I Colleen Hoover - Confess

COLLEEN HOOVER

„Confess”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 2

Wyznania, które przeczytasz w ramach tej książki, to prawdziwe historie, przysłane przez anonimowych czytelników. Ta powieść dedykowana jest dla wszystkich was, którzy odnaleźli w sobie odwagę, by się nimi podzielić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 3

CZĘŚĆ PIERWSZA

Tłumaczenie: marika1311

Strona 4

Prolog AUBURN

Przechodzę przez szpitalne drzwi, wiedząc, że robię to po raz ostatni. W windzie wciskam przycisk z liczbą trzy i obserwuję, jak po raz ostatni rozbłyska światłem. Drzwi otwierają się na trzecim piętrze, a ja uśmiecham się do pielęgniarki na dyżurze, po raz ostatni oglądając jej współczucie dla mnie. Mijam archiwum, kaplicę oraz pokój dla pracowników, wszystko po raz ostatni. Idę dalej przez korytarz, trzymając spojrzenie wysoko i zachowując odważne serce. Lekko pukam w drzwi i czekam, jak Adam po raz ostatni zaprosi mnie do środka. - Wejdź. – w jego głosie w jakiś sposób wciąż słychać nadzieję. Nie mam pojęcia, jak mu się to udaje. Jest na swoim łóżku, leży na plecach. Kiedy mnie widzi, uśmiecha się pocieszająco i unosi pościel, wskazując, bym usiadła obok niego. Oparcie na brzegu łóżka jest już opuszczone, więc wspinam się na nie, kładę dłonie na jego klatce piersiowej, a nasze nogi splątuję razem. Chowam twarz przy jego szyi, szukając jego ciepła, ale nie mogę go znaleźć. Zimny jest dziś. Porusza się, aż znajdujemy się w naszej zwykłej pozycji, z jego lewą ręką pode mną, a prawą na mnie, którymi przyciąga mnie do siebie. Tym razem trochę więcej czasu zajmuje mu zajęcie wygodnego miejsca, a ja zauważam, jak jego oddech przyśpiesza z najmniejszym ruchem, jaki wykonuje. Staram się nie zauważać tych rzeczy, ale to trudne. Jestem świadoma jego zwiększającego się osłabienia, nieco bledszej skóry i słabości w głosie. Każdego dnia, podczas czasu, który z nim spędzam, widzę, że jest coraz bardziej oddalony ode mnie i nie mogę nic na to poradzić. Nikt nie może nic zrobić, oprócz patrzenia, jak to się dzieje. Od sześciu miesięcy wiedzieliśmy, że to skończy się w ten sposób. Oczywiście, wszyscy modliliśmy się o cud, ale nie jest to ten rodzaj cudu, który zdarza się w prawdziwym życiu. Zamykam oczy, kiedy chłodne usta Adama przyciskają się do mojego czoła. Powiedziałam sobie, że nie będę płakać. Wiem, że to niemożliwe, ale przynajmniej mogę zrobić wszystko, co w mojej mocy, by próbować powstrzymać łzy. - Jestem taki smutny. – szepce. Jego słowa są tak nie na miejscu, a jednak mnie to pociesza. Oczywiście nie chcę, by tak się czuł, ale potrzebuję tego, by w tej chwili smucił się ze mną. - Ja też. W ciągu ostatnich kilku tygodni nasze wizyty były głównie wypełnione śmiechem i rozmowami, nieważne jak przymusowymi. Nie chcę, żeby dzisiejsza przebiegała w inny sposób, ale wiedząc, że to nasze ostatnie spotkanie, nie umiem znaleźć niczego, z czego mogłabym się śmiać. Lub o czym porozmawiać. Chcę po prostu leżeć z nim, płakać i krzyczeć, jakie to niesprawiedliwe, ale to tylko przyćmiłoby to wspomnienie. Kiedy lekarze w Portland powiedzieli, że nie mogą nic więcej dla niego zrobić, jego rodzice zdecydowali się przenieść go do szpitala w Dallas. Nie dlatego, że liczą na cud, ale dlatego, że ich Tłumaczenie: marika1311

Strona 5

cała rodzina mieszka w Teksasie i pomyśleli, że byłoby lepiej, gdyby był blisko swojego brata i każdego, kto go kocha. Adam przeniósł się do Portland z rodzicami tylko dwa miesiące przed tym, zanim zaczęliśmy się spotykać. Adam zgodził się na powrót do Teksasu tylko pod jednym warunkiem – że pozwolą mi jechać z nimi. Po kłótni oboje się na to zgodzili, kiedy Adam stwierdził, że to on umiera, więc powinien mieć prawo do dyktowania, z kim będzie i co się stanie, kiedy nadejdzie jego czas. To już pięć tygodni, odkąd jestem z nim w Dallas, a nasza dwójka nie ma już współczucia od obojga rodziców. Powiedziano mi, że natychmiast muszę wrócić do Portland, inaczej moi rodzice zostaną ukarani grzywną za moje niechodzenie do szkoły. Gdyby nie to, jego rodzice pozwoliliby mi tu zostać, ale ostatnie, czego moi rodzice w tej chwili potrzebują, to problemy prawne. Mój lot jest dzisiaj, a wyczerpaliśmy już wszystkie pomysły na to, jak mogę przekonać ich, że nie muszę lecieć tym lotem. Nie powiedziałam o tym Adamowi i nie mam takiego zamiaru, ale ostatniej nocy, po moich kilku zarzutach, jego matka, Lydia, w końcu wyraziła swoją prawdziwą opinię w tej sprawie. - Masz piętnaście lat, Auburn. Myślisz, że to, co do niego czujesz, jest prawdziwe, ale przejdzie ci w przeciągu miesiąca. Ci z nas, którzy kochali go od dnia jego narodzin, będą cierpieć po jego stracie aż do końca swoich dni. To z nimi on musi w tej chwili być. To dziwne uczucie, kiedy wiesz, że w wieku piętnastu lat usłyszałaś najostrzejsze słowa w swoim życiu. Nawet nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć. Jak piętnastoletnia dziewczyna może bronić swojej miłości, kiedy wszyscy są przeciwko temu? Nie da się bronić siebie w obliczu wieku i braku doświadczenia życiowego. I może mają rację. Może nie kochamy się w sposób, na jaki dorośli znają miłość, ale jesteśmy pewni jak cholera, że coś czujemy. I w tej chwili odczuwam to jako zbliżające się złamane serce. - Za ile masz lot? – pyta Adam, kiedy po raz ostatni opuszkami palców kreśli kółka na moim ramieniu. - Dwie godziny. Twoja matka i Trey czekają na mnie na dole. Mówi, że musimy wyjechać za dziesięć minut, żeby upewnić się, że zdążymy na czas. - Dziesięć minut. – powtarza cicho. – To nie wystarczająco dużo czasu, bym mógł podzielić się z tobą wszystkimi głębokimi mądrościami, na jakie wpadłem, leżąc na łożu śmierci. Będę potrzebował co najmniej piętnaście minut. Co najwyżej dwadzieścia. Śmieję się prawdopodobnie w najbardziej żałosny i smutny sposób w całym swoim życiu. Oboje słyszymy w nich rozpacz i Adam ściska mnie nieco mocniej, ale nie za bardzo. Nawet w porównaniu do wczoraj ma bardzo mało siły. Dłońmi gładzi moje włosy, a usta przyciska do moich włosów. - Chcę ci podziękować, Auburn. – mówi cicho. – Za wiele rzeczy. Ale przede wszystkim chcę ci podziękować za to, że jesteś tak wkurzona, jak ja. Ponownie się śmieję. Zawsze ma w zanadrzu jakieś żarty, nawet jeśli wie, że to jego ostatnie. - Musisz być bardziej szczegółowy, Adam, bo w tej chwili jestem wkurzona o całą masę cholernych rzeczy. Rozluźnia uścisk wokół mnie i z wielkim wysiłkiem przewraca się tak, że leżymy do siebie twarzą w twarz. Można by kłócić się o to, że jego oczy są brązowe, ale tak naprawdę nie są. Zieleń i brąz są ułożone warstwowo, ale nie mieszają się, tworząc najbardziej intensywną parę oczu, jakie kiedykolwiek patrzyły w moim kierunku. Oczy, które były jego najjaśniejszą częścią, a które teraz są pokonane przez jego przedwczesne przeznaczenie, które powoli zabiera z nich blask.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 6

- W szczególności mam na myśli to, że jesteś tak samo jak ja wkurzona na śmierć za to, że jest tak chciwym draniem. Ale myślę, że to dotyczy też naszych rodziców, którzy tego nie rozumieją. Za to, że nie pozwalają mi mieć tu jednej, jedynej rzeczy, której chcę. Ma rację. Zdecydowanie jestem wkurzona o obie te rzeczy. Ale przez ostatnich kilka dni rozmawialiśmy na ten temat wystarczającą ilość razy, by wiedzieć, że oni wygrali, a my przegraliśmy. Teraz chcę po prostu skupić się na nim i chłonąć każdą pozostałą część jego obecności, która wciąż tu jest. - Powiedziałeś, że jest wiele rzeczy, za jakie chcesz mi podziękować. Co jest następne? Uśmiecha się i unosi dłoń do mojej twarzy. Jego kciuk delikatnie dotyka moich warg i jednocześnie czuję, jak moje serce próbuje desperacko wyrwać się z piersi i zostać tutaj, podczas gdy moje puste ciało zostanie zmuszone do powrotu do Portland. - Chcę podziękować za to, że pozwoliłaś mi być twoim pierwszym. – mówi. – I za to, że jesteś moja. Jego uśmiech na krótko zamienia go z szesnastoletniego chłopca leżącego na łożu śmierci, w przystojnego, tętniącego życiem nastolatka, który myśli o chwili, kiedy pierwszy raz uprawialiśmy seks. Jego słowa i jego reakcja na własne słowa sprawia, że uśmiech zażenowania wypływa na mojej twarzy, kiedy myślami cofam się do tej nocy. To było przed tym, zanim wiedzieliśmy, że Adam wróci do Teksasu. W tamtym momencie znaliśmy rokowania i wciąż staraliśmy się to zaakceptować. Spędziliśmy wtedy cały wieczór, dyskutując o wszystkim, czego moglibyśmy doświadczyć, gdybyśmy mieli dla siebie całą wieczność. Podróżowanie, małżeństwo, dzieci (włącznie z ich imionami), wszystkie miejsca, w których byśmy mieszkali i, oczywiście, seks. Przewidywaliśmy, że mielibyśmy fenomenalne życie seksualne, gdybyśmy mieli na nie szansę. Wszyscy nasi przyjaciele by nam go zazdrościli. Kochalibyśmy się każdego ranka przed wyjściem do pracy i każdego wieczoru przed pójściem spać, a czasem w ciągu dnia. Śmialiśmy się z tego, ale rozmowa szybko ucichła, kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że nad tym jednym aspektem naszego związku wciąż mamy kontrolę. Co do wszystkiego innego nie mieliśmy prawa głosu, ale mogliśmy mieć tę jedną, prywatną rzecz, której śmierć nie mogłaby nam nigdy odebrać. Nawet tego nie przedyskutowaliśmy. Nie musieliśmy. Kiedy tylko na mnie spojrzał i zobaczył w moich oczach odbicie własnych myśli, zaczęliśmy się całować i nie przestawaliśmy. Całowaliśmy się, kiedy ściągaliśmy z siebie ubrania; całowaliśmy, kiedy się dotykaliśmy; całowaliśmy, kiedy oboje płakaliśmy. Całowaliśmy się, aż nie skończyliśmy, a nawet potem kontynuowaliśmy tę czynność, by uczcić to, że wygraliśmy chociaż tę jedną walkę przeciwko śmierci i czasu. I wciąż się całowaliśmy, kiedy po wszystkim trzymał mnie w ramionach i powiedział, że mnie kocha. A teraz całuje mnie i przytula zupełnie jak wtedy. Dłonią dotyka mojej szyi, a wargami rozchyla moje usta, co odczuwam jak posępne otwarcie listu pożegnalnego. - Auburn… - szepce w moje usta. – Tak bardzo cię kocham. Czuję swoje łzy w naszym pocałunku i nienawidzę siebie za to, że niszczę nasze pożegnanie swoją słabością. Odrywa się od moich ust i przykłada czoło do mojego. Walczę o więcej powietrza, niż potrzebuję, ale panika wkrada się w moje płuca, grzebiąc w mojej duszy i sprawiając, że ciężko mi myśleć. Smutek ciepłem rozlewa się w mojej klatce piersiowej, tworząc nieprzekraczalny nacisk zbliżający się do mojego serca. - Powiedz mi o sobie coś, czego nikt inny nie wie. – w jego głosie rozbrzmiewają jego własne łzy, kiedy patrzy na mnie z góry. – Coś, co mogę zatrzymać dla siebie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 7

Pyta mnie o to każdego dnia, a ja każdego dnia mówię mu coś, czego nigdy wcześniej nie powiedziałam na głos. Myślę, że to go pociesza, że wie o mnie rzeczy, których nikt inny nigdy nie usłyszy. Zamykam oczy i zastanawiam się, podczas gdy jego ręka przemierza te miejsca mojej skóry, do których może dosięgnąć. - Nigdy nikomu nie powiedziałam, co się dzieje w mojej głowie, kiedy zasypiam. Jego dłoń zatrzymuje się na moim ramieniu. - Co się dzieje w twojej głowie? Rozchylam powieki i spoglądam w jego oczy. - Myślę o ludziach, którzy mogliby umrzeć zamiast ciebie. Na początku nie reaguje, ale w końcu jego ręka wznawia ruch i przechodzi palcami przez długość mojego ramienia, aż do dłoni, gdzie sięga po moje palce, które splata ze swoimi. - Założę się, że nie zaszłaś zbyt daleko. Wymuszam na sobie lekki uśmiech i potrząsam głową. - Zaszłam. Naprawdę daleko. Czasem mówię każde imię, które znam, więc zaczynam mówić imiona ludzi, których nigdy nie poznałam osobiście. Czasami nawet je zmyślam. Adam wie, że nie mam tego na myśli, ale to, że to ode mnie usłyszy, sprawia, że lepiej się poczuje. Kciukiem wyciera łzy z mojego policzka, przez co ja się wkurzam, bo nawet dziesięciu minut nie mogłam zaczekać z płaczem. - Przykro mi, Adam. Naprawdę starałam się nie rozpłakać. Delikatnie otwiera oczy szerzej, kiedy odpowiada. - Jeśli wyszłabyś dziś z tego pokoju bez uronienia ani jednej łzy, to by mnie zniszczyło. Z tymi słowami przestaję ze sobą walczyć. Pięściami ściskam jego koszulkę i szlocham w jego pierś, kiedy on mnie przytula. Przez łzy staram się słuchać bicia jego serca, chcąc przekląć jego całe ciało za bycie takim słabym. - Tak bardzo cię kocham. – mówi bez tchu. W jego głosie słychać strach. – I będę kochał cię wiecznie. Nawet, gdy nie będę mógł. Zaczynam szlochać jeszcze bardziej. - Ja też będę cię wiecznie kochać. Nawet jeśli nie powinnam. Przytulamy się do siebie mocno, doświadczając smutku tak rozdzierającego, że ciężko z nim żyć. Mówię, że go kocham, bo musi o tym wiedzieć. Ponownie mu to mówię. Wciąż to powtarzam, więcej razy, niż kiedykolwiek powiedziałam to głośno. Za każdym razem, kiedy to mówię, on odpowiada mi tym samym. Mówimy to tak często, że już nie wiem, kto odpowiada komu, ale wciąż to powtarzamy, w kółko, aż do momentu, gdy jego brat, Trey, dotyka mojego ramienia i mówi mi, że musimy już iść. Wciąż to powtarzamy, kiedy całujemy się po raz ostatni. Wciąż to powtarzamy, kiedy się przytulamy. Wciąż to powtarzamy, kiedy znowu całujemy się po raz ostatni. Ja wciąż to powtarzam…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 8

Rozdział pierwszy AUBURN

Wiercę się na swoim miejscu, kiedy mówi mi, jaka jest jego stawka godzinowa. Nie ma mowy, żeby mogła sobie na to pozwolić, biorąc pod uwagę moje dochody. - Pracujesz na zasadzie ruchomej skali? – pytam go. Zmarszczki wokół jego ust stają się bardziej widoczne, kiedy próbuje nie marszczyć brwi. Składa ramiona na mahoniowym biurku i chwyta za swoje dłonie, pocierając o siebie kciukami. - Auburn, to, o co mnie prosisz, będzie kosztować. Bez jaj. Opiera się o krzesło, przyciągając ręce do swojej klatki piersiowej i kładąc je na brzuchu. - Prawnicy są jak wesela. Dostajesz to, za co płacisz. Nie mówię mu, jaka to potworna analogia. Zamiast tego spuszczam wzrok na jego wizytówkę w mojej dłoni. Jest bardzo polecanym prawnikiem i wiedziałam, że to będzie dużo kosztować, ale nie sądziłam, że aż tyle. Będę potrzebowała drugiej pracy. Może nawet trzeciej. A w zasadzie to będę musiała obrabować cholerny bank. - I nie ma gwarancji, że sędzia wyda wyrok na moją korzyść? - Mogę ci obiecać jedynie to, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by upewnić się, że sędzia wyda sprzyjający tobie wyrok. Zgodnie z dokumentami, które zostały złożone w Portland, musisz postawić się w trudnym położeniu. A to wymaga czasu. - Mam tylko czas. – mamroczę. – Wrócę tak szybko, jak tylko otrzymam pierwszą wypłatę. Umawia mnie na spotkanie przez swoją sekretarkę, po czym odsyła w moją stronę, z powrotem w upały Teksasu. Mieszkałam tu przez całe trzy tygodnie, a wszystko, co do tej pory zdążyłam pomyśleć, to: upał, wilgoć i samotność. Dorastałam w Portland, w Oregonie i założyłam, że spędzę tam resztę swojego życia. odwiedziłam Teksas raz, kiedy miałam piętnaście lat i chociaż nie była to przyjemna podróż, nie cofnęłabym z niej ani sekundy. W przeciwieństwie do tego momentu, kiedy oddałabym wszystko, by wrócić do Portland. Zakładam przeciwsłoneczne okulary i zaczynam zmierzać w kierunku swojego mieszkania. Życie w centrum miasta w Dallas w niczym nie przypomina życia w centrum Portland. Tam miałam przynajmniej dostęp do wszystkiego, co miasto ma do zaoferowania, w przyzwoitej odległości. Dallas rozpierzchnięte i rozległe, a wspominałam już o upałach? Boże, jak tu gorąco. I musiałam sprzedać samochód, żeby opłacić przeprowadzkę, więc mam wybór między transportem publicznym, a swoimi stopami, biorąc pod uwagę to, że jestem teraz skąpa, bym była w stanie pozwolić sobie na adwokata, z którym dopiero co się spotkałam. Nie mogę uwierzyć, że do tego doszło. Nawet nie zbudowałam sobie klienteli w salonie, w którym pracuję, więc na pewno będę musiała rozejrzeć się za drugą pracą. Po prostu nie mam pojęcia, kiedy znajdę czas, żeby gdzieś ją wcisnąć, dzięki nieobliczalnemu planowaniu Lydii. A skoro o niej mowa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 9

Wybieram jej numer i czekam, aż odbierze. Kiedy odzywa się poczta głosowa, rozważam, czy zostawić jej wiadomość czy po prostu zadzwonić później. Jestem pewna, że i tak kasuje swoje wiadomości, więc przerywam połączenie i wrzucam komórkę do torebki. Czuję, że rumieniec wstępuje mi na szyję i policzki, a pod powiekami czuję znajome ukłucie. To trzynasty raz, kiedy wracam do domu w swoim nowym mieście, zamieszkanym przez nieznajomych, ale jestem zdeterminowana, żeby sprawić, że to pierwszy raz, kiedy nie płaczę, docierając do drzwi. Moi sąsiedzi pewnie myślą, że jestem chora psychicznie. To po prostu taki długi spacer z pracy do domu. Długie spacery sprawiają, że zaczynam myśleć nad swoim życiem, a myślenie o nim powoduje u mnie łzy. Zatrzymuję się i spoglądam w szybę jednego z budynków, żeby sprawdzić, czy rozmazał mi się tusz. Patrzę na swoje odbicie i nie podoba mi się to, co widzę. Dziewczynę, która nienawidzi wyborów, których dokonała w swoim życiu. Dziewczynę, która nienawidzi swojej kariery. Dziewczynę, która tęskni za Portland. Dziewczynę, która desperacko potrzebuje drugiej pracy, a teraz też dziewczynę, która czyta tabliczkę POSZUKIWANA POMOC, którą właśnie zauważyła na szybie.

POSZUKIWANA POMOC ZAPUKAJ, BY ZŁOŻYĆ PODANIE.

Robię krok w tył i oceniam budynek, przed którym stoję; przechodzę obok niego codziennie w drodze do pracy, a nigdy nie zwróciłam na niego uwagi. Prawdopodobnie dlatego, że poranki spędzam, wisząc na telefonie, a popołudniami mam w oczach zbyt wiele łez, by zauważać otoczenie.

SPOWIEDŹ I tylko tyle jest napisane na kartce. To słowo sprawia, że zaczynam myśleć, iż może to być jakiś kościół, ale szybko odsuwam od siebie tę myśl, kiedy przyglądam się bliżej oknom na frontowej ścianie budynku. Są pokryte małymi skrawkami papieru, w różnych kolorach i kształtach, zakrywając widok tego, co jest w środku tak, że nie można nawet zerknąć. Wszystkie karteczki są pokryte słowami i zwrotami, pisanymi różnymi charakterami pisma. Podchodzę bliżej i czytam kilka z nich.

Każdego dnia jestem wdzięczna, że mój mąż i jego brat są do siebie tacy podobni. Oznacza to, że jest mniejsza szansa, że mąż się dowie, że syn nie jest jego dzieckiem. Przykładam zaciśniętą pięść do serca. Co to, do cholery, jest? Przenoszę wzrok na inną kartkę. Od czterech miesięcy nie rozmawiałem ze swoimi dziećmi. Dzwonią na święta i w moje urodziny, ale nigdy pomiędzy tymi okresami. Nie winię ich. Byłem okropnym ojcem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 10

Czytam kolejną. Skłamałam w swoim CV. Nie mam dyplomu. Przez pięć lat, w ciąg których pracuję dla swojego pracodawcy, nikt nigdy nie chciał go zobaczyć. Stoję z otwartymi oczami i rozdziawioną gębą, kiedy czytam wszystkie wyznania, do których mogę dotrzeć wzrokiem. Wciąż nie mam pojęcia, co to za budynek, ani nawet co mam myśleć o tych rzeczach wypisanych na karteczkach, ale czytanie ich daje mi w jakiś sposób poczucie normalności. Jeśli one wszystkie są prawdziwe, to może moje życie nie jest takie złe, jak mi się wydaje. Po nie mniej niż piętnastu minutach dotarłam do drugiego okna, przeczytałam większość wyznań na prawo od drzwi, kiedy te zaczynają się otwierać. Robię krok do tyłu, aby uniknąć uderzenia, a jednocześnie walczę z intensywną ochotą, żeby podejść do drzwi i zajrzeć do środka. Zza uchylonych drzwi sięga ręka i ściąga znak z napisem POSZUKIWANA POMOC. Słyszę, jak marker ślizga się po tabliczce, a ja wciąż stoję za drzwiami. Chcąc lepiej się przyjrzeć temu miejscu, czymkolwiek ono jest, zaczynam krok po kroku zbliżać się do drzwi, kiedy w tym samym momencie ręka z powrotem przyczepia tabliczkę na drzwi. POSZUKIWANA POMOC ZAPUKAJ, BY ZŁOŻYĆ PODANIE. ROZPACZLIWIE POTRZEBNA!!! ZAPUKAJ DO TYCH CHOLERNYCH DRZWI!!! Wybucham śmiechem, kiedy widzę zmiany dokonane na tabliczce. Może to jest przeznaczenie. Ja desperacko potrzebuję pracy, a ktokolwiek tam jest, równie desperacko potrzebuje pomocy. Drzwi otwierają się szerzej, a ja nagle jestem obserwowana przez parę oczu, która ma w sobie więcej odcieni zieleni, niż mogłabym znaleźć na poplamionej farbą koszuli mężczyzny. Ma czarne, grube włosy i używa oby dwóch dłoni, by odgarnąć je z czoła, przez co bardziej odsłania swoją twarz. Na początku szeroko otwiera oczy, które są pełne niepokoju, ale kiedy patrzy na mnie, wypuszcza z siebie westchnienie. To prawie tak, jakby uznał, że jestem dokładnie tu, gdzie powinnam być, a mu ulżyło, że w końcu tu jestem. Przez kilka sekund przygląda mi się, skoncentrowany. Przenoszę ciężar ciała na drugą nogę i odwracam wzrok. Nie dlatego, że czuję się niekomfortowo, ale dlatego, że sposób, w jaki mi się przygląda, jest dziwnie pocieszający. To prawdopodobnie pierwszy raz, odkąd ponownie jestem w Teksasie, kiedy czuję się mile widziana. - Jesteś tu, żeby mnie ocalić? – pyta, przyciągając moją uwagę z powrotem do swoich oczu. Uśmiecha się, przytrzymując otwarte drzwi łokciem. Ocenia mnie od stóp do głowy i nie mogę nic poradzić na zastanawianie się nad tym, o czym myśli. Spoglądam na znak z napisem POSZUKIWANA POMOC i przebiegam w myślach przez milion scenariuszy tego, co się może zdarzyć, jeśli odpowiem „tak” i pójdę za nim do budynku. Najgorszy z nich kończy się moją śmiercią. Niestety, nie jest to wystarczająco odstraszające, biorąc pod uwagę miesiąc, jaki przeżyłam. - To ty jesteś zatrudniającym? – pytam go.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 11

- Jeśli ty składasz podanie. Jego głos jest otwarcie przyjazny. Nie przywykłam do takiej sympatii i nie wiem, co z tym zrobić. - Mam parę pytań, zanim zgodzę się ci pomóc. – mówię, dumna z siebie, że nie jestem aż tak chętna do zabicia. Łapie tabliczkę i odrywa ją od okna. Rzuca ją do środka budynku, a plecami opiera się o drzwi, otwierając je tak szeroko, jak tylko się da i pokazując mi gestem, bym weszła do środka. - Nie mamy za bardzo czasu na pytania, ale jeśli to pomoże, obiecuję, że nie zgwałcę cię, nie zabiję ani nie będę torturował. Jego głos nadal brzmi przyjemnie, pomimo doboru słów. Jego uśmiech odsłania dwa zęby prawie idealnych zębów i lekko krzywego, przedniego, lewego siekacza. Ale ta mała wada w jego uśmiechu to w rzeczywistości moja ulubiona część w nim. To i jego całkowite zlekceważenie moich pytań. Nienawidzę pytań. Może nie będzie to taka zła praca. Wzdycham i wchodzę za nim do wnętrza budynku. - W co ja się pakuję? – mamroczę pod nosem. - W coś, z czego nie będziesz chciała rezygnować. – mówi. Drzwi zamykają się za nami, blokując dostęp naturalnego światła do pomieszczenia. Nie byłoby tak źle, gdyby w środku były wewnętrzne światła, ale ich nie ma. Widać tylko słaby blask pochodzący z czegoś, co wygląda na korytarz, drugiej stronie pokoju. Jak tylko rytm mojego serca zaczyna informować mnie o tym, jak głupia byłam, wchodząc do budynku z nieznajomym, światła zaczynają buczeć i z migotaniem się zapalają. - Przepraszam. – jego głos jest blisko, więc okręcam się na pięcie w tym samym momencie, kiedy pierwsze z fluorescencyjnych świateł osiąga swoją pełną moc. – Zazwyczaj nie pracuję w tej części studia, więc nie zapalam tu świateł, żeby oszczędzać energię. Teraz, kiedy cały obszar jest już oświetlony, powoli rozglądam się po całym pomieszczeniu. Ściany są w utrzymane w kolorze surowej bieli, a na nich wiszą różne obrazy. Nie mogę im się zbyt dobrze przyjrzeć, bo są w odległości kilku metrów ode mnie. - To jakaś galeria sztuki? Zaczyna się śmiać, co jest trochę niezwykłe, więc obracam się w jego kierunku. Patrzy na mnie z ciekawością, spod przymrużonych powiek. - Nie zachodziłbym tak daleko, nazywając to galerią sztuki. – odwraca się i zamyka frontowe drzwi, następnie przechodzi obok mnie. – Jaki nosisz rozmiar? Idzie przez rozległy pokój, kierując się w stronę korytarza. Wciąż nie wiem, dlaczego tu jestem, ale fakt, że pyta o mój rozmiar, sprawia, że jestem trochę bardziej zainteresowana niż byłam dwie minuty temu. Zastanawia się, do jakiego rozmiaru trumny się zmieszczę? Jakie kajdanki będą pasować na moje nadgarstki? No dobra, może trochę bardziej niż bardzo. - Co masz na myśli? Rozmiar ubrania? Robi dziwną minę, a idąc tyłem nadal podąża w stronę korytarza. - Tak, właśnie tak. Nie możesz dziś tego nosić. – mówi, wskazując na moje jeansy i bluzkę. Pokazuje mi gestem, bym za nim poszła, kiedy odwraca się, żeby wspiąć się na schody prowadzące do pomieszczenia znajdującego się nad nami. Może i mam słabość do jego uroczego, zakrzywionego siekacza, ale pójście za nieznajomym w miejsce, w którym nigdy nie byłam, to prawdopodobnie ten moment, w którym powinnam postawić sobie granicę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 12

- Czekaj. – mówię, zatrzymując się u dołu schodów. – Możesz przynajmniej nakreślić mniej więcej, co się teraz dzieje? Bo zaczynam już siebie krytykować za idiotyczną decyzję, by zaufać kompletnemu nieznajomemu. Zerka nad swoim ramieniem w kierunku tego, do czegokolwiek prowadzą te schody, a potem przenosi wzrok na mnie. Wzdycha z irytacją, zanim zaczyna schodzić kilka stopni w dół. Siada przede mną. Opiera łokcie na kolanach i pochyla się trochę do przodu, uśmiechając się spokojnie. - Nazywam się Owen Gentry. Jestem artystą, a to jest moje studio. Mam pokaz za mniej niż godzinę, potrzebuję kogoś do obsługi wszystkich transakcji, a moja dziewczyna zerwała ze mną w zeszłym tygodniu. Artysta. Pokaz. Mniej niż godzina? A dziewczyna? Tego nie zamierzam dotykać. Przenoszę ciężar ciała na drugą stopę, jeszcze raz zerkam na studio za sobą, po czym wracam do niego wzrokiem. - Przejdę przez jakieś szkolenie? - Wiesz, jak korzystać z kalkulatora? Przewracam oczami. - Tak. - Uznaj to za szkolenie. Potrzebuję cię tylko na co najwyżej dwie godziny, dam ci za to dwieście dolców i będziesz mogła iść w swoją stronę. Dwie godziny. Dwieście dolców. Coś tu nie pasuje. - Gdzie jest haczyk? - Nie ma haczyka. - To dlaczego potrzebujesz pomocy, jeżeli płacić sto dolarów za godzinę? Tu musi być jakiś haczyk. Tu powinno się roić od potencjalnych kandydatów. Owen pociera dłonią szczękę, od jednego końca do drugiego, jakby próbował wycisnąć z niej napięcie. - Moja dziewczyna nie wspomniała o tym, że rzuca też pracę, kiedy ze mną zrywała. Zadzwoniłem do niej, kiedy dwie godziny temu nie przyszła, by mi pomóc. To tak jakby zatrudnienie w ostatniej chwili. Może po prostu byłaś w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie. – wstaje i odwraca się. Ja nie ruszam się ze swojego miejsca u dołu schodów. - Zatrudniłeś swoją dziewczynę? To nigdy nie kończy się dobrze. - Moja pracownica stała się moją dziewczyną. To nawet gorsze. – zatrzymuje się na szczycie schodów i zerka na mnie. – Jak masz na imię? - Auburn.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 13

Przenosi wzrok na moje włosy, co jest zrozumiałe. Każdy zakłada, że zostałam tak nazwana przez ich kolor1, ale w najlepszym wypadku ich odcień to truskawkowy blond. Jeśli się uprzeć, można by je nazwać rudymi. - A co dalej? - Mason Reed. Owen powoli przechyla głowę w kierunku sufitu i jednocześnie wypuszcza z siebie powietrze. Śledzę jego wzrok i tak jak on przenoszę spojrzenie na sufit, ale nie ma tam nic prócz białych płyt. Unosi prawą dłoń i dotyka swojego czoła, klatki piersiowej, a potem oby dwóch ramion. Znak krzyża świętego. Co on do cholery robi? Modli się? Spogląda na mnie, uśmiechnięty. - Twoje drugie imię naprawdę brzmi Mason? Kiwam potwierdzająco głową. Z tego, co wiem, to „Mason” nie jest dziwnym, drugim imieniem, więc nie mam pojęcia, dlaczego podejmuje religijne rytuały. - Mamy to samo drugie imię. – mówi. Przyglądam mu się w milczeniu, pozwalając sobie na rozważanie prawdopodobieństwa jego odpowiedzi. - Mówisz poważnie? Kiwa niedbale głową, a z tylnej kieszeni spodni wyciąga portfel. Jeszcze raz schodzi po schodach i podaje mi swoje prawo jazdy. Oglądam je, upewniając się, że mówi prawdę. Zaciskam usta i oddaję mu dokument. OMG. Próbuję stłumić śmiech, ale to ciężkie, więc zakrywam usta dłonią, mając nadzieję, że robię to w miarę dyskretnie. Z powrotem wsuwa portfel do tylnej kieszeni. Unosi brew, przyglądając mi się podejrzliwie. - Jesteś aż taka bystra? Teraz już moje ramiona drżą od stłumionego śmiechu. Ale mi go żal. Przewraca oczami i w sposobie, jaki próbuje ukryć własny uśmiech, widać lekkie zażenowanie. Kieruje się w górę po stopniach znacznie mniej pewny siebie, niż chwilę temu. - Właśnie dlatego nigdy nikomu nie mówię, jak mam na drugie imię. – mamrocze pod nosem. Czuję się winna, że tak mnie to bawi, ale jego pokora daje mi w końcu odwagę na to, by wspiąć się za nim po stopniach. - Twoje inicjały to naprawdę OMG2? – pytam, przygryzając wewnętrzną stronę policzka, próbując się nie uśmiechać, bo nie chcę, by to zobaczył. Docieram na szczyt schodów, a on ignoruje mnie, podchodząc prosto do komody. Otwiera szufladę i zaczyna w niej grzebać, więc korzystam z możliwości rozejrzenia się po ogromnym pomieszczeniu. W odległym kącie stoi wielkie łóżko, prawdopodobnie królewskie. Po przeciwnej stronie jest w pełni wyposażona kuchnia. Z obu jej stron znajdują się drzwi, prowadzące do innych pokojów.

1 2

Auburn to po angielsku „kasztanowy”, w odniesieniu do koloru włosów. OMG = oh my God = o mój Boże

Tłumaczenie: marika1311

Strona 14

Jestem w jego mieszkaniu. Odwraca się i rzuca mi coś czarnego. Łapię rzecz i rozwijam ją, a moim oczom ukazuje się spódnica. - To powinno pasować. Wygląda na to, że ty i zdrajczyni macie ten sam rozmiar. – podchodzi do szafy i z wieszaka ściąga białą koszulę. – Sprawdź, jak to będzie wyglądać. Twoje buty są w porządku. Biorę od niego koszulę i zerkam w kierunku drzwi. - Łazienka? Wskazuje na te po lewej. - A co, jeśli nie będą pasować? – pytam, zmartwiona, że prawdopodobnie nie będzie chciał skorzystać z mojej pomocy, jeśli nie będę wyglądać profesjonalnie. Dwieście dolców piechotą nie chodzi. - Jeśli nie będą pasować, to spalimy je razem z wszystkimi innymi rzeczami, które tu zostawiła. Śmieję się i ruszam w stronę łazienki. Kiedy znajduję się już w środku, nie zwracam zbytniej uwagi na łazienkę samą w sobie, tylko od razu zaczynam zmieniać swoje ciuchy na ubrania, które mi dał. Na szczęście, pasują idealnie. Oglądam siebie w długim, pionowym lustrze i krzywię się na widok swoich włosów, które wyglądają strasznie. Nie mam prawa nazywać się kosmetologiem. Nie dotykałam ich, odkąd rano wyszłam z mieszkania, więc na szybko je poprawiam i używając jednego z grzebieni Owena, ściągam je w kok. Składam ubrania, które przed chwilą ściągnęłam i układam je na blacie. Kiedy wychodzę z łazienki, Owen stoi w kuchni i nalewa dwa kieliszki wina. Rozważam, czy powinnam mu powiedzieć, że jestem zaledwie o kilka tygodni do dnia, w którym będę mogła legalnie pić alkohol, ale w tej chwili moje nerwy wołają o wino. - Pasuje. – mówię, idąc ku niemu. Unosi wzrok i gapi się na moją koszulę o wiele za długo, niż wystarczyłoby czasu na stwierdzenie, czy ubranie rzeczywiście dobrze leży. Odchrząka i kieruje spojrzenie z powrotem na wino, które nalewa. - Na tobie wygląda lepiej. Wślizguję się na stołek, walcząc z tym, żeby ukryć uśmiech. Minęło trochę czasu, odkąd ktoś mnie komplementował i już zapomniałam, jakie to dobre uczucie. - Wcale tak nie myślisz. Jesteś po prostu rozgoryczony po rozstaniu. Popycha w moją stronę kieliszek z winem. - Nie jestem rozgoryczony, ulżyło mi. I zdecydowanie miałem to na myśli. – unosi swój kieliszek, więc ja robię to samo ze swoim. – Za byłe dziewczyny i nowych pracowników. Śmieję się, kiedy nasze kieliszki uderzają o siebie z brzdękiem. - Lepsze to, niż za byłych pracowników i nowe dziewczyny. Zatrzymuje dłoń z kieliszkiem przed ustami i patrzy, jak ja biorę łyk, wtedy wyszczerza zęby w uśmiechu i w końcu sam też trochę upija. Jak tylko odstawiam szklankę na blat, coś miękkiego ociera się o moją nogę. Moja pierwsza reakcja jest taka, żeby krzyknąć i dokładnie to robię. Lub też hałas, który wychodzi z moich ust, bardziej przypomina skowyt. Tak czy inaczej, unoszę obie nogi w powietrze i zerkam na dół, żeby zobaczyć długowłosego, czarnego kota, ocierającego się o stołek, na którym siedzę. Natychmiast opuszczam nogi i pochylam się, by zabrać kota. Nie wiem dlaczego, ale wiedza, że ten facet ma kota, nawet bardziej łagodzi mój dyskomfort. Nie wydaje mi się, że ktoś, kto mógłby Tłumaczenie: marika1311

Strona 15

być niebezpieczny, mógłby mieć zwierzaka. Wiem, że to nie jest najlepszy sposób na usprawiedliwienie przebywania w mieszkaniu obcej mi osoby, ale przez to czuję się lepiej. - Jak się nazywa twój kot? Owen pochyla się i przebiega palcami po grzywie zwierzęcia. - Owen. Natychmiast zaczynam się śmiać z żartu, ale on pozostaje spokoju. Milknę na kilka sekund, czekając, aż on zacznie się śmiać, ale nie robi tego. - Nazwałeś kota swoim imieniem? Serio? Unosi na mnie wzrok, a kącik jego ust unosi się w najlżejszym z uśmiechów. Wzrusza ramionami, niemal wstydliwie. - Ona przypomina mi samego siebie. Ponownie wybucham śmiechem. - Ona? To dziewczynka? I nazwałeś ją Owen? Przenosi spojrzenie na swoje zwierzę i nadal ją głaska, chociaż nadal leży na moich nogach. - Shh – mruczy cicho – może cię zrozumieć. Nie wzbudzaj w niej kompleksów. Zupełnie jakby na potwierdzenie jego słów, że ona faktycznie może rozumieć, że nabijam się z jej imienia, wyskakuje z moich rąk i ląduje na podłodze. Znika za barem, a ja zmuszam się do zdarcia uśmiechu z mojej twarzy. Podoba mi się to, że nazwał swoim imieniem kota płci żeńskiej. Kto tak robi? Opieram się o blat i opieram podbródek o dłonie. - Więc, do czego dziś mnie potrzebujesz, OMG? Owen potrząsa głową i łapie butelkę z winem, po czym chowa ją w lodówce. -Możesz zacząć od tego, że nigdy już nie zwrócisz się do mnie moimi inicjałami. Jeśli się na to zgodzisz, w skrócie opowiem ci, co się będzie działo. Powinnam czuć się źle, ale on wydaje się być rozbawiony. - Przede wszystkim – pochyla się nad barem – ile masz lat? - Niewystarczająco, by pić wino. – odpowiadam, biorąc kolejny łyk. - Ups. – mówi sucho. – Czym się zajmujesz? Uczysz się? – podobnie jak ja, opiera podbródek o dłonie i czeka na moją odpowiedź. - Jak te pytania mają mnie przygotować na dzisiejszą pracę? Posyła mi uśmiech. Ten gest jest wyjątkowo miły, kiedy towarzyszy mu popijanie kilku łyków wina. Kiwa głową i wstaje. Bierze kieliszek z mojej dłoni i ustawia go na blacie. - Chodź za mną, Auburn Mason Reed. Robię to, o co prosi, bo za sto dolarów na godzinę zrobię prawie wszystko. Prawie. Kiedy schodzimy po schodach i docieramy na parter, on staje na środku pomieszczenia i unosi ręce, rysując nimi pełen okrąg w powietrzu. Podążam za jego wzrokiem po pokoju, chłonąc jego ogrom. Każde światło skupia się na obrazach ozdabiających śnieżnobiałe ściany, skupiając uwagę tylko i wyłącznie na sztuce, na niczym innym. Cóż, właściwie to nie ma tu nic innego. Tylko białe ściany, od podłogi do sufitu, oraz obrazy. To zarówno proste, jak i przytłaczające.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 16

- To jest moje studio. – przerywa i wskazuje na obrazy. – To jest sztuka. – teraz wskazuje na kontuar po drugiej stronie pomieszczenia. – A tutaj będziesz spędzać większość czasu. Ja zajmę się pokojem, a ty będziesz wbijać na kasę fiskalną zakupy. I to by było na tyle. – wyjaśnia to tak zwyczajnie, jakby każdy był zdolny do stworzenia czegoś takiej wielkości. Opiera dłonie na biodrach i czeka, aż wszystko przyswoję. Mruży powieki i lekko spuszcza głowę, zanim się odwraca. - Dwadzieścia jeden. Mówi to tak, jakby jego wiek go zawstydzał. To prawie tak, jakby mu się nie podobało to, że jest tak młody, a już ma zadatki na dobrą karierę. Powiedziałabym, że jest o wiele starszy. Jego oczy nie wyglądają na oczy dwudziestojednolatka. Są ciemne i głębokie, a ja czuję nagłą potrzebę, by zanurkować w ich głębi, żebym mogła zobaczyć wszystko to, co on widział. Odwracam wzrok i skupiam uwagę na sztuce. Idę w stronę obrazu, który wisi najbliżej mnie, z każdym krokiem będąc coraz bardziej i bardziej świadomą talentu stojącego za posunięciami pędzla. Kiedy do niego docieram, wciągam gwałtownie powietrze.

W jakiś sposób jest jednocześnie smutne, piękne i zapierające dech w piersiach. Obraz przedstawia kobietę, która wydaje się być otoczona zarówno miłością i wstydem, jak i każdą emocją między nimi. - Czego używasz poza akrylami? – pytam, podchodząc bliżej. Przebiegam palcami po płótnie i słyszę jego kroki za sobą. Zatrzymuje się obok mnie, ale nie mogę oderwać wzroku od kobiety na wystarczająco długi czas, by na niego spojrzeć. - Używam różnych środków, od akryli do farb w spreju. To zależy od obrazu. Mój wzrok opada na kartkę papieru przyklejoną to ściany tuż obok. Czytam słowa napisane w poprzek. Tłumaczenie: marika1311

Strona 17

Czasem zastanawiam się, czy bycie martwą byłoby łatwiejsze, niż bycie jego matką. Dotykam kartki, po czym wracam wzrokiem do obrazu. - Spowiedź? – kiedy się odwracam i staję do niego twarzą w twarz, po jego figlarnym uśmiechu nie ma już śladu. Ramiona ma ciasno skrzyżowane na piersi. Patrzy na mnie tak, jakby denerwował się moją reakcją. - Tak. – odpowiada po prostu. Zerkam w kierunku okna – całe pokryte jest karteczkami. Przesuwam wzrokiem po całym pomieszczeniu i zauważam, że obok każdego obrazu na ścianie jest przyklejona kartka. - Wszystkie są wyznaniami. – mówię z podziwem. – Są prawdziwe? Napisali je ludzie, których znasz? Potrząsa przecząco głową i wskazuje na frontowe drzwi. - Wszystkie są anonimowe. Ludzie wsuwają swoje wyznania przez szparę w drzwiach, a ja korzystam z niektórych z nich jako inspiracji do sztuki. Podchodzę do kolejnego obrazu i od razu spoglądam na karteczkę, bez uprzedniego oglądania interpretacji Owena na płótnie. Nigdy nie pozwolę nikomu zobaczyć się bez makijażu. Najbardziej obawiam się tego, jak będę wyglądać na swoim pogrzebie. Jestem prawie pewna, że zostanę skremowana, bo moja niepewność sięga tak głęboko, że będzie się za mną ciągnąć w życiu pozagrobowym. Dziękuję ci za to, Matko. Natychmiast przenoszę uwagę na obraz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 18

- To jest niesamowite. – szepcę, okręcając się dookoła, by dojrzeć więcej tego, co stworzył Owen. Podchodzę do okna zaklejonego karteczkami i odnajduję jedną, zapisaną czerwonym atramentem i podkreśloną. Boję się, że nigdy nie przestanę porównywać mojego teraźniejszego życia bez niego z momentami, kiedy z nim byłam. Nie jestem pewna, czy bardziej jestem zafascynowana wyznaniami, sztuką czy faktem, że mogę się odnieść do wszystkiego tutaj. Jestem bardzo zamkniętą osobą. Rzadko dzielę się z kimkolwiek moimi prawdziwymi myślami, niezależnie od tego, jak pomocne mogłoby to być. Widząc te wszystkie sekrety i wiedząc, że to bardziej niż prawdopodobne, że ci ludzie nigdy z nikim się nimi nie podzielili i tego nie zrobią, sprawia, że w pewnym sensie czuję z nimi więź. Poczucie przynależności. W pewnym sensie, studio i wyznania przypominają mi o Adamie. - Powiedz mi o sobie coś, czego nikt inny nie wie. Coś, co mogę zatrzymać dla siebie. Nie cierpię tego, jak zawsze wplatam Adama do wszystkiego, co widzę i robię. Zastanawiam się, czy to kiedykolwiek minie. Minęło pięć lat, odkąd ostatni raz go widziałam. Pięć lat, odkąd zmarł. Pięć lat, a ja zastanawiam się, tak jak ktoś z wyznania przede mną, czy już zawsze będę porównywać swoje życie z nim do życia bez niego. I zastanawiam się, czy kiedykolwiek nie będę rozczarowana.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 19

Rozdział drugi OWEN

Ona tu jest. Właśnie tu, stoi w moim studiu i ogląda moje obrazy. Nigdy nie sądziłem, że jeszcze ją zobaczę. Byłem tak przekonany, że szanse na to, że nasze ścieżki ponownie się przetkną, są nikłe, że nawet nie pamiętam, kiedy ostatni raz o niej myślałem. Ale oto ona, stojąca przede mną. Chcę zapytać, czy mnie pamięta, ale wiem, że tak nie jest. Jak mogłaby, skoro nigdy nie zamieniliśmy ze sobą nawet słowa? Chociaż ja ją pamiętam. Pamiętam dźwięk jej śmiechu, jej głosu, jej włosy, nawet jeśli kiedyś były o wiele krótsze. I mimo, że czułem się wtedy, jakbym ją znał, to nigdy tak naprawdę nie przyjrzałem się dobrze jej twarzy. A teraz, kiedy przyglądam się jej z bliska, muszę się pilnować, by za bardzo się nie wgapiać. Nie przez jej niezaprzeczalne piękno, ale przez to, że z bliska wygląda dokładnie tak, jak to sobie wyobrażałem. Kiedyś próbowałem ją namalować, ale nie mogłem sobie przypomnieć wystarczająco dużo szczegółów, by to skończyć. Mam wrażenie, że po dzisiejszym wieczorze znowu mogę spróbować. I już teraz wiem, że nazwę ten obraz Więcej niż raz. Przenosi spojrzenie na inny obraz, a ja odwracam wzrok, zanim przyłapie mnie na tym, że się na nią gapię. Nie chcę, żeby stało się zbyt oczywiste to, że staram się rozgryźć, jakie kolory zmieszać, żeby stworzyć niepowtarzalny kolor jej skóry oraz czy namalowałbym ją z włosami związanymi, czy może rozpuszczonymi. Jest tak wiele rzeczy, które powinienem w tej chwili robić, zamiast patrzenia się na nią. Co powinienem robić? Wziąć prysznic. Przebrać się. Przygotować się na przybycie wszystkich ludzi, którzy pojawią się tutaj w przeciągu godziny. - Muszę się szybko wykąpać. – mówię. Auburn odwraca się, szybko, jakbym ją zaskoczył. – Czuj się swobodnie w rozglądaniu się tutaj. Kiedy skończę, zajmę się wszystkim innym. To nie potrwa długo. Kiwa głową i uśmiecha się, a ja po raz pierwszy myślę: jaka Hannah? Hannah – ostatnia dziewczyna, którą zatrudniłem, by mi pomagała. Hannah – dziewczyna, która nie mogła poradzić sobie z tym, że była druga w moim życiu. Hannah – dziewczyna, która zerwała ze mną w zeszłym tygodniu. Mam nadzieję, że Auburn nie jest jak Hannah. Było tak wiele rzeczy, które mi się w niej nie podobały, a tak przecież nie powinno być. Hannah rozczarowywała mnie, kiedy się odzywała, dlatego też dużo czasu spędzaliśmy w ciszy. I zawsze, zawsze przywiązywała wagę do tego, by mówić swoje imię – które, jeśli przeliteruje się je od tyłu, brzmi tak samo. - Palindrom3. – stwierdziłem, kiedy pierwszy raz powiedziała swoje imię. Spojrzała na mnie zakłopotana i wtedy już wiedziałem, że nigdy jej nie pokocham. Co za zmarnowanie palindromu. Ale już teraz mogę powiedzieć, że Auburn nie jest jak ona. W jej oczach widzę głębokie warstwy. Widzę sposób, w jaki moja sztuka ją porusza, kiedy skupia się tylko na niej i ignoruje

3

Wyrażenie lub wyraz, który – czytany od końca – brzmi tak samo, np. kajak

Tłumaczenie: marika1311

Strona 20

wszystko dookoła niej. Mam nadzieję, że w ogóle nie jest jak Hannah. Już teraz wygląda w jej ciuchach lepiej niż ona sama. Wchodzę do łazienki, patrzę na jej ciuchy pozostawione na blacie i momentalnie chcę je wziąć i jej zanieść. Chcę powiedzieć, że to nieważne, że chcę, by nosiła dziś swoje własne ciuchy, a nie ubrania Hannah. Chcę, żeby była sobą i czuła się komfortowo, ale moi klienci są zamożni, elitarni i spodziewają się czarnych spódnic i białych koszul. Nie niebieskich jeansów ani różowej (to różowy czy czerwony?) bluzki, która sprawia, że myślę o pani Dennis, mojej nauczycielki sztuki w liceum. Pani Dennis kochała sztukę. Kochała także artystów. I pewnego dnia, widząc, jak bardzo utalentowany jestem, kochała i mnie. Jej koszulka była różowa lub czerwona – a może taka i taka? – tamtego dnia, i pamiętam, że spojrzałem na koszulkę Auburn, bo jaka pani Dennis? Nie była palindromem, ale jej nazwisko czytane od końca też bardzo pasowało, bo Dennis = Sinned4, a mniej więcej to robiliśmy. Grzeszyliśmy przez całą godzinę. Ona o wiele bardziej niż ja. Nie myślcie, że to wyznanie nie zamieniło się w obraz. To była pierwsza rzecz, którą sprzedałem. Nazwałem to Zgrzeszyła ze mną. Alleluja! Ale niestety, nie chcę myśleć o liceum, pani Dennis lub Palindromowej Hannah, bo to wszystko jest przeszłością, a teraz znajduję się w teraźniejszości, a Auburn… w jakiś sposób należy do oby dwóch. Byłaby w szoku, gdyby wiedziała, jak wiele z jej przeszłości miało wpływ na moją teraźniejszość, co jest powodem, dla którego nie podzielę się z nią prawdą. Niektóre sekrety nigdy nie powinny przekształcić się w wyznania. Wiem to lepiej, niż ktokolwiek inny. Kiedy schodzę z powrotem na dół, Auburn stoi jak wrośnięta w ziemię, nieruchoma, przy obrazie, który zatytułowałem Nie istniejesz, Boże. A jeśli tak, to powinieneś się wstydzić. Oczywiście to nie ja wymyśliłem tę nazwę. Nigdy ich nie wymyślam. Wszystkie są anonimowymi wyznaniami, które zainspirowały mnie do ich namalowania. Nie wiem dlaczego, ale to konkretne natchnęło mnie do namalowania mojej matki. Nie takiej, jaką ją pamiętam, ale taką, jaką ją sobie wyobrażałem, jak wyglądała w moim wieku. A te słowa nie przypomniały mi o niej przez jej religijne poglądy. Przypomniały mi po prostu o tym, jak się czułem w miesiącach po jej śmierci.

4

Sinned (ang.) – zgrzeszyć

Tłumaczenie: marika1311

Strona 21

Nie jestem pewny, czy Auburn wierzy w Boga, ale coś w tym obrazie do niej przemówiło. Łza stacza się po jej policzku i przesuwa się powoli w kierunku szczęki. Słyszy mnie, lub może widzi, że za nią stoję, bo ociera policzek wierzchem dłoni i bierze oddech. Wydaje się zawstydzona tym, że poczuła jakąś więź z tym konkretnym dziełem. Albo po prostu poczuła się zażenowana tym, że ja to zobaczyłem. Zamiast pytać ją, co myśli o tym obrazie albo dlaczego płacze, po prostu gapię się na niego razem z nią. Mam go przez ponad rok, a dopiero wczoraj zdecydowałem o tym, żeby go dzisiaj pokazać. Zazwyczaj nie trzymam ich tak długo, ale z powodów, których nie rozumiem, ten było mi ciężej oddać od całej reszty. Wszystkie ciężko oddać, ale niektóre ciężej. Może boję się, że kiedy już opuszczą moje ręce, obrazy będą niezrozumiane. Niedocenione. - To był szybki prysznic. – mówi ona. Próbuje zmienić temat, mimo że nie rozmawialiśmy. Oboje wiemy, że chociaż byliśmy cicho, to przez ostatnie kilka minut tematem były jej łzy i co je wywołało i dlaczego tak bardzo to ci się podoba, Auburn? - Biorę szybkie prysznice. – odpowiadam i od razu zdaję sobie sprawę, że moja odpowiedź nie jest imponująca, a dlaczego w ogóle staram się taki być? Odwracam się i staję do niej twarzą w twarz, a ona robi to samo, a przedtem wbija wzrok w stopy, bo wciąż jest zakłopotana tym, że widziałem, że poczuła połączenie z moją sztuką. Uwielbiam to, że najpierw spojrzała na swoje stopy, bo uwielbiam to, że jest zawstydzona. Aby być zawstydzonym, człowiek musi się przejmować opinią innych ludzi. To oznacza, że zależy jej na mojej opinii, nawet jeśli tylko w małym stopniu. I podoba mi się to, bo oczywiste jest, że ja się przejmuję jej opinią na swój temat oraz potajemnie mam nadzieję, że nie zrobi ani nie powie niczego, co przypomni mi o Palindromowej Hannah. Obraca się powoli, a ja staram się wymyślić coś bardziej imponującego, żebym mógł jej to powiedzieć. Chociaż nie mam na to wystarczająco dużo czasu, bo spogląda mi w oczy i wygląda tak, jakby miała nadzieję, że to ja jestem ten pewny siebie i to ja się pierwszy odezwę. Zrobię to, chociaż nie sądzę, by pewność siebie miała z tym coś wspólnego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 22

Zerkam w dół na swój nadgarstek, żeby sprawdzić godzinę – przecież ja nawet nie noszę zegarka – i szybko drapię się po nieistniejącym swędzącym miejscu, żeby nie wyglądać na kogoś niepewnego siebie. - Otwieramy za piętnaście minut, więc powinienem wyjaśnić, jak to działa. Wypuszcza z siebie oddech, wyglądając na bardziej zrelaksowaną i zadowoloną niż była, zanim to zdanie opuściło moje usta. - Brzmi dobrze. – odpowiada. Podchodzę do Nie istniejesz, Boże i wskazuję palcem na kartkę przyklejoną do ściany. - Wyznania są także tytułami obrazów. Ceny są napisane na odwrocie. Wszystko, co musisz robić, to nabić to na kasę, dać im do wypełnienia kartę dostawy na dostarczenie obrazu i dołączyć do tej karty wyznanie na kartce, żebym wiedział, gdzie je wysłać. Kiwa głową, patrząc na wyznanie. Chce je przeczytać, więc ściągam je ze ściany i jej wręczam. Patrzę, jak po raz kolejny je czyta. - Myślisz, że ludzie kupują swoje wyznania? Wiem, że tak robią. Kilka osób mi się do tego przyznało. - Tak, ale wolę tego nie wiedzieć. Patrzy na mnie tak, jakbym był szalony, ale jest w tym domieszka fascynacji, więc się nie czepiam. - Dlaczego nie chcesz wiedzieć? Wzruszam ramionami, a jej wzrok na nie opada i może z ociąganiem przesuwa się po mojej szyi. To sprawia, że się zastanawiam nad tym, co sobie myśli, kiedy patrzy na mnie w ten sposób. - Wiesz, jak to jest, kiedy słyszysz jakiś zespół w radiu i masz w swojej głowie własne spojrzenie na nich? – pytam ją. – Ale potem widzisz ich zdjęcie lub teledysk i okazuje się, że to w ogóle nie pasuje do twojej wizji? Niekoniecznie w dobry lub zły sposób, po prostu jest inaczej, niż to sobie wyobrażałaś? Kiwa głową w zrozumieniu. - Tak ja się czuję, kiedy kończę obraz i ktoś mi mówi, że to jego wyznanie mnie zainspirowało. Kiedy maluję, tworzę w głowie historie o tym, co natchnęło kogoś do spisania swojego wyznania i kim on jest. Ale kiedy dowiaduję się, że obraz, jaki miałem w głowie podczas malowania nie pasuje do rzeczywistej osoby stojącej przede mną, to w jakiś sposób to unieważnia dla mnie sztukę. Uśmiecha się i ponownie spuszcza wzrok na stopy. - Jest taka piosenka zatytułowana „Hold On”, zespołu Alabama Shakes. – mówi, wyjaśniając powód, przez który jej policzki zaczerwieniły się. – Przez miesiąc jej słuchałam, zanim zobaczyłam teledysk i zdałam sobie sprawę, że piosenkarką jest kobieta. To dopiero zmyłka. Wybucham śmiechem. Dokładnie zrozumiała, co miałem na myśli i nie mogę przestać się uśmiechać, bo znam ten zespół i trudno mi uwierzyć, że ktokolwiek mógłby pomyśleć, że wokalistka jest mężczyzną. - Czy ona w piosence nie śpiewa własnego imienia5? Wzrusza ramionami i teraz to ja zwracam na nie uwagę.

