Strona | 0 Redemption of Callie and Kayden Tłumaczenie: ewela-ewela Strona | 1 Dla wszystkich, którzy przetrwali. Redemption of Callie and Kayden Tłum...
10 downloads
37 Views
1MB Size
Strona | 0
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Dla wszystkich, którzy przetrwali.
Strona | 1
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Prolog Callie Chcę oddychać. Chcę znowu czuć się Ŝywa. Nie chcę czuć bólu. Chcę to wszystko z powrotem, ale tego juŜ nie ma. Słyszę kaŜdy dźwięk, kaŜdy śmiech, kaŜdy krzyk. Ludzie poruszają się po pomieszczeniu gorączkowo, ale nie mogę oderwać oczu od przesuwanych szklanych drzwi. Na zewnątrz trwa gwałtowna burza, a deszcz łomocze o beton, ziemię i zeschnięte liście. Światła błyskają, gdy ambulans podjeŜdŜa na miejsce i poświata odbija się od deszczu na ziemi, czerwono, jak krew. Jak krew Kaydena. Jak krew Kaydena na całej podłodze. Tak duŜo krwi. Mój Ŝołądek jest pusty. Serce mi pęka. Nie mogę się poruszyć. − Callie – mówi Seth. – Callie, spójrz na mnie. Odrywam wzrok od drzwi i patrzę w jego brązowe oczy pełne obaw. – Co? Ujmuje moją dłoń w swoją, a jego ręka jest ciepła i uspokajająca. – Wszystko z nim będzie dobrze. Gapię się na niego powstrzymując łzy, poniewaŜ muszę być silna. – Dobrze. Wzdycha i klepie mnie po ręce. – Wiesz co? Pójdę sprawdzić, czy moŜe juŜ przyjmować gości. Minął juŜ prawie cholerny tydzień. Pomyślałabyś, Ŝe mógłby juŜ mieć odwiedzających. – Wstaje z krzesła i idzie przez zatłoczoną poczekalnię do recepcji. Będzie z nim dobrze. Musi być. Ale w sercu wiem, Ŝe nie będzie. Jasne, jego rany i połamane kości moŜe i wyleczą się na zewnątrz. Jednak wewnątrz leczenie potrwa dłuŜej i zastanawiam się, jaki będzie Kayden, gdy zobaczę go ponownie. Kim będzie? Seth zaczyna rozmawiać z recepcjonistką za ladą, ale ona ledwie poświęca mu chwilę, kiedy szarpie się pomiędzy rozmowami telefonicznymi i komputerem. To i tak nie ma znaczenia. Wiem, co powie – to samo, co wcześniej. śe nie moŜe mieć odwiedzających, za wyjątkiem rodziny. Jego rodziny, ludzi, którzy go skrzywdzili. On nie potrzebuje swojej rodziny. Strona | 2
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Callie. – Głos Maci Owens wyrywa mnie z odrętwienia. Mrugam na matkę Kaydena ze zmarszczonymi brwiami. Jest ubrana w ołówkową spódnicę w prąŜki, ma zrobione paznokcie, a włosy ma zawinięte w ogromny kok na czubku głowy. – Dlaczego tutaj jesteś? – pyta. Niemal pytam ją o to samo. – Przyszłam tutaj, Ŝeby zobaczyć się z Kaydenem. – Siedzę na krześle. − Callie, skarbie. – Mówi, jakbym była małym dzieckiem i marszczy brwi patrząc w dół na mnie. – Kayden nie moŜe mieć odwiedzających. Powiedziałam ci to kilka dni temu. − Ale ja muszę niedługo wracać do szkoły – mówię, chwytając się za podłokietniki krzesła. – Muszę go zobaczyć, zanim wyjadę. Kręci głową i siada na krześle obok mnie, zakładając nogę na nogę. – To nie będzie moŜliwe. − Dlaczego nie? – Mój głos jest ostrzejszy, niŜ był kiedykolwiek. Rozgląda się wokół w obawie, Ŝe zrobię scenę. – Proszę, ciszej, kochanie. − Przepraszam, ale muszę wiedzieć, Ŝe nic mu nie jest – mówię. Jest we mnie tyle gniewu. Nigdy wcześniej nie byłam taka zła i nie podoba mi się to. – I muszę wiedzieć, co się wydarzyło. − Wydarzyło się to, Ŝe Kayden jest chory – odpowiada cicho i zaczyna wstawać. − Czekaj – wstaję razem z nią. – Co masz na myśli mówiąc, Ŝe on jest chory? Przekręca głowę na bok i pokazuje mi swoją najlepszą smutną minę, ale wszystko o czym mogę myśleć, to Ŝe to jest ta kobieta, która pozwoliła Ŝeby Kayden był bity przez ojca przez te wszystkie lata. – Skarbie, nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale Kayden sam się zranił. Kręcę głową cofając się od niej. – Nie, nie zrobił tego. Jej twarz smutnieje i wygląda jak plastikowa lalka ze szklanymi oczami i namalowanym uśmiechem. – Skarbie, Kayden miał problem z cięciem się przez bardzo długi czas, a to… cóŜ, myśleliśmy, Ŝe mu się polepsza, ale zdaje się, Ŝe się myliliśmy. − Nie, nieprawda! – krzyczę. Naprawdę krzyczę. Jestem w szoku. Ona jest w szoku. KaŜdy w czekającym tłumie jest w szoku. – I nazywam się Callie, nie skarb. Seth spieszy do mnie, a jego oczy są rozszerzone i pełne niepokoju. – Callie, nic ci nie jest? Strona | 3
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Spoglądam na niego, a potem na ludzi w pomieszczeniu. Zrobiło się cicho i wszyscy na mnie patrzą. – Ja… nie wiem, co się ze mną dzieje. – Obracam się na pięcie i biegnę do przesuwanych szklanych drzwi, uderzając łokciem w brzeg, kiedy nie otwierają się wystarczająco szybko. Biegnę dopóki nie znajduję kępy krzaków na tyłach szpitala, a wtedy upadam na kolana i wymiotuję na ziemię. Ramiona mi się trzęsą, Ŝołądek ciąŜy, a łzy kłują mnie w oczy. Kiedy mój Ŝołądek jest pusty, opadam na pięty i siedzę na mokrej ziemi. Nie ma mowy, Ŝeby Kayden sam to sobie zrobił. Ale głęboko w sercu ciągle myślę o wszystkich bliznach na jego ciele i nie mogę powstrzymać się od zastanawiania: Co, jeśli to zrobił?
Kayden Otwieram oczy i pierwszą rzeczą, jaką widzę jest światło. Pali moje oczy i sprawia, Ŝe moje otoczenie jest zniekształcone. Nie wiem, gdzie jestem. Co się stało? Wtedy słyszę głębokie głosy, brzęki, chaos. Jest tu pikające urządzenie, które wydaje się dopasowywać do bicie mego serca w klatce piersiowej, ale brzmi zbyt powolnie i nierówno. Moje ciało jest zimne – odrętwiałe, jak moje wnętrze. − Kayden, słyszysz mnie? – Słyszę głos mojej mamy, ale nie mogę jej zobaczyć przez jaskrawe światło. – Kaydenie Owens, otwórz oczy – powtarza, aŜ jej głos staje się gryzącym szumem w mojej głowie. Otwieram i zamykam powieki wielokrotnie, a potem przewracam oczami z powrotem w tył głowy. Mrugam ponownie i światło zamienia się w plamy, a w końcu w twarze ludzi, których nie znam, kaŜda z nich jest wypełniona strachem. Przeszukuję je, szukając tylko jednej osoby, ale nigdzie jej nie widzę. Otwieram szczękę i zmuszam usta do poruszenia się. – Callie. Moja mama pojawia się nade mną. Jej oczy są chłodniejsze niŜ oczekiwałem, a usta ma zasznurowane. – Masz jakiekolwiek pojęcie, przez co przeprowadziłeś tę rodzinę? Co jest z tobą nie w porządku? Nie cenisz swojego Ŝycia? Spoglądam na lekarzy i pielęgniarki wokół mojego łóŜka i zdaję sobie sprawę, Ŝe to co widzę, to nie jest strach, ale litość i rozdraŜnienie. – Co… - Gardło mam suche jak piach i zmuszam mięśnie szyi do poruszenia się, gdy przełykam kilka razy. – Co się stało? – Zaczynam sobie przypominać: krew, gwałtowny ból… pragnienie, by zakończyć to wszystko.
Strona | 4
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Mama kładzie ręce obok mojej głowy i pochyla się nade mną. – Myślałam, Ŝe mamy ten problem za sobą. Myślałam, Ŝe przestałeś. Przechylam głowę na bok i spoglądam w dół na swoje ramię. Nadgarstek mam zabandaŜowany, a moja skóra jest biała i poznaczona niebieskimi Ŝyłami. Z tyłu dłoni mam przytwierdzony wenflon, a na końcu palca zapięty czujnik. Pamiętam. Napotykam jej spojrzenie. – Gdzie jest tato? Jej oczy zwęŜają się, a głos zniŜa, gdy pochyla się jeszcze bliŜej. – Pojechał w delegację. Wpatruję się w nią niezgłębienie. Nigdy nie zrobiła nic z przemocą, gdy dorastałem, ale chyba miałem nadzieję, Ŝe to popchnie ją na skraj jej tajemnicy i potrzeby, aby zawsze go bronić. – Jest w delegacji? – mówię powoli. MęŜczyzna w białym fartuchu z długopisem w kieszonce, okularach i szpakowatych włosach mówi coś do mojej mamy, po czym opuszcza pomieszczenie niosąc podkładkę do pisania. Pielęgniarka podchodzi do pikającego urządzenia obok mojego łóŜka i zaczyna spisywać wyniki z mojego wykresu. Moja mama nachyla się jeszcze bliŜej i szepcze cicho tonem, który przekazuje wiele ostrzeŜenia: - Twój ojciec nie będzie Ŝadną częścią tego. Lekarze wiedzą, Ŝe podciąłeś sobie swoje własne nadgarstki, a miasto wie, Ŝe pobiłeś Caleba. Nie jesteś teraz w dobrej pozycji, a będziesz w jeszcze gorszej, jeśli spróbujesz wciągnąć w to twojego ojca. – Odchyla się do tyłu odrobinę i po raz pierwszy zauwaŜam, jak wielkie są jej źrenice. Prawie wcale nie widać tęczówki, poza niewielkim okręgiem wokół krawędzi. Wygląda na opętaną, moŜe przez diabła, albo mojego ojca-ale ci dwaj wydają się być jednym i tym samym. – Wszystko będzie z tobą w porządku – mówi. – Wszystkie rany ominęły waŜne narządy. Straciłeś duŜo krwi, ale zrobili ci transfuzję. Przyciskam dłonie do łóŜka próbując usiąść, ale moje ciało jest cięŜkie, a kończyny słabe. – Jak długo byłem nieprzytomny? − Budziłeś się i traciłeś przytomność przez kilka dni. Ale lekarze mówią, Ŝe to normalne. – Zaczyna poprawiać koc wokół mnie, jakbym nagle był jej dzieckiem. – Bardziej martwią się tym, dlaczego się pociąłeś. Mogłem to wykrzyczeć – wywrzeszczeć całemu światu, Ŝe to nie tylko była moja wina. śe to był mój ojciec, Ŝe to on i ja razem wyrządziliśmy te zniszczenia. Ale kiedy rozglądam się po pokoju zdaję sobie sprawę, Ŝe nie ma tu nikogo, kogo by to obchodziło. Jestem sam. Pociąłem się. I przez chwilę miałem swego rodzaju nadzieję, Ŝe to będzie mój koniec. śe cały ból, nienawiść i uczucie bycia bezwartościowym w końcu, po dziewiętnastu latach, odejdą. Strona | 5
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Klepie mnie po nodze. – W porządku, wrócę jutro. Nic nie mówię. Po prostu przewracam się, pieczętuję oczy i usta i pozwalam sobie wrócić do komfortowej ciemności, z której właśnie się obudziłem. PoniewaŜ w tej chwili, to jest lepsze niŜ bycie w świetle.
Strona | 6
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 1 #62 Nie załamywać się
Callie Spędzam duŜo czasu na pisaniu w swoim dzienniku. To jest dla mnie niemal jak terapia. Jest ekstremalnie późno w nocy, a ja jestem rozbudzona, bojąc się wrócić jutro rano do kampusu i pozostawić tutaj Kaydena. Jak ja mam go tak po prostu opuścić, zmyć się, ruszyć dalej? Wszyscy ciągle mi mówią, Ŝe muszę, jakby to było tak proste jak wybranie stroju. Jednak ja nigdy nie byłam zbyt dobra w wybieraniu strojów. Jestem w pokoju nad garaŜem, sama, schowana w samotności tylko z moim długopisem i dziennikiem za towarzystwo. Wzdycham wpatrując się w księŜyc i pozwalam swojej dłoni poruszać się po papierze, niemal z własnej woli. Nie mogę wyrzucić tego obrazu z głowy, niewaŜne jak bardzo próbuję. Za kaŜdym razem, gdy zamykam oczy, widzę Kaydena leŜącego na podłodze. Krew pokrywa jego ciało, podłogę, szpary pomiędzy kafelkami i noŜe, które go otaczają. Jest rozbity, krwawiący, roztrzaskany na kawałki. Dla niektórych osób wygląda pewnie, jakby nie dało się go juŜ naprawić. Ale ja nie mogę tak myśleć. Byłam juŜ kiedyś rozbita na kawałki, zniszczona przez rękę kogoś innego, ale teraz czuję, Ŝe z powrotem zaczynam się łączyć. Albo przynajmniej czułam się w ten sposób. Ale kiedy znalazłam Kaydena na podłodze, czułam jakby część mnie roztrzaskała się ponownie. I więcej mnie rozbiło się, gdy jego matka powiedziała mi, Ŝe sam to sobie zrobił. Pociął się i prawdopodobnie robił tak od lat. Nie wierzę w to. Nie mogę w to wierzyć. Nie, kiedy wiem o jego ojcu. Po prostu nie mogę. Moja dłoń zatrzymuje się i czeka, aŜ przyjdzie więcej. Ale najwyraźniej to wszystko, co potrzebuję napisać. Kładę się na łóŜku i wpatruję w księŜyc zastanawiając się, jak mam ruszyć do przodu z Ŝyciem, kiedy wszystko, co dla mnie waŜne, jest nieruchome. *** − Zetrzyj ten smutny grymas z twarzy, panienko. – Seth trzyma mnie za rękę, gdy idziemy dziedzińcem kampusu. Jest zimno. Deszcz mŜy z ciemnych chmur, a Strona | 7
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
chodnik pokryty jest mętnymi kałuŜami. Z dachów zabytkowych budynków otaczających kampus spływają praktycznie rzeki. Trawa chlupie mi pod trampkami, a obrzydliwa pogoda odzwierciedla mój nastrój. Ludzie biegają z zajęć na zajęcia i chcę po prostu krzyknąć, Zwolnijcie i zaczekajcie aŜ dogoni was świat! − Próbuję – odpowiadam, ale mój grymas pozostaje. To ten sam wyraz twarzy, który miałam, kiedy znalazłam Kaydena, nieco ponad dwa tygodnie temu. Obraz ten rani mój umysł i serce niczym odłamki szkła. Wiem, Ŝe część tego jest moją winą. To ja pozwoliłam Kaydenowi dowiedzieć się o Calebie. Ledwie próbowałam nawet zaprzeczać, gdy mnie o to zapytał. Cząstka mnie chciała, Ŝeby się dowiedział i cząstka mnie cieszyła się, kiedy Luke powiedział mi, Ŝe Kayden pobił Caleba. Trąca mnie łokciem i zacieśnia uchwyt, gdy potykam się o własne nogi i zataczam na bok. – Callie, musisz przestać ciągle się martwić. – Pomaga mi odzyskać równowagę. – Wiem, Ŝe to trudne, ale ciągłe bycie smutną nie jest dobre. Nie chcę, Ŝebyś wróciła do tej smutnej dziewczyny, którą na początku poznałem. Staję jak wryta wchodząc prosto w kałuŜę. Zimna woda wypełnia moje buty i przemaka przez skarpetki. – Seth, ja do tego nie wracam. – Wyślizguję dłoń z jego uścisku i owijam się szczelniej kurtką. – Nie mogę przestać o nim myśleć… jak wyglądał. To tkwi w mojej głowie. – To zawsze jest w moim umyśle. Nie chciałam wyjeŜdŜać z Afton, ale mama zagroziła mi mówiąc, Ŝe jeśli zawalę semestr, nie pozwoli mi zostać w domu na przerwę świąteczną. Nie miałabym dokąd pójść. – Po prostu za nim tęsknię i czuję się źle z zostawieniem go tam z jego rodziną. − Nie miałoby znaczenia, gdybyś została. Nadal nie pozwoliliby ci się z nim zobaczyć. – Seth odgarnia swoje złoto blond włosy z miodowo brązowych oczu i spogląda na mnie współczująco, gdy deszcz kapie mu na głowę i twarz. – Callie, wiem, Ŝe jest cięŜko, szczególnie kiedy powiedzieli, Ŝe on zrobił to… kiedy on zrobił to sobie sam. Ale ty nie moŜesz się załamywać. − Nie załamuję się. – MŜawka zmienia się nagle w ulewę i biegniemy schronić się pod drzewami, osłaniając twarze ramionami. Odgarniam kosmyki mokrych włosów z twarzy i zakładam je za uszy. – Po prostu nie mogę przestać o nim myśleć. – Wzdycham, wycierając deszcz z twarzy. – Poza tym, nie wierzę, Ŝe zrobił to sobie sam. Jego ramiona opadają gwałtownie, gdy obciąga w dół rękawy swojej czarnej zapinanej na guziki kurtki. – Callie, nienawidzę tego mówić, ale… ale co, jeśli zrobił? Wiem, Ŝe to mógł być jego ojciec, ale co jeśli nie był? Co jeśli lekarze mają rację? To znaczy, wysłali go do tej placówki z jakiegoś powodu. Krople deszczu rozbijają się na naszych twarzach i trzepoczę przed nimi rzęsami. – No to zrobił – odpowiadam. – To niczego nie zmienia. – Wszyscy mają sekrety, tak samo Strona | 8
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
jak ja. Byłabym hipokrytką, gdybym osądzała Kaydena za samookaleczenie się. – Poza tym, oni go nie wysłali. Szpital go tam przeniósł, Ŝeby mógł być obserwowany podczas procesu zdrowienia. To wszystko. On nie musi tam zostawać. Seth oferuje mi współczujący uśmiech, ale w jego oczach jest litość. Pochyla się do przodu i obdarza mnie szybkim całusem w policzek. – Wiem, i właśnie dlatego jesteś tobą. – Odsuwa się ode mnie, odwraca bokiem i wyciąga do mnie łokieć. – A teraz chodź, spóźnimy się na zajęcia. Wzdychając łączę się z nim łokciem i wychodzimy na deszcz, korzystając z chwili, kiedy udajemy się na zajęcia. − MoŜe moglibyśmy zrobić coś zabawnego – sugeruje Seth, otwierając drzwi do głównego budynku na terenie kampusu. Wprowadza mnie do ciepła i pozwala drzwiom zatrzasnąć się za nami. Puszcza moją rękę i otrzepuje przód swojej kurtki, posyłając wszędzie krople deszczu. – Na przykład poszlibyśmy na film czy coś. Umierałaś, Ŝeby zobaczyć ten jeden… - Kilka razy strzela palcami. – Nie pamiętam jak się nazywa, ale ciągle gadałaś o nim przed przerwą. Wzruszam ramionami chwytając koński ogon i wykręcam go porządnie, aŜ z końcówki wycieka woda. – Ja teŜ nie pamiętam. I naprawdę nie mam nastroju na oglądanie filmu. Marszczy brwi. – Musisz przestać stroić fochy. − Nie stroję fochów – odpieram i masuję dłonią miejsce nad sercem. – Tylko przez cały czas boli mnie serce. Jego ramiona unoszą się i opadają, gdy wzdycha. – Callie, jaPodnoszę dłoń i kręcę głową. – Seth, wiem, Ŝe zawsze chcesz mi pomóc i kocham cię za to, ale czasami cierpienie jest po prostu częścią Ŝycia, szczególnie kiedy ktoś, kogo koch- na kim mi zaleŜy, równieŜ cierpi. Wykrzywia brwi w łuk z powodu mojej niemal pomyłki. – W takim razie w porządku, chodźmy na zajęcia. Kiwam głową i podąŜam za nim korytarzem. Moje ubrania są mokre od deszczu, a w butach mam wodę. Pomimo tego, Ŝe jest zimno, a woda przykleja mi ciuchy do ciała, to przypomina mi o pięknym czasie pełnym magicznych pocałunków i muszę się tego trzymać. Bo na razie to wszystko, co mam. ***
Strona | 9
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Czas się wlecze. Zajęcia się kończą rozpoczynając ferie zimowe. Wpatrywałam się w ksiąŜkę z angielskiego tak długo, Ŝe czuję jakby oczy mi krwawiły, a wszystkie słowa wyglądają identycznie. Pocieram oczy palcami udając, Ŝe pokój nie pachnie marihuaną i Ŝe Violet, moja współlokatorka, nie leŜy nieprzytomna w łóŜku naprzeciw mojego. Zalega tak od ostatnich dziesięciu godzin. Martwiłam się, Ŝe nie Ŝyje, ale ona ciągle mamrocze bez ładu i składu przez sen. Na szczycie przygotowań do egzaminu z języka angielskiego, powinnam napisać esej. Na początku roku dołączyłam do klubu twórczości literackiej, a na jego końcu powinnam zwrócić trzy projekty: wiersz, opowiadanie i kawałek literatury faktu. Tak bardzo jak kocham pisać, zmagam się z oddaniem prawdy na papierze do przeczytania innym ludziom. Obawiam się tego, co mogłoby wyjść, jeślibym naprawdę się otworzyła. Albo moŜe dlatego, Ŝe wydaje się głupie pisać pracę na temat prawdy o Ŝyciu, gdy Kayden pozostaje w instytucji Ŝyjącej prawdy. Jak dotąd zdołałam napisać: Dokąd Odchodzą Liście napisane przez Callie Lawrence. Nie jestem pewna, dokąd z tym pójdę. Wcześniejszy deszcz zamarzł w puszyste płatki śniegu, które spływają z nieba, a na dziedzińcu kampusu lśni srebrzysta tafla lodu. Stukam palcem o wierzch ksiąŜki myśląc o domu i o tym, Ŝe jest tam prawdopodobnie trzy albo cztery stopy śniegu, a samochód mojej mamy najprawdopodobniej utknął na podjeździe. Mogę sobie wyobrazić obraz pługów przemierzających ulice miasteczka i mojego tatę prowadzącego rozgrzewki w sali gimnastycznej, poniewaŜ jest za zimno, Ŝeby przebywać na zewnątrz. I Kayden jest nadal w szpitalu pod nadzorem, poniewaŜ myślą, Ŝe próbował się zabić. Minęło kilka tygodni od tego zdarzenia. Przez jakiś czas był nieprzytomny od transfuzji krwi i ran na jego ciele. Potem się obudził i nikt nie mógł się z nim zobaczyć, poniewaŜ był uwaŜany za „wysokiego ryzyka” i „pod nadzorem” (słowa matki Kaydena, nie moje). Mój telefon leŜy na łóŜku obok stosu papierów i szerokiego wachlarza zakreślaczy. Podnoszę go, wybieram numer Kaydena i czekam na odezwanie się jego poczty głosowej. − Cześć, tu Kayden, jestem teraz zbyt zajęty, by odebrać twój telefon, więc zostaw proszę wiadomość, a moŜe będziesz mieć na tyle szczęścia, Ŝe do ciebie oddzwonię. – W jego głosie słychać sarkazm, jakby myślał, Ŝe jest zabawny i uśmiecham się tęskniąc za nim tak bardzo, Ŝe to przeszywa moje serce. Słucham tego w kółko, aŜ mogę usłyszeć w jego głosie ból leŜący u podłoŜa jego sarkazmu, ten który niesie jego sekrety. Ostatecznie rozłączam się i klapię z powrotem na łóŜko, chcąc cofnąć się w czasie i nie pozwolić Kaydenowi dowiedzieć się, Ŝe to Caleb mnie zgwałcił. − BoŜe, która godzina? – Violet siada na łóŜku i mruga przekrwionymi oczami na skórzany zegarek na swoim nadgarstku. Potrząsa głową i odgarnia z twarzy włosy z czarno-czerwonymi pasemkami. Wygląda przez okno na śnieg, a potem spogląda na mnie. – Jak długo byłam nieprzytomna? Strona | 10
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wzruszam ramionami wpatrując się w sufit. – Myślę, Ŝe przez jakieś dziesięć godzin? Zrzuca z siebie koc i gramoli się z łóŜka. – Kurwa, przegapiłam zajęcia z chemii. − Wzięłaś chemię? – Nie chciałam, Ŝeby zabrzmiało to niegrzecznie, ale szok, Ŝe wzięła chemię przechodzi przez mój głos. Violet i ja dzieliłyśmy pokój od trzech miesięcy i z tego co widzę, lubi imprezy i facetów. Spogląda na mnie krzywo wsuwając ręce w rękawy swojej skórzanej kurtki. – Co? Nie sądzisz, Ŝe mogę imprezować i być bystra? Kręcę głową. – Nie, nie o to mi chodziło. Ja tylko− Wiem, o co ci chodziło – co o mnie myślisz i kaŜdy inny o mnie myśli. – Zabiera torbę z biurka, obwąchuje koszulkę i wzrusza ramionami. – Ale dam ci pewną radę: MoŜe nie powinnaś osądzać ludzi po wyglądzie. − Nie robię tego – odpowiadam, czując się źle. – Przepraszam, jeśli pomyślałaś, Ŝe cie osądzam. Chwyta telefon z biurka i wrzuca go do torby, po czym idzie do drzwi. – Słuchaj, jeśli przyjdzie jakiś koleś imieniem Jesse, moŜesz udawać, Ŝe nie widziałaś mnie przez cały dzień? − Dlaczego? – pytam, siadając. − Bo nie chcę, Ŝeby wiedział, Ŝe tutaj byłam. – Otwiera drzwi i ogląda się przez ramię. – BoŜe, ostatnio byłaś trochę opryskliwa. Gdy cię spotkałam po raz pierwszy pomyślałam, Ŝe jesteś jak wycieraczka1. Ale ostatnio stałaś się trochę nieznośna. − Wiem – mówię cicho, z brodą spuszczoną w dół. – I przepraszam. Kilka ostatnich tygodni było dla mnie okropnych. Zatrzymuje się w drzwiach, mierząc mnie wzrokiem. – Czy z tobą… - Przenosi cięŜar ciała, wyglądając nieswojo. Cokolwiek próbuje powiedzieć, wydaje się to być dla niej trudne. – Czy z tobą wszystko w porządku? Przytakuję i coś przecina jej twarz, moŜe ból, i przez chwilę zastanawiam się, czy z Violet jest wszystko w porządku. Ale wtedy ona wzrusza ramionami i wychodzi, zatrzaskując za sobą drzwi. Wypuszczam głośnie westchnienie i z powrotem kładę się na łóŜku. Potrzeba wepchnięcia palca w gardło i uwolnienia cięŜkiego, plugawego uczucia w moim Ŝołądku dusi mnie. Niech to szlag. Potrzebuję terapii. Sięgam po telefon nie
1
Określenie osoby, która zbyt łatwo ulega naciskom i Ŝyczeniom innych.
Strona | 11
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
podnosząc się i wybieram numer mojego terapeuty, aka Setha, i najlepszego przyjaciela na calutkim świecie. − Kocham cię na śmierć, Callie – mówi Seth, odbierając po trzech sygnałach. – Ale myślę, Ŝe zaraz zaliczę, więc lepiej, Ŝeby to było waŜne. Marszczę nos, gdy policzki robią mi się gorące. – Nie jest… chciałam tylko zobaczyć, co słychać. Ale jeśli jesteś zajęty, zostawię cię w spokoju. Wzdycha. – Przepraszam, to wyszło trochę bardziej grubiańsko, niŜ planowałem. Jeśli naprawdę mnie potrzebujesz, całkowicie mogę gadać. Wiesz, Ŝe jesteś moim priorytetem. − Jesteś z Greysonem? – pytam. − Oczywiście – odpowiada z humorem w swoim tonie. – Nie jestem dziwkarskim kaszalotem. Chichot wymyka mi się z ust i jestem zaskoczona, o ile lepiej się czuję od samego rozmawiania z nim. – Przyrzekam, Ŝe nic mi nie jest. Po prostu nudzi mi się i szukałam ucieczki od ksiąŜki z angielskiego. – Zrzucam ksiąŜkę z łóŜka i przewracam się na brzuch, podpierając się na łokciach. – Zostawię cię w spokoju. − Czy jesteś naprawdę pewna? − Jestem pewna na sto procent. A teraz idź się zabawić. − Och, zaufaj mi. Mam taki zamiar – odpowiada i śmieję się, ale to rani mój Ŝołądek. Zaczynam się rozłączać, gdy on dodaje: - Callie, jeśli potrzebujesz z kimś wyjść, moŜesz zadzwonić do Luke’a… Wy dwoje tak jakby przechodzicie przez to samo. To znaczy, z tęsknotą za Kaydenem i nie rozumieniem tego do końca. Obgryzam paznokieć. Spędzałam czas z Lukiem, ale wciąŜ czuję się niekomfortowo będąc sama z facetami, za wyjątkiem Setha. Poza tym, pomiędzy mną a Lukiem zrobiło się dziwnie, bo nie rozmawialiśmy oficjalnie o tym, co stało się Kaydenowi. To biały słoń w pokoju, ogromny, smutny, załamany biały słoń. – Pomyślę o tym. − To dobrze. A jeśli zadzwonisz do niego, upewnij się, Ŝeby go zapytać o wczorajsze zajęcia u profesora McGellona. − Dlaczego? Co się stało? Chichocze złośliwie. – Po prostu go zapytaj.
Strona | 12
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Dobra… - mówię, niepewna czy naprawdę tego chcę. Jeśli Seth uwaŜa to za zabawne, istnieje spora szansa, Ŝe to co się stało, zawstydzi mnie. – Baw się dobrze z Greysonem. − Ty teŜ, dziewczynko – mówi i rozłącza się. Wciskam Zakończ i przewijam listę kontaktów, aŜ znajduję numer Luke’a. Mój palec wisi nad przyciskiem Zadzwoń przez wieczność i wtedy tchórzę i rzucam telefon na łóŜko. Wstaję i zakładam swoje Conversy – te poplamione zieloną farbą – poniewaŜ przypominają mi one o szczęśliwym czasie w Ŝyciu. Zasuwam zamek w kurtce, wkładam telefon do kieszeni i zabieram kartę klucz oraz dziennik zanim wychodzę na zewnątrz. Jest zimnej niŜ w zamraŜarce, ale idę całkowicie bez celu przez opustoszały kampus, aŜ w końcu siadam na jednej z zamarzniętych ławek. Pada śnieg, ale gałęzie drzew tworzą baldachim nad moją głową. Otwieram dziennik, naciągam kurtkę na nos i zaczynam gryzmolić swoje myśli, wylewając swoje serce i duszę na czyste kartki papieru, poniewaŜ ma to działanie terapeutyczne. Pamiętam swoje szesnaste urodziny tak samo, jak pamiętam dodawanie. To jest zamknięte w mojej głowie, gdy tego potrzebuję, jednak nie uŜywam tego często. Był to dzień, w którym nauczyłam się prowadzić. Moja mama zawsze była naprawdę dziwna, jeŜeli chodzi o dopuszczenie mojego brata lub mnie w pobliŜe kierownicy, gdy byliśmy juŜ wystarczająco dorośli, by prowadzić. Mówiła, Ŝe robi to po to, by nas chronić przed samymi sobą i innymi kierowcami. Pamiętam, Ŝe myślałam jakie to dziwne, ona chcąca nas chronić, poniewaŜ było tak duŜo rzeczy – ogromnych, zmieniających Ŝycie rzeczy – przed którymi nigdy nas nie ochroniła. Jak na przykład to, Ŝe mój brat palił marihuanę od czternastego roku Ŝycia. Albo to, Ŝe Caleb zgwałcił mnie w moim własnym pokoju, gdy miałam dwanaście lat. Gdzieś w głębi wiedziałam, Ŝe to nie była jej wina, ale te myśli zawsze krąŜyły mi po głowie: Dlaczego mnie nie ochroniła? Więc na szesnastkę, po raz pierwszy w Ŝyciu w końcu usiadłam za kółkiem. Byłam przeraŜona, a dłonie pociły mi się tak bardzo, Ŝe ledwie mogłam utrzymać kierownicę. Mój tata miał równieŜ podniesiony samochód i ledwie widziałam coś zza deski rozdzielczej. − Nie moŜemy pojechać po prostu samochodem mamy? – zapytałam taty, przekręcając kluczyk w stacyjce. On zapiął pasy i pokręcił głową. – Lepiej od razu uczyć się na czymś duŜym, w ten sposób prowadzenie samochodu będzie bułką z masłem. Zapięłam swój własny pas i wytarłam spocone dłonie o przód dŜinsów. – Taa, ale ledwie mogę widzieć nad kierownicą.
Strona | 13
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Uśmiechnął się i poklepał mnie po ramieniu. – Callie, wiem, Ŝe prowadzenie jest straszne, jak Ŝycie. Ale doskonale potrafisz sobie z tym poradzić; inaczej bym ci nie pozwolił. Prawie się załamałam i powiedziałam mu, co się wydarzyło na moich dwunastych urodzinach. Niemal mu powiedziałam, Ŝe nie potrafię sobie z tym poradzić. śe nie potrafię sobie poradzić z niczym. Ale przejął mnie strach i wcisnęłam gaz, prowadząc auto do przodu. Skończyło się na wjechaniu w skrzynkę pocztową sąsiadów i udowodnieniu, Ŝe mój tata się mylił. Nie pozwalano mi jeździć przez kolejne kilka miesięcy i byłam z tego zadowolona. Bo dla mnie prowadzenie oznaczało dorośnięcie, a ja nie chciałam dorastać. Chciałam być dzieckiem. Chciałam być dwunastolatką i wciąŜ mieć radochę z Ŝycia, chłopaków, pocałunków i miłości przede mną. − Kurwa, ale tu zimno. Moja głowa podrywa się do góry na dźwięk głosu Luke’a i szybko zamykam dziennik. Stoi kilka stóp ode mnie z rękami w kieszeniach dŜinsów i kapturem granatowej kurtki zaciągniętym na głowę. − Co ty tutaj robisz? – pytam, wsuwając długopis w spiralę notatnika. Jego ramiona unoszą się i opadają, kiedy nimi wzrusza, po czym siada obok mnie. Rozprostowuje nogi przed sobą i krzyŜuje je w kostkach. – Dostałem telefon od Setha mówiący, Ŝe powinienem tu przyjść i zerknąć na ciebie. śe moŜesz potrzebować pocieszenia. Moje spojrzenie omiata dziedziniec kampusu. – Czasami się zastanawiam, czy ma porozstawiane szpiegowskie kamery w kaŜdym miejscu. Wydaje się wiedzieć wszystko, wiesz. Luke potakuje w zgodzie. – Tak się wydaje, czyŜ nie? Odwzajemniam jego kiwnięcie i wtedy narasta cisza. Płatki śniegu dryfują w dół, a nasze oddechy sznurują się przed naszymi twarzami. Zastanawiam się, dlaczego tak naprawdę tutaj jest. Czy Seth powiedział mu, Ŝe muszę być doglądana? − Chcesz dokądś pójść? – Luke rozplata kostki i siada prosto. – Nie wiem jak ty, ale ja naprawdę muszę sobie zrobić przerwę od tego miejsca. − Taa. – Nawet się nie waham, co mnie zaskakuje. Czy to oznacza, Ŝe przezwycięŜam swoje problemy z zaufaniem?
Strona | 14
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Uśmiecha się szczerze, ale w jego oczach jest intensywność; coś, co zawsze tam jest. Kiedyś zwykłam się tym onieśmielać, ale wiem, Ŝe to tylko on. Poza tym, sądzę, Ŝe coś za tym ukrywa – moŜe strach, samotność, albo ból Ŝycia. Wciskam notes pod pachę i wstajemy na nogi. Wędrujemy przez dziedziniec kampusu, zmierzając niewiadomo dokąd, ale myślę, Ŝe teraz jest to w porządku. Dowiem się, dokąd zmierzam, kiedy tam dotrę.
Strona | 15
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 2 #22 Podjąć decyzję, która cię przeraża
Kayden Kiedy tylko zamykam oczy, jedyne co widzę, to Callie. Callie. Callie. Callie. Niemal czuję miękkość jej włosów, skóry, smakuję ją, czuję zapach jej szamponu. Tęsknię za nią tak kurewsko mocno, Ŝe czasami nie mogę oddychać. Gdybym mógł spać wiecznie, spałbym, tylko po to, by móc trzymać się jedynej rzeczy, która mnie uszczęśliwia. Ale w końcu muszę otworzyć oczy i stawić czoła rzeczywistości, w którą się wpakowałem. Torturom. Załamaniu. Temu, co zostało z mojego Ŝycia. Prawdopodobnie nie zasługuję na myślenie o Callie, nie po tym, co zrobiłem, po tym jak mnie znalazła… w takim stanie. Teraz zna mój sekret, ten mroczny, który ukrywałem w sobie od dziecka, ten, który jest największą częścią mnie. Najgorsze jest to, Ŝe nie usłyszała tego ode mnie. Usłyszała o tym od mojej matki. Jednak to najlepsze wyjście. Callie moŜe dalej Ŝyć swoim Ŝyciem i moŜe być szczęśliwa, nie musząc radzić sobie z moimi problemami. Zostanę tutaj i będę trzymał oczy zamknięte i uczepiał się wspomnienia o niej tak długo jak mogę, poniewaŜ dzięki temu wciąŜ oddycham. *** Nigdy nie bałem się śmierci. Mój tato zaczął spuszczać mi wpierdol, gdy byłem mały i przedwczesna śmierć zawsze wydawała się w pewien sposób nieunikniona. Wtedy Callie weszła do mojego Ŝycia i akceptacja mojej przedwczesnej śmierci została rozbita. Teraz boję się śmierci, coś z czego zdałem sobie sprawę, po tym jak pociąłem sobie ręce. Pamiętam obserwowanie krwi kapiącej na podłogę, a potem wpatrywanie się w zakrwawiony nóŜ w mojej dłoni. Wszystkie wątpliwości i strach przelały się przeze mnie i poŜałowałem tego. Ale to juŜ zostało zrobione. Gdy leŜałem na podłodze, wszystko o czym mogłem myśleć to smutna twarz Callie, gdy się dowie o mojej śmierci. Nie byłoby nikogo, kto ochraniałby ją przed światem, gdyby mnie zabrakło. A ona potrzebowała ochrony – zasługiwała na nią bardziej niŜ ktokolwiek. A ja byłem tak zjebanym mięczakiem, Ŝe nie potrafiłem dać jej nawet tego. Jakieś dwa tygodnie po zdarzeniu zostałem przeniesiony do Placówki Braymana, która nie jest duŜo lepsza od szpitala. Znajduje się na obrzeŜach miasta obok wysypiska Strona | 16
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
śmieci i starego pola kempingowego. Pokój jest pusty, z gładkimi białymi ścianami bez dekoracji i poplamionym linoleum na podłodze. Powietrze pachnie trochę mniej sterylnie, ale czasami do mojego pokoju dolatuje odór z wysypiska śmieci. Nie ma zbyt wiele śmierci zalegającej w głowie kaŜdego, ale ludzie naprawdę lubią o tym rozmawiać. Jestem tutaj dopiero od kilku dni i jeszcze nie wiem, kiedy będę gotowy do wyjścia. Nie jestem pewny wielu rzeczy. LeŜę w łóŜku, co robię często, wpatrując się w okno, zastanawiając się, co w tej chwili robi Callie. Mam nadzieję, Ŝe coś zabawnego, co ją uszczęśliwia i sprawia, Ŝe się uśmiecha. JuŜ niemal czas na obchód, więc siadam powoli w łóŜku i umieszczam dłoń na boku w miejscu, gdzie zostałem dźgnięty. NóŜ cudem ominął narządy i tak naprawdę było to mniej powaŜne od moich obraŜeń. Miałem szczęście. Właśnie to wszyscy ciągle mi mówią. Miałem równieŜ szczęście, Ŝe nie przeciąłem Ŝadnej z głównych tętnic na nadgarstku. Szczęście. Szczęście. Szczęście. Słowo ciągle rzucane wokół, jakby kaŜdy chciał mi przypomnieć, jak cenne jest Ŝycie. Ja jednak nie wierzę w szczęście, nie jestem nawet pewny czy to, Ŝe ocalałem oznacza, iŜ jestem szczęściarzem. Kilka razy, gdy byłem w szpitalu myślałem o tym, by powiedzieć komuś, co tak naprawdę się wydarzyło, ale byłem tak naćpany środkami przeciwbólowymi, Ŝe nie mogłem oczyścić umysłu na tyle, by się do tego zabrać. Gdy mgła w moim mózgu w końcu się rozjaśniła, ujrzałem sytuację taką, jaka była. Właśnie skopałem tyłek Calebowi, byłem uwaŜany za niestabilnego, a blizny na moim ciele wzbudzały niepokój o samookaleczenie. Wyszedłbym przeciwko swojemu ojcu i przegrałbym, tak jak zawsze. Nie było sensu w mówieniu komukolwiek, co tak naprawdę się stało. Ludzie widzą tylko to, co chcą. Pielęgniarka wchodzi do pokoju z moim wykresem w dłoni i wesołym uśmiechem na twarzy. Jest starsza, ma blond włosy z ciemnymi odrostami i zawsze ma czerwoną szminkę na zębach. − Jak się dzisiaj miewasz, skarbie? – pyta wysokim głosem, jakbym był dzieckiem. To ten sam ton, którego uŜywają wobec mnie lekarze, bo jestem tym dzieciakiem, który próbował podciąć sobie Ŝyły, a potem dźgnął się kuchennym noŜem. − Dobrze – odpowiadam i biorę małe białe pigułki, które mi podaje. Nie wiem na co są, ale myślę, Ŝe to jakieś środki uspokajające, bo za kaŜdym razem, kiedy je połykam, tracę i odzyskuję świadomość. Co jest dobre. Uśmierzają ból, a to jest wszystko, czego kiedykolwiek chciałem. Dziesięć minut po tym, jak tabletki spływają w dół mojego gardła, przejmuje mnie senność i kładę się na łóŜku. JuŜ mam zasnąć, gdy znajomy zapach drogich perfum pali Strona | 17
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
moje nozdrza. Trzymam oczy zamknięte. Nie chcę z nią rozmawiać i udawać, Ŝe wszystko jest w porządku, a ojciec mnie nie dźgnął. Nienawidzę udawać, Ŝe ona o niczym nie wie i się o mnie martwi. − Kayden, nie śpisz? – pyta uśpionym tonem, co oznacza, Ŝe jest na czymś. Szturcha mnie w ramię swoim paznokciem, a gest ten jest szorstki i drapie moją skórę. Zaciskam oczy mocniej i krzyŜuję ramiona pragnąc, by zadrapała ją mocniej, przecięła skórę i wymazała wszystko, co czuję. − Kaydenie Owens. – Jej ostry głos jest jak paznokcie na tablicy. – Słuchaj, wiem, Ŝe nie chcesz o tym słyszeć, ale czas pozbierać się do kupy. Wstań, zacznij jeść lepiej i udowodnij lekarzom, Ŝe jest z tobą wystarczająco dobrze, by wrócić do domu. Nic nie mówię i nie otwieram oczu. Tylko słucham bicia swojego serca. Bum, bum. Bum, bum. Jej oddech przyspiesza. – Kaydenie Owens, nie pozwolę ci zrujnować reputacji tej rodziny. Teraz napraw ten bałagan. – Chwyta za koc i ściąga go ze mnie. – Wstawaj, idź na terapię i udowodnij, Ŝe nie jesteś dla siebie zagroŜeniem. Moje powieki otwierają się stopniowo i odwracam głowę w jej stronę. – A co z tatą? Czy on nadal jest dla mnie zagroŜeniem? Wygląda jak gówno, ma ciemne kręgi pod oczami i nosi tonę makijaŜu próbując to zatuszować. Nadal jest odstawiona w wymyślną czerwoną sukienkę, biŜuterię i futrzany płaszcz, w swoją dopracowana fasadę, by ukryć brzydotę w jej Ŝyciu. – Twój ojciec nie zrobił niczego złego. Był tylko zły na to, co zrobiłeś2. − Masz na myśli spuszczenie wpierdolu Calebowi – wyjaśniam, kładąc ręce na łóŜku, podnosząc się do góry i opierając o zagłówek. Jej oczy robią się zimne. – Tak, mam to na myśli. Wdawanie się w bójki jest niedopuszczalne. Masz szczęście, Ŝe Calebowi nic nie jest. Choć nadal jest w trakcie podejmowania decyzji, czy ma zamiar wnieść oskarŜenie. Twój tata pracuje nad próbami targowania się z nim. − Co? – Czuję, jakby tysiąc ostrych jak brzytwa igieł wbiło się w moją skórę. – Dlaczego? − PoniewaŜ nie zamierzamy pozwolić ci zmieszać reputacji tej rodziny z błotem przez swoje Ŝałosne Ŝycie. Mamy zamiar uciszyć to najbardziej, jak tylko się da.
2
Z tego co widać, to raczej matka potrzebuje pobytu w psychiatryku… :/ Co za sucz.
Strona | 18
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Więc przekupujecie go pieniędzmi – mówię przez zaciśnięte zęby. Kurwa. Chcę walnąć w coś twardego, wbić pięść w metalową ścianę, rozciąć knykcie i patrzeć jak krwawią. Nie chcę, Ŝeby mój ojciec zajmował się tym. Nie chcę mu niczego zawdzięczać. Będzie trzymał mi to nad głową przez resztę mojego Ŝycia. Kurwa. Cała ta sytuacja jest taka popaprana. − Tak, pieniędzmi – warczy i wyciąga puderniczkę z torebki. – CięŜko zapracowanymi pieniędzmi twojego ojca, za co powinieneś być mu bardzo wdzięczny. − Niech Caleb wniesie oskarŜenie. – Szczerze juŜ mnie to nie obchodzi. Niemal kaŜda część mnie umarła, a to co wciąŜ jest Ŝywe, czeka do następnego cięcia. – Mam to w dupie. To byłoby lepsze niŜ pozwolenie ojcu na płacenie mu. Przegląda swoje odbicie zaciskając wargi, a potem zatrzaskuje puderniczkę. – Jesteś taki niewdzięczny. – Rzuca się do drzwi, stukając wysokimi obcasami o obskurne linoleum. – Jesteś najbardziej frustrującym dzieckiem na świecie. Twoi bracia nigdy nie sprawiali mi takich problemów. Dlatego, Ŝe uciekli w czasie burzy i nie było ich podczas tornado. – Nie jestem dzieckiem. – Przewracam się na bok i zamykam oczy. – Nigdy tak naprawdę nim nie byłem. Stukanie jej obcasów ustaje. Czeka, jakby spodziewała się, Ŝe powiem coś jeszcze, albo jakby sama chciała coś powiedzieć, ale wtedy stukot pojawia się znowu i wkrótce znajduje się na zewnątrz w holu. Pozwalam odrętwieniu od pigułek przemknąć przez moje ciało i wciągnąć mnie w ciemności. Ostatnią rzeczą, jaką widzę zanim tracę przytomność jest najpiękniejsza niebieskooka, brązowowłosa dziewczyna, na której kiedykolwiek zawiesiłem oko. Jedyna dziewczyna, która kiedykolwiek posiadła moje serce i trzymam się tego obrazu kaŜdą uncją siły, jaką posiadam. W przeciwnym razie prawdopodobnie straciłbym wolę oddychania.
Callie − Mam szybkie pytanie – mówię do Luke’a. Stoimy przed wejściem na małe lodowisko, przygotowując się na jazdę na łyŜwach, coś czego oboje nigdy nie robiliśmy (co przyznaliśmy jedno przed drugim jadąc tutaj samochodem). Nie jest zbyt tłoczno, ale znajduje się tu kilka par jeŜdŜących i trzymających się za Strona | 19
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
ręce oraz dziewczynka pobierająca lekcje w centrum. – Co się stało na zajęciach profesora McGellona? Luke kręci głową przesuwając dłonią po krótko ogolonych brązowych włosach. – Seth cię do tego namówił? Nachylam się, by zawiązać sznurowadła w łyŜwach. – Wspomniał przez telefon, Ŝe powinnam cię zapytać. Przewraca oczami, gdy wstaję. – Naprawdę chcesz wiedzieć? Waham się przez nutę ostrzeŜenia w jego tonie, ale decyduję się być trochę śmiałą i kiwam głową. – Tak, chcę. Chyba. − Zostałem przyłapany na robieniu… czegoś na zajęciach. – OdwaŜył się wyjść na lodowisko i zanurzył łyŜwę w dół tak, Ŝe ostrze przecięło lód. – Z dziewczyną. Seth i jego potrzeba wypchnięcia mnie z mojej strefy komfortu. Czerwienię się, ale zachowuję się, jakby to był rumieniec tylko od niskiej temperatury, dodając drŜenie do swojego ciała. – Przez profesora? Postępuje do przodu, a jego kolana trzęsą się, gdy przesuwa się w kierunku środka lodowiska, gdzie dziewczynka kręci się w kółko z rękami nad głową. – Nie, przez Setha. Trzymam się ściany i wysuwam na lód decydując, Ŝe prawdopodobnie najlepiej będzie zmienić temat, zanim moje policzki zapłoną. – Więc właśnie to robią ludzie, Ŝeby się rozweselić? – Z rękami rozłoŜonymi na boki i rozpłaszczonymi dłońmi próbuję utrzymać równowagę, gdy przesuwam nogami po lodowisku. Luke rozciąga ręce na boki, a kolana ma ugięte, gdy jedzie zygzakiem. – Tak słyszałem – mówi i sięga do ściany, kiedy się potyka. − Od kogo? – Trzymam się kurczowo ściany dla wsparcia, gdy kolana zaczynają mi się chwiać i pozostaję tam na krótko, aby biedni ludzie jadący za mną mogli mnie wyminąć. Uśmiecha się, gdy jego nogi wykonują kolisty ruch po lodzie. – Przez tę gorącą laskę, którą wyrwałem poprzedniej nocy. Upierała się, Ŝe musimy pójść na łyŜwy. Biorę głęboki oddech i zwalczam kolejny rumieniec pełznący w poprzek moich policzków. – To dlaczego jej tu po prostu nie zabrałeś? Parska śmiechem. – A co to byłaby za zabawa? Lubię wychodzić z tobą, Callie. To relaksujące. – Odpycha się nogami od lodu i próbuje jechać do tyłu, ale zaczepia się o Strona | 20
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
własne nogi i zderza ze ścianą. Jego ręka wystrzeliwuje i chwyta się krawędzi plastikowej bandy. − Nic ci nie jest? – Tłumię śmiech, gdy oczy wylatują mu z orbit. − Myślisz, Ŝe to zabawne? – Wyciąga nogi spod siebie i wtedy, z bardzo małą ilością koordynacji, jedzie w moim kierunku ze złączonymi kolanami i rękami wyrzuconymi na boki. Tłumię śmiech poruszając stopami do środka i na zewnątrz, idąc do tyłu, by przed nim uciec. – Myślałam, Ŝe futboliści powinni być skoordynowani. Wykrzywia usta w uśmiechu i puszcza mi oczko. – Na trawie, Callie. Futboliści nie spędzają zbyt duŜo czasu na lodzie. − A co ze studiem baletowym – draŜnię się. – Słyszałam, Ŝe wy, faceci, lubicie czasami okręcić się wokół i obciągnąć palce dla – w powietrzu robię cudzysłów i uśmiecham się – celów sportowych. Kręci głową, skręcając język w ustach, aby powstrzymać uśmiech. – Wiesz co, Kayden ma rację co do ciebie. MoŜesz być zarozumiała, jeśli chcesz. Serce opada mi do Ŝołądka, a mina Luke’a tęŜeje. Oboje stoimy tutaj, nieruchomi, a moje myśli dryfują do Kaydena. Potykam się do bramki, by usiąść na ławce. – Myślę, Ŝe potrzebuję przerwy. Nie jestem w tym zbyt dobra – mówię, zmieniając temat. − Ja teŜ. – Luke sunie do wyjścia, a noski jego łyŜew trą o gumowy próg, gdy schodzi za mną z lodowiska. Siada obok mnie na ławce i wyciąga nogi przed sobą. Przez jakiś czas obserwujemy po prostu innych łyŜwiarzy, patrząc jak się śmieją, uśmiechają, upadają i dobrze bawią. Wyglądają, jakby świetnie spędzali czas i zazdroszczę im. Ja teŜ chcę się bawić, ale z Kaydenem. Chcę go tutaj ze sobą. − Więc miałaś od niego jakieś wieści? – Luke pyta od niechcenia, wpatrując się w lodowisko. Patrzę na niego, marszcząc czoło. – Od kogo? Kaydena? Kiwa raz głową, bez kontaktu wzrokowego. – Taa. Wypuszczam oddech, a on unosi się przed moją twarzą w chmurce szarawego oparu. Nawet jeśli jest to kryte lodowisko, nadal jest tu tak zimno, jak na zewnątrz. Mam na sobie kurtkę i rękawiczki razem z kapturem na głowie i wciąŜ jestem przemarznięta do szpiku kości. Albo moŜe ten ziąb pochodzi od kierunku, w jakim zmierza ta rozmowa. Strona | 21
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Nie – mamroczę, przytwierdzając spojrzenie do młodej pary jeŜdŜącej trzymając się za ręce. Wyglądają na szczęśliwych i jeśli patrzę na nich wystarczająco długo, mogę przekształcić ich twarze w swoją i Kaydena. – Nie słyszałam o niczym, prócz najnowszych plotek od mojej matki. Luke garbi się sięgając do sznurowadeł jednej ze swoich łyŜew. – A jakie są najnowsze plotki? Przełykam ogromną gulę w gardle. – śe Kayden jest w placówce pod nadzorem. Przekrzywia głowę na bok i spogląda na mnie. − PoniewaŜ myślą, Ŝe sam to sobie zrobił? – W jego głosie słychać insynuację. On wie, o czym ja wiem: Ŝe ojciec Kaydena jest złym potworem, który mógł dźgnąć własnego syna. Próbowałam rozmawiać o tym z moją matką, ale ona powiedziała, Ŝe to nie jest nasz interes. Jest zła na Owensów, bo Kayden pobił Caleba. Powinnam była jej powiedzieć dlaczego… Chciałam, ale czasami sama chęć jest niewystarczająca. Kiedy w końcu zdobyłam się na odwagę, by iść jej powiedzieć, było to zaraz po tym, jak matka Kaydena powiedziała mi, Ŝe on sam się okaleczył. Moja mama siedziała przy kuchennym stole jedząc miskę płatków zboŜowych i czytając gazetę. − Mamo, muszę ci coś powiedzieć – oznajmiłam, trzęsąc się od stóp do głów. Właśnie weszłam do środka z dworu, więc udałam, Ŝe to od tego, ale tak naprawdę to były moje nerwy. Spojrzała znad płatków, trzymając łyŜkę w misce. – Jeśli chodzi o Kaydena, to juŜ wiem. Usiadłam przy stole naprzeciw niej. – Wiem, co prawdopodobnie słyszałaś, ale nie sądzę, Ŝeby on zrobił to sobie sam. Zamieszała płatki łyŜką, a wokół jej oczu pojawiły się zmarszczki. – O czym ty mówisz, Callie? − Mówię o… mówię o tym, co przydarzyło się Kaydenowi. – SkrzyŜowałam ręce na stole i zacisnęłam dłonie w pięści. – I dlaczego jest w szpitalu. Linie wokół jej oczu zniknęły, gdy zmarszczyła brwi. – Och, nie obchodzi mnie to. Mówię o tym, co on zrobił Calebowi. Moje serce ścisnęło się na dźwięk imienia Caleba i chciałam na nią nakrzyczeć, za wypowiedzenie go. – To nie była jego wina. Strona | 22
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Pokręciła głową i zabrała miskę, wstając. – Posłuchaj, wiem, Ŝe ci na nim zaleŜy, Callie, ale on najwyraźniej nie panuje nad sobą. – Podeszła do zlewu i włoŜyła do niego miskę. – Musisz trzymać się od niego z daleka. Odepchnęłam się od stołu z trzęsącymi kolanami. – Nie. Odwróciła się, a lodowatość w jej oczach przypomniała mi, dlaczego nie powinnam mówić jej o takich rzeczach – poniewaŜ ona patrzy na takie sprawy tylko z własnego punktu widzenia. – Callie Lawrence, nie będziesz odzywać się do mnie w taki sposób. Pokręciłam głową, cofając się do drzwi. – Będę tak do ciebie mówić, kiedy jesteś w błędzie. Jej oczy rozszerzyły się w szoku. Nigdy wcześniej tak do niej nie mówiłam. – Co się z tobą dzieje? Czy to dlatego, Ŝe zakumplowałaś się z Kaydenem? ZałoŜę się, Ŝe dlatego. − Kilka tygodni temu byłaś taka szczęśliwa, Ŝe byliśmy razem – powiedziałam, chwytając za klamkę. − To było zanim się dowiedziałam, do czego jest zdolny – odparowała. – Nie chcę, Ŝebyś się z nim zadawała. A poza tym, powinnaś być po stronie Caleba w tym wszystkim. On dłuŜej był częścią tej rodziny. Zimna, ale rozgrzewająca się fala gniewu wyrwała się z moich palców i rzuciła do ust. – Nawet nie znasz całej historii! I nie obchodzi cię to na tyle, Ŝeby zapytać! – Nie byłam pewna, do czego się teraz odnosiłam, ale nie zostałam tam wystarczająco długo, by się tego dowiedzieć. Szarpnęłam tylne drzwi otwierając je i wybiegłam na zewnątrz na śnieg. Nie podąŜyła za mną i nie byłam tym zaskoczona. Nigdy nie oczekiwałam od niej czegoś więcej. − Ziemia do Callie. – Luke macha mi ręką przed twarzą i kulę się. – Słyszałaś, o co pytałem? O Kaydena? − Taa. – Zaciskam usta, zahaczam palce o sznurowadła i zaczynam je rozwiązywać. – Właśnie to wszyscy mówią – Ŝe sam się pociął. Chwytając za lukę pomiędzy ostrzem, a spodem łyŜwy ściąga ją, odrzuca na bok i rozprostowuje palce. – Ty w to nie wierzysz, prawda? Część mnie wierzy, kiedykolwiek pomyślę o tej nocy, kiedy uprawialiśmy z Kaydenem seks, a na jego ramionach widniały wszystkie te świeŜe rany. Nie myślałam o tym w tamtej chwili, ale mogły być one śladami samookaleczenia. Ale nie wierzę w to, Ŝe sam się dźgnął. – Myślę, Ŝe to mógł być jego ojciec. – Powiedzenie tego głośno wszystko Strona | 23
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
zmienia, sprawia, Ŝe jest realne, prawdziwe. Brak mi tchu, nie tylko od pomysłu, Ŝe ojciec Kaydena go dźgnął, ale dlatego, Ŝe Kayden nic nie powiedział i boli myślenie o tym, co jego milczenie mogło oznaczać. Zbyt dobrze znam ból, który powoduje tego rodzaju ciszę. Luke skopuje drugą łyŜwę, po czym odpręŜa się z powrotem na ławce i krzyŜuje ramiona. – Wiesz, pamiętam, kiedy byliśmy dzieciakami i Kayden na okrągło spał u mnie w domu. Zawsze myślałem, Ŝe to było dziwne, bo chciał zostawać w moim domu, a nie w swoim. Mój dom był pierdolonym kurwidołkiem, a matka była kurewsko szalona. Nie kumałem tego, dopóki po raz pierwszy nie zostałem w jego domu. Chcę wiedzieć, dlaczego myśli, Ŝe jego matka jest szalona, ale napięcie w jego szczęce jest wskaźnikiem, aby nie pytać. – Co się stało? Zdejmuje rękawiczki, zwija je w kulkę i wkłada do kieszeni kurtki. Intensywność w jego płynnych brązowych oczach utrzymuje powagę tego, co ma mi właśnie powiedzieć. – Rozbiłem kubek. Nie specjalnie, ale ten pierdolony kubek nadal był rozbity i tylko to się liczyło. Pamiętam, Ŝe kiedy to się zdarzyło, Kayden się wściekł. Mieliśmy po dziesięć lat i nie rozumiałem tego. To był tylko jebany kubek, tak? – Wzdycha głośno i zauwaŜam, Ŝe jego dłonie drŜą lekko. – W kaŜdym razie Kayden panikował i wrzeszczał, Ŝebym wziął zmiotkę ze składziku. Więc po nią poszedłem, ale nie było jej tam. Więc zacząłem szukać wszędzie i w końcu znalazłem ją w szafie w holu. W tym momencie usłyszałem całe to wrzeszczenie dobiegające z kuchni. – Przerywa, a mięśnie jego gardła pracują, gdy przełyka cięŜko. Zdaję sobie sprawę, Ŝe moje własne dłonie się trzęsą, a serce wali mi w piersi. – Co się stało? Gdy wróciłeś do kuchni? Wpatruje się w przeciwną stronę lodowiska. – Kayden był na podłodze, a jego ojciec stał nad nim z ugiętym kolanem, jakby się szykował do kopnięcia go. Kayden miał całe zakrwawione ręce, bo czołgał się po odłamkach chcąc je wszystkie pozbierać. Miał olbrzymie rozcięcie na twarzy, a w dłoni jego ojca widniał kawałek roztłuczonego kubka. – Przerywa. – Kayden zaprzeczył, Ŝeby ojciec cokolwiek mu zrobił, ale ja potrafię dodać dwa do dwóch. Oddycham przez nos raz po raz, walcząc ze łzami. – Czy on kiedykolwiek powiedział ci prawdę? − O tym dniu? – Kręci głową. – Ale jednego razu, gdy tam byłem wdał się z ojcem w tę ogromną kłótnię, a ten uderzył go tuŜ przede mną, więc po tym tak jakby wyszło szydło z worka.
Strona | 24
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wykręcam nogę z łyŜwy, zamykam oczy i pozwalam płucom rozszerzyć się, gdy wypełnia je zimne powietrze. – Czy kiedykolwiek czułeś się winny, Ŝe nic nie powiedziałeś? Milczy przez dłuŜszy czas i kiedy otwieram oczy, obserwuje mnie. – Przez cały ten cholerny czas – mówi z ogniem w oczach. W tej chwili jesteśmy połączeni z Lukiem kawałkiem nici, który jest postrzępiony, cienki i bardzo kruchy. Potem ta chwila się kończy, a on wstaje na nogi podnosząc łyŜwy za sznurowadła i kieruje się do szafki, w której zamknięte są nasze buty. PodąŜam za nim, chwytając łyŜwy przed okrąŜeniem ławki. Wkładamy buty i idziemy do jego samochodu nie odzywając się i pozwalając poczuciu winy przeniknąć nasze juŜ zziębnięte ciała. Odpala swój stary, zniszczony samochód, ale waha się w chwili, gdy ma wrzucić bieg. − MoŜe powinniśmy się z nim zobaczyć – mówi i przesuwa dźwignię biegów do przodu. Skręca kierownicę w prawo, włącza ogrzewanie przed wciśnięciem gazu i wyjeŜdŜa z parkingu. – Mam jeszcze tylko jedne zajęcia przed przerwą świąteczną, ale mogę się z nich zerwać. JuŜ dostałem ocenę końcową. − Ale nie pozwalają nikomu go zobaczyć, za wyjątkiem rodziny – przypominam mu i wyginam rękę sięgając za siebie do pasa bezpieczeństwa. – Przynajmniej tak powiedziała mi wczoraj moja mama, gdy do niej dzwoniłam. Przekazała mi, Ŝe Maci jej powiedziała, iŜ nie wolno mu było mieć odwiedzających poza nią i Ŝe nawet nie moŜe rozmawiać przez telefon. Jego wzrok szybuje do mnie, gdy zatrzymuje auto przy wyjeździe i patrzy w obie strony pustej ulicy. – Wierzysz jej? Ciągnę w dół pas i zapinam go, a wtedy moje ramiona unoszą się i opadają. – Nie wiem. Maci Owens ma wiele na sumieniu, ale dlaczego miałaby kłamać akurat w tej sprawie? − śeby ukryć to, co się naprawdę stało. – Samochodem zarzuca, gdy wjeŜdŜa na główną drogę, która jest śliska od śniegu. Jest późno, niebo jest szare, a latarnie stojące wzdłuŜ ulicy oświetlają płatki spadające z nieba. JuŜ mam mu powiedzieć tak, zjedźmy na autostradę i lećmy w kierunku Afton. I tak planowałam wrócić w przeciągu kilku dni, ale wtedy mój telefon zaczyna wygrywać „Hate Me” Blue October. Marszczę brwi. – To moja mama. – Wyciągam telefon z kieszeni i patrzę na jarzący się wyświetlacz. Pokrótce rozwaŜam pozwolenie jej przejścia do poczty głosowej, gdzie mogłaby biadolić o tym, jakie to było pokręcone, Ŝe Kayden pobił Caleba. Ale dawanie jej Strona | 25
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
otwartych drzwi do jednostronnej konwersacji jest dla niej jak świąteczny poranek i nie chcę później wysłuchiwać jej w nieskończoność w nadziei na usłyszenie czegoś waŜnego. Naciskam „Odbierz” i przyciskam telefon do ucha. – Halo. − Cześć, skarbie – nuci, a moja mina natychmiast tęŜeje. – Jak się masz? − Dobrze. – Ignoruję pytające spojrzenie Luke’a i patrzę na drogę. − Nie brzmisz na taką – odpowiada i wzdycha. – Callie, chyba nie wracasz znowu do depresji, prawda? PoniewaŜ myślałam, Ŝe studia to uzdrowiły. − Nigdy nie miałam depresji – odpowiadam beznamiętnie. – Byłam tylko cicha. Wzdycha przesadnie i zaciskam zęby. – Posłuchaj, skarbie, chciałam ci tylko dać znać, Ŝe Caleb prawdopodobnie wniesie oskarŜenie przeciwko Kaydenowi za to, co zrobił. − Co! – Wykrzykuję, strasząc Luke’a wystarczająco, Ŝeby podskoczył i skręcił gwałtownie samochodem, a boki opon zderzają się z krawęŜnikiem, powodując szarpnięcie pojazdu. Szybko odzyskuje panowanie, a ja zniŜam głos i wciskam palec do ucha, by słyszeć lepiej, gdy wbijam się w drzwi. – Co masz kurwa na myśli mówiąc, Ŝe wniesie oskarŜenie? − Callie Lawrence, nie będziesz uŜywać takiego języka rozmawiając ze mną przez telefon, młoda damo – ostrzega. – Wiesz jak bardzo nie lubię słowa na K. − Wybacz – przepraszam. – Ale dlaczego Caleb wnosi oskarŜenie? Oni oboje się pobili. − Nie, Kayden uderzył Caleba bez powodu – mówi. – Caleb tylko się bronił. − On go nie uderzył bez powodu. Uderzył go przeze mnie. – To się wymyka jak trujące opary i dławię się na kaŜdej sylabie. Pojawia się rozległa pauza. – Callie, co masz na myśli mówiąc, Ŝe uderzył Caleba przez ciebie? Dlaczego miałby to zrobić? Moje ramiona kurczą się ze wstydu, a brud zalewa moje ciało i przypominam sobie jej ograniczoną umiejętność rozumienia rzeczy. – To nic. Po prostu jestem zdenerwowana i wygaduję róŜne rzeczy. To nic nie znaczy. Znów robi przerwę i zastanawiam się, czy przez ułamek sekundy rozwaŜy moje słowa na głębszym poziomie. – Callie, czy jest coś, co chcesz mi powiedzieć? Gdy znowu oddycham, jest to ogłuszające i przysięgam, Ŝe cały świat moŜe to usłyszeć i poznać mój sekret. – Nie, mamo. Strona | 26
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Dobrze więc. – Brzmi na zawiedzioną, jakbym właśnie miała zdradzić jej sekret zamknięty w pudełku wewnątrz mnie. Ale tylko Kayden ma do niego klucz. – CóŜ, chciałam tylko cię poinformować, na wypadek, gdyby to się stało. Wiem, Ŝe jego najlepszy przyjaciel chodzi z tobą do szkoły i nie chcę, byś dowiedziała się o tym z plotek. Kręcę głową. – W porządku. − Porozmawiamy później, Callie. − Dobrze, pa. Rozłączamy się i ściskam telefon w ręce, wyciskając z niego Ŝycie. Dłonie zaczynają mi się pocić i nie mogę przestać myśleć o Kaydenie. Zrobił to dla mnie. Zrobił to dla mnie. Muszę go ocalić. – Myślę, Ŝe powinniśmy jechać do Afton. Kiedy Luke na mnie spogląda ma zmarszczki na czole, a jego dłonie ściskają kierownicę. – PowaŜnie? − Taa. – Unoszę biodra i wsuwam telefon do kieszeni dŜinsów. – Moja mama powiedziała, Ŝe Caleb ma zamiar wnieść oskarŜenie przeciwko Kaydenowi. Utrzymuje częściowo uwagę na drodze, gdy wjeŜdŜa samochodem na parking przed moim akademikiem. – Jaja sobie kurwa robisz? Zapinam kurtkę i zakładam rękawiczki. – Nie, i muszę to naprawić… jakoś. To moja wina, Ŝe to się w ogóle zaczęło. Parkuje auto przed frontem, kładzie rękę na ręcznym i zaciąga go. Radio gra, a silnik nie przestaje pracować. Zastanawiam się, czy wie, dlaczego Kayden pobił Caleba tamtej nocy, czy kiedykolwiek mu powiedział. − No to dobra. – Luke wpatruje się w akademik McIntyre przed nami. Jest to najwyŜszy z akademików na Uniwersytecie Wyoming i wygląda samotnie, górując nad innymi. – Chcesz wyjechać dzisiaj w nocy czy jutro rano? Chwytam za klamkę i pociągam ją. – Rano. Chciałabym, Ŝeby Seth pojechał z nami, jeśli nie masz nic przeciwko. Kiwa głową i sięga po paczkę papierosów na desce rozdzielczej. – Nie mam nic przeciwko, dopóki wam nie przeszkadza ciśnięcie się w tej rzeczy. To kawał gówna, ale auto Setha nigdy nie da rady dojechać do Afton w całym tym śniegu. Otwieram drzwi. – Na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu, jestem tego pewna. – Przerzucam nogę na krawędź fotela, przygotowując się do zeskoczenia. Strona | 27
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Callie – Luke woła. – Istnieje sposób, w jaki moŜemy to naprawić? Powstrzymać Caleba od wniesienia oskarŜenia? Wiesz, jeśli to zrobi, Kayden zostanie zawieszony w druŜynie. Prawdopodobnie nigdy więcej nie zagra. I prawdopodobnie zostanie wydalony ze szkoły. Dodatkowo, moŜe pójść do więzienia, albo zapłacić ogromną pierdoloną karę, na którą nie moŜe sobie pozwolić bez pomocy ojca. – Przerywa, zastanawiając się ze zmarszczonym czołem. – Ja po prostu naprawdę chcę się upewnić, Ŝe z nim wszystko w porządku… Czasami, gdy ludzie sięgają dna, poddają się… - Jego głos staje się lŜejszy, jak cięŜar opadającego liścia. – Tak jak moja siostra. Dramatyzm tej sytuacji naciska na moją klatkę piersiową i wyskakuję na zewnątrz, trzymając się drzwi dla oparcia. Pamiętam, Ŝe Luke miał siostrę. Nigdy nie mówił, jak umarła, ale po tym, co właśnie powiedział, zastanawiam się czy to było samobójstwo. Przyciskając dłoń do dokuczającego bólu w środku klatki piersiowej, odwracam się w stronę kabiny. – Mam zamiar spróbować. Tylko muszę dowiedzieć się, w jaki sposób. – JuŜ wiem w jaki. Pytanie brzmi, czy potrafię to zrobić? W końcu mogę powiedzieć to głośno, skonfrontować się z nim, zastraszyć go, sprawić, Ŝe będzie tak przeraŜony, Ŝe się z tego wycofa. Cze mogę powiedzieć mojej matce, ojcu, bratu? Czy mogę im zaufać, Ŝe mi uwierzą i będą po mojej stronie? Czy mam aŜ tyle siły? Czy mam tyle odwagi? Ostatecznie wiem, Ŝe będę musiała odpowiedzieć na te pytania i podjąć decyzję, która przeraŜała mnie przez ostatnie sześć lat mojego Ŝycia, ale moŜe nadszedł czas, by się z tym zmierzyć. MoŜe nadszedł czas, by przestać się bać.
Strona | 28
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 3 #46 Przekształcić się
Kayden Jestem tu od sześciu dni, prawie od tygodnia, jednak wydaje się o wiele dłuŜej. Jest zaraz po obiedzie, a ja jestem w trakcie swojej codziennej indywidualnej sesji terapeutycznej, która jest lepsza od grupowej (w tej nie kłopoczę się mówieniem). Siedzę w swoim pokoju na niewygodnym, metalowym składanym krześle. Bok boli mnie jak diabli i nie potrafię przestać skubać rany pod bandaŜem na nadgarstku. Na zewnątrz jest pochmurnie, a grzmoty i pioruny wciąŜ trzeszczą i huczą, oświetlając pokój srebrną poświatą. − Powiedz mi, jak się czujesz – mówi terapeuta. Mówi to za kaŜdym pieprzonym razem. I za kaŜdym pieprzonym razem udzielam mu tej samej odpowiedzi. – Czuję się dobrze – odpowiadam i pstrykam gumką na nadgarstku, aŜ skóra po wewnętrznej stronie piecze. Właśnie to mi dali, aby pomóc mi w samookaleczaniu, jakby malutkie pieczenie miało zastąpić całe Ŝycie cięcia się, dźgania, połamanych kości i surowego bólu Ŝycia. Mój terapeuta nazywa się Dr Montgomery, ale powiedział, Ŝeby nazywać go Doug, bo uŜywanie jego zawodowego nazwiska sprawia, Ŝe czuje się staro. Ale on jest stary, dobrze po sześćdziesiątce, z szarymi przerzedzonymi włosami i mnóstwem zmarszczek wokół oczu. Doug przyciska palec do nasady nosa i poprawia okulary w kwadratowych oprawkach, gdy czyta notatki, które ma na mój temat. Mogę sobie tylko wyobraŜać, o czym mówią: zagroŜenie dla samego siebie, zły, irracjonalny, niechętny do współpracy, samo szkodliwy. Zapisuje jakieś notatki, po czym patrzy na mnie. – Posłuchaj Kayden, wiem, Ŝe czasami trudno jest mówić o tym, jak się czujemy, szczególnie, gdy mamy w sobie tak wiele wściekłości i gniewu, ale moŜe się okazać, Ŝe warto o tym pomówić. Strzelam gumką ponownie, a trzask jest zatuszowany przez ogłuszający grzmot. Pokój się rozjaśnia, a gumka pęka, jej kawałki upadają na podłogę. Patrzę na nie pocierając opuchnięty nadgarstek. WciąŜ mam bandaŜ na jednym z nich, na tym, na Strona | 29
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
którym zrobiłem najgłębsze nacięcia. Drugi zaczyna się goić i niedługo będą tu tylko blizny. Więcej blizn. Zastanawiam się, czy pewnego dnia będę jedną wielka blizną, która posiądzie kaŜdą uncję mojej skóry. Doug sięga do kieszeni swojej brązowej tweedowej marynarki i wyciąga kolejną gumkę, grubszą, ciemnoczerwoną. Biorę ją, zakładam na nadgarstek i znowu zaczynam pstrykać. Doug gryzmoli jakieś notatki, zamyka notatnik, a następnie składa ręce i kładzie je na notesie. – Wiesz, Ŝe im dłuŜej pozostajesz w zaprzeczeniu, tym dłuŜej będą cię tutaj trzymać. – Gestem ogarnia pokój. – Czy tego właśnie chcesz? Przestaję pstrykać gumką, krzyŜuję ramiona i opieram się na krześle z nogami wyrzuconymi przed siebie. – MoŜe. – Wiem, Ŝe jestem wrzodem na dupie i nie wiem dlaczego. Czuję się zgorzkniały wewnątrz, niegodny bycia tutaj. Czuję wszystko i moŜe w tym tkwi problem. Zaciskam dłonie w pięści i zatapiam w nie paznokcie, są one schowane pod moimi pachami, więc terapeuta ich nie widzi. − Ja po prostu nie chcę tutaj być – mamroczę. – Ale to jest kurewsko trudne, wiesz? Pochyla się do przodu z zainteresowaniem. – Co jest trudne? Nie mam pojęcia dokąd z tym zmierzam. – śycie. – Wzruszam ramionami. Jego szare brwi nurkują pod oprawami okularów. – Co jest trudnego w twoim Ŝyciu, Kayden? Ten facet tego nie kapuje, co moŜe uczynić to łatwiejszym. – Odczuwanie wszystkiego. Wyglądał na zakłopotanego, gdy odchylił się w krześle i zsunął okulary. – Odczuwanie emocji? Czy bólu w Ŝyciu? Kurwa. MoŜe jednak on to kuma. – Chyba obie te rzeczy. Deszcz zacina o okno. To dziwne, Ŝe pada zamiast sypać śniegiem i do rana ziemia będzie pokryta brejowatymi kałuŜami. Wyciera szkła swoich okularów rąbkiem koszuli i wsuwa je z powrotem na nos. – Czy kiedykolwiek pozwoliłeś sobie poczuć to, co siedzi w tobie? RozwaŜam to, co powiedział przez bardzo długi czas. Syreny wyją na zewnątrz i gdzieś w korytarzu ktoś płacze. – Nie jestem pewien… moŜe… nie zawsze. − A dlaczego? – pyta. Strona | 30
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wracam myślami do wszystkich tych kopnięć, uderzeń, wrzasków i jak w końcu utonąłem w tym wszystkim, zamknąłem w sobie i umarłem wewnątrz. – PoniewaŜ to zbyt wiele. – To prosta odpowiedź, ale kaŜde słowo niesie większe znaczenie niŜ cokolwiek kiedykolwiek wypowiedziane przeze mnie. To kurewsko dziwne, rozmawiać o tym głośno. Jedyną osobą, której cokolwiek powiedziałem była Callie i osłodziłem jej to, by uchronić ją przed zobaczeniem, jaki ohydny i popieprzony jestem w środku. Wyjmuje długopis z kieszeni marynarki i jego dłoń porusza się szybko po papierze, gdy zapisuje jakieś notatki. – I co robisz, gdy to jest zbyt wiele? Wsuwam palec pod gumkę i strzelam nią, po czym robię to jeszcze raz mocniej. Znowu pęka i kręcę głową, gdy łapię kawałki w dłoń. – Myślę, Ŝe wiesz, co robię, co jest powodem ciągłego rozrywania przeze mnie tych cholernych gumek. Gryzie końcówkę długopisu oceniając mnie. – Porozmawiajmy o nocy, której wdałeś się w bójkę. − Mówiłem ci juŜ o tej nocy jakieś tysiąc razy. − Nie, opowiedziałeś mi, co się stało tamtej nocy własnymi słowami, ale nigdy mi nie wyjaśniłeś, co czułeś podejmując swoją decyzję. A emocje zawsze odgrywają duŜą rolę w tym, co robimy. − Nie jestem ich fanem – przyznaję, garbiąc się na krześle. − Wiem o tym – odpowiada pewnie. – I chciałbym zgłębić dlaczego. − Nie, nie chciałbyś – mówię mu, wrzynając paznokieć we wnętrze dłoni, by uspokoić przyspieszające bicie serca. – Nikt nie chce o tym słuchać. Zaufaj mi. Upuszcza długopis na notatnik znajdujący się na jego kolanach. – Dlaczego tak myślisz? − Bo to prawda. – Zatapiam paznokcie głębiej w mojej skórze, aŜ czuję ciepło i otuchę krwi. – Mam dziewiętnaście lat i wszystko, co się stało, to się nie odstanie. Nie ma sensu w próbach ocalenia mnie. Zawsze będę tym, kim jestem i zawsze będę robił to, co robię. − Nie próbuję cię ocalić – przyrzeka. – Próbuję cię uzdrowić. Przebiegam palcem wzdłuŜ blizny na wnętrzu mojej dłoni, która powstała, gdy mój tata zaciął mnie kawałkiem szkła. – Co? Uzdrowić je? Jestem całkiem kurwa pewny, Ŝe one nie znikną. Kładzie rękę na sercu. – Chcę uzdrowić to, co jest tutaj. Strona | 31
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zazwyczaj olewam takie sytuacje. W przeciwnym razie kończę z odczuwaniem rzeczy, których nie chcę i muszę wyładować się na swoim ciele tylko po to, by temu sprostać. Ale tutaj nie mogę. Nie pozwalają mi podchodzić do niczego ostrego, szczególnie Ŝyletek. Moja szczęka i broda są ekstremalnie niechlujne, poniewaŜ nie goliłem się od tygodnia. – To robi się dla mnie zdecydowanie zbyt intymne – mówię i chwytam za boki krzesła, by się podnieść. Podnosi dłoń sygnalizując, Ŝebym usiadł z powrotem. – Dobrze, nie musimy rozmawiać o twoich uczuciach, ale chcę, Ŝebyś odpowiedział mi na jedno pytanie. Patrzę na niego tępo obniŜając się z powrotem w krześle. – To zaleŜy od tego, co to za pytanie. Stuka długopisem w notatnik, zastanawiając się. – Dlaczego poszedłeś tamtej nocy na imprezę? − To jest zawsze to samo pytanie. − Bo to jest waŜne pytanie. Kręcę głową, gdy mój puls przyspiesza, albo z gniewu, albo ze strachu – nie potrafię powiedzieć. – Poszedłem tam, Ŝeby pobić Caleba Millera. Wiesz o tym. − Tak, ale dlaczego? − Co dlaczego? – Staję się rozdraŜniony, poirytowany i wkurwiony, a gniew wije się przez Ŝyły pod moją skórą. − Dlaczego go pobiłeś? – Jest tak, jakby zacięła mu się płyta i chcę, Ŝeby się kurwa zamknął. Serce wali mi w piersi jak pieprzony młot pneumatyczny i jedyne czego chcę, to coś ostrego lub szorstkiego – cokolwiek, co mogłoby uspokoić mój puls. Rozglądam się wokół w panice, szukając czegoś, ale pokój jego nagi. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę tego zrobić. Kurwa! – PoniewaŜ on kogoś skrzywdził. – Mój głos jest przeszywający i nierówny co sprawia, Ŝe brzmię słabo i Ŝałośnie. Prostuje się na krześle. – Kogoś, na kim ci zaleŜy? − Oczywiście. – Kręcę głową, zirytowany. Moje serce wciąŜ bije zbyt głośno i z ledwością mogę jasno myśleć. Unosi brwi. – Kogoś, kogo kochasz?
