j kenner have me

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Słowo wstępne od tłumaczki Zdaję sobie sprawę, że powinnam Wam to napisać wcześniej, ale lepiej późno niż wcale, prawda? Nie wiem, ile z Was wie o tym, że przed "Have me" jest jeszcze jedna część dodatku do Trylogii Starka... W sumie nic się nie stanie, jeżeli przeczytacie najpierw "Have me", ale zachęcam do sięgnięcia po część # 3.5 "Take me". Możecie w niej przeczytać o przygotowaniach do ślubu oraz o samym ślubie Nikki i Damiena. Ale nie martwcie się, jeśli nie znacie dobrze angielskiego, bo ta książka została przetłumaczona przez kogoś innego. Niestety nie mogę się podzielić informacją przez kogo, ponieważ nie mam bladego pojęcia. Oczywiście bez problemu znajdziecie tą część na Chomikuj - wystarczy poszukać ;) A mi zostaje tylko życzyć Wam miłego kończenia lub zaczynania tej części!

Maja (MissShy)

Strona 2

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Spis treści

Rozdział 1.............................................................................................................4 Rozdział 2...........................................................................................................11 Rozdział 3...........................................................................................................21 Rozdział 4...........................................................................................................24 Rozdział 5...........................................................................................................29 Rozdział 6...........................................................................................................38 Rozdział 7...........................................................................................................42 Rozdział 8...........................................................................................................45 Rozdział 9...........................................................................................................52 Rozdział 10.........................................................................................................62 Rozdział 11.........................................................................................................66 Rozdział 12.........................................................................................................76

Strona 3

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 1 Pan Damien Stark. Te trzy proste słowa wypełniają moje myśli cały ranek, odkąd wypowiedziałam magiczne zdanie, które zmieniło mnie z Nikki Louise Firchaild - singielkę, w Nikki Firchaild Stark żonę. Poczułam drgnięcie mięśni, kiedy moje usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu, zaraz po tym jak poczułam dłoń Damiena wokół mojej. - Uśmiechasz się - mówi. - Nie mogę się powstrzymać - przyznaję. Spacerujemy ramię w ramię wzdłuż meksykańskiej plaży, chłodna woda Pacyfiku sięga naszych stóp, spieniając się, po czym wraca z powrotem w rytmie starym jak świat. Zwracam się do niego twarzą, łapię oddech, a mój puls przyspiesza. Patrzyłam na niego tak wiele razy, a jednak każde przelotne spojrzenie jest jak pierwsze. On jest siłą i ideałem, miłością i honorem. Jest kulminacją moich snów, wcieleniem moich fantazji. Jest przyszłością, tak myślę. Przede wszystkim, on jest mój. Stoi odwrócony tyłem do oceanu, niebieskie niebo rozciąga się za nim, a fale burzą się wokół jego stóp. Ma na sobie kąpielówki, zawieszone nisko na biodrach i rozpiętą koszulę na krótki rękaw. Koszula łapie wiatr, biały materiał podkreśla jego atletyczną budowę i gładką, opaloną klatkę piersiową, którą moje palce chcą pogładzić. Nawet ubrany tak zwyczajnie, Damien wygląda jak mistyczny bóg powstały z morza, jest tak potężny, że nawet rzeczy na jego rozkaz kulą się. I w momencie zawrotu głowy mam pewność, że ten mężczyzna mógłby być tak samo skuteczny na polu bitwy, jak jest w sali konferencyjnej. Nie pierwszy raz myślę o kruchości sytuacji. Co by było, gdybyśmy urodzili się ze stuletnią różnicą, lub nawet dwudziestoletnią, lub dziesięcioletnią? Co by było, gdyby oceniał to widowisko wiele lat temu? Co by było, gdybym uległa mojej matce i została modelką, zamiast realizować moje marzenia? I co by było, gdybym uderzyła go w twarz, zamiast zaakceptować jego ofertę miliona dolarów w zamian za mój nagi portret? Przetrwałabym - tak, ale przetrwanie nie jest tym samym, co życie. A z Damienem życie jest wspaniałe, szczęśliwe. Dzielę się z nim moimi myślami, pragnąc znaleźć słowa, które prawdziwie opiszą sposób, w jaki moje serce pęcznieje, zarówno z ulgi i wdzięczności, kiedy myślę, jak nawet najmniejsza cząstka czasu może wysłać nasze życia spiralą w dół różnych ścieżek.

Strona 4

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Jesteś cudem - wnioskuję, mając nadzieję, że rozumie, pomimo niedoskonałości moich słów. - Nie - sprzeciwia się. - My jesteśmy cudem. - Jego słowa powodują, że drżę, ponieważ Damien Stark działa na mnie w sposób, w jaki nikt inny nigdy nie działał i nigdy nie będzie działał. I to, uważam, jest największy cud. Obserwuję, jak spogląda na swój nadgarstek, po czym krzywi się w ironicznym rozbawieniu, kiedy nie znajduje tam zegarka. Wybucham śmiechem. - Czuje się pan nieswojo, panie Stark? - Szczęśliwie zagubiony - zaprzecza, następnie zwraca się ku horyzontowi. - Jak myślisz, która jest godzina? - pyta. - Około jedenastej? Słońce patrzy na nas z góry, przechylam moją głowę do tyłu, osłaniając oczy dłonią, kiedy patrzę, jak grzeje. To jest ten czas podczas dnia, kiedy piasek błyszczy, a światła mienią się w pianie morskiej niczym płynny ogień. Adekwatnie do sytuacji, myślę. Ponieważ właśnie teraz niczego bardziej nie pragnę, niż spłonąć w ramionach Damiena. - Prawdopodobnie masz rację - mówię. - Dlaczego pytasz? Masz jakieś naglące zobowiązanie? Uśmiecha się szeroko w odpowiedzi na rozbawienie w moim głosie. - Prawdę powiedziawszy, tak. Unoszę brwi w słusznym zaskoczeniu. - Och, naprawdę? - Jestem pewna, że nie zaplanował lunchu. Ostatecznie zjedliśmy romantyczne śniadanie na plaży zaraz po naszej ceremonii ślubnej, a było to tylko parę godzin temu. Mogliśmy sobie pozwolić na wszystko, od delikatnych naleśników po jagody z gęstą, ciężką śmietaną. Nie ma mowy, żeby był znowu głodny. - W porządku - mówię. - To powiedz mi, o co chodzi? Nic nie mówi, jedynie zaczepia moje ramię o swoje. - Powinniśmy wracać. Mrużę oczy, ale nie udaje mi się wyglądać poważnie. Ponieważ oczywiście wiem, co zaplanował. Lub przynajmniej wiem, jaki jest tego sens. Ostatecznie to jest dzień naszego ślubu. I istnieją pewne tradycyjne sposoby na wykorzystanie czasu natychmiast po wypowiedzeniu przysięgi. Szczerze, jestem za tym całym planem. To, czego nie wiem, to jaka jest specyfika tego, co Damien ma na myśli. Badam jego twarz, zwracając w szczególności uwagę na zdeterminowany błysk w jego oczach. - Nie zamierzasz mi powiedzieć, prawda? Jego usta drgają, kiedy walczy z uśmiechem. - Nawet gdybyś błagała. - Pochyla się ku mnie, po czym muska ustami moje. - A ja lubię, kiedy błagasz - dodaje, jego głos jest pełen grzesznych obietnic. Pocałunek jest delikatny i dokuczliwy, ale moja reakcja w żadnym wypadku nie jest delikatna, muszę walczyć, żeby nie przycisnąć się mocno do niego, kiedy znajome ciepło Strona 5

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

spływa pomiędzy moje uda. - Damien - mówię i słyszę coś podobnego do desperacji w moim głosie. Pasja nigdy nie jest pod powierzchnią pomiędzy nami i nawet prosty pocałunek wysyła ogień falujący przeze mnie. Sięgam i chwytam przód jego koszuli i używam jej jako dźwigni, aby przyciągnąć go bliżej, nawet jeśli ja wychodzę mu naprzeciw. Powietrze pomiędzy nami jest naładowane i czuję, jak fala elektryczności mknie przeze mnie, kiedy przyciskam się do jego nagiego torsu, teraz śliskiego od gorąca i wilgoci. Moje sutki stwardniały pod cienkim materiałem mojej góry od bikini i wydaję mały dźwięk tęsknoty. Przebrałam się z mojej sukni ślubnej przed śniadaniem, i teraz mam na sobie tylko tę małą górę oraz malutkie majtki od stroju, a wokół bioder zwykły różowy sarong związany po jednej stronie. Ale nawet te małe skrawki ubioru to za dużo. Nie chcę niczego więcej niż skóra przy skórze i poruszam biodrami do przodu, zdesperowana poczuć go przy sobie. Jest twardy, jego erekcja naciska na luźne szorty. Przesuwam swoje ręce na nim, chwytając jego tyłek i przyciągam go mocniej, bliżej. Jęczy, ten dźwięk jest pełen desperackiej potrzeby, przez co moje ciało drży i myślę, że mogłabym z łatwością dojść od samej mocy jego pożądania. Ale nie - ja chcę więcej. Chcę pociągnąć go ze sobą na piasek. Tego mężczyznę, który jest moim mężem. Chcę jego dłoni na mnie, jego kutasa we mnie. Chcę jego ust, jego dotyku. Chcę jego ciepła. Chcę wszystkiego, co może mi dać i jeszcze więcej. Co najważniejsze, wiem, że on też tego chce. - Damien - szepczę, po czym puszczam go i zaczynam rozwiązywać supeł na moim biodrze. Sarong jest cienki i lekki, ale wystarczy jako prowizoryczny koc. Jego ramiona zamykają się wokół mnie i drżę w oczekiwaniu. Zabieram moją rękę, po czym zamykam oczy, bardziej niż pragnąc pozwolić mu się rozebrać. Tylko, że on tego nie robi. Stoję przez chwilę zmieszana i zdezorientowana, otwieram oczy, znajdując go wpatrującego się we mnie. Widzę pragnienie na jego twarzy, wibrujące i dzikie jak moje własne. A on wciąż nie robi żadnego ruchu, żeby mnie dotknąć. Wręcz przeciwnie, robi jeden krok w tył, nie spuszczając ze mnie oczu. Odmawia nam obojgu, i ten prosty fakt wkurza mnie i podnieca. Wznoszę moją samokontrolę wokół siebie jak płaszcz, po czym unoszę brew. - Gramy w gry, panie Stark? - Absolutnie - mówi z grzesznym uśmieszkiem. - I w razie gdybyś zapomniała, nie gram, jeśli nie mogę wygrać.

Strona 6

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Naprawdę? - pytam, bawiąc się. - A jaka jest nagroda? Podchodzi bliżej, nadal mnie nie dotykając, ale na tyle blisko, że słyszę bicie mojego serca, odbijające się od jego mocnej i szerokiej klatki piersiowej. - Ty nią jesteś. Moje serce trzepocze mi w piersi. Nawet teraz - po ślubie - sprawia, że czuję się rozkosznie żywa, jak czułam się, kiedy po raz pierwszy mnie dotknął. - W takim razie - szepczę, słowa są ciężkie od wagi prawdy - już wygrałeś. Sięga do mojego policzka i muska go tak delikatnie, że nie jestem pewna, czy mogę odróżnić jego dotyk od powietrza. - Tak - mówi. - Wygrałem. Łączy swoje place z moimi i zaczyna prowadzić mnie przez piaszczystą plażę do promenady. - Powiedz mi przynajmniej, gdzie idziemy. - Wracamy - odpowiada. Zaczynam mówić, że już się tego domyśliłam. Jesteśmy na cichej plaży, w odległej części Meksyku, której nazwy nie potrafię wymówić i nie mogłabym znaleźć ponownie. Po zadecydowaniu, aby ominąć cały ten ślubny dramat i uciec, opuściliśmy LA w jednym z prywatnych odrzutowców Damiena. Opuściliśmy lotnisko z jego stałym pilotem, który przypuszczalnie zabierze nas z powrotem do Stanów. Damien i ja zostaliśmy przewiezieni przez lotnisko w Jeepie, później weszliśmy na pokład małego, jednosilnikowego samolotu z jedynie dwoma siedzeniami i małą przestrzenią ładunkową. Damien sam zabrał nas w resztę podróży. Damien wyjaśnił mi cel zmienienia samolotu, mówiąc, że pas startowy, na którym będziemy lądować, nie pomieści odrzutowca. Jak się okazuje, "pas startowy" to była lekka przesada. Lądowisko było niewiele większej długości od pyłku kurzu. Byłam przerażona, że mogłabym zginąć, zanim byśmy wylądowali i wzięli ślub. Damien był uradowany. I kiedy ja raczej wolałabym samolot z więcej niż jednym silnikiem i z większą ilością asfaltu do lądowania, nie zamieniłabym wyglądu twarzy Damiena na nic. To nie radość zobaczyłam, podczas gdy manewrował samolotem ani duma i oczekiwanie, kiedy zeszliśmy na ląd, wspięliśmy się do czekającego Jeepa i pojechaliśmy niedaleko do odosobnionego - i całkowicie spektakularnego - kurortu. Nieruchomość jest mała, z zawsze mniej niż dziesięcioma gośćmi. Zaspokaja wyłącznie pary, szukające romantycznego zacisza i, co już zdążyłam zobaczyć, właściciele znali się na tym biznesie dobrze. Bo chociaż nasz prywatny konsjerż powiedział mi, że kurort jest całkiem zarezerwowany, ani Damien, ani ja nie widzieliśmy żadnych znaków obecności pozostałych czterech par. Natomiast jesteśmy tak jakby sami na tym odległym odcinku plaży - albo tak sami jak możemy być z obsługą, która zaspokaja każdy kaprys. Widziałam mapę nieruchomości po przyjeździe zeszłej nocy i cały obszar kurortu przypomina dłoń. Jest umiejscowiony na odosobnionych odcinkach plaży z pięcioma półwyspami, które wystają jak palce. Każdy domek wypoczynkowy zajmuje swój własny półwysep, dając i prywatność, i oszałamiający widok na ocean z trzech stron.

Strona 7

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Chociaż przybyliśmy po zmroku, byłam pod wrażeniem, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam kurort. Ale kiedy weszłam do naszego domku i ujrzałam trzystronny widok na ocean, odsłonięty przez ściany ze szkła, mój oddech uwiązł mi w gardle. To było jak stanie na rufie statku z milami czarnego jak smoła oceanu, rozciągającego się w nieskończoność, złamany tylko przez światło księżyca, tańczące na zwijających się falach. Nasz domek znajduje się najdalej od głównego budynku, mieszczącego biura personelu, SPA i restaurację, która rzadko jest obsługiwana, ale robi duży biznes na obsłudze pokojowej. Nawet bez zapierającego dech w piersiach widoku, domek jest zjawiskowy. Posiada luksusową sypialnię, zdominowaną przez ogromne łóżko przykryte jasnymi poduszkami w odcieniach różu i turkusu. Pilot obsługuje zestaw rolet zaciemniających, które powodują, że pokój spowija kompletna ciemność. Nie widzę żadnego powodu, żeby blokować ten widok nocą lub w dzień, nie oczekuję, że Damien albo ja zrobimy użytek z tej technologii. Jeśli chodzi o resztę tego miejsca, jest tu w pełni zaopatrzona, najnowocześniejsza kuchnia, pokój dzienny, który ma kominek, mieszczący się wewnątrz i na zewnątrz, oraz zakryte patio z wielkim fotelem, z którego możemy oboje podziwiać widok i oceaniczną bryzę. - To wszystko jest twoje? - zapytałam Damiena, zaraz po tym jak przyjechaliśmy i miałam czas, żeby złapać oddech. Uśmiechnął się, ale później zaskoczył mnie pokręceniem głowy. - Prawie kupiłem to lata temu, kiedy to miejsce było utykające - powiedział. - Skończyłem na tym, że dałem właścicielom pożyczkę, pomagając pokonać przeszkody, zrobić jakieś ulepszenia i odnowić to miejsce, jako ekskluzywny - i bardzo elegancki - cel ucieczki. - Udało im się to - odparłam. - Tak, to prawda - odpowiedział. Słyszałam nutę dumy w jego głosie i spojrzałam na niego z ciekawością. - Ta nieruchomość jest w tej samej rodzinie od trzech pokoleń. Jest tutaj historia, nie tylko etyka pracy, która znajdzie sposób, aby to miejsce stało się zdolne do funkcjonowania. Ja tylko popchnąłem proces. Nie chciałem zmieniać tego, co ta rodzina zbudowała, ale chciałem się upewnić, że ugruntują się i będą mogli kontynuować swój rozkwit. Przytaknęłam, pamiętając, co mi kiedyś powiedział o małej winiarni i serowej firmie. Uwielbiał ich produkty i chciał pomóc firmie tak bardzo, że zaczął z nią współpracować, pozwalając im działać autonomicznie, ale z pełnymi zasobami Stark International. I to był błąd. Nagle mała lokalna firma, która była chwalona w prasie, została oczerniona przez krytyków, którzy twierdzili, że wielka korporacja udaje małą i rodzinną. Damien wycofał swoje wkłady i sprzedał udziały Stark International z powrotem właścicielom, ale krzywda została wyrządzona, a tej firmie zajęło wiele czasu, żeby się pozbierać. Teraz, kiedy idziemy do naszego domku, Damien przyciąga mnie blisko. - Był także inny powód - wyjaśnia. Marszczę brwi, starając się nadążyć za jego myślami. - Masz na myśli, żeby nie kupować kurortu? Przytakuje. - Chciałem mieć miejsce, do którego mógłbym przyjść, kiedy potrzebowałbym być całkowicie sam. Żadnej pracy. Żadnych zobowiązań. Wytchnienie. Strona 8

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Jak teraz - droczę się. - Jak teraz. Zatrzymuję się na ścieżce, po czym zarzucam ręce wokół jego szyi i unoszę się na palcach. Właściwie uciekło twojej uwadze, że nie jesteś sam. - Jestem - odpowiada. Otwieram usta, żeby coś odpowiedzieć, ale wstrzymuję się. Widzę w jego twarzy, że jest poważny. - Mężczyzna nigdy nie jest bardziej sobą, kiedy jest sam - mówi Damien w odpowiedzi na moje niewypowiedziane pytanie. - To się dzieje, kiedy schodzi maska. Zamykasz drzwi i odrzucasz swoją sztuczną osobowość. Kiedy jesteś sam, odsłaniasz swoją duszę. Ty i ja wiemy to lepiej od większości ludzi. Kiwam głową, ale nic nie mówię. Muska swoimi ustami moje w pocałunku tak delikatnym, że chce mi się płakać od jego słodyczy. - Ty, Nikki, jesteś jedyną osoba, z którą mogę być i nadal być sam. Widzisz mnie, moje wnętrze. I nie tylko mnie widzisz, ale mnie kochasz. - Tak - mówię i dopiero wtedy, gdy smakuję moje łzy, orientuję się, że płaczę. Przez całe moje życie grałam jakąś rolę. Towarzyska Nikki, Nikki Królowa Piękności, Nikki Obowiązkowa Córka. Ale z Damienem jestem po prostu Nikki. - Jestem samotny z tobą - mówi. - Ale w tym samym czasie żadne z nas nigdy nie będzie ponownie samo. Mrugając staram się odgonić łzy. - To jest idealne - stwierdzam. - Możesz szukać wiecznie i wciąż nie znaleźć lepszego miejsca dla nas. To... To mnie uzupełnia. - Słowa są nieadekwatne, ale kiedy ściska moją dłoń i mówi - wiem - myślę, że może rozumieć. Kiedy już jesteśmy w domku, moje myśli są wciąż wokół słów Damiena i tego miejsca. Kiedy powiedziałam, że lokalizacja jest idealna, właśnie to miałam na myśli. Od czasu rozprawy sądowej odnośnie morderstwa, było tylko trochę szalenie. Ma rację, to jest dobrze zasłużone wytchnienie dla nas obojga. Czas, aby pobyć samotnie razem. Szansa, żeby zatrzymać ruch Ziemi chociaż na chwilę. Uśmiecham się szeroko na tę myśl. - Dlaczego się uśmiechasz? - pyta, muskając kącik moich ust opuszkiem palca. Wzruszam zwyczajnie ramieniem, kiedy on otwiera przede mną drzwi od domku. - Właśnie myślałam, z jaką łatwością kontrolujesz wszechświat. Zatrzymanie obracania się Ziemi to nie lada wyczyn. Chichocze. - To jest właśnie to, co robię?

Strona 9

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Mmmhmm. - Biorę go za rękę i wciągam do środka. - Ale teraz nie chcę, żeby Ziemia się zatrzymała. Wręcz przeciwnie. Spowoduj, że Ziemia poruszy się dla mnie, Damien - mówię, przyciskając ciało do niego. Wciągam głęboki, satysfakcjonujący oddech, kiedy przysuwa się do mnie, jego erekcja naprzeciwko mojego podbrzusza. - Chcę, żebyś sprawił, że się rozpadnę - szepczę. - Proszę, Damien. Chcę, żebyś sprawił, że będę krzyczeć. - Jak sobie życzysz - mówi tym głosem, który sprawia, że drżę w oczekiwaniu. - W końcu, pani Stark, to jest pani dzień ślubu.

Strona 10

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 2 Jak się okazało, nie krzyczałam. Zamiast tego piszczę, kiedy podnosi mnie i trzyma mocno przy swojej piersi, moje ramiona zaczepione są równie kurczowo wokół jego szyi. Śmieję się i wierzgam, podczas gdy on niesie mnie prosto do sypialni. - Nie zamierzam sprawić, że będzie pani krzyczeć, pani Stark - szepcze z psotą w głosie. Zamierzam sprawić, że będzie pani błagała. - Ponieważ lubisz, kiedy błagam. - W moim głosie słychać, jak głęboko oddycham, kiedy powtarzam, co powiedział do mnie na plaży. Jego usta wykrzywiają się w szerokim uśmiechu, ale nie odpowiada słowami. Za to widzę prawdę w jego oczach. O tak, myślę. Będzie zabawa. Spodziewam się, że położy mnie na łóżku i jestem przygotowana, żeby czepić się do jego koszuli i przyciągnąć do siebie, nawet jeśli myśli o tym, aby się odsunąć, chociażby tylko po to, by się rozebrać. Zamiast tego, zaskakuje mnie, ruszając przez sypialnię do przesuwanych, drewnianych drzwi. Zmienia swój uścisk na mnie tak, żeby móc je otworzyć, odkrywając najbardziej spektakularną łazienkę, jaką kiedykolwiek widziałam. Widziałam wystarczająco dużo zeszłej nocy, żeby wiedzieć, że jest niesamowita, ale było ciemno, kiedy przyjechaliśmy i byłam bardziej zainteresowana mężczyzną, z którym uciekłam, a nie architekturą i armaturą, nie ważne jak wspaniałą. Tego ranka nie miałam okazji, żeby przejść przez te drzwi. Damien obudził mnie przed świtem i przekazał dwóm tutejszym kobietom, które zabrały mnie do przestrzeni mieszkalnej, przekształconej w prowizoryczną garderobę. Umyły mi włosy na przenośnym krześle z salonu piękności, po czym zrobiły makijaż w mniejszej, ale wciąż luksusowej łazience przy kuchni. Byłam wystrojona i wymuskana, następnie zostałam wsadzona w moją suknię ślubną i popędzona na plażę na ceremonię tak szybko, że moja pamięć z wydarzeń poprzedzających ślub, jest wielką plamą. I tak teraz chciałam tylko Damiena. W tym momencie moje pożądanie wobec tego mężczyzny zostało dodatkowo podkreślone przez scenę na przeciwko mnie. - Damien. - Jego imię wychodzi z moich ust onieśmielonym szeptem. Pomieszczenie jest romantyczne. Magiczne. Tak idealne jak ten mężczyzna. Przechylam głowę i widzę, jak się uśmiecha do mnie i w tym momencie moje serce jest tak pełne, że muszę przylgnąć do niego bardziej ze strachu, iż wybuchnę. To nie przypomina żadnego pomieszczenia, jakie widziałam wcześniej, przez co jestem trochę rozproszona podziwianiem. Zeszłej nocy w ciemności naprawdę nie myślałam o

Strona 11

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

podłodze, ale gdybym to zrobiła, założyłabym, że jest solidna. Zamiast tego jest droga prowadząca do prostokątnego basenu, który zajmuje większość łazienki i ciągnie się pod przesuwanymi drzwiami, dominując tył patio. Ponad jego nieskończonością znajduje się ocean i, z perspektywy kogoś stojącego w środku domku, skalne wybrzeże, które skłania się w dół od domku, jest kompletnie niewidoczne. W jakiś sposób to miejsce przypomina mi dom Damiena w Malibu. Nasz dom, myślę, korygując się. Jest podobny - elegancki, ale również inny. Egzotyczny. Jest to idealne miejsce na miesiąc miodowy i szepczę do Damiena jak bardzo, kiedy kontynuuję oglądanie w zachwycie. Mały, kamienny mostek rozciąga się wzdłuż basenu do wielkiej, nowoczesnej wanny, która jest osadzona na środku wyspy. Ale to nie ta architekturalna potęga skradła mój oddech i zabawiła się z moim sercem. To jest to, co Damien zrobił z tym pomieszczeniem. Jest usłane płatkami róż. Pokrywają podłogę i wystają z bąbelków, które wytwarza wanna. Niesamowite, ale pływają również w wodzie nieskończonego basenu. Obok wanny stoi wiaderko na trzech nogach z szampanem. Bambusowa taca leży w poprzek wanny. Na niej stoją dwa kieliszki do szampana. Wanna nie ma prysznica, ale widzę, że jest na zewnątrz. Teraz pomieszczenie jest otwarte, z odsłoniętymi szklanymi drzwiami tak, że bryza wieje do środka, ochładzając moją rozgrzaną skórę. W odróżnieniu od pomieszczenia, którego podłoga jest w większości wykonana z kamieni, patio to w większości basen z tylko kilkoma kamiennymi wyspami. Jedna podtrzymuje szezlong, który z jakiegoś powodu przyciągnął moją uwagę. Inna wyspa jest blisko wolnostojącej, drewnianej ściany, z której wystaje prysznic, tak samo jak haczyki do wieszania ręczników, butelek z szamponem lub innych przyborów kąpielowych. Ponieważ patio jest kompletnie odsłonięte, nie ma tu żadnej prywatności oprócz tej, którą zapewnia odcinek pustej plaży i szeroki ocean. To jest dzikie. Przepełnione wolnością. Ogołocone z cywilizacji i wszystko w tym pomieszczeniu - od jego wyglądu, przez płatki róż, do obietnicy rozkoszy - zdobyło mnie całkowicie. Tak jak powiedział Damien, jesteśmy całkiem sami i wiedza, że może wziąć mnie tutaj, podczas gdy oceaniczna bryza całuje moją skórę, a szeroko rozpostarte niebo jest świadkiem naszej rozkoszy, sprawia, iż jestem słaba z pożądania, dlatego czuję się bardzo wdzięczna, że Damien trzyma mnie, bo w przeciwnym razie wątpię, czy mogłabym ustać. Przechodzi przez kamienny mostek, po czym sadza mnie delikatnie blisko krawędzi. Zaczynam się ruszać, ale on kręci głową, następnie powoli sięga za mnie, aby odwiązać dwa supełki, które podtrzymują górę mojego bikini na miejscu. Spada do wody i chociaż unoszę brew zaskoczona, Damien kontynuuje. Jego palce muskają lekko moje piersi, sprawiając, że wciągam powietrze, po czym drżę, kiedy kontynuuje swoje pieszczoty w dół mojego boku przez talię, moja skóra szczypie z potrzeby i oczekiwania.

