Idealni partnerzy - Quick Amanda

Przełożył MACIEJ PERTYŃSKl
Wydawnictwo Da Cap0 Warszawa 1994
Rozdział pierwszy
Charlie, ty sukinsynu, zawsze miałeś spaczone poczucie humoru! Ale jak mogłeś mi zrobić coś takiego?
Joel Blackstone stał w kruchcie małego kościółka i przyglądał się gromadce żałobników w przednich ławkach. Promienie wrześniowego słońca przenikały przez witraże w oknach, rozświetlając wysokie wnętrze. Głos pastora był mocny i zaskakująco pogodny, biorąc pod uwagę, że była to uroczystość żałobna.
- Charlie Thornquist był najbardziej zagorzałym wędkarzem, jakiego znałem - powiedział pastor. - A to wiele znaczy, bo jeden Bdg tylko wie, jak chętnie sam się oddaję temu szlachetnemu zajęciu. Ale ja traktowałem je zawsze jako rozrywkę, hobby. Dla Charliego zaś było prawdziwym życiowym powołaniem.
7
Jayne Ann Krentz
Na prawo od pastora, na drewnianym podwyższeniu, stała urna. Na przybitej do niej małej, mosiężnej tabliczce wyryto słowa „Poszedł na ryby". W urnie znajdowały się doczesne szczątki osiemdziesięciopięcioletniego szefa Joela, Charliego Thornąuista. Wpkdł urny ustawiono kilka zdjęć Charliego z wyjątkowymi okazami: największe wrażenie robiła fotografia z marlinem złowionym u wybrzeży Meksyku.
Joel wciąż nie potrafił uwierzyć, że ten stary drań w końcu go wykiwał. Po całym tym gadaniu, że w nadchodzącym roku da się Joelowi wykupić, teraz go wyro-lował. Firma, którą Joel zbudował od podstaw, przypadła córce kuzyna Charliego. Pani Letitia Thornquist była bibliotekarką w jakimś college'u na środkowym wschodzie, w Kansas, Nebrasce czy jeszcze innym, równie odległym
miejscu.
Och, do diabła z tym wszystkim! Firma Thornąuist Gear należała do niego, Joela Blackstone'a, a on za żadną cholerę nie miał zamiaru dopuścić, żeby wpadła w omszałe łapki jakiejś wychowanej w wieży z kości słoniowej panienki, która nawet za pomocą dwudziestotomowego słownika nie zdołałaby odczytać bilansu handlowego, Joel skręcał się z wściekłości. Był już tak blisko przejęcia Thornąuista!
To była jego firma, pod każdym względem! To on wsadził w nią przez ostatnie dziesięć lat wszystko, co miał. To on własnoręcznie uczynił z niej jedno z najważniejszych przedsiębiorstw na rynku. I to właśnie on spędził ostatnie osiem miesięcy na knuciu i planowaniu zemsty, której już nie mógł się doczekać. Ale żeby dokonać tej zemsty, musiał utrzymać pełną kontrolę nad Thornąuist Gear.
Joel pomyślał, że w ten czy inny sposób pozostanie szefem firmy. A ta bibliotekareczka z Iowy czy skąd tam, może się pocałować w dupę.
- Zebraliśmy się tu dziś, aby pożegnać Charliego
Idealni partnerzy
Thornąuista - powiedział pastor. - Pod wieloma względami to smutny moment, ale w rzeczywistości wysyłamy go po prostu w kochające ręce Wielkiego Wędkarza.
Mieliśmy układ, Charlie. Ufałem ci. Thornąuist miało być moje! Dlaczego, do cholery, musiałeś umrzeć akurat teraz?
Joel bardzo chciał wierzyć, że Charlie chyba jednak nieumyślnie wykitował na atak serca, zanim zdążył zmienić testament zgodnie ze swoją obietnicą. Po prostu miał zwyczaj olewać interesy na rzecz wędkarstwa. Był w tym naprawdę świetny. Tym razem stary dobry Charlie olewał różne rzeczy trochę za długo.
i oto teraz, zamiast zostać posiadaczem Thornąuist Gear, szybko rozwijającej się firmy z centralą w Seattle, specjalizującej się w sprzęcie sportowym i turystycznym, Joel dorobił się nowego szefa. Już na samą tę myśl zagryzał zęby. Bibliotekarka, na litość boską! Miał pracować dla bibliotekarki!