5

Fragment z piosenki: „Come on, Brittany, you got to come on up.”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 23

- Myślałam, że miał na myśli kogoś innego. – mówi, wciąż nazywając wokalistkę mężczyzną, pomimo że już wie, że jest kobietą. Trzepoce rzęsami i przechodzi koło mnie, zmierzając w stronę kontuaru. Wciąż trzyma kartkę z wyznaniem w ręce, a ja jej na to pozwalam. - Myślałeś kiedyś o tym, żeby pozwolić ludziom kupować anonimowo? Idę do przeciwnej strony lady i pochylam się bliżej niej. - Nie myślałem o tym. Przebiega palcami po blacie, kalkulatorze, kartkach informacyjnych, i po moich wizytówkach. Podnosi jedną z nich i podrzuca nią. - Powinieneś umieścić wyznania z tyłu. Jak tylko te słowa opuszczają jej usta, zaciska wargi w cienką linię. Myśli, że obraziła mnie swoją sugestią. To nieprawda. - Jakie miałbym korzyści z tego, że zakupy byłyby anonimowe? - Cóż. – mówi, stąpając ostrożnie. – Gdybym ja była jedną z tych osób, które to napisały – podnosi wyznanie w swojej dłoni – byłabym zbyt zażenowana, by to kupić. Bałabym się, że wiedziałbyś, że ja to napisałam. - Myślę, że w rzeczywistości tacy ludzie rzadko przychodzą na pokazy. W końcu oddaje mi kartkę, a ręce krzyżuje na blacie. - Nawet gdybym tego nie napisała, byłabym zbyt zawstydzona, żeby to kupić z obawy, że mógłbyś założyć, że to napisałam. Celna uwaga. - Myślę, że dodanie wyznań do obrazów dodaje im elementów realności, których nie można znaleźć w innej sztuce. Jeśli ktoś wejdzie do galerii i zobaczy pewną więź między sobą i obrazem, może chcieć go kupić. Ale ktoś inny może nie chcieć tej więzi. Ale i tak są w pewien sposób połączeni z obrazem. I są zawstydzeni, że są na przykład połączeni z takim o matce przyznającej się do tego, że może nie kochać swojego dziecka. I jeśli wręczają kartkę z wyznaniem komukolwiek, kto będzie się zajmował zakupami, w gruncie rzeczy mówią tej osobie To ja jestem połączony z tym okropnym przyznaniem się do winy. Mogę być nią zachwycony, ale staram się nie patrzeć na nią z taką oczywistą fascynacją w oczach. Prostuję się, ale nie mogę powstrzymać gwałtownej potrzeby, żeby przezimować w jej głowie. Wniknąć w jej myśli. - Masz dobre argumenty. Uśmiecha się do mnie. - A kto się tutaj kłóci? Nie my. Zdecydowanie nie my. - Więc zróbmy tak. – mówię do niej. – Pod każdym obrazem umieścimy liczbę i ludzie będą przynosić ci numerki zamiast kartek z wyznaniami. To im da jakieś poczucie anonimowości. Zauważam każdy, najdrobniejszy szczegół z jej reakcji, kiedy idę w jej stronę. Prostuje się, stając się o cal wyższa, wypuszcza oddech. Podchodzę bliżej niej i szukam pod blatem kartek i nożyczek. Nie utrzymuję z nią kontaktu wzrokowego, kiedy znajduję się tak blisko niej, ale ona się na mnie patrzy, zupełnie jakby chciała, żebym ja robił to samo. Rozglądam się po pomieszczeniu i zaczynam liczyć obrazy, kiedy ona mi przerywa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 24

- Jest ich dwadzieścia dwa. – mówi. Wydaje się prawie zawstydzona tym, że wie, ile ich jest, bo odchrząka i odwraca wzrok. – Policzyłam je wcześniej… kiedy byłeś pod prysznicem. – bierze nożyczki z moich rąk i zaczyna ciąć kartkę papieru. – Masz czarny marker? Odszukuję go i kładę przed nią na blacie. - Jak sądzisz, dlaczego potrzebuję tych wyznań na swoich wizytówkach? Odpowiada mi, jednocześnie nadal wycinając staranne kwadraty. - Wyznania są fascynujące. Przez nie twoje studio odróżnia się od innych. Jeśli będziesz je miał na swoich wizytówkach, to przyciągnie to zainteresowanie. Znowu ma rację. Nie wierzę, że o tym wcześniej nie pomyślałem. Biznes to musi być jej główny kierunek studiów. - Czym się zajmujesz, Auburn? - Obcinam włosy w salonie kilka przecznic stąd. – w jej odpowiedzi nie słychać, dumy, a to sprawia, że mi jej żal. - Powinnaś zająć się biznesem. – nie odpowiada, a ja obawiam się, że właśnie obraziłem jej zawód. – Nie, żeby obcinanie włosów było czymś, z czego nie powinnaś być dumna. – mówię. – Po prostu sądzę, że masz mózg do biznesu. – podnoszę marker i zaczynam na karteczkach pisać numerki od jeden do dwadzieścia dwa, bo powiedziała, że właśnie tyle jest obrazów, a ja wierzę jej na tyle, by nie liczyć ich ponownie. - Jak często otwierasz? – pyta, kompletnie ignorując moją obrazę/komplement na temat jej zawodu. - Pierwszy czwartek każdego miesiąca. Spogląda na mnie, zdziwiona. - Tylko raz w miesiącu? Kiwam potwierdzająco głową. - Mówiłem, że tak naprawdę to nie jest galeria sztuki. Nie pokazuję prac innych artystów i rzadko otwieram. To po prostu coś, co zacząłem robić kilka lat temu, a co odniosło sukces, zwłaszcza po tym, jak pojawiłem się na pierwszej stronie w Dallas Morning News6. Podczas jednej nocy na tyle dużo zarabiam, że mogę z tego żyć. - Brawo. – mówi i wydaje się być naprawdę pod wrażeniem. Wcześniej nie za bardzo starałem się wywrzeć na niej wrażenie, ale ona sprawia, że czuję się trochę dumny z siebie. - Zawsze masz ustaloną liczbę obrazów na pokaz? Uwielbiam to, że tak ją to interesuje. - Nie. Pewnego razu, około trzy miesiące temu, otworzyłem, mając tylko jeden obraz. Odwraca się i robi minę. - Dlaczego tylko jeden? Wzruszam ramionami, lekko zażenowany. - Nie czułem wtedy za bardzo inspiracji. To nie jest do końca prawdą. W tamtym czasie zacząłem spotykać się z Palindromową Hannah, i większość swojego czasu spędzałem wewnątrz niej, próbując skupić się na jej ciele i ignorować

6

Najpopularniejsza gazeta w Teksasie, wydawana od 1885 roku

Tłumaczenie: marika1311

Strona 25

to, że nie ma zbytniego połączenia między naszymi umysłami. Chociaż Auburn nie musi o tym wiedzieć. - Co to było za wyznanie? Patrzę na nią pytająco, bo nie jestem pewny, o czym mówi. - Do tego obrazu, który namalowałeś w tamtym miesiącu. – wyjaśnia. – Jakie wyznanie cię do niego zainspirowało? Cofam się myślami do tamtego okresu, do jedynego wyznania, które miałem ochotę przelać na płótno. Nawet jeśli to nie było moje wyznanie, to poczułem, jakby było, kiedy zapytała, jaka była moja jedyna inspiracja w tamtym miesiącu. - Obraz nazywał się Kiedy jestem z tobą, myślę o wszystkich świetnych rzeczach, które mógłbym robić, gdybym z tobą nie był. Skupia na mnie wzrok, a brwi jej się marszczą, jakby starała się poznać moją historię poprzez to wyznanie. Relaksuje się, ale po chwili na jej twarzy pojawia się niepokój. - To bardzo smutne. – mówi. Odwraca wzrok i albo to wyznanie w jakiś sposób powoduje u niej ból, albo wciąż próbuje mnie rozszyfrować przez jego treść. Przenosi spojrzenie na obraz wiszący najbliżej nas, więc już nie patrzy prosto na mnie. Najwyraźniej gramy w chowanego, a obrazy to nasza baza. - Musiałeś być w tym miesiącu bardzo natchnięty, bo dwadzieścia dwa obrazy to dużo. To prawie jeden na dzień. Chcę powiedzieć „tylko poczekaj do następnego miesiąca”, ale tego nie robię. - Niektóre z nich są stare. Nie wszystkie namalowałem w tym miesiącu. – znów sięgam przez nią pod ladę, ale tym razem jest inaczej. Jest inaczej, bo przypadkowo dotykam jej ramienia swoją dłonią, a aż do tej pory właściwie jej nie dotykałem. Ale w tej chwili zdecydowanie nawiązaliśmy fizyczny kontakt, a ona jest jak najbardziej prawdziwa, a ja ciasno trzymam taśmę, bo chcę więcej tego, co ona przypadkowo mi dała, czymkolwiek to było. Chcę zapytać, czy też to poczuła, ale tego nie robię, bo w tej chwili zauważam dreszcze na jej ramieniu. Chcę odłożyć taśmę i dotknąć tych maleńkich guzków, które właśnie pobudziłem do życia na jej skórze. Odchrząka i bierze krok w tył, z powrotem do ekspansywności pomieszczenia i z dala od naszej bliskości. Oddycham z ulgą na widok przestrzeni, którą między nami stworzyła. Wygląda na zażenowaną i szczerze mówiąc też zaczynam się taki czuć, bo nadal staram się ogarnąć fakt, że ona naprawdę tutaj jest. Gdybym miał zgadywać, to powiedziałbym, że jest introwertyczką. Kimś, kto nie jest przyzwyczajony do przebywania w towarzystwie innych ludzi, a szczególnie tych całkowicie mu obcych. Wydaje się być bardzo do mnie podobna. Samotniczka, myślicielka, artystka z życia. I wygląda to tak, jakby obawiała się, że zmienię jej płótna, jeśli pozwoli mi się zbyt zbliżyć. Nie musi się martwić. Też się tak czuję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 26

***

Następne piętnaście minut spędzamy na przywieszaniu numerków pod każdym obrazem. Patrzę, jak na kolejnych kartkach zapisuje treści wyznań, a obok nich odpowiednie liczby. Zachowuje się tak, jakby już to robiła milion razy. Myślę, że może być jedną z tych osób, które są dobre we wszystkim, co robią. Ma talent do życia. - Ludzie zawsze się zjawiają dla tych rzeczy? – pyta, kiedy z powrotem podchodzimy do kontuaru. Uwielbiam to, że ona nic nie wie o moim studiu ani mojej sztuce. - Podejdź tu. – mówię, idąc w kierunku frontowych drzwi, uśmiechając się na jej niewinność i ciekawość. Czuję przez to nostalgię, która przypomina mi o nocy sprzed trzech lat, kiedy po raz pierwszy otworzyłem swoje studio. Przyniosła ze sobą trochę tego podekscytowania i życzę jej, żeby zawsze tak było. Kiedy stajemy przed drzwiami, odklejam od nich jedną z karteczek, żeby mogła wyjrzeć na zewnątrz. Patrzę, jak otwiera szeroko oczy, kiedy patrzy na długą kolejkę ludzi, która z pewnością tam stoi. Od kiedy w zeszłym roku pojawiłem się na pierwszej stronie, wzrósł u mnie ruch i mam szczęście. - Wyłączność. – szepce, biorąc krok w tył. Przyklejam karteczkę ponownie na jej miejsce, zasłaniając lukę w drzwiach. - Co masz na myśli? - To, że tak ci się powodzi. Bo ograniczyłeś liczbę dni, w które otwierasz studio, a tak dużo obrazów możesz stworzyć w miesiąc. To sprawia, że twoja sztuka jest dla ludzi więcej warta. - Czy ty sugerujesz, że powodzi mi się nie z powodu mojego talentu? – uśmiecham się, kiedy to mówię, żeby wiedziała, że tylko się z nią drażnię. Żartobliwie popycha mnie lekko w ramię. - Wiesz, co mam na myśli. Chcę, żeby dotknęła mnie jeszcze raz, bo zakochałem się w sposobie, w jaki się uśmiechnęła, kiedy to zrobiła, ale zamiast tego odwraca się i staje twarzą do studia. Wypuszcza powolny oddech. Przez to zastanawiam się, że to, że zobaczyła tych wszystkich ludzi na zewnątrz, sprawiło, że poczuła się zdenerwowana. - Gotowa? Kiwa głową i zmusza się do uśmiechu. - Gotowa. Otwieram oczy, a ludzie zaczynają wpływać do środka. Dzisiaj jest duży tłum i przez kilka pierwszych minut obawiam się, że to ją odstraszy. Ale niezależnie od tego, jak cicha i trochę nieśmiała wydawała się po tym, jak tu przyszła, to teraz jest swoim dokładnym przeciwieństwem. Rozkwita, jakby w jakiś sposób była w swoim żywiole, chociaż to prawdopodobnie nie jest sytuacja, w której już kiedyś się znalazła. Chociaż nie stwierdziłbym tego, patrząc na nią. Przez pierwsze pół godziny przyłącza się do gości i rozmawia z nimi o sztuce oraz niektórych wyznaniach. Rozpoznaję kilka twarzy, ale większość z nich to ludzie, których nie znam. Ona zachowuje się tak, jakby ich wszystkich znała. W końcu wraca do lady, kiedy widzi, że ktoś ściąga kartkę z numerkiem 5. Ta liczba dopasowana jest do obrazu nazwanego Wyjechałam na dwa

Tłumaczenie: marika1311

Strona 27

tygodnie do Chin, nic nikomu nie mówiąc. Kiedy wróciłam, okazało się, że nikt nie zauważył, że mnie nie było. Uśmiecha się do mnie przez całe pomieszczenie, kiedy realizuje swoją pierwszą transakcję. Ja kontynuuję przechadzki między tłumem, a kątem oka cały czas ją obserwuję. Dzisiaj oczy wszystkich zwrócone są na moją sztukę, ale ja skupiam się na niej. Jest najbardziej interesującą rzeczą na tej sali. - Twój ojciec tu dziś będzie, Owen? Odrywam od niej wzrok na wystarczająco długo, by potrząsnąć przecząco głową i odpowiedzieć sędziemu Corley’owi. - Nie da dzisiaj rady. – kłamię. Gdybym był priorytetem w jego życiu, przyszedłby tutaj. - Co za szkoda. – mówi. – Mam odnawiane biuro, a twój ojciec zasugerował, żebym wpadł i zobaczył twoje prace. Sędzia Corley jest wysoki na pięć, sześć stóp, ale jego ego jest dwa razy wyższe. Mój ojciec jest prawnikiem i dużo czasu spędza w gmachu sądu w centrum miasta, gdzie znajduje się biuro Corleya. Wiem, że mój ojciec nie jest fanem sędziego, a chociaż ten okazuje zainteresowanie, jestem pewien, że on też za nim nie przepada. „Powierzchowni przyjaciele” – tak to nazywam. Kiedy twoja przyjaźń jest tylko fasadą, skrywającą twoją wrogość. Mój ojciec ma wiele takich znajomych. Myślę, że to efekt uboczny bycia prawnikiem. Ja takich przyjaciół nie mam. I nie chcę mieć. - Masz wyjątkowy talent, choć nie jestem pewny, czy trafia w mój gust. – mówi sędzia, przechodząc obok mnie, by zobaczyć inny obraz. Godzina szybko mija. Przez większość czasu była zajęta, a nawet jeśli nie była, to znajdowała sobie coś do roboty. Nie stoi po prostu za kontuarem, wyglądając na znudzoną, tak, jak robiła to Palindromowa Hannah. Hannah dopracowała sztukę nudzenia się i podczas dwóch pokazów, kiedy ze mną pracowała, piłowała paznokcie tak, że byłem zaskoczony, że na koniec w ogóle jeszcze jakieś miała. Auburn nie wygląda na znudzoną. Wygląda tak, jakby dobrze się bawiła. Jeśli nikt nie stoi przy ladzie, ona wtapia się w tłum, dyskutując, uśmiechając się i śmiejąc z żartów, które wiem, że uważa za słabe. Widzi, jak do kontuaru podchodzi sędzia Corley z karteczką z numerkiem. Uśmiecha się do niego i coś mówi, ale on tylko mruczy coś w odpowiedzi. Kiedy spogląda na liczbę, ściąga usta, ale po krótkiej chwili posyła mu fałszywy uśmiech. Zerka w stronę obrazu zatytułowanego Nie istniejesz, Boże…, a ja natychmiast rozumiem wyraz jej twarzy. Sędzia Corley kupuje ten obraz, a ona wie równie dobrze, jak ja, że na niego nie zasługuje. Szybko do nich podchodzę. - Musiało dojść do nieporozumienia. – sędzia patrzy na mnie, wyraźnie zirytowany, ale Auburn spogląda na mnie z podziwem. Wyciągam numerek z jego dłoni. – Ten obraz nie jest na sprzedaż. Ten obraża się i wskazuje na kartkę w mojej ręce. - Cóż, numerek wciąż był na ścianie. Myślałem, że to oznacza, że jest na sprzedaż. Wkładam kawałek papieru do kieszeni. - Został sprzedany, zanim otworzyliśmy. – mówię. – Chyba zapomniałem ściągnąć kartkę ze ściany. – macham w kierunku obrazu za nim. Jednego z niewielu pozostałych. – Czy coś takiego by ci odpowiadało? Sędzia przewraca oczami, a portfel wsadza z powrotem do kieszeni. Tłumaczenie: marika1311

Strona 28

- Nie, nie odpowiada. – mówi. – Podobała mi się pomarańcz w tamtym obrazie. Pasuje do skórzanej kanapy w moim biurze. Podobał mu się przez pomarańczową farbę. Dzięki Bogu, że uratowałem przed nim ten obraz. Wskazuje na kobietę stojącą kilka metrów dalej i zaczyna iść w jej kierunku. - Ruth – mówi – wstąpmy po prostu jutro do Pottery Barn7. Nic tutaj mi się nie podoba. Patrzę, jak wychodzą, po czym odwracam się ponownie do Auburn. Szczerzy zęby w uśmiechu. - Nie mogłeś pozwolić na to, by zabrał twoje dziecko, co? Wypuszczam z siebie oddech ulgi. - Nigdy bym sobie nie wybaczył. Zerka na kogoś zbliżającego się do lady, więc staję z boku i pozwalam jej czynić magię. Mija kolejne pół godziny, a większość obrazów została sprzedana, kiedy ostatnia osoba wychodzi. Zamykam za nimi drzwi. Odwracam się, a ona wciąż stoi za ladą, organizując zakupy. Jej uśmiech jest ogromny i nawet nie próbuje go ukryć. Bez względu na to, czym była zestresowana, kiedy tutaj dziś weszła, w tej chwili to ją nie dręczy. W tej chwili jest szczęśliwa, a jej szczęście jest odurzające. - Sprzedałeś dziewiętnaście obrazów! – mówi, prawie piszcząc. – OMG, Owen. Zdajesz sobie sprawę, ile pieniędzy właśnie zarobiłeś? I zdajesz sobie sprawę, że właśnie użyłam w zdaniu twoich inicjałów? Wybucham śmiechem, bo tak, wiem, ile pieniędzy zarobiłem i tak, wiem, że użyła moich inicjałów. Ale nie szkodzi, bo jest urocza, kiedy to robi. Musi również posiadać naturalną zdolność do prowadzenia biznesu, bo mogę szczerze powiedzieć, że nigdy nie sprzedałem tylu obrazów w jedną noc. - Więc? – pytam, mając nadzieję, że to nie był pierwszy i ostatni raz, kiedy mi pomagała. – Jesteś zajęta w przyszłym miesiącu? Już się uśmiecha, ale moja oferta pracy sprawia, że jej uśmiech staje się jeszcze szerszy. Potrząsa głową i podnosi na mnie wzrok. - Nigdy nie jestem zajęta, jeśli w grę wchodzi sto dolarów na godzinę. – liczy pieniądze, rozdzielając je na dwa stosy. Bierze dwa studolarowe banknoty i unosi je w powietrze, uśmiechając się. – Te są moje. – mówi i składając je, wsuwa je w przednią kieszeń swojej (albo Palindromowej Hannah) koszuli. Moja euforia z wieczoru zaczyna blaknąć w chwili, kiedy zdaję sobie sprawę, że skończyła pracę, a ja nie wiem, jak przedłużyć nasz wspólny czas. Nie jestem jeszcze gotowy na to, by wyszła, ale ona już chowa pieniądze do szuflady, a zamówienia układa w stos na blacie. - Jest po dziewiątej. – mówię. – Pewnie umierasz z głodu. Używam tego jako wymówki do wstępnego przedłużenia naszego czasu, ale natychmiast otwiera szerzej oczy, a jej uśmiech znika. - Już po dziewiątej? – w jej głosie słychać panikę i szybko się odwraca, po czym biegnie na górę, biorąc na raz po dwa schody. Nie mam pojęcia, co wymaga takiego pośpiechu. Spodziewam się, że w tym samym tempie zejdzie na dół, ale kiedy tego nie robi, sam zmierzam w kierunku schodów. Kiedy docieram do najwyższego stopnia, słyszę jej głos.

7

Sieć sklepów z wyposażeniem do domu

Tłumaczenie: marika1311

Strona 29

- Bardzo przepraszam. – mówi. – Wiem, wiem. – milknie na kilka chwil, po czym wzdycha. – Okej. Dobrze, porozmawiamy jutro. Kiedy kończy rozmowę, staję u szczytu schodów, ciekawy, jaki telefon może wywołać w kimś taką panikę. Widzę, jak siedzi cicha przy barze, z telefonem w ręce. Patrzę, jak ociera drugą tego wieczoru łzę, a ja natychmiast stwierdzam, że nie lubię osoby, z którą przed chwilą rozmawiała. Nie lubię przez to, że sprawiła, że Auburn się tak czuje, chociaż kilka minut temu nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Kiedy zauważa mnie, odkłada telefon ekranikiem do dołu na blacie. Nie jest pewna, czy widziałem tą łzę – widziałem – więc zmusza się do uśmiechu. - Przepraszam za to. – mówi. Jest naprawdę dobra w ukrywaniu prawdziwych emocji. Tak dobra, że to przerażające. - Nie szkodzi. – odpowiadam. Wstaje i zerka w kierunku łazienki. Ma zamiar zasugerować, że czas na to, by się przebrała i poszła do domu. Boję się, że jeśli to zrobi, już nigdy jej nie zobaczę. Mamy to samo drugie imię. Wiesz, to mogłoby być przeznaczenie. - Mam pewną tradycję. – mówię do niej. To kłamstwo, ale wydaje się być typem dziewczyny, która nie chciałaby łamać tradycji facetów. – Mój najlepszy przyjaciel jest barmanem po drugiej stronie ulicy. I zawsze idę do niego na drinka po pokazie. Chcę, żebyś poszła ze mną. Jeszcze raz spogląda w kierunku łazienki. Na podstawie jej wahania mogę tylko zakładać, że albo nie bywa często w barach, albo po prostu nie jest pewna, czy chce iść do jednego z nich ze mną. - Podają także jedzenie. – mówię, próbując zbagatelizować fakt, że właśnie zaprosiłem ją do baru na drinka. – Głównie przekąski, ale są dość dobre, a ja umieram z głodu. Musi być głodna, bo jej oczy rozświetlają się, kiedy wspominam o przekąskach. - Mają serowe paluszki? – pyta. Nie jestem pewny, czy je mają, ale w tym momencie powiem wszystko, byle by spędzić z nią tych dodatkowych kilka minut. - Najlepsze w mieście. Ponownie widzę wahanie na jej twarzy. Zerka na telefon w swojej dłoni, a potem znowu na mnie. - Ja… - przygryza dolną wargę, zażenowana. – Najpierw powinnam pewnie zadzwonić do mojej współlokatorki. Tylko dam jej znać, gdzie jestem. O tej porze zazwyczaj jestem już w domu. - Oczywiście. Wybiera numer i czeka, aż osoba po drugiej stronie odbierze. - Hej. – mówi do telefonu. – To ja. – uśmiecha się do mnie uspokajająco. – Będę dzisiaj późno, idę z kimś na drinka. – milknie na chwilę, po czym unosi na mnie wzrok; ma dziwną minę. – Um… tak, chyba tak. Jest tutaj. Wyciąga dłoń z komórką w moim kierunku. - Chce z tobą porozmawiać. Podchodzę bliżej i biorę od niej telefon. - Halo? - Jak się nazywasz? – pyta dziewczyna pod drugiej stronie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 30

- Owen Gentry. - Gdzie zabierasz moją współlokatorkę? – przepytuje mnie monotonnym, władczym głosem. - Do baru Harrisona. - O której godzinie będzie w domu? - Nie wiem. Może za kilka godzin od teraz? – patrzę na Auburn, szukając potwierdzenia, ale ona tylko wzrusza ramionami. - Zajmij się nią. – mówi. – Podam jej sekretne hasło, którego ma użyć, gdyby potrzebowała mojej pomocy. A jeśli o północy do mnie nie zadzwoni, że jest bezpieczna, dzwonię na policję i zgłaszam popełnienie morderstwa, Owen. - Um… okej. – odpowiadam ze śmiechem. - Podaj Auburn telefon. Oddaję jej komórkę, teraz trochę bardziej zdenerwowany niż wcześniej. Po niejasnym wyrazie jej twarzy mogę stwierdzić, że pierwszy raz słyszy o zasadzie z hasłem. Zgaduję, że albo nie mieszkają razem długo, albo Auburn nigdy nie wychodzi. - Co?! – wręcz krzyczy do słuchawki. – „Maleńki penis”? A co to w ogóle za hasło? – przykłada dłoń do ust. – Przepraszam. – mówi po tym, jak przypadkiem zdradza hasło. Milknie na chwilę i widać, że jest zdezorientowana. – Serio? Dlaczego nie możesz wybrać normalnych słów, takich jak rodzynki czy tęcza? – kręci głową, cicho się śmiejąc. – Okej. Zadzwonię o północy. – przerywa połączenie i się uśmiecha. – Wybacz. Ona jest trochę dziwna. Kiwam potwierdzająco głową, zgadzając się z tą częścią o dziwności. Wskazuje na łazienkę. - Mogę się najpierw przebrać? Mówię, żeby się nie krępowała i czuję ulgę, że znowu zobaczę ją w ciuchach, w których ją poznałem. Kiedy znika w łazience, wyciągam telefon i piszę do Harrisona. Ja: Przychodzę na drinka. Serwujecie serowe paluszki? Harrison: Nie. Ja: Wyświadcz mi przysługę. Kiedy je zamówię, nie mów, że ich nie podajecie, ale że się skończyły. Harrison: Okej. Dziwna prośba, ale niech ci będzie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 31

Rozdział trzeci AUBURN

Życie jest dziwne. Nie mam pojęcia, jak przeszłam od pracy w salonie dziś rano, przez spotkanie w biurze adwokata po południu, do pracy w studiu artystycznym wieczorem i pójścia do baru po raz pierwszy w moim życiu. Zbyt się wstydziłam, by powiedzieć Owenowi, że jeszcze nigdy w żadnym nie byłam, ale jestem dość pewna, że domyślił się tego przez moje wahanie się przy wejściu. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, kiedy wejdziemy, bo nie mam jeszcze dwadzieścia jeden lat. Przypomniałam o tym Owenowi, na co ten potrząsnął głową i powiedział, że nie mam o tym wspominać, gdy Harrison zapyta o dowód. Po prostu powiedz, że zostawiłaś go w studio, a ja za ciebie poręczę. Zdecydowanie nie tego spodziewałam się po wnętrzu baru. Wyobrażałam sobie kulę dyskotekową i ogromny parkiet na środku, a na nim John Travolta. W rzeczywistości ten bar jest o wiele mniej dramatyczny, niż to sobie wyobrażałam. Jest cicho, a liczbę osób, które tu są mogłabym pewnie policzyć na palcach obu rąk. Większą część podłogi zajmują stoliki, aniżeli faktyczne miejsce do tańca. I w zasięgu wzroku nie widzę żadnej kuli dyskotekowej. Jestem tym trochę rozczarowana. Owen manewruje między kilkoma stolikami, aż przechodzi do tylnej części pomieszczenia, mniej oświetlonej. Wyciąga stolik i pokazuje, bym na niego usiadła, podczas gdy sam siada tuż obok. Na drugim końcu baru stoi facet, który unosi wzrok, kiedy siadam i zakładam, że to Harrison. Ma kręcone, rude włosy i wygląda tak, jakby był przed trzydziestką. Kombinacja jasnej skóry i tego, że w prawie każdym miejscu w barze jest czterolistna koniczyna sprawia, że zastanawiam się czy jest Irlandczykiem czy po prostu chciałby nim być. Wiem, że nie powinno mnie zaskakiwać, że facet, który jest właścicielem baru wygląda tak młodo, bo jeśli wszyscy tutaj są jak Owen, to miasto musi być pełne młodych przedsiębiorców. Świetnie. Przez to czuję się jeszcze bardziej nie na miejscu. Harrison kiwa głową w kierunku Owena, potem na krótko zerka w moją stronę. Nie patrzył się na mnie długo, bo wraca spojrzeniem do Owena, a zmieszanie jest widoczne na jego twarzy. Nie wiem, dlaczego ten facet jest taki zdezorientowany, ale Owen ignoruje spojrzenie, który ten mu rzuca i obraca się do mnie. - Świetnie ci dzisiaj poszło. – mówi. Opiera podbródek o dłoń i się uśmiecha. Jego komplement sprawia, że odwzajemniam gest. Albo może po prostu on. Wysyła takie niewinne, urocze wibracje. Kiedy się uśmiecha, w kącikach oczu robią mu się zmarszczki, co sprawia, że jego uśmiech jest bardziej autentyczny niż większości ludzi. - Tak jak tobie. – oboje po prostu siedzimy i się do siebie uśmiechamy, a ja zdaję sobie sprawę, że chociaż bary nie są typowym dla mnie miejscem, to dobrze się bawię. Dawno tego nie robiłam i nie wiem, jak Owen odnajduje we mnie całkowicie inną stronę, ale podoba mi się to. Wiem też, że jest wiele innych rzeczy, na których powinnam się skupiać, ale to tylko jedna noc. Jeden drink. Co złego się może stać? Kładzie rękę na blacie i obraca się na krześle, dopóki nie siedzi ze mną dokładnie twarzą w twarz. Robię to samo, ale nasze stołki stoją naprawdę blisko siebie, że nasze kolana się stykają. Zmienia pozycję tak, że moja jedna noga jest między jego nogami, a jego jedna między moimi. Nie Tłumaczenie: marika1311

Strona 32

jesteśmy aż tak blisko siebie i nie jest tak, że się o siebie ocieramy, ale zdecydowanie się dotykamy i to trochę intymny sposób siedzenia z kimś, kogo ledwie znam. Spogląda w dół na nasze nogi. - Flirtujemy? Teraz znowu na siebie patrzymy, szeroko się uśmiechając i uderza mnie to, że nie przestaliśmy się uśmiechać, odkąd wyszliśmy ze studia. Potrząsam głową. - Nie wiem, jak flirtować. Znowu spuszcza wzrok na nasze nogi i chce to jakoś skomentować, ale wtedy podchodzi do nas Harrison. Pochyla się i od niechcenia opiera się o blat, skupiając uwagę na Owenie. - I jak poszło? Zdecydowanie jest Irlandczykiem. Prawie go nie rozumiem, tak silny jest jego akcent. Owen uśmiecha się w moim kierunku. - Cholernie dobrze. Harrison kiwa głową, po czym przenosi spojrzenie na mnie. - Ty musisz być Hannah. – wyciąga dłoń w moim kierunku. – Jestem Harrison. Nawet nie patrzę na Owena, ale wiem, że odchrząka. Biorę dłoń Harrisona i nią potrząsam. - Miło mi cię poznać, ale tak naprawdę to jestem Auburn. Harrison otwiera szeroko oczy i powoli odwraca się do Owena. - Cholera, stary. – śmieje się przepraszająco. – Nie mogę nad tobą nadążyć. - Nie szkodzi. – mówi Owen. – Auburn wie o Hannah. Tak właściwie to nie wiem. Zakładam, że Hannah to dziewczyna, która go rzuciła. Jedyne co wiem , to że przyjście do baru po pokazie jest tradycją. Więc jestem ciekaw, jak to możliwe, że Harrison jeszcze jej nie poznał, skoro ta pracowała dla Owena już wcześniej. Owen zerka na mnie i widzi zdezorientowanie na mojej twarzy. - Nigdy jej tu nie przyprowadziłem. – wyjaśnia. - Nikogo tu nigdy nie przyprowadził. – dodaje Harrison. – Więc, co się stało z Hannah? Owen potrząsa głową, jakby nie chciał o tym rozmawiać. - To, co zwykle. Harrison nie pyta dalej, więc zakładam, że dobrze wie, co się stało z Hannah. Chciałabym tylko wiedzieć, co oznacza „to, co zwykle”. - Co podać ci do picia, Auburn? – pyta Harrison. Zerkam na Owena z szeroko otwartymi oczami, bo nie mam pojęcia, co zamówić. Nigdy wcześniej nie zamawiałam drinka, biorąc pod uwagę to, że mój wiek jeszcze mi na to nie pozwala. Rozumie moją minę i natychmiast odwraca się do Harrisona. - Przynieś nam dwa raz Jack Daniels z colą. – mówi. – I paluszki serowe. - Się robi. – Harrison zaczyna się odwracać, ale szybko przystaje. Znowu patrzy na Owena. – Och, skończyły nam się paluszki. Mogą być frytki z serem? Staram się nie zmarszczyć brwi, ale naprawdę liczyłam na te paluszki. Owen zerka na mnie, a ja kiwam głową.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 33

- Brzmi dobrze. – mówię. Harrison uśmiecha się i znowu się odwraca… po czym znowu zawraca i skupia się na mnie. - Masz przynajmniej dwadzieścia jeden lat, prawda? Szybko kiwam głową i przez chwilę widzę zwątpienie na jego twarzy, ale potem odwraca się i odchodzi bez pytania o mój dowód. - Jesteś okropnym kłamcą. – mówi Owen ze śmiechem. Wypuszczam z siebie oddech. - Zwykle nie kłamię. - Rozumiem dlaczego. Zmienia pozycję tak, że nasze nogi znowu się stykają. Uśmiecha się. - Jaka jest twoja historia, Auburn? No to jedziemy. Moment, który zwykle nazywam nocą, zanim ta noc jeszcze się rozkręci. - Whoa. – mówi. – A co to za mina? Zdaję sobie sprawę, że muszę marszczyć brwi. - Moja historia brzmi tak, że moje życie to kwestia bardzo prywatna i nie lubię o tym rozmawiać. Uśmiecha się. Nie takiej reakcji się spodziewałam. - Brzmi trochę jak moja historia. Harrison wraca z drinkami, ratując nas od tego, co miało się zamienić w niezręczną rozmowę. Oboje zaczynamy pić jednocześnie, ale mu to idzie o wiele lepiej. Pomimo tego, że jestem nieletnia, w Portland piłam kilka razy drinki ze znajomymi, ale jak na mój gust ten jest ciut za silny. Zakrywam usta dłonią i kaszlę, a Owen, oczywiście, znowu się uśmiecha. - Cóż, skoro żadne z nas nie chce w ogóle rozmawiać, to może chociaż zatańczymy? – zerka nad moim ramieniem na mały, pusty parkiet po przeciwnej stronie pomieszczenia. Natychmiast potrząsam przecząco głową. - Skąd wiedziałem, że tak odpowiesz? – wstaje. – No, chodź. Ponownie kręcę głową i prawie od razu mój nastrój się zmienia. Nie ma mowy, żebym z nim zatańczyła, zwłaszcza, że teraz zaczęła się jakaś powolna piosenka. Łapie mnie za dłoń i próbuje podnieść, ale ja chwytam drugą ręką za krzesło, gotowa walczyć z nim, jeśli zajdzie taka potrzeba. - Naprawdę nie chcesz tańczyć? – pyta. - Naprawdę nie chcę tańczyć. Patrzy na mnie przez kilka sekund, po czym znowu siada na swoim miejscu. Pochyla się i pokazuje, bym też się przybliżyła. Wciąż trzyma moją dłoń, a teraz pociera kciukiem po jej wierzchu. Wciąż się przybliża, dopóki jego usta nie zatrzymują się przy moim uchu. - Dziesięć sekund. – szepce. – Daj mi tylko dziesięć sekund na parkiecie. Jeśli po tym, jak mój czas się skończy, nadal nie będziesz chciała tańczyć, możesz wrócić na miejsce. Czuję dreszcze na ramionach, nogach i szyi, a jego głos jest tak kojący i przekonujący, że czuję, jak kiwam głową, zanim jeszcze dociera do mnie, na co się zgadzam. Ale dziesięć sekund to nie dużo. Tyle mogę znieść. Tyle czasu nie wystarczy na to, żebym zdążyła się upokorzyć. A po tym, jak czas minie, wrócę do stolika i mam nadzieję, że Owen nie poruszy już tematu tańca. Tłumaczenie: marika1311

Strona 34

Znowu wstaje i ciągnie mnie za sobą w kierunku parkietu. Czuję ulgę, że ten jest stosunkowo pusty. Nawet jeśli będziemy jedynymi osobami, które tańczą, miejsce jest na tyle opustoszałe, że nie będę się czuć, jakbym była w centrum uwagi. Docieramy na parkiet, a on kładzie dłoń w dolnej części moich pleców. - Jeden. – szepcę. Uśmiecha się, kiedy zdaje sobie sprawę, że naprawdę liczę. Używa drugiej ręki, by zawinąć ją dookoła mojej szyi. Widziałam wystarczająco dużo tańczących par, żeby przynajmniej wiedzieć, jak stać. - Dwa. Kręci głową ze śmiechem, owija ramię wokół moich pleców i przyciąga mnie do siebie. - Trzy. Zaczyna się kołysać i to jest ten moment w tańcu, który staje się dla mnie kłopotliwy. Nie mam pojęcia, co dalej robić. Spuszczam wzrok na nasze stopy, chcąc zorientować się, co zrobić ze swoimi. Opiera czoło o moje, kiedy też przenosi spojrzenie w dół. - Po prostu rób to, co ja. – mówi. Jego dłoń zsuwa się na moją talię i delikatnie porusza moimi biodrami. - Cztery. – szepcę, poruszając się razem z nim. Widzę, że trochę się zrelaksował, kiedy zobaczył, że to załapałam. Ponownie przenosi dłoń na moje plecy i przyciąga mnie jeszcze bliżej. W naturalnym odruchu moje ramiona lekko rozluźniają uścisk i pochylam się w jego kierunku. Jego zapach jest odurzający i zanim zdam sobie sprawę z tego, co wyprawiam, zamykam oczy i wdycham tę woń. Wciąż pachnie tak, jakby dopiero co wyszedł spod prysznica, chociaż minęło już kilka godzin. Chyba lubię tańczyć. To bardzo naturalne, zupełnie jakby tańczenie było jednym z celów człowieka. Właściwie to przypomina to seks. Mam w nim tyle samo doświadczenia, co z tańcem, ale zdecydowanie pamiętam każdą chwilę, którą spędziłam z Adamem. To może być bardzo intymne, sposób, w jaki dwa ciała dopasowują się do siebie i w jakiś sposób dokładnie wiedzą, jak się poruszać, kiedy to robią. Czuję, że moje tętno przyśpiesza, a ciepło rozlewa się po moim ciele, a minęło bardzo długo czasu, od kiedy czułam się tak ostatni raz. Zastanawiam się, czy to przez taniec czy przez Owena. Nigdy nie tańczyłam z kimś powolnego tańca, więc nie mam z czym to porównać. Jedyną rzecz, którą ocenić, to uczucia, które Adam we mnie wywoływał, a są bardzo podobne do tego, co czuję w tej chwili. Minęło dużo czasu, od kiedy chciałam, by ktoś mnie pocałował. Albo po prostu minęło dużo czasu, od kiedy pozwoliłam sobie się tak czuć. Owen unosi dłoń z tyłu mojej głowy i przybliża się ustami do mojego ucha. - Minęło dziesięć sekund. – szepce. – Chcesz przestać? Delikatnie kręcę przecząco głową. Nie widzę jego twarzy, ale wiem, że się uśmiecha. Przyciąga mnie do swojej piersi i opiera podbródek na czubku mojej głowy. Zamykam oczy i ponownie wdycham jego zapach. Tańczymy, dopóki nie kończy się piosenka i nie jestem pewna, czy pierwsza powinnam go puścić, czy to on powinien wykonać jakiś ruch, ale żadne z nas tego nie robi. Zaczyna się kolejna piosenka i na szczęście, również jest powolna, więc po prostu tańczymy dalej tak, jakby pierwszy utwór nigdy się nie skończył. Tłumaczenie: marika1311

Strona 35

Nie wiem, kiedy Owen zaczął przesuwać dłonią powoli w dół po moich plecach, przez co moje ramiona i nogi stają się tak słabe, że zastanawiam się, czy w ogóle jeszcze mam nad nimi panowanie. Orientuję się, że chcę, żeby mnie podniósł i zaniósł, najlepiej prosto do swojego łóżka. Jego inicjały bardzo pasują do tego, co w tej chwili przez niego czuję. Mam ochotę w kółko szeptać „OMG”. Odrywam się od jego klatki i unoszę na niego wzrok. Już się nie uśmiecha. Przenika mnie oczami, które wydają się być o tysiąc odcieni ciemniejsze niż były, kiedy wchodziliśmy do baru. Rozplatam swoje ręce i wślizguję się jedną dłonią za jego szyję, obejmując ją delikatnie. Jestem zaskoczona, że czuję się na tyle komfortowo, żeby to zrobić, a nawet bardziej zaskoczona jego reakcją. Wzdycha cicho, a ja czuję dreszcze na jego skórze, kiedy zamyka oczy i przykłada czoło do mojego. - Jestem pewny, że właśnie się zakochałem w tej piosence. – mówi. – I nienawidzę jej. Śmieję się cicho, a on przyciąga mnie bliżej, tak, że opieram głowę o jego klatkę piersiową. Nie rozmawiamy i nie przestajemy tańczyć aż do końca piosenki. Zaczyna lecieć trzecia piosenka i nie jest to coś, do czego miałabym ochotę tańczyć, zważywszy na to, że rytm jej rytm nie jest powolny. Kiedy oboje akceptujemy to, że taniec się skończył, wzdychamy i zaczynamy się od siebie odsuwać. Na jego twarzy widać pełną koncentrację i chociaż lubię, gdy się uśmiecha, ta mina również mi się podoba. Ściągam dłonie z jego szyi, a on puszcza moją talię i stoimy naprzeciw siebie, niezręcznie się na siebie patrząc i nie jestem pewna, co teraz zrobić. - Jest w tańcu coś takiego – mówi, krzyżując ramiona na piersi – że nieważne, jak dobrze się czujesz podczas tańczenia, to zawsze jest ekstremalnie niezręcznie, kiedy to się kończy. Dobrze wiedzieć, że nie tylko ja nie wiem, co teraz zrobić. Dotyka mojego ramienia i popycha delikatnie w kierunku baru. - Mamy drinki do wypicia. - I frytki do zjedzenia. – dodaję.

***

Nie poprosił mnie ponownie do tańca. W rzeczywistości, kiedy wróciliśmy do naszego stolika, wyglądało na to, że bardzo mu się śpieszy, żeby stąd wyjść. Zjadłam większość frytek, podczas gdy on trochę porozmawiał z Harrisonem. Widział, że nie za bardzo mogę przełknąć swój drink, więc skończył go za mnie. Teraz wychodzimy na zewnątrz i znowu jest trochę niezręcznie, zupełnie jak wtedy, gdy skończyliśmy tańczyć. Tylko teraz jest cała noc, która zbliża się do końca, a ja nie cierpię tego, że nie chcę się jeszcze z nim żegnać. Ale na pewno nie zasugeruję, żebyśmy wrócili do jego studia. - Którędy do ciebie? – pyta. Szybko na niego spoglądam, zdumiona jego pewnością siebie. - Nie wejdziesz do środka. – mówię natychmiast.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 36

- Auburn – mówi ze śmiechem – jest późno. Oferuję ci, że odprowadzę cię do domu, a nie pytam, czy mogę zostać na noc. Wypuszczam z siebie powietrze, zażenowana tym, co założyłam. - Och. – wskazuję na prawo. – Jakieś piętnaście przecznic stąd. Uśmiecha się i macha dłonią w tamtym kierunku, więc zaczynamy iść. - A gdybym zapytał o zostanie na noc… Śmieję się i żartobliwie go popycham. - Powiedziałabym, żebyś spieprzał.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 37

Rozdział czwarty OWEN

Gdybym znowu miał jedenaście lat, potrząsnąłbym moją magiczną kulą8 i zadał głupie pytanie, na przykład „Czy Auburn Mason Reed mnie lubi?”, „Czy uważa, że jestem przystojny?”. I na podstawie tego, jak w tej chwili na mnie patrzy, może zakładałbym, że odpowiedź brzmiałaby „zdecydowanie tak”. Odchodzimy od baru, w kierunku jej mieszkania, a biorąc pod uwagę to, że mamy do przejścia kilka przecznic, prawdopodobnie mam wystarczająco czasu, by wymyśleć tyle pytań, by ją lepiej poznać. Jedna rzecz, którą chcę najbardziej wiedzieć, odkąd zobaczyłem ją dziś, stojącą przed moim studio, to dlaczego wróciła do Teksasu. - Nie powiedziałaś mi, dlaczego się tutaj przeniosłaś. Patrzy na mnie zaniepokojona, zaalarmowana moim komentarzem, ale nie wiem, dlaczego. - Nie powiedziałam ci też, że nie jestem stąd. Uśmiecham się, żeby ukryć swój błąd. Nie powinienem wiedzieć, że Auburn nie jest z Teksasu, bo o ile ona wie, to ja wiem tylko to, co powiedziała mi dziś wieczorem. Robię co mogę, by nie okazywać tego, co się naprawdę dzieje w mojej głowie, bo gdybym teraz był z nią szczery, wyglądałoby to tak, jakbym ukrywał coś przed nią przez większość wieczoru. Ukrywałem, ale teraz już za późno, żeby to przyznać. - Nie musiałaś. Twój akcent mówi za ciebie. Obserwuje mnie uważnie, a ja widzę, że nie zamierza odpowiedzieć na moje pytanie, więc myślę o kolejnym, które by zastąpiło to, ale następne jest nawet bardziej pochopne. - Masz chłopaka? Szybko odwraca wzrok, a to sprawia, że czuję ukłucie w sercu, bo z jakiegoś powodu Auburn wygląda na winną. Zakładam, że to oznacza, że ma chłopaka, a taniec taki jak nasz nie powinien przytrafiać się dziewczynom, które kogoś mają. - Nie. Moje serce natychmiast czuje się lepiej. Znowu się uśmiecham, pewnie po raz milionowy, od kiedy zobaczyłem ją przed swoimi drzwiami. Nie wiem, czy ona zna już ten fakt o mnie, ale ja rzadko się uśmiecham. Czekam, aż ona zada mi pytanie, ale milczy. - Nie zapytasz mnie, czy ja mam dziewczynę?

8

..która wygląda tak:

Napis z pudełka: zadaj pytanie… odwróć, by uzyskać odpowiedź! Tłumaczenie: marika1311

Strona 38

Zaczyna się śmiać. - Nie. Przecież zerwała z tobą w zeszłym tygodniu. Och, no tak. Zapomniałem, że już poruszyliśmy ten temat. - Szczęściarz ze mnie. - To nie było miłe. – mówi, marszcząc brwi. – Jestem pewna, że to była dla niej trudna decyzja. Kręcę przecząco głową. - To była łatwa decyzja. Dla nich wszystkich jest łatwa. Zatrzymuje się na sekundę lub dwie, spoglądając na mnie nieufnie, zanim zaczyna iść dalej. - Wszystkich? Zdaję sobie sprawę, że to nie przedstawia mnie w dobrym świetle, ale nie zamierzam kłamać. Plus to, że jeśli powiem jej prawdę, może nadal mi ufać i zadać mi nawet więcej pytań. - Taa. Wiele razy z kimś zrywałem. Mruży oczy i marszczy trochę nos. - Jak sądzisz, dlaczego tak jest, Owen? Staram się jakoś pozbawić surowości zdania, które mam za chwilę wypowiedzieć, żeby zabrzmiało delikatniej, bo nie jest to fakt, do którego koniecznie chcę się przed nią przyznać. - Nie jestem zbyt dobrym chłopakiem. Odwraca wzrok, prawdopodobnie nie chcąc, bym widział rozczarowanie w jej oczach. Chociaż i tak zdążyłem to zauważyć. - A co czyni cię złym chłopakiem? Jestem pewny, że istnieje ku temu wiele powodów, ale skupiam się na najbardziej oczywistej odpowiedzi. - Przedkładam wiele innych rzeczy nad swoje związki. Dla większości dziewczyn nie bycie priorytetem to wystarczający powód, by zakończyć znajomość. Zerkam na nią, by zobaczyć, czy nadal marszczy brwi lub czy mnie ocenia, ale ma zadumany wyraz twarzy i kiwa lekko głową. - Więc Hannah z tobą zerwała, bo nie miałeś dla niej czasu? - Do tego to się sprowadza. Tak. - Jak długo byliście razem? - Niezbyt długo. Kilka miesięcy. Dwa, może trzy. - Kochałeś ją? Chcę na nią zerknąć, żeby zobaczyć jej minę po tym, jak zadała mi to pytanie, ale nie chcę, by zobaczyła mój wyraz twarzy. Nie chcę, żeby pomyślała, że mój grymas oznacza, że mam złamane serce, bo tak nie jest. Jeśli już, to jestem smutny, bo nie mogłem jej pokochać. - Myślę, że miłość jest trudna do zdefiniowania. – mówię. – Możesz kochać poszczególne cechy pewnej osoby, ale nie kochać jej ogólnie. - Płakałeś? Jej pytanie mnie rozśmiesza. - Nie, nie płakałem. Byłem wkurzony. Angażowałem się w związki z dziewczynami, które twierdziły, że poradzą sobie, jeśli będę potrzebował tego, żeby zamknąć się na tydzień. Ale kiedy Tłumaczenie: marika1311

Strona 39

to faktycznie się działo, spędzaliśmy czas na kłótniach „jak to kocham moją sztukę bardziej niż je”. Odwraca się i idzie tyłem, żeby mogła oceniać mnie pod swoim spojrzeniem. - A jest tak? Kochasz swoją sztukę bardziej? Tym razem patrzę prosto na nią. - Zdecydowanie. Uśmiecha się niepewnie, a ja nie wiem, dlaczego taka odpowiedź jej się podoba. Większość ludzi to niepokoi. Powinienem być w stanie kochać ludzi bardziej, niż proces tworzenia sztuki, ale jak dotąd się to nie zdarzyło. - Jakie było najlepsze anonimowe wyznanie, jakie otrzymałeś? Nie idziemy długo. Nie doszliśmy nawet do końca ulicy, ale pytanie, które właśnie zadała, mogłoby być wstępem do rozmowy na wiele dni. - To trudne pytanie. - Zachowujesz je wszystkie? Kiwam potwierdzająco głową. - Nigdy żadnych nie wyrzucam. Nawet tych okropnych. To przyciąga jej uwagę. - Zdefiniuj „okropne”. Spoglądam przez ramię na drugi koniec ulicy, na swoje studio. Nie wiem nawet, dlaczego myśl, żeby jej to pokazać, pojawiła się w moim umyśle, bo nigdy się z nikim tym nie dzieliłem. Ale ona nie jest jak każdy. Kiedy znowu na nią spoglądam, w jej oczach widzę nadzieję. - Mogę ci niektóre z nich pokazać. Uśmiecha się i natychmiast zawraca, kierując się w stronę mojego studia.

***

Kiedy wchodzimy na górę po schodach, otwieram drzwi i pozwalam przekroczyć jej próg, który dotychczas przekraczałem tylko ja. To jest pokój, w którym maluję. Tutaj trzymam wyznania. To pomieszczenie jest moją najbardziej prywatną częścią. Właściwie to można chyba powiedzieć, że trzyma również moje tajemnice. Jest tutaj kilka obrazów, których nigdy nikomu nie pokazywałem. Obrazy, które nigdy nie ujrzały światła dziennego – tak jak ten, na który w tej chwili patrzy Auburn. Dotyka płótna i palcami śledzi linię twarzy namalowanego mężczyzny. Dotyka jego oczu, nosa, ust. - To nie jest wyznanie. – mówi, kiedy czyta dołączoną do niego karteczkę. Zerka na mnie. – Kto to jest? - Mój ojciec. Tłumaczenie: marika1311

Strona 40

Wzdycha cicho, przebiegając palcami po słowach napisanych na papierze. - Co znaczy Tylko Blues?

Dotyka teraz palcami ostrych, białych linii na obrazie, a ja zastanawiam się, czy nikt jej nigdy nie powiedział, że artyści nie lubią, gdy dotyka się ich sztuki. Co w tym przypadku nie jest prawdą, bo ja chcę patrzeć, jak dotyka każdego z nich. Uwielbiam to, że wygląda na to, że ona nie może na kogoś spojrzeć bez odczucia tego zarówno oczami, jak i dłońmi. Spogląda na mnie wyczekująco, spodziewając się, że wyjaśnię ten tytuł. - Oznacza „nic poza kłamstwami”. Odwracam się, zanim jest w stanie dostrzec wyraz mojej twarzy. Unoszę trzy pudła, które trzymam w koncie i przenoszę je na środek pomieszczenia. Siadam na betonowej podłodze i pokazuję gestem, by zrobiła to samo. Siada przede mną po turecku, a kartony ustawione są między nami. Ściągam z góry dwa mniejsze pudełka i odstawiam je na bok, następnie otwieram to największe. Zagląda do środka, zanurzając w nim dłoń i wybiera losowo jedną kartkę. Wyciąga ją i czyta treść na głos. - W zeszłym roku schudłam ponad czterdzieści pięć kilo. Wszyscy myślą, że to dlatego, że odkryłam nowy, zdrowy sposób na życie, ale prawda jest taka, że cierpię z powodu depresji i lęków, a nie chcę, by ktokolwiek się o tym dowiedział. Wkłada wyznanie z powrotem do pudełka i bierze kolejne. - Użyjesz kiedyś któregoś z nich do obrazów? To dlatego je tu trzymasz? Tłumaczenie: marika1311

Strona 41

Potrząsam głową. - Tutaj trzymam te, które widziałem już w takiej czy innej formie wcześniej. O dziwo, ludzkie sekrety są do siebie podobne. Czyta kolejną kartkę. - Nienawidzę zwierząt. Czasami, kiedy mąż przynosi nowego szczeniaczka dla dzieci, czekam kilka dni, po czym go wywożę i wyrzucam kilka kilometrów od naszego domu. Potem udaję, że uciekły. Auburn marszczy brwi. - Jezu. – mówi, wyciągając z pudełka kilka innych kartek. – Jak zachowujesz wiarę w ludzkość, jeśli czytasz takie rzeczy każdego dnia? - To łatwe. – odpowiadam. – Właściwie to sprawia, że bardziej doceniam ludzi, wiedząc, że wszyscy posiadamy tę niesamowitą zdolność do udawania. Szczególnie ci najbliżej nas. Przestaje czytać treść kartki, którą trzyma w dłoni i unosi spojrzenie do moich oczu. - Jesteś zdumiony, że ludzie potrafią tak dobrze kłamać? Potrząsam głową. - Nie. Po prostu czuję ulgę, wiedząc, że każdy to robi. Przez to myślę, że może moje życie nie jest tak popieprzone, jak myślałem. Nagradza mnie cichym uśmiechem i kontynuuje oglądanie wyznań. A ja ją obserwuję. Niektóre z nich ją bawią. Na widok innych się marszczy. A jeszcze inne sprawiają, że chciałaby ich nigdy nie przeczytać. - Jakie jest najgorsze, które kiedykolwiek przeczytałeś? Wiedziałem, że to nadejdzie. Prawie żałuję, że jej nie okłamałem i nie powiedziałem, że wiele z nich wyrzuciłem, ale zamiast tego wskazuję palcem na mniejsze pudełko. Pochyla się i go dotyka, ale nie przyciąga go do siebie. - Co w nim jest? - Wyznania, których nie chcę ponownie czytać. Spuszcza wzrok na pudełko i powoli je otwiera. Bierze kartkę leżącą na wierzchu. - Mój ojciec… - załamuje jej się głos i milknie, spoglądając na mnie z bezbrzeżnym smutkiem. Widzę, jak jej gardło delikatnie się porusza, kiedy przełyka ślinę, następnie ponownie zerka na kartkę. – Mój ojciec uprawia ze mną seks, odkąd skończyłam osiem lat. Teraz mam trzydzieści trzy, jestem mężatką i mam własne dzieci, ale wciąż boję się mu odmówić. Nie odkłada tej kartki po prostu do pudełka. Zgniata ją w pięści i wrzuca do kartonu, jakby była na to zła. Nakłada na niego pokrywę i odpycha parę metrów dalej. Widzę, że nienawidzi tego pudła tak bardzo, jak ja. - Masz. – mówię, podając jej pudełko, którego nie otwierała. – Przeczytaj kilka z tych. Poczujesz się lepiej. Z wahaniem bierze z niego jedną kartkę. Zanim czyta jego treść, prostuje się i rozciąga plecy, oddychając głęboko. - Za każdym razem, kiedy wychodzę zjeść na miasto, potajemnie płacę za czyjś posiłek. Nie stać mnie na to, ale i tak to robię, bo dobrze się czuję z tym, kiedy sobie wyobrażam, jakie to musi dla nich być – wiedza, że całkowicie obcy im człowiek zrobił dla nich coś miłego i nie oczekuje niczego w zamian. Uśmiecha się, ale potrzebuje kolejnego dobrego wyznania. Przeglądam inne, dopóki nie odnajduję tego wydrukowanego na niebieskim papierze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 42

- Przeczytaj to. Moje ulubione. - Każdego dnia, po tym, jak mój syn zasypia, chowam w jego pokoju nową zabawkę. Każdego ranka, kiedy budzi się i ją odnajduje, udaję, że nie wiem, skąd się tam wzięła. Bo Boże Narodzenie powinno być codziennie i nie chcę, by mój syn przestał wierzyć w magię. Śmieje się i patrzy na mnie z uznaniem. - To będzie trochę smutne, kiedy dzieciak po raz pierwszy obudzi się w swoim pokoju w akademiku i nie znajdzie nowej zabawki. – odkłada kartkę do pudełka i przegląda inne. – Czy któreś z nich są twoje? - Nie. Nigdy żadnego nie napisałem. Patrzy na mnie w szoku. - Nigdy? Kręcę przecząco głową, a ona przechyla swoją z zakłopotaniem. - To nie jest w porządku, Owen. – natychmiast wstaje i wychodzi z pokoju. Jestem tak zdezorientowany tym, co się dzieje, że nawet nie mogę wstać i za nią pójść, ale po chwili ona wraca. - Proszę. – mówi, wręczając mi kartkę papieru i długopis. Siadając na podłodze przede mną, kiwa głową w kierunku kartki i zachęca mnie do pisania. Spuszczam wzrok na papier, kiedy słyszę, jak mówi: - Napisz o sobie coś, czego nikt nie wie. Coś, czego nigdy nikomu nie powiedziałeś. Uśmiecham się, kiedy to mówi, bo jest tak wiele rzeczy, które mógłbym jej powiedzieć. Tak wiele, że prawdopodobnie by nie uwierzyła i tak wiele, że nawet nie jestem pewny, czy chcę, by to wiedziała. - Masz – mówię, drąc kartkę papieru na dwie części i podając jej jedną z nich. – Ty też musisz jedną napisać. Piszę swoje wyznanie, ale jak tylko kończę, Auburn od razu zabiera mi długopis i pisze swoje, bez wahania. Składa kartkę i zaczyna ją wrzucać do pudełka, ale ją powstrzymuję. - Musimy się wymienić. Natychmiast kręci przecząco głową. - Nie przeczytasz mojej kartki. – mówi stanowczo. Jest tak stanowcza, że to sprawia, że nawet bardziej chcę poznać jej sekret. - Jeśli nikt tego nie przeczyta, to nie jest wyznanie. To po prostu tajemnica, którą z nikim się nie dzielisz. Wkłada dłoń w stos karteczek i chowa między nimi swoją. - Nie musisz czytać go przede mną, żeby zostało to uznane za wyznanie. – bierze papier z moich rąk i też wrzuca go do pudełka. – Reszty też nie przeczytałeś jak tylko inni ludzie skończyli je pisać. Ma rację, ale jestem bardzo rozczarowany, że nie wiem, co tam zapisała. Chcę od razu wysypać wszystkie kartki na podłogę i odnaleźć jej, ale ona wstaje i sięga po moją rękę. - Odprowadź mnie do domu, Owen. Robi się późno.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 43

*** Większość drogi do jej mieszkania pokonujemy w ciszy. Nie jest to w żaden sposób nieprzyjemna cisza. Wydaje mi się, że oboje jesteśmy cicho, bo żadne z nas nie jest jeszcze gotowe na to, by się pożegnać. Nie zatrzymuje się, żeby się pożegnać, kiedy docieramy do budynku, w którym znajduje się jej mieszkanie. Wciąż idzie dalej, oczekując, że pójdę za nią. I tak robię. Idę za nią, aż do drzwi z numerem 1408. Gapię się na cynową tabliczkę i chcę ją zapytać, czy widziała horror „1408”, z Johnem Cusackiem9. Ale obawiam się, że jeśli nigdy o nim nie słyszała, może jej się nie spodobać to, że jakiś horror ma tytuł taki sam, jak numer mieszkania, w którym ona mieszka. Przekręca klucz w zamku i popycha drzwi, by się otworzyły. Odwraca się do mnie, wskazując na drzwi. - Niesamowite, co? Widziałeś kiedyś ten film? Kiwam głową. - Nie chciałem tego wyciągać. Zerka na liczbę i wzdycha. - Znalazłam swoją współlokatorkę przez Internet, więc ona już tu mieszkała. Wierz mi lub nie, Emory miała do wyboru trzy mieszkania, a wybrała to ze względu na przerażającą korelację z tym filmem. - To trochę niepokojące. Kiwa głową i bierze oddech. - Ona jest… inna. Patrzy w dół na swoje stopy. Biorę wdech i spoglądam w sufit. Nasze spojrzenia spotykają się po środku, a ja nie cierpię tego momentu. Nie cierpię, bo nie skończyłem z nią rozmawiać, ale nadszedł czas, żeby już poszła do domu. Jest o wiele za wcześnie na pocałunek, ale dyskomfort, który towarzyszy końcowi pierwszej randki jest odczuwalny. Nie cierpię tej chwili, bo wiem, jak niezręcznie się czuje, czekając, aż się z nią pożegnam. Zamiast robić to, czego oczekuje, wskazuję na wnętrze jej mieszkania. - Miałabyś coś przeciwko, gdybym skorzystał z toalety, zanim sobie pójdę? To wystarczająco platoniczna propozycja, ale daje mi wymówkę, by z nią jeszcze trochę porozmawiać. Spogląda do środka, a ja widzę cień zwątpienia na jej twarzy, bo nie zna mnie i nie wie, czy bym jej nie skrzywdził, a chce robić to, co trzeba i chronić siebie. Przez to martwię się trochę mniej, wiedząc, że pozornie dobry instynkt samozachowawczy. Uśmiecham się niewinnie. - Już ci obiecałem, że nie będę się torturował, gwałcił ani cię nie zabiję. Film 1408 – film na podstawie opowiadania Stephena Kinga. Pisarz Mike Enslin jest autorem dwóch książek dotyczących zjawisk paranormalnych. Aby zdobyć materiały do nowej książki, Mike jest zdecydowany zbadać cieszący się złą sławą pokój 1408 w nowojorskim hotelu. 9

Tłumaczenie: marika1311

Strona 44

Nie wiem dlaczego to zapewnienie sprawia, że czuje się lepiej, ale zaczyna się śmiać. - Cóż, skoro obiecałeś… - mówi, otwierając szerzej drzwi i pozwalając mi wejść do swojego mieszkania. – Ale na wszelki wypadek powinieneś wiedzieć, że jestem bardzo głośna. Potrafię krzyczeć jak Jamie Lee Curtis. Nie powinienem myśleć o tym, jak brzmi, kiedy jest głośna. To ona poruszyła ten temat. Wskazuje palcem w kierunku, gdzie pewnie znajduje się łazienka, więc wchodzę do środka, zamykając za sobą drzwi. Łapię się brzegów umywalki, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Jeszcze raz staram sobie powiedzieć, że to tylko zbieg okoliczności. Jej dzisiejsze pojawienie się na moim progu. Jej więź z moją sztuką. Jej drugie imię, takie samo, jak moje. Wiesz, to mogłoby być przeznaczenie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 45

Rozdział piąty AUBURN

Co ja, do cholery, wyprawiam? Ja nie robię takich rzeczy. Nie zapraszam do siebie facetów. Teksas zamienia mnie w dziwkę. Nastawiam wodę na kawę, doskonale wiedząc, że nie potrzebuję kofeiny. Ale po przeżyciu takiego dnia i tak wiem, że nie zasnę, więc kto by się przejmował? Owen wychodzi z łazienki, ale nie idzie prosto do drzwi. Zamiast tego jego uwagę przykuwa obraz na ścianie w salonie. Podchodzi powoli do niego i uważnie go ogląda. Lepiej, żeby nie powiedział o tym nic negatywnego. Chociaż jest artystą. Pewnie to skrytykuje. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że ten obraz to ostatnią rzecz, którą zrobił dla mnie Adam, zanim odszedł i znaczy dla mnie więcej, niż cokolwiek, co posiadam. Jeśli Owen go skrytykuję, wykopię go z domu. Cokolwiek oznaczają nasze flirty, skończą się szybciej, niż zaczęły. - To twój? – pyta, wskazując na obraz. No to jedziemy. - Mojej współlokatorki. – kłamię. Czuję, że będzie bardziej szczery w swojej krytyce, jeśli nie będzie myślał, że obraz należy do mnie. Zerka na mnie i obserwuje mnie przez kilka sekund, po czym ponownie odwraca się twarzą prosto do obrazu. Przebiega palcami po środkowej części obrazu, gdzie dwie ręce odsuwają się od siebie. - Niesamowite. – mówi cicho, jakby nie mówił tego do mnie. - Taki był. – mówię pod nosem, wiedząc, że mnie słyszy, ale za bardzo się tym nie przejmuje. – Chcesz filiżankę kawy? Mówi, że tak, bez obracania się w moją stronę. Jeszcze przez chwilę gapi się na obraz, a potem ogląda cały salon, wchłaniając wszystko dookoła. Na szczęście, ponieważ większość moich rzeczy nadal jest w Oregonie, jedynym śladem mojej obecności w tym mieszkaniu jest ten obraz, więc nie dowie się o mnie niczego nowego. Nalewam mu kawy i przesuwam kubek po blacie. Owen idzie przez kuchnię i siada przy stole, przyciągając do siebie napój. Sobie dodaję cukru i śmietanki i kiedy kończę, chcę przesunąć je w jego stronę, ale macha ręką, pokazując, że ich nie chce i bierze łyk. Nie mogę uwierzyć, że siedzi sobie w moim mieszkaniu. A jeszcze bardziej szokuje mnie to, że dobrze się z tym czuję. Prawdopodobnie jest jedynym facetem od czasów Adama, z którym mam ochotę flirtować. Nie, żeby od tamtego czasu się z nikim nie spotykała. Byłam na kilku randkach. No dobra, na dwóch. I tylko jedna z nich skończyła się pocałunkiem. - Mówiłaś, że poznałaś swoją współlokatorkę przez internet? – pyta. – Jak do tego doszło? Wyglądało na to, że nadał sobie prawo do zadawania ciężkich pytań, więc czuję ulgę, kiedy w końcu zadaje jakieś łatwiejsze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 46

- Ubiegałam się o pracę przez internet, kiedy zdecydowałam przenieść się tutaj z Portland. Rozmawiała ze mną przez telefon, a na koniec tej rozmowy zaproponowała, żebym z nią zamieszkała i dzieliła się czynszem. Uśmiecha się. - Musiałaś zrobić piorunujące pierwsze wrażenie. - To nie było tak. – mówię. – Po prostu potrzebowała kogoś, z kim mogłaby podzielić się płaceniem czynszu, inaczej by ją wyeksmitowali. Owen zaczyna się śmiać. - Idealne wyczucie czasu. - Możesz to powiedzieć jeszcze raz. - Idealne wyczucie czasu. – powtarza, szczerząc zęby w uśmiechu. Śmieję się z niego. Nie jest taki, jak początkowo przewidywałam, kiedy weszłam do jego studia. Sądziłam, że artyści są cichymi, rozmarzonymi i emocjonalnymi osobami. Owen w rzeczywistości wygląda bardzo dobrze. Na pewno jest dojrzały jak na swój wiek, biorąc pod uwagę, jak pomyślnie idzie mu z biznesem, a także twardo stąpający po ziemi i… zabawny. Jego życie wydaje się być dobrze ułożone i prawdopodobnie to jest w nim najbardziej atrakcyjna rzecz. A jednak pochłaniają mnie sprzeczne uczucia, bo widzę, dokąd to zmierza. I dla typowej dziewczyny, mającej ponad dwadzieścia lat, to byłoby ekscytujące i fajne. Coś, o czym można napisać do swojej przyjaciółki. Hej, poznałam naprawdę przystojnego faceta odnoszącego sukcesy i wydaje się być normalny. Ale moja sytuacja nie jest typowa, co wyjaśnia wielkie wahanie, które ciągle rośnie razem z moją nerwowością i oczekiwaniami. Widzę, że jestem jego ciekawa i przez cały czas przyłapuję się na tym, że patrzę na jego usta, szyję lub dłonie, które wydają się być w stanie robić cholernie dużo wspaniałych rzeczy, nie tylko malować obrazy. Ale wahanie, które odczuwam, w dużej części wynika z mojego braku doświadczenia, bo nie jestem pewna, czy wiedziałabym, co robić z rękami, gdyby do czegoś doszło. Staram się przypomnieć sobie sceny z filmów lub książek, kiedy chłopak i dziewczyna czują do siebie pociąg fizyczny i jak od tego punktu… przechodzą do działania. Tak dużo czasu minęło, od kiedy byłam z Adamem, że zapomniałam, co powinno dziać się dalej. Oczywiście nie prześpię się z nim dziś, ale tak cholernie dawno nie rozważałam kogoś, czy jest godny chociaż pocałunku. Po prostu nie chcę, żeby moje niedoświadczenie się ujawniło, chociaż, jestem pewna, że już tak się stało. Ten brak pewności siebie naprawdę wkradł się w moje myśli i najwyraźniej również w naszą rozmowę, bo ja się nie odzywam, a on się po prostu gapi. I podoba mi się to. Lubię, kiedy się na mnie patrzy, bo minęło dużo czasu, odkąd czułam się piękna w czyjś oczach. A teraz on obserwuje mnie tak uważnie, takim zadowolonym i ciepłym spojrzeniem, że dobrze bym się czuła, gdybyśmy spędzili tak resztę nocy, nie odzywając się. - Chcę cię na malować. – mówi Owen, przerywając milczenie. W jego głosie słychać pewność siebie, której mi brakuje. Widocznie moje serce zmartwiło się, że zapomniałam o jego istnieniu, bo nagle daje mi o sobie znać, głośno i szybko. Robię co w mojej mocy, by przełknąć ślinę tak, by on tego nie zauważył. - Chcesz mnie namalować? – pytam żenująco słabym głosem. Kiwa powoli głową. - Tak. Tłumaczenie: marika1311

Strona 47

Staram się zignorować fakt, że to, co powiedział, to najbardziej erotyczne słowa, jakie kiedykolwiek ktoś mi powiedział. - Ja nie… - wypuszczam oddech, starając się uspokoić. – Czy to byłoby… no wiesz… w ubraniu? Bo nie będę pozować nago. Spodziewam się, że na uśmiechnie się albo zacznie się śmiać na ten komentarz, ale tego nie robi. Wstaje powoli i podnosi szklankę do ust. Podoba mi się, jak pije swoją kawę. Jakby była tak ważna, że zasługuje na pełnię jego uwagi. Kiedy kończy pić, odstawia kubek na blat i spogląda na mnie, tym swoim skupionym, uważnym spojrzeniem. - Nawet nie musisz tam być, kiedy będę cię malować. Po prostu chcę to zrobić. Nie wiem, dlaczego teraz stoi, ale to sprawia, że się denerwuję. To, że stoi, oznacza dwie rzeczy – albo wychodzi, albo chce wykonać jakiś ruch. Nie wiem, czy jestem gotowa na którąkolwiek z nich. - Jak mnie namalujesz, skoro mnie tam nie będzie? – nie cierpię tego, że nie mogę udawać takiej pewności siebie, która go otacza jak aura. Potwierdza moje obawy co do tego, że zamierza wykonać jakiś ruch, bo powoli okrąża barek, idąc w moim kierunku. Przypatruję mu się przez cały czas, dopóki moje plecy nie opierają się o szafkę, a on nie stoi prosto przede mną. Unosi swoją prawą dłoń i – tak, wiem, że tu jesteś, serduszko – delikatnie dotyka palcami mojej brody, powoli unosząc moją twarz do góry. Wzdycham. Jego wzrok opada na moje usta, zanim dokładnie ogląda resztę, przypatrując się każdemu fragmentowi mojej twarzy dokładnie i uważnie. Obserwuję jego oczy, kiedy przesuwają się ze szczęki, przez kość policzkową, do czoła i z powrotem do moich oczu. - Namaluję cię z pamięci. – mówi, puszczając moją twarz. Daje dwa kroki do tyłu i opiera się o szafkę. Nie zdawałam sobie sprawy, jak szybko oddycham, dopóki jego wzrok na krótką chwilę nie opada na moją klatkę piersiową. Ale szczerze mówiąc nie mam czasu na martwienie się, czy moja reakcja jest dla niego oczywista, bo wszystko, na czym mogę się teraz skupić, to jak przywrócić moim płucom zdolność oddychania i co zrobić, by powrócił mój głos. Biorę drżący oddech i zdaję sobie sprawę, że to nie kawy teraz potrzebuję, tylko wody. Zimnej wody. Mijam go, otwieram szafkę, wyciągam szklankę i nalewam sobie wody. Opiera się dłońmi o blat i staje ze skrzyżowanymi nogami, uśmiechając się do mnie przez cały czas, kiedy wypijam połowę szklanki od razu. Dźwięk, jaki wydaje z siebie szkło, kiedy stawiam szklankę na blacie, jest trochę dramatyczny i Owen zaczyna się śmiać. Wycieram usta i przeklinam siebie za to, że jestem taka oczywista. Jego śmiech urywa się, kiedy jego komórka zaczyna dzwonić. Zerka na ekran, odrzuca połączenie i wkłada go z powrotem do kieszeni. Jego oczy jeszcze raz wędrują po salonie, zanim odnajdują moje. - Pewnie powinienem już iść. Wow. Dobrze poszło. Kiwam głową i biorę kubek, który on przesuwa w moją stronę. Odwracam się i zaczynam go myć w zlewie. - Cóż, dzięki za pracę. – mówię. – I za odprowadzenie mnie do domu. Nie odwracam się, żeby patrzeć, jak wychodzi. Czuję, że mój oczywisty brak doświadczenia właśnie zabiło to, cokolwiek między nami było. I nie jestem za to zła na siebie; tylko na niego. Jestem zła, że zniechęciło go to, że nie zrobiłam kroku do przodu albo że nie rzuciłam się na niego. Jestem zła, że jego telefon zadzwonił, bardziej niż prawdopodobne jest to, że to była Hannah, a on natychmiast korzysta z możliwości, żeby się stąd zmyć. I właśnie dlatego nie robię takich rzeczy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 48