Strona 12

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Odwiązuje sarong i pozwala mu opaść. Unosi się na powierzchni wody i oglądam, jak płynie na zewnątrz, łapie promienie słońca, które sprawiają, że materiał się mieni. - Reszta - nakazuje mi i oblizuję swoje usta, podczas gdy wykonuję jego polecenie, spuszczając majtki w dół moich bioder, aż leżą wokół moich kostek. Wychodzę ze splątanego materiału i stoję naga naprzeciwko mojego męża. Uśmiecha się miękko i łatwo, i pełen obietnicy, po czym przyciąga mnie do siebie. Z wyćwiczoną łatwością podnosi mnie i delikatnie umieszcza w wannie. Temperatura jest idealna. Wzdycham z zachwytu, pozwalając wodzie nieznacznie mnie zalać. Przesuwam się do tyłu, do gładkiej części wanny i robię miejsce, aby Damien mógł do mnie dołączyć. Ale oczywiście on tego nie robi. - Damien - protestuję. - Ćśś. Pozwól mi się o siebie zatroszczyć. - Bierze szampana i otwiera go, celowo pozwalając, żeby korek przeleciał pokój i pozwalając pieniącym się bąbelkom wylać się na mnie. Śmieję się. - Czy to nie jest zbyt ordynarny sposób otwierania szampana? - Możliwe - mówi. - Ale jest z tego więcej zabawy. - Podnosi dwa kieliszki, następnie jeden podaje mi, a drugi zatrzymuje dla siebie. Jego oczy obserwują mnie, ale humor, który w nich przed chwilą widziałam, zniknął, zastąpiony czymś zarazem delikatnym i głębokim. - Damien? Jego oczy spotykają moje i widzę ciepło - i miłość. Unosi kieliszek w toaście. - Jesteś moim sercem - mówi, jego wzrok nie opuszcza mojego. - Jesteś moją krwią. Jesteś powietrzem, którym oddycham i siłą we mnie. Nie jesteś tylko moją żoną, Nikki, jesteś moją duszą. Jesteś całym moim światem. Jesteś moim życiem. Wciągam drżący oddech, potakuję szalenie, jakby to mogło zatrzymać łzy. - I ty jesteś mój mówię, po czym podnoszę mój kieliszek, aby stuknąć w jego. - Kocham cię - dodaję, chcąc mieć jego elokwencję, ale wiedząc, że on zrozumie, co mieści się w moim sercu, nawet jeśli nie mogę znaleźć słów. - Wiem - odpowiada i pochyla się, żeby pocałować mnie w czubek głowy. - Dołączysz teraz do mnie? - pytam. Chcę jego dotyku. Chcę go owiniętego wokół mnie, zagubionego we mnie w tym ciepłym i mokrym uścisku. Zamiast odpowiedzieć, kładzie swój kieliszek i unosi szklany pojemnik i wylewa trochę pachnącego olejku na swoje dłonie. Następnie rusza za mnie, kiedy wydaję niski dźwięk protestu. Ale nie tak stanowczo, jak bym mogła - podczas gdy chcę go w wannie ze mną, nie mogę zaprzeczyć, że podoba mi się bycie kąpaną przez Damiena. - Oprzyj się - nakazuje. - Zamknij oczy.

Strona 13

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Zgadzam się i wzdycham w zupełnej rozkoszy, kiedy delikatnie pociera moje ramiona. Jego palce są silne i gorące, przez co gubię się w przyjemności jego dotyku oraz bogatym zapachu wanilii. Opiekuje się mną, uwodzi mnie, a ja właśnie wtedy jestem bardziej niż chętna, by mnie uwiódł. - Jesteś zaznajomiona, jak zostały zapoczątkowane miesiące miodowe? - pyta, wyjmując moją rękę z wanny i skupia się na mojej dłoni. Kręcę głową, zbyt rozproszona przez zarówno delikatny nacisk, jaki wywiera na każdy palec, a także nie tak delikatny kierunek moich myśli, by sformułować odpowiedź. - Lata temu - cofając się do początków ludzkości - mężczyzna mógł wziąć kobietę, o którą zabiegał, jakoo żonę, w zaciszne miejsce, gdzie mógłby ją całkowicie posiąść. Kiedy mówi, prowadzi swoje naoliwione dłonie w górę moich rąk, po czym prowadzi je łagodnie w dół moich obojczyków, aż jego palce chwytają moje piersi. Wciągam drżący oddech, a moje sutki twardnieją, chcąc więcej. Na szczęście Damien mnie nie zawodzi. Porusza swoimi dłońmi w małych, okrężnych ruchach tak, że jego palce delikatnie ocierają się o moje stwardniałe sutki, wysyłając iskierki przyjemności przez moje ciało. Wiercę się trochę, starając się stłumić potrzebę, która rodzi się pomiędzy moimi nogami w pulsującym pożądaniu. - Prawdopodobnie taka kobieta chciała uciec - kontynuuje Damien, a ja nie mogę powstrzymać małego dźwięku sprzeciwu. Z pewnością ja nie mam żadnej ochoty, aby uciec. Moje oczy są zamknięte, ale nadal mogę słyszeć śmiech w głosie Damiena, kiedy kontynuuje. - Ale on chce jej, i w swojej determinacji zatrzymuje ją na miesiąc. Jeden pełny obieg Księżyca. - Miesiąc miodowy1 - mruczę. - To długi czas, by być więźniem - mówi. - Najprawdopodobniej chciała go nienawidzić. Ześlizguje jedną rękę z moich piersi w dół do wody. Kontynuuje podróż na południe, drażniąc moje podbrzusze, dopóki jego palce dotykają linii przyciętych włosów na mojej kości łonowej. - Ale on był zdeterminowany, by upewnić się, że ona zostanie. Dlatego decydował się zrobić wszystko, by ją usatysfakcjonować. Jego dłoń wślizguje się między moje uda i zaczyna mnie delikatnie gładzić. - Była pewnie przestraszona - komentuje, gdy ja łapię z trudem oddech, wyginając się w kierunku jego dotyku, kiedy pierwsze ukłucie orgazmu tańczy przeze mnie, we wspaniałej zapowiedzi większej ilości przyjemności. - Robił, co w jego mocy, aby ją zaspokoić. - Tak - mówię, czując się wspaniale zaspokojona. Moja głowa przechyla się do tyłu, moje oczy wciąż zamknięte. Mój oddech jest teraz płytki, moje ciało gotowe. Opuszek palca Damiena kreśli małe kółka na mojej płci, drażniąc mój guziczek, sprawiając, że skomlę, ale zarazem nie przynosi satysfakcji, której teraz pragnę. 1

W oryginale "honeymoon", czyli dosłownie "miodowy księżyc" - przyp. tłum.

Strona 14

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Sfrustrowana przesuwam moje biodra, szukając zaspokojenia, kiedy w milczeniu błagam o więcej. Jestem dzika z pragnienia, bezwstydna z pożądania. - Cała jego koncentracja spoczywała na usunięciu jej lęków. Na sprawieniu, że będzie ciepła, słaba i pragnąca. Pragnę. O Boże, tak, pragnę. Wślizguje palec we mnie i wydaję jęk zarówno żądania, jak i przyjemności, kiedy wyginam się w łuk, po czym z powrotem wpadam do wanny. Woda przelewa się po bokach, zapewne mocząc Damiena, ale nie obchodzi mnie to. Wszystko czego chcę, to ten moment. Chcę, żeby mnie tam zabrał. - Każda jego myśl była o niej - mówi, wpychając następny palec we mnie, jednocześnie jego kciuk drażni moją łechtaczkę w najbardziej subtelnych ruchach. - Jego jedynym celem była ta kobieta. - Tak - szepczę. Ześlizguję jedną dłoń w dół, pomiędzy moje nogi i przyciskam nią jego, w milczeniu zachęcając go, aby pracował głębiej. Mocniej. Tak też robi, wpycha brutalnie we mnie te dwa place, kiedy opuszek innego palca tańczy wzdłuż mojego krocza. Sapię, wiję się z przyjemności, moje ciało jest gotowe do wybuchu. Jestem blisko, tak bardzo blisko. Sięgam dłonią w górę, chwytam mój sutek, roluję go mocno, próbując wypchnąć się za krawędź, kiedy Damien dręczy mnie i torturuje. Ale to jest show Damiena i kiedy używa swojej wolnej ręki, by ująć w nią moje piersi i powstrzymać moje place, otwieram oczy i widzę własną dzikość odzwierciedloną w wyrazie twarzy Damiena. - Proszę - mówię, ale on po prostu kręci głową, jego usta wyginają się w aroganckim uśmiechu, który znam za dobrze. Ten rodzaj uśmiechu, który obiecuje obfitą przyjemność i niewyobrażalną rozkosz - ale wszystko według terminów Damiena. A Damien jest mężczyzną, który wie, jak przedłużać uwodzenie. - Mógł zabrać ją nad krawędź - mówi Damien powoli. - Sprawić, że będzie go pragnęła, pchając ją na wysokość zmysłowej przyjemności, obiecując jej eksplozję. Zabierając ją tak daleko, że poddałaby mu się, oddając obietnicy czystej przyjemności w ramionach tego mężczyzny. - Tak - wykrztuszam. - O tak. Wycofuje swoje palce z mojej płci, mięśnie zaciskają się w proteście, moje ciało chce wciągnąć go z powrotem. Kładzie tam dłoń, nacisk sprawia, że jest mi ciężko przez przekonującą myśl, która formuje się w mojej głowie. - I dopiero wtedy, gdy jest pewny, że posiadł ją w całości, bierze ją całą. - Odsuwa swoją rękę i muszę przygryźć wargę, by stłumić jęk protestu.

Strona 15

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Sięga do wanny i podnosi mnie, jedną rękę ma pod moimi kolanami, drugą podtrzymuje plecy. Czepiam się ramionami wokół jego szyi i tulę się do niego, chcąc być tak blisko tego mężczyzny, jak to jest możliwe. - Wchodzi w jej miękkość i powab - mówi Damien, a ja mruczę w proteście przy jego gardle. - Co? - pyta. Przechylam głowę do tyłu i patrzę zza ciężkich powiek. - Nie żebym narzekała - zaczynam ale nie jestem pewna, czy mężczyźni w przeszłości widzieli w twój sposób. Jego wargi drgają. - Nie? - Myślę, że oni po prostu brali to, co chcieli, a kobiety były potępione. - Unoszę brew, dokuczając, na co on obniża głowę, żeby pocałować moje czoło. - Możliwe - zgadza się. - Albo jeszcze nie skończyłem opowiadać mojej historii. Jedyną ważną rzeczą dla niego stawało się sprawienie, by ona go pragnęła. Dla niego ważne jest to, by w końcu ją posiąść. Dla niej, by naprawdę zrozumieć, że jest jego. - Oh. - Zmysłowe drżenie przechodzi przeze mnie. - Wysokość przyjemności - mówi powoli, słowa są zbyt ciężkie w znaczeniu, sprawiają, że jestem słaba. I tak, sprawiają też, że jestem bardziej mokra. - Przepis na pasję. Mógłby ją brać, w kółko i w kółko, aż byłaby tak zdesperowana z pragnienia, cały opór znikłby, całe wahanie wymazane. Mogłaby znać tylko jego. Chcieć tylko jego. I mogłaby błagać o ulgę i wyzwolenie, które tylko on mógłby jej dać. Jesteśmy teraz na patio i niesie mnie pod prysznic, po czym mnie tam stawia. Odkręca kran i przyjemnie ciepła woda zaczyna lecieć z deszczownicy. Odchylam głowę do tyłu, ciesząc się ze sposobu, w jaki mnie obmywa, następnie patrzę w dół i obserwuję jak resztki piany, które przylgnęły do mnie z wanny, spływają do odpływu. Obok mnie jest Damien wciąż w krótkich spodenkach i odpiętej białej koszuli. Jest przemoczony i cienki materiał przywiera teraz do niego w sposób, jakby był modelem na okładce magazynu, który sprawia, że chcę po prostu na niego patrzeć i wygrzewać w świadomości, że jest mój. - Tutaj - mówi, odwracając mnie twarzą do drewnianej ściany, z której wystaje prysznic. Bierze mój nadgarstek i unosi moją rękę nad głowę. Dopiero wtedy zauważam, że haczyk, który widziałam, że podtrzymywał szampon, jest właściwie pętlą. Wyciąga szampon, po czym zawiązuje szorstką linę wokół mojego nadgarstka, zanim zaciska ją, efektywnie utrzymując mnie w miejscu. - Damien - mówię i mogę usłyszeć zarówno drżenie, jak i ekscytację w swoim głosie. Także to słyszy i widzę zapowiedź uśmiechu, kiedy bierze moją drugą dłoń i powtarza proces tak, że stoję tam naga i przywiązana twarzą do wolnostojącej, drewnianej ściany. Odchodzi o krok, obserwuje mnie, od tak, po mojej lewej stronie, wystarczająco daleko, że muszę odwrócić głowę, by go zobaczyć. Strona 16

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Ma do niej prawo - mówi powoli. - Posiada ją. Bierze ją i dominuje nad nią. Dręczy i drwi, dopóki zrozumie, że jest teraz jej życiem, tak jak ona jego. Przełykam, słysząc prawdziwość i historię w jego słowach. - A jeśli ona już o tym wie? Nasze oczy się spotykają, a powietrze między nami wydaje się migotać. Mogę poczuć, jak mnie dotyka, łaskotanie elektrycznych palców tańczy na moim ciele. Jestem żywa z tym mężczyzną. Moim mężem. Jestem żywa i jestem jego. I oboje już o tym wiemy. Przez moment myślę, że powie coś jeszcze. Jego oczy są zwężone w, jak mi się wydaje rozbawieniu. Następnie - bez żadnego słowa - odwraca się i odchodzi ode mnie, ostrożnie krocząc po kamiennej ścieżce, która prowadzi wzdłuż nieskończonego basenu. Patrzę jak odchodzi, zdeterminowana, żeby go nie zawołać. Nie wiem, w jaką on grę gra, ale jestem pewna, że to jest gra. Jestem także przekonana, że kiedy Damien po prostu odmawia mi przyjemności, to dlatego, że chce sprawić, bym błagała, ale nie będzie tego robił długo. Nie dzisiaj. Nie, kiedy on chce mnie tak mocno, jak ja jego. Wciąż, tylko dla pewności, mocno szarpię za moje więzy, jedynie naprężając pętle. No, cholera. I właśnie wtedy, jakby potwierdził moją hipotezę, Damien wraca. Przebrał się i ma teraz na sobie szorty khaki i nic poza tym. Wydaje się płynąć w promieniach słońca i myślę sobie, że jest przez nie całowany. W tym momencie ta myśl sprawia, że jestem zazdrosna o słońce. Idzie prosto do mnie i nawet na tym patio przy plaży, i ubrany tak zwyczajnie, nie ma wątpliwości, że jest mężczyzną stworzonym by być mu posłusznym. Ponadto wiem, że chętnie bym to zrobiła. Trzyma jeden z kieliszków do szampana i staje obok drewnianej ściany tak, że mogę patrzeć na niego z łatwością. - Jesteś piękna - oznajmia ze czcią w głosie, sprawiając, że robię się wiotka. - Właśnie taką mnie lubisz? - pytam, unosząc podbródek. - Nagą, związaną i mokrą dla ciebie? Jedną brew ma wygiętą lekko, kiedy robi krok w moją stronę. - Jesteś? Tak, tak, o drogi boże, tak. Ale nic nie mówię. Zamiast tego uśmiecham się. - Chodź i przekonaj się sam. - Kuszące - mówi, podchodząc bliżej i z każdym krokiem moja niecierpliwość wzrasta, a moje ciało płonie trochę bardziej.

Strona 17

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Proszę - błagam, kiedy jest wystarczająco blisko, by mnie dotknąć, ale złośliwie tego nie robi. - O co prosisz? - Dotknij mnie - mówię. - Pieprz mnie. - Czuje się pani zdesperowana, pani Stark? Boże, uwielbiam ten dźwięk. - Zdesperowana...? - żartuję. - Pani Stark - mówi stanowczo i bierze łyk szampana. - Nie jestem pewien, czy są dwa słowa na tym świecie, które dają mi większą przyjemność. - Podnosi dla mnie kieliszek. - Łyk dla panny młodej? Przytakuję i rozluźniam się. Przykłada kieliszek do moich ust i przechyla go dla mnie, żebym się napiła. Przełykam trochę, ale większość spływa w dół mojej brody i na moje piersi. Drżę nieznacznie od niespodziewanego plusku chłodnej cieczy, po czym trzęsę się mocniej, kiedy Damien przysuwa się bliżej, przyciskając jedną dłoń na dole moich pleców, podtrzymując mnie, gdy zlizuje szampana z mojego dekoltu. Nie rozpoznaję dźwięku, który wydaję. Jest dziki. Zwierzęcy. To jest żądanie, wołanie i gdybym nie była przywiązana do tej ściany, mogłabym upaść na kolana i błagać, żeby wziął mnie mocno, żeby wziął mnie szybko. Swoimi wolnymi dłońmi ujmuje moje piersi, jego język liże otoczkę mojego sutka, zanim jego usta zamykają się na nim. Ssie mnie, wysyłając ładunki elektryczne do mojej łechtaczki, sprawiając, że moja już pulsująca płeć robi się boląca z potrzeby. Szamoczę się, aby poruszyć rękami, ponieważ chcę go dotknąć. Żeby gładzić jego plecy i zanurzyć swoje palce w jego włosach, ale jestem związana, mogę tylko czuć i pragnąć, i potrzebować. Damiena. Nie jestem świadoma, że wypowiedziałam jego imię na głos, dopóki nie spogląda na mnie, jego usta wciąż przyciśnięte do moich piersi, jego twarz pełna pożądania. - Przyjemność - mówi, po czym gryzie mój sutek. - I ból. Jęczę, kiedy jego zęby wkłuwają się w moje wrażliwe ciało, ale w tym samym czasie moje piersi mrowią z pobudzenia i moje ciało śpiewa, jak gdyby każda strefa erogenna była powiązana ze sobą. Sieć zmysłowości przecina moje ciało od łechtaczki do piersi, do ust, do palców. Przyjemność i ból łączą się, by przybliżyć mnie do czegoś, co ma moc zarówno zniszczyć mnie i połączyć w całość. - Powiedz, czego chcesz. - Prostuje się, jego ciało przyciśnięte mocno do mojego tak, że mogę poczuć jego erekcję przez szorty. - Powiedz, czego potrzebujesz.

Strona 18

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Ciebie - mówię. - Mocno. Proszę. Nasze oczy się spotykają, kiedy ujmuje moją szyję, po czym przyciąga mnie do pocałunku tak brutalnego, że nasze zęby zderzają się i przysięgam - poczułam krew. - Jesteś moją żoną, Nikki. Moim sercem, moim życiem. - Powtórz - błagam. - Żoną - mówi, idealnie rozumiejąc, co chcę usłyszeć. Porusza się za mną, jego palce gładzą moje ramiona, moje plecy, moją pupę. - Moja - dodaje, kiedy przyciska mnie od tyłu i ześlizguje dłoń, by musnąć moją płeć. Jestem przemoczona, desperacko podniecona i dziki dreszcz przechodzi przez moje ciało. Jesteśmy jednością, on i ja. I teraz potrzebuję go w sobie, potwierdzając ten prosty banał. Proszę, Damien. Potrzebuję cię. - Jeszcze nie - odpowiada i słyszę szelest ubrań, kiedy ściąga swoje spodenki. Stoi teraz przede mną i kiedy rozwiązuje jedną moją dłoń, widzę szansę, aby napić się tej perfekcyjności Damiena Starka. Jest odziany mocno efektownie; nagi i twardy, jest idealny. A ja jestem samolubnie, zachłannie, bardzo szczęśliwa, że on jest mój. - Uśmiechasz się - zauważa. - Mam powód. - Oboje mamy. Jedna z moich dłoni wciąż jest związana, ale obraca mnie tak, że moje plecy dotykają ściany. Całuje mnie delikatnie, jego język zwiedza moje usta, kiedy jego ręce badają ciało, jak gdyby odkrywał mnie po raz pierwszy. Wolną ręką łapię tył jego głowy, zatrzymując go blisko siebie, nie chcąc, żeby pocałunek się skończył, jednocześnie nie chcąc, by był słodki. Chciałam mocno. Chciałam być pieprzona. Chciałam być naznaczona, jak panna młoda podczas miesiąca miodowego za dawnych czasów. - Weź mnie - mówię. - Proszę, Damien, weź mnie teraz. Potrzebuję, żebyś to zrobił. Muszę się poddać. Jakby moje słowa były istną inwokacją2, pogłębił pocałunek, biorąc tyle, ile mogłam dać, potrzebując wszystkiego, co mam. Przycisnął mnie tak mocno, że przyszpilił mnie do ściany, po czym wziął moją nogę i uniósł tak, żeby spoczywała na jego biodrze i była otwarta dla niego. Wsadził we mnie palce, wygięłam się w łuk przez wspaniałe uczucie. - Uwielbiam to, jak mokra jesteś - mruczy i 2

Inwokacja - bezpośredni zwrot do adresata. Jakby ktoś niezbyt uważał na j. polskim ;)

Strona 19

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

zanim mogę odpowiedzieć, łapie moją talię, podnosi i wchodzi we mnie swoim kutasem. Jęczę, przyjmując go całego i chcę więcej. Pcha nas do tyłu, przyciskając mocno do ściany, kiedy uderza głębiej i głębiej we mnie. Łapię się jego ramion i przywieram mocno, moje ciało otwarte na niego, moja potrzeba jego jest tak samo dzika jak jego mnie. To wszystko jeśli chodzi o romantyczność, wino, róże i blask księżyca. To jest dzikie. Pierwotne. Cudowne. Pożąda mnie. Naznacza mnie. Daje mi to, czego potrzebuję - wszystko, czego potrzebuję - i poddaję się zarówno jemu, jak i falom przyjemności, które wzrastają wyżej i wyżej, kiedy kontynuujemy poruszenie się razem, sztorm buduje się w środku nas. - Powiedz to - żądam. - O boże, proszę, muszę usłyszeć, jak to mówisz. Nasze ciała zderzają się ponownie w tym samym czasie, idealne pchnięcie i słowo, którego pragnę, spadają na mnie, popychając w przepaść i wysyłają mnie pędzącą ku gwiazdom w eksplozji świateł i kolorów. - Żona - jęczy, kiedy jego własne wyzwolenie go powala. - Jesteś moją żoną, moim życiem, moją miłością. A Damien... Damien jest moim mężem.

Strona 20

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 3 Morze jest spokojne. Unoszę się, moja głowa jest odchylona, a moje oczy otwarte na niebo. Chmury poruszają się leniwie nade mną, dryfując w powietrzu tak, jak ja dryfuję na morzu. Nie mogę dostrzec Damiena, ale wiem, że jest blisko i że nie jestem sama. To jest on. Woda unosi mnie. Oddycham głęboko, po czym zamykam oczy. Ciepły, bezpieczny i żywy. Nie wiem, ile czasu tak dryfuję, wiem tylko, że kiedy otwieram oczy jest ciemno, a gwiazdy mrugają do mnie, nie delikatnie, ale z przebiegłością, jakby miały jakiś sekret, w który nie jestem wtajemniczona. Dygoczę, nagle obudzona, bo nie mogę go zobaczyć ani poczuć i bańka paniki rośnie we mnie. Napinam się, mój oddech robi się płytki. Walczę, by zostać na powierzchni, ale to nie ma sensu. Jak gdyby woda miała pazury, wciąga mnie i zaczynam tonąć, kaszląc oraz plując, kiedy moja głowa zanurza się pod powierzchnię i walczę, by się unieść. Jestem dzika z paniki, słabnę i walczę, a wtedy, kiedy moje nagie stopy dotykają piasku, orientuję się, że woda jest płytka. Ulga zalewa mnie jak fala; nie tonę. Brnę dalej i znajduję Damiena, wiem, że znów będę spokojna. Odzyskuję swój balans i dotykam powierzchni oceanu, czując jak pulsuje pod moją skórą w ruchach fal i przypływu. Inne szarpnięcie na moich kostkach, cicho zachęca mnie, żebym odpuściła. Wtopić się w wodę i poddać sile oceanu. Damien, myślę, najważniejsze, że go znalazłam. On jest oceanem. On jest siłą, ruchem, wdziękiem i pięknem, i powodem, dla którego nie mogłam go znaleźć, ponieważ już tu był. Otaczając mnie, uderzając, wzywając, bym do niego przyszła. Relaksuję się i poddaję jego zmysłowej pokusie, pozwalając, by woda ciągnęła mnie w dół, aż całe moje ciało jest pod krystaliczną powierzchnią. Otwieram oczy i okazuje się, że mogę zobaczyć całą drogę do wieczności. Świat tutaj pod falami jest wibrujący i żywy, eksplozja kolorów przekracza ciemność nocy nade mną. Oglądam w podziwie jak pomarańcz i czerwień rafy koralowej rośnie nade mną. Ryby pływają tam i z powrotem, jakby były spóźnione na ważne spotkanie. Zapomniałam jak się oddycha i spanikowałam, po czym zorientowałam się, że oddech nie jest konieczny. To jest to gdzie należę. Tutaj w podwodnym świecie. Tu, gdzie Damien mnie otacza. Tylko, że... Tylko, że to nie Damiena czuję wokół mnie. To nie jego wygodę, ani ciepło. Przeciwnie, czuję zimno. Zagubienie. Ponadto, czuję strach.