- Przez większą część swego dorosłego życia Charlie Thornąuist ulegał jednej, jedynej pasji. - Pastor uśmiechnął się łagodnie do zebranych. - A tą pasją było wędkarstwo. Ale dla Charliego Thornąuista liczyło się nie to, co akurat złowił, lecz sama wspólnota z naturą, towarzysząca każdej wyprawie na ryby. Charlie był najszczęśliwszy siedząc w łodzi z wędziskiem w garści.
Joel przyznał w myślach, że to cała prawda. Jednak kiedy Charlie wypływał na ryby, Joel wypruwał z siebie flaki, żeby zmienić Thornąuist Gear z guzik wartego sklepiku w handlową i finansową potęgę, w młodego, głodnego rekina, który właśnie szykował się do połknięcia w całości i żywcem swojej pierwszej ofiary. Charlie-mu podobałaby się ta metafora.
Joel zmrużył oczy przed złotą poświatą, sączącą się przez kolorowe okna. Przyjrzał się uważnie trzem osobom siedzącym w pierwszej ławce.
Dzięki Charliemu poznał już wcześniej doktora Morga-
8
9
Jayne Ann Krentz
na Thornquista. Morgan był profesorem na Wydziale Filozofii i Logiki co!lege'u w Ridgemore, małej, prywatnej uczelni w Seattle. Wychował się na farmie na środkowym wschodzie, co dawało się jeszcze zauważyć w jego mocno zbudowanej sylwetce i szerokich ramionach.
Ale poza tym nic nie wskazywało na to, że jako chłopiec Morgan mieszkał na wsi. Niedawno skończył pięćdziesiąt lat, i - o czym Joel wiedział od Charliego - pięć lat temu stracił pierwszą żonę. Z krzaczastymi brwiami, dokładnie przystrzyżoną siwą brodą i otaczającą go aurą akademickiej pompatyczności, Morgan idealnie pasował do wyobrażeń Joela o profesorze college'u. Joel nie miał nic przeciwko Morganowi. Spotkali się do tej pory kilka razy, a Morgan zawsze był bardzo uprzejmy. Joel szanował inteligencję, a Morgan Thornquist bez cienia wątpliwości był człowiekiem bardzo inteligentnym.
To samo można było powiedzieć o jego obecnej żonie, wysokiej, zimnej jak lód blondynce w zaawansowanej ciąży, siedzącej po prawej stronie Morgana. Stephanie Thornąuist była według wszelkich znaków na niebie i ziemi równie błyskotliwa, jak jej mąż. Mając czterdzieści lat była profesorem na Wydziale Lingwistyki college'u w Ridgemore.
Stephanie Thornquist niezaprzeczalnie była kobietą atrakcyjną. Miała szlachetne rysy twarzy, i nawet mimo ciąży jej figura była smukła i elegancka. Srebrnoblond włosy miała obcięte bardzo krótko i bardzo gładko, w sposób, który był jednocześnie nowoczesny i ponadczasowy. Jej chłodne, niebieskie oczy odzwierciedlały taką samą spokojną inteligencję, jaką charakteryzował
się jej mąż.
Joel wiedział, czego się spodziewać po Morganie i Stephanie, bo przynajmniej miał okazję ich poznać. Nie stanowili dla niego ani bezpośredniego zagrożenia, ani tajemnicy. Natomiast jego nowy szef był i tym, i tym.
Niemal z niechęcią Joel przeniósł wzrok na siedzącą
Idealni partnerzy
po lewej stronie Morgana Thornąuista młodą kobietę. Nie miał do tej pory okazji poznać Letitii Thornąuist i nie bardzo się do tego palił.
Z miejsca, w którym stał, nie widział dokładnie jej twarzy - głównie jednak z tego powodu, że wciąż szlochała w ogromną chusteczkę. W tym małym zgromadzeniu panna Thornąuist była jedyną płaczącą osobą. Joel zauważył, że robiła to z pewnym entuzjazmem.