- To nie była dziewczyna. Jego głos mnie zaskakuje, a ja natychmiast się odwracam, by zobaczyć, że Owen stoi tuż za mną. Otwieram usta, żeby odpowiedzieć, ale nie wiem, co, więc je zamykam. Czuję się głupio, że się zezłościłam, chociaż przecież nie mógł wiedzieć, o czym myślałam. Przybliża się, a ja cofam się i opieram o szafkę, pozostawiając między nami trochę przestrzeni, której potrzebuję, by moje myśli zostały wspólne. - Nie chcę, żebyś pomyślała, że wychodzę, bo zadzwoniła to mnie inna dziewczyna. – mówi, tłumacząc się bardziej szczegółowo. Podoba mi się, że tak po prostu to powiedział, co sprawia, że wszystkie moje negatywne myśli o nim wyparowują. Może się myliłam. Od czasu do czasu mam tendencję do irracjonalnych reakcji. Odwracam się twarzą do zlewu, bo nie chcę, żeby widział, jak bardzo mi się podoba to, że nie używa wymówek, żeby stąd wyjść. - To nie moja sprawa, kto do ciebie dzwoni, Owen. Wciąż stoję do niego tyłem, kiedy on układa dłonie po moich obu stronach. Pochyla się, a ja czuję jego oddech na swoje twarzy. Nie wiem, jak to się dzieje, ale moje ciało porusza się, jakby miało własną wolę, dopóki nie opieram się plecami o jego klatkę piersiową. Nie jesteśmy tak blisko siebie, jak byliśmy podczas tańca, ale jest o wiele intymniej, bo nie tańczymy. Opiera brodę o moje ramię, a ja zamykam oczy i biorę oddech. Sposób, w jaki się przez niego czuję, jest tak przytłaczający, że aż ciężko mi utrzymać się na nogach. Łapię się szafki, mając nadzieję, że nie zauważy, jak białe są kostki na moich dłoniach. - Chcę się znowu z tobą zobaczyć. – szepce. Nie myślę o wszystkich powodach, dla których to miałby być taki zły pomysł. Nie myślę o tym, na czym powinnam się skupiać. Zamiast tego myślę o tym, jak dobrze się czuję, będąc tak blisko niego oraz jak bardzo chciałabym tego więcej. Moje wszystkie złe cechy zmuszają mój głos, żeby mu odpowiedzieć „Okej”, bo moja dobra część jest zbyt słaba, by zaproponować sprzeciw. - Jutro wieczorem. – mówi. – Będziesz w domu? Myślę o jutrzejszym dniu i przez kilka sekund nie mam pojęcia, jaki jest miesiąc, a co dopiero jaki to dzień tygodnia. Po tym, jak już załapuję, gdzie i kim jestem, i przypominam sobie, że nadal mamy czwartek, więc jutro będzie piątek, dochodzę do wniosku, że tak, jestem jutro wolna. - Tak. – odpowiadam szeptem. - Dobrze. – mówi. Jestem prawie pewna, że się teraz uśmiecha. Słyszę to w jego głosie. - Ale.. – odwracam się i staję przed nim twarzą w twarz. – Myślałam, że nauczyłeś się, że lepiej nie łączyć przyjemnego z pożytecznym. To nie dlatego dziś znalazłeś się w trudnej sytuacji? Uśmiecha się bardzo delikatnie. - Uznaj się za zwolnioną. Uśmiecham się, bo nie jestem pewna, czy kiedykolwiek tak się cieszyłam z tego, że straciłam pracę. Każdego dnia wolałabym wybrać jego, niż pracę za sto dolarów za godzinę. I to mnie zaskakuje. I to bardzo. Odwraca się i zmierza do frontowych drzwi. - Do zobaczenia jutro, Auburn Mason Reed. Oboje się uśmiechamy i patrzymy na siebie przez dwie sekundy, bo dokładnie tyle zajmuje mu zamknięcie za sobą drzwi. Opadam do przodu i ukrywam głowę w ramionach, wdychając tyle powietrza, ile mi brakowało przez cały wieczór, prosto do moich płuc.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 49

- Och, em, o rany. – wypuszczam powietrze ze świstem. To było zdecydowanie niespodziewane odstępstwo od mojej zwyczajowej rutyny. Nagłe pukanie do drzwi mnie zaskakuje, więc prostuję się i obracam akurat w momencie, gdy drzwi się otwierają. W progu pojawia się Owen. - Zakluczysz za mną drzwi? Nie mieszkasz w bezpiecznym sąsiedztwie. Nie mogę poradzić nic na to, że uśmiecham się przez jego prośbę. Podchodzę do drzwi i otwieram je trochę szerzej. - I jeszcze coś. – dodaje. – Nie powinnaś tak szybko wchodzić za nieznajomymi do dziwnych budynków. To niezbyt mądre jak na kogoś, kto nic nie wie o Dallas. Mrużę powieki. - Cóż, a ty nie powinieneś tak desperacko szukać pracowników. – mówię w swojej obronie. Unoszę dłoń, żeby popchnąć drzwi, ale zamiast chwycić klamkę i je zamknąć, Owen otwiera je jeszcze szerzej. - I nie wiem, jak to jest z tym w Portland, ale nie powinnaś również wpuszczać obcych do swojego mieszkania. - Odprowadziłeś mnie do domu. Nie mogłam tak po prostu nie pozwolić ci skorzystać z toalety. Zaczyna się śmiać. - Dzięki. Doceniam to. Po prostu nie wpuszczaj już nikogo więcej, dobrze? Uśmiecham się do niego zalotnie, dumna, że mam coś takiego w sobie. - Nawet jeszcze nie byliśmy na randce, a ty już dyktujesz mi, kogo mogę, a kogo nie mogę wpuszczać do własnej łazienki? Posyła mi taki sam uśmiech. - Nic nie poradzę, że jestem trochę zazdrosny. To naprawdę ładna łazienka. Przewracam oczami i zaczynam zamykać drzwi. - Dobranoc, Owen. - Mówię poważnie. Masz nawet te śliczne mydełka w kształcie muszelek. Uwielbiam je. Oboje się śmiejemy, a on obserwuje mnie przez szparę w drzwiach. Kiedy je zamykam, tym razem przekręcając klucz w zamku, znowu do nich puka. Potrząsam głową i znowu otwieram drzwi, tym razem jednak blokując je łańcuchem. - Co znowu? - Jest północ! – mówi gorączkowo, uderzając dłonią o drzwi. – Zadzwoń do niej. Zadzwoń do swojej współlokatorki! - Och, cholera. – mamroczę. Wyciągam z kieszeni telefon i wybieram numer do Emory. - Już miałam dzwonić na policję. – mówi ta, kiedy odbiera. - Wybacz, prawie zapomnieliśmy. - Musisz użyć hasła bezpieczeństwa? - Nie, wszystko w porządku. Już zamknęłam za nim drzwi, więc raczej mnie dzisiaj nie zamorduje. Emory wzdycha. - To do kitu. – mówi. – Nie to, że cię nie zabije. – dodaje szybko. – Po prostu chciałam usłyszeć, jak mówisz hasło. Tłumaczenie: marika1311

Strona 50

Wybucham śmiechem. - Przepraszam, że moje bezpieczeństwo cię rozczarowuje. Znowu wzdycha. - Proszę? Powiedz to dla mnie chociaż raz. - Dobra. – mówię z jękiem. – Mięsna sukienka. Zadowolona? Milczy przez chwilę, zanim ponownie się odzywa. - Nie wiem. Teraz nie jestem pewna, czy powiedziałaś to, żeby mnie uszczęśliwić, czy naprawdę jesteś w niebezpieczeństwie. Znowu zaczynam się śmiać. - Wszystko w porządku. Zobaczymy się, jak wrócisz. – rozłączam się i zerkam na Owena przez uchylone drzwi. Unosi brwi do góry i przechyla głowę na bok. - Waszym hasłem była mięsna sukienka? Nie sądzisz, że to trochę chorobliwe? Uśmiecham się, bo w pewnym sensie takie jest. - Tak samo jak wybieranie mieszkania na podstawie więzi z horrorem. Mówiłam ci, że Emory jest inna. Kiwa potwierdzająco głową, zgadzając się ze mną. - Dobrze się dzisiaj bawiłam. – mówię mu. Uśmiecha się. - Ja bawiłem się lepiej. Oboje się uśmiechamy, prawie że od ucha do ucha, dopóki nie prostuję się i decyduję, by tym razem zamknąć drzwi na dobre. - Dobranoc, Owen. - Dobra-noc, Auburn. – mówi. – Dzięki za niepoprawianie mojej gramatyki. - Dzięki, że mnie nie zabiłeś. – odpowiadam. Jego uśmiech znika. - Jeszcze. Nie wiem, czy powinnam się śmiać z tego komentarza. - Żartuję. – mówi szybko, jak tylko widzi wahanie na mojej twarzy. – Nigdy nie wychodzą mi żarty, kiedy staram się zaimponować dziewczynie. - O to się nie martw. – zapewniam go. – Już byłam tak jakby pod wrażeniem, jak tylko weszłam do twojego studia. Uśmiecha się z uznaniem i wślizguje się ręką w szparę między drzwiami, zanim zdążam je zamknąć. - Czekaj. – mówi, ruszając palcami. – Podaj mi dłoń. - Po co? Żebyś mógł mnie pouczać, że nie powinnam podawać rąk nieznajomym przez uchylone drzwi? Kiwa lekceważąco głową na moje pytanie. - Daleko nam do obcych sobie ludzi, Auburn. Podaj mi dłoń.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 51

Niezobowiązująco unoszę palce i ledwie dotykam nimi jego dłoni. Nie jestem pewna, co on robi. Jego wzrok opada na nasze ręce, a on opiera głowę o framugę drzwi. Robię to samo i oboje patrzymy na nasze dłonie, kiedy Owen przeplata nasze palce. Jesteśmy oddzieleni drzwiami przymkniętymi na łańcuch, więc nie mam pojęcia, jak prosty dotyk jego dłoni może sprawiać, że muszę oprzeć się o ścianę dla wsparcia, ale właśnie to robię. Dreszcze wędrują w górę mojej ręki, aż do ramienia, a ja zamykam oczy. Jego palce delikatnie pocierają wierzchnią stronę mojej dłoni i znaczą na niej ścieżki, po których się poruszają. Mam drżący oddech i jeszcze bardziej drżącą rękę. Muszę się powstrzymywać od otworzenia drzwi, żebym nie mogła wciągnąć go do środka i błagać go, by robił reszcie mojego ciała to, co robi mojej dłoni. - Czujesz to? – pyta szeptem. Kiwam głową, bo wiem, że patrzy prosto na mnie. Czuję na sobie jego spojrzenie. Nie odzywa się już ponownie, a jego dłoń w końcu przestaje się poruszać, więc powoli otwieram oczy. Wciąż obserwuje mnie przez uchylone drzwi, ale jak tylko całkowicie rozchylam powieki, szybko odrywa głowę od framugi i odsuwa się, zabierając dłoń z mojej i zostawiając ją przeraźliwie pustą. - Kurwa. – mówi, prostując się. Przebiega dłonią po włosach i chwyta się za kark. – Przepraszam. Zachowuję się absurdalnie. – ściąga rękę z szyi i łapie klamkę. – Tym razem idę naprawdę. Zanim cię odstraszę. – dodaje z uśmiechem. Uśmiecham się szeroko. - Dobranoc, OMG. Powoli kręci głową, żartobliwie mrużąc oczy. - Masz szczęście, że cię lubię, Auburn Mason Reed. Z tym stwierdzeniem zamyka za sobą drzwi. - O mój Boże. – szepcę. Myślę, że mogę być w nim zadurzona.

*** - Auburn. Jęczę, zdecydowanie nie chcąc jeszcze wstawać, ale czyjaś ręka spoczywa na moim ramieniu i mną potrząsa. Niegrzecznie. - Auburn, obudź się. – to głos Emory. – Policja tutaj jest. Natychmiast przewracam się na bok i widzę swoją współlokatorkę stojącą nade mną. Ma pod oczami ślady po tuszu do rzęs, a jej blond włosy sterczą na wszystkie strony. Jej nieoczekiwany, zaniedbany widok przeraża mnie bardziej, niż fakt, że powiedziała, że policja tu jest. Siadam prosto na łóżku. Próbuję odnaleźć swój budzik, żeby sprawdzić godzinę, ale mój wzrok jest jeszcze dość zamazany. - Która godzina? - Po dziewiątej. – mówi. – I… słyszałaś? Powiedziałam, że jest tu policjant. Pyta o ciebie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 52

Schodzę z łóżka i rozglądam się w poszukiwaniu jeansów. Znajduję je, pogniecione, po przeciwnej stronie łóżka. Jak tylko dopinam guziki, nurkuję w szafie w poszukiwaniu bluzki. - Masz jakieś kłopoty? Pyta Emory, stojąc w progu. Cholera. Zapomniałam, że ona nic o mnie nie wie. - To nie policja. – mówię. – To tylko Trey, mój szwagier. Widzę, że wciąż wydaje się być zdezorientowana, co ma sens, bo tak naprawdę nie jest moim szwagrem. Czasem po prostu łatwiej go tak nazywać. Nie mam też pojęcia, dlaczego tu się zjawił. Otwieram drzwi i widzę go w kuchni, gdzie robi sobie herbatę. - Wszystko w porządku? – pytam go. Okręca się na pięcie i jak tylko widzę jego uśmiech, wiem, że nic się nie stało. Po prostu wpadł z wizytą. - Wszystko dobrze. – odpowiada. – Właśnie skończyłem zmianę i byłem w okolicy. Pomyślałem, że przyniosę ci śniadanie. Podnosi papierową torebkę i przesuwa ją po blacie w moim kierunku. Emory przechodzi mnie i ją łapie, zaglądając to środka. - To prawda? – pyta, podnosząc wzrok na Treya. – Policjanci naprawdę dostają darmowe pączki, kiedy tylko chcą? Łapie jedno ciastko i wpycha je sobie do buzi, jednocześnie idąc do salonu. Trey patrzy na nią z pogardą, czego ona nie zauważa. Zastanawiam się, czy jest świadoma tego, że jeszcze się dziś nie przeglądała w lustrze. Wątpię, żeby się tym przejmowała. Uwielbiam to w niej. - Dzięki za śniadanie. – mówię do niego. Siadam przy barze, speszona tym, dlaczego on pomyślał, że w porządku jest tak wpadać bez uprzedzenia. Szczególnie tak wcześnie rano. Ale nic nie mówię, bo jestem pewna, że jestem po prostu zrzędliwa przez to, że w nocy późno poszłam spać i nie pospałam za długo. – Lydia wraca dziś do domu? Potrząsa przecząco głową. - Jutro rano. – odstawia kubek na blat. – Gdzie byłaś wczoraj w nocy? Unoszę głowę, zastanawiając się, dlaczego w ogóle o to pyta. - Co masz na myśli? Spogląda na mnie. - Mówiła, że późno do ciebie dzwoniła. Teraz rozumiem, dlaczego tu jest. Wzdycham. - Naprawdę chciałeś przynieść mi śniadanie, czy używasz to jako wymówkę by sprawdzić, co u mnie? Jego obrażone spojrzenie sprawia, że żałuję, że to powiedziałam. Wypuszczam z siebie zdenerwowany oddech i opieram ramiona o barek. - Pracowałam. – mówię. – W galerii sztuki, za dodatkowe pieniądze. Trey stoi w dokładnie tym samym miejscu, w którym stał Owen zeszłej nocy. Prawdopodobnie są takiego samego wzrostu, ale Trey wydaje się być bardziej onieśmielający. Nie wiem, czy to dlatego, że zawsze jest w policyjnym mundurze, czy to dlatego, że ma ostre rysy twarzy. Jego ciemne oczy zawsze wydają się być zachmurzone, podczas gdy Owen nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Samo myślenie o Owenie i fakt, że go dzisiaj znowu zobaczę, natychmiast sprawia, że mam lepszy nastrój. - Galeria sztuki? Która? Tłumaczenie: marika1311

Strona 53

- W pobliżu mojej pracy. Nazywa się „Spowiedź”. Trey zaciska szczękę i odkłada kubek na blat. - Znam ją. – mówi. – Syn Callahana Gentry’ego jest jej właścicielem. - Powinnam wiedzieć, kto to jest? Kręci głową i wylewa resztę swojej kawy do zlewu. - Jest prawnikiem. – mówi. – A jego syn to kłopoty. Krzywię się, słysząc tę zniewagę, bo jej nie rozumiem. Owen jest ostatnią osobą, która kojarzy mi się z kłopotami. Trey łapie klucze z szafki i zaczyna wychodzić z kuchni. - Nie podoba mi się pomysł, żebyś dla niego pracowała. Nie, żeby opinia Treya się dla mnie w jakiś sposób liczyła, ale trochę odstręcza mnie, że w ogóle to powiedział. - Nie musisz się o to martwić. – mówię. – Zostałam zwolniona zeszłej nocy. Chyba nie miałam tego, czego szukał w pracownikach. Nie podaję mu prawdziwego powodu swojego zwolnienia. Jestem pewna, że to by go zdenerwowało jeszcze bardziej. - To dobrze. – odpowiada. – Przychodzisz na kolację w niedzielę wieczorem? Idę za nim do drzwi. - Jeszcze żadnej nie opuściłam, nie? Po otworzeniu drzwi Trey obraca się, by na mnie spojrzeć. - Cóż, nigdy też nie ignorowałaś połączeń, a spójrz, co się wczoraj stało. Touché10, Trey. Nienawidzę konfrontacji, a moja postawa zaraz do jednej doprowadzi, jeśli się nie wycofam. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję, to napięcie między mną oraz Trey’em i Lydią. - Przepraszam. – mamroczę. – Było późno, no i miałam wczoraj dwie prace. Dzięki za śniadanie. Następnym razem, kiedy pojawisz się bez zapowiedzi, będę milsza. Uśmiecha się i sięga dłonią, by założyć mi kosmyk włosów za ucho. To intymny gest i nie podoba mi się to, że poczuł się na tyle komfortowo, żeby to zrobić. - Nie szkodzi, Auburn. – opuszcza dłoń i wychodzi na korytarz. – Do zobaczenia w niedzielę. Zamykam za nim drzwi i się o nie opieram. Ostatnio odbieram od niego całkowicie inne wibracje. Kiedy mieszkałam w Portland, nie widywałam go. Niemniej jednak przeniesienie się do Teksasu sprawia, że o wiele częściej przebywam w jego obecności, a nie jestem pewna, czy jesteśmy na tej stopie, jeśli chodzi o definiowanie naszej przyjaźni. - Nie lubię go. – mówi Emory. Zerkam w kierunku salonu – siedzi na kanapie, zajadając pączka i przeglądając czasopisma. - Nawet go nie znasz. – staję w obronie Treya. - Bardziej podoba mi się facet, którego przyprowadziłaś zeszłej nocy. – nawet nie unosi wzroku znad gazety, kiedy to mówi. - Byłaś tu wtedy?

10

Zwrot wyrażający aprobatę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 54

Kiwa głową i bierze długi łyk wody, ponownie nie kłopocząc się tym, by na mnie łaskawie spojrzeć. - Tak. Co? Dlaczego jej się wydaje, że to w porządku? - Byłaś tu, kiedy dzwoniłam do ciebie o to hasło bezpieczeństwa? Ponownie kiwa głową. - Byłam w swoim pokoju. Jestem naprawdę dobra w podsłuchiwaniu. – mówi stanowczo. Teraz ja kiwam głową i kieruję się do swojej sypialni. - Dobrze wiedzieć, Emory.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 55

Rozdział szósty OWEN

Gdybym był mądrzejszy, byłbym teraz u siebie i się przebierał. Gdybym był mądrzejszy, przygotowywałbym się duchowo na pojawienie się w mieszkaniu Auburn, skoro właśnie to jej obiecałem. Gdybym był mądrzejszy, nie siedziałbym tutaj. Czekając, aż mój ojciec przejdzie przez drzwi i zobaczy, że mam ręce skute za plecami. Nie wiem tak właściwie, jak powinienem się teraz czuć, ale „odrętwienie” prawdopodobnie nie jest prawidłową odpowiedzią. Wiem tylko, że za chwilę tu wejdzie, a ostatnia rzecz, jaką chcę zrobić, to spojrzenie w jego oczy. Drzwi się otwierają. Odwracam wzrok. Słyszę jego kroki, kiedy powoli wchodzi do pomieszczenia. Przesuwam się na swoim miejscu, ale ledwie mogę się poruszyć dzięki metalowym kajdankom opinającym moje nadgarstki. Przygryzam dolną wargę, żeby powstrzymać siebie przed powiedzeniem czegoś, czego będę potem żałował. Przygryzam ją tak mocno, że czuję smak krwi. Nadal unikam patrzenia na niego i skupiam wzrok na plakacie wiszącym na ścianie. Jest to oś czasu, przedstawiająca postępy w zażywaniu met amfetaminy na przestrzeni dziesięciu lat. Gapię się na nią, świadom faktu, że wszystkie zdjęcia przedstawiają tego samego mężczyznę i że wszystkie są zdjęciami z kartoteki policyjnej. Oznacza to, że facet został aresztowany nie mniej niż dziesięć razy. Mój ojciec wzdycha z miejsca, w którym siedzi, czyli wprost naprzeciw mnie. Wzdycha tak mocno, że jego oddech dociera do mnie przez cały stół. Odsuwam się w tył o kilka centymetrów. Nawet nie chcę wiedzieć, co się w tej chwili dzieje w jego głowie. Wiem tylko, co się dzieje w mojej, a nie ma w niej nic, oprócz morza rozczarowania. Nie tyle przez to, że zostałem aresztowany, jak przez fakt, że zawiodę Auburn. Wygląda na to, że wiele osób w życiu ją zawiodło i nienawidzę, że stanę się jednym z nich. Nienawidzę. - Owen. – mówi mój ojciec, prosząc o moją uwagę. Nie daję mu jej. Czekam, aż skończy, ale nie mówi nic poza moim imieniem. Nie podoba mi się to, że wszystko, co powiedział, to moje imię, bo wiem, jest cholernie wiele innych rzeczy, których w tej chwili chce mi powiedzieć. Jest też oczywiście wiele rzeczy, które chcę powiedzieć ja, ale Callahan Gentry i jego syn nie są najlepszymi rozmówcami. Nie od dnia, w którym Owen Gentry stał się jedynym synem Callahana Gentry’ego. To prawdopodobnie jedyny dzień w moim życiu, którego bym nie zmienił. To ten dzień jest powodem, przez który wciąż robię to, co robię. Ten dzień jest powodem, przez który tu siedzę, o krok od rozmowy z ojcem na temat tego, jakie są moje opcje. Czasami zastanawiam się, czy Carey wciąż nas widzi. Zastanawiam się, czy myśli o tym, co się z nami stało. Odrywam wzrok od plakatu i przenoszę spojrzenie na ojca. Przez ostatnich kilka lat opanowaliśmy do perfekcji sztukę milczenia. Tłumaczenie: marika1311

Strona 56

- Myślisz, że Carey nas w tej chwili widzi? Twarz mojego ojca pozostaje bez wyrazu. Jedyną rzeczą, jaką widzę w jego oczach jest rozczarowanie, ale nie wiem, czy jest rozczarowany tym, że poległ w byciu ojcem, czy tym, że znajduję się w takiej sytuacji, czy też może tym, że właśnie poruszyłem temat Careya. Nigdy tego nie robię. Mój ojciec nigdy tego nie robi. Nie wiem, dlaczego zrobiłem to teraz. Pochylam się do przodu, z wzrokiem wbitym w niego. - Jak myślisz, co on o mnie myśli, tato? – pytam cicho. Tak cicho. Gdyby mój głos był kolorem, byłby biały. Ojciec zaciska szczękę, więc kontynuuję. - Myślisz, że jest rozczarowany moją niezdolnością do tego, by powiedzieć nie? Wzdycha i odwraca spojrzenie, zrywając ze mną kontakt wzrokowy. Sprawiam, że czuje się nieswojo. Nie mogę pochylić się bardziej, niż pochylam się w tej chwili, więc przesuwam krzesło w jego stronę, dopóki nie opieram klatki piersiowej o stół. Jestem tak blisko, jak tylko mogę dotrzeć. - Jak sądzisz, co Carey myśli o tobie, tato? To zdanie miałoby czarny kolor. Wali pięścią w stół, a krzesło gwałtownie odjeżdża, kiedy ten nagle wstaje. Przemierza pokój, dwa razy i kopie krzesło, które uderza o ścianę. Krąży po pomieszczeniu, od jednego końca do drugiego, które dzieli mniej więcej dwa metry. Jest tak wkurzony, że czuję się źle z tym, że jesteśmy w takim małym pokoju. Człowiek potrzebuje przestrzeni, żeby uwolnić swoją agresję. Powinni brać pod uwagę tego typu sytuacje, kiedy kogoś aresztują i wpychają ich do malutkich pomieszczeń razem z ich prawnikami. Bo nigdy nie wiadomo, kiedy ten prawnik może być także ojcem, i to ojcem, który potrzebuje miejsca, żeby zmieścić cały swój gniew. Bierze kilka głębokich oddechów. Wdech, wydech, wdech i wydech. Tak, jak kiedyś uczył mnie i Careya, kiedy byliśmy młodsi. Jako bracia dużo się kłóciliśmy. Nie więcej, niż zazwyczaj bracia się kłócą, ale wtedy, kiedy Callahan Gentry był ojcem, zrobiłby wszystko, żeby nauczyć nas, jak radzić sobie z naszym gniewem wewnętrznie, nie fizycznie. - Tylko wy możecie kontrolować swoje reakcje. – mówił do nas. – Nikt inny. Wy kontrolujecie swój gniew i wy kontrolujecie swoje szczęście. Zapanujcie nad tym, chłopcy. Zastanawiam się, czy powinienem mu teraz powtórzyć te słowa. Zapanuj nad tym, tato. Raczej nie. Nie chce, żebym mu przerywał, kiedy w ciszy próbuje się przekonać, że nie miałem na myśli tego, co powiedziałem. Próbuje sobie wmówić, że powiedziałem to tylko dlatego, że jestem zestresowany. Callahan Gentry jest dobry w okłamywaniu samego siebie. Gdybym miał go teraz namalować, prawdopodobnie użyłbym każdego odcienia niebieskiego, jaki tylko bym znalazł. Spokojnie kładzie dłonie płasko na stole stojącym między nami. Gapi się na swoje ręce, unikając spoglądania w moje oczy. Bierze powolny, głęboki oddech, następnie wypuszcza go, jeszcze wolniej. - Wpłacę twoją kaucję tak szybko, jak będę mógł. Chcę, żeby myślał, że jestem na to obojętny. Chociaż nie jestem. Nie chcę tutaj być, ale nie mogę nic na to poradzić. - Nie żebym musiał być gdzieś indziej. – mówię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 57

To znaczy, bo nie muszę, prawda? I tak bym się spóźnił, nawet gdybym się pojawił, no i nie ma mowy, żebym się tam pokazał i powiedział Auburn, gdzie byłem. Lub dlaczego. Poza tym, zeszłej nocy zostałem mniej więcej ostrzeżony, żeby trzymać się od niej z daleka, więc jest jeszcze to. Więc, tak. Kto potrzebuje kaucji? Nie ja. - Nie żebym musiał być gdzieś indziej. – powtarzam. Ojciec unosi na mnie wzrok i po raz pierwszy zauważam w jego oczach łzy. Z tymi łzami pojawia się też nadzieja. Nadzieja, że może osiągnął punkt krytyczny. Nadzieja, że to był ostatnia kropla, która przelała czarę goryczy. Nadzieja, że w końcu powie „Jak mam ci pomóc, Owen? Jak mam ci to ułatwić?” Chociaż żadna z tych rzeczy się nie dzieje i moja nadzieja znika razem z jego łzami. Odwraca się i idzie do drzwi. - Porozmawiamy dziś wieczorem. W domu. I już go nie ma. ***

- Co ci się do cholery stało? – pyta Harrison. – Wyglądasz jak gówno. Siadam przy barze. Nie spałem od ponad dwudziestu czterech godzin. Jak tylko wpłacono moją kaucję kilka godzin temu i mnie zwolniono, poszedłem prosto do mojego studia. Nawet nie przejmowałem się tym, żeby pójść do domu ojca, żeby przedyskutować tą sytuację, bo potrzebuję trochę więcej czasu, by się z nim zmierzyć. Teraz jest już prawie północ, więc wiem, że Auburn prawdopodobnie śpi, albo jest zbyt wkurzona, by spać, bo nie przyszedłem dzisiaj do niej, chociaż obiecałem, że się pojawię. Chociaż prawdopodobnie tak jest najlepiej. Muszę wyprostować swoje życie na tyle, żeby ona chciała być jego częścią. - Aresztowali mnie w nocy. Harrison natychmiast przestaje nalewać piwo do kufla, który miał mi podać. Staje ze mną twarzą w twarz. - Przepraszam… ale czy ty powiedziałeś aresztowali? Kiwam potwierdzająco głową i sięgam przez bar, by wziąć do połowy pełny kufel piwa. - Mam nadzieję, że zaraz jakoś to wyjaśnisz. – mówi, obserwując mnie, kiedy biorę długi łyk. Stawiam szklankę przed siebie i wycieram usta. - Aresztowali mnie za posiadanie. Na twarzy Harrisona pojawia się mieszanina złości i zdenerwowania. - Czekaj chwilę. – mówi, pochylając się i zniżając głos do szeptu. – Nie powiedziałeś im chyba, że ja… Czuję się urażony, że w ogóle o to zapytał, więc przerywam mu, zanim jeszcze skończy pytanie. - Oczywiście, że nie. – mruczę. – Odmówiłem jakichkolwiek odpowiedzi na temat tego, skąd pochodzą pigułki. Niestety, to nie pomogło w mojej sytuacji, kiedy pojawiłem się w sądzie. Najwyraźniej dają ci trochę luzu, jeśli kogoś wsypujesz. – śmieję się i potrząsam głową. – Popieprzone, co? Uczymy dzieci, że skarżenie na kogoś jest złe, ale jako dorośli jesteśmy za to nagradzani. Tłumaczenie: marika1311

Strona 58

Harrison nie odpowiada. Widzę te wszystkie słowa, które się w nim przelewają i wiem, że robi wszystko, co w swojej mocy, żeby zachować je dla siebie. - Harrison. – mówię, pochylając się. – W porządku. Będzie dobrze. To moje pierwsze wykroczenie, więc wątpię, żebym dostał dużo… Potrząsa głową. - Nie jest dobrze, Owen! Od ponad roku mówię ci, żebyś skończył z tym gównem. Wiedziałem, że to cię dopadnie i nie cierpię być tym, który ci powie „a nie mówiłem”, ale kurwa, mówiłem ci to jakieś milion razy, do cholery. Wypuszczam z siebie oddech. Jestem zbyt zmęczony, by teraz tego słuchać. Wstaję, kładę na blacie dziesięciodolarowy banknot, po czym odwracam się i wychodzę. Chociaż on ma rację. Mówił to. I nie jest jedynym, którym to robił, bo wiem, że to mnie dopadnie i mówiłem to sobie cholernie wiele razy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 59

Rozdział siódmy AUBURN

- Chcesz dolewki? - Pewnie. – odpowiadam, uśmiechając się do kelnerki, chociaż wiem, że wcale dolewki nie potrzebuję. Powinnam po prostu wyjść, ale wciąż jest we mnie mała część, która wierzy, że Lydia się pojawi. Na pewno nie zapomniała. Zastanawiam się, czy napisać do niej ponownie, czy nie. Spóźnia się już ponad godzinę, a ja siedzę tutaj, żałośnie czekając i mając nadzieję, że nie zostałam wystawiona. Nie, żeby była pierwszą osobą, której to się zdarzyło. Da nagroda należy się Owenowi. Powinnam była wiedzieć. Powinnam być na to przygotowana. Ten cały czas z nim spędzony wydawał się zbyt piękny, by być prawdziwy, a fakt, że przez trzy solidne tygodnie nie usłyszałam od niego żadnych wieści, tylko dowodzi tego, że moja decyzja, by zrezygnować z mężczyzn, była słuszna. Chociaż to nadal boli. Boli jak cholera, bo kiedy w czwartek wieczorem wyszedł z mojego mieszkania, czułam się tak pełna nadziei… nie tylko przez to, że go poznałam, ale przez to, że myślałam, że może Teksas nie będzie aż taki zły. Myślałam, że może chociaż raz rzeczy pójdą po mojej myśli, a karma da mi trochę luzu. I chociaż bolało zrozumienie, że on gadał bzdury, to bycie wystawioną przez Lydię boli trochę bardziej. Owen przynajmniej nie wystawił mnie w moje urodziny. Jak mogła zapomnieć? Nie będę płakać. Nie będę. Wylałam nad tą kobietą wystarczająco wiele łez i nie dostanie już ich więcej. Kelnerka wraca do stołu i napełnia mojego drinka. Mojego bezalkoholowego drinka. Piję żałosną wodę sodową, siedzę samotnie w restauracji, po raz drugi w tym zostałam wystawiona i dziś są moje dwudzieste pierwsze urodziny. - Wezmę rachunek. – mówię, pokonana. Kelnerka patrzy na mnie z litością, kiedy kładzie przede mną skrawek papieru. Spłacam rachunek i wychodzę. Nie cierpię tego, że wciąż muszę przechodzić obok jego studia w drodze do domu z pracy. Lub, w tym przypadku, w drodze do domu z bycia wystawioną. Czasami widać światło w oknach na górze, w jego mieszkaniu, a ja mam ochotę podpalić to miejsce. No, nie do końca. To trochę brutalne. Nie spaliłabym jego pięknych obrazów. Tylko jego. Kiedy docieram do jego budynku, zatrzymuję się przed nim i się na niego gapię. Może od teraz warto chodzić inną drogą i mijać jedną czy dwie przecznice dodatkowo, żeby już nigdy nie mijać tego studia. Może zanim zmienię trasę, powinnam zostawić swoje wyznanie. Od trzech tygodni chciałam to zrobić, a dzisiaj tak wszystko idealnie się ułożyło, że w końcu jestem na tyle wkurzona, by to zrobić. Podchodzę do frontowych drzwi i spoglądam na otwór w nich, jednocześnie wyciągając z torebki długopis. Nie mam żadnej kartki, więc grzebię tak długo, aż znajduję paragon ze

Tłumaczenie: marika1311

Strona 60

wspaniałej, urodzinowej kolacji, którą zjadłam sama ze sobą. Odwracam ją, przykładam do okna i zaczynam pisać. Poznałam naprawdę świetnego kolesia trzy tygodnie temu. Nauczył mnie tańczyć, przypominając mi, jakie to uczucie z kimś flirtować, odprowadził mnie do domu, sprawił, że się uśmiechałam, a potem JESTEŚ DUPKIEM, OWEN! Naciskam końcówkę długopisu, by go wyłączyć, po czym chowam go do torebki. Co dziwne, przelanie tego na papier sprawiło, że poczułam się nieco lepiej. Zaczynam składać rachunek, ale za chwilę ponownie przykładam go do okna i znowu biorę do ręki długopis, by coś dopisać. P.S. Twoje inicjały są głupie. O wiele lepiej. Wsuwam kartkę przez szczelinę w drzwiach, zanim daję sobie czas na to, by to przemyśleć. Cofam się o kilka kroków i żegnam się z budynkiem. Odwracam się, by iść w kierunku mojego mieszkania. Mój telefon się odzywa. Wyciągam go z kieszeni i otwieram wiadomość. Lydia: Przepraszam! Miałam opóźnienie, a to był taki szalony dzień. Mam nadzieję, że nie czekałaś zbyt długo. Rano wracam do Pasadeny, ale będziesz w niedzielę, prawda?

Czytam wiadomość i wszystko, o czym myślę, to suka, suka, suka, suka. Jestem niedojrzała. No ale dajcie spokój, nie mogła chociaż napisać „wszystkiego najlepszego”? Boże, serce mnie boli. Zaczynam wkładać telefon z powrotem do kieszeni, kiedy ten znowu się odzywa. Może przypomniała sobie o moich urodzinach. Przynajmniej będzie się czuła choć trochę winna. Może nie powinnam była nazywać ją suką. Lydia: Następnym razem przypomnij mi, że mam tam być. Wiesz, że mam ręce pełne roboty.

Suka, suka, suka, wielka suka. Zaciskam zęby i krzyczę z frustracji. Nie mogę z nią wygrać. Nigdy z nią nie wygram. Nie wierzę, że mam zamiar to zrobić, ale muszę się napić. Czegoś z alkoholem. I na szczęście wiem, gdzie to dostanę. *** - Skłamałaś. Harrison patrzy na mój dowód. Zakładam, że właśnie zauważył, że dzisiaj mam urodziny i kiedy pierwszy raz przyszłam tu z Owenem, nie miałam dwudziestu jeden lat. - Owen mnie zmusił. Harrison potrząsa głową i oddaje mi dokument.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 61

- Owen robi wiele rzeczy, których nie powinien robić. – wyciera bar pomiędzy nami i odkłada ręczniczek na bok, a ja mam nadzieję, że jakoś rozwinie to zdanie i powie więcej szczegółów. – Więc, co podać, pani Reed? Znowu Jacka Danielsa z colą? Natychmiast potrząsam głową. - Nie, dzięki. Coś nie tak mocnego. - Margarita? Kiwam potwierdzająco głową. Odwraca się, żeby zrobić mój pierwszy legalnie zamówiony napój alkoholowy. - Gdzie jest Owen? – pyta. Przewracam oczami. - A czy ja wyglądam na jego niańkę? Pewnie jest w Hannah. Harrison obraca się, z szeroko otwartymi oczami. Wzruszam ramionami, a on śmieje się, zanim wraca do robienia mojego drinka. Kiedy kończy, stawia go przede mną. Zaczynam się krzywić, ale on sięga po swojej prawej stronie do słoika, wyciąga z niego parasolkę i wtyka ją do szklanki. - Zobaczymy, jak ten ci się spodoba. Unoszę margaritę do ust, najpierw zlizując sól z brzegu, a następnie biorąc łyk. Czuję, jak moje oczy rozjaśniają się, bo to jest o wiele lepsze niż te gówno, które zamówił dla mnie Owen. Kiwam głową i pokazuję mu, że może zrobić kolejny. - Może najpierw skończysz pierwszy? – sugeruje. - Jeszcze jeden. – mówię, wycierając usta. – To moje urodziny, a ja jestem odpowiedzialną dorosłą, która chce dwa drinki. Jego ramiona wznoszą się i opadają, kiedy wzdycha i potrząsa głową, ale robi to, o co go proszę. Co jest dobre, bo jak tylko kończę drugiego, zamawiam trzeciego. Bo mogę. Bo to moje urodziny, a ja jestem pozostawiona sama sobie, Portland jest na górze kraju, a ja jestem tutaj, gdzieś nisko, a Owen Mason Gentry to wielki dupek! A Lydia jest suką.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 62

Rozdział ósmy OWEN

- Jest tu ktoś, kto należy do ciebie. Zajmuje mi chwilę, zanim rozbudzam się na tyle, by rozumieć coś z telefonu w środku nocy. Siadam na łóżku i pocieram oczy. - Harrison? - Spałeś? – pyta zdumiony. – Nie ma jeszcze nawet pierwszej w nocy. Przerzucam nogi przez krawędź łóżka i przykładam dłoń do czoła. - Miałem ciężki tydzień. Nie spałem za wiele. – wstaję i rozglądam się w poszukiwaniu swoich jeansów. – Czemu dzwonisz? Nie odpowiada, a ja słyszę szmery w tle. - Nie! Nie możesz tego dotykać! Usiądź! Odsuwam telefon od ucha, żeby ochronić swoją błonę bębenkową. - Owen, lepiej przywlecz tu swój tyłek. Zamykam za piętnaście minut, a ona nie przyjęła zbyt dobrze ostatniego zamówienia. - O czym ty gadasz? O kim? I wtedy do mnie dociera. Auburn. - Cholera. Zaraz tam będę. Harrison rozłącza się bez pożegnania, a ja wciągam koszulkę przez głowę i zbiegam w dół po schodach. Czemu tam jesteś, Auburn? I czemu jesteś tam sama? Dochodzę do frontowych drzwi i butem odsuwam na bok kupkę wyznań, które piętrzą się na podłodze. Zwykle dostaję około dziesięciu w dni robocze, ale sobota potraja tę liczbę. Zwykle odkładam je wszystkie na bok bez czytania, dopóki nie jestem gotowy, by zacząć nowy obraz, ale jedna z kartek przykuwa mój wzrok. Zauważam ją, bo widzę na niej moje imię, więc ją podnoszę. Poznałam naprawdę świetnego kolesia trzy tygodnie temu. Nauczył mnie tańczyć, przypominając mi, jakie to uczucie z kimś flirtować, odprowadził mnie do domu, sprawił, że się uśmiechałam, a potem JESTEŚ DUPKIEM, OWEN! P.S. Twoje inicjały są głupie. Wyznania powinny być anonimowe, Auburn. To takie nie jest. I chociaż mam ochotę wybuchnąć śmiechem, to jednak przypomina mi to o tym, jak bardzo ją zawiodłem i że prawdopodobnie jestem ostatnią osobą, którą ona chce zobaczyć. I tak przechodzę przez ulicę i otwieram drzwi do baru, natychmiast się za nią rozglądając. Harrison zauważa, że się zbliżam i kiwa głową w kierunku toalety. Tłumaczenie: marika1311

Strona 63

- Ukrywa się przed tobą. Rozmasowuję sobie kark dłonią i zerkam w tamtym kierunku. - Co ona tu robi? Harrison wzrusza ramionami. - Chyba świętuje swoje urodziny. To są chyba jakieś jaja. Mógłbym czuć się jeszcze gorzej? - To jej urodziny? – pytam, zaczynając iść w stronę łazienek. – Dlaczego nie zadzwoniłeś do mnie wcześniej? - Kazała mi przysiąc, że tego nie zrobię. Pukam w drzwi od toalety, ale odpowiada mi cisza. Powoli otwieram je pchnięciem i natychmiast widzę jej stopy wystające z ostatniej kabiny. Cholera, Auburn. Pędzę do miejsca, w którym ona się znajduje, ale tak samo szybko zatrzymuję się, kiedy widzę, że nie zemdlała. W rzeczywistości jest całkowicie przytomna. Wygląda na trochę zbyt rozluźnioną jak na kogoś rozpartego na podłodze w łazience w barze. Opiera głowę o ścianę i patrzy na mnie. Nie jestem zaskoczony gniewem w jej oczach. Ja też prawdopodobnie nie chciałbym teraz ze sobą rozmawiać. W zasadzie nie będę nawet próbował zmusić jej do rozmowy ze mną. Po prostu usiądę obok niej i będę tak siedział. Obserwuje mnie, kiedy podchodzę i siadam bezpośrednio przed nią. Przyciągam do siebie kolana i owijam wokół nich ramiona, a następnie opieram głowę o kabinę. Nie odwraca ode mnie wzroku, nie odzywa się, nie uśmiecha. Bierze po prostu oddech i powoli kręci głową, z najmniejszym śladem rozczarowania. - Wyglądasz jak gówno, Owen. Uśmiecham się, bo nie brzmi na tak pijaną, jaką obawiałem się ją zobaczyć. Ale prawdopodobnie ma rację. Nie zaglądałem w lustro przez ponad trzy dni. To się zdarza, kiedy nadrabiam zaległości w pracy. Nie ogoliłem się, więc na pewno mam na twarzy kilkudniowy zarost. Chociaż ona nie wygląda jak gówno i prawdopodobnie powinienem powiedzieć to na głos. Wygląda na smutną i trochę pijaną, ale jak na dziewczynę rozwaloną na podłodze w łazience barowej, wygląda cholernie seksownie. Wiem, że powinienem ją przeprosić za to, co zrobiłem. Wiem, że to jedyna rzecz, która powinna w tej chwili wyjść z moich ust, ale boję się, że kiedy przeproszę, to ona zacznie zadawać pytania, a nie chcę musieć powiedzieć jej prawdy. Raczej wolałbym, żeby była rozczarowana tym, że ją wystawiłem, niż gdyby miała poznać prawdziwy powód tego wystawienia. - Wszystko w porządku? Przewraca oczami i wbija wzrok w sufit. Widzę, że mruga, próbując nie pozwolić płynąć łzom. Unosi dłonie do twarzy i pociera nimi swoje policzki, próbując się otrzeźwić, a może dlatego, że jest sfrustrowana tym, że się tu pojawiłem. Prawdopodobnie jedno i drugie. - Wystawiono mnie dziś. Wciąż patrzy się na sufit. Nie jestem pewny, jak się czuć w związku z jej wyznaniem, ale moja pierwsza reakcja to zazdrość i wiem, że to nie fair. Po prostu nie podoba mi się myśl, że jest tak zdenerwowana na kogoś, kto nie jest mną, kiedy tak naprawdę to nie moja sprawa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 64

- Wystawił cię jakiś facet, więc spędzasz resztę nocy, upijając się w barze? To do ciebie niepodobne. Jej podbródek natychmiast opada do klatki, a ona patrzy na mnie pod rzęs. - Nie wystawił mnie facet, Owen. To bardzo aroganckie z twojej strony. I dla twojej informacji, zdarza mi się pić. Po prostu nie lubię twoich drinków. Nie powinienem się skupiać na tym jednym słowie w zdaniu, ale… - Wystawiła cię dziewczyna? Nie mam nic przeciwko lesbijkom, ale proszę, nie bądź nią. Nie tak to sobie wyobrażałem między nami. - Dziewczyna też nie. – odpowiada. – Wystawiła mnie suka. Wielka, wredna, samolubna suka. Jej słowa sprawiają, że się uśmiecham, chociaż nie powinienem. W jej sytuacji nie ma nic wartego uśmiechu, ale sposób, w jaki marszczy nos, kiedy kogoś obraża, jest naprawdę uroczy. Prostuję nogi, umieszczając je po zewnętrznych stronach jej nóg. Wygląda na tak pokonaną, na jakiego ja się czuję. Ale z nas parka. Cholernie chcę powiedzieć jej prawdę, ale wiem też, że to nie poprawi między nami i tak już złej sytuacji. Prawda jest mniej sensowna niż kłamstwo, a ja już nawet nie wiem, którego z nich powinienem używać. Wiem jedynie to, że nieważne, czy Auburn jest wściekła, szczęśliwa, smutna czy podekscytowana, to promieniuje z niej ta uspokajająca energia. Każdego dnia swojego życia czuję się tak, jakbym wchodził po ruchomych schodach, które wciąż poruszają się w dół. I nieważne jak szybko biegnę, żeby spróbować dotrzeć na szczyt, pozostaję w tym samym miejscu, biegnąc donikąd. Ale kiedy jestem z nią, wcale nie czuję się jak na schodach. Czuję się tak, jakbym szedł po chodniku, bez wysiłku po prostu parł na przód. Jakbym w końcu mógł się zrelaksować, wziąć oddech i nie czuć tego stałego ciśnienia, żeby sprintem biec w celu uniknięcia uderzenia o dno. Jej obecność mnie uspokaja, relaksuje, sprawia, że czuję się tak, jakby inne rzeczy nie były takie trudne, jakie wydają się być, gdy nie ma jej w pobliżu. Więc bez względu na to, jak żałośni możemy się komuś wydawać w tej chwili, siedzący na podłodze w damskiej toalecie, to nie ma żadnego innego miejsca, w którym chciałbym być. - OMG. – pochyla się, żeby pociągnąć mnie za włosy. Wykrzywia twarz w dezaprobacie, a ja nie rozumiem, dlaczego moje włosy tak jej się nie podobają. – Musimy naprawić ten bałagan. – mamrocze. Opiera jedną dłoń o ścianę, a drugą o moje ramię i podnosi się, stając na nogi. Sięga po moją dłoń. - Chodź, Owen. Naprawię twój bałagan. Naprawdę nie wiem, czy jest na tyle trzeźwa, by to zrobić. Ale nie szkodzi, bo wciąż idę swoim chodnikiem, więc bez wysiłku pójdę za nią wszędzie tam, gdzie ona będzie tego chciała. - Umyjmy nasze ręce, Owen. Podłoga jest obrzydliwa. – podchodzi do zlewu i tryska mydłem na moje dłonie. Zerka na mnie w lustrze, po czym spuszcza wzrok na moje ręce. – Masz mydło. – mówi, rozcierając je po mojej dłoni. Nie mogę się odezwać. Nie mam pojęcia, ile ona wypiła, ale nie takiej interakcji się po niej spodziewałem. Zwłaszcza po przeczytaniu wyznania, które mi zostawiła. Myjemy dłonie w ciszy. Wyciąga dwa ręczniki papierowe i wręcza mi jeden z nich. Tłumaczenie: marika1311

Strona 65

- Osusz ręce, Owen. Biorę od niej papier i robię to, co każe. Jest pewna siebie i teraz przejmuje dowodzenie i myślę, że najlepiej zostawić to tak, jak jest. Dopóki nie rozgryzę jej poziomu trzeźwości, nie chcę zrobić nic, co wywoła dowolny typ reakcji niż ten, który otrzymuję teraz. Podchodzę do drzwi i je otwieram. Ona odchodzi od zlewu i widzę, że lekko się chwieje, więc podtrzymuje się ściany. Natychmiast spuszcza wzrok na swoje buty i się na nie gapi. - Cholerne obcasy. – mamrocze. Tyle że nie ma ubranych wysokich butów. Ma założone czarne, niskie balerinki, ale i tak je obwinia. Wchodzimy z powrotem do baru, a Harrison już go zamknął i zgasił niektóre światła. Unosi brwi, kiedy przechodzimy obok niego. - Harrison? – mówi do niego, wskazując palcem w jego kierunku. - Auburn. – odpowiada ten stanowczo. Ona macha palcem i widzę, że Harrison ma ochotę się roześmiać, ale się powstrzymuje. - Dopisz te cudowne drinki do mojego rachunku, dobrze? Potrząsa głową. - Na koniec nocy zamykamy wszystkie rachunki. Auburn gładzie ręce na biodrach i wydyma wargę. - Ale ja nie mam pieniędzy. Zgubiłam torebkę. Harrison pochyla się i wyciąga jej torebkę spod baru. - Nie zgubiłaś. – popycha ją po blacie, a ona się na nią gapi, zupełnie jakby była zmartwiona, że wcale jej nie zgubiła. - No cóż. Cholera. Teraz muszę ci zapłacić. – podchodzi bliżej i bierze do ręki swoją własność. – Zapłacę ci tylko za jeden drink, bo nie sądzę, żebyś dodał alkoholu do tego drugiego. Harrison spogląda na mnie i przewraca oczami. Przesuwa pieniądze z powrotem do niej. - Na koszt firmy. Wszystkiego najlepszego. – mówi. – A żeby było jasne, to wypiłaś trzy drinki. Wszystkie z alkoholem. Zarzuca sobie torebkę na ramię. - Dziękuję. Jesteś jedyną osobą w całym stanie Teksas, która złożyła mi dziś życzenia. Czy jest możliwe, żebym nienawidził siebie jeszcze bardziej, niż robiłem to trzy tygodnie temu? Tak. Absolutnie. Odwraca się i unosi podbródek, kiedy widzi wyraz mojej twarzy. - Czemu jesteś taki smutny, Owen? Idziemy naprawić twój bałagan, pamiętasz? – podchodzi do mnie bliżej i łapie mnie za rękę. – Na razie, Harrison. Nienawidzę cię za to, że do niego zadzwoniłeś. Harrison uśmiecha się i rzuca mi nerwowe spojrzenie, jakby chciał powiedzieć „powodzenia”. Wzruszam ramionami i pozwalam jej pociągnąć mnie w kierunku wyjścia. - Dostałam dziś prezenty z Portland. – mówi, kiedy jesteśmy blisko drzwi. – Ludzie w Portland mnie kochają. Moja mama i tata. Brat i siostry. Popycham drzwi i czekam, aż ona wyjdzie pierwsza. Jest pierwszy dzień września – wszystkiego najlepszego – i noc jest chłodna, nietypowo dla Teksasu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 66

- Ale jak wiele ludzi z Teksasu, którzy twierdzą, że mnie kochają, dali mi prezent? Zaryzykuj i zgadnij. Naprawdę nie mam ochoty zgadywać. Odpowiedź jest oczywista, a ja chcę naprawić fakt, że nie otrzymała prezentu. Powiedziałbym, że powinniśmy teraz iść po jakiś teraz, ale nie kiedy jest pijana i wściekła. Patrzę na nią, kiedy pociera dłońmi nagą skórę ramion i spogląda w niebo. - Nienawidzę twojej teksańskiej pogody, Owen. Jest głupia. W ciągu dnia jest gorąco, w nocy chłodno, a przez resztę czasu jest niepewna. Chcę jej powiedzieć, że połączenie nocy i dnia daje niewiele miejsca na „resztę czasu”. Ale nie sądzę, że w tym momencie jest dobra. Prowadzi mnie w kierunku, w którym nie ma ani mojego studia, ani jej mieszkania. - Gdzie idziemy? Puszcza moją rękę i zwalnia, dopóki nie idziemy obok siebie. Chcę ją objąć, żeby nie potknęła się na swoich „obcasach”, ale wiem też, że prawdopodobnie powoli trzeźwieje, więc pewnie niedługo wróci do siebie. Wątpię, żeby chciała mnie obok siebie, a tym bardziej mojego ramienia dookoła niej. - Prawie jesteśmy na miejscu. – stwierdza, grzebiąc w swojej torebce. Potyka się kilka razy i za każdym potknięciem wyrzucam ręce w powietrze, przygotowując się do tego, by ją złapać, ale zawsze jakoś odzyskuje równowagę. Wyciąga dłoń z torebki i unosi ją do góry, kołysząc zestawem kluczy przed moją twarzą na tyle blisko, że dotykają mojego nosa. - Klucze. – mówi. – Znalazłam. Uśmiecha się tak, jakby była z siebie dumna, więc uśmiecham się razem z nią. Macha dłonią przed moją piersią, więc się zatrzymuję. Wskazuje palcem na salon, przed którym stoimy, a moja dłoń od razu wystrzela w górę, do moich włosów, w odruchu obronnym. Wkłada klucz do zamka i niestety, drzwi otwierają się z łatwością. Popycha je i pokazuje mi, bym wszedł pierwszy. - Włącznik światła jest na lewo od drzwi. – mówi. Odwracam się więc w lewo. – Nie, O-wen. To drugie lewo. Powstrzymuję się, żeby się nie uśmiechnąć, po czym sięgam w prawą stronę i zapalam światło. Patrzę, jak podchodzi do jednego ze stanowisk. Rzuca torebkę na blat, a następnie chwyta oparcie jednego z krzeseł i obraca je w moją stronę. - Siadaj. Jest naprawdę niedobrze. Jaki facet pozwoliłby pijanej dziewczynie zbliżyć się do siebie z nożyczkami? Taki, który wystawił tę pijaną dziewczynę i czuje się przez to naprawdę winny. Biorę głęboki oddech i siadam na wskazanym miejscu. Okręca mnie, dopóki nie siedzę bezpośrednio przed lustrem. Trzyma w dłoniach grzebień i nożyczki, jakby była chirurgiem próbującym zdecydować, którego narzędzia użyć. - Naprawdę się zapuściłeś. – mówi, zostawiając w dłoni grzebień. Stoi przede mną i koncentruje się na moich włosach, kiedy zaczyna je rozczesywać. – Kąpiesz się chociaż? Wzruszam ramionami. - Okazjonalnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 67

Potrząsa głową, rozczarowana i sięga za siebie, by ponownie wziąć do ręki nożyczki. Kiedy znowu obraca się w moją stronę, ma skupioną minę. Jak tylko przybliża nożyczki do mojej głowy, panikuję i próbuję wstać. - Owen, przestań. – mówi, kładąc dłonie na moich ramionach i zmuszając mnie, bym z powrotem usiadł. Ruchami ramienia staram się delikatnie strząsnąć jej ręce, więc mogę wstać, ale znowu popycha mnie na krzesło. Nadal trzyma nożyczki w lewej dłoni i chociaż wiem, że to nie jest celowe, to jednak są zbyt blisko mojego gardła, bym czuł się komfortowo. Jej dłonie leżą na mojej klatce i widzę, że wkurzyłem ją moją nieudaną próbą ucieczki. - Musisz się ostrzyc, Owen. – mówi. – Nie ma sprawy. Nie wezmę od ciebie pieniędzy, potrzebuję praktyki. – unosi jedną nogę i przyciska kolano do mojego uda, po czym to samo robi z drugą nogą. – Siedź spokojnie. – teraz, gdy fizycznie zablokowała mnie na krześle, unosi się trochę i zaczyna bawić się moimi włosami. Nie musi się martwić o to, że nadal będę próbował uciec, teraz, gdy siedzi na moich kolanach. To się nie wydarzy. Jej klatka piersiowa jest przed moimi oczami, a nawet jeśli jej bluzka zapinana na guziki nie odsłania zbyt wiele, ale sam fakt, że tak blisko mnie jest ta intymna część jej ciała sprawia, że czuję się, jakbym był przyklejony do krzesła. Delikatnie unoszę dłonie do jej talii, żeby ją podtrzymać. Kiedy ją dotykam, przerywa to, co robi i zerka na mnie. Żadne z nas się nie odzywa, ale wiem, że też to czuje. Jestem zbyt blisko jej klatki piersiowej, żeby nie zauważyć jej reakcji. Jej oddech jest tak samo przerywany, jak mój. Jak tylko nasze spojrzenia się spotykają, nerwowo odwraca spojrzenie i zaczyna podcinać moje włosy. Mogę szczerze powiedzieć, że nigdy tak ktoś mi nie obcinał włosów. U fryzjera męskiego nie są tak uprzejmi. Czuję ruchy nożyczek na swoich włosach, a ona wzdycha. - Masz naprawdę grube włosy, Owen. – mówi to tak, jakby to była moja wina i to ją denerwowało. - Nie powinnaś ich najpierw zmoczyć? Jak tylko zadaję to pytanie, Auburn zamiera. Obniża się, aż jej uda nie dotykają łydek. Siedzimy teraz oko w oko. Moje dłonie wciąż trzymają jej talię, ona wciąż siedzi na moich kolanach, a ja wciąż cieszę się z tej pozycji dla spontanicznego cięcia włosów, ale z nagłego drżenia jej dolnej wargi widzę, że tylko ja się cieszę. Jej ramiona bezwładnie opadają, a nożyczki i grzebień wypadają z jej rąk na podłogę. Widzę, że w jej oczach pojawiają się łzy i nie wiem, co zrobić, żeby je powstrzymać, bo nie jestem pewny, co je wywołało. - Zapomniałam je zmoczyć. – mówi, dąsając się. Zaczyna kręcić przecząco głową. – Jestem najgorszą fryzjerką na całym świecie, Owen. A teraz płacze. Unosi dłonie do twarzy, próbując zakryć swoje łzy albo zażenowanie. Lub oba. Pochylam się i odciągam jej ręce. - Auburn. Nie otwiera oczu, by na mnie spojrzeć. Trzyma głowę spuszczoną i potrząsa nią, odmawiając mi odpowiedzi. - Auburn. – mówię ponownie, tym razem unosząc ręce do jej policzków. Trzymam jej twarz w swoich dłoniach, zachwycając się delikatnością jej skóry. Jakby połączenie jedwabiu, satyny i grzechu, przyciskanych do moich rąk.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 68

Boże, nienawidzę tego, że już to aż tak spieprzyłem. Nienawidzę tego, że nie mam pojęcia, jak to naprawić. Przyciągam ją do siebie i, co jest zaskakujące, pozwala mi na to. Ręce wciąż trzyma spuszczone wzdłuż tułowia, ale twarz chowa w zagłębieniu mojej szyi i dlaczego to spieprzyłem, Auburn? Gładzę ją po plecach, po czym przechodzę dłońmi do tyłu jej głowy i przysuwam usta do jej ucha. Musi mi wybaczyć, ale nie wiem, czy będzie mogła to zrobić, nie otrzymując wyjaśnienia. Jedynym problemem jest to, że ja czytam wyznania. Nie jestem przyzwyczajony do ich zapisywania, a już na pewno nie do mówienia o nich. Ale wciąż chcę, by wiedziała, że chciałbym, by rzeczy miały się inaczej. Chciałbym, by były inne trzy tygodnie temu. Trzymam ją ciasno, żeby mogła czuć szczerość w moich oczach. - Przepraszam, że nie przyszedłem. Natychmiast sztywnieje, jakby moje przeprosiny sprawiły, że wytrzeźwiała. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Uważnie obserwuję, jak powoli się unosi i trochę się ode mnie odsuwa. Czekam na odpowiedź lub jakąś reakcję z jej strony, ale ona jest pełna rezerwy. Nie winię jej. Nie jest mi niczego winna. Odwraca w głowę w lewo tak, żeby strząsnąć z niej moją dłoń. Zabieram więc rękę, a ona łapie się krzesła i odpycha od niego, wstając. - Dostałeś moje wyznanie, Owen? – jej głos jest stanowczy, bez względu na ilość łez, które wylała zaledwie przed chwilą. - Tak. Kiwa głową, zaciskając usta w cienką linię. Zerka na swoją torebkę, po czym bierze ją do ręki. Chwyta też klucze. - To dobrze. – zaczyna iść w kierunku drzwi. Powoli wstaję, bojąc się spojrzeć w lustro na niedokończone ścięcie włosów. Na szczęście wyłącza światła, zanim mam okazję na siebie spojrzeć. – Idę do domu. – mówi, trzymając otwarte drzwi. – Nie czuję się za dobrze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 69

Rozdział dziewiąty AUBURN

Mam czwórkę młodszego rodzeństwa, którzy mają od sześciu do dwunastu lat. Kiedy ja się urodziłam, moi rodzice wciąż byli w liceum i z następnymi dziećmi zaczekali kilka lat. Żadne z moich rodziców nie poszło na studia, a ojciec pracuje w firmie produkcyjnej, odkąd skończył osiemnaście lat. Przez to żyliśmy o ograniczonym budżecie. Bardzo surowym. Takim, który nie pozwalał na włączanie klimatyzatora na noc. „Po to są okna” – mówił mój ojciec za każdym razem, kiedy ktoś narzekał. Mogłam przejąć po nim zwyczaj liczenia każdego grosza, ale tak naprawdę nie było to problemem, odkąd zamieszkałam z Emory. Była o krok od bycia wyeksmitowaną po tym, jak jej poprzednia współlokatorka przerwała swoją połowę leasingu, więc takie rzeczy jak klimatyzacja nie są brane pod uwagę jako potrzeby. To luksusy. I nie było z tym problemu, kiedy mieszkałam w Portland, ale mieszkanie w Teksasie, gdzie jest dwubiegunowa pogoda przez cały miesiąc sprawiło, że musiałam dostosować się do warunków spania. Zamiast korzystać z kołdry, śpię pod kilkoma warstwami prześcieradeł. W ten sposób, jeśli w nocy zrobi się gorąco, mogę po prostu zrzucić z siebie jedno czy dwa. Więc dlaczego jest mi teraz tak zimno? I dlaczego jestem owinięta w coś, co chyba jest kołdrą? Za każdym razem, gdy próbuję otworzyć oczy, żeby znaleźć odpowiedzi na swoje pytania, ponownie zasypiam, bo nigdy nie czułam, że tak mi wygodnie. Jakbym była małym cherubinkiem śpiącym spokojnie ma miękkiej chmurce. Chwila. Nie powinnam czuć się jak anioł. Umarłam? Siadam prosto na łóżku i otwieram oczy. Jestem zbyt zdezorientowana i przestraszona, by się poruszyć, więc utrzymuję głowę w kompletnym bezruchu, a oczami przesuwam po pomieszczeniu. Widzę kuchnię, drzwi do łazienki i schody, prowadzące do studia. Jestem w mieszkaniu Owena. Dlaczego? Jestem w wielkim, wygodnym łóżku Owena. Dlaczego? Natychmiast się odwracam, żeby spojrzeć na drugą stronę łóżka, ale Owena tam nie ma. Dzięki Bogu. Następnie sprawdzam swoje ubrania. Wciąż mam je na sobie. Dzięki Bogu. Myśl, myśl, myśl. Dlaczego tu jesteś, Auburn? I dlaczego czujesz się tak, jakby ktoś przez całą noc używał twojej głowy jako trampoliny? Powoli wszystko do mnie wraca. Najpierw przypominam sobie o tym, że zostałam wystawiona. Suka. Pamiętam Harrisona. Pamiętam bieg do łazienki po tym, jak mnie zdradził i zadzwonił do Owena. Nienawidzę Harrisona. Pamiętam także, że byliśmy w salonie i… o Boże. Serio, Auburn? Serio? Byłam na jego kolanach. Siedziałam na jego kolanach i obcinałam mu cholerne włosy. Unoszę dłoń do czoła. To by było na tyle. Nigdy więcej nie będę pić. Alkohol sprawia, że ludzie robią głupie rzeczy, a ja nie mogę sobie pozwolić, by być przyłapaną na robieniu głupot. Mądrą Tłumaczenie: marika1311

Strona 70

rzeczą, którą powinnam teraz zrobić, jest zabranie się stąd jak najszybciej, co jest do bani, bo chciałabym móc zabrać to wygodne łóżko ze sobą. Cicho się z niego zsuwam i ruszam w kierunku toalety. Zamykam za sobą drzwi i od razu zaczynam przeszukiwać szuflady, żeby znaleźć nieużywaną szczoteczkę, ale zostaję z pustymi rękami. Zamiast tego używam swojego palca, pasty do zębów oraz bezbożną ilość niesamowicie miętowego płynu do płukania ust. Owen ma doskonały gust co do przyborów w łazience, to na pewno. A swoją drogą, gdzie on w ogóle jest? Kiedy kończę w łazience, wychodzę i rozglądam się w poszukiwaniu moich butów. Znajduję je w nogach jego łóżka. Mogłabym przysiąc, że w pewnym momencie wczoraj w nocy miałam ubrane obcasy. Taa, zdecydowanie więcej nie piję. Idę w stronę schodów, mając nadzieję, że Owena nie w studiu. Nie wygląda na to, żeby tu był, więc może wyszedł, żeby uniknąć stanięcia ze mną twarzą w twarz, kiedy się obudzę. Najwyraźniej ma swoje powody, by się nie pojawić, więc wątpię, żeby teraz zmienił zdanie co do tego, co czuje. Co oznacza, że to prawdopodobnie najlepsza okazja, by się stąd do cholery wydostać i nigdy nie wracać. - Nie możesz ciągle mnie unikać, Owen. Musimy o tym porozmawiać przed poniedziałkiem. Zatrzymuję się u szczytu schodów i przyciskam plecy do ściany. Cholera. Owen wciąż tu jest, co więcej, na towarzystwo. Czemu, czemu, czemu? Chcę stąd po prostu wyjść. - Wiem, jakie mam opcje, tato. Tato? Świetnie. Ostatnią rzeczą, jaką mam ochotę zrobić, to przejść się ścieżką wstydu tuż przed jego bzikującym ojcem. Niedobrze. Słyszę zbliżające się kroki, więc natychmiast zaczynam ponownie wspinać się po schodach, ale kroki oddalają się tak szybko, jak się zbliżyły. Zatrzymuję się, ale wtedy kroki znowu stają się głośniejsze. Biorę kolejne dwa kroki w górę, ale te znowu się oddalają. Ktokolwiek tak chodzi, po prostu krąży po pokoju. W końcu staje w miejscu. - Muszę się przygotować do zamknięcia studia. – mówi Owen. – Może minąć kilka miesięcy, zanim będę mógł je ponownie otworzyć, więc naprawdę chcę się po prostu dzisiaj na tym skupić. Zamknąć studio? Przyłapuję się na skradaniu w dół po schodach, by usłyszeć więcej z rozmowy. Jestem tak nietypowo dla siebie wścibska, że czuję się w tej chwili trochę jak Emory. - Studio jest ostatnią rzeczą, jaką powinieneś się w tej chwili martwić. – odpowiada jego ojciec ze złością. Więcej kroków. - To jedyna rzecz, o którą się teraz martwię. – mówi głośno Owen. Brzmi na nawet jeszcze bardziej wściekłego niż jego tata. Kroki się zatrzymują. Mężczyzna wzdycha tak ciężko, że mogłabym przysiąc, że słyszałam echo tego dźwięku w całym studio. Zalega długa cisza, zanim ponownie się odzywa. - Masz opcje, Owen. Ja tylko próbuję ci pomóc. Nie powinnam tego słuchać. Nie jestem typem osoby, która ingeruje w czyjąś prywatność i czuję się z tego powodu winna. Ale nie mogę się zmusić, by wrócić na górę. - Próbujesz mi pomóc? – pyta Owen, śmiejąc się z niedowierzeniem. Najwyraźniej nie spodobało mu się to, co powiedział jego ojciec. Lub czego nie powiedział. – Chcę, żebyś wyszedł, tato.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 71