Strona 21

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Lekko oszalała, przeczesuję wzrokiem ocean. Chcę krzyczeć, ale woda naciska na mnie i nie mogę. Moje serce bije w przerażonym rytmie w mojej klatce piersiowej, a wibracje promieniują, powodując burzenie się morza. Staram się ustabilizować, ale tu nie ma się czego złapać. Chwytam się mocno, szukając ratunku i go nie znajdując. Próbuję krzyczeć, błagać Damiena, żeby mnie podtrzymał, jednak żaden dźwięk nie wydostaje się z mojego gardła. I wtedy go dostrzegam, a moje serce się skręca. Stoi blisko mnie, jego klatka piersiowa wznosi się ponad wodę, podczas gdy jego stopy wciśnięte są w piasek. Obserwuję z mojej dziwnej perspektywy pod wodą, jak fale zakrywają go. Wyciąga rękę. Na początku myślę, że robi to, by się ustabilizować, ale potem uświadamiam sobie, że sięga do mnie. Rzucam się do przodu, moja własna dłoń rozciąga się. Prawie mogę go dotknąć. Jeszcze tylko trochę... Moje palce muskają jego i prawie płaczę z ulgi - ale zaraz zostaje odciągnięty, prąd zabiera go, a ja krzyczę w przerażeniu, kiedy próbuję podpłynąć, odkrywając, że moja droga do niego jest zablokowana. Rafa, dzika przyroda, fala. Wszystko w tym wszechświecie konspiruje przeciwko nam, żeby utrzymać nas osobno i kiedy to wszystko w końcu znika i moja wizja robi się czysta, nie ma go. Nie ma nic oprócz oceanu, tak daleko, jak oko może widzieć. Nie! Nie, nie mogę go stracić! Otwieram usta, żeby krzyknąć, po czym duszę się, kiedy ocean zaczyna mnie topić. Walczę, unoszę się i wciągam powietrze, moje żebra palą od nagłego wysiłku moich płuc. Wciąż kaszlę wodą, gdy widzę go unoszącego się twarzą w dół na przeciwko mnie. Nie słyszę krzyku, który wydziera się z mojego gardła, ale wiem, że jestem obijana przez wodę, desperacko próbując dotrzeć do jego boku. Nie wiem jak, ale moje ramiona owijają się wokół niego i jesteśmy na plaży, a ja jestem nad nim, moje usta na jego, kiedy daję mu powietrze - słodkie, słodkie powietrze - i błagam go, by do mnie wrócił. Ale on nie wraca. Tylko leży tam, zimny i mokry, patrząc na mnie oczami, które powinny mrugać jak gwiazdy, ale teraz są zimne jak głaz. - Nie! - Słowo wydziera się ze mnie i rzucam się na niego ponownie, nie chcąc się poddać. Nie mogąc nawet pojąć, jak mógł odejść. Znowu przyciskam usta do jego, zdeterminowana, by dać mu życie. By oddać mu swoje, jeśli trzeba by było. By zrobić cokolwiek i wszystko, by przywrócić go do mnie z powrotem, ponieważ nie ma mowy - żadnej kurwa mowy - że mogłabym żyć bez niego. Ale nic się nie dzieje. Pomimo mojej walki, mojego płaczu - nie ma po prostu nic. Ale ja nie przestaję. Naciskam. Walczę. Grożę. I, niech to szlag, będę to robić, żeby go przywrócić do życia i nie przestanę. Nie mogę przestać, bo jeśli przestanę, nie zostanie nic na

Strona 22

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

tym świecie, będę unosić się w przestrzeni, skorupa mnie. Zagubiona. Prawdziwie i kompletnie samotna. - Nie waż się - mówię, słowa wypływają z mojego gardła, kiedy naciskam dłońmi w miejscu, gdzie znajduje się jego serce. - Nawet nie waż się mnie zostawiać. Łza toczy się w dół po moim nosie, ale nie zatrzymuję się, żeby ją zetrzeć. Spada, ląduje na ustach Damiena. Mrugam i następna łza podąża za pierwszą. Jego rzęsy trzepoczą. Kolor wraca na jego policzki. A potem jego usta poruszają się wypowiadając słowo tak słabo i miękko, że prawie nie do rozpoznania. - Nikki. On żyje. Wrócił. I jest mój.

Strona 23

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 4 Siedzę wyprostowana, moja skóra pokryta jest cienką, połyskującą warstewką potu, mój oddech jest ciężki i szybki. Znajdujemy się na wielkim patio i leżymy na szezlongu, ramię Damiena owinięte jest wokół mnie. Przyciąga mnie z powrotem do siebie, jego głos jest tak delikatny, że rozumiem tylko znaczenie, a nie słowa. Jest dobrze. Jestem tutaj. Jesteś bezpieczna. Zamykam oczy, pozwalając jego sile mnie wypełnić. I kiedy już wzięłam wszystko, czego potrzebowałam, odwracam się do niego. - Już jest dobrze - mówię. - Możesz mnie puścić. Muska moje usta w pocałunku. - Nigdy. Zakopuję się bliżej niego, po czym uśmiecham się przy jego ramieniu. To proste słowo jest tak kojące jak koc w ziemie i jestem zadowolona, że ostre krawędzie snu w końcu wygładziły się przy pomocy tego mężczyzny, który mnie kocha. - Chcesz mi o tym opowiedzieć? - Nie - odpowiadam, po czym słowa i tak przychodzą. Jak został odepchnięty ode mnie. Jak wszystko w morzu zdawało się spiskować, by trzymać nas osobno. Jak znalazłam go martwego w wodzie, która była kojąca chwilę przedtem, ale później nagle groźna. - Nie mogłam ci pomóc - mówię, znów czując łzy. - Ale to zrobiłaś - mówi. Przyciąga mnie bliżej i chwyta moje usta swoimi. Pocałunek zaczyna się słodko, następnie przekształca się w gorący i mocny, potrzebujący i chciwy. Zrobiłaś to - powtarza jeszcze raz i puszcza mnie. - I nigdy więcej nie będziesz musiała tego robić, ponieważ nigdy cię nie opuszczę. Byłem wystarczająco głupi, żeby zrobić to poprzednio i to prawie zabiło nas oboje. Przytakuję, po czym biorę jeszcze jeden głęboki oddech, uspokajając się. Ponieważ wiem, że mówi prawdę. Damien nie mógłby mnie zostawić znowu i tak samo ja nie mogłabym go zostawić. I strach znów mnie chwyta, jego ostre szpony przedzierają się i chwytają. Teraz kiedy się obudziłam, myślę, że rozumiem, skąd się biorą moje lęki. Pomimo tego, że jestem zamężna - pomimo tego, że jestem zajęta przez mężczyznę, którego kocham tak serdecznie - desperacko, potwornie boję się, że go stracę, nie ważne jak zdeterminowani jesteśmy, by pozostać razem. Dotykam mojej obrączki. Myślałam, że nie będę się bać, kiedy wsunął ją na mój palec. Ale nawet ślub nie wymaże rzeczywistości i wiem, że nadal są inne rzeczy. Rzeczy takie jak proces o morderstwo Damiena. Tak, sprawa została oddalona. Ale co, jeśli by nie była? Mógłby zostać oderwany ode mnie, zmuszony do spędzenia swojego życia za kratkami. I nie ma żadnej przysięgi ani obrączki, która może nas przed tym ochronić. Proces, dzięki bogu, jest przeszłością. Ale są inne koszmary przyczajone na tym świecie. Rzeczy, które mogłyby uderzyć w nasze życia, próbując zmusić nas do rozdzielenia się. Jego ojciec, na przykład, który na pewno nie skończył próbować dostać kawałka Damiena. Albo Sofia. Nie mogę jej winić, przyjaciółki z dzieciństwa, za kochanie go, ale cholernie mogę ją Strona 24

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

winić za próbowanie oddzielić nas od siebie. Teraz jest zamknięta daleko, jej przeszłość i świat zostały stracone i podczas gdy Damien dostaje regularne raporty od lekarzy, którzy mówią, że jest poprawa, ja nie sądzę, że kiedykolwiek będzie wystarczająco dobrze, by trzymać jej zdrowie psychiczne na świecie, gdzie Damien i ja jesteśmy razem. I w tym samym czasie wiem, że Damien nadal kocha ją jak siostrę, pomimo tego, co zrobiła, by zniszczyć nas oboje. Odrzucił jej prośbę, aby przyszła na nasz ślub i chociaż brzmiał zwyczajnie, kiedy mi o tym mówił, wiem, że konieczność trzymania jej z dala, rani go. Mogę sobie tylko wyobrażać, jak bardzo ją rozzłościł i stłumiłam drżenie, bardziej zadowolona niż bym chciała - ona jest daleko, zmuszona do leczenia przez sądowy nakaz. Jakby to nie było wystarczające, jest jeszcze moja matka, paparazzi, byli szefowie, byli kochankowie, prasa, konkurenci i bóg wie kto jeszcze. To wielki świat i jeśli jesteś w jego cieniu jak Damien, robisz sobie mnóstwo wrogów. A wrogowie Damiena są teraz także moimi. Myliłam się w tym śnie, uświadamiam sobie. Damien nie był oceanem. To świat nim był. A świat jest brutalny. Kiedy dłoń Damiena zamyka się wokół mnie, uświadamiam sobie, że bezwiednie muskam jedną z moich blizn na udzie. Drgam zarówno zakłopotana jak i niespokojna. Nie tnę się więcej - z Damienem nie muszę. Nawet jeśli moje myśli podążają w ciemność i strach mnie przenika. Wciąż tu jestem, szukając po omacku bólu, ledwo nawet przytomna z potrzeby znalezienia mojego środka i ten fakt mnie przeraża. Ponieważ nie rozumiem tej niepewności, która doprowadziła mnie to dotykania tych najgorszych wspomnień. Czekam aż Damien to skomentuje, ale nie robi tego. Natomiast delikatnie gładzi moją obrączkę. Po chwili mówi tylko - Myliłem się tam, w Malibu. Marszczę brwi. - O czym ty mówisz? - Powiedziałem ci, że nie potrzebujemy ceremonii. Że to była tylko formalność, bo ty i ja już byliśmy jednością. Myliłem się. Wyciągam głowę. - Nie jesteśmy jednością? Chichocze. - Tutaj miałem rację. Ale myliłem się, kiedy powiedziałem, że nie potrzebujemy ceremonii. - Myliłeś się? Jak? - Ile razy staliśmy twarzą w twarz ze światem i wytrwaliśmy? - pyta i wiem teraz, że rozumie moje obawy. - Ile razy świat próbował nas rozdzielić? Twoja matka, Sofia, przeszłość? Nie odpowiadam, ale to nie ma znaczenia; on tego nie oczekuje. - Nasz ślub to nasze więzy. Nasza przysięga i nasz dowód. To jest znak dla świata wokół nas, że będziemy walczyć i wygramy. Przede wszystkim jesteśmy jednością.

Strona 25

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozpościera swoje palce, jego oczy zamykają się na jego własnej obrączce. - Prosta srebrna obrączka - mówi. - Ale jest wykonana z tytanu i jest tak mocna, jaką mogłem tylko dostać. Nie ma nic, czego można by się bać, kochanie. Nigdy więcej. Patrzę w dół na moją własną obrączkę, platynowa obwódka w połączeniu z oszałamiającym diamentowym szlifem. - Może powinnam wymienić to na tytan. - Nie trzeba - mówi, kiedy bierze moją dłoń, trzymając ją tak, że nasze pierścionki się dotykają. - Zawsze będę ci dawał siłę, której potrzebujesz. - Wiem. - Pragnę, żeby był jakiś sposób, by wypełnić mój głos wszystkim, co jest we mnie. Chwytam mocno jego rękę i przyciągam go do siebie, kiedy wyciągam się na szezlongu. Chcę cię teraz - mówię. - Chcę poczuć mojego męża w środku. Jego szeroki uśmiech jest trochę grzeszny i lekko rozbawiony. - Nie ma problemu - mówi. Ponieważ w tym momencie jest to wyzwanie, by oczarować moją żonę. Udaję ziewnięcie i uderzam lekko o moje usta. - Jak nieoryginalnie. Poza tym zrobiłeś to już jakieś parę godzin temu. - A masz jakiś lepszy pomysł? - Tak właściwie to tak. - Przesuwam się na szezlongu tak, że siadam na nim okrakiem. Myślałam, że to ja powinnam oczarować mojego męża. - Czyżby? - Leży na plecach, a ja siedzę nad jego kroczem. Czuję, jak jego penis drga, dręcząc mój tyłek. Unoszę się, po czym cofam odrobinę. Teraz jest w pełni twardy i trzymam jego kutasa jedną ręką, podczas gdy ustawiam moje biodra, by go przyjąć. Patrzę w oczy Damienowi, kiedy oglądam jak buduje się w nim napięcie. Wie, co zamierzam - jak mógłby nie wiedzieć? - ale to nie jest w stanie zatrzymać jego jęku zaskoczenia i przyjemności, kiedy szybko obniżam ciało, nadziewając się na jego twardego jak stal penisa. - Tak - mówię w odpowiedzi na jego pytanie. - Myślałam. Mój głos jest ciężki i kołyszę się, kiedy mówię, używając kolan do podnoszenia się oraz opadania. Ujeżdżam go mocno i szybko, moje plecy wygięte, mój głos staje się szarpany. Nie zamykam oczu i w niewypowiedzianym porozumieniu, on też nie zamyka. Damien Stark jest mi tak potrzebny jak krew. Jest tym, co tworzy całość mnie, co sprawia, że chce mi się żyć. I kiedy poruszam się na nim - kiedy czuję, jaki jest twardy we mnie, drżący i żywy - oglądam pasję, która bucha jak ogień w jego oczach i wiem, jestem pewna, że on też tak czuje. - Teraz. - Bez ostrzeżenia chwyta mnie za biodra. Krzyczę, kiedy zarówno ból jak i przyjemność przechodzą przeze mnie, gdy przyciąga mnie mocniej do siebie, wpychając fiuta jeszcze głębiej szokując mnie, wypełniając mnie tak, że prawie kończę. - Dojdź ze mną - mówi i pasja oraz potrzeba w jego głosie pcha mnie w przepaść. Moja pochwa zaciska się mocno wokół niego i krzyczę przez siłę wybuchu, który mnie rozrywa, właśnie gdy biodra Damiena wierzgają i opróżnia się we mnie.

Strona 26

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Opadam na niego, moje serce bije, a moje ciało drży, kiedy ostatnie wstrząsy od orgazmu ogarniają mnie. - Damien - mruczę. - Wiem - odpowiada. Później leżymy na łyżeczkę, dryfując pomiędzy snem a bezsennością. On jest za mną, jego ciało schowane za moim, sprawiając, że czuję się bezpiecznie i ciepło. Tak bardzo, że wydaję lekki dźwięk protestu, kiedy unosi się na łokciu. Chichocze w odpowiedzi na mój protest i mam zamiar wyrazić swój sprzeciw jeszcze głośniej, kiedy zaczyta śledzić swoim placem delikatnie mój bok wzdłuż łuku mojej talii i biodra. Wzdycham i tulę się do niego, zapewniając maksimum kontaktu. Wtedy czuję się tak lekka, ciepła i zaspokojona, tak usatysfakcjonowana, że myślę, iż mogłabym łatwo wtopić się w materac. - Proszę, powiedz mi, że nigdy nie będę musiała się znowu ruszyć. - Mógłbym ci to powiedzieć. - Słyszę wskazówkę w jego głosie. - Mógłbym też prawdopodobnie sprawić, żeby to się stało, chociaż to mogłaby być droga opcja. Inna para wynajęła ten domek i sądzę, że planują przybyć tu za mniej niż 5 godzin. Przewracam się w jego ramionach. - Inna para... - I jeśli już nigdy więcej się nie poruszysz, prawdopodobnie przegapimy nasz samolot. Nie wspominając o miesiącu miodowym, który zaplanowałem. Siadam, upajając się tym, jak chłodne powietrze pieści moją rozgrzaną skórę. - Podoba mi się ten widok - mówi Damien. Śledzi swoim placem delikatnie po moim biuście i mój już twardy sutek staje się jeszcze bardziej napięty. - Miesiąc miodowy? - powtarzam. - Myślałam, że to... - przerywam. Oczywiście, że to nie jest właściwy cel naszego miesiąca miodowego. Podczas gdy ja planowałam nasz ślub, Damien organizował podróż poślubną. Kiedy zdecydowaliśmy się, by uciec w ostatnim momencie, Damien zaplanował także to. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że zakładałam, że dwa cele podróży były jednym i tym samym. Najwyraźniej to założenie zakorzeniło się gdzieś w mojej podświadomości. - W porządku - mówię, po dokonaniu wszystkich korekt w myślach. - Gdzie lecimy? - Gdzie? Nie słuchałaś wcześniej? Tradycja miesiąca miodowego. Oddalone miejsce. Intensywne uwiedzenie. - Rysuje leniwie wzór na moim nagim biuście, zostawiając ślad gorąca i odnowionego pożądania. - Jestem za intensywnym uwodzeniem - przyznaję. - Ale jeśli oczekujesz, że wyciągniesz mnie z łóżka, jesteś w błędzie. - Punkt dla ciebie. - Słychać śmiech w jego głosie i wysyła zadowolony z siebie szeroki uśmiech, kiedy rozluźnia się na szezlongu. - Nie mogę ci powiedzieć, ale może dam wskazówkę.

Strona 27

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Patrzę jak idzie do środka, po czym zaraz wraca z małym pudełkiem na biżuterię. Wręcza mi je i otwieram powoli, chcąc delektować się niespodzianką. W środku znajduje się delikatna bransoletka z pojedynczą srebrną zawieszką. Wieża Eiffla. Łapię z trudem powietrze, następnie zarzucam Damienowi ramiona wokół szyi. - Naprawdę lecimy do Paryża? - Naprawdę - odpowiada. Śmieję się uszczęśliwiona. - Merci - mówię, ciągnąc zardzewiałym od czasów liceum francuskim. I dodaję, chociaż on już to wie: - Je t'aime. Beaucoup. - Ja ciebie też kocham - mówi. - Bardzo.

Strona 28

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 5 Kremowa skóra siedzenia pasażera w Bombardierze otula mnie i oddycham głęboko sfrustrowana, jak bardzo czuję się jak w domu w prywatnym odrzutowcu Damiena. Poprawka, w jednym z wielu prywatnych odrzutowców Damiena. Najdokładniej mówiąc, ma ich całą flotę. Znów poprawka - w naszym prywatnym odrzutowcu, jak ciągle powtarza mi Damien. Nigdy nie dążyłam do tego, aby mieć własny odrzutowiec - podejrzewam, że księgowe i prawnicy, i inny Bardzo Ważni Doradcy Damiena mogą powiedzieć, że wciąż go nie posiadam - ale nie mogę zaprzeczyć, że to fajna rzecz. Poza tym nie tak dawno temu jeździłam poobijaną Hondą z równie zmaltretowaną skrzynią biegów. Sądzę, że prywatny odrzutowiec to definitywnie krok naprzód w tym świecie. Damien zabrał nas z kurortu śmigłowcem, żebyśmy mogli się spotkać z Graysonem, który był teraz w kokpicie z Damienem i drugim pilotem. Damien wcześniej był współpilotem, ale nie ma tego dzisiaj w planie. Zamiast tego udał się tylko do przodu, by wziąć w czymś udział, a ja czekam niespokojnie aż wróci. Przyciskam dłoń do skóry na fotelu pode mną i cieszę się jego ciepłem. Z Damienem przy mnie było dobrze. Ale teraz koszmar powrócił, małe pęczki strachu potrafią uciec i siać spustoszenie, kiedy jest z dala ode mnie. Jestem świadoma tego, że on tylko dyskutuje tam na temat planu lotu z Graysonem i generalnie upewnia się, iż wszystkie ustalenia naszej podróży są sprawdzone i potwierdzone. Ale nawet wiedząc to, nie mogę nic poradzić, że myślę o moim śnie jako przepowiedni i nie ważne jak desperacko możemy chcieć, żeby nas miesiąc miodowy był romantyczny, świat stanie do walki. Krzywię się i zacieśniam uchwyt na stosie czasopism na moim udzie. Tak? No to dawaj, śmiało. Ponieważ razem, Damien i ja możemy stawić czoła wszystkiemu. - Czy czegoś pani potrzebuje, pani Stark? Podskakuję zaskoczona i patrzę w górę, znajdując Katie - główną stewardessę, uśmiechającą się do mnie. Spoglądam w dół na moje dłonie i widzę, że moje kłykcie są białe na tle ciemnej okładki magazynu „Wired” z tego miesiąca. Staram się zrelaksować. - Wszystko w porządku. Jestem po prostu zmęczona. - Oczywiście - mówi, jej twarz pozostaje idealnie grzeczna i nic nie mogę na to poradzić, że myślę, że słyszę ślad rozbawienia w jej głosie i moje policzki płoną w odpowiedzi. Jestem panną młodą, mimo wszystko. - Kabina jest gotowa dla pani. - Och - odpowiadam głupio. Leciałam tym odrzutowcem setki razy, więc jestem dobrze zaznajomiona z kabiną, często spędzam podróż na tyłach, kiedy osiągamy wysokość. To, nad czym się zastanawiam to to, dlaczego mam tam iść bez Damiena. To pytanie musi być widoczne na mojej twarzy, ponieważ Katie zaczyna się uśmiechać. - Pan Stark powiedział, że dołączy do pani za moment. - Oczywiście - mówię, czując sie trochę głupio. Chowam mój stos czasopism pod ramię, po czym unoszę się z pluszowego siedzenia i kieruję się na tyły samolotu. Myślę o obietnicy Strona 29

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Katie, że Damien wkrótce przyjdzie i moje ciało ogrzewa się z przyjemnego oczekiwania. Lot do Paryża zajmie około dziesięciu godzin. Biorąc pod uwagę jak ciężko i szybko działaliśmy, odkąd opuściliśmy Los Angeles, wiem, że powinniśmy się trochę przespać, jeśli nie chcemy stracić przytomności przez zmianę strefy czasowej i paść przy rue de Rivoli 3. Ale nawet jeśli padniemy na pełne osiem godzin, wciąż zostają dwie całe przepyszne godziny dla nas. Spieszę się przez resztę drogi, ale kiedy otwieram drzwi, znowu to wiedzę, Damien Stark jest na czołowej pozycji. Pokój płonie od świateł świec, nieoczekiwana rzeczywistość, która sprawia, że śmieję się na głos. Kto oprócz Damiena mógłby pomyśleć o świetle świec w samolocie? Oczywiście są to sztuczne świece, ale oświetlenie jest tak samo romantyczne, a migotanie światła tysięcy rozproszonych świec błyszczy w pokoju na wypolerowanym drewnie i rzuca tańczące cienie, które w innych okolicznościach mogłyby wyglądać groźnie, ale tej nocy są zarówno zapraszające jak i uspakajające. Wąskie łóżko jest wciąż zaścielone, dziewiczo biała kołdra pokryta jest płatkami róż. Uśmiecham się, myśląc o wannie w naszym meksykańskim domku. Nasz miesiąc miodowy zadaje się mieć temat przewodni. Nie ma tu szampana, ale na małym stoliku nocnym postawiona jest butelka osiemnastoletniego Macallana zaraz obok dwóch kryształowych kieliszków i uśmiecham się. Zanim poznałam Damiena moim drinkiem był bourbon. Ostatnio odkryłam przyjemność z picia szkockiej. Ogólnie pokój jest zachwycający i nie mogę nic na to poradzić, ale myślę, że ostatecznie będziemy mieli mniej niż osiem godzin. Nie ma problemu, jestem bardziej niż chętna poświęcić sen dla Damiena. Nalewam sobie szkockiej, czystej, po czym siadam na krawędzi łóżka i upijam trochę, delektując się powolnym paleniem i sposobem, w jaki mogę poczuć gorąco rozprzestrzeniające sie we mnie. Łykam resztę i zamykam oczy, pozwalam powolnym dreszczom przejść przeze mnie. Nie jedliśmy obiadu, a szkocka jest mocna. Nie tak mocna jak myśli o Damienie, pomiędzy szumem i pożądaniem zaczynam skręcać się z frustracji. Moje sutki twardnieją, trąc prawie boleśnie o dopasowaną górę letniej sukienki. Sięgam w górę, ujmując moje piersi i wyobrażając sobie, że to dłonie Damiena. Damien, który zna moje potrzeby tak dobrze, jak ja znam jego. Może nawet lepiej. Myślę o sposobie, w jaki wziął mnie pod prysznicem. W wannie wypełnionej pachnącą wodą i płatkami róż. Ta kabina jest wypełniona światłem świec. On to dla mnie zrobił. By sprawić mi przyjemność i mnie uwieść. Uśmiecham się do siebie z śladem intrygi na ustach. Teraz, sądzę, jest moja kolej. Staję tylko po to, aby odpiąć sukienkę i zsunąć ramiączka z ramion. Ściągam ją z moich bioder i rzucam przez pokój i teraz stoję naga naprzeciwko łóżka. Nie mam na sobie bielizny 3

Rue de Rivoli to ulica w centrum Paryża biegnąca równolegle do Sekwany obok Luwru o długości około 3 kilometrów. Jest tu wiele drogich sklepów i ekskluzywnych hoteli. - przyp. tłum.