Strona | 32
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Puls przyspiesza mi jeszcze bardziej, jest nieregularny i bez określonego rytmu. Czuję, jak pulsuje pod kaŜdą raną i blizną na moim ciele. Miłość? Czy ja kocham Callie? Czy mogę? – Nie jestem pewien, czy w ogóle wiem, czym jest miłość. Wygląda jakby odkopał Ŝyłę złota i spostrzegł, co tkwi w mojej duszy. – Czy moŜesz mi odpowiedzieć na jeszcze jedno pytanie? RozdraŜniony wyrzucam ręce w powietrze. – Rób wszystko, co do cholery chcesz. I tak juŜ jesteś na fali. Pyta: - Czy myślisz, Ŝe zasługujesz na miłość? − JuŜ ci powiedziałem, Ŝe nawet nie wiem, czym ona jest – mamroczę, a on czeka, aŜ ujawnię więcej informacji. Czego on ode mnie chce? śebym mu powiedział, Ŝe mój tata spuszczał mi wpierdol? śe moja matka jest uzaleŜnioną od narkotyków zombie? śe jedyna wymiana miłości, jaką kiedykolwiek dostałem była od Daisy i była tak sztuczna i fałszywa, jak tylko mogła być. Zapisuje kilka notatek, klika długopisem i wsadza go do kieszeni, zanim zamyka notes. – Myślę, Ŝe zrobiliśmy dzisiaj pewien postęp. – Sprawdza zegarek i wstaje, zdejmując płaszcz z oparcia krzesła. – Tak trzymaj, a moŜe będziesz mógł przyjmować gości niebędących rodziną. Osuwam się z powrotem na krzesło. – Nie jestem pewien, czy chcę gości – mamroczę. Nie wydaje się mnie usłyszeć. Kiedy sięga do drzwi, wsuwa ramię w rękaw płaszcza, zapina pasek w talii i wkłada rękę do kieszeni. – I Kayden, nie przestawaj tego uŜywać, nie waŜne ile razy pęknie. Zawsze moŜemy przynieść ci nową. – Rzuca we mnie gumką, a ja łapię ją bez wysiłku. Przez chwilę znów jestem na boisku, biegnąc i łapiąc piłkę, wolny od Ŝycia. Chciałbym znowu tam być, naprawiony i uleczony. Ale w przeciwieństwie do gumki, nie jestem pewien, czy mogę być naprawiony tak łatwo.
Callie − Nie mogę uwierzyć, Ŝe twój wóz nie ma odtwarzacza CD – mówi Seth z ramieniem wyciągniętym przede mną, kiedy bawi się głośnością w odtwarzaczu. Ma na sobie kurtkę z podwiniętymi rękawami i obcisłe dŜinsy. – Albo podłączenia na iPoda. Przysięgam, Ŝe mam przebłyski wspomnień z grzywami, spodniami ze spandexu i karbowanymi włosami. Strona | 33
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Myślę, Ŝe cofasz się troszeczkę za bardzo. – Luke ma kaptur zaciągnięty na głowę i skórzaną bransoletkę na nadgarstku, na której widnieje słowo odkupienie3. Zastanawiam się, czy ono coś dla niego znaczy, albo czy wierzy w odkupienie. Zastanawiam się, czy ja w nie wierzę. Wyciąga przede mną rękę i otwiera schowek. – Powrót do czasów ośmiościeŜkowców. Kulę się na jego bliskość, ale wtedy rozładowuję napięcie, odmawiając powrotu do tego miejsca. Zapinam kurtkę, bo w środku jest zimno w związku z tym, Ŝe pootwierali okna, Ŝeby zapalić. Jest wcześnie rano, słońce składa pocałunki na zamarzniętej ziemi, a autostrada jest niebezpieczna po wczorajszej burzy, więc musimy jechać powoli. Jest kilka samochodów, które utknęły w zaspach śnieŜnych na środku przeciwnego pasa i ludzie pozjeŜdŜali na zjazdy, bo są zbyt wystraszeni, by jechać. Jednak Luke i ja jesteśmy do tego przyzwyczajeni. To warunki, w których dorastaliśmy. Seth odtrąca jego rękę z dala od schowka i Luke patrzy na mnie w niedowierzaniu, ale ja tylko się śmieję. – Nie, ośmiościeŜkowce wciąŜ były odtwarzane w latach osiemdziesiątych. − Na początku lat osiemdziesiątych – koryguje Luke. – Zniknęły w połowie dekady. Śmieję się, bo kłócą się o coś tak niedorzecznego i jestem zmęczona oraz rozdraŜniona, a moja głowa tkwi w bardzo dziwnym miejscu. – Kłócicie się jak stare dobre małŜeństwo. – Kiedy tylko to mówię, od razu chcę to cofnąć, bo nie jestem pewna, jak przyjmie to Luke. Gdy na niego patrzę, wydaje się całkowicie w porządku. Wzrusza ramionami, po czym wkłada dłoń do schowka i wyciąga kasetę opisaną Nawalmy Się. – NiewaŜne – mówi i wsadza ją do magnetofonu. – Tak długo, jak to ja jestem facetem w tym związku, to wszystko jest w porządku. Seth przewraca oczami. – NiewaŜne, totalnie byłbyś moją dziwką i wiesz o tym. To koniec. Nie mogę tego dłuŜej powstrzymywać. Moje ciało pada do przodu, gdy zakrywam usta dłonią i ramiona mi się trzęsą, kiedy śmieję się w dłoń. – O mój BoŜe, nie mogę uwierzyć, Ŝe właśnie to powiedziałeś.
3
Redemption – odkupienie, czyli nasz tytuł.
Strona | 34
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− O tak, moŜesz. – Seth klepie mnie po plecach. – Nie byłbym sobą, gdybym nie powiedział pierwszej rzeczy, jaka przyjdzie mi na myśl. Ma rację. Seth jest bezceremonialny i zabawny i całkowicie mówi cokolwiek do diabła chce. I kocham go za to. Siadam ocierając łzy z oczu i całuję go szybko w policzek. – Dziękuję, Ŝe wywołujesz mój uśmiech – mówię. Szczerzy się. – W kaŜdej chwili, skarbie. Luke kręci głową, ale na jego twarzy widnieje uśmiech, więc wiem, Ŝe nie jest uraŜony. Lubię go. Nie jest osądzający i wydaje się być akceptujący. Niemal pochylam się, by go uściskać i zdaję sobie sprawę, jakie to jest dziwne, poniewaŜ mnie to nie przeraŜa. Co to oznacza? Cholera. Co to oznacza? − No dalej Eileen – w wykonaniu Dexy Midnight Runner wybucha z głośników. − To takie z lat osiemdziesiątych – mówi Seth i zaczyna stukać palcami i kiwać głową. Naprawdę zaczyna się w to wczuwać, kręcąc biodrami i kołysząc się w przód i w tył. – No dalej Callie, wiesz, Ŝe chcesz zatańczyć. Sprawię, Ŝe uśmiechniesz się jeszcze bardziej. Szczerzę się od ucha do ucha. – Nie ma mowy. Zimne powietrze wypełnia kabinę, gdy Luke uchyla okno. Zapalniczka pstryka i zapach dymu papierosowego płynie w powietrzu. Seth tańczy sięgając do kieszeni bluzy i wyciąga paczkę papierosów. Kątem oka widzę, jak Luke kiwa głową, zaciągając się końcówką papierosa. Bierze długiego sztacha, po czym składa usta i cienka struŜka dymu wydobywa się spomiędzy jego warg. Seth wypycha biodra gwałtownie, pstrykając w zapalniczkę i przytykając ją do końcówki papierosa. Papier zwija się i czernieje, gdy zaciąga się głęboko. Samochód zaczyna się kołysać, gdy nadchodzi refren i oboje wkręcają się w piosenkę. Dym pali moje płuca, a zimno powoduje wystąpienie gęsiej skórki na moich ramionach. Doświadczam niemal kaŜdego szczegółu tej chwili i decyduję się doświadczać wszystkiego. − No dobra, do diabła z tym. – Zaczynam poruszać ramionami w górę i w dół do rytmu, a Seth szczerzy się do mnie. − Moja dziewczynka – mówi i wydmuchuje chmurę dymu wydętymi ustami. Oboje zaczynamy falować rękami, a Luke śmieje się pogłaśniając muzykę. Na chwilę przekształcam się w tancerkę. Gdy refren uderza znowu, wszyscy bierzemy głęboki wdech i wykrzykujemy słowa z głębi naszych płuc. Unoszę ręce nad głowę i zamykam oczy. Wszystko będzie dobrze. Będzie dobrze. Z Kaydenem będzie dobrze. PoniewaŜ jestem tutaj, tańcząca, uśmiechająca się, siedząca pomiędzy dwoma facetami, a jeśli to jest moŜliwe, to wszystko się moŜe zdarzyć. Strona | 35
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kayden Jestem w klinice od tygodnia i dzisiaj powinien być bardzo dobry poranek. Doug poinformował mnie, Ŝe mogę przyjmować odwiedzających spoza rodziny i Ŝe mogę wykonać kilka telefonów w ciągu dnia. Kiedy jednak daje mi czas na zatelefonowanie, blokuję się na tym, do kogo zadzwonić. Mój pierwszy instynkt to zadzwonić do Callie, ale nie rozmawiałem z nią od momentu, kiedy to się stało i nie jestem pewien, czy chce ze mną rozmawiać, po tym jak znalazła mnie w takim stanie. Idea dowiedzenia się kurewsko mnie przeraŜa. Poza tym, próbuję trzymać dystans i ochronić ją przed sobą, bo ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje jest moja niestabilność i pojebana głowa. Wybieram numer Luke’a i opieram się w łóŜku, patrząc na burzę za oknem, gdy telefon dzwoni i dzwoni. − Kayden? – mówi, brzmiąc na zdziwionego. W tle gra piosenka z lat osiemdziesiątych i słyszę sporo chichotania. − Co słychać? – Brzmi to głupio po tym, jak to mówię. Następuje długa pauza i nagle ktoś zaczyna śpiewać bardzo głośno i bardzo fałszując. – Czy to Seth jest w tle? − Taa. – Znów się waha. – Nic ci nie jest? Naciągam gumkę za pomocą palca. Strzela, uderza w moją skórę i wysyła kłucie przez moje ramię. – Tak jakby… Dlaczego jesteś z Sethem? − Bo… jesteśmy w samochodzie. – Wydaje się być rozdarty. – W zasadzie to jedziemy do Afton, Ŝeby się z tobą zobaczyć. Strzelam gumką o nadgarstek jeszcze kilka razy, ale to nie ucisza niepokoju skręcającego się we mnie. – Kiedy powiedziałeś jedziemy, miałeś na myśli… − Miałem na myśli Setha, mnie i… - Odpływa. – I Callie. Śpiewanie ustaje, tak samo jak muzyka. − Z kim rozmawiasz? – pyta Callie. Kiedy słyszę jej głos, przysięgam na Boga, Ŝe serce przestaje mi bić. Zaciskam dłoń na kablu i owijam go wokół nadgarstka, aŜ jest zaciśnięty i odcina dopływ krwi. Wyglądam przez okno na błoto na ziemi i zaspy śnieŜne wokół w większości wolnego parkingu. − Yyy… - Luke walczy o słowa. Strona | 36
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− MoŜesz jej powiedzieć – mówię, bo jeśli zmierzają tutaj, to niedługo będę musiał stanąć z nią twarzą w twarz. − To Kayden – odpowiada jej i zalega cisza. − Och… - Jest zakłopotana i nie mam jej tego za złe. – Czy mogę… Czy mogę z nim porozmawiać? − Zaczekaj – Luke mówi i pyta mnie. – Chcesz rozmawiać z Callie? − Ja… - Nigdy nie dowiaduję się swojej odpowiedzi, i to jest do bani, bo umieram, Ŝeby dowiedzieć się, jak się czuję. Moja odpowiedź ujawniłaby prawdę o moim strachu i jak będzie źle, kiedy ona tu dotrze. Ale jak zwykle, moja matka wchodzi w tym momencie i wszystko mi kradnie. − Musimy pogadać. – Brodę ma uniesioną wysoko ku górze, jakby była lepsza od innych w tym budynku, a na ramieniu niesie torbę. – Teraz. − Muszę kończyć. – Rozłączam się wiedząc, Ŝe jestem cipką i unikam swoich uczuć. Rozplatam kabel z ręki i kładę się na łóŜku, umieszczając na nim nogi. Mam na sobie kraciaste spodnie od piŜamy i starą niebieską koszulkę, która jest dziurawa. Ciska torbę w nogi łóŜka i kładzie dłonie na biodrach. – Musisz popracować nad poprawą i wyjść stąd. To stawia naszą rodzinę w złym świetle. OstroŜnie garbię się do przodu, bo szybkie poruszanie się wciąŜ sprawia, Ŝe boli mnie bok. – I co sugerujesz, Ŝebym zrobił, matko, bo lekarze wydają się myśleć inaczej. Oni myślą, Ŝe muszę tu zostać i się leczyć. − Gówno mnie obchodzi, co myślą lekarze. – Rozpina torbę. – To, co mnie interesuje, to Ŝe masz ubrać się w jakieś normalne ciuchy, sprawić, Ŝeby wszyscy myśleli, Ŝe czujesz się lepiej i wrócić do domu, Ŝebyśmy mogli zacząć planować co zrobimy, kiedy Caleb Miller wniesie oskarŜenie. − Zawsze mógłbym tłumaczyć się niepoczytalnością. – Mój głos ocieka sarkazmem. – MoŜe po prostu zostawiliby mnie tutaj, zamiast wysłać do więzienia. Jej twarz czerwienieje i poprawia pasek od torebki wyŜej na ramieniu. – Myślisz, Ŝe to zabawne? MoŜe powinnam zmusić twojego ojca do przyjścia tutaj i przemówienia ci do rozumu. NiewaŜne jak bardzo próbuję, zostaję wysłany prosto do miejsca, w którym leŜę na podłodze wykrwawiając się na śmierć, całkowicie gotowy na zaakceptowanie tego. Pocieram dłonią twarz i mówię przez zaciśnięte zęby: - Zobaczę, co mogę zrobić.
Strona | 37
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Uśmiecha się i to wygląda nie na miejscu, jakby była czarnym charakterem wcielającym w Ŝycie swój niecny plan. Całuje mnie w policzek i czuję wino w jej oddechu. Potem się odsuwa i pociera kciukiem mój policzek. – Ubrudziłam cię szminką. – Zabiera dłoń i uśmiecha się ponownie. – Popracujmy nad wyciągnięciem cię stąd. – Klepie mnie po nodze, po czym wychodzi z pokoju, zostawiając drzwi otwarte. Słyszę jak mówi coś do jednego z lekarzy i wtedy pielęgniarka zatrzaskuje drzwi. Wyciągam termiczną koszulkę z długimi rękawami z torby, która jest wypełniona dŜinsami, koszulkami i skarpetkami, i zakładam ją przez głowę. Potem sięgam po parę dŜinsów, gotowy do włoŜenia pełnego stroju i pójścia w świat kłamać, zupełnie tak jak robiłem przez całe Ŝycie.
Strona | 38
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 4 #67 Ponownie połączyć się z czymś, co myślałeś, że straciłeś
Callie ZajeŜdŜamy do Afton późną nocą, gdy księŜyc jest ogromniastą kulą na węglowym niebie, a zamieć tworzy welon przed samochodem, przez co trudno cokolwiek zobaczyć. Dojechalibyśmy tutaj w porze kolacji, ale Seth kazał nam zatrzymać się na lunch i bawił się w domku w McDonalds. Ale tak jakby winą nas wszystkich było dać się tak ponieść i zostać, dopóki nie mieliśmy kłopotów z managerem. Myślę, Ŝe wszyscy czegoś unikaliśmy. Ale co to było, wciąŜ staram się zrozumieć. Po bardzo długiej, wyczerpującej jeździe, Seth i ja podkradamy się do garaŜu i rozwalamy na łóŜku, nie kłopocząc się rozmową z moją matką. Miejsce to posiada jedno z najsilniejszych wspomnień w mojej głowie i w pierwszej chwili, kiedy weszłam, niemal ścięło mnie z nóg, gdy przypomniałam sobie, jak się czułam, gdy Kayden mnie dotykał, całował, stał się częścią mnie. − Jestem załamany – Seth oświadcza, gdy leŜymy twarzą w twarz w piŜamach na łóŜku. Nagrzewacz powietrza szumi w tle, a jego blask i lampa oświetlają zagipsowane miejsca na ścianach. Seth udaje, Ŝe się dąsa. – Totalnie nie mogłem się doczekać spotkania z twoją matką. Łagodnie szczypię go w ramię. – Ty kłamco. Jesteś zadowolony, Ŝe juŜ śpi. Chichocze i przewraca się na bok, podpierając na łokciu. – Wiem. Chciałbym, ale z tego, co mi o niej opowiadasz, nie będzie zbyt zadowolona z mojej kolorowej osobowości. Siadam w łóŜku, ściągam gumkę z włosów i na nowo wiąŜę kucyka. Pozwalam dłoniom opaść mi na kolana i przygryzam wargę, myśląc o jutrze i zobaczeniu Kaydena. Seth dotyka mojej dolnej wargi i moją pierwszą reakcją jest cofnięcie, ale pracuję nad tym i staram się utrzymać to pod kontrolą. – Grosik za twoje myśli? − To nic. – Wzdycham i opadam na łóŜko po swojej stronie. – Po prostu zastanawiam się, jak to będzie… zobaczyć go znowu.
Strona | 39
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zastanawia się nad tym, zmiatając równo obciętą grzywkę z twarzy. – Będzie tak jak za pierwszym razem, kiedy postanowiłem z tobą porozmawiać. Musisz myśleć o Kaydenie jak o płochliwym kocie. Jeśli powiesz coś niewłaściwego, moŜe mu odbić. − Myślałeś o mnie, jak o płochliwym kocie? − Płochliwej kotce. – Szczerzy się do mnie i puszcza mi oczko. – Wyglądałaś, jakbyś miała zamiar wydrapać mi oczy, kiedy do ciebie podszedłem. Poprawiam poduszkę i wkładam ręce pod głowę. – Co jeśli jednak powiem coś złego, a on się zdenerwuje? Odpina zegarek i przewraca się na bok, by odłoŜyć go na pojemnik Tupperware stojący przy łóŜku. Potem obraca się na biodrze naprzeciw mnie. – Nie powiesz. Podnoszę nogi do góry i wsuwam je pod koce. – Jak moŜesz być tak pewny? Uśmiecha się i koniuszkiem palca dotyka mojego nosa. – Bo po raz pierwszy otworzył się przed tobą, co oznacza, Ŝe juŜ powiedziałaś właściwe rzeczy. Więc jedyne, co musisz zrobić, to iść tam jutro i być sobą. − Mam nadzieję, Ŝe masz rację. – Pstrykam wyłącznikiem lampy i pokój pogrąŜa się w ciemnościach. Blada poświata księŜyca sączy się przez okno. – Naprawdę mam taką nadzieję. − Ja zawsze mam rację, kochanie – mówi i ściska moją rękę. – Po prostu nie analizuj tego za bardzo. Zamykam oczy i trzymam się myśli, Ŝe jutro go zobaczę, Ŝywego, i nie krwawiącego na podłodze. MoŜe wtedy w końcu wymaŜę ten okropny obraz ze swojej głowy.
Kayden Jest połowa grudnia, początek przerwy zimowej. Gdybym nie był tutaj, zmierzałbym do domu, prawdopodobnie z Lukiem i Callie. To dziwne wiedzieć, Ŝe ona pewnie wjeŜdŜa teraz do miasta, wraca do domu, w tak bliskiej mnie odległości, a jednak wciąŜ wydaje się tak daleko, prawie nieosiągalna, poniewaŜ ja tkwię tutaj, a ona jest tam. W tajemnicy zbierałem gumki i teraz mam ich pięć na swoim nadgarstku. Nie, Ŝeby Doug o tym wiedział. Ciągle udawałem, Ŝe je rozrywam, dopóki nie zebrałem kolekcji. Strona | 40
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Grubość daje więcej pieczenia i uspokaja mnie w środku za kaŜdym razem, kiedy nimi strzelam. Potrzebuję sporo uspokajania, poniewaŜ moja matka pokazała się dzisiaj wieczorem i jest tu od ponad godziny, próbując zdziałać coś z lekarzem i Dougiem, Ŝeby mnie wypuszczono. Stoją tuŜ przy drzwiach rozmawiając o mnie, jakby mnie tu w ogóle nie było. W rzeczywistości to bardziej kłótnia, niŜ rozmowa. − Ale my będziemy tam przez cały czas, obserwując go. – Moja matka mówi mocno gestykulując, a ma długie paznokcie. Za kaŜdym razem, kiedy coś mówi gestykuluje ramionami z oŜywieniem i prawie dźga paznokciami lekarza w oczy. Doug przekartkowuje swój obłoŜony na Ŝółto notatnik i czyta zapiski. – Proszę posłuchać, pani Owens, wiem, Ŝe to musi być dla pani trudne, ale nie sądzę, aby było zdrowe dla Kaydena opuszczenie juŜ teraz ośrodka. Tak naprawdę, odradzałbym to. Moja matka tupie stopą po podłodze i krzyŜuje ramiona patrząc na Douga, jakby był małym, nieistotnym kawałkiem gówna. – Słuchaj, rozumiem, co doradzasz, ale wolałabym raczej nie dostawać rad od lekarza, który zrobił swój doktorat na jakiejś niskobudŜetowej uczelni. − Doktorat zrobiłem w Berkley – mówi, wyjmując długopis z kieszeni. Omiata go spojrzeniem i unosi brwi. – PowaŜnie? To dlaczego jesteś tutaj? Doug pozostaje spokojny, kiedy balansuje notatnikiem na ręce i zapisuje coś w nim. – Mógłbym panią zapytać o to samo. Myślę, Ŝe lubię Douga w tej chwili i uśmiecham się do siebie, kręcąc palcem pod gumkami i strzelając nimi o wnętrze nadgarstka, pozwalając, by palenie mnie uspokoiło. Siedzę w rogu pokoju, nie w tym, w którym śpię, ale większym, z wieloma stolikami i krzesełkami rozstawionymi wokół. Ściany są ceglane i popękane ze starości, ale są bardziej pocieszające, niŜ nudne białe w moim pokoju. Niektórzy ludzie jedzą tutaj obiad, ale ja wybrałem jedzenie w swoim pokoju, bo tutaj zawsze za duŜo się dzieje, jak na przykład bójki, wrzaski i płacze. Moja matka wbija paznokieć w pierś Douga. – Nie waŜ się niczego insynuować. − Nie robiłem tego – Doug mówi po prostu, krzywiąc się, kiedy chwyta się za miejsce na torsie, w które moja matka wbiła palec. – Po prostu wygląda na to, Ŝe jest pani piekielnie chętna do wyciągnięcia stąd Kaydena, gdy jest oczywiste, Ŝe nie jest stabilny. Przyglądam się bliznom na moich ramionach i bandaŜom na nadgarstkach. Cały czas rozdrapywałem strup, który jest pod nimi, co jest powodem, dla którego się nie goi. Ale to jest pierdolony nawyk i nie wydaję się go przełamać. Strona | 41
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Jest całkowicie stabilny – nalega moja matka. W jej głosie słychać lekki bełkot i zastanawiam się, czy lekarz teŜ to słyszy. – I to jest moja decyzja, poniewaŜ to ja go tutaj umieściłam. Wstaję, oszołomiony. – Ty to zrobiłaś? Myślałem, Ŝe to szpital? Patrzy na mnie z irytacją. – Umieściłam cię tutaj dla twojego własnego dobra. Musiałeś być obserwowany przez jakiś czas, ale teraz… jesteś tu niewiele ponad tydzień i nadszedł czas, aby ruszyć dalej i pozbierać się do kupy. Albo trzymać się z dala od mojego ojca. – W takim razie chcę wyjść – mówię, przechodząc przez pokój. – I chcę wrócić do szkoły, nie do domu. − Nie moŜesz – odpowiada krótko. – Jest przerwa świąteczna. − Dobrze, to moŜe chcę zostać tutaj. – Wracam do krzesła i siadam. Przechylam głowę do przodu i pocieram skronie palcami. – Kurwa. – Nie mam pojęcia, co robić. Nie chcę być dłuŜej w tym cholernym pokoju, ale wyjście oznacza zmierzenie się ze światem, sobą, ojcem, Callie. − Jeśli Kayden chce tu zostać – Doug przerywa. – To moŜe. − Jak diabli mam pewność, Ŝe za to nie zapłacę – moja matka warczy jadowicie. – Sięga do torebki i wyjmuje kluczyki od auta. – Jutro z samego rana wypisuję cię stąd i wracasz do domu – to wszystko, chyba Ŝe chcesz wybulić swoje własne pieniądze. Kurczowo trzyma kluczyki w swojej dłoni i wypada za drzwi, zabierając ze sobą moją nadzieję. Zastanawiam się, dlaczego to robi. Dlaczego umieściła mnie tutaj na zaledwie tydzień, a potem nagle chce mnie stąd wyciągnąć. Coś musi być na rzeczy. Cokolwiek to jest, nie chcę wracać do domu. Jeśli wrócę, jest spora szansa, Ŝe mój ojciec dokończy to, co zaczął. Doug wzdycha, kiedy wkłada z powrotem długopis do kieszonki, a potem odwraca się do mnie. – CóŜ, nie poszło zbyt dobrze. − Z nią nigdy nie idzie dobrze. – Podciągam długie rękawy swojej koszuli i opieram ramiona na kolanach. – Nie ma sensu próbować walczyć z nią o cokolwiek. Ona zawsze wygrywa. Łapie za krzesło stojące w rogu i stawia je naprzeciw mojego. Nie przejmuje się ściągnięciem marynarki, co oznacza, Ŝe prawdopodobnie nie zostanie długo. – Czy ona wygrywa kłótnie z twoim ojcem? – pyta, kiedy obniŜa się w krześle. Ostrzegawcze flagi wyskakują w całej mojej głowie. Znam zasady. Kłamstwa. Kłamstwa. Kłamstwa. – Co masz na myśli? Jakie kłótnie? Strona | 42
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zakłada nogę na nogę i brzeg jego spodni podjeŜdŜa do góry. Ma na sobie skarpetki w uśmiechnięte buźki. – Twoja matka i ojciec nigdy się nie kłócą? Kręcę głową, poniewaŜ jest to prawda. Oni nigdy się nie kłócą, poniewaŜ moja matka jest typem „tak kochanie”. – Nie, naprawdę nie. Marszczy brwi i mam wraŜenie, Ŝe powiedziałem coś złego. – Kayden, jaki jest twój tata? Palce automatycznie zwijają mi się do środka, a paznokcie wbijają w skórę. – Jest… jest tatą. Normalnym tatą. − Masz z nim dobre relacje? – pyta. – PoniewaŜ wydało mi się dość dziwne, Ŝe ani razu cię nie odwiedził. − Nasze relacje są w porządku. – Czuję, jakby moje gardło było gęste od smoły. – Po prostu duŜo pracuje. Jego dłoń omiata kartki, kiedy zapisuje coś w notatniku, a następnie przechodzi z ostroŜnością do rozmowy. – Czy on kiedykolwiek uderzył kogoś w twojej rodzinie? To doskonała okazja, aby wszystko mu opowiedzieć: o moim Ŝyciu, o bólu, o bezwartościowości. Ale to jest jak zdrada i zdaję sobie sprawę, Ŝe w zasadzie jestem marionetką mojego ojca. To przeraŜający i skomplikowany wniosek, jakby sznury przytwierdzające mnie do niego, zacisnęły się nagle w węzły. – Ja- ja nie wiem. − Nie wiesz? – Jest sceptyczny. – Czy aby na pewno? Kiwam głową, gdy wpatruję się w podłogę przed sobą. Jest na niej róŜowa plama, a większość linoleum jest popękana i wyszczerbiona. – Naprawdę nie wiem. Ocenia mnie, a następnie wyjmuje kartonik z przedniej kieszonki i wyciąga rękę w moją stronę, trzymając go między palcami. – Chcę cię widzieć z samego rana w poniedziałek. Adres mojego biura jest na odwrocie. – Odwraca wizytówkę i pokazuje mi, gdzie jest zapisany adres jego odręcznym pismem. – Mój numer jest takŜe na przedzie. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował o czymś porozmawiać, moŜesz zadzwonić do mnie w kaŜdej chwili. Biorę wizytówkę, zadając sobie sprawę, Ŝe zobowiązanie się do jego prośby oznacza zobowiązanie się do czegoś więcej, niŜ tylko do wizyty. Oznacza to otwarcie drzwi, które zabiłem gwoździami juŜ dawno temu i zmierzenie się z wszystkimi demonami, które zamknąłem w środku. Oznacza to powiedzenie mu wszystkiego, nawet o moim tacie. I co wtedy? Co, jeśli rzeczywiście bym to zrobił? Co wtedy stanie się z moją rodziną? Z moją
Strona | 43
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
matką? Z moim ojcem? Czy obchodzi mnie to? Nie wiem. Nie wiem niczego. Myślę, Ŝe jestem najbardziej popierdolonym, zdezorientowanym człowiekiem, jaki kiedykolwiek Ŝył. Doug przeciąga krzesło z powrotem do rogu, po czym wciska sobie notes pod pachę i kieruje się do drzwi. – Chcę się z tobą zobaczyć kilka razy podczas przerwy świątecznej i wtedy znajdziemy ci terapeutę, z którym będziesz rozmawiał po powrocie do Laramie, na studia. Wymierzony oddech uchodzi z moich ust, gdy zaciskam dłoń wokół jego wizytówki, zginając ją na pół. Zacinam się papierem i to chwilowo ucisza zamieszanie we mnie. – Co, jeśli nie chcę? Oferuje mi pozytywny uśmiech. – Chcesz, w przeciwnym razie po prostu powiedziałbyś nie4. Nic nie mówię i jest to ciche porozumienie. Będę widywał się z psychiatrą w Laramie. To znaczy, jeśli wrócę do szkoły. Cholera. Nagle przypominam sobie o szerszej perspektywie. Mam więcej problemów, niŜ tylko radzenie sobie z moim ojcem. Jak do diabła mam się wyplątać z tego bagna? Mam pozwolić ojcu przekupić Caleba? Co wtedy? Będę dłuŜny swojemu ojcu do końca Ŝycia? I będę nosił jego sekrety – sekrety naszej rodziny przez wieczność. Doug wychodzi z pokoju i pozwalam swojej głowie opaść w ręce. Przeciągam palcami przez włosy, mocno szarpiąc za końcówki. Jeden raz pragnę, aby wszystko było proste. śebym mógł się zrelaksować. Oddychać. Tak naprawdę, to czego chcę, to Callie.
Callie Budzę się wcześnie następnego ranka, zanim jeszcze słońce całkowicie wzeszło ponad krzywiznami gór. Okropnie spałam tej nocy, rzucając się i przewracając, nie będąc w stanie ułoŜyć się wygodnie. Ciągle mam ten sen, w którym wbiegam do domu Kaydena i znajduję krew na podłodze i noŜe, ale jego tam nie ma. Przeszukiwałam cały dom, ale
4
Naprawdę lubię tego doktorka ☺
Strona | 44
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
jedyne, co znajdowałam, to stosy liści. Obudziłam się ociekając potem i skończyłam wymiotując w łazience. LeŜę rozbudzona w łóŜku, a Seth chrapie obok mnie, pogrąŜony we śnie. Słucham jak oddycha, dopóki nie mogę juŜ usiedzieć w miejscu ani chwili dłuŜej, wtedy wstaję i wyciągam dziennik z torby. Siadam na prowizorycznym parapecie w oknie z widokiem na zaśnieŜony podjazd. Samochód mojej mamy jest zakopany w śniegu, a na oponach samochodu taty załoŜone są łańcuchy. Podciągam kolana i układam na nich dziennik, zanim dociskam do kartki końcówkę długopisu. Marzy mi się, Ŝebym mogła dostać tort, zanim Caleb zabrał mnie do mojego pokoju. Kiedy zdmuchiwałabym świeczki i pomyślała Ŝyczenie, poprosiłabym o najszczęśliwsze i najlepsze urodzony na świecie i to Ŝyczenie by się spełniło. Caleb nigdy nie pokazałby się tego dnia, by pokręcić się z moim bratem, a ja poszłabym bawić się w chowanego na zewnątrz z innymi dziećmi. Rozerwałabym papier i uśmiechała się do swoich rodziców. Później w tym marzeniu, zamiast wypowiadać Ŝyczenie dla siebie, wypowiadam je dla Kaydena. śyczę sobie, Ŝeby nigdy mnie nie spotkał i nigdy nie poznał mojego sekretu. śyczę sobie, aby nigdy nie miał Ŝadnego powodu do pobicia Caleba i wtedy nigdy nie skończyłby na podłodze, wykrwawiając się na śmierć. Chciałabym szczęścia, w świecie pełnym Ŝalu. Zawsze jest tyle bólu i Ŝyczyłabym wszystkim, aby zniknął. Oczywiście Ŝyczenia są tylko Ŝyczeniami, odrobiną światła w ciemnościach. Kiedy analizuję moje Ŝyczenie dla Kaydena, jestem przeraŜona tym, co ono oznacza. Jeśli jestem gotowa podjąć załamanie i rozbicie mojego dzieciństwa w zamian za usunięcie tych czynników z jego, to jak głębokie są moje uczucia do niego? I czy jestem gotowa sobie z nimi poradzić? Przerywam, by pomyśleć nad tym, co napisałam i zauwaŜam moją matkę wychodzącą przez boczne drzwi domu i brnącą w śniegu w stronę garaŜu. Puszczam długopis, a on upada na podłogę. Rzucam okiem na Setha śpiącego w łóŜku i wpadam w panikę, wyskakuję, chwytam bluzę i telefon i wybiegam za drzwi. Dochodzi do szczytu schodów, gdy zatrzaskuję drzwi. − Och, dobrze, juŜ nie śpisz. – Obejmuje się ramionami i podskakuje, drŜąc. Wsuwam ręce w rękawy bluzy i wyciągam włosy spod kołnierza. – Taa, właśnie się szykowałam, by wejść do środka. Mama zerka w dal na góry i niebo zabarwione na róŜowo od wschodu słońca, który odbija się w jej oczach. – Wcześnie wstałaś. – Jej brązowe włosy powiewają na wietrze, Strona | 45
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
gdy na mnie spogląda. Nawet jeśli minął tylko miesiąc, odkąd ją ostatnio widziałam, postarzała się, ale moŜe to tylko dlatego, Ŝe jest w piŜamie i nie ma zrobionej fryzury i makijaŜu. – Nie przypominam sobie, Ŝebyś była zwolenniczką wczesnego wstawania. Wzruszam ramionami zapinając bluzę, zaciągam kaptur na głowę i obejmuję się ramionami, drŜąc z zimna. – Przespałam się w samochodzie podczas jazdy tutaj – kłamię. – Więc nie byłam bardzo zmęczona. Spogląda na mnie sceptycznie. – Z kim tutaj przyjechałaś? Jestem ostroŜna z odpowiedzią. – Yyy, z Lukiem. − Jakim Lukiem? − Lukiem… Price’em. Jej ramiona sztywnieją i ciaśniej owija się szlafrokiem. – Przyjacielem Kaydena? Potakuję. – Taa. Niespokojnie postukuje palcami o biodra, kiedy zaciska szczękę i wpatruje się w drzwi prowadzące go garaŜu, próbując dojrzeć coś przez zamarznięte okno. – Callie, nie chcę, Ŝebyś kręciła się w pobliŜu Kaydena. Wiatr zdecydował się dokopać i płatki śniegu Ŝądlą moją skórę, kiedy wirują wokół nas w podmuchach. Wiatr wyje mi w uszach, a światło dzienne mnie oślepia. – Dlaczego? – zagaduję, kołysząc ciałem w próbie ogrzania się. − PoniewaŜ nie chcę, abyś miała jakikolwiek związek z Kaydenem. – Patrzy na mnie i widzę wstręt w jej oczach. Lub moŜe jest to strach. – On najwyraźniej jest temperamentny i nawet twój ojciec powiedział, Ŝe miał kłopoty, kiedy był w druŜynie. − Wątpię, Ŝe tata to powiedział – stwierdzam. – Zawsze lubił Kaydena. A poza tym, ty rozmawiasz z matką Kaydena. − Nie z wyboru. – W jej oczach jest osąd, jakby winiła Maci Owens za błąd Kaydena. Jeśli tak jest, to czy winiłaby siebie, gdyby dowiedziała się, co mnie spotkało? Chowam dłonie w rękawach i wciskam brodę w kołnierz bluzy. Mam na sobie spodnie od piŜamy, materiał jest cienki i zimne powietrze łatwo się przez niego przedostaje. – MoŜemy wejść do środka i o tym porozmawiać? Jest zimno. Znowu spogląda na drzwi pokoju nad garaŜem, po czym przekierowuje na mnie swoją uwagę. – Czy twój przyjaciel tam jest? Ten, który… - ZniŜa głos, a jej rzęsy Strona | 46
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
trzepoczą przeciwko płatkom śniegu zacinającym wokół nas. – Ten, który lubi chłopaków? Wzdycham, obracam się bokiem i przeciskam pomiędzy nią, a barierką, bez wypowiadania odpowiedzi. Na szczęście idzie za mną i Seth ma święty spokój. Przynajmniej na razie. Kiedy wchodzę do kuchni, tamta noc uderza mnie prosto w pierś, noc kiedy Jackson siedział przy stole jedząc ciasto, a Caleb dręczył mnie moją tajemnicą. Noc, kiedy Kayden dowiedział się, kto mnie złamał. Noc, kiedy pozwolił mi płakać, po czym wymknął się z mojego Ŝycia, bez wysiłku, jakby był zrobiony z piasku. Podchodzę do szafki i wyciągam miskę oraz pudełko płatków zboŜowych. Stawiam miseczkę na blacie i otwieram kartonik, kiedy wchodzi moja matka, wpuszczając do środka zimne powietrze i śnieg. Zatrzaskuje drzwi i zsuwa buty przy wejściu, po czym okrąŜa stół idąc przez kuchnię w moim kierunku. − Chciałam zrobić ci śniadanie. – Sięga do szuflady nad piekarnikiem, w której przechowywane są garnki. Kręcę głową wsypując płatki do miseczki. – W porządku. Nie jestem wystarczająco głodna, by zjeść duŜe śniadanie. Opuszcza rękę do boku i studiuje moją drobną sylwetkę. – Wyglądasz, jakbyś znów straciła na wadze. Spuszczam wzrok na moje chude nogi i wąską talię ukryte pod piŜamą. – Jestem po prostu zestresowana. − Zestresowana czym? – pyta. – Szkołą? Czy tym, co się stało z twoim kolegą? Nie mogę trzymać tego w sobie. To zbyt wiele i wkurza mnie to. – O, teraz jest moim kolegą, ale wcześniej, kiedy się na początku dowiedziałaś, byłaś taka podekscytowana, Ŝe byliśmy parą. W rzeczywistości myślę, Ŝe gadałaś o tym kaŜdemu w tym cholernym mieście. − ZwaŜaj na język. – Zawiązuje na nowo swój róŜowy szlafrok i odgarnia włosy z twarzy. – Callie Lawrence5, nie będziesz mówić do mnie w taki sposób. – Odwraca się i wyciąga rękę do szafki, w której trzyma wszystkie swoje leki na
5
Autorka się tutaj ładnie machnęła – w oryginale matka powiedziała do niej „Callie Owens” ;) Ale przypuszczam, Ŝe nie o to jej chodziło ☺
Strona | 47
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
receptę. – To jest mój dom i kiedy tutaj jesteś, będziesz postępować zgodnie z moimi zasadami. Zamykam pudełko płatków, gotując się z wściekłości. – Mam osiemnaście lat i mogę się przyjaźnić z kim chcę. Łapie za jedną z większych buteleczek i powoli odwraca się do mnie twarzą, trzymając dłoń na wieczku. – Nawet z kimś, kto pobił najlepszego przyjaciela twojego brata. Wbijam paznokcie w granitowy blat, gdy ból ostatnich sześciu lat wydusza ze mnie powietrze. – To wszystko, co cię obchodzi? Caleb? – Jego imię smakuje jak trucizna w moich ustach. Walczy z wieczkiem, by odkręcić je z buteleczki naciskając denko dłonią i ściskając nakrętkę palcami. – Callie, Caleb był częścią tej rodziny odkąd miał sześć lat. Wiesz, Ŝe jego rodzice ledwie z nim rozmawiają. My byliśmy jedyną rodziną, jaką miał. − Gówno mnie obchodzi Caleb! – Krzyczę, a moje płuca prawie płoną. Ale czuję się dobrze. Bardzo, bardzo dobrze. Przyciskam dłoń do klatki piersiowej, spokojnie puszczając blat i prostując ramiona. – Wychodzę na śniadanie z Sethem. Oczy ma powiększone, a jej usta zaczynają poruszać się w ramach protestu, ale wyraz mojej twarzy ucisza ją. Zaciska usta, gdy wieczko zeskakuje z buteleczki. – W porządku, baw się dobrze. – Pigułki grzechoczą, gdy wysypuje kilka na wnętrze dłoni. Odkładam płatki do szafki, wstawiam miseczkę do zlewu i pospiesznie wychodzę tylnymi drzwiami. Przebiegam przez podjazd i wbiegam po schodach dwupiętrowego garaŜu. Kiedy otwieram drzwi, jestem zaskoczona widząc Setha siedzącego na brzegu łóŜka, obudzonego i ubranego w czerwoną koszulkę i ciemne dŜinsy. − Wstałeś – mówię, gdy zamykam drzwi. Poprawia włosy palcami. – Obudziłem się, kiedy wybiegałaś stąd jakby się paliło. O co chodziło? Zrzucam bluzę, zwijam ją w kulkę i ciskam na łóŜko. – Zobaczyłam, Ŝe moja matka tutaj idzie i nie chciałam, Ŝebyś musiał się z nią mierzyć. Zapina zegarek na nadgarstku, gdy drepcze do swoich butów stojących w nogach łóŜka. – Callie, nie waŜne jak duŜo sobie Ŝartujemy, mogę poradzić sobie z twoją mamą. – Wsadza stopę w but. – Zaufaj mi, jeśli mogę poradzić sobie z moją własną mamą, to zdecydowanie poradzę sobie z twoją.
Strona | 48
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Krzywie się, opadając na brzeg łóŜka. – Ale nie rozmawiałeś ze swoją matką odkąd powiedziałeś jej o Greysonie. Wzrusza ramionami sznurując buta i zawiązując węzeł. – Przejdzie jej. To po prostu zajmie trochę czasu, tak jak wtedy, kiedy powiedziałem jej, Ŝe jestem gejem. Upadam do tyłu na łóŜko i kładę ramię na czole. – W jaki sposób zdecydowałeś, co jest warte powiedzenia swoim rodzicom, a co nie? Nie odzywa się przez jakiś czas, a potem słyszę kroki, gdy podchodzi do łóŜka po mojej stronie. Podnosi rękę z mojej głowy i patrzy na mnie. – Jeśli pytasz mnie, czy sądzę, Ŝe powinnaś powiedzieć swoim rodzicom co wydarzyło się z Calebem, to odpowiedź brzmi tak. Myślę, Ŝe powinnaś. Puszcza moją rękę i podpieram się na łokciach. – Jak moŜesz być tak pewny? – Moje usta opadają w dezaprobacie. – Mogłaby się na mnie wściec. Albo mogłaby się znienawidzić tak bardzo, jak ja nienawidzę… nienawidziłam siebie. Seth palcami odgarnia mi grzywkę z oczu. – Callie, jeśli ona znienawidzi się na jakiś czas, to będzie siebie nienawidzić przez chwilę. Ty nosiłaś ten cięŜar przez ostatnie sześć lat i nadszedł czas, aby ktoś inny zdjął z ciebie trochę tego cięŜaru. − Nie jestem pewna, czy mogę – szepczę, chwytając się tępego bólu w mojej piersi. – Jest tak wiele… tak wiele akceptacji w powiedzeniu jej prawdy. − Jak na przykład to, Ŝe w końcu musiałabyś przyjąć, Ŝe to jest prawdziwe? Kiwam głową wpatrując się w czyste niebo na zewnątrz. Słońce wysyła swoje promienie na domy stojące wzdłuŜ ulicy. Światło słoneczne jest rzadkością w Afton, ale moŜe to jest znak, Ŝe nie wszystko jest spowite ciemnościami. śe światło istnieje nawet w najciemniejszych zakątkach. Cofa się, kiedy wstaję i zmierzam do mojej torby leŜącej na rozkładanym krześle przy drzwiach. – Myślałam, Ŝe moglibyśmy wyjść na śniadanie tego ranka. – Wyciągam z torby fioletową koszulkę i dŜinsy. − Myślałem, Ŝe najpierw moglibyśmy pójść odwiedzić Kaydena – mówi Seth, pisząc coś na swoim telefonie. − Ale on nie moŜe przyjmować odwiedzających. - Trzymam ubrania przy piersi i kieruję się do łazienki, Ŝeby się przebrać. − O tak, moŜe. – Seth kładzie telefon na swoim kolanie i bierze głęboki oddech. – Właśnie dostałem od Luke’a wiadomość, Ŝe Kayden nie tylko moŜe przyjmować odwiedzających, ale takŜe opuszcza dzisiaj ośrodek. Strona | 49
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zatrzymuję się na środku pokoju, gdy w końcu dogania mnie rzeczywistość. Mimo, Ŝe nigdy nie przyznałam tego głośno, zastanawiałam się, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczę Kaydena. śe moŜe nigdy tak naprawdę nie istniał i wszystko, co się stało pomiędzy nami było tylko moją wyobraźnią próbującą zmusić mój mózg do ponownego rozwinięcia się. – Czy powinniśmy zaczekać, aŜ wyjdzie i wtedy się z nim zobaczyć? – Wpatruję się w otwarte drzwi łazienki. Materac skrzypi, gdy Seth wstaje z łóŜka i wchodzi w linię mojego wzroku. – Myślę, Ŝe powinniśmy go odebrać. Luke powiedział, Ŝe jego matka ma to zrobić i potem zamierza zabrać go do domu, ale on sądzi, Ŝe to my powinniśmy go odebrać i zabrać gdzieś. Unoszę brodę i napotykam jego oczy. – Jak uprowadzić go? Seth śmieje się ze mnie, jego twarz robi się czerwona, a oczy zachodzą łzami. – On ma dziewiętnaście lat, Callie. Nie moŜemy go porwać, jeŜeli on chce iść. − Ale czy on nie powinien być pod obserwacją? − Co? W domu jego rodziców? Z jego ojcem? Uwalniam nierówny oddech z płuc. – Ale obawiam się, Ŝe moŜemy narobić więcej złego niŜ dobrego… uciekając. Seth podchodzi do mnie bliŜej, kładzie mi ręce na ramionach i utwierdza we mnie wzrok. – Chcesz wiedzieć, co myślę? Myślę, Ŝe się boisz. Przyciskam ubrania mocniej do piersi, bo muszę się czegoś trzymać. – Czego? − Wysłuchania całej historii o tamtej nocy. Myślę, Ŝe boisz się prawdy. − Ale czym tak właściwie jest prawda? – pytam. Seth obdarza mnie krzywym uśmiechem i delikatnie potrząsa moimi ramionami. – Właśnie tego musisz się dowiedzieć, bo on cię potrzebuje. Ma rację. Obawiam się wszystkiego, co dotyczy tej nocy i Ŝe będę musiała przyznać, Ŝe to jest moja wina. Boje się, Ŝe się dowiem, iŜ Kayden naprawdę próbował się zabić, próbował zostawić mnie w spokoju. śe zostawi mnie znowu, a ja potrzebuję go jak powietrza. − Ale gdzie my go zabierzemy? – zastanawiam się. – Moja mama wyraziła się dość jasno, Ŝe go tutaj nie chce. Diabelski uśmiech rozciąga się na jego twarzy. – Zostaw to mnie. Jedyne, co musisz zrobić, to zabrać swoją torbę i powiedzieć mamie, Ŝe nie będzie cię przez kilka dni. Strona | 50
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Moje brwi opadają. – Nie masz zamiaru mi powiedzieć, dokąd pojedziemy? Jego uśmiech poszerza się, ręce opadają z moich ramion i łączą się z jego bokami. – To się nazywa podróŜ niespodzianka, Callie. Przeciągam ręką po twarzy. – Myślisz, Ŝe to rozsądny pomysł, biorąc wszystko pod uwagę? − Nie, ale nigdy nie byłem zwolennikiem rozsądnych pomysłów – mówi. – Wierzę w irracjonalne, ulotne decyzje, które utrzymują Ŝycie interesującym. A Ŝycie musi być interesujące, bo mamy je tylko jedno. Uśmiecham się i niemal czuję się prawdziwie. – Jesteś najbardziej rozsądną… To znaczy irracjonalną, ulotną osobą, jaką w Ŝyciu spotkałam. Otula mnie ramionami i obejmuje w ciasnym uścisku. Upuszczam moje ubrania na podłogę i odwzajemniam uścisk. Nie kulę się. Nie panikuję. Po prostu się tym cieszę. PoniewaŜ Seth jest domem. I mam nadzieję, Ŝe pewnego dnia Kayden teŜ nim będzie. Obejmujemy się przez chwilę, a potem puszczamy siebie nawzajem. Zbieram ubrania z podłogi i kieruję się do łazienki. – Dobrze, jedźmy go odebrać – mówię wiedząc, Ŝe to nie będzie takie łatwe. PoniewaŜ ponowne połączenie się z czymś, co straciłeś jest rzadkością, zwłaszcza, gdy nie jesteś pewien, z kim dokładnie się jednoczysz.
Strona | 51
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 5 #41 Zjeść dużo naleśników
Kayden Mama przyjeŜdŜa mnie odebrać następnego ranka, dokładnie tak jak obiecała. Przestali podawać mi leki, więc czuję się wycieńczony i przybity w środku, jakby odłamki szkła płynęły w moim krwiobiegu. − Jesteś gotowy, aby wrócić do domu? – pyta, gdy wchodzi do mojego pokoju. Jest coś w jej tonie, co mi się nie podoba, być moŜe ostrzeŜenie na to, co czeka na mnie w domu. Są chwile, gdy myślę o powiedzeniu Dougowi o tym, co się naprawdę stało. Przynajmniej zrzuciłbym to w końcu z mojej piersi. Ale potem myślę o tym, co to oznacza – do czego musiałbym się przyznać i z czym się zmierzyć. KaŜde uderzenie, kaŜde kopnięcie, dzieciństwo wypełnione wspomnieniami tortur. Będę musiał to poczuć, a nie mam noŜa ani Ŝyletki, by to wyłączyć. − Taa – odpowiadam w końcu, składając dŜinsy i wkładając je do torby. Wygląda na odpręŜoną i przeraŜoną6. – Dobrze. Spędza kilka chwil na rozmowie z lekarzem tuŜ przy drzwiach, zbierając papiery, które jej dali, z umiarkowanie tolerancyjnym wyrazem na twarzy. Wyciągam ostatnie z moich rzeczy z szuflady szafki obok łóŜka. Szwy zostały zdjęte, ale wciąŜ czuję lekki ból, gdy skręcam się w pasie, choć lekarze zapewniają mnie, Ŝe w końcu całkowicie wyzdrowieję i prawdopodobnie będę znów mógł grać w futbol w przyszłym sezonie. Nie mogę nawet patrzeć tak daleko w przyszłość, poniewaŜ nie mam pojęcia, co przede mną stoi. Zarzuty o popełnienie przestępstwa? Mój tata? Studia? Callie? MoŜe nic. Zapinam torbę i zarzucam ją sobie na ramię, decydując się nie myśleć teraz o swojej przyszłości. Jedyne na czym muszę się teraz skupić, to wyjście za drzwi, a potem moja uwaga moŜe wrócić do tego w aucie. Moja mama i lekarze zniknęli, więc wychodzę, niepewny dokąd mam pójść.
6
Nie wiem, jak to jest moŜliwe jednocześnie :/
Strona | 52
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jednak los bierze sprawy w swoje ręce. Jestem w połowie drogi przez pokój, gdy przeznaczenie wchodzi do niego w formie niskiego, małego drobiazgu z wielkimi niebieskimi oczami i brązowymi włosami. Wygląda na mniejszą, niŜ kiedy widziałem ją po raz ostatni. Talię ma odrobinę węŜszą i ciemne kręgi pod oczami, jakby nie sypiała zbyt dobrze. − Callie – mówię, upuszczając torbę na podłogę. Bawi się swoimi palcami wykręcając je przed sobą, wygląda na zmartwioną, gdy spogląda na bandaŜe na moim nadgarstku. – Cześć – mówi swoim wątłym głosem, napotykając moje spojrzenie. Włosy ma związane ku górze i ich kosmyki okalają jej twarz. Nic nie potrafię na to poradzić. Uśmiecham się jak głupi idiota, ale wtedy szybko się marszczę. – Nie powinno cię tutaj być. Zasysa gwałtowny oddech. – Seth, Luke i ja zdecydowaliśmy się ciebie odebrać… Myślałam, Ŝe Luke powiedział ci przez telefon, Ŝe tutaj jedziemy. − Taa… ale to nadal nie oznacza, Ŝe powinnaś tutaj być. – Wiem, Ŝe brzmię surowo, ale nic nie mogę na to poradzić. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, Ŝe ona się tutaj pojawi, a teraz, kiedy się zjawiła… nienawidzę tego, Ŝe pozwalam jej zobaczyć siebie w tego typu miejscu. Jej oczy rozszerzają się, jakbym ją spoliczkował i czuję się jak największy dupek. Robi krok w moją stronę, a ja zwijam dłonie w pięści, Ŝeby powstrzymać się od dotykania jej, przebiegnięcia palcami po jej włosach, pocałowania jej ust. – Luke i Seth uwaŜają, Ŝe powinniśmy się wybrać na wycieczkę. − Wycieczkę? – mówię w niedowierzaniu. – Teraz? Wzrusza ramionami, jakby nie miała pojęcia co zrobić czy powiedzieć. Decyduję się odpuścić jej, poniewaŜ nie potrzebuje sterczeć w ośrodku i patrzeć na faceta, który pociął się niemal na śmierć i który pozwolił swojemu ojcu niemal pobić się na śmierć. − Posłuchaj, Callie. – Podnoszę torbę i zarzucam rączkę na ramię. – Nie mogę jechać z tobą na wycieczkę. – Czuję pulsowanie pod bandaŜem i skupiam się na tym, zamiast na połyskiwaniu jej oczu i drŜeniu dolnej wargi. – Naprawdę nie mogę niczego z tobą robić. – Idę w jej stronę, po czym okrąŜam stając z boku. – Porozmawiamy później, dobrze? To najgłupsza rzecz, jaka kiedykolwiek opuściła moje usta, ale to musi zostać skończone. Zasługuje na więcej, niŜ złamany kawałek gówna jakim jestem.
Strona | 53
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Callie Stoję przed drzwiami do jego pokoju, wykręcając nerwowo palce, gdy czekam, by wejść do środka i zobaczyć się z Kaydenem. Jego mama jest w pokoju razem z nim i nie chcę wchodzić do środka, dopóki ona nie wyjdzie. Nie jestem pewna, co powiedzieć, albo czy w ogóle jest coś, co mogę powiedzieć, kiedy tam wejdę. Nie ma magicznego słowa, które to ułatwi i to jest przeraŜające. Korytarz jest zapełniony ludźmi i trajkotem, chaos ten jest niepokojący i dodaje ognia do moich roztrzęsionych nerwów. Całymi dniami pisałam w swoim dzienniku, co mu powiem, kiedy się z nim zobaczę po raz pierwszy. Cieszę się, Ŝe z tobą wszystko w porządku. Przykro mi. Dziękuję. Ostatnia myśl, przez którą zawsze czułam się winna, ale nie mogę pozbyć się jej z głowy. − Wyglądasz, jakbyś miała zwymiotować, Callie. – Głos Setha przerywa moje myśli. Stoi po drugiej stronie korytarza obok Luke’a, z rękami załoŜonymi za plecami, gdy obserwuje mnie z niepokojem. – Powinniśmy przynieść ci wiadro, czy coś? Kręcę głową. – Nie, nic mi nie jest. Poza tym, gdzie mielibyście znaleźć wiadro? Kąciki jego ust wyginają się ku górze i w trzech długich krokach przecina korytarz i staje naprzeciw mnie. – Wiesz, Ŝe nic mu nie jest, prawda? On nadal jest Kaydenem, tylko poobijanym, który prawdopodobnie potrzebuje cię teraz bardziej niŜ czegokolwiek. − Taa, tak myślę. – Zakładam ramiona na piersi, po czym rozkładam je, niezdolna by stać bez ruchu. Obejmuje mnie ramieniem i przytula. – Po prostu bierz głębokie wdechy i oddychaj. Potakuję i wciągam powietrze przez nos i wydycham je przez usta, dokładnie tak jak mnie poinstruował. Ale kiedy drzwi stają otworem, moja klatka piersiowa kurczy się wraz z moim sercem, gdy Maci Owens wychodzi na zewnątrz. Jest ubrana jakby szła na elegancką kolację i wydaje mi się to śmieszne. Włosy ma ułoŜone w porządny kok, a na twarzy cięŜki eyeliner i szminkę. Ubrana jest w granatową sukienkę i czarne buty na wysokich obcasach. Moje złe odczucia wobec jej stroju i wyglądu mogą wynikać z faktu, Ŝe jest tutaj i ani trochę nie wygląda na zmartwioną. Jej wysokie obcasy stukoczą, gdy wychodzi obok jednej z pielęgniarek. W dłoni ma telefon komórkowy, a w drugiej parę skórzanych rękawiczek. Przechodzi obok mnie i kobieta, która wcześniej witała mnie z wesołym uśmiechem, teraz ledwie mnie poznaje. Prawdopodobnie wciąŜ jest zdenerwowana na to, jak zareagowałam, gdy próbowała mi powiedzieć, Ŝe Kayden sam się zranił. Strona | 54
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wpatruję się w nią, gdy idzie korytarzem, a wtedy Seth trąca mnie łokciem i odrywam od niej wzrok i przytwierdzam go do niego. – Co? Kiwa głową w stronę drzwi. – Przestań się nią przejmować i wchodź do środka. Zerkam na Luke’a. – MoŜe ty powinieneś iść pierwszy. Szybko potrząsa głową. – Myślę, Ŝe raczej wolałby zobaczyć ciebie jako pierwszą. Nie jestem pewna, czy ma rację, ale decyduję się wejść. Wciągam kolejny oddech w przygotowaniu i wchodzę do pokoju. Zawsze sądziłam, Ŝe szpitalne pokoje są najbardziej depresyjnymi pomieszczeniami, jakie istnieją, ale ten ośrodek jest o wiele gorszy. Ściany są bez ozdobników, podłoga jest poplamiona, a łóŜko jest zaścielone starannie dla następnego pacjenta. Kayden stoi na środku pokoju z torbą na ramieniu. W myślach wyobraŜałam sobie, Ŝe będzie leŜał w łóŜku, wyglądając na bezradnego i przeraŜonego. Jest wyŜszy niŜ zapamiętałam i natychmiast unoszę głowę, by spojrzeć w jego szmaragdowe oczy. Jego brązowe włosy są odrobinę dłuŜsze i bardziej zarośnięte, wiszą mu nad uszami i wpadają do oczu i wygląda jakby nie golił się od jakiegoś czasu, twarz ma niechlujną. Na policzku ma kolejną bliznę, a na nadgarstku bandaŜ wraz z szerokim wachlarzem gumek. Jego ciało wygląda na solidne, ale jego wyraŜenie wydaje się łamliwe i kruche. − Callie – mówi, wyglądając na oszołomionego i trochę zdenerwowanego zobaczeniem mnie. Torba zsuwa mu się z ramienia i uderza o podłogę. − Cześć. – Wydaje się to najgłupszą rzeczą, jaką mogłam powiedzieć, ale to pierwsze słowo, jakie wskoczyło mi do głowy. Kąciki jego ust zaczynają unosić się ku górze, ale potem to znika i zastanawiam się, czy naprawdę to widziałam. – Nie powinno cię tutaj być – mówi. Serce mi się ściska, sznuruje w węzły, wiąŜe się tak mocno, Ŝe zaczyna rozpadać się na kawałki. Nie wiem co zrobić, czy powiedzieć, więc mówię mu o mojej wycieczce. Nie jest szczęśliwy i nagle wychodzi, przechodząc obok mnie, ledwie na mnie spoglądając. Wtedy zostaję sama, niezdolna poruszyć się lub oddychać. Jedyne o czym mogę myśleć, to Ŝe to jest koniec. Koniec mojego szczęścia. Po wystawaniu na środku pokoju przez wieczność, Seth w końcu wchodzi do środka. Podchodzi do mnie jakbym była płochliwym kotem i patrzę w dół na swoje paznokcie, zastanawiając się, czy on myśli, Ŝe mam zamiar go podrapać.
Strona | 55
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Hej. – Wsadza ręce w kieszenie i robi ostroŜne kroki, aŜ staje naprzeciw mnie. – Chcesz iść na to śniadanie? Stawiam pierwszy zestaw naleśników. Uwielbiam to, Ŝe nie pyta, co się stało. Gdybym musiała mówić, prawdopodobnie rozsypałabym się na maleńkie kawałeczki, które utknęłyby w brudnych pęknięciach na podłodze. Potakuję, a on obejmuje mnie ramieniem i wyprowadza na zewnątrz, trzymając mnie w kupie. *** Restauracja jest zatłoczona i wypełniona głosami ludzi cieszących się śniadaniem z rodziną. Naczynia postukują w kuchni, a powietrze ma zapach kawy i gofrów. Luke przyszedł z nami, ale rozproszył się jedną z kelnerek zza lady, jak tylko przeszliśmy przez próg. Zastanawiam się, czy zrobił to celowo, by oderwać się od tego, co zaszło w klinice. Luke w zasadzie próbował gonić Kaydena, jak ten wybiegł z pokoju, ale wrócił kilka minut później wyglądając na zdenerwowanego, ale nie powiedział, co się stało. − Wiesz, co właśnie sobie uzmysłowiłem? – Seth celuje we mnie widelcem umazanym w syropie, przeŜuwając spory kęs naleśników. – To musi zostać dodane do naszej listy. Spoglądam w dół na prawie nietknięty stosik naleśników na talerzu przed sobą. – Co? Jedzenie naleśników? Mięśnie jego szyi poruszają się w górę i w dół, gdy przełyka duŜy kęs naleśników. – Nie, zjeść duŜo naleśników. Chwytam butelkę z syropem truskawkowym ze stojaka na końcu stolika. Naciskam kciukiem na uchwyt, otwieram wieczko i oblewam naleśniki czerwonym syropem. – To nie wydaje się zbyt znaczące dla tej listy. Seth wbija widelec w naleśniki, kiedy kręci głową. – Nie ma mowy. KaŜdy na świecie powinien usiąść i napchać się naleśnikami przynajmniej raz w swoim Ŝyciu. – Wsuwa kawałek do ust, a potem zamyka oczy i wzdycha głęboko. – Szczególnie tak cholernie dobrymi jak te. Przysięgam, Ŝe mam orgazm spoŜywczy. Śmiech ucieka z moich ust, a on otwiera oczy wyglądając na szczęśliwego. To pierwszy raz, gdy przejawiam oznaki Ŝycia, odkąd wyszłam z ośrodka. – Orgazm spoŜywczy? – pytam. Kiwa głową i przełyka jedzenie głośnym łyknięciem. – Orgazm mistrzów. − Mistrzów czego? − śycia. Strona | 56
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Nie mogę przestać się uśmiechać, gdy podnoszę widelec pełen naleśników i wkładam je sobie do ust. – Dobrze, moŜemy dodać to do listy, a potem wykreślić, poniewaŜ robimy to właśnie teraz. Uśmiecha się od ucha do ucha, po czym wyciąga serwetkę z blaszanego pudełka i ściera syrop z ust. Jego palce okrąŜają brzeg szklanki z mlekiem stojącej przed nim i owija ustami słomkę biorąc łyk. Odstawia szklankę, wyciera usta rękawem koszuli, a następnie odchyla się w siedzeniu i zarzuca ręce na oparcie. Obserwuje mnie jak jem z zaniepokojonym wyrazem twarzy. Napycham usta naleśnikami i patrzę w górę na niego. – Co? Jego ramiona poruszają się w górę i w dół, gdy nimi wzrusza. – Po prostu zastanawiałem się, czy chciałabyś porozmawiać o tym, co się stało. Wyciągam rękę w stronę masła na środku stołu obok talerza pełnego tostów i miski załadowanej saszetkami z dŜemem. – Z Kaydenem? – pytam, a on potakuje. Chwytam za nóŜ i przesuwam nim po maśle, otrzymując cienki plasterek na ostrzu. – Nic. Po prostu zawaliłam. To wszystko. − Wyglądałaś, jakbyś miała się rozpłakać – mówi. – A Kayden, cóŜ, wyglądał na zdenerwowanego, kiedy wychodził. To znaczy, praktycznie uciekł ode mnie, gdy powiedziałem mu cześć. Rozsmarowuję masło po całych naleśnikach, a ono miesza się z syropem. – Po prostu nie podeszłam do niego jak do płochliwego kota. Wypaliłam z pomysłem wycieczki o wiele za szybko, a on ześwirował. Przynajmniej tak mi się wydaje, Ŝe właśnie to się stało. − Więc po prostu zdecydował się wrócić do domu do swojej matki i ojca. – Seth zdejmuje ręce z oparcia i kładzie łokcie na stoliku. – Dlaczego miałby to zrobić? Rozdzielam na wpół zjedzoną porcję naleśników, gdy opieram łokieć o stół i układam brodę na dłoni. – Być moŜe nie jest jeszcze gotowy, by przyznać prawdę na głos. − Mówimy teraz o nim, czy o tobie? − Nie jestem pewna. Kontynuuję demolowanie swoich naleśników widelcem, próbując rozkminić, co siedzi Kaydenowi w głowie. Jeśli zrobił mu to jego ojciec, to moŜe strach, ale dlaczego miałoby to sprawiać, Ŝe boi się mnie? Myślę o bandaŜu na jego nadgarstku i gumkach. Upuszczam nóŜ na stół. – Seth, dlaczego ktoś miałby nosić gumki na nadgarstku? Strona | 57
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wzrusza ramionami, gdy kelnerka podchodzi do stolika z rachunkiem. Bierze go od niej, a ona uśmiecha się do niego. – Dzięki za przyjście. – Owija pukiel blond włosów wokół palca, kiedy Ŝuje gumę i próbuje go olśnić. – Mam nadzieję, Ŝe wrócisz. Seth kręci głową, kiedy sięga do kieszeni po portfel. – Tak bardzo jak uwielbiam te naleśniki, prawdopodobnie raczej tutaj nie wrócę. – To jego próba uprzejmego sprowadzenia kelnerki na ziemię. Ta wydyma usta, bierze rachunek i kartę kredytową Setha, gdy je jej podaje. – CóŜ, w takim razie w porządku. – Przeszywa mnie śmiercionośnym spojrzeniem, a następnie odchodzi tupiąc głośno, w swoich bladoróŜowych pumpach i dopasowanym mundurku kelnerki. − Wiesz co, zaczynam się zastanawiać nad płcią Ŝeńską – Seth zauwaŜa, gdy kładzie portfel na stole. – Zawsze szukają miłości w nieodpowiednich miejscach. − Czy mnie obejmuje ta lista? – Sączę swój sok pomarańczowy i odstawiam pustą szklankę z powrotem na stół. Przewraca oczami, jakby to była najbardziej niedorzeczna rzecz, jaką kiedykolwiek słyszał. – Absolutnie nie, kochanie. Po prostu potrzebujesz lepszego sposobu na podejście do tego. – Bawi się swoim zegarkiem, kręcąc nim ciągle w kółko, kiedy sprawdza godzinę. – Dlaczego pytałaś o te gumki? Owijam palcami swój nadgarstek i obracam rękę. – Bo Kayden miał pełno gumek na nadgarstku. Seth postukuje palcami po stole, po czym jego brwi wystrzeliwują ku górze. Wyciąga telefon z kieszeni i przesuwa palcem po ekranie, zanim coś na nim wystukuje. − Co robisz? – pytam, sięgając po swój portfel. Unosi palec ku górze stukając w ekran. – Chwileczkę. Wyjmuję kilka dolarów i kładę je na stole jako napiwek, po czym wrzucam portfel z powrotem do torebki. Rzucam okiem na kelnerkę przy ladzie, która szepcze coś do drugiej kelnerki. Obie oglądają się i patrzą na mnie jak na diabła. – Chyba myślą, Ŝe jestem twoją dziewczyną – mówię, osuwając się na krześle. Seth spogląda na nie, po czym wzrusza ramionami i zaczyna czytać na ekranie. – W takim razie to naprawdę było nie w porządku z jej strony dowalać się do mnie. − Chyba tak. – Kieruję swoją uwagę na płatki śniegu na zewnątrz. Są wszędzie, białe i kruche, zupełnie niewinnie wyglądające, kiedy lśnią w słońcu. Jednak to Strona | 58
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
pozorna niewinność, poniewaŜ tutejsze oblodzone drogi spowodowały wiele wypadków i zabrały wiele ludzkich Ŝyć. Seth uderza dłonią w stół, a lód w szklance pobrzękuje, gdy podskakuję wystraszona. – Wiedziałem, Ŝe brzmi znajomo – mamrocze. Kręcąc głową, kładzie telefon na stole. – Wiem, po co są gumki. − Co? – siadam na miejscu. Sięga przez stół i bierze moją dłoń w swoją. – To forma leczenia stosowana u ludzi, którzy się samookaleczyli. JuŜ wiedziałam, Ŝe Kayden mógł sam się zranić, ale teraz wydaje się to realne. Wyślizguję dłoń z ręki Setha i składam ręce na brzuchu, zwijając się do wewnątrz. – Nie czuję się dobrze. − Callie, wszystko będzie dobrze – uspokaja mnie i ponownie szuka mojej dłoni. Odrzucam go, potrząsam głową i wstaję na nogi. Czuję jak wstręt pali mnie w Ŝołądku i to boli jak formujący się siniak. – Muszę skorzystać z toalety. – Zanim moŜe odpowiedzieć, biegnę przez kawiarnię wpadając na jedną z kelnerek po drodze. Wybijam jej tacę z ręki i czuję się z tym źle, ale nie mam czasu na przeprosiny. Gdy przebiegam obok lady, przy której siedzi Luke, słyszę jak woła: - Callie… co się stało? Nie odpowiadam. Muszę to wyrzucić. Teraz. Muszę pozbyć się tego podłego uczucia z Ŝołądka. Uderzam dłonią w drzwi i otwieram je na ościeŜ. Wbiegam do pierwszej kabiny i padam na kolana. Zaczynam wpychać sobie palec do gardła, gdy nagle widzę Kaydena leŜącego na podłodze. Bezradnego. On potrzebuje pomocy. Potrzebuje kogoś, kto moŜe mu pomóc. To uderza we mnie mocno, jak kopniak w brzuch, co muszę zrobić. MoŜe uda mi się zmienić to Ŝyczenie, o którym zawsze marzyłam, to w którym wymazuję wszystko, co przydarzyło mi się na moich dwunastych urodzinach. Mogę nie być w stanie zabrać od Kaydena jego przeszłego bólu, ale moŜe mogę mu pomóc z jego przyszłym bólem. Muszę tylko być silna. Wyciągam palec z ust i jest to jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakie musiałam zrobić. Trzęsę się i pocę, gdy siadam i opieram się o ścianę, pozwalając głowie opaść do tyłu. Potem po prostu tam siedzę. Nie czuję się lepiej, ale wiem, Ŝe to najlepsze wyjście.
Strona | 59
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 6 #35 Iść, nie biec
Callie Seth i ja spędziliśmy duŜo czasu w kawiarni, częściowo dlatego, Ŝe Seth uwaŜał, iŜ przez cały czas powinniśmy jeść naleśniki, a częściowo dlatego, Ŝe unikaliśmy zjedzenia śniadania w moim domu przez to pierwsze spotkanie mojej matki i Setha. To było niezręczne juŜ od samego początku. − Miło mi cię poznać, Seth. – Moja mama wyciągnęła rękę, a Seth potrząsnął nią uprzejmie. Miała na sobie biały fartuch załoŜony na kwiecistą sukienkę, wyglądało to bardzo na lata sześćdziesiąte. Kuchnia pachniała cynamonem, a garnki bulgotały na kuchence. − Mnie równieŜ jest bardzo miło. – Seth puścił jej rękę i objął wzrokiem nadmierną liczbę lampek choinkowych zawieszonych u szczytu ścian oraz figurki Świętego Mikołaja i reniferów na półkach i blatach wokół. – Lubi pani dekorować, co? Moja matka odwróciła jajka na patelni, a następnie wzięła z lady miskę i zaczęła roztrzepywać ciasto. – O tak, uwielbiam święta. Są takie radosne. A co z tobą? Seth uniósł na nią brwi, gdy odsuwał krzesło od stołu. – Czy ja lubię święta? Nie, nie za bardzo. – Usiadł, a ja dołączyłam do niego, czytając wiadomość, którą dostałam od Luke’a. Luke: Dostałaś od niego wiadomość? Ja: Nie… a ty? Luke: Nie, ale zatrzymałem się przy jego domu. Ja: Nic mu nie jest? Luke: Nie wiem. Otworzył jego brat i powiedział, Ŝe go nie widział. Ale myślę, Ŝe był pijany. Ja: Pisałam do niego kilka razy. Ani razu nie odpisał. Strona | 60
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Luke: Jestem pewien, Ŝe nic mu nie jest. Prawdopodobnie rozpracowuje jakieś sprawy. Rozpracowuje jakieś sprawy? Sam. W tym okropnym domu. − Callie, słyszałaś mnie? Spojrzałam znad telefonu, a moja mama i Seth wpatrywali się we mnie. – Co? – zapytałam. Brwi Setha zanurkowały pod kwadratowe oprawki okularów, które miał na sobie, nie po to, by poprawić wzrok, ale dlatego, Ŝe były modne. – Wszystko w porządku? – zapytał. Skinęłam głową. – Tak. − Z kim piszesz? – zapytała moja mama, mieszając w misce trzepaczką. Szybko zablokowałam ekran w telefonie i połoŜyłam go na stole. – Z nikim. Mama upuściła trzepaczkę na blat, a ciasto rozprysło się po nim. – Pisałaś z Kaydenem, prawda? Nie mogę w to uwierzyć, Callie. Powiedziałam ci, Ŝe nie chcę, abyś spędzała z nim czas po tym, co się stało- po tym, co zrobił Calebowi. Seth spojrzał na mnie ze zdziwieniem w oczach, a ja wzruszyłam ramionami i pokręciłam głową, próbując się nie rozpłakać. – To nie Kayden – powiedziałam znowu mamie. − Nawet jeśli to był on, sądzę, Ŝe Callie jest na tyle dorosła, Ŝe moŜe sama decydować o tym, z kim chce rozmawiać – Seth wtrącił się spokojnie. – Moim zdaniem ona jest znakomitym sędzią charakteru. – Powiedział to z nastawieniem i wszelkie szanse na jego dogadanie się z moją matką rozpadły się właśnie w tamtej chwili. – Lepszym niŜ większość ludzi, którzy wydają się mylić przez cały czas. Nie zrozumiała do końca głębi jego słów, ale jego oschły ton wystarczył, Ŝeby zdecydowała, Ŝe go nie lubi, co powiedziała mi później, gdy odciągnęła mnie na bok. − On jest arogancki – powiedziała. – Czy on rozmawia w ten sposób ze swoją własną matką? − Nie rozmawia z nią – powiedziałam i to było kolejne uderzenie przeciwko niemu. Po tym zdecydowałam, Ŝe lepiej będzie utrzymywać ich w separacji, poniewaŜ Seth nie będzie milczał, gdy moja matka wyskoczy z czymś absurdalnym, a moja matka nigdy nie przestawała wygadywać absurdalnych rzeczy. Strona | 61
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
*** Jestem w domu od niemal tygodnia. Czas wydaje się płynąć w zwolnionym tempie. KaŜda godzina jest jak dzień, a dni jak miesiące. Do świąt zostały juŜ tylko cztery dni i moja mama ciągle zmusza mnie do robienia zakupów i pakowania z nią prezentów. Robię tyle, ile mogę, ale za kaŜdym razem, kiedy wspomina o Calebie, wymiękam. Urwałam się nawet podczas naszej wędrówki po centrum handlowym i musiałam dzwonić po Luke’a, Ŝeby po mnie przyjechał. − Nie jestem pewna, czy nawet jestem głodna – mówię do Setha, polewając syropem stosik naleśników przede mną. Znów jesteśmy w kawiarni, rozkoszując się taką samą lekką pogaduszką, po bardzo niezręcznym poranku z moją mamą. – Sześć dni z rzędu wystawia mnie na naleśnikowe przeciąŜenie. Smaruje swoje tosty masłem, po czym dodaje trochę galaretki truskawkowej. Ma na sobie niebieską koszulę ze znaczkiem na kieszonce, a jego włosy wciąŜ są odrobinę wilgotne od prysznica, który wziął tuŜ przed naszym wyjściem. – No cóŜ, nie musisz za kaŜdym razem zamawiać naleśników – mówi i odkłada nóŜ do masła na stół. − Albo moŜe ty powinieneś zamówić mi coś innego – odpowiadam, biorąc kilka saszetek z cukrem z miseczki. Seth wziął na siebie zamówienie dla mnie, kiedy byłam w toalecie, a ja nie planowałam zamawiać naleśników. − Myślę, Ŝe powinniśmy jeść naleśniki kaŜdego ranka, gdy jesteśmy na feriach. – Bierze gryza swojego tosta. Okruchy spadają na przód jego koszuli, a on strzepuje je machnięciem ręki. – Będzie zabawnie. Wpatruję się w dół na swoje naleśniki zatopione w kałuŜy syropu. – Jesteś pewien? − Zawsze jestem pewien, gdy mówię coś na głos. – Odkłada tost na mniejszy z dwóch talerzyków Sznuruję usta i staram się z niego nie śmiać, poniewaŜ Seth nigdy nie jest niczego pewny, zupełnie tak jak ja, jak większość świata. – Dobra, moŜemy spróbować jeść naleśniki codziennie podczas ferii. Ale jeśli będę rzygać musisz obiecać, Ŝe przytrzymasz mi włosy. − Obiecuję. – Uśmiecha się i unosi dłoń przed sobą. Uderzam swoją dłonią w jego, przybijając mu piątkę. Przez chwilę w kawiarni jesteśmy tylko my, moŜe nawet na świecie. Ale dzwoneczek przy drzwiach dzwoni, a ja instynktownie przenoszę do nich swój wzrok. Nagle przypominam sobie, Ŝe na świecie istnieje o wiele więcej ludzi, którzy muszą jeść duŜo naleśników podczas ferii świątecznych. Kayden wchodzi do kawiarni i kilkoro ludzi przy stolikach natychmiast na niego spogląda. W tym małym miasteczku pojawiły się plotki na jego temat, które są straszne. Zmuszam się, by nie uderzyć kaŜdej jednej Strona | 62
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
osoby wpatrującej się w niego. Ma na sobie płaszcz, a w jego mokrych włosach tkwią płatki śniegu. Ubrany jest w stare dŜinsy z dziurami i czarne buty. Lampki choinkowe okalające okna odbijają się w jego oczach sprawiając, Ŝe wyglądają na czerwone, zamiast na zielone. Jego spojrzenie omiata pomieszczenie, ale omija mnie, a następnie podchodzi do lady, gdzie jedna ze starszych kelnerek z siwymi włosami wita go przy kasie. − Callie, na co się gapisz? – Seth podąŜa za moim spojrzeniem i jego oczy wybałuszają się. – Och. Jest tak, jakby moje nogi nie naleŜały do mnie, gdy uginam kolana i wstaję od stołu. Gdy juŜ stoję na nogach, wzrok Kaydena blokuje się na mnie. Patrzymy na siebie przez kawiarnię, a stoliki, krzesła i ludzie rozmywają się. KrzyŜuje ręce na piersi i zaciska wargi, nim potrząsa głową. Odwraca wzrok, gdy kelnerka podaje mu plastikową torebkę na wynos. Nie jestem pewna, co to oznacza, ale muszę z nim porozmawiać. − Zaraz wracam – mówię i zaczynam iść, gdy Kayden płaci kelnerce. Seth łapie mnie za rękaw i ciągnie mnie lekko. – Bądź ostroŜna, Callie. Kiwam głową, nie będąc nawet pewną, czy chodziło mu o bycie ostroŜną z Kaydenem czy ze sobą. Puszcza mój rękaw i wymijam stoliki, rozpychając się łokciami. Kayden wkłada portfel do tylnej kieszeni, gdy do niego docieram, a plastikową torebkę ma przewieszoną przez rękę. Szczęka mu się napina, gdy wyjmuje parę serwetek z metalowego pojemniczka przy kasie nawet na mnie nie patrząc. − Cześć – mówię i po raz kolejny jestem na siebie sfrustrowana za tak głupi początek. − Hej – mamrocze, wrzucając serwetki do siatki. − Ja tylko… ja tylko chciałam podejść i zobaczyć, jak sobie radzisz. – Biorę wdech, poniewaŜ jestem zdenerwowana i zapominam o oddychaniu. Jego oczy podnoszą się na mnie i cofam się na tkwiącą w nich oziębłość. – Wszystko ze mną w porządku. − To dobrze. – Moje gardło kurczy się zmniejszając dopływ powietrza i nie wiem, jak zareagować. Zaczyna kierować się w stronę drzwi i idę za nim. – Kayden, zaczekaj. Nie robi tego, przyciska dłoń do drzwi i otwiera je. Wiem, Ŝe powinnam się wycofać, ale nie potrafię przekonać moich stóp, by się zatrzymały. Wychodzę za nim przez drzwi owijając się ramionami, gdy zimne powietrze uderza w moje nagie ramiona. − MoŜe moglibyśmy porozmawiać? – sugeruję, gdy otwiera drzwi do czarnego Mercedesa swojej matki. Strona | 63
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zatrzymuje się, kręci głową, po czym spogląda na mnie ponad dachem. – Callie, muszę iść. Mam dzisiaj parę spraw do załatwienia. Idę przez błoto i kałuŜe na tył jego samochodu, nie gotowa, by juŜ się poddać. – Jesteś u siebie w domu? Rzuca torbę z jedzeniem przez samochód na siedzenie pasaŜera. – Ta, a gdzie indziej miałbym pójść? Woda przecieka mi przez buty i jest mi zimno. – MoŜesz zostać u mnie. Skupia wzrok na mnie. – I co? Twoja matka tak po prostu mnie tam przywita? Waham się i to jest nieodpowiednie, ale nie mogę wymyślić niczego do powiedzenia. – Nie obchodzi mnie moja matka. Potrząsa głową i pochyla się, by wślizgnąć się do samochodu. – Callie, nie mogę zostać w twoim domu, nie po tym wszystkim, co się stało. Dlaczego czuję się tak, jakby nie odnosił się juŜ do mojej matki, tylko do naszego związku? – Proszę, nie uciekaj – wypluwam. JuŜ dłuŜej nie myślę racjonalnie. Przebiegam przed przodem auta i otwieram drzwi od strony pasaŜera przygotowana, Ŝeby sprawić, by poczuł się lepiej. Jakoś. Tylko muszę odgadnąć jak. Wnętrze auta pachnie jak on i wdycham ten zapach, gdy odsuwam sobie z drogi torbę z jedzeniem, wsiadam i zamykam drzwi. – Nie chcę, Ŝebyś tam wracał. Kręcąc głową zatrzaskuje drzwi i odsuwa fotel do tyłu, dając sobie więcej przestrzeni. Jego oczy napotykają moje i jest w nich pustka. – Callie, tak naprawdę nigdy stamtąd nie odszedłem. Tylko uciekłem na chwilę. – Obraca kluczyk w stacyjce i silnik budzi się do Ŝycia. – Mojego ojca juŜ tam nie ma. Kręcę głową. – Gdzie jest? Wzrusza ramionami i przygryza wargę, wpatrując się w magazyn obok kawiarni. – W delegacji, jak przypuszczam. Chcę go zapytać – chcę wiedzieć, czy miał w tym jakiś swój udział. − Kayden, czy on− Posłuchaj, Callie – przerywa mi i jego wzrok prześlizguje się do mnie. – Muszę jechać. Mam w chuj do roboty.