Moje serce podskakuje tak bardzo, że czuję je w gardle. Mój żołądek podpowiada mi, żeby znaleźć alternatywną drogę ucieczki. - Owen… - Wyjdź! Zaciskam powieki. Nie wiem, kogo jest mi teraz żal – Owena, czy jego ojca. Nie wiem, o co się kłócili i oczywiście to nie jest moja sprawa, ale jeśli za chwilę mam stanąć twarzą w twarz z Owenem, to muszę się przygotować na jakikolwiek nastrój, w jakim on będzie. Kroki. Znowu słyszę kroki, ale niektóre zmierzają do wyjścia, a niektóre… Powoli otwieram jedno oko, potem drugie. Próbuję się do niego uśmiechnąć, bo wygląda na cholernie pokonanego, kiedy tak stoi u dołu schodów i patrzy na mnie. Ma ubraną niebieską czapkę baseballową, którą unosi i obraca daszkiem do tyłu. Ściska swój kark i wzdycha. Nigdy wcześniej nie widziałam go w żadnym nakryciu głowy, ale dobrze tak wygląda. Z jakiegoś powodu ciężko sobie wyobrazić artystę w czapce z daszkiem. Ale on nim jest, a czapka zdecydowanie mu pasuje. Nie wygląda na tak wściekłego, na jakiego brzmiał jakąś minutę temu, ale zdecydowanie wygląda na zestresowanego. Nie wydaje się być tym samym facetem, którego poznałam trzy tygodnie temu. - Przepraszam – mówię, próbując przygotować sobie usprawiedliwienie, dlaczego tutaj stoję i podsłuchuję. – Już miałam wychodzić, kiedy usłyszałam… Podchodzi na kilka kroków, zbliżając się do mnie, więc milknę. - Dlaczego wychodzisz? Oczami szuka mojego spojrzenia i wygląda na rozczarowanego. Jestem zdezorientowana jego reakcją, bo założyłam, że chce, żebym wyszła. I szczerze mówiąc, to nie wiem, dlaczego wygląda na speszonego, że wolałabym stąd wyjść po tym, jak przez trzy tygodnie się do mnie nie odzywał. Nie może spodziewać się, że będę chciała zostać tu i spędzić z nim dzień. Wzruszam ramionami, nie bardzo wiedząc, co właściwie odpowiedzieć. - Ja tylko… obudziłam się i… i chcę wyjść. Owen kładzie dłoń na dole moich pleców i popycha mnie, bym weszła do góry po schodach. - Nigdzie nie idziesz. – mówi. Próbuje zmusić mnie, bym się ruszyła, ale odpycham jego rękę. Bardziej niż prawdopodobne jest to, że widzi szok malujący się na mojej twarzy, bo nie zamierzam wykonywać jego poleceń. Otwieram usta, żeby się odezwać, ale on mnie uprzedza. - Nie, dopóki nie naprawisz mojej fryzury. – dodaje. Och. Ściąga czapkę i przebiega dłonią po swoich nierówno ściętych włosach. - Mam nadzieję, że lepiej radzisz sobie z nożyczkami, kiedy jesteś trzeźwa. Zakrywam usta dłonią, żeby stłumić śmiech. Z przodu i na środku ma wycięte dwa wielkie kosmyki włosów. - Tak mi przykro. Zniszczenie takich pięknych włosów jak jego, powinno zdecydowanie nadrobić to, że zachował się jak dupek trzy tygodnie temu. Teraz, jeśli tylko mogłabym dostać w swoje ręce włosy Lydii, czułabym się o wiele lepiej. Ponownie zakłada czapkę i zaczyna wchodzić po schodach. Tłumaczenie: marika1311

Strona 72

- Moglibyśmy pójść teraz? Dzisiaj mam wolne, więc mam czas, żeby naprawić szkody, które wyrządziłam jego włosom, ale to trochę podejrzane, że zjawię się w salonie wtedy, kiedy nie muszę. Emory zaznaczyła na planie, że ten weekend mam wolny, skoro miałam wczoraj urodziny. Prawdopodobnie zrobiła to, bo większość dwudziestojednolatków robią ciekawe rzeczy z okazji swoich urodzin i chcą mieć cały weekend na świętowanie. Mieszkamy razem od miesiąca, więc jeśli jeszcze tego nie zauważyła, to wkrótce odkryje, że nie mam życia i nie potrzebuję specjalnych dni na „dojście do siebie”. Zdaję sobie sprawę, że przestałam iść, a Owen jest na górze, więc wznawiam kroki i wchodzę z powrotem do jego mieszkania. Kiedy docieram do szczytu schodów, ponownie się zatrzymuję. Owen jest w trakcie zmieniania koszulki. Stoi obrócony do mnie plecami i ściąga przez głowę koszulkę poplamioną farbą. Patrzę, jak mięśnie w jego ramionach się poruszają i zastanawiam się, czy kiedykolwiek namalował siebie na obrazie. Kupiłabym to. Przyłapuje mnie na tym, że mu się przyglądam, kiedy obraca się, by wziąć inną bluzkę. Szybko odwracam wzrok, ale jest oczywiste, że się w niego wgapiałam, bo teraz mam przed sobą tylko białą ścianę, a on patrzy na mnie i och, mój Boże, chcę stąd po prostu wyjść. - Zgadzasz się? – pyta, z powrotem przyciągając do siebie moją uwagę. - Na co? – pytam szybko, czując ulgę na dźwięk naszych głosów, które teraz eliminują tą niezręczność, w której o mało co nie utonęłam. - Żebyśmy teraz poszli? Naprawić moją fryzurę? Wciąga koszulkę przez głowę, a ja jestem rozczarowana, że teraz muszę patrzeć na nudny, szary t-shirt, a nie na cudo pod nim. Co to za śmieszne, płytkie myśli, który nawiedzają mój mózg? Nie obchodzą mnie mięśnie, sześciopaki czy skóra, która wygląda na nieskazitelną, co sprawia, że mam ochotę ściągnąć tutaj jego ojca i przybić mu piątkę za stworzenie tak nienagannego syna. Odchrząkam. - Tak, możemy teraz iść. Nie mam planów. Wcale nie jesteś przez to bardziej żałosna, Auburn. Tak, przyznaj, że nie masz nic do robienia w sobotę, po tym, jak pożerałaś wzrokiem jego do połowy nagie ciało. Bardzo atrakcyjne. Podnosi czapkę i ją zakłada, po czym ubiera buty. - Gotowa? Kiwam potwierdzająco głową i odwracam się, żeby zejść na dół. Zaczynam nienawidzić tych schodów. Kiedy Owen otwiera frontowe drzwi, słońce świeci tak jasno, że zaczynam kwestionować własną śmiertelność i rozważać fakt, czy nie stałam się wampirem i w ciągu nocy. Zakrywam oczy przedramieniem i zamieram w pół kroku. - Cholera, ale jasno. Jeśli to jest kac, to nie mam pojęcia, jak ktokolwiek może zostać alkoholikiem. Owen zamyka drzwi i podchodzi do mnie. - Proszę. – umieszcza swoją czapkę na mojej głowie i zniża daszek, by zakryć moje oczy. – To powinno pomóc.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 73

Uśmiecha się, a ja dostrzegam jego przekrzywionego, lewego siekacza, który sprawia, że też się uśmiecham, pomimo faktu, że moja głowa nienawidzi mnie za poruszanie jakimikolwiek mięśniami. Unoszę dłoń, chwytam za daszek i ciągnę go jeszcze trochę niżej. - Dziękuję. Owen otwiera drzwi, a ja spuszczam wzrok na stopy, żeby uniknąć starcia ze słońcem. Wychodzę na zewnątrz i czekam, aż przekręci klucz w zamku, po czym zaczynamy iść. Na szczęście, idziemy w przeciwnym kierunku niż słońce, więc jestem w stanie podnieść wzrok i zwracać uwagę na to, dokąd zmierzamy. - Jak się czujesz? – pyta mnie. Zajmuje mi to około sześciu kroków, zanim mu odpowiadam. - Zdezorientowana. – mówię. – Dlaczego, do cholery, ludzie piją, jeśli tak się czują następnego dnia? Dalej liczę kroki – po około ośmiu Owen odpowiada. - To ucieczka. Zerkam na niego, ale szybko odwracam głowę, bo obracanie nią wcale nie jest przyjemne. - Rozumiem to, ale czy ucieczka na kilka godzin jest warta tego kaca następnego dnia? Jest cicho przez osiem kroków. Dziewięć. Dziesięć. Jedenaście. - Myślę, że to zależy od tego, od jakiej rzeczywistości starasz się uciec. To głęboka myśl, Owen. Pomyślałabym, że moja rzeczywistość jest dość do dupy, ale na pewno nie aż tak, by przeżywać taki poranek codziennie. Ale może to wyjaśnia, dlaczego ludzie stają się alkoholikami. Pijesz, żeby uciec przed emocjonalnym bólem, z którym się zmierzasz, a potem, kolejnego dnia, robisz to jeszcze raz, by pozbyć się bólu fizycznego. Więc pijesz coraz częściej i wkrótce chodzisz pijany przez cały czas, a to staje się tak złe – jeśli nie gorsze – jak rzeczywistość, od której starałeś się uciec. Tyle że teraz potrzebujesz ucieczki od ucieczki, więc znajdujesz coś nawet mocniejszego od alkoholu. I może tak alkoholicy zmieniają się w narkomanów. Błędne koło. - Chcesz o tym porozmawiać? – pyta. Nie popełniam błędu i nie patrzę na niego ponownie, ale jestem ciekawa, dokąd zmierza tym pytaniem. - O czym? - O tym, od czego zeszłej nocy próbowałaś uciec. – odpowiada, zerkając na mnie. Potrząsam przecząco głową. - Nie, Owen. Nie chcę. – tym razem na niego spoglądam, nawet jeśli wywołuje to ból w mojej głowie. – A ty chcesz porozmawiać o tym, dlaczego zamykasz studio? Zaskakuję go tym pytaniem. Widzę to w jego oczach, zanim odwraca wzrok. - Nie, Auburn. Nie chcę. Oboje się zatrzymujemy, kiedy docieramy do salonu. Kładę dłoń na drzwiach i ściągam jego czapkę z głowy. Zakładam mu ją, nawet jeśli muszę stanąć na palcach, żeby to zrobić. - Świetnie się rozmawiało. A teraz się zamknijmy i naprawmy twoje włosy. Przytrzymuje otwarte drzwi, bym weszła pierwsza.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 74

- Mniej więcej to samo miałem na myśli. Wchodzimy do salonu, a ja pokazuję mu, by szedł za mną. Teraz wiem, że jego włosy będą bardziej skore do współpracy, kiedy będą zmoczone, więc zabieram go prosto do pomieszczenia ze zlewem. Czuję, że Emory mnie obserwuje, kiedy ją mijamy, a ja się zastanawiam, dlaczego nie spanikowała, że nie wróciłam wczoraj na noc lub przynajmniej nie zadzwoniła z hasłem bezpieczeństwa. Zanim ma szansę, by na mnie nakrzyczeć, wyskakuję z przeprosinami, kiedy przechodzę obok miejsca, w którym ona stoi. - Przepraszam, że wczoraj nie zadzwoniłam. – mówię cicho. Zerka na Owena, który idzie za mną. - Bez obaw. Ktoś upewnił się, żebym wiedziała, że żyjesz. Natychmiast odwracam się i na niego patrzę, a przez sposób, w jaki wzrusza ramionami wiem, że to on jest osobą odpowiedzialną za zawiadomienie Emory. Nie jestem pewna, czy mi się to podoba, bo to kolejna rozważna rzecz, którą zrobił, a przez to ciężej jest mi się na niego gniewać. Kiedy docieramy do zaplecza, wszystkie stanowiska ze zlewami są puste, więc podchodzę do tego znajdującego się najdalej. Ustawiam wysokość fotela i pokazuję Owenowi, żeby usiadł. Dostosowuję temperaturę wody do odpowiedniej i patrzę, jak odchyla głowę do tyłu. Kiedy zaczynam moczyć jego włosy, utrzymują uwagę na wszystkim, poza jego twarzą. On przez cały czas patrzy na mnie, kiedy przebiegam dłońmi między jego włosami, tworząc gęstą pianę z szamponu. Robiłam to w kółko przez ponad miesiąc, a większość klientów w tym salonie to kobiety. Nigdy nie zauważyłam, jak intymne może być mycie czyichś włosów. Chociaż nikt nie patrzy na mnie tak bezwstydnie, kiedy ja staram się pracować. Wiedza, że obserwuje mój każdy ruch sprawia, że bardzo się denerwuję. Mój puls przyśpiesza, a ręce poruszają się niespokojnie. Po chwili Owen otwiera usta, by coś powiedzieć. - Jesteś na mnie zła? – pyta cicho. Zamieram. To takie dziecinne pytanie. Czuję się, jakbyśmy byli dziećmi i się do siebie nie odzywali. Ale chociaż to takie proste pytanie, to ciężko na nie odpowiedzieć. Byłam na niego zła trzy tygodnie temu. Byłam na niego zła zeszłej nocy. Ale teraz tego nie czuję. Właściwie, to przebywając teraz w jego pobliżu i widząc, jak on na mnie patrzy, wydaje mi się, że miał jakąś solidną wymówkę, żeby się nie pojawić i nie miało to nic wspólnego z tym, co on do mnie czuje. Chciałabym tylko, żeby sam to wyjaśnił. Wzruszam ramionami i ponownie zaczynam wmasowywać szampon w jego włosy. - Byłam. – odpowiadam. – Ale ostrzegałeś mnie, prawda? Powiedziałeś, że wszystko stawiasz ponad dziewczyny. Więc bycie złą może być nieco ostre. Rozczarowana, tak. Zirytowana, tak. Ale nie zła. To było konkretne wyjaśnienie. Takie, na które on nie zasługuje. - Powiedziałem, że praca jest dla mnie priorytetem, ale nie, że byłem dupkiem. Wcześniej dawałem znać dziewczynie, jeśli potrzebowałem przestrzeni do pracy. Zerkam na niego krótko, po czym przenoszę wzrok na butelkę z odżywką. Wyciskam jej trochę na swoją dłoń i wcieram ją w jego włosy. - Więc masz w sobie tyle uprzejmości, by ostrzec swoje dziewczyny, że zamierzasz zniknąć, ale nie na tyle, żeby ostrzec dziewczyny, których nie pieprzysz? – kontynuuję wcieranie odżywki w kosmyki jego włosów, nie będąc nawet w połowie tak delikatną, jaką powinnam być. Chyba zmieniłam zdanie… jednak jestem na niego zła. Potrząsa głową i siada prosto, obracając się do mnie twarzą. Tłumaczenie: marika1311

Strona 75

- Nie to miałem na myśli, Auburn. – kropelki wody spływają po jego twarzy. W dół, po szyi. – Chodziło mi o to, że nie przyszedłem nie z powodu sztuki. To nie była tego typu sytuacja. Nie chcę, byś myślała, że nie chciałem wrócić, bo chciałem. Moja szczęka jest napięta, a ja zaciskam zęby. - Wszędzie kapiesz wodą. – mówię, przyciągając go z powrotem do zlewu. Biorę końcówkę opryskiwacza i zaczynam płukać jego włosy. I znowu się we mnie wpatruje, a ja nie chcę nawiązywać z nim kontaktu wzrokowego. Nie chcę przejmować się jego wymówką, bo szczerze mówiąc nie chcę się teraz w nic angażować. Ale cholera, przejmuję się. Chcę wiedzieć, dlaczego się wtedy nie pojawił i dlaczego od tamtego czasu nie próbował się ze mną skontaktować. Kończę płukać jego włosy. - Możesz usiąść. Siada prosto, a ja łapię ręcznik i wycieram w niego nadmiar wody z jego włosów. Następnie rzucam ręcznik do kosza po drugiej stronie pomieszczenia i zaczynam iść dookoła niego, ale Owen łapie mnie za nadgarstek i mnie zatrzymuje. Wstaje, nie puszczając mojej dłoni. Nie staram się mu wyrwać. Wiem, że powinnam, ale jestem za bardzo ciekawa, jaki będzie jego następny ruch, żeby przejmować się tym, co powinnam, a czego nie. Jak również przez to, że uwielbiam sposób, w jaki jego najmniejszy dotyk zostawia mnie bez tchu. - Okłamałem cię. – mówi cicho. Nie podobają mi się te słowa, a już w ogóle nie podoba mi się ta szczerość malująca się na jego twarzy w tej chwili. - Ja nie… - mruży oczy, głęboko rozmyślając i powoli wypuszcza powietrze z płuc. – Nie wróciłem, bo nie widziałem w tym sensu. Wyprowadzam się w poniedziałek. Drugie zdanie wyrzuca z siebie niezwykle szybko. Nie podoba mi się to wyznanie. W ogóle. - Wyprowadzasz się? – powtarzam, a w moim głosie pobrzmiewa wyraźne rozczarowanie. Czuję się, jakbym właśnie została rzucona, a przecież nie miałam chłopaka. - Wyprowadzasz się? – pyta Emory. Okręcam się na pięcie. Widzę, że wchodzi do pomieszczenia z inną klientką, gapiąc się na Owena i czekając na odpowiedź. Ponownie obracam się w jego stronę i z wyrazu twarzy wnioskuję, że moment prawdy się zakończył. Odchodzę od niego i idę do głównego pomieszczenia, w kierunku mojego miejsca pracy. Owen idzie za mną cicho. Żadne z nas się nie odzywa, kiedy grzebieniem rozczesuję jego włosy i próbuję wymyśleć sposób na to, jak naprawię ten bałagan, który zrobiłam w jego włosach zeszłej nocy. Będę musiała obciąć większość z nich. Będzie wyglądał tak inaczej, a nie jestem pewna, czy jestem zadowolona z tego, że będzie miał o tyle krótsze włosy. - Będą krótkie. – mówię. – Dość kiepsko mi to poszło. Wybucha śmiechem, a ten dźwięk jest tym, czego w tej chwili potrzebuję. Łagodzi ciężkość chwili, do której przed chwilą doszło na zapleczu. - Dlaczego pozwoliłeś mi to sobie zrobić? Uśmiecha się do mnie. - Miałaś urodziny. Zrobiłbym wszystko, o co byś poprosiła. Flirciarski Owen wrócił, a ja jednocześnie to uwielbiam i nienawidzę. Odsuwam się o krok i przyglądam się uważnie jego fryzurze. Kiedy jestem pewna, że wiem, jak to naprawić, odwracam się i chwytam nożyczki oraz grzebień, które są dokładnie tam, gdzie powinny być. Pamiętam, że zeszłej nocy upuściłam je na podłogę i wydaje mi się, że prawdopodobnie Emory zastała dziś Tłumaczenie: marika1311

Strona 76

rano bałagan. Nie zmiotłam tych włosów, które zdążyłam obciąć mu wczoraj, ale nie widać ich nigdzie na podłodze, więc będę musiała jej później za to podziękować. Zaczynam obcinać jego włosy i robię co w mojej mocy, by skupić się na tej czynności, a nie konkretnie na nim. Gdzieś pomiędzy tym pojawia się Emory i siada na swoim krześle. Obserwuje nas. Odpycha się od szafki stopą i zaczyna się obracać. - Wyprowadzasz się na zawsze, czy tylko na trochę? – pyta. Owen zerka w moim kierunku i unosi brew. - Och. – zapomniałam, że jeszcze nie zostali sobie formalnie przedstawieni. Wskazuję na Emory. – Owen, to jest Emory. Moja dziwna współlokatorka. Kiwa lekko głową i patrzy w jej kierunku, nie obracając się za mocno. Wydaje mi się, że jest zdenerwowany, że jeszcze bardziej zepsuję mu fryzurę, więc stara się siedzieć tak sztywno, jak tylko może. - Prawdopodobnie na kilka miesięcy. – odpowiada jej. – Nie na stałe. To ma związek z pracą. Emory marszczy brwi. - Szkoda. – mówi. – Już teraz polubiłam cię o wiele bardziej, niż tamtego faceta. Otwieram szeroko oczy i obracam głowę w jej kierunku. - Emory! Nie mogę uwierzyć, że właśnie to powiedziała. Owen powoli wraca spojrzeniem do mnie i znowu unosi brew. - Inny facet? Potrząsam przecząco głową. - Ona jest źle poinformowana. Nie ma żadnego innego faceta. – gapię się na nią. – Nie może być innego faceta, skoro nie ma faceta w ogóle. - Och, no daj spokój. – mówi, łapiąc się szafki i przestając obracać. Wskazuje palcem na Owena. – On jest facetem. Facetem, z którym najwyraźniej spędziłaś wczorajszą noc. Facetem, który według mnie jest o niebo milszy od tamtego, i facetem, którego przeprowadzka cię zasmuca. Co jest z nią nie tak? Czuję, że Owen mi się przygląda, ale jestem zbyt zażenowana, by na niego spojrzeć. Zamiast tego piorunuję wzrokiem Emory. - A już zaczynałam cię szanować za to, że nie plotkujesz. - To nie jest plotka, kiedy mówię do wam obojgu. To się nazywa rozmowa. Rozmawiamy o tym, jak się sobie podobacie i jak chcecie zakochać się jak… jak… dwójka... – milknie na moment i potrząsa głową. – Jestem beznadziejna w metaforach. Chcesz się zakochać, ale teraz on się przeprowadza i jesteś smutna. Ale nie musisz być smutna, bo dzięki mnie wiesz, że nie będzie go tylko kilka miesięcy. Nie wiecznie. Po prostu nie daj się innemu facetowi. Owen się śmieje, ale ja nie. Łapię suszarkę, żeby zagłuszyć jej słowa i zaczynam suszyć jego teraz już krótkie włosy i kończę je układać. Wyglądają naprawdę dobrze. Jego oczy wyróżniają się nawet bardziej. O wiele bardziej. Wyglądają na jaśniejsze. Tak bardzo, że trudne okazuje się oderwanie od nich wzroku. Jak tylko wyłączam suszarkę, Emory natychmiast zaczyna znowu mówić. - Więc, kiedy się przeprowadzasz, Owen? Patrzy na mnie, kiedy jej odpowiada. - W poniedziałek.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 77

Emory klepie dłońmi w oparcia fotela. - Idealnie. – mówi. – Auburn ma wolne dziś i jutro. Możecie spędzić ze sobą cały weekend. Nie mówię jej, żeby się zamknęła, bo wiem, że to i tak by jej nie powstrzymało. Staję za Owenem i odwiązuję fartuch zawiązany na jego szyi, a potem zwijam go i wkładam do szuflady, przez cały czas posyłając jej mordercze spojrzenia. - Właściwie to podoba mi się ten pomysł. Jego głos sprawia, że boję się o bezpieczeństwo świata, bo w pojedynkę wyczerpię cały zapas tlenu na świecie za każdym razem, kiedy biorę głębsze oddechy, gdy go słyszę. Patrzę na niego lustrze i widzę, że się pochylił i patrzy na mnie w refleksji. Chce ze mną spędzić weekend? Nie ma mowy. Jeśli tak się stanie, to oznacza, że dojdzie również do innych rzeczy, a nie jestem pewna, czy jestem na nie gotowa. Poza tym, będę zajęta… cholera. W ogóle nie będę zajęta. W ten weekend Lydia jedzie do Pasadeny. - Popatrz, jak próbuje wpaść na jakąś wymówkę. – mówi Emory, rozbawiona. Teraz oboje się na mnie gapią i czekają na moją odpowiedź. Łapię czapkę Owena i naciągam ją sobie na głowę, po czym idę prosto do frontowych drzwi. Nie jestem winna Owenowi weekendu i na pewno nie jestem winna Emory sprawy drugoplanowej. Otwieram z zamachem drzwi i zaczynam iść w kierunku swojego mieszkania, co równocześnie jest drogą do studia Owena, więc nie jestem zaskoczona, kiedy po chwili on pojawia się obok mojego boku. Nasze kroki synchronizują się, a ja zaczynam je liczyć. Zastanawiam się, czy dotrzemy do jego mieszkania bez wypowiedzenia ani jednego słowa. Trzynaście, czternaście, piętnaście… - O czym myślisz? – pyta cicho. Nie liczę już naszych kroków, bo przestałam iść. Owen również się zatrzymuje i stoi przede mną, patrząc na mnie tymi wielkimi, wyraźnymi owenowskimi oczami, które stworzyła nowa fryzura. - Nie spędzę z tobą weekendu. Nie mogę uwierzyć, że w ogóle to zasugerowałeś. Potrząsa głową. - To nie ja to zasugerowałam. To twoja niestosowna współlokatorka. Ja po prostu powiedziałem, że podoba mi się ten pomysł. Sapię z irytacją i zakładam ręce ciasno przed piersią. Spuszczam wzrok na chodnik między nami i staram się dojść do tego, czemu jestem teraz taka zła. Odejście od niego w tej chwili nie sprawi, że będę mniej zła, bo właściwie to jest problemem. Myśl o spędzeniu z nim weekendu mnie ekscytuje, fakt, że nie mogę wpaść na żaden powód, dlaczego to jest zły pomysł – wkurza. Chyba wciąż czuję, że Owen jest mi winny lepsze wyjaśnienie. Lub więcej przeprosin. Jeśli Harrison wczoraj by do niego nie zadzwonił, prawdopodobnie więcej już bym z nim nie porozmawiała ani go nie zobaczyła. To trochę podkopuje moją pewność siebie, więc po prostu trochę ciężko mi zaakceptować to, że nagle chce ze mną spędzać czas. Kładę ręce na biodrach, po czym na niego spoglądam. - Dlaczego przynajmniej nie dałeś mi znać, że się wyprowadzasz, zanim mnie wystawiłeś? Wiem, że wcześniej starał się wytłumaczyć, ale to nie było wystarczające, bo wciąż jestem o to trochę zła. Pewnie, mógł nie chcieć niczego zaczynać, skoro zmieni miejsce zamieszkanie, ale jeśli naprawdę o to chodzi, to nie powinien był mówić, że wróci następnego dnia. Jego ekspresja na twarzy się nie zmienia, ale podchodzi o krok bliżej. - Nie pojawiłem się, bo cię lubię. Zamykam oczy i potrząsam głową w rozczarowaniu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 78

- To taka głupia odpowiedź. – mamroczę. Daje kolejny krok do przodu i zatrzymuje się tuż przede mną. Kiedy znowu się odzywa, jego głos jest tak niski, że czuję go w swoim brzuchu. - Wiedziałem, że się wyprowadzam i że cię lubię. Te dwie rzeczy nie tworzą zbyt dobrej kombinacji. Powinienem dać ci znać, że nie wrócę, ale nie miałem twojego numeru. Niezła próba. - Wiedziałeś, gdzie mieszkam. Nie odpowiada, tylko wzdycha. Przenosi ciężar ciała na drugą nogę, a ja wreszcie pozwalam sobie na odważny ruch i zerkam na jego twarz. Rzeczywiście wygląda na skruszonego, ale wiem, że lepiej nie ufać twarzy mężczyzny. Jedyne rzeczy, którym warto ufać, to czyny, a do tej pory te nie świadczą o nim najlepiej. - Schrzaniłem. – dodaje. – Przepraszam. Przynajmniej nie szuka wymówek. Myślę, że potrzeba trochę szczerości, by przyznać się do tego, że coś zrobiło się źle, nawet jeśli nie bardzo masz ochotę podać ku temu powód. Nie jestem pewna, kiedy tak się do mnie zbliżył, ale jest tak blisko – naprawdę blisko – że dla zwykłego przychodnia wyglądałoby to, jakbyśmy byli w środku rozstania lub zamierzali się za chwilę pocałować. Odstępuję na krok i zaczynam dalej iść, dopóki nie docieramy do jego mieszkania. Nie jestem pewna, dlaczego zatrzymałam się przed jego drzwiami. Powinnam iść dalej. Powinnam iść cały czas, prosto do mojego mieszkania, ale tego nie robię. Owen przekręca zamek w drzwiach i zerka nad swoim ramieniem, żeby się upewnić, że wciąż tu jestem. Nie powinnam tu być. Powinnam oddzielić się od tego, co mogłoby być najlepszymi dwoma dniami od dłuższego czasu w moim życiu, ale po nich nastąpiłby najgorszy poniedziałek. Jeśli spędzę z nim weekend, to będzie zupełnie tak, jak z piciem wczoraj. Kiedy to się będzie działo, będzie fajnie i ekscytująco oraz zapomnę o wszystkim innym, kiedy z nim będę, ale potem nadejdzie poniedziałek. On się wyprowadzi, a ja będę miała owenowego kaca, który będzie znacznie gorszy niż ten, którego miałabym, gdybym odeszła do niego w tej chwili. Otwiera drzwi do swojej pracowni, a podmuch chłodnego powietrza uderza mnie w twarz, wabiąc mnie do środka. Zerkam do środka, a potem do Owena. Widzi niepokój w moich oczach i sięga po moją dłoń. Wprowadza mnie do studia i z jakiegoś powodu nie opieram mu się. Drzwi zamykają się za nimi, a my zostajemy pochłonięci przez ciemność. Słucham bicia swojego serca, bo jestem pewna, że bije tam mocno, że można to usłyszeć. Czuję, że Owen stoi blisko mnie, ale żadne z nas się nie porusza. Słyszę jego oddech, czuję jego bliskość, wdycham zapach czystej odżywki zmieszany z czymś, co sprawia, że pachnie jak deszcz. - Czy pomysł spędzenia weekendu z kimś, kogo ledwie znasz sprawia, że masz wątpliwości? Czy po prostu chodzi o spędzenie weekendu konkretnie ze mną? - Nie boję się, bo chodzi o ciebie, Owen. Rozważam to, bo chodzi o ciebie. Odsuwa się o krok, a moje oczy wystarczająco dostosowały się do ciemności, bym widziała jego twarz wyraźnie. Widać na niej nadzieję. Podekscytowanie. Uśmiech. Jak mogę odmówić, kiedy tak wygląda? - Co, jeśli na razie zgodzę się spędzić z tobą dzień? I zaczniemy od teraz? Śmieje się z mojej sugestii, jakby uważał, że to głupie, że po spędzeniu z nim całego dnia nadal nie chciałabym spędzić również całego weekendu. - To cwane, Auburn. – mówi. – Ale dobrze, zgadzam się. Tłumaczenie: marika1311

Strona 79

Jego uśmiech jest wręcz ogromny, kiedy mnie do siebie przyciąga. Owija wokół mnie ramiona i unosi nad ziemię, wyciskając ze mnie oddech. Po chwili odstawia mnie na ziemię i popycha drzwi, by się otworzyły. - Chodź. Idziemy do Celu. Zatrzymuję się. - Cel? Uśmiecha się i zniża daszek czapki, którą nadal mam ubraną, jednocześnie wypychając mnie na słońce. - Nie mam czym cię nakarmić. Idziemy do sklepu spożywczego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 80

Rozdział dziesiąty OWEN

Gubię się w kłamstwach, które jej mówię, a kłamanie komuś takiemu jak ona nie jest tym, co zwykle robię. Ale nie wiem, jak wyznać jej prawdę. Bałem się ją puścić i bałem się przyznać, że tak naprawdę nie przeprowadzam się w poniedziałek, bo prawda jest taka, że będę wtedy w sądzie. A po mojej rozprawie, będę albo w więzieniu, albo na odwyku, w zależności od tego, kto postawi na swoim. Ja, czy Callahan Gentry. Kiedy dziś rano ojciec wpadł do studia, byłem ostrożny, żeby nie powiedzieć za dużo, bo wiedziałem, że Auburn może słuchać. Ale utrzymanie mojego opanowania było trudniejsze, niż przewidywałem. Chciałem tylko, żeby zobaczył, co to mi robi. Chciałem złapać jego rękę, wciągnąć go do góry po schodach i pokazać na nią, śpiącą w moim łóżku. Chciałem powiedzieć: „Spójrz na nią, tato. Zobacz, ile kosztuje mnie twój egoizm.” Ale zamiast tego zrobiłem to, co robię zawsze. Pozwoliłem wspomnieniom o matce i bracie odwieść mnie od sprzeciwienia mu się. Są moją wymówką. Są jego wymówką. Przez ostatnich kilka lat nimi byli i obawiam się, że jeśli nie znajdę sposobu, by używać tej nocy jako mojej wymówki, to Callahan Gentry i Owen Gentry już nigdy nie będą ojcem i synem. Chociaż nic nie sprawiło nigdy tak, jak ona, że chcę przestać tak żyć. Mimo tego, jak bardzo się starałem i jak dużo o tym myślałem i za każdym razem to mnie pokonuje, kiedy moje poczucie winy wygrywa, nigdy nie czułem się silniejszy niż wtedy, kiedy jestem z nią. Nigdy nie czułem się tak, jakbym miał jakiś cel, a czuję się tak, kiedy z nią jestem. Myślę o pierwszych słowach, które do niej wypowiedziałem, kiedy pojawiła się przed moimi drzwiami – „Jesteś tu, żeby mnie ocalić?”. Bo jesteś, Auburn? Czuję to w ten sposób, a minęło już dużo czasu, odkąd ostatnio czułem coś na kształt nadziei. - Dokąd się wybierasz? – pyta mnie. Jej głos mógłby być stosowany jako rodzaj terapii. Jestem o tym przekonany. Mogłaby wejść do pokoju pełnego ludzi pogrążonych w depresji, a wszystko, co miałaby zrobić, żeby ich uleczyć, to otworzyć książkę i zacząć czytać. - Do Celu. Popycha mnie w ramię i zaczyna się śmiać, a ja jestem wdzięczny, że ta jej strona wróciła. Ledwie się śmiała przez cały dzień. - Nie chodzi mi o teraz, głuptasie. Mam na myśli poniedziałek. Gdzie jedziesz? Gdzie się wyprowadzasz? Zerkam na drugą stronę ulicy. Patrzę w niebo. Spuszczam wzrok na swoje stopy. Patrzę wszędzie, tylko nie w jej oczy, bo nie chcę jej znowu okłamywać. Już ją dzisiaj raz okłamałem i nie mogę zrobić tego znowu. Sięgam po jej dłoń i lekko ściskam. Pozwala mi na to i ten prosty fakt, że wiem, że nie pozwoliłaby mi trzymać się za rękę, gdyby znała prawdę sprawia, że żałuję, że w ogóle musiałem ją okłamać. Ale im dłużej czekam, by wyznać prawdę, tym trudniejsze się to staje. Tłumaczenie: marika1311

Strona 81

- Auburn, naprawdę nie chcę odpowiadać na to pytanie, dobrze? Nadal patrzę na swoje stopy, nie chcąc, by zobaczyła w mojej twarzy to, że myślę o tym, że jest szalona, zgadzając się na spędzenie weekendu ze mną, bo zasługuje na o wiele więcej niż to, co mogę jej dać. Myślę, że byłaby dla mnie idealna, a ja byłbym idealny dla niej, ale te wszystkie złe wybory, których dokonałem w swoim życiu.. ona nie zasługuje na to, by być ich częścią. Więc dopóki nie rozgryzę, jak naprawić krzywdy, których dokonałem, dwa dni z nią to wszystko, czego jestem godny. I wiem, że powiedziała, że na razie skupimy się na teraz, zanim zdecyduje, czy chce spędzić ze mną resztę weekendu, ale oboje wiemy, że to nieprawda. Ściska moją dłoń. - Jeśli nie powiesz mi, dlaczego się wyprowadzasz, to ja nie powiem ci, dlaczego tutaj zamieszkałam. Podczas tego weekendu miałem nadzieję na to, że dowiem się o niej wszystkiego, co tylko mogę. Miałem uszykowaną listę pytań i tylko czekałem, żeby je zadać, ale teraz muszę się z tego wycofać, bo nie ma mowy, żebym jej opowiedział o swoim życiu. A przynajmniej nie teraz. - To sprawiedliwe. – odpowiadam, w końcu będąc w stanie znowu na nią spojrzeć. Uśmiecha się i ponownie ściska moją dłoń, a ja, kurwa, nie mogę znieść tego, jak pięknie w tej chwili wyglądasz, Auburn. Wolna od trosk, zmartwień, gniewu, poczucia winy. Wiatr zawiewa kosmyk jej włosów na usta, a ona odsuwa je opuszkami palców. Mam zamiar później namalować ten moment. Ale teraz zabieram ją do Celu. Na zakupy spożywcze. Bo zostaje ze mną. Cały weekend.

***

Jest skromna w wielu sprawach, ale zdecydowanie nie w kwestii jedzenia. Wiem, że ona rozumie, że zostaje u mnie tylko na dwa dni, ale zgarnęła tyle rzeczy, że wystarczyłyby na dwa tygodnie. Ale pozwalam jej na to, bo chcę, żeby to był jej najlepszy weekend w życiu, a mrożona pizza i płatki śniadaniowe raczej mi w tym nie pomogą. - Myślę, że to wystarczy. – mówi, patrząc w dół na zawartość wózka i przekopując się przez nią, by upewnić się, że ma wszystko, czego chciała. – Chociaż musimy wezwać taksówkę. Nie damy radę zanieść tego do ciebie. Zawracam wózek, zanim skręcamy w stronę kas. - Zapomnieliśmy czegoś. - stwierdzam. - Jak to możliwe? Przecież wykupiliśmy cały sklep. Kieruję się w przeciwną stronę. - Twojego prezentu urodzinowego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 82

Spodziewam się, że zatrzyma się w miejscu i zacznie protestować, jak prawdopodobnie zrobiłaby większość dziewczyn w takiej sytuacji. Zamiast tego Auburn zaczyna klaskać. I chyba też piszczeć. Łapie moje ramię dwoma rękami. - Ile mogę wydać? – pyta z entuzjazmem. Jej podekscytowanie przypomina mi o jednym dniu, w którym tata zabrał mnie i Carey’a do Toys „R” Us11. Carey był dwa lata starszy ode mnie, ale nasze urodziny dzielił tylko tydzień. Nasz ojciec kiedyś robił takie rzeczy; wtedy, gdy Callahan Gentry wiedział, jak to jest być ojcem. Pamiętam jedno konkretne wyjście: chciał zwrócić prezent kupiony w grze. Powiedział nam, żebyśmy wybrali numer alejki oraz numer półki i z tej konkretnej półki mogliśmy wybrać cokolwiek chcieliśmy. Carey poszedł pierwszy i wylądowaliśmy w alejce z Lego – typowe szczęście Carey’a. Kiedy przyszła kolej na mnie, ja nie odniosłem takiego sukcesu. Moje numerki doprowadziły nas do alejki z Barbie i powiedzieć, że byłem niezadowolony, to za mało. Carey był typem brata, który – jeśli tylko mnie nie bił – stawał w mojej obronie. Spojrzał na mojego ojca i powiedział: „A co, jeśli liczby są odwrócone? Może zamiast czwartej alejki i trzeciej półki powinniśmy być przy trzeciej alejce i czwartej półce”. Ojciec uśmiechnął się z dumą. - Będzie z ciebie niezły prawnik. Poszliśmy do trzeciej alejki, która była zasłana sprzętem sportowym. Nawet już nie pamiętam, co wybrałem. Pamiętam tylko ten dzień i to, że – pomimo momentu grozy z Barbie – okazał się jednym z moich ulubionych wspomnień dotyczących naszej trójki. Biorę ją za rękę i przestaję pchać wózek. - Wybierz numer alejki. Unosi brwi i zerka za siebie, żeby zerknąć na konkretne alejki, więc zasłaniam jej widok. - Bez oszukiwania. Wybierz numer alejki i półki. Kupię ci z niej co tylko będziesz chciała. Uśmiecha się. Podoba jej się ta gra. - Szczęśliwa trzynastka. – odpowiada. – Ale skąd mam wiedzieć, ile tam jest półek? - Zgadnij. Może ci się uda. Ściska swoją dolną wargę kciukiem i palcem wskazującym, koncentrując swój wzrok na mnie. - Jeśli powiem, że wybieram pierwszą półkę, bierzesz pod uwagę pierwszą od góry czy od dołu? - Od dołu. - Alejka trzynasta, półka druga. Jest tak podekscytowana, że sprawia wrażenie, jakby nigdy nie dostała prezentu. Przygryza też wargę, żeby nie pokazywać swojego rozentuzjazmowania. Boże, jaka ona urocza. Odwracam się. Stoimy po przeciwnej stronie do trzynastej alejki. - Wygląda to na sprzęt sportowy albo elektronikę. Podskakuje lekko i mówi: - Lub biżuterię. Och, cholera. Biżuteria jest blisko elektroniki. To może być najdroższy prezent urodzinowy, jaki kiedykolwiek kupiłem. Puszcza moją dłoń i łapie koniec wózka, ciągnąc za niego szybciej.

11

Sieć sklepów z zabawkami, z siedzibą w New Jersey; w Polsce również znajduje się kilka sklepów.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 83

- Pośpiesz się, Owen. Gdybym wiedział, że prezentu urodzinowe sprawiają, że jest taka podekscytowana, kupiłbym jej jakiś w dniu, kiedy się spotkaliśmy. I każdego kolejnego dnia też. Wciąż idziemy w stronę trzynastego rzędu, kiedy mijamy biżuterię, a następnie elektronikę, wykluczając te dwie możliwości. Zatrzymujemy się przy dwunastej alejce i nawet jeśli stoimy przed sprzętem sportowym, to Auburn nadal wygląda na zadowoloną. - Denerwuję się. – mówi, idąc na palcach w kierunku kolejnego rzędu. Staje przy końcu i zerka zza rogu. Potem ponownie spogląda na mnie i szeroko się uśmiecha. - Namioty! A potem znika. Idę za nią, pchając przed sobą wózek, ale ona już ściąga jeden z namiotów z półek. - Chcę ten. – mówi, podekscytowana. Ale wtedy wpycha go z powrotem na jego miejsce. – Nie, nie, chcę ten. – mamrocze pod nosem. – Niebieski to jego ulubiony kolor. Ściąga z półki niebieski namiot i pomógłbym jej, ale nie jestem pewny, czy już mogę się poruszyć. Wciąż jestem zaabsorbowany jej słowami. Niebieski to jego ulubiony kolor. Chcę spytać, o kogo chodzi i dlaczego myśli o kempingu z osobą, której ulubiony kolor to niebieski, niebieski, tylko niebieski. Ale nic nie mówię, bo nie mam takiego prawa. Dała mi dwa dni, nie wieczność. Dwa dni. To mi nie wystarczy, Auburn. Już teraz mogę to stwierdzić. I kogokolwiek ulubiony kolor to niebieski, nie będzie miał szans w tym namiocie, bo zamierzam się upewnić, że jedyną rzeczą, o której pomyśli, kiedy znowu zobaczy ten namiot, to OMG.

***

Pakuję do taksówki wszystkie zakupy spożywcze i odwracam się, żeby chwycić namiot. Bierze go z moich rąk, zanim zdołałem włożyć go do bagażnika. - Wezmę go. Chcę iść na chwilę do swojego mieszkania, zanim pójdę do ciebie, więc po prostu wezmę go ze sobą. Zerkam na zakupy, a potem znowu na nią. - Czemu? – zamykam bagażnik i patrzę, jak jej policzki różowieją, kiedy wzrusza ramionami. - Możesz mnie po prostu podrzucić do mojego mieszkania? Spotkamy się w twoim za parę godzin. Nie chcę jej podrzucać. Może zmienić zdanie. - Taa. – mówię. – Pewnie. Podchodzę do tylnych drzwi i je dla niej otwieram. Wydaje mi się, że ona widzi to, że nie chcę, by pojechała do siebie, ale staram się ukryć rozczarowanie. Kiedy wchodzę do środka, łapię ją za rękę i zamykam drzwi. Auburn podaje taksówkarzowi swój adres.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 84

Wyglądam przez okno, kiedy czuję, że ściska moją dłoń. - Owen? Obracam się do niej twarzą w twarz, a jej uśmiech jest tak słodki, że powoduje ból w mojej szczęce. - Po prostu chcę wziąć prysznic i wziąć kilka ubrań, zanim do ciebie przyjdę. Ale obiecuję, że wciąż mam taki zamiar, dobrze? Wyraz jej twarzy jest pocieszający. Kiwam głową, wciąż nie będąc pewnym, czy jej wierzę. To może być jej sposób na odegranie się na mnie za to, że ją wtedy wystawiłem. Wciąż widzi wahanie w moich oczach, więc zaczyna się śmiać. - Owen Mason Gentry. – mówi, spychając namiot ze swoich kolan i kładąc go na siedzeniu obok siebie. Wślizguje się na moje kolana, a ja łapię ją w talii, nie będąc pewnym, co zamierza, ale nie na tyle zaniepokojonym, by jej przerwać. Patrzy mi w oczy i łapie w obie dłonie moją twarz. – Koniec z tymi dąsami. I wątpliwościami. Uśmiecham się. - Zrymowało się. Wybucha śmiechem, a czy ja już wspominałem, że ją kocham? Nie, nie mówiłem. Bo to byłoby szaleństwo. I niemożliwość. - Jestem rymowania królową. – mówi. – Jak tylko ruszę głową. – kładzie dłonie na mojej klatce i unosi wzrok na dach samochodu, przez sekundę rozważając kolejne słowa, po czym znowu spogląda na mnie. – Więc zaufaj mi, Owen, i basta. Moje pragnienie ciebie narasta. Stara się być uwodzicielska i to działa, ale też nie może przestać się z siebie śmiać, co jest nawet jeszcze lepsze. Taksówka zatrzymuje się przed jej mieszkaniem. Auburn zaczyna sięgać po namiot, ale chwytam jej twarz dłońmi i przyciągam ją ku sobie, przybliżając usta do jej ucha. - Więc idź wziąć prysznic. Wróć za godzinę. A potem, Auburn Mason Reed, będę całkowicie pochłonięty tobą. Kiedy się odsuwam i na nią patrzę, widzę, że jej uśmiech zniknął. Dramatycznie przenika ślinę, a jej reakcja na moje słowa sprawia, że szeroko się uśmiecham. Pchnięciem otwieram drzwi, a ona wyrywa się z transu. Pochyla się i sięga namiot. Kiedy wychodzi z samochodu, uśmiecham się do niej, a ona odwzajemnia mój gest, ale żadne z nas się nie żegna. Pożegnam się z nią tylko raz, a to nie zdarzy się aż do poniedziałku rano.

***

Mam zamiar wcisnąć jej dzwonek do drzwi. Wiem, że minęła tylko godzina, a ona mnie miała wystarczająco dużo czasu, żeby dojść do mojego studia, ale nie mogłem przestać myśleć o tym, że przejdzie tą całą drogę sama. Nie cierpię tego, ze dwa razy dziennie musi ją pokonywać. Chociaż nie chcę jej zbytnio pośpieszać ani sprawić, by poczuła, że w nią wątpię. Może powinienem usiąść na schodach i poczekać, aż otworzyć drzwi. W ten sposób będzie to wyglądać Tłumaczenie: marika1311

Strona 85

tak, jakbym dopiero co przyszedł, dokładnie w tym samym momencie, kiedy ona wyjdzie z domu. Ale co, jeśli ona już wyszła, a ja się z nią minąłem, bo wzięła taksówkę? Może teraz jest u mnie, a ja podjąłem tą idiotyczną decyzję, by pojawić się u niej. Cholera. - Chcesz wejść do środka? Szybko się odwracam i widzę stojącą w progu Emory, która mi się przygląda. W jednej dłoni trzyma torebkę, a w drugiej klucze. - Auburn wciąż tu jest? Emory kiwa potwierdzająco głową i otwiera szerzej drzwi. - Jest w swoim pokoju. Dopiero co wyszła spod prysznica. Waham się, nie czując się na tyle komfortowo, by wejść do jej mieszkania bez jej wiedzy. Emory widzi to w mojej twarzy, więc przechyla się przez próg i krzyczy: - Auburn! Ten facet, z którym powinnaś się przespać, jest tutaj! Nie ten glina, ten inny! Policjant. Emory ponownie na mnie zerka i kiwa głową w sposób mówiący, że jestem mile widziany. Powiedziałbym, że ją lubię, ale za każdym razem, gdy mówi, wspomina o „innym” facecie. Zastanawiam się, czy to właśnie on lubi kolor niebieski. Słyszę, jak Auburn jęczy wewnątrz mieszkania. - Przysięgam na Boga, Emory. Musisz wziąć udział w zajęciach szkolących umiejętności społeczne. Pojawia się w drzwiach, a Emory się wymyka, zmierzając do wyjścia. Auburn ma wilgotne włosy i zmieniła ubranie. Nadal jednak jest w jeansach i prostej koszulce, ale różnią się od tych, które miała ubrane wcześniej. Podoba mi się to, że ma taki swobodny styl. Mierzy mnie wzrokiem od góry do dołu. - Nie minęła nawet godzina, Panie Niecierpliwy. Nie wydaje się być zdenerwowana. To dobrze. Pokazuje mi, żebym wszedł do środka, więc idę za nią do mieszkania. - Zamierzałem poczekać na zewnątrz. – mówię. Idzie do swojej sypialni i wychodzi z niej z plecakiem. Rzuca go na barek, po czym obraca się i patrzy na mnie wyczekująco. - Nudziło mi się. – tłumaczę. – Pomyślałem, że odprowadzę cię do mojego mieszkania. Uśmiecha się. - Jesteś mną za bardzo zainteresowany, Owen. Poniedziałek nie będzie dla ciebie ciekawym dniem. Mówi to tak, jakby żartowała, ale nie ma pojęcia, że ma cholerną rację. - Och! – odwraca się w kierunku salonu i bierze namiot z kanapy. – Pomóż mi go rozstawić, zanim wyjdziemy. – idzie do swojej sypialni z torbą w dłoniach. – Jest mały, to nie potrwa długo. Potrząsam głową, kompletnie zdezorientowany tym, dlaczego chce rozstawić namiot w swojej sypialni. Ale nie wygląda na to, żeby jej to przeszkadzało, więc tego nie kwestionuję. Bo jaka dziewczyna nie zasługuje na to, by mieć w swoim pokoju namiot? - Chcę go tutaj. – mówi, wskazując na miejsce obok swojego łóżka, a nogą odsuwa na bok matę od jogi. Rozglądam się po jej pokoju, próbując znaleźć coś, co pomoże mi się czegoś o niej Tłumaczenie: marika1311

Strona 86

dowidzieć, bez pytania jej o to. Nie ma żadnych zdjęć na ścianach czy komodzie, a drzwi jej szafy są zamknięte. To tak, jakby pewnego dnia postanowiła wyjechać z Portland i nie przywiozła ze sobą niczego. Zastanawiam się, dlaczego tak jest? To nie jest dla niej przeprowadzka na stałe? Pomagam jej wyciągnąć namiot z torby. Nie zauważyłem tego w sklepie, ale jest naprawdę mały. Zmieszczą się w nim dwie osoby, a opcjonalnie można ustawić między nimi przegrodę. Ustawiamy go w mniej niż pięć minut, ale najwyraźniej tylko rozstawienie go nie jest dla nie wystarczające. Podchodzi do szafy i z górnej półki ściąga dwa koce. Rozkłada je w namiocie i wczołguje się do środka. - Weź dwie poduszki z mojego łóżka. – mówi. – Musimy w nim przez chwilę poleżeć, zanim wyjdziemy. Chwytam poduszki i klękam przed namiotem. Wrzucam je do środka, a ona je ode mnie bierze. Odsuwam zasłonę i wchodzę do środka. Kładę się na boku, zamiast tego, co naprawdę chciałbym zrobić, a mianowicie położyć się na niej. Jestem zbyt wysoki do tego namiotu i moje stopy wystają, tak jak jej. - Myślę, że kupiłaś namiot dla fikcyjnych postaci. Potrząsa głową i podpiera się na łokciu. - Nie kupiłam go; ty to zrobiłeś. I to jest namiot dla dzieci, Owen. Oczywiście, że jest dla nas za mały. Przenosi wzrok na zamek błyskawiczny u góry. - Spójrz. – łapie go i zaczyna zapinać, dopóki przegródka nas nie oddziela. Opiera głowę na ramieniu i uśmiecha się do mnie. – Czuję się, jakbyśmy byli w konfesjonale. Przewracam się tak, że opieram głowę na ręce i patrzę się na nią. - Które z nas jest wyznającym? Mruży oczy i unosi palec, wskazując na mnie. - Myślę, że najbezpieczniej jest powiedzieć, że to ty jesteś winny światu trochę więcej swoich wyznań. Unoszę dłoń i dotykam jej palca przez siatkę. Auburn rozwiera palce i przyciska swoją dłoń do mojej. - Musielibyśmy tu zostać całą noc, Auburn. Mam dużo do wyznania. Mógłbym jej powiedzieć, jak ją poznałem. Sprawić, by zrozumiała, dlaczego odczuwam tą przytłaczającą potrzebę, by ją chronić. Ale niektóre z sekretów wezmę ze sobą do grobu, a ten zdecydowanie jest jednym z nich. Zamiast tego, mówię jej o czymś innym. Coś, co nie jest dla mnie takie ważne. Coś bezpiecznego. - Mam trzy numery w swoim telefonie. Ojca, Harrisona i mojego kuzyna, Riley’a, ale nie rozmawiałem z nim od ponad pół roku. I to tyle. Milczy. Nie wie, co powiedzieć, no bo kto ma tylko trzy numery w telefonie? Oczywiście ktoś, kto ma problemy. - Dlaczego nie masz ich więcej? Podobają mi się jej oczy. Są bardzo wymowne, a w tym momencie cierpi dla mnie, bo zdaje sobie sprawę, że nie jest jedyną samotną osobą w Dallas. - Po tym, jak skończyłem liceum, poszedłem tak jakby swoją drogą. Skupiłem się tylko na swojej sztuce. Straciłem wszystkie dawne kontakty, kiedy zmieniłem telefon około rok temu, a kiedy to się stało, zrozumiałem, że tak naprawdę z nikim nie rozmawiałem. Moi dziadkowie umarli kilka Tłumaczenie: marika1311

Strona 87

lat temu. Mam tylko jednego kuzyna i, jak już powiedziałem, nie rozmawiamy za często. Poza Harrisonem i swoim ojcem, nie potrzebuję innych numerów. Palcami wodzi po mojej dłoni. Nie patrzy już na mnie, tylko na swoją rękę. - Pokaż mi swój telefon. Wyciągam komórkę z kieszeni i wsuwam ją pod siatką, bo powiedziałem prawdę. Może sama to sprawdzić. Naprawdę mam trzy numery i na tym koniec. Przez kilka sekund przesuwa palcami po ekranie, po czym oddaje mi telefon. - Proszę. Teraz już masz cztery. Patrzę na ekran. Wybucham śmiechem, kiedy widzę, jak siebie zapisała. Auburn Mason-to-najlepsze-drugie-imię Reed Potrząsa głową. - Nadal masz dużo do nadrobienia. Tak trzymaj. Wzdycham i przewracam się na plecy. Nie chcę jeszcze nic jej mówić, ale obawiam się, że jeśli wkrótce nie wyjdziemy z tego namiotu, powiem jej wszystko, co wiem i wszystko, czego ona nie chce usłyszeć. Ale może to najlepszy sposób. Może, jeśli powiem jej prawdę, będzie mogła to zaakceptować, zaufać mi i jak tylko wrócę, sprawy będą wyglądać inaczej. Może, jeśli powiem jej prawdę, będzie inaczej jeszcze przed poniedziałkiem. - Tej nocy, kiedy nie przyszedłem..? – milknę, bo serce bije mi tak mocno, że ciężko mi przez to zebrać myśli. Wiem, że muszę się do tego przed nią przyznać, ale nie wiem, jak się do tego zabrać. Nieważne, jak to powiem, ona i tak odbierze to negatywnie i rozumiem to. Ale męczy mnie już to, że nie jestem z nią szczery. Przewracam się na bok i kładę się do niej twarzą w twarz. Otwieram usta, by to powiedzieć, ale wtedy słyszymy pukanie do frontowych drzwi. Jej mina ujawnia, że nie przywykła do odwiedzin. - Muszę tam iść. Poczekaj tu. – natychmiast wychodzi z namiotu, a ja ponownie obracam się na plecy i wypuszczam powietrze z płuc. W ciągu kilku sekund Auburn wraca do pokoju i klęka przed namiotem. - Owen. Jest rozgorączkowana, więc unoszę się szybko na łokciach, kiedy ona wciska głowę do namiotu. W jej oczach widać zmartwienie. - Muszę otworzyć drzwi, ale proszę, nie wychodź z mojego pokoju, dobrze? Wyjaśnię ci wszystko, jak tylko ona wyjdzie. Obiecuję. Kiwam potwierdzająco głową, jednocześnie nienawidząc strachu rozbrzmiewającego w jej głosie. I nienawidzę też tego, że nagle chce mnie ukryć przed kimś, kto stoi przed drzwiami. Wycofuje się i zamyka drzwi od sypialni. Opadam na poduszkę i słucham, świadomy, że wkrótce usłyszę od niej jakieś wyznanie, którego nie wydaje się być do końca gotowa, by je wyznać. Słyszę, jak otwierają się frontowe drzwi, a potem rozbrzmiewa dziecięcy głos. -Mamusiu, zobacz! Zobacz, co kupiła mi babcia Lydia. A potem słyszę jej odpowiedź. Tłumaczenie: marika1311

Strona 88

- Wow. Właśnie taki chciałeś. Czy on właśnie nazwał ją „mamusią”? Słyszę szuranie stóp po podłodze. A potem słyszę, jak kobiecy głos mówi: - Wiem, że to na ostatnią chwilę, ale powinniśmy wyjechać do Pasadeny kilka godzin temu. Jednakże, moja teściowa została przyjęta do szpitala, a Trey jest na służbie… - Och, nie, Lydia. – przerywa Auburn. - Och, nie jest z nią tak źle. Znowu ma problemy z cukrzycą, co nie stałoby się, gdyby dbała o siebie tak, jak jej to mówiłam. Ale tak nie robi, a potem oczekuje, że cała rodzina porzuci swoje plany, żeby przyjechać i się nią zaakceptować. Słyszę, jak klamka się obraca. - AJ, nie. – słyszę Auburn. – Trzymaj się z daleka od pokoju mamusi. - W każdym razie – odzywa się kobieta – muszę jej przywieźć kilka rzeczy, ale nie pozwalają wejść dzieciom na OIOM, więc musisz go popilnować przez kilka godzin. - Oczywiście. – odpowiada. – Tutaj? - Tak. Nie mam czasu zawieźć was do naszego domu. - W porządku. – mówi. Wydaje się być podekscytowana. I wygląda to tak, jakby nie przywykła do tego, by kobieta ufała jej w tego typu sprawach. Jest tak podekscytowana, że chyba nie zauważa, że AJ ponownie otwiera drzwi do jej pokoju. - Odbiorę go później, wieczorem. - Może tu zostać na noc. – mówi Auburn z nadzieją. – Przywiozę go z powrotem rano. Teraz drzwi od jej pokoju są otwarte, a mały chłopczyk pada na kolana przed namiotem. Podnoszę się na łokciach i uśmiecham się do niego, bo on się do mnie uśmiecha. - Dlaczego jesteś w namiocie? – pyta. Unoszę palec do ust. - Ciiii. Dziecko szczerzy zęby w uśmiechu i wchodzi do środka. Wygląda na około cztery, pięć lat, ale jego oczy nie są zielone jak Auburn. Mają różne kolory. Brązy, szarości i zielenie. Jak na płótnie. Nie ma jej niepowtarzalnego odcienia włosów. Jego są ciemnobrązowe. Zakładam, że ma je po ojcu, ale wciąż widzę w nim podobieństwo do Auburn. Głównie w jego twarzy i w tym, jak wydaje się być wszystkim zaciekawiony. - Namiot jest sekretem? – pyta znowu. Kiwam potwierdzająco głową. - Tak. I nikt inny nie wie o tym, że ten namiot tu jest, więc musimy to zachować dla siebie, zgoda? Uśmiecha się i potrząsa głową, zupełnie jakby był podekscytowany tym, że może dzielić jakąś tajemnicę. - Umiem dotrzymać sekretów. - To dobrze. – odpowiadam. – Bo to nie mięśnie czynią człowieka silnymi. Tylko tajemnice. Im więcej sekretów skrywasz, tym silniejszy jesteś w środku. Znowu się uśmiecha. - Chcę być silny. Tłumaczenie: marika1311

Strona 89

Już mam zamiar mu powiedzieć, żeby wracał do salonu, zanim ktoś zwróci na mnie uwagę, ale wtedy słyszę otwierające się drzwi. - AJ, chodź przytulić babcię. – mówi kobieta. Kroki się zbliżają, a AJ otwiera szerzej oczy. - Lydia, zaczekaj. – mówi Auburn, a ja słyszę panikę w jej głosie. Ale powiedziała to o sekundę za późno, bo nie mam wystarczająco dużo czasu, żeby wciągnąć stopy do środka, zanim Lydia wchodzi do pokoju. Widzę, że zamiera w pół kroku. Nie muszę widzieć jej twarzy, żeby wiedzieć, że nie jest zbytnio zadowolona z tego, że AJ w tej chwili przebywa w namiocie. - AJ. – jej głos jest stanowczy. – Wyjdź z namiotu, kochanie. Dzieciak uśmiecha się do mnie i unosi palec do ust. - Nie jestem w namiocie, babciu Lydio. Tutaj nie ma żadnego namiotu. - Lydia, mogę to wyjaśnić. – mówi Auburn, schylając się. Gestem woła do siebie chłopca, a nasze spojrzenia spotykają się na sekundę. – To tylko przyjaciel. Pomagał mi rozłożyć namiot dla AJ’a. - AJ, słoneczko, idziemy. – Lydia łapie dziecko za rękę, wyciągając go z namiotu. – Może ci nie przeszkadza to, że twój syn przebywa z kompletnie obcymi osobami, ale ja nie zamierzam na to pozwolić. Widzę, jak rozczarowanie przechodzi falą przez Auburn. Malec również jest rozczarowany, kiedy orientuje się, że babcia nie pozwoli mu tu zostać. Idę za nim, wyczołgując się z namiotu i wstając. - W porządku, już sobie idę. – mówię. – Dopiero co skończyliśmy go dla niego rozstawiać. Lydia mierzy mnie wzrokiem od góry do dołu, i cokolwiek sobie teraz myśli, to nie podoba jej się to. Chcę spojrzeć na nią w ten sam sposób, ale nie chcę jeszcze bardziej pogarszać tej sytuacji. Kiedy dobrze jej się przyglądam, zdaję sobie sprawę, że widziałem ją już wcześniej. Minęło trochę czasu, ale nic się nie zmieniła, poza kilkoma siwymi kosmykami w jej czarnych, prostych włosach. Wygląda tak stoicko i onieśmielająco jak wyglądała lata temu. Staje twarzą w twarz do AJ’a. - AJ, weź swoje zabawki. Musimy iść. Auburn idzie za Lydią do salonu. - Lydia, proszę. – macha dłonią w moim kierunku. – On już wychodzi. Będę tylko ja i AJ, obiecuję. Kobieta zatrzymuje dłoń na frontowych drzwiach, po czym odwraca się do Auburn. Wypuszcza z siebie szybkie westchnienie. - Zobaczysz go w niedzielę wieczorem, Auburn. Naprawdę, nic nie szkodzi. Powinnam była wiedzieć, żeby nie wpadać bez zapowiedzi. Przez jej ramię zerka na chłopca. - Pożegnaj się z mamą, AJ. Widzę grymas na twarzy Auburn, ale znika on szybko i zamienia się w uśmiech, kiedy ta odwraca się i klęka przez chłopczykiem. Przyciąga go do siebie i przytula. - Przykro mi, ale pójdziesz dzisiaj z babcią, dobrze? – odsuwa się od niego i przeciąga dłonią po jego włosach. – Zobaczymy się w niedzielę wieczorem. - Ale ja chcę tutaj zostać. – mówi, z prawdziwym rozczarowaniem w głosie. Auburn próbuje to ukryć za uśmiechem, ale ja widzę, że jego słowa sprawiły jej ból. Tarmosi jego włosy i mówi: Tłumaczenie: marika1311

Strona 90

- Innym razem, dobrze? Mama musi bardzo wcześnie wstać i jutro pracować, a nie będziesz miał żadnej zabawy, jeśli byśmy tylko spali. - Będzie fajnie. – mówi. Pokazuje palcem na jej sypialnię. – Masz namiot i moglibyśmy w nim spać… - AJ zerka na mnie i zdaje sobie sprawę, że właśnie wyjawił sekret. Znowu spogląda na Auburn i potrząsa głową. – Nieważne, nie masz namiotu. Myliłem się, nie masz. Chociaż przez to, co się teraz dzieje, czuję się gównianie, to dzieciak sprawia, że się uśmiecham. - AJ, idziemy. Auburn po raz kolejny mocno go przytula i szepce: - Kocham cię. Bardzo. Całuje go w czoło, a on całuje jej policzek, zanim bierze Lydię za rękę. Auburn nawet nie odwraca się, żeby pożegnać się z Lydią, ale nie dziwię jej się. Jak tylko drzwi się zamykają, wstaje i mija mnie, idąc prosto do swojego pokoju. Patrzę, jak wczołguje się do namiotu. Stoję w progu i słucham, jak płacze. Teraz wszystko ma sens. Dlaczego była tak zdenerwowana, że Lydia wystawiła ją w jej urodziny, bo to oznaczało, że nie spędziła ich z AJ’em. Dlaczego powiedziała, że jego ulubiony kolor to niebieski. Dlaczego przeniosła się do Teksasu, chociaż wydaje się być tu nieszczęśliwa. I dlaczego nie ma mowy, żebym w tej chwili od niej odszedł. Nie po tym, jak zobaczyłem tą scenę. Nie po obejrzeniu, jaka niesamowita jest, kiedy kocha tego małego chłopczyka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 91

Rozdział jedenasty AUBURN

Słyszę, jak przegródka zostaje rozpięta, a potem czuję dłoń na moim ramieniu, a za nią ramię, przesuwające się po mojej poduszce. Owen przyciąga mnie do siebie i natychmiast chcę się wyrwać, ale jednocześnie jestem zaskoczona tym, jak komfortowo się czuję w jego ramionach. Zamykam oczy i czekam na grad pytań z jego strony. Będę tu po prostu leżeć i cieszyć się wygodą, dopóki on nie zniszczy tego swoją ciekawością. Przesuwa dłonią w górę i w dół mojego ramienia, głaszcząc mnie delikatnie. Po kilku minutach ciszy odnajduje moje palce i splata je ze swoimi. - Kiedy miałem szesnaście lat – zaczyna cicho mówić – moja mama i starszy brat zginęli w wypadku samochodowym. Ja prowadziłem auto. Zaciskam powieki. Nie mogę sobie tego nawet wyobrazić. Nagle moje problemy w ogóle nie wydają się nimi być. - Ojciec był w śpiączce przez kilka tygodni. Przez cały czas byłem u jego boku. Nie dlatego, że koniecznie chciałem tam być, kiedy się obudzi, ale dlatego, że nie wiedziałem, dokąd pójść. Nasz dom był pusty. Moi znajomi nadal mieli własne życia, więc po pogrzebie rzadko ich widywałem. Na początku miałem kilkoro krewnych, którzy by się u nas zatrzymali, ale nawet to ustało. Do końca pierwszego miesiąca byłem tylko ja i mój ojciec. I przerażała mnie myśl, że jeśli on też umrze, nie będę miał po co żyć. Powoli przewracam się na plecy i podnoszę na niego wzrok. - Co się stało? Owen unosi palce do mojego czoła i odgarnia z niego kosmyk włosów. - Oczywiście, przeżył. – mówi cicho. – Obudził się tuż przed miesięczną rocznicą wypadku. I choć byłem szczęśliwy, że wraca do zdrowia, nie sądzę, by rzeczywistość do mnie dotarła, dopóki nie musiałem mu powiedzieć, co się stało. Nie mógł przypomnieć sobie niczego z dnia wypadku ani niczego, co się działo po nim. I kiedy musiałem mu powiedzieć, że moja matka i Carey nie żyją, widziałem to. Widziałem życie uciekające z jego oczu. I od tamtej pory już go nie widziałem. Ocieram łzy. - Tak mi przykro.. Kręci głową, jakby nie potrzebował moich kondolencji. - Niech ci nie będzie. – mówi. – Nie jest to coś, nad czym się rozwodzę. Nie doszło do wypadku z mojej winy. Oczywiście, że mi ich brakuje i sprawia mi to ból każdego dnia, ale wiem też, że życie idzie naprzód. A moja matka i Carey nie byli typem osób, które chciałyby, bym używał ich śmierci jako wymówki. Jego palce poruszają się delikatnie, tam i z powrotem, po mojej szczęce. Nie patrzy mi w oczy. Wpatruje się w jakiś punkt za mną. - Czasami tęsknię za nimi tak bardzo, że boli mnie tutaj. – bije się pięścią w serce. – Czuję się tak, jakby ktoś ściskał moją klatkę piersiową całą siłą tego cholernego świata. Kiwam głową, bo dokładnie wiem, co ma na myśli. Czuję się tak za każdym razem, kiedy myślę o AJ’u i o tym, że nie mieszka ze mną. Tłumaczenie: marika1311