Strona 30

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

ukłon w stronę gry, w którą Damien i ja zwykliśmy grać - ale on jeszcze nie odkrył tego małego sekretu. W porządku. Będziemy mieli wystarczająco dużo czasu na tego typu odkrycia, kiedy dotrzemy do Paryża. Teraz mam na myśli inny rodzaj niespodzianki i odkąd nie wiem, jak długo Damien będzie w kokpicie, jestem świadoma, że muszę się pospieszyć. Odwracam się i zmierzam do łóżka, starając się myśleć. Mam plan i po paru sekundach gimnastyki umysłowej, myślę, że odkryłam, jak to wyciągnąć. Po jakimś czasie słyszę lekkie pukanie do drzwi i jestem gotowa. - Kto to? - wołam, na wszelki wypadek, gdyby to była Katie. - To ja - mówi i ponieważ jestem już bardzo potrzebująca, prosty dźwięk jego głosu sprawia, że moje ciało drży, a moja płeć zaciska się z potrzeby. - Wejdź - odpowiadam, ale to nie ma znaczenia. On już zdążył przekręcić klamkę i drzwi otwierają się. - Przepraszam za to - zaczyna, będąc wciąż w korytarzu. - Było jakieś zamieszanie w planie lotu i... Ucina, wciąga powietrze i szybko zamyka drzwi za sobą. Stoi wmurowany, jego oczy pochłaniają każdy cal mnie, bada tak wolno i dokładne, że prawie fizycznie czuję jego wzrok na mnie. Jestem naga i w większości z rozłożonymi rękami i nogami na łóżku. Jedna rzecz w odrzutowcach jest taka, że wymagane są pasy i chociaż Damien i ja rutynowo siedzimy w bardziej tradycyjnych głównych kabinach podczas startu i lądowania, nawet kabina sypialna ma w łóżku pasy, które mogą być użyte w razie turbulencji. Lub podczas seksu. Zajęło tylko moment, żeby użyć ramiączek i klamry na drugim końcu łóżka do zawiązania kostek. Trudniejsze okazało się zadanie unieruchomienia lewej ręki nade mną. Ale zdołałam to zrobić. Teraz ramie jest rozciągnięte i związane, zostawiając mnie mniej lub bardziej nieruchomą. Tylko moja prawa ręka jest wolna i mogę łatwo stwierdzić z rytmu oddechu Damiena, że jest bardziej niż świadomy palców mojej wolnej ręki gładzących moją bardzo mokrą, bardzo wrażliwą cipkę. - Chryste, Nikki. Uśmiecham się tylko szeroko, czując się zarówno pożądana i bardzo, bardzo zadowolona z siebie. Wiem cholernie dobrze, na co tak patrzy i przypływ kobiecej siły, widząc zaskoczonego i cichego Damiena Starka, sprawia, że jestem jeszcze bardziej roztrzęsiona. - Cześć - mówię, mój głos jest niski i namiętny. - Nalałam ci drinka. Czemu go nie weźmiesz i nie przyjdziesz do mnie? - Nie wiem - odpowiada. - Dobrze się bawię po prostu tu stojąc i patrząc.

Strona 31

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Naprawdę? - Utrzymuję swój głos czysty i delikatny. Kiedy mówię, moje palce nie opuszczają mojej płci. - Ja też się dobrze bawię. - Właśnie widzę. - Mmm. - Wślizguję palec głęboko w siebie, unosząc biodra i wypuszczając niski, zdesperowany jęk, kiedy to robię. Mój plan, żeby pobudzić Damiena chyba zadziałał, ale działa równie dobrze na mnie i jestem teraz tak cholernie podniecona, że wszystko co mogę zrobić, to poprowadzić się do końca, następnie patrzeć na twarz Damiena, kiedy będę się rozpadała przy nim. Ale nie. To nie ma być popis solowy. Chcę jego rąk, jego ust. Chcę poczuć go na sobie. Chcę jego fiuta we mnie. Chcę tej dzikości, uwolnienia. Chcę widzieć, jak sławna samokontrola Damiena rozpada się i chcę wiedzieć, że jestem jedyną, która mu to zrobiła. Żona, myślę. Cholerna racja. Cały czas patrzę na jego twarz, po czym wycofuję dłoń. Powoli ciągnę swój palec w górę po brzuchu, potem po mojej szparce. Kiedy robię okrężne ruchy wokół sutka, widzę, jak mięsień drga na jego policzku. Ale gdy przykładam dłoń do ust i wkładam palec pomiędzy wargi, jego opanowanie łamie się i właściwie warczy, podczas gdy przecina pokój w jednym długim kroku. Śmieję się zachwycona, po czym powoli wyślizguję palec spomiędzy warg. Uśmiecham się do niego, moje oczy są szeroko otwarte i niewinne. - Czuje się pan trochę zdesperowany, panie Stark? - Z panią, zawsze. Wzdycham z satysfakcji. Czuję dokładnie to samo. Stoi na wysokości mojego ramienia, jego biodro muska bok łóżka. Sięga palcem do mojej ręki i śledzi ją, w końcu dotyka pasa, który jest przywiązany do mojego nadgarstka. Interesujące - mruczy i robi krok do tyłu, pozwalając swoim placom podążać za nim, kiedy się porusza tak, że lekko gładzi moje żebra, talię, biodro. Po chwili robi krok z dala od łóżka, zostawiając mnie samotną, kiedy jego opuszki palców opuszczają moją skórę. Wciągam powietrze, orientując się, że zapomniałam oddychać. Podchodzi do stolika, podnosi swoją szklankę szkockiej, po czym bierze łyk. Nie spuszcza ze mnie wzroku. Leżę tam - nie mogę nic więcej zrobić - moja skóra zaczyna mrowić. Nie ma czasu, kiedy nie byłabym świadoma Damiena. Nie mogę błagać o uczucie jego palców na mojej skórze lub jego ust na moim policzku. Wystarczy, że tylko pomyślę o nim i mogę go poczuć.

Strona 32

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Ale to jest inne. To jest oczekiwanie zmieszane z potrzebą. To jest żar. To jest wiedza, że mogę ofiarować mu siebie, by zrobił ze mną, co zechce - i nie wiem, jak daleko się posunie. Wiem tylko, że gdziekolwiek mnie zabierze, chętnie pójdę. - Ciekaw jestem… - zaczyna i nie mówi nic więcej. Staram się nie odpowiedzieć, ale słowa przychodzą mimo moich starań. - Czego? Jego uśmiech jest leniwy, szeroki i odrobinę przebiegły. Jego dwukolorowe oczy mrużą się lekko, dodając trochę więcej diabelskiej iskry. - Ciekaw jestem, co byś zrobiła, gdybym po prostu tu stał przez resztę lotu i cieszył się widokiem. Nie martwię się. Ma na sobie luźne szorty, które nie zakrywają jego erekcji. Mój mąż chce mnie tak bardzo jak ja chcę jego. - Ledwo wystartowaliśmy - mówię. - Dziesięć godzin to długi czas, żeby stać. I nie ma żadnego innego miejsca, gdzie mógłbyś usiąść w tym pomieszczeniu. Rozgląda się wokół, jakby chcąc potwierdzić moje obserwacje. Następnie cofa się o kolejny krok tak, że opiera się o drzwi. - Jestem pewien, że mogę to zrobić. Jestem zdolny utrzymać swoją samokontrolę. Przynajmniej tak długo jak nagroda na koniec będzie tego warta. - Och. - Przesuwam się nieznacznie niepewna na łóżku. Wiem cholernie dobrze, że mówi prawdę. Wiem jeszcze lepiej, że ja jestem tą nagrodą - jego żona, gorąca, dzika i trochę szalona z pożądania, tym bardziej, że droczyła się, kusiła i odmawiała. Ciągnę dolną wargę zębami, kiedy na niego patrzę. Nie uśmiecha się i nie mogę zaprzeczyć, że iskra rozbawiania rozświetla jego twarz. - Nie mógłbyś - mówię z nutą pewności w głosie, której właściwie nie czuję. - Nie mógłbym? - Bierze łyk szkockiej, obserwując mnie. - Zabawne, myślałem, że znasz mnie lepiej. - Do cholery, Damien - mówię, niepewna, czy jestem wkurzona, czy rozbawiona. Jedyna rzecz, której jestem pewna to, jak się czuje moje ciało. Sposób, w jaki moja skóra wydaje się być trochę zbyt ciasna, a moje piersi zbyt ciężkie. Moje sutki są tak cholernie wrażliwe, że nawet słabe bicie mojego serca, sprawia, iż mrowią w cichym żądaniu o więcej. A moja kobiecość – och, Chryste, jestem tak cholernie mokra, tak spuchnięta, tak podrażniona, desperacko podniecona, że nawet najlżejsze muśnięcia moich opuszków palców wysyłają przeze mnie fale i sprawiają, że moja cipka pulsuje w potrzebie. Chcę go w środku mnie - nie, potrzebuję go we mnie. Ale jeśli on zamierza mnie dręczyć... - Nie - mówi, kiedy odważnie pocieram się, wyobrażając sobie, że mój dotyk tak naprawdę jest Damiena i następnie wyginając się, kiedy serie iskier, jak małe świetliki zaczynają tańczyć we mnie, zwiastun burzy z piorunami, która nadchodzi. Przecina pokój, zmierzając do łóżka i zabiera moją rękę, jego kciuk dotyka lekko moją płeć przez przypadek, jak w jakiejś formie tortury. - Nie - powtarza, kiedy unosi moją dłoń nad moją głowę, po czym używa tego samego pasa, którego użyłam do skrępowania lewej ręki, żeby związać także drugą.

Strona 33

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Jestem teraz całkowicie unieruchomiona. Moje dłonie są przywiązane nad moją głową razem za nadgarstki. Moje nogi są skrępowane po przeciwnych stronach łóżka, zastawiając mnie szeroko otwartą i gotową. Jestem naga i potrzebująca, i całkowicie na łasce Damiena. Jestem dzika z niecierpliwości i tak pobudzona, że moje sutki są prawie boleśnie twarde, a moja kobiecość potrzebuje jego dotyku, boję się, że dojdę tylko od ciężaru jego wzroku na mnie. - A więc - mówi sam do siebie. - Co robi mężczyzna, kiedy jest postawiony przed niekończącymi się możliwościami? Nie odpowiadam. Jestem zbyt oczarowana wyrazem jego twarzy, jak u mężczyzny, który właśnie otworzył niezwykły prezent. To jest spojrzenie - wśród wielu innych - które dobrze poznałam. To jest spojrzenie, które mówi, że mnie kocha. Co więcej, to jest spojrzenie, które mówi, że mnie pożąda. Nalewa sobie kolejną szklankę szkockiej i bierze łyk, jakby rozmyślał nad zawiłym problemem. Kontynuuję obserwowanie go, mój oddech jest płytki, moja niecierpliwość buduje się. Po chwili robi krok w moją stronę, jego szklanka uniesiona. Oczekuję, że weźmie łyka, ale zamiast tego bardzo powoli przechyla szklankę nade mną, pozwalając cienkiemu strumieniowi wypłynąć. Ląduje na moich piersiach, po czym cieknie w dół po moim brzuchu, trochę spływa do mojego pępka, a trochę po mojej talii, mocząc kołdrę pode mną. Nie jest zimny, ale w szoku z trudem łapię powietrze, mój wzrok biegnie do Damiena. Widzę żar i cel, oglądam zahipnotyzowana, jak odkłada szklankę na bok, po czym powoli ściąga koszulę, spodenki i majtki. Mam trochę czasu, żeby móc cieszyć się widokiem, chociaż powiedział mi, żebym zamknęła oczy. Rozważam zaprotestowanie, ale odkąd wiem, że mogłabym zasłużyć sobie tym na opaskę na oczy, nie wydaje się to tego warte. A potem czuję jego dotyk. Delikatne głaskanie jego dłoni po mojej skórze, biegnie po moich bokach, przygotowując mnie. Opuszek jego palca tworzy wzór na moim brzuchu, krążąc i wirując, śledzi bieg szkockiej, chłodzącej moją rozgrzaną skórę i pieszczącej mnie. Nie dotyka ani moich piersi, ani kobiecości i to uczucie jest tak zmysłowe, jak tylko on może sprawić, żeby było. Czuję jego dotyk na całym ciele. Ciało pomiędzy moimi udami pali. Sprawia, że moje sutki są boleśnie napięte. Wykręcam się z więzów, chcąc więcej. Chcąc wszystkiego. Chcąc Damiena. I wciąż nie mogę znaleźć ulgi od rosnącego pożądania. Ta budująca się we mnie burza ognia jest spowodowana tym, że pobudza mnie tak powoli i rozmyślnie. Mogę tylko popłynąć z tą falą, zatracając się w tej bolesnej, słodkiej męce jego dotyku. - Damien, proszę - szepczę, ale on jedynie muska swoimi ustami moje. - Sfrustrowana, pani Stark?

Strona 34

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Wiesz, że tak. Nic więcej nie mówi, ale przysięgam, że mogę usłyszeć jego uśmiech. To jest to, czego pragnie, wziąć mnie na krawędź, zatrzymać mnie unoszącą się nad nią, a potem - kiedy wreszcie wyśle mnie w wir otchłani - być tam dla mnie, by mnie złapać, kiedy będę spadać z powrotem na ziemię. Zabiera rękę z mojego ciała, a ja skomlę. - Mogę stać tu całą noc, po prostu patrząc na ciebie. - Jego głos jest delikatny jak pieszczota i przesyła dreszcze przeze mnie. - Widząc sposób, w jaki kolor na twojej skórze się zmienia, kiedy jesteś pobudzona. Sposób, w jaki twoje sutki twardnieją i sposób, w który mięśnie twojego brzucha zaciskają się w oczekiwaniu na mój dotyk. Każdy cal jest gotowy dla mnie. - Tak - szepczę. Powoli śledzi swoim placem od wcięcia pod moim gardłem, przez całą drogę w dół do mojego pępka. Wyginam się w łuk, jego dotyk wysyła fale szoku przeze mnie i kiedy się zatrzymuje - tak blisko tego miejsca, gdzie pragnę zarówno jego dotyku jak i uwolnienia, które wiem, że przyjdzie - jęczę z frustracji. - Steruję imperium – mówi. - I nie mogę zaprzeczyć, że czuję ekscytację mając w rękach taką władzę. Ale to nie ma porównania do sposobu, w jaki czuję się, kiedy odpowiadasz na mnie. Kiedy moje słowa sprawiają, że się uśmiechasz, kiedy mój dotyk sprawia, że jesteś mokra. I kiedy jesteś jak teraz, unieruchomiona i otwarta na mnie, pełna zaufania i pożądania, dając siebie całkowicie mi - boże, Nikki - mówi, jego głos drży nieznacznie. - Przysięgam, że to ty masz całą władzę, ponieważ tylko ty możesz mnie złamać. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale nie znajduję słów. I kiedy jego usta zamykają moje, zatracam się żarłocznie w pocałunku, po czym jęczę w proteście, kiedy wycofuje się w dół mojego ciała, jego usta podążają szlakiem szkockiej. To uczucie jest tak wyśmienite jak ten mężczyzna i wyginam się w kierunku jego dotyku, pragnąc więcej, o wiele więcej. I Damien, dzięki bogu, daje mi to. Z dręczącą powolnością, całuje mnie w dół moich nóg, skupiając całą uwagę na delikatnej skórze pod moim kolanem. Moje mięśnie są napięte, naciągnięte dla niego, i wciąż nie mogę nic zrobić poza tym, że wytrzymuję burzę jego dotyku. Kiedy podnosi moją kostkę i rozwiązuje ją, muszę powstrzymać protest. Chcę tej wolności, żeby móc się poruszać, tak, ale nie mogę zaprzeczyć, że większą przyjemność sprawia bycie na łasce Damiena. Słyszę jego delikatny śmiech i uświadamiam sobie, że on wie dokładnie, o czym myślę. - Nie martw się, kochanie. Nie jestem nawet blisko skończenia z tobą. Uwalnia moją drugą kostkę, po czym układa ją na łóżku tak, że jest pomiędzy moimi nogami. Rozkładam je szeroko dla niego i chociaż jest moim mężem - chociaż widział mnie tak blisko, intymnie niezliczoną ilość razy - nie mogę powstrzymać gorącego rumieńca, który rozlewa się na mnie.

Strona 35

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Piękna - Damien szepcze, kiedy unosi moje nogi na swoje ramiona. Próbuje przyciągnąć mnie bliżej i jestem wdzięczna za więzy, przez które jestem nieruchoma, bo przechyla się i doprowadza mnie do szaleństwa, gdy delikatnie dmucha na moją łechtaczkę, sprawiając, że sapię i skręcam się, po czym krzyczę, jego usta zamykają się na mojej kobiecości, a jego język podpala moje zmysły. Wyginam się w łuk, ponieważ to jest dla mnie za wiele, ale nie chce ustąpić. Ssie i liże, jego doświadczony język dokucza i degustuje, popychając mnie wyżej i wyżej, dopóki nie jestem tak blisko, że prawie mogę posmakować słodyczy eksplozji i tęsknię za nią, dążąc ku niej, chcąc jej i pragnąc. I wtedy on przestaje - ta wirująca rozkosz, która pędziła ku mnie nierozwiązana w otchłań utraconej przyjemności. - Damien. - Jego imię jest przekleństwem, protestem, ale moje słowa ani go nie ranią, ani go nie ruszają. - Wkrótce - mówi spokojnie. - Cierpliwość, pamiętasz? - Drań - droczę się, ale słowo zatrzymuje się w moim gardle, kiedy zaczyna zniżać się tak, że moje pośladki są na jego udach i opuszek jego palca muska lekko moją płeć. - Nigdy nie pieprzyłem cię w ten sposób - mówi. - Leżącą na plecach, z nogami w górze, bezbronną. Ja na kolanach, trzymając cię blisko, wchodząc głęboko w ciebie. Powiedz mi, kochanie, podobałoby ci się to? Nic nie mówię - jego palec robi zbyt duże spustoszenie w moich zmysłach, bym mogła coś powiedzieć - ale moja odpowiedź jest w moim ciele i Damien dobrze o tym wie. Chichocząc, pochyla się na bok i otwiera jedną z szuflad, które są obok łóżka. Sięga do niej i wyciąga znajomą torbę. Zajmuje mi sekundę, aby rozpoznać prezent, który dostałam od mojej przyjaciółki, Jamie, i innych koleżanek na wieczorze panieńskim. - Damien! O mój boże. - Torba pełna seks zabawek wydaje się być czymś, co powinniśmy wziąć na nasz miesiąc miodowy. Nie mieliśmy jeszcze szansy pobawić się zawartością torby, a teraz zagląda do niej i wyciąga wibrator w kształcie pocisku i trochę lubrykantu. Biorąc pod uwagę, jak bardzo jestem morka, lubrykant jest praktycznie niepotrzebny. Chyba że... - Damien... - Ćśś. Jesteś moja, pamiętasz? Do pieprzenia. Do robienia, co mi się podoba. Czy to nie po to powitałaś mnie w ten sposób, związana dla mojej przyjemności? Oblizuję moje usta. Facet ma rację. Klęczy na łóżku, moje nogi są szeroko rozłożone po jego obu stronach. Nagle włącza wibrator, który zaczyna delikatnie drżeć w jego dłoni. Chwyta go pomiędzy palce, po czym

Strona 36

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

powoli podąża nim wzdłuż wnętrza mojego uda. To uczucie jest niesamowite, więc kiedy dotyka nim mojej kobiecości, drażni mnie nim blisko, ale nie gładząc mojej łechtaczki. Przyjemność wiruje wokół mnie, wznosząc mnie wyżej i wyżej, gdy Damien drażni mnie wibratorem dopóki, tak, dosłownie błagam go, żeby mnie pieprzył. - W każdy sposób – mówi. – Na wszystkie sposoby. Przytakuję. – Tak. O boże, tak. - Unieś nogi – mówi, następnie unosi moje biodra i nakierowuje się we mnie. Nigdy nie próbowaliśmy tej pozycji i kiedy wbija się we mnie, jego oczy patrzą prosto w moje, muszę przyznać, że mi się podoba. Leżę na plecach, moja pupa trze o jego uda, kiedy wchodzi we mnie dotyka mojej łechtaczki, co powoduje, że wznoszę się wyżej i wyżej z każdym mocnym pchnięciem. - Chcesz więcej? - Głos Damiena jest niski i zmysłowy, i nakręca mnie jak dotyk. - Chcę wszystkiego. Słyszę buczenie wibratora, po czym czuję chłodny żel na jego palcu, kiedy przygotowuje mój odbyt. Przygryzam moją dolną wargę w oczekiwaniu, zmuszając się, żeby się zrelaksować, gdy wkłada we mnie wibrator. Wzdycham z przyjemności na uczucie bycia kompletnie wypełnioną przez zarówno Damiena i tę zabawkę, a także przez wspaniałe mrowienie spowodowane wibracjami tańczącymi we mnie, wzrastającymi z każdym pchnięciem Damiena we mnie. - Dobry boże - mówi i jego głęboki jęk, który zmiękcza jego głos, daje mi znać, że on czuje to samo. Uczucie buduje się, rosnąc tak szybko i paląco, że nie jestem pewna, czy to jest przyjemność, czy ból. Wszystko co wiem to to, że unosi mnie. I to nie tylko ten odrzutowiec mnie unosi. To ten mężczyzna, który jest we mnie. Mocniej i mocniej wbija się we mnie, a ja spotykam go w każdym pchnięciu, przyjmując go we mnie, głębiej i głębiej. Chcę się w nim zatracić. Nie wiem, gdzie ja się kończę, a on zaczyna. Wszystko co czuję to przyjemność. Wszystko co czuję to Damien. Damien, który sprawia, że świat obraca się dziko wokół mnie. Damien, który panuje nad ziemią, gwiazdami, wszechświatem i nade mną. Damien, który doprowadził mnie nad krawędź. - Damien - krzyczę, kiedy wszystko czym jestem przesuwa, przechyla i przedziera się w dzikiej kakofonii światła i uczucia, które mnie obmywa z taką gwałtownością i zachwytem, że to cud, że mogę to przetrwać. I tak się dzieje, to Damien, który mnie zatrzymuje. Którego delikatny dotyk gładzi mnie. Którego delikatne pocałunki sprowadzają mnie na ziemię. Który trzyma mnie blisko i sprawia, że jestem bezpieczna. - Damien - szepczę, kiedy delikatność wyciąga mnie na powierzchnię i ulegam ciepłu opadła z wyczerpania. Jestem jego, myślę. Jestem kochana. Strona 37

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 6 Kiedy doszłam do siebie, Damien obmył mnie i uwolnił moje ręce. Rozciągam się, rozkoszując uczuciem zmęczenia wszystkich części ciała. Kulę się za nim, przytulam twarz do jego ramienia, a moje nogi łączą się z jego. Unoszę się gdzieś w stanie pomiędzy jawą a snem i daremnie zastanawiam się, czy konieczne jest ponowne poruszenie się. W tym momencie myślę, że mogłabym pozostać tak na zawsze, dryfując przez niebo z mężczyzną, którego kocham. - Dziękuję – szepczę. - Za co? – Jego głos jest delikatny i myślę, że jeśli zamknę oczy i odpłynę, znajdę go zaraz obok mnie w tym świecie marzeń. - Za kochanie mnie. Jest cichy przez chwilę, po czym przewraca się tak, że teraz leżymy do siebie twarzą w twarz. Delikatnie odsuwa zbłąkany kosmyk włosów z moich oczu. – Widziałem, co znajduje się w twoim sercu – mówi. – Jak mógłbym cię nie kochać? Pozwalam jego słowom sunąć przeze mnie, tak ciepłym i kojącym jak koc. – Jesteś w tym bardzo dobry, wiesz? - W czym? - W sprawianiu słowami, że czuję się tak wyjątkowo, jak to robisz swoim ciałem. - Ile razy już ci to mówiłem, Nikki? Zawsze będę dawał ci to, czego potrzebujesz. Rozluźniam się i wyciskam delikatny pocałunek na koniuszku jego nosa. – Dziękuję za ten miesiąc miodowy – mówię. Nie jestem pewna, jakiej odpowiedzi oczekuję. Może uśmiechu. Albo zaczepki. Nawet jakichś romantycznych słów. Zamiast tego widzę cień w jego oczach. - Damien? Potrząsa głową. – Przepraszam. Myślałem tylko o naszym hotelu w Paryżu. - Problemy? - Mam nadzieję, że nie. Marszczę brwi. Nadal jestem zdezorientowana, ale mówię sobie, że to musi być jakieś zamieszanie, które go trapi. Ale nawet jeśli, to wydaje się dziwne, ponieważ Damien jest typem osoby, która po prostu mówi komuś, żeby coś naprawił, po czym zapomina o tym, wiedząc cholernie dobrze, że jego pracownicy to rozwiążą. No i znowu, to jest nasz miesiąc miodowy. Prawdopodobnie podjął się bardziej szczegółowych działań. Przytulam się bliżej, ta myśl zadowala mnie.