Strona | 64
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Przełykam z trudem i drŜę od środka. – Proszę porozmawiaj ze mną – szepczę, powstrzymując łzy. Oddycha przez nos, a jego twarda klatka piersiowa wydyma się, a następnie opada, gdy wypuszcza oddech. Jego dłoń robi się biała, kiedy zaciska ją na kierownicy i przysięgam, Ŝe słyszę, jak wali mu serce. – Ja… - Oddech mu przyspiesza, gdy walczy o słowa. Opieram się łokciem o konsolę i kładę dłoń na jego policzku. Wzdryga się, ale pozostaje nieruchomy, patrząc na mnie. Moje serce łomocze Ŝarliwie i pompuje adrenalinę przez moje ciało. Nie mam pojęcia, co robię i czy to jest dobre, czy złe. Jedyne co mogę zrobić, to mieć nadzieję, Ŝe do niego dotrę. – Wiesz, Ŝe moŜesz powiedzieć mi o wszystkim, prawda? Zrozumiem. – Przełyka z trudem, gdy muskam trzęsącym się palcem jego policzek. WciąŜ wygląda, jakby się nie golił. Jego skóra jest szorstka pod moim dotykiem. – Proszę. Kręci głową. – Ja-ja nie mogę. − Tak, tak, moŜesz. – Pochylam się nad konsolą, potrzebując dostać się bliŜej niego. – Pomogę ci. – Tak jak ty pomogłeś mi. Jego ciepły oddech omiata moje policzki, a jego oddech przyspiesza, gdy wzrok opada mu na moje usta. – Callie, ja… - Przysuwa się do mnie, a potem jego usta natychmiastowo miaŜdŜą moje. Od razu rozchylam wargi i pozwalam jego językowi wejść do środka, gdy wydaję z siebie stłumiony oddech. Tęskniłam za tym – za nim – bardziej niŜ sama się przed sobą przyznawałam. Potrzebuję go. Tak bardzo. Chwytam za przód jego koszuli, gdy on łapie mnie za kark przyciągając bliŜej, całując mnie i odkrywając moje usta swoim językiem, w niemal rozpaczliwych ruchach. Jego druga ręka porusza się i gorączkowo łapie mnie za biodro. Konsola wpija mi się w brzuch, ale nie dbam o to. Chcę tylko całować go wiecznie. Nigdy nie chcę go puszczać, ani nie chcę, Ŝeby on puszczał mnie. Potrzebuję go. Ale wtedy on się odsuwa, oddychając nadmiernie, ze szczęką zaciśniętą mocno. Gdy na mnie spogląda, jego oczy są zimne. – Musisz iść… Przepraszam, Callie. – Wygląda, jakby miał się rozpłakać. – Nie mogę z tobą być. Staram się wmówić sobie, Ŝe to dlatego, Ŝe cierpi, ale nagle znów wracam do bycia w liceum, do bycia nikim, do bycia niewidzialną dziewczyną przepełnioną wstydem. − Świruska – powiedziała Daisy, gdy szłam korytarzem z głową zwieszoną nisko. – Nikt cię tutaj nie chce. Pobiegłam korytarzem, ściskając moje ksiąŜki, gdy wybiegałam na zewnątrz. Biegłam i biegłam, dopóki nie byłam bezpieczna pod trybunami obok boiska, gdzie nikt Strona | 65
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
nie mógł mnie widzieć. Wcisnęłam palec do gardła i wydusiłam lunch ze swojego Ŝołądka. Potem usiadłam na ziemi i przez szpary pomiędzy krzesełkami obserwowałam trening druŜyny futbolowej, marząc bym mogłam zostać tam na zawsze. Mój oddech słabnie, gdy wydostaję się z samochodu na śnieg i wietrzne powietrze. Gdy tylko zatrzaskuję drzwi, opony obracają się w błocie, kiedy odjeŜdŜa bez oglądania się za siebie. Mimo, Ŝe czuję się, jakbym miała za nim gonić, odwracam się i idę do środka z głową zwieszoną nisko.
Kayden Oficjalnie zostaję największym dupkiem na świecie, gdy odjeŜdŜam z tego parkingu. ZlekcewaŜyłem najsmutniejszą dziewczynę na świecie nie raz, ale dwa i na dodatek, pocałowałem ją. Jestem pieprzonym kutasem. Widzę, jak patrzy na samochód, gdy wyjeŜdŜam na drogę, z głową zwieszoną nisko, prawdopodobnie czując się jak kawał gówna. Ale to dla jej własnego dobra; to właśnie ciągle sobie powtarzam. Pewnego dnia oglądnie się na to wszystko i będzie wdzięczna, Ŝe nie musiała radzić sobie z tym przez całe Ŝycie. Moje brzemiona i problemy powinny być moje i tylko moje. Ale nadal… pocałowanie jej znowu stało się wielkim problemem. OdjeŜdŜam spod restauracji, breja na drodze wzbija się nad przednią szybę, gdy lecę w dół głównej drogi samochodem mojej mamy. Moje serce zachowuje się idiotycznie, pędząc tak samo jak auto, a moje usta płoną od jej dotyku. Wnętrze samochodu równieŜ pachnie jak ona i nie mogę przestać myśleć o tym, jak dobrze pachnie, gdy jestem blisko niej i jak to jest ją dotykać. Nigdy nie powinienem był opuszczać domu. Jednak moja mama była nawalona i chciała coś zjeść. Nie chciałem, Ŝeby prowadziła po pijaku, więc zaproponowałem, Ŝe sam pojadę. Ale wyjście do miejsca publicznego nie było dobrym pomysłem. Zbyt wielu ludzi, których znam i zbyt wiele osądzania. A potem Callie… będąc tam… widząc ją… Łzy zagroziły wypłynięciem z moich oczu, gdy zostawiłem ją za sobą przy kawiarni i ból oraz smutek sprawiają, Ŝe chcę się zatrzymać. Nie mogę pozwolić tym uczuciom wydostać się na powierzchnię, nie kiedy nie mam moŜliwości ich wyłączenia. Będę musiał sobie z nimi poradzić, a nie mogę. Ale moje oczy wciąŜ wypełniają się łzami i jest cięŜko jak diabli widzieć cokolwiek. Wszystko jest blade i rozmazane i nie mogę skupić się na drodze. Muszę zatrzymać węzeł w piersi przed dalszym zaciskaniem się. Chwytając się kierownicy wyciągam rękę ponad deską rozdzielczą do schowka mając nadzieję, Ŝe mama będzie tam miała śrubokręt albo jakiś inny ostry przedmiot. Strona | 66
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Potrzebuję środka doraźnego, aby tymczasowo to wyłączyć. Nie przestaję zerkać na drogę, gdy przekopuję schowek. Jest tutaj plik papierów, szminka i pakiet odświeŜaczy powietrza. – Kurwa! – Nie ma nic ostrego. Uderzam w deskę rozdzielczą i siadam dokładnie w chwili, by zobaczyć mały niebieski samochód zatrzymujący się na środku drogi z wydechem wydmuchującym spaliny ciemną chmurą w powietrze. Wciskam stopą pedał i mój samochód wydaje pisk zatrzymywania się. Śnieg i błoto wylatują w powietrze, gdy tył samochodu traci kontrolę i sunie bokiem. Zatrzymuje się bokiem o stopę przed staranowaniem drugiego auta. Uderzam rękami w kierownicę, gdy auto powolutku sunie do przodu i przechyla się w bok. Tracę kontrolę nad wszystkim – nad tym, jak się czuję i to w końcu mnie zabije. Chodzi o to, Ŝe nie wiem, czy jestem tym przeraŜony, czy czuję ulgę.
Strona | 67
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 7 #2 Nie analizować wszystkiego
Kayden Minęło niewiele ponad półtora tygodnia, odkąd zostałem wypuszczony i jestem totalnie wkurwiony. I zszokowany. I wiele innych rzeczy, których nie potrafię uporządkować. Ostatni raz widziałem Callie, kiedy zostawiłem ją pod restauracją. Próbowała do mnie dzwoń i pisała kilka razy od czasu, gdy od niej uciekłem, ale ani razu nie odpowiedziałem. Jednak tkwienie w domu jest trudne i trochę przygnębiające, zwłaszcza, Ŝe wczoraj było BoŜe Narodzenie i przeszło niezauwaŜone. Ale myślę, Ŝe chyba zawsze tak było. Moja matka wyczyściła dom z wszystkich noŜy, Ŝyletek i wszelakich ostrych narzędzi. Nie jestem pewien, czy dla dobra mojego taty czy mojego własnego. Mój starszy brat Tyler wciąŜ się tu kręci. Przypuszczam, Ŝe stracił pracę i dom, więc teraz zalega w pokoju na dole, gdzie zwykliśmy się chować, gdy byliśmy dziećmi. Pije teŜ tyle samo, co moja matka. Mojego ojca nie było w domu, odkąd wróciłem. Mama mówi, Ŝe jest w delegacji, ale potajemnie zastanawiam się, czy on się ukrywa dopóki nie będą pewni, Ŝe nie zamierzam opowiedzieć o tym, co wydarzyło się tamtej nocy. − Dobre wieści – mówi mama, gdy wchodzę do kuchni. Jest wcześnie rano, ale jest ubrana, ma zrobioną fryzurę i juŜ nałoŜony makijaŜ. Siedzi przy stole popijając kawę z czasopismem przed sobą i swoją do połowy opróŜnioną butelką wina. Kieruję się do szafki. – O tak? Podnosi kubek kawy. – Tak, jeśli uwaŜasz nie pójście do więzienia za dobre wieści. – Bierze łyk kawy, po czym odstawia kubek na stół. – Myślę, Ŝe Caleb i twój ojciec doszli do porozumienia. Damy mu dziesięć tysięcy dolarów w zamian za to, Ŝe nie wniesie oskarŜenia. − Czy to w ogóle jest legalne? − A czy to waŜne, nawet jeśli nie jest?
Strona | 68
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Otwieram szafkę i wyjmuję pudełko z tostami. – Tak jakby… A poza tym, skąd wiecie, Ŝe on po prostu nie weźmie pieniędzy i i tak nie wniesie oskarŜenia? On nie jest dobrym, szczerym facetem. − Nie, jest facetem, którego pobiłeś. – Podnosi śmietankę i wlewa sobie odrobinę do kawy. – A teraz przestań się sprzeczać. W ten sposób załatwia to twój ojciec. I bądź wdzięczny, Ŝe to robi. Niezamierzenie parskam śmiechem. – Bądź wdzięczny. – Wskazuję na swój bok, który zaczyna się zabliźniać. – Za co? Za to? Podnosi kubek do ust i krzywi się do mnie nad jego brzegiem. – Co? ObraŜenia, które sam sobie zadałeś? Trzaskam szafką, aŜ mama podskakuje. – Wiesz, Ŝe to nieprawda… i chciałbym… chciałbym… - I chciałbym, Ŝeby choć raz przyznała, Ŝe wie, ale jej to nie obchodzi. To lepsze, niŜ jej udawanie, Ŝe nic z tego nie miało miejsca. Opuszcza kubek na stół i przewraca stronę w czasopiśmie, wzruszając nonszalancko ramionami. – Wszystko, co wiem, to to, Ŝe się pociąłeś i Ŝe twojego ojca nawet nie było tutaj tamtej nocy. − Mamo, jesteś tak pełnaUderza dłonią w stół, a jej ciało się trzęsie. – Kaydenie Owens, nie będziemy o tym dłuŜej rozmawiać. JuŜ się tym zajęliśmy i ruszamy dalej, bo to właśnie robimy. Opieram się plecami o róg, wyginam ręce za sobą i ściskam blat. – Dlaczego zawsze go chronisz? Powinnaś chronić swoje dzieci… ale ty nawet nie chcesz przyznać rzeczy, które się tutaj dzieją. Odpycha się od stołu, bierze swoje czasopismo i kawę i spieszy do drzwi. – Czy wiesz, jak to jest dorastać w takiej biedzie, Ŝe twoja matka musi się sprzedawać na rogu, Ŝebyś mógł mieć zuŜyte buty z pobliskiego sklepu z uŜywaną odzieŜą? Moja mama nigdy tak naprawdę nie mówiła o swoim dzieciństwie albo o matce, więc jestem oszołomiony. – Nie… ale raczej wolałbym dorastać bez nowych butów, niŜ dorastać z codziennym kopaniem po dupie. Robi zamach i rzuca we mnie kubkiem. Przelatuje nad moją głową i roztrzaskuje się o ścianę. Ostre kawałki rozsypują się po podłodze i wpadają w szczeliny pomiędzy płytkami.
Strona | 69
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Ty niewdzięczny gówniarzu. Nie masz pojęcia, jakie masz szczęście. – Trzęsie się z gniewu, a jej oczy wybałuszają się. Zerkam od niej do odłamków na podłodze, a potem znowu na nią z otwartą buzią. Nigdy wcześniej nie była tak zdenerwowana. Zazwyczaj jest stonowana. Ale tak szybko, jak przychodzi dziki poŜar, równieŜ znika, a gniew i płomienie w jej oczach przygasają. Przebiega dłonią po włosach układając je na swoje miejsce, zanim wychodzi z pomieszczenia i zostawia mnie, bym posprzątał bałagan. Wyciągam ze schowka miotełkę i zmiatam to, patrząc jak odłamki wpadają do kosza na śmieci, gdy opróŜniam zmiotkę. ZauwaŜam w śmieciach jakiś plan podróŜy do ParyŜa, a takŜe do Puerto Rico i zastanawiam się, czy to tam pojechał mój ojciec. Jednak te miejsca wydają się bardziej jak wakacje, niŜ podróŜ w delegację. Kiedy odkładam miotełkę zatapiam się w tamtej nocy, niekontrolowanym gniewie w oczach mojego ojca i uczuciu nieznanego rozprzestrzeniającego się w mojej piersi. Co się ze mną stanie? Jak mam z powrotem dopasować się do Ŝycia, kiedy myślałem, Ŝe zapadłem się w śmierci? I czy w ogóle będę miał Ŝycie, do którego będę mógł się z powrotem wpasować? Moja mama moŜe sobie udawać ile chce, Ŝe to wszystko pójdzie doskonale – Ŝe spłacą Caleba, a on będzie trzymał gębę na kłódkę – ale mam swoje wątpliwości i nie będę ani trochę zaskoczony, jeśli weźmie kasę, po czym i tak wniesie oskarŜenie. Nie przestaję analizować swoich planów, kiedy idę do pokoju w piwnicy i siadam w ciszy. Wyciągam telefon z kieszeni i wpatruję się w ekran z palcem wiszącym nad przyciskiem „Połącz”. Tak kurewsko mocno chcę zadzwonić do Callie. PoniewaŜ mam poczucie, Ŝe mogłaby mi pomóc, pozwolić poznać niektóre odpowiedzi, dać mi powód do ponownego oŜywienia się. − Hej, stary. – Tyler wtacza się do pokoju i zatrzaskuje drzwi łokciem. W dłoni ma brązową papierową torbę i odchyla głowę biorąc łyk z tego, co jest w środku, po czym ociera twarz rękawem koszuli i wyciąga torebkę w moją stronę. Kręcę głową i odkładam telefon uznając, Ŝe wkroczenie Tylera jest znakiem, Ŝeby nie dzwonić do Callie. – Nie dzięki, stary. Wzrusza ramionami i bierze kolejny łyk, nim opada na skórzaną sofę naprzeciw mnie. Wygląda bardziej jakby był grubo po trzydziestce, a nie po dwudziestce, a jego ubrania są poszarpane i znoszone. Brakuje mu jednego zęba, o czym mówił, Ŝe stracił go w bójce, ale zastanawiam się, czy nie jest uzaleŜniony od cracku czy czegoś takiego, po tych wszystkich ranach na jego twarzy. Jego brązowe włosy są przycięte i przerzedzone, a on sam cuchnie dymem i alkoholem. − Jak długo tu zostaniesz? – Wywala nogi na stolik, a w skarpetce ma dziurę. Strona | 70
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Nie mam pojęcia. – Podnoszę pilota ze stolika i celuję nim w ekran telewizora. – Sądzę, Ŝe to zaleŜy od tego, jak potoczy się sprawa z Calebem. Zdejmuje papierową torebkę z butelki wódki i przytyka szyjkę do ust. – Taa, co to było? – Wypija łyka i z hukiem stawia butelkę na stole. Na ustach ma czerwone kółko od przyciskania do nich butelki i zastanawiam się, czy to boli, albo czy on w ogóle to czuje. Włączam telewizor i zaczynam skakać po kanałach. Nie chcę z nim rozmawiać, kiedy jest tak zalany, Ŝe nie będzie pamiętał ani słowa. ChociaŜ prawdopodobnie jest to nie w porządku, wciąŜ czuję gorycz wobec niego za wylanie się na mnie, kiedy byłem dzieckiem, Ŝeby mógł stać się tym. – To się nazywa Ŝycie. Śmieje się niedowierzająco. – śyciem nazywa się spuszczenie komuś wpierdolu? − Przez jakiś czas to było nasze Ŝycie – mówię, a on wierci się niespokojnie. Strzelam kostkami i karkiem, opierając się pokusie przywalenia ręką w stolik przed sobą. – Nie spuściłem mu wpierdolu. Złamałem mu nos, wybiłem kilka zębów i zmasakrowałem mu twarz. To wszystko. − Taa, ale co Caleb Miller zrobił tobie? – naciska. – Ostatnim razem, kiedy tu byłem, wydawał się wporzo gościem. Znów strzelam kostkami, naciskając na nie najmocniej jak się da, dopóki nie czuję, jakby skóra miała mi pęknąć. – Jest pierdolonym kutasem, który wywinął się do czegoś, za co powinien siedzieć w więzieniu. To, co mu zrobiłem, to nic w porównaniu z tym, co naleŜało z nim zrobić. – Wstaję, bo nie chcę dłuŜej o tym rozmawiać. Odwraca się w fotelu, podąŜając za mną swoimi przekrwionymi oczami. – Czy ty nie pobiłeś go do nieprzytomności? Potrząsam głową, otwierając drzwi na ościeŜ. – Nie. – Tak myślałem, ale okazało się, Ŝe tylko udawał. Taa, jego twarz wyglądała jak pieprzona rozgnieciona borówka, ale w czasie, kiedy policjanci wsadzali mnie do radiowozu, był na nogach i wciskał wszystkim, Ŝe było warto. Wychodzę na zewnątrz, kończąc rozmowę. Nie mam na sobie płaszcza, tylko bluzę, ale przyjmuję chłód z zadowoleniem, kiedy idę przez mroźne podwórko brodząc w śniegu, z rękami przy bokach. Oba samochody zniknęły z podjazdu, ale w garaŜu jest motocykl z kluczykami. Przebiegam dłonią po skórzanym siodełku, myśląc o ostatnim razie, kiedy nim jechałem i jak go zniszczyłem, próbując przeskoczyć nim przez wzgórze. Jest czarny, gładki i nie stworzony do skakania, ale popisywałem się przed gromadką dziewczyn, co skończyło się na poślizgu po ziemi i sprawieniu sobie zabójczego obdarcia. To było nic, w porównaniu do rzeczy, jakie robił mi mój ojciec, a nawet tych, które robiłem sobie sam.
Strona | 71
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Skręcam nadgarstek i czuję lekki ból w mięśniu od rozcięć, przerzucam nogę nad siodełkiem, przekręcam kluczyk i dociskam przepustnicę, przytrzymując hamulec. Silnik i wydech oŜywają i przez ułamek sekundy czuję, Ŝe Ŝyję. Podnoszę stopę, zwalniam hamulec i wyjeŜdŜam z garaŜu na drogę. Jest zimno jak diabli, ale mogło być gorzej. To w zasadzie ciepły dzień, jak na Afton i drogi są czyste. Mogę sobie z tym radzić, dopóki jadę powoli. Po prostu muszę gdzieś jechać. Gdziekolwiek, byle nie siedzieć tutaj.
Callie Minęło trochę mniej jak tydzień, odkąd widziałam Kaydena w kawiarni. Parę razy dzwoniłam do niego i pisałam i zawsze kończyło się to płaczem, bo on nigdy nie odpowiadał. Nie mogę przestać myśleć o pustce w jego oczach i gniewie w nich, kiedy odjeŜdŜał. Seth pisał do niego kilka razy, ale zawsze pozostawał bez odpowiedzi. Zabijało mnie to, Ŝe nie było z nim kontaktu i Ŝe jest z powrotem w tamtym domu, sam ze swoją okropną rodziną, zachowując milczenie na temat swojego Ŝycia. Milczenie. Milczenie. Dlaczego zawsze chodzi o milczenie? Chciałabym, abyśmy oboje mogli powiedzieć światu i uwolnić się od pętających nas łańcuchów. Seth i ja spędzamy sporo czasu poza domem, chodząc do kawiarni i jedząc zbyt wiele naleśników, jeŜdŜąc drogami bez celu, cokolwiek, co mogło trzymać mnie z dala od matki. To nie jest tak, Ŝe była straszna, ale ciągle przypomina mi o moim zobowiązaniu wobec mojego brata i Caleba, skoro są przyjaciółmi. Ale wczoraj było BoŜe Narodzenie i zmusiła nas do siedzenia w domu przez cały dzień. Nie poszło zbyt dobrze i skończyło się na kłótni, kiedy odciągnęła mnie na bok i powiedziała, Ŝe nie powinnam dłuŜej przyjaźnić się z Sethem. − Ma niewyparzoną gębę – powiedziała. – I nie podoba mi się jego postawa. − Nie musi ci się to podobać, mamo – odpowiedziałam. – Ale on jest moim przyjacielem i nim pozostanie. Nie przyjęła tego za dobrze i zaczęła prawić mi wykład o małej dziewczynce, którą straciła, która tak nie pyskowała. − O czym myślisz? – pyta Seth. Jesteśmy w pokoju nad garaŜem. Jest w miarę ładny dzień, promienie słoneczne rozlewają się po śniegu i lodzie, roztapiając je. Analizuję to od jakiegoś czasu, patrząc jak odbija się od lodu wyglądając tak doskonale, jednak wiedząc, Ŝe kiedy wyjdę na zewnątrz, chłód i śliskość nie Strona | 72
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
będą trzymały się perfekcji. – Masz ten dziwny wyraz twarzy… jakbyś myślała o zabiciu kogoś. Stoję obok parapetu kopiąc worek treningowy bosą stopą. Mój tata powiesił go w pokoju kilka dni temu, po tym jak mama dała mu go na Gwiazdkę, jako sposób na „nabranie formy”. − Myślę o czymś. Przewraca kartkę czasopisma, które przegląda, leŜąc na brzuchu na łóŜku. – Na przykład o czym? Kręcę głową i wbijam pięść w worek, ledwie nim poruszając. Kropelki potu spływają mi po karku, a mój kucyk rozluźnił się w gumce. – Niczym. To nic… tylko o pogodzie. Wykrzywia brwi spoglądając na mnie znad magazynu. Ma na sobie dŜinsy i koszulę w paski oraz ten skórzany rzemykowy naszyjnik wokół szyi. – O pogodzie? Wzruszam ramionami i odchylam biodro do boku, po czym wystrzeliwuję kolanem do góry, ponownie rozpłaszczając stopę na worku. Zdyszana padam obok łóŜka, betonowa podłoga jest zimna pod moimi bosymi stopami, więc szybko wskakuję na materac. – Ta, czasami lubię to analizować i rozmyślać, jakie to ma znaczenie w odniesieniu do Ŝycia. Przewraca stronę gapiąc się na mnie. – Jesteś bardzo dziwną dziewczyną. Wiesz o tym? Potakuję chowając nogi pod kocem. – Słyszałam to parę razy. Wzdycha i ogarnia wzrokiem moje ubranie. WciąŜ mam na sobie piŜamę, nie mam makijaŜu i śmierdzę potem. – Planujesz zostać w tym stroju przez cały dzień? Miałem nadzieję, Ŝe wyjdziemy. Opieram się o ścianę, wachlując sobie dłonią przed twarzą, próbując się ochłodzić. – Gdzie? − Gdziekolwiek, byle nie siedzieć tutaj. − JuŜ cię nosi od tego miejsca, co? Kręci głową i zaczyna czytać stronę przed sobą. – Nie, ale przez ten pokój i fakt, Ŝe ciągle odpływasz do świata Callie. Olewasz mnie… Olewasz mnie od dnia, w którym wpadłaś na Kaydena w kawiarni.
Strona | 73
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zerka na mnie spod swoich długich, czarnych rzęs. Kosmyk włosów wpada mu do oczu, ale nie zamartwia się odgarnięciem go. Wygląda jakby czekał, aŜ coś mu powiem. − O co ci chodzi? – pytam, owijając ramiona wokół brzucha. Patrzy na mnie gniewnie, przerzucając zawzięcie kolejną stronę i niechcący rozrywając róg. – Ukrywasz przede mną coś, co wydarzyło się w kawiarni… po tym jak wybiegłaś na zewnątrz. − Nieprawda – kłamię, poniewaŜ boję się o tym rozmawiać, boję się, Ŝe Seth powie, co to oznacza. Celuje we mnie palcem ze zmruŜonymi oczami. – Nie okłamuj mnie, Callie. Po prostu powiedz mi, Ŝe nie chcesz o tym rozmawiać. Nie kłam. Moja twarz zatapia się, kiedy marszczę brwi. – Przepraszam. Tylko Ŝe ja naprawdę nie chcę o tym rozmawiać. To będzie zbyt trudne… dowiedzieć się, co to oznacza… dowiedzieć się, co czuję. Przerywa oceniając mnie i jego wzrok odpływa do okna, gdzie leŜy mój notatnik. – Pisałaś o tym? Kręcę głową i ocieram pot z twarzy wierzchem dłoni. – I nie chcę. − Czy kiedykolwiek pisałaś o tym, co czułaś się tamtej nocy… do Kaydena? − Nie – mówię mu. – I tak jak powiedziałam, naprawdę nie chcę. Rozprostowuje ramiona i odpycha się od łóŜka. Klęka i przysuwa się do mnie, aŜ jest przy moim boku. – MoŜe powinnaś. MoŜe powinnaś napisać do Kaydena list, powiedzieć mu jak się czujesz, nie tylko w związku z tym, co się stało, ale co czujesz do niego. − Seth, nie sądzę, bym mogła. – Przewracam się na plecy i wpatruję się w łaty na suficie. – Obawiam się tego, czym skończy się pisanie… Boję się tego, co naprawdę czuję i jak on na to zareaguje. – Obawiam się, Ŝe to, co próbuję zamknąć w swoim sercu wydostanie się na zewnątrz i będę musiała sobie z tym radzić. Bierze mnie za rękę i jedna strona jego ust unosi się ku górze. – Callie, kochanie, myślę, Ŝe jeśli oboje nauczyliśmy się czegoś o Ŝyciu, to tego, Ŝe strach nie jest sposobem na Ŝycie. − Wiem – mówię cicho, zdając sobie sprawę, jak wiele ukrywałam. Od czasu, kiedy to się zdarzyło, moja klatka piersiowa, uczucia i serce były oplecione tym zawiłym węzłem. – Ale co, jeśli dowiem się czegoś, czego nie chcę wiedzieć? Strona | 74
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− To lepsze, niŜ ukrywanie i tłumienie tego, prawda? Zaciskam usta i słucham jak nagrzewacz powietrza pomrukuje, gdy uwaŜnie rozwaŜam jego słowa. Potem zmuszam się, by usiąść. – Jesteś bardzo mądrym człowiekiem, Seth. − No cóŜ, heloooł. – Przewraca oczami i uśmiecha się. – To jasne dla kaŜdego, kto mnie spotyka. Mój uśmiech rośnie, bo pomimo tego, jak zakończy się zapisanie moich myśli, będę miała Setha i w przeciwieństwie do przeszłości, nie będę sama. Zabieram dziennik z parapetu i zwijam się w kulkę na łóŜku, przyciskając końcówkę długopisu do kartki, gotowa przyznać, co tak naprawdę leŜy w najciemniejszych zakamarkach mojego serca, do rzeczy, których się boję, ale pragnę ich bardziej niŜ czegokolwiek innego w swoim Ŝyciu.
*** Godzinę później wychodzę z garaŜu, czuję się lekka, niemal jakbym leciała. Seth miał rację. Zapisanie wszystkiego, co czuję, było dobrym pomysłem. Czuję się o wiele lepiej. To dziwne, bo przez cały czas pisałam o Kaydenie, ale w rzeczywistości było inaczej pisać do niego, bo wiem, Ŝe pewnego dnia, jeśli kiedykolwiek zdobędę się na odwagę, mógłby to przeczytać. Zmierzam na podjazd, gdzie Luke czeka na mnie w swoim samochodzie, gotowy zabrać mnie i Setha na trochę. Seth juŜ mnie wyprzedził i kiedy ja schodzę po schodkach, on śmieje się z czegoś i to wywołuje u mnie uśmiech. To wietrzny dzień, chmury są cięŜkie. Śnieg jeszcze nie pada, ale prawdopodobnie będzie pod koniec dnia. Jestem w połowie drogi do podjazdu, chętna by wyrwać się z tego domu na jakiś czas, gdy drzwi domu stają otworem i wychodzi przez nie Jackson. Jego brązowe włosy są wilgotne i ma na sobie cięŜki zielony płaszcz, dŜinsy i buty z rozwiązanymi sznurówkami, które ciągną się po śniegu. – Hej, muszę z tobą porozmawiać. – Zbiega po schodach, sunąc ręką po poręczy. Zwalniam i czekam na niego w pobliŜu schodów, zarzucając sobie kaptur bluzy na głowę i chowając ręce w kieszeniach. – O czym? Zatrzymuję się na ostatnim stopniu i wyciągam szyję, by na niego spojrzeć. – O twojej lojalności wobec tej rodziny – mówi. Lodowaty wietrzyk szczypie moje policzki. – Jestem juŜ lojalna wobec tej rodziny. Strona | 75
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kręci głową i celuje palcem na zdezelowany samochód Luke’a z lat osiemdziesiątych, zaparkowany na końcu podjazdu. – Nie, jeśli zadajesz się z nim. − Z Lukiem? − Z najlepszym przyjacielem Kaydena. Zaczynam odchodzić, ale jego palce zaciskają się na mojej ręce wbijając agresywnie paznokcie w materiał mojego płaszcza, gdy szarpie mnie z powrotem do siebie. – Wiesz, Ŝe on był tam tamtej nocy? – warczy. – Luke tam był, kiedy Kayden lał Caleba i nawet nie próbował go powstrzymywać. Wyrywam rękę, ale on zacieśnia chwyt. – Jackson, puść mnie. – Wyginam łokieć i znowu wykręcam rękę i szarpię nią, ale on nie chce mnie puścić. – Proszę, robisz mi krzywdę. Jego oczy są tak samo lodowate, jak śnieg pod moimi stopami i zdejmuje palce z mojej ręki. Chwieję się i przyciskam rękę do boku domu, Ŝeby odzyskać równowagę. – Jesteśmy z Calebem najlepszymi przyjaciółmi, odkąd skończyłem sześć lat, Callie, i ty teŜ byłaś jego przyjaciółką. Wycofuję się na podjazd z dala od niego, trzęsąc się z konfrontacji. – Nie chcę więcej o tym rozmawiać. − Ty nigdy nie chcesz o niczym rozmawiać, Callie. – Ugina kolano i wchodzi na wyŜszy stopień nie odwracając się. – Tylko zamykasz się w sobie i odpływasz do tego swojego dziwnego malutkiego miejsca. − Bo muszę! – Odwracam się i biegnę przez podjazd. To dziwne malutkie miejsce, które miał na myśli, jest dla mnie domem bardziej, niŜ mój dom kiedykolwiek mógłby być. Ten dom utrzymuje wspomnienia, które dźgają mnie za kaŜdym razem, kiedy przestępuję jego próg. Wskakuję do auta i ciepłe powietrze płynące z ogrzewaczy powietrza uspokaja mnie. Wspinam się przez kolana Setha, poniewaŜ on odmawia siedzenia na „suczym miejscu” i moszczę się na środkowym fotelu. Kiedy juŜ siedzę i mój pas jest zapięty, Luke wrzuca wsteczny bieg i wycofuje samochód z podjazdu. Mój brat stoi u szczytu schodów, obserwując nas z rękoma w kieszeniach. − O co mu chodzi? – pyta Seth, kiwając głową na Jacksona. − Denerwuje się niektórymi rzeczami. – Wyciągam ręce przed ogrzewaczem powietrza, Ŝeby je trochę ogrzać. Czuję jak Seth i Luke wbijają we mnie spojrzenia, ale nie chcę na nich patrzeć. Z głową zwieszoną nisko, oddycham przez nos, powstrzymując gorące łzy chcące wydostać się na zewnątrz. Strona | 76
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
CięŜarówka podskakuje, gdy Luke przejeŜdŜa przez niewielką zaspę na końcu podjazdu, a potem wyjeŜdŜa na drogę i przyspieszamy jadąc w dół po zaśnieŜonej drodze. Radio gra spokojnie w tle, a silnik wydaje te stukające odgłosy. W połowie drogi przez miasto, Seth i Luke wyciągają papierosy i uchylają okna, Ŝeby mogli zapalić. Jest chłodno i czuć dymem i moja głowa wpada do bardzo mrocznego miejsca. Chciałabym to zrobić. Chciałabym wejść do domu, kiedy moja mama, tata i Jackson wciąŜ siedzą przy stole. Miałabym głośny głos, a nie trzęsący się ton i w końcu bym im powiedziała. Oni by mnie przytulili, ukoili i powiedzieliby, Ŝe wszystko będzie dobrze. Ale wiem, Ŝe nie tak by to wyglądało. Minęło sześć lat odkąd to się stało i kaŜdy rok spędzony w cieniu milczenia jest kolejnym cięŜarem dodanym do moich ramion. Przez to jest trudniej powiedzieć prawdę i trudniej jest ludziom to zrozumieć. Seth i Luke wyrzucają papierosy przez okno, gdy skręcamy w podjazd Luke’a. Drobiny szarego popiołu wlatują do kabiny i lądują na moich ubraniach. Widziałam juŜ wcześniej jego dom, gdy mama podwoziła mnie do szkoły, ale nigdy tak naprawdę w nim nie byłam, nie wiem zbyt wiele o jego matce i ojcu, poza tym, Ŝe rozwiedli się, kiedy był mały. To nieduŜy dom z zieloną elewacją, która rozpaczliwie potrzebuje malowania. Na podwórzu jest kilka stóp śniegu, a na środku rośnie drzewo w pobliŜu dróŜki prowadzącej na frontowy ganek. Luke parkuje samochód i przekręca kluczyk, uciszając silnik. Wpatruje się w dom wyciągając kluczyki ze stacyjki i chowając je do kieszeni swojej czarnej bluzy. – Mojej mamy nie ma – wyjaśnia. – I sugeruję zerwać się stąd, zanim wróci. − Co dokładnie tutaj robimy? – Zastanawia się Seth, naciskając kciukiem na blokadę zwalniającą zapięcie pasu bezpieczeństwa. Potem naciska na przycisk przy moim, uwalniając moją talię z pasa. − Tworzymy plan – stwierdza z melancholijnym wyrazem twarzy, pocierając dłonią po swoich krótko przystrzyŜonych brązowych włosach. Seth i ja wymieniamy spojrzenia. – Plan? – mówimy jednocześnie. − śeby wydostać się z tego miejsca. – Pociąga za klamkę i otwiera drzwi. – Nie wiem jak wy, ale ja mam juŜ dość bycia tutaj. To przygnębiające. − Dokąd mielibyśmy pojechać? – Zastanawiam się, kiedy Seth otwiera drzwiczki cięŜarówki i wyskakuje na cienką warstwę szronu pokrywającego wąski podjazd. Luke wyskakuje z auta i ogląda się na mnie z ręką spoczywającą na szczycie drzwi. – Wszędzie, byle nie tutaj. Strona | 77
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zerkam na jego dom zastanawiając się, co jest w nim takiego złego. Przesuwam się po siedzeniu do otwartych drzwi, gdzie czeka na mnie Seth z wyciągniętą do mnie ręką. – Jakiekolwiek pomysły, dokąd mielibyśmy jechać? – Wsuwając swoje palce w jego wyskakuję ślizgając się na lodzie, ale Seth łapie mnie za rękę i wyratowuje od bardzo bolesnego upadku. − Gdzieś, gdzie jest tanio – Mówi Seth, pomagając mi złapać równowagę. – Nie wiem jak wy, ale ja jestem całkiem spłukany po kupieniu tych wszystkich Gwiazdkowych prezentów. − WciąŜ nie mogę uwierzyć, Ŝe wszystkie prezenty świąteczne kupiłeś w Quickie Mart – mówię mu, gdy zatrzaskuje drzwi. Bawię się bransoletką z maszyny za pięćdziesiąt centów ze złotą zawieszką w kształcie misia, którą mi dał, jak powiedział, Ŝeby przypomnieć mi o „lepszych czasach”. Odnosił się do festynu, na którym po raz pierwszy pocałowaliśmy się z Kaydenem i na którym on wygrał dla mnie pluszowego misia, którego przebraliśmy i zostawiliśmy z tabliczką „Zabierz mnie do domu”. − Och, przecieŜ wiesz, Ŝe pokochałaś swój. – Uśmiecha się do mnie, po czym oplątuje moją rękę swoją i przechodzimy za Lukiem po ścieŜce prowadzącej do jego domu. Luke otwiera drzwi i robi krok na bok, przytrzymując je dla mnie i Setha. Odwracamy się bokiem, Ŝebyśmy mogli zmieścić się w przejściu bez puszczania się, a Luke podąŜa za nami i zamyka drzwi. Mam poczucie, Ŝe coś jest nie tak jak tylko wchodzę do środka. Są tu cięŜkie pasiaste zasłony przesłaniające okna, więc jest tu bardzo ciemno i zatęchle. Pomarańczowo-brązowe kraciaste kanapy pokryte są plastikiem, a prawie na całym kudłatym brązowym dywanie leŜy rozściełana plastikowa narzuta. Są tu wnękowe regały w ścianach, a kaŜda z półek pokryta jest rzędami figurek zwierząt poustawianych według rasy. Rośliny ozdabiają parapety i są ustawione od najmniejszych do największych, ale wszystkie są brązowe i umierające. Jest teŜ zimno i widzę jak mój oddech unosi się chmurką przed moją twarzą i miesza się z kurzem. − O co chodzi z tym całym plastikiem? – pyta Seth, gdy Luke kieruje się w stronę korytarza przy tylnym rogu pokoju. Luke wzrusza ramionami, gdy uruchamia termostat palcami. – Moja mama jest szalona. Nie wypowiadamy ani słowa więcej. Opuszczamy salon i ruszamy w dół korytarza. ZauwaŜam jak gołe są ściany, Ŝadnych zdjęć, obrazów, dekoracji i robi się coraz zimniej, w miarę jak idziemy głębiej w dom. Robię się trochę nerwowa, szczególnie, Ŝe powietrze
Strona | 78
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
jest bardzo zakurzone i przez to cięŜko jest oddychać. JednakŜe gdy docieramy do końca korytarza, Luke otwiera drzwi i wchodzimy do pokoju, a powietrze się oczyszcza. − No więc to jest mój pokój – Luke mówi do mnie niezręcznie, po czym wyskakuje z Ŝartem. – Wy dwoje jesteście jedynymi osobami poza Kaydenem, którzy odwaŜyli się postawić stopę w tym zadupiu. Obracam się w kółko obejmując wzrokiem zaścielone łóŜko, plakaty zespołów przymocowane do ściany i biurko, na którym stoi komputer wyglądający jakby był z lat dziewięćdziesiątych. Wszystko jest bardzo czyste i uporządkowane, ale nie w taki niepokojący sposób, jak w salonie. – To nie jest zadupie – zapewniam go. – To twój pokój. Wydaje się uradowany moją odpowiedzią i jego sztywne ramiona rozluźniają się nieco. – CóŜ, cieszę się, Ŝe tak sądzisz, bo jestem pewny jak cholera, Ŝe nie. – Klepie przednią kieszonkę w swojej kurtce i wyciąga paczkę papierosów. – A tak poza tym, to kurewsko zabawne, kiedy przeklinasz. – Nie odpala papierosa; tylko trzyma paczkę w dłoni, jakby była jego kocem bezpieczeństwa. Seth siada na łóŜku i podskakuje trochę w górę i w dół, a materac skrzypi. – Więc jaki jest twój genialny plan? – pyta, zakładając nogę na kolano. WciąŜ trzymając swoje papierosy, Luke podwija rękawy i przyciąga sobie krzesło stojące przed komputerem. Wciska włącznik w komputerze i siada na krześle czekając, aŜ ten się uruchomi. Wyciąga palec w powietrze i sięga po iPoda leŜącego przy komputerze. Mamrocze pod nosem przewijając listę piosenek, a ja rzucam Sethowi pytające spojrzenie. Seth unosi brwi i przekręca głowę w stronę Luke’a. – Więc masz zamiar nam powiedzieć, czy mamy zgadywać? − Będziecie musieli zgadywać. – Luke odkłada iPoda i zaczyna się piosenka „Uciekać” zespołu Hoobastank. − Mamy zgadywać po tej piosence? – Twarz Setha rozjaśnia się entuzjazmem i prostuje swoją sylwetkę. Luke kiwa głową uruchamiając wyszukiwarkę i wciskając kilka klawiszy na klawiaturze. – Tak. Seth postukuje palcem o brodę, ciesząc się grą. – Czy my uciekamy? Luke wkłada sobie papierosa do ust, po czym klaszcze w dłonie. – Brawo. Dobra robota.
Strona | 79
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rzucam Sethowi zdezorientowane spojrzenie, a on tylko wzrusza ramionami. – Co? Uwielbiam gry. Wzdycham. – Czy jestem jedyną osobą, która wydaje się przejmować tym, Ŝe rozmawiamy o ucieczce? Oboje wzruszają ramiona, a ja przechadzam się po pokoju oglądając wszystkie plakaty Luke’a i trochę porozrzucanych małych bibelotów. Seth wyciąga telefon i zaczyna pisać, podczas gdy Luke pisze na klawiaturze i klika myszką. W całym jego pokoju są zdjęcia, niektóre z nim i kobietą wyglądającą podobnie do niego i myślę, Ŝe to jego matka. Jest jeszcze jedna kobieta, z którą Luke pozuje na kilku fotografiach i która jest od niego duŜo starsza i ma takie same brązowe oczy jak on. MoŜe to jego ciotka lub siostra, ale myślałam, Ŝe była duŜo młodsza. Jest kilka jego zdjęć z róŜnymi dziewczynami i garstka, na których jest z Kaydenem. Stoją obok czarnego motocyklu uśmiechając się i wyglądając na szczęśliwych. Na motorze widnieje ogromne wgięcie, a ręka Kaydena jest otarta i krwawi. − On go zniszczył – Luke wyjaśnia. Gdy się odwracam, stwierdzam, Ŝe obserwuje mnie z biurka, opierając się w krześle. – Próbował przeskoczyć nim przez wzgórze i go zniszczył. − Chyba pamiętam. – Znów zerkam na zdjęcie. – To było wtedy, kiedy nie mógł grać przez kilka tygodni, bo zranił rękę, prawda? − Tak, właśnie wtedy. I przegraliśmy przez to trzy mecze z rzędu. − Mój tata był taki zły. – Odwracam się do niego przodem. – Zazwyczaj beształ go podczas obiadu. − Och załoŜę się. – Wargi Luke’a unoszą się do góry i zdaję sobie sprawę, Ŝe nie uśmiecha się zbyt często. – Zazwyczaj beształ nas przez cały czas na treningach. Myślenie o Kaydenie rani moje serce. – MoŜe powinniśmy się z nim zobaczyć – sugeruję. − Taki właśnie miałem zamiar. – Luke klika myszką na ikonkę „Drukuj stronę” na monitorze i drukarka obok komputera zaświeca się. – TuŜ po tym jak zaplanowałem naszą ucieczkę. − Czy my nie jesteśmy odrobinkę za starzy, Ŝeby uciekać? – pyta Seth, zerkając znad telefonu. – Czy to nie jest bardziej jak wycieczka, co zaproponowałem kilka dni temu? − Bardziej ryzykownie brzmi, jeśli mówisz o ucieczce – przyznaję. – Jakbyśmy robili coś skandalicznego. Strona | 80
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Ramiona Setha wyrywają się do przodu, gdy wybucha piskliwym śmiechem. – O mój BoŜe, aleŜ ja mam na ciebie zły wpływ. Moje usta opadają z dezaprobatą. – Co ja takiego powiedziałam? Wstaje, by wrzucić telefon do kieszeni. – Skandalicznego. To coś, co ja bym powiedział. – Z powrotem wskakuje na łóŜko. Wzruszam ramionami czując się głupio i przesuwam stopą przed sobą tworząc półokrąg. – No i? Być takim jak ty to komplement. Cały humor wyparowuje z jego twarzy i jego brązowo-miodowych oczu. W ciągu sekundy trzyma mnie w swoich ramionach i tuli, jakbym była dla niego najwaŜniejszą rzeczą na świecie. – Nigdy się nie zmieniaj, Callie Lawrence – szepcze w moich włosach. – Obiecaj mi, Ŝe tego nie zrobisz. Obejmuję go ramionami i opieram brodę na jego ramieniu. – Nie zmienię się. Obiecuję. Drukarka zaczyna wydawać przeraźliwe odgłosy, gdy przyciski rozświetlają się i migają i Luke odchrząkuje. – Nienawidzę przerywać waszych małych momentów, ale jestem gotowy podzielić się moim planem. Rozdzielamy się, ale wciąŜ trzymamy się za ręce, odwracając się do niego. Obraca się w krześle, tam i z powrotem, tam i z powrotem, gdy drukarka wypluwa z siebie kawałki papieru poplamione atramentem. Gdy przestaje, zbiera papiery i podnosi jeden do góry. To zdjęcie jasnoniebieskiego domku na plaŜy, znajdującego się w pobliŜu oceanu. Niebo jest nieskazitelne, słońce odbija się od wody sprawiając, Ŝe wygląda jak kryształ. − Chcesz, Ŝebyśmy pojechali na plaŜę? – Seth mruŜy oczy na zdjęcie pochylając się do przodu. Luke kiwa głową zbierając papiery i wyrównuje je, postukując nimi o biurko. – Tak, mój ojciec ma domek na plaŜy w Kalifornii, którego bardzo rzadko uŜywa, a ja mam klucze i w ogóle. − Chcesz, Ŝebyśmy pojechali do Kalifornii? – Seth gapi się na niego, jakby był szalony. Luke wyłącza komputer, zbiera papiery i idzie do zorganizowanej szafy z kartkami pod pachą. – To tylko jakieś dziesięć godzin. Seth rzuca na mnie okiem ze sceptycyzmem. – PowaŜnie? Tylko dziesięć godzin? Strona | 81
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Nigdy nie byłam na plaŜy – przyznaję. Kiedy Seth i Luke wgapiają się we mnie, wzruszam ramionami. – Co? Moja rodzina nie przepada za podróŜowaniem. Moi dziadkowie mieszkają nawet na Florydzie, ale w centrum i za kaŜdym razem, kiedy tam byliśmy, moja mama odmawiała jeŜdŜenia gdziekolwiek, oprócz najbliŜszego sklepu spoŜywczego. A mój tata zawsze chciał tylko oglądać kanał sportowy. Luke mruga kręcąc głową, a potem zaczyna zdejmować koszule z wieszaków, niektóre z nich lądują na brązowym dywanie, ale nie przejmuje się podniesieniem ich. – CóŜ, to daje nam dodatkowy powód, by jechać. Seth kiwa głową w górę i w dół zgadzając się. – Całkowicie się zgadzam. I mogę powiedzieć, Ŝe to genialny plan. O wiele lepszy od mojego wcześniejszego dennego pomysłu z wycieczką. Luke wrzuca kilka koszul i spodni do duŜej granatowej torby, którą zdjął z najwyŜszej półki, a potem dodaje jeszcze parę spodenek w paski i sandały i kładzie torbę na łóŜku. – Po prostu jestem zdesperowany, Ŝeby się stąd wyrwać, stary. To wszystko. Zastanawiam się, przed czym ucieka. – Jak długo nas nie będzie? Ramiona Luke poruszają się w górę i w dół, gdy zapina torbę. – AŜ do końca ferii, tak myślę. Patrzę na Setha, by sprawdzić, czy się zgadza, a on tylko kiwa głową. – Nie mamy nic lepszego do roboty, poza przebywaniem z twoją mamą. – Robi zdegustowaną minę. – A tego nie chcę robić. − Taa, ale jak powiem mojej mamie, Ŝe nie będzie mnie na Nowy Rok… ona zeświruje – mówię im. − To jej nie mów – Seth mówi prosto. – Napisz, jak będziemy w drodze. RozwaŜam ten pomysł krócej, niŜ się spodziewałam. – Mogę to zrobić. Seth rozpromienia się i wskazuje palcem na swoją klatkę piersiową. – Mam bardzo zły wpływ i cieszę się z tego. Luke zawiesza torbę na ramieniu, starannie składa kartki na czworo, a potem wkłada je do tylnej kieszeni spodni. – Gotowi do drogi? – Idzie w kierunku drzwi, zgarniając z biurka kluczyki od auta. – Zatrzymamy się i zabierzemy wasze rzeczy, a potem pojedziemy odebrać Kaydena.
Strona | 82
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Ale w jaki sposób mamy go odebrać? – pytam, gdy podąŜamy za nim z Sethem przez pokój. – Nawet nie chciał ze mną rozmawiać, kiedy chciałam się z nim zobaczyć. I co, jeśli on nie będzie chciał jechać? Jego palce owijają się wokół klamki, gdy otwiera drzwi swojego pokoju. – Gówno mnie obchodzi, czego on chce. On musi jechać i uciec z tej komnaty tortur, znanej równieŜ jako jego dom. To popierdolone, Ŝe on tam jest. – Wychodzi na korytarz i ogląda się na mnie przez ramię. – Poza tym, zamierzamy cię nauczyć, jak być nieco bardziej przekonywującą. − My? – pytam zdezorientowana. Staram się oddychać przez usta, gdy wchodzimy do korytarza i powietrze znowu staje się duszące. – Czyli… Kiwa brodą na Setha, który rzuca nam promienny uśmiech. – Czyli Seth i ja. Moje ramiona garbią się, gdy idziemy przez mroczny korytarz, a im bardziej posuwamy się w głąb domu, powietrze robi się coraz cięŜsze. – Obawiam się, Ŝe wyrządzimy mu jeszcze więcej krzywdy, poprzez zabranie go. Luke zatrzymuje się nagle. Zahaczając kciukiem o pasek torby odwraca się, by stanąć do mnie twarzą, a jego torba wali w wyłoŜoną boazerią ścianę. – Callie, znam Kaydena od zawsze i zaufaj mi, ten dom wyrządzi mu więcej krzywdy, niŜ ucieczka z nami. − W porządku – zgadzam się, ale mój Ŝołądek zawiązuje się w ciasne, mocne węzły. Nie dlatego, Ŝe chciałabym, Ŝeby został w tym domu, ale dlatego, Ŝe się martwię. Martwię się, Ŝe zrobię coś nie tak – znów mu to spieprzę. Martwię się, Ŝe skończy leŜąc na podłodze w kałuŜy swojej własnej krwi. Niespodziewanie, drzwi frontowe stają otworem i dom wypełnia się dźwiękami uderzania. – Luke – ktoś mówi śpiewnie wysokim głosem. Ciało Luke’a sztywnieje, a oddech urywa się. – Kurwa. − Co jest? – szepczę, ale Luke nie odpowiada. Stoi tylko z rękami opuszczonymi bezwładnie po bokach i zgrzyta zębami. Torba zaczyna zsuwać mu się z ramienia i sięgam do niego, po czym wycofuję się, gdy on odwraca się na pięcie i pokazuje gestem, byśmy wracali. Seth ciągnie mnie za koszulkę, gdy cofam się prędko, a Luke robi energiczne kroki prowadząc nas do pokoju i do okna w jego sypialni. − Będziemy musieli wyjść tędy – nalega, kiedy odblokowuje zamek i unosi okno do góry. Arktyczne powietrze wdziera się do środka, przewiewa przez moje włosy i całuje moje policzki.
Strona | 83
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Co? – Seth zerka na duŜą zaspę śniegu pod oknem. – Oszalałeś? Utkniemy w śniegu. Luke potrząsa głową, cofając się do biurka. – Nie, nie utkniemy. Obiecuję. − Luke! – krzyczy kobieta. – Wiem, Ŝe tu jesteś, więc wyjdź, wyjdź, gdziekolwiek jesteś. − Proszę – Luke błaga z przeraŜeniem w swoich wielkich brązowych oczach, zgarniając iPoda z biurka. Widziałam tego rodzaju strach w swoich własnych oczach i w oczach Kaydena. Bez Ŝadnego więcej wahania, przerzucam nogę przez parapet. Palce Setha owijają się na mojej skórze, gdy ciągnie mnie za łokieć. – Callie, zwariowałaś? Wykręcam łokieć z jego ręki i zanim znów moŜe mnie złapać, staję na parapecie. Pochylając się, wybijam się na palcach i rzucam się przez okno. Gdy uderzam o ziemię, moje nogi po kolana zatapiają się w śniegu, a wilgoć natychmiastowo przesącza się przez moje dŜinsy i do butów. Chwilę później Luke ląduje obok mnie. Nie daje sobie wystarczająco duŜo czasu, by zatopić się głęboko, kiedy ugina kolana upadając do przodu i koziołkując w dół wzniesienia. Puszcza torbę i z powrotem wdrapuje się na zaspę, oferując mi swoje dłonie. Biorę je, mimo Ŝe moją pierwszą reakcją jest, by je odrzucić. Z lekkim pociągnięciem moje nogi zostają uwolnione i ześlizguję się po wzniesieniu na brzuchu, koszulka podjeŜdŜa mi odrobinę do góry i lód kłuje moją skórę. Kiedy przewracam się na plecy i patrzę na okno, zwisają z niego stopy Setha. Ogląda się przez ramię na pokój, a potem kręci głową. – A co z oknem? Luke podnosi torbę i otrzepuje ją ze śniegu, zanim przewiesza ją sobie przez ramię. – A co z nim? – Idzie w kierunku boku domu i głośno tupie nogami na gołej powierzchni podwórza. – Zostaw je otwarte, i tak mnie to nie obchodzi. Chcę po prostu stąd spierdalać. Seth wzdycha, a potem odpychając się rękami puszcza parapet i wpada do śniegu. Tak jak ja zatapia się, ale kręci biodrami i udaje mu się ugiąć kolana. Z łatwością wyślizguje nogę i upada na ręce. Zatapia palce w śniegu i uwalnia drugą nogę, po czym turla się w dół przez resztę drogi. − Kurwa. – Przewraca się na brzuch i opiera na dłoniach i kolanach, dysząc od upadku. – To nie było fajne.
Strona | 84
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Jak myślisz, o co w tym chodziło? – pytam, rzucając okiem przez ramię na Luke’a zapalającego zapalniczkę i odpalającego papierosa. Stoi przy rogu domu i przeczesuje ręką włosy, mamrocząc do siebie. Seth potrząsa głową. – Nie mam pojęcia, ale mam przeczucie, Ŝe ten plan ewakuacji na plaŜę jest po to, by uciec od tego ktokolwiek to był. Podaję rękę Sethowi, a on splata palce z moimi. – Myślę, Ŝe to jego mama. – Podciągam go na nogi, a potem on trzyma mnie za rękę, gdy drepczemy przez śnieg w stronę Luke’a, otrzepując biały puch z butów, kiedy docieramy do płaskiego obszaru w pobliŜu naroŜa budynku. Nie zadajemy mu pytań, bo oboje z Sethem rozumiemy potrzebę posiadania sekretów. Jeśli będzie chciał z nami porozmawiać, zrobi to. Rozumiemy to. Wchodzimy na podjazd na cienką warstwę lodu i Luke prowadzi w dół linii ogrodzenia w kierunku drogi. Kiedy skręcamy za rogiem domu, gdzie stoi zaparkowany samochód Luke’a, moja ręka wysuwa się z dłoni Setha. Jest tam Kayden, jak równieŜ motocykl ze zdjęcia, cały powgniatany. − Kayden. – Sapię na jego widok. Jego usta są sine i nie ma na sobie płaszcza, tylko bluzę. Jego brązowe włosy sterczą na wszystkie strony, a policzki są jaskrawoczerwone. Wygląda jak zamarznięty lodowy posąg i mój instynkt mówi mi, by biec do niego, więc robię to, poruszając szybko nogami, kompletnie zapominając o tym, Ŝe stoję na lodzie. Po dwóch krokach poślizguję się i moja noga wystrzeliwuje spode mnie. Wylatuję w powietrze jak zraniony ptak. Ręka Setha rzuca się, by mnie złapać, ale pudłuje i ląduję płasko na plecach, uderzając głową o lód. To powaŜnie boli i nie podnoszę się od razu. Ale nie jestem pewna, czy to z bólu, czy teŜ z faktu, Ŝe kiedy wstanę, będę musiała się dowiedzieć, Ŝe on znowu ma zamiar ode mnie uciec.
***
Kayden Czuję, jakbym jechał przez miasto przez wieczność, aŜ nie czuję juŜ palców, a moje usta są zdrętwiałe podobnie jak moje wnętrze. Wtedy kieruję się do Luke’a, bo to lepsze niŜ powrót do domu. Przez ułamek sekundy rozwaŜam pojechanie do domu Callie po drugiej stronie miasta, ale mogę sobie jedynie wyobraŜać, jakby to wyglądało, skoro rodzice Callie tak lubią tego idiotę, któremu spuściłem wpierdol. Poza tym, muszę trzymać się od niej z daleka. To waŜne, aby to zrobić. Dla niej.
Strona | 85
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Parkuję motocykl obok krawęŜnika, czując ulgę na widok samochodu Luke’a. Ale mina mi rzednie, kiedy widzę, Ŝe Cadillac jego mamy jest zaparkowany obok. Nie chcę z nikim rozmawiać, a mama Luke’a jest dziwna i lubi rozmawiać o bzdurach. Będzie chciała rozmawiać, szczególnie jeśli słyszała plotki o mnie. Odrywam zamarznięte palce od kierownicy i schodzę z motoru. Potem tam stoję, wpatrując się w dom, decydując czy naprawdę chcę tam wejść. Nie, Ŝeby Luke miał na mnie naciskać po tym, co się stało, ale wisiałoby to w powietrzu. JuŜ mam wsiąść z powrotem na motor i odjechać, kiedy Luke wychodzi zza tyłu domu z torbą na ramieniu. Zaczynam iść w jego kierunku, kiedy Callie i Seth wychodzą za nim. Trzymają się za ręce, a Callie wygląda, jakby starała się iść po lodzie. Jej uwaga skupia się na stopach, ale jej niebieskie oczy ześlizgują się z ziemi i lądują na mnie. Rozszerzają się i jej dłoń wypada z ręki Setha. Jej brązowe włosy powiewają na wietrze, gdy biegnie w moją stronę. Zaczynam się cofać, ale wtedy ona natrafia na łatę lodu i jej noga wylatuje spod niej w powietrze. W kilku długich krokach przemierzam zaśnieŜone podwórko i docieram do niej. Włosy ma rozrzucone wokół głowy, a jej oczy są ogromne i lśniące. Blada, gładka skóra, która wiem, Ŝe pokrywa całe jej ciało, niemal odzwierciedla odcień śniegu. Mruga na mnie łapiąc się za głowę i wydaje z siebie agonalny jęk, który rozdziera moje serce. − Boli. – Jej klatka piersiowa unosi się i opada, gdy wzdycha przez wydęte wargi. To najbardziej pieprzona urocza rzecz, jaką widziałem i na krótko wrzuca mnie z powrotem do miejsca w jej łóŜku, gdzie patrzyła na mnie ufając mi, gdy się w nią wbijałem. Ale gdy wyciągam do niej rękę, dostrzegam bliznę na moim nadgarstku i z powrotem jestem na podłodze w moim domu, a mój ojciec mnie dźga. Jestem zimny i bezradny, i nie wiem jak skończę. Callie podnosi rękę do mojej i ciepło ogarnia moje ciało. Podciągam ją na nogi i nie będąc w stanie się powstrzymać, owijam rękę wokół jej talii i stabilizuję ją w swoich ramionach. Tak dobrze jest ją trzymać i zaczynam się dławić. Co się kurwa ze mną dzieje? Unosi głowę do góry i spogląda na mnie swoimi duŜymi oczami. – Cześć. – Przygryza wargę, jakby była zaŜenowana swoim doborem słowa. Tym razem postanawiam zachować się lepiej niŜ ostatnim razem, gdy to powiedziała. – Cześć. – Przebiegam ręką po jej włosach, wytrzepując z nich śnieg. Jej usta wyciągają się w uśmiechu. – Nic ci nie jest? – Przebiega dłonią po mojej przemarzniętej skórze i jej usta wiotczeją. – Wyglądasz na zmarzniętego.
Strona | 86
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Nie mogę powstrzymać uśmiechu. – Właśnie upadłaś i walnęłaś się głową w lód i zastanawiasz się, czy to mnie nic nie jest? Kiwa głową, jakby to nie było dziwne pytanie. – Przyjechałeś tutaj na motorze? – Spogląda w stronę motocykla i znowu na mnie. – Bez płaszcza? Moje palce mocniej zaciskają się na jej biodrach, głównie dlatego, Ŝe szukam wymówki, by się jej trzymać. – MoŜe. Marszczy brwi. – Musisz być zmarznięty. − Nie bardzo – kłamię. − Yyy… ludziska? – Luke przerywa nam i oboje z Callie mrugamy budząc się ze swojego małego światka. Patrzę na niego, przyciągając Callie bliŜej do piersi. – Co? Luke sygnalizuje na swój dom, gdzie jego matka wpatruje się w nas przez okno otoczone przez sople. – Nie masz nic przeciwko, jeśli udamy się gdzieś i porozmawiamy. Chciałbym wynieść się stąd w diabły. − Taa, jasne, stary. – Zaczynam puszczać Callie, ale ona zsuwa dłoń z mojego ramienia w dół do ręki. − Jadę z tobą – mówi, splatając palce z moimi. Kręcę głową i próbuję usunąć swoje palce z jej ręki. – Nie ma mowy. Zamarzniesz na śmierć. Prostuje ramiona i utwierdza we mnie spojrzenie pełne determinacji. – Tak, jadę. Patrzę na Setha, który bawi się tasiemkami z kaptura swojej kurtki. – Mógłbyś mi z tym pomóc? − Jasne. – Seth rozpina kurtkę i wysuwa ręce z rękawów. – WłóŜ to. – Rzuca kurtkę Callie, a ona łapie ją z uśmiechem na twarzy. − Zamarznie na śmierć – mówię, gdy Callie przekłada ręce przez rękawy. Kurtka niemal połyka jej drobne ciało. Seth unosi brwi ciągnąc w dół rękawy swojej czarnej koszuli, a potem cofa się do samochodu Luke’a. – Nic jej nie będzie. Jest o wiele bardziej twarda, niŜ sądzisz. Callie zasuwa zamek kurtki aŜ po samą szyję, po czym wyciąga włosy spod jej kołnierza i zakłada kaptur na głowę. Patrzy w górę na mnie, a jej oczy wypełnione są Strona | 87
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
taką siłą woli, Ŝe nie jestem pewien, co mam z tym zrobić. Zazwyczaj jest taka krucha i wraŜliwa. − Jesteś pewna? – pytam, mając nadzieję, Ŝe zmieni zdanie. – Bo jest piekielnie zimno. Idzie w kierunku motoru z brodą podniesioną do góry, mimo Ŝe jej szczupłe nogi zapadają się w śniegu pokrywającym podwórko. – Absolutnie. – Uśmiech dotyka jej mocno zaczerwienionych warg i humor wkrada się do jej głosu. – Poza tym, w piekle jest ciepło. Powstrzymuję śmiech i idę za nią w śniegu po kostki. – Dobrze, jeśli tego właśnie chcesz. − Kayden. – Luke woła moje imię i odwracam się niechętnie. – Nie zrób nic głupiego – mówi i przez chwilę wszystko między nami jest normalne. Jest po prostu moim przyjacielem, a nie facetem, który widział mnie leŜącego na podłodze w kałuŜy własnej krwi i rozcięciami na rękach, które sam sobie zrobiłem. Rzuca mi jeden ze swoich zapasowych płaszczy, gruby i ocieplany z termiczną izolującą podszewką, który trzyma w samochodzie na wypadek, gdyby ten się zepsuł. Zawsze lubi być przygotowany. Łapię go i zakładam na siebie, mimo Ŝe cieszyłem się zamraŜającym mnie bólem. Zaciągam kaptur na głowę i kiedy się odwracam, Callie siedzi na motocyklu. Dobrze na nim wygląda, jakby tam naleŜała i czuję przez to niepokój, bo nie chcę, Ŝeby ona naleŜała do mnie. Chcę, Ŝeby naleŜała do kogoś, kto uczyni ją szczęśliwą, nawet jeśli to oznacza, Ŝe będę musiał cierpieć przez resztę Ŝycia. Podchodzę ostroŜnie do motoru, podejmując decyzję, czy powinienem umieścić ją przed czy za sobą. Przesuwa się do tyłu nie patrząc na mnie, gdy przebiega palcami po wgnieceniu z boku. – Ty go zniszczyłeś? – Jej oczy są olbrzymie, gdy na mnie spogląda. Przełykam wielką gulę w gardle i opieram się obezwładniającemu impulsowi, by pochylić się i pocałować jej skórę. – Tak, ale to było dawno temu. Obiecuję, Ŝe będę jechał bezpiecznie, zwłaszcza z tobą z tyłu… Nigdy nie zrobiłbym czegoś, co by cię skrzywdziło. – Czuję się głupio, Ŝe to powiedziałem, poniewaŜ zraniłem ją wiele razy. Posyła mi śmiertelnie powaŜnie spojrzenie, gdy mówi: - Wiem o tym. – Obraca biodrami i przesuwa się odrobinę dalej do tyłu z rękami na siodełku. – Ufam ci, Kayden. Nawet jeśli tego nie chcesz. Nie wie o mnie wystarczająco, Ŝeby ufać mi tak bardzo, ale widzę w jej oczach, Ŝe nie ma sensu się z nią o to spierać. Wsiadam i uruchamiam silnik. Przysuwa się do przodu, aŜ jej klatka piersiowa przyciska się do moich pleców, a przód jej nóg dotyka tyłu moich. Strona | 88
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jej ramiona okrąŜają moją talię i chowa twarz w moich plecach. To najbliŜszy kontakt, jaki miałem odkąd to się stało i przysięgam, Ŝe moje serce praktycznie rozerwało się i zaczęło krwawić w mojej piersi. Chciałbym umrzeć tam z nią trzymającą się mnie, bo byłaby to bardzo spokojna śmierć. Nie byłbym osamotniony i pusty w środku. Byłaby tam ze mną i byłaby ostatnią rzeczą, jaką bym czuł i wdychał. Zaczynam panikować przez to, jak uspokajająca jest ta myśl, ale odpycham ją daleko, gdzie nie mogę jej poczuć. Przestaję analizować wszystko i dodaję trochę gazu, zanim zwalniam hamulec. Ruszamy, tylko Callie, ja i wiatr.
Strona | 89
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 8 #16 Spraw, żeby ktoś zrozumiał, że go rozumiesz, choćby nie wiem co
Callie Wydawało mi się, Ŝe będę bardziej przestraszona, niŜ jestem. Drogi są oblodzone, a pomiędzy mną, a ziemią nie ma niczego, prócz dwóch kół i niewielkiej ilości metalu. Ale trzymam się Kaydena, a moja głowa spoczywa na jego plecach i jestem szczęśliwsza, niŜ byłam przez ostatni miesiąc. Pozwoliłam zimnemu powietrzu przepływać przeze mnie, gdy wiatr dął w tę i z powrotem, podąŜając za łukami drogi. Wyprzedzaliśmy ludzi w samochodach i na chodnikach przed sklepami połoŜonymi wzdłuŜ głównej ulicy w mieście. Patrzą na nas, jakbyśmy byli szaleni. Ale to nic. Razem moŜemy być szaleni. Zamykam oczy i blokuję wszystko z zewnątrz, wdycham ostry zapach zimy, gdy zaciskam ramiona wokół talii Kaydena. Czuję odpowiedź jego klatki piersiowej, jakby dyszał, ale mruczenie silnika jest wszystkim, co słyszę. Gdy motocykl zaczyna hamować, otwieram oczy. Parkujemy przed kawiarnią, gdzie Seth i ja jedliśmy swoje naleśniki niemal kaŜdego ranka. Nie od razu się ruszam. Tak naprawdę, to nie chcę. Kayden parkuje motor przed frontem, tuŜ przy drzwiach wejściowych. Czerwone i zielone błyszczące światełka migoczą i odbijają się od śniegu. W powietrzu pachnie kiełbaskami i kawą, co sprawia, Ŝe mój Ŝołądek pomrukuje. − śyjesz tam? – pyta Kayden, odwracając głowę i zerkając na mnie przez ramię. Kiwam głową, ale nie zabieram twarzy z jego pleców. Boje się, Ŝe jeśli to zrobię, on zniknie. − Callie? – mówi. – Nic ci nie jest? Moje ramiona opadają, kiedy wypuszczam oddech i zmuszam się, by go puścić. Odchylam się i spoglądam mu w oczy. – Tak, wszystko w porządku. Marszczy brwi i kciukiem rysuje linię na moim policzku. – Wyglądasz na zmarzniętą.
Strona | 90
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Dotykam policzków i albo to one są zdrętwiałe, albo moje palce. – MoŜe powinniśmy wejść do środka. Kayden przerzuca nogę nad motocyklem i staje na nogach. Kiedy ja zaczynam się z niego zdrapywać, telefon w mojej kieszeni wibruje. Wyjmuję go i przesuwam po nim palcem odczytując wiadomości. Seth: Będziemy tam za chwilę. Musieliśmy zatrzymać się w sklepie. Ja: Po co? Seth: Po rzeczy. Ja: Czy coś się stało? Seth: Nie… po prostu stwierdziliśmy, Ŝe wy dwoje potrzebujecie kilku chwil sam na sam. Ja: Kiedy tu będziecie? Seth: Wkrótce. I pamiętaj: płochliwy kot. − Płochliwy kot? – mówi Kayden. Spoglądam w górę na niego i zdaję sobie sprawę, Ŝe pochyla się nade mną, czytając z wyświetlacza. – To nic. – Wrzucam telefon do kieszeni, uginam kolano i ciągnę nogę na bok, Ŝeby zejść z motocykla. Kayden unosi brew, kiedy owija rękę wokół mojej talii i pomaga mi zejść z pojazdu. – Więc dają nam czas? Niech to szlag. Dlaczego musiał przeczytać wiadomość? Puszcza moją rękę, a ja opuszczam brodę chowając ją pod kurtką i wsadzam ręce do kieszeni. – Seth czasami bywa dziwny. Przygląda mi się podejrzliwie i obawiam się, Ŝe juŜ spieprzyłam swoją szansę. Ale wtedy on mówi: - Czy Seth ciągle nie jest dziwny? - I czuję, jakby dawał mi łatwe wyjście, bo moŜe chce spędzić ze mną kilka minut. Kiwam głową. – Tak, jest, ale nie byłby Sethem, gdyby nie był dziwny. Odwzajemnia mój uśmiech, po czym wyciąga rękę do mojej, wahając się przez chwilę, zanim splata nasze place, przesuwając swoimi duŜymi przez moje malutkie. Spoglądam na niego, a jego klatka piersiowa wydyma się, kiedy uwalnia z płuc Strona | 91
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
zestresowany oddech. Nie mówimy nic więcej. Tylko przywieramy do siebie nawzajem, kiedy zmierzamy do frontowych drzwi restauracji, które są udekorowane obrazkiem Świętego Mikołaja trzymającego wór zabawek. Kiedy wchodzę do środka zdaję sobie sprawę, jak zmarznięta jestem. Przytulność ciepłego powietrza otacza mnie i wlewa Ŝycie w moją zziębniętą skórę. Dzisiaj w kawiarni nie jest zbyt tłoczno, ale i tak wybieramy boks schowany na tyłach, by uzyskać moŜliwie najwięcej prywatności, jak tylko się da. Świąteczne melodie wydobywają się z głośników pod sufitem, a na kaŜdym stole stoją niezapalone srebrno-białe świeczki. To ta pora roku, w której ludzie są szczęśliwi i próbują obsypać wszystko magią. Chciałabym, by sypnęli odrobiną niej na nas. Kiedy juŜ jestem w boksie wyciągam ręce z kurtki Setha, zwijam ją obok siebie, po czym zdejmuję swoją własną kurtkę, którą miałam pod spodem. Jestem trochę rozczarowana, Ŝe Kayden wybrał miejsce naprzeciw mnie, ale tylko przypominam sobie o płochliwym kocie, płochliwy kot. Natychmiast sięga po solniczkę i obraca nią pomiędzy dłońmi, przekierowując swoją nerwową energię. Jest cicho, poza strumieniem rozmów i brzdękaniem naczyń i garnków dobiegającym z wnętrza kuchni. Walczę, aby wymyśleć coś do powiedzenia, kiedy Kayden wpatruje się w solniczkę w swoich dłoniach. Wyciągam menu ze stosika na stole przy podajniku z serwetkami i zaczynam czytać. Podchodzi kelnerka, Ŝeby odebrać nasze zamówienia. To ta sama, która flirtowała z Sethem i posyła mi to znaczące spojrzenie, jakbym była zdzirą. Włosy ma splecione w warkocz na boku, a na plakietce z imieniem napisane jest „Jenna”. Chyba pamiętam ją ze szkoły. Była klasę niŜej ode mnie i przyjaźniła się z Daisy McMillian. − Cześć, Kayden – odzywa się, dodając na końcu chichot. Kayden spogląda w górę, po czym odsuwa solniczkę na bok. – Cześć, Jenna. − Jak się masz? – Dotyka jego ramię swoimi wymanikiurowanymi palcami, głaszcząc jego mięśnie, jakby był psem. Mam ten szalony impuls, Ŝeby odtrącić jej rękę. Nie podoba mi się to, bo to nie jestem ja. – Słyszałam, Ŝe miałeś wypadek samochodowy, czy coś takiego. Kayden przewraca oczami i mamrocze: - Taa, czy coś takiego. Zaczyna się śmiać, ale jej brwi marszczą się. – Jesteś taki zabawny. Kayden patrzy na mnie, kiedy wyciąga rękę do stosika menu i mój wzrok ucieka do stołu. Chowam ręce pomiędzy nogami i skupiam się na liście przystawek. Strona | 92
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Ona i Kayden zaczynają rozmawiać o dawnych czasach w liceum i jak wszyscy tęsknią za patrzeniem na grę Kaydena i imprezowaniem z nim. Kayden uśmiecha się do niej od czasu do czasu i trochę mnie to boli, bo do mnie ledwo się odzywał, odkąd go zobaczyłam. − Wiesz, Ŝe ona za tobą tęskni – mówi Jenna, postukując długopisem o swoje wargi. Kayden zerka na nią znad menu, jego oczy robią się szkliste, wyglądają na zagubione. – Kto? Jenna wydmuchuje róŜowy balon spomiędzy warg i zerka na mnie kątem oka. – Daisy. Przesuwam się niŜej w boksie, marząc, bym była mniejsza albo niewidzialna i umieszczam dłonie po bokach swojej twarzy udając, Ŝe jestem pochłonięta listą napojów. − Taa… - Kayden skupia się na menu. – Chyba wezmę naleśniki. Uśmiecham się, myśląc o Secie i naszym naleśnikowym staraniu i wypływa ze mnie odrobina odwagi. Siadam prościej i odkładam swoje menu na bok. – Ja teŜ poproszę naleśniki, i kawę. Jej nos marszczy się, gdy zapisuje moje zamówienie, po czym uśmiecha się charyzmatycznie do Kaydena. – Chcesz coś do picia? Kayden zamyka menu. – Ja teŜ poproszę kubek kawy. Zapisuje to, błyska na niego uśmiechem, i kiedy odwraca się, Ŝeby podejść do lady, krzywi się na mnie. Odwracam od niej wzrok i skupiam swoją uwagę na Kaydenie. Mam waŜniejsze rzeczy na głowie niŜ Jenna i Daisy. − Chcę z tobą porozmawiać – Kayden zaczyna, spoglądając na pęknięcia na stole. – Tylko nie wiem jak. − Nie wiesz, jak ze mną rozmawiać? – Nie wiem, jak mam się odnieść do tego, co powiedział. Zawsze myślałam, Ŝe świetnie szło nam rozmawianie, co jest powodem, dla którego podzieliłam się z nim swoimi sekretami. – Dlaczego? Śledzi palcami podłuŜny owalny wzór w drewnie, kiedy drugą ręka sięga i zdejmuje kaptur z głowy. Przeczesuje palcami włosy i układa z powrotem swoje ciemne kosmyki na miejsce, odgarniając je z oczu i zakładając za uszy. – PoniewaŜ widziałaś mnie takiego. A ja nigdy nie chciałem, Ŝeby ktoś mnie takiego zobaczył, szczególnie ty.
Strona | 93
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Dłubię przy szparach w stole wiedząc, Ŝe muszę dobierać słowa ostroŜnie. – Kayden, mówiłam ci tysiące razy, Ŝe nigdy nie będę cię osądzać i mówiłam powaŜnie. − Nie chodzi o osądzanie, Callie. – Spogląda na mnie i niedola w jego oczach odzwierciedla to, co leŜy w moim sercu. – Chodzi o to, na co zasługujesz. – Wzdycha, podwija rękawy i śledzi palcami świeŜe blizny biegnące w dół jego przedramienia. – Zasługujesz na coś więcej, niŜ to. − Nie, nieprawda. – Myślę o ostatnim razie, kiedy zwymiotowałam w łazience, bo nie potrafiłam poradzić sobie z bólem, co robiłam w kółko przez lata. – Ty i ja nie róŜnimy się za bardzo. Wygląda jeszcze bardziej ponuro, gdy szarpie rękaw z powrotem w dół i zakrywa blizny. – My nie jesteśmy do siebie podobni. Ty… ty jesteś piękna i niesamowita, a smutek i ból włoŜył w ciebie ktoś inny. – ZniŜa głos i zasysa oddech. – Ja sam umieściłem w sobie ból. Utrzymuję głos łagodnym, gdy pochylam się nad stołem. – Nie, zrobił to twój ojciec. Potrząsa głową, wpatrując się w ladę. – Tamtej nocy sam się pociąłem. Moja klatka piersiowa kurczy się, ściskając moje serce w miniaturową kulkę. – Masz na myśli wszystkie rozcięcia? Nie odpowiada i jego nieogolona szczęka napina się. OstroŜnie, Ŝeby go nie przestraszyć, przesuwam rękę po stole i kładę ją na jego dłoni. – To, co się stało nie jest twoją winą. To moja wina. Wszystko zaczęło się przeze mnie. Szarpie głową w moją stronę, gdy płomień w jego oczach odrzuca mnie. – W Ŝaden sposób to nie jest twoja wina i w Ŝaden sposób nie mogę Ŝałować tego, co mu zrobiłem. – Jego spojrzenie jest przeszywające, ale głos spokojny. – Jesteś zła, Ŝe to zrobiłem? Od razu znam prawdziwą odpowiedź, bo czuję to ilekroć myślę o pobiciu Caleba. – Chciałabym powiedzieć, Ŝe byłam, bo nigdy, przenigdy nie chciałam, Ŝebyś to ty mu to zrobił, ale nie mogę być. – Łzy zaczynają wzbierać w kącikach moich oczu, ale zwalczam je, bo to nie jest ani odpowiedni czas ani miejsce, Ŝeby płakać. – Przepraszam, Kayden. Przepraszam za wciągnięcie cię w ten bajzel. Wyciąga dłoń spod mojej i kładzie ją na wierzchu moich palców. – Nie masz za co przepraszać… To ja powinienem przepraszać za wciągnięcie cię w ten bałagan. Nie mogę… nawet nie mogę sobie wyobrazić, jak musiało być ci cięŜko, gdy zobaczyłaś mnie takiego.
