerwienią. - A to po co? – spytałam. Wing był ostatnią osobą, jakiej powierzyłabym ten rozgrzany przedmiot. Wing skupił się, zaucił coś pod nosem, po czym dźgnął figurkę. Aaa! - Wing! Jak w amoku dźgał ją raz za razem. - To pradawna magia. Magia z mojej planety. Moi przodkowie są więksi od jego przodków. Rozerwą go na strzępy, zobaczysz. Pacnęłam się dłonią w twarz. Uniósł zmasakrowaną figurkę i roztrzaskał ją o stół. Wskoczył na niego i zaczął skakać, rozszarpując pazurami. - Czy to działa? – spytał. – Nie żyje? - Nie słyszałem krzyku – odparł Orro. Oczy Winga zapłonęły determinacją. Chwycił za swoją tunikę. - Jeśli zamierzasz go obsikać, zrób to na zewnątrz. – Wskazałam na drzwi. – Na zewnątrz! Wing wziął swoją figurkę i wyszedł. Zajazd rozdzwonił się alarmem, który ustawiłam, by dał mi znać o pojawieniu się lorda Sorena. - Lord Soren przybywa – ogłosiłam. - W takim razie powinnam się przebrać. – Droga Grace wstała. – Ktoś musi przestrzegać konwenansów. Na ekranie moja siostra i Arland nadal walczyli. - Wszyscy tak bardzo przejmują się konwenansami, że aż mogliby się nimi udławić – wymamrotałam. Sean spojrzał na mnie. - Chcesz, żebym przebrał się w coś wygodniejszego? Wskazałam na niego moją miotłą. - Nie przeciągaj struny, Seanie Evansie. Roześmiał się.

179

Wyszłam do ogrodu i opuściłam próżniowe pole siłowe. Teksański wieczór malował niebo głęboką purpurą i skrywał drzewa w ciemności. Między gałęziami dębu, tuż przy granicy zajazdu, jakby za sprawą magii pojawiła się postać. Wysoce prawdopodobne, że Kiran Mrak zdjął kamuflującą szatę. Pozwalał mi siebie dostrzec, jak miło. Małe przypomnienie, iż jest tam przez cały czas i czuwa. Na niebie pojawiła się czerwona gwiazda, przecięła je, zalśniła i wypuściła rycerza Świętej Elity. Z powrotem podniosłam próżniowe pole siłowe. Wampiry miały tendencję do poszerzania się wraz z wiekiem. Nie robiły się grubsze, a bardziej umięśnione, napakowane i szpakowate. Lord Soren stanowił idealny przykład wampira w średnim wieku. Przysadzisty, z grzywą brązowych włosów miejscami przetykanych siwizną oraz krótką brodą, w swojej zbroi wyglądem przypominał czołg. Odniosłam wrażenie, że jeśli ciężarówka zmierzałaby w jego kierunku z maksymalną prędkością, a on w starciu z nią jedynie zaparłby się w miejscu, pojazd owinąłby się dookoła niego. Sądząc po poważnym wyrazie jego twarzy, nie był w humorze do wysłuchiwania bzdur. - Lordzie Sorenie – zaczęłam, odwracając się tyłem do lasu – żałuję, iż nie spotykamy się w innych okolicznościach. Wejdź, proszę, do środka. Wtoczył się do mojej kuchni, a ja zamknęłam za nami drzwi. - Przepraszam za wtargnięcie, ale przybyłem po mojego bratanka. Głos lorda Sorena działał w dwóch tonacjach: ryku oraz gromu. Starał się być uprzejmy, dlatego ograniczył się do umiarkowanego ryku. - Te jego małe wakacje i wyprawy, kiedy znika bez ostrzeżenia, stają się legendarne. Ludzie zaczynają szeptać między sobą. Marshal Domu Krahr znów wyjechał. Gdzie on jest? Otworzyłam usta, by mu odpowiedzieć. - Nadszedł czas, by dorosnąć. Nadszedł czas, by wrócić do Domu, gdzie rozprawia się o sprawach najwyższej wagi, w których wymagany jest głos Marshala. Mało mu problemów na własnej planecie? Ruszyłam w kierunku sali balowej. Lord Soren podążył za mną. - Bez powodu poleciał niszczycielem na Karhari. Został zaatakowany. - I wygrał – odparłam. - Oczywiście, że wygrał! – Oczy Lorda Sorena niemal wyszły na wierzch. – To mój bratanek! Sam pokonał siedmiu przeciwników, przetoczył się po nich jakby byli dziećmi. Jego nagranie krąży po Elicie. Och, nie. Arland jest sławny. - Otrzymaliśmy cztery – cztery! – propozycje matrymonialne w przeciągu dwóch dni. Nie udało mi się wychwycić, czy był dumny z bratanka, zdenerwowany jego zachowaniem, czy może jedno i drugie.

180

- Chłopak ma potencjał. Talent. Ale czy się dostosuje? Nie. Nadszedł czas, by się ożenił. Nadszedł czas, by się ożenić. By zacząć płodzić dzieci. Nie będzie żył wiecznie, a jest zbyt młody na spoczynek. Nie może odlatywać, kiedy tylko mu się to spodoba, jak jakiś kosmiczny wagabunda bez rodziny czy poczucia obowiązku. Ma pewne zobowiązania. Jeśli nie chce ich podjąć, powinien był pomyśleć o tym, zanim pokonał wszystkich innych kandydatów na pozycję Marshala. Wiesz, co powiedział swojemu pomocnikowi? Lord Soren przyglądał mi się przez kilka sekund. - Ja… - Kazał mi przekazać, że ten urlop go uszczęśliwi. Nie chcę, żeby był szczęśliwy. – Wampir uderzył jedną odzianą w rękawicę dłonią w drugą. – Chcę, by dorósł. Chcę, by pogodził się ze swoimi obowiązkami. Chcę, by się ożenił i spłodził dzieci, by nasz Dom nie wymarł. Radził sobie dobrze, dopóki nie odwiedził Ziemi. Doprawdy, jego fascynacja ziemskimi kobietami musi się zakończyć. Drzwi do sali balowej otworzyły się przed nami i wprowadziłam gościa do ogromnego pomieszczenia. - Rozumiem, że go pociągają, jednakże żadna ziemska kobieta nie będzie stanowić odpowiedniej partnerki dla Marshala. Po pierwsze nie są zaznajomione z naszymi zwyczajami. Nie rozumieją naszego społeczeństwa. Nie są nawet zdolne do obrony swojego potomstwa… Dokładnie ten moment Maud wybrała na przeskoczenie nad Arlandem i wyprowadzenie ciosu w kierunku jego głowy. Wampir syknął i zamachnął się na nią maczugą. Uciekła w bok i wyszczerzyła się do niego. - Postaraj się bardziej, mój lordzie. Helen roześmiała się, ten dźwięk przypominał bicie małych dzwoneczków. Lord Soren zamknął usta. - Kto to? Posłałam mu słodki uśmiech. - To ziemska kobieta. Obserwowaliśmy jak Arland i Maud tańczą w sali balowej. On wyprowadzał mordercze ciosy, ona przed nimi umykała, zwinna niczym kot. W końcu wampirowi udało się docisnąć ją do jednej z kolumn. Siostra potrząsnęła głową kilka razy i powiedziała coś, nie udało mi się wychwycić co, gdyż Arland nadal przypierał ją do ściany. Coś odpowiedział. Uniosła brwi i poklepała dłonią jego biceps, dopiero wtedy ją puścił. Maud ruszyła w naszym kierunku. Helen zeskoczyła z podestu i warknęła na Arlanda. Ten wsparł ręce na biodrach, po czym zaryczał iście dramatycznie. Zaczęli biec w swoim kierunku.

181

Arland uniósł Helen i podrzucił na jakieś osiem metrów. Sapnęłam. Zapiszczała, a on ją złapał. - Lordzie Soren – zaczęłam – to moja siostra Maud oraz jej córka Helen. Maud, oto Lord Soren, wuj Lorda Marshala i Rycerz Sierżant Domu Krahr. Maud uśmiechnęła się i skłoniła głowę. - Zdaje się, że na Karhari poznałam twojego drugiego kuzyna, mój lordzie, lorda Cherusha. Lord Soren w końcu odzyskał opanowanie. - Moja pani, jak się ma mój… arhm… kuzyn? - Dobrze, jak zwykle. Wciąż każdej jesieni spotyka się z Kaylin z Domu Setor. Rozmawiają o najeździe na Karim od południowej strony, co nadal nie dochodzi do skutku. Sam koszt paliwa byłby większy niż to, co udałoby im się zagarnąć od plemion. Podopieczna lorda Kaylina, Eren z Domu Phis, osiągnęła wiek odpowiedni do ożenku, a drugi syn twojego kuzyna wciąż nie ma żony i nie wykazał żadnego zainteresowania, co jak sądzę wyszło wszystkim na dobre. Lord Soren zaperzył się. - Phis? Mój drugi bratanek chce wżenić się w Dom tych tchórzy? - Nie Południowych Phis, mój lordzie. Miejże trochę wiary w biednego chłopaka. Eren jest z Północnego odłamu. Jej matka wywodziła się z Domu Toran, była córka ich Rycerza Sierżanta. To dobra krew, a jak sam wiesz, do Toranów wciąż należy północny port. Przymierze przyniosłoby korzyści lordowi Cherushowi i jego handlowi futrem. Lord Soren wydał z siebie ciężkie westchnienie. - A ta dziewczyna ma chociaż wszystkie palce i zęby? - Jest urocza i bardzo dobrze posługuje się karabinem energetycznym. - Powinienem zatem napisać do mojego kuzyna – oznajmił lord Soren. – Minęło w końcu wiele lat. - To prawda, a on bardzo dobrze cię wspomina. Mój lordzie, jeśli pozwolisz, muszę się odświeżyć. Twój bratanek jest pełen wigoru. Mężczyzna, który wziął na siebie pełen atak Pożeracza Światów, powinien leżeć w swoim łóżku i jęczeć z bólu, a jednak on tu jest. - Pożeracza Światów? – Lord Soren zamrugał. - Ocalił nas wszystkich. Pierś Lorda Sorena napuchła z dumy. - Słabszy rycerz zginąłby na miejscu. Lord Arland naprawdę jest dowodem na to, że wyjątkowy ród daje życie wyjątkowemu potomstwu. Lord Soren zaperzył się jeszcze bardziej. - Jest dumą naszego Domu. - Bez wątpienia. – Maud pochyliła głowę. – Życzę ci miłego dnia, mój lordzie.

182

Arland odwrócił się z Helen w ramionach – udawała, że podcina mu gardło swoim sztyletem. - Tu jesteś, wuju! Lord Soren przyglądał im się przez dłuższą chwilę, po czym podszedł bliżej. - Nie masz wstydu – wymamrotałam do Maud. - Nie – potwierdziła. – Ale biorąc pod uwagę inne wampiry, Arland nie jest taki zły. Po prostu ułatwiłam mu zadanie. Przynajmniej tyle mogłam dla niego zrobić, ocalił moje dziecko. Moja siostra odeszła. Lord Soren zastanowił się przez moment nad Helen i w końcu zwrócił do bratanka: - Opowiedz mi o Pożeraczu Światów.

183

Rozdział dwunasty Przemierzyłam całą długość sali balowej, upewniając się, że wiem dokładnie, co chciałam z nią zrobić. Helen obserwowała mnie szeroko otwartymi oczkami. Bestia leżała obok niej na grzbiecie. Kiedy dziewczynka zapominała o głaskaniu jej po brzuszka, wierciła się, dopóki drapanie się nie wznowiło. Stanęłam pośrodku pomieszczenia, dokładnie w miejscu, w którym mozaika układała się w odzwierciedlenie Gertrudy Hunt, uniosłam miotłę i zaczerpnęłam mocy. Z podłogi wystrzeliły błyszczące łańcuchy oraz sznur złotych lampek, po czym owinęły się dookoła pięknych kolumn. Ściany naznaczyły girlandy wykonane z sosnowych gałązek z doczepianymi do nich złotymi i białymi szklanymi ozdobami oraz wstążeczkami. Z sufitu wyrastały winorośle, z których zwisały duże, delikatne kwiaty, wyglądem przypominające gwiazdy betlejemskie. Ich białe płatki lśniły, zupełnie jakby ktoś posypał je magicznym proszkiem. Podłoga przy najbardziej oddalonej ścianie rozstąpiła się i wyrosła stamtąd olbrzymia choinka o szerokim na ponad cztery metry pniu. Zatopiłam go w podłodze, po czym otoczyłam mozaiką. Dostałam to drzewo w zeszłym roku, podczas pierwszych świąt w zajeździe. Przybyło do mnie jako ścięte, ale kiedy Gertruda Hunt dotknęła go swą magią, w ciągu jednej nocy zakorzeniło się i rozrosło. Mierzyło teraz ponad sześć metrów, było zdrowe, a zielone igiełki tylko czekały na dekoracje, które wysunęły się ze ściany, skryte w pudle wielkości kontenera. Pomachałam dłonią, a zajazd delikatnie ujął pięcioramienną gwiazdę ze szczytu pojemnika i umieścił ją na czubku drzewka. Zamrugała, po czym zalśniła złotym światłem. Helen spojrzała na nią z podziwem. - Gwiazdka? - Gwiazdka – odparłam. Blask w jej oczach był dla mnie wszystkim. - Spójrz na to. – Sięgnęłam do pojemnika i wyciągnęłam rubinową szklaną kulę o wielkości dużego grejpfruta. Lśniła delikatnie, zupełnie jakby wewnątrz niej płonął ogień. Podałam ją dziewczynce. – Chuchnij na nią. Helen dmuchnęła na bombkę. Wewnątrz niej rozpętała się maleńka burza z błyskawicami, szkarłatne pioruny składały pocałunki na szkle. Siostrzenica zachichotała. - Gdzie ją powiesimy? - spytałam. Wskazała na gałąź znajdująca się ponad dwa metry nad ziemią. - Tam.

184

Wyciągnęłam kulę przed siebie. - Główny dekorator przemówił. Jeśli nie masz nic przeciwko… Gruba liana wysunęła się ze ściany, ujęła bombkę i delikatnie zawiesiła ją na gałęzi. - Jest ich więcej? – zapytała Helen. - Tak – odparłam. – To pudło jest pełne skarbów z całej Galaktyki. Magiczne pudełko dla magicznego drzewka. Zanurzyłam dłoń w pojemniku i wyciągnęłam kolejną ozdobę. Ta była większa i przezroczysta. Wewnątrz niej maleńkie drzewko rozpościerało powykrzywiane czarne gałęzie, które znaczyły trójkątne, zielone liście. Między zielenią kwitły niebieskie kwiatki. Wszystko, począwszy od korzeni, aż po porosty na korze drzewa, wyglądało zaskakująco realistycznie. - Oooch, jest prawdziwe? - Nie wiem. Możemy się tego dowiedzieć tylko, jeśli rozbijemy bombkę. Ale jeśli to zrobimy, nie będzie już tajemnicy. Przyłożyła nos do bańki. Delikatnie zmrużyła oczy, skupiając się na drzewku. Była tak słodka, że to aż prawie bolało. - Możesz ją zatrzymać – powiedziałam. – Możemy ją nazwać ozdobą Helen. Jej twarz rozbłysła. Helen podeszła na paluszkach w kierunku drzewka, jednak odwróciła się i spojrzała w kierunku drzwi. Hiru opuścili swój pokój i szli w naszym kierunku. - Nie bój się – powiedziałam do siostrzenicy. - Śmierdzą – wyszeptała. – I wyglądają okropnie. - Wiem, ale to wciąż stworzenia, które czują. Nigdy nikogo nie skrzywdzili, są delikatni, a Draziri polują na nich i zabijają każdego Hiru, na jakiego się natkną. - Dlaczego? – spytała Helen. - Tego nie wie nikt. Spróbuj z nimi porozmawiać, może ci powiedzą. - Czemu ich chronisz, ciociu Dino? - Czasami zabójstwo można usprawiedliwić. Jeśli zabijesz kogoś, kto chce zabić ciebie, to samoobrona. Zabicie stworzenia, które cierpi i nie można mu pomóc, to okazanie łaski, ale zabicie kogoś tylko dlatego, że nie podoba ci się, jak wygląda, to morderstwo. W tym zajeździe nie ma miejsca na morderstwa. Nie pozwolę na nie. Dwójka Hiru przeszła przez drzwi, Zachodzące Słońce prowadził. Szli krok za krokiem, a ich mechaniczne części skrzypiały pomimo nasmarowania. Do naszych nosów dotarł odór gnijących ryb. Można by pomyśleć, że z czasem da się przyzwyczaić do smrodu, ale nie. Z całych sił starałam się nie skrzywić. Hiru podeszli bliżej. Helen wyglądała na nieco zdenerwowaną, usiłowała wstrzymać oddech. Zapach musiał być o wiele bardziej intensywny przy jej wampirzych zmysłach. Sean

185

nigdy nie zdradził się z tym, jak bardzo mu przeszkadzał, ale jestem pewna, że i jemu ciężko było wytrzymać. Helen otworzyła usta, wskazała na drzewko i oznajmiła: - Gwiazdka! - Tak – odparł Zachodzące Słońce zasmuconym głosem. Sean wszedł do sali balowej i cicho, niczym cień, przesunął się wzdłuż ściany. Oparł się o jedną z kolumn, nie spuszczając wzroku z Hiru. - Szpiczasty nam wyjaśnił – powiedziała Blask Księżyca. – To rodzinny czas. - A wy macie rodzinę? – spytała Helen. - Nie – odparł Zachodzące Słońce. - Gdzie twój tato? - Zmarł – wyjaśnił miękko Zachodzące Słońce. - Mój tato też umarł – powiedziała Helen. – A gdzie twoja mama? - Ona też umarła. Helen przygryzła wargę. - Masz jakieś siostry? - Miałem dwie. - I gdzie one są? - Nie żyją. Helen zawahała się. - A bracia? - Również nie żyją – odparł Zachodzące Słońce. – Jesteśmy tym, co pozostało z naszych rodzin, malutka. Jesteśmy ostatnimi. Nie mamy nic. Helen przyjrzała mu się z dziwną intensywnością, którą zauważyłam już wcześniej, podeszła do Hiru i wyciągnęła ku niemu ozdobę. - Proszę. - Co to takiego? – spytał Zachodzące Słońce. - Prezent dla ciebie. – Podeszła bliżej i podała mu bombkę. Hiru lekko się zatoczył. Serwosterowanie wewnątrz niego wirowało, desperacko usiłując poradzić sobie z tym, co właśnie odczuwał. - Prezent? – wykrztusił program tłumaczeniowy, zmieniając emocję w zgrzyt. - Tak. – Helen położyła ozdobę na jego dłoni. – Teraz już coś masz. Blask Księżyca wydała z siebie odgłos, jakby się krztusiła. Hiru zakołysał się ponownie, jego nogi zadrżały, jednak jakimś cudem udało mu się ustać. - Jest piękny – powiedział głosem przepełnionym emocjami. – Dziękuję ci.