Strona 92

- Za każdym razem, kiedy się tak czuję, zaczynam myśleć o rzeczach, których najbardziej mi brakuje. Jak moja mama i sposób, w jaki się do mnie uśmiechała. Bo nieważne, co się działo i gdzie byliśmy, jej uśmiech zawsze mnie pocieszał. Moglibyśmy być nawet w środku wojny, a wszystko, co musiałaby zrobić, to uklęknąć i spojrzeć mi w oczy z tym uśmiechem, a odebrałoby mi to wszelkie zmartwienia. I w jakiś sposób, nawet wtedy, kiedy miała złe dni i nie miała ochoty się uśmiechać, to i tak to robiła. Bo dla niej nie liczyło się nic oprócz mojego szczęścia. I brakuje mi tego. Czasami tęsknię za tym tak bardzo, że jedyne, co mogę zrobić, by poczuć się lepiej, to namalować ją. Śmieje się pod nosem. - Mam schowanych około dwudziestu obrazów swojej matki. To trochę przerażające. Śmieję się razem z nim, ale kiedy widzę, jak bardzo kocha swoją matkę, powoduje to ból w mojej klatce piersiowej, a śmiech zamienia się w grymas. Zastanawiam się też przez to, czy AJ kiedykolwiek czuł to samo w stosunku do mnie, skoro nie mogę być dla niego matką taką, jakiej chce. Chwyta moją twarz w obie dłonie i poważnie spogląda mi w oczy. - Widziałem, jak na niego patrzysz, Auburn. Widziałem, jak się do niego uśmiechałaś. Tak samo moja mama uśmiechała się do mnie. I nie obchodzi mnie to, co myśli ta kobieta o tobie jako o matce; ledwie cię znam, a już mogłem wyczuć, jak bardzo kochasz tego małego chłopca. Zamykam oczy i pozwalam jego słowom przeniknąć przez każdą myśl, która kazała mi zwątpić w siebie, jeśli chodzi o moje umiejętności jako matki. Jestem matką od ponad czterech lat. Czterech. I przez te cztery lata, Owen jest jedyną osobą, która powiedziała mi coś takiego, że poczułam, że mogę być dobrą matką. I nawet jeśli ledwie mnie zna i nie wie nic o mojej sytuacji, to czuję, że wierzy, iż to co mówi, jest prawdą. Sam fakt, że on w to wierzy sprawia, że ja też chcę to zrobić. - Naprawdę? – pytam cicho. Otwieram oczy i na niego spoglądam. – Bo czasami czuję… Ucisza mnie, potrząsając stanowczo głową. - Nie. – mówi twardo. – Nie znam całej twojej sytuacji, ale zakładam, że jeśli chciałabyś, żebym o niej wiedział, to sama mi powiesz. Więc nie zamierzam pytać. Ale mogę stwierdzić, że wcześniej byłem świadkiem zachowania kobiety, która wykorzystuje twoje słabości. Nie pozwalaj jej sprawiać, że będziesz się tak czuć, Auburn. Jesteś dobrą matką. Dobrą. Po moim policzku spływa kolejna łza, a ja szybko odwracam głowę. W głębi serca wiem, że byłabym dobrą matką, gdyby Lydia dała mi szansę. Wiem, że to, jak się to wszystko potoczyło, nie jest moją winą. Miałam szesnaście lat i byłam nieprzygotowana na dziecko. Ale nie wiedziałam, jak dobrze mogłabym się czuć ze świadomością, że ktoś inny we mnie wierzy. To, że Owen dowiedział się o AJ’u, powinno wypłoszyć go za drzwi w mgnieniu oka. To, że nie mam prawa opieki do swojego syna, powinno sprawić, że źle by mnie osądzał. Chociaż żadna z tych rzeczy się nie wydarzyła. Zamiast tego, skorzystał z tej okazji, żeby mnie wesprzeć. Żebym poczuła się lepiej. A odkąd Adam odszedł, nikt nie sprawiał, żebym się tak czuła. Zwykłe „dziękuję” nie wydaje się być wystarczające, więc zamiast się odezwać, odwracam się do niego twarzą w twarz. Nadal unosi się nade mną, patrząc na mnie z góry. Unoszę dłoń i łapię go za szyję, po czym unoszę wargi do jego ust. Całuję go delikatnie, a on nie robi nic, by ten pocałunek przerwać lub go przedłużyć. Po prostu akceptuje to, że go całuję, jednocześnie powoli biorąc oddech. Nie rozchylam warg, a żadne z nas nie podejmuje żadnej próby, by posunąć się dalej. Wydaje mi się, że oboje wiemy, że ten pocałunek bardziej mówi „dziękuję” niż „pragnę cię”. Tłumaczenie: marika1311

Strona 93

Kiedy się odsuwam, Owen wciąż ma zamknięte oczy i wygląda tak spokojnie, jak ja się czuję. Kładę się na poduszce i patrzę, jak powoli rozchyla powieki. Uśmiech formuje się na jego ustach, kiedy kładzie się obok mnie i oboje patrzymy na „sufit” w namiocie. - Jego ojciec był moim pierwszym chłopakiem. – mówię, wyjaśniając mu swoją sytuację. Dobrze czuję się z tym, że mu o niej mówię. Nie rozmawiam o tym z wieloma osobami, ale z jakiegoś powodu chcę, by Owen wiedział wszystko. – Umarł, kiedy miałam piętnaście lat. Dwa tygodnie później dowiedziałam się, że jestem w ciąży z AJ’em. Kiedy powiedziałam o tym rodzicom, chcieli, żebym oddała go do adopcji. Poza mną mieli jeszcze czwórkę dzieci, które wychowywali i wystarczająco trudne było dla nich zadbanie o nas wszystkich. Nie było ich stać na niemowlę, ale ja nie miałam zamiaru tak po prostu zrezygnować z syna. Na szczęście, Lydia wymyśliła kompromis. Powiedziała, że gdybym zgodziła się jej oddać prawa do opieki nad dzieckiem, mogłabym z nią zamieszkać i pomóc go wychowywać. Chciała mieć pewność, że nie oddam go do adopcji, a opieka nad nim by ją w tym zapewniła. Powiedziała też, że byłoby łatwiej z lekarzem i ubezpieczeniem zdrowotnym. Nie kwestionowałam tego. Byłam młoda i nie miałam pojęcia, co to znaczy. Wiedziałam tylko, że to jedyna szansa, by zachować AJ’a, więc zrobiłam to. Podpisałabym wszystko, co by mi podsunęła, gdyby to oznaczało, że mogę z nim być. Kiedy urodziłam AJ’a, kompletnie przejęła kontrolę. Nigdy nie była zadowolona z tego, co robiłam. Sprawiła, że czułam się niedouczona, ciemna. Po pewnym czasie zaczęłam w to wierzyć. W końcu byłam młoda, a ona przedtem wychowywała dzieci, więc założyłam, że wie na ten temat więcej, niż ja. Do czasu, aż ukończyłam liceum, Lydia podejmowała wszystkie decyzje związane z moim dzieckiem. A jedną z nich było to, że AJ zostanie z nią, kiedy ja zacznę studia. Owen odnajduje moją dłoń i kładzie ją między nami, splatając nasze palce. Doceniam jego zachęcający gest, bo to trudne wyznanie. - Zamiast pójścia na czteroletnie studia, postanowiłam pójść do szkoły kosmetycznej, ponieważ program obejmował tylko rok nauki. Myślałam, że po tym czasie, kiedy będę miała własne mieszkanie, pozwoliłaby mu ze mną zamieszkać. Ale trzy miesiące przed moim zakończeniem szkoły, zmarł jej mąż. Przeniosła się do Teksasu, by być bliżej jej innego syna. I zabrała ze sobą mojego syna. Owen wzdycha. - To dlatego się tu przeniosłaś? Nie mogłaś jej powstrzymać przed przeprowadzką do Teksasu? Potrząsam głową. - Ma prawo zabrać go, gdzie tylko chce. Powiedziała, że Teksas to lepsze miejsce na wychowywanie dziecka i jeśli chcę tego, co najlepsze dla AJ’a, to przeniosę się tu po skończeniu szkoły. Moje ostatnie zajęcia skończyły się w piątek o piątej, a ja przeniosłam się do tego mieszkania w mniej niż dwadzieścia cztery godziny później. - A co z twoimi rodzicami? – pyta. – Nie mogli zrobić nic, by ją powstrzymać? Znowu potrząsam głową. - Rodzice popierali moje decyzję, ale nie wtrącali się. Nie mają za dobrego kontaktu z AJ’em, odkąd wyprowadziłam się z ich domu i przeniosłam do Lydii, kiedy byłam z nim w ciąży. Poza tym, mają dość rzeczy, o które się martwią. Źle bym się czuła, mówiąc im o tym, jak Lydia mnie traktuje, bo to sprawiłoby, że czuliby się winni, że tyle lat temu pozwolili mi się wyprowadzić. - Więc po prostu udajesz, że wszystko jest w porządku? Zerkam na niego i kiwam głową, trochę się martwiąc tym, co mogę zobaczyć w jego oczach. Pogardę? Rozczarowanie? Kiedy nasze spojrzenia się krzyżują, nie widzę żadnego z tych uczuć. Widzę sympatię. I może trochę gniewu. - Będzie w porządku, jeśli powiem, że nienawidzę Lydii?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 94

Uśmiecham się. - Też jej nienawidzę. – mówię, krótko się śmiejąc. – Chociaż jednocześnie ją kocham. Kocha AJ’a tak bardzo, jak ja i wiem, że on też ją kocha. Jestem za to bardzo wdzięczna. Ale nigdy nie oddałabym jej praw do opieki nad nim, gdybym wiedziała, że tak to się skończy. Myślałam, że chce mi pomóc, ale teraz widzę, że AJ’em zastępuje swojego syna, który odszedł. Owen przesuwa się ku mnie, dopóki nie patrzę prosto na niego, a on na mnie. - Dostaniesz go z powrotem. – mówi. – Nie ma powodu, dla którego sąd miałby stwierdzić, że syn nie może z tobą zostać. Jego komplement sprawia, że się uśmiecham, chociaż wiem, że się myli. - Zasięgnęłam do wszystkich opcji. Sąd nie zabierze dziecka komuś, z kim mieszka od urodzenia, chyba że jest ku temu prawny powód. Lydia nigdy nie zgodzi się na to, by cały czas ze mną mieszkał. Tak naprawdę jedyne wyjście, jakie mam, to ją uspokajać, a przez cały czas zbierać oszczędności, żebym mogła zapłacić prawnikowi, którego zatrudniłam, by mi pomógł. Ale nawet on nie wydaje się mieć nadziei. Opiera głowę o jedną rękę, a drugą dłoń unosi do mojej twarzy. Jego palce delikatnie podążają ścieżką po linii moich kości policzkowych, a jego dotyk sprawia, że mam ochotę zamknąć oczy. W jakiś sposób utrzymuje je otwarte, mimo kojącego dotyku jego skóry na moim policzku. - Wiesz co? – pyta z uśmiechem. – Jestem pewny, że właśnie sprawiłaś, że determinacja to moja ulubione cecha ludzka. Wiem, że prawie go nie znam, ale zdecydowanie nie chcę, by w poniedziałek się wyprowadzał. Czuję, że jest jedyną dobrą rzeczą, jaka mi się przytrafiła, odkąd się tu przeprowadziłam. - Nie chcę, byś wyjeżdżał, Owen. Opuszcza wzrok i przestaje na mnie patrzeć. Przesuwa rękę na moje ramię, gdzie opuszkami palców śledzi niewidzialne wzory na mojej skórze, a jego wzrok za nimi podąża. Wygląda na skruszonego i nie tylko z powodu tego, że wyjeżdża. Jest zdenerwowany czymś głębszym i widzę, że trzyma to wyznanie na końcu języka. Ukrywa coś. - Nie dostałeś pracy. – stwierdzam. – To nie dlatego wyprowadzasz się w poniedziałek, prawda? Wciąż na mnie nie patrzy. Nawet nie musi odpowiadać, bo jego milczenie potwierdza moje słowa. Chociaż i tak się odzywa. - Nie. - Więc gdzie wyjeżdżasz? Obserwuję, jak lekko się krzywi. Gdziekolwiek się wybiera, nie chce mi tego powiedzieć. Boi się tego, co sobie pomyślę. I szczerze mówiąc, boję się to usłyszeć. Miałam wystarczająco dużo negatywnych przeżyć jak na jeden dzień. W końcu unosi wzrok, by na mnie spojrzeć, a żal na jego twarzy sprawia, że żałuję, iż zaczęłam ten temat. Otwiera usta, żeby się odezwać, ale potrząsam przecząco głową. - Nie chcę jeszcze wiedzieć. – mówię szybko. – Powiesz mi potem. - Potem? - Po tym weekendzie. Nie chcę myśleć o wyznaniach. Nie chcę myśleć o Lydii. Po prostu spędźmy kolejne dwadzieścia cztery godziny, unikając naszych żałosnych realiów. Uśmiecha się z uznaniem. - Podoba mi się ten pomysł. I to bardzo.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 95

Ten moment zostaje przerwany przez donośne burczenie z mojego żołądka. Z zażenowaniem ściskam brzuch dłońmi. Owen wybucha śmiechem. - Też jestem głodny. – mówi. Wychodzi z namiotu i podaje mi rękę. – Chcesz zjeść u mnie, czy tutaj? Potrząsam głową. - Nie jestem pewna, czy wytrzymam piętnaście przecznic. – mówię, zmierzając w stronę kuchni. – Lubisz mrożoną pizzę?

***

Wszystko, co robiliśmy, to tylko pizza, ale to była najzabawniejsza chwila z facetem od czasów Adama. Zajście w ciążę w wieku piętnastu lat nie pozostawia wiele czasu na interakcje społeczne, więc mówienie, że jestem trochę niedoświadczona, jest niedopowiedzeniem. Kiedyś stawałam się nerwowa na myśl o zbliżeniu się do innego faceta, ale Owen wywołuje we mnie coś przeciwnego. Kiedy z nim jestem, czuję się bardzo spokojna. Moja mama mówi, że są ludzie, których spotykasz i poznajesz, ale są też ludzie, których spotykasz, a już ich znasz. Mam wrażenie, że Owen należy do tej drugiej kategorii. Nasze osobowości wydają się uzupełniać, jakbyśmy znali się całe życie. Aż do dzisiaj nie miałam pojęcia, jak bardzo potrzebuję w swoim życiu kogoś takiego jak on. Kogoś, kto wypełniłby dziury w mojej samoocenie, które zrobiła Lydia. - Gdyby tak ci się nie śpieszyło do skończenia szkoły, jaką karierę byś wybrała zamiast kosmetologii? - Nic. – wypalam. – Wszystko. Wybucha śmiechem. Opiera się o szafkę obok pieca, a ja siedzę przy barku, naprzeciw niego. - Jestem kiepska w obcinaniu włosów. Nie cierpię słuchania problemów innych ludzi, kiedy siedzą na fotelu w salonie. Przysięgam, ludzie biorą za dużo rzeczy za pewnik, a słuchanie ich wszystkich marudnych opowieści sprawia, że wpadam w zły nastrój. - Jesteśmy w tej samej branży, jakby nie patrzeć – mówi Owen – ja obrazuję wyznania, a ty ich wysłuchujesz. Kiwam w zgodzie głową, ale również czuję się trochę niewdzięczna. - Ale odwiedzają nas też naprawdę dobrzy klienci. Tacy, na których czekam. Myślę, że nie chodzi o ludzi, za którymi nie przepadam, tylko o fakt, że wybrałam coś, czego nie chcę robić. Przygląda mi się przez chwilę. - Cóż, dobra wiadomość jest taka, że jesteś młoda. Mój ojciec mawiał, że żadna decyzja w życiu nie jest na stałe. Oprócz tatuaży. - Mogłabym się spierać z tą logiką. – odpowiadam ze śmiechem. – A co z tobą? Zawsze chciałeś być artystą? Piekarnik zaczyna pikać, a Owen natychmiast go otwiera, by sprawdzić pizzę. Za chwilę ponownie go zamyka. Wiem, że to tylko mrożona pizza, ale widok faceta przejmującego kontrolę w kuchni jest trochę podniecający. Znowu opiera się o szafkę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 96

- Nie wybrałem bycia artystą. Myślę, że sztuka tak jakby sama mnie wybrała. Uwielbiam tą odpowiedź. Jestem też o to zazdrosna, bo chciałabym się urodzić z naturalnym talentem do czegoś. Coś, co też mogłoby mnie wybrać, żebym ja nie musiała ścinać włosów cały dzień. - Myślałaś kiedyś o powrocie do szkoły? – pyta. – Może wybierając coś, czym faktycznie jesteś zainteresowana? Wzruszam ramionami. - Może pewnego dnia. Teraz moim celem jest AJ. Uśmiecha się z uznaniem, słysząc moją odpowiedź. Nie mogę myśleć o żadnym z pytań, którymi chcę go zarzucić, bo ta cisza jest miła. Podoba mi się sposób, w jaki na mnie patrzy, milcząc. Uśmiecha się powoli, a jego wzrok owija mnie jak koc. Przyciskam dłonie do blatu pode mną i spoglądam na moje zwisające nogi. Nagle trudne staje się obserwowanie go, bo obawiam się, że zobaczy, jak mi się to podoba. Bez odzywania się, zaczyna zmniejszać dystans między nami. Przygryzam nerwowo dolną wargę, bo podchodzi do mnie z zamiarem, a nie sądzę, żeby jego zamiarem było zadanie większej ilości pytań. Patrzę, jak jego dłonie spotykają moje kolana i powoli posuwają się wyżej. Przesuwa nimi po całych udach i zatrzymuje je na biodrach. Kiedy unoszę wzrok i zerkam w jego oczy, kompletnie się w nich zatracam. Patrzy na mnie z takim poziomem potrzeby, że nie jestem pewna, iż będę w stanie ją zaspokoić. Przesuwa dłonie na dół moich pleców i przyciąga mnie do siebie. Kładę dłonie na jego ramionach i mocno je chwytam, nie będąc pewną, co się za chwilę stanie, ale będąc przygotowaną na to, by na to pozwolić. Cień uśmiechu znika z jego twarzy, im bliżej jego usta znajdują się moich. Zamykam oczy, kiedy delikatnie ociera się wargami o moje usta. - Czekałem na to od chwili, kiedy cię zobaczyłem. – szepce. Nasze usta łączą się w pocałunku, który z początku jest taki, jak ten w namiocie. Delikatny, słodki i niewinny. Ale potem zostaje odarty z niewinności w sekundzie, gdy jedną z dłoni wplata w moje włosy, a językiem wślizguje się między wargi. Nie wiem, jak mogę czuć się jednocześnie tak ciężko i tak lekko, ale jego pocałunek sprawia, że tak jest. Przesuwam dłonie na jego szyję i robię co w mojej mocy by całować go tak, jak on całuje mnie, ale nie ma mowy, ale obawiam się, że moje usta nie są na to przygotowane. Nie ma mowy, żebym umiała sprawić, by czuł się tak jak ja w tej chwili. Podnosi moje nogi tak, że owijam je wokół jego bioder, następnie unosi mnie i kieruje nas do salonu bez przerywania pocałunku. Staram się ignorować zapach pizzy w piekarniku, bo nie chcę, by Owen przerywał. Ale jestem także bardzo, bardzo głodna i nie chcę, żeby pizza się spaliła. - Chyba pizza się pali. – szepcę, kiedy trafiamy na kanapę. Delikatnie opuszcza mnie na plecy, jednocześnie kręcąc głową. - Zrobię ci kolejną. – ponownie schyla się do moich ust, a ja nagle jakby mniej przejmuję się jedzeniem. Opuszcza się na kanapie, ale nie kładzie się całkowicie na mnie. Trzyma ramiona po obu stronach mojej głowy i nie wykonuje żadnego ruchu, który by pokazywał, że oczekuje czegoś więcej poza tym pocałunkiem. Więc właśnie to mu daję. Ja całuję go, on całuje mnie i nie przestajemy, dopóki nie włącza się czujnik dymu. Jak tylko zdajemy sobie sprawę, że dźwięk dochodzi z mojego mieszkania,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 97

odsuwamy się od siebie i podskakujemy. Biegnie do piekarnika i go otwiera, a ja łapię kartonowe pudełko po pizzy i zaczynam machać nim pod czujnikiem dymu. Owen wyciąga pizzę z pieca, która jest tak spalona, że niestety nie nadaje się do jedzenia. - Może po prostu powinniśmy zjeść na mieście w drodze do mojego mieszkania. Alarm nareszcie milknie, więc rzucam pudełko na szafkę. - Lub możemy po prostu zjeść niektóre z tych rzeczy, które dziś kupiłeś. Ściąga z dłoni rękawicę kuchenną i rzuca ją na kuchenkę. Sięga po moją dłoń i przyciąga mnie do siebie, a nasze usta ponownie się spotykają. Jestem dość pewna, że jego pocałunki to najlepsza forma diety, bo za każdym razem, gdy dotyka swoimi wargami moich ust, całkowicie zapominam o fakcie, że jestem cholernie głodna. Jak tylko nasze języki się dotykają, nagle rozlega się głośne pukanie do frontowych drzwi. Nasze usta się rozdzielają i oboje obracamy się i patrzymy, jak drzwi się otwierają. Kiedy widzę Trey’a stojącego w progu, natychmiast odsuwam się od Owena. Nienawidzę tego, że moim pierwszym odruchem jest odsunięcie się od niego, bo naprawdę nie chcę, by pomyślał, że jestem w jakikolwiek sposób zaangażowana w znajomość z Trey’em. Prawda jest taka, że odsunęłabym się od niego, nieważne, kto stałby za tymi drzwiami. Po prostu chciałabym, by nie był to Trey. - Cholera. – mamrocze Owen. Spoglądam na niego i widzę, że opuścił głowę, tak samo ramiona. Od razu mogę powiedzieć, że musiał błędnie zinterpretować pojawienie się tutaj Trey’a. Zerkam na Trey’a, który zmierza do kuchni i z jakiegoś powodu mierzy Owena morderczym spojrzeniem. - Co ty tutaj robisz? Zerkam na Owena, ale on zdaje się nie zwracać uwagi na brata Adama. Patrzy prosto na mnie. - Auburn. – mówi. – Musimy porozmawiać. Śmiech Trey’a sprawia, że się krzywię. - O czym musisz z nią porozmawiać, Owen? Jeszcze jej nie powiedziałeś? Owen zamyka oczy na parę sekund, a kiedy je otwiera, spojrzenie kieruje na Trey’a. - Kiedy w końcu przestaniesz, Trey? Kurwa. Serce wali mi w piersi, jakby było wielkim młotem i mam przeczucie, że za chwilę dowiem się, dlaczego tak się do siebie odnoszą, ale w tym momencie nie jestem pewna, czy chcę to wiedzieć. To nie może być nic dobrego. Trey zbliża się do Owena na tyle, że ich twarze dzieli kilka centymetrów. - Wynoś się z jej mieszkania. Wynoś się z jej życia. Jeśli możesz zrobić te dwie rzeczy, wtedy prawdopodobnie będę zadowolony. - Auburn. – mówi Owen stanowczo. Trey zbliża się do mnie, stając między mną a Owenem tak, że już go nie widzę. Spoglądam w oczy Trey’a i nie widzę w nich nic, poza gniewem. Wskazuje palcem za siebie. - Tamten koleś, którego sprowadziłaś do swojego mieszkania..? Któremu pozwoliłaś przebywać w pobliżu swojego syna..? Został aresztowany za posiadanie, Auburn. Potrząsam przecząco głową, wybuchając śmiechem. Nie wierzę. Nie wiem, dlaczego Trey mówi takie rzeczy. Odsuwa się na bok i znowu widzę Owena. Tłumaczenie: marika1311

Strona 98

Moje serce staje się zbyt ciężkie, by utrzymać je w piersi, bo wyraz twarzy Owena mówi wszystko. Widzę przeprosiny i żal. To właśnie to zamierzał powiedzieć mi wcześniej. To jest ta rzecz, o której ja stwierdziłam, że może zaczekać do poniedziałku. - Owen? – wymawiam jego imię prawie szeptem. - Chciałem ci powiedzieć. – mówi. – Nie jest tak źle, jak brzmi to w jego ustach, Auburn. Przysięgam. Owen zaczyna iść w moim kierunku, ale Trey natychmiast się odwraca i popycha go na ścianę. Ramieniem przyciska jego szyję do ściany. - Masz pięć sekund na to, żeby stąd wypierdalać. Owen wciąż patrzy na mnie, pomimo tego, że Trey trzyma go w bolesnym uścisku. - Pozwól mi tylko zabrać swoje rzeczy z jej pokoju i sobie pójdę. Trey przygląda mu się uważnie przez kilka sekund, po czym go puszcza. Obserwuję, jak Owen idzie do mojego pokoju po swoje „rzeczy”. Wiem na pewno, że z niczym tu nie przyszedł. Trey patrzy teraz na mnie. - Wujek twojego dziecka jest pieprzonym policjantem, a ty nie pomyślałaś o tym, żeby sprawdził osobę, której pozwalasz wejść do twojego życia? Nie mam na to odpowiedzi. Ma rację. Ten kręci głową, rozczarowany, w momencie, gdy Owen wychodzi z mojej sypialni. Zanim Trey odwraca się do niego twarzą, Owen zerka krótko w kierunku namiotu. Jego oczy mówią mi coś, czego nie może powiedzieć głośno. Mija Trey’a i wychodzi przez frontowe drzwi, bez oglądania się wstecz. Trey podchodzi do drzwi i z trzaskiem je zamyka. Stoi z rękami opartymi o biodra i przygląda mi się, czekając na wyjaśnienie. Gdybym nie sądziła, że pójdzie potem do Lydii i wszystko jej wyśpiewa, powiedziałabym mu, żeby spierdalał. Zamiast tego, robię to, co zawsze. Mówię coś, co by ich zadowoliło. - Przepraszam. Nie wiedziałam. Podchodzi do mnie i delikatnie ściska moje ramiona, patrząc mi w oczy. - Martwię się o ciebie, Auburn. Proszę, nie ufaj nikomu, zanim ja ich nie sprawdzę. Mogłem cię ostrzec do co niego. Przytula mnie i to dla mnie ogromny wysiłek, ale odwzajemniam gest. - Nie potrzebujesz tego, by jego reputacja wkraczała między ciebie i twojego syna. To nie byłoby dla ciebie dobre. Kiwam głową przy jego klatce piersiowej, ale mam ochotę odepchnąć go od siebie przez tą zawoalowaną groźbę. Jest taki sam jak jego matka. Zawsze używa mojej sytuacji z AJ’em, by mną manipulować. Odziera mnie to z całej pewności siebie, którą zdobyłam w ramionach Owena. Odsuwam się od niego i próbuję się uśmiechnąć. - Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. – mówię. Ciężko mi to przechodzi przez gardło, bo w rzeczywistości może to być prawda. Nawet nie mogę myśleć o tym, jaka jestem na niego zła, kiedy Trey stoi przede mną. – Dziękuję, że mi powiedziałeś. – dodaję, idąc do drzwi. Otwieram je tak, by załapał, o co chodzi. – Chociaż chciałabym zostać na trochę sama. To był długi dzień. Trey idzie w kierunku drzwi i odwraca się. - Widzimy się w niedzielę na kolacji? Tłumaczenie: marika1311

Strona 99

Kiwam potwierdzająco głową i zmuszam się do fałszywego uśmiechu, żeby go uspokoić. Jak tylko zamykam za nim drzwi, przekręcam klucz w zamku i biegnę do swojego pokoju. Wczołguję się do namiotu i zauważam skrawek papieru leżący na poduszce. Podnoszę ją i czytam treść. Proszę, przyjdź dziś wieczorem do mojego studia. Musimy porozmawiać. Czytam tą notatkę tak wiele razy, że mogłabym idealnie odwzorować styl jego pisania. Kładę się na poduszce i wzdycham ciężko, bo nie mam pojęcia, co teraz zrobić. Nie ma nic, co mogłoby usprawiedliwić fakt, że Owen idzie do więzienia lub tego, że mnie okłamał. Ale mimo wszystkiego, co się wydarzyło, każda część mnie pogrąża się w bólu dla niego. Ledwie znam tego faceta, ale w jakiś sposób czuję to znajome zaciskanie się serca. Muszę się z nim zobaczyć jeszcze raz, nawet jeśli miałoby to być nasze pożegnanie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 100

Rozdział dwunasty OWEN

Powinienem był jej powiedzieć. W chwili, gdy zostałem wypuszczony z aresztu, powinienem był iść prosto do jej mieszkania i wszystko jej powiedzieć. Chodzę w kółko po podłodze mojego studia już przez ponad godzinę. Robię tak tylko wtedy, kiedy jestem wkurzony, a nie jestem pewien, czy kiedykolwiek odczuwałem taki gniew, jak w tym momencie. Wydepczę tutaj dziurę, jeśli się nie zatrzymam. Ale wiem, że musiała już przeczytać moją wiadomość. Minęły ponad dwie godziny, odkąd zostawiłem ją na jej poduszce i zaczynam myśleć, że już ze mnie zrezygnowała. Nie winię jej za to. I chociaż bardzo chcę spróbować ją przekonać, że Trey nie jest dla niej, a ja nie jestem taki zły, jak jej się wydaje, mam wrażenie, że nawet nie będę miał takiej możliwości. Nie wiadomo, co ona teraz o mnie mówi. Jak tylko zaczynam iść w kierunku schodów, słyszę pukanie do drzwi. Nie idę do nich w pośpiechu. Biegnę sprintem. Kiedy je otwieram, Auburn zerka krótko w moje oczy, po czym patrzy nad swoim ramieniem. Łapie framugę drzwi i szybko wślizguje się do środka, zamykając je za sobą. Nienawidzę tego. Nienawidzę, że boi się tutaj być i obawia się tego, że ktoś mógłby zobaczyć, jak do mnie wchodzi. Nie ufa mi. Odwraca się i staje do mnie twarzą w twarz, a ja nie cierpię rozczarowania, które wypełnia jej spojrzenie. Musimy porozmawiać, a nie chcę robić tego tutaj, więc sięgam za nią i przekręcam klucz w zamku. - Dzięki, że przyszłaś. Nie odpowiada. Czeka, aż powiem coś jeszcze. - Pójdziesz ze mną na górę? Zerka na korytarz nad moim ramieniem i kiwa potwierdzająco głową. Idzie za mną przez studio, a potem do góry po schodach. To szalone, jak jest teraz między nami. Dwie godziny temu wszystko było idealne. A teraz… To niesamowite, jaki dystans między dwojgiem ludzi może stworzyć prawda. Idę do kuchni i oferuję jej coś do picia. Może jeśli naleję jej napój, rozmowa potrwa trochę dłużej. Jest tak wiele rzeczy, które chcę i muszę jej wyjaśnić, jeśli tylko da mi taką możliwość. Nie chce nic do picia. Stoi na środku pomieszczenia i wydaje się, że boi się do mnie zbliżyć. Rozgląda się po całym pokoju, jakby nigdy wcześniej tu nie była. Widzę wyraz jej twarzy. Odkąd wie, widzi mnie w innym świetle. W ciszy obserwuję ją. W końcu wraca wzrokiem do mnie, a między nami zalega jeszcze dłuższa cisza, zanim zbiera się na odwagę, żeby zapytać o to, po co tutaj przyszła. Tłumaczenie: marika1311

Strona 101

- Jesteś uzależniony, Owen? W ogóle nie owija w bawełnę. Jej bezpośredniość sprawia, że się wzdrygam, bo to nie jest proste pytanie na NIE lub TAK. A nie wygląda na to, by chciała czekać na dłuższe wyjaśnienie, sądząc po sposobie, w jaki zerka na schody. - Jeśli powiem, że nie, zrobi to jakąś różnicę? Przygląda mi się w ciszy przez kilka sekund, po czym kręci głową. - Nie. Miałem przeczucie, że taka będzie jej odpowiedź. I tak po prostu, nie czuję już chęci, by wyjaśniać tą sprawę z mojego punktu widzenia. Jaki byłby w tym sens, skoro moja odpowiedź i tak nic by nie zmieniła? Wyznanie prawdy mogłoby jeszcze bardziej to skomplikować. - Idziesz do więzienia? – pyta. – To dlatego powiedziałeś, że się wyprowadzasz? Przechylam butelkę i wlewam sobie wina. Biorę długi, powolny łyk, zanim kiwam potwierdzająco głową. - Prawdopodobnie. To moje pierwsze wykroczenie, więc wątpię, żeby nie było mnie długo. Oddycha głęboko i zamyka oczy. Kiedy znowu je otwiera, wzrok ma spuszczony na swoje stopy. Unosi dłonie do bioder i nadal unika ze mną kontaktu wzrokowego. - Chcę odzyskać opiekę nad swoim synem, Owen. Wykorzystaliby się przeciwko mnie. - Co za oni? - Lydia i Trey. – spogląda na mnie. – Nigdy mi nie zaufają, jeśli dowiedzą się, że jestem zaangażowana w znajomość z tobą w jakikolwiek sposób. Spodziewałem się czegoś w rodzaju pożegnania, kiedy się tutaj pojawiła, ale nie spodziewałem się tego, że tak mnie to zaboli. Czuję się głupio, że nie pomyślałem o tym, jakby to na nią wpłynęło. Tak bardzo martwiłem się o to, co sobie o mnie pomyśli, kiedy się dowie, że aż do teraz nie przyszło mi do głowy, że jej związek z synem może być zagrożony. Wlewam sobie kolejny kieliszek wina. Prawdopodobnie to nie jest zbyt dobry pomysł, by widziała mnie opijającego się winem, skoro teraz już wie o moim aresztowaniu. Spodziewam się, że teraz odwróci się i wyjdzie, ale tego nie robi. Zamiast tego, daje kilka powolnych kroków w moją stronę. - Pozwolą ci zamiast tego wybrać odwyk? Wychylam drugi kieliszek wina. - Nie potrzebuję go. – odstawiam kieliszek do zlewu. Widzę, że rozczarowanie przejmuje nad nią kontrolę. Dobrze znam to spojrzenie. Widziałem go wystarczająco dużo razy, by wiedzieć, co to oznacza i nie podoba mi się, że jej uczucia wobec mnie tak szybko zmieniły się z pożądania mnie, do odczuwania wobec mnie litości. - Nie mam problemu z narkotykami, Auburn. – pochylam się, by się do niej zbliżyć. – Mam problem z tym, że wygląda na to, że wydajesz się być powiązana z Trey’em. I może to ja jestem tym widniejącym w rejestrze kryminalnym, ale to na niego powinnaś uważać. Śmieje się pod nosem. - Jest policjantem, Owen. Idziesz do więzienia za posiadanie. Któremu z was mam ufać? - Swojemu instynktowi. – mówię od razu. Spuszcza wzrok na swoje dłonie. Przyciska do siebie swoje kciuki. - Mój instynkt mówi mi, by zadbać o to, co najlepsze dla mojego syna. Tłumaczenie: marika1311

Strona 102

- Dokładnie. – odpowiadam. – I właśnie dlatego mówię, byś ufała swojemu instynktowi. Spogląda na mnie, a w jej oczach widzę ból. Nie powinienem był tego wyciągać, wiem. Dokładnie wiem, co teraz czuję, patrząc na mnie. Frustrację, rozczarowanie, złość. Widzę to za każdym razem, gdy patrzę w lustro. Okrążam barek i chwytam ją za nadgarstki. Przyciągam ją do siebie i przytulam. Przez kilka sekund pozwala mi na to. Ale potem odpycha mnie, stanowczo kręcąc głową. - Nie mogę. To tylko dwa słowa, ale oznaczają jedno. Koniec. Odwraca się i idzie prosto w stronę schodów. - Auburn, zaczekaj! – wołam za nią. Nie czeka. Docieram do szczytu schodów i słucham echa jej kroków niosących się po moim studiu. To nie tak powinno się to zakończyć. Nie chcę pozwolić jej odejść w ten sposób, bo jeśli odejdzie z takim uczuciem, będzie dla niej łatwe, żeby już nigdy nie wrócić. Zbiegam za nią po schodach. Dotykam jej w momencie, gdy ona sięga do zamka w drzwiach. Odciągam jej rękę i okręcam ją, następnie przyciągam do siebie i przyciskam usta do jej warg.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 103

Rozdział trzynasty AUBURN

Całuje mnie z przekonaniem, przeprosinami i gniewem, a to wszystko, w jakiś sposób, jest objęte czułością. Kiedy nasze języki się spotykają, następuje chwilowe wytchnienie od rzeczywistości naszego rozstania. Oboje powoli wypuszczamy z siebie oddech, bo dokładnie tak powinno się odczuwać pocałunek. Moje kolana pragną się zgiąć od dotyku jego warg na moich ustach. Też go całuję, chociaż wiem, że ten gest do niczego nas nie zaprowadzi. To niczego nie naprawi. Nie naprawi żadnego z jego błędów, ale wiem też, że to może być ostatni raz, kiedy tak się czuję, a nie chcę sobie tego odmawiać. Obejmuje mnie, wślizgując się jedną dłonią na moją szyję, a potem we włosy. Kołysze delikatnie moją głową i czuję się tak, jakby próbował zapamiętać każdy aspekt tego, jak się czuje, kiedy się całujemy, bo wie, że kiedy przestaniemy, to będzie wszystko, co mu zostanie. Wspomnienia. Myśl o tym, że to jest pożegnanie, złości mnie, bo wiem, że dał mi nadzieję, a potem pozwolił Trey’owi odebrać mi ją powiedzeniem prawdy. Pocałunek staje się bolesny, ale nie w sensie fizycznym. Im bardziej się całujemy, tym bardziej zdajemy sobie sprawę z tego, co tracimy, a to boli. Przeraża mnie, że wiem, że jest szansa na to, że odnalazłam jedną z niewielu osób na tym świecie, które potrafią sprawić, bym tak się czuła, a już mam z tego zrezygnować. Jestem już zmęczona z konieczności rezygnowania z rzeczy, których pragnę. Odsuwa się i przygląda się mi z bolesnym wyrazem twarzy. Przesuwa dłoń z mojej szyi do policzka i delikatnie pociera kciukiem moją dolną wargę. - To już boli. Ponownie przybliża usta do moich, a jego pocałunek jest tak delikatny, jak aksamit. Powoli się przesuwa, aż jego usta dotykają mojego ucha. - To koniec? Właśnie tak to się skończy? Kiwam potwierdzająco głową, nawet jeśli to ostatnia rzecz, którą chcę zrobić. Ale to już koniec. Nawet jeśli miałby całkowicie zmienić swoje życie, to jego ostatnie wybory wciąż wpływają na moje własne życie. - Czasami nie mamy drugich szans, Owen. Czasami rzeczy po prostu się kończą. Krzywi się. - My nawet nie mieliśmy pierwszej szansy. Chcę mu powiedzieć, że to nie jest moja wina; tylko jego. Ale wiem, że on jest tego świadomy. Nie prosi mnie, bym dała mu kolejną szansę. Jest po prostu zdenerwowany, że to już koniec. Przyciska dłonie do drzwi za mną, trzymając mnie w klatce ze swoich ramion. - Przepraszam, Auburn. – mówi. – Masz swoje problemy, z którymi musisz sobie w życiu radzić i absolutnie nie chciałem sprawić, żeby coś było dla ciebie jeszcze trudniejsze. – przyciska usta do mojego czoła i odpycha się od drzwi. Daje dwa kroki w tył i lekko kiwa głową. – Rozumiem. I przykro mi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 104

Nie mogę znieść jego zbolałego spojrzenia ani akceptacji w jego słowach. Sięgam za siebie i otwieram drzwi, po czym odwracam się i wychodzę. Słyszę, jak drzwi się za mną zamykają, a ten dźwięk staje się moim najmniej lubianym dźwiękiem na całym świecie. Unoszę pięść do serca, bo czuję się dokładnie tak, jak on, kiedy za kimś tęskni. I nie rozumiem tego, bo poznałam go dopiero kilka tygodni temu. „Są ludzie, których spotykasz i poznajesz, ale są też ludzie, których spotykasz, a już ich znasz.” Nie obchodzi mnie, jak długo go znam. Nie obchodzi mnie też to, że mnie okłamał. Zamierzam pozwolić sobie na bycie smutną i na użalanie się nad sobą, bo pomimo tego, co zrobił w przeszłości, nikt inny nie sprawia, że czułam się tak, jak dzisiaj z nim. Sprawił, że czułam się dumna z siebie jako matki. W związku z tym fakt, że musiałam się z nim pożegnać jest warty kilku łez i nie pozwolę sobie czuć się winną dlatego, że będę z tego powodu płakać. Jestem w połowie drogi do domu i w tym samym momencie, kiedy ocieram ostatnie z łez, na jakie pozwoliłam sobie przez to rozstanie, obok mnie zatrzymuje się samochód i zaczyna powoli się toczyć. Zerkam na niego kątem oka i widzę natychmiast, że jest to samochód policyjny. Staję w miejscu, kiedy Trey opuszcza szybę i przechyla się przez siedzenie. - Wsiadaj, Auburn. Nie kłócę się. Otwieram drzwi i wchodzę do środka, a on zaczyna jechać w kierunku mojego mieszkania. Nie podoba mi się atmosfera. Nie jestem pewna, czy zachowuje się jak zazdrosny chłopak, czy nadopiekuńczy brat. Technicznie rzecz biorąc, ani jedno ani drugie do niego nie pasuje. - Byłaś przed chwilą w jego studiu? Patrzę przez okno i rozważam swoją odpowiedź. Będzie wiedział, że kłamię, jeśli powiem, że nie, a potrzebuję tego, by Trey mi ufał. Ze wszystkich ludzi na świecie potrzebuję zarówno Trey’a, jak i Lydii, by wiedzieli, że wszystko, co robię, robię dla AJ’a. - Tak. Wisiał mi pieniądze. Słyszę jego ciężki oddech, kiedy bierze wdech i wydech. W końcu jedzie na drugą stronę ulicy i parkuje samochód. Nie chcę patrzeć bezpośrednio na niego, ale widzę, że nakrywa szczękę dłonią, poruszając nią z frustracją. - Dopiero co powiedziałem ci, że jest niebezpieczny, Auburn. – patrzy prosto na mnie. – Jesteś głupia? Tylko tyle mogę znieść. Otwieram drzwi, wysiadam z auta i zamykam je z trzaskiem. Zanim stawiam trzy kroki, on już stoi przede mną. - Nie jest niebezpieczny, Trey. Ma nałóg. I nic się między nami nie dzieje, poszłam tam, by po prostu odebrać moje wynagrodzenie za pracę. Trey obserwuje moją twarz, bardziej niż prawdopodobnie sprawdzając, czy próbuję go okłamać. Wypuszczam z siebie powietrze i przewracam oczami. - Gdyby coś między nami było, byłabym tam dłużej niż tylko pięć minut. – przechodzę obok niego i idę w kierunku swojego mieszkania. – Jezu, Trey. Zachowujesz się, jakbyś miał powód, by być zazdrosnym. Znowu staje przede mną, zmuszając mnie, bym się zatrzymała. Gapi się na mnie przez kilka cichych sekund. - Jestem zazdrosny, Auburn. Natychmiast muszę przełknąć wielką gulę, która powstała w moim gardle. Kontynuuję też przyglądanie się mu i czekam, aż cofnie to, co powiedział, ale tego nie robi. Patrzy na mnie i nie widzę w nim nic, oprócz szczerości. Tłumaczenie: marika1311

Strona 105

Jest bratem Adama. Wujkiem AJ’a. Nie mogę. To Trey. Mijam go i idę dalej. Jesteśmy tylko jedną przecznicę dalej od mojego mieszkania, więc nie zaskakuje mnie, kiedy słyszę, że zaczyna iść za mną. Nie zwracam na niego uwagi i kontynuuję chód, starając się przemyśleć ostatnie dwie godziny swojego życia, ale to trochę trudne, kiedy śledzi mnie zazdrosny brat mojego nieżyjącego chłopaka. Kiedy docieram do drzwi, otwieram je i odwracam się, by stanąć z nim twarzą w twarz. Jego oczy są jak noże, które drążą we mnie dziury. Już mam zamiar powiedzieć mu „dobranoc”, kiedy ten unosi dłoń i opiera ją o framugę drzwi, tuż obok mojej głowy. - Myślałaś kiedyś o tym? Dokładnie wiem, o co pyta, ale udaję głupią. - O czym? Jego wzrok opada na moje usta. - O nas. My. Ja i Trey. Mogę szczerze powiedzieć, że nie, nie zastanawiałam się nad tym. Ale nie chcę ranić jego uczuć, więc zamiast tego w ogóle nie odpowiadam. - To ma sens, Auburn. Kręcę głową, prawie stanowczo. Nie chcę wyglądać na tak oporną, ale właśnie tak się czuję. - To nie ma sensu. – odpowiadam. – Byłeś bratem Adama. Jesteś wujkiem AJ’a. Miałby przez to zamęt w głowie. Robi krok do przodu. Jego bliskość odczuwam inaczej, niż kiedy Owen się do mnie zbliżał. Bliskość Trey’a sprawia, że czuję się, jakbym się dusiła, jakbym musiała zrobić dziurę w atmosferze, żeby wziąć oddech. - Kocham go, Auburn. Jestem jedynym ojcem, którego ma twój mały chłopczyk. – mówi. – Mieszka w moim domu razem z mamą, a gdybyśmy ty i ja byli razem… Od razu się prostuję. - Mam nadzieję, że nie zamierzasz użyć mojego synka jako wymówki do tego, że powinnam się z tobą umawiać. Gniew w moim głosie mnie zaskakuje, więc wiem, że jego też. Przebiega dłońmi po włosach. - Słuchaj – mówi, znowu na mnie spoglądając. – Nie staram się użyć go, by się do ciebie zbliżyć. Wiem, że to tak zabrzmiało. Ja tylko mówię… że to ma sens. My razem, to ma sens. Nie odpowiadam, bo we wszystkim, co mówi, jest trochę prawdy. Lydia ufa Trey’owi bardziej niż komukolwiek na świecie. A jeśli ja i Trey bylibyśmy razem… - Pomyśl o tym. – mówi, nie chcąc odpowiedzi już teraz. – Możemy zacząć powoli. Zobaczyć, czy do siebie pasujemy. – odrywa dłoń od framugi i trochę się odsuwa, dając mi tym samym przestrzeń do oddychania. – Porozmawiamy o tym w niedzielę wieczorem. Muszę wracać do pracy. Obiecasz mi, że będziesz zakluczać drzwi?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 106

Kiwam potwierdzająco głową, nienawidząc siebie za to, że to robię, bo nie chcę, żeby pomyślał, że zgadzam się na te wszystkie rzeczy, o których mówi. Ale… to ma sens. Mieszka w tym samym domu co AJ i Lydia, a jedyną rzeczą, której pragnę, jest więcej czasu z moim synem. Doszłam do momentu, kiedy nie przejmuję się już tym, co pozwoli mi więcej z nim przebywać; po prostu tego potrzebuję. Bardzo za nim tęsknię.. Nie podoba mi się fakt, że rozważam jego ofertę. Nie czuję do Trey’a nawet ułamka z tego, co czułam do Adama. Nawet nie mogę tego porównać do swoich uczuć do Owena. Ale ma rację. Będąc z nim, zbliżę się do AJ’a. A do niego czuję więcej niż do czegokolwiek lub kogokolwiek na tym świecie. Zrobię wszystko, co będzie trzeba, by odzyskać swojego synka. Wszystko.

***

Zanim się tutaj przeniosłam, Lydia zapewniła mnie, że ruch uliczny w Dallas nie jest taki zły. Kiedy zapytałam, jak długo zajęłoby mi dotarcie z mojego potencjalnego nowego mieszkania do ich mieszkania, powiedziała „Och, nie więcej, niż piętnaście kilometrów.” Nie wspomniała jednak o tym, że te piętnaście kilometrów w Dallas oznaczają dobre czterdzieści pięć minut jazdy taksówką. Przez większość wieczorów nawet nie wracam z pracy przed siódmą. Do czasu, aż wsiądę do samochodu i pojadę do jej domu, nadchodzi czas, by AJ szedł spać. Z tego powodu stwierdziła, że to niedogodność, żebym odwiedzała go wieczorami. „To sprawia, że jest niespokojny”, powiedziała. Więc kolacje w niedziele wieczorem i jakieś inne dni w tygodni, w które mogę namówić ją na to, żeby pozwoliła mi przyjść, to wszystko, co mam ze swoim synem. Oczywiście, niedziele przeciągam jak tylko się da. Czasami pojawiam się w czasie obiadu i nie wychodzę, dopóki AJ nie pójdzie spać. Wiem, że to ją irytuje, ale mam to gdzieś. To mój syn i nie powinnam się prosić o zgodę na to, by go odwiedzić. Dzisiaj spędzam z nim wyjątkowo długi dzień i kocham z niego każdą sekundę. Jak tylko obudziłam się tego ranka, wzięłam prysznic i zadzwoniłam po taksówkę. Jestem tu od śniadania, a AJ nie odstępuje mnie na krok. Zaraz po tym, jak skończyliśmy jeść kolację, wzięłam go na kanapę, a on zasnął na moich kolanach po obejrzeniu połowy odcinka bajki. Zazwyczaj zmywam naczynia i sprzątam po kolacji, ale tym razem tego nie oferuję. Dzisiaj chcę tylko trzymać mojego małego chłopca, kiedy ten śpi. Nie wiem, czy Trey stara się udowodnić, że potrafi się troszczyć o dom, czy to może ja widzę go w nieco innym świetle, ale faktycznie przejął kontrolę nad sprzątaniem kuchni. Z tego, co słyszę, właśnie załadował zmywarkę i ją włączył. Spoglądam w górę, kiedy Trey pojawia się w progu między kuchnią a salonem. Opiera się o framugę i uśmiecha na nasz widok, przytulonych na kanapie. Obserwuje nas przez chwilę, aż wchodzi Lydia i przerywa tą spokojną chwilę. - Mam nadzieję, że nie śpi długo. – mówi, spoglądając na AJ’a w moich ramionach. – Jeśli pozwolisz zasnąć mu tak wcześnie, obudzi się w środku nocy. - Dopiero co zasnął. – odpowiadam. – Nic mu nie będzie. Siada na jednym z krzeseł obok kanapy i przenosi wzrok na Trey’a, który nadal stoi w drzwiach. Tłumaczenie: marika1311

Strona 107

- Pracujesz dziś? – pyta. Trey kiwa głową i się prostuje. - Tak. Właściwie to muszę już iść. – odpowiada. Spogląda na mnie. – Podwieźć cię do domu? Zerkam na AJ’a w moich ramionach, zdecydowanie niegotowa na to, by już wyjść, ale nie jestem pewna, czy powinnam robić to, co muszę zrobić, z AJ’em śpiącym na moich kolanach. Zbierałam się na odwagę, by porozmawiać z Lydią o naszym układzie, a dzisiejszy wieczór wydaje się tak dobry, jak każdy. - Właściwie to miałam nadzieję, że porozmawiam o czymś z twoją mamą, zanim pójdę. – mówię do Trey’a. Czuję, że Lydia na mnie zerka, ale nie odwzajemniam jej spojrzenia. Można by pomyśleć, że po tak długim czasie, kiedy z nią mieszkałam, nie będę już się jej bać. Jednak trudno nie czuć strachu przed kimś, kto ma kontrolę nad jedyną rzeczą w życiu, której pragniesz. - Cokolwiek to jest, może zaczekać, Auburn. – mówi Lydia. – Jestem wykończona, a Trey musi jechać do pracy. Przebiegam dłonią po włosach AJ’a. Odziedziczył je po ojcu. Miękkie i delikatne, jak jedwab. - Lydio. – mówię cicho. Zerkam na nią, serce podchodzi mi do gardła, a żołądek zawiązuje się w supeł. Zawsze mnie ucisza, kiedy chcę z nią porozmawiać, ale muszę mieć to z głowy. – Chcę porozmawiać o prawach do opieki. I naprawdę doceniłabym, gdybyśmy mogły porozmawiać o tym dzisiaj, bo dobija mnie, że nie widuję go tak często, jak kiedyś. Kiedy mieszkałam z nimi w Portland, widywałam go każdego dnia. Wtedy opieka prawna nie była takim problemem, bo wracałam codziennie ze szkoły do domu, gdzie mieszkałam ze swoim synem. Mimo że to Lydia miała decydujący głos co do wszystkiego, co dotyczy AJ’a, to wciąż czułam się jak jego matka. Jednakże, po tym, jak go zabrała i przeniosła się do Dallas kilka miesięcy temu, czułam się jak najgorsza matka na świecie. Nie widywałam go. Za każdym razem, gdy rozmawiałam z nim przez telefon i zbliżał się koniec rozmowy, zalewałam się łzami. Nie mogłam nic poradzić na to, że czułam, że dystans między nami był jej celowym zamiarem. - Auburn, wiesz, że możesz przyjść i go zobaczyć kiedykolwiek chcesz. Potrząsam głową. - Właśnie. – mówię jej. – Nie mogę. – mój głos jest słaby i nienawidzę siebie za to, że brzmię w tej chwili jak dziecko. – Nie podoba ci się, kiedy odwiedzam go w tygodniu i nawet nie pozwalasz mu zostać u mnie na noc. Lydia przewraca oczami. - Z dobrego powodu. – mówi. – Jak mam zaufać ludziom, którym sprowadzasz do domu? Ostatni z nich, który był w twojej sypialni, to skazany przestępca. Przenoszę spojrzenie na Trey’a, a on natychmiast odwraca wzrok. Wie, że fakt, iż powiedział jej o przeszłości Owena, właśnie umieścił klin między mną, a AJ’em. Słyszy gniew w moim głosie, więc wchodzi do salonu. - Położę AJ’a do łóżka. – mówi. Przynajmniej za to jestem mu wdzięczna. AJ nie musi się obudzić i słuchać rozmowy, która rozgrywa się tuż obok niego. Podaję Trey’owi synka i tym razem obracam się twarzą w twarz do Lydii. - Nie pozwoliłabym mu zostać z AJ’em w tym samym mieszkaniu. – mówię w obronie. – Nawet by go tam nie było, gdybym wiedziała, że go przyprowadzisz. Ściąga usta i patrzy na mnie z dezaprobatą. Nienawidzę tego spojrzenia. Tłumaczenie: marika1311

Strona 108

- O co mnie prosisz, Auburn? Chcesz, żeby twój syn u ciebie nocował? Chcesz pojawiać się każdego wieczoru, zanim pójdzie spać i drażnić go tak, że w końcu nie będzie chciał iść spać? – wstaje, rozdrażniona. – Wychowuję tego chłopca od jego narodzin, więc nie możesz oczekiwać, że po prostu pozwolę na to, by przebywał z kompletnie obcymi ludźmi. Też wstaję. Nie będzie nade mną górować i sprawiać, że poczuję się mała i gorsza. - My wychowujemy go od jego narodzin, Lydia. Byłam tu cały czas. To mój syn. Jestem jego matką. Nie powinnam cię pytać o pozwolenie, kiedy chcę spędzić z nim czas. Gapi się na mnie, a ja mam nadzieję, że rozważa moje słowa i je akceptuje. Musi zobaczyć, jaka jest niesprawiedliwa. - Auburn – mówi, przyklejając na twarz fałszywy uśmiech. – Wychowywałam wcześniej dzieci, więc wiem, jak ważna jest rutyna i harmonogram dla rozwoju dziecka. Jeśli chcesz go odwiedzać, to absolutnie w porządku. Ale będziemy musiały wypracować bardziej spójny plan tak, żeby nie wpłynęło to na niego negatywnie. Pocieram dłońmi twarz, próbując pozbyć się choć odrobiny frustracji, jaką czuję. Robię wydech i spokojnie opieram ręce na biodrach. - Negatywny wpływ? – pytam. – Jaki negatywny wpływ może mieć na niego matka, która codziennie będzie układała go do snu? - Potrzebuje spójności, Auburn… - Właśnie to próbuję mu dać, Lydia! – mówię głośno. Jak tylko podnoszę głos, milknę. Nigdy w życiu na nią nie krzyknęłam. Nigdy. Trey wraca do pokoju i zerka to na mnie, to na Lydię. - Niech Trey odwiezie cię do domu. – mówi ona. – Jest późno. Nie żegna się ze mną ani nawet nie pyta, czy rozmowa jest skończona. Wychodzi z pokoju tak, jakby ją zakończyła, nieważne, czy ja miałam coś jeszcze do powiedzenia, czy nie. - UGH! – jęczę, całkowicie niezadowolona z przebiegu tej rozmowy. Nie tylko nie powiedziałam jej, że chcę, by mój syn mieszkał ze mną, to nawet nie wypracowałam niczego na swoją korzyść. Zawsze wyciąga tą „spójność” i „rutynę”, jakbym co wieczór wyciągała go z łóżka o północy, żeby zjadł naleśniki. Chcę tylko widywać swoje dziecko częściej, niż ona na to pozwala. Nie rozumiem tego, że ona nie widzi, jak przez to cierpię. Powinna być wdzięczna, że chcę wypełniać rolę matki tak, jak powinnam. Zostaję odciągnięta od swoich myśli przez chichot Trey’a. Odwracam się do niego i widzę uśmiech na jego twarzy. Nigdy w życiu nie chciałam komuś zedrzeć uśmiechu z twarzy pięścią, ale jeśli jest jakiś bardziej nieodpowiedni moment, żeby się roześmiać, to nie chciałabym go zobaczyć. Widzi, że nie jestem rozbawiona jego śmiechem, ale go nie ukrywa. Kręci głową, a dłonią sięga po swoje rzeczy, leżące na szafce w przedpokoju. - Właśnie nakrzyczałaś na moją matkę. – mówi. – Wow. Patrzę na niego wściekle, podczas gdy on mocuje kaburę do swojego policyjnego munduru. - Cieszę się, że moja sytuacja cię bawi. – mówię stanowczo. Mijam go i wychodzę za drzwi. Kiedy docieram do jego samochodu, wchodzę do środka i zatrzaskuję drzwi. Jak tylko znajduję się sama w ciemności, zalewam się łzami. Pozwalam sobie płakać tak bardzo, jak tylko umiem, dopóki nie widzę, jak kilka minut później Trey wychodzi z domu. Natychmiast powstrzymuję łzy i wycieram oczy. Kiedy siada i zamyka za sobą drzwi, wyglądam przez okno, mając nadzieję, że to oczywiste, iż nie jestem w nastroju do rozmowy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 109

Wydaje mi się, że rozumie, że mnie wkurzył, bo nie odzywa się przez całą drogę do mojego domu. I nawet jeśli na drodze nie ma korków, to dwadzieścia minut jazdy wydaje się jeszcze dłuższe, kiedy nikt się nie odzywa. Kiedy podjeżdża do mojego mieszkania, wysiada z samochodu i idzie za mną. Kiedy docieram do drzwi, wciąż jestem wkurzona, ale moja próba ucieczki do mieszkania bez odzywania się zostaje udaremniona, kiedy chwyta mnie za ramię i zmusza mnie, bym się odwróciła. - Przepraszam. – mówi. – Nie śmiałem się z twojej sytuacji, Auburn. Potrząsam głową i czuję napięcie rosnące w mojej szczęce. - Ja tylko… nie wiem. Nikt nigdy nie nakrzyczał na moją matkę i pomyślałem, że to było zabawne. – podchodzi krok bliżej i opiera dłoń o framugę drzwi. – W zasadzie – dodaje – sądzę, że to było trochę seksowne. Nigdy wcześniej nie widziałem ciebie rozwścieczonej. W mgnieniu oka patrzę mu w oczy. - Mówisz poważnie, Trey? – przysięgam na Boga, że jeśli była jakakolwiek szansa na to, że uważałam go za atrakcyjnego, właśnie zniszczył to tym komentarzem. Zamyka oczy i cofa się o krok. Unosi ręce w obronie. - Nie miałem na myśli nic złego. – mówi. – To był komplement. Ale widocznie nie jesteś w nastroju na komplementy, więc może spróbujemy innym razem. Odwracam się, wchodzę do środka i zamykam za sobą drzwi. Kilka sekund później słyszę, jak woła mnie z korytarza. - Auburn. – mówi cicho. – Otwórz. Przewracam oczami, ale robię to, o co prosi. Stoi przy drzwiach z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Na jego twarzy widać żal. Opiera głowę o framugę, a to przypomina mi noc, kiedy Owen stał dokładnie w tej samej pozycji. O wiele bardziej mi się podobało, kiedy Owen tu był. - Porozmawiaj z moją matką. – mówi. Te słowa sprawiają, że się zatrzymuję i faktycznie poświęcam mu moją całą uwagę. – Masz rację, Auburn. Powinnaś spędzać więcej czasu z AJ’em, a ona to tobie utrudnia. - Porozmawiasz z nią? Naprawdę? Podchodzi bliżej, dopóki nie stoi w progu. - Nie chciałem cię wcześniej zdenerwować. – dodaje. – Chciałem sprawić, byś poczuła się lepiej, ale chyba zabrałem się do tego w zły sposób. Nie bądź zła, dobrze? Nie wiem, czy uda mi się znieść twoją złość. Przełykam jego przeprosiny i kręcę głową. - Nie jestem na ciebie zła, Trey. Ja tylko… - powoli biorę wdech i wydech. – Twoja matka po prostu cholernie mnie czasami irytuje. Uśmiecha się miło. - Wiem, co masz na myśli. – odrywa się od framugi i zerka na korytarz. – Muszę iść do pracy. Porozmawiamy później, dobrze? Kiwam głową i uśmiecham się do niego szczerze. Fakt, że jest dla mnie gotów porozmawiać z Lydią, jest warty uśmiechu czy dwóch. Cofa się kilka kroków, po czym odwraca się i odchodzi. Zamykam drzwi po tym, jak znika za rogiem. Kiedy się odwracam, serce podskakuje mi do gardła, kiedy widzę Emory stojącą kilka metrów ode mną. I trzyma kota. Bardzo znajomo wyglądającego kota. Tłumaczenie: marika1311

Strona 110

Wskazuję na kota Owena. - Co… - opuszczam ramiona, zupełnie zdezorientowana. – Jak? Spogląda na kota i wzrusza ramionami. - Owen wpadł godzinę temu. – mówi. – Zostawił go i notatkę. Potrząsam głową. - Zostawił swojego kota? Odwraca się i idzie do salonu. - I notatkę. Mówił, że będziesz wiedziała, gdzie ją znaleźć. Idę do swojego pokoju i natychmiast upadam na kolana, po czym wczołguję się do namiotu. Na jednej z poduszek leży złożona kartka papieru. Podnoszę ją i się kładę, po czym ją otwieram.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 111

Jestem zszokowana łzami spływającymi po moich policzkach. Składam kartkę i natychmiast wychodzę z pokoju. Kiedy podchodzę do Emory siedzącej w salonie, biorę kota w swoje ramiona i zabieram ją do swojej sypialni. Zamykam za sobą drzwi i kładę się z nią na łóżku. Kładzie się tuż obok mnie, jakby była dokładnie w tym miejscu, w którym być powinna. Chętnie zadbam o nią tak długo, jak Owen tego potrzebuje. Posiadanie jej łączy mnie z nim. A w jakiś sposób potrzebuję tego połączenia, bo to sprawia, że klatka piersiowa boli mnie trochę mniej, kiedy o nim myślę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 112

Rozdział czternasty OWEN

Patrzę na swojego ojca, stojącego w progu z wyrazem poczucia winy na twarzy. Siedzę przy stole bardzo podobnego do tego, przy którym siedziałem w dniu aresztowania kilka tygodni temu. Dopiero teraz płacę za to cenę. Patrzę w dół na swoje nadgarstki i trochę odsuwam kajdanki, żeby złagodzić ich nacisk. - Co z ciebie za prawnik, jeśli nawet nie umiesz mnie stąd wyciągnąć? Wiem, że to był cios poniżej pasa, ale jestem wkurzony. Sfrustrowany. W stanie szoku przez fakt, że właśnie zostałem skazany na dziewięćdziesiąt dni w więzieniu, mimo że to moje pierwsze wykroczenie. Wiem, że to miało coś wspólnego z tym, że to sędzia Corley prowadził rozprawę. Wygląda na to, że takie jest ostatnio moje szczęście. Mój los spocznie w rękach jednego z „powierzchownych” przyjaciół ojca. Zamyka drzwi do pomieszczenia. To nasza ostatnia wizyta, zanim zabiorą mnie do celi i szczerze mówiąc to wolałbym, żeby go tu nawet nie było. Stawia trzy powolne kroki naprzód i zatrzymuje się przede mną, patrząc na mnie z góry. - Dlaczego, do diabła, odmówiłeś pójścia na odwyk? – warczy. Zamykam oczy, rozczarowany jego centrum zainteresowania. - Nie potrzebuję go. – odpowiadam. - Wszystko, co musiałeś zrobić, to spędzić trochę czasu na odwyku, a cała sprawa zostałaby usunięta z twoich akt. Jest zły. Krzyczy. Jego plan dla mnie był taki, że zaakceptuję pójście na odwyk, ale wiem na pewno, że to był jego sposób na to, by poprawić sobie samopoczucie co do tego, że zostałem aresztowany. Gdybym był na odwyku, a nie w więzieniu, może łatwiej byłoby mu to przełknąć. Może wybrałem więzienie tylko na przekór jemu. - Mogę porozmawiać z sędzią. Powiem mu, że podjąłeś złą decyzję i zobaczymy, czy to przemyśli. Potrząsam przecząco głową. - Po prostu wyjdź, tato. Wyraz jego twarzy jest niezachwiany. Nie wycofuje się z pomieszczenia. - Wyjdź! – mówię, tym razem głośniej. – Zostaw mnie! Nie chcę, żebyś mnie odwiedzał. Nie chcę, żebyś do mnie dzwonił. Nie chcę z tobą rozmawiać, kiedy tu jestem, bo mam cholerną nadzieję, że skorzystasz z własnej rady. Wciąż się nie porusza, więc stawiam krok w jego kierunku, a potem go omijam. Uderzam w drzwi. - Wypuść mnie! – krzyczę do strażnika. Ojciec kładzie dłoń na moim ramieniu, ale ją strząsam. - Nie, tato. Po prostu… nie mogę, nie teraz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 113

Drzwi się otwierają, a ja zostaję wyprowadzony na korytarz, z dala od mojego ojca. Kiedy kajdanki z moich nadgarstków zostają zdjęte, a kraty się za mną zasuwają, siadam na łóżku polowym. Opieram głowę o dłonie i myślami wracam do weekendu, przez który wylądowałem tutaj. Do weekendu, podczas którego powinienem był zrobić wszystko inaczej. Gdybym tylko zobaczył, że to, co robię, nikogo nie chroni. Że nikomu nie pomaga. Dawałem możliwości i robiłem to przez lata. A teraz mam za to zapłacić najwyższą cenę, bo to kosztuje mnie ciebie, Auburn.