Strona | 94
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kręcę głową i skupiam się na nierównym biciu pulsu w jego dłoni. Wszystko jest prawdziwe i trudno za tym nadąŜyć. – Było cięŜko wyłącznie dlatego… dlatego, Ŝe myślałam, Ŝe nie Ŝyjesz. Wygląda, jakby miał się roztrzaskać, a ja jestem na pograniczu tego samego. Chcę się do niego przytulić. Chcę, Ŝeby on mnie przytulił, bo wiem, Ŝe jeśli moŜemy trzymać się razem, moŜemy wspólnie przez to przejść. Ale nagle on się odsuwa i wstaje i nie wiem, co mam zrobić, ani co powiedzieć. − Muszę odejść – mówi nie patrząc na mnie, ale na drzwi wyjściowe z kawiarni. – Tak będzie dla ciebie lepiej… Nie zasługujesz na to… Ja na ciebie nie zasługuję. Tak szybko, jak go znowu odnalazłam, on odchodzi z mojego Ŝycia. Patrzę, jak idzie między stolikami, a potem znika za drzwiami, zostawiając mnie. Muszę sprawić, Ŝeby zrozumiał, Ŝe ja go rozumiem. Muszę sprawić, Ŝeby zobaczył, Ŝe zasługuje na to, by być szczęśliwym i Ŝe mnie nie zniszczy. Wstaję i biegnę między stolikami, nie przejmując się tym, Ŝe wszyscy patrzą na mnie jak na wariatkę. Uderzam dłonią o szklane drzwi i rzucam się w ziąb, całkowicie bezbronna bez kurtki. − Czasami zmuszam się do wymiotów – jąkam się, gdy biegnę do motoru, ślizgając się na śniegu. Zatrzymuje się z jedną stopa na ziemi, a drugą w górze i odwraca głowę. Jego oczy skanują moje ciało i czuję się naga i wyeksponowana. – Co robisz? Przyciskam palce do nosa i kręcę głową, bo nie mogę patrzeć na niego, gdy mówię to ponownie. – Czasami zmuszam się do wymiotów. – Daję mu chwilę, po czym opuszczam ręce do boków. – I nie dlatego, Ŝe myślę, iŜ jestem gruba. To dlatego… - Robię krok w jego stronę i odchylam głowę na bok, patrząc w jego szmaragdowe oczy. Widzę w nich swoje odbicie i wyglądam na tak przeraŜoną, jak się czuję. – To dlatego, Ŝe próbuję pozbyć się tej podłości, plugawych uczuć ze mnie. Tych, z którymi nie mogę sobie poradzić. Patrzy na mnie, naprawdę na mnie patrzy, i jest w tym połączenie, zrozumienie, Ŝe jesteśmy dwoma osobami, które zostały złamane, nie przez siebie, ale przez kogoś innego i robimy wszystko, co w naszej mocy, by nie roztrzaskać się na kawałki. Czekam, aŜ zareaguje i kiedy on się nie rusza, decyduję się zrobić to za niego. Podchodzę do niego wystarczająco blisko, aby poczuć ciepło emitujące z jego ciała. Wtedy staję na palcach, zarzucam mu ręce na szyję i obejmuję go, modląc się do Boga, by on równieŜ mnie objął, bo pomimo, iŜ w teorii jest to prosty gest, przytulanie czasami bywa skomplikowane. Jego ramiona pozostają luźne przy bokach, gdy jego klatka piersiowa unosi się i opada. JuŜ mam się poddać, wycofać i pozwolić sobie zapłakać, gdy jego ramiona owijają Strona | 95
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
się wokół mojej talii. Ściska mnie mocno i daje mi to nadzieję, Ŝe moŜe została jeszcze jakaś nadzieja. Trzyma mnie jakby przez wieki, chowając twarz w moich włosach. W którymś momencie zaczyna padać śnieg, ale nie ruszamy się. Jesteśmy zamroŜeni w chwili, której Ŝadne z nas nie chce opuścić. − Od jak dawna? – pyta w końcu, jego oddech jest ciepły na moim policzku. Zamykam oczy i rozkoszuję się jego dotykiem. – Od kiedy to się stało. Jego ramiona zaciskają się wokół mnie i przyciska moje ciało do swojego. – Przepraszam. − To nie jest twoja wina. – Czule przebiegam palcami w górę i w dół po jego plecach, pracując nad odwagą, Ŝeby zapytać. – Kayden? − Odkąd skończyłem dwanaście lat. – Odczytuje moje myśli i ufa mi na tyle, by odpowiedzieć. Umacniam swój uścisk, zmniejszając między nami przestrzeń w kaŜdy moŜliwy sposób. MoŜe jeśli spróbuję wystarczająco mocno, zapadniemy się w siebie nawzajem i staniemy się jedną osobą i będziemy mogli podzielić się swoim bólem, zamiast znosić go samemu.
Kayden Jestem zszokowany tym, co powiedziała mi Callie i z początku tego nie rozumiem. Zmusza się do wymiotów. Mała, wątła Callie zmusza się do wymiotów. Ale wtedy wyjaśnia dlaczego i ma to dla mnie więcej sensu, niŜ cokolwiek innego w moim Ŝyciu. Zdaję sobie sprawę, jak idealni dla siebie jesteśmy i jak moŜemy być dla siebie destrukcyjni. PoniewaŜ pomimo, Ŝe moŜemy pomóc sobie nawzajem poskładać kawałki naszych Ŝyć do kupy, moŜemy się złamać w tym samym czasie i wtedy nie zostanie juŜ nic do złapania, kiedy się roztrzaskamy. − MoŜe powinniśmy wejść do środka – mówię w końcu, mimo Ŝe nie chcę. Chcę stać w tym miejscu i tulić ją przez wieczność, ale zamarzlibyśmy na śmierć.
Strona | 96
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Robi między nami skrawek przestrzeni, gdy odchyla się i podnosi brodę do góry, Ŝeby na mnie spojrzeć, a jej włosy opadają do tyłu z oczu i czoła. – Nie jestem pewna, czy chcę tam wracać po tym, jak stamtąd wybiegłam. Zakładam jej za ucho kosmyk włosów, gdy jej dłonie wędrują w górę moich ramion. – Co ty na to, Ŝebym to ja wszedł do środka i zabrał twoją kurtkę, a ty w tym czasie zadzwonisz do Setha, bo nie chcę, Ŝebyś jechała na tym motorze? − A co ty zrobisz? Ujmuję dłonią jej policzek, desperacko pragnąć dotykać tak wiele jej ciała, jak tylko mogę. – Mogę wsadzić motor na pakę samochodu, a potem moŜemy jechać na przejaŜdŜkę, czy coś. Na jej ustach pojawia się cień uśmiechu. – Dokąd pojedziemy? Odwzajemniam jej uśmiech, gdy obrysowuję palcem jej górną wargę. – Gdzie tylko chcesz. Przez jej oczy przelatuje chytre spojrzenie, po czym staje na palcach i daje mi buziaka w policzek. – Co powiesz na plaŜę? Wyginam brew i posyłam jej rozbawione spojrzenie, gdy odsuwa się do tyłu, a ja rozglądam się po zaspach śnieŜnych pokrywających parking, pobliŜe ogrodzenia i leŜące pod dachami, z których zsuwa się śnieg. – PlaŜa? Sunie dłonią wzdłuŜ mojego ramienia i wkłada ją w moją. – Taa, wyjaśnię ci jak przyjadą Seth z Lukiem. Nie wiem, o co jej chodzi i boję się dowiedzieć. Miałem plan. Miałem trzymać się od niej z daleka, ale ona stoi tutaj i rozumie mnie bardziej niŜ ktokolwiek inny na świecie i nie jestem gotowy, by po prostu pozwolić odejść temu uczuciu. – No dobra, moŜesz po nich zadzwonić, a ja pójdę po twoją kurtkę. Kiwa głową i zaczyna wyjmować telefon z kieszeni, podczas gdy ja kieruję się do środka. Kilkoro ludzi posyła mi znaczące spojrzenia, gdy drzwi zatrzaskują się za mną. Oni prawdopodobnie są tymi, którzy słyszeli tę historię. Plotki szybko się tutaj rozchodzą i chciałbym się usunąć z ich cholernych spojrzeń. Ze śniegu, z miasta, z mojego domu, z Ŝycia. Pospiesznie zabieram kurtkę Callie i ignoruję penetrujące spojrzenie Jenny, gdy wymijam stoliki i wybiegam za drzwi, czując ulgę, gdy zatrzaskują się za mną. Jenna była przyjaciółką Daisy i nie chcę, aby doszło do niej, Ŝe Callie i ja jesteśmy razem. Obawiam się, Ŝe Jenna juŜ zadzwoniła do Daisy, a ta moŜe pojawić się tutaj w kaŜdej chwili. To ostatnia rzecz, z jaką chciałbym, aby mierzyła się Callie. Strona | 97
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Natychmiast wybucham śmiechem, kiedy tylko widzę Callie. Nie śmiałem się od wieków i to rozsadza mi pierś. – Co ty wyprawiasz? Niebo pociemniało, a śnieg sypie się z mglistych, szarych chmur. Callie trzyma ręce na kierownicy mojego motoru, próbując popchnąć go do przodu, Ŝeby postawić go pod zadaszeniem parkingu z dala od śniegu. Jej stopy ślizgają się na lodzie i ledwo nim rusza. Podchodzę do niej i czuję jak sztywnieje, gdy kładę swoje dłonie na jej. – Zranisz się – mówię, nurkując głową do przodu i wykradając zapach jej włosów, przypominając sobie pierwszy raz, kiedy to zrobiłem. Zdejmuję jej ręce z motoru i odsuwam, prowadząc ją ze sobą. – Śnieg nic mu nie zrobi. Odchyla się, unosi brodę do góry i patrzy na mnie. – Jesteś pewien? Chyba gdzieś czytałam, Ŝe motocykle nie są stworzone do śniegu. Przyciskam usta do jej czoła i zostawiam je tak przez chwilę rozkoszując się dotykiem jej skóry, zanim się odsuwam. – Gdzieś ty to wynalazła? Wzrusza ramionami. – Nie wiem. Gdzieś, w jakiejś gazecie czy czymś takim. Kręcąc głową uśmiecham się i przytrzymuję dla niej kurtkę, Ŝeby mogła ją załoŜyć. Od dawna tak się nie uśmiechałem, Ŝe aŜ mięśnie wokół moich ust trochę bolą. Odwraca się bokiem i przekłada rękę przez rękaw, potem obraca się i wkłada drugą. Puszczam kurtkę i przesuwam dłonie w dół jej talii. Przyciskając do niej opuszki palców odwracam ją twarzą do siebie, a jej oczy robią się wielkie. Przesuwam palce do jej brzucha nie zdejmując z niej oczu, gdy zapinam jej suwak pod brodę, a jej oddech ulatuje cienką struŜką pary. Palce mi drŜą, gdy je odciągam, potem pochylam się i całuję ją w czoło zamykając oczy, gdy wdycham jej zapach, walcząc z sobą, by trzymać oczy otwarte. Tęskniłem za dotykiem jej skóry przez ostatni miesiąc i dotykanie jej zamiast marzenie o niej jest surrealistyczne. Ale to jest równieŜ złe. Nie jestem dla niej najlepszą rzeczą, a ona powinna mieć to, co najlepsze. Więcej, niŜ to. Powinna mieć wszystko, a ja jestem od tego daleki. Odrętwienie ogarnia moje ciało, gdy zdaję sobie sprawę, Ŝe w końcu i tak będę musiał pozwolić jej odejść. − Seth i Luke będą tu za chwilę – szepcze, trzymając się dołu mojej koszuli, z twarzą przyciśnięta do mojej szyi. Czuję moje palce, moje ręce, moje serce. – Dobrze. – Czuję się kurwa bezradny, ale jedyne, co mogę zrobić, to stać, drŜeć i udawać, Ŝe to z zimna.
Strona | 98
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 9 #6 Uciec – wyjechać na plażę
Callie Jestem zdezorientowana. Widzę, Ŝe Kayden chce mnie tulić, ale ciągle się odsuwa, walcząc z pragnieniem, Ŝeby mnie dotknąć. To czego potrzebujemy, to długa rozmowa, Ŝebym mogła zrozumieć o czym myśli i czego pragnie i Ŝeby on mógł zrozumieć, czego ja chcę, bo nie sądzę, Ŝeby to wiedział. Potrzebujemy tygodnia w domku na plaŜy z mnóstwem czasu dla siebie, co Seth i Luke próbują nam dać. Później tego samego dnia siedzimy w cięŜarówce Luke’a zaparkowanej za sklepem spoŜywczym. Robi się ciemno, ale latarnie oświetlają śnieg opadający w tańcu z nieba. Jest dzień po BoŜym Narodzeniu, ale wciąŜ wszystko wygląda i czuje się, jakby było BoŜe Narodzenie. Budynki wokół nas ozdobione są róŜnokolorowymi migającymi światełkami, a z chodnikiem graniczą mrugające cukierkowe laski i wieńce. − Myślałem, Ŝe Callie sobie z tym Ŝartowała – mówi Kayden. Siedzę na jego kolanach, plecami opierając się o drzwi. Okno jest mokre i włosy przyklejają mi się do szyby. – Ale po powaŜnych minach na waszych twarzach zgaduję, Ŝe się myliłem. Seth wierci ramionami do przodu i przeciska się spomiędzy Kaydena i Luke’a. Wyciąga rękę przed Lukiem, wystawia końcówkę papierosa przez okno i strzepuje popiół na śnieg. – Dlaczego w ogóle mielibyśmy Ŝartować o wyjeździe na plaŜę? – Odwraca się i opiera o deskę rozdzielczą, odchylając głowę do tyłu i wpatrując w zachmurzone niebo. – Czy tutaj ciągle pada śnieg? Przysięgam, Ŝe nie widziałem, Ŝeby przestawał odkąd tutaj przyjechałem. − Od grudnia do kwietnia – wyjaśniam, gdy palce Kaydena zakradają się do mojej twarzy i gładzi dłonią moją głowę. Nie mogę powstrzymać oczu przed zamknięciem się i prawie bezgłośne, ale Ŝenujące westchnienie wyrywa się z moich ust. Policzki zaczynają mnie palić, więc zaczynam mówić, Ŝeby rozproszyć uwagę wszystkich. – Więc robimy to? − Jedziemy na plaŜę? Do San Diego? – pyta Kayden z powątpiewaniem w głosie. Kiwam głową i chłonę komfortowe uczucie jego dłoni na moim policzku. – Nie jestem pewien, czy mogę. Otwieram oczy, a on na mnie patrzy. – Dlaczego nie? Strona | 99
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Potrząsa ręką. – Są pewne rzeczy… sprawy, którymi muszę się zająć. − MoŜesz zająć się nimi na plaŜy? – Seth siada prosto w swoim fotelu i opuszcza stopy z powrotem na podłogę, a potem kiwa na mnie głową. – Z tą tutaj piękną dziewczyną? Kayden wygląda na rozdartego, gdy spogląda od Setha do mnie, a potem przez przednią szybę na noc. – Mam coś do załatwienia w poniedziałek, i muszę tu być. − W poniedziałek moŜemy być z powrotem – wtrąca się Luke podkręcając odmraŜacz, kiedy szyby zaparowują. – To da nam cztery dni wolności i to cztery dni, których nie musimy spędzać tutaj. Wpatruję się w oczy Kaydena i widzę coś, co mi się nie podoba – obezwładniający strach. – Nie musimy jechać – mówię do niego, bo on jest jedynym, który liczy się w tym momencie i mogę powiedzieć coś źle. Pociera opuszkiem kciuka o moją dolną wargę, pociągając ją odrobinę w dół. – Chcesz jechać? − Tylko jeśli ty tego chcesz – odpowiadam i by dodać nacisk, pochylam się i szepczę – A ty moŜesz jechać. Wpatruje się we mnie z najdziwniejszym wyrazem twarzy, jakbym była tą niezwykłą, wyjątkową istotą, o której nikt nie wie, a potem jego usta wyginają się w niewielki, ale zapierający dech w piersiach uśmiech. – Mogę wyjechać do poniedziałku. Seth piszczy, klaszcze w dłonie i tupie nogami w podłogę, krzycząc: - PodróŜy, nadchodzimy! − Dzięki kurwa Bogu. – Luke wzdycha z ulgą. Podkręca ciepło, a potem przerzuca dźwignię obok kierownicy, włączając wycieraczki. Poruszają się tam i z powrotem, tam i z powrotem, ocierając śnieg z szyby i czyniąc ją zroszoną. – Teraz musimy podjechać po pierdoły kaŜdego z nas. − Ja nie muszę – mówi Kayden, kiedy siadam i stawiam nogi na podłodze. Przeczesuje palcami moje włosy, wpatrując się przez okno ze zmarszczonymi brwiami. – Kupię sobie jakieś ubrania i rzeczy, kiedy tam dotrzemy. śadne z nas na niego nie naciska, bo jest oczywiste, Ŝe nie chce wracać do domu. – A co z twoim motorem? – Luke obraca się i kładzie rękę na oparcie foteli, patrząc na pakę samochodu na motor Kaydena, zasłonięty arkuszem puszystych płatków śniegu. – Chcesz go zabrać?
Strona | 100
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kayden wzrusza ramionami. – Jedyne, czego chcę, to nie wracać jeszcze do domu. – Jego palce opadają z moich włosów i układają się na moim biodrze, sięgając do skóry tuŜ pod rąbkiem koszuli. – Tak więc moŜemy go zabrać, albo gdzieś porzucić. Luke obraca się z powrotem w fotelu i wrzuca bieg, skrzynia biegów trze trochę, zanim zaskakuje. – To po prostu go weźmiemy. – Naciska na gaz, pomalutku tocząc samochód do przodu. – A co z wami? – Spogląda na mnie, a potem na Setha. – Musicie jechać po swoje rzeczy? Zaczynam otwierać usta, Ŝeby powiedzieć nie, ale Seth mi przerywa. – Nigdzie się nie ruszam bez mojego zestawu. Luke nawet nie przejmuje się pytaniem. Przewraca tylko oczami i kieruje samochód w stronę mojego domu. Patrzę, jak domy przesuwają się, kiedy siedzę na kolanach Kaydena, mając nadzieję, Ŝe nie robię nic złego, mając nadzieję, Ŝe nie robię więcej szkód niŜ poŜytku. PowaŜnie, nie wiem, co robię i wszystko, na co mogę mieć nadzieję, to na najlepsze. To najgorsze uczucie na świecie, bo nadzieja nigdy nie była dla mnie miła.
*** Szybko zostaję wrzucona w stan niepokoju, gdy z Sethem wysiadamy z samochodu. Przez okno kuchenne mojego domu widzę cztery postacie i rozpoznaję, Ŝe ciemnowłosy czwarty osobnik nie jest członkiem mojej rodziny. Moja mama, tato, Jackson i Caleb siedzą przy kuchennym stole, kiedy idę podjazdem do garaŜu, a Kayden siedzi w aucie z Lukiem na końcu podjazdu. Wyczuwam nadchodzącą burzę, jak aromat deszczu pojawiający się w powietrzu przed burzą. Ale zapach, który czuję jest obrzydliwy, jak brudna woda zalegająca na trawie po ulewie. − Na co patrzysz? – mówi Seth, śledząc mój wzrok do kuchennego okna. Światła są włączone i wyraźnie moŜna zobaczyć wnętrze. Moja matka wszystkich obsługuje, ojciec rozmawia z zapałem, a Caleb i Jackson śmieją się do niego. Kręcę głową, owijam dłoń wokół jego ramienia i ciągnę go przez podjazd. Seth patrzy na mnie, jakbym straciła rozum, ale nie przestaję iść, krok za krokiem, dopóki nie znajdujemy się w pokoju nad garaŜem. Zapalam światło i zamykam drzwi, dysząc, kiedy się o nie opieram. – To takie złe – szepczę i rzucam się po swoją torbę. – Musimy stąd spadać. Seth podąŜa za mną wolnym tempem i skręca w bok po swój zestaw, który jest w łazience. – Co z tobą, dziewczynko? – Słyszę postukiwanie jego perfumy i maszynki do golenia przy umywalce. – Zachowujesz się jak dziwadło. Strona | 101
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wrzucam koszulki i kilka par spodni do torby, a potem ją zasuwam. – Tam jest… tam jest… - Nie potrafię tego wydobyć i wychodzi zza drzwi, zasuwając zamek małej kosmetyczki, w której trzyma swoje przybory toaletowe. − Callie, cokolwiek to jest, po prostu mi powiedz. – Wrzuca małą torebkę do większej na łóŜku. – Jest okej. − W domu ktoś jest – charczę, targając torbę do drzwi. − Najwyraźniej. – Unosi na mnie brwi, po czym kontroluje moją torbę. – Wsadziłaś tam jakieś szorty albo sandały? Tam będzie cholernie goręcej niŜ tutaj. Plus, nie chcesz spacerować po piasku w trampkach. − Nie mam nic innego – mówię, a potem szybko potrząsam głową, szarpnięciem otwierając drzwi. – Seth, musimy iść. Teraz. – Wszystko zaczyna się walić, tak jak ostatnim razem. Seth przewraca oczami i zarzuca sobie torbę na ramię. – Dobra, ale w końcu i tak masz mi powiedzieć o co ta cała panika. – Odwraca się bokiem i przeciska przez drzwi. Wyłączam światło, zamykam drzwi i biegnę schodami za nim, zmagając się ze swoją zbyt duŜą torbą za sobą. Powinnam zostawić tu część swoich rzeczy, ale za bardzo boję się, Ŝe Caleb, mój brat albo moja mam wyjdą. Przemykam obok bocznych drzwi, moje nogi niemal biegną w pośpiechu, ale Seth chwyta mnie za łokieć i zatrzymuje. – Nie chcesz powiedzieć matce, dokąd jedziesz? Zerkam na boczne drzwi, na światło wylewające się przez okno i kręcę głową. – Nie sądzę, Ŝe powinnam. Jego brwi załamują się, gdy bada moją twarz z niepokojem. – Jesteś pewna? Wiem, Ŝe oboje nas dręczyła pierdołami, ale wydaje się, Ŝe zacznie panikować, jeśli po prostu zwiejemy i nic jej nie powiemy. Dreszcz przechodzi moje ciało, gdy widzę, jak Caleb wstaje od stołu i idzie przez kuchnię. – Będzie dobrze. – Mój głos jest niewaŜki jak płatki śniegu płynące w dół z bezgwiezdnego nieba, dotykające ziemi i roztapiające się natychmiast. − Callie, ja… dlaczego się trzęsiesz? – Ogląda się na dom, gdy boczne drzwi stają otworem. BladoŜółte światło zalewa ciemność, ale potem zostaje zduszone jak ogień, gdy wysoka postać pojawia się w drzwiach. To Caleb trzymający worek ze śmieciami w ręku. Pewnie próbuje przekonać do siebie moją matkę, a ona prawdopodobnie mu na to pozwoli, bo ona zawsze chce widzieć to, co chce zobaczyć. Dlaczego jest taka ślepa? Strona | 102
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Postawa Caleba nie zmienia się, kiedy wychodzi na ganek i w śnieg upewniając się, by zamknąć za sobą drzwi, by zdusić przed uszami mojej rodziny cokolwiek miał zamiar powiedzieć. – Co ty tutaj robisz? Stoisz w śniegu? – Jego wzrok pędzi do Setha, gdy schodzi ze schodów. – Znalazłaś sobie nowego, co? Zdecydowałaś się rzucić tego walniętego futbolistę, po tym jak skopał mi tyłek. − Kurwa – Seth wydycha, nagle rozumiejąc, kim on jest. Jego palce zatapiają się w moim ramieniu, gdy zaczyna ciągnąć mnie z powrotem, stopa za stopą, śnieg skrzypi pod naszymi nogami. Caleb idzie w dół schodów redukując dystans pomiędzy nami z krzywym uśmieszkiem na ustach. Oczy ma czarne jak węgiel, a jego twarz ukryta jest w cieniu utworzonym przez kaptur na jego głowie. Czasami zastanawiam się, dlaczego nie obchodzi go to, albo czemu nie wykazuje Ŝadnych wyrzutów sumienia za to, co zrobił. Co jest z nim nie tak? Czy jest tak wypaczony i rozdarty, Ŝe lubi mnie torturować? − No chodź tutaj i przedstaw go – woła, gdy dociera do ostatniego stopnia. − Pierdol się! – krzyczy Seth, biorąc dłuŜsze kroki, praktycznie wlekąc mnie w dół podjazdu, gdy moje małe nogi próbują za nim nadąŜyć. Moje nogi są jak z gumy i nie działają właściwie, więc ciągle się o nie potykam. Chciałabym znaleźć jakąś siłę, która musi być stłumiona wewnątrz mnie i krzyknąć na niego, powalić go, wrzeszczeć, rzucać rzeczami. Zrobić cokolwiek, by zetrzeć mu z twarzy ten zadowolony uśmieszek. Ale w jego obecności wciąŜ jestem dzieckiem przygniecionym przez niego do łóŜka. Przyciska rękę do moich ust, rozbijając mnie na kawałki. Pozwalam Sethowi zaciągnąć mnie w dół podjazdu do samochodu Luke’a, obserwując Caleba przez kurtynę padającego śniegu. Jego oczy są utkwione w moich i czuję łzy zaczynające wypływać z moich oczu. Płaczę i słabnę i chcę rozpaść się na ziemię i roztopić razem z płatkami śniegu. − Callie. – Brzmienie głosu Kaydena wrzuca mnie z powrotem do rzeczywistości i większego obrazu. Mam w tej chwili więcej problemów, niŜ czuję, jak na przykład zabranie Kaydena z dala od Caleba, zanim dojdzie do rekonstrukcji tamtej nocy. Obracam się i ręka Setha opada ze mnie. Kayden stoi przed zderzakiem samochodu z załoŜonymi rękami. Jego oczy nie są utkwione we mnie, ale w Calebie. Jego twarz wygląda jak cień, gdy stoi w świetle reflektorów skierowanym na jego plecy. Strona | 103
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Przesuwam torbę wyŜej na ramię, a moje buty tracą przyczepność na śniegu, kiedy biegnę do niego. Nie spuszcza oczu z Caleba, nawet kiedy do niego dobiegam, a następnie rusza do przodu robiąc unik w bok i schodząc z mojej drogi. Upuszczam torbę i zanim moŜe podejść choć odrobinę bliŜej domu, podskakuję, rzucam mu się na szyję i uczepiam się go. KaŜdy mięsień w jego ciele twardnieje, gdy zahaczam nogi wokół jego pasa, przywierając do niego, jakbym była pijawką, bo właśnie tym w tej chwili muszę być – czymś, czego nie pozbędzie się bez sporego wysiłku. − Callie – mówi niskim tonem, nie trzymając mnie. – Puść mnie. Szybko potrząsam głową. – Nie, proszę, po prostu wsiądźmy z powrotem do samochodu. Jego włosy muskają moje policzki, gdy kręci głową. – Callie… nie mogę. – Brzmi na zduszonego i naprawdę wierzę, Ŝe sądzi, iŜ nie moŜe odejść. − Ale moŜesz. – Oddycham naprzeciw jego ucha, gdy zagłębiam twarz w jego szyi. – Dla mnie. To tak jakbym odkryła magiczne słowa i nieoczekiwanie on cofa się w kierunku auta, powoli, ale idzie. Wtedy słyszę Caleba: - O, a więc jednak cię nie rzuciła. Myślę, Ŝe w takim razie zamienia się w małą dziwkę. − Proszę, proszę, proszę – intonuję, gdy zaczyna iść do przodu. – Proszę nie rób tego. Potrzebuję ciebie. Potrzebuję ciebie. Potrzebuję ciebie. – Zamykam oczy, gdy słyszę skrzypienie otwierających się drzwi, po czym otwierają się kolejne. Nagle wszyscy krzyczą. Jako pierwszy słyszę głos Luke’a. – Czemu nie zamkniesz kurwa ryja i nie wrócisz do środka, zanim znów zostaniesz skrzywdzony. − O, teraz to na pewno mam zamiar wnieść oskarŜenie – odpowiada Caleb. – Epicki, ulubiony- i najwyraźniej ze skłonnościami samobójczymi- futbolista idzie na dno. I wtedy słyszę moją matkę. – Callie Lawrence, wracaj tu w tej chwili. Powiedziałam ci, Ŝe masz się trzymać od niego z daleka. Czuję, jak klatka piersiowa Kaydena miesza się z moją, gdy razem ze mną szuka tlenu, krocząc do przodu i do tyłu, jakby nie mógł zdecydować dokąd iść, albo co chce zrobić.
Strona | 104
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Callie Lawrence! – krzyczy moja matka, a jej głos odbija się echem po ulicy i psy zaczynają szczekać. – Jest przerwa świąteczna. Powinnaś być tutaj ze swoją rodziną. Ale ja jestem ze swoją rodziną. Przywołuję ostatnią uncję odwagi jeszcze kwitnącej we mnie, odpycham się od ramion Kaydena i spoglądam mu w oczy ze zdecydowaniem. – Proszę zabierz mnie stąd – błagam nierównym głosem. Gniew przelotnie zmniejsza się w jego źrenicach, gdy na mnie mruga. – Nie mogę zrobić tego bez ciebie. Tak po prostu ponownie się łączymy i nasze serca biją razem, niekonsekwentnie i nieokiełznanie, ale jednak razem. I tylko to się liczy. Jesteśmy tylko on i ja, chronieni przed krzykiem i wrzaskiem wokół nas. Cofa się do samochodu trzymając mnie, i otwiera drzwi. Nie zdejmując ze mnie wzroku wsiada do środka i zatrzaskuje drzwi. Ciepłe powietrze pochłania nas, gdy trzymamy się jedno drugiego. Chwilę później otwierają się drzwi od strony kierowcy i wskakuje przez nie Seth z podąŜającym za sobą Lukiem. Krzyki dostają się do kabiny, ale rozruch nagrzewnicy i radia tłumią je. Kiedy wycofujemy zdaję sobie sprawę, Ŝe nie jestem sama na świecie. Mam samochód pełen ludzi, którzy troszczą się o mnie na tyle, by nie pytać, o co było to zamieszanie. Któregoś dnia wszystkich ich za to uściskam. Kayden zaczyna głaskać dłonią tył mojej głowy, a jego puls bije przez palce. Ciągle całuje mnie w głowę i mamrocze, Ŝe wszystko będzie dobrze. Nie jestem pewna, czy do mnie do mnie, czy do siebie. Kiedy czuję, jak auto jedzie drogą w dół, w końcu spoglądam na dom. Moja mama stoi na środku podjazdu w śniegu, bez kurtki i butów. Musi marznąć, ale jej twarz wygląda na zaczerwienioną w przyćmionym świetle ganku. Mój tata jest na schodkach, ubrany w dŜinsy i swoją ulubioną koszulkę, drapiąc się po głowie. A Caleba nigdzie nie widać. Chciałabym, Ŝeby zawsze tak było. Chciałabym, Ŝeby on po prostu zniknął, a moja mama i tata machaliby do mnie z podjazdu, pozwalając mi Ŝyć Ŝyciem, które powinnam wieść juŜ od bardzo dawna.
Kayden Widzę, Ŝe się o mnie martwi i jestem całkiem pewny, Ŝe gdybyśmy byli sami, powiedziałaby mi, Ŝe nie powinniśmy jechać na tę wycieczkę. Myśli, Ŝe się rozpadnę, ale jedyne chwilę, w których nie jestem totalnie rozbity, to kiedy jestem przy niej. Strona | 105
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Przynajmniej tak mi się wydaje, kiedy czekamy z Lukiem na nią i Setha, aŜ wyjdą z garaŜu. Luke zapala papierosa, kiedy czekamy. śaden z nas się nie odzywa, gdy zaciąga się i wypuszcza chmurę za chmurą, a ogrzewacz zagłusza chłód powietrza, kiedy otwiera okno. − Okej – mówi wystawiając rękę przez okno i strzepując popiół. – Chcę wiedzieć tylko jedną rzecz. Wpatruję się w garaŜ przed nami i w oświetlone przez reflektory ślady opon na śniegu. – Co takiego? – pytam, niepewny, czy chcę usłyszeć jego odpowiedź. Wkłada końcówkę papierosa do ust, gdy rzuca paczkę na deskę rozdzielczą. Zasysa głęboki oddech i wypuszcza dym, gdy opada z powrotem na siedzenie. – Było warto? − Uderzyć Caleba? – sprawdzam, nie patrząc na niego. Zapach dymu staje się silniejszy, gdy zaciąga się ponownie. – Taa. Mój wzrok podnosi się wzdłuŜ schodów do górnej części garaŜu. Wewnątrz małego pokoju świeci się światło i mogę dojrzeć postacie Setha i Callie poruszających się tam i z powrotem przed oknem. Pamiętam, co zrobiliśmy z Callie ostatnim razem, gdy tam byliśmy, jak się czuła, kiedy w niej byłem – jak ja się czułem. − Tak. – To małe słowo, które tak naprawdę nic nie znaczy, a jednak. W rzeczywistości sądzę, Ŝe znaczy o wiele więcej, niŜ jestem gotowy przyznać przed samym sobą. Znów wkłada papierosa do ust, a papierek usycha i rozjarza się na pomarańczowo, gdy zaciąga się głęboko. – Więc… dobrze sobie ze wszystkim radzisz? Bębnię palcami o klamkę. – Taa, nic mi nie jest. Zaciska palce wokół papierosa i wyciąga go z ust wydmuchując dym, który wypełnia szoferkę. – Jesteś pewien… bo jeśli chciałbyś kiedykolwiek pogadać, to jestem tutaj. To najgłębsza rozmowa, jaką mieliśmy i myślę, Ŝe wiem, dlaczego ją przeprowadzamy. Starsza siostra Luke’a, Amy, odebrała sobie Ŝycie. TuŜ po tym, jak to się stało, totalnie schlał się jednej nocy i rozpłakał się przede mną, obwiniając się, Ŝe nie zauwaŜył Ŝadnych znaków. Przytakuję. – Obiecuję, Ŝe nic mi nie jest.
Strona | 106
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Luke i ja milczymy, dopóki Seth i Callie nie wychodzą i znów zaczynam się rozluźniać. A kiedy boczne drzwi domu otwierają się, rozpętuje się piekło. − Nie ma kurwa mowy – mówi Luke, gdy Caleb wychodzi na zewnątrz. – Kurwa, Kayden… JuŜ wychodzę na zewnątrz. Pięści mam zaciśnięte, adrenalina pulsuje w moim ciele i nie wiem, co zamierzam zrobić. Wszystkie emocje, które czułem tamtej nocy znów mnie konsumują, i te dobre i te złe. Caleb widzi mnie i zaczyna cwaniakować, dolewając oliwy do ognia. JuŜ mam zrobić coś, co prawdopodobnie zrujnuje mi Ŝycie na zawsze, kiedy Callie rzuca się na mnie. Ciągle błaga mnie, bym przestał, dla niej, prosi mnie. Ale Caleb brnie dalej, nazywa ją dziwką i chcę go zabić. Faktycznie to czuję, potrzebę pobicia go na śmierć, i przez chwilę jest to wszystko, co czuję, opętany chęcią sprawienia, Ŝeby to się stało. Wtedy Callie patrzy na mnie tymi swoimi pięknymi niebieskimi oczyma i wygląda, jakby miała się rozpłakać. Wypowiada sześć krótkich słów, które zmieniają moje Ŝycie i naznaczają moją duszę na zawsze. − Nie mogę zrobić tego bez ciebie – szepcze obejmując mnie, jakbym był jej Ŝyciem. Nagle wiem, Ŝe niczego nie mogę mu zrobić, bo zranię ją bardziej niŜ prawdopodobnie zraniłbym Caleba. Więc wycofuję się i wsiadam do samochodu, trzymając się jej, Ŝeby nie wpaść w ciemność.
*** Nikt się nie odzywa przez większość drogi. Jest tak, jakbyśmy wszyscy bali się tego, Ŝe nasz głos zostanie usłyszany jako pierwszy i tego, co moŜe wyjść z naszych ust. Callie opiera głowę na moim ramieniu i ciągle przebiega palcami po wnętrzu mojego nadgarstka. Wiem, Ŝe czuje gojące się szramy na mojej skórze i przez to nie jest mi łatwo, ale nie odsuwam się. Jeśli potrzebuje mnie dotykać, to moŜe to robić. Jej telefon ciągle dzwoni, wygrywając melodię „Hate Me” Blue October, ale ona usilnie go wycisza. − Będzie dobrze – szepcze, a po kilku minutach odpływa w sen, praktycznie zwijając się w kłębek na moich kolanach, bo jest tu tyle miejsca, Ŝeby ledwie się poruszać, z czwórką ludzi upchnięta w jedną szoferkę. Ale jest jak jest i nie potrzebujemy niczego więcej. Luke prowadzi przez pół nocy, zdeterminowany, by dotrzeć tam najszybciej, jak się da. Kilka razy oferuję, Ŝe poprowadzę, ale za kaŜdym razem odmawia. Radio rozsadza Strona | 107
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
małe Chevelle, chmury przerzedzają się im bliŜej oceanu jesteśmy, a gwiazdy nakrapiają niebo. Zastanawiam się, czy mogę się naprawić i zmienić w kogoś innego. Kogoś, kogo nigdy nie znałem. Kogoś, kto się nie tnie, kto nie chce czuć bólu zamiast emocji, kogoś, kto jest warty tego, aby trzymać ją tak jak ja w tej chwili. Spoglądam w dół na Callie w moich ramionach. Włosy zwisają jej na twarzy, a nogę ma przerzuconą przeze mnie. Jedna z jej rąk spoczywa na moim kolanie, a drugą trzyma przy klatce piersiowej. Wiem, Ŝe muszę powiedzieć jej o wszystkim, ale nie jestem pewien jak to zniesie. Ledwie wypowiedziała na głos swoje własne sekrety, dzięki czemu wziąłem sprawy w swoje ręce, dzięki czemu pobiłem Caleba i dzięki czemu chciałem pobić go znowu jak za pstryknięciem palców. I nie Ŝałuję tego, co zrobiłem. Nigdy nie będę.
*** − Wstawaj, Śpiąca Królewno. – Coś cięŜkiego uderza w bok mojej głowy. Budzę się, wyrzucając ramiona w powietrze. Słońce uderza mnie w oczy i mrugam kilka razy na tę jasność. Luke stoi obok mnie przy otwartych drzwiach z pełnym samozadowolenia uśmiechem na twarzy. – Kurwa, juŜ myślałem, Ŝe się nigdy nie obudzisz. Spoglądam w bok na torbę, którą musiał we mnie rzucić, a potem na piasek rozciągający się przede mną i łączący z oceanem. Jaskrawoniebieskie niebo odzwierciedla się w wodzie i cholernie razi mnie po oczach. Byłem juŜ wcześniej na plaŜy, podczas tych kilku razy, gdy moi rodzice zdecydowali, Ŝeby spróbować być rodziną. To zawsze kończyło się gównianie z kimś wkurwiającym się i skróconą podróŜą. − Jak długo tu jesteśmy? – Ziewam i stawiam stopy na ziemi, wychodzę z samochodu i rozciągam ramiona nad głową. Luke nachyla się do szoferki, chwyta torbę i zatrzaskuje drzwi, kręcąc kluczykami na palcu. – Jakieś dziesięć minut. Callie powiedziała, Ŝebym pozwolił ci spać, ale ja nie widziałem w tym nic zabawnego. Cieszę się, Ŝe był dupkiem i nie traktował mnie jak samobójczego świra. – CóŜ, dzięki, tak myślę. Unosi brwi kierując się na przód auta. – śaden problem.
Strona | 108
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Domek plaŜowy naleŜy do ojca Luke’a – tyle wiem. To, czego nigdy nie zrozumiałem, to jak jego ojciec mógł sobie na niego pozwolić, ale juŜ nie mógł sobie pozwolić na opłacenie czesnego Luke’a w szkole, nie mówiąc o innych rzeczach. Raz go o to spytałem, a on tylko wzruszył ramionami. Nie lubił rozmawiać o ojcu, nawet zanim jego rodzice się rozwiedli. Spotkałem go tylko raz, gdy miałem sześć lat, tuŜ po tym jak zostaliśmy z Lukiem przyjaciółmi. Wydawał się trochę wycofany, jakby nie wiedział co zrobić ze sobą czy z Lukiem. Tydzień po naszym spotkaniu, spakował swoje rzeczy i wyprowadził się. Luke prawdopodobnie go odwiedzał, jakieś dziesięć razy odkąd odszedł i za kaŜdym razem kiedy wracał, nie opowiadał o swojej podróŜy. A ja nigdy nie pytałem. Drewniany ganek ugina się nieznacznie, gdy na niego wchodzę, kierując się w stronę bocznych drzwi domku. Drzwi siatkowe są zamknięte, ale drzwi za nimi są szeroko otwarte, Ŝeby ciepłe powietrze mogło wpływać do środka. Słyszę oceaniczne fale przetaczające się po piasku i muzykę wewnątrz mieszającą się ze śmiechem Callie. − OstrzeŜenie – mówi Luke popychając siatkowe drzwi. – Seth juŜ zaklepał jedną sypialnię z łóŜkiem. Callie powiedziała, Ŝe moŜe spać z nim, ale nie ma kurwa mowy, Ŝebym ja spał z tobą. Wchodzę do środka i drzwi zatrzaskują się za mną. – Nie mam nic przeciwko spaniu na kanapie. – Tak bardzo, jak chciałbym dzielić łóŜko z Callie, trzymać ją, spędzić z nią noc, prawdopodobnie będzie lepiej, jeśli tego nie zrobię, bo nie jestem jeszcze pewny, jak blisko niej chcę być. − To dobrze, bo nienawidzę spać na kanapie. – Przechodzi przez kuchnię do przedpokoju z torbą przewieszoną przez ramię i zostaję sam. Wokół małej wysepki stoi kilka stołków barowych i jest tu okno z widokiem na plaŜę. Siadam na stołku i podciągam jedną nogę do góry, opierając rękę na szczycie kolana. Pamiętam, Ŝe kiedy byłem mały, ocean był jedną z najbardziej niesamowitych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałem. Byłem zafascynowany sposobem, w jaki zwijały się fale i obmywały piasek, zostawiając swoje piętno na świecie. Czasami stawałem przy samym brzegu i pozwalałem, Ŝeby rozbijały się o moje stopy, gdy rozwaŜałem zrobienie jeszcze jednego kroku i moje stopy ruszyłyby w końcu naprzód. Jeszcze jeden krok i zabrałyby mnie− Kayden. – Głos Callie wyłania się zza mojego ramienia. Słyszę, jak podchodzi bliŜej mnie i czuję ciepło jej ciała, gdy znajduje się tuŜ za mną. – Nic ci nie jest? – Kładzie dłoń na moim ramieniu, a w jej palcach czuć drŜenie. Pamiętam pierwszy raz, kiedy ją pocałowałem, w górze tego placu zabaw na karnawale, na mostku, przycisnąłem do siatki. DrŜała pod moim dotykiem i uwielbiałem kaŜdą tego sekundę, jak równieŜ nienawidziłem, poniewaŜ przez to poczułem rzeczy, na które nie byłem gotowy. Strona | 109
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Wszystko w porządku. – Przyklejam fałszywy uśmiech na twarz i obracam się. – Po prostu rozmyślałem. – Sięgam i zdejmuję jej rękę z mojego ramienia, wsuwając swoje palce w jej, gdy wstaję na nogi. − O czym? – zastanawia się z przekrzywioną głową i kosmyki jej brązowych włosów wpadają jej do oczu. – O tym, co zaszło ostatniej nocy… z… - Walczy ze sobą, by wypowiedzieć jego imię i szybko zmieniam temat, Ŝeby usunąć ból z jej oczu. − Nie, nie o tym. – Odgarniam jej włosy wolną ręką, a potem pozwalam jej dryfować w dół jej policzka i rozkoszuję się dotykiem jej skóry. – O ostatnim razie, kiedy byłem nad oceanem. Kładzie dłoń na mojej, gdy ta spoczywa na jej policzku. – Ile miałeś lat? − Dwanaście. – Mój umysł wybiega z powrotem do uczucia oceanu i mocy gwałtownych fal. Otrząsam się z tego uczucia. – Wiesz co? Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać. – Moja dłoń opada z jej twarzy i zabieram jej rękę w dół ze swoją. – Co chcesz dzisiaj robić? – To wydaje się tak głupim pytaniem, gdy mamy tyle gówna wokół siebie. Ale ona tylko uśmiecha się, kołysząc naszymi dłońmi i gra razem ze mną, dając mi to, czego potrzebuję. – Chyba powinniśmy pójść na zakupy, Ŝebyś nie musiał przez cały czas nosić tych samych ciuchów. − Zakupy, co? – Unoszę na nią brew i wzdycham. – No dobra, chodźmy na zakupy.
Callie CóŜ za szalenie zwyczajna czynność do robienia, myślę, gdy idziemy ruchliwą ulicą ogrodzoną budynkami i neonowo-kolorowymi sklepami oraz tłumami ludzi ubranych w stroje kąpielowe. Czuję się za grubo ubrana w swojej dopasowanej niebieskiej koszulce i obcisłych dŜinsach. Moje Conversy nie są stworzone do chodzenia po chodniku, na którym znajduje się piasek i Ŝałuję, Ŝe nie wzięłam ze sobą sandałów, jak zasugerował Seth, kiedy się pakowaliśmy. Myślałam, Ŝe to najgłupsza rzecz do powiedzenia, ale teraz patrząc na piasek zalegający wszędzie, chcę zanurzyć w nim palce. Wpatruję się w swoje stopy, gdy idę wymijając ludzi z lewej na prawą. Nigdy nie czuję się swobodnie wśród tłumu, bo zawsze kończy się na tym, Ŝe zostaję dotknięta, bez względu na to, jak bardzo się staram, by się Strona | 110
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
to nie stało. Ale kiedy raz za razem jestem szturchana przez męŜczyzn i kobiety zdaję sobie sprawę, Ŝe mój wewnętrzny instynkt kulenia się z czasem uległ zmniejszeniu. − Mówiłem ci – Seth szepcze mi do ucha. Zerkam na niego, a na jego twarzy rozpościera się szeroki uśmiech. Oczy ma ukryte za srebrnymi okularami przeciwsłonecznymi i ubrany jest w cienką czerwona koszulkę, dŜinsy i sandały. – Co mi mówiłeś? − śe poŜałujesz niezałoŜenia sandałów. – Wyciąga do mnie rękę i łączy ją z moją, jakbyśmy byli dwojgiem zwykłych ludzi spacerujących po chodniku. Tyko Ŝe nie jesteśmy i przypominam sobie o tym, jak tylko ponownie otwiera usta. – Czy ty… chcesz o tym pogadać? – pyta, gdy mijamy sklep z okularami przeciwsłonecznymi na wystawie. Kręcę głową wpatrując się w sklepy obok mnie, próbując nie myśleć o tym, jak czuję się z ponownym zobaczeniem Caleba, rzeczach, które mi powiedział, albo o fakcie, Ŝe mama pisała i dzwoniła do mnie przynajmniej ze sto razy i zostawiła mi niezliczoną ilość wiadomości głosowych, których nie chciałam sprawdzić. – Nic mi nie jest – mówię. – I pomimo tego, Ŝe nie mam szortów i sandałów, cieszę się piaskiem i słońcem. Szczerzy się do mnie i promienieje w słońcu. – CóŜ, cieszę się. – Jego uśmiech blednie. – Ale jeśli chciałabyś pogadać… − Wtedy przyjdę do ciebie. – Wskazuję na cukierkowe laseczki wiszące na latarniach nad naszymi głowami. – To trochę dziwne widzieć świąteczne dekoracje bez śniegu na ziemi. − W istocie. – Telefon dzwoni mu w kieszeni, a on sięga do niego i wycisza, nawet na niego nie patrząc. Zerkam na niego, a on tylko się uśmiecha, więc nie naciskam, zwracając mu przysługę określonych pytań, co on równieŜ robi dla mnie. Kayden i Luke idą kilka kroków przed nami, rozmawiając i śmiejąc się. Luke ciągle obczaja dziewczyny przechodzące obok niego, szczególnie te ubrane w obcisłe sukienki. − Nie rozumiem, jak moŜna czuć się komfortowo, będąc ubranym w ten sposób – mówię, gdy Seth szarpie mnie na bok, Ŝeby ominąć faceta, który jest przebrany za taco i trzyma fluoroscencyjne róŜowe ulotki. − Kto moŜe być ubrany w jaki sposób? – Kieruje nami z powrotem na środek chodnika. − Ludzie. – Rozglądam się wokół ruchliwej ulicy ze zgarbionymi ramionami. – To znaczy, większość dziewczyn nie ma nic na sobie. Strona | 111
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Seth śmieje się ze mnie i przyciąga mnie bliŜej do siebie. – Myślę, Ŝe powinnaś spróbować ubrać się w ten sposób. Moje oczy rozszerzają się i zaczynam panikować, ogarniając wzrokiem ograniczoną ilość materiału niemal na kaŜdym. To nie tak, Ŝe są nadzy, albo nawet w strojach kąpielowych, ale wiele kobiet ma na sobie krótkie sukienki i jest mi przez to niełatwo. – Seth, nie ma mowy, Ŝebym kiedykolwiek była w stanie załoŜyć sukienkę. – Powracam myślami do Caleba i do tego, jak nazwał mnie dziwką na ganku. Wiem, Ŝe nie powinnam się tym przejmować, ale jednak się przejmuję. − Wątpię – zapewnia mnie z całą pewnością. – Myślę, Ŝe pewnego dnia będziesz czuła się tak swobodnie w swojej własnej skórze, jak wszyscy ci ludzie czują się w swoich. Marszczę brwi z powątpiewaniem. – Nie sądzę. Skanuje ulicę i jego wzrok spoczywa na wysokiej kobiecie z falującymi blond włosami koloru słoneczników, która ma na sobie biało-róŜową letnią sukienkę. Jej włosy tańczą w lekkiej bryzie, która pachnie solą, rybami i wszystkim, co jest połączone z oceanem. – A co powiesz na coś takiego? Kręcę głową wdychając świeŜe powietrze, by uspokoić moje przyspieszające serce. – Nie ma mowy. Strzela we mnie śmiercionośnym spojrzeniem, jego brązowe oczy ciemnieją, gdy opuszcza powieki. – Dlaczego nie? − Ostatnim razem, gdy miałam na sobie sukienkę, byłam dwunastolatką – mówię cicho ze spuszczoną głową, gdy przelewa się przeze mnie poczucie winy. Była róŜowa i miała na sobie kwiaty, a ja uwielbiałam się w niej kręcić. Nagle rozumie. – Och Callie, przepraszam. – Zahacza palec o moją brodę i zmusza, bym odwróciła wzrok od swoich stóp. − Nic nie szkodzi. – Przesuwam stopą po deskach lekko łukowatego mostku, gdy po nim przechodzimy. – Nie wiedziałeś. Milczy przez jakiś czas i wracam do gapienia się na swoje stopy. – A co ty na to, Ŝebyś tylko spróbowała? Mrugam na niego oszołomiona. – Myślałam, Ŝe skończyliśmy ten temat. Kręci głową ze wzrokiem utkwionym we mnie. Jego blond pasemka migoczą w słońcu i jest bledszy od większości ludzi tutaj wokół. – Nie chcę, Ŝebyś przestała poruszać się naprzód. Strona | 112
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Macham ręka przed sobą. – Ale my idziemy naprzód. Uśmiecha się. – Nie o to mi chodziło. − Wiem. – Wzdycham cięŜko od gorącego słońca całującego moje policzki. – To i tak nie ma znaczenia. Nie mam sukienki. Uśmiech na jego twarzy poszerza się i zaczyna podskakiwać z podekscytowaniem i kołysze moimi rękami. – O mój BoŜe, totalnie powinienem ci jedną kupić. Rozglądam się po sklepowych witrynach. Kilka z nich to sklepy odzieŜowe z na wpół odzianymi manekinami na wystawie. Na innych są bibeloty i stroje plaŜowe, a w pobliŜu rogu ulicy znajduje się parasolowa wiata i spaceruje przed nią męŜczyzna w kwiecistych szortach, koszulce bez rękawów i czapce Świętego Mikołaja. – Seth, naprawdę nie sądzę, Ŝe mogę. Trąca mnie ramieniem. – Przynajmniej moŜemy spróbować. – Odciąga mnie na bok za ramię i przechodzimy na drugą stronę ulicy do raŜąco róŜowego sklepu ze stokrotkami wymalowanymi na witrynie i sukienkami wiszącymi na stojaku przed sklepem. – Kupimy ci jedną, a potem jeśli poczujesz, Ŝe moŜesz ją ubrać, zrobisz to. − A jeśli nie? − To będziemy mieli przyjemność z kupowania sukienki. Wzdycham, ale nie sprzeczam się, a on bierze to za tak. Przyspiesza i wymija ludzi, a ja kulę ramiona, by uniknąć dotykania przez innych ludzi. − Hej, gdzie wy idziecie? – woła Luke z chodnika owijając dłońmi usta. Kayden patrzy na nas, jakby myślał, Ŝe od niego uciekamy. Ma na sobie parę ciemnych dŜinsowych spodni i dopasowaną czarną koszulkę. Grzywka wpada mu do oczu, a końcówki włosów podwijają się przy uszach i szyi. Brodę i mocną szczękę wciąŜ ma nieogoloną i zastanawiam się, ile czasu minie, zanim znów będzie mógł się ogolić – znów przebywać w pobliŜu Ŝyletek. Bezgłośnie pyta, Czy wszystko w porządku? − Tak, idź kupić sobie ubrania – wołam machając, po czym Seth pociąga mnie do tyłu i wchodzimy na krawęŜnik przeciwległego chodnika. – Dogonimy was. Luke wygląda na zdziwionego, ale potem wzrusza ramionami i rusza chodnikiem z Kaydenem przy boku. Odrywam od nich wzrok i odwracam się, potykając o swoje rozwiązane sznurowadło. Skopuję piasek, gdy idziemy w stronę stokrotkowego sklepu. W oddali słychać szepczące odgłosy fal wyrzucanych na brzeg i obmywających piasek. Strona | 113
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− I jeszcze jakieś sandały – dodaje Seth łapiąc mnie za ramię, gdy potykam się o dziurę w chodniku. Kiwam głową, gdy odzyskuję równowagę. – Sandały brzmią dobrze. Przez chwilę grzebiemy w zewnętrznych stojakach, ale nie znajdujemy niczego, co jest „godne pierwszej sukienki Callie”, jak mówi Seth. Wędrujemy do środka z dala od słońca i do chłodnego powietrza klimatyzacji. Kasjerka czyta czasopismo za ladą i podnosi wzrok, zanim z powrotem przenosi swoją uwagę na to, co czyta. Seth wachluje sobie dłonią przed twarzą. – Tu jest gorąco i pachnie wiśniami. − Myślę, Ŝe w rzeczywistości temperatura tutaj jest normalna. – Zwracam uwagę. – Chodzi tylko o to, Ŝe przyjechaliśmy tutaj z najzimniejszego miejsca na świecie. Rzuca mi powątpiewające spojrzenie, gdy zaczyna przerzucać koszulki na stojaku. – Na świecie? Podchodzę do jednego z okrągłych stojaków na środku małego sklepu i przebiegam palcami po wierzchołkach wieszaków. – No dobra, moŜe w kraju. Śmieje się, a ja dołączam do niego, kiedy przeszukujemy wieszaki. Za kaŜdym razem, gdy podnosi sukienkę, kręcę głową i odmawiam. Nie chodzi o to, Ŝe są naprawdę brzydkie; tylko o to, Ŝe ja naprawdę nie chcę ubrać jednej z nich. Chcę zostać w swoich rzeczach i być zakrytą, no moŜe poza stopami. Czuję się tak, jakbym miała cofnąć się z powrotem do tamtego dnia, gdybym załoŜyła sukienkę. Przechodzę do działu z japonkami i wybieram jedne z całkiem ładnymi fioletowymi klejnotami na górze. Sprawdzam rozmiar i są idealne. JuŜ mam zamiar udać się do kasy, Ŝeby za nie zapłacić, gdy Seth podchodzi z rękami za plecami. − Okej, myślę, Ŝe znalazłem – mówi, zatrzymując się przede mną. W ustach ma lizaka i zastanawiam się, skąd go wziął, ale nie pytam, bo czasami lepiej jest z Sethem mylącym, niŜ zrozumianym. - Ale zanim ci ją pokaŜę, chcę, byś oczyściła umysł. − Oczyścić umysł. – Przerzucam towar na półce, na której znajduje się jeszcze więcej sandałów. Potakuje, wyjmując lizaka z ust. Wargi ma zabarwione na czerwono i tak samo zęby. – Zamknij oczy i oczyść umysł z tego miejsca, do którego uciekasz za kaŜdym razem, gdy podnoszę jedną z sukienek, bo jeśli to zrobisz, to myślę, Ŝe tą pokochasz. Strona | 114
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Sklep jest pusty za wyjątkiem kasjerki, która jest bardzo rozproszona przez czasopismo. Cieszę się, Ŝe nikogo nie ma, inaczej czułabym się głupio. Zamykam oczy, wciągam oddech przez nos, a potem wypuszczam go przez usta. – Dobra, próbuję oczyścić umysł w T minus pięć sekund. Śmieje się ze mnie, a następnie łapie za ramię. – Nie próbuj oczyścić tylko umysłu. Oczyść głowę. – Czuję jak się porusza, podchodząc bliŜej. – Proszę, zrób to. Wyobraź sobie Kaydena. Uchylam jedną powiekę. – Nie sądzę, by to miało oczyścić moją głowę. W rzeczywistości sądzę, Ŝe to zamgli ją jeszcze bardziej. Kręci głową i z powrotem wkłada lizaka do ust. – Nie, nie zamgli. Obiecuję. – Jego głos brzmi zabawnie, kiedy przetacza lizaka na bok policzka. Wzdycham i zamykam oczy, wyobraŜając sobie Kaydena i jego cudowne zielone oczy. Jego niesamowicie idealny uśmiech i miękkie, wyśmienicie smakujące usta. Taa, jego usta, to moŜe być moja ulubiona część. Moja głowa się oczyszcza. – Dobra, myślę o nim. − A teraz pomyśl o tym, jak bardzo mu ufasz. − Okej… - Mój umysł natychmiast przenosi się do tej nocy, gdy leŜałam pod nim bezbronna, ale nieograniczona, kiedy trzymał mnie w ramionach, całował namiętnie, czuł od stóp do głów, nasze spocone ciała jednoczyły się. Zabrał mnie do miejsca, które nie sądziłam, Ŝe istnieje i sprawił, Ŝe poczułam rzeczy, o których nie sądziłam, Ŝe mogę je poczuć. − On nie pozwoli, Ŝeby coś ci się stało, Callie – mówi Seth uspokajającym głosem, który koi moje nerwy. – Tak samo jak Luke i ja. Masz trzech silnych facetów. Nie jesteś sama i juŜ dłuŜej nie musisz się ukrywać. Rozumiem, co mówi i to mnie przytłacza. Przez sześć lat czułam się taka samotna na tym świecie, chowając się w swoim pokoju. Ale teraz jestem tutaj i mam Kaydena, Setha, a nawet Luke’a. Nie jestem sama. Mam przyjaciół. Łzy zaczynają kłuć mnie w oczy, a jedna z nich opada i stacza się po moim policzku. − Jesteś najlepszym przyjacielem na całym świecie – mówię, powstrzymując łzy, kiedy otwieram oczy. – I mam to na myśli. − Wiem o tym. – Uśmiech unosi jego usta i wyciąga ręce przed sobą, prezentując mi sukienkę, którą wybrał. – Ta-dam. Ma cienkie ramiączka i kilka róŜnych odcieni fioletu, coś jak ombre, a na górze i dole koronkowe wykończenia. Wygląda, jakby była wykonana z jedwabiu, ale nie jest zbyt krótka i wygląda na to, Ŝe będzie sięgała mi do kolan. Przebiegam palcami po Strona | 115
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
delikatnej tkaninie i sprawdzam, Ŝe rozmiar na metce jest właściwy. – Myślisz, Ŝe to jest właśnie ta? Ta, która uleczy mnie z moich lęków? − Nie, myślę, Ŝe to ty sama uleczysz się ze swoich lęków – mówi, kołysząc przede mną sukienką. – To będzie na tobie wyglądało naprawdę dobrze i pasuje do butów. Spoglądam w dół na fioletowe japonki w mojej dłoni, a potem z powrotem na sukienkę. – Taa, trochę pasują – mówię, a on czeka, aŜ wezmę od niego sukienkę. W końcu wyrywam mu ją z ręki i idę do lady. − Nie masz zamiaru jej przymierzyć? – Seth idzie za mną pomiędzy stojakami. Kładę w stosiku sukienkę i buty na ladzie obok kasy i pojemnikiem z długopisami z pierzastymi końcówkami. – Nie ma mowy. Nie, dopóki nie wrócę do domu. Przewraca oczami, a potem wraca do działu z szortami. Kasjerka wstaje z krzesła i podchodzi do kasy, ziewając. Wtedy dzwoni telefon, a ona cofa się do niego. − Chwileczkę. – Unosi palec i podchodzi do telefonu stojącego na naroŜnym biurku. Czekam cierpliwie z ramieniem na ladzie i dłonią na sukience. Pamiętam, Ŝe kiedy byłam młodsza, nosiłam sukienki przez cały czas. Biegałam i bawiłam się w nich w berka i zawsze zdzierałam kolana. − MoŜe nie powinnaś bawić się w berka. – Mama powtarzała mi przez cały czas. Ale ja nie słuchałam, bo uwielbiałam czuć się jak księŜniczka, która mogła uprawiać sport. Biegałam tam i z powrotem po boisku futbolowym, pozwalając moim chudym nogom nieść mnie, kiedy moje włosy i sukienka fruwały na wietrze. Byłam taka szczęśliwa i zdaję sobie sprawę, Ŝe prawdopodobnie były to czasy, kiedy po raz ostatni czułam się taka beztroska. Kasjerka śmieje się mówiąc coś do telefonu. – No co ty. Jaja sobie ze mnie robisz? Nie zrobił tego. − O tak, moja droga, zrobił – Seth mamrocze kpiąco i rzuca stertę ubrań na ladę. Kasjerka spogląda na niego, owijając sobie kabel od telefonu wokół palca. Seth robi do niej minę, a ona odwraca się do nas plecami. − Teraz zostaniemy tu na zawsze. – Przeglądam naszyjniki wiszące na małym stojaczku przy kasie. Większość zrobiona jest z muszelek, a jeden ma nawet miniaturową buteleczkę piasku. − CóŜ, mam zamiar złoŜyć skargę do jej kierownika – mówi Seth wystarczająco głośno, by usłyszała to kasjerka. Strona | 116
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Podnoszę jedną rzecz z wierzchu stosika, który połoŜył Seth: parę dŜinsowych szortów. – Planujesz to nosić? – mówię sarkastycznie. − Ha-ha. Musisz czuć się lepiej, skoro tryskasz sarkazmem. – Kładzie na ladę koszulkę bez rękawów. – I nie, te są dla ciebie. Podnoszę bezrękawnik. – Do tego nic nie mam. – Podnoszę parę czarnych koronkowych majteczek, a następnie upuszczam je, jakby były toksyczne. – Ale to juŜ zbyt wiele. Przenoszę dłoń do stosiku, by go zgarnąć i zabrać, ale on uderza dłonią o wierzch mojej. – Tak na wszelki wypadek – mówi i chytry, krzywy uśmieszek wypełza na jego usta. – Gdybyś na przykład miała ochotę stać się skandaliczna. Moje policzki są jak płonące gorąco, gdy asfalt połyskuje w słońcu tuŜ przy sklepie. Ale uśmiecham się i przez moment się poddaję. Decyduję, Ŝe wezmę ubrania, a potem będę się z nim spierać, gdy wrócimy do domu i będziemy z dala od oczu innych. − Dobra – mówię, a potem uśmiecham się i wskazuję na męŜczyznę idącego w dół ulicy w krótkich róŜowych szortach i koszulce. Próbuję zachowywać się chłodno i kontrolować mój rumieniec, ale jest to trudne, gdy wszędzie eksponuje się tyle ciała. – Ale jeśli ja będę musiała ubrać się w te rzeczy, ty będziesz musiał włoŜyć coś z tych. PodąŜa wzrokiem za moim palcem, po czym się szczerzy. – Umowa stoi, ale na pewno kupię sobie takie niebieskie. W róŜowym mi nie do twarzy. − BoŜe, musi mu być zimno. Nie jest tak ciepło. – Zaczynam się śmiać na obraz Setha w nich, po czym mój śmiech nabiera na intensywności, gdy Seth do mnie dołącza. Śmiejemy się histerycznie, kiedy kasjerka odkłada słuchawkę. Łzy płyną nam po policzkach, a wokół naszych ust pojawiają się tymczasowe zmarszczki mimiczne. Nie przestajemy się śmiać nawet kiedy rzuca nam ponure spojrzenia, bo jesteśmy na plaŜy, próbując się bawić. A śmiech to pierwszy krok do zabawy. W czasie, gdy wychodzimy ze sklepu robi się jeszcze goręcej, ale moŜe to z powodu kilku ostatnich przedmiotów, które Seth rzucił na wierzch stosu. W dłoni mam torbę, a Seth niesie kilka kolejnych przy boku. Słońce znajduje się w najwyŜszym punkcie i świeci w dół na kaŜdego. Ale czuję się okropnie. Winna. Smutna. Chodzę sobie w słońcu i śmieję się, kiedy Kayden nosi w sobie tak wiele ciemności.
Strona | 117
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 10 #14 Pozwól nastać uprzejmości
Kayden Jest słonecznie. Cholernie słonecznie. MoŜe dlatego, Ŝe byłem uwięziony w czterech ścianach przez ostatnie kilka tygodni. Albo moŜe dlatego, Ŝe w środku czuję się tak mrocznie. Kto to kurwa wie. Staram się nie myśleć nad tym zbyt głęboko, bo wtedy musiałbym myśleć o bólu - czuć go - a jeszcze tego nie chcę. Być moŜe nigdy nie będę chciał. Luke i ja przechadzamy się po chodniku pod promieniami słońca. Zatrzymaliśmy się i wybraliśmy jakieś ubrania w miejscowym sklepie, a skończyło się na tym, Ŝe wybrałem coś równieŜ dla Callie. Nie jestem pewien kiedy – albo czy w ogóle – jej to dam, ale było po prostu zbyt idealne, Ŝeby tego nie kupić. MoŜe któregoś dnia, mam taką nadzieję. PoniewaŜ Callie i Seth wciąŜ się nie pokazali, decydujemy się pójść na plaŜę. Luke obczaja kaŜdą dziewczynę, która przechodzi obok. Zachowuje się dziwnie, nawet jak na niego. Ale on zawsze zachowywał się w ten sposób, kiedy coś złego działo się w domu. − Wszystko w porządku? – pytam, kiedy przecinamy ulicę na rogu, gdzie schodzą się dwie drogi. Spogląda na mnie ze zmarszczonymi brwiami. – Taa, a czemu miałoby nie być? – Kiedy docieramy na drugą stronę ulicy, pyta: - A z tobą wszystko okej? − Nic mi nie jest – kłamię, omijając kobietę przepychającą się przez tłum i rozmawiającą bardzo głośno przez telefon. Luke równieŜ i ją obczaja, przekrzywiając głowę na bok, Ŝeby mógł na nią patrzeć, dopóki nie znika za rogiem. – Po prostu jestem trochę zmęczony. – To najgłupsza wymówka, jaką kiedykolwiek wymyśliłem, ale nie naciska. Resztę drogi przemierzamy nie rozmawiając i zatrzymujemy się przed przejściem dla pieszych na końcu. Nie widać Ŝadnych nadjeŜdŜających samochodów, ale obydwaj po prostu stoimy tu i wpatrujemy się w ląd otwierający się na ocean. Fale są dość ciche, a słońce uderza w wodę, tworząc oślepiające refleksy. Osłaniam oczy i zaczynam przechodzić przez ulicę. Nie ma tu zbyt wielu ludzi, ale nie chcę być otoczony nawet przez niewielką ich ilość, kierującą się w stronę wody. Po Strona | 118
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
prostu nie chcę być w tej chwili w pobliŜu ludzi. Chcę być gdzieś wewnątrz w ciemności, poniewaŜ czuję się, jakby oni wszyscy wiedzieli, co tkwi wewnątrz mnie, widząc bandaŜe na moich nadgarstkach i gumki. To tak, jakby wszystko nad czym cięŜko pracowałem, aby to ukryć, jest na zewnątrz. Luke o tym wie. Na wpół ubrani ludzie na plaŜy o tym wiedzą. Callie o tym wie. − To co ludzie tutaj robią? – pyta Luke, kiedy wędrujemy przez piasek do miejsca, w którym pieniste fale zderzają się z brzegiem i zmywają ślady stóp na piasku. Wzruszam ramionami, opuszczając dłonie znad oczu. – Nie jestem pewien. To twój ojciec tutaj mieszka. Jego szczęka zaciska się. – Taa, co nie oznacza, Ŝe wiem cokolwiek o tym miejscu… albo o nim. − Jak w ogóle udało ci się zdobyć klucze do domku? − Nie mam klucza. Rzucam mu pytające spojrzenie. – Nie masz klucza? − Nie – mówi po prostu. Świetnie. Właśnie tego potrzebowałem. JuŜ stoję przed postawieniem zarzutów, jeśli Caleb nie przyjmie łapówki mojego ojca. A po tym, co stało się zeszłej nocy, zastanawiam się, czy zdecyduje się je odrzucić. Dzisiejszego ranka dostałem sms-a od mojej mamy mówiącego, Ŝe zbył ją przez telefon, kiedy zadzwoniła, Ŝeby sprawdzić co z ich umową. Część mnie nie chce, Ŝeby ją zaakceptował. Część mnie chce się odciąć od mojego ojca. Kiedy tak myślę, krztyna wściekłości i agonii przepływa przeze mnie, ale szybko to zduszam, bo nie jestem w stanie poradzić sobie z tym bez ostrego przedmiotu, by przenieść rozdzieranie we mnie na zewnątrz. − Będziemy mieć kłopoty? – pytam, bawiąc się bandaŜem na nadgarstku, odrywając plaster i dociskając go z powrotem. − Niee – mówi i podchodzi powoli do krawędzi wody. – Bardzo rzadko tu przyjeŜdŜa. A jeśli przyjedzie, nie będzie wkurzony. Prawdopodobnie będzie szczęśliwy. Na tym kończę rozmowę, bo wiem, Ŝe to go gryzie. Stawiając kilka toreb z ubraniami na ziemi, opuszczam się w dół, by usiąść na piasku i uginam kolana opierając na nich ramiona. Luke teŜ klapie obok mnie i siedzimy tak, pozwalając ciszy zmyć ból, tak jak woda robi to z piaskiem.
Strona | 119
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Prawdopodobnie zostałbym w ten sposób, gdyby mój telefon się nie odezwał. Zdejmuję ręce z kolan i wyciągam telefon z kieszeni. Callie: Gdzie jesteście? Ja: Jesteśmy na plaŜy. A wy gdzie jesteście? Callie: W centrum handlowym szukając was. Ja: Idźcie do końca ulicy i kierujcie się w stronę plaŜy. Jesteśmy zaraz przy pierwszym wejściu. Callie: OK Odkładam telefon i opieram się do tyłu na rękach. – Idą tutaj. Luke kiwa głową i wpatruje się w horyzont. – Co robimy dziś wieczorem? Nie chcę tak po prostu siedzieć i nic nie robić. Przyjechałem tu, Ŝeby robić… coś. − Chyba zostanę w domu. – Wyprostowuję nogi. – Nie mam ochoty nigdzie wychodzić. RozwaŜa to, co powiedziałem, a jego brązowe oczy mruŜą się od światła. – Słuchaj – mówi. – Wiem, Ŝe wiele przeszedłeś, ale… ale myślę, Ŝe ostatnia rzecz, jaką powinieneś robić, to siedzieć i o tym myśleć. − Nie musimy nigdzie wychodzić. – Głos Callie płynie znad mojego ramienia, a moje ciało natychmiast robi się sztywne jak deska, gdy emocje pędzą przeze mnie. Odwracam głowę i patrzę na nią. Słońce świeci na jej wielkie niebieskie oczy osłonięte długimi rzęsami. Włosy ma spięte u góry, a jej skóra błyszczy od gorąca. W ręce ma torbę i sceptyczny wyraz na twarzy. Seth obok niej niesie duŜe ilości brązowych papierowych toreb z kwiatowym fioletowym logo na nich. Wpatruje się w ocean z zagadkowym wyrazem twarzy. Wstaję na nogi. – Co kupiłaś? – Kiwam głową w kierunku torby i formuję uśmiech. – Coś fajnego? Marszczy brwi spoglądając w dół na torbę, a potem z powrotem na mnie. – Nie wiem. Sposób w jaki to mówi, z takim zakłopotaniem, sprawia, Ŝe zastanawiam się, co jest w torbie. Zaczynam do niej sięgać, Ŝeby się z nią podraŜnić. – Mogę zobaczyć? Szybko potrząsa głową i przenosi rękę za plecy, jej policzki robią się odrobinę róŜowe. – Nie ma mowy. Strona | 120
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Dobra, teraz jestem jeszcze bardziej ciekawy. Spoglądam na Setha po wyjaśnienie, ale on tylko wzrusza ramionami nonszalancko. – Callie po prostu jest Callie. Nie jestem pewien, co to oznacza, poniewaŜ Callie będąca Callie oznacza, Ŝe jest słodka i czarująca, ale ona zachowuje się nieprzystępnie i jest podenerwowana. – Okej… chcecie iść coś zjeść? Callie potakuje i nie mogę powstrzymać się od myślenia o tym, jak powiedziała mi Ŝe zmusza się do wymiotów. Nie jestem pewien, co mam z tym zrobić, albo czy jest coś, co mogę zrobić. Rozumiem złe nawyki i to, jak cię posiadają. Luke burczy coś, kiedy wstaje na nogi i strzepuje piasek z dŜinsów. – śadnego sushi, krabów, albo czegoś związanego z owocami morza. Uśmiech formuje się na moich ustach. – Myślę, Ŝe ustaliliśmy to, kiedy po raz pierwszy nasza czwórka wyszła razem, Ŝe Ŝadne z nas nie lubi owoców morza. Seth unosi rękę nad głową, po czym wskazuje palcem na siebie. – Yyy, heloooł. Jestem całkiem pewny, Ŝe powiedziałem, iŜ kocham sushi. − Powiedziałeś – Callie mówi do niego, po czym zerka na mnie spod rzęs. – To Kayden i ja powiedzieliśmy, Ŝe nie lubimy. − Wydaje się, jakby to było wieki temu – mamroczę, gdy mój umysł cofa się w czasie, do chwili, kiedy po raz pierwszy ją spotkałem, kiedy wszystko było nieistotne. BoŜe, ona jest wspaniała na więcej sposobów, niŜ większość ludzi kiedykolwiek się dowie. Tak głupio i tandetnie jak to zabrzmi, ona permanentnie posiadała moją pieprzona duszę- albo w kaŜdym razie jej kawałki, które pozostały. Nie wiem, jak ona to robi. Jak mogę się czuć tak gównianie w jednej chwili, a potem ona się uśmiecha i ból na chwilę znika. DłuŜej tak nie wytrzymam. Potrzebuję jej tak, jak miałem ją wcześniej. Potrzebuję jej właśnie kurwa teraz, zanim to stracę. Chwytam ją za rękę, zaskakując ją, prowadząc ze sobą wzdłuŜ całej plaŜy, kierując się w stronę ulicy, bo w tej chwili mam w dupie wszystko, poza dotykaniem jej. Jej buty toną w piasku, gdy spieszy razem ze mną. Szukam jakiegoś miejsca na uboczu, bo to, co chcę zrobić, nie moŜe być robione w miejscu publicznym. Spostrzegam lukę pomiędzy dwoma sklepikami, jednym niepokojąco Ŝółtym, a drugim jasnoniebieskim, jak słońce i niebo. Są zacienione przez skośne dachy, które niemal łączą się w wąskim zaułku. − Kayden, co ty wyprawiasz? – Callie jęczy, potykając się o własne nogi, starając się za mną nadąŜyć.
Strona | 121
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kręcę głową, kiedy przepycham się przez grupkę ludzi i idę w dół szlakiem w kierunku brzegu. – Po prostu się trzymaj. Przechodzę przez ulicę i kiedy docieram do Ŝółtego sklepu, odwracam się bokiem i chowam nas pomiędzy nim, a budynkiem obok. Przy końcu znajduje się duŜy śmietnik oraz sterta skrzynek. To nie jest doskonałe miejsce, ale doskonałość jest przereklamowana. − Wszystko w porządku? – pyta pozbawiona tchu, gdy zwalniam. Biorę wdech i staję do niej twarzą. Nie daję jej, ani sobie czasu na reakcję, gdy owijam rękę wokół jej talii i przyciskam jej małe ciałko do swojego. Sapie, gdy dociskam swoje wargi do jej wiedząc, Ŝe prawdopodobnie poŜałuję tego później, gdy zostanę sam. Ale teraz jej potrzebuję. Gdy nasze usta się jednoczą, w końcu znów mogę oddychać. To tak jakbym tonął przez ostatni miesiąc, idąc w górę po powietrze tylko wtedy, kiedy moje płuca miałyby pęknąć. Ale jej pocałunek wyciągnął mnie na powierzchnię. − Kayden – mruczy, chwytając garściami moją koszulkę. – O mój BoŜe. Wsuwam język do jej ust, a ona rozchyla wargi, by wpuścić mnie głębiej. PoŜeram ją, zdając sobie sprawę, jaki wygłodniały byłem przez ostatni miesiąc. Przyciskam ją bliŜej, gdy wycofuję nas do ściany, nogi nam się plączą, gdy próbujemy utrzymać równowagę. Torba wypada jej z dłoni, a ja opieram się ręką o bok budynku. Drewno drapie mnie w dłonie i rozkoszuję się tymi małymi otarciami. Ale najwięcej bólu pochodzi z mojego rozrywającego się serca od całowania jej. Wydaje z siebie cichy jęk, gdy przesuwam dłonią po jej plecach w górę do karku. Ten dźwięk prawie doprowadza mnie do szału. Mały pocałunek ogrzewa jak płomień i moje serce na nowo wraca do Ŝycia. Otwiera szerzej usta i wsuwam język tak daleko, jak tylko się da, przebiegając nim po wnętrzu jej ust, smakując ją, wdychając ją. Jej dłonie poruszają się po moim brzuchu do pleców i chwyta się mnie. Chcę to przerwać, ale tracę całą kontrolę. Zabieram rękę ze ściany, a drugą z jej szyi i szybko przesuwam dłońmi po jej bokach do ud. Rozkładając palce wokół jej nóg, podnoszę ją, a ona zamyka się na mnie, krzyŜując nogi za moimi plecami. Jej dolna warga drŜy, kiedy delikatnie ją podgryzam i przypominam sobie, jaka jest niewinna i Ŝe jestem jedynym, któremu kiedykolwiek zaufała wystarczająco, by dotykał jej w ten sposób. I to musi coś znaczyć. PoniewaŜ Callie jest najwspanialszą, niesamowitą, miłą, kochającą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem. To musi coś znaczyć, Ŝe się o mnie troszczy. Strona | 122
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Callie Zapomniałam, jakie to było, jakie to jest przeraŜające, ale jednocześnie wspaniałe, być dotykaną, posiadaną przez niego, gdy uwalnia swój ból. Na początku nie mam pojęcia, co się dzieje. W jednej chwili rozmawiamy o sushi, a w następnej on ciągnie mnie z dala od plaŜy. Zaczynam pytać go dlaczego, ale on wycisza moje myśli muskaniem swoich ust i wszystkie myśli o Ŝyciu – o wszystkim – znikają. On mnie całuje i nie odpycha i to musi coś znaczyć, jakbyśmy mogli ruszyć do przodu z naszego zastoju. Smakuje miętą i potrzebą, gdy obezwładnia mnie swoim językiem. Jego nieogolona twarz jest jak papier ścierny przy mojej skórze, gdy przywieram do niego, chcąc by dotykał mnie wszędzie bojąc się, Ŝe mógłby kiedyś mnie puścić. Wisiałabym na nim bez końca, gdybym mogła, Ŝebym wiedziała, Ŝe nic mu nie będzie – Ŝe nam nic nie będzie. Musi myśleć o tym samym, bo podnosi mnie i przyciska mocniej do siebie. Moje nogi są jak magnesy i przymocowują się do jego pleców. Wydaje z siebie głęboki, gardłowy jęk i jestem wstrząśnięta obrazami migającymi w mojej głowie, z powrotem w garaŜu, nerwowa, ale chętna by być z nim w kaŜdy moŜliwy sposób. Chcę oddychać, chcę znów Ŝyć. Otwieram szerzej wargi, a jego język przeszukuje kaŜdy centymetr kwadratowy moich ust. Trzęsę się od stóp do głów i robi się jeszcze gorzej, gdy podgryza moją wargę, przeciągając zębami po jej wewnętrznej stronie. − Kayden – jęczę i mocuję ramiona wokół jego szyi. Przyciągam go do siebie, a on przygniata nas do bocznej ściany budynku. Jego dłonie zaczynają błądzić po moim ciele, a moje biodra wyginają się do niego. Duszące gorąco sączy się z naszych ciał, gdy nasze języki topią się i plączą razem. Uderzenie ekstazy wystrzeliwuje pomiędzy moimi nogami, gdy czuję jego twardość przyciskającą się do mnie i to uczucie wzmaga się, gdy chwyta mnie za pierś. Zapominam, gdzie jesteśmy i jak trudno czasami jest istnieć. Po prostu go pragnę. Tak bardzo. Chcę, by trzymał mnie przez wieczność. Ale wtedy jego usta opuszczają moje i stawia mnie na ziemi tak szybko, jak mnie podniósł. Ponownie wpadamy w zastój i próbuję się nie załamać. Czuję, Ŝe wargi mam opuchnięte, moje płuca pęcznieją łapczywie, a kaŜde miejsce, w którym dotykały mnie jego dłonie, głaskały i muskały, drŜy i jedyne o czym mogę myśleć, to zrobienie z nim czegoś więcej. Jego szmaragdowe oczy są błyszczące i dyszy chaotycznie, odwracając ode mnie wzrok do plaŜy i odsuwając się od ściany budynku. – Nie powinienem był tego robić. Kręcę głową i kładę dłoń na jego policzku. – Kayden, spójrz na mnie. Strona | 123
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
MruŜy oczy przed światłem słonecznym, a potem zmusza je do spojrzenia na mnie. – Callie, nie mogę tego robić. Musimy być… musimy być tylko przyjaciółmi. − Tylko przyjaciółmi? – Marszczę brwi, bo nie chcę, Ŝebyśmy byli tylko przyjaciółmi. Ale w tej chwili nie chodzi o to, czego ja chcę. Chodzi o to, czego on potrzebuje. – Naprawdę właśnie tego potrzebujesz? Kiwa głową z mocno zaciśniętą szczęką. – Jak na razie… - Przełyka z trudem, chowając ręce w kieszeniach, mięśnie w jego szczupłych ramionach sztywnieją. – I nie chodzi o ciebie. Przyrzekam. – Nie patrzy na mnie, ale ponad moim ramieniem. – Tylko o mnie. Przygryzam wargę, ostroŜnie dobierając kolejne słowa. – Czegokolwiek potrzebujesz, Kayden. Jestem tutaj. MoŜesz ze mną porozmawiać. Ostatecznie napotyka moje spojrzenie i widzę iskrę w jego źrenicach, której nie było dopóki ponownie się nie połączyliśmy. – Wiem o tym. Uśmiech dotyka moich ust i odwaŜnie wyciągam dłoń i splatam swoje palce z jego. – Chodźmy coś zjeść, zanim Seth dostanie napadu szału. Przez ostatnią godzinę narzekał, jaki to jest głodny. Kaden kiwa głową, a jego palce drŜą, kiedy głaszczę kciukiem jego dłoń z powodów, które są dla mnie niejasne. – Okej. – Udaje uśmiech i nienawidzę tego, Ŝe fałszuje go przede mną. To oznacza, Ŝe się zamknął, a ja tego nie chcę. Chcę, Ŝeby ufał mi tak, jak ja ufam jemu. Zawdzięczam mu tak wiele. Zawdzięczam mu o wiele więcej. Zawdzięczam mu wszystko.