186

Odwrócił się i podał bombkę Blaskowi Księżyca. Ich mechaniczne dłonie dotknęły się. Przez długi moment razem trzymali ozdobę, po czym ona mu ją oddała. - Ta jest twoja, ale mamy ich więcej – powiedziała Helen do Zachodzącego Słońca. – Chodź, pokażę ci. Podbiegła do pojemnika i wspięła się na niego, by zajrzeć do środka. Hiru podążył za nią, delikatnie trzymając w palcach ozdobę. - On jest tari – oznajmiła cicho Blask Księżyca. – Jego rodzina leczyła drzewa. - Czym zajmowała się twoja rodzina? – Każdy okruch informacji był przydatny. - Badaliśmy drogi między gwiazdami. – Jej głowa zwróciła się w moim kierunku. – Przyszliśmy tutaj, by powiedzieć ci, że nie musisz nam dłużej pomagać. Naraziliśmy cię na niebezpieczeństwo. Naraziliśmy wszystkich na niebezpieczeństwo. Kolejny Archivarian znajduje się w miejscu, z którego nie możemy jej pozyskać. Nie musisz już dłużej walczyć. - To nie zależy już od waszej dwójki. Jesteście moimi gośćmi, mam wobec was obowiązki. Gdzie jest kolejny Archivarius? - W Sanktuarium Eno. Zaledwie garstka stworzeń otrzymuje do niego dostęp. My nie jesteśmy tam mile widziani. Ty nie jesteś tam mile widziana. Istoty z Sanktuarium nie wypuszczą stamtąd Archivariusa, byśmy mogli kontynuować. Spojrzałam na świąteczne dekoracje i westchnęłam. Ostatnie, czego chciałam, to opuszczać teraz zajazd. - Ona ma rację – rzucił Sean. Blask Księżyca podskoczyła delikatnie. Musiała nie zdawać sobie sprawy z tego, że wilkołak tu był. - Sanktuarium jest prowadzone przez swego rodzaju kult – dodał. – Zabijają każdego, kto wejdzie bez zaproszenia. - To nie są członkowie kultu – odpowiedziałam. – To prorocy. Widzą przyszłość. Nie wypuszczą Archivariana, ale to nie oznacza tego, co myślicie. - Coś takiego – powiedział Sean. – Wiesz, co to znaczy? - To znaczy, że święta Seramina chce się ze mną zobaczyć – odparłam.

*** - Nie pójdziesz tam sama – oznajmił Sean. - Arland jest ranny. Odstawił szopkę dla swojego wuja, ale potrzebna jest mu wszelka pomoc, jaką może otrzymać. - Jesteś potencjalnym celem – dodał. – Zasadzą się na ciebie i zdejmą w ten sposób największą obronę zajazdu. Kiran Mrak to drań, ale nie jest głupi. Potrzebna ci ochrona.

187

Maud nie może z tobą pójść, bo oprócz ciebie jest jedyną oberżystką, jaką mamy. Arland się leczy, w takim razie zostaję ja. Taki jest mój osąd, jako pracownika ochrony. Obiecałam mu, że będę go słuchać. Czas się do tego zastosować. - Okej. Skinął głową. - Będzie nam potrzebny portal, żeby dostać się do Eno. – Potarłam twarz. - Znajdziecie jeden w Baha-char – oznajmiła Blask Księżyca. – Ale to będzie was dużo kosztowało. - Wilmos ma jeden – odparł Sean. - Pozwoli nam go użyć? Sean jedynie posłał mi spojrzenie. - Okej – stwierdziłam. – W takim razie do Wilmosa. Wysunęłam ze ściany ekran i pomyślałam o Maud – siostra od razu się na nim pojawiła. Była w naszej kuchni, a Caldenia wraz z Lordem Sorenem siedzieli przy stoliku obok niej i popijali coś z parujących kubków. - Muszę wyjść na jakiś czas – oznajmiłam. - Dokąd? - Sanktuarium Eno. Maud zagwizdała. - Wiem, że proszę o wiele, skoro Arland wciąż wraca do sił, ale czy mogłabyś zająć się zajazdem na kilka godzin? Lord Soren wyprostował ramiona i obnażył kły w zadowolonym uśmiechu, który zapewniłby większości osób życie wypełnione koszmarami. - Tak – odparła Maud. – Damy sobie radę. Ale Dina, możesz zechcieć zerknąć na zewnątrz. Na podjazd. - Okno frontowe – wymamrotałam i na ekranie pojawił się obraz ulicy. Tam, przy wjeździe na osiedle Avalon, stał zaparkowany czarno-biały krążownik. Dwie postaci w szarych kapturach stały na chodniku, a oficer Marais znajdował się przed nimi. Och, nie. - Powiększ. Ekran rozszerzył się i zajmował teraz połowę ściany. - … pogwałcenie artykułu 3, paragraf 1 przez 3, 7, 12 oraz 16 Paktu Ziemskiego – oznajmił oficer Marais z metodyczną precyzją. – Zagrażacie neutralnemu statusowi Ziemi poprzez ujawnianie istnienia obcych cywilizacji i odnosząc się do wspomnianego wcześniej artykułu, to od tej chwili skutkuje trwałym zakazem przebywania na tej planecie dla całego waszego gatunku. Rozejść się.

188

Dwójka Draziri nie ruszyła się choćby na krok. Obok trójki przejechała ciężarówka, a za nią ford explorer. Nikt nie zwrócił na tę scenę najmniejszej uwagi. Obecność czarno-białego samochodu działała jak magia – wszyscy nagle skupiali się na przepisowej jeździe w określonej prędkości i zatrzymywaniu się na stopach. Oficer Marais westchnął i wyciągnął metalową pałkę. Otworzyła się z trzaskiem w jego dłoni, poszczególne części przesunęły się, by ujawnić wewnętrzny rdzeń złotego światła. Zamrugałam z niedowierzaniem, a Draziri zamarli. - Rozejść się – rozkazał Marais. Zakapturzeni zabójcy odwrócili się na pięcie i pognali w dół chodnika. - Seanie Evansie? – zaczęłam. – Jak oficer Marais wszedł w posiadanie rozpylacza subatomowego? Sean jedynie uśmiechnął się w odpowiedzi.

*** Wślizgnęliśmy się na ulice Baha-char, otuleni w dwie nijakie, brązowe szaty. Dzień dobiegał końca i noc czaiła się tuż za rogiem. Na tarasach lśniły światła, złote, białe, lawendowe oraz niebieskie. Girlandy z maleńkich latarenek oznaczały kontury straganów, a wymyślne lampy znaczyły wejścia do sklepów – jedna dziwniejsza od drugiej. Handel nadal kwitł. Życie w Baha-char nigdy nie zamierało. Skręciliśmy za rogiem i wmieszaliśmy się w wielokolorowy tłum kupców, toczących się ulicą. - Sprawa do załatwienia, co? Dałeś mu rozpylacz subatomowy. - Jest gliną, egzekwuje prawo. Nie może tego robić, jeśli jest beznadziejnie nieuzbrojony. - Dałeś mu broń, która może przemienić każde żywe stworzenie w chmurkę gazu. Skąd ty w ogóle wytrzasnąłeś rozpylacz subatomowy? - Dałem mu go, ponieważ nie skorzysta z niego, chyba że będzie musiał. Jak miło, że zignorował moje pytanie. - Co, jeśli coś mu się pomiesza i przez przypadek użyje go na żonie? Albo na sobie? - Skąd wiesz, że ma żonę? - Jego żona prowadzi bloga o robótkach ręcznych, obserwuję go. Przestań się migać od moich pytań. Co, jeśli mają dzieci i co, jeśli rozpylacz wpadnie w ich ręce? - Marais wie, jak odpowiednio przechowywać broń. Połączyłem rozpylacz z jego DNA i odciskiem kciuka. Ma podwójne zabezpieczenie, co oznacza, że przypadkowe uruchomienie go jest niemal niemożliwe. Działa na telepatyczne połączenie przez implant, więc musiałby aktywnie wyobrazić sobie, że w kogoś strzela, by z niego wystrzelić. Jeśli któryś z jego znajomych glin go znajdzie, pomyśli po prostu, że to nowoczesna pałka. Dziecko może go

189

złapać i odbijać nim piłeczkę do baseballu przez cały dzień, a szansa na wystrzał jest równa zeru. Sean ujął mnie za łokieć i przyspieszył. - Ktoś nas śledzi? - Tak. - Draziri? - Tak. - Naprawdę wszczepiłeś oficerowi Maraisowi implant? - Tak. - Sean! - Dwumilimetrowy implant organiczny, znajduje się w jego skalpie. - A co, jeśli będzie musiał udać się na rezonans magnetyczny, bo nabawi się wstrząśnienia mózgu? - Jest organiczny, nie wykryje go. Przestań być smerfem Marudą. Lawirowaliśmy w tłumie. - Nie jestem Marudą. - Po prostu jesteś zła, że o niczym ci nie powiedziałem. - Tak. Tak, jestem zła. - Och, dziecinko, robię dużo rzeczy, o których ci nie mówię. Dupek. - O, doprawdy? - Yep. Już prawie biegliśmy. Oczy Seana zalśniły bursztynem. Ciemna linia tatuaży odznaczyła się na jego szyi pod skórą, zakrywając wrażliwe punkty. - Muszę zachować nutkę tajemniczości. Laski lecą na tajemniczych facetów. - No co ty nie powiesz. - Wiesz na co jeszcze lecą laski? - Na rozpylacze subatomowe? - I na wilkołaki. Laski naprawdę lecą na wilkołaki. - Biedactwo, żeby przejść spokojnie ulicą, musisz się opędzać od kobiet packą na muchy. - Naprawdę wiele jeszcze nie wiesz. – Spojrzał przez ramię i rozejrzał się po ulicy. – Zdaję sobie sprawę, że to bardzo trudne, Dina, ale spróbuj mi się oprzeć. Uciekamy właśnie i w ogóle. - Wielu Draziri nas goni? Przytaknął. - Jak wielu?

190

- Zbyt wielu. Musimy uciekać, teraz. Puściliśmy się sprintem wzdłuż ulicy. Niebieska latarnia oświetlała wejście do sklepu Wilmosa. Wpadliśmy przez drzwi i dopiero wtedy wyhamowaliśmy. Sklep był pełen wilkołaków. Napakowanych, odzianych w skórę oraz ciemne ubrania, zajmowali krzesła i pili. Na jednym ze stołów leżała baki – gra wojenna rozgrywana na dużej planszy z armiami stworzonymi ze lśniących kamyków. Wpadliśmy bez zastanowienia na zlot najemników. Sean na miękkich kończynach przesunął się przede mnie. - To on? – ktoś zapytał. - Tak – odparł Wilmos z prawej, gdzie opierał się o ladę. – To on. Wilkołaki spojrzeli na Seana. Sean spojrzał na wilkołaki. Wszyscy wyglądali na spokojnych, zupełnie jakby nie działo się nic ważnego. - Czego wam potrzeba? - Portalu. Zabieram moją dziewczynę do Sanktuarium Eno. Przyznał, że jestem jego dziewczyną. Głos Seana był wyważony i nonszalancki. - Potrzebujemy trochę czasu sam na sam, a nie mamy prawie żadnej okazji, by uciec. - I do czego ta nasza Galaktyka zmierza? – ktoś z tyłu zażartował. - Macie ogon? – spytał Wilmos. - Draziri – odparł Sean. - Ilu? – zapytał któryś z wilkołaków. - Dwudziestu trzech. - Ile mamy czasu? – spytała starsza kobieta-wilkołak. - Czterdzieści sekund. Masywny ciemnoskóry wilkołak wydał z siebie pełne przesady westchnienie. - Gdybyśmy tylko mieli jakąś broń… Wilmos wcisnął przycisk na ladzie. Ściany okręciły się, odsłaniając setki broni w przeróżnym kształcie i stylu. Wilkołaki obnażyły kły. - Spójrzcie no na to – rzuciła starsza wilkołaczyca. – Tyle ślicznych zabaweczek. Wilmos kiwnął głową w kierunku pomieszczenia na tyłach. Sean ujął mnie za rękę i pociągnął w tamtą stronę. - Hej, alfo. Pokaż nam to – zawołał starszy wilkołak. Sean zatrzymał się, by na niego spojrzeć. - I tak nie wpuszczą cię do Eno w ludzkiej postaci – dodał ktoś inny. – Pokaż nam to.

191

Sean wypuścił moją dłoń. Jego ciało rozerwało się w ułamku sekundy, odkrywając olbrzymią potworność – kudłatą, ciemną, przerażającą hybrydę człowieka oraz wilka, która jakimś cudem wyglądała naturalnie i kompletnie. Wszyscy zamarli. Patrzyli na niego, a w ich oczach dostrzegłam szacunek. Szacunek oraz cień czegoś głębszego, jakąś dziwną tęsknotę, zupełnie jakby przez całe życie kogoś szukali i nagle odnaleźli. Stwór złapał moją dłoń w swoje pazury i pociągnął mnie do pomieszczenia na zapleczu, gdzie przy ścianie czekał metalowy łuk, wieńczący portal.

192

Rozdział trzynasty Stanęliśmy na nieurodzajnym płaskowyżu ciemnych skał. Tu i ówdzie wystawały szare głazy, pokryte niebieskimi żyłkami. Ponad nami rozciągało się nocne niebo, połyskujące od perłowej mgiełki, żywe od światła odbijanego przez gwiazdy znajdujące się w oddali, zupełnie jakby ktoś otoczył wyższą partię atmosfery welonem o barwie perły, powyżej którego w całej swej chwale roztaczała się mgławica. Znalazłam się w tym miejscu piąty raz. Nigdy nie widziałam, by światło się zmieniało. Zawsze wyglądało w ten sposób: przezroczysta mgiełka i wszechświat rozciągający się za nią, zimny i nieprzystępny. Zbyt długie spoglądanie w niebo mogło doprowadzić człowieka do desperacji. Tuż przed nami wyrastała ściana, wysoka na wiele metrów, wykonana z tej samej skały, co płaskowyż. Wewnątrz niej znajdowała się brama, a z miejsca w którym staliśmy było widać, że przejście za nią było bardzo głębokie. Pewnego dnia, podczas mojego krótkiego pobytu w college’u, przyglądałam się pod mikroskopem kawałkowi kredy. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale zobaczyłam globulki wykonane z okręgów delikatnej koronki, choć zamiast nici, koronka była stworzona z kości. Brama przypominała właśnie taką kredę: była wykonana z wielu warstw kratki w kolorze khaki, układającej się w skomplikowane, oszałamiające wzory. Niektóre z nich wyglądały jak pajęcza sieć, ule, a jeszcze inne formowały delikatne motywy artystyczne podobne do tych w buddyzmie. Gdzieniegdzie bramę znaczyły dziury, w których znajdowały się kolejne wzory. - Nie podoba mi się tu – stwierdził Sean. - To miejsce spokoju, ale nie szczęścia. Teraz musisz zmienić się w wilka. Prorokinie wpuszczą cię, jeśli będziesz wyglądał jak zwierzę. Uważają, że zwierzęta to część natury. - Brama wygląda jak szczęki. Z zębami. - Bo tym właśnie jest. Jeśli spróbujesz wejść w tej formie, zamknie się na tobie. Przyglądał mi się przez moment. - Możemy wrócić. - Nie, nie możemy. Archivarian tutaj jest. - Opowiedz mi o tej świętej Seraminie. - Poznałam ją, kiedy razem z Klausem szukaliśmy rodziców. Coś w mojej mocy podoba się tym z Eno. Czują ze mną jakąś więź i pozwalają mi tutaj wchodzić. Rozmawiałam z trzema istotami stąd i Seramina była jedną z nich. To Kelah, jej ludzie żyją w dużych miastach, które zwą gniazdami. Każdym gniazdem rządzi para królewska oraz rada doradców. Oprócz tego w

193

każdym znajduje się święty, duchowy przywódca, do którego wszyscy udają się po porady. Święci widzą przyszłość, ale przewidują tylko katastrofy, by móc uchronić swój lud przed nieszczęściem. Seramina przewidziała olbrzymią kreaturę, która pożre ich gniazdo, ale nikt jej nie uwierzył, niebezpieczeństwo było zbyt dziwne. Nikt nigdy nie natknął się na podobne stworzenie, a poza tym Seramina w tym czasie łączyła się w parę, co wpływa na zdolność świętej do przewidywania przyszłości. Stworzenie przybyło i pożarło gniazdo razem z całym ludem wewnątrz, wszystkich oprócz Seraminy. Obserwowała, jak umierają, a teraz jest tutaj, wśród innych w Sanktuarium. - Cudna historia – skomentował Sean. – Powinniśmy wracać. - Możesz zaczekać tutaj, ale ja muszę wejść. Potrząsnął głową. Jego ciało rozmyło się i nagle obok mnie stanęło olbrzymie, przypominające wilka stworzenie. Położyłam dłoń na jego futrze – był tak duży, że nie musiałam się schylać – i zrobiłam pierwszy krok w kierunku bramy. Nie zamknęła się. Szliśmy w milczeniu, wilk i ja. Coś nas obserwowało. Nie mogłam tego dostrzec, ale czułam na sobie ciężar spojrzenia. Nie chciałam tutaj być. Przejście się skończyło – przed nami rozciągał się ogród. Tu i ówdzie wyrastały masywne drzewa o czarnej korze i niebieskich liściach, które delikatnie lśniły. Z gałęzi zwisały pomarańczowe, przypominające kartofle owoce, świecące niczym papierowe latarnie. Wysoka i miękka trawa o mdłym, spiżowym kolorze, wypełniała miejsca pomiędzy drzewami, by w oddali rozciągnąć się jak błyszczący dywan. Nie było słychać śpiewu ptaków. Oprócz delikatnej bryzy gwiżdżącej między drzewami nic nie zakłócało panującej tu ciszy. Zwalczyłam chęć otoczenia się ramionami. Kiedy Homer pisał o smętnych Polach Elizejskich, gdzie pośmiertnie trafiali greccy herosi, musiał mieć na myśli właśnie to miejsce. Sean obnażył kły. - Wiem – powiedziałam. Spomiędzy drzew wypłynął wir małych, białych światełek, po czym uformował na trawie ścieżkę. Przyzywano nas. Podążyłam w odpowiednim kierunku, Sean poruszał się obok na swoich cichych wilczych łapach. Zagłębiliśmy się w lesie, ale drzewa nie stały się bardziej zbite. Wszystko wyglądało tak samo, tu drzewo, tam owoc, trawa, kolejne drzewo… Zbliżaliśmy się do prześwitu, za którym wyrastała wysoka, kamienna ściana, delikatnie przechylająca się w bok – jej powierzchnię pokrywał mech. Światła błysnęły i zgasły. Z cienia za ścianą wyłoniła się istota. Była wysoka na prawie dwa i pół metra, smukła, o szorstkiej skórze koloru masła. Stanęła prosto na dwóch długich nogach. Jej cztery ramiona, delikatne i wąskie, sprawiały, że wyglądała trochę jak modliszka lub ważka, choć jej oczy były jak u sowy: olbrzymie, krwistoczerwone tarcze z czarnymi źrenicami. Cienka jak pajęcza sieć tunika, wykonana z prześwitujących warstw bladego, błyszczącego materiału, otulała jej ciało.