Pierwsze wrażenie Joela w związku z nową właścicielką Thornąuist Gear dotyczyło braku jakiegokolwiek podobieństwa między nią i jej macochą. W przeciwieństwie do tej wysokiej, eleganckiej blondynki była niska i miała wymiętoszone ubranie, a jej rozczochrane włosy zdecydowanie nie były koloru blond.
Właściwie to właśnie ta dzika gęstwa miedzianobrązo-wych włosów jako pierwsza rzuciła mu się w oczy. Pani Letitia wyraźnie dołożyła starań, żeby jakoś upiąć tę bezładną masę w poważny kok, ale zaczynał się on już rozsypywać. Spod złotej kiamry wyślizgiwały się kosmyki włosów, zaczynając życie na własny rachunek. Niektóre z nich opadły na jej delikatny kark, inne figlarnie dotykały brwi lub skręcały się na policzkach.
Kiedyś, przy jakiejś okazji, Charlie powiedział mu, że Letty miała dwadzieścia dziewięć lat. Wspomniał wówczas też nazwę tego college'u, w którym pracowała jako bibliotekarka, ale Joel zdążył to już zapomnieć. Teraz usiłował sobie przypomnieć nazwę tej szkoły - Valmont czy Vellcourt, coś takiego.
W tej właśnie chwili Letitia Thornąuist obejrzała się i dostrzegła, że Joel się jej przygląda. Joel nie odwrócił wzroku, kiedy zerknęła na niego przez okulary w okrągłych, szylkretowych oprawkach. Jej oczy były Wielkie i pełne ciekawości. Małe, okrągłe szkła w połączeniu z wysokim łukiem ciemnych brwi nadawały jej wygląd wcielonej wielkookiej niewinności. Joelowi nasunęło się porównanie z pyszczkiem małego, wścibskiego kotka.
10
11
Jayne Ann Krentz
Patrząc na joela, Letitia z zastanowieniem zmarszczyła czoło, wyraźnie usiłując się domyślić, kim on jest i co
tutaj robi.
Z lekkim wstrząsem Joel uświadomił sobie, że Letitia ma ładne, pełne usta. Zauważył też, że jej żakiet - przynajmniej częściowo - sprawiał wrażenie wymiętego z powodu pewnych zaokrągleń na jej figurze. Nie była ani trochę za obfita, jak stwierdził, ale po prostu przyjemnie zaokrąglona we wszystkich właściwych miejscach. Miała w sobie pewną przytulną zmysłowość. Była tym typem kobiety, o którym mężczyźni myślą potajemnie, kiedy zaczynają się zastanawiać nad domem rodzinnym
i dziećmi.
Joel jęknął w duchu. Zupełnie jakby miał jeszcze za mało problemów. Teraz musiał jeszcze wymyślić sposób na poradzenie sobie z wielkookim niewiniątkiem, kobietą, która wyglądała, jakby jej życiowym powołaniem było mozolenie się nad garnkami z obiadem i raczkującymi pod nogami niemowlętami.
Z drugiej strony, pocieszył się, jeśli Letitia Thornquist była tym, na kogo wyglądała - naiwną bibliotekarką ze środkowego zachodu - powinien sobie z nią poradzić. Złoży jej tę samą propozycję, jaką złożył Charliemu.
Przy niewielkiej dozie szczęścia pani Thornquist rzuci się na sposobność zostania w kilka miesięcy bogatą osobą i wskoczy do najbliższego samolotu do Kansas, czy skąd tam przybyła. Joel przypomniał sobie, że chyba była mowa o jakimś narzeczonym. Tak, był pewny, że Charlie wspomniał o jej niedawnych zaręczynach.
Joel przyjrzał się uważnie jej smukłym palcom wypatrując pierścionka, kiedy Letitia Thornąuist z powrotem przeniosła uwagę na kończącego ceremonię pastora.
- Charlie opuścił ten świat w chwili, kiedy poświęcał się swojej najukochańszej czynności - podsumował pastor. - Nie każdemu może to być dane. Jego rodzinie i przyjaciołom będzie go brakowało, ale wszyscy może-
Idealni partnerzy
my czerpać satysfakcję z wiedzy, że Charlie przeżył swoje życie w taki sposób, jakiego sobie życzył.