*** Godzinę później siedzimy na tarasie restauracji znajdującej się przy oceanie. Powietrze pachnie solą i unosi się w nim lekka bryza całująca moje policzki i nawiewająca mi włosy do oczu. Słońce obniŜa się i gorąco jest trochę bardziej znośne. Jest tutaj kilkoro ludzi siedzących wokół drewnianych stolików ustawionych na tarasie, ale w większości jest cicho. Nasza czwórka siedzi w milczeniu, czytając karty dań. Kayden siedzi obok mnie, a jego kolano opiera się o moje. Nie jestem pewna, czy zauwaŜa to czy nie, ale nie waŜę się ruszać, bojąc się, Ŝe się odsunie – znów mnie odepchnie. − To co powiecie na jakieś sushi? – Ŝartuje Seth, przerywając ciszę? – Albo kraby.
Strona | 124
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Luke przewraca swoimi brązowymi oczami, gdy strzela knykciami. – Chyba zdecyduję się na hamburgera. Kayden przygryza wargę i obserwuję go czytającego menu, fantazjując o jego ustach z powrotem na moich. Dłoń ma schowaną pod stołem i na okrągło strzela gumkami na nadgarstkach. Po odgłosie trzaskania wnioskuję, Ŝe to musi boleć, ale nawet nie próbuję go powstrzymywać. Jeśli tego potrzebuje, to tego potrzebuje. − Chyba wezmę to samo. – Kayden zamyka menu i odkłada je na środek stołu, obok stojaczka z ketchupem i musztardą. Znów nastaje cisza i Seth zaczyna pisać sms-a na swoim telefonie, podczas gdy Luke wpatruje się w plaŜę obok nas. W końcu przychodzi kelner i przyjmuje nasze zamówienia oraz przynosi nam nasze napoje. Pijemy w milczeniu przez słomki, z pędem fal wypełniającym puste kilometry przestrzeni pomiędzy naszymi myślami. − Dość tego – mówi nagle Seth i uderza dłonią w stół. Cała nasza trójka podskakuje wystraszona, a Kayden niemal zrzuca swój napój na ziemię. Luke szarpie głową w jego stronę i strzela w niego spojrzeniem śmierci. – Następnym razem pierdolone ostrzeŜenie byłoby miłe. Seth wsadza sobie słomkę do ust i sączy napój. – Przepraszam, ale ta martwa cisza doprowadza mnie do szału. – Odstawia szklankę i ociera usta wierzchem dłoni. – Musimy się jakoś zabawić. Kayden natychmiastowo sztywnieje, a gumka na jego nadgarstku strzela i strzela. – Taa, chyba po prostu wrócę do domu. Seth kręci głową rozrywając opakowanie po słomce na drobne kawałki. – Nie ma mowy. Nie jechaliśmy tutaj po to, Ŝeby siedzieć w domu. Przyjechaliśmy tutaj, Ŝeby się zabawić. − Seth, nie sądzę – zaczynam. Przerywa mi, rzucając kawałki papieru na środek stolika. – Nie. To się nie stanie. Wszyscy mamy swoje problemy, z którymi sobie radzimy i wszyscy potrzebujemy przerwy od Ŝycia. Więc pójdziemy się przebrać i trochę zabawić. − Gdzie? – pyta Luke i wkłada słomkę do ust, biorąc łyka. – Do jakiegoś klubu, czy jak? − śadnych klubów – błagam z dłońmi złączonymi przed sobą. – Proszę.
Strona | 125
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Seth wymierza mi cięŜkie spojrzenie. – Panno Callie, przechodziliśmy przez to. Kluby są zabawne. I masz tutaj wielkiego, silnego Kaydena, który będzie cię chronił. Moje ramiona sztywnieją i garbią się, kiedy myślę jak daleko posunął się chroniąc mnie i jego dłoń łapie moją pod stołem. Tak jakby potrafił czytać mi w myślach, pochyla się i przykłada wargi do mojego ucha. – Będzie dobrze – mówi łagodnie, napotykając moje spojrzenie i posyłając mi krzywy uśmiech. – Jeśli chcesz iść, moŜemy iść. Pochylam się do czasu, aŜ nasze usta dzieli zaledwie skrawek przestrzeni. – Chcę robić cokolwiek ty zechcesz. Jego źrenice są ogromne, a jego oddech owiewa moje policzki. – Jeśli ty chcesz gdzieś wyjść, to ja teŜ. W ten sposób nigdy nie będziemy w stanie dojść do porozumienia i zgaduję, Ŝe Seth teŜ to widzi. − Więc ustalone – mówi Seth i trochę mnie to irytuje, bo widzę, Ŝe Kayden nie chce wychodzić. – Wszyscy wychodzimy i mamy pieprzoną zabawną noc. Luke odstawia swój napój na stół i łapię go na tym, Ŝe zerka na Kaydena. Być moŜe nie tylko ja jestem zaniepokojona. − Czy wszyscy się z tym zgadzają? – pyta Luke, ale patrzy na Kaydena. Kayden odchyla się ode mnie, kiedy sięga po swoją wodę stojąca na stole przed nim. – Ja tak, stary. − Nie sądzę- zaczynam protestować. Odstawiając napój na stole Kayden ściska moją dłoń swoją wolną ręką, po czym pochyla się i składa na moim policzku miękki, wilgotny pocałunek. – Callie, będzie dobrze. – Oddycha przy mojej szyi, gdy jego palec ociera mój nadgarstek. – Obiecuję… musisz przestać… musisz przestać się o mnie martwić. − To się nigdy nie stanie – szepczę, wypuszczając powolny oddech i kiwam głową, policzki płoną mi od jego pocałunku. Nie chcę nigdzie iść, i nie z powodów, o których myśli Seth. Martwię się o Kaydena. Nie rozmawialiśmy o tym, co zaszło, a to musi zostać przedyskutowane. PoniewaŜ nic z tego nie rozumiem. Jedyne, czego chcę, to iść gdzieś i porozmawiać, Ŝebym mogła mu zadać wszystkie te pytania kotłujące mi się w głowie przez ostatni miesiąc. Seth podnosi szklankę w powietrze, Ŝeby wznieść toast. – Mówię, Ŝe od teraz, albo przynajmniej przez kilka kolejnych dni, pozwalamy nastać uprzejmości.
Strona | 126
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Luke wypuszcza cięŜkie westchnienie i tolerancyjnie wyciąga rękę, stukając się szklanką z Sethem. – Pod warunkiem, Ŝe nie siedzimy bezczynnie w domu, całkowicie popieram uprzejmość. Kayden wciąŜ trzyma mnie za dłoń i uŜywając wolnej ręki, podnosi szklankę w górę. – Wchodzę w to. Wszyscy patrzą na mnie i czuję się mniejsza niŜ do tej pory. Owijając palce wokół wilgotnej szklanki, wzdycham i stukam nią o ich szklanki. – Dobra, ale bez kłopotów. Seth chichocze. – NajdroŜsza, kłopoty to moje drugie imię, więc po prostu się z tym pogódź. Luke prycha i nawet Kaydenowi wyrywa się śmiech. Ale ja wciąŜ się marszczę, bo to wygląda tak, jakbyśmy uciekali przed naszymi problemami. Jeśli nauczyłam się czegoś w swoim Ŝyciu to tego, Ŝe ucieczka przed nimi jedynie pozwala im na ściganie cię. − Za uprzejmość – mówi Seth i stuka szklanką o nasze, rozchlapując trochę wody na stół. − Za uprzejmość – nasza trójka mamrocze i nasze szklanki zderzają się, tworząc obietnicę, której nie jestem pewna, czy będziemy w stanie dotrzymać. Mimo Ŝe chciałabym wierzyć, iŜ kolejne dni będą wypełnione śmiechem i chichotaniem oraz słońcem, boję się o mogącą przetoczyć się burzę.
Strona | 127
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 11 #45 Nie daj się załamać przez faceta
Callie − Seth, nie sądzę, bym mogła to zrobić. – Wiercę się, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Moja skóra jest blada i mimo, Ŝe sukienka sięga mi do kolan, czuję się naga. Ramiączka ledwie zakrywają moje ramiona i pokazuję więcej skóry, niŜ pokazałam w ciągu ostatnich sześciu lat. Piegi na mojej skórze są obnaŜone wraz z moimi kośćmi obojczykowymi i nieco płaską klatką piersiową. Nawet sandały na moich stopach sprawiają, Ŝe czuję się goła. I moje włosy są rozpuszczone, czego nigdy nie byłam fanką. – Wyglądam dziwnie – mówię, ciągnąc w dół rąbek sukienki. – I… rozebrana. Seth potrząsa głową i robi krok w tył, by mnie obejrzeć. Włosy ma zaczesane na bok, z lekkim napuszeniem z przodu. Ubrany jest w brązowe szorty i szarą zapinaną na guziki koszulę z rękawami podwiniętymi do góry. – Wyglądasz pięknie. KrzyŜuję ręce na piersi. – Chyba nie dam rady. − Oczywiście, Ŝe dasz – mówi zwyczajnie, odwracając się do lustra. Potrząsam głową. – Seth, dlaczego się tak przy tym upierasz? Poprawia swoje włosy i przerywa. Z zdeterminowanym wyrazem twarzy odwraca się od lustra i spogląda na mnie. – Callie, upieram się przy tym z tego samego powodu, dla którego ty tego nie robisz. Musisz odpuścić. Wiem, Ŝe to trudne, ale musisz ruszyć do przodu – wszyscy musimy ruszyć do przodu i odpuścić z przeszłością. − To właśnie robisz? – pytam. – Bo odczuwam to tak, jakbyś przed czymś uciekał. − Przed niczym nie uciekam. – Zapina ostatni guzik koszuli. – Dałem sobie spokój z uciekaniem w dniu, w którym zacząłem umawiać się z Greysonem. To było tak, jakbym został uwolniony od strachu przed tym, co się stało i w końcu znów mogłem być sobą. − Ale jak mogłeś zapomnieć o tym, co się stało? – zastanawiam się, wygładzając ręką zmarszczki na sukience. – Jak moŜesz o tym nie myśleć?
Strona | 128
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Posyła mi niewielki uśmiech i kładzie mi dłonie na ramionach, patrząc mi prosto w oczy z ogniem determinacji. – Nie zapominaj. Po prostu przejdź obok. Odpuść. Bądź kimś, kim powinnaś być, zamiast być kimś, kim inni uwaŜają, Ŝe powinnaś. − Ale jak mogę podzielić tę dwójkę – mówię, pozwalając dłoniom opaść do boków. – Bo czasami czuję, jakby się mieszały. Tak jak teraz. Czuję się źle w tym ubiorze, ale nie wiem, czy to dlatego, Ŝe utoŜsamiam go z tym, co się stało, czy dlatego, Ŝe po prostu nie lubię sukienek. Kącik jego ust unosi się ku górze, po czym całuje mnie w czoło. – Noś ją i się dowiedz. Odsuwa się ode mnie i idzie do torby leŜącej na bliźniaczym łóŜku. Wyciąga buteleczkę perfum, zdejmuje zatyczkę i spryskuje nią swoją koszulę. Zmierzam do swojej torby i szybko przemycam list, który napisałam do Kaydena. Nadal nie jestem pewna, co on ujawnia i czy powinnam od tego uciec, czy to objąć. MoŜe nadszedł czas, by zmierzyć się z nieuniknionym. − Oh, zapomniałem zapytać. – Z powrotem zamyka perfumę. – Co załoŜyłaś pod tą sukienkę? Przygryzam dolną wargę i walczę z zakłopotaniem, bo mam na sobie te czarne koronkowe majtki, które kazał mi kupić. – Nic. − Oh, zdecydowałaś się iść na waleta? – mówi z przebiegłym uśmiechem. – To nawet lepiej. Pozwalam wardze uwolnić się i przemyka przez nią uśmiech. – Wiesz, Ŝe nie o to mi chodziło. − Wiem. – Puszcza mi oczko. – Ale to jest zabawne. – Wrzuca perfumę z powrotem do torby. – Jesteś na to gotowa? Zerkam w lustro, zwracając uwagę na ogrom moich oczu – zajmują całą moją twarz. Jasne, zaufałam Kaydenowi, Ŝeby ujrzał mnie całą, ale nie jestem pewna co do świata, bo jest wielki, przeraŜający i ciągle się zmienia. W jednej chwili wydaje się niczym dom, a w następnej jest daleki i nieznany. Potakuję jednak, a Seth otwiera mi drzwi. Kolana mi się trzęsą, kiedy wolnym krokiem wchodzę do kuchni, gdzie Luke i Kayden śmieją się z czegoś przy stole. Stoi na nim wysoka butelka wypełniona brązowawą cieczą. Kiedy podchodzę bliŜej, zdaję sobie sprawę, Ŝe to butelka Jacka Danielsa. W dłoni Luke’a tkwi zapalony papieros, a w powietrzu krąŜy dym.
Strona | 129
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Zatrzymuję się w drzwiach, obserwując jak oczy Kaydena zapalają się za kaŜdym razem, kiedy coś mówi. Zastanawiam się, czy jest pijany, jeśli przeszedł z bycia smutnym do bycia szczęśliwym w ciągu kilku godzin. Na jego twarzy rozciąga się wielki uśmiech, a jego oczy są trochę szkliste. − JuŜ pijecie? – Seth zaciera dłonie, wyglądając na chętnego, gdy prześlizguje się obok mnie, potrącając w ramię. Chwytam się blatu, by odzyskać równowagę, po czym przestępuję na bok, więc częściowo jestem ukryta za kuchennymi ladami. Oczy Kaydena rozjaśniają się, gdy mnie widzi i wiem, Ŝe tu i teraz, jest wstawiony. – Aha, pomyśleliśmy, Ŝe zaczniemy wcześniej – Kayden mówi do Setha podnosząc butelkę i wręczając mu ją. Jego oczy zatrzymują się na mnie i zostaję wrzucona do wszystkich zabawnych momentów, które mieliśmy razem, tych, które dają mi nadzieję, mimo Ŝe sytuacja nie wygląda teraz za dobrze. Uśmiecha się, wstając od stołu, nogi od krzesła skrzypią po kafelkach. Robi długie, nierówne kroki, gdy okrąŜa stół, a Seth podkrada mu krzesło. Włosy Kaydena są wystylizowane i podkręcają się przy uszach. Ma na sobie ciemnoszarą koszulkę i parę luźnych dŜinsów, które zwisają mu na biodrach. ZałoŜył równieŜ kilka skórzanych bransoletek, próbując ukryć bandaŜe na nadgarstkach, a jego twarz jest świeŜo ogolona, co mnie martwi, bo to oznacza, Ŝe musiał uŜyć Ŝyletki. − Hej – mówi, przecinając kuchnię długimi krokami i kierując się do strefy z szafkami. − Hej – odpowiadam odwracając się, więc stoję twarzą do niego, a moje plecy przyciskają się do krawędzi blatu. Rzucam okiem na jego ręce, sprawdzając czy nie ma świeŜych ran. Wszystko wygląda świetnie, za wyjątkiem tego, Ŝe nie widzę co znajduje się pod bandaŜem. Zatrzymuje się gwałtownie, a jego czoło marszczy się, gdy wolno przesuwa po mnie wzrokiem, zatrzymując się na chwilę na mojej klatce piersiowej, zanim wbija wzrok w moje oczy. – Nie sądzę, bym kiedykolwiek widział cię w sukience. Kręcę głową z ugiętymi łokciami i palcami czepiającymi się blatu. – To dlatego, Ŝe nigdy ich nie nosiłam. Przynajmniej od dłuŜszego czasu. Jego spojrzenie jest bezwzględne i sprawia, Ŝe robię się niespokojna. Wreszcie jego oczy spoczywają na moich, i nawet przez przytłumiające morze alkoholu, widzę, Ŝe prawdziwy Kayden wciąŜ Ŝyje tam w środku. – Wyglądasz pięknie. − Dziękuję – mówię cicho i zakładam kilka kosmyków włosów za ucho. – MyślęJego usta rozbijają się o moje i zasysam głęboki oddech przez nos, gdy moje nogi zaczynają się poddawać. Jego ciepły język wsuwa się między moje wargi i smakuje Strona | 130
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jackiem i dymem papierosowym. Dłońmi chwyta mnie w talii i przytrzymuje mój cięŜar, gdy nasze ciała zderzają się ze sobą. Z powrotem ustawia nas prosto, nasze nogi plączą się, a serce wali mi w piersi. Krawędź blatu wbija mi się w plecy, ale nie obchodzi mnie to. Wszystko, co mnie obchodzi, to on. Moje ręce prześlizgują się po jego silnych ramionach i chwytają jego włosy. Gdzieś w zakamarkach umysłu, racjonalny głos krzyczy do mnie, Ŝebym przestała, poniewaŜ on jest pijany, zdezorientowany i muszę to powstrzymać. – Co ty robisz? – Odchylam głowę lekko do tyłu. – Myślałam, Ŝe potrzebowałeś, byśmy zostali przyjaciółmi. − To prawda – zapewnia mnie zdławionym głosem, po czym jego usta znów dotykają moich. Próbuję się odepchnąć, jednak w tym samym czasie przyciągam go do siebie. Jestem skonfliktowana. Ogłupiona. Jestem okropną osobą. Jego długie palce rozszerzają się na moich biodrach, a palce wbijają się w skórę, gdy podnosi mnie do góry i sadza na blacie. Głową uderzam w szafkę, gdy jego dłonie przesuwają się na przód moich ud i rozszerza moje nogi. Stając między nimi, jego palce przesuwają się wyŜej po moich nogach, aŜ jego kciuki ocierają się o wraŜliwą wewnętrzną stronę. Na chwilę zapominam gdzie i kim jestem i otwieram nogi szerzej, pozwalając mu dostać się bliŜej. − Hm, nienawidzę tego przerywać. – Głos Setha wyrywa mnie z powrotem do rzeczywistości i od razu szarpię się z dala dysząc i znowu uderzając głową w szafkę. – Tak bardzo jak was kocham ludzie, wolałbym raczej nie oglądać, jak daleko to moŜe zajść. Macanki prawdopodobnie powinniście zachować na później, kiedy będzie sami. Kayden składa głowę na moim ramieniu oddychając głęboko, a jego ciało jest spięte pod moimi dłońmi. – Przepraszam – szepcze przy moim obojczyku, po czym odsuwa się, zostawiając mnie jeszcze bardziej odkrytą, niŜ juŜ byłam. Otrząsam się i obciągam sukienkę najniŜej, jak się da, po czym zeskakuję z blatu. Przeczesuję rękami włosy próbując ułoŜyć je na miejsce i nie rozpłakać się od przeszywającego uczucia w moim sercu. Seth wygina na mnie brwi. – No widzisz, sukienki wcale nie są takie złe. Zaciskam wargi, bo to nie jest śmieszne, a jednak jest. – Chyba nie. – Moje usta opadają w grymasie. To boli w kaŜdej cząstce mojego ciała. Jedyne czego chcę, to być z nim w wolnej od stresu sytuacji, gdzie moglibyśmy cieszyć się sobą nawzajem, być prawdziwymi, być sobą.
Strona | 131
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jego ramiona poruszają się, gdy śmieje się cicho, po czym wyciąga do mnie rękę. – Chodź, dziewczynko. – Dotyka mojej wydętej dolnej wargi. – Nie daj się załamać przez faceta. Chodźmy się trochę zabawić. Kiwam głową i podąŜam za nim do kuchni, gdzie zatrzymujemy się przy małym wiklinowym stoliku. Seth trzyma w ręku butelkę Jacka Danielsa i macha nią do mnie, oferując mi ją. – Trzymaj, to cię zrelaksuje. Rozglądam się wokół i patrzę na Luke’a i Kaydena czekającego przy siatkowych drzwiach, a potem z powrotem na Setha. – Nie trzeba. Ktoś musi prowadzić. Luke potrząsa głową uśmiechając się, gdy pociera dłonią po przyciętych brązowych włosach. Ma na sobie luźną czerwoną koszulkę i parę znoszonych dŜinsów. – Mam dziwne uczucie déjà vu, bo jestem całkiem pewny, Ŝe to samo mówiłaś tamtej nocy, kiedy poszliśmy do klubu. − Mówiłam – przyznaję, zrzucając włosy z ramion. Nie wiem, czy to wieczorny upał czy pocałunek, ale nagle jest mi bardzo gorąco. – Ale co mamy zrobić? Do kaŜdego miejsca jechać taksówką? Luke potakuje, podnosząc swój telefon i wstając z krzesła. – JuŜ załatwione. Powinna tu być za jakieś pięć minut. Seth macha mi butelką przed nosem, a ciecz w środku obija się o ścianki. – No weź, wyluzuj. – Pochyla się zniŜając głos. – Musisz wyluzować, Callie. Ostatnio byłaś taka zestresowana. Ma rację. Byłam zestresowana i chcę się zrelaksować – choć na chwilę zapomnieć o nieznośnym cięŜarze spoczywającym na moich barkach. Zabieram od niego butelkę i bez Ŝadnego przygotowania przykładam szkło do ust i odchylam do tyłu głowę, biorąc o wiele za duŜy łyk. Natychmiast dostaję odruchów wymiotnych i upuszczam butelkę, łapiąc się za klatkę piersiową. Ręka Kaydena wystrzeliwuje do przodu i łapie butelkę, zanim uderza o podłogę. – Jasna cholera – mówi, po czym staje przy mnie i klepie mnie po plecach. – Spokojnie. Kaszlę i powstrzymuję potrzebę zwymiotowania. Nie jestem dobra w piciu i zazwyczaj przyjmuję alkohol w małych dawkach. – Trochę mnie poniosło – mówię pomiędzy kaszlnięciami, z ręką przyciśniętą do piersi. Odgarnia mi włosy do tyłu, zatrzymując dłoń na moim policzku. Ciągle mnie dotyka, mimo Ŝe zachowuje się, jakby nie powinien. Jestem zdezorientowana i rozkaszlana i po prostu chcę być znowu wolna. – Callie, nie musisz pić, jeśli nie chcesz. – Mówi to tak cicho, Ŝe tylko ja mogę go usłyszeć. Strona | 132
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Staję i wyprostowuję swoje ramiona. – Wiem. I to tyczy się równieŜ ciebie. Mierzy mnie wzrokiem, po czym jego gardło pracuje, gdy z trudem przełyka ślinę. – Trzymaj. – Podaje butelkę Sethowi i odmaszerowuje do drzwi, otwierając je pchnięciem. Wychodzi na zewnątrz, a drzwi zatrzaskują się, zostawiając naszą trójkę zagubioną i zdezorientowaną. Nie wiem, co mam robić i czy powinnam za nim pójść. Nie mam pojęcia, czego potrzebuje. Nagle zdaję sobie sprawę, Ŝe w ogóle niezbyt wiele o nim wiem.
Kayden Ona myśli, Ŝe jestem na nią zły, ale nie jestem. Jestem zły na siebie. Za przyjazd tutaj. Za całowanie jej. Za dotykanie jej w sposób, w jaki to zrobiłem. Zasługuje na coś lepszego. Nie jestem nawet wystarczająco silny ani dobry, Ŝeby trzymać się od niej z daleka. Strategicznie siadam z Lukiem z przodu szoferki, więc Callie i Seth muszą usiąść z tyłu. W ten sposób mogę ochłonąć i przestać myśleć o niej w tej cholernej sukience. Jedyne czego chcę, to zabrać ją z powrotem do domu, zedrzeć ją z niej i znowu się z nią kochać. Ale muszę przestać o tym myśleć. I muszę przestać pić, bo przez to wyłaniają się uczucia, które staram się zablokować wewnątrz mojego stalowego serca. Luke i Seth ciągle wymieniają się butelką Jacka i pociągają po łyku trzymając głowy nisko, Ŝeby kierowca taksówki, młodszy męŜczyzna z długimi włosami i bródką, ich nie nakrył. Seth kilka razy proponuje butelkę Callie, ale ona potrząsa głową i odmawia za kaŜdym razem. Nie spojrzała na mnie odkąd opuściliśmy dom i nieustannie bawi się ramiączkami sukienki, podczas gdy wygląda przez okno. Niebo jest ciemne, a świąteczne lampki oświetlają ulicę, a ich blask wlewa się do taksówki i do jej oczu. Jej oczy wydają się smutniejsze, niŜ gdy po raz pierwszy ją spotkałem, o ile to w ogóle moŜliwe. W radiu lecą jakieś słabe piosenki. Jakiś koleś śpiewa o miłości i zdaję sobie sprawę, Ŝe chciałbym wydłubać sobie bębenki w uszach, albo przynajmniej zrobić kilka nacięć na skórze. Nie chcę myśleć o miłości, albo o tym, co ona dla mnie oznacza. Nie chcę myśleć o niczym. JuŜ mam poprosić Luke’a o butelkę, kiedy taksówka zatrzymuje się przed wysokim ceglastym budynkiem, wciśniętym pomiędzy podobne zabudowania. Przed nim tłum ustawia się w kolejce, a muzyka dobiegająca ze środka słyszalna jest aŜ przy krawęŜniku.
Strona | 133
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Luke wyciąga pieniądze z portfela, wręcza je taksówkarzowi, a następnie otwiera drzwi. – Wy płacicie za drinki. – Wyskakuje z auta, a ja kręcę głową, gdy Seth prześlizguje się i równieŜ wychodzi. Czekam na Callie, ale ona się nie rusza. Kiedy w końcu zbieram się na odwagę, by spojrzeć na nią do tyłu przez ramię, widzę, Ŝe mnie obserwuje. Opieram ramię o oparcie fotela i skręcam brzuch, by móc odwrócić się do niej twarzą. − Wszystko w porządku? – pytam jej. Wciąga do ust dolną wargę i kręci głową. – Nie. Walczę z chęcią dotknięcia jej. – Co się dzieje? Uwalnia wargę i przesuwa się na krawędź siedzenia. – Nie wiem kim jesteś. Szczęka niemal opada mi na ziemię. – Co? Wypuszcza urywany oddech, wystawiając nogę z taksówki. – Nie wiem, kim jesteś. Tak naprawdę, a to boli. – Nie mówi niczego więcej, kiedy wychodzi, obciągając dół sukienki i dołączając do Setha i Luke’a na krawęŜniku. Nie wiem, jak mam się czuć z tym, co powiedziała. Powiedziałem jej więcej, niŜ komukolwiek innemu. Ale tak naprawdę, kiedy o tym myślę, nic nikomu nie powiedziałem, a jej tylko niezbędne minimum. Moje buty chrzęszczą o Ŝwir, gdy zatrzaskuję drzwi. Taksówka odjeŜdŜa z piskiem opon, a ja stoję na chodniku. Callie trzyma ramię Setha, ale widzę kto kogo się trzyma. Luke juŜ sięga po papierosy i wkłada sobie jednego do ust. Idziemy na koniec kolejki i Luke zapala zapalniczkę i fifka rozjarza się. Ludzie rozmawiają, śmieją się, bawią, ale w środku mojej głowy jest młyn. Ona mnie nie zna. Naprawdę mnie nie zna. I to dlatego, Ŝe jej na to nie pozwoliłem. Nagle czuję się jak dupek. Wiszę jej wyjaśnienie, dlaczego znalazła mnie krwawiącego na podłodze. Tkwię w swojej własnej głowie, gdy kolejka posuwa się do przodu i wchodzimy do budynku. Luke znalazł klub od osiemnastego roku Ŝycia i nie potrzebujemy fałszywych dowodów. Kiedy tylko przekraczamy próg, atmosfera staje się duszna. Tu jest zbyt wielu cholernych ludzi stłoczonych ciasno w tej małej izdebce. Powietrze jest duszące, ale na szczęście nie moŜna tu palić. Muzyka jest ogłuszająca, aŜ Strona | 134
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
wibruje od niej podłoga. Nigdy wcześniej nie przeszkadzały mi tego typu miejsca, ale nagle czuję się trochę klaustrofobicznie. Myślę, Ŝe Callie teŜ, bo trzyma się tyłu koszuli Setha, jakby jej Ŝycie zaleŜało od tego, czy będzie szedł przed nią, odpychając tłum. Luke kompletnie znika w tłumie. Ktoś zatacza się od baru i rozlewa piwo po całej podłodze u stóp Callie. Kiedy odskakuje z drogi, jej palce zwalniają uścisk na koszuli Setha i sięga po niego. Ale ludzie ją otaczają i widzę, Ŝe stara się nie panikować. Robię kilka długich kroków i chwytam ją w talii. Jej ciało sztywnieje, ale szybko całuję ją w głowę i szepczę: - Wyluzuj, to ja. – Kiwa głową na dźwięk mojego głosu i jej ramiona rozluźniają się. Przysuwam się do niej, dopóki mój tors nie przyciska się do tyłu jej głowy, a następnie otaczam ją w pasie ramionami i przyciągam ją bezpiecznie do siebie, gdy manewruję nami w tłumie. Upewniam się, Ŝeby trzymać łokcie wystawione, Ŝeby nikt nie mógł podejść wystarczająco blisko, by jej dotknąć i kiedy w końcu wychodzimy z tłumu do sekcji ze stolikami, oboje bierzemy głęboki oddech. Moja ręka rozluźnia się wokół niej, ale jej nie puszczam, gdy idziemy do naroŜnego stolika, gdzie siedzą Luke i Seth. Puszczam ją tylko po to, by móc odsunąć dla niej krzesło, a ona rzuca mi niepewny uśmiech i siada. Idę na drugą stronę stołu i siadam, Ŝałując, Ŝe tu jestem. − BoŜe, ale tu jest kurwa szaleństwo – mówi Luke mierzwiąc włosy, gdy rozgląda się po barze, tłumie przy drzwiach i na parkiecie w rogu. – I gorąco. Seth potakuje zgadzając się i sięga po papierosy do przedniej kieszonki. Ale wtedy jego mina tęŜeje, gdy spogląda na stoliki wokół nas. – Czekajcie chwilkę. Tutaj nie wolno palić, prawda? Luke kręci głową opadając na oparcie krzesła, jego mięśnie wyginają się, gdy zakłada ramiona na piersi. – Nie… Zabije mnie to kurwa. − Myślę, Ŝe to papierosy cię zabiją – Callie Ŝartuje nerwowo, gdy jej oczy śmigają do parkietu. Luke rzuca jej śmiercionośne spojrzenie, ale potem potrząsa głowa i uśmiecha się. – No cóŜ, jeśli nie mogę palić, to przynajmniej się nawalę. – Odpycha się z krzesłem od stolika i wstaje. – Jaka trucizna dla kaŜdego z was? − Najsłabsza rzecz, jaka jest tutaj dostępna – mówi Callie, załamując ręce na kolanach i dłubiąc przy paznokciach. Jest niespokojna i chcę wiedzieć dlaczego. Czy to przeze mnie, czy przez coś innego?
Strona | 135
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Seth wyciąga telefon i zaczyna klikać w ekran. – Nie rozmawiałem z Greysonem od wczoraj. – Wzdycha. – Myślę, Ŝe moŜe się o mnie martwić. Callie kładzie ręce na stole. – Dlaczego? Seth wzrusza ramionami przesuwając palcem po wyświetlaczu. – PoniewaŜ mogłem powiedzieć coś podłego o naszym związku. − Co na przykład? − śe chcę przerwy. – Odkłada telefon i wzdycha, gdy Callie marszczy na niego brwi. – Nie patrz tak na mnie. Nie chciałem tego. Byłem zmęczony i zanadto analizowałem wszystko i tego nie chciałem. Callie przebiega dłonią po stole, strącając rozsypaną na nim sól na podłogę. – Powiedziałeś mu to? − Jeszcze nie – mówi. – Ale pracuję nad przeprosinami. − Seth. – Wyciąga dłoń ponad stołem i dotyka jego ramienia. - Od kiedy to dusisz cokolwiek w sobie? Nigdy nie powinieneś tego robić. To niezdrowe. Wzrusza ramionami, spogląda na mnie, po czym chwyta Callie za rękę. − Chodź ze mną na chwilkę – mówi wstając od stolika i pociągając ją na nogi. Potakując, idzie za nim, nawet się na mnie nie oglądając. Wszystko, co słyszę, to ich głosy odbijające się echem w mojej głowie. Nie duś niczego w sobie. To niezdrowe. Jeśli to prawda, to jestem najbardziej niezdrową Ŝyjącą osobą. Czuję, jak to pędzi we mnie. To, czym jestem. Co czuję. Moje Ŝycie i pustka, która zawsze będzie mnie posiadać. Jeśli nie, to będę musiał poczuć ostatnie kilka lat mojego Ŝycia. Nie mogę nawet myśleć jasno, gdy uczucia mnie przejmują i wyskakuję na nogi. Pędząc przez pomieszczenie, kieruję się do łazienki i otwieram drzwi. Jest tu kilku kolesi, więc wchodzę do jednej z kabin i zamykam się w środku. Przyciskając dłonie do twarzy, wciągam głębokie oddechy, a potem przesuwam palce do nadgarstków i strzelam gumkami. Robię to w kółko, aŜ na nadgarstku pojawia się duŜy czerwony ślad, ale nadal nie czuję się lepiej. Potrzebuję czegoś – czegokolwiek – co sprawi, Ŝe to odejdzie. Przeszukuję kabinę za czymś ostrym, jak na przykład metalowy wieszak na papier toaletowy. To desperacki krok, taki, który moŜe prowadzić do tęŜca. Nie jestem pewien, czy mogę to zrobić. Kiedy wyciągam do tego nadgarstek, zauwaŜam klamrę na jednej z moich bransoletek.
Strona | 136
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Uznając to za lepszą perspektywę, umieszczam nad nią drugi nadgarstek, a potem ciągnę w dół, naciskając mocno. Skóra pęka, a ból eksploduje w mojej ręce. Kiedy krew wypływa na zewnątrz, spokój otula moje serce. Siadam na toalecie i krwawię na podłogę, obryzgując czerwienią kafelki w pobliŜu moich stóp. Wkładam głowę w dłonie, czując wstyd i pomimo to zadowolenie i zastanawiam się, jak do kurwy nędzy znalazłem się w tym miejscu i jak stałem się taką osobą. Mogę wytropić ten przymus od czasu, gdy miałem dwanaście lat. To było zaraz po tym, jak moja druŜyna przegrała mecz baseballu, co wyniknęło z faktu, Ŝe pudłowałem za kaŜdym razem, gdy byłem przy kiju. Część mnie zrobiła to specjalnie, na złość, bo wiedziałem, Ŝe to rozwścieczy mojego ojca. I mimo, Ŝe to bolało, za kaŜdym razem, kiedy robił się wściekły, on teŜ cierpiał, wewnątrz. Pamiętam jak spokojny był mój ojciec podczas powrotu do domu, przez co się denerwowałem. Jego palce kurczowo ściskały kierownicę, gdy jechał uliczką do naszego domu. Wiatr dął i wzniecał w powietrze kłęby kurzu. Niebo było pochmurne i pamiętam, Ŝe marzyłem, Ŝeby droga nigdy nie dobiegła końca. Ale i tak zbyt szybko zajechaliśmy pod dom. Trawnik właśnie został skoszony, a facet od koszenia wciąŜ sprzątał sterty trawy, które wyrzuciła kosiarka. − Do środka – powiedział w końcu tata, a niski ton jego głosu wskazywał, Ŝe tkwię po uszy w szambie. Chwyciłem kij i rękawicę i wygramoliłem się z auta. Z głową zwieszoną nisko, szedłem dróŜką, z oczami wlepionymi w swoje stopy, aŜ dotarłem do drzwi frontowych. Spojrzałem w górę tylko po to, by je otworzyć, po czym z powrotem spuściłem wzrok na ziemię, gdy wchodziłem do środka. Zacząłem wchodzić po schodach z nadzieją, Ŝe choć raz odpuści. Ale w połowie drogi usłyszałem, jak drzwi frontowe się zatrzaskują, a wiatr z zewnątrz milknie. Szedłem jednak dalej, mając nadzieję, Ŝe w jakiś sposób nauczyłem się stawać niewidzialnym. − Zechcesz mi powiedzieć, co się do diabła stało? – Jego głos uderzył w moje plecy. Wiedziałem, Ŝe powinienem się odwrócić i porozmawiać z nim, ale spanikowałem i tylko przyspieszyłem. To zawsze był błąd. Jego kroki popędziły za mną i w czasie, gdy dotarłem do szczytu schodów, on złapał mnie za kołnierzyk. Szarpnął mnie z powrotem, gdy zbiegał po schodach i walczyłem, by utrzymać nogi na ziemi, gdy kij i rękawica wysunęły się z mojej dłoni. – Zdajesz sobie sprawę, jakim Strona | 137
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
szczęściarzem jesteś? – Odwrócił mnie przed sobą i potknąłem się o własne stopy, uderzając o ścianę. − Szczęściarzem? – zapytałem, znajdując oparcie. – Jak? Zwykle nie odzywałem się do niego, ale moja głowa znajdowała się w dziwnym miejscu. Ktoś w szkole zapytał mnie, skąd wzięła się blizna na mojej ręce i niemal powiedziałem mu prawdę. śe mój tata popchnął mnie na jedną z szafek w salonie, bo rozlałem napój na podłogę. Ale stchórzyłem i w tej ciszy zdałem sobie z czegoś sprawę. Moje Ŝycie zawsze będzie wyglądało w ten sposób. − Coś ty powiedział? – Ojciec ruszył w moim kierunku, Ŝyła w jego szyi pulsowała, a kostki miał białe, kiedy zwinął dłonie w pięści. − Powiedziałem, Ŝe mam tego dość – wymamrotałem, z brodą wciśniętą w dół. – Niczego nie zrobiłem, poza przegraniem meczu. Cisza, która nastąpiła po mojej wypowiedzi była tak kurewsko przeraŜająca i kiedy w końcu odwaŜyłem się podnieść głowę doznałem szoku, Ŝe jego palce rozluźniły się, a Ŝyła przestała pulsować. To była krótka chwila, kiedy wyglądał prawie ludzko i myślałem, Ŝe w końcu do niego dotarłem. Ale wtedy jego oczy poczerwieniały i zrobił krok do przodu. – Czy wiesz, co zrobiłby mój ojciec, gdybym przegrał mecz, a potem odezwał się do niego tak jak ty przed chwilą do mnie? – Zatrzymał się i czekał na moją odpowiedź. − Nie, proszę pana – powiedziałem. – Nie wiem. Zrobił krok do przodu górując nade mną. – Nawrzeszczałby na mnie przed tymi wszystkimi ludźmi i powiedział mi prawdę, bo prawda jest tym, czego potrzebujemy, by stawać się lepszymi. Czasami, kiedy stawał się zły, wspominał o swoim ojcu i o tym, co mu robił, jakby potrzebował wyjaśniać swoją przemoc. Zastanawiałem się, czy właśnie w ten sposób będę wychowywał, przenosząc jego wierzenia na swoje własne dzieci. Ta myśl przeraziła mnie, Ŝe mógłbym się taki stać. Nie chciałem taki być i sprawiać komuś cierpienie. Wstrzymałem oddech, czekając aŜ mnie uderzy, ale jego ręka pozostała przy boku. − Nie rozumiem cię – powiedział. – Jesteś takim tępakiem. Nie waŜne, ile razy uczę cię, jak masz się zachowywać, ty zawsze zawalasz. A potem przegrywasz tę grę na oczach wszystkich i sprawiasz, Ŝe wychodzę na jakiegoś ojca nieudacznika, który ma pierdoloną pizdę zamiast syna. Nie zasługujesz, by tam być. – Mięśnie na jego rękach zarysowały się, a Ŝyła na jego czole pulsowała. Owinąłem się ramionami, czekając na uderzenie. – Na nic nie zasługujesz. Strona | 138
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jesteś kupą gówna. I pieprzonym frajerem. Nie zasługujesz nawet na to, Ŝeby tutaj stać. Posuwał się do przodu bez końca, rozdzierając mnie, ale mnie nie dotykając. KaŜde słowo było cięciem – blizną. WciąŜ i wciąŜ. Cięcie. Cięcie. Blizna. Blizna. Blizna. Czułem się mały i niewidzialny, dokładnie tak, jak wcześniej marzyłem. Kiedy skończył, odwrócił się i zostawił mnie samego w holu. Pamiętam, Ŝe myślałem, jak o wiele gorzej się czułem, Ŝe mnie nie uderzył. W rzeczywistości, przypominam sobie marzenie, Ŝeby nic nie powiedział i spuścił mi wpierdol. Wtedy mógłbym zwinąć się w kulkę i przespać ból. Zamiast tego, ból był w mojej głowie, krwi, sercu. Chciałem go wytępić tak kurewsko mocno, Ŝe zrobiłem pierwszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy. Pobiegłem w górę schodów do łazienki i znalazłem pierwszą Ŝyletkę, na jaką się natknąłem. To było wymienne ostrze do jednej z maszynek mojej matki. Krawędź była dość tępa i miała pasek jakiegoś gównianego balsamu na górze. Nie obchodziło mnie to. To było wystarczające. Przycisnąłem ostrze do tyłu mojego ramienia i zrobiłem nacięcie. Musiałem to powtórzyć kilka razy, zanim skóra rozerwała się, ale kaŜde otarcie było satysfakcjonujące. Ale kiedy popłynęła krew, poczułem się lepiej. Przeniosłem rękę nad umywalkę i pozwoliłem bólowi wypłynąć. Otrząsam się z tego wspomnienia i wstaję. Muszę się stąd wydostać w cholerę. Teraz. Muszę olać tę pieprzoną wycieczkę i wrócić do domu, zanim zbyt się przywiąŜę. Ścieram krew z ręki i poprawiam gumki i bransoletki, Ŝeby zakryć rozcięcie. Wypadam z łazienki i obracam się na boki, przeciskając się między ludźmi, zmierzając do drzwi. Wrócę do domku, zabiorę swoje rzeczy i pojadę motorem do domu, z powrotem do tego popierdolonego domu, do którego naleŜę, poniewaŜ nie mogę przetrwać gdziekolwiek indziej. Kiedy przepycham się przez ostatnią garstkę ludzi, zauwaŜam Callie i Setha na parkiecie. Leci wolna piosenka i ona przytrzymuje się go, mówiąc coś ze zmarszczonym czołem. Jej oczy wydają się wilgotne w tym świetle. Myślę o tym, jaka jest krucha i zerkam w dół na swój nadgarstek, myśląc o tym, jak łatwo sam siebie złamałem.
Strona | 139
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 12 #88 Nie powstrzymuj się. Wyrzuć to wszystko z siebie
Callie − Okej, myślę, Ŝe spieprzyłem – jest pierwszą rzeczą, jaką mówi Seth, gdy drzwi toalety się zamykają. Jest tutaj kilka kobiet, ale wszystkie trzymają piwo i wydają się nie mieć nic przeciwko temu, Ŝe Seth tutaj jest. Albo to, albo są tak pijane, Ŝe mylą go z kobietą. − Co się stało? – Opieram się o umywalkę. – Zgaduję, Ŝe coś z Greysonem? Kiwa głową w górę i w dół. – Spanikowałem. − Znam ten termin – mówię mu. – Ale przed czym spanikowałeś? − Przed… - ZniŜa głos i przesuwa się na bok, gdy drzwi się otwierają i do środka wchodzi grono kobiet. Jedna rzuca mu spojrzenie, a on odwzajemnia je z równą niechęcią. – Przed naszym związkiem. − Twoim i Greysona? − Taa, chyba mam przebłyski z przeszłości. Kobiety zgromadzone w toalecie słuchają uwaŜnie, więc chwyta mnie za rękę i prowadzi do kabiny dla niepełnosprawnych. Blokując drzwi puszcza mnie i przebiega dłońmi po włosach. Wygląda na niepewnego, co jest dziwne, bo rzadko mu się to zdarza. − Seth, cokolwiek to jest, proszę powiedz mi – mówię, opierając się o ścianę. – Wiesz, Ŝe moŜesz powiedzieć mi o wszystkim. Robi ostroŜną minę. – To jest intymne. Wiercę się niespokojnie na to słowo, jakby to był odruch zaszczepiony w moim ciele. – Dam sobie z tym radę. Kręci głową. – Jesteś pewna? Robię krok do przodu, prostując ramiona. – Tak, jestem twoją najlepszą przyjaciółką i moŜesz powiedzieć mi o wszystkim. Strona | 140
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wzdycha i próbuje chodzić na tej małej ilości miejsca. – Nie mogę sobie z tym poradzić… i to nie dlatego, Ŝe obawiam się w końcu posunąć tak daleko. Tylko dlatego, Ŝe ciągle mam te przebłyski z przeszłości. − O czym? – Utrzymuję głos spokojnym. Zatrzymuje się, a jego ramiona opadają do boków. – O Braidenie. Braiden był pierwszym chłopakiem Setha i facetem, który był całkowicie odpowiedzialny za pobicie Setha przez druŜynę futbolową, aby uniknąć rojących się plotek o ich związku. – Czujesz coś do niego? – pytam, przesuwając zatrzask drzwi małym palcem. − Nie, to nie tak, Ŝe… - waha się. – Tu… chodzi o złamanie mi serca. Przez cały ten czas Seth wydawał się taki silny, ale jak kaŜdy miał swoje własne lęki i muszę być tu dla niego, tak jak on zawsze był tu dla mnie. Na chwilę wchodzę w jego buty i staję się najlepszym pocieszającym przyjacielem, który próbuje pomóc załagodzić ból. − Będzie dobrze. – Robię krok w przód i kładę mu dłoń na ramieniu. – Greyson to nie Braiden. − Wiem o tym. – Wzdycha i kładzie dłoń na mojej. – Ale czasami zdaję sobie sprawę, Ŝe wracam do tego miejsca, w którym leŜę na ziemi, a oni spuszczają mi wpierdol. Owijam ramiona wokół niego i przytulam go, notując jak bezpiecznie się czuję w tej bliskości. – Wiem, ale czasami ruszenie naprzód jest jedynym sposobem, w jaki moŜemy uciec od swojej przeszłości, prawda? Przynajmniej tak mi zawsze powtarzasz. − Wiem – szepcze i jego ramiona zamykają się na mnie. Przyciąga mnie bliŜej. – I wiem, Ŝe nic się nie stanie. Greyson nie jest Braidenem i kocha mnie, ale ja ciągle myślę o tamtym cholernym dniu. Byłem tak kurewsko szczęśliwy, myślałem, Ŝe Ŝycie jest idealne, a potem pokazali się oni i wrzucili mnie na tył tej pierdolonej cięŜarówki jak banda robotów, powtarzających to, co robił ten drugi. I… - nie kończy i widzę, Ŝe ma się rozpłakać. – I nie mogę przestać wyobraŜać sobie jego twarzy—nienawiści w oczach, jakby mnie winił, Ŝe był tego częścią. Stoję nieruchomo i daję mu czas, by się pozbierał. Sethowi będącemu sobą nie zabiera duŜo czasu, nim się odsuwa. Ociera kąciki oczu opuszkami palców i wypuszcza oddech. – W kaŜdym razie, to co chciałem powiedzieć, zanim zacząłem beczeć jak dziecko, to Ŝe czułem się trochę przeraŜony ruszeniem naprzód i mogłem powiedzieć Greysonowi pewne rzeczy, które nie były zbyt miłe. Strona | 141
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Sięgam do papieru toaletowego i wręczam mu kawałek. – Być moŜe… czasami przeprosiny faktycznie są łatwe. Ściera resztę łez kawałkiem papieru, a potem wrzuca go do kosza na śmieci zawieszonego na ścianie. – Tak, ale czasami nie są. − Ale czasami są. To wywołuje u niego uśmiech. – No popatrz na siebie. Jesteś taka mądra. – Zarzuca rękę na moje ramiona. – To chyba musi brać się od tego, Ŝe spędzasz ze mną tyle czasu. Przywołuje blady uśmiech, gdy odblokowuję drzwi. – Zapewne. W czasie, gdy wychodzimy z łazienki, w środku jest jeszcze bardziej tłoczno. Nie podoba mi się to. To sprawia, Ŝe czuję się niespokojna i zawstydzona swoją sukienką. Za kaŜdym razem, jak ktoś się o mnie ociera, kulę się wewnętrznie. Chwytam się dłoni Setha, gdy prowadzi mnie do naszego stolika, przy którym Luke rozmawia z jakąś dziewczyną w obcisłej czarnej sukience. Blond włosy ma upięte, dekolt niemal wyskakuje jej z sukienki i siedzi na moim miejscu. Gdy docieramy do stolika, mierzy mnie wzrokiem, po czym go odwraca, lekcewaŜąc mnie. − Hej – mówi Seth, zanim ona moŜe się odezwać. Sięga przez stół i łapie za dwie wysokie szklanki z ośmiu stojących na stole. – Myślę, Ŝe Callie i ja weźmiemy po drinku i pójdziemy potańczyć. Luke kiwa głową, a potem zaczyna rozmawiać z dziewczyną. Staję za Sethem, a on odwraca się do mnie i proponuje mi drinka. Jestem rozproszona i nawet nie myśląc, przykładam szklankę do ust i odchylam głowę. Alkohol pali i rozrywa mi przełyk. − Fuj. – Krztuszę się, oddając pustą szklankę Sethowi. – Nie miałam zamiaru tego wypić. Seth chichocze ze mnie i odchyla głowę do tyłu, wypijając drinka. Zabiera ode mnie szklankę i odstawia obydwie na stół. Jedna się przewraca, ale on nie przejmuje się podniesieniem jej. Trzyma mnie za rękę i ciągnie na parkiet. − Naprawdę musimy? – W głowie mi się miesza, a nogi mam jak z gumy. – Nie czuję się zbyt dobrze. Seth kiwa głową, okręca się wokół i robi tę wijącą rzecz biodrami, nim przybiera pozę. – Ty i ja musimy się zrelaksować. Rozglądam się wokół po ludziach otaczających nas i ocierających się jeden o drugiego do niskiego rytmu gorącej piosenki. – Taniec nigdy nie był dla mnie relaksujący. Strona | 142
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Przysuwa się do mnie, strzelając palcami i kołysząc się w przód i w tył. – No chodź. Widziałem jak tańczysz, kiedy jechaliśmy do Afton. Kręcę głową, ale usta wyginają mi się do góry. Zaczynam z nim tańczyć nie przesadzając za bardzo, ale wystarczająco, Ŝeby poprawić sobie humor. Gdy piosenka zmienia się na wolną, Seth przybliŜa się i kładzie mi ręce na biodrach. Kiedy kołyszemy się do rytmu piosenki, z kaŜdym bujnięciem cięŜar buduje się w mojej piersi. Mój umysł ucieka do chwili, kiedy tańczyłam z Kaydenem i przez moment wydawało się, Ŝe wszystko będzie dobrze. Ale nie jest. Nic nie jest. Kayden nie chce ze mną rozmawiać i jedyne, co mogę sobie wyobraŜać, to jak leŜał na podłodze, blady jak śnieg z umierającym pulsem. Widzę nacięcia na jego nadgarstku i boku. Czuję strach i przeraŜenie, Ŝe umrze. Jak ja nie chcę Ŝeby umierał. Jak ja go potrzebuję. Jak potrzebuję go zawsze. CięŜar w mojej klatce piersiowej zaciska się i przysięgam, Ŝe moje Ŝebra roztrzaskują się. − Callie, co jest? – Seth przykłada palec do mojego policzka i ociera łzę, która wymknęła mi się z oka. − Nie chcę, Ŝeby umarł – mówię przez zdławiony szloch. – Nie chcę. Jego oczy robią się szerokie. – On nie umrze, Callie. On wyjdzie z tego Ŝywy. − Wiem o tym – mówię, wiedząc, Ŝe nie zrozumie. Kayden jest do mnie podobny na tak wiele sposobów. Będzie to w sobie ukrywał, dopóki się nie załamie. A jeśli się załamie, mogę nie zdąŜyć do niego na czas. I co wtedy? Nie mogę Ŝyć dalej bez niego, walczyć z bólem kaŜdego dnia. Poczułam, jak to jest go stracić, gdy zobaczyłam go na podłodze. Myślałam, Ŝe był martwy i moja klatka piersiowa niemal rozbiła się o serce, gdy ból uderzył w moje Ŝebra. Nie mogę tego zrobić bez niego. Muszę ocalić jego i siebie i sprawić, Ŝebyśmy byli razem szczęśliwi.
Kayden Kiedy zdaję sobie sprawę, Ŝe płacze, ruszam do niej, odpychając kaŜdego, kto wchodzi mi w drogę. Widok łez wypływających z tych oszałamiających błękitnych oczu rozrywa mi serce na pół i juŜ dłuŜej nie dbam o nic, oprócz pocieszenia jej. Kiedy mnie zauwaŜa, jej oczy powiększają się i sięga do góry, by otrzeć łzy z policzków. Seth odwraca się i patrzy na mnie, po czym puszcza jej talię i się cofa. − Przejmujesz sprawę? – pyta mnie i potakuję. Wchodzi w tłum, a ja zajmuję jego miejsce, stając przed Callie. Strona | 143
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jej palce zaczynają sunąć w dół jej róŜowych policzków, by otrzeć łzy, ale łapię ją za rękę i odciągam. Przenosząc wolną rękę do jej policzka, śledzę kciukiem trasę kaŜdej z łez i wycieram je. − Co jest? – pytam, przyciągając ją bliŜej. – Coś się stało? Kręci głową, mrugając gwałtownie, gdy grozi jej kolejny potok łez. – Nic mi nie jest, po prostu jestem trochę zmęczona. − Callie, proszę powiedz mi co się dzieje, Ŝebym mógł sprawić, byś poczuła się lepiej. Kręci głową, a jej gardło drga, gdy próbuje zdławić szloch. – To naprawdę… nic. – Zaczyna łkać, jej ramiona drŜą z kaŜdą łzą. Oplatam ją ramionami i przyciągam do piersi. Zakopuje twarz w mojej koszulce chwytając się jej dołu, a jej łzy przemakają przez materiał. Nie śmiem się ruszyć, mimo Ŝe wszyscy wokół nas tańczą. Przebiegam dłonią wzdłuŜ jej pleców i po włosach. − Ciii… - mówię, starając samemu się nie rozpłakać. Nie wiem dlaczego, ale czuję jej ból, chociaŜ nie mam pojęcia, co go powoduje. Próbuję powstrzymać łzy. Skupiam się na otwartej ranie na nadgarstku i koncentruję na utrzymującym się pieczeniu. Ale to nie działa i wiem, Ŝe wkrótce będę się rozpadać – oboje będziemy. Podnoszę ją, a ona nawet na mnie nie patrzy ani nie wygląda na oszołomioną. Jej nogi oplatają mnie za plecami, a ręce prześlizgują się w górę torsu, mocując się za szyją. Ludzie patrzą na mnie w zdumieniu, gdy przepycham się przez tłum, upewniając się, by trzymać w dole jej sukienkę i ją zasłaniać. Kiedy wychodzę na zewnątrz, próbuje zejść, ale zacieśniam ramiona i zmuszam ją, by pozostała przy mnie. Teraz, kiedy ją mam, nie mogę jej wypuścić. Trzymając ją, przywołuję taksówkę. Kierowca spogląda na mnie zabawnie, gdy nurkuję do taksówki wciąŜ ją trzymając, i siadam na tylnym siedzeniu. – 552 Main Beach Drive – mówię mu pochylając się do przodu i unosząc odrobinę, zamykając za sobą drzwi. Jest starszym męŜczyzną i przyłapuję go kilka razy, jak zerka na nas we wstecznym lusterku. Przenoszę jedną rękę do góry i ujmuję tył jej głowy, podczas gdy drugą ciągle trzymam ją w pasie. WciąŜ płacze i przez jej łzy moja koszulka robi się wilgotna. Taksówka rusza do przodu i licznik na froncie zaczyna tykać. Siedzę tak nieruchomo, jak tylko mogę i głaszczę jej plecy z policzkiem przyciśniętym do boku jej głowy. Gdzieś w połowie drogi, gdy przydroŜne latarnie zamieniają się w lampki na gankach, podnosi głowę i układa ją na moim ramieniu, wyglądając przez tylną szybę. Nie Strona | 144
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
pytam jej, co jest nie tak, a ona mi tego nie mówi. Tylko wpatruje się w migotliwe światła, rozmywające się, gdy mkniemy do przodu, w noc, wiedząc, Ŝe w końcu dotrzemy do końca i jedno z nas będzie musiało przełamać ciszę.
Strona | 145
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 13 #89 Uznaj prawdę i zaakceptuj to, co ona oznacza
Callie Piosenka lecąca z taksówkowego radia jest wesoła, a piosenkarz wyraŜa swoją miłość do dziewczyny, przed którą uciekł. Zazdroszczę mu, bo moŜe przyznać to przed światem. Ja, z drugiej strony, właśnie zdałam sobie sprawę, Ŝe mogę być zakochana w Kaydenie i nie ma moŜliwości, Ŝe będę w stanie kiedykolwiek mu o tym powiedzieć. Nie tylko z obawy przed odrzuceniem, ale ze strachu przed nieznanym. Nigdy wcześniej nie byłam zakochana. Nigdy tego nie rozumiałam. Ale teraz zdaję sobie sprawę, Ŝe obawa i ból, które noszę w sobie, mogą po prostu być miłością. Przywieram do niego, czując jak jego klatka piersiowa unosi się i opada pode mną, kiedy przyglądam się, jak świąteczne światełka rozmazują się w smugach złota, srebra, czerwieni i zieleni. To taka piękna pora roku, ale nigdy nie byłam jej fanką. Przypomina mi o czasach, kiedy podekscytowana biegłam do choinki i otwierałam prezenty. JednakŜe podczas świąt, gdy miałam dwanaście lat, prezenty przypominały mi o urodzinach i przeraŜenie, które przychodziło wraz z tym wspomnieniem zawsze wypływało na powierzchnię. Pamiętam pierwsze święta po tym, jak to się stało. Całą noc leŜałam bezsennie w łóŜku z otwartymi oczami, ze wzrokiem utkwionym w suficie, marząc by usłyszeć renifera na dachu, tak jak to sobie wyobraŜałam, kiedy byłam mała. Ale nie pozostało juŜ we mnie Ŝadnej wyobraźni ani magii i jedyne, co słyszałam, to martwa cisza nocy i sekretów zalegających w moim sercu. Kiedy usłyszałam, jak moja mama idzie do mojego pokoju tamtego ranka, udawałam, Ŝe śpię. − Callie – szepnęła. – Callie kochanie, obudź się. – Potrząsnęła mną lekko za ramię. – Skarbie, myślę, Ŝe Mikołaj przyniósł ci jakieś prezenty. Uniosłam powieki i napotkałam jej wzrok. Miała na sobie róŜowy, satynowy szlafrok, a włosy miała splecione w warkocz na karku. NałoŜyła makijaŜ, ale sądziłam, Ŝe bez niego wyglądała lepiej.
Strona | 146
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Dzień dobry – powiedziała z radosnym uśmiechem. – Jesteś gotowa zobaczyć, jakie dostałaś prezenty? Byłam wyczerpana leŜeniem bezsennie przez całą noc i przewróciłam się na bok, umieszczając dłonie pod poduszką. – Nie jestem w nastroju na prezenty. PołoŜyła mi rękę na plecach i podskoczyłam, myśląc o ostatnim razie, kiedy ktoś połoŜył na mnie rękę, gdy leŜałam w łóŜku. – Callie, wszystko w porządku? Przez ostatnie kilka miesięcy wydawałaś się taka smutna. − Nic mi nie jest – warknęłam. – Po prostu mam dość świąt i udawania, Ŝe w coś wierzę, kiedy tak naprawdę nie wierzę. Nie ma Mikołaja, mamo. Nie wierzę w niego odkąd skończyłam osiem lat. − CóŜ, oczywiście wiem o tym – odpowiedziała, zdejmując rękę z moich pleców. – Ale kiedy nie gramy wszyscy razem, odbiera to czar i zabawę. − Czary i zabawa nie istnieją – powiedziałam, odsuwając się od niej. – I jestem zmęczona graniem… Zamierzam wrócić do spania. Jestem zmęczona. Siedziała tam przez wieczność, robiąc wdechy i wydechy, aŜ w końcu wstała na nogi, a materac uniósł się, pozbawiony jej cięŜaru. − Dobrze. Tylko tyle powiedziała. Potem opuściła pokój i prześladujące wspomnienia znów wzięły nade mną górę. Nawet teraz zastanawiam się, dlaczego nigdy nic nie powiedziała. Musiała być w stanie stwierdzić, Ŝe coś było nie tak. Pewnego dnia znajdę odwagę, by ją o to zapytać. Muszę. Inaczej nigdy się nie dowiem, a odpowiedź zawsze będzie mnie prześladować. − Callie. – Głos Kaydena odbija się echem w moich myślach. Unoszę oczy zdając sobie sprawę, Ŝe przysnęłam. Podnoszę głowę i rozglądam się wokół na ciemność na zewnątrz i ocean w oddali. − Zasnęłam? – Mrugam oczami, po czym puszczam jego ramiona, Ŝeby zetrzeć posępność. Potakuje, zdejmując kosmyk włosów z mojej twarzy. – Zasnęłaś, ale nic nie szkodzi. Policzki i oczy mam zapuchnięte od Ŝądlenia łez. – Przepraszam. Jego palce spoczywają na mojej kości policzkowej i patrzy mi w oczy, przeraŜony. – Powiedziałem, Ŝe nic nie szkodzi, Callie. I obiecuję, Ŝe tak jest… Lubię cię przytulać… To sprawia, Ŝe się uspokajam.
Strona | 147
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Przełykam łzy, które wciąŜ chcą się wydostać. – W porządku. Kiwa głową i nastaje ciche porozumienie, Ŝe z obojgiem nas jest w porządku w tej chwili i Ŝe bycie razem jest w porządku. Zaczynam zdrapywać się z jego kolan, ale on łapie mnie w pasie i przesuwa na bok tak, Ŝe ześlizguję się na siedzenie. Stawiam nogi na podłodze, zdezorientowana, kiedy sięga do kieszeni. Wyciąga portfel i wyjmuje dwudziestkę, a potem pochyla się nad siedzeniem i wręcza ją kierowcy. Zaczyna opadać z powrotem na siedzenia, ale potem unosi się do boku i chwyta za klamkę. Pociągając za nią otwiera drzwi, a potem wyskakuje na zewnątrz. Rozciąga ramiona nad głową, a następnie podaje mi dłoń. Przyjmuję ją, czując ciepło jego skóry, kiedy pomaga mi wyjść i nie puszcza, dopóki nie zamyka drzwi. Stoimy na podjeździe obok samochodu Luke’a, kiedy taksówka zjeŜdŜa Ŝwirową ścieŜką i odjeŜdŜa ulicą. Kiedy przyspiesza, Kayden spogląda na mnie. − Chcesz iść na spacer? – pyta, kiwając głową na wybrzeŜe. Potakuję, pociągając nosem. – Spacer brzmi miło. Posyła mi mały uśmiech i splata nasze palce razem. Idziemy ręka w rękę mijając dom i wychodząc na brzeg. Piasek wsypuje mi się do sandałów i jest zimny przy mojej skórze. CięŜko jest iść, poniewaŜ moje stopy ciągle się zakopują, więc się zatrzymuję, delikatnie ciągnąc go za rękę. − Co jest? – zastanawia się, odmawiając puszczenia mojej dłoni. Wykręcam stopy z sandałów i schylam się, Ŝeby je podnieść, zahaczając je o palce, nim się podnoszę. Kiwa głową, rozumiejąc, po czym kontynuujemy spacer głębiej w ciemność. Słyszę fale toczące się jak kołysanka, a odgłos muzyki dobiega z jednego z domów. Piasek przesypuje się przez szczeliny pomiędzy moimi palcami, kiedy wsłuchuję się w kaŜdy odgłos i wyczuwam ziąb w powietrzu. − Zimno ci? – pyta Kayden, gdy zwalniamy poza zasięgiem wody. Spoglądam na swoje ręce, czując jak drŜę i w świetle księŜyca widzę na swoich ramionach gęsią skórkę. – Trochę. Wzdycha, po czym rzuca okiem na dom wznoszący się na piaszczystym stoku. – Pozwól, Ŝe pobiegnę i przyniosę ci kurtkę. Szybko potrząsam głową i zacieśniam chwyt na jego dłoni. – Nie, proszę zostań tutaj. Musimy… musimy porozmawiać.
Strona | 148
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Patrzy na mnie sceptycznie, a w ciemności jego oczy wydają się puste. W napięciu pociera swój kark, a potem siada na piasku, ciągnąc mnie za sobą. Delikatnie pociąga mnie do siebie i sadza sobie na kolanach, opierając mnie o siebie. Odchylam się do tyłu, zamykając oczy, czując się bezpiecznie, czując jakby właśnie to było moje miejsce. Kayden jest jedynym męŜczyzną, który kiedykolwiek sprawił, Ŝe tak się czuję, bardziej niŜ Seth, bardziej niŜ ja sama. On jest wszystkim, czego potrzebuję i mam nadzieję, Ŝe on czuje to samo. Ale zanim o to zapytam, jest jeszcze coś, co muszę wiedzieć – muszę zrozumieć. Biorę głęboki oddech i uwalniam go w otwartą przestrzeń. – Kayden, co się wydarzyło? Cztery malutkie słowa, tak cięŜkie i znaczące, Ŝe rozrywają ziemię. Sztywnieje i ja robię to samo, zanim odwracam się, by spojrzeć mu w oczy. Przełyka z trudem tak jak ja. Bierze głęboki oddech i niemal bezgłośnie uwalnia go spomiędzy ust. Jego wargi rozdzielają się, a gdy wychodzi z nich głos, moje serce niemal staje. – Mój ojciec mnie dźgnął.
Kayden Nie mam pojęcia, dlaczego jej to mówię. Nie planowałem tego. Planowałem zatrzymać to w sekrecie na zawsze, tak jak wszyscy inni. Ale ona siedzi tutaj, czeka na mnie, ufając mi na tyle, bym mógł ją trzymać i być blisko niej. Spodziewa się prawdy i chcę jej ją dać. Chcę dać jej wszystko. − Mój ojciec mnie dźgnął. – I tak po prostu, roztrzaskałem pudełko w moim sercu, a ono rozbiło się na tysiące poszarpanych odłamków. Jej oczy rozszerzają się, a oddech więźnie w gardle. Znów jest na pograniczu płaczu, więc owijam wokół niej ramiona i przyciągam ją do siebie. – Spokojnie, teraz nic mi nie jest. Jej skóra jest jak lód. Pocieram dłońmi w górę i w dół jej rąk, próbując ją ogrzać. DrŜy, nie od zimna, ale od mojego dotyku. Albo moŜe z powodu szoku, jaki właśnie jej zaserwowałem. Nagle Ŝałuję, Ŝe nie mogę tego cofnąć, bo nigdy nie powinienem był zrzucać tego na jej barki. Strona | 149
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Wybacz – przepraszam. – Nie powinienem był tego na ciebie zrzucać. Jej dłonie poruszają się pomiędzy naszymi ciałami i rozpłaszcza je na moim torsie. Odpychając się ode mnie, patrzy mi w oczy. – Tak, powinieneś był… Powinieneś był powiedzieć mi wcześniej. Potrząsam głową i kładę rękę na jej plecach tak, Ŝeby pozostała blisko. – Callie, nie musisz wiedzieć o tego rodzaju rzeczach… Masz swoje własne problemy. Nagle wydaje się zła, jej oczy płoną i odchylam się do tyłu zaniepokojony, Ŝe mnie uderzy, czy coś. – Kayden… ja nie… - Nie potrafi znaleźć właściwych słów. Przesuwa się, uginając kolana, więc jej cięŜar spoczywa na moich kolanach. Kładzie ręce na moich ramionach i z niewzruszonym spojrzeniem w oczach mówi: - To wszystko moja wina. – Zaczynam protestować, ale ona kładzie mi dłoń na ustach. – Nigdy nie powinieneś był bić Caleba… Nigdy nie powinnam pozwolić ci się o nim dowiedzieć. Gdybyś się nie dowiedział, nic z tego by się nie wydarzyło. Bylibyśmy w domu, leŜąc w moim łóŜku. − To nie prawda – mówię, moje usta przesuwają się po jej dłoni. – To dobrze, Ŝe mi powiedziałaś. Nie moŜe chodzić sobie tak po prostu i przeŜywać swoje Ŝycie, kiedy odebrał ci twoje. Opuszcza dłoń na swoje kolana i wzdycha. – Właśnie to robi twój ojciec. – Wypuszcza sfrustrowany oddech. – Czy ktoś w ogóle o tym wie? Kręcę głową, a potem wzruszam ramionami. – Moja mama, ale ona wiedziała o wszystkim… o uderzaniu, biciu, kopaniu… Nie obchodziło jej to. Jej oczy wędrują do oceanu. – To nie jest w porządku – mamrocze i odwraca głowę w moją stronę. – Musimy komuś powiedzieć. Zaczyna wstawać, ale wbijam palce w jej bok i przytrzymuję ją w miejscu. – Callie, nie ma sensu nikomu mówić… a ty… musisz przestać się o mnie martwić. – Oddech zaczyna drŜeć mi na wargach. Niech to szlag. To najtrudniejsza pieprzona rzecz, jaką kiedykolwiek musiałem powiedzieć. Ale muszę to powiedzieć. Muszę sprawić, Ŝeby zrozumiała kim jestem, głęboko w środku. – Spieprzyłem. Koncertowo. To, co powiedziałem w knajpie o… o cięciu się… Jestem rozbity. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie przestać… przestać się ciąć. Musisz trzymać się ode mnie z daleka. Proszę, odejdź. Jej oczy pozostają na mnie, gdy obejmuje wzrokiem moją twarz sprawiając, Ŝe czuję się niezbyt pewnie w środku. – Nie. Kręcę głową. – Callie, nie chcesz tego— Strona | 150
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Tak, chcę. – Kładzie mi rękę na ustach i zaciska wargi razem, gdy wsuwa palec pod jedną z gumek na moim nadgarstku. – Kayden, myślisz, Ŝe jestem na to ślepa, ale nie jestem. Myślę, Ŝe wiedziałam od jakiegoś czasu, Ŝe ty… Ŝe się tniesz, jeszcze zanim mi powiedziałeś. Moje serce kurczy się w nicość, gdy opuszcza rękę z moich ust. – Skąd? Łzy zbierają się w kącikach jej oczu. – Tej nocy, kiedy my… kiedy ty i ja… - Jej oddech jest nierówny. – Kiedy uprawialiśmy seks, widziałam wszystkie te nacięcia na twoich rękach, pomyślałam… przeszło mi przez myśl, Ŝe niektóre z nich sam mogłeś sobie zadać. − Dlaczego nic nie powiedziałaś? − Co miałam powiedzieć? „Tniesz się?”. Poza tym, nie chciałam w to wierzyć. Moje ściśnięte serce stało się kurwa kawałem nicości. – Bo to zbyt wiele? Szybko potrząsa głową. – Nie, poniewaŜ nie chciałam wierzyć, Ŝe cały ten ból jest uwięziony wewnątrz ciebie… Wiem, ile bólu potrzeba, Ŝeby zajść tak daleko… do chęci zranienia siebie. To ta rozwalająca mózg chwila, gdy coś sobie uświadamiam. Ktoś mnie rozumie. Callie mnie rozumie. Rozumie to i nie boi się mnie czy tego, co tkwi wewnątrz mnie. I podczas gdy tego nie rozumiem, chcę tego – chcę jej. Jak to jest w ogóle do kurwy nędzy moŜliwe, Ŝe przez tyle lat chodziłem po tym samym mieście co ona – tej samej szkole – i nigdy tak naprawdę jej nie zauwaŜyłem? Co by się stało, gdybym zauwaŜył? − Jestem zbyt popieprzony – naciskam, chcąc, by w pełni zrozumiała. – Ranię siebie i pozwalam innym mnie ranić i nie mówię o tym nikomu. − Ale musisz. Musisz powiedzieć komuś o swoim ojcu. Nawet jeśli myślą, Ŝe sam robisz sobie krzywdę, ludzie muszą wiedzieć. − Nigdy w Ŝyciu nikt mi nie uwierzy. Właśnie zostałem aresztowany za skopanie tyłka Calebowi no i mam te pierdolone blizny, które sam sobie zrobiłem na własnym ciele. Nikt tego nie zrozumie. − Nie obchodzi mnie to – odpowiada, zakopując palce w moich ramionach, kiedy przywiera do mnie. – Sprawimy, Ŝe zrozumieją. Nieruchomieję i spoglądam na nią. Jak moŜe istnieć ktoś taki jak ona? To niemoŜliwe, a na dodatek jest tutaj przede mną, wyglądając pięknie jak zawsze, pod bladą poświatą księŜyca. – Callie… ale co z tobą i Calebem? Nie powiedziałaś o tym nikomu. – Czuję się jak kretyn mówiąc to, ale wydaje się, Ŝe to musi zostać powiedziane. Strona | 151
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Pracuję nad tym – oświadcza i słychać drŜenie w jej głosie. – Ty i ja, rozpracujemy to… Nie zamierzamy pozwolić ludziom mieć nas w swoim władaniu. – Wydaje się wygłaszać przemowę bardziej do siebie niŜ do mnie, ale to nic. Chcę, Ŝeby komuś powiedziała, aby ten kawał gówna przestał chodzić wokół, posiadając ją. Patrzy na mnie i widzę, Ŝe ma się rozpłakać. Nie chcę, Ŝeby płakała. Chcę, Ŝeby była szczęśliwa. – Callie, powiedz mi, czego potrzebujesz – mówię i zakładam jej kosmyk włosów za ucho. − Potrzebuję, by świat przestał być takim obrzydliwym miejscem pełnym bólu. – Łzy wypływają z jej oczu. – Potrzebuję obudzić się i naprawdę uwierzyć, Ŝe wszystko będzie dobrze, zamiast tylko mieć na to nadzieję. Chcę być jedną z tych szczęściar, które mają dobre Ŝycie. Kiwam głową, bo ja teŜ chcę tego dla niej. – WciąŜ moŜesz to mieć. Tylko powiedz mi, czego potrzebujesz, by być szczęśliwą. Patrzy mi w oczy ze łzami płynącymi jej po policzkach. – Ciebie. Wzdrygam się, bo właśnie rzuciła się do osoby, która jest pusta i złamana. Nie wiem, co robić. Nie wiem, czy mogę jej dać to, czego potrzebuje. Nie rozumiem potrzeby czy miłości. Nie rozumiem, co sprawia, Ŝe ludzie Ŝyją w całości. Moje usta rozchylają się i, szczerze, nie mam pojęcia, co z nich wyjdzie, ale nigdy się nie dowiem, bo ona przyciska swe wargi do moich, uciszając mnie. MoŜe wiedziała, Ŝe to nie byłoby to, co chciałaby usłyszeć, albo moŜe po prostu chciała mnie pocałować, tak czy inaczej odsuwam się. Ujmując jej policzek, mówię: Callie, nie chcesz mnie. Doprowadzę cię do nikąd. Wszystko, co robi to potrząsa głową i znowu mnie całuje, chwytając się kurczowo moich ramion. Tym razem nie mogę się powstrzymać. Trzęsie się w moich ramionach i chcę, Ŝeby poczuła się lepiej, więc oddaję pocałunek, z początku powoli, ale wtedy ten głód bierze górę i zaczynam całować ją zaŜarcie z całą namiętnością, jaką więziłem wewnątrz siebie. Upadamy na piasek. LeŜy na mnie i nasze ciała są ze sobą połączone, gdy nasze języki się plączą. Jej ciepło paraliŜuje umysł i zapominam, gdzie jestem. Jestem tylko ja i ona leŜący na piasku i przysięgam na jedną pierdoloną chwilę, Ŝe wszystko będzie w porządku. śe to będzie moje Ŝycie. Tylko ona i ja. Na zawsze. I przez chwilę, ta myśl nie przeraŜa mnie cholernie. Strona | 152
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Callie Widzę, Ŝe go przeraŜam i zaczynam uciekać, bojąc się odrzucenia. Ale wtedy widzę coś w jego oczach, spowodowane latami bicia i Bóg wie czym jeszcze. Nagle rozumiem. Kayden nie moŜe mnie kochać, poniewaŜ nie rozumie miłości. Rozumie ból, przykrość i rozczarowanie, ale nie miłość. Wtedy wiem, Ŝe nie mogę mu powiedzieć, jak się czuję, ale mogę mu to pokazać. Potrzebując być blisko niego, zbieram kaŜdą drobinę odwagi, jaką w sobie posiadam i całuję go. Oddaje pocałunek, ale potem się odsuwa. Moje wnętrze zwija się w supły, ale nie poddaję się. Znów przyciskam do niego swoje usta i tak po prostu, przy drugiej próbie, całuje mnie. Na początku jest delikatny, jego język jest miękki na moim, gdy trzyma mnie na kolanach. Ale nagle delikatność przeradza się w desperację i następną rzeczą, jaką wiem jest to, Ŝe upadamy do tyłu. Ląduję na nim, z ustami zamkniętymi na sobie i ciałami idealnie dopasowanymi. Jego dłonie są na całym moim ciele, na szyi, na plecach. Schodzą w dół do mojego tyłka, po czym wślizgują się pod sukienkę, wbijając się gwałtownie w moją skórę. Sztywnieję na ten intymny dotyk, ale potem przypominam sobie, Ŝe widział i dotykał mnie całą. OdpręŜam się, pozwalając jego dłoniom odkrywać moje ciało. Bez ostrzeŜenia przewraca nas na bok i zakłada sobie moją nogę na biodro. Jego ręka przesuwa się wyŜej, pozostawiając na mojej skórze gorącą ścieŜkę, niemal staję w płomieniach, gdy powolutku wsuwa palce pod moje majtki. Zaczynam drŜeć, z nerwów, z zimna, z oczekiwania, ale kaŜde z tych uczuć opuszcza mnie, gdy wsuwa we mnie swoje palce. Wydaję z siebie zawstydzający jęk i wyginam ciało w łuk w jego stronę. Zaczyna poruszać palcami i powoduje, Ŝe z moich ust wydobywają się małe stęknięcia. Czuję, Ŝe zbliŜam się do krawędzi, Ŝeby się rozbić i być wolną. Ale on nagle przestaje i znowu się odsuwa. Chwila zaczyna się rozpraszać i wpadać do piasku, gdy wstaje ciągnąc mnie za sobą. − Co ty robisz? – jąkam się, czując, Ŝe się rumienię. – Coś jest nie tak? Jego palce zagrzebują się w mojej talii i trzyma mnie mocno, gdy wstaje. Piasek zsypuje się z nas, gdy kładzie pode mną ręce i trzyma przy swoim ciele. Idzie wzdłuŜ plaŜy w kierunku domu, ze mną przyczepioną do jego torsu. − Zabieram cię do środka – mówi łagodnie, całując mnie, a następnie wycofując się. – Zanim sprawy za bardzo wymkną się spod kontroli. – Przyciska wargi do moich, dając mi delikatny pocałunek. – Nie chcemy być na plaŜy… na otwartej Strona | 153
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
przestrzeni. – Przenosi swoje usta do moich, kiedy jego buty chrzęszczą w Ŝwirze na podjeździe. Szczypie mnie w tyłek i drŜę niekontrolowanie. Kiedy się odsuwa, uśmiecha się krzywo. – Nie chcemy być na piasku… mógłby zrobić się bałagan. Próbuję się nie rumienić, ale nigdy nie byłam dobra w hamowaniu swojego zaŜenowania i moje policzki są ogniście gorące. OkrąŜa samochód Luke’a i wbiega po schodkach, wprowadzając nas na światło ganku. Uśmiecha się patrząc na mnie, a następnie zabierając ze mnie jedną rękę, by dotknąć palcem mego policzka. – Tęskniłem za tym, wiesz—za rumieńcami. To urocze. Czerwienię się jeszcze bardziej, ale niech będzie – nic nie mogę z tym zrobić. Uśmiechając się, przenosi mój cięŜar na bok i splatam palce na jego karku, gdy próbuje otworzyć drzwi bez puszczania mnie. Wtaczamy się do kuchni, a jego usta odnajdują moje, jak tylko jego stopy przekraczają próg. Jego dłonie wędrują do moich włosów, gdy mnie całuje i idzie przez dom, obijając się o róg blatu i uderzając łokciem o ścianę w korytarzu. Jest ciemno, ale w salonie i sypialni znajduje się lampa, a miękki ślad księŜyca wlewa się przez okna. Dłoń Kaydena biegnie w dół moich pleców i wsuwa się pod sukienkę, gdy mija róg i wpada do pokoju, w którym śpię z Sethem. − Co, jeśli wrócą? – pytam pozbawiona tchu, czując jakby moje usta były potłuczone od tego całego całowania. Kayden poprawia rękę tak, Ŝe znajduje się pod moim tyłkiem i mogę poczuć jego twardość przyciskającą się do mnie. Pomiędzy nami są tylko jego dŜinsy i moje majtki. – Zamkniemy drzwi… chyba, Ŝe… chyba, Ŝe ty nie chcesz tego robić. – Nie puszczając mnie wyciąga rękę do tyłu, zatrzaskuje drzwi i przekręca blokadę. Kocham to, Ŝe pyta. Jeszcze bardziej kocham to, Ŝe chcę to zrobić. Chcę z nim być. Mogę z nim być. Zaledwie kilka miesięcy temu ta idea wydawała się poza zasięgiem, nieistniejąca, niemoŜliwa. Ale teraz, z nim, wszystko we mnie się zmieniło, a moja dusza i serce nie są juŜ tak spowite cieniem. On jest moim światłem i mam nadzieję, Ŝe pewnego dnia ja stanę się jego. Przenoszę do niego swoje wargi. – Chcę z tobą być. Nie mówi nic więcej. Jego usta zderzają się z moimi. Znów zaczyna iść, gdy jego ręce wędrują do mojej talii, palce zanurzają się wewnątrz pozostawiając ścieŜkę gorąca na mojej skórze. Kładzie nas na łóŜku, przysiada i zrzuca torbę Setha z krawędzi. Potem manewruje swoim ciałem na moje i nasze usta z powrotem łączą się ze statycznym szokiem. Kiedy język wślizguje się w moje usta, chwytam go za włosy i przyciągam jego twarz bliŜej, chcąc go całego. Strona | 154
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Callie – jęczy, gdy jego ręce okrąŜają mój brzuch. Jego palce przesuwają się wzdłuŜ mojej skóry, posyłając uderzenie ciepła pomiędzy moje nogi. Wyginam plecy do niego, gdy rozkoszuję się dotykiem jego języka na moim. Jeśli mogłabym Ŝyczyć sobie jednej rzeczy, to było to, Ŝebym zawsze czuła się w ten sposób, całkowicie i błogo skonsumowana przez kogoś. Nie, nie tylko przez kogoś. Przez Kaydena. Moje nogi przenoszą się wokół jego bioder, więc jestem na niego otwarta, a jego cięŜar spoczywa na mnie. Podtrzymuje się ręką wspartą z boku mojej głowy, a drugą dłonią sunie po przedzie sukienki, aŜ dociera do krawędzi stanika. Przez ułamek sekundy czuję ssący niepokój wewnątrz mnie, ale przypominam sobie, Ŝe to jest Kayden i on nigdy by mnie nie skrzywdził – zawsze będzie mnie chronił, bez względu na to ile będzie go to kosztowało. Jego palce zakradają się pod miseczkę stanika ujmując moją pierś i mój sutek szybko sztywnieje. Moje kolana zaciskają się wokół jego bioder, kiedy opuszek jego kciuka ociera się o brodawkę. Głowa opada mi do tyłu, gdy wypuszczam jęk i Kayden zaczyna pocierać biodrami o moje. Powtarza to znowu i znowu, łącząc nasze ciała i zderzając je ze sobą. W kaŜdym ruchu jest nieśmiertelna pasja i zapominam gdzie jestem. Istnieję tylko w tym momencie i kaŜdy inny moment w moim Ŝyciu jest martwy. Wbijam paznokcie w jego łopatki, gdy czuję jak wzbijam się do gwiazd za oknem i chwilę później spadam na ziemię. Dysząc głośno, rozprostowuję palce, kiedy on nieruchomieje. Potem siada i łapie mnie za rękę. Schodząc z łóŜka pociąga mnie do góry, tak Ŝe siedzę na jego krawędzi, a on stoi przede mną. Sięga do rąbka mojej sukienki i jednym szybkim ruchem ściąga mi ją przez głowę. Serce podskakuje mi w piersi, gdy włosy opadają mi na ramiona. Pochyla się nade mną i przesuwa rękę po moich plecach do zapięcia stanika. Moja klatka piersiowa wznosi się i opada, gdy rozpina haftki i biustonosz spada mi z ramion. Znów się dławię, ale szepczę swemu sercu, by się uspokoiło, kiedy sięgam do jego koszulki. Jego oddech staje się nierówny, gdy sunę dłońmi po jego torsie i podnoszę się, stając przed nim i podciągając mu koszulkę. Jedna z moich rąk zatrzymuje się nad jego sercem, bijącym niemiarowo pod moją dłonią. Przełykam z trudem, kiedy obejmuję wzrokiem bliznę na jego boku, nadal się gojącą, i wyznaczam wokół niej ścieŜkę. Łzy kłują mnie w oczy, gdy myślę o tym skąd się tu wzięła, przez co on przeszedł, przez co musi przechodzić. − Callie… - mówi Kayden i zahacza palec o moją brodę, więc patrzę na niego. Opuszcza rękę, a jego dłoń okrąŜa mój nadgarstek. Przenosząc moją dłoń do swoich ust, całuje wewnętrzną stronę mojego nadgarstka i drŜę od delikatnego dotyku jego oddechu. – Nic mi nie jest. Nie, nie prawda. Chcę powiedzieć. Twój ojciec cię dźgnął, a ty wziąłeś na siebie cały ten cięŜar. Nie moŜe nic ci nie być.