TRZY TYGODNIE WCZEŚNIEJ Zerkam na swój telefon i krzywię się, kiedy widzę numer ojca. Jeśli dzwoni do mnie tak późno, to oznacza tylko jedno. - Muszę iść. – mówię, kiedy wyciszam telefon i wkładam go z powrotem do kieszeni. Popycham kubek w jej kierunku i widzę, jak wyraz jej twarzy się zmienia, kiedy kiwa głową, ale szybko odwraca się, by to ukryć. - Cóż, dzięki za pracę. – mówi. – I za odprowadzenie mnie do domu. Opieram się o barek i chowam głowę w dłoniach. Pocieram nimi twarz, podczas gdy tak naprawdę mam ochotę się nimi okładać. Między nami wszystko już szło tak dobrze, a w sekundzie, gdy zadzwonił mój ojciec, rozłączyłem się i sprawiłem, że na pewno odniosła całkiem przeciwne wrażenie. Myśli, że wychodzę, bo ktokolwiek do mnie zadzwonił, był jakąś dziewczyną. To stwierdzenie jest najbardziej oddalone od prawdy i nawet jeśli nienawidzę tego, że właśnie ją rozczarowałem, to uwielbiam to, że jest zazdrosna. Ludzie nie stają się zazdrośni, jeśli czegoś nie czują. Udaje, że jest zajęta zmywaniem mojego kubka, w którym piłem kawę i nie zauważa, że podchodzę do niej od tyłu. - To nie była dziewczyna. – mówię do niej. Bliskość mojego głosu ją zaskakuje i odwraca się na pięcie, patrząc na mnie z szeroko otwartymi oczami. Nie odpowiada, więc podchodzę bliżej i powtarzam to raz jeszcze, żeby upewnić się, że zrozumiała i mi wierzy. – Nie chcę, żebyś pomyślała, że wychodzę, bo zadzwoniła do mnie inna dziewczyna. Widzę ulgę w jej oczach i cień uśmiechu na ustach, ale ponownie odwraca się do zlewu w nadziei, że nie zauważyłem. - To nie moja sprawa, kto do ciebie dzwoni, Owen. Uśmiecham się, nawet jeśli na mnie nie patrzy. Oczywiście, że to nie jest jej sprawa, ale chciałaby, żeby tak było, tak bardzo, jak ja. Zmniejszam przestrzeń między nami i zamykam ją między moimi ramionami, kładąc dłonie na blacie przy jej biodrach. Opieram podbródek o jej ramię i mam ochotę schować twarz w jej szyi i wdychać jej zapach, ale chwytam szafkę i pozostaję tam, gdzie jestem. Kontrolowanie moich impulsów staje się jeszcze trudniejsze, kiedy czuję, że Auburn się o mnie opiera. Jest tak wiele rzeczy, które chcę w tej chwili zrobić. Chcę owinąć wokół niej swoje ramiona. Chcę ją pocałować. Chcę ją podnieść i zanieść do swojego łóżka. Chcę, żeby spędziła ze mną noc. Chcę jej wyznać wszystkie te rzeczy, które ukrywam od momentu, gdy pojawiła się w moim progu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 114

Pragnę tego wszystkiego tak bardzo, że jestem gotowy zrobić ostatnią rzecz, na którą mam ochotę, a mianowicie trochę zwolnić, żeby jej nie odstraszyć. - Chcę się znowu z tobą zobaczyć. Kiedy mówi „okej”, z całych moich sił próbuję nie obrócić jej i nie unieść, by do niej przywrzeć. W jakiś sposób się uspokajam i zbieram do kupy, nawet jeśli odprowadza mnie do drzwi i się żegnamy. A kiedy w końcu zamyka drzwi po raz ostatni, mam ochotę ponownie do nich zapukać. Chcę, żeby otworzyła je po raz czwarty, żebym mógł przycisnąć usta do jej warg i poczuć to, co przyszłość, miejmy nadzieję, mogłaby nam przynieść. Zanim mogę się zdecydować, czy odejść i poczekać do jutra, czy też sprawić, by otworzyła drzwi i pocałować ją już dzisiaj, mój telefon podejmuje decyzję za mnie. Wyciągam go z kieszeni, kiedy zaczyna dzwonić i odbieram połączenie od mojego ojca. - Wszystko w porządku? – pytam go. - Owen… cholera… to… Po brzmieniu jego głosu mogę stwierdzić, że jest pijany. Mamrocze coś niezrozumiale, a potem… nic. - Tato? Cisza. Kiedy wychodzę na zewnątrz, przyciskam dłoń do ucha, żeby lepiej go słyszeć. - Tato! – krzyczę do słuchawki. Słyszę szelest i więcej mamrotania. - Wiem, że nie powinienem tego robić… przepraszam, Owen, po prostu nie mogłem… Zamykam oczy i staram się zachować spokój, ale to po prostu nie ma sensu. - Powiedz mi, gdzie jesteś. Już jadę. Mruczy nazwę ulicy, która nie jest położona daleko jego domu. Mówię mu, żeby się stamtąd nie ruszał, a ja biegnę do mojego mieszkania, nie zatrzymując się, żeby dostać się do swojego samochodu. Nie mam pojęcia, co zastanę, kiedy go znajdę. Mam tylko nadzieję, że nie zrobił czegoś głupiego, przez co mógłby zostać aresztowany. Do teraz miał szczęście, ale nikt nie ma tyle szczęścia, co on miał i wciąż się mu udawało.

***

Kiedy wjeżdżam na podaną przez niego ulicę, niczego nie widzę. Stoi tu kilka rozproszonych domów, ale to głównie pusta przestrzeń blisko osiedla, na którym on mieszka. Kiedy zbliżam się do końca ulicy, w końcu zauważam jego auto. Wygląda na to, że zjechał samochodem z drogi. Zatrzymuję się na poboczu drogi i wysiadam, by sprawdzić, co się z nim dzieje. Podchodzę do maski, by ocenić ewentualne szkody, ale nic nie jest zniszczone. Światła są włączone i wygląda na to, że po prostu nie wiedział, jak wjechać z powrotem na drogę. Stracił przytomność na przednim siedzeniu, a drzwi są zamknięte.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 115

- Tato! – uderzam dłonią w okno, dopóki się nie budzi. Gmera przy guzikach na drzwiach, a wtedy okno opuszcza się do połowy. - Nie ten przycisk. – mówię mu. Sięgam przez uchylone okno i odblokowuję zamek, następnie otwieram drzwi. – Przesuń się. Opiera się o zagłówek i patrzy na mnie rozczarowany. - Nic mi nie jest. – mamrocze. – Musiałem się po prostu zdrzemnąć. Popycham go ramieniem, żeby przesunął się z miejsca kierowcy. Jęczy i przesiada się na miejsce obok, opadając na drzwi po stronie pasażera. Niestety, to staje się rutyną. Tylko w ubiegłym roku, to już trzeci raz, kiedy muszę przyjść mu na ratunek. Nie było tak źle, kiedy chodziło tylko o tabletki przeciwbólowe, ale teraz, kiedy łączy je z alkoholem, trudniej jest mu to ukryć przed innymi. Chcę odpalić samochód, ale w stacyjce nie ma kluczyków. Podnoszę je z ziemi i uruchamiam silnik. Wycofuję auto i bez problemu wjeżdżam na drogę. - Jak to zrobiłeś? – pyta. – Nie działało, kiedy ja próbowałem. - Nie było kluczyków, tato. Nie możesz ruszyć samochodem, jeśli nie masz kluczyków. Kiedy mijam swój samochód, wciąż stojący na poboczu, unoszę swój kluczyk i go zamykam. Muszę namówić Harrisona, żeby po mnie przyjechał i podrzucił mnie do mojego auta po tym, jak już odstawię ojca do domu. Przejeżdżamy około kilometra, kiedy zaczyna się jego płacz. Jest skulony przy drzwiach, a jego ciałem wstrząsa szloch. Kiedyś mi to przeszkadzało, ale już się na to uodporniłem. I prawdopodobnie bardziej nienawidzę tego, że uodporniłem się na jego depresję, niż samej tej choroby. - Tak mi przykro, Owen. – mówi, krztusząc się. – Próbowałem. Próbowałem, próbowałem, próbowałem. – Płacze tak bardzo, że jego słowa stają się coraz trudniejsze do zrozumienia, ale nadal kontynuuje. – Jeszcze tylko dwa miesiące, tylko tyle potrzebuję. Potem sięgnę po pomoc, obiecuję. Nadal płacze rzewnymi łzami wstydu, a to jest dla mnie najtrudniejsza część. Mogę znieść wahania nastrojów, rezygnację, telefony późno w nocy. Radzę sobie z nimi od lat. Ale to oglądanie jego łez zżera mnie od środka. Widok tego, że wciąż ma złamane serce przez tę noc, sprawia, że akceptuję jego wymówki. To depresja, którą da się słyszeć w jego głosie, przywraca horror tamtej nocy i chociaż chcę go nienawidzić za to, że jest taki słaby, jednocześnie chcę go pochwalić za to, że jeszcze żyje. Gdybym był na jego miejscu, nie wiem, czy miałbym jeszcze chęci do życia. Jego płacz milknie w sekundzie, gdy światło wypełnia wnętrze samochodu. Zatrzymywałem się na poboczu tak dużo razy, że wiem, iż takie kontrole są rutynowe, kiedy jeździ się tak późno w nocy. Ale fakt, że tym razem mój ojciec jest w środku, denerwuje mnie. - Tato, ja się tym zajmę. – mówię, zatrzymując się na poboczu. – Będzie wiedział, że jesteś pijany, jeśli otworzysz usta i coś powiesz. Kiwa głową i nerwowo patrzy na policjanta, kiedy ten zbliża się do auta. - Gdzie jest ubezpieczenie? – pytam ojca, kiedy policjant podchodzi do okna. Ten szpera w schowku, kiedy ja opuszczam szybę. Policjant wydaje mi się znajomy, ale nie rozpoznaję go od razu. Przypominam sobie, kiedy schyla się i spogląda mi prosto w oczy. Wydaje mi się, że ma na imię Trey. Nie mogę uwierzyć, że nawet to pamiętam. Świetnie. Zatrzymał mnie jedyny facet, jakiego kiedykolwiek uderzyłem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 116

Nie wygląda na to, że mnie pamięta, co jest dobre. - Prawo jazdy i ubezpieczenie. – mówi sztywno. Wyciągam dokument ze swojego portfela, a ojciec wręcza mi kartę ubezpieczeniową. Kiedy wręczam oba Trey’owi, najpierw ogląda moje prawo jazdy. I prawie od razu uśmiecha się złośliwie. - Owen Gentry? – puka dokumentem o drzwi samochodu i zaczyna się śmiać. – Wow. Nie sądziłem, że jeszcze usłyszę to nazwisko. Przebiegam palcami po kierownicy i potrząsam głową. Zgoda, zdecydowanie wszystko pamięta. Niedobrze. Trey unosi latarkę i świeci nią po samochodzie, najpierw po tylnym siedzeniu, potem kieruje promień światła na moim ojcu. Ten unosi łokieć do oczu, żeby zasłonić je przed nagłym światłem. - To ty, Callahan? Ojciec kiwa głową, ale nie odpowiada. Trey ponownie się śmieje. - Cóż, to będzie prawdziwa uczta. Zakładam, że Trey zna mojego ojca, bo ten jest obrońcą, a nie jestem pewny, czy to w tej chwili wpływa na naszą korzyść. Nie jest niczym niezwykłym dla prawników, którzy bronią przestępców, że policjanci, którzy aresztują tych kryminalistów, odnoszą się do nich z niechęcią. Trey obniża latarkę i daje krok w tył. - Proszę wysiąść z samochodu, proszę pana. Jego słowa są skierowane bezpośrednio do mnie, więc robię, co mi każe. Otwieram drzwi i wysiadam. Niemal natychmiast łapie mnie za ramię i pociąga, aż sam nie odwracam się i nie kładę rąk na masce. - Czy masz w swoim posiadaniu coś, czego powinienem być świadomy? Co, do cholery? Kręcę przecząco głową. - Nie. Po prostu odwożę ojca do domu. - Piłeś coś dzisiaj? Myślę o kilka drinkach, które wypiłem wcześniej w barze, ale to było parę godzin temu. Nie jestem nawet pewny, czy powinienem o tym wspominać. Wahanie w mojej odpowiedzi go nie zadowala. Obraca mnie i świeci mi światłem po oczach. - Jak dużo wypiłeś? Potrząsam głową i próbuję odwrócić wzrok od oślepiającego światła. - Tylko trochę. I to było dużo wcześniej. Cofa się i mówi do mojego ojca, by wysiadł z samochodu. Na szczęście, udaje mu się otworzyć drzwi. Przynajmniej jest na tyle trzeźwy, by to zrobić. - Idź dookoła samochodu. – mówi Trey do ojca. Obserwuje, jak z potknięciem wstaje z siedzenia pasażera i podchodzi do miejsca, gdzie stoję ja, przez całą drogę podtrzymując się samochodu. To oczywiste, że jest pijany, a szczerze mówiąc nie jestem pewny, czy to legalne, by pasażer był pijany. Jak dotąd Trey wie, że mój ojciec na pewno nie prowadził. - Mam pozwolenie na przeszukanie pojazdu?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 117

Patrzę na ojca w poszukiwaniu jakieś porady, ale on stoi oparty o auto i ma zamknięte oczy. Wygląda na gotowego do snu. Zastanawiam się, czy odmówić przeszukania czy też nie, ale koniec końców stwierdzam, że to dałoby mu tylko więcej powodów do podejrzeń. Poza tym, mój ojciec zna następstwa podróżowania z czymkolwiek, co mogłoby go wpędzić w kłopoty, więc choć był na tyle głupi, żeby dziś prowadzić po pijaku, to wątpię, że mógłby mieć coś, co mogłoby zagrozić jego karierze. - Śmiało. – mówię. Chcę tylko, żeby Trey się zemścił, żeby mógł z tym skończyć i odejść. Trey każe nam stać w pobliżu pojazdu, podczas gdy on pochyla się przez przednie siedzenie. Mój ojciec jest teraz czujny i przygląda mu się uważnie. Wykręca sobie ręce, a jego oczy są pełne strachu. Wyraz jego twarzy wystarczy mi, żeby stwierdzić, że to jest bardziej niż prawdopodobne, iż Trey znajdzie coś w środku. - Tato. – szepcę, rozczarowany. Spogląda na mnie, a w jego oczach widzę przeprosiny. Nie zliczę nawet tych wszystkich razów, kiedy ojciec obiecywał mi, że sięgnie po pomoc. Wydaje mi się, że zwlekał trochę za długo. Zamyka oczy, kiedy Trey zaczyna do nas podchodzić. Stawia na masce samochodu jedną, dwie, trzy butelki z tabletkami. Otwiera każdą z nich, żeby sprawdzić zawartość. - Wygląda mi to na oksykodon12. – stwierdza Trey, obracając pigułkę między kciukiem, a palcem wskazującym. Spogląda na mnie, a potem na mojego ojca. – Czy któryś z was ma na nie receptę? Zerkam na ojca, ponad wszystko mając nadzieję, że w rzeczywistości posiada receptę. Chociaż wiem, że to pobożne życzenie. Trey uśmiecha się. Drań uśmiecha się, jakby właśnie odkrył żyłę złota. Opiera łokcie o samochód i chowa tabletki z powrotem do ich pojemników. - Wiesz – mówi, nie patrząc na nas, ale zwracając się do nas obu – oksykodon jest uznany jako grupa narkotyków, jeśli uzyskało się do niego dostęp nielegalnie. – spogląda na mnie. – Teraz wiem, że nie jesteś prawnikiem jak twój ojciec, więc pozwól, że wyjaśnię ci to bez prawniczych terminów. – staje prosto i zamyka pojemniki. – W stanie Teksas, jeśli zostaniesz aresztowany za posiadanie, automatycznie trafiasz do więzienia. Zamykam oczy i wypuszczam powietrze z ust. To ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje mój ojciec. Jeśli straci również pracę, jak wszystko inne, nie ma mowy, że uda mu się to przeżyć. - Sugeruję, zanim ktokolwiek z was się odezwie, żeby wziąć pod uwagę to, co by się stało, gdyby obrońca został skazany za przestępstwo. Jestem prawie pewny, że to spowodowałoby utratę jego licencji. Trey spaceruje przy samochodzie, po czym staje między mną, a ojcem. Mierzy go wzrokiem od stóp do głowy. - Pomyśl o tym przez chwilę. Prawnik, którego cała kariera składa się na bronienie przestępców, traci pracę i sam staje się kryminalistą. Ironia w najlepszym wydaniu. – odwraca się i staje do mnie twarzą w twarz. – Pracowałeś dziś, Gentry? Przechylam głowę, zdezorientowany tym pytaniem. - Masz własne studio, prawda? Czy to nie dzisiaj był jeden z tych dni, kiedy je otwierasz? Nie cierpię tego, że on o tym wie. A jeszcze bardziej nie cierpię tego, że o to pyta. Kiwam głową. - Tak. Pierwszy czwartek każdego miesiąca. Oksykodon – lek opioidowy, stosowany również jako narkotyk. Ma podobne działanie do morfiny i heroiny. 12

Tłumaczenie: marika1311

Strona 118

Podchodzi krok bliżej. - Tak myślałem. – stwierdza. Bawi się butelkami, obracając je w dłoniach. – Widziałem wcześniej, jak wychodziłeś z kimś ze studia. Dziewczyna? Śledził mnie? Dlaczego miałby to robić? I dlaczego miałby mnie pytać o Auburn? Gardło mi wysycha. Nie mogę uwierzyć, że aż do teraz na to nie wpadłem. To oczywiste, że Auburn ma coś wspólnego z Trey’em. Jego rodzina prawdopodobnie jest powodem, dla którego wróciła do Teksasu. - Tak. – mówię, znajdując sposób, by to zbagatelizować. – Pracowała dla mnie dziś wieczorem, więc odprowadziłem ją do domu. Mruży oczy i kiwa głową. - Taa. – odpowiada oschle. – Jakoś nieszczególnie podoba mi się, żeby pracowała dla kogoś takiego jak ty. Wiem, że jest policjantem, ale w tej chwili widzę przed sobą tylko dupka. Mięśnie w moich ramionach zaciskają się, a jego wzrok natychmiast opada na moje zaciśnięte pięści. - Co masz na myśli, mówiąc ktoś taki jak ja? Patrzy mi w oczy, śmiejąc się. - Cóż, ty i ja nie mamy zbyt dobrej wspólnej historii, nie? Zaatakowałeś mnie, kiedy się poznaliśmy. Kiedy dzisiaj cię zatrzymałem, przyznałeś się do jazdy pod wpływem. A teraz… spogląda na pigułki w swojej dłoni. – Teraz znajduję je w samochodzie, który prowadziłeś. Mój ojciec występuje na przód. - One są… - Przestań! – krzyczę na tatę, przerywając mu. Wiem, że zamierzał przyznać, że należą do niego, ale nie jest na tyle trzeźwy, by zdać sobie sprawę z tego, co to uczyniłoby jego karierze. Trey znowu wybucha śmiechem, a ja już mam dość słuchania tego dźwięku. - Tak czy inaczej – mówi – jeśli potrzebuje eskorty do domu, ma od tego mnie. – odstawia tabletki na dach auta. – Więc, do którego z was one należą? Ojciec patrzy na mnie. Widzę walkę w jego oczach, bo nie wie, co powiedzieć. Nie daję mu na to szansy. - Są moje. Zamykam oczy i myślę o Auburn, bo ten moment i zawoalowana groźba Trey’a, żebym trzymał się od niej z daleka, odbierze jakiekolwiek szanse, jakie mieliśmy. Ja pierdolę. Na policzku czuję zimny metal maski samochodu, do której zostaję przyciśnięty. - Masz prawo zachować milczenie… Czuję, że wykręca mi ręce do tyłu, a po chwili czuję na nadgarstkach zaciskające się kajdanki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 119

CZĘŚĆ DRUGA

Tłumaczenie: marika1311

Strona 120

Rozdział piętnasty AUBURN

Minęło dwadzieścia osiem dni, odkąd Owen został skazany na dziewięćdziesiąt dni w więzieniu. Wiele może się wydarzyć w ciągu tych dwudziestu ośmiu dni. Opatulam go mocniej kocem i pochylam się, by pocałować AJ’a w czoło. - Zobaczymy się jutro po szkole, dobrze? Uśmiecha się do mnie i uwielbiam to, że za każdym razem, gdy to robi, moje serce topnieje. Wygląda zupełnie tak, jak Adam. Poza rudawym odcieniem w brązowych włosach, we wszystkim przypomina Adama, włącznie z zachowaniem i manierami. - Przychodzisz, żeby z nami zjeść? Kiwam głową i jeszcze raz go przytulam. Pożegnanie z nim, wiedząc, że nie śpi w łóżku w moim domu, to dla mnie najtrudniejsza część. Powinnam układać go do snu w domu, w którym razem mieszkamy. Jednakże, cokolwiek Trey powiedział Lydii, zadziałało, bo przychodzę tu przez większość wieczorów w tygodniu, a nie powiedziała mi żadnego złego słowa. - Gotowa? – słyszę głos Trey’a za swoimi plecami. - Dobranoc, AJ. Zawsze będę cię kochać. Uśmiecha się. - Dobranoc, mamo. Też cię będę zawsze kochać. Wychodząc, wciskam przełącznik światła, gasząc je i pociągam za sobą drzwi. Kiedy idziemy w kierunku salonu, Trey sięga po moją dłoń i splata nasze palce. Spoglądam w dół, na nasze złączone dłonie i nie czuję nic poza poczuciem winy. Przez ostatnie tygodnie próbowałam odwzajemnić jego uczucia, ale jak dotąd nie zadziałało to w sposób, na jaki liczyłam. Idziemy przez salon. Lydia siedzi na kanapie. Jej wzrok natychmiast opada na nasze ręce. Uśmiecha się krótko, a ja nie jestem pewna, co to oznacza. Trey powiedział, że właściwie nie zareagowała, gdy w zeszłym tygodniu oznajmił jej, że zabiera mnie na pierwszą oficjalną randkę, ale wiem, że musi mieć na ten temat jakieś zdanie. Mogę się założyć, że mogłaby być z tego powodu szczęśliwa, bo bycie z Trey’em oznaczałoby mniejsze prawdopodobieństwo, że zabiorę swojego syna i wyniosę się do Portland. - Pracujesz dziś? – kieruje pytanie do Trey’a. Kiwa potwierdzająco głową, jednocześnie puszczając moją dłoń, po czym podchodzi do szafki w przedpokoju. - Mam nocną zmianę przez najbliższe trzy tygodnie. – mówi. Wkłada klucz do zamka i wyciąga broń z szafki. Przenoszę uwagę z Trey’a na zdjęcie Adama wiszące na ścianie w salonie. W chwili jego robienia nie mógł mieć więcej niż czternaście lat. Za każdym razem, kiedy tu przychodzę, robię, co w mojej mocy, by unikać patrzenia na niego, ale jestem w szoku, jak bardzo AJ przypomina swojego ojca. Im bardziej podrasta, tym podobniejszy do Adama się staje. Ale wiedza, że Adam nigdy nie będzie miał więcej niż szesnaście lat sprawia, że zastanawiam się, jak by wyglądał jako dorosły. Gdyby teraz żył, czy wyglądałby jak Trey? Czy AJ będzie wyglądał jak Trey? Tłumaczenie: marika1311

Strona 121

- Auburn. Jego głos jest tak blisko, że kiedy rozbrzmiewa obok mojego ucha, podskakuję. Kiedy unoszę na niego wzrok, spogląda krótko na zdjęcie Adama, a potem odwraca się w kierunku drzwi. Wygląda na rozczarowanego, że stałam tu i je oglądałam, a z jakiegoś powodu czuję się winna. To musi być dla niego trudne, wiedza o tym, co czułam do jego brata. Wiem, że byłoby jeszcze trudniejsze, gdyby wiedział, że wciąż czuję. - Dobranoc, Lydia. – mówię, idąc w kierunku frontowych drzwi. Uśmiecha się, ale zawsze było coś dziwnego w tym geście. Prawie, jakby kryło się za nim poczucie winy. Może to tylko moje sumienie, ale nigdy nie przebolałam faktu, że czułam, iż nie znosiła mnie za to, ile czasu spędzałam z Adamem przed jego śmiercią. Nie sądzę, by podobało jej się to, co on do mnie czuł i jestem pewna, że nie była zadowolona z tego, ile czasu on chciał ze mną spędzać. A to w pewnym stopniu mnie martwi, bo chociaż wydaje się wspierać naszą znajomość, obawiam się tego, co się stanie, jeśli nam nie wyjdzie. I właśnie dlatego nie chcę stwierdzać tego oficjalnie, bo kiedy to zrobię, muszę być przygotowana na to, co stanie się z AJ’em, jeśli my jako para nie przetrwamy.

***

Trey odprowadza mnie do drzwi mojego mieszkania, jak robił prawie codziennie przez ostatni tydzień. Wiem, że wciąż czeka, aż zaproszę go do środka, ale jeszcze nie jestem na to gotowa. Nie jestem pewna, kiedy będę, ale wczoraj w końcu pozwoliłam mu się pocałować, chociaż właściwie o tym nie myślałam. Tak jakby po prostu to zrobił. Przekręciłam klucz w zamku i odwróciłam się, a jego usta wylądowały na moich zanim mogłam się na to zgodzić lub zaprzeczyć. I chciałabym móc powiedzieć, że mi się to podobało, ale głównie czułam się nieswojo, z wielu powodów. Wciąż czuję się nieswojo na myśl o tym, że byłam zakochana w jego bracie. Wciąż mogę być w nim zakochana i to może nigdy nie minąć. Krępuje mnie też to, że jego brat jest jedyną osobą, z którą uprawiałam seks. I jestem zaniepokojona faktem, że AJ zna Trey’a jako swojego wujka, a nie chcę mącić mu w głowie, jeśli między nami zrobi się poważnie. Jest też kwestia atrakcyjności. Trey jest zdecydowanie przystojnym facetem. Jest pewny siebie i ma świetną pracę. Ale jest w nim coś, co sięga głębiej niż rozbudowane mięśnie czy zadbane, ciemne włosy. Coś, co jest kompletnym przeciwieństwem Adama. Coś, co tak naprawdę mnie kręci. W Adamie było dobro. Spokój. Kiedy z nim byłam, czułam się bezpieczna. Mam to samo odczucie w kwestii Owena i wydaje mi się, że właśnie dlatego mi się spodobał. Ma wiele tych samych cech, które posiadał również Adam. Jak dotąd, nie odebrałam podobnych wibracji od Trey’a. Staram się nie myśleć o tym, że mogę być zobowiązana w stosunku do kogoś, kto, obawiam się, może nie być dobrym człowiekiem. Ale odkąd go znam, mam jakiś związek z nim i z Lydią, więc to może nie być kwestia jego charakteru. Może niesprawiedliwie go osądzam, bo czuję, że jego matka nie jest dobrą osobą. W związku z tym, staram się na niego otworzyć. I dlatego pozwoliłam mu się wczoraj pocałować, bo czasami intymność może dać ludziom coś, czego w innym wypadku by nie mieli.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 122

Przekręcam klucz w zamku i biorę powolny oddech, zanim się odwracam. Staram się nastawić na to, że chcę, by mnie pocałował, że jego pocałunek mógłby być dobry i ekscytujący, ale wiem na pewno, że nie będę czuć nawet ułamka z tego, co czułam, kiedy całował mnie Owen. To był dopiero pocałunek. Zamykam oczy i staram się opróżnić głowę z myśli o Owenie, ale ciężko to zrobić. Kiedy coś połączy cię z kimś tak szybko, a podczas pocałunku czujesz tak wiele, nie jest tak łatwo po prostu zapomnieć, kiedy zrobił coś, co cię zraniło. I chociaż okazało się, że Owen wpadł w kłopoty dalekie od tych, w jakie mogłabym się angażować, nie mogę przestać o nim myśleć. Może dlatego, że osoba, którą poznałam i osoba, którą okazał się być, nie brzmi jak jedna i ta sama. I chociaż bardzo staram się o nim zapomnieć, to nie mogę nic poradzić na to, że się martwię. Martwię się o to, jak sobie radzi. Martwię się o jego studio. Martwię się o kotkę Owena, bo nadal ją mam, a wiem, że jak tylko Owen wyjdzie z więzienia, będę musiała znowu się z nim spotkać, żeby mu ją zwrócić. Martwię się o to, czy będę w stanie ukryć to przed Trey’em, bo w tej chwili myśli, że kotka Owen należy do Emory. Wydaje mu się też, że kot ma na imię Sparkles13. - Pracujesz jutro? – pyta Trey. Odwracam się, by na niego spojrzeć. Jest ode mnie o wiele wyższy i czasami mnie to onieśmiela. Kiwam potwierdzająco głową. - Od dziewiątej do czwartej. Unosi dłoń do mojej szyi i pochyla się, by mnie pocałować. Zamykam oczy i robię, co mogę, by cieszyć się jego ustami, kiedy te dotykają moich warg. Przez sekundę wyobrażam sobie, że całuję się z Owenem i nienawidzę siebie za to. Ten pocałunek jest krótki. Już jest spóźniony do pracy, więc oszczędza mi to niezręczności momentu, w którym nie zapraszam go do środka. Trey uśmiecha się do mnie. - To drugi raz, kiedy pozwoliłaś mi się pocałować. Uśmiecham się. - Zadzwoń do mnie jutro, kiedy skończysz pracę. – mówi. Ponownie kiwam głową, a on odwraca się, żeby odejść. Otwieram się, ale Trey jeszcze raz mnie woła, zanim je za sobą zamykam. Podchodzi bliżej i patrzy na mnie z poważną miną. - Upewnij się, że masz dziś zakluczone drzwi. Słyszałem, że Gentry zostanie wypuszczony wcześniej, a nie dam głowy za to, że nie przyjdzie tutaj, żeby się na mnie nie zemścić. Powietrze z moich płuc nagle znika, a ja muszę ukryć moją walkę o oddech. Nie chcę, żeby zobaczył, jak te słowa na mnie zadziałały, więc szybko kiwam głową. - Dlaczego miałby się na tobie zemścić? - Bo tak, Auburn. Mam coś, czego on nie może mieć. To sprawia, że czuję się nieswojo, bo nie podoba mi się myślenie Trey’a, że „mnie ma”. I to jest kolejna różnica między nim, a Owenem. Mam wrażenie, że Owen nigdy by tak nie powiedział. - Będę miała je zamknięte. Obiecuję. Trey kiwa głową i idzie przez korytarz. Zamykam za sobą drzwi i przekręcam kluczyk w zamku.

13

Ang. błyskotki, iskry

Tłumaczenie: marika1311

Strona 123

Gapię się na niego. Ponownie go przekręcam, otwierając zamek. Nie wiem, dlaczego. Kot miauczy przy moich stopach, ocierając się o moje nogi, więc pochylam się i ją podnoszę. Idąc do sypialni, głaszczę ją delikatnie. Pierwszą rzeczą, jaką robię – i dokładnie to samo zrobiłam wczoraj, kiedy Trey mnie pocałował – to mycie zębów. Wiem, że to absurdalna myśl, ale całowanie Trey’a sprawia, że czuję się tak, jakbym zdradzała Owena. Kiedy kończę szczotkowanie zębów, wracam do sypialni i widzę, że kotka weszła do namiotu. Nie miałam serca, żeby go złożyć, głównie dlatego, że wiem, że jak tylko AJ będzie mógł zostać tu na noc, pokocha go. Wczołguję się do środka i kładę się na plecach. Przyciągam do siebie zwierzę, kładę ją na swoim brzuchu i zaczynam ją głaskać. Moje emocje są w tej chwili istną burzą uczuć. Czuję przypływ adrenaliny, wiedząc, że Owen nie przebywa już dłużej w więzieniu i może przyjść po swojego kota jeszcze w tym tygodniu. Ale jestem też przez to kłębkiem nerwów, bo nie wiem, co się stanie, kiedy ponownie go zobaczę. I nie cierpię tego, że myśl o tym, że prawdopodobnie go zobaczę napełnia mnie większym wyczekiwaniem, niż pocałunek Trey’a. Kot zeskakuje z mojej piersi, kiedy mój telefon odbiera wiadomość. Wyciągam komórkę z kieszeni i odblokowuję ekran. Moje serce próbuje wydostać się z mojej klatki piersiowej, kiedy czytam smsa od Owena. Owen: Mięsna sukienka.

Natychmiast staję na nogi, idę przez salon i szybko otwieram drzwi. Jak tylko nasze spojrzenia się spotykają, czuję się tak, jakby ktoś ścisnął pięścią moje serce, próbując wycisnąć z niego życie. Boże, ale mi go brakowało. Bierze bardzo niepewny krok do przodu. Nie chce, bym czuła się niekomfortowo przez to, że tu jest, ale przez wyraz jego twarzy mogę stwierdzić, że czuje to samo, co ja. Cofam się o krok i otwieram drzwi szerzej, bez słów zapraszając go do środka. Kąciki jego ust lekko drgają, kiedy powoli podchodzi do drzwi mojego mieszkania. Kiedy podchodzi do progu, ja odsuwam się na bok, by mógł wejść do środka. Kładzie dłoń na drzwiach i je zamyka, następnie odwraca się i przekręca klucz w zamku. Kiedy znowu staje do mnie twarzą w twarz, widzę ból w jego twarzy, jakby nie wiedział, czy ma wyjść, czy wziąć mnie w swoje ramiona. Chcę tak jakby jednego i drugiego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 124

Rozdział szesnasty OWEN

Chciałbym, żeby wiedziała, jak dużo o niej myślałem. Jak każdej nocy pytałem siebie, czy ucisk w klatce piersiowej w rzeczywistości jest rezultatem tęsknoty za nią, czy prostego faktu, że nie mogłem jej zobaczyć. Czasami ludzie pragną czegoś, czego nie mogą mieć i mylą to z uczuciami do innej osoby. Tak czy inaczej, uczucia są obecne. Napięcie, ból, powoli gromadzący się w moim brzuchu, który zachęca mnie do zmniejszenia dystansu między nami i przycisnąć swoje wargi do jej ust. Już bym to robił, gdybym nie widział Trey’a wychodzącego z jej mieszkania chwilę wcześniej. Na szczęście, jest mało spostrzegawczym kutasem, więc nawet mnie nie zauważył. Choć ja zdecydowanie go widziałem. I przez to zastanawiam się, co robił u niej tak późno w nocy. Nie, żebym miał prawo to wiedzieć, ale na pewno nie mogę powstrzymać swojej ciekawości. Przyszedł do mnie do więzienia w zeszłym tygodniu. Kiedy powiedziano mi, że mam gościa, spodziewałem się zobaczyć ojca. Była też bardzo mała część mnie, która miała nadzieję, że to Auburn. Nie spodziewałem się, że przyjdzie dla mnie do więzienia, ale wydaje mi się, że nadzieja na to, że to się może wydarzyć sprawiła, że byłem bardziej pozytywnie nastawiony, niż byłbym w innym wypadku. Kiedy wszedłem do pomieszczenia i zobaczyłem stojącego tam Trey’a, na początku pomyślałem, że nie przyszedł tutaj, żeby zobaczyć się ze mną. Ale kiedy na mnie spojrzał, stało się jasne, że tak właśnie jest. Usiadłem na krześle, a on zrobił to samo. Patrzył na mnie przez kilka minut bez słowa. Robiłem to samo. Nie wiem, czy myślał, że jego obecność jest wystarczająco zastraszająca, ale nic nie mówił. Po prostu siedział tak przez dziesięć solidnych minut i się na mnie gapił. Byłem niewzruszony. Kilka razy miałem ochotę się roześmiać, ale się powstrzymałem. W końcu wstał, ale ja nadal siedziałem. Okrążył stół, zmierzając do wyjścia, ale zamiast tego odwrócił się i spojrzał na mnie. - Trzymaj się z dala od mojej dziewczyny, Owen. Wtedy dopiero odwróciłem wzrok. Nie dlatego, że mnie wkurzył czy sprawił, że zacząłem się denerwować, ale dlatego, że jego słowa były jak rozdzierający cios w brzuch. Fakt, że odniósł się do Auburn jako swojej dziewczyny jest ostatnią rzeczą, jaką chciałem usłyszeć i nie ma to nic wspólnego z moją zazdrością czy wszystkimi instynktami dotyczącymi Trey’a. I choć muszę przyznać, że nienawidzę tego, że spieprzyłem swoje życie do tego stopnia, że to negatywnie na nas wpływa, jeszcze bardziej nienawidzę tego, że twierdzi, że ją ma. Bo ona zasługuje na więcej. O wiele więcej. Zasługuje na mnie. Gdyby tylko o tym wiedziała. Patrzy się na mnie tak, jakby chciała zarzucić ręce na moją szyję. Jakby chciała mnie pocałować. I wierzcie mi, że gdyby zrobiła którąkolwiek z tych rzeczy, zareagowałbym bardziej niż chętnie. Stoi z rękami opuszczonymi przy bokach, jakby nie wiedziała, co z nimi zrobić. Unosi prawą dłoń i unosi ją do piersi, ściskając nią lewe ramię. Spuszcza wzrok na stopy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 125

- Nic ci nie jest. – jej głos brzmi bardzo niepewnie. Nie jestem pewny, czy to było pytanie, czy stwierdzenie faktu. I tak kiwam głową. Wypuszcza z siebie delikatne westchnienie, a jej ulga to coś, czego nie przewidywałem. Nie oczekiwałem, że będzie się o mnie martwić. Liczyłem na to, ale nadzieja, a faktyczne zobaczenie tego to dwie różne sprawy. Nie jestem pewny, co się dzieje w tej sekundzie, ale oboje równocześnie stawiamy krok naprzód. Żadne z nas się nie zatrzymuje, dopóki jej ramiona nie obejmują mojej szyi, a moje jej pleców i oboje desperacko się ściskamy. Schylam głowę do jej szyi i wdycham jej zapach. Jeśli jej woń miałaby kolor, byłaby różowa. Słodka i niewinna, z odrobiną róż. Po długim, ale wciąż za krótkim uścisku, robi krok do tyłu i łapie moją dłoń. Ciągnie mnie w kierunku swojej sypialni, a ja za nią idę. Kiedy otwiera drzwi, mój wzrok opada na niebieski namiot, wciąż rozstawiony obok łóżka. Nie złożyła go, a to sprawia, że się uśmiecham. Zamyka za nami drzwi i bierze ze swojego łóżka poduszki, uśmiechając się delikatnie, kiedy rzuca je do namiotu i wczołguje się do środka. Leży w środku, a ja wchodzę do środka i kładę się obok niej. Leżymy do siebie twarzą w twarz i przez kilka minut nie robimy nic, poza patrzeniem się na siebie. W końcu podnoszę rękę i odgarniam kosmyk włosów z jej czoła, ale zauważam, że nieznacznie się odsuwa. Opuszczam dłoń. To tak, jakby nie chciała rozpoczynać rozmowy, bo wie, że pierwszą rzeczą, o której musielibyśmy porozmawiać, jest jej relacja z Trey’em. Nie chcę umieszczać jej w niezręcznej sytuacji, ale z drugiej strony muszę poznać prawdę. Odchrząkam i jakiś cudem wyrzucam z siebie słowa, na które nie chcę znać odpowiedzi. - Jesteś z nim teraz? To pierwsze słowa, jakie do niej wypowiedziałem, od czasu naszego pożegnania miesiąc temu. Nienawidzę tego, że właśnie one mają być tymi pierwszymi. Powinienem był powiedzieć „tęskniłem za tobą” albo „wyglądasz pięknie”. Powinienem powiedzieć coś, co ona doceni, a zamiast tego rzuciłem czymś, czego nie chciała słyszeć. Wiem, że nie chciała tego słyszeć, bo spuściła wzrok i już na mnie nie patrzy. - To skomplikowane. – odpowiada. Gdyby tylko wiedziała. - Kochasz go? Natychmiast potrząsa przecząco głową. To napełnia mnie ulgą, ale jednocześnie też nie cierpię myśli, że jest z kimś ze złych pobudek. - Więc dlaczego z nim jesteś? Teraz na mnie spogląda, a wyraz jej twarzy twardnieje. - Z tego samego powodu, dla których nie mogę być z tobą. – milknie na chwilę. – AJ. To prawdopodobnie jedyna rzecz, której nie chciałem usłyszeć, bo to jedyna rzecz, nad którą nie mam żadnej kontroli. - On sprawia, że zbliżasz się do AJ’a. Ja wręcz przeciwnie. Ledwie kiwa głową. - Czujesz coś do niego? Cokolwiek? Zamyka oczy, jakby była zawstydzona. - Tak jak mówiłam… to skomplikowane. Sięgam po jej dłoń. Przykładam ją do swoich ust i ją całuję. Tłumaczenie: marika1311

Strona 126

- Auburn, spójrz na mnie. Spogląda na mnie jeszcze raz i bardziej niż czegokolwiek pragnę pochylić się i ją pocałować. Chociaż to ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje ona. To by tylko jeszcze bardziej skomplikowało jej życie. - Przykro mi. – szepce. Natychmiast potrząsa głową. Nie muszę słyszeć, jak jej przykro, że nie możemy być razem. Powody, dla których nie możemy być razem, to tylko moja wina. Nie jej. - Rozumiem. Nie chciałbym być częścią czegoś, co mogłoby cię trzymać z dala od twojego syna. Ale musisz zrozumieć, że Trey nie jest rozwiązaniem. Nie jest dobrym człowiekiem i nie chcesz, by AJ dorastał z nim jako przykładem. Przewraca się na plecy i patrzy w górę. Nie podoba mi się dystans, który tym między nami stworzyła, ale wiem też, że to stwierdzenie nie jest dla niej niczym nowym. Wiem, że zdaje sobie sprawę, jakiego rodzaju człowiekiem on jest. - Kocha AJ’a. Jest dla niego dobry. - Jak długo? – pytam. – Jak długo będzie się tak zachowywał, żeby cię pokonać? Bo to nie będzie trwać wiecznie, Auburn. Unosi dłonie do twarzy, a jej ramiona zaczynają się trząść. Natychmiast przyciągam ją do siebie i przytulam. Nie chciałem się tutaj pojawiać, by powodować jej płacz. - Przepraszam. – szepcę. – Nie powiem ci czegoś, czego już byś nie wiedziała. Jestem pewny, że rozważałaś wszelkie opcje i tylko ta jedna działa, rozumiem. Po prostu nie cierpię tego, że musisz przez to przechodzić. Głaszczę dłonią jej włosy i całuję ją w czubek głowy. Pozwala mi trzymać się przez kilka minut, a ja rozsmakowuję się w każdym sekundzie, bo oboje wiemy, ze kolejną rzeczą, którą wypowie, będzie pożegnanie. Nie chcę, żeby musiała to powiedzieć, więc jeszcze raz całuję ją w czubek głowy. Potem całuję jej policzek, a palcami delikatnie przechylam jej głowę ku sobie. Pochylam się i delikatnie przyciskam usta do jej warg. Nie daję jej czasu, by za dużo o tym myślała. Zamykam oczy, puszczam ją i wychodzę z namiotu. Podjęła decyzję i chociaż nie jest to coś, czego oboje chcemy, to jedyny wybór, jaki w tej chwili jest dla niej właściwy. I muszę to uszanować.

***

Podrzucam kotkę do swojego studia i decyduję, że nie ma lepszej pory od północy, by pojechać do ojca. Uszanował moją prośbę i nie dzwonił ani nie odwiedzał mnie, kiedy byłem w więzieniu. Jestem zaskoczony, że tego nie zrobił, ale mała część mnie ma nadzieję, że nie odwiedził mnie dlatego, że widok syna, który został wysłany do więzienia za jego błędy, byłby dla niego dnem. Nauczyłem się przez te lata nie pozwalać nadziei zbyt urosnąć, ale skłamałbym, gdybym powiedział, że każda część mnie nie modli się o to, że poszedł na odwyk w czasie, kiedy mnie nie było. Spodziewałem się, że albo go nie będzie, albo będzie spał, więc wziąłem ze sobą swój klucz do domu. Wszystkie światła są zapalone. Tłumaczenie: marika1311

Strona 127

Kiedy wchodzę do środka, od razu widzę słabą poświatę od telewizora. Odwracam się w stronę salonu i zauważam ojca leżącego twarzą w dół na kanapie. Wiedza, że nie jest na odwyku sprawia, że przemywa się przeze mnie fala rozczarowania, ale nie mogę też zaprzeczyć małemu przypływowi nadziei, że leży w ten sposób, bo nie oddycha. To nie jest coś, co syn powinien czuć w stosunku do swojego ojca. Siadam na stoliku, dwa metry od niego. - Tato. Nie budzi się natychmiast. Rozglądam się i ze stolika podnoszę jego butelkę pigułek. Fakt, że właśnie spędziłem przez nie miesiąc w więzieniu, powinien być wystarczający, by nigdy nie chciał ich już tknąć. To, że najwidoczniej tak nie jest, sprawia, że mam ochotę wyjść z tego domu i nie oglądać się za siebie. Mój ojciec jest dobrym człowiekiem. Wiem to. Gdyby nie był, łatwiej byłoby od niego odejść. Zrobiłbym to już dawno temu. Ale wiem, że nie ma nad sobą kontroli. I tak jest od lat. Po wypadku był pogrążony w bólu, fizycznym i psychicznym. Nie pomaga to, że przez cały miesiąc, kiedy był w śpiączce, był odurzony lekami. Kiedy w końcu się obudził i zaczął wracać do zdrowia, tabletki były jedyną rzeczą, która łagodziła jego ból. Kiedy zaczął potrzebować więcej, niż było mu przepisywane, lekarze odmówili jego prośbie. Przez wiele tygodni musiałem patrzeć, jak cierpi. Nie pracował, nie wstał z łóżka, był w stanie ciągłej agonii i depresji. W tamtym czasie nie sądziłem, że mój ojciec jest w stanie pozwolić na to, by coś tak małego jak pigułka nim zawładnęło, ale byłem naiwny. Jedyne, co widziałem, kiedy na niego spoglądałem, to człowiek pogrążony w bólu, potrzebujący pomocy. Siedziałem za kółkiem samochodu, który odebrał życie jego synowi i żonie, i zrobiłbym wszystko, żeby było lepiej. Żeby naprawić to, co się stało. Dźwigałem poczucie winy przez długi czas po wypadku, nawet jeśli wiedziałem, że ojciec mnie nie wini. To jedyna rzecz, którą dobrze zrobił: wielokrotnie mi powtarzał, że to nie była moja wina. Wciąż jednak trudno nie czuć się winnym, kiedy jesteś szesnastoletnim dzieciakiem. Chciałem po prostu, żeby mu było lepiej. Zaczęło się od tego, że mnie samemu przepisano leki przeciwbólowe. Było dość łatwo udawać ból pleców po takim wypadku, więc dokładnie to zrobiłem. Po kilku miesiącach, kiedy jego ból ciągle rósł i rósł, nawet moje dodatkowe tabletki przestały mu wystarczać. Wtedy też lekarz odciął mnie od pigułek i odmówił wypisania kolejnej recepty. Myślę, że wiedział, co się działo i nie chciał się przyczyniać do uzależnienia mojego ojca. Miałem w szkole przyjaciela lub dwóch, którzy wiedzieli, jak zdobyć pigułki, których potrzebował mój ojciec, więc zacząłem mu przynosić leki od ludzi, których znałem. To trwało dwa lata, dopóki ci przyjaciele nie wyrośli z napadania na schowek rodziców lub nie wyprowadzili się na studia. Od tego czasu, zdobywam je z innego, jedynego źródła – czyli Harrisona. Nie jest dilerem, ale przebywanie przez większość dnia wśród alkoholików sprawia, że dla niego dość łatwe jest dowiedzieć się, z kim się skontaktować, jeśli ktoś czegoś potrzebuje. Wie również, że tabletki nie są dla mnie, co jest jedynym powodem, dla którego jest skłonny mi je załatwiać. Teraz, kiedy wie, że za te same pigułki, które dostarczał mojemu ojcu, ja poszedłem do więzienia, odmawia zdobycia kolejnych. Te źródło się wyczerpało i miałem nadzieję, że to oznacza koniec nałogu dla mojego ojca, skoro oznaczało to koniec dostaw.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 128

Ale proszę, jest tutaj i ma tabletki. Nie jestem pewny, jak je zdobył, ale to sprawia, że się denerwuję, bo oznacza to, że jest ktoś jeszcze, poza mną i Harrisonem, kto wie o jego uzależnieniu. To bardzo lekkomyślne z jego strony. Chociaż próbowałem go namówić na odwyk, ojciec obawia się, co by się stało z jego karierą, gdyby się na to zgodził i stałoby się to wiedzą publiczną. Teraz, jego uzależnienie jest tak złe, że niszczy jego życie prywatne. Jednakże, dotarło to prawie do punktu, w którym zagroziłoby jego karierze. To tylko kwestia czasu, bo alkohol zaczyna odgrywać coraz większą rolę, a incydenty, od których muszę go ratować od zeszłego roku, stają się coraz częstsze. A ja wiem, że z uzależnionymi nie jest tak po prostu lepiej. Albo aktywnie walczą, albo karmią swoje uzależnienie. I w tej chwili, on nie robi żadnej, cholernej rzeczy, żeby to zwalczyć. Otwieram buteleczkę i wysypuję sobie na dłoń tabletki, po czym zaczynam je liczyć. - Owen? – mamrocze tata. Podnosi się do pozycji siedzącej. Uważnie śledzi wzrokiem pigułki w mojej dłoni, bardziej skupiony na tym, co z nimi zrobię, niż na tym, że zostałem wcześniej wypuszczony. Kładę tabletki na ławie obok siebie. Opieram łokcie o kolana, a złożone razem dłonie zwieszam między nimi. Uśmiecham się do ojca. - Poznałem ostatnio dziewczynę. Wyraz jego twarzy mówi wszystko. Jest kompletnie zdezorientowany. - Ma na imię Auburn. – wstaję i podchodzę do kominka. Spoglądam na ostatnie zdjęcie rodzinne, jakie zrobiliśmy. Jest sprzed ponad roku przed wypadkiem, a ja nie cierpię tego, że to moje ostatnie wspomnienie o tym, jak wyglądali. Chciałbym mieć nowsze wspomnienia o nich, ale te blakną o wiele szybciej niż fotografie. - To dobrze, Owen. – burczy ojciec. – Ale jest po północy. Nie mogłeś mi tego powiedzieć jutro? Wracam do miejsca, w którym on siedzi, ale nie robię tego samego. Zamiast tego, patrzę na niego z góry. Na człowieka, który kiedyś był moim ojcem. - Wierzysz w przeznaczenie, tato? Mruga. - Do czasu, kiedy ją zobaczyłem, nie wierzyłem. Ale zmieniła ten pogląd w momencie, gdy powiedziała mi swoje imię. – przygryzam wnętrze policzka i na chwilę milknę, zanim kontynuuję. Chcę dać mu czas, by dotarło do niego wszystko, co mówię. – Ma takie samo drugie imię jak ja. Unosi brwi nad przekrwionymi oczami. - To, że macie takie samo imię, nie znaczy, że to przeznaczenie, Owen. Ale cieszę się, że jesteś szczęśliwy. Drapie się po głowie, wciąż zdezorientowany tym, co ja tutaj robię. Jestem pewny, że nie każdej nocy syn przychodzi po północy obudzić swojego ojca z jego haju narkotykowego, żeby zachwycać się dziewczyną, którą poznał. - Chcesz wiedzieć, co jest w niej najlepsze? Wzrusza ramionami. Wiem, że chce mi powiedzieć, żebym spierdalał, ale nawet on wie, że to trochę w złym guście powiedzieć „spierdalaj” komuś, kto właśnie przesiedział przez ciebie miesiąc w więzieniu. - Ma syna. To go trochę rozbudza. Spogląda na mnie. - To twoje dziecko? Tłumaczenie: marika1311

Strona 129

Nie odpowiadam. Gdyby mnie słuchał, wiedziałby, że poznałem ją dopiero niedawno. W każdym razie, dopiero niedawno poznałem ją oficjalnie. Siadam przed nim i patrzę mu prosto w oczy. - Nie. Nie jest mój. Ale gdyby był, gwarantuję ci, że nie postawiłbym go w sytuacji, w której tkwię przez ciebie przez ostatnie kilka lat. Opuszcza wzrok na podłogę. - Owen… - mówi. – Nigdy nie prosiłem, byś… - Ale nigdy nie mówiłeś, żebym tego nie robił! – krzyczę. Znowu stoję, wpatrując się w niego z góry. Nigdy wcześniej nie czułem do niego takiej wściekłości. Nie podoba mi się to. Łapię butelkę z pigułkami i idę do kuchni. Wrzucam je do zlewu i odkręcam wodę. Kiedy wszystkie znikają, kieruję się w stronę jego gabinetu. Słyszę, że zaczyna za mną iść, kiedy zdaje sobie sprawę z tego, co robię. - Owen! – krzyczy. Wiem, że oprócz tego, co jestem w stanie mu załatwić, otrzymuje także legalne recepty, więc podchodzę do biurka i wysuwam szufladę. Znajduję kolejną butelkę, do połowy opróżnioną. Wie, żeby nie próbować powstrzymać mnie fizycznie, więc odsuwa się na bok, jednocześnie błagając mnie, bym tego nie robił. - Owen, wiesz, że ich potrzebuję. Wiesz, co się dzieje, jeśli ich nie biorę. Tym razem tego nie słucham. Wsypuję je do zlewu, jednocześnie walcząc z nim, kiedy to robię. - Potrzebuję ich! – krzyczy w kółko, próbując je złapać, kiedy je wyrzucam. Udaje mu się jedną złapać, od razu wrzuca ją do ust. Czuję się przez to tak, jakbym dostał w brzuch. Wydaje się o wiele mniejszym człowiekiem, kiedy jest tak zdesperowany i słaby. - Obserwowałem ją z synem. Widziałem, co ona dla niego poświęca. – mówię. – Widziałem, co rodzic powinien zrobić, żeby zapewnić dziecku jak najlepsze życie. I kiedy widzę ją z nim, myślę o tobie i o mnie, i o tym, jak bardzo jesteśmy popieprzeni, tato. Jesteśmy tacy od tamtej nocy. I od tamtego czasu, jedyne, czego chciałem, to patrzeć, jak starasz się, by było lepiej. Ale tego nie robiłeś. Jest coraz gorzej, a ja nie mogę tutaj siedzieć i być tego częścią. Zabijasz siebie, a ja nie pozwolę już dłużej na to, by poczucie winy, które czuję przez widok twojego cierpienia, usprawiedliwiały rzeczy, które dla ciebie robiłem. Odwracam się i zmierzam do frontowych drzwi, wcześniej biorąc z kominka ramkę ze zdjęciem. Mijam go i wychodzę. - Owen, zaczekaj! Zatrzymuję się przed zejściem po schodach i odwracam się w jego stronę. Stoi w progu i czeka, aż ponownie zacznę krzyczeć. Nie robię tego. W chwili, gdy widzę jego oczy bez życia, poczucie winy z powrotem przedostaje się do mojej duszy. - Zaczekaj. – mówi ponownie. Nie jestem nawet pewny, czy wie, o co mnie prosi. Wie tylko, że nigdy wcześniej nie poznał mnie od tej strony. Stanowczej strony. - Nie mogę czekać, tato. Czekałem od lat. Nie mam już w sobie nic, co mogę ci dać. Odwracam się i go zostawiam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 130

Rozdział siedemnasty AUBURN

- AJ, chcesz ciasteczka z czekoladą czy z jagodami? Robimy zakupy spożywcze. AJ, Trey i ja. Ostatnim razem byłam tu z Owenem, a trochę minęło od tego czasu. Prawie trzy miesiące, jeśli być dokładnym. Nie, żebym to liczyła. Oczywiście, że liczę. Robię wszystko, co mogę, żeby przestać. Staram się skupiać nad tym, co się rozwija między mną a Trey’em, ale nieustannie porównuję go do Owena. Ledwie go znam, ale w jakiś sposób dotarł do tych części mnie, do których nie dotarł nikt od czasu, gdy byłam z Adamem. Pomimo rzeczy, które Owen zrobił, wiem, że jest dobrym człowiekiem. i chociaż próbuję otrząsnąć się z tego, jak się czuję, kiedy o nim myślę, uczucia wciąż się pojawiają, a ja jestem w rozterce, bo nie wiem, jak się ich pozbyć. - Mamusiu – mówi AJ, ciągnąc mnie za brzeg bluzki. – Mogę? Wyrywam się z transu. - Co możesz? - Dostać zabawkę. Zaczynam potrząsać głową, ale Trey odpowiada, zanim ja mam szansę to zrobić. - Tak, chodźmy na nie spojrzeć. – łapie AJ’a za rękę i zaczynają odchodzić w kierunku innej alejki. – Przyjdź do działu z zabawkami, kiedy skończysz. – mówi, odwracając się. Obserwuję ich. Oboje się śmieją, a mała rączka AJ’a jest pochłonięta dużą dłonią Trey’a, a to sprawia, że nienawidzę siebie za to, że nie staram się bardziej. Trey go kocha, a mały najwyraźniej kocha jego, a oto ja, całkowicie egoistyczna, dlatego, że nie czuję do Trey’a tego samego, co do Owena. Spędziłam z Owenem dwa dni. I to tyle. Gdybym spędziła z nim więcej czasu, to prawdopodobnie znalazłabym coś, co by mi się w nim nie spodobało, więc mogłam się zaplątać w samą ideę Owena, a nie w rzeczywiste uczucia do niego. Patrzenie na to w ten sposób sprawia, że czuję się nieco lepiej. I może nic nie połączyło mnie z Trey’em od razu, ale to zdecydowanie rośnie. Zwłaszcza, kiedy widzę, jak traktuje mojego synka. Każdy, kto go uszczęśliwia, uszczęśliwia też mnie. Po raz pierwszy od długiego czasu, właściwie przyłapuję się na uśmiechu na myśl o Trey’u, a nie o Owenie. Łapię większość pozycji z listy, zanim jadę wózkiem w stronę zabawek. Kieruję się na skróty, przez alejkę z artykułami sportowymi i zatrzymuję się natychmiast, jak tylko wyjeżdżam zza rogu. Jeśli los stroi sobie żarty, ten jest zdecydowanie najgorszy. Owen gapi się na mnie z tym samym niedowierzeniem na twarzy, które z pewnością maluje się również na mojej. W jednej sekundzie wszystko, co starałam się poczuć do Trey’a, zmniejsza się dziesięciokrotnie i zostaje skierowane na Owena. Zaciskam dłonie na wózku i rozważam, czy obrócić się w przeciwnym kierunku bez odzywania się do niego, czy nie. Zrozumiałby to, jestem pewna. Musi przechodzić wewnątrz tę samą walkę, bo oboje zatrzymaliśmy się w pół kroku, jak tylko się dostrzegliśmy. Żadne z nas się nie odzywa. Żadne się nie porusza. Po prostu się na siebie patrzymy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 131

Moje całe ciało czuje jego wzrok, a ja czuję ból w każdej jego części. Główny powód, przez który wątpiłam w to, co się dzieje między mną, a Trey’em, stoi przede mną, przypominając mi o tym, jak powinny wyglądać prawdziwe uczucia do kogoś. Owen się uśmiecha, a ja nagle żałuję, że nie jesteśmy w sekcji ze środkami czystości, bo ktoś będzie musiał zetrzeć mnie z podłogi po tym, jak się rozpłynę. Zerka na lewo, potem na prawo, po czym przenosi wzrok prosto na mnie. - Alejka numer trzynaście. – mówi z uśmiechem. – To musi być przeznaczenie. Uśmiecham się, ale uśmiech ten szybko blaknie, kiedy słyszę głos AJ’a. - Mamo, zobacz! – mówi, wrzucając do koszyka dwie zabawki. – Trey powiedział, że mogę wziąć obie. Trey. Trey, Trey, Trey, który prawdopodobnie stoi teraz za mną, sądząc po reakcji Owena. Sztywnieje i się prostuje, ściskając swój wózek obiema rękami. Patrzy na kogoś za mną. Czuję ramię owijające się wokół mojej talii, trzymające mnie władczo. Trey stoi obok mnie i mogę wyczuć, że przypatruje się Owenowi. Przesuwa dłoń na dół moich pleców, a na policzku składa pocałunek. Zamykam oczy, bo nie chcę widzieć wyrazu twarzy Owena. - Chodź, kochanie. – mówi Trey, popędzając mnie, bym się odwróciła. Nigdy wcześniej się tak do mnie nie zwrócił. Wiem, że mówi tak tylko dlatego, bo stoi przed nami Owen i chce, by nasz związek wyglądał na coś więcej, niż jest w rzeczywistości. Po kolejnym lekkim szarpnięciu mojego ramienia, w końcu odwracam się i idę z Trey’em. Dokańczamy robić zakupy, zbierając z półek rzeczy, które zostały na mojej liście. Przez ten cały czas Trey się do mnie nie odzywa. Rozmawia z AJ’em, ale czuję, że jest wściekły. Mój żołądek skręca się z nerwów, bo nigdy wcześniej nie zbywał mnie milczeniem i nie wiem, czego się spodziewać. W kolejce do kasy, a potem w drodze do jego samochodu nadal milczy. Chowa zakupy w bagażniku, a w tym czasie ja przypinam AJ’a do fotelika. Kiedy kończę, zamykam drzwi i odwracam się. Widzę, jak Trey opiera się o samochód i mi się przygląda. Jest tak nieruchomy, że nawet nie wygląda tak, jakby oddychał. - Rozmawiałaś z nim? Kręcę przecząco głową. - Nie. Dopiero co skręciłam w alejkę, kiedy ty i AJ przyszliście. Ramiona ma skrzyżowane na piersi, a jego szczęka jest napięta. Patrzy gdzieś ponad moim ramieniem przez kilka sekund, zanim wraca do mnie wzrokiem. - Pieprzysz go? Prostuję się, zszokowana tym pytaniem. A zwłaszcza dlatego, że tuż za drzwiami znajduje się AJ. Zerkam na niego, ale całą swoją uwagę skupił na zabawkach, a nie na naszej dwójce. Kiedy znowu wracam wzrokiem do Treya, wydaje mi się, że jestem bardziej wściekła od niego. - Nie możesz być na mnie zły za to, że wpadłam na kogoś w sklepie, Trey. Nie mam kontroli nad tym, gdzie inni ludzie robią zakupy. Próbuję go wyminąć, ale łapie mnie za ramię i popycha na samochód, przyciskając mnie do niego swoją klatką piersiową. Unosi dłoń do mojej twarzy, a usta przystawia do ucha. Moje serce mocno wali, bo nie mam pojęcia, co zamierza zrobić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 132

- Auburn – mówi szeptem, w którym słychać groźbę – był w twoim mieszkaniu. Był w twojej sypialni. Był z tobą w tym głupim, pieprzonym namiocie. Teraz musisz mi powiedzieć, czy kiedykolwiek był w tobie. Potrząsam głową, robiąc wszystko, co mogę, by go uspokoić, bo AJ jest tuż obok nas, w samochodzie. Łapie mnie za nadgarstek prawą dłonią, czekając, aż mu odpowiem. Powiedziałabym wszystko, żeby się upewnić, że nie straci teraz nad sobą panowania. - Nie. – szepcę. – To nie było tak. Ledwie go znałam. Trey odsuwa się trochę i patrzy mi w oczy. - Dobrze. – mówi. – Bo przez to, jak na ciebie patrzy, odnoszę inne wrażenie. Przyciska usta do mojego czoła i rozluźnia uchwyt wokół mojego nadgarstka. Uśmiecha się do mnie lekko, ale ten gest przynosi odwrotny efekt. Przeraża mnie, że nastrój może zmieniać się tak szybko, jak właśnie to się stało. Przyciąga mnie do siebie i chowa twarz w moich włosach. Powoli bierze wdech i wydech. - Przepraszam. – szepce. – Chodźmy stąd. Otwiera dla mnie drzwi od strony pasażera, po czym zatrzaskuje je, kiedy siadam na miejscu. Wypuszczam powietrze z płuc, czując ulgę, że ta chwila się skończyła, ale dobrze wiedząc, że jego reakcja była jak wielka, czerwona płachta na byka. Zupełnie, jakby coś mnie przywołało, przeniosłam spojrzenie na samochód po drugiej stronie parkingu. Obok niego stoi Owen, patrząc w moim kierunku. Wyraz jego twarzy świadczy o tym, że był świadkiem tego, co właśnie zaszło między mną, a Trey’em. Jednakże, z takiej odległości to może bardziej przypominać czułość, niż w rzeczywistości nią być. Co mogłoby też wyjaśniać zbolałą minę na twarzy Owena. Otwiera drzwi od swojego samochodu w tym samym momencie, co Trey od swojego. Patrzę się na Owena wystarczająco długo, by dostrzec, jak unosi dłoń do serca i zwija ją w pięść. W głowie rozbrzmiewają mi jego słowa, kiedy mówił o tym, jak bardzo tęskni za mamą i bratem. Czasami tęsknię za nimi tak bardzo, że boli mnie tutaj. Czuję się tak, jakby ktoś ściskał moją klatkę piersiową całą siłą tego cholernego świata. Trey rusza, a tuż przed tym, zanim Owen znika mi z pola widzenia, niepostrzeżenie unoszę swoją dłoń do klatki i zwijam ją w pięść. Patrzymy się na siebie, dopóki auto nie wyjeżdża z parkingu.

***

Nie mówiliśmy więcej o wczorajszym incydencie spod sklepu. Trey i AJ spędzili u mnie cały wieczór, a Trey zachowywał się tak, jakby nic się nie stało, kiedy przyrządzał a AJ’em naleśniki z kawałkami czekolady. Właściwie, to Trey był w bardzo dobrym nastroju. Nie wiem, czy to dlatego, że stara mi się wynagrodzić ten wybuch złości, czy faktycznie cieszy się ze spędzania czasu z naszą dwójką. Jego nagły dobry humor może mieć też coś wspólnego z tym, że wie, że nie zobaczy mnie przez cztery dni i nie chce wyjeżdżać w złej atmosferze. Dzisiaj rano wyjechał na konferencję do San Antonio i kiedy wczoraj wieczorem się żegnaliśmy, widziałam, jaki był niespokojny, zostawiając mnie tu. Wielokrotnie pytał mnie o moje plany na weekend. Lydia zabiera AJ’a do Pasadeny, odwiedzają jej rodzinę. Gdybym dziś nie pracowała, pojechałabym z nimi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 133

Ale nie jadę, a teraz przede mną cały weekend i nic do robienia; wydaje mi się, że właśnie to sprawia, że Trey się denerwuje. Najwyraźniej ma problem z zaufaniem, kiedy chodzi o Owena. I słusznie. Po tym wszystkim, jestem tu, stoję pod mieszkaniem Owena, dwie godziny po tym, jak Trey wyjechał z miasta. Codziennie, przechodząc obok tego budynku, niepostrzeżenie wsuwam karteczkę przez szparę w drzwiach. W ciągu ostatnich kilku tygodni zostawiłam tam ponad dwadzieścia wyznań. Wiem, że wiele osób je zostawia, więc nie ma mowy, żeby wiedział, które są ode mnie. Ale to, że je zostawiam, sprawia, że czuję się lepiej. Większość wyznań to trywialne sprawy, które nie mają z nim nic wspólnego. Zwykle chodzi o AJ’a, ale piszę w taki sposób, by nie domyślił się, że chodzi o nas. Jestem pewna, że nawet by nie zgadł, że je tu zostawiam. Tak czy tak, to dla mnie tak jakby forma terapii. Patrzę w dół na wyznanie, które właśnie napisałam. Myślę o tobie za każdym razem, kiedy on mnie całuje. Składam kartkę na pół i wsuwam ją przez otwór, nie zastanawiając się nad tym. Od tego momentu w sklepie między nami, wciąż go czuję. Chcę jeszcze raz usłyszeć jego głos. Zobaczyć jego uśmiech. Wciąż sobie powtarzam, że zostawienie tego wyznania ma tylko służyć zamknięciu sprawy, bym mogła ruszyć naprzód z Trey’em, ale wiem, że robię to z czysto egoistycznych powodów. Wyciągam z torebki kolejną kartkę papieru i szybko bazgram na niej słowa. Wyjechał na weekend z miasta. Wsuwam papier przez otwór, nawet go uprzednio nie składając. Jak tylko wypuszczam z palców kartkę, czuję ścisk w klatce i natychmiast żałuję, że to napisałam. To nie było wyznanie; to było zaproszenie. Takie, które muszę odwołać. W tej chwili. Nie jestem taką dziewczyną. Dlaczego to zrobiłam? Próbuję wślizgnąć się palcami przez otwór, ale dobrze wiem, że karteczka opadła już na podłogę. Wyciągam z torebki następną kartkę. Zignoruj tamto wyznanie. To nie było zaproszenie. Nie wiem, po co to napisałam. Ta kartka również ląduje za drzwiami, czego nagle żałuję nawet jeszcze bardziej niż poprzedniej. Teraz wyszłam na kretynkę. Jeszcze raz biorę skrawek papieru i na nim piszę, dobrze wiedząc, że ktoś powinien zabrać mi długopis i schować go poza moim zasięgiem. Naprawdę powinieneś mieć jakiś sposób na to, żeby ludzie mogli cofnąć swoje wyznania, Owen. Na przykład dwudziestojednosekundowa polityka zwrotna. Wsuwam karteczkę przez otwór, a długopis chowam w torebce. Co ja zrobiłam?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 134

Przekładam torebkę przez ramię i idę w kierunku salonu. Przysięgam, to musi być najbardziej wstydliwa rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Może nie przeczyta ich do poniedziałku, a wtedy już będzie po weekendzie.