Joel wbił wzrok w urnę. Będzie mi cię brakowało, ty stary sukinsynu, mimo że na koniec wszystko rozpieprzyłeś.
Przyjrzał się z zainteresowaniem, jak Letitia otwiera czarną torebkę, wyjmuje kolejną wielką chusteczkę i wydmuchuje nos. Schowała chusteczkę do torebki i ukradkowym ruchem usiłowała obciągnąć żakiet. Patrząc na to Joel stwierdził, że był to zupełnie bezowocny wysiłek. Najwyraźniej Letty była jedną z tych osób, na których ubranie pięć minut po włożeniu już jest wymięte.
Jakby znów wyczuwając jego spojrzenie, Letty się obejrzała. W dziwnym przypływie lubieżnego zainteresowania Joel zaczął się zastanawiać, czy będąc w łóżku z mężczyzną Letty ma na twarzy taki sam wyraz zaciekawienia. Wyobraził sobie, jak bardzo musi być zaskoczona osiągając orgazm. Uśmiechnął się na tę myśl. Uświadomił sobie, że był to jego pierwszy uśmiech od wielu dni.
- Życząc Charliemu nieskończonej wyprawy na ryby, pomódlmy się przez chwilę w ciszy. - Pastor pochylił głowę, a wszyscy zebrani poszli za jego przykładem.
Podniósłszy znów głowę Joel dostrzegł, że pastor wręcza urnę Morganowi Thornquistowi. Żałobnicy powstali z ławek i zaczęli wychodzić przed kościół.
Morgan i Stephanie zatrzymali się, żeby zamienić parę słów z kilkoma gośćmi. Joel nie spuszczał z oka Letitii, która wydobywała właśnie następną chusteczkę. Kiedy otworzyła torebkę, dwie z pokaźnej sterty zużytych chusteczek wypadły jej na podłogę. Letitia pochyliła się, żeby je wydostać spod ławki. Ta czynność uwypukliła kształty jej rozkosznie zaokrąglonego tyłeczka, jak również spowodowała wysunięcie się na plecach bluzki spod paska od spódnicy.
W tym momencie Joel uznał, że panna Letitia Thornąuist będzie zaledwie niedogodnością, a nie poważnym
12
13
Jayne Ann Krentz
Idealni partnerzy
problemem. Kierując się impulsem ruszył do ławki, pod ktdrą Letitia na czworaka poszukiwała upuszczonych chusteczek.
Ja je podniosę, panno Thornąuist! - Joel zatrzymał się obok, schylił, podniósł mokre chusteczki i wręczył je wciąż przykucniętej między ławkami Letitii. Ze zdziwieniem uniosła wzrok i nagle Joel dojrzał ogromne, inteligentne oczy koloru morskiej zieleni.
Dziękuję - mruknęła, usiłując jednocześnie wstać, obciągnąć żakiet i wygładzić spódnicę.
Joel stłumił westchnienie. Wziął ją pod ramię i pomo'gł się podnieść. Była lekka, ale zadziwiająco silna. Było w niej coś zdrowego, wibrującego energią.
- W porządku? - spytał.
- Tak, oczywiście. Zawsze płaczę na pogrzebach.
Morgan Thornąuist zbliżał się ku nim spokojnym kro
kiem.
Cześć, Joel. Cieszę się, że dotarłeś.
Za nic nie opuściłbym pogrzebu Charliego - odparł sztywno Joel.
Rozumiem. Znasz już moją cdrkę? - spytał Morgan. - Letty, to jest Joel Blackstone, dyrektor Thornąuist Gear u Charliego.
Oczy Letty zalśniły ciekawością i jakby odrobiną podniecenia.
- Miło mi. Jak pan się miewa?
- Świetnie - odparł krotko Joel. - Wręcz znakomicie.
Morgan przyjrzał mu się z namysłem.
Pojedziesz z nami do domku letniskowego? Wypijemy parę drinków i zjemy kolację na cześć Charliego.
Dzięki - powiedział Joel. - Ale miałem zamiar wrócić dziś wieczorem do Seattle.
Dołączyła do nich Stephanie.
- A może przespałbyś się u nas, Joel? Mamy mnóstwo
miejsca. W ten sposób mógłbyś zjeść z nami kolację
i wypić drinka.