Strona | 155
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Puszcza moją dłoń i sięga za swoją szyję. Lekkim pociągnięciem zdejmuje z siebie koszulkę i upuszcza ją na podłogę obok mojej sukienki i stanika. Jego włosy sterczą, a usta ma zaczerwienione od gwałtownego całowania mnie. Mój wzrok przenosi się z jego twarzy na blizny. Większość z nich jest mała, ale niektóre nie są. Większe z nich znaczą jego klatkę piersiową i wyglądają na grube. − Upadłem na grabie, kiedy mój ojciec mnie uderzył – wyjaśnia formalnym tonem, jakby to nic nie znaczyło. Jakby to po prostu się stało, a on ruszył dalej i zapomniał o tym. Chcę płakać nad nim. Śledzę palcem bliznę czując bruzdy i wyobraŜając sobie, jakie to musiało być bolesne. – Kaden, ja— Ucisza mnie swoimi wargami, kiedy opada na mnie i z powrotem kładzie nas na łóŜku. Po tym, jak jego język przeszukuje kaŜdy cal moich ust, znowu się odsuwa. – Wiem, Ŝe chciałabyś ze mną o tym porozmawiać—i zrobię to—ale w tej chwili pragnę tego. – Kreśli palcem po moim policzku i moje powieki zamykają się trzepocząc. – Przez chwilę jesteś wszystkim, czego pragnę. Jego dotyk doprowadza moje ciało do szału na sposoby, o których nawet nie wiedziałam, Ŝe są moŜliwe. Kiwam głową, pragnąc, by miał mnie przez chwilę. Na jego ustach widnieje lekki uśmiech, gdy całuje mnie w policzek, po czym zdejmuje ze mnie swoje biodra. Zsuwa dŜinsy, a potem bokserki, zanim zdejmuje ze mnie majtki. Wyciąga z portfela prezerwatywę, nim odrzuca spodnie na bok, a potem nieruchomieje nade mną z ręka wspartą obok mojej głowy i patrzy mi w oczy. − Wiesz, jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś ode mnie potrzebowała—obojętnie czy Ŝebym przestał, zwolnił, czy po prostu pogadał z tobą, jestem tu – mówi, próbując uspokoić moje nerwy, które są chaosem, mimo Ŝe juŜ wcześniej zrobiłam to z nim. − Wiem. – Robię wdech i wydech i prawie mówię mu, Ŝe go kocham, poniewaŜ trzymanie tego w sobie jest prawie nie do zniesienia. Nie robię tego jednak, a wtedy on całuje mnie i wsuwa się we mnie. Nie boli tak bardzo jak za pierwszym razem, kiedy uprawialiśmy seks i moje nogi chętniej otwierają się na niego, gdy kołysze się wewnątrz mnie. Zaciskam ręce na jego plecach i trzymam się go, gdy moje ciało znów odpływa do tego miejsca, w którym jestem wolna, w którym on i ja naleŜymy do siebie. Zaczynam się pocić, a mięśnie jego ramion i klatki piersiowej wyginają się, gdy przyspiesza swoje ruchy. Wszystkie myśli opuszczają moją głowę. Chciałabym chwycić się tej chwili, trzymać ją w dłoni i zatrzymać ją przy sobie na zawsze, poniewaŜ wtedy moje Ŝycie byłoby kompletne, zapierające dech w piersi, prawdziwe. Strona | 156
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Byłoby idealne.
Kayden Nie mam kontroli, jeśli chodzi o nią. Szybko się tego uczę. Za kaŜdym razem, kiedy na mnie patrzy, przysięgam Ŝe kradnie kolejny kawałek mojej duszy. W przeciwieństwie do większości ludzi, nie obchodzi jej to, Ŝe jest uszkodzona. A kiedy się całujemy, przepadam. Ten złamany, bezduszny, pusty Kayden, który istnieje od pierwszej chwili, w której pobił go ojciec, juŜ nie Ŝyje. Ona mnie posiada i nie chcę niczego bardziej, niŜ być z nią. Podnoszę ją i niosę do sypialni, bo rzeczy, które chcę z nią robić, nie mogą się wydarzyć na plaŜy bez narobienia bałaganu. Całuję ją tak długo jak mogę, ocierając się o nią, a następnie oglądając z fascynacją, jak się rozpada. Potrzebuję więcej, więc wstaję i zabieram ją ze sobą, rozbierając ją. Wtedy ona sięga, by rozebrać mnie i widzę, Ŝe patrzy na blizny zastanawiając się, co je spowodowało. Kiedy zdejmuję koszulkę, jej wzrok pada na największą, na środku piersi. − Upadłem na grabie, kiedy mój ojciec mnie uderzył – mówię jej, nawet nie wiedząc, dlaczego. Nienawidzę o tym mówić, ale nagle chcę, Ŝeby wiedziała, bo dzięki temu poczuję się lepiej, a cięŜar na moich ramionach będzie odrobinę lŜejszy. Wygląda, jakby miała zamiar powiedzieć coś, co zrujnuje ten moment, więc rozbijam na niej wargi, kradnąc nam obojgu oddechy i głosy. Upadam na nią, przytrzymując swój cięŜar, zauwaŜając, jaka mała i bezradna jest pode mną. Dokańczam zdejmować nasze ubrania i wtedy leŜy pode mną, wyglądając na tak przeraŜoną jak ja się czuję, z ogromnymi oczyma i czuję delikatne drŜenie jej ciała z kaŜdym oddechem, jaki robi. − Wiesz, jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś ode mnie potrzebowała—obojętnie czy Ŝebym przestał, zwolnił, czy po prostu pogadał z tobą, jestem tu – mówię, próbując uspokoić jej nerwy. I to jest prawda. Przestałbym, gdyby mnie o to poprosiła. Zrobiłbym dla niej wszystko. Nic nie mówi i wchodzę w nią czując jej ciepło, marząc, bym mógł tak po prostu zostać i ją czuć. To uspokajające, przeraŜające, idealne – to tak wiele cholernych rzeczy, których nie pozwalam sobie poczuć z wyjątkiem chwil, gdy jestem z nią, a kiedy z nią jestem, odczuwanie rzeczy nie jest takie trudne. Strona | 157
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Układam ręce bo bokach jej głowy i kołyszę się w niej. Jej nogi otwierają się, a ręce zaciskają wokół mnie, gdy wchodzę się w nią głębiej wiedząc, Ŝe nic innego nigdy nie będzie się z tym równać. Wbijam się w nią obserwując z podziwem jak jej oczy błyszczą, a głowa opada do tyłu. Jej ciało zaczyna się wyginać pode mną, a nasze ciała zderzają się ze sobą, gdy prowadzę ją dalej. Przygryza dolną wargę, a jej szyja wygina się do przodu, gdy wbija paznokcie w moją skórę. Nienawidzę, jak kurewsko mi się to podoba, ale nie mogę się powstrzymać. Nawet z nią pode mną, to wciąŜ tam jest, ukrywając się we mnie, pragnienie bólu zamiast uczuć. − Kayden – jęczy i zatraca się w moich ruchach. Trzyma się mnie, nasze ciała są wilgotne, a oddechy niespokojne, gdy nieruchomieję w niej. Głowę mam opuszczoną w dół, a jej oddech uderza w moje policzki, gdy jej palce wędrują w górę i w dół moich pleców. Kiedy znów odzyskuję nad sobą kontrolę, całuję ją w policzek i zaczynam się wycofywać, ale ona zaciska nogi na moich biodrach i zatrzymuje w miejscu, nie pozwalając mi wyślizgnąć się z niej. Odchylam się i spoglądam jej w oczy, szukając, co jest nie tak. – Wszystko w porządku? Kiwa głową z zabawnym wyrazem twarzy. – Po prostu nie jestem jeszcze gotowa, by cię puścić. Uśmiech pojawia się na moich ustach. I to jest prawdziwe, a nie na pokaz, jak większość moich uśmiechów. Całują ją głęboko z kaŜdą uncją namiętności, jaką w sobie mam. – Daj mi kilka minut – mówię i odwracam biodra na bok. – I z powrotem będę w grze. Tym razem mnie puszcza i kładę się na plecach z ręką pod głową, gdy wpatruję się w sufit. W tej chwili jestem bardzo świadomy swoich blizn i tego, jak kaŜda z nich wydaje się jakaś mniejsza. Zaczynam coś sobie uświadamiać… coś, czego nie jestem pewien, czy chcę sobie uświadomić. Ona sprawia, Ŝe czuję się lepiej i zastanawiam się, czy to oznacza, Ŝe powinienem z nią być. Jednak nie chcę, Ŝeby takie miało to znaczenie. Chcę, Ŝeby była nieograniczona. Naciągając na siebie pościel, przewraca się na bok i zmiata mi włosy z twarzy. – O czym myślisz? – pyta, przesuwając palcem pomiędzy moimi brwiami, usuwając zmarszczkę zmartwienia. Przechylam głowę na bok i napotykam jej spojrzenie. – Naprawdę chcesz wiedzieć? Kiwa głową, opuszczając rękę na biodro, a moje oczy śledzą jej szczupłą postać. – Zawsze chcę wiedzieć. Strona | 158
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Przekręcam się na bok tak, Ŝe leŜymy twarzą w twarz. – Myślę, Ŝe powinnaś mnie zostawić. Jej oddech staje się urywany. – Chcesz, Ŝebym odeszła? Szybko kładę rękę na jej biodrze. – Przez chwilę nie myśl, Ŝe chcę, Ŝebyś odeszła. Nigdy tego nie chcę. Chcę cię tutaj. Ze mną… ale nie chcę, Ŝebyś ze mną była. Chcę, Ŝebyś była szczęśliwa, jeśli to ma jakiś sens. RozwaŜa to, co powiedziałem, przygryzając dolną wargę i jedyne, co chcę zrobić, to pochylić się i samemu ją przygryźć, ale to zniszczyłoby cały mój cel w pozwoleniu jej na odejście. – Rozumiem, co mówisz – odpowiada. – Ale nie zgadzam się z tym. Jesteś jedyną osobą… - Jej dolna warga trzęsie się, gdy bierze głęboki wdech. – Jesteś jedyną osobą, przy której w ogóle mogę poczuć się kompletna. − Nie wiesz tego. – Ciągle staram się ją odepchnąć. – Z łatwością moŜesz znaleźć gdzieś innych ludzi. Potrząsa głową. – Nie… i nie chcę być gdzieś. − Callie – mówię łagodnie i kładę dłoń za jej policzkiem, pocierając palcem znamię na jej skroni. – Nie jestem dla ciebie dobry. Zasługujesz na coś lepszego. – Wypowiedzenie prawdy na głos głęboko rani moje serce. Ale ona musi zostać powiedziana. − Nie ma nic lepszego – wypowiada cicho, wpatrując się w nogi łóŜka i walcząc z łzami. – Po prostu musisz to sobie uświadomić. − Ja tylko chcę, Ŝebyś była wolna… od całego mojego popierdolonego i skomplikowanego Ŝycia. − Nie chcę być wolna. Jedynie chcę być tutaj. Z tobą. Ja-ja mam gdzieś całe twoje popierdolone skomplikowane Ŝycie, czy twoje problemy. Chcę tylko ciebie… i chcę, Ŝebyś był szczęśliwy. Zasługujesz na to. Ja pierdolę. Nikt nigdy nie powiedział mi tego. Nawet nie wiem, czy jestem pewien, czym jest szczęście. JuŜ dłuŜej nie mogę się kontrolować. KaŜda z moich blizn pulsuje i potrzebuję, aby ona je uciszyła. Pochylam się do niej i łapię ją za tył głowy przyciągając jej usta do swoich i całuję ją z intensywnością, która rozrywa moje blizny na pół. Przewracam nas, przyciskając ją plecami do łóŜka, kiedy przebiegam dłonią w dół do jej piersi. Trzęsie się unosząc nogi do góry, więc spadam na nią. Całuję ją Ŝarliwie, podszczypując jej wargi i dotykając po całym ciele. Kiedy w końcu się odsuwam, ledwie mogę oddychać, kiedy rozsypuję pocałunki w dół jej szczęki, szyi, obojczyka. DraŜnię zębami jej szyję i ssę jej miękką skórę, gdy jej nogi zamykają się wokół moich bioder. Moja głowa podróŜuje jeszcze niŜej, a jej biodra wiją się, kiedy śledzę okrąg wokół jej Strona | 159
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
sutka, zanim zasysam go do ust. Wydaje z siebie seksowny jęk, kiedy wplątuje palce w moje włosy. Ssę mocno, potrzebując jej więcej, zanim przenoszę się do drugiej piersi. Tę równieŜ pieszczę językiem do chwili, aŜ nie mogę tego znieść. Odpycham się i biorę kolejną prezerwatywę. Chwilę później znów jestem w niej, chcąc, by rzeczy zatrzymały się w ten sposób na zawsze. Tylko ona i ja, bez dźwięków i cięŜkości świata. Bez pierdolonych Ŝyciowych komplikacji.
Strona | 160
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 14 #10 Zmierz się z prawdą i pozwól jej odejść
Callie Kochamy się niezliczoną ilość razy w trakcie nocy, aŜ w końcu zakładam koszulkę Kaydena, a on wciąga na siebie bokserki. Potem leŜymy w łóŜku i odpoczywamy. Gdzieś dobrze we wczesnych godzinach porannych Luke i Seth wtaczają się do domu, spici na umór i robiący duŜo hałasu. Chwilę później Seth zaczyna potrząsać klamką i szarpać się z drzwiami. − Och, Callie Lawrence, wpuście mnie – mówi, waląc w drzwi. Wtedy słyszę Luke’a: - Za nic nie wpuścimy cię7. Po tym następuje duŜo śmiechu i brzęk tłuczonego szkła. Spoglądam na Kaydena, który obejmuje mnie ramieniem i bawi się moimi włosami. Uśmiecha się do mnie, gdy układam twarz na jego torsie. − Są pijani – mówi. – I zgaduję, Ŝe Luke upuścił butelkę na podłogę w klasycznym stylu Luke’a. − Często to robi? − W przeszłości, tak. To tak, jakby zapominał, jak się uŜywa rąk czy coś. Śmieję się przy jego klatce piersiowej, a on całuje czubek mojej głowy. – Powinnam go wpuścić? – pytam. − Niee – Kayden odpowiada. – Niech tam zostaną i wkurwiają się nawzajem. Śmieję się, gdy Seth kontynuuje walenie w drzwi. Robi to przez jakiś czas, zanim się poddaje i dom pogrąŜa się w ciszy. Mimo, Ŝe ostatnie kilka godzin było niesamowitych, wciąŜ mam jeszcze mnóstwo pytań na końcu języka, ale obawiam się konsekwencji, jeśli je zadam.
7
„Not by the hair on my chinny chin chin” – Kto pamięta bajkę o trzech świnkach? O ile mnie pamięć nie myli, to właśnie tam pojawia się tekst „Za nic nie wpuścimy cię” ☺
Strona | 161
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Powiedz mi o czym myślisz? – Powtarza moje wcześniejsze słowa, owijając sobie pasmo moich włosów wokół palca. Zerkam w górę na niego, zauwaŜając małe blizny na jego twarzy i nie mogę uwierzyć, jak wielu ludzi ich nie zauwaŜyło. – Myślę, Ŝe powinieneś powiedzieć komuś o swoim ojcu. Nieruchomieje, a kosmyk włosów opada mu z palca. – Callie, nie mogę tego zrobić. Nikt mi nie uwierzy. Z ręką rozpłaszczoną na jego piersi unoszę się i przerzucam przez niego nogę. – Tak, uwierzy. Tylko musimy znaleźć odpowiednią osobę. Potrząsa głową, gdy przełyka z trudem i wpatruje się w księŜyc za oknem. – Nie mogę. Kładę ręce na jego ramionach i przygniatam go. – MoŜesz… i wiesz dlaczego… Przerywam, bo to co mam zamiar powiedzieć, jest prawdopodobnie drugą najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek będę musiała powiedzieć. – PoniewaŜ ja teŜ mam zamiar komuś powiedzieć. Strzela oczami do moich i ocenia moją twarz z ogromnym zainteresowaniem. – Masz zamiar powiedzieć komuś o Calebie? Serce próbuje zabić mnie od środka, gdy wali w moją pierś. – Tak, jeśli ty teŜ to zrobisz. To takie proste, przynajmniej teoretycznie w mojej głowie. Obiecam powiedzieć swojej rodzinie pod warunkiem, Ŝe on powie komuś o swoim ojcu – komuś, kto coś z tym zrobi. Kiedy jednak faktycznie dojdzie do wylania tych słów na świat, będzie to skomplikowane, złoŜone, trudne, raniące, bolesne, wstydliwe… jeśli mogłabym spisać w swoim dzienniku listę wszystkiego, czym to będzie, nie wystarczyłoby mi stron. − Callie, myślę, Ŝe to jest dobre – zachęca. rodzicom.
Powinnaś powiedzieć swoim
− Ale zrobię to tylko wtedy, jeśli ty powiesz komuś o swoim ojcu. – Wiem, Ŝe to szantaŜ, ale to wszystko, co mam w tej chwili. – A ty musisz powiedzieć—my musimy powiedzieć. Jego brwi łączą się. – Naprawdę mnie tym zaszantaŜowałaś? Moje ramiona gwałtownie opadają w dół, gdy się garbię, czując się jak najokropniejsza osoba na świecie. – Robię to tylko dlatego, bo cię ko—troszczę się o ciebie. – Moje oczy rozszerzają się na słowo, które niemal mi się wymsknęło. Strona | 162
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wiem, Ŝe zauwaŜył, ale udaje, jakby tego nie usłyszał. Pozostaje spokojny pode mną. – I jak myślisz, co wyjdzie z tego, Ŝe komuś powiemy? Łzy formują się pod moimi powiekami i jedna stacza się w dół mojego policzka, skapując z mojej szczęki i spadając na niego. – Wolność. – Próbuję powstrzymać resztę łez, ale mury wokół mnie gwałtownie się rozpadają i wkrótce tracę całą kontrolę nad swoimi emocjami. Zaczynam szlochać, znowu. Pewnie zacznie myśleć, Ŝe robię to na okrągło. Przyciąga mnie do siebie, a ja zakopuję twarz w jego klatce piersiowej, z dłońmi na jego ramionach. Łzy zasłaniają mi widok, gdy patrzę na ścianę obok mnie. − Dobra, zrobię to… Powiem komuś… chyba – mówi to tak cicho, Ŝe niemal ginie w dźwiękach moich spadających łez. – Ale tylko dla ciebie. Robię to tylko dla ciebie. Nie jestem pewna, czy podoba mi się jego odpowiedź. Nie chcę, Ŝeby zrobił to dla mnie. Chcę, Ŝeby zrobił to dla siebie, bo chcę, Ŝeby wiedział, jaką jest wspaniała osobą. Taką, która rozumie tę świrniętą-wielbiącą-szatana-gotkę, której zawsze wszyscy się bali. Taką, która potrafi rozwalić niezniszczalne ściany. Osobą, która potrafi poskładać drugiego człowieka z powrotem do kupy. Osobą, w której się zakochuję.
Kayden Nie mogę uwierzyć w to, co słyszę. Chce, Ŝebyśmy komuś powiedzieli. Przyznali się razem. Opowiedzieli światu o naszych ciemnych sekretach i pozwolili, by kaŜdy zrobił z nimi, co chce. To zaskakuje mnie bardziej niŜ cokolwiek innego kiedykolwiek, dopóki prawie nie mówi, Ŝe mnie kocha. Szybko się powstrzymuje, jakby bała się to powiedzieć, ale wystarcza mi, Ŝe miała to na myśli. I Ŝe dla mnie to coś znaczy. Wiem to. Nie jest tak jak wtedy, gdy Daisy i ja mówiliśmy to sobie nawzajem. To było tylko słowo pomiędzy nią i mną i nie było niczym więcej, niŜ tylko częścią scenariusza. Kiedy Callie to mówi, to wiem, iŜ ma na myśli, Ŝe mnie kocha i nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Miłość… Miłość… Miłość. Co, do chuja, to słowo oznacza? Nie mam pojęcia do cholery i nie podoba mi się, jakim entuzjazmem zapałało moje serce, kiedy te słowa miały opuścić jej usta, jakby czekało w milczeniu na to jedno słowo, aby opuściło jej usta i z impetem przywróciło je do Ŝycia. Jednak nie ma znaczenia to, Strona | 163
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
jak się czuję. Powiedziała mi, Ŝe przyzna się jeśli ja to zrobię, i nie waŜne jak kurewsko bardzo nie chcę o tym mówić, jest postanowione, jak tylko ona to mówi. PoniewaŜ wyciągnę swój ból i wstyd, jeśli miałoby to zabrać je od niej. Dźgnąłbym się w serce, jeśli to oznaczałoby, Ŝe je Ŝycie będzie łatwiejsze. LeŜymy w łóŜku jakiś czas, słuchając jak ocean roztrzaskuje się o nabrzeŜe. Ptaki kraczą tuŜ za oknem, a w salonie ktoś chrapie. Trzymam ją, kiedy zasypia i marzę, by sprawy zawsze tak wyglądały. śebym mógł leŜeć tu z nią i być w zgodzie z samym sobą i z Ŝyciem. Ale kaŜdy nerw w moim ciele jest niespokojny, a adrenalina przepływa przeze mnie z większą siłą niŜ fale na zewnątrz. Ręce swędzą mnie za Ŝyletką lub czymś ostrym, bo ściągnąłem te cholerne gumki z nadgarstków. Próbuję szczypać się tysiące razy i w końcu wbijam paznokcie w swoją skórę. Ból i uczucia, jakie z tym przychodzą budują się jak fale za oknem. Ciągle myślę o tym, jak uŜyłem maszynki Luke’a, Ŝeby w końcu zgolić swój zarost i mimo, Ŝe chciałem, oparłem się pokusie rozcięcia swojej skóry, bo nie mogłem przestać myśleć o całowaniu Callie w alejce. Jednak tym razem nie potrafię tego wyłączyć. To mnie poŜera, potrzeba, przymus, przejmujące pragnienie, by wydostać to wszystko ze swojej głowy i ciała. Ostatecznie nie mogę tego juŜ dłuŜej znieść. Zerkam w dół na Callie upewniając się, Ŝe nadal śpi, a następnie czujnie zdejmuję z niej ramię i umieszczam je pod jej głową. Powoli przesuwając ciało do boku wywijam się spod niej i powoli kładę jej głowę na poduszce. Mamrocze coś nieskładnie, przewraca się na bok i wkłada ręce pod policzek. Stoję przez chwilę, upewniając się, Ŝe z powrotem zapadnie w sen, po czym po cichu idę przez pokój do łazienki w rogu. Włączam światło i zamykam drzwi. Torba Callie stoi na blacie, i mimo Ŝe nie cierpię pomysłu przeszukania jej, to potrzebuję maszynki. Jedyną alternatywą jest walnięcie w coś pięścią, a to wywoła hałas i mógłbym coś złamać. Grzebię po jej torbie, aŜ w końcu napotykam małe etui na samym dole. Wyciągam je i wypuszczam westchnienie ulgi, gdy dostrzegam maszynkę pomiędzy jej kosmetykami i małymi saszetkami z szamponem. Wyjmuję ją i przebiegam palcem po wierzchu, testując ostrość. Wygląda trochę jak ta, której uŜyłem po raz pierwszy: róŜowa z paskiem czegoś na górze. Ale jest ostrzejsza i ta wiedza mnie uspokaja. Decyduję, gdzie najlepiej się naciąć, w miejscu, w którym nie zauwaŜy. W końcu zsuwam bandaŜ i przykładam maszynkę do nadgarstka, nie przy Ŝyle, ale na boku, gdzie juŜ jest kolekcja blizn. Głowę mam pochyloną i juŜ jestem gotowy, by zrobić pierwsze nacięcie, gdy słyszę otwierające się drzwi.
Strona | 164
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Nieruchomieję. Nikt nigdy mnie nie nakrył, kiedy to robiłem. A najgorsze jest to, Ŝe to Callie. Nawet nie muszę patrzeć w górę, Ŝeby wiedzieć, Ŝe to ona. Czuję jej szampon i słyszę dźwięk nierównego oddechu. − Kayden. – Jej głos jest alarmująco spokojny, zupełnie nie taki, jakiego oczekiwałem. Kurwa. Ja pierdolę. Kurwa. Nie chcę podnieść wzroku, bo wtedy to będzie prawdziwe, a ona będzie w stanie zobaczyć, jak słaby jestem. Plus, ona mnie powstrzyma. A ja nigdy nie musiałem przestawać, gdy juŜ prawie tam byłem. Nie wiem, jak moje ciało czy umysł zareagują. Jej stopy przesuwają się po podłodze, gdy powoli do mnie podchodzi. Głowę nadal mam zwieszoną, a zęby mocno wgryzają się w język. Jej gołe stopy pojawiają się na linii mojego wzroku, a jej nogi są nagie trzy czwarte do góry, a dalej moja koszulka okrywa jej drobne ciało. − Kayden – powtarza, brzmiąc tak kurewsko spokojnie, Ŝe to aŜ niepokojące. Krawędź ostrza wciąŜ jest połączona z moją skórą, a wszystkie mięśnie i Ŝyły pod nią zostały wypaczone i związane w węzły. – Callie, po prostu wyjdź i zamknij drzwi. Za minutę będę. Następuje długa pauza i myślę, Ŝe być moŜe ona rzeczywiście to rozwaŜa. − Nie – mówi stanowczo. – Nie wyjdę. Ręka mi się trzęsie, a serce wali brutalnie w mojej piersi. Nie chcę na nią wrzeszczeć, ale panikuję i moje uczucia mnie kontrolują. – Callie, przysięgam na Boga, jeśli zaleŜy ci na mnie w ogóle, odwrócisz się i wejdziesz z powrotem do pokoju. Robi kolejny mały krok, redukując juŜ ograniczoną przestrzeń pomiędzy nami. – ZaleŜy mi na tobie i właśnie dlatego nie zamierzam wyjść. Szarpię głowę do góry i wybucha we mnie wściekłość, płomienie dewastują moje ciało. Jestem na drodze do zrujnowania wszystkiego, ale nie potrafię się powstrzymać. – Wynoś się stąd! − Nie. – Determinacja płonie w jej oczach. Nawet nie wygląda jak Callie, którą znam. Wygląda na silną i pewną siebie. – Nie pozwolę ci tego zrobić. Pochylam się w jej stronę z Ŝyletką wciąŜ przyciśniętą do skóry i zauwaŜam, jak jej wzrok przeskakuje do niej. – Jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, wyjdziesz. Nie rozumiesz tego… Nie potrzebuję cię. A teraz wyjdź. Strona | 165
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jej ręka wystrzeliwuje do przodu i chwyta mnie za nadgarstek, jej małe palce otaczają go mocno. – Rozumiem to. Chcesz powstrzymać to, co do cholery tam czujesz, a to jest jedyny na to sposób, jaki znasz. A poniewaŜ to rozumiem, nie wyjdę. Jeśli ty byś mnie naszedł, gdybym… gdybym próbowała… gdybym próbowała zmusić się do wymiotów, chciałabym, Ŝebyś mnie powstrzymał, chociaŜ wiem, Ŝe próbowałabym to argumentować i uzasadniać przed tobą. – Wpycha palce w moje, próbując zabrać mi maszynkę z ręki. – Rozumiem cię! Na krótką chwilę jej słowa zatrzymują niekontrolowaną potrzebę zatopienia Ŝyletki głęboko w mojej skórze, ale wtedy znów panikuję. Wyszarpuję rękę z jej chwytu, gotowy na nią krzyczeć i wypowiedzieć słowa, które prawdopodobnie oszpecą ją na całe Ŝycie. Ale kiedy zabieram rękę, ona krzywi się i pośpiesznie przyciąga swoją rękę z powrotem do siebie. Jej palce musnęły ostrze, a jej krew kapie na podłogę przy jej stopach. Nie obchodzi mnie juŜ Ŝyletka ani pozbywanie się swoich emocji. Wrzucam maszynkę do umywalki. – Callie, tak cholernie mi przykro. Nie chciałem tego zrobić. – Znowu wszystko spierdoliłem. Kurczowo trzyma się za palec, z którego wypływa krew, a jej twarz jest wykrzywiona w bólu. Patrzy na mnie przez grzywkę i przygotowuję się na to, cokolwiek ma zamiar powiedzieć: odrzucenie, nienawiść, gniew. Ale ona nic nie mówi. Zamiast tego podchodzi do mnie i kolejną rzeczą, jaką wiem jest to, Ŝe wskakuje na mnie, oplatając mnie w pasie nogami i mocując się do mnie. Potem owija ręce wokół mojego karku i przyciska czoło do boku mojej szyi, dokładnie w miejscu, gdzie pulsuje mi tętno. Napinam się, ale potem spokojne uczucie przepływa przez moje ciało. Moje serce zaczyna się uspokajać, gdy przytula mnie zdecydowanie, całkowicie mi ufając. Nigdy nie doświadczyłem czegoś takiego, zwłaszcza w trakcie jednego z moich załamań i nie wiem, co mam ze sobą zrobić, poza staniem z rękoma bezwładnie zwisającymi po bokach. − Callie – mówię, ale ona kradnie mój głos przywierając do mnie i składając pocałunki na mojej szyi. − Będzie dobrze – szepcze pomiędzy kaŜdym dotknięciem swoich ust. – Obiecuję. Nie do końca rozumiem, co ona obiecuje, albo moŜe rozumiem, ale nie jestem jeszcze gotowy, by to przyznać. W kaŜdym razie zdaję sobie sprawę, Ŝe jestem wystarczająco spokojny, aby wyjść z łazienki. Podchodzę do łóŜka i kładę nas na nim. Nie chce mnie puścić nawet wtedy, gdy leŜymy na materacu. KrzyŜuje kostki za moimi plecami, skupiając się na mnie i uniemoŜliwiając mi ucieczkę. Ale jest dobrze. Po raz pierwszy w Ŝyciu jestem na tyle zadowolony, by tego nie chcieć. Strona | 166
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Callie Miałam jeden z tych momentów, w których wiedziałam, Ŝe kaŜda pojedyncza rzecz, jaką zrobiłam miała znaczenie, od sposobu w jaki oddychałam, po brzmienie mojego głosu. Szczerze mówiąc, byłam przeraŜona do szpiku kości. Czułam jak się budzi, ale nie myślałam o tym zbyt wiele, aŜ nagle to do mnie dotarło. Wyrwało mnie ze snu i poszłam tam wiedząc, Ŝe trafię na coś, co potencjalnie moŜe mnie złamać, tak jak wtedy, gdy miałam dwanaście lat. Jednak tym razem wszystko skończy się inaczej, bo będę silniejsza i go ocalę, tak jak on ocalił mnie. Wkurzył się o to, co jest zrozumiałe, ale to nie oznaczało, Ŝe się poddam, i ostatecznie wszystko kończy się dobrze. CóŜ, moŜe poza faktem, Ŝe rozcięłam sobie palec, o czym boleśnie sobie przypominam, gdy otwieram oczy. Słońce skrzy się przez okno i maluje niebo w kontrastujących odcieniach róŜu i oranŜu. Mój palec pulsuje i zdaję sobie sprawę, Ŝe go nie odkaziłam. Krew znajduje się na mojej dłoni, ręce, na łóŜku i na klatce piersiowej Kaydena, gdzie spoczywa moja dłoń. Siadam, tuląc ją ostroŜnie drugą ręką i mrugam oczami, dopóki pokój nie nabiera ostrości. Ciągle mam na sobie koszulkę Kaydena, która pachnie jego perfumą. Zdejmując nogę z łóŜka, zostawiam go śpiącego i kieruję się do łazienki. Moje włosy są splątanym bałaganem, a pod oczami mam ciemne kręgi. Czuję się wyczerpana, gdy odkręcam kran i krzywię się, kiedy ciepła woda spływa po mojej ranie zmywając krew i część poprzedniej nocy. Opieram łokcie na blacie i pozwalam głowie opaść do przodu, podczas gdy trzymam dłoń pod wodą. − Wszystko w porządku? – pyta Kayden i podrywam głowę, wystraszona. Stoi w drzwiach w bokserkach i w jasnym porannym świetle wszystkie jego blizny są bardzo charakterystyczne na zarysie jego torsu i mięśni brzucha. − Nic mi nie jest. – Wyłączam wodę i sięgam po ręcznik, po czym przyciskam do niego palec. – Po prostu zapomniałam to oczyścić wczoraj w nocy. To wszystko. Wchodzi do łazienki, a ja spinam się, gdy wyciąga rękę po ręcznik. Podnosi go i przyciąga mój palec bliŜej swojej twarzy, badając go. – Przepraszam, Ŝe cię zraniłem – mówi. Potrząsam głową. – Nie zraniłeś mnie. To była moja wina… i było warto. Kiedy na mnie spogląda, wygląda na przeraŜonego, ale potem to spojrzenie znika i podnosi moją dłoń do swoich ust. Składa czuły pocałunek na moim palcu, a potem przesuwa usta w dół, by pocałować mnie w dłoń. Kontynuuje tworzenie ścieŜki Strona | 167
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
pocałunków wzdłuŜ mojego przedramienia, aŜ do jego zgięcia, po czym obraca się ku górze, kąpiąc moją skórę w soczystych pocałunkach, aŜ dociera do szczytu mojego ramienia. Ssie je tam czule i przewraca językiem wzdłuŜ mojej skóry. Uczucie jego Ŝarliwego oddechu przeprowadza dreszcze przez moje ciało i kładę rękę na jego ramieniu, by ustrzec się upadku. − Jesteś najbardziej niesamowitą osobą – szepcze przy mojej szyi. – Naprawdę jesteś. Niemal zaczynam płakać. – Tak jak ty. Jego usta znów się rozdzielają i ssie moją szyję, jego język delektuje się smakiem mojej skóry, a krawędź jego zębów delikatnie ją podgryza. Moja głowa z roztargnieniem opada na bok, bo to jest tak dobre uczucie i moje palce nurkują w dół chwytając się go i powstrzymując moje nogi przed poddaniem się. Jego usta zaczynają poruszać się w górę do zagięcia mojej szyi, do miejsca, gdzie pulsuje moje tętno, następnie do linii szczęki, kącika moich ust. Jego wilgotne usta zwilŜają moją skórę i wybijają oddech z piersi w wygłodniałych gwałtownych wdechach powietrza. Jest tak, jakbyśmy byli zamknięci w pudełku, chronieni przed światem i naszymi lękami. Nie moŜemy trzymać przy sobie rąk. Jest tak wiele problemów wokół nas, ale mogę myśleć jedynie o nim. Kiedy nasze usta się łączą, odwraca nas bokiem i prowadzi w stronę łóŜka. MoŜe to szaleństwo, z tym wszystkim co się dzieje wokół, być tak zaabsorbowanym sobą nawzajem, zamiast pracować nad naszymi problemami. MoŜe któregoś dnia spojrzymy wstecz i będziemy się zastanawiać, o czym myśleliśmy. Albo moŜe po prostu zapamiętamy dzień, w którym zdecydowaliśmy się uciec od bólu w ramionach drugiego. Upadamy na łóŜko, nasze nogi plączą się razem jak przytulna winorośl. On jest na mnie, nadal nie ma na sobie koszulki i śledzę palcem jego mocną klatkę piersiową, czując ciepło jego skóry i taniec jego serca pod piersią. Wsuwa się pomiędzy moje nogi i koszulka podjeŜdŜa mi na brzuch. Jego palce pieszczą moją skórę tuŜ pod pępkiem i to łaskocze, ale czuję się tak przytłaczająco dobrze w tym samym czasie. Unoszę kolana do góry, gdy ciepło wiruje pomiędzy moimi udami i rozwaŜam, jak daleko zaszłam w tak krótkim czasie i jak bardzo cieszę się nim dotykającym mnie. Jego palce zahaczają o brzeg moich majtek i zaczyna je prowadzić w dół moich kolan. WciąŜ jestem obolała po kilku razach uprawiania seksu w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, ale nie ma mowy, bym go powstrzymała. To jest całkowicie warte bólu. Kiedy majtki docierają do moich stóp, skopuję je, a jego ręce suną w dół moich ramion i podciąga mnie tak, Ŝe siedzę. Jednym szybkim szarpnięciem zdejmuje mi koszulkę przez głowę i rzuca ją na podłogę. Moje płuca falują dziko, gdy obejmuję tę chwilę. Jestem przed nim naga. Znowu. Ja. Callie Lawrence. Ile razy o tym myślę, Strona | 168
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
dochodzi to do mnie. Zaczynam kłaść się do tyłu, kiedy on ściąga bokserki, ale szybko łapie mnie za nadgarstki i przyciąga do siebie. Następnie siada i podnosi mnie trzymając w talii. Sapię, kiedy się kładzie i sadza mnie na sobie tak, Ŝe moje nogi znajdują się po obu stronach jego bioder. Zanim mogę odpowiedzieć na tę gwałtowność, on rozkłada palce na moich plecach i przyciąga moją pierś do swoich ust. Ssie ją, aŜ wydaję z siebie krzyk i przyciskam do niego nogi, wtedy jego usta zostawiają moją pierś i kładzie się z powrotem na łóŜku z tym zadowolonym, wygłodniałym spojrzeniem w oczach, które sprawia, Ŝe moja skóra zalewa się potem. Wypycha biodra do góry i wchodzi we mnie. Znów krzyczę i zagryzam wargę, gdy moje dłonie szukają czegoś, czego mogłyby się złapać. Jakby czytał mi w myślach, łapie mnie za ręce i nakierowuje je na swoje ramiona, gdzie chwytam się mocno i trzymam go, kiedy on kołysze się we mnie znowu i znowu, aŜ myślę, Ŝe zaraz eksploduję. Potem naciska dłonią na moje plecy i przyciąga mnie w dół do swoich ust. Z ostatnim pchnięciem wsuwa język między moje wargi i całuje mnie namiętnie, gdy kaŜda myśl w mojej głowie mnie opuszcza, a ciało wymyka mi się spod kontroli, unosząc się gwałtownie, przed ponownym powrotem. Kiedy wracam na ziemię ze szczytu, dysząca i spocona, myślę o tym, jakie to dobre uczucie. I to nie tylko seks. Połączenie. Kontakt. Fakt, Ŝe tutaj jestem. Z nim. I mam się dobrze. Bardziej niŜ dobrze. Myślę, Ŝe to moŜe być czas, aby powiedzieć. Z powrotem odzyskać moją wolność. PoniewaŜ zasługuję na nią. Zasługuję, by być tutaj w tym momencie.
Kayden − Gdybyś mógł mieć jedno Ŝyczenie, co by to było? – pyta Callie, śledząc palcem moją dłoń w okręŜnych ruchach. Jest późno i słońce jest w górze, wysyłając promienie do pokoju. Seth i Luke jeszcze się nie obudzili; przynajmniej tak załoŜyłem zwaŜając na ciszę w całym domu. Jej głowa spoczywa na moim ramieniu, nogę zarzuciła na mój brzuch, a jej dłoń leŜy ponad moim sercem. − śebyśmy mogli tak pozostać na zawsze – odpowiadam zgodnie z prawdą. Odchyla głowę do góry i patrzy mi w oczy. – Naprawdę tego byś sobie Ŝyczył? Potakuję, przebiegając palcami po jej miękkich włosach pachnących truskawkami. – Oczywiście. Jest spokojnie.
Strona | 169
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jej policzki róŜowieją i zastanawiam się, o czym myśli. – Co byśmy robili, gdybyśmy zostali tu na zawsze? To cholernie urocze, Ŝe jej brudne myśli sprawiają, Ŝe się czerwieni. – Co tylko chcesz – mówię z lekką nutką śmiechu w głosie. Zgina głowę w dół do mojego torsu i zostawia na mojej skórze pocałunek, wysuwając język. – Chciałabym zostać tak jak teraz. Śmieję się pod nosem, a to rani moje płuca, bo przez ostatni miesiąc moje mięśnie były nieruchome. – To wszystko, co chciałabyś robić? PoniewaŜ twoje zaróŜowione policzki sugerują coś innego. – PrzejeŜdŜam palcem wzdłuŜ jej policzka, a ona drŜy. Uwielbiam to, Ŝe to robi, a w tym samym czasie tego nienawidzę, bo to pokazuje, jak bardzo na nią wpływam. – Czy moŜe miałaś na myśli coś innego? Milczy przez jakiś czas, po czym w końcu spogląda na mnie w górę, jej niebieskie oczy są wielkie. Jej policzki nadal są róŜowe, a włosy okalają jej twarz i ramiona. – Nie miałam nic innego na myśli – mówi. – Tylko się zastanawiałam. Kłamie, ale odpuszczam jej. Zbierając niektóre kosmyki włosów z jej twarzy, zakładam je za jej ucho. JuŜ mam jej powiedzieć, Ŝe prawdopodobnie powinniśmy wstawać, gdy rozlega się pukanie do drzwi. − Um… Czekałem tak długo, jak mogę. – Seth mówi przez drzwi. – Ale w pewnym momencie muszę tam wejść i wziąć swoje rzeczy. Callie odpycha się ode mnie i zaczyna klęczeć z prześcieradłem przyciśniętym do piersi. Chwytam za jego krawędź i pociągam w dół, po czym muskam palcem jej sutek. DrŜy i czuję się zadowolony, gdy posyła mi nieśmiały uśmiech, wycofując się z łóŜka, nago. Szuka swoich ubrań próbując zakryć ciało rękoma. Jest tak mała, szczupła, krucha. Nie potrafię się powstrzymać od myślenia o tym, jak powiedziała, Ŝe zmusza się do wymiotów i jak myślę, Ŝe moŜe powinniśmy o tym porozmawiać, skoro tak duŜo rozmawialiśmy o moich problemach. − Callie, proszę – Seth błaga, brzmiąc na zachrypniętego i skacowanego. – Ja naprawdę muszę wziąć swoje rzeczy. − Chwileczkę. – Callie łapie za parę szortów i koszulkę z jednej z toreb, które wczoraj niósł Seth. Posyła mi kolejny skryty uśmiech, nim wycofuje się w kierunku łazienki. – Wpuścisz go, jak się ubierzesz? – pyta, kiedy wkładam na siebie bokserki. Rzucam na nią okiem. – Co ty robisz? Strona | 170
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Przeczesuje palcami włosy. – Mam zamiar wziąć prysznic. Mam piasek we włosach po zeszłej nocy. Powolny uśmiech rozprzestrzenia się na moich wargach. Wiem, Ŝe byłem z nią trochę intensywny i pewnie jest obolała jak cholera, ale nic nie mogę na to poradzić. Kiedy obrazy jej pod prysznicem, gorącej wody cieknącej w dół jej ciała, po włosach, sutkach, pojawiają się w mojej głowie, decyduję, Ŝe muszę wziąć prysznic razem z nią. Poza tym, teraz wszystko jest idealne i chcę to ciągnąć jak długo się da, zanim będziemy musieli wrócić do prawdziwego Ŝycia i naszych problemów. – Taa, ja teŜ. – Wstaję z łóŜka, a ona rzuca mi pełne zakłopotania spojrzenie od drzwi łazienki. Nie rozumie, o czym mówię i nie za bardzo tego od niej oczekuję. Jest niewinna i słodka, a jej umysł nie błądzi natychmiast po rynsztoku, jak Daisy. Idę do niej, uwielbiając to, Ŝe przygryza wargę. – Wyglądasz na zagubioną – mówię, gdy sięgam po jej rękę. Jej wzrok szturmuje moją klatkę piersiową i przez chwilę czuję się skrępowany. – Dlatego, Ŝe jestem. Chcesz pierwszy wziąć prysznic? Mogę poczekać, jeśli chcesz. Uśmiecham się i to jest prawdziwe, a nie namalowane. Dotykając jej dolnej wargi koniuszkiem palca, przenoszę drugą dłoń do jej nagiego biodra. – Mówię, Ŝe wezmę prysznic z tobą. Wydaje z siebie zaskoczone westchnienie i obawiam się, czy nie posunąłem się za daleko. Wtedy jej policzki robią się róŜowe, a jej wzrok szybko wędruje po moim ciele, gdy przygryza dolną wargę. Nie mówi nic, gdy napotyka moje spojrzenie i widzę, Ŝe jest ciekawa. – Nie martw się. – Opuszczam palec z jej wargi. – Będzie zabawnie. Wszystko zamydlone, mokre i śliskie. – Jej oczy robią się wielkie, gdy otaczam palcami jej biodra i podnoszę ją. Wydaje z siebie chichot, a ja uśmiecham się, wprowadzając nas do łazienki. − Czekaj chwilę – mówi, gdy mam zamiar ją pocałować. – Musimy wpuścić Setha. Zdenerwuje się. Bardzo niechętnie, wracam do pokoju i odblokowuję drzwi. Potem pospiesznie wracam do łazienki ciągle niosąc Callie, która chichocze za kaŜdym razem, kiedy moje palce dotykają jej brzucha. Gdy z kopa zatrzaskuję drzwi łazienki, wołam: - Seth, moŜesz wejść. – Wtedy zamykam swoje usta na jej wargach i całuję ją, dopóki nie brakuje nam powietrza. Rozdzielamy się z urywanymi oddechami, a jej palce muskają mój kark. Rozglądam się wokół, gotowy włączyć prysznic. – Czekaj, gdzie jest prysznic? Wskazuje przez ramię na naroŜe ściany, oprawione wąskimi drzwiami. – To chyba tam. Strona | 171
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− To nie jest szafa? Wzrusza ramionami. – Nie sądzę. Jeśli jest… - Jej oczy wędrują do umywalki, toalety i stojaka na ręczniki. – To myślę, Ŝe tu nie ma prysznica. Łapiąc ją za tyłek, by podtrzymać jej wagę, podchodzę do drzwi. Jest tam mały kącik wykończony pustymi prętami i półkami. Skręcam w lewo, bo to jedyne miejsce, do którego mogę pójść i pomieszczenie się otwiera. Na ścianach są matowe okna, a ocean jest zaraz na zewnątrz. W rogu znajduje się ogromna owalna wanna podniesiona na prostokątnym podium otoczonym kafelkowanymi schodkami. Callie marszczy brwi. – Nie ma tu prysznica? – Próbuje się nie uśmiechać. – To do bani. PowaŜnie rozgrzewałam się od tego pomysłu. Podszczypuję ją w tył nogi, a ona piszczy i przywiera do mnie. Podchodzę do wanny bez puszczania jej i odkręcam kurek. − Co ty robisz? – pyta, obserwując strumień wody, gdy wyciągam rękę, Ŝeby sprawdzić temperaturę. − Biorę kąpiel. – Potajemnie kocham fakt, Ŝe jest tu tylko wanna i nie ma prysznica. MoŜliwości tego, co moglibyśmy zrobić w tej wielkiej wannie są nieograniczone. Wierci się nerwowo, a jej ciało sztywnieje, gdy ostroŜnie obserwuje wodę wypełniającą wannę. – Weźmiemy kąpiel razem? – Marszczy nos i juŜ mam zamiar jej powiedzieć, Ŝe nie musimy, jeśli tego nie chce, kiedy mówi: - To będziemy tak jakby siedzieć nawzajem w swoich brudach. Parskam śmiechem i wchodzę na schodki. – Myślisz, Ŝe jak brudny jestem? Raz na jakiś czas ma to pobłaŜliwe spojrzenie w oczach, a teraz pojawia się w pełnej krasie. – Nie wiem. – Mierzy moje ciało. – Faceci są znani ze swojej nieczystości, czyŜ nie? Znów podszczypuję tył jej nogi i podskakuje, wydając ten posyła mnie do przodu i potykam się do wanny, wylądować najdelikatniej, jak się da, Ŝeby jej nie zranić krawędź wanny, a woda rozpryskuje się wszędzie. Śmieje wodzie, z nią siedząca na mnie okrakiem.
z siebie piskliwy śmiech. Ruch poślizgując na dole. Próbuję i kończę uderzając łokciem w się, kiedy ja próbuję usiąść w
− Och, myślisz, Ŝe to zabawne? – Siadam, ciągle trzymając ją w pasie, moje palce zagłębiają się w jej mokrej skórze. Krople wody ściekają po jej ciele, włosach, miękkiej skórze i jest nawet lepiej, niŜ mógłbym sobie kiedykolwiek wyobrazić. Siedzimy tak przez jakiś czas słuchając, jak woda wypełnia wannę, patrząc na siebie, czekając aŜ to drugie coś powie. Strona | 172
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Callie, muszę zapytać… - Masuję jej kości biodrowe kciukami. – O tę sprawę z wymiotowaniem. Wstrzymuje oddech, ale nie odsuwa się. – Pracuję nad tym. Robię głęboki wydech przez nos. – Jesteś za chuda… Ŝeby to robić. − Mówiłam ci, Ŝe nie o to chodzi. − Wiem, Ŝe nie o to chodzi, ale mimo wszystko, to sprawia, Ŝe jesteś za chuda i nienawidzę pieprzonej myśli, Ŝe się krzywdzisz. – Jestem hipokrytą, ale to waŜne, by wiedziała co czuję, poniewaŜ ona zawsze mi mówi, co odczuwa. − MoŜe powinnam z kimś porozmawiać – mówi, skonfliktowana. – ChociaŜ miałam się lepiej. − Rozmowa z kimś byłaby dobra. – Zamykam oczy i zdobywam się na odwagę. – Ja… rozmawiałem z tym terapeutą w klinice. Tak bardzo, jak nienawidzę tej pierdolonej kliniki i powodu, z jakiego się tam znalazłem, on wydaje się być wporzo gościem. – Przenoszę swoją wagę, gdy woda się podnosi. – Powinienem się z nim widywać. − To dobrze – mówi, przeszukując za czymś moje oczy. – MoŜe powinieneś mu powiedzieć o tym, co zrobił twój ojciec. Moje palce wbijają się w głąb jej skóry. – Nie jestem pewien, czy on jest odpowiednią osobą. − To kto jest? Ona ma rację. Komu miałbym powiedzieć? Mamie? Bratu? Po tym wszystkim, jedyni ludzie, których znam, nie wiedzieliby co do chuja zrobić z tą informacją. – MoŜe mógłbym. − Zrobisz to – nalega i przebiega dłonią po moich mokrych włosach, wygładzając je z mojej twarzy. – A ja pójdę z tobą. Jestem ostroŜny i niezdecydowany, i szczerze, tak bardzo jak mi na niej zaleŜy, naprawdę jej tam nie chcę, słuchającej o tych wszystkich popierdolonych rzeczach, które zrobiłem. – Callie… nie sądzę, Ŝeby to był dobry pomysł. Nie chcę, Ŝebyś usłyszała o krwawych szczegółach. − Widziałam krwawe szczegóły – mówi, a łzy formują się w kącikach jej oczu. – Dam sobie radę z ich usłyszeniem… chyba, Ŝe nie chcesz, Ŝebym tam była. – Zdeterminowanie płonie w jej oczach.
Strona | 173
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Callie, naprawdę nie sądzę, Ŝe powinnaś tam być – protestuję, moje wnętrzności zaciskają się, gdy myślę o niej wysłuchującej o wewnętrznym funkcjonowaniu mojego popieprzonego umysłu. Kręci głową i bierze mnie za rękę. – Kayden, mogę ci pomóc, jeśli tylko mi na to pozwolisz… Proszę, po prostu pozwól mi sobie pomóc. Trudno jest powiedzieć nie, kiedy patrzy na mnie w ten sposób, więc pomimo tego, Ŝe chcę iść sam, słyszę siebie, jak mówię: - Okej, moŜesz iść ze mną… ale tylko jeśli obiecasz mi jedną rzecz. Entuzjastycznie kiwa głową. – Cokolwiek. − śebym mógł być z tobą i ci pomóc, kiedy ty będziesz mówić rodzinie o Calebie. RozwaŜa to, wyglądając na skonfliktowaną, po czym powoli się pochyla i delikatnie przykłada usta do moich. – Dobrze – szepcze przy moich wargach. – MoŜemy to zrobić – mamrocze i nie jestem pewien, czy mówi do mnie, czy do siebie. – Bo myślę, Ŝe jesteśmy silniejsi, gdy jesteśmy razem. Myślę o ostatniej nocy i o tym, jak udało jej się mnie uspokoić i odwieść od samookaleczenia. MoŜe mieć rację. Na wielu poziomach. – Myślę, Ŝe powinniśmy dzisiaj wrócić… Nie sądzę, Ŝe powinienem był wyjeŜdŜać… Czuję się trochę tak, jakbym przed wszystkim uciekał. Potakuje w zgodzie. – To mógł być zły pomysł. − Nie był zły. – Przesuwam palce pomiędzy jej nogi, powodując drŜenie jej oddechu. – To, co stało się ostatniej nocy… - ZniŜam głos, gdy zanurzam usta w stronę jej ucha i przebiegam palcami po jej dłoni. Chcę uzyskać tak duŜo czasu z Callie, ile tylko moŜliwe, na wszelki wypadek, gdyby to nie skończyło się dobrze, bo w moim świecie zazwyczaj nic się tak nie kończy. Myślenie o tym jest bolesne, ale realistyczne i to mogłoby się skończyć lekkomyślnie i niszcząco, gdybym nie patrzył na to w ten sposób. – To, co stało się wielokrotnie… Wsuwam w nią palec, a jej ciało wygina się do mojego. - … w ogóle nie było złe. – Całuję jej policzek, gdy odrywa ode mnie wzrok. – To było niesamowite. Zaczynam poruszać palcem, aŜ zaprowadzam ją na krawędź i wykrzykuje moje imię. Wtedy zdejmuję moje przemoczone bokserki i wsuwam się w nią, pragnąc kaŜdej jej części, wiedząc, Ŝe w kaŜdej chwili sprawy mogą pójść źle. Ale choć raz w Ŝyciu mam nadzieję, Ŝe tak się nie stanie. Mam nadzieję, Ŝe wszystko pójdzie dobrze. Co to oznacza, nie jestem pewien, ale chcę się tego dowiedzieć.
Strona | 174
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 15 #26 Zmierz się z nieuniknionym, cokolwiek do diabła to jest
Callie Wanny nie są tak obrzydliwe, jak myślałam. Nigdy nie przepadałam za kąpielami. Idea siedzenia w wodzie i moczenia się w swoich własnych brudach obrzydzała mnie. Ale po kąpieli z Kaydenem, myślę, Ŝe zmieniłam zdanie. Po tym jak wyszliśmy, ubraliśmy się i przygotowaliśmy do wyjścia do kuchni. To trochę przeraŜające, opuścić pokój. śyliśmy w tej magicznej, bezpiecznej bańce przez ostatnie piętnaście godzin i jak tylko przestąpimy przez próg ona pęknie, zwłaszcza kiedy powiemy Sethowi i Luke’owi, Ŝe musimy wracać wcześniej. Zakładam na siebie dŜinsy i koszulkę, upinam włosy w koński ogon i wsuwam buty. Kayden ma na sobie kraciastą koszulę, dŜinsy i buty. Jego włosy są wilgotne i musiał zdjąć bandaŜ, poniewaŜ zamókł w kąpieli. Rany pod nim nie goją się, a jedna z nich wygląda na świeŜą. ZauwaŜa, jak się na nie gapię, gdy obciąga rękawy w dół, zasłaniając je. − Zamierzam nad tym popracować – mówi ze spuszczoną głową, zapinając guzik przy rękawie. Kosmyki włosów zwisają mu na oczy i nie mogąc się powstrzymać, odgarniam je. − Nie mogę cię stracić. – Nie jestem na sto procent pewna, dlaczego to mówię, poza tym, Ŝe nie mogę przestać myśleć o nim leŜącym na podłodze i jak się czułam, gdy myślałam, Ŝe z tego nie wyjdzie. – Potrzebuję cię. Wydaje się nieswój z moim oświadczeniem, gmerając przy dolnym guziku swojej koszuli. Jednak to nie ma znaczenia. W rzeczywistości, zamierzam często mówić mu, jak bardzo go potrzebuję i jak wspaniałą jest osobą, poniewaŜ nie sądzę, by często to słyszał. − Gotowa? – pyta, w końcu podnosząc wzrok z koszuli. Sięga po gumkę do komody i zakłada ją na nadgarstek. Kiwam głową i otwieram drzwi. – Seth nie będzie zadowolony, Ŝe wyjeŜdŜamy. − Taa, Luke tak samo. – Obchodzi mnie wokół. – No ale cóŜ. Wychodzę za nim za drzwi i podąŜam korytarzem do kuchni. Seth i Luke siedzą przy stole, wyglądając na wyczerpanych: z worami pod oczami, które są przekrwione, bladą Strona | 175
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
skórą i wydaje się, jakby mieli mdłości. Seth ma na sobie krótkie bojówki i szarą koszulkę polo, a jego włosy są stylowo potargane. Luke ubrany jest w parę prąŜkowanych spodni od piŜamy i jest bez koszulki. Natychmiast czuję się nieswojo z jego gołą klatą, całą pokrytą tatuaŜami. Niektóre z moich dawnych uczuć wstydu i poczucia winy wyłaniają się na powierzchnię, więc zahaczam palec o tylną szlufkę przy dŜinsach Kaydena. Nie wiem, dlaczego to robię, poza tym, Ŝe trzymanie się go wydaje się mieć na mnie uspokajający wpływ. Ogląda się na mnie przez ramię, jego szmaragdowe oczy błyszczą, gdy patrzy na mnie z niepokojem. – Wszystko w porządku? Kiwam głową unikając patrzenia w kierunku Luke’a, gryząc paznokcie. – Tak, nic mi nie jest. Spogląda w dół na mój palec w jego szlufce, po czym lekcewaŜy to. W tej chwili kocham go jeszcze bardziej, zwłaszcza kiedy zarzuca mi rękę na ramiona i przyciąga mnie do siebie, gdy zatrzymujemy się przy blacie, który jest zarzucony butelkami po piwie, popiołem i petami. Pochyla się i muska ustami moje czoło, nim oznajmia: - Tak więc, musimy dzisiaj wracać. Luke zaczyna przekopywać lodówkę, po czym wyłania się z powrotem z kartonem mleka w ręku, zamykając drzwiczki kopniakiem z bosej stopy. – Jaja sobie kurwa robisz? Przyjechaliśmy tutaj dopiero wczoraj rano. − Wiem – mówi Kayden, zerkając na mnie z nutką strachu w oczach. – Ale… ale jest parę rzeczy, którymi musimy się z Callie zająć w domu. Seth wkłada sobie do ust papierosa, otacza dłonią końcówkę i zapala zapalniczkę. – Na przykład? – Rzuca zapalniczkę na stół i odchyla się do tyłu zaciągając się głęboko, po czym wypuszczając z ust wąską struŜkę dymu. − Na przykład bardzo waŜnymi rzeczami – mówię z naciskiem w spojrzeniu, z nadzieją, Ŝe załapie. I tak jak dobry przyjaciel, którym jest, pojmuje. – Och, okej. Luke posyła mu ostre spojrzenie, odkręcając nakrętkę na mleku. – Nie ma mowy. Ja jestem kierowcą. Dlatego mam ostatnie słowo. Kayden wydycha głośno i zdejmuje rękę z moich ramion. Podchodzi do Luke’a i kładzie dłoń na blacie, stojąc na wprost niego. – Słuchaj, wiem, dlaczego nie chcesz tam Strona | 176
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
wracać – i naprawdę nie chcę cię zmuszać – ale jest tam coś, przed czym uciekałem i teraz muszę do tego wrócić. Nie wiem, czy Luke w pełni rozumie to, co Kayden ma na myśli, ale sądzę, Ŝe mógłby. Kiwa głową z mruknięciem, mimo Ŝe wygląda na rozdraŜnionego. – W porządku, jeśli to waŜne, to waŜne. − Dzięki. – Kayden powraca do mojego boku. – Chcesz spakować swoje rzeczy? Potakuję, a potem kiwam ręką na Setha, by poszedł ze mną. Gasi papierosa w liściastej popielniczce na środku stołu, a potem odpycha krzesło. Wstaje, spogląda na Kaydena, kiedy przechodzi obok, a potem łączy ze mną rękę. Idziemy ramię przy ramieniu do pokoju. Kiedy tylko drzwi się zamykają, odwraca się i kładzie sobie ręce na biodrach. − Dobra, miejmy to za sobą – domaga się. – Co jest grane? Kręcę głową i pochylam się, Ŝeby podnieść spodenki i jedną z moich bluzek z podłogi. – Nie mogę ci powiedzieć. Wpatruje się we mnie z rękami po bokach. – Dlaczego? − Bo jeszcze nie mogę. – Zwijam ubrania w kulkę i wciskam je do mojej torby, która leŜy blisko nóg łóŜka na podłodze. – Częściowo nie jestem na to gotowa, a częściowo dlatego, Ŝe to nie jest moja historia do opowiedzenia- tylko Kaydena. Nie naciska więcej. Zaczyna pakować swoje rzeczy, kiedy ja zbieram swoje ubrania. Sprzątam trochę, zwlekając, wiedząc, Ŝe kiedy tylko wyjdziemy z domu, Kayden i ja wrócimy do rzeczywistości i jedyne, na co mogę mieć nadzieję, to Ŝe będzie ona dla nas łaskawa.
Strona | 177
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 16 #15 Przestań się torturować
Callie Boję się wracać do domu i stawić czoła matce, nawet z Kaydenem przy boku. W połowie drogi włączam telefon, by dowiedzieć się, Ŝe mam trzydzieści siedem nowych wiadomości głosowych i pięćdziesiąt osiem esemesów. Wszystkie są od niej i to jest niewiarygodne, a jednak wiarygodne w tym samym czasie. Nigdy nie była dobra w radzeniu sobie z rzeczami, które nie pasują do jej świata. A buntownicza uciekająca Callie pasuje do tego tak dobrze jak samotna Callie Gotka. − Moglibyśmy wziąć pokój w hotelu – sugeruje Seth, kiedy wjeŜdŜamy do miasta. – I kontynuować wakacje. − Albo przynamniej uniknąć powrotu do domu – ponuro mamrocze Luke. Jest późno, a drzewa w parku migoczą od pełnych Ŝycia mrugających czerwonych świateł, a przy wjeździe do miasta wita nas ogromny, dmuchany Święty Mikołaj. Kayden był bardzo milczący przez całą drogę, wyglądając przez okno zatopiony w myślach i to sprawia, Ŝe smutnieję. Luke teŜ był milczący, paląc jednego za drugim, a Seth był równie zły. Spoglądam na Kaydena, zastanawiając się, co myśli o pomyśle z hotelem, ale on tylko wpatruje się w okno. – Czuję, Ŝe jeśli pójdę do hotelu, to będzie równoznaczne z uciekaniem przed moimi problemami – mówię. – Prawdopodobnie powinnam wrócić do domu i zmierzyć się z gniewem mojej matki. − Dlaczego? – pyta Seth, zaskakując mnie. Wpatruję się w niego, gdy dym wypełza z jego ust, a on wyciąga papierosa i wystawia rękę za okno, strzepując popiół na drogę, gdy trąca kciukiem końcówkę papierosa. – Callie, nienawidzę tego mówić – jego brązowe oczy przeskakują do Luke’a, a potem do Kaydena, nim pochyla się i szepcze – ale dopóki nie będziesz mogła powiedzieć o tym mamie, a sama-wiesz-kto oficjalnie nie przestanie pojawiać się w twoim domu, mogłoby być dla ciebie dobrze trzymać się stamtąd z daleka. Przestań się torturować. Zaciskam usta, kiedy się odchyla. – Nie torturuję się – mamroczę.
Strona | 178
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Nie? – Seth pstryka papierosem za okno, a następnie je zamyka. Samochód Luke’a jest naprawdę stary i nie ma automatycznie zamykanych szyb, więc ręka Setha walczy z oporem w pokrętle. Kayden spogląda na mnie ze zmarszczonymi brwiami. – Seth ma rację – zgadza się cicho. Pamiętam o wszystkich razach, kiedy marzyłam, by móc po prostu zwinąć się w kłębek, moŜe stać się niewidzialną, moŜe zniknąć całkowicie. Ale jeśli tylko mogłabym złamać kontrolę Caleba nade mną, moŜe uwolniłabym się od lat tortur, które spędziłam w zamknięciu, Ŝyjąc wewnątrz siebie. Mogłam to zrobić? Po prostu się uwolnić? Czy miałam taką siłę? Naprawdę nie muszę wracać, chyba, Ŝe tego chcę. Mogę wrócić, kiedy będę gotowa się przyznać. – No dobra, zarezerwujmy pokój w hotelu. – To taki prosty wniosek, ale zajęło mi wieki, by do niego dojść. Nie muszę wracać do domu, dopóki nie będę gotowa. Mam wybór, siłę, wolność. Mogę zrywać więzi z rzeczami, które sprawiają mi ból. Mogę to zrobić. Mogę zrobić wszystko, jeśli tylko zechcę. Po prostu muszę wybrać, by to zrobić. Nagle znowu mogę swobodnie oddychać. Uśmiecham się, a Seth i Luke patrzą na mnie, jakbym postradała rozum. Kayden spogląda na mnie z wymuszonym uśmiechem na ustach. – Brzmi nieźle. Oferuję mu uśmiech, zastanawiając się, dlaczego zachowuje się tak nerwowo. Wszystko wydawało się w porządku, kiedy opuszczaliśmy domek na plaŜy, przynajmniej tak myślałam. Pochylam się do niego i szepczę: - Nic ci nie jest? Kiwa głową, posyłając mi zagadkowe spojrzenie. – Nie, dlaczego miałoby mi coś być? − Nie wiem – mówię, zauwaŜając smutek w jego oczach. – Wyglądasz na smutnego. − CóŜ, nie jestem. Przyrzekam. – Odwraca swoją uwagę do okna, a serce tonie mi w piersi, bo wiem, Ŝe czegoś mi nie mówi. Ale nie chcę na niego naciskać przed Sethem i Lukiem, więc siedzę cicho. Dziesięć minut później jesteśmy zameldowani w pokoju motelowym z dwoma łóŜkami królewskich rozmiarów, wystrojem retro i zapachem pleśni unoszącym się w powietrzu. Seth i Luke zaczynają się kłócić o układ spania i korzystam z okazji, by porozmawiać z Kaydenem o tym, co go martwi. − Na pewno nic ci nie jest? – pytam, opadając obok niego na łóŜko. Kiwa głową bawiąc się pilotem, chociaŜ telewizor jest wyłączony. – Tak, wszystko w porządku. JuŜ ci to mówiłem. Strona | 179
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Ale byłeś taki cichy – mówię. – Prawie nie odezwałeś się słowem, odkąd wyjechaliśmy z Kalifornii. − Po prostu jestem zmęczony. – Upuszcza pilota na szafkę nocną i wygląda przez okno. Faktycznie wygląda na zmęczonego, ale nie sądzę, by był to prawdziwy powód. Jakby wyczuwał moje wątpliwości, kładzie rękę na moim kolanie i ściska je delikatnie. – Callie, przestań się martwić. Nic mi nie jest. − Dobrze – mówię cicho i wstaję z łóŜka, by skorzystać z łazienki. Blokuję drzwi i siadam na krawędzi wanny. Tak naprawdę, to nie muszę z niej korzystać; po prostu potrzebowałam się pozbierać. Pragnienie, by zmusić się do wymiotów rośnie we mnie i naprawdę chcę się temu poddać, bo minął juŜ jakiś czas i stresuję się o Kaydena i o powiedzeniu mojej mamie. Zaczynam podskakiwać kolanami, gdy oddycham przez nos i liczę do dziesięciu, przypominając sobie, Ŝe jestem silna. śe mogę przeŜyć Ŝycie bez zmuszania się do oczyszczania. To zajmuje mi trochę czasu, ale jakieś dziesięć minut później uspokajam się i wychodzę z łazienki, zaskoczona widokiem Luke’a na jednym łóŜku i Setha na drugim, oglądających telewizję, a Kaydena nigdzie nie widać. − Gdzie poszedł Kayden? – pytam, wchodząc pomiędzy łóŜka. Oboje spoglądają na mnie mrugając, a następnie rozglądają się po pokoju. Seth siada ze zmarszczonymi brwiami. – Co? Nie słyszałem, Ŝeby wychodził. Luke ziewa. – Poszedł wyciągnąć swoją torbę z bagaŜnika – mówi. – Ale nie ma go juŜ od paru minut. Panika wzbiera we mnie, gdy obchodzę łóŜko i odsłaniam zasłony. Neon WOLNE oświetla parking, na którym w dole stoi zaparkowany pojazd, śnieg pada na maskę i dach. Nigdzie nie widzę Kaydena, ale wmawiam sobie, Ŝe musi być na schodach, które są poza zasięgiem mojego wzroku. Wsuwając buty, wybiegam przez drzwi. − Callie, co do diabła? – słyszę wołanie Setha, gdy zostawiam drzwi szeroko otwarte. Nie odwracam się, biegnąc w dół schodów wprost na parking. Kiedy docieram do samochodu Luke’a, Kaydena przy nim nie ma. Przeszukuję parking, a nawet idę do recepcji, myśląc, Ŝe moŜe poszedł zaatakować automaty, ale nigdzie nie mogę go znaleźć. Przez mój umysł przelatuje tysiąc myśli, co się dzieje. Dokąd mógł pójść? Dlaczego miałby odejść? Dlaczego wyglądał tak smutno? W czasie, gdy wracam do schodów, schodzą po nich Seth i Luke. Jestem we łzach, zamarznięta bez kurtki. – Nie ma go – bełkoczę. Spotykają się ze mną u podnóŜa schodów, a czoło Luke’a marszczy się, gdy patrzy na swój samochód. – Jak to nie ma go? Strona | 180
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Szukałam wszędzie. – Owijam się ramionami, trzęsąc się z zimna i nerwów. – Nie mogę go znaleźć. Ramiona Setha otaczają mnie. – Na pewno nic mu nie jest. MoŜe po prostu poszedł się przejść. − Jest prawie dziesiąta trzydzieści w nocy i jest mróz – mówię. – Tutaj nie ma się gdzie przejść. − MoŜe poszedł na staję benzynową kupić coś do jedzenia. – Nawet on brzmi, jakby w to nie wierzył. – Chyba widziałem jedną parę ulic stąd. − Poczekaj chwilę – mówi Luke, kiedy wyciąga z tylnej kieszeni telefon. – Zadzwonię do niego i zobaczę czy odbierze, dowiem się, co się dzieje. – Wybiera numer, przykłada telefon do ucha i idzie w stronę auta, zostawiając ślady stóp w śniegu. Seth przytula mnie, gdy obserwuję Luke’a kopiącego śnieg z jedną dłonią spoczywającą na jego brzuchu. Nie przestaje chodzić, oddalając się od motelu. Moje nogi stają się słabe i w końcu muszę usiąść na schodach. Seth siada razem ze mną. – Na pewno wszystko jest okej. Kręcę głową. – Przez całą drogę wydawał się taki smutny. Myślę, Ŝe coś naprawdę go martwiło. – Przyciągam kolana do klatki piersiowej i opieram brodę na ich wierzchu. Co, jeśli ma zamiar coś zrobić… coś krzywdzącego dla siebie? Wyjmuję telefon z kieszeni i sama próbuję do niego zadzwonić. Telefon dzwoni cztery razy, a potem przerzuca się na jego pocztę głosową. Rozłączam się i wysyłam mu esemesa. Ja: Gdzie jesteś… Martwię się. Uciekłeś. Czekam, ale nie dostaję odpowiedzi. Przełykam łzy, gorączkowo pragnąć uciec, marząc, bym mogła zwinąć się w kłębek i płaczem ukołysać się do snu. Wszędzie zadaję ból. I boję się. Nie o siebie, ale o Kaydena i o to, co robi. Nie potrafię wyprzeć z głowy obrazu, jak próbuje się pociąć. Co, jeśli skończy się na tym, Ŝe zrani się naprawdę powaŜnie? W końcu Luke wraca do nas z zagadkowym wyrazem twarzy. TuŜ przed tym, jak do nas dociera, mój telefon wydaje dźwięk. Kayden: Nic mi nie jest. Nic mu nie jest? Strona | 181
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Ja: Gdzie jesteś? − Udało mi się z nim skontaktować – Luke mówi, kiedy mój telefon znowu pipczy. – Powiedział, Ŝeby ci przekazać, Ŝe wszystko jest w porządku, ale jest coś, czym musi się zająć. Zerkam w dół na ekran, próbując utrzymać telefon nieruchomo w swoich trzęsących się dłoniach. Kayden: Muszę z kimś porozmawiać, a to nie moŜe czekać… z moim terapeutą… Posłuchaj, wyjaśnię ci wszystko później. Wrócę i wtedy porozmawiamy. I Callie, przysięgam, Ŝe nic mi nie jest. Nie rozumiem. Moje dłonie drŜą, gdy odpisuję. Ja: Myślałam, Ŝe miałam iść z tobą… i jest późno. Biuro nie jest jeszcze otwarte. Kiedy nie odpowiada, nie wiem, co myśleć. Naprawdę idzie się z nim zobaczyć? Czy moŜe kłamie? Wstaję, otrzepując śnieg z tyłka. – Powinniśmy go poszukać. Luke kręci głową, przeciskając się między nami i zmierzając w górę schodów. – Callie, jestem pewien, Ŝe nic mu nie jest… i powiedział, Ŝe niedługo wróci, więc myślę, Ŝe po prostu powinniśmy tu na niego zaczekać. Zerkam na Setha, zastanawiając się, co mam zrobić. Wzdychając, otacza mnie ramieniem i prowadzi po schodach. – Na pewno nic mu nie jest – mówi cicho. Przywieram do niego, mając nadzieję, Ŝe ma rację.
Kayden Przez całą drogę jestem opętany powiedzeniem prawdy i pozbyciem się wreszcie swoich sekretów. Im dłuŜej o tym myślę, tym bardziej niespokojny się staję i czuję, jakbym miał wybuchnąć. Całe Ŝycie spędziłem na utrzymywaniu swoich emocji i sekretów w sobie i nagle potrzebuję je wszystkie uwolnić. Teraz.
Strona | 182
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Mimo, Ŝe było późno, wiedziałem, Ŝe jeŜeli połoŜę się do łóŜka, zamknę oczy i pójdę spać, moje myśli prawdopodobnie zmienią się do rana. To była jedna z tych rzeczy, gdzie gdybym usiadł, to bym się wygadał. Więc jak tylko Callie poszła do łazienki, wymknąłem się z pokoju, mamrocząc coś o wyciągnięciu swojej torby z bagaŜnika. Wiedziałem, Ŝe będzie zdenerwowana moją ucieczką bez słowa, ale musiałem to zrobić; inaczej patrzyłaby na mnie tymi szczenięcymi oczkami, chcąc pójść ze mną, tak jak rozmawialiśmy, a ja miałbym trudności z odmówieniem jej. Pomimo faktu, Ŝe powiedziałem jej, byśmy zrobili to razem, w drodze do domu zdałem sobie sprawę, Ŝe to jest coś, co muszę zrobić sam. W przeciwnym razie wycofam się, a ja chcę – potrzebuję to z siebie wyrzucić. Wszystko. Wychodzę z pokoju i biegnę do parku zaledwie kilka przecznic stąd, a potem zatrzymuję się i wyciągam telefon oraz wizytówkę, którą dał mi Doug. Kiedy dawał mi wizytówkę powiedział, Ŝe mogę zadzwonić o kaŜdej porze i mam nadzieję, Ŝe mówił powaŜnie. Jest późno i zimno jak cholera, powietrze Ŝądli moją skórę jak igły. Pozwalam telefonowi dzwonić, chodząc tam i z powrotem po chodniku, myśląc o tym, co to znaczy. Jak daleko sięgam pamięcią, zawsze chodziło o robienie tego, czego chciał mój ojciec, w sporcie, zasadach, Ŝyciu. Zawsze czułem obowiązek, by wrócić do tego domu, choćby nie wiem co. Nie wiem dlaczego i moŜe nigdy się nie dowiem. Ale mam nadzieję, Ŝe to pierwszy krok do przecięcia więzów z tym popieprzonym domem, który jest nawiedzany niczym więcej, jak tylko okropnymi wspomnieniami i bezdusznym potworem, który je tam umieścił. Myślenie o tym jest satysfakcjonujące. JuŜ mam się rozłączyć, gdy telefon dzwoni po raz piąty, ale wtedy ktoś mówi: - Halo. − Yyy… - Nie potrafię stwierdzić, czy to on, czy nie. – Tu Kayden… Czy to Doug? − Ach, tak, Kayden. – W tle słychać poruszenie i jakieś głosy. Potem zapada cisza. – Wszystko w porządku? − Taa, no cóŜ, nie. – Walczę i czuję, jakby ktoś trzymał ręce na mojej szyi. Ale mentalnie odtrącam je od siebie, zamykając oczy i wyobraŜając sobie Callie. – Wiem, Ŝe jest późno, ale muszę porozmawiać o tym, co stało się tamtej nocy. Następuje pauza. – Biuro jest zamknięte, ale mogę się z tobą spotkać w dwudziestoczterogodzinnej knajpce u Larry’ego za jakieś pół godziny. Biorę głęboki oddech, a zimne powietrze przynosi ulgę moim płucom. – W porządku.