194

- Dinaaa. – Głos zawisł w powietrzu. - Święta Seramino – zaczęłam. – Wezwałaś mnie, więc przybyłam. - Przyprowadziłaś swojego wilka – stwierdziła Seramina. Echo jej głosu rozniosło się ponad trawą. - Tak. - To dobrze – odparła. Uklękła przed Seanem i spojrzała mu w oczy. - Nie żywi do mnie sympatii. - Nie podoba mu się to miejsce. Seramina wstała. - Tu jest spokojnie. Cicho. Osiągnęliśmy spokój. Niedługo będziesz go potrzebowała, Dino. - Proszę o twą mądrość – wypowiedziałam rytualne słowa. – Proszę o twe przewodnictwo. O, święta, powiedz, jakie niebezpieczeństwo czyha na mnie w mojej przyszłości. - Zostanie ci zaoferowane to, czemu nie możesz odmówić – wyszeptała. – Zniszczy wszystko, co w tobie żywe. Poczułam strach, przepływający przez całe moje ciało. - Czy mogę jakoś temu zapobiec? - Nie. To stanie się samo. Nie możesz temu zapobiec, bo nie możesz wyprzeć się własnej natury. – Znów przykucnęła obok Seana i spojrzała mu w oczy. – Kiedy jej dusza umrze, przynieś ją tutaj. Nie wróci do żywych, ale będzie mogła istnieć tutaj, z nami. Stanie się jedną z nas, jedną z utraconych. Odnajdzie tu spokój. Oto moja przepowiednia. Wstała, po czym odeszła w kierunku drzew. Odwróciłam się na pięcie i podążyłam w kierunku świateł prowadzących do przejścia. Archivarian siedział przy bramie ze skrzyżowanymi nogami, a zaraz za nim rozpościerał się otwarty portal. Nie przybrał kształtu bramy o łukowym sklepieniu ani tunelu – był po prostu postrzępioną dziurą wybitą w rzeczywistości. Kiedy podeszliśmy, Archivarian wstał i bez słowa podążył za nami. Przeszliśmy przez rozdarcie. Wszechświat zniknął, przez moment panowała wyłącznie ciemność, a później dookoła nas pojawiło się zaplecze sklepu Wilmosa. W powietrzu dało się wyczuć wyładowania energii oraz zapach prochu strzelniczego. Do moich uszu dotarł huk jednoczesnego wystrzału wielu broni. Wilk wybuchł i na jego miejscu pojawił się Sean, odziany jedynie w podskórną zbroję. Chwycił mnie, przysunął do siebie i popatrzył prosto w oczy rozszalałym spojrzeniem. - Nigdy więcej cię tam nie zabiorę. Poczułam na sobie jego usta. Pocałunek rozpalił mnie, przez moment smakowałam Seana i cały las, skryty w jego wnętrzu.

195

Sean w ludzkiej postaci odsunął się, jego ciało zafalowało. Chwilę później olbrzymi wilczy potwór machnął zielonym nożem i wypadł przez drzwi w sam środek strzelaniny.

*** Przyciśnięta do ściany zerknęłam przez próg do sklepu. Frontowa ściana zniknęła, zastąpiona postrzępioną dziurą o dymiących i bulgoczących jeszcze krawędziach. Wilkołaki skryły się za ladami i krótkimi salwami strzelali w kierunku ulicy, skąd Draziri, chroniący się za poprzewracanymi straganami, odpowiadali ogniem. Sean jak ciemna chmura przemknął przez pomieszczenie i wypadł na zewnątrz. Sean! - Idiota! – krzyknęła starsza wilkołaczyca. Wilkołaki rozpoczęły ostrzał w celu zapewnienia mu ochrony. Wilmos tylko się uśmiechnął. Jakimś cudem Seanowi udało się pokonać niecałe pięćdziesiąt metrów oddzielające go od przewróconych straganów. Przeskoczył nad jednym z nich, a strzały zabrzmiały jeszcze donośniej. - Wstrzymać ogień – warknął szpakowaty, ciemnoskóry wilkołak. Po drugiej stronie ulicy rozległ się czyjś krzyk, pełen desperacji i przerażenia, ucięty w połowie. Grupka wojowników Draziri w bladych szatach wypadła zza dwóch straganów i zaczęła skakać wzdłuż ulicy jak zabawki, które wymknęły się spod kontroli. - Mam nadzieję, że pobrałeś próbkę jego DNA, bo zaraz potną go na kawałki – rzucił wilkołak o blond włosach. - Patrz – odparł tylko Wilmos. Grupa odwróciła się, między ciałami przez moment zrobiło się miejsce, przez które Sean przeciął z zawrotną prędkością. Natarł na nich, krótkimi, precyzyjnymi, a jednak wciąż płynnymi ruchami, szybko tnąc i dźgając. Każde bezlitosne cięcie jego noża posyłało w powietrze krew. Przecinał Draziri zupełnie jakby byli stojącymi w bezruchu manekinami. Ciemne plamy znaczyły jego ciało, przez co futro stało się niemal czarne, sunęły w lewo, by chronić brzuch, a później w górę szyi, by ustrzec go przed ciosem w to miejsce. To musiała być jego podskórna zbroja. - Spójrzcie tylko na to… – ktoś wymamrotał. Draziri próbowali go powstrzymać, ale przesuwał się między nimi, wycinając ich w pień i brnął dalej, zanim jeszcze upadali na ziemię. Niczym tancerz na skraju ostrza. W sposobie, w jakim się poruszał, była jakaś desperacka potrzeba, zupełnie jakby próbował podrzeć na strzępy płótno rzeczywistości. Kochał mnie. Kochał mnie tak bardzo, że rany

196

zadane mu na Nexusie przypominały teraz jedynie strupy. Przepowiednia posłała go na krawędź. Musiał dać upust emocjom albo rozsadziłyby go od środka. Wilkołaki wstały. Obserwowały go z tą dziwną tęsknotą wymalowaną na twarzy. Coś się między nimi działo, coś, czego nie potrafiłam za bardzo zrozumieć. Wilmos ściągnął ze ściany przezroczysty datapad, po czym zaczął coś na nim klikać. Głośny, uporczywy dźwięk wydobył się z ukrytych gdzieś głośników, melodia stałą się dzika i przerażająca. Chóralny męski oraz damski śpiew dołączył do muzyki, ich głosy zlały się w jeden potężny ryk. Włoski na karku stanęły mi dęba. Najemnicy Wilmosa obnażyli zęby. Ciemnoskóry wilkołak uniósł głowę i zawył, tak jak wilkołaczyca po mojej lewej. Wszystkie oczy dookoła mnie zapłonęły bursztynem, złotem oraz zielenią. Tarasowe ściany otoczyły miejsce walki oraz Draziri. Przybyły posiłki. Ciała wilkołaków rozmyły się, kiedy przechodziły do swoich bojowych form, po czym zaatakowały. Wilmos mignął mi w tłumie, miał rozżarzone spojrzenie i odsłonięte kły, w jednej chwili jego twarz należała do człowieka, a w kolejnej do szpakowatego potwora. Jego przypominający wilka pupil warknął i podążył za nim w kierunku utarczki. Uderzyli we wroga przy wtórze hymnu bitewnego swojej wymarłej planety. Wkrótce nie było już ani jednego Draziri. Niedobitkom udało się umknąć i nikt za nimi nie podążył. Miałam wrażenie, że upłynęła wieczność, ale gdy sprawdziłam telefon, okazało się, że odkąd wróciliśmy z Seanem do sklepu, minęło dopiero pięć minut. Sean podszedł do mnie ciężko, ociekając krwią. Otoczyłam ramionami jego mokre, pokryte futrem ramiona i przytuliłam do siebie. Westchnął ciężko w odpowiedzi. - Wracajmy do domu – powiedziałam. - Idę z wami – oznajmił Wilmos. - Popilnujemy sklepu – stwierdziła najemniczka. Cała nasza czwórka – Sean, Wilmos, Archivarian i ja – lawirowała między ulicami BahaChar. Nikt więcej nas nie zaatakował. Dotarliśmy do przejścia prowadzącego do zajazdu, otworzyłam je, po czym wślizgnęliśmy się do środka. Z podłogi wysunął się pojemnik, pochłonął Archivariana i dołączył go do pozostałych członków, przez co zostałam w korytarzu sama z dwójką wilkołaków w bojowych formach, Wilmosem o siwiejącym pysku i Seanem wyższym o co najmniej głowę. Kilka miesięcy temu poczułabym się nieco zaniepokojona, dziś to oznaczało po prostu interesy. Westchnęłam i opuściłam na miejsce próżniowe pole siłowe. Kiedy nałożyłam je po raz pierwszy, odczuwałam to jak nałożenie na siebie kurtki. Teraz wydawało mi się, że ktoś złożył samochód na mojej piersi. Utrzymywanie pola tak bardzo mnie wyczerpywało, w każdym centymetrze ciała odczuwałam zmęczenie.

197

Niedługo to wszystko dobiegnie końca i wtedy będę mogła odpocząć. Ruszyłam przed siebie. Panowie musieli iść pod prysznic. - Dina! - Na jednej ze ścian otworzył się ekran i przesuwał w tempie moich kroków. Maud miała oczy jak spodki. – Mamy problem. Niech to szlag, czy krótka przerwa to naprawdę dużo? Jedna? Błagam, na miłość wszystkiego, co święte, w całym nieskończonym Wszechświecie. - Jaki problem? - Duży – syknęła siostra. – Chodź tutaj. W moim zajeździe znajdowali się nieznajomi. W moim pokoju dziennym. Przeszli przez moje drzwi. Przyspieszyłam kroku, wilkołaki podążały za mną. Wpadliśmy do pomieszczenia. W środku znajdowały się dwie osoby, mężczyzna oraz kobieta, oboje w średnim wieku. Ich twarze wydały mi się dziwnie znajome. Moja siostra stała po lewej ze względnie neutralnym wyrazem twarzy. Arland stał obok niej, wyraźnie rozdarty między chęcią wyciągnięcia broni, a byciem miłym. Kobieta i mężczyzna spojrzeli wpierw na mnie, a później na stojących za mną dwóch wilkołaków. - Wilmos? – Nieznajomy zmrużył oczy. Kobieta spojrzała na Wilmosa, po czym przesunęła spojrzeniem w lewo. - Sean? – szepnęła. Potwór otworzył szczęki. - Mama? Tata? Co wy tutaj robicie? O cholera.

*** Matka Seana była delikatnie zaokrąglona, niska i jasnowłosa. Gdybym wpadła na nią podczas zakupów, uśmiechnęłabym się, przeprosiła i nigdy więcej o tym nie pomyślała. Teraz patrzyła na Wilmosa, a w jej oczach czaił się wilk – a raczej przerażająca, szalona wilczyca. Kiedy otworzyła usta, jej głos zmroził całe powietrze w pokoju. - Wilmos, skąd znasz naszego syna i dlaczego pachnie krwią? - Uh… – wydukał w odpowiedzi. Ojciec Seana postawił na ziemi swój bagaż. Bardzo przypominał syna, był równie wysportowany, barczysty, o krótko ściętych brązowych włosach. Jego spojrzenie przeszywało Wilmosa niczym sztylet. - Cztery miesiące temu Agran zadzwonił do mnie z wiadomością, że na Nexusie toczy się wojna i że zbiera najemników oraz generała, ponieważ ci jego często tracą na wartości.

198

Powiedział, że ostatni, jakiego mieli, nie miał sobie równych i plotka głosi, że to był wilkołak z linii alf. Nie uwierzyłem w to, bo za każdym razem, kiedy pojawia się jakiś upiorny wojownik, nasi ludzie przypisują sobie jego zasługi. Wilmos cofnął się o krok. - Czy to ty wysłałeś mojego syna na Nexusa? – warknął ojciec Seana. Czarny tusz przesunął się w górę jego szyi. Och, nie. Nie chciałam tego. Kiepskie pierwsze wrażenie. Wilmos otworzył usta. - Corwin – zaczęła cicho matka Seana. – Sean ma na sobie Auroona Dwanaście. - Wilmos? – warknął ponownie ojciec Seana. Starszy wilkołak westchnął. - Tak. - Jak śmiesz! – Wściekłość odmalowała się na twarzy matki Seana. – Ocaleliśmy. Uciekliśmy. Zbudowaliśmy sobie życie, by nasze dziecko nigdy nie musiało walczyć tak, jak my. A ty, ty maniakalny dupku, ty glisto, ty… Ty go posłałeś na Nexusa! Postać ojca Seana rozmyła się, na jej miejscu pojawił się duży, ciemny wilkołak i skoczył na Wilmosa. Pozwoliłam, by jego stopy odbiły się od ziemi, po czym nakazałam zajazdowi złapać go w powietrzu. W mocnym uścisku. Naprawdę mocnym. Drugi wilkołak wylądował na podłodze. Sean ruszył do przodu i złapał matkę, przez co warknęła. - Mamo – zaczął miękko. – Nie robisz zbyt dobrego pierwszego wrażenia. - Seanie Williamie, natychmiast mnie puść. - Nie mogę tego zrobić. Zaczęła się mu wyrywać, Sean musiał naprężyć mięśnie, by ją utrzymać. - Ta dziewczyna, o tutaj – dodał cicho. – To moja dziewczyna. Zrobi się trochę niezręcznie, jeśli będzie musiała zakopać cię pod podłogą. Jego matka obnażyła kły, po czym znieruchomiała. - Chwila, co? - Myślę, że wszyscy powinniśmy się uspokoić – stwierdziłam. – Ma ktoś ochotę na herbatę? - Tak – odparł Arland, przerywając w końcu ciszę. – Herbata to bardzo dobry pomysł. Po około półgodzinie wilkołaki miały za sobą prysznic, przestały warczeć i zasiadły w jadalni. Arland, moja siostra i reszta gości wspaniałomyślnie zdecydowali się dać im trochę prywatności. Jak widać rodzice Seana nie zareagowali zbyt dobrze na obecność Arlanda. Sean opowiedział im o kilku sytuacjach, jakie miały miejsce, kiedy po raz pierwszy zjawili się z Arlandem w moim zajeździe, i kiedy Maud nie udało się ściągnąć Seana, jego ojciec

199

zasugerował, że Arland mógłby pobiec do sadu na jego poszukiwania, a wcześniej wypić kawę, jeśli w jakiś sposób by mu to pomogło. Wampir poinformował mnie dyskretnie, że ma zamiar dać im trochę przestrzeni, by uniknąć krwawego zajścia. Nawet Caldenia trzymała się z daleka, na szczęście, bo naprawdę nie chciałabym tłumaczyć się rodzicom Seana z zachowania oraz komentarzy Drogiej Grace na temat tego, jak pyszne są wilkołaki. Ja również odeszłam i zabrałam się za dokończenie bożonarodzeniowych dekoracji. Mieli dużo do obgadania i lepiej dla wszystkich, jeśli nie będę w tym uczestniczyć. Przepowiednia Seraminy niesamowicie mi ciążyła. Nie potrafiłam się z niej otrząsnąć. Dotyczyła moich rodziców? Zajazdu? Czy może… Nieważne. Czymkolwiek to było, niedługo mnie dosięgnie. Godzinę później skończyłam przystrajać choinkę i salę balową. Zajazd przypominał teraz świąteczną krainę. Szkoda, że na zewnątrz nie było śniegu. To przykre, ale pogody nie potrafiłam kontrolować. Dekoracje nie sprawiły jednak, że poczułam się lepiej. Rozległ się dzwonek telefonu, odebrałam połączenie. - Dina – usłyszałam głos pana Rodrigueza. – Dzień dobry. - Dzień dobry. Jakieś wieści od Zgromadzenia? - Nie odezwali się? - Nie. Myślałam, że może do pana. - To twój zajazd – odparł miękko. – Kiedy Zgromadzenie zdecyduje się podjąć akcję, dowiesz się o tym pierwsza. Poczułam, jak moje serce opada. - Jak sobie radzisz? - Jestem zmęczona – odparłam. – Coraz ciężej utrzymać mi pole siłowe. - Jak długo już je masz? – W jego głosie zabrzmiała troska. - Kilka dni. - Dina, to tylko tymczasowe rozwiązanie. Niemądrze jest utrzymywać je dłużej niż czterdzieści osiem godzin. Wiesz o tym. Tak nie można. - To nic, jest w porządku – zapewniłam. – Po prostu nie sypiam dobrze, to wszystko. - Tony podjedzie do ciebie i zostanie na jakiś czas. - Panie Rodriguez, naprawdę wszystko ze mną w porządku. Moja siostra jest tutaj i mi pomaga. - O ile rozumiem, twoja siostra już od dawna nie była aktywną oberżystką. Tony jest silny i zdolny. To nasz obowiązek, jako oberżystów, by sobie pomagać. On ci pomoże. Poza tym słyszałem od twojego szefa kuchni, że wyprawiacie przyjęcie świąteczne. Tony będzie