Och, do cholery, pomyślał Joel. To oznacza szansę na zorientowanie się, co mi niesie przyszłość w osobie panny Letitii Thornąuist.
- Dobra. Dziękuję.
Letty z namysłem zmarszczyła brwi.
Pan jest dyrektorem firmy mojego wuja?
Zgadza się.
Z niejaką dezaprobatą przesunęła wzrokiem po jego czarnej wiatrówce, dżinsach i adidasach. Joel dostrzegł moment, w którym zauważyła brak krawata.
Czy bardzo się pan spieszył jadąc tutaj, panie Blackstone? - spytała uprzejmie.
Nie. - Uśmiechnął się lekko. - Ubrałem się na tę okazję mając w pamięci Charliego. Pracowałem dla niego prawie dziesięć lat i ani razu nie widziałem go w krawacie.
Ten facet jest świetnyl - Morgan zachichotał. - Char-lie zawsze mi opowiadał, jak bardzo jesteś niezastąpiony. Twierdził, że tylko dzięki tobie mógł spędzić ostatnie dziesięć lat na ciągłym wędkowaniu.
Starałem się zdjąć mu z barków codzienne problemy związane z prowadzeniem firmy - mruknął Joel.
Wiem o tym. Jestem pewny, że również z Letty będzie ci się świetnie pracowało - zapewnił Morgan. - Myślę, że macie ze sobą mnóstwo do obgadania.
Proszę, tatusiu - powiedziała Letty. - To chyba nie czas i miejsce na rozmowy o interesach.
Bzdura - odparł Morgan. - Wujek Charlie na pewno by nie chciał, żebyśmy popadali w sentymentalizm. Ty i Joel musicie się bliżej poznać. Im prędzej, tym lepiej. Letty, a może byś pojechała do domku samochodem Joe-la? Będziesz mu pokazywała drogę, a jednocześnie lepiej się poznacie.
Kiedy Letty zastanawiała się nad propozycją, Joel dostrzegł w jej oczach niepewność. W tej właśnie chwili postanowił, że najlepszym sposobem zapanowania nad
14
15
Jayne Ann Krentz
nową szefową będzie oszczędzenie jej konieczności samotnego podejmowania ważnych decyzji.
Dobry pomysł - powiedział swobodnym głosem. Ujął stanowczym ruchem ramię Letty i ruszył na schody kościoła. - Mój Jeep stoi zaparkowany zaraz obok.
No... - Letty szybko przenosiła wzrok z ojca na Joela i z powrotem. - Jeśli to panu nie przeszkadza...
Ani trochę.
Właśnie tak, jak to Joel przewidział, swym zdecydowaniem niejako podjął decyzję za Letty. Ściskając pod pachą czarną torebkę dała mu się poprowadzić.
Żadnych problemów - pomyślał Joel. To będzie jak odebranie cukierka dziecku. Na swój sposób Charlie był równie łatwy do opanowania. Niemal do końca, to znaczy do momentu, kiedy Charlie po mistrzowsku go wyrolo-wał.
Au! - pisnęła Letty. - To boli!
Przepraszam. - Joel zmusił się do rozluźnienia uchwytu na jej ramieniu.
Charlie, ty bydlaku, jak mogłeś mi to zrobić?
Letty siedziała niespokojnie na fotelu pasażera, kiedy Joel prowadził jeepa przez małe, górskie miasteczko, a potem wyjechał na asfaltową szosę wzdłuż wąwozu - koryta rzeki. Mocno ściskała pod pachą torebkę i ukradkiem taksowała spojrzeniem swojego nowego dyrektora. Zastanawiało ją napięcie, jakie wyczuwała w Joelu Blackstonie.
Owszem, pogrzeby to uroczystości, które wywołują emocje, ale to było coś więcej niż smutek, jakiego można by oczekiwać po stracie szefa. Joel Blackstone miał w sobie jakiś niepokój. Letty go wyczuwała, płonął w jego złotawych oczach i wibrował w każdym fragmencie jego smukłego, twardego ciała.
Dyszał niecierpliwością, choć świetnie ją ukrywał pod maską chłodnej samokontroli. Poza tym, Joel był wściekły. Zrozumiawszy to Letty poczuła dreszcz na plecach.