Strona | 183
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozłączamy się i tak po prostu ruszam ku linii startowej do mojego uzdrowienia. Knajpka nie jest zbyt daleko i decyduję się iść tam pieszo, mimo Ŝe jestem zmarznięty, a palce zaczynają mi sinieć. Docieram tam przed Dougiem i zamawiam kubek kawy. Jest na tyle późno, Ŝe nikogo tam nie ma, poza kilkoma facetami w czapkach kierowców cięŜarowych i smarem na dŜinsach, a takŜe kucharzem i kelnerką. Wybieram naroŜny boks z dala od nich, lady i kuchni. Nie chcę, by ktokolwiek inny usłyszał to, co mam do powiedzenia – wystarczająco cięŜko będzie wydobyć słowa z moich ust. Zaczynam strzelać gumką, Ŝałując, Ŝe nie ma tu Callie trzymającej mnie za rękę, tak jak planowaliśmy, ale wiem, Ŝe lepiej jest być tu w pojedynkę, trzymać ją z dala od tego bałaganu. Kelnerka przynosi mi kawę, gdy dzwonek przy drzwiach wydaje dźwięk. Lodowata bryza przetacza się, kiedy wchodzi Doug, ale to nic. To jakby sprawia, Ŝe wszystko jest rzeczywiste i zmusza mnie do odczuwania wszystkiego. Opieram ręce na stole, kiedy podchodzi i wbijam paznokcie w przedramiona. Ma na sobie kurtkę i parę dŜinsów oraz czapkę. To trochę nie leŜy w jego charakterze, poniewaŜ przywykłem do widywania go w garniturach, ale z drugiej strony jest jedenasta wieczorem. − Cześć, Kayden – mówi zmęczonym głosem, gdy opada do boksu naprzeciw mnie, zdejmując czapkę. Jego przerzedzone włosy sterczą na wszystkie strony. − Przepraszam, Ŝe cię obudziłem – mówię mu i biorę łyk kawy, czując palenie aŜ do samego Ŝołądka. – Po prostu martwiłem się, Ŝe jeśli nie zadzwonię… to się wycofam albo coś. − Cieszę się, Ŝe mnie obudziłeś – odpowiada i wysuwa ręce z rękawów kurtki. – Lepiej nie czekać z takimi sprawami. Zastanawiam się, co powie, kiedy juŜ wszystko mu opowiem. Odstawiam kubek i składam dłonie na stole, z powrotem przystawiając paznokcie do skóry. – Miałeś rację – mówię pospiesznie, zanim stchórzę. Paznokcie zagłębiają się dalej w mojej skórze i częściowo ona pęka. Sączy się krew. − W związku z czym? – pyta, ale myślę, Ŝe tak naprawdę to wie. ZauwaŜa krew na mojej ręce, ale nie mówi o tym słowa. Zaginam palce i zostawiam na ramionach krwawiące znaki w kształcie półksięŜyca. – Z tym, co zaszło tamtej nocy. KrzyŜuje ręce na stole. – Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek powiedział, co wydarzyło się tamtej nocy. Strona | 184
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Taa, ale ty… myślałeś, Ŝe to mój ojciec… - BoŜe, ale to jest kurwa trudne. Dlaczego to jest takie trudne? Mój ojciec to pierdolony kutas. Lał mnie przez te wszystkie lata. Po prostu to powiedz. – To on mnie zranił tamtej nocy. No cóŜ, ja teŜ coś tam sobie zrobiłem, ale on… - brzmię jak pierdolony dzieciak. Chowam paznokcie w dłoniach, wbijając je sobie w skórę. KaŜda część mojego ciała chce uciekać, być sama, znaleźć coś ostrego i wykrwawić ze mnie ból. Ale ciągle przypominam sobie Callie, Callie, Callie. – Ugodził mnie noŜem. To stąd wzięło się rozcięcie na moim boku. Był wkurzony, Ŝe wdałem się w bójkę z Calebem i musiał wyciągać mnie z paki, no i wszyscy o tym wiedzieli. Więc zabrał mnie do domu i zaczął bić, co robił często. Ale oddałem mu, czego nigdy wcześniej nie robiłem. I wtedy wszystko wymknęło się spod kontroli. Zrzuciliśmy na podłogę noŜe i kolejną rzeczą, o jakiej wiedziałem, to Ŝe dźgnął mnie jednym z nich. Nawet nie wiem, czy zrobił to specjalnie, czy stało się to przez przypadek. Słowa wypływają ze mnie jak krew i z kaŜdym oddechem moje płuca zaczynają się rozwijać szersze i mocniejsze. Po raz pierwszy w Ŝyciu czuję się wolny. Wolny od mojego dzieciństwa. Wolny od moich blizn. Wolny od rozcięć, siniaków, Ŝyletek i bólu. Do czasu kiedy kończę, nie zaciskam juŜ pięści, a palce mam rozciągnięte przed sobą. Czekam na Douga, aŜ coś powie, ale zamiast tego on przywołuje dłonią kelnerkę. Jest kobietą w średnim wieku o blond włosach splecionych z tyłu głowy. Ma na sobie błękitną sukienkę i biały fartuszek. W dłoni trzyma długopis i notesik. – Co mogę dzisiaj podać dwóm uroczym panom? – pyta, trzymając długopis nad notesikiem. − Wezmę naleśniki, tosty z dŜemem truskawkowym i duŜą szklankę mleka – mówi Doug i spogląda na mnie z niewielkim uśmiechem. – Kayden, nie krępuj się i zamów sobie co tylko chcesz. I upewnij się, Ŝe to wystarczy ci przejść przez kolejne kilka godzin. − Kolejne kilka godzin? – pytam. – To naprawdę konieczne? Potakuje. – Tak, chcę, Ŝebyś opowiedział mi o wszystkim, co się stało. − Wszystkim? – To niewyobraŜalny, nieosiągalny pomysł dla mnie. – Niby jak? Chcesz, Ŝebym wylał przed tobą swoje pierdolone serce i duszę. Kelnerka krzywi się na mój język i teŜ prawdopodobnie dlatego, Ŝe rozmowa zmierzała w dziwnym kierunku. Zastanawiam się, kim ona myśli, Ŝe jesteśmy. I dlaczego tu jesteśmy. W sumie to sam się nad tym zastanawiam. − Wszystko. Chcę, Ŝebyś zaczął od samego początku – mówi i kładzie przede mną menu, stukając w nie palcem. Zamawiam duŜy stos naleśników, bekon i tosty i kelnerka uśmiecha się, zanim odchodzi. Na początku nic nie mówię, bawiąc się solniczką i pieprzniczką, próbując
Strona | 185
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
powstrzymać się od drapania swojej skóry. Czekam i czekam, aŜ Doug coś powie, ale on tylko siedzi w milczeniu, patrząc na telewizor ponad moim ramieniem. Ta cisza ostatecznie rozrywa mój rozsądek i śledzę pęknięcia w stole. – Jak daleko mam się cofnąć? − Do pierwszego razu, kiedy twój ojciec cię skrzywdził – mówi spokojnie, przenosząc spojrzenie z telewizora na mnie. Moje płuca rozszerzają się, kiedy biorę wdech, przygotowując się na to, co mam zamiar zrobić. – To było jakieś piętnaście lat temu. Naprawdę chcesz, Ŝebym przeszedł całą tę drogę powrotną? Ma ten pocieszający uśmiech na swojej twarzy. Taki, którego nie widziałem u Ŝadnej dorosłej osoby, jaką znam. – Chcę, Ŝebyś opowiedział mi wszystko. Nie wahaj się. Wyrzuć z siebie to wszystko. Otwieram usta wiedząc, Ŝe kiedy to wyrzucę, wszystko się zmieni. I modlę się do Boga, Ŝeby to była dobra zmiana.
Callie Seth i ja szykujemy się do łóŜka nie rozmawiając ze sobą zbyt wiele, a Luke poszedł zapalić i napełnić wiaderko lodem. Minęło około godziny, odkąd Kayden się zerwał i nie mogę przestać myśleć o nim i o tym, co robi; czy naprawdę rozmawia ze swoim terapeutą jak powiedział, a jeśli tak, to czy idzie to dobrze. Seth wychodzi z łazienki, kiedy wchodzę pod pościel. Ma na sobie zielono-granatowe kraciaste spodnie od piŜamy i biały t-shirt i myje zęby. Przez chwilę tylko na mnie patrzy. – Dzwoniłem do Greysona – oznajmia, jego głos jest trochę niewyraźny, bo w ustach ma pełno pasty. Uklepuję nierówną poduszkę i odwracam się na bok. – Udało ci się wszystko rozpracować? – Pod kocem krzyŜuję wszystkie palce, mając nadzieję, Ŝe tak. Potakuje, wracając do łazienki, by wypluć pastę. Płucze swoją szczoteczkę, kładzie ją na blacie, a potem wdrapuje się do mnie do łóŜka. Przewraca się na bok, włącza telewizor i wyłącza lampkę. Strona | 186
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Powiedziałem mu, Ŝe go kocham – mówi ledwie słyszalnie i zajmuję mi chwilę, nim rejestruję jego słowa w głowie. − Kochasz go? Nigdy mi o tym nie mówiłeś. − Kocham. Bardzo. RozkrzyŜowuję swoje palce. – I co on powiedział? − Ja teŜ cię kocham – mówi i słyszę uśmiech w jego głosie. Jest szczęśliwy, co sprawia, Ŝe ja teŜ jestem szczęśliwa, pomimo zaistniałych okoliczności. Trochę mu zazdroszczę, Ŝe jest w stanie powiedzieć prawdę i oddać się komuś bezwarunkowo. – Seth… naprawdę cieszę się z twojego powodu. Ulatuje z niego śmiech. – Ja teŜ się z tego cieszę. Pokój cichnie i chwilę później wchodzi Luke i pakuje się do łóŜka. To sprawia, Ŝe czuję się trochę nieswojo, śpiąc w tym samym pokoju co on, ale nie jest tak źle jak myślałam, kiedy po raz pierwszy wspomnieli o dzieleniu pokoju – Ŝeby ciąć koszty – jeszcze jak byliśmy w aucie. Rzucam się i przewracam przez kolejną godzinę. Zegar jarzy się w ciemności i płatki śniegu zaczynają uderzać w okno. Grzejnik brzęczy, a z pokoju obok dochodzi walenie. Słyszę głośny oddech Setha – słyszę wszystko. Jest prawie pierwsza w nocy, gdy decyduję, Ŝe nadszedł czas, by zmierzyć się z jednym ze swoich lęków. Nawet nie jestem pewna, co doprowadziło mnie do tej konkluzji. MoŜe to odwaga Setha, albo moŜe faktyczna potrzeba wyrwania tego ze swojej piersi. Umieściłam w niej zbyt wiele i moŜe nadszedł juŜ czas, aby całkowicie usunąć ciśnienie. Mam zamiar powiedzieć Kaydenowi, co czuję. PoniewaŜ on zasługuje na to, by wiedzieć, Ŝe ktoś go kocha, nawet jeśli on nie odwzajemnia tego uczucia. Łapię za telefon i dziennik z szafki nocnej i idę na paluszkach do łazienki. Włączam światło i zamykam drzwi, wybieram jego numer i otwieram dziennik na liście do niego. Od razu przerzuca mnie na jego pocztę głosową, tak jak ostatnio, kiedy parokrotnie do niego dzwoniłam. Biorę głęboki wdech i zaczynam czytać na głos to, co czuję, wyznając prawdę i oddając się temu, mimo Ŝe mnie to przeraŜa. Być moŜe, jeśli będę miała szczęście, ten krok pomoŜe mi dostać się do kolejnego wyznania w mojej przyszłości.
Strona | 187
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kayden Doug i ja nadal siedzimy w barze, kiedy słońce zaczyna wznosić się zza ośnieŜonych gór. Kelnerka zaczyna opuszczać rolety w oknach, gdy słońce wysyła promienie do restauracji. Wyłącza neony w środku i na zewnątrz, przygotowując się do kolejnego poranka. Siedzę na wprost Douga, kończąc tę długą historię i przygotowując się na opuszczenie komfortu przy stole. Nie powiedziałem mu o wszystkim, zwłaszcza o najmroczniejszych czasach, które są zablokowane głęboko w mojej głowie, a o których nie pozwalam sobie myśleć. Doug powiedział, Ŝe to w porządku i Ŝe mam czas. To zbija mnie z tropu. Nigdy tak naprawdę nie myślałem o swoim czasie. Brałem wszystko z dnia na dzień i w zasadzie Ŝyłem Ŝyciem, jakiego chciał dla mnie mój ojciec. W połowie, kiedy opowiadam mu, jak ojciec mnie dusił aŜ zemdlałem, zacząłem płakać. Zrobił to, bo zgubiłem pilota. Po godzinach poszukiwań, w końcu się poddałem. A ja nigdy nie powinienem był się poddawać. Nawet z nim nie walczyłem. Po prostu zaczął wrzeszczeć, a ja tylko się na niego gapiłem, co zdało się tylko bardziej go wkurzyć. Jego twarz była jaskrawoczerwona i krzyczał, a potem zaczął się na mnie rzucać. A ja po prostu tam stałem, kiedy owinął ręce wokół mojej szyi. Pamiętam, jak na niego patrzyłem i myślałem, „Proszę, po prostu mnie zabij, Ŝeby to się skończyło”. A kiedy ocknąłem się z zamroczenia, byłem trochę rozczarowany. − Więc co dalej? – pytam, po tym jak Doug reguluje rachunek, i próbuję otrzeć łzy rękawami najdyskretniej, jak to moŜliwe. Chowa portfel z powrotem w kurtce i odsuwa na bok puste talerze. – To naprawdę zaleŜy od ciebie. Odkładam widelec i łyŜkę na stos talerzy, a potem patrzę na gojące się rany w kształcie księŜyców na moich rękach, z zaschniętą na nich krwią. – Ten terapeuta w Laramie, którego znasz, czy on… jest tak rozumiejący jak ty? – Nie podoba mi się pomysł otworzenia się przed kimś jeszcze. − MoŜe być nawet jeszcze lepszy. – Doug uśmiecha się. – Ale Kayden, moŜesz do mnie dzwonić, kiedy tylko chcesz. I pamiętaj, aby przyjść na wizytę w przyszłym tygodniu. Potakuję, przesuwając się na krawędź boksu. – Dobrze. Doug rzuca kilka dolarów na stół. – Kayden, czuję, Ŝe muszę powiedzieć jeszcze jedną rzecz… o twoim ojcu.
Strona | 188
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Krzywię się. W ciągu kilku ostatnich godzin powiedziałem wiele okropnych rzeczy o swoim ojcu i mimo, Ŝe Ŝałuję, Ŝe nie było inaczej, poczucie winy i zdrady osiadają we mnie. MoŜe jednak któregoś dnia odejdą. – Co? Ma swój czas na odpowiedź. – Myślę, Ŝe powinieneś rozwaŜyć wniesienie przeciw niemu oskarŜenia. To, co ci zrobił tamtej nocy… jest wiele rzeczy, które ty moŜesz zrobić jemu. Kręcę głową. – Nie mogę… zwłaszcza, Ŝe sam dostałem zarzuty. − Nie musisz robić tego teraz – zapewnia mnie. – Dla takich spraw są dość długie ramy czasowe… MoŜe to jest coś, o czym powinniśmy porozmawiać w przyszłym tygodniu. Jeśli czujesz się na siłach. Ale to jest tutaj kluczem. Nie chcę na ciebie naciskać, dopóki nie będziesz gotowy. Wnieść oskarŜenie przeciwko swojemu ojcu? Chcę tego. Pomysł rzucenia go na świat jest zajebiście atrakcyjny. Ale kaŜde ziarno strachu, które kiedykolwiek we mnie tkwiło, rośnie. – Dobrze, moŜemy pogadać o tym w przyszłym tygodniu. Kiwa głową, a potem wstaje z boksu. PodąŜam za nim na zewnątrz, zapinając kurtkę i naciągając kaptur na głowę. Zarzucam torbę na ramię, gdy Doug wsiada do swojego samochodu i odjeŜdŜa. Stoję pod zadaszeniem parkingu obserwując wschód słońca i niebo zmieniające kolor na jaskraworóŜowo-pomarańczowy. Oślepia mnie patrzenie na nie, ale nie potrafię się odwrócić. Wpatruję się w nie, aŜ przed moimi oczami pojawiają się plamki, a następnie wsuwam rękę do kieszeni, by zadzwonić po Luke’a, decydując się na uniknięcie mroźnego, paraliŜującego spaceru w zamian za przejaŜdŜkę samochodem. Włączam telefon i od razu czuję się jak dupek. Callie dzwoniła i pisała wiele razy, pytając, czy nic mi nie jest. Zniknąłem na całą noc i prawdopodobnie się zamartwiała. Moja poczta głosowa miga, więc wybieram jej numer i wstrzymuję oddech, bojąc się tego, co ma do powiedzenia, bojąc się tego, Ŝe powie Ŝe to koniec i zdając sobie sprawę, Ŝe nie chcę, Ŝeby to był koniec, uczucie, które się pogłębia przy pierwszym brzmieniu jej głosu. Kayden… Tak więc Seth pomyślał, Ŝe dobrym pomysłem dla mnie byłoby spisać wszystko, co czuję i proszę, bardzo proszę, miej na uwadze to, Ŝe napisałam to wszystko przed plaŜą, ale jestem przekonana, Ŝe nadal czuję w ten sam sposób. Bierze głęboki wdech, a brzmi to tak, jakby miała się rozpłakać. Zanim cię poznałam, byłam tak jakby chaosem. Mimo Ŝe Seth wyciągnął mnie z mojej skorupy, nadal czułam się taka obrzydliwa w środku i na zewnątrz… tak Strona | 189
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
złamana… taka zawstydzona, jak myślę. Czasami ból był tak mocny, Ŝe nie potrafiłam go znieść i to jest częściowy powód, dlaczego zmuszałam się do wymiotów. To częściowy powód, dlaczego obcięłam włosy w szóstej klasie. Dlaczego tak długo nosiłam workowate ciuchy. Dlaczego przechodzenie przez tłum wywoływało u mnie ataki paniki. Dlaczego nienawidziłam być dotykana. To był główny powód dla wszystkiego, co zrobiłam. I ciągle tam był przez cały czas… Czasami po prostu chciałam od tego przerwy, ale za kaŜdym razem, kiedy patrzyłam w przyszłość, Ŝeby zobaczyć, czy istnieje szansa na przerwę, nigdy się na to nie zapowiadało. Szczerze myślałam, Ŝe tak będzie juŜ przez wieczność, co sprawiało, iŜ chciałam, by wieczność była naprawdę krótkim czasem. Bierze kolejny głęboki wdech, a jej głos słabnie. W zasadzie, to pomyślałam kilka razy, aby to skrócić, ale nigdy nie posunęłam się dalej niŜ do myśli. Cieszę się teŜ z tego, bo pomimo całej tej brzydoty, cięŜaru i ataków paniki, warto było cierpieć, poniewaŜ dzięki temu mam ciebie… Uchroniłeś mnie od Ŝycia w nienawiści do samej siebie i tortur. Ocaliłeś mnie przede mną, przed moją przeszłością, od bólu, samotnej przyszłości, jaką dla siebie załoŜyłam. I myślałam, Ŝe wszystko będzie dobrze. Ale wtedy znalazłam cię na podłodze… tamtej nocy… i zdałam sobie sprawę, jak mocno byłeś raniony i jak bardzo sam potrzebujesz ocalenia. Nie tylko od skaleczeń, ale od bólu, który wiem, Ŝe jest w tobie uwięziony. Rozumiem to. Naprawdę. I zrobię wszystko, by ci pomóc. Musisz mi tylko na to pozwolić. A ja potrzebuję, Ŝebyś mi na to pozwolił, bo potrzebuję ciebie. Nie mogę… Nie mogę… Zaczyna płakać i przez to moje własne oczy robią się wilgotne. Ludzie wchodzą i wychodzą z kawiarni, a ja stoję pod wiatą parkingu przed samochodami i płaczę jak pieprzone dziecko. Ale to nie ma znaczenia. Łzy, ból, przeszłość, nic z tego się nie liczy. To tylko rzeczy, które istnieją we mnie, jak blizny na moim ciele. Pewnie, zawsze tam będą, przypominając mi przez co przeszedłem, ale to nie oznacza, Ŝe muszę trzymać się bólu. Blizny wyblakną i staną się śladami na mojej skórze. Pierwotnie ich tam nie było i pomimo tego, Ŝe zmieniają wygląd mojej skóry, nie zmieniają sposobu, w jaki działam i funkcjonuję. Jej łzy cichną i pociąga nosem, zanim znów się odzywa. Nie potrafię zrobić tego bez ciebie. Ja… ja cię kocham, Kayden. I nie oczekuję, Ŝe odpowiesz mi tym samym. Niczego nie oczekuję. Chciałam tylko, Ŝebyś o tym wiedział, bo zasługujesz by to wiedzieć i być kochanym. Na linii zapada cisza. Przez chwilę słyszę jej oddech, zanim się rozłącza. Jej słowa odbijają się echem w mojej głowie. To tak jakby wiedziała. Wiedziała, Ŝe nikt nigdy wcześniej mi tego nie powiedział, za wyjątkiem Daisy, ale to nie było to samo. To było sztuczne i łatwo było odpowiedzieć tym samym, poniewaŜ dla obojga z nas były to tylko słowa. Callie mówi powaŜnie. Wiem to po brzmieniu jej łez. Strona | 190
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Nie wiem, co robić. Serce wali mi w piersi, gdy rozglądam się po ludziach wsiadających do swoich samochodów i jedzących śniadanie w kawiarni. Wiem, co chcę zrobić. Chcę to wyłączyć, sprawić, by moje serce się odpręŜyło, uciec od uczuć depczących mi po piętach. Podnoszę się, wsuwam telefon do tylnej kieszeni i zaczynam biec w dół drogi, w chwili, gdy wzbija się wiatr. Płatki śniegu lądują na chodniku i drodze, ale biegnę im naprzeciw, brnąc do przodu, niepewny dokąd zmierzam. I to jest w porządku. Czasami najlepsze rzeczy są tymi nieplanowanymi, decyzjami podjętymi pod wpływem chwili.
Strona | 191
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 17 #1 Przezwycięż swój najgorszy strach
Callie − Odezwał się do ciebie? – pyta Seth. Wyleguje się na łóŜku z pilotem w dłoni wycelowanym w telewizor, skacząc po kanałach. Kaydena nie było całą noc i ekstremalnie się o niego martwię. Pisałam do niego parę razy, ale nie odpowiedział. Wszyscy ciągle mnie uspokajają, Ŝe wszystko jest okej, ale Luke wyszedł naprawdę wcześnie mówiąc, Ŝe potrzebuje kawy, gdzie tak naprawdę myślałam, Ŝe poszedł szukać Kaydena. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Kręcę głową i odkładam szczotkę na blat. – Nie, jeszcze nie. Zastanawiam się, czy odsłuchał moją wiadomość głosową, czy usłyszał jak wylewam swoje serce i duszę. Jeśli tak, to prawdopodobnie był zmartwiony albo wkurzony, moŜe nawet przeraŜony. Ale musiałam to powiedzieć. Kocham Kaydena i on musi o tym wiedzieć. Zostawiam włosy rozpuszczone i wchodzę z powrotem do pokoju. Opadam na łóŜko płasko na brzuchu i rozciągam się. – Potrzebuję kofeiny – mówię ziewając. – Nie spałam za dobrze. Seth rzuca pilota w nogi łóŜka. – MoŜe dlatego, Ŝe pół nocy spędziłaś gadając do poczty głosowej. Podpieram się na łokciach. – Słyszałeś to? Kiwa głową. – Słyszałem teŜ płacz. – Pochylając się do przodu, odgarnia mi włosy z twarzy. – Chcesz o tym pogadać? Potrząsam głową o obracam się na bok. – Nie bardzo. W pewnym sensie obgadałam to zeszłej nocy. Wygina brew. – Z pocztą głosową. Kiwam głową. – On to odsłucha i tylko to ma znaczenie. − I co wtedy? Strona | 192
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− No i wtedy to usłyszy. Seth czeka na wyjaśnienie. – I… Śledzę kwiatowy wzór na wyblakłej pościeli. – I nic… Nie powiedziałam mu dlatego, Ŝe czegoś oczekuję. Chciałam tylko, Ŝeby wiedział, co do niego czuję… Zasługuje na to. Zaciska wargi razem, rozwaŜając to. – Powiedziałaś mu, Ŝe go kochasz? Spoglądam w górę znad pościeli. – T-tak. − Callie, ja… - W jego oczach widać litość. Nie sądzi, Ŝe to skończy się dobrze. Siadam i chowam pod siebie stopy. – Seth, przysięgam, Ŝe wszystko będzie dobrze. Sam fakt, Ŝe mogłam mu powiedzieć, Ŝe go kocham ma dla mnie znaczenie… To oznacza, Ŝe dojrzewam. Czy chciałabym, Ŝeby odpowiedział mi tym samym? Tak. Ale tak czy inaczej cieszę się, Ŝe to zrobiłam. Rzuca mi krzywy uśmieszek, a potem muska mój nos opuszkiem palca. – To dobrze. – Siada i przerzuca nogi przez krawędź łóŜka. – Ale Callie, jeśli on tego nie odwzajemni, jako twój najlepszy przyjaciel i obrońca przed złymi facetami chcącymi cię zranić, będę musiał skopać mu dupę. Parskam śmiechem i zakrywam usta. – Taa, okej. Wstaje i przyciska pięść do dłoni, strzelając kostkami. – Nie Ŝartuję. Zranię go za zranienie ciebie. Śmiech opuszcza moje usta na wizję wysokiego, chudego Setha próbującego skopać dupę Kaydenowi. – CóŜ, dziękuję, obrońco. Doceniam to, Ŝe nadstawisz za mnie swój tyłek. Marszczy nos, kiedy podnosi poduszkę i rzuca nią we mnie. Schylam się, a ona przelatuje nad moją głową, upadając na podłogę. Zaczynam się z niego śmiać łapiąc się za brzuch i przewracając na plecy. − Co w tym jest takiego śmiesznego do cholery? – Brzmi na uraŜonego, gdy podciąga rękawy swojej szarej koszuli. Napina mięśnie i prawie umieram ze śmiechu. – No cóŜ, cieszę się, Ŝe potrafię cie rozbawić. − Przepraszam – mówię, ocierając łzy z oczu. – To taki śmieszny obraz. Wpatruje się we mnie, ale to znika, gdy ktoś puka do drzwi. – Och dobrze, jest moje śniadanie. – Idzie do drzwi chwytając portfel z szafki nocnej. – A jeśli to taki śmieszny obraz, to przestań go sobie wyobraŜać. – Uśmiecha się do mnie, łapiąc za klamkę. – Strona | 193
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wiesz, Ŝe musimy rozwiązać ten problem z brakiem samochodu… - Odpływa, gdy otwiera drzwi i szczęka opada mu do kolan. Kayden stoi po drugiej stronie, ubrany w cienką kurtkę, a dół jego spodni jest nasiąknięty brudną wodą i tak samo jego buty. W wilgotnych włosach ma płatki śniegu, a z kaŜdego kosmyka kapie woda. Usta ma fioletowe, oczy czerwone jakby płakał, a ręce schowane w rękawach. − Nie, to nie śniadanie dla mnie – Seth odzywa się, zerkając na mnie. – Myślę, Ŝe to jest coś, co ty zamawiałaś. Mówi Ŝarty, ale Ŝaden z nich nie jest śmieszny. Kayden jest tutaj po tym, jak uciekł i jak mu powiedziałam, Ŝe go kocham i szlochałam do telefonu opowiadając swoją historię. Nie wiem, co to oznacza, albo czy jestem wystarczająco stabilna, by się tego dowiedzieć. Jednak pragnę wierzyć, Ŝe jestem, Ŝe nie ma juŜ we mnie tej słabej dziewczyny, którą byłam. śe mogę wszystkiemu sprostać. Kayden przebiega dłonią po głowie mierzwiąc swoje włosy i strzepując płatki śniegu na podłogę. – Hej. − Hej – mówi Seth, zerkając na mnie przez ramię. Kayden utrzymuje swój wzrok na mnie, jego szmaragdowe oczy błyszczą się w promieniach słońca wpadających z zewnątrz. Śnieg pada z ucałowanego słońcem nieba, coś co zdarza się czasami, gdy niewielka część nieba jest zachmurzona, ale słońce nadal moŜe się przez nie przebić. Kaden opuszcza rękę do boku, a ja po prostu wpatruję się w niego, leŜąc na plecach, pozwalając chłodnej bryzie wsączyć się w moje ciało. Nie potrafię stwierdzić, czy odsłuchał juŜ moją wiadomość, ale mam nadzieję, Ŝe to zrobił. − Yyy… - Seth odchrząkuje w dłoń. – Chyba pójdę sprawdzić, co tak długo zatrzymuje obsługę pokoju. – Przeciska się obok Kaydena, zostawiając drzwi szeroko otwarte. Kayden ani nie drgnie. Wpatruje się we mnie bez ustanku z tym zakłopotanym, intensywnym wyrazem twarzy, jakby bał się przekroczyć próg. Ta chwila buduje się, cegła po cegle, kiedy po prostu patrzymy na siebie, bojąc się ruszyć, oddychać, przemówić. Siadam, a włosy powiewają mi na wietrze. – MoŜesz wejść – mówię, a mój głos niemal zostaje poniesiony na wietrze i uderza w cegły ścierając je na stertę kurzu na ziemi.
Strona | 194
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Nie odrywa ode mnie wzroku, gdy ugina kolano i stawia jedną nogę w pokoju. Powtarza ten ruch drugą nogą i zamyka drzwi. Wiatr ustaje, a Ŝaluzje są opuszczone, więc w pokoju głównie panuje ciemność. − Dostałem twoją wiadomość – mówi, szokując mnie swoją szczerością. − Och… - Czuję, jak gardło mi się zaciska, kiedy klęczę na łóŜku przyciągając na kolana poduszkę, Ŝeby ją objąć. – Kayden, gdzie byłeś całą noc? Byłeś ze swoim terapeutą? Westchnienie ulatuje z jego ust, gdy przeczesuje dłonią włosy, przenosząc wzrok na ścianę tuŜ nad moim ramieniem. – Przepraszam, ale nie mogłem zrobić tego z tobą. − Czy ty… powiedziałeś mu o swoim ojcu? – pytam go, a on tylko na mnie patrzy z dziwnym wyrazem twarzy, jakby mnie naprawdę studiował. Nie wiem, czy oznacza to, Ŝe mu powiedział, czy nie. W ogóle nie wiem, co wszystko to oznacza. Opuszczam nogi na podłogę i wstaję, podnoszę brodę do góry, by napotkać jego spojrzenie. – Kayden, musisz komuś powiedzieć… Myślałam, Ŝe my… Myślałam, Ŝe zawarliśmy umowę. Posyła mi drobny uśmiech, a następnie splata palce z moimi. Jego dłonie są lodowate jak wiatr na zewnątrz. – Powiedziałem komuś. Po prostu nie chciałem, Ŝebyś tam była, kiedy podawałem mu te wszystkie… drastyczne szczegóły. Moje ramiona szarpią się w górę, kiedy ponownie wyobraŜam go sobie na podłodze. – Ale powiedziałeś komuś? Naprawdę? Potakuje i z trudem przełyka gulę w gardle. – Nie kłamałem w esemesie. Poszedłem porozmawiać z moim terapeutą i mu powiedziałem. − I? – Nie jestem pewna, jak brzmi właściwe pytanie, albo czy takie istnieje. Czuję, Ŝe powinnam mu pozwolić powiedzieć to, co chce. Wzdycha, a na jego czole formują się zmarszczki, gdy przyciska dłoń do piersi, masując ją sobie ponad sercem. – I w sumie to było dobre uczucie. Studiuję jego ekspresję i zdaję sobie sprawę, Ŝe jego oczy są odrobinę zieleńsze, ramiona trochę mniej spięte, jakby część tej ciemności, którą w sobie trzymał zredukowała się i rozświetliła. – Co twój terapeuta powiedział, abyś zrobił? Wpatruje się w przestrzeń, jego dłoń unosi się do mojej twarzy. Zaczyna owijać pasmo moich włosów wokół swojego palca i nie sądzę, by w ogóle był świadomy, Ŝe to robi. – Powiedział, Ŝeby przemyśleć wniesienie oskarŜenia. − A masz zamiar to zrobić? Strona | 195
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Przemyśleć to? − Nie, wnieść oskarŜenie. − Ciągle nad tym myślę – mamrocze. Uwalnia moje włosy ze swojego palca i spogląda na mnie głębokimi oczami. – Chcę, ale to jest trudne. Po prostu potrzebuję czasu – szepcze, zdezorientowany. – Naprawdę chciałbym mieć jakąś pomoc… To, czego naprawdę chcę, to Ŝeby moim bracia byli po mojej stronie, przynajmniej Ŝebym nie wyszedł na kompletnego kłamcę. − MoŜe będą – mówię zachęcająco. – Powiedziałeś, Ŝe przeszli przez to samo. MoŜe kiedy zobaczą, Ŝe to robisz, sami zechcą się mu postawić. Kręci głową, ani na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku. – Nie, Tyler jest ćpunem i alkoholikiem, więc najpierw musiałbym poczekać, aŜ wytrzeźwieje, a Dylan zniknął na zawsze. CóŜ, zniknął w tym sensie, Ŝe nie odezwie się do nikogo z rodziny. − Wiesz, gdzie jest? – pytam, szkicując palcem pod jego okiem, wzdłuŜ czerwonych smug na skórze. Płakał. Czuję zaschnięte łzy. Wzrusza ramionami, przenosząc moją rękę do swoich ust i zamykając oczy. Składa kuszący pocałunek na mojej dłoni. – Nigdy nie próbowałem go odnaleźć. – Otwiera oczy i przekrzywia głowę. – MoŜe jednak… mógłbym spróbować. Potakuję, podskakując na stopach i owijając ręce wokół jego pasa bez chwili wahania. – Powinieneś. Przynajmniej tak myślę. Całuje mnie w czubek głowy i wdycha mój zapach. – Wiem o tym. Nie oczekiwałbym czegokolwiek mniej od ciebie. – Znów omiata ustami moją głowę, a następnie pochyla twarz na bok i przenosi swoje wargi do mojej skroni. Całuje ją delikatnie, nim rusza na południe do mojego policzka, a następnie do linii szczęki, ssąc moją skórę. Po moich ramionach przechodzi dreszcz, gdy jego oddech muska moją szyję. Tam teŜ mnie całuje, wysuwając język i dając mojej skórze małe liźnięcie. − Dziękuję – szepcze przy mojej szyi, ramionami obejmując mnie w pasie. Jego palce naciskają na moje plecy, gdy przyciąga mnie bliŜej, dopasowując nasze ciała. Próbuję przechylić głowę na bok, by móc na niego spojrzeć, ale jedna z jego dłoni ujmuje moją szyję, zatrzymując mnie w miejscu. – Za co? – Oddycham, kiedy gładzi mój obojczyk ustami, lekko draŜniąc zębami moją skórę. − Za powiedzenie tego. – Jego głos jest niepilnowany i ciągle zasypuje mnie pocałunkami wzdłuŜ ramienia. Mam na sobie bezrękawnik i jakieś spodnie od piŜamy, a moja skóra jest bardzo wraŜliwa na jego głodny dotyk. Strona | 196
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− To była prawda. – Ostatnia część wychodzi bardziej jak jęk, kiedy zsuwa ramiączko, a drugą ręką sunie po przedzie mojej bluzki, jego zimna skóra miesza się z ciepłem, jakim promieniuję. Zaczyna wycofywać mnie w stronę łóŜka, trzymając dłonie na moim staniku. Kiedy tył moich nóg uderza o brzeg łóŜka, podnosi mnie do góry i kładzie na łóŜku. Odsuwa się na chwilę, wpatruje się w dół na mnie i czuję się naga pod jego przenikliwym spojrzeniem. Ale nie jestem zdenerwowana. Wiem, Ŝe mnie nie zrani. I chyba wiem, Ŝe gdzieś w głębi, mimo Ŝe tego nie mówi, kocha mnie. Otwiera usta, by coś powiedzieć, a ja wstrzymuję oddech w oczekiwaniu. – Jesteś piękna. I niesamowita. Moje policzki zalewa ciepło na ten komplement i odpycham przeraŜające wspomnienie łączące się ze słowem „piękna”, poniewaŜ jedynym facetem, który kiedykolwiek mi to powiedział, jest Caleb. – Kayden, nie jestem. Jestem tylko przeciętną dziewczyną i cieszę się z tego. Kręcąc głową, śledzi palcem zagięcie mojej szyi. – Nie, jesteś daleka od przeciętności, Callie. Wiję się pod jego afektacją. – Nie jestem taka wspaniała. − Nie, jesteś niesamowita, doskonała, troskliwa i piękna. Oferuję mu niewielki uśmiech. – Tak samo jak ty. Klęka na łóŜku okrakiem na moich biodrach. – Te rzeczy, które powiedziałaś przez telefon… musiało być ci cięŜko to powiedzieć. Zaciskając usta, potrząsam głową. – Nie tak trudno, jak myślałam. – Jego twarz jest zamaskowana i wygląda na zakłopotanego, kiedy walczy o słowa, których boi się wypowiedzieć, więc mówię je za niego. – Nie musisz odwzajemniać mi się tym samym. Chciałam tylko, Ŝebyś wiedział, co czuję. Jego usta zaczynają się rozchylać i wspieram się na łokciach, łapię go za górę koszulki i rozbijam swoje usta o jego, więc jeszcze nie musi sobie z tym radzić. Wyciągając ręce do przodu uderza dłońmi o materac i opiera swój cięŜar na przedramionach, powstrzymując się od wpadnięcia na mnie. Jego język przeciska się przez moje usta i mocno wsuwa się pomiędzy nie. Smakuje jak syrop i naleśniki i pachnie kawą oraz płatkami śniegu. Oddycham przez nos wdychając ten zapach, kiedy go całuję. Zasysa moją dolną wargę pomiędzy usta i gryzie mnie mocno, wysyłając przeszywające falowanie do centrum mojego Ŝołądka. Strona | 197
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
W jego ruchach jest wolność, od sposobu, w jaki całuje moje usta po sposób, w jaki łapie mnie za piersi. Jego szczęście sprawia, Ŝe jestem szczęśliwa i to jest wszystko, czego potrzebuję w tej chwili. Odrywa ode mnie usta, ale zanim mogę zaprotestować, sadza mnie i chwyta za dół mojej bluzki, ściągając mi ją przez głowę, a włosy opadają mi na ramiona. Z potrzebą w oczach, która wysyła elektryczność w górę moich nóg, sięga za mnie i odpina mi stanik. ZauwaŜam kolekcję gumek na jego nadgarstku i zastanawiam się, czy dał mu je jego terapeuta. Spostrzega, Ŝe na nie patrzę i równieŜ na nie spogląda. Wsuwa palec pod jedną z nich i strzelając nią spogląda na mnie. – Powinny mi pomóc się wyleczyć. Potakuję, patrząc mu w oczy. – Wiem. Chwila ta przepływa pomiędzy nami i znów mnie całuje, układając swoje mocne ciało na moim, gdy przyszpila mnie plecami w dół pod sobą. Wpycha kolano pomiędzy moje nogi i przebiega palcami po wnętrzu mego uda, spychając moje ciało w niepohamowany obłęd. Rozchylam nogi i pozwalam mu otrzeć się kolanem o mnie, badając koniuszkami palców jego kości łopatkowe, gdy smakuje językiem moją szyję. Ciche jęki ulatują z moich ust, gdy wyginam ciało do niego i nieoczekiwanie odsuwa swoje nogi ode mnie. − Nie przestawaj – błagam, a on przechyla głowę, by na mnie spojrzeć. Czuję się upokorzona proszeniem. I zaskoczona sobą. – Przepraszam – mówię, zawstydzona. − Nie przepraszaj – mówi ochrypłym głosem. Chwyta mnie za biodro i obraca nas bokiem. Sięgając ręką pod pasek moich spodni od piŜamy, wsuwa palce głęboko we mnie, a ja jęczę, gdy moje ciało do niego przywiera. Łapie mnie za kark i przyciąga moje usta do swoich, całując mnie zaŜarcie, kiedy porusza we mnie palcami i kończę wykrzykując jego imię. Kiedy juŜ zstępuję z wysokości, czuję się zaŜenowana swoim wybuchem. Moje policzki są gorące i wiem, Ŝe moŜe to zobaczyć. – Wiesz, Ŝe jesteś urocza, kiedy się rumienisz? – mówi, gładząc palcem moje wilgotne policzki. Zagryzam wargę. – Przepraszam, Ŝe tak błagałam… i krzyczałam. Potrząsa głową, a kosmyki jego brązowych włosów opadają mu na czoło, zasłaniając je. – Nie przepraszaj za mówienie mi, czego chcesz. Dam ci wszystko, czego tylko zapragniesz, Callie. Czego tylko zapragnę? Chcę, Ŝeby powiedział mi, Ŝe mnie kocha, ale nigdy nie zmuszę go do dania mi tego. Więc zamiast tego robię coś, co jest tak bardzo sprzeczne z
Strona | 198
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
moim charakterem, Ŝe szokuję nas oboje. Unoszę biodra i zaczynam zsuwać spodnie, poniewaŜ chcę, Ŝeby znalazł się we mnie. Obserwuje kaŜdy mój ruch z tym zwierzęcym spojrzeniem, którego nigdy wcześniej u niego nie widziałam i jestem niemal pewna, Ŝe kaŜda cząstka mego ciała jest zaczerwieniona od ciepła. Ściągam tez swoje majtki i po prostu leŜę tam naga, podczas gdy on wciąŜ jest w pełni ubrany. Pomimo tego, Ŝe się czerwienię, to dla mnie olbrzymi krok i sam fakt, Ŝe to zrobiłam mówi, Ŝe ruszam do przodu ze swoim Ŝyciem. Zaczyna przesuwać palcem wzdłuŜ mego policzka, następnie rysuje linię do mojej szyi, jego skóra pali gorącem, gdy sięga mojej piersi. Jego spojrzenie pozostaje na mnie przez cały czas, gdy draŜni mój sutek i mój oddech natychmiast przyspiesza. Przenosi się do drugiego, a potem kieruje się w dół, dotykając palcami Ŝeber, wyczuwając kaŜdy wybój, dopóki nie dociera do moich bioder. To łaskocze, ale w miły sposób i wnętrze moich ud pali i muszę ścisnąć je ze sobą, by poskromić to gorąco. Trzyma palce na moim biodrze, gdy przerzuca nogę przeze mnie, nie spuszczając ze mnie wzroku. Kiedy juŜ jego nogi znajdują się po obu moich stronach, uŜywa wolnej ręki by sięgnąć do tyłu i zdjąć z siebie koszulkę. Teraz, kiedy nie jest juŜ w pełni ubrany, czuję się trochę lepiej, Ŝe nie tyko ja jestem naga. Kiedy tylko moje dłonie wchodzą w kontakt ze szczupłymi mięśniami jego klatki piersiowej, jego palce wędrują w dół po moim ciele. Zamiast wkładać je znów we mnie, nakierowuje dłoń na górną część wnętrza mego uda. Utrzymuje moje spojrzenie, jakby się bał, Ŝe kiedy odwróci wzrok, to spanikuję. – MoŜesz mi powiedzieć, jeśli będziesz chciała, Ŝebym przestał. Wiesz to, prawda? Potakuję. – Wiem. Ufam ci. Uśmiechając się porusza kciukiem tam i z powrotem i moje ciało zaczyna drŜeć. Nie przestaje robić tego samego, poruszając kciukiem po wewnętrznej stronie mojego uda, tworząc ścieŜkę przez środek moich nóg, a następnie przenosząc się do drugiego uda. Tam i z powrotem, jego palce w ogóle we mnie nie wchodzą, jakby się ze mną draŜnił. I to doprowadza mnie do szału, do tego stopnia, Ŝe jestem upokorzona uciekającymi z moich ust błaganiami i sposobem, w jaki kurczą się palce u moich stóp za kaŜdym razem, gdy ma je we mnie włoŜyć, ale je zabiera. W końcu zabiera palce z mojej skóry i obserwuje mnie, zdyszaną, a jego oczy płoną czymś, czego nigdy wcześniej nie widziałam. Nie wiem, czego ode mnie chce, ale nie potrafię juŜ tego znieść. – Kayden, proszę, proszę nie przestawaj.
Strona | 199
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Najwyraźniej tego właśnie chciał, bo uśmiech wykrzywia jego wargi. Odpina guzik swoich dŜinsów, uśmiechając się przez cały czas, gdy je skopuje. To dziwne widzieć go takim szczęśliwym, ale równieŜ miłe. Kiedy wraca na łóŜko, kładzie swoje ciało na moim. Przez wieczność studiuje moją twarz, jakby ją zapamiętywał. − Co? – pytam z zakłopotaniem. Kręci głową, wciąŜ na mnie patrząc. Obawiam się, Ŝe zacznie od początku, jaka piękna i niesamowita jestem, ale kąciki jego ust wykręcają się tylko. – Właśnie się zastanawiałem, jakbym nigdy się tutaj nie dostał, gdyby nie ty. Uwalniam rękę od mojego boku i przebiegam palcem wzdłuŜ zarysu jego szczęki. – To nie prawda. Tak naprawdę to nic nie zrobiłam. Odwraca głowę i przyciska usta do mojej dłoni. – Tak, zrobiłaś – szepcze przy mojej skórze. – Ocaliłaś mnie niezliczoną ilość razy. Nie tylko przed skopaniem mi tyłka albo dzwoniąc na pogotowie, ale dlatego, Ŝe pokazałaś mi, Ŝe się troszczysz. – Wzrusza ramionami i odsuwa usta od mojej ręki, wyglądając na odrobinę zawstydzonego. – Pokazałaś mi, Ŝe jestem wart troski. – Jego brwi natychmiast się łączą. – Ale chcę, Ŝebyś wiedziała, Ŝe nie musisz trzymać się w pobliŜu. WciąŜ mam jeszcze tony gówna, z którym muszę się uporać, a ty masz swoje własne. Nie chcę tego na ciebie zrzucać. Mówię pierwszą rzecz, jaka przychodzi mi do głowy. – Kayden, kocham cię. Potem dociskam dwa palce do jego ust, Ŝeby wiedział, Ŝe nie musi odpowiadać tym samym. DrŜenie w moim sercu odzwierciedla to w mojej dłoni, gdy zabieram palce z jego warg. Jego oddech więźnie mu w gardle, a potem słabnie, a wtedy jego oczy zaczynają zachodzić łzami. Moje wypełniają się własnymi. To niesamowite, jak jedno zdanie – dwa proste słowa, dziewięć liter – moŜe mieć taką moc. W chwili takiej jak ta, nawet nasze oddechy budzą smutek, agonię i szczęście, które oboje pogrzebaliśmy pod swoimi sercami, pod ogromnym bólem. Patrzę mu w oczy, a on patrzy w moje i zastanawiam się, czy moŜe to nie był przypadek, który doprowadził mnie do niego tamtej nocy przed domkiem z basenem. MoŜe to przeznaczenie mnie tam poprowadziło, Ŝebym mogła go ocalić, a on mnie, a potem poprowadziło nas do tej chwili, gdzie oboje jesteśmy całkowicie ukontentowani, wolni i szczęśliwi, Ŝe Ŝyjemy. Zaczyna mnie całować i czuję jego łzy opadające na moje policzki, mieszające się z moimi własnymi łzami. Rozchylam nogi, a on nie przestaje mnie całować, kiedy wbija się we mnie, powoli i w idealnym rytmie. Wplątuję palce w jego miękkie, wilgotne włosy, a Strona | 200
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
potem przesuwam je do jego policzków, czując jego zarost i niewielkie nierówności jego szczęki. Jego dłonie równieŜ odkrywają moje ciało, dotykając kaŜdy jego skrawek, jego dłonie są bezlitosne przy mojej skórze, ale cieszę się kaŜdą tego sekundą. Prześlizguje rękę do mojego kolana, przechyla się na bok i unosi moją nogę, kołysząc się we mnie. Wspinam się wyŜej, szybciej, a moje ręce przylegają do niego, chwytając się jego ramion. Całuje mnie z większą pasją niŜ kiedykolwiek wcześniej, zagłębiając język w moich ustach, a potem zasysając mój język w swoje. Podgryza moje wargi, kąsa moją szyję, łapie mnie za pierś, aŜ namiętny ogień zapala się we mnie. Krzyczę, wyginając się w łuk do niego, a głowa opada mi do tyłu na materac. Dyszę, czekając aŜ mnie dogoni, a następnie zamykam oczy i wdycham ten moment, pozwalając odejść mojemu drugiemu największemu lękowi i przygotowując się na stawienie czoła pierwszemu.
Kayden Wysuwam się z niej i przewracam na plecy, czując jak moja tarcza jeszcze bardziej się rozpada. Tak szalenie jak to zabrzmi, w jakiś sposób znów staję się całością – albo po raz pierwszy w swoim Ŝyciu jestem kompletny. Chcę wciąŜ posuwać się do przodu, składając się z powrotem do kupy i jej teŜ pomóc się uleczyć. Postanawiam zrobić mały krok w tym kierunku i wstaję z łóŜka. Obserwuje mnie, jak nagi przechodzę przez pokój i jej policzki czerwienią się, co sprawia, Ŝe się uśmiecham. − Co ty robisz? – pyta, naciągając na siebie pościel, kiedy siada. Rozpinam torbę, którą rzuciłem na podłogę przy drzwiach i przekopuję się przez swoje ciuchy, aŜ to znajduję. Zimny metal naciska na moją dłoń, kiedy okrąŜam nogi łóŜka i kładę się obok. − Co masz w dłoni? – pyta, sięgając po moje palce. Pozwalam jej rozewrzeć je, a potem obserwuję jak jej twarz się zmienia, gdy patrzy na naszyjnik w mojej dłoni. – Znalazłem to, kiedy szwendaliśmy się z Lukiem po San Diego. To sprawiło, Ŝe pomyślałem o tobie – wyjaśniam. Spogląda na mnie spod rzęs, gryząc dolną wargę. – Jak to?
Strona | 201
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Odwracam rękę bokiem i pozwalam naszyjnikowi zsunąć się z mojej dłoni i zawisnąć na moich palcach. Na końcu znajduje się czterolistna koniczyna, pokryta lśniącym srebrem. – Bo przynosisz mi tylko szczęście, Callie Lawrence. Natychmiast marszczy brwi. Siadając, przyciąga kolana do piersi i otacza je ramionami. – Nie przyniosłam ci nic innego, jak tylko pecha. Przeze mnie prawie wylądowałeś wśród martwych. Kręcę głową, a potem przenoszę się za nią, kładąc nogi po obu jej stronach i odgarniając jej włosy na jedno ramię. – KaŜda sekunda, jaką z tobą spędziłem, była tego warta. Poza tym, prawdopodobnie i tak skończyłbym martwy. – Zaczyna odwracać głowę w szoku, ale kładę dłonie na jej ramionach, więc nie moŜe mnie widzieć przez moje ręce. Nie moŜe na mnie patrzeć, kiedy to mówię. – Przed tobą był tylko ból i pustka i naprawdę nie obchodziło mnie, czy przeŜyję czy umrę. Po prostu byłem, egzystując na powierzchni wody, nie do końca tonąc, ale nie będąc w stanie zaczerpnąć tchu. I wtedy pojawiłaś się ty i wreszcie znów mogłem oddychać. Bez ciebie, prawdopodobnie ciągle bym się ciął, dopóki nie wykończyłbym własnego ciała. − Ale przytrafiło ci się tak wiele złych rzeczy, odkąd weszłam do twojego Ŝycia – mówi, brzmiąc, jakby się dławiła. − Te rzeczy wydarzyły się wyłącznie z powodu moich złych wyborów i problemów, które istniały na długo przed tym, jak się pojawiłaś. – Przykładam usta do jej ucha. – Ale pokazałaś mi coś, czego nigdy wcześniej nie widziałem. – Całuję koniuszek płatka jej ucha, a ona drŜy, jej ramiona poruszają się w górę przy moim policzku. – Dałaś mi dobroć… Nigdy wcześniej nie zaznałem dobroci. – Składam miękki pocałunek na jej szyi i szepczę: - Pokazałaś mi, Ŝe to w porządku, by czuć się zarówno dobrze jak i źle. Po prostu zajęło mi trochę czasu, by to zbalansować. – Zasysam do ust płatek jej ucha myśląc o tym, jak wylała swoje serce i duszę dla mnie przez telefon. Chcę jej to powiedzieć, Ŝeby wiedziała, Ŝe czuję w ten sam sposób, ale te słowa nie przejdą mi przez gardło, więc zamiast tego mówię: - Pragnę być z tobą Callie, bardziej niŜ czegokolwiek innego. Opuszcza głowę na kolana i zaczyna szlochać, jej ciało faluje. Wsuwam ręce pod jej ramiona i kieruję ją ze sobą do tyłu, aŜ opieram się o zagłówek. Słucham jej płaczu, który odwzorowuje rytm mojego serca. Czuję jak bardzo jej pragnę – potrzebuję jej. Czuję, jak wiele dla mnie znaczy. Czuję ból, który koegzystuje z moimi uczuciami do niej. Czuję, jak bardzo chcę przeciągnąć Ŝyletką po swojej ręce, poczuć jak skóra się otwiera i patrzeć jak leje się krew, a potem czuję jak bardzo nie chcę tego robić ze względu na nią. Moje serce się otwiera i czuję to wszystko. KaŜda emocja, która kiedykolwiek we mnie Ŝyła zaczyna pompować przez moje Ŝyły: dobro, zło, ból, smutek, samotność, szczęście, potrzeba, wiedza, Ŝe jest coś więcej do Ŝycia, niŜ tylko to, z czym dorastałem.
Strona | 202
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
I po raz pierwszy w swoim Ŝyciu czuję to wszystko i mówię sobie, Ŝe w końcu, wszystko będzie dobrze.
Callie Płaczem kołyszę się do snu, a kiedy się budzę, czuję się inaczej. Kayden jest do mnie przyciśnięty z ręką wokół mnie, przywierając do mnie, jakbym była dla najwaŜniejszą rzeczą na świecie, kiedy odsypia swój przytłaczający dzień. Wokół szyi mam zawieszony naszyjnik, który mi dał, bo myśli, Ŝe przynoszę mu szczęście. Setha wciąŜ nie ma i znów się zastanawiam, czy pomontował wszędzie szpiegowskie kamery, bo jest tak, jakby wiedział, co by zastał, gdyby wrócił do pokoju. Czuję się równieŜ lŜejsza – odwaŜniejsza. Chcę się uwolnić od tej jednej rzeczy, która wciąŜ pcha mnie w dół. Chcę powiedzieć mojej rodzinie o Calebie, nie tylko po to, by wiedzieli, ale dlatego, Ŝe chcę uwolnić Kaydena od cięŜaru pozwolenia ojcu na przekupienie Caleba. Jeśli powiem mojej rodzinie, to będą po mojej stronie – i Kaydena – kiedy juŜ zrozumieją, dlaczego go pobił. Przynajmniej taką mam nadzieję. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia jak to wszystko się potoczy. MoŜe mnie zmiaŜdŜą i postanowią mi nie uwierzyć. Ale bez względu na wynik, nadszedł czas, by zmierzyć się z moim najgorszym lękiem i nie dopuszczać do tego, by dłuŜej mnie posiadał. Być moŜe wtedy Kayden i ja będziemy mogli ruszyć do przodu, razem, z trochę mniejszym cięŜarem na naszych barkach. Decyduję się sprawdzić pocztę głosową, ale poddaję się po piątej powtarzającej się wiadomości i przerzucam się na esemesy. Przedzierając się przez nie natrafiam na jeden, który przykuwa moją uwagę. Po licznych groźbach od mojej matki, w końcu znalazła mój słaby punkt, chociaŜ nie wiem, jak się o nim dowiedziała. Mama: Callie, nawet juŜ nie wiem, kim ty jesteś. Uciekłaś z tymi chłopakami, którzy są niczym więcej jak kłopotami. Nie mam zamiaru pozwolić im cię zniszczyć, tak samo twój brat i Caleb. Wspólnie zdecydowaliśmy, Ŝe Caleb powinien wnieść oskarŜenie. Musisz wrócić do domu i stanąć po stronie tej rodziny. Mamy zamiar stanąć u jego boku. Upuszczam telefon i wychodzę z łóŜka. Ubieram się w dŜinsy i bluzkę termiczną z długim rękawem oraz mój płaszcz. Piszę liścik do Kaydena i zostawiam go na poduszce. Proszę nie panikuj, kiedy się obudzisz, ale musiałam powiedzieć im sama i wiem, Ŝe zrozumiesz. Niedługo wrócę. Obiecuję. Strona | 203
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kocham, Callie Zakładam buty i wymykam się za drzwi, pozwalając mu spać. Tak bardzo jak chciałabym, Ŝeby trzymał mnie za rękę i był moim kocykiem bezpieczeństwa, wystarczająco juŜ dzisiaj przeszedł i mam zamiar zmusić się do bycia odwaŜną w pojedynkę. Poza tym, po takiej wiadomości, wiem, Ŝe mama rzuci się na niego, jak tylko przestąpi próg domu. Idę cichymi ulicami pod chmurami i słońcem, mając nadzieję, Ŝe w końcu się rozstąpią i pozwolą słońcu świecić swobodnie. To wszystko twoja wina, Callie. Jeśli kiedykolwiek komuś powiesz, tak właśnie pomyślą. Idę dalej, szybko i zdecydowanie, stawiając stopę przed stopą, aŜ w końcu docieram do swojego domu. Lepiej siedź cicho. Przysięgam na pierdolonego Boga, Ŝe poŜałujesz, jeśli nie będziesz milczeć. Śnieg został odgarnięty z podjazdu, a cięŜarówka mojego ojca zaparkowana jest przed zamkniętym garaŜem. Zasłony są odsłonięte, a schody zostały posypane niebieską solą. Jedna stopa przed drugą. Po prostu iść dalej. Otwieram boczne drzwi i staję w progu, przyjmując przytłaczające wspomnienia wyłaniające się w mojej głowie. Chodź ze mną na chwilkę, mówi. Mam dla ciebie prezent, i idę za nim, podekscytowana. Moja mama odwraca się od zlewu. Przez ramię przerzuconą ma ściereczkę, a włosy upięte w koczek. Jej skóra pozbawiona jest makijaŜu i ma na sobie parę spodni i róŜowy sweter. − Callie Lawrence – mówi, rzucając ręcznik na blat i kładąc ręce na biodrach. – Gdzieś ty do diabła była? Odwracam się do ojca siedzącego przy stole, ubranego w bluzę z kapturem z logo liceum na przedzie. Je jajka i tosty i pije sok, mój brat siedzi obok niego, pisząc na telefonie. − Muszę z tobą porozmawiać – mówię do taty niepewnym głosem. Nie do końca jestem pewna, dlaczego wybrałam jego, poza tym, Ŝe dogadywaliśmy się bardzo dobrze, kiedy byłam młodsza i wiem, Ŝe będzie bardziej opanowany niŜ moja matka. – Na osobności. Spoglądając na mnie ze zmieszaniem w oczach, odkłada widelec i bez sprzeczania się wstaje z krzesła. – Dobrze, skarbie. Mój brat patrzy na mnie gniewnie, kiedy kładzie telefon na stole. – Nawet nie zamierzasz powiedzieć mamie, gdzie byłaś? Martwiła się.
Strona | 204
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− To niewaŜne, gdzie byłam – mówię. – WaŜne jest tylko to, dlaczego tu teraz jestem. Marszczy na mnie brwi i kręci głową, po czym przenosi swoją uwagę z powrotem na telefon. Mama zaczyna krzyczeć, Ŝe muszę wyjaśnić, gdzie byłam i jestem zaskoczona, Ŝe nie idzie za mną i tatą do salonu. Kiedy juŜ siedzę na kanapie, a on siedzi w swoim zniszczonym fotelu naprzeciwko mnie, daję sobie ostatnią mentalną zagrzewkę do boju. Patrzę na zdjęcia wokół w pokoju, na te z moją rodziną, a niektóre nawet z Calebem. − Ale to była zabawa, prawda? – Wskazuję na zdjęcie, na którym stoimy we dwoje w koszulkach sportowych przed stadionem, z uśmiechami na twarzach. Miałam osiem lat i byłam szczęśliwa. Śledzi drogę, dokąd wskazuję, a potem uśmiech wykrzywia jego wargi. – To był dobry dzień. – Jego czoło marszczy się, gdy spogląda z powrotem na mnie. – Kochanie, twoja mama i ja naprawdę się martwiliśmy… o to co stało się tamtej nocy, a potem ty po prostu uciekłaś z tymi chłopcami, których ledwie znasz. − Ci chłopcy są dla mnie jak rodzina, Tato – mówię szczerze. – Naprawdę mogłam na nich liczyć. Bawi się paskiem przy kapturze, naciągając go i rozluźniając. – Taa, zawsze wydawali się dobrymi dzieciakami. – Uśmiecha się. – Kopali teŜ tyłki na boisku. Tu i teraz wiem, Ŝe dokonałam dobrego wyboru, by to jemu powiedzieć jako pierwszemu. Nie patrzy na to przez pryzmat tego, Ŝe Kayden pobił Caleba i moŜe dlatego, Ŝe wpatrzył się trochę głębiej w tę sytuację. − Muszę ci coś powiedzieć. – Odchrząkuję. – I to będzie trochę trudne, nie tylko dla mnie, by ci powiedzieć, ale dla ciebie, by tego wysłuchać. − Dobrze… - Jest zaskoczony i niepewny, co jest zrozumiałe. Biorę kilka głębokich oddechów, a potem jeszcze więcej, aŜ czuję, Ŝe zemdleję. A potem w ogóle przestaję oddychać. Lepiej nic kurwa nie mów, albo przysięgam, Ŝe cię skrzywdzę. Ściskam w dłoni koniczynę zwisającą z mojej szyi, potrzebując trzymać się cząstki Kaydena, Ŝebym miała siłę i odwagę. – Pamiętasz moje dwunaste urodziny? To zdaje się zaskakiwać go jeszcze bardziej, jego głowa opada lekko na bok, jego niebieskie oczy stają się ostroŜne, a czoło ściąga się, gdy mnie ocenia. – Taa… nie miałaś przyjęcia? Zaciskając usta kiwam głową. – I było tam sporo ludzi.
Strona | 205
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Wiesz, jak twoja mama lubi pokazówkę – mówi z cięŜkim westchnieniem. – Zawsze kochała swoje przyjęcia i spotkania towarzyskie. Znów kiwam głową i brnę do przodu, zanim puls i myśli dogonią mój głos. – Stało mi się coś złego… tego dnia. – Moje myśli odpływają do chwili, w której przyszpilił mnie do łóŜka i zaczynam się trząść. Proszę zejdź ze mnie. To boli. Rozrywam się. Proszę. PomóŜ mi. PomóŜ mi. PomóŜ… Siada prosto i przesuwa się w fotelu, jakby miał zamiar iść skopać komuś dupę czy coś. Jednak nie chcę, by to robił. Chcę tylko, Ŝeby wiedział. − Tato, proszę zachowaj spokój, kiedy ci to powiem. – Bawię się guzikiem płaszcza, zapinając kieszenie i rozpinając je ponownie, a potem powracam dłonią do koniczyny. – Potrzebuję, Ŝebyś po prostu zachował spokój. Jego dłonie zaciskają się na kolanach. – Postaram się jak najlepiej, ale nic nie obiecuję. Callie skarbie, naprawdę mnie przeraŜasz. − Przepraszam. – Przebiegam dłonią po twarzy w dół, a potem do góry, zdejmując z głowy kaptur, kiedy przypominam sobie, jak się czułam tamtego dnia. Chciałabym być niewidzialna. Chciałabym nie istnieć. Chcę umrzeć. Pokój rozjaśnia się trochę, gdy chmury rozstępują się przed słońcem tuŜ za oknem. Ściskam koniczynę i łapię się uczucia, które dał mi Kayden. – Zostałam zgwałcona. – I tak po prostu to jest tam, w powietrzu, dla niego, aby to usłyszał, jak zerwanie plastra, zdzieranie skóry, otwieranie ran, wszystko, co się z tym wiąŜe, poniewaŜ nie ma sposobu, aby przygotować kogoś na coś takiego. Mój ojciec wpatruje się we mnie przez wieczność i tysiące emocji pojawia się na jego twarzy: gniew, wściekłość, frustracja, ból. Potem robi coś, czego nigdy u niego nie widziałam. Zaczyna płakać. Szlocha histerycznie z głową zwieszoną w dłoniach i nie wiem, co mam robić, więc wstaję, przecinam pokój i zarzucam wokół niego ramiona. On ciągle płacze, ale moje oczy pozostają suche. Wypłakałam wystarczająco łez w ciągu ostatnich kilku lat i naprawdę juŜ nie czuję na to ochoty.
*** Rozmowa z moją mamą nie idzie tak dobrze jak z moim tatą, szczególnie kiedy muszę jej powiedzieć, kto to zrobił. – Nie, nie, nie – ciągle powtarza, jak gdyby powtarzanie zaprzeczenia miało sprawić, Ŝe w końcu stanie się prawdą. Nie przestaje tupać nogą o podłogę, kiedy siedzi na fotelu przy stole. – To się nie stało… Nie ma mowy… - Ale za kaŜdym razem, kiedy na mnie patrzy, wiem, iŜ ona wie, Ŝe to prawda. Prawdopodobnie przeŜywa kaŜdy szczegół mojej przeszłości, kiedy ścięłam włosy, zaczęłam chować się w swoim pokoju całymi dniami, kiedy zmieniłam szafę na Strona | 206
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
„chuligańskie ciuchy”, jak je nazwała. Prawdopodobnie myśli o tym, kiedy przestałam rozmawiać prawe ze wszystkimi. Kiedy przestałam płakać. Kiedy przestałam Ŝyć. Jesteśmy w salonie, siedząc na kanapach. Ojciec siedzi obok mnie, blisko, jakby myślał, Ŝe wciąŜ moŜe mnie chronić przed całym złem tego świata. Jackson wyszedł z domu tuŜ po tym, jak zabrałam tatę z kuchni, więc jeszcze nie wie, ale zastanawiam się, co zrobi, kiedy się dowie – uwierzy mi, czy stanie po stronie swojego najlepszego przyjaciela. − Tak, stało – mówię, zaskoczona siłą w swoim głosie. – Byłaś na zewnątrz i wszyscy bawili się w chowanego. A on… Caleb powiedział mi, Ŝe ma dla mnie prezent. Zabrał mnie do mojego pokoju i wtedy… wtedy to się stało. Mama kręci głową raz po raz, a tata znów zaczyna płakać. – To musi być jakaś pomyłka. Chciałabym, Ŝeby to była pomyłka. − Nie jest – mówię po prostu. – To się stało i oto jestem tutaj, mówiąc wam o tym… Naprawdę chciałabym… ChociaŜ naprawdę chciałabym móc powiedzieć, Ŝe to była pomyłka. Ale Ŝyczenia, to tylko Ŝyczenia, Mamo. Wiem to. Ciągle poprawia włosy i wygładza zmarszczki na swetrze, jakby chciała coś naprawić. – Dlaczego nie powiedziałaś nam, kiedy to się stało, Callie? Nie rozumiem. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek zrozumie. Moja mama nienawidzi ciemnych, ohydnych rzeczy, które istnieją na świecie, a jej obroną zawsze było ich ignorowanie. A teraz jej córka mówi jej, Ŝe te ciemne, ohydne rzeczy Ŝyły pod jej dachem, oczarowując ją i powoli zabijając jej córkę. − Wstyd… poczucie winy… strach – mówię, próbując wyjaśnić to najlepiej jak potrafię, skupiając się na swoim tętnie i dotyku metalu koniczyny, która spoczywa w zagłębieniu mojej szyi. – Sam fakt, Ŝe powiedzenie tego na głos uczyniłoby to prawdziwym. − Cholera! – Mój tata wali pięścią w poręcz fotela, a następnie w ścianę, sprawiając, Ŝe mama i ja podskakujemy. Oczy ma zaczerwienione, a skórę bladą. – Zabiję go kurwa! − Nie, nie zabijesz, Tato – mówię, kładąc rękę na jego ramieniu, próbując go uspokoić. – Zabicie go nie doprowadzi cię do niczego oprócz więzienia. Nie chcę, Ŝebyś poszedł do więzienia. Łzy płyną z jego oczu i to jest taki dziwny widok. Patrzę, jak kapią na jego kolana, kiedy mówi: - To dlatego on to zrobił? Kayden? Potakuję. – Chciał, Ŝeby za to zapłacił… za to co zrobił. A to był… to był jedyny sposób, jaki zdołał wymyślić. Strona | 207
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Mój tata wstaje i rzuca na mnie cień. Nie jest takim wielkim męŜczyzną – średnia waga i wzrost – ale w tej chwili wydaje się ogromny. – Och, zapłaci za to. Dzwonię na policję. Podskakuję i łapię go za rękę, mocno owijając palce wokół jego łokci. – Nie moŜesz… To niczego nie zmieni… Minęło zbyt duŜo czasu tato. Moja matka zaczyna wyć, zaczerpując histeryczne oddechy, kiedy chowa twarz w dłoniach. – To takie złe… To nie moŜe się dziać… O mój BoŜe… − Ale się dzieje – mówię, a ona patrzy na mnie przez łzy. – Przykro mi, ale to prawda. − Jak moŜesz być tak spokojna? – Jej głos jest niepewny. – Nie rozumiem tego. − Nie jestem spokojna – poprawiam ją, gdy moja dłoń opuszcza rękę taty. – Ja po prostu… Po prostu staram się ruszyć dalej. Poza tym… - Moje brwi łączą się, gdy zdaję sobie sprawę, jak silna jestem w tej chwili. – Byłam słaba na tyle długo, Ŝe juŜ więcej nie chcę się rozpadać. Mama wyciąga telefon z kieszeni i zaczyna stukać w przyciski. – To jest niedorzeczne. To się nie dzieje. Nie, nie moŜe… Nie moŜe… − Mamo, co ty robisz? – pytam, a kiedy nie odpowiada, wymieniam z ojcem pytające spojrzenia. Tata ociera wierzchem dłoni łzy z oczu. – Kochanie, myślę, Ŝe esemesowanie moŜe przez chwilę zaczekać. Kręci głową i uderza w ostatni klawisz. – KaŜę Jacksonowi wrócić do domu. − Dlaczego? – pytam ostroŜnie. − PoniewaŜ on jest tego częścią… tego… tego… nie wiem nawet, co to jest. – Łzy płyną z jej oczu i kapią na kolana, plamiąc jej spodnie. Oczy ma opuchnięte i jeśli będzie dłuŜej płakać, nie będzie w stanie widzieć. Zerkam na tatę. – Ona nie musi płakać, Tato… PomóŜ jej przestać. Klepie mnie po ramieniu w pocieszającym geście. – Jest zdenerwowana. – Jego szczęka zaciska się i spogląda na mnie. Zastanawiam się, co widzi. – Tak samo jak ja. Nie, jestem zajebiście wkurwiony. To takie popieprzone. Przez cały ten czas… pod naszym dachem… - Zaczyna mamrotać coś niezrozumiale pod nosem, a Ŝyła na jego szyi wybrzusza się. Chodzi tam i z powrotem, a ja stoję przed kanapą i obserwuję, jak otacza mnie szaleństwo, jak walący się budynek. Strona | 208
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
W końcu moja mama wstaje i przecina pokój, zmierzając do drzwi z determinacją na twarzy. – Dość tego… − Dokąd idziesz? – Gonię za nią. – Mamo? Przeciera oczy dołem swojego swetra. – Muszę coś zrobić… Muszę to jakoś naprawić… Po prostu potrzebuję chwili. Kręcąc głową, staję przed nią z rękami wyciągniętymi na boki. – Nie moŜesz tego naprawić, Mamo. To się stało. Nie ma niczego, co moŜesz zrobić, oprócz bycia teraz moją mamą. Przez chwilę analizuje moją twarz, a potem z powrotem wraca do płaczu, zarzucając wokół mnie ramiona. Minęły wieki odkąd pozwoliłam jej się przytulić i stoję nieporadnie, mówiąc jej, Ŝe będzie dobrze. Kiedy jej oczy wysychają, wraca na fotel, z twarzą w dłoniach i zgarbionymi ramionami. Zaprzeczanie i płacz trwa do późnych godzin wieczornych. Tata znów zaczyna krzyczeć, powtarzając w kółko, Ŝe Calebowi nie ujdzie to płazem. Nie ma Ŝadnych wniosków na koniec tego płaczu i tyrady. Caleb nadal mnie zgwałcił i sześć lat minęło podczas gdy on Ŝył nie ponosząc tego konsekwencji. Nie ma nic, co mogłoby to zmienić, nawet powiedzenie tego na głos. Ale to zmieniło mnie, zmieniło moje Ŝycie w nieodwracalny sposób. Roztrzaskało łańcuchy wokół moich nadgarstków i w końcu jestem wolna. Jackson nie wraca do domu i nie jestem pewna, co to oznacza. W końcu wstaję z kanapy, by opuścić dom, pomimo protestów mojej mamy. Chce, Ŝebym została i pozwoliła jej nade mną płakać, podczas gdy ona to wszystko rozwiąŜe. Jest tak przekonana, Ŝe moŜe to jakoś wymazać, ale nie jestem aŜ taka naiwna Ŝeby wierzyć, iŜ jest to moŜliwe. Poza tym, jest inne miejsce, gdzie muszę być – chcę być. Gdzie mogę być szczęśliwa. − Zaczekaj, Callie, nie idź proszę – błaga, wstając z kanapy i idąc za mną do kuchni. – MoŜemy tu zostać i porozmawiać o tym trochę więcej. Potrząsam głową zmierzając do drzwi. – Mamo, chociaŜ wiem, ze potrzebujesz spróbować przez to przejść, ja znalazłam juŜ sposób, by sobie z tym poradzić i teraz go potrzebuję. – W zasadzie to bardziej, niŜ potrzebuję. Ja muszę z nim być. Nie przestaje kręcić głową, a tata daje mi kluczyki do cięŜarówki, Ŝebym nie musiała iść pieszo, a potem mówi mi, Ŝe i tak zadzwoni na policję, tylko po to, Ŝeby wiedzieli. Oczy ma czerwone i opuchnięte, a usta spierzchnięte. Mówię mu dobrze, bo właśnie to potrzebuje usłyszeć w tej chwili. Kiedy wychodzę za drzwi, zastanawiam się, co się stanie, jeśli Caleb kiedykolwiek się jeszcze pokaŜe, czy był z Jacksonem, kiedy mama mu powiedziała. Strona | 209
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kiedy drzwi zamykają się za mną i jestem sama, rozkładam ręce na boki stojąc na ganku, skąpanym w świetle. Niebo jest czyste, a gwiazdy migoczą na czarnym tle. Co stanie się z moim Ŝyciem? Nie wiem. Ale jestem chętna, by się tego dowiedzieć, bo po raz pierwszy patrzę w swoją przyszłość, a nie przeszłość i uśmiecham się do nieskończonych moŜliwości.
Strona | 210
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 18 #65 Oglądaj fajerwerki z kimś, kogo kochasz
Kayden − Nadal bardzo Ŝałuję, Ŝe nie mogłem być tam z tobą – mówię. Minęło parę dni, odkąd powiedziała rodzicom i wydaje się w porządku, silniejsza, pewniejsza siebie. Ale chociaŜ cieszę się, Ŝe to zrobiła, Ŝałuję, Ŝe nie było mnie z nią, by ją wspierać, pocieszać, robić cokolwiek by potrzebowała. Siedzimy na masce cięŜarówki jej ojca, zaparkowanej w pobliŜu jeziora. Niedaleko stąd odbywa się impreza sylwestrowa i przez drzewa mogę dostrzec ognisko. Gwiazdy wzeszły, a niebo jest nieco zamglone, ale księŜyc świeci w pełni. Jest znacznie poniŜej zera, a maska samochodu pokryta jest lodem, ale mamy koc zarzucony na siebie, który nas ogrzewa. – Chciałem być tam dla ciebie. − Ale musiałam zrobić to sama – mówi, wpatrując się w gwiazdy. – Poza tym, juŜ jest po wszystkim i jestem gotowa ruszyć dalej. Kiedy w pokoju hotelowym obudziłem się sam, niemal spanikowałem, a uczucie to zwielokrotniło się, gdy przeczytałem liścik. Poszła powiedzieć swoim rodzicom, co się stało, w pojedynkę. Idea Callie stojącej tam i mówiącej im samotnie, miaŜdŜyła mnie. Chciałem być tam z nią, pomóc jej, pocieszyć ją, ale w pewien sposób chyba zrozumiałem, dlaczego zrobiła to sama. Myślę, Ŝe Seth zawsze miał rację. Jest duŜo silniejsza, niŜ na to wygląda. − Jak się czujesz? – pytam ją, owijając ciasno ramiona wokół jej talii, podczas gdy ona przyciska policzek do mojej klatki piersiowej. Wyczuwam zapach jej włosów, truskawki i coś jeszcze, co jest tylko Callie. RozwaŜa moje pytanie w milczeniu. – Lekka. Uśmiecham się. – Ja teŜ. – Wczoraj odbyłem swoje poniedziałkowe spotkanie z Dougiem i czuję się jeszcze lŜejszy, niŜ po naszej rozmowie w kawiarni. Zastanawiam się, o ile lŜejszy się poczuję po całej tej terapii. − Jednak jest jeszcze tyle rzeczy, z którymi trzeba sobie poradzić – dodaje, odwracając głowę, by mogła na mnie popatrzeć. – I obawiam się tego, co zrobi Caleb, kiedy się dowie, Ŝe powiedziałam o wszystkim. Strona | 211
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Moje mięśnie zwijają się w ciasne więzy. – On nigdy cię nie zrani. Nie pozwolę mu. − Wiem o tym – mówi, zaskakując mnie tym, jak bardzo mi ufa. Wtula twarz w moje ramię, a jej ciepły oddech przesącza się przez mój płaszcz. – Myślę… myślę, Ŝe powinniśmy spróbować odnaleźć twojego brata. − Dylana? – Schylam brodę w dół, by na nią spojrzeć. – Dlaczego? Przekrzywia głowę do góry, a jej usta znajdują się wystarczająco blisko, bym mógł je pocałować, a dotyk jej oddechu jest uspokajający. – PoniewaŜ sądzę, Ŝe to pomoŜe ci z twoim ojcem… kiedy zdecydujesz się wnieść oskarŜenie. Staram się uspokoić oddech, kiedy myślę o faktycznym przejściu przez to. Co jeśli się wścieknie? Co jeśli nic się nie stanie, a on wytropi mnie i wyrządzi mi krzywdę? Co jeśli mnie zabije? Idea śmierci juŜ nie jest taka kojąca, co mnie dezorientuje. – Nie jestem pewien, czy mogę. Bierze wdech i westchnienie opuszcza jej usta, gdy wypuszcza powietrze. – Tak, moŜesz… Wiem, Ŝe moŜesz. Nie jestem pewien, czy powinna być tak przekonana o mojej pewności siebie. – A co, jeśli tego nie zrobię? Czy ty… - Przerywam, zaciskając dłonie, a potem rozprostowując palce, a następnie kręcąc głową. – Nadal będziesz mnie kochała? Opuszcza głowę na moją pierś i obraca się na plecy. – Zawsze będę cię kochała. Wdycham dźwięk tych słów i jej głosu i muszę powstrzymać łzy, które pojawiają się wraz z tym przemoŜnym uczuciem, wysyłanym przez moje ciało. Chciałbym móc odpowiedzieć jej tym samym. Rozchylam nawet usta, ale nie wydostaje się z nich Ŝaden dźwięk. – Chcę to powiedzieć – mówię cicho. Potrząsa głową. – Nie. Powiedz to tylko wtedy, kiedy naprawdę będziesz miał to na myśli. – Zsuwa dłoń po moim torsie i splata nasze palce na moim brzuchu. Oddychamy chłodnym powietrzem, pod gwiazdami, wsłuchując się w odgłosy śmiechu i muzyki z imprezy. Kilka chwil później niebo rozjaśnia się eksplozją kolorów. KaŜdego roku to miasto wystawia ogromny pokaz sztucznych ogni nad jeziorem. Kiedy byłem dzieckiem zawsze go oglądałem zastanawiając się, co do cholery było w tym takiego wielkiego. Ogień na niebie. No dobra. Nie rozumiałem tego. Ale teraz, leŜąc tutaj z nią w ramionach, to zaczyna mieć sens. Wolność. Wszystko zaczyna mieć sens. − Szczęśliwego Nowego Roku – szepczę w powietrze, kiedy skrzący się deszcz spada do jeziora.