200

zachwycony. Ten dzieciak kocha jedzenie bardziej niż ryba wodę. Będzie w porządku, Dina. Wszystko będzie w porządku. Poczułam zmęczenie, kradnące całą moją siłę. Nie miałam jej już na kłótnie. - Okej. Dziękuję. - Nie ma za co. Rozłączył się. Nie potrzebowałam Tony’ego, tylko zakończyć całą tę sytuację z Draziri. Wtedy będę mogła odpocząć i odespać. Póki co jednak musiałam przestać o tym myśleć. Wróciłam do pokoju narad, zwinęłam się w kłębek w fotelu i otworzyłam folder z informacjami o Draziri. Obraz drazirijskiego boga wypełnił ogromny ekran. Było to piękne stworzenie o eleganckiej szyi i niewielkiej, okrągłej głowie, przypominające mi łabędzia, z tym że zamiast piór miało delikatne błoniaste skrzydła, których wygląd zapierał dech w piersi. Półprzezroczyste, wirowały dookoła niczym płetwy bojownika wspaniałego14. Podobnie jak Draziri, nie miał dzioba, a małe usta. W jego bladoniebieskiej twarzy odznaczała się para lśniących jak szafiry oczu. Kolor spływał w dół jego szyi, stopniowo ciemniejąc, przechodząc w turkus, później w głębokie indygo, a na koniec, na skrzydłach, w szokującą biel oraz karmin. Draziri nie miały skrzydeł, być może straciły je w wyniku ewolucji, a może nigdy ich nie posiadały, jednak kolory na skrzydłach ich boga zawstydziłyby niejedną mgławicę. Z tego samego powodu starożytni Grecy sięgnęli perfekcji, jeśli chodziło o rzeźbienie w marmurze odzwierciedlenia boga. To był ideał oraz zamysł, koncept wznoszenia się ponad chmury na skrzydłach w kolorze płomiennej gwiazdy, wolność od grawitacji. Wolność od świata. Kilkakrotnie przeczytałam cały folder. Nie było w nim nic, co naprowadziłoby mnie na powód, dla którego Draziri wypowiedzieli Hiru świętą wojnę. Dał mi jedynie pewien wgląd w rasę Hiru. Ich świat był niezwykle charakterystyczny, stanowił niezwykle rzadką kombinację pierwiastków w atmosferze oraz ziemi, które zapewniały im przetrwanie. Nie było podobnego, co wyjaśniało, dlaczego pomimo zaawansowania, nigdy nie osiedlili się w innym miejscu w galaktyce. Nie stanowili żadnego zagrożenia. Trzymali się swojego świata. Dlaczego więc ich zabijać? Co takiego ściągnęło na nich zagładę? Mogło chodzić po prostu o zasadę. Draziri żyli w społeczeństwie teokratycznym, na szczycie którego stał Bóg-Król. Kapłani stanowili władzę ustawodawczą. Być może kiedy rozpoczęli wyprawy w kosmos, kapłani zaczęli martwić się, że nie przetrwają zderzenia z innymi cywilizacjami i zostaną obaleni. Na Ziemi, kiedy papież Urban II chciał umocnić swe rządy, rozpoczął pierwszą Wyprawę Krzyżową. Być może kapłani Draziri uznali, że święta krucjata będzie idealnym sposobem na okazanie władzy. Rozejrzeli się dookoła, dostrzegli

14

Bojownik wspaniały/syjamski – gatunek słodkowodnej ryby, bywa hodowany w akwariach (przyp. tłum.)

201

najbliższych sąsiadów i stwierdzili: „Te stworzenia są paskudne i cuchną. Będą z nich przydatni wrogowie. Zabijmy ich w imię naszego wspaniałego boga”. - Piękny – stwierdziła matka Seana, stając za mną. - Draziri są piękni. To całkiem sensowne, że mają również pięknego boga. – Szkoda tylko, że ich religia była tak paskudna. - Dziękuję, że uratowałaś mojego syna – dodała. - Nie musi mi pani dziękować. Kocham go. - On ciebie również. - Wiem o tym. - Mam na imię Gabriele. Wstałam. - Miło mi panią poznać. Zrobiła krok do przodu i uścisnęła mnie, a ja odwzajemniłam gest. - Przepraszam za skrępowanie pani męża. - Jesteś oberżystką – odparła. – A on nie trzyma urazy. Przepraszamy. Nic nam nie powiedział, ani o Nexusie, ani o Wilmosie, o niczym. Zazwyczaj wraca do domu na święta. Dzwoniłam do niego, brzmiał tak niesamowicie chłodno. Myślałam, że tracę własne dziecko. - To moja wina – przyznałam. – Nexus i Wilmos. Zabrałam go do Baha-char. Kiedy tylko weszliśmy do sklepu Wilmosa, wiedziałam, że stracę go na jakiś czas. Wszechświat jest tak obszerny i głośny. Kobieta potrząsnęła głowa. - To nie twoja wina, on ma to we krwi. Chciał się sprawdzić. W żyłach mojego syna płynie krew Auul. Od zawsze miał w sobie ten niepokój. Ziemia to po prostu za mało. Martwiłam się, że stracę go przez jakąś bezsensowną wojnę toczącą się tysiące kilometrów stąd. Nie miałam pojęcia, że niemal straciłam go na Nexusie. Urwałabym Wilmosowi głowę, gdyby Sean mi na to pozwolił. To była dla niego idealna pułapka. Nie wyrwałby się z niej, gdyby nie ty. - Kiedyś by się wyrwał. Ponownie potrząsnęła głową. Lord Soren podszedł do drzwi i odchrząknął. - Proszę mi wybaczyć. Skinęła w odpowiedzi. Wstałam i podeszłam do wampira. - Czy możemy porozmawiać na osobności? – poprosił. Co tym razem? - Oczywiście. – Poprowadziłam go korytarzem do naprędce stworzonego prostego pokoju i otworzyłam drzwi. – Proszę. Weszliśmy do środka.

202

- W czym mogę ci pomóc, Lordzie Sorenie? - Rozumiem, że inni oberżyści uważali twojego ojca za bohatera. Co? - Tak. - Dlaczego? - Mój ojciec był gościem w jednym z zajazdów, kiedy oberżystka i jej dzieci zostali zaatakowani. Ochronił ją, taka postawa wśród gości rzadko się zdarza. - Udało mu się? - Po części, kupił im wystarczająco dużo czasu, by mogli się wydostać. Dzieci przeżyły, jednak oberżystka zmarła w wyniku odniesionych obrażeń. Mój ojciec z kolei został uwięziony wewnątrz zajazdu, dopóki kilka stuleci później nie uwolniła go moja matka. Wampir z powagą skinął głową. Ta kwestia z jakiegoś powodu była bardzo ważna. - Wiesz coś na temat swojej rodziny ze strony ojca? - Nie. - A matki? - Co nieco. Nie prowadzimy skrupulatnych spisów, jak wasi ludzie. Machnęłam dłonią, a w ścianie otworzył się mały ekran, na którym wyświetliło się zdjęcie moich dziadków. Siedzieli razem, dziadek ubrany w mundur marynarki wojennej, a babcia w uroczej niebieskiej sukience. Kiedy wyjechałam do college’u, zabrałam ze sobą wiele zdjęć. Były wszystkim, co teraz miałam. - To moi dziadkowie. On był strażakiem, a ona nauczycielką. Lord Soren zmrużył oczy. - Czy to mundur? - Mój dziadek służył w marynarce wojennej podczas Wojny Wietnamskiej. - Te wstążki są oznaką zasług? - Tak. - Więc twoja rodzina rozumie tradycje wojenne? - Oczywiście. Mój dziadek służył w marynarce wojennej, a jego ojciec był jednym z Marines w czasie II Wojny Światowej. - Czy twoi przodkowie długo żyli? Ta rozmowa stawała się coraz dziwniejsza. - Jak na ludzi, tak. - Jakieś genetyczne nieprawidłowości? - O niczym takim mi nie wiadomo. Lordzie Sorenie, powiedz mi, proszę, o co chodzi? - Sprawdzam z należytą starannością – odparł śmiertelnie poważnie. W tym samym czasie coś otarło się o próżniowe pole siłowe. Odwróciłam się.

203

- Wybacz mi, proszę. Okno z przodu. Samotna, smukła figura stała na końcu podjazdu, trzymając w dłoni małą, białą flagę. Miała na sobie plecak założony na brzuchu, przytrzymywany przez ciemnoczerwone pasy dookoła chudej talii i bioder. Ktoś napisał na nim dużymi czarnymi literami dwa słowa: „Poczuj mnie”. Wyrazy były krzywe, jakby niepewne, bardziej namalowane niż napisane. - Proszę mi wybaczyć. Na moment opuściłam pole siłowe. W tym plecaku coś na mnie czekało, coś ciepłego i żywego, choć kruchego. Coś, czym musiałam się zająć i co musiałam pielęgnować. Lśniło jak gwiazda i było przestraszone. Poczułam falę przerażenia, a zimny pot skropił moje czoło. Chciałam to przytulić i zapewnić mu bezpieczeństwo. Zrobiłabym wszystko, by było bezpieczne. To nie mogło być… Nie. Mój puls przyspieszył, a krew zaczęła tętnić w głowie. Nie. Zajazd zaskrzypiał dookoła mnie, rozciągnął się i wyciągnął po plecak, cała Gertruda Hunt się na tym skupiła. Nigdy niczego tak bardzo nie pragnęłam. Opuściłam próżniowe pole na miejsce, pobiegłam do drzwi i niemal zderzyłam się z Maud. - Co jest? Co się dzieje? - Muszę tam wyjść! - Dlaczego? Ledwie zdołałam wykrztusić z siebie kolejne słowa. - Draziri mają nasionko zajazdu.

204

Rozdział czternasty Ruszyłam w kierunku podjazdu. Maud walczyła ze mną zacięcie – chciała pójść sama, ale wygrałam. W końcu to był mój zajazd. Obserwowała każdy mój ruch ze środka. Gdyby coś mi się stało, zadbałaby o bezpieczeństwo gości. Nasionko było żywą istotą, maleńką Gertrudą Hunt tylko czekającą na zasadzenie. Nasiona zajazdów nie były po prostu rzadkie: one wręcz nie istniały. Czasami zdarzały się dwa w przeciągu stulecia, czasami tylko jedno. Byłam jeszcze małą dziewczynką, kiedy ostatnim razem zajazd wydał z siebie nasiono. Nie był nasz, ale świętowaliśmy przez trzy dni. Wszystkie obowiązki zostały odwołane. Zjedliśmy wystawny obiad, moi rodzice byli tacy szczęśliwi. Nowe nasiono oznaczało święto życia, nowy zajazd, którym ktoś się zajmie i pomoże mu urosnąć. Jak, u diabła, Draziri udało się je zdobyć? Dotarłam do końca podjazdu. Samotna Draziri przyglądała mi się uważnie. Była młoda, prawdopodobnie nastoletnia, miała niebieskie oczy, twarz o kremowym kolorze i długie, pierzaste włosy, których końcówki przechodziły w głębokolawendowy odcień. Jej czoło znaczył ten sam wzór srebrnych nitek co u Kirana Mraka. Wydawała się delikatna i krucha, miałam nieodparte wrażenie, że gdybym ją uderzyła, pogruchotałabym jej kości. Otworzyła plecak i pochyliła go ku mnie. Spoczywało w nim nasiono – jasnobrązowa kula wielkości piłki do koszykówki, podświetlana od środka magią. Leżało w siatce utkanej z mokrych, zielonych nici. Tylnej części plecaka nie było, nici stapiały się w jedno z ciałem dziewczyny Poczułam gulę w gardle i z trudem ją przełknęłam. Nasiono było złapane w Sieć Ogrodnika, pasożytniczy organizm, który wiązał ze sobą nasiono oraz młodą Draziri, żywiąc się na niej. Teraz uczucie strachu stało się jasne. Nasiono powinno być już zasadzone. Wyczerpało wszystkie substancje odżywcze z wnętrza skorupy i było już zbyt duże. Sieć okrywała skorupę i utrzymywała ją w miejscu, zmieniając tym samym ochronną owocnię, czyli zewnętrzną część nasiona, ze schronienia w więzienie. Uwikłany i niezdolny do dalszego rozwoju zarodek nowego zajazdu powoli umierał. Jeśli spróbowałabym oderwać nasiono od dziewczyny, sieć prawdopodobnie rozniosłaby skorupę. W chwili, w której nasiono zostałoby uwolnione, zakorzeniłoby się i urosło, a nie mogło tego zrobić w tym miejscu. To było już zajęte przez Gertrudę Hunt, jej korzenie rozciągały się zbyt głęboko w ziemi, gałęzie przedzierały się przez granice czasu oraz kosmosu, zmieniając je na wieczność, a powierzchnia tego zniekształcenia wybiegała znacznie poza

205

miasto Red Deer. Dwa zajazdy nie mogły współegzystować w tak bliskim sąsiedztwie. Musiały je dzielić setki kilometrów. Gdybym pozwoliłabym nasionu wykiełkować w tym miejscu, umarłoby. Gertruda Hunt wyczułaby jego narodziny oraz śmierć, a gdyby mój zajazd uświadomił sobie, że jego obecność była odpowiedzialna za śmierć młodego pędu… Nigdy nie doszedłby do siebie. Nie jestem pewna, czy w ogóle zdołałby przetrwać. Czy ja zdołałabym przetrwać. Jak to wszystko naprawić? Sieć Ogrodnika można było usunąć, o ile miało się czas i odpowiednie pożywienie. Robiłam to już wcześniej, gdy byłam ogrodnikiem w zajeździe rodziców. Mogłabym zrobić to ponownie, choć Zgromadzeniu udałoby się to pewnie jeszcze szybciej. Musiałam zabrać ziarnko z dala od tej dziewczyny, nie naruszając przy tym Sieci Ogrodnika. - Czego chcesz? – spytałam. Dziewczyna uniosła mały ekran, na którym pojawiła się twarz Mraka, otulona białymi włosami. - Czy muszę tłumaczyć ci, dlaczego nie możesz jej skrzywdzić? - Nie. - To dobrze. Ma na sobie małe ambulatorium. Jeśli pomyślisz chociaż o wciągnięciu jej do środka i wzniesieniu bariery, a połączenie między nami zostanie zerwane, ambulatorium uwolni hormon, który oddzieli sieć i zabije je. Czy wyraziłem się wystarczająco jasno? Żadnego pola siłowego albo nasiono wykiełkuje. Jasna sprawa. Zbyt wiele wiedział o tym, jak funkcjonują zajazdy. Ktoś podzielił się z nim tą wiedzą. Jako że żaden ziemski oberżysta by mu nie pomógł, musiał to być ktoś z zewnątrz. Być może osoba, która wysłała za nami zdeprawowanego oberżystę w Baha-char. Kiedy tylko uda mi się posprzątać ten bałagan, będę musiała przedstawić to wszystko Zgromadzeniu. - Czego chcesz? – zapytałam ponownie. - Chcę, byśmy porozmawiali jak cywilizowane istoty, dzięki czemu dojdziemy do rozsądnego kompromisu. Proszę, wpuść ją do środka. To była pułapka. To na pewno była jakaś pułapka. Jeśli wpuszczę ją do środka, otworzę zajazd przed wszystkimi. Jeśli odmówię, a nasiono wykiełkuje, nawet jeśli będzie to dziesięć czy piętnaście kilometrów stąd, zginie. Musiałam je uratować. To był nowy zajazd, nowe życie. Byłam najpotężniejsza na swoim terenie. Musiałam zabrać im to nasiono, nic więcej się nie liczyło. - Decyduj, oberżystko. Dziecko jest przerażone, to ciężkie brzemię jak dla kogoś tak młodego.

206

Rzeczywiście, wyglądała na przestraszoną, nawet drżała. - Niczego nie próbuj – odparłam. – Nie jestem w nastroju na bycie miłą. - Masz moje słowo. Chcę tylko porozmawiać. Opuściłam pole próżniowe i obserwowałam, jak wkracza poza granicę zajazdu. Nasionko sięgnęło ku mnie, było słabe, nędzne i potrzebowało mnie. Poczułam wzburzenie mojej magii – Gertruda Hunt wyczuła nasiono i usiłowała nawiązać połączenie. Zacisnęłam zęby. Nie. Zajazd spróbował ponownie. Nie. Wzniosłam barierę, w którą przelałam swoją magię. Gdyby połączyła się z nasionem i doszłoby do najgorszego, Gertruda Hunt zginęłaby. Musiałam ją przed tym ochronić, ale nie byłam w stanie ochronić siebie. Nasionko sięgało ku mnie, a pragnienie pocieszenia go stawało się nie do zniesienia. Zastanawiałam się, co zrobić z Draziri. Nie było opcji, bym pozwoliła jej wejść do środka zajazdu. Niemożliwym byłoby wtedy powstrzymać Gertrudę Hunt przed połączeniem z nasionem. - Chodź ze mną. Przeszłam z nią do ogrodu i machnęłam dłonią. Po trawie przesunęło się patio, na którym czekały już dwa krzesła. Dziewczyna szeroko otworzyła oczy. Zajęłam jedno z miejsc i wskazałam ręką drugie. Młoda Draziri usiadła, trzymając w ramionach plecak. Znajdowałyśmy się pośrodku ogrodu, w wystarczającej odległości od domu. Gertruda Hunt oparła się o moją barierę, wywołując poruszenie u nasiona. Słabe, przepełnione wahaniem liany jego magii wysunęły się, szukając kontaktu. Jestem tutaj, nie bój się. Nasiono dotknęło mojej magii i natychmiast się uspokoiło. Zupełnie jak dziecko pod wpływem kołysanki. - Hiru to chodząca obelga – oznajmił Mrak na ekranie. – Są odpychający. Stanowią przykład złego w życiu. Życie jest piękne, tak jak dziewczynka obok ciebie. Tak jak nasionko, które dzierży. Hiru muszą zginąć. - Naprawdę w to wierzysz? - Wystarczy, że moi ludzie w to wierzą. - Zniszczyliście ich planetę – odparłam. – Została ich zaledwie garstka, ci, którzy znajdowali się w tym czasie poza domem. Nie walczą z wami, chcą tylko żyć w spokoju. - Tak jak i moja matka – stwierdził Mrak. – Chce umrzeć w pokoju wiedząc, że zarówno ona, jak i pozostali członkowie naszego klanu znajdą się po śmierci w raju. - Jak w ogóle udało ci się dostać nasionko? Są bardzo rzadkie. - Mam odpowiednie znajomości.