Strona 38

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Nie idź jeszcze spać – mówi, chociaż jego głos jest tak samo ospały, jak ja się czuję. - Nie jestem pewna, czy mam jakiś wybór. Całkowicie mnie rozluźniłeś. - Znam to uczucie i kiedy chciałbym, żebyś była dobrze wyspana, kiedy wylądujemy, faktem jest, że Katie będzie tu wkrótce z naszym obiadem. I zanim przyjdzie, mam dla ciebie prezent. - Naprawdę? – Pomijając fakt, że już czuję się doskonale rozpieszczona, jestem zachwycona, jak dziecko ideą prezentu. Siadam. – Jaki? Chichocze, oczywiście rozbawiony moim zapałem. Również siada, po czym śledzi swoim palcem zwyczajnie po moim nagim udzie, zanim wstaje i rusza do drzwi. Na ziemi znajduje się tam skórzana teczka. Nie było jej tam wcześniej, więc musiał z nią wejść. Pewnie za bardzo zagłębiłam się w zmysłowym otumanieniu, żeby to zauważyć. Wydaję krótki dźwięk satysfakcji, kiedy pochyla się nagi, żeby podnieść teczkę. – Jeśli moim prezentem jest ten widok, już mi się podoba – mówię. - Kokietka – odpowiada, sprawiając, że zaczynam się śmiać. Wraca, żeby usiąść obok mnie, po czym umieszcza zeszyt w moich dłoniach. Jest skórzany z zamkami na krawędziach. Na okładce są tłoczone w skórze słowa: „Dla Nikki. Ponieważ jesteś moim światem, daję ci świat”. Moje serce opuszcza jedno uderzenie, patrzę na niego, moje oczy są szeroko otwarte, żeby zapobiec łzom, które wiem, że są nieuniknione. Muska moje usta w delikatnym pocałunku. – Otwórz. Odpinam zamek i otwieram, odkrywając mapę Europy, którą dał mi dnia, w którym poprosił mnie o rękę. Tego dnia karteczki były przylepione tylko na Monachium i Londynie. Teraz mapa jest wypełniona karteczkami, jakby spadło na nią morze konfetti. Przechylam głowę, żeby spojrzeć na niego urzeczona i nie jestem pewna, czy kiedykolwiek widziałam większy obrazek. Damien mruga do mnie i wiem, że rozumie moją dezorientację. Sięga do mapy i przewraca stronę, odkrywając mapę Północnej i Środkowej Ameryki. Południowa Ameryka jest na następnej stronie, potem Azja, a następnie Australia. - Dałem ci tylko Europę, a chciałem dać ci świat. - Dałeś mi to dość dawno temu – mówię, czując się romantycznie i ciepło, czując się kochana. Wracam do strony z Ameryką Środkową i przykładam palec do kropki pokrywającej Meksyk. – To był piękny ślub – mówię. – I wyjątkowa noc poślubna. Jego ramię owija się wokół moich i opieram się o niego. – Jest tutaj więcej karteczek? - Z tyłu – mówi. Przekartkowuję do końca i znajduję małą kieszonkę z blokiem kolorowych kropek. Odrywam jedną, po czym znajduję stronę z Europą. Kontynent jest kolorowy jak tęcza i jedyna wolna przestrzeń znajduje się dokładnie nad Paryżem, głównym celem podróży, gdzie nie spędziliśmy ani chwili podczas naszej Wielkiej Wycieczki. Oczekiwałam, Strona 39

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

że moglibyśmy – mimo że Damien zabrał mnie tam, żebym poznała mężczyznę, który zaprojektował moją suknię ślubną – ale pojechaliśmy prosto z lotniska do studia Favreau, po czym spędziliśmy noc w pobliskim hotelu, zanim wróciliśmy tam następnego dnia, aby przymierzyć suknię, nad którą Favreau pracował całą noc. Kiedy już Favreau i ja byliśmy usatysfakcjonowani, Damien przemycił mnie z powrotem do odrzutowca. Kiedy zapytałam, czemu tak się spieszyliśmy do Włoch, Damien był wyjątkowo niejasny. Zastanawiałam się, czy mu nie powiedzieć, że chcę zostać – że chcę pozwiedzać i poczuć atmosferę tego znanego, tętniącego życiem miasta. Ale zobaczyłam coś w oczach Damiena i siedziałam cicho pewna, że gdziekolwiek Damien mnie zabierze, proste bycie z nim mi wystarczy. Teraz ostrożnie przyklejam kropkę nad Paryżem. Przechylam głowę tak, że znowu na niego patrzę i uśmiecham się szeroko. – Nie mogę się doczekać – wyznaję. – Zawsze chciałam odkryć Paryż. Jego uśmiech wydaje się niezdecydowany i tylko przez krótką chwilę myślę, że widzę cienie w jego oczach. Biorę jego dłoń. – Jeśli wolałbyś polecieć gdzieś indziej, w porządku. Nie byliśmy w Japonii, a wydawałeś się całkowicie za tym, żeby tam polecieć. Jego brew unosi się w, jak mi się wydaje, autentycznym zmieszaniu. - Chodziło mi o to – to jest nasz miesiąc miodowy. Chcę żebyśmy polecieli gdzieś, gdzie obojgu nam się będzie podobać… - Cichnę, teraz tak samo zmieszana jak Damien. Jego wyraz twarzy zmienia się wystarczająco szybko i zaczyna śmiać się głośno, ślad po jego wcześniejszych cieniach znika. – Kochanie, ja kocham Paryż. - Och. - Mógłbym powiedzieć, że mi przykro, iż nie spędziliśmy tam czasu podczas naszej poprzedniej wycieczki, ale tak nie jest – dodaje, sprawiając, że jestem jeszcze bardziej zdezorientowana. Zdaje sobie z tego sprawę. I bawi go to. Drań. Mrużę oczy i krzyżuję ręce na piersi, próbując wyglądać poważnie, co prawdopodobnie nie wygląda zbyt dobrze. – Uwielbiasz Paryż? Więc dlaczego, do cholery, nie zwiedziliśmy go lub nie poszliśmy do restauracji albo nie przeszliśmy się wzdłuż Sekwany, kiedy tam byliśmy? Chodzi mi o to, że włóczyliśmy się po całej Europie. Nie mogliśmy wytrzasnąć dodatkowego dnia lub dwóch po przymiarce? - Po pierwsze, ja się nie włóczę – mówi, sprawiając, że śmieję się głośno. – Dwa, chciałem to zatrzymać. - Po co? - Dla ciebie. Jestem teraz szczerze zbita z tropu. Uśmiechając się, Damien unosi moją dłoń i całuje każdy opuszek palca. – Paryż jest światłem, miłością i romantycznością – szepcze. – Tak jak ty.

Strona 40

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Wiedziałem odkąd pierwszy raz cię dotknąłem, że mógłbym odkryć Paryż z tobą. Ale tylko jako moją żoną. Jego słowa zaciskają się ciasno wokół mnie, ograniczając moją klatkę piersiową z siłą naszych wspólnych emocji. Otwieram usta, żeby powiedzieć jego imię, ale moje gardło jest zbyt grube i nawet jedno proste słowo nie może się przez nie wydostać. Łza spływa powoli w dół po moim policzku. Myślę o wszystkim, co wypełnia jego świat: od bardzo stresujących transakcji biznesowych do pracowników, których sytuacja życiowa zależy od niego i nie ma takiego czasu, kiedy by nie przedkładał mnie nad wszystko. Kiedy by nie sprawiał, że czuję się wyjątkowa. Delikatnie ociera łzę z mojej twarzy. – To nie była reakcja, na jaką liczyłem – mówi, jego uśmiech jest tak delikatny jak jego głos. - Wypełniasz moje serce, Damien. – Słowa wychodzą ze mnie szeptem, ale w końcu parskam śmiechem. – Nie przejmuj się łzami – mówię. – Jestem po prostu przepełniona. Bierze mnie w ramiona i przytulam go mocno, moja twarz przyciśnięta do jego klatki piersiowej, stały rytm jego serca jest jak zakodowana wiadomość, obiecująca mi, że nic nigdy nas nie rozdzieli. Nie jestem pewna, jak długo tak trwaliśmy – prawdopodobnie parę minut, możliwe, że całą wieczność – ale poruszyliśmy się w odpowiedzi na ostre pukanie do drzwi i szorstki głos Katie mówiący z korytarza: – Przepraszam, że przeszkadzam, ale mam połączenie satelitarne od panny Brooks – mówi, odnosząc się do asystentki Damiena, Sylvii. Damien wzdycha, kiedy wstaje i przebiega dłońmi przez włosy. – Myślałem, że wyraziłem się jasno, Katie. Jeżeli to nie jest nagły wypadek, proszę mi nie przeszkadzać. - Rozumiem, panie Stark. Ale telefon nie jest do pana. To do Nikki – to znaczy do pani Stark. I panna Brooks jest przekonana, że to jest pilne.

Strona 41

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 7 - Proces – mówię tępo chyba po raz milionowy. Odwracam się do Damiena niepewna, czy jestem wściekła, czy przerażona, czy po prostu zaskoczona. – Jak to, do jasnej cholery, jest możliwe? - Przejdźmy do sedna – mówi. Jego głos jest tak precyzyjny, dlatego wiem, że jest nawet bardziej wściekły ode mnie. – To jest jakaś pomyłka, albo ktoś się z tobą pieprzy. Jesteśmy z powrotem w głównej kabinie, gdzie przyszłam, żeby odebrać połączenie satelitarne i przesuwam się dalej na kanapie tak, że siedzę twarzą naprzeciwko niego. – Pieprzyć się ze mną? – Wybucham ponurym śmiechem. – Powiedziałabym, że to dobre podsumowanie. Kiedy Sylvia pierwszy raz powiedziała mi, że firma WiseApp Development grozi pozwem sądowym, nie mogłam tego przyswoić. Wiele miesięcy zajęło mi opracowywanie moich aplikacji na smartphony i pomysł, że bezczelnie ukradłam kody do mojej najpopularniejszej aplikacji, był nie tylko absurdalny, ale i obraźliwy. To musi być jakiś żart. Mój najlepszy przyjaciel, Jamie, jest głupkiem. Albo Ollie rozciągnął swoje prawnicze skrzydła, żeby mnie dobić podczas mojego miesiąca miodowego. Poza tym, że to gówno prawda, ponieważ żaden z moich przyjaciół nie zrobiłby mi tak podłego żartu. To jest prawdziwe. I jak najbardziej poważne. I myśl, że mogłabym zostać pozwana – oskarżona o zrobienie czegoś tak ohydnego – jest gorsze, niż mogę sobie to przyswoić. Jestem pogrążona we mgle nierealności i gdyby nie dłoń Damiena w mojej, boję się, że mogłabym nigdy już nie wrócić do rzeczywistości. - Nikki. – Jego głos jest delikatny, lecz stanowczy. Biorę głęboki oddech, pewna, że moje oczy są szkliste, a moja skóra blada. – Wszystko będzie dobrze. Chcę mu wierzyć, ale moja głowa nie może tego ogarnąć, dlatego tylko patrzę na niego, nienawidząc prawnika, który zadzwonił do Sylvii, przerażonej kłamstwami, które wyszły od WiseApp, żeby przekonać adwokata, który się tym zajmuje, że to jakieś brednie. - Nikki – Damien powtarza i tym razem jego głos jest naglący. Puszcza moją lewą rękę, po czym sięga przeze mnie i bierze prawą. Spoglądam w dół. Mam na sobie tylko szlafrok, który teraz jest otwarty, zostawiając moje uda wyeksponowane razem z gniewnymi bliznami, które szpecą je; pamiątkami z innego życia, kiedy ból i ostrze, które trzymały mnie w kupie.

Strona 42

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Jestem zaskoczona, widząc, że drapałam moimi paznokciami po udach, tak brutalnie, że jestem bliska zranienia się aż do krwi. Próbuję zrelaksować moją dłoń tak, żeby Damien mógł ją puścić, ale nie mogę się do tego zmusić. Jestem załamana i potrzebuję bólu, który mnie utrzyma. - Nie – mówi Damien i chociaż wiem, że odnosi się do sposobu, w jaki się ranię, słyszę to słowo jako zaprzeczenie co do moich myśli. Nie, nie potrzebuję bólu. I ma rację, myślę. To nie ból jest moim punktem zaczepienia. Nigdy więcej. To Damien. Odwracam się do niego nagle. Pilnie. – Powiedz mi, że wszystko będzie dobrze. Moja ręka jest zaciśnięta w jego i widzę błysk ulgi na jego twarzy. Rozpoznanie, że wróciłam do niego z ciemnego i samotnego miejsca. – Nie zrobiłaś nic złego – mówi. – Oczywiście, że wszystko będzie dobrze. - To sprawia, że czuję się brudna – mówię. – I nieważne co się stanie, jeśli to wyjdzie na jaw, to ludzie będą to pamiętać. Że był skandal i ja byłam w niego zamieszana. - Wiem. - Doceniam to, że nie oferuje banałów lub nie mówi mi, że to absurdalne, iż czuję się w ten sposób. Łapie to po części dlatego, że jest sobą, ale także dlatego, że mnie rozumie. Jak myślę. Jak czuję. Prostuję moje ramiona. Prawda jest taka, że przetrwałam poprzedni skandal - cholernie, soczysty skandal. Mogę przetrwać także to. Z Damienem przy mnie, przetrwam wszystko. Biorę uspokajający oddech. Nieważne jak potworne to jest, najważniejsze jest to, że nie jestem sama. - Co masz na myśli mówiąc, że ktoś może się ze mną pieprzyć? - pytam po tym, jak wzięłam wystarczająco dużo wdechów, aby poczuć się zdolną do prowadzenia spójnej rozmowy. - Ponieważ to interesujące wyczucie czasu, nieprawdaż? Dopiero co wzięłaś ślub. Chcesz bawić się na swoim miesiącu miodowym. I masz dostęp do większej niż wystarczającej ilości gotówki, aby łatwo zapłacić za uniknięcie kłopotliwego procesu. - Dostęp. - Parskam wymuszonym śmiechem. - Poprzez dostęp masz na myśli, że mogę przymilić się do mojego mega bogatego męża i poprosić go, żeby spłacił sukinsyna, to tak. Zgaduję, że mam dostęp. Damien wie cholernie dobrze, że nawet bym nie pomyślała, żeby użyć jego pieniędzy do takich celów. Ale to nie zmienia faktu, że jego wyraz twarzy jest całkowicie poważny, kiedy

Strona 43

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

kiwa kłową i mówi: - Jeśli zapytasz, wiesz, że dostaniesz cokolwiek potrzebujesz. Ale mam nadzieję, że tego nie zrobisz. Nie jestem zaskoczona. Damien nie jest bardziej skłonny niż ja jestem, żeby odpuścić ten szantaż. Łapię się za nasadę nosa, kiedy wyczerpanie zaczyna dawać się we znaki. Podróż, stres. To jest tylko początek zniszczeń. - Może to jest tylko nieporozumienie - mówię. - Mam cholerną nadzieję, że tak. Ponieważ jeśli okaże się, że ktoś się z tobą pieprzy... - Jego głos jest ostry, jak żyletka. - Damien. - Mój głos roznosi się w ostrzeżeniu. Wiem, do czego jest zdolny - są rzeczy, które zrobił w przeszłości, żeby mnie ochronić przed tymi, którzy mogli mnie zranić. I kiedy nie mam litości dla osoby, która próbuje użyć mojej firmy i mojej reputacji, żeby się wzbogacić, nie chcę widzieć, jak ciągnie Damiena z powrotem do tego bagna. Zaczynam mu to mówić, ale on potrząsa głową i zacieśnia uścisk na mojej dłoni. Jego oczy spotykają moje. Jego są zawzięte. - Zabiję wszystkie twoje potwory, Nikki. Będziesz bezpieczna. - Wiem - mówię. Czego nie dodaję to to, co mnie przeraża. Unoszę nasze złączone ręce do moich ust i wyciskam delikatny pocałunek na jego kłykciach. Rozmyślam o moim śnie - o świecie, który chce rozdzielić mnie i Damiena - i drżę. - Co? Ale ja tylko potrząsam głową i uśmiecham się słabo. - Cała sprawa - mówię. - Nigdy nie zostałam pozwana. Nie za bardzo mi się to podoba. - Prawdziwe słowa, na które nie ma prawdziwej odpowiedzi. Nie komentuje mojego zamroczenia i zdaję sobie sprawę, że on wie. Jak mógłby nie wiedzieć? To jest mężczyzna, który potrafi przejrzeć moje serce. Przygląda mi się przez moment, po czy przytakuje. Podwijam stopy pod siebie i kładę głowę na jego ramieniu, nagle wyczerpana, kiedy adrenalina mnie opuszcza. Wiem, że byłoby mi wygodniej w kabinie sypialnej, ale moje ciało jest wiotkie i ciężkie, i wątpię, czy mogę się ruszyć. Damien dotyka ustami delikatnie moją skroń. - Nadal nie zjedliśmy obiadu. - Nakarmisz mnie we Francji - mamroczę tak zmęczona, że ledwo mogę sformułować słowa. - To jest randka. - Owija ramię dookoła mnie i przyciąga bliżej. - Teraz śpij - mówi. I tak robię. Strona 44

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 8 Skóra przy skórze. Muśnięcie. Uderzenie. Motyli dotyk ust na moim uchu. I głos, delikatny, ale mocny. - Nikki. Kochanie, lądujemy za niecałą godzinę. Czas się obudzić. - Mmm. Spać - protestuję. - Jeść - mówi, przeciągając swoim placem delikatnie po moich ustach. - No i trzeba się ubrać. Paryżanie są całkiem otwarci, ale myślę, że meldowanie się w hotelu może pójść bardziej gładko, jeśli będziesz miała na sobie więcej niż ręcznik. Jego słowa zdawały się unosić nade mną. Wiem, że ma rację, ale i tak chcę zostać tutaj w tym cudownym miejscu pomiędzy snem a marzeniami. W naszym życiu pojawiły się ciężkie rzeczy - przerażające rzeczy - i teraz zdaję sobie z tego sprawę tylko niejasno, że one istnieją i mogę na krótki czas przed nimi uciec. Jestem bezpieczna tutaj w łóżku tylko z głosem Damiena, który mnie otula i delikatnymi palcami, które starają się mnie ukoić. - Jeszcze pięć minut. - Moje słowa są cichym mamrotaniem i przysuwam się do niego bliżej. Nic nie mówi i jeszcze raz dudnienie silników odrzutowca usypia mnie bezpiecznie obok mężczyzny, którego kocham. Mój azyl zostaje zakłócony przez lekkie muskanie jego dłoni. Jego palce głaszczą moją szyję w delikatnej pieszczocie, która przyprawia mnie o dreszcze. Szarpie rąbek ręcznika w dół, odsłaniając moją skórę. Całuje mnie tam, delikatny dotyk dostosowany, żeby mnie pobudzić. Następnie zjeżdża swoją dłonią w dół, poruszając się powoli po moich piersiach, sprawiając, że z trudem łapię powietrze z przyjemności, po czy wzdycham z żalu, kiedy jego dłoń kontynuuje, ledwie muskając mój wyprężony sutek - słodka pobudka. - Damien. - Nie jestem pewna, czy to słowo protestu, czy radości. Wszystko, co wiem to to, że poluzował ręcznik i teraz go otwiera. - Damien - mówię ponownie, ale tym razem to słowo brzmi bardziej jak westchnienie, ponieważ jego dłoń ześlizguje się niżej i gładzi mnie, bawi się ze mną. Zamykam oczy i wzdycham, kiedy moc dotyku mojego męża wysyła rozproszone iskierki przez moje ciało. Jestem świadoma każdego skrawka mojego ciała, tak jakby każda komórka krzyczała o więcej dotyku. W odpowiedzi na moje własne pożądanie unoszę dłonie do swoich piersi,

Strona 45

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

pobudzając sutki, po czym ciągnę mocniej, gdy dotyk Damiena staje się mocniejszy, kiedy wybuch gromadzi się, a uwolnienie całej pasji, która jest we mnie, nadchodzi coraz bliżej. - Powiedz, że ci się to podoba - żąda. - Tak - mówię i unoszę biodra, nalegając, żeby nie przestawał. Żeby dotykał mnie mocniej, szybciej, głębiej. Żeby brał i brał, dopóki jestem tak bardzo nakręcona. - Boże, tak. - Jesteś blisko, kochanie - mówi, a ja wydaję niezidentyfikowany dźwięk w odpowiedzi. Blisko - powtarza, delikatnie zabierając swoją rękę i sprawiając, że wzdycham przez nagłą utratę pieszczot. - Ale jeszcze nie gotowa. Jęczę w proteście i z frustracji. - Tak dla jasności, nie jesteś zaznajomiony z definicją gotowości. - Więc mnie oświeć - mówi. - Na co jesteś gotowa? - Na ciebie. Jego uśmiech jest szeroki i usatysfakcjonowany i cudownie seksowny. - Podoba mi się ta odpowiedź. Wstań. Waham się tylko przez moment, ponieważ teraz rozumiem. - Tak, proszę pana. - Wstaję, po czym idę na środek kabiny tak, że teraz jestem dokładnie naprzeciwko miejsca, gdzie on siedzi na sofie. Jego plecy są skierowane do boku samolotu i rzędu okien otwartych na nocne niebo. Mam nadzieję, że nie wpadniemy w turbulencje, ale nie jestem zmartwiona. Są gorsze rzeczy niż potknięcie się prosto w ramiona Damiena. - Zdejmij ręcznik. - Ma na sobie luźne spodenki khaki i stary T-shirt z Wimbledonu. Jego ręce są rozciągnięte na oparciu kanapy, dając mu wyluzowany wygląd. Jego nogi są w lekkim rozkroku i mogę zobaczyć napięte mięśnie na jego udach. Ćwiczył więcej i jego wyjątkowe ciało jest jeszcze lepiej zbudowane niż kiedyś. Ale nawet jeśli jego pozycja jest wyluzowana, jego wyraz twarzy pokazuje coś innego. Obserwuje mnie z czymś, co może być określone jako głód. A ja jestem bardziej niż szczęśliwa, będąc pożartą. - Ręcznik - mówi, sprawiając, że podskakuję. Jeszcze się nie poruszyłam. Byłam zbyt zajęta obserwowaniem mojego męża. Teraz waham się z innych powodów. Moja uwaga kieruje się ku przodowi samolotu i na razie zamkniętych drzwi od części kuchennej. Być nagą i owiniętą ręcznikiem to jedno, ale być nagą bez niego to już inna sprawa. - Jest jakiś problem, pani Stark? Wydaje mi się, że kazałem pani ściągnąć ręcznik.

Strona 46

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Zaczynam mówić, ale jakaś siła nie pozwala mi wypowiedzieć żadnych słów. Myślę o Katie. O prywatności w kabinie sypialnianej. I o tej szeroko otwartej kabinie, oddzielonej od reszty załogi tylko cienkimi drzwiami. Ale to jest Damien. Przesuwa moje granice - wiem to. Lecz ich nie przekroczy. Pozwalam ręcznikowi opaść na podłogę, moje oczy nie opuszczają jego. - Tak, proszę pana mówię i widzę żar w jego oczach, a następnie czuję jak parzy moją skórę, kiedy powoli unosi wzrok od moich stóp do głowy, badając każdy skrawek mnie i sprawiając, że jestem coraz bardziej mokra. - Dobra dziewczynka. - Jego głos jest szorstki i słyszę w nim jego potrzebę. Patrzę w dół i czuję falę satysfakcji na widok wybrzuszenia, prężącej się erekcji w jego spodenkach. - Teraz powiedz mi, czego chcesz. Prawie uginam się z ulgi, ponieważ to, czego chcę jest tym, czego chcę zawsze. Damien jest zaciekawiony tym, co robię, a to, że jestem nienasycona jeszcze bardziej go kręci. Chcę go w sobie. Chcę go mocno, dziko i trochę szalenie. Chcę, żeby we mnie nie było nic poza Damienem. Nie mój sen, nie pozew, nie żadne z realiów tego świata, które zaczęły przedzierać się z powrotem do moich myśli, teraz kiedy ogarnęło mnie pobudzenie. Damien, myślę. Wszystko, czego chcę to Damien. Zaczynam coś mówić, ale powstrzymuję się. Ponieważ tak bardzo, jak go chcę – oh, jak ja bardzo go potrzebuję – to nie jest wszystko, czego chcę. Nie, chcę go tak samo oszalałego z pożądania, jak ja jestem. Chcę, żeby był zdesperowany. Chcę usłyszeć jak błaga. Wiem, że mnie potrzebuje – przestałam w to wątpić już dawno temu – ale chcę zobaczyć tę potrzebę w jego oczach, chcę zobaczyć satysfakcję, kiedy wybuchnie we mnie. Robię krok w jego stronę. - Powiedz mi – powtarza. – Powiedz mi, czego chcesz. - Wolę ci to pokazać. – Podczas gdy mówię, idę do niego, moje oczy nie opuszczają jego. Jeden krok, potem następny. Widzę jego wyraz twarzy, zmienia się z ostrożności do krawędzi przyjemności. A potem kiedy klękam naprzeciwko niego, widzę zrozumienie. Ale w większości też pożądanie.

Strona 47

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Zaczyna mówić i nawet jeśli nie wiem, czy ma zamiar zaprotestować, nie czekam, żeby się tego dowiedzieć. Przyciskam palec do jego ust i lekko kręcę głową. – Nie. Moja kolej. Ani słowa. Przytakuje tylko małym ruchem głowy, ale upajam się władzą, jaką mam nad nim. Prawdopodobnie jestem jedyną osobą na tej planecie, której Damien Stark kiedykolwiek z własnej woli się podda. Pochylam się naprzód i wolnymi, nieśpiesznymi ruchami rozpinam guzik od szortów, a następnie zamek. Wślizguję moją rękę do środka i muskam jego penisa przez slipy. Jest twardy jak stal i kiedy pozwalam moim oczom podnieść się do jego twarzy, widzę, że jego szczęka jest zaciśnięta i wiem, że walczy, żeby zachować kontrolę. Wyciągam jego kutasa na zewnątrz, twardego jak stal i niesamowicie grubego. Damien wydaje niski pomruk, jakby warczał z potrzeby i mój brzuch drży w odpowiedzi. Całe moje ciało dygocze z potrzeby jego, ale jeszcze nie. Nie, dopóki go nie skosztuję. Liżę go od czubka. Wynagradza mnie tym, jak wygina plecy i jak jego place sięgają po mnie i wplątują się w moje włosy. Kobieca siła kipi ze mnie i patrzę w górę, żeby zobaczyć, jak mięśnie na jego klatce piersiowej napinają się pod koszulką. Wygląda jak facet na przepaści, pobudzony, dziki i gotowy. A ja jestem kobietą, która go do tego doprowadziła. Która zabierze go tam szybciej. Liżę go, biorąc w ręce jego jądra i podążając językiem na wybrzuszeniu w miejscu, gdzie jest żyła aż do koniuszka jego penisa. Wzdycha pod moim dotykiem, po czym jęczy, kiedy otwieram usta i biorę go, ssąc i liżąc, kiedy próbuję przyjąć go całego, chcąc poczuć, co to z nim robi, zatraconego w mojej zachciance i przyjemności, którą mu daję. Nie mogę wziąć go całego. Jest za duży, a ja nie jestem dobrym aniołkiem. Co więcej, doprowadzam się do szaleństwa, ponieważ tak bardzo, jak chcę go tam zabrać, prawda jest taka, że pragnę poczuć go we mnie. Wyobrażam sobie uczucie jego głęboko w środku. Wiem, że muszę go mieć. Boże, muszę go mieć teraz. - Usiądź na mnie okrakiem. Słowa nie są niczym więcej jak szeptem, ale obmywają mnie z taką siłą, jakby to była odpowiedź na moje modlitwy. Odchylam głowę do tyłu i znajduję go patrzącego na mnie z taką intensywnością, że płonę. – Muszę być w tobie – mówi. - Wiem – mówię, kiedy wstaję. – Też tego potrzebuję. Przytrzymuję się jego ramion i układam moje kolana na sofie po obu jego stronach. Z oczami nigdy go nie opuszczającymi, ustawiam się, pobudzając się końcem jego kutasa i potem – oh, boże, tak – wbijam się na niego. Głębiej i głębiej, dopóki nie czuję, jakbym zatracała się w nim a on we mnie.