Strona | 212
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Callie Mam ten moment. Ostatnio mam ich wiele. Taki, w którym wszystko się łączy: fragmenty układają się do kupy, gwiazdy świecą synchronicznie, serca uderzają rytmicznie. Wszystko jest idealne i chociaŜ w Ŝaden sposób nie wierzę, Ŝe to będzie trwało, będę pielęgnować ten moment po wieki. − Szczęśliwego Nowego Roku – Kayden szepcze pod nosem, kiedy fajerwerki eksplodują i dryfują do wody przed nami. − Szczęśliwego Nowego Roku – odpowiadam, chociaŜ jestem całkiem pewna, Ŝe po prostu myślał na głos. Podpieram brodę na jego torsie, gdy sztuczne ognie wybuchają. – Jakie jest twoje postanowienie noworoczne? OkrąŜa kontur moich ust, gdy rozmyśla nad moim pytaniem. Jedno z jego szczupłych ramion ma zatknięte pod głową, a drugą dłoń trzyma w mojej. – Nie myśleć o przeszłości. − To jest świetne – mówię z uśmiechem. – MoŜe być teŜ moim? Uśmiech formuje się na jego ustach i przesuwa rękę, wyciągając dłoń spod głowy. Wyciąga przed siebie pięść. – No to Ŝółwik. Chichoczę, kiedy wysuwam swoją dłoń z jego i poruszam ręką, by przybić Ŝółwika, ale on zabiera dłoń w ostatniej chwili i marszczę brwi. – Co jest? Przygryza wargę siadając, a moja głowa zsuwa się na jego kolana. W jego oczach odbijają się kolorowe fajerwerki, gdy podnosi mnie do góry, a potem naciska na ramiona dopóki nie leŜę na plecach, oparta o przednią szybę. Mróz szczypie dolną część moich pleców, gdzie koszulka podjechała mi do góry, ale nie ruszam się, kiedy on pochyla się nade mną, podpierając się na ramionach po obu moich stronach. ZniŜając usta do moich, czekam z niecierpliwością aŜ mnie pocałuje, ale kiedy juŜ prawie tam jest, kiedy nasze usta mają wejść w kontakt, zatrzymuje się. − Jest miło, prawda? – pyta, a ja potakuję, opierając się pokusie złapania go za kołnierzyk i przyciągnięcia w dół do siebie. – Powinniśmy uczynić z tego tradycję na kolejny rok. Mój Ŝołądek trzepocze tysiącem entuzjastycznych motyli, kiedy myślę o byciu z nim przez cały rok. – Dobrze. – KrzyŜuję nogi w kostkach, próbując uspokoić nerwową energię powstałą w wyniku kontaktu naszych ciał. − Więc jesteśmy umówieni na przyszły rok? – sprawdza, a ja potakuję nawet się nad tym nie zastanawiając. Wiem, czego chcę i nie boję się tego powiedzieć. Nigdy więcej Ŝycia w strachu. Strona | 213
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Dobrze – mówi, a potem pochyla się, by mnie pocałować, szepcząc: - Dziękuję, Ŝe mnie ocaliłaś. − Ja teŜ dziękuję, Ŝe mnie ocaliłeś – mówię i chwilę później jego usta pochłaniają moje. Fajerwerki wybuchają i grzmią nad naszymi głowami, Ŝywe i kolorowe naprzeciw ciemnego nieba, ale ja nie myślę o niczym innym, jak o nim.
Strona | 214
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 19 #11 Pożegnaj się i rusz dalej
Callie Kolejne dwa tygodnie są dość nieciekawe. Pomiędzy wycieczką, uzdrowieniem i wyznaniami, Kayden i ja jesteśmy wyczerpani i resztę naszych ferii spędzamy unikając naszych domów, przesiadując w pokoju hotelowym, barze i kawiarni tak często, jak to tylko moŜliwe. Seth i Luke siedzą z nami dość często. Trochę padało, ale w powietrzu czuć ciepło. Mama dzwoni do mnie kaŜdego ranka i wieczora. Na początku nie mówiłam jej, gdzie się zatrzymuję, poniewaŜ nie chciałam, Ŝeby mnie wyśledziła, ale w końcu przyznałam się, Ŝe zatrzymałam się z Kaydenem i Sethem w pokoju hotelowym. Nie jest z tego powodu szczęśliwa, ale mam prawie dziewiętnaście lat, co właśnie jej mówię. − Callie Lawrence – mówi, kiedy w końcu jej powiedziałam. Siedzę na hotelowym łóŜku w szortach i koszulce, a Kayden leŜy za mną, rysując palcami kształty na dolnej części moich pleców. Co jakiś czas dosięga wraŜliwego miejsca i chichoczę. – To nie jest śmieszne – mówi mama, brzmiąc na zirytowaną. Zasłaniam usta dłonią, by ukryć niekontrolowany śmiech. Kiedy juŜ się uspokajam, kładę rękę na kolanie. – Wiem, Mamo. − Musisz wrócić do domu… Musimy porozmawiać o tym, co się stało. – Wzdycha. – Callie, policja powiedziała, Ŝe nic nie mogą z tym zrobić, a nawet gdyby mogli, Caleb… on… W dalszym ciągu nikt nie wie, gdzie on jest. Jackson myśli, Ŝe mógł uciec. − Wiedziałam juŜ, Ŝe policja nic nie moŜe zrobić – mówię jej, kładąc się na łóŜku obok Kaydena. Ma na sobie tylko bokserki i kiedy tuli się do mnie, ciepło i solidność jego torsu uspokajają mnie. – I nie jestem zaskoczona Calebem. − Ale… - Jest sfrustrowana i słyszę jak coś roztrzaskuje się o podłogę. – Cholera – klnie, ostatnio sporo przeklinała. – Rozbiłam cholerny kubek. − Przykro mi – mówię, wyginając plecy, gdy Kayden rysuje serca na moim kręgosłupie, jego dłoń podnosi mi koszulkę do strefy pomiędzy łopatkami. − Nie musi być ci przykro, skarbie – mówi, a potem wzdycha. – To tylko kubek. Strona | 215
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
ChociaŜ nigdy nie dogadywałyśmy się z mamą za dobrze, muszę jej przyznać, Ŝe była bardzo miła przy tym wszystkim. Po jej załamaniu była trochę mniej płaczliwa i ani razu nie próbowała zrzucić winy na mnie. Czasami moje myśli wędrują do moich dwunastych urodzin, a głowa zapełnia się gdybaniami. Co by było, gdybym wtedy jej powiedziała? Co by było, gdybym nigdy nie musiała cierpieć w samotności przez ostatnie sześć lat? Co by było, gdyby moje Ŝycie było inne? Ale zawsze wyrzucam te myśli ze swojej głowy. Gdybania nie są waŜne. Nie mogę cofnąć się w czasie i tego zmienić, ale mogę ruszyć do przodu i wykreować Ŝycie, jakiego pragnę. − Callie, czy ty mnie słuchałaś? – pyta, brzmiąc na odrobinę zezłoszczoną. Otrząsam się ze swoich myśli. – Taa… nie… co? Kayden parska za mną śmiechem, gdy śledzi długość mego kręgosłupa. – Jak nic zamierzasz wpakować się w kłopoty. – Robi śmieszny cnotliwy głosik, kiedy to mówi. Sięgam do tyłu i szczypię go w rękę, a on śmieje się jeszcze bardziej. – Co, Mamo? Wzdycha zmęczona. – Powiedziałam, czy myślałaś o pójściu do mojego znajomego terapeuty w Laramie, gdy wrócisz do szkoły? Myślę, Ŝe to będzie dobre dla ciebie. − Nie jestem pewna… Martwię się, co moŜe z tego wyjść, jeśli pójdę. − Callie, sądzę, Ŝe to waŜne… po tych wszystkich rzeczach, które mi powiedziałaś… myślę, Ŝe powinnaś uzyskać jakąś pomoc. Naprawdę chciałabym, Ŝebyś chociaŜ rozwaŜyła zostanie tutaj z nami i zrobienie sobie wolnego na jeden semestr. − Muszę wrócić do szkoły – mówię. – Muszę ruszyć naprzód. Daje mi przedłuŜoną pauzę. – Więc pójdź chociaŜ zobaczyć się z terapeutą, proszę… - Jest na granicy płaczu. – Muszę wiedzieć, Ŝe z tobą wszystko w porządku. Oglądam się przez ramię na Kaydena. – Nic mi nie jest, Mamo. Ale jeśli naprawdę tego chcesz, to pójdę. − Dobrze. – Brzmi, jakby jej ulŜyło. – I dzwoń do mnie codziennie. I wstąp do nas dzisiaj przed wyjazdem. − Tak, Mamo. − I zadzwonisz do mnie, jeŜeli będziesz czegoś potrzebowała? − Tak.
Strona | 216
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kayden zaczyna się śmiać histerycznie, odwracając się ode mnie, Ŝeby moja mama nie usłyszała. Powiedziałam mu, jak kontrolująca ona jest i najwyraźniej widzenie tego w akcji jest dla niego zabawne. − Kto to jest? – mama się zastanawia. – Osoba w tle, która ciągle się śmieje? Wyginając szyję, zerkam na niego przez ramię, a on się uśmiecha. – Kayden. − Och. – Przerywa i słyszę klikanie w tle, jakby stukała paznokciami o blat. – Callie… czy ty… czy ty sypiasz z tym chłopcem? Gorąco przepływa przez moje ciało. – Co? Kayden musiał ją usłyszeć, bo jego śmiech wzbija się ponownie i wypełnia pokój. – Muszę ją docenić – mówi pośród śmiechu. – Ona jest bardzo zabawna. − Callie – mama mówi. – Nie mam zamiaru cię oceniać… Chcę się tylko upewnić, Ŝe jesteście ostroŜni. O mój BoŜe. To jest takie upokarzające. Moje policzki są gorące jak grzejnik pod zamarzniętym oknem i chowam głowę w dół z telefonem wciąŜ przyciśniętym do ucha, by ukryć zaczerwienioną twarz. – Tak, Mamo. − Tak, Mamo w sensie, Ŝe sypiasz z nim? – pyta. – Czy Ŝe jesteście ostroŜni? − Powiedz jej, Ŝe w tej chwili jesteś ostroŜna. – Kayden śmieje się do mojego ucha i to łaskocze mnie w szyję, wywołując drŜenie moich ramion. Jego ręce owijają się wokół mojej talii i ciągnie mnie do tyłu, podnosząc się z łóŜka na jednym ramieniu. Wsuwa mnie pod swoje mocne ciało, a potem opuszcza się na mnie. Śmieję się do telefonu, kiedy zaczyna łaskotać mnie po bokach i wiję się, próbując utrzymać telefon przy uchu. – Mamo – mówię pomiędzy śmiechami, gdy jego palce wędrują w górę po moich Ŝebrach, po czym zatrzymują się po bokach moich piersi. − Powiedz jej, Ŝe upewnisz się, Ŝeby być ostroŜną codziennie – Kayden draŜni się, jego zielone oczy błyszczą dzikim pragnieniem. Szczypie mnie po bokach, a potem przesuwa dłońmi w górę moich ramion, a następnie w dół, zatrzymując się, gdy dociera do nadgarstków. Chwyta kaŜdy z nich dłonią i ciągnie. − Mamo, muszę kończyć – mówię szybko. – I tak, wstąpię do was przed wyjazdem. – Zanim moŜe odpowiedzieć, telefon wypada mi z ręki, a Kayden łapie moje ręce razem i przenosi je nad moją głowę. Na krótką chwilę panika chwyta mnie za gardło, gdy zostaję wrzucona w przeszłość, kiedy byłam przyciskana do łóŜka i serce bije mi niestabilnie. On teŜ musi to widzieć na mojej twarzy. Strona | 217
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jego uścisk zaczyna się rozluźniać. – Chcesz, Ŝebym cię puścił? Kręcę głową. – Po prostu mnie pocałuj, proszę. Jego usta wyginają się ku górze, a jego wargi łączą z moimi, gdy wygina plecy i pochyla się. I tak po prostu panika i wspomnienia wyślizgują się z moich myśli i jesteśmy tylko ja i on. Nikt inny na świecie nie istnieje.
*** − Co porabialiście? – Seth pyta, wskakując radośnie do samochodu Luke’a obok mnie. Fotele są w formie kanapy i są trochę zbite, ale nie jest tak źle. W rzeczywistości to trochę uspokajające być ściśniętą w aucie z trzema silnymi facetami, którzy byli tam dla mnie na swój własny, wspaniały sposób. − CóŜ, wiedziałbyś, gdybyś nie zniknął. – Migam do niego Ŝartobliwym uśmiechem, gdy zapina pas bezpieczeństwa. Uśmiecha się krzywo z powątpiewaniem w oczach. – Bardzo wątpię, Ŝebyście za mną tęsknili. – Pas klika, a on opiera się o siedzenie, ciągnąc rękawy czarnego zapinanego na guziki płaszcza, by zakryć ręce. – Poza tym, chciałem dać tobie i Kaydenowi trochę przestrzeni. − Nie musiałeś. Tak naprawdę to nic nie robiliśmy. Wygina brwi oskarŜycielsko. – Taa, jasne. Wasza dwójka była zamknięta w tym pokoju, odkąd zaczął się nowy rok. Jesteście jak jacyś nowoŜeńcy, robicie to jak króliki. Odwracam od niego twarz, gdy czuję wypływający rumieniec i próbuję pohamować swój uśmiech. – Seth, przestań – mówię, a on chichocze. Kayden otwiera drzwi, a zawiasy piszczą, gdy przesuwa się na miejsce obok mnie, ale zatrzymuje się w połowie z jedną nogą wciąŜ na ziemi, gdy analizuje moją zaczerwienioną twarz. – No dobra, Seth, co tym razem jej powiedziałeś? – Ŝartuje i ociera opuszkiem kciuka mój policzek. Uśmiecha się do mnie, gdy podnoszę się odrobinę, Ŝeby mógł wdrapać się na swoje miejsce. − Nic, czego bym juŜ wcześniej nie mówił – Seth odpowiada z nikczemnym błyskiem w swoich brązowych oczach. – Po prostu za kaŜdym razem reaguje tak samo, przez co jest to takie zabawne. Uderzam go w ramię, a potem siadam Kaydenowi na kolanach, natychmiast obezwładniona przez zapach jego perfum. Otacza ręką moje ramiona i przyciąga mnie do Strona | 218
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
siebie, gdy prowadzi zza siebie pas bezpieczeństwa i zapina nim nas oboje. Na zewnątrz pada i puchate płatki śniegu tkwią w jego brązowych kosmykach. Przebiegam łagodnie dłonią po wierzchu jego głowy i strzepuję je. Niektóre z nich roztapiają się pod wpływem ciepła mojego ciała i jego włosy kończą z tym wilgotnym, seksownym wyglądem. − To gdzie jeszcze musimy jechać? – pyta Luke, gdy rzuca swoją torbę na tył cięŜarówki, gdzie wciąŜ znajduje się motor Kaydena, a potem wskakuje do środka i zatrzaskuje drzwiczki. Samochód juŜ jest na chodzie, więc włącza ogrzewanie i gorące powietrze dmucha z nawiewów. − Do mojego domu – mówię. – I… - Patrzę na Kaydena. Nie był w domu, odkąd uciekliśmy do San Diego i widzę, Ŝe nie chce wracać. Ale musi wrócić i wziąć swoje ubrania oraz rzeczy, i w głębi duszy myślę, Ŝe mógłby chcieć porozmawiać ze swoim bratem Tylerem. – I do Kaydena, tak myślę. W aucie zapada cisza, a potem Luke wzdycha i wjeŜdŜa na główną drogę, włączając wycieraczki. Drogi są trochę mokre i śliskie, więc sięga do małej dźwigni w centrum i przełącza na napęd na cztery koła. CięŜarówka wydaje głośny łomot i szarpie, gdy wskakuje na bieg. − Jezu. – Seth robi minę i przesuwa nogi na bok, poprawiając swój pas, który jest zacieśniony. – Wygląda, jakby miał się rozpaść. Luke klepie napęd. – Wszystko w porządku. Po prostu jest stary. Seth przewraca oczami i krzyŜuje ramiona. Wszyscy milczymy, gdy skręca z drogi i kieruje się w wąskie uliczki. W radiu leci piosenka „Wanderwall” zespołu Oasis, a po niej „Hands Down” Dashboard Confessionals. Kiedy wjeŜdŜa na podjazd przy moim domu, Luke parkuje i mamrocze: - Pospieszcie się. − Wyluzuj – Kayden mówi, ciągnąc za klamkę i otwierając drzwi. Stawia stopę na ziemi i wychodzi, ciągnąc mnie za sobą. Kiedy moje stopy stoją juŜ twardo na ziemi, rozluźnia na mnie uścisk i zatrzaskuje drzwi. Nie zadaje pytań, kiedy bierze mnie za rękę i idzie ze mną podjazdem. Nigdy nie wspomniał o wejściu do środka, ale myślę, Ŝe w swojej własnej głowie on mnie chroni. Wchodzimy po schodach i próbuję nie myśleć o prześladujących wspomnieniach wewnątrz i na zewnątrz. Zamiast tego myślę o tych miłych, które spędziłam z Kaydenem i Sethem. W czasie, gdy docieramy do szczytu schodów, moja matka otwiera drzwi. Ma fartuszek na kwiecistej kremowej spódniczce i białą koszulę obszytą koronką. Włosy ma podkręcone na końcach, a na szyi sznur pereł. W ręce trzyma równieŜ talerz
Strona | 219
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
czekoladowych ciastek i uśmiecha się promiennie. Widzę, Ŝe Kayden bardzo mocno stara się nie roześmiać z nuconej przez nią melodyjki z Leave It To Beaver8. − Tak się cieszę, Ŝe postanowiliście do nas wstąpić – mówi, a potem przyciąga mnie w objęcia, balansując ciastkami w ręku. Odsuwa się, a potem obejmuje równieŜ Kaydena. On klepie ją po plecach, wymieniając ze mną niezręcznie zakłopotane spojrzenie. Ale jedyne, co teraz mogę robić, to się uśmiechać. W tej chwili kocham swoją matkę, ciastka, sukienki z lat sześćdziesiątych i to wszystko, bo jestem całkiem pewna, Ŝe nikt tak nie przytulał Kaydena poza mną. Częstuje nas ciastkami i potrząsam głową z lekkim uśmiechem, biorę jedno ciastko, Ŝeby ją uszczęśliwić. Podczas jednej z rozmów telefonicznych niechcący mi się wymsknęło o moim problemie z wymiotowaniem i jestem całkiem pewna, Ŝe przez resztę Ŝycia prawdopodobnie będzie próbowała mnie przekarmiać. PoŜegnanie jest szybkie, a tata i Kayden rozmawiają nawet trochę o piłce. Nie zadają mu pytań o to, co wydarzyło się z Calebem, albo jego tatą, chociaŜ plotki w mieście obracają się w historie pełne samobójstwa, usiłowania zabójstwa i kaŜdego wyobraŜalnego zarzutu zbrodni. Zmierzamy do samochodu, kiedy auto Jacksona wjeŜdŜa na podjazd. Moją początkową reakcją jest ucieczka od niego jak najdalej, bo zazwyczaj ma Caleba przyklejonego do swojego boku. Ale na miejscu pasaŜera nie ma nikogo, więc się odpręŜam i oddycham z ulgą. − Idziesz? – pyta Kayden i zdaję sobie sprawę, Ŝe stoję na środku podjazdu, gapiąc się na swojego brata. Unoszę jeden palec wskazując, Ŝe potrzebuję minuty. – Daj mi chwilę. Patrzy na mnie z niepokojem w zielonych oczach. – Jesteś pewna? Potakuję, gdy mój brat wychodzi z auta. Patrzy na mnie i w ogóle nie mogę odczytać jego stoickiej ekspresji. – Taa, po prostu muszę z nim porozmawiać. Kayden kiwa głową i kieruje się do cięŜarówki, mijając Jacksona po drodze. Bełkoczą powitanie, a potem Kayden wsiada do środka. Nie spuszcza ze mnie wzroku, gdy podchodzę do schodów i siadam na najniŜszym stopniu, cienka warstwa szronu na betonie przesącza się przez tył moich dŜinsów. Jackson podchodzi do mnie z rękami wepchniętymi w kieszenie kraciastej kurtki z kapturem. Brązowe włosy wiszą mu nad
8
Leave It To Beaver – amerykańska komedia z lat sześćdziesiątych.
Strona | 220
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
uszami, a jego baczki wyglądają, jakby potrzebowały podcięcia. Kołysze się na piętach, wyglądając na pełnego obaw, gdy na mnie patrzy. − Spójrz, Callie, ja nawet nie wiem, co mam powiedzieć – zaczyna. – Myślę, Ŝe… myślę, Ŝe mi przykro. Jestem trochę zszokowana jego deklaracją i wzrok ucieka mi do ziemi, a czoło marszczy się. – Nie musi być ci przykro. To nie twoja wina. Opada na schody i wyciąga nogi przed siebie, krzyŜując je w kostkach. Czuć od niego dym papierosowy i gorzałę. Nawet nie wiedziałam, Ŝe pali, ale z drugiej strony nie znam go tak naprawdę, nie do końca. Nawet kiedy byliśmy dziećmi, byliśmy swego rodzaju konkurencyjni, a kiedy doszło do tego zdarzenia z Calebem, nadzieja na bratersko-siostrzaną więź legła w gruzach. − Wydałem go – w końcu oznajmia. Jego policzki zapadają się, gdy zasysa oddech, a potem wydymają się, gdy wypuszcza powietrze. − Dziękuję – mówię. – Ale policja i tak nic nie zrobi. Naprawdę nie moŜe. Minęło zbyt wiele czasu i w zasadzie to jest tylko jego słowo przeciwko mojemu. Kręci głową i pociera dłonią zarośniętą szczękę. – Nie za to… Wiedziałem, Ŝe nic z tego nie wyjdzie. – Ręka opada mu na kolana. – Doniosłem, Ŝe hoduje zioło w piwnicy swoich rodziców. Powiedziałem nawet policji, gdzie trzyma swój zapas. Jestem oszołomiona. Oniemiała. Niepewna. Szczęśliwa. Zdumiona. Wdzięczna. – Więc on… więc on jest w więzieniu? − Nie, jeszcze nie. – Wzdycha cięŜko. – Kiedy mama powiedziała mi o… Odchrząkuje na ten krępujący temat. – O tym, co ci się stało, byłem z nim na imprezie. Gdy tylko stanąłem z nim twarzą w twarz, on totalnie się kurwa na mnie rzucił, zanim mogłem się porządnie zamachnąć. Nawet nie próbował temu zaprzeczać. – Jego oczy połyskują na to wspomnienie. – W kaŜdym razie dilował juŜ od jakiegoś czasu, więc pomyślałem, Ŝe mógłbym spróbować wpakować go za coś w kłopoty. Jeśli kiedykolwiek się tu pokaŜe, będzie w gównie po uszy. Poza uprawą miał jeszcze jakieś dwa kilogramy zapasu schowane pod podłogą, co jest traktowane jako handel narkotykami. – Na tę myśl uśmiech rośnie na jego twarzy. − Skąd wiedziałeś, Ŝe to tam było? Zioło? − Powiedzmy, Ŝe to był łut szczęścia. − Policja cię nie przesłuchiwała? − Dałem im anonimową wskazówkę. Strona | 221
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Jestem wdzięczna, ale równieŜ naprawdę smutna. Ciepłe łzy torują sobie drogę z moich oczu i odwracam głowę, Ŝeby nie widział, jak płaczę. Kayden zaczyna otwierać drzwi, ale potrząsam głową i zamykam oczy, gdy wypływają z nich łzy. Jeśli Caleb kiedykolwiek wróci, będzie miał kłopoty. Jeśli nie, będzie wałęsać się na wolności. Mimo wszystko, mój brat zrobił to dla mnie i będę mu za to dozgonnie wdzięczna. − Dziękuję – szepczę, wycierając łzy rękawem płaszcza. − Nie dziękuj mi – mamrocze i zauwaŜam cień poczucia winy w jego tonie. – To niczego nie naprawi. − To nie jest twoja wina – mówię, osuszając resztę łez i spoglądając na niego. – Nie jest. Nie odpowiada, a zamiast tego podnosi się na nogi. – W pewien sposób jest, wiesz. Czuję się, jakbyśmy wszyscy widzieli to, co chcieliśmy widzieć, a ja obwiniałem cię przez cały ten czas za wystawianie rodziny na stres. Ja równieŜ wstaję i otrzepuję śnieg z dŜinsów. – Ludzie generalnie widzą to, co chcą widzieć, ale to nie czyni ich złymi. Zaciska usta, a potem przebiega palcami po swoich przydługich włosach. – Tak, chyba tak. – Wypuszcza oddech i mruga spoglądając na mnie, zmieniając temat. – Więc jedziesz z powrotem do szkoły? Potakuję i idę tyłem do cięŜarówki, stawiając stopy na swoich śladach, by uniknąć zatopienia w śniegu. – Taa, szkoła zaczyna się w poniedziałek. Spogląda na ludzi w samochodzie. – Jedziesz z nimi? Uśmiechając się, kiwam głową. – Tak. − Ze zgrają kolesi? − Tak. − To bezpieczne? Mój uśmiech rozrasta się do konsumującego twarz uśmiechu. – W tej cięŜarówce jestem bezpieczniejsza, niŜ gdziekolwiek indziej. Cynicznie wygina na mnie brwi. – W taki razie w porządku. – Macham do niego i zaczynam się odwracać, kiedy on woła: - Dam ci znać, co się stanie. Oglądając się przez ramię znowu kiwam głową wiedząc, Ŝe jedyne, co teraz mogę, to mieć nadzieję, Ŝe wszystko zadziała, Ŝe dostanę odrobinę sprawiedliwości i Caleb będzie Strona | 222
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
musiał za to zapłacić. Ale bez względu na to, co się stanie, przemówiłam, zabrałam w swoim imieniu głos, uwalniając prześladujące wspomnienia, które poŜerały mnie przez ostatnie sześć lat. Odnalazłam swoją odwagę.
Kayden − Kurwa, nie rozumiem tego – to pierwsze słowa opuszczające moje usta, gdy wchodzę do swojego domu. Jest pusty. Wyczyszczony ze wszystkich mebli, obrazów, ksiąŜek, naczyń, jedzenia, nawet samochodów nie ma na podjeździe. Podłoga jest ogołocona z dywanów, a kilka szaf, które pozostały, równieŜ zostały opróŜnione, włączając w to moje ubrania. Moi rodzice zabrali i je, prawdopodobnie Ŝeby mnie ukarać za to, Ŝe istnieję. – Zabrali nawet rolety – mówię zdumiony, obracając się w koło w salonie. – Dlaczego mieliby to zrobić? To znaczy, nie ma tu Ŝadnego znaku na sprzedaŜ, nic kompletnie. Callie staje obok mnie pod Ŝyrandolem i tuŜ przed masywnym kominkiem i splata palce z moimi, ściskając mnie lekko. – Ani razu nie wspomnieli, Ŝe się przeprowadzają? Kręcę powoli głową, jej dłoń jest drobna w mojej, choć ogromnie pocieszająca. – Nie widziałem się z ojcem odkąd spuścił mi łomot. – Myślę o papierach planu podróŜy w koszu na śmieci. – Czy oni po prostu zwiali? − A co z twoim bratem? – pyta. – Mógłby wciąŜ tutaj być? MoŜe on wie, dokąd pojechali. Kręcąc głową, ciągnę ją za sobą, gdy pędzę do otwartych frontowych drzwi. Zbiegam ze schodów i okrąŜam róg domu zmierzając do piwnicy. Wykopując śnieg z drogi spod drzwi, łapię za klamkę. Nie chodzi o to, Ŝe jestem smutny, bo ich nigdy więcej nie zobaczę. Jestem wkurwiony, bo zaczynałem oswajać się z myślą wniesienia oskarŜenia, a teraz… - Nie mam pojęcia, co się dzieje – mamroczę, gdy otwieram drzwi do piwnicy i znajduję, Ŝe ten pokój równieŜ jest pusty. Skórzana kanapa, na której Callie, Luke i ja graliśmy w prawdę, jest jedyną rzeczą, jaka tu pozostała. Minilodówka, telewizor i łóŜko zniknęły. Wchodzę do środka, wciąŜ trzymając Callie za rękę, co łagodzi samotność i poczucie opuszczenia budujące się w moim ciele. Stoję w wejściu z opadniętą szczęką, po prostu wpatrując się w pokój, w którym spędziłem niezliczoną ilość dni chowając się. – Co jest kurwa? – Nie ruszam się ani nie oddycham. Nawet nie mogę jasno myśleć, kiedy moje myśli stają się pogmatwane. W Strona | 223
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
najdalszym rogu ściany jest pęknięcie, gdzie mój ojciec walnął w tynki moją głową, a potem nie uzupełnił ich dokładnie. Miałem wstrząs mózgu od „zderzenia z innym graczem z mojej druŜyny baseballowej”, jak mama powiedziała lekarzom. W dywanie jest dziura, niegdyś ukryta pod stojącym w tym miejscu fotelem. Tyler upuścił tam swoją zapalniczkę, kiedy palił zioło, a ona wypaliła dziurę. śeby ukryć ją przed moim ojcem, przesunęliśmy na nią fotel. − MoŜesz spróbować do nich zadzwonić? – pyta Callie. – MoŜe nie do rodziców, ale mógłbyś spróbować do brata. Kręcę głową w niedowierzaniu. Jak to moŜe się dziać? Jak mógł wyjechać do Puerto Rico albo ParyŜa, czy gdziekolwiek tam skończył? I dlaczego? To nie jest tak, Ŝe na pewno znalazłby się w tarapatach, gdybym przemówił. Mógł temu łatwo zaprzeczyć. − Nie rozumiem – mamroczę, odwracając się do Callie. Włosy ma upięte spinką z tyłu głowy a kosmyki okalają jej twarz. Jej usta robią się fioletowe, bo temperatura w pomieszczenie niemal równa się z tą na zewnątrz. – Powinniśmy iść – mówię, potrząsając głową, gdy próbuję uporządkować swoje pędzące, niezorganizowane myśli. Zacieśnia uchwyt na mojej dłoni i zatrzymuje mnie w miejscu. – Jesteś pewien? MoŜemy się rozejrzeć i sprawdzić, czy znajdziemy jakieś wskazówki czy coś. Wzdycham. – Callie, to jest prawdziwe Ŝycie. Nie będzie Ŝadnych wskazówek, a nawet jeśli są, Ŝadna z nich nie ma znaczenia. Dla nikogo. Będzie lepiej, jeśli po prostu stąd odejdę… ruszę dalej. – W piersi czuję dziurę rozwijającą się ponownie, a potrzeba zadawania sobie bólu wyłania się na powierzchnię. – Naprawdę muszę stąd iść. Potakuje szybko rozumiejąc, co dzieje się wewnątrz mnie i prowadzi mnie na zewnątrz. Zatrzymuję się, by zamknąć drzwi, patrząc jak pokój powoli znika, kawałek po kawałku, kawałek po kawałku, aŜ w końcu zamek wskakuje na swoje miejsce, a pokój niknie całkowicie. Wracamy do cięŜarówki i wdrapujemy się do niej. Callie siada mi na kolanach i chociaŜ wszystko wydaje się być tak popierdolone, jak tylko moŜe być, wiem, Ŝe tak nie jest. PoniewaŜ nie leŜę na podłodze wykrwawiając się na śmierć, tracąc wolę Ŝycia. Jestem tutaj, siedzę z nią, a ona jest niesamowita i sprawia, Ŝe moje serce bije. Daje mi powód do Ŝycia bez bólu, bez smutku. I daje mi nadzieję, Ŝe być moŜe pewnego dnia to wszystko wypali.
Strona | 224
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozdział 20 Miesiąc później… #6 Zaufaj przeznaczeniu #38 Osiągnij coś dużym projektem #46 Jedz czekoladki, uprawiaj dużo seksu i świętuj Walentynki, dzień MIŁOŚCI!
Kayden − O mój BoŜe! O mój BoŜe! O mój BoŜe! – Seth przybiega do mnie wrzeszcząc jak psychopata. Biblioteka jest całkiem pusta, ale bibliotekarka, młoda kobieta w okularach z kwadratowymi oprawkami i puszystymi brązowymi włosami, patrzy na nas krzywo zza lady. Papierowe serca są na wszystkich półkach, ścianach, a nawet zwisają z sufitu. Walentynki wypadają za kilka dni i wciąŜ próbuję wymyśleć, co kupić Callie, poniewaŜ chcę, Ŝeby to było coś specjalnego, coś idealnego, coś, co będzie ją reprezentować. − Seth. – Kiwając brodą do góry, wskazuję głową w kierunku lady. – UwaŜaj na wrzaski. W dłoni trzyma zmarszczony papier. Przez godzinę przeszukiwałem bibliotekę za ksiąŜką o darwinizmie. Zazwyczaj uŜywałem komputera, ale profesor Milany jest totalnym oldskulowcem i zawsze wymaga jednego ksiąŜkowego źródła. − Kogo to kurwa obchodzi? – mówi, a potem wykrzywia twarz na bibliotekarkę, która tsyka9 na niego w odpowiedzi. – Mam zajebiste nowiny. Odkładam na półkę ksiąŜkę, którą trzymałem. – Nie, nie ma mowy, Ŝe juŜ go znalazłeś… Kurwa. Znalazłeś… nie… - Potykam się na słowach, bo to jest niewiarygodne. To nie moŜe być moŜliwe. Ale wyraz jego twarzy mówi co innego. – Kurwa.
9
Czyli robi tsss, tsss ☺
Strona | 225
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Uśmiechając się, wręcza mi kartkę. Została wydrukowana z komputera i pod spodem jest artykuł. Nad artykułem widnieje twarz, która przypomina starszą wersję mojego brata, który lata temu opuścił mój dom: lekko przerzedzone ciemne włosy, takie same jak moje zielone oczy i nadal krzywy nos, który złamał będąc uderzonym o ścianę. Nie mogę opisać tego słowami, gdy wpatruję się w jego zdjęcie. Nie spodziewałem się, Ŝe to nastąpi tak szybko. Dopiero wczoraj wieczorem wróciłem od terapeuty i powiedziałem Callie, Ŝe jestem gotowy, by zacząć poszukiwania. Mój terapeuta, Jerry, starszy facet, który często nosił hawajskie koszule i mokasyny, zasugerował mi, Ŝe być moŜe nadszedł czas na rozpoczęcie poszukiwań Dylana. Wysunąłem dość dobry argument, dlaczego miałbym tego nie robić, włączając w to fakt, Ŝe poprzedniej nocy powinęła mi się noga i tak jakby walnąłem pięścią w drzwi w przypływie wściekłości, kiedy dostałem telefon od starego szefa mojego ojca, który go szukał. Nikt nie wie, gdzie oni są, dlaczego wyjechali i zaskakujące jest to, jak niewielu ludzi to obchodzi. Szef mojego ojca szukał go tylko dlatego, bo powiedział, Ŝe ojciec ma coś, co naleŜy do niego. Nie wiem nawet skąd wziął mój numer, a ten telefon przypomniał o wszystkim złym poza moim Callie-Seth-Luke-szkoła światem. Zawaliłem, ale powiedziałem o tym terapeucie. I Callie. I w jakiś sposób Jerry pomyślał, Ŝe dobrym pomysłem będzie zacząć szukać Dylana, pomimo tego, Ŝe obawiałem się, kim moŜe być, albo kim moŜe nie być. − Będzie dobrze – Seth mówi Ŝując Altoids10, które zawsze ma przy sobie. – Dobrze będzie mieć kogoś, z kim mógłbyś porozmawiać o tym, przez co przeszedłeś, no i moŜe on mógłby pomóc w kwestii porzucenia, z którą się zmagasz. − Jakiej kwestii porzucenia? – Udaję głupka. – Cieszę się, Ŝe wyjechali. − Taa, wiem o tym – odpowiada i zapisuje jakieś notatki na kawałku Ŝółtego papieru. – Ale myślę, Ŝe równieŜ czujesz się porzucony. Nawet jeśli robili ci okropne rzeczy, nadal są twoją rodziną i myślę, Ŝe czujesz się z nimi związany. − Albo przyklejony do nich – mamroczę w odpowiedzi, opadając z powrotem na zbity skórzany fotel, na którym zawsze siadałem. Napisał coś jeszcze, a potem zamknął teczkę i odepchnął ją na bok do rogu biurka. – Co powiesz na to? – Łączy ręce na blacie. – Co ty na to, Ŝebyśmy tylko spróbowali poszukać twojego brata? Nie zaszkodzi spróbować, prawda? Wykręcam nadgarstek aŜ strzela i daje mi palącą reakcję, coś co dzieje się zawsze, odkąd je sobie pociąłem. – A co jeśli go znajdziemy?
10
Miętówki
Strona | 226
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Otwiera puszkę miętusów na biurku i wrzuca sobie jednego do buzi, odchylając się w krześle. – CóŜ, to naprawdę zaleŜy od ciebie. Po siedzeniu w ciszy przez jakieś piętnaście minut, słuchaniu tykania ściennego zegara i pędzącego ruchu na zewnątrz, zgadzam się. Kiedy tamtego wieczoru poszedłem na kolację z Callie, Sethem i Lukiem, postanowili wziąć na siebie odszukanie go. Po prostu nie spodziewałem się, Ŝe Seth znajdzie go tak szybko. − Niby wygląda tak samo – zauwaŜam, obejmując wzrokiem zielone oczy, które przypominają moje w ten upiorny, niewygodny sposób. − Jest Ŝonaty – mówi Seth, stukając palcem w wierzch kartki. – I jest nauczycielem. Gapię się na niego. – Nauczycielem? Kurwa, powaŜnie? Brwi Setha łączą się. – Dlaczego jesteś taki zaskoczony? Wzruszam ramionami, a następnie kieruję się do wyjścia, obchodząc wózek z ksiąŜkami blokujący drogę. – Nie wiem… To po prostu wydaje się tak cholernie normalne. – Uderzam dłonią w drzwi i otwieram je. Obszar wokoło i poniŜej moich blizn trochę boli i masuję po nich kciukiem, gdy wychodzę na światło słoneczne z kartką w dłoni. Słońce świeci i roztapia śnieg z trawy i chodników. To miły widok, ale sprawia, Ŝe wszystko jest takie wodniste i błotniste. Rynny w pobliŜu ulic zalewają chodniki, a trawnik wygląda jak staw. − Więc co masz zamiar zrobić? – pyta, przeskakując przez kałuŜę, a następnie skopuje kamyk z chodnika. Kręcę głową i omijam wielką dziurę w chodniku pełną mętnej wody. – Nie wiem. − Nie wiesz? − Nie. Nie rozumie i nie oczekuję tego od niego. Ale jest jedna osoba, która zrozumie. – Callie jest w swoim akademiku? – pytam. Seth kiwa głową, gdy skręcamy obok budynku nauk humanistycznych i idziemy po przekątnej przez trawnik w stronę chodnika graniczącego z ulicą. Z drzew opadają krople wody i lądują na mojej koszulce i kartce papieru. Lekki wiosenny wietrzyk wieje mi w plecy. – Pracuje nad jakimś referatem, który musi być oddany przed końcem roku, ale uderza w – robi w powietrzu cudzysłów – strefę pisarską.
Strona | 227
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Uśmiecham się na myśl o niej zamkniętej w swojej sypialni, bazgrzącej w swoim dzienniku, nago. ChociaŜ jestem całkiem pewny, Ŝe ta ostatnia część nie jest prawdą. Ale gdybym naprawdę chciał, Ŝeby była, prawdopodobnie mógłbym ją rozebrać i mieć ją dla siebie piszącą nago. Ostatnio bardzo mi ufała i nasze stosunki podgrzewały się ogromnie. Ale nigdy na nią nie naciskam – nigdy nie chcę tego robić. − Pójdę do niej i z nią porozmawiam. – Omijam biegacza rozciągającego się obok drzewa. – Idziesz? Kręci głową, wpychając ręce w kieszenie swoich brązowych spodni. – Niee, mam randkę. – Odchodzi pospiesznie spręŜystym krokiem w stronę parkingu po przeciwnej stronie głównego biura, rozchlapując pod sobą kałuŜe. Kiedy dociera do swojego auta, czeka na niego koleś z wielkim pluszowym misiem w ręce. To sprawia, Ŝe się uśmiecham, myśląc o Callie i pluszaku na karnawale. Przyspieszam, robiąc tak wielkie kroki, jak to tylko moŜliwe, pozwalając wiatrowi ponieść się tam, gdzie chcę iść.
*** Pukam do drzwi kilkukrotnie zanim jej współlokatorka, Violet, odpowiada. Jest trochę przeraŜającą laską, z ćwiekami w ubraniach i jednym w nosie. Jej czarne włosy są naznaczone czerwonymi pasemkami, a na szyi ma tatuaŜ smoka. Nosi sporo czerni i zawsze ma ten wyraz twarzy, jakby zaraz miała wszcząć bójkę. Violet nakryła nas raz, jak uprawialiśmy seks. Callie była totalnie upokorzona, chociaŜ ja sądziłem, Ŝe to było odrobinę zabawne. Jednak Violet tak nie myślała i opieprzyła nas, Ŝe następnym razem mamy zostawić na klamce apaszkę. Byłem trochę zaskoczony jej reakcją. Violet ma swoją reputację na kampusie i trochę nie pasowało do niej takie rozwodzenie się nad seksem. − Nie jesteś Jesse – mówi z ręką na klamce, marszcząc brwi. Obejmuje mnie wzrokiem, a potem bawi się diamentowym kolczykiem nad swoją górną wargą. – Czy wy dwoje robicie sobie kiedykolwiek przerwę? Zwijam kartkę w dłoni tworząc z niej cylinder, gdy kręcę głową i wzruszam ramionami. – Nie, nie bardzo. Przewraca oczami, a potem cofa się, by mnie wpuścić. Wycieram mokre buty w dywanik przed drzwiami, a potem staję na środku ich wąskiego pokoju pomiędzy łóŜkami. Zamiast zamknąć za nami drzwi, Violet nachyla się, zabiera swoją kurtkę i torbę z krzesła przy łóŜku i zmierza do drzwi. − Nie musisz wychodzić. – Odwracam się do niej. – Muszę z nią tylko porozmawiać. Strona | 228
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Unosi brew, patrzy na mnie, a potem na Callie, która śpi na swoim łóŜku. – Tak, muszę… Was dwoje to dla mnie trochę za duŜo. – Wychodzi i zatrzaskuje drzwi. Tablica wisząca na nich spada na dywan i podnoszę ją. To lista rzeczy Callie i Setha, które muszą zrobić, zanim umrą. Jestem zaskoczony tym, jak wiele z nich zostało skreślonych, zwłaszcza numer jedenasty: zatańcz w bieliźnie. Śmiejąc się pod nosem, zawieszam tablicę z powrotem na drzwiach, a potem staję przy łóŜku Callie. LeŜy na plecach z ręką zarzuconą na brzuch, jej koszula podwinęła się odrobinę, więc widzę niewielki skrawek jej bladej skóry. Ma na sobie naszyjnik, który jej dałem – zawsze go nosi – i to sprawia, Ŝe zawsze uśmiecham się na ten widok, bo dzięki temu czuję się, jakby ona była moja. Jej dziennik leŜy otwarty obok jej głowy, a koło niej leŜy pudełko czekoladek. Jakimś cudem udało jej się zasnąć z czekoladką w ręku. Przybrała trochę na wadze od czasu przerwy świątecznej i wydaje mi się, Ŝe jest z nią lepiej. Sądzę, Ŝe to dzięki jej terapeucie. Zawsze wydaje się trochę weselsza, kiedy wraca ze swoich sesji. Choć czasami boli myślenie o tym, co jej się przydarzyło i tych wszystkich latach, które spędziła w samotności. To chyba największy Ŝal w moim Ŝyciu. śe nie widziałem kim tak naprawdę ona jest, kiedy byliśmy dziećmi. MoŜe gdybym widział, jej Ŝycie byłoby trochę mniej cięŜsze. Bębnię palcami o bok nogi, rozmyślając nad najlepszym sposobem na obudzenie jej. Jest milion sposobów, od uŜycia moich palców po język, ale wiem, Ŝe muszę być ostroŜny. Czasami nadal ma koszmary i jeśli zaskoczę ją we śnie, mógłbym ją zdenerwować. Klękając na łóŜku, materac zapada się pode mną. Odkładam kartkę na szafkę nocną obok łóŜka i pochylam się nad nią, opierając jedną rękę obok jej głowy. Drugą ręką muskam jej skroń, tę ze znamieniem, małym punkcikiem tuŜ przy oku, co czyni ją jeszcze doskonalszą. Jej powieki trzepoczą, a ona wypuszcza ten cichy jęk, który trochę za bardzo mnie podnieca. Uśmiechając się, nachylam się bliŜej niej i muskam ustami jej czoło. − Kayden – mamrocze, nie do końca obudzona, a mimo to jakoś wie, Ŝe to ja. Cieszę się tym cholernie zbyt mocno, mój kutas natychmiast robi się twardy. No ale cóŜ. Przenosząc usta w dół do jej skroni, całuję lekko znamię, które śledziłem palcem, a potem przesuwam się na bok i składam delikatny pocałunek na jej trzepoczących powiekach. Jej ciało drŜy pode mną, a ona unosi klatkę piersiową i przyciska ją do mnie. Moje usta podróŜują w dół po jej nosie do warg, które rozdzielam językiem, zagłębiając się w jej usta i wylizując sobie drogę do wewnątrz. Jej powieki unoszą się, a jej ogromne niebieskie oczy łapią światło wpadające do pokoju i błyszczą. Ostro zasysa oddech przez nos i prostuję ramię, tworząc między naszymi ciałami trochę dystansu, Ŝeby mogła odzyskać oddech. Strona | 229
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Rozgląda się po pokoju, a potem przenosi swoją uwagę z powrotem na mnie, a senność w jej oczach zaczyna się rozpraszać, kiedy na mnie mruga. – Jak się tutaj dostałeś? − Violet mnie wpuściła – mówię i pochylam się, Ŝeby ją pocałować. Natychmiast odpowiada otwierając wargi i wpuszczając mój język głęboko w swoje usta. Smakuje czekoladą i pachnie truskawkami, kiedy mój język eksploruje kaŜdy cal jej ust. Do czasu, gdy się odsuwam, oboje dyszymy z ogniem płonącym w oczach, a moja ręka znajduje się pod jej koszulą. Trzymając palce pod krawędzią jej stanika, staczam się z niej i leŜę obok na biodrze. Spogląda w dół na swoją rękę i kawałek czekoladki roztapiający się w jej dłoni, a następnie jej twarz wykrzywia się w obrzydzeniu. Odkłada ją na szafkę nocną, a potem wyciera dłoń w bok dŜinsów. − No dobra, to jest Ŝenujące – mówi z nieśmiałym uśmiechem. Sięga po pudełko na wpół wyjedzonych czekoladek i zaczyna odkładać je na bok. Łapię jej rękę i zatrzymuję ją, spoglądając na kaŜdy kawałek, który jest nadgryziony. – Okej, muszę zapytać. Jadłaś po całym kawałku, czy po prostu próbowałaś je wszystkie? Wzdycha i rzuca pudełko obok lampki, a potem przyciska swoje ciało do mojej klatki piersiowej, z brodą nad moim sercem. – Nie lubię Ŝadnego smaku oprócz truskawkowych. − Zgaduję, Ŝe to działa. – Uśmiecham się do niej. – A tak przy okazji, kto ci je dał? To stawia mnie w złym świetle. Jej oczy błyszczą z niewielką odrobiną pychy, co pojawia się w bardzo rzadkich przypadkach. – A co, jeśli powiedziałabym, Ŝe to jakiś facet? Byłbyś zazdrosny? − Tak – mówię szczerze. – W rzeczywistości to myślę, Ŝe musiałbym skopać komuś tyłek. − śadnego kopania tyłków. − Dobra, ale tylko dlatego, Ŝe ty tak powiedziałaś. Uśmiecha się, po czym wysuwa język, by zwilŜyć swoje usta. – Greyson dał mi je wczoraj wieczorem. Wpatruję się w jej soczyste usta, mieniące się od wilgoci z jej języka, a są one tak kurewsko kuszące, Ŝe doprowadza to moje ciało do szału. – Greyson od Setha? Kiwa głową. – Wyszliśmy wczoraj wieczorem we trójkę. Jest naprawdę miły. Strona | 230
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Marszczę brwi, przypominając sobie, dlaczego tutaj przyszedłem. – Tak naprawdę to właśnie wpadłem na Setha. − Gdzie? – pyta. – Myślałam, Ŝe ma randkę. Wzdychając, sięgam po kartkę z szafki nocnej. Rozwijam ją i podaję jej. Musi być między nami bardzo duŜe podobieństwo, bo od razu wie, kim on jest. − Skąd to masz? – pyta, siadając i czytając kartkę. Odpycham się i siadam przed nią, krzyŜując nogi. – Seth wbiegł dzisiaj z tym do biblioteki jak jakiś wariat. Chyba był dość łatwy do odnalezienia, przez co zastanawiam się, czy mama i tata kiedykolwiek naprawdę go szukali. Zagryza wargę, drobiazgowo studiując wydruk. – Pisze, Ŝe mieszka w Virginii. Potakuję, śledząc palcem białawe blizny na moim nadgarstku. Szybko bledną, ale nadal tam są, jak małe przypomnienia o wszystkim, co się wydarzyło. – Wiem. − To daleko. − Wiem. Opuszcza kartkę na swoje kolana i studiuje mnie przez chwilę. – Zamierzasz spróbować się z nim skontaktować? Kręcę głową i wzruszam ramionami, myśląc o przeszłości. Nigdy nie posiadałem silnej więzi z Dylanem, a poza tym, uciekł i nigdy nie próbował się ze mną skontaktować. – A co, jeśli on nie chce, Ŝebym się z nim kontaktował? To znaczy, istnieje jakiś powód, dla którego nie rozmawiałem z nim ani nie widziałem go od lat. No i wygląda na to, Ŝe ma rodzinę i wszystko. Przynajmniej tak mówi artykuł. Callie milczy przez jakiś czas, a potem wyciąga rękę i podkłada palce pod moją brodę unosząc ją tak, Ŝe patrzę jej w oczy. – Ale co jeśli… jeśli on chce cię zobaczyć? Co, jeśli po prostu trzymał się z daleka od rodziców i domu? Albo co, jeśli on próbował się z tobą kontaktować, a twoi rodzice mu na to nie pozwolili? Pamiętam, jak Dylan opuścił dom. Właśnie skończył szkołę i porzucił stypendium piłkarskie, częściowo na przekór ojcu, a częściowo dlatego, Ŝe nie chciał grać w futbol. Ojciec był totalnie wkurwiony i powiedział mu, Ŝeby nigdy nie wracał. Przenigdy. – Taa, moŜe. – WciąŜ nie jestem do końca przekonany, ale gdybym porozmawiał teraz ze swoim terapeutą, ten powiedziałby, Ŝe bardziej wątpię w siebie niŜ w Dylana. Często to powtarza. Mówi, Ŝe mam niskie poczucie własnej wartości. To sprawia, Ŝe czuję się słaby i jak pieprzona ciota, i w pewnym sensie dowodzę jego racji. Strona | 231
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Zadzwonię do niego dla ciebie – mówi Callie, przysuwając się bliŜej mnie na kolanach. – Jeśli chcesz. Rozkładam palce na jej nogach i marszczę na nią brwi. – Zrobiłabyś to dla mnie? Zadzwoniłabyś do zupełnie obcego człowieka? − Zrobiłabym dla ciebie wszystko. – Kładzie dłonie na moich. – PoniewaŜ cię kocham. − Wiem, Ŝe zrobiłabyś – odpowiadam, zarówno nienawidząc i kochając to, Ŝe powiedziała, iŜ mnie kocha. Ja wciąŜ jeszcze jej tego nie powiedziałem. Nie wiem dlaczego. Próbowałem tysiące pieprzonych razy, ale nie potrafię wydobyć z siebie słów. Ona równieŜ o tym nigdy nie wspomina, co sprawia, Ŝe czuję się jeszcze bardziej gównianą osobą. Jest taka szczęśliwa, Ŝe posiada to jednostronnie. – To ja powinienem do niego zadzwonić. Jej ramiona podnoszą się z zapałem. – W takim razie zamierzasz zadzwonić? Kiwam głową, decydując się zaufać przeznaczeniu i zobaczyć, co z tego wyniknie. – Taa, zadzwonię do niego dzisiaj wieczorem, jak juŜ skończę z tobą. Wciąga dolną wargę pomiędzy zęby, przygryzając ją nerwowo. – Jak skończysz ze mną? Potakując, nachylam się do jej ust, a następnie skręcam w lewo i oddycham gorącem na jej szyję. – Taa, naprawdę chciałbym z tobą popracować nad numerem czterdziestym szóstym z twojej listy. − Czterdziestym… szóstym… - Oddycha szybko, kiedy moje wargi tworzą mokrą ścieŜkę z boku jej szyi. Z kaŜdym pociągnięciem mojego języka skubię jej skórę, biorąc ją między zęby, a potem liŜąc. − Jeść czekoladki… uprawiać duŜo seksu – mówię, przypominając jej o czym mowa i wędruję do jej obojczyka, wślizgując rękę pod biustonosz. Wydaje z siebie zdyszany jęk. – To jest na Walentynki… Przesuwam kciukiem po jej sutku, a on natychmiast sztywnieje. Podszczypując go delikatnie, zaczynam masować jej pierś. – I co z tego? Będziemy je świętować wcześniej… - Nie kończę, kiedy jej głowa opada do tyłu i zostaje skonsumowana przez mój dotyk. Owijam rękę wokół jej talii i opuszczam nas na łóŜko, kładąc ją pod sobą. – A potem będziemy świętować jeszcze raz w Walentynki. − Dobrze – mówi z wyrazem ekstazy na twarzy, a następnie zamykając oczy. – Co tylko zechcesz. Strona | 232
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
I mówi powaŜnie. Zrobiłaby dla mnie wszystko – juŜ zrobiła. Oddała swój sekret, oddała mi siebie, dała mi swoją miłość. I mimo Ŝe jeszcze nie mogę jej tego powiedzieć, czuję do niej to samo. Ona posiada mnie całkowicie, niekontrolowanie i nieodwracalnie.
Callie Jestem taka szczęśliwa z jego powodu, a jednocześnie przeraŜona. Odnalazł swojego brata i modlę się do Boga, Ŝeby wszystko poszło dobrze– Ŝeby jego brat był lepszą osobą, niŜ reszta jego rodziny. Sprawy układały się dość dobrze dla obojga z nas. Oboje spotykaliśmy z terapeutą, a ja nie wymiotowałam od incydentu w szpitalu ponad trzy miesiące temu. Jestem szczęśliwa. A uczucie to jest wspaniałe, niesamowite i przeraŜające. Nie zawsze jest łatwo. Czasami mam koszmary, zwłaszcza kiedy terapeuta kaŜe mi kopać głęboko w moich ukrytych myślach. Była teŜ jedna, która nagle wpadła mi do głowy, kiedy Kayden zdecydował się spróbować ze mną czegoś nowego podczas uprawiania seksu i to momentalnie wyrwało moje myśli to tego okropnego dnia. Jednak on był przy tym cudowny i trzymał mnie, kiedy się wypłakiwałam. RównieŜ z mamą rozmawiałam więcej, co nie było takie złe. Nawet tata i Jackson do mnie dzwonili. Caleba wciąŜ nie ma i mam przeczucie, Ŝe zniknął na zawsze. Nadal nie jestem pewna, jak się z tym czuję. Jest tu sporo sprzeczności. Część mnie chce, Ŝeby cierpiał w więzieniu, ale inna część jest zadowolona, Ŝe nie ma go juŜ w moim Ŝyciu. Po tym, jak Kayden mówi mi o swoim bracie, rozmawiamy trochę o tym, co ma zamiar zrobić, a potem on zaczyna mnie rozbierać. Po przebiegnięciu językiem po niemal kaŜdym skrawku mego ciała, podczas gdy ja przywieram do niego, wchodzi we mnie i uderza swoimi biodrami o moje. − Kocham cię – nieustannie szepczę pomiędzy jękami, zaciskając palce na jego miękkich włosach. Podgryza moją szyję i masuje pierś dłonią, kiedy wbija się we mnie. – Wiem. Tylko to zawsze mówi. Albo czasami nie mówi nic. Jak na razie to jednostronna rozmowa, ale ciągle to powtarzam, poniewaŜ on potrzebuje to słyszeć – potrzebuje wiedzieć, Ŝe jest kochany. Ja słyszę to od moich rodziców, dziadków, Setha, a czasami nawet od Jacksona. Jestem szczęśliwa i chcę, Ŝeby on teŜ czuł się szczęśliwy. Strona | 233
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Nasze biodra wiją się harmonijnie ze sobą, dopóki nie spadamy z krawędzi. Oboje jęczymy, a ja wydaję z siebie stęknięcie, które zawsze go podnieca. Po wszystkim leŜy nadal wewnątrz mnie, z rękoma spoczywającymi po obu stronach mojej głowy. Nasze spocone ciała przyciskają się do siebie, a serca pędzą z pozostałościami adrenaliny. W końcu opuszcza głowę na moją klatkę piersiową i kładzie policzek na mojej piersi, podczas gdy ja śledzę palcem tył jego szyi. − O czym pisałaś? – pyta, spoglądając na mój dziennik zepchnięty na bok łóŜka. − O niczym – mówię. – CóŜ, o niczym niezwykłym. W rzeczywistości pisałam pracę do klubu kreatywnego pisania. To ma być literatura faktu, a ja nie jestem w tym zbyt dobra. Wychodzi ze mnie i wstaje. Przeskakując na bok, wyciąga rękę po dziennik. Siadam szybko i wyrywam mu go z ręki, przytulając go do swojej nagiej piersi. – Nie ma mowy. To prywatne. Siada, jego skóra lśni od potu. Jego nagi tors pokryty jest poszarpanymi bliznami, małymi i duŜymi, ciemnymi i jasnymi. Czasami wpatruję się w nie, kiedy śpi, zastanawiając się, skąd kaŜda z nich się wzięła. To trochę jak straszny obraz jego wspomnień, który zawsze będzie istnieć, bez względu na to, co się stanie. KrzyŜuje ramiona na piersi, jego mięśnie napinają się, i marszczy brwi. – Och, no weź, Callie. Po prostu pozwól mi przeczytać jedną stronę. Jestem ciekaw, o czym piszesz przez cały czas. − To prywatne. Niektóre z tych rzeczy… pomyślałbyś, Ŝe jestem szalona. − JuŜ myślę, Ŝe jesteś szalona – Ŝartuje, opuszczając ręce na kolana. Przesuwa się po łóŜku w moją stronę, aŜ znajduje się tuŜ przede mną, i jego twarz łagodnieje. – Proszę, tylko jedną stronę. – Stosuje na mnie swój seksowny głos, ten, któremu strasznie cięŜko jest mi odmówić. Wzdychając, przekartkowuję strony, aŜ docieram do literatury faktu, którą walką starałam się wyciągnąć z mojej głowy i ubrać w spójne zdania. – To historia, nad którą pracowałam. Nie zaszłam w niej zbyt daleko i nawet nie jestem pewna, czy ma juŜ jakiś sens. Wyciąga dziennik z moich niepewnych dłoni. To pierwszy raz, kiedy pozwoliłam komuś przeczytać coś, co napisałam i czuję się, jakbym dawała mu pełny wgląd do mojej głowy. Trzymając go w dłoniach, odchrząkuje i zaczyna czytać na głos. – Dokąd Odchodzą Liście. – Spogląda na mnie w górę i uśmiecha się. – Ładny tytuł. Kręcę głową i kładę się na plecach, wpatrując się w pęknięcia na suficie i próbując uspokoić burzliwe bicie mego serca. – Pospiesz się proszę. Przez ciebie się denerwuję. Strona | 234
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Chichocze pod nosem, a następnie zaczyna czytać. – Pamiętam, Ŝe jako dziecko byłam zafascynowana liśćmi. Zawsze się zmieniały: zielono-róŜowe, pomarańczowe, Ŝółte, brązowe. A potem w końcu, gdy wiatr się zmieniał i chłodniał, obracały się w nicość. Spadały z gałęzi drzew i albo kruszyły się, stając się częścią ziemi, albo ulatywały z wiatrem. Nigdy tak naprawdę nie miały Ŝadnej władzy nad swoimi ruchami. Po prostu odchodziły z pogodą, gdziekolwiek zabrał je wiatr, bezradne, słabe, pozbawione kontroli. Pamiętam, jak byłam młoda, miałam około trzynastu lat. To był deszczowy wiosenny dzień, krople deszczu rozpryskiwały się gwałtownie o ziemię, a wiatr wył. Siedziałam w swoim oknie obserwując zalewaną ulicę i liście dające się ponieść wściekłości wody. Wszystkie były dorodnie zielone, w kwiecie wieku, ledwie rozkwitłe, a jednak deszcz i wiatr je niszczyły. Ale były dwa liście, które przykleiły się do okna mojego pokoju i ani drgnęły. Pozostawały w miejscu podczas tej wichury i w temperamentnym deszczu, nawet kiedy padało tak mocno, Ŝe niczego nie mogłam dostrzec przez szybę. Wpatrywałam się w te liście, niezdolna oderwać od nich wzroku, zafascynowana ich determinacją, nawet kiedy niebo pociemniało, a w oknie wyło tak mocno, Ŝe aŜ drŜały szyby. Myślałam o tym, jak silne były i Ŝe były tylko liśćmi. Częścią drzewa, rośliną, małymi przedmiocikami, które nie mogły myśleć, dokonywać wyborów, zrobić czegoś z własnej woli, a jednak nie ulegały wiatrowi i deszczowi i pozostawały na tym cholernym oknie. W pewien dziwny sposób zazdrościłam im, determinacji, pasji, woli nie poddawania się i pozwolenia czemuś innemu na zabranie ich do kresu ich Ŝycia. Pod koniec burzy zasnęłam w swoim łóŜku. Kiedy się obudziłam, świeciło słońce, a ziemia schła. Liście, które pozostały umocowane do gałęzi drzewa były zielone i zroszone. Ku mojemu zaskoczeniu, liście z okna zniknęły, co mnie zasmuciło i poczułam się beznadziejnie. Myśl, Ŝe mogły przetrwać burzę, przynosiła mi poczucie komfortu. JednakŜe, kiedy teraz na to patrzę, zastanawiam się, dokąd odeszły. MoŜe nie poddały się wiatrowi i deszczowi, by je zabrały. MoŜe w jakiś sposób odnalazły drogę do swoich drzew. MoŜe ponownie połączyły się z gałęziami, nadal rosnąc i kwitnąc, nawet po ich chwilowym zerwaniu. MoŜe były wystarczająco silne, by odzyskać kontrolę nad swoim Ŝyciem, ocaleć przed nadchodzącą śmiercią, zmusić się, by znów zacząć oddychać… - Kayden przestaje czytać i spogląda na mnie z niemoŜliwym do rozszyfrowania wyrazem twarzy. Zabieram dziennik z jego rąk i tulę go do swojej piersi. – Wiem, Ŝe to nie jest prawdziwa historia, tylko moje przemyślenia. Ale to wszystko, co mogę wymyślić w tej chwili.
Strona | 235
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Potakuje i nie mówi ani słowa. Owija rękę wokół moich ramion i ciągnie mnie za sobą, gdy kładzie się na łóŜku i układa głowę na mojej poduszce. Wtulam twarz w jego klatkę piersiową, wdychając jego zapach, gdy obejmuję swój dziennik. Słucham jego serca, zamykam oczy i oddycham z jego dźwiękiem. − Callie – mówi po upłynięciu długiej chwili milczenia. Przysuwam twarz bliŜej niego i składam pocałunek na jego piersi. − Tak. − Myślę, Ŝe liście wróciły na drzewa.
Strona | 236
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Epilog Trzy tygodnie później…
Kayden Virginia to całkiem miłe miejsce, zielone, z mnóstwem drzew i dziką przyrodą wokół. Jest trochę cieplej niŜ w Wyoming. Przynajmniej z tego, co mogę powiedzieć. Byłem tutaj dopiero od około godziny i większość tego czasu tkwiłem na lotnisku. Poleciałem sam, mimo Ŝe Callie chciała lecieć ze mną. Tak bardzo jak tego chciałem, nie potrzebowałem niszczyć jej Ŝycia i jej postępów. – WyjeŜdŜam tylko na tydzień – powiedziałem jej. – I myślę, Ŝe to moŜe być coś, co powinienem zrobić sam. – Wydawała się trochę zraniona, ale zrozumiała i pozwoliła mi wyjechać bez Ŝadnych więcej dyskusji. Po bardzo dziwnym i nieco niezręcznym spotkaniu z moim bratem przy odbiorze bagaŜu, wsiedliśmy do jego średniej wielkości SUV-a i skierowaliśmy się na autostradę. Wygląda dokładnie jak ja, tylko Ŝe jest starszy z przerzedzonymi włosami i mniejszą ilością blizn na twarzy. Ma na sobie luźne spodnie i koszulkę polo, a w środku jego auta pachnie fast-foodem. Łatwo utrzymujemy rozmowę przez jakieś dziesięć pierwszych minut, rozmawiając o szkole i jego rodzinie, i nagle muszę wiedzieć. − Dlaczego nigdy nie zadzwoniłeś? – pytam, trzymając się uchwytu przy drzwiach dla wsparcia. Patrzy na mnie swoimi zielonymi oczyma, identycznymi jak moje. – Próbowałem, ale mama i tata zmienili numer, kiedy się wyprowadziłem. A kiedy juŜ go miałem, nigdy nie odbierali, albo się rozłączali. Chciałem się z tobą skontaktować po tym, jak się wyprowadziłeś… ale nie wiem… Ŝycie po prostu poszło swoim torem. – Robi pauzę, a jego dłonie ściskają kierownicę i z trudem przełyka gulę w gardle. – Jak źle było? Wzruszam ramionami, wpatrując się w magazyny ciągnące się wzdłuŜ autostrady. – Nie wiem. Nie domaga się ode mnie szczegółów, ale po moim tonie wie, Ŝe było źle. I wie o tym, co wydarzyło się w kuchni, kiedy ojciec mnie dźgnął, a ta historia mówi wiele. – Miałeś w ogóle od nich jakieś wieści, odkąd zwiali?
Strona | 237
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kręcę głową i kładę rękę na ostatniej bliźnie, jaką zadał mi mój ojciec. – Nie, ale zastanawiam się dlaczego… i dokąd wyjechali. To wygląda tak, jakby przed czymś uciekali. Potakuje z melancholijnym wyrazem twarzy. – Tak, wiem… Myślę, Ŝe moŜe obawiali się tego, Ŝe powiesz prawdę. − A nawet gdyby, jakie by to miało znaczenie? – pytam. – Nawet jeśli bym to uczynił, niezbyt wiele mogłem z tym zrobić. Nawet gdyby policja mi uwierzyła i mógłbym wnieść oskarŜenie, mógłby wyjść jedynie płacąc odpowiednią łapówkę. A znając jego, prawdopodobnie by to zrobił. Dylan potrząsa głową, skręcając samochód na zjazd. – Spróbuj rozpatrywać usiłowanie zabójstwa, albo chociaŜ nieumyślne spowodowanie śmierci. On cię dźgnął, Kayden-spuścił ci łomot. Lał nas wszystkich. Dotyka swojej kości policzkowej i przebiega palcem po małej, prostej bliźnie na policzku. – Ktoś powinien był powiedzieć o tym dawno temu i nie pozwolić, by uszło mu to płazem. Zapada cisza, gdy obydwoje wracamy do swojego dzieciństwa. To dziwne, być z kimś, kto rozumie, jak to jest. – Wszyscy byliśmy przeraŜeni – mówię cicho, a on potakuje na znak zgody, ze wzrokiem skupionym na drodze. – Jak sobie z tym poradziłeś? Jak ruszyłeś dalej ze swoim Ŝyciem? Potrząsa głową i zwalnia SUV-a przed znakiem stopu. – Jeszcze tego nie zrobiłem, ale jest łatwiej z większą ilością czasu z dala od niego. Ta głupia, pierdolona moc, jaką on ma ustaje, kiedy odchodzisz. Zasysam głęboki oddech, a potem go wypuszczam. Bębnię palcami o drzwi, obserwując jak domy przesuwają się w niewyraźnej plamie i zastanawiając się, jak będzie wyglądał jego dom. Wiem, Ŝe jest Ŝonaty i nie ma dzieci. Jego Ŝona równieŜ jest nauczycielką. To wydaje się takie normalnie i dziwne dla mnie, biorąc pod uwagę to, w co zamienił się Tyler. Ale zgaduję, Ŝe tym właśnie jest Ŝycie. Nie kaŜdy kończy w ten sam sposób, nawet jeśli ich warunki są takie same, poniewaŜ nie kaŜdy myśli i reaguje tak samo. W końcu zjeŜdŜa na pobocze naprzeciw placu i zmienia dźwignię biegów na parkowanie. Jestem zaskoczony tym, gdzie się znajdujemy, i nie chodzi mi o domy, ale o więzienie, które kryje się za wysokim, zwieńczonym drutem kolczastym ogrodzeniem. − Ummm… - zakłopotany rzucam okiem na Dylana. – Co my tutaj robimy?
Strona | 238
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Wyłącza radio i odpina pas bezpieczeństwa. Wpatruje się dość długo w budynek, nim zabiera głos. – Pamiętasz, jak tato opowiadał czasami o swoim ojcu i zawsze brzmiało to tak, jakby traktował go w ten sam sposób, co nas? Potakuję, wpatrując się w straŜników na zewnątrz. – Tak, chyba tak. − CóŜ, chcesz znać prawdę? – pyta i patrzy na mnie. Jego oczy są lekko szkliste i zastanawiam się, czy ma zamiar się rozpłakać czy co. − Chyba tak. − Tak naprawdę był gorszy, jeśli moŜesz w to uwierzyć. Tato miał brata, a jego ojciec—nasz dziadek—zabił go… pobił go na śmierć. Serce przestaje bić mi w piersi i na chwilę przenoszę się w czasie do kuchni. NóŜ wchodzi w mój bok. To boli. Nie tylko sam ból. To boli, poniewaŜ to jest mój ojciec. Nie powinien mi tego robić. Powinien mnie chronić, a nie niszczyć. − A teraz jest tutaj – mówi mój brat, kiwając głową w stronę więzienia. Zastygam ogarniając wzrokiem budynek i ogrodzenie wokół niego. – Skąd się o tym dowiedziałeś? − Chciałem wiedzieć… skąd pochodzimy. Dlaczego mieliśmy takie gówniane Ŝycie. Czy to był tylko kapryśny, pieprzony przypadek, Ŝe urodziliśmy się w gównianym domu z gównianymi rodzicami? Czy to było nieuniknione. – Robi pauzę, wpatrując się w ogrodzenie i drut kolczasty. Potem w końcu skręca koła na bok i nawraca w literze U, opony toczą się, gdy wciska pedał gazu i jedzie w dół drogi. Nie jestem pewien, co zrobić z tym, co mi opowiedział, albo czy z tym moŜna coś zrobić, ale zastanawiam się, czy skończę jak mój ojciec, zupełnie tak jak on skończył, jak jego własny. Zastanawiam się, czy Dylan myśli o tym samym. Zastanawiam się, czy woli fizyczny ból ponad przeŜywaniem emocji. Zastanawiam się, czy mój tata tak ma. W tej chwili zastanawiam się nad wieloma rzeczami i to zaczyna gromadzić się w mojej piersi. Wszystko, nad czym tak cięŜko pracowałem przez ostatnie kilka miesięcy, by to zlikwidować, powraca, niczym po cichu kotłujący się sztorm. Ale potem zastanawiam się, czy mój tata mógł zmienić swoje Ŝycie, znając jego wynik. Mógł zmusić się do przeŜywania uczuć i być lepszą osobą, tak jak ja mogę to robić. Nie wiem, dlaczego wybrałem na to ten moment. Prawdopodobnie jest to trochę pokręcone i popierdolone, ale potrzeba wydobycia tego z siebie jest bardziej obezwładniająca, niŜ cokolwiek innego. Zamiast sięgnąć po ostry przedmiot, sięgam po telefon. Wybieram numer Callie i kiedy słyszę jej głos, sztorm w mojej piersi ucisza się.
Strona | 239
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
− Dobrze się bawisz? – pyta z nadzieją w głosie, chcąc bym był szczęśliwy. Biorę głęboki oddech i mówię to z wszelkimi emocjami, jakie w sobie posiadam. – Kocham cię. Przez chwilę milczy i słyszę jej oddech, wdech i wydech. – Ja teŜ cię kocham. Przez chwilę wszystko na świecie ma sens. Przez chwilę, ciemność w moim Ŝyciu rozświetla się. Przez chwilę, wszystko jest w porządku pomimo wszystko.
Callie Mam głupawy uśmiech na twarzy, kiedy wracam na ławki. Właśnie rozmawiałam z Kaydenem i powiedział, Ŝe mnie kocha. Nie za bardzo byłam pewna jego samotnej podróŜy do Virginii. Obawiałam się jego spotkania z kolejnym członkiem rodziny, który mógłby go zawieść i zranić. Ale wszystko musi się udawać. PoniewaŜ powiedział, Ŝe mnie kocha. Kocha mnie. Praktycznie podskakuję. Greyson, Seth, Luke i ja jesteśmy na meczu koszykówki. Tłum jest naprawdę głośny, a gwizdy i wrzaski wypełniają stadion, wraz z piskami adidasów trących o parkiet. Powietrze pachnie orzeszkami, popcornem i potem. − Gdzie Greyson i Luke? – pytam, kiedy siadam na swoim miejscu obok Setha. Seth wskazuje na podnóŜe naszej sekcji, gdzie Luke i Greyson stoją przy barierce, rozmawiając o czymś. Greyson wciąŜ gestykuluje ręką z oŜywieniem, a Luke potrząsa głową w sprzeciwie. Brązowe oczy Setha skanują mnie, gdy sięga do swojego kubełka z popcornem. – O co chodzi z tym durnym uśmieszkiem, moja droga Callie? Mój uśmiech rośnie, gdy nabieram garść popcornu. – Kayden właśnie mi powiedział, Ŝe mnie kocha. Niemal upuszcza kubełek z popcornem na podłogę, kiedy wyciąga ramiona, by mnie objąć. – Tak się cieszę – mówi, obejmując mnie. Odwzajemniam uścisk śmiejąc się, kiedy ściskamy wiaderko z popcornem pomiędzy nami. – Ja teŜ się bardzo cieszę.
Strona | 240
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Odsuwa się z uśmiechem na twarzy i strzepuje rozsypany popcorn z kolan. – Wiem, Ŝe się cieszysz, co jest dobre. Naprawdę nie chciałem skopać dupy Kaydenowi. Śmieję się lekko na myśl o tym. – Jestem pewna, Ŝe Kayden jest wdzięczy. Wielki facet za nami zaczyna wrzeszczeć do Luke’a i Greysona, Ŝeby „kurwa siadali!”. − Zamknij mordę – Seth wtóruje, posyłając mu przez ramię ostre spojrzenie, kiedy Luke wystawia do niego środkowy palec. Wstrzymuję oddech, aŜ napięcie opada, a Luke i Greyson znowu zaczynają rozmawiać. Luke wychodził z naszą trójką przez ostatnie kilka dni i zawsze wydawał się swobodny, nigdy nie na miejscu. − Czasami… zastanawiam się czy Luke… - Nachylam się do Setha i zniŜam głos. – Czy Luke… lubi… chłopaków. Seth siedzi tam przez chwilę, chrupiąc popcornem, kiedy przeŜuwa hałaśliwie. Potem zaczyna śmiać się tak głośno, Ŝe niemal zagłusza tłum. Potem przestaje i mówi przyciszonym głosem: - Luke nie jest gejem, Callie. − Jesteś pewien? MoŜe po prostu boi się ujawnić, tak jak Braiden. − Tak, jestem pewien. – Ramiona Setha opadają z westchnieniem, a on potrząsa głową. – Chcesz wiedzieć, co myślę? Potakuję i biorę garść wszystkowiedzącymi myślami.
popcornu.
–
Tak,
podziel
się
proszę
swoimi
Posyła mi uśmiech, kiedy pochyla się do mnie i szepcze: - Myślę, Ŝe Luke przeszedł przez coś, co sprawia, Ŝe rozumie i akceptuje więcej, niŜ przeciętny człowiek. I myślę, Ŝe ludzie czasami błędnie interpretują zrozumienie i akceptację czyniąc to czymś, czym nie jest. W zupełności ma rację i czuję się okropnie. – Masz rację i przepraszam. Nigdy nie powinnam zakładać czegoś o ludziach. − Nie musisz przepraszać – mówi, dźgając mnie Ŝartobliwie w bok łokciem. – Poza tym, ty jesteś jednym z tych ludzi. − Co? Rozumiejącą i akceptującą? – Wrzucam garść popcornu do buzi. Jego uśmiech rozświetla mu całą twarz. – Osobą, która widzi rzeczy w innym świetle, była w piekle i wróciła. Taką, która doświadczyła i dała wybawienie. Strona | 241
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Odwzajemniam jego uśmiech z równym szczęściem, kiedy tłum wokół nas szaleje krzycząc, klaszcząc i wyskakując ze swoich miejsc po zdobyciu trzech punktów. Seth zaczyna klaskać i poruszam dłońmi, ale wtedy mój telefon zaczyna dzwonić z wnętrza kieszeni. „Cumbersome” zespołu Seven Mary Three. − To mój brat! – krzyczę ponad hałasem tłumu, gdy wstaję na nogi. – Zaraz wracam. Cały wieczór próbował się do mnie dodzwonić. Spieszę w dół po schodach, upewniając się, Ŝeby przejść na drugą stronę, kiedy grupka facetów idzie ku górze. Nawet w całym tym powrocie do zdrowia, tłumy i obcy faceci sprawiają, Ŝe się denerwuję. Ale najwaŜniejsze jest to, Ŝe jestem tutaj i się nie chowam. Odbieram szybko, kiedy wchodzę w strefę spoŜywczą, a wrzaski tłumu oddalają się. – Hej – mówię. − Hej. – Nie brzmi na szczęśliwego, ale zazwyczaj nie brzmi. W zasadzie to zauwaŜyłam, Ŝe mój brat ma bardzo zrzędliwy ton, ale to właśnie on i nie powinno się tego brać osobiście. − Przepraszam, Ŝe wcześniej nie odebrałam. – Zmierzam do jednego z pustych metalowych stolików na środku pomieszczenia, opadam na ławkę i opieram ręce na blacie. – Jestem na meczu i jest głośno. − W porządku. – Staje się cichy, a następnie wzdycha. – Callie—nie wiem, jak mam ci to powiedzieć—a mama myśli, Ŝe nie powinienem—ale Luke jest twoim przyjacielem i się o tym dowiesz. W moim gardle zaczyna tworzyć się gula i przełykam z trudem, by się jej pozbyć. – O co chodzi? Bierze głośny wdech i wypuszcza powietrze. – CóŜ, po tym, jak policja przeszukała dom Caleba, znaleźli kilka rzeczy… notatki, dzienniki i takie tam… i, cóŜ… pamiętasz Amy Price? Siostrę Luke’a? Była tylko parę lat starsza od ciebie i popełniła samobójstwo, gdy miała szesnaście lat. − Nie wiedziałam, Ŝe ona… Nie wiedziałam o tym. – Moja klatka piersiowa zaczyna się zaciskać, gdy przypominam sobie ten jeden raz, kiedy Luke wspomniał swoją siostrę. − CóŜ, zrobiła to, i nikt tak naprawdę nie wiedział dlaczego – mówi. – Pamiętam, jak niektóre dzieciaki w mojej klasie mówiły, Ŝe była dziwką, wariatką i ćpunką, ale nikt tak naprawdę poza tym jej nie znał. Zmienić parę słów i historia Amy przypomina moją. – Jackson, co było w tych dziennikach, które znaleźli? Strona | 242
Redemption of Callie and Kayden
Tłumaczenie: ewela-ewela
Kontynuuje wypuszczanie oddechów i zastanawiam się, czy pali albo coś. – Notatki o ludziach, o tobie, o niej… i rzeczach, które ci zrobił… jej… innym dziewczynom. Siedzę tam, zamroŜona w czasie, jak posąg wykonany z pękniętego i ociosanego kamienia. – Skąd o tym wiesz? − Przyjaciel taty, Denny, ten policjant, przyszedł na kolację ostatniego wieczora i powiedział o tym tacie, mimo Ŝe nie powinien o tym mówić, aŜ do dalszego śledztwa. Pomyślał, Ŝe tata powinien wiedzieć, Ŝe w dziennikach były rzeczy o… tobie. Nie przestaje mówić, ale ja ledwie go słyszę. Ledwie słyszę cokolwiek ponad dźwiękiem mojego serca. Nawet nie jestem pewna, co uderza w ten nerw. Czy to manifestujące we mnie uczucia, Ŝe Caleb faktycznie o mnie napisał, Ŝe zrobił te rzeczy innym, albo Ŝe siostra Luke’a się zabiła… i Ŝe moŜe… i Ŝe moŜe zrobiła to z powodu swojego wewnętrznego cierpienia. MoŜe po prostu nie wytrzymywała tego dłuŜej. Skracam rozmowę i wracam na stadion. Wracam na ławeczkę, a mój wzrok natychmiastowo wędruje do Luke’a. Spogląda na mnie i wygina brew z zainteresowaniem i czuję jak moje serce płynie do niego. Nie wiem, co myślę ani co czuję. Bo choć dostałam swoje wybawienie, siostra Luke’a nie miała tyle szczęścia. Łapię za koniczynę wiszącą na mojej szyi i trzymam się jej kaŜdą drobiną nadziei, którą w sobie mam i mówię sobie, jakie mam szczęście. Tak, przeszłam przez wiele bólu, zmartwień i załamań. Ale jestem tutaj, oddycham, a moje serce bije. Mam się świetnie. Nie jestem sama. I jestem kochana.
KONIEC
Dziękuję za wspólne przeŜywanie tej historii. Dziękuję za komentarze. Wszystkie. Te ze zwykłym słowem dziękuję, jak i te z Waszymi przemyśleniami. To była wspaniała podróŜ przez emocje. A przemyślenia? Myślę, Ŝe kaŜdy na swój sposób zrozumiał i odniósł się do tej ksiąŜki. Jeszcze raz dziękuję ~ ewela-ewela Strona | 243