207

- Ta obrzydliwa kreatura, która śledziła mnie w Baha-char też należy do ciebie? Milczał przez kilka sekund. - Tak. Skłamał. Nie wiedział o niej, udało mi się dostrzec zaskoczenie w jego oczach. - Czy twoje znajomości postanowiły dołączyć i wysłały ją za mną? - Jak powiedziałem, stworzenie należało do mnie. - Ta kreatura to czysty mrok. Śmierć i ohyda. Ktokolwiek je stworzył, ma mroczne zamiary i na pewno nie pozwoli ci żyć. - Zaskakująca z ciebie istota – stwierdził Mrak. – Oferuję ci coś, co cenisz najbardziej w świecie, a ty usiłujesz wyciągnąć ze mnie informacje. Byłoby z ciebie niesamowicie interesujące zwierzątko. - Śnij dalej. Oparł się na łokciach. - Do czego pozwolisz mi się posunąć, by uratować to nasiono? I nagle rozmowa przybrała inne tory. - Nie musisz odpowiadać, wiem, że zrobiłabyś wszystko. Upodliłabyś się w każdy możliwy sposób, ale nie musisz. Po prostu oddaj mi Hiru. - Z tobą naprawdę jest coś nie tak – odparłam. - Czas na zniewagi już dawno minął. - To nie była zniewaga. Masz w sobie coś naprawdę złego. Jak to jest, że nigdy nie nauczyłeś się być prawdziwą osobą? Spojrzał na mnie. - Jestem osobą. - Przeleciałeś niezliczone lata świetlne do neutralnej, spokojnej planety, by zniszczyć dwa stworzenia, które w żaden sposób cię nie skrzywdziły. Tylko w tym celu poświęciłeś dziesiątki swoich ludzi, a teraz siedzisz sobie, rzucasz w moim kierunku paskudne komentarze, zupełnie jakby miało to w jakiś sposób poprawić sytuację i sprawić, że wygrasz. Jaka osoba tak robi? Wyglądał na zaskoczonego. - Przebywanie tutaj nie przywróci życia twoim zmarłym krewnym. Zabijanie bezbronnych istot, które chcą jedynie żyć w spokoju, nie odpuści twoich grzechów. Zastanów się, jaka religia na to pozwala? Dlaczego ktokolwiek chciałby być jej częścią? - Oddaj mi Hiru. - Twoja matka umiera i to prawdziwa tragedia, ale wszystko we wszechświecie umiera. Gdybyś miał wybór: uratować dziecko albo starszą osobę, uratowałbyś dziecko, prawda? Dzieci to przyszłość, to one zapewniają nam przetrwanie. Ty marnujesz swoich młodych

208

wojowników. Spójrz tylko na dziewczynkę, którą do mnie przysłałeś. Jest przerażona. Jesteś głową jej klanu, ufa ci i wypełnia twoje rozkazy. Nie powinna dostać czegoś w zamian? - Zna swoją powinność – stwierdził. - Powiedzmy, że faktycznie zabijesz Hiru. W jakiej pozycji cię to stawia? Zaprzepaściłeś już przyszłość swojego klanu. Miną pokolenia, zanim uda się odbudować świetność Stada Widma. Jako lider jesteś odpowiedzialny za bezpieczeństwo swoich ludzi i opiekowanie się nimi, by mogli prosperować. W jego oczach pojawiło się zwątpienie. - Czymże jest kilka krótkich lat na tym świecie w porównaniu z wiecznością w raju? - Nie wierzysz w to. Gdybyś wierzył w raj, nie zabiłbyś onizeri. Co jeśli raju nie ma, Kiran? Co jeśli to wszystko tylko kłamstwo? Wiedział, widziałam to w jego twarzy. Wiedział, że ich raj to kłamstwo, ale jego misja zaszła już za daleko. - Jesteś heretykiem – stwierdził spokojnym głosem. – Niewierzącą. Straciłam go. Przez krótką chwilę myślałam, że udało mi się do niego dotrzeć, ale straciłam go. - Tak jak i ty. Dlaczego po prostu nie odlecisz? Odejdź i żyj sobie jak tylko chcesz. Jesteś wolny, możesz dokonywać własnych wyborów. - Nie. Wolność to tylko iluzja. Na każdym kroku coś nas ogranicza. Rodzina, klan, religia, morale, obowiązki – to wszystko ograniczenia. Jak na kogoś, kto żyje na pograniczu światów, jesteś strasznie naiwna. - Jeśli nie możesz być wolny, jaki w takim razie jest w tym wszystkim sens? - Oddaj mi Hiru. Nikt nie musi się o tym dowiedzieć. Możemy to załatwić w taki sposób, byś była niewinna. Obiecuję, że zginą szybko i bezboleśnie. Pragnęłam nasiona, wołało do mnie. Przez cały ten czas grałam, ale tak naprawdę nie myślałam o niczym innym. Nie miałam żadnego genialnego planu i żaden misterny się nie pojawił. Czułam się taka bezsilna. - Nie masz się nad czym zastanawiać, oberżystko. – Głos Mraka dobiegający z ekranu brzmiał delikatnie, niemal uwodzicielsko. – Nasiono za dwa życia, które i tak są już skazane na śmierć. Nie mają swojej planety. Ich technologia wymiera, ledwo są w stanie utrzymać się przy życiu. Śmierć będzie dla nich łaską. Decyduj. - Proszę, daj mu, czego chce – wyszeptała młoda Draziri. – Proszę. Czułam, jakby ktoś rozrywał mnie na dwie części. Nasiono było tuż obok, płakało, błagało, by je ocalić. Wyczuwałam też dwójkę Hiru wewnątrz zajazdu. Znajdowali się w pokoju narad i prawdopodobnie obserwowali rozwój wydarzeń na dużym ekranie. Stali bardzo blisko siebie. Ciekawe, czy trzymali się za ręce.

209

- Proszę. Usłyszałam własny głos: - Bezpieczeństwo gości jest moim najwyższym priorytetem. Tutaj nie składamy ofiar. - Jaka szkoda, oberżystko. Dziewczyna krzyknęła. Sieć wystrzeliła z niej w moim kierunku, obłapiając mnie i wiążąc nas razem. Ubranie Draziri rozerwało się, odsłaniając metalowy przedmiot o nierównej powierzchni, doczepiony do jej piersi. Mały stężony ładunek wybuchowy używany do tworzenia wyłomów w kadłubach statków kosmicznych. Do moich uszu dotarł delikatny jęk – bomba była uzbrojona, a detonacja miała nastąpić w przeciągu kilku sekund. Nie miałam czasu na ucieczkę. Otworzyłam drzwi do najdalszego miejsca, z jakim zajazd miał połączenie. Przed moimi oczami pojawiły się pomarańczowe pustkowia pod niebezpiecznie wyglądającym fioletowym niebem planety Kolinda. Przejście otworzyło się nad klifem. Wpadłam w portal, ciągnąc młodą Draziri za sobą i zatrzasnęłam za nami drzwi. Spadłyśmy z klifu. To koniec. Uderzyłam o ziemię, co wstrząsnęło wszystkimi moimi kośćmi. Plecak z nasionkiem wylądował na mnie, a sieć rozciągnęła się, krępując mnie i przedmiot. Zamrugałam kilka razy, wzrok powoli wracał. Spadłyśmy na wąską skalną półkę, a tuż pod nami rozciągała się przepaść. - Pomocy! – wrzasnęła Draziri. Gdzie ona była? Zielona sieć rozciągała się ode mnie poza krawędź półki. Doczołgałam się tam i dostrzegłam zwisającą dziewczynę. Łącząca nas sieć była cieniutka, na jej powierzchni zaczęły rozciągać się szare plamy – zaczęła się zrywać. Sięgnęłam ku dziewczynie, moim palcom brakowało około trzydziestu centymetrów. Jeśli udałoby mi się ją wciągnąć, mogłabym wyrwać bombę. - Pomóż mi! Sieć się rozerwała. Draziri spadła w otchłań i zniknęła w ognistym wybuchu. Nasiono znajdujące się za mną pękło. Usiadłam. Z pozostałości skorupki wychyliły się dwa lśniące liście. Poczułam łzy spływające po twarzy – nasionko było zbyt słabe. Jego magia zapłakała, szukając kontaktu. Było przerażone i samotne. Ukołysałam je w ramionach, łącząc się z nim, otaczając opieką, zapewniając, że nie jest samo. To był zajazd, a ja byłam oberżystką. Maleńki pęd owinął się dookoła mnie. Odnalazł spokój.

210

A później umarł.

*** Nie było światła. Tylko ciemność. Ani zimna, ani ciepła, po prostu była. Otoczyła mnie, a ja nie miałam siły się przez nią przebić. Nie było sensu. - Dina! Sean podniósł mnie do góry. Pocałował. Przytulił do siebie, a ja nie poczułam nic. Ciemność była zbyt gęsta. Wołał moje imię, ale brakowało mi woli, by odpowiedzieć. Wyglądał na przerażonego. Nie dbałam o to. - Dina, mów do mnie. Proszę, mów do mnie. Proszę. Nie czułam już nic. - Powiedz coś. Cokolwiek. – Przyciągnął mnie do siebie i otoczył ramionami. – Trzymam cię. Już jest dobrze. Jestem przy tobie. Podskoczyliśmy, stanęliśmy na klifie i przez portal wróciliśmy do Gertrudy Hunt. Magia zajazdu sięgnęła ku mnie, a ja jedynie obserwowałam, jak próbuje. Uderzyła o otaczającą mnie ścianę i odbiła się. To nie miało sensu. Mój mały zajazd umarł. Trzymałam go, a on umarł. Czułam jego śmierć i umarłam razem z nim. Wszystko dobiegło końca. Siostra rozpłakała się i przytuliła mnie. Moja siostrzenica również płakała. Orro przyniósł ciasteczka. Caldenia coś powiedziała, Arland też. Nic z tego nie miało dla mnie znaczenia. Byłam tylko ja i ciemność.

*** - Pomóż jej! Znów moja siostra. Jakiś inny oberżysta. Tony. Tak, miał na imię Tony. Wyglądał, jakby zobaczył żywego trupa. Tym właśnie byłam. Żywym trupem. Oddychającym. Słuchającym. Obserwującym. I kompletnie martwym w środku. - Nie potrafię. Związała się z nasionem. Nie pozwoliła, by umierało samo, więc się z nim połączyła. Jej zajazd zginął. - Jej zajazd jest tutaj – warknął Sean. - Zajazdy to organizmy o niesamowitej potędze – odparł Tony. – Zapuszczają korzenie w różnych wymiarach, deformują rzeczywistość i tworzą materię z podstawowych części. Ludzie zapominają, jak potężne potrafią być, ponieważ poddają się woli oberżystów, ale ich magia jest olbrzymia. Zajazd wymaga oberżysty, nie może bez niego istnieć, więc formuje z nim symbiozę, a później wlewa całą swoją moc oraz magię w to połączenie. Oberżyści istnieją w

211

mikroświecie zajazdu przez lata, są narażeni na jego magię i znajdują się pod jej wpływem. Przechodzą zmiany, których do końca nie rozumiemy, ponieważ zajazdy istnieją na płaszczyznach i poziomach, których nie potrafimy pojąć. Wiemy tylko, że ochrona i połączenie z zajazdem staje się esencją życia każdego oberżysty. Przerwał i popatrzył na towarzyszy. - Gdyby zajazd wykiełkował w promieniu piętnastu kilometrów od Gertrudy Hunt, jej magia zdusiłaby go. Ona z kolei wyczułaby śmierć nasiona i prawdopodobnie sama by zginęła, razem z nami wszystkimi w środku. Dina nie mogła do tego dopuścić, zabrała nasiono poza teren Gertrudy Hunt, ale tym samym znalazła się poza swoim źródłem mocy. W momencie narodzin zajazd ma tylko jeden cel: znaleźć oberżystę. Ten malutki na klifie był słaby i kruchy, ponieważ zbyt długo był uwięziony w skorupie, a jednak jego moce wciąż były większe, niż moglibyśmy sobie w ogóle wyobrazić. Dina nie mogła pozwolić mu umrzeć. Poczuła podobny instynkt, jak ten kierujący człowiekiem, gdy rzuca się do lodowatej wody, by uratować tonące dziecko. Zajazd był przerażony, szukał połączenia, a Dina pocieszyła go i złączyła się z nim, ponieważ to kwintesencja tego, kim jest. Nie pozwoliła mu cierpieć i umrzeć w samotności. To połączenie, choć krótkie, było prawdziwe. Kiedy nasionko obumarło, w tej samej chwili, tam na klifie, przeżyła śmierć swojego zajazdu. Wiedziała, że to nastąpi, poświęciła siebie dla nas, dla Gertrudy Hunt i dla tego małego nasiona. - Ale wciąż żyje – stwierdził Sean. - Technicznie rzecz biorąc tak. - Co robimy? Musi być coś, co możemy zrobić. – Arland żądał odpowiedzi. - Niczego nie możemy zrobić – odparł Tony. – Tak bardzo mi przykro. Gdzieś ponad nami, głęboko wewnątrz zajazdu, obrzydliwość przebudziła się w swoim więzieniu. Uderzyła o ścianę plastikowej tuby, pokryła ją, wsiąknęła i utworzyła małą szczelinę.

*** Leżeliśmy na łóżku. Trzymał mnie w ramionach. Nie czułam tego. - To jest ten moment, w którym mówisz mi: “Seanie Evansie, wynocha z mojego łóżka. Nie zapraszałam cię.” Nie powiedziałam ani słowa. - Zostanę tu z tobą – dodał. – Nie odejdę. Nie zabiorę cię do Sanktuarium. Ciemność zgęstniała, próbując zagłuszyć jego głos, ale wciąż go słyszałam. - Kocham cię. Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić. Nikt mi cię nie odbierze. Nie jesteś sama. Tylko wróć do mnie, kochanie. Wróć do domu.

212

*** Czas w ciemności nic nie znaczył, a ciemność cechowała się zazdrością. Odpychała wszystko – radość, złość, smutek. Życie. Przynieśli mnie do serca zajazdu. Leżałam w błogiej ciemności, podczas gdy zajazd dookoła mnie płakał lśniącymi od magii łzami. Maud znów szlochała. - Dlaczego się z nim nie łączy? - Jej zajazd już umarł – odparł Tony. – W tej chwili tylko ty powstrzymujesz Gertrudę Hunt przed zapadnięciem w sen. - Ale połączyła się z nim tylko na minutę. - To nieistotne. Dina jest poza naszym zasięgiem, a jeśli Gertruda Hunt nie może ku niej sięgnąć, to nikt nie może. - Tak bardzo chciałabym, żeby nigdy nie zobaczyła tego cholernego nasiona. - Nie mogła mu się oprzeć. Żaden oberżysta nie oparłby się kiełkującemu nasionu. Tacy już jesteśmy. Ciągnie nas do zajazdów. To cud, że udało jej się uratować Gertrudę Hunt. Maud warknęła jak wampir. - Nienawidzę tego. Pierdoleni Draziri. Pierdolone Zgromadzenie. Prosiła cię o pomoc i nic nie zrobiłeś. Nic! - Bardzo mi przykro. Obrzydliwość wyślizgnęła się ze swojego więzienia i zaczęła kapać na zewnątrz, cząsteczka po cząsteczce. Sean podniósł mnie z podłogi i odszedł.

*** - To prosty plan – stwierdził Sean. – A proste plany są najlepsze. Jutro Sylwester. Dużo huku, dużo fajerwerków, to zapewni nam idealną przykrywkę. W tym samym czasie zbierzemy razem pozostałych członków Archivariusa. Arland i Lord Soren zajmą się jednym, Tony, Wing i Wilmos drugim, moi rodzice zaoferowali pomoc przy trzecim, a ja dostarczę czwartego. - Sam? – Arland zmarszczył brwi. - Wezmę ze sobą Maraisa. Zbierzemy ich tutaj wszystkich w tym samym czasie i połączymy w całość. Hiru są z nami, wiedzą gdzie znajdują się pozostali członkowie. - Draziri będą próbowali nam przeszkodzić na każdym roku – oznajmił Tony. – Uderzą z całych sił. Obrzydliwość była coraz bliżej ucieczki.

213

- Proszę bardzo – odparła moja siostra. – Niech się tu zjawią, nie mogę się doczekać. - Będzie ich zbyt wielu – powiedziała Gabrielle, a Corwin zgodził się z nią. - Porozmawiam z naszymi ludźmi – zaoferował Wilmos. - Nadal będziemy mieć Boże Narodzenie? – spytała Helen, siedząca na podłodze obok fotela i tuląca się do mojej nogi. Nagle zapadła cisza. - Tak – odpowiedział Sean. – Wciąż będziemy mieć Boże Narodzenie, bo to dla niej ważne. Zajmiemy się każdym Draziri, aż nie zostanie z nich nic poza krwią i ciałami. A później urządzimy Boże Narodzenie. Ciemność dookoła odrobinę się przerzedziła.

*** Ani na chwilę mnie nie opuścił. Mówił do mnie, gdy leżałam w łóżku z podłączoną kroplówką, leżał obok i trzymał w ramionach. Mówił nawet, kiedy niósł mnie do wanny. Siedział ze mną, gdy zajazd przenosił mnie w ciągu dnia na parter. Trzymał, kiedy Maud płakała, bo nie mogła na mnie patrzeć. Powiedział, że mnie kocha. Żartował. Czytał mi książki. Trzymał za rękę. Świat bolał. W ciemności nie było bólu. Chciałam zostać, owinięta nią, ale on nie chciał mnie opuścić, przez cały czas był ze mną, stajawał się ostatnią deską ratunku, ostatnim połączeniem ze światem zewnętrznym. Leżałam na kocu pod choinką, światełka nade mną oświetlały jej gałązki. Tyle świateł. Olasard, Wypruwacz Dusz, ugniatał sobie miejsce obok mnie. - Jak długo zamierzasz to ciągnąć? – zapytał ojciec Seana. - Tak długo, jak będzie trzeba – odparł. - Minęło cztery dni. Może… Sean spojrzał na niego. - W porządku, zapomnij, że cokolwiek powiedziałem. Wyszedł, a na jego miejscu pojawił się Hiru, więc Sean zabrał mnie do ich pokoju, bym pływała w basenie i patrzyła na niebo, jakie dla nich stworzyłam. - Tak bardzo nam przykro, że ściągnęliśmy na was tę tragedię – powiedział Zachodzące Słońce. - Powinniście byli nas wydać – wyszeptała Blask Księżyca. - Ona by tak nie potrafiła, nie jest taka – odparł Sean. - Zawsze będziemy o tym pamiętać – dodał Zachodzące Słońce. – Zawsze. Każdy z nas. Jeśli przetrwamy, nasze dzieci i ich dzieci zawsze będą pamiętać. - Archivarius będzie tu jutro. Wasi ludzie są gotowi? – zapytał Sean.