Strona 48

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Chryste, Nikki, tak cudownie cię czuć. – Jego dłonie łapią moje piersi, kiedy wyginam się w tył i poruszamy się razem, powolne i zmysłowe momenty wirują wokół nas tak upojne, jak mocny drink. - Nigdy nie mogę się tobą nasycić – mówi. – Znam cię tak dokładnie, ale nigdy nie przestaję odkrywać czegoś nowego w tobie. Zamykam oczy, poddając się cudowności jego dotyku i sile jego słów. - Nie ma takiego momentu w ciągu dnia, kiedy cię nie widzę i nie zatracam się w tobie. Jesteś moją tajemnicą, Nikki, i prawdą. Spójrz na mnie - mówi i słyszę zmianę w jego głosie. Otwieram oczy i widzę intensywność na jego twarzy. - Teraz jesteśmy razem. - Jego głos jest mocny i pełny znaczenia. - Żadne z nas nie jest same. Jesteśmy jednością. I z czymkolwiek musisz stanąć twarzą w twarz, zrobię to razem z tobą. W jakichkolwiek walkach musisz walczyć, zwalczę je razem z tobą. Przeprowadzę nas przez to. Przełykam, myśląc, jak bardzo niczego więcej nie pragnę niż zostać uśpiona, ukrywając się przed jakimkolwiek nowym zagrożeniem, które czeka na mnie na zewnątrz. Ukrywając to także przed Damienem, nawet jeśli czuję się chroniona w cieniu jego ramion. Powinnam wiedzieć lepiej. Powinnam wiedzieć, że on potrafi czytać ze mnie, jak z otwartej księgi - i nie pozwoli mi się nigdzie schować. - Rozumiesz? - pyta. - Tak. - Czy to cię niepokoi? Myślę nad odpowiedzią, po czym potrząsam głową. - Nie - odpowiadam zgodnie z prawdą. To sprawia, że czuję się bezpieczna. Nie mam żadnych sekretów przed tobą. - Nie jestem całkiem pewna, czy Damien może powiedzieć to samo. I, tak, był czas, kiedy to mogłoby mnie zmartwić, ale już tak nie jest. Mogę spędzić szczęśliwie resztę mojego życia, odkrywając coraz to nowe rzeczy o tym mężczyźnie. Przez moment obserwuje moją twarz, jakby próbując przekonać samego siebie, że jestem szczera. Po czym kiwa głową. - Zamierzam zrobić wszystko, żeby moi prawnicy zakończyli to gówno. - Damien... - Nie. To jest twój pozew, łapię to. Jednak ty nie masz wynajętych prawników, a ja mam ich cały zespół. Nie rozpieszczam cię, tylko ci pomagam. - Ujmuje mój podbródek. - W porządku?

Strona 49

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Patrzę w dół w miejsce, gdzie nasze ciała się stykają, po czym unoszę wzrok na niego z wygiętą brwią. - Wybrałeś najdziwniejszy moment na tę rozmowę. - To jest znak dobrego biznesmena. - Kącik jego ust unosi się. - Znajdź słabości swoich przeciwników i wykorzystaj je. Przewracam oczami. - W porządku? - pyta. I ponieważ nie jestem głupia, przytakuję. Prawda jest taka, że wcześniej naprawdę chciałam to ukryć. Sprawić, żeby to odeszło. Ale Damien przypomniał mi, że nie jestem sama. Co więcej, przypomniał mi, że jestem silniejsza niż myślę. Nawet lepiej, jestem silniejsza z nim. Chciałam powiedzieć mu to wszystko, ale zamiast tego powiedziałam po prostu: - Kocham cię. Przyciąga mnie do siebie, żeby mnie pocałować. Wykorzystuję tę chwilę, aby powiercić się trochę na jego kolanach. - Co mówiłeś o tym, że niedługo mamy lądować? Może powinnam tak zostać, kiedy będziemy przyziemiać. Może być ciekawie. - Może powinnaś - mówi i przez moment wydaje mi się, że faktycznie ma to na myśli. Po czym szczypie mnie w tyłek. - Ale to mogłoby pogwałcić niektóre z zasad FAA4. Lepiej nie kusić losu. Poza tym wydaje mi się, że Katie podgrzewa nasz obiad. Znowu przypomina mi, że jest tuż za małymi drzwiami i może wejść w każdym momencie. Ponownie czytając mi w myślach, Damien patrzy na mnie, cicho przypominając mi o przycisku, który umożliwia nam prywatność. Ubezpiecza nas to, że nie może wejść do środka. Ale w tym samym czasie, moje policzki zaczynają palić z pewności, że ona wie dokładnie, co my tu wyprawiamy. - Jesteśmy nowożeńcami - mówi Damien. - I będąc szczerym, nie jestem pewien, czy skończyłem pracować nad apetytem. - Naprawdę? - mówię, unosząc się nieco, a następnie opadając na początku powoli, a potem stopniowo zwiększając tempo. - Na co ma pan ochotę, panie Stark? - Zabawne, że musisz pytać. - Bierze moje biodra i naprowadza mnie, zwiększając tempo i wchodząc głębiej i mocniej we mnie. - Jedyna rzecz, którą jestem teraz zainteresowany to ty.

4

Federalna Administracja Lotnictwa (ang. Federal Aviation Administration)

Strona 50

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- To dobrze. - Kładę ręce na jego ramionach, pozwalając, żeby nasz rytm był równy i nasza pasja wzrastała. Nasze oczy nie opuszczają siebie i żadne z nas nie odrywa wzroku, oboje zbyt zachwyceni burzą, która się w nas buduje. - Teraz - mówi, jakby czuł to samo co ja. Jakby widział to elektryzujące uczucie, rozprzestrzeniające się w dół moich ud - zwiastun eksplozji. Widzę w nim to samo. Co więcej czuję, jak jego fiut twardnieje przez szybkie ruchy jego pchnięć. Moje ciało na niego reaguje, zaciskając się wokół niego. Daję tyle, ile otrzymuję i poruszam się szybciej i szybciej w zmysłowym tańcu, który wprawia nas oboje w opętańczy wybuch światła i pasji. - Damien. - Jego imię wychodzi ze mnie krzykiem, modlitwą, i kiedy przylegam do niego, moje ciało drży, jakby burza przechodziła przeze mnie. Słyszę także moje imię, kiedy Damien uwalnia swoje pożądanie we mnie, a potem zalega cisza, gdy jego usta zamykają się na moich i całuje mnie nieprzytomnie dopóki oboje się od siebie nie odsuwamy, zmęczeni i zachłannie zasysający powietrze. - Cóż - mówię, po tym, jak moje ciało przestaje drżeć. - Myślę, że będziemy mieli teraz piekielny apetyt. - Zabawne - mówi. - Wciąż mam ochotę tylko na ciebie. Ale zgaduję, że odżywianie też jest ważne w życiu. - Delikatnie unosi mnie z siebie, po czym podnosi mój ręcznik, żeby nas wyczyścić. Unoszę brew i zaczyna chichotać. - Nie musisz go z powrotem zakładać. Podrzucę go później do prania. I szczerze mówiąc wolę patrzeć na ciebie, kiedy idziesz przez pomieszczenie nago. Wydaję z siebie coś, co mam nadzieję brzmi jak parsknięcie z dezaprobatą, ale tak naprawdę jest to śmiech. I tylko żeby go podrażnić, idę w kierunku wyjścia, dodając do tego trochę więcej kołysania bioder. Zatrzymuję się za drzwiami i patrzę przez ramię. Obserwuje mnie, jego wyraz twarzy jest pełen miłości i tęsknoty, pasji i pożądania. Oddycham głęboko, czując spokój i bezpieczeństwo. Tak, pamiętam o pozwie, i tak to jest strasznie do bani. Ale to jest tylko mały punkcik. Rozdział w książce mojego życia. Cholera, to jest stustronicowy rozdział. Damien jest całą historią. I nasze życie razem jest cudowne.

Strona 51

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 9 Kiedy wysiadamy, nie możemy po prostu wsiąść do limuzyny i pojechać do hotelu. Najpierw lecimy helikopterem z lotniska na lądowisko dla helikopterów w centrum miasta. Robiłam wiele rzeczy z Damienem, ale do tej pory nie przemieszczaliśmy się helikopterem. I, tak, jestem lekko roztrzepana. Pochylam się do okna, jedną rękę kładę na szybie, drugą zaciskam na dłoni Damiena, i oglądam, jak pilot osadza delikatnie maszynę na ziemi. Po paru chwilach załoga wynosi nasze bagaże i prowadzi nas do czekającej limuzyny. Z Damienem podróżuje się gładko, bezproblemowo i ze wszystkimi przywilejami. W środku limuzyny jest mroźno, ale ledwo to zauważam. Jestem zbyt zajęta patrzeniem przez okno na miasto, przez które mkniemy. Łuk Triumfalny, oszałamiająca architektura. Nawet przelotnie widzę wieżę Eiffel. Czuję się jak mała dziewczynka z nosem przytkniętym do okna, a nie jak kobieta, która właśnie wróciła z dość podobnej wycieczki. Niestety nasza jazda zbyt szybko się kończy. Limuzyna podjeżdża pod coś, co wygląda jak prywatna rezydencja, ale dwaj mężczyźni w uniformach przy drzwiach wskazują na to, że to hotel. Dwójka w mundurach śpieszy, aby odebrać nasze bagaże, po czym zabierają je, kiedy Damien i ja wolniej podążamy do hotelu. Dystyngowany mężczyzna z małym wąsikiem śpieszy, żeby nas powitać. Dowiaduję się, że jest menadżerem hotelu Margaritte i że ten luksusowy hotel znajduje się zaraz obok rue du Faubourg Saint-Honore5, ma tylko dwadzieścia pokoi i w osiemnastym wieku był prywatną rezydencją. Damien i ja zamieszkamy w penthousie. Menadżer zaprowadził nas tam z lobby, które nadal jest urządzone tak, jak dawniej: z gobelinami, złotem, kryształami i elegancją. Idę z głową w ciągłym ruchu, kiedy patrzę tu i tam, starając się ogarnąć wszystko wzrokiem. Ale cokolwiek wydawało mi się niesamowite, zostało przyćmione, kiedy weszliśmy do penthouse'u. To było jednym słowem nieprawdopodobne. Patrząc na cały parter - był uosobieniem ekskluzywności. Żaden szczegół nie został pominięty w pięknym wyposażeniu. Wszystko było na miejscu: antyczne lustra, nowoczesna kuchnia dobrze ukryta za ozdobnymi drzwiami z tamtej epoki.

5

Ulica z ekskluzywnymi sklepami.

Strona 52

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Jednak prawdziwym, godnym aplauzu szczegółem jest wielkie wykuszowe okno, które wygina się w kierunku jasnego nieba, dając osobom będącym w pomieszczeniu złudzenie przebywania na zewnątrz. I jakby chcąc przypomnieć nam, że jesteśmy w Paryżu, mamy zachwycający widok na wieżę Eiffel. - Ten pokój był kiedyś oranżerią - mówi menadżer. - Mademoiselle Margaritte, imienniczka hotelu, utrzymywała go przepełnionego kwiatami. - Jest śliczny - mówię całkowicie zachwycona. Kończy nas oprowadzać, po czym zostawia samych. Wtedy przypominam sobie, że nie zatrzymaliśmy się przy recepcji. Ta cholerna, przyziemna rzecz, którą wszyscy robią przed zakwaterowaniem, widocznie jest wymagana tylko dla nie mogących sobie pozwolić na zakup swojego własnego małego państwa. - To miejsce jest twoje? - pytam Damiena, kiedy zostajemy sami. - Nie, nie jest moje. Dlaczego pytasz? Myślisz, że powinienem je kupić? - Klepie się po kieszeniach. - Pozwól, że sprawdzę swój portfel. Może mam wystarczającą ilość gotówki... - Och, jasne - mówię. - Możesz się śmiać. Ale widziałam cię kupującego parę fajnych rzeczy pod wpływem chwili. - Kiedy byliśmy we Włoszech, usłyszał o oryginalnym Michelangelo, który został wystawiony na aukcję. Skontaktował się ze sprzedawcą, złożył ofertę nie do odrzucenia, a potem przeznaczył obraz muzeum w Los Angeles pod warunkiem, że będzie mógł go zabrać na dwa miesiące w roku na tournée po swoich posiadłościach, utrzymując go pod czujnych okiem ochrony w lobby jego gabinetów na całym świecie, a zarazem dając możliwość społeczeństwu przyjść i podziwiać arcydzieło. - Prawda - przyznaje. - Ale rzadko kupuję prawdziwe nieruchomości pod wpływem impulsu. - Zawsze jest ten pierwszy raz - mówię lekko. - Ale tak na serio, dlaczego nie zatrzymaliśmy się w jednym z twoich hoteli? Masz jeden niedaleko stąd. Albo przynajmniej w Stark Properties, które jest spółką zależną od Stark International. Przez moment wyglądał na zmieszanego, po czym szeroko się uśmiechnął. - Czytałaś moje magazyny korporacyjne. - Może - przyznaję się, ponieważ było parę egzemplarzy w samolocie. - Ale to nadal byłby dobry traf. Bo, będąc szczerym, gdzie ty nie masz własnej nieruchomości? - Na Grenlandii. Na tę chwilę, nie mam żadnych ziemi na Grenlandii.

Strona 53

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Cha, cha. - Wracając do oglądania pokoju, zauważam pluszową kanapę, otwarte przestrzenie, nawet fortepian, na którym nie mam pojęcia, jak się gra. - Muszę przyznać, że to miejsce jest wyjątkowe, ale dlaczego nie zatrzymaliśmy się w jednym z twoich? - Ponieważ to nasz czas - mówi. - Nikt nas tu nie zna osobiście. Nikt nie zapuka do drzwi, jeśli będzie jakiś kłopot. To niemożliwe, żebyśmy byli całkowicie nierozpoznawalni - dodaje, biorąc mnie za rękę i przyciągając mnie do siebie - ale chciałbym przynamniej postarać się być niewidzialny. Przylegam do niego, po czym zamykam oczy, kiedy jego dłoń zaciska się wokół mojej talii. Stoimy tak przez moment, kołysząc się lekko, czubek mojej głowy wetknięty jest pod brodę Damiena. - Jesteś zmęczona? - pyta. - Mmm. To zależy, dlaczego pytasz. Jego niski śmiech dudni przeze mnie. - Jest na pewno jeden powód, żeby nie iść spać. Ale muszę przyznać, że myślałem, o czymś trochę bardziej publicznym. Obróciłam się w jego ramionach. - A co z byciem niewidzialnym? - Jestem pewien, że możemy się wmieszać w tłum - mówi. - Może nawet kupię ci kapelusz, który będzie pasował do twojej sukienki. - Un chapeau - poprawiam go. - I podoba mi się to. - Sukienka, którą wybrałam w samolocie jest długą koszulą w stylu vintage z guzikami biegnącymi przez całą długość i przewiązaną w pasie, co daje efekt bufiastej spódnicy. Czuję się jak Audrey Hepburn, a kapelusz byłby idealny. - To ty będziesz tym, który zostanie rozpoznany - zwracam uwagę. - Ja zostałam celebrytką tylko dzięki pozwowi. - Jednak Damien stał w światłach reflektorów od dziecka, grał w tenisa i nakręcił wystarczająco dużo reklam w Europie, więc wątpię, czy wyolbrzymiam fakt, że może być rozpoznany. Szczególnie, kiedy został rozpowszechniony reportaż o jego niedawnym procesie sądowym. - Mam przebranie. - Uśmiecha się, kiedy to mówi, po czym idzie do skórzanego plecaka, którego używa jako bagażu podręcznego, kiedy podróżuje. Patrzę rozbawiona, jak wyciąga białą czapkę z daszkiem z flagą francuską nadrukowaną na przedzie.

Strona 54

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Śmieję się i potrząsam głową. Nadal jest tym samym Damienem, nie mam co do tego wątpliwości i myślę, że wygląda naprawdę gorąco. Ale tak poza tym to nie jest złe przebranie. Rzadko nosi czapki i jeśli doda do tego jeszcze parę okularów przeciwsłonecznych - i jeśli oboje będziemy mieli przy sobie plecaki - będziemy wyglądać jak jedni z turystów, którzy zwiedzają miasto. - Wyglądam jak zwyczajny facet? - Nigdy nie będziesz zwyczajny - mówię. - Ale jest blisko. Hotel jest położony blisko setek wysokiej klasy sklepów, ale jest po ósmej wieczorem, więc wszystko jest już zamknięte. Damien obiecuje, że spędzimy jeden dzień na zakupach i podoba mi się to. Mogę się wahać, czy użyć pieniędzy męża, aby sfinansować swój biznes, ale nie jestem na tyle dumna, żeby odpuścić sobie ciuchy od projektantów. Stoimy teraz na środku chodnika po jednej stronie ulicy, podziwiając lokalną atmosferę. Trzymamy się za ręce i chociaż wędrujemy bez celu, Damien zapewnił mnie, że wie, gdzie idziemy. - Więc jaki jest twój plan? - pytam. - To jest Paryż. Tu jest jakieś milion rzeczy, które chciałabym zrobić. - Co jest na twojej liście? - pyta, kiedy wspaniały drożdżowy zapach przyciąga nas do małej kawiarenki po drugiej stronie ulicy z uroczymi miejscami do siedzenia na zewnątrz. Zaczęłam wymieniać na jednym wydechu wszystko, co mi się przypomniało, od Luwru przez katakumby, do Sekwany i wieży Eiffel. - I Wersal6 - dodaję, kiedy zajmujemy miejsce przy stoliku. - I Montmartre7. I Lewy Brzeg Sekwany8, i metro, i - och, kurde, nie wiem. Jak to brzmi dla ciebie? Posyła mi pobłażliwy uśmiech. - Dla mnie brzmi sensownie. Kiedy kelnerka podchodzi do naszego stolika, zamawia dwie café créme i dwie pain au chocolat9. Jestem pod wrażeniem, ale nie zaskoczona, kiedy zamawia mówiąc perfekcyjnym francuskim, jak mi się wydaje. Stark International, myślę i uśmiecham się. Dlaczego miałby nie mówić po francusku? - Nie mówię całkiem płynnie - przyznaje, kiedy bierzemy łyk naszej kawy i patrzymy na ludzi na tej uroczej alei. - Ale daję radę. 6

Pałac królewski. Historyczna dzielnica Paryża. Znajduje się ta wiele atrakcji turystycznych. 8 Południowy brzeg Sekwany. Rzeka w tym momencie dzieli Paryż na dwie części. Są tam też ładne widoki. 9 Kawa i lekko słodka bułeczka z ciasta francuskiego z czekoladowym nadzieniem. 7

Strona 55

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Po tym jak skończyliśmy nasze ciasto i kawę, podążyliśmy wzdłuż małych uliczek, dopóki nie weszliśmy na szerszą, ruchliwszą aleję, po czym poszliśmy w połowie ukrytą ścieżką do pięknego ogrodu. - To jak oaza - mówię. Wzięłam mój aparat na naszą wycieczkę z hotelu i teraz zatrzymuję Damiena, kiedy robię kilka ujęć. To tak, jakbyśmy wędrowali przez bajkę i chcę uchwycić tą magiczną aurę dla siebie. - To jeden z moich ulubionych skrótów - mówi Damien, kiedy prowadzi mnie zadrzewioną ścieżką. - Właśnie z tego powodu. Jest jak ucieczka od wszystkiego. Wytchnienie od tłoku i hałasu. - Więc gdzie jesteśmy? - To miejsce nazywa się Jardin de la Nouvelle France. Myślę, że brało udział w Wystawie Światowej w 1900 roku, ale nie wierz mi na słowo. Przychodzę tu we względu na widoki, nie historię. Tak bardzo jak historia może być ciekawa, muszę się zgodzić. Podążamy ścieżką - zbaczamy trochę z głównej trasy, żeby zobaczyć więcej rzeczy - nie mogę zaprzeczyć radości, którą czuję, po prostu będąc w tym wspaniałym, zielonym miejscu. Wyciągam swój aparat, zachwycam się grą światła i cieni, i robię tak mnóstwo zdjęć, że niewątpliwie będę musiała kupić drugą kartę pamięci zanim nasza podróż się skończy. Wędrujemy dalej w głąb i znajdujemy się na uroczym małym mostku obok prawdziwego wodospadu. - To tutaj - mówi Damien, biorąc mnie w pewnym momencie za rękę, kiedy jestem pewna, że nie udałoby nam się bezpiecznie odwrócić. - Pokażę ci moje ulubione miejsce do siedzenia. Prowadzi mnie do małego oczka wodnego, ukrytego w cieniu wierzby płaczącej. Jest tam mała kamienna ławka i siedzimy tam przez chwilę, jego ramię jest owinięte wokół mojej talii, a moja głowa ułożona na jego ramieniu. - Dziękuję. - Za co? - pyta. - Powiedziałeś, że dajesz mi świat. Dziękuję za wręczenie mi także tych ukrytych skarbów. Kiedy wreszcie wstajemy, żeby kontynuować naszą wycieczkę, jestem zaskoczona tym, że jest po dziesiątej trzydzieści.

Strona 56

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Powoli i spokojnie - mówi Damien, kiedy zwracam uwagę na czas. - Właśnie tak, jak powinien przebiegać miesiąc miodowy. Biorę go za rękę i ściskam. Ponieważ na pewno nie będę się z nim o to kłócić. Wyłaniamy się z parku i znajdujemy się w Cours la Reine10 i podążamy tą ulicą, aż przekraczamy ją, idąc na Aleję Winstona Churchilla. Ta droga prowadzi do Sekwany i skręca na Most Aleksandra III. - Przechodzimy na drugą stronę? Damien kręci głową. - Możemy zejść schodami w dół i pójść wzdłuż wody przez chwilę lub zostać na ulicy i porozglądać się za jakimiś miejscami do zwiedzania. Przejdziemy obok Luwru, który jest za paroma budynkami. - Możemy wejść do środka? - Możemy - mówi, po czym całuje mnie w czoło. - To wszystko, co na dzisiaj zaplanowałem. Ale jest jeszcze inne miejsce, w które chcę cię zabrać najpierw. Dasz radę dalej chodzić? Możemy złapać taksówkę. - Jest w porządku - mówię i mam to na myśli. Nie ma nic fajniejszego niż chodzenie po nowym mieście, dopóki jest to chodzenie po mieście z Damienem. Idziemy ulicą, dopóki nie przechodzimy na Place de la Condorde11 i zachwycam się nad Obeliskiem12, robię masę zdjęć. Następnie schodzimy w dół po schodach i idziemy wzdłuż Sekwany, aż dochodzimy do Pont des Arts. Znowu wchodzimy po schodach i znajdujemy się na moście, po czym się zatrzymuję, zmieszana przez dziwny wygląd balustrady. - Co to? Kłódki? - Podchodzę do jednej strony balustrady z Damienem obok mnie i odkrywam, że ta dziwna metalowa zbieranina, na którą patrzę to tak naprawdę kolekcja kłódek, które są przywieszone do mostu. Podnoszę głowę do góry, żeby spojrzeć na Damiena. - Co do cholery? - To jest most zakochanych - mówi. - Nigdy o nim nie słyszałaś? Kręcę głową, kiedy patrzę w dół z mostu, nie mogąc pojąć jak wielu kochanków przyszło tu, żeby zadeklarować swoje oddanie.

10

Park i ogród, który ciągnie się wzdłuż Sekwany. Obszerny plac w centrum Paryża koło Pól Elizejskich. 12 Pomnik w formie wysokiego smukłego słupa, który znajduje się na Place de la Concorde. 11

Strona 57

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Przychodzą. Piszą swoje imiona na kłódkach. Przyczepiają je do mostu i wyrzucają klucz do Sekwany. - Na szczęście? - pytam, a on przytakuje. - To właśnie dlatego mnie tu przyprowadziłeś? - Tak - mówi i te dwa słowa ogrzewają moje serce. - Ale chciałbym to trochę zmienić. Marszczę brwi lekko, zdziwiona, ale przytakuję. - Nie tak dawno temu część mostu się zawaliła pod ciężarem kłódek. Moje oczy otwierają się szeroko. - Miłość to ciężkie brzemię - żartuję, po czym natychmiast marszczę brwi. - Czy ktoś został ranny? - Nie, ale nawet jeśli... Pomyślałem, że moglibyśmy zapoczątkować naszą własną tradycję. Ponieść nasz własny ciężar, można powiedzieć. Podrywam głowę, uśmiechając się, kiedy czekam na jakieś wyjaśnienia. Wyciąga małe pudełeczko z kieszeni i otwiera je, ukazując srebrną zawieszkę w kształcie kłódki. Podnoszę ją, żeby zobaczyć, że są na niej wygrawerowane nasz imiona. - Jest do niej jeszcze kluczyk - mówi, unosząc aksamit, ukazując malutki kluczyk. - To dla ciebie ode mnie. Kiedy zawieszę ją na twojej bransoletce, możemy wrzucić kluczyk do rzeki. Moja klatka piersiowa pęcznieje, a gardło jest spuchnięte przez łzy. Przytakuję bezmyślnie, ponieważ nie mogę wypowiedzieć żadnych słów. To jest romantyczne i słodkie. Podnoszę swój nadgarstek do niego, mała wieża Eiffel zwisa, a obok niej przyczepia kłódkę. - Kocham cię - mówię, kiedy kładzie kluczyk na mojej otwartej dłoni. - Ja też cię kocham. - Ujmuje moją rękę w swoją. - Na trzy? - pyta i zaczynamy kołysać naszymi złączonymi dłońmi. Raz. Dwa. Na trzy puszczamy i mały kluczyk leci do wody. - Na zawsze – mówi Damien. - Na zawsze – zgadzam się z nim. Przez resztę popołudnia czuję się zarówno lekka, jak i pod wpływem romantycznych chwil. Spacerujemy wzdłuż Sekwany patrząc na ulicznych sprzedawców, robiąc zwariowane zdjęcia sobie nawzajem i trzymając się za ręce. Raz czy dwa widzę, jak ludzie na nas patrzą – paru z nich robi nawet zdjęcia, ale wmawiam sobie, że to nic. Że nawet jeśli jest wielu ludzi, którzy nas rozpoznają i tak spędzamy miło dzień.

Strona 58

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Spędzamy dwie godziny w Luwrze, gdzie wzdycham z zachwytu nad majestatycznością niektórych z obrazów, a potem sapię ze zdumienia, jak maleńka jest Mona Lisa w porównaniu z ogromnością jej reputacji. Później kupujemy ser i wino, i robimy sobie piknik w Jardin des Tuileries13, gdzie nie robimy nic tylko leniuchujemy i zachwycamy się pogodą, okolicą i sobą nawzajem. Kiedy zbliża się noc, Damien zabiera mnie z powrotem nad Sekwanę, gdzie mamy zaplanowany wieczorny rejs. Pijemy szampana i oglądamy światła miasta. A kiedy widzimy światła wieży Eiffel, wznosimy toast za miłość, radość i romantyczność. Kiedy zmierzamy z powrotem do przystani, Damien dostaje wiadomość i odkąd zakazał kontaktowania się z nim w innych przypadkach niż te w nagłych wypadkach, wpatruje się w ekran telefonu. Obserwuję go, rozdzielając uwagę pomiędzy moim mężem a panoramę Paryża. Mięsień na jego policzku napina się, więc wiem, że to nie są dobre wieści. Szybko wystukuje odpowiedź, jego place praktycznie atakują ekran. Ale kiedy odwraca się do mnie, frustracja znika, a on znowu jest moim Damienem, mężczyzną, który dzieli się szampanem ze swoją żoną na ich miesiącu miodowym. - Jak ty to robisz? - pytam. - Musisz mieć milion sytuacji, z którymi musisz sobie poradzić i dwa razy więcej pożarów do ugaszenia, ale wciąż możesz się od tego odciąć. Wszystko to wyłączyć. - Chciałabym móc zrobić to samo. Ponieważ chociaż rozkoszuję się każdym momentem tego dnia, prawda jest taka, że groźba tego cholernego pozwu unosi się gdzieś na powierzchni, przylegając do mojej przyjemności jak smoła. - Nie wiem - mówi, gładząc mnie po policzku. - Po prostu się od tego odcinam. Odpuszczam. Tylko odkładając to na półkę. - Nie mogę sobie tego wyobrazić. - Przyciskam się do niego, wzdychając, kiedy jego ramiona owijają się wokół mnie. Pachnie świeżym powietrzem i trawą z ogrodu, a jego ciało jest twarde i gorące przylegając do mnie. - Spraw, że to odejdzie - mamroczę, kiedy czuję, jak potrzeba rośnie we mnie. - Chociaż na chwilę spraw, że zapomnę o wszystkim oprócz ciebie. Odsuwam się tylko trochę, tak, żebym mogła odchylić głowę i spojrzeć na niego. Jego oczy są jak ciekłe żelazo i drżę od jego dotyku. - Jest jeszcze jedno miejsce, do którego chwiałbym cię zabrać. - Słyszę natężenie w jego głosie, jakby walczył z impulsem, żeby mnie dotknąć. Łódź dobija do przystani i wyprowadza mnie z niej, po czym zatrzymuje się na nabrzeżu, żeby mnie wybadać. - Nie byłem pewny, ale... tak. Chodź. Nie jestem pewna, co ma na myśli, ale idę za nim ulegle. Z niecierpliwością tak właściwie.