16
Idealni partnerzy
Wściekli mężczyźni są niebezpieczni.
Wrażenie gotowego do wybuchu wulkanu potęgowały surowe rysy twarzy Joela. Było w niej coś dzikiego. Letty pomyślała, że ta twarz odzwierciedla prymitywne instynkty myśliwskie, które u współczesnego, cywilizowanego człowieka powinny być głęboko ukryte. U Joela Blackstone^ były widoczne, tuż tuż pod powierzchnią. Doszła do wniosku, że Joel ma około trzydziestu sześciu, może siedmiu lat, ale coś w jego twarzy i postawie wydawało się o wiele starsze.
Letty czuła z jednej strony niemal nieopanowaną ciekawość, z drugiej zaś silne poczucie zagrożenia. Nigdy dotąd nie spotkała człowieka, który działałby na nią w ten sposób. Było to bardzo materialne, czyste odczucie.
Jak długo pracował pan dla mojego wujaj panie Blackstone? - spytała w końcu uprzejmie, kiedy njilczenie stało się już nieznośne.
Prawie dziesięć lat.
Aha. - Letty zwilżyła językiem usta. - On... ee... wyrażał się o panu z uznaniem. Mówił/ że jest pan bardzo błyskotliwy. Powiedział, że ma pah talent do interesów.
Tak. Talent zamiast magisterium biznesu i administracji. - Joel rzucił jej krótkie, rozbawione spojrzenie. -O pani też się wyrażał z uznaniem, panno Thornąuist. Mówił, że pani jest sprytną osóbką.
Letty skrzywiła się lekko.
Wujek Charlie chyba nie miał najlepszego zdania o naukowcach. Zawsze mówił o nich z pobłażliwym lekceważeniem.
Był samoukiem. Niezbyt sobie cenił życie w wieży z kości słoniowej.
Tak jak i pan, prawda? - Letty z wysiłkiem utrzymywała uprzejmy ton.
Charlie i ja. mieliśmy sporo wspólnego. Na przykład właśnie to.
Jayne Ann Krentz
Idealni partnerzy
Niezupełnie. - Letty wydęła usta. - Pan chyba czuje do tego pogardę, a Charlie niczym nie pogardzał.
Czyżby? - Ton Joeia nie wyrażał szczególnego zainteresowania.
Charlie wychował mojego ojca po śmierci dziadków. I to właśnie Charlie sfinansował naukę taty aż do magisterium. Tak więc, jak pan widzi, nie mógł tak zupełnie pogardzać akademickim wykształceniem.
Joel wzruszył ramionami.
Charlie uważał, że każdy powinien żyć tak jak chce. A sam chciał tylko tego, żeby mu wszyscy dali spokój i żeby mógł jeździć na ryby tak często, jak się da.
Tak, myślę że to prawda. - No i tyle wyszło z prób rozluźnienia go swobodną rozmową. Letty zaczęła się zastanawiać, z jaką kobietą spotyka się Joel Blackstone. Bo gdyby był żonaty, to z pewnością przyjechałby z żoną.
Doszła do wniosku, że jakakolwiek jest ta kobieta, musi być bardzo zmysłową osobą, ponieważ taki mężczyzna, jak Joel Blackstone, pożąda zapewne kobiety, która pasuje do niego pod względem fizycznym.
Szybko sobie dopowiedziała, że większość mężczyzn pożąda takich kobiet. Nawet Philip, którego nie uważała za tak wymagającego, potrzebował bardziej zmysłowej partnerki. Biorąc wszystko pod uwagę, szczęśliwie się złożyło, że odkryła to w trakcie narzeczeristwa, a nie po ślubie.
Jak długo będzie pani na Wybrzeżu, panno Thorn-quist?
Proszę mi mówić Letty.
Jasne. Dobra. Letty. Jak długo?
Jeszcze nie wiem.
Na mgnienie oka z twarzy Joela zniknęła cieniutka warstewka samokontroli, ujawniając cień tej niespokojnej niecierpliwości, którą Letty wyczuła już przedtem.
- Co to znaczy, że nie wiesz? - Joel wpatrywał się
przez szybę Jeepa w wąską, krętą drogę. - Nie musisz
wracać do tego co!lege'u, w...