214

- Tak – odparli w tym samym czasie. - Idziemy na górę, kochanie? – zapytał mnie Sean. - Czy ona kiedykolwiek odpowiada? - Odpowie, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. - A co, jeśli tak nie będzie? – spytała szeptem Blask Księżyca. - Będzie – odparł Sean. – Ona się nie poddaje, a ja w nią wierzę. Wyciągnął mnie z wody. Ciemność nieco się rozstąpiła. Jego dłonie były ciepłe.

*** - To już się robi nudne, moja droga – stwierdziła Caldenia. – Miałyśmy umowę i oczekuję, że będziesz jej przestrzegać. Wstawaj, natychmiast. Chyba nie chcesz spędzić reszty życia jako kłoda. Ta łuskowata kreatura zrobiła z ciebie totem, dookoła którego sobie tańczy, a mnie to drażni. Wstawaj, kochana. Nie pozwól, żeby nasi wrogowie wygrali. Wyrwiemy im serca z piersi i będziemy się tym delektować. Masz robotę do wykonania.

*** - Lody o smaku mango, najlepsze jakie kiedykolwiek zrobiłem. Zjedz je, mały człowieczku, proszę? Proszę. Proszę, zjedz, mały człowieczku. Proszę. Lody o smaku mango roztopiły się na moim języku, a odległe echo ich smaku prześlizgnęło się ku mnie poprzez ciemność.

*** Dookoła mnie kwitły kwiaty. Siedziałam zanurzona po szyję w zbiorniku wewnątrz pokoju czuwania. Chór czterech głosów modlił się nade mną z pełną mocą, usiłując przelać w słowa swoją witalność. Głos siostry mieszał się z głosem Arlanda, Sorena oraz Helen, uderzając w wysokie tony, by podkreślić najważniejsze części. Pomiędzy nimi dryfowała magia. Owinęłam się nią, była tak przyjemnie ciepła. Modlitwa dobiegła końca, a Maud otarła łzy z twarzy. Arland zbliżył się do niej i otoczył ramionami. - Czy ona kiedykolwiek się obudzi? – zapytała Helen. - Nie wiem, kwiatuszku – odparła Maud. - Nie pogrążajcie się w rozpaczy – nakazał Lord Soren. – To jest jej dom. Mój dziadek miał wszystko, ale poddał się. Leżał, czekając na śmierć i odmawiał posiłków. Kiedy jednak Dom

215

Wrir przybył, by nas zniszczyć, wstał z łoża śmierci i poprowadził nas ku zwycięstwu. Przeżył kolejne trzy lata, dopiero wtedy jego serce się poddało. Gdybyście tylko widziały jego pogrzeb. Teraz… Arland posłał mu spojrzenie. - No tak – podsumował Lord Soren. – Prawda jest taka, że Draziri przybyli po Hiru i poślą do walki wszystkich swoich żołnierzy. Zaatakują zajazd, jednak twoja siostra nigdy nie pozwoli im wygrać. Tony wszedł do pokoju. - Wychodzimy. - My też powinniśmy – stwierdził Arland. - Powodzenia. Obrzydliwość sączyła się poprzez zajazd, zbierając ponad nimi, centymetr po centymetrze. Nie wyczuwali jej, ale ja tak. Mieliśmy ze sobą coś wspólnego, to ohydztwo i ja. Istnieliśmy w podobnym miejscu, skryci w ciemności, uśpieni, a jednak świadomi. Obserwowałam, jak prześlizguje się przez Gertrudę Hunt, poruszało się wewnątrz mojego zajazdu. Mój zajazd. Tony wyszedł. Ohydztwo zatrzymało się, czekając. Arland odwrócił się i uklęknął przed moją siostrą. - Życz mi szczęśliwej podróży, moja pani. Lord Soren spojrzał na Helen. - Chodź ze mną, maleńka. - Dlaczego? - Muszą porozmawiać. Odeszli, a siostra i Arland zostali sami. - Nie rób tego – poprosiła Maud. - Czego? - Nie klęcz przede mną. Mój mąż zwykł tak robić, a to nie powstrzymało nas przed wygnaniem. Nie powstrzymało go przed odrzuceniem od siebie wszystkiego, co wspólnie zbudowaliśmy. Nienawidzę tego wampirzego zwyczaju, to nic nie znaczy. - Nie jestem twoim mężem. I dla mnie to wiele znaczy. - Proszę, nie rób tego. – Maud usiadła na korzeniu i skryła twarz w dłoniach. Cała jej siła zniknęła. Uświadomiłam sobie, że to moja wina. Poczułam, jak coś wewnątrz mnie boleśnie drgnęło i odeszło. - Wrócę – odparł Arland. – Będę stał u twojego boku, jeśli tylko mnie zechcesz. Będziesz moja, jeśli mi na to pozwolisz. Opuściła dłonie i spojrzała na niego.

216

- Arland, miałam męża i owdowiałam. Mam dziecko, które nie jest twoje… - W tej chwili nie ma ojca, a powinna go mieć, by uczył ją życia i traktował jak skarb. Będę dla niej ojcem. Kocham cię, moja pani. - Nie mów mi tego. - I będę kochał Helen jak własną córkę. - Przestań. Arland wstał z ponurą miną. - Nie jestem poetą, jestem żołnierzem, ale powiem ci, jak się czuję, choć może to brzmieć niezdarnie. Kiedy po raz pierwszy cię zobaczyłem, poczułem się, jakby ktoś wyrzucił mnie ze statku zanim ten jeszcze wylądował. Spadłem, a kiedy dotknąłem ziemi, poczułem ten upadek w każdej komórce ciała. Zaniepokoiłaś mnie, zabrałaś cały mój spokój i zostawiłaś dryfującego. Chciałem cię przy sobie. A później, kiedy lepiej cię poznałem, pragnąłem cię jeszcze bardziej. Odwzajemniasz to, widziałem to w twoich oczach. Nauczyłaś mnie, co znaczy samotność, bo kiedy cię nie widzę, czuję się opuszczony. Możesz mnie odrzucać, możesz okłamywać samą siebie i jeśli uznasz, że mnie nie chcesz, podporządkuję się twojej decyzji, ale wiedz, że dla mnie nigdy nie będzie drugiej takiej jak ty i drugiego takiego jak ja dla ciebie. Obydwoje czekaliśmy na siebie tyle lat. Wyszedł z pomieszczenia. Maud spojrzała na mnie. - Powiedz coś, Dina. Proszę, powiedz coś. Chciałam jej powiedzieć, że boi się bycia kochaną, bo jej mąż ją zdradził. Że nie powinna odrzucać szansy na bycie szczęśliwą. Ale między nami było zbyt dużo ciemności.

*** - Wrócę – wyszeptał mi Sean do ucha. Poczułam w sobie ogień. Presję, ciążąca w pustej ciemności. To bolało. Ból zalał moje ciało. Próbowałam przed nim uciec, ale nie miałam dokąd. Złożył pocałunek na moich ustach. Napięcie stało się nie do zniesienia, zaczęłam krzyczeć. Nie odchodź! Nie zostawiaj mnie! Zostanę tutaj sama! - Wrócę niedługo. – Wypuścił mnie z objęć i podszedł do drzwi. Nie usłyszał mnie. Jak mógł mnie nie usłyszeć? Przeszedł przez próg. Zaczekaj. Nie odchodź. Drzwi zamknęły się za nim. Zaczekaj. Zaczekaj na mnie.

217

*** Siedziałam na ganku, obserwując jak późne popołudnie powoli przechodzi w wieczór. Maud założyła na mnie moją ulubioną szatę – niebieską, własnoręcznie wykonaną przez naszą mamę. Wyglądałam jak oberżystka, nawet jeśli się nią nie czułam. Siostra zdecydowała, że powinnam usiąść w pierwszych rzędach, bym mogła się „otrząsnąć”. Bestia spoczywała na moich kolanach. Z początku, kiedy Sean wrócił ze mną do zajazdu, ukrywała się, zupełnie jakby mnie nie poznawała, zwyczajnie się bała. Dopiero trzeciej nocy udało mu się namówić ją, by wskoczyła na moje łóżko. Teraz siedziała ze mną smutna, od czasu do czasu drżąc. Caldenia zajęła krzesło po mojej lewej. Siostra stanęła z drugiej strony, trzymając moją miotłę i swój miecz. Przed nami rozciągał się ogród, a za nim polana. Helen przycupnęła u moich stóp, dzierżąc w dłoniach noże. Hiru czekali w kuchni. Sean wróci. Obiecał, że wróci. Obrzydliwość czekała tuż nade mną. Płynęła przez zajazd, wypełniając miejsca między gałęziami. Gertruda Hunt usiłowała ją powstrzymać, ale wymykała się z jej uścisku. Wszyscy o niej zapomnieli, a ona wciąż istniała, czekała na odpowiedni moment. Czegoś chciała. Maud, wyczuj je. Wyczujesz je, jeśli tylko sięgniesz swoją magią. Helen otoczyła się ramionami i spojrzała w górę, na zajazd. Maud! - Już czas – oświadczyła siostra. - Jesteś pewna, że jesteś na to gotowa, moja droga? – zapytała Caldenia. - Muszę być, a ty? Twoje knucie i gadanie kiedykolwiek się opłaci? - Wszystko w swoim czasie. – Droga Grace uśmiechnęła się, odsłaniając ostre zęby. Maud spojrzała na mnie. - Dina, proszę, pomóż mi. Próbowałam, naprawdę próbowałam. Pośrodku trawnika otworzyła się szczelina, przez którą wyszły wilkołaki ze sklepu Wilmosa, ciągnące za sobą dużą metalową skrzynię. Pomachali do nas, postawili przedmiot na ziemi, po czym ciemnoskóry wilkołak uzbroił je poprzez panel znajdujący się po boku. Skrzynia rozwinęła się niczym kwiat – wysunęło się z niej kilka konstrukcji, budową przypominających anteny, złożonych z lśniących małych kostek oraz trójkątów. Każda z nich okręcała się w różnych kierunkach. - Co to takiego? – spytała Caldenia. - To tłumik pocisków – odparła Maud. – Krzyżuje drogę pociskom kinetycznym, zakłóca energię oraz ciepło podczas namierzania. Ma niewielki zasięg i jest horrendalnie drogi. Wypożyczamy go na dwie godziny i kosztowało nas to majątek. Jeśli… kiedy Dina się obudzi,

218

zabije mnie, bo ją spłukałam, ale skoro Draziri chcą dobrać się nam do skóry, będą musieli walczyć w zasięgu mojego miecza. Wyszczerzyła zęby. - Gdzie mamy być? – zapytała jedna z najemniczek. - Może zostać tutaj. Zajęli pozycje na ganku. - Niech szlag trafi Zgromadzenie – wymamrotała Maud. – Przydałaby nam się pomoc. - Mimo całego szacunku, jaki Dina okazuje ad-halom, jeszcze nigdy nie widziałam, by w jakikolwiek sposób demonstrowali swoją moc – stwierdziła Caldenia. - Uwierz mi, nie chciałabyś być tego świadkiem, Droga Grace. Usiłowałam wstać. Siostra przygotowywała się na odparcie ataku na mój zajazd, a ja mogłam jedynie obserwować i wrzeszczeć w ciszy, która owijała się dookoła mnie. Musiałam się ruszyć, nawet jeśli oznaczałoby to jedynie poruszenie palcem. Pośrodku pola rozbłysło blade światło, wydłużające się w lśniące włókno, podobne do przewodu w żarówce. Materia wszechświata rozerwała się, a przez dziurę w niej wpadli rodzice Seana – para olbrzymich wilkołaków, ociekająca krwią, jedno ciemne, drugie nieco jaśniejsze. Ciemniejszy wilkołak przerzucił sobie przez ramię Archivariana. Przebiegli przez trawnik, gonieni szybkie staccato dobiegające z nowoczesnych karabinów. Żaden pocisk jednak ich nie dosięgnął. Rusz się. Wstań. Zrób coś! Musiałam coś zrobić. Zatopiłam palce w ciemności i próbowałam ją rozerwać. Ojciec Seana złożył Archivariana u stóp Maud, ta wysiliła się nieco i Gertruda Hunt odpowiedziała ospale, pochłaniając istotę. Hiru powoli i niezgrabnie wyszli na zewnątrz, po czym zatrzymali się obok mnie. - Co wy tutaj robicie? – zapytała Maud. – Ustaliliśmy, że zostajecie w środku. - Jesteśmy powodem tej walki – odparł Zachodzące Słońce. - Niech nas zobaczą – dodała Blask Księżyca. – Nie boimy się. - Staniemy się celem, a wtedy Archivariani będą mogli się połączyć. Maud westchnęła i zawołała: - Zaczynamy. Wilkołaki wyciągnęły noże. W jednej chwili las był pusty, w drugiej Draziri jednocześnie zeskoczyli z gałęzi, niczym stado drapieżnych ptaków podrywających się do lotu. Tak wielu… Wylądowali i na swoich zgrabnych nogach zaczęli pędzić w kierunku prześwitu, niczym leciutcy tancerze. Mrak przewodził, dzierżąc w dłoni piękne srebrne ostrze. Nadal usiłowałam rozerwać ciemność, ta jednak ani drgnęła.

219

Caldenia z zainteresowaniem przyglądała się swoim paznokciom. Wysoki Draziri o włosach równie białych jak Mraka zatopił swój nóż w jego ciele. Mrak wrzasnął, a przeciwnik wyciągnął kolejny nóż, przyjmując pozycję bojową. Mrak odwrócił się w jego kierunku. - Jak śmiesz! - Nie nadajesz się na przywódcę! – warknął drugi Draziri. – Jesteś słaby. Ciągle zawodzisz. Nie mamy pieniędzy, jesteśmy ścigani i umieramy, a to wszystko przez ciebie! Czas, by nowa siła zapanowała nad tym stadem. Starli się w walce, ostrza spotkały się ze sobą z ostrym szczękiem. Draziri rozdzielili się, dwie trzecie natarły na siebie, reszta pognała w naszym kierunku. - Dziel i rządź. – Caldenia uśmiechnęła się do siebie. – Jakże uwielbiam ten zwrot. Wilkołaki ruszyły w stronę nadciągających wrogów. Czerwone światło zapulsowało nad trawą, po czym wypadli z niego Arland i Lord Soren z Archivarianem pomiędzy sobą – centralnie w środku walczących Draziri. Ich zbroje były nadpalone. Arland ryknął i obnażył kły, Helen odpowiedziała tym samym z ganku, szeroko rozstawiając ręce ze sztyletami. Draziri wpadli na nich. Wampiry zaczęły metodycznymi i pewnymi ruchami wycinać sobie drogę do ganku, pracując ramię w ramię. Czaszki pękały, krwawe bronie kwiliły, napastnicy wrzeszczeli i umierali. Krew zbroczyła twarz Arlanda. Warknął, kiedy jedna z Draziri zanurzyła ostrze w jego zbroi. Maud upuściła miotłę i przebiegła przez trawnik, wycinając Draziri w pień. Helen pognała za matką. Bestia zeskoczyła z moich kolan i pobiegła za nią. Zaczęłam szamotać się w ciemności. Co wy wyrabiacie? Użyjcie zajazdu! - Moja droga, właśnie nadeszła idealna chwila na to, by wkroczyć do akcji – wymruczała Caldenia. Zaczęłam z całej mocy przedzierać się przez ciemność. Draziri zablokowała drogę Helen, wymachując olbrzymim nożem. Bestia natarła na nią i wgryzła się szczękami o trzech rzędach zębów w jej kostkę. Draziri zawyła, gdy zmiażdżyła jej kości. Helen wskoczyła na kobietę i podcięła jej gardło. Niech ktoś coś zrobi, do cholery! Orro wypadł z kuchni, olbrzymi, ciemny, z nastroszonymi szpicami, prosto na trawę, chwycił Helen za ubranie i zaciągnął ją z powrotem do zajazdu. - Nie! – Helen wymachiwała nogami. – Nie! Otworzył usta i ryknął jej prosto w twarz: - Koniec!

220

Zamarła, w szoku. Postawił ją obok mnie. - Chroń Dinę! Helen kłapnęła na niego zębami, ale posłuchała. Bestia wróciła do niej i opadła na podłogę, z jej pyszczka kapała krew. Siostra w końcu przypomniała sobie, że ma tutaj moc. Drugi Archivarius został wchłonięty przez trawnik, okręcając się jak korkociąg. Walczyła u boku Arlanda, tnąc i przecinając, jej ostrze było tak szybkie, iż wyglądem przypominało ciecz. On z kolei uśmiechał się, z twarzą umazaną krwią. Otworzyło się kolejne przejście, przez które wyszedł Sean, ciągnąc za sobą trzeciego Archivariana. Tuż za nim podążał Marais, jego ubranie było pokryte sadzą, włosy miał mokre od śluzu, oczy zaś zdystansowane, zagubione gdzieś daleko. Sean. Wrócił do mnie. Wrócił! Ciemność przede mną zadrżała i rozrzedzając się. Tak bardzo chciałam wstać, że aż wszystko mnie bolało. Marais złapał Archivariana za ramię i zaczął ciągnąć go w kierunku ganku. Sean szedł tuż za nim, cicho i precyzyjnie uderzając w przeciwników nim ci w ogóle mieli szansę zareagować. Magia poniosła się szeptem przez trawnik, wślizgując w otaczającą mnie pustkę. Powstał okrągły otwór, z którego przeszli Tony, Wing i Wilmos, przynosząc ze sobą ostatniego Archivariana. Tony miał na sobie bladobrązową szatę, a w dłoni dzierżył miotłę. Wilmos uniósł Archivariana i pognał przez trawę w moim kierunku. Wing szybko przebierał nogami tuż za nim. Tony nie ruszył się z miejsca. Rozejrzał się dookoła, na jego przystojnej twarzy zagościł dziwnie poważny wyraz, po czym naciągnął na głowę kaptur. Należąca do niego miotła stała się czarna i zmieniła się w berło o czerwonej, lśniącej końcówce. Jego szata przybrała kolor krwi, rozciągnęła się jak królewski płaszcz i zdawała sama poruszać. Pod nią oraz wewnątrz niej zapanowała ciemność, zimna i pusta ciemność, taka jak między gwiazdami. Zatoczyłam się, zszokowana. Nigdy w życiu nie posądziłabym o to Tony’ego. Ad-hal sięgnął ku ramieniu Mraka. Spod jego kaptura rozległ się głos niepodobny do żadnego na Ziemi, taki, który potrafiłby zatrzymać serce. - Nie ruszaj się. Mrak znieruchomiał, a jego przeciwnik cofnął się z przerażeniem. Obrzydliwość przebudziła się i ruszyła naprzód. Z polany zaczęła wydobywać się starożytna, zimna magia, czułam ją nawet w ciemności. Poczułam, jak małe włoski podnoszą się na moim karku. Przepłynęła między Draziri i zatrzymała ich w miejscu. Obrzydliwość za mną spłynęła z sufitu, formując kałużę na kuchennej podłodze.