13

Ogród w dzielnicy w sercu Paryża.

Strona 59

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Na ulicy złapaliśmy taksówkę i Damien poinstruował kierowcę, żeby zabrał nas do À la Lune w Pigalle14. Zauważam sposób, w jaki kierowca patrzy na nas prawie porozumiewawczo. Unoszę brwi do góry. Damien wzrusza tylko ramionami. - Dzielnica czerwonych latarni. - Och - mówię i siadam z powrotem na siedzeniu. Nie mam bladego pojęcia, co Damien zaplanował, ale jestem całkiem pewna, że będzie mi się podobało. To nie jest długa jazda i szybko znajdujemy się w sąsiedztwie, które przypomina trochę Bourbon Street15, a trochę Times Square. Na jednym rogu widzę czerwone drzwi i mały znak À la Lune. Kierowca wysadza nas bez słowa, ale kiedy Damien mu płaci, jego oczy zatrzymują się na naszych twarzach o chwilę za długo niż bym chciała. Mówię sobie, że to nic takiego. Jeśli by nas rozpoznał - jeśli by go to w ogóle obchodziło - wyciągnąłby swój telefon i zrobił zdjęcie. Odjeżdża. Damien bierze mnie za rękę i prowadzi do czerwonych drzwi, ale zatrzymuje się parę kroków od nich w zacienionym miejscu na chodniku. - Naprawdę miałem na myśli to, co powiedziałem wcześniej o Paryżu, że jest miastem kochanków i chcę dzielić się tym z tobą podczas naszego miesiąca miodowego. Ale to jest ta bardziej rozpustna strona. Trochę dzika. Trochę dekadencka. - A jest to dobra rzecz? – dokuczam, zbliżając się do niego tak blisko, że mogę poczuć jego erekcję. Łapie mój tyłek i przyciąga jeszcze bliżej. - Jest – mówi z większą powagą niż mogłam przewidzieć. – Pamiętasz, co odpowiedziałaś w Malibu pewnego dnia? Jedliśmy wtedy śniadanie. Uśmiecham się, w końcu domyślając się, o co chodzi. – Powiedziałam, że czuję się jak w domu. Że bardzo mi się to podoba. – Zbliżam się bardziej i przyciskam swoją miednicę do jego. – O co chodzi? Już czujesz się skrępowany przez małżeństwo? - Skrępowanie nie byłoby problemem – mówi – chociaż wolę, żebyś to ty była związana, nie ja. I nie. Nigdy nie chciałem, żebyśmy byli… uwiązani. – Kiedy mówi, odchodzi kilka kroków tak, żeby móc przejechać palcem w dół po mojej sukience. Unosi ją w górę, po czym warczy, kiedy odkrywa, że nie mam na sobie bielizny. - Ja też nie chcę być uwiązana – mówię ochryple. - Dobry boże, kocham cię. – Zaciska dłoń wokół mojej talii i wyginam się, pozwalając mu mnie odkrywać, pozwalając jego dotykowi mnie pobudzić. Wiem, że jesteśmy na zewnątrz, ale jest ciemno i jestem z Damienem, więc mnie to nie obchodzi. Chcę tego. Chcę jego. I chcę tej pasji, która wybucha gorącem pomiędzy nami tak, że pali się wszystko dookoła. - W środku. – Jego głos jest szorstki. – Jeśli nie wezmę cię teraz do środka, przysięgam, że zamierzam pieprzyć się tutaj przy ścianie.

14

Dzielnica znana jest we Francji i na całym świecie z tego, że istniały tam liczne domy publiczne. Aktualnie znaleźć tam można sex-shopy i tym podobne przybytki. Jest jedną z najsłynniejszych w świecie "dzielnic czerwonych latarni", obok amsterdamskiej i hamburskiej. W dzielnicy Pigalle znajduje się także teatr Moulin Rouge od ponad stu lat ekscytujący publiczność występami o zabarwieniu erotycznym. 15

Ulica znana z licznych barów i klubów ze striptizem.

Strona 60

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Kuszące, jeśli naprawdę ma to na myśli, ale zauważam ludzi chodzących po ulicy. Nie sądzę, żeby nas widzieli, ale nie ma sensu igrać z losem. – W porządku – mówię. – Zobaczmy, jak dekadencki może być Paryż.

Strona 61

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 10 Jak się okazuje, Paryż może być cholernie dekadencki. Klub został stworzony, by zaspokajać pary, które mogą wybrać, czy dzielić się partnerami, czy nie. My jesteśmy definitywnie po stronie „czy nie”, co Damien wyraźnie dał do zrozumienia parze, która wchodzi do klubu w tym samym czasie, co my. Hostessa wita nas po francusku, po czym bezproblemowo przechodzi na angielski. Wyjaśnia, że zabierze nas do przebieralni, gdzie zostawimy nasze ubrania i inne rzeczy w szafkach. Wyraźnie zaznacza, że mój aparat musi zostać w szafce, a mnie to pasuje. Nie chcę wcale robić zdjęć tak samo, jak nie chcę, żeby ktoś mi robił zdjęcia. Klub oferuje szlafroki, sarongi i ręczniki. Możemy wybrać, co chcemy założyć albo w ogóle nic nie zakładać. Kontynuuje wyjaśnianie zasad, które w zasadzie nie istnieją. Wszystko jest dozwolone. Wszystko, wszędzie. Za wyjątkiem jacuzzi, gdzie bezpośredni akt seksualny nie jest dozwolony, ale wszędzie poza, nie ma ograniczeń. - Są tutaj prywatne pokoje? – pytam. - Są. Ale nie musisz się obawiać o swoją prywatność, nie ważne co robisz lub gdzie to robisz. – Oślepia mnie jasnym uśmiechem, po czym kiwa do Damiena. – Nasi członkowie rozumieją dyskrecję. – To pierwszy raz, kiedy uświadamiam sobie, że ona wie kim jesteśmy. I że Damien był tu wcześniej. Wymieniam z nim spojrzenia, ale on tylko wzrusza ramionami. Jeśli chcę poznać odpowiedź, muszę poczekać, ponieważ idziemy już za hostessą do przebieralni – kobiety na lewo we wspólnym pomieszczeniu, mężczyźni na prawo. Kobieta uśmiecha się, kiwa głową, a następnie wychodzi. - Zastanawiałam się, jak znalazłeś to miejsce – mówię. – Ale zgaduję, że członek klubu wiedziałby, gdzie znajduje się klub. - Odnowiony członek – mówi, w ogóle niezaniepokojony zielonym ogniem zazdrości, który wkradł się do mojego głosu. – Minęły lata odkąd byłem tu ostatnio, ale zadzwoniłem wczoraj i przywrócili mi moje członkostwo. - Och. – Mówię sobie, że nie zapytam, ale kompletnie ignoruję swój głos rozsądku. – Z kim tu przychodziłeś? - Z Carmelą – mówi, nawiązując do włoskiej suki, supermodelki, z którą się spotykał wiele lat temu. - Och. – Przełykam. – A co z tą rzeczą dla par. Czy ty, um, dzieliłeś się? - Tak – mówi. Robi dwa duże kroki i staje naprzeciwko mnie. Delikatnie ujmuje mój podbródek, po czym całuje tak słodko, że chce mi się płakać. – Dlaczego miałbym się nie dzielić? Nie była moja.

Strona 62

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Jego słowa uspokajają mnie bardziej niż chciałabym przyznać. – Nie lubię myśleć o tym, że były jakieś inne kobiety przede mną – przyznaję, chociaż wiem, jakie to naiwne, ponieważ Damien Stark w najmniejszym stopniu nie przypomina mnicha. - Nie było żadnych – mówi. – Może i były jakieś kobiety – mogły nawet dzielić ze mną łóżko – ale nie było nikogo przed tobą. Przytakuję, wciąż czując się głupio, ale także niesamowicie uszczęśliwiona. Wycieram łzę końcem kciuka. Mówi mi, żebym poszła się przebrać – "nie nago; nie zamierzam dzielić się z innymi tym widokiem" – i spotkała się z nim z powrotem w tym miejscu. Tak też robię, wracając w sarongu. Jestem jeszcze bardziej szczęśliwa, kiedy znajduję go w owiniętym wokół bioder ręcznikiem z wybrzuszeniem w kroczu, co sprawia, że jeszcze bardziej widoczne jest to, że nie może się doczekać jakichkolwiek rozkoszy zawartych w programie. Prowadzi mnie przez pomieszczenie z sofami i krzesłami oraz mnóstwem ludzi w różnych stadiach ubioru. Wszyscy dotykają się i pieszczą. Nie jestem pewna, jaka etykieta tutaj panuje, ale nie mogę przestać patrzeć. Damien patrzy na mnie i popycha do tyłu do alkowy, jednej z wielu w tym pomieszczeniu. Jest to tak naprawdę mała zasłona, którą można przeciągnąć, zakrywając wejście, zamieniając przestrzeń w mniejszą, bardziej prywatną, prawie jak mała przymierzalnia. - Oglądałaś kiedyś, jak inni ludzie uprawiają seks? – pyta. Potrząsam głową. – Nie. To znaczy, tak. Trochę filmów porno, ale to jest inne. - Zgadza się – mówi. Stoi za mną tak, że znajdujemy się w cieniu i rozglądam się po pomieszczeniu. Głaszczące dłonie. Spotykające się usta. Nie wiem dlaczego, ale obserwowanie tych nieznajomych osób, sprawia, że temperatura mojego ciała wzrasta. - Nie chcę ich – mówię, kiedy Damien ujmuje moje piersi przez cienki materiał sarongu. – Nie chcę czuć ich dotyku. Tylko twój. - Ale to cię kręci – szepcze, a ja kiwam głową. - Dlaczego? – pytam. - Oni są lustrem. Widzisz pasję na ich twarzach i chcesz tego samego. Widzisz, jak ich ciała płoną i chcesz to poczuć. Słyszysz ich krzyki, kiedy dochodzą i też chcesz dojść. - Tak – jęczę, kiedy prawda tego, co powiedział spada na mnie. Nigdy nie myślałam, że mam te skłonności do podglądania, ale obserwowanie tych ludzi – ich dłoni pieszczących śliską skórę, ich ust spotykających się – jest jak rozpałka dla ognia, który już we mnie rośnie. – Boże, tak. Przylegam bliżej Damiena, czując wciskającą się w moje pośladki erekcję. Jego palce zaciskają się na moich sutkach, przez co krzyczę. Krzyk przeradza się w desperacki jęk, kiedy jego druga dłoń ześlizguje się na moje krocze. – Proszę – mówię. – Dotknij mnie.

Strona 63

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Jesteś pewna? – pyta i słyszę w jego głosie, że jest na krawędzi. Przytakuję. Nie chcę być oglądana, ale chcę czuć. – Cień – mówię. – I sarong jest otwarty po jednej stronie. – Nikt nie będzie mógł nic zobaczyć, mówię sobie. Ale prawda jest taka, że nie jestem pewna, czy bym się przejęła, gdyby ktoś coś zobaczył. Rozcięcie na moim sarongu biegnie przez moje biodro, ale Damien przesuwa je tak, że jest na moim udzie, ledwie zakrywając moją płeć. Wślizguje dłoń pod materiał i drażni mnie. Przygryzam dolną wargę, powstrzymując się od krzyków. Płonę i jestem tak wrażliwa, że boję się, iż eksploduję zaraz w jego dłoni. - Nikki, och, boże, kochanie. – Używa ręki, która była na mojej piersi, do podniesienia sarongu od tyłu. Wiem, że powinnam zaprotestować, ale nie chcę. Chcę tego dreszczyku emocji. Chcę Damiena. Chcę, żeby mnie pieprzył w tym ciemnym kącie z widokiem na rozmaite odcienie seksu naprzeciwko nas. Chcę tej dzikości. Chcę tego wszystkiego. - Tak – mówię i przesuwam się tak, żebym mogła złapać za krawędź alkowy. Szarpię w połowie zamkniętą zasłoną – namiastką prywatności – ale nie chcę blokować widoku. Wciąż mam na sobie sarong, a Damien jest za mną, więc wiem, że mamy trochę prywatności, ale kiedy Damien łapie mnie za biodra i wchodzi we mnie – kiedy krzyczę z cudownej intensywności jego, będącego we mnie i biorącego mnie mocno – wiem, że wszyscy, którzy na nas patrzą, muszą wiedzieć, co robimy. Nie obchodzi mnie to. Wszystko czego chcę to Damien. Wszystko, czego chcę to czuć i sięgam za siebie, zabierając jego rękę z mojego biodra i prowadząc pod sarong, cicho żądając, żeby zajął się moją łechtaczką, kiedy bierze mnie od tyłu. - Nie zamykaj oczu – żąda, więc nie robię tego. Zamiast tego patrzę. Pasja obserwuje pasję. Żar zsynchronizowany z żarem. Pieści moją łechtaczkę, podczas gdy jego kutas mnie wypełnia. Doprowadza mnie do szału, jego dotyk jest spotęgowany przez otaczające nas akty; pcha mnie na krawędź tak mocno i tak szybko, że jestem pewna, że bez Damiena trzymającego mnie, upadłabym na kolana. Gdy orgazm wybucha, moje ciało wyciąga z niego przyjemność, mięśnie zaciskają się z potrzeby, co sprawia, że on także pokonuje resztę drogi i eksploduje wewnątrz mnie. Jego dłonie zaciskają się na moich ramionach, kiedy wykrzykuje moje imię. Następnie zasłania kurtynę i obracam się w jego ramionach, po czym topnieję w jego dotyku, w jego pocałunkach. - Kocham cię – mówi.

Strona 64

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Wiem – odpowiadam, po czym przytulam się bliżej. Jestem zadowolona. I w tym momencie nie czuję się w ogóle jak w domu. Zostajemy trochę dłużej, korzystając z sauny i jacuzzi. Kochamy się powoli w prywatnym pokoju o temacie przewodnim piratów, gdzie pozwalam Damienowi mnie związać i potem zawładnąć mną. Jest późno, kiedy wychodzimy i czuję się cudownie wykorzystana. - Skąd wiedziałeś? – pytam, kiedy wychodzimy na chodnik. – Skąd wiedziałeś, że mogłoby mi się spodobać? - A jak myślisz? Stoję w ciszy; oboje znamy odpowiedź. Ponieważ Damien zna mnie tak dobrze jak ja samą siebie. Tak bardzo jak jestem zaniepokojona, to jest wspaniałe uczucie. Biorę go za rękę i ciągnę, żeby się zatrzymał, po czym unoszę się i całuję go, planując tylko delikatne muśnięcie, ale potem śmieję się, kiedy przytrzymuje mnie dłużej i całuje powoli, i głęboko. Jasny błysk oślepia nas, wywracając świat do góry nogami i zajmuje mi tylko sekundę, żeby się zorientować, że to światło dochodzi z flesza aparatu. Po nim następuje szybka seria migania świateł i zataczam się do tyłu, zauważając już po fakcie, że Damien odepchnął mnie na bok. Damien jest na ulicy, a jego pięść uderza mocno w twarz fotografa, zanim jestem w stanie przetworzyć słowa, które krążą po mojej głowie, jak animowana bańka, odkąd rozbłysnął pierwszy flesz: „Pieprzona szóstka. Stark najpierw za nią płaci, potem dzieli się nią.” Akcent ma mocno brytyjski i kiedy widzę niezliczone ilości aparatów na szyi faceta, kiedy potyka się do tyłu, jego nos jest krwawą miazgą, uświadamiam sobie, że jest tropicielem gwiazd z jednego z brytyjskich tabloidów. Nie mam nawet czasu, żeby to przetrawić, bo zaraz widzę Damiena pchającego gościa. - Damien, nie! – krzyczę, ale moje słowa przychodzą za późno. Damien chwyta faceta za koszulę i popycha do tyłu. Zdaje się przez chwilę wahać, a potem zamiast przywalić kolesiowi w twarz, bierze jeden z jego aparatów i rzuca nim. - Spieprzaj stąd. – Jego słowa brzmią bardzo niebezpiecznie i jest oczywiste, że fotograf też zdaje sobie z tego sprawę. Odwraca się, po czym ucieka. Łapię za koszulę Damiena, bojąc się, że pobiegnie za nim. - To koniec – mówię, oddychając ciężko i zaczynam się trząść. – Po prostu odpuść. To koniec. Ale nawet jeśli wypowiadam te słowa, wiem, że przed nami długa droga do końca.

Strona 65

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 11 - Przepraszam – mówi Damien w taksówce w drodze powrotnej do Hotelu Margaritte. - Za nie powstrzymanie się? Za zniszczenie jego aparatu? - Skrzywiłam się. - Nic się nie stało, naprawdę. Nie obchodzi mnie on. Po prostu nie chcę, żebyś miał kłopoty. - Nie za to - mówi Damien. - Za zabranie cię tu. Zabiera mi moment, żeby zrozumieć, o czym on mówi. - Masz na myśli do Paryża? Do klubu? - Zacieśniam uścisk na jego dłoni. - Damien, przecież to śmieszne. - Czyżby? - Jego słowa są ostre. - Prawie odwołałem całą wycieczkę po tym, jak zobaczyłem twoją twarz w Meksyku. To jak bardzo podobała ci się plaża, samotność. Pamiętam cienie, które widziałam na jego twarzy, kiedy rozmawialiśmy o opuszczeniu kurortu i wszystko złożyło się w całość. - I za zabranie cię do miasta rojącego się od prasy - za ponowne skierowanie świateł reflektorów na ciebie - kontynuuje. - I najgorsze, za zabranie cię do tego klubu. To było, jak otworzenie cholernych drzwi każdej szumowinie i dupkowi... - Nie. - Przyciskam palec do jego warg. - Kocham Paryż - powiedziałam. - I, boże, Damien, bardzo mi się podobało w À la Lune z tobą. - Pamiętam sposób, w jaki mnie dotykał, ten erotyzm w uczuciu Damiena we mnie, kiedy oglądaliśmy tych nieznajomych, wiedząc, że będziemy tak samo widoczni. - I nie było możliwości, żebyś mógł przewidzieć, że jakiś dupek z aparatem... - Nie mogłem? Zawsze znajdzie się jakiś dupek z aparatem, Nikki. To część mojego bagażu. Aparaty i całe to gówno z mojej przeszłości. Wszystko tam jest, i jest mi tak cholernie przykro, że teraz to część twojego życia. - Damien, wszystko jest w porządku - mówię z naciskiem. - Nie chcę być trzymana pod kloszem - nie potrzebuję tego. Zabrałeś mnie do miejsc - na świecie, we mnie - i nie chcę, żebyś przestał. Na jego twarzy widzę coś, co wygląda jak nadzieja, ale potem znika, zastąpiona przez zarówno złość jak i zrezygnowanie. - Przede wszystkim powinienem zapewnić ci wytchnienie na naszym miesiącu miodowym. - Nie. - Mój głos jest mocny. Pewny. - Damien, do cholery, nie łapiesz tego? Nie chcę uciec od twojego życia. Kocham cię. Całe to gówno jest częścią mężczyzny, którym się stałeś. - Jako nawóz dla ziemi? W końcu jestem pełen tego gówna. Przewracam oczami. - Ja mówię poważnie. Masz bagaż, Damien. I może nie pałam ciepłymi i miłymi uczuciami do paparazzich, ale kocham cię. Dzięki temu jest mi łatwiej poradzić sobie z nimi. Wiesz o tym - dodaję, czując lekką panikę, bo on przecież powinien o tym wiedzieć. Mówiłam ci o tym wiele razy. Nie myślałeś, że mówię poważnie?

Strona 66

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Jednak on nie odpowiada. Moje gardło jest spuchnięte od powstrzymywanych łez, kiedy patrzę mu w oczy. Orientuję się, że tu chodzi o coś więcej niż paparazzich. Mogę ich nie lubić, ale daję sobie z nimi radę i Damien cholernie dobrze o tym wie. Marszczę brwi. - Czego mi nie mówisz? Nic nie mówi przez chwilę, ale kiedy zaczyna, moja klatka piersiowa jest tak zaciśnięta, iż jestem pewna, że zapomniałam, jak się oddycha. - Sofia - mówi. - To ona stoi za tym bzdurnym pozwem. - Skąd ty o tym wiesz do cholery? - Moi prawnicy prześledzili ścieżkę pozwu. Właśnie o tym pisała do mnie wcześniej Sylvia. Miałem zamiar ci powiedzieć później. Nie chciałem ci popsuć wizyty w Paryżu. - Z głębi jego gardła wychodzi ostry dźwięk. - Tego jest za dużo. Przebiega palcami przez włosy. - W każdym razie, to już skończone i jej prawnik wie o tym, że został oszukany. Ale ona to zaczęła. To ona za tym stoi. Ponieważ chce cię zniszczyć. Wciąż staram się to przetrawić. - Ja... nie rozumiem. - WiseApp? Spróbuj WiseAss. - Gniew i ból można usłyszeć w jego głosie. - Pieprzyć ją. - To ona jest popieprzona - mówię, chociaż słowa są trudne do wyksztuszenia. Nie mogę nic na to poradzić, że przypomina mi się, co powiedziała - że Damien mnie nie kocha, że powinnam dać sobie z nim spokój i ulżyć sobie w bólu za pomocą żyletki. Zmuszam się, żeby opanować moją furię. Nie jest mi teraz potrzebna. Ponieważ ona jest chora i wszystkie jej wybryki teraz ranią Damiena. Damiena i mnie. Kładę dłoń na jego nodze. - To nie twoja wina. - Powinna być w takim ośrodku, który uniemożliwiłby jej dostęp do Internetu i telefonu. Ona musi mieć kogoś, kto pociąga za sznurki za nią. Jest zbyt mądra; zbyt cholernie manipulująca. - To była tylko mała niedogodność - mówię, chociaż to było piekielnie więcej niż mała niedogodność. - Położyłeś kres temu bzdurnemu pozwowi, zanim mogło się zrobić naprawdę źle. Odwraca się do mnie twarzą. - Jak źle musi być, żeby można było uznać, że gorzej już być nie może, Nikki? Gdziekolwiek byśmy nie poszli, moja przeszłość wychodzi na powierzchnię i cię rani. - Wplątuje palce w moje włosy i drgam, przypominając sobie, jak wzięłam nożyczki i brutalnie je obcięłam. Ześlizguje dłoń i łapie za udo. Zmuszam się, żeby nie płakać, kiedy myślę o bliznach - o tych razach kiedy paparazzi, Sofia i całe inne gówno przybliżyły mnie do cięcia. Przechodzi mnie dreszcz, ale potrząsam głową. - Ale tego nie zrobiłam - szepczę. - Nie zrobiłam, ze względu na ciebie. Jesteś moją siłą, Damien. Wiesz o tym. - I twoim marzeniem? - pyta i muszę się zmusić, żeby nie zadrżeć od tego wspomnienia.

Strona 67

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Zamiast tego wzruszam ramionami. - Każdy ma koszmary. Nie wszyscy są takimi szczęściarzami. Nie wszyscy mają mężczyznę takiego jak ty, żeby ich uspokoił. Jego dłoń zbliża się do mojego ramienia, jego oczy patrzą prosto w moje z takim rodzajem żarliwej dzikości, że przyprawia mnie o bezdech. - Nie ma żadnego ognia, przez który bym dla ciebie nie przeszedł, Nikki. Ale to nie znaczy, że chcę, żebyś ty także spłonęła. - Ja już płonę dla ciebie, Damien. Oczywiście, że także z tobą spłonę. Jego uścisk na chwilę się zacieśnia tak mocno, że prawie się krzywię. Następnie przyciąga mnie siłą do siebie i naciera na mnie ustami. Jego dłoń przytrzymuje moją głowę z tyłu, jego palce wplątują się w moje włosy. Nasze zęby zderzają się, jego język atakuje moje usta. Chcę tego - tego żaru, tej dzikości. Potrzebuję go, żeby wiedzieć, że mogę to przyjąć. Jego, takie życie, to miejsce. To wszystko. - Masz w ogóle pojęcie jak bardzo cię kocham? - pyta, kiedy taksówka zatrzymuje się przed hotelem. - Tak samo jak ja kocham ciebie - odpowiadam. Zaczynam przesuwać się w kierunku drzwi, ale zatrzymuje mnie ręka Damiena. Podążam za jego wzrokiem przez okno i widzę zbiorowisko paparazzich w pobliżu wejścia; ich aparaty wycelowane są wprost na nas. Niezłe piekło. - Jedź - mówi Damien ze stanowczym uderzeniem w szybę, oddzielającą nas od kierowcy. Na swoje szczęście, nasz kierowca jedzie dalej, zostawiając za sobą sępy. Zawozi nas od tyłu, do wejścia dla pracowników. Wystrój jest znacznie mniej oszałamiający, kiedy idziemy przez kuchnię i pralnię, ale najważniejsze, że jest to strefa wolna od fotografów. Zmierzamy do windy towarowej, która zabierze nas do apartamentu. Kiedy czekamy aż przyjedzie, Damien wyciąga swój telefon i sprawdza wiadomość. - Do diabła! - Co? - pytam, ale jest zbyt zajęty otwieraniem aplikacji i sprawdzaniem czegoś. Przysuwam się bliżej, żeby zobaczyć. Staję twarzą w twarz ze zdjęciem ręki Damiena na mojej piersi. Jego druga ręka schowana jest pod moją spódnicą. I dzięki bogu za cień, ponieważ nic pod nią nie widać. Nie żeby wszyscy musieli zobaczyć, co robimy; to całkiem oczywiste. Na mojej twarzy widać pasję i znajdujemy się dokładnie pod świecącym na pomarańczowo znakiem À la Lune. Rozpoznaję sytuację - zostało zrobione zanim weszliśmy do klubu. Nie pamiętam, żebym wydała jakiś dźwięk, ale musiałam, ponieważ Damien spogląda na mnie znad telefonu. Jego twarz wyraża zarówno złość, jak i smutek, zimną determinację i delikatność. - Nie - mówię. - To nie jest twoja wina. - Do diabła nie jest.