***

Minęło osiem godzin, od kiedy mijałam studio Owena i zostawiłam mu karteczki. Miałam dużo czasu na rozważenie tego, dlaczego w ogóle pomyślałam, że to w porządku, żeby zostawić mu takie wiadomości. Wiem, że to był moment słabości, ale to nie fair z mojej strony, by robić mu coś takiego. Jeśli naprawdę w tym krótkim czasie rozwinęły się w nim jakieś uczucia dla mnie, fakt, że odmówiłam bycia z nim jest poza jego kontrolą. A potem idę i zostawiam mu te głupie liściki przez kilka ostatnich tygodni, nawet jeśli dopiero dzisiaj po raz pierwszy napisałam coś, co dosłownie dotyczy naszej dwójki. Podjęłam decyzję i choć nie czuję do Trey’a tego, co on do mnie, to nigdy bym go nie zdradziła. Kiedy się zobowiązuję w stosunku do kogoś, to jestem typem osoba, która chce to zobowiązanie uszanować. Rozmawialiśmy o tym, żeby nie widywać się z innymi ludźmi, chociaż ja wciąż nie czuję się tak, jakbyśmy my się spotykali. To oznacza, że muszę znaleźć jakiś sposób, by przestać myśleć o Owenie. Muszę przestać się o niego martwić. Muszę przestać przechodzić obok jego mieszkania, skoro wiem, że są inne drogi, którymi mogę dojść do pracy. Muszę skupić się na relacji z Trey’em, bo jeśli chcę, by był w życiu AJ’a, to muszę nad nią popracować. I Trey jest dla mnie dobry. Wiem, że jego atak zazdrości na parkingu mnie przeraził, ale nie mogę go za to winić. Kiedy zobaczył mnie i Owena, oczywiście poczuł się niepewnie i był zły. I jest też dobry dla mojego synka. Mógłby nam zapewnić coś, czego nie mogę zrobić sama na własną rękę. Nie ma żadnego powodu, dla którego nie powinnam chcieć, żeby wypaliło mi z Trey’em, poza własnym egoizmem. - Wychodzę. – mówi Donna, zerkając zza rogu. – Możesz zamknąć salon? Donna jest najnowszą pracownicą, pracuje tu od dwóch tygodni. Już teraz ma o wiele klientów niż ja i wykonuje lepiej swoją pracę. Nie, żebym była zła w tym, co robię. Tylko po prostu nie jestem świetna. Trudno być świetnym w czymś, czego się nienawidzi. - Nie ma problemu. Żegna się, a ja kończę czyścić miski od farby do włosów w zlewie. Kilka minut po tym, jak wychodzi, słyszę dzwoneczek nad drzwiami, sygnalizujący to, że ktoś wszedł do środka. Idę w tamtą stronę, by poinformować tę osobę, że już zamykamy, ale słowa więzną mi w gardle, kiedy go dostrzegam. Stoi przy frontowych drzwiach, rozglądając się po salonie. Kiedy przenosi spojrzenie na mnie, piosenka dochodząca z głośników na ścianie kończy się, a ciężka cisza wypełnia pomieszczenie. Jeśli mogłabym czuć do Treya chociaż ułamek tego, co czuję w tej chwili, kiedy Owen stoi przede mną, związek z nim prawdopodobnie udałby się bez żadnych problemów. Ale nie czuję tego z nikim innym. Tylko z Owenem. Zaczyna podchodzić do mnie ze spokojną pewnością. Ja w ogóle się nie poruszam. Nie jestem pewna, czy moje serce w ogóle pompuje krew. Wiem, że moje płuca nie pracują, bo odkąd go zobaczyłam, nie wzięłam ani jednego oddechu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 135

Zatrzymuje się około półtora metra przede mną. Ani razu nie odrywa ode mnie spojrzenia, a ja nie mogę już dłużej kontrolować oczywistego ruchu mojej klatki piersiowej, która szybko wznosi się i opada. Jego sama obecność sprawia, że czuję chaos w głowie. - Cześć. – mówi. Jest ostrożny. Nie okazuje żadnych emocji. Nie wiem, czy jest tutaj, bo jest zły z powodu moich wyznań, ale jest tu, więc najwyraźniej wie, że to ja je napisałam. Kiedy nie odpowiadam na jego powitanie, zerka krótko nad swoim ramieniem. Przebiega dłonią po włosach, po czym znowu na mnie patrzy. – Masz czas na ścięcie włosów? – pyta. Przenoszę wzrok na jego fryzurę. Ma znacznie dłuższe włosy, niż były wtedy, kiedy ostatnio je ścinałam. - A zaufasz mi znowu w tej kwestii? – jestem zaskoczona wesołością w swoim głosie. Bez względu na okoliczności, z nim zawsze wszystko jest takie łatwe. - To zależy. Jesteś trzeźwa? Uśmiecham się, z ulgą, że jest w stanie wrócić do przekomarzania się, w środku naszej zimnej wojny. Kiwam potwierdzająco głową i wskazuję na tył salonu, gdzie znajdują się zlewy. Idzie w moim kierunku, a ja go wymijam, podchodząc do frontowych drzwi i przekręcając klucz w zamku. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję, to żeby ktoś tutaj wszedł i go zobaczył. Kiedy idę na zaplecze, Owen siedzi już na tym samym stanowisku, na którym poprzednio myłam mu włosy. I tak jak ostatnio, nie odrywa wzroku od mojej twarzy. Dostosowuję ciepło wody, zanim zaczynam moczyć jego włosy. Następnie wlewam szampon na swoją dłoń i zaczynam go wcierać we włosy, dopóki się nie pieni. Na kilka sekund zamyka oczy, a ja korzystam z okazji i na niego patrzę. Jak tylko zaczynam spłukiwać pianę, ponownie rozchyla powieki, więc szybko odwracam spojrzenie. Chciałabym, żeby coś powiedział. Jeśli tutaj jest, oznacza to, że ma ku temu powód. A nie przyszedł po to, żeby się na mnie pogapić. Kiedy kończę, w ciszy podchodzimy do innego stanowiska. Siada na fotelu, a ja osuszam jego włosy ręcznikiem. Nie jestem pewna, czy podczas obcinania jego włosów w ogóle oddycham, ale robię, co potrafię, by skupić się na włosach, a nie na nim. W salonie nigdy nie było tak cicho. Nigdy nie było też tak głośno. Nie mogę powstrzymać myśli galopujących w mojej głowie. Myśli o tym, jak to jest być całowaną przez niego. O tym, jak się czułam w jego ramionach. O tym, jak nasze rozmowy zawsze były naturalne, prawdziwe i nie chciałam, by się kończyły. Kiedy wykonuję ostatni ruch nożyczkami, rozczesuję jego włosy i oczyszczam jego ramiona i szyję z malutkich włosków. Ściągam ochronny fartuch i strzepuję go. Składam go i wkładam do szuflady. Wstaje i wyciąga portfel z kieszeni. Kładzie na ladzie pięćdziesięciodolarowy banknot, a portfel chowa. - Dziękuję. – mówi, uśmiechając się. odwraca się do wyjścia, a ja natychmiast potrząsam głową, bo nie chcę, by wyszedł. Nawet nie porozmawialiśmy o wyznaniach. Nawet nie powiedział, dlaczego w ogóle przyszedł. - Zaczekaj. – wołam za nim. Dociera do drzwi i powoli się odwraca. Próbuję wpaść na coś, co mogę mu powiedzieć, ale nic, co naprawdę chcę powiedzieć, nie wyjdzie z moich ust. Patrzę na pieniądze, które zostawił, po czym chwytam je i unoszę do góry. – To za dużo, Owen. Patrzy się na mnie przez chwilę, która wydaje się ciągnąć w nieskończoność, po czym otwiera drzwi i wychodzi bez słowa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 136

Opadam na fotel, całkowicie zdezorientowana swoją reakcją. Czego od niego oczekiwałam? Chciałam, żeby wykonał jakiś ruch? Chciałam, żeby zaprosił mnie do siebie? Nie pasowałaby mi żadna z tych rzeczy, a fakt, że zawiodłam się, że żadna z nich się nie wydarzyła, sprawia, że czuję się okropnie. Spuszczam wzrok na banknot w mojej dłoni. Dopiero teraz zauważam, że z tyłu jest coś na nim napisane. Rozkładam go i czytam wiadomość napisaną długopisem z czarnym tuszem. Potrzebuję chociaż jednej nocy z Tobą. Proszę. Zwijam dłoń w pięść i unoszę ją do klatki piersiowej. Nieregularny rytm mojego serca i szybka praca płuc, by zdobyć więcej tlenu, są dwoma jedynymi rzeczami, na których mogę się w tej chwili skupić. Rzucam pieniądze na ladę i chowam twarz w dłoniach. O mój Boże. O mój Boże. Nigdy w życiu bardziej nie pragnęłam źle postąpić.

***

Kiedy zatrzymuję się przed jego mieszkaniem, rozważam podjęcie decyzji, z której jutro nie byłabym dumna. Jeśli wejdę do środka, wiem, co się między nami wydarzy. I choć wiem, że Trey jest poza miastem i prawdopodobieństwo tego, że się o tym dowie, jest niskie, nie sprawia to jednak, że postąpiłabym w porządku. Myśl o tym, że by się dowiedział, nie sprawia jednak, że chcę tego mniej. Zanim mogę sama dokonać wyboru, drzwi się otwierają, a dłoń Owena sięga po moją. Wciąga mnie do ciemnego studia i zamyka za mną drzwi, przekręcając klucz w zamku. Czekam, aż mój wzrok przywyknie do ciemności, a sumienie do faktu, że tu jestem. W jego mieszkaniu. - Nie powinnaś tak tam stać. – mówi. – Ktoś mógłby cię zobaczyć. Nie jestem pewna, kogo ma na myśli, ale nie ma szans na to, by Trey mnie dzisiaj zobaczył, biorąc pod uwagę to, że jest w San Antonio. - Nie ma go w mieście. Owen stoi mniej niż dwa metry przede mną, obserwując mnie z przechyloną głową. Widzę cień uśmiechu na jego ustach. - Tak mi powiedziano. Spuszczam wzrok na swoje stopy, zażenowana. Zamykam oczy i próbuję się od tego odwieść. Ryzykuję wszystko, będąc tutaj. Wiem, że gdybym mogła powstrzymać myśli piętrzące się w mojej głowie, byłabym w stanie zobaczyć, że to nie jest mądre zagranie. Czy nas na tym przyłapią czy też nie, bycie z nim niczego nie poprawi. Tylko wszystko pogorszy, bo to bardziej niż prawdopodobne, że po dzisiejszej nocy będę go pragnąć jeszcze bardziej. - Nie powinno mnie tu być. – mówię cicho. Tłumaczenie: marika1311

Strona 137

Przygląda mi się z tą samą niezachwianą miną. - Ale jesteś. - Tylko dlatego, że wciągnąłeś mnie do środka bez pytania. Śmieje się cicho. - Stałaś za moimi drzwiami, próbując podjąć decyzję. Ja tylko ci w tym pomogłem. - Nie podjęłam jej jeszcze. Kiwa głową. - Tak, podjęłaś, Auburn. Podjęłaś wiele decyzji. Wybrałaś bycie z Trey’em na dłuższą metę. A teraz wybierasz bycie ze mną na jedną noc. Przygryzam dolną wargę i odwracam wzrok. Nie podoba mi się ten komentarz, bez względu na to, ile w nim prawdy. Czasami ta prawda boli, a wyłożenie tej sprawy przez niego w ten sposób sprawia, że wydaje się to bardziej czarno-białe, niż jest w rzeczywistości. - Jesteś niesprawiedliwy. - Nie, jestem samolubny. – odpowiada. - To to samo. Podchodzi krok bliżej. - Nie, Auburn, to nie to samo. Niesprawiedliwością byłoby postawienie ci ultimatum. Bycie samolubnym oznacza robienie czegoś takiego. Przyciska usta do moich warg z siłą i pewnością. Wślizguje dłoń w moje włosy i opiera ją o moją szyję. Całuje mnie tak, jakby dawał mi każdy pocałunek, jakiego kiedykolwiek chciał w przeszłości i którego chciałby w przyszłości. Wszystkie jednocześnie. Jego dłoń opada na moje plecy i przyciąga mnie do siebie. Nie jestem pewna, gdzie w tym momencie są moje ręce. Wydaje mi się, że trzymam go kurczowo, ale każda część mojego ciała oprócz ust jest zupełnie zdrętwiała. Jedyną rzeczą, jakiej jestem w pełni świadoma, są jego usta na moich. Jego pocałunek jest wszystkim, z czego w tej chwili zdaję sobie sprawę. Wszystkim, o czym teraz myślę. Ale niech mnie coś strzeli, jeśli Trey nie wprasza się w moje myśli. Nie obchodzi mnie, jak bardzo silne są moje uczucia do Owena, moja lojalność leży po stronie Treya. Czyny Owena zmusiły mnie do podjęcia decyzji i teraz oboje musimy żyć z jej konsekwencjami. Odsuwam się od niego, znajdując w sobie siłę, by nacisnąć na jego klatkę piersiową. Nasze usta się rozdzielają, ale dłonie wciąż trzymam na jego ciele. Czuję pod nimi, jak głęboko oddycha, a wiedza, że czuje to samo, co ja, jest prawie wystarczająca, bym go znowu przyciągnęła do swoich ust. - Trey. – mówię bez tchu. – Jestem z Trey’em. Owen zaciska powieki, zupełnie jakby dźwięk tego imienia sprawiał mu ból. Oddycha tak ciężko, że musi złapać oddech, zanim mi odpowiada. Otwiera oczy i szuka mojego wzroku. - Twoje zaangażowanie jest tylko jedną częścią ciebie, która jest z Trey’em. – unosi dłoń i przyciska ją do mojej klatki, ponad sercem. – Każda inna część jest ze mną. Jego słowa oddziałują na mnie bardziej niż jego pocałunki. Staram się zrobić wdech, ale jego ręka przyciśnięta do mojej piersi mi na to nie pozwala. Podchodzi krok bliżej, stając tuż obok mnie. Drugą dłoń kładzie na dole moich pleców.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 138

- Trey nie sprawia, że twoje serce się tak czuje, Auburn. Nie sprawia, że bije jak szalone, jakby chciało ci się wyrwać z piersi. Zamykam oczy i opieram się o niego. Wydaje mi się, że moje ciało podjęło decyzję za mnie, bo z pewnością straciłam kontrolę nad umysłem. Chowam twarz w zagłębieniu jego szyi i słucham, jak nasze oddechy próbują zwolnić. Im dłużej tu stoimy i im więcej on mówi, tym bardziej rośnie nasza potrzeba. Słyszę to w desperackim brzmieniu jego głosu. Czuję w każdym wzniesieniem się i opadnięciem jego klatki. - Rozumiem, dlaczego musiałaś go wybrać. – mówi. – Nie podoba mi się to, ale rozumiem. Wiem też, że danie mi tej jednej nocy nie zmieni tego, że mu możesz dać całą wieczność. Ale tak jak mówiłem… jestem samolubny. Jeśli jedna noc z tobą to wszystko, co mogę dostać, wezmę to. – unosi moją twarz, chwytając palcami podbródek. – Wezmę wszystko, co będziesz skłonna mi dać. Bo wiem, że kiedy wyjdziesz przez te drzwi, za dziesięć lat… za dwadzieścia… będziemy żałować, że nie posłuchaliśmy swojego serca, kiedy pomyślimy o tej nocy. - To mnie przeraża. – odpowiadam. – Boję się, że jeśli raz posłucham serca, nie będę wiedziała, jak już je ignorować. Owen obniża się, zbliżając swoje usta do moich. - Gdybym tylko miał takie szczęście. – mówi szeptem, po czym ponownie przyciska wargi do moich ust. Tym razem jestem bardzo świadoma każdej części mojego ciała. Jego usta są wszędzie, kiedy całuje mnie z ulgą, bo wie, że ten pocałunek jest moją zgodą na wszystko, o co mnie prosi. To mój sposób, by powiedzieć mu, że może dostać dzisiejszą noc. - Potrzebuję cię na górze. – stwierdza. – Teraz. Zaczynamy podążać w stronę schodów, ale nie potrafimy trzymać z dala od siebie swoich rąk i ust, więc zajmuje nam to trochę czasu. Kiedy docieramy do dolnego stopnia, Owen zaczyna wchodzić na nie tyłem, co sprawia, że całowanie się jest jeszcze trudniejsze. Kiedy widzi, że w ten sposób nigdzie nie dojdziemy, łapie w końcu moją dłoń i prowadzi mnie po schodach do górę, do jego mieszkania. Kiedy nasze usta ponownie się spotykają, doświadczamy całkowicie innego rodzaju pocałunku od tego, który przeżywaliśmy przed chwilą. Obejmuje moją twarz obiema dłońmi i całuje mnie powoli. Miękki, delikatny, głęboki, przemyślany. Całuje mnie tak, jakbym była płótnem, a on malowałby obraz. Opuszcza ręce i łapie moje dłonie, splatając nasze palce. Kiedy pocałunek się kończy, opiera czoło o moją głowę. Nikt nigdy nie sprawił, że czułam wszystko tak mocno i intensywnie. Nawet Adam. I może sposób, w jaki się czuję, kiedy on mnie całuje jest taki rzadki, że jest czymś, czego nigdy już nie doświadczę po dzisiejszej nocy. Ta myśl mnie przeraża, ale także przypieczętowuje mój los aż do jutrzejszego poranka, bo cokolwiek czuję z Owenem, nie mogę brać tego za pewnik. Nawet ze względu na moją lojalność w stosunku do Treya. I szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to, jakiego człowieka to ze mnie czyni. - Boję się, że nigdy już z nikim nie poczuję czegoś takiego. – szepcę. Owen ściska moje dłonie. - Ja boję się, że poczujesz. Odrywam się od niego i spoglądam mu w oczy, bo musi wiedzieć, że moje uczucia do Treya nawet się nie równają do tego, co czuję do niego. - Nigdy nie będę z nim miała czegoś takiego, Owen. Nawet się do tego nie zbliżę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 139

Robi minę, w której wcale nie widać ulgi, czego się spodziewałam. W rzeczywistości, wygląda to prawie tak, jakbym powiedziała coś, czego nie chciał usłyszeć. - Chciałbym, żebyś mogła. – mówi. – Nie chcę myśleć, że spędzisz życie z kimś, kto na ciebie nie zasługuje. Przytula mnie, a ja ponownie chowam twarz w jego szyi. - Nie to miałam na myśli. – odpowiadam. – Nie mówię, że on zasługuje na mnie mniej niż ty. Po prostu czuję, że z tobą łączy mnie coś innego i to mnie przeraża. Kładzie delikatnie dłoń na mojej szyi i przybliża usta do mojego ucha. - Możesz nie uważać, że on zasługuje na ciebie mniej, niż ja, ale dokładnie o to mi chodzi, Auburn. – obniża dłonie, dopóki nie chwyta mnie za uda, po czym unosi mnie. Niesie mnie przez pokój i składa na łóżku. Wślizguje się na mnie, opierając się ramionami o materac obok mojej głowy. Całuje mnie delikatnie w czoło, a potem w czubek nosa. Spogląda mi w oczy, a ja widzę w nich więcej pewności i szczerości, niż kiedykolwiek widziałam. – Nikt na ciebie nie zasługuje tak, jak ja. Sięga dłonią do moich jeansów i rozpina ich guzik. Zaczyna całować mnie po szyi, kiedy kontynuuje przekonywanie mnie, że dokładnie w tym miejscu powinnyśmy być. - Nikt nie patrzy na ciebie tak, jak ja. Zamykam oczy i słucham brzmienia jego głosu. Czekam, aż ściągnie mi spodnie, spodziewając się dotyku jego dłoni na mojej skórze. Głaszcze zewnętrzną stronę moich nóg, ponownie przyciskając swoje usta do moich. - Nikt nie rozumie cię tak, jak ja. Przyciska do mnie swoje ciało, jednocześnie wślizgując się językiem między moje wargi. Jęczę, a pokój zaczyna wirować, bo kombinacja jego słów, dotyku i jego ciała na moim, jest jak dolanie oliwy do ognia. Zaczyna ściągać moją bluzkę i stanik przez głowę, a ja nie robię nic, by mu pomóc lub go powstrzymać. Jestem bezużyteczna, kiedy on mnie dotyka. - Nikt nie sprawia, że twoje serce wali tak mocno tak, jak ja. Całuje mnie, przerywając tylko na chwilę, by ściągnąć swoją bluzkę. W jakiś sposób odzyskuję kontrolę nad swoim ciałem, kiedy zdaję sobie sprawę, że moje dłonie ściągają mu spodnie, próbując się ich pozbyć, by poczuć go ciało przy ciele. Przyciska dłoń do mojej piersi, nad sercem. - I nikt inny nie zasługuje na to, by być w tobie, jeśli najpierw nie dotarł tutaj. Jego słowa spadają na moje usta jak kropelki deszczu. Całuje mnie delikatnie, następnie wstaje z łóżka. Wciąż mam zamknięte oczy, ale słyszę, jak jego jeansy spadają na podłogę, a potem rozdzierania opakowania od prezerwatywy. Czuję jego ręce na biodrach, kiedy palcami łapie rąbki moich majtek i je zsuwa. I dopiero kiedy ponownie się na mnie kładzie, odnajduję w sobie siłę, by otworzyć oczy. - Powiedz to. – prosi szeptem, patrząc na mnie. – Chcę usłyszeć, jak mówisz, że na ciebie zasługuję. Głaszczę dłońmi jego ramiona, przesuwając palcami po mięśniach, do góry, po szyi, aż w końcu zatapiam palce w jego włosach. Patrzę mu prosto w oczy. - Zasługujesz na mnie, Owen. Opiera czoło o moją głowę i chwyta moją nogę, unosząc ją i owijając wokół swojej talii. - I ty zasługujesz na mnie, Auburn.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 140

Wchodzi we mnie, a ja nie jestem pewna, co jest głośniejsze – jego jęk czy moje nagłe wypalenie „o mój Boże”. Napiera na mnie głębiej i zamiera w bezruchu. Patrzy na mnie bez tchu i się uśmiecha. - Nie jestem pewien, czy powiedziałaś to, bo czujesz się niesamowicie dobrze, czy dlatego, że znowu śmiejesz się z moich inicjałów. Uśmiecham się, między próbami złapania oddechu. - Oba. Nasze uśmiechy blakną, kiedy znowu zaczyna się poruszać. Trzyma usta blisko moich, ale na tyle daleko, by mógł swobodnie patrzeć mi w oczy. Wsuwa się we mnie i wysuwa, płynnym, powolnym ruchem, a ustami zaczyna składać delikatne pocałunki na moich wargach. Jęczę i mam cholerną ochotę zamknąć oczy, ale sposób, w jaki na mnie patrzy jest czymś, o czym chcę pamiętać za każdym razem, kiedy biorę oddech. Wysuwa się i pcha mocno w tej samej chwili, kiedy ustami dotyka mojego policzka. Zaczyna odnajdować rytm między pocałunkami, a jego wzrok utkwiony jest we mnie, z każdym pchnięciem. - Chcę, żebyś pamiętała właśnie to, Auburn. – mówi cicho. – Nie chcę, byś pamiętała, jakie to uczucie, kiedy w tobie jestem. Chcę, żebyś pamiętała, jakie to uczucie, kiedy na ciebie patrzę. Dotyka ustami moich warg tak delikatnie, że prawie nie czuję ich dotyku. - Chcę, byś pamiętała, jak reaguje twoje serce za każdym razem, kiedy cię całuję. Całuje mnie, a ja próbuję zalokować w swojej pamięci wszystko, co czuję przez jego pocałunki i słowa. Wślizguje się palcami między moje włosy i delikatnie unosi moją głowę, wypełniając mnie i całując głęboko. Wysuwa się ze mnie, więc oboje mamy chwilę, by złapać oddech. Znowu spogląda mi w oczy. - Chcę, byś zapamiętała moje dłonie, które nie mogą przestać cię dotykać. – przesuwa się ustami powoli po mojej szczęce, aż do ucha. – I musisz pamiętać, że każdy może się kochać. Ale tylko ja zasługuję na to, by kochać się z tobą. Z tymi słowami oplatam rękami jego szyję, a on przyciska usta do moich warg. Wchodzi we mnie, mocno, a ja mam ochotę krzyczeć. Płakać. Błagać go, by nigdy nie przestawał, ale najbardziej pragnę jego pocałunku. Chcę pamiętać każdą chwilę. Chcę wygrawerować jego smak na moim języku. Kolejne kilka minut są rozmyte, w plątaninie rąk, ust, jęków i potu. On leży na mnie, potem ja jestem na nim, a potem on znowu na mnie. Kiedy czuję ciepło jego ust na swojej piersi, całkowicie się zatracam. Pozwalam swojej głowie opaść, oczom się zamknąć, a sercu wpaść prosto w jego ręce. Jestem tak podekscytowana, tak beztroska, tak wdzięczna za to, że podjęłam decyzję, by tu zostać, że nawet nie wiem, kiedy to się kończy. Wciąż jeszcze oddycham ciężko, a serce wali mi w piersi. Nie jestem pewna, że proste osiągnięcie orgazmu z Owenem oznacza koniec tego doświadczenia. Bo powrót ze szczytu, razem z nim, jest równie niesamowite, co przebywanie na nim. Leżę na jego piersi, a on mnie przytula. Nigdy nie sądziłam, że znajdę się w takim miejscu. Miejscu, do którego wiem, że należę, ale nie mogę nic zrobić, żeby w nim zostać. Przypomina mi to dzień, w którym musiałam pożegnać się z Adamem. Wiedziałam, że to, co do siebie czuliśmy, było czymś więcej, niż ludziom się wydawało, a bycie oderwaną od niego zanim byłam na to gotowa… wieczność zabrało mi, by to przeboleć. A teraz to samo dzieje się z Owenem. Nie jestem gotowa, żeby się pożegnać. Boję się to zrobić. Tłumaczenie: marika1311

Strona 141

Ale muszę to zrobić, a to boli jak cholera. Gdybym wiedziała, jak powstrzymać łzy, zrobiłabym to. Nie chcę, żeby Owen słyszał, jak płaczę. Nie chcę, żeby wiedział, jak zmartwiona jestem tym, że nie możemy tego mieć każdego dnia naszego życia. Nie chcę, żeby pytał, co jest nie tak. Kiedy czuję, jak moje łzy spadają na jego klatkę piersiową, nie robi nic, by mnie powstrzymać przed łkaniem. Zamiast tego, po prostu trzyma mnie mocno w swoich ramionach i przyciska policzek do mojej głowy. Dłonią delikatnie głaszcze mnie po włosach. - Wiem, kochanie. – szepce. – Wiem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 142

Rozdział osiemnasty OWEN

Powinienem był wiedzieć, że kiedy się obudzę, już jej nie będzie. Widziałem wczoraj, jak pękało jej serce, gdy chociażby pomyślała o pożegnaniu się, więc nie jestem zaskoczony, że wyszła stąd, zanim musiała to zrobić. To, co mnie zaskakuje, leży na poduszce obok mnie. Podnoszę kartkę papieru i czytam, ale wcześniej przesuwam się na stronę łóżka, po której leżała ona. Nadal czuję tu jej zapach. Rozkładam kartkę i czytam jej słowa. Już zawsze będę myśleć o wczorajszej nocy, Owen. Nawet jeśli nie powinnam tego robić. Dłoń opada mi na klatkę. Zwijam ją w pięść. Już tęsknię za nią wystarczająco bardzo, by to bolało, a od jej wyjścia minęła prawdopodobnie dopiero godzina. Czytam to wyznanie kilkanaście razy. W tej chwili jest moim ulubionym, choć jednocześnie najbardziej bolesnym. Idę do swojej pracowni, przeciągam płótno z jej niedokończonym portretem na środek pomieszczenia i ustawiam je na sztalugach. Zbieram wszystkie rzeczy, jakich będę potrzebować i staję przed obrazem. Patrzę na wyznanie w swojej dłoni, wyobrażając sobie dokładnie to, jak musiała wyglądać, kiedy je pisała i w końcu czuję inspirację, która była mi potrzebna do skończenia tego obrazu. Podnoszę pędzel i maluję ją.

***

Nie jestem pewny, ile czasu minęło. Jeden dzień. Dwa. Wydaje mi się, że przerwałem malowanie przynajmniej trzy razy, żeby coś zjeść. Wiem tylko tyle, że na zewnątrz jest ciemno. Ale wreszcie to skończyłem. Rzadko zdarza mi się czuć, że któryś z moich obrazów jest w pełni skończony. Zawsze jest coś, co chcę do nich dodać, na przykład kilka pociągnięć pędzla więcej lub wybór innego koloru. Ale z każdym z nich nadchodzi moment, kiedy po prostu muszę przestać i zaakceptować, że jest taki, jaki jest. Właśnie dotarłem do tego punktu z tym obrazem. To chyba moje najbardziej realistyczne dzieło, jakie kiedykolwiek namalowałem na płótnie. Dokładnie tak chcę zapamiętać jej twarz. Nie ma szczęśliwej miny. Właściwie, to wygląda na trochę smutną. Chcę myśleć, że tak będzie wyglądała za każdym razem, kiedy pomyśli o mnie. Wyraz twarzy pokazujący, jak bardzo za mną tęskni. Nawet jeśli nie powinna.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 143

Przeciągam obraz do miejsca pod ścianą. Odnajduję wyznanie, które zostawiła dziś rano na mojej poduszce i przyklejam je na ścianie obok jej twarzy. Wyciągam pudło z karteczkami, które zostawiała mi przez ostatnie tygodnie i przymocowuję je dookoła jej obrazu. Robię krok do tyłu i przyglądam się jej jedynemu kawałku, który mi pozostał.

***

- Co się stało między tobą, a Auburn? – pyta Harrison. Wzruszam ramionami. - To, co zwykle? Potrząsam głową. - Nawet nie blisko. Unosi brew. - Wow. – mówi. – To pierwszy raz. Jestem pewny, że chcę usłyszeć resztę historii. – łapie kolejny kufel piwa i przesuwa go w moim kierunku. Pochyla się i puka palcem w rachunek. – Chociaż daj mi skróconą wersję. Zamykam za kilka godzin. Tłumaczenie: marika1311

Strona 144

Śmieję się. - To proste. Ona jest powodem tego wszystkiego, Harrison. Patrzy na mnie, zdezorientowany. - Powiedziałeś „skrócona”. – wyjaśniam. – To było skrócone. Harrison kręci głową. - Cóż, w takim razie zmieniam zdanie. Chcę wersji ze szczegółami. Uśmiecham się i zerkam na telefon. Jest już po dziesiątej. - Może następnym razem. Już i tak siedzę tu ponad dwie godziny. – kładę pieniądze na blacie i biorę ostatni łyk piwa. Macha mi na pożegnanie, kiedy odwracam się, by wrócić do swojego mieszkania. Obraz Auburn, który skończyłem wcześniej malować, teraz powinien już wyschnąć. Myślę, że to może być pierwszy obraz, który powieszę w swojej sypialni. Wyciągam klucz z kieszeni i wkładam go do zamka, ale drzwi nie są zamknięte. Wiem, że je zamykałem. Nigdy nie wychodzę, bez uprzedniego zamykania ich. Popycham drzwi, żeby się otworzyły i w tej sekundzie cały mój świat zamiera. Patrzę w lewo. W prawo. Wchodzę głębiej do środka i okręcam się wokół własnej osi, oglądając wszystko, co posiadam, a co zostało zniszczone. Wszystko, na co pracowałem. Czerwona farba znaczy ściany, podłogi, obejmuje każdy obszar na dole. Pierwszą rzeczą, jaką robię, jest bieg do obrazu wiszącego najbliżej mnie. Dotykam farby rozmazanej po jego płótnie i widzę, że już prawie wyschła. Prawdopodobnie schnie już koło godziny. Ktokolwiek to zrobił, czekał, aż wyjdę z pracowni. Jak tylko myślę o Trey’u, w moje myśli wkrada się prawdziwa panika. Natychmiast biegnę do góry, biorąc po dwa stopnie na raz i pędzę do swojej pracowni. Jak tylko otwieram drzwi, zginam się i opieram dłonie o uda. Wydaję z siebie westchnienie ulgi. Nie dotknęli tego. Ktokolwiek tutaj był, nie ruszył jej portretu. Daję sobie kilka minut na uspokojenie się, po czym wstaję i podchodzę do obrazu. Nawet jeśli go nie dotknęli, coś tu jest nie tak. Czegoś brakuje. I wtedy przychodzi mi na myśl wyznanie, które zostawiła mi na poduszce. Nie ma go.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 145

Rozdział dziewiętnasty AUBURN

- Spodziewasz się towarzystwa? – pytam Emory. Ktoś puka do naszych drzwi, więc zerkam na swój telefon. Jest po dziesiątej. Potrząsa głową. - To nie do mnie. Ludzie mnie nie lubią. Śmiejąc się, podchodzę do drzwi. Zerkam przez wizjer i kiedy widzę za nimi Trey’a, wzdycham ciężko. - Ktokolwiek to jest, wyglądasz na rozczarowaną. – mówi stanowczo Emory. – To musi być twój chłopak. – wstaje i idzie do swojego pokoju, a ja jestem wdzięczna, że przynajmniej nauczyła się znaczenia słowa „prywatność”. Otwieram drzwi, żeby go wpuścić. Jestem trochę zdezorientowana, dlaczego w ogóle tu przyszedł. Jest już po dziesiątej wieczorem, a go miało nie być w mieście do jutra. Jak tylko drzwi są otwarte, Trey wpada do środka. Całuje mnie szybko w policzek i mówi: - Muszę skorzystać z toalety. Jego pośpiech zbija mnie na chwilę z tropu, kiedy patrzę, jak odczepia rzeczy od swojego paska. Pistolet, kajdanki, kluczyki od samochodu. Kładzie wszystko na szafce, a ja nie mogę nic poradzić na to, że zauważam pot kapiący z jego czoła. Wygląda na zdenerwowanego. - Śmiało. – mówię, machając dłonią w kierunku łazienki. – Czuj się jak u siebie. Kieruje się prosto w tamtą stronę i jak tylko otwiera drzwi, wpadam w lekką panikę. - Czekaj! – krzyczę, pędząc za nim. Odsuwa się od progu, a ja szybko go wymijam. Podchodzę do zlewu i zbieram wszystkie mydełka w kształcie muszli. Wychodzę z pomieszczenia, a on z zaciekawieniem patrzy na moje dłonie. - Czym teraz mam umyć ręce? – pyta. Kiwam głową w stronę szafki. - Tam jest mydło w płynie. – wyjaśniam. Patrzę na mydełka w moich rękach. – Te nie są dla gości. Zamyka mi drzwi przed nosem, a ja idę z mydełkami do swojego pokoju, czując się nieco niepoważnie. Mam poważne problemy. Układam je na nocnej szafce i podnoszę telefon. Mam kilka nieodebranych wiadomości, a tylko jedna z nich jest od mojej mamy. Przewijam ekran i widzę, że wszystkie są od Owena. Zaczynam od najstarszej i przeglądam wszystkie. Owen: Zadzwoń do mnie. Owen: Wszystko w porządku? Owen: To ważne.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 146

Owen: Mięsna sukienka. Owen: Proszę, zadzwoń. Owen: Jeśli nie odpowiesz na moją wiadomość w ciągu pięciu minut, zaraz do Ciebie przyjdę.

Natychmiast mu odpisuję. Auburn: Nie przychodź, Trey tutaj jest. Nic mi nie jest.

Wysyłam, po czym piszę kolejną wiadomość. Auburn: Co się stało?

Od razu dostaję odpowiedź. Owen: Ktoś włamał się dziś do mojego studia. Wszystko zniszczyli.

Przykładam rękę do ust i wzdycham, zaskoczona. Owen: Zabrał twoje wyznania, Auburn.

Serce podchodzi mi do gardła i szybko zerkam w stronę drzwi, żeby upewnić się, że Trey’a tam nie ma. Nie chcę, żeby widział moją reakcję, bo będzie chciał wiedzieć, z kim piszę. Szybko wysyłam kolejną wiadomość. Auburn: Dzwoniłeś na policję?

Odpowiedź przychodzi w tej samej chwili, kiedy drzwi od łazienki otwierają się. Owen: I co im powiem, Auburn? Żeby przyjechali posprzątać bałagan, który narobili?

Dwukrotnie czytam treść wiadomości. Ich bałagan? Od razu kasuję wszystkie wiadomości. Odkładam telefon na szafkę i staram się zachowywać zwyczajnie, ale ostatni sms od Owena rozbrzmiewa w mojej głowie. Myśli, że to sprawka Trey’a? Chcę powiedzieć, że Owen się myli. Chcę powiedzieć, że Trey nie byłby zdolny do zrobienia czegoś takiego, ale nie wiem już, w co wierzyć lub komu ufać. Trey pojawia się w progu, a ja spoglądam w jego oczy, starając się z nich coś wywnioskować, ale nic nie mogę z nich odczytać. Tłumaczenie: marika1311

Strona 147

Uśmiecham się do niego. - Wróciłeś wcześniej. Nie odwzajemnia uśmiechu. Serce zaczyna mi bić szybciej, i to nie w pozytywnym sensie. Wchodzi do pokoju i siada na moim łóżku. Ściąga buty i rzuca je na podłogę. - Co się stało z tym kotem? – pyta. – Jak miał na imię? Sparkles? Przełykam ślinę. Dlaczego pyta o kota Owena? - Uciekł. – odpowiadam spokojnie. – Emory była zdruzgotana przez tydzień. Kiwa głową, rozmasowując swoją szczękę. Unosi dłoń i chwyta mnie za rękę. Spuszczam wzrok, kiedy przyciąga mnie do siebie. Opadam sztywno na jego klatkę. Przytula mnie i całuje w czubek głowy. - Tęskniłem za tobą, więc wróciłem szybciej. Jest miły. Zbyt miły. Budzi się moja podejrzliwość. - Wiesz co? – pyta. - Co? Przesuwa dłoń na moją głowę i głaszcze mnie po włosach. - Znalazłem dziś dom. Odsuwam się od jego piersi i spoglądam mu w oczy, kiedy on zatyka mi za ucho zabłąkany kosmyk włosów. - Nie wiedziałam, że szukałeś innego. Uśmiecha się. - Pomyślałem, że może przyda się jakiś większy. Teraz, kiedy mama z powrotem się tu przeprowadziła, pomyślałem, że mógłbym jej zostawić ten dom, skoro od początku był jej. I tak byłoby chyba lepiej, gdybyśmy mieli więcej prywatności. Dom, który oglądałem, ma ogrodzone podwórze. Jest blisko parku. To naprawdę dobre sąsiedztwo. Nie odzywam się, bo brzmi to tak, jakby miał na myśli, że znalazł dom dla nas. Ta myśl mnie przeraża. - Mama pojechała ze mną, żeby rzucić na niego okiem. Naprawdę jej się spodobało. Powiedziała też, że AJ go pokocha. Nie mogę sobie wyobrazić Lydii mówiącej, że AJ kocha coś, co nie należy do niej. - Naprawdę tak powiedziała? Trey kiwa potwierdzająco głową, a ja oddaję się rozmyślaniom, jak by to było. Mieszkać w jednym domu z AJ’em, z podwórkiem, w dobrym sąsiedztwem. I jeszcze raz przyłapuję się na myśleniu, że to by było tego warte. Nigdy nie pokocham go tak, jak kochałam Adama ani nigdy nie połączy mnie z nim to, co łączy mnie z Owenem, ale ani Adam, ani Owen nie mogą dać mi jedynej rzeczy w życiu, której potrzebuję. Tylko Trey może to zrobić. - Co masz na myśli, Trey? Uśmiecha się do mnie, a ja w tym momencie zdaję sobie sprawę, że może Owen się pomylił. Jeśli to Trey byłby odpowiedzialny za zniszczenie jego studia, nie siedziałby tu teraz tak spokojnie i nie mówiłby takich rzeczy. Byłby wściekły, bo wiedziałby, że to wyznanie było ode mnie. - To, że to nie jest dla mnie żadna gra, Auburn. Kocham AJ’a i muszę wiedzieć, czy jesteś w tym razem ze mną. Że jesteśmy w tym razem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 148

Unosi się, dopóki nie leży na mnie, po czym pochyla się i mnie całuje. Spotykamy się od dwóch miesięcy i nie pozwoliłam mu na więcej niż pocałunek. Nadal nie jestem gotowa, by zrobić coś więcej, ale wiem, że on jest. I wiem, że jego cierpliwość jest już na wyczerpaniu. Jęczy, a językiem wędruje głębiej w moich ustach. Zaciskam powieki i nienawidzę siebie za to, że zmuszam się do udawania, że to mi nie przeszkadza. Ale wewnątrz tylko gram na zwłokę, dając sobie chwilę na zastanowienie się, jaki następny krok muszę podjąć, bo wciąż myślę o ostatniej wiadomości od Owena. Nie wspominając już o tym, że Owen może być już w drodze tutaj. Jego dłonie zaczynają błądzić po omacku po moim ciele. Ruchy jego ust są bardziej prymitywne i ordynarne od moich. Po chwili zaczyna całować mnie po całym ciele, a jedną dłonią odpina guziki mojej koszulki. Chcę mu powiedzieć, żeby przestał, ale to wszystko dzieje się tak szybko, że nie mogę znaleźć momentu, w którym mogłabym go odepchnąć. Odpina guzik moich jeansów, a palcami wślizguje się pod moje majtki i w tej sekundzie wiem, że nie zniosę więcej. Wbijam pięty w materac i odpycham go, próbując się od niego odsunąć. Odrywa się na kilka sekund i spogląda na mnie, ale słowa nie chcą mi przejść przez gardło. Kiedy nic nie mówię, jego usta znowu znajdują się na moich, nacierając na moje wargi nawet bardziej natarczywiej niż wcześniej. Nie powiedziałam „nie”, więc to chyba oznaczało dla niego, że się zgadzam. Naciskam dłońmi na jego klatkę. - Trey, przestań. Natychmiast przestaje mnie całować i wciska twarz w poduszkę. Jęczy, sfrustrowany, a ja nie wiem, co teraz powiedzieć. Właśnie go wkurzyłam. Jego dłoń ciągle jest w moich spodniach i chociaż nawet go nie całuję, on palcami wślizguje się głębiej, dopóki muszę odepchnąć jego dłoń. Przyciska dłoń do łóżka za mną i unosi się, dopóki jest zaledwie kilka centymetrów do mojej twarzy. W jego oczach widać gniew, ale to nie on mnie przeraża. To obrzydzenie. - Możesz pieprzyć mojego młodszego brata, kiedy masz piętnaście lat, ale nie możesz pieprzyć mnie, kiedy jesteś dorosła? Jego słowa bolą. Tak bardzo, że muszę zamknąć oczy i się od niego odwrócić. - Nie pieprzyłam Adama. – mówię. Powoli znowu obracam głowę w jego kierunku i patrzę mu prosto w oczy. – Kochałam się z nim. Obniża się i przykłada usta do mojego ucha. Ciepło jego oddechu sprawia, że przechodzą mnie ciarki. - A jak nazwiesz to, kiedy Owen pieprzył cię w swoim łóżku? Czy to było kochanie się? Biorę gwałtowny wdech. Moje całe ciało się napina i wiem, że jeśli będę próbowała uciec, on mnie powstrzyma. Wiem też, że jeśli nie spróbuję, to bardziej niż prawdopodobne jest to, że mnie skrzywdzi. Nigdy nie byłam bardziej przerażona. Nie rusza się, nadal na mnie leżąc, z ustami przy moim uchu. Nie mówi nic więcej, ale nie musi tego robić. Jego ręka jasno wyraża jego intencje, kiedy palcami znowu wślizguje się w moje majtki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 149

Przez krótką sekundę zastanawiam się, czy powinnam mu pozwolić to zrobić. Jeśli się zamknę i pozwolę mu wziąć to, czego chce, może to wystarczy, by wybaczył mi to, co zrobiłam z Owenem. Nie mogę pozwolić, żeby to zagroziło mi i mojemu synowi. Ale te myśli trwają tylko chwilę, bo nie ma mowy, żebym pozwoliła na to, by AJ dorastał z bojaźliwą matką. - Złaź ze mnie. Nie słucha mnie. Zamiast tego, unosi głowę i patrzy na mnie z góry, posyłając mi zimne spojrzenie, przez co czuję dreszcze na ramionach. Nie wiem, kim w tej chwili jest. Nigdy nie widziałam tej strony jego osobowości. - Trey, proszę. Jego ręka jest brutalna, a ja ściskam nogi razem, ale to nie powstrzymuje go od rozdzielenia moich ud. Próbuję go odepchnąć, ale moja słabość jest śmieszna w porównaniu do jego siły. Jego usta znowu lądują na moich wargach, a kiedy próbuję się od niego odwrócić, przygryza mi wargę, zmuszając mnie do pocałunku. Czuję smak krwi. Zaczynam szlochać, kiedy zaczyna rozpinać swoje spodnie. To się nie dzieje. - Powiedziała, że masz przestać. To nie jest mój głos, ani głos Trey’a, ale zmusza go do przerwania tego, co robił. Zerkam w stronę drzwi i dostrzegam Emory stojącą w progu, mierząc bronią w naszym kierunku. Trey powoli obraca się w stronę drzwi. Kiedy ją widzi, ostrożnie przewraca się na plecy. - Zdajesz sobie sprawę, że mierzysz z broni do policjanta. – stwierdza Trey spokojnie. Emory zaczyna się śmiać. - Zdajesz sobie sprawę, że powstrzymuje twój atak, prawda? Trey siada na łóżku, powoli, a ona unosi pistolet jeszcze wyżej, cały czas trzymając go na muszce. - Nie wiem, co tu się twoim zdaniem dzieje, ale jeśli nie oddasz mi broni, będziesz w cholernych tarapatach. Emory zerka na mnie, cały czas celując w Trey’a. - Jak myślisz, kto będzie miał kłopoty, Auburn? Policjant, który próbował cię zgwałcić czy twoja współlokatorka, która odstrzeliła mu kutasa? Na szczęście, jej pytanie jest retoryczne, bo wstrząsa mną szloch tak mocny, że nie byłabym w stanie jej odpowiedzieć. Trey pociera dłonią szczękę, próbując wykombinować, jak wydostać się z tego bałaganu, który właśnie sobie narobił. Emory znowu przenosi na niego swoją uwagę. - Wyjdziesz z tego mieszkania i pójdziesz aż do końca korytarza. Położę broń i twoje kluczyki na podłodze, jak tylko będziesz poza zasięgiem. Czuję, że Trey się na mnie patrzy, ale nie odwzajemniam tego spojrzenia. Nie mogę. Głaszcze mnie delikatnie po ramieniu. - Auburn, wiesz, że nigdy bym cię nie skrzywdził. Powiedz jej, że się myli. – czuję, jak dłonią dociera do mojej twarzy, ale głos Emory powstrzymuje go przed kolejnym ruchem. - Wypierdalaj. Natychmiast! – krzyczy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 150

Trey unosi ręce w powietrze. wstaje, powoli i zapina guzik swoich spodni. Pochyla się, żeby zabrać swoje buty. - Zostaw je. Wynoś się. – mówi stanowczo Emory. Powoli wycofuje się z pokoju, kiedy Trey idzie w jej kierunku. Obserwuję tył jego głowy, kiedy odwraca się w stronę frontowych drzwi, a Emory śledzi jego kroki. - Do końca korytarza. – instruuje go. Mija kilka sekund, zanim ponownie się odzywa: - Rzuć mi jego buty, Auburn. Przechylam się przez łóżko i łapię jego obuwie. Podchodzę do Emory i patrzę, jak stawia buty za drzwiami. Wciąż patrzy na Treya stojącego na końcu korytarza, kiedy kładzie broń obok nich. Jak tylko ją odkłada, zatrzaskuje drzwi, zamyka je na klucz i przekręca zasuwkę. Ja stoję w progu swojej sypialni, upewniając się, że już wyszedł. Odwraca się do mnie i patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami. - Mówiłam ci, że tamtego faceta lubiłam bardziej. Jakoś odnajduję w sobie siłę na to, żeby się roześmiać, gdzieś między tymi wszystkimi łzami. Emory podchodzi bliżej i mnie przytula, i chociaż jest dziwna, to jestem jej wdzięczna bardziej, niż komukolwiek w swoim życiu. - Dziękuję bardzo za podsłuchiwanie. Zaczyna się śmiać. - Cała przyjemność po mojej stronie. – odsuwa się i patrzy mi w oczy. – Wszystko w porządku? Skrzywdził cię? Potrząsam głową i unoszę dłoń do ust, żeby sprawdzić, czy nadal krwawi mi warga. I tak jest, ale zanim mam szansę na to, żeby obrócić się w stronę kuchni, Emory już odrywa papierowy ręcznik z rolki. Odwraca się do kranu w tej samej chwili, kiedy rozlega się pukanie do drzwi. - Auburn. – to głos Treya. – Auburn, przykro mi. Tak bardzo mi przykro. Płacze. To, albo jest naprawdę dobrym aktorem. - Musimy o tym porozmawiać. Proszę. Wiem, że Owen prawdopodobnie jest już w drodze, po tych jego wszystkich gorączkowych smsach, więc chcę się po prostu pozbyć stąd Treya, zanim staną ze sobą twarzą w twarz. To ostatnia rzecz, której dzisiaj potrzebuję. Podchodzę do drzwi, ale ich nie otwieram. - Porozmawiamy o tym jutro. – mówię. – Potrzebuję dzisiaj trochę przestrzeni, Trey. Mija kilka sekund, zanim się odzywa. - Dobrze. Jutro.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 151

Rozdział dwudziesty OWEN

Parkuję samochód po drugiej stronie ulicy, więc Trey go nie widzi. Jak tylko wysiadam z samochodu, biegnę aż do drzwi jej mieszkania. Zaczynam walić w nie pięścią. - Auburn! Auburn, wpuść mnie! Słyszę, jak zamki się powoli otwierają, pojedynczo, a to tylko sprawia, że denerwuję się jeszcze bardziej. Kiedy w końcu otwiera drzwi i widzę ją, stojącą przede mną, każda część mnie wypuszcza z siebie westchnienie ulgi, nawet serce. Dostrzegam ślady łez na jej policzkach i nawet dwie sekundy – które zajmuje mi wejście do mieszkania i przytulenie jej – to za długo. - Wszystko w porządku? Owija wokół mnie swoje ramiona, a ja sięgam za siebie, żeby zamknąć drzwi. Następnie przekręcam klucz w zamku, po czym przyciągam ją do siebie. Auburn kiwa głową. - Tak. Ale nic w jej głowie nie wskazuje na to, że jest dobrze. Brzmi tak, jakby była przerażona. Odsuwam ją od siebie na długość ramion i przyglądam się dokładniej. Włosy w nieładzie. Podarta bluzka. Krwawiąca warga. Kręci głową tak, jakby chciała zaprzeczyć. Widzi furię w moich oczach, kiedy odwracam się i zaczynam otwierać drzwi. Może pogrywać ze mną na wszelkie, cholerne sposoby. Ale jeśli chodzi o nią, to tu jest granica. Kładzie mi dłonie na ramionach i próbuje mnie odciągnąć od drzwi. - Owen, przestań. Z szarpnięciem otwieram drzwi i wychodzę na korytarz, ale ona wypada z mieszkania i wybiega przede mnie, kładąc dłonie na mojej klatce. - Jesteś wściekły. Najpierw się uspokój. Proszę. Biorę wdech i wydech, próbując się uspokoić. Ale tylko dlatego, że poprosiła. Mam nadzieję, że nigdy nie dowie się, że to jedno słowo z jej ust mogłoby mnie przekonać do wszystkiego, czego tylko by chciała. Nigdy. Popycha mnie z powrotem do mieszkania. Podchodzę do blatu w kuchni i opieram o niego ramiona, przyciskając do nich czoło. Zamykam oczy i się zastanawiam. Myślę o tym, jaki może być jego następny krok. O tym, gdzie może teraz iść. O tym, gdzie ona musi być, żeby być od niego bezpieczną. Nie mam odpowiedzi na żadne z tych pytań, oprócz ostatniego. Musi być ze mną. Nie mam zamiaru spuszczać dziś z niej oka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 152

Prostuję się i odwracam, by stanąć do niej twarzą w twarz. - Bierz swoje rzeczy. Wychodzimy.

***

Postanawiam zabrać ją na noc do hotelu, bo nie jestem pewny, czy powinna przebywać ze mną w moim mieszkaniu. Nadal nie jestem pewny, co się między nimi wydarzyło i nie wiem, do czego on w tym momencie jest zdolny. Przez całą drogę do naszego pokoju Auburn zerka ponad swoim ramieniem, więc biorę ją za rękę, próbując zapewnić jej, że w nocy będzie bezpieczna. Kiedy wchodzimy do środka, a ja zamykam za nami drzwi, mam wrażenie, że tutaj jest całkowicie inne powietrze. Jakby tutaj było go więcej, bo ona w końcu jest w stanie odetchnąć z ulgą. Nie cierpię tego, że jest tak zestresowana, a wiedza, że Trey jest ogromną częścią jej życia sprawia, że jeszcze bardziej się o nią martwię. Zrzuca swoje buty i siada na łóżku. Zajmuję miejsce obok niej i ponownie chwytam jej dłoń, splatając nasze palce. - Powiesz mi, co się stało? Bierze kolejny oddech, jednocześnie kiwając głową. - Pojawił się tuż po tym, jak odczytałam twoje wiadomości. Na początku nie sądziłam, że jest zdolny do zrobienia tego, co sugerowałeś, ale kiedy wszedł do mojego pokoju, zobaczyłam to. Było coś w sposobie, jaki na mnie patrzył. Jego pierwsze słowa dotyczyły Sparklesa. Nie chcę jej przerywać, ale nie mam pojęcia, co to oznacza. - Sparkles? Posyła mi krótki, zażenowany uśmiech. - Powiedziałam mu, że kotka Owen należy do Emory i że ona nazwała ją Sparkles. Potrząsam głową, zdezorientowany. - Dlaczego miałby pytać o mojego kota? – jak tylko to pytanie opuszcza moje usta, odpowiedź staje się jasna. – Był w moim mieszkaniu. – mówię. – Musiał zobaczyć kota i się zorientował. Kiwa głową, ale przestaje mówić. Czekam, aż zacznie znowu opowiadać, ale tego nie robi. - Co było dalej? Wzrusza ramionami. - On po prostu… Zaczyna płakać, cicho, więc daję jej minutę, żeby mogła się uspokoić i kontynuować we własnym tempie. - Zaczął mówić o AJ’u i kupnie domu… potem zaczął mnie całować. Kiedy poprosiłam, żeby przestał… - znowu milknie i bierze szybki oddech. – Powiedział coś o mnie i o tobie w twoim łóżku i to wtedy się dowiedziałam, że przeczytał moje wyznanie. Próbowałam mu się wyrwać, ale mocno mnie trzymał. I wtedy weszła Emory. Powinienem powiedzieć to wcześniej, ale dzięki Bogu za Emory. Tłumaczenie: marika1311

Strona 153

- To wszystko, Owen. Przestał i potem wyszedł. Unoszę dłoń i dotykam delikatnie jej wargi tuż obok krwawiącego miejsca. - A to? On to zrobił? Odwraca spojrzenie i kiwa potwierdzająco głową. Nie cierpię patrzeć na wstyd widniejący na jej twarzy. To ostatnia rzecz, jaką powinna czuć. - Dzwoniłaś na policję? Chcesz to zrobić teraz? – zaczynam unosić się z łóżka i sięgać dla niej telefon, ale Auburn otwiera szeroko oczy i kręci przecząco głową. - Nie. – mówi. – Owen, nie mogę tego zgłosić. Zamieram na chwilę, żeby się upewnić, że dobrze usłyszałem. Puszczam ją i siadam prosto, twarzą w twarz do niej. Przechylam głowę, zdezorientowany. - Trey zaatakował cię w twoim własnym mieszkaniu, a ty nie zamierzasz tego zgłosić? Znowu odwraca wzrok, a w jej spojrzeniu jest jeszcze więcej wstydu niż wcześniej. - Wiesz, co by się stało, gdybym to zrobiła? Lydia obwiniałaby za to mnie. I nie pozwoliłaby mi się widywać z AJ’em. - Spójrz na mnie, Auburn. Obraca głowę, a ja biorę ją w obie dłonie. - Zaatakował cię. Lydia może i jest suką, ale nikt nie obwiniałby cię za zgłoszenie czegoś takiego. Odsuwa się od moich rąk i kręci delikatnie głową. - Wie, że z tobą spałam, Owen. Oczywiście, że wściekł się po tym, jak dowiedział się, że go zdradziłam. Zamykam oczy. Serce bije mi cholernie mocno, jakby chciało się stąd wydostać. - Bronisz go? Cisza, która następuje po moim pytaniu, dobija mnie. Wstaję i odchodzę od łóżka, idąc w stronę okna. Próbuję to zrozumieć. Próbuję nadać temu sens, ale to, kurwa, po prostu nie ma sensu. - Ty nie zgłosiłeś go za włamanie się do twojego studia. To to samo. Natychmiast obracam się na pięcie, by na nią spojrzeć. - Nie zrobiłem tego tylko dlatego, że zniszczyłem moją wiarygodność, Auburn. Jeśli obwiniłbym o to Treya, wyglądałoby to jak żałosny akt zemsty. On by się z tego wywinął, a ja tylko pogorszyłbym sprawę. Ty, z drugiej strony – on cię fizycznie zaatakował. Nie ma absolutnie żadnego powodu ku temu, żeby to nie miało zostać zgłoszone. Niezgłoszenie tego będzie dla niego jak zaproszenie, by zrobił to ponownie. Zamiast się ze mną spierać, wstaje i powoli do mnie podchodzi. Owija ramiona wokół mojej talii i przyciska twarz do mojej klatki. Odwzajemniam gest, przytulając ją mocno. Nagle jestem o wiele spokojniejszy, niż byłem kilka sekund temu. - Owen… - mówi, a jej głos jest stłumiony przez moją koszulkę. – nie jesteś ojcem, więc nie oczekuję, że zrozumiesz moje decyzje. Jeśli go zgłoszę, to jeszcze bardziej pogorszy całą sytuację. Muszę robić wszystko, co tylko mogę, by być w kontakcie z moim synem. Jeśli to oznacza przebaczenie Trey’owi i przeproszenie go za to, co się wydarzyło między mną, a tobą… to zrobię to. Nie oczekuję, że to zrozumiesz, ale potrzebuję twojego wsparcia. Nie wiesz, jak to jest, kiedy poświęcasz komuś swoje całe życie. Nie tylko jej słowa mnie bolą, ale także przerażają. Nawet po tym, co się stało, ona nadal nie widzi tego, jaki ten człowiek jest niebezpieczny. Tłumaczenie: marika1311

Strona 154

- Jeśli kochasz swojego syna, Auburn… będziesz trzymać go tak daleko od Treya, jak tylko się da. Wybaczenie mu to najgorsza decyzja, jaką możesz podjąć. Odrywa się od mojej klatki i na mnie spogląda. - To nie jest wybór, Owen. Gdyby to był wybór, oznaczałoby to, że mam inne opcje. A nie mam. To po prostu to, co muszę zrobić. Zamykam oczy i biorę jej twarz w dłonie. Przyciskam swoje czoło do jej czoła i po prostu tak stoimy. Słucham jej oddechu i staram się znaleźć sens w jej słowach. Mówi sobie, że jej nie zrozumiem, bo nigdy nie byłem na jej miejscu. Myśli, że błędy, które popełniłem w przeszłości, wynikały z mojego egoizmu, a nie bezinteresowności. Jesteśmy do siebie bardziej podobni, niż ona sobie wyobraża. - Auburn – mówię cicho – doskonale rozumiem to, że chcesz być ze swoim synem. Ale czasami, żeby ocalić jakiś związek, musisz go najpierw poświęcić. Odsuwa się ode mnie. Odchodzi na kilka kroków, po czym się do mnie odwraca. - Jaki związek ty musiałeś poświęcić? Unoszę powoli głowę, patrząc na nią ze wszystkim, co mam. - Nas, Auburn. Musiałem poświęcić nas.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 155

Rozdział dwudziesty pierwszy AUBURN

Siedzę obok niego na łóżku i staram się przetrawić wszystko, co właśnie powiedział, ale to ciężka rzecz do zrobienia. - Ja… - potrząsam głową. – Dlaczego od początku mi tego nie powiedziałeś? Dlaczego nie powiedziałeś mi, że Trey wiedział, że narkotyki nie były twoje? Owen wzdycha i ściska mnie za rękę. - Chciałem, Auburn. Ale ledwie cię znałem. Powiedzenie komukolwiek prawdy mogło narazić na szwank jego karierę. Nie wspominając o tym, że Trey groził, że spowoduje kłopoty, a ostatnia rzecz, jakiej dla ciebie chciałem, to problemy przez moją relację z ojcem. Jeśli wcześniej myślałam, że skończyłam z Trey’em, to w tej chwili zdecydowanie z nim skończyłam. Nie mogę uwierzyć, że postawił Owena w takiej sytuacji tylko dlatego, że czuł się przez niego zagrożony. Przez ten cały czas starałam się dostrzec w nim dobro, ale teraz zaczynam kwestionować to, czy w nim jest w ogóle jakiekolwiek dobro. - Czuję się jak idiotka. Owen potrząsa stanowczo głową. - Nie możesz być dla siebie taka ostra. Powinienem był powiedzieć ci to wcześniej. Zamierzałem, ale kiedy dowiedziałem się, że masz syna, zrozumiałem, jak bardzo byłaś zagrożona. To komplikowało sprawy, bo dla mnie było już za późno na to, by wrócić i powiedzieć, że tabletki nie były moje, a nie było mowy, żeby Lydia i Trey pozwoliliby ci być z kimś takim jak ja. Utknęliśmy. Opadam na łóżko i przyciskam dłonie do brzucha. Gapię się w sufit, bardziej zdezorientowana tym, co mam zrobić, niż byłam wtedy, gdy weszliśmy do pokoju. - Nie ufam mu. Nie po tym. Nie chcę, żeby dłużej przebywał obok AJ’a, ale gdybym próbowała zabrać ich do sądu, Lydia wpadłaby w szał. Wykorzystałaby moje wizyty syna przeciwko mnie i mogłabym go już nigdy nie zobaczyć. Rzeczywistość mojej sytuacji zaczyna do mnie docierać. Unoszę dłonie i przyciskam je do oczu. Nie chcę płakać. Chcę zachować spokój i wymyślić jakiś sposób, żeby to obejść. Owen obniża się na łóżku, kładąc się obok mnie. Wsuwa dłoń pod mój policzek i zmusza mnie, bym na niego spojrzała. - Auburn, posłuchaj mnie. – mówi, patrząc na mnie z pełną szczerością w oczach. – Jeśli muszę ujawnić prawdę o moim ojcu i zabrać Treya do sądu, to zrobię to. Zasługujesz na to, by być w życiu AJ’a, a jeśli będziemy nadal pozwalać Trey’owi na to, by jego groźby wpływały na nasze decyzje, to nigdy nie przestanie. Nigdy nie pozwoli nam być razem i będzie cię trzymał z dala od twojego syna, chyba że z nim będziesz. Z takimi ludźmi chodzi o kontrolę, siłę, ale musimy przestać pozwalać mu ją mieć. Wyciera jedną z moich łez kciukiem. - Cokolwiek musi zostać zrobione, zajmiemy się tym razem. Nigdzie się nie wybieram. A ty nie będziesz rozmawiać z Trey’em, jeśli mnie nie będzie obok, zgoda?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 156

Jego słowa napełniają mnie mieszaniną ulgi i strachu. Dobrze się czuję wiedząc, że mam go po swojej stronie, ale myśl o konfrontacji z Trey’em mnie przeraża. Ale w tym momencie to jedyny wybór, jaki mamy. Albo dogadamy się jak dorośli, albo będę walczyć z nim w sądzie. I nie przestanę, dopóki nie wygram. Owen przyciąga mnie do siebie i trzyma mnie tak, milcząc tak długo, że zasypiam. Budzi mnie dźwięk prysznica, a ja natychmiast rozglądam się po hotelowym pokoju, próbując odnaleźć się w tej sytuacji. Kiedy rozjaśnia mi się w głowie i docierają do mnie wydarzenia z ostatniego dnia, zaskakujące jest to, że czuję ogarniający mnie spokój. To niesamowite, jak można nie zdawać sobie sprawy z tego, jakim się było samotnym i przestraszonym, dopóki nie ma się przy sobie kogoś, kto cię wspiera. Owen tak wiele poświęcił dla swojego ojca, a teraz robi to samo dla mnie. Jest dokładnie takim typem człowieka, którego AJ potrzebuje w swoim życiu jako wzór. Sprawdzam swój telefon i widzę kilka nieodebranych połączeń od Treya. Nie chcę, żeby coś podejrzewał ani żeby zjawiał się dziś w moim mieszkaniu, więc piszę do niego smsa. Auburn: Muszę spędzić trochę czasu w samotności, Trey. Porozmawiamy jutro, obiecuję.

Nie chcę, żeby odniósł wrażenie, że jestem na niego tak bardzo zła, jak w rzeczywistości przecież jestem. Chcę po prostu uspokoić go do czasu, aż ja i Owen stawimy mu czoło. Trey: Okej.