221

Arland odwrócił się do istoty, która wcześniej była Tonym i skupił się na nowym celu. - Nie! – Maud zatrzymała jego ramię. - Zostałeś osądzony przez Zgromadzenie – oznajmił ad-hal. – Zostałeś uznany winnym. Mrak stał po prostu w bezruchu z zagubionym wyrazem twarzy. Nikt się nie poruszył. Obrzydliwość prześlizgnęła się przez próg i uformowała z siebie paskudną chmurę, emanującą ohydną magią. Zbliża się, spójrzcie! Spójrzcie, do cholery! Ktoś krzyknął. Chmura przesunęła się po trawie w kierunku ad-hala, przestała się już ukrywać. Uniósł dłoń, a jego magia ruszyła, by zablokować zagrożenie, jednak obrzydliwość przepłynęła przez nią i nadal nacierała. Poczułam, jak wylewa z siebie moc, a obrzydliwość pochłania ją, pragnąc więcej. Zarazi go. To jego chciało przez cały czas. Sean wkroczył między chmurę, a ad-hala i uniósł nóż. Jego oczy lśniły czystym bursztynem. To go może zabić. Straciłabym go, a nie mogę na to pozwolić, bo zbyt wiele mi już w życiu odebrano. Ojca, matkę i brata. Nawet na jakiś czas siostrę. Właśnie straciłam nasionko zajazdu. Nikt nie odbierze mi Seana. Kochałam go, on kochał mnie i był mój. Nie. Nie dzisiaj. Nigdy. Nie w moim zajeździe. Przepłynęła przeze mnie fala wściekłości, po czym uderzyła w ciemność. Ściany dookoła mnie pękły, a jej kawałki wsiąknęły w nicość. Cała moc Gertrudy Hunt uderzyła we mnie z impetem, zajazd zaczął triumfować, radosny, że w końcu mnie czuje i że znów jesteśmy połączeni. W mojej dłoni wylądowała miotła. Stałam o własnych siłach, nie wiedziałam nawet kiedy wstałam, ani jak. Uniosłam miotłę i przelałam w nią siłę zajazdu i całą swoją magię. Zalśniła jasnoniebieskim światłem. Ściana czystej magii stanęła na drodze chmury, piękna niebieska bariera, oddzielająca ją od Seana. Chmura uderzyła w nią i cofnęła się. Sean spojrzał na mnie z uśmiechem. Dziwny wiatr poderwał mi włosy i rąbek szaty do góry – magia zajazdu pulsowała w moim wnętrzu. Obrzydliwość skurczyła się, skuliła przy ziemi, ale nie miała dokąd uciec. To był mój zajazd. Gleba, drzewa, powietrze – to wszystko było moje. Owinęłam je barierą i zamknęłam w magicznej kuli. Poderwała się do góry, usiłując uciec, ale zamknęłam ją w pięści mojej mocy i zaczęłam ściskać, z każdą sekundą coraz bardziej. Ściskałam, bo kochałam Seana, bo kochałam moją

222

siostrę i siostrzenicę, bo przez Draziri przeżyłam śmierć małego zajazdu, bo Hiru poświęcili wszystko. Bo nikt i nic nie ucieknie po tym, jak groziło jednemu z moich bliskich na terenie Gertrudy Hunt. Obrzydliwość zgęstniała pod presją mojej mocy i zapadła się w sobie. Bolało, ale ledwie to zauważyłam. Ściskałam. Chciałam, by umarło. Kula zapulsowała białym światłem i zaczęła się kurczyć. Obrzydliwość wewnątrz niej zapłonęła niebieskim ogniem. Płonęła, wyła, ostrym i pełnym bólu krzykiem. Nikt nie powiedział ani słowa. Płonęło dopóki nie stanęło się nicością. Spojrzałam na Draziri, a moja szata stała się czarna. Musiałam wyglądać przerażająco, bo nawet uwięzieni przez moc ad-hala próbowali się cofnąć. On jednak nie pozwolił im się ruszyć. - Zajazd jest twój, oberżystko – oznajmił ad-hal. - Możecie zaczynać – powiedziałam do Zachodzącego Słońca. Hiru powoli zszedł z ganku. Draziri i wilkołaki rozstąpili się, by zrobić dla nich przejście, niektórzy sami, inni zmuszeni przez ad-hala. Pełen żalu głos poniósł się przez ogród, ginąc w nadciągającym zmierzchu. - Zniszczyliście nasz dom. Zamordowaliście nasze rodziny. Niemal nas wybiliście. Skazaliście nas na wieczne wygnanie, bo żadna inna planeta nie jest w stanie utrzymać nas przy życiu. Dziś dowiecie się dlaczego. Z ziemi wyrosło dziewięć tub, w każdej z nich znajdował się członek Archivariusa. Puste znów zatonęły. Dziewięć istot ruszyło w swoim kierunku z wyciągniętymi przed siebie ramionami, formując krąg. Ich palce zetknęły się i połączyły ze sobą. Ciała stopniały, zaczęły płynąć niczym woda, tworząc wir i łącząc się w jedną całość. Nagięłam prawa fizyki, by ukryć ogród przed ulicą. Mieszkańcy osiedla Avalon zdecydowanie nie byli gotowi na taki widok. Na trawie na jednym kolanie przykląkł gigant. Kształtem przypominał człowieka, jednak jego twarz nie miała żadnych rysów za wyjątkiem ciemnego cięcia, przypominającego usta. Pokrywało go wilkołacze futro, każdy włos był długi i przezroczysty. Przez futro przesuwały się gwiazdy oraz galaktyki, tak jak przez pierzastą grzywę u Draziri, zupełnie jakby odbijała się w nim głębia całego kosmosu. Otworzył usta, między ciemnością błysnęły dwa białe wampirze kły. Roztoczył za sobą skrzydła lśniące od gwiazd. Archivarius odzwierciedlał nas tak, jak jego ciało odzwierciedlało nocne niebo. - ZADAŁEŚ PYTANIE. – Rozległ się miękki głos. – ZNAM NA NIE ODPOWIEDŹ. Zachodzące Słońce uniósł głowę.

223

- Najpierw oberżystka musi otrzymać swoją zapłatę. Kosmiczna istota zwróciła się w moim kierunku. - ZADAJ SWOJE PYTANIE, OBERŻYSTKO. Miałam tylko jedno pytanie. Gdzie, nie, co, nie… - Jak mogę odnaleźć swoich rodziców? Archivarius zamilkł. Zapanowała cisza. Moje serce biło zbyt głośno. Błagam, niech oni żyją. - SEBASTIEN NORTH. Kim był Sebastien North? Co to w ogóle znaczyło? Archivarius odwrócił się do Hiru. Był olbrzymi, a oni wydawali się przy nim tacy maleńcy, zupełnie jak dwie mróweczki rozmawiające z kolosem. Tuż za granicą ogrodu otworzyły się dwa portale o jajowatym kształcie – przy każdym czekał jeden Hiru. - Proszę – zaczęła Blask Księżyca. – Gdzie znajduje się nasz nowy dom? W jednej chwili przepłynęła przeze mnie zimna magia. Za Archivariusem pojawił się portal równie wysoki jak on, ukazujący piękny krajobraz, rozciągnięty pod zapierającym dech w piersiach niebem. Lśniące kwiaty w kolorze turkusu i indygo wyrastały w cieniu majestatycznie wyglądających burgundowych drzew, których długie gałęzie, podobne do tych u wierzb płaczących, błyszczały od bladozielonych liści. Dziwne rośliny porastały łączkę o srebrno-zielonej trawie, delikatnie spływając do morza o tak przezroczystej wodzie, że każdy żywy kolor wewnątrz niej był idealnie widoczny. Płyciznę pokrywały długie szmaragdowe wodorosty, wyrastające spomiędzy kremowych koralowców. Jaskrawe rybki przemykały między falami, a ponad tym wszystkim królowało wspaniałe niebo o różowej, niebieskiej oraz zielonej barwie. Zachodzące Słońce jakby lunatykując zrobił krok do przodu, w kierunku portalu. Zatrzymał się jakieś półtorej metra od niego. Metalowe części zaskrzypiały, a ciało stworzenia rozpadło się na kawałki. Części maszyny potoczyły się po ziemi, zębatki powpadały w trawę, płyn wytrysnął i nagle z pozostałości Hiru wyfrunęła lśniąca postać i zaczęła górować nad ziemią. Zapierała dech w piersi. Draziri wrzasnęli, kiedy ich bóg rozłożył delikatne skrzydła płonące od kolorów godnych Aurory Borealis. Zachodzące Słońce okręcił się raz, po czym przepłynął przez portal i zatrzymał się w oczekiwaniu tuż za jego krawędzią. Na polanie dookoła nas zaczęli pojawiać się Hiru, formując długą linię. Blask Księżyca dotarła do miejsca, w którym leżały pozostałości kombinezonu Zachodzącego Słońca. Jej metalowa skorupa również się rozpadła, a ona sama poszybowała, rozkładając skrzydła mieniące się srebrem, czernią oraz bielą, niczym światło księżyca, na cześć którego otrzymała imię. Przepłynęła przez portal.

224

Przybywali jeden po drugim i zrzucali kombinezony – świetliści i rozdzierający serce w swym pięknie. Dotarło do mnie, że płaczę. Seanowi udało się do mnie dotrzeć i złączyć razem nasze dłonie. Arland posadził sobie Helen na ramionach. Dziewczynka obserwowała, jak Hiru przybierają swoją prawdziwą postać, a gwiazdy odbijały się w jej oczach. Kilku Draziri opadło bezwładnie na ziemię, inni w szoku przyglądali się temu, co się dzieje. Mrak szlochał, łzy spływały w dół jego policzków. Hiru przepływali przez portal, aż w końcu został tylko jeden z nich, wyglądający na starego. Oparzenia i blizny znaczyły jego kombinezon. Zwrócił się w moim kierunku, po czym usłyszałam jego pełen żalu głos. - Dziękujemy ci, oberżystko. Nigdy o tym nie zapomnimy. Jego kombinezon dołączył do innych na trawie i stworzenie barwy słonecznego ognia przepłynęło przez portal do innego świata. Wkrótce po tym przejście zniknęło. Archivarius wstał i jeden raz poruszył skrzydłami. Pofrunął w kierunku nocnego nieba, po czym zniknął. - Zaczekaj… – wyszeptał Mrak. - Ty i ja mamy niedokończone sprawy – oznajmił ad-hal. Tuż za nim otworzyło się ciemne przejście. Mrak odwrócił się niczym mocno zbesztane dziecko i razem przeszli przez portal. Palce adhala cały czas spoczywały na jego ramieniu. - Dokąd on go zabiera? – zapytała Helen. - Tam, gdzie nie czeka go nic dobrego – odparła Maud.

*** Draziri odeszli, znerwicowani i zagubieni, podtrzymywani jedynie przez tego, który zaatakował Mraka. Okazał się być jego kuzynem. Zanim Droga Grace odeszła, by przygotować się do obiadu, poinformowała mnie, że odbyła z nim kilka rozmów i w jej opinii nie okazał się być skończonym idiotą. Pozwoliłam im odejść. Walka dobiegła końca, a ja nigdy nie chciałam, by w ogóle się rozpoczęła. Wilkołaki zostały. Były zmęczone walką i głodne, poza tym chciały porozmawiać z Seanem oraz jego rodzicami. Stłoczyli się w pokoju dziennym, głośni i warczący. Zerknęłam do pomieszczenia, bo miałam nadzieję dostrzec tam Seana, ale był tak otoczony najemnikami, że prawie w ogóle go nie widziałam. To będzie musiało poczekać. W porządku. Teraz mieliśmy dużo czasu. Orro zapędził mnie w kuchni w kozi róg. - Obiad świąteczny miał być przygotowany dla jedenastu stworzeń, a teraz ta liczba się podwoiła!

225

Aha. - Czy to oznacza, że nie jesteś w stanie sprostać zadaniu? Orro zaperzył się, górując nade mną. - Jestem szefem o randze Czerwonego Tasaka! Przytaknęłam. - Żądam dwóch godzin. Odwrócił się na pięcie. - Dziękuję za lody – rzuciłam do jego pleców. – Nigdy w życiu nie jadłam niczego lepszego. Jego kolce uniosły się i zadrżały, po czym popędził do kuchni. Udałam się do bardzo starej piwniczki z winami Gertrudy Hunt, wybrałam na chybił trafił kilka butelek i pozwoliłam zajazdowi zabrać je do sali balowej. Tuż pod jej powierzchnią wciąż znajdowały się stoły, których używałam podczas szczytu pokojowego, więc wysunęłam dwa na wierzch, ustawiłam na nich butelki i poprosiłam Orro, by doniósł tam trochę chleba i sera, kiedy będzie miał chwilę. Gdy skończył, skierowałam się do pokoju dziennego. - Gertruda Hunt wita na naszej bożonarodzeniowej uczcie. Podamy teraz przekąski, proszę za mną. Wilkołaki rzuciły się na wino, chleb i ser niczym wygłodniałe bestie. Sean przemknął obok mnie i delikatnie ścisnął moją dłoń, nim pociągnęli go za sobą. Wing i Marais dołączyli do pozostałych. Ku nie posiadał się z radości, że w końcu jest traktowany jak bohater, Marais z kolei powoli dochodził do siebie. Oddałam mu jeden z pokoi z prysznicem, by mógł się odświeżyć i teraz, bez śluzu pokrywającego włosy, wyglądał o niebo lepiej. Kilka kieliszków wina i będzie w stanie na spokojnie wrócić do domu i rodziny. Wciąż miał w oczach ten poważny, nieco przerażony błysk, ale koniec końców znosił wszystko całkiem nieźle. Nieco później, gdy sytuacja się uspokoi, będę musiała mu podziękować. Maud zatrzymała się obok mnie. - Hej. - Hej tobie. - Zamierzam skoczyć do Baha-char na kilka minut – oznajmiła. - Po co? - Kupić prezenty. – Wyszczerzyła się. - Masz pieniądze? - Nie, ale mam mnóstwo broni zostawionej przez Draziri, którą odpowiednio wykorzystam. Ooo. - Co dostanę? - Nie powiem i nie pozwalam ci węszyć. Zawsze byłaś okropnym podglądaczem, Dina.

226

- Nieprawda, jestem świetnym podglądaczem. Przytuliła mnie mocno. - Tak się cieszę, że wszystko z tobą w porządku. - Niedługo będzie. Nadal czułam się nieco drżąca, a kiedy przestawałam cokolwiek robić czy mówić, echo śmierci małego zajazdu rozdzierało mnie od środka, ale przeżyję. Miałam dużo do zrobienia, a dookoła siebie ludzi, którzy mnie kochają. Liczyłam się dla nich i kiedy upadłam, złapali mnie i postawili z powrotem na nogi. - Masz zamiar odejść z Arlandem? – spytałam. - Jeszcze nie zdecydowałam. - Kochasz go? Westchnęła, a na jej twarzy pojawił się ból. - Próbuję poukładać sobie to w głowie. Zamierza dziś wieczorem poprosić mnie o rękę. - Skąd wiesz? - Podsłuchałam jego rozmowę z wujem. – Maud westchnęła. – Dina, jestem taka głupia. Stałam tam jak jakaś zadurzona nastolatka, a kiedy powiedział wujowi, że chce się ze mną ożenić poczułam… Poczułam coś. - Zamierzasz przyjąć oświadczyny? - Nie. Ledwo się znamy. Jestem matką, nie tylko o moje życie tutaj chodzi, o Helen również. Poza tym znów zostałabyś sama. - Nie jestem sama. – Pochyliłam głowę i zerknęłam na Seana. Musiał wyczuć na sobie moje spojrzenie, bo odwrócił się i je odwzajemnił. – Ja też kogoś mam. - A więc to tak? – Maud uśmiechnęła się. - Na to wygląda. A jeśli lubisz Arlanda, jestem pewna, że uda mu się znaleźć sposób, byś sama doszła do tego, czy go kochasz. - Ten herb – dotknęła znaku na swojej zbroi – daje mi prawo wkroczenia na terytorium Domu Krahr jako pani samej siebie. Jeśli go odrzucę, a on i tak zaprosi mnie, bym z nim poleciała, być może to zrobię. - Tutaj zawsze znajdzie się dla ciebie miejsce i to też nie tak, że będziesz daleko. Arland wpada tu, kiedy tylko chce. Jeśli dasz mu szansę, zaopiekuje się tobą i Helen. Potrzebujesz kogoś, kto się o ciebie zatroszczy, Maud, czy chcesz się do tego przyznać, czy nie. - Chcę jeszcze więcej. – Przygryzła wargę. - Wiem. – Nie miałam wątpliwości, dlaczego Arland rzucił się na Pożeracza Światów. Zrobił to dla mnie, Seana i reszty, a przede wszystkim dla Maud i Helen.