Strona 68

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Jesteśmy po ślubie - mówię. - Czemu mielibyśmy się tym przejmować, nawet jeśli to jest na Facebooku? - To jest wszędzie - mówi. - Sylvia powiedziała, że rozprzestrzeniło się jak wirus. Znowu wyciągną historię o obrazie - mówi, odwołując się do sposobu, w jaki prasa oczerniła mnie za przyjęcie miliona dolarów w zamian za mój nagi portret. Mój żołądek się przewraca, ale mówię sobie, że wszystko będzie dobrze. - Wszystko, co to zdjęcie przedstawia to to, że cię kocham i cię pragnę. Że niesamowicie mnie podniecasz. To zdjęcie jedynie sprawi, że każda kobieta na świecie będzie zazdrosna, że to ja jestem tą, która dzieli z tobą łóżko. Mogę z tym żyć - dodaję z podniesioną głową. - Nie chcę znowu skierować na ciebie oczu wszystkich - mówi. - Szczególnie, kiedy to ja je na ciebie kieruję. - Mogę sobie z tym poradzić - mówię. Nie wspominam, że poradzić sobie i chcieć sobie z tym poradzić to dwie różne sprawy. - To nie znaczy, że chcesz - mówi Damien, jak zwykle z łatwością czytając mi w myślach. Znajdujemy się teraz w windzie, która zatrzymuje się na naszym piętrze. Biorę Damiena za rękę i ściskam lekko. - Będzie dobrze - mówię. - Jesteśmy w tym razem. Jak może być inaczej? W odpowiedzi uśmiecha się, rozgrzewając mnie. Tak, myślę, kiedy drzwi otwierają się na nasz apartament. Będzie dobrze. A potem widzę, w jakim stanie jest nasz pokój. - Wracaj do windy. - Głos Damiena jest groźny. Znajduje się przy mnie w mniej niż sekundę. Ledwo udaje mi się spojrzeć na pokój - wszystko co zauważam to jedno wielkie pobojowisko. Nasz bagaż jest otworzony, nasze ubrania porozrzucane są wszędzie. Nie mieliśmy czasu, żeby się rozpakować. Najwyraźniej ktoś zdecydował, że zrobi to za nas. - Damien... - Do środka - mówi, cofając mnie, po czym przyciska palcem guzik, zamykający drzwi windy, zanim wciska inny, żeby zadzwonić po ochronę. - Myślę, że już ich nie ma - mówię. Ktokolwiek to zrobił, myślę, że już poszli. - Nie będę ryzykował z tobą. Chodź tutaj. Trzęsiesz się. Wpadam w jego rozpostarte ramiona i ukrywam się w nich, a on przyciąga mnie blisko do siebie. Kiedy drzwi windy otwierają się na parterze, spotykamy się z hotelową ochroną. Zostajemy poinformowani, że zespół pojechał już na górę główną windą. Czekamy i mogę zobaczyć zaciśnięta szczękę i sztywne ciało, co pokazuje, że czekanie nie jest naturalne dla Damiena. Chce być tam na górze. Chce wiedzieć, co się tam dzieje. Chce być w ruchu. Jedynym powodem, dlaczego nie jest już na pełnych obrotach, jestem ja.

Strona 69

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Słyszymy trzaskanie z radia i następujący po nim ciąg zbyt szybkiej francuszczyzny, żebym mogła wyłapać choć jedno słowo. Ochroniarz odpowiada, patrząc na Damiena, a potem na mnie. - Nie ma już włamywacza w państwa pokoju - mówi czystym, ale formalnym angielskim. - Nie możemy jeszcze powiedzieć, co zniknęło oprócz... bielizny. - Bielizny? - powtarzam. Odchrząkuje. - Wygląda na to, że ktokolwiek włamał się do państwa apartamentu, zabrał bieliznę. Majtki, biustonosze. - Jego nos robi się trochę różowy i nie patrzy na mnie. - Może być tego oczywiście więcej, ale... Damien staje obok mnie zesztywniały z furii. Jeśli o mnie chodzi, nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać. Myślę, że śmiech wygra, ale nie jestem pewna, czy to przez śmieszność tej sytuacji, czy z histerii. Nikt nic nie mówi, kiedy wracamy do pokoju. Widzimy, że nasze rzeczy zostały równo ułożone. Porządek nie osłabił uczucia pogwałcenia naszej prywatności. - Jak to się stało? – mówi Damien. Jego słowa są ostre jak brzytwa. Wiem, co ma na myśli i jasne jest to, że oboje, ochroniarz i kierownik hotelu, który do nas dołączył, także rozumieją niewypowiedzianą część pytania Damiena – jak do cholery ktoś dostał się do naszego pokoju hotelowego z taką ochroną, jakiej wymaga Damien, kiedy podróżuje. - Zapewniam pana, panie Stark, że przesłuchamy obsługę hotelową i będziemy mieli dla pana odpowiedzi do rana. Jestem pewna, że do rana nasza bielizna będzie na całym eBay’u. Patrzę na Damiena i widzę, że jego wyraz twarzy odzwierciedla mój. Kurwa. - W między czasie, jeśli jest coś, co mogę dla państwa zrobić… - Prywatność – mówi Damien, a kierownik jest na tyle bystry, żeby wiedzieć, że teraz jest czas, aby wstrzymać się z banałami i wynieść się stąd w cholerę. Postawa Damiena wydaje się nienaruszona, aż kierownik i jego załoga wychodzą. Uosobienie idealnego, bogatego mężczyzny, który jest bardzo wyprowadzony z równowagi. To, kim ja go widzę, to wrzący wulkan pod tą skorupą i kiedy drzwi windy się za nimi zamykają, Damien podnosi metalową misę i ciska nią przez pokój, roztrzaskując wielkie lustro, które wisi nad stołem w jadalni. Kiedy pęka, wypuszczam oddech, który wstrzymywałam. Nie zazdroszczę mu tego gniewu. Z drugiej strony, sama chcę rzucić misą. Ale nie chcę. W ogóle. Wszystko czego chcę, to upaść na ziemię. Chcę wziąć jeden z tych odłamków. Wyobrażam sobie szkło przy moim ciele – i do cholery, nie chcę tego czuć lub sobie to wyobrażać, lub być tą dziewczyną. Ale jestem,

Strona 70

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

leżę zimna i szorstka, a wszystko przez to, że paparazzi pieprzą się z nami, nie wspominając już o tej zimnej suce, Sofii. - Nie. Głos Damiena zdaje się docierać do mnie przez tunel. Najpierw jest daleko, a następnie zaraz obok mnie. Głos i ten mężczyzna. Stoję nieruchomo, trochę zszokowana i nagle jego dłonie znajdują się na moich ramionach. Przekręca nas tak, że moje plecy są przyciśnięte do ściany, a jego usta są na moich. Jedna dłoń ześlizguje się pomiędzy moje nogi, ujmując moją płeć przez materiał spódnicy. Nie zmysłowo, ale mocno. Wymagająco. Dziko. I jestem tak dzika jak Damien. Szarpię moją spódnicę do góry, a on nie przerywa pocałunku. Kiedy jego palce wbijają się głęboko we mnie, jego usta przyciskają się do moich, a druga dłoń zamyka się mocno na mojej piersi. Tak mocno, że nie sprawia tylko przyjemności, która przemyka z mojej piersi do mojej łechtaczki, ale też ból, gorący i znajomy. I niech mnie szlag trafi, ale chcę więcej. Chcę tego mocno. Chcę oddalić się w inne miejsce – i chcę Damiena, aby unieruchomił mnie i sprowadził z powrotem. Wiem, że Damien także tego potrzebuje. Potrzebuje dominacji i odzyskać kontrolę. A ja potrzebuję – niech bóg mi pomoże – potrzebuję bólu, żeby się wypośrodkować. - Tak – mówię i to jedno słowo działa jak naciśnięcie spustu. Czuję, jak jego mięśnie tężeją z potrzeby i niepokoju. - Nikki. – Wycofuje się. Ten wzrastający dystans jest prawie niedostrzegalny, ale dla mnie to jak niebezpieczna otchłań. Przyciągam go z powrotem. – Tak – powtarzam. – Potrzebujesz tego. Ja też tego potrzebuję. – Spotykam jego wzrok, wiedząc, że rozumie głębię mojego pragnienia. Zasięg mojej potrzeby. Wiedząc także, że rozumiem, iż on potrzebuje tego tak bardzo jak ja. – Jesteś jedyną osobą, która jest w stanie mnie powstrzymać. - I jedynym sposobem, żebyś nigdy więcej tego nie zrobiła. – Jego głos jest szorstki i mocny, ale ma rację. Nigdy więcej nie sięgnę po żyletkę. Nie potrzebuję tego. Mam Damiena.

Strona 71

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Nie odpowiadam; nie muszę. Jakiekolwiek obawy miał przed moją potrzebą, zostały one uspokojone i przytłoczone przez jego własne pragnienie. Ale jego potrzeba, żeby się dręczyć i chwycić mocno elementów naszego życia, które zostały wciągnięte w szaleństwo, wiruje dziko w dół bez kontroli. Ja jestem tymi elementami i poprzez posiadanie mnie na własność, może odzyskać tę kontrolę. I mogę znaleźć centrum tego, czego pragnę - utraconego w burzy Damiena. Moja sukienka rozpinana jest od przodu. Nie kłopotałam się zastąpieniem paska, kiedy ubieraliśmy się w klubie. Bez ostrzeżenia, Damien chwyta za materiał i rozrywa go. Wzdycham, kiedy guziki odlatują, po czym zasysam powietrze, gdy odwraca mnie i ściąga resztki sukienki, odrzucając je niedbale przed odwróceniem mnie z powrotem i włożeniem we mnie brutalnie dwóch palców. Wyginam plecy, moje usta otwierają się w jęku i ocieram się o jego rękę, chcąc, żeby mnie wypełnił. Wycofuje się szczypiąc moją łechtaczkę i wysyłając ukłucia bólu, kiedy rozkosz pędzi przeze mnie. Sapnęłam przytłoczona przez jego działania, po czym krzyczę zaskoczona, kiedy unosi i niesie mnie do kanapy, gdzie przechyla przez oparcie. Chcę chwycić się go rękami, żeby złapać równowagę, ale on ma inne plany. – Za plecy – mówi i używam mojej prawej ręki, żeby złapać nadgarstek lewej. Nie jest to wygodne; odnoszę wrażenie, że mogę się przewrócić. Ale wiem, że to jest sposób, w jaki chce mnie czuć. Niemogącą utrzymać równowagi, drżącą. Ponieważ jeśli tak nie będzie, jak może sprawić, że znów będę cała? Stoi za mną i słyszę metaliczny odgłos rozpinanego zamka, po czym czuję ciepło jego ręki, które przyciska się do moich pośladków, drażniąc, badając, gładząc. Prześlizguje ją powoli w dół, zmysłowo, po czym odnajduje mój rdzeń, tak mokry i gotowy na niego. - To jest to, czego chcesz? – szepcze. – Chcesz moich palców w sobie? Rozciągających cię, bawiących się tobą? Chcesz, żebym cię wypieprzył, Nikki? Chcesz, żebym zabrał nas oboje za krawędź? Chcę – ale to nie jest wszystko, czego chcę i Damien wie o tym. Nic nie mówię. - Powiedz mi - mówi, pochylając się nade mną tak, że czuję ciepło jego skóry na pośladkach i ramionach, kiedy jego ciężar przyciska je do moich pleców. Mogłabym zostać w tej pozycji na zawsze - w cieple, z nim zagłębionym we mnie. Znów zadaje mi pytanie, jego usta ocierają się teraz o moje ucho, a jego głos sprawia, że drżę. - Powiedz mi, Nikki. Powiedz mi, czego potrzebujesz.

Strona 72

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Wiesz, czego - mówię, ponieważ nie chcę mówić tego na głos. Nie chcę tego pragnąć - tego bólu, który sprawi, że poczuję się lepiej. Ale on już to wie, ponieważ rozumie mnie tak dobrze, jak rozumie siebie. - Proszę. - Jesteś moja. - Słowa są szeptem, tak delikatnym, że ledwie je słyszę. Te dwa słowa dochodzą do mnie pełne miłości, nadziei i tęsknoty. - Moja - powtarza tym razem głośniej, kiedy wstaje, przerywając połączenie pomiędzy nami i zostawiając mnie pragnącą ciepła jego dotyku. - Moja - mówi, kiedy jego dłoń spada mocno na mój pośladek, wysyłając setki ostrych ukłuć przeze mnie, które gromadzą się pomiędzy moimi udami. - Moja - powtarza, kiedy jego dłoń gładzi moją pupę, łagodząc ból zanim znów ją podnosi, uderzając mnie raz po raz. Ukłucia budują we mnie ogień, palące płomienie, sprawiając, że krzyczę, kiedy się na nich skupiam tak, że to nie ból przejmuje nade mną kontrolę, ale to ja kontroluję ból. - Moja - powtarza. Moje ciało zapala się od pożądania. Przysuwa się bliżej, jego penis naciska na moje pośladki. Rozkłada moje nogi i gładzi wejście. Dotyk wysyła fale szoku przez moją skórę. - A ja troszczę się o to co moje - mówi. Słowa zalewają mnie, kiedy wbija się we mnie mocno i szybko. Krzyczę, kiedy moje ciało go przyjmuje, zaciskając się wokół niego, aby wciągnąć go głębiej. To nie jest wolne i łagodne. To jest szybkie i mocne. Nagle wyciąga, po czym znowu wchodzi ostro. Nasze ciała spotykają się w brutalnym uderzeniu, które sprawia, że wychodzę z siebie. Przytrzymuje mnie mocno za biodra jedną ręką, drugą pieści moją łechtaczkę, kiedy wbija się we mnie nieustannie. Wykorzystuje mnie tak, jak ja jego i oboje prowadzimy się przez przerażający las, który rośnie za nami. Czuję to wszystko w sobie - wszystko w nim - i to rośnie, aż wybuch jest nieunikniony. Wiem, że gdybyśmy wybuchli jak teraz bez siebie, zgubilibyśmy się. Ale Damien i ja jesteśmy swoimi okruszkami chleba16 i zawsze sprowadzimy się nawzajem z powrotem. Po chwili kładzie mnie delikatnie na podłodze. Leżę na plecach i patrzę w górę na niego, kiedy gładzi moją twarz, po czym delikatnie, tak delikatnie, wpuszczając mnie z powrotem. Już mnie nie kontroluje, ale kontroluje siebie i podporządkowuję się chętnie, pozwalając mu iść gdziekolwiek zechce, zabierając mnie ze sobą.

16

To z Jasia i Małgosi.

Strona 73

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Zamykam oczy w słodyczy jego delikatnych i subtelnych ruchów, pozwalając mojej rozkoszy budować się powoli i spokojnie, dopóki nie łamie nas oboje, tym razem nie jest to eksplozja, ale delikatny opad deszczu, który zmywa z nas całą szorstkość. Z westchnieniem kulę się obok niego na podłodze, moje ciało przyciśnięte jest do jego. – Jak to jest, że możesz sprawić, że wszystko na świecie jest na swoim miejscu, kiedy tak naprawdę jest całkiem odwrotnie? - Ponieważ mnie kochasz – mówi. – I ja kocham ciebie. To jest nasz talizman, nasz urok. Nadal możemy się trochę złamać. Ale tak długo, jak jesteśmy razem, żadne z nas się nie roztrzaska. Zamykam oczy i oddycham głęboko, ponieważ ma rację. Z Damienem zawsze będę cała. Leżymy tak w ciszy, dopóki nie możemy dłużej wytrzymać. – Co zamierzasz zrobić? – pytam w końcu. - Najnowsze wiadomości niedługo wyciekną, o ile już się to nie stało – mówi. – Nawet jeśli żadne ze staników i majtek nie pojawi się na eBay’u, brukowce już się o tym dowiedziały. Będziemy najświeższym kąskiem, jakkolwiek długo to potrwa. - Dodać do tego zdjęcie nas przed klubem i to, jak bierzesz zamach na tego fotografa… - mój głos zamiera. Nie muszę kontynuować. - Chcesz zostać? - Tak – wypalam, po czym mówię nagle – Nie. – Krzywię się. – Chcę Paryża – przyznaję. – I miałam dokładnie na myśli to, co powiedziałam wcześniej – ciągłe bycie na widoku i fotografowie, to wszystko jest w pakiecie. Jestem twoją żoną, Damien, i zniosę cokolwiek będę musiała znieść, ponieważ nigdy się nie poddam. Ale… - Wiem – mówi. – A prawda jest taka, że jeśli moje pieniądze nie kupią nam ucieczki, to do czego one są potrzebne? Podpieram się na łokciu i mrużę na niego oczy, zastanawiając się, do czego on zmierza. - Nie mogę sprawić, że media społecznościowe znikną w mgnieniu oka – mówi. – I nie mogę wykurzyć fotografów. Nie mogę nawet obiecać, że następnym razem, kiedy tu przyjedziemy, będzie lepiej. Ale mogę sprawić, że teraz będzie lepiej. Jego słowa są jak łagodzący balsam, przesiąkający mnie nadzieją.

Strona 74

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Ufasz mi, że sprawię, iż będzie lepiej? – pyta. Jego oczy spotykają się z moimi. Nie mówi nic więcej i wiem, że ten mężczyzna, który w pojedynkę zarządza imperium, zostawia to dla mnie. - Jesteś moim oddechem – mówię, przekazując mu to, co już wie. – Jesteś biciem mojego serca. Jesteś sednem mnie. I zawsze będę ci ufała.

Strona 75

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Rozdział 12 Odpycham moje smagane wiatrem włosy z moich oczu i podaję rękę kapitanowi. Jest wielkim mężczyzną, jego skóra koloru kawy świeci się od potu. Jego uśmiech mieni się złotem, kiedy pomaga mi przejść z łodzi na niestabilną, unoszącą się na wodzie przystań, która przemieszcza się pode mną, kiedy robię krok na wyblakłym drewnie. Damien idzie za mną, po czym zatrzymuje się, żeby zapłacić mężczyźnie i podziękować za to, że nas przewiózł. - Przewiozę także pańską załogę, proszę tylko powiedzieć. - Żadnej załogi - mówi Damien. - Nie tym razem. Ale powiadomię pana przez radio, kiedy będziemy chcieli wracać. - Łapie mnie w talii. Mogę prawie poczuć, o czym myśli przez nacisk jego palców. Sami. Razem. Raj. Odwracam głowę w jego stronę i uśmiecham się. To brzmi dla mnie jak niebo. Kapitan zawraca i wchodzi na pokład swojego małego statku, gdy Damien i ja schodzimy z przystani na biały piasek. Mam na sobie szorty i podkoszulek. Moje stopy są bose. Kapitan przyniósł nasz bagaż na przystań, ale zostawiamy go na jakiś czas, zbyt pochłonięci prawie dziką przestrzenią na wyspie na Bahamach. Piach jest ciepły pod moimi stopami. Damien i ja idziemy przez plażę do brzegu. Nie ma prawie żadnych fal; zamiast tego turkusowa woda jest nieruchoma jak na obrazie, tętniąca życiem i nieskończona. Ten bajecznie żywy obraz jest załamywany tylko przez kontury małych wysepek widocznych z odległości. Za nami piasek unosi się do linii roślinności i widzę wydeptaną ścieżkę, przecinającą zarośla. Podążam wzrokiem dalej i mogę zobaczyć mały kamienny domek. - Wygląda tak tylko z zewnątrz - mówi Damien. - Wymaga trochę pracy, ale można w nim komfortowo mieszkać. Ławica koralowa ma około trzech hektarów niezagospodarowanego dzikiego gruntu i dziewiczych plaży. Nie ma tu żywej duszy oprócz nas. - Naprawdę kupiłeś to miejsce? - Wciąż się zachwycam. - Naprawdę to zrobiłem. Przemierzam plażę dopóki ciepła woda nie uderza moich nóg, zanurzając je aż po kolana, po czym patrzę na niego do tyłu z szerokim uśmiechem. - Myślałam, że nie kupujesz nieruchomości po wpływem impulsu.

Strona 76

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Bo nie kupuję. Ale ty sprawiasz, że równowaga moich priorytetów zostaje zachwiana. - Och, czyżby? - Sięgam w dół i nabieram dłońmi trochę wody, po czym ochlapuję go. Powinnam przeprosić? - Cholera, nie - mówi i także mnie ochlapuje, zanim bierze moją rękę i przyciąga do siebie. Śmieję się i wpadam w jego ramiona, po czym trzymam się go mocno, kiedy oboje upadamy na piasek. Damien jest nade mną, a nasza beztroska wesołość zamienia się w gorące pożądanie tak łatwo, jak włączenie światła. Nagle zaczynam ciężko oddychać, moja skóra mrowi, a moje ciało reaguje na każdy kontakt. Moja krew wrze, odgłosy wyspy - ptaki, fale - są stłumione przez przytłaczający rytm mojego własnego serca. - Kupiłem ją dla ciebie - mówi. Jego głos jest szorstki. - Ale miałem również egoistyczne pobudki. - Jakie? Unosi się nade mną, jego biodra się poruszają prawie niedostrzegalnie, ale wystarczająco, żeby wysłać przeze mnie pobudzające iskry. - Chcę kochać się z moją żoną na plaży. Chcę chodzić nago pośród fal. Chcę tej wolności, by móc wziąć cię, kiedy zechcę, gdziekolwiek zechcę i wiedzieć, że nie ma tu żadnych aparatów, żadnych paparazzich. Nikt nas nie będzie oglądał. Nikt nie będzie na nas zwracał uwagi. Przytakuję zbyt przytłoczona, żeby mówić. Zrobił to dla mnie. Kupił tę wyspę dla mnie. Ciężko mi teraz to ogarnąć i wszystko, co mogę powiedzieć jest prostym: - Kocham cię. Jego uśmiech jest promienny. - Ale jak? – pytam. – Chodzi mi o to, jak znalazłeś to miejsce? To było zaledwie wczorajszej nocy, kiedy zastaliśmy nasz pokój zdewastowany, a już tego ranka wylecieliśmy do Nassau17. Masz gdzieś jakąś listę Naprawdę Drogich Miejsc, Które Mogę Kupić? - Coś w tym stylu – mówi. Jego usta drgają, kiedy jego palce gładzą moje włosy. – Przyglądałem się tej wyspie jakieś sześć miesięcy temu, jako potencjalnemu miejscu na założenie kurortu. Nie sądziłem, że to mogło się udać, ale dałem znać Sylvii, żeby zadzwoniła do agenta wczoraj w nocy, by sprawdzić, czy wciąż było dostępne. Było – i teraz jest nasze. - To tak dużo. – Nie mogę sobie nawet wyobrazić, ile cała wyspa musiała go kosztować.

17

Stolica Bahamów.

Strona 77

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

- Przysięgam, że stać nas na to. Jaki miałoby sens pracowanie tak ciężko, żeby zbić fortunę, jeśli nie mógłbym cieszyć się pieniędzmi, które z tego mam? Nie mogę się z tym kłócić, więc tego nie robię. Zamiast tego przechylam się tak, żeby zarzucić mu ręce wokół szyi i przyciągam go bliżej do siebie. Spotykam jego wzrok tak pełny gorąca i siły, które walczą ze słońcem, ogrzewającym nas z góry. – Kochaj się ze mną, Damien – szepczę i czuję natychmiastowe naprężenie się jego ciała i jednoczesne pobudzenie mojego własnego. - Z przyjemnością – mówi z błyszczącym uśmiechem a la Damien Stark. Następnie wyciska na moich ustach śmiały i gorący pocałunek, tak głęboki, że moje myśli się przejaśniają, wymazując wszystko oprócz tego momentu i tego mężczyzny, i tych trzech prostych słów, do których przylegam z pragnieniem i zdumieniem – pani Damienowa Stark. Teraz na tej wyspie tylko ze słońcem i niebem jako świadków naszej pasji, zatracam się w przyjemności, którą czerpię z tego mężczyzny, którego poślubiłam. I tak, jestem zadowolona.

Strona 78

Beta zuzan2ka

Have me (Stark Trilogy #3.6) by Julie Kenner Strefa_Tlumaczen | MissShy

Podziękowania Zacznę od najbliższych... Najbardziej chciałam podziękować mojej BFF/Wifey za to, że się ze mną tak cieszyła, kiedy dostałam się do Strefy, a potem jak zaczęłam w końcu tłumaczyć i żaliłam się, że nie mogę już wytrzymać tych wszystkich scen seksu. Obiecała, że wszystkim powie, że przetłumaczyłam książkę, więc mam nadzieję, że stanę się niedługo baaardzo popularna. Potem dziękuję całemu teamowi za wsparcie i udzielanie wskazówek, bo muszę przyznać, że stresowałam się na początku tą współpracą. Mojej becie Zuzce za wytrzymywanie, kiedy byłam upierdliwa i niecierpliwa. A na koniec oczywiście Wam dziewczyny, które czytały od początku lub doszły w trakcie, albo w ogóle jeszcze dojdą. Dziękuję za wszystkie komentarze, które zostawiłyście i jeszcze zostawicie pod spodem. Super jest czytać, że Wam się podoba moja praca. Bardzo mi zależało na tym, żeby to tłumaczenie było tak idealne jak to możliwe. Studia nie zawsze pozwalały mi na dodawanie rozdziałów regularnie. Książka też nie była zbyt łatwa do tłumaczenia, i nie chodzi mi tutaj o sposób, w jaki została napisana, ale o treść. Damien i Nikki są specyficzną parą... Liczę, że napiszecie, co sądzicie o tej historii. Mimo wszystko spotkamy się jeszcze raz z nimi w kolejnej części. Tym razem będziemy świadkami tego, jak obchodzą Walentynki. Już niedługo zabieram się do roboty, więc...

Do napisania, Maja

Strona 79

Beta zuzan2ka