Wypuszczam z siebie westchnienie ulgi i odkładam telefon. Wstaję i kieruję się w stronę łazienki, ale zatrzymuję się, kiedy dostrzegam zarys Owena w lustrze w korytarzu. Drzwi od łazienki są lekko odchylone, tak samo jak zasłona prysznicowa. Widzę przebłyski jego ciała, kiedy ten myje włosy, ale to wystarczy, żebym wiedziała, że wolałabym być tam z nim, niż tutaj sama. Nagle zaczynam się denerwować, a nie mam pojęcia, dlaczego tak jest. Już to wcześniej robiliśmy. Ściągam koszulkę przez głowę i kładę ją na szafce, gdzie następnie trafiają również moje jeansy. Zerkam w swoje odbicie w lustrze i czuję się zażenowana smugami tuszu do rzęs pod moimi oczami. Wycieram je, cofając się o krok. W różnych miejscach na moim ciele widać słabe siniaki po walce z Trey’em i prawie sprawiają, że zmieniam w zdanie sprawie tego, co zamierzam zrobić. I tak to robię. Trey trzymał mnie od Owena wystarczająco długo, więc kompletnie wyrzucam myśli o nim ze swojej głowy. Nie chcę myśleć o nim aż do jutra, kiedy przed nim usiądziemy. Podchodzę do łazienki i zatrzymuję się tuż przed drzwiami. Rozpinam stanik i go zdejmuję, robiąc to samo z majtkami. Rozważam, czy lepiej zgasić światła, czy też nie. Kiedy ostatni raz byłam z Owenem, było ciemno, więc moja niepewność praktycznie nie istniała. Niemniej jednak, nigdy nie widział mnie w ten sposób. Ja go nigdy takiego nie widziałam. Ta ostatnia myśl w rzeczywistości dodaje mi na tyle odwagi, by wejść do środka. - Auburn? – słyszę jego głos spod prysznica. Ma wątpliwości, czy to ja właśnie weszłam, więc wydaje mi się, że oboje jesteśmy dzisiaj trochę na krawędzi. - To tylko ja. – mówię, zamykając za sobą drzwi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 157

Jego głowa wychyla się zza zasłony prysznica, a uśmiech, który zazwyczaj widać na jego twarzy, nagle znika, kiedy widzi mnie w pełnej okazałości. Natychmiast czuję, że czerwienieją mi policzki, więc szybko gaszę światła. Myślałam, że mogę to zrobić, ale chyba jednak nie dam rady. Żaden facet, nawet Adam, nie widział mnie rozebranej w pełnym świetle. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo brak mi pewności siebie. Słyszę jego śmiech, ale nie widzę jego twarzy w ciemności. - Dwie sprawy. – mówi stanowczym tonem. – Zapal te światła. A potem tutaj przyjdź. Potrząsam przecząco głową, nawet jeśli on tego nie widzi. - Przyjdę, ale nie włączę światła. Słyszę, jak zasłona prysznicowa się rozsuwa, a potem plusk mokrych stóp na kafelkach. Zanim mogę to przewidzieć, łapie mnie w talii i zapala światła. Jego twarz jest tuż obok mojej, a na niej widzę szeroki uśmiech. Zostawia włączone światła i podnosi mnie, idąc do prysznica. Stawia mnie w jego wnętrzu, a ja natychmiast zasłaniam rękami to, co mogę. Odsuwa się na krok, dopóki nie stoimy od siebie w pewnej odległości. Nie mogę nie zauważyć, jak pewny siebie jest, stojąc przede mną nago. Ma prawo być pewny. Ja… nie za bardzo. Odchyla głowę na tyle, by spłukać pianę z włosów, ale nie za mocno, by nie móc objąć mnie całej spojrzeniem. Przesuwa wzrok po moim całym ciele z uśmiechem zadowolenia. - Wiesz, co uwielbiam? – pyta. Nadal chowam się za swoimi dłońmi, jednocześnie wzruszając ramionami. - Uwielbiam, kiedy myjesz mi włosy. – stwierdza. – Nie wiem, dlaczego. Po prostu lepiej się czuję, kiedy ty to robisz. Uśmiecham się. - Chcesz, żebym umyła ci włosy? Potrząsa głową i odwraca się, żeby spłukać pianę z twarzy. - Już to zrobiłem. – mówi, rzeczowym tonem. Nie mogę się powstrzymać od obejrzenia go od tyłu. Bez zarzutu. Jeszcze bardziej się napinam, wiedząc, ile można zarzucić mi. Nie czuję się tak, bo mam niskie poczucie własnej wartości i nie udaję skrępowania, żeby on zasypywał mnie komplementami. Chodzi o to, że jestem kobietą, która jako praktycznie dziecko urodziła swoje dziecko, a ciało po porodzie nie wygląda już tak samo. Mój brzuch jest pokryty wyblakłymi, białymi liniami i blizną po cesarskim cięciu, biegnącą tuż nad tym, co powinno być najbardziej atrakcyjne dla mężczyzny. Nie mówiąc już nawet o tym, co ciąża wyczynia z piersiami. Zaciskam powieki na samą myśl o tym. - To trochę tak, jakby ktoś robił ci kanapkę. – mówi nagle Owen. Natychmiast otwieram oczy. Owen widzi zdezorientowanie na mojej twarzy i zaczyna się śmiać. - Kiedy myjesz moje włosy. – stwierdza tak, jakby to wszystko wyjaśniało. – Z kanapkami jest tak samo. Mógłbym użyć dokładnie tych samych składników i przyrządzić ją w ten sam sposób, jaki robi to ktoś inny, ale z jakiegoś powodu smakuje ona o wiele lepiej, kiedy to nie ja ją robię. Tak samo jest, gdy ty myjesz moje włosy. Lepiej się czuję, kiedy ty to robisz. Są też lepiej wystylizowane. Oto jestem, prawie trzęsąc się, bo taka jestem zdenerwowana, a on tu zwyczajnie nawija o kanapkach i myciu włosów.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 158

Daje krok do przodu i łapie mnie za łokcie, po czym wciąga pod strumień wody. - Chcę umyć twoje. – mówi, łapiąc małą buteleczkę tych szamponów, które rozdają w hotelach, a która jest teraz w połowie pusta. Odchyla mi głowę i przebiega dłońmi po mojej głowie, kiedy woda moczy moje włosy. Nie jestem taka, jak on – nie potrafię utrzymać otwartych oczu, kiedy jego dłonie są w moich włosach, więc pozwalam powiekom opaść. Nie wiem, co jest lepsze – jego palce masujące moją głowę, czy część ciała, której dotyk czuję na brzuchu. - Zrelaksuj się. – mówi, kiedy wylewa szampon na moje włosy i zaczyna tworzyć z niego pianę. Nie mogę się zrelaksować. Nie wiem, dlaczego. Jak gdyby to wyczuwał, przysuwa się do mnie bliżej. Jego bliskość właściwie trochę łagodzi moje zdenerwowanie. Kiedy jest kilka kroków ode mnie, a ja jestem pod ostrzałem jego spojrzenia, bardziej się wtedy denerwuję. Teraz zaczyna wcierać odżywkę w moje włosy, a ja już wiem, że ma absolutną rację. Wcześniej inni ludzie myli mi już włosy – uczyłam się przecież na fryzjerkę, to było nieuniknione. I to było miłe odczucie, coś w rodzaju masażu. Ale to coś więcej. Jego ręce są czymś o wiele lepszym. Delikatnie przyciska usta do moich warg i mnie całuje. Przenosi dłonie z moich włosów na ramiona i odrywa je od mojego ciała, następnie owija wokół swojej talii, dopóki nasze ciała się ze sobą nie stykają. W końcu otwieram oczy i zerkam na niego, kiedy on zaczyna spłukiwać odżywkę z moich włosów. - Przyjemnie, prawda? – pyta z szelmowskim uśmiechem. Też się uśmiecham. - Już nigdy nie chcę myć sobie włosów sama. Całuje mnie w czoło. - Poczekaj, aż zrobię ci kanapkę. Śmieję się, a czułość pojawiająca się w jego oczach na dźwięk mojego śmiechu sprawia, że zdaję sobie sprawę, że właśnie tego chcę. Bezinteresowności. To powinno być podstawą każdej relacji. Jeśli jakaś osoba naprawdę się o ciebie troszczy, więcej przyjemności sprawi jej to, jak ty się przez nią czujesz, a nie to, jak ona czuje się przez ciebie. - Chcę, żebyś coś wiedziała. – mówi, całując mnie po szyi. – I nie mówię tego dlatego, żebyś poczuła się lepiej. – jedna z jego dłoni głaszcze mnie po talii, zmierzając w górę aż do piersi, gdzie zostaje. – Mówię to, bo chcę, żebyś w to uwierzyła. – odrywa usta od mojej szyi i patrzy mi prosto w oczy. – Jesteś tak bardzo, bardzo piękna, Auburn. Wszędzie. Każda część ciebie. Na zewnątrz, wewnątrz, kiedy jesteś pode mną lub na mnie, albo namalowana na płótnie. – wwierca się spojrzeniem w moje oczy, a ja muszę je zamknąć, bo w jego wzroku jest za dużo szczerości. – Tak piękna… - szepce. Zaczyna znowu całować mnie po szyi, kierując się w dół, aż jego ciepły oddech nie drażni moich piersi. Bierze jeden z sutków do ust, a mi się wyrywa cichy jęk. Wplatam palce w jego włosy i zamykam oczy, mając nadzieję, że skończymy w łóżku, zanim zemdleję od tych zawrotów głowy. Ześlizguje się dłońmi po mojej talii, przez uda, a jego usta zaczynają podążać w tamtym kierunku. Kiedy jego język spotyka mój pępek, gwałtownie wzdycham. Częściowo przez to doznanie, a częściowo dlatego, że nie chcę, by dalej zmierzał w kierunku, do którego zmierza. Nie chcę, żeby był w pobliżu tej części mnie, której jestem najbardziej niepewna. Ustawia się tak, by klęczeć przede mną na kolanach. Nie całuje mnie już, a dłońmi trzyma tylną część moich ud. Czuję jego oddech przy swoim brzuchu, a fakt, że nie podejmuje żadnego kroku sprawia, że jestem na tyle ciekawa, by otworzyć oczy i na niego spojrzeć. Tłumaczenie: marika1311

Strona 159

Spogląda na mnie. Uśmiecha się delikatnie i unosi dłoń. Palcami śledzi linię blizny na moim brzuchu. - To. – mówi, patrząc na nią. – To jest najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem na kobiecie. Łzy kłują mnie pod powiekami. Nie pozwalam sobie rozpłakać się w takim momencie, ale wydaje mi się, że właśnie oficjalnie straciłam głowę dla tego mężczyzny. Jego usta spotykają się z moim brzuchem, kiedy składa delikatne pocałunki na bliźnie. Następnie zostawia ścieżkę pocałunków na całym moim ciele, kierując się w górę, aż do momentu, kiedy stoi przede mną prosto, patrząc mi w oczy. - Tak właściwie, to przez ile dni się widzieliśmy, odkąd się poznaliśmy? – pyta. Chce mi się śmiać z jego nagłego pytania, bo wydaje mi się, że jego poczucie humoru to coś, co lubię w nim najbardziej. Wzruszam ramionami. - Nie wiem. Cztery? Pięć? Powoli kręci głową. - Jeśli liczyć dzisiaj, to będzie siedem. – stwierdza, wplątując dłoń w moje włosy. – Więc powiedz mi, Auburn. Jak to możliwe, że już się w tobie zakochałem? Łapie moje westchnienie, przyciskając usta do moich warg, a potem mnie podnosi, wynosząc mnie spod prysznica i zmierzając w stronę łóżka. I tym razem nie zatracam się w jego dotyku. Nie gubię się w jego pocałunkach. Nie zatracam się w tym, jak się czuję, kiedy on we mnie wchodzi. W ogóle nie czuję się tak, jakbym się zatracała, bo po raz pierwszy naprawdę czuję się tak, jakby ktoś mnie odnalazł.

***

- Zaparkuję w garażu. – mówi. – Weź moje kluczyki i wejdź tylnymi drzwiami. Zatrzymuje auto, a ja otwieram drzwi, żeby wysiąść. Zanim to robię, Owen łapie mnie za rękę i pociąga ku sobie. Całuje mnie, a w tym pocałunku czuć obietnicę. - Zaraz przyjdę. – mówi. Idę szybko do tylnych drzwi jego studia. Przekręcam klucz w zamku i zatrzaskuję drzwi za sobą tak szybko, jak mogę, po czym biegnę na górę. Kiedy docieram do jego mieszkania, wydaję z siebie westchnienie ulgi. Nie wiem, dlaczego sądziłam, że Trey będzie tu czekał. Po prostu się niepokoję, bo od kiedy wczoraj powiedziałam mu, że porozmawiamy jutro, nie odezwał się już do mnie. Albo daje mi przestrzeń, której potrzebuję, albo wie, że coś kombinuję. Kotka Owen pojawia się u moich stóp, więc podnoszę ją i zabieram ze sobą do kuchni. Stawiam ją na blacie, a sama sięgam po butelkę wina. Po tych kilku intensywnych dniach zdecydowanie potrzebuję czegoś mocniejszego. Jestem pewna, że Owen także, więc mu także nalewam, w tej samej chwili słysząc jego kroki za mną. Obejmuje mnie od tyłu i przyciąga do siebie. Opieram głowę o jego ramię, a dłońmi dotykam jego rąk, które mnie oplątują.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 160

Jak tylko go dotykam, otwieram szeroko oczy, przerażona, a usta otwieram, by krzyknąć, ale słowa, które rozbrzmiewają w moich uchu, powstrzymują mnie przed tym. - Nawet nie wiesz, który facet cię dotyka? Głos Treya sprawia, że moje całe ciało sztywnieje. Obejmuje mnie mocniej w talii i to wtedy odczuwam różnicę. W ich wzroście. W ich dłoniach. W sposobie, jaki mnie trzymają. - Trey. – szepcę drżącym głosem. - Oszczędź sobie, Auburn. – syczy mi do ucha. Okręca mnie i popycha na lodówkę, przyciskając do niej moje ramiona. – Gdzie on jest? Przełykam ślinę, jednocześnie czując ulgę, że Trey nie wie, gdzie znajduje się Owen. Może ten go usłyszy i będzie w stanie zrobić coś, żeby się obronić. Potrząsam przecząco głową. - Nie wiem. Mruży powieki, rozzłoszczony i mocniej zaciska palce na moich ramionach. - Nie jestem pewny, czy mogę znieść twoje kolejne kłamstwo. Gdzie on, kurwa, jest? Zaciskam powieki i nie odpowiadam. Nagle przyciska brutalnie usta do moich warg, a ja próbuję go od siebie odepchnąć. Odrywa się i uderza mnie z bekhendu. Nogi natychmiast się pode mną uginają, ale Trey łapie mnie, kiedy prawie upadam. Zbliża się ustami do mojego ucha. - Zawołaj go. Nie robię tego. Łapie moją szyję i ściska. - Zawołaj go. – powtarza. Otwieram usta, żeby powiedzieć mu, by spierdalał, ale w tej samej chwili słyszę głos Owena. - Puść ją. Ostrożnie otwieram oczy. Uśmiech na twarzy Treya, kiedy ten słyszy głos Owena, przeraża mnie nawet bardziej niż to, co się przed chwilą stało. Przyciąga mnie do siebie, okręca na pięcie, przyciskając moje plecy do swojej klatki piersiowej. Teraz oboje stoimy zwróceni twarzą do Owena. Ten stoi zaledwie kilka metrów dalej, a w dłoniach trzyma tylko komórkę i kluczyki od samochodu. Gorączkowo ogląda mnie od stóp do głowy, oceniając moje urazy. - Jesteś ranna? Potrząsam głową, ale Trey zacieśnia uścisk na moich ramionach. Owen stoi pewnie i nieruchomo, obserwując uważnie policjanta. - Czego chcesz, Trey? On zaczyna chichotać i odwraca głowę do mnie. Powoli przesuwa palcami po linii mojej szczęki. - Już i tak skaziłeś to, czego pragnę, Owen. Widzę, jak fala wściekłości przelewa się przez Owena i natychmiast wpadam w panikę. Potrząsam przecząco głową, próbując go uspokoić. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebuje, to aresztowanie. Dostał wyrok w zawieszeniu, a zaatakowanie policjanta jest tym, na co Trey ma nadzieję. - Owen, nie. On chce, żebyś go uderzył. Nie rób tego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 161

Trey przyciska policzek do mojego, a ja obserwuję, jak Owen podąża wzrokiem za ruchem dłoni Treya. Dotyka mojego gardła, piersi, głaszcze mnie po brzuchu. Kiedy jego ręka dociera między moje nogi, czuję żółć w gardle. Zaciskam powieki, bo spojrzenie Owena dowodzi, że nie ma mowy, iż będzie tak spokojnie stał i pozwalał Trey’owi, by to robił. Słyszę, jak pochyla się po przodu tuż przed tym, kiedy ja zostaję odrzucona na bok. Upadam na podłogę i do czasu, kiedy mogę się odwrócić, Owen już uderzył Treya. Ten podpiera się jedną dłonią, trzymając się szafki, a drugą sięga po broń. Owen staje przede mną i upewnia się, czy nic mi nie jest. Słowa nie wydostają się z mojego gardła, chociaż chcę powiedzieć, by uciekał. Bierze moją twarz w obie dłonie. - Auburn. Zejdź na dół i zadzwoń na policję. Trey wybucha śmiechem, a ja czuję początek nadejścia nowej fali strachu. Owen odwraca się i chowa mnie za swoim ciałem, odsuwając nas od Treya. - Zadzwonić na policję? – powtarza ze śmiechem. – I komu uwierzą? Narkomanowi i dziwce, która zaszła w ciążę w wieku piętnastu lat? Czy policjantowi? Ani ja, ani Owen się nie odzywamy. - Och, no i nie zapominajmy o rzeczach przemyconych przez ciebie, które ukryłeś w całym mieszkaniu. Jeszcze to. Czuję, jak każdy mięsień ciała Owena się napina. Trey go wrobił. Włamał się tutaj nie, żeby coś ukraść, a żeby coś zostawić. Łapię w pięści koszulkę Owena, ciągnąc go lekko do tyłu, obawiając się najgorszego. - Czego chcesz, Trey? – pyta znowu Owen. Brzmi tak, jakby się poddał. Dotarł do punktu krytycznego, a to nie jest dobre. - Chcę cię, kurwa, wyeliminować. – mówi Trey. – Jesteś wrzodem na dupie od dnia, w którym się poznaliśmy i wciąż pojawiasz się na nowo. – podchodzi bliżej, a Owen automatycznie mnie odpycha do tyłu, nadal osłaniając mnie swoim ciałem. – Auburn musi być matką dla tego chłopca, a mnie potrzebuje do tego, bym był jego ojcem. Jeśli nadal będziesz robić jej pranie mózgu, to się nigdy nie stanie. – Trey spogląda ponad ramieniem Owena, prosto na mnie. – Pewnego dnia mi za to podziękujesz, Auburn. Trey unosi swoją krótkofalówkę do ust. - W drodze do posterunku szóstego. – mówi. – Aresztowanie za napaść na oficera. - Co?! – wrzeszczę. – Trey, nie możesz tego zrobić! Jest w zawieszeniu! Ignoruje mnie i nadaje również adres przez radio. Owen zwraca się do mnie tak, by stać twarzą w twarz. - Auburn. – ma poważne spojrzenie. Skupione. – Powiedz im to, czego on chce. Jeśli mówi prawdę i naprawdę ukrył coś w moim mieszkaniu, trafię do więzienia na długie lata. Niech mnie aresztują za napaść; wina będzie znacznie mniejsza. Rano porozmawiam z ojcem i wykombinujemy, co zrobić. Nie zgadzam się z tym, co mówi. Po prostu nie. Nie zrobił niczego złego. - Jeśli po prostu powiem im prawdę, nie będziesz miał kłopotów, Owen. Zamyka oczy i wypuszcza powietrze z płuc, zachowując cierpliwość takiej sytuacji. Kiedy znowu rozchyla powieki, wydaje się być nawet jeszcze spokojniejszy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 162

- Jest wściekły. Wie, co się między nami stało i chce się odpłacić. I ma rację. Nigdy nie uwierzą naszym słowom ponad jego. Nie z moją kartoteką. Czuję gorące łzy pod powiekami i staram się zachować taki sposób, jaki zachowuje Owen, ale to po prostu nie działa. Nie potrafię. Zwłaszcza teraz, kiedy Trey go ode mnie odciąga. Wykręca mu ręce za plecy i zapina mu kajdanki na nadgarstkach. Owen nawet nie stawia oporu, a ja płacze zbyt mocno, by chociażby spróbować mu przeszkodzić. Idę za nimi w dół, po schodach, przez studio, aż do samochodu Treya. Ten wpycha go na tylne siedzenie, a potem obraca się w moją stronę. Otwiera drzwi od strony pasażera. - Właź do środka, Auburn. Podwiozę cię do domu. Wsiadam, ale tylko dlatego, że nie ma mowy, bym pozwoliła na to, żeby Owen spędził w więzieniu kolejny dzień, na który nie zasługuje.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 163

Rozdział dwudziesty drugi OWEN

Milczę. Tak, jak ona. Wiem, że żadne z nas się w tej chwili nie odzywa, bo próbujemy wymyśleć jakieś wyjście z tej sytuacji. Musi być jakiś sposób, żeby mogła być ze swoim synem, nie włączając w to Treya. I musi być jakiś sposób na to, żebym ja wydostał się z tego bałaganu, w którym właśnie umieścił mnie Trey i to tak, żeby nie oddziaływało to w żaden sposób na relacje Auburn z AJ’em. Obserwuję ją z tylnego siedzenia, kiedy zwraca się do Treya. - Myślisz, że co się teraz stanie? – pyta go. – Sądzisz, że tak po prostu zapomnę o tym, że mnie zaatakowałeś? Że zniszczyłeś studio Owena? Że go wrabiasz? Nie rób tego, Auburn. Nie rozwścieczaj go jeszcze bardziej. Obraca twarz ku niej, ale ona nie przestaje, nawet jeśli ten milczy. - Nigdy nie pokocham cię tak, jak kochałam Adama. Jak tylko te słowa opuszczają jej usta, Trey gwałtownie szarpie kierownicą i zjeżdża samochodem na pobocze. Rzuca się w jej stronę i łapie ją za szczękę, przybliżając się do jej twarzy o zaledwie kilka centymetrów. - Nie jestem Adamem. Jestem Trey. I sugeruję, że jeśli nadal chcesz być niedorobioną matką dla mojego bratanka, to powiesz, kurwa, wszystko, czego będę chciał. Łza spływa jej po policzku. Zaciskam pięści i mam ochotę zbić tę cholerną szybę odgradzającą mnie od Treya i dostać go w swoje ręce, żeby ją puścił, ale nie mogę. Ręce mam skute za plecami i nie mogę zrobić żadnej, cholernej rzeczy z tylnego siedzenia, żeby go powstrzymać. Unoszę nogi i zaczynam kopać jego siedzenie. - Zabieraj od niej swoje łapska! Trey nie porusza się. Wciąż ściska jej szczękę, dopóki Auburn nie poddaje się i nie kiwa głową, potwierdzająco. Puszcza ją i siada na swoim miejscu. Zerka na mnie ze swojego miejsca pasażera, a ja nigdy nie czułem większej bezradności. Widzę, jak rusza się jej gardło, kiedy Auburn przełyka ślinę. Przyciąga kolana pod brodę, a po jej policzkach zaczynają spływać strumienie łez. Opiera głowę o zagłówek fotela, a plecy dociska do drzwi. Widzę, jak bardzo cierpi. Jaka jest przerażona. Pochylam się bliżej niej i przyciskam czoło do szyby, żeby jak najbardziej się do niej zbliżyć. Patrzę na nią uspokajająco, chcąc, by wiedziała, że cokolwiek się wydarzy, jesteśmy w tym razem. Nie spuszcza ze mnie wzroku, aż do chwili, gdy docieramy pod posterunek policji. Trey parkuje auto. - To się wydarzyło: zadzwoniłaś do mnie, żebym po ciebie przyjechał do jego mieszkania, bo wasza dwójka się pokłóciła. – mówi. – A kiedy przyjechałem, on mnie zaatakował. I wtedy go aresztowałem. Dotarło? – pochyla się i łapie ją za rękę. – Owen musi znaleźć się za kratkami, tam, gdzie jest jego miejsce. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby coś się stało tobie lub AJ’owi. On jest jedynym powodem, dla którego to robię. Chcesz, żeby twój syn był bezpieczny, prawda? Kiwa potwierdzająco głową, ale jest coś takiego w jej oczach… co mówi mi, że się na to nie zgadza, a to mnie przeraża. Nie chcę, żeby tam poszła i mnie broniła. Tłumaczenie: marika1311

Strona 164

- Rób to, co mówi, Auburn. Drzwi obok mnie otwierają się, a Trey wywleka mnie z auta. Tuż przed tym, jak odwracam od niej wzrok, Auburn unosi dłoń do piersi i zwija ją w pięść.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 165

Rozdział dwudziesty trzeci AUBURN

Nie zrobiłam tego, co kazał mi Trey. W zasadzie, to nic nie zrobiłam. Niczego nie powiedziałam. Nie odpowiedziałam na żadne pytanie. Z każdym pytaniem rzucanym mi w twarz, ja tylko zaciskałam usta bardziej i bardziej. Owen może nie chcieć, bym powiedziała prawdę, ale jeśli Trey choćby przez sekundę myślał, że będę dla niego kłamać, to ma większe urojenia, niż to sobie wyobrażałam. Kiedy powiedziano mi, że mogę wyjść, Trey zaproponował, że podwiezie mnie do domu. Podziękowałam mu i wyminęłam go, wychodząc z budynku. Teraz stoję przed posterunkiem policji i czekam na taksówkę, po którą zadzwoniłam. Trey podchodzi do mnie i staje obok. Sama jego obecność sprawia, że czuję dreszcze na ramionach. Pocieram je, trzęsąc się lekko. - Dam ci parę dni, żebyś ochłonęła. – mówi. – Ale potem przyjadę. Musimy o tym porozmawiać. Nie odpowiadam mu. Nie wiem, jak on może jeszcze sądzić, że byłabym skłonna wszystko mu wybaczyć, po tym, co się dzisiaj działo. - Wiem, że jesteś zdenerwowana, ale musisz na to spojrzeć z mojego punktu widzenia. Owen ma kryminalną przeszłość. Nie wiem, jaką kontrolę on nad tobą ma, ale nie możesz mnie winić za myślenie o bezpieczeństwie twojego syna. Nie możesz być zła o to, że robię to, co najlepsze dla niego, próbując pozbyć się Owena, żebyś mogła skupić się na AJ’u. Staram się z całych sił, żeby nie zareagować. Gapię się twardo przed siebie, dopóki on nie wzdycha ciężko i nie wraca na posterunek. Kiedy taksówka podjeżdża, wchodzę do środka. Kierowca pyta o adres w tej samej chwili, kiedy ja wyciągam telefon z kieszeni. Wpisuję w wyszukiwarce „adres domowy Callahana Gentry’ego” i czekam, aż wyświetlą się wyniki.

***

Nie wiem, czego się spodziewając, kiedy wczoraj pojawiłam się przed drzwiami Callahana Gentry’ego, ale mężczyzna, który przede mną stanął, decydowanie nie tego. Bardzo przypominał Owena. Jego oczy były trochę podobne do tych Owena, ale jego wydawały się zmęczone. Bardzo prawdopodobne, że to dlatego, że był środek nocy, ale czułam, że stoi za tym coś więcej. To przypomina mi o tym, co mówił Owen: że widział życie wyciekające z oczu swojego ojca, a teraz, z pierwszej ręki, mogę powiedzieć, że zdecydowanie miał rację. - W czym mogę pomóc? – zapytał jego ojciec. Potrząsam przecząco głową. - Nie. Ale możesz pomóc swojemu synowi. Na początku przyjrzał mi się nieufnie, ale potem coś zaskoczyło i kiedy powiedział: Ty jesteś tą dziewczyną, o której mówił Owen. Tą z tym samym drugim imieniem?, kiwnęłam potwierdzająco Tłumaczenie: marika1311

Strona 166

głową, a on zaprosił mnie do środka. Kiedy usiadłam naprzeciwko niego na kanapie i zaczęłam opowiadać o tym, co się wydarzyło, stawałam się coraz bardziej nerwowa, myśląc, że mój plan może nie wypalić. Ale w momencie, kiedy zgodził się mi pomóc, natychmiast się rozluźniłam. Wiedziałam, że nie mogłam sobie z tym poradzić sama. Teraz trzęsą mi się dłonie, mimo że ojciec Owena siedzi tuż obok mnie. Nie sądzę, że w tej chwili cokolwiek mogłoby mnie uspokoić, bo jeśli to nie zadziała na korzyść moją i Owena, to tylko jeszcze bardziej pogorszę sprawę. Nie śpię od ponad dwudziestu czterech godzin, ale adrenalina buzująca w moich żyłach sprawia, że pozostaję czujna. Nie byłam nawet pewny, czy jego telefon przekona ją do tego, by się tu dzisiaj pojawiła, ale jego sekretarka właśnie dała znać przez głośnik o jej przyjściu. Za kilka sekund stanę twarzą w twarz z Lydią. Spodziewam się, że będzie zła. Spodziewam się, że będzie się spierać. Tym, czego się nie spodziewam, kiedy ona w końcu wchodzi przez drzwi, jest widok mężczyzny stojącego za nią. Kiedy napotykam wzrok Treya, widzę w jego oczach ciekawość. Na twarzy Lydii nie widać jednak zaciekawienia, tylko zdenerwowanie, kiedy dostrzega, że ja tutaj siedzę. Potrząsa lekko głową, zatrzymując się przy stole sali konferencyjnej przed nami. - To był ten nagły wypadek? – pyta, machając dłonią w moim kierunku. Ostentacyjnie przewraca oczami i odwraca się do Treya. – Przepraszam, że cię tu przyciągnęłam. – mówi do niego. – Nie zdawałam sobie sprawy, że to ma coś wspólnego z Auburn. Trey ma napięty wyraz twarzy, a spojrzenie przenosi to na mnie, to na ojca Owena. - O co chodzi? – pyta. Ojciec Owena, który nalegał na to, bym zwracała się do niego Cal, w chwili, kiedy dowiedział się, jak poznałam Owena, wstaje i pokazuje im gestem, by usiedli naprzeciwko nas. Trey jednak stoi w miejscu, ale Lydia siada dokładnie naprzeciw mnie. Widzę, jak zerka na moją rozciętą wargę, ale nie zadaje żadnego pytania. Przenosi spojrzenie na Cala, kładąc dłonie na stole. - Za pół godziny muszę wyjść, żeby odebrać wnuka z przedszkola. Dlaczego tutaj jestem? Cal rzuca mi krótkie spojrzenie. Ostrzegałam go co do tego, jaka ona jest, ale wydaje mi się, że myślał, że wyolbrzymiam. Prostuje kartki papieru leżące przed nim i odchyla się do tyłu na swoim fotelu. - To papiery mówiące o opiece nad dzieckiem. – tłumaczy, pokazując na plik kartek na stole. – Auburn wnioskuje o opiekę nad swoim synem. Lydia zaczyna się śmiać. Dosłownie się śmieje i patrzy na mnie tak, jakbym postradała rozum. Zaczyna wstać. - Cóż, szybko poszło. – stwierdza. – Myślę, że skończyliśmy. Nienawidzę tego, że tak łatwo odrzuca ten pomysł. Odwraca się, żeby wyjść przez drzwi, a ja spoglądam na Treya, który wciąż mierzy mnie wzrokiem. Wie, że coś kombinuję, a moja pewność siebie go przeraża. - Trey. – zwracam się do niego, kiedy Lydia dociera do drzwi. – Powiedz swojej matce, że jeszcze nie skończyliśmy. Trey zaciska szczękę i mruży oczy. Nic nie mówi, ale nie musi tego robić. Lydia odwraca się i zwraca się do mnie twarzą, po czym przenosi uwagę na Treya. Ten na nią nie patrzy, bo jest zbyt zajęty zastraszaniem mnie swoim spojrzeniem, więc znowu zerka na mnie. - O co chodzi, Auburn? Dlaczego to robisz? Wybieram milczenie, nie odpowiadając jej. Zamiast tego, wyciągam telefon z kieszeni, odnajduję plik i wciskam play. Tłumaczenie: marika1311

Strona 167

- Myślisz, że co się teraz stanie? Sądzisz, że tak po prostu zapomnę o tym, że mnie zaatakowałeś? Że zniszczyłeś studio Owena? Że go wrabiasz? Zatrzymuję nagranie i obserwuję, jak wszystkie kolory znikają z twarzy Treya. Mogę niemal usłyszeć jego myśli, bo ma je wypisane na twarzy. Wraca myślami do tamtego zdarzenia i próbuje sobie przypomnieć, co mógł powiedzieć mi lub Owenowi w drodze na posterunek. Bo wie, że cokolwiek wtedy powiedział, ja mam to nagranie jako dowód. Nie porusza się, oprócz napinających się mięśni w jego ramionach i barkach. - Powinnam odtworzyć resztę nagrania z tamtej nocy, Trey? Zamyka oczy i spuszcza wzrok. Podnosi nogę i kopie krzesło stojące przed nim. - Kurwa! – krzyczy. Lydia się wzdryga. Przenosi spojrzenie ode mnie do Treya, ale ten wbija wzrok w podłogę, krążąc w kółko po pokoju. Wie, że jego kariera spoczywa teraz w moich rękach. A fakt, że Lydia ponownie siada przy stole, tylko dowodzi tego, że ona również zdaje sobie z tego sprawę. Gapi się na mój telefon z malującą się porażką na twarzy i chociaż bardzo chcę jej powiedzieć, jak podoba mi się taka jej mina, to tego nie robię. Nigdy nie chciałam, żeby do tego doszło. - Zostanę w Dallas. – mówię do niej. – Nie wracam do Portland. Wciąż możesz go widywać. I jeśli nie będziesz mieszkać w jednym domu z Trey’em, pozwolę ci nawet na weekendowe odwiedziny. Ale to mój syn, Lydia. Musi być ze mną. I jeśli muszę użyć twojego syna przeciwko tobie, żebym ja mogła odzyskać mojego, to, dopomóż mi Bóg, właśnie tak zrobię. Cal popycha papiery w jej kierunku. Pochylam się nad stołem i po raz pierwszy w życiu, nie czuję strachu przed kobietą siedzącą przede mną. - Jeśli podpiszesz papiery, a Trey wycofa oskarżenie przeciw Owenowi, nie wyślę e-maila z załącznikiem nagrania tej rozmowy do każdego oficera policji w okręgu Treya. Zanim Lydia podnosi długopis, odwraca się i patrzy na swojego syna. - Jeśli tak się stanie i ktoś zdobędzie to, cokolwiek jest na tym nagraniu… czy to wpłynie na twoją karierę? Czy ona mówi prawdę, Trey? Ten zatrzymuje swój gorączkowy chód i patrzy prosto na mnie. Powoli kiwa głową, ale nie jest nawet w stanie powiedzieć tego na głos. Lydia zamyka oczy i wypuszcza powietrze z płuc. Wybór jest w jej rękach. Albo pozwoli mi być matką dla mojego syna, albo ja dopilnuję, by jej syn zapłacił za to, co zrobił Owenowi. Za to, co prawie zrobił mnie. - Zdajesz sobie sprawę, że to szantaż. – stwierdza Trey. Spoglądam na niego i kiwam spokojnie głową. - Uczyłam się od najlepszych. Cisza w pokoju narasta, a ja prawię słyszę, jak Trey próbuje znaleźć jakiś sposób, żeby się z tego wydostać. Kiedy nie znajduje jednak żadnej alternatywy, Lydia podnosi długopis. Podpisuje każdy formularz i popycha dokumenty w moją stronę. Próbuję zachować spokój, ale dłonie mi drżą, kiedy podaję papiery Calowi. Lydia wstaje i podchodzi do drzwi. Zanim wychodzi z pomieszczenia, przenosi na mnie wzrok. Widzę, że jest na krawędzi łez, ale jej łzy nie mają porównania do tych, które ja wylałam przez nią. - Odbiorę go z przedszkola w drodze do domu. Możesz po niego przyjechać za kilka godzin. To mi da czas, żeby spakować trochę jego rzeczy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 168

Kiwam głową, niezdolna do wypowiedzenia słowa, bo dławię szloch w gardle. Jak tylko drzwi zamykają się za nią i za Trey’em, wybucham płaczem. Cal przyciąga mnie do siebie i przytula. - Dziękuję. – mówię. – O mój Boże, tak bardzo ci dziękuję. Czuję, jak potrząsa głową. - Nie, Auburn. To ja powinienem dziękować tobie. Nie rozwija myśli, dlaczego to on powinien być mi wdzięczny… ale mam nadzieję, że w jakiś sposób widok jego syna, który tyle poświęcił dla nas obu, da mu siłę, by zrobił to, co musi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 169

Rozdział dwudziesty czwarty OWEN

Kiedy wchodzę do pomieszczenia i widzę twarz Owena, zamiast Auburn, moje serce zamiera. Nie rozmawiałem z nią ani nie widziałem jej od ponad dwudziestu czterech godzin. Nie mam pojęcia, co się z nią dzieje, ani nawet czy nic jej nie jest. Siadam przed swoim ojcem, nie będąc nawet zainteresowany tym, o czym on chce ze mną porozmawiać. - Wiesz, gdzie jest Auburn? Nic jej nie jest? Kiwa głową. - Wszystko z nią w porządku. – mówi, a te słowa natychmiast mnie uspokajają. – Wszystkie zarzuty przeciwko tobie zostały wycofane. Możesz wyjść. Nie poruszam się, bo nie jestem pewny, czy dobrze go zrozumiałem. Drzwi się otwierają i ktoś wchodzi do środka. Policjant pokazuje mi, żebym wstał, i kiedy to robię, ten ściąga kajdanki z moich rąk. - Miałeś ze sobą coś, co musi zostać ci zwrócone, zanim wyjdziesz? - Portfel. – odpowiadam, rozmasowując jednocześnie nadgarstki. - Kiedy tutaj skończysz, daj mi znać, to cię wypiszę. Spoglądam znowu na ojca, a on zauważa szok, który nadal maluje się na mojej twarzy. On się uśmiecha. - Jest inna, prawda? Uśmiecham się, bo jak tego dokonałaś, Auburn? W jego oczach znowu widzę życie. Coś, czego nie widziałem w nich od dnia naszego wypadku. Nie wiem jak, ale ona miała coś z tym wspólnego. Jest jak światło i nieświadomie rozjaśnia najciemniejsze zakamarki duszy człowieka. Mam tak wiele pytań, ale zachowuję je, dopóki nie wydostanę się stąd. - Jak? – wyrzucam z siebie, jak tylko drzwi się za nami zamykają. – Gdzie ona jest? I dlaczego on wycofał zarzuty? Mój ojciec znowu się uśmiecha, a ja nie zdawałem sobie nawet sprawy, jak bardzo mi tego brakowało. Tęskniłem za jego uśmiechem prawie tak bardzo, jak za uśmiechem matki. Zatrzymuje taksówkę, która wyjeżdża zza rogu. Kiedy auto się zatrzymuje, otwiera drzwi i podaje taksówkarzowi adres Auburn. - Myślę, że to jej powinieneś zadać te pytania. Przyglądam mu się uważnie, rozważając, czy wsiąść do środka i do niej pojechać, czy przyłożyć dłoń do jego czoła i sprawdzić, czy ma gorączkę. Przytula mnie i nie puszcza. - Przepraszam, Owen. Za tak wiele rzeczy. – mówi. Ściska mnie mocno, a ja czuję w tym geście przeprosiny. Kiedy się ode mnie odrywa, mierzwi mi włosy, jakbym był dzieckiem. Jakbym był jego synem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 170

A on moim tatą. - Nie zobaczymy się przez kilka miesięcy. – mówi. – Wyjeżdżam na trochę. Słyszę w jego głosie coś, czego wcześniej nie dostrzegałem. Siłę. Gdybym miał go teraz namalować, użyłbym dokładnie tego samego odcienia zieleni, jaki mają oczy Auburn. Odsuwa się na kilka kroków i patrzy, jak wsiadam do taksówki. Gapię się na niego przez okno i się uśmiecham. Będzie dobrze z Callahanem Gentry i jego synem.

***

Pożegnanie się z nim było prawie tak samo trudne, jak ten moment. Stanie przed drzwiami jej mieszkania i przygotowywanie się na to, by ją powitać. Unoszę dłoń i pukam do drzwi. Kroki. Biorę uspokajający oddech i czekam, aż drzwi się otworzą. Czuję się tak, jakby te dwie minuty trwały całą wieczność. Wycieram spocone dłonie w jeansy. Kiedy drzwi w końcu się otwierają, mój wzrok spada na kogoś stojącego przede mną. Jest ostatnią osobą, którą spodziewałem się tutaj zobaczyć. Widok AJ’a, stojącego w progu mieszkania Auburn i uśmiechającego się do mnie, jest zdecydowanie tym, co dzisiaj namaluję. Nie mam pojęcia, jak tego dokonałaś, Auburn. - Cześć! – mówi AJ, uśmiechając się szeroko. – Pamiętam cię. Również się uśmiecham. - Cześć, AJ. – odpowiadam. – Twoja mama jest w domu? Dzieciak zerka nad swoim ramieniem i otwiera szerzej drzwi. Zanim zaprasza mnie do środka, zgina palec i macha nim w moim kierunku, pokazując, bym się pochylił. Kiedy to robię, wyszczerza zęby w uśmiechu. - Mam teraz wielkie mięśnie. – mówi szeptem. – Nie powiedziałem nikomu o twoim namiocie. On wciąż tam stoi. Zaczynam się śmiać w tym samym momencie, kiedy on odwraca się na dźwięk zbliżających się kroków. - Kochanie, nigdy nie otwieraj samemu frontowych drzwi. – słyszę jej głos. AJ popycha drzwi, by szerzej się otworzyły, a nasze spojrzenia się krzyżują. Natychmiast zamiera w miejscu. Nie sądziłem, że jej widok będzie tak bolał. Każda część mnie odczuwa ból. Moje ramiona płoną z niezaspokojonej potrzeby, by ją objąć. Usta pragną dotknąć jej ust. Serce wyrywa się, by ją kochać. - AJ, idź do pokoju i nakarm swoją nową rybkę. Wciąż się nie uśmiecha. - Ale już go nakarmiłem. – mówi do niej. Auburn zrywa nasze spojrzenie i zerka na niego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 171

- Możesz mu wrzucić dwie kulki więcej jako przekąskę, dobrze? – wskazuje palcem w stronę swojej sypialni. Musi znać taką jej postawę, bo natychmiast wycofuje się w kierunku przez nią wskazanym. Jak tylko AJ znika, daję szybki krok w tył, bo ona na mnie biegnie. Dosłownie. Wskakuje w moje ramiona tak szybko i mocno, że muszę cofnąć się i oprzeć o ścianę w korytarzu, inaczej byśmy się przewrócili. Łapie mnie za szyję i całuje, całuje, całuje tak, jak nikt nigdy wcześniej. Czuję jej łzy i śmiech, a to niesamowite połączenie. Nie jestem pewny, jak długo stoimy w tym korytarzu i się całujemy, bo czas płynie zdecydowanie zbyt wolno, kiedy spędzam go z nią. Jej stopy w końcu dotykają ziemi. Obejmuje mnie ramieniem w talii, a twarz przyciska do klatki piersiowej. Wplatam palce w jej włosy i trzymam ją tak, jak zamierzam to robić już każdego dnia. Płacze, ale nie dlatego, że jest smutna, ale dlatego, że nie wie, jak wyrazić swoje uczucia. Wie, że nie ma wystarczająco dobrych słów, by opisać ten moment. Więc żadne z nas się nie odzywa, bo ja również nie potrafię znaleźć odpowiednich słów. Przykładam policzek do czubka jej głowy i patrzę w głąb mieszkania. Patrzę na obraz na ścianie w jej salonie. Uśmiecham się, przypominając sobie pierwszą noc, kiedy wszedłem do jej mieszkania i go zobaczyłem. Wiedziałem, że musi gdzieś mieć ten obraz, ale zobaczenie go naprawdę wiszącego na jej ścianie, było niesamowitym przeżyciem. Surrealnym. I tamtej nocy, chciałem się do niej odwrócić i wszystko o nim opowiedzieć. Chciałem powiedzieć o moim połączeniu z nim. O moim połączeniu z nią. Ale tego nie zrobiłem i nigdy nie zrobię, bo to nie jest wyznanie, którym ja mogę się podzielić. To wyznanie należy do Adama.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 172

Pięć lat wcześniej OWEN

Siedzę na podłodze w korytarzu, tuż obok szpitalnej sali mojego ojca. Obserwuję ją, kiedy wychodzi z pokoju obok. - Tak po prostu je wyrzucisz? – pyta z niedowierzeniem. Jej słowa skierowane są do kobiety, która właśnie pojawia się na korytarzu. Wiem, że ona ma na imię Lydia, jednak nadal nie znam imienia dziewczyny. Nie, żebym nie próbował się dowiedzieć. Lydia odwraca się, a ja spostrzegam, że trzyma w rękach pudło. Spogląda w dół na jego zawartość, po czym przenosi wzrok na dziewczynę. - Od tygodni nie malował. Nie ma już z nich pożytku, a tylko zajmują niepotrzebnie miejsce w pokoju. – odwraca się i odstawia pudło przy recepcji pielęgniarek. – Może pani znaleźć jakieś miejsce, żeby się tego pozbyć? – pyta pielęgniarkę mającą teraz dyżur. Zanim ta ma szansę odpowiedzieć, Lydia wraca do pokoju, by po chwili wyjść z niego z kilkoma białymi płótnami. Ustawia je tuż obok kartonu, w którym, jak teraz się domyślam, są rzeczy potrzebne do malowania. Dziewczyna gapi się na pudełko, nawet po tym, jak Lydia wraca do pokoju. Wygląda na smutną. Zupełnie jakby pożegnanie się z jego rzeczami było tak trudne, jak pożegnanie się z nim. Obserwuję ją przez kilka minut, aż w końcu jej emocje znajdują ujście w łzach spływających po jej policzkach. Ociera je wierzchem dłoni i spogląda na pielęgniarkę. - Musi pani je wyrzucać? Nie może pani… nie wiem, chociaż je komuś oddać? Pielęgniarka słyszy smutek w jej głosie. Uśmiecha się ciepło i kiwa lekko głową. Dziewczyna również kiwa głową, po czym powoli odwraca się i wraca do sali. Nie znam jej, ale prawdopodobnie zareagowałbym tak samo, gdyby ktoś chciał wyrzucić rzeczy mojego ojca. Nigdy wcześniej nie próbowałem malować, ale od czasu do czasu zdarza mi się rysować. Wstaję i podchodzę do stanowiska pielęgniarek. Patrzę na pudło pełne różnych typów farb i pędzli. - Mogę… Nie zdążyłem nawet wypowiedzieć zdania do końca, kiedy kobieta przesuwa pudełko w moją stronę. - Proszę. – mówi. – Zabierz to. I tak nie wiem, co z tym zrobić. Podnoszę karton i zabieram je do pokoju mojego ojca. Odkładam je na jedynym pustym miejscu, w rogu. Reszta pomieszczenia jest pełna kwiatów, które były przynoszone przez ostatnich kilka tygodni. Prawdopodobnie powinienem coś z nimi zrobić, ale wciąż mam nadzieję, że on wkrótce się obudzi i będzie mógł je zobaczyć. Po znalezieniu miejsca dla moich nowych rzeczy, podchodzę do krzesła stojącego przy łóżku mojego ojca i na nim siadam. Obserwuję go. Obserwuję go przez kilka godzin, do momentu, kiedy nudzi mnie to na tyle, że muszę wstać i znaleźć coś innego, na co mógłbym się pogapić. Czasem przyglądam się białym płótnom. Nawet Tłumaczenie: marika1311

Strona 173

nie wiem, od czego zacząć, więc kolejny dzień spędzam, dzieląc uwagę między ojca, płótna, a czasami też na spacery wokół szpitala. Nie wiem, ile jeszcze jestem w stanie znieść dni takich, jak te. To tak, jakbym nawet nie mógł do końca pogrążyć się w żałobie, dopóki nie będę wiedział, że on będzie w stanie zrobić to ze mną. Nie cierpię tego, że kiedy tylko się obudzi – jeśli się obudzi – bardziej niż prawdopodobne jest to, że będę musiał przejść przez każdy szczegół z tej nocy, podczas gdy jedyne, czego pragnę, to zapomnieć o tym. - Nigdy nie patrz na telefon, Owen. – mówił. - Patrz na drogę. – mówił mój brat z tylnego siedzenia. - Używaj kierunkowskazów. Ręce na pozycji „za dziesięć druga”. Nie włączaj radia. Byłem świeżo upieczonym kierowcą, a każda wskazówka wychodząca z ich ust ciągle mi o tym przypominała. Wszystkie, oprócz tej jednej, której żałuję, że nie usłyszałem: „uważaj na pijanych kierowców”. Uderzył w nas od strony pasażera, tuż po tym, jak światło dla nas zmieniło się na zielone, a ja wjechałem na skrzyżowanie. Wypadek nie był moją winą, ale gdybym był bardziej doświadczonym kierowcą, wiedziałbym, żeby najpierw spojrzeć w lewo i w prawo, nawet jeśli zmiana świateł dała mi pozwolenie na ruch. Mój brat i mama zginęli na miejscu. Ojciec pozostaje od tamtego momentu w śpiączce. Ja jestem od wtedy załamany. Większość dni i nocy spędzam tutaj i im dłużej siedzę, czekając, aż on się obudzi, tym bardziej samotny się czuję. Rodzina i znajomi przestali przychodzić. Od tygodni nie byłem w szkole, ale to akurat najmniejszy z moich problemów. Po prostu czekam. Czekam, aż się poruszy. Aż mrugnie. Aż się odezwie. Zazwyczaj pod koniec każdego dnia jestem tak wyczerpany przez to, że nic z tego się nie dzieje, że muszę odetchnąć. Przez pierwszy tydzień, lub dwa, wieczory były dla mnie najtrudniejszym momentem. Głównie dlatego, że oznaczały to, iż kolejny dzień minął bez jego oznak poprawy. Ale później wieczory stały się czymś, na co właściwie czekałem. I za to muszę dziękować jej. To może mieć coś wspólnego z jej śmiechem, ale wydaje mi się, że może też chodzić o sposób, w jaki kocha kogokolwiek, kogo odwiedza. Przychodzi do niego w odwiedziny codziennie, od piątej do siódmej. Adam, wydaje mi się, że tak ma na imię ten chłopak. Zauważyłem, że kiedy ona do niego przychodzi, inni członkowie jego rodziny wychodzą z pokoju. Zakładam, że Adam woli spędzać z nią czas sam na sam. Czasami czuję się winny, siedząc tu tak na korytarzu, oparty o ścianę między jego pokojem, a pokojem mojego ojca. Ale nie ma innego miejsca, do którego mógłbym pójść i czuć się tak, jak się czuję, słysząc jej głos. Czas spędzany z nią to jedyne momenty, kiedy słyszę jego śmiech. Ani żeby tyle mówił. W ciągu ostatnich kilku tygodni słyszałem wystarczająco wiele rozmów dochodzących z jego pokoju, żeby wiedzieć, jaki będzie jego koniec. Więc fakt, że jest w stanie się śmiać, kiedy jest z nią, o czymś świadczy. Myślę, że jego nieuchronna śmierć jest też tym, co daje mi odrobinę nadziei. Wiem, że to brzmi chorobliwie, ale zakładam, że Adam i ja jesteśmy w tym samym wieku, więc kiedy zaczynam się nad sobą użalać, stawiam się w jego sytuacji. Wolałbym leżeć na łożu śmierci, wiedząc, że za kilka tygodni umrę, czy być w swojej trudnej sytuacji, ale żyć? Czasami, w naprawdę złe dni, kiedy myślę o tym, że nigdy nie zobaczę już mojego brata, myślę, że wolałbym być na jego miejscu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 174

Ale potem bywają momenty, kiedy słyszę, jak ona do niego mówi i co do niego mówi. Wtedy myślę, że mam szczęście, że nie znajduję się w jego sytuacji. Bo ja wciąż mam szansę na to, że kiedyś ktoś mnie pokocha w ten sposób. I żal mi Adama, który wie, co ona do niego czuje i wie, że musi ją opuścić. To musi być dla niego cholernie ciężkie. Ale to oznacza również, że miał szczęście znaleźć kogoś takiego, zanim jego czas tutaj się skończy. To musi czynić śmierć trochę bardziej znośną, nawet jeśli tylko o mały ułamek. Wychodzę na korytarz i ześlizguję się po ścianie, siadając na podłodze i czekając na jej śmiech, ale ten nie nadchodzi. Przysuwam się bliżej drzwi od jego pokoju, jednocześnie odsuwając się od pomieszczenia, w którym leży mój ojciec, zastanawiając się, dlaczego dzisiaj jest inaczej. Dlaczego dzisiejsza wizyta nie jest jedną z tych radosnych. - Ale myślę, że to dotyczy też naszych rodziców, którzy tego nie rozumieją. Za to, że nie pozwalają mi mieć tu jednej, jedynej rzeczy, której chcę. Jak tylko dociera do mnie, że to ich pożegnanie, czuję, jak serce rozpada mi się na kawałki, łącząc się w bólu z nią i z Adamem, nawet jeśli ich nie znam. Przysłuchuję się im przez kilka minut, dopóki nie słyszę, jak on mówi: „Powiedz mi o sobie coś, czego nikt inny nie wie. Coś, co mogę zatrzymać dla siebie”. Czuję, że te wyznania powinny zostać między ich dwójką. Czuję, że gdybym usłyszał choćby jedno z nich, Adam nie zachowałby ich dla siebie, bo ja też bym to zrobił. I dlatego zawsze w tych momentach wstaję i odchodzę, nawet jeśli pragnę poznać jej sekrety bardziej, niż czegokolwiek innego na świecie. Idę do poczekalni tuż obok wind i zajmuję miejsce. Jak tylko siadam, drzwi jednej z wind otwierają się, a ze środka wychodzi z niej brat Adama. Wiem, że to jego brat i wiem, że ma na imię Trey. Wiem także, na podstawie jego krótkich wizyt u brata, że go nie lubię. Kilka razy widziałem, jak mijał ją na korytarzu i nie podoba mi się sposób, w jaki ten obraca się i patrzy, jak ona odchodzi. Patrzy na swój zegarek, w pośpiechu idąc w kierunku pokoju, gdzie ona i Adam się ze sobą żegnają. Nie chcę, żeby on usłyszał ich wyznania ani żeby przerywał im tę chwilę, więc przyłapuję się na tym, że za nim idę i proszę, by się zatrzymał. Dociera do połowy korytarza, kiedy zdaje sobie sprawę, że rzeczywiście mówię do niego. Odwraca się i mierzy mnie wzrokiem od góry do dołu. - Daj im jeszcze kilka minut. – mówię do niego. Po zmianie w jego oczach mogę stwierdzić, że wkurzyłem go tym, co powiedziałem. Nie miałem takiego zamiaru, ale on wygląda na kolesia, którego prawie wszystko może wkurzyć. - Kim ty jesteś, do cholery? Z miejsca stwierdzam, że go nie lubię. Nie podoba mi się też to, że wygląda na tak wściekłego, bo najwyraźniej jest starszy ode mnie, większy ode mnie i dużo, dużo bardziej wredny niż ja. - Owen Gentry. Jestem przyjacielem twojego brata. – kłamię. – Ja tylko… - wskazuję palcem na pokój, w którym jest Adam i ona. – Potrzebują jeszcze kilku minut. Trey nie wyglądał tak, jakby obchodziło go to, ile jeszcze minut Adam potrzebuje. - Cóż, Owenie Gentry, ona musi zdążyć na samolot. – stwierdza, wzburzony tym, że ośmielam się marnować jego czas. Rusza dalej i wchodzi do pokoju swojego brata. Teraz słyszę jej szloch. Pierwszy raz słyszę, jak płacze i ledwie mogę to znieść. Odwracam się i idę do poczekalni, czując we własnej klatce piersiowej ciężar bólu Adama i jej. Następną rzeczą, która dociera do moich uszu, jest jej prośba o trochę więcej czasu i jej, wciąż powtarzane kocham cię, kiedy Trey wyciąga ją z pokoju za ramię. Nigdy, w całym moim życiu, nie miałem większej ochoty, by zrobić komuś krzywdę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 175

- Przestań. – mówi do niej Trey, zdenerwowany tym, że ona wciąż się wyrywa, żeby wrócić do pokoju Adama. Tym razem owija ramię wokół jej talii i przyciąga ją do siebie tak, żeby nie mogła pobiec. – Przykro mi, ale musimy już iść. Pozwala mu, żeby ją trzymał, a wiem, że to tylko dlatego, że jest w tej chwili tak załamana. Ale sposób, w jaki jego dłoń ześlizguje się na dół jej pleców sprawia, że muszę ścisnąć oparcie krzesła, inaczej pobiegłbym i wyrwał mu ją ze stawu. Ona stoi do mnie plecami, ale widzę twarz Treya. Cień złowieszczego uśmiechu pojawia się na jego wargach, kiedy zauważa moją złość, a potem do mnie mruga. Ten gnojek właśnie do mnie mrugnął. Kiedy drzwi windy w końcu się otwierają, a on ją puszcza, ta zerka z powrotem w stronę pokoju Adama. Widzę wahanie w jej postawie, kiedy Trey czeka, aż ona pierwsza wejdzie do windy. Cofa się o krok, chcąc wrócić do swojego chłopaka. Jest przerażona, bo wie, że jeśli wejdzie do tej windy, już nigdy go nie zobaczy. Spogląda na Treya. - Proszę. Pozwól mi się tylko pożegnać. Ostatni raz. – mówi szeptem, bo wie, że jej głos jest zbyt słaby, by miała powiedzieć to normalnie. Trey potrząsa przecząco głową. - Już się pożegnałaś. Musimy iść. Drań nie ma serca. Przytrzymuje dla niej otwarte drzwi, a ona to rozważa. Ale w następnej sekundzie widzę, jak biegnie w przeciwnym kierunku. W głębi duszy się uśmiecham, bo chcę, żeby mogła pożegnać się z nim jeszcze raz. Wiem, że Adam też by tego chciał. Wiem, ile by dla niego znaczyło, gdyby tylko zobaczył ją, jak po raz ostatni wbiega do jego pokoju, całuje go po raz ostatni i pozwala mu powiedzieć Zawsze będę cię kochał, nawet kiedy nie będę już mógł, ten ostatni raz. Widzę w oczach Treya, że jest gotów ją powstrzymać. Rzuca się za nią biegiem, żeby ją złapać, ale nagle ja staję tuż przed nim, blokując mu drogę. Odpycha mnie, a ja go uderzam, nawet jeśli wiem, że nie powinienem, ale i tak to robię, wiedząc jednocześnie, że odda cios. Ale to jedno uderzenie będzie tego warte, bo to da jej czas, by jeszcze raz pożegnać się z Adamem. Jak tylko jego wielka pięść uderza w moją szczękę, upadam na podłogę. Cholera, to dopiero bolało. Wymija mnie, żeby po nią pobiec. Łapię go za kostkę i pociągam, patrząc, jak upada na ziemię. Pielęgniarka słyszy odgłosy szamotaniny i wybiega zza rogu w tym samym momencie, kiedy Trey kopie mnie w ramię i mówi, żebym spierdalał. Znowu biegnie korytarzem. Ja również wstałem. Jestem już prawie w pokoju mojego ojca, kiedy słyszę, jak ona mówi Zawsze będę cię kochała, nawet jeśli nie powinnam. Uśmiecham się pod nosem, mimo tego, że warga mi krwawi i pulsuje od bólu. Wchodzę do sali ojca i idę prosto do kąta, w który stoi pudło z rzeczami do malowania. Łapię białe płótno i przyglądam się zawartości kartonu. Kto by pomyślał, że moja pierwsze bójka będzie o dziewczynę, która nawet nie jest moja? Słyszę, że wciąż płacze, kiedy znowu zostanie wyciągnięta siłą z pokoju na korytarz i tym razem to jest naprawdę ostatni raz. Siadam na krześle i gapię się na jego rzeczy. Zaczynam je wyciągać, jedną po drugiej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 176

***

Osiem godzin później, kiedy prawie świta, w końcu kończę obraz. Odstawiam go na bok, żeby wyschnął, a sam się kładę i śpię aż do zmroku. Wiem, że dzisiaj nie usłyszę jej w jego pokoju i jest mi przez to ich żal, ale też trochę, samolubnie, jest mi żal samego siebie. Stoję przez chwilę pod jego drzwiami, czekając z pukaniem, żeby upewnić się, że jego brata nie ma w środku. Po kilku minutach ciszy delikatnie pukam. - Wejdź. – mówi, chociaż dziś jego głos jest tak słaby, że muszę się wysilić, żeby go usłyszeć. Otwieram drzwi i daję kilka kroków w głąb pomieszczenia. Kiedy na mnie spogląda i mnie nie rozpoznaje, próbuje się nieco unieść i usiąść. Widać, że to dla niego ciężkie. Boże, jaki on młody. To znaczy, wiem, że jest w tym samym wieku, co ja, ale śmierć sprawia, że wygląda na młodszego, niż powinien. Śmierć powinna zapoznawać się tylko ze starymi ludźmi. - Cześć. – mówię, idąc powoli przez pokój. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale… - zerkam na drzwi, a potem znowu na niego. – To jest dziwne, więc po prostu to powiem. Ja… zrobiłem coś dla ciebie. Trzymam płótno w rękach, obawiając się je odwrócić tak, by zobaczył obraz. Przenosi spojrzenie na niego, po czym bierze oddech i próbuje usiąść prosto. - Co to jest? Podchodzę bliżej i wskazuję na krzesło, prosząc o zgodę, by usiąść. Adam kiwa potwierdzająco głową. Nie pokazuję mu jeszcze obrazu. Czuję, że najpierw powinienem to wyjaśnić, wytłumaczyć się, albo chociaż się przedstawić. - Jestem Owen. – mówię po tym, jak siadam na krześle. Wskazuję na ścianę za jego głową. – Mój tata leży za tą ścianą od kilku tygodni. Adam przygląda mi się przez chwilę. - Co mu jest? - Śpiączka. Wypadek samochodowy. W jego oczach odnajduję szczere współczucie, a to sprawia, że prawie natychmiast czuję do niego sympatię. Potwierdza to też, że w ogóle nie przypomina swojego brata. - Ja prowadziłem. – dodaję. Nie wiem, dlaczego to wyjaśniam. Może żeby mu pokazać, że chociaż nie umieram, to moje życie nie jest godne pozazdroszczenia. - Twoje usta – mówi, podejmując ciężki wysiłek, by wskazać na rozcięcie wargi, którego dorobiłem się podczas walki na korytarzu. – To ty biłeś się z moim bratem? Na chwilę mnie zaskakuje. Jestem w szoku, że o tym wie. Kiwam potwierdzająco głową. Adam lekko się śmieje. - Pielęgniarka mi o tym powiedziała. Stwierdziła, że zająłeś się nim w korytarzu, kiedy próbował powstrzymać Auburn przed ponownym pożegnaniem. Uśmiecham się. Auburn, myślę sobie. Przez trzy tygodnie zastanawiałem się, jak ma na imię. Oczywiście, że to Auburn. Nigdy wcześniej nie słyszałem, by ktoś miał tak na imię; idealnie pasuje.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 177

- Dziękuję za to. – mówi. Jego słowa stają się zbolałym szeptem. Nienawidzę siebie za to, że zmuszam go, by tyle mówił, skoro wiem, ile bólu mu to sprawia. Podnoszę obraz trochę wyżej i na niego patrzę. - Wczoraj, po tym, jak ona wyszła – mówię – można by powiedzieć, że poczułem się zainspirowany, by to dla ciebie namalować. Albo może dla niej. Chyba dwa was oby dwu. – natychmiast podnoszę wzrok i na niego patrzę. – Mam nadzieję, że to nie jest dziwne. Wzrusza ramionami. - Zależy, co to jest. Wstaję i odsuwam się na krok, po czym odwracam obraz, by mógł na niego spojrzeć. Na początku w ogóle nie reaguje. Po prostu się na niego gapi. Pozwalam mu go wziąć i cofam się, lekko zażenowany tym, że pomyślałem, że mógłby chcieć mieć coś takiego. - To moja pierwsza próba w malarstwie. – mówię, tłumacząc fakt, że prawdopodobnie uważa, że to jest okropne. Spogląda na mnie, a na jego twarzy widnieje niezrozumienie. Wskazuje na mój obraz. - To jest pierwsza próba? – pyta z niedowierzeniem. – Poważnie? - Taa. Prawdopodobnie pierwsza i ostatnia. Natychmiast potrząsa głową. - Mam nadzieję, że nie. – stwierdza. – To jest niesamowite. Sięga po pilot i naciska przycisk, by nieco unieść łóżko. Wskazuje palcem na stolik obok krzesła. - Daj długopis. Nie spieram się. Wręczam mu długopis i patrzę, jak odwraca obraz i pisze coś na tylnej części płótna. Następnie sięga do szafki nocnej stojącej obok łóżka i wydziera kartkę papieru z notatnika. Zapisuje coś na niej, po czym wręcza mi i kartkę, i obraz. - Wyświadcz mi przysługę. – mówi, kiedy zabieram rzeczy z jego rąk. – Wyślesz jej to? Ode mnie? – wskazuje na kartkę papieru. – Jej adres jest na górze, a zwrotny na dole. Spoglądam na karteczkę w mojej dłoni i czytam jej pełne imię. - Auburn Mason Reed. – mówię na głos. Jak to możliwe? Uśmiecham się i pocieram kciukiem literki jej drugiego imienia. - Mamy to samo drugie imię. Spoglądam na Adama, a on obniża się na łóżku, z cieniem uśmiechu na ustach. - Wiesz, to mogłoby być przeznaczenie. Potrząsam głową. - Jestem całkiem pewny, że jest przeznaczona tobie. Nie mnie. W jego głosie słychać napięcie, a wielki wysiłek sprawia mu przewrócenie się na bok. Zamyka oczy i mówi: - Mam nadzieję, że ma więcej niż jedno przeznaczenie, Owen. Nie otwiera już oczu. Zasypia, a może po prostu potrzebuje przerwy od mówienia. Spoglądam znowu na jej imię i myślę o tym, co powiedział Adam. Mam nadzieję, że ma więcej niż jedno przeznaczenie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 178

To sprawia, że czuję się dobrze, wiedząc, że chociaż ją kocha, to wie, że po jego śmierci ona ruszy dalej i to akceptuje. Wygląda nawet tak, jakby tego właśnie chciał. Niestety, jeśli to rzeczywiście byłoby przeznaczenie, zostalibyśmy ze sobą zetknięci w innych okolicznościach i w o wiele lepszym czasie. Znowu na niego zerkam. Nadal ma zamknięte oczy. Naciąga kołdrę na ramiona, więc po cichu wycofuję się z pokoju, z obrazem w dłoniach. Wyślę to jej, ponieważ mnie o to poprosił. A potem zamierzam wyrzucić jej adres. Postaram się zapomnieć jej imię i nazwisko, chociaż wiem, że nie będę w stanie. Kto wie? Jeśli mamy być razem, a przeznaczenie naprawdę istnieje, może któregoś dnia ona pojawi się w moich drzwiach. Może Adam, w jakiś sposób, sprawi, że tak się stanie. Chociaż zanim ten dzień nadejdzie, chyba będę miał coś, co zajmie moje myśli. Wydaje mi się, że przypadkowo, pomagając jej i Adamowi, chyba właśnie odkryłem swoje powołanie. Patrzę na obraz w moich dłoniach i odwracam go. Czytam ostatnie słowa, jakie kiedykolwiek Adam skieruje do Auburn. Zawsze będę cię kochał, nawet kiedy nie będę już mógł. Znowu odwracam obraz. Przebiegam po nim palcami. Dotykam przestrzeni pomiędzy dwiema rękami i myślę o wszystkim pomiędzy tą dwójką, co ich do siebie przyciąga.

I ze względu na nią mam nadzieję, że Adam ma rację. Mam nadzieję, że Auburn ma inne przeznaczenie. Bo na to zasługuje.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 179

KONIEC

Tłumaczenie: marika1311

Strona 180

Tłumaczenie: marika1311

Strona 181

Tłumaczenie: marika1311

Strona 182

Tłumaczenie: marika1311

Strona 183