227

Moja siostra popatrzyła gdzieś w dal. Spojrzałam w tym samym kierunku i dostrzegłam Arlanda. Patrzył na nią, w jego oczach było tyle ciepła i tęsknoty. Nigdy nie patrzył na mnie w ten sposób.. - Będzie ciężko – powiedziała. – Znów będę wyrzutkiem. Nie zapewnię żadnych pieniędzy, sojuszników czy korzyści. Tylko ja i Helen. Będzie tak jak z Melizardem, przez cały czas będę musiała udowadniać, że jestem godna. Jego rodzina nigdy mnie nie zaakceptuje. Zdobyć przychylność kolejnego Domu… To wiele pracy. - Przetoczysz się po nich jak buldożer. Do końca tego roku będą ci jedli z ręki. Lord Soren już coś planuje. - Co? Skąd wiesz? Zastanowiłam sę, czy warto powiedzieć jej o naszej rozmowie na temat rodzinnej służby wojskowej oraz genetycznych nieprawidłowości i zdecydowałam, że o wiele zabawniej będzie utrzymać to w sekrecie. - Mam takie przeczucie. Zerknęła na mnie z ukosa. - O czym mi nie mówisz? - Powinnaś spróbować – stwierdziłam. – Gertruda Hunt nigdzie się nie wybiera, zawsze będziesz mogła tutaj wrócić. Odezwę się do ciebie, kiedy wymyślę, gdzie zacząć szukać mamy i taty. Na jej twarzy pojawił się grymas. - Sebastien North. - Tak. - Wiesz w ogóle kto albo co to jest? Potrząsnęłam głową. - Nie, ale się dowiem. - Może uda mi się odszukać Klausa – stwierdziła Maud. – Powinien o tym wiedzieć. - Powodzenia – odparłam. – Próbowałam nieraz. Jeśli ci się uda, walnij go ode mnie za to, że zniknął. Przytuliła mnie. - Lecę do sklepu. - Leć! Nie zostało ci dużo czasu, jutro Boże Narodzenie. Wyszczerzyła się i odeszła. Ktoś pojawił się w zajeździe. Chwilę później do sali balowej wszedł zmartwiony Tony. - Przegapiłem obiad? - Nie. – Posłałam mu uśmiech. – Ad-hal, co? Wzruszył ramionami.

228

- Wybacz. Wiesz jak to jest, nie możemy niczego zrobić bez wytycznych Zgromadzenia. Gdyby mi na to pozwolili, przybyłbym wcześniej. - Dziękuję, że się pojawiłeś. Westchnął. - Hiru opanowali podróże w kosmosie na długo przed Draziri. Z tego, co możemy ustalić wynika, że Hiru podczas badania galaktyki najprawdopodobniej zatrzymali się na ich planecie. Dawni Draziri jakimś cudem zobaczyli ich w naturalnej formie. Hiru, zmartwieni, że zbytnio ingerują w powstającą dopiero cywilizację, wycofali się stamtąd. Są z natury pacyfistami i 99,999% planet w naszym układzie jest dla nich zabójcze. Nie mogliby przetrwać tam bez swoich kombinezonów, których nawiasem mówiąc nienawidzą, więc nie mieli żadnego powodu, by zostać w tamtym miejscu. Przez lata Draziri oparli i rozwijali swoją religię na podobnych podstawach jak inne rozwijające się dopiero cywilizacje: istnieje bógstwórca, który osądza stworzenia i posyła do nieba lub piekła. Oni oparli swojego boga na obrazie Hiru, pięknej istoty z legend. Religia urosła do rangi teokracji sięgającej każdego zakątka planety. - Później Draziri odkryli podróże międzyplanetarne i natknęli się na Hiru – zgadłam. – Ci z kolei udowodnili, że cała ich religia to ściema. Nie ma żadnego boga-stwórcy, a po prostu inne gatunki. - Gdyby ten fakt ujrzał światło dzienne, upadłoby całe ich społeczeństwo – odparł Tony. - A duchowni chcieli utrzymać władzę. - To też. Zniszczyli planetę zanim reszta populacji mogłaby dowiedzieć się, że Hiru żyli, po czym zarządzili świętą eksterminację całego gatunku. Z początku Hiru nie rozumieli powodów, ale kiedy w końcu dotarło do nich, kto ich atakuje, niektórzy popełniali samobójstwo, by pokazać Draziri, kogo zabijają. Gdy im się to udawało, strażnicy świątyni zabijali każdego, kto był świadkiem przejścia Hiru do jego prawdziwej formy, a później obwiniali ich o wszystko. Niektórzy potrafią wyrządzić wiele zła w imię utrzymania porządku, jaki panuje. - Dokąd zabrałeś Mraka? - Jest taka mała planeta w odległym zakątku galaktyki – powiedział. – Jej słońce umiera. - Myślałam, że słońce umiera przez miliardy lat. - Nie to. Zarówno ono, jak i układ gwiezdny powoli znika z naszego wymiaru. Zmiana wybiła większość biosfery, a teraz planeta znalazła się w stanie zawieszenia, co znaczy, że nie istnieje ani w naszej czasoprzestrzeni, ani w nowej. To planeta-duch. Tam właśnie go zostawiłem. Nie potrzebuje już ani jeść, ani oddychać. Nie może popełnić samobójstwa. Jedyne, co może, to egzystować w samotności między jałowymi skałami na wybrzeżu pustego oceanu i patrzeć jak słońce ciemnieje z dnia na dzień.

229

Zadrżałam. - Jak długo… - Nie za długo. Przez jakieś dwadzieścia lat, jego umysł nie będzie w stanie znieść więcej. - A co później? Będzie przez wieczność siedział w ciemności? - Nie. Wydostaniemy go zanim słońce zgaśnie i zakończymy to. Jeśli zwariuje, zanim to się stanie, zakończymy to szybciej. Uwięzienie szaleńca byłoby okrutne. – I właśnie dlatego uważałam, że widok ad-hala nigdy nie wróży niczego dobrego. Musiałam zmienić temat. - Wiesz cokolwiek o Sebastienie North? Potrząsnął głową. - Wiem za to coś o Michaelu. W mojej głowie pojawiło się wspomnienie zajętego przez corruption ciała Michaela. - Co takiego? - Był ad-halem – powiedział cicho Tony. Cofnęłam się o krok. - Michael? Potwierdził skinieniem głowy. - Corruption zaraziło go, zabiło, a gdy opuściło jego ciało, skupiło się na tobie. - Wiem – odparł. – Michael nie jest jedynym ad-halem, który zniknął w przeciągu kilku ostatnich lat. Coś na nas poluje. Ad-halowie służyli jako nasi obrońcy, bez nich bylibyśmy bezbronni. - To dla ciebie. – Tony podał mi małą karteczkę. – Zamierzałem poczekać do jutra, ale skoro rozmawiamy, to miejmy to już z głowy. Otworzyłam zawiniątko. Dwa słowa zapisane czarnym atramentem. Zostałaś wezwana. Zostałam wezwana przez Zgromadzenie. Moje poczynania zostaną szczegółowo zbadane i będę musiała odpowiedzieć na trudne pytania. - Nie martw się – dodał Tony. – Miejsce spotkania to zajazd mojego ojca. Będę tam, by zeznawać, a ty możesz zabrać ze sobą Seana. Powinnaś przedstawić go Zgromadzeniu. - Um… - Wiesz, że prędzej czy później będziesz musiała to zrobić. Nie martw się, Dina. Nie jesteś jedyną oberżystką, która przetrwała śmierć zajazdu, a jednak dołączyłaś dzisiaj do bardzo elitarnego klubu. Porozmawiamy jeszcze rano. - Tak, rano. – Wymusiłam uśmiech. – Dzisiaj mamy wigilię. Zaserwowałam dużo starego wina. Tony zatarł ręce. - W takim razie zamierzam się obsłużyć.

230

- Zdecydowanie powinieneś. Popędził w kierunku stołów. Odwróciłam się i odeszłam. Do kolacji zostało dwie godziny, a ja potrzebowałam prysznica i czasu do namysłu.

*** Właśnie kończyłam brać prysznic, kiedy magia dała mi znać, że Sean wspinał się po schodach. Owinęłam się ręcznikiem i otworzyłam mu drzwi. Trzymał w dłoni butelkę wina i tacę z pysznie wyglądającymi ciastami. Popatrzył na mnie – w samym ręczniku, z mokrymi włosami opadającymi na ramiona. Z jego oczu spoglądał na mnie wilk, dziki, wygłodniały, przerażony i w każdym calu mój. - Hej – zaczął. - Hej. - Mogę wejść? - Tak. Przeszedł przez próg i położył tacę oraz butelkę na łóżku. Przepłynął przeze mnie krótki dreszcz oczekiwania zmieszanego z niepokojem. - Wystawiłem swój dom na sprzedaż – oznajmił. - Kiedy? - Trzy dni temu. Trzy dni temu nadal nie było ze mną kontaktu. Sprzedawał swój dom, choć nadal byłam nieobecna i nie było wiadome, czy kiedykolwiek w ogóle wrócę. - Dostałem ofertę i zgodziłem się na nią. - Co jeśli bym z tego nie wyszła? - Wiedziałem, że wyjdziesz – odparł. - Skąd? - Nie poddajesz się. Poza tym… – Uniósł dłoń i dotknął mojego policzka. Szorstkie palce przesunęły się delikatnie po mojej skórze, przez co zaparło mi dech w piersi. – Nie zostawiłabyś mnie. Staliśmy naprzeciwko siebie. Nagle stałam się bardzo świadoma tego, że mam na sobie wyłącznie ręcznik. Wilk patrzył na mnie oczami Seana, był tak blisko, że wystarczyło, bym sięgnęła i mogłabym go dotknąć. - To chyba ten moment, kiedy powinienem zachować się jak Arland – cicho zaczął Sean. – Powiedzieć, że nie jestem poetą, a zwykłym, skromnym żołnierzem, po czym na poczekaniu walnąć sonetem.

231

- Ale ty pochodzisz z planety walczących poetów. To nie powinno być dla ciebie wyzwaniem. - Tak słyszałem. – Jego bursztynowe oczy zalśniły w blasku lampy, a spojrzenie spoczęło na moich ustach. Myślał o całowaniu mnie, świadomość tego posłała elektryczny impuls wzdłuż całego mojego ciała. Przygryzłam usta, a oddech Seana przyspieszył. - Co do tego sonetu… - Tak? – Miałam wrażenie, że całe moje życie zależy od tego, co teraz powie. - Kocham cię. Tylko tyle chciałam usłyszeć. Dotąd nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo chciałam, by wypowiedział do mnie te dwa krótkie słowa. Wyznał mi to już wcześniej, ale wtedy nie byłam sobą, więc teraz było całkowicie inaczej. Teraz znaczyło to dla mnie wszystko. - Nigdy cię nie zostawię – dodał. – Jeśli chcesz nadal być oberżystą, będę nim razem z tobą. Jeśli chcesz spróbować czegoś nowego, spróbuję tego z tobą. Cokolwiek się wydarzy, będę tutaj, bo pragnę cię bardziej niż czegokolwiek innego w życiu. Tak jest. To wszystko, co mam. Zrobiłam krok, zmniejszając tym samym dystans między nami. Otoczył mnie swoimi mocnymi ramionami. Pochylił się i złożył pocałunek na moich wargach. Całowaliśmy się już nieraz, ale każdy poprzedni bledł w porównaniu z tym. Nie tylko dotykał swoimi ustami moje – spijał mnie, uwodząc, zachęcając, podbijając. To było jak zmasowany atak – wszystko albo nic. Oddawał mi siebie i chciał wiedzieć, czy byłam jego. Poddałam się temu całkowicie, bo w życiu niczego tak nie pragnęłam. Dłonie Seana zacisnęły się dookoła mnie, poczułam dreszcz spływający w dół mojego kręgosłupa. Wplótł palce w moje włosy, a ja otoczyłam go ramionami w potrzebie znalezienia się bliżej ciepła bijącego od jego ciała. Wydał z siebie gardłowy, męski odgłos, przez który oszalałam. Zaczęłam mocować się z jego koszulką, więc ściągnął ją z siebie, odsłaniając mocną pierś, zbudowaną z samych mięśni, po czym porwał mnie w swoje ramiona. Ręcznik zsunął mi się na biodra. Chłodne sutki dotknęły rozgrzanej ściany jego piersi. Miałam wrażenie, że płonę. Jego dłonie pokryły moje ciało. Znów wydał z siebie ten odgłos, odgłos wygłodniałego samca, przez który kompletnie straciłam głowę. Mój ręcznik spadł na podłogę. Sean na sekundę wypuścił mnie z objęć i rozebrał się. Wpatrywaliśmy się w siebie w blasku księżyca, sączącym się przez małe okno sypialni. Srebrne światło przesunęło się po nim, igrając na szerokich ramionach, klatce piersiowej, krzywiznach brzucha i niżej, gdzie nie był w stanie ukryć, jak bardzo mnie pragnie. Oczy lśniły mu jak płynny bursztyn, rozgrzane od wewnętrznej potrzeby. Wyparowała z niego cała

232

delikatność, została tylko niebezpieczna, śmiercionośna siła. Był moim wilkiem, w połowie światłością, w połowie cieniem. Tak bardzo go kochałam. Rozchyliłam ramiona. Podszedł do mnie i porwał mnie z podłogi. Ucałowałam jego usta, pokrytą kilkudniowym zarostem szczękę, szyję… Pochylił głowę i zanurzył ją w zagłębieniu mojej szyi, zataczał językiem kółka w najbardziej czułym miejscu. Wydałam z siebie jęk rozkoszy. Wylądowaliśmy na łóżku, posyłając na podłogę tacę i wino, które zajazd w ostatniej chwili uratował przed zniszczeniem. Usta Seana przesunęły się niżej, językiem otoczył mój sutek, rozgrzewając go. Uczucie było tak wspaniałe, że całe moje ciało zesztywniało w odpowiedzi. Poczułam uporczywy ból między nogami. Chciałam, żeby się ze mną kochał, a oczekiwanie powoli mnie wykańczało. Zanurzyłam palce w jego włosach i otoczyłam talię nogami. - Chcesz, żebym zwolnił? – spytał, niemal warcząc. - Nie, chcę, żebyś przyspieszył. - Da się zrobić. Spojrzał mi w oczy i wszedł we mnie, prosto w płynny gorąc. Krzyknęłam, gdy przepłynęła przeze mnie fala przyjemności i wypchnęłam biodra do przodu, by wyjść mu naprzeciw. Pocałował mnie, po czym pchnął jeszcze raz, prosto w centrum budującego się we mnie bólu, zmieniając go w czystą rozkosz. Poruszał się w płynnym rytmie, każde pchnięcie podżegało ogień, aż w końcu nie mogłam znieść więcej. Poczułam dreszcz i obmyły mnie fale rozkoszy. Ciało Seana zamarło, poczułam jak dochodzi wewnątrz mnie z ochrypłym jękiem.

*** Leżałam z głową na piersi Seana i przesuwałam stopą po jego nodze. Światło księżyca oświetlało jego uśmiech. Tak dobrze było mi przy nim, zupełnie jakby nic w kosmosie nie mogło mnie już skrzywdzić. Więc tak wygląda szczęście. Już niemal zapomniałam jak to jest. - Powinniśmy się ubrać? – zapytał, przesuwając kciukiem po moim ramieniu. - To nasz zajazd. Poczekają. Może i niektórzy zaczekają, ale inni nie. Uniosłam głowę i spojrzałam na niego. - O co chodzi? - Zgromadzenie nas wezwało. - Mamy kłopoty? – Wyszczerzył się do mnie. Tak. Przyciągnął mnie bliżej, otaczając ramionami. - Nie chcę jutra – wyszeptałam. - Dlaczego?

233

- Jutro wszystkie problemy wrócą. Zgromadzenie, ad-hal, corruption… – W tym momencie byłam taka szczęśliwa. Chciałam, żeby ta chwila trwała nieco dłużej. Tylko kilka godzin. - Nie jesteś sama ze swoimi problemami – odparł. Przytuliłam go. - Razem poszukamy twoich rodziców – dodał. Pocałowałam go. Jego oczy rozbłysły. Przesunął mnie na siebie i jego usta odnalazły moje… Bestia zaczęła drapać w drzwi. - Ciociu Dino! – rozległo się wołanie Helen. – Mama powiedziała… Opadłam na pierś Seana twarzą w dół. - … że twój prywatny czas się skończył, bo głowa Orro zaraz wybuchnie. Szybki tupot stóp był znakiem, że właśnie pobiegła korytarzem. Bestia zaskomlała pod drzwiami, dorzucając do tego trochę więcej smutku, w razie gdybym nie dosłyszała. Sean poklepał mnie po plecach. Stoczyłam się z niego, a wtedy pocałował mnie ostatni raz i zaczęliśmy wstawać z łóżka. - Jeszcze jedno – zaczął. – Nie będę nosił szaty. - Mój ojciec nosił. Wszyscy oberżyści noszą. - Nic z tego. - Seanie Evansie, nawet nie zaczynaj. Obnażył zęby i kłapnął nimi w powietrzu. Dzisiaj czekała nas uczta, jutro z kolei przyniesie nowe problemy, ale to się nie liczyło. Sean miał rację. Nieważne, czym jeszcze zaskoczy mnie wszechświat – nie jestem z tym sama. Wypruwacz Dusz wskoczył na puste łóżko i obserwował nas swoimi czarodziejskimi kocimi oczyma. Świetnie, przez cały ten czas mieliśmy widownię. Naprawdę głupio było czuć się zażenowanym przez kota, ale wciąż było mi wstyd. Sean zmarszczył brwi. - Skąd ty w ogóle go wytrzasnęłaś? - Ze szklanego kojca w PetSmart. - Zauważyłaś, że ma obrożę? - Tak. Myślałam, żeby mu ją zdjąć, ale wydawało mi się, że ją lubi, więc została. Nigdy wcześniej nie miałam kota i nie chciałam niszczyć naszej znajomości. Sean złapał Olasarda i uniósł go do góry. - Nie powinieneś nim tak poniewierać. Dopiero udało mi się nakłonić go do tego, by podchodzić, kiedy go wołam i pozwalać się głaskać. - Światło – rzucił Sean. Lampy natychmiast rozświetliły pomieszczenie. Gertruda Hunt go posłuchała. Huh.

234

Sean podał mi kota, po czym rozdzielił jego futro, by odsłonić obrożę. Niebieski pasek zdobiła mała metalowa plakietka, na niej z kolei znajdowały się dwie literki, wygrawerowane misterną kursywą.

S.N. Sebastien North?

KONIEC

235